ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΕΥΞΕΙΝΟ ΠΟΝΤΟ …ΕΚΕΙ ΕΛΛΕΝΟΙ ΕΠΕΘΑΝΑΝ (Δ. Νατσιός)

Γενοκτονία στὸν Εὔξεινο Πόντο
…ἐκεῖ Ἕλλενοι ἐπέθαναν

Δημήτρης Νατσιός 
δάσκαλος Κιλκὶς

«Ἂν ἐξεράθη τὸ κλαδί, πάντα χλωρὴ εἶν’ ἡ ρίζα»
Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης.

.                 Γενάρης τοῦ 1952, πέρα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νικόλαο καὶ πάνω στοὺς πρόποδες τοῦ Πάικου βρέθηκε μισοφαγωμένη ἀπὸ ἄγρια θηρία τοῦ βουνοῦ ἡ ἐνενηντάχρονη γριούλα Παλάσα Παχατουρίδου. Κανένας συγχωριανός της δὲν παραξενεύτηκε. Γνώριζαν καλὰ τὸ δράμα τῆς μεγαλοκυρᾶς ἀπὸ τὴν Χαμενία τοῦ Κὰρς πάνω στὸν Καύκασο. Ἡ δύστυχη ἔχασε δέκα γιοὺς λεβέντες καὶ τὸν ἄνδρα της στὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή. Τελευταῖα εἶχε χάσει καὶ τὸ μυαλό της. Ἀναζητοῦσε κάθε μέρα νὰ βρεῖ τὸ δρόμο γιὰ τὴν μεγάλη ἐπιστροφὴ στὴν “πατρίδα”. Ἐκεῖνο τὸ βράδυ ἔψαχνε τὸ δρόμο γιὰ τὴν γῆ ποὺ ἦταν σπαρμένη μὲ τὰ κόκαλα τῶν παιδιῶν της…
.                  8 Ἀπριλίου 1921, ὁ βουλευτὴς Κ. Φίλανδρος μιλώντας στὴν ἑλληνικὴ Βουλὴ γιὰ τὴν Γενοκτονία ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς: “Αἱ γραῖαι καὶ οἱ γέροντες διεσκορπίζοντο τότε εἰς τὰς ἐρήμους, ὅπου γυμνοί, ἄστεγοι καὶνήστεις σωρηδὸν ἀπέθνησκον. Ἀλλὰ καὶ ὁσάκις τὴν μακρὰν πεζοπορίαν διεδέχετο ἡ διὰ τοῦ σιδηροδρόμου μεταβίβασις τῶν εἱλώτων, ἐξετυλίσσοντο σκηναὶ φρικτοτέρας τραγωδίας. Ἐσταμάτα τὸ τραῖνον μέσα εἰς τὴν ἔρημον, διὰ νὰ ριφθῶσιν ἀπροστάτευτα τὰ δυστυχῆ ἐκεῖνα πλάσματα εἰς τὴν διάκρισιν τῶν ἀγρίων θηρίων καὶ τῶν ἀνθρωπομόρφων θηρίων. Δυστυχὴς μητέρα, ἐστoιβαγμένη μετ’ ἄλλων γυναικῶν ἐντὸς σκευοφόρου βαγονίου, βλέπουσα κινδυνεῦον τὸ τέκνο της ἀπὸ ἀσφυξίαν, ἐτόλμησε νὰ ζητήσει βοήθεια. Παρευθὺς Τοῦρκος χωροφύλαξ ἁρπάσας ἀπὸ τὴν ἀγκάλην τῆς μητρὸς τὸ τέκνον της τὸ ἐξεσφενδόνισεν ἐκ τοῦ παραθύρου εἰς τὸ κενόν, ἐνῶ τὸτραῖνο ἐξηκολούθει τρέχον εἰς τὴν ἀπέραντην ἔρημον! Ἄλλαι μητέρες εὑρέθησαν παγωμέναι εἰς τὰ χιονισμένα ὄρη μὲτὰ δυστυχῆ μικρά των κρεμασμένα ἀπὸ ξηροὺς μαστούς!…”.
