ΜΕ ΕΝΑ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ὁ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΑΠΟΧΡΩΜΑΤΙΣΜΟΣ (Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκης)

Μέ ἕνα βουλευτὴ ὁ θρησκευτικὸς ἀποχρωματισμός!

Τοῦ Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.» Μὲ ἕνα «μηδὲν» (πλάϊ στὰ ἄλλα) τὸ «μηδέν» (παράγεται)

.           Δέν ἀπασχολεῖ τόσο τό πῶς θὰ ἐκλέγεται ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ὅσο ἀπασχολεῖ τό πῶς θὰ βγῆ ἡ Ὀρθόδοξος πίστις ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ κράτος! Ἀναφερόμαστε στὴ λεγόμενη ἀναθεώρησι τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος. Αὐτοί, πού μὲ τὶς θυσίες καὶ τὸ αἷμα τους ἀνέστησαν τὸ ἑλληνικὸ κράτος, εἶχαν ὄχι μόνο προσωπικὴ πίστι στὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ἑκκλησία, ἀλλὰ καὶ φλογερὴ ὁμολογία.
.           Γι’ αὐτὸ καὶ ὅλα τὰ Συντάγματα, ποὺ οἱ Ἐθνοσυνελεύσεις τους μετὰ τὸ 1821 συνέτασσαν, ἐξέφραζαν τὴ βαθειὰ πίστι στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἦταν γιά τοὺς ἥρωες ἐκείνους ἡ Μάνα ποὺ τοὺς γέννησε. Δὲν ἦταν «οὐδέτερη» ἡ ὑπόστασις τοῦ Ἔθνους. Εἶχε γενεσιουργό αἰτία.

• Στὴν κορυφὴ ὅλων τῶν ἑλληνικῶν Συνταγμάτων ἦταν ἡ ὁμολογία στὸν Τριαδικὸ, ἀληθινὸ Θεό. Καὶ ὅλες οἱ διατάξεις τους ὄχι μόνο καθιέρωναν τὸ σεβασμὸ στὴν ἑλληνορθόδοξο παράδοσι, ἀλλὰ καὶ ἦσαν ἐπηρεασμένες ἀπό τὶς ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου, εἴτε ἀναφέρονταν στὴν ἰσότητα καὶ τὰ δικαιώματα τοῦ πολίτου, εἴτε ἀναφέρονταν στὴ δικαιοσύνη καὶ τὴν ὁποιαδήποτε ἠγεσία.

• Στὴν προσωρινὴ ἀναθεώρησι τοῦ Συντάγματος, πού ἐπιχειρήθηκε στὶς 14 Φεβρουαρίου 2019, ἡ ἑλληνικὴ Βουλὴ ἔδειξε ἕνα μένος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ μανία της ἦταν νὰ καταργηθῆ σχεδὸν τὸ ἄρθρο 3 τοῦ Συντάγματος, γιά ν’ «ἀποχρωματισθῆ θρησκευτικῶς» τὸ κράτος τῶν Ἑλλήνων! Καὶ ναὶ μὲν δὲν τόλμησαν οἱ Συριζαῖοι βουλευτὲς νὰ ἀνακηρύξουν ἐπίσημα ἄθεο τό ἑλληνικὸ κράτος, ὅπως τὸ ἔκαναν οἱ, ἰδεολογικά, πρόγονοί τους στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωσι, ἀλλὰ ἔπλασαν μιὰ λέξι, γιά νὰ ἀποσπάσουν τὸ Ἔθνος μας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία· τὴν Πατρίδα μας ἀπὸ τὴ Χριστιανικὴ πίστι. Τὸ ὠνόμασαν «οὐδετερόθρησκο» κράτος!

.           Βέβαια θὰ ἀκολουθήση μετὰ ἀπὸ ἕνα μῆνα καὶ ἄλλη συζήτησις καὶ ψηφοφορία τῆς Βουλῆς. Καὶ στὴ συνέχεια ἡ νέα Βουλὴ, μετὰ τὶς ἐκλογές, θὰ μονιμοποίηση τὶς προτεινόμενες ἀλλαγές στὸ Σύνταγμα. Ὅμως τὸ κακὸ ἔχει ἀρχίσει.
.           Ἔχει πλειοψηφία τὸ κυβερνῶν κόμμα, ὥστε νὰ ξερριζώση ἀπὸ τὸ Σύνταγμά μας τὴν καρδιά μας, τὴν πίστι μας; Ἔχει τήν ἐξουσιοδότησι τῆς πλειοψηφίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, νὰ σκοτώση μιὰ ἱερὴ μῖξι (Ἑλλάδος – Ὀρθοδοξίας); Τὰ νούμερα μιλᾶνε. Ἔχουμε μία κυβέρνησι μειοψηφίας. Ἔχουμε Βουλὴ μειοψηφίας. Μπορεῖ νὰ εἶναι σκωπτική «ἀτάκα» αὐτὸ πού γράφτηκε, μὰ ἐκφράζει τὴν πραγματικότητα: «Ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἔχει τὴν πλειοψηφία στὴ Βουλὴ μὲ 145 ἕδρες, σύν… 6 παρὰ φύση ἕδρες»!
.           Οὐσιαστικὰ ἡ ψῆφος… ἑνὸς βουλευτοῦ ἀρκεῖ γιά νὰ σβήση τὴν Ἱστορία ἑνὸς Χριστιανικοῦ κράτους!!! Ἑκατὸν πενῆντα βουλευτές φάνηκε νὰ ψηφίζουν τὴ «θρησκευτικὴ οὐδετερότητα» τῆς Ἑλλάδος. Ξαναμετρήθηκαν οἱ ψῆφοι καὶ βρέθηκε ἄλλη μία. Ἔτσι προέκυψε τὸ 151. Δηλαδή μὲ μιὰ ψῆφο ἑνὸς τυχόντος βουλευτοῦ ὑπογράφεται τὸ διαζύγιο Πολιτείας – Ἐκκλησίας! Δηλαδή, μὲ μιὰ σφαῖρα ἐκτελέστηκε… ὁ Χριστός!
«Φύγε, Χριστέ, ἀπο τὴν Πατρίδα μας, ἀπό τὴν Παιδεία μας, ἀπό τὴν Οἰκογένειά μας, ἀπό τό Στρατό μας!».

• Ἰσχυρίζονται: «Δὲν πολεμᾶμε τὸ Χριστὸ, ἁπλῶς δὲν τὸν θέλουμε! Στεκόμαστε οὐδέτεροι».

.        Μὰ ὁ Χριστὸς λέει καθαρά: «Ὁ μὴ ὢν μετ’ ἐμοῦ, κατ’ ἐμοῦ ἐστι…» (Ματθ. ιβ΄30).

• Οὐδέτεροι μπορεῖ νὰ νομίζουν ὅτι εἶναι μερικοὶ ἔκφυλοι. Οὔτε ἄντρες, οὔτε γυναῖκες (οὐδετερόφυλοι)!

.           Μὰ ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶναι «οὐδέτερη». Ἔχει Φίλο, τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Εἶναι ἑνωμένη μὲ τὴν Ἐκκλησία Του.
.           Εἶναι Σῶμα Χριστοῦ.

Διαφήμιση

ΑΟΡΙΣΤΗ, ΑΣΑΦΗΣ καὶ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΗ Η «ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ» ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ (Μητροπ. Μάνης Χρυσόστομος Γ´)

Ἡ θρησκευτικὴ οὐδετερότητα στὸ Σύνταγμα

Τοῦ Μητροπολίτου Μάνης Χρυσοστόμου Γ´

.             Κατ’ αὐτάς, ἦλθε στό προσκήνιο, ὡς μή ὤφελε, ἡ ἔννοια τῆς οὐδετεροθρησκείας. Εἰσήχθη στήν πρώτη παράγραφο τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος, ὡς πρόταση στήν ἀναθεώρηση τοῦ ὅλου ἄρθρου, τό ὁποῖο, ὡς γνωστόν, καθορίζει τίς σχέσεις Ἑκκλησίας καί Πολιτείας.
.             Ὡστόσο ἡ ἔννοια, τῆς οὐδετεροθρησκείας εἶναι μία ἀόριστη καί ἀσαφής ἔννοια, ἡ ὁποία στό διεθνές ἐκκλησιαστικό δίκαιο ἔχει ποικίλες ἑρμηνεῖες.
.             Ὁ ὅρος «θρησκευτική οὐδετερότητα» ἤ «οὐδετεροθρησκεία» ἔχει βαθειά τήν ρίζα του στόν ταραγμένο 16ο αἰῶνα στήν Εὐρώπη, μέ τά γεγονότα τῆς Μεταρρύθμισης καί τούς θρησκευτικούς πολέμους. Τό ἰδεολογικό αὐτό μόρφωμα εἶναι γέννημα τῆς ἀπολυτοποίησης τοῦ ὀρθοῦ λόγου καί τοῦ δόγματος Deus Creator, sed non Gubernator, παραποιήσεις τοῦ χριστιανισμοῦ.
.             Στό βάθος κρύβεται μία πεπλανημένη ἀντίληψη γιά λύτρωση ἀπό τόν «σκοταδισμό τῆς θρησκείας», δηλαδή ἀθεϊσμός. Ὁ Διαφωτισμός, στή συνέχεια, τόν 18ο αἰῶνα, φάνηκε ὡς πανάκεια γιά τήν εἰρήνευση τῶν κοινωνιῶν, χωρίς βέβαια νά ἐπιλύσει τά βασικά ὀντολογικά προβλήματα τοῦ ἁνθρώπινου βίου.
.             Μερικά κράτη υἱοθέτησαν τόν ὅρο οὐδετεροθρησκεία γιά νά σταματήσουν οἱ διενέξεις καί ἀντιπαραθέσεις τῆς διχασμένης χριστιανωσύνης κυρίως μεταξύ Καθολικισμοῦ καί Προτεσταντισμοῦ. Ἰδίως τό πολίτευμα τῶν ΗΠΑ χρησιμοποίησε τά μέγιστα τήν οὐδετεροθρησκεία γιά νά ἐξασφαλίσει τήν ἀμεροληψία του ἔναντι τῶν πολυαρίθμων θρησκευμάτων καί αἱρέσεων πού ἐμφανίστηκαν στή χώρα.
.             Ἀλλά γεννᾶται τό εὔλογο ἐρώτημα: Στήν δική μας χώρα πρός τί ἡ υἱοθέτηση τῆς οὐδετεροθρησκείας, ἑνός ξένου δηλαδή προτάγματος στό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος; Εἴχαμε στόν ἑλλαδικό χῶρο θρησκευτικούς πολέμους; Ὑφίσταται στενός ἐναγκαλισμός Ἐκκλησίας καί Κράτους; Δέν ἀσκεῖ τήν νομοθετική, ἐκτελεστική καί δικαστική λειτουργία τό Κράτος μέ τά θεσμικά ὄργανά του; (Πρόεδρος Δημοκρατίας-Βουλή-Κυβέρνηση-Δικαστήρια).
.            Ἔπειτα τί προσθέτει ἡ ρήτρα τῆς οὐδετεροθρησκείας, ἄν προσθέτει, τήν στιγμή πού ὑπάρχει τό ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγματος, τό ὁποῖο κατοχυρώνει πληρέστατα τό δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἑλευθερίας μέ ὅλα τά θετικά ἐπακόλουθα τοῦ δικαιώματος αὐτοῦ;
.             Ἄλλωστε δέν θα μποροῦσε νά εἶναι καί διαφορετικά, ἀφοῦ ἡ ἐθνική ἔννομη τάξη ἔχει ἄρρηκτο σύνδεσμο μέ τήν Εὐρωπαϊκή Σύμβαση Ἁνθρωπίνων Δικαιωμάτων καί εἰδικότερα, μέ τό ὅλο περιεχόμενο τοῦ ἄρθρου 9 καί τήν νομολογία τοῦ ἀντίστοιχου Δικαστηρίου τοῦ Στρασβούργου.
.             Ἐξ ἄλλου, ἀείποτε ἡ ὀρθόδοξη Ἑκκλησία σέβεται τά ἀνθρώπινα, ἀτομικά δικαιώματα καί διδάσκει παγίως ὅτι «ὅπου ἡ τῆς πίστεως εὐγένεια, οὐδείς βάρβαρος, οὐδείς Ἕλλην, οὐδείς ξένος, οὐδείς πολίτης, ἀλλ’ εἰς μίαν ἅπαντες ἀξιώματος ἀναβαίνουσιν ὑπεροχήν» (Ἰω. Χρυσοστόμου PG. 60,406). Στό ἰσχῦον Σύνταγμα θετικότατα συνυπάρχουν τά ἄρθρα 3 και 13 καί οὐδόλως διαταράσσει τό ἕνα τό ἄλλο.

*

.             Ἡ ἀοριστολογία τῆς ρήτρας αὐτῆς φέρει συνάμα καί ἕναν ἄλλο προβληματισμό.
.             Τίθεται τό μεῖζον ἐρώτημα: Γνωρίζουμε, μέ συγκεκριμένη ἑπάρκεια, τό σκεπτικό τοῦ συνταγματικοῦ νομοθέτη, τό βούλημα, καθορίζον σαφέστατα τήν ἔννοια, τό περιεχόμενο, τήν αἰτία καί τόν σκοπό τῆς εἰσαγωγῆς τῆς ρήτρας αὐτῆς στό ὑπό ἀναθεώρηση Σύνταγμα; Ποιό εἶναι τό back-ground, καί ποιός θά τό ἑρμηνεύσει;
.             Θά προσθέσουμε στά ἑκάστοτε Δικαστήρια τήν ἐπίλυση τῶν διαφορῶν πού θα προκύψουν καί ἁντί τῆς συνοχῆς καί ἠρεμίας τῆς κοινωνίας θά ἐπικρατεῖ ἡ ἀβεβαιότητα καί ἡ ἀστάθεια μέχρι τήν ἔκδοση τῆς δικαστικῆς ἀπόφασης;
.             Ἀκόμη μία σειρά ζητημάτων, ὡς ἑορτολόγιο, ἐπίσημες ἀργίες καί τελετές, ἱερά σύμβολα, καί ἄλλες θρησκευτικές ἐκδηλώσεις, πώς θά ἀντιμετωπισθοῦν ὅλα αὐτά μέ τήν ἑφαρμογή τῆς οὐδετεροθρησκείας;
.             Τά ζητήματα αὐτά δέν εἶναι οὐδόλως δευτερεύουσας σημασίας γιά τόν ἑλληνικό λαό πού στήν συντριπτική πλειοψηφία του ἀποδέχεται τήν ὀρθόδοξη χριστιανική διδασκαλία. Γι’ αὐτό καί προχειρότητα στόν ὑπέρτατο νόμο δέν συγχωρεῖται. Ἰσχύει ἑν προκειμένῳ ὁ βιβλικός λόγος κατ’ ἀναλογίαν, «ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι, ἰδού ἔρχομαι ταχύ καί ὁ μισθός μου μετ’ ἐμοῦ , ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τό ἔργον ἔσται αὐτοῦ». (Ἀποκ. κβ´ 11-12).
.             Στό σημεῖο αὐτό ἀξίζει νά ὑπογραμμίσουμε ὅτι ἡ ρήτρα αὐτή δέν ἔχει καί γιά ἕνα ἀκόμη λόγο, θέση στό ἄρθρο 3 καί μάλιστα ἑμφαντικά ὡς πρώτη παράγραφος. Ὁ λόγος εἶναι ὅτι ἔρχεται σέ εὐθεία ἀντίφαση μέ τό ἀμέσως παρακάτω κείμενο, τό ὁποῖο ὁμιλεῖ γιά «ἐπικρατοῦσα θρησκεία στήν Ἑλλάδα, τήν Ὀρθόδοξη Ἑκκλησία». Δηλαδή, ἀπό τό ἕνα μέρος οὐδετεροθρησκεία καί ἀπό τό ἄλλο ἐπικρατοῦσα θρησκεία, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἐξαρτᾶται βεβαίως ποία ἑρμηνεία δίδεται ἑκάστοτε στόν ὅρο «ἐπικρατοῦσα θρησκεία» πού ἔχει καί διαπιστωτικό καί κανονιστικό χαρακτήρα.
.             Ὅπως ἐπίσης ἀπαράδεκτη κρίνεται ἡ ἀπάλειψη τῆς λέξεως «Ἀνατολικῆς» Ὁρθόδοξης Ἑκκλησίας, τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ ὡς καί ἡ ἐν συνεχείᾳ φράση, «ἡ ὀρθόδοξη Ἑκκλησία, πού γνωρίζει κεφαλή της τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό».
.             Ἐν προκειμένῳ δημιουργεῖται σύγχυση καί ἀκόμη περισσότερη ἀοριστολογία, καθ’ ὅτι ἔχει πάντοτε σημασία ἡ ἀκρίβεια τῆς ὁρολογίας καί μάλιστα σέ νομικά κείμενα ὡς καί ἡ ἀντίστοιχη θεολογική καί ἑκκλησιολογική. Ποιανοῦ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἑκκλησία; Δέν εἶναι τοῦ Χριστοῦ; Τί μᾶς φοβίζει ἡ ἐπίκληση τοῦ θείου Ὀνόματος; Τί ἐμποδίζει νά ἀναγράφεται τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ; Γιατί ἄραγε αὐτός ὁ ἐξοβελισμός τοῦ Χριστοῦ, ὑπενθυμίζοντας ἐν προκειμένῳ τήν γνωστή φράση τῶν Γαδαρηνῶν τοῦ Εὐαγγελίου: «Καί ἤρξαντο παρακαλεῖν (τόν Χριστόν) ἀπελθεῖν ἁπό τῶν ὁρίων αὐτῶν» (Μαρκ. ε´17).

*

.             Γιά νά γίνει ὅμως κατανοητό αὐτό χρειάζεται μιά ὁλόκληρη παιδεία μέ τήν εὑρύτερη ἔννοια τοῦ ὅρου. Παιδεία στό τί εἶναι τελικά Ἑκκλησία; Καθ’ ὅτι ἐπικρατεῖ ἄγνοια ἢ ἡμιμάθεια. Ἔχουμε ἕνα σοβαρό ἔλλειμμα ἐκκλησιολογίας.
.             Ὁμιλοῦν πολλοί περί Ἐκκλησίας χωρίς γνώση γιά τήν φύση, τήν οὐσία, καί τό περιεχόμενό της. Αὐτός εἶναι στό βάθος ὁ λόγος καί ἡ αἰτία τῶν ἀντιεκκλησιαστικῶν ἀπόψεων, τοῦ ἀρνητισμοῦ γιά τήν Ἐκκλησία, τῆς παρεξηγημένης εἰκόνας της καί τοῦ λόγου της.
.             Θεωροῦν πολλοί ὅτι Ἐκκλησία εἶναι μία καλή ἔστω ΜΚΟ, ἕνα σωματεῖο, ἕνα σύστημα πού φτιάχνει ὀπαδούς. Γι’αὐτό φθάνουν ἄλλοι νά διαχωρίζουν Χριστό καί Ἐκκλησία καί ἄλλοι νά θέλουν, νά «ἐπιδιορθώσουν» καί «σώσουν» τήν Ἐκκλησία.
Βέβαια εἶναι γεγονός, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὡς θεοΐδρυτο καθίδρυμα καί μυστήριο μέ τήν θεολογική ἔννοια τοῦ ὅρου, ὡς «σῶμα» καί «πλήρωμα» Χριστοῦ θά συνεχίζει νά συναντᾶ στά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων τήν ἀρνηση καί τήν περιφρόνηση, ἀλλά συνάμα καί τήν κατάφαση καί βίωση τοῦ μυστηρίου αὐτῆς, τῆς ἄλλης πραγματικότητος.
.             Καί φυσικά ἡ Ἐκκλησία διά μέσου τῶν αἰώνων θά πορεύεται καί θά ἀναγεννᾶ τόν κόσμον «οὐ τῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου μεταβαλλομένης, ἀλλά τῆς κακίας ἐλαυνομένης».

*

.             Ἀπό τά παραπάνω καθίσταται ἑνεργέστατο ὅτι ἡ μεταφύτευση μιᾶς ὀθνείας ρήτρας γιά τήν ἑλληνική ἱστορία καί τήν πραγματικότητα ὁμοιάζει ὡς φύτευμα σέ ἄγονη γῆ. Τοῦτος ὁ τόπος ἀείποτε στηρίζεται στήν ἑλληνορθόδοξη πίστη. Ἔτσι προχώρησε καί μεγαλούργησε.
.             Εἰδικῶς δέ, τό ὀρθῶς διατυπωμένο καί ἐν ἰσχύι ἄρθρο 3 τοῦ Συντάγματος 1975 δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα νομικό κείμενο, ἀλλά ἕνα μνημειῶδες ρῆμα, ἐμβληματικό τοῦ Ἑλληνικοῦ Γένους καί τῆς μακραίωνης ἱστορίας του.
.             Ἡ Ὀρθοδοξία καί περαιτέρω ἡ Ὀρθόδοξη Ἑκκλησία μέ τήν οὐδετεροθρησκεία δέν φοβᾶται, οὔτε μειώνεται, οὔτε ἔχει ἀνάγκη ἐξωτερικοῦ γοήτρου.
.             Ἡ Πολιτεία μέ μία τέτοια υἱοθέτηση, τῆς οὐδετεροθρησκείας, δηλαδή ἀποστασιοποιημένη ἁπό τίς προγονικές ρίζες της, θά πορεύεται συνεχῶς, μέ ἀντιφάσεις, μέ ἐγκλωβισμούς σέ ἰδεολογικά μορφώματα, σέ παρακμιακές ἠθικές καταστάσεις, τελικά σέ βλάβη τοῦ συνόλου τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας.
.             Ἡ Πολιτεία ἔχει ἀνάγκη τήν Ἐκκλησία καί ὄχι ἀντιθέτως. Γιά νά μιλήσουμε ἑνδοκοσμικῶς αὐτό ἀπαιτεῖ τό ἐθνικό συμφέρον, ὁ ρεαλισμός γιά τήν συντήρηση τῆς ὑπόστασης τοῦ Ἔθνους μέσα στή δίνη τῆς συνεχῶς αὐξανόμενης παγκοσμιοποίησης καί ἀστάθειας λαῶν καί κρατῶν ἡ μή καταγραφή τῆς ρήτρας αὐτῆς.
.             Κοντολογίς, μέ τήν ψυχοσύνθεση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, δέν συνάδει ἡ οὐδετεροθρησκεία οὔτε καί ἐπικροτεῖται.
.             Ἐν τέλει, ἄραγε, ἔχουμε σκεφθεῖ ἑκείνους, τούς πρώτους συντάκτες τῶν Συνταγμάτων τῆς Ἑλλάδος ἀμέσως μετά τήν ἀνεξαρτησία τοῦ Ἔθνους μέ ποῖο πνεῦμα διετύπωσαν τά νομοθετικά ἐκεῖνα κείμενα;
.             Ὑπάρχει σήμερα, αὐτή ἡ σοφία τους γιά τήν ὀρθοδοξία καί τόν ἑλληνισμό; Αὐτό ὅμως εἶναι θέμα πρωτίστως συνείδησης.

ΠΗΓΗ: im-manis.gr

 

ΘΕΣΕΙΣ τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ τῆς ΕΛΛΑΔΟΣ γιὰ τὴν ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ

Θέσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
γιὰ τὴν Συνταγματικὴ ἀναθεώρηση

12.2.2019

Πρὸς τοὺς κ.κ. Προέδρους
τῶν Κοινοβουλευτικῶν Κομμάτων
καὶ τοὺς ἀνεξάρτητους Βουλευτὲς

Ἀξιότιμοι,

.             Συνοδικῇ Ἀποφάσει, ληφθείσῃ ἐν τῇ Συνεδρίᾳ τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 7ης μηνὸς Φεβρουαρίου ἐ.ε., σᾶς γνωρίζουμε ὅτι ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος, ἐν τῇ ρηθείσῃ Συνεδρίᾳ Αὐτῆς, ἀπεφάσισε τὴν διὰ τοῦ παρόντος ἀποστολὴ τῶν κατωτέρω θέσεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐν σχέσει πρὸς τὴν ἐκκρεμῆ διαδικασία ἀναθεωρήσεως τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος ἐπὶ τῶν ζητημάτων ἐνδιαφέροντός Της καὶ παρακαλοῦμε νὰ συνεκτιμηθοῦν κατὰ τὶς συζητήσεις καὶ ψηφοφορίες στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων.

