ΠΑΛΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ΒΑΘΕΙΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

ΜΗΝΥΜΑ Μ. ΤΕΣΣΑΡAΚΟΣΤΗΣ 2023

Μητροπολ. Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Νικολάου

ΑΠΟΦΥΓΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ-ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΑΡΕΤΩΝ

Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ καὶ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

.               Ὁ Ἰωάννης περιέγραψε τὸ θηρίο νὰ ἀναδύεται ἀπὸ τὴν θάλασσα, ἀπὸ τὴν σκοτεινὴ ἄβυσσο τοῦ κακοῦ, μὲ χαρακτηριστικὰ τῆς ρωμαϊκῆς κρατικῆς μηχανῆς. Μορφοποίησε ἔτσι πολὺ συγκεκριμένα τὴν ἀπειλή, τὴν ὁποία ἀντιμετώπιζαν οἱ χριστιανοὶ τῶν ἡμερῶν του. Εἶναι ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἀξίωση τῆς πολιτικῆς στοὺς ἀνθρώπους, ἡ ὁποία τέθηκε μέσῳ τῆς καισαρολατρίας καὶ ἔτσι ὑπερύψωσε τὴν πολιτικοοικονομικὴ δύναμη σὲ παντοδυναμία – σὲ μορφὴ τοῦ κακοῦ, τὸ ὁποῖο ἀπειλεῖ νὰ μᾶς καταπιεῖ. Αὐτὸ συνοδεύεται ἀπὸ τὴν καταρράκωση τῆς ἠθικῆς τάξεως μέσῳ ἑνὸς κυνικοῦ τρόπου τῆς ἀμφιβολίας καὶ τοῦ διαφωτισμοῦ. Σὲ αὐτὴ τὴν ἀπειλὴ ὁ χριστιανὸς τῆς μαρτυρικῆς ἐποχῆς καλεῖ τὸν Κύριο ὡς τὴν μοναδικὴ δύναμη, ποὺ μπορεῖ νὰ τὸν σώσει: ρῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ, λύτρωσέ μας ἀπὸ τὸν Πονηρό.
.               Ἔστω κι ἂν δὲν ὑφίσταται πλέον ἡ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία καὶ ἡ ἰδεολογία της, ἆραγε πόσο παρόντα εἶναι ὅλα; Ἀκόμη καὶ σήμερα, ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ κυριαρχοῦν οἱ δυνάμεις τῆς ἀγορᾶς, τοῦ ἐμπορίου μὲ ὅπλα καὶ ναρκωτικά, καὶ μὲ ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν εἰς βάρος τοῦ κόσμου προβάλλοντας στὴν ἀνθρωπότητα ἀναγκαιότητες, στὶς ὁποῖες δὲν μπορεῖ νὰ ἀντισταθεῖ. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ κυριαρχοῦν οἱ ἰδεολογίες τῆς ἐπιτυχίας καὶ τῆς εὐημερίας, ποὺ μᾶς λένε: Ὁ Θεὸς εἶναι μόνο ἕνα ἐπινόημα, ἕνα κατασκεύασμα ποὺ μᾶς ἀφαιρεῖ τὸν χρόνο καὶ τὴν ἡδονὴ τῆς ζωῆς. Ὁλόκληρη ἡ Κυριακὴ Προσευχὴ καὶ ἰδιαιτέρως ἡ τελευταία παράκληση θέλουν νὰ μᾶς ποῦν: ἐὰν χάσεις τὸν Θεό, τότε ἔχασες τὸν ἑαυτό σου· εἶσαι ἕνα τυχαῖο προϊόν της ἐξελίξεως τῶν εἰδῶν. Τότε ἔχει πραγματικὰ νικήσει ὁ Δράκοντας. Ὅσο δὲν μπορεῖ νὰ νὰ σὲ ἀποσπάσει ἀπὸ τὸν Θεό, τότε κανένα ἀπὸ τὰ δεινά, τὰ ὁποῖα σὲ ἀπειλοῦν, δὲν μπορεῖ νὰ σὲ βλάψει.

Διαφήμιση

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΥΠΕΡ ΘΑΝΑΤΟΠΟΙΝΙΤΟΥ

Προσευχή γιά θανατοποινίτη

 τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

.                  Πρίν λίγα χρόνια ἄρχισα ἀλληλογραφία μέ ἕναν θανατοποινίτη στήν Ἀμερική, τόν Ἀντώνιο, πού κατηγορήθηκε γιά ἕνα βαρύτατο παράπτωμα, τό ὁποῖο αὐτός ἀρνεῖται ὅτι ἔπραξε, καί φαίνεται ὅτι ἔχει δίκιο, καί καταδικάστηκε ἀπό τά Δικαστήρια τῆς Ἀμερικῆς σέ θάνατο. Ὁ ἴδιος ἔκανε διάφορες προσφυγές στήν Ἀμερικανική Δικαιοσύνη καί παρέμενε σέ φυλακή ὑψίστης ἀσφαλείας γιά πολλά χρόνια μέχρι νά τελεσιδικήση ἀμετάκλητα ἡ συγκεκριμένη ἀπόφαση.
.                  Ἀφορμή τῆς ἀλληλογραφίας μας ἦταν ἡ μελέτη τοῦ βιβλίου μου Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία καί ἄλλων συναφῶν βιβλίων, πού ἐκδόθηκαν στήν ἀγγλική γλώσσα καί τόν ἐντυπωσίασαν.
.                  Μοῦ ἔστειλε τό πρῶτο γράμμα, τοῦ ἀπάντησα καί ἀκολούθησαν καί ἄλλα γράμματά του καί ἀπαντήσεις μου, τά ὁποῖα τώρα πού τά συγκέντρωσα ἐκτείνονται σέ περίπου 100 σελίδες δακτυλογραφημένες μεγάλου μεγέθους.
.                  Ἐπειδή ἀνέμενε τήν τελική ἀπόφαση γιά νά ὁρισθῆ ἡ ἡμέρα τῆς ἐκτελέσεώς του τόν ἀπασχολοῦσαν διάφορα πνευματικά ζητήματα.
.                  Βαπτίσθηκε στήν φυλακή ὀρθόδοξα, ζοῦσε μέ μετάνοια, προ­σευχή, ἔκανε ἀγρυπνίες καί κομποσχοίνι, ἀλλά κυρίως τόν ἐνδιέφερε τό πῶς θά ἀποκτήση νοερά-καρδιακή προσευχή, ὥστε ὅταν ἐκτελεσθῆ νά περάση ἀπό τά «τελώνια», ὅπως μοῦ ἔγραφε, καί νά συναντήση τόν Χριστό στόν Παράδεισο.
.                  Μέ τίς ἀπαντήσεις πού τοῦ ἔστειλα προσπαθοῦσα νά τόν καθοδηγήσω στήν πνευματική ζωή στήν δύσκολη αὐτή περίοδο, νά τόν ἐνδυναμώσω γιά νά ἀντιμετωπίση μέ γενναιότητα τόν θάνατο. Ἦταν γιά μένα μιά ἔκπληξη καί κάτι τό συγκλονιστικό νά ἀλληλογραφῶ μέ ἕναν θανατοποινίτη καί νά τόν προετοιμάζω γιά τόν θάνατο!! Δέν μοῦ εἶχε συμβῆ ποτέ ἄλλοτε στήν ζωή μου ἕνα τέτοιο γεγονός, ἐνῶ ἀσκῶ τήν διακονία τῆς πνευματικῆς πατρότητας 50 χρόνια, τό νά προετοιμάζω μέ τήν ἁρμόζουσα εὐαισθησία κάποιον γιά τήν ἐκτέλεσή του, σέ τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Ὅπως εἶναι γνωστό στήν Ἑλλάδα ἔχει καταργηθῆ ἡ θανατική ποινή, γι᾽ αὐτό δέν ἔχουμε τέτοιες ἐμπειρίες. Κάποτε θά δημοσιευθῆ αὐτή ἡ ἀλληλογραφία καί θά δῆ κανείς τόν τρόπο πού σκεφτόταν αὐτός ὁ εὐλογημένος ἄνθρωπος καί πῶς δεχόταν τήν καθοδήγησή μου.
.                  Πρίν λίγες ἡμέρες μοῦ ἔστειλε ἐπιστολή καί μέ ἐνημέρωνε ὅτι τελικά ὁρίσθηκε ἡ ἐκτέλεσή του νά γίνη στίς ἀρχές Ἰουνίου, δηλαδή ἔπειτα ἀπό λίγες ἡμέρες. Μοῦ ἔγραφε ὅτι τώρα τά μέτρα ἀσφαλείας εἶναι πιό δυνατά.
.                  Στό γράμμα του ἔχει τρία αἰτήματα. Μέ τό ἕνα μέ παρακαλεῖ νά προσευχηθῶ νά γίνη κάτι καί νά μή πιῆ «τό ποτήριο τῆς ἐκτέλεσης».
.                  Τό δεύτερο αἴτημα εἶναι: «Ἄν ὁ Θεός, στήν ἄπειρη ἀγάπη καί σοφία Του, ξέρη ὅτι εἶναι τό καλύτερο γιά μένα νά ἐκτελεσθῶ γιά νά περάσω ἀπό τά τελώνια καί νά μπῶ στόν Παράδεισο, Σᾶς παρακαλῶ νά προσευχηθῆτε νά ἔχω δύναμη γιά νά ἀντέξω μέχρι τό τέλος, γιά νά εἶμαι γενναῖος καί νά ἔχω ἐμπιστοσύνη στόν Θεό!».
.                  Τό τρίτο αἴτημα εἶναι νά τοῦ δώσω τήν «τελική συμβουλή». Γράφει: «Ἐπίσης θά ἤθελα πάρα πολύ νά ἀκούσω ὁποιαδήποτε τελική συμβουλή πού μπορεῖτε νά μοῦ δώσετε. Σᾶς παρακαλῶ! Ὁ χρόνος εἶναι λίγος, γι’ αὐτό Σᾶς παρακαλῶ νά μοῦ στείλετε email ὅσο τό δυνατόν συντομότερα. Θά συνεχίζω νά θυμᾶμαι Ἐσᾶς καί τήν Ναύπακτο στίς καθημερινές μου προσευχές!».
.                  Ἔκανα τόν σταυρό μου καί τοῦ ἀπάντησα κατάλληλα.
.                  Ὁ λόγος πού δημοσιοποιῶ αὐτό τό γεγονός εἶναι ὅτι παρακαλῶ πολύ ὅσους διαβάσουν αὐτό τό κείμενο νά προσευχηθοῦν γιά τόν φίλο μου Ἀντώνιο, εἴτε νά ἀνασταλῆ ἡ ἐκτέλεσή του, ἄν εἶναι δυνατόν, εἴτε νά προχωρήση ὁ ἴδιος μέ γενναιότητα καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό στήν ἐκτέλεση, καί, βέβαια, πρός συνάντησή του μέ τόν Χριστό, πού Τόν ἀγάπησε μέσα ἀπό τήν φυλακή ὑψίστης ἀσφαλείας.
.                  Ἄς προσευχηθοῦμε: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον τόν δοῦλον σου Ἀντώνιον».

ΠΗΓΗ:parembasis.gr

ΠΡΟΣΕΥΧΗ καὶ ΝΗΣΤΕΙΑ (Mητροπ. Γόρτυνος Ἰερεμίας)

ΠΡΟΣΕΥΧΗ καί ΝΗΣΤΕΙΑ

τοῦ Μητροπ. Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίου

1.Ἡ εὐχή μου καί ἡ προσευχή μου, ἀδελφοί χριστιανοί, γιά σᾶς τό ἱερό ποίμνιο, πού διακονῶ, εἶναι νά προοδεύετε πνευματικά. Ἐπιθυμῶ νά στερεώνεστε ὅλο καί περισσότερο στήν πίστη καί στήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι θά κυλάει ὄμορφα ἡ ζωή σας, γιατί θά ἔχετε μέσα σας καί μέσα στήν οἰκογένειά σας τήν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας μας. Γιά νά τό πετύχετε ὅμως αὐτό, χριστιανοί μου, χρειάζεται ἐκ μέρους σας νά ἀγαπήσετε δύο πράγματα: Τήν προσευχή καί τήν ἄσκηση. Αὐτά τά δύο πρέπει νά χαρακτηρίζουν τήν ζωή τοῦ χριστιανοῦ καί ὅποιος δέν τά ἔχει αὐτά, εἶναι δεῖγμα αὐτό ὅτι δέν εἶναικαλός χριστιανός, ὅτι δέν γεύεται τόν Θεό καί ἄς φαίνεται κατά τά ἄλλα ὡς ἕνας καλός ἄνθρωπος καί ἕνας ἀξιότιμος κύριος. Ἀπό τούς βίους τῶν ἁγίων μας ὅμως φαίνεται ὅτι αὐτά τά δύο, ἡ προσευχή καί ἡ ἄσκηση, εἶναι πολύ ἀναγκαῖα στό νά βροῦμε καί νά ζοῦμε τόν Θεό μας καί νά πετύχουμε τήν ἕνωση μαζί Του. Γιατί αὐτός εἶναι ὁσκοπός τῆς ζωῆς μας: Ἡ ἕνωσή μας μέ τόν Θεό, πού τό λέμε Θέωση. Ἐπειδή λοιπόν ἡ προσευχή καί ἡ ἄσκηση, εἶναι ἀναγκαῖα, γι ̓ αὐτάτά δύο θά σᾶς μιλήσω μέ λίγα λόγια στό φυλλάδιο αὐτό καί παρακαλῶ νά τά προσέξετε.

2. Γιά τήν προσευχή, πρῶτον, ἔχω νά πῶ, ἀδελφοί, ὅτι πρέπει νά τήν ἀγαπήσουμε πολύ, σάν τό πιό γλυκό πράγμα στήν ζωή μας καί τό πιό ἀναγκαῖο γιά νά σταθοῦμε στά πόδια μας. Ὅταν προσευχόμαστε στήν Παναγία, μιλᾶμε μέ τήν Παναγία! Πεῖτε μου, ὑπάρχει τίποτε ἀνώτερο καί γλυκύτερο ἀπ ̓ αὐτό; Ὄχι, δέν ὑπάρχει. Πραγματικά, ὅταν στεκόμαστε μπροστά σέ μιά εἰκόνα τῆς Παναγίας μας καί προσευχόμαστε σ ̓ αὐτήν, πρέπει νά νοιώθουμε ὅτι εἶναι παροῦσα ἡ Παναγία στήν εἰκόνα αὐτή καί μᾶς βλέπει καί μᾶς ἀκούει. Καί ὅταν λέμε ἀπό τήν καρδιά μας τά λίγα λόγια τῆς προσευχῆς μας, νοιώθουμε ἔπειτα χαρούμενοι καί δυναμωμένοι στήν καρδιά. Αὐτό εἶναι πραγματική χαρά, πού δέν συγκρίνεται μέ καμιά χαρά τοῦ κόσμου, οὔτε μέ σαρκικούς ἔρωτες οὔτε μέ κοσμικές προβολές καί δόξες καί τιμές. Χριστιανοί μου, νά προσεύχεστε! Ἄν καταφέρω κάποιον πού δέν προσευχόταν ἤ προσευχόταν ρηχά καί ἐπιπόλαια καί ὄχι ἐγκάρδια, ἄν τόν καταφέρω, λέγω, αὐτόν νά προσεύχεται, τότε πέτυχα καί ἐγώ στήν ἀποστολή μου ὡς ἱερέας καί ἀρχιερέας. Διαφορετικά εἶμαι ἀποτυχημένος ὡς ποιμένας καί ἄς φαντάζομαι ὅτι κάτι κάνω. Νά προσεύχεστε, χριστιανοί μου! Νά ἀνοίγετε τήν καρδιά σας καί νά μιλᾶτε στόν Θεό ἐλεύθερα. Ἕνας μεγάλος ἅγιος, ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, μᾶς λέγει ὅτι παράδειγμα προσευχῆς πρέπει νά παίρνουμε τά μικρά παιδιά.Τά παιδάκια μιλᾶνε ἐλεύθερα στόν πατέρα τους καί τοῦ λένε ἀπαιτητικά ὅτι θέλουν καραμέλλες! Ἔτσι πρέπει νά προσευχόμαστε καί  ̓μεῖς: Μέ παιδικότητα καί μέ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί νά τοῦ λέμε ἐλεύθερα ὅ,τι θέλουμε. Μάθετε ὅμως, χριστιανοί μου, νά λέτε καί αὐτές τίς δύο σύντομες προσευχές, τό ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΕ ΜΕ καί τήν ἄλλη προσευχή στήν Παναγία μας, ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ.

3. Μαζί μέ τήν προσευχή, ἀδελφοί, πρέπει νά κάνουμε καί ἄσκηση. Πρέπει ὅλοι νά γίνουμε ἀσκητές, ἄν θέλουμε νά προοδεύσουμε πνευματικά. Εἴδατε; Οἱ ἀθλητές ἀσκοῦνται. Τά παιδιά στά σχολεῖα κάνουν ἀσκήσεις γιά νά μάθουν μαθηματικά καί ξένες γλῶσσες. Καί οἱ χριστιανοί πρέπει νά ἀσκούμαστε σέ ἀσκητικά παλαίσματα. Δηλαδή: Νά κάνουμε μετάνοιες, ὅσοι μποροῦμε. Νά πηγαίνετε μέ τά πόδια στό τάδε ἐξωκκλήσι προσευχόμενοι στό δρόμο καί λέγοντας τά αἰτήματα πού ἔχει ἡ καρδιά σας. Ἄσκηση σημαίνει γενικά νά μήν ἀγαπᾶμε τήν καλοπέραση καί τήν ἄνεση, ἀλλά νά ζοῦμε λιτά καί νά προτιμᾶμε τά ταπεινότερα καί τά πτωχότερα στήν ζωή μας. Ἄσκηση πάλι, πού εὐαρεστεῖ πολύ τόν Θεό, εἶναι τό νά βάλουμε κανόνα τό νά μήν κατηγοροῦμε κανένα. Ἀλλά ἡ καλύτερη ἔκφραση τῆς ἀσκητικότητάς μας σάν χριστιανοί εἶναι ἡ Νηστεία. Νά νηστεύετε, χριστιανοί μου! Καί ἰδιαίτερα νά μάθετε τά παιδιά σας νά νηστεύουν. Δέν θά πάθουν τίποτε, τίποτε δέν θά πάθουν, ἄν δέν φᾶνε τό κρέας ἤ τό παγωτό τήν Παρασκευή ἡμέρα. Φτάνει αὐτό σάν νηστεία γιά τά παιδιά.

–Αὐτά τά δύο, ἀδελφοί, γιά τά ὁποῖα σᾶς μίλησα, τήν νηστεία καί τήν προσευχή εἶναι πολύ δυνατά φάρμακα: Διώχνουν καί δαιμόνια. Ἔτσι μᾶς εἶπε ὁ Κύριος: «Τοῦτο τό γένος (= τῶν δαιμόνων τό γένος) ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ» (Μάρκ. 9,29).

Μέ πολλές εὐχές,
† Ἐπίσκοπος Ἰερεμίας

ΠΗΓΗ: imgortmeg.gr

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

τοῦ Μητροπολ. Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμία

.                1. Ἄνθρωπέ μου, φίλε μου καί ἀδελφέ μου, νά προσεύχεσαι. «Προσευχή» σημαίνει νά μιλᾶς μέ τόν Θεό. Καί εἶναι αὐτό ἡ ἀνώτερη ἔκφραση τοῦ ἀνθρώπου, τό νά μιλάει μέ τόν Θεό του, τόν πλάστη του καί δημιουργό του! Ἐπειδή ἡ προσευχή εἶναι καί μία ὁμολογία τῆς πίστης μας στό Θεό, πρέπει νά τήν ἀρχίζουμε μέ τήν Ἁγία Τριάδα. Αὐτός εἶναι ὁ Θεός μας. Νά τήν ἀρχίζουμε, δηλαδή, μέ τό, «Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Ἀμήν». Ἐπίσης ἀπό τήν προσευχή μας δέν πρέπει νά ἀπουσιάζει ἡ Παναγία. Γιατί, ὅπως ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός μας, πέρασε ἀπό τήν Παναγία γιά νά ἔρθει ἀνάμεσά μας, ἔτσι καί ἡ προσευχή μας πρέπει νά περνάει ἀπό τήν Παναγία, γιά νά φθάσει στόν Θεό.
.                2. Νά προσεύχεσαι, ἀγαπητέ μου, παντοῦ καί πάντοτε. «Ἐν παντί καιρῷ καί τόπῳ». Καί περπατῶντας στό δρόμο καί ξαπλωμένος στό κρεβάτι μπορεῖς νά προσεύχεσαι. Ὁ Ἰώβ ἦταν πεταμένος στήν κοπριά γιά τήν ἀρρώστια του, ἀλλά ἐκεῖ ἔλεγε τήν ὡραία δοξαστική προσευχή του: «Εἴη τό Ὄνομα Κυρίου, εὐλογημένον ἀπό τοῦ νῦν καί ἕως τοῦ αἰῶνος»! Στήν προσευχή σου, ἄνθρωπέ μου, νά λές στό Θεό ὅ,τι θέλεις. Σάν τό μικρό παιδάκι, πού λέει στόν μπαμπᾶ του ὅτι θέλει καραμέλλες! Ὅλα τά προβλήματά σου καί τίς ἀγωνίες σου, ὅλα νά τά λές στόν Θεό. Μήν ξεχνᾶς ὅμως νά παρακαλεῖς τόν Θεό νά σοῦ συγχωρέσει τά ἁμαρτήματά σου. Ἐπίσης στήν πρωϊνή σου καί βραδυνή προσευχή, νά λές καί τό «Πάτερ ἡμῶν», γιατί μᾶς τό εἶπε ὁ Κύριος νά λέμε τήν προσευχή αὐτή, γι᾽ αὐτό καί τήν λέμε «Κυριακή προσευχή». Ἄν ἡ ψυχή σου θέλει περισσότερα, πές τούς Χαιρετισμούς στήν Παναγία, ἔστω μία Στάση τήν ἡμέρα. Ἔχουν μεγάλη δύναμη οἱ Χαιρετισμοί στήν Παναγία. Ἀλλά μήν παραλείπεις νά λές στήν προσευχή σου καί τά ἀτομικά σου αἰτήματα, βγαλμένα ἀπό τήν καρδιά σου. Καί μέ τήν προσευχή σου, ἀγαπητέ, νά ἀγκαλιάζεις ὅλο τόν κόσμο παρακαλῶντας τόν Θεό γιά χῆρες, γιά ὀρφανά, γιά ἀρρώστους, γιά χρεωμένους, γιά ἀστέγους, γιά τούς πρόσφυγες ἀδελφούς καί γιά ὅλο γενικά τόν κόσμο.
.                3. Τέλος, σοῦ συνιστῶ νά λές κάθε μέρα αὐτή τήν σύντομη καί πεντάλογη προσευχή: «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΕ ΜΕ». Καί νά λές καί τήν ἄλλη σύντομη προσευχή τῆς Ἐκκλησίας μας στήν Παναγία: «Θεοτόκε Παρθένε, Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά Σοῦ. Εὐλογημένη Σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς Κοιλίας Σου» ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

ΑΓ. ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ -ΤΡΙΛΟΓΙΑ. 2/3: Ψυχοθεραπευτικά γιατροσόφια καί τό φάρμακο τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ γιά τή θεραπεία τῆς ψυχῆς

ΤΡΙΛΟΓΙΑ 2/3:
Ψυχοθεραπευτικά γιατροσόφια καί τό φάρμακο τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ γιά τή θεραπεία τῆς ψυχῆς

Πρωτ. Ἰωάννου Φωτοπούλου,
ἐφημερίου Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς.

2ο ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ :
«Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
πίσω ἀπό τήν υἱοθέτηση αἱρετικῶν πλανῶν ἀπό τόν Μητροπολίτη Ἀλφέγιεφ
γιά τό πρόσωπο τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου καί ἡ ἀναίρεσή τους».

