ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ «ΕΓΙΝΕ» ΑΓΙΟΣ Ο π. ΠΑΪΣΙΟΣ

Πῶς καὶ γιατί ἔγινε ἅγιος ὁ π. Παΐσιος
Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου
τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως δίνει τὶς ἀπαντήσεις
στὸ WE τοῦ news247

τῆς Μαργαρίτας Πουρνάρα

.               Τὴν Κυριακὴ 18 Ἰανουρίου στὴν Μονὴ Ἁγίου Ἰωάννη Θεολόγου στὴ Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, ὅπου βρίσκεται ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου – πλέον – Παϊσίου τοῦ Ἀθωνίτου, θὰ συρρεύσουν χιλιάδες πιστοὶ γιὰ νὰ προσκυνήσουν. Εἶναι μία πολὺ σημαντικὴ ἡμέρα γιὰ τὰ χρονικά τῆς σύγχρονης ὀρθοδοξίας, καθὼς ὁ γέροντας, ποὺ πέθανε πρὶν ἀπὸ 22 χρόνια, ὑπῆρξε ξεχωριστὴ προσωπικότητα τοῦ καιροῦ μας.
.               Γιὰ ὅσους τὸν συνάντησαν ἀπὸ κοντά, ἦταν φανερὸ τὸ χάρισμα τῆς προόρασης καὶ τῆς διόρασης: λένε ὅτι εἶχε τὴν ἀναμφισβήτητη δύναμη νὰ ἀντιλαμβάνεται τὸ πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἦταν ἀπέναντί του, πρὶν ἀκούσει ἔστω καὶ μία λέξη. Μὲ προσευχὴ καὶ πνευματικὴ καθοδήγηση, τοῦ ἔδινε λύση, φώτιση καὶ δύναμη.
.               Μὲ τὸν καιρὸ ἡ φήμη του ἁπλώθηκε σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία, καθὼς τὸ ὄνομά του εἶναι εὐρέως γνωστό. […]
.             Τὸ NEWS 247 ἐπικοινώνησε μὲ τὸν Ἀρχιμανδρίτη Βαρθολομαῖο Σαμαρᾶ στὸ Φανάρι, ὁ ὁποῖος εἶναι Ἀρχιγραμματεὺς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ μέλος τῆς Κανονικῆς Ἐπιτροπῆς, ποὺ ἐπιλήφθηκε τοῦ θέματος. Ἔχοντας γνώση τοῦ Τυπικοῦ, ὁ πατέρας Βαρθολομαῖος μᾶς ἐξήγησε τὴν διαδικασία σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία ἀποφασίζει νὰ ἀνακηρύξει κάποιον μοναχό, κληρικὸ ἢ μάρτυρα σὲ ἅγιο.
.               «Κατὰ τοὺς πρώτους χρόνους τῆς Χριστιανοσύνης, γιὰ νὰ ἀναγραφεῖ κάποιος ἅγιος, ἔπρεπε νὰ ἔχει μαρτυρήσει, δηλαδὴ νὰ ἔχει δώσει τὴν ζωή του γιὰ τὸν Χριστό. Ἀναφερόμαστε στὴν ἐποχὴ ὅπου γίνονταν οἱ διωγμοὶ τῶν Χριστιανῶν. Μετὰ τὴν παροχὴ ἐλευθερίας στὴν ἔκφραση χριστιανικῆς πίστης ἀπὸ τὸν Μεγάλο Κωνσταντῖνο στὸν 4ο αἰώνα μ.Χ. ἀναδείχθηκαν καὶ ἄλλοι μάρτυρες μέσα ἀπὸ τὶς διάφορες ἱστορικὲς περιπέτειες, σὲ κάθε χριστιανικὸ ἔθνος. Ὑπῆρχαν μάλιστα καὶ περιπτώσεις μαρτύρων, σὲ χρόνους πολὺ πιὸ κοντινοὺς στοὺς δικούς μας, ὅπως λ.χ. στὴν κομμουνιστικὴ περίοδο τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης ὅταν εἶχε ἐπιβληθεῖ ὁ ἀθεϊσμὸς καὶ ὑπῆρχαν ἄνθρωποι ποὺ ἔχασαν τὴν ζωή τους γιὰ τὴν πίστη τους».
.           «Μετὰ τὸν 4ο αἰώνα μ.Χ, γιὰ νὰ ἀναγραφεῖ κάποιος ἅγιος, ἔπρεπε ἡ ζωή του νὰ εἶναι τὸ ὑπόδειγμα τῆς ἀπόλυτης ἐφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεξαρτήτως τῆς θαυματουργίας. Δηλαδή, δὲν ἦταν ἀπαραίτητο νὰ ἔχει κάνει θαύματα. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ξεχώρισαν κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαῖκοι ποὺ ἀνεδείχθησαν σὲ ἁγίους . Ὅμως, βασικὸ κριτήριο γιὰ τὴν ἀνάδειξη κάποιου σὲ ἅγιο, εἶναι αὐτὸς νὰ εἶναι ἅγιος στὴν συνείδηση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Τότε, ἔρχεται ἡ Ἱερὰ Σύνοδος νὰ ἀναγνωρίσει τὴν ἁγιότητα ἑνὸς προσώπου καὶ νὰ ἀναγράψει αὐτὸ τὸ πρόσωπο μεταξὺ τῶν Ἁγίων, ὅταν διαπιστώσει τὴν ὕπαρξη αὐτῆς τῆς κοινῆς συνείδησης. Πρόκειται λοιπὸν γιὰ συνδυασμὸ ὑποδειγματικῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἀρχῶν τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας καὶ τὴν ὕπαρξη τοῦ λαϊκοῦ αἰσθήματος ποὺ νὰ τὸ ἐπιβεβαιώνει. Αὐτὸ εἶναι τὸ κυριότερο κριτήριο ἀναγραφῆς στὸ ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, πέραν τοῦ μαρτυρίου.
.           Μὲ βάση αὐτὰ τὰ κριτήρια, τὶς τελευταῖες δεκαετίες εἴχαμε περιπτώσεις ὅπως ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καὶ ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, γνωστὸς ὡς ἱερέας στὴν Πολυκλινικὴ Ἀθηνῶν, ὁ ὁποῖος συνέδεσε τὸ ὄνομα καὶ τὴν διακονία του μὲ τὴν Μονὴ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος στὸ Δήλεσι. Πρέπει μάλιστα νὰ σᾶς πῶ ὅτι ὁ τελευταῖος, ὅπως ἄλλωστε καὶ ὁ Ἅγιος Παϊσιος- εἶχαν ζήσει στὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ γνωρίζονταν μεταξύ τους. Ὑπάρχει καὶ ἀλληλογραφία τους».
.           Ὁ π. Βαρθολομαῖος συνεχίζει, μιλώντας γιὰ τὴν πρόσφατη ἀναγραφὴ τοῦ Πατρὸς Παϊσιου στὸ ἁγιολόγιο: «Ὑπῆρξε ὁπωσδήποτε μία μεγάλη μορφή, ποὺ ἐκπληρώνει ὅλα κριτήρια ἁγιότητας. Στὴν συνείδηση τῶν ἀνθρώπων ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια εἶχε διαμορφωθεῖ ἡ ἄποψη ὅτι ὁ γέροντας Παΐσιος ἔκανε θαυματουργίες ἀλλὰ καὶ ὅτι ἡ ζωή του ὑπῆρξε ὑπόδειγμα πίστεως. Τὰ πιστοποιημένα του θαύματα ἀφοροῦν σὲ θεραπεῖες ἀσθενειῶν, κατόπιν προσευχῆς τοῦ ἰδίου ἐν ζωῇ ἢ κατόπιν ἐπικλήσεως τοῦ ὀνόματός του μετὰ θάνατον. Ὑπάρχουν 150 καὶ πλέον βιβλία γραμμένα σὲ διαφορετικὲς γλῶσσες ποὺ μιλοῦν γιὰ τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία του. Ἡ μορφη του ἔχει εἰκονογραφηθεῖ ὡς ἁγίου ἐξ εὐλαβείας πολλῶν πιστῶν, ἐνῶ ὑπάρχουν ἰδιωτικοὶ εὐκτήριοι οἶκοι ἀφιερωμένοι σὲ αὐτόν. Ἀκόμα καὶ ἐπιστημονικὲς μελέτες ἔγιναν ἀπὸ Θεολογικὲς Σχολὲς ὅπως αὐτὴ τῆς Θεσσαλονίκης».
.                 «Βεβαίως ὑπάρχει μία βασικὴ ἀρχὴ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, νὰ ἔχει παρέλθει ἕνα ἱκανὸ χρονικὸ διάστημα ἀπὸ τὴν κοίμηση ἑνὸς προσώπου, πρὶν αὐτὴ ἀποφανθεῖ γιὰ τὴν ἁγιότητά του. Καὶ αὐτὸ γιὰ νὰ ἐκλείψουν βιολογικά, οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι συνδέθηκαν μαζὶ καὶ θὰ εἶχαν συναισθηματικοὺς ἢ προσωπικοὺς ἢ ἄλλους λόγους γιὰ νὰ καλλιεργήσουν τὸ κοινὸ συναίσθημα περὶ ἁγιότητας εἴτε νὰ ἐπηρεάσουν ἀρνητικῶς τὴν κοινὴ γνώμη περὶ αὐτοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ γενικὸς κανών. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἐξαιρέσεις καὶ εἰδικὰ γιὰ περιπτώσεις ποὺ τὰ κριτήρια ἁγιότητας εἶναι ἀδιάσειστα. Τέτοια περίπτωση ἦταν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (14ος αἰώνας μ.Χ.), ὁ ὁποῖος πολὺ λίγα χρόνια μετὰ τὴν κοίμησή του ἀνεγράφη στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Ὁ π. Βαρθολομαῖος ἔκλεισε τὴν συνέντευξη λέγοντας: «Οἱ Ἅγιοι Νεκτάριος, Πορφύριος καὶ Παΐσιος εἶναι μεγάλοι σύγχρονοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ συνείδηση τοῦ λαοῦ εἶναι ἀπολύτως βεβαία, καὶ ἀποδεικνύουν περίτρανα δύο πράγματα: Πρῶτον ὅτι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἕνας μουσειακὸς ἱστορικὸς θεσμὸς ἀλλὰ ἕνα ζωντανὸ δένδρο ποὺ ἀναφύει καινούριους κλάδους συνεχῶς, τοὺς ἁγίους μας. Δεύτερον ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι ὑπόθεση προσωπικὴ ὅλων μας, ἐφικτὴ ἀρκεῖ νὰ τὴν ἐπιδιώξουμε”.

