Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ καὶ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ

ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
τοῦ Χρυσοστ. Σελαχβάρτζι
«ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»
-Ἀπὸ τὸ ἰσλαμικὸ Ἰρὰν στὴν Ὀρθοδοξία
Ἱ. Μ. Χρυσοπηγῆς, Χανιά 2016
σελ. 92-94

ἠλ. στοιχ. «Χριστ. Βιβλιογρ.»

.                 Δύο χρόνια πέρασαν καὶ δὲν συνάντησα κανένα Πεντηκοστιανὸ ποὺ νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ κατανοήσει τὸ εἶδος καὶ τὴν ἔνταση τοῦ ψυχικοῦ μαρτυρίου ποὺ περνοῦσα. Δὲν συνάντησα κανένα σὲ ὅλο τὸν πεντηκοστιανό μου περίγυρο, ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ καταλάβει, ὅσο καὶ ἂν προσπάθησε, τὴν γλῶσσα ἑνὸς πονεμένου ἀνθρώπου. Ὁ πόνος ποὺ καλλιεργεῖ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὁ πόνος ποὺ ἐξυψώνει καὶ ὡριμάζει τὴν καρδιά, ὁ πόνος ποὺ ἐκλεπτύνει τὸ πνεῦμα στὸ καμίνι τῆς καθημερινότητας τῶν δοκιμασιῶν, ἀπουσίαζε ἐντελῶς ἀπὸ τὸ λεξιλόγιο τῆς πεντηκοστιανῆς ἐκκλησίας. Γι’ αὐτοὺς ἡ ζωὴ ἦταν «μὲς τὰ ρόδα», σύμφωνα μὲ τὴ νορβηγικὴ ἔκφραση. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ δὲν ὑπέφεραν, μόνο εὐημεροῦσαν, καὶ μάλιστα μὲ τρόπο κοσμικό. Ἡ ζωὴ τῆς χάριτος ἦταν εὐτυχισμένη, εὔκολη καὶ ἐπιτυχημένη. Τὸ μαρτύριο ἦταν παρὰ φύση, ἔργο τοῦ διαβόλου, καὶ μποροῦσε νὰ ἐξαφανισθεῖ μόνο μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ. Ἐπικαλέστηκα πολλὲς φορὲς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ὅμως τὸ μαρτύριό μου μεγάλωνε… Μόνο ἐγώ, ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς τοὺς εὐνοημένους ἀπὸ τὴν τύχη χριστιανούς, ἤμουν μία ψυχὴ συντετριμμένη ἀπὸ ἕνα χρόνιο ὑπαρξιακὸ πόνο.
.                 Ἡ πάντοτε θετικὴ καὶ αἰσιόδοξη ὀπτική τῆς θεολογίας τῶν Πεντηκοστιανῶν βρισκόταν σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν δραματικὴ θέαση τῆς σιιτικῆς θεολογίας τοῦ Ἰσλάμ, μὲ τὴν ὁποία εἶχα μεγαλώσει. Τώρα ποὺ εἶχα αὐτὴν τὴν ἐμπειρία, θεωροῦσα ὅτι τὸ σιιτικὸ Ἰσλὰμ εἶναι ἀνώτερο καὶ πιὸ αὐθεντικὸ ἀπὸ τὸν πεντηκοστιανὸ Χριστιανισμό· ὅτι ἡ τραγικότητα τῆς θεολογίας τοῦ σιιτικοῦ Ἰσλὰμ εἶναι πιὸ κοντὰ στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ ὅ,τι ἡ μακαριότητα τοῦ «χαρισματικοῦ» χριστιανισμοῦ τῆς Δύσης.
.               Ἡ κατάσταση τοῦ κόσμου εἶναι τραγική. Οἱ ἄνθρωποι ὑποφέρουν. Κάποιοι διώκονται, ἄλλοι φυλακίζονται καὶ βασανίζονται, ἄλλοι τραυματίζονται σὲ πολέμους καὶ βιαιοπραγίες, πολλοὶ ὑποφέρουν ἀπὸ ἀκραία φτώχεια καὶ παλεύουν μὲ ἀδυσώπητες φυσικὲς καταστροφές… Αὐτὴ εἶναι ἡ τραγικὴ πραγματικότητα στὴν ὁποία ζοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ τρίτου κόσμου. Ἀλλὰ καὶ στὴν ὑλικὰ εὐημεροῦσα Δύση, οἱ περισσότεροι ὑποφέρουν ψυχολογικά. Πολλὲς οἰκογένειες διαλύονται. Οἱ ἄνθρωποι συνεχῶς ἀλλάζουν τοὺς συντρόφους τῆς ζωῆς τους σὲ ἀναζήτηση τοῦ ἰδανικοῦ ἔρωτα, τῆς ἁρμονικῆς σχέσης καὶ τῆς ἀνθρώπινης ζεστασιᾶς. Κάποιοι δὲν καταφέρνουν ποτὲ νὰ βροῦν ἕνα σύντροφο, γιὰ νὰ μοιραστοῦν τὴ ζωή τους. Τὰ παιδιὰ συχνὰ μεγαλώνουν μόνο μὲ τὸν ἕνα γονέα καὶ στεροῦνται τὴν ἀγάπη τοῦ ἄλλου. Οἱ ἄνθρωποι πιέζονται στὴν ἐργασία, καθώς, μὲ τὴν ραγδαία ἐξέλιξη τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας, ἀπαιτοῦνται ὅλο καὶ ὑψηλότερες δεξιότητες ἀπὸ τοὺς ἐργαζομένους. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι στὴ Δύση, ὅπως καὶ στὸν ὑπόλοιπο κόσμο, φέρουν δυσβάστακτα φορτία στοὺς ἀσθενεῖς ὤμους τους.
.               Μέσα σὲ αὐτὴν τὴν πραγματικότητα, οἱ πεντηκοστιανοὶ εἶναι ἀποξενωμένοι ἀπὸ τοὺς ἀληθινοὺς ἀνθρώπους καὶ ἡ μακαριότητά τους ἀποτελεῖ προσβολὴ γιὰ ὅσους ὑποφέρουν.
.           Παραδόξως, λοιπόν, ἡ πεντηκοστιανὴ ἐκκλησία μὲ εἶχε ἐπιστρέψει στὸ ἰσλαμικό μου παρελθόν. Ὑπῆρχαν πολλὰ κείμενα στὸ εὐαγγέλιο ποὺ δὲν καταλάβαινα. Στὴν πραγματικότητα, τὸ βάθος καὶ τὸ μυστήριο τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου, ποὺ τόσο μὲ εἶχε γοητεύσει, ἀπουσίαζε ἐντελῶς ἀπὸ τὴν πνευματικότητα τὶς πεντηκοστιανῆς ἐκκλησίας.

Διαφήμιση

ΠΟΝΟΣ: ΤΡΟΜΟΣ – ΔΩΡΟ – ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ

Ὁ πόνος τρέχει σὰν μυστικὸς ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ
πίσω ἀπὸ κάθε πλανεμένη ψυχὴ γιὰ νὰ τὴν ἐπαναφέρει κοντά Του…

Ἀπὸ τὸ βιβλίο
Ἀρχιμ. Χριστοδούλου Παπαγιάννη
«Προσφορὰ στὸ ἄρρωστο ἀδελφό»
ἐκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθῆναι 2007

.               Μία πλούσια καὶ μορφωμένη κυρία γονάτισε μπροστὰ σ’ ἕναν ἔμπειρο καὶ εὐλαβῆ πνευματικὸ καὶ μὲ δάκρυα τοῦ εἶπε: «Πάτερ μου, ἐπιθυμῶ νὰ ἐπιστρέψω στὸν Θεό μου, ἀλλὰ δὲν μπορῶ, δὲν μπορῶ! Ἡ ἀγάπη τοῦ κόσμου μὲ ἐξουσιάζει, οἱ κακὲς διασκεδάσεις μὲ αἰχμαλωτίζουν, τὰ πάθη μου μὲ παρασύρουν. Λυπηθεῖτε με! Δοκίμασα τὴν ἱερὰ Ἐξομολόγηση, ἀλλὰ εἶμαι διαρκῶς ἡ ἴδια! Μοῦ εἶπαν νὰ φύγω ἀπὸ τὸν κόσμο. Τὸ ἔκανα. Ἀλλὰ ὕστερα ἀπὸ λίγες ἑβδομάδες καὶ πάλι ἡ ἴδια θλιβερὴ κατάσταση. Μοῦ εἶπαν νὰ κάνω ἐλεημοσύνες. Καὶ αὐτὲς ἔγιναν. Ἀλλὰ οἱ ἀδυναμίες μου συνεχίζονται. Μοῦ εἶπαν νὰ παρακαλέσω τὴν Παναγία. Τὴν παρακάλεσα θερμά. Ἴσως ἡ Παναγία μ’ ἔστειλε σὲ σᾶς σὰν τελευταῖο καταφύγιο. Τί πρέπει νὰ κάνω γιὰ νὰ βρῶ τὴ σωτηρίας μου;».
.               Ὁ ἱερέας ἄκουσε σιωπηλὰ τὴν ἐξομολόγηση τῆς κυρίας, κατέβασε τὸ κεφάλι σκεπτικὸς καὶ τῆς εἶπε μία λέξη: «Ἡ θλίψη!», δηλαδὴ αὐτὸ ὑπολείπεται γιὰ τὴ σωτηρία σας.
.               Ὕστερα ἀπὸ καιρὸ ἐπέστρεψε ἡ κυρία μαυροφορεμένη, καταβεβλημένη, δακρυσμένη ἀλλὰ ἀναπαυμένη. Εἶχε χάσει τὰ πάντα: πλούτη, ὑγεία, συγγενεῖς. Εἶχε βρεῖ τὸν Θεό!
.               Ὁ πόνος μᾶς μεταδίδει τρόμο. Εἶναι ὅμως δῶρο τῆς θείας εὐσπλαγχνίας. Τρέχει σὰν μυστικὸς ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ πίσω ἀπὸ κάθε πλανεμένη ψυχὴ γιὰ νὰ τὴν ἐπαναφέρει κοντά Του.

ΠΗΓΗ: holyland2.blogspot.gr

ΟΤΑΝ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ… (Ὅταν ἀρρωστήσουμε, τότε θυμόμαστε τὸν Θεό.)

ΟΤΑΝ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ…

Τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»

.           Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι τέλεια ὑγεία δὲν ἔχει κανένας. Ὅλο καὶ κάτι ἔχουμε ὅλοι μας. Πλήρως καὶ τελείως ὑγιὴς δὲν ὑπάρχει κανένας. Καὶ ὅσοι εἶναι ἔξω ἀπὸ τὰ νοσοκομεῖα νοσοῦν καὶ ὅσοι εἶναι ἐντός, ἀκόμη περισσότερο. Μάλιστα οἱ ἀσθένειες ποικίλουν κατὰ περίπτωση. Ἀσθένειες σώματος καὶ ἀσθένειες ψυχῆς. Ἀσθένειες ἰάσιμες καὶ ἀνίατες. Ἀσθένειες ἔκτακτες καὶ ἀρρώστιες γιὰ μία ζωή. Ἀρρωστήματα κρυφὰ καὶ λανθάνοντα, ἀλλὰ καὶ φανερά. Κληρονομικὰ καὶ ἐπίκτητα. Διαπιστωμένα καὶ σπάνια, ἄγνωστα. Παλαιὰ ποὺ ξαναγυρίζουν, ἀλλὰ καὶ καινούργια.
.               Τὰ νοσοκομεῖα εἶναι γεμάτα. Ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη κάνει θαύματα. Ἀλλὰ ἀπὸ ὅλο αὐτὸ τὸ βάσανο τῆς ἀρρώστιας, ὑπάρχει καὶ ἕνα θετικό. “Ἀπό τὸ πικρὸ ὁ Θεὸς βγάζει γλυκό”. “Οὐδὲν κακὸν ἀμιγὲς καλοῦ”, ποὺ ἔλεγαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι. Ποιό εἶναι αὐτὸ τὸ καλό; Μέσα στὴν ἀρρώστια μας καταλαβαίνουμε τὴν ἀδυναμία μας, ταπεινωνόμαστε, ζητᾶμε βοήθεια κι ἀπὸ τοὺς ἄλλους, τοὺς ἔχουμε ἀνάγκη, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔλεγε ὁ π. Πορφύριος, ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὁ ἐν τῇ Ὁμονοίᾳ τῶν Ἀθηνῶν ἀσκήσας, ὅτι “δὲν πρέπει νὰ κατηγοροῦμε τὸν καρκίνο, διότι πολλοὺς ὁδήγησε διὰ τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως στὸν οὐρανό”.
.               Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸ σῶμα καὶ ὄχι τὴν ἀρρώστια. Ἡ ἀρρώστια μπῆκε μὲ τὴν ἁμαρτία, ὅπως ἡ φθορὰ καὶ ὁ θάνατος. Ὅλη ὅμως ἡ διαδικασία τῆς ἀρρώστιας καὶ οἱ διάφορες ἐξετάσεις μᾶς φέρνουν πιὸ κοντὰ στὸν Θεὸ καὶ πιὸ κοντὰ στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.Ὅταν ἀρρωστήσουμε, τότε θυμόμαστε τὸν Θεό. Ἡ ἀρρώστια εἶναι μία παιδαγωγία. Ἡ παιδαγωγία τοῦ Κυρίου ὅμως δὲν θέλει νὰ μᾶς ἰσοπεδώσει. Ἡ παιδαγωγία εἶναι μικρὴ καὶ τὶς περισσότερες φορὲς προσωρινή, δηλ. στὰ μέτρα μας καὶ στὴν ἀντοχή μας. Σκοπὸ ἔχει νὰ μᾶς ἐπαναφέρει στὴν τάξη, ὅπως ὁ δάσκαλος τοὺς ἀφηρημένους μαθητὲς (Μ. Βασίλειος). Γινόμαστε καὶ πάλι παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Πιὸ πιστοὶ στὸν Θεὸ καὶ πιὸ συμπαθεῖς στοὺς πονεμένους. Ἡ παιδεία τοῦ Κυρίου φανερώνει ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπᾶ καὶ θέλει νὰ μᾶς σώσει. Συχνὰ ἀπὸ μία ἀρρώστια, ἀλλὰ καὶ μία θεραπεία, ἀλλάζουμε ζωή.
.           Βασικὴ πηγὴ προβλημάτων στὸν ἄνθρωπο δημιουργεῖ τὸ σῶμα. Δὲν φταίει ὅμως τὸ σῶμα. Ἡ κακὴ χρήση καὶ ὁ ἐγωϊσμὸς προβάλλονται μὲ ὄχημα τὸ γερὸ καὶ σφριγηλὸ σῶμα. Ἡ ἀρρώστια λοιπὸν πλήττει τὸ σῶμα καὶ ὁ ἄνθρωπος ταπεινώνεται. Καταλαβαίνει τὰ ὅριά του. Δὲν μπορεῖ νὰ κάνει ὅ,τι θέλει. Διαπιστώνει ὅτι ἔχει ἡμερομηνία λήξεως.
.           Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὁ πόνος σμιλεύει τὴν ψυχὴ καὶ κάνει τὸν ἄνθρωπο πιὸ καταδεκτικό, πράο, πιστό, προσευχόμενο. Ἐπαναφέρει στὸ προσκήνιο τῆς ζωῆς του τὸν Χριστό, τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους. Ἀγκαλιάζει τὸν Σταυρὸ καὶ διαβάζει τὸ Εὐαγγέλιο. Τρέχει στὰ προσκυνήματα καὶ τάζει τάματα στὰ Μοναστήρια. Τὸ σπουδαιότερο εἶναι ὅτι ὁ πονεμένος ἄνθρωπος τὶς περισσότερες φορὲς ἀρχίζει νὰ ἐκκλησιάζεται, νὰ ἐξομολογεῖται καὶ νὰ κοινωνεῖ. Ἀρχίζει μία καινούργια περπατησιὰ στὴ ζωή του.
.             Ἐπίσης οἱ ἄνθρωποι ὅταν ἀρρωσταίνουν, ἐπικοινωνοῦν πιὸ εὔκολα. Γίνονται πιὸ καταδεκτικοὶ καὶ ὁμιλητικοί. Μὲ τοὺς γιατροὺς πιὸ ἀνακοινωτικοί. Μὲ τοὺς νοσοκόμους πιὸ ὑπάκουοι. Μὲ τοὺς δικούς τους πιὸ συνεργάσιμοι. Μὲ τοὺς διπλανοὺς πιὸ συμπαθεῖς καὶ ἐπιεικεῖς. Μέσα στοὺς θαλάμους τῶν νοσοκομείων συμφιλιώθηκαν οἰκογένειες καὶ ἀδέλφια. Ξεκίνησαν ἰσόβιες φιλίες. Μᾶς ἐπισκέπτονται φίλοι καὶ συγγενεῖς ἀπὸ μακριά. Γείτονες καὶ πνευματικοὶ συγγενεῖς δείχνουν ἐνδιαφέρον. Συχνὰ στὴν ἀρρώστια ἀνακαλύπτουμε ποιοὶ μᾶς ἀγαποῦν εἰλικρινά.
.         Ἡ Ἐκκλησία μας συνεχῶς προσεύχεται ὑπὲρ ὑγείας καὶ ὑπὲρ τῶν νοσούντων. Καὶ μεῖς πρέπει νὰ προσευχόμαστε θερμὰ γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς.  Νὰ δίνουμε τὸ ὄνομά τους καὶ πρόσφορο στὴν θεία Λειτουργία. Νὰ καλέσουμε κι ἕναν ἱερέα νὰ διαβάσει εἰδικὲς εὐχὲς καὶ νὰ κάνει Εὐχέλαιο. Νὰ ὀργανώσουμε  τὴν ἐξομολόγηση καὶ τὴ Θεία Κοινωνία. Νὰ τοὺς φέρουμε κατάλληλα πνευματικὰ βιβλία νὰ διαβάσουν. Νὰ κάνουμε μία παράκληση ἢ μία ἐλεημοσύνη γιὰ χάρη τους.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-2 « Κάθε πόνος δὲν εἶναι κακός».

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 (Μάρκ. θ´ 17-32)

[Β´ Μέρος] 

ἀπὸ τὸ βιβλίο «Καιρὸς μετανοίας»,
β´ ἔκδ., Ἀθῆναι 2012,
μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 165 ἑξ.

 

 

Μέρος Α´: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-1 «Ὁ κόσμος αὐτὸς εἶναι πεδίο μάχης, ὅπου οἱ ἄνθρωποι, εἴτε τὸ θέλουν εἴτε ὄχι, ἔχουν νὰ διαλέξουν συνειδητὰ ἂν θ’ ἀκολουθήσουν τὸν Νικητὴ Χριστὸ ἢ θὰ προσκολληθοῦν στοὺς ἀκάθαρτους δαίμονες.»

* * *

.             Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο μᾶς περιγράφει ἕνα παράδειγμα ἀπὸἀμέτρητα ἄλλα. Μᾶς λέει πῶς ὁ Κύριος, μὲ τὴν ἀγάπη Του γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἀποκάλυψε γιὰ μία ἀκόμα φορὰ τὴν δύναμη τοῦ καλοῦ πάνω στὸ κακό, πῶς προσπάθησε νὰἐμπεδώσει τὴν πίστη στὸ καλὸὡς παντοδύναμη καὶ νικηφόρα.
.          «Καὶ ἀποκριθεὶς εἷς ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπε: διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρὸς σέ, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον. Καὶὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ρήσει αὐτὸν καὶ ἀφρίζει… καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτὸν» (βλ. Μάρκ. θ´ 17-29 καὶ Λουκ. θ´ 37-42). Τὸ γεγονὸς αὐτὸ κατέγραψαν κι οἱ δύο εὐαγγελιστές. Ὁ καθένας τους προσθέτει κάποιες λεπτομέρειες γιὰ τὴν ἀρρώστια τοῦ παιδιοῦ. Ἦταν ὁ μονογενὴς υἱὸς τοῦ πατέρα του καὶ κατεχόταν ἀπὸ πνεῦμα ἄλαλον. Ὅταν τὸ πονηρὸ πνεῦμα ἔμπαινε μέσα του, τὸ συγκλόνιζε τὸ παιδί, τὸ τάραζε, τὸ ἔκανε νὰ βγάζει ἀφροὺς ἀπὸ τὸ στόμα του, νὰ τρίζει τὰ δόντια του καὶ στὸ τέλος νὰ μένει ξερὸ καὶἀναίσθητο.
.             Τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ τὴν ἴδια στιγμὴ στόχευαν πρὸς τρεῖς κατευθύνσεις: στὸν ἄνθρωπο, στὴ δημιουργία τοῦ Θεοῦ καὶ στὸν ἴδιο τὸν Θεό. Τὸ παιδὶ σεληνιαζόταν. Πῶς μπορεῖ νὰ εὐθύνεται τὸ φεγγάρι γιὰ τὴν ἀρρώστια τοῦ ἀνθρώπου; Ἂν ἡ σελήνη παράγει τρέλα καὶ ἀλαλία σ’ ἕναν ἄνθρωπο, γιατί δὲν τὸ κάνει σὲ ὅλους; Τὸ κακὸ δὲν βρίσκεται στὴ σελήνη ἀλλὰ στὸν πονηρό, τὸ πανοῦργο πνεῦμα ποὺ ἀπατᾶ τὸν ἄνθρωπο, ἐνῶ τὸ ἴδιο κρύβεται. Ἐνοχοποιεῖ τὸ φεγγάρι, κάτι ποὺ ὁ ἄνθρωπος δὲν πρέπει νὰ κάνει. Ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ σκεφτεῖ πὼς ὅλα τὰ δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ εἶναι κακά, πὼς τὸ κακὸ ἔρχεται στὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴ φύση κι ὄχι ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα ποὺἔπεσαν κι ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὸν Θεό. Τὰ θύματά τους ἐπηρεάζονται στὶς ἀλλαγὲς φάσης τῆς σελήνης, ὥστε νὰ σκεφτοῦν οἱἄνθρωποι: «Δεῖτε, τὸ κακὸ αὐτὸ προέρχεται ἀπὸ τὴ σελήνη». Κι ἀφοῦ τὴ σελήνη τὴ δημιούργησε ὁ Θεός, ἀκολουθεῖ τὸ συμπέρασμα πὼς τὸ κακὸ προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔτσι πλανιοῦνται οἱ ἄνθρωποι ἀπ’ αὐτὰ τὰ ἄγρια καὶ πανοῦργα θηρία.
.             Στὴν πραγματικότητα, ὅλα ὅσα ἔφτιαξε ὁ Θεὸς εἶναι καλὰ λίαν. Ὁλόκληρη ἡ δημιουργία τοῦ Θεοῦ βρίσκεται στὴν ὑπηρεσία τοῦἀνθρώπου, πλάστηκε γιὰ νὰὑπηρετεῖ τὸν ἄνθρωπο, ὄχι νὰ τὸν καταστρέφει. Καὶἂν ἀκόμα ὑπάρχει κάτι ποὺἴσως ἐμποδίζει τὴ φυσικὴἱκανοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ἀκόμα κι αὐτὸὑπηρετεῖ τὴν ψυχή του, τὴν χαροποιεῖ, τὴν πλουτίζει. «Σοί εἰσιν οἱ οὐρανοὶ καὶ σήἐστιν ἡ γῆ· τὴν οἰκουμένην καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς σὺἐθεμελίωσας» (Ψάλμ. πη´ 12). «Πάντα γὰρ ταῦτα ἐποίησεν ἡ χείρ μου… λέγει Κύριος» (Ἡσ. ξϛ´ 2). Ἀφοῦ λοιπὸν ὅλα προέρχονται ἀπὸ τὸν Θεό, θὰ εἶναι καὶ καλά. Ἡ βρύση θὰ βγάλει μόνο αὐτὸ ποὺ περιέχει, ὄχι κάτι ποὺ δὲν ἔχει. Στὸν Θεὸ δὲν ὑπάρχει κακό. Πῶς μπορεῖ λοιπὸν νὰ προέλθει κακὸἀπ’Αὐτόν, ἀπὸ τὴν πηγὴ τοῦἀγαθοῦ; Κάποιοι ἀδαεῖς ἄνθρωποι ὀνομάζουν κάθε κακό, πόνο. Στὴν πραγματικότητα ὅμως κάθε πόνος δὲν εἶναι κακός. Ὑπάρχει πόνος ποὺ εἶναι ἔργο τοῦ πονηροῦ κι ὑπάρχει κι ἄλλος πόνος ποὺ θεραπεύει ἀπὸ τὸν πονηρό. Κακὸ εἶναι μόνο τὸ πονηρὸ πνεῦμα ποὺ ἐνεργεῖ μέσα ἀπὸἕναν τρελὸ ἢ ἀλλόφρονα ἄνθρωπο.
.             Ὁ πόνος κι ἡ δυστυχία ποὺ ξέσπασε πάνω σὲ πολλοὺς βασιλιάδες τοῦ Ἰσραήλ, ἐπειδὴ ἔπραξαν πονηρὰ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ἦταν ἔργο καὶ συνέπεια τῆς ἁμαρτίας τους. Ὁ πόνος κι ἡ δυστυχία ὅμως, ποὺ ὁ Κύριος ἐπιτρέπει νὰ ἐπισκεφτοῦν τὸν δίκαιο, δὲν εἶναι ἔργο τοῦ πονηροῦ ἀλλὰ φάρμακο, ποὺ ἀφορᾶ τόσο τὸν ἴδιο τὸν δίκαιο, ὅσο καὶ τοὺς οἰκιακούς του. Ἐκεῖνοι καταλαβαίνουν πὼς τὸν πόνο τοὺς τὸν ἔστειλε ὁ Θεὸς γιὰ τὸ καλό τους.  Ὁ πόνος ποὺ προέρχεται ἀπὸ ἐπίθεση τοῦ πονηροῦ στὸν ἄνθρωπο ἢ εἶναι συνέπεια τῆς ἁμαρτίας, εἶναι κακός. Ὁ πόνος ὅμως ποὺ ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ ἐπισκεφτεῖ τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ τοὺς καθαρίσει ἐντελῶς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τοὺς ἀποσπᾶ ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ πονηροῦ καὶ τοὺς φέρνει κοντὰ στὸν Χριστό. Αὐτὸς ὁ καθαρτήριος πόνος δὲν εἶναι τοῦ πονηροῦ, οὔτε καὶ ἀπὸ μόνος του εἶναι κακός, ἀλλὰ προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεὸ κι ἀποβλέπει στὸ καλὸ τῶν ἀνθρώπων. «Ἀγαθόν μοι ὅτι ἐταπείνωσάς με, ὅπως ἂν μάθω τὰ δικαιώματά σου» (Ψαλμ. ριη´ 71), λέει ὁ διορατικὸς βασιλιὰς Δαβίδ.
.             Ὁ διάβολος εἶναι πονηρός, δρόμος του εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἔξω ἀπὸ τὸν πονηρὸ καὶ τὴν ἁμαρτία δὲν ὑπάρχει ἄλλο κακό. Γιὰ τὰ βάσανα καὶ τοὺς πόνους τοῦ νέου τοῦ εὐαγγελίου, ὑπόλογο εἶναι μόνο τὸ πονηρὸ πνεῦμα, ὄχι ἡ σελήνη. Ἂν ὁ Θεὸς μὲ τὴν ἀπερινόητη ἀγάπη Του γιὰ τὸν ἄνθρωπο δὲν περιόριζε τὰ πονηρὰ πνεύματα καὶ δὲν προστάτευε τὰ πλάσματά Του ἀπ’αὐτά, εἴτε ἄμεσα εἴτε ἔμμεσα μὲ τοὺς ἀγγέλους Του, τὰ πονηρὰ πνεύματα θὰ εἶχαν συντρίψει ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος «ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ» ψυχικὰ καὶ σωματικά, ὅπως συντρίβουν οἱ ἀκρίδες τοὺς καρποὺς στοὺς ἀγρούς.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-3 « γενεὰ ποὺ ὑποτάχθηκε στὸν πονηρό, στὸν διάβολο, ποὺ πιστεύει σταθερὰ στὴ δύναμη τοῦ πονηροῦ, ποὺ ὑπηρετεῖ μὲ δουλοπρέπεια τὸν πονηρὸ καὶ ἀντιστέκεται στὸ ἀγαθό».

ΕΝΑ ΗΡΩΑΣ 13 ΕΤΩΝ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΠΟΥ ΝΙΚΗΣΕ ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ «Μόνο ὁ ἀβάσταχτος, ὁ βαθύς πόνος φέρνει τήν ἀναγέννηση, τό νέο ἄνθρωπο».

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ 13 ΕΤΩΝ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΠΟΥ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητρ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου
στὸ 2ο Συμπόσιο Νοσηλευτικῆς Ὀγκολογίας
στό Γενικό Νοσοκομεῖο τῆς Ἀεροπορίας 251,
τό  φθινόπωρο τοῦ 2013

βλ. σχετ.: ΜΙΑ ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ (καὶ συγκλονιστικὴ μαρτυρία) ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ «Ὁ πόνος ὁ βαθὺς εἶναι λυτρωτικός. Σὰν καυτὸ σίδερο στὰ σωθικά σου, λιώνει τὸν ἐγωϊσμό σου. Ἀποτεφρώνει ἐπιθυμίες καὶ κοσμικὰ θέλω».

EΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Ἔκπληξη προκαλεῖται καὶ ἐρώτημα ἐγείρεται στὴν κατωτέρω περίπτωση γιὰ τὸ ὅτι δὲν ὐπάρχει ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΕΤΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΑΧΡΑΝΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ! Ἐνδεχομένως νὰ ἀναφέρεται στὸ ἐν λόγῳ βιβλίο (ὑπὸ τόν τίτλο «ὑπόσχεση»), ἀλλὰ ἡ ΚΥΡΙΩΣ «θεραπευτικὴ δυνατότητα» τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι ἆραγε ὁ Χριστός;! Αὐτὸς δὲν εἶναι τὸ «περιεχόμενο» καὶ ὁ «σκοπὸς» τῆς «νηπτικῆς ἐργασίας;

.                      […] Πρόκειται γιά ἕνα παιδί πού προσβλήθηκε ἀπό καρκίνο σέ ἡλικία 13 ἐτῶν καί τελικά πέθανε σέ ἡλικία 18 ἐτῶν. Ἦταν ἕνα ζωηρό παιδί μέ ὄνειρα γιά τήν ζωή, μέ ἔντονη κοινωνική δραστηριότητα, τό ὁποῖο ὅμως κατά τήν διάρκεια τῆς ἀντιμετώπισης τοῦ καρκίνου βοηθήθηκε ἀπό τήν μάνα του καί χρησιμοποίησε τήν νηπτική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.
.                     Τήν ὅλη περιπέτεια τῆς ἀσθενείας περιγράφει ἡ μάνα του σέ βιβλίο πού κυκλοφορεῖ μέ τόν τίτλο «ὑπόσχεση».[…]
.                       […] Ὅταν τό παιδί ἀρρώστησε στήν ἡλικία τῶν 13 ἐτῶν ἄρχισε μιά συναρπαστική περιπέτεια. Ἀπό τήν μιά μεριά ἔπρεπε νά ἀντιμετωπισθῆ ἡ ἀσθένεια, χρησιμοποιώντας ὅλες τίς μεθόδους, ἰατρικές θεραπεῖες, ἐναλλακτικές θεραπεῖες, ψυχολογικές, διαλογισμός, ἀπό τήν ἄλλη μεριά ἔπρεπε νά ἀντιμετωπισθῆ ὁ ψυχικός πόνος καί τῶν δύο, ἀλλά κυρίως τό πρόβλημα τοῦ θανάτου πού ἐμφανίσθηκε μπροστά τους.
Τό παιδί «ἦταν πανέξυπνο, ἐρευνητικό μυαλό, ἔψαχνε γιά τά πάντα καί διψοῦσε γιά τή γνώση». Ἡ μάνα «γαλουχήθηκε μέ τό ὅραμα ν’ ἀλλάξει τόν κόσμο. Ἡ γενιά τοῦ Πολυτεχνείου, οἱ τελευταῖοι μαρξιστές, πίστεψαν σ’ αὐτό τό δόγμα». «Μέ τήν ἔπαρση τῆς ἀριστερῆς ἰδεολογίας κάποτε, ἦταν φουσκωμένη μέ ὁράματα, ἰδέες, λύσεις».
.                      Καί ὅταν ἦλθε ὁ καρκίνος, ἐμφανίσθηκε καί μιά ἄλλη πραγματικότητα. Τό ἐρώτημα τοῦ παιδιοῦ στήν μάνα ἦταν ἀδυσώπητο: «Τί γίνεται μετά τό θάνατο; ὅλα τέλος;». Καί ἡ μάνα του αἰσθάνθηκε νά σπάζουν τά μούτρα της «ὅταν κατάλαβε τό ἀτελές τοῦ συστήματος τοῦ κόσμου». Καί διηγεῖται: «Πῶς νά τόν ἱκανοποιήσω μέ ἀπαντήσεις ρηχές μέσα ἀπό τήν σφαίρα τῆς λογικῆς καί τόν κόσμο τοῦ ὀρθολογισμοῦ; Ἄθελά μου, ἐντελῶς μηχανιστικά ἀπό τή δική μου πλευρά, τοῦ ἔστρεψα τήν προσοχή στήν προσευχή. Ἔτσι, ὅπως θά ἔκανε ἡ μάνα μου. Προσευχή γιά νά τιθασεύσει τόν ἀβάσταχτο πόνο. Καί τότε ὁ πόνος ἄρχισε νά δουλεύει θεραπευτικά γιά τήν ψυχή τοῦ Βανή, ἐνῶ ἐμένα ἀπειλοῦσε νά μέ συνθλίψει. Ὁ πόνος, ἄν δέν σέ καταστρέψει, θά σέ ἀναστήσει».
.                      Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει πολλές θεραπευτικές δυνατότητες πού παραμένουν ἄγνωστες ἤ ἀναξιοποίητες … κάνει τόν ἄνθρωπο νά ἀντιμετωπίζη σωστά ὅλα τά προβλήματά του καί νά ὑπερβαίνη καί αὐτόν τόν θάνατο.
.                      Ἡ ὅλη περιπέτεια τῆς ἀσθένειας ἦταν συγκλονιστική. Ἡ ἴδια διηγεῖται:
«Ἡ “ἐμπειρία” τοῦ καρκίνου πού ζήσαμε, δέν ἦταν ἁπλά μιά “κατάσταση” στή ζωή μας. Ἦταν ἡ ἴδια ἡ ζωή στήν ὁριακή της πλευρά μέ τό θάνατο. Ἀπό τίς πρῶτες μέρες τό ἴδιο τό παιδί μου κοιτάζει κατάματα τό ἐνδεχόμενο τοῦ θανάτου του καί ρωτάει: “τί γίνεται μετά τό θάνατο; Ὅλα τέλος;” Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ἀρχίζει μία ἀναζήτηση στά τρίσβαθα τοῦ εἶναι μας. Ἡ ἐρώτηση ἦταν τέτοια πού σχετιζότανε οὐσιαστικά μέ τό σκοπό τῆς ὕπαρξής μας.
Ἤδη τό νόημα τῆς ὕπαρξης γιά μένα εἶχε θρυμματιστεῖ. Μέ τό χρόνο, διαπίστωσα ὅτι ἡ ἐπιστήμη, ἡ ἰατρική, ὅπως καί τά διάφορα ψυχοθεραπευτικά καί φιλοσοφικά ρεύματα, ἀδυνατοῦν νά δώσουν ἱκανοποιητικές ἀπαντήσεις σέ ὁριακά ζητήματα τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Μοῦ πῆρε πολύ χρόνο ἐπίσης νά διαπιστώσω ὅτι, ὅσο καί ἄν πασχίζουν ἡ ἐπιστημονική ἔρευνα, ἡ ἐξέλιξη τῆς ἰατρικῆς, ἡ ἀνάπτυξη τῆς τεχνολογίας καί ἡ παρουσία ἀναρίθμητων ψυχοθεραπευτικῶν συστημάτων, ἀδυνατοῦν νά διαχειριστοῦν καί νά ἀπαντήσουν σέ ζητήματα πού ἅπτονται τῆς ἠθικῆς, τῆς ἐλεύθερης βούλησης καί τοῦ πόνου στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου». 
Ἡ μάνα ἀγαποῦσε μυστικά καί αἰσθητά, ὠθοῦσε τό παιδί της στήν προσευχή. Καί ἐκεῖνο ἀνταποκρινόταν μέ θαυμαστό τρόπο. Προσευχόταν, ἀναζητοῦσε τήν ἡσυχία. «Ἀνακάλυπτε τόν ἑαυτό του. Προχωροῦσε στήν αὐτογνωσία. Καθόριζε τήν ψυχή του, σέ σχέση μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους γύρω του. Ἀπελευθερωνόταν ἀπό μικρόψυχους κλυδωνισμούς καί ἐξαρτήσεις. Προσπαθοῦσε ν’ ἀντέξει τόν ἑαυτό του, νά τόν κυριαρχήσει. Φαινόταν στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετώπιζε τούς ἀπανωτούς πόνους καί τίς δυσοίωνες διαγνώσεις. Πάσχιζε νά ἐλευθερωθεῖ».
 «Ἡ στάση του ἀπέναντι στό καρκίνο ἦταν ἡρωική. Πάλη ἄνιση, ἀγώνας μέχρι τό τέλος, ἀγόγγυστος καί ΥΠΟΜΟΝΗ-ΥΠΟΜΟΝΗ-ΥΠΟΜΟΝΗ. Ἡ ὑπομονή του δέν εἶχε κανένα στοιχεῖο ἠττοπάθειας ἤ παραίτησης. Ἦταν σκληρή ἀποδοχή τῆς πραγματικότητας. Ἡ ὑπομονή του, τοῦ ἔδωσε χρόνο καί γαλήνη νά στραφῆ στό πνεῦμα του. Ἀνακάλυψε τήν προσευχή, σιωπηλά. Αὐτή τόν ἀπογείωσε. Τόν ἔκανε νά ξεπεράσει τόν ἑαυτό του, νά βγεῖ ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό του. Μεταμόρφωσε τόν χαρακτήρα του, τήν ἐγωπάθειά του. Τόν ὁδήγησε ν’ ἀγαπήσει δυνατά. Ἔφυγε σάν ἀετός, ἐλεύθερος!».
Κατά τήν διάρκεια τῆς ἀσθένειας τοῦ καρκίνου ἀνακαλύφθηκε ἕνας ἄλλος κόσμος, μυστικός, πνευματικός. Γράφει ἡ μάνα:
.                      Ἄν ἡ νηπτική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας βοηθᾶ κάθε ἄνθρωπο, εἴτε εἶναι ἄρρωστος εἴτε ὄχι, πολύ περισσότερο βοηθᾶ τόν ἄνθρωπο πού πάσχει ἀπό καρκίνο.
.                      «Ὁ Μίνως (Βανῆς) εἶχε μάθει τούς νόμους τῆς σιωπῆς, τήν εὐεργετική θεραπεία τῆς ἡσυχίας. Ἤξερε πότε ν’ ἀποσυρθεῖ, πότε νά ἐπικοινωνήσει. Αὐτός καί ἡ μάνα του μιλοῦσαν καί μέ τά βλέμματα. Ἐκείνη διάβαζε τά μάτια του. Γνώριζε τί συντελοῦνταν μέσα του. Δέν τῆς ἐπιτρεπόταν νά παραβιάσει τήν ἡσυχία του. Ἤξερε πότε θά τοῦ πιάσει τήν παλάμη νά προσευχηθοῦν μαζί. Ἐκείνη τήν ἱερή στιγμή, ὁ Μίνως (Βανῆς) δέν δυσανασχετοῦσε. Ἀντίθετα, τό περίμενε. Ἤξερε πότε νά τόν ἀφήσει μόνο, στήν ἐντελῶς προσωπική του “κοινωνία” μέ τόν Θεό. Ἱερές στιγμές μέ ἰδιαίτερο μυστικό, ἐκστατικό νόημα. Μετά τόν παρακολουθοῦσε νά βγαίνει μέσα ἀπό μιά ἄλλου χαρακτήρα καί πέραν τῆς αἰσθητῆς φύσεως κατάσταση, μέ νοῦ καθαρό σάν κρύσταλλο, ἑνωμένο μέ τήν καρδιά. Ἀπαλλαγμένο ἀπό τίς ἀπαιτήσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀποδεσμευμένο ἀπό τή φαντασία καί τή γνώση. Ἀπελευθερωμένο ἀπό τά δεσμά αὐτῆς τῆς ζωῆς καί τά ζητήματα πού μᾶς καῖνε. Ὁ νοῦς ὁλοφάνερα εἶχε συναντήσει κάτι ἀνώτερο, εἶχε συνδεθεῖ μέ τήν ἀληθινή γνώση. Τήν τέλεια γνώση. Γι’ αὐτό παρέμενε ἀτάραχος, σίγουρος, γαλήνιος, χωρίς καθημερινούς συλλογισμούς, χωρίς τό φόβο τοῦ θανάτου. Ἡ μάνα του τόν ἔβλεπε μέ θαυμασμό γιά τή δύναμη ψυχῆς πού ἐξέπεμπε, γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο τῆς μιλοῦσε, γιά μιά ἐνέργεια ἐσωτερική, ἄλλου βεληνεκοῦς, ἀκατανόητη». 
Ἡ οἰκογένεια χρησιμοποιώντας τίς δυνατότητες πού δίνει ἡ ἰατρική ἐπιστήμη, ἀλλά καί οἱ ἐναλλακτικές θεραπεῖες ἔδωσε τήν δυνατότητα νά γίνουν διάφορες ἐσωτερικές διεργασίες. Γράφει: 
«Ὄντως ὅμως ἀπαλλαγμένος ἀπό τίς φρικτές σωματικές ὀδύνες, ὁ νοῦς του παρέμενε εἰρηνικός καί ἔψαχνε προσευχόμενος. Δέν ἱκανοποιοῦνταν ἀπό τίς λογικές ἀπαντήσεις καί τόν παρακολουθοῦσα νά ἀποζητᾶ τήν ἡσυχία πολλές φορές καί μετά νά ἐπιστρέφει στή φυσιολογική ζωή ἤρεμος, δημιουργικός, δυνατός. Συγκεντρωνότανε σίγουρα σέ μιά προσωπική ἐνδοσκόπηση καί πήγαινε παραπέρα. Ἀκολουθοῦσε μέ καθαρή καρδιά πνευματικά μονοπάτια, ἀναζητώντας τήν πηγή πού θά τοῦ πρόσφερε τήν ἀληθινή γνώση. Ὁ Βανῆς ἀνέπτυξε μιά ἐκπληκτική ἐσωτερική διαύγεια καί πρέπει νά ἄρχισε μέσα του μιά σπάνια ἐσωτερική διεργασία. Εἶχε μιά καθαρή συνειδητότητα γιά τήν ἀσθένειά του, τόν κόσμο, ὅσα συνέβαιναν γύρω του, γιά τό Θεό. Ἔδειχνε ἀκλόνητος ἀπό τίς ὑποτροπές καί τά βάσανά του. Ὁ νοῦς του ἦταν καθαρός, ὑγιής, χωρίς ἀλλοιώσεις μέ ἀπωθημένες ἐπιθυμίες ἤ ἄλυτα προβλήματα. Ἀπαλλαγμένος ἀπό τίς δυσκολίες καί πάνω ἀπ’ ὅλα ἀπό τό φόβο. Τό σῶμα του ἦταν ἄρρωστο ὁ νοῦς του ὅμως καί ἡ καρδιά του δέν ἀρρώστησαν. Τήν ἀλλαγή του αὐτή δέν τήν ὁμολογοῦσε οὔτε εἶχε φαίνεται τήν ἀνάγκη νά τήν συζητάει. Τίς σκέψεις του ὅμως τίς ἔγραφε. Καί βέβαια μόνο μιά μάνα μπορεῖ νά αἰσθανθεῖ καί νά καταλάβει ὅτι κάτι διαφορετικό συμβαίνει στό παιδί της». 
Μετά τήν περιπέτεια αὐτή ἡ μάνα κατάλαβε τήν ἀξία τοῦ πόνου, ὅταν ὁδηγῆται ὁ ἄνθρωπος στήν νοερά προσευχή. «Οἱ ἄνθρωποι, οἱ ἀσθενεῖς οἱ πολύ πονεμένοι, πού καταφέρνουν καί ἐπιτυγχάνουν, μέσω τῆς νοερᾶς προσευχῆς, αὐτήν τήν ἕνωση, μεταμορφώνονται σ’ ἄλλου εἴδους ἀνθρώπων. Ἀλλά αὐτό γίνεται μέσα ἀπό τόν πολύ πόνο. Μόνο ὁ ἀβάσταχτος, ὁ βαθύς πόνος φέρνει τήν ἀναγέννηση, τό νέο ἄνθρωπο». 
Ἡ μάνα αὐτή καί μετά τόν θάνατο τοῦ παιδιοῦ της ἀνακάλυψε «τή δυνατότητα θεραπείας τοῦ νοῦ πού εἶναι δυνατόν νά ἐπιτευχθεῖ, μόνον ὅταν ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου “ἀποκαλυφθεῖ”». Αὐτό γίνεται μέ τήν «ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ», ὅταν ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου «εἶναι συνδεδεμένος μέσω τῆς νοερᾶς προσευχῆς μέ τό Θεό, ὅπως λένε οἱ νηπτικοί πατέρες τοῦ Χριστιανισμοῦ». Ἔμαθε «ὅτι τό βασικό πρόβλημα στήν ζωή μας εἶναι ἡ ἀσθένεια τοῦ νοῦ»· ὅτι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἐκτός ἀπό τήν λογική ἐνέργεια ἔχει καί τήν νοερά ἐνέργεια καί ὅτι καλλιεργοῦμε «ἔντονα τή λογική» καί ἀναπτύσσουμε «ὑπερβολική δράση» καί ὅτι «ἔχουμε παραμελήσει τήν ἄλλη ἐνέργεια τῆς ψυχῆς, τό νοῦ, πού εἶναι τό κέντρο ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου». Γνώρισε «τή θεραπευτική ἀγωγή πού ἔχει ὁ Χριστιανισμός καί ἰδιαίτερα ἡ Ὀρθόδοξη Διδασκαλία καί παράδοση τῶν νηπτικῶν πατέρων τῆς πίστης μας, κάτι πού σήμερα ἔχει χαθεῖ», «τό θεραπευτικό χαρακτήρα καί τή σωτηριολογική σημασία πού ἔχει ἡ Χριστιανική πίστη, πού εἶναι ἀποκεκαλυμμένη πίστη», ὅτι ἐκτός ἀπό τούς φυσικούς νόμους «πού προάγουν τό φυσικό ὑλικό κόσμο καί πού ἀποδεικνύονται συνεχῶς ἀνεπαρκεῖς νά ἐπιλύσουν λεπτότερα θέματα, ὅπως προανέφερα, ἠθικῆς, ζωῆς, θανάτου», «πρέπει νά ὑπάρχουν καί πνευματικοί νόμοι πού λειτουργοῦν καί ρυθμίζουν τήν ὑλική μέ τήν πνευματική μας ὑπόσταση».
.                      Τό σημαντικό εἶναι ὅτι τό παιδί εἶχε ἕναν ἤρεμο θάνατο, ἀλλά τό σημαντικότερο εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ μάνα μετέτρεψε τόν πόνο της σέ ἐλευθερία, ἀγάπη καί δημιουργικότητα, ὅπως τό παρουσιάζει ἐκπληκτικά […] «Δέν αἰσθάνομαι ἡρωίδα γιά τόν ἀγώνα πού δώσαμε σάν οἰκογένεια καί πού τόσες ἄλλες οἰκογένειες δίνουν. Ὅμως, ἡ διδασκαλία καί ὁ λόγος τῆς χριστιανικῆς πίστης σάν θεραπευτικῆς ἀγωγῆς πού διατυπώνετε μέσα ἀπό τό ἔργο σας μ’ ἔσωσαν πνευματικά καί ψυχικά, τά μετέδωσα καρδιακά στό ἄρρωστο παιδί μου κι αὐτό μέ τήν σειρά του μοῦ τό ἀνταπέδωσε στήν πράξη. […] ».
.                      Πολλοί ἄνθρωποι σήμερα, ἀκόμη καί Κληρικοί πού ζοῦν στήν Ἐκκλησία, ἔχουν μιά κακή ἀντίληψη γιά τήν Ἐκκλησία. Ἄλλοι τήν ἐκλαμβάνουν ὡς μιά Θρησκεία πού ἱκανοποιεῖ τά θρησκευτικά συναισθήματα τῶν ἀνθρώπων, ἄλλοι τήν θεωροῦν ὡς ἕνα ἰδεολογικό σύστημα πού ἀντιτάσσεται σέ ἄλλα ἰδεολογικά συστήματα, ἄλλοι ὡς μιά κοινωνική ὀργάνωση πού ἀσχολεῖται μόνον γιά τήν ἀντιμετώπιση διαφόρων κοινωνικῶν ἀναγκῶν. Ὅμως, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει πολλές θεραπευτικές δυνατότητες πού παραμένουν ἄγνωστες ἤ ἀναξιοποίητες, κυρίως δίνει νόημα στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων, θεραπεύει τόν ἐσωτερικό κόσμο τοῦ ἀνθρώπου, καί κάνει τόν ἄνθρωπο νά ἀντιμετωπίζη σωστά ὅλα τά προβλήματά του καί νά ὑπερβαίνη καί αὐτόν τόν θάνατο. Τόν θάνατο ἤ μπορεῖ νά τόν ἀγνοήση κανείς ἤ νά βρεθῆ κάτω ἀπό τήν ἀσφυκτική πίεσή του ἤ νά τόν ὑπερβῆ, νά νικήση τόν φόβο πού προξενεῖ. Ἡ Ἐκκλησία ἀποβλέπει σέ αὐτό τό τελευταῖο, στήν ὑπέρβαση τοῦ φόβου τοῦ θανάτου καί αὐτοῦ τοῦ ἰδίου τοῦ θανάτου, ἀρκεῖ νά βρεθοῦν οἱ κατάλληλοι ἄνθρωποι νά κάνουν αὐτό τό ἔργο.
 […]

ΠΗΓΗ: parembasis.gr

ΓΙΑΤΙ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΟΙ ΕΝΑΡΕΤΟΙ;

ΔΙΑΤΙ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΟΙ ΕΝΑΡΕΤΟΙ; 

