Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο:
[Γ´]
Τατιάνα Γκορίτσεβα
«Εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ μιλᾶς γιὰ τὸν Θεὸ»
Μετάφραση Μαρίας Λαγουροῦ
ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 1988, σελ. 95 ἑπ.
Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»
Α´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/08/08/ἐὰν-ὁ-στάρετς-ἰάκωβος-εἶναι-ἔτσι-τ/
Β´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/08/09/μπορεῖς-νὰ-φέρεις-στὸν-κόσμο-ἕναν-ἅ/
Ὁ πάπα- Ἀλύπιος
. Ὁ πάπα-Ἀλύπιος συχνὰ καθόταν στὸ μπαλκόνι τοῦ ἡγουμενείου. Εἶχε μία κάποια πλευρὰ ἑνὸς κατὰ Χριστὸν σαλοῦ. Εἶχε διάλογο μὲ τοὺς προσκυνητές, χωρὶς νὰ κατεβαίνει ἀπὸ τὸ μπαλκόνι του. Εἶχε τὸ χάρισμα μιᾶς καταπληκτικῆς διακρίσεως. Μία νέα γυναίκα καλοντυμένη πλησίασε τὸ μπαλκόνι μὲ χαμηλωμένα μάτια. «Δῶστε μου τὴν εὐλογία σας, πάτερ Ἀλύπιε. Θέλω νὰ γίνω μοναχή».
«Ἐσύ, μοναχή; Δὲν σοῦ δίνω τὴν εὐλογία μου. Καὶ πρόσθεσε θυμωμένος: Πήγαινε νὰ ἐργαστεῖς σὰν νοσοκόμα στὸ νοσοκομεῖο. Θ’ ἀρχίσεις νὰ πίνεις, θὰ μάθεις νὰ ὁρκίζεσαι ἀλλὰ κάνοντας αὐτὴ τὴν δουλειὰ θὰ σωθεῖς, ἐνῶ μέσα στὸ μοναστήρι θὰ χαθεῖς. Δὲν σοῦ δίνω τὴν εὐλογία μου».
. Συχνὰ ὁμάδες τουριστῶν ἐπισκέπτονται τὸ μοναστήρι. Βρίσκονται σὲ ἀναζήτηση καλλιτεχνικῶν μνημείων, ἐξωτισμοῦ τῆς μοναστικῆς ζωῆς. Οἱ ἐπισκέπτες σχηματίζουν μικρὲς ὁμάδες ἀναποφάσιστες. Πολλοὶ ἀπ’ αὐτοὺς αἰσθάνονται ὅτι βρίσκονται σ’ ἕναν ξεχωριστὸ κόσμο ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρει, ἀλλὰ δὲν ξέρουν πὼς νὰ κινηθοῦν, πὼς νὰ κοιτάξουν καὶ νὰ μιλήσουν σὲ τέτοιες ἀσυνήθιστες συνθῆκες. Δίπλα στοὺς μοναχοὺς μὲ τὶς ἁρμονικὲς καὶ πλαστικὲς κινήσεις, οἱ ξένοι φαίνονται χαμένοι καὶ γελοῖοι. Μερικοὶ ἀπ’ αὐτοὺς δείχνουν νὰ ντρέπονται γιὰ τὴν περιέργειά τους, ἄλλοι (εἶναι λίγοι) συμπεριφέρονται μὲ προκλητικὸ τρόπο. Κυρίως ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τοὺς πρόσφατα μεταστραφέντες, ὅπως ἐγὼ καὶ ἡ φίλη μου.
. «Πῶς εἶναι δυνατὸν νέες γυναῖκες μὲ πρόσωπα διανοουμένων, νὰ βρίσκονται σ’ ἕνα μοναστήρι, νὰ κάνουν τὸν σταυρό τους, νὰ προσκυνοῦν τὶς εἰκόνες, νὰ φορᾶνε μαντῆλες, κι ὅλα αὐτὰ στὴν ἐποχὴ κοσμογονικῶν ἐξελίξεων στὴν ἐποχὴ τῆς ἐπιστήμης! Εἶναι τελείως τρελλές».
. Μερικοὶ ἐπισκέπτες, οἱ πιὸ νευρικοί, φλέγονται ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία νὰ παλέψουν ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ ναρκωτικοῦ ποὺ λέγεται θρησκεία. Συνήθως οἱ μοναχοὶ περνοῦν ἀπὸ μπροστά τους χωρὶς νὰ τοὺς ἀπευθύνουν τὸν λόγο. Μόνον στὸν ἡγούμενο τοῦ μοναστηριοῦ τὸν πάπα-Ἀλύπιο ἀρέσει νὰ μιλᾶ μὲ τοὺς ἄθεους.
. «Δὲν ντρέπεστε νὰ κοιτᾶτε τὸν λαὸ κατάματα! φωνάζει μία ἀπὸ τὶς μαχητικὲς ἄθεες. Εἴσαστε παράσιτα, ζεῖτε εἰς βάρος τοῦ λαοῦ. Ἀπὸ ποῦ βγαίνει τὸ ψωμὶ ποὺ τρῶτε;»
. «Ἐμεῖς εἴμαστε ὁ λαός, ἀπαντᾶ ἥσυχα ὁ πάπα-Ἀλύπιος. Δὲν μποροῦν νὰ μᾶς ξεχωρίσουν ἀπὸ τὸν λαό. Γιὰ παράδειγμα δεκαπέντε ἀπὸ τοὺς μοναχούς μας ἔχουν πολεμήσει. Ἄλλωστε κι ἐγὼ εἶχα λάβει μέρος στὸν πόλεμο».
. Βέβαια, ὁ πάπα-Ἀλύπιος, δὲν θέλησε νὰ μπεῖ σὲ λεπτομέρειες μπροστὰ σ’ αὐτὴν τὴ γυναίκα, γιὰ νὰ τῆς πεῖ ὅτι τώρα τὰ μοναστήρια δίνουν στὸ κράτος τὸ ἑξήντα τοῖς ἑκατὸ τῶν ἐσόδων τους. Πληρώνουν ἕνα φόρο, καὶ τὸ κράτος, χωρισμένο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ζηλέψει τὴν καλὴ ὀργάνωση τῆς μοναστικῆς οἰκονομίας καὶ τῆς δουλειᾶς τῶν μοναχῶν, ποὺ γίνεται μὲ προσευχή· πολλὲς φορὲς ἡ δουλειὰ μοιράζεται καὶ σὲ προσκυνητὲς ποὺ συμμετέχουν μὲ πολὺ χαρά. Στὴν σημερινὴ Ρωσία ποὺ μαστίζεται ἀπὸ τὴ φτώχεια ὁλόκληρα χωριὰ τρέφονται ἀπὸ τὶς κουζίνες τῶν μοναστηριῶν.
. Ὁ πάπα-Ἀλύπιος, ζωγράφος στὰ νεανικά του χρόνια, ἀγαπᾶ πολὺ τὴ δημιουργικὴ νεολαία. Οἱ εἰδωλολάτρες καὶ οἱ σκεπτικιστὲς τοῦ χθές, οἱ ἀνατροπεῖς τῶν ἠθικῶν κανόνων καὶ κάθε ἐξουσίας, σήμερα προφέρουν τ’ ὄνομά του μὲ χαμηλὴ φωνή, μὲ σεβασμό.
Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία 