Ο ΑΓ. ΙΣΑΑΚ ὁ ΣΥΡΟΣ καὶ Η “ΑΓΧΟΝΗ” τῆς ΨΕΥΔΩΝΥΜΟΥ ΓΝΩΣΕΩΣ

Ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος
καί ἡ «ἀγχόνη» τῆς ψευδωνύμου γνώσεως
Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἰωάννου Φωτοπούλου,
ἐφημερίου Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς

(μέ ἀφορμή τή νέα μετάφραση
τῶν ἀσκητικῶν ἔργων τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ
ἀπό τίς Ἐκδόσεις «Ἐν πλῷ»).

βλ. σχετ.: ΤΥΜΠΑΝΙΣΜΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΒΒΑΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ

.                  Ἡ γέννησις τοῦ Χριστοῦ, «ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό φῶς τό τῆς γνώσεως». Ὁ σαρκωθείς Λόγος μᾶς πῆρε ἀπό τό σκότος τῆς ἀγνωσίας καί τῆς ἁμαρτίας καί μᾶς δίδαξε νἀ Τόν προσκυνοῦμε ὡς ὄντα Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης. Ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος μᾶς διδάσκει: «Γιά χιλιάδες χρόνια κυριαρχοῦσε στόν κόσμο ἡ κοσμική γνώση, «οἱ τρόποι τῆς γνώσεως» καί ὁ ἄνθρωπος δέν μποροῦσε νά σηκώσει καθόλου τό κεφάλι του ἀπό τήν γῆ καί νά αἰσθανθεῖ τήν ἰσχύ τοῦ Κτίστου του. Κι αὐτό ἕως ὅτου ἀνέτειλε ἡ πίστη μας καί μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό “τό σκότος τῆς γήινης ἐργασίας”, τίς μάταιες ἰδέες καί ἐνασχολήσεις» (Τοῦ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ, Τά εὑρεθέντα ἀσκητικά, Ἐκδόσεις Β. Ρηγοπούλου σ. 252).
.                Πρόκειται γιά τήν πίστη «τήν ἐκ τοῦ φωτός τῆς χάριτος ἀνατέλλουσαν τῇ ψυχῇ» (σ. 261). Αὐτή ἡ πίστη συνίσταται στό καθαρό καί ἁπλό φρόνημα, εἶναι «ἔννοια νηπιώδης καί καρδία ἁπλῆ»(251). Αὐτή ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ἀληθινή, τήν πνευματική γνώση πού στήν οὐσία εἶναι αἴσθηση τῆς ἀθανάτου ζωῆς. Εἶναι ὁ βασιλιᾶς ὅλων τῶν ἐπιθυμιῶν. Ὅποια καρδιά δεχθεῖ αὐτή τή γλυκύτητα τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, κάθε ἄλλη γήινη γλυκύτητα τῆς εἶναι περιττή(σ. 164). Ἡ γνώση αὐτή «εἶναι νίκη ἐπί τῆς θνητότητος, σύνδεση τῆς ἐδῶ ζωῆς μετά τῆς ἀθανάτου, ἕνωσις τοῦ ἀνθρώπου μετά τοῦ Θεοῦ» (ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς). Γιά τήν ἀπόκτησή της εἶναι ἀπαραίτητο ὡς ἀρραβώνας τό ἅγιο βάπτισμα, ἀλλά πρέπει νά ἀκολουθεῖ ἡ πνευματική ἐργασία καί πρό πάντων ἡ μετάνοια(σ.65).
.                    Ἀντίθετη στήν ἁπλότητα τῆς πίστεως καί τῆς πνευματικῆς γνώσεως εἶναι ἡ «ψυχική», ἡ σαρκική γνώση. Πῶς ὁρίζεται; «Ὁρισμός αὐτῆς τῆς γνώσεως εἶναι ὅτι χωρίς ἐξέταση καί ἔρευνα δέν ἔχει ἐξουσία νά κάνει ὁτιδήποτε, ἀλλά ἐξετάζει ἄν εἶναι δυνατόν νά γίνει αὐτό πού ἐπιθυμεῖ καί θέλει(251). Ἡ «ψυχική» γνώση μοιάζει μέ «ἀγχόνη» καί ἄν πιαστεῖ κάποιος ἀπ΄αὐτήν εὐκολότερο εἶναι νά λυθεῖ ἀπό σιδερένια δεσμά παρά ἀπ΄ αὐτήν(σ. 71). Παρά ταῦτα, ἄν κάποιοι θέλουν νά προσεγγίσουν τήν πνευματική γνώση πρέπει νά ἀπαρνηθοῦν τήν ψυχική γνώση, κάθε περίπλοκη λεπτολογία καί ὅλη τήν πολύπλοκη μέθοδο τῆς σαρκικῆς γνώσεως καί νά ἑδραιωθοῦν στό «νήπιο φρόνημα». Ἀλλά καί πάλι χρειάζεται πολύς ἀγώνας γιά νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τή συνήθεια τῆς ψυχικῆς γνώσεως, ἀπό τίς «ἔννοιές» της καί τούς «πολλούς λογισμούς» της καί νά φθάσουν σέ «μίαν ἁπλότητα τῆς καθαρότητος» πού εἶναι ἡ προϋπόθεση γιά νά αἰσθανθοῦν τήν πνευματική γνώση (σ. 69-70).
.                Ὥστε εἶναι μεγάλο τό ἀγώνισμα γιά νά γνωρίσει κάποιος ἀληθινά τόν Θεό καί νά ἑνωθεῖ μαζί Του. Δύσκολο νά ἀπαρνηθοῦμε τούς ἀμέτρητους καί πολύπλοκους λογισμούς μας, τήν χαμερπῆ λογική μας πού δεσμεύει τήν ψυχή μας καί δέν μᾶς ἀφήνει, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ, νά σηκώσουμε τό κεφάλι μας καί νά δοῦμε τή δύναμη τοῦ Κτίστου μας. Μέσα στήν ἀδυναμία μας πάντως, ἔχουμε τούς Ἁγίους μας, ὅπως τόν ἅγιο Ἰσαάκ, νά μᾶς ὁδηγοῦν, μέ τόν λόγο τους τόν αὐθεντικό μέ τίς Χριστο-ἐμπειρίες τους πρός τήν ἀληθινή ὁδό τῆς θεογνωσίας. Ἀκόμη κι ἄν τίποτε πνευματικό δέν καταφέρνουμε, οἱ Ἅγιοί μας παραμένουν ἀσφαλεῖς ὁδοδεῖκτες πρός τήν ἐν Χριστῷ ζωή, μᾶς ἐνθαρρύνουν, ζεσταίνουν τήν προαίρεσή μας καί ἀναπτερώνουν τήν ἐλπίδα μας «γιά νά βάλουμε ἀρχή». Καί ἀλλοίμονο ἄν ἡ κοσμική μας γνώση, μέ τήν «ἐξέταση» τήν «ἔρευνά» της καἰ τήν «πολύπλοκον μέθοδόν» της φθείρει τήν ἐμπιστοσύνη μας πρός τούς Ἁγίους.
. Δυστυχῶς αὐτό συμβαίνει τά τελευταῖα χρόνια μέ τήν μανιώδη προσπάθεια νά ἀποδειχθεῖ α) ὅτι ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος δέν εἶναι ὀρθόδοξος, ἀλλά νεστοριανός. β) ὅτι κάποια ἀπό τά συγγράμματά του δέν τοῦ ἀνήκουν ἀλλά ἀνήκουν σέ νεστοριανούς καί μονοφυσίτες καί γ) ὅτι μιά ἀπαίσια συλλογή νεστοριανῶν ψευδεπιγράφων κειμένων εἶναι δικά του ἔργα!
.                 Ὅλες βέβαια αὐτές οἱ ἰδέες διαχέονται πρός κάθε κατεύθυνση γιατί δῆθεν τίς ἀπέδειξαν οἱ «ἔρευνες» τῶν ἀβαπτίστων προτεσταντῶν, οἱ ὁποῖοι δεμένοι στήν «ἀγχόνη» τῆς ψευδωνύμου γνώσεως κατατρώγονται μέ ζητήματα πού δέν μποροῦν οὔτε κἄν νά τά προσεγγίσουν, ἀφοῦ στεροῦνται τήν βασική προϋπόθεση, τόν «ἀρραβῶνα» τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος. Καλά, αὐτοί. Ὅμως στήν παγίδα τους ἔχουν πέσει καί οἱ ὀρθόδοξοι πού άκολουθοῦν ὅ, τι πεῖ ἡ ἐπιστήμη! Καθηγητές, ἐπίσκοποι, λόγιοι, θεολόγοι, ἀμπελοφιλοσοφοῦντες βάλλουν κατά τοῦ Ἁγίου Ἰσαάκ καί τόν διαβάλλουν.
.              Τό τελευταῖο χτύπημα δίνει τό βιβλίο «Λόγοι ἀσκητικοί Ἰσαάκ τοῦ Σύρου» τῶν ἐκδόσεων Ἐν πλῷ. Πρόκειται γιά μετάφραση –«μεταγραφή στά Νεοελληνικά»- τῶν λόγων τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ. Οἱ μεταφραστές χρησιμοποίησαν τό πρωτότυπο ἑλληνικό κείμενο, ὅπως τό ἐπεξεργάστηκε ὁ Μάρκελλος Πιράρ στό ἔργο του «Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου Λόγοι Ἀσκητικοί, Ἔκδοσις Ἱερά Μονή Ἰβήρων 2012» πού ἀποτελεῖ κριτική ἔκδοση τῶν ἔργων τοῦ ἁγίου. Εἶναι πράγματι ζητούμενο μιά καλή καί ἀξιόπιστη μετάφραση τῶν λόγων τοῦ πρυτάνεως τῶν ἡσυχαστῶν καί προσφιλοῦς στούς Ὀρθοδόξους Ἀββᾶ Ἰσαάκ καί φαίνεται ὅτι οἱ δύο μεταφραστές ἐργάστηκαν φιλότιμα πρός αὐτή τήν κατεύθυνση. Πάντως προσωπικά μέ ξένισε καί μέ προβλημάτισε ἡ μετάφραση κάποιας φράσεως τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ πρωτοτύπου. Τό κείμενο ἀναφέρει: «οὐδέποτε καταλαμβάνεται ἡ πίστις, ἡ παρέχουσα πληροφορίαν τῆς ἐλπίδος, ἐκ τῶν ἀβαπτίστων ἤ ἐκ τῶν πεφθαρμένων τήν διάνοιαν ἐκ τῆς ἀληθείας» καί ἡ νέα μετάφραση: γιατί ποτέ δέν γίνεται κατανοητή ἡ πίστη πού χαρίζει τή βεβαιότητα τῆς ἐλπίδας ἀπό ὅσους δέν ἔχουν φθάσει ἀκόμη τή θεωρία τῆς πίστεως ἤ ἀπό ἐκείνους τῶν ὁποίων ἡ διάνοια ἐφθάρη, ἐπειδή ἀπομακρύνθηκε ἀπό τήν ἀλήθεια. Εἶναι τελείως αὐθαίρετη αὐτή ἡ ἀπόδοση (ἐκ τῶν ἀβαπτίστων≅ από όσους δεν έχουν φθάσει ακόμη τη θεωρία της πίστεως). Ἐδῶ βέβαια οἱ καλοί μεταφραστές, ἀκολουθοῦν περίπου τήν ὑποσημείωση τοῦ κριτικοῦ κειμένου (σ. 619) ὅπου τό συριακό πρωτότυπο στήν θέση τῆς λέξεως «ἀβαπτίστων» ἔχει μιά λέξη πού ἀντιστοιχεῖ στήν ἑλληνική λέξη «ἀτελῶν». Μήπως ὅμως ἡ λέξη αὐτή σημαίνει τούς μή τελειωθέντες διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος; Καἰ ἐρωτῶ ἐπίσης. Μετά ἀπ΄αὐτό μποροῦν νά ἔχουν οἱ ἀναγνῶστες ἐμπιστοσύνη στή μετάφραση ἀπό τή στιγμή μάλιστα πού δέν παρατίθεται ἀντικρυστά τό ἀρχαιοελληνικό πρωτότυπο; Δέν ἀποτελεῖ μιά μικρή, τόση δά …προδοσία τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ πρωτοτύπου;

.               Πέραν τούτου ὑπάρχουν καί ἄλλα προβλήματα στό βιβλίο αὐτό.

.              Ι. Εἶναι σκανδαλώδης καί βλάσφημη ἡ ἀκόλουθη ….διακήρυξη τοῦ π. Ἀντωνίου Πινακούλα, ὁ ὁποῖος ἐπιμελήθηκε τήν εἰσαγωγή τοῦ βιβλίου: «Συνήθως έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ο αββάς είναι ένας από τους ασκητικούς πατέρες της Εκκλησίας μας…Ο αββάς Ισαάκ δεν ήταν μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας»( Λόγοι ἀσκητικοί Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, τῶν Ἐκδόσεων Ἐν πλῷ. σσ. 10 καί 14). Θέλοντας νά μᾶς βγάλει ἀπό τίς…ψευδαισθήσεις μας ὁ π. Ἀντώνιος άκολουθώντας τούς ἐρευνητές ἀποφαίνεται ὅτι ὁ ἅγιος Ἰσαάκ δέν εἶναι ὀρθόδοξος, ἀσφαλῶς δέν εἶναι ἅγιος, καί καθώς βρίσκεται ἔξω ἀπό τή μάνδρα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι δίχως ἄλλο αἱρετικός! ( Τό ἴδιο δίδαξε τούς ἀκροατές του προκλητικά καί ἀπροκάλυπτα ὁ γνωστός Σταῦρος Ζουμπουλάκης κατά τήν παρουσίαση τοῦ βιβλίου αὐτοῦ). Πιστός στή διακήρυξή του ὁ π. Ἀντώνιος πουθενά δέν τόν ὀνομάζει ἅγιο. Ἀκόμη καί ὁ τίτλος τοῦ βιβλίου τῶν ἐκδόσεων Ἐν Πλῷ «Λόγοι ἀσκητικοί Ἰσαάκ τοῦ Σύρου» μαρτυρεῖ τήν βιαία ἐκρίζωση τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ ἀπό χορεία τῶν ἁγίων. Ἐδῶ θά πρέπει νά πῶ ὅτι σέ ὅλα τά χειρόγραφα, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ Μ Πιράρ -παρά τό γεγονός ὅτι καί αὐτός υἱοθετεῖ τίς ἴδιες ἀπόψεις- ἡ ἐπικεφαλίδα τῶν συγγραμμάτων τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ εἶναι, μέ μικρές παραλλαγές: «Τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου ἀσκητοῦ καί ἀναχωρητοῦ… λόγοι ἀσκητικοί».
.               Ἀπομακρύνοντας, κατά τήν ἰδεοληψία τους καί μόνον, τόν ἅγιο Ἰσαάκ ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία οἱ ἐρευνητές καταντοῦν ἱεροεξεταστές τοῦ ἁγίου καί τόν στριμώχνουν στήν νεστοριανή «Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς». Δυστυχῶς ἐξέλιπε ἡ ντροπή καί πλεονάζει ἡ ἄμετρη ἀλαζονεία καί ἀναισχυντία ἀπέναντι στούς ἁγίους. Θέλω νά πῶ ἐδῶ παρεκβαίνοντας ὅτι γιά τούς ἐρευνητές ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος εἶναι ἐπίσης μεσσαλιανός, ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης μονοφυσίτης. Ἴσως καί οἱ ἀββάδες Βαρσανούφιος, Δωρόθεος καί Ἡσαΐας νά ἦσαν κι αὐτοί μονοφυσίτες! Γιά τόν π. Βασίλειο Θερμό, πού εἶναι και αὐτός ἐρευνητής, ὁ Ἀπ. Παῦλος εἶχε ἐσφαλμένες ἀντιλήψεις γιατί δέν γνώριζε ὅτι ὑπάρχει σεξουαλικός προσανατολισμός, τόν ὁποῖο ἀνεκάλυψαν φεμινίστριες φιλόσοφοι, κατά τήν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης! Ὁ ὀρθολογισμός σήμερα στήν ἀντίχριστη ἐποχή μας ὑψώνεται ἐπηρμένος κατά τῆς Πίστεως καί τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ πλανημένη διδασκαλία τοῦ Βαρλαάμ, ὁ ὁποῖος ἔδινε ἀπόλυτη προτεραιότητα στήν κοσμική γνώση καί φιλοσοφία ἔχει ἀκόμη τούς ὀπαδούς της. Ὁ ἀντίπαλός του ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς προτάσσει τήν ἐμπειρία τῶν ἁγίων καί τή διδασκαλία τους ὡς ἀποδεικτική μέθοδο γιά τίς ἀλήθειες τῆς πίστεως καί ὄχι τούς διαλεκτικούς συλλογισμούς.
.                Ἡ βαρλααμική λογική σέ ὅλους αὐτούς τούς «ἐρευνητές» καί «ἐξεταστές» γίνεται «ἀγχόνη», ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ. Δέν τούς συγκινοῦν οἱ γνῶμες καί οἱ λόγοι τῶν ἁγίων. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης τοποθετεῖ τόν ἅγιο Ἰσαάκ ἀνάμεσα στόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος καί τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή (« Ἀνάγνωθι δέ ἀεί τά περί ἡσυχίας καί προσευχῆς˙ οἷον εἰς τήν Κλίμακα, εἰς τόν ἅγιον Ἰσαάκ, τά τοῦ ἁγίου Μαξίμου, τά τοῦ Νέου Θεολόγου». Οἱ ἅγιοι Πατριάρχες Κάλλιστος καί Ἰγνάτιος Ξανθόπουλοι γράφοντας περί πίστεως ἐλπίδος καί ἀγάπης, μετά τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος καί τόν ἅγιο Διάδοχο παραπέμπουν στόν ἅγιο Ἰσαάκ : «καί ὁ ἅγιος Ἰσαάκ˙ ἡ ἀγάπη…». Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γράφει: «καρπόν τῆς προσευχῆς ὁ ἅγιος Ἰσαάκ προσηγόρευσε τόν φωτισμόν», ἀποκαλεῖ δέν τόν Ἅγιο «ἐπόπτη καί συγγραφέα τῆς μυστικῆς ἐποψίας». Ὅλοι οἱ ἅγιοι π.χ. ὁ ἅγιος Φιλόθεος ὁ Κόκκινος, ὁ Ἅγιος Νεῖλος Σόρσκυ, ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, ὁ ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος, ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ ἅγιος Παΐσιος, ὁ ἅγιος Πορφύριος, ὁ ἅγιος Σωφρόνιος, θεωροῦν καί ὀνομάζουν τόν ἀββᾶ Ἰσαάκ, Ἅγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀλλά τί σημασία ἔχουν αὐτές οἱ γνῶμες γιά τούς θαυμαστές τῆς ἐπιστήμης; Βαρύνει στή συνείδησή τους ἡ γνώμη τῶν εἰδικῶν δηλ. τό τί ἀποφαίνεται ὁ Wensinck, ὁ Miller, ὁ Brock, ὁ K. Ware, ὁ Kessel, ὁ Μ. Πιράρ καί ὅσοι τούς ἀντιγράφουν, ὅπως ὁ ἐπίσκοπος Ἱλαρίων Ἀλφέγιεφ, ὁ Ν. Καββαδᾶς, ὁ Κ. Κορναράκης κλπ.
.                ΙΙ. Ἀκολουθώντας τίς ἐπιστημονικές προκαταλήψεις τῶν δυτικῶν ἐρευνητῶν ὁ Πιράρ, ἀφαίρεσε 4 λόγους καί μία Ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ ἀπό τό corpus τῶν κειμένων του καί ἀπέδωσε τούς μέν λόγους σέ κάποιο νεστοριανό ἐρημίτη καί σέ κάποιο μοναστικό Τυπικό(!) τήν δέ ἐπιστολή στόν φοβερό μονοφυσίτη Φιλόξενο! Ἔβαλε ὅμως τά κείμενα αὐτά στό τέλος τοῦ ἔργου του σέ Παράρτημα. Οἱ μεταφραστές ὅμως, ἴσως συμμμορφούμενοι «πρός τάς ὑποδείξεις» τῶν καθοδηγητῶν τους δέν τίς μετέφρασαν καθόλου. Ὅθεν…οἱ ἀναγνῶστες πρέπει νά γνωρίζουν ὅτι τό 1/10 τῶν κειμένων τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ ἀπουσιάζει ἀπό τήν ἐν λόγῳ μετάφραση. Ὅμως διαγράφοντας ἤ καλλίτερα ληστεύοντας τούς λόγους αὐτούς ἀπό τό θησαυροφυλάκιο τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ οἱ ἐρευνητές καί οἱ παθητικοί τους ἀκόλουθοι στεροῦν μεταξύ πολλῶν ἄλλων ἀπό τούς ἀναγνῶστες τους τήν πατρότητα τῆς κατανυκτικῆς εὐχῆς, ἡ ὁποία βρίσκεται στό τέλος τοῦ Ἱκετηρίου Κανόνος εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν («Δέσποτα Χριστέ ὁ Θεός, ὁ τοῖς πάθεσί σου τά πάθη μου θεραπεύσας…»). Αὐτή ἡ εὐχή εἶναι γραμμένη ἀπό τόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ καί βρίσκεται στό τέλος τοῦ Λόγου του Περί ἀποταγῆς κόσμου καί ἀποχῆς τῆς πρός ἀνθρώπους παρρησίας, τόν ὁποῖο ἔχει ἐξορίσει ἀπό τά ἔργα τοῦ ἁγίου ἡ…ἐπιστημονική κοινότητα. Στεροῦν ἐπίσης τούς ἀναγνῶστες ἀπό τίς ὑπέροχες νουθεσίες τοῦ Ἁγίου (π.χ. «..Ἀπό τραπέζης νηστευόντων καί ἀγρυπνούντων καί κοπιώντων ἐν Κυρίῳ λάβε σεαυτῷ φάρμακον ζωῆς καί διέγειρον τῆς ψυχῆς σου τήν θνῆξιν… κ.λ.π). Αὐτές περιλαμβάνονται στό λόγο Περί φυλακῆς καί τηρήσεως τῆς ἐκ τῶν χαύνων καί ἀμελῶν, ὁ ὁποῖος παρομοίως εἶναι ἐξόριστος καί στοιβαγμένος στά ἄχρηστα ἀπό τούς σοφούς τοῦ αἰῶνος τούτου.
.             ΙΙΙ. Ἀκολουθεῖται τό μονοτονικό, ἀντιθέτως πρός τό πολυτονικό σύστημα πού χρησιμοποίησε ὄχι μόνο κατά τήν καταγραφή τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ κειμένου, ἀλλά καθ΄ὅλη τήν ἐργασία του ὁ Μ. Πιράρ. Ἔτσι ἀποκόπτεται τό μοναδικό ἀπό τά ἐξωτερικά στοιχεῖα πού συνδέει τό πρωτότυπο κείμενο μέ τήν μετάφραση. Ἤδη ἡ νεοελληνική ἐκφορά τῆς γλώσσας μας καί μάλιστα πιεσμένη στό στυλιζαρισμένο δημοτικισμό εἶναι πενιχρή στήν ἀπόδοση νοημάτων. Ἔτσι, κατά τό δή λεγόμενον, ἀπέναντι στόν πόλεμο κατά τῆς γλώσσας μας καί τῶν κλασσικῶν σπουδῶν, «μόνοι μας βγάζουμε τά μάτια μας».
.            Πρός τό παρόν δέν χρειάζεται νά ποῦμε κάτι ἄλλο. Καθένας πού ἀκούει ἤ διαβάζει διεστραμμένες διδασκαλίες καί ἰδέες ἔχει τήν προσωπική του εὐθύνη. Πάντως ὅσο ἀφήνεται ἀκροώμενος παθητικά ἀντορθόδοξα μηνύματα μολύνεται ἡ καρδιά του καί τό φρόνημα σκοτίζεται καί περιπλέκεται. Ἀντίθετα ὅταν μέ καρδιά ἁπλῆ, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ, δέχεται ὅσα διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας διά τῶν Ἁγίων, εὐφραίνεται, εὐχαριστεῖ τόν φιλάνθρωπο Τριαδικό Θεό, στηρίζεται πνευματικά καί ἀγωνίζεται ὅσο μπορεῖ φιλότιμα: «Μή οὖν παυσώμεθα ἀγωνιζόμενοι καί σπουδάζοντες ἕως ἄν ἐν ἡμῖν μετάνοιαν ἴδωμεν, καί εὕρωμεν τήν ταπείνωσιν καί ἐπαναπαύσεται ἡ καρδία ἡμῶν ἐν τῷ Θεῷ(Ἁγίου Ἰσαάκ, Λόγος Περί τῶν ὁδῶν τῶν πλησιάζειν τῷ Θεῷ ποιουσῶν).
.                 Τέλος μόνον χάριν τῶν ἀληθινά ὀρθοδόξων πιστῶν παραθέτω τήν μαρτυρία γιά τήν ὀρθοδοξία καί ἁγιότητα τοῦ Ὁσίου Ἰσαάκ ἀπό τόν Ἅγιο Παΐσιο τόν ἁγιορείτη : «Καθισμένος στό πεζούλι ἔξω ἀπό τήν Σταυρονικήτα συζητοῦσε ὁ Γέροντας μέ προσκυνητές. Κάποιος θεολόγος ὑποστήριζε ὅτι ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σῦρος ἦταν Νεστοριανός. Ἐπανελάμβανε δυστυχῶς τίς γνωστές δυτικές ἀντιλήψεις.
.             Ὁ π. Παΐσιος προσπαθοῦσε νά τόν πείση ὅτι εἶναι ὄχι μόνον ὀρθόδοξος ἀλλά καί Ἅγιος, καί ὅτι οἱ ἀσκητικοί του Λόγοι ἔχουν πολλή χάρι καί δύναμη, ἀλλά ματαίως. Ὁ θεολόγος ἐπέμενε πεισματικά στίς ἀπόψεις του. Ἔφυγε ὁ Γέροντας γιά τό Καλύβι του λυπημένος καί προσευχόμενος.
.             Ὅταν προχώρησε λίγο καί ἔφθασε τό σημεῖο πού εἶναι ὁ μεγάλος πλάτανος, «κάτι τοῦ συνέβη», ὅπως εἶπε, χωρίς νά θελήση νά ἐξηγήση τί ἀκριβῶς ἦταν αὐτό. Σύμφωνα μέ μαρτυρία εἶδε σέ ὅραμα τόν χορό τῶν ὁσίων Πατέρων νά περνᾶ ἀπό μπροστά του. Κάποιος ἀπό αὐτούς σταμάτησε καί τοῦ εἶπε: «Εἶμαι ὁ Ἰσαάκ ὁ Σύρος. Εἶμαι ὀρθοδοξότατος. Πράγματι ὑπῆρχε στήν περιοχή μου ἡ αἵρεση τοῦ Νεστορίου, ἀλλά ἐγώ τήν καταπολέμησα». Ἀδυνατοῦμε νά ἐπιβεβαιώσουμε ἤ νά ἀπορρίψουμε τήν ἀξιοπιστία αὐτῆς τῆς μαρτυρίας. Πάντως ἀδιαμφισβήτητο εἶναι ὅτι τό «κάτι πού συνέβη» στόν Γέροντα ἦταν ὑπερφυσικό γεγονός πού τόν πληροφοροῦσε ξεκάθαρα περί τῆς ὀρθοδοξίας καί τῆς ἁγιότητος τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ….Παλαιότερα, πού ἑορταζόταν ὁ Ὅσιος Ἰσαάκ μέ τόν Ὅσιο Ἐφραίμ τόν Σύρο, εἶχε προσθέσει ὁ Γέροντας στό Μηναῖο τοῦ Ἰανουαρίου, στίς 28, τά ἑξῆς: «Τῇ ΚΗ΄ τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἐφραίμ τοῦ Σύρου καί Ἰσαάκ τοῦ μεγάλου Ἡσυχαστοῦ καί πολύ ἀδικημένου» (ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΙΣΑΑΚ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου Ἅγιον Ὄρος 2004 σ. 247-249).

ΠΗΓΗ: orthros.eu

Διαφήμιση

ΑΓ. ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ -ΤΡΙΛΟΓΙΑ. 2/3: Ψυχοθεραπευτικά γιατροσόφια καί τό φάρμακο τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ γιά τή θεραπεία τῆς ψυχῆς

ΤΡΙΛΟΓΙΑ 2/3:
Ψυχοθεραπευτικά γιατροσόφια καί τό φάρμακο τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ γιά τή θεραπεία τῆς ψυχῆς

Πρωτ. Ἰωάννου Φωτοπούλου,
ἐφημερίου Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς.

2ο ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ :
«Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
πίσω ἀπό τήν υἱοθέτηση αἱρετικῶν πλανῶν ἀπό τόν Μητροπολίτη Ἀλφέγιεφ
γιά τό πρόσωπο τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου καί ἡ ἀναίρεσή τους».

Μέρος Α´: ΑΓ. ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ -ΤΡΙΛΟΓΙΑ. 1/3: Ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος καί τά νόθα ψευδο-ισαάκεια συγγράμματα

.                     Στό φιλικό ἱστολόγιο «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ ΕΓΚΟΛΠΙΟ» βρῆκα μιά παλιά κριτική τοῦ π. Βασιλείου Θερμοῦ στό βιβλίο «Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία» τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου πού εἶχε δημοσιευθεῖ ἀρχικά στό περιοδικό «ΣΥΝΑΞΗ» τευχ. 25 Ιαν- Φεβρ. 1988. Μέ τήν κριτική αὐτή ὁ π. Βασίλειος ἀντιτίθεται στίς ἀπόψεις τοῦ συγγραφέως, στήν οὐσία στήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας, σχετικά μέ τίς δυνατότητες τῆς θ. Χάριτος νά θεραπεύσει μέ τή βοήθεια τῆς ὀρθοδόξου ἀσκήσεως ὁλόκληρη τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Κάνει ἕνα τεχνητό διαχωρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τόν «ψυχισμό» καί πασχίζει νά περιορίσει τή θεραπευτική δράση τῆς Χάριτος σέ μιά ψυχή, ἀναιμική χωρίς περιεχόμενο καί ἐνέργειες. Ἀπό τήν ἄλλη παραδίνει τόν «ψυχισμό» τοῦ ἀνθρώπου στή δράση τῆς ψυχοθεραπείας. Γράφει : «Τό βιβλίο «Ὀρθόδοξη ψυχοθεραπεία» δυνατόν νά κατηγορηθεῖ ὅτι παρουσιάζει τήν ὀρθόδοξη ἄσκηση ὑπέρμετρα φιλόδοξη…Βέβαια ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι πανσθενουργός. Ἀλλά ἀφοῦ διαπιστώθηκε στήν πράξη (μά καί θεωρητικά τεκμηριώνεται) ὅτι ὁ ἀνθρώπινος παράγοντας (ποιμένας) δέν εἶναι σέ θέση νά ἀντιμετωπίσει μέ ἐπιτυχία πολύπλοκες νευρωτικές καταστάσεις(καταθλιπτικές, ἰδεοληπτικές, ἀγχώδεις, ὑστερικές κλπ) οὔτε διαταραχές προσωπικότητας παρά μόνο ἐλαφρές διαταραχές τῆς ψυχολογικῆς ἀναπτύξεως (μειονεξία, ἐνοχή κ. ἄ) καί αὐτές πάλι μέ τή βοήθεια ψυχολογικῶν γνώσεων, τότε συντρέχουν προϋποθέσεις παρανοήσεως καί κακῶν χειρισμῶν ἐκ μέρους μή ρεαλιστῶν πνευματικῶν. Ἄν λοιπόν σέ ἑπόμενη ἔκδοση γίνει φανερό ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη ἀσκητική λειτουργεῖ καθαρτικά κυρίως γιά τόν ὑγιῆ ψυχισμό (χωρίς νά τήν στεροῦμε, φυσικά, καί ἀπό τόν διαταραγμένο), νομίζω ὅτι τό βιβλίο θά ἐκπληρώνει καλύτερα τό σκοπό του».
.                 Ὁ Σεβασμιώτατος, βέβαια ἀπάντησε μέ τούς λόγους τῶν θεοφόρων Πᾳτέρων. Ἔγραψε ὅτι «ὁ ὅρος ψυχή στή σύγχρονη ψυχολογία εἶναι ἀφηρημένος καί στοχαστικός», ὅτι «τό βασικό πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ σκοτασμός τοῦ νοός…. πού εἶναι ὀφθαλμός τῆς ψυχῆς». Ἐξήγησε ὅτι ὅταν νεκρωθεῖ ὁ νοῦς, «ἀρρωσταίνει ὅλη ἡ ψυχοσωματική ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου» καί ὅτι «πολλά προβλήματα πού μαστίζουν τούς ἀνθρώπους σέ ἀνθρωπολογικό ψυχολογικό ἐπίπεδο, ἀκόμη δέ καί σέ κοινωνικό ἔχουν ἀφετηρία τόν σκοτασμό τοῦ νοός…. Μόνον ὅταν ὁ ἄνθρωπος φθάσει στόν φωτισμό τοῦ νοός, πού φανερώνεται μέ τήν νοερά προσευχή τακτοποιεῖται καί ὁλοκληρώνεται ψυχολογικά καί πνευματικά…. Στόν φωτισμό τοῦ νοός δέν ὁδηγεῖ καμιά ψυχανάλυση καἰ καμιά ψυχολογική θεραπεία. Μόνον ὅταν προηγηθεῖ κάθαρση, μπορεῖ νά φθάσει ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖ». Καί ἐξήγησε χρησιμοποιώντας τή διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων ὅτι τά στάδια θεραπείας τῆς ψυχῆς ὁλόκληρης εἶναι ἡ κάθαρση, ὁ φωτισμός καί ἡ θέωση πού ἐπιτυγχάνονται μέ τήν μετάνοια καί τήν ἄσκηση. Αὐτά εἶναι μερικά ἀπ᾽ ὅσα ἔγραψε ὁ Μητροπολίτης Ἱερόθεος ἀπαντώντας στόν π. Βασίλειο Θερμό καί τόν Φιλόθεο Φάρο καί εἶναι δημοσιευμένα στό περιοδικό «ΣΥΝΑΞΗ» στο τεῦχος 30 – (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 1989).
.             Ἀπό τήν κριτική τοῦ π. Βασιλείου πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια. Ὅμως ἡ καταστροφική δράση τῶν ψυχοθεραπευτῶν συνεχίζεται μέ ἀμείωτη ἔνταση καί ἐπεκτείνεται σέ ὅλους τούς χώρους τῆς κοινωνικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Πολλοί ἀγνοώντας ἤ καί περιφρονώντας τήν ὀρθόδοξη παράδοση, τήν ὀρθόδοξη πνευματική ζωή καί τίς σωστικές καί θεραπευτικές της δυνάμεις γοητεύονται άπό τόν, πολλές φορές, μαγευτικό λόγο τῶν ψυχοθεραπευτῶν. Ἀναθέτουν τήν ψυχή τους, τή ζωή τους, τά ὄνειρά τους στίς ψυχοθεραπευτικές δεξιότητες τῶν «εἰδικῶν», τά γιατροσόφια τῶν ψυχολογικῶν τους γνώσεων. Μάλιστα νομίζουν κάποιοι ὅτι εἶναι καλοί χριστιανοί κάνοντας μιά ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν τους καί λαμβάνοντας μιά τυπική «ἄφεση». Ὅμως τήν ψυχική τους εὐεξία, τήν ἀπελευθέρωσή τους ἀπό τή λύπη καί τίς πικρίες προσπαθοῦν νά ἀποκτήσουν μέσα στίς ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες ἐμπιστευόμενοι τά ἐσώψυχά τους πλεῖστες φορές σέ προβληματικές προσωπικότητες καί ἀμφίβολου ἀξίας ψυχο-τεχνικές. Τό ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς αὐτο-παραδόσεως εἶναι ἕνα φοβερό μπέρδεμα πού πολλές φορές ὁδηγεῖ σέ λανθασμένους χειρισμούς καί τραγικές ἀποφάσεις γιά τή ζωή τους. Σέ ἄλλη εὐκαιρία θά ἀναφέρουμε παραδείγματα.
.             Στήν ἀντίθετη κατεύθυνση ἀπό τήν ἄθεη ψυχοθεραπεία κινεῖται ἡ ἁγία μας Ὀρθοδοξία. Μᾶς διδάσκει ὅτι ὁ Ἰατρός γιά τή θεραπεία τῆς ψυχῆς μας ὡς ὅλου εἶναι ὁ Κύριος μας, ὁ γλυκύτατος Δεσπότης μας Ἰησοῦς Χριστός. Μέσα στά θεραπευτικά, λειτουργικά μας βιβλία, μεταξύ πολλῶν ἄλλων, ὑπάρχει ἕνα φάρμακο γιά νά ἑλκύσουμε τή φωτιστική χάρη τοῦ Κυρίου μας. Πρόκειται γιά μία ὑπέροχη προσευχή τοῦ ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, τόν ὁποῖον οἱ ἀγνώμονες οἰκουμενιστές θεώρησαν νεστοριανό, γιά νά ἀποκόψουν τό ρεῦμα ἐπιστροφῆς τῶν «χριστιανῶν» τῆς Δύσεως στήν Ὀρθοδοξία. Αὐτή ἡ προσευχή, παραλλαγμένη, ἔχει περιληφθεῖ στό τέλος τοῦ Κανόνος εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν πού συνέθεσε ὁ ἅγιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας καί περιέχεται στό Μ. Ὡρολόγιο. Παραθέτουμε τό ὑπέροχο κείμενο στήν ὁλοκληρωμένη ἐκδοχή του καί στή συνέχεια τή μετάφραση. Ἄς βοηθηθοῦμε διά τῆς μεταφράσεως, ὅσοι δυσκολευόμαστε στήν κατανόηση τοῦ ἀρχαίου κειμένου, καί ἄς περιλάβουμε τήν αὐθεντική προσευχή, τά ἴδια τά λόγια τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ, τοὐλάχιστον τίς δύσκολες στιγμές μας, στήν προσευχητική μας ἐργασία.

.             Εὐχή:
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ ἐπί Λαζάρῳ κλαύσας καί δάκρυα λύπης καί συμπαθείας στάξας ἐπ᾽ αὐτῷ, δέξαι δάκρυα πικρίας μου. Τοῖς πάθεσί σου, τά πάθη μου θεράπευσον. Τοῖς τραύμασί σου, τά τραύματά μου ἰάτρευσον. Τῷ αἵματί σου, τό αἷμά μου καθάγνισον, καί συγκέρασον τῷ σώματί μου τήν ὀσμήν τοῦ ζωοποιοῦ σου σώματος. Ἡ χολή, ἥν παρά τῶν ἐχθρῶν ἐποτίσθης, γλυκάναι μου τήν ψυχήν ἀπό τῆς πικρίας, ἧς με ὁ ἀντίδικος ἐπότισε. Τό σῶμα σου τό ἐπί ξύλου Σταυροῦ τανυθέν διαπετάσαι μου τόν νοῦν πρός σέ, τόν ὑπό τῶν δαιμόνων κάτω ἑλκυσθέντα. Ἡ κεφαλή σου, ἥν ἐπί τοῦ Σταυροῦ ἔκλινας, ὑψῶσαι μου τήν κεφαλήν τήν κολαφισθεῖσαν ὑπό τῶν ἀντιπάλων. Αἱ πανάγιαί σου χεῖρες αἱ καθηλωθεῖσαι ὑπό ἀπίστων ἐν τῷ Σταυρῷ, ἀναγαγέτωσάν με πρός σέ ἐκ τοῦ χάσματος τῆς ἀπωλείας, ὡς ὑπέσχετο τό πανάγιόν σου στόμα. Τό πρόσωπόν σου τά δεξάμενον ραπίσματα καί ἐμπτύσματα ὑπό τῶν καταράτων, στιλβωσάτω μου τό πρόσωπον τό χρανθέν ἐν ταῖς ἀνομίαις. Ἡ ψυχή σου, ἥν ἐπί τοῦ Σταυροῦ ὤν τῷ πατρί σου παρέδωκας, ὁδηγησάτω με πρός σέ ἐν τῇ χάριτί σου. Οὐκ ἔχω καρδίαν ὀδυνηράν πρός ἀναζήτησίν σου, οὐκ ἔχω μετάνοιαν, οὐδέ κατάνυξιν, τά ἐπανάγοντα τά τέκνα πρός τήν ἰδίαν κληρονομίαν. Οὐκ ἔχω Δέσποτα δάκρυον παρακλητικόν. Ἐσκότισται μου ὁ νοῦς ἐν τοῖς βιωτικοῖς, καί οὐκ ἰσχύει ἀτενίσαι πρός σέ ἐν ὀδύνῃ. Ἔψυκταί μου ἡ καρδία ἐκ τοῦ πλήθους τῶν πειρασμῶν, καί οὐ δύναται θερμανθῆναι τοῖς δάκρυσι τῆς πρός σέ ἀγάπης. Ἀλλά σύ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν, δώρησαί μοι μετάνοιαν ὁλόκληρον, καί καρδίαν ἐπίπονον ἵνα ἐξέλθω ὁλοψύχως εἰς ἀναζήτησίν σου. Χωρίς γάρ σοῦ, παντός ἀγαθοῦ ξενωθήσομαι. Χάρισαι οὖν μοι ὦ ἀγαθέ τήν χάριν σου. Ὁ πατήρ ὁ προαγαγών σε ἐκ τῶν κόλπων αὐτοῦ ἀχρόνως καί ἀϊδίως, ἀνακαινισάτω ἐν ἐμοί τάς μορφάς τῆς σῆς εἰκόνος. Κατέλιπόν σε, μέ με ἐγκαταλίπῃς. Ἐξῆλθον ἀπό σοῦ, ἔξελθε εἰς ἀναζήτησίν μου, καί εἰσάγαγέ με εἰς τήν νομήν σου, καί συγκαταρίθμησόν με τοῖς προβάτοις τῆς ἐκλεκτῆς σου ποίμνης καί διάθρεψόν με σύν αὐτοῖς ἐκ τῆς χλόης τῶν θείων μυστηρίων σου˙ ὧν ἡ καθαρά καρδία καταγώγιόν σου ὑπάρχει καί καθορᾶται ἐν αὐτῇ ἡ ἔλλαμψις τῶν σῶν ἀποκαλύψεων, ἥτις ἐστί παράκλησις καί ἀναψυχή τῶν κοπιασάντων διά σέ ἐν ταῖς θλίψεσι καί ταῖς παντοδαπαῖς αἰκίαις. Ἧς τινος ἐλλάμψεως καί ἡμεῖς ἀξιωθείημεν χάριτι καί φιλανθρωπίᾳ σοῦ τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Μετάφραση

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Θεέ μας, ἐσύ πού ἔκλαψες γιά τόν Λάζαρο καί ἔσταξες γι΄ αὐτόν δάκρυα λύπης καί συμπάθειας δέξου τά πικρά μου δάκρυα. Μέ τά πάθη σου, τά πάθη μου θεράπευσε. Μέ τά τραύματά σου γιάτρεψε τά δικά μου τραύματα. Μέ τό αἷμα σου ἅγνισε τό αἷμα μου καί ἀνάμιξε μέ τό σῶμα μου τήν ὀσμή τοῦ ζωοποιοῦ σου σώματος. Ἡ χολή μέ τήν ὁποία ποτίστηκες ἀπό τούς ἐχθρούς σου ἄς μοῦ γλυκάνει τήν ψυχή ἀπό τήν πικρία πού μέ πότισε ὁ ἀντίδικος [διάβολος]. Τό σῶμα Σου πού τανύθηκε πάνω στό ξύλο τοῦ Σταυροῦ ἄς ἀνυψώσει πρός Ἐσένα τό νοῦ μου, πού ἔχει ἑλκυσθεῖ κάτω ἀπό τούς δαίμονες. Ἡ κεφαλή Σου πού τήν ἔκλινες πάνω στό Σταυρό, ἄς ὑψώσει τήν κεφαλή μου πού τήν ράπισαν οἱ ἀντίπαλοί μου. Τά πανάγια χέρια Σου πού καρφώθηκαν ἀπό τούς ἀπίστους στό Σταυρό , ἄς μέ ἀνυψώσουν πρός Ἐσένα [παίρνοντας με] ἀπό τό χάσμα τῆς ἀπώλειας, ὅπως ὑποσχέθηκε τό πανάγιό Σου στόμα. Τό πρόσωπό Σου, πού δέχθηκε ραπίσματα καί ἐμπτύσματα ἀπό τούς ἐπικατάρατους ἄς κάμει λαμπρό τό πρόσωπό μου πού μολύνθηκε μέ τίς ἀνομίες. Ἡ ψυχή σου, τήν ὁποία ὄντας πάνω στό Σταυρό παρέδωσες στόν Πατέρα Σου, ἄς μέ ὁδηγήσει διά τῆς Χάριτος Σου σέ Σένα 
.             Δέν ἔχω καρδιά πού νά σέ ἀναζητᾶ γεμάτη ὀδύνη. Δέν ἔχω μετάνοια, οὔτε κατάνυξη, πού ὁδηγοῦν τά τέκνα πίσω στήν κληρονομία τους. Δέν ἔχω Κύριέ μου δάκρυ νά μέ παρηγορήσει. Ἔχει σκοτιστεῖ ὁ νοῦς μου ἀπό τά βιωτικά καί δέν μπορεῖ νά ἀτενίσει πρός ἐσένα μέ ὀδύνη. Ἡ καρδιά μου ἔχει ψυχρανθεῖ ἀπό τό πλῆθος τῶν πειρασμῶν καί δέν μπορεῖ νά θερμανθεῖ ἀπό τά δάκρυα τῆς ἀγάπης πρός Ἐσένα. 
.             Ἀλλά Σύ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Θεέ μας, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν, δώρισέ μου μετάνοια ὁλοκληρωτική καί καρδιά μέ πόνο γιά νά βγῶ καί ὀλόψυχα νά σέ ἀναζητήσω, γιατί χωρίς Ἐσένα θά ἀποξενωθῶ ἀπό κάθε τί καλό. Ἀγαθέ μου [Κύριε] χάρισέ μου τή Χάρη σου. Ὁ Πατήρ πού σέ προήγαγε ἀπό τούς κόλπους του ἀχρόνως καί ἀϊδίως ἄς ἀνακαινίσει μέσα μου τίς μορφές τῆς εἰκόνας Σου. Σέ ἐγκατέλειψα, Σύ μέ ἐγκαταλείψεις. Βγῆκα ἀπό τό δρόμο σου, βγές νά μέ ἀναζητήσεις, βάλε με μέσα στό βοσκοτόπι Σου, συγκαταρίθμησέ με μέ τά πρόβατα τῆς ἐκλεκτῆς Σου ποίμνης καί διάθρεψέ με μαζί μ᾽ αὐτά ἀπό τή χλόη τῶν θείων μυστηρίων Σου. Ἡ καθαρή καρδιά τῶν προβάτων Σου αὐτῶν, [τῶν Ἁγίων σου], εἶναι κατάλυμά Σου καί μέσα σ’αὐτήν ὁρᾶται ἡ ἔλλαμψη τῶν ἀποκαλύψεών Σου, πού εἶναι παρηγορία καί ἀναψυχή ὅσων κοπίασαν γιά Σένα μέσα σέ θλίψεις καί ποικίλα βάσανα. Εἴθε καί ἐμεῖς   νά ἀξιωθοῦμε νά δεχθοῦμε αὐτή τήν ἔλλαμψη μέ τή Χάρη καί φιλανθρωπία τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΑΓ. ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ -ΤΡΙΛΟΓΙΑ. 1/3: Ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος καί τά νόθα ψευδο-ισαάκεια συγγράμματα

ΤΡΙΛΟΓΙΑ 1/3:
Ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος καί τά νόθα ψευδο-ισαάκεια συγγράμματα

τοῦ πρωτ. Ἰωάννου Φωτοπούλου,
ἐφημερίου Ἱ.Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς.

1ο ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ :
«Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
πίσω ἀπό τήν υἱοθέτηση αἱρετικῶν πλανῶν ἀπό τόν Μητροπολίτη Ἀλφέγιεφ
γιά τό πρόσωπο τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου καί ἡ ἀναίρεσή τους».

“… Μὲ τὴν βοήθεια τῆς χάριτος, ἡ πλειοψηφία τῆς ἀνθρωπότητας θὰ εἰσέλθει στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν δίχως τὴν ἐμπειρία τῆς γέεννας. … Γιατί η θεία φύση του Θεού είναι τόσο καλή και τόσο φιλεύσπλαχνη, ώστε πάντα ζητά να βρει τους πιο ασήμαντους τρόπους για να μας διορθώσει” (Ἀπό τό ὀπισθόφυλλο τοῦ βιβλίου «ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος.Ὁ πνευματικός του κόσμος»)

.                  Μέ πολλή λύπη διάβασα στό διαδίκτυο ὅτι ἐπανεκδόθηκε τό βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Ἱλαρίωνος Ἀλφέγιεφ « Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος. Ὁ πνευματικός του κόσμος» ἀπό τίς ἐκδόσεις ΠΟΡΦΥΡΑ. Πρόκειται γιά ἕνα βιβλίο πού ἀκολουθεῖ τίς γνῶμες καί τά συμπεράσματα τῆς δυτικῆς κουλτούρας, πολλά ἀπό τά ὁποῖα εἶναι ἐσφαλμένα καί κακόδοξα. Μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τίς πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ καί τή χορηγία τῆς ἀγαπητῆς μας Σταματίνας τό 2010 κυκλοφορήθηκε ἀπό τίς ἐκδόσεις ΤΗΝΟΣ βιβλίο μας  μέ τίτλο «Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος, ὁ ἀδικημένος Ἅγιος». Σ΄ αὐτό προσπαθήσαμε νά ἀναιρέσουμε ὅλη αὐτή τήν ψευδώνυμη γνώση τῶν δυτικῶν πού ἐκόμισε στό ἑλληνορθόδοξο κοινό τό βιβλίο τοῦ Ἀλφέγιεφ.

.              Συνοψίζουμε τίς πλάνες τοῦ παραπάνω βιβλίου, οἱ ὁποῖες δέν πηγάζουν πρωτογενῶς ἀπό τόν ἐπίσκοπο Ἱλαρίωνα, ἀλλά ἀπό τίς προκαταλήψεις τῶν δυτικῶν μελετητῶν τίς ὁποῖες ὁ Μητροπολίτης Ἱλαρίων υἱοθετεῖ :

Α) Ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ἀνήκει στήν «Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς», δηλ. εἶναι νεστοριανός!

Β) Οἱ Λόγοι 43, 2, 7 καί 29 τοῦ Ἁγίου Ἰσαάκ δέν εἶναι στήν πραγματικότητα δικοί του, ἀλλά ἑνός νεστοριανοῦ ἀσκητοῦ.

Γ) Ἡ Δ´ Ἐπιστολή του κι αὐτή δέν εἶναι δική του, ἀλλά ἀνήκει σέ ἕνα μονοφυσίτη.

Δ)  Οἱ σαρανταένα (41) Λόγοι πού «ἀνακάλυψε»τό 1983 στή βιβλιοθήκη τῆς Ὀξφόρδης ὁ καθηγητής S. Brock ὑπό τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Ἰσαάκ θεωροῦνται γνήσιοι λόγοι τοῦ Ἁγίου ἐνῷ εἶναι γεμᾶτοι ἀπό κακοδοξίες.