.                  Ὁ θάνατος τῆς ἄμοιρης γριούλας, στὸ χιονισμένο Πάικο καὶ οἱ θάνατοι ἑκατοντάδων χιλιάδων Ἑλλήνων καὶ Ἑλληνίδων τοῦ Πόντου ἔχουν ἕνα κοινὸ στοιχεῖο. Ἦταν ἀπόρροια τοῦ “λευκοῦ θανάτου”. Τραγικὴ μοίρα ἐπεφύλαξε στὴν χαρακομένη κυρὰ-Παλάσα θάνατο σὰν αὐτὸν ποὺ γνώρισαν τὰ παιδιά της. Ὁ θάνατος φέρνει μία καὶμόνη ὀνομασία. Οἱ Τοῦρκοι ὅμως τοῦ ἔβαλαν ἐπίθετο, τὸν ἔφεραν στὰ μέτρα τους, ἐπινόησαν ἕνα νέο εἶδος θανάτου: “λευκὸς θάνατος”. Τί εἶναι ὁ “λευκὸς θάνατος;”. “Είναι ἡ γενοκτονία ἀλὰ τούρκα, εἶναι βουβή, πονηρή, ἀνατολίτικη” γράφει στὸ βιβλίο του “Γενοκτονία στὸν Εὔξεινο Πόντο” ὁ καθηγητὴς Π. Ἐνεπεκίδης. “Οἱ καλούμενες ἐκτοπίσεις, ἐξορίες τῶν κατοίκων ὁλόκληρων χωριῶν, οἱ ἐξοντωτικὲς ἐκεῖνες ὁδοιπορίες μέσα στὸ χιόνι τῶν γυναικοπαίδων καὶτῶν γερόντων -οἱ ἄνδρες βρίσκονται ἤδη στὰ τάγματα ἐργασίας ἢ στὸ στρατὸ- δὲν ὁδηγοῦν φυσικὰ σὲ κανένα Ἄουσβιτς μὲ τοὺς διαβολικὰ ὀργανωμένους μηχανισμοὺς τῆς φυσικῆς ἐξόντωσης τοῦ ἀνθρώπου- ὄχι! Ἦταν ὅμως ἕνα Ἄουσβιτς ἐν ροῇ, οἱ ἄνθρωποι πέθαιναν καθ’ ὁδόν, δὲν περπατοῦσαν γιὰ νὰ φτάσουν κάπου· ὄχι, περπατοῦσαν, γιὰ νὰπεθάνουν ἀπὸ τὶς κακουχίες, τὴν παγωνιά, τὴν πείνα, τὸν ἐξευτελισμὸ τοῦ ἀνθρώπινου. Αὐτὸ ἦταν τὸ διαβολικὸσύστημα, πονηρὰ ὀργανωμένο. Δὲν ὑπῆρχε στὸ τέρμα κανένα Ἄουσβιτς, γιατί γιὰ τοὺς περισσότερους δὲν ὑπῆρχε τέρμα. Τὸ ταξίδι πρὸς τὸν θάνατο ἦταν ὁ θάνατος, ὄχι τὸ τέρμα τοῦ ταξιδιοῦ”.
.                  Ἡμέρα Μνήμης τῆς Γενοκτονίας τῶν Ποντίων, ἡ 19η Μαΐου κάθε ἔτους. Στὶς 24 Φεβρουαρίου τοῦ 1994 ἔληξε ἡ ντροπή, τὸ ὄνειδος τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους ποὺ ἀρνοῦνταν γιὰ δεκαετίες ὁλόκληρες νὰ ἐπιτελέσει τὸἐλάχιστο καθῆκον τοῦ ἀπέναντι στὰ ἑκατομμύρια τῶν νεκρῶν. Ἀναγνωρίζεται ὁμόφωνα ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ Βουλὴ ἡΓενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου.
.                  Ἡ Γενοκτονία τῶν Ποντίων καὶ τῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας δὲν ἄρχισε τὸ 1916 ἢ τὸ 1913. Τὸἀπάνθρωπο φαινόμενο τῆς Γενοκτονίας αἰῶνες τώρα, χαρακτηρίζει τὴν πολιτικὴ τῶν ἑκάστοτε τουρκικῶν ἢὀθωμανικῶν κυβερνήσεων. Ἀπὸ τὴν ἥττα στὸ Ματζικὲρτ (1071) ὣς τὴν πτώση τῆς Αὐτοκρατορίας τῶν Μεγάλων Κομνηνῶν τῆς Τραπεζούντας (1461), ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Α´ Παγκοσμίου Πολέμου (1915) ὣς τὴν Συνθήκη τῆς Λωζάνης (1923) καὶ ἀπὸ τοὺς βανδαλισμοὺς τοῦ 1955 στὴν Πόλη ὣς τὴν εἰσβολὴ στὴν Κύπρο (1974) ἕνας ἦταν καὶεἶναι ὁ στρατηγικὸς στόχος τῆς Τουρκίας: ἡ ἐξόντωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
.                  Ἤδη ἀπὸ τὸ 1908 οἱ λεγόμενοι Νεότουρκοι, οἱ αἱμοσταγεῖς Ἐμβὲρ πασάς, ὁ Ταλαάτ, ὁ δρ. Σακίρ, ὁ δρ. Ναζί, ὁ Νουρεντίν, ὁ σφαγέας τῆς Σμύρνης καὶ τοῦ ἐθνομάρτυρα Μητροπολίτη τῆς Χρυσόστομου εἶχαν πάρει τὴν ἀπόφαση νὰ ἐξοντώσουν τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Μ. Ἀσίας.
.                  “Θα σᾶς κόψουμε τὰ κεφάλια, θὰ σᾶς ἐξαφανίσουμε. Ἢ ἐμεῖς θὰ ἐπιζήσουμε ἢ ἐσεῖς” δήλωνε ὁ Τοῦρκος πρωθυπουργὸς Σεφκὲτ πασάς, τὸν Ἰούλιο τοῦ 1909, στὸν μεγάλο πατριάρχη τοῦ Γένους, Ἰωακεὶμ τὸν Γ’. Οἱ Γερμανοί, ποὺ πολλοὶ ὑποστηρίζουν πὼς ἦταν οἱ ἠθικοὶ αὐτουργοὶ τῶν ἐγκλημάτων, ἔβλεπαν τοὺς Ἕλληνες καὶ τοὺς Ἀρμενίους ὡς φραγμό, ἐμπόδιο στὰ σχέδιά τους γιὰ οἰκονομικὴ διείσδυση στὴν Ἀνατολή. Ὁ καθοδηγητὴς τῶν Τούρκων στρατηγὸς Λίμαν Φὸν Σάντερς ὑποστήριζε τὰ ἑξῆς: “ἡ Τουρκία δὲν ἔχει οὐδεμίαν ἀσφάλειαν οὔτε δύναται νὰὀργανωθεῖ ἐλευθέρως εἰς τὸ μέλλον, λόγῳ τῆς παρουσίας τῶν Ἑλλήνων”. (“Πῶς ἡ Γερμανία κατέστρεψε τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Μ. Ἀσίας”, Μ. Ροδᾶ, ἔκδ. “Παρουσία”. Τὸ βιβλίο γράφτηκε τὸ 1916 καὶ ἐπανατυπώθηκε). Γιὰ νὰ μὴν προκληθεῖ ἀντίδραση στὸν “πολιτισμένο” κόσμο προτείνει, ὡς “τελικὴ λύση”, τὸν λευκὸ θάνατο, τὶς ἀτέλειωτες ὁδοιπορίες. “Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι οἱ παγωνιὲς καὶ τὸ κρύο τοῦ χειμώνα, οἱ βροχὲς καὶ ἡ μεγάλη ὑγρασία, ὁ ἥλιος καὶ ἡτρομερὴ ζέστη τοῦ καλοκαιριοῦ, οἱ ἀρρώστιες τοῦ ἐξανθηματικοῦ τύφου καὶ τῆς χολέρας, οἱ κακουχίες καὶ ἡ ἀσιτία, θὰ φέρουν τὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα, μὲ τὶς σφαγὲς ποὺ λογαριάζετε νὰ κάνετε ἐσεῖς”, δήλωνε στοὺς Τούρκους ὁ Σάντερς. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ἐκείνη (1914) ὁ Ἑλληνισμὸς δὲν ὑπῆρχε. Ἐκμεταλλευόμενοι καὶ τὸν ρωσοτουρκικὸ πόλεμο οἱ Τοῦρκοι διατάζουν γιὰ δῆθεν λόγους ἀσφαλείας τὴν μεταφορὰ τῶν χριστιανῶν τοῦ Πόντου στὰ ἐνδότερα. Ἀρχίζει πλέον ἀπροκάλυπτα ἡ ἐξόντωση. Οἱ ἄνδρες δολοφονοῦνται στὰ διαβόητα “Ἀμελὲ Ταμπουρού”, στὰ τάγματα θανάτου καὶ τὰγυναικόπαιδα μὲ τὴν διαδικασία τοῦ “λευκοῦ θανάτου”. 353.000 Πόντιοι πεθαίνουν ἀπὸ φρικτὸ θάνατο. Ἑκατοντάδες χιλιάδες οἱ μάρτυρες τῶν μαρτυρίων τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἀδυνατεῖ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς νὰ συλλάβει τὴν φρίκη.
.               Ἐλάχιστα μόνο μποροῦν νὰ ἀναφερθοῦν στὸ παρὸν ἀφιέρωμα. Θὰ περιοριστοῦμε σ’ ἕνα ἀποτρόπαιο συμβὰν στὸν Πόντο, χαρακτηριστικὸ τῆς τουρκικῆς θηριωδίας. Δέκα ἀποστολὲς νεῶν παλληκαριῶν ἔγιναν ἀπὸ τὴν Ἀμισὸ στὰ νότια, τὸ καλοκαίρι τοῦ 1919. Κάθε ἀποστολὴ ἀκολουθοῦσε τὸ ρεῦμα ἑνὸς φαραγγιοῦ, ποὺ μέχρι σήμερα λέγεται ΣΕΫΤΑΝ ΝΤΕΡΕΣΙ, δηλ. τὸ φαράγγι τοῦ διαβόλου. Ἦταν τὰ χρόνια ἐκεῖνα ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγοῦσε νότια πρὸς τὴν Σεβάστεια. Εἴκοσι χιλιόμετρα νοτιότερα ἀπὸ τὴν Ἀμισό, ἐκεῖ στὸ Σεϋτὰν Ντερεσὶ κρυμμένοι καραδοκοῦσαν οἱ Τσέτες. Μόλις ἔφτανε ἡ ἀποστολή, ἔπεφταν σὰν λυσασμένοι λύκοι πάνω στοὺς ἀνύποπτους καὶ ταλαιπωρημένους ἐξορίστους, γιὰ νὰ τοὺς κατασφάξουν. Οἱ συνοδοὶ χωροφύλακες πρόσεχαν μήπως ξεφύγει κανείς. Μέσα στὸν πανικὸκαὶ τοὺς ἀλαλαγμούς, ἐλάχιστοι κατόρθωσαν νὰ γλιτώσουν, τρέχοντας πρὸς τὰ βουνά. Αὐτοὶ διέσχισαν, σὰν ζητιάνοι, ὅλη τὴν Ἀνατολὴ καὶ ἔφτασαν στὴν Μερσίνα, στὰ νότια τῆς Τουρκίας, ἀπ’ ὅπου ἔφυγαν στὴν Ἑλλάδα, γιὰ νὰ εἶναι μάρτυρες, τοῦ τί ἔγινε τὴ χρονιὰ ἐκείνη, στὸ φαράγγι τοῦ διαβόλου.

.                Ὁ Τοπὰλ Ὀσμάν, ὁ πρώην ἀρχιχαμάλης τοῦ λιμανιοῦ τῆς Κερασούντας, ἀνέλαβε μὲ τοὺς Τσέτες του, ν’ ἀλλάξει δημογραφικὰ τὸν Πόντο, δηλαδὴ νὰ ἐξαφανίσει τὸ ἑλληνικὸ στοιχεῖο. Λήστευε, λεηλατοῦσε, σκότωνε καὶἔκαιγε χωριὰ ὁλάκερα, μὲ σκοπὸ νὰ ἀναγκάσει τοὺς ὑπολοίπους νὰ φύγουν.
.                Στὸ Παρίσι οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ἀποφάσιζαν τὴν κατάργηση καὶ τὴν διάλυση τοῦ πιὸ βάρβαρου κράτους τῆς Εὐρώπης καὶ τὴν δημιουργία ἀνεξαρτήτων κρατῶν, ἀπὸ τοὺς γηγενεῖς, ἐκ τῆς ἀρχαιότητος, κατοίκους τῆς περιοχῆς. Ἕνα ἀπὸ τὰ προβλεπόμενα κράτη ἦταν καὶ ἡ Δημοκρατία τοῦ Ἀνεξαρτήτου Πόντου. (Πρωτοτάστησε σ’ αὐτὸ ὁ ἡρωικὸς Μητροπολίτης Τραπεζούντας καὶ μετέπειτα ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος). Ὁ Τοπὰλ Ὀσμὰν καὶτὰ σχέδια τῆς λευκῆς σφαγῆς σκοπὸ καὶ στόχο εἶχαν νὰ μειώσουν τὸν ἑλληνικὸ πληθυσμὸ τῆς περιοχῆς. Ἐὰν γινόταν εἰρήνη καὶ ἔρχονταν ἐπιτροπὲς γιὰ τὴν καταμέτρηση τοῦ πληθυσμοῦ, νὰ μὴν βρεθοῦν Ἕλληνες.
.                Καὶ σὰν νὰ μὴ ἔφταναν αὐτά, τὸ ἐγκληματικὸ κεμαλικὸ καθεστώς, ποὺ δῆθεν ἀνέλαβε νὰ μεταρρυθμίσει τὴν χώρα καὶ νὰ ἐπιφέρει τὴν εἰρήνη στοὺς λαοὺς τῆς περιοχῆς, ὀργάνωσε τὰ ἔκτακτα στρατοδικεῖα στὴν Ἀμάσεια, τὸ1921, γιὰ νὰ προσδώσει νομιμοφάνεια στὸ ἔγκλημα, ποὺ εἶχε ἤδη συντελεσθεῖ. Μάζεψε ἐκεῖ στὴν Ἀμάσεια καὶστοίβαξε στὸ κτίριο τοῦ Τιμαρχανέ, δηλαδὴ μέσα στὸ τρελλοκομεῖο τῆς Ἀμάσειας, ὅλο τὸ ἄνθος τοῦ ΠοντιακοῦἙλληνισμοῦ, προκειμένου δῆθεν νὰ τὸ δικάσει.
