XAΠΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ!

Χάπι γιὰ τὶς κακὲς μνῆμες!

.            Ὅπως ἀνέγραψαν πρόσφατα οἱ ἐφημερίδες («Ἐλεύθερος Τύπος» 5-10-2011), Βρετανοὶ ἐπιστήμονες «κατάφεραν νὰ ξεκλειδώσουν ὁρισμένα μυστικὰ τοῦ ἐγκεφάλου καὶ νὰ κατανοήσουν τὸ πῶς ἀντιμετωπίζουμε τὸ στρές, ἀνοίγοντας τὸν δρόμο γιὰ τὴν δημιουργία ἑνὸς χαπιοῦ ποὺ θὰ σβήνει τὶς κακὲς ἀναμνήσεις καὶ θὰ θεραπεύει τὴν κατάθλιψη, ἐνῶ θὰ μπορεῖ νὰ ἔχει ἐφαρμογὲς σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ζήσει τραυματικὲς ἐμπειρίες, ὅπως τροχαῖα δυστυχήματα, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄτομα ποὺ ὑποφέρουν ἀπὸ φοβίες.
.         Οἱ ψυχολογικὲς καὶ διανοητικὲς διαταραχὲς ποὺ συνδέονται μὲ τὸ στρές, δήλωσε ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς ἔρευνας δρ. Ρόμπερτ Πόλακ, «εἶναι ἐξαιρετικὰ συνηθισμένες καὶ ἐπηρεάζουν περισσότερο ἀπὸ τὸ 30% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς. Θέλουμε νὰ ἐρευνήσουμε ἐὰν οἱ μηχανισμοὶ ποὺ ἀνακαλύψαμε μποροῦν νὰ βοηθήσουν τὴν θεραπεία τῆς κατάθλιψης καὶ νὰ ἁπαλύνουν τὶς ἐπώδυνες ἀναμνήσεις».
.         Εἶναι ἄξιοι ἐπαίνων βέβαια οἱ ἐρευνητὲς ποὺ σκύβουν μέρα καὶ νύχτα μέσα στὰ ἐργαστήριά τους ὑπομονητικὰ ἐπὶ πολὺ χρονικὸ διάστημα, γιὰ νὰ ἀνακαλύψουν κάποιο φαρμακευτικὸ σκεύασμα, μὲ τὸ ὅποιο θὰ μπορέσουν νὰ βοηθήσουν τὸν ἄνθρωπο.
.         Ὅμως ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀποτελεῖται μόνο ἀπὸ ὑλικὰ καὶ χημικὰ συστατικά. Ἔχει μέσα του καὶ τὴν πνοὴ τοῦ Θεοῦ, τὴν ἄϋλη καὶ ἀθάνατη ψυχή, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν πεμπτουσία τῆς ὑπάρξεώς μας. Ἡ ψυχὴ ὅμως δὲν ρυθμίζεται μὲ χημικὲς οὐσίες καὶ χάπια, ἀλλὰ κυρίως μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία «θεραπεύει τὰ ἀσθενῆ».
.         Τὶς ἔνοχες κακὲς ἀναμνήσεις μπορεῖ νὰ τὶς ἐξάλειψει ἐντελῶς ἀπὸ τὴν ψυχή μας ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως. Συγχρόνως ἡ θεία Χάρη μπορεῖ νὰ δώσει ἐλπίδα καὶ θάρρος στὸν ταλαιπωρημένο καὶ τσακισμένο ἄνθρωπο, ὅποιες καὶ ἂν εἶναι οἱ τραυματικὲς ἐμπειρίες τῆς ζωῆς του. Τὰ χάπια εἶναι ἁπλῶς βοηθητικὰ στὶς δύσκολες στιγμές. Καὶ τὸ νὰ θυμᾶται κανεὶς κάποιες καταστάσεις τῆς ζωῆς του τὸν ὠφελεῖ, γιὰ νὰ καταφεύγει στὴν ἀγάπη καὶ πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἶναι τὸ πᾶν ἡ ἐξάλειψη τῆς μνήμης. Τὸ πᾶν εἶναι ἡ ἕνωση μὲ Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος διὰ μέσου τῶν αἰώνων μᾶς καλεῖ κοντά του γιὰ νὰ μᾶς ἀναπαύσει: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ια´ 28). Εὐτυχεῖς ὅσοι ἀκοῦνε τὴν πρόσκλησή του.

