«ΚΟΥΡΑΓΙΟ, ΜΙΚΡΟΚΟΡΗ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΓΙΝΗΣ ΜΑΝΑ» (Δ. Νατσιός) [Ἡ χαρμολύπη τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας]

«Κουράγιο, μικροκόρη μας, ποὺ μᾶς ἐγίνης μάνα»

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.               Πρὶν ἀπὸ 25 περίπου χρόνια, στὴν Κύπρο, σὲ κάποιο σηµεῖο τῆς «νεκρῆς ζώνης», πέφτει νεκρὸς ἀπὸ σφαῖρες ἄνανδρων Τούρκων ἕνα 26χρονο παλληκάρι, ὁ Σολωµὸς Σπύρου Σολωµός. Σκαρφάλωνε ἄοπλος στὸν ἱστό, γιὰ νὰ κατεβάσει τὸ κατοχικὸ σύµβολο τοῦ ψεύδους καὶ τοῦ αἴµατος: τὴν «τουρκοκυπριακὴ σηµαία». Ἐκεῖ τὸν βρῆκε τὸ βόλι… Καὶ τὸ ἡρωικὸ ἑλληνόπουλο – ποὺ εἶχε ἴδιο καὶ τὸ ὄνοµα καὶ τὸ ἐπίθετο µἐ τὸν ποιητὴ ποὺ ἔγραψε τὸν «Ὕµνο στὴν Ἐλευθερία»! – πέρασε ἐλεύθερα στὴν ἀθανασία! Πῆγαν μετὰ ἀπὸ μέρες στὸν πατέρα τοῦ ἥρωα, γιὰ νὰ τοῦ προσφέρουν οἰκονομικὴ ἐνίσχυση, ἐκ μέρους τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων. Ἀρνιόταν πεισματικά, ὄντας φτωχὸς μὰ περήφανος. Πείστηκε, ὅταν τοῦ εἶπαν πὼς δὲν ἔπρεπε νὰ προσβάλει τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, γιατί ἤθελαν μόνο νὰ τιμήσουν τὸν ἥρωα γιό τους. Μόλις πῆρε τὴν ἐπιταγή, τὴν κατέθεσε ἀμέσως στὸ Ταμεῖο Ἄμυνας τῆς Κύπρου. Ὅταν τὸν ρώτησαν, γιατί τὸ ἔκανε, ἀπάντησε ὁ λεβεντόγερος. «Τί νόμισαν, ὅτι θὰ ἔτρωγα ἐγὼ ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ παιδιοῦ μου; Φαντάζεστε νὰ πήγαιναν στὸν Πιερὴ Αὐξεντίου μὲ μία ἐπιταγὴ καὶ τοῦ λέγαν: «Αὐτὰ εἶναι γιὰ τὴ θυσία τοῦγιοῦ σου; Θὰ τοὺς σκότωνε!».
“Θα πάρω μίαν ἀνηφοριὰ
θὰ πάρω σκαλοπάτια
νὰ βρῶ τὰ μονοπάτια
ποῦ πᾶν᾽ στὴ λευτεριά”.
Εἶναι στίχοι τοῦ Εὐαγόρα Παλληκαρίδη, τοῦ μαθητῆ τοῦ Ἑλληνικοῦ Γυμνασίου τῆς Πάφου, τὸν ὁποῖο κρέμασαν οἱ Ἄγγλοι στὶς 14 Μαρτίου τοῦ 1957. Στὸ ἄκουσμα τοῦ θανάτου, τῆς δολοφονίας τοῦ Εὐαγόρα Παλληκαρίδη, ὁ σπουδαῖος Δωδεκανήσιος λογοτέχνης Φώτης Βαρέλης, ἔγραψε ἕνα ἐξαίσιο ποίημα, τὸ ὁποῖο ὁ ραδιοσταθμὸς τῆς Λευκωσίας τὸ μετέδωσε τότε ὡς δημοτικὸ κυπριακὸ τραγούδι.