Τοῦ πρωτ.  Διονυσίου Τάτση

ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», 25.10.2013

.         Δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι πού διερωτῶνται, γιατί ὑποφέρουν οἱ δίκαιοι καί ἐνάρετοι; Ἀφοῦ ὅλα στή ζωή τά ρυθμίζει ὁ Θεός, γιατί ἐπιτρέπει τά δυσάρεστα στούς ἀνθρώπους, πού τηροῦν τίς ἐντολές του καί ἔχουν πνευματικό ἀγώνα; Ποῦ εἶναι ἡ πρόνοιά του, γιατί ἐπιτρέπει νά ἀφαιρεῖται ἀπό τή ζωή τῶν δικῶν του ἀνθρώπων ἡ χαρά καί ἡ μακαριότητα; Στά ἐρωτήματα αὐτά οἱ Γέροντες ἔδιναν διάφορες ἀπαντήσεις, προσπαθώντας νά δείξουν τή μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους. Εἶναι ἐνδιαφέρον νά σημειώσω ἐπιγραμματικά μερικές.
.         Ὁ πόνος καί οἱ θλίψεις, ὅταν ἀντιμετωπίζονται μέ πίστη καί ὑπομονή ἔχουν θετικά ἀποτελέσματα στήν πνευματική ζωή. Ὁ Γέροντας Ἐπιφάνιος ἔλεγε ὅτι καθαρίζουν καί τά ελάχιστα ἴχνη τῶν παθῶν μας καί μᾶς ἑτοιμάζουν μεγαλύτερο στεφάνι στόν οὐρανό. Μᾶς καθιστοῦν καθαρούς, μᾶς φέρνουν πιό κοντά στό Θεό καί νιώθουμε τήν ἀδυναμία μας. Αὐτό ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νά αὐξάνεται ἡ προσευχή μας. Δέν πρέπει δέ καθόλου νά γογγύζουμε, ἀντίθετα πρέπει νά θυμόμαστε ὅτι ὁ Κύριός μας πέθανε πάνω στό σταυρό. Ἄν ἐκεῖνος πού ἦταν ἀναμάρτητος ὑπέφερε τόσα πολλά, τί νά ποῦμε γιά τόν ἑαυτό μας πού εἶναι βυθισμένος στήν ἁμαρτία;
.         Ὀ Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε ὅτι τά χτυπήματα εἶναι ἀπαραίτητα γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, γιατί αὐτά λαμπικάρουν τήν ψυχή. Χρησιμοποιοῦσε καί δύο παραδείγματα: «Ὅσο χτυπάει κανείς τά ροῦχα καί τά τρίβει, τόσο καλύτερα καθαρίζουν. Ὅπως καί τό χταπόδι καί ἡ σουπιά μέ τό πολύ χτύπημα μαλακώνουν καλύτερα καί καθαρίζουν οἱ μελάνες».
.         Γιά τόν πνευματικό σκοπό τῶν θλίψεων, ὁ Γέροντας τῆς Καλαμάτας Ἰωήλ ἔλεγε: «Ἡ δοκιμασία διά τῶν θλίψεων, τίς ὁποῖες ἐπιτρέπει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, ἔχει ὡς σκοπό τόν καταρτισμό τῶν δικαίων ἐπί τῆς γῆς καί τήν ἀμοιβή τους στήν ἄλλη ζωή. Καί στήν παροῦσα ζωή εἶναι ὁλοφάνερος ὁ καταρτισμός τοῦ ἀνθρώπου διά τῶν θλίψεων. Εἶναι ἀδύνατο νά καταρτιστεῖ ὁ ἄνθρωπος χωρίς θλίψη. Ἡ θλίψη εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία ταπεινώνει τόν ἄνθρωπο, τόν ἀποσπᾶ ἀπό τά ἐγκόσμια, φανερώνει τόν χαρακτήρα του, καθαρίζει τίς ἰδέες του καί τοῦ δίνει μεγαλεῖο ἐφ᾽ ὅσον τήν ὑπομένει. Ὅταν ὁ δίκαιος ἀσθενήσει, πετάει εὐκολότερα στόν οὐρανό, ὅταν συκοφαντηθεῖ ἀποσπᾶται εὐκολότερα ἀπό τούς ἀνθρώπους καί ζητάει τόν λυτρωτή του Χριστό, ὅταν ἔλθει σέ οἰκονομική ἀνάγκη γίνεται ταπεινότερος καί προσεύχεται θερμότερα στό Θεό. Ὁ ἄνθρωπος μοιάζει μέ ὄμορφο μάρμαρο, τό ὁποῖο γιά νά γίνει ἄγαλμα, ἔχει ἀνάγκη ἀπό τή σμίλη τοῦ γλύπτη, δηλαδή ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπό τή σμίλη τῶν θλίψεων τοῦ Θεοῦ». Κατά τήν περίοδο τῶν θλίψεων οἱ ἄνθρωποι ξεχνοῦν ὅτι ὁ Θεός ποτέ δέν ἐπιτρέπει νά ἀντιμετωπίσουν κάτι πού ξεπερνάει τίς δυνάμεις τους. Δέν θέλει νά τούς συντρίψει. Ἐπιτρέπει νά δοκιμαστοῦν, γιά νά τούς ἀναδείξει.
.         Ὁ Γέροντας Εὐσέβιος γιά τό θέμα αὐτό ἔλεγε: «Πρέπει νά γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος ὅτι ὁ Θεός δέν ἐπιτρέπει μεγαλύτερες θλίψεις ἀπό ὅ,τι μπορεῖ νά ὑποφέρει καί αὐτό θά τοῦ δίνει μεγάλο θάρρος. Ἡ γνώση αὐτή τόν καθιστᾶ ἀνδρεῖο, καρτερικό καί μεγαλόψυχο, διότι ἐμβάλλει στήν ψυχή του τήν πεποίθηση ὅτι ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος ἀπό ἀγάπη ἐπιτρέπει τίς θλίψεις, ἐξάπαντος θά τόν βοηθήσει, γιά νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό αὐτές, ἀποκομίζοντας μεγάλη ὠφέλεια». Καί συμπλήρωνε: «Σέ ἐκείνους πού θέλουν νά εὐαρεστήσουν τό Θεό τά πάντα, καί οἱ πειρασμοί καί οἱ θλίψεις καί οἱ στεναχώριες καί οἱ ἀσθένειες καί ἡ φτώχεια, συντελοῦν στόν ἀνακαινισμό καί τήν τελειοποίησή τους».

 ΠΗΓΗ: dtatsis.blogspot.gr

ΜΙΑ ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ (καὶ συγκλονιστικὴ μαρτυρία) ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ «Ὁ πόνος ὁ βαθὺς εἶναι λυτρωτικός. Σὰν καυτὸ σίδερο στὰ σωθικά σου, λιώνει τὸν ἐγωϊσμό σου. Ἀποτεφρώνει ἐπιθυμίες καὶ κοσμικὰ θέλω».

Μιὰ λυτρωτικὴ ἐμπειρία ἀπὸ τὴν ἀσθένεια τοῦ καρκίνου
Τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

.                    Πρόσφατα διάβασα ἕνα συγκλονιστικὸ βιβλίο μὲ τίτλο «Ὑπόσχεση». Εἶναι γραμμένο ἀπὸ μιὰ μάνα (Μαρίνα Λασηθιωτάκη) ποὺ ἔζησε τὴν πενταετῆ περιπέτεια, σωματική, ψυχοθεραπευτική, λυτρωτική του γιοῦ της ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ ἀπὸ καρκίνο περίπου σὲ ἡλικία δεκαoκτῶ ἐτῶν. Εἶχε ὡριμάσει μαζὶ ὅλη ἡ οἰκογένεια στὸν πόνο καὶ ἀπὸ τὸν πόνο ἔζησαν τὴν πίστη, τὴν προσευχή, τὴν ἡσυχία, τὴν ἀγάπη, τὴν πραγματικὴ ἐλευθερία.
.                    Διάβασα τὸ βιβλίο αὐτὸ ἀπνευστὶ καὶ ἔμεινα ἄφωνος. Μοῦ τὸ ἔδωσε ἡ ἴδια ἡ μάνα-συγγραφεὺς μὲ ἀγάπη, γιατί, ὅπως μοῦ εἶπε καὶ ὅπως φαίνεται στὸ βιβλίο, βοηθήθηκε ἀπὸ τὰ βιβλία μου –καὶ κυρίως ἐκεῖνα ποὺ κάνουν λόγο γιὰ τὴν ὀρθόδοξη ψυχοθεραπεία– γιὰ νὰ ἀντιμετωπίση τὶς δυσκολίες. Ἦταν μιὰ ἄγνωστη σὲ μένα μέχρι τώρα ἀναγνώστρια τῶν βιβλίων μου, ποὺ ὠφελήθηκε ἀπὸ τὴν νηπτικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας γιὰ νὰ ἀπαντήση στὰ ἐρωτήματα, ὅπως γράφει: «Γιατί ὑπάρχουμε; Γιατί ζοῦμε, ἀφοῦ θὰ πεθάνουμε; Ποιό εἶναι τὸ νόημα τῆς ὕπαρξής μας; Ὑπάρχει Θεός; Εἶναι δεδομένη ἡ ὕπαρξή μας; Ἂν εἶναι δεδομένη, ἔχουμε ἐλευθερία βουλήσεως ἢ εἴμαστε περιορισμένοι; Πῶς συνδυάζεται ἡ ἐλευθερία μὲ τὴν ἀγάπη; Πῶς συνδέεται ἡ ἀτομικότητά μου μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους;».
.                    Ἡ μάνα-συγγραφεύς, ὅπως γράφεται στὸ σύντομο βιογραφικό της, «σπούδασε Ἀγγλικὴ καὶ Ἑλληνικὴ φιλολογία στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, πῆρε μέρος στὸν ἀντιδικτατορικὸ ἀγώνα τῆς ἐποχῆς, ἐνῶ μετὰ τὴν μεταπολίτευση ἐντάχθηκε σὲ κόμμα τῆς ἀριστερᾶς». Κυρίως ἐκεῖνο ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει ἐδῶ εἶναι ὅτι πέρασε μὲ τὸν γιό της Βανῆ-Μίνω μέσα ἀπὸ ὅλους τοὺς σταθμοὺς ὡρίμανσης ψυχολογικῆς καὶ πνευματικῆς.
.                    Στὴν εἰσαγωγὴ τοῦ βιβλίου παρουσιάζεται μιὰ συνοπτικὴ περιγραφὴ τῆς πνευματικῆς ὡρίμανσης τοῦ γιοῦ καὶ τῆς μάνας καὶ ἡ ἀνακάλυψη τῆς ἐσωτερικῆς προσευχῆς καὶ τοῦ ἔσω ἀνθρώπου. Στὰ δὲ κεφάλαια ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν κοίμηση τοῦ Βανῆ, γίνεται ἀνάλυση τῶν ἐπὶ μέρους καταστάσεων ποὺ βίωσαν μάνα καὶ γιός, ὅπως «ἡσυχία», «ἀγάπη, ἐλευθερία», «ὁ πόνος», «γιατί νὰ ὑπάρχουμε», «ἡ ταπείνωση». Μὲ πολὺ ὡραῖο τρόπο, κυρίως ἐμπειρικό, θίγονται θέματα κοινωνικά, ὑπαρξιακά, πνευματικά, θεολογικά. Ὅλα αὐτὰ γράφονται μὲ ἕναν φιλοσοφικὸ καὶ θεολογικὸ λόγο. Ἡ στενότητα τοῦ ἐρωτήματος ποὺ βασάνιζε τὴν μάνα μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ παιδιοῦ της «ἀνυπαρξία ἢ ὕπαρξη;», «νὰ ζῆ κανεὶς ἢ νὰ μὴ ζῆ;», τελικὰ ἀνοίχτηκε στὴν θεολογία τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλευθερίας.

.                    Πάντως μάνα καὶ γιὸς πέρασαν μέσα ἀπὸ τὸν σωματικό, ψυχολογικὸ καὶ ὑπαρξιακὸ πόνο, μέσα ἀπὸ τὴν διαδικασία τοῦ φθαρτοῦ σώματος στὸ νοσοκομεῖο, ἀπὸ τὴν ἀποτυχία τῆς ψυχολογίας καὶ τῆς οὐμανιστικῆς ψυχοθεραπείας νὰ ἀντιμετωπίσουν ἕναν ἑτοιμοθάνατο, ἀφοῦ «δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν τί ἔχει ἀνάγκη ὁ ἑτοιμοθάνατος», μέσα ἀπὸ τὴν φιλοστοργία, ἀλλὰ πέρασαν καὶ μέσα ἀπὸ τὴν νοερὰ προσευχή, τὴν ἐνεργοποίηση τῆς νοερᾶς ἐνεργείας, τὴν νηπτικὴ ὀρθόδοξη ἡσυχία, τὴν ἀνάγνωση ἡσυχαστῶν Πατέρων, τὴν παράδοση τοῦ ἑαυτοῦ τους στὸν Θεό, τὴν μετάνοια, τὴν μεταποίηση τοῦ πόνου σὲ ἀγάπη, ταπείνωση, ἐλευθερία καὶ πολλὰ ἄλλα.
.                    Τὸ ἐκπληκτικὸ αὐτὸ δίδυμο μάνας – παιδιοῦ μὲ τὴν εὐγενική, εὐαίσθητη καὶ νηφάλια παρουσία τοῦ πατέρα, ἔζησε σημαντικὲς ἐσωτερικὲς καταστάσεις, ὅπως περιγράφονται στὸ βιβλίο.
.                    Τὸ παιδὶ εἶχε ἔντονα ὑπαρξιακὰ ἐρωτήματα, ὅταν ἦταν ἀκόμη 10 χρονῶν –πρὶν ἀρρωστήσει. Καθὼς ἦταν ἀνάσκελα ξαπλωμένο στὸ γρασίδι, μεσάνυκτα μὲ ἀστροφεγγιὰ εἶπε: «Ἐγὼ ἐκεῖ ψηλὰ θὰ πάω νὰ ζήσω». Σὲ διάλογο μὲ τὴν μάνα του εἶπε: «Ὄχι, ρὲ μαμά, ἐκεῖ εἶναι τὸ σπίτι μου». Σὲ ἡλικία 14 ἐτῶν, μόλις ἔμαθε ὅτι ἔχει καρκίνο, ρώτησε: «Τί γίνεται μετὰ τὸν θάνατο; ἡ ζωὴ σταματᾶ ἐδῶ;». Ἄλλοτε: «Μαμά, παρακάλα τὴν Παναγία». Σὲ δύσκολη στιγμὴ τῆς ἀρρώστιας ἔγινε ὁ διάλογος: «–Τί κάνουμε τώρα; –Προσευχή, γιέ μου, προσευχή». Καὶ σημειώνει ἡ μάνα: «Ὁ Μίνως ἀκολούθησε τὶς ὁδηγίες τῆς μάνας του, ἀλλὰ πῆγε πιὸ μακριά. Ἀνακάλυψε τὸν ἐσωτερικὸ ὑπερβατικὸ ἄνθρωπο μέσα του».