.             Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θεωρεῖ ὅτι:

1.Ἡ προμετωπίδα τοῦ Συντάγματος, ποὺ ἐπικαλεῖται τὴν Ἁγία Τριάδα, ἀποτελεῖ βασικὸ στοιχεῖο ἱστορικῆς συνδέσεως τοῦ παρόντος Συντάγματος μὲ τὴν ἐπαναστατικὴ προέλευση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Ἡ προμετωπίδα αὐτὴ ὑπῆρχε σὲ ὅλα τὰ ἐπαναστατικὰ Συντάγματα καὶ ἡ διατήρησή της τεκμηριώνει τὴν διαρκῆ πεποίθηση τοῦ συντακτικοῦ νομοθέτη, ὅτι ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἀσκοῦσε πρωτογενῆ συντακτικὴ ἐξουσία καὶ πρὶν τὴν 3η Φεβρουαρίου 1830 (Πρωτόκολλο Λονδίνου), ὁπότε ἔλαβε χώρα ἡ διεθνὴς ἀναγνώριση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα δημιούργημα τῶν συμφωνιῶν τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, ἀλλὰ ἐρείδεται στὴ βάση ἑνὸς Ἔθνους μὲ συγκεκριμένη πολιτιστικὴ καὶ θρησκευτικὴ ταυτότητα. Δὲν εἶναι τυχαῖο, ὅτι ὁ πατριωτικὸς αὐτὸς συμβολισμὸς τῆς προμετωπίδας καὶ ἡ ἀναγωγή της στὴν Ἁγία Τριάδα ξεκίνησε μὲ τὶς Ἐθνοσυνελεύσεις τῆς ἐποχῆς τῆς Ἐπανάστασης ὡς πολιτικὴ ἐπιλογὴ τῶν χριστιανῶν ἱδρυτῶν τοῦ νέου Κράτους. Ἡ παραμονὴ τῆς προμετωπίδας τῶν ἐπαναστατικῶν Συνταγμάτων στὸ ἰσχῦον Σύνταγμα, ἀποδεικνύει ὡς σταθερὴ τὴν ἄποψη τῆς Πολιτείας μας ὅτι ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, μέσα ἀπὸ ἀγώνα γιὰ ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία ἀπέναντι στὴν ἀλλόθρησκη ἐξουσία, δημιούργησε τὸ νέο κράτος.

2. Τὸ ἄρθρο 3 ἀποτελεῖ θεμέλιο νομικῆς ὀργανώσεως τῶν σχέσεων τόσο τοῦ Κράτους καὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅσο καὶ τῆς τελευταίας μὲ τὴν Μεγάλη του Χριστοῦ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἀποτελεῖ ἀμετάβλητο στοιχεῖο πάγιας συνταγματικῆς παραδόσεως, ἔτυχε ἐπιμελοῦς ἑρμηνευτικῆς ἐπεξεργασίας ἀπὸ τὰ δικαστήρια καὶ δὴ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, χωρὶς ποτὲ νὰ προκαλέσει προβλήματα στὴν πράξη, ἐνῶ, ὅταν ἀπαιτήθηκε, συνερμηνεύθηκε ἀπὸ τὰ δικαστήρια μὲ τὸ ἄρθρο 13 Συντ. περὶ θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Ὁ ὅρος «ἐπικρατοῦσα θρησκεία» ἔχει περιεχόμενο ἱστορικὸ καὶ πολιτισμικό, πληθυσμιακὸ καὶ διαπιστωτικό τῆς ἱστορικῆς, ἀλλὰ καὶ ἐνεργοῦ σχέσης τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους μὲ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση. Ἀπὸ τὸ ἄρθρο 3 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος δὲν προκύπτει κανένας περιορισμὸς τῶν δικαιωμάτων πλήρους θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τῶν μὴ ὀρθόδοξων θρησκευτικῶν κοινοτήτων ἢ κατοίκων τῆς Ἐπικράτειας. Σὲ κάθε περίπτωση ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στηρίζει κάθε ἰδιαίτερη συνταγματικὴ ἀναφορὰ καὶ προστασία πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὴν Ἐκκλησία τῆς Κρήτης καὶ τὶς Ἱερὲς Μητροπόλεις τῆς Δωδεκανήσου.

3. Ἡ προτεινόμενη τροποποίηση τοῦ ἄρθρου 3 Συντ. εἰσάγει στὸ ἀνωτέρω σύστημα ρυθμίσεως παράγοντα νοηματικὰ ἀόριστο, ὁ ὁποῖος εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ προκαλέσει ἑρμηνευτικὰ προβλήματα καὶ παραδοχὲς ἐπικίνδυνες στὶς σχέσεις τῶν δύο ἐγχωρίων θεσμῶν (Κράτους – Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος) καὶ περαιτέρω καὶ στὶς σχέσεις αὐτῶν μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως.
.             Ἡ εἰσαγωγὴ τῆς ρήτρας περὶ θρησκευτικὰ οὐδέτερου κράτους, εἰδικὰ στὴν πρώτη παράγραφο τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος, ποὺ ἀναγνωρίζει τὸν ρόλο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι ἀποσκοπεῖ νὰ ἀνταγωνισθεῖ, καὶ στὴν πράξη νὰ ἀκυρώσει, τὴν ὑφιστάμενη στὸ ἴδιο ἄρθρο ἀναγνώριση τῆς πλειοψηφούσας ὀρθόδοξης χριστιανικῆς κοινότητας τῆς χώρας. Ἡ εἰσαγωγὴ στὸ Σύνταγμα τῆς ρήτρας ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι «θρησκευτικὰ οὐδέτερο κράτος» εἶναι πολιτικά, νομικὰ καὶ ἐν γένει ἐπιστημονικὰ ἀόριστη. Δὲν μπορεῖ νὰ γίνει καμία συζήτηση, ἐὰν δὲν διευκρινίζεται ποιὸ μοντέλο θρησκευτικῆς οὐδετερότητας ὑπονοεῖται, διότι ὑπάρχουν διεθνῶς τόσα μοντέλα θρησκευτικῆς οὐδετερότητας, ὅσα καὶ τὰ κράτη, ποὺ δηλώνουν θρησκευτικῶς οὐδέτερα, εἴτε μέσῳ τῆς καθιερώσεώς τους ρητῶς στὰ οἰκεῖα Συντάγματα, εἴτε μέσῳ τῆς σχετικῆς νομοθεσίας καὶ τῆς ἱστορικῆς τους παραδόσεως. Εἶναι προβληματικὴ καὶ ἐπικίνδυνη ἡ εἰσαγωγὴ μίας ρήτρας συνθηματικῆς συντομίας, ἡ ὁποία διεθνῶς ἔχει πολύσημο περιεχόμενο. Θὰ πρέπει νὰ διευκρινίζεται, ἐὰν πρόκειται γιὰ μία δυσμενῆ οὐδετερότητα (θρησκευτικὰ ἀδιάφορο κράτος) ἢ γιὰ μία εὐμενῆ οὐδετερότητα (μὴ παρεμβατικὸ κράτος, τὸ ὁποῖο ἐνισχύει τὰ θρησκεύματα καὶ ἀναγνωρίζει ἰδιαίτερο καθεστὼς γιὰ τὴ διευκόλυνση τῆς ἀποστολῆς τους). Δὲν εἶναι τυχαῖο ἐξ ἄλλου ὅτι κράτη, θρησκευτικῶς οὐδέτερα, ἔχουν ἐπιλέξει στὰ Συντάγματά τους περιφραστικὴ περιγραφὴ τοῦ εἴδους τῆς οὐδετερότητας, ποὺ υἱοθετοῦν (π.χ. «δὲν ὑπάρχει ἐπίσημη θρησκεία», «τὸ κράτος δὲν παρεμβαίνει στὶς θρησκευτικὲς κοινότητες» κ.λπ.), ὥστε νὰ εἶναι σαφὲς τὸ περιεχόμενο τῆς οὐδετερότητας, ποὺ ἐννοοῦν καὶ δὲν μεταχειρίζονται αὐτὸν τὸν ὄρο, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ ἐπιστηρίξει ἀκόμα καὶ νομοθετικὲς πολιτικὲς ἐχθρικὲς πρὸς τὸ θρησκευτικὸ φαινόμενο. Φυσικὰ ὁ ἀναθεωρητικὸς ζῆλος περὶ τὶς συνταγματικὲς σχέσεις Κράτους καὶ Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, στὸ μέτρο ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ παρουσιάσει ὡς μείζονες θεσμικὲς ἀλλαγὲς καὶ ὡς νέες ἀξιακὲς κατακτήσεις, νομικὲς ἀρχὲς ποὺ εἶναι ἀπὸ καιροῦ δεδομένες στὴν νομολογία τῶν ἑλληνικῶν δικαστηρίων, ἀποβλέπει ἁπλῶς στὴν παραγωγὴ ἐντυπώσεων ὅτι ὁ δημόσιος χῶρος στὴν Ἑλλάδα δῆθεν «θεοκρατεῖται» καὶ ἐπέρχεται θεσμικὸς ἐκσυγχρονισμὸς τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ὡστόσο ὁ κοσμικὸς χαρακτήρας τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ἐπαρκῶς προκύπτει ἀπὸ τρεῖς ἰσχυρὲς ρῆτρες (ἄρθρα 1 παρ. 2-3, 87 παρ. 2, 13 παρ. 4 Συντ.).

4. Ἡ τυχὸν ἐπιβολὴ ἀποκλειστικὰ πολιτικοῦ ὅρκου σὲ ὅλους τοὺς κρατικοὺς ἀξιωματούχους καὶ δημόσιους λειτουργοὺς καὶ ὑπαλλήλους, ἀντὶ τῆς δυνατότητας ἐπιλογῆς μεταξὺ πολιτικῆς ἢ θρησκευτικῆς ὁρκοδοσίας, συνιστᾶ μία μορφὴ ἀπόλυτης ἀπαγόρευσης ἐκδήλωσης θρησκευτικῶν πεποιθήσεων, ἀλλὰ ταυτόχρονα, συνδυαζόμενη μὲ τὴν ρήτρα περὶ θρησκευτικῆς οὐδετερότητας, ἀποκαλύπτει ὅτι τὸ νόημα τῆς τελευταίας ρήτρας ἀποσκοπεῖ στὴ θεμελίωση τοῦ θρησκευτικὰ ἀδιάφορου κράτους.

5. Ἡ συνταγματικὴ ἀναφορὰ καὶ προστασία τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας ὡς «θεμελίου συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους» πρέπει νὰ διατηρηθεῖ. Τὸ ἐνδιαφέρον τῆς Ἐκκλησίας πηγάζει ἀπὸ τὴν ὅλη διδασκαλία της, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν Εὐαγγελίων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ ρόλο τῆς παραδοσιακῆς οἰκογένειας στὴν ἐπιβίωση τοῦ Ἔθνους. Ἡ σχετικὴ διάταξη περὶ ἀναγνώρισης τῆς οἰκογένειας, ὡς βασικοῦ κυττάρου τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, δὲν πρέπει νὰ ἀπαλειφθεῖ ἢ νὰ δώσει τὴν θέση τῆς μέσα στὸ κείμενο τοῦ Συντάγματος σὲ ἄλλες μορφὲς συμβίωσης, οἱ ὁποῖες δὲν ἔχουν καμία παράδοση στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, ἀλλὰ οὔτε ἐξασφαλίζουν καὶ τὴν προοπτικὴ ἱστορικῆς ἐπιβίωσης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἢ ἐθνικῆς καὶ κοινωνικῆς συνοχῆς τῆς χώρας.

6. Τέλος παρατίθενται καὶ οἱ κατωτέρω συνοπτικὲς παρατηρήσεις, ὥστε νὰ καταστεῖ σαφὲς ποιὰ ζητήματα σχέσεων Κράτους καὶ Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δὲν ἀφοροῦν οἱ ὑφιστάμενες συνταγματικὲς διατάξεις:

α. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ κρατικὴ μισθοδοσία τοῦ Κλήρου καὶ ἐπιχορήγηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐκπαίδευσης δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸ ἄρθρο 3 πάρ. 1 ἐδαφ. α´ Συντ. (δηλαδὴ τὴν ρήτρα περὶ ἐπικρατούσας θρησκείας).

β. Ἡ νομικὴ μορφὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τῶν φορέων Της ὡς «νομικῶν προσώπων δημοσίου δικαίου» δὲν προκύπτει ἀπὸ τὸ ἄρθρο 3 Συντ. Εἶναι ζήτημα τοῦ νομοθέτη ὁ καθορισμὸς τῆς νομικῆς προσωπικότητας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τῶν φορέων Της.

