ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΘΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΘΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ καὶ τόσο πιὸ λίγο θὰ στενοχωριέσαι (Ἅγ. Πορφύριος)

Ἀπὸ τὸ βιβλίο
«Ἀνθολόγιο συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου»
Μήλεσι Ἀττικῆς 2003

.             Νὰ προσέχεις τὴ δίαιτά σου, νὰ μὴν τρῶς τροφὲς ποὺ πειράζουν τὴν πάθησή σου καὶ παχαίνουν. Νὰ μὴ μένεις πολλὲς ὧρες στὸ κρεβάτι, γιατὶ θὰ ξαναρρωστήσεις. Νὰ κινεῖσαι, νὰ ἀσκεῖσαι, ἀλλὰ μὲ μέτρο. Νὰ περπατᾶς, ἀλλὰ οὔτε πολὺ γρήγορα οὔτε πολὺ ἀργά, οὔτε σὲ ἀνηφοριὲς οὔτε σὲ κατηφοριές, οὔτε σὲ μεγάλο ὑψόμετρο οὔτε σὲ μικρό. Νὰ βαδίζεις, μὲ κανονικὸ ρυθμό, σὲ ἴσιο μέρος, χωρὶς νὰ κουράζεσαι. Νὰ βγαίνεις ἔξω. Δὲν θὰ σοῦ πῶ ποῦ νὰ πᾶς∙ πήγαινε ὅπου σοῦ ἀρέσει, φθάνει νὰ εἶναι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, μακριὰ ἀπὸ τὰ καυσαέρια, ποὺ σὲ βλάπτουν πολὺ στὴν ὑγεία σου. Νὰ μὴ βγαίνεις ἔξω στὸ πολὺ κρύο καὶ στὴν πολλὴ ζέστη. Ὅταν βγαίνεις στὸ κρύο, νὰ κρατᾶς ἕνα μαντήλι μπροστὰ στὴ μύτη καὶ τὸ στόμα σου, γιὰ νὰ μὴν ἀναπνέεις ψυχρὸ ἀέρα, καὶ στὴ ζέστη νὰ φορᾶς καπέλο γιὰ νὰ μὴ σὲ πειράξει ὁ ἥλιος στὸ κεφάλι.
.             Νὰ προσέξεις πολὺ τὴν ψυχικὴ πίεση καὶ τὸ ἄγχος, ποὺ αἰσθάνεσαι στὴν ἐργασία σου. Ξέρω, ὅτι ἐκεῖ δὲν σὲ πιέζουν, καὶ ἐξωτερικὰ φαίνεσαι ἤρεμος, ἀλλὰ ἐσωτερικὰ καταπιέζεις μόνος σου τὸν ἑαυτό σου, γιὰ νὰ μὴν ὑστερήσεις ὡς πρὸς τοὺς ἄλλους καὶ γιὰ νὰ ἀποδώσεις καλύτερη καὶ περισσότερη ἐργασία. Εἶδες τώρα, ποὺ πῆρες ἀναρρωτικὴ ἄδεια καὶ ἔμεινες ἀρκετὲς μέρες μακριὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐργασία σου, πόσο ἠρέμησες ἐσωτερικά; Ὅταν θὰ κάνεις ἄλλου εἴδους ἐργασία, δὲ θὰ ἔχεις ἄγχος. Νὰ διαβάζεις πατερικὰ βιβλία καὶ νὰ προσεύχεσαι. Πρὸ πάντων νὰ μὴ στενοχωριέσαι. Ἔτσι ἡ ὑγεία σου θὰ πάει καλύτερα.
.             Ὅσο πιὸ πολὺ θὰ ἀγαπᾶς τὸν Χριστό, τόσο πιὸ πολὺ θὰ χαίρεσαι καὶ τόσο πιὸ λίγο θὰ στενοχωριέσαι. Ὅλα νὰ τὰ κάνεις μὲ ἀγάπη καὶ εὐχαρίστηση, χωρὶς πίεση καὶ ἄγχος. Νὰ παίρνεις καὶ τὰ φάρμακα σου, ἴσως κάποτε νὰ τὰ πετάξεις κι αὐτά.

«ΟΤΑΝ Ο ΠΟΝΗΡΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΝΙΚΗΣΕΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ…» (Ἅγ. Πορφύριος)

.             Γύριζα χαρούµενος μία μέρα, μετὰ ἀπὸ μία πολὺ ὡραία καὶ ὠφέλιµη περιοδεία ποὺ εἶχα μὲ τὸν Παππούλη [Ἅγ. Πορφύριο], ὅταν σ᾽ ἕνα δρόµο πρὶν φτάσω στὸ σπίτι μου, πέφτει ἐπάνω µου – χωρὶς ἐγὼ νὰ φταίω, καθὼς ἤµουν σταµατηµένος στὸ φανάρι- ἕνα µηχανάκι ποὺ εἶχε πάνω δύο ἄτοµα καὶ κυριολεκτικὰ χάθηκαν καὶ οἱ δύο κάτω ἀπὸ τὸ δεξιὸ μέρος τοῦ αὐτοκινήτου μου.
.               Βγῆκα ἔξω τροµαγµένος γιὰ τὸ συµβὰν καὶ ἕναν-ἕναν τοὺς τράβηξα ἀπὸ κάτω, χωρὶς νὰ ἔχουν πάθει ἀπολύτως τίποτα καὶ οἱ δύο, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ὑλικὲς ζηµιὲς στὸ αὐτοκίνητο καὶ στὸ µηχανάκι. “Δόξα σοι ὁ Θεός”, εἶπα. “Σᾶς βοήθησε ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία καὶ δὲν πάθατε τίποτα κακό”. Τοὺς φίλησα καὶ τοὺς δυὸ καὶ μετὰ ἀπὸ μία µικρὴ διαδικασία, ποὺ εἶχα μὲ τὴν τροχαία, τοὺς ἀποχαιρέτησα. Ἀµέσως πῆρα τηλέφωνο τὸν Παππoύλη καὶ τοῦ εἶπα τί µοῦ συνέβη καὶ ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ὑλικὲς ζηµιὲς καὶ τὴν ταραχή μου, γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα δὲν εἶχα κανένα πρόβληµα. Τότε µοῦ εἶπε: “Νὰ ξέρεις, παιδὶ μου, ὅτι ὁ πονηρὸς ὅταν δὲν µπορεῖ νὰ μᾶς νικήσει ἐσωτερικά, τότε μᾶς κάνει αὐτὲς τὶς ἐξωτερικὲς ἐπιθέσεις μὲ διάφορα συµβάντα, ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεός, γιὰ νὰ μᾶς φοβίσει. Ἡ συµπεριφορά σου στοὺς δύο ποὺ ἔπεσαν πάνω σου ἦταν πολὺ καλή. Νὰ ἔχεις τὴν εὐχὴ τοῦ Κυρίου».

 

 

 

«ΟΣΟ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΗ Η ΚΑΡΔΙΑ, ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ Η ΠΤΩΣΗ» (Ἅγ. Πορφύριος)

«Ὅσο πιό σκληρόκαρδος εἶναι ὁ ἄνθρωπος,
τόσο πιό βαθιά θά εἶναι ἡ πτώση του»

Ἅγ. Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

.         Ὅσο πιό σκληρόκαρδος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τόσο πιό βαθιά θά εἶναι ἡ πτώση του.Ἕνα αὐγό σπάει καί ἀπό ὕψος 30 πόντων. Ὅμως ἕνας βράχος πρέπει νά ἀνέβει πολύ ὑψηλά καί νά πέσει, γιά νά συντριβεῖ.
.         Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει πολύ σκληρή καρδιά, θά ἐπιτρέψει ὁ Θεός νά πετύχει κάποια πράγματα: Νά ἀνέβει ψηλά καί κατόπιν νά πέσει βαρύγδουπα γιά νά συντριβεῖ, νά μαλακώσει, νά σπάσει. Ὅμως ὁ μαλακός ἄνθρωπος, ὁ εὐαίσθητος, ὁ πονόψυχος μπορεῖ νά μήν ἔχει μεγάλες κοσμικές ἐπιτυχίες, νά βρίσκει ὅλο ἐμπόδια, αὐτό ὅμως τόν προστατεύει ἀπό μεγάλες πτώσεις, τίς ὁποῖες ἡ εὐαίσθητη καρδιά του δέν θά ἀντέξει.
.         Νά λοιπόν, πού τά ἐμπόδια στή ζωή μας εἶναι ἡ προστασία μας καί ὄχι ἡ κατάρα μας καί ἡ δοκιμασία μας.
.           Ἔτσι, ὅταν ὁ Θεός θέλει νά μᾶς γλιτώσει ἀπό ἐγωιστικά στραπατσαρίσματα βάζει ἐμπόδια στά σχέδιά μας. Δηλαδή, τό ἐμπόδιο εἶναι ἡ προστασία ἀπό ἐγωιστικές πτώσεις.
Γι’ αὐτό ὁ λαός λέει:
.         «Κάθε ἐμπόδιο γιά καλό” καί κατ’ ἀναλογίαν “κάθε ἄνεση γιά κακό!»
.         Λέγουν οἱ Πατέρες «οὐδείς εἰσῆλθε μετ’ ἀνέσεως στόν παράδεισο». Ὡς ἐκ τούτου πρίν ἀπό κάθε πτώση, προηγεῖται ἐγωιστική ἄνεση καί πρίν ἀπό κάτι ὄμορφο, συντριβή καί ταπείνωση.

ΠΗΓΗ: hristospanagia3.blogspot.gr

 

«Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι λαχτάρα » (Ἅγ. Πορφύριος)

ΑΓ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΣ περὶ θείου ἔρωτος

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Βίος καὶ Λόγοι»,
ἔκδ. Ἱ. Μ. Χρυσοπηγῆς,
Χανιά 2003, σελ. 207-210)