 .                    Εἶναι καὶ μιὰ μαρτυρία γιὰ τὸ πῶς ἐφαρμόζεται στὴν πράξη ἡ νηπτικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὑπομονή, ἡ ἡσυχία καὶ ἡ νοερὰ προσευχή, ἡ λεγομένη «Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία» σὲ δύσκολες καταστάσεις, ὅπως εἶναι ἡ ἀσθένεια τοῦ καρκίνου, ἡ προθανάτια αὐτὴ ἐμπειρία.
.                    Σὲ ἕναν ἄλλο συγκλονιστικὸ διάλογο ὁ Βανῆς-Μίνως εἶπε, ὅπως τὸ κατάλαβε ἡ μητρικὴ καρδιά: «Ἐγὼ σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη… δὲν ἔχω θέση πιά. Πάω γιὰ ἄλλο». Καὶ ὅταν στὴν τελευταία τάξη τοῦ Λυκείου μιὰ καθηγήτρια ρωτοῦσε τὰ παιδιά: «Τί ἐπιθυμεῖτε τώρα μὲ τὴν ἀποφοίτησή σας; Ποιὰ τὰ σχέδιά σας;», καὶ τὰ παιδιὰ ἔδιναν τὶς ἀπαντήσεις τους, ὁ Μίνως ἀπάντησε λιτά: «Ἕναν ἀνώδυνο θάνατο», καὶ «ἡ τάξη ἔμεινε ἄναυδη». Τότε βρισκόταν στὸ τελευταῖο στάδιο τῆς ἀσθενείας του καὶ προετοιμαζόταν γιὰ τὴν ἀναχώρησή του ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτόν.
.                    Τὸ πέρασμα μέσα ἀπὸ τὴν δοκιμασία τοῦ καρκίνου δὲν ἦταν εὔκολο. Ἀλλὰ ἐκεῖνος εἶχε ἕνα ἠρωϊκὸ πνεῦμα. Ἀντιμετώπιζε τὶς δυσκολίες μὲ χιοῦμορ, συμμετεῖχε στὶς ἐξετάσεις τοῦ Σχολείου καὶ μετὰ ἀπὸ ἀκτινοθεραπεῖες, ἔγραφε στὸ laptop, ἄκουγε μουσική, ἔστησε μὲ φίλο του ἐρασιτεχνικὸ radio καὶ ἔκαναν ἐκπομπές, ἔγραψε σενάρια καὶ γύριζε ἐρασιτεχνικὰ φιλμάκια, συμμετεῖχε στὴν ἐκδρομὴ τῆς Γ´ Λυκείου στὴν Σαντορίνη ἕνα μήνα πρὶν φύγει ἀπ’ τὸν κόσμο αὐτόν, ἔψαχνε περιβαλλοντικὰ θέματα, ἔπαιζε bowling στὴν Γλυφάδα. Γενικά, ἦταν δημιουργικὸς ἄνθρωπος, δὲν διακρινόταν ἀπὸ ἀδράνεια. Ὑπῆρχε περίπτωση ποὺ λύγιζε, «πάλευε μὲ τὸν πόνο του καὶ ἦταν οἱ ὧρες ποὺ δὲν ἤθελε οὔτε τὴν μάνα του νὰ βλέπει καὶ αὐτὴ τρελαινόταν. Ἀνησυχοῦσε, δὲν καταλάβαινε, δὲν ἤξερε τί νὰ κάνει. Μόνο προσευχή». Περισσότερο ζοῦσε μὲ ἡσυχία καὶ προσευχή.

.                    Ἡ προτελευταία καὶ τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς του διακρινόταν ἀπὸ τὴν λιτότητα, τὴν ἁπλότητα, τὴν πίστη καὶ τὸν συγκλονισμό. Τὸ παιδὶ ἐξέφρασε τὴν ἐπιθυμία: «Γίνεται νὰ μᾶς φέρουνε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος λίγο κρασὶ καὶ λίγο ψωμί;». Ὅταν τὸ διαβεβαίωσαν ὅτι θὰ πραγματοποιηθῆ ἡ ἐπιθυμία του, εἶπε: «Νὰ δεῖς ποὺ ὅλα θὰ τελειώσουν ὄμορφα, μαμά». Ἔπειτα, ὁ πατέρας του διάβαζε τὸν βίο τοῦ ἁγίου Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ, ὅπως ἐκεῖνος τὸ εἶχε ζητήσει.

.           Μέσα στοὺς πόνους τοῦ Μίνου ἔγινε ὁ ἑξῆς διάλογος:

«–Μαμά τί ἄλλο κάνουμε;
–Προσευχή, καμάρι μου, προσευχή.
–Ποιά ἀπ’ ὅλες;
–Ὅποια θές. Πὲς τὸ Πάτερ ἡμῶν ἢ ἁπλῶς τὸ Κύριε ἐλέησόν με.
Κείτονταν ἡμέρες χωρὶς μορφασμοὺς ἀπὸ τοὺς πόνους μὲ κλειστὰ μάτια. Ἡ μάνα τοῦ κράτησε τὸ χέρι του καὶ προσευχόταν κι αὐτή».
.                    Μέσα σὲ μιὰ τέτοια συγκινητική, ἤρεμη καὶ βαθειὰ χριστιανικὴ οἰκογενειακὴ ἀτμόσφαιρα, σὲ νοσοκομεῖο τῆς Γερμανίας ὁ Βανῆς-Μίνως ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸν καὶ πορεύθηκε σὲ ἐκεῖνον ποὺ ποθοῦσε ἀπὸ τὴν μικρή του ἡλικία.
.                    Ἔμεινα ἄφωνος διαβάζοντας αὐτὸ τὸ συγκλονιστικὸ βιβλίο, συγκινήθηκα βαθειά. Μόλις τελείωσα τὴν ἀνάγνωση, τηλεφώνησα σὲ αὐτὴν τὴν μάνα καὶ τῆς εἶπα: «Εἶσαι ἠρωΐδα μάνα. Ἦταν τυχερὸς ὁ Βανῆς ποὺ εἶχε μιὰ τέτοια μάνα». Καὶ ἐκείνη μὲ ταπείνωση ἀπάντησε ἀφοπλιστικά: «Ἐγὼ εἶμαι τυχερὴ ποὺ εἶχα τέτοιο γιό».
.                    Ἡ ἴδια γράφει στὸν πρόλογο τοῦ βιβλίου: «Ἄθελά μου, ἐντελῶς μηχανιστικὰ ἀπὸ τὴν δική μου πλευρά, τοῦ ἔστρεψα τὴν προσοχὴ στὴν προσευχή. Ἔτσι, ὅπως θὰ ἔκανε ἡ μάνα μου. Προσευχὴ γιὰ νὰ τιθασσεύσει θεραπευτικὰ τὸν ἀβάσταχτο πόνο. Καὶ τότε ὁ πόνος ἄρχισε νὰ δουλεύει θεραπευτικὰ γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ Βανῆ, ἐνῶ ἐμένα ἀπειλοῦσε νὰ μὲ συνθλίψει. Ὁ πόνος, ἂν δὲν σὲ καταστρέψει, θὰ σὲ ἀναστήσει». Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἦταν ἡρωΐδα μάνα, ὁ πόνος θεράπευσε τὸν γιό της, ἀνέστησε καὶ τὴν ἴδια. Ἐκείνη ἔχει τὸ θάρρος νὰ γράψη στὸν πρόλογο τοῦ βιβλίου: «Γιέ μου, σ᾽ εὐχαριστῶ». Καὶ ἐκεῖνος θὰ προσεύχεται γιὰ τὴν μάνα του ποὺ τὸν εὐεργέτησε.
.                    Ἐνῶ τὸ παρελθὸν τῆς μάνας αὐτῆς ἦταν ἀριστερό, τὴν διακατεῖχε ἡ ἀναζήτηση τῆς Ἀλήθειας. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ ὅσα γράφει συνοπτικὰ γιὰ τὸν Camus μὲ τὸν φιλελεύθερο οὐμανισμό του: «Ἐξεγείρομαι, ἄρα ὑπάρχω», γιὰ τὸν Sartre ποὺ εἶναι διχασμένος «πάντα ἀνάμεσα στὸν ὑπαρξισμὸ καὶ τὸν Μαρξισμό, καταλήγει σὲ μιὰ παραδοχὴ τῆς ἐλευθερίας, ὅπως τὴν ἐννοοῦσε ὁ ἴδιος» γιὰ τοὺς ὑπαρξιστές, Μαρξιστὲς φιλοσόφους, ἀγνωστικιστὲς ἢ ἀθέους ποὺ «ξέκοψαν τὸν νοῦ ἀπὸ τὴν καρδιὰ» γιὰ τὸν Hussel, Hegel, Marx κλπ.
.                    Μὲ τὴν ἀσθένεια τοῦ γιοῦ τῆς γνώρισε τοὺς ψυχολόγους καὶ ψυχαναλυτές, τὰ ψυχοφάρμακα καὶ τὴν ψυχανάλυση ποὺ προτείνουν: «Γίνε φυτό. Νὰ μὴν αἰσθάνεσαι. Νὰ μὴ αὐτοκτονήσεις. Ἢ σὲ καλοῦν σὲ ἀτέρμονες συζητήσεις ψυχοθεραπείας. Ὅπως ἀδυνατοῦν νὰ διαχειριστοῦν τὸν θάνατο, ἀδυνατοῦν νὰ διαχειριστοῦν καὶ τὸ ὑπαρξιακὸ κενὸ τῆς μάνας ποὺ πενθεῖ τὸ παιδί της. Ἑστιάζουν σὲ προβλήματα ἀτομικὰ-ψυχολογικὰ καὶ χαπακώνουν τὸν ἀσθενῆ. Κύριο μέλημά τους εἶναι νὰ ἐξαφανίσουν τὰ συμπτώματα τῆς λεγόμενης κατάθλιψης».
.                    Ἔμεινα ἄφωνος διαβάζοντας αὐτὸ τὸ συγκλονιστικὸ βιβλίο, συγκινήθηκα βαθειά. Καὶ μέσα σὲ ὅλη αὐτὴν τὴν περιπέτεια ἡ ἠρωΐδα μάνα βρῆκε τὴν «Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία» καὶ τὴν νηπτικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπιβεβαιώνει ὅτι «ἡ λογικὴ καὶ ὁ νοῦς εἶναι δύο παράλληλες ἐνέργειες τῆς ψυχῆς», ὅτι ἔχουμε μάθει νὰ χρησιμοποιοῦμε μόνο τὴν λογικὴ ἐνέργεια καὶ «ἔχουμε παραμελήσει τὴν ἄλλη ἐνέργεια τῆς ψυχῆς, τὸ νοῦ, ποὺ εἶναι τὸ κέντρο ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου». Ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ συνδέσουμε «τὸν νοῦ μὲ τὸν Θεό, μέσῳ τῆς νοερᾶς προσευχῆς».
.                    Μέσα ἀπὸ τὴν διαδικασία τῆς θεραπευτικῆς ἀγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας ὁ Βανῆς ὑπῆρξε γενναῖος. «Ἡ στάση του ἀπέναντι στὸν καρκίνο ἦταν ἡρωϊκή. Πάλη ἄνιση, ἀγώνας μέχρι τὸ τέλος, ἀγόγγυστος καὶ ΥΠΟΜΟΝΗ-ΥΠΟΜΟΝΗ-ΥΠΟΜΟΝΗ. Ἡ ὑπομονή του δὲν εἶχε κανένα στοιχεῖο ἡττοπάθειας ἢ παραίτησης. Ἦταν σκληρὴ ἀποδοχὴ τῆς πραγματικότητας. Ἡ ὑπομονή του τοῦ ἔδωσε χρόνο καὶ γαλήνη νὰ στραφῆ στὸ πνεῦμα του. Ἀνακάλυψε τὴν προσευχὴ σιωπηλά. Αὐτὴ τὸν ἀπογείωσε, τὸν ἔκανε νὰ ξεπεράση τὸν ἑαυτό του, νὰ βγεῖ ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Μεταμόρφωσε τὸν χαρακτήρα του, τὴν ἐγωπάθειά του. Τὸν ὁδήγησε ν’ ἀγαπήσει δυνατά. Ἔφυγε σὰν ἀετός, ἐλεύθερος».

.                    Ἡ νηπτικὴ παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας βοήθησε καὶ τὴν μάνα νὰ ἐλευθερωθῆ μέσα ἀπὸ τὸν «ἅγιο πόνο», γι᾽ αὐτὸ γράφει: «Ὁ πόνος ὁ βαθὺς εἶναι λυτρωτικός. Σὰν καυτὸ σίδερο στὰ σωθικά σου, λιώνει τὸν ἐγωϊσμό σου. Ἀποτεφρώνει ἐπιθυμίες καὶ κοσμικὰ θέλω». «Ὁ ἀνείπωτος πόνος σὰν ὀξὺ μυτερὸ λεπίδι, ξύνει τὴν ψυχή της (τῆς μάνας) καὶ βγαίνουν ἀλήθειες. Γονατίζει ἀπὸ τὶς ἀποκαλύψεις… Τώρα καλαβαίνω ὅτι αὐτὴ εἶναι πραγματικὴ μετάνοια».

.                    Τὸ βιβλίο αὐτὸ μὲ τίτλο «ὑπόσχεση» ποὺ κυκλοφορεῖ ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Γρηγόρη, εἶναι μιὰ «μαρτυρία καὶ ὀφείλεται στὴν ὑπόσχεση ποὺ δόθηκε ἀνάμεσα σ᾽ ἐμένα (τὴν μάνα) καὶ τὸν γιό μου Βανῆ», ὁ ὁποῖος εἶχε σκοπό, ἂν ζοῦσε «νὰ γράψη γιὰ τὴν ἐμπειρία ποὺ ἔζησε μὲ τὸν καρκίνο». Ἀλλὰ εἶναι καὶ μιὰ μαρτυρία γιὰ τὸ πῶς ἐφαρμόζεται στὴν πράξη ἡ νηπτικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὑπομονή, ἡ ἡσυχία καὶ ἡ νοερὰ προσευχή, ἡ λεγομένη «Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία» σὲ δύσκολες καταστάσεις, ὅπως εἶναι ἡ ἀσθένεια τοῦ καρκίνου, ἡ προθανάτια αὐτὴ ἐμπειρία.