ΠΗΓΗ: NEWS247

Διαφήμιση

«ΤΟ ΑΓΧΟΣ καὶ ΟΙ ΝΟΘΕΥΜΕΝΕΣ ΤΡΟΦΕΣ ΦΕΡΝΟΥΝ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ» (γέρ. Παΐσιος Ἁγιορ.)

ΤΙ ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου
Λόγοι Α´- Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο,

ἔκδ. Ἱ. Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος»,
Σουρωτὴ Θεσ/νίκης 1998, σελ. 132-133

.             Ὁ πολιτισμὸς καλὸς εἶναι, ἀλλά, γιὰ νὰ ὠφελήση, πρέπει νὰ “πολιτισθῆ” καὶ ἡ ψυχή. Ἀλλιῶς εἶναι καταστροφή. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς εἶπε: “Ἀπὸ τοὺς γραμματισμένους θὰ ἔρθη τὸ κακὸ”. Παρ᾽ ὅλο ποὺ ἡ ἐπιστήμη ἔχει προχωρήσει τόσο πολὺ καὶ ἔκανε πρόοδο μεγάλη, ἐν τούτοις μὲ ὅ,τι κάνουν γιὰ νὰ βοηθήσουν τὸν κόσμο, χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουν, καταστρέφουν τὸν κόσμο. Ὁ Θεὸς ἄφησε τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνη τοῦ κεφαλιοῦ του, ἀφοῦ δὲν Τὸν ἀκούει, καὶ ἔτσι τρώει τὸ κεφάλι του. Καταστρέφεται μόνος του ὁ ἄνθρωπος μὲ αὐτὰ ποὺ φτιάχνει.
.               Τί κατόρθωσαν οἱ ἄνθρωποι τοῦ 20ου αἰῶνος μὲ τὸν πολιτισμό! Παλάβωσαν τὸν κόσμο, μόλυναν τὴν ἀτμόσφαιρα, τὰ πάντα. Ἡ ρόδα, ἂν ξεφύγη ἀπὸ τὸν ἄξονα, γυρίζει συνέχεια χωρὶς σκοπό. Ἔτσι καὶ οἱ ἄνθρωποι, ἅμα ξεφύγουν ἀπὸ τὴν ἁρμονία τοῦ Θεοῦ, βασανίζονται! Παλιὰ ὑπέφεραν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸν πόλεμο, σήμερα ὑποφέρουν ἀπὸ τὸν πολιτισμό. Τότε ἔφευγαν ἀπὸ τὶς πόλεις στὰ χωριὰ ἐξ αἰτίας τοῦ πολέμου καὶ μὲ ἕνα χωραφάκι περνοῦσαν. Τώρα θὰ φύγουν ἀπὸ τὶς πόλεις ἐξ αἰτίας τοῦ πολιτισμοῦ, γιατί δὲν θὰ μποροῦν νὰ ζήσουν μέσα σ᾽ αὐτές. Τότε ὁ πόλεμος ἔφερνε θάνατο. Τώρα ὁ πολιτισμὸς φέρνει ἀρρώστια.

 – Γέροντα, γιατί πλήθυνε τόσο πολὺ ὁ καρκίνος;

– Τὸ Τσερνομπὶλ κ.λπ. τί ἔκαναν; Ἀπὸ ἐκεῖ εἶναι. Αὐτὰ κάνουν οἱ ἄνθρωποι… Τί σακατεμένος κόσμος ὑπάρχει! Σὲ ποιά ἐποχὴ ἦταν τόσοι ἄρρωστοι; Παλιὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν ἦταν ἔτσι. Τώρα, ὅποιο γράμμα ἀνοίξω, καρκίνο ἢ ψυχοπάθεια ἢ ἐγκεφαλικὸ ἢ διαλυμένες οἰκογένειες, αὐτὰ θὰ συναντήσω. Ἄλλοτε σπάνια ὑπῆρχε καρκίνος. Βλέπεις, ἦταν φυσικὴ ἡ ζωή. Ἄλλο θέμα τί ἐπέτρεπε ὁ Θεός. Ἔτρωγε κανεὶς φυσικὲς τροφὲς καὶ ἦταν ὑγιέστατος. Φροῦτα, κρεμμύδια, ντομάτες, ἦταν ὅλα καθαρά. Τώρα καὶ αὐτὲς οἱ φυσικὲς τροφὲς σακατεύουν τὸν ἄνθρωπο. Αὐτοὶ ποὺ τρῶνε ὅλο τέτοιες τροφὲς παθαίνουν μεγαλύτερη ζημιά, γιατί ὅλα ἔχουν μολυνθῆ. Ἂν ἦταν παλιὰ ἔτσι, ἐγὼ θὰ πέθαινα ἀπὸ νέος, γιατί σὰν καλόγερος ἔτρωγα ὅ,τι εἶχε ὁ κῆπος, πράσα, μαρούλια, κρεμμύδια, λάχανα, ὅλο τέτοια, καὶ ἤμουν μία χαρά. Τώρα ἔχουν λιπάσματα, ραντίσματα. Τί τρῶνε σήμερα οἱ ἄνθρωποι! Τὸ ἄγχος, οἱ νοθευμένες τροφὲς ἀρρώστια φέρνουν. Ἀχρηστεύεται ὁ κόσμος, ὅταν χρησιμοποιῆ ἀδιάκριτα τὴν ἐπιστήμη.

 

 

 

 

 

«ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΩΪΣΜΟ, ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΥΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ» (π. Παΐσιος)

Γέρων Παΐσιος: Τὰ ψυχιατρεῖα θὰ ἦταν ἄδεια,
ἂν οἱ χριστιανοὶ ἐξομολογοῦντο ὀρθόδοξα!

 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ,
«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», τεῦχ. 62-63,
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1995, σ. 38.

Ἀκοῦστε. Τὰ ψυχιατρεῖα θὰ ἦταν ἄδεια, ἂν οἱ χριστιανοὶ ἐξομολογοῦντο ὀρθόδοξα, καθαρά, μὲ εἰλικρίνεια, ταπείνωση καὶ ὑπακοή, σὲ διακριτικὸ Πνευματικό, ἂς εἶναι καὶ λίγο αὐστηρός. Καὶ μετὰ νὰ κοινωνοῦν ἀξίως. Τότε κανεὶς δὲν θὰ εἶχε ἄγχος, προβλήματα καὶ μεγάλους πειρασμούς. Πρέπει νὰ ξέρετε, ὅτι, ὅλα ξεκινοῦν ἀπὸ τὸν ἐγωϊσμό, τὴν ἀνυπακοὴ καὶ τοὺς κακοὺς λογισμούς. Ὑπακοὴ εἶναι Ζωή, Παρακοὴ εἶναι Θάνατος.