.                Πῆγαν οἱ Ἄγγλοι, πρὶν ἀπὸ τὴν θυσία, νὰ δελεάσουν τὴν μάνα του μ’ ἕνα τεράστιο ποσό, γιὰ νὰπιέσει τὸ γιό της νὰ προδώσει. Ἀπάντησε ἀγέρωχα ἡ Ρωμιά, Ἑλληνίδα μάνα:
«Ἐγὼ δὲν ἐγέννησα παιδὶ νὰ τὸ λαλοῦν προδότη
χαλάλι τῆς πατρίδας μου τὸ αἷμα τοῦ παιδιοῦ μου». Καὶ δὲν γέννησε τέτοιο παιδί, γέννησε ἥρωα…. Καὶ τοῦἔγραψαν καὶ τραγούδι. Παραθέτω κάποιους στίχους:
«…Χτυπᾶ κουδούνι, μπαίνουνε στὴν τάξη του  ὁ καθένας.
Μπαίνει κι ἡ Πρώτη ἡ ἄταχτη καὶ ἡ Τρίτη ποὺ διαβάζει,
Μπαίνει κι ἡ Πέμπτη ἀμίλητη, ἡ τάξη τοῦ Εὐαγόρα.
– Παρόντες ὅλοι;
– Κύριε, ὁ Εὐαγόρας λείπει.
– Παρόντες, λέει ὁ δάσκαλος, καὶ μὲ φωνὴ ποὺ τρέμει:
– Σήκω, Εὐαγόρα, νὰ μᾶς πεῖς ἑλληνικὴ ἱστορία.
– Ὁ δίπλα, ὁ πίσω, ὁ μπροστά, βουβοὶ καὶ δακρυσμένοι,
ἀναρωτιοῦνται στὴν ἀρχή, ὥσπου ἡ σιωπὴ τοὺς κάμνει
νὰ πέσουν μ’ ἀναφιλητὰ ἐτοῦτοι κι ὅλη ἡ τάξη.
– Παλληκαρίδη, ἄριστα, Βαγόρα, πάντα πρῶτος,
στοὺς πρώτους πρῶτος, ἄγγελε πατρίδας δοξασμένης,
σὺ μέχρι χθὲς τῆς μάνας σου ἐλπίδα κι ἀποκούμπι,
καὶ τοῦ σχολειοῦ μας σήμερα, Δευτέρα Παρουσία.
Τα’ πε κι ἁπλώθηκε σιωπὴ πὰ στὰ κλαμένα νιάτα,
Ποὺ μπρούμυτα γεμίζανε τῆς τάξης τὰ θρανία,
Ἔξω ἀπ’ ἐκεῖνο τ’ ἀδειανό, παντοτινὰ γεμάτο».
.               Αὐτὸ τὸ ἀριστούργημα περιεχόταν στὸ παλιὸ – πρὸ τοῦ 2006 – βιβλίο Γλώσσας τῆς Ϛ΄ Δημοτικοῦ, στὸ γ΄ τεῦχος. Δὲν ἄρεσε στὰ  κνώδαλα τοῦ πολυπολιτισμοῦ, στοὺς προσκυνημένους νενέκους τοῦΠαιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, τὸ ἔκριναν προφανῶς ὡς ἐθνικιστικό! Γιὰ ἥρωες θὰ μιλᾶμε τώρα; Αὐτὰ εἶναι παρωχημένα, στερεότυπα. Αἵματα, κόκκαλα καὶ θάνατοι γιὰ τὴν Πατρίδα, τρομάζουν τὰ παιδιὰ – ἔτσι μοῦ εἶπε κάποιος ἀνεπρόκοπος σχολικὸς σύμβουλος κάποτε, ὅταν ἀντίκρισε τὰ καμιὰ 15αριά κάδρα ἡρώων ποὺἔχω ἀναρτημένα πάντοτε στὴν τάξη μου!
