ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑ καὶ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟ “ΝΙΟΥ ΓΙΟΡΚ” (Δ. Νατσιός)

Μέγας Βασίλειος: ἀπὸ τὴν Καισαρεία καὶ ὄχι ἀπὸ τὸ «Νιοὺ Γιόρκ»

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

Ὅσοι δάσκαλοι «ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν ψευτιά. Καταπάνω σ’ αὐτοὺς ποὺ θέλουνε τὴν Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά». (Κόντογλου). 

.                 Ἔχω τὴν εἰκόνα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στὴν αἴθουσα. Ἀπὸ τότε ποὺ διορίστηκα, τὴν ἀγόρασα, τὴν κουβαλῶ καὶ τὴν ἀναρτῶ σὲ κάθε τάξη. Ὅταν ξεκινᾶ ἡ σχολικὴ χρονιά, τὸ πρῶτο μάθημα εἶναι γι’ αὐτοὺς τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστῆρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Γένους  τῶν Ρωμιῶν. Γιὰ νὰ κατανοήσουν τὰ παιδιὰτὴν ἱερότητα καὶ τὴν σοβαρότητα τοῦ ἔργου ποὺ μᾶς περιμένει, τοὺς λέω ὅτι ἐνῶ οἱ ἄλλοι κλάδοι τῶν ἐργαζομένων ἔχουν ἕναν συνήθως ἅγιο προστάτη, ἐμεῖς, δάσκαλοι καὶ μαθητές, ἔχουμε τρεῖς. Καὶ μάλιστα τοὺς πιὸ μορφωμένους ὅλων τῶν ἐποχῶν, πρὸ Χριστοῦ καὶ μετὰ Χριστόν. Κι ἄς μοῦ συγχωρεθεῖ τὸ πρῶτο πρόσωπο, δὲν περιαυτολογῶ, «ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν εἰμί», στοὺς τοίχους τῆς αἴθουσας ἀναρτῶ καὶ καμμιὰδεκαριὰ κάδρα ἡρώων του Εἰκοσιένα, τοῦ Παύλου Μελᾶ καὶ τὸ δῶρο ἑνὸς φίλου ζωγράφου, τὴν ζωγραφιὰτοῦ Ἀλέξανδρου Διάκου, τοῦ πρώτου πεσόντος ἀξιωματικοῦ κατὰ τὴν ἐποποιία τοῦ 1940. Ἡ αἴθουσα δὲν εἶναι προέκταση τοῦ παιδικοῦ δωματίου οὔτε κακέκτυπο τοῦ διαδικτύου. Εἶναι χῶρος μάθησης καὶ κυρίως σύνδεσης μὲ τὸ παρελθόν, ἔνταξης στὸν πολιτισμὸ ποὺ δημιούργησαν ὅσοι προηγήθηκαν. Ὅταν τὸ σχολεῖο καλλιεργεῖ μίσος ἢ γελοιοποιεῖ τὸ παρελθόν, τὴν μνήμη, αὐτοακυρώνεται. Τὸ πιὸ ἰσχυρὸ ἀμυντήριο ποὺδιαθέτουμε εἶναι ἡ μνήμη μας. Τὸ πιὸ δυνατὸ ὅπλο. Αὐτὸ μᾶς κράτησε στοὺς αἰῶνες, ὅταν τηγανιζόμασταν ἀπὸ ποικίλους ἐπίβουλους καὶ ἐχθρούς. Εἶναι τὸ «ἐμεῖς» τοῦ πατριδοφύλακα στρατηγοῦ Μακρυγιάννη. Ἀποστολὴ τοῦ σχολείου εἶναι νὰ ὑπερασπίζεται τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν ἀλήθεια. Ἀλήθεια σημαίνει, ἀπὸ τὸ «α» τὸ στερητικὸ καὶ τὴν «λήθη», αὐτὸ ποὺ δὲν ξεχνιέται, τὸ ἀκίβδηλο, τὸ ἀγέραστο.
.                 Ὅταν πλησιάζουν τὰ Χριστούγεννα, διδάσκω στὰ παιδιά, ὄχι τὶς μαγαρισιὲς τῶν βιβλίων τύπου «Φρικαντέλλα ἡ μάγισσα  ποὺ μισοῦσε τὰ κάλαντα», στὴν Ε´ Δημοτικοῦ, ἀλλὰ τὰ καλούδια τῶν τρανῶν λογοτεχνῶν μας.
.                 (Κατὰ τὸ κείμενο, ἡ κακιὰ μάγισσα, ὅταν πῆγαν «κάτι σκουπιδόπαιδα» – ἔτσι ἀκριβῶς τὰἀποκαλεῖ- νὰ τῆς ποῦν τὰ κάλαντα, ὀργίστηκε καὶ μὲ τὸ μαγικὸ ραβδί της, τὰ μεταμόρφωσε σὲ βατραχάκια, γατοῦλες, κατσίκια, παπάκια καὶ λοιπὰ ζωντανά. Τέλος πάντων, μὲ τὰ πολλὰ ἠρέμησε ἡ μέγαιρα καὶ ἄκουσε τὰ κάλαντα. Ἐρωτῶ: Ἡ νεοελληνικὴ λογοτεχνία κοσμεῖται ἀπὸ ἀπαράμιλλης ὀμορφιᾶς κείμενα γιὰ τὰΧριστούγεννα, γραμμένα ἀπὸ ἐπιφανεῖς τοῦ λόγου καὶ τοῦ πνεύματος -Καρκαβίτσας, Μωραϊτίδης, Κόντογλου, Παπαδιαμάντης -αὐτὸ τὸ κουρελούργημα βρῆκαν νὰ βάλουν; Τα Χριστούγεννα εἶναι γιορτὴὈρθόδοξη, γιορτὴ ἀρωματισμένη ἀπὸ τὴν παράδοση τοῦ Γένους μας, τί δουλειὰ ἔχουν σκύβαλα γιὰκακόψυχες μάγισσες στὰ σχολεῖα; Ποῦ νὰ καταλάβουν οἱ βέβηλοι ὅτι ἡ παράδοσή μας εἶναι ἡ βασιλικὴ ὁδός,γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε στὴν σακάτικη ἐποχή μας; Ἡ παράδοσή μας καὶ τὸ ἐξ αὐτῆς ἀπορρέον ρωμαίικο ἦθος, μᾶς ἔδωσαν ἥρωες τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδας σὰν τὸν Πατροκοσμὰ καὶ τὸν Μακρυγιάννη, ποὺ ἄκουγαν καὶ διάβαζαν «Χριστοῦ τὴ θεία γέννηση νὰ πῶ στ’ ἀρχοντικό σας», καὶ ὄχι γιὰ μάγισσες ποὺ μισοῦν τὰκάλαντα).
.                 Ὅταν γίνεται λόγος γιὰ τὸν Ἅγιο Βασίλειο, τοὺς δείχνω τὴν εἰκόνα καὶ τοὺς ἐξηγῶ ποιὸς ἦταν ὁοὐρανοφάντωρ ἅγιος. Οὔτε παχύσαρκος οὔτε μέλος τῶν ἑπτὰ νάνων οὔτε κουβαλοῦσε ταγάρι μὲ κινητὰ καὶλάπτοπ ἢ κοκακόλες. Δὲν φοροῦσε τὰ ροῦχα τῆς κοκκινοσκουφίτσας οὔτε ἔβγαζε ἄναρθρες κραυγὲς σὰν πίθηκος. Αὐτὲς οἱ κρανιοκενεῖς ἀνοησίες εἶναι γιὰ τοὺς Δυτικούς, ποὺ περιορίζουν καὶ ταυτίζουν τὰΧριστούγεννα, μὲ τὰ δῶρα τοῦ σαντακλάους κι ἔχουν ἐξορίσει ἀπὸ τὴν ζωή τους τὸ ταπεινὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Ὅταν δὲν σοῦ λείπει τίποτε, πῶς νὰ καταλάβεις αὐτὸν ποὺ δὲν εἶχε τίποτε, «ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ». Καὶ ἐκπλήσσονται εὐχάριστα τὰ παιδιά, γιατί βλέπουν ἕναν ἅγιο ἐντελῶς διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν τηλεοπτικὴ εἰκόνα. Ποὺ ἔκτισε τὴν πιὸ πρωτότυπη πόλη ὅλων τῶν ἐποχῶν, ποὺ τὴν ὀνόμασαν Βασιλειάδα, γιατί φιλοξενοῦσε καὶ περιποιόταν ὅλα τὰ «πάθια καὶ τοὺς καημοὺς τοῦ κόσμου», ὅπως θὰ ἔλεγε ὁΠαπαδιαμάντης. Ὁ ἅγιος ποὺ ἔλεγε κάτι καταπληκτικό. «Ὥστε τοσούτους ἀδικεῖς ὄσοις παρέχειν ἐδύνασο». Καὶ ἦταν ἀρχοντόπουλο. Τίποτε δὲν κράτησε ἀπὸ τὴν περιουσία του. Μόνο τὸ ράσο του… Καὶ σπούδασε ὅλες τὶς ἐπιστῆμες τοῦ καιροῦ του, πανεπιστήμονας, ὁ πιὸ μορφωμένος ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς του. Καὶ ἦταν Ἕλληνας, δικός μας, καὶ καμαρώνουμε. Καὶ στὸ τέλος ἐρωτῶ: Τί δουλειὰ ἔχουμε ἐμεῖς οἱ Ρωμιοὶ μὲ τὰχαζοχαρούμενα μηνύματα ποὺ μᾶς σερβίρει ἡ ἀρρωστημένη ἀφθονία τῆς Δύσεως, ποὺ βλέπει τὰπορτοφόλια τῶν γονέων σας καὶ ὄχι τὶς καρδιές σας; Τί θέλετε νὰ σᾶς λέω τὴν ἀλήθεια ἢ  ψέματα; Σοφότερα, πολλὲς φορές, τὰ παιδιὰ ἀπὸ τοὺς μεγάλους, ἐπιλέγουν τὴν ἀλήθεια. 
.                 Ἀκούω ἀπὸ συναδέλφους ὅτι κάποιοι γονεῖς διαμαρτύρονται, ὅταν διδάσκουν γιὰ τὸ ποιὸς εἶναι ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ δικός μας, ποὺ ἔρχεται, ὄχι ἀπὸ τὸ «Νιοὺ Γιόρκ», ἀλλὰ ἀπὸ τὴν Καισαρεία. Μὲ «τὰγράμματα ποὺ διαβάζουνε οἱ ἀγράμματοι κι ἁγιάζουνε» καὶ ὄχι τὸ ξωτικὸ τῆς «κοκακόλας».
.                 Κατ’ ἀρχὰς παρατυποῦν οἱ γονεῖς λόγῳ Συντάγματος καὶ τοῦ ἐν ἰσχὺι ἀκόμη ἄρθρου 16, 2 ποὺπροβλέπει «ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης», τῆς Ὀρθόδοξης καὶ ὄχι τῆς φράγκικης. 
.                 Ἀκόμη ὑπάρχει τὸ ταλαιπωρημένο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Στὸ πλαίσιο τοῦ μαθήματος ὀφείλεις νὰ παρουσιάσεις στοὺς μαθητές σου τὸν ἀληθινὸ βίο τοῦ ἀσκητικοῦ καὶ φιλανθρώπου ἁγίου. Ἄλλο τὸ σπίτι καὶ ἄλλο ἡ αἴθουσα. Ἄλλο ὁ γονέας καὶ ἄλλο ὁ δάσκαλος. Ἂς τὸ καταλάβουν αὐτὸ οἱ γονεῖς. Τὸ σπίτι εἶναι τὸ παλάτι μας -«καλὴν ἡμέραν ἄρχοντες»- μὲ τὰ παιδιὰ ἀρχοντόπουλα. Μία ἀνθοδέσμη ἀγάπης καὶχαρᾶς. 
.                 Τὸ σχολεῖο εἶναι τὸ παλάτι τῆς γνώσεως, τῆς μαθητείας, τῆς ὑπακοῆς, τοῦ σεβασμοῦ γιὰ τὴν πνευματικὴ κληρονομιά μας. Είναι θεσμὸς συντήρησης καὶ μετάδοσης στοὺς νεώτερους τοῦ πολιτισμοῦτῶν προγόνων. Τὴν ἀλήθεια δηλαδὴ συντηρεῖ. Ἂν αὔριο-μεθαύριο καταργήσουν οἱ ποικιλώνυμοι «δικαιωματιστὲς» τὶς εὐχὲς «καλὰ Χριστούγεννα» ἢ «καλὴ Ἀνάσταση», γιατί θίγονται ἀλλόθρησκες μειοψηφίες, θὰ ὑπακούσουμε; Ὄχι. Στὸ σπίτι οἱ γονεῖς εἶναι ἐλεύθεροι νὰ μεταδίδουν στὰ παιδιά τους ὅ,τι πιστεύουν. Στὸ σχολεῖο, κατὰ τὴν συνταγματικὴ ἐπιταγή, μὲ σεβασμὸ στὴν διαφορετικὴ ἀντίληψη, τὴν Πίστη τῶν ἁγίων Πατέρων μας. 
.                 Τὸ ἔργο τοῦ δασκάλου σήμερα, ἐν μέσῳ τῆς περιρρέουσας παράνοιας, εἶναι ἱερό. Καὶ μία ἀθώα ψυχὴ νὰ σώσουμε, κερδίζουμε πολλὰ ἐλαφρυντικά. Δὲν εἴμαστε λίγοι. Ὑπάρχουν πολλοὶ ἀφανεῖς, ἀληθινοὶσυνάδελφοι, ποὺ ἀγωνίζονται. Εἶναι πολὺ σπουδαῖο, ὅταν θὰ βλαστήσει ὁ καλὸς σπόρος ποὺ ρίχνουμε, νὰἔχουμε τὴν συμμαρτυρία τῶν μαθητῶν μας, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ Ἕλληνες δάσκαλοι, ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ μας.

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

 

 

Διαφήμιση

ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ… (Δ. Νατσιός)