ΠΗΓΗ: holyland2.blogspot.gr

ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΧΑΛΑΣΜΕΝΑ ΤΑ ΝΕΥΡA

ΚΑΛΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ
ΟΤΑΝ, ΓΕΡΟΝΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΧΑΛΑΣΜΕΝΑ ΤΑ ΝΕΥΡΑ;

Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου
Λόγοι Α´- Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο,

ἔκδ. Ἱ. Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος»,
Σουρωτὴ Θεσ/νίκης 1998, σελ. 185-186

-Ὅταν, Γέροντα, εἶναι χαλασμένα τὰ νεῦρα;

– Χαλασμένα τὰ νεῦρα; Τί θὰ πῆ αὐτό; Μήπως εἶναι χαλασμένος ὁ λογισμός; Τὸ πιὸ καλὸ ἀπ’ ὅλα εἶναι ὁ καλὸς λογισμός.
.             Κάποιος κοσμικὸς εἶχε φτιάξει σπίτι σὲ ἕνα ἥσυχο μέρος. Ἀργότερα ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ ἔγινε γκαράζ, ἀπὸ τὴν ἄλλη δρόμος καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἕνα κοσμικὸ κέντρο. Μέχρι τὰ μεσάνυχτα νταούλια. Δὲν μποροῦσε ὁ καημένος νὰ κοιμηθῆ· ἔβαζε ὠτασπίδες στ’ αὐτιά, ἄρχισε νὰ παίρνη καὶ χάπια. Κόντευε νὰ τρελλαθῆ. Ἦρθε καὶ μὲ βρῆκε. «Γέροντα, αὐτὸ καὶ αὐτό, μοῦ λέει, δὲν μποροῦμε νὰ ἡσυχάσουμε. Τί νὰ κάνω; Σκέφτομαι νὰ φτιάξω ἄλλο σπίτι».
.           Νὰ βάλης καλὸ λογισμό, τοῦ λέω. Νὰ σκέφτεσαι, ἂν γινόταν πόλεμος καὶ στὸ γκαρὰζ ἔφτιαχναν τὰ τάνκς, δίπλα ἦταν νοσοκομεῖο καὶ ἔφερναν τὰ ἀσθενοφόρα τοὺς τραυματίες καὶ ἐσένα σοῦ ἔλεγαν: “Κάθησε ἐδῶ. Σοῦ ἐξασφαλίζουμε τὴν ζωή, δὲν θὰ σὲ πειράξουμε. Μπορεῖς νὰ βγαίνης ἀπὸ τὸ σπίτι σου ἐλεύθερα μόνο στὴν ἀκτίνα ποὺ εἶναι κτισμένα αὐτά, γιατί ἐκεῖ δὲν θὰ πέση σφαίρα” ἢ “νὰ μείνης στὸ σπίτι σου καὶ δὲν θὰ σὲ ἐνοχλήση κανείς”, μικρὸ πράγμα θὰ ἦταν αὐτό; Δὲν θὰ τὸ θεωροῦσες εὐλογία; Γι’ αὐτὸ τώρα νὰ πῆς: «Δόξα σοι ὁ Θεός, δὲν γίνεται πόλεμος, ὁ κόσμος εἶναι καλὰ καὶ κάνει τὶς δουλειές του. Στὸ γκαρὰζ ἀντὶ τὰ τάνκς φτιάχνουν τὰ αὐτοκίνητά τους οἱἄνθρωποι. Δόξα σοιὁ Θεός, δὲν ὑπάρχει νοσοκομεῖο, τραυματίες κ.λπ. Δὲν περνοῦν τάνκς· αὐτοκίνητα περνοῦν καὶ οἱ ἄνθρωποι τρέχουν στὶς δουλειὲς τους”. Ἂν φέρης ἔτσι καλὸ λογισμό, θὰ ἔρθη ἡ δοξολογία μετά».
.               Κατάλαβε ὁ καημένος ὅτι ὅλη ἡ βάση εἶναι ἡ σωστὴ ἀντιμετώπιση καὶ ἔφυγε ἀναπαυμένος. Τὰ ἀντιμετώπισε σιγὰ-σιγὰ μὲ καλοὺς λογισμούς, πέταξε καὶ τὰ χάπια καὶ κοιμόταν χωρὶς δυσκολία. Βλέπεις μὲ ἕναν καλὸ λογισμὸ πῶς τακτοποιεῖται κανείς;
.           Μιὰ φορὰ ταξίδευα μὲ τὸ λεωφορεῖο καὶὁ εἰσπράκτορας ἔβαλε τὸ ράδιο δυνατά. Μερικοὶ νεαροὶ ποὺ θρήσκευαν, εἶπαν ὅτι εἶναι καὶ ἕνας μοναχὸς καὶ τοῦ ἔκαναν ἐπανειλημμένως νόημα νὰ τὸ κλείση. Μιὰ-δυό, τίποτε αὐτός· τὸ ἔβαλε πιὸ δυνατά. «Ἀφῆστε τον, τοὺς εἶπα, δὲν πειράζει· μοῦ κάνει ἰσοκράτημα στὴν ψαλμωδία μου». Μὲ τὸν λογισμό μου ἔλεγα: «Ἄν, Θεὸς φυλάξοι, γινόταν ἕνα ἀτύχημα λίγο πιὸ πέρα καὶ ἀναγκάζονταν νὰ βάλουν στὸ δικό μας αὐτοκίνητο ἀνθρώπους σακατεμένους, ἄλλος νὰ εἶναι μὲ σπασμένο πόδι, ἄλλος μὲ σπασμένο κεφάλι, πῶς θὰ ἄντεχα αὐτὴν τὴν σκηνή; Δόξα σοιὁ Θεός, οἱἄνθρωποι εἶναι καλὰ καὶ τραγουδοῦν κιόλας».
.       Ἔτσι ταξίδευα μιὰ χαρὰ ψάλλοντας…!!!

 

ΠΡΟΣ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ Γέροντος ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Συμφώνως πρὸς πληροφορημένη πηγὴ ἐπίκειται ἡ ἐπίσημη καὶ χαρμόσυνη ἀνακοίνωση ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τῆς Συνοδικῆς Πράξεως μὲ τὴν ὁποία ὁ γέρων Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης θὰ συγκαταριθμεῖται στὶς δέλτους τοῦ Ὀρθοδόξου Ἁγιολογίου.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΜΑΚΕΔΟΝΟΛΑΤΡΗ ΝΙΚΟ ΜΑΡΤΗ

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΜΑΚΕΔΟΝΟΛΑΤΡΗ ΝΙΚΟ ΜΑΡΤΗ

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χολέβας

ἐφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 17.11.2013

.            Τὸν γνώρισα ὡς Πρόεδρο τῆς Μακεδονικῆς Ἑστίας Ἀθηνῶν, τότε ποὺ ὁ ἀείμνηστος Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Κωνσταντῖνος Καραμανλὴς δάκρυζε γιὰ τὸν σφετερισμὸ τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας ἀπὸ τοὺς Σκοπιανούς. Ὁ Νίκος Μάρτης, ἀπὸ τὴ Μουσθένη τοῦ Νομοῦ Καβάλας, ἦταν ἕνας πραγματικὸς εὐπατρίδης, ἕνας εἰλικρινὴς Μακεδονολάτρης, ἕνας πολιτικὸς ποὺ ἀγωνίσθηκε μὲ κάθε ἔντιμο μέσο γιὰ τὴν πατρίδα, τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια, τὴν οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη τοῦ τόπου.
.           Ὁ Νίκος Μάρτης ἐξεδήμησεν εἰς Κύριον στὶς 12.11.2013. Ἦταν ἀπὸ τοὺς ἐλάχιστους ἐπιζῶντες ἀξιωματικούς του 1940-41. Μετεῖχε ὡς ἔφεδρος Ἀνθυπολοχαγὸς στὴ μάχη τῶν Ὀχυρῶν της γραμμῆς Μεταξὰ καὶ διηγεῖτο χωρὶς ἔπαρση τὴν ἐμπειρία του. Ὑπηρέτησε ὡς Ὑπουργὸς Βιομηχανίας στὴν πρώτη ὀκταετία Καραμανλῆ καὶ ὡς Ὑπουργὸς Βορείου Ἑλλάδος ἀπὸ τὸ 1974 ἕως τὸ 1981. Ἀφιέρωσε ὅλες τὶς πνευματικὲς καὶ ψυχικὲς δυνάμεις στὸν ἀγώνα ὑπὲρ τῆς Μακεδονίας καὶ κατὰ τῶν πλαστογράφων τῆς ἱστορίας.
.           Ἤδη ἀπὸ τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1980-1990 ὁ Νίκος Μάρτης ἔγραφε ἱστορικὰ συγγράμματα καὶ ἔκρουε τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιὰ τοὺς σκοποὺς τῶν Σκοπίων. Ἦταν ἡ ἐποχὴ ποὺ ἡ Γιουγκοσλαβία παρέμενε ἀκόμη ἑνωμένη καὶ ὁρισμένοι στὴ χώρα μας προφήτευαν ὅτι …δὲν πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει τὸ Μακεδονικὸ ζήτημα. Τὰ βιβλία τοῦ ἀειμνήστου Μάρτη περιεῖχαν πολλὰ ἱστορικὰ στοιχεῖα καὶ ἐπαινέθηκαν ἀπὸ Ἕλληνες καὶ ξένους ἱστορικούς. Μεταφράσθηκαν στὰ ἀγγλικὰ καὶ βρίσκονται σὲ πολλὲς βιβλιοθῆκες εὐρωπαϊκῶν καὶ ἀμερικανικῶν πανεπιστημίων. Ἀποτέλεσαν τὴν πρώτη προσπάθεια ἀντεπιθέσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατὰ τῶν ψευδομακεδόνων. Εἶναι συγκινητικὲς οἱ ἐπιστολὲς ποὺ ἀπέστειλε στὸν Νίκο Μάρτη ὁ Ἁγιορείτης Γέρων Παΐσιος, μὲ τὶς ὁποῖες τὸν συνέχαιρε γιὰ τὸν ἀγώνα του ὑπὲρ τῆς ἑλληνικότητος τῆς Μακεδονίας.
.           Ὁ ἐκλιπὼν πραγματοποίησε ἑκατοντάδες ὁμιλίες στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ ἐξωτερικὸ γιὰ τὸν ἱερὸ σκοπὸ ποὺ ὑπηρετοῦσε. Διαφώνησε ἐξ ἀρχῆς μὲ τὶς προτάσεις γιὰ σύνθετη ὀνομασία μὲ ὁποιονδήποτε προσδιορισμὸ γιὰ τὸ κράτος τῶν Σκοπίων. Χωρὶς νὰ προσδοκᾶ πολιτικὰ ἢ ἄλλα ὀφέλη καὶ ἀφοῦ εἶχε διατελέσει ἐπὶ δεκαετίες Βουλευτὴς καὶ Ὑπουργὸς ἀφιέρωσε τὶς τελευταῖες δεκαετίες τῆς ζωῆς του στὴν προσπάθεια ἀφυπνίσεως τῶν Ἑλλήνων καὶ ἐνημερώσεως τῶν ξένων ἡγετῶν γιὰ τὸ Μακεδονικό.
.           Τιμώντας τὴ μνήμη του ἂς ἐντείνουμε τὸν ἀγώνα κατὰ τῆς σκοπιανῆς θρασύτητος καὶ ψευδολογίας. Νίκο Μάρτη, ἐμεῖς οἱ Μακεδόνες καὶ σύμπας ὁ Ἑλληνισμός σου ὀφείλουμε πολλά!

«ΕΥΩΔΙΑΖΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΕΩΣ ΤΑ ΝΥΧΙΑ» (Ἀρχιμ. Φιλόθεος, ἡγούμ. Ἱ. Μ. Καρακάλλου)

Ἀπόσπασμα συνομιλίας
τοῦ συγγρ. Μ. Μελινοῦ μὲ τὸν Καθηγούμενο τῆς Ἱ. Μ. Καρακάλλου
Ἀρχιμανδρίτη Φιλόθεο

– Μ.Μ.: Γέροντα, νωρίτερα ἀναφέρατε τὸν Γέροντα Παΐσιον· τὸν γνωρίσατε ἀρκετά; Ἐρωτῶ διότι ἔχω πληροφορηθεῖ ὅτι ὁ μακαριστὸς Γέροντας εἶχε κατευθύνει πρὸς τὸ μοναστήρι σας ἀρκετοὺς νέους, οἱ ὁποῖοι τὸν εἶχαν συμβουλευθεῖ ποῦ νὰ κοινοβιάσουν.

– Ἀρχιμ. Φ.Κς: Δὲν εὐτύχησα νὰ ἔχω στενὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸν ἅγιο Γέροντα. Θὰ σᾶς πῶ ὅμως κάτι τὸ χαρακτηριστικόν: Ἕνα μήνα πρὸ τῆς μακαρίας κοιμήσεώς του βρέθηκα στὴν Θεσσαλονίκη. Ὁ Γέροντας ἦτο ἐξαντλημένος, λόγῳ τῆς σοβαρᾶς ἀσθενείας του. Αὐτὸς ἦτο καὶ ὁ λόγος ποὺ δίσταζα νὰ τὸν ἐπισκεφθῶ στὴ Σουρωτή, παρότι ὁ συνοδός μου διακαῶς τὸ ἐπιθυμοῦσε. Τελικῶς, ἐκάμφθην πρὸ τῆς μεγάλης ἐπιμονῆς του καὶ πήγαμε στὸ μοναστήρι. Παρεκαλέσαμε τὶς μοναχὲς νὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ φιλήσουμε τὸ χέρι του. Μὲ εὐγένεια καὶ σεβασμὸ μᾶς ἀπέτρεψαν, λέγοντας ὅτι ἡ κατάσταση τῆς ὑγείας του δὲν τὸ ἐπέτρεπε. Μπροστὰ στὴν παρακλητική μας διάθεση κάμφθηκε μία μοναχὴ καὶ πῆγε νὰ τὸν ἐνημερώσει. Δίχως νὰ τὸ ἀξίζω, ἔγινε στὴν οὐτιδανότητά μου ἵλεως ὁ Θεός· μεγάλη, μεγίστη χάρη μοῦ ἔγινε καὶ μὲ δέχθηκε ὁ Γέροντας. Μόλις μπῆκα στὸ κελλάκι του, αἰσθάνθηκα εὐωδία τιμίου λειψάνου, ἡ ὁποία ἐνισχύθηκε ὅταν τὸν ἀσπάσθηκα! Εὐωδίαζε ἀπὸ τὴν κορυφὴ ἕως τὰ νύχια! Μὲ καλωσύνη κι ἐνδιαφέρον μὲ ρώτησε γιὰ τὸ μοναστήρι, γιὰ κάποιους ἀδελφοὺς ποὺ ὁ ἴδιος εἶχε συστήσει. Κάποια στιγμή μοῦ εἶπε γιὰ κάποιον ποὺ προσφάτως εἶχε προσέλθει ὡς δόκιμος: «Αὐτὸς μπορεῖ καὶ νὰ μὴ θέλει νὰ γίνει μοναχός»· σὰν νὰ μοῦ ἔλεγε ὅτι αὐτὸς δὲν εἶναι γιὰ μοναχός. Πράγματι, ὅπως τὸ εἶπε ἔτσι καὶ ἔγινε. Μὰ δὲν χρειαζόταν ἄλλη ἀπόδειξη τῶν χαρισμάτων του. Ἦταν «ἁπτή», ὁλοφάνερη ἡ εὐωδία ποὺ αἰσθάνθηκα· εὐωδία σὰν ἀπὸ ἅγιο λείψανο, ἰδιαίτερη, χαριτωμένη!..

ΠΗΓΗ: dimokratianews.gr, 09.11.13

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ (Δ. Νατσιός) «Ἂν ζούσαμε σὲ κράτος ἑλληνικὸ καὶ ὄχι στὸ ψευτορωμαίικο χαρτοβασίλειο, στὸ μνημονιακὸ ἀπολειφάδι καὶ παίγνιο τῶν Φράγκων, στὰ παιδαγωγικὰ τμήματα αὐτὰ θὰ διδάσκονταν καὶ ὄχι οἱ μαγαρισιὲς τῆς Ρεπούση καὶ τῶν ὁμοϊδεατῶν της».