.              Ἐνῶ οἱ «συνταγὲς μαγειρικῆς» τὰ γαληνεύουν. Καὶ καταντήσαμε, νὰ διδάσκουμε στὴν Ϛ’ Δημοτικοῦ, τὸν ἡρωισμὸ μέσῳ ἑνὸς κειμένου μὲ τίτλο «ἡ … Σόνια ἡ γάτα»! Ἄχ, δυστυχισμένη πατρίδα! «Τὴν Ἑλλάδα θέλομεν κι ἂς τρώγωμεν πέτρες», ἔγραφε κάποτε στοὺς τοίχους τῶν σπιτιῶν ἡ ἀδάμαστη ἐκείνη γενιὰ τῶν Ἑλλήνων τῆς Κύπρου. Σήμερα «τρώγωμεν» τὴν Ἑλλάδα… «δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα». (Κ. Βάρναλης).
.                  Τὸ ἄρθρο θὰ μποροῦσε νὰ τελειώσει ἐδῶ. Ὅμως ὄχι, ἡ ἱστορία τοῦ Γένους δὲν ξαποσταίνει. Αἴφνης μὲς στὴν καταχνιὰ καὶ ἐρημιὰ τοῦ κόσμου συμβαίνει κάτι, μία φεγγοβολά, μοσχοβόλημα Μαρτίου καὶμαρτυρίου, ποὺ σὲ κάνει νὰ λὲς ζεῖ ἡ ἀθάνατη Ρωμιοσύνη. Μία κηδεία, τὸ ξόδι ἑνὸς παλληκαριοῦ, μία πολύτεκνη καὶ καλλίτεκνη οἰκογένεια, ἕνας ἱερέας καὶ μία μάνα, νὰ ἀποχαιρετοῦν τὸν γιό τους, τὸν Κυπριανὸ Παπαϊωάννου. Καὶ νὰ βλέπεις στὰ πρόσωπα τὴν ἀτράνταχτη βεβαιότητα «οὐκ ἔστιν ὧδε», τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως. Καὶ πάλι ἡ Κύπρος νὰ δασκαλεύει τὸ τρικυμισμένο Γένος:
«Κουράγιο, μικροκόρη μας, ποὺ μᾶς ἐγίνης μάνα
Ὕμνος καὶ Θρῆνος τῆς ζωῆς κι ἀνάστασης καμπάνα». (Ρίτσος).
.                   Εἴδαμε μία φωτογραφία, λουσμένη στὸ χαροποιὸν πένθος. Ἀνάστασης καμπάνα. Νὰ τὴν μεγεθύνουν οἱ δάσκαλοι, νὰ τὴν δείξουν στοὺς μαθητές τους. Κι ἂν διαμαρτυρηθοῦν τὰ σκοτάδια τῆς ἀθεΐας, νὰ τοὺς θυμήσουν τὸν Ἐπιτάφιο, τοῦ Θεανθρώπου τὸ ξόδι, ποὺ τὸ συνοδεύουν πολλὲς οἰκογένειες μὲ τὰ παιδιά τους. Τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ  δὲν θρηνοῦμε γιὰ τὸν Χριστό, κλαῖμε γιὰ τὴν κατάντιά μας, τοῦγένους τῶν βροτῶν καὶ  χαιρόμαστε γιὰ τὴν Ἀνάσταση ποὺ ἔρχεται. Αὐτὴ εἶναι ἡ χαρμολύπη τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