Γιὰ γέλια καὶ γιὰ κλάματα…
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                     Διαβάζω στὸ Ἀνθολόγιο Ε´-Ϛ´ Δημοτικοῦ, σελ. 85: «Ἕνα βράδυ ἡ γιαγιά μου κάπνιζε τὸμαῦρο της ποῦρο, ἐνῶ ἐγὼ μισοκοιμόμουν μακάρια στὴ ζεστὴ ἀγκαλιά της». Βεβαίως, ὅσοι τουλάχιστον εἴμαστε πάνω ἀπὸ τὰ σαράντα-πενήντα καὶ «προλάβαμε» ἐκεῖνες τὶς ὁλοζωῆς μαυροντυμένες γριοῦλες, τὶς μανάδες ἢ τὶς γιαγιάδες τῶν περισσοτέρων ἀπὸ μᾶς, ποὺ ἀνάβανε ἀκούραστες τὰ καντήλια στὰ ταπεινὰ ξωκλήσια καὶ στὰ ἐρημομονάστηρα τῆς Ἑλλάδας, αὐτὴν τὴν εἰκόνα φυλάξαμε στὴν μνήμη μας: Νὰ μᾶς νανουρίζουν, καπνίζοντας μαῦρα ποῦρα, γιατί δὲν καταδέχονταν τὰ παρακατιανά… Διαβάζω στὸ Ἀνθολόγιο τῆς ἀνοησίας.  Στὴ σελίδα 133 φιλοξενεῖται κείμενο μὲ τίτλο «οἱ κάλοι τῆς Κλάρας», κάποιου Ντιμίτερ Ινκιοφ, ποὺ γεννήθηκε στὴ Βουλγαρία, ζεῖστὴ Γερμανία καὶ ἔχει ἀμερικανικὴ ὑπηκοότητα (Φραγκολεβαντίνος ὁλκῆς ὁ ἄνθρωπος. Ἔχει τὸ αἷμα τριῶν ἐθνῶν καὶ τὴν ψυχὴ κανενός). Κείμενο καταθλιπτικό, κακόγουστο, ἐπιβλαβές. Πέθανε μία γερόντισσα στὴν πολυκατοικία καὶ θέλουν νὰ πᾶνε στὴ κηδεία μία γειτονικὴ οἰκογένεια μὲ τὰ δύο παιδιά της. Τὸ κείμενο κινεῖται σὲ ἀπαράδεκτο, σαχλὸ ὕφος, ἀνάρμοστο γιὰ τὴν σοβαρότητα τοῦμυστηρίου τοῦ θανάτου. Συζητοῦν τὰ παιδιά: «-Μπορεῖ ἡ γερόντισσα ποὺ πέθανε νὰ πῆγε στὴν Κόλαση.
-Λές; Ἡ Κλάρα ἔγνεψε μὲ τὸ κεφάλι της.
-Τὸ δίχως ἄλλο θὰ πῆγε στὴν Κόλαση, γιατί μάλωνε ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς πολυκατοικίας. Κι ἐπειδὴ πρέπει νὰ πάει στὴν Κόλαση, κλαῖνε ὅλες οἱ φίλες της. Ἔτσι θὰ εἶναι. Κι ἐγὼ αὐτὸ τὸ νομίζω πολὺ σωστό. Καὶὅταν ἔκανα νὰ ρωτήσω, ἂν οἱ διάβολοι θὰ ψήσουν στὴν Κόλαση τὴ γριά, μᾶς εἶπε χαμηλόφωνα ὁπατέρας:
-Σιωπή! Πολλὰ λέτε!». Στὸ τέλος πῆγαν στὴν κηδεία καὶ  ἡ Κλάρα κλαίει γοερά. Καὶ ὅταν προσπαθοῦν νὰ τὴν παρηγορήσουν, ἀπαντᾶ. «Δὲν κλαίω γι’ αὐτήν. Κλαίω, γιατί μὲ στενεύουν ἀνυπόφορα τὰἀπαίσια καινούργια παπούτσια μου. Τὰ πόδια μου γέμισαν κάλους. Καὶ τούτη δῶ ἡ κηδεία δὲν ἔχει τελειωμό». Οὔτε τὸ «φοβερὸν μυστήριον» τοῦ θανάτου δὲν σέβεται ἡ ἀσημαντοκρατία ποὺἀποφασίζει τὸ τί θὰ διδάσκονται τὰ παιδιὰ τοῦ προδομένου λαοῦ μας. Καὶ ὑποτίθεται ὅτι στὸ«Ἀνθολόγιο», τὸ λέει καὶ ἡ λέξη, βάζεις τὰ ἄνθη τῆς λογοτεχνίας, ὅ,τι καλύτερο ἱστόρησε ὁ κάλαμος τῶν μαϊστόρων τοῦ λόγου, τὸ ἀκροθίνιον. Γιαγιάδες μὲ ποῦρα, ποὺ ψήνονται στὴν κόλαση, «διαβόλια καὶ τριβόλια», μαγαρισιὲς καὶ δαιμονολογίες, τί δουλειὰ ἔχουν μὲ 11χρονα παιδιά;
.                  Στὸ παλιὸ «Ἀνθολόγιο -πρὸ τοῦ 2006- ἐξαιρετικὸ καὶ ὄντως ἀνθοδέσμη κειμένων διδάσκαμε κείμενα μὲ ἰθαγένεια καὶ ὀσμὴν εὐωδίας πνευματική. Κόντογλου (Βασίλειος ὁ Μακεδών), Ναταλία Μελᾶ (γιὰ τὸν ἀετὸ τῆς Μακεδονίας, Παῦλο), Βενέζης, Πετσάλης (γιὰ τὸν Ρήγα), Βαλαωρίτης, Μόντης, Πηνελόπη Δέλτα («τὰ μυστικὰ τοῦ Βάλτου), Ἐλύτης, Μυριβήλης, Ψαθάς, «τοῦνεκροῦ ἀδελφοῦ», «ὁ Διγενής», «τῆς Ἄρτας τὸ γιοφύρι».
.                  Ὅλα τὰ πέταξαν, διότι τὰ κρυμμένα στὰ κελάρια τοῦ πατρογονικοῦ μας σπιτιοῦ, καλούδια τῆς ρωμαίικης παράδοσης, ἐξαίσια καὶ ἄφθονα, ἐλέγχουν τοὺς γενίτσαρους τῆς Ἐκπαίδευσης.
.                  Συνεχίζω μὲ ἄλλο κείμενο-πτῶμα τυμπανιαῖο: «Τὰ μάτια τοῦ Χριστοῦ ἦταν γλυκά. Τὰ μάτια τοῦ γατιοῦ ἦταν γλυκά. Ὁ Χριστὸς καὶ ὁ δράκος». (σελ. 166).
Ἕνα Κινεζάκι, ὁ Τὰ Κι Κό, «γιορτάζει» τὰ Χριστούγεννα στὴν Εὐρώπη (μᾶλλον στὴν Ἑλλάδα). Τὴν ἡμέρα τῆς γιορτῆς, ἐπειδὴ «ὁ ἀξιότιμος κύριος Χριστὸς δὲν φαινόταν πουθενά», τοῦ ἔδωσαν μία εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Τὴν πῆρε στὸ δωμάτιό του, ζωγράφισε ἕναν κινέζικο δράκο, μάζεψε κι ἕνα γατί, ποὺ ἦταν στὸ παράθυρό του καὶ ξεκινᾶ ἡ βλάσφημη σύγκριση.
Τὰ μάτια «τοῦ ἀξιότιμου κυρίου Χριστοῦ» μὲ «τὰ μάτια τοῦ γατιοῦ». 
.                    Καὶ κάτι ἄλλο γιὰ νὰ γελάσει τ’ ἀχείλι μας ἐν μέσῳ τοῦ ψηλαφητοῦ σκότους ποὺ μᾶς περιβάλλει. Στὴν σελ. 22 τοῦ Ἀνθολόγιου τῶν Γ΄ καὶ Δ΄ δημοτικοῦ, ὑπάρχει ἄσκηση ὅπου τὰ ἐμβρόντητα παιδάκια καλοῦνται νὰ συνθέσουν ἕνα «νανούρισμα γιὰ χταπόδια». Ὄχι δὲν εἶναι… πλάκα. Εἶναι ἀλήθεια. Ἐδῶξεπερνᾶμε τὴν ἀνοησία καὶ ἀγγίζουμε τὰ ὅρια τῆς σχιζοφρένειας.
.                  Ἐρώτηση: Γιατί δὲν ζήτησαν, ἀπὸ τοὺς ἀνυπεράσπιστους μαθητές, νὰ βροῦν ἕνα παραδοσιακὸ νανούρισμα, ἀπὸ τὰ ἐξοχότερα δείγματα τῆς δημοτικῆς μας ποίησης-«τὸτελεσφορώτατον ὄργανον τῆς Ἐθνικῆς ἀγωγῆς, ἡ ἐκτρέφουσα καὶ συντηροῦσα τὸ ἐθνικὸν φρόνημα», ὅπως γράφει ὁ μεγάλος μας λαογράφος Νικόλαος Πολίτης στὸν πρόλογο τοῦ βιβλίου του«Δημοτικὰ Τραγούδια»;
.                 Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: ἂν κόψεις τὶς ρίζες (τὴν Παράδοση) τὰ κλαδιὰ ξεραίνονται καὶ οἱ καρποὶσαπίζουν καὶ γίνονται «οἱ πολιτεῖες λημέρια τῶν ἀκαθάρτων καὶ ταμπούρια τῶν κιοτήδων». (Παλαμᾶς).
.                  Ἕνας ἀπελπισμένος γονέας, ψάχνοντας παντοῦ καὶ σὲ ξένες λογοτεχνίες δὲν βρῆκε νανούρισμα γιὰ χταπόδια. Οὐδέποτε κάποιος κάτοικος τοῦ πλανήτη μας, λογοτέχνης ἢ μή, ξενύχτησε γιὰ νὰ ἐμπνευστεῖ ἀπὸ γιὰ τὸν ὕπνο τῶν χταποδιῶν. Οὔτε καταγράφτηκαν ποτὲ φαινόμενα μαζικὰ ἀϋπνίας τῶν συμπαθῶν καὶ νοστιμότατων μαλακίων. Κάνοντας, ὁ ταλαίπωρος «γονέας Α´», κατὰ τὴν τρέχουσα ὁρολογία τῶν παρανοϊκῶν δικαιωματιστῶν, ὑπακοὴ στὴν γυναίκα του κι αὐτὴστὸν γιό της, ἔγραψε ἕνα νανούρισμα γιὰ χταπόδια. (Ὅταν ἐρωτήθη ὁ Περικλῆς ὁ Ἀθηναῖος ποιὸς κυβερνᾶ τὸν κόσμο, ἀπάντησε: ὁ γιός μου. Καὶ ἐξήγησε. Ὁ γιός μου κυβερνᾶ τὴν γυναίκα μου, ἡ γυναίκα μου ἐμένα, ἐγὼ τὴν Ἀθήνα, ἡ Ἀθήνα ὅλο τὸν κόσμο). Παραθέτω τὸ εὐφυὲς στιχούργημα. Εἶναι τὸ μοναδικὸ συμπαντικῶς νανούρισμα γιὰ χταπόδια καὶ λοιπὰ βέβαια μαλάκια καὶ ἀρθρόποδα….
Κοιμήσου, χταποδάκι μου,
χταπόδι, νάνι νάνι
κι ἐγὼ γιὰ σὲ ἑτοίμασα
 τὸ πιὸ τρανὸ τηγάνι.

Κοιμήσου καὶ παρήγγειλα
τ᾽ ἁλατοπίπερά σου,
τὰ λάδια σου, τὰ ξίδια σου
καὶ τὰ μυρωδικά σου.

Τῆς θάλασσας τὰ ρεύματα
νὰ ‘ρθουν νὰ σὲ λικνίσουν
γλυκὰ μὲς στὸ θαλάμι σου
καὶ νὰ σ᾽ ἀποκοιμήσουν.

Καθὼς ἀποκοιμήθηκαν
οἱ νόες οἱ μεγάλοι,
ποὺ φέραν τὴν παιδεία μας
σὲ τοῦτο ᾽δῶ τὸ χάλι…

Στὰ παλιὰ Ἀνθολόγια ὑπῆρχε ἕνα νανούρισμα, προσευχὲς ἦταν στὴν Παναγία καὶ τὸν ἀφέντη τὸν Χριστό,  ποὺ ἔλεγαν οἱ γιαγιάδες μας, οἱ παλιές, «οἱ καθυστερημένες» καὶ ὄχι οἱ ψιμυθιωμένες, οἱ προοοδευμένες παλιμπαιδίζουσες τῶν ἡμερῶν μας, ποὺ θέλουν νὰ τὶς προσφωνοῦν μὲ τὰ «μικρά» τους ὀνόματα -μὴν τὶς θυμηθεῖ ὁ Χάρος….
«Κοιμήσου σύ, μωράκι μου, σὲ κούνια καρυδένια
Σὲ ρουχαλάκια κεντητὰ καὶ μαργαριταρένια
Ἔλα, Χριστὲ καὶ Παναγιά, καὶ πάρ’ το στοὺς μπαξέδες
Καὶ γέμισε τοὺς κόρφους του λουλούδια μενεξέδες.
Κοιμήσου σύ, παιδάκι μου, κι ἡ μοίρα σου δουλεύει
Καὶ τὸ καλό σου ριζικό, σοῦ κουβαλεῖ καὶ φέρνει
Κοιμᾶται νιό, κοιμᾶται νιό, κοιμᾶται νιὸ φεγγάρι
Κοιμᾶται τὸ παιδάκι μου στ’ ἄσπρο τὸ μαξιλάρι.
Ὁ ὕπνος τρέφει τὰ παιδιὰ κι ἡ γειὰ τὰ μεγαλώνει
Καὶ ἡ Κυρὰ ἡ Παναγιὰ τὰ καλοξημερώνει».
.                   Θὰ ἄφηναν οἱ «γραικύλοι τῆς σήμερον» τραγούδι-νανούρισμα ποὺ μιλᾶ γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία ;

 

ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΑΠΟΚΟΛΟΚΥΝΘΩΣΗ (Δ. Νατσιός)

Γλωσσικὴ ἀποκολοκύνθωση

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                  Στὰ πρῶτα χρόνια της Ἐπανάστασης τοῦ 1821, στὴν Ἐθνοσυνέλευση τῆς Τροιζήνας συνέβη τὸἑξῆς περιστατικό. Οἱ πληρεξούσιοι, ὅπως ἔλεγαν τότε τοὺς βουλευτὲς τοῦ νεοσύστατου ἑλληνικοῦ κράτους, συνεδρίαζαν στὰ χωράφια καὶ τὰ περιβόλια, ὅπως οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας. Ὅλοι τους κάθονταν σταυροπόδι, κάτω στὸ χῶμα, καὶ μόνον ὁ Κολοκοτρώνης ἦταν σκαρφαλωμένος στὴ διχάλα μίας λεμονιᾶς. Κάποτε, λοιπόν, ἤθελαν νὰ ψηφίσουν ἕνα νομοσχέδιο καὶ μερικοὶ πληρεξούσιοι πρότειναν νὰ κοπεῖ στὸκείμενο τοῦ νομοσχεδίου ἡ φράση «ἐν αὐτῇ». Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνελεύσεως προσπαθοῦσε νὰ τοὺς πείσει πὼς δὲν ἦταν σωστὸ νὰ περικοποῦν οἱ δύο αὐτὲς λέξεις, ἡ φράση «ἐν αὐτῇ», γιατί θὰ ἀλλοιωνόταν ὅλο τὸνόημα τοῦ σχετικοῦ ἄρθρου. Κάποια στιγμὴ δύο πληρεξούσιοι σηκώθηκαν ὀργισμένοι ἀπὸ τὶς «θέσεις» τους καὶ ἄρχισαν νὰ φωνάζουν πρὸς τὸ προεδρεῖο:
–    Νὰ κοπεῖ τὸ «ἐν αὐτῇ». Ναί, νὰ κοπεῖ.
–    Τὸ «ἐν αὐτῇ» νὰ κοπεῖ ὁπωσδήποτε, ὁ ἄλλος.
–    Ὄχι, δὲν κόβεται τὸ «ἐν αὐτῇ» καὶ ἡ συνεδρίαση ἐξελισσόταν σὲ σύρραξη.
Ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ λαγοκοιμόταν, ἀφήνοντας τοὺς λογιότατους νὰ ἐρίζουν, μὲ τὴν ἀκατανόητη, γι’ αὐτόν, στεγνὴ καὶ τυποποιημένη γλώσσα τους. Ἀκούγοντας ὅμως τὰ λόγια καὶ τὴν φασαρία, πήδηξε μ’ ἕνα σάλτο κάτω ἀπὸ τὴν λεμονιὰ καὶ πηγαίνοντας κατ’ εὐθείαν πρὸς τὸ προεδρεῖο, ἔξαλλος ἄρχισε νὰ ρωτᾶ:

– Τίνος τὸ αὐτὶ θὰ κόψετε, ὠρὲ πατριῶτες; Τόσο μεγάλο ἔγκλημα ἔκανε ὁ ἄνθρωπος. Ντροπή μας Ἕλληνες. Ἐμεῖς ἀγωνιστήκαμε τόσα χρόνια γιὰ νὰ διώξουμε τὸν τύραννο καὶ τώρα θ’ ἀρχίσουμε νὰ κόβουμε τὰ αὐτιὰτοῦ κοσμάκη;

.                  Μέσα σ’ ἕνα πανδαιμόνιο ἀπὸ γέλια, χρειάστηκε νὰ ἐπέμβει ὁ Πρόεδρος, γιὰ νὰ ἐξηγήσει στὸν Κολοκοτρώνη ὅτι παρεξήγησε τὰ πράγματα. Στὸ τέλος, βέβαια, κατάλαβε καὶ ὁ Κολοκοτρώνης τὴν γκάφα του καὶ τοὺς εἶπε χαμογελώντας:
–     Ἔ! Καλὰ δά, δὲν εἶναι καὶ τίποτα σπουδαῖο, ὠρὲ γραμματιζούμενοι. Πῶς θέλετε νὰ καταλάβω, ἐγὼ ὁ σκράπας, τὶς ἑλληνικοῦρες σας. Λέξεις κόψτε ὅσες θέλετε, αὐτιὰ μιὰ φορὰ νὰ μὴν πειράξετε, γιατί θά᾽χουμε ἄσχημα ξεμπερδέματα. Εἶπα κι ἐγώ, παλάβωσαν οἱ καλαμαράδες… Τί κόρακα μαθές.
.                     Τὸ θυμήθηκα τὸ ὡραῖο περιστατικὸ ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ ἥρωα γιὰ δύο λόγους. Πρῶτον, γιατί πάντοτε μὲ συγκινεῖ ὁ λόγος τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ Εἰκοσιένα καὶ φροντίζω, τέτοια εὐθαλῆ καὶ μυρίπνοα ἄνθη τῆς ἱστορίας μας, νὰ τὰ μοιράζομαι μὲ τοὺς μαθητές μου καί, δεύτερον, γιατί καὶ σήμερα συνεχίζεται ἡ τακτικὴ τῶν τότε πληρεξούσιων ἀπὸ τοὺς τωρινούς… πληρεξουσιαστὲς (ἄν μοῦ ἐπιτρέπεται ὁ νεολογισμός). Χρησιμοποιοῦν λέξεις ἢ φράσεις καινοφανεῖς ἀντικαθιστώντας παλιὲς καὶ γνωστές, δυσάρεστες καὶἀποτρόπαιες.