.                Ἡ Ἀμάσεια, μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες πόλεις τοῦ κόσμου, μὲ μοναδικὸ στὸν κόσμο προνόμιο φυσικῆς ὀχύρωσης, ἡ πατρίδα τοῦ μεγαλύτερου γεωγράφου τῆς ἀρχαιότητας, τοῦ Στράβωνος, εἶχε ἐπιλεγεῖ γιὰ τὸν ἐπίλογο τοῦ ἐγκλήματος.
Ἡ κατηγορία γιὰ ὅλους τοὺς παρόντες καὶ ἐρήμην ἀπόντες κατηγορουμένους ἦταν ὅτι: “Ὅλοι μαζὶ καὶ ὁ καθεὶς χωριστά, προσπάθησαν νὰ ἱδρύσουν ἀνεξάρτητο κράτος, ἀποσπώντας μέγα μέρος ἀπὸ τὴν Αὐτοκρατορία καὶσυγκεκριμένα, ἀπὸ τὰ ρωσικὰ σύνορα μέχρι τὴν Σινώπη”. Ἡ δίκη γινόταν στὸ κτίριο τῆς Γαλλικῆς Σχολῆς τῆς Ἀμάσειας. Δικαστὴς τοῦ λεγόμενου Δικαστηρίου Ἀνεξαρτησίας (ΙΣΤΙΚΛΑΡ ΜΟΥΧΑΚΕΜΕΣΙ), ὁρίστηκε ὁδικηγόρος ἀπὸ τὴν Μπάφρα, Καβατζὲ Ζατὲ Ἐμὶν Μπέης, ποὺ ἦταν πρὶν βουλευτὴς Ἀμισοῦ. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος σαράντα χρόνων, μετρίου ἀναστήματος, αἱμοχαρής, μοχθηρός, ἀνθρωπόμορφο τέρας. Παραβίασε κάθε ἔννοια δικαιοσύνης. Ξεφώνιζε ὀνόματα, ἔβριζε, ἀπολογοῦνταν ὁ ἴδιος ἀπὸ μόνος του γιὰ λογαριασμὸ τῶν κατηγορουμένων καὶ σημείωνε δίπλα στὸ κάθε ὄνομα τὴν ποινή, ποὺ ἦταν ὁ θάνατος. Ἡ δίκη ἔγινε τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1921. Τέτοιο μίσος εἶχε, ποὺ κατὰ λάθος δίκασε εἰς θάνατον καὶ τὸν ἐπίσκοπο Πάφρας-Ζήλων Εὐθύμιο Ἀγριτέλλη, ὁ ὁποῖος ὅμως εἶχε ἤδη πεθάνει τὸν Μάιο στὶς φυλακὲς Ἀμασείας. Δηλαδὴ δίκασε καὶ νεκροὺς ἀκόμη. Πολλοὶ δικάστηκαν ἐρήμην, γιατί εἶχαν προλάβει καὶ ἦσαν ἐκτὸς Τουρκίας. 69 ὅμως ἄτομα κρεμάστηκαν στὴν κεντρικὴ πλατεία τῆς Ἀμασείας. Οἱβαρυποινίτες ἦρθαν στὴν Ἑλλάδα, μετὰ τὸ 1924 μὲ τὴν Ἀνταλλαγὴ καὶ αὐτοὶ εἶναι οἱ μάρτυρες, γιὰ ὅσα ἔγιναν στὴν φυλακὴ καὶ στὸ δικαστήριο τὴν χρονιὰ ἐκείνη. Στὶς 5 Σεπτεμβρίου 1921, Κυριακὴ πρωί, οἱ μελλοθάνατοι ἔκαμαν τὴν Θεία Λειτουργία καὶ τὴ δική τους νεκρώσιμη ἀκολουθία. Ἤξεραν ὅτι θὰ τοὺς ἔθαβαν σὰν τὰ ζῶα.
