ΑΓΟΡΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΜΕΣΑ ΣΕ ΣΩΜΑ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ. «Ὕβρις τέκος (= παιδὶ) δυσσεβείας»

«Ὕβρις τέκος (= παιδὶ) δυσσεβείας»

Τοῦ Στέλιου Παπαθεμελῆ

.             Τὰ παρδαλὰ παιχνιδίσματα τῆς ἐξουσίας «θριάμβευσαν» στὸ Κοινοβούλιό μας. Μὲ 141 τελικὰ ψήφους χάρη στοὺς ἀνευθυνοϋπεύθυνους «παρόντες – ἀπόντες» τὸ ἔκτρωμα τῆς ἀλλαγῆς φύλου ἀπὸ τὰ 15χρονα ἀνώριμα πλάσματα ἔγινε νόμος τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους.
.             Σατιρικὴ ποιητικὴ γραφίδα μὲ ὕφος Ἀνδρέα Λασκαράτου σχολίασε μὲ πόνο, ὄχι εἰρωνεία, ὡς ἑξῆς τὸ γεγονός:
«Γιὰ μπούλινγκ / δὲν ἠξεύρω! / Μά, ὤχου! Μανούλα μου! / Τὸ γέλιο ὅπου θὰ γένει! / Στὸ δρόμο νὰ κοιτᾶς «ἀγόρια» δίχως γένι, / «κορίτσια» μὲ μπογιὰ – ὀκά / ᾽πο  κάτω ἀπ’ τὸ μουστάκι / καὶ «μίνι» ὡς ᾽κεῖ πάνω / τὸ κόκκινο φουστάκι! / ᾽Πὰ σὲ ψηλὰ τακούνια νὰ τρικλίζουν – ξύλινες μαριονέτες νὰ θυμίζουν – κι ἀπ’ τὸ χεράκι νὰ κρατοῦν / γλυκὰ καὶ χαϊδεμένα / «ἀγόρια» μὲ ψιλὴ φωνὴ / καὶ … γκαστρωμένα!».
.             «Ὕβρις τέκος δυσσεβείας» (= ἡ ὕβρις εἶναι παιδὶ τῆς ἀσέβειας) (Αἰσχύλος Εὐμενίδες 534). «Ἐξανθοῦσα ἐκάρπωσε στάχυν ἄτης» (= ὅταν φουντώσει δίνει γιὰ καρπὸ τη  συμφορά), «ὅθεν πάγκλαυστον ἐξεμᾶ θέρος» (= ἀπ’ ὅπου θὰ θερίσει κανεὶς ἄφθονα δάκρυα) (Αἰσχύλος, Πέρσαι, Ϛ´ 821).
.             Οἱ ἐγκυρότερες ἰατρικὲς ἀκαδημίες τοῦ πλανήτη ὑποστηρίζουν μετὰ λόγου γνώσεως αὐτὸ ποὺ ὁ κοινὸς νοῦς ἐπιβεβαιώνει, ὅτι κανεὶς γεννιέται μὲ ἀποτυπωμένο τὸ φύλο του. «Ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς». Στὸν τέταρτο μήνα ἐμβρυακῆς ἡλικίας, ὁ προσδιορισμὸς ἀπὸ τὴ φύση τοῦ φύλου (ἄρρεν-θῆλυ) καὶ σύγχρονη ἀνεξίτηλη καταγραφὴ στὸν ἐγκέφαλο.
.             Κορυφαῖοι εἰδικοί, ἀνάμεσά τους ὁ διεθνῶς ἀνεγνωρισμένος ἡμέτερος καθηγητὴς Σ. Μπαλογιάννης, μέλος 56 ξένων ἰατρικῶν ἑταιρειῶν, τῆς Ἀμερικανικῆς  Νευρολογικῆς  Ἑταιρείας, τῆς Νευρολογικῆς Ἀκαδημίας Λονδίνου (ΕΑΝ) κλπ κλπ, ὑποστηρίζει ὅτι «οἱ διαφορὲς μεταξὺ τῶν δύο φύλων ξεκινοῦν ἀπὸ τὴν ὀργανογένεση καὶ συνεχίζονται σὲ ὅλη τὴ ζωὴ τῶν ἀτόμων. Μεταξὺ τῶν κυρίων ἀνατομικῶν διαφορῶν εἶναι οἱ διαστάσεις τοῦ ἐγκεφάλου, οἱ κατὰ θέσεις διαφορὲς τῆς φαιᾶς οὐσίας, ἡ διαφορὰ τοῦ πάχους τοῦ προσθίου συνδέσμου, τὸ γόνυ τοῦ μεσολοβίου, καὶ τὸ πρόσθιον τμῆμα τοῦ σώματος, ὁ φλοιὸς τῶν κογχικῶν ἑλίκων, ὁ ὁποῖος εἶναι εὐρύτερος στὶς γυναῖκες, μεταβαλλομένης τῆς σχέσεως μεταξὺ κογχικοῦ φλοιοῦ και ἀμυγδαλοειδοῦς πυρῆνος, τὸ σχῆμα καὶ ὁ ὄγκος τοῦ ὑπερχιασματικοῦ πυρῆνος (SCN)».
.             Ἡ Ἐκκλησία εἶπε τὸν δικό της τίμιο καὶ πρέποντα λόγον: «Τὸ φύλο στὸν ἄνθρωπο ἀποτελεῖ ἱερὴ παρακαταθήκη καὶ ὑπηρετεῖ στὴ βάση τῆς ψυχοσωματικῆς συμπληρωματικότητας τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀγάπης. Ὑπὸ τὴν ἔννοια αὐτή δὲν εἶναι ἐπιλέξιμο, ἀλλὰ ὡς δῶρο ἀποτελεῖ θεῖο χάρισμα στὸν ἄνθρωπο, ποὺ πρέπει αὐτὸς νὰ τὸ ἀξιοποιήσει γιὰ τὸν ἁγιασμό του».
.             Τὸ πρόσφατο νομοθετικὸ ἐξάμβλωμα «προκαλεῖ τὸ αἴσθημα τῆς κοινωνίας, τορπιλίζει τὸν ἱερὸ θεσμὸ τῆς οἰκογένειας, ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ χρηστὰ ἤθη καὶ τὴν κοινὴ λογικὴ καὶ κυρίως καταστρέφει τὸν ἄνθρωπο. Ἀντὶ νὰ λιγοστεύει τὴ σύγχυση καὶ τὶς ψυχικὲς διαταραχές, θὰ τὶς αὐξήσει καὶ θὰ δώσει διαστάσεις ἐπικίνδυνου κοινωνικοῦ φαινομένου. Ἰδίως ὅταν ἐπεκτείνει τὶς δυνατότητές του και  μεταξὺ τῶν μαθητῶν, δημιουργεῖ ἐκρηκτικὴ καὶ στὰ σχολεῖα» (ἀνακοίνωση Ἱεραρχίας).
.             Προφανῶς ὁ στόχος τῶν ποικιλώνυμων κέντρων ἰδίως τῆς παρεξουσίας: ἡ ἀποσύνθεση τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς.
.             Στὸ αὐτὸ μῆκος κύματος ἡ ἀνακοίνωση τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων.
.             Γιὰ πρώτη φορὰ τὰ τελευταῖα χρόνια παρήλασαν τόσοι πολλοὶ ἀπὸ τὸ βῆμα τῆς Βουλῆς. Συχνὴ ἡ ἀναφορὰ τῶν ὑπερασπιστῶν τοῦ ἰδιωνύμου «ἀντιδρᾶ ἡ Ἐκκλησία καὶ τί μ᾽ αὐτό; Θὰ ἠρεμήσει, ὅπως ἠρέμησε μὲ τὶς ταυτότητες». Αὐτὸ ὑπ’ ὄψη τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία δὲν πειθανάγκασε τὸν Καραμανλῆ (2004) σὲ ὑλοποίηση τῆς δέσμευσής του γιὰ ἐπαναφορὰ τοῦ θρησκεύματος στὶς ταυτότητες.
.             Ὁ Τζὼν Μάνεϊ, τοῦ πανεπιστημίου Χόπκινς, εἰδικὸς στὸν ἑρμαφροδιτισμό, εἰσήγαγε τὴ θεωρία τοῦ γένους.
.             Τὸ 1966 δύο γονεῖς τοῦ πῆγαν τὰ ἡλικίας 8 μηνῶν δίδυμα ἀγοράκια τους γιὰ περιτομή. Στὸν Ντέϊβιντ ἀπέτυχε καὶ κάηκε τὸ πέος του, στὸν Μπράϊαν δὲν ἔγινε περιτομή. Ὁ Μάνεϊ παρόλα αὐτὰ ἄδραξε τὴν εὐκαιρία νὰ καταστήσει τὰ δύο ἀδελφάκια πειραματόζωα. Ὁ Μπράϊαν μεγάλωσε ὡς ἀγόρι, ὁ Ντέϊβιντ μετονομάστηκε Μπρέντα ὡς κορίτσι. Τοῦ ἀφήρεσαν τοὺς ὄρχεις, τοῦ ξεκίνησαν ὁρμονικὴ θεραπεία, οἱ γονεῖς τὸ ἕντυσαν κορίτσι καὶ τοῦ πρόσφεραν ἀνάλογα παιχνίδια.
.             Ὁ Μάνεϊ ἐξετάζει τὰ παιδιὰ κάθε χρόνο καὶ πιστεύει ὄτι  τὸ βιολογικὸ φύλο ἐξαφανίζεται, ὅταν τοῦ μεταγγίζουν ἕνα ἄλλο γένος.
.             Ἡ Μπρέντα μεγαλώνει μὲ τρόπο ὀδυνηρό. Στὴν ἐφηβεία, αἰσθάνεται ἡ φωνή της νὰ γίνεται βαρειά, ἐξομολογεῖται ὅτι ἕλκεται ἀπὸ τὰ κορίτσια, ἀρνεῖται τὸν πλαστικὸ κόλπο ποὺ θέλει νὰ τῆς ἐπιβάλει ὁ Μάνεϊ.  Ἡ Μπρέντα παύει νὰ καταπίνει τὴ θεραπεία της, καταφεύγει στὴν τεστοστερόνη, παραμιλάει, πίνει ὑπερβολικά. Ἡ Μπρέντα αἰσθάνεται ἀγόρι περιορισμένο μέσα σὲ ἕνα σῶμα κοριτσιοῦ. Σαστισμένοι, οἱ γονεῖς ἀποκαλύπτουν τὴν ἀλήθεια στὰ δίδυμα. Ἡ Μπρέντα γίνεται καὶ πάλι Ντέϊβιντ καὶ παντρεύεται μία γυναίκα. Ἀλλὰ οἱ ταυτοτικὲς μεταπτώσεις ἀποσταθεροποίησαν τὰ ἀγόρια. Ὁ Μπράϊαν αὐτοκτονεῖ τὸ 2002 καὶ τὸν ἀκολουθεῖ ὁ Ντέϊβιντ, στὶς 5 Μαΐου 2004…
.             Ἡ ἱστορία εἶναι ἀληθινή. Ἀλλὰ πόσο διδακτικὴ εἶναι γιά μᾶς;

 

ΠΗΓΗ: arpati.blogspot.gr

«ΕIΜΑΙ “OΜΟΦΟΒΙΚΟΣ”, “ΦΑΣΙΣΤΑΣ” καὶ “ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΤΑΛΙΜΠΑΝ”…» (τώρα μπορῶ νὰ μιλήσω;)

Εἶμαι «ὁμοφοβικός», «φασίστας»
καὶ «χριστιανοταλιμπάν»… (τώρα μπορῶ νὰ μιλήσω;)

Νίκος Συρίγος

11.10.17

.             Μεγάλη βραδιὰ ἡ χθεσινή. Σπουδαία. Ἡ Ἑλλάδα πῆγε μπροστά. Πολλὰ βήματα. Ἔτη φωτός. Ἀπὸ τό… σύμφωνο συμβίωσης εἴχαμε νὰ νιώσουμε τέτοια χαρά. Νιώσαμε, ρὲ παιδί μου, Εὐρωπαῖοι… Ἀνοικτοὶ στὶς προκλήσεις τῶν καιρῶν. Ἀνοικτοὶ γενικῶς. Καμαρώσαμε τὴν… παλικάρι, μὲ τὸ μούσι της καὶ τὴ φούστα της, ποὺ πανηγύρισε ἀπὸ τὰ θεωρεῖα τῆς Βουλῆς καὶ μᾶς ἦρθαν στὸ μυαλὸ γιὰ μία ἀκόμη φορὰ οἱ στιγμὲς ποὺ ὁ Κώστας φίλησε στὸ στόμα τὸν Μηνά, ὅταν ὁ Τσίπρας μὲ τὸν Καμμένο καὶ τὶς λοιπές… προοδευτικὲς δυνάμεις, εἶχαν ἀναγνωρίσει τὸ δικαίωμά τους, νὰ ζοῦν σὰν ζευγάρι. Μεγάλες στιγμές. Δικαίωση ἀγώνων ἐτῶν καὶ ἐτῶν… Ξέρετε σὲ πόσα gay pride συμμετεῖχαν ὁ Μηνὰς καὶ ὁ Κώστας γιὰ νὰ ἀναγνωριστεῖ τὸ δίκαιο τοῦ αἰτήματός του, νὰ εἶναι ζευγάρι καὶ νὰ κάνουν οἰκογένεια; Ἀλλὰ δὲν μᾶς/τοὺς ἔφτανε αὐτό. Θέλανε καὶ ὁ Μηνὰς νὰ μπορεῖ πρὶν καλὰ-καλὰ καταλάβει ὅτι ὑπάρχει, νὰ ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ γίνει Σούλα… Στὰ 15 του. Γιατί ὄχι στὰ 14; Στὰ 12; Στὰ 8; Νὰ κάνει ἡ μάνα… Λάθος! Μὴν γινόμαστε ὀπισθοδρομικοὶ τώρα… Ποιά μάνα; Αὐτὴ ποὺ γεννήθηκε καὶ θὰ πεθάνει μάνα ἢ ἡ ἄλλη ποὺ γεννήθηκε πατέρας ἀλλὰ στὴν πορεία ἀποφάσισε πὼς θέλει νὰ γίνει μάνα; Τί σημαίνει δὲν μπορεῖ νὰ γίνει μάνα, ἐπειδὴ γεννήθηκε ἀρσενικός; Σιγὰ μὴν μᾶς πεῖ ἡ φύση τί γίνεται καὶ τί δὲν γίνεται… Ποιά φύση; Τώρα προέχει ἡ πρόοδος! Νὰ πᾶμε μπροστά. Ἔστω καὶ μὲ τὴν ὄπισθεν… Ποιά οἰκογένεια, τώρα, ὅπως τὴν ξέρατε; Μὲ τὸν μπαμπά, τὴ μαμὰ καὶ τὰ παιδιά. Τί «παλιακὰ» εἶναι αὐτά; Ἡ σωστὴ οἰκογένεια πρέπει νὰ ἔχει δύο μπαμπάδες ἢ δύο μαμάδες, ποὺ θὰ πάρουν τὸ καροτσάκι τους καὶ θὰ πηγαίνουν, ἅμα λάχει, μέχρι τὰ Jumbo νὰ κάνουν τὰ ψώνια τους… Αὐτὲς εἶναι οἱ οἰκογένειες ποὺ εἶναι ΙΝ. Οἱ ἄλλες εἶναι passé…
.         Τὸ ρεῦμα, παιδιά, τὸ ρεῦμα! Μὴν χάσουμε τὴν πρόοδο, ἐπ᾽ οὐδενί… Αὐτή, ποὺ ἂν πεῖς «παιδιά, αὐτὸ δὲν εἶναι φυσιολογικὸ», σὲ λέει «ὁμοφοβικό»… Αὐτή, ποὺ ἂν ἀγανακτεῖς ἐπειδὴ κάποια «καλόπαιδα» καῖνε τὴν ἑλληνικὴ σημαία, σὲ λέει «φασίστα»… Κι αὐτή, ποὺ ἂν κάνεις τὸν Σταυρό σου, σὲ λέει «χριστιανοταλιμπάν»… Ἄ… Κι αὐτὴ ποὺ δίνει δικαίωμα σὲ ἕναν τύπο νὰ εὔχεται νὰ «ψοφήσει» ἕνα κοριτσάκι ποὺ δίνει μάχη μὲ τὸν καρκίνο ἀλλὰ πέφτει νὰ «φάει» ἕναν ἄλλο ποὺ διαφωνεῖ δημόσια μὲ τὴν ἀλλαγὴ φύλου κτλ.
.         Τὰ πράγματα εἶναι ἁπλά. Ὅσο, ἡ πλειοψηφία, ἡ πραγματική, ὅλοι ἐσεῖς, ἐμεῖς ποὺ διαφωνοῦμε μὲ ὅλα αὐτά, καθόμαστε στὸν καναπὲ καὶ τὸ πιὸ βαρὺ εἶναι νὰ πατήσουμε κάνα… dislike στὸ Facebook, ὅλη αὐτὴ ἡ παρωδία θὰ συνεχίζεται… Καὶ θὰ συνεχίζεται, γιατί τὸ σχέδιο ἅλωσης τῆς χώρας ποὺ λέγεται Ἑλλάδα, γιὰ νὰ φτάσει μέχρι τὸ τέλος, τὸ τέρμα, οἱ πυλῶνες ποὺ κράταγαν ὄρθια αὐτὴ τὴν χώρα πρέπει νὰ γκρεμιστοῦν… Κι αὐτὴ ἡ ἱστορία δὲν εἶναι τωρινή. Ξεκίνησε πρὶν ἀπὸ χρόνια… Πολλὰ χρόνια. Δὲν ὑπάρχουν πιὸ συκοφαντημένες ἀξίες ἀπὸ τὴν οἰκογένεια, τὴν πατρίδα καὶ τὴ θρησκεία… Δὲν εἶναι τὸ ξεκίνημα τοῦ «πολέμου» αὐτὸ ποὺ ζοῦμε τώρα. Ἡ κορύφωσή του εἶναι…
.         Τὸ ποιὸς θὰ νικήσει ὅμως στὸ τέλος, θὰ τὸ ἀποφασίσεις ἐσύ… Ἢ τουλάχιστον πρέπει νὰ τὸ ἀποφασίσεις ἐσύ… Ἐσὺ ποὺ φοβᾶσαι, νὰ μὴν σὲ ποῦν ὁμοφοβικό, φασίστα καὶ χριστιανοταλιμπάν. Κι ἂς ξέρεις ὅτι εἶσαι ἁπλὰ φυσιολογικός, πατριώτης καὶ θρησκευόμενος… Τί; Δὲν τὶς θυμᾶσαι πιὰ αὐτὲς τὶς λέξεις; Πῶς νὰ τὶς θυμᾶσαι; Ἀφοῦ σ᾽ τὶς ἔχουν θάψει… Ἐκεῖ ποὺ κάπου δίπλα, θὰ θάψουν κι ἐσένα… Μὲ τὶς ἀξίες σου. Τιμῆς ἕνεκεν.