.               «Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ χαρά, τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, ἡ εὐτυχία. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἐλπίδα μας. Ἡ σχέση μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι λαχτάρα τοῦ θείου. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν. Αὐτὸς εἶναι ἡ ἀγάπη μας, αὐτὸς ὁ ἔρωτάς μας. Εἶναι ἔρωτας ἀναφαίρετος ὁ ἔρωτας τοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ κεῖ πηγάζει ἡ χαρά.
.             Ἡ χαρὰ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Εἶναι μιὰ χαρά, ποὺ σὲ κάνει ἄλλο ἄνθρωπο. Εἶναι μιὰ πνευματικὴ τρέλα, ἀλλὰ ἐν Χριστῷ. Σὲ μεθάει σὰν τὸ κρασὶ τὸ ἀνόθευτο, αὐτὸ τὸ κρασὶ τὸ πνευματικό. Ὅπως λέει ὁ Δαβίδ: “Ἐλίπανας ἐν ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου καὶ τὸ ποτήριόν σου μεθύσκον με ὡσεὶ κράτιστον”. Ὁ πνευματικὸς οἶνος εἶναι ἄκρατος, ἀνόθευτος, πολὺ δυνατὸς κι ὅταν τὸν πίνεις, σὲ μεθάει. Αὐτὴ ἡ θεία μέθη εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, ποὺ δίνεται στοὺς “καθαροὺς τῇ καρδίᾳ”.
.             Ὅσο μπορεῖτε, νὰ νηστεύετε, ὅσες μετάνοιες μπορεῖτε νὰ κάνετε, ὅσες ἀγρυπνίες θέλετε ν’ ἀπολαμβάνετε, ἀλλὰ νὰ εἶστε χαρούμενοι. Νὰ ἔχετε τὴ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ χαρὰ ποὺ διαρκεῖ αἰώνια, ποὺ ἔχει αἰώνια εὐφροσύνη. Εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ Κυρίου μας, ποὺ δίνει τὴν ἀσφαλῆ γαλήνη, τὴν γαλήνια τερπνότητα καὶ τὴν πάντερπνη εὐδαιμονία. Ἡ χαρὰ ἡ πασίχαρη, ποὺ ξεπερνᾶ κάθε χαρά. Ὁ Χριστὸς θέλει κι εὐχαριστεῖται νὰ σκορπάει τὴ χαρά, νὰ πλουτίζει τοὺς πιστούς Του μὲ χαρά. Εὔχομαι “ἵνα ἡ χαρὰ ἡμῶν ᾗ πεπληρωμένη”. (Α´ Ἰωάν. α´ 4).
.             Αὐτὴ εἶναι ἡ θρησκεία μας.Ἐκεῖ πρέπει νὰ πᾶμε. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Παράδεισος, παιδιά μου. Τί εἶναι Παράδεισος; Ὁ Χριστὸς εἶναι. Ἀπὸ δῶ ἀρχίζει ὁ Παράδεισος. Εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο. Ὅσοι ἐδῶ στὴ ζοῦν τὸν Χριστό, ζοῦν τὸν Παράδεισο. Ἔτσι εἶναι ποὺ σᾶς τὸ λέω. Εἶναι σωστό, ἀληθινὸ αὐτό, πιστέψτε με! Ἔργο μας εἶναι νὰ προσπαθοῦμε νὰ βροῦμε ἕναν τρόπο νὰ μποῦμε μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶναι νὰ κάνει κανεὶς τὰ τυπικά. Ἡ οὐσία εἶναι νὰ εἴμαστε μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Νὰ ξυπνήσει ἡ ψυχὴ καὶ ν’ ἀγαπήσει τὸν Χριστό, νὰ γίνει ἁγία. Νὰ ἐπιδοθεῖ στὸν θεῖο ἔρωτα. Ἔτσι θὰ μᾶς ἀγαπήσει κι Ἐκεῖνος. Θὰ εἶναι τότε ἡ χαρὰ ἡ ἀναφαίρετη. Αὐτὸ θέλει πιὸ πολὺ ὁ Χριστός, νὰ μᾶς γεμίζει ἀπὸ χαρά, διότι εἶναι ἡ πηγὴ τῆς χαρᾶς. Αὐτὴ ἡ χαρὰ εἶναι δῶρο τοῦ Χριστοῦ. Μέσα σ’ αὐτὴ τὴ χαρὰ θὰ γνωρίσουμε τὸν Χριστό. Δὲν μποροῦμε νὰ Τὸν γνωρίσουμε, ἂν Ἐκεῖνος δὲν μᾶς γνωρίσει. Πῶς τὸ λέει ὁ Δαβίδ; “Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσει οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες. ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων” (Ψαλμ. ΡΚϚ´[126] 1). Αὐτὰ ἡ ψυχή μας θέλει νὰ ἀποκτήσει. Ἂν προετοιμαστοῦμε ἀνάλογα, ἡ χάρις θὰ μᾶς τὰ δώσει. Δὲν εἶναι δύσκολο. Ἂν ἀποσπάσουμε τὴ χάρη, ὅλα εἶναι εὔκολα. χαρούμενα κι εὐλογία Θεοῦ. Ἡ θεία χάρις διαρκῶς κρούει τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς μας καὶ περιμένει ν’ ἀνοίξουμε, γιὰ νὰ ἔλθει στὴν διψῶσαν καρδίαν μας καὶ νὰ τὴν πληρώσει. Τὸ πλήρωμα εἶναι ὁ Χριστός, ἡ Παναγία μας, ἡ Ἁγία Τριάς. Τί ὡραῖα πράγματα!
.             Ἅμα ἀγαπάεις, ζεῖς στὴν Ὁμόνοια καὶ δὲν ξέρεις ὅτι βρίσκεσαι στὴν Ὁμόνοια. Οὔτε στὰ αὐτοκίνητα βλέπεις, οὔτε κόσμο βλέπεις, οὔτε τίποτε. Εἶσαι μέσα σου μὲ τὸ πρόσωπο ποὺ ἀγαπάεις. Τὸ ζεῖς, τὸ εὐχαριστεῖσαι, σὲ ἐμπνέει. Δὲν εἶναι ἀληθινὰ αὐτά; Σκεφτεῖτε αὐτὸ τὸ πρόσωπο ποὺ ἀγαπᾶτε νὰ εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς στὸ νοῦ σου, ὁ Χριστὸς στὴν καρδιά σου, ὁ Χριστὸς σ’ ὅλο σου τὸ εἶναι, ὁ Χριστὸς παντοῦ.
.             Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ζωή, ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, ἡ πηγὴ τῆς χαρᾶς, ἡ πηγὴ τοῦ φωτὸς τοῦ ἀληθινοῦ, τὸ πᾶν. Ὅποιος ἀγαπάει τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἄλλους, αὐτὸς ζεῖ τὴ ζωή. Ζωὴ χωρὶς Χριστὸ εἶναι θάνατος, εἶναι κόλαση δὲν εἶναι ζωή. Αὐτὴ εἶναι ἡ κόλαση, ἡ μὴ ἀγάπη. Ζωὴ εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἢ θὰ εἶσαι στὴ ζωὴ ἢ στὸ θάνατο. Ἀπὸ σένα ἐξαρτᾶται νὰ διαλέξεις.
.             Ἕνας νὰ εἶναι ὁ στόχος μας, ἡ ἀγάπη στὸν Χριστό, στὴν Ἐκκλησία, στὸν πλησίον. Ἡ ἀγάπη, ἡ λατρεία πρὸς τὸν Θεό, ἡ λαχτάρα, ἡ ἕνωση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μὲ τὴν Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἐπὶ γῆς Παράδεισος. Ἡ ἀγάπη στὸν Χριστὸ εἶναι κι ἀγάπη στὸν πλησίον, σ’ ὅλους, καὶ στοὺς ἐχθρούς. Ὁ Χριστιανὸς πονάει γιὰ ὅλους, θέλει ὅλοι νὰ σωθοῦν, ὅλοι νὰ γευτοῦν τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ χριστιανισμός. Μέσῳ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν ἀδελφὸ θὰ κατορθώσουμε ν’ ἀγαπήσουμε τὸν Θεό. Ἐνῶ τὸ ἐπιθυμοῦμε, ἐνῶ τὸ θέλουμε, ἐνῶ εἴμαστε ἄξιοι, ἡ θεία χάρις ἔρχεται μέσῳ τοῦ ἀδελφοῦ. Ὅταν ἀγαπᾶμε τὸν ἀδελφό, ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ἄρα τὸν Χριστό. Μέσα στὴν Ἐκκλησία εἴμαστε κι ἐμεῖς. Ἄρα ὅταν ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ἀγαπᾶμε καὶ τὸν ἑαυτό μας.»

ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓ. ΠΟΡΦΥΡΙΟ

Η ΘΕΙΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ «“ἔβλεπα” ὅτι πήγαινε Χάρη μέσα της, ὅπως τήνε κοίταζα ἐγώ»

Γενική ἐξομολόγηση: «Ἡ Θεία Ψυχανάλυση»

