ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ «Ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ´ ΛΟΥΚΑ (16.12.12)

ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ
«Ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες»
(Λουκ. ιδ´ 16-24)

τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,
ἀρ. τ. 4263, Δεκ. 2012

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

 .             Σ’ ἕνα σημεῖο βρέθηκαν σύμφωνοι καὶ οἱ τρεῖς προσκεκλημένοι τοῦ μεγάλου Δείπνου. Στὴν ἀπόρριψη τῆς προσκλήσεως. Στὸ «ἐρωτῶ σε ἔχε με παρῃτημένον». Σὲ παρακαλῶ, δικαιολόγησέ με καὶ ἀπάλλαξέ με ἀπὸ τὴν ὑποχρέωση ν᾽ ἀνταποκριθῶ. Δὲν μπορῶ, ὅπως βλέπεις νὰ ἔρθω.

Α) Βαθύτερα τὰ αἴτια

.             Ἡ σύμπτωση αὐτὴ δὲν ἦταν τυχαία. Τὸ βαθύτερο αἴτιο, ποὺ ἑρμηνεύει τὴν ἀπροθυμία καὶ τῶν τριῶν, εἶναι κοινό. Ἦταν κάποια προσκόλληση. Κάποιος ὑλικὸς δεσμὸς ποὺ τοὺς κράταγε σφιχτοδεμένους στὴν ἄρνηση καὶ δὲν τοὺς ἄφηνε νὰ ὑψώσουν τὰ πανιὰ τῆς θελήσεως γιὰ τὸ εὐτυχισμένο ταξίδι μέσα στὸ πέλαγος τῆς θείας ἀγάπης.
.             Καὶ ὁ δεσμὸς αυτός, γιὰ τὸν πρῶτο ἦταν κάποιο κτῆμα ποὺ ἀγόρασε κι ἔπρεπε νὰ πάη νὰ τὸ δῆ. Γιὰ τὸν ἄλλο τὰ πέντε ζευγάρια βόδια ποὺ πῆρε. Γιὰ τὸν τρίτο οἰκογενειακὲς ὑποχρεώσεις.
.             Καὶ στάθηκαν οἱ καθημερινές τους δουλειὲς ἐμπόδιο ποὺ τοὺς ἔφραξαν τὸν δρόμο πρὸς τὸ δεῖπνο. Ἡ προσκόλλησή τους στὰ ὑλικὰ πράγματα ἦταν ἡ ἀπατηλὴ πρόφαση ποὺ τοὺς ἐμπόδισε νὰ νιώσουν τὸ βαθύτερο νόημα τοῦ «ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα». Στάθηκαν καὶ οἱ τρεῖς ἀδύνατοι μπροστὰ στὰ ἐμπόδια. Ἀνίκανοι νὰ ὑψώσουν πρὸς τὰ ἄνω τὶς καρδιές τους. Ἀντάλλαξαν τὴν λαμπρότητα τοῦ βασιλικοῦ δείπνου μὲ τὸ χωράφι, τὸ παχνί, τὶς οἰκογενειακὲς μέριμνες. Καὶ οἱ τρεῖς, θύματα τῶν ἐμποδίων τῆς καθημερινῆς ζωῆς, μένουν μακριὰ ἀπὸ τὸ θεῖο Δεῖπνο.