 

ΠΗΓΗ: onsports.gr (τὸ εἴδαμε στὸ aganargyroi.gr)

 

 

ΤO ΠΡOΣΩΠΟ ΚΑI H «ΔΙOΡΘΩΣΗ ΤΟY ΦYΛΟΥ» (Μητρ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου)

Τό πρόσωπο καί ἡ «διόρθωση τοῦ φύλου»

τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

ΠΗΓΗ: parembasis.gr

βλ. σχετ. Σχόλιο «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: «ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΩΣ ΦΥΛΑ»!

.             Τό νομοσχέδιο μέ τίτλο «Νομική Ἀναγνώριση τῆς Ταυτότητας τοῦ Φύλου» πού συζητήθηκε ἔντονα τόν τελευταῖο καιρό καί ψηφίσθηκε ἀπό τήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων, καί μετά τήν ὑπογραφή ἀπό τόν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας καί τήν δημοσίευσή του στήν Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως θά εἶναι νόμος τοῦ Κράτους, ἔχει πολλά σημεῖα τά ὁποῖα δέχονται κριτική ἀπό θεολογικῆς, ἀνθρωπολογικῆς καί ψυχολογικῆς πλευρᾶς. Παρά τό ὅτι ἔχει γίνει κριτική ἀπό πολλούς στό νομοσχέδιο αὐτό, ἐν τούτοις δέν ἔχει ἐντοπισθῆ ἕνα ἐνδιαφέρον σημεῖο, γιά τό ὁποῖο θά ὑπογραμμισθοῦν ἐδῶ τά δέοντα μέ σύντομο τρόπο, ἐννοῶ τήν «φιλοσοφία» τοῦ νομοσχεδίου.
.             Σέ κάθε νομοσχέδιο πού εἰσάγεται πρός ψήφιση στήν Βουλή γιά νά γίνη νόμος τοῦ Κράτους, στά πρῶτα ἄρθρα δίνονται οἱ ἀπαραίτητοι ὁρισμοί, οἱ ὁποῖοι, ὅπως καί ὅλα τά ἄλλα ἄρθρα πού ἀκολουθοῦν, ἑρμηνεύονται ἀπό τήν «Αἰτιολογική Ἔκθεση» πού τό συνοδεύη.
.             Νομίζω, λίγοι διάβασαν προσεκτικά ὅλο τό νομοσχέδιο μέ τίς ὑπογραφές τῶν Ὑπουργῶν καί ἴσως ἐλάχιστοι διάβασαν τήν «Αἰτιολογική Ἔκθεση». Ἔτσι, πολλοί ὁμίλησαν χωρίς οὐσιαστική γνώση τοῦ νομοσχεδίου, ἴσως ἀρκέσθηκαν σέ ἀναλύσεις ἄλλων, γι’ αὐτό καί ἀστόχησαν στούς λόγους τους. Γιά παράδειγμα στό νομοσχέδιο δέν γινόταν λόγος γιά «ἀλλαγή φύλου», ἀλλά γιά «διόρθωση τοῦ καταχωρισμένου φύλου».
.             Ἐκεῖνο ὅμως πού μέ ἐνδιαφέρει στό κείμενό μου αὐτό εἶναι οἱ ὁρισμοί πού δίνονται στό νομοσχέδιο γιά τήν «ταυτότητα τοῦ φύλου» καί τήν «διόρθωση τοῦ καταχωρισμένου φύλου» καί τήν ὅλη «φιλοσοφία» του. Αὐτό εἶναι γιά μένα γεγονός ἰδιαίτερης σημασίας.
.             Κατ’ ἀρχάς, στό νομοσχέδιο αὐτό συνεχῶς γίνεται λόγος γιά τό «πρόσωπο» καί τά «δικαιώματα τοῦ προσώπου». Παρατήρησα τίς λέξεις καί τίς φράσεις: «πρόσωπο»∙ «τό πρόσωπο ἔχει δικαίωμα στό σεβασμό τῆς προσωπικότητάς του μέ βάση τά χαρακτηριστικά φύλου του», τό ὁποῖο ὅμως πρέπει νά διορθωθῆ∙ «ἡ ταυτότητα φύλου» μέ τά χαρακτηριστικά πού «ἀντιστοιχοῦν στήν βούληση τοῦ προσώπου»∙ «τό πρόσωπο μπορεῖ νά ζητήσει τή διόρθωση τοῦ καταχωρισμένου φύλου του, ὥστε αὐτό νά ἀντιστοιχεῖ στή βούληση»∙ τά «δικαιώματα, ὑποχρεώσεις καί κάθε εἴδους εὐθύνη τοῦ προσώπου». Αὐτό σημαίνει ὅτι ὅλο τό νομοσχέδιο στηρίζεται στό πρόσωπο, τήν βούληση τοῦ προσώπου καί τά δικαιώματα τοῦ προσώπου.
.             Ἐπίσης, στήν «Αἰτιολογική Ἔκθεση» γίνεται λόγος γιά τά «διεμφυλικά πρόσωπα (τρανσέξουαλ, τράνς)»∙ γιά «μιά μεγάλη ὑστέρηση στήν ἀπόλαυση τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων τῶν διεμφυλικῶν προσώπων»∙ γιά «τόν ἰδιαίτερα προσβλητικό ἀκρωτηριασμό τοῦ προσώπου», ὅταν «παρακολουθῆται ἀπό ψυχίατρο» καί ὅταν «ἔχει ὑποβληθεῖ σέ χειρουργική ἐπέμβαση μέ πλήρη ὁριστική ἐπικράτηση τοῦ ἀντιθέτου ἀπό τό βιολογικό του φύλο»∙ γιά τό «ὅτι τό πρόσωπο ἔχει δικαίωμα στόν σεβασμό τῆς προσωπικότητάς του μέ βάση τά χαρακτηριστικά τοῦ φύλου του», τό ὁποῖο φύλο πρέπει νά «διορθωθῆ»∙ «ὁ ἐσωτερικός καί προσωπικός τρόπος μέ τόν ὁποῖο τό ἴδιο τό πρόσωπο βιώνει τό φύλο του»∙ «τά βιολογικά χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου»∙ «γιά μεσοφυλικό ἄτομο»∙ γιά «τό πρόσωπο» πού αἰσθάνεται τή «δυσφορία τοῦ γένους»∙ γιά «τή βούληση τοῦ προσώπου», «τά δικαιώματα τοῦ κάθε προσώπου» καί ἄλλες παρόμοιες ἐκφράσεις. Ἑπομένως, καί στήν «Αἰτιολογική Ἔκθεση» τονίζονται οἱ ὅροι πρόσωπο, βούληση τοῦ προσώπου, δικαιώματα τοῦ προσώπου.

Θά σχολιάσω τούς τρεῖς αὐτούς ὅρους.

.             Πρῶτον. Διαβάζοντας τό νομοσχέδιο καί τήν «Αἰτιολογική Ἔκθεση» παρατηρῶ ὅτι ἀποφεύγεται ἐπιμελῶς ἡ λέξη «ἄνθρωπος» καί δίνεται σημασία στήν λέξη «πρόσωπο» μέ τά χαρακτηριστικά βεβαίως τοῦ γένους ἤ τοῦ φύλου του, τό ὁποῖο ὅμως πρέπει νά «διορθωθῆ». Αὐτό δέν εἶναι οὔτε τυχαῖο οὔτε ἀθῶο.
.             Πρόκειται γιά μιά ἐπιμελῆ προσπάθεια παράκαμψης τῆς λέξης ἄνθρωπος, μέ ὅλη τήν βιβλική καί παραδοσιακή σημασία τοῦ ὅρου, καί τήν ἀντικατάστασή της μέ τήν λέξη πρόσωπο, πού μπορεῖ νά ἀποδοθῆ καί μέ τήν λέξη «περσόνα», ὅπως λέγεται στόν προφορικό ἤ γράφεται στόν γραπτό λόγο, καί νά ἐξυπηρετοῦνται ἄλλοι σκοποί. Αὐτό δέν εἶναι ἄσχετο μέ τό ὅτι τά λεγόμενα «διεμφυλικά πρόσωπα» ἤ «ἄτομα» χρησιμοποίησαν κατά κόρον τήν λέξη πρόσωπο μέ τήν ὅλη φιλοσοφική του σημασία καί τήν ἰδιαιτερότητα.
.             Δεύτερον. Αὐτό συνδέεται μέ τόν ὑπερτονισμό τῆς «βούλησης τοῦ προσώπου». Ὅσο ὁμιλοῦν γιά τήν βούληση καί τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου, ὑποτιμοῦν τήν φύση, τήν ὁποία θεωροῦν ἀναγκαστική, ἀφοῦ δημιουργεῖ ἀνελευθερία, «δυσφορία», «βία». Μέ αὐτήν τήν ἔννοια θεωρεῖται, ὅπως ἔχει γραφῆ ἀπό ἀνθρώπους αὐτῆς τῆς νοοτροπίας, ὅτι καί ὁ γάμος, ὅπως τόν γνωρίζουμε καί ὅπως λειτουργεῖ μέ τόν τρόπο ἐκφράσεως τῶν δύο φύλων –ἀρσενικοῦ καί θηλυκοῦ– καί τήν γέννηση τῶν παιδιῶν, θεωρεῖται ὡς μιά «ἀναγκαιότητα τοῦ ἐνστίκτου», πράγμα πού δεσμεύει ἤ καταργεῖ τήν «ἐλευθερία τοῦ προσώπου». Ὁπότε, ἡ «διόρθωση τοῦ φύλου» συνδέεται, κατ’ αὐτούς, μέ τήν «ἐλευθερία τοῦ προσώπου». Στήν προοπτική αὐτή ὑπάγεται ἡ σχολαστική θεωρία περί τῆς «βουλήσεως τοῦ προσώπου», ὁ γερμανικός ἰδεαλισμός μέ τήν «ἐλευθερία τοῦ προσώπου», ἀλλά καί ἡ ὅλη φιλοσοφία τοῦ βολονταρισμοῦ (βουλησιοκρατίας) καί τῆς ἐλευθερίας τοῦ προσώπου.
.             Νά θυμίσω τίς φιλοσοφικές ἀπόψεις τοῦ Κάντ γιά τήν ἀπόλυτη ἀξία τοῦ προσώπου καί τήν αὐτονομία του, πού εἶναι ἡ βάση τῆς «ὑπερβατολογικῆς ἀρχῆς» του, ἡ ὁποία δέν ἀσχολεῖται μέ τά ἀντικείμενα, ἀλλά μέ τόν τρόπο γνώσης τῶν ἀντικειμένων ἀπό τόν καθένα, καθώς ἐπίσης καί γιά τήν «ὑπερβατολογική ἐλευθερία», ἡ ὁποία λειτουργεῖ ἀνεξάρτητα «ἀπό τόν μηχανισμό τῆς φύσης», ὅπως ἔχουν ἀναλύσει πολλοί σύγχρονοι θεολόγοι, μεταξύ τῶν ὁποίων ὁ π. Νικόλαος Λουδοβῖκος καί ὁ Γεώργιος Παναγόπουλος.
.             Τρίτον. Μέσα σέ αὐτήν τήν νοοτροπία ὑπάγεται καί ἡ συχνά τονιζόμενη σήμερα ἄποψη περί τῶν «δικαιωμάτων τοῦ προσώπου». Ἀφοῦ τό πρόσωπο εἶναι ἐλεύθερο, ἀπαλλαγμένο «ἀπό τήν ἀναγκαιότητα τῆς φύσης», ἀλλά καί τήν ἀναγκαιότητα τοῦ φύλου, σημαίνει ὅτι ἔχει τό δικαίωμα τῆς ἐπιλογῆς καί τοῦ φύλου του. Ἔτσι, γίνεται κατανοητό ὅτι ἀπό τήν ἄποψη αὐτή τό δικαίωμα τοῦ προσώπου λειτουργεῖ ἀνεξάρτητα ἀπό τίς συνέπειες καί τίς εὐθύνες τῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ ἰδιαιτέρου φύλου μέ τήν σύλληψη καί τήν γέννηση τῶν παιδιῶν.
.             Ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἔλεγε ὅτι ἕνα ἀπό τά προβλήματα πού θά ἀπασχολήσουν τήν ὀρθόδοξη θεολογία καί τήν Ἐκκλησία στήν ἐποχή μας καί τήν ἐποχή πού ἔρχεται εἶναι τό θέμα τῶν δικαιωμάτων τοῦ προσώπου ἤ τοῦ ἀνθρώπου. Φυσικά, δέν ἐννοοῦμε τά δικαιώματα πού ἔχει ὁ καθένας στήν παιδεία, τήν ὑγεία, τήν κοινωνική ζωή κλπ., ἀλλά τόν τονισμό τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων μέ τήν παράλληλη καταστρατήγηση «τῶν δικαιωμάτων τοῦ Θεοῦ» στήν ζωή μας, καί τήν βίωση τῆς ἀπόλυτης «ἐλευθερίας» ὡς πρός τίς εὐαγγελικές ἐντολές.
Συνεπῶς, ὁ ὑπερβολικός τονισμός τῆς ἔννοιας τοῦ προσώπου μέ τήν βούληση τοῦ προσώπου καί τά δικαιώματά του καί στό θέμα τῶν «διεμφυλικῶν προσώπων», στό ὁποῖο ἐκμηδενίζονται οἱ διαφορές τῶν φύλων, πού εἶναι ἡ βάση τοῦ νομοσχεδίου αὐτοῦ, δέν εἶναι τόσο ἀθῶος ἀπό θεολογικῆς καί ἀνθρωπολογικῆς πλευρᾶς, ἀλλά κρύβει κάποιες σκοπιμότητες, πολιτικές καί θεολογικές.
.             Μοῦ ἔκανε δέ ἰδιαίτερη ἐντύπωση ὅτι κατά τήν συζήτηση πού ἔγινε τίς ἡμέρες αὐτές πού ψηφιζόταν τό νομοσχέδιο αὐτό στήν Βουλή, οἱ ἐκκλησιαστικοί παράγοντες πού ἀσχολήθηκαν μέ τήν κριτική τοῦ νομοσχεδίου δέν ὑποψιάσθηκαν καθόλου αὐτήν τήν βάση, στήν ὁποία στηρίζεται τό νομοσχέδιο, μάλιστα δέ μερικοί πού ἄσκησαν κριτική στό νομοσχέδιο, τό ἔκαναν μέ βάση τήν «θεολογία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου», χωρίς νά καταλάβουν ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτόν ἐκφράζουν τήν ἴδια νοοτροπία καί ἐμπλέκονται στήν ἴδια φιλοσοφική καί θεολογική προοπτική.
.             Θέλω νά διευκρινίσω ὅτι γράφοντας τά ἀνωτέρω γιά τήν λεγόμενη «διόρθωση τοῦ φύλου», δέν ἐννοῶ τίς περιπτώσεις ἐκεῖνες πού ὑπάρχουν προβλήματα ἀπό βιολογικῆς πλευρᾶς, τά ὁποῖα προέρχονται ἀπό τίς ὁρμόνες, γιά τίς ὁποῖες ἤδη ὑπάρχει ἡ σχετική νομοθεσία, οὔτε ἐννοῶ τίς ψυχολογικές καί κοινωνικές καταστάσεις πού δημιουργοῦν τήν λεγόμενη «ταυτότητα τοῦ φύλου» καί τήν «διαταραχή τοῦ φύλου», πού περνοῦν πολλοί στήν μικρή τους ἡλικία καί ἀντιμετωπίζονται μέ μιά καλή ἀγωγή καί παιδεία. Κυρίως ἐννοῶ τίς περιπτώσεις ἐκεῖνες πού τέτοιες συμπεριφορές ὀφείλονται σέ διάφορες φιλοσοφικές καί ψυχοπαθολογικές καταστάσεις, οἱ ὁποῖες συνδέονται μέ τόν ὑπερβολικό τονισμό τῆς ἐλευθερίας καί τῶν δικαιωμάτων τοῦ προσώπου.
.             Νομίζω ὅτι ἀπό πλευρᾶς ὀρθοδόξου θεολογίας πρέπει νά εἴμαστε πολύ προσεκτικοί ὡς πρός τήν καθιέρωση τέτοιων νέων ἐκφράσεων, ὅπως «ἐλευθερία καί δικαιώματα τοῦ προσώπου», «βούληση τοῦ προσώπου», «κοινωνία τῶν προσώπων», «ἐλευθερία ἀπό τήν ἀναγκαιότητα τοῦ ἐνστίκτου» κλπ., οἱ ὁποῖες ἐφράσεις κρύβουν διάφορες ἐπικίνδυνες σκοπιμότητες, φιλοσοφικές, θεολογικές καί πολιτικές.
.             Εἶναι βασική θεολογική ἀρχή ὅτι ἡ ἐλευθερία βιώνεται μέσα ἀπό τήν ἔκφραση τῆς ἀγάπης ὡς κενωτικῆς προσφορᾶς, καί μέσα ἀπό τήν κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεάνθρωπο Χριστό, ὅπως ἐκφράζεται μέσα στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν μυστηριακή καί εὐαγγελική ζωή, πού εἶναι πρόγευση τῆς ἐσχατολογικῆς ζωῆς, ὅπου οἱ ἄνθρωποι θά ζοῦν ὡς ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ.
.             Τέλος, ὀφείλω νά σημειώσω τήν σημαντική διδασκαλία τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ γιά τήν ὑπέρβαση τῶν πέντε «διαιρέσεων». Συγκεκριμένα, ὁ ἅγιος Μάξιμος γράφει ὅτι ὁ Ἀδάμ ἀπέτυχε νά ὑπερβῆ τίς «πέντε διαιρέσεις» ἤ ἀντιθέσεις ἤτοι μεταξύ ἀκτίστου καί κτιστῆς φύσεως, νοητῶν καί αἰσθητῶν, οὐρανοῦ καί γῆς, παραδείσου καί οἰκουμένης, ἄρρενος καί θήλεος. Αὐτή ἡ ὑπέρβαση τῶν διαιρέσεων-ἀντιθέσεων ἔγινε μέ τόν Νέο καί Ἔσχατο Ἀδάμ, δηλαδή τόν Χριστό, μέ τήν ἐνανθρώπησή Του, καί ἔτσι ὁ ἄνθρωπος πού συνδέεται μέ τόν Χριστό στήν Ἐκκλησία, τό Σῶμα Του, μέ τήν εὐαγγελική καί μυστηριακή ζωή, ὑπερβαίνει αὐτές τίς διακρίσεις πού ὑπάρχουν στόν κόσμο καί ζῆ τήν πραγματική ἐλευθερία. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι καταστάσεις τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου.