γ. Ἐπιπλέον, μετὰ τὸ 2010 δὲν ὑπάρχει στὴν νομοθεσία κανένα φορολογικὸ προνόμιο εἰδικὰ προβλεπόμενο γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Αὐτὸ ἀποδεικνύει ὅτι οὐδεμία σχέση ἔχει τὸ ἄρθρο 3 Συντ. μὲ τὴν φορολογία τῶν φορέων τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὅτι οὐδεμία προνομιακὴ φορολογικὴ μεταχείρισή Της ἐπιβάλλει.

δ. Τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν δὲν ὑφίσταται στὴν ἐκπαίδευση λόγῳ τοῦ ἄρθρου 3 Συντ. Τὸ μάθημα ὑφίσταται λόγῳ τοῦ ἄρθρου 16 παρ. 2 Σύντ., ποὺ ἐπιβάλλει τὴν θρησκευτικὴ ἀγωγὴ τῶν νέων. Ἀκόμα καὶ ἐὰν δὲν ὑπῆρχε τὸ ἄρθρο 3 Συντ., ποὺ τεκμαίρει τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων εἶναι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καὶ πάλι θὰ εἶχε πλειοψηφία ὕλης ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθοδοξία, ἀφοῦ τὸ ἀνωτέρω ἀντικειμενικὸ γεγονὸς συντρέχει εἴτε τὸ τεκμαίρει τὸ ἄρθρο 3 Συντ., εἴτε ὄχι. Τὸ μάθημα πρέπει νὰ ἀνταποκρίνεται στὶς μορφωτικὲς ἀνάγκες τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία κατὰ πλειοψηφία ἀνήκει στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοεῖ τὴν ἱστορικὴ πορεία καὶ κοινωνικὴ πραγματικότητα τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ. Αὐτὰ ὅμως δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸ ἄρθρο 3 Συντ.

ε. Τὸ ἄρθρο 3 Συντ. ἐγγυᾶται ὅτι τὸ Κράτος ἀναγνωρίζει ὡς Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς φορέα τῆς ἐπικρατούσας θρησκείας τῶν Ἑλλήνων ἐκείνη τὴν Ἐκκλησία ποὺ διοικεῖται μὲ βάση τὰ Πατριαρχικὰ ἔγγραφα (Τόμος 1850, Πράξη 1928) καὶ ἔχει «κοινωνία» μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν μποροῦν νὰ διεκδικήσουν τὴν θρησκευτικὴ ἐκπροσώπηση τῶν ἐν Ἑλλάδι ὀρθόδοξων χριστιανῶν ἔναντι τοῦ Κράτους ἄλλες θρησκευτικὲς κοινότητες καὶ ὁμάδες, ποὺ δὲν πληροῦν τὰ παραπάνω κριτήρια. Τὸ ἄρθρο 3 Συντ. ἀποτελεῖ ἕνα χρήσιμο κανόνα ἀναγνώρισης ἀπὸ τὸ Κράτος ποιὰ Ἐκκλησία εἶναι αὐτή, ποὺ ἐκπροσωπεῖ τὴν πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων.

.            Συνεπῶς, ὑπὸ τὴν ἰσχὺ τοῦ ἄρθρου 3 Συντ. καὶ τῶν ὁρισμῶν, ποὺ αὐτὸ εἰσάγει (= ὁρίζει ποιὰ Ἐκκλησία εἶναι ὁ φορέας τῆς ἐπικρατούσας θρησκείας τῆς χώρας), οἱ σχέσεις Κράτους καὶ Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μποροῦν νὰ τροποποιοῦνται μὲ κοινοὺς νόμους, χωρὶς τὴν ἀνάγκη ἀναθεωρήσεως τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος. Πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχει ζητήσει νομοθετικὲς ἀλλαγές, ἤτοι πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς μεγαλύτερης αὐτονομίας Της ἀπὸ τὸ Κράτος, ποὺ ἐκκρεμοῦν καὶ δὲν προϋποθέτουν καμία συνταγματικὴ ἀναθεώρηση.
.           Ἐπὶ δὲ τούτοις, εὐελπιστοῦντες ὅτι θέλετε κατανοήσει τὴν σημασία τῶν ὡς ἄνω ἐκτεθέντων καὶ ὅτι θὰ λάβετε ὑπ’ ὄψιν τὶς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐπικαλούμεθα ἐφ’ ὑμᾶς πλούσια τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ διατελοῦμε μετ᾽ εὐχῶν καὶ τιμῆς.

 

Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς
† Ὁ Μεθώνης Κλήμης

ΠΗΓΗ: ecclesia.gr

ΟΙΚΟΥΜ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ: «ΟΧΙ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ»

Ἐπιμένει τὸ Φανάρι:
Δὲν ἐπιθυμοῦμε τροποποιήσεις στὸ Σύνταγμα

.             Τὴν θέση τοῦ Φαναρίου ὅτι δὲν ἐπιθυμεῖ τροποποιήσεις στὰ ἄρθρα 3 καὶ 21 τοῦ Συντάγματος διατύπωσε ἀντιπροσωπεία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κατὰ τὴ συνάντησή της μὲ τὸν Ὑπουργὸ Παιδείας, Κώστα Γαβρόγλου. Γιὰ τὸ κείμενο ποὺ δόθηκε χθὲς στὴ δημοσιότητα καὶ ἀφορᾶ στὴν ὑλοποίηση τῆς συμφωνίας μεταξὺ ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, ὑποστήριξε ὅτι «θέλει ἐπεξεργασία» ἀπὸ πλευρᾶς Πατριαρχείου.
.             «Ἐπαναλάβαμε τὴν ἀνησυχία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τὸν προβληματισμό του γιὰ τὶς συζητούμενες τροποποιήσεις τοῦ ἑλληνικοῦ Συντάγματος», ἀνέφερε, μετὰ τὸ πέρας τῆς συνάντησης, ὁ μητροπολίτης Γέρων Πριγκιποννήσων, Δημήτριος. Ὅπως σημείωσε, τὸ Πατριαρχεῖο δὲν ἐπιθυμεῖ τὴν τροποποίηση τῶν ἄρθρων 3 καὶ 21 τοῦ Συντάγματος.
.             «Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο δὲν ἐπιθυμεῖ τὴν τροποποίηση τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος, τὸ ὁποῖο ἔγινε στὸν καιρό του μὲ πάρα πολλοὺς κόπους μετὰ ἀπὸ πολλὲς θυσίες καὶ ἀναμονὲς καὶ τὸ ὁποῖο τιμᾶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὡς θεσμὸ διεθνοῦς δημοσίου δικαίου καὶ ρυθμίζει τὶς σχέσεις του μὲ τὴν ἑλληνικὴ Πολιτεία καὶ τὴν ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία καὶ ἀποτρέπει κρίσεις ποὺ ὑπῆρξαν στὸ παρελθόν. Δὲν ἐπιθυμεῖ, ἐπίσης, τὴν προσθήκη στὸ ἄρθρο αὐτὸ περὶ οὐδετεροθρησκείας. Τὴ θεωρεῖ μὴ ἀπαραίτητη τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Ἐπίσης, τὸ Πατριαρχεῖο τιμᾶ τὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια. Πιστεύει, ὄντως, ὅτι εἶναι θεμέλιο τοῦ ἔθνους καὶ δὲν ἐπιθυμεῖ στὸ ἄρθρο 21 νὰ διασαλευθεῖ φραστικά», τόνισε.
.             Ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῆς μισθοδοσίας τῶν κληρικῶν, ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς ἀντιπροσωπείας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου -ἐπισημαίνοντας ὅτι ὁ διάλογος περιελάμβανε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὴν ἑλληνικὴ Πολιτεία χωρὶς τὴ συμμετοχὴ τοῦ Πατριαρχείου- ὑπογράμμισε: «Ἡ Μητέρα Ἐκκλησία ἀγκαλιάζει ὅλον τὸν κλῆρο. Ὄχι μόνο τὸν κλῆρο τῶν δικῶν της καθεστώτων τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐν Ἑλλάδι. […] Διερμηνεύσαμε στὸν κύριο ὑπουργό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἕνας πολὺ σοβαρὸς ἄνθρωπος καὶ ξέρει νὰ ἀκούει, τὴν ἀνησυχία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου γι᾽ αὐτό. Δὲν θέλει τὸ Πατριαρχεῖο νὰ διασαλευθοῦν τὰ δίκαια τὰ μισθολογικά, τὰ ἐργασιακά, τὰ ἀσφαλιστικὰ καὶ ἄλλα τοῦ κλήρου». Πάντως, χαρακτήρισε «ἐλπιδοφόρο» τὸ γεγονὸς ὅτι θὰ συνεχιστεῖ ὁ διάλογος.
.             Ὁ ὑπουργὸς Παιδείας ἀνέφερε γιὰ τὸ θέμα τῆς μισθοδοσίας τοῦ κλήρου: «Περιμένουμε συγκεκριμένα σχόλια καὶ σὲ περίπτωση ποὺ ὑπάρχουν ἐνστάσεις, συγκεκριμένες ἐνστάσεις καὶ ὄχι κάτι τὸ γενικό, γιατί θεωροῦμε ὅτι γιὰ πρώτη φορὰ ὁ κλῆρος ἐξασφαλίζεται μὲ τὸν τρόπο ποὺ πρέπει νὰ ἐξασφαλίζεται σὲ ἕνα σύγχρονο εὐρωπαϊκὸ κράτος».
.             Ἐξ ἄλλου, σημείωσε ὅτι οἱ δύο πλευρὲς ἄρχισαν τὸν διάλογο σχετικὰ μὲ «τὶς ἰδιαιτερότητες καὶ τὰ ἰδιαίτερα προβλήματα ποὺ ἔχει τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης, γιὰ νὰ δοῦμε πῶς αὐτὰ θὰ μπορέσουν νὰ λυθοῦν, πάλι στὸ πλαίσιο ἑνὸς δεδομένου σεβασμοῦ πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Κρήτης».
.             Τέλος, ὁ κ. Γαβρόγλου ἐπιβεβαίωσε ὅτι θὰ συνεχιστεῖ ὁ διάλογος καὶ ἐξέφρασε τὴν πεποίθηση πὼς θὰ ἐπιλυθοῦν τὰ ζητήματα ποὺ ἔχουν τεθεῖ ἐπὶ τάπητος. Ὡστόσο, τόνισε ὅτι «τὴν τελικὴ εὐθύνη καὶ τὸν τελικὸ λόγο λόγο τὸν ἔχει ἡ Πολιτεία».

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: «Τὴν τελικὴ εὐθύνη καὶ τὸν τελικὸ λόγο λόγο τὸν ἔχει ἡ Πολιτεία», λέει ὁ «σοβαρὸς» ὑπουργός, Κωνσταντινουπολίτης στὴν καταγωγή, γιὰ νὰ δείξει τὰ «μπράτσα του» στὸν δισχιλιόχρονο θεσμὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Μικροὶ ἄνθρωποι. Ἀχάριστοι καὶ σπιθαμιαῖοι!