.                Ἡ ἀπόφαση βγῆκε στὶς 7 Σεπτεμβρίου 1921, ὥρα 4 τὸ ἀπόγευμα. Ὅλοι οἱ κατάδικοι φώναζαν ΑΣ ΚΟΛΣΟΥΝ ΑΤΑΛΕΤΙΝΙΖΕ, δηλ. συγχαρητήρια στὴ δικαιοσύνη σας. Ὁ μόνος ποὺ μπόρεσε νὰ μιλήσει ἦταν ὁ νεαρὸς δημοσιογράφος ἀπὸ τὴν Τραπεζούντα, ὁ Νίκος Καπετανίδης. Ὁ Ἐμὶν Μπέης τὸν ἄφησε νὰ μιλήσει, γιατί νόμισε ὅτι μετάνιωσε καὶ ἤθελε νὰ τὸν ξεφτιλίσει. “Ἐγώ κύριε Προεδρε”, εἶπε μὲ φωνὴ σταθερή, “δὲν ἀγωνίστηκα ποτὲ γιὰἈνεξάρτητο Πόντο. Ἐγὼ μία ζωὴ ἀγωνίστηκα γιὰ τὴν Ἕνωση τοῦ Πόντου μὲ τὴν Ἑλλάδα”. Μὲ κραυγὲς τοῦ στημένου ἀκροατηρίου, βγῆκε κατακόκκινος ἀπὸ θυμὸ ὁ πρόεδρος Ἐμὶν Μπέης ἀπὸ τὸ δικαστήριο. Ὅταν τὸ πρωὶ ὁδηγοῦσαν τοὺς καταδικασθέντες στὴν πλατεία τῆς Ἀμάσειας γιὰ κρέμασμα, ἔβαλαν ἐπικεφαλῆς πρῶτο στὴν πομπὴ τὸν ἀρχιμανδρίτη, γέροντα 70 ἐτῶν, Πλάτωνα Ἀϊβαζίδη (“ἂν ὑπάρχει κάποιος ἔνοχος, αὐτὸς εἶμαι ἐγώ”, δήλωσε στοὺς Τούρκους, προσπαθώντας νὰ σώσει τοὺς συγκαταδίκους του), καὶ πάνω στὸ στῆθος του, στὸ ράσο, καρφίτσωσαν τὴν ἀπόφαση.
.                Μία ὁμάδα ἀπὸ χαμάληδες, ἀλῆτες καὶ ἀνθρώπους τοῦ ὑποκόσμου ἀφέθηκαν ἐλεύθεροι νὰ περιφέρονται κάτω ἀπὸ τὰ αἰωρούμενα σώματα. Τὰ περιέπαιζαν, τὰ σκύλευαν, ἀφαιροῦσαν παπούτσια καὶ ροῦχα. Τόσο ἀπαίσιο ἦταν τὸ θέαμα, ποὺ καὶ Τοῦρκος ἀξιωματικὸς δὲν ἄντεξε καὶ τοὺς ἔδιωξε μὲ κλωτσιὲς λέγοντας: “Δὲν τοὺς φτάνει τὸκακὸ ποὺ ἔπαθαν”;
.                Θὰ πρέπει νὰ ἀναφέρουμε καὶ τὸ γεγονός, ὅτι τὴν ἄγρια ἐκείνη ἐποχή, τρεῖς γυναῖκες ἀπὸ τὴν Ἀμισό, πῆραν τὴν ἀπόφαση νὰ πᾶνε μόνες τους στὴν Ἀμάσεια, γιατί τὶς ἔτρωγε ἡ ἀγωνία, γιὰ τὴν τύχη τῶν φυλακισμένων ἀνδρῶν τους. Αὐτὲς ἦσαν: Ἡ γυναίκα τοῦ γιατροῦ Α. Χρυσαφίδη, τοῦ φαρμακοποιοῦ Θεολ. Δημητριάδη καὶ τοῦμουσικοδιδασκάλου Διογένους. Ὅταν οἱ ἄμοιρες γυναῖκες ἔφτασαν, μὲ τὴ ναυλωμένη ἅμαξα, στὴν γέφυρα τοῦ Ἴρη ποταμοῦ, ἦταν πιὰ ἀργά. Ἀπὸ τὴ γέφυρα εἶδαν, ἀπέναντι στὴν πλατεία, τὰ κρεμασμένα σώματα τῶν ἀνδρῶν τους. Τραβοῦσαν τὰ μαλλιά τους, χτυπιόντουσαν καὶ ἔκλαιγαν στὸ θέαμα τοῦ φριχτοῦ θανάτου ποὺ βρῆκε τοὺς συζύγους τους. Δὲν εἶχαν δικαίωμα νὰ πάρουν τὰ πτώματα γιὰ ταφή, ἀλλὰ καὶ οὔτε νὰ πλησιάσουν. Τὴν ὥρα ποὺ ἀλιτήριοι περιέπαιζαν τοὺς νεκρούς, οἱ γυναῖκες τους δὲν εἶχαν δικαίωμα οὔτε νὰ τοὺς ἀγγίξουν.Τοὺς ἔθαψαν, ὅλους σωρηδόν, σὲ λάκο ἔξω ἀπὸ τὴν Ἀμάσεια, χωρὶς παπὰ καὶ χωρὶς λιβάνι.