 

«ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΩΣ ΦΥΛΑ»!

Γράφτηκε καὶ δημοσιεύθηκε στὰ “κοινωνικά μέσα”:

«Μπορεῖ νὰ κάνω λάθος, ἀλλὰ ἂν πασχίζεις νὰ εἶσαι χριστιανός, δηλαδὴ ἂν παλεύεις μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἁμαρτία, δηλαδὴ τὴν ἀστοχία σου νὰ ἀγαπήσεις τὸν ἄλλον ὁλοκληρωτικά, γιατί αὐτὴ ἡ ἀστοχία ὀνομάζεται ἁμαρτία, δὲν προσεγγίζεις τοὺς ἄλλους ὡς φύλα ἀλλὰ ὡς πρόσωπα.
Καὶ δὲν σὲ ἀπασχολοῦν οἱ προσωπικές, σεξουαλικὲς ἐπιλογές τους, ἀλλὰ ὁ πόνος καὶ τὸ δράμα τους, ἡ χαρὰ καὶ ἡ λύπη τους.
Διαφορετικά, καθὼς οἱ διαβαθμίσεις τῆς ἀπόρριψης εἶναι μηδαμινές, κινδυνεύεις νὰ μοιάσεις στὰ θηρία, στὰ ἀνθρωπόμορφα κτήνη ποὺ ἐπιτίθενται στοὺς ἀλλοδαποὺς ἐργάτες γῆς, στὸ ἐνσαρκωμένο δράμα τοῦ ἀνέστιου καὶ πλάνητα, ἐπειδὴ ἀπορρίπτουν συγκεκριμένες χρωματικὲς διαβαθμίσεις τοῦ δέρματος».

.           Στὶς ἀνωτέρω γραμμὲς -ἴσως ἄθελα- κρύβεται πράγματι ἕνα ἐπικίνδυνο λάθος, θεολογικό:
Ἆραγε ὑπάρχει ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὁ σαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ, χωρὶς τὸ (ἀρσενικό) φύλο του; Ὁ Χριστὸς ἆραγε εἶναι σκέτο «πρόσωπο»; Ἄφυλο, ἄ-“σαρκο”; Ἰδεατό; Συνεπῶς τί θὰ πεῖ ὅτι «δὲν προσεγγίζεις τοὺς ἄλλους ὡς φύλα ἀλλὰ ὡς πρόσωπα»;
Ἡ Θεοτόκος Μαρία, ἡ Παναγία ἆραγε εἶναι Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἢ «σκέτο» πρόσωπο; Πῶς προσεύχεται ὁ πιστὸς στὴν Παναγία; Πῶς Τῆς προσφέρει τοὺς Χαιρετισμούς ἢ σέ ποιὰν ἀπευθύνει τὶς Παρακλήσεις του; Στὴν πανάμωμο καὶ φιλόστοργο ΜΑΡΙΑ, τὴν Ἀειπάρθενο Κόρη καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἢ σὲ «πρόσωπο χωρίς φύλο»;
.           Κι ὕστερα τὸ θέμα δὲν εἶναι ἂν ἐμένα μὲ ἀπασχολοῦν οἱ σεξουαλικές προτιμήσεις τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ ἂν «ἀπασχολοῦν» τὸν ἐν Τριάδι Θεό -ὁ Ὁποῖος ἐδημιούργησε τὸν ἄνθρωπο (καὶ ὄχι τὸ «πρόσωπο») ἔμφυλο, ἄρσεν καὶ θῆλυ- καὶ τὴν σωτηριολογία. Αὐτὸς εἶδε τὸ πλάσμα Του νὰ ἀποτυγχάνει (δηλ. νὰ ἁμαρτάνει) νὰ ἀνταποκριθεῖ στὴν θεϊκὴ πρόσκληση γιὰ ὁμοίωση μαζί Του, ἐπειδὴ ἄκουσε τὴν διαβολὴ τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως. Καὶ μὴ «ἀντέχοντας» ἡ θεϊκὴ ἀγάπη αὐτὴ τὴν Ἁμαρτία καὶ τὴν Πτώση «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, [καὶ ὄχι «ἐκ προσώπου»!] … ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν». (Γαλ. δ´ 4-5).
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀγάπη: Νὰ βλέπεις τὸν ἄνθρωπο στὴν προοπτικὴ τῆς σωτηρίας καὶ τῆς αἰώνιας ζωῆς καὶ νὰ μὴ θὲς νὰ καταστρέψεις τὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τὸν ἄνθρωπο, εἴτε ἄνδρα εἴτε γυναίκα, μὲ ἀντιπατερικὰ καὶ χοντροκομμένα ἰδεολογήματα. Νὰ μὴ ἀφήνεις τὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ νὰ καθηλώνεται στὴν πτώση (=«σεξουαλικές ἐπιλογές»! [ἄλλωστε καὶ ἡ μίξη ἀνθρώπου μὲ ζῶο εἶναι σεξουαλική ἐπιλογή]!), ἀλλὰ νὰ τὸ βοηθᾶς νὰ ἀνορθωθεῖ καὶ νὰ ὑψωθεῖ στὴν ἀκεραιότητα τῆς «καινῆς ἐν Χριστῷ κτίσεως» καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἐν Χάριτι ἄσκηση (Μοναχισμός καὶ Γάμος) νὰ προχωρᾶ στὴν πνευματικὴ ὑπέρβαση τῆς διακρίσεως τῶν φύλων. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ μεγαλύτερη φιλανθρωπία.
Ἀντιθέτως εἶναι μισανθρωπία νὰ χαϊδεύεις τὶς ἀρρωστημένες «ἐπιλογές» καὶ νὰ ἐγκλωβίζεις τὸν «ἄλλο», τὸ …«πρόσωπο» στὴν παθολογία του μέσῳ μετανεωτερικῶν ἰδεολογικῶν ὑποπροϊόντων!

ΔΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΣ Η TAYTOTHTA ΦΥΛΟΥ (Σύνοψη τῶν εἰσηγήσεων)

«Ταυτότητα φύλου: Μία διεπιστημονικὴ προσέγγιση»
– Σύνοψη τῶν εἰσηγήσεων

.         Μὲ πρωτοφανῆ συμμετοχὴ κόσμου καὶ μεγάλη ἐπιτυχία πραγματοποιήθηκε τὴν Κυριακὴ 28 Μαΐου 2017 στὸ ἀμφιθέατρο τοῦ Πολεμικοῦ Μουσείου Ἀθηνῶν ἐπιστημονικὴ ἡμερίδα μὲ θέμα: «Ταυτότητα φύλου: Μία διεπιστημονικὴ προσέγγιση».
.             Τὴν ἡμερίδα συνδιοργάνωσαν ὁ Τομέας Ἐπιστημόνων τοῦ Συλλόγου «Ὁ Μέγας Βασίλειος», ἡ Χριστιανικὴ Ἕνωση Ἐπιστημόνων καὶ ἡ Χριστιανικὴ Ἕνωση Ἐκπαιδευτι­κῶν Λειτουργῶν τοῦ Συλλόγου «Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος», ἡ Ἀνωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ἑλλάδος καὶ τὸ Σωματεῖο «Ἑ­νωμένη Ρωμηοσύνη». Συμμετεῖχαν μὲ ἐμ­πε­ριστατωμένες εἰσηγήσεις τέσσερις εἰδικοὶ ἐ­πι­στήμονες, οἱ ὁποῖοι μὲ ἐπιχειρήματα ἀπέδειξαν ὅτι ἡ ἀλλαγὴ φύλου ἀποτελεῖ ὄχι ἁ­πλῶς διαστροφή, ἀλλὰ καταστροφὴ τῆς ἀν­θρωπίνης φύσεως. Τὶς ἐργασίες τῆς ἡμερίδος συντόνισε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικόλαος.
.         Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος ἀπέστειλε χαιρετισμὸ στὸ Συνέδριο μέσῳ ἐκπροσώπου του, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βελεστίνου κ. Δαμασκηνοῦ, στὸν ὁποῖο μεταξὺ ἄλλων τονίσθηκαν καὶ τὰ ἑξῆς: «Κάθε παρέκκλιση ἀπὸ τοὺς ὅρους τῆς Δημιουργίας πλήττει τὸν ἄνθρωπο ὄχι μόνον ἠθικά, ἀλλὰ ὀντολογικὰ ἐπίσης. Ὁ ἄνθρωπος ἐχθρεύεται τὸν Θεό, καὶ αὐτὸ τὸν καθιστᾶ στὴν πραγματικότητα “λιγότερο ἄνθρωπο, τραυματισμένο ἄνθρωπο”. (…) Ἡ διαβούλευση καὶ ἡ πιθανὴ νομοθέτηση τῆς δυνατότητας προσδιορισμοῦ τοῦ φύλου, ἀνεξαρτήτως τῶν σωματικῶν δεδομένων, προ­βάλλει καὶ στὴν πατρίδα μας τελευταῖα ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ ἐπιτεύγματα τῆς νεωτερικότητας. Καὶ εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς ἄνθρωποι αὐτοπροσδιοριζόμενοι ὡς προοδευτικοὶ καὶ φιλελεύθεροι, οἱ ὁποῖοι κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία γιὰ ἀπαξίωση καὶ ὑποτίμηση τῆς σωματικότητας στὸν ἄνθρωπο, πρεσβεύουν ἕναν ἀνθρώπινο “ἑαυτὸ” ἀνεξάρτητο ἀπὸ τὸ σῶμα. Πρόκειται γιὰ παρωχημένο δυϊσμὸ ἐνδεδυμένο μὲ σύγχρονη εὐτέλεια».
.              Ἡ ἡμερίδα ἀπετέλεσε τὴν πρώτη οὐσιαστικὴ κατάθεση κατοχυρωμένου ἐπιστημονικοῦ λόγου γύρω ἀπὸ τὸ θέμα αὐτό, ποὺ τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες βρισκόταν κατεξοχὴν στὴν ἐπικαιρότητα λόγῳ τῆς δημόσιας ἠλεκτρονι­κῆς διαβούλευσης ἐπὶ τοῦ σχεδίου νόμου τοῦ Ὑπουργείου Δικαιοσύνης γιὰ τὴ νομικὴ ἀναγνώριση ταυτότητος φύλου.
.         Παρακάτω μεταφέρουμε περιληπτικὰ τὰ ὅσα ὑπογράμμισαν οἱ τέσσερις εἰσηγητές.

Α) Ὁ καθορισμὸς ὑπὸ τοῦ ἐγκεφάλου τῶν ψυχικῶν καὶ σωματικῶν χαρακτήρων τοῦ φύλου (Σταῦρος Μπαλογιάννης, Ὁμότ. Καθηγητὴς Νευρολογίας Α.Π.Θ.)
.         Ὁ κ. Καθηγητὴς τόνισε πὼς τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ φύλου ἑνὸς ἀν­θρώπου εἶναι προεγγεγραμμένα πέραν τοῦ γονιδιώματος στὸν ἐγκέφαλο.
.         «Ὑπάρχουν πολλὲς διαφορὲς μεταξὺ τῶν δύο φύλων. Ἕνας νευροεπιστήμων, παίρ­νοντας στὰ χέρια του ἕναν ἐγκέφαλο, μπορεῖ νὰ καταλάβει ἂν εἶναι ἐγκέφαλος ἀνδρὸς ἢ ἐγκέφαλος γυναικός. (…) Δια­φέρει τὸ πά­χος τοῦ φλοιοῦ τῶν ἐγκεφαλικῶν ἡμισφαιρίων. Ἡ διαφορὰ αὐτὴ συμβάλλει στὴν ἀ­νά­πτυξη διαφορετικῶν λειτουργικῶν κέν­τρων, τὰ ὁποῖα λειτουργοῦντα θὰ δώσουν διαφορετικὲς δυνατότητες καὶ προεκτάσεις στὴν ἔκφραση αὐτῆς τῆς προσωπικότητος. Ὑπάρχουν μεγάλες διαφορὲς στὴν κυτταρι­κὴ σύνθεση, στὰ νευρωνικὰ δίκτυα, σὲ περιοχὲς ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἀνθρώπινη συμ­περιφορά (…) στὴν ἐπικοινωνία τῶν νευρωνικῶν δικτύων μεταξύ τους καὶ τέλος ὑπάρχουν διαφορὲς σὲ πυρῆνες οἱ ὁποῖοι κα­θορίζουν τὰ βιολογικὰ ὡρολόγια».
.              Ἡ πιὸ σημαντικὴ διαφορά, συνέχισε, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὴν ἐνδομήτρια ζωή, ἀπὸ τὴ στι­γμὴ τῆς ὀργανογενέσεως τοῦ ἐγκεφάλου, τὸν τέταρτο ἐμβρυϊκὸ μήνα, εἶναι στὸν καλούμενο ἀμυγδαλοειδὴ πυρήνα. Ἐκεῖ χαράσσον­ται οἱ διαφορὲς τῶν δύο φύλων, ὁ χαρακτήρας τοῦ ἀνδρός, ὁ χαρακτήρας τῆς γυναικός. Καὶ ἐξήγησε πὼς ὁ ἀμυγδαλοειδὴς πυρήνας εἶναι ἡ περιοχὴ ἐκείνη τοῦ ἐγκεφάλου, ἡ ὁποία οὐσιαστικὰ καθορίζει τὸ συναίσθημα τοῦ ἀνθρώπου, τὴ συμπεριφορά του, τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν κοινωνική του ἔκφραση.
.         Ἐξήγησε ἀκόμη ὁ κ. Καθηγητὴς γιατί τὸ συναίσθημα τῶν γυναικῶν εἶναι σαφῶς πιὸ ἀνεπτυγμένο ἀπὸ ἐκεῖνο τῶν ἀνδρῶν, γιατί τὰ μικρὰ κορίτσια ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ μιλήσουν πιὸ νωρὶς ἀπὸ τὰ ἀγόρια ἢ νὰ μάθουν πιὸ εὔκολα κάποια ξένη γλώσσα, ἐνῶ οἱ ἐπιδόσεις τῶν ἀνδρῶν εἶναι καλύτερες στὴν πολυγλωσσία. Ἀναφέρθηκε στὴ διαφορετικὴ ἀντίδραση τῶν δύο φύλων στὸ ψυχολογικὸ στρές, στὴ διαφορετικοῦ τύπου μνήμη τους, καθὼς καὶ στὴν ἐπίδραση τῶν ὁρμονῶν στὸν ἐγκέφαλο, τελείως διαφορετικὴ στὸν ἄνδρα καὶ στὴ γυναίκα. «Ἀπὸ τὴ γέννηση μέχρι τὸν θάνατο αὐτὲς οἱ διαφορὲς παραμένουν ἀναλλοίωτες καὶ δὲν μεταβάλλονται», κατέληξε.