.                      Θυμήθηκα ἕνα γράμμα ἀπὸ τότε τὰ μεγάλα χρόνια τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ ἀγώνα τῆς ΕΟΚΑ. Ἀπὸ τὸ ἴδιο προζύμι εἶναι πλασμένη καὶ ἡ οἰκογένεια τοῦ Κυπριανοῦ. Ἔγραφε ὁ ἥρωας Ἀνδρέας Παναγίδης: «Σεβαστέ μου πατέρα ἦταν γραφτὸ τῆς μοίρα μας νὰ ὑποστοῦμε τὸν μοιραῖον χωρισμό. Ἂς εὐχαριστήσουμε ὅλοι τὸν Θεὸν καὶ ἂς γίνη τὸ θέλημά Του. Ἴσως ὁ Θεὸς μὲ ἀγάπησε ἀπὸ τώρα καὶ θέλει νὰμὲ πάρη κοντά Του. Ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ δώσουμε τὴν ψυχή μας στὸν Θεό, γιατί ὄχι τώρα;…». Αὐτὸ τὸγράμμα, αὐτὴ ἡ προσευχὴ ἔχει πολλὲς ὑπογραφές. Ὑπογραφὲς γραμμένες μὲ αἷμα καὶ ὄχι μὲ μελάνι. ΤοῦΜάρκου, τοῦ Παύλου, τοῦ Γρηγόρη, τοῦ Εὐαγόρα, τοῦ Τάσου, τοῦ Σολωμοῦ. Ὁ Κυπριανός, ὁ καταδρομέας, μὲ τὸν πράσινο μπερέ, ὁ φοιτητὴς τῆς Νομικῆς, τὸ ἁγνὸ παιδί, ἔβαλε, δικαιοῦται, καὶ τὴν ὑπογραφή του… Θὰμποροῦσε νὰ πάει καὶ ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ἢ ὁ πρωθυπουργὸς στὴν Κύπρο γιὰ νὰ τιμήσουν  τὸπαλληκάρι. (Δὲν γράφω νὰ συμπροσευχηθοῦν, γιατί αὐτὸ δὲν τὸ κατανοοῦν. Καλύτερα ὅμως, θὰ ἦταν ἡπαρουσία τους τὸ μόνο πένθος ἐν μέσῳ ἀναστάσιμης ἐλπίδος). Ὡς Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος καὶ Ἕλληνας δάσκαλος μόνο μία εὐχὴ καὶ προσευχή; Καλὸν παράδεισο, ἀδελφέ μας…

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς

Διαφήμιση

ΣΤΑΥΡΟΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΠΑΣΧΑ («Τὰ πρόσκαιρα συναισθήματα, δηλαδὴ ἡ μέτρια εὐτυχία, εἶναι πνευματικὴ ἀρρώστια», Μητροπ. Ναυπάκτου Ἱερόθεος).

Τοῦ Μητροπ. Ναυπάκτου
καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

 Σταυροαναστάσιμο Πάσχα
(Λόγος στὴν Περιφορὰ τῶν Ἐπιταφίων στὴν Ναύπακτο)

.           Ἡ ἀκολουθία ποὺ ψάλλαμε ἀπόψε στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς καὶ ἡ περιφορὰ τῶν Ἐπιταφίων μέσα στὰ κουβούκλια, ποὺ εἶναι θαυμάσια στολισμένα, ἔχουν τὸ στοιχεῖο τῆς χαρμολύπης.
.           Χαρμολύπη, μία ὡραία λέξη. Λύπη γιὰ τὸν θάνατο ἑνὸς ἀθώου καὶ χαρὰ γιὰ τὸν θρίαμβο τῆς ζωῆς, γιὰ τὴν δόξα τῆς Ἀνάστασης. Ὁ Χριστός, κατὰ τὴν Ἁγία Γραφή, εἶναι Λέων ποὺ κοιμᾶται ἕναν ὕπνον φυσίζωον.
.           Ἡ λέξη χαρμολύπη ἀντιστοιχεῖ μὲ τὴν λέξη σταυροαναστάσιμο Πάσχα. Αὐτὸ τὸ ἀντάμωμα τῆς ζωῆς μὲ τὸν θάνατο ἐκφράζει ἕνα μεγάλο μυστήριο. Χαρὰ χωρὶς πόνο εἶναι ἀρρωστημένο συναίσθημα καὶ πόνος χωρὶς χαρὰ εἶναι τραγωδία.