.              Μέ τό βιβλίο μου φρονῶ πώς, κατά τό δυνατόν, ἀναιρέθηκαν οἱ παραπάνω πλάνες, οἱ ὁποῖες ἔχουν, ἄν γίνουν ἀποδεκτές, τίς ἑξῆς συνέπειες:
.            Ἄν ὁ ἅγιος Ἰσαάκ εἶναι –μή γένοιτο!-νεστοριανός, τότε οἱ νεστοριανοί ἔχουν τήν θεία χάρη κι ἔχουν τή δυνατότητα νά φθάσουν στήν τελειότητα τῶν Ἁγίων. Τό ἴδιο ἰσχύει, ἄν οἱ πλήρεις Χάριτος Λόγοι του 43, 2, 7 καί 29 εἶναι τοῦ νεστοριανοῦ Ἰωάννη  τοῦ Dalyatha.  Σημαίνει πώς οἱ νεστοριανοί ἔχουν ἁγιοπνευματικές ἐμπειρίες!
.               Ἐπίσης τό ἴδιο ἰσχύει, ἄν ἡ ὑπέροχη Δ´ Ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου ἀνήκει στόν φοβερό μονοφυσίτη «ἐπίσκοπο» Φιλόξενο. Καί οἱ μονοφυσίτες ἔχουν καί αὐτοί πλήρη τήν Θ. Χάρη!
.              Ἔτσι σύμφωνα μέ τούς ψευδο-ερευνητές δέν ὑπάρχει διαφορά στήν ἐμπειρία μεταξύ ὀρθοδόξων, νεστοριανῶν καί μονοφυσιτῶν. Ἔτσι προωθεῖται …μαλακά καί…πνευματικά ὁ οἰκουμενισμός στήν πιό λεπτή καί οὐσιαστική πτυχή τῆς Ὀρθοδοξίας: τήν ἐν Χριστῷ ἄσκηση, τήν ἐν Χριστῷ πνευματική ζωή.
.               Ταυτόχρονα, διά τῆς ἰσχυρῆς προπαγάνδας τους οἱ οἰκουμενιστές θεολόγοι μοιάζουν σάν νά λένε σ᾽ ὅσους μελετοῦν τά ἔργα τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ (καί εἶναι πάρα πολλοί οἱ ἀναγνῶστες του): «Δέν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἅγιος Ἰσαάκ, ἀλλά μπορεῖτε νά διδαχθεῖτε ἀπό τά ἔργα του. Μάθετε γιά τήν ἀγάπη, τήν ταπεινοφροσύνη, τήν προσευχή κλπ. Ὅλοι οἱ…. Χριστιανοί ἔχουν τή Χάρη του Θεοῦ. Οἱ διαφορές Ὀρθοδόξων, Παπικῶν, προτεσταντῶν, μονοφυσιτῶν, νεστοριανῶν εἶναι ἀσήμαντες καί χωρίς ἐπιπτώσεις στή ζωή καί τίς ἐμπειρίες τους».
.            Αὐτό ἔχει καί μιά ἄλλη, ἐξ ἴσου ὀλέθρια, συνέπεια. Ἀνακόπτεται τό ρεῦμα ἐπιστροφῆς στήν Ὀρθοδοξία τῶν ἑτεροδόξων αἱρετικῶν, πού ἐνθουσιάζονται ἀπό τούς λόγους τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ, ἀφοῦ ὅλοι οἱ νεοεποχίτες «θεολόγοι» τούς βεβαιώνουν ὅτι δέν εἶναι ὀρθόδοξος!
.              Παραταῦτα ὑπάρχουν καί χειρότερα πού ἀφοροῦν στούς τελευταίους 41 λόγους πού ἀνακάλυψε ὁ Brock. Σέ πολλούς ἀπ᾽αὐτούς ὑπάρχουν δύο βασικές κακοδοξίες.

1. Ὁ Νεστοριανισμός, ἡ φρικτή αἵρεση κατά τήν ὁποία ὁ Χριστός δέν εἶναι μιά Ὑπόστασις, ἕνα Πρόσωπο, ἀλλά …δύο!  αὐτή δέχεται καί ὁ Ψευδο-ισαάκ.
.           Ἰδού ἕνα χαρακτηριστικό ἀπόσπασμα ἀπό τόν 11^ο Λόγο του: Δέν διστάζουμε νά ἀποκαλοῦμε τήν ἀνθρώπινη φύση  τοῦ Κυρίου μας – καί εἶναι πραγματικά Ἄνθρωπος- «Θεό»καί «Δημουργό» καί «Κύριο». Διότι Αὐτός [ὁ Θεός]… μέ τό θέλημά Του κατοίκησε σ΄Ἐκεῖνον [τον Ἄνθρωπο Χριστό] δίνοντας σ΄Ἐκεῖνον τήν τιμή τῆς Θεότητος Του …. Αὐτός παραχώρησε᾽σ᾽Ἐκεῖνον  [τόν ἄνθρωπο Χριστό] ὅτι θά μποροῦσε νά λατρεύεται χωρίς διάκριση μαζί μ΄Αὐτόν μέ  μιά μοναδική πράξη προσκυνήσεως γιά τόν Ἄνθρωπο πού ἔγινε Κύριος καί γιά τή Θεότητα ἐξ ἴσου, ἐνῷ οἱ δύο φύσεις διατηροῦνται μέ τά ἰδιώματά τους χωρίς  νά ὑπάρχει καμμιά διαφορά στήν τιμή πού τούς ἀποδίδεται.
.            Παραθέτω, γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, τό παραπάνω ἀπόσπασμα στήν ἀγγλική μετάφραση  πού ἔκανε ἀπό τό  συριακό πρωτότυπο  ὁ καθηγητής S. Brock : …we do not hesitate to call the humanity of our Lord- He being truly Man- “God” and  “Creator” and “ Lord” …For He…willingly dwelt in Him giving Him the honour of His divinity…He granted to Him that He should be worshipped with Him indistinguishably, with a single act of worship for the Man who became Lord and  for the Divinity equally, while the (two) natures are preserved with their properties, without there being any difference of honour(  S. Brock, ISAAC OF NINEVEH “The second part” 1995 chapt. XI p.59).
.              Γιά τόν προσεκτικό ἀναγνώστη εἶναι φανερή ἡ σχιζοφρενική κακοδοξία τοῦ Ψευδο-ισαάκ πού ἀπηχεῖ τήν κακοδοξία τοῦ Νεστορίου καί τῶν διδασκάλων του σχετικά μέ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.  Ὁ Χριστός εἶναι «Αὐτός» καί «Ἑκεῖνος».  «Αὐτός» (ὁ Θεός Λόγος)  παραχωρεῖ σ᾽«Ἐκεῖνον»( στόν Ἄνθρωπο Χριστό») νά λατρεύεται μαζί του. Δέν ὑπάρχει, λέει ὁ ψευδο-ισαάκ, διαφορά στήν προσκύνηση πού τούς ἀποδίδεται!  Πρόκειται γιά δύο πρόσωπα. Ἡ κάθε φύσις ἡ θεία καί ἡ ἀνθρώπινη ἔχει τό δικό της πρόσωπο καί …συστεγάζονται στό λεγόμενο «πρόσωπο τῆς ἑνώσεως». Τέτοιες κακοδοξίες δέν ὑπάρχουν πουθενά στά γνήσια κείμενα τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ. Οὔτε στό διασωθέν, ἔστω καί στρεβλωμένο, συριακό πρωτότυπο οὔτε καί στήν ἀρχαιοελληνική μετάφραση.

2. Ὠριγενισμός, ἡ θεωρία τῆς ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων.  Ὅλοι θά πᾶνε στόν Παράδεισο!  Ἡ κόλαση, λέει ὁ Ψευδο-ισαάκ, ἔχει προσωρινό χαρακτήρα καί εἶναι γιά λίγους, ὅπως λέει τό ἀπόσπασμα τοῦ ὀπισθοφύλλου. Δηλαδή ὁ Θεός κι αὐτούς πού τόν ἀγαποῦν κι αὐτούς πού τόν μισοῦν κι αὐτούς πού χλεύαζαν τό Εὐαγγέλιο του, κι αὐτούς πού ἔκαναν τίς πιό ἄνομες πράξεις, πού δέν θέλησαν ποτέ οὔτε κἄν νά ἀκούσουν γιά τόν Χριστό, ὅλους μά…ὅλους, θέλουν δέν θέλουν, θά τούς φέρει σέ κοινωνία μαζί Του, θά τούς βάλει στόν Παράδεισο!  Ἔσχατος καί ἀντίχριστος παραλογισμός. Ἰδού σχετικά ἀποσπάσματα :
«Στό τέλος ἀπό ἀγάπη θά ἀνακεφαλαιώσει ὁ Θεός τήν ὅλη πορεία τῆς οἰκονομίας τῆς κτίσης.  Στό νέο κόσμο ἡ ἀγάπη τοῦ Κτίστη θά κυβερνᾶ κάθε λογικό κτίσμα…Γιατί ὁ Θεός δημιούργησε τά λογικά ὄντα γιά νά ἀγάλλονται ὅλα ἐντός Του, τόσο τά δίκαια ὅσο καί τά πονηρά»!
«Πρέπει λοιπόν νά καταλάβεις, πώς ἐνῷ φαινομενικά ὁ Θεός ἐνεργεῖ μέ ἀφορμή τίς δικές μας πράξεις, στήν πραγματικότητα Ἐκεῖνος μᾶς ὁδηγεῖ διά τῆς μέριμνάς Του ὅπου ἐπιθυμεῖ.  Ὁ στόχος Του εἶναι νά πραγματοποιήσει μέ κάθε τρόπο τό θέλημά Του, πού ἀποβλέπει στό δικό μας ὄφελος».
.              Ἔχει διαβάσει κανείς ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρας τέτοια «θεολογία»; Ὁ Θεός θά μᾶς ὁδηγήσει ὅπου ἐπιθυμεῖ.  Θά πραγματοποιήσει μέ κάθε τρόπο τό θέλημά Του! Τό δῶρο τῆς ἐλευθερίας, τῆς αὐτεξουσίου πορείας πρός τόν Χριστό ἔχει ἀπωλεσθεῖ.  Καί βέβαια ἐμφανίζει ὁ ψευτοάγιος αὐτός τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό –μή γένοιτο! –ψεύτη, ἀφοῦ στό Εύαγγέλιό του μᾶς ἔχει πεῖ τά ἀντίθετα καί γιά τήν ἐλευθερία («Ὅστις θέλει…») καί γιά τήν αἰωνία κόλαση (πορεύσονται εἰς κόλασιν αἰώνιον»).
.          Καί ἕνα τελευταῖο ἀπόσπασμα: «Εἶναι ξεκάθαρο πώς ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει τούς πεπτωκότες, καί πώς δέν θά ἀφήσει τούς δαίμονες νά παραμείνουν στήν δαιμονική τους κατάσταση, οὔτε τούς ἁμαρτωλούς στίς ἁμαρτίες τους. Ἀντιθέτως θά τούς ὁδηγήσει σέ μιά ἑνιαία κατάσταση ἀναλλοίωτης τελειότητας…σ΄αὐτήν τήν κατάσταση τῆς τέλειας ἀγάπης καί τῆς ἀπάθειας τοῦ νοῦ, τήν ὁποία κατέχουν ἤδη οἱ ἅγιοι ἀγγελοι…Ἴσως νά φθάσουν σέ μιά τελειότητα ἀκόμη μεγαλύτερη καί ἀπό αὐτήν τῆς παρούσας ὕπαρξης τῶν ἀγγέλων»!!!

.              Φρίττει κανείς μέ τίς παραπάνω βλάσφημες ἀνοησίες!  Ἄγγελοι ἅγιοι ἁμαρτωλοί καί δαίμονες, ὅλοι μαζί σέ μιά κοινωνία συμφυρμοῦ, ἀταξίας καί παραφροσύνης.  Καί οἱ δαίμονες ἀνώτεροι ἀπό τούς Ἀγγέλους!
.             Ἔχουν ὅλα αὐτά καμμία ἔστω καί τήν παραμικρή σχέση μέ τόν Ἅγιο Ἰσαάκ; Ἄν ἔχουν –μή γένοιτο! – τότε καί ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά ἔχουμε σχέση μ᾽αὐτόν.  Ἀλλά, δόξα τῷ Θεῷ, ἔχουμε τά γνήσια συγγράμματά του καί τίς ἀξιόπιστες μαρτυρίες ὅλων τῶν μετ΄αὐτόν ἁγίων Πατέρων πού μᾶς βεβαιώνουν γιά τήν καθαρή καί τελεία, ὀρθόδοξη πίστη του καί τήν ἐν Χριστῷ τελειότητά του.
.            Ὅσον ἀφορᾶ στό βιβλίο «Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος. Ὁ πνευματικός του κόσμος» τοῦ ἐπισκόπου Ἱλαρίωνος Ἀλφέγιεφ καί τά τρία τομίδια μαύρου χρώματος μέ  τίτλο «Ἰσαάκ τοῦ Σύρου. Ἀσκητικά» τῶν ἐκδόσεων Θεσβίτης, πρέπει νά γνωρίζουν οἱ ἀναγνῶστες τους ὅτι περιέχουν προβληματικές γιά τήν ὀρθόδοξη παράδοση ἰδέες καί χρειάζεται μεγάλη προσοχή ἡ μελέτη τους. Ἐξ ἄλλου ἀφοῦ ἔχουμε τό ὕδωρ «τό ζῶν καί ἀλλόμενον» τῶν αὐθεντικῶν λόγων τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ, γιατί θά πρέπει νά πίνουμε ἀπό ἀμφιβόλου καθαρότητος νερό πού μπορεῖ νά βλάψει τήν πνευματική μας ὑγεία; 

Μέρος Β´ : ΑΓ. ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ -ΤΡΙΛΟΓΙΑ. 2/3: Ψυχοθεραπευτικά γιατροσόφια καί τό φάρμακο τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ γιά τή θεραπεία τῆς ψυχῆς

 

ΠΗΓΗ: orthros.eu

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΓΡΗΓΟΡΕΣ «ΚΑΤΡΑΠΑΚΙΕΣ» ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΤΑΞΗ

Τέσσερεις γρήγορες ….«κατραπακιές»
στή Νέα Τάξη καί τή Νέα Ἐποχή

τοῦ Πρωτοπρ. Ἰωάννη Φωτοπούλου
ἐφημερίου Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς 

.             «Ἐπιτέλους νά γελάσει καί λίγο τά χειλάκι μας…», εἶπε ἕνας καλός φίλος καί ἀδελφός μετά τήν ἀπαξιωτική ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας γιά τό νεοεποχήτικο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ἀλλά δέν εἶναι μόνο αὐτή ἡ ἀπόφαση πού μᾶς ἔκανε ἐμᾶς τούς ἁπλούς Ἕλληνες νά ἀναθαρρήσουμε. Τέσσερα ἠχηρά χαστούκια δέχθηκε τό νεοταξικό-νεοεποχήτικο σύστημα αὐτές τίς μέρες:
.             Α) τό συλλαλητήριο γιά τή Μακεδονία. Ὁ κυρίαρχος ἑλληνικός λαός μέ τόν Θούριο τοῦ Μίκη Θεοδωράκη ἔδειξε στήν ναζιστική μπότα τῆς Νέας Τάξης πού ποδοπατᾶ ὅλον τόν κόσμο ὅτι αὐτός ὁ καταφρονούμενος συστηματικά λαός παρά τήν ἐξωτερική γύμνια του εἶναι ντυμένος μέ τήν ρωμαίϊκη δόξα του καί τήν ἑλληνική λεβεντιά του. Διεκήρυξε παντοῦ urbi et orbi ὅτι παρά τίς φανερές καί ἀόρατες ἀπειλές δέν ἐκποιεῖ τόν πολύτιμο τόπο του, τήν πατρίδα του, τήν ἱστορία του.
.             Β) ἡ ἀπόφαση τοῦ Πλημμελειοδικείου Αἰγίου πού ἀθώωσε τόν Σεβ. Μητροπολίτη Καλαβρύτων, ὁ ὁποῖος λόγῳ κάποιας ἀναρτήσεώς του στό διαδίκτυο- ἀρκετά ὀξείας εἶναι ἀλήθεια- πού μιλοῦσε αὐστηρά καί «τά ἔψελνε» στούς ὁμοφυλόφιλους κατηγορήθηκε γιά παράβαση τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νόμου. Διαβάζοντας κανείς τή δικαστική ἀπόφαση «ἀνάμεσα στίς γραμμές» διακρίνει ἕνα βαθύτερο πνεῦμα· καί πιό συγκεκριμένα δύο στόχους : α) Δέν δέχθηκε τό δικαστήριο τόν περιορισμό στήν ἐλεύθερη ἔκφραση, τήν ὁποία ὑπονομεύει ὁ ἀντιρατσιστικός νόμος, κάνοντας κακή ἀρχή στόν περιορισμό τῶν συνταγματικά κατοχυρωμένων ἐλευθεριῶν καί β) ἀπαξίωσε τή φιλοσοφία τοῦ νόμου, πού προσπαθεῖ μέ τό πρόσχημα τῆς καταπολεμήσεως τῆς δῆθεν «ἐχθροπάθειας» νά ἐπιβάλει τήν ὁμοφυλοφιλία στήν κοινωνία μας σάν μιά πλήρως ἀποδεκτή καί ἐπαινούμενη κατάσταση ἐνάντια στά χρηστά ἤθη πού ἀποτελοῦν τήν σπονδυλική στήλη τῆς ἑλληνικῆς ἔννομης τάξης, τοῦ ἀληθινά νομικοῦ μας πολιτισμοῦ.
.             Γ) ἡ ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ μέ τήν ὁποία ἀπαιτεῖ τό δικαστήριο μέσῳ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν νά καλλιεργεῖται στούς ὀρθόδοξους μαθητές ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική συνείδηση. Ἀποδέχθηκε τήν ἀγωνία τῶν γονέων, μελέτησε τίς τεκμηριωμένες εἰσηγήσεις καί τά Ὑπομνήματα τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων (ΠΕΘ) καί ἐφήρμοσε ὅλες τίς προβλέψεις τοῦ ἑλληνικοῦ Συντάγματος καί τῆς Εὐρωπαϊκῆς Συμβάσεως Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου. Ταυτόχρονα ἔσβησε ὅλη τήν ἀμπελοφιλοσοφία τοῦ Ὑπουργείου, τῆς κυβέρνησης καί τῶν νεοεποχητῶν ἐκσυγχρονιστῶν θεολόγων τοῦ συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ. Ἔπαινος ἁρμόζει πρῶτα στούς δικαστές γιά τή λαμπρή τους ἀπόφαση, στόν Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, στήν ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ καί στούς ἄλλους φορεῖς πού ἔκαναν αἴτηση ἀκυρώσεως τῶν ἀποφάσεων τοῦ Ὑπουργείου (α)παιδείας.
.             Δ) Ἡ ἀπόφαση τῆς Ὁλομέλειας τοῦ Κεντρικοῦ Συμβουλίου Ὑγείας(ΚΕΣΥ) γιά τήν Ὁμοιοπαθητική. Τό ΚΕΣΥ ἀποφάσισε ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητική ὄχι μόνο δέν εἶναι ἰσότιμη τῆς Ἰατρικῆς, ἀλλά οὔτε κἄν συμπληρωματική τῆς Ἰατρικῆς ἐπιστήμης. Ἀποφάσισε ἐπίσης ὅτι δέν συνιστᾶ ἡ Ὁμοιοπαθητική οὔτε κἄν «ἐναλλακτική ἰατρική». Πρέπει νά ὀνομάζεται «Ὁμοιοπαθητική πρακτική». Ἠχηρότατο κι αὐτό τό χαστούκι στή συνασπισμένη ἀγυρτεία, στούς ἀναρίθμητους συλλόγους ὁμοιοπαθητικῆς, στούς συνοδοιπόρους τους καθηγητές καί σέ ὅλο τό νεοεποχήτικο σύστημα συμφερόντων πού λυμαίνονται τόν ἀνθρώπινο πόνο καί πολλές φορές ὁδηγοῦν τούς ἀσθενεῖς σέ ἀποκρυφιστικές ἀτραπούς τῆς Ν. Ἐποχῆς.
.             Στίς παραπάνω περιπτώσεις ὁ κυρίαρχος ἑλληνικός λαός, τά δικαστήρια καί ἡ κρατική ὑπηρεσία Ὑγείας λειτούργησαν ὑπεύθυνα ἀπέναντι στό Σύνταγμα καί τούς νόμους, ἀπέναντι στήν πεμπτουσία τοῦ δικαιϊκοῦ μας συστήματος πού εἶναι τό ὅριο τῶν χρηστῶν ἠθῶν καί ἀπέναντι στήν ἐπιστήμη, ἐν προκειμένῳ τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, πού χιλιετίες ἐρευνᾶ καί κοπιάζει γιά τή θεραπεία καί τήν ἀνακούφιση τῶν πασχόντων.
.             Ποιά ἦταν ἡ ἀντίδραση τοῦ κυβερνῶντος κατεστημένου; Ὁ λαός καί τά δικαστήρια χαρακτηρίστηκαν ρατσιστές, ναζιστές, σκοταδιστές. Ἡ ἐξουσία θρηνεῖ γιατί ἡ στάση τοῦ λαοῦ καί οἱ ἀποφάσεις τῶν δικαστῶν μᾶς πᾶνε πίσω, λέει, στόν Μεσαίωνα ! Στήν οὐσία τά ὄργανα τῆς Νέας Τάξεως ἐπικαλοῦνται τά γνωστά σκοταδιστικά στερεότυπα, μέ τά ὁποῖα τό Σύστημα προσπαθεῖ νά κρατήσει στό μαντρί του ὅσους ἔχουν ὑποστεῖ ἐπί δεκαετίες τήν χιλιοπληρωμένη σέ κανάλια, δημοσιογράφους καί δῆθεν διανοουμένους προπαγάνδα του.
.             Προσωπικά εἶμαι παιδί τῆς γενιᾶς τοῦ Πολυτεχνείου. Βρισκόμουνα ὡς φοιτητής Νομικῆς μέσα στίς φοιτητικές συνελεύσεις πού γίνονταν ἐπί χούντας στίς ἐσωτερικές σκάλες τῆς Νομικῆς Σχολῆς (ὁδός Σόλωνος). Κι ἔχω ζήσει τά πρό, τά κατά καί τά μετά τή χούντα. Πρό τῆς Χούντας ὅσοι δέν ἦσαν βασιλόφρονες ἤ ἀκραιφνεῖς δεξιοί, ὅσοι ἀγόραζαν τό «Βῆμα» καί τά «Νέα» χαρακτηρίζονταν ἀριστεροί ἤ «συνοδοιπόροι τῶν κομμουνιστῶν». Ἐπί χούντας ὅσοι δέν συμφωνοῦσαν μέ τήν «ἐθνική ἐπανάσταση» ἦσαν «κονδυλοφόροι τῆς ἀριστερᾶς», «κομμουνισταί» καί εἶχαν «ἀντεθνικάς ἰδέας». Ἀμέσως μετά τή Χούντα ὅσοι δέν συμφωνοῦσαν μέ τίς ἀριστερές, «προοδευτικές» ἰδέες χαρακτηρίζονταν ἀπό τίς «δημοκρατικές δυνάμεις» τοῦ ΠΑΣΟΚ καί τοῦ ΚΚΕ «χουντικοί», «φασίστες» καί «νοσταλγοί τοῦ παρελθόντος». Καί σήμερα ὅσοι ἀγαποῦν ἁπλῶς τήν πατρίδα τους, τόν τόπο τους στιγματίζονται ὡς ἐθνικιστές καί ναζιστές. Ὅσοι ἀγαποῦν καί προβάλλουν τήν ἀξία τῆς ἑλληνικῆς σημαίας, ὅσοι ζητοῦν προστασία τῆς Ἑλλάδος μέ μιά κατάλληλη μεταναστευτική πολιτική ἀπό τήν ἀνεξέλεγκτη ἐπέλαση μεταναστῶν θεωροῦνται «χρυσαυγῖτες». Ὅσοι ἐπιμένουν στήν ὑγιῆ σεξουαλικότητα μέσα στά πλαίσια τῆς ἑλληνορθόδοξης οἰκογενείας, ὅσοι προφυλάσσουν τά παιδιά τους ἀπό τήν ὁμοφυλοφιλική μανία εἶναι «ὁμοφοβικοί» καί «ρατσιστές».
.             «Ἕλληνες», φώναζε ὁ ἐκφωνητής τοῦ κρατικοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ καθώς ἔμπαιναν στήν Ἀθήνα τά ναζιστικά στρατεύματα, «ψηλά τό κεφάλι». Νομίζω ὅτι ἔφθασε ἡ ὥρα νά σηκώσουμε κι ἐμεῖς κεφάλι καί νά ἀρνηθοῦμε τίς ἐτικέττες, τά στερεότυπα τῆς Νέας Τάξεως καί τῆς Νέας Ἐποχῆς. Εὔκολο εἶναι! Χωρίς φόβο καί μέ ξεκάθαρη κρίση καί σαφῆ λόγο παντοῦ νά διακηρύσσουμε τήν ἀγάπη μας πρός τήν Πατρίδα μας, τήν Πίστη μας στόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία μας, τἠ συμμόρφωσή μας μέ τό ὀρθόδοξο ἦθος τό σεβασμό στήν Ἱστορία μας, τήν ἀφοσίωση στήν πανέμορφη γλῶσσα μας. Κι ὅταν λέμε παντοῦ, ἐννοοῦμε… παντοῦ! Στό χῶρο τῆς οἰκογένειας τῶν συγγενῶν καί φίλων, στό ἐπαγγελματικό περιβάλλον, μέ κάθε ἀφορμή, ακόμη καί στούς συλλόγους πού συμμετέχουμε, στίς συνδικαλιστικές ὀργανώσεις –γιατί ὄχι -ἀκόμη καί στίς κομματικές συμμαζώξεις, ὅσοι συμμετέχουν.

.             «Οἱ καιροί οὐ μενετοί».

