ΜΑΘΗΤΕΣ ἢ ΑΓΕΛΕΣ ΛΥΚΩΝ; («Χριστούγεννα ξημερώνουν, “οἱ οὐρανοὶ ἀγάλλονται χαίρει ἡ φύσις ὅλη”, ὅμως») [Δ. Νατσιός]

Μαθητὲς ἢ ἀγέλες λύκων;

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                Πρὶν ἀπὸ ἕνα μήνα ὁ πρωθυπουργὸς κ. Μητσοτάκης ἦταν καλεσμένος σὲ μεσημεριανὴ ἐκπομπή. Ἐρωτήθη γιὰ τὶς μουσικές του ἐπιλογές. Διαβάζω: «Φωτογραφίζοντας τὴν τρὰπ μουσική, ἂν καὶ δὲν τὴν κατονόμασε, σχολίασε πὼς ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὴν γλῶσσα, ποὺ χρησιμοποιεῖται στὸ συγκεκριμένο εἶδος μουσικῆς, ἐνῶ τόνισε πὼς πρέπει να ἐκπαιδεύσουμε τὰ παιδιὰ ἀπὸ μικρὰ γιὰ τὸ τί σημαίνει σεβασμός». Ἔψαξα νὰ βρῶ μία δήλωση τῆς κ. Κεραμέως, γιὰ νὰ μᾶς ἀραδιάσει καὶ αὐτὴ τὰ «πρέπει» της, ἀλλὰ δὲν ἐντόπισα.
.                Κατ’ ἀρχὰς ὅσο καὶ ὅσοι διαβάζουν τὰ παρακάτω, ἂς ἔχουν συνεχῶς κατὰ νοῦ τὸ ἑξῆς: Δὲν διδάσκουν τὰ «πρέπει». Οὔτε ἀνατρέφεις τὰ παιδιά σου οὔτε κυβερνᾶς τὸν λαό σου μὲ τὰ «πρέπει». Τὸ«πρέπει» εἶναι ἀπρόσωπο ρῆμα. Νὰ πιάσω τὸ «πρέπει» ἀπὸ τὸ «γιώτα» καὶ νὰ τὸ γδάρω ὣς τὸ «πῖ», ἔλεγε χαρακτηριστικὰ ὁ Ἐλύτης. Διδάσκει, ἀνατρέφει, κυβερνᾶ σωστὰ καὶ ὑπεύθυνα τὸ «πρέπον», ἡ μετοχή, ἡσυμμετοχή, δηλαδή, τὸ παράδειγμα. Ὅταν ὁ γονέας ξημεροβραδιάζεται στὸ κινητὸ ἢ στὸ διαδίκτυο μὲ ποιόκύρος θὰ συμβουλεύσει τὰ παιδιά του νὰ ἀπέχουν ἀπὸ αὐτά; «Μὴ λοξὰ περιπατεῖν καρκίνῳ μήτηρ ἔλεγε… Ὁδὲ εἶπεν. Μῆτερ, σύ, ἡ διδάσκουσα, ὀρθὰ βάδιζε καὶ βλέπων σε ζηλώσω». Μὴν περπατᾶς στραβά, ἔλεγε ἡκαβουρίνα στὸ παιδί της…  Καὶ τῆς ἀπάντησε: Μητέρα, περπάτα ἐσὺ ἴσια καὶ βλέποντάς σε θὰ μάθω», γράφει στὸν ἐξόχως διδακτικό του μύθο, ὁ Αἴσωπος. Μὲ τί μοῦτρα οἱ πολιτικοὶ ζητοῦν ἀπὸ τὸν λαὸ θυσίες, βυθίζοντάς τον στὴν οἰκονομικὴ φρίκη, ὅταν οἱ ἴδιοι ἀμείβονται μὲ ἀνήκουστες ἀπολαβές, ἀπολαμβάνουν προκλητικὰ προνόμια καί, πολλάκις, σὰν τὰ ἄπληστα ἁρπακτικὰ κατρακυλοῦν στὴν ἀνομία, ἐξευτελίζοντας τὴν πατρίδα. (Νὰ ἀφαιρεῖται ἡ ἑλληνικὴ ἰθαγένεια σὲ ὅσους τὴν κηλιδώνουν καὶ εἶναι ἀνάξιοι νὰ φέρουν τὸὄνομα Ἕλληνας καὶ Ἑλληνίδα).
.                Χριστούγεννα ξημερώνουν, «οἱ οὐρανοὶ ἀγάλλονται χαίρει ἡ φύσις ὅλη», ὅμως -εἴμαστε γονεῖς, εἴμαστε δάσκαλοι- ἀκοῦς τὴν εἴδηση καὶ θλίβεσαι, ὀργίζεσαι, χάνεις τὰ λόγια σου. Διαβάζω: Ὀκτὼ μαθητὲς τῆς Α´ Λυκείου βίαζαν κατ᾽ ἐξακολούθηση συμμαθητή τους σὲ ἐγκαταλελειμμένο σπίτι κοντὰ στὸ σχολεῖο, διακινοῦσαν τὸ ὑλικὸ στὸ σχολεῖο, τὸν χτυποῦσαν καὶ τὸν ἀπειλοῦσαν, γιὰ νὰ μὴ μιλήσει. Εἶπαν στὸν εἰσαγγελέα πὼς «τὸ κάναμε γιὰ πλάκα, τὰ βλέπαμε στὶς ταινίες καὶ κάναμε τὰ ἴδια». Ἐπίσης ὅλοι στὴν παρέα τῶν ἀνηλίκων ἄκουγαν τρὰπ μουσική. Σύμφωνα μὲ ὅσα μετέδωσε τὸ Mega, ἔγραφαν στίχους βασισμένους στὸ βιασμὸ καὶ λέγεται ὅτι αὐτὴ τὴν κτηνώδη πράξη τους ἤθελαν νὰ τὴν κάνουν τραγούδι καὶ βίντεο. Τὸ πλέον ἐξοργιστικὸ εἶναι ὅτι, σύμφωνα μὲ πληροφορίες, οἱ δράστες σκόπευαν νὰ γράψουν ἕνα τραγούδι σὲρυθμὸ τρὰπ μὲ τὸν βιασμὸ τοῦ 15χρονου συμμαθητῆ τους. Μάλιστα, σκόπευαν νὰ γυρίσουν καὶ βίντεο κλίπ, ἐνῶ εἶχαν ἤδη ξεκινήσει νὰ γράφουν στίχους.
.                Τὶς προάλλες περνοῦσα ἔξω ἀπὸ σχολεῖο, δευτεροβάθμιας. Σχεδὸν νύχτα. Κάποιοι μαθητὲς ἄκουγαν τρὰπ μουσική, στὴν διαπασῶν. Στάθηκα καὶ ἄκουγα τοὺς στίχους. Κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ τοὺς παραθέσω, ἀλλὰ ντρέπομαι λόγῳ τῶν ἡμερῶν καὶ σέβομαι τοὺς ἀναγνῶστες. Μία συνεχὴς παρότρυνση ἀπὸαὐτὰ τὰ νεόπλουτα καθάρματα, γιὰ κάθε εἴδους κτηνωδίες καὶ ἀνομίες. Ναρκωτικὰ ποὺ ὠθοῦν σὲ εἰδεχθῆσεξουαλικὰ ἐγκλήματα, ἐκπόρνευση κοριτσιῶν, φόνοι, βιασμοί, ἀκριβὰ αὐτοκίνητα μὲ ἀσύλληπτες, κυριολεκτικά, ταχύτητες, βλασφημίες, χυδαιολογίες. Κανονικὰ φροντιστήρια γιὰ μία ζωή, ποὺ ὁδηγεῖ στὸἔγκλημα, γιὰ εὔκολο πλουτισμό, στὴν φυλακὴ καὶ στὸν θάνατο. Γι’ αὐτὸ βλέπουμε στοὺς δρόμους ὄχι συντροφιὲς νέων παιδιῶν, ἀλλὰ ἀγέλες λύκων, ἕτοιμες νὰ κατασπαράξουν ἀδύναμα θηράματα.
.                Οἱ τράπερ, τὰ διεφθαρμένα, ἀμόρφωτα καὶ ἀνισόρροπα αὐτὰ ὑποκείμενα ἔχουν ἀντικαταστήσει γονεῖς καὶ δασκάλους. Τὸ γράφω καὶ τὸ φωνάζω. Σ’ αὐτοὺς ὀφείλεται ἡ πνευματικὴ ἐξαθλίωση τῶν παιδιῶν, εἶναι οἱ ἠθικοὶ αὐτουργοὶ τῶν ἀνείπωτων ἐγκλημάτων. Τὸ ὁμολόγησαν οἱ 8 βιαστές, ἐγκληματίες μαθητές. «Σκόπευαν νὰ γράψουν ἕνα τραγούδι σὲ ρυθμὸ τρὰπ μὲ τὸν βιασμὸ τοῦ 15χρονου συμμαθητῆ τους».
.                Ἐρωτῶ: Γιατί δὲν ἐπεμβαίνουν οἱ εἰσαγγελεῖς γιὰ νὰ ἀνοίξει τὸ ἀπόστημα, τὸ καρκίνωμα, ποὺσαπίζει τὰ παιδιά; Γιατί τὸ κράτος-σκαντζόχοιρος (ὅπου καὶ νὰ τὸ ἀκουμπήσεις πονᾶς καὶ πληγώνεσαι), ἀδρανεῖ; Εἶναι δήλωση αὐτὴ τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς χώρας, πατέρας ὁ ἴδιος, «πὼς ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὴν γλώσσα ποὺ χρησιμοποιεῖται στὸ συγκεκριμένο εἶδος μουσικῆς»; Τί θὰ πεῖ ἐνόχληση ἢ «πρέπει νὰ διδάξουμε τὸν σεβασμὸ στὰ παιδιά»; Πῶς θὰ τὸν διδάξουμε τὸν σεβασμό; Μὲ εὐχολόγια καὶ κούφια καρύδια; Γιατί δὲν καταδίκασε ἀπροκάλυπτα τὴν δυσωδία, ποὺ λέγεται «μουσικὴ» τράπερ, δίνοντας ἐντολὴ νὰ ξηλωθεῖ ἡἀχαλίνωτη καὶ πρόστυχη κακοήθεια; Νομίζει ἄραγε ἡ ὑπουργὸς Παιδείας ὅτι θὰ ἀντιμετωπιστεῖ τὸκαταστρεπτικὸ γιὰ τὸ μέλλον τῆς πατρίδας πρόβλημα, μὲ τὶς λεγόμενες «Δεξιότητες», τὴν σεξουαλικὴδιαπαιδαγώγηση ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο; Μήπως αὐτὸς ὁ βομβαρδισμὸς μὲ τὴν πανσεξουαλικότητα καὶ τὶς ποικιλώνυμες ἀποκλίσεις ἢ «διαφορετικότες» κατὰ τὴν συμπεριληπτική τους γλώσσα, ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, ἐπιδεινώνει ἀντὶ νὰ περιορίζει τὴν τραγωδία; Παιδεία θέλουμε τῆς ἐλευθερίας, “δεξιότητες” γιὰ τὴν ποινικοποιημένη πιὰ ἀρετὴ τῆς ἁγνότητας -οὔτε σὰν λέξη δὲν τὴν συναντᾶς στὰ σχολικὰ βιβλία- τὴν ἀνθρωποποιὸ ἀγωγή, τὶς ἀξίες τῆς Ρωμιοσύνης. (Ἡ λέξη ἀξία παράγεται ἀπὸ τὸ «ἄξω», μέλλοντα τοῦρήματος «ἄγω», ποὺ σημαίνει ὁδηγῶ. Ἄρα ἡ ἀγωγὴ ὀφείλει νὰ ὁδηγεῖ στὶς καθ’ ἡμᾶς ἀγέραστες ἀξίες).
.                Ἐρωτῶ τοὺς γονεῖς, ποὺ μᾶς ἔρχονται πολλὲς φορὲς στὰ σχολεῖα κουνώντας μας τὸ δάχτυλο, ἀπειλώντας μας τοὺς δασκάλους, γιατί δυσαρεστήσαμε τὸ βλαστάρι τους, γιατί δὲν βαθμολογήσαμε μὲἄριστα τίς… μεγαλοφυίες τους, τί κάνουν;  Εἶχα σημειώσει σὲ παλαιότερο ἄρθρο μου: «Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι σὲ τί κόσμο θ’ ἀφήσουμε τὰ παιδιά μας, ἀλλὰ τί παιδιὰ θὰ ἀφήσουμε σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο».
.                Ἡ οἰκογένεια, ἔγραφα καὶ κλείνω, εἶναι ἡ ἔσχατη γραμμὴ ἄμυνας γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ σύγχρονη Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή. Ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, «Ἀνίσως ἦτο δυνατὸν νὰἀνεβοῦμε εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ νὰ φωνάξουμε μίαν φωνὴν μεγάλην», γονεῖς ξυπνῆστε, μαγαρίζουν τὰ παιδιά σας. Ὅποια οἰκογένεια ὀρθώνει τείχη ἀδιαπέραστα καὶ προφυλάσσει τὰ παιδιά της ἀπὸ τὴν «λέπρα», ποὺτρώει τὰ σωθικὰ τῆς κοινωνίας, θὰ καμαρώνει μεθαύριο γιὰ τοὺς καλούς της καρπούς.  