Μέρος Α´: ΑΓ. ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ -ΤΡΙΛΟΓΙΑ. 1/3: Ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος καί τά νόθα ψευδο-ισαάκεια συγγράμματα

.                     Στό φιλικό ἱστολόγιο «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ ΕΓΚΟΛΠΙΟ» βρῆκα μιά παλιά κριτική τοῦ π. Βασιλείου Θερμοῦ στό βιβλίο «Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία» τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου πού εἶχε δημοσιευθεῖ ἀρχικά στό περιοδικό «ΣΥΝΑΞΗ» τευχ. 25 Ιαν- Φεβρ. 1988. Μέ τήν κριτική αὐτή ὁ π. Βασίλειος ἀντιτίθεται στίς ἀπόψεις τοῦ συγγραφέως, στήν οὐσία στήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας, σχετικά μέ τίς δυνατότητες τῆς θ. Χάριτος νά θεραπεύσει μέ τή βοήθεια τῆς ὀρθοδόξου ἀσκήσεως ὁλόκληρη τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Κάνει ἕνα τεχνητό διαχωρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τόν «ψυχισμό» καί πασχίζει νά περιορίσει τή θεραπευτική δράση τῆς Χάριτος σέ μιά ψυχή, ἀναιμική χωρίς περιεχόμενο καί ἐνέργειες. Ἀπό τήν ἄλλη παραδίνει τόν «ψυχισμό» τοῦ ἀνθρώπου στή δράση τῆς ψυχοθεραπείας. Γράφει : «Τό βιβλίο «Ὀρθόδοξη ψυχοθεραπεία» δυνατόν νά κατηγορηθεῖ ὅτι παρουσιάζει τήν ὀρθόδοξη ἄσκηση ὑπέρμετρα φιλόδοξη…Βέβαια ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι πανσθενουργός. Ἀλλά ἀφοῦ διαπιστώθηκε στήν πράξη (μά καί θεωρητικά τεκμηριώνεται) ὅτι ὁ ἀνθρώπινος παράγοντας (ποιμένας) δέν εἶναι σέ θέση νά ἀντιμετωπίσει μέ ἐπιτυχία πολύπλοκες νευρωτικές καταστάσεις(καταθλιπτικές, ἰδεοληπτικές, ἀγχώδεις, ὑστερικές κλπ) οὔτε διαταραχές προσωπικότητας παρά μόνο ἐλαφρές διαταραχές τῆς ψυχολογικῆς ἀναπτύξεως (μειονεξία, ἐνοχή κ. ἄ) καί αὐτές πάλι μέ τή βοήθεια ψυχολογικῶν γνώσεων, τότε συντρέχουν προϋποθέσεις παρανοήσεως καί κακῶν χειρισμῶν ἐκ μέρους μή ρεαλιστῶν πνευματικῶν. Ἄν λοιπόν σέ ἑπόμενη ἔκδοση γίνει φανερό ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη ἀσκητική λειτουργεῖ καθαρτικά κυρίως γιά τόν ὑγιῆ ψυχισμό (χωρίς νά τήν στεροῦμε, φυσικά, καί ἀπό τόν διαταραγμένο), νομίζω ὅτι τό βιβλίο θά ἐκπληρώνει καλύτερα τό σκοπό του».
.                 Ὁ Σεβασμιώτατος, βέβαια ἀπάντησε μέ τούς λόγους τῶν θεοφόρων Πᾳτέρων. Ἔγραψε ὅτι «ὁ ὅρος ψυχή στή σύγχρονη ψυχολογία εἶναι ἀφηρημένος καί στοχαστικός», ὅτι «τό βασικό πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ σκοτασμός τοῦ νοός…. πού εἶναι ὀφθαλμός τῆς ψυχῆς». Ἐξήγησε ὅτι ὅταν νεκρωθεῖ ὁ νοῦς, «ἀρρωσταίνει ὅλη ἡ ψυχοσωματική ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου» καί ὅτι «πολλά προβλήματα πού μαστίζουν τούς ἀνθρώπους σέ ἀνθρωπολογικό ψυχολογικό ἐπίπεδο, ἀκόμη δέ καί σέ κοινωνικό ἔχουν ἀφετηρία τόν σκοτασμό τοῦ νοός…. Μόνον ὅταν ὁ ἄνθρωπος φθάσει στόν φωτισμό τοῦ νοός, πού φανερώνεται μέ τήν νοερά προσευχή τακτοποιεῖται καί ὁλοκληρώνεται ψυχολογικά καί πνευματικά…. Στόν φωτισμό τοῦ νοός δέν ὁδηγεῖ καμιά ψυχανάλυση καἰ καμιά ψυχολογική θεραπεία. Μόνον ὅταν προηγηθεῖ κάθαρση, μπορεῖ νά φθάσει ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖ». Καί ἐξήγησε χρησιμοποιώντας τή διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων ὅτι τά στάδια θεραπείας τῆς ψυχῆς ὁλόκληρης εἶναι ἡ κάθαρση, ὁ φωτισμός καί ἡ θέωση πού ἐπιτυγχάνονται μέ τήν μετάνοια καί τήν ἄσκηση. Αὐτά εἶναι μερικά ἀπ᾽ ὅσα ἔγραψε ὁ Μητροπολίτης Ἱερόθεος ἀπαντώντας στόν π. Βασίλειο Θερμό καί τόν Φιλόθεο Φάρο καί εἶναι δημοσιευμένα στό περιοδικό «ΣΥΝΑΞΗ» στο τεῦχος 30 – (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 1989).
.             Ἀπό τήν κριτική τοῦ π. Βασιλείου πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια. Ὅμως ἡ καταστροφική δράση τῶν ψυχοθεραπευτῶν συνεχίζεται μέ ἀμείωτη ἔνταση καί ἐπεκτείνεται σέ ὅλους τούς χώρους τῆς κοινωνικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Πολλοί ἀγνοώντας ἤ καί περιφρονώντας τήν ὀρθόδοξη παράδοση, τήν ὀρθόδοξη πνευματική ζωή καί τίς σωστικές καί θεραπευτικές της δυνάμεις γοητεύονται άπό τόν, πολλές φορές, μαγευτικό λόγο τῶν ψυχοθεραπευτῶν. Ἀναθέτουν τήν ψυχή τους, τή ζωή τους, τά ὄνειρά τους στίς ψυχοθεραπευτικές δεξιότητες τῶν «εἰδικῶν», τά γιατροσόφια τῶν ψυχολογικῶν τους γνώσεων. Μάλιστα νομίζουν κάποιοι ὅτι εἶναι καλοί χριστιανοί κάνοντας μιά ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν τους καί λαμβάνοντας μιά τυπική «ἄφεση». Ὅμως τήν ψυχική τους εὐεξία, τήν ἀπελευθέρωσή τους ἀπό τή λύπη καί τίς πικρίες προσπαθοῦν νά ἀποκτήσουν μέσα στίς ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες ἐμπιστευόμενοι τά ἐσώψυχά τους πλεῖστες φορές σέ προβληματικές προσωπικότητες καί ἀμφίβολου ἀξίας ψυχο-τεχνικές. Τό ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς αὐτο-παραδόσεως εἶναι ἕνα φοβερό μπέρδεμα πού πολλές φορές ὁδηγεῖ σέ λανθασμένους χειρισμούς καί τραγικές ἀποφάσεις γιά τή ζωή τους. Σέ ἄλλη εὐκαιρία θά ἀναφέρουμε παραδείγματα.
.             Στήν ἀντίθετη κατεύθυνση ἀπό τήν ἄθεη ψυχοθεραπεία κινεῖται ἡ ἁγία μας Ὀρθοδοξία. Μᾶς διδάσκει ὅτι ὁ Ἰατρός γιά τή θεραπεία τῆς ψυχῆς μας ὡς ὅλου εἶναι ὁ Κύριος μας, ὁ γλυκύτατος Δεσπότης μας Ἰησοῦς Χριστός. Μέσα στά θεραπευτικά, λειτουργικά μας βιβλία, μεταξύ πολλῶν ἄλλων, ὑπάρχει ἕνα φάρμακο γιά νά ἑλκύσουμε τή φωτιστική χάρη τοῦ Κυρίου μας. Πρόκειται γιά μία ὑπέροχη προσευχή τοῦ ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, τόν ὁποῖον οἱ ἀγνώμονες οἰκουμενιστές θεώρησαν νεστοριανό, γιά νά ἀποκόψουν τό ρεῦμα ἐπιστροφῆς τῶν «χριστιανῶν» τῆς Δύσεως στήν Ὀρθοδοξία. Αὐτή ἡ προσευχή, παραλλαγμένη, ἔχει περιληφθεῖ στό τέλος τοῦ Κανόνος εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν πού συνέθεσε ὁ ἅγιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας καί περιέχεται στό Μ. Ὡρολόγιο. Παραθέτουμε τό ὑπέροχο κείμενο στήν ὁλοκληρωμένη ἐκδοχή του καί στή συνέχεια τή μετάφραση. Ἄς βοηθηθοῦμε διά τῆς μεταφράσεως, ὅσοι δυσκολευόμαστε στήν κατανόηση τοῦ ἀρχαίου κειμένου, καί ἄς περιλάβουμε τήν αὐθεντική προσευχή, τά ἴδια τά λόγια τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ, τοὐλάχιστον τίς δύσκολες στιγμές μας, στήν προσευχητική μας ἐργασία.

.             Εὐχή:
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ ἐπί Λαζάρῳ κλαύσας καί δάκρυα λύπης καί συμπαθείας στάξας ἐπ᾽ αὐτῷ, δέξαι δάκρυα πικρίας μου. Τοῖς πάθεσί σου, τά πάθη μου θεράπευσον. Τοῖς τραύμασί σου, τά τραύματά μου ἰάτρευσον. Τῷ αἵματί σου, τό αἷμά μου καθάγνισον, καί συγκέρασον τῷ σώματί μου τήν ὀσμήν τοῦ ζωοποιοῦ σου σώματος. Ἡ χολή, ἥν παρά τῶν ἐχθρῶν ἐποτίσθης, γλυκάναι μου τήν ψυχήν ἀπό τῆς πικρίας, ἧς με ὁ ἀντίδικος ἐπότισε. Τό σῶμα σου τό ἐπί ξύλου Σταυροῦ τανυθέν διαπετάσαι μου τόν νοῦν πρός σέ, τόν ὑπό τῶν δαιμόνων κάτω ἑλκυσθέντα. Ἡ κεφαλή σου, ἥν ἐπί τοῦ Σταυροῦ ἔκλινας, ὑψῶσαι μου τήν κεφαλήν τήν κολαφισθεῖσαν ὑπό τῶν ἀντιπάλων. Αἱ πανάγιαί σου χεῖρες αἱ καθηλωθεῖσαι ὑπό ἀπίστων ἐν τῷ Σταυρῷ, ἀναγαγέτωσάν με πρός σέ ἐκ τοῦ χάσματος τῆς ἀπωλείας, ὡς ὑπέσχετο τό πανάγιόν σου στόμα. Τό πρόσωπόν σου τά δεξάμενον ραπίσματα καί ἐμπτύσματα ὑπό τῶν καταράτων, στιλβωσάτω μου τό πρόσωπον τό χρανθέν ἐν ταῖς ἀνομίαις. Ἡ ψυχή σου, ἥν ἐπί τοῦ Σταυροῦ ὤν τῷ πατρί σου παρέδωκας, ὁδηγησάτω με πρός σέ ἐν τῇ χάριτί σου. Οὐκ ἔχω καρδίαν ὀδυνηράν πρός ἀναζήτησίν σου, οὐκ ἔχω μετάνοιαν, οὐδέ κατάνυξιν, τά ἐπανάγοντα τά τέκνα πρός τήν ἰδίαν κληρονομίαν. Οὐκ ἔχω Δέσποτα δάκρυον παρακλητικόν. Ἐσκότισται μου ὁ νοῦς ἐν τοῖς βιωτικοῖς, καί οὐκ ἰσχύει ἀτενίσαι πρός σέ ἐν ὀδύνῃ. Ἔψυκταί μου ἡ καρδία ἐκ τοῦ πλήθους τῶν πειρασμῶν, καί οὐ δύναται θερμανθῆναι τοῖς δάκρυσι τῆς πρός σέ ἀγάπης. Ἀλλά σύ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν, δώρησαί μοι μετάνοιαν ὁλόκληρον, καί καρδίαν ἐπίπονον ἵνα ἐξέλθω ὁλοψύχως εἰς ἀναζήτησίν σου. Χωρίς γάρ σοῦ, παντός ἀγαθοῦ ξενωθήσομαι. Χάρισαι οὖν μοι ὦ ἀγαθέ τήν χάριν σου. Ὁ πατήρ ὁ προαγαγών σε ἐκ τῶν κόλπων αὐτοῦ ἀχρόνως καί ἀϊδίως, ἀνακαινισάτω ἐν ἐμοί τάς μορφάς τῆς σῆς εἰκόνος. Κατέλιπόν σε, μέ με ἐγκαταλίπῃς. Ἐξῆλθον ἀπό σοῦ, ἔξελθε εἰς ἀναζήτησίν μου, καί εἰσάγαγέ με εἰς τήν νομήν σου, καί συγκαταρίθμησόν με τοῖς προβάτοις τῆς ἐκλεκτῆς σου ποίμνης καί διάθρεψόν με σύν αὐτοῖς ἐκ τῆς χλόης τῶν θείων μυστηρίων σου˙ ὧν ἡ καθαρά καρδία καταγώγιόν σου ὑπάρχει καί καθορᾶται ἐν αὐτῇ ἡ ἔλλαμψις τῶν σῶν ἀποκαλύψεων, ἥτις ἐστί παράκλησις καί ἀναψυχή τῶν κοπιασάντων διά σέ ἐν ταῖς θλίψεσι καί ταῖς παντοδαπαῖς αἰκίαις. Ἧς τινος ἐλλάμψεως καί ἡμεῖς ἀξιωθείημεν χάριτι καί φιλανθρωπίᾳ σοῦ τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Μετάφραση

