OI ΘΡΗΣΚΟΛΗΠTOI ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

Ἡ ἀφοσίωση στὸ χρῆμα

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
τοῦ Γιώργου Μπάρλα, Θεολόγου-Φιλολόγου
«ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ»
ἐκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ»

.           ΕΙΣ. ΣΧ. ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ «Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»: «Τί κρίμα ποὺ ἀπόψεις σὰν καὶ αὐτὴ ποὺ καταγράφεται παρακάτω, δὲν ἔγιναν ἔγκαιρα συνείδηση, σὲ μία κρίσιμη μάζα πολιτῶν! Ἴσως μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ εἴχαμε ἀποφύγει τὰ χειρότερα, ποὺ δυστυχῶς ἦρθαν. Τώρα πιὰ εἶναι ὥρα γιὰ μετάνοια». 

.          Τὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι προσκολλημένος μόνο σὲ τούτη τὴ ζωὴ δὲν χρειάζεται νὰ τὸ ἀποδείξουμε μὲ λόγια, τὸ βλέπουμε στὶς ἐπιδιώξεις του. Ἄλλωστε ὅ,τι εἶναι ὁ καθένας καθορίζεται ἀπ᾽ αὐτὸ ποὺ θέλει. Αὐτὲς οἱ ἐπιδιώξεις ἔχουν καθαρὰ ὑλιστικὸ χαρακτήρα κι αὐτό, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, φανερώνεται καὶ ἀπὸ τὴν ὑπερχρέωση τῶν ἑλληνικῶν νοικοκυριῶν σὲ δάνεια καὶ πιστωτικὲς κάρτες. Πολλὲς μάλιστα ἀπ᾽ αὐτὲς βρίσκονται ἤδη στὸ «κόκκινο», δηλαδὴ οἱ κάτοχοί τους δυσκολεύονται πολὺ νὰ τὶς ξεχρεώσουν. Τὸ πλαστικὸ χρῆμα διευκολύνει πολὺ τὸν καταναλωτὴ νὰ καταναλώνει ὁλοένα καὶ περισσότερα πράγματα χωρὶς νὰ αἰσθάνεται ὅτι χάνει χρήματα…
.          Ἡ ἐποχή μας καὶ ἡ ἐλεύθερη οἰκονομία ἔχουν πείσει τοὺς ἀνθρώπους πὼς δὲν ὑπάρχει πιὰ διάκριση πλουσίων καὶ φτωχῶν, ὅτι ὅλοι μποροῦν νὰ ἀγοράσουν τὰ πάντα. Καὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἀκριβὰ ροῦχα, αὐτοκίνητα καὶ κινητὰ ἀγοράζουν πλέον ὅλοι. Μέχρι πότε ὅμως; Ἀπὸ πότε μποροῦν νὰ καταναλώνουν τόσα πολλὰ καὶ τὰ φτωχότερα στρώματα τῆς κοινωνίας ἄνευ συνεπειῶν; Εἶναι ἕνα ἐρώτημα ποὺ θὰ ἀπαντηθεῖ ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ γεγονότα ἀλλὰ ἐμᾶς μᾶς ἐνδιαφέρει αὐτὴ ἡ μανία τῶν ἀνθρώπων γιὰ κατανάλωση μέσῳ τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος νιώθει ἕνα εἶδος αὐτάρκειας. Νιώθει ὅτι ἀφοῦ καταναλώνει, δὲν κινδυνεύει ἀπὸ τίποτα, εἶναι ὑγιὴς καὶ ἀθάνατος. Σκοπὸς ζωῆς ἔχει γίνει ἡ διὰ τῆς καταναλώσεως αὐτοεπιβεβαίωση τοῦ ἀνθρώπου.
.          Σ᾽ αὐτὸ ἀποσκοποῦν καὶ ὅσα λένε συνήθως στοὺς νέους ἀνθρώπους οἱ μεγαλύτεροι, γονεῖς, δάσκαλοι καὶ ἄλλοι. Τὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα σήμερα, ὅταν ἀποφασίζει νὰ ζορίσει τοὺς νέους ἀνθρώπους -αὐτὸ στὴν πραγματικότητα συμβαίνει μόνο στὴν τελευταία τάξη τοῦ Λυκείου-, δὲν τὸ κάνει γιὰ νὰ τοὺς βγάλει ἀπὸ μία κατάσταση ἄγνοιας καὶ νὰ τοὺς εἰσαγάγει στὸν χῶρο τῆς γνώσης καὶ τῆς μόρφωσης ἀλλὰ γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσει στὴν ἐπαγγελματικὴ ἀποκατάσταση καὶ δι᾽ αὐτῆς στὴν οἰκονομικὴ ἐπιτυχία. Μιλοῦν γιὰ δύναμη, γιὰ προσπάθεια νὰ ὑπερνικηθοῦν τὰ ἐμπόδια, γιὰ ἀνάγκη νὰ ἰσχυροποιηθεῖ ὁ χαρακτήρας, γιὰ ἄνοδο καὶ πρόοδο στὴν ζωὴ καὶ τὰ σχετικά. Ἡ ἐπιτυχία σήμερα χρειάζεται ὅλα τοῦτα καὶ μάλιστα, ὅταν αὐτὰ κατακτηθοῦν μὲ τρόπο «ἔντιμο», δὲν ὑπάρχει τίποτα κακό. Τὸ ὅτι ὅλα αὐτὰ ὅμως ἔχουν ὡς σκοπό τους κυρίως τὴν ὑλικὴ εὐμάρεια καὶ τὴ δόξα τοῦ κατόχου αὐτῆς τῆς ἐπιτυχίας δὲν προβληματίζει πολλούς. Δὲν περνάει κἂν ἀπὸ τὸ μυαλὸ τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων.
.          Μ᾽ αὐτὰ τὰ πρότυπα μεγαλώνουν τὰ παιδιά τους οἱ γονεῖς σήμερα. Τὸν πρῶτο καὶ τὸν τελευταῖο λόγο ἔχει στὴν διαπαιδαγώγηση ἡ λέξη «ἐπιτυχία», ὅπου αὐτὴ μεταφράζεται σὲ κατίσχυση ἐπὶ τῶν ἀντιπάλων σ᾽ ὅλα τὰ ἐπίπεδα καὶ κυρίως σ᾽ αὐτὰ ποὺ φαίνονται, δηλαδὴ στὴν οἰκονομικὴ ἐπιφάνεια. Στὴν θέση τοῦ Θεοῦ ἔβαλαν οἱ ἄνθρωποι περισσότερο ἀπὸ ποτέ, μὲ τρόπο συστηματικὸ καὶ μαζικὰ ἀποδεκτό, τὴν κοινωνικὴ ἄνοδο καὶ τὴν δυνατότητα καταναλώσεως.