.                     Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ οὐσιαστικὰ καθήκοντα τῶν ἐξουσιῶν, ἰδίως στὴν σημερινὴ συγκυρία, συνίσταται στὸ νὰ βαπτίζουν, μὲ λαοφιλεῖς λέξεις ἢ οὐδέτερες ἢ νὰ ἐπινοοῦν νέες, τὰ πράγματα ποὺ οἱ λαοὶ ἀπεχθάνονται μὲ τὰ παλιά τους ὀνόματα. Ἡ δύναμη τῶν λέξεων εἶναι τόσο μεγάλη, ποὺ ἀρκοῦν ὅροι καλὰ ἐπιλεγμένοι, γιὰ νὰ τοὺς κάνουν νὰ δεχτοῦν τὰ πιὸ μισητὰ καὶ καταστροφικὰ πράγματα.
.                     Παράδειγμα. Ἐφευρέθηκε παλαιότερα μία τρισάθλια λέξη, ἡ «κινητικότητα», γιὰ νὰ καλύψει καὶ νὰ καρυκεύσει τὴν ἀπεχθῆ λέξη ἀπόλυση. Σὲ τέτοιες λέξεις εἶχε διαπρέψει τὸ ΠΑΣΟΚ, ἐπὶ Ἀνδρέα κυρίως. Χρησιμοποιοῦσε, λόγῳ ἰδεοπενίας, λέξεις μὲ λαμπυρίζον περιτύλιγμα-ἀνανέωση, ἀνασυγκρότηση, ἀλλαγή, μεταρρύθμιση- στὶς ὁποῖες, ἐὰν ἔξυνες τὸ κέλυφος καὶ τὶς ξεφλούδιζες, εἰσέπνεες τὶς ἀναθυμιάσεις ποὺ ἔκρυβαν. (Ὁ γενέθλιος βέβαια χῶρος αὐτοῦ τοῦ γλωσσικοῦ πονηρεύματος, εἶναι τὸ ΚΚΕ, ποὺδιαμορφώθηκε ἀπὸ τὰ μέσα περίπου τῆς δεκαετίας τοῦ ’30. Ἡ γνωστὴ «ξύλινη γλῶσσα»).
.                     Νὰ ἀπαριθμήσω καὶ ἄλλες τέτοιες λέξεις ἢ φράσεις-πτώματα τυμπανιαίας ἀποφορᾶς. Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν ἀντὶ γιὰ προδοσία, μνημόνια ἀντὶ γιὰ ξεπούλημα καὶ ἐκποίηση τῆς πατρίδας, διαρθρωτικὲς ἀλλαγές, εὐελιξία, ὁριζόντιες ἢ κάθετες περικοπές, τὸ τρένο τῆς ἀνάπτυξης, διεύρυνση τῆς φορολογικῆς βάσης, «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ», ἐργαστήρια δεξιοτήτων, διαφορετικότητα καὶ λοιπὰ καὶ λοιπά. Καί, ὅπως προεῖπα, ἂν ἀφαιρέσεις τὸ φανταχτερὸ βερνίκι κρύβονται δράματα, ἀνθρώπινες τραγωδίες, δυστυχία, προστυχιὲς καὶ ἀγραμματοσύνη.
.                     Στὸ σχολεῖο ἀκολουθεῖται ἄλλη τακτική, προαγωγὸς τῆς περιρρέουσας ἀγλωσσίας. Πέραν τοῦ ὅτι ἀπουσιάζουν λέξεις ἑδραῖες καὶ ὑψηλὲς -ἐλευθερία, δικαιοσύνη, ἀξιοπρέπεια, ἐντιμότητα, ἡρωισμὸς- κυριαρχεῖ περίπου αὐτὸ ποὺ ὁ Σεφέρης ἀποκαλοῦσε «ἀριστερὴ καθαρεύουσα». («Δοκιμές»). Μακροπερίοδες, δυσνόητες καὶ δυσανάπνευστες φράσεις, ἄγονοι καὶ ἐπαναληπτικοὶπλατυασμοί, στερεότυπη μεγαλορρημοσύνη, ἀσκήσεις γλωσσικές, ποὺ ὑπερβαίνουν τὸ λεξιλόγιο καὶ τὴν ἡλικία τῶν παιδιῶν, γεγονός, ποὺ αἰτιολογεῖ τὴν ὕπαρξη βοηθημάτων ἀπὸ τὴν Α´ κιόλας Δημοτικοῦ.
.                     Παραπέμπω σὲ δύο κείμενα δυσνόητης καὶ ἀνόητης γραφῆς, τὰ ὁποῖα περιέχονται σὲ βιβλία Γλώσσας, Δημοτικοῦ καὶ Γυμνασίου. Τὸ πρῶτο εἶναι ἀπὸ τὸ βιβλίο Γλώσσας, τετράδιο ἐργασιῶν, Β’ Δημοτικοῦ, β’ τεῦχος, σελ. 10.
.                     «Μία φορὰ κι ἕναν καιρὸ ἤτανε ἕνας σκύλος ποὺ δὲν ἤξερε νὰ γαβγίζει. Δὲ γάβγιζε, δὲ νιαούριζε, δὲ μουγκάνιζε, δὲ χλιμίντριζε, δὲν ἤξερε νὰ κάνει καμιὰ φωνὴ ζώου. Ἤτανε ἕνα μοναδικὸ σκυλί, ποὺ ποιὸς ξέρει πῶς κατέφτασε ἀπὸ ἕναν τόπο, ὅπου δὲν ὑπήρχανε σκυλιά. Τὸ ἴδιο δὲν καταλάβαινε πὼς τοῦἔλειπε τίποτα. Οἱ ἄλλοι τοῦ ἀνοίξανε τὰ μάτια. Τοῦ λέγανε:
–Μὰ ἐσὺ δὲ γαβγίζεις;
–Δὲν ξέρω, εἶμαι ξένος.
–Ἄκου ἀπάντηση! Δὲν τὸ ξέρεις πὼς τὰ σκυλιὰ γαβγίζουν;
.                     Ὁ σκύλος δὲν ἤξερε τί νὰ ἀπαντήσει. Δὲν ἤξερε ὅμως νὰ γαβγίζει κι οὔτε ἤξερε πῶς νὰ μάθει».(Τζιάνι Ροντάρι, «Παραμύθια γιὰ νὰ σπᾶτε κέφι», ἔκδ. Κέδρος)
.                     Τὸ δεύτερο, ἀπὸ τὰ «Κείμενο Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας», Γ’ Γυμνασίου, σελ. 71. Ἀναφέρεται στοὺς Φαναριῶτες καὶ τοὺς Ρομαντικούς.
.                     «Οἱ ρομαντικοὶ προβάλλουν τὸ ἐγὼ ὡς ὑπέρτατο ἐκφραστὴ αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Κύριο χαρακτηριστικό τους ἡ διχασμένη τοὺς συνείδηση ἀνάμεσα στὴν ὀξεία κοινωνικὴ κριτικὴ καὶ τὴμελαγχολικὴ ἀποξένωση, ἀνάμεσα στὴ σύμπραξη μὲ τὰ ἐπαναστατικὰ κινήματα τῆς ἐποχῆς καὶ στὴν ἀνία, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἐξιδανίκευση τοῦ πρόωρου θανάτου.
.                      Στοιχεῖα καὶ θέματα ἀπὸ τὸ κλίμα τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ρομαντισμοῦ ἀπαντοῦν συχνὰ στὸ ἔργο τῶν ποιητῶν τῆς πρώτης ἀθηναϊκῆς (ἢ φαναριώτικης) σχολῆς, τὰ χρονικὰ ὅρια τῆς ὁποία ὁρίζονται ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους ὡς τὰ 1880. Ὡστόσο, καὶ παρὰ τὶς σποραδικὲς ἐμφανίσεις βυρωνικῶν ἐξάρσεων, ὁ ἀθηναϊκὸς ρομαντισμὸς χαρακτηρίζεται ἐξαρχῆς ἀπὸ τὴν ἐπιδίωξη μορφικῆς ἐπιμέλειας καὶθεματικῆς εὐπρέπειας τόσο, ὥστε ἀπὸ πολλὲς ἀπόψεις νὰ μοιάζει συγγενέστερος πρὸς τὴν ποιητική του νεοκλασικισμοῦ ἤ, ὅπως ἔχει ὑποστηριχτεῖ, νὰ ἀποτελεῖ μία ἰδιάζουσα «τοπικὴ» ἐκδοχὴ ρομαντικοῦνεοκλασικισμοῦ».
.                    Ἐρώτηση: βγαίνει νόημα ἀπὸ τὰ δύο κείμενα; Μπορεῖ ἕνα 7χρονο παιδὶ νὰ«ἀποκρυπτογραφήσει» τὸν κωφὸ καὶ ἄλαλο σκύλο (ὑπάρχουν σκυλιὰ ποὺ δὲν γαβγίζουν; ἀγνοῶ), ἢ ἕνας 15χρονος τὶς θολοκουλτουριάρικες τιποτολογίες τοῦ δεύτερου κειμένου;
.                      Ἀνακεφαλαιώνοντας: ἀπὸ τὴν μία ἀλλοίωση ἐννοιῶν, ἀσαφεῖς νεολογισμοὶ καὶ ἀπόκρυψη λέξεων, οἱ ὁποῖες εἶναι «σημαῖες» ἀγώνων τοῦ λαοῦ -ἐλευθερία, ἐθνικὴ ἀξιοπρέπεια καὶ ἀνεξαρτησία- καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη σύγχυση καὶ ἀσάφεια. Ποῦ καταλήγουμε; Στὴν «γλωσσικὴ ἀποκολοκύνθωση» ποὺ θὰ ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος Σ. Καργάκος.

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς

ΤΙ ΝΑ ΔΙΔΑΞΕΙΣ ΜΕ ΟΧΙΕΣ, ΠΟΝΤΙΚΙΑ ΚΑΙ ΑΡΑΧΝΕΣ; (Δ. Νατσιός)

Τί νὰ διδάξεις μὲ ὀχιές, ποντίκια καὶ ἀράχνες;

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                       Τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας ἀνακοινώνει διθυραμβικῶς τὴν εἰσαγωγὴ τῶν «Δεξιοτήτων». Μία παροιμία στὴν γενέτειρά μου Πιερία λέει: «Ἡ ψείρα μας στὸν Ἔλυμπο καὶ μεῖς στὰ πανηγύρια». Δὲν κοιτᾶμε τὰ χάλια μας, ἀλλὰ τρέχουμε στὰ «παγγύρια». Ἀντὶ νὰ ἀλλάξει τὰ ἀπαράδεκτα καὶ καταστροφικὰ γιὰ τὴν μόρφωση τῶν μαθητῶν μας βιβλία «Γλώσσας», κομπάζει κιόλας γιὰ τὶς προκοπές του. Ἐπειδὴ ἡ ἐπανάληψη μήτηρ ἐστὶ τῆς μαθήσεως καὶ τῶν κακῶς καὶ κακῶν κειμένων, καταγράφω καὶ πάλι τὰ εὐτράπελα μέν, ἐπικίνδυνα δέ, περιεχόμενα τοῦ πρώτου βιβλίου Γλώσσας, ποὺ πιάνουν οἱ μαθητὲς στὰ χέρια τους, ὑπενθυμίζοντας ὅτι ἡ κρισιμότερη καὶ βασικότερη τάξη τοῦ σχολείου, ὅλων τῶν βαθμίδων, εἶναι ἡ Α´δημοτικοῦ καὶ σ’ αὐτὸ συμφωνοῦν ὅλοι οἱ εἰδικοί.
.                       Ξεφυλλίζοντας τὰ γλωσσικὰ ἐγχειρίδια τῆς Α΄ δημοτικοῦ ἐντυπωσιάζεσαι ἀπὸ τὸν μεγάλο ἀριθμὸ «δράσεων» μὲ ζῶα ἀπ΄ ὅλο τό… βασίλειό τους: κατοικίδια, «ἄγρια καὶ ἥμερα τοῦ βουνοῦ καὶ τοῦλόγγου», πτηνά, ἑρπετά, θηρία τροπικῶν χωρῶν, ζῶα τῆς θάλασσας, ἀκόμα καὶ ζωύφια. Ἡ ἐκμάθηση τῶν γραμμάτων τῆς ἀλφαβήτας γίνεται μέσῳ κάποιων ὀλιγόστιχων «ποιημάτων», στὰ ὁποῖα πρωταγωνιστοῦν μόνο ζῶα.
.                       Παραθέτω κάποια παραδείγματα. Ἂς προσεχθοῦν οἱ εὐφάνταστοι καὶ ἐξωπραγματικοὶσυνδυασμοὶ διαφορετικῶν ζώων σὲ κοινὲς δράσεις, ἐντελῶς ἔξω ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῶν παιδιῶν.

Σελ.25. «Γλῶσσα», Α΄ Δημοτικοῦ: «Ταξιδεύω μὲ τὸ τρένο/ τρέχω, τρέχω δίχως φρένο/ Καὶ ὁ ἀετὸς φωνάζει: /Ε, ε, Τιτίνα, πάτα γκάζι».

Σελ.29. «Ἕνα μυστήριο ἑλικόπτερο εἶδα/ χθὲς στὴν ἐφημερίδα./ Εἶχε ἐλέφαντα πιλότο,/ γιὰ τιμόνι ἕνα μπισκότο».

Σελ.31. «Σαλιγκάρι, σαλιγκάρι,/ μήπως νὰ σὲ πῶ Σαλιάρη;/ Μήπως Τάσο; Μήπως Σούλη;/ Μήπως νὰ σὲ πῶ Σπιτούλη».

Σελ.33. «Τί νὰ ἔχει τὸ πακέτο;/ Μήπως κόκορα καρότα;/ Μήπως μία μεγάλη κότα;/ Κι ἅμα ἔχει καναρίνι;/ Ἕνα γλέντι ποὺ θὰ γίνει!

Σελ.38. «Ρινόκερος καὶ κόκορας/ κότα, ἀετὸς καὶ κόρακας/ παρέα περπατᾶνε/ σὲ παραλία πᾶνε.

Σελ.53. «Γιατί γελᾶνε οἱ ἀκρίδες,/ οἱ γορίλες κι οἱ γαρίδες;/ Γιατί ἡ γάτα κάνει μάγια/ γιὰ νὰ γίνει κουκουβάγια».

Σελ.57. «Νὰ ᾽χανα, τί νὰ ᾽χανα,/ νὰ ᾽χανα τὰ λάχανα./ Ἄχ, μὲ τόσα χάχανα/ ἔχασα τὰ λάχανα». (Ἐξαιρετικὴ ἡ ἔμπνευση, ἀντικατοπτρίζει ἐναργέστατα τὸ  Σχολεῖο τῶν δεξιοτήτων. Γιὰ χάχανα καὶ λάχανα…).

Σελ.63. «Τί οὐρὰ νὰ μοῦ ταιριάζει/ φουντωτὴ ἢ πουπουλένια;/ Μία οὐρὰ μὲ μαῦρες βοῦλες/ ἢ μὲ κόκκινες καρδοῦλες;».

Σελ.65. «Μὲ ἕνα παπούτσι γιὰ καράβι/ ταξιδεύει τὸ κουτάβι./ Κάνει τὰ χέρια του χωνί,/ βάζει δυνατὴ φωνή./- Τὸ καράβι μου βουλιάζει/ κι ὅπου νά ᾽ναι σκοτεινιάζει».

Σελ.67. «Δὲ φοβᾶμαι τὸ σκοτάδι/ εἶμαι δυνατὸ κουτάβι./ Οἱ ἀστραπὲς δὲ μὲ τρομάζουν/ κι οἱ βροντὲς μὲ διασκεδάζουν».

Ὁλόκληρο τὸ τεῦχος τῆς «Γλώσσας» κινεῖται σ’ αὐτοὺς τοὺς …ἐξωφρενικοὺς ρυθμούς. Ποιηματάκια, κρανιοκενῆ, τὰ ὁποῖα σκαρφίστηκαν οἱ συγγραφεῖς. Καὶ πρωταγωνιστές, σὲ ἀπίθανους, ἐξωπραγματικοὺς συνδυασμούς, μόνο ζῶα. Φαίνεται ὅτι οἱ στιχοπλόκοι συγγραφεῖς τῶν βιβλίων πάσχουν ἀπὸ ἄκρατον ζωοφιλία. Τὸ βιβλίο συνοδεύεται ἀπὸ «Τετράδιο Ἐργασιῶν».

Στὴ σελ.19, συμπληρώνοντας μὲ τὰ σωστὰ γράμματα ὁρισμένα κενά, σὲ σχετικὴ ἄσκηση, τὰ παιδιὰμαθαίνουν πὼς «οἱ φίλοι τῆς κότας Τιτίνας εἶναι ὁ ἀετός, ὁ βάτραχος καὶ ἡ νυχτερίδα(!), καλύτερος φίλος ὅμως ὁ ἀετός». (Ναί! Νυχτερίδες καὶ κότες ἀντάμα, βλέπουν τὰ παιδιὰ συνεχῶς).

Στὴ σελ.63, τὰ παιδιὰ πληροφοροῦνται ὅτι «στὸ χορὸ τῆς νεράιδας πῆγαν ζῶα, ὅπως: τὸ ἐλάφι καὶ ἡ φώκια, ὅπως καὶ τὸ φίδι(!), ἐνῶ ἀπουσίαζαν (ἄγνωστο γιὰ ποιὸ λόγο) ἡ ἀλεποῦ, ἡ ἀρκούδα καὶ ὁ γάϊδαρος».

Στὴ σελ.29. Ὁ ποντικὸς προσκαλεῖ γιὰ φαγητὸ τὴν ὀχιά, τὸν παπαγάλο καὶ τὸ ἄλογο. (Κι ἕνας καρχαρίας τί μᾶς πείραζε;).

Στὴ σελ.45 ὁ παπαγάλος χάθηκε καὶ τὸν ψάχνουν ἕνας γορίλας, τὸ ἄλογο καὶ ὁ ἱπποπόταμος. (Γιατί ὄχι καὶμία κατσαρίδα; Γιατί ἀδικοῦνται τὰ «συμπαθῆ» οἰκοδίαιτα).

Στὴ σελ.49, τὸ σκουλήκι, ἔμπλεον ποιητικοῦ οἴστρου, λέει στὴ γάτα: «χαλάλι σου τὰ λάχανα,/ γιὰ τόσα χάχανα».

Στὸ βιβλίο Γλώσσας, στὸ δεύτερο τεῦχος, συνεχίζεται ἡ λογοτεχνικὴ περιδιάβαση στὸ βασίλειο τῶν ζώων καὶ λοιπῶν πλασμάτων τοῦ ματαίου τούτου κόσμου, «ἑρπετὰ ὧν οὐκ ἐστιν ἀριθμός, ζῶα μικρὰ μετὰμεγάλων».

Σελ.30-31. Στὴ συνέλευση τῶν ζώων μὲ θέμα «συζήτησης» τὴν ἀνεύρεση ἑνὸς θησαυροῦ, μετέχουν ἡσαύρα, ὁ ταῦρος, τὸ μυρμήγκι, ὁ κόκορας, ὁ βάτραχος, ὁ σκύλος, ὁ ποντικὸς καὶ ἡ γάτα.

Στὴ Σελ.34, μετὰ ἀπὸ ἕνα ταξίδι ποὺ ἔκανε ὁ παπαγάλος στὴν Ἀφρική, καλεῖ μὲ γραπτὴ πρόσκληση, τὸκείμενο τῆς ὁποίας παρατίθεται στὸ βιβλίο, τοὺς φίλους του, δηλαδὴ τὸν βάτραχο, τὸν ποντικό, τὴν κότα, ἀλλὰ καὶ τὴ γάτα, γιὰ νὰ τοὺς δώσει τὰ διάφορα δῶρα ποὺ ἔχει φέρει.

Σελ.45. Στὴ μεγάλη γιορτὴ γνωριμίας μὲ τοὺς νέους γείτονές της ποὺ ἔκανε ἡ «καφετιὰ» ἀράχνη, παρευρέθησαν τὸ ποντίκι, τὸ κουτάβι, τὸ παγώνι, δύο γάτες, τὸ κουνούπι καὶ τὸ φίδι.

Στὴ Σελ.46, διαβάζουμε ὅτι «ἡ γειτόνισσα ἀράχνη καὶ ἡ οἰκογένειά της εἶναι ἀκροβάτες. Ἡ καφετιὰ ἀράχνη πηδάει μὲ ἀλεξίπτωτο. Ἐνῶ ἡ μαύρη τρέχει μὲ ποδήλατο». («Μαῦρα καὶ ἄραχνα», κυριολεκτικῶς).

Στὴν ἑπόμενη σελίδα (47) μαθαίνουμε τὰ ἐπαγγελματικὰ ὄνειρα τῶν «ζωντανῶν». «Ὁ σκύλος θέλει νὰ γίνει κολυμβητής. Ὁ ποντικὸς γυμναστής. Ὁ παπαγάλος παλαιστής. Ὁ βάτραχος ποδηλάτης καὶ ὁ κόκορας διαιτητής». (Καὶ ἡ ὕαινα τηλεπαρουσιαστής. Ὅπως γράφει ὁ ποιητὴς «κάνε μία κρούστα τρέλας γύρω ἀπὸ τὸμυαλό σου, γιὰ νὰ ἀντέξεις τὴν τρέλα»).

Σελ.52. Κατὰ τὴν ἐπιστροφή του ἀπὸ τὴν Ἀφρικὴ τὸ χελιδόνι δὲν ξέχασε «νὰ φέρει καὶ μία φωτογραφία τῆς ζέβρας», καλώντας τοὺς φίλους του νὰ τὸ βοηθήσουν νὰ φτιάξει τὴ φωλιά του.

Σελ.68 πάλι προσκλητήρια ζώων. Ὁ Μολύβιος προσκαλεῖ γιὰ «λογοτεχνικὴ βραδιὰ» τὰ ζῶα: γάτα, βάτραχο, κουκουβάγια, νυχτερίδα, μυρμήγκι, χελώνα, λαγό, φίδι, παπαγάλο, σκαντζόχοιρο.