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Θεέ μας, ἐσύ πού ἔκλαψες γιά τόν Λάζαρο καί ἔσταξες γι΄ αὐτόν δάκρυα λύπης καί συμπάθειας δέξου τά πικρά μου δάκρυα. Μέ τά πάθη σου, τά πάθη μου θεράπευσε. Μέ τά τραύματά σου γιάτρεψε τά δικά μου τραύματα. Μέ τό αἷμα σου ἅγνισε τό αἷμα μου καί ἀνάμιξε μέ τό σῶμα μου τήν ὀσμή τοῦ ζωοποιοῦ σου σώματος. Ἡ χολή μέ τήν ὁποία ποτίστηκες ἀπό τούς ἐχθρούς σου ἄς μοῦ γλυκάνει τήν ψυχή ἀπό τήν πικρία πού μέ πότισε ὁ ἀντίδικος [διάβολος]. Τό σῶμα Σου πού τανύθηκε πάνω στό ξύλο τοῦ Σταυροῦ ἄς ἀνυψώσει πρός Ἐσένα τό νοῦ μου, πού ἔχει ἑλκυσθεῖ κάτω ἀπό τούς δαίμονες. Ἡ κεφαλή Σου πού τήν ἔκλινες πάνω στό Σταυρό, ἄς ὑψώσει τήν κεφαλή μου πού τήν ράπισαν οἱ ἀντίπαλοί μου. Τά πανάγια χέρια Σου πού καρφώθηκαν ἀπό τούς ἀπίστους στό Σταυρό , ἄς μέ ἀνυψώσουν πρός Ἐσένα [παίρνοντας με] ἀπό τό χάσμα τῆς ἀπώλειας, ὅπως ὑποσχέθηκε τό πανάγιό Σου στόμα. Τό πρόσωπό Σου, πού δέχθηκε ραπίσματα καί ἐμπτύσματα ἀπό τούς ἐπικατάρατους ἄς κάμει λαμπρό τό πρόσωπό μου πού μολύνθηκε μέ τίς ἀνομίες. Ἡ ψυχή σου, τήν ὁποία ὄντας πάνω στό Σταυρό παρέδωσες στόν Πατέρα Σου, ἄς μέ ὁδηγήσει διά τῆς Χάριτος Σου σέ Σένα 
.             Δέν ἔχω καρδιά πού νά σέ ἀναζητᾶ γεμάτη ὀδύνη. Δέν ἔχω μετάνοια, οὔτε κατάνυξη, πού ὁδηγοῦν τά τέκνα πίσω στήν κληρονομία τους. Δέν ἔχω Κύριέ μου δάκρυ νά μέ παρηγορήσει. Ἔχει σκοτιστεῖ ὁ νοῦς μου ἀπό τά βιωτικά καί δέν μπορεῖ νά ἀτενίσει πρός ἐσένα μέ ὀδύνη. Ἡ καρδιά μου ἔχει ψυχρανθεῖ ἀπό τό πλῆθος τῶν πειρασμῶν καί δέν μπορεῖ νά θερμανθεῖ ἀπό τά δάκρυα τῆς ἀγάπης πρός Ἐσένα. 
.             Ἀλλά Σύ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Θεέ μας, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν, δώρισέ μου μετάνοια ὁλοκληρωτική καί καρδιά μέ πόνο γιά νά βγῶ καί ὀλόψυχα νά σέ ἀναζητήσω, γιατί χωρίς Ἐσένα θά ἀποξενωθῶ ἀπό κάθε τί καλό. Ἀγαθέ μου [Κύριε] χάρισέ μου τή Χάρη σου. Ὁ Πατήρ πού σέ προήγαγε ἀπό τούς κόλπους του ἀχρόνως καί ἀϊδίως ἄς ἀνακαινίσει μέσα μου τίς μορφές τῆς εἰκόνας Σου. Σέ ἐγκατέλειψα, Σύ μέ ἐγκαταλείψεις. Βγῆκα ἀπό τό δρόμο σου, βγές νά μέ ἀναζητήσεις, βάλε με μέσα στό βοσκοτόπι Σου, συγκαταρίθμησέ με μέ τά πρόβατα τῆς ἐκλεκτῆς Σου ποίμνης καί διάθρεψέ με μαζί μ᾽ αὐτά ἀπό τή χλόη τῶν θείων μυστηρίων Σου. Ἡ καθαρή καρδιά τῶν προβάτων Σου αὐτῶν, [τῶν Ἁγίων σου], εἶναι κατάλυμά Σου καί μέσα σ’αὐτήν ὁρᾶται ἡ ἔλλαμψη τῶν ἀποκαλύψεών Σου, πού εἶναι παρηγορία καί ἀναψυχή ὅσων κοπίασαν γιά Σένα μέσα σέ θλίψεις καί ποικίλα βάσανα. Εἴθε καί ἐμεῖς   νά ἀξιωθοῦμε νά δεχθοῦμε αὐτή τήν ἔλλαμψη μέ τή Χάρη καί φιλανθρωπία τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΚΑΘΩΣ Η ΜΕΡΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ

Καθὼς ἡ μέρα τελειώνει…

  .                    Πέρασε καὶ ἡ σημερινὴ ­μέρα. Ἐ­­­­πιστρέψαμε στὰ σπίτια μας μὲ τὸν κόπο τῆς ἐργασίας μας, τὶς ἐντυπώσεις, τὶς ἐμπειρίες καὶ τὰ γεγονότα ποὺ ζήσαμε. Ποικίλα συναισθήματα κατακλύζουν τὸ ἐσωτερικό μας: ἀγωνία, φόβος, ἔνταση, ἀγανάκτηση, λύπη, χαρά, γαλήνη, ἀνάλογα μὲ ὅ,τι ζήσαμε στὴ διάρκεια τῆς μέρας.
.                    Δικαιολογεῖται νὰ ξαποστάσουμε γιὰ λίγο. Νὰ συναντηθοῦμε μὲ τὰ ­προσφι­­­λὴ πρόσωπα τῶν ­ἀνθρώπων ποὺ μᾶς ­πε­ριβάλλουν, νὰ ­συζητήσουμε, νὰ ἀν­ταλλάξουμε τὶς σκέψεις μας, νὰ μά­θου­με τὰ νέα τους, νὰ δοῦμε τὰ ­πρόσωπά τους. Μὴ ­σπεύδουμε ν’ ­ἀπομονωθοῦμε στὴν ­παρακολούθηση τῶν γεγονότων τῆς ἡμέρας ἀπὸ τὶς ­ἐφημερίδες, τὴν τηλεόραση, τὸ ­Διαδίκτυο. Αὐτὴ ἡ ὀμορφιὰ τῆς ἐπικοινωνίας ξεκουράζει πρα­γματικὰ καὶ ἀνανεώνει ὅλους. Μὴν τὴ στεροῦμε ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας καὶ τοὺς ἄλλους, ποὺ τὴ θέλουν καὶ τὴν ἔχουν ἀνάγκη.
.                    Κατόπιν ἕνας ἀπολογισμὸς τῆς ἡμέρας, μιὰ ἐξέταση τοῦ ἑαυτοῦ μας, εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴ συνέχιση τῆς πορείας μας. Ἡ μέρα μᾶς ἔδωσε εὐκαιρίες γιὰ πρόοδο, γιὰ μετάνοια. Πῶς τὶς ἐκμεταλλευτήκαμε; Ἔγιναν ὅλα σύμφω­να μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Πῶς ­προχώρησε ὁ ἀγώνας μας; Νὰ ­ἐξετάσουμε τὶς σκέψεις μας, τὶς ἐπιθυμίες μας, τὰ θελήματά μας. Τὴ συμπεριφορά μας πρὸς τοὺς ἄλλους, τὴ ­διαγωγή μας, τὶς ἐλλείψεις μας, ἀλλὰ καὶ τί μπορούσαμε νὰ κάνουμε καὶ δὲν τὸ κάναμε. Αὐτὴ ἡ αὐ­τοεξέταση μᾶς βοηθᾶ νὰ διορθωνόμα­στε καὶ νὰ προοδεύουμε συνεχῶς.
.                    Καθὼς ὅμως φθάσαμε στὸ τέλος καὶ αὐτῆς τῆς μέρας, αἰσθανόμαστε τὴν ἀ­­­νάγκη νὰ μιλήσουμε σ’ Ἐκεῖνον ποὺ σι­ωπηλά, διακριτικά, στοργικὰ πα­ρα­­­κο­λουθοῦσε τὸ κάθε μας βῆμα καὶ σήμερα. Νὰ ἐπικοινωνήσουμε μὲ τὸν οὐ­ράνιο Πατέρα μας, τὸν ἅγιο Θεό. Ἔ­­­χουμε πολλὰ νὰ Τοῦ ποῦμε…
.                    Στὸ πνευματικὸ βιβλίο «Ὁ προορι­σμὸς τοῦ ἀνθρώπου» ὁ π. Εὐσέβιος Μα­τθόπουλος συνιστᾶ: «Πρὶν πέσεις νὰ κοιμηθεῖς, νὰ θεωρεῖς ὡς καθῆκον σου ἀπαραίτητο νὰ προσευχηθεῖς, δοξάζοντας καὶ εὐχαριστώντας τὸν Θεό, γιατί μὲ τὴν ἀγαθοσύνη Του καὶ μακροθυμία Του σὲ διατήρησε στὴ ζωὴ μέχρι ἐκείνη τὴν ὥρα…» (σελ. 529).
.                    Ἐπιθυμοῦμε νὰ ­δοξολογήσουμε Ἐ­­­­­κεῖ­νον γιὰ τὶς πλούσιες ­δωρεές Του ποὺ δεχθήκαμε. Γιὰ τὰ ­ἀγαθά Του ποὺ ἄ­­φθονα ­ἀπολαύσαμε, ὑλικὰ καὶ ­πνευματικά. Ἐκεῖνον θὰ ­εὐχαριστήσουμε γιὰ τὸ δῶρο τῆς ζωῆς, τῆς ὑγείας ποὺ μᾶς χάρισε, γιὰ τὴν οἰκογένεια, γιὰ τὴν ἐργασία, ­ἀκόμη καὶ γιὰ τὴ ­δυσκολία ποὺ συναντήσαμε, τὸν πειρασμὸ ποὺ ξεπε­ράσαμε. Μᾶς ­φώτισε στὴν ὥρα τοῦ σκοτασμοῦ τοῦ νοῦ, μᾶς ­στήριξε στὴν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ, μᾶς παρηγόρησε στὴ δοκιμασία καὶ σήκωσε μαζί μας τὸν δικό μας σταυρό. Ἀναζητᾶ ἡ ψυχή μας τὴν ­παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴν ἡμέρα καὶ τὴ βρίσκει παντοῦ καὶ συνεχίζει νὰ ἐκφράζει τὴν εὐγνωμοσύνη της, διότι μᾶς διαφύλαξε ἀπὸ σωματικοὺς καὶ ψυχικοὺς κινδύνους, μᾶς εὐεργέτησε μὲ ποικίλους τρόπους.
.                    Ἡ προσευχή μας ὅμως ἐκφράζει καὶ ἱκεσίες, παρακλήσεις πρὸς τὸν ­Κύριο καὶ Θεό μας. Ἄλλωστε Ἐκεῖνος μᾶς προ­­­­­έτρεψε, «αἰτεῖτε καὶ δοθήσεται, κρού­­­ετε καὶ ἀνοιγήσεται» (Ματθ. ζ´ 7). Τὸν παρακαλοῦμε γιὰ τὶς σωματικὲς καὶ ­πνευματικές μας ἀνάγκες, Ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς τὶς καλύψει. Μὴ μᾶς στερήσει «τῶν ἀγαθῶν τῆς ­ἐπουρανίου Του βασιλείας», ἀλλὰ οὔτε τὰ ὑλικὰ ἀ­­­γαθὰ τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὴν ἐπιβίωσή μας. Ὅλα τὰ ζητοῦμε ἀπὸ Ἐκεῖνον, διότι μόνο Αὐτὸς μπορεῖ νὰ μᾶς τὰ προσ­­φέρει, ἀρκεῖ νὰ τὸ πιστεύουμε καὶ νὰ ἐπιμένουμε στὴν προσευχή.
.                    Ὅμως στὴ βραδινὴ ἐπικοινωνία μας μὲ τὸν Θεὸ δὲν ­παραλείπουμε ν’ ἀναφέρουμε καὶ τὰ λάθη ποὺ ­κάναμε στὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας, τὶς ­ἀδυναμίες τοῦ ἑαυτοῦ μας ποὺ δὲν συγκρατήσαμε, τὶς ἁμαρτίες ποὺ διαπράξαμε. Ἔργα καὶ λό­για ποὺ πλήγωσαν, ­ἀδίκη­σαν, πί­κρα­­­­ναν. ­Αἰσθανόμαστε τὴν ­ἐνοχή μας καὶ μὲ ταπεινωμένη ψυχὴ καὶ ­συν­τριβὴ ­­καρ­δίας ζητοῦμε τὴ ­συγχώρηση. ­Παλέψαμε στὸ στίβο, ἴσως μᾶς ­πλή­γωσαν «τὰ ­πεπυρωμένα βέλη τοῦ ­πονηροῦ», γι’ αὐτὸ καταφεύγουμε στὸν ­φιλάν­­θρωπο Κύριο καὶ ζητοῦμε τὸ ἄπειρο ἔλεός Του.
.                    Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μᾶς παροτρύνει σχετικά: «Ὅπως ἀκριβῶς τὸ σῶμα καθαρίζεται μὲ τὸ νερό, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ καθαρίζεται μὲ τὴν προσευχή. Πολλὰ εἴδη κακίας ὑπάρχουν στὴν ψυχή. Αὐ­τὰ ἂς τὰ ἀπομακρύνουμε μὲ τὴν προσ­ευχή μας» (Ὁμιλία εἰς τὸν Ε´ Ψαλμόν, ΕΠΕ 5, 217).
.                   Ἔτσι τελειώνει μιὰ ἀκόμη μέρα ποὺ μᾶς φέρνει ὅλο καὶ πιὸ κοντὰ στὸ τέλος τῆς ζωῆς μας. Ἂς τὸ σκεφτόμαστε καὶ ἂς ἀγωνιζόμαστε νὰ τὴ ζοῦμε ὅσο γίνεται πιὸ θεάρεστα. Γιὰ νὰ μᾶς βρίσκει τὸ τέλος τῆς κάθε μέρας μας μὲ τὴ συνείδησή μας ἤρεμη πὼς προσπαθήσαμε νὰ πράξουμε αὐτὸ ποὺ μπορούσαμε, πὼς ἀγωνισθήκαμε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Καὶ τώρα μὲ εἰρήνη ψυχῆς θὰ κατακλιθοῦμε, γιὰ ν’ ­ἀντλήσουμε ­δυ­νάμεις γιὰ τὴν ἑπόμενη μέρα, τὴν ­ἑ­­­­­­πόμενη μά­­χη, «τὸν ὑπόλοιπον ­χρόνον τῆς ζω­ῆς ἡμῶν».