ΠΗΓΗ: orthros.eu

 

Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΙΓΚΑΤΟΥ (ἀνακριβεῖς ἀπαντήσεις σέ ἀποδεδειγμένες τοποθετήσεις)

Μιά ἱστορία ἀληθινῆς παραπληροφόρησης
ἤ
ἀνακριβεῖς ἀπαντήσεις σέ ἀποδεδειγμένες τοποθετήσεις

Πρωτοπρ.  Ἰωάννης Φωτόπουλος

.             Στά πλαίσια τῆς ἐκδηλώσεως πού ὀργάνωσε ὁ θεολογικός Σύνδεσμος ΚΑΙΡΟΣ  στή Στοά τοῦ Βιβλίου στίς 3 Ἀπριλίου 2017 μέ γενικό θέμα «Ὁ διάλογος καί ἡ κριτική γιά τό νέο πρόγραμμα στά θρησκευτικά» μίλησε ὁ σχολικός σύμβουλος Ἄγγελος Βαλλανιάτος μέ θέμα «Ἡ παραπληροφόρηση ὡς ἐργαλεῖο ἐκφοβισμοῦ».  Πρίν ἀναφερθοῦμε στό περιεχόμενο τῆς εἰσηγήσεως τοῦ κ. Βαλλιανάτου καλό εἶναι νά γνωρίζουμε ὅτι παραπληροφόρηση εἶναι «ἡ σκόπιμα κακή πληροφόρηση, πού χαρακτηρίζεται ἀπό τή μετάδοση ἀνακριβῶν, μονόπλευρα διογκωμένων ἤ ἐπινοημένων (ψευδῶν) πληροφοριῶν ἤ καί τήν ἀπόκρυψη ἄλλων»(Μπαμπινιώτης).
.             Ὁ κ. Βαλλιανάτος μίλησε γιά «μιά ἱστορία παραπληροφόρησης».  Ἀναφέρθηκε σέ διάφορα δημοσιεύματα στόν ἔντυπο καί ἠλεκτρονικό Τύπο πού ἀφοροῦσαν τήν προσωπική του ἐμπλοκή κατά τήν κατάρτιση τοῦ νέου παλαιοτέρου καί ἀναθεωρημένου προγράμματος διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν. Μέ ἔντονο καί δραματικό τρόπο παρουσίασε μέ τή βοήθεια διαφανειῶν τόν ἑαυτό του ὡς ἀδικούμενο καί συκοφαντούμενο.  Ἄν καί πολλά ἀπό τά δημοσιεύματα εἶναι γραμμένα μέ ἀκραῖο τρόπο πουθενά σ᾽ αὐτά δέν μπόρεσα νά διακρίνω «μετάδοση ἀνακριβῶν, μονόπλευρα διογκωμένων ἤ ἐπινοημένων (ψευδῶν ) πληροφοριῶν».
.                 Νομίζω, ἄν δέν ἀδικῶ  τόν κ. Βαλλιανάτο, ὅτι προσπάθησε νά ἐπικεντρώσει τό ἐνδιαφέρον τοῦ ἀκροατηρίου του στήν φανταστική του κατασυκοφάντηση χωρίς νά ἀπαντᾶ στήν οὐσία τῆς κριτικῆς πού ἀσκεῖται στά νέα προγράμματα. Πολύ δύσκολα  στήν εἰσήγησή του κατάφερε νά θίξει κάποιες ἄνευ αξίας …παρωνυχίδες, ἐνῷ κατέφυγε σέ κάποιες ἀναληθεῖς τοποθετήσεις μέ τίς ὁποῖες ἔδωσε ἐσφαλμένες ἐντυπώσεις   στούς ἀκροατές τους. Ἀλλά, ὅπως εἶπε ὁ κ. Βαλλιανάτος, «ἄς βάλουμε τά πράγματα στή θέση τους».
.             Ἐκεῖνο πού ἐνοχλεῖ περισσότερο τόν κ. Βαλλιανάτο εἶναι ἡ ἔρευνα πού ἔκανε ἡ ΠΕΘ σχετικά μέ τό πρόγραμμα σπουδῶν γιά τά Θρησκευτικά καί προπάντων  ἡ ὅλη ἐργασία τῆς θεολόγου καί ὑπευθύνου τοῦ γραφείου αἱρέσεων τῆς ΠΕΘ κ. Βασσάλου σχετικά μέ τήν ὀργάνωση Arigatou. Σέ ἡμερίδα πού ὀργάνωσε ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν  μέ ἁπλά λόγια ἡ κ. Βασσάλου ἀπέδειξε, μετά ἀπό λεπτομερῆ ἔρευνα, ὅτι τό νέο ἑλληνικό πρόγραμμα γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι ἐπί τῆς οὐσίας ἀντιγραφή τοῦ Προγράμματος τοῦ Παγκοσμίου Δικτύου Θρησκειῶν γιά Παιδιά (GNRC) πού ἔχει ἐκπονήσει ἡ νεοβουδδιστική ὀργάνωση Arigatou.  Τό πρόγραμμα αὐτό ὀνομάζεται Learning to live together (LTLT).  Καί ἀσφαλῶς μέ τό πρόγραμμα αὐτό δημιουργεῖται φοβερή σύγχυση στούς ἕλληνες μαθητές ὡς πρός τήν ὀρθόδοξη ταυτότητά τους.
.             Ἐπειδή ὡς ΕΣΤΙΑ  ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ  εἴχαμε τήν τιμή νά συνεργαστοῦμε μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων σέ κοινή ἡμιημερίδα καί νά ἀκούσουμε τήν εἰσήγηση τῆς κ. Ἑλένης Βασσάλου μέ θέμα «Το Πρόγραμμα του “Παγκοσμίου Δικτύου Θρησκειών για Παιδιά” (GNRC ) της ARIGATOU ως πρότυπο των ελληνικών Προγραμμάτων Σπουδών για τα Θρησκευτικά»  θά θέλαμε νά ἐκφράσουμε τίς σκέψεις μας πάνω στά λεχθέντα ὑπό τοῦ κ. Βαλλιανάτου.
.             Ἄς δοῦμε λοιπόν λίγο πιό ἀναλυτικά τί ἰσχυρίστηκε ἡ κ. Ἑλ. Βασσάλου καί τί ἀπάντησε ὁ κ. Βαλλιανάτος.

α) Ἡ Arigatou εἶναι νεο-βουδιστική ὀργάνωση

.             Αὐτό ἰσχυρίστηκε ἡ κ. Βασσάλου καί ὁ κ. Βαλλιανάτος ἀπάντησε:  « Ἡ Arigatou εἶναι μή κυβερνητικός μή κερδοσκοπικός ὀργανισμός πού καλεῖ τούς ἀνθρώπους κάθε θρησκείας νά συνεργαστοῦν γιά νά ἀντιμετωπίσουν τά προβλήματα τῆς φτώχειας, τῆς πείνας….. δέν εἶναι θρησκεία, δέν εἶναι βουδιστικό ἤ νεοβουδιστικό (δική μου ὑπογράμμιση)…φτιάχνει παιδαγωγικό μοντέλο».
.             Δυστυχῶς γιά τόν κ. Βαλλιανάτο στό προπαγανδιστικό φυλλάδιο Shining ever brighter τῆς ὀργανώσεως στή σελίδα 14 διαβάζουμε ὅτι ἱδρυτής τῆς Arigatou εἶναι ὁ Τakeyasou Μiyamoto «ἀρχηγός τῆς ἰαπωνικῆς βουδδιστικῆς ὀργανώσεως Μyochikai», ὁ ὁποῖος γράφει ὅτι ἡ ἱδρύτριά της Mitsu Miyamoto «ἔκανε μεγάλες προσπάθειες γιά νά διαδώσει τή διδασκαλία τοῦ Βουδδισμοῦ γιά νά χτίσει ἕνα κόσμο ὅπου ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά μποροῦν νά ζοῦν μιά εὐτυχισμένη ζωή βασισμένη στίς ἀρχές τῆς εἰρήνης, τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἰσότητας»[i].  Ὁ ἴδιος ὁ Takeyasu Miyamoto γράφει ὅτι «μέχρι σήμερα καταβάλλω κάθε προσπάθεια γιά νά ὑποστηρίζω τήν ἀλήθεια τῶν διδαχῶν» τῆς Mitsy Miyamoto καί τοῦ ἀποβιώσαντος συζύγου της. Τέλος ὁ Keishi Miyamoto, στέλεχος τῆς Arigatou  διηγεῖται ἕνα μύθο πού χρησιμοποιοῦσε ὁ Βούδας στά κηρύγματά του γιά νά πεῖ στή συνέχεια ὅτι «αὐτή ἡ ἱστορία ἀποκαλύπτει σέ μᾶς τό πνεῦμα τοῦ βουδδισμοῦ».
.             Πέραν τούτου, ἀποδεδειγμένα, στά συμβούλια τῆς Arigatou συμμετέχουν ἄλλες 14(!) βουδιστικές ἰνδουϊστικές καί πνευματιστικές ὀργανώσεις. Γι΄ αὐτές οὔτε λόγος ἀπό τόν κ. Βαλλιανάτο. Δεδομένου λοιπόν τοῦ βουδιστικοῦ-παραθρησκευτικοῦ χαρακτήρα τῆς Arigatou, ἡ «ἐκπαιδευτική» δράση της δέν πρέπει νά μᾶς ἐξαπατᾶ. Λίγη γνώση τῶν μεθόδων τῶν ἀποκρυφιστικῶν ὀργανώσεων φανερώνει ὅτι αὐτές χρησιμοποιοῦν πολλά προσωπεῖα. Ἐμφανίζονται ὡς ὁμάδες πού ἀσχολοῦνται μέ τήν παγκόσμια εἰρήνη, τήν οἰκολογία, τή θεραπευτική, τή γυμναστική, τήν ψυχολογία, τή διατροφή, τήν ἐκπαίδευση στελεχῶν κλπ, κλπ. Ἐτσι εἰσχωροῦν στήν κοινωνία καί πολλαπλασιάζουν τούς ὀπαδούς τους ἐξυπηρετώντας καί ἄλλους σκοπούς, ὅπως ἐδῶ τήν ἀλλοίωση τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ φρονήματος[ii].
.            Εἶπε ἀκόμη ἡ κ. Βασσάλου ὅτι

β) Τό νέο ἑλληνικό πρόγραμμα ἀντιγράφει τό πρόγραμμα Learning to live together ( LTLT) τῆς ὀργανώσεως Arigatou.

.             Ὁ κ. Βαλλιανάτος ἰσχυρίστηκε ὅτι δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ἀντιγραφή διότι τό ἑλληνικό πρόγραμμα εἶναι πρόγραμμα σπουδῶν, ἐνῷ τό LTLT εἶναι μιά μέθοδος. Μάλιστα, ἀλλά τί μέθοδος; Μέθοδος διαθρησκειακῆς ἐκπαιδεύσεως.  Βέβαια ὁ κ. Βαλλιανάτος «ἔπαιξε» μέ τίς λέξεις.  Μίλησε γιά κακή μετάφραση ἀπό τά ἀγγλικά. Τό συμβούλιο τῆς Arigatou στό ὁποῖο συμμετέχει ὀνομάζεται Interfaith council on Ethics Education δηλ. Διαθρησκειακό Συμβούλιο γιά τήν ἠθική ἐκπαίδευση, ἐνῷ, λέει ὁ κ. Βαλλιανάτος, ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων τό μετέφρασε ὡς Συμβούλιο γιά τή Διαθρησκειακή Ἐκπαίδευση!  Σέ λόγια νά βρισκόμαστε. Ἕνα διαθρησκειακό Συμβούλιο μέ τά κείμενα, τά συνέδρια τίς ἀνακοινώσεις του τί θά παραγάγει; ὄχι βέβαια ὀρθόδοξη ἤ  ἰσλαμική ἤ ἄλλη ἐκπαίδευση ἀλλά διαθρησκειακή ἠθική ἐκπαίδευση. Ἐξ ἄλλου  ὁ Keishi Miyamoto δηλώνει ὅτι ἡ Arigatou συνεχίζει νά ἀγωνίζεται γιά τήν ὑπέρβαση τῶν ἐθνικῶν καί θρησκευτικῶν ὁρίων.
.             Τό Διαθρησκειακό συμβούλιο λοιπόν ἐκπόνησε τό πρόγραμμα Learning to live together πού στοχεύει  νά περάσει στά σχολεῖα μας ἡ διαθρησκειακή ἐκπαίδευση. Μέ ἁπλᾶ λόγια στοχεύει τάχα νά ἐνημερώσει τά παιδιά, στήν οὐσία νά τά κάνει νά χάσουν τήν ἔστω καί ἀμυδρή ὀρθόδοξη ταυτότητά τους καί νά τά ὁδηγήσει σέ «ἀναζήτηση» μέσα στόν ζόφο τῶν ποικίλων θρησκευμάτων, αἱρέσεων καί τῆς παραθρησκείας.  Νά τό πῶ κάπως ἀλλιῶς. Τό LTLT ἐπιδιώκει μιά ὤσμωση, μιά διαπερατότητα μέ τό ὀρθόδοξο μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, ἕνα συμφυρμό Ὀρθοδοξίας καί παραθρησκείας. Ὅτι αὐτός εἶναι ὁ στόχος τοῦ προγράμματος φαίνεται ἀπό τήν ἀνάρτηση πού ἔκανε ἕνα blog τῆς Arigatou στό διαδίκτυο γιά τό Σεμινάριο πού ὀργάνωσε τό  LTLT στό διορθόδοξο Κέντρο τῆς Μονῆς Πεντέλης τόν Σεπτέμβριο 2013: «Τό Σεπτέμβριο ὀργανώσαμε στήν Ἀθήνα τό πρῶτο Ἐργαστήριο Βασικῆς Ἐκπαιδεύσεως τοῦ Προγράμματος LTLT. Ὁ κύριος σκοπός τοῦ Ἐργαστηρίου ἦταν νά εἰσάγουμε τό πρόγραμμα στά σχολεῖα μέσῳ τῆς ἐπιμορφώσεως τῶν διδασκόντων τῆς πρωτοβάθμιας καί δευτεροβάθμιας ἐκπαιδεύσεως καί νά ἐφαρμοσθεῖ σάν μέρος τῶν μαθημάτων τῶν Θρησκευτικῶν, τῆς Πολιτικῆς ἀγωγῆς καί τῆς Φυσικῆς καί τῶν γενικῶν μαθημάτων στά διαφορετικά τους ἐκπαιδευτικά περιβάλλοντα»[iii].
.             Αὐτό ἀκριβῶς κάνει καί τό ἑλληνικό πρόγραμμα πού συνέταξε ὁ κ. Βαλλιανάτος.  Ἀντιγράφει μέσα στό ἑλληνικό πρόγραμμα ἀκριβῶς τήν οὐσία τοῦ προγράμματος Learning to live together.  Ἀντιγράφει ὄχι μόνο τίς μεθόδους καί τίς τεχνικές ἀλλά καί τό περιεχόμενο. Ἔτσι λοιπόν, εἶπε ἡ κ. Ἑ. Βασσάλου

γ)  συνεξετάζονται ὁ Χριστός, ἡ περί Αὐτοῦ ὀρθόδοξος διδασκαλία, ἡ ὀρθόδοξη λατρεία κλπ. μαζί μέ τούς ἀρχηγούς τῶν θρησκειῶν, τά ἔθιμα, τίς γιορτές καί τά σύμβολά τους.

.             Παρά τίς διαψεύσεις τοῦ κ. Βαλλιανάτου τόσο στίς σελίδες τοῦ ἑλληνικοῦ ὅσο καί στίς σελίδες τοῦ LTLT  πού παραπέμπει ἡ κ. Βασσάλου συνεξετάζεται ὁ Χριστός μέ τούς ἀρχηγούς τῶν ψευδοθρησκειῶν.
.             Ὄντως στή σελ. 113 τοῦ LTLT παρατίθεται ἐρωτηματολόγιο σχετικά μέ τίς θρησκεῖες. Ὅλα ἀνάκατα!  Ἰδού ὁρισμένες ἐρωτήσεις

1. Who was Mohammed?   Ποιός ἦταν ὁ Μωάμεθ;

2. Who was Buddha?  Ποιός ἦταν ὁ  Βούδδας;

3. What does the word ‘Christ’ mean?Τί σημαίνει ἡ λέξη Χριστός;

4. Who was Jesus?  Ποιός ἦταν ὁ Ἰησοῦς;

5. What is reincarnation?  Τί εἶναι ἡ μετενσάρκωση;

6. How many disciples did Jesus have?  Πόσους μαθητές εἶχε ὁ Ἰησοῦς;

7.  When was the Prophet Mohammed born?  Πότε γεννήθηκε ὁ Προφήτης Μωάμεθ;What are the Vedas?  Τί εἶναι οἱ  Βέδες;

8. What is the Muslim holy book called?Ποιό εἶναι τό ἱερό βιβλίο τοῦ μουσουλμάνου;

9. What is the name of the place where Jewish people pray? Πῶς ὀνομάζεται ὁ τόπος πού προσεύχονται οἱ Ἰουδαῖοι;

10. What is a guru?  Τί εἶναι ἕνας γκουρού;

11. What language did Jesus speak?  Ποιά γλώσσα μιλοῦσε ὁ Ἰησοῦς;

12. What is meditation?  Τί εἶναι ὁ διαλογισμός;

13. What is Hanukkah and how is it practice.  Τί εἶναι ἡ Χανούκκα καί πῶς τελεῖται;

14. Who is Shiva in Hinduism?  Ποιός εἶναι ὁ Σίβα στόν Ἰνδουϊσμό;

.             Ἀντίστοιχα στό ἑλληνικό πρόγραμμα σπουδῶν μετά ἀπό κάποιες παραβολές τοῦ Χριστοῦ στίς σελίδες 68-69 διαβάζουμε, «Αποφθέγματα διδασκάλων από τις θρησκείες του κόσμου:
Βούδας: «Λοιπόν, σ’ εσάς απευθύνομαι, μοναχοί μου: η φθορά είναι ο νόμος των πραγμάτων. Μην εγκαταλείπετε τον άοκνο αγώνα σας»
Λάο Τσε: «Μην προτιμάς τους σπουδαίους και ο λαός δεν θα μαλώνει. Μην εκτιμάς τα πολύτιμα αντικείμενα και ο λαός δεν θα κλέβει. Μην έχεις πόθους άπληστους και η καρδιά του λαού δεν θα συγχύζεται»
Μωάμεθ: «Ω λαοί, ακούστε τους λόγους μου και εντυπώστε τους μέσα σας… Σας αφήνω έναν νόμο που θα σας διαφυλάξει για πάντα από το λάθος με την προϋπόθεση ότι θα τον τηρείτε με πιστότητα. Έναν νόμο σαφή και ωφέλιμο, το βιβλίο του Θεού και το παράδειγμα του προφήτη του.
.             Καλοῦνται ἐπίσης οἱ μαθητές ἤδη ἀπό τήν Τρίτη Δημοτικοῦ νά κάνουν διαλογισμό καί νά ἐξοικειωθοῦν μέ σύμβολα θρησκειῶν.
.             Ἄν καί ὁ κ. Βαλλιανάτος τό διαψεύδει, στό πρόγραμμα LTLT  σελ. 30 διαβάζουμε: Διαλογισμός – ο διαλογισμός μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να ηρεμήσουν, βελτιώνει την αυτοσυγκέντρωσή τους, και καλλιεργεί την σωματική και διανοητική τους εὐεξία.
Καί στόν Ὁδηγό Ἐκπαιδευτικοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ προγράμματος σ. 158 διαβάζουμε: «Μουσική και διαλογισμός (Ακούν μουσική με κλειστά μάτια. Στοχάζονται. Ανακοινώνουν και συζητούν)».
.             Προλαβαίνοντας βέβαια  κάποιες, ἔστω ἐνδόμυχες ἀντιδράσεις, ἀπό τό ἀκροατήριο, εἶπε καί ἕνα… ἀστεῖο : «Δέν ὑπάρχει στό πρόγραμμα σπουδῶν διαλογισμός μέ θρησκευτική χροιά»!  Λές καί ὑπάρχει ἄλλου εἴδους διαλογισμός!  Ὁ διαλογισμός πραγματώνεται πάντοτε μέ συγκεκριμένο τρόπο μέ ἄμεσο στόχο τή χαλάρωση τῆς συνειδήσεως καί  ἀπώτερο στόχο τήν ἀπώλεια τῆς εἰς Χριστόν πίστεως.
Τό LTLT σ. 106 προβλέπει τήν κατασκευή Μάνταλα, δηλ. βουδδιστικῶν καί ἰνδουϊστικῶν συμβόλων, ἐνῷ στό ἑλληνικό πρόγραμμα (σ. 38-39) διαβάζουμε:
«Οι μαθητές συλλέγουν σύμβολα από άλλες θρησκείες:
ο τροχός της ζωής, Μάνταλα (Ινδουισμός), γιν και γιανγκ
(Ταοϊσμός) κ.ά. Κάθε μαθητής επιλέγει ένα και το χρωματίζει»
.             Ὅλα ὅσα ἀναφέραμε ἀποτελοῦν μικρό μόνο μέρος ἀπό τό ὑλικό τῆς ἔρευνας πού ἔκανε ἡ νέα Δεββώρα, ἡ κ. Βασσάλου. Καί οἱ ἕξι Θεολόγοι τοῦ Θεολογικοῦ Συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ μέ τίτλους βαρύγδουπους πού μαζεύτηκαν στή Στοά Βιβλίου νά ἀπαντήσουν στήν εἰς βάθος, νηφάλια κριτική της, ἀσχολήθηκαν τελικά  μέ ἀσήμαντα ζητήματα. Στήν οὐσία φιμώθηκαν.
.             Ὁ κ. Ἄγγελος Βαλλιανάτος, ἀμήχανος, προσπάθησε νά ἀμυνθεῖ ἀπειλώντας μέ ἀγωγές καί μηνύσεις – κλασσική μέθοδος ὅσων θέλουν νά φιμώσουν τούς ἀντιπάλους τους- καί παρουσιάζοντας τούς ἀσκήσαντες κριτική, προπάντων τήν κ. Βασσάλου, ὡς ἀνθρώπους τερατόμορφους.  Εἶπε ὅτι ὅσα ἐγράφησαν «προσβάλλουν τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, χρησιμοποιοῦν ρητορική μίσους, σπιλώνουν ἀνθρώπους, φοβίζουν γονεῖς, φανατίζουν» κλπ.
.              Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ κ. Βαλλιανάτος μέ τίς ἀναληθεῖς διαβεβαιώσεις του, μέ τήν ἀπόκρυψη πληροφοριῶν, τήν ἀποσιώπηση καί τή σοφιστική μεταποίηση ἀποδεδειγμένων γεγονότων παρήγαγε γιά τούς ἀκροατές του μιά ἀληθινή ἱστορία παραπληροφορήσεως σχετικά μέ τήν ὀργάνωση Arigatou καί τό νέο πρόγραμμα διδασκαλίας τῶν θρησκευτικῶν.
.             Τελειώνοντας τήν παρέμβασή μας ὡς ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ θά θέλαμε νά ποῦμε τά ἀκόλουθα: Ἐπειδή ὑπάρχει συνοδική ἀπόφαση, Ἐγκύκλιος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, πού χαρακτηρίζει τήν ὀργάνωση Arigatou «ἀσυμβίβαστη μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη» (Ἐγκύκλιο σημείωμα τῆς 27^ης Ὀκτωβρίου 2016) νομίζουμε ὅτι θά ἦταν πολύ καλό γιά τόν ἴδιο τόν κ. Ἄγγελο Βαλλιανάτο νά διακόψει τούς δεσμούς του μέ τήν ὀργάνωση αὐτή. Θά ἦταν εὐχῆς ἔργον νά ἀξιοποιήσει τά ἀναμφισβήτητα ταλέντα του προσφέροντάς τα ἀκέραια στή διακονία τῶν Ἑλλήνων ὀρθοδόξων μαθητῶν, οἱ ὁποῖοι μέσα στόν ὀρυμαγδό πού ἔχει ξεσηκώσει ἡ Νέα Ἐποχή μέ τόν πανσεξουαλισμό, τήν κατάρριψη κάθε ἀξίας καί τήν ἀμφισβήτηση τῶν πάντων,  ἤδη βρίσκονται σέ σύγχυση ὅσον ἀφορᾶ στήν ταυτότητά τους ἐν συνόλῳ.
.              Τά παιδάκια μας δέν χρειάζονται «θρησκευτικό γραμματισμό». Ἔχουν μόνο ἀνάγκη ἀπό λόγο παρακλήσεως, λόγο αὐθεντικό καί σωτήριο γιά τόν γλυκύτατο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό πού εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή.

Γιά τήν ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ
Πρωτοπρ.  Ἰωάννης Φωτόπουλος
ἱδρυτικό μέλος τῆς Ε.Π.Μ.

[i] Μέ πολλή… μετριοφροσύνη ἡ γκουρού διεκήρυττε : «Εἶμαι μόνο ἕνα ἀνθρώπινο πλάσμα, μιά γυναῖκα, ἀλλά ἀποφασίζω νά γίνω ἡ βάση καί ἡ ραχοκοκκαλιά ὅλου τοῦ κόσμου»!

[ii] Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ ἀειμνήστου διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἡμῶν τῶν ἰδίων πατρός Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, ὁ ὁποῖος ἄνοιξε λαμπρό δρόμο στήν Ἀπολογητική μας κατά τῶν νεοφανῶν αἱρέσεων.

[iii] Workshop on the Learning to Live Together Programme in Athens-September 2013   : In September we organised in Athens the first Basic Training Workshop on the Learning to Live Together Programme.  The main goal of this workshop was to introduce the program in schools through the training of teachers of primary, secondary and gymnasium levels to be implemented as part of religious, physical, civic and general education courses in their different educational settings.

 

 

ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΠΟΒΑ «Ὅλη αὐτή ἡ τραγωδία τοῦ διώκοντος Φαραώ σ’ αὐτή τήν εἰδική κατάσταση γινόταν αἰσθητή στίς καρδιές μας μέ ὅσο ποτέ ἄλλοτε δριμύτητα» (Ἱερομάρτυς Ἀρχιεπ. Ἱλαρίων Τρόϊτσκυ)

«Πάσχα στό νησί Πόποβα»
– Ἀρχιεπίσκοπος Ἱλαρίων Τρόϊτσκυ.

Τοῦ Πρωτ. π. Ἰωάννου Φωτοπούλου.

.             Ἀπολαμβάνοντας ἐλεύθερα τίς ἐκκλησιαστικές μας ἑορτές, πανηγυρίζοντας μάλιστα ὅλο χαρά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, δύσκολα θά ἔρθουμε στή θέση τῶν Ρώσων ἀδελφῶν μας, πού στά χρόνια τοῦ στυγνοῦ ἀθεϊσμοῦ στεροῦνταν αὐτῆς τῆς μεγάλης, εὒφρόσυνης καί λαμπροφόρου ἠμέρας, εἰδικά ὅσοι εὑρίσκονταν φυλακισμένοι στά στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Ἡ ἀκόλουθη διήγηση εἶναι ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Ἀρχιεπίσκοπος Ἱλαρίων Τρόϊτσκυ, ἱερομάρτυς καί πρόμαχος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» Ἔκδόσεις Ἄθως, Ἀθήνα 2012.
Βρισκόμαστε στά 1926.

Πάσχα στό νησί Πόποβα.