.                    Εὐλογημένο παιδί, ἡρωΐδα μάνα, εὐαίσθητος καὶ νηφάλιος πατέρας. Δόξα τῷ Θεῶ.–

ΠΗΓΗ: «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΣ»

ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ –2 («Ἀπὸ τὴ μιὰ κωμωδία κι ἀπ᾽ τὴν ἄλλη ἀγωνία θανάτου»)

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

«ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ»
(Ἰωάν. ε´ 1-16)

[Β´ Μέρος] 

ἀπὸ τὸ βιβλίο
 «Ἀναστάσεως ἡμέρα»
–Ὁμιλίες Γ´-
Ἀπὸ τὴν Κυριακή του Πάσχα ὣς τὴν Πεντηκοστή,
Ἀθῆναι 2011, μετάφρ. Π. Μπότση,
σελ. 83-106

Α´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/05/24/ὁμιλία-στὴν-κυριακή-του-παραλύτου-1/

.                  Ἴσως ἰσχυριστεῖς: «Ὁ ἄνθρωπος φοβᾶται τὰ βάσανα ἐπειδὴ φοβᾶται τὸν θάνατο. Μποροῦν τὰ βάσανα ν’ ἀπομακρύνουν τὸν θάνατο;» Τί εἶναι αὐτὸ ποῦ ὁδηγεῖ τὸ σῶμα στὸν θάνατο; Ἡ ἀρρώστια ἢ τὸ φάρμακο; Σίγουρα ἡ ἀρρώστια, ὄχι τὸ φάρμακο. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο λοιπὸν δὲν εἶναι τὰ βάσανα ποὺ ὁδηγοῦν τὴν ψυχὴ στὸν θάνατο, ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία, ποὺ φέρνει τὴν ἀρρώστια στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν θάνατο στὴν ψυχή. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ὁ σπόρος τοῦ θανάτου, ἕνας φρικτὸς σπόρος, ποὺ ἂν δὲν ξερριζωθεῖ ἔγκαιρα μὲ τὰ βάσανα καὶ δὲν καεῖ μὲ τὸ πῦρ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θ’ ἀναπτυχθεῖ καὶ θὰ καλύψει ὁλόκληρη τὴν ψυχὴ καὶ θὰ τὴν κάνει δοχεῖο θανάτου, ὄχι ζωῆς.
.                  Εἶναι σαφὲς λοιπὸν πὼς τὸν πόνο πρέπει νὰ τὸν ἀντιμετωπίσεις μὲ ὑπομονὴ κι ἐλπίδα στὸν Θεό, μὲ εὐχαριστία, μὲ χαρά. «Ὅσας ἔδειξάς μοι θλίψεις πολλὰς καὶ κακάς, λέει ὁ προφήτης Δαβὶδ στὸν Θεό, καὶ ἐπιστρέψας ἐζωοποίησάς με, καὶ ἐκ τῶν ἀβύσσων τῆς γῆς πάλιν ἀνήγαγές με… ψαλῶ σοι ἐν κιθάρᾳ, ὁ ἅγιος τοῦ Ἰσραήλ, ἀγαλλιάσονται τὰ χείλη μου, ὅταν ψάλω σοι, καὶ ἡ ψυχή μου, ἣν ἐλυτρώσω» (Ψαλμ. Ο´ 20-23). Ὁ ἀπόστολος Πέτρος συμβουλεύει τοὺς πιστούς: «ἀλλὰ καθὸ κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε» (Α´ Πέτρ. δ´ 13). Αὐτὸ σημαίνει πὼς πρέπει νὰ χαιρόμαστε συνειδητά, ταπεινά, μὲ ὑπομονὴ καὶ πραότητα. Κι αὐτὸ γιὰ τὴν κάθαρση τῶν ἁμαρτιῶν μας, γιὰ καινὴ ζωή, γιὰ νὰ κατοικήσει μέσα καὶ γύρω μας ὁ Χριστός. Ὅταν ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος πέθαινε στὴν ἐξορία, βασανισμένος καὶ περιφρονημένος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, τὰ τελευταῖα λόγια ποὺ ψέλλισε, ἦταν: «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν». (Σημείωση “ΑΛΛΗΣ ΟΨΕΩΣ”: Ἡ τοποθέτηση τοῦ Ἁγίου Νικολάου σχετικὰ μὲ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν σχέση τῶν βασάνων καὶ τῆς θεραπευτικῆς τους ἐπιδράσεως στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, συμφωνεῖ μὲ τὸ πνεῦμα πολλῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ ἔχουν γράψει σχετικά. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τὸ «Περὶ ἀκουσίων θλίψεων» τοῦ Ἄγ. Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ. Ἀξίζει νὰ διαβαστεῖ ἀπὸ κάθε πιστὸ ΕΔΩ)

* * *

.                  Ἡ Ἁγία Γραφὴ κι ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία μᾶς προσφέρουν τὰ μεγαλύτερα παραδείγματα ὑπομονῆς σὲ βάσανα πρωτάκουστα στοὺς ἀνθρώπους. Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο περιγράφει ἕνα τέτοιο παράδειγμα μεγάλης καὶ μακρόχρονης ὑπομονῆς στὸν πόνο. Κι ὄχι μόνο αὐτό. Κάνοντας τὴν περιγραφὴ τοῦ δύστυχου ἀνθρώπου, ποὺ ἦταν παράλυτος γιὰ τριάντα ὀκτὼ χρόνια, μὲ ὑπομονὴ κι ἐλπίδα, τὸ εὐαγγέλιο μᾶς ἀποκαλύπτει ταυτόχρονα ἢ μᾶλλον μᾶς διαβεβαιώνει γιὰ δύο μεγάλα μυστήρια. Τὸ πρῶτο εἶναι πὼς ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ποὺ ἦταν τόσα χρόνια ἄρρωστος, χρωστοῦσε τὴν αἰτία τῆς ἀρρώστιας του στὸν ἴδιο, στὴν ἁμαρτία του. Τὸ δεύτερο εἶναι πὼς ὁ παντοδύναμος Κύριος Ἰησοῦς θεράπευσε τὸν ἄρρωστο μὲ τὴν θεϊκή του δύναμη, λέγοντας τὰ ἑξῆς: «ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει» (Ἰωάν. ε´ 8). Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ἀποκαλύφθηκαν γιὰ μία ἀκόμα φορὰ ἡ θεϊκὴ ἀγάπη Του γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος κι ἡ θεϊκή Του δύναμη, ποὺ ἐπιφανειακὰ καλύπτονταν μὲ τὸ παραπέτασμα τῆς ἀνθρώπινης σάρκας.
.                  Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ «ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα, ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ἡ ἐπιλεγόμενη Ἐβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα» (Ἰωάν. ε´ 1,2). Πρὶν πάει στὰ Ἱεροσόλυμα ὁ Κύριος βρισκόταν στὴ Γαλιλαία. Στὴν ἁγία πόλη πῆγε γιὰ τὴν γιορτή. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ συμπεράνουμε ποιὰ ἦταν ἡ γιορτὴ αὐτή. Ἦταν τὸ Πάσχα, ἡ Πεντηκοστὴ ἢ ἡ γιορτὴ τοῦ Καθαρισμοῦ; Δὲν μᾶς εἶναι ἀπαραίτητο ὅμως νὰ γνωρίζουμε. Ἂν ἦταν κάτι οὐσιαστικό, ὁ εὐαγγελιστὴς θὰ τὸ εἶχε ξεκαθαρίσει.
.                  Ἡ Προβατικὴ Κολυμβήθρα ἢ Βηθεσδά, πῆρε τ’ ὄνομά της ἀπὸ τὴν γειτονικὴ Προβατικὴ Πύλη (βλ. Νεεμ. α´ 1, 32), ἀπ’ ὅπου περνοῦσαν τὰ πρόβατα ποὺ προορίζονταν γιὰ θυσία, γιὰ νὰ τὰ πλύνουν πρῶτα στὴν κολυμβήθρα. Ἡ κολυμβήθρα αὐτὴ ὑπάρχει ἀκόμα στὴν Ἱερουσαλήμ, ἂν καὶ ἐρειπωμένη καὶ δὲν χρησιμοποιεῖται πιά. Τὴν ἐποχὴ τοῦ εὐαγγελιστῆ ὅμως ἡ κολυμβήθρα ἦταν σὲ χρήση, γι’ αὐτὸ καὶ χρησιμοποιεῖ ἐνεστώτα χρόνο: ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ.
.                  Γύρω ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα ὑπῆρχαν πέντε στεγασμένοι χῶροι, γιὰ νὰ φιλοξενοῦν τοὺς πολλοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους ποὺ κατέφευγαν ἐκεῖ γιὰ νὰ θεραπευτοῦν. «Ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι» (Ἰωάν. ε´ 3-4). Σ’ αὐτὸν τὸν περίεργο τόπο μαζεύονταν ἀπ’ ὅλα τὰ μέρη ἄνθρωποι ποὺ ὑπέφεραν ἀπὸ διάφορες ἀρρώστιες, γιὰ νὰ βροῦν τὴν θεραπεία, ποὺ μάταια εἶχαν ἀναζητήσει ἀπὸ ἀνθρώπους σὲ ἄλλους τόπους. Τὸ νερὸ αὐτὸ δὲν εἶχε ἀπὸ μόνο του θεραπευτικὲς ἰδιότητες. Ἦταν ἁπλὸ φυσικὸ νερὸ μὲ μίγματα μεταλλικά. Ἡ θεραπευτικὴ ἰδιότητά του ἦταν θεϊκή, προερχόταν ἀπὸ οὐράνιες δυνάμεις. Κι αὐτὸ εἶναι σαφὲς ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τὶς θεραπευτικὲς αὐτὲς ἰδιότητες τὶς ἀποκτοῦσε ἀπὸ καιρὸ σὲ καιρό, μόνο ὅταν μὲ τὴν θεία πρόνοια ἄγγελος τοῦ Θεοῦ κατέβαινε καὶ τάραζε τὸ νερό.
.                  Τί περίεργη, τί δραματικὴ σκηνή! Φανταστεῖτε τοὺς χώρους στὶς πέντε στοὲς νὰ κατακλύζονται ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀπελπισμένους καὶ πονεμένους ἀνθρώπους ποὺ ἔρχονταν ἀπὸ παντοῦ! Φανταστεῖτε πέντε χώρους γεμάτους πόνο, θλίψη, δάκρυα καὶ διαγκωνισμούς. Γύρω τους ὑπῆρχε μία πόλη γεμάτη κόσμο ποὺ ἀναζητοῦσε τὴν ἄνεση, κυνηγοῦσε τὸν πλοῦτο κι ἀγωνιζόταν ν’ ἀποκτήσει δόξα, τιμὲς κι ἐξουσία, ὑπῆρχαν ἄνθρωποι ποὺ τόσο μὲ τὸ σῶμα ὅσο καὶ μὲ τὴν ψυχὴ τοὺς ἦταν σὰ νά ’παιζαν κωμωδία. Ἐδῶ ὅμως ὑπῆρχε ἡ ἀγωνία τοῦ θανάτου ποὺ ἦταν κοντὰ κι ὁ μοναδικὸς τόπος ὅπου ἦταν ὅλα τὰ μάτια γυρισμένα: τὸ νερό. Κι ὁ μοναδικὸς ποὺ περίμεναν: ὁ ἄγγελος. Μία καὶ μοναδικὴ ἡ ἐπιθυμία τους: νὰ θεραπευτοῦν.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/05/25/ὁμιλία-στὴν-κυριακὴ-τοῦ-παραλύτου-3/

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ (Ἅγ. Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης)

Ὁ πόνος τῆς Παναγίας

(ἀπὸ τὶς σημειώσεις τοῦ Ἁγίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου)

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο

Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), 

Ὁ Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης,
ἔκδ. Ἱ. Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ Ἀγγλίας,
ἑνδεκάτη ἔκδοση, σελ. 467-472.