ΠΗΓΗ: osotir.org

«ΤΟ ΥΠΕΡ ΠΑΝ ΟΝΟΜΑ»– 2 «Δηλαδὴ νὰ τοῦ ποῦμε τί τοῦ Χριστοῦ;»

«Τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα»-2

τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,
ἀρ. τ. 4277, Mάρτ. 2014

Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

Μέρος Α´ : «ΤΟ ΥΠΕΡ ΠΑΝ ΟΝΟΜΑ», ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΙΗΣΟΥΣ! Μιλᾶτε στὸν Ἰησοῦ;

.          Nὰ προσευχόμαστε στὸν Κύριο Ἰησοῦ. Δηλαδὴ νὰ τοῦ ποῦμε τί;
.         Νὰ κάτι ποὺ συχνὰ μᾶς βασανίζει: Τὸ περιεχόμενο τῆς προσευχῆς. Μὲ τί νὰ γεμίσουμε τὴν συνομιλία μας μὲ τὸν Ἰησοῦ;
.         Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ ψάξουμε πολύ. Ὑπάρχει πρόχειρος ἕνας ἀνεκτίμητος θησαυρός, ποὺ εἶναι ὁ λειτουργικός μας πλοῦτος. Οἱ πιὸ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὕμνους, ποὺ περιέχονται στὰ λειτουργικά μας βιβλία καὶ ποὺ τοὺς χρησιμοποιοῦμε στὴν θ. Λειτουργία καὶ στὶς ἄλλες ἱερὲς Ἀκολουθίες, ἀπευθύνονται στὸν Ἰησοῦ, τὸν Λυτρωτή μας. Εἶναι δοξολογίες καὶ ἱκεσίες μὲ σπάνια ἔμπνευση, μὲ δυνατὸ λυρισμό, μὲ θεολογικὸ βάθος, μὲ κρυστάλλινο αἴσθημα καὶ ἔχουν ἀναβλύσει ἀπὸ ἅγιες καρδιές.
.          Αὐτὸ τὸν θησαυρὸ μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ τὸν ἀξιοποιοῦμε στὴν ὥρα τῆς λατρείας, μὰ καὶ στὶς ἀτομικές, τὶς ἰδιωτικὲς προσευχές.
.         Στὴν ὥρα τῆς θ. Λειτουργίας οἱ ὕμνοι δὲν ἀποτελοῦν ἕνα εὐχάριστο ἄκουσμα. Προσφέρονται νὰ μᾶς βοηθήσουν στὴν ἀνάταση καὶ στὴ λατρεία τοῦ ἐσταυρωμένου Λυτρωτῆ μας. Γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ ζοῦμε τὴν κάθε ἔννοιά τους καὶ νὰ τὴν ἀναφέρουμε, σὰν ξεχείλισμα τῆς καρδιᾶς μας, στὸν Κύριο. Ὅταν π.χ. λέμε «σῶσον ἡμᾶς , Υἱὲ Θεοῦ, ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν…», ἐκείνη τὴν ὥρα νὰ αἰσθανόμαστε τὴν παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν θυσία Του καὶ τὴν Ἀνάστασή Του.
.         Ἀλλὰ καὶ σ ̓ ὁποιαδήποτε ἄλλη στιγμὴ νιώθουμε τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπικοινωνήσουμε μὲ τὸν Σωτήρα, μποροῦμε ν ̓ ἀνοίξουμε ἕνα ἀπὸ τὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ προσευχηθοῦμε μὲ τὰ τροπάριά του καὶ μὲ τὶς εὐχές του. Τὸ μικρὸ βιβλίο ποὺ λέγεται «Σύνοψις» εἶναι τὸ πιὸ πρόχειρο στὰ χέριαμας. Ἀλλὰ καὶ τὸ «Ἐγκόλπιο τῆς Θ. Λειτουργίας » καὶ τὸ «Ὡρολόγιον», ποὺ περιέχει τὶς καθημερινὲς Ἀκολουθίες, θέτουν στὴν διάθεσή μας τὸν πλοῦτο τῶν προσευχῶν τους καὶ τὴν φλόγα τῶν αἰσθημάτων τους. Τὶς προσευχὲς καὶ τὰ αἰσθήματα τῶν ἁγίων, ποὺ ἔγραψαν τὰ ἱερὰ αὐτὰ κείμενα.

* * *

.         Θὰ ὑπάρξουν ὅμως καὶ περιστάσεις ποὺ θὰ μιλήσουμε στὸν Κύριο ὄχι μὲ τὰ λόγια τῶν ἁγίων, ἀλλὰ μὲ τὰ λόγια τὰ δικά μας.
.         Προβλήματα προσωπικά, ποὺ τὰ ζοῦμε μὲ ἔνταση, θὰ τὰ ἀναθέσουμε στὸν Ἰησοῦ.
.         Αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης, ποὺ γεμίζουν τὴνψυχή μας , θὰ τὰ προσφέρουμε στὸν Ἰησοῦ.
.         Ἀγωνίες , ποὺ μᾶς πιέζουν, θὰ τὶς ξεδιπλώσουμε στὸν Ἰησοῦ.
.         Μὴ δυσκολευτεῖτε τὴν ὥρα αὐτὴ νὰ τοῦ πεῖτε αὐτὸ ποὺ μέσα σας ἔχετε καὶ σᾶς συνεπαίρνει, μ ̓ ὅποιο τρόπο σᾶς διευκολύνει. Ὁ Ἰησοῦς δὲν ζητάει τὴν τορνευμένη φράση, ἀλλὰ τὸν πηγαῖο τρόπο καὶ τὴν γνήσια προσευχή. Μπορεῖτε νὰ ἔχετε ὡς ὑπόδειγμα: Τὸν Ἰάειρο, ποὺ ἱκέτεψε μὲ θερμὴ πίστη καὶ μὲ διάκριση (Λουκ. η´ 40 καὶ ἑξῆς ).Τὴν Χαναναία μητέρα, ποὺ μὲ ἐπιμονὴ καὶ ταπείνωση ἀπαίτησε τὴν θεραπεία τῆς κόρης της (Ματθ. ιε´ 21 καὶ ἑξῆς ).Τὴν Σαμαρείτιδα, ποὺ ἁπλὰ καὶ ἄδολα φανέρωσε τὴν ἀπορία της (Ἰωάν. δ´ 1 καὶ ἑξῆς ).