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

.         Τό μυστήριο τῆς Μετανοίας εἶναι τό μυστήριο τῆς ἀληθινῆς ψυχο-θεραπείας.  Ὁ μετανοῶν αὐτομέμφεται, αὐτοκατηγορεῖται, ταπεινώνεται ὁπότε ἑλκύει τή Θεία Χάρη. Ἡ κορύφωση τῆς μετάνοιας εἶναι ἡ ἐξομολόγηση σέ Πνευματικό Ὁδηγό ὅλης μας τῆς ζωῆς. Ἡ προσοχή μετά τήν ἐξομολόγηση, ὥστε νά μήν ἐπαναλάβουμε τά λάθη τοῦ παρελθόντος καί ἡ προσπάθεια νά πράξουμε τά ἀντίθετα καλά καί σωστά ὁλοκληρώνει τήν ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Ἡ ἐξομολόγηση ὅλης μας τῆς ζωῆς, καλό εἶναι νά ἐπαναλαμβάνεται ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν. Ἡ γενική αὐτή ἐξομολόγηση, δίδασκε ὁ πολυχαρισματοῦχος καί σοφός ὅσιος Γέροντας  Πορφύριος, θεραπεύει τόν ἄνθρωπο ὄχι μόνο ἀπό τίς βλάβες τῶν προσωπικῶν του ἁμαρτιῶν, ἀλλά καί ἀπό τά ποικίλα ψυχολογικά τραύματα καθώς καί ἀπό τά βιώματα τῶν προγόνων του. Τήν γενική αὐτή ἐξομολόγηση ὁ ἅγιος Γέροντας τήν ὀνόμαζε θεία ψυχανάλυση.
.             Αὐτή ἡ σπουδαία λειτουργία τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐξομολόγησης (δηλ. ἡ θεραπεία τῶν ψυχολογικῶν τραυμάτων τοῦ ἀνθρώπου), μᾶς ἀποκαλύφθηκε ἀπό τόν Ἅγιο Γέροντα Πορφύριο.
.         Διηγεῖται πνευματικό του παιδί: «Ὁ Γέροντας ἔβλεπε μέσα στήν ψυχή τῶν ἀνθρώπων ὅ,τι τοῦ ἀποκάλυπτε ὁ Θεός. Γιά ἕνα γνωστό μου, μοῦ εἶπε: «Βλέπω μέσα στήν ψυχή του, ὄχι πολύ καθαρά, ἕνα κακό πρᾶγμα. Εἶναι τραῦμα, εἶναι παλιό, εἶναι δαιμονικό. Δέν ξέρω τί ἀκριβῶς εἶναι αὐτό. Μπορεῖ ὁ Θεός νά μοῦ τό φανερώσει ἀργότερα». Καί μετά ἀπό μερικές ἑβδομάδες: «Αὐτό τό κακό πρᾶγμα, πού εἶδα στήν ψυχή του, μπορεῖ νά φύγει, ἀλλά μόνο ἄν ἐκεῖνος ἁγιασθεῖ. Μέ τήν ἁγιότητα ἀλλάζει ὁ ἄνθρωπος. Ὅσο ἁμαρτωλός κι ἄν εἶναι, φεύγουν τά ψυχικά τραύματα. Σήμερα οἱ γιατροί τά λένε ψυχασθένειες, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἶναι δαιμονική ἐπίδραση καί ὀφείλεται στίς ἁμαρτίες»[1].
.         Μαζί μέ τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του, ὁ ἄνθρωπος ὅταν ἐξομολογεῖται, μετανοεῖ καί διορθώνεται-ἐξαγιάζεται λαμβάνει τήν ἴαση ἀπό τίς πληγές, πού τοῦ προξένησε ὁ πονηρός, ὁ κόσμος καί ἡ δική του ἀμέλεια καί ραθυμία.
.         «Δόξα τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ» παρατηρεῖ ὁ π. Σαράντης Σαράντος, «πού θεσμοθέτησε αὐτόν τόν τρόπο συγχωρήσεως τῶν ἀνθρώπων καί ἐντάξεώς τους στήν ἁγία Ποίμνη τῆς Ἐκκλησίας μας. Δόξα τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ πού ἔδειξε καί ἀδιάκοπα δείχνει τό ἄμετρο ἔλεός Του καί προετοιμάζει τό φθαρτό πλάσμα του στήν αἰώνια προσωπική ἐπικοινωνία μαζί Του, ξεκινώντας ἀπό τό λυτρωτικό διάλογο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως.
.         Ἄνθρωποι στιγματισμένοι μέ ἠθικά, ψυχολογικά, νευρολογικά, κοινωνικά, συζυγικά καί οἰκογενειακά ἤ ἄλλα προσωπικά προβλήματα θεραπεύονται καί προοδευτικά ἑτοιμάζονται γιά νά συμμετάσχουν στή νέα ἀπέραντη οἰκογένεια τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν»[2]. Ἡ θεραπευτική ἐνέργεια τοῦ μυστηρίου τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως ἀγκαλιάζει ὁλόκληρη τήν ψυχοσωματική ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου.
.         «Τήν ὥρα πού τά λές στόν ἐξομολόγο» δίδασκε ὁ Ἅγιος Γέροντας Πορφύριος,  «ἔρχεται  ἡ Θεία Χάρη καί σέ ἀπαλλάσει ἀπ᾽ ὅλα τά ἄσχημα βιώματα καί τίς πληγές καί τά ψυχικά τραύματα καί τίς ἐνοχές, διότι, τήν ὥρα πού τά λές, ὁ ἐξομολόγος εὔχεται θερμά στόν Κύριο γιά τήν ἀπαλλαγή σου»[3]. Ὑπάρχουν καταστάσεις, πού ζεῖ ὁ ἄνθρωπος ἤ «συμπεριφορές» στίς ὁποῖες ὑποδουλώνεται, καί οἱ ὁποῖες ὁφείλονται σέ τραύματα τῆς ἐμβρυϊκῆς ἤ παιδικῆς του ἡλικίας.
.         «Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει πάρει μέσα του καί τά βιώματα τῶν γονέων του καί εἰδικά τῆς μητέρας»[4]. Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού «ἀκτινοβολεῖται» ἀπό τόν πνευματικό, στήν διάρκεια μιᾶς Γενικῆς Ἐξομολόγησης, ἐπουλώνει αὐτές τίς ἀνοιχτές αἱμορροοῦσες πληγές.
.         «Ἡ Θεία Ψυχανάλυση», ὅπως ἀποκαλοῦσε ὁ ὅσιος Γέροντας, τήν ἀνωτέρω διαδικασία τῆς Γενικῆς ἐξομολόγησης, εἶναι αὐτή, πού ὁδηγεῖ στήν ἀληθινή ψυχοθεραπεία. Ἐξωτερικά ἡ Γενική Ἐξομολόγηση, ὅπως τήν περιγράφει ὁ Γέροντας, μοιάζει μέ τήν ψυχανάλυση. Στήν πραγματικότητα εἶναι κάτι πάρα πολύ ἀνώτερο καί ἀποτελεσματικότερο. Στήν «κοσμική ψυχανάλυση» γίνεται μία ἀναμόχλευση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, χωρίς ὅμως δυνατότητα θεραπείας. Εἶναι μία «ἀτέλειωτη κουβέντα» πού δέν ὁδηγεῖ πουθενά, ἀλλά ἀντίθετα μπορεῖ καί νά βλάψει.
.         Διά τῆς «κοσμικῆς ψυχανάλυσης» γίνεται καί ζημία, ἀφοῦ ὅταν κανείς:
α) θυμᾶται τό παρελθόν καί
β) ἀσχολεῖται μέ τά ὄνειρα(καί τά δύο αὐτά οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἀπαγορεύουν νά τά κάνουμε) δέν κάνει τίποτε ἄλλο ἀπό τό  νά ἀνακατεύει τόν βοῦρκο. Σάν ἀποτέλεσμα ἔχουμε τό θόλωμα τῆς ψυχῆς καί τήν ἀνάδοση δυσωδῶν ἀναθυμιάσεων, πού μολύνουν ἀκόμη περισσότερο τόν ἄνθρωπο.
.         Ἡ Γενική Ἐξομολόγηση  ὅμως, ἐπειδή διοχετεύει τήν θεραπευτική Χάρη, στό συνειδητό καί τό ἀσυνείδητο τοῦ ἀνθρώπου, ἐνεργεῖ σάν μία «θεία ψυχανάλυση καί ψυχοθεραπεία ἀληθινή».
.         Ὁ π. Πορφύριος ἀναφέρει τέτοιες περιπτώσεις θεραπείας διά τῆς Γενικῆς Ἐξομολόγησης.
.         Γιά μία κυρία πού τήν ἐξομολόγησε ἔλεγε: «Τήν παρακολουθοῦσα (τήν ὥρα πού τήν ἐξομολογοῦσε) μέσα στήν ψυχή της κι “ἔβλεπα” ὅτι πήγαινε Χάρη μέσα της, ὅπως τήνε κοίταζα ἐγώ»[5].
.         Ὁ πνευματικός ὅταν εὔχεται ἐκπέμπει ἀκτίνες θείας Χάρης πού θεραπεύουν τόν ἐξομολογούμενο. «Ὅλοι οἱ πνευματικοί, οἱ ἐξομολόγοι, ἔχουν αὐτήν τήν χάρη» ἔλεγε ὁ Γέροντας «κι ὅταν εὔχονται, τήν ἐκπέμπουν ὡς ἀγωγοί»[6].
Συμβούλευε κάποτε πνευματικό του παιδί τά ἑξῆς: «Νά γίνεται, παιδί μου, κατά καιρούς στή ζωή μας καί μιά γενική ἐξομολόγηση, διότι διάφορα ψυχολογικά τραύματα ἤ διάφορα σοβαρά συμβάντα μᾶς δημιουργοῦν σωματικές ἀσθένειες. Στήν ἐξομολόγηση νά μή λέμε μόνο τά ἁμαρτήματά μας ἀλλά καί τούς διάφορους λογισμούς, π.χ. φόβου, λύπης, χαρᾶς, στενοχώριας πού περνᾶμε ἀπό διάφορα γεγονότα ἤ συμβάντα, ὅπως σεισμούς, θανάτους , γάμους, ὀλιγοπιστίες κ.λ.π.»[7]