ΠΗΓΗ: liberal.gr (μὲ πληροφορίες ἀπο ΑΠΕ-ΜΠΕ)

 

 

ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ Η ΑΝΤΕΘΝΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ

Ἀντισυνταγματικὴ ἡ ἀντεθνικὴ συμφωνία

ἐφημ. «Δημοκρατία»
23.01.2019

.               Εἶναι παραβίαση τοῦ Συντάγματος νὰ τεθεῖ πρὸς ψήφιση ἡ Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν μὲ ἀπαιτούμενη πλειοψηφία τοῦ 151 βουλευτές. Ἀπαιτοῦνται 180 γιὰ αὐτό, ὅπως ὁρίζει ὁ καταστατικὸς χάρτης τῆς χώρας στὸ ἄρθρο 28 (παράγραφος 2).
.               Ἡ «Δημοκρατία», ἂν καὶ θεωρεῖ μοναδικὸ ἁρμόδιο νὰ ἀπαντήσει γιὰ τὸ θέμα τὸν λαό, μέσῳ δημοψηφίσματος, πιστεύει ὅτι οἱ θεσμοὶ πρέπει νὰ μὴν ξεφύγουν ἀπὸ τὶς ράγες τὶς ὁποῖες θέτουν τὸ Σύνταγμα καὶ οἱ νόμοι τοῦ κράτους, διότι ἡ πατρίδα θὰ μπεῖ σὲ πρωτοφανεῖς περιπέτειες. Τὴν πλειοψηφία τῶν 180 βουλευτῶν στηρίζουν μὲ ἀκλόνητα ἐπιχειρήματα οἱ ἐγκυρότεροι συνταγματολόγοι καὶ νομικοί. Σχετικὴ μὲ τὸ θέμα ἐπιστολὴ ἔστειλε στὸν πρόεδρο τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων Νίκο Βούτση ὁ πρόεδρος τῆς Ὁλομέλειας τῶν προέδρων τῶν Δικηγορικῶν Συλλόγων Ἑλλάδος, Δημήτρης Βερβεσός.
.               Ὁ κ. Βερβεσὸς ὑποδεικνύει στὸν κ. Βούτση τὴν ἀπόφαση-ψήφισμα τῆς Ὁλομέλειας τῶν προέδρων τῶν Δικηγορικῶν Συλλόγων Ἑλλάδος γιὰ τὴ συμφωνία μεταξὺ Ἑλλάδος καὶ ΠΓΔΜ, ποὺ εἶχε ληφθεῖ στὶς 17.06.2018 στὴ συνεδρίασή της στὴν Ἀλεξανδρούπολη, ὅπου μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρεται: «Ἡ συμφωνία ἀφορᾶ ὅλους τοὺς Ἕλληνες, πρέπει νὰ ἔχει τὴν εὐρύτερη δυνατὴ κοινωνικὴ καὶ πολιτικὴ ἀποδοχή, καὶ νὰ ἐξυπηρετεῖ τὰ ἐθνικὰ συμφέροντα. Γιὰ νὰ διασφαλίζεται ἡ βιωσιμότητά της στὸν χρόνο δὲν πρέπει νὰ στηρίζεται σὲ περιστασιακὲς καὶ ἰσχνὲς πλειοψηφίες. Πρέπει νὰ ληφθοῦν ὑπ᾽ ὄψη οἱ ἐνστάσεις ὡς πρὸς τὴν ἀναγνώριση “μακεδονικῆς” ἐθνικότητας καὶ γλώσσας. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν προτείνεται ἡ ψήφιση τοῦ σχετικοῦ νόμου, ποὺ θὰ κυρώνει τὴ συμφωνία, νὰ γίνει μὲ πλειοψηφία τῶν 3/5 τοῦ ὅλου ἀριθμοῦ τῶν βουλευτῶν, κατ᾽ ἐφαρμογὴν τοῦ ἄρθρου 28, παρ. 2 τοῦ Συντάγματος».
.               Εἶναι ἁρμοδιότητα, ἀλλὰ -πάνω ἀπ᾽ ὅλα- εὐθύνη τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας νὰ μεριμνήσει, ὥστε νὰ ἀπαιτηθεῖ πλειοψηφία 180 βουλευτῶν γιὰ τὴ συγκεκριμένη συμφωνία.
.               Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γίνεται κουρελόχαρτο τὸ Σύνταγμα καὶ μία ἰσχνὴ μειοψηφία στὸν λαό, μία ἀσταθὴς καὶ εὔθραυστη πλειοψηφία στὸ Κοινοβούλιο νὰ αὐθαιρετεῖ καὶ νὰ προδίδει τὸν λαὸ καὶ τὸ ἔθνος.

 

 

«ΔΕΝ ΑΝΑΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΟΤΥΠΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ»: τὴν εὐεργετικὴ γιὰ τὸ Γένος προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας

«Μήνυμα» Παυλόπουλου:
Δὲν δικαιολογεῖται ἡ συνταγματικὴ ἀναθεώρηση
τῶν διατάξεων γιὰ τὴν Ἐκκλησία

30.11.2018

.               Ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, βρέθηκε στὴν Πάτρα μὲ ἀφορμὴ τὸν ἑορτασμοῦ τοῦ πολιούχου, Ἁγίου Ἀνδρέου – Ἡ Ἐκκλησία «ὑπῆρξε πάντοτε παροῦσα σὲ ὅλους τους μεγάλους ἐθνικοὺς ἀγῶνες», ὑπογράμμισε
.               «Ὀφείλω νὰ ὁμολογήσω καὶ ὡς ἐκ τῆς ἰδιότητός μου, ὅτι ἡ ὀρθόδοξη χριστιανοσύνη καὶ ἰδίως ἡ Ἐκκλησία μας μένει πιστὴ καὶ στὸ κήρυγμα καὶ στὰ διδάγματα τοῦ πρωτοκλήτου Ἀποστόλου Ἀνδρέου. Καὶ ὀφείλω νὰ καταθέσω ἐδῶ καὶ τοῦτο, τὸ ὁποῖο νομίζω ἔχει μεγαλύτερη σημασία, ὅταν ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας: Ὅτι ὅλοι ὀφείλουμε νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ τί θετικὰ ἔχει συνεισφέρει γιὰ τὸ λαό μας καὶ τὸ ἔθνος μας ἡ ἀγαστὴ συμπόρευση Ἐκκλησίας-Πολιτείας καὶ λαοῦ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια».
.               Αὐτὰ τόνισε μεταξὺ ἄλλων ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἀντιφώνησής του στὸ γεῦμα ποὺ παρέθεσε σήμερα τὸ μεσημέρι στὴν Πάτρα ὁ μητροπολίτης Πατρῶν Χρυσόστομος, μὲ ἀφορμὴ τὸν ἑορτασμὸ τοῦ πολιούχου, Ἁγίου Ἀνδρέου.

Ἡ συμπόρευση Ἐκκλησίας-Πολιτείας ἀποτυπώνεται στὰ Συντάγματά μας

.               Στὴν συνέχεια, ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας εἶπε ὅτι «αὐτὴ ἡ συμπόρευση καὶ αὐτὴ ἡ κοινὴ δημιουργία σὲ κρίσιμες στιγμὲς καὶ ἰδίως σὲ χαλεποὺς καιροὺς ἀποτυπώνεται ἀπὸ τότε ποὺ ὑπῆρξαν τὰ πρῶτα ἑλληνικὰ Συντάγματα -μέσα στὰ Συντάγματά μας- ἕως σήμερα, καὶ ἀποτυπώνεται ὄχι ὡς κανόνας δικαίου ὄχι ὡς δέον γενέσθαι μὲ τὴν ἔννοια τῆς κανονιστικῆς ρύθμισης, ἀλλὰ ἀποτυπώνεται ὡς ἱστορικὴ ἀλήθεια».
.               «Αὐτὸ ἔχει μεγάλη σημασία, γιατί μπορεῖς νὰ ἀλλάζεις κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ σύμφωνα μὲ τὶς διατάξεις τοῦ Συντάγματος τὶς διατάξεις ἐκεῖνες, οἱ ὁποῖες ἔχουν κανονιστικὸ περιεχόμενο, ὅμως δὲν μπορεῖς νὰ ἀλλάζεις διατάξεις, οἱ ὁποῖες ἀποτυπώνουν μία ἱστορικὴ ἀλήθεια, ἡ ὁποία παραμένει πάντοτε χωρὶς νὰ ἔχει τίποτε ἀλλάξει. Καὶ κατὰ τοῦτο -καὶ ἀκριβῶς ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ ἀλήθεια ἰσχύει καὶ σήμερα- δὲν δικαιολογεῖται ἡ ἀναθεώρησή τους» προσέθεσε. Καὶ ἐξήγησε: «Καὶ τὸ λέω αὐτό, γιατί ἡ ἀναγνώριση αὐτοῦ τοῦ ρόλου τῆς Ἐκκλησίας στὴν πορεία τοῦ λαοῦ μας καὶ τοῦ ἔθνους μας, δὲν ἀφορᾶ μόνο ἐκείνους ποὺ πιστεύουν, ἀλλὰ ἐπειδὴ συνιστᾶ ἱστορικὴ ἀλήθεια, ἀφορᾶ τοὺς πάντες, γιὰ αὐτὸ -τὸ τονίζω- σὲ ὅλες τὶς ἀναθεωρήσεις τῶν Συνταγμάτων, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ σὲ συντακτικὲς συνελεύσεις, τὸ ζήτημα αὐτὸ ἔχει ὁμολογηθεῖ ἀπὸ ὅλους ἐκείνους ποὺ θέσπισαν ἀναθεωρήσεις, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ πίστευαν ἢ ὄχι».
.               Αὐτὴν τὴν παρακαταθήκη, συμπλήρωσε ὁ Προκόπης Παυλόπουλος, «ὀφείλουμε νὰ τὴ διατηρήσουμε καὶ χαίρομαι διότι ὡς πρὸς αὐτό, ὑπάρχει μία εὐρύτατη συναίνεση, κάτι τὸ ὁποῖο εἶναι ἀπόλυτα θετικὸ γιὰ τὴν πορεία τοῦ λαοῦ μας καὶ τοῦ ἔθνους μας, σὲ αὐτοὺς τοὺς καιροὺς ποὺ ἔχουμε νὰ διανύσουμε στὸ μέλλον».
.               Μάλιστα, ὅπως ὑπογράμμισε σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, «ἔχω χρέος νὰ ἀναδείξω τί εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο δὲν μπορεῖ μὲ βάση τὶς διατάξεις τῶν Συνταγμάτων καὶ τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος νὰ ἀμφισβητήσει κανεὶς σήμερα» καὶ ἐξήγησε: «Τὸ πρῶτο εἶναι γνωστό, ποιὸς ὑπῆρξε ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἰδίως ἐδῶ στὴν Ἀχαΐα, ἐδῶ δίπλα εἶναι τὰ Καλάβρυτα, εἶναι γνωστὸς ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ καὶ τὴν ἔκρηξη τῆς ἐθνεγερσίας καὶ τὴν περαιτέρω πορεία, γιατί ὁ ρόλος αὐτὸς ὑπῆρξε ἐνεργός, καθοριστικὸς καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν ἀπὸ τὴν ἔκρηξη ἐθνεγερσίας καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐθνεγερσίας καὶ κατὰ τὴ δημιουργία καὶ τὴν πορεία τοῦ νεότερου ἑλληνικοῦ κράτους».