Ὁ Γέροντας Παΐσιος γιὰ τὴν Παιδεία καὶ τὸν δάσκαλο

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός

Δάσκαλος-Κιλκίς

.               Ἐν πρώτοις μία φράση ποὺ εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν ἱστορικὸ καὶ λογοτέχνη τῶν Ἀθηνῶν, τὸν σπουδαῖο Δημ. Καμπούρογλου: «Ὅλα τὰ ἔθνη γιὰ νὰ προοδεύσουν πρέπει νὰ βαδίσουν ἐμπρός, πλὴν τοῦ ἑλληνικοῦ ποὺ πρέπει νὰ στραφεῖ πίσω». Εἶναι βέβαιο ὅτι ὁ σοφὸς ἀθηναιογράφος, ὅπως ὀνομάστηκε, ἐννοοῦσε τὴν παράδοσή μας, ποὺ δὲν εἶναι κάτι τὸ νεκρό, ἀλλὰ ἡ ζωντανὴ φωνὴ τῶν κεκοιμημένων. Μόνο οἱ νεκροὶ λαοὶ ἔχουν παράδοση νεκρή. «Ἐμεῖς θὰ γινόταν νὰ ζήσουμε χωρὶς τοὺς νεκρούς;» ἀναρωτιέται ὁ ποιητής. Ὑπακούοντας, λοιπόν, στὴν προτροπὴ τοῦ συγγραφέα, θὰ στρέψουμε τὸ βλέμμα μας πίσω, γιὰ νὰ δοῦμε, ἐν συντομίᾳ, καὶ νὰ καμαρώσουμε τὸν δάσκαλο, ὅπως μᾶς τὸν προβάλλει ἡ ἔξοχη παράδοσή μας. Καὶ θὰ κλείσουμε μὲ τὰ λόγια, τοῦ ἁγίου Γέροντα Παϊσίου.
.               Κατ’ ἀρχάς, τί σημαίνει ἡ λέξη δάσκαλος; «ἀρχὴ σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις». Ἡ λέξη δάσκαλος, σύμφωνα μὲ μία ἐτυμολογικὴ ἑρμηνεία, πολὺ ὄμορφη, γι’ αὐτὸ ἴσως νὰ εἶναι καὶ παρετυμολογία, προέρχεται ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο ρῆμα, συνηρημμένο, δάω-ω, ποὺ σημαίνει φωτίζω. (Ἀπὸ δῶ ἡ δάδα, τὸ δαδί). Μὲ ἐνεστωτικὸ διπλασιασμὸ γίνεται δαδάσκω καὶ διδάσκω. Ἀπὸ τὸ διδάσκω παράγεται ὁ διδάσκαλος. Ἄρα δάσκαλος καὶ Παιδεία, γενικότερα, στὰ καθ’ ἡμᾶς, σημαίνει φῶς. (Οἱ Δάσκαλοι τοῦ Γένους, ὀνομάζονταν Φωτιστὲς τοῦ Γένους) Γράφει ὁ Πλάτων: «Παιδεία ἐστὶ οὐ τὴν ὑδρία πληρῶσαι, ἀλλὰ ἀνάψαι αὐτήν». Παιδεία εἶναι, ὄχι τὸ γέμισμα ἑνὸς ἄδειου δοχείου (ὁ ἐγκέφαλος τοῦ παιδιοῦ), ἀλλὰ ἄναμμα ψυχῆς, εἶναι φῶς δηλαδή. Σήμερα τί κάνουμε στὰ σχολεῖα; Ἐγκαταλείψαμε, σβήσαμε τὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ καὶ στραφήκαμε στὸν ἐγκέφαλό του, γεμίζοντάς τον μὲ περιττές, πολλὲς φορές, πληροφορίες. Γι’ αὐτὸ οἱ μαθητὲς δὲν ἀγαποῦν τὸ σχολεῖο καὶ τὸ πετροβολοῦν. Ἴσως καὶ τὶς καταλήψεις πρέπει νὰ τὶς ἐκλάβουμε σὰν κραυγὴ ἀπόγνωσης τῶν νέων γιὰ τὸν χαμένο δάσκαλο, γιὰ τὴν ἀνύπαρκτη παιδεία.
.               Ἀνηφορίζουμε τὴν ἱστορία, τὴν παράδοση καὶ στεκόμαστε μὲ θαυμασμὸ στὸν δεύτερο χρυσὸ αἰώνα, μετὰ τοῦ Περικλῆ, τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Στὸν χρυσὸ αἰώνα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Γράφει ὁ οὐρανοφάντωρ Μέγας Βασίλειος. Ὁ δάσκαλος πρέπει νὰ εἶναι «ἀρχέτυπον βίου, νόμος ἔμψυχος καὶ κανὼν ἀρετῆς». Ἐπαναλαμβάνει ὁ ἅγιος τὸν Πλούταρχο στὸ ἐξαίσιο «περὶ παίδων ἀρετῆς» πόνημά του. Ἔλεγε ὁ Πλούταρχος. «Διδασκάλους ζητητέον τοῖς τέκνοις, οἱ καὶ τοῖς βίοις εἰσὶν ἀδιάβλητοι καὶ τοῖς τρόποις ἀνεπίληπτοι καὶ ταῖς ἐμπειρίαις ἄριστοι». Ζωντανὴ ἡ παράδοση τῶν ἀρχαίων στοὺς Πατέρες, μὲ μία διαφορά. Οἱ ἀρχαῖοι ἀποβλέπουν στὴν ἀρετή, στὴν καλοκαθαγία. Οἱ Πατέρες καὶ δὴ διὰ στόματος τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου θὰ ποῦν: «Παιδεία ἐστὶ μετάληψις ἁγιότητος». «Τὰ τέκνα ἡμῶν τῆς ἐν Χριστῷ Παιδείας μεταλαβέτωσαν», γράφει ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς στοὺς «Στρωματεῖς». Ἂν βέβαια πεῖς σήμερα σὲ κάποιον διὰ βίου ἀμαθῆ τοῦ νῦν ὑπουργείου ὅτι σκοπὸς τῆς Παιδείας εἶναι ἡ ἀπόκτηση ἀρετῶν καὶ ἡ ἁγιότητα κινδυνεύεις μέ… λιθοβολισμό, σὲ ἀναμένει ὁ χλευασμός. Παιδεία γιὰ τοὺς νῦν φωταδιστὲς δὲν εἶναι μόρφωση, παίδευση, καλλιέργεια χαρακτήρων καὶ ἐμφύσηση ἀξιῶν, ἀλλὰ ἀπονομὴ βεβαιώσεων τυπικῶν προσόντων, ἕνα ἄχρηστο χαρτὶ μὲ τὸ ὁποῖο θὰ συνωστίζεται ὁ νέος στοὺς βουλευτικοὺς προθαλάμους ἐκλιπαρώντας μία θέση ἡμιαπασχόλησης. Πίσω στοὺς Πατέρες. Ἔλεγε ὁ ἅγιος Γρηγόριος «καλῶν τῶν διδασκάλων καλοὶ καὶ οἱ μαθηταί». «Τοῦτο διδασκάλου ἀρίστου, τὸ δι’ ἑαυτοῦ παιδεύειν ἃ λέγει»· αὐτὸ εἶναι τὸ γνώρισμα τοῦ ἀρίστου δασκάλου, τὸ νὰ διαπαιδαγωγεῖ, ἐπιβεβαιώνοντας τὰ ὅσα διδάσκει μὲ τὸ προσωπικό του παράδειγμα, βροντοφωνάζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, καὶ προσθέτει τὴν θεμελιώδη ἀρχὴ τῆς ἐν Χριστῷ Παιδείας, «ἔκτεινον τὴν τῆς ἀγάπης σαγήνην, ἵνα μὴ τὸ χωλὸν ἐκτραπῇ, ἰαθῇ δὲ μᾶλλον»· ἅπλωσε τὰ δίχτυα τῆς ἀγάπης, γιὰ ὅλους τους μαθητές σου. Ἂν δὲν ἀγαπᾶς, ἂν δὲν ξεχειλίζει ἡ καρδιὰ ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὰ παιδιά, ματαιοπονεῖς. Τὰ παιδιὰ νιώθουν αὐτὴν τὴν ἀγάπη καὶ σοῦ προσφέρουν, ὡς ἀντίδωρο, μία ἀνθοδέσμη μὲ ἄνθη μυρίπνοα ἀπὸ τὴν ψυχή τους.
.               Τὸν τύπο τοῦτο τοῦ Ἕλληνα δασκάλου, τοῦ  μεταλαμπαδευτῆ τῶν τιμαλφῶν ἀξιῶν τοῦ Γένους, τὸν πολέμησαν καὶ τὸν κλόνισαν οἱ ἀπανωτὲς ἐκπαιδευτικὲς μεταρρυθμίσεις, ἀναγεννήσεις, ἀναπτερώσεις καὶ λοιπὰ ἠχηρὰ φληναφήματα. Μὲς στὶς σχολικὲς τάξεις, ἀντὶ νὰ ρέουν τὰ γάργαρα νάματα τῆς ἐξαίσιας παράδοσής μας, τὰ ὁποῖα ξεδιψοῦν δασκάλους καὶ μαθητές, εἰσπνέουμε τὶς ἀναθυμιάσεις, ποὺ ἀναδίδουν τὰ βαλτόνερα Δύσης καὶ Ἀνατολῆς. Καὶ ἰδοὺ οἱ προκοπές μας!! Καὶ ὅμως ὑπῆρχαν ἄνθρωποι, ὅταν οἱ περισσότεροι ἦταν βυθισμένοι στὴν ἀποκάρωση τῆς ψευτοευημερίας, ποὺ ἔβλεπαν τὴν ἐπερχόμενη βοθρόπτωση, ὑλικὴ καὶ πνευματική. (Μίας ὑλικῆς κατάρρευσης προηγεῖται πάντοτε μία πνευματικὴ ἐξαθλίωση καὶ ἥττα).
.               Ὁ ὁσιακῆς μνήμης γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ κατὰ κόσμον… ὀλιγογράμματος ἅγιος μοναχός, μᾶς ἄφησε πολυτίμητες διδαχὲς γιὰ τὴν Παιδεία καὶ τὸν δάσκαλο. Ἂν στὰ διάφορα σεμινάρια ποὺ διοργανώνονται «μὲ τὸ κιλὸ» κάθε χρόνο, γιὰ τοὺς δασκάλους ἀκούγαμε τὰ λόγια τοῦ Γέροντα καὶ ὄχι τὶς ἀνούσιες καὶ ἀνιαρὲς τιποτολογίες, ποὺ μᾶς σερβίρουν οἱ σχολικοὶ σύμβουλοι καὶ οἱ ἄσχετοι, συνήθως καὶ ἀσήμαντοι εἰσηγητές τους, ἴσως ἡ Παιδεία νὰ ξανακαθόταν στὸν βασιλικό της θρόνο.