.                   Καὶ τὸ δεύτερο τεῦχος τῆς «Γλώσσας», τὸ ὁποῖο περιέχει πεζὰ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον κείμενα, πρωταγωνιστοῦν ζῶα. Παντελὴς ἀνατροπὴ τοῦ παραδοσιακοῦ, γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες, τρόπου Παιδείας, ποὺἤθελε τὶς ἀξίες σαρκωμένες καὶ βιωμένες σὲ πρόσωπα (προσωποκεντρική). Ἐλάχιστα, ἀνύπαρκτα τὰ κείμενα μὲ ἀνθρωποκεντρικὴ ἀναφορά. Κείμενα ἀνόητα, ἄνευρα, φλύαρα, ἄψυχα, κρανιοκενῆ, μία ἀκατάσχετη καὶκουραστικὴ παράθεση συμβάντων ἀπὸ τὴν -ὑποτίθεται- «ζωὴ τῶν ζώων. Ποῦ πῆγε ἡ ἀνθρωποποιὸς ἀποστολὴτῆς Παιδείας;  Ἀνύπαρκτη ἡ οἰκογένεια, τὸ εὐλογημένο καταφύγιο καὶ ἔσχατο κάστρο γιὰ διάπλαση χαρακτήρα. Προγραμμένες ἡ φιλοπατρία, ἡ πίστη, τὸ φιλότιμο, ἡ ἐργατικότητα καὶ ἡ ἐντιμότητα. Πῶς νὰ τὶς διδάξεις μὲ ὀχιές, ποντίκια καὶ κουνούπια;

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ “ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ” ΤΗΣ ΕΜΕΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ; (Δ. Νατσιός)

Τί θὰ γίνει μὲ τὴν “διδασκαλία” τῆς ἐμετικῆς παιδεραστίας
στὰ σχολικὰ βιβλία;

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                   Πιάνουμε τὶς μύτες μας ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις καὶ τὴν δυσωδία. Ξεβράζονται σωρηδὸν οἱδιαστροφές… θεατρανθρώπων, ὅπως αὐτάρεσκα αὐτοχρίζονται. Μαγαρίζονται καὶ οἱ λέξεις. Τί σχέση ἔχουν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸ θέατρο, ὅπως μᾶς τὸ παρέδωσαν οἱ ἀρχαῖοι, καὶ κυρίως μὲ τὴν ἀποστολή του; Τὸ ἀρχαῖο κράτος, ἡ «πόλις», ὅπως ἔλεγαν, σκοπὸ εἶχε τὴν διαπαιδαγώγηση καὶ τὴν βελτίωση τῶν πολιτῶν, ἀλλιῶς ξέφευγε ἀπὸ τὴν ἀποστολή του. Γράφει ὁ Πλάτων «Πολιτεία τροφὴἀνθρώπων ἐστι, καλὴ μὲν ἀγαθῶν, ἡ δ’ ἐναντία κακῶν». (Μέν. ΙΙΙ-238 C). Δηλαδή: Ἡ πολιτεία εἶναι τροφὸς τῶν ἀνθρώπων. Τὸ καλὸ πολίτευμα, κάνει τοὺς πολίτες ἀγαθούς, τὸ κακὸ πολίτευμα ἐκφαυλίζει τοὺς πολίτες. Τὸ ἴδιο ἴσχυε καὶ γιὰ τὰ γράμματα καὶ τὶς τέχνες. Ὁ Ἀριστοφάνης στοὺς «Βατράχους» του (στ. 1054), ρητῶς μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ ποιητὴς εἶναι παιδαγωγὸς τῶν ὡρίμων, ὅπως ὁ δάσκαλος τῶν μικρῶν παιδιῶν. «Τοῖς μὲν γὰρ παιδαρίοισιν ἐστὶ διδάσκαλος ὅστις φράζει, τοίσιν δὲἡβῶσι οἱ ποιηταί». Ἡ τέχνη ἡ κλασσικὰ ἐξευγενίζει. Καὶ πρωτίστως αὐτὸν ποὺ τὴν ὑπηρετεῖ. Ὁ ποιητής, ὁ γλύπτης, ὁ ζωγράφος, ὁ φιλόσοφος, ὁ πολιτικός, θεωροῦνταν καὶ ἔπρεπε νὰ εἶναι παιδαγωγοὶ τοῦλαοῦ. Τὸ θέατρο, ἐν προκειμένῳ, ἦταν σχολεῖο τοῦ λαοῦ. Οἱ ἐπιγραφὲς τῶν χορηγικῶν τριπόδων, ἔλεγαν: «Σοφοκλῆς ἐδίδασκεν», «Αἰσχύλος ἐδίδασκεν». Τὰ δράματα τότε «ἐδιδάσκοντο» καὶ δὲν «ἀνέβαιναν», ὅπως λέμε σήμερα. (Ὁ μεγαλύτερος «σκηνοθέτης», τραγικὸς ποιητὴς ὅλων τῶνἀρχαίων ἑλληνικῶν ἐποχῶν, ὁ Αἰσχύλος, ζήτησε νὰ γραφεῖ στὸν τάφο τοῦ ἐπίγραμμα, τὸ ὁποῖο εἶχε συνθέσει ὁ ἴδιος. Δὲν καυχᾶται γιὰ τὴν μεγαλειώδη τέχνη του, ἀλλὰ διότι ἔλαβε μέρος στὴν μάχη τοῦΜαραθώνα- «ἁλκὴν δ’ εὐδόκιμον Μαραθώνιον ἄλσος….».
.                   Τί σχέση ἔχουν ἐκεῖνοι οἱ μεταξένιοι, ἀνθρωποπλάστες καλλιτέχνες, μὲ τὴν πλειονότητα τῶν τωρινῶν ἀνισόρροπων τυχοδιωκτῶν, ποὺ «ἀνεβάζουν» στὴν σκηνή, μαζὶ μὲ τὴν κακογουστιά τους, καὶ τὶς κτηνώδεις ὀρέξεις τους;).
.                   Ξεβράστηκαν τελευταία ὑποθέσεις παιδεραστίας, βιασμῶν καὶ βιαιοπραγίας ἀπὸ«θεατρανθρώπους». Στὸ ἄκουσμα τέτοιων φρικτῶν πράγματι εἰδήσεων, ἡ ὀργισμένη ἀντίδραση τοῦκόσμου συνοδεύεται μὲ προτροπὲς ποινῶν ὅπως: κρέμασμα, ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα, εὐνουχισμὸς καὶ πολλὰ ἄλλα ποὺ δὲν μποροῦν νὰ καταγραφοῦν…
.                   Ὅμως, γιατί δὲν ὑπάρχει καμμία ἀντίδραση, ὅταν σὲ σχολικὰ βιβλία προωθεῖται καὶ διαφημίζεται, αὐτὸ ποὺ ὅλοι μετὰ βδελυγμίας καταδικάζουν; Γιατί δὲν ἀσχολεῖται κανεὶς μὲ τὰσχολικὰ βιβλία ποὺ «διδάσκουν» τὸ ἐμετικὸ ἔγκλημα;  (Τὸ ἔχω ξαναγράψει καὶ ξανατονίσει ὅτι ὅλοι οἱεἰδικοὶ καὶ ἐπιστήμονες ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν γλῶσσα καὶ τὴν διδακτική της, γνωρίζουν πὼς δὲν ὑπάρχουν ἀθῶα παραμυθάκια καὶ ὅτι κάθε γλωσσικὸ κείμενο -κυρίως αὐτὰ ποὺ ἀπευθύνονται σὲἀνώριμα τοῦ Γυμνασίου ἢ ἀθῶα παιδιὰ τοῦ Δημοτικοῦ- ἀκόμα καὶ ἕνα πρόβλημα μαθηματικῶν, προάγει συγκεκριμένες ἀξίες καὶ στάσεις ζωῆς).  Συγκεκριμένα, γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, παραθέτω κείμενο, τὸ ὁποῖο περιέχεται στὸ «τετράδιο ἐργασιῶν» τοῦ μαθήματος «Νεοελληνικὴ Γλῶσσα», Α’ Γυμνασίου (σελ. 16). Δηλαδὴ ἀπευθύνεται σὲ παιδιὰ 12-13 ἐτῶν, ποὺ μόλις ἐγκατέλειψαν τὸ δημοτικὸσχολεῖο. Τίτλος του «Ὁσάκις». Ὑποτίθεται ὅτι ἀποσκοπεῖ στὴν γλωσσικὴ καὶ πνευματικὴ καλλιέργεια μαθητῶν τῆς Α’ Γυμνασίου:
«Ὁ καθηγητὴς τῆς φιλολογίας ἔριχνε κάθε μέρα τὸ μπαλάκι. Ὅλη ἡ τάξη τὸ ἔπιανε σὰν ἕνα γαργαλιστικὸ μήνυμα. Τὸ πετοῦσε ὁ ἕνας στὸν ἄλλον. Χαρᾶς εὐαγγέλια. “Ὁσάκις…” ἄρχισε τὴ φράση του ὁ φιλόλογος.
“Ναί. Ναί. Ὁ Σάκης! Ὁ Σάκης!”, φώναζαν ὅλες μαζὶ οἱ μαθήτριες γελώντας. Κι ὁ καθηγητὴς τρελαινόταν. “Ὁσάκις…” ἐπαναλάμβανε τονίζοντας τὴ λέξη σὰν νὰ ἔλεγε “σκάστε”. “Ο Σάκης! ὉΣάκης!” ἀκουγόταν πάλι ἀπὸ κάτω καὶ τὸ γέλιο ἔδινε κι ἔπαιρνε.
Ὁ καθηγητὴς δὲν μποροῦσε νὰ ξεχωρίσει ποιὲς ἀπὸ τὶς μαθήτριες ἦταν οἱ δράστες. Ἡ λέξη – μπαλάκι κυλοῦσε ἀκαριαία σὲ κλάσμα δευτερολέπτου μέσα ἀπὸ τὰ χείλια τους, ποὺ ἦταν κρυμμένα στὸ κάτω μέρος τοῦ σκυμμένου τους κεφαλιοῦ. Νόμιζε πὼς ἁπλῶς ἐπαναλάμβαναν τὴ λέξη. Πὼς τὶς ἐρέθιζε αὐτὴ ἡ λέξη. Δὲν ἦταν ὅμως ἔτσι. Ἄλλο πράγμα τὸ “Ὀσάκις” κι ἄλλος ἄνθρωπος “ὁ Σάκης”.
Ὁ Σάκης ἦταν ἠλεκτρολόγος μὲ μαγαζί. Μεγαλύτερός τους, 20 μὲ 25 ἐτῶν. Τὰ εἶχε φτιάξει μὲ τὴν Ἀλέκα. Μία ἀπὸ τὶς μαθήτριες τῆς τάξης. Ψηλὴ κι ἀδύνατη, μὲ κοντὰ ξανθὰ μαλλιὰ καὶ μεγάλα καστανὰ μάτια, μακρὺ λαιμὸ καὶ μακριὰ χέρια καὶ πόδια, κάπως ξερακιανή, ἀλλὰ ζόρικη. Στὰ 15-16, ὅπως ὅλες τους. Ἡ πρώτη ποὺ ἔβγαινε ραντεβοὺ μῆνες τώρα. (σσ. Δηλαδὴ ἀπὸ τὸ Δημοτικὸδιατηροῦσαν σχέση). Ὁ Σάκης τὴν περίμενε τὸ μεσημέρι στὴν ἄλλη γωνία κι οἱ ἄλλες μαθήτριες ἔτρεχαν ἀπὸ πίσω της νὰ τὸν δοῦνε. Τὰ σχόλια ἔδιναν κι ἔπαιρναν. Ἦταν ὁ πρῶτος ἔρωτας τῆς τάξης.
Ὁ καθηγητὴς φώναξε τὴν πρώτη μαθήτρια, τὴ Μαρία, στὸ γραφεῖο του καὶ τὴ ρώτησε. “Τι συμβαίνει μὲ τὸ “Ὁσάκις”; Γιατί αὐτὴ ἡ ἀντίδραση;”.
“Δὲν ξέρω, κύριε. Στὸ δικό μου θρανίο δὲν ξέρουμε τίποτα. Τὸ πῆραν ἔτσι φαίνεται καὶ τὸδιασκεδάζουν”, τοῦ ἀπάντησε. Ρώτησε κι ἄλλες μαθήτριες. Μερικὲς δὲν κρατήθηκαν καὶ γελοῦσαν. Ὁ καθηγητὴς προσπάθησε νὰ βγάλει ἀπὸ τὸ λεξιλόγιό του τὴ λέξη “Ὁσάκις”. Αὐτὴ ὅμως ἀντιστεκόταν. Τοῦ ἔβγαινε αὐθόρμητα, ἔστω καὶ μὲ κάποια καθυστέρηση. Τότε, ὅμως, γινόταν πανζουρλισμός. Σὰν νὰ τὴν εἶχε στερηθεῖ ἡ τάξη καὶ ξεσποῦσε “Ὁ Σάκης! Ὁ Σάκης!”, φώναζαν ἀκόμα πιὸ δυνατὰ καὶγελοῦσαν μὲ τὴν καρδιά τους. Γιατί ἦταν ὑπόθεση καρδιᾶς καὶ ὄχι γραμματικῆς».
.                   Ἐρωτῶ: Τί διαβάζουμε ἐδῶ; Περιγράφει ἢ δὲν περιγράφει τὸ κείμενο ἀποπλάνηση ἀνηλίκου;
.                   Ἐρωτῶ: Ὅπως παρουσιάζει τὸ κείμενο αὐτὴν τὴν σχέση, σὰν κάτι τὸ φυσιολογικό, τὸἀκίνδυνο, δὲν ἀποτελεῖ ἔμμεση παρότρυνση γιὰ ἐπιδίωξη τέτοιων καταστρεπτικῶν σχέσεων; Μπορεῖς νὰ περιγράφεις μὲ χαζοχαρούμενο τρόπο μία τέτοια κατάσταση; Ποιός γονέας θὰ ἀνεχόταν ἡ κόρη του «νὰ βγαίνει ραντεβοὺ» μὲ εἰκοσιπεντάχρονο; Δὲν πρόκειται γιὰ ὕπουλη ἐξύμνηση τῆς παιδεραστίας, τοῦ σιχαμεροῦ αὐτοῦ ἐγκλήματος, γιὰ τὸ ὁποῖο ἀνατριχιάζουμε ὅλοι καὶ στὸ ἄκουσμά του μόνον;
.                   Καὶ κάτω ἀπὸ τὸ κείμενο «καμαρώνει», γιὰ ἐμπέδωση προφανῶς, ἡ ἑξῆς κρανιοκενὴς ἐρώτηση: «Γιατὶ γελοῦσε ἡ τάξη, ὅταν ἀκουγόταν ἡ λέξη Ὁσάκις στὸ κείμενο». Τί θὰ ἀπαντήσει τὸπαιδὶ σὲ μία τέτοια «παραλυμένη» ἐρώτηση; Καμμία καταδίκη ἢ ἀπόρριψη τῆς σχέσης τοῦ 25χρονου Σάκη μὲ τὴν 12χρονη μαθήτρια. «Ἐξαιρετικὰ» μαθήματα ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο, ποὺ ἐπιμένει νὰὀνομάζεται Παιδείας!
.                   Κατὰ τὰ ἄλλα τὸ ὑπουργεῖο εἰσάγει τὴν σεξουαλικὴ ἀγωγὴ ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο ἀκόμη. Ἀπὸ τὴν μία αἰχμάλωτα, ἐξαρτημένα τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὶς νέες τεχνολογίες καὶ τὸ διαδίκτυο, στὰ ὁποῖες ἔχουν δοθεῖ μεσιανικὲς διαστάσεις. Ἀπὸ τὴν ἄλλη σεξουαλικὲς ἀγωγές, ποὺ οὐσιαστικὰ εἶναι πυρήνας πρόωρης ἀποαθωοποιήσεως, πράγμα καταστρεπτικὸ γιὰ τὴν εὔθραυστη ψυχικὴ ὑγεία τους. Χῶρος γιὰ τὴν χαρὰ τῆς μελέτης, τοῦ εὐλογημένου κόπου ποὺ προσφέρει ἡ πάλαι ποτὲ ἡλιόλουστη ἑλληνικὴ Παιδεία, δὲν ἀπομένει.

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

ΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΑΓΑΡΙΣΙΕΣ στὰ σχολικὰ βιβλία ΘΑ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΑΡΑΓΕ ΤΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ τοῦ 1821;

Μὲ τέτοιες μαγαρισιὲς στὰ σχολικὰ βιβλία
θὰ τιμήσουμε τὰ 200 χρόνια ἀπὸ τὴν ἁγιασμένη Ἐπανάσταση τοῦ ᾽21;