* * *

.         Καὶ στὶς στιγμὲς τοῦ κοφτεροῦ πόνου; Τότε, ποὺ τὸ μυαλὸ ἀκινητοποιεῖται, σχεδὸν νεκρώνεται καὶ ἡ γλῶσσα δύσκολα ἀρθρώνει τὶς λέξεις; Τότε τί κάνουμε; Ἡ θεία Γραφὴ μὲ τὰ κλασικά της ὑποδείγματα μᾶς καθοδηγεῖ καὶ στὴν δύσκολη αὐτὴ στιγμή.
.         Μᾶς παρουσιάζει:
.         Τὸν ἁμαρτωλὸ Τελώνη, ποὺ φορτωμένος μὲ τὴν συντριβὴ τῆς ἐνοχῆς δὲν ἁπλώνεται σὲ ἀφηγήσεις, ἀλλὰ μένει στὴν ἐπανάληψη τῆς ἱκεσίας: «ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. η´ 13).
.         Τὸν ὀλιγόπιστο Πέτρο, ὁ ὁποῖος «βλέπων τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσον με» (Ματθ. ιδ´ 30).
.         Τὸν Τυφλὸ τῆς Ἱεριχοῦς, πού, μόλις ἄκουσε πὼς περνάει ὁ Ἰησοῦς ,«ἤρξατο κράζειν καὶ λέγειν· υἱὲ Δαυὶδ Ἰησοῦ, ἐλέησόν με» (Μάρκ. ι´ 47).
.         Παρόμοια μποροῦμε στὶς δύσκολες περιστάσεις νὰ φερθοῦμε κι ἐμεῖς. Μὲ μιὰ σύντομη θερμὴ ἱκεσία νὰ φωνάξουμε τὸν Ἰησοῦ. Νὰ τὸν καλέσουμε νὰ βοηθήσει. Μ ̓ ἕνα «Χριστέ μου, σῶσε με». Μὲ ἕνα «Κύριε, ἐλέησον»..         Ὅταν κανεὶς ρίξει τὸ κέντρο βάρους στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, ποὺ ἐπικαλεῖται, αἰσθάνεται νὰ ἔρχεται καὶ νὰ στέκεται στὸ πλευρό του ὁ Δυνατός. Κι ὅταν τονίσει τὴν ἱκεσία, τὸ «σῶσον με» ἢ τὸ «ἐλέησον», μπορεῖ νὰ τοποθετήσει κάτω ἀπὸ αὐτὸ ὅλο τὸν ὄγκο τοῦ προβλήματος κι ὅλο τὸν πόνο. Ἔτσι ἡ κραυγή του γίνεται συγκεκριμένη καὶ ἄμεση.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ καὶ Η ΕΡΗΜΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ-2 «Ἀπελπισμένος ἀπό τίς φιλίες, τίς γνωριμίες, τίς τέχνες, τίς τεχνικές, τίς ἰδεολογίες, τίς φλυαρίες, τίς κοινοτυπίες, φθάνω στήν προνομιοῦχο ἐσχάτη ἀπελπισία, καί καθώς εἶμαι ἔτσι γυμνός, ὁ ἴδιος ὁ Θεός μέ ντύνει τήν πιό γνήσια ἐλπίδα.» (Εἰς μνήμην Μωυσέως Μοναχοῦ Ἁγιορείτου-3)

«Ἡ κοινωνία τῆς ἐρήμου καί ἡ ἐρημία τῶν πόλεων»
[Β´]
Τὸ πρῶτο κεφάλαιο ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο ΠΡΩΤΟ βιβλίο,
τοῦ μακαριστοῦ μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου
(Ἐκδόσεις «Τῆνος», Ἀθῆναι 1987)

Μέρος Α´: Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ καὶ Η ΕΡΗΜΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ-1 (Εἰς μνήμην Μωυσέως Μοναχοῦ Ἁγιορείτου-2)

.                 Στό Γεροντικό ἀναφέρεται πώς ταπεινόφρων δέν εἶναι αὐτός πού αὐτοεξευτελίζεται καί ταπεινολογεῖ, ἀλλά ἐκεῖνος πού ὑπομένει μέ χαρά τίς ἀτιμίες πού προέρχονται ἀπό τόν πλησίον. Καί σέ ἄλλο σημεῖο ἀναφέρεται πώς ἐκεῖνον πού τιμοῦν οἱ ἄνθρωποι περισσότερο ἀπ’ ὅσο ἀξίζει ζημιώνεται, ἐκεῖνος ὅμως, πού δέν τόν τιμοῦν καθόλου οἱ ἄνθρωποι, θά δοξαστεῖ στούς οὐρανούς ἀπό τόν Θεό. Ὁ ἀββᾶς Ποιμήν συμβουλεύει: Ἡ ὁποιαδήποτε στενοχώρια, πού θά σοῦ συμβεῖ, θά νικηθεῖ μέ τή σιωπή. Μαζί του συμφωνεῖ κι ὁ ἀββᾶς Ἠσαΐας. Μέχρις ὅτου ἠρεμήσει ἡ καρδιά σου μέ τήν προσευχή, μήν κάνεις καμιά ἐξήγηση μέ τόν ἀδελφό σου. Μελετώντας τίς γραφές τῶν ἁγίων πατέρων τῆς ἐρήμου παρατηρεῖ εὔκολα κανείς μιά σύμπνοια, μιά εὐγένεια, μιά ἀνθρωπιά, μιά κατανόηση, μιά σοφία. Στάλες ἁγιοπνευματικές ὅπου ἄνθισαν στήν ἀπρόσιτη ἄνυδρη ἔρημο, ὕστερα ἀπό ἀγῶνες μακρούς κι ἔδωσαν ἄνθη πού εὐωδίασαν κοινωνίες ἀνθρώπων ἀπόλυτα δοσμένων στόν Θεό κι εὐωδιάζουν ἀκόμη τίς ψυχές πού πράγματι διψοῦν.
.                 Ὁ ἀββᾶς Ἠσαΐας, ὁ μέγας νοῦς, σημειώνει μέ ἰδιαίτερη χάρη καί λεπτότητα: Αὐτός πού ταπεινώνεται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καθίσταται ἱκανός νά ὑπομένει κάθε προσβολή. Ὁ ταπεινός δέν ἐνδιαφέρεται τί λένε οἱ ἄλλοι γι’ αὐτόν. Ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά ὑποφέρει γιά τόν Θεό, αὐτός εἶναι ἄξιος ν’ ἀποκτήσει τήν εἰρήνη.
.                 Ὁ ἀββᾶς Μᾶρκος, στό μεγάλο κι ἐνδιαφέρον αὐτό κεφάλαιο τῶν σχέσεών μας μέ τόν ἑαυτό μας καί μέ τούς ἄλλους, πού καθημερινῶς σκουντουφλᾶμε, προχωρεῖ καί σημειώνει χαρακτηριστικά: Ὅταν ἀντιληφθεῖς μέσα σου τή σκέψη νά σοῦ ὑπαγορεύει ἀνθρώπινη δόξα, νά γνωρίζεις καλά πώς ἡ σκέψη αὐτή σοῦ ἑτοιμάζει ντροπή. Κι ἄν δεῖς κάποιον νά σ’ ἐπαινεῖ ὑποκριτικά, νά περιμένεις τήν ἴδια στιγμή καί τήν κατηγορία ἀπό μέρους του. Καί συνεχίζει μέ τόλμη χειρούργου ὁ ψυχοανατόμος ἀββᾶς: Ὅταν δεῖς κάποιον νά κλαίει γιά τίς πολλές προσβολές πού τοῦ ἔγιναν, νά γνωρίζεις πώς ἐπειδή κυριεύθηκε ἀπό λογισμό κενοδοξίας, θερίζει χωρίς νά τό αἰσθάνεται τούς καρπούς τῶν κακῶν τῆς καρδιᾶς του. Ὅποιος ἀγαπᾶ τήν ἡδονή, λυπᾶται γιά τίς κατηγορίες καί τήν κακομεταχείριση, ἀντίθετα ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τόν Θεό λυπᾶται γιά τούς ἐπαίνους καί τίς λοιπές πλεονεξίες. Ἡ ταπείνωσή μας κρίνεται ἀπό τή συκοφαντία. Μή νομίσεις πώς ἔχεις ταπείνωση, τονίζει ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ, ὅταν δέν ἀνέχεσαι τήν παραμικρή κατηγορία. Ὁ ἀββᾶς Ζωσιμᾶς προχωρεῖ πιό ψηλά: Αὐτόν πού σ’ ἐνέπαιξε ἤ σέ στενοχώρησε ἤ σέ ζημίωσε ἤ ὁτιδήποτε κακό σοῦ ἔκανε, νά τόν θυμηθεῖς ὡς ἰατρό σου. Ὁ Χριστός τόν ἔστειλε γιά νά σέ θεραπεύσει, μή λοιπόν τόν θυμᾶσαι μέ θυμό. Κι ὁ Εὐάγριος εὐεργέτες του θεωροῦσε τούς κακολόγους του.
.                 Ἔχουν μεγάλη σημασία τά παραπάνω ἀναφερόμενα ἀπό τούς θεόσοφους αὐτούς ἰατρούς τῆς ἐρήμου στό θέμα πού μᾶς ἀπασχολεῖ. Τό νά πεῖ κανείς πώς αὐτά ἀναφέρονται ἀπό μοναχούς καί μόνο γιά μοναχούς, τό λιγότερο εἶναι ἀρκετά ἐπιπόλαιος. Γιατί, ὅπως πολύ καλά ἀντιλαμβάνεσθε καί παρατηρεῖτε, ἀποτέλεσμα ἀταπείνωτου φρονήματος, ἀποτυχημένων ἤ λαθεμένων διαπροσωπικῶν σχέσεων, ἀνικανοποίητων ἐγωϊσμῶν, ἀνενέργητων φιλοδοξιῶν, κενοδοξίας, καυχησιολογίας, ἐπαινοθηρίας, φιλαυτίας κι ἐπιθυμίας δικαιώσεως καί διαφημίσεως εἶναι ἡ ἐπιδημία τῆς μοναξιᾶς.
.                 Βεβαίως ὑπάρχει καί ἡ ἄλλη μοναξιά. Μά αὐτή δέν εἶναι καθόλου ἀρρωστημένη. Εἶναι ὁ φυσικός χωρισμός τῶν μοναχῶν ἀπό τόν κόσμο. Δίχως νά ἔχουν διόλου μίσος γιά τούς ἀνθρώπους, νά ἔχουν ἀπαιτήσεις ἀπό τούς ἄλλους. Ἡ μοναξιά τους εἶναι δημιουργική. Ὄχι πώς δέν τούς ἐνδιαφέρουν οἱ ἄλλοι πώς εἶναι ἀνώτεροί τους αὐτοί, δέν ἔχουν κανένα κοινό σημεῖο. Μά θά ἐπανέλθουμε στό σημεῖο αὐτό.
.                 Εἶναι δυνατή ἡ μοναξιά ν’ ἀρρωστήσει καί νά ἐξουθενώσει τόν ἄνθρωπο. Μά ἡ ἀγάπη εἶναι πιό κραταιή, νά γιάνει καί ν’ ἀναστήσει τόν κόσμο ὅλο. Ἡ ἀκατανίκητη ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου γιά ἐπικοινωνία πρέπει νά διοχετευθεῖ σωστά. Πρῶτα-πρῶτα πρέπει νά πιάσουμε κάποτε κουβέντα μέ αὐτόν τόν ἄγνωστο ἑαυτό μας. Κουβέντα εἰλικρινῆ, τίμια, θαρρετή. Νά βροῦμε στά βάθη μας τήν κριμένη ἀθωότητα τῶν παιδικῶν μας χρόνων. Κουβέντα πρόσωπο πρός πρόσωπο, δίχως προσωπεῖο, μέ τόν ἕνα, μόνο, ἀληθινό, ζωντανό φίλο, Πατέρα Θεό. Κουβέντα μέ τούς ἄλλους, τούς ὅποιους, τούς χειρότερους, τούς καλύτερους, τούς πλησίον, τούς μακράν, τούς ἀδελφούς μας ἐν Κυρίῳ. Ἔτσι διαλύονται οἱ ἱστοί τῆς μοναξιᾶς, φωτίζονται τ’ ἄδυτα κι ἀνήλια ὑπόγεια τῶν καρδιῶν, σπάει τό καβούκι τοῦ ἐγώ, χαίρεται ὁ ἄνθρωπος, ἐλευθερώνεται, ζωογονεῖται, ἀναπνέει, ζεῖ, ἀρνεῖται τή μοναξιά τοῦ ἄθλιου ἐγωϊσμοῦ. Ἀλήθεια μέ πόσα λίγα κι ἁπλά μέσα μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ζεσταθεῖ, νά ξαναενωθεῖ μέ ὅλο τόν κόσμο. Δέν χρειάζεται νά ψάξει κανείς πολύ γιά νά ξαναβρεῖ τήν ἐλπίδα, τήν ἀνάταση, τ’ ἀνείπωτα πανηγύρια τῆς καρδιᾶς, τίς ἑορτές τῶν ἑορτῶν καί τίς πανηγύρεις τῶν πανηγύρεων.
.                 Ὑπάρχει καί μιά ἄλλη μοναξιά, ζωηφόρα καί χαριτόδοτη. Μιά μοναξιά πού ἀξίζει πολύ νά τῆς ἀφιερώσει κανείς ἀρκετό χρόνο. Ἕνα ἀποσυρμό ἀπό τή βουή τοῦ πλήθους μέ τήν τόση διάχυση, περίσπαση κι ἐξωστρέφεια ἀνωφελῆ. Μιά μοναξιά ὑγιῆ, ὡραία, καλή. Μακριά ἀπό τή μορφή ἐπικοινωνίας ἐκείνη τή συνεχῆ μέ τούς πολλούς, γιά νά μή μείνουμε ποτέ μέ τόν ἕνα, τόν ἑαυτό μας, καί νά μήν ἀναχθοῦμε, ἀπό φόβο, δειλία ἤ ἀγνωσία, στόν Ἄλλο, τόν πάντα Ἀναμένοντα, τόν Ἕνα, τόν Ἐνανθρωπήσαντα Θεό Λόγο. Νά βροῦμε τόν τρόπο, τόν τόπο, τήν ὥρα, τόν χρόνο γι’ αὐτή τήν ἱερή στιγμή, γι’ αὐτή τήν ἄλλη ἐπικοινωνία. Μέ γνώση, μέ τάξη, μέ πρόγραμμα. Δέν μιλᾶμε γιά μιά διαφυγή μερικῶν, ἀρκετῶν, ἀπό τίς πολλές τους ἀσχολίες γι’ ἀνάπαυλα, θέα τοῦ ἡλιοβασιλέματος καί τοῦ ἔναστρου οὐρανοῦ. Τούς ρομαντικούς αὐτούς βιαστικά τούς ἀντιπαρερχόμαστε. Τούς χαιρετοῦμε ὡς κουρασμένους πού ξεκουράζονται ἀλλ’ ὄχι ὡς πνευματικούς ἀνθρώπους, ὅπως ἴσως θέλουν νά ὀνομάζονται. Δέν μιλᾶμε γι’ αὐτούς πού καμώνονται πώς αὐτοσυγκεντρώνονται μέ τεχνικές ἀμφίβολης προελεύσεως καί ἀποτελεσματικότητος ἤ ἄλλους πού ἀφιερώνουν λίγο χρόνο σέ φευγαλέες κι ἐπιπόλαιες ὀνειροπολήσεις καί νομίζουν πώς μετανοοῦν, γιά κάποια συντριβή πού εἶχαν, ἐνθυμούμενοι τ’ ἀτοπήματά τους στό ταξίδι πού εἶχαν στό παρελθόν τους. Πρόκειται μᾶλλον γιά ψεῦτες φυγάδες τῆς ζωῆς, ὀνειροπαρμένους καί φαντασιόπληκτους. Οὔτε, ἐπιτρέψτε μας νά ποῦμε, ἀναφερόμαστε στούς ἀγαθούς, ὅσο τολμηρά ἀφελεῖς ἐκείνους πού νομίζουν πώς ζοῦν τήν πνευματική ζωή καί τήν ἱερά ἡσυχία, σεργιανίζοντας μ’ ἕνα κομποσχοίνι στό χέρι, σέ ἀκρογιαλιές καί πλαγιές ὡραίων βουνῶν, ἀκούοντας καλή μουσική ἔχοντας τά νέα βιβλία, τή γαστέρα πεπληρωμένη καί συντροφιά τούς φίλους πού δέν φέρνουν ἀντιρρήσεις. Κι ἀκόμη αὐτούς πού κάνουν πνευματικό τουρισμό ἐπισκεπτόμενοι καί ἱερούς τόπους καί συνομιλώντας μέ παρρησία μέ ἁγίους ἀνθρώπους, μά πού δέν βγαίνουν διόλου ποτέ ἀπό τό θέλημά τους. Συγχωρέστε μας παρακαλοῦμε, μά φοβόμαστε πώς δέν εἴμαστε καθόλου ὑπερβολικοί.
.                 Ἀναφερόμαστε, ἀγαπητοί μου, στήν ἁγία ἐκείνη ἡσυχία, πού ἀξίζει κάθε κόπος καί μέριμνα γιά νά δώσουμε τή σημαντική αὐτή εὐκαιρία στόν ἑαυτό μας καί μέσα στή θορυβώδη αὐτή πολιτεία καί μέσα στό ἄστατο σπιτικό μας καί μέ αὐτά τά χάλια τῆς ζωῆς μας καί τοῦ χαρακτήρα μας. Ἀνάγκη πᾶσα νά ἐλευθερωθοῦμε στήν ἁγία αὐτή μοναξιά. Χρειάζεται ἄσκηση, ὑπομονή, μόχθος, μέχρι νά σβήσουν τά σκοτάδια πού μᾶς κουράζουν στήν ἐργασία αὐτή. Νά βροῦμε τίς ρίζες καί τά ὅρια τῆς ὑπάρξεώς μας. Νά μάθουμε νά προσευχόμαστε. Νά γίνει ἡ σιωπή, πηγή, βροντή, σιντριβάνι, φῶς, καθώς λέει ὁ γλυκύτατος ποιητής ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος.
.                 Χρειάζεται ἀγρύπνια, ἐγρήγορση συνεχής, ἀκινησία, γαλήνη. Ὁ Θεός εἶναι πλάι μας. Αὐτός μέ ὁδηγεῖ. Σ’ αὐτόν ὁδηγοῦμαι. Τί ἔχω νά φοβηθῶ; Ἀπελπισμένος ἀπό τίς φιλίες, τίς γνωριμίες, τίς τέχνες, τίς τεχνικές, τίς ἰδεολογίες, τίς φλυαρίες, τίς κοινοτυπίες, φθάνω στήν προνομιοῦχο ἐσχάτη ἀπελπισία, καί καθώς εἶμαι ἔτσι γυμνός, ὁ ἴδιος ὁ Θεός μέ ντύνει τήν πιό γνήσια ἐλπίδα. Μέ στηρίζουν σέ αὐτό τό θαῦμα ἡ Παναγία καί ὅλοι οἱ ἅγιοι.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ:  Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ καὶ Η ΕΡΗΜΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ-3 «Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ μόνο νά θερμαίνει τή φωνή του γνωρίζει, νά χαίρεται πού στέκεται δεύτερος, νά εἶναι φίλος καί μέ τόν ξένο, ν’ ἀρκεῖται στό ὀλίγο, νά κουράζεται στό πολύ, νά πλένει μέ δάκρυα τούς ἄπληστους, τούς ἄσωτους, δίχως κανένα παράπονο, καμιά δυσαρέσκεια.» (Εἰς μνήμην Μωυσέως Μοναχοῦ Ἁγιορείτου-4)