.           Ὁ Ντοστογιέφσκι ἔθεσε, ὅπως γράφει, «ἕνα μάταιο ἐρώτημα». «Τί εἶναι προτιμότερο; Ἡ μέτρια εὐτυχία ἢ ὁ ὑψηλὸς πόνος;». Καταλήγει στὸ δεύτερο, γιατί ὁ πόνος προκαλεῖ καὶ ἀνοίγει τὰ ὅρια τῆς ὑπάρξεως, ἐνῶ ἡ μέτρια εὐτυχία κοιμίζει τὸν ἄνθρωπο. Ὅσο κανεὶς ἀγαπᾶ, τόσο πονᾶ καὶ ὅσο πονᾶ, τόσο ἀποκτᾶ γνώση. Κατὰ τὸν ἅγιο Σιλουανό, ὅσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀγάπη, τόσο μεγάλος εἶναι ὁ πόνος καὶ ὅσο μεγάλος εἶναι ὁ πόνος τόσο προσφέρει ὑψηλότερη γνώση. Τὰ πρόσκαιρα συναισθήματα, δηλαδὴ ἡ μέτρια εὐτυχία, εἶναι πνευματικὴ ἀρρώστια.

.           Ἡ περιφορὰ τοῦ Ἐπιταφίου ἐκφράζεται μὲ τὴν κατάνυξη καὶ τὸ πένθος, ὅπως τόσο ὡραία τὸ φρόντισε ὁ Δῆμος Ναυπάκτου. Ἀλλ’ ὅμως τὰ τροπάρια τῆς Ἐκκλησίας σφύζουν ἀπὸ Ἀνάσταση καὶ ζωή.
.           Ψάλλαμε στὴν Ἐκκλησία προηγουμένως: «Ὁ ᾍδης, Λόγε, συναντήσας σοι ἐπικράνθη, βροτὸν ὁρῶν τεθεωμένον, κατάστικτον τοῖς μώλωψι καὶ πανσθενουργόν, τῷ φρικτῷ τῆς μορφῆς δὲ διαπεφώνηκεν». Δηλαδή, σὲ μετάφραση: «Λόγε Θεοῦ, ὁ Ἅδης ὅταν σὲ συνάντησε πικράθηκε, βλέποντας ἄνθρωπο τεθεωμένο, στὸ σῶμα γεμάτο ἀπὸ τοὺς μώλωπες (τὰ στίγματα τῶν πληγῶν), ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ παντοδύναμο. Καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ φοβερὸ θέαμα ὁ Ἅδης ἔμεινεν ἄφωνος».
.           Εἶναι φοβερὸ τὸ νὰ εἶναι κάποιος γεμάτος ἀπὸ πληγές, ἀλλὰ συγχρόνως νὰ εἶναι δυνατὸς καὶ νικητὴς σὲ μία δυνατὴ ἀναμέτρηση. Ὅλα τὰ τροπάρια ποὺ ψάλλαμε ἀπόψε σφύζουν ἀπὸ Ἀνάσταση καὶ ζωή.
.           Τελικά, ἡ Ἐκκλησία μας, ποὺ εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι γεμάτο ἀπὸ πληγές, ἀλλὰ μέσα της τρέχει ἀκατάπαυστα τὸ ρεῦμα καὶ ἡ ζωὴ τῆς Ἀνάστασης. Ἔτσι, μέσα ἀπὸ τὴν τελετὴ τῆς περιφορᾶς τῶν Ἐπιταφίων ὑποφώσκει τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως, ὁ θρίαμβος τῆς ζωῆς. Τὸ φῶς μέσα στὸ νερό, σὲ αὐτὸ τὸ πανέμορφο λιμάνι τῆς Ναυπάκτου μὲ φόντο τὸ Κάστρο της, δείχνει τὴν ἐλπίδα, τὴν ζωὴ ἀκόμη καὶ σὲ φουρτοῦνες. Τὰ πάντα εἶναι σταυροαναστάσιμα, ἡ χαρμολύπη δεσπόζει παντοῦ.