Β) Διαταραχὲς ὡς πρὸς τὴν ταυτότητα τοῦ φύλου (Καλλιόπη Προκοπάκη, Ψυχίατρος παιδιῶν καὶ ἐφήβων)

.         Στὴ Διαταραχὴ Ταυτότητος Φύλου κυρίως ἑστίασε μὲ τὴν εἰσήγησή της ἡ κ. Προκοπάκη καὶ στὶς διαφορετικὲς θεωρήσεις τοῦ φαινομένου αὐτοῦ. Συγκεκριμένα εἶπε:
.         «Τὰ ΛΟΑΤΚΙ (σ.σ. ὁμοφυλοφιλικὰ κ.ἄ.) κινήματα ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ Διαταραχὴ Ταυτότητας Φύλου (ΔΤΦ) ἀποτελεῖ φυσιολογι­κὴ παραλλαγὴ καὶ ὄχι ψυχιατρικὴ διαταραχή. Πρόσ­φατα τὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο ἀπαίτησε ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπὴ καὶ τὸν Παγκόσμιο Ὀργανισμὸ Ὑγείας νὰ ἀποσυρθεῖ ἡ διάγνωση ΔΤΦ ἀπὸ τὸ κεφάλαιο τῶν ψυχικῶν διαταραχῶν καὶ διαταραχῶν συμ­περιφορᾶς».
.         Ἐν τούτοις ἀνέφερε πὼς σύμφωνα μὲ τὰ δε­δομένα δύο ἐτῶν λειτουργίας εἰδικοῦ παν­επιστημιακοῦ κέν­τρου ἀλλαγῆς φύλου γιὰ ἐφήβους στὴ Φινλανδία, «στὴν πλειοψηφία τῶν περιπτώσεων ἡ δυσφορία φύλου παρουσιάστηκε στὸ πλαίσιο εὐρύτερης σύγχυσης τῆς προσωπικῆς ταυτότητας, σοβαρότα­της ψυχοπαθολογίας καὶ σημαντικῶν δυσκολιῶν στὴν ἀνάπτυξη τῶν ἐφήβων (π.χ. 27% αὐτισμό, 57% αὐτοκτονικότητα καὶ αὐτοτραυματισμό, 13% ψυχωτικὰ συμπτώματα)». Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καὶ «ἡ Ἀμερικανικὴ Ἑταιρεία Ψυχιατρικῆς Παιδιῶν καὶ Ἐφήβων (American Psychiatric Association) δημοσίευσε κατευθυντήριες ὁ­δηγίες, ὅπου χαρακτηρίζει τὶς θεραπεῖες τῆς δυσφορίας φύλου ἀστήρικτες ἐπιστημονικὰ καὶ πιθανὰ ἐπικίνδυνες».
.         Ἡ ἔγκριτη ψυχίατρος κατέδειξε μὲ τὴν εἰσήγησή της ὡς μόνες ἐνδεδειγμένες θεραπευτικὲς παρεμβάσεις σὲ παιδιὰ μὲ δυσφορία φύλου αὐτὲς ποὺ ἐνισχύουν τὸ βιολογικό τους φύλο. Πρὸς τοῦτο σύμμαχος ἔρχεται καὶ ἡ ἡλικία τῆς ἐφηβείας μὲ τὶς ἐκκρίσεις τῶν ἀναλόγων ὁρμονῶν στὸ ἀγόρι καὶ στὸ κορίτσι, ποὺ ἐνισχύουν τὴ φαινοτυπικὴ μορφὴ τοῦ φύλου τους. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ΔΤΦ συνήθως ὑποχωρεῖ στὴν ἐφηβεία. Διαφορετικά, τυχὸν χειρουργικὲς ἐπεμβάσεις γιὰ ἀλλαγὴ φύλου συνεπάγονται ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ μόνιμη στειρότητα, τόνισε.

Γ) Φύλο καί ἔννομες σχέσεις (Καλλιρρόη Παντελίδου, Καθηγήτρια Ἀστικοῦ Δικαίου Νομικῆς Σχολῆς Δ.Π.Θ.)

.         Ὡς πρὸς τὶς οἰκογενειακὲς σχέσεις ἡ κ. Παν­τελίδου ἀνέφερε πὼς «οἱ ἀποφάσεις τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Ρόδου ὑπ᾿ ἀριθ. 114/2009 καὶ 115/2009 ἀνεγνώρισαν ὅτι ὁ γάμος μεταξὺ προσώπων τοῦ ἰδίου φύλου εἶ­ναι ἀνυπόστατος». Τὸ φύλο, τόνισε ἡ εἰσηγήτρια στὴν κριτική της στὸ σχέδιο νόμου γιὰ τὴ «διόρθωση» (=ἀλλαγή) φύλου, «ἀνήκει στὶς σταθερὲς ποὺ καταρχὰς δὲν μεταβάλλονται καὶ ἀκολουθοῦν τὸ ἄτομο σὲ ὅλη τὴ ζωή του. Ἀποφεύγεται ἔτσι ὁ κίνδυνος συγχύσεως μὲ ἄλλο πρόσωπο, ἡ διαφυγὴ ἑνὸς προσώπου ποὺ βαρύνεται μὲ βεβαρημένο ποινικὸ μητρῶο ἢ ποὺ ἔχει δυσβάστακτες οἰκονομικὲς ὑποχρεώσεις. Τὸ φύλο, ὅπως καὶ τὰ ἄλλα στοιχεῖα ἐξατομικεύσεως, διέπονται ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς μὴ ἐλεύθερης ἐπιλογῆς, τῆς σταθερότητας καὶ ὄχι τῆς μεταβλητότητας. Ὁ κανόνας εἶναι ὅτι ἡ κατάταξη σὲ φύλο δὲν ἀπόκειται στὴν ἐλεύθερη ἐπιλογὴ τοῦ προσώπου».
.         Ἐπιπλέον διέβλεψε καὶ ἄλλον κίνδυνο συγχύσεως μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ σχεδίου νόμου: «Τὸ πρόσωπο ποὺ αἰτεῖται τὴ διόρθωση δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἔγγαμο. (…) Ὅπως τονίσθηκε, γάμος μεταξὺ προσώπων τοῦ ἰδίου φύλου εἶναι ἀνυπόστατος. Μπορεῖ ὅμως ὁ ἄγαμος νὰ συνάψει γάμο ἐὰν διορθώσει τὸ φύλο του, δηλαδὴ στὴν οὐσία συνάπτει γάμο μὲ πρόσωπο τοῦ ἰδίου φύλου. (…) Μὲ τὴ νεφελώδη ἔννοια τῆς ταυτότητας φύλου κινδυνεύουμε νὰ φθάσουμε σὲ φύλο χωρὶς ταυτότητα», κατέληξε.

Δ) «Ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον… ἄρσεν καὶ θῆλυ» (Ἀπόστολος Νικολαΐδης, Κοσμήτωρ Θεολογικῆς Σχολῆς Ε.Κ.Π.Α.)

.         Σύμφωνα μὲ τὸν κ. Καθηγητή, ἡ ἀνωτέρω βιβλικὴ ἀναφορά (Γεν. α΄ 27) συνιστᾶ θεμελιώδη ἀνθρωπολογικὴ ἀρχὴ γιὰ τὴν κατανόηση τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἄρρενος καὶ θήλεος. Ἡ ἀρχὴ αὐτὴ ἄρχισε νὰ ἀμφισβητεῖται ἀπὸ τότε ποὺ ἡ ἐκκοσμικευμένη κοινωνία θέλησε εἴτε νὰ προτάξει τὸ κοινωνικὸ φύλο ἔναντι τοῦ βιολογικοῦ, εἴτε νὰ ἀλλάξει τὴ μέχρι πρότινος ἐμπειρία γιὰ τὸ τί εἶναι φυσικὸ καὶ τί ἀφύσικο, κανονικὸ καὶ μὴ κανονικό, εἴτε νὰ καταργήσει τὰ φύλα, ἀφήνοντας στὸν καθένα τὴ δυνατὀτητα νὰ αὐτοπροσδιορίζεται ὄχι μὲ βάση τὸ τί εἶναι, ἀλλὰ μὲ τὸ τί θὰ ἤθελε νὰ εἶναι.
.         Ὁ κ. Νικολαΐδης ἐπικέντρωσε τὴν εἰσήγησή του στὸ ἐρώτημα γιατί ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο μὲ δύο φύλα. «Ὁ ἄνθρωπος δὲν πλάθεται ἄτομο ἀλλὰ πρόσωπο, ἐπαληθεύει δὲ τὴ δημιουργία του ὡς προσώπου στὸ βαθμὸ ποὺ ὁ ἄνδρας κοινωνεῖ μὲ τὴ γυναίκα. Μία διαφορετικὴ ἐπιλογὴ τοῦ Θεοῦ θὰ ὁδηγοῦσε σὲ “μονοδιάστατο ἄνθρωπο”». Ἂν ὁ Θεὸς προχωροῦσε σὲ ἄφυλη ἢ ὁμόφυλη δημιουργία, θὰ χανόταν ἡ ἔννοια τῆς σχέσεως, ἑνώσεως, κοινωνίας μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ἀντιθέτως «στὸ γάμο, ὡς μιὰ θεόθεν σύζευξη, τὰ δύο ἡμίση γίνονται ἕνα, γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν μποροῦν νὰ χωριστοῦν (…). Ἡ σχέση τῶν δύο φύλων εἶναι χωρὶς καμιὰ ἀμφιβολία συμπληρωματική. (…) Τὸ κάθε φύλο συνεισ­φέρει μὲ τὰ δικά του χαρακτηριστικὰ στὴν ἑνότητά τους. (…) Ἡ μητρότητα ὡς συστατικὸ στοιχεῖο τῆς γυναίκας καὶ ἡ πατρότητα ὡς ἀνάλογο στοιχεῖο τῆς ταυτότητας τοῦ ἄνδρα δὲν κατανοοῦνται μὲ βάση τὴν προαίρεση καὶ τὸν ὀρθολογικὸ προγραμματισμό, ἀλλὰ μὲ βάση τὴ φυσιολογία». Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται ἡ κοινωνία τῶν προσώπων, ἡ ὁποία βοηθεῖ καὶ στὴν ἀποκατάσταση τῆς ἑνώσεως καὶ κοινωνίας μὲ τὸν Θεό.
.         Ξεκάθαρες θέσεις καὶ ἀπὸ τοὺς τέσσερις εἰσηγητές, ἀτράνταχτα ἐπιχειρήματα ποὺ ὁδηγοῦν στὸ συμπέρασμα ὅτι τὸ σχέδιο νόμου «περὶ νομικῆς ἀναγνώρισης ταυτότητας φύλου» ὁδηγεῖ στὸν ἔσχατο ἐκφυλισμὸ τοῦ ἀνθρώπου καὶ στὴν ἀποδόμηση τῆς ἐσώτατης συνειδητοποιήσεως τῆς ταυτότητός του. Ἡ Κυβέρνηση, προτοῦ φέρει τὸν νόμο αὐτὸ πρὸς ψήφιση, θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπολογίσει μεταξὺ ἄλλων καὶ τὶς τρομακτικές, ὀλέθριες κοινωνικὲς συνέπειες ποὺ θὰ ἔχει τὸ ἐγχείρημα αὐτό. Μιὰ τέλεια σύγχυση, ποὺ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ὁδηγήσει σὲ ἐθνικὴ καταστροφή.

ΠΗΓΗ: osotir.org

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»:

1. Σὲ τέτοιες ἐξαίρετες ἡμερίδες χρειάζεται, γιὰ νὰ μὴ ἀδικοῦνται ΟΛΕΣ οἱ Εἰσηγήσεις, ΑΥΣΤΗΡΗ τήρηση τοῦ συμπεφωνημένου χρόνου. Στὴν συγκεκριμένη Ἡμερίδα ἀδικήθηκε κατάφωρα ἡ τετάρτη πολὺ σημαντικὴ Εἰσήγηση, ἐπειδὴ τὸ ἀκροατήριο ἦταν ἐμφανῶς καταπονημένο.
2. Σὲ τέτοιες ἐξαίρετες ἡμερίδες χρειάζεται νὰ λαμβάνεται ὑπ᾽ ὄψιν καὶ ἡ δεκτικότητα τοῦ ἀκροατηρίου. Οἱ δύο μεσαῖες Εἰσηγήσεις πλούσιες σὲ σημαντικὴ ἐπιχειρηματολογία ἁπλώθηκαν τόσο ποὺ ὁ μέσος ἀκροατὴς κινδύνευσε νὰ χάσει τὸ «κέντρο».
3. Σὲ τέτοιες ἐξαίρετες ἡμερίδες καλὸ εἶναι νὰ δίδεται κι ἕνας «τόνος», π.χ. δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναφέρεται ἁπλῶς χωρὶς ὅμως ἰδιαίτερη ἔμφαση τὸ γεγονὸς ὅτι στὸ Σχέδιο Νόμου ἡ «ἀλλαγὴ φύλου» διατυπώνεται ὠς «διόρθωση φύλου». Μόνον καὶ μόνον σ᾽ αὐτὴ τὴν καίρια ἐπισήμανση τῆς κ. Παντελίδου ἄξιζε νὰ ἀφιερωθεῖ μιὰ παράγραφος, ποὺ νὰ φανερώνει τὴν σκοτεινὴ καὶ ἄθλια μεθόδευση ποὺ ἐπιχειρεῖται.
   
4. Σὲ τέτοιες ἐξαίρετες ἡμερίδες χρειάζεται νὰ καταβάλλεται μέριμνα, ὥστε νὰ μὴ μένουν μετεωριζόμενες ἰδέες, π.χ. ἀπὸ τὴν πρώτη Εἰσήγηση ἐνδέχεται νὰ ἔμεινε ἡ ἰδέα ὅτι ἡ «ψυχὴ» εἶναι προϊόν μόνον βιοχημικῶν διεργασιῶν στὸ νευροεγκεφαλικὸ σύστημα. Ἢ ὅτι ὐπόρρητα «στρώθηκε τὸ ἔδαφος» γιὰ τὶς μεταμοσχεύσεις» ὀργάνων…!
   

ΙΑΤΡΙΚΗ «ΒΟΜΒΑ» στὸν ἐκφυλισμό

Ἰατρικὴ «βόμβα» στὶς ἔκφυλες ἀποδομήσεις

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

.                  Πῶς ἀλλιῶς θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηρισθεῖ ἡ ἰατρικὴ ἔκθεση τοῦ «Ἀμερικανικοῦ Κολλεγίου Παιδιάτρων» (ἐθνικῆς ὀργανώ­σεως μὲ μέλη σὲ 47 Πολιτεῖες τῆς Ἀμερι­κῆς μὲ σκοπὸ τὴν προώθηση τῆς ὑγείας καὶ εὐημερίας τῶν παιδιῶν) σχετικὰ μὲ τὶς «Ἔμφυλες Ταυτότητες» καὶ τὸ λεγόμενο «Κοινωνικὸ Φύλο» παρὰ ὡς βόμβα, ποὺ δια­λύει ὅλες τὶς ἀρρωστημένες ἐκφυλιστι­κὲς πεποιθήσεις περὶ ἀποδομήσεως τῶν ἔμ­φυλων στερεοτύπων;
.             Μὲ πολλὴ χαρὰ καὶ ψυχικὴ ἀνακούφιση γιὰ τὴν κατάθεση ἔγκυρου, σαφῶς ἐπιστημονικοῦ λόγου ἀπὸ ἰατροὺς ὑψηλῆς ἐπιστημονικῆς περιωπῆς μεταφέρουμε συνοπτικὰ τὶς θέσεις τοῦ Κολλεγίου. Ὁ τίτλος τῆς σχετικῆς ἐκθέσεως εἶναι: «Ἡ ἰδεολογία τῶν φύλων βλάπτει τὰ παιδιά». Σ᾿ αὐτὴν διαλαμβάνονται καὶ τὰ ἑξῆς (ἐπιλεκτικά):

«Τὸ Ἀμερικανικὸ Κολλέγιο Παιδιάτρων προ­τρέπει τοὺς ἐπαγγελματίες ὑγείας, ἐκ­παι­δευτικοὺς καὶ νομοθέτες νὰ ἀπορρίψουν ὅλες τὶς πολιτικὲς ποὺ προδιαθέτουν τὰ παιδιὰ νὰ δεχθοῦν ὡς φυσιολογικὴ μιὰ ζωὴ χημικῆς καὶ χειρουργικῆς πλαστοπροσωπίας τοῦ ἀντίθετου φύλου. Τὰ γεγονότα καὶ ὄχι ἡ ἰδεολογία καθορίζουν τὴν πραγματικότητα.

1. Ἡ ἀνθρώπινη σεξουαλικότητα εἶναι ἕνα ἀντικειμενικὸ βιολογικὸ δυαδικὸ γνώρισμα: Τὰ χρωμοσώματα ΧΥ καὶ ΧΧ εἶναι γενετικοὶ δεῖκτες τοῦ ἀρσενικοῦ καὶ θηλυκοῦ ἀντιστοίχως καὶ ὄχι γενετικοὶ δεῖκτες κάποιας δια­ταραχῆς. Οἱ ἐξαιρετικὰ σπάνιες διαταραχὲς ἀνάπτυξης φύλου (DSD) εἶναι ὅλες ἰατρικῶς ἀναγνωρίσιμες ἀποκλίσεις ἀπὸ τὸ σεξουαλικὸ δυαδικὸ πρότυπο καὶ ὀρθῶς ἔχουν χαρακτηριστεῖ ὡς διαταραχὲς τοῦ ἀνθρώπινου σχεδιασμοῦ. Τὰ ἄτομα μὲ δια­­ταραχὲς ἀνάπτυξης φύλου (συχνὰ ἀποκαλούμενα ὡς “διαφυλικά”) δὲν ἀποτελοῦν τρίτο φύλο.

2. Κανεὶς δὲν γεννιέται μὲ κοινωνικὸ φύλο (gender). Ὅλοι γεννιοῦνται μὲ ἕνα βιολογικὸ φύλο. Τὸ κοινωνικὸ φύλο (ἐπίγνωση καὶ αἴσθηση τοῦ ἑαυτοῦ μας ὡς ἀρσενικοῦ ἢ θηλυκοῦ) εἶναι μία κοινωνιολογικὴ καὶ ψυχολογικὴ ἔννοια· ὄχι ἀντικειμενικὴ βιολογικὴ ἔννοια. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ “αἰσθάνονται σὰν τὸ ἀντίθετο φύλο” ἢ “κάπου ἐνδιάμεσα” δὲν ἀποτελοῦν τὸ τρίτο φύλο. Παραμένουν βιολογικὰ ἄνδρες ἢ βιολογικὰ γυναῖκες.