Ἡ Ἐκκλησία πάντα παροῦσα στοὺς μεγάλους ἀγῶνες

.               Ἡ Ἐκκλησία, συνέχισε, «ὑπῆρξε πάντοτε παροῦσα σὲ ὅλους τους μεγάλους ἐθνικοὺς ἀγῶνες, ὑπὸ τὴν εὐρεία ἔννοια τοῦ ρόλου, καὶ δεύτερο ποὺ ἐξηγεῖ γιατί μένω στὴν ἔννοια τῶν ἐθνικῶν ἀγώνων, ὑπὸ τὴν εὐρεία τοῦ ὄρου ἔννοια, ποὺ δὲν περιλαμβάνουν μόνο τὴν ὑπεράσπιση πατρίδας, ἀλλὰ καὶ τὴν ὑπεράσπιση τῆς κοινωνίας μας».
.               Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο, ὁ κ. Παυλόπουλος ἀναφέρθηκε στὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν κρίση καὶ εἶπε: «Ἔχουμε ὅλη τὴν ἐμπειρία σὲ ὅλη αὐτὴ τὴ δίνη τὴν ὁποία βιώσαμε καὶ ἐν μέρει βιώνουμε ἀκόμα, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν οἰκονομικὴ καὶ τὴν κοινωνικὴ κρίση τοῦ τόπου μας. Κρίση κοινωνικὴ καὶ οἰκονομική, ἡ ὁποία ἔφτασε ὡς τὰ θεμέλια αὐτοῦ τούτου τοῦ κοινωνικοῦ μας ἱστοῦ καὶ ἀπείλησε καὶ μὲ τὴν ἔκρηξη τῆς κοινωνίας μας καὶ μὲ τὴν ρήξη τοῦ κοινωνικοῦ μας ἱστοῦ. Μέσα σὲ αὐτὴ τὴν κρίση ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας, ἰδίως σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴ στήριξη τοῦ κοινωνικοῦ κράτους καὶ τὴν ἀπόδοση τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, ὑπῆρξε κορυφαῖος. Ὅλοι γνωρίζουμε ποιὸς ὑπῆρξε ὁ ρόλος αὐτός, ποιὰ ὑπῆρξε ἡ συμπαράσταση τῆς Ἐκκλησίας στὸ χειμαζόμενο λαό, ἰδίως στοὺς οἰκονομικὰ ἀσθενέστερους. Ἦταν τόσο δὲ περισσότερο οὐσιαστικὸς ρόλος αὐτός, ὅσο ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, λόγω ἀκριβῶς τῶν δεδομένων τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, τὸ κράτος δὲν θὰ μποροῦσε ἀπὸ μόνο τοῦ νὰ στηρίξει τὸ κοινωνικὸ κράτος, τὸ ὁποῖο κατέρρεε. Ἄρα ἐδῶ πρέπει νὰ ἀποδεχθοῦμε ὅλοι, πιστεύοντες καὶ μή, γιατί δὲν εἶναι ζήτημα ὁμολογίας πίστεως, ἀλλὰ ὁμολογίας ἱστορικῆς ἀλήθειας, ὅτι ἡ Ἐκκλησία συνέβαλε οὐσιωδῶς στὸ νὰ μποροῦμε σήμερα νὰ βλέπουμε μὲ μεγαλύτερη αἰσιοδοξία τὸ μέλλον τοῦ τόπου μας καὶ τοῦ λαοῦ μας. Καὶ αὐτὴ ἡ συμπόρευση πρέπει νὰ συνεχιστεῖ. Ἄξια λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία, γιατί ἐδῶ τήρησε δύο σημαντικὲς ἀρχὲς ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία, καὶ εἶναι θὰ ἔλεγα ἡ πεμπτουσία τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας, ἰδίως τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς διδασκαλίας. Ἡ Ἐκκλησία ἔμεινε πιστὴ στὸ “ἀγαπᾶτε ἀλλήλους” στὴν ὕψιστη ἀρχὴ τῆς ἀλληλεγγύης καὶ ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν ὑπέρβαση φτάνει, ἔφτασε εἶμαι βέβαιος ὅτι θὰ καταλήξει νὰ φτάσει ὁριστικὰ στὴν ἐμπέδωση τῆς δεύτερης μεγάλης ἀλήθειας τοῦ “Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν”, ποὺ εἶναι ἡ ὑπέρτατη ἀρχὴ τῆς οἰκειώσεως».
.               Ἀκόμη, ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας τόνισε ὅτι «ὀφείλω νὰ ἐξάρω ἕναν ἄλλον ρόλο τῆς ὀρθόδοξης χριστιανοσύνης καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν τήρηση τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας καὶ τὴν ὑπηρέτηση τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας» καὶ προσέθεσε: «Τὸ λέω αὐτό, γιατί αὐτὸ δὲν ἀφορᾶ μόνο τὴν Ἑλλάδα μας, τὸ λαό μας τὸ ἔθνος μας. Ἀφορᾶ τὴν εὐρωπαϊκὴ οἰκογένεια, τῆς ὁποίας εἴμαστε καὶ θὰ εἴμαστε ἀναπόσπαστο μέλος ὄχι μόνο αὐτῆς, ἀλλὰ καὶ τοῦ σκληροῦ πυρήνα τῆς εὐρωζώνης. Εἶναι γνωστὸ ποιοὶ εἶναι οἱ τρεῖς πυλῶνες τοῦ πολιτισμοῦ πάνω στοὺς ὁποίους στηρίζεται ὅλο τὸ εὐρωπαϊκὸ ἐπίπεδο. Ὁ πρῶτος πυλώνας εἶναι ὁ πυλώνας τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας τοῦ πνεύματος, ὁ δεύτερος πυλώνας εἶναι ὁ πυλώνας τῶν θεσμῶν τῆς ἀρχαίας Ρώμης καὶ ὁ τρίτος πυλώνας εἶναι ὁ πυλώνας τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας τῶν μεγάλων ἀρχῶν τῆς χριστιανοσύνης, ἰδίως τῶν ἀρχῶν τῆς καταλλαγῆς, τῆς εἰρήνης, τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς δικαιοσύνης, κατεξοχὴν δὲ τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, κατὰ τὸ “δικαιοσύνην μάθετε οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς”».
.               Ἐπίσης, ὁ κ. Παυλόπουλος εἶπε ὅτι «οἱ ἀρχὲς αὐτὲς ἀποτελοῦν βασικὲς ἀρχὲς τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, ἀρχές, οἱ ὁποῖες ἀποκτοῦν πολὺ μεγαλύτερη σημασία σήμερα, ὅταν τὸ εὐρωπαϊκὸ οἰκοδόμημα ἀπειλεῖται ἀπὸ μορφώματα, τὰ ὁποῖα ἐπιδιώκουν τὴν ἀποδόμησή του, μορφώματα ποὺ ἀγγίζουν τὰ ὅρια τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ ναζισμοῦ καὶ τὰ ὁποία βρίσκουν ἔδαφος γιὰ νὰ βλαστήσουν μέσα στὶς μεγάλες ἀνισότητες καὶ τὶς κοινωνικὲς ἀδικίες, στὶς ὁποῖες δυστυχῶς ἔχουν ὁδηγήσει ἐσφαλμένες πολιτικές».
.               Μάλιστα, ὅπως σημείωσε, «ὅταν οἱ ἀρχὲς τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας ποὺ ἀνέφερα προηγουμένως γίνουν ἡ βάση πάνω στὴν ὁποία μποροῦμε νὰ στηριχθοῦμε, εἶναι ἐκεῖνες οἱ ὁποῖες θὰ συμβάλλουν ὥστε νὰ ἐκλείψουν αὐτὰ τὰ μορφώματα καὶ τὸ εὐρωπαϊκὸ οἰκοδόμημα νὰ σταθεῖ ξανὰ ὄρθιο πάνω στὶς πραγματικές του ἀντηρίδες καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ στὴν ὁλοκλήρωσή του». Ἀκόμη ἀνέφερε ὅτι εἶναι αὐτὲς οἱ ἀρχὲς «ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι γιὰ τὸν εὐρωπαϊκό μας πολιτισμό, μὲ τὶς ἑλληνικές του ρίζες, ἐπίκεντρο εἶναι ὁ ἄνθρωπος, γιατί τὸν ἄνθρωπο πρέπει νὰ ὑπηρετεῖ ἡ οἰκονομία, ὄχι τὸ ἀντίστροφο». Ὁ ἄνθρωπος προσέθεσε «εἶναι ἡ θεμελιώδης ἀντηρίδα, πάνω στὴν ὁποία μπορεῖ νὰ στηριχθεῖ τὸ εὐρωπαϊκὸ οἰκοδόμημα, γιὰ νὰ ὁδηγηθεῖ περαιτέρω ὡς τὴν τελική του ὁλοκλήρωση».
.               Αὐτὲς τὶς ἀρχὲς συνέχισε ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας «ἡ Ἐκκλησία μας τὶς τηρεῖ ἀπαρέγκλιτα καὶ κατὰ τοῦτο ὡς φορέας καὶ ὑπερασπιστὴς τῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας εἶναι ὑπερασπιστὴς καὶ τῆς εὐρωπαϊκῆς ἰδέας καὶ τοῦ εὐρωπαϊκοῦ οἰκοδομήματος». «Καὶ τὸ λέω ἐδῶ στὴν Πάτρα», συνέχισε, «ὅταν ξέρουμε ἀπὸ ποῦ ἦρθε ἡ κάρα τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τὴν ἐποχὴ ἐκείνη καὶ πὼς αὐτὸ τὸ ταξίδι τῆς κάρας καὶ τοῦ σταυροῦ ἀποδεικνύει πόσο ὅλα αὐτὰ γίνονται στὸ πλαίσιο ἑνὸς ἑνιαίου χώρου ποὺ σέβεται τὶς ἴδιες ἀρχὲς καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ εὐρωπαϊκὸς χῶρος».
.               «Ἄρα ἀκόμα καὶ ἡ κάρα ὁ σταυρὸς τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου», προσέθεσε, «μᾶς καλοῦν νὰ ἀναλογιστοῦμε ὅτι ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς Εὐρώπης ὀφείλουμε νὰ ἀγωνιστοῦμε γιὰ τὰ ἴδια ἰδανικὰ γιὰ τὰ ὁποία ἀγωνίζεται καὶ ἡ δική μας ἐκκλησία».
.               Καταλήγοντας, ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας εὐχήθηκε, ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν μητροπολίτη Πατρῶν, «καὶ τοῦ χρόνου νὰ εἴμαστε ὅλοι ἐδῶ καὶ νὰ βλέπουμε μὲ μεγαλύτερη αἰσιοδοξία τὸ μέλλον ποὺ ἀναλογεῖ στὸν τόπο μας καὶ στὸ λαό μας καὶ ἰδίως στὴ νέα γενιά, αὐτὴ ποὺ χειμάστηκε περισσότερο καὶ πλήρωσε περισσότερο ἀπὸ αὐτὴ τὴν κρίση, χωρὶς νὰ εὐθύνεται γιὰ αὐτό», προσθέτοντας ὅτι «ἡ ἑνότητα τοῦ λαοῦ μας θὰ εἶναι ἀκόμη περισσότερο ἀρραγής».

 

ΠΗΓΗ: protothema.gr (ἀπὸ ΑΠΕ-ΜΠΕ)

 

 

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΕΩΣ

Τὸ Πατριαρχεῖο στόχος τῆς ἀναθεώρησης!

Τί κρύβει ἡ κυβερνητικὴ σπουδὴ στὴν πρόταση γιὰ τὴν πλήρη διαγραφὴ τῆς παραγράφου 2 τοῦ ἄρθρου 3 στὸ Σύνταγμα

Ρεπορτὰζ
Ἀντώνης Τριανταφύλλου
ἐφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 27.11.2018

.             Ὅταν ἡ κυβέρνηση στὶς ἀρχὲς τοῦ μήνα ἔδωσε στὴ δημοσιότητα τὴν πρότασή της γιὰ τὴν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος, ἡ κοινὴ γνώμη καὶ ἡ δημόσια συζήτηση ἑστίασαν στὴν ἑρμηνευτικὴ δήλωση περὶ οὐδετερόθρησκου κράτους καὶ τὴν ἐπικοινωνιακὴ σπουδὴ τῆς κυβέρνησης νὰ πείσει ὅτι μὲ αὐτὴ τὴν προσθήκη ἑδραιώνει τὴν οὐδετερότητα τοῦ κράτους ἀπέναντι σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες.
.             Μία προσεκτικὴ ἀνάγνωση καὶ ἀντιπαραβολὴ τοῦ ὑφισταμένου ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος μὲ τὴν κυβερνητικὴ πρόταση, ὅμως, φανερώνει τὸν πραγματικὸ λόγο ποὺ «κόπηκε καὶ ράφτηκε» μὲ τὸν συγκεκριμένο τρόπο. Οἱ διατυπώσεις στὴν πρόταση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα μὲ ἔμπειρους νομικοὺς ἑρμηνευτές, εἶναι τόσο εὔστοχες, ποὺ ἀκόμα καὶ ὁ πιὸ καλόπιστος ἀναγνώστης δὲν μπορεῖ νὰ παραγνωρίσει ὅτι στόχος δὲν εἶναι γενικὰ καὶ ἀόριστα ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ εἰδικὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Αὐτὸ γίνεται εὐκολότερα ἀντιληπτὸ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ Φανάρι οὐδέποτε ἐνημερώθηκε, ὅπως ὄφειλε νὰ κάνει ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση, γιὰ τὸ περιεχόμενο τῆς συνταγματικῆς ἀναθεώρησης, παρὰ τὸ ζωτικὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ αὐτὴ τὴ διαδικασία.
.             Ἡ ἀλλαγὴ ποὺ προτείνει ὁ ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα μὲ νομικοὺς κύκλους, μόνο πρόχειρη δὲν εἶναι. Ἁπλοποιεῖ ἐπικίνδυνα τὴ διατύπωση ποὺ περιγράφει τὸ πλέγμα τῶν σχέσεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὶς ἐν Ἑλλάδι ἐπαρχίες του, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνπάγεται.
.             Ἡ ἐπιλεκτικὴ διόρθωση συγκεκριμένων σημείων, πολὺ περισσότερο ἡ σπουδὴ γιὰ τὴν πλήρη διαγραφὴ τῆς παραγράφου 2 τοῦ ἄρθρου 3, ὅπως ἀναφέρουν οἱ ἴδιοι νομικοὶ κύκλοι, ὁδηγεῖ κάπου συγκεκριμένα καὶ ἐπικίνδυνα. Παύει ἡ γενικὴ ἀναφορὰ στὶς Νέες Χῶρες, κάτι ποὺ δυνητικὰ μπορεῖ νὰ ἀποδυναμώσει νομικὰ τὸν δεσμὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μὲ τὶς ἐπαρχίες του στὴ βόρεια Ἑλλάδα καὶ στὰ νησιὰ τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου, καθὼς καὶ τὸ ἰδιαίτερο νομικὸ καθεστὼς τῶν Πατριαρχικῶν Σταυροπηγίων τῆς Μονῆς Βλατάδων στὴ Θεσσαλονίκη καὶ τῆς Μονῆς τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Φαρμακολύτριας στὴ Χαλκιδική.
.             Μὲ ἐπιστολὴ ἀπὸ τὸ καλοκαίρι τοῦ 2017, ποὺ ἔφερε στὴ δημοσιότητα ἡ ἰστοσελίδα orthodoxia.info, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἶχε φροντίσει νὰ θέσει τὸν πρωθυπουργὸ τῆς Ἑλλάδας ἐνώπιον τῶν εὐθυνῶν του, καθιστώντας σαφὲς πὼς τὸ Φανάρι δὲν ἦταν σὲ καμία περίπτωση διατεθειμένο νὰ δεχτεῖ νὰ διαγραφοῦν ἀπὸ τὸ Σύνταγμα οἱ ἀναφορὲς σὲ αὐτό, στὶς δικαιοδοσίες τοῦ ἀλλὰ καὶ στὴν Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Πράξη τοῦ 1928.
.             Οἱ ἐξελίξεις καὶ κυρίως ὁ τρόπος ποὺ διατυπώθηκε ἡ πρόταση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ γιὰ τὴν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος φανερώνουν ὅτι τὸ αἴτημα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νὰ μὴ θιγεῖ καθόλου τὸ ἄρθρο 3 τοῦ Συντάγματος ποτὲ δὲν ἐλήφθη ὑπ᾽ ὄψη.
.             Μὲ αὐτὰ τὰ δεδομένα ἡ σημερινὴ παρουσία τοῦ ὑπουργοῦ Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου ἐνώπιον τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ οἱ ἐξηγήσεις ποὺ θὰ δώσει -ἢ μᾶλλον οἱ δικαιολογίες ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἐπιστρατεύσει- ἔχουν ξεχωριστὸ ἐνδιαφέρον.