ΠΗΓΗ: agiapsychanalysi.blogspot.gr

[1] Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη, «Κοντά στον γέροντα Πορφύριο». Έκδοση Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Αθήναι, 1995, σελ. 122
[2] Ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου, ἐφημερίου Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου, Περί ἐξομολογήσεως, http://www.orthros.org/Greek/Keimena/K-PeriExomologisews.htm
[3] Βίος καί Λόγοι Ζ΄, σελ. 370.
[4] Βίος καί Λόγοι Ζ΄, σελ. 369.
[5] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄,σελ. 371.
[6] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄,σελ. 372.
[7] Ἀναστασίου Τζαβάρα, Ἀναμνήσεις ἀπὸ τὸν γέροντα Πορφύριο, Ἀθήνα 2001, σελ. 141.

O ΑΓ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ [«ΜΥΣΤΙΚΩΣ»!] (ἠχητ. ντοκουμέντο)

 

.                 Ἕνα σημαντικὸ ἠχητικὸ ντοκουμέντο ἀναρτήθηκε πρὸ μηνὸς ποὺ θὰ βοηθήσει ἀρκετοὺς νὰ ξεπεράσουν τὶς λειτουργικὲς ἀγκυλώσεις τους καὶ νὰ ἀναθεωρήσουν τὴν ἄποψή τους γιὰ τὶς λεγόμενες «μυστικὲς εὐχές» τῆς Θ. Λειτουργίας.
.            Ὁ ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΔΕΝ τὶς διαβάζει φωναχτά, θεατρικά, γιὰ νὰ «καταλαβαίνουν» οἱ ἄνθρωποι! Εἰδικότερα τῆς Εὐχὴ τῆς Ἁγίας Ἀναφορᾶς (στὸ 1:07:00 περίπου). Αὐτὸς εἶναι ὁ Τρόπος τῶν Ἁγίων, ἡ ἁγία Τάξη τῆς ὀρθοδόξου Παραδόσεως.

ΨΥΧΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ καὶ ΕΓΩΙΣΜΟΣ

Οἱ ψυχικές ἀσθένειες

 Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

.               Ὁ Ὅσιος Γέροντας Πορφύριος δίδασκε ὅτι: «ἡ θρησκεία μας εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι τρέλα»[144]. Ὅλα αὐτά τά ζητάει ὁ κάθε ἄνθρωπος. «Εἶναι ἀπαίτηση τῆς ψυχῆς μας ἡ ἀπόκτησή τους»[145] τόνιζε. Ἄν ἀγνοήσει κανείς αὐτήν «τήν ἀπαίτηση» τῆς ψυχῆς του γιά τόν Θεῖο Ἔρωτα, τήν ἔνθεη τρέλα, αὐτός παραμένει ἀθεράπευτος, ψυχικά ἄρρωστος, «ψυχοπαθής»[146], μέ τήν πατερική ἔννοια τοῦ ὅρου, γεμάτος «ψυχολογικά» προβλήματα.
.              «Τό κύριον αἴτιον τῆς κατάθλιψης, τῆς νωθρότητος, τῆς ἀκηδίας, τῆς τεμπελιᾶς καί γενικά τῶν λεγόμενων «ψυχολογικῶν προβλημάτων εἶναι», σύμφωνα μέ τόν Ὅσιο, «ὁ μεγάλος ἐγωισμός»[147] καί τά διάφορα δαιμόνια τῆς λύπης, τῆς ἀκηδίας κ.λ.π. Ὁ Ἅγιος Γέροντας, ὅλα τά λεγόμενα «ψυχολογικά», τά ἀποκαλοῦσε «πειρασμικά»[148], δηλ. δαιμονικά. Εἶναι ἀποτελέσματα δαιμονικῶν ἐνεργειῶν, δαιμονικῶν ἐπηρρειῶν, τίς ὁποῖες βέβαια «ἐγκολπώνεται» ὁ ἄνθρωπος, μέ τήν ἐλεύθερη συγκατάθεση τοῦ αὐτεξουσίου του. (βλ. σχετ.: O π. ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΟΜΙΛΕΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ “ΚΑΤΑΘΛΙΨΕΩΣ” («Ἐμεῖς λέμε σατανικὴ ἐνέργεια, λέμε ἀκηδία, λέμε λογισμοί, ὁ διάβολος τῆς ἀκηδίας…»)