 Β) Δικαιολογίες

.             Ἀλλὰ δὲν ἦταν μόνο αὐτοί. Ὅλοι οἱ αἰῶνες, ὅλες οἱ γενεὲς ἔχουν νὰ παρουσιάσουν τέτοια θύματα τῆς ὑλιστικῆς νοοτροπίας, ποὺ βαστάει πολλοὺς μακριὰ ἀπὸ τὸ Μέγα Δεῖπνο. Τὸ Δεῖπνο αὐτὸ στρώνεται κάθε μέρα, κάθε Κυριακὴ  καὶ καλεῖ ὁ Κύριος ὅλους μας, νὰ συμμετάσχουμε στὴν θεία εὐφροσύνη.
.             Τὸ χωράφι ὅμως, τὸ κατάστημα, τὸ γραφεῖο, οἱ οἰκογενειακὲς σκοτοῦρες, τὸ ὑλιστικὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας κρατοῦν πολλοὺς μακριὰ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, τὴν μετάνοια, τὴν ἐξομολόγηση, τὴ θεία Κοινωνία. Ἔχω δουλειὰ λένε, δὲν εὐκαιρῶ γιὰ ἐκκλησίες καὶ τέτοια.
.             Πῶς ὅμως δικαιολογεῖται ὁ ἄνθρωπος νὰ σπαταλᾶ τόσες καὶ τόσες ὧρες γιὰ τόσα ἄλλα, νὰ μὴν ἔχη ὅμως οὔτε λίγη ὥρα γιὰ κάτι τὸ πνευματικό; Ἡ σύγκρουση καθημερινῆς καὶ πνευματικῆς ζωῆς στηρίζεται στὴν ἔλλειψη πνεύματος Θεοῦ καὶ ψυχικῆς καλλιέργειας.

Γ) Πιὸ σωστὴ ἀξιολόγηση

.             Ποῦ ὅμως ὁδηγεῖ μιὰ τέτοια στάση καὶ συμπεριφορά; Ὅταν μπλεκόμαστε στὰ δίχτυα τῆς καθημερινότητος καὶ μένουμε μακριὰ ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, μπορεῖ νὰ προοδεύουμε στὸ ἐμπόριό μας, νὰ μαζεύουμε χρήματα, νὰ ζοῦμε τὴν ζωή μας. Ἀλλὰ δὲν ζοῦμε μιὰ πραγματικὴ ζωή. Ἡ ζωὴ ἡ ἀληθεινὴ ἀξιολογεῖ, ἱεραρχεῖ τὰ πράγματα. Τοποθετεῖ τὸ Πνεῦμα στὴν κορυφή. Ἐνῶ ὅταν κυριαρχῆ ἡ ζωὴ τῆς ὕλης, τότε παραμερίζεται τὸ Πνεῦμα καὶ καταφρονεῖται τὸ θεῖο θέλημα.
.             Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος καταντᾶ νὰ μὴν ἔχη καμιὰ ἐσωτερική, πνευματικὴ ζωή, ποὺ ἐκδηλώνεται σὲ καλοσύνη καὶ συμπόνια, ἀγάπη καὶ δικαιοσύνη. Καὶ φτάνει νὰ γίνεται θηρίο γιὰ τὸν συνάνθρωπό του αὐτὸς ποὺ ἀρνεῖται κάθε ἠθικὴ καὶ θεία ἀλήθεια. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, ποὺ καὶ μόρφωση ἔχουν, καὶ ἐπιτυχημένοι στὴ ζωή τους θεωροῦνται, ἀλλὰ σὰν χαρακτῆρες εἶναι σκληροί, ἀπάνθρωποι, ἀτομιστές. Εἶναι καιρὸς πιὰ ἐφ᾽ ὅσον θέλουμε νὰ εἴμαστε πιστοί, νὰ ἀποφασίσουμε: Ὄχι ἄλλες δικαιολογίες. Ἂς παραμερίσουμε ὅ,τι μᾶς κρατάει μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, τὴν πνευματικὴ ζωή, τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ θείου θελήματος.
.             Καὶ τὸ ἀκόμα πιὸ σημαντικό: Ἡ πνευματικὴ ζωὴ πρέπει νὰ ἐμποτίση τὴν καθημερινή μας ζωή. Ἡ μετοχὴ στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, πρέπει νὰ χρωματίση πνευματικὰ ὅλες τὶς ἡμέρες μας. Πνευματικὴ καὶ καθημερινὴ ζωὴ νὰ συνυπάρχουν καὶ νὰ συνταυτίζωνται ἁρμονικά.