Ἆρον ἆρον στὸ Φανάρι ὁ Γαβρόγλου

.             Δεύτερη φορὰ μέσα σὲ διάστημα δύο ἑβδομάδων ὁ Κώστας Γαβρόγλου ταξιδεύει στὴν Κωνσταντινούπολη, σὲ ρόλο πυροσβέστη τῆς δυσφορίας τοῦ Φαναρίου. Ὁ ὑπουργὸς Παιδείας, ὡς ἁρμόδιος γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα, θὰ σταθεῖ ἐνώπιόν της Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου καὶ θὰ κληθεῖ νὰ δώσει πειστικὲς ἐξηγήσεις γιὰ τὴν περιθωριοποίηση τῆς πρωτόθρονης Ἐκκλησίας ἀπὸ πολὺ σημαντικὲς διαπραγματεύσεις γιὰ τὴ συνταγματικὴ ἀναθεώρηση καὶ γιὰ τὴ συμφωνία Τσίπρα – Ἱερωνύμου. Μπορεῖ ὁ Κώστας Γαβρόγλου νὰ ὑποστηρίζει ὅτι ἡ συμφωνία ποὺ ἀνακοίνωσε στὶς 6 Νοεμβρίου ὁ Ἀλέξης Τσίπρας ἀφορᾶ ἀποκλειστικὰ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ ὄχι τὸ Φανάρι, αὐτὸ ὅμως δὲν εἶναι ἀληθές.
.             Τόσο ἡ συνταγματικὴ ἀναθεώρηση ὅσο καὶ οἱ προτεινόμενες δομικὲς ἀνατροπὲς ποὺ θὰ ἐπιφέρει πιθανὴ ἀλλαγὴ στὸ μισθολογικὸ καθεστὼς τῶν κληρικῶν στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ τὸ μέλλον τῶν ἀποσπάσεων κληρικῶν στὸ ἐξωτερικὸ ἀφοροῦν ἄμεσα καὶ τὴν πρωτόθρονη Ἐκκλησία, ἐφ᾽ ὅσον μέσα στὴ διαπραγμάτευση περιλαμβάνονται καὶ οἱ Νέες Χῶρες ποὺ ἀνήκουν πνευματικὰ στὸ Φανάρι, ἡ ἡμιαυτόνομη Ἐκκλησία τῆς Κρήτης καὶ οἱ μητροπόλεις τῶν Δωδεκανήσων ποὺ ὑπάγονται ἀπευθείας στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο.

 

 

ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Κουτοπονηριὲς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ μὲ τὸ Σύνταγμα

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.         Οἱ κουτοπονηριὲς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ μὲ τὸ Σύνταγμα δὲν περνᾶνε. Εἰδικότερα ἡ πρότασή του γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἄρθρου 3, ποὺ ἀφορᾶ τὶς σχέσεις Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, εἶναι ὀφθαλμοφανῶς πρὸς τὴν κατεύθυνση νὰ προχωρήσει στὴν ἐπιβολὴ ἑνὸς ἄθεου «λαϊκοῦ» κράτους.
.         Εἶναι ἀφέλεια νὰ νομίζουν οἱ προτείνοντες τὴν ἀλλαγὴ στὸ ἄρθρο 3 ὅτι οἱ Ἕλληνες πολίτες θὰ θεωρήσουν ὡς ἁπλὴ λεκτική, πραγματικὴ καὶ ἐννοιολογικὴ ἀντίφαση τὴν ταυτόχρονη ὕπαρξη «ἐπικρατοῦσας θρησκείας» καὶ «θρησκευτικὰ οὐδέτερης» Ἑλληνικῆς Πολιτείας. Ἐκ τῶν ἔργων, τῶν ἐξαγγελιῶν καὶ τῶν λόγων τῶν ἡγετῶν καὶ τῶν στελεχῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ εἶναι σαφὲς ὅτι ἡ «ἐπικρατοῦσα θρησκεία», κατ’ αὐτούς, ἀφορᾶ τὴν ἱστορία καὶ τὸ ὅτι οἱ πλεῖστοι τῶν Ἑλλήνων εἶναι ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ καὶ ἀναγνωρίζουν τὴν Ὀρθοδοξία ὡς ἕνα τῶν κύριων στοιχείων τῆς ταυτότητάς τους.
.         Ἡ πρόταση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ γιὰ τὸ ἄρθρο 3 περιλαμβάνει καὶ μία «ἑρμηνευτικὴ δήλωση», ὅτι «ὁ ὅρος ἐπικρατοῦσα θρησκεία δὲν ἀποτελεῖ ἀναγνώριση ἐπίσημης κρατικῆς θρησκείας καὶ δὲν ἐπιφέρει καμία δυσμενῆ συνέπεια σὲ βάρος ἄλλων θρησκευμάτων καὶ γενικότερα στὴν ἀπόλαυση τοῦ δικαιώματος τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας». Ἡ κουτοπονηριὰ στὴ συγκεκριμένη ἑρμηνευτικὴ δήλωση εἶναι ὅτι προκαλεῖ δυσμενεῖς ἐντυπώσεις γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γράφοντας ἀνακρίβειες. Τὸ Σύνταγμα πουθενὰ δὲν Τὴν ἀναφέρει ὡς «ἐπίσημη κρατικὴ θρησκεία» καὶ μὲ τὸ ἄρθρο 3, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ ἄρθρο 13, κατοχυρώνει πλήρως τὴν θρησκευτικὴ ἐλευθερία καὶ εἶναι ἀπολύτως ἐναρμονισμένη μὲ τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δίκαιο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων.
.         Μὲ τὴν πρότασή του ὁ ΣΥΡΙΖΑ εἶναι σαφὲς ὅτι ἐπιδιώκει τὴν ἐπιβολὴ τῆς «θρησκευτικὰ οὐδέτερης Ἑλληνικῆς Πολιτείας». Μὲ τὴν πρότασή του βάλλει κατὰ τοῦ παραδοσιακοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας. Ἀπαλείφεται ἀπὸ αὐτὴν τὸ μέρος τῆς ἰσχύουσας διάταξης, ποὺ ἀναφέρει ὅτι ἡ οἰκογένεια ἀποτελεῖ «θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ τῆς προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους». Ἐπίσης μὲ Νόμους μετέτρεψε τὰ Θρησκευτικὰ σὲ ἰδεολογικὸ ἐργαλεῖο τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ διαμορφώνει μία νέα ἱστορία, σύμφωνη μὲ τὶς ἰδεολογικὲς ἐμμονές του.
.         Ἐπιδιώκει ἀκόμη τὴν κατάργηση τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου, ποὺ δίδουν προαιρετικὰ πρὸ τῆς ἀνάληψης τῶν καθηκόντων τους οἱ ἀνώτατοι κρατικοὶ λειτουργοί. Μὲ τὸ ἰσχῦον Σύνταγμα ἔδωσαν πολιτικὸ ὅρκο ὁ Ἀλ. Τσίπρας καὶ πολλοὶ ὑπουργοί του. Ὁ ἐξαναγκασμὸς νὰ ὁρκισθεῖ ὑποχρεωτικὰ ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ὁ πρωθυπουργός, τὰ μέλη τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου καὶ οἱ βουλευτὲς μὲ πολιτικὸ ὅρκο ἀποτελεῖ ὠμὴ παραβίαση τῆς ἐλευθερίας τῆς συνείδησής τους. Τὸ ἰσχῦον σήμερα σύστημα ἐπιλογῆς τοῦ ὅρκου εἶναι ὁ δημοκρατικὸς καὶ φιλελεύθερος τρόπος ἐκδήλωσης τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας.
.              Σημειώνεται ὅτι οὐδεὶς μπορεῖ νὰ ὑποστηρίξει ὅτι οἱ ΗΠΑ δὲν ἔχουν θρησκευτικὴ ἐλευθερία, ἐπειδὴ ὁ Πρόεδρός τους ὁρκίζεται στὸ Εὐαγγέλιο, οὔτε ὅτι τὸ Ἡνωμένο Βασίλειο καὶ ἡ Νορβηγία εἶναι θεοκρατικὰ κράτη, ἐπειδὴ οἱ βασιλεῖς τους εἶναι ἐπικεφαλῆς τῆς Ἀγγλικανικῆς καὶ τῆς Λουθηρανικῆς Ὁμολογίας ἀντίστοιχα…
.           Μὲ τὴν πρόταση τῆς κατάργησης τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου δὲν πρέπει νὰ εἶναι εὐχαριστημένος ὁ κ. Πρ. Παυλόπουλος, ποὺ ἀνέλαβε τὰ καθήκοντά του, ἀφοῦ ἔδωσε τὸν θρησκευτικὸ ὅρκο, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ προηγούμενοι Πρόεδροι τῆς Δημοκρατίας. Ἐλπίζεται νὰ μὴν εἶναι ὁ τελευταῖος ποὺ τὸν ἔδωσε…-

ΓΙΑ ΤΗΝ “ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ” τοῦ “νέου Συντάγματος” (Μητροπ. Μάνης Χρυσόστομος Γ´)

Δήλωση τοῦ Μητροπολίτου Mάνης κ. Χρυσοστόμου Γ´ στὸν δημοσιογράφο Γιῶργο Νταλιάρη στὸ «ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» σχετικὰ μὲ τὸ θέμα τοῦ διαχωρισμοῦ Κράτους – Ἐκκλησίας ποὺ ἦρθε ξανὰ στὸ προσκήνιο μετὰ τὶς δηλώσεις μελῶν τῆς Κυβέρνησης.