.             Τήν ἄνοιξη τοῦ 1926 ἀποφάσισαν νά τόν φέρουν [τόν ἐπίσκοπο Ἱλαρίωνα] πίσω στά Σολοφκύ. Στό στρατόπεδο μεταγωγῶν, στό νησί Πόποβα ἔφτασε λίγο πρίν τό Πάσχα. Τήν πασχαλινή ἀκολουθία ἐτέλεσε ὁ ἐπίσκοπος Ἱλαρίων μαζί μέ τόν ἐπίσκοπο Νεκτάριο Τρεζβίνσκυ καί τόν ἱερέα Παῦλο Τσεχράνωφ σέ ἕνα μισοτελειωμένο φοῦρνο παρά τήν αὐστηρή ἀπαγόρευση τῆς διοικήσεως τοῦ στρατοπέδου. Νά πῶς περιγράφει αὐτό τό γεγονός ὁ π. Παῦλος Τσεχράνωφ :
.             «Πλησίαζε τό Πάσχα. Πῶς θά ἤθελα ἀκόμη καί σ’ αὐτές τίς συνθῆκες νά κάνουμε τήν Πασχαλινή ἀκολουθία ! “Πῶς θά γίνει αὐτό;” σκεπτόμουνα. Ἀκόμη καί τώρα, πού ἀκόμη καί γιά νά κουβεντιάσεις εἶναι δύσκολο καί πρέπει νά χωθεῖς ἀνάμεσα στό πλῆθος, πῶς νά μήν ψάλλουμε τό “Χριστός Ἀνέστη” τήν πασχαλινή νύχτα;. Ἀποφάσισα λοιπόν νά προετοιμάσω τους ἄλλους πατέρες. Ἔκαμα συζητήσεις μέ τόν καλοκάγαθο ἐπίσκοπο Νεκτάριο Τρεζβίνσκυ, τόν ἀρχιεπίσκοπο Ἱλαρίωνα, τόν ἐπίσκοπο Μητροφάνη, τόν ἐπίσκοπο Ραφαήλ καί τόν ἐπίσκοπο Γαβριήλ… Ὅμως μόνο ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἱλαρίων καί ὁ ἐπίσκοπος Νεκτάριος συμφώνησαν νά τελέσουμε τήν πασχαλινή ἀκολουθία στόν μισοτελειωμένο φοῦρνο, ὅπου ὑπῆρχαν μόνο ἀνοίγματα χωρίς πόρτες καί παράθυρα. Οἱ ὑπόλοιποι ἀποφάσισαν νά κάμουν τήν ἀκολουθία στήν παράγκα τους, στήν Τρίτη κουκέτα, κάτω ἀπό τήν ὀροφή ἔχοντας “παρέα” τόν κοιτῶνα τοῦ λόχου διοικήσεως. Ἀλλά ἐγώ ἀποφάσισα νά ψάλλω τήν ἀκολουθία ἔξω ἀπό τήν παράγκα, ὥστε, ἔστω κι αὐτές τίς στιγμές, νά μήν ἀκούω αἰσχρολογίες.
.             Συμφωνήσαμε. Ἔφτασε τό Μεγάλο Σάββατο. Ἡ αὐλή καί οἱ παράγκες ἦσαν γεμάτες σάν βαρέλια μέ σαρδέλλες ἀπό τούς κρατουμένους πού εἶχαν φθάσει ἀπό τή δουλειά τοῦ ἐφοδιασμοῦ ξυλείας. Ἀλλά μᾶς συνέβη τότε καινούργια δοκιμασία. Βγῆκε διαταγή τοῦ διοικητῆ πρός τούς ὑπευθύνους τῶν λόχων τῶν κρατουμένων μέ τήν ὁποία δέν ἐπιτρεπόταν οὔτε νύξη γιά πασχαλινή ἀκολουθία καί ἀπό τίς 8 τό βράδυ δόθηκε ἐντολή νά μήν ἀφήνουν νά μπεῖ κανένας ἀπό ἄλλους λόχους κρατουμένων σέ ἄλλη παράγκα. Μέ θλίψη μοῦ ἀνήγγειλαν τό νέο οἱ ἐπίσκοποι Μητροφάνης καί Γαβριήλ. Ὅμως ἐγώ συνέχιζα τόν… “Ἑξάψαλμο”: “Παρ’ ὅλα αὐτά θά προσπαθήσουμε νά κάνουμε ἀκολουθία στό φοῦρνο”. Ὁ ἐπίσκοπος Νεκτάριος συμφώνησε ἀμέσως καθώς καί ὀ ἀρχιεπίσκοπος Ἱλαρίων, ὁ ὁποῖος ζήτησε νά ἐγερθοῦμε στίς 12 τά μεσάνυχτα.
.             Στίς 11μ.μ. κατευθύνθηκα στήν παράγκα, ὅπου ἔμενε ὁ ἐπίσκοπος Νεκτάριος. Οἱ πόρτες ἦσαν ὀρθάνοιχτες, ἀλλά, καθώς μπῆκα μέσα γρήγορα, μοῦ ἔκλεισε τό δρόμο ὁ στρατιώτης ὑπηρεσίας.
– Δέν ἐπιτρέπεται σέ κανένα νά μπεῖ ἀπό ἄλλους λόχους.
Σταμάτησα ἀναποφάσιστος. Ὅμως ὁ ἐπίσκοπος Νεκτάριος ἦταν ἕτοιμος.
– Τώρα, τώρα ! μοῦ εἶπε.
.             Τράβηξα γιά τόν ἐπίσκοπο Ἱλαρίωνα. Μπαίνοντας ὁρμητικά στήν παράγκα προχώρησα δίπλα ἀπό τό στρατιώτη ὑπηρεσίας, ὁ ὁποῖος μοῦ φάνηκε γνωστός καί συμπαθής.
– Παρακαλῶ, κάνετε γρήγορα καί φύγετε. Δέν ἐπιτρέπεται…
Ἔγνεψα μέ τό κεφάλι μου, πλησίασα στόν ἐπίσκοπο Ἱλαρίωνα, ὁ ὁποῖος κοιμόταν. Τόν ἄγγιξα στήν μπότα του καί σηκώθηκε.
– Ἔφτασε ἡ ὥρα, τοῦ εἶπα ψυθυριστά.
.             Ὅλη ἡ παράγκα κοιμόταν. Βγῆκα ἔξω. Στό δρομάκι μέ περίμενε ὁ ἐπίσκοπος Νεκτάριος. Γρήγορα ἦρθε κοντά μας ὁ ἐπίσκοπος Ἱλαρίων. Ἥσυχα, ὁ ἕνας πίσω ἀπό τόν ἄλλο, προχωρήσαμε πρός τό πίσω μέρος τῶν παραπηγμάτων. Πέρα ἀπό τό δρόμο βρισκόταν ὁ σκελετός τοῦ μισοφτιαγμένου φούρνου μέ ἀνοίγματα ἀντί γιά πόρτες καί παράθυρα. Γλυστρήσαμε μέσα ἕνας-ἕνας. Ὅταν βρεθήκαμε στό ἐσωτερικό τοῦ κτιρίου διαλέξαμε ἕνα τοῖχο, πού μᾶς ἔκρυβε καλλίτερα ἀπό τό βλέμμα ὅσων περνοῦσαν στό δρομάκι, καί “κολλήσαμε” σ’ αὐτόν. Ἀριστερά ὁ ἐπίσκοπος Νεκτάριος, στή μέση ὁ ἐπίσκοπος Ἱλαρίων καί δεξιά, ἐγώ.
Ἀρχίστε, εἶπε ὁ ἐπίσκοπος Νεκτάριος.
Τόν Ὄρθρο; ρώτησε ὁ ἐπίσκοπος Ἱλαρίων.
Ὄχι, ὅλα κατά τάξιν, ἀπό τό Μεσονυκτικό.
Εὐλογητός ὁ Θεός ἡμῶν…πρόφερε ἥσυχα ὁ ἐπίσκοπος Ἰλαρίων.
– Κύματι θαλάσσης…ἀρχίσαμε νά ψάλλουμε τόν Κανόνα τοῦ Μεσονυκτικοῦ. Καί μέ ἕνα παράδοξο τρόπο ἔβρισκαν μέσα στίς καρδιές μας ἀνταπόκριση αὐτά τά λόγια μέ τή συναρπαστική μελωδία. “διώκτην, τύραννον ὑπό γῆς ἔκρυψαν…”. Καί ὅλη αὐτή ἡ τραγωδία τοῦ διώκοντος Φαραώ σ’ αὐτή τήν εἰδική κατάσταση γινόταν αἰσθητή στίς καρδιές μας μέ ὅσο ποτέ ἄλλοτε δριμύτητα: Ἡ λευκή θάλασσα μέ τό λευκό παγωμένο κάλυμμα, τά δοκάρια τοῦ πατώματος, στά ὁποῖα στεκόμασταν λές καί ἦταν ὁ χῶρος τοῦ ἀναλογίου, ὁ φόβος νά μή μᾶς δοῦν σέ κάποιο ἔλεγχο. Ὅμως ἡ καρδιά μας ἦταν ὅλο χαρά πού τελούσαμε τήν πασχαλινή ἀκολουθία, παρά τήν αὐστηρή ἀπαγόρευση τοῦ διοικητοῦ.
.           Ψάλαμε τό Μεσονυκτικό. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἱλαρίων “ἔβαλε Εὐλογητό” γιά τόν Ὄρθρο.
– Ἀναστήτω ὁ Θεός καί διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί αὐτοῦ…, εἶπε ψιθυριστά, κοιτώντας προσεχτικά τή νυχτερινή καταχνιά, ὁ ἐπίσκοπος Ἱλαρίων.
.             Ἐμεῖς ψάλαμε τό “Χριστός Ἀνέστη”. Δέν ἤξερα τί νά κάνω. Νά κλάψω ἤ νά γελάσω ἀπό χαρά. Πόσο θά ἤθελα νά ψάλλουμε μέ δυνατή φωνή τά θαυμάσια τροπάρια μέ τούς εἱρμούς τους! Ὅμως μᾶς καθοδηγοῦσε ἡ περίσκεψη. Τελειώσαμε τόν Ὄρθρο.
– Χριστός Ἀνέστη! εἶπε ὁ ἐπίσκοπος Ἱλαρίων καί οἱ τρεῖς μας ἀσπαστήκαμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον.
.             Ὁ ἐπίσκοπος ἔκαμε Ἀπόλυση καί ἔφυγε γιά τήν παράγκα του…
Αὐτή ἡ πασχαλινή ἀκολουθία ἔμεινε στή μνήμη τοῦ ἐπισκόπου Ἱλαρίωνος. Τό Μαϊο τοῦ 1927 μοῦ ἔγραψε: «Θυμᾶμαι τό προηγούμενο Πάσχα. Πόσο ξεχώριζε ἀπό τό σημερινό! Πόσο πανηγυρικά τό γιορτάσαμε τότε!».

ΠΗΓΗ: orthros.eu

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ και ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιά τήν ὁμοφυλοφιλία
καί τήν ἐν Χριστῷ θεραπεία της.

Πρωτ. π. Ἰωάννης Φωτόπουλος

βλ. σχετ.: ΕΛΞΗ καὶ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ,
ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΓΡΑΦΩΝ ΓΙΑ ΑΜΝΗΣΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ,
«ΕΛΞΗ καὶ ΠΑΘΟΣ » ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΗ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓ. ΓΡΑΦΗΣ,
ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ, ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΓΡΑΦΩΝ,
ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΟΧΙ ΟΙ ΘΕΟΦΟΡΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΛΛΑ ΤΑ ΞΟΑΝΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

.               Ἔχοντας ὑπομείνει τή δυσωδία τῶν φρικτῶν συγγραφέων πού παρατίθενται στό βιβλίο «Ἕλξη καί πάθος» εἶναι, φρονῶ, ἀναγκαῖο νά παραθέσουμε τή διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων σχετικά μέ τή μανία τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Βέβαια λίγα πράγματα ἀναφέρουν σχετικῶς οἱ Πατέρες ἀκολουθώντας τόν Ἀπόστολο πού γράφει «τά γάρ κρυφῇ ὑπ’ αὐτῶν γινόμενα αἰσχρόν ἐστί καί λέγειν». Ὡς βάση θά χρησιμοποιήσουμε τήν προαναφερθεῖσα ἑρμηνεία τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή. Πάνω στόν καμβᾶ αὐτόν θά συμπληρώσουμε καί ψηφίδες ἀπό τή διδασκαλία καί ἄλλων Πατέρων.

Ι. Ὁ Θεός ἔθεσε ὅρια ἀπαράβατα στήν ἐρωτική ἐπιθυμία.

.               Ὁ ἅγιος Ἰωάννης θεωρεῖ τήν ὁμοφυλοφιλία, «τήν κατά τῶν ἀρρένων μανία», ὡς τό πλέον «ἄτιμο» πάθος, πού ἀποτελεῖ «ὕβριν» κατά τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως Αὐτό ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι εἶναι «παρά φύσιν». Κάνει γι΄ αὐτό μία διάκριση. Ἄν καί εἶναι πεσμένη ἡ ἀνθρώπινη φύση, στή φθορά στήν ἁμαρτία καί στό θάνατο ὑπάρχουν καί παραμένουν «ὅρια» στήν ἐρωτική ἐπιθυμία καί τίς σχέσεις ἀνδρός καί γυναικός.
.               Ὑπάρχει ἕνας νόμος φυσικός στόν ὁποῖο ὑπόκεινται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί παράλληλα ἕνας νόμος πνευματικός γιά τούς πιστούς. Ὁ φυσικός νόμος εἶναι ὁ νόμος πού εἶναι γραμμένος στή συνείδηση κάθε ἀνθρώπου. Σ’αὐτόν τόν νόμο τόν φυσικό ὑπάγεται καί αὐτό πού λέει ὁ Ἀπ. Παῦλος ἡ «φυσική χρῆσις» τοῦ ἄνδρα ἀπό τή γυναῖκα καί τῆς γυναίκας ἀπό τόν ἄνδρα. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀνεξαιρέτως γνωρίζουν χωρίς πολλές ἐξηγήσεις ποιά εἶναι καί πῶς πραγματώνεται ἡ «φυσική χρήση», ἡ ἕνωση ἀνδρός καί γυναικός. Εἶναι δέ φυσική, γιατί μέ τόν τρόπο αὐτό ὑπάρχουν οἱ προδιαγραφές γιά νά ἐκπληρωθεῖ ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἔστω κι ἄν τό ἀγνοεῖ ὁ ἄνθρωπος: α) ἑνώνονται ὁ ἄνδρας μέ τή γυναῖκα («καταλείψει ἄνθρωπος τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέρα καί προσκολληθήσεται πρός τήν γυναῖκα αὐτοῦ καί ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν» (Γεν. Β´ 24) καί β) σπείρεται καί γεννᾶται ἡ ἀνθρώπινη ζωή («αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε» (Γεν. Α´ 28)
.               Τί συμβαίνει μέ τούς ὁμοφυλόφιλους; Λέει ὁ Ἀπόστολος ὅτι οἱ ὁμοφυλόφιλες γυναῖκες «μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν» (ἐνν. τοῦ ἄνδρα) καί οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἄνδρες ἄφησαν «τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας». Παίρνοντας ὁ ἱ. Χρυσόστομος παράδειγμα ἀπό τίς πόρνες γράφει ὅτι ἄν καί εἶναι παράνομη ἡ μῖξις τους μέ τούς ἄνδρες εἶναι ὅμως «κατά φύσιν». Παραβιάζουν τόν νόμο τοῦ Θεοῦ πού ζητεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο τήν παρθενία ἤ τήν συζυγία ἀλλά μένουν στά ὅρια τοῦ φυσικοῦ νόμου. Ἀντίθετα οἱ ὁμοφυλόφιλοι παραβαίνουν καί τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ὅπως διδάσκεται στήν Παλαιά καί τήν Κ. Διαθήκη, ἀλλά καί τόν φυσικό νόμο. Γι΄ αὐτό καί ἡ ἁμαρτία τους, «τοσοῦτον πορνείας χείρων ἐστίν, ὅσον οὐδέ ἔστιν εἰπεῖν» δηλ. εἶναι ἡ ἁμαρτία τους τόσο χειρότερη ἀπό τήν πορνεία ὅσο δέν μπορεῖ νά περιγραφεῖ. Τά ἴδια λέει καί ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. «Οἱ τῶν Σοδόμων οἰκήτορες» ἦσαν «εἰς τάς παρά φύσιν ἡδονάς ἀγρίως ἐξοιστρούμενοι καί ἀτιμάζοντες τόν συνόδου νόμον» (Περί τῆς ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ προσκυνήσεως» Λόγος Α΄). «Νόμον συνόδου» ἀποκαλεῖ τή νόμιμη, κατά φύσιν συνεύρεση ἀνδρός καί γυναικός [1].

ΙΙ. Ὑπάρχει κατά κυριολεξίαν ἔρωτας καί ἐπιθυμία στήν ὁμοφυλοφιλική σχέση;

.               Τί εἴδους ἔρωτας εἶναι ὁ ὁμοφυλόφιλος ἔρωτας; Ὁ ἅγιος Πατήρ μᾶς ἀφήνει ἔκπληκτους. Δέν ὑπάρχει ἔρωτας! Γράφει συγκεκριμένα: Οὐ γάρ εἶπε, ὅτι ἠράσθησαν καί ἐπεθύμησαν ἀλλήλων, ἀλλ᾽ ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἀλλ᾽ ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους. Μετάφραση: Δέν εἶπε [ὁ ἀπόστολος] ὅτι ἐρωτεύθηκαν καί ἐπεθύμησαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ἀλλά κάηκαν ἀπό τήν ὄρεξη μεταξύ τους.
.               Τό νόημα εἶναι ὅτι δέν ὑπάρχει ἀληθινός ἔρωτας, δηλ. φυσικός, ἔστω παράνομος, πού ἑνώνει τούς ὁμοφυλόφιλους, ἀλλά μιά ἐπιθυμία ἄλογη πού τούς κατακαίει. Εἶναι μιά ὑπερβολική καί ἀλλόκοτη ἐπιθυμία πού δέν ἀνέχεται νά μένει στά ὅρια, τά ὁποῖα χάραξε ὁ Θεός μέσα στήν ἀνθρώπινη συνείδηση («οὐκ ἀνασχομένη εἴσω τῶν οἰκείων μένειν ὅρων»). Ὅταν κάποιος ξεπεράσει τούς νόμους πού ὅρισε ὁ Θεός ἐπιθυμεῖ πράγματα ἀλλόκοτα, λέει ὁ Ἅγιος. Ἑρμηνεύοντας τή φράση «τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι» τονίζει ὅτι ὁ ἀπόστολος «οὐκ εἶπεν ἐπιθυμίαν, ἀλλ᾽ ἀσχημοσύνην κυρίως». Μοιάζει σάν νά ἀρνεῖται νά δώσει στήν ὁμοφυλοφιλία ἀκόμη καί τό χαρακτήρα τῆς κατ΄ἐξοχήν ἐπιθυμίας, ὅπως τήν ἐννοοῦμε σέ κάθε ἄλλη περίπτωση.

ΙΙΙ. Τί εἶναι ἡ ὁμοφυλοφιλία;

.               Ἡ ἀληθινή της ὀνομασία καί τό οὐσιαστικό της περιεχόμενο εἶναι «μανία», πού σημαίνει τρέλλα. Ἔτσι τήν ὀνομάζει ὁ Ἱ. Χρυσόστομος ἀλλά καί «ἀλλόκοτη λύσσα». Γιατί αὐτό; Διότι, ὅπως γράφει, «θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι στίς παρά φύσιν σχέσεις δέν ὑπάρχει ἡδονή, γιατί γνήσια ἡδονή εἶναι ἡ φυσική («ἡ γάρ γνησία ἠδονή ἡ κατά φύσιν ἐστίν»). Ὁμοίως κατά τόν ἅγιο Κύριλλο οἱ Σοδομῖτες ἦσαν «εἰς ἀσέλγειαν ἀχαλίνως ἐκλελυττηκότες» δηλ. εἶχαν ἀχαλίνωτη λύσσα γιά τήν ἀσέλγεια. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης κι αὐτός «ἐμπαθῆ» καί «κατά τῶν ἀρρένων λύσσα» ὀνομάζει τήν ὁμοφυλοφιλία.
.               Ἡ λέξη «μανία», παρμένος ἀπό τήν ἀρχαιοελληνική γλῶσσα καί ἐμπειρία, εἶναι σήμερα ὅρος πού περιγράφει ψυχιατρική νόσο. Στά χαρακτηριστικά τῆς μανίας περιλαμβάνεται καί ἡ ἀχαλίνωτη ἐρωτική δραστηριότητα! Μήπως καί ἡ Ἀμερικανική Ψυχιατρική ἐταιρεία δέν εἶχε μέχρι τό 1973 χαρακτηρίσει τήν ὁμοφυλοφιλία διανοητική διαταραχή;
.               Παρεκβαίνοντας ἀπό τό κυρίως θέμα τοῦ κειμένου μας -ἡ σχετική μέ τήν ομοφυλοφιλία διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων – θέλαμε νά ποῦμε ὅτι προκειμένου νά βγῆ ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀπό τόν DSM, τόν κατάλογο τῆς Ἀμερικανικῆς Ψυχολογικῆς Ἑταιρείας, πού περιλαμβάνει τίς ποικίλες ψυχολογικές διαταραχές, ἀσκήθηκαν ποικιλόμορφη βία, ἐκφοβισμοί καί σατανικές μεθοδεῖες ἐκ μέρους ὀργανωμένων ὁμάδων «ακτιβιστῶν», αὐτῶν τῶν φασιστικῶν φρουρῶν τὴς Ν. Εποχῆς.[2] Αὐτά ἀποκρύπτονται ἀπό τόν π. Βασίλειο, ἄν καί εμφανίζει κάποιες διαφωνίες ψυχολόγων και ψυχιάτρων. Ἄν καί οἱ ψυχίατροι καί οἱ ψυχολόγοι ἔθεταν σέ διαφορετική ἀπό τόν ἱ. Χρυσόστομο βάση τή διαταραχή τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἀντιλαμβάνονταν καί αὐτοί ὅτι ʺκάτι δέν πάει καλάʺ μέ τήν ψυχική κατάσταση τῶν ὁμοφυλοφίλων.Ἴ σως ἀπενοχοποιοῦσαν τήν ὁμοφυλοφιλική πράξη τους λόγῳ τοῦ «ψυχισμοῦ» τῶν ὁμοφυλοφίλων! Ἀντιθέτως ἠ ἁγία μας Ἐκκλησία τήν θεωρεῖ πάθος τῆς ψυχῆς, ἐπισημαίνει τήν εὐθύνη τῶν ὁμοφυλοφίλων καί ἐπιζητεῖ τήν ἐν Χριστῷ θεραπεία τους.
.               Σήμερα ἡ Ν. Ἐποχή (τό βιβλίο «Ἕλξη καί Πάθος» εἶναι συντονισμένο στό πνεῦμα της) ἔχει κάνει… πρόοδο! Μέ βάση τό δόγμα τοῦ «σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ» οἱ ὁμοφυλόφιλοι εἶναι ψυχικῶς ὑγιεῖς, ἐνῷ ὅσοι ἀντιστέκονται στίς «παρελάσεις ὁμοφυλόφιλης ὑπερηφάνειας» καί στήν προπαγάνδα τῆς ὁμοφυλοφιλίας πάσχουν ἀπό …ὁμοφοβία!

Σέ τί ὀφείλεται ἡ ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας;
.               Στήν ὑπερβολική καλοπέραση καί τήν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ. («Ἀπό τρυφῆς, ἀπό τοῦ μή εἰδέναι τόν Θεόν») γράφει ὁ Ἁγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ὁ Μ. Βασίλειος γράφει: «Παρά τῶν μεθυόντων αἱ τῆς φύσεως ἐναλλαγαί, ἐν ἄρρενι μέν τό θῆλυ, ἐν δέ τῷ θήλει τό ἄρρεν ἐπιζητούντων». Ὅταν χαθεῖ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, αὐτή ἡ «ἄγκυρα», ὅπως τόν ὀνομάζει,  «ὅταν ἀποστῶμεν τῶν ἐπιταγμάτων τοῦ Θεοῦ», τότε ἀκολουθεῖ ἡ «ἐγκατάλειψις τοῦ Θεοῦ» καί εἰσέρχονται ὅλες οἱ ἐπιθυμίες καί βέβαια ἡ «ἐπίτασις τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας». Τό «σατανικόν δόγμα» τῆς ἀρνήσεως τοῦ Θεοῦ ἀκολουθεῖ «βίος διαβολικός».
.               Γιατί ὅμως ὁ διάβολος σπρώχνει τόν ἀπρόσεκτο ἄνθρωπο καί σήμερα μαζικά στήν ὁμοφυλοφιλία; Ἐπειδή γάρ εἶδεν ὁ διάβολος ὅτι αὕτη μάλιστα συνάγει τά γένη ἡ ἐπιθυμία, τόν δεσμόν ἐσπούδασε διακόψαι, ὥστε οὐ τῷ μή σπείρεσθαι μόνον κατά νόμον τό γένος διαλῦσαι, ἀλλά καί τῷ πρός ἀλλήλους ἐκπεπολεμῶσθαι καί στασιάζειν. Μετάφραση : Ἐπειδή εἶδε ὁ διάβολος ὅτι ἡ φυσική ἐρωτική ἐπιθυμία ἑνώνει τἀ δύο φύλα, ἔκανε τό πᾶν γιά νά κόψει αύτόν τόν δεσμό ἀνδρός καί γυναικός, ὥστε ὄχι μόνο νά μή γεννιῶνται παιδιά καί νά διαλυθεῖ τό άνθρώπινο γένος, ἀλλά καί νά βρίσκονται μεταξύ τους σέ πόλεμο καί διαρκεῖς ἔριδες.