 ΠΗΓΗ: Περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», ἀρ. τ. 2033, 15.11.2011

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

Διαφήμιση

«ΜΗ ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ ΠΙΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ»

Λέγαμε σὲ προηγούμενο ἄρθρο μας (βλ. σχετ.: https://christianvivliografia.wordpress.com/2010/11/17/ὠφελεῖ-ἡ-μνήμη-τοῦ-παρελθόντοσ/
πόσο μπoρεῖ νὰ ὠφελεῖ ἡ ἀνάμνηση τοῦ παρελθόντος. Καταλήξαμε ὅμως μὲ τὸ ἐρώτημα: Μήπως κάποτε πρέπει νὰ ἀπαγορεύουμε στὸν ἑαυτό μας τὴν στροφὴ πρὸς τὰ περασμένα; Σὲ ποιές περιπτώσεις εἶναι  χρήσιμο  αὐτό;
Τὸ παρελθόν μας ἔχει ἀσφαλῶς καὶ θετικὸ καὶ ἀρνητικὸ περιεχόμενο. Στὴ ζωή μας ποὺ πέρασε ἔχουμε καὶ θετικὲς ἐμπειρίες, ἐπιτυχίες στὶς προσπάθειές μας, νίκες στοὺς πνευματικούς μας ἀγῶνες. Ἔχουμε ὅμως καὶ πτώσεις, ἀποτυχίες στὴν πάλη μας μὲ τὸ κακό, ἁμαρτήματα κάποτε σοβαρά, ποὺ ταλαιπώρησαν τὴν ψυχή μας. Πῶς θὰ σταθοῦμε ἀπέναντι σ᾽ ὅλα αὐτά;
Γιὰ τὰ θετικὰ τοῦ παρελθόντος πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι ἐπικίνδυνο τὸ νὰ γυρίζουμε μὲ τὴ μνήμη μας σ᾽ αὐτά. Νὰ θυμόμαστε τοὺς ἀγῶνες ποὺ κάναμε, τὶς νίκες ποὺ σημειώσαμε, τὶς ἀρετὲς ποὺ καλλιεργήσαμε. Διότι τότε μπορεῖ νὰ τὰ θυμόμαστε μὲ καύχηση, νὰ ἐπαναπαυόμαστε σ᾽ αὐτὰ καὶ νὰ μὴ προχωροῦμε στὰ ἑπόμενα, σ᾽ ἐκεῖνα ποὺ ἔχουμε χρέος νὰ κάνουμε στὴ συνέχεια.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «Ἓν δέ, τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος κατὰ σκοπὸν διώκω ἐπὶ τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Φιλιπ. γ´ 14). Δηλαδή: Ἕνα πράγμα μὲ ἀπασχολεῖ καὶ γι᾽  αὐτὸ φροντίζω: Ὅσα ἔγιναν στὸ παρελθὸν καὶ τὰ ἔχω ἀφήσει πίσω μου, τὰ λησμονῶ. Ἁπλώνομαι δὲ διαρκῶς καὶ σπεύδω πρὸς  αὐτὰ ποὺ βρίσκονται μπροστά μου καὶ τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ἐργασθῶ. Καὶ ἔτσι προχωρῶ γιὰ νὰ πετύχω τὸ σκοπό μου, τρέχω γιὰ νὰ πάρω τὸ βραβεῖο ποὺ μᾶς ἐπιφυλάσσει ἡ πρόσκλησή μας πρὸς τὸν οὐρανό, ὅπου μᾶς καλεῖ ὁ Θεὸς διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Πόσα εἶχε κατορθώσει μὲ τοὺς ἀπαράμιλλους ἀποστολικούς του ἀγῶνες ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ! Πόσα κηρύγματα ἔκαμε, πόσες περιοδεῖες, πόσους κόπους καὶ διωγμοὺς ὑπέμεινε, πόσες Ἐκκλησίες ἵδρυσε, πόσους κάλεσε στὴν πίστη καὶ ὁδήγησε στὴ σωτηρία!