.                  Σκύβω, λοιπόν, μὲ πολλὴ εὐλάβεια καὶ ἀντλῶ ἀπὸ τὸ βιβλίο «μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο», λίγα λόγια τοῦ ἁγίου Γέροντα, ποὺ μοσχοβολοῦν σὰν τὸ Τίμιο Ξύλο. Ἐν πρώτοις γιὰ τὸ θέμα τῶν ἀπεργιῶν, ποὺ τὸ ἀκοῦμε αὐτὲς τὶς ἡμέρες. Ἔλεγε ὁ Γέροντας: «-Ἐγὼ λέω στοὺς δασκάλους ποτὲ νὰ μὴν κάνουν ἀπεργία, ἐκτὸς ἂν πᾶνε νὰ καταργήσουν τὰ Θρησκευτικά, τὴν προσευχὴ ἢ νὰ κατεβάσουν τὸν σταυρὸ ἀπὸ τὴν σημαία. Τότε πρέπει νὰ διαμαρτυρηθοῦν. Ἀλλιῶς τί φταῖνε τὰ παιδιὰ νὰ χάνουν μαθήματα!».
.                  Μιλᾶ γιὰ τὴν πληθώρα τῶν μαθημάτων καὶ δραστηριοτήτων, μὲ τὰ ὁποῖα καταπλακώσαμε τὰ παιδιά, ἐνῶ τὸ σημαντικότερο γι’ αὐτὴν τὴν ἡλικία εἶναι τὸ παιχνίδι, τὸ ὁμαδικὸ καὶ ὄχι τὰ ψυχοφθόρα ἠλεκτρονικά. (7ωρα ἀπὸ τὴν Α´ Δημοτικοῦ, ξένες γλῶσσες καὶ ὑπολογιστές, λὲς καὶ μιλᾶμε γιὰ διανοητικὲς μηχανές). «Σήμερα φορτώνουν τὰ παιδιὰ ἕνα σωρὸ καὶ τὰ μπερδεύουν. Τὰ μπουχτίζουν στὰ γράμματα χωρὶς πνευματικὸ ἀντιστάθμισμα. Στὰ σχολεῖα τὰ παιδιὰ πρέπει πρῶτα νὰ μαθαίνουν τὸν φόβο Θεοῦ. Μικρὰ παιδιὰ νὰ πᾶνε νὰ μάθουν ἀγγλικά, γαλλικά, γερμανικὰ -ἐνῶ Ἀρχαῖα νὰ μὴ μάθουν- μουσική, τὸ ἕνα, τὸ ἄλλο… Τί νὰ πρωτομάθουν; Ὅλο γράμματα καὶ ἀριθμοὺς καὶ ἐκεῖνα ποὺ εἶναι νὰ μάθουν, γιὰ τὴν Πατρίδα τους, δὲν τὰ μαθαίνουν. Οὔτε πατριωτικὰ τραγούδια οὔτε τίποτε». Ὁ ὀξυδερκὴς Γέροντας γνωρίζει πὼς ἡ γλώσσα μας, μαζὶ μὲ τὴν πίστη, ἀποτελοῦν τὰ ἀπόρθητα ἀμυντήρια τῆς ἐθνικῆς μας συνείδησης.
.                 «Εἶναι καὶ μερικοὶ ποὺ πᾶνε νὰ κάνουν μία νέα γλώσσα. Ἡ ἑλληνικὴ ὅμως γλώσσα εἶναι “γλώσσα” ἀπὸ τὶς πύρινες Γλῶσσες τῆς Πεντηκοστῆς! Τὸ δόγμα τῆς πίστεώς μας καμμιὰ γλώσσα δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἀποδώση. Γι’ αὐτὸ οἰκονόμησε ὁ Θεὸς καὶ ἡ Παλαιὰ Διαθήκη μεταφράσθηκε ἀπὸ τοὺς Ἑβδομήκοντα στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ τὸ Εὐαγγέλιο γράφτηκε στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα. Ἂν δὲν ξέρη Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ κανεὶς καὶ ἀσχολῆται μὲ τὸ δόγμα, μπορεῖ νὰ πλανηθῆ. Καὶ ἐμεῖς καταργήσαμε τὰ Ἀρχαῖα ἀπὸ τὰ σχολεῖα! Μετὰ ἀπὸ λίγο θὰ ἔρχωνται Γερμανοὶ νὰ διδάσκουν Ἀρχαῖα στὰ δικά μας Πανεπιστήμια. Τότε θὰ καταλάβουν οἱ δικοί μας τὴν ἀξία ποὺ ἔχουν τὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικά, ἀφοῦ πρῶτα γίνουν ρεζίλι, καὶ θὰ ποῦν: “Γιὰ δὲς ἡ Ἐκκλησία ποὺ κρατοῦσε τὰ Ἀρχαῖα”»! Πᾶνε νὰ ἐξαφανίσουν ἕνα ὀρθόδοξο ἔθνος. Ξέρετε τί σημαίνει αὐτό; Ἕνα ὀρθόδοξο ἔθνος σήμερα εἶναι μεγάλη ὑπόθεση! Παλιὰ εἴχαμε τὴν φιλοσοφία. Ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη μὲ βάση τὴν φιλοσοφία ἀποστόμωσε τοὺς φιλοσόφους. Οἱ φιλόσοφοι ἑτοίμασαν τὸν δρόμο γιὰ τὸν Χριστιανισμό. Τὸ Εὐαγγέλιο γράφτηκε στὰ ἑλληνικὰ καὶ διαδόθηκε στὸν κόσμο. Μετὰ οἱ Ἕλληνες προχώρησαν νὰ φωτίσουν καὶ τοὺς Σλάβους. Σὲ μερικοὺς δὲν συμφέρει νὰ ὑπάρχη ἡ Ἑλλάδα. «Μᾶς κάνει κακό, λένε. Πρέπει νὰ τὴν ἐξαφανίσουμε».
.                  Πληγὴ πυορροοῦσα σήμερα γιὰ τὴν πατρίδα ἡ φυγὴ τῶν νέων στὸ ἐξωτερικό. Τὰ σπουδαιότερα μυαλὰ λεηλατοῦνται ἀπὸ τοὺς ξένους, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν δημογραφικὴ ἀπίσχνανση, ὁδηγούμαστε σὲ ἱστορικὴ εὐθανασία. «Πάντα λέω στὰ παιδιὰ ποὺ πάνε ἔξω γιὰ σπουδές: “Νὰ πᾶτε, ἀφοῦ τὸ θέλετε, ἀλλὰ νὰ προσέξετε νὰ μὴ χάσετε τὴν πίστη σας, νὰ πάρετε μόνον τὶς γνώσεις τους. Καὶ προπαντὸς μὴν ξεχάσετε νὰ γυρίσετε πίσω στὴν Πατρίδα. Ἡ Ἑλλάδα σᾶς περιμένει. Ἔχετε χρέος νὰ τὴν βοηθήσετε. Νὰ εἶστε κοντὰ στοὺς Ἕλληνες, γιὰ νὰ μὴν ἀναγκάζωνται οἱ καημένοι νὰ τρέχουν στὸ ἐξωτερικό, γιὰ νὰ βροῦν ἕναν γιατρὸ ἢ ἕναν εἰδικὸ γιὰ μία ἐπιστήμη. Πολὺ νὰ προσέξετε νὰ μὴν ψυχραθῆ ἡ καρδιά σας. Οἱ Εὐρωπαῖοι εἶναι ψυχροί. Ἡ Ἀμερικὴ πάλι εἶναι μόνο γιὰ νὰ πλουτίζη κανεὶς ὑλικὰ καὶ νὰ χρεωκοπῆ πνευματικά”».
.               Καὶ τέλος τὰ χρυσά του λόγια γιὰ τὸ ἔργο τοῦ δασκάλου. «Εἶναι μεγάλη ὑπόθεση ὁ σωστὸς δάσκαλος, ἰδίως στὶς μέρες μας! Τὰ παιδιὰ εἶναι ἄγραφες κασέτες ἢ θὰ γεμίσουν βρώμικα τραγούδια ἢ βυζαντινὴ μουσική. Τὸ ἔργο τοῦ δασκάλου εἶναι ἱερό. Ἔχει μεγάλη εὐθύνη καί, ἂν προσέξη, μπορεῖ νὰ πάρη μεγάλο μισθὸ ἀπὸ τὸν Θεό. Νὰ φροντίζη νὰ διδάσκη στὰ παιδιὰ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ βροῦν τρόπο οἱ ἐκπαιδευτικοὶ νὰ περνᾶνε κάποια μηνύματα στὰ παιδιὰ γιὰ τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τὴν Πατρίδα. Ἂς σπείρουν αὐτοὶ τὸν σπόρο, καὶ ἂς μὴν τὸν δοῦν νὰ βλαστάνη. Τίποτε δὲν πάει χαμένο κάποια στιγμὴ θὰ πιάση τόπο. Καὶ πάντα μὲ τὸ καλό, μὲ ἐπιείκεια, μὲ ἀγάπη νὰ φέρωνται στὰ παιδιά. Νὰ προσπαθοῦν νὰ ξυπνᾶνε τὸ φιλότιμό τους. Τὸ παιδὶ θέλει ἀγάπη, ζεστασιά. Πολλὰ παιδιὰ τὴν στεροῦνται τελείως στὸ σπίτι. Ἂν οἱ δάσκαλοι ἀγαπήσουν τὰ παιδιά, θὰ τοὺς ἀγαπήσουν καὶ ἐκεῖνα, καὶ τότε θὰ κάνουν πιὸ εὔκολα τὸ ἔργο τους. Ἐμᾶς ὁ δάσκαλος μὲ τὴν βέργα μᾶς χτυποῦσε, ὅταν ἔβλεπε ἀταξία, ἀλλὰ ἀγαποῦσε τὰ παιδιὰ καὶ τὰ παιδιὰ τὸν ἀγαποῦσαν. Δὲν εἶχε δικά του παιδιὰ καὶ τὰ ἀγαποῦσε τὰ παιδιὰ πολύ. Γι’ αὐτὸ λέω ὅτι καλοὶ εἶναι οἱ γονεῖς ποὺ γεννοῦν πολλὰ παιδιὰ καὶ γίνονται πολύτεκνοι, ἀλλὰ καλύτεροι εἶναι οἱ σωστοὶ ἐκπαιδευτικοὶ ποὺ ἀναγεννοῦν τοῦ κόσμου τὰ παιδιὰ καὶ γίνονται ὑπερ-ὑπερ-πολύτεκνοι! Δίνουν ἀναγεννημένους ἀνθρώπους στὴν κοινωνία, καὶ ἔτσι γίνεται καλύτερη».