IV. Ἡ ὀρθόδοξη ἐν Χριστῷ θεραπεία τοῦ πάθους.

.               Ὑπάρχει θεραπεία στό ὁμοφυλοφιλικό πάθος; Ὁ ἱ. Χρυσόστομος γιά λόγους ποιμαντικούς τό ἐμφανίζει ἀσυγχώρητο, ἀκριβῶς γιά νά δείξει τό βάρος τοῦ ἁμαρτήματος καί τόν κόπο πού πρέπει νά καταβάλει ὁ μετανοῶν. Γράφει ὅτι ὁ «Θεός ἔθεσε τήν κατά φυσιν ηδονή [στούς ἀνθρώπους], τήν ὁποία μποροῦσαν ἐλεύθερα ὅλο νά ἀπολαμβάνουν μέ χαρά καί ἀπαλλαγμένοι ἀπό ντροπή, ἀλλά οἱ ὀμοφυλόφιλοι δέν θέλησαν. Γι᾽ αὐτό στεροῦνται κάθε συγγνώμης, γιατί ἐξευτέλισαν τήν φύση τους».
.               Μέ τούς σκληρούς αὐτούς λόγους ἑτοιμάζει τούς μετανοοῦντες ὁμοφυλόφιλους γιά τά μεγάλα ἐπιτίμια πού ἐπιβάλλουν οἱ Ἱ. Κανόνες. Πρόκειται γιά Κανόνες τοῦ Μ. Βασιλείου καί τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, τούς ὁποίους ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία περιέβαλε μέ οἰκουμενικό κῦρος στήν Πενθέκτη Οἰκουμ. Σύνοδο: Ὁ Μ. Βασίλειος γράφει: «Ὁ τήν ἀσχημοσύνην ἐν τοῖς ἄρρεσιν ἐπιδεικνύμενος, τῷ χρόνῳ τοῦ ἐν τῇ μοιχείᾳ παρανομοῦντος οἰκονομηθήσεται (ΚΑΝΩΝ ΞΒ´). Μετάφραση: Ὅποιος ἀσχημονεῖ ἐρωτικά μέ ἄνδρες πρέπει νά δεχθεῖ τό ἐπιτίμιο αὐτοῦ ὁ ὁποῖος μοιχεύει.
.               Τό ἐπιτίμιο τοῦ μοιχοῦ σύμφωνα μέ τόν ΝΗ´Κανόνα τοῦ Μ. Β. εἶναι 15 χρόνια. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἀπό τή στιγμή πού μετανοεῖ ὁ μοιχός καί ὁ ὁμοφυλόφιλος καί παύει τήν ἁμαρτία, πρέπει νά περάσουν 15 χρόνια μέ ἀληθινή μετάνοια, μέ δάκρυα μέ νηστεία, ἄσκηση τῶν ἀρετῶν καί ὕστερα νά ἀξιωθεῖ τῆς θείας Μεταλήψεως. Μεγάλο τό ἐπιτίμιο καί βαρύ. Εἶναι ὅμως ἀξιοπρόσεκτο ὅτι ὁ ἅγιος Βασίλειος χρησιμοποιεῖ τό ρῆμα «οἰκονομῶ». Μέ τό ἐπιτίμιο αὐτό «οἰκονομεῖται» ὁ ἁμαρτήσας. Δέν τιμωρεῖται. Εἰσέρχεται στήν «οἰκονομία», στό σχεδιασμό τῶν ἁγίων Πατέρων, τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας γιά τή σωτηρία του. Ἄς προσέξουμε καί τά στάδια τῆς μετανοίας, ὅπως τά ζητεῖ ὁ Μ. Βασίλειος καί ὅπως αὐτά εἶχαν διαμορφωθεῖ ἤδη ἀπό τήν ἀρχαία Ἐκκλησία :
.               Ἐν δ΄ μέν ἔτεσι προσκλαίων ἔσται, ἐν ε΄ δέ ἀκροώμενος, ἐν τέσσαρσιν ὑποπίπτων, ἐν δυσί συνεστώς ἄνευ Κοινωνίας. Μετάφραση : Γιά τέσσερα χρόνια[ὁ μοιχός καί ὁ ἀρσενοκοίτης] θά προσκλαίει, πέντε χρόνια θά ἀκροᾶται τή Θ. Λειτουργία, τέσσερα θά μένει γονατιστός καί ἄλλα δύο χρόνια θά στέκεται μαζί μέ τούς πιστούς χωρίς ὅμως νά μετέχει στή Θ. Κοινωνία.(σύνολο 15 χρόνια) [3]
.               Βλέπουμε μέ πόση ἀκρίβεια, μέ πόση ἀληθινή ἀγάπη καί αἴσθημα εὐθύνης οἱ Ἅγιοι Πατέρες «κανονίζουν» τούς μετανοοῦντες, ὥστε νά ἐπανέλθουν χωρίς πισωγυρίσματα στήν κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας.
.               Δέν παύουν ὅμως νά εἶναι μεγάλα τά ἐπιτίμια προπάντων γιά τούς ἀδυνάτους καί ὀλιγοπίστους. Γι’ αὐτό «συντέμνει» ἡ Ἐκκλησία μας τά ἐπιτίμια. Ἔτσι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νηστευτής ζητεῖ 3 χρόνια αὐστηρῆς ἀσκήσεως καί νηστείας γιά νά ἀξιωθεῖ ὁ μετανοῶν ὁμοφυλόφιλος τῆς Θ. Κοινωνίας.
.               Τά πολύ αὐστηρά ἐπιτίμια τοῦ Μ. Βασιλείου καί τοῦ ἁγ. Γρηγορίου Νύσσης εἶναι ἕνας δείκτης τῆς φοβερῆς ζημιᾶς πού γίνεται στήν ψυχή ἀπό τίς βαρειές σαρκικές ἁμαρτίες. Πάντοτε ὅμως τά ἐπιτίμια στήν ποιμαντική πράξη μικραίνουν καί συρρικνώνονται σύμφωνα μέ τόν ΡΒ΄(102) Κανόνα τῆς ϛ΄ Οἰκουμ. Συνόδου, ὁ ὁποῖος προβλέπει τή χρήση οἰκονομίας ἀπό τόν Πνευματικό, σύμφωνα μέ τή μετάνοια πού ἐπιδεικνύει ὁ ἁμαρτάνων, σύμφωνα μέ τίς ἀντοχές του, μέ τίς συνθῆκες πού διαπράχθηκε ἡ ἁμαρτία κλπ. Σκοπός τῶν ἐπιτιμίων εἶναι ἡ θεραπεία, ἡ ἀποκατάσταση τῆς πνευματικῆς ὑγείας τοῦ Χριστιανοῦ, ὄχι ἡ ἐξουθένωση ἤ ἐξόντωσή του. Ἡ ὑπερβολική καί ἀφιλάνθρωπη αὐστηρότητα καί τό ἀντίθετό της, ἡ χαλαρή ἀντιμετώπιση τῆς ἁμαρτίας καί ἡ ἀμνήστευσή της ἀφήνει ἀθεράπευτο τόν ἁμαρτάνοντα καί τοῦ στερεῖ τή Χάρη τοῦ Χριστοῦ.
.               Γιά νά ποῦμε τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους, σχετικά μέ τήν σήμερα ἐφαρμοζόμενη οἰκονομία, αὐτό πού ζητεῖται εἶναι ἡ ἀπόφαση ἀποχῆς ἀπό τήν μανία τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἡ διαρκής μετάνοια καί προσπάθεια ἀποφυγῆς τῆς ἁμαρτίας καί ἕνα εὔλογο διάστημα ἀποχῆς, ρυθμιζόμενο ἀπό τόν πνευματικό Πατέρα κατά περίπτωση, πού νά ἀποδεικνύει τήν εἰλικρινῆ διάθεση ἀλλαγῆς καί ἐπιστροφῆς στήν καθαρότητα καί στήν κοινωνία μέ τόν Χριστό.
.               Δυστυχῶς μέσα ἀπό τό βιβλίο «Ἕλξη καί πάθος» γίνεται προσπάθεια νά ἀμνηστευθεῖ τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Οἱ τοποθετήσεις ὀρθοδόξων ἱερέων, πού συνιστοῦν νἀ ἐπιτρέπεται ἀνεμπόδιστα ἡ Κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων στούς ὁμοφυλόφιλους, συνιστοῦν μεγάλη ἀποστασία ἀπό τή διδασκαλία τῶν θείων Γραφῶν, πού ἀπαιτοῦν συνεχῆ ἔλεγχο τῆς συνειδήσεώς μας γιά νά προσερχώμεθα στήν Θ. Εὐχαριστία. Ἀποτελοῦν ἐπίσης ἀθέτηση καί περιφρόνηση τῶν ἁγίων Πατέρων πού ἐκφράζουν αὐθεντικά καί ἁγιοπνευματικά τό φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας. Πρόκειται γιά ἐπιπόλαιους αὐτοσχεδιασμούς πού κολακεύουν τό σαρκικό φρόνημα ἀλλά στεροῦν τή δυνατότητα ἀληθινῆς μετανοίας στούς ὁμοφυλοφίλους.
.               Δύο παραδείγματα ἀπό τό βιβλίο: α ) ὁ ὁρθόδοξος ἱερεύς Θωμᾶς Hopko γράφει: «Ἄν παραμένουν σέ ἐφάμαρτες συμπεριφορές [οἱ ὁμοφυλόφιλοι] ἀλλά μετανοοῦν εἰλικρινά, μποροῦν νά γίνουν δεκτοί στήν Θεία Κοινωνία μέ τή διαβεβαίωση τῆς συγχώρησης καί ἐλέους τοῦ Κυρίου» (σ. 647)
.               β) τό ἱερατικό ζεῦγος π. Ἰωάννου καί Λύν Μπρέκ ἐρωτᾶ: «Εἶναι ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἰδιαίτερα ὅταν ἐκφράζεται μέ ἕνα σταθερό ζεῦγος πού ἔχουν δεσμευθεῖ ὁ ἕνας στόν ἄλλο, μιά ἀρκετά σοβαρή ἁμαρτία-ἤ μέ τόσο καταστρεπτική ἐπιρροή στήν ἐνοριακή ζωή-ὥστε νά δικαιολογεῖ νά τούς ἀφορίσουμε; … Ἀναγνωρίζουμε ὅτι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου προσφέρεται ʺεἰς ἴασιν ψυχῆς καί σώματος ʺ. Ποιά πρέπει, πράγματι, νά εἶναι ἡ σωστή ποιμαντική προσέγγιση στά ὁμόφυλα ζευγάρια πού μετέχουν στήν ἐνοριακή ζωή;» (σ. 647).
.               Θεωρῶ δικαιολογημένους τούς δύο ἀλλόγλωσσους ὀρθοδόξους ἱερεῖς, τά διαβάσματα τῶν ὁποίων, ὅπως καί τῶν περισσοτέρων ξένων ὀρθοδόξων θεολόγων καί ἱερέων, κατά πᾶσαν πιθανότητα, περιορίζονται στή μελέτη οἰκουμενιστικῶν, μοντέρνων θεολόγων καί λειτουργιολόγων. Γνωρίζουν οἱ πατέρες αὐτοί, ὁ π. Θ. Hopko καί ὁ π. Ἰωάννης Breck τή σχετική διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τούς συναφεῖς ἱερούς Κανόνες; Ἄν τή γνωρίζουν, εἶναι θλιβερό γιά τήν ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νά ὑπάρχουν ἱερεῖς της, οἱ ὁποῖοι, ἐξ ὅσων γράφουν, μοιάζουν νά λένε μέσα τους: «Καλά, καί τί εἶναι ὁ Μ. Βασίλειος; Ἐδῶ ἔχουμε τήν ἐπιστήμη τῆς Ψυχολογίας, ἔχουμε τούς καθηγητές ἑρμηνείας τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἔχουμε καινούργιες πολιτισμικές καί κοινωνικές συνθῆκες».
.               Ἡ ρηχότητα στήν ἀντιμετώπιση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἀπό τό ζεῦγος Breck φαίνεται ἀπό τό ρητορικό τους ἐρώτημα ἄν ἡ παρουσία ἑνός ὁμοφυλοφιλικοῦ «ζεύγους» στήν ἐνοριακή ζωή ἔχει «τόσο καταστρεπτική ἐπιρροή»! Μά ποῦ ζοῦν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι; Δέν ἀντιλαμβάνονται τό φοβερό τραῦμα πού προκαλεῖ ἡ ἀποδοχή τῆς παρουσίας αὐτοῦ τοῦ «ζεύγους» στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ; τό μάθημα ἀποστασίας ἀπό τό Χριστό πού δίνει ἡ εἰκόνα δυό ἐρωτευμένων ἀνδρῶν ἤ γυναικῶν πού μπαίνουν καί βγαίνουν χεράκι-χεράκι ἀπό τήν ἐκκλησία;

Ἐπίλογος καί ἀπαραίτητες ἐξηγήσεις

.               Δέν θά ἤθελα νά συνεχίσω τήν ἐνασχόληση μέ τό βιβλίο «Ἕλξη καί πάθος». Ἄν νομίζει κάποιος ὅτι ἡ κριτική μας γίνεται ἀπό λόγους ἐμπαθείας, ὅτι ἔχω κάποια προσωπική διαφορά μέ τόν π. Βασίλειο, τόν διαβεβαιώνω ὅτι αὐτό δέν ἀληθεύει. Ὁ π. Βασίλειος δέν μέ ἔχει βλάψει σέ τίποτα προσωπικά, οὔτε κι ἐγώ θέλω νά τόν βλάψω σέ κάτι. Ἡ κατά καιρούς κριτική μου σέ κάποια ἄρθρα καί βιβλία του γίνεται ἐπειδή φρονῶ, καί ὄχι μόνο ἐγώ, ὅτι οἱ ἰδέες του, τίς ὁποῖες προσπαθεῖ νά διαχύσει στό πανελλήνιο ἀντιβαίνουν στήν Ἀλήθεια καί τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.
.               Αὐτό τό τελευταῖο του βιβλίο θεωρῶ ὅτι ἀποτελεῖ μιά ἄσχημη καί ἀποτρόπαιη κηλίδα στά θεολογικά καί ἀκαδημαϊκά μας γράμματα. Ἡ κριτική του διάθεση στόν Ἀπ. Παῦλο, ὁ ὁποῖος, κατά τόν π. Βασίλειο, αγνοεῖ τί σημαίνει σεξουαλικός προσανατολισμός, ἡ φανερή περιφρόνηση τῶν ἁγίων Πατέρων καί τῶν συγχρόνων κληρικῶν, τῶν ὁποίων (κληρικῶν) τά κειμενα χαρακτηρίζει ὡς «χαμηλοῦ ἐπιπέδου», ὁ ἐναγκαλισμός «μετά αἰδοῦς καί εὐλαβείας» ὅλων τῶν ἀνοήτων, βλασφήμων καί αὐθαιρέτων ἰδεῶν τῶν ὁμοφυλόφυλων καί λεσβιῶν «καθηγητῶν», ἡ ἀποσιώπηση τῶν ψυχολογικῶν προβλημάτων καί τῶν ἄλλων προβλημάτων ὑγείας τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἡ ἐπιλεκτική παράθεση τῶν ἀπόψεων τῶν φιλοσόφων καί ψυχολόγων γιά τήν ὁμοφυλοφιλία, τό φανερό ψεῦδος γιά τήν… ἀφοσίωση τῶν ὁμοφυλόφιλων «ζευγαριῶν» καθιστοῦν τό βιβλίο, ἴσως ὄχι σκόπιμα, ἐργαλεῖο τῶν νεοεποχητῶν γιά τήν προώθηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας.
.               Θά ἤθελα σέ παράρτημα νά παραθέσω α) γιά ὅσους τόν ἀγνοοῦν, τόν Μῦθο τοῦ Αἰσώπου Ζεύς καί Αἰσχύνη, γιά νά γίνει γνωστό πῶς θεωροῦσε τήν ὁμοφυλοφιλία ὁ ἁπλός λαός στήν ἑλληνική ἀρχαιότητα καί β) ἕνα διασωθέν ἀπόσπασμα ἀπό ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Νείλου τοῦ Σιναΐτου σέ κάποιον Μαρτύριον Βίνδικον, μέ τό ὁποῖο ὁ Ὅσιος δίνει τήν ἐλπίδα τῆς ἰάσεως τοῦ πάθους γιά ὅλα τά σαρκικά ἁμαρτήματα.

Ζεύς καί Αἰσχύνη

Ζεὺς πλάσας τοὺς ἀνθρώπους τὰς μὲν ἄλλας διαθέσεις αὐτοῖς ἐνέθηκε, μόνην δ᾿ ἐνθεῖναι τὴν αἰσχύνην ἐπελάθετο. Διὸ καὶ μὴ ἔχων πόθεν [ἂν] αὐτὴν εἰσαγάγῃ, διὰ τοῦ ἀρχοῦ αὐτὴν εἰσελθεῖν ἐκέλευσεν. Ἡ δὲ τὸ μὲν πρῶτον ἀντέλεγεν ἀναξιοπαθοῦσα. Ἐπεὶ δὲ σφόδρα αὐτῇ ἐνέκειτο, ἔφη· Ἀλλ᾿ ἔγωγε ἐπὶ ταύταις εἰσέρχομαι ταῖς ὁμολογίαις ὡς Ἔρως μή εἰσελεύσεται· ἂν δ᾿ εἰσέλθῃ, αὐτὴ ἐξελεύσομαι παραυτίκα. Ἀπὸ δὴ τούτου συνέβη πάντας τοὺς πόρνους ἀναισχύντους εἶναι. Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι τοὺς ὑπ᾿ ἔρωτος κατεχομένους ἀναισχύντους εἶναι συμβαίνει.

Μετάφραση: Ὅταν ὁ Δίας ἔπλασε τούς ἀνθρώπους, ἔβαλε μέσα τους ὅλες τίς ψυχικές διαθέσεις. Ξέχασε μόνο νά βάλει μέσα τους τήν ντροπή καί μή ἔχοντας ἀπό ποῦ νά τήν βάλει μέσα, τή διέταξε νά μπεῖ ἀπό τόν πρωκτό. Ἡ ντροπή στήν ἀρχή ἀντιδροῦσε καί ἔλεγε ὅτι αὐτό εἶναι ἄδικο. Ἐπειδή ὅμως ὁ Δίας τά ἀπαιτοῦσε μέ σφοδρότητα τοῦ εἶπε: «Θά μπῶ, τί νά κάνω, ἀλλά μ᾽ αὐτή τή συμφωνία, ὅτι δέν θά μπεῖ ἀπό ἐκεῖ γεννητικό ὄργανο. Ἄν μπεῖ, ἐγώ θά φύγω ἀμέσως».

Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ συμβαίνει ὅλοι οἱ ὁμοφυλόφιλοι νά εἶναι ἀναίσχυντοι.

Ἁγίου Νείλου τοῦ Σιναΐτου
Μαρτυρίῳ Βίνδικι (Μήνυμα ἐλπίδας)

Πᾶν εἶδος ἀκαθαρσίας, οἷον πορνεία, μοιχεία, ἀσέλγεια καί ἀρσενοκοιτία καί τά ὅμοια τούτοις χειμών προσονομάζονται παρά τῷ Σολομῶντι. Ἐπειδή οὖν πάντες οἱ ἐκ μεταμελείας τῷ ὀρθῷ χρησάμενοι λογισμῷ ἀπαλλάττονται τῶν τοιούτων ἀμπλακημάτων καί μετά τοῦτο ἐρασμίως προσέχουσι τοῖς σωφρονικοῖς λόγοις, διά τοῦτο γέγραπται, ὅτι περ ʺὁ χειμών παρῆλθε, φωνή τρυγόνος ἠκούσθη ἒν τῇ γῇ ἡμῶνʺ τήν γάρ σωφροσύνην ἡ τρυγών κατασημαίνει.

Μετάφραση: Κάθε εἶδος ἀκαθαρσίας, δηλαδή ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία, ἡ ἀσέλγεια, ἡ ἀρσενοκοιτία καί τά παρόμοια, «χειμώνας» ὀνομάζονται ἀπό τόν Σολομῶντα. Ἐπειδή λοιπόν ὅλοι ὅσοι μέ τήν μεταμέλεια καί τή χρήση τοῦ ὀρθοῦ λογισμοῦ ἀπαλλάσσονται ἀπό τέτοια ἁμαρτήματα καί στή συνέχεια μέ πολύ μεγάλη ἐπιθυμία προσέχουν τούς λόγους πού διδάσκουν τή σωφροσύνη, γι΄αὐτό ἔχει γραφεῖ ὅτι: ʺὁ χειμώνας πέρασε, ἀκούσθηκε τό κελάηδισμα τῆς τρυγόνας στή γῆ μαςʺ[4]. Καί τοῦτο γιατί ἡ τρυγόνα ὑποδηλώνει τή σωφροσύνη.

.               Εὔχομαι μέσα ἀπό τήν καρδιά μου ὅσοι κατέχονται ἀπό τό πάθος τῆς ὀμοφυλοφιλίας νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό δαιμονικό της χειμῶνα, ὅσο κι ἄν τούς τό ἀρνοῦνται οἱ καλοθελητές τῆς Ν. Ἐποχῆς, καί νά ζήσουν μέ τήν ἁγία σωφροσύνη γεμᾶτοι ἀπό ἀγαθούς καί καλούς λογισμούς ἑνωμένοι μέ τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστῷ, ᾦ ἡ δόξα σύν Πατρί καί ἁγίῳ Πνεύματι εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

[1] Μπορεῖ κάποιος ἄραγε, μετά ἀπό ὅσα ἀναφέραμε, ὄντας ὀρθόδοξος θεολόγος νά ἀρνηθεῖ τό ἀφύσικο τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ὅπως τό θεμελιώνει ὁ Ἀπ. Παῦλος; Εἴδαμε πώς τό ἀρνεῖται ὁλόκληρο τό βιβλίο «Ἕλξη καί πάθος». Μοῦ ἔκανε ὅμως ἐντύπωση ἡ εὐκολία μέ τήν ὁποία ὁ π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν γράφει ὅτι «τό ζήτημα δέν εἶναι καθόλου ἄν [ἡ ὁμοφυλοφιλία] εἶναι φυσική ἤ ἀφύσικη»(σ. 467), ενῷ ὁ Ἀπόστολος καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι μᾶς διδάσκουν ὅτι αὐτό ἀκριβῶς εἶναι τό ζήτημα, ὅτι ἀπό ἐκεῖ, ἀπό τήν ἀπείθεια στό φυσικό νόμο τοῦ Θεοῦ πηγάζει ἡ ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Καταλήγει δέ ὁ Σμέμαν μέ τή…βαθυστόχαστη ἀνοησία ὅτι «τό θέμα εἶναι ἡ ἀποδοχή ἀπό τόν ὁμοφυλόφιλο …μιᾶς κλήσης γιά ἀκεραιότητα» καί μᾶς πληροφορεῖ ὅτι «ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀποτελεῖ ἐκδήλωση τοῦ σκόλοπα τῆς σάρκας(Β΄ Κορ. 12, 7) πού βασανίζει κατά διαφόρους τρόπους». Μπορεῖ ἄραγε νά σχετισθεῖ ὁ σκόλοψ τοῦ ἀπ. Παύλου μέ τά ὄργια τῶν ὁμοφυλοφίλων; Ἔχουμε τρελλαθεῖ;

[2] Ἀξίζει, νομίζω νά διαβάσει κανείς τό ἄρθρο τοῦ BRIAN CLOWES, Τό ὁμοφυλοφιλικό πραξικόπημα τῆς ἀμερικανικῆς Ψυχολογικῆς Ἑταιρίας στό ἠλεκτρονικό περιοδικό Wanderer (thewandererpress.com) γιά νά καταλάβει μέ τί μεθόδους τό παγκόσμιο σύστημα προωθεῖ τήν ὁμοφυλοφιλία. Ἄς θυμηθοῦμε τούς κοκκινοφρουρούς τοῦ Μάο Τσε Τούγκ, τούς πρασινοφρουρούς τοῦ ΠΑΣΟΚ καί τούς κουκουλοφόρους-«ἀναρχικούς» τῆς Ν. Τάξεως πού ἰσοπεδώνουν, ὅταν…χρειάζεται, τά πάντα).

[3] Ἰδού καί τί σημαίνουν οἱ παραπάνω ὅροι τῆς πρώτης Ἐκκλησίας :

Προσκλαίοντες ἦσαν ὅσοι   κατά τή διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας παρέμεναν ἔξω, στό προαύλιο τοῦ ναοῦ καί ζητοῦσαν συγχώρεση ἀπό τούς πιστούς πού εἰσέρχονταν σ’ αὐτόν.

Ἀκροώμενοι ἦσαν ὅσοι ἔμεναν στόν νάρθηκα τοῦ ναοῦ μαζί μέ τούς κατηχουμένους, κατά τήν ὥρα τῶν λεγομένων «κατηχουμένων».

Ὑποπίπτοντες λέγονταν ὅσοι ἔμεναν ἐντός τοῦ κυρίου ναοῦ, γονυκλινεῖς καί δακρύοντες καί ἀπέρχονταν μαζί μέ τούς κατηχουμένους.

Συνιστάμενοι ἦσαν ὅσοι ἔμεναν ἐντός τοῦ ναοῦ ὄρθιοι, μαζί μέ τούς πιστούς, ἀλλά δέν μετελάμβαναν τά ἄχραντα μυστήρια. (orthmad.gr/faq).

[4] Ἆσμα ἀσμάτων Β, 11-12

ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΟΧΙ ΟΙ ΘΕΟΦΟΡΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΛΛΑ ΤΑ ΞΟΑΝΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Δάσκαλοί μας στήν ζωή,
σύμφωνα μέ τό βιβλίο «Ἕλξη καί πάθος»,
δέν εἶναι οἱ θεοφόροι, γλυκύτατοι Πατέρες μας,
ἀλλά οἱ παπικοί, οἱ προτεστάντες, οἱ ὁμοφυλόφιλοι,
ὅλα τά ξόανα τῆς Νέας ἐποχῆς.

Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Φωτόπουλος

βλ. σχετ.: ΕΛΞΗ καὶ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ,
ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΓΡΑΦΩΝ ΓΙΑ ΑΜΝΗΣΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ
«ΕΛΞΗ καὶ ΠΑΘΟΣ » ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΗ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓ. ΓΡΑΦΗΣ
ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ, ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΓΡΑΦΩΝ

Ι. Ἄδηλοι σκοποί τῆς Μεγάλης Συνόδου τῶν Οἰκουμενιστῶν.