.         Ὅλα τοῦτα δὲν κρύβουν ἀπὸ πίσω τίποτα ἄλλο πέρα ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ τοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ καὶ τὸν φόβο τοῦ θανάτου. Αὐτὸ ποὺ μᾶς κάνει –συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα δὲν ἔχει σημασία– νὰ ἀγκιστρωνόμαστε στὸ χρῆμα, στὴν δόξα ποὺ αὐτὸ συνεπάγεται καὶ στὴν διαδικασία ἀπόκτησής του λίγο ἀπέχει ἀπὸ ἕνα εἶδος θρησκοληψίας: μία κακῶς νοούμενη πίστη σὲ κάτι ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ σὲ ἀπελευθερώσει ἀπὸ τὰ βασικὰ προβλήματα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς  καὶ τὴν θεμελιώδη στὸν ἄνθρωπο ἀβεβαιότητα καὶ ἀνασφάλεια. Γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν παύει ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὸ χρῆμα ἀκόμα κι ὅταν φτάσει σὲ μεγάλη ἡλικία ἢ εἰδικὰ τότε. Καὶ τελικὰ δὲν ξεφεύγει ποτὲ καθότι πρῶτα φεύγει ἡ ψυχή μας καὶ μετὰ τὰ χούγια μας…

 ΠΗΓΗ: alopsis.gr