.             Οἱ «λεγόμενοι ψυχίατροι», ὅπως ἀποκαλοῦσε ὁ Ὅσιος τούς ψυχιάτρους, γιά νά μήν χρησιμοποιοῦν «τή λέξη» διάβολος (ὁ ὁποῖος κάνει τόν ἄνθρωπο νά φέρεται ἐγωιστικά), ἔχουν ἐφεύρει, παρατηροῦσε ὁ Ἅγιος, ἄλλες λέξεις, ὅπως ἀνασφάλεια κ.λ.π[149].
.             Ὁ πνευματικά ὑγιής πιστεύει σωστά, σύμφωνα μέ ὀρθόδοξα δόγματα. Πιστεύει σωστά στήν Ἁγία Τριάδα, στόν Χριστό, ἀκόμη καί σέ ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τόν διάβολο καί τίς ἐνέργειές του. «Ἄμα βγάλεις τόν διάβολο», ἔλεγε χαριτωμένα ὁ Ὅσιος, «πᾶνε ὅλα τῆς θρησκείας μας»[150]. Ἡ ψυχιατρική ὕπουλα πολεμᾶ τήν ὀρθή πίστη, διότι δέν παραδέχεται τήν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου. Ὁ θεοδίδακτος Ἅγιος Γέροντας γνώριζε πάρα πολλά γύρω ἀπό αὐτά τά λεγόμενα «ψυχολογικά» καί τούς «λεγόμενους ψυχιάτρους»[151].
.               «Οἱ ψυχικὲς ἀσθένειες», δίδασκε ὁ Ὅσιος γέροντας Πορφύριος, «εἶναι οἱ πιὸ εὔκολες νὰ θεραπευθοῦν. Ἂν ὅλα τὰ συναισθήματά σου τὰ στρέψεις πρὸς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἁγιάζονται. Μὲ τὴν ἴδια δύναμη ὁ ἅγιος θεραπεύει κι ὁ κακὸς σκοτώνει. Νά! (Ἁπλώνει τὰ χέρια ὁ Γέροντας καὶ σφίγγει τοὺς μῦς). Ὁ ἕνας γυμνάζει τὸ σῶμα του καὶ εἶναι δυνατός. Μπορεῖ νὰ βοηθήσει τὸν ἀδύνατο, ἂν εἶναι καλός. Κι ἂν εἶναι κακὸς μπορεῖ νὰ τὸν σκοτώσει. Κατάλαβες; Γι’ αὐτὰ μιλᾶνε κι αὐτοὶ οἱ γιόγκι. Λένε: «Ἅμα θέλεις, τὸ κάνεις. Δυνάμωσε τὴν θέλησή σου». Μιλᾶνε ἀνθρώπινα ὅμως. Στηρίζονται στὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις. Δυναμώνουν τὴν θέληση, φορτσάρονται, καὶ κάποια στιγμὴ σπάζουν καὶ ἀνισορροποῦν. Ἐνῶ ἐδῶ ὁ τρόπος ποὺ διδάσκει ἡ πίστη μας νὰ ἐξαγιάζεσαι εἶναι ὁ φυσικός.
.               Ἔτσι ὅπως ταιριάζει στὸν ἄνθρωπο, κατὰ τὴν φύση του. Εἶναι ὅλα γραμμένα στὴν Ἁγία Γραφή, ἀλλὰ δὲν τὰ καταλαβαίνουμε. Πρέπει νὰ μάθουμε νὰ καταλαβαίνουμε τὴν Ἁγία Γραφή. Οἱ ψυχικὲς ἀσθένειες θεραπεύονται μὲ τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα. Οἱ περισσότεροι σοῦ λένε: «Κανεὶς δὲν μὲ θέλει, εἶμαι ἄχρηστος, δὲν μὲ καταλαβαίνουν, δὲν μὲ ἀγαπᾶνε». Εἶναι ἀπὸ τὸν ἐγωισμό.  Ὅταν στραφεῖς πρὸς τὸν Θεὸ δὲν ζητᾶς τίποτα, δὲν εἶσαι ἀνικανοποίητος ἄνθρωπος. Εἶσαι μὲ ὅλα εὐχαριστημένος καὶ μὲ ὅλους. Ἀγαπᾶς τοὺς ἄλλους, εἶσαι εὐχάριστος»[152].

.              Γιὰ τοὺς ψυχιάτρους ἔλεγε: «Κάτι ἐξιχνιάζουν οἱ ψυχίατροι· νομίζουν. Ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ ἐξηγοῦν, ἐκεῖ μπερδεύονται. Μοῦ ἔλεγε ἕνας γιατρός πὼς εἶναι ἄπιστος καὶ τοῦ εἶπα: Ἐσὺ εἶσαι πολὺ πιστός.  Ὅταν σὲ πιάνουν τὰ μπερδέματά σου, ἀρχίζεις καὶ ὀρθολογίζεις. Καὶ μοῦ εἶπε πὼς ἔχω δίκιο, δὲν τὸ εἶχε σκεφθεῖ. Κι ἔτσι εἶναι. Δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν. Δὲν μπορῶ νὰ σοῦ τὸ διατυπώσω, ἀλλὰ νά, ἔχεις τὴν ἄλφα ἀντίδραση, ποὺ προβλέπει ὁ ψυχίατρος. Πέφτει ὅμως λίγη ἀδρεναλίνη περισσότερη, ἐνεργεῖς ἀλλιῶς.
— Δὲν μπορεῖτε νὰ μοῦ μάθετε καμία τέχνη νὰ τῆς ξεφεύγω τῆς ἀδρεναλίνης ἢ ὅποιας ἄλλης ὁρμόνης ἢ οὐσίας;
—  Ἔ, αὐτὸ θέλει ἁγιότητα. Μὲ τὴν ἁγιότητα τῆς ξεφεύγεις.  Ὅταν ἔχεις ἁγιότητα, μπορεῖ νὰ σοῦ πεῖ κάποιος τὰ χειρότερα λόγια. Μένεις ἀπαθής. Ὄχι ὅμως ἀπάθεια μ’ ἀνθρώπινη θέληση ἢ περιφρόνηση, δηλαδὴ νὰ θυμώνεις μέσα σου καὶ νὰ σφίγγεσαι. Ἀπάθεια, ἀγαπώντας τὸν ἄλλο. Τότε πέφτει ὁ θυμός του καὶ ἀνταποκρίνεται στὴν ἀγάπη σου. Εἶναι δύναμη. Μπορεῖ νὰ φέρει ἀντίδραση ὁ ἄλλος καὶ στὸν ἅγιο. Ἀλλὰ γιὰ λίγο. Μετὰ ἀφοπλίζεται»[153].

Ὁ ἐγωισμός καί ἡ θεραπεία τῶν ψυχολογικῶν προβλημάτων.