.           «Ὥρα ἠμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι». Καλὰ κι εὐλογημένα Χριστούγεννα. Ὁ γεννηθεὶς Σωτὴρ τοῦ κόσμου νὰ μᾶς φωτίζει καὶ νὰ μᾶς σκέπει…

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς

Διαφήμιση

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ καὶ Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ

Τὰ δῶρα τῶν μάγων (γιὰ βασιλιά, θεὸ καὶ θνητό)!
Ὁ συμβολισμός τους

τοῦ Κωνσταντίνου Ἀθ. Οἰκονόμου,
δασκάλου 

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΠΗΓΕΣ: Τὰ δῶρα καὶ οἱ μάγοι τῆς Γεννήσεως δὲν ἐμφανίζονται σὲ κανένα ἄλλο κανονικὸ Εὐαγγέλιο παρὰ μόνο στὸ Κατὰ Ματθαῖον καί, ἐπίσης, σὲ μερικὰ ἀπὸ τὰ λεγόμενα ἀπόκρυφα Εὐαγγέλια. Ὁ Ματθαῖος ἀπευθυνόταν στοὺς ἐξ Ἰουδαίων προσήλυτους πιστοὺς καὶ εἶχε στόχο νὰ ἐξαλείψει κάθε ἀμφιβολία περὶ τοῦ Ἰησοῦ ὡς ἀναμενόμενου Μεσσία καὶ νὰ ἐπιβεβαιώσει ὅτι ἦταν σταλμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ ἐκπληρώσει τὶς προφητεῖες τῶν Γραφῶν. Ἡ προσκύνηση τῶν μάγων, σοφῶν ἀνδρῶν, ποὺ δὲν ἀνῆκαν στὸ πολιτισμικὸ περιβάλλον τοῦἸησοῦ, ἀποδείκνυε, λοιπόν, τὴ θεϊκή του ἰδιότητα καὶ τὸν ξεχωριστὸ προορισμό του: οἱ μάγοι ἦταν οὐσιαστικὰ οἱ πρῶτοι ἐθνικοί, ποὺἀναγνώρισαν καὶ λάτρεψαν τὸν Ἰησοῦ. Μάλιστα κατὰ τὸν Μεσαίωνα λατρεύονταν καὶ οἱ ἴδιοι ὡς ἅγιοι. Τὸ ἀπόκρυφο Πρωτευαγγέλιο Ἰακώβου, ποὺ ἐπικεντρώνεται στὴ Θεοτόκο (γέννηση, παιδικὴ ἡλικία, μνηστεία μὲ τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὴ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ) ἀναφέρεται στὴν προσκύνηση τῶν μάγων, μὲ μία μικρὴ διαφορὰ σὲ σχέση μὲ τὸν Ματθαῖο. Δὲν κάνει λόγο γιὰ οἰκία, ὅπου βρισκόταν τὸ θεῖο βρέφος, ἀλλὰ γιὰ σπήλαιο, καθὼς καὶ ὅτι ἐκεῖ τὸν προσκύνησαν οἱ μάγοι. Ἐκτὸς ἀπὸ σμύρνα, λίβανο καὶ χρυσάφι, ὁ κάθε μάγος δώρισε καὶ ἀπὸ ἕνα κομμάτι χρυσάφι, τονίζοντας μὲαὐτὸν τὸν τρόπο τὴ βασιλικὴ πτυχὴ τῆς Γεννήσεως. Ἀπὸ τὰ παραπάνω εὐαγγέλια ἄντλησε πολλὰ τὸ ἀραβικὸ Εὐαγγέλιο τῆς Παιδικῆς Ἡλικίας τοῦἸησοῦ, ποὺ ἀνάγεται σὲ συριακὸ πρωτότυπο τοῦ 5ου ἢ 6ου αἰ. Οἱ μάγοι ὁδηγήθηκαν στὸν Ἰησοῦ ἀπὸ ἕναν ἄγγελο καὶ ὄχι ἀπὸ ἕνα ἀστέρι. Δίνεται μάλιστα μία ἐπιπλέον λεπτομέρεια. Ἡ Θεοτόκος, γιὰ νὰ ἀνταποδώσει τὰ δῶρα τῶν μάγων, τοὺς χάρισε, ἐπειδὴ δὲν διέθετε κάτι ἄλλο, ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὸ σπάργανο τοῦ Ἰησοῦ, ποὺ οἱ μάγοι μετέφεραν στὸν τόπο τους καὶ ἐκεῖ διαφυλάχθηκε ὡς κειμήλιο.

Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ: Ὁ ἀπολογητὴς Ἰουστίνος (+165), θεωροῦσε ὅτι οἱ μάγοι κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἀραβία, ὅπως καὶ ὁ Τερτυλλιανὸς (τέλη 2ου αἰ.), ὁ ὁποῖος τοὺς ἀπέδιδε καὶ βασιλικὴ ἰδιότητα. Ὁ Ἰωάννης Χρυσόστομος, πίστευε ὅτι οἱ μάγοι ἦταν Πέρσες. Ὁ σύγχρονός του Ἀθανάσιος, ἐπίσκοπος Ἀλεξανδρείας, διέδιδε ὅτι ἦταν Αἰγύπτιοι. Ὁ θεολόγος καὶ μάρτυρας Ὠριγένης, ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια, ἦταν αὐτός, ποὺ γιὰπρώτη φορὰ (ἀρχὲς 3ου αἰ.) δήλωσε τὸν ἀριθμὸ τῶν μάγων: ἦταν τρεῖς, ὅσα καὶ τὰ δῶρα τους. Σχετικὰ καθυστερημένα, τὸν 6ο αἰ., οἱ μάγοι ἀπέκτησαν τὰ ὀνόματά τους: Κάσπαρ ἢ Γάσπαρ, Μελχιὼρ καὶ Βαλτάσαρ. Ἡ πρωτοχριστιανικὴ παράδοση ἦταν συγκεχυμένη σχετικὰ μὲ τὶς λεπτομέρειες τῆς Γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ καὶ τῆς ταυτότητας τῶν μάγων, διότι οἱ χριστιανοὶ τῆς πρώτης γενιᾶς ἔδωσαν μεγαλύτερη ἔμφαση στὸν σταυρικὸ θάνατο καὶ στὴν ἀνάσταση, ἐνῶ τὰ εὐαγγέλια εἶχαν περισσότερο κηρυγματικὸ καὶ διδακτικὸ χαρακτήρα. Προφανῶς οἱ Μάγοι ἦταν σοφοὶ ποὺ εἶχαν πρόσβαση σὲ ἀστρονομικὲς ἢ ὑπερβατικὲς γνώσεις, διέθεταν κύρος καὶ ἀσκοῦσαν πολιτικὴ ἐπιρροὴ στὴν πατρίδα τους. Πιθανὸν νὰ ἦταν Πέρσες ἱερεῖς τοῦ Ζωροαστρισμοῦ. Οἱ Πέρσες πάντως τοὺς θεωροῦσαν ὁμοεθνεῖς τους καὶ μάλιστα ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι τὸ 614 μ.Χ., ὅταν ὁ στρατὸς τοῦ Χοσρόη Β´ κατέλαβε καὶ λεηλάτησε τὴν Ἱερουσαλήμ, δὲν κατέστρεψε τὸν Ναὸ τῆς Γεννήσεως, ἐπειδὴ στὴν εἴσοδό του εἶχε μία εἰκόνα μὲ θέμα τὴν προσκύνηση τῶν μάγων.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΩΡΩΝ: Τί σήμαιναν, ἄραγε, τὰ Δῶρα, τὰ ὁποῖα οἱ Μάγοι προσέφεραν στὸν ἐνσαρκωμένο Θεό; Λίβανος, σμύρνα, χρυσὸς εἶναι τὰ δῶρα ποὺ ἔφεραν «οἱ μάγοι ἐξ Ἀνατολῆς» στὸ θεϊκὸ βρέφος. Ὁ λίβανος εἶναι μία εὐώδης ρητίνη ποὺ συλλέγεται μὲ τομὴ στὸν λεπτὸ φλοιὸ τοῦ δέντρου βουσουελλία ἡ καρτέρειος. (φύεται στὶς ἀμμώδεις ἐκτάσεις τῆς Ἀραβίας, τῆς Σομαλίας, τῶν Ἰνδιῶν καὶ τοῦ Λιβάνου. Χρησιμοποιήθηκε σὰν θυμίαμα γιὰ κοσμικὴ καὶ λατρευτικὴ χρήση ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια (Αἰγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Ἑβραῖοι). Εὐώδης ρητίνη εἶναι καὶ ἡ σμύρνα, ποὺ ἐκκρίνεται ἀπὸ τὸν φλοιὸ τοῦ φυτοῦ μύρα ἡ κομμιοφόρος (ἢ καὶ ἄλλων συγγενῶν φυτῶν ποὺ φύονται στὴν Ἀραβία καὶτὴν Αἰθιοπία). Ἡ σμύρνα χρησιμοποιοῦνταν εὐρύτατα στὴν ἰατρική, ἐνῶ, ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἦταν στὸν σταυρό, Τοῦ χορηγήθηκε σμύρνα ὡς καταπραϋντικὸ τοῦ πόνου, ἐνῶ, κατὰ τὴν παράδοση, μὲ σμύρνα καὶ ἀλόη ἀλείφθηκε τὸ Σῶμα Του, ὅταν ἐξέπνευσε. Ἡ ἐπιλογὴ τῶν συγκεκριμένων δώρων δὲν εἶναι χωρὶς σημασία. Εἶναι δῶρα πολύτιμα, τόσο γιὰ τὴ χρηστική τους ἀξία ὅσο καὶ γιὰ τὴν ὑψηλὴ συμβολικὴ ἀξία ποὺτὰ περιβάλλει. Τὸ χρυσάφι μὲ τὴ λάμψη του καὶ τὸν ἀναλλοίωτο χαρακτήρα του εἶναι δῶρο γιὰ βασιλικὲς γεννήσεις, ὁ λίβανος ἦταν δηλωτικός τῆς θεϊκῆς φύσεως τοῦ Ἰησοῦ (“Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου», Ψαλμὸς τοῦ Δαβὶδ), ἐνῶ ἡ σμύρνα τῆς θνητῆς. (Εἰρηναῖος Λουγδούνου – 2ος αἰ.). Γιὰ τὴ σμύρνα μάλιστα προσθέτει ὁ Δαμασκηνός: «τὴν σμύρναν ἐπῆγαν ὡς τριήμερον νεκρόν, ὅπου ἔμελλε νὰγίνη, διότι τὸν Χριστὸν μὲ σμύρναν τὸν ἤλειψαν καὶ τὸν ἔθηκαν εἰς τὸν τάφον, καθὼς τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον μαρτυρεῖ».

ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ: Σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, πρὸ τῆς Κοιμήσεώς της, ἡ Θεοτόκος παρέδωσε τὰ Δῶρα μαζὶ μὲτὰ Ἅγια Σπάργανα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Τίμια Ἐσθῆτα καὶ τὴν Ἁγία Ζώνη της στὴν Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ὅπου καὶ παρέμειναν μέχρι τὸ ἔτος 400 μ.Χ. περίπου. Τότε ὁ αὐτοκράτορας Ἀρκάδιος τὰ μετέφερε στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ παρέμειναν μέχρι τὴν ἅλωση τῆς πόλης ἀπὸ τοὺς Φράγκους τὸ ἔτος 1204 μ.Χ. Στὴ συνέχεια μεταφέρθηκαν γιὰ λόγους ἀσφαλείας, μαζὶ μὲ ἀλλὰ ἱερὰ κειμήλια, στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας, προσωρινὴπρωτεύουσα τοῦ Βυζαντίου, ὅπου καὶ παρέμειναν γιὰ ἑξήντα περίπου χρόνια. Μὲ τὴν ἐκδίωξη τῶν Σταυροφόρων ἐπὶ αὐτοκράτορος Μιχαὴλ Παλαιολόγου ἐπεστράφησαν στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου καὶ παρέμειναν μέχρι τὴν Ἅλωση τοῦ 1453. Μετὰ τὴν Ἅλωση ἡ Μάρω, χριστιανὴσύζυγος τοῦ σουλτάνου Μουρὰτ Β’ (1421-1451) καὶ μητρυιὰ τοῦ Μωάμεθ Β´ τοῦ Πορθητοῦ, τὰ μετέφερε αὐτοπροσώπως στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Παύλου στὸ Ἅγιον Ὅρος. Ἡ Μονὴ αὐτὴ τῆς ἦταν γνωστή, ἐπειδὴ ὁ πατέρας της, Γεώργιος Βράγκοβιτς, δεσπότης τῆς Σερβίας, ἔκτισε τὸ καθολικό της εἰς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου. Κατὰ τὴν ἁγιορείτικη παράδοση, καθὼς ἡ Μάρω ἀνέβαινε ἀπὸ τὸν ἀρσανὰ (λιμάνι) στὴν Μονή, ἡ Θεοτόκος τὴν ἐμπόδισε μὲ ὑπερφυσικὸ τρόπο νὰ πλησιάσει στὴ Μονὴ καὶ νὰ παραβιάσει τὸ ἄβατον τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Αὐτὴ ὑπάκουσε καὶ παρέδωσε τὰ Τίμια Δῶρα στοὺς μοναχούς, οἱ ὁποῖοι καὶ ἔστησαν στὸ σημεῖο ἐκεῖνο τῆς θεομητορικῆς παρουσίας ἕνα Σταυρό, ποὺ σώζεται μέχρι σήμερα καὶ λέγεται «Σταυρὸς τῆς Βασιλίσσης». Τὸ σουλτανικὸ ἔγγραφο μὲ τὶς σχετικὲς πληροφορίες παραδόσεως τῶν Τιμίων Δώρων φυλάσσεται στὸ ἀρχεῖο τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Παύλου. Ὁ χρυσὸς βρίσκεται ὑπὸ τὴν μορφὴ εἰκοσιοκτὼ σκαλισμένων ἐπιπέδων πλακιδίων, ποικίλων σχημάτων καὶ διαστάσεων περίπου 5 ἐπὶ 7 ἑκ. Κάθε πλακίδιο ἔχει διαφορετικὸ σχέδιο πολύπλοκης καλλιτεχνικῆς ἐπεξεργασίας. Ὁλίβανος καὶ ἡ σμύρνα διατηροῦνται ὡς μεῖγμα μὲ μορφὴ ἑξήντα δύο σφαιρικῶν χανδρῶν μεγέθους μικρῆς ἐλιᾶς. Ἡ αὐθεντικότητα τῶν Τιμίων Δώρων στηρίζεται κατὰ ἕνα μέρος στὴν προφορικὴ παράδοση καὶ κατὰ τὸ ὑπόλοιπο στὴν ἱστορία. Ὅμως ἡ αὐθεντικότητα τῶν Τιμίων Δώρων ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὴν ἄρρητη εὐωδία ποὺ ὁρισμένα ἀπ’ αὐτὰ ἀδιαλείπτως καὶ ὁρισμένα κατὰ καιροὺς ἀναδίδουν καὶ ἡ ἰαματικὴ καὶθαυματουργικὴ χάρις ποὺ μέχρι τὶς μέρες μας ἀναβλύζουν.

Η ΧΑΡΑ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ χαρὰ τὸ ζητούμενο στὴ ζωή μας

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .              Μέρες πρὸ τῶν Χριστουγέννων καὶ πλὴν τῆς εὐχῆς «Καλὰ Χριστούγεννα» πολλοὶ εὔχονται γενικότερα «Χρόνια πολλὰ κι εὐτυχισμένα». Πρὸ ἡμερῶν ἐφημερίδα ἔθεσε τὸ ἐρώτημα «τί εἶναι εὐτυχία;» σὲ ἐννέα γνωστὰ πρόσωπα. Οἱ ἀπαντήσεις τους ἦσαν ἐνδιαφέρουσες. Σὲ μία ἀπὸ αὐτὲς σημειώνεται ὅτι «φίλοι καὶ οἰκογένεια εἶναι πολὺ σημαντικοὶ παράγοντες εὐτυχίας, ὅπως καὶ ἡ αἴσθηση ὅτι ἡ ζωή μας ἔχει σκοπὸ καὶ νόημα». Σὲ ἄλλη λέγεται πὼς ἡ εὐτυχία «εἶναι μία στιγμὴ ἐναρμόνισης μὲ τὸ σύμπαν…».
.              Κατὰ τὸν ὁρισμὸ ποὺ δίνει  τὸ χρηστικὸ λεξικὸ τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν «εὐτυχία εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ εὐχάριστα γεγονότα ἢ καταστάσεις». Ἡ ἐμπειρία διδάσκει πὼς δὲν εἶναι διαρκής, οὔτε ἁπτή, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ εὐχή. Ἡ εὐτυχία καὶ ἡ ἐπιτυχία ἔχουν συνθετικὸ τὴν τύχη, ποὺ στὴν προχριστιανικὴ ἀρχαιότητα ἦταν θεὰ καί, ὅταν ἐλέγετο ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει τύχη, σήμαινε ὅτι ἔχει τὴν εὔνοιά της…
.              Ἡ εὐτυχία καὶ ἡ ἐπιτυχία ἀφοροῦν τὴν κοινωνικὴ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου καὶ εἶναι σὲ συνάρτηση τῆς προσπάθειάς του  καὶ παραγόντων, ποὺ δὲν ἐλέγχονται ἀπὸ αὐτόν. Ἐκτὸς ὅμως τῆς εὐτυχίας, ποὺ συνήθως ἐναλλάσσεται μὲ τὴ θλίψη, ὑπάρχει καὶ ἡ χαρὰ ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναιἰσόβια, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τοὺς ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικοὺς παράγοντες, ἀπὸ ἀποτυχίες καὶἐπιτυχίες, ἀπὸ ἀσθένειες καὶ θάνατο.
.              Εἶναι ἡ χαρὰ ποὺ ἔνιωσαν οἱ Πέρσες σοφοὶ ἀστρονόμοι, ὅταν μὲ τὸ ἀστέρι βρῆκαν τὸν Χριστὸ στὴ φάτνη: «Ἰδόντες τὸν ἀστέρα ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην σφόδρα» (Ματθ. β΄ 10). Εἶναι ἡ χαρὰ ποὺ ἔνιωσαν οἱ βοσκοὶ τῆς Βηθλεὲμ τὴ νύχτα τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ὁ ἄγγελος τοὺς εἶπε τὸ γεγονός: «Ἰδοὺ  εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη σήμερον σωτήρ… βρέφος ἐσπαργανωμένον» (Λουκ. β΄10-13). Ἐκεῖνοι τότε ἔσπευσαν νὰτὸ προσκυνήσουν καὶ ἦσαν οἱ πρῶτοι ἱεραπόστολοι τοῦ χαρμοσύνου γεγονότος. Οἱ Πέρσες  ἐπιστήμονες καὶ οἱ ἁπλοϊκοὶ βοσκοὶ τῆς Βηθλεὲμ ἔζησαν τὴ χαρὰ στὴ ζωή τους, διὰ τῆς συνάντησής τους μὲ τὸν  Χριστό.
.              Ἴδια χαρὰ ἔνιωσαν ἀσκητὲς τῆς ἐρήμου καὶ σπουδαῖοι ζωγράφοι, ποιητὲς καὶμουσικοί. Παράδειγμα: Ὁ Φρίντριχ Σίλερ ἔγραψε τὴν «Ὠδὴ στὴ χαρὰ» καὶ ὁ Λούντβιχ βὰν Μπετόβεν τὴ μελοποίησε στὸ καταληκτικὸ μέρος τῆς ἀριστουργηματικῆς ἐνάτης συμφωνίας του. ὉΓερμανὸς ποιητὴς γράφει μεταξὺ ἄλλων: «Μεσ’ ἀπὸ τὸ φλεγόμενο καθρέφτη τῆς ἀλήθειας σ’ αὐτὸν ποὺ ἐρευνᾶ χαμογελᾶ ἡ χαρά. Τοῦ ὑπομονετικοῦ ὁδηγεῖ τὰ βήματα πρὸς τὶς ἀπόκρημνες πλαγιὲς τῆς ἀρετῆς. Πάνω σ᾽τῆς πίστης τὰ ἡλιόφωτα βουνὰ τὴ σημαία της θὰ δεῖς νὰ κυματίζει καὶ μεσ’ ἀπ’ τὰ κομματιασμένα μνήματα αὐτή ᾽ναι ποὺ θὰ στέκει μὲς σ᾽τῶν ἀγγέλων τὸ χορό».
.              Εἶναι λυπηρὸ ποὺ ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση παραποιεῖ τὸ νόημα τῆς ὠδῆς στὴ χαρά, ποὺ εἶναι τὸ σύμβολό της. Διότι ὁ Σίλερ ἐκφράζει τὰ ἰδανικὰ τῆς ἐλευθερίας, τῆς εἰρήνης, τῆςἀλληλεγγύης καὶ τῆς συναδέλφωσης τῶν λαῶν, ὡς στηριζόμενα στὸν Χριστό, ποὺ ἔχει ἐξοβελιστεῖ ἀπὸ τὶς Βρυξέλες… Καλὰ Χριστούγεννα.-  

ΠΡΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ καὶ ΜΕΤΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, ΧΩΡΙΣ ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Ναύπακτος, Χριστούγεννα 2021

Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος

Ἱερόθεος
ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης
τῆς Θεοσώστου Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου

Πρός
τούς Κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας

ΠΗΓΗ: parembasis.gr

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

.                     Ἡ ἑορτή τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ μοῦ δίνει τήν εὐκαιρία νά ἐπικοινωνῶ μαζί σας γιά νά σᾶς εὐχηθῶ καί νά χαρῶ μέ σᾶς, ἀναφερόμενος στήν μεγάλη θεολογία τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων.
.                     Αἰσθάνομαι ὅτι πολλοί ἄνθρωποι, καί κυρίως ὅσοι εἶναι εὐαίσθητοι ψυχολογικά, σέ καιρούς πού ἐπικρατοῦν στήν κοινωνία δύσκολες καταστάσεις ἀπό κοινωνικές ἀστάθειες, ἀπό διχασμούς καί ἀναστατώσεις, ἀπό σωματικές καί ψυχικές ἀσθένειες, ἀπό ποικιλόμορφες πλάνες, καταφεύγουν στήν ἀνάγνωση μιᾶς σοβαρῆς ποίησης γιά νά βροῦν μιά ἐσωτερική ἰσορροπία καί ἕνα διαφορετικό νόημα ζωῆς.
.                     Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί σέ παρόμοιες καταστάσεις πού ἐπικρατοῦν γύρω μας, σέ ἀμφισβητήσεις τῶν πάντων, καταρρεύσεις προσώπων καί πραγμάτων πρέπει νά καταφεύγουμε στήν δική μας λατρευτική ποίηση, τήν ὁποία συνέγραψαν ἅγιοι ὑμνογράφοι καί ποιητές, πού εἶχαν ὑψηλό νόημα τῶν πραγμάτων. Κι ἄν, ὅπως λέει ὁ ποιητής, «ἡ ποίηση δέν μᾶς ἀλλάζει τήν ζωή», ὅμως ἡ ἐκκλησιαστική ποίηση τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, τά τροπάρια πού ψάλλουμε στήν Ἐκκλησία εἶναι γεμάτα ὑψηλό θεολογικό νόημα πού ἠρεμεῖ καί γλυκαίνει τήν καρδιά μας καί ἀκόμη τῆς δίνει μιά ἔνταση πνευματική γιά ὑψηλές πτήσεις πρός τήν ὑπερκόσμια Ἀποκάλυψη τήν ὁποία μᾶς φανέρωσε ὁ Χριστός.
.                     Μιά τέτοια ὑπερκόσμια ποίηση συναντᾶ κανείς στόν ἅγιο Ρωμανό τόν Μελωδό, ὁ ὁποῖος, μεταξύ τῶν πολλῶν Κοντακίων πού συνέταξε, ἔχει καί ἕνα Κοντάκιο πού ἀναφέρεται στήν ἁγία καί πάνσεπτη Γέννηση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἅγιος Ρωμανός ὁ Μελωδός ἔδρασε κατά τό πρῶτο μισό τοῦ 6ου αἰώνα καί εἶναι ἀπό τούς μεγαλύτερους ὑμνογράφους τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος δίκαια θεωρήθηκε ὡς «ὁ Πίνδαρος τῆς ρυθμικῆς ποίησης».
.                     Τό «προοίμιον» τοῦ Κοντακίου αὐτοῦ τό ψάλλουμε μέχρι σήμερα καί εἶναι τό γνωστό τροπάριο: «Ἡ Παρθένος σήμερον τόν ὑπερούσιον τίκτει καί ἡ γῆ τό σπήλαιον τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει· ἄγγελοι μετά ποιμένων δοξολογοῦσι, μάγοι δέ μετά ἀστέρος ὁδοιποροῦσι· δι᾽ ἡμᾶς γάρ ἐγεννήθη παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων Θεός».
.                     Σέ αὐτόν τόν ὕμνο ἀναφέρεται τό μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀλλά συγχρόνως παρουσιάζεται ἡ παγκόσμια ἑορτή ὅλης τῆς κτίσεως καί ὅλων τῶν ἀνθρώπων γιά τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τοῦ «νέου παιδίου», πού εἶναι «ὁ πρό αἰώνων Θεός». Ἡ πτωχεία τοῦ σπηλαίου εἶναι δεκτική τοῦ μυστηρίου, τό ὁποῖο ὁ ὕμνος συνοψίζει χρησιμοποιώντας ἀντιθετικά ἤ μᾶλλον συμπληρωματικά ζεύγη συνδέοντας ἔτσι τά ἐπίγεια μέ τά ἐπουράνια, δηλαδή τό γήϊνο σπήλαιο ὑποδέχεται τόν ἀπρόσιτο, οἱ ἐπουράνιοι ἄγγελοι συνυπάρχουν μέ τούς ποιμένες, ὁ οὐράνιος ἀστήρ μέ τούς μάγους.
.                     Ποιός μπορεῖ, ψάλλοντας αὐτόν τόν ὕμνο, νά παραμένη στίς ἐνδοκόσμιες ἀπογοητεύσεις πού προέρχονται ἀπό τούς ἄρρωστους ψυχικά καί διανοητικά ἀνθρώπους; Ποιός μπορεῖ νά παραμένη ἀσυγκίνητος ἀπό τήν ἔλευση τοῦ «νέου παιδίου» πού εἶναι καί «πρό αἰώνων Θεός», τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν ἀποστάτη κόσμο;
.                     Σέ ὅλο αὐτό τό Κοντάκιο τοῦ ἁγίου Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ, μέ τρόπο μοναδικό, ὑψηλό, τρυφερό καί εὐαίσθητο σέ 24 τροπάρια παρουσιάζεται μέ ἐκπληκτικό καί ποιητικό τρόπο ὁ ἀπόρρητος διάλογος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου μέ τόν Χριστό, ἀμέσως μετά τήν Γέννησή Του μέσα στό σπήλαιο καί τήν φάτνη τῶν ἀλόγων ζώων. Συγχρόνως, περιγράφεται καί ὁ διάλογος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου μέ τούς Μάγους τῆς Ἀνατολῆς πού προσῆλθαν γιά νά προσκυνήσουν τόν νέον Βασιλέα.
.                     Ὑπέροχος εἶναι ὁ ὕμνος στόν ὁποῖο παρουσιάζεται ἡ Παρθένος Μαρία νά βρίσκεται σέ φτώχεια, μέσα στό σπήλαιο καί ὅμως νά ἀπορῆ γιατί ἐρωτεύθηκε ὁ Χριστός τό Σπήλαιο καί χάρηκε τήν Φάτνη. Θά ἐκτεθῆ αὐτός ὁ ὕμνος  στήν γλῶσσα πού τόν ἔγραψε ὁ ἅγιος Ρωμανός, γιά νά χαροῦμε καί τήν ρυθμική γλῶσσα καί ἔπειτα θά παρατεθῆ σέ μετάφραση. Γράφει:

«Ὑψηλέ βασιλεῦ, τί σοι καί τοῖς πτωχεύσασι;
ποιητά οὐρανοῦ τί πρός γηΐνους ἤλυθας;
σπηλαίου ἠράσθης ἤ φάτνῃ ἐτέρφθης;
Ἰδού οὐκ ἔστι τόπος τῇ δούλῃ σου ἐν τῷ καταλύματι∙
οὐ λέγω τόπον, ἀλλ’ οὐδέ σπήλαιον,
ὅτι καί αὐτό τοῦτο ἀλλότριον∙
καί τῇ μέν Σάρρᾳ τεκούσῃ βρέφος
ἐδόθη κλῆρος γῆς πολύς, ἐμοί δέ οὔτε φωλεύς·
ἐχρησάμην τό ἄντρον, ὅ κατῴκησας βουλήσει
παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων Θεός».
.                     Ἡ μετάφραση τοῦ ὕμνου αὐτοῦ, πού εἶναι λόγος τῆς Παναγίας Μητέρας στόν νεογέννητο Χριστό, ἔχει ὡς ἑξῆς:
«Ὑψηλέ βασιλεῦ, ποιά σχέση ἔχεις Ἐσύ μέ ἐμᾶς πού πτωχεύσαμε;
Δημιουργέ τοῦ οὐρανοῦ, γιατί ἦλθες σέ μᾶς τούς γήϊνους;
Ἐρωτεύθηκες τό σπήλαιο ἤ εὐφράνθηκες μέ τήν φάτνη;
Ἰδού δέν βρίσκεται τόπος στήν δούλη σου σέ αὐτόν τόν χῶρο.
Δέν λέω μόνο τόπο, ἀλλά οὔτε καί σπήλαιο,
γιατί καί αὐτό ἐδῶ εἶναι ξένο·
Καί στήν μέν Σάρρα, ὅταν γέννησε βρέφος,
δόθηκε κληρονομιά μεγάλη, σέ μένα ὅμως οὔτε φωλιά·
χρησιμοποίησα τό Σπήλαιο πού μέ τήν βούλησή Σου κατοίκησες Ἐσύ,
Νέο παιδίον, ὁ πρό τῶν αἰώνων Θεός».

.                     Σέ αὐτό τό ὑπερφυές ποίημα φαίνεται ὅτι ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ ὑπερβαίνει κάθε λόγο καί κάθε ποίηση, εἶναι ἄρρητο γεγονός, γι’ αὐτό ἀκόμη καί ἡ ποίηση δέν μπορεῖ νά τήν πλησιάση, ὡστόσο εἶναι αὐτή πού κυρίως μπορεῖ νά ἀποτυπώση κάθε τί ἀπρόβλεπτο καί ἀνατρεπτικό καί ὁ ἄνθρωπος μέ τόν ποιητικό λόγο καί τήν ρυθμική διατύπωσή του συντονίζεται λίγο στό ἄρρητο καί ἀπερίγραπτο αὐτό μυστήριο.
.                     Καί πάλι τά ζεύγη τῶν ἀντιθέσεων ἐξυπηρετοῦν τήν ἀπεικόνιση τοῦ μυστηρίου. Ὁ Χριστός εἶναι «παιδίον νέον» καί συγχρόνως «ὁ πρό αἰώνων Θεός», εἶναι βασιλεύς οὐράνιος καί ἔρχεται στούς γήϊνους. «Ἐρωτεύεται» τό σπήλαιο, εὐφραίνεται τό νά εἶναι στήν φάτνη, ζῆ μέ τούς πτωχούς καί ταπεινούς. Ὁ χῶρος τῆς φανέρωσής Του, μέσα ἀπό τόν μονόλογο τῆς Θεοτόκου πού ἐκφράζει τήν ἀπορία της, προσδιορίζεται κλιμακωτά: δέν ὑπάρχει τόπος, «οὐδέ σπήλαιον», «οὔτε φωλεύς». Καί ἐμεῖς πού «ἐπτωχεύσαμεν σφόδρα» καί ὁμοιωθήκαμε μέ τά ἄλογα ζῶα ὡς πρός τίς πράξεις μας, βλέπουμε δίπλα μας τόν Θεάνθρωπο Χριστό. Αὐτό δείχνει τήν ὑπερβάλλουσα ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σέ μᾶς.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