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                     «Νοστιμίζει τὸ σέλινο τὴ φασολάδα καὶ στὴ μέση δύο λάμδα φοράει πατρίδα μας ἡ Ἑλλάδα». Αὐτὸ τὸ ἀξιοθρήνητο καὶ κρανιοκενὲς σχόλιο δὲν τὸ διαβάζεις σὲ κείμενο θεατρικῆς ἐπιθεώρησης, ἐλαφρολαϊκοῦ τύπου, ἀλλὰ σὲ βιβλίο Γλώσσας τῆς Β´ δημοτικοῦ. (Τετράδιο ἐργασιῶν, α´ τεῦχος, σελ. 43). Καὶ στὴν σελίδα 76 τοῦ βιβλίου Γλώσσας α´ τεῦχος τῆς ἴδιας τάξης καὶ πάλι, πρὸς ἐμπέδωση προφανῶς, ἐπαναλαμβάνεται ἡ δηλητηριώδης ἀπρέπεια κατὰ τοῦ ἐθνικοῦ μας ὀνόματος σὲ κείμενο μὲ τίτλο “Στὴ Χωχαρούπα”.  ”Καλῶς τοὺς φίλους ἀπ᾽ τὴν Ἑλλάδα, πού ᾽χει τὴν Κρήτη καὶ τὴν Λευκάδα κι ὁ κόσμος τρώει φασολάδα καὶ πάει βαρκάδα στὴ φεγγαράδα”. Ὁπότε τὸ 7χρονο Ἑλληνόπουλο ποὺ ἔρχεται στὸ σχολεῖο “γιὰ νὰ γιομίζη προκοπὴ κι ἀρετή”, κατὰ τὸν πατριδοφύλακα Μακρυγιάννη- σχολεῖο τὸ ὁποῖο ἔπρεπε νὰ εἶναι θεματοφύλακας τῶν τιμαλφῶν ἀξιῶν τοῦ ἔθνους καὶ θύλακας ἀντιστάσεως στὴν ἀπροκάλυπτη πιὰ ἐπίθεση κατὰ τῆς συνταγματικῆς διάταξης ποὺ προβλέπει “τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς συνείδησης”- τὸ ἀποσβολωμένο, λοιπόν, Ἑλληνόπουλο, μαθαίνει ὅτι ζεῖ στὴν χώρα τῆς φασολάδας, τῆς Ἑλλάδας, κατὰ τὴν ἀξιοθρήνητη ὁμοιοκαταληξία τους. (Νὰ σημειώσω παρενθετικῶς κάτι. Ὅλοι οἱ ἐπιστήμονες ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν γλῶσσα καὶ τὴν διδακτική της, γνωρίζουν ὅτι δὲν ὑπάρχουν ἀθῶα παραμυθάκια καὶ χαζοχαρούμενες, ἀδιάφορες παραπομπὲς στὰ σχολικὰ βιβλία, ἀλλὰ ὅτι κάθε κείμενο, ἀκόμη καὶ ἕνα πρόβλημα μαθηματικῶν προάγει συγκεκριμένες ἀξίες καὶ στάσεις ζωῆς).
.                     Θὰ γιορτάσουμε τοῦ χρόνου τὰ 200 χρόνια ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς ἁγιασμένης Ἐπανάστασης τοῦ ᾽21, τὴν ἐθνική μας παλιγγενεσία. Συστάθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν πρωθυπουργὸ μία ἐπιτροπή, τῆς ὁποίας προΐσταται ἡ κ. Γιάννα Ἀγγελοπούλου. Προφανῶς τὸ κριτήριο ἦταν οἱ… μνημειώδεις ἐκδόσεις της γιὰ τὴν συγκεκριμένη ἱστορικὴ περίοδο καὶ ἡ διεθνοῦς ἀκτινοβολίας προσφορά της στὴν ἀνάδειξη τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Φάνηκε αὐτὸ στὸ παραδαλοειδὲς πανηγύρι τῶν λεγόμενων Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τοῦ 2004, ποὺ ἀκόμη τὸ πληρώνουμε. Ἡ ἐπιτροπὴ στελεχώθηκε ἀπὸ πρόσωπα πού, στὴν πλειονότητά τους, τὸ μόνο διαπιστευτήριό τους εἶναι ὁ ἑλληνοκτόνος προοδευτισμός. Ὁ ἑσμὸς τῶν πανεπιστημιακῶν τύπου Ρεπούση ποὺ μᾶς ὁδήγησαν στὴν ἀποσύνθεση τῆς Παιδείας. Ἤδη ἕνας ἐξ αὐτῶν, ὀνόματι Χατζής, δημοσίευσε τὶς ἔντυπες κουτσουλιές του, παρουσιάζοντας τὸν Καποδίστρια ὡς δικτάτορα καὶ τὸν Καραϊσκάκη ὡς περίπου ἀλιτήριο καὶ ἀνάξιο λόγου.
.                     Ἐρωτῶ ὅμως: τί ἀξία ἔχουν οἱ γιορτὲς καὶ οἱ ἐκδηλώσεις γιὰ τὸ κοσμοϊστορικὸ “Εἰκοσιένα”, ὅταν στὰ κρισιμότερα βιβλία τοῦ κράτους, αὐτὰ ποὺ περιέχουν τὴν ἐπίσημη θέση τῆς πολιτείας γιὰ ἕνα ἱστορικὸ γεγονός, τὰ σχολικὰ βιβλία, τὸ ἔνδοξο ᾽21, γελοιοποιεῖται, συκοφαντεῖται καὶ διαστρεβλώνεται; Τὸ καλύτερο καὶ ἐντιμότερο μνημόσυνο γιὰ τὴν ἡρωικὴ γενιὰ ποὺ μᾶς ἀπελευθέρωσε ἀπὸ τὴν τουρκικὴ φρίκη, θὰ ἦταν νὰ πεταχτοῦν κλωτσηδὸν ἀπὸ τὰ βιβλία Γλώσσας τῶν παιδιῶν ὅλες οἱ ἀντεθνικὲς μαγαρισιὲς καὶ οἱ νεοταξικὲς θεωρίες.
.                     Δύο εἶναι βασικὲς θεωρίες τὴν νεοταξικῆς διανόησης, ποὺ καταδυναστεύουν Πατρίδα καὶ Παιδεία.
.                     Ἡ πρώτη εἶναι ὅτι τὸ κράτος προηγεῖται τοῦ ἔθνους, εἶναι, δηλαδή, τὸ ἔθνος κατασκευὴ τοῦ κράτους – συγκεκριμένα τῆς ἀστικῆς τάξης ποὺ δημιούργησε τὸ κράτος. Ὡς κατασκευὴ ἢ “ἐπινόηση” πρέπει νὰ ἐξετάζεται ἑπομένως καὶ ἡ “ἐθνικὴ” ἱστορία.
.                     Ἡ δεύτερη, ὅτι τὸ κράτος ὡς δημιούργημα μίας κυρίαρχης ὁμάδας ποὺ μπορεῖ νὰ περιέχει στοιχεῖα ἀποκλεισμοῦ τῶν ἄλλων, μισαλλοδοξίας καὶ ὁλοκληρωτισμοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ ἀντεπεξέλθει στὶς σημερινὲς ἀπαιτήσεις τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ πολυπολιτισμικοῦ χαρακτήρα τῆς κοινωνίας (ἐξ αἰτίας τῆς παρουσίας καὶ τῶν λαθρομεταναστῶν) καὶ πρέπει νὰ ἐγκαταλείψει τὴν “ἐθνική” του βάση. Μὲ λίγα λόγια ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἁπλῶς ἡ χώρα τῆς…φασολάδας).
.                     Ἐπανέρχομαι στὸ ὑβριστικὸ περιεχόμενο τῶν βιβλίων γιὰ τὸ ᾽21. Μία ἀληθινὴ “δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις” τῶν ἡρώων θὰ ἦταν νὰ γίνει μία ἐπιτροπή, ἡ ὁποία θὰ ἐλέγξει τὰ βιβλία Γλώσσας ὅλων τῶν σχολικῶν βαθμίδων καὶ θὰ ἐκπαραθυρώσει βλάσφημες κυριολεκτικὰ ἀναφορὲς ὅπως:
Στὴν Νεοελληνικὴ Γλῶσσα Α´ Γυμνασίου (σ. 82-83) περιέχεται κείμενο -ἀφιέρωμα στὸ ᾽21 μὲ τίτλο «Ἡ παράσταση». Ἀντιγράφω ἕνα ἀπόσπασμα: «…τότε ὁ Βαγγελάκης ποὺ ἔκανε τὸν Μπότσαρη καὶ τὸν στένευε ἡ στολή του, ἔσκυψε νὰ πάρει τὰ τσαρούχια μου νὰ μοῦ τὰ δώσει καὶ φάνηκε τὸ σώβρακό του καὶ τὰ κορίτσια ἔβαλαν τὰ γέλια κι ἐκεῖνος τὰ κλάματα… Καὶ ὁ κύριος διευθυντής… ἄρχισε νὰ φωνάζει:– Ζήτω ἡ 25η Μαρτίου! καὶ εἶπε “καὶ τοῦ χρόνου” κι ὅλοι σηκώσαμε τὰ χέρια μπροστὰ καὶ εἴπαμε καὶ ζήτω κι ἡ κυρία Οὐρανία φώναξε πάλι προσοχή! καὶ σταθήκαμε ὅλοι προσοχὴ καὶ τραγουδήσαμε τὸν ἐθνικὸ ὕμνο καὶ γιατί χαίρεται ὁ κόσμος καὶ χαμογελάει πατέρα; καὶ φύγαμε νὰ πᾶμε σπίτι μας νὰ φᾶμε σκορδαλιὰ γιὰ τὸ καλὸ τῆς ἡμέρας, νὰ κοιμηθοῦμε, νὰ ξυπνήσουμε, νὰ βάλουμε τὰ καλά μας καὶ νὰ πᾶμε νὰ ποῦμε χρόνια πολλά τοῦ Βαγγελάκη ποὺ εἶχε τὴν ἐθνικὴ ἑορτή του». (Σὲ τέτοια ἀξιοθρήνητη γλῶσσα γραμμένο τὸ κείμενο – «σπασμένα ἑλληνικά»!! Καὶ στὴν ἴδια σελίδα, ἀντὶ νὰ μπεῖ μία εἰκόνα τοῦ ᾽21, ὅπως γιὰ παράδειγμα ἡ «Ἔξοδος», παρεισέφρησε διαφήμιση γιὰ τὸ ἐρεβοειδὲς κινηματογραφικὸ ἔργο «Ὁ ἄρχοντας τῶν δαχτυλιδιῶν»!!).
.                      Τὸ ἴδιο χλευαστικὸ καὶ ἀνίερο ὕφος συναντοῦμε καὶ στὸ «Τετράδιο Ἐργασιῶν» Νεοελληνικῆς Γλώσσας τῆς Β´ Γυμνασίου (σ. 35). Κείμενο μὲ τίτλο «Ἀρχίζουμε πρόβες γιὰ τὴν ἐθνικὴ γιορτή». Ἀντιγράφω καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ κουρελούργημα ἕνα ἀπόσπασμα (τὰ ἀποσπάσματα ἐνίοτε εἶναι καί… ἐκτελεστικά! «Ἐκτελοῦν» καὶ μαγαρίζουν ἀνυποψίαστες, ἀθῶες παιδικὲς ψυχές!).
«Τέλεια! Σήμερα στὸ μάθημα τῆς μουσικῆς ἦταν τέλεια! Γιατί ἀπὸ αὔριο ἀρχίζουμε πρόβες γιὰ τὴ γιορτὴ τῆς 25ης Μαρτίου. Θὰ κάνουμε πρόβες μὲ τὴ χορωδία, θὰ χάνουμε μαθήματα! Ἔχουμε μία κάπως μικρὴ χορωδία στὸ σχολεῖο, καμιὰ τριανταριὰ ἄτομα καὶ ἔχει πλάκα. Τὸ ρεπερτόριο θά ᾽ναι τὸ συνηθισμένο: Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι καὶ δῶσ᾽ του… Ἀπὸ τώρα ὀνειρεύομαι τὶς ὧρες μαθημάτων ποὺ θὰ χαθοῦν στὶς πρόβες. Καὶ ἡ καλλιτεχνικοῦ, ἡ Βαφιώτη, μᾶς λέει ὅτι θέλει μία ὁμάδα νὰ σχεδιάσει κάτι σκηνικὰ καὶ κάτι Κολοκοτρώνηδες καὶ κάτι σημαῖες καὶ δάφνες. Μέσα! Ὑπολογίζω κι ἄλλες χαμένες ὧρες μαθημάτων…».
.                      Στὰ δὲ «Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας» τῆς Γ´ Γυμνασίου, στὶς σ. 46-48, συμπεριέλαβαν καὶ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὰ Ἀπομνημονεύματα τοῦ στρατηγοῦ Μακρυγιάννη. Καὶ λὲς «δόξα σοι ὁ Θεός»!
.                      Ὅμως… ἀπὸ τὸ ἀκατέργαστο αὐτὸ διαμάντι, ἐντόπισαν -οἱ τυμπανιαῖοι ἀποφορᾶς πατριδομάχοι- τὸ σημεῖο ὅπου ὁ Μακρυγιάννης γράφει κάτι ἐναντίον τοῦ Κολοκοτρώνη: «Οἱ ἄρχοντές μας, οἱ ἀρχηγοί μας ἔγιναν “Ἐκλαμπρότατοι”… ἔγινε ὁ Κολοκοτρώνης καὶ οἱ ἄλλοι συγγενεῖς καὶ φίλοι, πλούσιοι ἀπὸ γὲς (χωράφια), ἀργαστήρια, μύλους… Ὅταν ὁ Κολοκοτρώνης καὶ οἱ σύντροφοί του ἦρθαν ἀπὸ τὴ Ζάκυνθο, δὲν εἶχαν οὔτε σπιθαμὴ γῆς…».
Ὁ Μακρυγιάννης σὲ ἄλλα πενήντα σημεῖα ἐπαινεῖ τὸν Κολοκοτρώνη, ἀλλὰ αὐτὸ ἔπρεπε νὰ ἐπιλεχθεῖ! Γιατί; Γιὰ νὰ μειώσουν τοὺς ἥρωες, νὰ τοὺς εὐτελίσουν! Ὁ ἥρωας, ὅπως καὶ ὁ ἅγιος, ποὺ πολλὲς φορὲς στὴν ἱστορία μας ταυτίζονται, εἶναι «ἐπικίνδυνα» πρότυπα γιὰ τοὺς νέους!! Ὁ δειλὸς καὶ πειθήνιος νεοραγιὰς τῶν Μνημονίων εἶναι προτιμότερος. Μιλᾶμε σήμερα ὅλοι μας γιὰ κρίση. Ὅμως ἡ πραγματικὴ κρίση, αὐτὴ ποὺ θὰ κρίνει καὶ τὸ μέλλον μας, ὡς λαοῦ ἱστορικοῦ, συμβαίνει μὲς στὶς σχολικὲς αἴθουσες!!
.                      Ἡ νέα Τουρκοκρατία, μέσῳ τῆς Ἐκπαίδευσης καὶ τῶν ἀδιάφορων δασκάλων καὶ καθηγητῶν -ὑπάρχει πάντοτε ἡ «μαγιὰ» – ἀνατρέφει τοὺς Γενίτσαρους τοῦ μέλλοντος, τοῦ πολὺ κοντινοῦ μας!! Ἐσχάτη ὥρα ἐστι, «νὰ μιλήσουμε, νὰ ’νεργήσουμε κι ὅ,τι θέλουν ἂς μᾶς κάμουν».
.                      «Ἂν ἡ παροῦσα γενεὰ δὲν ἐνδυναμωθεῖ ἀπὸ ἀνθρώπους μορφωμένους ἐν καλῇ διδασκαλίᾳ καὶ μάλιστα πρὸς τὸν κανόνα τῆς ἁγίας ἠμῶν πίστεως καὶ τῶν ἠθῶν μας, θὰ εἶναι δυσοίωνο τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ διακυβέρνησίς της ἀδύνατη», ἔγραφε σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Μισαὴλ Ἀποστολίδη ὁ πρῶτος καὶ τελευταῖος Ὀρθόδοξος Ρωμιὸς Κυβερνήτης τῆς πατρίδας μας, Ἰωάννης Καποδίστριας (Ἰω. Τσάγκα, Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανικὴ ἀγωγὴ στὸ ἐκπαιδευτικὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια, ἐκδ. «Κυριακίδη», σ. 174).
.                      Ἐπαναλαμβάνω, μὲ τέτοια κείμενα, ψήγματα παρουσίασα, καμμιὰ “δράση” δὲν πρόκειται νὰ τιμήσει “τὰ κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά”. Εἶναι ὑποκρισία χειρίστου εἴδους καὶ ἀσέβεια νὰ στήνονται γιορτὲς καὶ πανηγύρια γιὰ τοὺς ἥρωες καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ μαγαρίζεται ἡ ἱερή τους μνήμη στὰ σχολεῖα μὲ τέτοια τρισάθλια κουρελουργήματα.

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

ΠΑΙΔΕΙΑ… ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΣ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΗ (Δημ. Νατσιός)

Παιδεία… λειτουργικῶς ἀναλφάβητη

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-θεολόγος
Κιλκὶς

.             «Στοιχεῖα σόκ», ἔγραφαν πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ οἱ ἐφημερίδες.  «Λειτουργικὰ ἀναλφάβητοι» οἱ μισοὶ μαθητὲς τῶν Λυκείων.  Καὶ τί σημαίνει λειτουργικῶς ἀναλφάβητοι;  Παρένθεση:  Τὸ σωστὸ εἶναι λειτουργικῶς» καὶ ὄχι οἱ νεοφανεῖς σολοικισμοὶ τοῦ τύπου «ὁμολογουμένα» καὶ «λειτουργικά». Πῶς νὰ ἐξηγήσεις στοὺς ἡμιμαθεῖς κονδυλοφόρους ὅτι ἄλλο τὸ ἐπίρρημα ἀδιακρίτως (χωρὶς διάκριση) καὶ ἄλλο τὸ ἀδιάκριτα (χωρὶς διακριτικότητα, λεπτότητα).  Ἄλλο τὸ περιέργως (παραδόξως) καὶ ἄλλο τὸ περίεργα (παράξενα, ἀκατανόητα).  Ἄλλο τὸ τελείως (ἐντελῶς, καὶ εἶναι κυρίως ποσοτικὸ) καὶ ἄλλο τὸ τέλεια (μὲ τελειότητα, καὶ εἶναι ποιοτικό).  Ἐδῶ ἰσχύει τὸ «ἰατρέ, θεράπευσον σεαυτόν».
.             Λειτουργικῶς ἀναλφάβητος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού, μὲ ἁπλὰ λόγια, δυσκολεύεται στὴν ἀνάγνωση, στὴν γραφὴ καὶ στὸ μέτρημα, στὴν ἀριθμητική. Τίς ὅμως ἢ τί πταίει;  Εὔκολη ἡ ἀπάντηση.  «Ἰχθὺς ἐκ τῆς κεφαλῆς ὄζει». Ὑπουργεῖο Παιδείας. Ἔτσι ἀκριβῶς τιτλοφορεῖται.  Ἐπιμένει ἀκόμη… Τί σημαίνει Παιδεία;  Ἀπάντηση. Νὰ εἶναι τὸν Σεπτέμβριο οἱ δάσκαλοι καὶ τὰ βιβλία στὰ σχολεῖα. Νὰ μὴν παρατηροῦνται «κενὰ καὶ ἐλλείψεις». Τὸ περιεχόμενο τῶν βιβλίων;  Ἀδιάφορο. Τὸ ποιῶν τῶν δασκάλων;  Ποιὸς ἀσχολεῖται;  Ἐρωτῶ:  Μήπως τώρα δρέπουμε τοὺς καρπούς, τῆς εἰσαγωγῆς τὸ 2006, τῶν νέων, «σύγχρονων» βιβλίων Γλώσσας, «περιοδικῶν ποικίλης ὕλης», ὅπως ἀπροκάλυπτα τὰ ὀνομάζω;  Ὅτι σιγὰ-σιγὰ ξεβράζονται τὰ δηλητήρια καὶ οἱ ἀκαθαρσίες ποὺ φιλοξενοῦν;
.             Οἱ μαθητευόμενοι μάγοι τοῦ δῆθεν προοδευτισμοῦ – ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς γίνεται πάντοτε ὑπουργὸς παιδείας – πειραματίστηκαν μὲ τὶς μίζερες, ξέψυχες καὶ σχιζοφρενικὲς ἰδεοληψίες τους καὶ τὰ παιδιὰ νιώθουν τὴν ναυτία ποὺ προκαλεῖ μουχλιασμένη τροφή, ἡ παιδεία τῆς ἀμάθειας.
.             Ἀποτέλεσμα;  Ἀνδρώθηκε μία νεολαία χωρὶς μνήμη, γεννημένη ἀπὸ τὸ μηδέν. Μία νεολαία βαρβάρων. «Ἕνα νέο εἶδος ἀνθρώπου ἔχει ἀναδυθεῖ τὸν τελευταῖο καιρό: Ὁ μορφωμένος βάρβαρος -ποὺ ἔχει σπουδάσει εἴκοσι χρόνια, ἔχει ἀποκατασταθεῖ θαυμάσια ἐπαγγελματικά, ἀλλὰ δὲν ἔχει διαβάσει τίποτα, δὲν ξέρει ἱστορία, ἀγνοεῖ ὁτιδήποτε βρίσκεται ἐκτὸς τῆς εἰδικότητάς τους», θὰ γράψει ἡ Βρετανίδα συγγραφέας Ντ. Λέσινγκ.  Μὲ λίγα λόγια οὐδέποτε ὑπῆρξαν στὸν κόσμο καὶ στὸν τόπο μας τόσοι ἐγγράμματοι καὶ τέτοια φτώχεια πνευματική.
.             Παιδεία σημαίνει ὅμως κυρίως γλῶσσα. Ἡ λέξη «ἀναλφάβητος» αὐτὸ κυρίως ὑπονοεῖ-τελείως ἀγράμματος, ἀστοιχείωτος.
.             Τὸ 2006, ὡς γνωστόν, ἄλλαξαν ὅλα τὰ βιβλία τῆς ἐκπαίδευσης, πρώτης καὶ δεύτερης σχολικῆς βαθμίδας.  Μεταξὺ αὐτῶν καὶ τὰ γλωσσικὰ βοηθήματα. Γιὰ πρώτη φορὰ ἐξοβελίστηκαν ὅλοι οἱ παλαιότεροι σπουδαῖοι λογοτέχνες μας καὶ ἀντικαταστάθηκαν ἀπὸ ἀξιολύπητα ἐρεθίσματα καὶ ἀνάξια λόγου παραθέματα.
.              Πιὸ συγκεκριμένα:
.           Στὰ 10 βιβλία Γλώσσας τῆς Ε´ καὶ Ϛ´ Δημοτικοῦ, ἐκπροσωποῦνται μὲ ἕνα μόλις κείμενο πεζὸ ἢ ποίημα οἱ ἑξῆς λογοτέχνες μας:  Σολωμός, Παλαμᾶς, Ἐλύτης, Σεφέρης, Παπαντωνίου, Νιρβάνας, Ξενόπουλος. Ἀπουσιάζουν:  Παπαδιαμάντης, Κόντογλου, Μυριβήλης, Κρυστάλλης, Καρκαβίτσας, Πολέμης, Δροσίνης, Κάλβος, Βαλαωρίτης, Βιζυηνός, Ἄγρας, Ρώτας, Οὐράνης, Σικελιανός, Ψαθάς, Σαμαράκης καὶ ἄλλοι.
.             Ἐξοστρακίστηκαν τὰ δημοτικά μας τραγούδια «τὸ τελεσφορώτατατον ὄργανον τῆς ἐθνικῆς ἀγωγῆς, ἐκτρέφουσα καὶ συντηροῦσα τὸ ἐθνικὸν φρόνημα», γράφει ὁ μεγάλος Νικόλαος Πολίτης.
.             Ἀπουσιάζουν κείμενα τῶν ἀρχαίων κλασσικῶν, τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ διδακτικότατοι μύθοι τοῦ Αἰσώπου. Καὶ μὲ τί ἀντικαταστάθηκαν;

1. Ἄρθρα ἐφημερίδων: Πληθώρα ἄρθρων, σχετικῶν καὶ ἄσχετων, ἀτάκτως ἐρριμμένων ἐντὸς τῶν πολλῶν σελίδων τῶν νέων βιβλίων, ἀλλὰ καὶ κατὰ συνέπεια ἐντὸς τῶν κεφαλιῶν τῶν μικρῶν μαθητῶν. Σὲ 15 τουλάχιστον μαθήματα ὑπάρχουν ἀποκόμματα ἐφημερίδων (ΕΘΝΟΣ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΝΕΑ, ΧΡΥΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, ΒΗΜΑ, ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ).