.                Παρενθέτω στὸ σημεῖο αὐτὸ μία συγκλονιστικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Ἀλ. Ἀκριτίδη, ἔμπορου ἀπὸ τὴν Τραπεζούντα, ἑνὸς ἀπὸ τὰ θύματα τοῦ Ἐμὶν Μπέη. Εἶναι ἀποκαλυπτικὴ τοῦ ἤθους, τῆς ἀρχοντιᾶς, τοῦ πολιτισμοῦ ποὺκόμιζαν οἱ ἄνθρωποι ποὺ κατοικοῦσαν στὰ «κεῖθε τοῦ Αἰγαίου», στὴν καλλίγονο Ἰωνία, στὸν ἀνδρειωμένο Πόντο. Ἐνώπιον τοῦ φρικτοῦ καὶ ἄδικου θανάτου ὁ Ρωμιὸς τοῦ Πόντου, δείχνει θαυμαστὴ καρτερία, φανερώνει μεγαλοψυχία, ἀρχοντιά, πίστη, φιλοπατρία, ἀγάπη μεγαλοπρεπῆ πρὸς τοὺς οἰκείους του. Ὅλη ἡ ἐπιστολὴ ἀποπνέει τὸ ἄρωμα τῆς πονεμένης Ρωμιοσύνης, ποὺ διατήρησε ἐν αἰχμαλωσίᾳ, ἐν σκιᾷ θανάτου, τὴν πολιτισμική του αὐτεπίγνωση
«1921 7βρ. 5 Κυριακή.
Γλυκυτάτη μου Κλειώ,
.              Σήμερον ἐτελέσθη ἐν τῇ φυλακῇ Λειτουργία κὰ ἐκοινωνήσαμε ὅλοι περὶ τοὺς 100 ἀπὸ διάφορα μέρη. Ἔχει ἀποφασισθεῖ ὁ διὰ κρεμάλας θάνατος. Αὔριον θὰ πηγαίνουν οἱ 60, μεταξὺ αὐτῶν οἱ 5 Τραπεζούντιοι καὶ θὰ γίνει ὁ δι’ ἀγχόνης θάνατος. Τὴν Τρίτην δὲν θὰ εἴμεθα ἐν ζωῇ, ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἀξιώσει τοὺς οὐρανοὺς καὶ σὲ σᾶς νὰ δώσει εὐλογίαν κὰ ὑπομονὴν καὶ ἄλλο κακὸν νὰ μὴν δοκιμάσετε. Ὅταν θὰ μάθετε τὸ λυπηρὸν γεγονός, νὰ μὴ χαλάσετε τὸν κόσμον, νὰ ἔχετε ὑπομονή. Τὰ παιδιὰ ἂς παίξουν κι ἂς χορέψουν. Ἂς σὲ βλέπω νὰ κανονίσεις ὅλα ὅπως ξέρεις σύ. Ὁἀγαπητός μου Θεόδωρος ἂς ἀναλαμβάνει πατρικὰ καθήκοντα καὶ νὰ μὴν ἀδικήση κανένα ἀπὸ τὰ παιδιά, τὸν Γέργον νὰ τελειώσει τὸ σχολεῖον καὶ νὰ γίνη καλὸς πολίτης. Τὸν Γιάννην ἂς τὸν ἔχη μαζί του στὴ δουλειά. Ἀπὸ τὰ μικρά, τὸν Παναγιώτη νὰ στείλης στὸ σχολεῖον, τὴν Βαλεντίνην νὰ τὴ μάθης ραπτικήν. Τὴν Φωφὼν νὰ μὴ χωρίζεσαι ἐνόζω ζεῖς. Εἰς τὸν Στάθιον τὰς εὐχάς μου καὶ τὴν ὑποχρέωσιν ὅπως χωρὶς ἀμοιβὴν διεκπεραιώση ὄλας τὰς οἰκογενειακάς μου ὑποθέσεις ποὺ θὰ τοῦ ἀναθέσητε. Ὁ πάπα Συμεὼν ἂς μὲ μνημονεύη ἐνόσῳ ζῆ. Νὰ δώσης 5 λίρες στὴν Φιλόπτωχον, 5 λίρες στὴν Μέριμναν, 5 λίρες στὸν Λυκαστὴ τὸ σχολεῖον. Καὶ ἂς μὲ συγχωρέσουν ὅλοι οἱ ἀδερφοί μου, οἱ νυφάδες καὶὅλοι οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι. Ἀντίο, βαίνω πρὸς τὸν πατέρα καὶ συγχωρέσατέ μου.