3. Ἡ πεποίθηση ἑνὸς ἀτόμου ὅτι αὐτὸς ἢ αὐτὴ εἶναι κάτι ποὺ δὲν εἶναι, στὴν καλύτερη περίπτωση χαρακτηρίζεται ὡς σημάδι συγχυσμένης σκέψεως. Ἡ δυσφορία γένους (GD), ἀναφερόμενη παλαιότερα ὡς διαταραχὴ ταυτότητας φύλου (GID), εἶναι μιὰ ἀναγνωρισμένη ψυχικὴ διαταραχὴ κατὰ τὴν πιὸ πρόσφατη ἔκδοση τοῦ Διαγνωστικοῦ καὶ Στατιστικοῦ Ἐγχειριδίου τῆς Ἀμερικανικῆς Ψυχιατρικῆς Ἕνωσης (DSM-V). (…)

5. Σύμφωνα μὲ τὸ DSM-V τὸ 98% τῶν ἀγοριῶν μὲ διαταραχὴ ταυτότητας φύλου καὶ τὸ 88% τῶν κοριτσιῶν μὲ διαταραχὴ ταυτότητας φύλου τελικὰ ἀποδέχονται τὸ βιολογικό τους φύλο, ἀφοῦ περάσουν μὲ φυσιολογικὸ τρόπο τὴν ἐφηβεία.

6. Τὰ παιδιὰ προεφηβικῆς ἡλικίας ποὺ χρησιμοποιοῦν ὁρμόνες, ποὺ μπλοκάρουν τὴν ἐφηβεία προκειμένου νὰ ὑποδυθοῦν τὸ ἀντίθετο φύλο, θὰ χρειαστοῦν ὁρμόνες “δια­σταύρωσης φύλου” σὲ προχωρημένη ἐ­φη­βεία. Ὁ συνδυασμὸς αὐτὸς ὁδηγεῖ σὲ μόνιμη στειρότητα. Τὰ παιδιὰ αὐτὰ δὲν θὰ μπορέσουν ποτὲ νὰ συλλάβουν γενετικῶς δικά τους παιδιὰ οὔτε καὶ μέσῳ τεχνητῆς γονιμοποίησης. Ἐπιπλέον, οἱ ὁρμόνες δια­σταύρωσης φύλου (τεστοστερόνη καὶ οἰ­στρογόνα) συνδέονται μὲ κινδύνους καρ­δια­κῶν παθήσεων, ὑψηλῆς ἀρτηριακῆς πιέ­σεως, θρόμβων τοῦ αἵματος, ἐγκεφαλικοῦ, σακχαρώδους διαβήτου καὶ καρκίνου.

7. Τὰ ποσοστὰ αὐτοκτονιῶν εἶναι 20 φο­ρὲς ὑψηλότερα σὲ ἐφήβους ποὺ χρησιμοποιοῦν ὁρμόνες διασταύρωσης φύλου καὶ ὑποβάλλονται σὲ ἐγχείρηση ἀλλαγῆς φύλου.

8. Τὸ νὰ κάνεις τὰ παιδιὰ νὰ πιστεύουν ὅτι μία ζωὴ χημικῆς καὶ χειρουργικῆς μίμησης τοῦ ἀντίθετου φύλου εἶναι φυσιολογικὴ καὶ ὑγιὴς συνιστᾶ κακοποίηση τοῦ παιδιοῦ».

.                 «Κακοποίηση τοῦ παιδιοῦ», κύριοι τοῦ Ὑ­πουργείου Παιδείας. Αὐτὸ προκαλεῖ ἡ Θεματική σας Ἑβδομάδα. Καὶ ἡ γνωμάτευση αὐτὴ δὲν προέρχεται ἀπὸ «συντηρητικοὺς ὁμοφοβικοὺς ρατσιστές», ἀλλὰ ἀπὸ διακεκριμένους εἰδικοὺς ἐπιστήμονες τῆς Ἰα­τρι­κῆς. Ἐπιτέλους ἂς συνέλθουμε ὡς ἔθνος. Ἂς πετάξουμε ἀπὸ ἐπάνω μας τὰ ράκη κάποιων ὑπερκρατικῶν διαφθορέων, πού, ἐπειδὴ διαθέτουν χρῆμα, μποροῦν νὰ ἐξαγοράζουν συνειδήσεις καὶ νὰ ὁδηγοῦν τὶς κοινωνίες σὲ ὁλοσχερὴ ἀποδόμηση. Ὡς ἔ­θνος μὲ πολιτισμικὴ ταυτότητα ἀπὸ τὶς ἰσχυρότερες διεθνῶς, διαθέτουμε ὅλα ἐ­κεῖ­να τὰ ἐχέγγυα, τὸν ζωντανὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, τὴν ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὴν ἀτίμητη ἱστορική μας κληρονομιά, ποὺ θὰ ἐξασφαλίσουν ὑγεία καὶ σταθερότητα στὸ παγ­κόσμιο γίγνεσθαι. Τὰ νέα βλαστάρια αὐ­τῆς τῆς πατρίδας διαθέτουν ἐθνικὸ γενετι­κὸ ὑλικὸ πολὺ ἰσχυρό. Μὴν τὸ ἀποδυναμώνουμε. Μὴν τὸ ἀποδομήσουμε μὲ ἀλ­λότριες πρακτικές. Μὲ μιὰ ὑγιὴ Παιδεία, στηριγμένη στὴν πολιτιστική μας κληρονο­μιά, θὰ μπορέσουμε νὰ ὀρθοποδήσουμε ὡς ἔθνος καὶ νὰ μεγαλουργήσουμε καὶ πάλι στὴν παγκόσμια ἱστορικὴ καὶ πολιτικὴ σκηνή.

ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ ΑΠΟ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΑ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ (Βιολογικὸς ὁ καθορισμὸς τοῦ ἄρρενος καὶ τοῦ θήλεος)

Ἡ συμπεριφορὰ τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας
εἶναι βιολογικὰ καθορισμένη,
λέει νευροεπιστήμονας

.                 Τὰ πρότυπα συμπεριφορᾶς στοὺς ἄνδρες καὶ τὶς γυναῖκες ἔχουν βιολογικὴ προέλευση καὶ ἡ μανία τοῦ “οὐδέτερου φύλου” εἶναι μάταιη ἔναντι αὐτῆς τῆς πραγματικότητας, λέει ἡ Debra W. Soh (Ντέμπρα Σό), νευροεπιστήμονας καὶ ἐρευνήτρια σὲ θέματα σέξ, στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Γιόρκ στὸ Τορόντο καὶ συγγραφέας […]
.             Σὲ ἕνα ἄρθρο, ποὺ δημοσιεύθηκε ἀπὸ τοὺς Α Times, ἡ Soh εἶπε ὅτι λόγῳ τῆς σταθερῆς ἐπιδίωξης τῆς «ἰσότητας τῶν φύλων καὶ τῆς προωθήσεως τῆς “μὴ συμβατικότητας”, ἔχει γίνει δημοφιλὲς τὸ νὰ μεγαλώνεις μικρὰ παιδιὰ μὲ ἕνα τρόπο οὐδέτερο κατὰ τὸ φύλο (gender-neutral)».
.                 Τὸ ἄρθρο ποὺ ἔχει τίτλο «Ἡ ματαιότητα τῆς gender-neutral ἀνατροφῆς», ἀναφέρεται στὰ “οὐδέτερα κατὰ τὸ φύλο” πρότυπα ἀνατροφῆς τέκνων ὡς ἐκεῖνα ποὺ «δὲν ἀποκαλύπτουν τὸ φύλο τοῦ μωροῦ κατὰ τὴ γέννηση, καὶ ντύνουν τὰ παιδιὰ καὶ διακοσμοῦν τὰ δωμάτιά τους σὲ διάφορες ἀποχρώσεις ἀνοιχτοῦ μπὲζ καὶ τὰ ἐνθαρρύνουν νὰ παίζουν μὲ «οὐδέτερα κατὰ τὸ φύλο» παιχνίδια. Ὑπάρχουν ἐπίσης πιέσεις στὶς ἑταιρεῖες νὰ βοηθήσουν, συνεχίζει ἡ Soh, μιλώντας γιὰ «καταγγελίες γονέων» ποὺ ἔχουν ὁδηγήσει μεγάλες ἀμερικάνικες ἑταιρίες νὰ «σταματήσουν τὸν διαχωρισμὸ τῶν παιχνιδιῶν τους μὲ βάση τὸ φύλο».
.                 Ὅλα αὐτά, ὅμως, ἐπισημαίνει, εἶναι ἕνα χάσιμο χρόνου, διότι «ἡ ἐπιστημονικὴ πραγματικότητα εἶναι ὅτι εἶναι μάταιο νὰ ἀντιμετωπίζεις τὰ παιδιὰ ὡς λευκὲς πλάκες χωρὶς προκαθορισμένα χαρακτηριστικά. Ἡ βιολογία παίζει ρόλο».
.                 Μία μεγάλη καὶ μακρόχρονη ἔρευνα δείχνει ὅτι οἱ προτιμήσεις τῶν παιχνιδιῶν, γιὰ παράδειγμα, εἶναι ἔμφυτες, δὲν εἶναι «κοινωνικὰ κατασκευασμένες»  οὔτε διαμορφώνονται ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῶν γονέων. Τὰ περισσότερα κορίτσια θὰ κλίνουν πρὸς κοινωνικὰ ἐνδιαφέροντα παιχνίδια, ὅπως κοῦκλες, ποὺ συμβάλλουν στὴν ἀνάπτυξη κοινωνικῶν καὶ λεκτικῶν ἱκανοτήτων. Τὰ περισσότερα ἀγόρια θὰ κλίνουν πρὸς τὰ παιχνίδια, ποὺ εἶναι μηχανικὰ ἐνδιαφέροντα, ὅπως τὰ αὐτοκίνητα καὶ τὰ φορτηγά, ἐνισχύοντας τὶς ὀπτικο-χωρικές τους ἱκανότητες.
.                 Ἡ Soh ἐπισήμανε ὅτι «μία τεράστια ἔρευνα στὴν νευροαπεικόνιση ἔχει δείξει ὅτι ὑπάρχουν διαφορὲς στὸν ἐγκέφαλο μεταξὺ τῶν δύο φύλων». Μία μελέτη, ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ “Infant and Child Development” (Ἀνάπτυξη Βρέφους καὶ Παιδιοῦ) καὶ στὶς «Προτιμήσεις παιχνιδιῶν σύμφωνα μὲ τὸ φύλο σὲ ἀγόρια καὶ κορίτσια ἡλικίας 9-32 μηνῶν», ἔδειξε ὅτι αὐτὲς οἱ προτιμήσεις προκύπτουν ἤδη ἀπὸ τοὺς ἐννέα μῆνες «πρὶν τὰ παιδιὰ μεγαλώνοντας ἀρχίσουν νὰ καταλαβαίνουν ὅτι ὑπάρχουν διαφορὲς μεταξὺ τῶν φύλων, στὴν ἡλικία περίπου τῶν 18 μηνῶν».
.                 Ἡ Soh ἔγραψε ὅτι «ἕνα ἄλλο ἀποδεικτικὸ στοιχεῖο προέρχεται ἀπὸ τὴ μελέτη τῶν κοριτσιῶν ποὺ εἶχαν ἐκτεθεῖ σὲ ὑψηλὰ ἐπίπεδα τεστοστερόνης προγεννητικά, στὴν περίπτωση μίας γενετικῆς πάθησης ποὺ ὀνομάζεται συγγενὴς ὑπερπλασία τῶν ἐπινεφριδίων, ἢ CAH». Τὰ κορίτσια μὲ CAH τείνουν νὰ μὴ συμμορφώνονται πρὸς τὸ φύλο τους καὶ νὰ προτιμοῦν παιχνίδια ποὺ τυπικὰ εἶναι γιὰ τὰ ἀγόρια, ἀκόμα καὶ ὅταν οἱ γονεῖς τους προσφέρουν περισσότερες ἐπαίνους γιὰ τυπικὰ κοριτσίστικα παιχνίδια. Αὐτὸ μιλάει γιὰ τὸν ζωτικὸ ρόλο τῶν ὁρμονῶν στὴν ἀνάπτυξη τῶν προτιμήσεων κατὰ τὸ φύλο καὶ τὶς διαφορὲς μεταξὺ τῶν φύλων στὴ συμπεριφορά, εὐρύτερα (Prenatal Hormones and Postnatal Socialization by Parents as Determinants of Male-Typical Toy Play in Girls With Congenital Adrenal Hyperplasia,” Child Development, 10.1111/j.1467-8624.2005.00843.x).
.                 Ἐπιπλέον, συνεχίζει, μία ἐξ ἴσου «τεράστια ἔρευνα νευροαπεικόνισης ἔχει δείξει διαφορὲς στὸν ἐγκέφαλο μεταξὺ τῶν δύο φύλων». Μία μετὰ-ἀνάλυση 126 μελετῶν διαπίστωσε ὅτι οἱ ἄνδρες ἔχουν μεγαλύτερο συνολικὸ ὄγκο ἐγκεφάλου ἀπὸ ὅ, τι οἱ γυναῖκες (“A meta-analysis of sex differences in human brain structure,” Neuroscience & Biobehavioral Reviews, Volume 39, February 2014). Οἱ ἄνδρες παρουσιάζουν ἐπίσης μεγαλύτερη συνδεσιμότητα λευκῆς οὐσίας ποὺ ἐκτείνεται ἀπὸ τὸ ἐμπρὸς πρὸς τὸ πίσω μέρος τοῦ ἐγκεφάλου, ἐνῶ οἱ γυναῖκες ἔχουν τὶς περισσότερες ἀπὸ αὐτὲς τὶς συνδέσεις μεταξὺ τῶν δύο ἠμισφαιρίων. Ἐπιπλέον, ὅταν οἱ ἐρευνητὲς ἀνέλυσαν πάλι τὰ ἴδια δεδομένα τοῦ ἐγκεφάλου ἀπὸ τὴ μελέτη «ὄχι διαφορὲς μεταξὺ τῶν φύλων», διαπίστωσαν ὅτι ἦταν δυνατὸν νὰ προσδιοριστεῖ σωστὰ ἐὰν ἕνας ἐγκέφαλος ἦταν ἀρσενικὸς ἢ θηλυκὸς 73 τοῖς ἑκατὸ τοῦ χρόνου.
.                 Ἡ Soh συνέχισε: «Ἀκούω πολλοὺς ‘καλοπροαίρετους’ γονεῖς ποὺ μεγάλωσαν τὰ παιδιά τους σὲ gender-neutral σπίτια ὅτι ἔμειναν ἔκπληκτοι διαπιστώνοντας ὅτι παρ’ ὅλα αὐτὰ ἔκλιναν πρὸς στερεοτυπικοῦ ἐνδιαφέροντος παιχνίδια. Μικρὰ ἀγόρια ποὺ τοὺς ἔδωσαν κατσαρόλες καὶ τηγάνια γιὰ νὰ παίξουν μαζί τους τὰ μετέτρεψαν σὲ αὐτοσχέδια αὐτοκίνητα, ὁλοκληρωμένα, δημιουργώντας μάλιστα καὶ ἤχους κινητήρα! Τὰ μικρὰ κορίτσια στρέφονταν τὸ ἕνα πρὸς τὸ ἄλλο καὶ ἄρχιζαν νὰ παίζουν σπίτι.
.                 Εἶπε ἐπίσης ὅτι ἐφ᾽ ὅσον τὰ παιδιὰ ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ λάβουν μέρος σὲ δραστηριότητες ποὺ θεωροῦν ἐνδιαφέρουσες, δὲν ὑπάρχει τίποτα λάθος στὸ νὰ εἶναι «τυπικὰ στὸ φύλο τους», καταλήγοντας στὸ συμπέρασμα ὅτι «τὸ νὰ ἀναγνωρίζεις τὶς ἐγγενεῖς διαφορὲς στὰ φύλα δὲν εἶναι κάτι τὸ ἐπιβλαβὲς ἢ τὸ ‘σεξιστικό’. «Οἱ διαφορὲς δὲν σημαίνουν ὅτι τὸ ἕνα φύλο εἶναι καλύτερο ἀπὸ τὸ ἄλλο», εἶπε.
.                 Είναι ἐξαιρετικὰ ἀσυνήθιστο νὰ βρεῖς μία τέτοια εἰλικρινῆ καὶ οὐσιαστικὴ ἀξιολόγηση τῶν βιολογικῶν διαφορῶν σὲ κάποιο ἀπὸ τὰ ἐλεγχόμενα μέσα ἐνημέρωσης. Μπράβο στὴν Soh καὶ στοὺς L. A. ποὺ τόλμησαν νὰ γράψουν ἕνα τέτοιο ἄρθρο, ἂν καὶ δὲν μπόρεσαν νὰ χρησιμοποιήσουν αὐτὰ τὰ ἐπιστημονικὰ δεδομένα, ὥστε νὰ ἐξαχθεῖ τὸ λογικὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ ὅλη «τρανσέξουαλ» προπαγάνδα δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ κατασκευασμένες ἀνοησίες, ποὺ ἐπιβλήθηκαν στὶς δυτικὲς κοινωνίες ἀπὸ διανοητικὰ ἄρρωστους ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι προσποιοῦνται ὅτι βιολογικὴ διάκριση τῶν φύλων «δὲν ὑπάρχει».