.               Συνεχίζουμε νά ἔχουμε τά μάτια μας στραμμένα στά ὅσα ἐλέχθησαν, ἐπράχθησαν καί ἐγράφησαν στή λεγόμενη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» (ἐφεξῆς Α.Μ.Σ.). Φοβούμεθα ὅτι ἡ ἀρξαμένη ἀλλοίωση στό ὀρθόδοξο ἐκκλησιολογικό φρόνημα καί στίς διατυπώσεις τῶν ψηφισθέντων κειμένων πού ἀφοροῦν στήν ἐν Χριστῷ ζωή θά συνεχισθεῖ μέ ταχύτατους ρυθμούς. Φαίνεται ὅτι τελικός σκοπός τῶν οἰκουμενιστῶν δέν εἶναι ἡ ἀλλοίωση τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος σέ θεωρητική βάση ἀλλά ἡ μετάλλαξη τῆς ὀρθοδόξου βιοτῆς σέ κάτι ξένο, ἀλλόκοτο καί ἀσυμβίβαστο μέ τίς θεῖες Γραφές καί τή διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων δηλαδή σέ κάτι οὐσιαστικά ἀντίθετο μέ τήν Θεία Οἰκονομία τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
.                 Τρία δείγματα πού φανερώνουν τίς προθέσεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ:

α) Οἱ νύξεις πού ἔγιναν ἀπό «ὀρθοδόξους» ἱεράρχες κατά τήν προετοιμασία τῆς Α.Μ.Σ. νά γίνει λόγος στά ὑπό ψήφιση κείμενα γιά τἠν καταπολέμηση τῶν διακρίσεων λόγῳ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ,

β) Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κατά τήν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν τῆς Α.Μ.Σ. εἶπε ὅτι ἡ «Αὐτοῦ Ἁγιότης ὁ Πάπας τῆς Ρώμης» εὔχεται γιά τήν ἐπιτυχία τῶν ἐργασιῶν τῆς Α.Μ.Σ. Καί σέ λίγες ἡμέρες «ἡ Αὐτοῦ Ἁγιότης» διεκήρυξε σέ ὅλον τόν κόσμο ὅτι οἱ Χριστιανοί πρέπει νά ζητήσουν συγγνώμη ἀπό τούς ὁμοφυλόφιλους!

γ) Οἱ συζητήσεις πού ἔγιναν στήν Α.Μ.Σ. γιά τό γάμο τῶν ἐν χηρείᾳ κληρικῶν ἐνάντια στόν Κανόνα τῆς Πενθέκτης Συνόδου.

.                 Σέ ὅλη αὐτή τή στρατηγική τῆς Νέας ἐποχῆς χρήσιμο εἶναι -ἄν δέν ἀποτελεῖ «λαγό»- τό βιβλίο «Ἕλξη καί Πάθος». Γίνεται μ᾽ αὐτό μιά σαφής προετοιμασία τοῦ «προβληματισμένου» ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ γιά τό «πρόβλημα» τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί δίνονται νεοεποχίτικα ὅπλα δῆθεν ἐπιστημονικά, ψυχολογικά καί φιλοσοφικά, γιά νά γίνει ἀποδεκτὀ στήν ὀρθόδοξη συνείδηση τό φρικτό αὐτό πάθος, τοὐλάχιστον νά ἀρχίσει μιά… συζήτηση πού ἀσφαλῶς θά μεταφερθεῖ καί σέ μιά πανορθόδοξη Σύνοδο.

ΙΙ. Σύμφωνα μέ τό βιβλίο «Ἕλξη καί πάθος» περιττοί καί ἄστοχοι στή διδασκαλία τους σχετικά μέ τά αἰσχρά πάθη οἱ Ἅγιοι Πατέρες

.                 Ὁ συγγραφέας π. Βασίλειος Θερμός, γιά νά στηρίξει τίς θέσεις του, χρησιμοποιεῖ τά ξόανα τῆς Ν. Ἐποχῆς, πλειάδα ὁμοφυλοφίλων καθηγητῶν τῆς Κ. Διαθήκης στά πανεπιστήμια τῆς Δύσεως στρατευμένων στήν προώθηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ὅλοι τους σχεδόν διαστρέφουν τά ἁπλᾶ καί αὐτονόητα διδάγματα τῶν ἁγίων Γραφῶν ἤ ἀρνοῦνται τήν ἀλήθεια τῆς Κ.Δ. Ἕνας τέτοιος «καθηγητής» συνιστᾶ στούς Χριστιανούς «abandon the Bible» (ἐγκαταλεῖψτε τή Βίβλο!). (Εἶναι σάν νά λέει ὁ καρδιολόγος στόν ἀσθενῆ του: «ἐγκαταλεῖψτε τά φάρμακά σας»). Ἄλλος λέει: ἀπορρίπτουμε τίς βιβλικές ρήσεις πού καταδικάζουν τήν ὁμοφυλοφιλία. Ὁ π. Βασίλειος παραθέτει ὅλα αὐτά τά βλάσφημα κατεβατά καί δέν μᾶς λέει τό “γιατί”. Ποιός Ἕλληνας πείθεται ὅτι αὐτό γίνεται ἀπό ἕναν κληρικό γιά ἐπιστημονικούς λόγους;
.                 Ὅσον ἀφορᾶ στούς ἁγίους Πατέρες, φαίνεται πώς εἶναι περιττοί καί ξεπερασμένοι γιά τόν π. Βασίλειο. Θεωρῶ σκόπιμο νά ἐπαναλάβω αὐτό πού γράφει: «Εἶναι φανερό, ὅπως γράφει ὁ ὀρθόδοξος Johnson, ὅτι “ἀκόμη καί μεγάλοι ἅγιοι, διάσημοι ὡς σπουδαῖοι θεολόγοι καί ἐξαιρετικές διάνοιες, ἔκριναν μέ βάση τήν θεολογική γνώση πού ἦταν διαθέσιμη στήν ἐποχή τους. Καθώς σέ μεγάλο βαθμό αὐτή ἦταν λανθασμένη, ἀναπόφευκτα κατέληξαν σέ ἐσφαλμένα συμπεράσματα”». (σ. 398-399).
.                 Τί νά τήν κάνει ὁ π. Βασίλειος αὐτή τή «λανθασμένη θεολογική γνώση» τῶν Πατέρων, ὅταν ἔχει τόσους καθηγητάδες, τόσους ἐπιστήμονες πού τά ξέρουν ὅλα; Ἀλλά ἄς δοῦμε τή θέση πού δίνει στούς Ἁγίους Πατέρες μέσα στό βιβλίο του.
.                 Στό κεφάλαιο Παραδοσιακές θεολογικές θεωρήσεις (σσ. 291-342), ἐνῷ περιμένεις νά διαβάσεις τήν παραδοσιακή διδασκαλία, τή διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας περί τῆς ὁμοφυλοφιλίας -ὑποτίθεται ὅτι τό βιβλίο ἀποτελεῖ «διεπιστημονική προσέγγιση»- βρίσκεις στὀ πρῶτο ὑποκεφάλαιο μέ τίτλο «βιβλικές καταδίκες» μόνο τά σχετικά ἁγιογραφικά χωρία πού καταδικάζουν τήν ὁμοφυλοφιλία, ἐνῷ ἀμέσως ἀκολουθεῖ προσπάθεια ἀνατροπῆς τῶν ὅσων διδάσκει ἡ ἁγία Γραφή, ἀπό κάποιους ξένους «θεολόγους» τῆς κακιᾶς ὥρας. Στή συνέχεια παραθέτει σέ δύο εἰδικά ὑποκεφάλαια μέ τίτλους «Ρωμαικαθολικά ντοκουμέντα» καί «ἀγγλικανικές τοποθετήσεις» ὅ,τι φρονοῦν παπικοί καί προτεστάντες γιά τήν ὁμοφυλοφιλία.   Αὐτές εἶναι οἱ παραδοσιακές θεολογικές θεωρήσεις τοῦ π. Θερμοῦ! Δύο τινά ἀξίζουν σχολιασμοῦ: α) στήν οἰκουμενιστική προοπτική τοῦ συγγραφέως παραδοσιακό εἶναι κάτι παλαιό καί παρωχημένο πού φρονοῦν ὀρθόδοξοι, παπικοί καί προτεστάντες ἀδιακρίτως. β) ἀναρωτιέσαι μήπως ὑπάρχει τρικυμία ἐν κρανίῳ, ἀφοῦ πουθενά δέν βρίσκεις τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων στό εἰδικό αὐτό κεφάλαιο. Παραδόξως, γνῶμες ἁγίων Πατέρων ἀναφέρονται στό ἑπόμενο κεφάλαιο πού φέρει τόν τίτλο “Ἀναθεωρητικές” θεολογικές ἑρμηνεῖες (σσ. 343-424). Στό κεφάλαιο αὐτό προτεστάντες καί παπικοί, ἀκόμη καί ἕνας καθηρημένος παπικός κληρικός ὁμοφυλόφιλος ἐπιτίθενται μετά μανίας στήν Ἁγία Γραφή προσπαθώντας νά τήν «ἀναθεωρήσουν» ἑρμηνευτικά καί νά καταργήσουν τή θεόπνευστη διδασκαλία της. Οἱ ἀνοησίες, οἱ βλασφημίες καί οἱ σοφιστεῖες τους δέν ἔχουν ὅριο. Ἀνάμεσα σ᾽ αὐτά, στό ὑποκεφάλαιο «Ἀκύρωση βιβλικῶν στερεοτύπων», βρίσκονται μαρτυρίες Πατέρων, τούς ὁποίους ἐπικαλεῖται ὁ π. Βασίλειος στήν ἀγωνιώδη του προσπάθεια νά ἀποδείξει ὅτι «ἡ πατερική γραμματεία διχάζεται», δηλ. ὅτι ἄλλοι ἀπό τούς Πατέρες ταυτίζουν τήν καταστροφή τῶν Σοδόμων μέ τήν ὁμοφυλοφιλία καί ἄλλοι ὄχι. Βρίσκει κάποιες ἀναφορές σέ κάποιους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι κάνοντας λόγο γιά τά Σόδομα δέν θίγουν ἄμεσα τήν ἀρρενομανία τῶν κατοίκων τους.
.                    Δύο παραδείγματα.
.                 Γράφει ὁ π. Βασίλειος: «ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης βλέπει ἀναλογία μέ τούς Σοδομίτες στήν ἐπιθετικότητα, τήν ὁποία τό ἑβραϊκό συνέδριο ἐκδήλωσε πρός τόν πρωτομάρτυρα Στέφανο, ὡς κραυγή πού ἀκούσθηκε στόν Θεό ὅπως καί ἡ κραυγή Σοδόμων… Ὁ ὅσιος Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής ἐξισώνει τήν σοδομιτική ἁμαρτία μέ τήν ἀμετανοησία: «ἐξ αἰτίας τῆς μετάνοιας ὁ Θεός ἔσωσε τούς Νινευΐτες, ἐνῷ τούς Σοδομίτες, πού ἔδειξαν ἀδιαφορία, τούς κατέκαψε»(σ. 363).
.                 Εὔκολα ἀπαντᾶ κανείς α) ὅτι παραλληλίζοντας ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης τήν ἐπιθετικότητα τῶν Ἑβραίων μέ τήν κραυγή Σοδόμων μήπως ἀρνεῖται τήν καταστροφή τῶν Σοδόμων ἐξ αἰτίας τῆς «ἀνδρομανίας» (Ἅγ. Γρηγόριος Θεολόγος) τῶν σοδομιτῶν; Ἁπλῶς χρησιμοποιεῖ μιά, τή δυνατότερη ἀναλογία κακότητας Ἑβραίων καί Σοδομιτῶν. β) Ἄραγε γιά ποιά ἀμετανόητη ἁμαρτία κατέκαψε ὁ Θεός τούς Σοδομίτες, ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Μᾶρκος; ἀσφαλῶς γιά τή μανιώδη ἀρσενοκοιτία τους.
.                 Χρησιμοποιεῖ ἐπίσης τόν ἅγιο Μάξιμο, ὁ ὁποῖος γράφει ὅτι «οἱ κάτοικοι τῶν Σοδόμων, τῆς Αἰγύπτου καί οἱ ἄλλοι πού σέ διάφορους καιρούς δέχτηκαν τήν πολύτροπη τιμωρία…δέν τιμωρήθηκαν τόσο γιά τήν ἄγνοια τοῦ Θεοῦ ὅσο γιά τό μεταξύ τους μῖσος» (σ. 363). Δέν κάνει ὁ ἅγιος Μάξιμος εἰδική ἀναφορά στό κείμενο αὐτό στούς σοδομίτες, ἀλλά ἀναφέρεται μαζί μέ αὐτούς καί σέ πολλούς ἄλλους πού τιμωρήθηκαν ἀπό τό Θεό. Κοινός παρανομαστής ὅλων εἶναι τό μῖσος. Ὅμως εἰδική ἀναφορά στό σοδομισμό γίνεται ἀπό τόν ἅγιο Μάξιμο στήν ἐπιστολή του πρός Γεώργιον, ὅπου γράφει: «Ἄς ἀποφύγουμε τά Σόδομα, ἐννοῶ τήν πλάνη τῶν αἰσθήσεων καί τή σύγχυση γύρω ἀπό τά αἰσθητά». Ἀναφέρει αὐτό τό ἀπόσπασμα ὁ π. Βασίλειος, ἀλλά φαίνεται παραβλέπει τό φανερό νόημά του. Γιατί ὁ Ἅγιος παρομοιάζει τά Σόδομα μέ τήν πλάνη τῶν αἰσθήσεων; Διότι ἡ φρικτότερη πλάνη τῶν αἰσθήσεων εἶναι ἡ ἁρπαγή τους ἀπό τήν ὁμοφυλοφιλία, ὅπου παγιδευμένες, ὄχι ἁπλῶς πλανῶνται, ἀλλά ἔχουν χάσει τό δρόμο τους, ἔχουν πλήρως διαστραφεῖ καί ὁδηγοῦν σέ πλήρη σύγχυση τόν ἄνθρωπο.
.                 Αὐτοί εἶναι κατά βάσιν οἱ Πατέρες, πού ἰσχυρίζεται ὁ π. Βασίλειος ὅτι ἔχουν ἀποταυτίσει τά Σόδομα ἀπό τήν ὁμοφυλοφιλία. Στή συνέχεια παραθέτει ἀποσπάσματα κειμένων ἁγίων Πατέρων πού ρητῶς ἀποδίδουν τήν καταστροφή Σοδόμων στήν ἀρσενοκοιτία. Πρῶτα παραθέτει ἕνα μεγάλο ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἑρμηνεία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου στό πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρός Ρωμαίους ἐπιστολῆς, πού εἶναι μάχαιρα ὀξεῖα καί δίστομος κατά τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τό ὁποῖο ἀφήνει ἀ σ χ ο λ ί α σ τ ο. Ἀκολούθως παρατίθενται ἀποσπάσματα ἀπό τίς Ἀποστολικές Διαταγές, τόν ἅγιο Μακάριο, τόν ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας, τόν Ἅγιο Ἰσαάκ τόν Σῦρο, τόν ἅγιο Αὐγουστῖνο καί τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Μέγα. Οὐσιαστικά δέν ὑπάρχει καμμιά διαφορά μεταξύ τῶν Πατέρων.

.                 Τό κυριώτερο ὅμως πρόβλημα τοῦ βιβλίου παραμένει τό γεγονός ὅτι δέν ἀναφέρεται σ᾽ αὐτό τίποτα συστηματικό γι᾽ αὐτή καθεαυτή τή διδασκαλία τῶν Πατέρων. Μόνο σκόρπια πατερικά ἀποσπάσματα πρό πάντων τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου, μέ μοναδικό σκοπό νά ἀναιρεθοῦν.
.                 Δεδομένης αὐτῆς τῆς ἀνίερης προσπάθειας, σέ ἑπόμενο κείμενό μας θά κάνουμε μιά ὅσο γίνεται συντομώτερη ἀναφορά στήν πατερική διδασκαλία γιά τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας.

ΠΗΓΗ: orthros.eu

 

ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ, ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΓΡΑΦΩΝ

Παραχάραξη, καί ὄχι μόνο, τῶν θείων Γραφῶν
καί ὁ ἰσχυρισμός τοῦ βιβλίου «Ἕλξη καί πάθος»
ὅτι ὁ Ἀπ. Παῦλος ἀγνοοῦσε τό βάθος τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου.

βλ. σχετ.: ΕΛΞΗ καὶ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ,

ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΓΡΑΦΩΝ ΓΙΑ ΑΜΝΗΣΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

«ΕΛΞΗ καὶ ΠΑΘΟΣ » ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΗ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓ. ΓΡΑΦΗΣ

Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Φωτόπουλος

Οὐσία γάρ τῆς καθ᾽ ἡμᾶς ἱεραρχίας ἐστί τά θεοπαράδοτα λόγια, ἤγουν ἡ τῶν θείων Γραφῶν ἀληθινή ἐπιστήμη, καθώς ὁ μέγας ἀπεφήνατο Διονύσιος∙εἰ δέ ἀμφισβητοίη, καί μή ἀσμενίζοι οὕτω ποιεῖν τε καί διδάσκειν, μή χειροτονεῖσθαι… (Β´Κανών τῆς Ζ´ Οἰκουμ. Συνόδου)

.           Τά «θεοπαράδοτα λόγια», ἡ «ἀληθινή ἐπιστήμη» τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἡ βάση τῆς ἱερωσύνης μας, τό θεμέλιο τῆς ποιμαντικῆς μας καί τῆς ζωῆς μας. Μέ βάση τήν Ἁγία Γραφή πρέπει νά ζοῦμε καί νά διδάσκουμε.  Καί πρέπει νά τό κάνουμε ὄχι ἀμφισβητώντας τά γεγραμμένα, ἀλλά μέ πίστη καί βεβαιότητα στήν ἀλήθεια τῶν θείων Γραφῶν καί μέ χαρά («ἀσμενίζω» σημαίνει κάνω κάτι μέ χαρά καί εὐχαρίστηση). Ἀλλιῶς δέν μποροῦμε, σύμφωνα μέ τήν Ζ´ Οἰκουμ. Σύνοδο, νά εἴμαστε ἱερεῖς καί ποιμένες.
.           Ἔτσι ἀμφισβητώντας κάποιος τήν ὀρθότητα ὅσων γράφει ὁ ἀπ. Παῦλος στό πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρός Ρωμαίους Ἐπιστολῆς γιά τό φρικτό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί ἐρωτοτροπώντας μέ τίς σοφιστικές βλάσφημες καί ἀνόητες γνῶμες τῶν ψευδορθοδόξων καί τῶν φιλελευθέρων προτεσταντῶν βρίσκεται ἤδη στήν εὐρύχωρο καί πλατεῖα ὁδό τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Χριστό πού ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια τῆς Βασιλείας Του.

.           Θέλω νά πῶ ἀπερίφραστα ὅτι ὄντως ἀπορρίπτουμε τίς ξεκάθαρες ἐντολές τῆς Γραφῆς καί ἐπικαλούμαστε μιά ἄλλη αὐθεντία ὅταν δηλώνουμε πώς οἱ ὁμοφυλόφιλες ἑνώσεις εἶναι καλές καί ἱερές…Ἐπικαλούμαστε εὐθέως τό βάρος τῆς ἐμπειρίας μας καί τῆς ἐμπειρίας χιλιάδων ἄλλων, ἡ ὁποία μᾶς λέει ὅτι τό νά διεκδικεῖς τόν δικό σου σεξουαλικό προσανατολισμό εἶναι στήν πραγματικότητα τό νά δέχεσαι τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὁ Θεός μᾶς ἔχει πλάσει.  Κάνοντας αὐτό ἀπορρίπτουμε ἐπίσης τίς βιβλικές ρήσεις πού καταδικάζουν τήν ὁμοφυλοφιλία…[οἱ ὑπογραμμίσεις δικές μου Ι.Φ.]. (L. T. Johnson στό βιβλίο «Ἕλξη καί πάθος» σ. 352)