  .               Ὁ ἐγωισμός, τό ἀντίθετο τῆς ταπείνωσης, φαίνεται ἀπό τό ὅτι ὁ ἄνθρωπος, πού εἶναι κυριευμένος ἀπό αὐτόν δέν θέλει νά βγεῖ ἀπό τό θέλημα του, δέν δέχεται ἐντολές, ὑποδείξεις, δέν κάνει ὑπακοή. Ἔχει βαθειά, μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό του καί γι’ αὐτό δέν ἀποβάλλει εὔκολα τίς ἰδέες του καί τίς ἐπιθυμίες του.
.               «Αὐτοί οἱ καταθλιπτικοί», δίδασκε ὁ Ἅγιος Γέροντας Πορφύριος, «καί ὅλοι αὐτοί, πού ἔχουνε ἀντιδραστικά μέσα τους καί βασανίζονται· τό βλέπουνε ὅτι, ὅταν τοῦ πεῖς κάτι γιά νά κόψει τό θέλημά του, ἐκεῖ πέρα, σέ βουτάει, ἀντιδρᾶ· κατάλαβες;»[154]. Αὐτοί πού ἔχουν κατάθλιψη καί ἀντίδραση, ἔχουν ἐγωισμό καί ἐπιτίθενται ἐναντίον ἐκείνου πού τούς «κόβει» τό θέλημα.
.               Ὅποιος δέν κόβει διά τῆς ὑπακοῆς τό θέλημά του, ἀλλά κάνει ὅ,τι θέλει, αὐτός ζεῖ μέσα στό κακό πνεῦμα καί βασανίζεται.
.                Ἔλεγε ὁ Ὅσιος Γέροντας σ’ ἕναν τέτοιον «θεληματάρη» ὑποτακτικό – ἀνυπότακτο, πού ἔπασχε καί ἀπό κατάθλιψη:
.               «Κάνεις… ὅ,τι θέλεις καί ἔτσι ἰσχυροποιήθηκε τό θέλημά σου καί ζεῖς μέσα στό κακό πνεύμα καί βασανίζεσαι»[155]. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάνει τό θέλημά του μπαίνει στήν κυριαρχία τοῦ πονηροῦ καί βασανίζεται. Ἡ ὑπακοή λυτρώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ πονηροῦ πνεύματος ἐπάνω του.
.               «Τί θά πεῖ ἄγχος, νεῦρα, ψυχασθένειες;» ἐρωτοῦσε ὁ π. Πορφύριος. Καί ἀπαντοῦσε: «Ἐγώ πιστεύω ὅτι ὑπάρχει διάβολος σ’ ὅλα αὐτά. Δέν ὑποτασσόμεθα στόν Χριστό μέ ἀγάπη. Μπαίνει ὁ διάβολος καί μᾶς ἀνακατεύει»[156].
.               Αὐτά βέβαια (τά πάθη καί οἱ δαίμονες) δέν ἀπομακρύνονται μέ χάπια οὔτε μέ ἡλεκτροσόκ, ἀλλά μέ τό μυστήριο τῆς Γενικῆς Ἐξομολόγησης. Ὁ ἄνθρωπος θά πρέπει νά ἐξομολογηθεῖ μέ εἰλικρίνεια τά ἁμαρτήματα ὅλης του τῆς ζωῆς, τά κύρια γεγονότα πού τήν σημάδεψαν, καθώς καί τό πῶς ἐκεῖνος τά ἀντιμετώπισε, ὅπως δίδασκε ὁ θεοφώτιστος Ὅσιος Γέροντας Πορφύριος[157]. Θά πρέπει ἐπίσης νά κάνει ἀσκητική καί μυστηριακή ζωή συνεχῶς, ἔτσι ὥστε νά ἀποκτήσει τόν Θεῖο Ἔρωτα καί τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη. Τότε ἡ θεραπεία ἀπό ὅλα τά λεγόμενα ψυχολογικά εἶναι μόνιμη.

βλ. σχετ.: Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ (νέο βιβλίο)

[144] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄, σελ. 205.

[145] Ὅ.π. σελ. 205.

[146] Πατερική θεολογία, σελ. 22-25.

[147] Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη, σελ. 12.

[148] Ὅ.π.  σελ. 12

[149] Ὅ.π.  σελ. 16.

[150] Ὅ.π.  σελ. 16.

[151] Ὅ.π. σελ. 13.

[152] Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἄννας Κωστάκου “Συνομιλώντας μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο“

[153] Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἄννας Κωστάκου “Συνομιλώντας μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο“

[154] Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη, σελ. 17.

[155] Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη, σελ. 17.

[156] Γέροντος Πορφυρίου Ἱερομονάχου, Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν, Ἔκδοσις Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι, ἔκδ.7η, 2008.

[157] Βίος καί Λόγοι Ζ΄, σελ. 370.

ΠΗΓΗ: hristospanagia3.blogspot.gr

«ΟΙ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΜΟΝΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΡΘΩΝΟΥΝ ΠΟΛΛΑ. ΥΠΟΤΑΣΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΝΟΡΜΑΛ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΗΣΥΧΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΤΕΡΟΥΝ». (Ἅγ. Πορφύριος)

Ἡ Χριστιανικὴ θρησκεία μεταβάλλει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν θεραπεύει

ἀπὸ τὸ βιβλίο 
«Ἁγίου (Γέροντος) Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος καὶ Λόγοι»
Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς,
ἔκδ. Α´, Χανιὰ 2003, σελ. 200-203