 

AΓΟΡΑΣΤΕ ΑΣΥΡΜΑΤΟ! (Κυρ. Θ´Ματθ.)

KYPIAKH Θ΄  MATΘAIOY

 ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

AΓΟΡΑΣΑΤΕ ΑΣΥΡΜΑΤΟ!

«Καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με» (Ματθ. ιδ´ 30)

.                Γιὰ ἕνα θαῦμα μᾶς μιλᾷ σήμερα τὸ Εὐαγγέλιο. Γιὰ ἕνα θαῦμα, ποὺ διαφέρει ἀπὸ τὰ ἄλλα. Τὰ ἄλλα θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ Χριστὸς ἔγιναν στὴν ξηρά, ἐνῷ τὸ θαῦμα αὐτὸ τὸ ἔκανε στὴν ἀφρισμένη θάλασσα.

.                Ἦταν ἡλιοβασίλεμα. Οἱ μαθηταὶ μπῆκαν σ᾿ ἕνα ἁλιευτικὸ πλοῖο μόνοι τους. Ἡ θάλασσα ἦταν ἤρεμη. Σύννεφο δὲν ὑπῆρχε, ἀέρας δὲν φυσοῦσε. Τὸ ταξίδι ἦταν εὐχάριστο. Ἀλλὰ ὑπάρχει πιὸ ἄστατο πρᾶγμα ἀπὸ τὴ θάλασσα; Κάποια στιγμή, ἐνῷ ταξίδευαν καὶ πλησίαζαν μεσάνυχτα, ἄλλαξε ὁ καιρός. Φύσηξε ἀέρας. Ὁ ἀέρας δυνάμωσε, ἔγινε θύελλα. Σηκώθηκαν τεράστια κύματα, καὶ τὸ πλοιάριο ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα κινδύνευε νὰ καταποντισθῇ. Καὶ δὲν φτάνει αὐτό· ξαφνικὰ βλέπουν κάτι νὰ κινῆται, κάτι νὰ σαλεύῃ, νὰ προχωρῇ σιωπηλό, καὶ νὰ ἔρχεται πρὸς τὸ μέρος τους. Οἱ μαθηταὶ φοβήθηκαν. Φάντασμα! φώναξαν. Μὰ δὲν ὑπάρχουν φαντάσματα.
.                Ὅταν ἡ σκιὰ πλησίασε ἀκόμα περισσότερο, τότε ἄκουσαν τὴ γλυκειὰ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ· «Ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε» (Ματθ. 14,27). Ἦταν ὁ διος ὁ Χριστός, ποὺ περπατοῦσε πάνω στὰ ἄγρια κύματα. Μὰ πῶς; θὰ πῆτε. Δὲν ὑπάρχει «πῶς;». Ὅπου θέλει ὁ Θεός, «νικᾶται φύσεως τάξις».
.                Δὲν περπάτησε ὅμως, ἀγαπητοί μου, ἐπάνω στὰ κύματα μόνο ὁ Χριστός. Ἔδωσε τὴ δύναμί του ὥστε καὶ ὁ Πέτρος ὁ μαθητής του νὰ περπατήσῃ ἐπάνω στὰ ἀφρισμένα κύματα. Κι ὄχι μόνο αὐτό. Ὅταν ὁ Πέτρος ἄρχισε νὰ βουλιάζῃ, φώναξε· «Κύριε, σῶσόν με» (ἔ.ἀ. 14,30). Καὶ ὁ Χριστὸς τὸν ἅρπαξε ἀπ᾿ τὸ χέρι, τὸν ἀνέσυρε ἀπ᾿ τὰ νερά, καὶ τοῦ λέει· «Ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;» (ἔ.ἀ. 14,31). Μετὰ πλησίασε κι ἀνέβηκε στὸ πλοιάριο ὁ Χριστός. Καὶ μόλις τὰ ἅγιά του πόδια πάτησαν στὸ κατάστρωμα, σὰν μὲ μαχαίρι κόπηκε ἡ ἄγρια θαλασσοταραχή. Ἔγινε γαλήνη μεγάλη. Ὅσοι ἤτανε μέσα στὸ πλοῖο, πέσανε στὰ γόνατα καὶ τοῦ εἶπαν· «Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ», Εἶσαι πράγματι Θεός (ἔ.ἀ. 14,33).