Καὶ ὅμως! Ὅλα αὐτὰ τὰ λησμονεῖ. Δὲν ἐπιτρέπει νὰ ἀνακόψουν τὴν πορεία του καὶ νὰ σταματήσουν τοὺς ἀγῶνες ποὺ ἔχει μπροστά του, τὰ κατορθώματα τοῦ παρελθόντος. Ὅπως ὁ φοιτητὴς ποὺ δὲν ἡσυχάζει μὲ τὸ ὅτι πέρασε κάποια μαθήματα στὴ σχολή του, ἀλλὰ τὸν ἀπασχολεῖ πόσα ἀκόμη τοῦ μένουν γιὰ νὰ πάρει τὸ πτυχίο του· ὅπως ὁ δρομέας ποὺ τρέχει καὶ θέλει νὰ τερματίσει πρῶτος δὲν σκέπτεται τὸ τμῆμα τοῦ δρόμου ποὺ ἔχει διανύσει, ἀλλὰ τὸ διάστημα ποὺ μένει ἀκόμη μπροστά του, ἔτσι καὶ ὁ Ἀπόστολος λησμονεῖ τὰ κατορθώματα τοῦ παρελθόντος καὶ συνεχίζει, συνεχίζει ἀκάθεκτος τὴν πορεία του καὶ παλεύει μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις του, γιὰ νὰ φθάσει στὸ τέρμα, νὰ λάβει ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ στεφανοδότου Χριστοῦ «τὸν τῆς δικαιοσύνης στέφανον».
Νὰ λοιπὸν ὅτι πρέπει νὰ ξεχνᾶμε τὸ παρελθὸν ὡς πρὸς τὰ θετικὰ ποὺ πετύχαμε. Γιὰ τὰ ἀρνητικά; Γιὰ τὰ λάθη μας, τὶς πτώσεις καὶ τὰ ἁμαρτήματά μας;
Καὶ αὐτὰ δὲν πρέπει πιὰ νὰ τὰ σκεπτόμαστε, ἐφ᾽ ὅσον μετανοήσαμε, ἐφ᾽ ὅσον ἐξομολογηθήκαμε τὴν ἁμαρτία μας καὶ πήραμε τὴν ἄφεση, ὁ Θεὸς τὰ ἔσβησε μέσα στὸν ἀπέραντο ὠκεανὸ τοῦ ἐλέους του, δὲν τὰ θυμᾶται πλέον. Γιατί νὰ τὰ θυμόμαστε ἐμεῖς; Γιατί νὰ ξαναγυρνᾶμε σὲ τέτοιες δυσάρεστες καὶ πικρὲς ἐμπειρίες τοῦ παρελθόντος, ποὺ ἡ ἀνάμνησή τους μπορεῖ νὰ βάζει καὶ πάλι σὲ πειρασμὸ τὴν ψυχή, ἢ καὶ ἂν αὐτὸ δὲν συμβαίνει, μπορεῖ νὰ τὴν ἀπελπίζει;
Ὁ διάβολος δὲν μένει ἥσυχος. Ὅταν μετανοήσουμε, μπορεῖ νὰ μᾶς ξαναφέρνει στὸ νοῦ τὴν ἁμαρτία, γιὰ νὰ μᾶς δελεάσει καὶ νὰ μᾶς ξαναρίξει σ᾽ αὐτήν. Καὶ ἂν δὲν τὸ καταφέρει, μᾶς τὴν θυμίζει γιὰ νὰ μᾶς στερεῖ τὴν χαρὰ τῆς ἀφέσεως, γιὰ νὰ παραλύει τὶς δυνάμεις μας καὶ νὰ μᾶς ἀπελπίζει, νὰ μὴ ἀφήνει τὴν ψυχή μας νὰ χαρεῖ.