 

ΠΗΓΗ: «ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ»

 

 

«ΠΑΡΕΝΔΥΘΕΙΤΕ, ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ»! Πρὸς μία «μεταπατερικὴ ἐνδυματολογία…» (Ὁ Θεὸς ἔντυσε τοὺς Πρωτοπλάστους μετὰ τὴν ἔξωσή τους ἀπὸ τὸν Παράδεισο)

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΤΟ ΑΦΟΡΟΥΝ

Tῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: “Παρενδυθεῖτε, κάνει καλό”! Αὐτὸ εἶναι τὸ σύνθημα τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὁ πολὺς κόσμος ἀποδέχεται αὐτὸ τὸ σύνθημα. Δὲν ἔχει ἀντιστάσεις. Ξεκινήσαμε πρὸ πεντηκονταετίας μὲ τὸ “unisex” (τὸ πρῶτο γλειφιτζούρι) καὶ καταλήξαμε σήμερα στὸν ὁλοφάνερο πιὰ στόχο, στὴν “παρενδυσία”, στὸ …“thirdsex” [ἢ καλύτερα “ homosex”].
.                   Ἐνδιαφέρον παρουσιάζει τὸ ΠΩΣ τὸ κατάπιαν καὶ συνεχίζουν νὰ τὸ καταπίνουν ἀμάσητο αὐτὸ τὸ σύνθημα καὶ σύρονται ἀπὸ πίσω του καὶ οἱ ἀφελεῖς (;) «ἐκκλησιαζόμενοι» Χριστιανοὶ καὶ Χριστιανές!… (ἐν Ἑλλάδι τουλάχιστον)! Πιθανὸν μικροὶ διάβαζαν πολὺ «μεταπατερικὴ ἐνδυματολογία…»!

.             Τὸ σῶμα μας εἶναι θεόπλαστο καὶ ἡ λειτουργία του, ἡ ἐμφάνισή του, ἡ ἀξιοπρέπειά του καὶ ἡ ἀκεραιότητά του διέπεται ἀπὸ τοὺς θείους νόμους. Ὀφείλουμε νὰ τὸ κρατᾶμε ὑγιές, δυνατό, καθαρό, ἁγνὸ καὶ σεμνό. Εἶναι ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὀφείλουμε νὰ δοξάζουμε τὸν Θεὸ καὶ μὲ τὸ σῶμα μας καὶ μὲ τὸ πνεῦμα μας. Αὐτὸ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα ντύθηκε ὁ Χριστός, ὅταν ἦρθε στὴ Γῆ. Καὶ μὲ τὸ σῶμα μας, τὸ ἄφθαρτο, ἔνδοξο καὶ ἀναστημένο θὰ πᾶμε στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Μία ἀπὸ τὶς ὑποχρεώσεις μας πρὸς τὸ σῶμα εἶναι καὶ ἡ σεμνότητα στὸ ντύσιμο.

Ἡ σεμνότητα στὴν ἐνδυμασία:

.             Δοξάζει πρωτίστως τὸν Ἅγιο Θεό, διότι ὁ σεμνὸς ἄνθρωπος συνεχίζει τὴν πράξη τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔντυσε τοὺς Πρωτοπλάστους μετὰ τὴν ἔξωσή τους ἀπὸ τὸν Παράδεισο.
.             Τιμᾶ καὶ τὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος σέβεται τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν παρουσία Του καθὼς καὶ τῶν ἀσωμάτων – ἀοράτων παρόντων ὅμως ἀγγέλων.
.             Εἶναι ἀγγελομίμητη πράξη, διότι οἱ ἄγγελοι ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καλύπτουν τὰ πόδια τους.
.             Ὡς ἀποτέλεσμα αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης ἀποτελεῖ πανάρχαιο γνώρισμα τῶν Ἑλλήνων καὶ ξεκάθαρη συμβουλὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων.
.           Δὲν περιορίζεται μόνο στὰ ἐνδύματα, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τῶν ἀνθρώπων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, φανερώνει καλλιέργεια ψυχῆς, σεβασμὸ τῶν ἄλλων καὶ συναίσθηση τῆς θέσεως τοῦ ἀνθρώπου μέσα στὸ κοινωνικὸ σύνολο.
.              Ἀποτέλεσε ἀκόμη ἕνα –μεταξὺ τῶν ἄλλων– στοιχεῖο ποὺ ὁ ἀρχαῖος κόσμος θαύμασε στοὺς χριστιανούς, μιμήθηκε τὴ ζωή τους καὶ ἀκολούθησε τὴ Νέα Πίστη.
.             Δημιουργεῖ πλαίσιο ἀσφαλείας σεβασμοῦ στὴ γυναικεία προσωπικότητα καὶ τὴν προφυλάσσει ἀπὸ πολλὰ κακά.
.             Ἡ σεμνότητα, ἀλλὰ καὶ ἡ διάκριση στὴν ἐνδυμασία συμβάλλει στὴ διάκριση τῶν φύλων καὶ τὸν ξεχωριστὸ ρόλο ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς ποὺ θέλει ὁ Θεὸς προκειμένου νὰ διαφυλάξει ἀμόλυντο τὸ ἦθος καὶ τὴν ἀποστολὴ τῶν δύο φύλων στὸν κόσμο.
.             Σήμερα ὑπάρχει ἐπιδημία τῆς ἄσεμνης ἐνδυμασίας (βλ. σχετ.: Η ΑΣΕΜΝΗ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ Μιὰ θανατηφόρα ἐπιδημία «Ἐὰν τὸ ἄσεµνο ντύσιµο εἶναι ἔνοχο στὸν δρόµο, εἶναι πολὺ περισσότερο ἔνοχο, ὅταν αὐτὸ παρουσιάζεται µέσα στὸν ἅγιο ναὸ τοῦ Θεοῦ».) σχεδὸν παντοῦ.

.             Μέσα κι ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι.
.             Σὲ ἀεροπλάνα, λεωφορεῖα καὶ βαπόρια.
.             Σὲ δρόμους, λαϊκὲς καὶ παραλίες. Χειρότερο φαινόμενο ἀπὸ τὶς παρελάσεις τῆς ἁμαρτίας, τὰ εἰδωλολατρικὰ καρναβάλια καὶ τὸν γυμνισμὸ δὲν ὑπάρχει. Πέραν τοῦ γεγονότος ποὺ οἱ Πρωτόπλαστοι ἀμέσως μετὰ τὴν πτώση τους σκέπασαν μὲ φύλλα συκῆς τὸ σῶμα τους καὶ τοῦ ὅτι ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς τοὺς ἕντυσε μὲ δερμάτινους χιτῶνες διώχνοντάς τους ἀπὸ τὸν Παράδεισο, ὑπάρχουν καὶ ἱεροὶ κανόνες ποὺ ἀπαγορεύουν ἐξ ἀφορμῆς τῶν καρναβαλιῶν, ὄχι μόνο τὰ καρναβάλια, ἀλλὰ καὶ τὴν μεταμφίεση, παρένδυση καὶ παραμόρφωση ποὺ τὰ συνοδεύουν.
.             Σὲ ἄνδρες καὶ γυναῖκες, νέους καὶ νέες, μαθητὲς καὶ μαθήτριες. Ἀπὸ τότε μάλιστα ποὺ καταργήθηκε ἡ σχολικὴ ἐνδυμασία, ὄχι μόνο δυσκολεύονται οἱ φτωχότερες οἰκογένειες νὰ ντύσουν τὰ παιδιά τους, ἀλλὰ ξέφυγε καὶ ἡ σεμνότητα καὶ ἡ εὐπρέπεια ἀπὸ τὸ ντύσιμο τῶν μαθητῶν.
.             Σὲ διαφημίσεις τῆς τηλεοράσεως, σὲ σκηνὲς τῶν ταινιῶν, σὲ γιγαντοαφίσσες στοὺς δρόμους. Σημειωτέον ὅτι βγῆκε νόμος, ἀλλὰ δὲν γνωρίζουμε πόσο ἐφαρμόζεται, ποὺ τιμωρεῖ τὴν ἑταιρεία ποὺ διαφημίζει μὲ προκλητικότητα τὰ προϊόντα της σὲ δρόμους μεγάλης κυκλοφορίας ἢ σὲ σταυροδρόμια καὶ ἐπικίνδυνες στροφὲς καὶ διαβάσεις, καὶ ἀποσπᾶ τὴν προσοχὴ τῶν ὁδηγῶν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνονται ἀτυχήματα.
.             Σὲ κέντρα διασκεδάσεως, ὅπου ρέει ἄφθονο τὸ κρασὶ καὶ οἱ προκλητικοὶ χοροὶ μὲ τὴν ξέφρενη μουσική. (Ὅταν ὁ Νῶε μέθυσε, γυμνώθηκε καὶ πῆγαν τὰ παιδιὰ του, ὁ Σὴμ καὶ ὁ Ἰάφεθ καὶ τὸν σκέπασαν μὲ ἕνα σεντόνι).
.             Τὸ κακὸ μάλιστα προχώρησε καὶ ἔχει μπεῖ μέσα στὸν ἱερὸ χῶρο τοῦ Ναοῦ.

Ὅμως:

.             Ἀκόμη πιὸ πολὺ ἐκεῖ νὰ προσέχουμε.
.             Γύρω ἀπὸ τὸ Ἅγιο Θυσιαστήριο ὑπάρχουν ἄγγελοι καὶ ἅγιοι. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἴμαστε ἄσεμνα ντυμένοι. Εἴπαμε ὅτι οἱ ἄγγελοι καλύπτουν τὰ πόδια τους ἀπὸ σεβασμό.
.             Εἶναι μεγάλο ἁμάρτημα στὶς πιὸ ἱερὲς ὧρες τῆς θείας Λατρείας, ἀλλὰ καὶ τὶς ἄλλες,νὰ προκαλοῦμε καὶ νὰ σκανδαλίζουμε τὶς ψυχὲς ποὺ προσεύχονται μὲ τὴν ἄσεμνη, ἀλλὰ καὶ πολυτελῆ ἐνδυμασία μας.
.             Παντοῦ πρέπει νὰ φορᾶμε τὰ ἐνδύματα ποὺ ἀνήκουν στὸ φύλο μας, γιὰ νὰ χαίρεται καὶ εὐχαριστιέται ὁ Θεός. Ἰδιαιτέρως ὅμως σὲ ὅλα τὰ Μυστήρια καὶ στὸ Ναό.
.             Ὁ Ἀρχιερέας τῶν Ἰουδαίων ὅταν ἀνέβαινε στὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντος, πήγαινε ἀπὸ εἰδικὴ ράμπα, γιὰ νὰ μὴ χρειάζεται ἀνεβαίνοντας σκαλοπάτια καὶ τραβώντας τὰ ράσα του νὰ φαίνεται ἡ γυμνότητα τῶν ποδιῶν του.
.             Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ὅταν εἶδε τὸν Χριστὸ στὴν ἀκρογιαλιά, ἔριξε πάνω του τὸν ἐπενδύτη, τὸ πανωφόρι, γιὰ νὰ πάει νὰ δεῖ τὸν Κύριο.
.             Πόσο μᾶλλον ἐμεῖς ποὺ ἔχουμε μπροστά μας ζωντανὸ τὸν Κύριο στὴν Ἁγία Τράπεζα.

Προσοχὴ στὴν ἐνδυμασία στὰ παιδιὰ

.             Στὴ Γαλλία κάλεσαν μία μέρα τὰ παιδιὰ τοῦ δημοτικοῦ ἀκόμη καὶ τὰ ἀγόρια νὰ πᾶνε ὅλα μὲ φοῦστες στὸ σχολεῖο, γιὰ νὰ ξεπεράσουν τὸ σύνδρομο τῆς ὁμοφοβίας.
.             Σὲ ἄλλες χῶρες δὲν δηλώνεται στὸ ληξιαρχεῖο τὸ φύλο τοῦ παιδιοῦ ἐξ ἀρχῆς ἀπὸ τὴ γέννησή του, ἀλλὰ σὲ μεταγενέστερη ἡλικία. Θὰ τὸ ἀποφασίζει μόνο του.
.             Ὑπάρχουν καλλιτέχνες τοῦ πενταγράμμου κυρίως, ἀλλὰ καὶ ἠθοποιοὶ ποὺ παρενδύονται σὲ κοινὴ θέα, ἐπὶ σκηνῆς, καὶ μπροστὰ σὲ νέα παιδιά.
.             Ἡ διάδοση τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ὁ τρόπος τοῦ ντυσίματος, τὰ καρναβάλια, ἡ τηλεόραση, οἱ σχετικὲς ταινίες, ἡ νοοτροπία, ὅλα στὸ χέρι, ἡ ἔλλειψη στέρησης καὶ ἄσκησης, ὁδηγοῦν ἢ στὰ ναρκωτικὰ ἢ στὴ σύγχυση γύρω ἀπὸ τὴν ταυτότητα τοῦ φύλου στὰ νεαρὰ ἄτομα.
.             Ὁ μιμητισμὸς τέλος δημιουργεῖ μὲ ὅλα τὰ παραπάνω συνθῆκες νὰ ἀρχίζει ἕνα ἀγόρι νὰ αὐθυποβάλλεται, ὅτι δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὴ μητέρα του κι ἕνα κορίτσι ὅτι καλύτερα θὰ ἦταν νὰ ἦταν ἄνδρας.
.             Ὅλα αὐτὰ δὲ δὲν ἔχουν καμιὰ ἐπιστημονικὴ βάση, ψυχολογικὴ αἰτία, ἢ ὀργανικὸ πρόβλημα, ἀλλὰ εἶναι καθαρὰ θέμα λογισμῶν, κοινωνικῶν σχολίων καὶ προτροπῶν καὶ ἐπηρεασμῶν ἀπὸ ὁρατοὺς καὶ ἀόρατους ἐχθρούς. Μέσα σὲ ὅλα αὐτὰ μεγάλο ρόλο παίζει καὶ ἡ ἐνδυμασία εἴτε εἶναι ἐξεζητημένη ἀνδρικὴ γιὰ τοὺς ἄνδρες εἴτε ἐντελῶς προκλητικὴ γιὰ τὶς γυναῖκες. Δὲν κάνει ἐντύπωση πὼς στὶς παρελάσεις τῆς λεγομένης περηφάνιας συχνὰ ὁ τρόπος τοῦ ντυσίματος ἔχει κυρίαρχο ρόλο.

Η ΑΝΔΡΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ στὴν ΕΚΚΛΗΣΙΑ σὲ μιὰ ΕΠΟΧΗ ΑΦΥΛΗ, ΕΚΦΥΛΗ καὶ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΗ («Πρέπει νὰ κινηθοῦμε πέρα ἀπὸ τὰ ὅρια ἑνὸς ἀρχαίου πολιτισμοῦ καὶ νὰ ἐκσυγχρονίσουμε τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ»)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ [Γ´] ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ :
τοῦ Frank Schaeffer
«ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ 
ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΩΝ ΨΕΥΤΙΚΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ»

ἐκδ. «Μακρυγιάννης», Κοζάνη 2000, 
σελ. 268 ἑπ.

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

Α´ Μέρος: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΠΟΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΑΥΘΕΝΤΙΑΣ («Θεμελιώθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ διὰ τῶν Ἀποστόλων καὶ παρέμεινε ἕνας ζωντανός, ἱστορικὸς σύνδεσμος μὲ τοὺς Ἀποστόλους μέσῳ τῆς χειροτονίας»)
 Β´ Μέρος: Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ καὶ Η ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΤΑΞΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ποὺ δόθηκε στὴν ἀληθινὰ μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία.

.         Ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος, δεύτερος ἐπίσκοπος Λυῶνος καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε μαθητὴς τοῦ ἀποστόλου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τὸ 180 μ. Χ. ἔγραψε: «Ἡ Ἐκκλησία, ἂν καὶ ξαπλώθηκε παντοῦ, σ᾽ ὁλόκληρο τὸν κόσμο μέχρι καὶ τὰ ἄκρα τῆς γῆς, ἔχει παραλάβει ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους καὶ ἀπὸ τοὺς μαθητές τους τὴν Πίστη στὸν ἕνα Θεό… Ἡ Ἐκκλησία, ἀφοῦ παρέλαβε αὐτὸ τὸ κήρυγμα καὶ αὐτὴ τὴν Πίστη, ἂν καὶ εἶναι διεσπαρμένη σ᾽ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, ἀκόμη τὴ φυλάγει ὡσὰν ἡ Ἐκκλησία νὰ καταλαμβάνει ἕνα μόνο σπίτι. . . Αὐτὴ μὲ ὁμοφωνία διακηρύττει τὴν ἀλήθεια, τὴν διδάσκει καὶ τὴν παραδίδει ὡσὰν νὰ εἶχε ἕνα μόνον στόμα. Διότι, ἐνῶ οἱ γλῶσσες τοῦ κόσμου εἶναι ποικίλες, παρ᾽ ὅλα αὐτὰ ἡ αὐθεντία τῆς Παραδόσεως εἶναι μία καὶ ἡ αὐτή…
.                   Οὔτε κάποιος ἀπὸ τοὺς κυβερνῆτες τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴ δύναμή του ἢ τὴν εὐγλωττία του, θὰ διδάξη διαφορετικά, διότι κανεὶς δὲν εἶναι ἐπάνω ἀπὸ τὸν Διδάσκαλο. Οὔτε ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ἀδύνατος στὸ λόγο θὰ ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὴν Παράδοση»¹⁶. Εἶναι ἀνόητο νὰ πιστεύουμε ὅτι οἱ ἄμεσοι κληρονόμοι τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀποστόλων, ὅπως ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος καὶ ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος, παρανόησαν τὴ Χριστιανικὴ Πίστη καὶ τὴ θεόπνευστη κανονικὴ τάξη τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακυβέρνησης, ποὺ εἶχαν διδαχθεῖ. Εἶναι ὑπερβολικὰ ἀλαζονικὸ νὰ πιστεύουμε ὅτι ἐμεῖς, κάπου δύο χιλιάδες χρόνια ἀργότερα, ἔχουμε κάποια καλύτερη ἀντίληψη τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξη ἀπὸ ἐκείνη ποὺ εἶχαν οἱ πραγματικοὶ ἀκροαταὶ τῶν Ἀποστόλων καὶ ἡ δεύτερη γενεὰ τῶν χριστιανῶν ἐπισκόπων, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους θυσιάστηκαν γιὰ τὴν πίστη τους. Αὐτὸ μᾶς ζητοῦν νὰ πιστέψουμε σὲ ἀντίθεση μὲ ὅλες τὶς ἱστορικὲς μαρτυρίες, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ προτεσταντικός, ἀτομικιστικός, σχισματικὸς Χριστιανισμὸς τοῦ τύπου, κάνε ὅπως ἔρθουν τὰ πράγματα, εἶναι ὁ Χριστιανισμὸς τῆς πρώτης Ἐκκλησίας ¹⁷.
.               Σήμερα ὑπάρχουν κάποιοι, οἱ ὁποῖοι ἐξευτελίζουν τὴν εἰδικὴ ἐξουσία, ποὺ δόθηκε στὸν Ἰάκωβο, τὸν πρῶτο ἐπίσκοπο τῶν Ἱεροσολύμων καὶ στὸν Πέτρο, καθὼς καὶ στοὺς ἄλλους Ἀποστόλους καὶ ἐπισκόπους, ποὺ οἱ ἴδιοι χειροτόνησαν, ὑποστηρίζοντας ὅτι αὐτὸ τὸ χάρισμα δόθηκε σὲ ὅλους τοὺς πιστούς. Αὐτὴ ἡ ἀντίληψη ὑπῆρξε ἡ βάση γιὰ τὴν ἀναρχία τῶν Ἀναβαπτιστῶν καὶ τὴν ἰδιωτικοποίηση τῆς Πίστεως ἀπὸ τοὺς Κουάκερους. Ἡ ἴδια ἐπίσης ἀντίληψη ἀποδεικνύει τοὺς εἰδικοὺς λόγους τοῦ Χριστοῦ (Ἰω. κ´ 21-23)* χωρὶς καμία σημασία, γιὰ νὰ μὴν ἀναφέρω τὴν πρακτικὴ κατανόηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακυβέρνησης ἀπὸ τὴν πρώτη γενεὰ τῶν χριστιανῶν καὶ ὅλων ἐκείνων ποὺ τοὺς ἀκολούθησαν, μέχρι τὴν ἐπαναστατικὴ προτεσταντικὴ περίοδο κατὰ τὸ πρόσφατο παρελθόν. Αὐτὴ ἡ ἴδια ἀντίληψη ἀποδεικνύει τὶς ἐπιστολὲς τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρὸς τὶς διάφορες Ἐκκλησίες χωρὶς καμμία ἀξία. Σ᾽ αὐτὲς τὶς ἐπιστολὲς βλέπουμε ὅτι ὁ Παῦλος, ὁ Πέτρος καὶ οἱ ἄλλοι περίμεναν νὰ ὑποταχθοῦν. Ἐὰν δὲν ὑπῆρχε μία Κανονικὴ δομὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ὑπακοὴ στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία, ἡ ἴδια ἡ ὕπαρξη τῶν ἐπιστολῶν ἔχει πολὺ μικρὴ σημασία.