.           Πέραν ἀπὸ τὴν θεολογία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἡ ἀκολουθία τῶν Ἐγκωμίων καὶ τῆς περιφορᾶς τῶν Ἐπιταφίων διαμορφώθηκε ἀπὸ τὴν Παράδοση καὶ ἔλαβε θρηνώδη στοιχεῖα ἀπὸ τὸν 13ο καὶ 14ο αἰώνα καὶ σίγουρα αὐτὰ τὰ στοιχεῖα μεγεθύνθηκαν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας. Τότε ὁ πόνος ἦταν βαρὺς καὶ βαθύς.
.           Ἡ Παράδοση ὡς ἕνας θαυμάσιος σκηνοθέτης προσπάθησε μέσα ἀπὸ τὴν ἀκολουθία αὐτὴ νὰ παρηγορήση τὸν λαό, γιὰ νὰ ὑπερβῆ τὸν πόνο, τὴν ἀγωνία, τὴν σκλαβιά του.
.           Ἄλλωστε, ἕνα βασικὸ αἴτιο ποὺ κλαῖμε κατὰ τὴν διάρκεια μιᾶς κηδείας, εἶναι καὶ ἡ δική μας ἐσωτερικὴ ἀκαταστασία καὶ μοναξιά. Κλαῖμε γιὰ τὴν δική μας ἀνημπόρια καὶ τὴν ἐσωτερικὴ ὀδύνη μας.

.           Προσπαθῶ νὰ γυρίσω πίσω τὴν μηχανὴ τοῦ χρόνου καὶ νὰ δῶ πῶς ἑόρταζαν οἱ Ρωμηοὶ αὐτὴν τὴν ἡμέρα στὰ τετρακόσια χρόνια σκλαβιᾶς. Θρηνοῦσαν γιὰ τὴν ἀπώλεια τῆς ἐλευθερίας, ἔκλαιγαν γιὰ τὴν μετατροπή τους ἀπὸ ἄρχοντες Ρωμηοὺς σὲ δούλους ραγιάδες, καὶ ταυτόχρονα νοσταλγοῦσαν τὴν ἀνάσταση τοῦ γένους. Ἔκλαιγαν γιὰ τὶς πληγὲς πάνω στὸ σῶμα τους καὶ προσεύχονταν γιὰ τὴν θεραπεία τους. Περιέφεραν, μαζὶ μὲ τὸν Ἐπιτάφιο, καὶ τὸ πένθος τοῦ γένους καὶ νοσταλγοῦσαν τὴν ἀνάστασή του. Οἱ ἀκολουθίες αὐτὲς ἦταν γεμάτες πόνο καὶ ἐλπίδα.
.           Προσπαθῶ ἀκόμη νὰ γυρίσω τὴν μηχανὴ τοῦ χρόνου καὶ νὰ δῶ πῶς ἑόρταζαν αὐτὴν τὴν ἡμέρα οἱ Ρωμηοὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας στὶς ἀρχὲς τοῦ περασμένου αἰώνα, ἀλλὰ καὶ οἱ γονεῖς μας στὸν καιρὸ τῆς γερμανικῆς κατοχῆς. Τὸ γένος μας ἦταν «κατάστικτον τοῖς μώλωψι», ἀλλὰ «πανσθενουργό», γιατί βίωνε τὴν δόξα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ καὶ εἶχε τὴν ἐλπίδα τῆς νίκης, τῆς ἀνάστασης. Τὸ ἴδιο αἰσθάνεται καὶ ἡ κοινωνία μας σήμερα ποὺ βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴν ἀσφυκτικὴ μέγγενη τῶν διεθνῶν γεωπολιτικῶν συμφερόντων. Ὑπάρχει ὅμως ἐλπίδα. Ἡ ζωὴ δὲν ὑποκύπτει σὲ γεωπολιτικοὺς μηχανισμούς, ἡ ὀμορφιὰ δὲν μπορεῖ νὰ κρυφτῆ, τὸ πνεῦμα δὲν φυλακίζεται, «ἡ μία στάλα ζωῆς», ποὺ μᾶς ἔχει δοθῆ, μπορεῖ νὰ μεταποιηθῆ σὲ αἰώνια ἀθάνατη ζωή.