.                     Ζοῦμε σέ μιά δύσκολη καί ταραγμένη ἐποχή, ὄχι, βέβαια, χειρότερη ἀπό τήν ἐποχή στήν ὁποία γεννήθηκε καί ἔζησε ὁ Χριστός. Βλέπουμε δίπλα μας τήν κατάρρευση πολλῶν θεωριῶν, καταστάσεων, στίς ὁποῖες ἐπικρατεῖ ὁ φόβος τοῦ θανάτου, ἡ πλάνη τῶν παντοειδῶν σωτήρων, ἡ ἐκκοσμίκευση τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων, ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ ὀρθοδόξου ἀνθρωπισμοῦ. Τό κυριότερο εἶναι ὅτι ζοῦμε σέ μιά ἐποχή πού οἱ Χριστιανοί ζοῦν καί συμπεριφέρονται προχριστιανικά καί μεταχριστιανικά, σάν νά ζοῦμε πρό Χριστοῦ, καί σάν νά εἴμαστε σέ μιά κοινωνία μεταχριστιανική,  πού τό Εὐαγγέλιο κοινωνικοποιεῖται καί ἐμεῖς ἔχουμε χάσει τήν ὑπερκόσμια προοπτική του.
.                     Σέ αὐτήν τήν ἐποχή πού ὅλα ὑποβαθμίζονται, κυρίως ἡ Ἀποκάλυψη πού ἔφερε στόν κόσμο ὁ Χριστός, ἡ Ὁρθόδοξη Ἐκκλησία μέ τήν ὑμνογραφία καί τήν ζωή της, κτυπᾶ τίς «ὑψηλές νότες», ὁμιλεῖ γιά τό Νέο πού ἦλθε στόν κόσμο μέ τόν Χριστό, καί γιά τό ὅτι κάθε ἀπόγνωση μπορεῖ νά γεμίση μέ τό νέο, τό ὑψηλό, τό ἀπόρρητο, τήν ἴδια τήν αἰωνιότητα, τόν Χριστό.
.                     Εὔχομαι σέ  ὄλους σας «τό παιδίον νέον καί πρό αἰώνων Θεός» νά γεμίση τήν πνευματική μας φτώχεια ἀπό τόν δικό Του πλοῦτο, ὅπως τό ψάλλουμε στήν δική μας ὑπερκόσμια ἐκκλησιαστική ποίηση. Ἄς ἀγαπήσουμε τήν ἐκκλησιαστική μας ποίηση γιά νά καταλάβουμε τήν ζωή τοῦ Ποιητοῦ τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς καί νά γεμίσουμε ἀπό ὑπερκόσμια ζωή. Ἄς τήν ἀκούσουμε σάν κάτι καινούργιο, ἀποβάλλοντας τήν συνήθεια καί ἄς ἀποκαθηλώσουμε τά στεγανά ἀνάμεσα στήν λειτουργική ζωή καί τήν ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας καί τήν προσωπική μας ζωή. Τό χρειαζόμαστε αὐτό γιά νά ἀποκτήσουμε σταθερότητα στήν πίστη στόν Χριστό.

Μέ πατρική ἀγάπη καί εὐχές
Ὁ Μητροπολίτης
+ Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

«ΑΣΤΡΟΝ ΗΔΗ ΑΝΑΤΕΤΑΛΚΕΝ»

ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟ 1822. (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα τὸ 1822

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.           Τελειώνοντας τὸ ἐπετειακὸ ἔτος τῶν 200 ἐτῶν ἀπὸ τὴν Παλιγγενεσία ἂς θυμηθοῦμε πῶς πέρασαν οἱ Ἕλληνες στὸ πολιορκημένο Μεσολόγγι τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1822. Εἶναι ἕνα καλὸπαράδειγμα γιὰ τοὺς πολιτικοὺς καὶ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ταγούς μας. Τὴ σχετικὴ ἱστορία διηγεῖται πανέμορφα ἡ Πηνελόπη Δέλτα. Ἀπὸ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1822 εἶχε ἀρχίσει ἡ πρώτη πολιορκία του. Ὁ ἐπικεφαλῆς τῶν ὀθωμανικῶν δυνάμεων Ὀμὲρ Βρυώνης μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους πασάδες ἀποφάσισαν νὰ ἐπιτεθοῦν τὰ ξημερώματα τῶν Χριστουγέννων, ξέροντας ὅτι ἐκεῖνες τὶςὧρες οἱ Ἕλληνες εἶναι ὅλοι στὶς ἐκκλησιὲς καὶ θὰ ἦταν οὐσιαστικὰ ἀφύλακτη ἡ πόλη.
.           Στὴ δούλεψη τοῦ Βρυώνη ἦταν ὁ Γιάννης Γούναρης, αἰχμάλωτός του μαζὶ μὲ τὴ σύζυγο καὶ τὰ παιδιά του. Τὴν προπαραμονὴ τῆς μεγάλης χριστιανικῆς γιορτῆς, ποὺ πάρθηκε ἡ ἀπόφαση γιὰτὴν ἐπίθεση, ὁ Γιάννης προσφέροντας τοὺς καφέδες ἄκουσε τὸ σχέδιο τοῦ τούρκου πασᾶ καὶ χωρὶς νὰ διστάσει ἀγνόησε τὴν τύχη τὴ δική του καὶ τῆς οἰκογένειάς του καὶ ἀποδράσας ἔτρεξε ὡς νέος Φειδιππίδης* στὸ Μεσολόγγι. Ἔφτασε παραμονὴ Χριστουγέννων στὸ σούρουπο, ἀποκάλυψε τὸσχέδιο τῶν Τούρκων, οἱ ἀρχηγοὶ τὸν πίστεψαν καὶ κινητοποιήθηκαν ἀμέσως.
.           Τὴν ἴδια ὥρα, διηγεῖται ἡ Πηνελόπη Δέλτα, ὁ Ρωγῶν Ἰωσὴφ «μάζεψε τοὺς παπάδες καὶδιέταξε νὰ κλείσουν ὅλες οἱ ἐκκλησίες καὶ νὰ εἰδοποιηθοῦν τὰ ποίμνια πὼς λειτουργία χριστουγεννιάτικη δὲ θὰ γίνει, παρὰ θὰ ἀγρυπνήσουν οἱ χριστιανοὶ ὅλοι στοὺς τοίχους ἀπάνω… Πράγματι οἱ ἐκκλησίες ἔμειναν κλειστές, τὰ κεράκια σβηστά. Ἀπάνω στὰ ὀχυρώματα οἱ παπάδες ψιθυριστὰ ἐγκαρδίωναν καὶ εὐλογοῦσαν τοὺς ἄντρες καὶ σιωπηλὰ τοὺς ἔδιναν τὴν εὐχή τους. Ἔξαφνα, στὴ νυχτερινὴ σιωπή, ὅλα μαζὶ τὰ σήμαντρα σήμαναν τὴ λειτουργία. Καὶ τότε ἄρχισε τὸπανηγύρι».
.           Οἱ Ὀθωμανοὶ ὁρμᾶνε νομίζοντας ὅτι θὰ κάνουν περίπατο, ἀλλὰ τὰ παλικάρια ἀγρυπνοῦσαν. Σὰν τοῖχο ζωντανὸ προβάλλουν τὰ στήθη τους στὸ ἀνθρώπινο κύμα ποὺ ἀνεβαίνει μὲ λύσσα, σιωπηλά, ἁρπάζουν τοὺς ξαφνιασμένους Τούρκους, τοὺς σηκώνουν ἀπὸ τὸ χῶμα, τοὺς γκρεμίζουν στὸ χαντάκι… Τρεῖς ὧρες βάστηξε τὸ πανδαιμόνιο. Κουρασμένοι, πατώντας στὰ πτώματα ἀποτραβιοῦνται οἱ Τοῦρκοι. Δεκατισμένοι, νικημένοι, ἀποθαρρυμένοι, ὑποχωροῦν καὶ φεύγουν…Ἡ Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων εἶχε γίνει, ἀλλὰ μὲ μπαρούτι καὶ μὲ αἷμα. Ἔτσι ἑόρτασε τὸ Μεσολόγγι τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1822.
.           Ἡ Πηνελόπη Δέλτα γράφει καὶ γιὰ τὸ τί ἀπέγινε ὁ ἀφανὴς ἥρωας Γιάννης Γούναρης. Στὴν Κλεισούρα, στὸ δρόμο Μεσολογγίου – Ἀγρινίου ὑπάρχει ἕνα ἐρημοκλήσι, τῆς Παναγίας τῆς Ἐλεούσας. Ἐκεῖ ἔζησε ὡς μοναχός, ἀποτραβηγμένος ἀπὸ τὰ ἐγκόσμια, ἄγνωστος στοὺς περαστικοὺς καὶ μνημονεύοντας τὴ δολοφονημένη ἀπὸ τὸν Βρυώνη γυναίκα του καὶ τὰ σφαγμένα ἀγγελούδια του. Καὶ τελειώνει ἔτσι τὴν ἱστορία ἡ φιλόπατρις συγγραφέας: «Δάκρυα ποτὲ δὲν εἶδε κανεὶς στὰ μάτια του. Τὰ εἶχε χύσει ὅλα σὰν ἔμαθε τὴν ἐκδίκηση τοῦ ἀφέντη του, πού, μὲ τὸ αἷμα τῆς καρδιᾶς τοῦ δούλου του, εἶχε πληρώσει τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Μεσολογγιοῦ».-

• – – – – – –

*Ἡμεροδρόμος Ἀθηναῖος. Γιὰ νὰ ζητήσει τὴ βοήθεια τῶν Σπαρτιατῶν ἐν ὄψει τῆς περσικῆςἐπίθεσης διέτρεξε τὴν ἀπόσταση Ἀθηνῶν – Σπάρτης σὲ δύο ἡμέρες.