Ἔ, ὄχι! Μὴ γυρίζουμε ξανὰ στὸ ἁμαρτωλὸ παρελθόν μας. Τελείωσαν αὐτά. Νέα ζωὴ τώρα ἄρχισε, μὲ χαρὰ νὰ κάνουμε τὸν ἀγώνα μας, νὰ προοδεύουμε στὴν ἀρετή, νὰ ζοῦμε κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. «Τὰ ἀρχαία παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα» (Β´ Κορ. ε´ 17). Ὅλα εἶναι καινούργια τώρα. Τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθὸν δὲν ὑπάρχει πιά. Δὲν ὑπάρχει ὡς ζωὴ ἁμαρτωλή, ὡς ἐνοχή, ὡς αἰτία καταδίκης. Ἔτσι δὲν πρέπει νὰ τὸ σκεπτόμαστε.
Τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθὸν ὑπάρχει ὡς ἀπόδειξη τῆς ἀδυναμίας μας, ποὺ ἡ συνειδητοποίησή της μᾶς βοηθεῖ στὴν καλλιέργεια τοῦ πνεύματος τῆς ταπεινοφροσύνης. Τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθὸν ὑπάρχει ὡς κατάσταση θανατηφόρα, ποὺ ὅμως τὴν θεράπευσε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἀνάμνησή της μᾶς βοηθεῖ νὰ στεκόμαστε μὲ διαρκῆ εὐγνωμοσύνη ἀπέναντι στὸν οἰκτίρμονα καὶ ἐλεήμονα Κύριο.
Ἡ στροφὴ στὸ παρελθὸν μὲ τὰ ἀρνητικά του στοιχεῖα μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει μόνον ὅταν γίνεται μὲ τέτοιο πνεῦμα. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος πολλὲς φορὲς τὰ σκέπτεται ἔτσι. Μέσα στὶς Ἐπιστολές του κατηγορεῖ τὸν ἑαυτό του γιὰ τὴν ἀπαράδεκτη στάση του ἀπέναντι τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν πιστῶν στὰ χρόνια ποὺ ἀνῆκε στὸν χῶρο τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ. «Ἐδίωξα τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ», λέγει (Α´ Κόρ. ιε´ 9). Ὑπῆρξα «βλάσφημος καὶ διώκτης καὶ ὑβριστὴς» (Α´ Τιμ. α´ 13). Αὐτὲς οἱ δυσάρεστες ἀναμνήσεις τὸν κρατοῦν στὴν ταπείνωση. Ἐνῶ λησμονεῖ τὰ κατορθώματα τοῦ παρελθόντος, γιὰ νὰ μὴ ἐπαίρεται καὶ ἐφησυχάζει, φέρνει στὸ νοῦ τὰ λάθη του, ἀναπολεῖ τὸ παρελθὸν τῆς ἀγνοίας του, γιὰ νὰ ταπεινοφρονεῖ, νὰ συντρίβεται καὶ νὰ εὐγνωμονεῖ τὸν Θεὸ γιὰ τὸ ἔλεός του καὶ τὴν ἀγάπη του.
Μόνον ἔτσι μποροῦμε νὰ σκεφθοῦμε τὸ ἀρνητικὸ παρελθόν μας. Διαφορετικὰ δὲν ὠφελεῖ οὔτε τὶς περασμένες ἁμαρτίες μας νὰ φέρνουμε στὸ νοῦ οὔτε τὰ καλὰ ποὺ ἔχουμε κάμει. Ἐκεῖνο ποὺ χρειάζεται καὶ μᾶς ὠφελεῖ εἶναι νὰ κοιτᾶμε μπροστὰ καὶ νὰ ἐκμεταλλευόμαστε μὲ συστηματικὸ ἀγώνα τὶς πολλὲς εὐκαιρίες τοῦ παρόντος.

περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», τ. 2012/01.12.2010