Η ΑΝΔΡΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ

.           Ὑπάρχουν ἐκεῖνοι ποὺ λένε ὅτι ἡ ἐπιλογὴ τῶν ἀνδρῶν γιὰ τὴν ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας ἦταν ἕνα ἁπλὸ πολιτιστικὸ φαινόμενο, μία ἁπλὴ ἀντανάκλαση τῆς πατριαρχικῆς κοινωνίας, στὴν ὁποία ζοῦσε ὁ Χριστός. Οἱ ἴδιοι ὑποστηρίζουν ὅτι πρέπει νὰ κινηθοῦμε πέρα ἀπὸ τὰ ὅρια ἑνὸς ἀρχαίου πολιτισμοῦ καὶ νὰ ἐκσυγχρονίσουμε τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νὰ ταιριάζει στὴ σύγχρονη αἴσθηση γιὰ μία θρησκεία. Αὐτὸς ὁ ἰσχυρισμὸς λογικὰ ἐγείρει ἕνα ἐνδιαφέρον ἐρώτημα, ἐὰν ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Δημιουργὸς τῶν ἀνθρώπων, ὁ ὁποῖος ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς (Γεν. Α´ 27), τότε γιατί ὁ Θεὸς δὲν προεῖδε τὴν ἀνάγκη νὰ καθοδηγήσει τὴν Ἐκκλησία νὰ λάβει ὡς ὑπόδειγμα τὴν πολιτικὴ τοῦ γένους καὶ τὴ μεταβαλλόμενη μόδα γιὰ τὴ διάκριση τῶν φύλων σὲ κάθε ἐποχή; Ὁ ἡγετικὸς ρόλος τῆς γυναίκας δὲν ἦταν ἄγνωστος στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ἔκανε ἀναφορὰ στὴν βασίλισσα Νότου, ποὺ ἦρθε νὰ ἀκούσει τὴ σοφία τοῦ Σολομώντα. Ἐπὶ πλέον ἡ Π. Διαθήκη εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἡρωίδες γυναῖκες, ἀκριβῶς ὅπως ἡ ἱστορικὴ Ἐκκλησία εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἅγιες μητέρες καὶ γυναῖκες, οἱ ὁποῖες θεωροῦνται πνευματικὰ ἰσότιμες μὲ τοὺς ἅγιους πατέρες καὶ γενικὰ τοὺς ἄρρενες ἁγίους.
.           Ὅπως σημειώνει ὁ Sheldon Vanauken «ἐὰν οἱ γυναῖκες μποροῦν πράγματι νὰ ἱερωθοῦν, ἕνα ἀπὸ τὰ δύο πρέπει νὰ εἶναι ἀληθινό, ἢ ὁ Θεὸς Πατέρας ἔκανε λάθος καὶ τώρα ἄλλαξε γνώμη ἢ ὁ Ἰησοῦς, ποὺ εἶναι Θεὸς καὶ ἐνανθρώπησε, δὲν ἔκανε τὸ θέλημα τοῦ Πατρός. Τὸ πρῶτο εἶναι παράλογο, τὸ δεύτερο ἀρνεῖται τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦταν ὁ Θεὸς ποὺ ἐνανθρώπησε. Κάθε συζήτησι γιὰ τὴν Ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν, ποὺ βασίζεται στὴν καθοδήγηση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα σὲ νέες ἀλήθειες, ὑποχρεοῦται νὰ ἐξηγήσει ἕνα ἀρχαῖο λάθος, αὐτὸ ποὺ σχετίζεται μὲ τὶς ἑξήντα ἀδικημένες γενεὲς τῶν γυναικῶν. Πιστεύω ὅτι αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει χωρὶς τὴν ἄρνηση τῆς Ἐνανθρώπησης»¹⁹.
.           Ἐὰν ὁ Ἰησοῦς ἦταν «ἐξαρτημένος» ἀπὸ τὸν πολιτισμό, μέσα στὸν ὁποῖο ζοῦσε, τότε πῶς θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι Θεός; Καὶ ἐὰν αὐτὸς δὲν εἶναι ὁ Θεός, ποὺ ἔγινε σάρκα μὲ τὴν ἐλεύθερη ἐκλογὴ μίας γυναίκας, τῆς εὐλογημένης Μαρίας, τῆς Θεοτόκου, τότε τί σημασία ἔχει τὸ τί κάνει ἡ Ἐκκλησία του; Αὐτὴ τότε μετατρέπεται ἁπλῶς σὲ μία ἄλλη λατρευτικὴ Ὁμολογία, τῆς ὁποίας ἡ πίστη ἀναφέρεται σὲ κάποιες χωρὶς νόημα Γραφὲς σὲ μία Ὁμολογία ψεγαδιασμένη ἀπὸ τὴ διάκριση τῶν φύλων καὶ τὸν φόβο τῶν ὁμοφυλοφίλων. Ἐπὶ πλέον πῶς συμβαίνει αὐτοί, ποὺ ἀπαιτοῦν τὸν ἐκσυγχρονισμὸ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὴν ἀπομυθοποίηση τῆς ἀποστολικῆς συνέχειας, μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῶν ἐκτρώσεων ἢ μὲ τὴν καταγγελία τῆς ἀνδρικῆς ἱερωσύνης, νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι ἀποτελοῦν μέρος τῆς ἱστορικῆς της συνέχειας, ὅταν μάλιστα τὸ ἀμετάβλητο τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας ἀποτελοῦσε θεμελιώδη διακήρυξη τῆς Ἐκκλησίας καθ᾽ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἱστορίας της;²⁰
.               Ἐὰν ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὅπως διδάσκει ἡ Ἐκκλησία, καὶ εἶναι αὐτὸς ποὺ θεμελίωσε τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, γιὰ νὰ παραμείνει εἰς αἰῶνα αἰῶνος, πῶς μποροῦν οἱ σχισματικοὶ Προτεστάντες, οἱ ἐκμοντερνισμένοι Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ ἀκόμη κάποιοι ἐλάχιστοι προτεσταντοποιημένοι Ὀρθόδοξοι, νὰ μὴν ἀναγνωρίζουν τὴ σπουδαιότητα τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, τὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξη καὶ τὴν ἱεραρχικὴ αὐθεντία, ποὺ ἐξασφαλίζει τὴν ἐκκλησιαστικὴ πειθαρχία καὶ τὴν καθαρότητα τῆς διδασκαλίας;²¹
.                 Στὴν Ἐκκλησία ὅλων τῶν αἰώνων ἡ ἀνταπάντηση πρὸς τοὺς ἐπικριτὲς ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι «ἔτσι γινόταν πάντοτε» εἶναι κατηγορηματικὴ καὶ ἔγκυρη. Ἡ Ἐκκλησία δέχεται ὅτι οἱ βασικὲς καὶ θεμελιώδεις ἀλήθειες παραμένουν ἀμετάβλητες καὶ δὲν ἐπιδέχονται περαιτέρω βελτίωση. Αὐτὸ ἰσχύει ἰδιαίτερα γιὰ τὸ θέμα τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν.
.             Μία ἀπὸ τὶς βασικὲς ἀντιρρήσεις τῶν Ὀρθοδόξων στὴν χειροτονία τῶν γυναικῶν εἶναι ἡ ἴδια μὲ ἐκείνη τῆς Ἐκκλησίας ἐναντίον τῶν εἰκονοκλαστῶν. Ὁ Χριστὸς ἦρθε στὸν κόσμο «ἐν σαρκί». Γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους χριστιανοὺς ἡ Ἐνανθρώπηση δὲν εἶναι μία «ἰδέα» ἢ ἕνα «σύμβολο», εἶναι ἱστορικὸ γεγονός. Καθετὶ στὴ ζωὴ καὶ στὴ λατρεία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας σχεδιάσθηκε νὰ ὑπογραμμίζει τὴν ἱστορικότητα τῆς Ἐνανθρώπησης. Νὰ γιατί ἔχουμε εἰκόνες: ὁ Χριστὸς ἦλθε «ἐν σαρκί», καὶ ἡ εἰκόνα Του, ὅπως καὶ οἱ εἰκόνες τῶν ἁγίων, τῶν μαρτύρων, τῶν ἀποστόλων, καθὼς καὶ τῆς Μητέρας Του, μαρτυροῦν τὴν ἱστορικότητα τοῦ ἐρχομοῦ του. Ἐμεῖς ἐπίσης ἔχουμε ζωντανὲς εἰκόνες. Στὴν Λειτουργία οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ ἐπίσκοποι στέκονται ὡς ἀντιπρόσωποι τοῦ Χριστοῦ μπροστὰ στὸ θυσιαστήριο. Οἱ Ἱερεῖς καὶ οἱ Ἐπίσκοποι δὲν εἶναι εἰκόνες μίας ἀφηρημένης ἰδέας, εἶναι εἰκόνες ἑνὸς ἱστορικοῦ προσώπου, τὸ ὁποῖο ἦλθε στὴ γῆ, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.
.           Ὁ Θεός, ὅπως πιστεύει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὸν χρόνο καὶ τὸν τόπο. Ὅμως ἡ πίστη αὐτὴ δὲν μεταβάλλει τὸ ἱστορικὸ γεγονός. Σύμφωνα μ᾽ αὐτό, ὅταν ὁ Θεὸς φανέρωσε τὸν ἑαυτό του «ἐν σαρκί», ἦλθε ἄνδρας καὶ ὄχι ὡς «ἄνδρας-γυναίκα» ἢ σύμβολο τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἐμεῖς δὲν ἁγιογραφοῦμε τὸν Χριστὸ μὲ γυναικεῖες εἰκόνες, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἦταν ἄνδρας. Δὲν μποροῦμε νὰ ἔχουμε ἱέρειες, γιὰ νὰ ἀντιπροσωπεύουν τὸν ἱστορικὸ Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, πολὺ περισσότερο ἀπὸ ὅσο δὲν μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε ἕνα ἀνδρικὸ ἀντιπρόσωπο τῆς εὐλογημένης Θεοτόκου, τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ. Συνεχίζουμε νὰ ἰσχυριζόμαστε ὅτι αὐτὴ ὑπῆρξε ἕνα ἱστορικὸ πρόσωπο, μία πραγματικὴ γυναίκα, ποὺ ἐκλέχθηκε νὰ γεννήσει τὸ Θεό.
.             Πολὺ φυσιολογικὰ ὁ Προτεσταντισμός, καθὼς καὶ ὁ σύγχρονος φιλελεύθερος Ρωμαιοκαθολικισμός, ἀπέκτησαν τὴν τάση νὰ συμπεριφέρονται εἰκονοκλαστικά, διότι ὁ ἐκμοντερνισμένος καὶ ἐκκοσμικευμένος «Χριστιανισμὸς» δὲν ἐμμένει πλέον στὴν ἱστορικότητα τῶν γεγονότων τῆς Καινῆς Διαθήκης. Στὴν πραγματικότητα ἐπεδίωξαν μὲ σθένος νὰ μετατρέψουν τὸ περιεχόμενο τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ τῶν Γραφῶν σὲ τίποτε περισσότερο ἀπὸ ἕναν κενὸ θρησκευτικὸ συμβολισμό. Αὐτὸ εἶναι ὅλο καὶ ὅλο ἡ «φιλελεύθερη» θεολογία. Ἀλλὰ ἡ Ὀρθοδοξία ἀπορρίπτει τὶς εἰκονοκλαστικὲς θέσεις τοῦ φιλελευθερισμοῦ καὶ τὴν ἁπλοποίηση τῆς θρησκείας μὲ μία θεωρούμενη «ἀνωτέρου ἐπιπέδου» κριτικὴ διεργασία. Ἐφ᾽ ὅσον οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ἀποδέχονται τὰ μυστήρια τῆς Πίστεως, ἐμεῖς ἐπίσης ἀποδεχόμαστε τὸν ἱστορικὸ Ἰησοῦ καὶ τὴν Ἐνανθρώπησή του. Ἐφ᾽ ὅσον οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ πιστεύουν ὅτι ἐν Χριστῷ «οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ» καὶ ὅτι ἡ σωτηρία ὑπάρχει γιὰ ὅλους ἐξ ἴσου, ἐμεῖς μὲ βάση ὅλα αὐτὰ πιστεύουμε ὅτι σωστὰ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἵδρυσε τὴν κανονικὴ ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας. Νὰ γιατί ἡ Ἐκκλησία ἀπορρίπτει τὴν εἰκονομαχία, μὲ ὁποιονδήποτε μανδύα κι ἂν ἔρχεται, εἴτε μὲ τὴ βεβήλωση τῶν εἰκόνων εἴτε μὲ τὴν ἀρνητικὴ κριτικὴ τῶν Γραφῶν εἴτε ἀκόμη μὲ τὴν «ἀνδρογυναικοποίηση» τῶν ζωντανῶν εἰκόνων τῶν ἱερέων καὶ τῶν ἐπισκόπων, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος λέγει ὅτι στέκονται «εἰς τόπον Χριστοῦ» μπροστὰ στὸ θυσιαστήριο. Χειροτονώντας γυναῖκες οἱ «φιλελεύθεροι» Προτεστάντες στὴν πραγματικότητα ὑποστηρίζουν «ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἦλθεν “ἐν σαρκί”, ὅτι τὸ ἀνδρικό του γένος δὲν ἔχει καμία σημασία καὶ ὅτι εἶναι ἕνα ἁπλὸ σύμβολο, ποὺ συμβολίζει κάτι μεγαλύτερο».
.             Ὅμως γιὰ τὸν Ὀρθόδοξο χριστιανὸ τὸ ἀνδρικὸ γένος τοῦ Χριστοῦ ἔχει βαρύνουσα σημασία, ἀκριβῶς ὅπως ἔχει βαρύνουσα σημασία τὸ θηλυκὸ γένος τῆς Παναγίας. Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι τίποτε, ἐὰν δὲν εἶναι μία ἱστορικὴ Πίστη. Ἐμεῖς δὲν πιστεύουμε ὅτι ὁ Χριστὸς ἐμφανίστηκε στὸν κόσμο μας κατὰ μαγικὸ τρόπο. Πιστεύουμε ὅτι ἀναπτύχθηκε ὡς ἀρσενικὸ ἔμβρυο σὲ ἀνθρώπινη γυναικεία μήτρα, ὅτι ὁ Θεὸς γεννήθηκε στὴν πραγματικότητα μὲ σάρκα μέσα στὸν χρόνο καὶ στὸν τόπο καὶ ὅτι τίποτε ἀπ᾽ ὅλα, ὅσα ἔκαμε, ἀκόμη καὶ τὸ γένος ποὺ ἔλαβε, [ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: καὶ ἡ ΓΛΩΣΣΑ στὴν ὁποία γράφτηκαν τὰ Εὐαγγέλια] δὲν ἔγινε κατὰ λάθος, τυχαία καὶ χωρὶς νόημα.
.         Ἡ καταστροφὴ τῶν εἰκόνων, ὁ εὐτελισμὸς τῆς ἱερωσύνης καὶ ἡ ὑποβάθμιση τῶν μυστηρίων σὲ ἁπλὰ σύμβολα καταργεῖ τὴ χριστιανικὴ μαρτυρία γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς Ἐνανθρώπησης. Οἱ ἄνθρωποι φαίνεται κατὰ μυστηριώδη καὶ ἐνστικτώδη τρόπο νὰ γνωρίζουν ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια εἴτε ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τὰ θέματα αὐτὰ εἴτε ὄχι. Πῶς ἀλλιῶς μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε τὴ φθορὰ ποὺ προκλήθηκε μὲ τὴν ἀπώλεια πλήθους μελῶν ἀπὸ Ὁμολογίες, ποὺ χειροτόνησαν γυναῖκες; Οἱ ἄνθρωποι γνωρίζουν ὅτι κάτι ἱερὸ μολύνεται, ὅταν ἡ πολιτικὴ τοῦ «γένους» πλημμυρίζει τὴ θρησκεία. Ἐπίσης γνωρίζουν ὅτι μία ἐκμοντερνισμένη «θρησκεία», ποὺ προσπαθεῖ νὰ «συμβαδίζει μὲ τὶς ἐποχές», ἔχει χάσει τὸ ὑψηλὸ ἠθικὸ ἐπίπεδο. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐκφράζουν τὴ γνώμη τους μὲ τὴν ἀπουσία τους.