.            «Πρωταρχικὰ εἶναι ἀνάγκη, ὅταν μιλᾶμε γι’αὐτὲς τὶς σχέσεις, Ἐκκλησίας καὶ Κράτους, νὰ γνωρίζουμε κυρίως τί εἶναι Ἐκκλησία», ἀναφέρει ἀρχικὰ καὶ προσθέτει: «Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἕνας οἱοσδήποτε κοσμικοῦ τύπου ὀργανισμός, ὁ ὁποῖος ἀλλάζει κατὰ διάφορα χρονικὰ διαστήματα. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ φράσεις “ὡρίμασε ἡ κοινωνία” ἢ “εἶναι καιρὸς τώρα” τυγχάνουν μικροῦ βεληνεκοῦς φράσεις. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἐφεύρημα τωρινό, ὑπάρχει αἰῶνες τώρα πρὸ κάθε κράτους».
.            Ἐν συνεχείᾳ ἀναφέρθηκε στὰ σημεῖα ἐκεῖνα τοῦ Συντάγματος ποὺ οἱ κυβερνῶντες θέλουν νὰ ἀλλάξουν καὶ τονίζει: «Τὸ προοίμιον τοῦ Συντάγματος εἶναι τίτλος τιμῆς γιὰ τὸ ἔθνος μας. Ἐμεῖς σεβόμαστε, τιμᾶμε τὴν ἱστορία μας. Καὶ τοῦτο γιατί ἔχουμε ἱστορία πολιτισμοῦ, ποὺ στηρίζεται στὸν κλασικὸ Ἑλληνισμὸ καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ διδασκαλία. Τὸ ἄρθρο 3 νὰ παραμείνει ὡς καλῶς ἔχει ἐπακριβῶς. Ὁ ὅρος “ἐπικρατοῦσα θρησκεία” χρειάζεται μὲ τὶς ποικίλες προκλήσεις τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ συγκρητισμοῦ. Ἐπίσης ὅσα ἀναφέρονται στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλιῶς μιλᾶμε ἀορίστως γιὰ κάποια Ἐκκλησία ἀπροσδιόριστα. Τὸ ἴδιο ἰσχύει, ἤτοι νὰ παραμείνουν, ὅσα γράφονται γιὰ τοὺς Ἱ. Κανόνες τὸν Καταστατικὸ Χάρτη, τὸν Πατριαρχικὸ Τόμο τοῦ 1850 καὶ τὴν Συνοδικὴ Πράξη τοῦ 1928. Νὰ παραμείνει στὴ θέση του τὸ ἄρθρο 3 καὶ ὡς ἔχει. Εἶναι ἄριστα διατυπωμένο. Δὲν συντρέχει ἀποχρῶν λόγος γιὰ ἀναθεώρηση».
.          Καὶ ὁλοκληρώνοντας ἀναφέρει: «Ὅσον ἀφορᾶ τὴ λεγομένη “θρησκευτικὴ οὐδετερότητα”, ἡ ἀναφορὰ αὐτὴ δὲν χρειάζεται, παρέλκει, διότι ἤδη ὑπάρχει ἡ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης στὸ ἄρθρο 13, στὸ ὁποῖο ὅλα καλῶς περιέχονται ἤτοι καὶ ἡ θρησκευτικὴ ἐλευθερία καὶ ἡ ἀνεξιθρησκεία».

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Θρησκευτικὴ οὐδετερότητα εἶναι ἁπλῶς ἡ λενινιστικὴ “πόρτα” (νομικὴ φόρμα ἢ ΠΡΟΒΕΙΑ!) γιὰ νὰ περάσει  ὁ λύκος (νὰ νομιμοποιηθεῖ ἡ δίωξη τῆς Ἐκκλησίας). Ἡ Ἱστορία βοᾶ περὶ αὐτοῦ.

ΠΗΓΗ: im-manis.gr

ΕΚΚΛΗΣΙΑ καὶ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Ἐκκλησία καὶ Σύνταγµα

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

.                  Τὴν Τετάρτη 7 Ἰουνίου 2017 στὸ μεγάλο ἀμφιθέατρο τοῦ Πολεμικοῦ Μουσείου Ἀθηνῶν πραγματοποιήθηκε ἐνημερωτικὴ ἐκδήλωση τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν μὲ θέμα: “Ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος καὶ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Συμβολὴ σὲ ἕναν ἀνοικτὸ διάλογο”.

[…]
.                  Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος προλόγισε μὲ σύντομη καὶ ἐμπνευσμένη εἰσήγηση τὴν εἰδικὴ αὐτὴ ἐκδήλωση τονίζοντας ἰδιαίτερα τὰ ἀκόλουθα: «Ἡ ἀγωνία μας εἶναι μία καὶ μοναδική: πῶς θὰ προσφέρουμε τὰ πάντα στὸν ἄνθρωπο, πῶς θὰ προσφερθοῦμε γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Δὲν ἔχουμε καμία ἀγωνία καὶ κανένα φόβο μήπως χάσουμε κάποιο προνόμιο ἐξουσίας καὶ κυριαρχίας».

Ἀκολούθησαν κατὰ τὸ πρόγραμμα τρεῖς εἰσηγήσεις ὡς ἑξῆς:

1. Ὁ κ. Σωτήριος Ρίζος, ἐπίτιμος πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας καὶ Διευθυντὴς τοῦ Νομικοῦ Γραφείου τῆς Προεδρίας τῆς Δημοκρατίας, ἀνέπτυξε τὸ θέμα: «Οἱ σχέσεις Κράτους καὶ Ἐκκλησίας ὡς ἀντικείμενο ρυθμίσεως τοῦ Συντάγματος καὶ τὸ πρόβλημα τῆς ἀπορρυθμίσεώς τους». Ὁ ὁμιλητὴς μὲ ἄφθαστη νηφαλιότητα καὶ ἐπιστημονικὴ ἐμβρίθεια ἀπέδειξε τὴν προσχηματικὴ προσπάθεια γιὰ ἀναθεώρηση τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος ποὺ ἔχει τίτλο «Σχέσεις Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας» καὶ ὑπογράμμισε μεταξὺ τῶν ἄλλων τὰ ἑξῆς: «Τὴ συζήτηση περὶ ἀναθεωρήσεως ὑποδαυλίζουν, ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρόν, ἰδίως κατὰ τὴν περίοδο τῆς μεγάλης κρίσεως, κύκλοι ποὺ ὑπονοοῦν ὅτι τὸ περιεχόμενο τοῦ Συντάγματος εἶναι κακὸ καὶ ὅτι ἕνα ἄλλο Σύνταγμα θὰ ἔκανε περισσότερο εὐρωπαϊκὴ τὴ Χώρα καὶ θὰ ἀπέτρεπε μελλοντικὰ δεινά. Ἀλλὰ πολιτικοὶ καὶ νομικοὶ ποὺ στρατεύονται σ᾿ αὐτὴ τὴν κατεύθυνση, ἀποφεύγουν νὰ ἀπαντήσουν στὸ ἐρώτημα “τίς ἢ τί πταίει: ἡ τήρηση τοῦ Συντάγματος ἢ οἱ παραβάσεις τοῦ Συντάγματος;” Διότι ἐὰν φταίει ἡ εὐλαβικὴ τήρηση ἑνὸς κακοῦ Συντάγματος, τότε πρέπει νὰ ἀναθεωρήσουμε τὸ Σύνταγμα. Ἐὰν ὅμως φταίει ἡ ἀθέτηση τοῦ Συντάγματος (…), τότε μᾶλλον πρέπει νὰ ἀναθεωρήσουμε τὴ στάση μας ἔναντι τοῦ Συντάγματος».

2. Ὁ κ. Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, Ἐπίκουρος Καθηγητὴς Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου στὴ Νομικὴ Σχολὴ τοῦ Α.Π.Θ., ἀνέπτυξε τὸ θέμα: «Συνταγματικὸ καὶ νομοθετικὸ status (=κατάσταση) τῶν θρησκευμάτων στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση». Ὁ κ. Καθηγητὴς διατύπωσε τὸ ἀκόλουθο συμπέρασμα: “Οἱ σχέσεις μεταξὺ Κράτους καὶ Ἐκκλησιῶν στὶς χῶρες τῆς εὐρωπαϊκῆς ἠπείρου διαμορφώνονται ξεχωριστὰ ἀνὰ χώρα, σύμφωνα μὲ τὴν οἰκεία ἱστορική, ἐκκλησιαστικὴ καὶ γενικότερη πολιτιστικὴ παράδοση. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ἡ ὅποια τυποποίηση ἢ ἔνταξή τους σὲ κατηγορίες, εἶναι προφανῶς σχηματικὴ καὶ μᾶλλον ἀκαδημαϊκοῦ χαρακτήρα. Καὶ τοῦτο διότι, ὅπως διαπιστώσαμε, εἶναι δυνατὸν ὑπὸ καθεστὼς ἑνώσεως τῶν δύο θεσμῶν, ἡ κρατικὴ στήριξη στὴν ἐπίσημη Ἐκκλησία νὰ εἶναι μᾶλλον ἰδεολογικὴ καὶ συμβολική (Ἀγγλία καὶ Σκωτία), ἐνῶ ὑπὸ καθεστὼς χωρισμοῦ μεταξὺ Κράτους καὶ Ἐκκλησίας νὰ παρατηρεῖται εὐρύτατη, ἄμεση καὶ ἔμμεση, θεσμικὴ καὶ οἰκονομικὴ κρατικὴ στήριξη σὲ ὁρισμένα ἢ καὶ σὲ ὅλα τὰ θρησκεύματα, μὲ ἐμφατικὰ παραδείγματα τὶς χῶρες τῆς Γερμανίας, Ἰταλίας, Ἱσπανίας, Βελγίου, ἀλλὰ καὶ Δανίας”.

3. Ὁ κ. Θεόδωρος Παπαγεωργίου, Νομικὸς Σύμβουλος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀνέπτυξε τὸ θέμα: «Τὸ νομοθετικὸ καθεστὼς καὶ οἱ σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ τὸ Κράτος: δεδομένα καὶ παρανοήσεις». Ὁ τελευταῖος ὁμιλητής, ὁ ὁποῖος παρουσίασε 17 “ζεύγη παρανοήσεων” γύρω ἀπὸ τὶς σχέσεις Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας “ἀφ᾿ ἑνὸς καὶ νομικῶν δεδομένων – ἀπαντήσεων ἀφ᾿ ἑτέρου”, κατέληξε σὲ ἀξιοπρόσεκτα συμπεράσματα: «Ὅταν τὸ κοινωνικὸ σῶμα ἐρωτᾶται μὲ διάφορες ἀφορμὲς (δημοσκοπήσεις κ.λπ.) ἐὰν εἶναι ὑπὲρ τοῦ χωρισμοῦ Κράτους καὶ Ἐκκλησίας, καλεῖται νὰ δώσει σωστὲς ἀπαντήσεις σὲ ἕνα λάθος ἐρώτημα. Καὶ εἶναι λάθος ἡ ἐρώτηση, γιατὶ ὑποθέτει ἀφετηριακὰ ὅτι κατὰ νόμον Ἐκκλησία καὶ Κράτος εἶναι ἀμοιβαῖα ἀναμεμειγμένες ἡ μία στὶς ἐσωτερικὲς ὑποθέσεις τῆς ἄλλης. Αὐτὸ δὲν ἰσχύει, τουλάχιστον σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν ἀνάμειξη τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ θεωρεῖται ὁ δῆθεν θιγόμενος ἀπὸ τὸ ἐρώτημα. Τὸ ζητούμενο συνεπῶς εἶναι ἄλλο: α) ἡ θέση βάσεων γιὰ τὴν ἄσκηση μιᾶς σύγχρονης καὶ ταυτόχρονα μακρόπνοης θρησκευτικῆς πολιτικῆς γιὰ ὅλα τὰ θρησκεύματα καὶ ὄχι μόνο γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ β) ἡ πλήρης κατοχύρωση θρησκευτικῆς αὐτοδιοίκησης γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Αὐτὰ ὅμως τὰ δύο κεντρικὰ ζητήματα δὲν σχετίζονται καθόλου μὲ τὴν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος, ἀλλὰ μὲ τὴν νομοθετικὴ πρωτοβουλία τοῦ κοινοῦ νομοθέτη».

.                  Οἱ εἰσηγήσεις καὶ τῶν τριῶν ἐπιλέκτων ὁμιλητῶν κράτησαν ἀδιάπτωτο τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ ἀκροατηρίου, τὸ ὁποῖο μὲ θερμὰ χειροκροτήματα ἐξεδήλωνε τὴν ἱκανοποίησή του γιὰ τὰ ἐμπεριστατωμένα καὶ νομικῶς θεμελιωμένα περιεχόμενά τους.
.                  Θεωροῦμε καθῆκον μας νὰ ἐπισημάνουμε τὴν ἀξιόλογη συνεισφορὰ τῶν διακεκριμένων αὐτῶν θεραπόντων τῆς νομικῆς ἐπιστήμης, οἱ ὁποῖοι μᾶς διεφώτισαν ἐπαρκῶς γιὰ ἕνα τόσο θεμελιῶδες ζήτημα. Εὐχόμαστε ἡ παραπάνω ἐκδήλωση νὰ συντελέσει στὴν ὁμαλότερη συνύπαρξη, στὸ ἄμεσο μέλλον, τῶν κορυφαίων θεσμῶν Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας μὲ τὴν πιστὴ πλέον τήρηση τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος τῆς Ἑλλάδος.