ΠΡΟΣΜΟΝΗ καὶ ΒΙΩΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Προσμονὴ καὶ βίωμα Χριστουγέννων

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

.                      Ἡ γλυκύτατη προσμονὴ τῆς Μεγάλης Ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, τῆς Μητροπόλεως τῶν Ἑορτῶν, ὅπως τὴν ἐπονομάζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἐπαναφέρει στὴν σκέψη μας τὰ λόγια τῆς Γραφῆς: «Καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν» (Γεν. μθ´ 10). «Ὁ λαὸς ὁ κείμενος ἐν σκότει ἴδε φῶς μέγα· οἱ κατοικοῦντες ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς λάμψει ἐφ’ ὑμᾶς» (Ἠσ. θ΄ 2), καὶ αὐτὸ τὸ Φῶς ποὺ ἔλαμψε στὴν κτίση ἦταν ὁ ἐνανθρωπήσας Λόγος τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, ὁ νοητὸς Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ ὁποῖος «δι’ ἄκραν ἀγαθότητα καὶ φιλανθρωπίαν» ἔλαβε τὸ ἀνθρώπινο φύραμα, γιὰ νὰ τὸ φωτίσει, νὰ τὸ θεώσει καὶ νὰ τὸ ἐπαναφέρει στὴν ἀρχαία του δόξα, στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
.                 Προσδοκοῦσε ὁ κόσμος τὴν ἡμέρα τῆς ἀπολυτρώσεως ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου, ὅπως προσδοκᾶ ὁ φυλακισμένος τὴν ἡμέρα τῆς ἀποφυλακίσεώς του, ὁ ἀπόδημος τὴν ἡμέρα τῆς ἐπιστροφῆς στὴν πατρίδα. Καὶ ἡ ἡμέρα αὐτὴ ἦλθε καὶ χαρὰ γέμισε ὅλη τὴν κτίση, ὅταν τὸ ἀπέριττο σπήλαιο τῆς Βηθλεὲμ δέχθηκε τὸν Ποιητὴ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τὸν Παμβασιλέα Χριστό. Αὐτὸς ἦλθε καὶ συνένωσε οὐρανὸ καὶ γῆ, τότε ποὺ  Ἄγγέλοι δοξολογοῦσαν, ποιμένες ἀγραυλοῦσαν καὶ Μάγοι τοῦ προσφέφεραν τίμια Δῶρα. Οἱ στιγμὲς ἐκεῖνες, στιγμὲς   μοναδικὲς  στὴν ἱστορία τῆς σωτηρίας τῆς ἀνθρωπότητος, εἶναι στιγμὲς ποὺ κατανύσσουν τὶς ψυχὲς τῶν Χριστιανῶν στοὺς αἰῶνες, ὅλων μας ποὺ ἑνώνουμε τὶς φωνές μας μὲ τὴν ὑμνῳδία τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων ψάλλοντας: «Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄ 14).
.                Εἴκοσι αἰῶνες ἤδη πανηγυρίζουμε τὴν Γέννηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ κάθε ἔτος ἀναμένουμε τὴν χαρμόσυνη αὐτὴν ἑορτὴ μὲ ἀμείωτο ζῆλον καὶ ἐνδιαφέρον. Ἡ προσδοκία μας στρέφεται στὴν ἔλευση τοῦ Σωτῆρα μας Χριστοῦ καὶ ἀναμένουμε τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν θέωση μας σπεύδοντες, «εἰς τὸ ἀναλῦσαι καὶ σὺν Αὐτῷ εἶναι»  (Φιλιπ. α΄ 23). Ἡ προσδοκία μας, ὅμως, συνοδεύεται ἀπὸ θεάρεστο βίωμα; Ἡ ζωή μας, ὅπως ἡ ζωὴ κάθε συνειδητοῦ Χριστιανοῦ, εἶναι χριστοκεντρική;   Περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸν Χριστό,  ὅπως ἡ γῆ γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο; Γνωρίζουμε ὅτι, ἂν ἡ συνεκτική, κεντρομόλος δύναμη ποὺ διατηρεῖ τὴν περιστροφὴ τῆς γῆς γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο ἀτονήσει, τότε τὸ σύμπαν θὰ διαλυθεῖ, γιατὶ ἡ δύναμη αὐτή, ἡ ὁποία  σταθεροποιεῖ τὸ σύμπαν δὲν μεταβάλλεται, δὲν ἀποῤῥυθμίζεται, δὲν τροποποιεῖται. Κάθε μεταβολὴ καὶ ἡ ἐλαχίστη θὰ σημάνει τὸ τέλος τοῦ κόσμου, ἀφοῦ αὐτὴ δὲν προβλέπεται ἀπὸ τὸν νόμο τῆς φυσικῆς, τὸν νόμο τῆς Δημιουργίας.
.         Ἡ ζωή μας ἐδῶ στὴν γῆ εἶναι πεπερασμένη. Τελειώνει πολὺ σύντομα, τόσο ποὺ δὲν ἀντιλαμβανόμαστε πότε ὀρθρίζει ἡ ἡμέρα καὶ πότε νυκτώνει. Εἴμεθα φθαρτοί! Ὑποκείμεθα στὴν φθορά, μᾶς ἀναμένει ὁ θάνατος, καί, ὅμως, ἀντὶ νὰ τρέχουμε νὰ συναντήσουμε τὸν Λυτρωτή μας, τρέχουμε πρὸς τὴν ἁμαρτία, τὴν ὁποία ἡ συνέργεια τοῦ πονηροῦ θεοποίησε. Καί, ἐνῶ τρέχουμε πρὸς τὴν ἁμαρτία, ῥαθυμοῦμε στὰ πνευματικά, ἀτονεῖ ἡ κεντρομόλος δύναμη, ἡ ὁποία μᾶς ἑνώνει μὲ τὸν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης, τὸν Χριστό μας, καὶ κινδυνεύουμε ἀπὸ ὥρας εἰς ὥραν νὰ χαθοῦμε στὸ χάος, ὡς διάττοντες ἀστέρες νὰ σβήσουμε καὶ νὰ εὑρεθοῦμε στὸ αἰώνιο σκότος, ὅπου ποτὲ δὲν θὰ ὀρθρίσει ὁ ἥλιος, νὰ μᾶς ζωογονήσει καὶ νὰ μᾶς θερμάνει.  Ἀλλοίμονό μας! Δὲν ἐρχόμαστε σὲ ἐπίγνωση, ὥστε νὰ ἀναφωνήσουμε μετὰ τοῦ Παύλου: «Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος. Τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου αὐτοῦ;» (Ῥωμ. ζ΄ 24).
.        Τὶς ὀλίγες δεκαετίες ποὺ ἔχει ἐπιτρέψει ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς νὰ ἀγωνιζόμαστε στὸ στάδιο τῆς παρούσης ζωῆς βλέπουμε καὶ θλιβόμαστε γιὰ τὶς ἀλλαγὲς καὶ τὶς ἀλλοτριώσεις τοῦ κόσμου καὶ μάλιστα τῶν Χριστιανῶν. Δυστυχῶς, «ἡ ἀγάπη ἐψύγη, ἡ ἐγρήγορσις ἐμειώθη, ἡ πίστις ἠτόνησεν». Ἑτοιμαζόμεθα νὰ γιορτάσουμε Χριστούγεννα μὲ ἀπουσία τοῦ Βρέφους Ἰησοῦ. Δὲν μεριμνοῦμε γιὰ τὴν πνευματικὴ τελειότητα, γιὰ τὴν καθαριότητα τῆς ψυχῆς μας, γιὰ νὰ βρεῖ τόπο νὰ κατοικήσει ὁ Κύριός μας. Μεριμνοῦμε γιὰ τὶς ὑλικὲς ἀπολαύσεις καὶ παραμελοῦμε τὶς πνευματικές. Ἀντικαθιστοῦμε τὸν Ἥλιο Χριστὸ μὲ τὶς φωτεινὲς γιρλάνδες καὶ τὰ φῶτα στοὺς δρόμους καὶ στὰ σπίτια μας. Προγραμματίζουμε τὶς ἐκδρομές, τὶς διασκεδάσεις, τὶς οἰνοποσίες, τὰ πλούσια γεύματα, τὴν ἐνήδονη ζωή. Προγραματίζουμε Χριστούγεννα χωρὶς Χριστό. Τὸ  ταπεινὸ βρέφος τῆς Βηθλεὲμ  δὲν μᾶς συγκινεῖ. Στὰ πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν μας δὲν βλέπουμε τὸν ἴδιο τὸν Κύριο. Δὲν τὸν ἀγαποῦμε. Μᾶς ἐνδιαφέρει μόνον ὁ ἑαυτός μας καὶ τὶς προσωπικές μας ἀνάγκες μόνον θεραπεύουμε. Ὅλος ὁ κόσμος περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας. Καταντήσαμε ἐγωκεντρικοὶ καὶ ὄχι χριστοκεντρικοί. Ἀλλοίμονόν μας, θὰ ἐκτροχιασθοῦμε καὶ μὲ πάταγο θὰ εὑρεθοῦμε στὸ πῦρ τὸ ἐξώτερο. Ἂς ἀγωνισθοῦμε ἡ προσμονή μας νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ ἔντονη παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴν ζωή μας, μὲ μέριμνα γιὰ τὴν πνευματική μας ὁλοκλήρωση, μὲ συμπάθεια πρὸς τοὺς πάσχοντες καὶ ἐμπεριστάτους, μὲ εὐλάβεια πρὸς τὸ Θεῖο Βρέφος, τὸν Λυτρωτήν μας Ἰησοῦ, γιὰ νὰ ἀναγεννηθοῦμε καὶ νὰ ζήσουμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του. Ἡ τροχιὰ τῆς ζωῆς μας νὰ εἶναι σταθερὴ γύρω ἀπὸ τὸ Φῶς Του, «ἵνα μὴ σκοτία ἡμᾶς καταλάβῃ» (Ἰωάν. ιβ΄ 35), ὥστε νὰ ζοῦμε μέσα στὸ ἀπρόσιτο φῶς τῆς Θείας Χάριτος ὁδηγούμενοι χωρὶς παύση ἀπὸ τὸ πάμφωτο ἀστέρι τῆς Βηθλεέμ, τὸ ἀστέρι τῆς ἀλήκτου μακαριότητος.

«ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ»

Μήνυμα Χριστουγέννων 2021
τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος Ἱερωνύμου

Ἀδελφοί μου καὶ παιδιά μου ἀγαπητά,

«Δι᾽  ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς»