.           Ἡ θρησκεία μας εἶναι ἡ θρησκεία τῶν θρησκειῶν, ἡ ἐξ ἀποκαλύψεως, ἡ πραγματική, ἡ ἀληθινὴ θρησκεία. Οἱ ἄλλες θρησκεῖες εἶναι ἀνθρώπινες, κούφιες.  Δὲν γνωρίζουν τὸ μεγαλεῖο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.  Δὲν γνωρίζουν ὅτι ὁ σκοπός μας, ὁ προορισμός μας, εἶναι νὰ γίνουμε θεοὶ κατὰ χάριν, νὰ ὁμοιωθοῦμε μὲ τὸν Θεὸ τὸν Τριαδικό, νὰ γίνουμε ἕνα μ’ Ἐκεῖνον καὶ μεταξύ μας.  Αὐτὰ οἱ ἄλλες θρησκεῖες δὲν τὰ γνωρίζουν.  Ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τῆς θρησκείας μας εἶναι τὸ «ἵνα ὦσιν ἕν».  Ἐκεῖ ὁλοκληρώνεται τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ.  Ἡ θρησκεία μας εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι τρέλα, εἶναι λαχτάρα τοῦ θείου.  Εἶναι μέσα μας ὅλ’ αὐτά.  Εἶναι ἀπαίτηση τῆς ψυχῆς μας ἡ ἀπόκτησή τους.
.           Γιὰ πολλούς, ὅμως, ἡ θρησκεία εἶναι ἕνας ἀγώνας, μία ἀγωνία κι ἕνα ἄγχος.  Γι’ αὐτὸ πολλοὺς ἀπ’ τοὺς «θρήσκους» τοὺς θεωροῦνε δυστυχισμένους, γιατί βλέπουνε σὲ τί χάλια βρίσκονται.  Κι ἔτσι εἶναι πράγματι.  Γιατί ἂν δὲν καταλάβει κανεὶς τὸ βάθος τῆς θρησκείας καὶ δὲν τὴ ζήσει, ἡ θρησκεία καταντάει ἀρρώστια καὶ μάλιστα φοβερή.  Τόσο φοβερή, ποὺ ὁ ἄνθρωπος χάνει τὸν ἔλεγχο τῶν πράξεών του, γίνεται ἄβουλος κι ἀνίσχυρος, ἔχει ἀγωνία κι ἄγχος καὶ φέρεται ὑπὸ τοῦ κακοῦ πνεύματος.  Κάνει μετάνοιες, κλαίει, φωνάζει, ταπεινώνεται τάχα, κι ὅλη αὐτὴ ἡ ταπείνωση εἶναι σατανικὴ ἐνέργεια.  Ὁρισμένοι τέτοιοι ἄνθρωποι ζοῦνε τὴ θρησκεία σὰν ἕνα εἶδος κολάσεως.  Μέσα στὴν ἐκκλησία κάνουν μετάνοιες, σταυρούς, λένε, «εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἀνάξιοι».  Και μόλις βγοῦνε ἔξω, ἀρχίζουν νὰ βλαστημᾶνε τὰ θεῖα, ὅταν λίγο κάποιος τοὺς ἐνοχλήσει.  Φαίνεται καθαρὰ ὅτι ὑπάρχει στὸ μέσον δαιμόνιο.
.                 Στὴν πραγματικότητα, ἡ χριστιανικὴ θρησκεία μεταβάλλει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν θεραπεύει.  Ἡ κυριότερη, ὅμως, προϋπόθεση γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ καὶ νὰ διακρίνει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀλήθεια εἶναι ἡ ταπείνωση.  Ὁ ἐγωισμὸς σκοτίζει τὸ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τὸν μπερδεύει.  Τὸν ὁδηγεῖ στὴν πλάνη, στὴν αἵρεση.  Εἶναι σπουδαῖο νὰ κατανοήσει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀλήθεια.
.           Παλιὰ οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ἦταν σὲ μία κατάσταση πρωτόγονη, δὲν εἶχαν οὔτε σπίτια, οὔτε τίποτε.  Μπαίνανε μὲς στὶς σπηλιές, χωρὶς παράθυρα, κλείνανε καὶ τὴν εἴσοδο μπροστὰ μὲ πέτρες καὶ μὲ κλαδιά, ὥστε νὰ μὴν μπαίνει ὁ ἀέρας.  Δὲν καταλάβαιναν ὅτι ἔξω ὑπάρχει ἡ ζωή, τὸ ὀξυγόνο.  Μὲς στὴ σπηλιὰ ὁ ἄνθρωπος φθείρεται, ἀρρωσταίνει, καταστρέφεται, ἐνῶ ἔξω ζωογονεῖται.  Μπορεῖς νὰ καταλάβεις τὴν ἀλήθεια;  Τότε εἶσαι στὸν ἥλιο, στὸ φῶς, βλέπεις ὅλα τὰ μεγαλεῖα, ἀλλιῶς εἶσαι σὲ μία σπηλιὰ σκοτεινή.  Φῶς καὶ σκότος.  Ποιό εἶναι τὸ πιὸ καλό;  Νὰ εἶσαι πράος, ταπεινός, ἥσυχος, νὰ ἔχεις μέσα σου ἀγάπη ἢ νὰ εἶσαι νευρικός, στενόχωρος, νὰ διαπληκτίζεσαι μὲ τοὺς πάντες;  Ἀσφαλῶς τὸ ἀνώτερο εἶναι ἡ ἀγάπη.  Ἡ θρησκεία μας ἔχει ὅλ’ αὐτὰ τὰ καλὰ καὶ εἶναι ἡ ἀλήθεια.  Όμως πολλοὶ πᾶνε σὲ κάτι ἄλλο.
.             Ὅσοι ἀρνοῦνται αὐτὴ τὴν ἀλήθεια εἶναι ἄρρωστοι ψυχικά.  Εἶναι σὰν τὰ ἄρρωστα παιδιά, πού, ἐπειδὴ τοὺς ἔλειψαν οἱ γονεῖς ἢ χώρισαν ἢ μάλωσαν, ἔγιναν ἀπροσάρμοστα.  Καὶ στὶς αἱρέσεις πᾶνε ὅλοι οἱ μπερδεμένοι.  Μπερδεμένα παιδιὰ μπερδεμένων γονέων.  Ὅμως ὅλοι αὐτοὶ οἱ μπερδεμένοι καὶ ἀπροσάρμοστοι ἔχουν ἕνα σθένος καὶ μία ἐπιμονὴ καὶ κατορθώνουν πολλὰ πράγματα.  Ὑποτάσσουν τοὺς νορμὰλ καὶ τοὺς ἥσυχους ἀνθρώπους, διότι ἐπηρεάζουν κι ἄλλους ὅμοιούς τους καὶ ὑπερτεροῦν καὶ στὸν κόσμο, γιατί αὐτοὶ εἶναι πιὸ πολλοὶ καὶ βρίσκουν ὀπαδούς.  Ὑπάρχουν κι ἄλλοι, πού, ἐνῶ δὲν ἀρνοῦνται τὴν ἀλήθεια, ἐν τούτοις εἶναι μπερδεμένοι κι ἄρρωστοι ψυχικά.
.             Ἡ ἁμαρτία κάνει τὸν ἄνθρωπο πολὺ μπερδεμένο ψυχικά.  Τὸ μπέρδεμα δὲν φεύγει μὲ τίποτε.  Μόνο μὲ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ γίνεται τὸ ξεμπέρδεμα.  Τὴν πρώτη κίνηση  τὴν κάνει ὁ Χριστός.  «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες…» (Ματθ. 11,28).  Μετά ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἀποδεχόμαστε αὐτὸ τὸ φῶς μὲ τὴν ἀγαθή μας προαίρεση, ποὺ τὴν ἐκφράζουμε μὲ τὴν ἀγάπη μας ἀπέναντί Του, μὲ τὴν προσευχή, μὲ τὴ συμμετοχὴ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὰ μυστήρια.
.               Πολλὲς φορὲς οὔτε ὁ κόπος, οὔτε οἱ μετάνοιες, οὔτε οἱ σταυροὶ προσελκύουν τὴ χάρι.  Ὑπάρχουν μυστικά.  Τὸ οὐσιαστικότερο εἶναι νὰ φεύγεις ἀπ’ τὸν τύπο καὶ νὰ πηγαίνεις στὴν οὐσία.  Ὅ,τι γίνεται, νὰ γίνεται ἀπὸ ἀγάπη.
.             Ἡ ἀγάπη ἐννοεῖ πάντα νὰ κάνει θυσίες.  Σ’ ὅ,τι κάνεις ἀγγάρια (Ἀγγάρια:  ὡς ἀγγαρεία), κλωτσάει ἡ ψυχή, ἀντιδρᾶ.  Ἡ ἀγάπη ἑλκύει τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ.  Ὅταν ἔλθει ἡ χάρις, ἔρχονται τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  «Ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια».  Αὐτά εἶναι ποὺ πρέπει νὰ ἔχει μία ὑγιὴς ψυχὴ ἐν Χριστῷ.
.             Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Χριστὸ γίνεται χαριτωμένος καὶ ζεῖ ἔτσι πάνω ἀπ’ τὸ κακό.  Τὸ κακὸ γι’ αὐτὸν δὲν ὑπάρχει.  Ὑπάρχει μόνο τὸ ἀγαθό, ὁ Θεός.  Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει κακό.  Δηλαδή, ἐφ᾽ ὅσον ἔχει τὸ φῶς, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει σκοτάδι.  Οὔτε μπορεῖ νὰ τὸν καταλάβει τὸ σκοτάδι, διότι ἔχει τὸ φῶς.

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ (νέο βιβλίο)

Νέο Βιβλίο:

ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου
Ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς κατά τόν Γέροντα Πορφύριο

Γ´ ἔκδοση συμπληρωμένη