.           Ὅταν ἡ ψυχὴ κατέχεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τότε, ω, πῶς εἶναι ὅλα εὐχάριστα, ἀγαπημένα καὶ χαρμόσυνα! Ἡ ἀγάπη, ὅμως, αὐτὴ συνεπάγεται θλίψη· καὶ ὅσο βαθύτερη εἶναι ἡ ἀγάπη, τόσο μεγαλύτερη εἶναι καὶ ἡ θλίψη.
.           Ἡ Θεοτόκος δὲν ἁμάρτησε ποτέ, οὔτε κἂν μὲ τὸν λογισμό, καὶ δὲν ἔχασε ποτὲ τὴν χάρη, ἀλλὰ καὶ Αὐτὴ εἶχε μεγάλες θλίψεις. Ὅταν στεκόταν δίπλα στὸν Σταυρό, τότε ἦταν ἡ θλίψη Της ἀπέραντη σὰν τὸν ὠκεανό, καὶ οἱ πόνοι τῆς ψυχῆς Της ἦταν ἀσύγκριτα μεγαλύτεροι ἀπὸ τὸν πόνο τοῦ Ἀδὰμ μετὰ τὴν ἔξωση ἀπὸ τὸν Παράδεισο, γιατί καὶ ἡ ἀγάπη Της ἦταν ἀσύγκριτα μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Ἀδὰμ στὸν Παράδεισο. Καὶ ἂν ἐπέζησε, ἐπέζησε μόνο μὲ τὴν θεία δύναμη, μὲ τὴν ἐνίσχυση τοῦ Κυρίου, γιατί τὸ θέλημά Του ἦταν νὰ δεῖ ἡ Θεοτόκος τὴν Ἀνάσταση καὶ ὕστερα, μετὰ τὴν Ἀνάληψή Του, νὰ παραμείνει παρηγοριὰ καὶ χαρὰ τῶν Ἀποστόλων καὶ τοῦ νέου χριστιανικοῦ λαοῦ.
.           Ἐμεῖς δὲν φτάνουμε στὸ πλήρωμα τῆς ἀγάπης τῆς Θεοτόκου, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ ἐννοήσουμε πλήρως τὸ βάθος τῆς θλίψεώς Της. Ἡ ἀγάπη Της ἦταν τέλεια. Ἀγαποῦσε ἄπειρα τὸν Θεὸ καὶ Υἱό Της, ἀλλ’ ἀγαποῦσε καὶ τὸν λαὸ μὲ μεγάλη ἀγάπη. Καὶ τί αἰσθανόταν ἄραγε, ὅταν ἐκεῖνοι, ποὺ τόσο πολὺ ἡ ἴδια ἀγαποῦσε καὶ ποὺ τόσο πολὺ ποθοῦσε τὴν σωτηρία τους, σταύρωναν τὸν ἀγαπημένο τῆς Υἱό;
.           Αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ συλλάβουμε, γιατί ἡ ἀγάπη μας γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι λίγη. Κι ὅπως ἡ ἀγάπη τῆς Παναγίας ὑπῆρξε ἀπέραντη καὶ ἀκατάληπτη, ἔτσι ἀπέραντος ἦταν καὶ ὁ πόνος της ποὺ παραμένει ἀκατάληπτος γιά μας.

(…)
.           Ἡ Θεοτόκος δὲν παρέδωσε στὴν Γραφὴ οὔτε τὶς σκέψεις Της οὔτε τὴν ἀγάπη Της γιὰ τὸν Υἱὸ καὶ Θεό Της οὔτε τὶς θλίψεις τῆς ψυχῆς Της κατὰ τὴν ὥρα τῆς σταυρώσεως, γιατί οὔτε καὶ τότε θὰ μπορούσαμε νὰ τὰ συλλάβουμε. Ἡ ἀγάπη Της γιὰ τὸν Θεὸ ἦταν ἰσχυρότερη καὶ φλογερότερη ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῶν Χερουβεὶμ καὶ τῶν Σεραφείμ, καὶ ὅλες οἱ δυνάμεις τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων ἐκπλήσσονται μὲ Αὐτήν.

 

ΠΗΓΗ: vatopaidifriend

 

 

 

«ΙΑΣΟΜΑΙ ΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΑΤΑ ΥΜΩΝ» (Παιδιά μου ἀγαπημένα, θὰ σᾶς γιατρέψω. Θὰ θεραπεύσω τὰ συντρίμματα τῆς ψυχῆς σας τῆς τσακισμένης ἀπὸ τὶς θλίψεις καὶ τὰ βάσανα.)

«Ἰάσοµαι τὰ συντρίµµατα ὑµῶν»
 (Ἱερεµ. γ´ 22)

τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,
ἀρ. τ. 4261, Ὀκτώβριος 2012

 Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.           Πονεῖς. Πονεῖς καὶ βασανίζεσαι. Δὲν ξέρω ποῦ κάθεσαι τὴν στιγµὴ αὐτή. Ἂν εἶσαι σ᾽ ἕνα µικρὸ δωµάτιο, ἂν ἀναπαύεσαι σὲ µιὰ βεράντα, ἂν εἶσαι σὲ κάποια ἐξοχὴ ἢ ἂν κατοικῆς σὲ μιὰ πολυθόρυβη πόλη. Ἂν δίπλα σου ὑπάρχουν πολλοὶ ἢ λίγοι, ἂν φλυαροῦν ἢ γελοῦν, ἂν παίζουν ἢ κοιµοῦνται. Τὴν στιγµὴ αὐτὴ δὲν σκέπτοµαι τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτά, ποὺ εἶναι γύρω σου, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ περιβάλλον σου. Σκέπτοµαι ἐσένα τὸν ἴδιο, ἐσένα καὶ τὴν καρδιά σου. Τὴν καρδιά σου ποὺ θλίβεται τόσο …
.           Ὑποφέρεις ὄχι λίγο. Νιώθεις ὄχι ἁπλῶς πληγωµένος, ἀλλὰ τσακισµένος. Αἰσθάνεσαι τὴν καρδιά σου νὰ εἶναι συντρίµµια, κοµµατιασµένη, καταξεσχισµένη ἀπὸ τὸν πόνο. Καὶ αὐτὰ τὰ ζῆς ὄχι µόνο τώρα. Τὰ τελευταῖα χρόνια, τὸν πιὸ πολὺ ἴσως καιρό, πονᾶς. Αἱµορραγεῖ ἡ καρδιά σου.
.           Θὰ  ἤθελες νὰ ἀκούσης μιὰ λέξη ἀπὸ τὸ στόµα τοῦ Θεοῦ. Μᾶς τὴν ψιθυρίζει κατ᾽ εὐθείαν στὴν ψυχή µας τὴν ὥρα τούτη: «Ἰάσοµαι τὰ συντρίµµατα ὑµῶν» (Ἱερεµ. γ´ 22). Θὰ γιατρέψω τὰ τραύµατά σας. Θὰ θεραπεύσω τὴν καρδιά σας τὴν συντετριµµένη ἀπὸ τὸν πόνο, τὴν τσακισµένη ἀπὸ τὶς θλίψεις καὶ τὰ βάσανα, λέει ὁ Θεός.

*  *  *

.           «Ἰάσοµαι τὰ συντρίµµατα ὑµῶν», ὑπόσχεται ὁ Θεός. Καὶ ἡ ὑπόσχεσή του εἶναι αἰώνια, ὅπως αἰώνια εἶναι καὶ ἡ δύναµη καὶ ἡ ἀγάπη Του. Ἀλλὰ ἐµεῖς, ἂν καὶ πονᾶµε, εἴµαστε πολλὲς φορὲς τόσο δύσκολοι νὰ δεχθοῦµε τὴν ὑπόσχεση αὐτή! Γιὰ τὰ τραύµατα τῆς καρδιᾶς µας τρέχουµε ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Θεό. Ἀναζητᾶµε τὴν θεραπεία καὶ τὴν ἀνόρθωση τῶν συντριµµάτων µας σὲ χίλιες µεριές, σὲ χίλιους τόπους, µἐ χίλιους τρόπους. Καὶ ξεχνᾶµε τὸν Ἕνα.
.           Δὲν βλέπετε τί κάνουν τόσοι καὶ τόσοι βασανισµένοι, πονεµένοι, πενθοῦντες ἄνθρωποι! Ὁ ἕνας ρίχνεται στὰ ταξίδια, ὁ ἄλλος στὸ πιοτό, ὁ τρίτος στὴν ἁµαρτία καὶ στὴν λάσπη, ὁ τέταρτος παραδίνεται στὴν ἀπελπισία καὶ στὴν ἀπόγνωση καὶ ὁ πέµπτος δὲν διστάζει νὰ κάνη τὰ µεγάλο ἔγκληµα καὶ νὰ τινάξη τὰ µυαλά του στὸν ἀέρα. Καὶ ἔτσι τὰ συντρίµµατα γίνονται ἐρείπια, οἱ πληγὲς µεγαλώνουν καὶ ὁ πόνος πληθαίνει πάνω στὴν γῆ.
.           Πληθαίνει, γιατί οἱ βασανισµένοι τρέχουν, γυρίζουν, χτυποῦν πολλὲς πόρτες, ἀλλὰ πίσω ἀπὸ τὶς πόρτες αὐτὲς δὲν ὑπάρχει γιατρός, δὲν ὑπάρχει θεραπευτής, δὲν ὑπάρχει ἴαση. Τὰ βάσανα µένουν καὶ µεγαλώνουν, οἱ θλίψεις µένουν καὶ αὐξάνονται, ἡ ψυχὴ πιέζεται ὅλο καὶ πιὸ πολύ. Ἂς ἦταν ὅλος αὐτὸς ὁ κόσµος νὰ ἄκoυγε, νὰ ἄκουγε προσεκτικὰ µέσα στοὺς θορύβους τῆς ζωῆς καὶ τοῦ κόσµου τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ: «Ἐπιστράφητε, υἱοί, καὶ ἰάσοµαι τὰ συντρίµµατα ὑµῶν» (Ἱερεµ. γ´ 22).

*  *  *

.           Παιδιά µου, παιδιά µου ἀγαπηµένα, θὰ σᾶς γιατρέψω. Θὰ θεραπεύσω τὰ συντρίµµατα τῆς ψυχῆς σας Ἐγώ, ποὺ ἔπλασα τὴν ψυχὴ αὐτή. Μόνο γυρίστε κοντά µου. Ἐλᾶτε στὸν Πατέρα σας. Διότι µόνο Ἐγὼ µπορῶ νὰ ἀναστηλώσω τὴν γκρεµισµένη ψυχή σας. Μὲ ἕνα µου λόγο ἡ καρδιά σας θὰ γίνη καινούργια. Πνοὴ παρηγοριᾶς θὰ φυσήξη δροσερὴ µέσα σας καὶ ἀνακούφιση καὶ ἀναψυχὴ θὰ σᾶς πληµµυρίσουν. Ἀντὶ τοῦ πόνου θὰ σᾶς δώσω τὴν χαρά µου. Στὰ κουρασµένα στήθη σας θὰ φυτέψω τὴν εἰρήνη µου. Θὰ σηκώσω τὸ βάρος τῆς θλίψεως ἀπὸ τοὺς ὤµους σας.
.           «Ἐπιστράφητε, υἱοί. Ζητῆστε µε. Ζητῆστε τὸν Πατέρα καὶ Θεό σας. Σταµατῆστε πιὰ αὐτὸ τὸ µάταιο γύρισµα, αὐτὴ τὴν χωρὶς νόηµα περιπλάνηση. Πάψτε νὰ θρηνῆτε ἀπελπισµένα βλέποντας τὰ αἶµα ποὺ τρέχει καθηµερινὰ ἀπὸ τὴν πληγωµένη καρδιά σας. Σᾶς τὸ ὑποσχέθηκα καὶ ὁ λόγος µου µένει στὸν αἰῶνα: «Ἰάσοµαι τὰ συντρίµµατα ὑµῶν». Ὅσο καὶ ἂν πονᾶτε, σὲ ὁποιαδήποτε κατάσταση καὶ ἂν εἴσαστε, θὰ σᾶς θεραπεύσω. Μόνο µὴ καθυστερῆτε. Τὸ σπίτι µου, τὸ σπίτι τοῦ Πατέρα σας, σᾶς περιµένει µἐ ὁλάνοιχτες πόρτες. Ἡ Ἐκκλησία µου ἔχει πάντοτε ἀνοιχτὰ τὰ χέρια, ἀνοιχτὴ τὴν ἀγκαλιά. Ἐλᾶτε λοιπόν, σκουπίστε τὰ µάτια σας, σηκῶστε τὸ βλέµµα σας καὶ κοιτάξτε µε. Δὲν θὰ κουραστῶ νὰ σᾶς τὸ ξαναπῶ ἄλλη µιὰ φορά: «Ἰάσοµαι τὰ συντρίµµατα ὑµῶν». Παρηγορηθῆτε, παρηγορηθῆτε, παιδιά µου βασανισµένα …

*  *  *

.           Πόσες φορές, Κύριε, ζῶ καὶ γῶ στὴν ἴδια θλιβερὴ κατάσταση! Παρόµοια συναισθήµατα πόνου, ἀπελπισίας µὲ κυκλώνουν ἀπὸ παντοῦ. Κρίνω τὰ πάντα µὲ τὴν ψυχρὴ ἀνθρώπινη λογική. Ἡ ὀλιγοπιστία µοῦ ψαλιδίζει τὰ φτερὰ τῆς ψυχῆς. Γιατὶ στὴν κοπιαστικὴ πορεία µου λησµονῶ τὴν ὑπόσχεσή Σου, πὼς θὰ εἶσαι γιὰ πάντα μαζί µου, Συνοδοιπόρος πιστός.

.           Παιδί µου, τὶς ἠµέρες ἰδιαίτερα αὐτές, θὰ σοῦ ὑπενθυµίσω αὐτὸ ποὺ ἔλαβε χώρα ἐκεῖ στοὺς Ἐµµαούς κατὰ τὴν εὐλογία καὶ κλάση τοῦ ἄρτου. Τότε ποὺ «διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλµοὶ» τῶν δύο µαθητῶν. Μὴ τὸ ξεχνᾶς. Ὅταν θὰ προσέρχεσαι µἐ «καιοµένην καρδίαν» στὴν µυστικὴ Τράπεζα, τότε θὰ διανοίγωνται τὰ µάτια τῆς ψυχῆς σου καὶ θὰ βλέπης καθαρὰ τὶς θλίψεις, τὸν πόνο, ὅλες τὶς δυσκολίες. Θὰ τὶς βλέπεις σωστὰ καὶ θὰ τὶς ἀντιµετωπίζης «ἐν δυνάµει», ἐν τῇ δυνάµει «τῆς βρώσεως τοῦ ἄρτου». Καὶ θὰ συνεχίζης νικηφόρα τὴν πορεία τῆς ζωῆς σου, ἀφοῦ στὴν καρδιά σου θὰ ζῶ Ἐγὼ καὶ ἡ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεώς µου.