* * *

.                Τὸ θαῦμα αὐτὸ μᾶς ἐνδιαφέρει ὅλους. Ὅπως οἱ μαθηταὶ τὴ νύχτα ἐκείνη κινδύνευαν μέσα στὴ θάλασσα, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, κι ὅταν ἀκόμα δὲν είμαστε στὴ θάλασσα καὶ στὰ πελάγη, κινδυνεύουμε. Γιατὶ ἡ ζωή μας εἶνε μιὰ θάλασσα, μιὰ ἄστατη καὶ ἀφρισμένη θάλασσα.
.                Ὁ ἄνθρωπος, ἀπ᾿ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ πέσῃ ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του μέχρις ὅτου πάῃ στὴν ἄλλη μάνα, τὴ γῆ· ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ γεννηθῇ μέχρις ὅτου κλείσῃ τὰ μάτια του στὸ μάταιο αὐτὸ κόσμο, ἡ ζωή του ὅλη εἶνε συνυφασμένη μὲ τὸν κίνδυνο. Ἀπ᾿ ὅλες τὶς μεριὲς κινδυνεύει. Κινδυνεύουν τὰ μικρὰ παιδιὰ μέσα στὶς κούνιες. Κινδυνεύουν οἱ ἀσπρομάλληδες γέροντες. Κινδυνεύουν οἱ γυναῖκες. Κινδυνεύουν οἱ ἄνδρες. Κινδυνεύουν οἱ φτωχοὶ καὶ μικροί. Κινδυνεύουν οἱ μεγάλοι καὶ τρανοί. Ὅσο πιὸ ψηλὰ ἀνεβαίνεις κι ὅσο πιὸ πολλὰ ἀξιώματα ἀποκτᾷς, τόσο περισσότερο κινδυνεύεις.
.                Μὴ πῇς· Ἄ, ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα ὑπάρχει κίνδυνος, γι᾿ αὐτὸ θὰ πάρω τὸ ἀεροπλάνο καὶ θὰ πάω μακριά, νὰ κρυφτῶ… Μὴ πιστέψῃς, ὅτι μπορεῖς νὰ βρῇς κάπου ἀσφάλεια. Πολλὲς φορὲς ἐκεῖ ποὺ νομίζεις ὅτι ὑπάρχει ἀσφάλεια, ἐκεῖ παραμονεύει ὁ κίνδυνος. Πόσες φορὲς ναυτικοί, ποὺ γλύτωσαν ἀπὸ ἄγριες θάλασσες, πνιγήκανε μέσα σὲ λιμάνια, σὲ μιὰ κουταλιὰ νερό. Παντοῦ παραμονεύει ὁ κίνδυνος.
.                Κινδυνεύει ὁ ἄνθρωπος σωματικῶς. Κινδυνεύει ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες. Ὁ ἀτμοσφαιρικὸς ἀέρας εἶνε γεμᾶτος μικρόβια, ἀναρίθμητα μικρόβια. Ἀγωνίζεται ἡ ἐπιστήμη, γιὰ νὰ τὰ νικήσῃ. Ξαγρυπνᾷ, γιὰ νὰ βρῇ τὰ φάρμακα. Ἀλλὰ μόλις νικήσῃ τὸ ἕνα μικρόβιο, παρουσιάζεται ἄλλο… Κινδυνεύει ἐπίσης ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως. Ἀπὸ τὸν κεραυνό, ἀπὸ τὶς πλημμύρες τῶν ποταμῶν, ἀπὸ τὰ ἀφρισμένα κύματα τῶν θαλασσῶν, ἀπὸ τοὺς σεισμούς…
.                Κινδυνεύει ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος πνευματικῶς. Κινδυνεύει ἀπὸ τὸ σατανᾶ. Τὸ ἀόρατο πνεῦμα, ποὺ ἁπλώνει τὰ δίχτυα του παντοῦ γιὰ νὰ ψαρέψῃ κόσμο στὰ ῥεύματά του καὶ στὶς ἰδέες του. Δυστυχῶς δὲν τὸ καταλάβαμε αὐτὸ οὔτε ἐμεῖς ποὺ φορᾶμε τὰ ῥάσα.
.                Ἀλλ᾿ ἐγὼ δὲν φοβᾶμαι αὐτά. Κι ἀπὸ τὸ σατανᾶ, κι  ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες, κι ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως χειρότερος εἶνε… ὁ ἄνθρωπος! Αὐτόν ἐγὼ φοβᾶμαι. Ὁ ἄνθρωπος ὁ ἄπιστος καὶ ἄθεος, ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει ἱερὸ καὶ ὅσιο, αὐτός εἶνε ἀγριώτερος ὅλων. Καὶ σήμερα ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ θὰ μᾶς κάνῃ ―νὰ τὸ θυμᾶστε―, νὰ μὴ θέλῃ ὁ ἕνας νὰ βλέπῃ τὸν ἄλλο. Κλονίζεται ἡ ἐμπιστοσύνη καὶ στοὺς δικούς μας.
.                Κινδυνεύουμε ὅμως πρὸ παντὸς ἀπὸ τὸν διο τὸν ἑαυτό μας! Ναί, ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, ποὺ τὸν ἔχουμε τόσο κοντά μας. Ὅσο κακὸ μπορεῖ νὰ κάνῃ ὁ ἄνθρωπος στὸν ἑαυτό του, δὲν μποροῦν νὰ τοῦ κάνουν ὅλοι οἱ διαβόλοι. Δὲ᾿ μοῦ λέτε, μικρὸ κακὸ κάνει αὐτὸς ποὺ εἶνε ἀλκοολικὸς καὶ καίει τὰ σπλάχνα του; Μικρὸ κακὸ κάνει ὁ ὀργίλος, ποὺ σὲ μιὰ στιγμὴ θυμοῦ παθαίνει συγκοπὴ καρδίας; Μικρὸ κακὸ κάνει ὁ πλεονέκτης καὶ ἅρπαγας; Μικρὸ κακὸ κάνουν ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοὶ στὸν ἑαυτό τους;
.                Εἴμεθα λοιπὸν ὁ καθένας σὰν ἕνα καραβάκι μέσα σὲ κίνδυνο μεγάλο.

* * *

―Μά, θὰ μοῦ πῆτε, ὅπως μᾶς τὰ λὲς μᾶς ἀπογοήτευσες· μᾶς ἔφερες πανικό.

Ὄχι, δὲν σᾶς φέρνω πανικό. Μέσα σὲ χίλιους διαβόλους, μέσα καὶ στὴν πιὸ σατανικὴ γενεά, ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἂς σείεται ἡ γῆ, ἂς φουσκώνουν τὰ ῥεύματα, ἂς πέφτουν οἱ κεραυνοί, ἂς τρέμουν τὰ ἄστρα· ἕνας ἐδῶ κάτω στὴ γῆ μένει ἀτρόμητος. Ποιός εἶνε; Ὁ πιστός! Ποιό εἶνε ἐκεῖνο, ποὺ θὰ μᾶς κρατήσῃ ἐπάνω στὴ φλούδα τῆς γῆς ἄφοβους. Τί εἶνε ἐκεῖνο ποὺ θὰ μᾶς σώσῃ; Ἡ πίστις! Ποιά πίστις; Ἡ πίστις ὄχι ἡ χλιαρὰ καὶ μικρή, ὄχι ἡ ὀλιγοπιστία, ἀλλὰ ἡ πραγματικὴ πίστις. Ἡ πίστις, ὅτι αὐτὸς ὁ κόσμος δὲν φύτρωσε ἔτσι· ὅτι ὑπάρχει Θεός, ποὺ ἔκανε ὁλόκληρο τὸν κόσμο· καὶ αὐτὸς ὁ Θεὸς εἶνε πατέρας, ποὺ φροντίζει ὅπως ὁ πατέρας γιὰ τὸ παιδί. Ἡ πίστις, ὅτι ὁ Θεὸς φροντίζει γιὰ ὅλα· ὅτι ὑπάρχει ἡ Θεία Πρόνοια καὶ ὅτι χωρὶς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ δὲν πέφτει ἕνα πουλάκι νεκρὸ στὴ γῆ, δὲν πέφτει ἕνα φύλλο ἀπὸ τὸ δέντρο. Ἡ πίστις, ὑπεράνω ὅλων, ὅτι ὁ Θεὸς Πατὴρ ἔστειλε τὸν μονογενῆ του Υἱὸ ἐδῶ κάτω στὴ γῆ, καὶ φόρεσε ἀνθρώπινη σάρκα, καὶ περιπάτησε καὶ ἐσταυρώθη καὶ ἀνελήφθη, καὶ ζῇ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἡ πίστις εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, αὐτή θὰ μᾶς σώσῃ.
.                Πιστεύομε; Ἂν πιστεύαμε, ὅπως ἡ γενεὰ τῶν προγόνων μας, ἡ γενεά τοῦ ᾿21, ἡ πατρίδα μας θὰ ἦταν παράδεισος. Ἂν πιστεύαμε, δὲν θὰ εχαμε μῖσος καὶ φθόνο. Ἂν πιστεύαμε, δὲν θὰ τρέχαμε στὰ δικαστήρια νὰ παλαμίζουμε τὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τιποτένια καὶ εὐτελῆ πράγματα. Ἂν πιστεύαμε, θὰ εχαμε τὸ γάμο ψηλά, καὶ δὲν θὰ τὸν κάναμε ἐμπόριο καὶ συναλλαγή. Ἂν πιστεύαμε, δὲν θὰ ἦταν ἡ Ἑλλάδα γεμάτη ἀπὸ ζεύγη παράνομα. Γέμισε ἡ πατρίδα μας παράνομα ζεύγη. Στὰ παλιὰ εὐλογημένα χρόνια, μέσα σ᾿ ἕναν αἰῶνα, δὲν ἔβγαινε οὔτε ἕνα διαζύγιο· καὶ τώρα, μέσα σὲ ἕνα χρόνο, ἡ φάμπρικα τοῦ διαβόλου βγάζει χιλιάδες διαζύγια!

.                Ἂν πιστεύαμε, δὲν θὰ ἄλλαζε ὁ ἄντρας τὴ γυναῖκα ὅπως ἀλλάζει τὸ πουκάμισό του, καὶ δὲν θὰ ἄλλαζε ἡ γυναίκα τὸν ἄντρα ὅπως ἀλλάζει τὴ ῥόμπα της. Ἂν πιστεύαμε, δὲν θὰ ζούσαμε σ᾿ αὐτὴ τὴν ἀθλιότητα. Ἂν πιστεύαμε στὸ Θεὸ καὶ τιμούσαμε τοὺς ἁγίους, θὰ εχαμε ζωντανὴ τὴν πίστι μας.

* * *

.                Ἀδέλφια μου! Ζοῦμε σὲ χρόνια ἐπικίνδυνα. Τί πρέπει νὰ κάνουμε; Μιὰ συμβουλὴ θὰ σᾶς δώσω καὶ τελειώνω.
.                Τὰ καράβια, ὅταν ταξιδεύουν, ἔχουν ἀσύρματο. Κι ὅταν ἕνα πλοῖο κινδυνεύῃ, ἀμέσως ἐκπέμπει σῆμα ΣΟΣ· Σώσατε τὰς ψυχάς μας! Ὅπως λοιπὸν κάθε καράβι ἐν ὥρᾳ κινδύνου σημαίνει συναγερμό, ἔτσι κ᾿ ἐσεῖς. Ὅσοι πιστοί, στῶμεν καλῶς! Μέσα στὴ φουρτούνα τῆς ζωῆς, ἀγοράστε ἀσύρματο, ἀσύρματο ποὺ θὰ σᾶς ἑνώσῃ μὲ τὸν οὐρανό. Ἀπὸ ᾿κεῖ θὰ ἔλθῃ ἡ βοήθεια. Καὶ ποιός εἶνε αὐτὸς ὁ ἀσύρματος; Εἶνε ἡ προσευχή. Εἶνε οἱ δύο λέξεις ποὺ εἶπε ὁ Πέτρος· «Κύριε, σῶσόν με» (ἔ.ἀ. 14,30).
.                Κάθε φορὰ ποὺ κινδυνεύουμε, ετε σὰν ἄνθρωποι, ετε σὰν οἰκογένεια, ετε σὰν ἔθνος, ἂς βάζουμε μπροστὰ τὸν ἀσύρματο· ἂς προσευχώμεθα. Μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, λαϊκοὶ καὶ κληρικοί, ἁμαρτωλοὶ καὶ δίκαιοι, ἂς πέσουμε στὰ γόνατα καὶ ἂς ποῦμε σὰν τὸν Πέτρο· «Κύριε, σῶσόν με», «Κύριε, σῶσόν με». Καὶ ὁ μεγάλος Θεός μας θ᾿ ἁπλώσῃ τὸ χέρι του γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ καὶ θὰ μᾶς σώσῃ. Καὶ θὰ τὸν ὑμνοῦμε καὶ θὰ τὸν δοξάζουμε εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν.

† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας

Αὐγουστῖνος

[ἱ. ναὸς Προφ. Ἠλιού Καστέλλας – Πειραιῶς 7-8-1960]

ΠΗΓΗ: augoustinos-kantiotis.gr