.           Τό ἀπόσπασμα αὐτό, στό ὁποῖο αὐτός ὁ Johnson ἀπορρίπτει τήν Ἁγία Γραφή, ἀποτελεῖ μέρος μεγαλυτέρου ἀποσπάσματος τεσσάρων(!) σελίδων, τό ὁποῖο παραθέτει στό «Ἕλξη καί πάθος» ὁ π. Β. Θερμός. Ὅλο αὐτό τό ἀπόσπασμα ὁ π. Β. τό ἐντάσσει στή «διεύρυνση τῶν ὁριζόντων τῆς σκέψης(οἰκουμενικότητα) πού μαζί μέ τήν «ἐλευθερία προσωπικῶν σχολιασμῶν καί ἑρμηνευτικῶν παρεμβάσεων…φυσικά ἀποτελεῖ καλή ἐξέλιξη»(σ.344).  Συμφωνῶ ὅτι ἡ ἐξέλιξη αὐτή εἶναι καλή, ὄχι ὅμως γιά τήν Ἐκκλησία καί τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά γιά τήν ἀντίχριστη Νέα Ἐποχή.  Ἀλλά ποιός εἶναι αὐτός ὁ….ἐπαναστάτης L.T. Johnson;   Εὐτυχῶς τό διαδίκτυο μαζί μέ τά ἀπέραντα κακά του εἶναι καί ὁ τέλειος πληροφοριοδότης.  Ὁ Johnson εἶναι πρώην βενεδικτῖνος μοναχός, ὁμοφυλόφιλος, ὑποστηρικτής τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων, τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν, ἀρνητής τῆς ἐκ Παρθένου Μαρίας καί Πνεύματος Ἁγίου συλλήψεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου κλπ.  Εἶναι τόσο προκλητικός ὥστε ὁ τοπικός παπικός ἐπίσκοπος ὀνόματι Braxton ( δυστυχῶς πρέπει νά πἀρουμε μαθήματα ἀπό κεῖ πού δέν πρέπει ) τοῦ ἀπαγόρευσε νά κάνει ὁμιλίες στίς ἐνορίες τῆς ἐπισκοπῆς του.
.           Τό ἐρώτημα πρός τόν συγγραφέα τοῦ «Ἕλξη καί πάθος» εἶναι παραπάνω ἀπό σοβαρό: Γιατί, προκειμένου νά στηρίξει τίς θέσεις του, παραθέτει, ὄχι ἁπλῶς ἀποσπάσματα ἀπό κείμενα αἱρετικῶν προτεσταντῶν, ἀλλά τεράστια  κατεβατά ἀντίχριστων ὁμοφυλόφιλων;  Θυμίζω ὅτι στήν ὥς τώρα κριτική μου ἀνέφερα τρεῖς ὁμοφυλόφιλους συγγραφεῖς. Τη  Judith Butler, τόν John Boswell καί τόν L.T. Johnson. Ἕπονται καί ἄλλοι. Θά ἔπρεπε γιά νά παρουσιάσει κάποιος τίς θέσεις του νά παραπέμπει σ’ αὐτούς «τούς ἐχθρούς τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ὧν τό τέλος ἀπώλεια, ὧν Θεός ἡ κοιλία καί ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν»(Φιλ. 3, 19);  Ἔστω κι ἄν τό βιβλίο ἀπευθύνεται κατά κύριο λόγο σέ ὁμοφυλόφιλους( «σέ ὅσους τό παλεύουν, σέ ὅσους δέν θέλουν νά τό παλέψουν», ἀφιερώνει τό βιβλίο του ὁ π. Βασίλειος) θά βοηθήσει αὐτούς τούς ταλαιπωρημένους ἀνθρώπους, ἡ ἀμφισβήτηση τῆς ἁγίας Γραφῆς ἀπό ὁμοφυλόφιλους συγγραφεῖς;   Ἄς δοῦμε τώρα τό χωρίο Ρωμ.  Α΄ 24—27 καί τήν παραχάραξή του πού γίνεται ἀπό τό βιβλίο «Ἕλξη καί πάθος»:
.           «Διό καί παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν  τοῦ ἀτιμάζεσθαι  τά σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς, οἵτινες μετήλλαξαν  τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τήν κτίσιν παρά τόν κτίσαντα, ὅς ἐστίν εὐλογητός εἰς τούς αἰῶνας ∙ ἀμήν.  Διά τοῦτο παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς πάθη ἀτιμίας. αἵ τε θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν, ὁμοίως τε καί οἱ ἄρσενες ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιντῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τήν ἀσχημοσύνην  κατεργαζόμενοι καί τήν ἀντιμισθίαν ἥν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες. Μετάφραση: Διά τοῦτο τούς παρέδωσε μέ τάς ἐπιθυμίας τῶν καρδιῶν τους εἰς ἀκαθαρσίαν ὥστε νά ἀτιμάζουν τά σώματά τους μεταξύ τους.  Ἀντήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ μέ τό ψεῦδος καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τήν κτίσιν ἀντί τοῦ Δημιουργοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι εὐλογητός αἰωνίως. Ἀμήν.   Διά τοῦτο τούς παρέδωσε ὁ Θεός εἰς πάθη ἀτιμωτικά, διότι καί αἱ γυναῖκες τους ἀντήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν μέ τήν ἀφύσικην, ὁμοίως καί οἱ ἄνδρες ἀφοῦ ἄφησαν τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς γυναικός, ἄναψαν ἀπό τίς ὀρέξεις τους  μεταξύ τους, ὥστε ἀσελγοῦν ἄνδρες μέ ἄνδρες, ἀπολαμβάνοντες ἔτσι ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον τήν ἀνταμοιβήν τῆς πλάνης των πού τούς ἄξιζε.
.           Ἀτιμία, ἀκαθαρσία, ἀφύσικη πράξη, ἀσχημοσύνη καί πλάνη εἶναι οἱ χαρακτηρισμοί τοῦ Ἀπ. Παύλου γιά τήν μανία, τήν αἰσχρή πράξη τῆς ὁμοφυλοφιλίας.   Ποιός λογικός ἄνθρωπος δέν βλέπει μέ τήν πρώτη ματιά τήν σφοδρή ἀπαξίωση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἀπό  τόν Ἀπόστολο, τήν Ἁγία Γραφή καί τελικά ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τούς ἐπί  μέρους ποιμένες καί πιστούς πού δέχονται μέ πίστη τά «θεοπαράδοτα λόγια», τήν «ἀληθινή ἐπιστήμη» τῶν θείων Γραφῶν;  Ὁ κόμπος φτάνει στό χτένι.  Τί νά πεῖς καί τί νά κάνεις μ΄αὐτόν τόν κοφτερό λόγο τόν «τομώτερον ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν»; «Δυοῖν θάτερον»: Ἤ θά τόν δεχθεῖς ὡς λόγο Θεοῦ ἤ ἀλλιῶς πλαγίως ἤ εὐθέως θά τόν ἀπορρίψεις.  Ὁ π. Β. Θερμός ἐπιστρατεύει τόν ὀρμαθό τῶν ποικίλων ὁμοφυλοφιλων «καθηγητῶν» καί «ἑρμηνευτῶν» τῆς Κ.  Διαθήκης γιά νά ἀμφισβητήσει τήν Ἁγία Γραφή.  Τά ὅσα γράφουν οἱ προτεστάντες αὐτοί ὁ π. Βασίλειος λέει ὅτι εἶναι ἐξεζητημένα, «ὅμως ὁρισμένα ἐπιχειρήματά τους ὀφείλει κανείς νά μή τά προσπεράσει ἀβασάνιστα, ἀκόμη καί ἄν καταρρίπτουν στερεότυπα μέ τά ὁποῖα πορεύθηκαν γιά αἰῶνες οἱ χριστιανοί»(σ. 361).
.           Ἐπιτίθενται ὅλοι τους μέ μανία κατά τῶν λόγων τοῦ Ἀποστόλου μέ ἀτέλειωτα μωρά καί σοφιστικά ἐπιχειρήματα γιά νά μετακινήσουν τόν πνευματικό ὀγκόλιθο τῶν λόγων του πού συντρίβει καί συνθλίβει τίς ἰδέες τους καί αὐτούς τούς ἴδιους: «καί ὁ πεσών ἐπί τόν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται, ἐφ’ ὅν δ’ ἄν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν» (Ματθ. κα´ 44) δηλ. ἐκεῖνος πού θά πέσει ἐπάνω σ΄αὐτόν τόν λίθον θά συντριβεῖ, καί ἐκεῖνον εἰς τόν ὁποῖον θά πέσει, θά τόν κάνει κομμάτια».
.           Νά μέ ποιό τρόπο χρησιμοποιεῖ τούς ἐν λόγῳ συγγραφεῖς ὁ π. Βασίλειος: Ὁ Justin Cannon, κληρικός τῆς ἐπισκοπελιανῆς «ἐκκλησίας», καθ᾽ ὁμολογίαν του ὁμοφυλόφιλος πού κάνει τόν ὀρθόδοξο, xρησιμοποιώντας εἰκόνες καί δημιουργώντας τήν κίνηση «περιεκτική Ὀρθοδοξία» (Inclusive Orthodoxy), ἀκολουθώντας τόν Boswell ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Ἀπ. Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή καταδικάζει τούς ἑτεροφυλόφιλους πού κάνουν ὁμοφυλόφιλες πράξεις, ὄχι ὅσους ἔχουν ὁμοφυλόφιλο προσανατολισμό ! Ὁ π. Β. Θερμός ἐξηγεῖ: «Ἡ ἰδέα πού ἀναπτύσσεται ἐδῶ εἶναι πώς ἡ ἀπόκλιση καταδικάζεται [ἀπό τόν ἀπ. Παῦλο] ἐπειδή κατά τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν κοινή ἡ ἀντίληψη ὅτι ὅλοι ἔχουν ἑτεροφυλόφιλο προσανατολισμό, συνεπῶς οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἀπέκλιναν ἀπό τή ʺφύσηʺ τους».  Καί συνεχίζει ὁ π. Β.: «Ἡ συγχρονική ἔρευνα τοῦ Furnish δείχνει πώς οἱ ἀντιλήψεις αὐτές δέν εἶναι εἰδικά παύλειες, ἀλλά ἀπηχοῦν Σενέκα, Δίωνα Χρυσόστομο, Φίλωνα καί τό ἐν γένει ἑλληνιστικό-ρωμαϊκό κλῖμα… Γενικά οἱ ἠθικοί κανόνες τῆς Βίβλου διαμορφώνονται πολιτισμικά, ὁπότε προϋποθέτουν ἀντιλήψεις γιά τόν φυσικό κόσμο καί τόν ἄνθρωπο μέ τίς σχέσεις του, οἱ ὁποῖες δέν ἰσχύουν πιά» (σ. 378-379).
.           Μοιάζουν λίγο μπερδεμένα τά παραπάνω, ἀλλά αὐτό πού θέλει νά πεῖ ὁ π. Β. Θερμός εἶναι ὅτι ὁ ἀπ. Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους άκολουθεῖ ὅλο τό πολιτισμικό κλῖμα, τούς φιλοσόφους κλπ. Στήν οὐσία δηλαδή ὁ Ἀπόστολος, ἀλλά καί ὅλοι οἱ προφῆτες καί ἀπόστολοι εἶναι κάτι σάν θρησκευτικοί συγγραφεῖς τῆς ἐποχῆς πού ἀγνοοῦσαν αὐτά πού ἡ σημερινή «ἐπιστήμη» γνωρίζει: τόν σεξουαλικό προσανατολισμό. Γιά νά ποῦμε τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους, ὁ π. Β. ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Ἀπ. Παῦλος καί οἱ λοιποί θεόπνευστοι συγγραφεῖς δέν γνώριζαν ὅτι κάποιοι εἶναι δημιουργημένοι ἀπό τόν Θεό μέ τό «κουσούρι», μέ τή διαστροφή τῆς ὁμοφυλοφιλίας!  Τώρα ὅμως οἱ ἀπανταχοῦ ὁμοφυλόφιλοι «καθηγητές» τῆς Καινῆς Διαθήκης, οἱ φιλόσοφοι, οἱ ψυχολόγοι, οἱ ἑνώσεις τῶν ὁμοφυλοφίλων, οἱ ἐξωνημένοι πολιτικοί, ἔχουν ἀποδείξει ὡς ὑπάρχον τό διεστραμμένο δόγμα τοῦ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ.  Τό λέει καί ἀλλοῦ ὁ π. Βασίλειος: «Ἄς θυμίσουμε πάλι ἐδῶ ὅτι τά παύλεια χωρία, ὅπως καί οἱ μεταγενέστεροι ἑρμηνευτές τους, ἀγνοοῦν τήν ὕπαρξη τοῦ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ» (σ. 381).
.           Μέ τή φράση αὐτή πάντως ὁ π. Βασίλειος σβήνει τή θεοπνευστία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν «μεταγενεστέρων ἑρμηνευτῶν» πού εἶναι οἱ ἅγιοι Πατέρες.  Ὁ Ἀπ. Παῦλος κατά τόν π. Βασίλειο δέν δέχεται τόν θεῖο φωτισμό, τήν ἄκτιστη Χαρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δέν γνωρίζει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τό βάθος τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, κάνει λάθος στίς ἐκτιμήσεις του καί ἀκολουθεῖ τόν ὁμοφυλόφιλο Σενέκα καί ὅλο τόν ἐσμό τῶν φιλοσόφων γιά νά γράψει τήν ἐπιστολή του.  Καί πολύ χειρότερα εἶναι βέβαια τά πράγματα γιά τούς ἑρμηνευτές τοῦ ἀποστόλου ἁγίους Πατέρες. Γράφει ὁ π. Βασίλειος: «Εἶναι φανερό, ὅπως γράφει ὁ ὀρθόδοξος Johnson, ὅτι ʺἀκόμη καί μεγάλοι ἅγιοι, διάσημοι ὡς σπουδαῖοι θεολόγοι καί ἐξαιρετικές διάνοιες, ἔκριναν μέ βάση τήν θεολογική γνώση πού ἦταν διαθέσιμη στήν ἐποχή τους. Καθώς σέ μεγάλο βαθμό αὐτή ἦταν λανθασμένη, αναπόφευκτα κατέληξαν σέ ἐσφαλμένα συμπεράσματα ʺ. (σ. 398-399)
.           Τί κρῖμα γιά ὀρθόδοξο κληρικό νά ἐκφέρει τέτοιες ἀπόψεις! Δέν ὑπάρχει θεία Ἀποκάλυψις! Δέν ὑπάρχουν θεοφόροι Πατέρες! Ὑπάρχει ὅμως «θεολογική γνώση» ἀπό τή δυσώδη, ἀφώτιστη, ἄπιστη Δύση καί τούς «θεολόγους» της πού ἑρμηνεύουν κατά τίς ἀπόψεις καί τίς διαστροφές πού διακατέχονται, τήν Ἁγία Γραφή. Τή διαστρεβλώνουν, τήν τεμαχίζουν καί τήν ἐξετάζουν σάν κάποιο πτῶμα στό νεκροτομεῖο ἤ τήν ἀπορρίπτουν. Μοῦ φαίνεται πάντως φυσικό νά ἐκφέρει τέτοιες ἀπόψεις ὁ π. Βασίλειος.  Μετά τόν Ψυχολογισμό πού προσπαθεῖ νά ἐπιβάλει στήν Ἐκκλησία καί τήν περιφρόνηση στήν ἀμώμητη θεία ὀρθόδοξη λατρεία μας προχωρεῖ  στήν περιφρόνηση τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τήν ἀποδόμηση τῶν θείων γραφῶν.
.           Γιά τή στάση τοῦ βιβλίου «Ἕλξη καί πάθος» ἔναντι τῶν ἁγίων Πατέρων δέν ἔχουμε ἀναφερθεῖ ἀκόμη. Θά ἀσχοληθοῦμε μ΄αὐτήν σέ ἑπόμενο κείμενό μας.

βλ. ἑπόμενο: ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΑ ΞΟΑΝΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

ΠΗΓΗ: orthros.eu

«ΕΛΞΗ καὶ ΠΑΘΟΣ » ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΗ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓ. ΓΡΑΦΗΣ

Ἡ Καινή Διαθήκη ἀνατρέπει τούς ἰσχυρισμούς
τοῦ βιβλίου «Ἕλξη καί πάθος»
ὅτι ἡ καταστροφή τῶν Σοδόμων εἶναι ἄσχετη
ἀπό τήν ὁμοφυλόφιλη μανία τῶν κατοίκων της.

Πρωτ. π.  Ἰωάννης Φωτόπουλος

                 «Ὁρισμένα ἐπιχειρήματά τους [τῶν φιλελεύθερων προτεσταντῶν] ὀφείλει κανείς νά μήν τά προσπεράσει ἀβασάνιστα,
ἀκόμη καί ἄν καταρρίπτουν στερεότυπα, μέ τά ὁποῖα πορεύθηκαν γιά αἰῶνες οἱ χριστιανοί.
Αὐτή ἀκριβῶς εἶναι ἡ περίπτωση τῶν βιβλικῶν χωρίων γιά τά Σὀδομα.
  Πουθενά στήν Ἁγία Γραφή δέν συνδέονται μέ τήν ὁμοφυλοφιλία!»
(δική μου ἡ ὑπογράμμιση)
(π. Βασ. Θερμός, «Ἕλξη καί πάθος», σ. 361)

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Σημεῖο τῶν καιρῶν: νὰ «τσαλαπατιέται» ἑρμηνευτικῶς ἡ Ἁγ. Γραφὴ μὲ τὶς γνωστὲς καὶ κλισαρισμένες προτεσταντικὲς αὐθαιρεσίες, προκειμένου νὰ ἐξαχθοῦν ἀπενοχοποιητικὰ συμπεράσματα ὑπὲρ τοῦ σοδομισμοῦ!

βλ. σχετ.: ΕΛΞΗ καὶ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ

.             Ἀρέσουν οἱ ταμπέλες στόν π. Βασίλειο, οἱ ταμπέλες μέ τίς ὁποῖες ἡ Νέα Ἐποχή προσπαθεῖ νά ἐξουδετερώσει ὄχι μόνο κάθε ἀντίθετη ἄποψη, ἀλλά καί, τήν ἐπικίνδυνη γι᾽ αὐτήν, κριτική σκέψη.  Μιλώντας ὡς ἐάν εἶναι ξένος ἀπό τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παράδοση ὁ π. Β. μᾶς κατηγορεῖ ὅτι γιά αἰῶνες πορευόμαστε οἱ χριστιανοί  μέ «στερεότυπα» (ἰδού ἡ ταμπέλα!), μέ παγιωμένες δηλαδή, ἀναπόδεικτες καί ἐσφαλμένες ἰδέες.  Ποιό θεωρεῖ ἐδῶ «στερεότυπο»; Τήν γνώμη τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅτι τά Σόδομα καταστράφηκαν ἐξ αἰτίας τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἰσχυρίζεται μαζί μέ τούς φιλελεύθερους προτεστάντες ὅτι αὐτή ἡ γνώμη δέν στηρίζεται στήν Ἁγία Γραφή.
.             Σέ προηγούμενο κείμενό μας [ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΓΡΑΦΩΝ ΓΙΑ ΑΜΝΗΣΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ] ἀποδείξαμε ὅτι τά χωρία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού ἐπικαλεῖται ὁ π. Β. Θερμός ἑρμηνευόμενα μέ νηφαλιότητα, ἀποδεικνύουν ἤ ὅτι δέν σχετίζονται ἄμεσα μέ τό ζήτημα πού μᾶς ἀπασχολεῖ ἤ ὅτι σαφῶς ὑπονοοῦν ὅτι ἡ φωτιά καί τό θειάφι ἔπεσε ἀπό τόν οὐρανό γιά νά ἐξαφανίσει τούς Σοδομῖτες ὡς λυσσώδεις ὁμοφυλοφίλους.
.             Ἀκολουθώντας τήν διάταξη τῶν ἑνοτήτων πού ὁρίσαμε στό προηγούμενο κείμενο ἀναφερόμαστε τώρα σέ χωρία τῆς Καινῆς Διαθήκης.

β) Καινή Διαθήκη

.              Ἡ καταπόνηση καί ἡ βάσανος τοῦ δικαίου Λώτ ἐξ αἰτίας τῶν αἰσχρῶν ἔργων τῶν Σοδομιτῶν καί ἡ λύτρωσή του.

-1  «εἰ γάρ ὁ Θεός…καί πόλεις Σοδόμων καί Γομόρρας τεφρώσας καταστροφῇ κατέκρινεν, ὑπόδειγμα μελλόντων ἀσεβεῖν τεθεικώς, καί δίκαιον Λώτ καταπονούμενον ὑπό τῆς τῶν ἀθέσμων ἐν ἀσελγείᾳ τῶν ἀναστροφῆς ἐρρύσατο∙ βλέμματι γάρ καί ἀκοῇ ὁ δίκαιος, ἐγκατοικῶν ἐν αὐτοῖς, ἡμέραν ἐξ ἡμέρας ψυχήν δικαίαν ἀνόμοις ἔργοις ἐβασάνισεν∙ οἶδε Κύριος εὐσεβεῖς ἐκ πειρασμοῦ ρύεσθαι, αδίκους δέ εἰς ἡμέραν κρίσεως κολαζομένους τηρεῖν, μάλιστα δέ τούς ὀπίσω σαρκός ἐν ἐπιθυμίᾳ μιασμοῦ πορευομένους… (Β´ Πετρ. β ´ 6-10).
Μετάφραση: Ἐάν ὁ Θεός… τάς πόλεις τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρρας μετέβαλε σέ στάκτην καί κατεδίκασε νά μένουν διά παντός κατεστραμμέναι καί τάς ἔθεσε φοβερόν παράδειγμα εἰς ἐκείνους πού εἰς τό μέλλον θά ζοῦσαν ἀσεβῶς ∙ καί ἄν ἐγλύτωσε τόν δίκαιον Λώτ, ὅταν κατεπιέζετο καί ὑπέφερε ἀπό τήν συμπεριφοράν ἐκείνων πού μέ τήν ἀσωτίαν καί τήν ἀσέλγειάν των παρεβίαζαν τόν φυσικόν νόμον∙ (καί τόν ἐγλύτωσεν ὁ Θεός, διότι βλέπων μέ τά μάτια του τά ἄσεμνα παραδείγματα καί μέ τά αὐτιά του ἀκούων τάς αἰσχρότητας ὁ δίκαιος ἐκεῖνος Λώτ, ὅταν ἐκατοικοῦσεν  ἐν μέσῳ τῶν ἀσεβῶν αὐτῶν, μέ τά παράνομα ἔργα των ἔθετε καθημερινῶς εἰς δοκιμασίαν τήν ψυχήν του) … ἐξάγεται λοιπόν ἐκ τούτων ὅτι γνωρίζει καλά ὁ Κύριος νά ἐλευθερώνῃ ἀπό κάθε πειρασμόν τούς εὐσεβεῖς, τούς δέ ἀδίκους…γνωρίζει νά τούς φυλάττῃ διά τήν ἡμέραν τῆς Κρίσεως, ὁπότε θά τούς ἐπιβάλῃ ὁλόκληρον τήν ἁρμόζουσαν τιμωρίαν. Πρό παντός δέ..ἐκείνους, πού σύρονται ὀπίσω ἀπό σάρκα μέ ἐπιθυμία πού μιαίνει καί μολύνει…[1]
.             Συμπεραίνει ἀβίαστα κανείς ἀπό τό ἱερό κείμενο τοῦ Ἀπ. Πέτρου γιά ποιά αἰτία ἔκανε στάχτη ὁ Θεός τά Σόδομα καί τά Γόμορρα.  Καί ὅπως φαίνεται ἀπό τό στίχο 7 γλυτώνει ὁ καλός Θεός τόν δίκαιο Λώτ, τόν πολυβασανισμένο ἀπό τή συμπεριφορά «τῶν ἀθέσμων ἐν ἀσελγείᾳ» Σοδομιτῶν. Δέν τόν ἀφήνει νά γίνει στάχτη μαζί μέ τούς Σοδομίτες.  Ἡ συναναστροφή μαζί τους, οἱ αἰσχρότητες πού ἔβλεπε καί ἄκουγε ἦταν μιά δοκιμασία, ἕνα βάσανο γιά τήν ψυχή του. Ἔτσι ὅπως βασανίζονται σήμερα καί οἱ ψυχές τῶν χριστιανῶν βλέποντας νά κυριαρχεῖ παντοῦ, νά προπαγανδίζεται, νά προβάλλεται νά προστατεύεται ἡ ὁμοφυλοφιλία καί νά μήν τολμοῦν νά ἀρθρώσουν λόγο μή τυχόν μποῦν στό στόχαστρο του ἀντιρατσιστικοῦ νόμου!

Ἀλλά ἄς δοῦμε καί ἄλλο ἕνα χωρίο :

– «ὡς Σόδομα καί Γόμορρα καί αἱ περί αὐτάς πόλεις τόν ὅμοιον τούτοις ἐκπορνεύσασαι καί ἀπελθοῦσαι ὀπίσω σαρκός ἑτέρας πρόκεινται δεῖγμα, πυρός αἰωνίου δίκην ὑπέχουσαι». (Ἰούδα, 7)
Μετάφραση: ὅπως καί τά Σόδομα καί τά Γόμορρα καί αἱ τριγύρω των πόλεις, πού κατά τόν ὅμοιον τρόπον πρός τούς ἀσεβεῖς αὐτούς, περί τῶν ὁποίων ὡμίλησα ἀνωτέρω, παρέδωκαν ἑαυτάς εἰς τήν πορνείαν καί ἐπῆγαν ὀπίσω ἀπό ἄλλην σάρκα καί παρεσύρθησαν εἰς παρά φύσιν ἀσελγείας, εἶναι ἐνώπιόν μας παράδειγμα ἁμαρτωλῶν, οἱ ὁποῖοι ἐτιμωρήθησαν μέ τήν ποινήν τῆς φωτιᾶς πού τούς ἔκαυσε ἀμετακλήτως καί γιά πάντα[2].

.             Τό χωρίο αὐτό ἀπό τήν Ἐπιστολή τοῦ Ἀδελφοθέου Ίούδα, δέν ἀφήνει ἐπίσης κανένα περιθώριο παρανοήσεως.  Τά Σόδομα, τά Γόμορρα καί οἱ γύρω πόλεις κατακάηκαν καί ἔμειναν παράδειγμα γιά ὅλους, ἐξ αἰτίας τῆς αἰσχρῆς ὁμοφυλοφιλίας τῶν κατοίκων τους. Ἀναληθές λοιπόν καί ἀναξιόπιστο τό γραφέν ἀπό τόν π. Βασίλειο ὅτι «πουθενά στήν Ἁγία Γραφή δέν συνδέονται [τά Σόδομα] μέ τήν ὁμοφυλοφιλία!»
.              Μά θά διερωτηθεῖ κανείς: καλά, καί πῶς ἑρμηνεύει τά παραπάνω χωρία;
.             Τό πρῶτο χωρίο (Β´ Πετρ. β´ 6-10) δέν τό ἀναφέρει καθόλου.  Ὅσον ἀφορᾶ στό χωρίο Ἰούδ. 7, πολύ ἐπικίνδυνο γιά τούς ἰσχυρισμούς του,  τό παραθέτει σέ μιά ὑποσημείωση  προσπαθώντας μάταια νά  παραποιήσει τό νόημά του μέ τή βοήθεια τοῦ John Eastburn Boswell: «… ἡ φράση ἑρμηνεύεται ἀπό κάποιους (ὁ Boswell εἶναι αὐτός) ὡς ἀπήχηση τοῦ θρύλου ὅτι γυναῖκες τῶν Σοδόμων εἶχαν μίξη μέ ἀγγέλους» («Ἕλξη καί πάθος», σ. 360, ὑποσ. 93).  Ξεκάθαρες ἀνοησίες ! Τώρα, ποιός εἶναι ὁ Boswell;  Ἕνας καθηγητής ἱστορίας τοῦ Πανεπιστημίου Yale, ὁμοφυλόφιλος κατά δήλωσή του, πού συζοῦσε μέ τό σύντροφό του Jerone Hart γιά εἴκοσι χρόνια ὥς τό θάνατό του ἀπό AIDS τό 1994. Καταλαβαίνουμε πόσο… ἀντικειμενική εἶναι ἡ ἑρμηνεία τοῦ χωρίου Ἰούδα 7 ἀπ’ αὐτόν, τήν ὁποία καί παρουσιάζει ὁ π. Β. Θερμός.

.             Εἴδαμε στό πρῶτο χωρίο ἀπό τήν Β´ ἐπιστολή τοῦ Ἀπ. Πέτρου  πῶς ὁ Κύριος λύτρωσε τόν δίκαιο Λώτ, πού ὑπέφερε καί βασανιζόταν βλέποντας καί ἀκούοντας τά ἄνομα, αἰσχρά ἔργα τῶν Σοδομιτῶν. Πῶς τόν γλύτωσε ἀπό τήν αἰσχρή μανία τους καί τήν γενική καταστροφή πού ἀκολούθησε. Ἄμποτε νά λυτρώσει ὁ  Χριστός μας καί μᾶς καί τήν πατρίδα μας ἀπό τά δίχτυα τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἀπό τά σύγχρονα Σόδομα τῆς ἀσεβείας, τῆς ἀποστασίας καί τῆς ἀσελγείας.  Εἶναι προτιμότερο νά βασανιζόμαστε «καταπονούμενοι» «βλέμματι καί ἀκοῇ» παρά νά συμβιβαστοῦμε μέ τίς αἰσχρότητες τῶν Νεοεποχητῶν, νά «συζητοῦμε» μέ βιβλία πού ἔχουν ἀνόσιο περιεχόμενο καί νά δείχνουμε δῆθεν κατανόηση καί ἀποδοχή στήν βδελυρή ὁμοφυλοφιλία.  Πρός τοῦτο ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ὁμιλεῖ γιά τό πάθημα τῶν ἀνόμων Σοδομιτῶν. Μᾶς λέει ὅτι στίς ἡμέρες τοῦ Λώτ «ἤσθιον, ἔπινον, ἠγόραζον ἐπώλουν ἐφύτευον  ᾠκοδόμουν∙ ᾗ δέ ἡμέρᾳ ἐξῆλθε Λώτ ἀπό Σοδόμων, ἔβρεξε πῦρ καί θεῖον ἀπ΄ οὐρανοῦ καί ἀπώλεσεν ἅπαντας»(Λουκ. ιζ´ 28-29). Ὁ Λώτ μή συμμετέχοντας στήν ἀσέβεια καί στήν ἀρσενοκοιτία τῶν Σοδομιτῶν γλύτωσε τήν καταστροφή. Γι᾽ αὐτό ὁ Κύριος λέει ὅτι πρέπει νά βρισκόμαστε σέ ἐγρήγορση ἕτοιμοι νά θυσιάσουμε τά πάντα γιά τή δική Του ἀγάπη. Λίγο πιό κάτω, στούς στίχους 32-33  διαβάζουμε: «ὅς ἐάν ζητήσῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ σῶσαι ἀπολέσει αὐτήν, καί ὅς ἐάν ἀπολέσει αὐτήν, ζωογονήσει αὐτήν».  Ἔτσι ἔχουμε τήν ἐλπίδα νά μᾶς ἁρπάσει ὁ ἄγγελος ἀπό τό χέρι, ὅπως τόν δίκαιο Λώτ καί νά μᾶς ὁδηγήσει στή Σηγώρ, στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
.             Γιά τό συγκεκριμένο θέμα, δηλ. τήν ἁγιογραφική κατοχύρωση τῆς ἀλήθειας ὅτι τά Σόδομα καταστράφηκαν ἐξ αἰτίας τῆς ὁμοφυλοφιλίας τῶν κατοίκων τους, δέν χρειάζεται νά ποῦμε τίποτε ἄλλο.  Μόνο, ὅτι εἶναι  ἐπίκινδυνο καί ἀσεβές παιχνίδι νά παραχαράσσουμε τήν ἁγία Γραφή εἴτε ἀποκρύπτοντας χωρία εἴτε διαστρέφοντας τό νόημα τους γιά νά προωθήσουμε τίς ἰδέες μας.
.             Ἀφήνοντας τώρα τό συσχετισμό Σοδόμων -ὁμοφυλοφιλίας παρατηρήσαμε ὅτι ἡ ἀσεβέστερη παραχάραξη τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀπό τόν π. Β. Θερμό καί τούς φιλελεύθερους ὁμοφυλόφιλους γίνεται στό ἀπόσπασμα Ρωμ. α´ 24-28. Ἐκεῖ  ὁ ἀπόστολος Παῦλος κατακρίνει την ὁμοφυλοφιλία ὡς πάθος «παρά φύσιν», πάθος «ἀτιμίας» καί «ἀσχημοσύνη». Διατυπώνεται στό ἀπόσπασμα αὐτό ἡ σαφής ἀντίθεση τοῦ Χριστοῦ στό φοβερό αὐτό πάθος, ὅπως ἐκφράζεται μέ τό στόμα τοῦ ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν.  Ἀλλά ἐδῶ χρειάζεται ἀναλυτικότερη προσέγγιση πού θά κάνουμε σέ ἑπόμενο κείμενό μας.

[1] ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΤΡΕΜΠΕΛΑ, Ἡ Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας, σσ. 944-945

[2] Ὡς ἄνω σ. 971

ΠΗΓΗ: orthros.eu