.                 Ἂν ζούσαμε σὲ κράτος ἑλληνικὸ καὶ ὄχι στὸ ψευτορωμαίικο χαρτοβασίλειο, στὸ μνημονιακὸ ἀπολειφάδι καὶ παίγνιο τῶν Φράγκων, στὰ παιδαγωγικὰ τμήματα αὐτὰ θὰ διδάσκονταν καὶ ὄχι οἱ μαγαρισιὲς τῆς Ρεπούση καὶ τῶν ὁμοϊδεατῶν της.

Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ «Ἡ ἡμέρα τῆς ἁγιοκατατάξεώς του εἶναι πολὺ κοντά.» (Μητρ. Φθιώτιδος Νικόλαος)

Ὁ Ὅσιος Γέρων Παΐσιος

 Τοῦ Μητροπ. Φθιώτιδος Νικολάου

.           Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει μὲ τὸν μακαριστὸ Γέροντα Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη δὲν ἔχει προηγούμενο στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Καὶ ὅταν ζοῦσε καὶ μετὰ τὴν ὁσιακὴ κοίμησή του ὁμόφωνα ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας πιστεύει καὶ ἤδη τὸν θεωρεῖ ἅγιο. Στὴν Ἑλλάδα καὶ στὶς ὁμόδοξες χῶρες ὅλοι μιλοῦν γιὰ τὶς διδαχές του, γιὰ τὰ θαύματά του καὶ τὸ προορατικό του χάρισμα, μὲ τὸ ὁποῖο, ὡς οὐράνιο τηλεσκόπιο, ἐγνώριζε τὰ ἐσώτατα μέρη τῶν ψυχῶν καὶ στοὺς προσκυνητὲς προσέφερε τὸ φάρμακο τῆς σωτηρίας.
.           Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶχε τὴν ἄνωθεν σοφία, ἡ ὁποία ἂν καὶ ἀγράμματο τὸν κατέτασσε στὴν χορεία τῶν οἰκουμενικῶν διδασκάλων. Τὰ λόγια του ἦταν σοφά, οἱ συμβουλὲς του γλυκὲς ὑπὲρ μέλι, ἡ ἀγάπη μὲ τὴν ὁποία ἀγκάλιαζε κάθε ἄνθρωπο θεϊκή, ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ του ἐξέπεμπαν τὴν φωτιστικὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
.           Στὸ πρόσωπό του ἐγνωρίσαμε τὴν ἁγιότητα σὲ ὅλο τὸ βάθος καὶ τὸ πλάτος. Τὰ λόγια του ἦταν «ρήματα ζωῆς αἰωνίου». Τὰ χαριτωμένα ἀστεῖα του ἦταν γεμάτα σοφία καὶ λεπτότητα. Ὅ,τι ἔλεγε ἦταν εὐαγγέλιο. Τὸ φιλόστοργο καὶ συμπαθητικὸ ὕφος του ἠρεμοῦσε κάθε ταραγμένη ψυχή.
.           Κανένας πνευματικὸς δὲν προσέφερε τόσο μεγάλο ἔργο, ὅσο ὁ Γέροντας Παΐσιος. Κανένας γιατρὸς δὲν ἐθεράπευσε τόσους ἀσθενεῖς, ὅσους ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν Μοναχὸς Παΐσιος. Κανένας ποιμὴν δὲν ὁδήγησε τὸ λογικὸ ποίμνιο τόσο ἄξια στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας, ὅσο ὁ ταπεινὸς αὐτὸς Ἁγιορείτης Μοναχός. Ἡ παρρησία του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὑπερβαίνει καὶ αὐτοὺς τοὺς μεγάλους ἁγίους. Ἡ παρουσία του στὴν ἐποχή μας ἦταν δῶρο Θεοῦ γιὰ τοὺς πονεμένους ἀνθρώπους.
.           Ἡ συνείδηση τὴς Ἐκκλησίας τὸν πιστεύει ὡς ἕνα μεγάλο ἅγιο. Τὸ ὄνομά του ἔφθασε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης. Ἡ ἡμέρα τῆς ἁγιοκατατάξεώς του εἶναι πολὺ κοντά. Εἶναι πολὺ σημαντικὸ ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, σὲ πρόσφατη ὁμιλία του στὴ Νίγδη τῆς Καππαδοκίας συγκαταρίθμησε τὸν Γέροντα Παΐσιο στοὺς ἁγίους τῆς Καππαδοκίας.
.           Ἡ ἡμέρα τῆς ἐπισήμου ἀναγνωρίσεως ἀπὸ τὴν Σεπτὴ Κορυφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τῆς ἁγιότητος τοῦ Γέροντος Παΐσιου θὰ εἶναι ἡμέρα θριάμβου τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.

.           Ἂς πρεσβεύει πρὸς Κύριον ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

† Ο ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΠΗΓΗ: imfth.gr

«ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΒΑΣΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΧΩΡΙΖΟΥΝ, ΕΠΕΙΔΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΚΟΣΜΙΚΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ» (Γέρ. Παΐσιος Ἁγιορ.)

ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ:
ΤΟ “ΦΤΑΙΞΙΜΟ” ΚΑΙ ΤΟ “ΔΙΚΑΙΟ” ΤΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ

Ἀπὸ τὸ βιβλίο
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
«ΛΟΓΟΙ Δ´- Οἰκογενειακὴ ζωὴ»,
ἔκδ. Ἱ. Ἡσυχαστ. “Εὐαγγελ. Ἰω. Θεολόγος”,
Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, σελ. 55-58