16. Ἁγίου Εἰρηναίου, Κατὰ Αἱρέσεων 1,10,1-2.

17. Ἡ πιὸ ἀκραία ἔκφραση αὐτῆς τῆς ἀντίληψης βρίσκεται στὴ διδασκαλία τῶν Ἀναβαπτιστῶν, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς τους, δὲν ὑπῆρξε ἀληθινὴ Ἐκκλησία γιὰ 1700 χρόνια πρὶν ἀπὸ αὐτούς, ἀπὸ τότε ποὺ πέθανε ἡ πρώτη γενεὰ τῶν χριστιανῶν. Ἀκόμη καὶ σήμερα πολλὲς Εὐαγγελικὲς Ὁμολογίες ἀγνοοῦν τελείως τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἤ, στὴν καλύτερη περίπτωση, μνημονεύουν μόνο τὸν Λούθηρο, τὸν Οὐίκλιφ ἢ ἴσως καὶ τὸν Αὐγουστίνο. Ἡ ἐντύπωση ποὺ δίνεται εἶναι ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς ἐμφανίστηκε κατὰ μαγικὸ τρόπο γύρω στὸ 1510 καὶ ἔφθασε στὴν πλήρη ἄνθησή του τὸν δέκατο ἔνατο αἰώνα μὲ τὶς ἀνανεώσεις τοῦ Finney, τοῦ Moody κ.ἀ.
Τὴν πιὸ προπαγανδιστικὴ ἀντὶ-ἱστορικὴ πλαστογραφία ἀπὸ νεώτερο Προτεστάντη συγγραφέα σχετικὰ μὲ τὴν ἱστορικὴ Ἐκκλησία, ἀποτελεῖ τὸ βιβλίο τοῦ James Η. Rutz, The Open Church, Αὐτὸ τὸ βιβλίο προβάλλει χαρακτηριστικὰ τὸν προτεσταντικὸ μύθο μίας «ἁπλῆς», χωρὶς ἱεραρχία «πρώιμης Ἐκκλησίας».

18.   Βλ. τὸ κεφάλαιο 3 καὶ τὶς ὑποσημειώσεις του. «εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον, ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται».

19. Sheldon Vanauken, Under the Mercy (Ignatius Press, 1988), ὅπως παρατίθεται στὸ ἄρθρο, Since God Doesnt Make Mistakes: Womens Ordination Denies the Incarnation, AGAIN Magazine, April, 1993.

20.     Τὸ νὰ ταυτίζουμε τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία μὲ τὴν καθολικὴ (ὄχι τὴ Ρωμαιοκαθολικὴ) Ἐκκλησία σημαίνει νὰ πιστεύουμε σ’ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο οἱ πατέρες μᾶς κληροδότησαν μὲ τὴν Παράδοση. . . Ἐπιτρέψτε μας, λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος, νὰ ἀσφαλίσουμε τὸ πρῶτο καὶ μεγάλο φάρμακο τῆς σωτηρίας μας. Ἀναφέρομαι στὴν ὑπέροχη κληρονομιὰ τῆς Πίστεως. Ἐπιτρέψτε τὴν καρδιὰ καὶ τὸ στόμα μας νὰ ὁμολογήσουν αὐτήν, ὅπως μᾶς δίδαξαν οἱ πατέρες, (ἁγίου Μαξίμου, Ἐπιστολὴ 12, PG 91, 465). Ἐμεῖς δὲν ἀνακαλύπτουμε νέα σχήματα διότι αὐτὸ εἶναι κάτι ἀλαζονικὸ νὰ τὸ κάνουμε Εἶναι τὸ ἔργο καὶ ἡ ἐφεύρεση ἑνὸς αἱρετικοῦ καὶ ταραγμένου νοῦ (ἁγίου Μαξίμου, Πρὸς Μαρίνον πρεσβύτερον 19 PG 91, 224-25) Jaroslav Pelican, The Spirit of Eastern Christendom, σ. 20.

21.   Ὅπως ἐξηγεῖ ὁ πολὺ γνωστὸς Ὀρθόδοξος συγγραφέας καὶ κοσμήτορας τοῦ Θεολογικοὶ Σεμιναρίου Ἅγιος Βλαδίμηρος στὴ Ν. Ὑόρκη, Thomas Hopko, ἡ ἡγεσία στὴν Ἐκκλησία, ἰδιαίτερα σὲ σχέση μὲ τὴν ἱερωσύνη, ἐκφράζεται περισσότερο μὲ ἀναφορὰ στὴν οἰκογένεια παρὰ μὲ ἀναφορὰ στὴν κοινωνία. Ἡ ἐρώτησή μου εἶναι: Ὑπάρχει αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε πατρότητα; Ὑπάρχει αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε σύζυγος;
.            Καθ᾽ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας μέχρι σήμερα μποροῦμε νὰ βροῦμε πανίσχυρους ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ποὺ ζοῦν τὴν πνευματικὴ ζωή. Συναντοῦμε ἀκμάζουσα μοναστικὴ ζωή. Ἀνακαλύπτουμε ἀπίστευτα θεολογικὰ ἐπιχειρήματα καὶ διαφωτιστικὲς ἐξηγήσεις σὲ εὐρὺ φάσμα θεμάτων. Ὅταν λάβουμε ὑπ᾽ ὄψη μας τὰ δεδομένα, πῶς δηλαδὴ ἐκφράστηκε μὲ εὐκρίνεια ἡ σχηματοποίηση τῆς Πίστεως, πῶς ἔζησαν πραγματικὰ οἱ ἄνθρωποι, πῶς ἀληθινὰ ἐπικοινωνοῦσαν οἱ ἄνδρες μὲ τὶς γυναῖκες -καὶ ἐννοῶ τοὺς ἁγίους, δὲν ὁμιλῶ γιὰ τὸ τί συνέβαινε στὴν κοινωνία, διότι ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία εἶναι πολὺ διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Παράδοση τῶν ἁγίων- τότε πρέπει νὰ θέσουμε τὸ ἐρώτημα: Γιατί συμβαίνει οἱ γυναῖκες νὰ θεωροῦνται ἐπίσημα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἅγιες, μοναχές, ἱεραπόστολοι, προφήτιδες, διδασκάλισσες, ἀσκήτριες, θεραπεύτριες, εὐαγγελίστριες, ἀλλὰ ποτὲ διὰ μέσου ὅλης τῆς ἱστορίας νὰ μὴν ὑπάρχει μία γυναίκα, ποὺ χειροτονήθηκε στὸ ἀξίωμα τοῦ πρεσβυτέρου ἢ τοῦ ἐπισκόπου σὲ κάποια συγκεκριμένη κοινότητα; Ὅμως, ἡ ἐρώτηση-κλειδὶ εἶναι ἡ ἑξῆς: Εἶναι πράγματι ἡ ἱερωσύνη αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς ἐννοοῦμε; Δὲν εἶναι μία εἰδικὴ λειτουργία γιὰ τὴν οἰκοδομὴ τοῦ Σώματος σχετικὰ μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, τὴν ὁποία μόνον ὁρισμένα μέλη τοῦ Σώματος εἶναι κατάλληλα νὰ ἐπιτελέσουν μὲ ἐπάρκεια, ἐπειδὴ συμβαίνει νὰ ἔχουν καθορισμένα χαρίσματα; Καὶ ἐὰν πράγματι εἶναι ὁ ρόλος τοῦ πατέρα, ἢ ἡ μυστηριακὴ κλήση ἐκεῖνο ποὺ κάνει κάποιον νὰ εἶναι πατέρας στὴν κοινότητα, τότε δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἕνας ἄνδρας, αὐτὸς ὁ ὁποῖος θὰ γίνει πατέρας; Μπορεῖ μία γυναίκα νὰ εἶναι ὁ πατέρας; Μπορεῖ κάθε ἄνθρωπος νὰ εἶναι ἕνας πατέρας;
.               Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι ἀπὸ τὸ ἀξίωμα τοῦ πρεσβυτέρου-ἐπισκόπου ἀποκλείονται ὅλες οἱ γυναῖκες καὶ οἱ περισσότεροι ἄνδρες, εἶχε στὴν Ἀρχιεπισκοπή του στὴν Κωνσταντινούπολη ἀρκετὲς ἑκατοντάδες γυναῖκες διακόνισσες, ἐπὶ κεφαλῆς τῶν ὁποίων ἦταν ἡ ἁγία Ὀλυμπιάδα- αὐτὴ ἦταν ἡ καλύτερη βοηθὸς καὶ συνεργάτρια του. Ποτὲ ὅμως, δὲν διανοήθηκε νὰ τὴν χειροτονήσει στὸ βαθμὸ τοῦ πρεσβυτέρου ἢ τοῦ ἐπισκόπου. Καὶ δὲν νομίζω ὅτι αὐτὴ αἰσθανόταν ὅτι ὑποτιμήθηκε, ἐπειδὴ δὲν χειροτονήθηκε. . .
.            Δὲν νομίζω ὅτι τὸ ζήτημα αὐτὸ εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἐρώτημα γιὰ ἐπιδέξιο χειρισμὸ ἢ θέμα γιὰ τὸ ποιὸς τελικὰ θὰ διακονήσει τὴν Εὐχαριστία ἢ θὰ κηρύξει τὸν θεῖο λόγο. Πιστεύω ὅτι εἶναι πολὺ οὐσιαστικότερο θέμα. Πιστεύω ὅτι ἐδῶ διακυβεύεται αὐτὴ καθ᾽ ἑαυτὴν ἡ Πίστη μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο. Καὶ νομίζω ὅτι ἀπὸ τὸ τί ἔχει συμβεῖ μέχρι σήμερα ἀποδεικνύεται τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές. Ὁπουδήποτε ἐφαρμόσθηκε ἡ χειροτονία τῶν γυναικῶν συναντοῦμε ἐπίσης καὶ συμβιβασμούς, ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν ἀποκλειστικὴ ὡς πρὸς τὸ γένος γλώσσα στὴ Λειτουργία, μὲ τὴν οἰκογενειακὴ ζωή, τὶς σεξουαλικὲς σχέσεις καὶ μὲ τὸ ζήτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ πῶς αὐτὸ πρέπει νὰ ἑρμηνευθεῖ καὶ νὰ σχετισθεῖ ποιμαντικὰ καὶ πνευματικά. Ὅλα αὐτὰ προστίθενται ἀμέσως στὸ σκηνικό.
.           Νομίζω ὅτι ἡ χειροτονία τῶν γυναικῶν ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ θέματα κλειδιά, γύρω ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὑπάρχει ὁλόκληρος ἀστερισμὸς θεμάτων. Νομίζω ὅτι ἐδῶ διακυβεύεται αὐτὴ καθ᾽ ἑαυτὴν ἡ Πίστη, π. Thomas Hopko, Womens Ordination: An Orthodox Response, AGAIN Magazine, April 1993.

 

Η ΠΟΛΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ «Οἱ ἄνδρες σέ καθεστώς ἀπαρτχάιντ».

Ἡ πολτοποίηση τῶν φύλων
Ἡ δαιμονική σύγχυση τῆς ἀνισότητας
ἐν ὀνόματι τῆς… «ἰσότητας»

περιοδ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»,
❄ ΑΡ. ΦΥΛ. 61 ❄ ΟΚΤ.-ΔΕΚ. 2013

.            Φανατικός ἀναγνώστης καί ἄκρως πεπαιδευμένος φίλος τῆς «Χ.Β.», εὐαίσθητος γιά τίς βίαιες ἀνατροπές πού συμβαίνουν στόν εὐρωπαϊκό κυρίως χῶρο, μᾶς ἔστειλε ἕνα ἄρθρο τῆς κας Σαντώ Μιχαήλ («Φωνή τοῦ Πειραιᾶ» 7.1.14) πού μᾶς πληροφορεῖ γιά ὅσα παρανοϊκά συμβαίνουν στήν παγωμένη Σουηδία, μέ παγωμένους τούς σωλῆνες τῶν ἐγκεφάλων της, ἀπό πειράματα ἐπιβολῆς νέων ἠθῶν καί συνηθειῶν, πού ἐνῶ ἐπιχειροῦν νά θεραπεύσουν ἕνα  «κακό» υἱοθετοῦν μύρια ἄλλα.
.         Ἡ δαιμονική προσπάθεια τοῦ σύγχρονου ἀλλοτριωμένου ἀνθρώπου, νά ἀνατρέψει τεχνικά καί ἀ-νομοθετικά, ὅ,τι αἰῶνες ἐπί αἰώνων ἴσχυε ὄρθιο καί νομοθετημένο εὐαγγελικά, τό μόνο πού ἐπιτυγχάνει εἶναι μία «πρωτοπόρα»-ἀνατροπή, πού ἐπίσης αὐξάνει ἀντί νά θεραπεύει τήν κοινωνική ψυχασθένεια μέ ἀποτέλεσμα τήν ἵδρυση νέων ψυχιατρείων(!)
.          Τό ἄρθρο ἐνῶ εἶναι σημαντικό, δέν μπορεῖ νά δημοσιευθεῖ ὁλόκληρο λόγῳ περιορισμένου χώρου, γι’ αὐτό ἀναδημοσιεύουμε ἕνα μεγάλο μέρος γιά τήν ἐπαρκῆ ἐνημέρωση τῶν φίλων ἀναγνωστῶν μας.
.           «Τό 1998 τό κοινοβούλιο τῆς Σουηδίας ὑποχρέωσε τούς γονεῖς νά ἀποφεύγουν τή στερεότυπη διαπαιδαγώγηση τῶν ἀγοριῶν καί τῶν κοριτσιῶν. Οἱ νηπιακοί σταθμοί εἶναι ἐξοπλισμένοι μέ ἰσάριθμα ἀγορίστικα καί κοριτσίστικα παιχνίδια καθώς ἐπίσης μέ οὐδέτερα παιχνίδια Legos. Οἱ δάσκαλοι ἀπευθύνονται στά παιδιά μέ οὐδέτερο hen, πού δέν ὑπάρχει κανονικά στή γραμματική τους ἀλλά προστέθηκε τό 1960 καί ἔγινε τελικά συνείδηση στό λαό τό 2012. Σέ μιά προσπάθεια ἀφύπνισης τοῦ λαοῦ γιά τήν ἰσότητα τῶν φύλων, οἱ δάσκαλοι μέ νόμο τοῦ 1998 συμπεριφέρονται ὁμοίως σέ κορίτσια καί ἀγόρια.
.              Κριτικοί τῆς χώρας βρίσκουν τήν καινοτομία ὑπερβολική καί φασιστική καθώς ἐπιβάλλει νέες προκαταλήψεις καί ὅρια. Σύμφωνα μέ τόν ἀνεξάρτητο ἀρθρογράφο Elise Claeson “ἡ κυβέρνηση προσπαθεῖ νά μπεῖ στό μυαλό μας καί νά μᾶς ἀλλάξει”. Ἀλλά καί οἱ ἄντρες δείχνουν ἐκνευρισμένοι ἀπό τήν “οὐδετερότητα τῶν φύλων”, καθώς τό ἀνδρικό φύλο παραμερίζεται ὡς “ἐλλιπές”. Θεωροῦν τήν δημιουργία τῆς γενετικῆς οὐδετερότητας τῶν νηπίων ὄχι σάν ἰσότητα τῶν φύλων ἀλλά διαγραφή τοῦ ἀνδρικοῦ φύλου. Μπορεῖ παλαιότερα οἱ ἄνδρες καί οἱ γυναῖκες νά ἦταν παγιδευμένοι σέ συγκεκριμένους ρόλους σύμφωνα μέ τό φύλο τους ὅμως τώρα γίνεται προσπάθεια μετατροπῆς τῶν ἀνδρῶν σέ γυναῖκες.
.            Οἱ ἄνδρες αἰσθάνονται τρομοκρατημένοι καί διστάζουν νά ἐκφράσουν ἀντίθετη ἄποψη καθώς ὑπάρχει “δημόσιο σταμπάρισμα” ἀπό τό διαδίκτυο τῶν Σουηδικῶν Μ.Μ.Ε. μέ φόβο τήν ἀπώλεια τῆς καριέρας τους. Σύμφωνα μέ ἀρθρογράφο τῆς μεγαλύτερης πρωινῆς Σουηδικῆς ἐφημερίδας Nina Bjork οἱ ἄνδρες τῆς χώρας του εἶναι σέ καθεστώς Ἀπαρτχάιντ. Ἡ πλειονότητα τῶν Σουηδῶν φαίνεται ὅμως νά δέχεται τό κρατικό πείραμα νά μικρύνει τό χάσμα ἀνάμεσα στά δύο φύλα».