2. Ἱστοσελίδες. Σὲ 10 ἀνέρχονται τὰ κείμενα ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἱστοσελίδες κυρίως ἑλληνικῶν ἱστοτόπων (ΦΟΚΟΥΣ, ΠΛΑΝΗΤΑΡΙΟ, ΖΩΟΦΙΛΙΑ ΚΛΠ.).

3. Ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ δείχνουν μία ἀδυναμία τὰ νέα βιβλία εἶναι τὰ περιοδικά. Ὄχι ἕνα, ὄχι δύο ἀλλὰ σαράντα δύο κείμενα σὲ σύνολο 239 προέρχονται ἀπὸ διάφορα κυρίως παιδικὰ περιοδικὰ ὅπως: KID’S FUN (3), ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ (4), ΜΙΚΥ (2) καὶ αὐτὸ ποὺ ἐντυπωσιάζει περισσότερο, ἡ πραγματικὴ ἐμμονή: τὸ Περιοδικὸ ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ τῆς ἐφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ποὺ ἐμφανίζεται 15 φορές.

4. Τέλος, ὑπάρχουν καὶ 15 κείμενα -ἄχυρα- τῆς συγγραφικῆς ὁμάδας καὶ 5 κείμενα μὲ κατασκευὲς ποὺ κατέχουν κεντρικὴ θέση στὴ διδασκαλία.

5. Καὶ γιὰ τὴ λογοτεχνία τί μένει 102 κείμενα καὶ ποσοστὸ 42,5 %, ἐνῶ μέσα σὲ αὐτὰ συμπεριλαμβάνονται καὶ κείμενα ἥσσονος σημασίας, ἀποσπασματικὰ ἢ κείμενα ποὺ ὡς βασικὸ στόχο ἔχουν τὴν ἐφαρμογὴ κάποιων γραμματικῶν φαινομένων καὶ ὅπου τὸ κείμενο δὲν ἀντιμετωπίζεται καθόλου λογοτεχνικά, νοηματικά, ἐννοιολογικά.

6. Μέσα σ’ αὐτὰ τὰ 102 κείμενα παρελαύνουν συνταγὲς μαγειρικῆς.  Κείμενα-κουτσουλιὲς δύσοσμες- του τύπου:  «Ἡ Ἰταλία μᾶς κήρυξε τὸν πόλεμο κι ἐμεῖς κρυφτήκαμε στὸ ὑπόγειο».  (Γλώσσα Ε΄ Δημοτικοῦ, α΄ τεῦχος, σελ. 44-45).

Συνθέσεις κρανιοκενεῖς, προσβλητικὲς γιὰ πρόσωπα, σημαῖες τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας, ὅπως τὸ βλακῶδες μὲ τὶς τρεῖς εἰκόνες τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, τῆς Κοκκινοσκουφίτσας καὶ τοῦ Καραγκιόζη, ὅπου κάποιο κακόγουστο ἀπολειφάδι τῆς νεοταξικῆς παράνοιας τοὺς θέλει πρωταγωνιστὲς σὲ κοινὴ ἱστορία.  (Τετράδιο ἐργασιῶν Γλώσσας Ϛ΄ Δημοτικοῦ, β΄ τεῦχος, σελ. 39).
.             Τὰ ἴδια καὶ χειρότερα συμβαίνουν στὸ Γυμνάσιο καὶ τὸ Λύκειο.  Καὶ μετὰ διαρρηγνύουμε τὰ ράκη μας γιὰ τὴν γλωσσικὴ παιδεία τῶν νέων. Μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες συνέπειες αὐτῆς τῆς γλωσσικῆς ἀνεπάρκειας εἶναι ὅτι προτρέπει σὲ πράξεις βίας, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποφευχθοῦν μόνο μὲ λόγο. Πολλὰ παιδιὰ φτάνουν στὴν ἐξαλλοσύνη καὶ τὴν ἀπελπισία ἢ δραπετεύουν ἕως ἐθισμοῦ στὸν χαώδη κόσμο τῆς εἰκονικῆς αὐταπάτης καὶ ἐπικοινωνίας, γιατί δὲν μποροῦν νὰ ἐκφραστοῦν· «πάρε τὸν λόγο του, δωσ’ μου τὸ χέρι σου» θὰ πεῖ ὁ Ἐμπειρίκος.  Οἱ παλιοὶ οἱ παπποῦδες μᾶς ἔλεγαν: «νὰ ἰδωθοῦμε», ὅταν εἶχαν καιρὸ νὰ τὰ ποῦν.  Νὰ κοιταχτοῦν στὰ μάτια καὶ νὰ κουβεντιάσουν, ἥσυχα καὶ ἁπλά. Αὐτὸ εἶναι κοινωνία. «Καθ’ ὄτι  ἂν κοινωνήσωμεν ἀληθεύομεν, ἂν δὲ ἰδιάσωμεν ψευδόμεθα». Ἀληθὴς βίος εἶναι αὐτὸς ποὺ κοινωνεῖς μὲ τὸν ἄλλον. Ὁ ψεύτικος βίος εἶναι νὰ ἰδιωτεύσεις ἢ – μὲ σύγχρονους ὅρους – ὅταν ἐπικοινωνεῖς μὲ λόγια του ἢ στὸν ἀέρα (Ἡράκλειτος).
.             Ἂς τὸ καταλάβουμε.  Σήμερα τὸ σχολεῖο καλλιεργεῖ τὸ μίσος γιὰ τὸ παρελθόν. Τὸ φανερώνει αὐτὸ ἡ πολεμικὴ κατὰ τῆς Γλώσσας, τῆς Ἱστορίας καὶ τῶν Θρησκευτικῶν. Γκρεμίσαμε ἀσυλλόγιστα τὶς γέφυρες ποὺ μᾶς φέρνουν στὶς ρίζες μας, τὴν μόνη δύναμη ποὺ μπορεῖ νὰ στηρίζει τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος στὶς μεγάλες δοκιμασίες τοῦ καιροῦ μας.

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-θεολόγος
Κιλκὶς

ΕΛΛΑΔΑ: ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ (Δ. Νατσιός)

Ἑλλάδα: τὸ μεγάλο γαλάζιο εἰκονοστάσι
τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανοσύνης

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

«Τὸ χρέος τοῦ παλληκαριοῦ εἶναι νὰ λογίζεται σφαγάδι
καὶ ὄχι ψοφίμι».
Γεώργιος Καραϊσκάκης

.                 «Ἂν ἡ οἰκογένεια καὶ τὸ σχολεῖο πάψουν νὰ ἐμφυτεύουν στοὺς νέους τὸ θεῖο σπόρο τῆς ἁγίας πίστης μας, τότε οἱ ἐπερχόμενες γενεὲς θὰ χάσουν παντελῶς τὴν ταυτότητά τους πράγμα ποὺ σημαίνει καὶ τὸν αὐτοαφανισμό τους». Εἶναι λόγια τῆς Ἰωάννας Τσάτσου, ἀδελφῆς τοῦ ποιητῆ Γιώργου Σεφέρη, συζύγου τοῦ ἀείμνηστου Προέδρου τῆς Δημοκρατίας  Κων. Τσάτσου. Στὸ ἴδιο κείμενο, τὸ ὁποῖο φιλοξενεῖται σὲ συλλογικὸ τόμο ποὺ ἐξέδωσε ἡ Ι.Μ. Κουτλουμουσίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τὸ 2000, θὰ σημειώσει  μὲ τρόπο ἀντάξιο τοῦ σπουδαίου ἀδελφοῦ της: «Ὁλόκληρη ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἕνα μεγάλο γαλάζιο εἰκονοστάσι τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανοσύνης καὶ πλανᾶται πολὺ μακράν τῆς πραγματικότητας – τῆς ἱστορικῆς καὶ τῆς σύγχρονης – ὅποιος πιστεύει καὶ εὐμεθόδως διαδίδει ἄλλα. Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλληνισμὸς εἶναι ΕΝΑ». Κι ὅμως «πλανεμένοι» καὶ ἐκκλησιομάχοι εἶναι τώρα καὶ ὑπουργοὶ Παιδείας τὸ μελλοντικὸ «τότε» τῆς  τρανῆς Ἑλληνίδας -αἰωνία της ἡ μνήμη- Ἰωάννας Τσάτσου ἔγινε «τώρα». Τώρα, τοῦτες οἱ γενιὲς χάνουν τὴν ταυτότητά τους καὶ ὁδηγοῦνται στὸν ἀφανισμό τους.
.             Ἄκουγα τὶς προάλλες τὸν κ. Γαβρόγλου στὸ κανάλι τῆς Βουλῆς. Τοῦ τέθηκε ἡ ἐρώτηση γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν (ΜτΘ). Φανερὰ ἐκνευρισμένος, χωρὶς ἐπιχειρήματα, ψέλλιζε τὶς κοινότοπες φλυαρίες, τὰ καντιποτένια ἀναμασήματα ποὺ ἐκστομίζουν οἱ ἀριστεροὶ καλοπερασάκηδες. Βεβαίως ἐπιτέθηκε καὶ στοὺς δικαστὲς τοῦ ΣτΕ- «δὲν κάνουν σωστὰ τὴν δουλειὰ τους» – ὅπως ἔπραξε ὅλος ὁ πλανεμένος θίασος τῶν πολεμίων τῆς Πίστεως, μετὰ τὴν γενναία, ρωμαίικη ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ. Τόνισε ὅτι ὅλα θὰ συνεχιστοῦν κανονικῶς τὸν Σεπτέμβριο μὲ τὴν ἔναρξη τῆς νέας σχολικῆς χρονιᾶς, ἡ ἀπόφαση οὐδόλως ἐπηρεάζει τὸ ΜτΘ καὶ λοιπὰ λεκτικὰ μπαχαρικά. Ὡραῖα! Ἐπειδὴ ἐμεῖς εἰσπνέουμε, ὄχι τὶς ἀναθυμιάσεις τοῦ τυμπανιαίας ἀποφορᾶς πτώματος ποὺ αὐτὸς ὑπηρετεῖ, ἀλλὰ τὸ θυμίαμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδας, καὶ προσκυνοῦμε, ὄχι τοὺς μνημονιακοὺς  λακέδες, ἀλλὰ τὸ γαλάζιο εἰκονοστάσι τοῦ Γένους, τὸν Ἅη- Γιώργη καὶ τὸν Καραϊσκάκη,  ἂς γνωρίζει ὅτι τὸν Σεπτέμβριο θὰ ἐπιστρέφονται σωρηδὸν τὰ βλάσφημα βιβλία τὰ παράνομα καὶ ἀντισυνταγματικά.
.           Φέτος συγκέντρωσα ὁ ἴδιος βιβλία τῶν μαθητῶν τῆς τάξης μου (ϛ´ Δημοτικοῦ) μὲ τὴν σύμφωνη γνώμη σχεδὸν ὅλων τῶν γονέων ποὺ ὑπέγραψαν τὴν γνωστὴ δήλωση καὶ τὰ ἐπέστρεψα στὸν γενέθλιο χῶρο τους. Στὴν θέση τους διδάσκω ἐδῶ καὶ χρόνια τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς καὶ βίους ἁγίων. Συνένοχος στὸν ἀφανισμὸ τοῦ Γένους δὲν θὰ γίνω. Ὁ μακαριστὸς Ἐπίσκοπος Φλωρίνης, Αὐγουστίνος Καντιώτης, ἔλεγε: «Μακάρι ἡ γενιά μας νὰ μὴν γίνει ὁ νεκροθάφτης τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδας μας». Καὶ νεκροθάφτες  δὲν εἶναι ἡ ἄθεη ἀριστερὴ «διανόησις», ἀλλὰ ὅσοι δὲν ἀντιδροῦν δυναμικά, ἔμπρακτα στὸ θάψιμο. Νεκροθάφτες εἶναι ὅσοι λουφάζουν τούτη τὴν ἐποχή. Δὲν γίνεται «νὰ ἀνάβεις κεριὰ στὴν Παναγία/ κεριὰ καὶ στοὺς ἁγίους», δάσκαλος ἢ γονέας Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος καὶ Ἕλληνας καὶ νὰ ἀνέχεσαι τοὺς ἐθνομηδενιστὲς μπολσεβίκους ποὺ μαραζώνουν τό, κατὰ τὸν Κόντογλου, ὁλόδροσο δέντρο τῆς φυλῆς μας.
.               Τὴν περίοδο τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης κάτω ἀπὸ τὰ μαῦρα σάβανα τοῦ Κομμουνισμοῦ οἱ γιαγιάδες τῆς Ρωσίας ἔκαιγαν τὸ καντήλι τῆς Ὀρθοδοξίας, δὲν βαροῦσαν παλαμάκια στὶς κομματικὲς ἀναγοῦλες,  ὅπως κάνουν πολλοὶ σήμερα….χριστιανούληδες. Νὰ παραπέμψω καὶ σὲ ἕνα ὡραῖο ἐπεισόδιο ἀπὸ τὰ χρόνια τοῦ μπολσεβικισμοῦ, τὸ ὁποῖο ἐντόπισα στὸ βιβλίο τοῦ σπουδαίου καθηγητῆ τῆς θεολογικῆς σχολῆς τοῦ ΑΠΘ, τοῦ μακαριστοῦ πιά, Στέργιου Σάκκου, «Ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος» (σελ. 192-193). Ἀναφέρεται σὲ ἕναν ὑπουργὸ «Παιδείας» τῆς Σοβιετίας. Δυστυχῶς ὅ,τι ξεκίνησε στὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση συνεχίζεται στὴν τωρινὴ Ἑλλάδα. Εἶναι ἄνθρωποι χωρὶς «ἱερὸ καὶ ὅσιο» κυριολεκτικὰ καὶ πολὺ δύσκολα θὰ φύγουν ἀπὸ τὴν ἐξουσία. Παραπέμπω στὸ κείμενο τοῦ Σ. Σάκκου:
«Μετὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς ἐπαναστάσεως τῶν μπολσεβίκων τὸ 1917 ὁ Λουνατσάρσκι Ἀνατόλι Βασιλίεβιτς ἐπίτροπος τοῦ λαοῦ γιὰ τὴν παιδεία (ὑπουργὸς Παδείας) καὶ ὀργανωτὴς τῆς σοσιαλιστικῆς κουλτούρας δίνει διάλεξη σὲ μία μεγάλη αἴθουσα κατάμεστη ἀπὸ κόσμο. Κατ’ ἐντολὴν τοῦ κόμματος μιλᾶ μὲ στόμφο γιὰ τὸ μύθο τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Διαφωτίζει τὸ ἀκροατήριο γιὰ ὧρες πολλὲς καὶ μὲ ὕφος θριαμβευτικὸ καταλήγει.
-Μήπως ἔχει κανεὶς νὰ πεῖ τίποτε;
Ἕνας σεβάσμιος γέροντας σηκώνεται καὶ ζητᾶ τὸ λόγο.
-Ἐπιτρέπεται νὰ πῶ καὶ ἐγὼ κάτι;
-Τὰ ξεκαθάρισα ὅλα δὲν ὑπάρχει ἀπορία. Δύο λεπτά σοῦ φτάνουν νὰ μιλήσεις.
-Ἕνα λεπτὸ μονάχα δύο λέξεις
Ἀνεβαίνει στὸ βῆμα. Ἡσυχία ἁπλώνεται στὴν αἴθουσα. Ὅλοι κρατοῦν τὴν ἀναπνοή τους. Ἕνας ἀγράμματος σ’ ἕνα λεπτὸ πῶς θὰ ἀντιμετωπίσει τὸν ἰνστρούχτορα;
Σταθερὰ καὶ ἤρεμα τονίζει ὁ γέροντας τὶς πανίσχυρες λέξεις του στὰ ρωσικὰ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΟΣΚΡΕΣ (=ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ)
Μύρια στόματα αὐθόρμητα χωρὶς φόβο ἀπαντοῦν
ΒΟΪΣΤΙΝΟ ΒΟΣΚΡΕΣ (=ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ)
Ὁ Λουνατσάρσκι φανερὰ ταραγμένος διαπιστώνει τὴν ἀξιοθρήνητη κατάληξη τῆς διαλέξεώς του, ἐνῶ ἀκόμη ἡ αἴθουσα ἀντιβουίζει ἀπὸ τὸ Ἀληθῶς ἀνέστη».
.           Τί πέτυχε κι αὐτός; Τὰ νεκροταφεῖα γέμισαν ἀπὸ ἀξιολύπητους κοσμοδιορθωτὲς τῆς μίας πεντάρας, μὰ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ λαμπροτέρα καθίσταται καὶ πολεμουμένη νικᾶ. Νὰ ἐπιστρέψω ὅμως στὸ ΜτΘ γιὰ νὰ σχολιάσω, ὄχι τοὺς πολιτικάντηδες τῆς ἐξουσίας, ἀλλὰ τοὺς πολιτικάντηδες… τῆς πίστεως. Εἶναι δυνατόν, ἁρμόζει σὲ Ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο νὰ συνοδοιπορεῖ μὲ τοὺς σημερινοὺς «ἐπιτρόπους γιὰ τὴν παιδεία»; Ὁ Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος σχεδὸν δυσαρεστήθηκε μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ. (Τὸν θυμόμαστε καὶ στὰ συλλαλητήρια τὰ ὁποῖα ἀπέρριπτε καὶ λοιδοροῦσε. Τί γίνεται; Διαπιστευτήρια προοδευτικότητας καταθέτει; ἀπὸ ἐξετάσεις περνάει; Ὅποιος σήμερα δέχεται χειροκροτήματα καὶ ἐπιδοκιμασίες ἀπὸ τὴν ἐξουσία καὶ μάλιστα ἐπίσκοπος, ὀφείλει νὰ σκεφτεῖ τὸ ἀρχαῖον «ἐπαινούμενος γὰρ ὑπὸ τῶν ἐναντίων ἀγωνιῶ μή τι κακὸν εἴργασμαι» Τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν Ὕδρας.  Στὰ χωριά μας, οἱ σοφοὶ γέροι μᾶς συμβούλευσαν, ὅταν ἤμασταν νέοι: «Μὴν ἀκούσω νὰ σὲ παινεύουν οἱ ἀνεπρόκοποι, γιατί ἀλλοίμονό σου»)
.         Ἡ ἀρχιεπισκοπὴ Κρήτης καταδίκασε ἀπερίφραστα τὰ νέα βιβλία τοῦ ΜτΘ. Ἡ Κρήτη, τὰ σχολεῖα της, δὲν ἐποπτεύεται ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας; Τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ οἱ 20 μονές, ἐπίσης. Γιατί δὲν πράττει τὸ ἴδιο καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔστω καὶ τώρα ἔχοντας στὰ χέρια της καὶ τὸ ἰσχυρὸ χαρτὶ τοῦ ΣτΕ. Τέλος πάντων. Αὐτὸ εἶναι πολὺ θλιβερὸ γεγονός, τὸ ὁποῖο πικραίνει καὶ ἀπογοητεύει ὅσους ἀγωνίζονται ἐναντίον τοῦ ἀφελληνισμοῦ τῆς παιδείας μας, ὅσους ὑπερασπίζονται τὴν ἁγία πίστη μας.
.           Νὰ κλείσω μὲ ἄρωμα λεβεντιᾶς, μὲ ἕνα μνημόσυνο λόγο στὸν σταυραϊτὸ τῆς Ρούμελης, τὸν ἀθάνατο στρατηγὸ Γεώργιο Καραϊσκάκη ποὺ τέτοιες μέρες, 23 Ἀπρ 1827, ἔπεφτε «σφαγάδι» γιὰ τὴν πατρίδα.
«Στὰ 1824 ὁ Καραϊσκάκης ἄρρωστος καὶ καταδιωκόμενος ἀπὸ τοὺς Τούρκους ἀναγκάστηκε νὰ καταφύγει στὴ Δομνίστα, ὅπου ἔμεινε ἐπὶ ἀρκετὸ χρονικὸ διάστημα φιλοξενούμενος ἀπὸ τοὺς φίλους του Γιολδασαίους. Κατὰ τὶς πρῶτες ἡμέρες τῆς ἐκεῖ παραμονῆς του ὁ ἄρρωστος στρατηγὸς κάλεσε κοντά του τὸν Ἱερέα παπα-Γιάννη Φαρμάκη γιὰ νὰ δεηθεῖ ὑπὲρ τῆς ἀναρρώσεώς του. Μόλις εἶδε τὸν Ἱερέα νὰ μπαίνει μέσα στὸ σπίτι, ὁ Καραϊσκάκης σηκώθηκε ὄρθιος καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια τοῦ εἶπε: Παππούλη μου δὲν μὲ νοιάζει ἂν πεθάνω. Ἐγὼ ἔκανα τὸ κατὰ δύναμιν γιὰ τὸ Ἔθνος. Παρακάλα τὸν Θεὸ νὰ γίνω καλά, γιατί ἴσως μὲ χρειασθεῖ ἀκόμα ἡ Πατρίδα».