.           Προσπαθῶ, ὅμως, νὰ δῶ καὶ πῶς κάνουν τὴν περιφορὰ τῶν Ἐπιταφίων σήμερα οἱ Ὀρθόδοξοι ἀραβόφωνοι ἀδελφοί μας στὴν Μέση Ἀνατολή, κυρίως στὴν Συρία, καθὼς ἐκεῖ τρέχει ἄφθονο αἷμα. Ζοῦν τὸ δράμα ποὺ ζήσαμε ἐμεῖς στὴν Μικρὰ Ἀσία στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽20, ἀφοῦ ἐξαναγκάζονταν οἱ Ρωμηοὶ νὰ φεύγουν ἀπὸ τὰ σπίτια τους μέσα σὲ ποταμοὺς δακρύων καὶ αἱμάτων.
.           Προσπαθῶ ἀκόμη νὰ δῶ πῶς κάνουν σήμερα, αὐτὴν τὴν ὥρα, τὴν ἀκολουθία τοῦ Ἐπιταφίου στὸ Χαλέπι τῆς Συρίας –ἂν τὴν κάνουν– οἱ λιγοστοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, σὲ μία βομβαρδισμένη πόλη μὲ νεκροὺς σὲ κάθε σπίτι, τοὺς ὁποίους Χριστιανοὺς γνώρισα κατὰ τὶς ἐπανειλημμένες ἐπισκέψεις μου στὴν περιοχή. Αἰσθάνομαι ὅτι θὰ ζοῦν μία πραγματικὴ Μεγάλη Παρασκευή, ὅταν πέρα ἀπὸ τὸν δικό τους πόνο, βλέπουν ὅτι ὁ Μητροπολίτης τους Παῦλος ἔχει ἀπαχθῆ σὲ ἄγνωστο μέρος καὶ μὲ ἄγνωστη κατάληξη.
.           Αἰσθάνομαι καὶ τὸν πόνο τοῦ Πατριάρχη Ἀντιοχείας Ἰωάννη ποὺ εἶναι ἀδελφικός μου φίλος ἀπὸ πολλὰ χρόνια, ὅταν βλέπη μπροστά του τὴν τραγωδία ποὺ μαστίζει τὴν περιοχή του, ἀλλὰ ἀγγίζει καὶ τὸν ἴδιο, στὴν ἀρχὴ τῆς πατριαρχείας του. Αὐτὴν τὴν βραδυά, πέρα ἀπὸ τὰ δικά μας προβλήματα, ποὺ ὅλοι ἔχουμε, ἂς δοῦμε καὶ τὸ μαρτύριο ἑνὸς ὁλοκλήρου ἀραβοφώνου ὀρθοδόξου ρωμέϊκου λαοῦ ποὺ ὑποφέρει, πληγώνεται, πονᾶ, θυσιάζεται, αἱμορραγεῖ, ἀλλὰ ἐλπίζει στὴν ἀνάστασή του. Ἂς τὸν ἔχουμε στὴν προσευχή μας. Ἂς συμπάσχουμε μαζί του καὶ ἂς προσευχόμαστε γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ ἀπαχθέντος λαμπροῦ καὶ εὐγενοῦς Ἱεράρχου.

.           Ἀδελφοί, μετὰ τὸν Σταυρὸ ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάσταση. Πίσω ἀπὸ κάθε πόνο κρύβεται μία μεγάλη χαρά.
.           Χρόνια πολλά, σταυροαναστάσιμα, καλὴ Ἀνάσταση σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα.

ΠΗΓΗ: parembasis.gr