.                    Πανηγυρίζει σήμερα ὁλόκληρη ἡ κτίση τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας κι ἐμεῖς ὅλοι καλούμαστε νὰ συλλάβουμε μία νέα πραγματικότητα σὲ σχέση μὲ τὴν κατανόηση τοῦ ἀνθρώπου καὶτῆς ἱστορίας του: «Χριστὸς ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν», διακηρύσσει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, ὥστε νὰ καταστήσει ἐμᾶς ὅλους κατὰ χάριν θεούς. Γεννιέται ἀνάμεσά μας, ὅπως κάθε ἄνθρωπος, μὲ τὴ μορφὴ τοῦ νεογέννητου βρέφους.
.                    Ὁ Ἅγιος Ρωμανὸς ὁ Μελωδὸς περιγράφει τοῦτο τὸ γεγονὸς στὸ ἐφύμνιο τοῦ Κοντακίου τῶν Χριστουγέννων: «Παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός». Οἱ λέξεις αὐτές, «παιδίον νέον» καὶ«Θεός», εἶναι οἱ πλέον ἀποκαλυπτικὲς γιὰ τὸ μυστήριο τῶν Χριστουγέννων. Τὸ παιδὶ ποὺ γεννιέται στὸν κόσμο μας δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸν «πρὸ αἰώνων Θεόν», δηλαδὴ τὸν Δημιουργὸ τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ἡ ποιητικὴ εὐαισθησία τοῦ ὑμνωδοῦ δὲν ἀρκεῖται στὸ νὰ πεῖ ἁπλῶς ὅτι ὁ Θεὸς γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος. Προτάσσει τὴν ἰσχυρότατη εἰκόνα τοῦ παιδιοῦ ἐκείνου, τοῦ νηπίου (ποὺ δὲν ἐκφέρει ἔπος), ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μιλήσει. Ὁ Θεὸς εἰσέρχεται στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου δίχως νὰ στηρίζεται στὴ δύναμη τοῦ κύρους καὶ τῆς ἐξουσίας, διότι ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ εἶναι προϊὸν τῆς θείας ἀγάπης.
.                    Δυστυχῶς, ὅμως, ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμη καὶ ὅταν εὑρίσκεται σὲ ὁριακὲς καταστάσεις, στὶς ὁποῖες συχνὰ ὁ ἴδιος ἔχει ὁδηγήσει τὸν ἑαυτό του, ὅπως εἶναι αὐτὲς τῶν συγχρόνων καιρῶν, ἐπιζητᾶ διαρκῶς νὰ ἔχει ἐξωτερικὴ δύναμη καὶ ἰσχύ. Θέλει νὰ στηρίζεται στὸ κύρος τῆς ὅποιας θέσης του καὶ ἐπιδιώκει τὴν κάθε μορφῆς ἐξουσία, χρησιμοποιώντας τὴν ἀνάγκη καὶ τὸν φόβο μὲ μοναδικὸ σκοπὸ νὰ κυριαρχήσει στὸν συνάνθρωπό του. Ἡ τραγωδία του, ὅμως, εἶναι αὐτὴ ἀκριβῶς: νὰ ζεῖ στὴν αὐταπάτη ὅτι ἡ ὑποταγή του στὴ δύναμη τοῦ φόβου καὶ τῆς ἀνάγκης, καὶ ἡ ταυτόχρονη χρησιμοποίησή τους ἐναντίον τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, μπορεῖ νὰ τὸν κάνει παντοδύναμο. Καὶ δὲν διστάζει νὰ ἐκποιεῖ ὁ,τιδήποτε,  ἀκόμη καὶ ἱερό, γι᾽ αὐτὴν τὴν αὐταπάτη, ἀκόμη κι αὐτὴν τὴν ἴδια τὴζωή του καὶ τὴ ζωὴ τῶν συνανθρώπων του.
.                    Τὸ «παιδίον Θεός», ὅμως, ἔρχεται γιὰ νὰ μᾶς ἀπελευθερώσει ἀπὸ κάθε ἀπάτη καὶαὐταπάτη. Ὁ Ἴδιος δὲν ἀγωνίζεται νὰ ὑπερασπισθεῖ τὸ κύρος καὶ τὴν ἐξουσία Του: «οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ», ἀλλὰ προσφέρεται καὶ προσφέρει: «ἑαυτὸν ἐκένωσεν μορφὴν δούλου λαβών». Δὲν ὑπολογίζει κόστος καὶ γι᾽ αυτὸ δὲν παραμένει κλεισμένος καὶ ἀπομονωμένος στὴν ἀποκλειστικότητα τοῦ μεγαλείου τῆς Θεότητός Του, ἀλλὰ συγκαταβαίνει. «Συγκαταβαίνων ὁ Σωτήρ, τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων», προσλαμβάνει τὴν ἀνθρώπινη φύση, τὴν ἀνακαινίζει μὲ τὴ θεότητά Του, τὴν ἀναπλάθει καὶ τῆς χαρίζει «τὸ περισςὸν τῆς ζωῆς». Ἡ θεία ταπείνωση λειτούργησε ὡς ἰσχυρὸ ἀντίδοτο κατὰ τῆς ἀνθρώπινης ἔπαρσης, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ρίζα τῆς ἁμαρτίας. Συγκλονιστικὸς εἶναι ὁλόγος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ὅταν περιγράφει αὐτὴν τὴ συγκατάβαση ὡς ἄδειασμα – κένωση τοῦ Θεοῦ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ: «Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος εἶναι γεμάτος ἀδειάζει· διότι ἀδειάζει ἀπὸ τὴν δόξα του γιὰ λίγο καιρό, ὥστε νὰ γευθῶ ἐγὼ τὴν πληρότητά του». Χωρὶς αὐτὴν τὴν κένωση τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀσύλληπτη γιὰ τὸν πεπερασμένο ἀνθρώπινο νοῦ, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ συντελεσθεῖ ἡπλήρωση – θέωση τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀδελφοί μου καὶ παιδιά μου,

.                    Ἡ θεία κένωση ἀπὸ τὸ ταπεινὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεὲμ πρέπει ν’ ἀποτελεῖ τὸ ἀσφαλές μας πρότυπο στὴ σχέση μας μὲ τοὺς ἄλλους. Χρειάζεται διαρκὴς ἀγώνας γιὰ προσφορὰ ἀγάπης, θυσίας,  ἀποδοχῆς τοῦ ἄλλου καὶ τῶν ἀναγκῶν του, ἔκ – σταση ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας γιὰ χάρη τῶν ἄλλων.
.                    Ἰδιαίτερα στὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ διανύουμε, στὴν ἀνασφάλεια, τὸν πόνο, τὴ θλίψη, τὸν φόβο καὶ τὸν θάνατο, ἂς μὴν παύσουμε νὰ παραμένουμε ὁ ἕνας δίπλα στὸν ἄλλον μὲ ἀγάπη, ἐλπίδα, κατανόηση καὶ ὑπομονή, στηρίζοντας, προσέχοντας καὶ διαφυλάσσοντας «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους», κυρίως ὅμως, ἐναποθέτοντας τὴν ἐλπίδα μας στὸν Γεννηθέντα Κύριο.
.                    Ἂς ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὴ διαφύλαξη τῆς μεταξύ μας ἑνότητος, παραμένοντας μακριὰ ἀπὸ κάθε εἴδους ἀκρότητες καὶ φανατισμοὺς καί, πρωτίστως, ἂς παραμένουμε ἑνωμένοι μὲ τὸν Προαιώνιο Θεό, τὸν Παλαιὸ τῶν Ἡμερῶν, ὁ ὁποῖος νηπιάζει γιά μᾶς, παραμένει μαζί μας καὶ μᾶς προσφέρεται μέσα ἀπὸ τὴ συμμετοχή μας στὸ Πανάγιο Σῶμα Του, τὴν Ἁγία Ἐκκλησία.
.                    Μόνο ἔτσι θὰ ἑορτάσουμε ἀληθινὰ Χριστούγεννα, προσεγγίζοντας τὸ «καινὸ» καὶ μέγα μυστήριο καὶ ἀνακαινίζοντας τὴν ζωή μας.
.                    Σᾶς εὔχομαι χρόνια πολλά, ἁγιασμένα καὶ πανευφρόσυνα, γεμάτα ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Σαρκωθέντος Χριστοῦ μας.

Μὲ πολλὴ πατρικὴ ἀγάπη
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

ΠΗΓΗ: iaath.gr

«ΥΠΕΡ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΓΕΓΟΝΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» (Πατριαρχικὴ Ἀπόδειξις ἐπὶ τοῖς Χριστουγέννοις 2021)

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Ἀδελφοί συλλειτουργοί καί εὐλογημένα τέκνα,

.                         Φθάσαντες καί πάλιν εἰς τήν πάμφωτον ἑορτήν τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ ἐπισκεψαμένου ἡμᾶς ἐξ ὕψους Σωτῆρος Χριστοῦ, δοξάζομεν ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις τό ὑπερουράνιον ὄνομα Αὐτοῦ. Ἡ Ἐνανθρώπησις τοῦ προαιωνίου Λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι «τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον», τό ὑπέρλογον «ἀεὶ μυστήριον» τῆς θεανθρωπίνης κοινωνίας. Ὁ Θεός, ὡς λέγει μέ ὑπέροχον τρόπον ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, «ὡς φιλάνθρωπος ἐκ τῆς ἀνθρώπου οὐσίας ἀληθῶς ἄνθρωπος γεγονώς, τὸν τοῦ πῶς ἄνθρωπος γέγονε τρόπον μένει διὰ παντὸς ἔχων ἀνέκφαντον· ὑπὲρ ἄνθρωπον γὰρ γέγονεν ἄνθρωπος»[1].
.                         Ἡ θεία Ἐνσάρκωσις, ὁμοῦ μετά τῆς φανερώσεως τῆς ἀληθείας περί τοῦ Θεοῦ, ἀποκαλύπτει καί τήν ἀλήθειαν καί τόν τελικόν προορισμόν τοῦ ἀνθρώπου, τήν κατά χάριν θέωσιν. Θεολογικώτατα, ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας διακηρύσσει ὅτι ὁ Χριστός «τὸν ἀληθινὸν ἄνθρωπον καὶ τέλειον πρῶτος καὶ μόνος ἔδειξεν»[2]. Ἔκτοτε, ὁ τιμῶν τόν Θεόν ὀφείλει νά σέβεται καί τόν ἄνθρωπον, καί ὁ ὑποτιμῶν τόν ἄνθρωπον ἀσεβεῖ πρός τόν Θεόν, τόν προσλαβόντα τήν ἡμετέραν φύσιν. Ἐν Χριστῷ, ὁ λόγος τῆς θεολογίας περί τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐν ταὐτῷ καί λόγος περί τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἔνσαρκος Θεία Οἰκονομία ἀναιρεῖ ὁριστικῶς τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς δυνάστου, τιμωροῦ καί ἀντιπάλου τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστός εἶναι πανταχοῦ, πάντοτε καί ἐν παντί ἡ ἄρνησις τῆς ἀρνήσεως τοῦ ἀνθρώπου καί ὁ ὑπερασπιστής τῆς ἐλευθερίας του. Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἡ σάρξ τήν ὁποίαν ἀνέλαβεν ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ[3], ἐκπροσωπεῖ, ἐκφράζει καί διακονεῖ αὐτό τό πανσωστικόν μυστήριον τῆς θεανθρωπινότητος.
.                         Μέ λάβαρον τήν ἐν Χριστῷ «ἄλλην πλᾶσιν» τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἀνακαίνισιν συμπάσης τῆς κτίσεως, ἡ Ἐκκλησία δίδει καί σήμερον τήν καλήν μαρτυρίαν ἔναντι ὅλων τῶν ἐξελίξεων, αἱ ὁποῖαι ἀπειλοῦν τήν ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τήν ἀκεραιότητα τῆς δημιουργίας, βιοῦσα καί κηρύττουσα τήν ἀλήθειαν τῆς γνησίας πνευματικῆς ζωῆς καί τόν πολιτισμόν τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀλληλεγγύης. Διδοῦσα λόγον «περὶ τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος»[4], οὐδόλως θεωρεῖ τόν σύγχρονον πολιτισμόν ὡς τήν νέαν ἁμαρτόζωον Νινευί, ἐπικαλουμένη ὡς ὁ Ἰωνᾶς τήν θείαν μῆνιν ἐπ᾿ αὐτόν καί τόν ἀφανισμόν του, ἀλλά ἀγωνίζεται διά τήν ἐν Χριστῷ μεταμόρφωσιν αὐτοῦ. Ἀπαιτεῖται εἰς τήν ἐποχήν μας ποιμαντική φαντασία, διάλογος ὄχι ἀντίλογος, μετοχή ὄχι ἀποχή, συγκεκριμένη πρᾶξις ὄχι ἀπόκοσμος θεωρία, δημιουργική πρόσληψις ὄχι γενική ἀπόρριψις. Ὅλα αὐτά δέν λειτουργοῦν εἰς βάρος τῆς πνευματικότητος καί τῆς λατρευτικῆς ζωῆς, ἀλλά ἀναδεικνύουν τήν ἀδιάσπαστον ἑνότητα τῆς λεγομένης «καθέτου» καί «ὁριζοντίου» διαστάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς παρουσίας καί μαρτυρίας. Πιστότης εἰς τήν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἐγκλωβισμός εἰς τό παρελθόν, ἀλλά ἀξιοποίησις τῆς πείρας τοῦ παρελθόντος προσφυῶς ἐν τῷ παρόντι.
.                         Καί κατά τό παριππεῦον ἔτος, ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ Covid – 19 ἐταλάνισε τήν ἀνθρωπότητα. Δοξάζομεν τόν Θεόν τοῦ ἐλέους, τόν κρατύναντα τούς εἰδικούς ἐπιστήμονας εἰς τήν ἀνάπτυξιν ἀποτελεσματικῶν ἐμβολίων καί ἄλλων φαρμάκων διά τήν ἀντιμετώπισιν τῆς κρίσεως καί καλοῦμεν ὅσους πιστούς δέν ἔχουν ἀκόμη ἐμβολιασθῆ νά τό πράξουν, πάντας δέ νά ἀκολουθοῦν τά προτεινόμενα ὑπό τῶν ὑγειονομικῶν ἀρχῶν μέτρα προστασίας. Ἡ ἐπιστήμη, ἐφ᾿ ὅσον λειτουργεῖ ὡς διάκονος τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι πολύτιμον δῶρον τοῦ Θεοῦ. Ὀφείλομεν νά δεχώμεθα εὐγνωμόνως τό δῶρον καί νά μή παρασυρώμεθα ἀπό τάς ἀνευθύνους φωνάς τῶν μή ἐπαϊόντων καί τῶν αὐτοανακηρυχθέντων εἰς ἐκπροσώπους τοῦ Θεοῦ καί τῆς γνησίας πίστεως «πνευματικῶν συμβούλων», αὐτοαναιρουμένων ὅμως οἰκτρῶς, λόγῳ τῆς ἀπουσίας ἀγάπης πρός τόν ἀδελφόν, τήν ζωήν τοῦ ὁποίου ἐκθέτουν εἰς μέγαν κίνδυνον.

Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα,

.                         Μέ ἀμετακίνητον πίστιν ὅτι τήν ζωήν ἑκάστου ἐξ ἡμῶν καί τήν πορείαν τῆς ἀνθρωπότητος ὅλης κατευθύνει ὁ Θεός τῆς σοφίας καί τῆς ἀγάπης, προσβλέπομεν εἰς ἕν αἴσιον 2022, τό ὁποῖον, ἀνεξαρτήτως τῶν ἐξωτερικῶν δεδομένων καί τῶν ἐξελίξεων, θά εἶναι δι᾿ ἡμᾶς πάντας ἔτος σωτήριον, ἐφ᾿ ὅσον καί κατ᾿ αὐτό τήν πορείαν τῶν πραγμάτων κατευθύνει ὁ φιλανθρώπως πάντα οἰκονομῶν Χριστός, «ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» [5].
.                         Τοῦ Κυρίου εὐδοκοῦντος, κατά τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Ἑβδομάδα τοῦ ἐπερχομένου ἔτους, θά πραγματοποιηθῇ ἐν τῷ πανσέπτῳ καθ᾿ ἡμᾶς Κέντρῳ, ἡ τελετή Καθαγιασμοῦ τοῦ Ἁγίου Μύρου. Θεωροῦμεν ἀνεπανάληπτον θείαν δωρεάν πρός τήν ἡμῶν Μετριότητα, ὅτι θά ἀξιωθῶμεν νά προστῶμεν τῆς πανηγυρικῆς καί κατανυκτικῆς αὐτῆς τελετουργίας διά τετάρτην φοράν κατά τήν διάρκειαν τῆς ταπεινῆς ἡμῶν Πατριαρχίας. Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν!
.                         Μέ αὐτά τά αἰσθήματα, προσκυνοῦντες εὐσεβοφρόνως τό ἐν Βηθλεέμ τεχθέν παιδίον Ἰησοῦν, στρέφομεν τήν σκέψιν ἡμῶν πρός τούς ἐκεῖσε ἀδελφούς Χριστιανούς μας καί προσευχόμεθα διά τήν εἰρηνικήν καί ἁρμονικήν συνύπαρξιν ὅλων τῶν διαβιούντων εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.
.                         Ἐπί δέ τούτοις, εὐχόμεθα πᾶσιν ὑμῖν, τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν, εὐλογημένον τό Ἅγιον Δωδεκαήμερον, ὑγιηρόν δέ, καλλίκαρπον ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς καί μεστόν θείων δωρημάτων τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου, ᾯ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

Χριστούγεννα ‚βκα’

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

——————————————–

[1] Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Κεφάλαια διάφορα Θεολογικὰ καὶ Οἰκονομικὰ περὶ ἀρετῆς καὶ κακίας, ἑκατοντὰς πρώτη, ΙΒ´, PG 90, 1184.
[2] Νικολάου Καβάσιλα, Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, PG 150, 680-81.
[3] Πρβλ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία πρὸ τῆς ἐξορίας, PG 52, 429.
[4] Πρβλ. Α’ Πέτρ. γ’, 15.
[5]  Α’ Τιμ. β’, 4.

ΠΗΓΗ: ec-patr.org

ΤΑΠΕΙΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΔΕΗΣΗ

 

Ταπεινή, χριστουγεννιάτικη δέηση!

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

 .                              Γλυκύτατέ μας Ἰησοῦ, καλέ μας Χριστέ, συγχώρεσέ μας, γιατὶ γιορτάζουμε τὰ γενέθλιά Σου χωρὶς ‘Eσένα. Λέμε ὅτι εἴμαστε χριστιανοὶ καὶ γιορτάζουμε τὰ Χριστούγεννα, τὴν γιορτή Σου, ἀλλά, δυστυχῶς, χωρὶς τὴν ζωντανὴ παρουσία Σου. Πήραμε μόνο τὸ ὄνομά Σου καὶ κτίσαμε πάνω Του ἔθιμα καὶ γλέντια. Ἐσένα σὲ βάλαμε στὸ περιθώριο καὶ σὰν εἰδωλολάτρες στολίζουμε χριστουγενιάτικα δένδρα, στολίζουμε βιτρίνες, στολίζουμε δρόμους, στολίζουμε τὰ σπίτια μας, ἀλλὰ καμμιὰ μέριμνα γιὰ στολισμὸ τῆς καρδιᾶς μας· αὐτὴν ποὺ μᾶς ζητᾶς Ἐσύ, νεογέννητε Χριστέ μας, νὰ Σοῦ δώσουμε σιγοψελλίζοντας στὰ αὐτιὰ τοῦ καθενός μας: «Υἱέ μου, δός μοι σὴν καρδίαν» (Σοφ. Σολ. 18΄ 26)! Ζητᾶς, Χριστέ μου, τὴν καρδιά μας, ἀλλὰ μὲ διάκριση. Δὲν τὴν ἀπαιτεῖς. Θέλεις μόνοι μας νὰ Σοῦ τὴν προσφέρουμε. Θέλεις νὰ μᾶς ἐπισκεφθεῖς καὶ νὰ κατοικήσεις μαζί μας. Νὰ μᾶς μεταβάλλεις μὲ τὴν χάρη Σου καὶ νὰ μᾶς θεώσεις. Ὁποία τιμὴ γιὰ ἐμᾶς! Ὁποία ἐξύψωσις! Ὁποῖος ἐξαγιασμός, ἀλλὰ καὶ ὁποῖο προνόμιο!
.                      Ἐμεῖς, ὅμως, εἴμαστε ἄθλιοι, Χριστέ μου! Δὲν κατανοοῦμε τὴν τιμὴ ποὺ μᾶς ἔχεις κάνει! Δὲν κατανοοῦμε τὸ πόσο προνομιούχους μᾶς ἔχεις καταστήσει! Θέλουμε οἱ ἀχάριστοι νὰ γιορτάζουμε χωρὶς Ἐσένα. Ἡ παρουσία Σου εἶναι ἐμπόδιο στὶς φαῦλες καὶ πονηρὲς συνήθειές μας. Θέλουμε, οἱ τυφλοὶ ἀπὸ ἁμαρτίες, νὰ γιορτάζουμε σὲ φωταγωγημένη ἀτμόσφαιρα, μὲ λαμπιόνια καὶ βεγγαλικὰ καὶ ὄχι μὲ φωταγωγημένες καρδιὲς ἀπὸ μετάνοια, συμπόνοια, ἀγάπη, ἐλεημοσύνες.
.                  Γιορτάζουμε, Χριστέ μου, Ἐσένα, ποὺ ποτὲ ἀληθινὰ δὲν Σὲ γνωρίσαμε «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ» (Ἰωάν, δ΄ 23), ἀφοῦ δὲν εἴδαμε καὶ ἐξακολουθοῦμε νὰ μὴν βλέπουμε τὴν παρουσία Σου στὰ πρόσωπα τῶν συνανθρώπων μας, τῶν ἀδελφῶν μας ποὺ πάσχουν, ποὺ ὑποφέρουν, ποὺ στεροῦνται τὰ ἀναγκαῖα, ἐνῶ ἐμεῖς σπαταλοῦμε αὐτὰ ποὺ μᾶς ἔδωσες σὲ περιττὰ πράγματα.
.                     Δὲν σὲ ἀγαπᾶμε, Χριστέ μου, καὶ ἂς γιορτάζουμε τὴν γιορτή Σου. Εἴμαστε Χριστιανοὶ κατ’ ὄνομα, χωρὶς πνευματικὴ ἀναγέννηση. Εἴμαστε Χριστιανοὶ χωρὶς Ἐσένα ἰδιοκτήτη τῆς καρδιᾶς μας.  Καὶ μετὰ διερωτώμεθα γιατί ἡ κρίση τῆς κοινωνίας μας; Γιατί οἱ πανδημίες, ἡ οἰκονομικὴ ἐξαθλίωση, οἱ ἀκαταστασίες, οἱ πόλεμοι, οἱ ἀπογοητεύσεις, ἡ ἀσέβεια πρὸς τὸ περιβάλλον, ἡ κοινωνικὴ ἀποσύνθεση;  
.                    Παιδαγώγησέ μας, Χριστέ μου, ὅπως Ἐσὺ θέλεις, ἀλλὰ μὴν συνερισθεῖς τὰ ἄνομα καὶ ἀχάριστα πλάσματα  Σου. Τὸ δῶρο Σου πρὸς ἐμᾶς στὴν γιορτή Σου ἂς εἶναι νὰ μᾶς ἀξιώσεις νὰ Σὲ ἀγαπήσουμε. Νὰ σὲ ἀγαπήσουμε, γιὰ νὰ νιώσουμε τὴν πραγματικὴ χαρὰ τῆς γιορτῆς Σου, νὰ ζήσουμε μὲ νόημα τὰ γενέθλιά Σου!  Βοήθησέ μας νὰ ἐνδοσκοπήσουμε· νὰ ἔλθουμε σὲ περισυλλογὴ καὶ αὐτοσυγκέντρωση· νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸ σκοτεινὸ παρελθόν μας καὶ νὰ χαράξουμε μαζί Σου τὸ ἀνεξίτηλο μέλλον μας μὲ πνεῦμα ἥσυχο καὶ ἀτάραχο, μὲ ὁμόνοια καὶ φιλαδελφία, μὲ ἐμπιστοσύνη σὲ Σένα, τὴν ὄντως Ἀγάπη, ποὺ ἦλθες στὴν γῆ μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μᾶς ἀνεβάσεις στὸν οὐρανό, γιὰ νὰ γιορτάζουμε μόνιμα μαζί Σου καὶ νὰ Σὲ δοξολογοῦμε μαζὶ μὲ τοὺς Ἀγγέλους Σου ψάλλοντας ἀδιάκοπα: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄ 14).