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

 

ΜΕ ΤEΤΟΙΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ; (Δ. Νατσιός) «Ὣς πότε θὰ ἀνεχόμαστε “τὰ σκολειὰ τῆς προδοσίας”; Ὣς πότε θὰ αὐτοκτονοῦμε;»

Μὲ τέτοια σχολικὰ κείμενα,
γιατί νὰ ὑπερασπιστεῖς τὴν πατρίδα;

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.           Ἴσως ἡ πατρίδα μας ἀναγκαστεῖ νὰ ὑπερασπιστεῖ -ἴσως πολὺ σύντομα- τὴν ἐθνική της ἀξιοπρέπεια. Νὰ πολεμήσουν τὰ παιδιά της. Θέλω ὅμως νὰ ρωτήσω. Εἶναι δυνατὸν νὰ ζοῦμε περιτριγυρισμένοι ἀπὸ ἁρπακτικὰ καὶ στὰ σχολεῖα νὰ διδάσκεται, μέσῳ τῶν ἄθλιων βιβλίων, ἡ δειλία καὶ ἡ ἡττοπάθεια; Τί μαθαίνουν τὰ νιάτα τῆς πατρίδας γιὰ τὰ δύο κορυφαῖα κατορθώματα τοῦ ἔθνους-’21 καὶ ’40-41- ποὺ μόνο περηφάνια καὶ φιλοπατρία μᾶς γεμίζουν; Γιατί ἀφήνουμε τόσα χρόνια τοὺς ποικιλώνυμους ἐθνομηδενιστὲς νὰ ροκανίζουν τὴν ψυχὴ τοῦ λαοῦ μας, ἐνῶ γνωρίζουμε ὅτι κάποια στιγμὴ θὰ ἔρθουμε ἀντιμέτωποι μὲ τὴν Τουρκιὰ καὶ τότε θὰ στραφοῦμε γιὰ θάρρος καὶ παρηγοριὰ στὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά μας; Ἂς τὸ καταλάβουμε, δὲν προασπίζουν τὴν ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία καὶ τὴν ἐδαφικὴ ἀκεραιότητα μόνο οἱ ἔνοπλες δυνάμεις. Τὶς προασπίζει ὁ λαός, μὲ τὴν ὁμηρικὴ καὶ θουκυδίδεια ἔννοια. Ὄχι ὁ φιλοπόλεμος, ἀλλὰ ὁ ἑτοιμοπόλεμος, ὁ ψυχικὰ ἁρματωμένος, ὁ νηφάλιος. Ὁ πεπαιδευμένος πολίτης ποὺ εἶναι ταυτόχρονα καὶ ὁπλίτης. Τί μαθαίνει ὅμως τὸ Ἑλληνόπουλο, ὁ αὐριανὸς ὁπλίτης, γιὰ τὰ τιμαλφῆ τοῦ Γένους;  Με τέτοια χαμερπῆ κείμενα θυσιάζεσαι γιὰ τὴν πατρίδα;
.              Ἂς δοῦμε κάποιες ἀπὸ τὶς ἀσχημονίες.
.              Τὸ ἔπος τοῦ ’40:
Στὴν σελίδα 44 τοῦ α´ τεύχους τοῦ βιβλίου Γλώσσας Ε´ δημοτικοῦ, περιέχεται κείμενο μὲ τίτλο:
«Ἡ Ἰταλία μᾶς κήρυξε τὸν πόλεμο!» Καὶ ὑπότιτλο: «Κι ἐμεῖς πήγαμε στὸ ὑπόγειο». Και ἀφοῦ κρύφτηκαν στὸ ὑπόγειο, διαμείβονται οἱ ἑξῆς ἄθλιοι διάλογοι:
«Μετὰ γύρισε (ὁ μπαμπὰς) στὴ μάνα καὶ τῆς εἶπε πὼς θὰ τρέξει στὴν τράπεζα νὰ σηκώσει λεφτά. «Δὲν ἔχουμε δραχμή, εἶπε κι ἔφυγε τρέχοντας στὴ σκάλα…». Ὅταν ὁ προκομμένος ὁ μπαμπὰς γύρισε ἀπὸ τὴν τράπεζα ἀπογοητευμένος, γιατί ἡ τράπεζα ἦταν κλειστὴ καὶ δὲν μπόρεσε «νὰ σηκώσει λεφτά», πῆγαν σ’ ἕνα ὑπόγειο, «σ᾽τῆς κυρίας Γιαννοπούλου, γιατί τὰ σπίτι της ἔχει ὑπόγειο καὶ τὸ λιακωτό της εἶναι τσιμεντένιο καὶ δὲν μποροῦν νὰ τὸ τρυπήσουν οἱ μπόμπες». Καὶ ὁ μπαμπὰς -πρότυπο ἥρωα- πῆρε στὴν ἀγκαλιά του τὸν ἀφηγητή, παιδὶ μικρὸ καὶ τοῦ εἶπε:
«-Ἄκη, ἀπὸ σήμερα θὰ γίνεις ἄντρας». Και ὁ Ἄκης, ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὴν «γενναιότητα» τοῦ πατέρα του, ἀπάντησε:
«Ἐγὼ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δὲν ἤθελα νὰ γίνω σήμερα ἄντρας…». Βεβαίως, γιατί οἱ ἄντρες στρατεύονται καὶ πολεμοῦν! Ἐνῶ ὅσοι δὲν θέλουν νὰ γίνουν ἄντρες, παίρνουν τὸ Ι5 (γιώτα πέντε) χαρτὶ ἀπόλυσης καὶ σπεύδουν στὰ ὑπόγεια καὶ ἄσε τὰ κορόιδα νὰ κατασκοτώνονται γιὰ τὴν τιμὴ τῆς πατρίδας!
Τί κείμενο εἶναι αὐτό;
Τί «προάγει» τὸ προαναφερόμενο σκουπίδι; Πρῶτον: Τὴν δειλία, τὴν ἡττοπάθεια, τὴν ἀφιλοπατρία, τὸ ψεῦδος!
Γνωρίζουμε ἀπὸ τὰ «ἐπίκαιρα» τῆς ἐποχῆς ὅτι τὴν ἡμέρα ποὺ κηρύχθηκε ὁ πόλεμος καὶ ἡ γενικὴ ἐπιστράτευση ὁ λαὸς ξεχύθηκε στοὺς δρόμους πανηγυρίζοντας! Ἔξαρση, ἐνθουσιασμός, φιλοπατρία, πίστη γιὰ τὸ δίκαιο τοῦ ἀγώνα, θάρρος, ἕνα πραγματικὸ γλέντι τοῦ λαοῦ, ποὺ εἶχε ἀπηυδήσει ἀπὸ τὶς προκλήσεις τοῦ ἰταμοῦ Μουσολίνι! Καὶ οἱ μπαμπάδες δὲν κρύβονταν σὰν λαγοὶ στὰ ὑπόγεια οὔτε ἔτρεχαν στὶς τράπεζες! Αὐτὰ τὰ σκέφτονται οἱ Γραικύλοι τῆς σήμερον, ποὺ γράφουν τὰ βιβλία! Νὰ γλιτώσουν τὶς καταθέσεις τους καὶ τὰ παλιοτόμαρά τους καὶ ἡ πατρίδα ἂς χαθεῖ!
Ἐκεῖνοι οἱ μπαμπάδες, οἱ παπποῦδες μας, ντύνονταν στὰ χακί, καὶ πήγαιναν, «μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη», μπροστά, στὰ μαρμαρένια ἁλώνια τοῦ Γένους! Καλὰ τὸ γράφει ὁ ποιητής:
«Μὲ ζῆλο στὰ σκολειὰ τῆς προδοσίας
τοῦ σάπιου αἰώνα σέπεται ἡ γενιά!». (Κ.Βάρναλης, «Αἰδώς, Ἀργεῖοι!»)

.               Τὸ ἀθάνατο ’21.
.         Στὴν Νεοελληνικὴ Γλώσσα Α´ Γυμνασίου (σ. 82-83) περιέχεται κείμενο -ἀφιέρωμα στὸ ᾽21 μὲ τίτλο «Ἡ παράσταση». Ἀντιγράφω ἕνα ἀπόσπασμα: «…τότε ὁ Βαγγελάκης ποὺ ἔκανε τὸν Μπότσαρη καὶ τὸν στένευε ἡ στολή του, ἔσκυψε νὰ πάρει τὰ τσαρούχια μου νὰ μοῦ τὰ δώσει καὶ φάνηκε τὸ σώβρακό του καὶ τὰ κορίτσια ἔβαλαν τὰ γέλια κι ἐκεῖνος τὰ κλάματα…
.           Καὶ ὁ κύριος διευθυντής… ἄρχισε νὰ φωνάζει: – Ζήτω ἡ 25η Μαρτίου! καὶ εἶπε «καὶ τοῦ χρόνου» κι ὅλοι σηκώσαμε τὰ χέρια μπροστὰ καὶ εἴπαμε καὶ ζήτω κι ἡ κυρία Οὐρανία φώναξε πάλι προσοχή! καὶ σταθήκαμε ὅλοι προσοχὴ καὶ τραγουδήσαμε τὸν ἐθνικὸ ὕμνο καὶ γιατί χαίρεται ὁ κόσμος καὶ χαμογελάει πατέρα; καὶ φύγαμε νὰ πᾶμε σπίτι μας νὰ φᾶμε σκορδαλιὰ γιὰ τὸ καλό τῆς ἡμέρας, νὰ κοιμηθοῦμε, νὰ ξυπνήσουμε, νὰ βάλουμε τὰ καλά μας καὶ νὰ πᾶμε νὰ ποῦμε χρόνια πολλά τοῦ Βαγγελάκη ποὺ εἶχε τὴν ἐθνικὴ ἑορτή του». (Σὲ τέτοια ἀξιοθρήνητη γλώσσα γραμμένο τὸ κείμενο – «σπασμένα ἑλληνικά»!! Καὶ στὴν ἴδια σελίδα, ἀντὶ νὰ μπεῖ μία εἰκόνα τοῦ ᾽21, ὅπως γιὰ παράδειγμα ἡ «Ἔξοδος», παρεισέφρησε διαφήμιση γιὰ τὸ ἐρεβοειδὲς κινηματογραφικὸ ἔργο «Ὁ ἄρχοντας τῶν δαχτυλιδιῶν»!!).
.                Τὸ ἴδιο χλευαστικὸ καὶ ἀνίερο ὕφος συναντοῦμε καὶ στὸ «Τετράδιο Ἐργασιῶν» Νεοελληνικῆς Γλώσσας τῆς Β´ Γυμνασίου (σ. 35). Κείμενο μὲ τίτλο «Ἀρχίζουμε πρόβες γιὰ τὴν ἐθνικὴ γιορτή». Ἀντιγράφω καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ κουρελούργημα ἕνα ἀπόσπασμα (τὰ ἀποσπάσματα ἐνίοτε εἶναι καί… ἐκτελεστικά! «Ἐκτελοῦν» καὶ μαγαρίζουν ἀνυποψίαστες, ἀθῶες παιδικὲς ψυχές!).
«Τέλεια! Σήμερα στὸ μάθημα τῆς μουσικῆς ἦταν τέλεια! Γιατί ἀπὸ αὔριο ἀρχίζουμε πρόβες γιὰ τὴ γιορτὴ τῆς 25ης Μαρτίου. Θὰ κάνουμε πρόβες μὲ τὴ χορωδία, θὰ χάνουμε μαθήματα! Ἔχουμε μία κάπως μικρὴ χορωδία στὸ σχολεῖο, καμιὰ τριανταριὰ ἄτομα καὶ ἔχει πλάκα. Τὸ ρεπερτόριο θά ᾽ναι τὸ συνηθισμένο: Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι καὶ δῶσ᾽ του… Ἀπὸ τώρα ὀνειρεύομαι τὶς ὧρες μαθημάτων, ποὺ θὰ χαθοῦν στὶς πρόβες. Καὶ ἡ καλλιτεχνικοῦ, ἡ Βαφιώτη, μᾶς λέει ὅτι θέλει μία ὁμάδα νὰ σχεδιάσει κάτι σκηνικὰ καὶ κάτι Κολοκοτρώνηδες καὶ κάτι σημαῖες καὶ δάφνες. Μέσα! Ὑπολογίζω κι ἄλλες χαμένες ὧρες μαθημάτων…».
.           Ἐρωτῶ: Πῶς θὰ μάθει ὁ ἄγουρος νέος μαθητής, πῶς θὰ τοῦ καλλιεργηθεῖ τὸ σέβας γιὰ τὸ ᾽21 καὶ ἡ ὑπερηφάνεια γιὰ τὸν ἡρωισμὸ καὶ τὴν αὐτοθυσία τῶν προγόνων του, ὅταν τοῦ «διδάσκουμε» τέτοιες ἀθλιότητες; Γιατί ὕστερα νὰ μὴν καῖνε τὴν σημαία μας; Ποῦ εἶναι τὰ γραμμένα μὲ αἷμα «ἀπομνημονεύματα» τῶν πολεμάρχων τοῦ Εἰκοσιένα; Τί ἀπέγιναν οἱ Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι τοῦ Σολωμοῦ, ποὺ τιτλοφόρησε κατ᾽ ἀρχὰς τὸ ἀριστούργημά του μὲ τὴ λέξη Χρέος. Μόνο ἡ Παιδεία, ποὺ ἀρδεύεται ἀπὸ τὴν Παράδοση τοῦ Γένους, μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει!! Αὐτὴ ἡ Παιδεία θὰ ὁδηγήσει στὸν Ἐπαναγνισμό μας!! Νὰ ξαναγίνουμε ἁγνοί, ζώντας μὲ τὰ δικά μας ἤθη καὶ ἔθιμα, μὲ τὰ ρωμαίικα πλούτη καὶ ὄχι μὲ τὶς γουρουνοτροφές, τὰ ξυλοκέρατα τῶν Φράγκων καὶ τῶν ἡμετέρων Νενέκων.
.             Παραπέμπω καὶ σ᾽ ἕνα ἀκόμη πονήρευμά τους, στὴν ϛ´ Δημοτικοῦ αὐτὴ τὴν φορά, στὴν Γλώσσα (β´ τεῦχος, σ. 105). Ἐδῶ λογοκρίθηκε ὁ περίφημος λόγος τοῦ Κολοκοτρώνη στὴν Πνύκα. Λέει σὲ μία ἀποστροφὴ τοῦ λόγου ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ: «Οἱ παλαιοὶ Ἕλληνες, οἱ πρόγονοί μας, ἔπεσαν εἰς τὴν διχόνοιαν καὶ ἐτρώγονταν μεταξύ τους, καὶ ἔτσι ἔλαβαν καιρὸ πρῶτα οἱ Ρωμαῖοι, ἔπειτα ἄλλοι βάρβαροι καὶ τοὺς ὑπόταξαν. Ὕστερα ἦλθαν οἱ Μουσουλμάνοι. Οἱ ἔμποροι καὶ οἱ προκομμένοι…». Μετὰ τὴν λέξη «Μουσουλμάνοι», ὁ ἥρωας εἶπε καὶ κάποια ἄλλα πράγματα: «Καὶ ἔκαμαν ὅ,τι ἠμποροῦσαν διὰ νὰ ἀλλάξη ὁ λαὸς τὴν πίστιν του. Ἔκοψαν γλῶσσες εἰς πολλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλ᾽ ἐστάθη ἀδύνατο νὰ τὸ κατορθώσουν. Τὸν ἕνα ἔκοπταν, ὁ ἄλλος τὸν σταυρό του ἔκαμνε». Ἀλλὰ τὸ κομμάτι αὐτὸ λογοκρίθηκε, διότι θὰ πικραθεῖ ὁ ἀπέναντι «φίλος»…τὸ λυσσασμένο σκυλί.
.             Στὰ δὲ «Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας» τῆς Γ´ Γυμνασίου, στὶς σ. 46-48, συμπεριέλαβαν καὶ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὰ Ἀπομνημονεύματα τοῦ στρατηγοῦ Μακρυγιάννη. Λὲς «δόξα σοι ὁ Θεός»!
Ὅμως… ἀπὸ τὸ ἀκατέργαστο αὐτὸ διαμάντι, ἐντόπισαν -οἱ τυμπανιαῖοι ἀποφορᾶς πατριδομάχοι- τὸ σημεῖο ὅπου ὁ Μακρυγιάννης γράφει κάτι ἐναντίον τοῦ Κολοκοτρώνη: «Οἱ ἄρχοντές μας, οἱ ἀρχηγοί μας ἔγιναν “Ἐκλαμπρότατοι”… ἔγινε ὁ Κολοκοτρώνης καὶ οἱ ἄλλοι συγγενεῖς καὶ φίλοι, πλούσιοι ἀπὸ γὲς (χωράφια), ἀργαστήρια, μύλους… Ὅταν ὁ Κολοκοτρώνης καὶ οἱ σύντροφοί του ἦρθαν ἀπὸ τὴ Ζάκυνθο, δὲν εἶχαν οὔτε πιθαμὴ γῆς…».
.         Ὁ Μακρυγιάννης σὲ ἄλλα πενήντα σημεῖα ἐπαινεῖ τὸν Κολοκοτρώνη, ἀλλὰ αὐτὸ ἔπρεπε νὰ μπεῖ! Γιατί; Γιὰ νὰ μειώσουν τοὺς ἥρωες, νὰ τοὺς εὐτελίσουν! Ὁ ἥρωας, ὅπως καὶ ὁ ἅγιος, ποὺ πολλὲς φορὲς στὴν ἱστορία μας ταυτίζονται, εἶναι «ἐπικίνδυνα» πρότυπα γιὰ τοὺς νέους!! Ὁ δειλὸς καὶ πειθήνιος νεοραγιὰς τῶν Μνημονίων εἶναι προτιμότερος.
.            Τὰ ἐρώτημα, ποὺ πρέπει νὰ ἀπαντήσουμε ὅλοι μας, παραμένει: Ὣς πότε θὰ ἀνεχόμαστε «τὰ σκολειὰ τῆς προδοσίας»; Ὣς πότε θὰ αὐτοκτονοῦμε;