.              Ἔχω παρατηρήσει ὅτι ὁρισμένοι πνευματικοὶ λένε στοὺς ἄνδρες ποὺ ἔχουν προβλήματα μὲ τὶς γυναῖκες τους: «Κάνε ὑπομονή, αὐτὸς εἶναι ὁ σταυρός σου. Τί νὰ κάνουμε; Θὰ ἔχης μισθὸ ἀπὸ τὸν Θεὸ». Πᾶνε μετὰ οἱ γυναῖκες καὶ λένε καὶ σὲ αὐτές: «Κάνε ὑπομονή, γιὰ νὰ ἔχης μισθὸ ἀπὸ τὸν Θεό». Δηλαδὴ μπορεῖ νὰ φταῖνε καὶ οἱ δύο καὶ νὰ λέη καὶ στοὺς δύο ὁ Πνευματικός: «Κάνε ὑπομονή». Ὁπότε αὐτὸς ποὺ φταίει ἀναπαύει τὸν λογισμό του ὅτι ἀνέχεται τὸν ἄλλο, ἐνῶ κάθε μέρα τὸν σκάζει.
.              Μιὰ φορὰ ἦρθε ἐδῶ στὸ Καλύβι κάποιος καὶ μοῦ εἶπε ὅτι εἶχε προβλήματα μὲ τὴν γυναίκα του. Πήγαιναν γιὰ χωρισμό. Δὲν ἤθελε ὁ ἕνας νὰ δῆ τὸν ἄλλον. Ἦταν καὶ οἱ δύο δάσκαλοι, εἶχαν καὶ δύο παιδάκια. Δὲν ἔτρωγαν ποτὲ στὸ σπίτι. Σὲ ἄλλο ἑστιατόριο ἔτρωγε ὁ ἕνας μετὰ τὸ σχολεῖο, σὲ ἄλλο ὁ ἄλλος, καὶ ἀγόραζαν καὶ κάτι σάντουιτς, γιὰ νὰ φᾶνε τὰ παιδιά. Τὰ καημένα, ὅταν οἱ γονεῖς γύριζαν στὸ σπίτι, πήγαιναν καὶ ἔψαχναν τὶς τσάντες τους, γιὰ νὰ δοῦν τί τοὺς ἔφεραν ἀπ᾽ ἔξω νὰ φᾶνε. Περνοῦσαν μεγάλο δράμα! Αὐτὸς ἔκανε καὶ τὸν ψάλτη. Σὲ ἄλλη ἐκκλησία πήγαινε ἡ γυναίκα του, σὲ ἄλλη ἔψαλλε αὐτός. Τόσο πολύ! «Τί νὰ κάνω, Πάτερ, μοῦ λέει, σηκώνω μεγάλο σταυρό, πολὺ μεγάλο. Κάθε μέρα ἔχουμε φασαρίες στὸ σπίτι». «Πῆγες στὸν Πνευματικό;» τὸν ρωτάω. «Ναί, πῆγα, μοῦ λέει, καὶ μοῦ εἶπε:“Ὑπομονὴ νὰ κάνης. Σηκώνεις μεγάλο σταυρό”». «Γιὰ νὰ δῶ, τοῦ λέω, ποιὸς σηκώνει μεγάλο σταυρό, νὰ πάρουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Ὅταν παντρευτήκατε, μαλώνατε ἔτσι;». «Ὄχι, μοῦ λέει. Ὀκτὼ χρόνια ἤμασταν πολὺ ἀγαπημένοι. Λάτρευα τὴν γυναίκα μου περισσότερο ἀπὸ τὸν Θεό! Μετὰ ἐκείνη ἄλλαξε. Ἔγινε γκρινιάρα, ἰδιότροπη…». Ἀκοῦς; Τὴν λάτρευε περισσότερο ἀπὸ τὸν Θεό! « Ἔλα δῶ, τοῦ λέω. Λάτρευες τὴν γυναίκα σου περισσότερο ἀπὸ τὸν Θεό! Ἡ γυναίκα σου φταίει τώρα ἢ ἐσύ, ποὺ φθάσατε σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση; Ἐξ αἰτίας σου πῆρε τὴν Χάρη Του ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν γυναίκα σου. Καὶ τί σκέφτεσαι νὰ κάνης τώρα;», τὸν ρωτάω. «Μᾶλλον νὰ χωρίσουμε», μοῦ λέει. «Μήπως ἔμπλεξες καὶ μὲ καμμιὰ ἄλλη;». «Ναί, ἔχω ὑπ᾽ ὄψιν μου κάποια», μοῦ λέει. «Βρὲ δὲν καταλαβαίνεις ὅτι ἐσὺ εἶσαι ὁ φταίχτης; Νὰ ζητήσεις πρῶτα συγχώρεση ἀπὸ τὸν Θεό, γιατί λάτρευες τὴν γυναίκα σου περισσότερο ἀπὸ Ἐκεῖνον. Μετὰ νὰ πᾶς νὰ ζητήσης συγχώρεση ἀπὸ τὴν γυναίκα σου. “Νὰ μὲ συγχωρέσης”, νὰ τῆς πῆς, ἐγὼ ἔγινα αἰτία νὰ δημιουργηθῆ αὐτὴ ἡ κατάσταση στὸ σπίτι καὶ νὰ ταλαιπωροῦνται καὶ τὰ παιδιά». Ἔπειτα νὰ πᾶς νὰ ἐξομολογηθῆς καὶ νὰ λατρεύης τὸν Θεὸ σὰν Θεὸ καὶ νὰ ἀγαπᾶς τὴν γυναίκα σου σὰν γυναίκα σου, καὶ θὰ δῆς, τὰ πράγματα θὰ πᾶνε καλά». Τὸν τράνταξα. Ἄρχισε νὰ κλαίη. Μοῦ ὑποσχέθηκε πὼς θὰ μὲ ἀκούσει. Ἦρθε μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ χαρούμενος. «Σὲ εὐχαριστῶ, Πάτερ, μᾶς ἔσωσες, μοῦ λέει. Εἴμαστε μία χαρά, κι ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας».
.              Βλέπεις; Νὰ εἶναι αὐτὸς ὁ φταίχτης καὶ νὰ νομίζει κιόλας ὅτι σηκώνει πολὺ μεγάλο σταυρό!
.              Κι ἐσεῖς ποτὲ νὰ μὴ δικαιολογῆτε τὶς γυναῖκες ποὺ ἔρχονται καὶ σᾶς κάνουν παράπονα γιὰ τοὺς ἄνδρες. Ἐγὼ οὔτε τοὺς ἄνδρες δικαιολογῶ οὔτε τὶς γυναῖκες, ἀλλὰ τοὺς προβληματίζω. Μοῦ λέει, ἂς ὑποθέσουμε, ἡ γυναίκα: «Ὁ ἄνδρας μου πίνη, γυρίζει στὸ σπίτι ἀργὰ τὸ βράδυ, μὲ βρίζει… ». Κοίταξε, τῆς λέω, ὅταν γυρίζη στὸ σπίτι τὴ νύχτα μεθυσμένος, νὰ τοῦ φέρεσαι μὲ καλωσύνη. Ἂν ἀρχίζης ἐσὺ καὶ γκρινιάζης «γιατί ἄργησες; τί ὥρα εἶναι αὐτὴ ποὺ ἦρθες; δὲν θὰ ἀλλάξης ἐπιτέλους; τί κατάσταση εἶναι αὐτή; δὲν εἶναι μία μέρα, δὲν εἶναι δύο, πόσο θὰ κάνω ὑπομονή;» καὶ κατεβάζης τὰ μοῦτρα, ὁ διάβολος θὰ τοῦ πῆ: «Βρέ, χαμένος εἶσαι ποὺ κάθεσαι μὲ αὐτὴν τὴν χαζή! Δὲν πᾶς νὰ γλεντᾶς μὲ καμμιὰ ἄλλη;». Μπορεῖ νὰ ἔχεις δίκαιο, ἀλλὰ ὁ διάβολος θὰ τὸν μπλέξη ἀλλοῦ. Ἐνῶ, ὅταν ἐσὺ τοῦ φερθῆς μὲ καλωσύνη καὶ κάνεις λίγο ὑπομονὴ καὶ προσευχή, χωρὶς νὰ παραπονῆσαι γιὰ τὸ τί κάνει ἐκεῖνος, θὰ δῆ λίγο λιακάδα, θὰ προβληματισθῆ καὶ θὰ διορθωθῆ». Ἔρχεται μετὰ ὁ ἄνδρας καὶ μοῦ λέει: «Ἡ γυναίκα μου γκρινιάζει, φωνάζει». «Βρέ, σὲ περιμένουν τὰ παιδιὰ καὶ ἡ φουκαριάρα ἡ γυναίκα σου μὲ λαχτάρα μέχρι τὰ μεσάνυχτα, τοῦ λέω, κι ἐσὺ γυρνᾶς στὸ σπίτι μεθυσμένος καὶ ἀρχίζεις νὰ βρίζης! Εἶναι ντροπή! Γιὰ νὰ βασανίζης τὴν οἰκογένεια παντρεύτηκες;».
.              Ὑπάρχουν καὶ περιπτώσεις ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχη καὶ ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος δίκαιο. Κάποτε ἔλεγα σὲ μία συντροφιὰ πόσο ἁγνὸς ἦταν ὁ Μακρυγιάννης. Εἶχε καὶ σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ἁγνότητα. Ὁπότε πετάγεται κάποιος καὶ μοῦ λέει: «Ὄχι, νὰ θέλουν νὰ παρουσιάσουν τὸν Μακρυγιάννη καὶ γιὰ ἅγιο!». «Γιατί ὄχι;», τὸν ρωτάω. «Γιατί ἔδερνε τὴν γυναίκα του», μοῦ ἀπαντάει. «Κοίταξε νὰ σοῦ πῶ τί συνέβαινε: Ὁ Μακρυγιάννης, ὅταν τύχαινε νὰ ἔχη κανένα τάληρο καὶ ἐρχόταν καμμιὰ χήρα ποὺ εἶχε παιδιά, τῆς τὸ ἔδινε. Ἡ γυναίκα του, ἡ καημένη, γκρίνιαζε. «Μὰ κι ἐσὺ παιδιὰ ἔχεις, τοῦ ἔλεγε, γιατί τὸ ἔδωσες;». Κι ἐκεῖνος τῆς ἔδινε κανένα μπάτσο καὶ τῆς ἔλεγε: «Ἐσὺ ἔχεις τὸν ἄνδρα σου ποὺ θὰ σὲ οἰκονομήση. Αὐτὴ ἡ καημένη δὲν ἔχει ἄνδρα, ποιός θὰ τὴν οἰκονομήση;». Δηλαδὴ καὶ οἱ δύο εἶχαν δίκαιο.
.              Ὕστερα, ἂν ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο συζύγους ζῆ πνευματικά, τότε καὶ δίκαιο νὰ ἔχη, δὲν ἔχει κατὰ κάποιο τρόπο δίκαιο. Γιατί, σὰν πνευματικὸς ἄνθρωπος ποὺ εἶναι, πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζη μία ἀδικία πνευματικά. Νὰ τὰ ἀντιμετωπίζη δηλαδὴ ὅλα μὲ τὴν θεία δικαιοσύνη, νὰ βλέπη τί ἀναπαύη τὸν ἄλλον. Γιατί, ἂν μία ψυχὴ εἶναι ἀδύνατη καὶ σφάλλη, ἔχει κατὰ κάποιο τρόπο ἐλαφρυντικά. Ὁ ἄλλος ὅμως, ποὺ εἶναι σὲ καλύτερη κατάσταση καὶ δὲν δείχνει κατανόηση, σφάλλει πολὺ περισσότερο. Ὅταν καὶ οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι ἀντιμετωπίζουν τὰ πράγματα κοσμικά, μὲ τὴν κοσμική, τὴν ἀνθρώπινη δικαιοσύνη, τί γίνεται μετά; Πρέπει νὰ πηγαίνουν συνέχεια στὰ δικαστήρια. Γι᾽ αὐτὸ βασανίζονται οἱ ἄνθρωποι.

ΠΗΓΗ ἀνεπεξ. ἠλ. κειμ.: santoriniosgamos.blogspot.gr