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ «Η ΤΣΑΝΤΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» ἢ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΤΣΑΝΤΑΣ; «περιέχονται 3 ἰσοϋψεῖς εἰκόνες, ὁ Καραγκιόζης, ἡ Κοκκινοσκουφίτσα καὶ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος καὶ καλοῦνται οἱ ἐμβρόντητοι μαθητὲς νὰ γράψουν μία περιπέτεια μὲ πρωταγωνιστὲς καὶ τοὺς τρεῖς… ἥρωες; Κατὰ τὰ ἄλλα μᾶς φταῖνε οἱ σκοπιανοὶ ἀπατεῶνες».(Δ. Νατσιός)

Τὸ πρόβλημα εἶναι «ἡ τσάντα στὸ σχολεῖο»
ἢ τὸ περιεχόμενο τῆς τσάντας;

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος -Κιλκίς

.             Χαρᾶς εὐαγγέλια. Βρέθηκε  τὸ φάρμακο, ἡ συνταγὴ γιὰ τὴν ἀνάταξη τῆς ἡμιθανοῦς Παιδείας μας. Ρίγη συγκινήσεως καὶ χαρὰ ἀνεκλάλητος  ἐπικρατεῖ στὸ λαό. Οὐρανομήκεις  ζητωκραυγὲς ἠχοῦν ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς Ἑλλάδας -δὲν μπορῶ νὰ τιθασσεύσω τὸν ἐνθουσιασμό μου- σκιρτᾶ καὶ ἀγάλλεται ἡ φύσις. Τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ δὴ τὸ Ἰνστιτοῦτο  Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς (ΙΕΠ), ἐξαπέστειλε ἐγκύκλιο διὰ τῆς ὁποίας καλοῦνται τὰ σχολεῖα νὰ «ὑλοποιήσουν δράση» -τί ὡραῖα ἑλληνικά- μὲ τίτλο «Ἡ τσάντα στὸ σχολεῖο». Καὶ ἀντιγράφω ἀπὸ τὴν ἐγκύκλιο ποὺ ἀπεστάλη στὰ σχολεῖα:
.               «Μὲ τὴ συγκεκριμένη δράση καθιερώνεται ἡ παραμονὴ τῆς σχολικῆς τσάντας τῶν μαθητῶν/τριῶν τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου γιὰ τουλάχιστον ἕνα Σαββατοκύριακο τὸ μήνα, στὸ σχολεῖο  τὴν Παρασκευὴ πρὶν ἀπὸ τὸ Σαββατοκύριακο ποὺ ἔχει ἀποφασιστεῖ ἀπὸ τὸν Σύλλογο Διδασκόντων τοῦ σχολείου, ἕως τὴν Δευτέρα. Ἐπισημαίνεται ὅτι ἡ παραμονὴ τῆς τσάντας στὸ σχολεῖο δὲν ἀποτελεῖ μία συμβολικὴ παρέμβαση, ἀλλὰ ἐπιδιώκεται οἱ μαθητές  καὶ οἱ μαθήτριες νὰ μὴν ἀσχολοῦνται μὲ τὴν προετοιμασία μαθημάτων κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Σαββατοκύριακου. Ἡ ὀργάνωση τῆς μελέτης τῶν μαθητῶν καὶ τῶν μαθητριῶν καθὼς καὶ ὁ χρόνος ποὺ ἀπαιτεῖται  καθημερινὰ γιὰ τὴν ὑλοποίηση τῶν κατ’ οἶκον ἐργασιῶν ἀποτελοῦν ζητήματα ποὺ συνδέονται  ἄμεσα μὲ τὴν μάθηση, τὴν ἀνάπτυξη καὶ τὸν ἐλεύθερο χρόνο τῶν παιδιῶν. Τὸ ΥΠΠΕΘ  στὸ πλαίσιο ἀναβάθμισης τῆς σχολικῆς ζωῆς καὶ σύνδεσής της μὲ τὴν κοινωνικὴ πραγματικότητα ἐφαρμόζει τὴ δράση: “Ἡ τσάντα στὸ σχολεῖο”. Ἡ δράση ὑλοποιεῖται  μὲ σεβασμὸ στὶς ἀνάγκες τῆς παιδικῆς ἡλικίας μὲ γνώμονα τὴν πολύπλευρη ἀνάπτυξη τῶν παιδιῶν τῆς σχολικῆς ἡλικίας (συναισθηματική, κοινωνικὴ καὶ ψυχοκινητικὴ) καὶ μὲ σκοπὸ νὰ ὑποστηρίξει οὐσιαστικὰ τὸν μειωμένο χρόνο δημιουργικῆς ἐπαφῆς καὶ ἐπικοινωνίας γονέων-παιδιῶν»
.             Λαμπρές, ἐκπληκτικὲς σκέψεις!! Ἐφ’ ὅσον θὰ ἀπουσιάζει ἡ ἐνοχλητικὴ τσάντα καὶ κυρίως τὸ ἀνεπιθύμητο περιεχόμενό της, γονεῖς καὶ παιδιά, τὸ Σαββατοκύριακο, περιχαρεῖς,  διότι τὰ προβλήματα τὰ ὁποῖα «συνωστίζονται» στὴν τσάντα τῶν παιδιῶν, λύθηκαν, θὰ χοροπηδοῦν ἀγκαλιασμένοι, θὰ προβαίνουν σὲ «δημιουργικὲς ἐπαφές», θὰ ἀναπέμπουν εὐχὲς καὶ δεήσεις γιὰ μακροημέρευση καὶ εὐτυχία τῶν ὑπευθύνων του ὑπουργείου καὶ τοῦ ΙΕΠ. Πολλὰ τὰ ἔτη αὐτῶν.
.                Αἴφνης ὁ ἄνεργος πατέρας θὰ ξεχάσει τα  «πάθια καὶ τοὺς καημούς του», τὴν λεηλατημένη ἀπὸ τοὺς ἀνίκανους πολιτικοὺς ζωή του καὶ θὰ γελάσει τ’ ἀχείλι του. Ἡ ἀπολυμένη, ἀπὸ τὴν χρεωκοπημένη ἐπιχείρηση μάνα, θὰ λησμονήσει τὴν ἀγωνία, τὸν τρόμο γιὰ νὰ τὰ βγάλει πέρα καὶ νὰ ἀναθρέψει τὰ παιδιά της.
.            Ὅλα θὰ ξεχαστοῦν,  θὰ εἶναι ἕνα θαυμάσιο Σαββατοκύριακο. Καὶ γιατί ὄχι, νὰ μένει ἡ τσάντα συνεχῶς στὸ σχολεῖο, νὰ μὴν διακόπτεται ἡ… δημιουργικὴ ἐπαφή. Ἡ βδομάδα ὄλη νὰ εἶναι «Κυριακὴ γιορτὴ καὶ σχόλη», κατὰ τὸ γνωστὸ ἀσμάτιον. Εἶναι ὄντως ἱστορικὴ ἡ ἀπόφαση-δράση. Μετὰ τὴν κατάργηση Ἐθνικοῦ Ὕμνου, τὴν ἀπαγγελία του ἀπ’ ὅλο τὸ σχολεῖο τὴν πρώτη Δευτέρα τοῦ μήνα μὲ τὴν ἔπαρση τῆς σημαίας, τὴν κατασυκοφάντηση τῆς ἀριστείας, τὶς ἔμφυλες ταυτότητες καὶ τὶς ἀλλαγὲς φύλου σὲ δεκαπεντάχρονα παιδιά, ἔρχεται καὶ ἡ κατάργηση τῆς μελέτης στὸ σπίτι. (Καὶ ἂς ὑποστηρίζεται τὸ ἀντίθετο. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀνομολόγητη ἐπιδίωξή τους, ἡ αἰχμαλωσία τῶν παιδιῶν ἀπὸ τὶς νέες τεχνολογίες, ἡ καταστροφικὴ ἐξάρτησή τους ἀπὸ τὰ σκληρὰ ἠλεκτρονικὰ ναρκωτικά. Κοπάδια θέλουν ποὺ θὰ ἀναμασοῦν τὸν νεοταξικὸ σανό).
.                  Δὲν προλαβαίνουμε νὰ συνέλθουμε ἀπὸ τὴν μία ἱστορική… δράση καὶ ἐκσφενδονίζεται ἡ ἑπόμενη. Τί ἄλλο κρύβει, τί μᾶς ἑτοιμάζει ἡ διάνοια τῶν μαθητευόμενων μάγων τοῦ ΙΕΠ; Ἀνυπομονοῦμε!!
.             Γιὰ νὰ βοηθήσω στὴν διαδικασία, προτείνω τὶς ἑξῆς «δράσεις» στὸ σχολεῖο, πού, ἂν ὑλοποιηθοῦν, θὰ μπορούσαμε νὰ μιλᾶμε γιὰ ὁλικὴ ἐπαναφορὰ τῆς ἐθνικῆς καὶ ὄχι τῆς νῦν κακοπαιδείας. (Νὰ σημειώσω γιὰ τὴν «τσάντα στὸ σχολεῖο» ὅτι ἡ τσάντα εἶναι ἀγορασμένη ἀπὸ τοὺς γονεῖς, εἶναι τρόπον τινά, «κινητὴ περιουσία» τους. Ἄρα ἂν ἀντιδροῦν στὸ μέτρο, ἔχουν κάθε δικαίωμα νὰ μὴν ἐπιτρέψουν νὰ μείνει στὸ σχολεῖο).
.         Πρῶτον: Νὰ ἀποσυρθοῦν τὰ νῦν βιβλία Γλώσσας -περιοδικὰ ποικίλης ὕλης- νὰ ἐπανέλθουν τὰ παλαιὰ πρὸ τοῦ 2006, μέχρι νὰ γραφοῦν νέα, τὰ ὁποῖα θὰ ἔχουν ἄρωμα Ἑλλάδας καὶ Ὀρθοδοξίας
.         Δεύτερον: Νὰ ξαναβρεῖ ἡ γλώσσα μας τὰ στολίδια της, τοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα, τὸ λεγόμενο πολυτονικό, ἡ ἀρτιμελὴς μορφὴ τῆς γλώσσας μας. Νὰ ξαναπλουμιστοῦν οἱ λέξεις μας, τὶς ὁποῖες «ξεβρακώσαμε» καὶ κυκλοφοροῦν γυμνὲς καὶ ντροπιασμένες.
.         Τρίτον: Νὰ διδάσκεται μία ὥρα τὴν ἑβδομάδα μάθημα ἀρχαίων ἑλληνικῶν στὴν Ε´ καὶ Ϛ´ Δημοτικοῦ, κυρίως μύθοι τοῦ Αἰσώπου καὶ Εὐαγγελικὲς Περικοπές, δίδοντας βαρύτητα στὴν ἐτυμολογία τῶν λέξεων καὶ στὸ διδακτικὸ περιεχόμενο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν μύθων.
.         Τέταρτον: Νὰ ἐξοβελιστοῦν στὸ «πῦρ τὸ ἐξώτερον» οἱ «φάκελοι Θρησκευτικῶν», τὰ βλάσφημα βιβλία καὶ νὰ ξαναγραφτοῦν νέα Προγράμματα Σπουδῶν μὲ κέντρο καὶ ἄξονα ἀναφορᾶς τὴν ἁγία μας Ὀρθοδοξία. Στὴν δὲ Ϛ´ Δημοτικοῦ νὰ ἐπανέλθει τὸ βιβλίο τῶν Εὐαγγελικῶν Περικοπῶν. Τὰ παιδιὰ θέλουν «ψυχὴ καὶ Χριστὸ» καὶ ὄχι «τῶν ἐθνῶν τὰ δαιμόνια». (Ψαλμὸς 95,5: «Πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια»).
.         Πέμπτον: Νὰ καταργηθοῦν ὅλα τὰ τελευταῖα διατάγματα τῆς μαγαρισιᾶς περὶ ἔμφυλων ταυτοτήτων, κατάργησης τοῦ Ἐθνικοῦ Ὕμνου καὶ τῆς ἀριστείας. Δὲν ἔχουν καμμιὰ δουλειὰ στὸ σχολεῖο οἱ δυσωδίες τῆς κοινωνίας.
.         Ξέρω, κάποιοι θὰ κουνήσουν τὸ κεφάλι μὲ συγκατάβαση, ἄλλοι θὰ μιλήσουν γιὰ ὀπισθοδρομικότητα, «ὁ κόσμος πάει μπροστά», δὲν συνάδουν αὐτὰ σὲ εὐρωπαϊκὴ χώρα, ὀφείλουμε νὰ προσαρμοστοῦμε στὶς σύγχρονες ἐξελίξεις, στὶς νέες τεχνολογίες καὶ λοιπὰ συναφῆ καὶ ἠχηρὰ παρόμοια. Μήπως, ἐρωτῶ, ἐπειδὴ ἐκπαραθυρώσαμε ὅλα αὐτά, τὰ ὁποῖα περιγράφουν μία Παιδεία ἀνθρωποποιίας, ἀρδευομένη ἀπὸ τὰ πολυτιμότερα, καθάρια στοιχεῖα τῆς Παράδοσής μας, κατρακυλήσαμε «στοῦ κακοῦ τὴ σκάλα» καὶ ἡ κατρακύλα μας δὲν ἔχει τελειωμό;
.         Τὸ πρόβλημα εἶναι «ἡ τσάντα στὸ σχολεῖο» ἢ τὸ περιεχόμενο τῆς τσάντας; Πῶς μπορεῖ νὰ προοδεύσει καὶ νὰ ἀνθίσει στὴν πατρίδα μας, ἡ πάλαι ποτὲ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, ὅταν ἔχουμε βιβλία ποὺ συκοφαντοῦν τὴν πατρίδα καὶ τοὺς ἥρωές της; (Παραπέμπω στὴ σελ. 39 τοῦ τετραδίου ἐργασιῶν Ϛ´ Δημοτικοῦ, β´ τεῦχος ὅπου περιέχονται 3 ἰσοϋψεῖς εἰκόνες, ὁ Καραγκιόζης, ἡ Κοκκινοσκουφίτσα καὶ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος καὶ καλοῦνται οἱ ἐμβρόντητοι μαθητὲς νὰ γράψουν μία περιπέτεια μὲ πρωταγωνιστὲς καὶ τοὺς τρεῖς… ἥρωες; Κατὰ τὰ ἄλλα μᾶς φταῖνε οἱ σκοπιανοὶ ἀπατεῶνες).
.         Ὅταν ἔχουμε βιβλία-φακέλους Θρησκευτικῶν στὰ ὁποῖα βλασφημεῖται ἡ Πίστη μας, ὁ Χριστός, ἡ Θεοτόκος καὶ οἱ ἅγιοι;
.        Ὅταν ὁ ἀκατήχητος σήμερα μαθητὴς διαβάζει στὸ βιβλίο τῶν Θρησκευτικῶν γιὰ τὰ “Ἱερὰ βιβλία τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου”, ὅτι τὸ «Κοράνιο παραδόθηκε στὸ Μωάμεθ ἀπὸ τὸν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ», φράση ποὺ συνοδεύεται ἀπὸ σχετικὴ εἰκόνα, τί συμπέρασμα βγάζει; Εἶναι «ἱερὸ βιβλίο» τὸ κοράνι; Ὁ μαθητὴς τῆς Δ´ Δημοτικοῦ, τὸ 9χρονο παιδὶ τί συμπεραίνει; Ὅτι καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι προφήτης τοῦ Ἰσλάμ.
.         Τὰ συλλαλητήρια ἔδειξαν ὅτι ὑπάρχει σὲ τούτη τὴ γῆ ἀκόμη «ὅμαιμον, ὁμόθρησκον καὶ ὁμότροπον», δηλαδὴ ΕΘΝΟΣ. Γιατί ἐπιτρέπουμε νὰ συνεχίζεται ἡ ὑπονόμευσή του στὰ σχολειά; Γιατί;

Σημείωση: τὸ ἄρθρο γράφτηκε πρὶν ἀπὸ τὰ συλλαλητήρια, γι’ αὐτὸ δὲν δημοσιεύτηκε, ὅταν βγῆκε τὸ φροῦτο τῆς «τσάντας στὸ σχολεῖο».

Δημήτρης Νατσιὸς
Δάσκαλος-Κιλκὶς