Ὁ ὑμέτερος
Ἀλ. Γ. Ἀκριτίδης»

.                 Τὸν σφαγέα 80.000 Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, κατὰ διαταγὴ τοῦ Κεμάλ, τὸν Τοπὰλ Ὀσμὰν τὸν τιμοῦν οἱΤοῦρκοι ὡς ἐθνικό τους ἥρωα καὶ ἀνήγειραν καὶ ἀνδριάντα στὴν Κερασούντα, τὴν πατρίδα του. Νὰ ἀναφέρουμε στὸσημεῖο αὐτὸ πὼς ὁ Πόντος δὲν ἔπεσε ἀμαχητί. Εἶναι ἄγνωστο, ἀποσιωπᾶται ἐπιμελῶς τὸ ἔπος τοῦ “ἀντάρτικου τοῦ Πόντου”. Ὁ Γερμανὸς Καραβαγγέλης (ἰδοὺ ὁ ποιμὴν ὁ καλός), μητροπολίτης Ἀμασείας-Ἀμισοῦ, ὑπολογίζει τοὺς ἀντάρτες σὲ 20.000. Οἱ τουρκικὲς πηγὲς μιλοῦν γιὰ 25.000. Ὀνόματα ὅπως καπετὰν Εὐκλείδης, ἡγέτης τῶν ἀνταρτῶν τῆς Σάντας, ὁ ξακουστὸς καπετάνιος Ἰστὺλ ἀγὰς (Στυλιανὸς Κοσμίδης) στὴν Σαμψούντα, οἱ ὁπλαρχηγοὶ Ἰορδάνης Παπούλας, Βασίλης Ἀνθόπουλος (Βασὶλ ἀγάς), Κώστας Ἐπεσλής, Ἰορδάνης Χασερής, ὁ περιλάλητος ὁπλαρχηγὸς Ἀντὼν πασὰς ποὺ εἶχε τὸ βασίλειό του στὰ βουνὰ τῆς Πάφρας, ὅπου ἔδρασε μαζὶ μὲ τὴν σύζυγό του Πελαγία, εἶναι λίγα μόνο ὀνόματα ἀπ’ αὐτὰ ποὺ κοσμοῦν τὸ Συναξάρι τῶν ἡρώων τοῦ Πόντου. (Ἀποκαλυπτικὸ γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ τὸβιβλίο τοῦ Α. Ἀνθεμίδη “ Τὰ ἀπελευθερωτικὰ στρατεύματα τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμού”, Θεσ/νίκη 1998). Ὁἀρχιτσέτης, Τοπὰλ Ὀσμάν, τὸ κτῆνος, τὸ δολοφονικὸ ἐργαλεῖο τοῦ Κεμὰλ στὸν Πόντο, ποτὲ δὲν τόλμησε νὰσυγκρουστεῖ μὲ Πόντιους ἀντάρτες. Ἔβγαζε τὸ μένος του στὰ γυναικόπαιδα καὶ τοὺς γέρους.

Αἰωνία τους ἡ μνήμη.

Διαφήμιση

ΟΙ ΠΟΝΤΙΟΙ ΥΨΗΛΑΝΤΕΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

 Οἱ Πόντιοι Ὑψηλάντες

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .            Ἡ 19η Μαΐου, μὲ ὁμόφωνη ἀπόφαση τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων τὸ 1994, ὁρίστηκεὡς «Ἡμέρα μνήμης γιὰ τὴν Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων στὸν Μικρασιατικὸ Πόντο». Οἱ Πόντιοι, ὅπως ὅλοι οἱ Μικρασιάτες Ἕλληνες, συμβάλλουμε στὴ διατήρηση τῆς ταυτότητάς μας καί, μὲ βάση τὴν Παράδοσή μας, συμμετέχουμε στὴν πρόοδο τῆς Πατρίδας μας.
.             Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ παραδείγματα οἰκογενειῶν Ποντίων, ποὺ συνέβαλαν στὴν διατήρηση τῆς ἰδιοπροσωπίας μας καὶ στὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος, εἶναι τῶν Ὑψηλαντῶν. Ὁἀείμνηστος Μητροπολίτης Τραπεζοῦντος καὶ μετὰ Ἀθηνῶν Χρύσανθος ὁ Φιλιππίδης στὴν Ἱστορία, ποὺ ἔγραψε περὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Τραπεζοῦντος, περιγράφει τὸ πῶς οἱ Ὑψηλάντες γλύτωσαν ἀπὸτὴ σφαγὴ τῶν Ὀθωμανῶν. Κατὰ τὰ μέσα τοῦ 17ου αἰώνα ὁ Τριαντάφυλλος Ὑψηλάντης, υἱὸς τοῦΚυριάκου,  ἦταν πρῶτος μεταξὺ τῶν προυχόντων τῆς Τραπεζούντας καὶ ἐπίτροπος στὸ μοναστήρι τῆς Παναγίας τοῦ Σουμελᾶ καὶ στὸν Πανάγιο καὶ Ζωοδόχο Τάφο. Εἶχε μία 15χρονη πανέμορφη θυγατέρα καὶ ὁ πασὰς θέλησε νὰ τὴν πάρει στὸ χαρέμι του. Ὁ Τριαντάφυλλος ζήτησε διορία λίγες ἡμέρες, δῆθεν γιὰ νὰ τὴν πείσει νὰ γίνει μουσουλμάνα καὶ νὰ γίνει σκλάβα τοῦ πασᾶ. Μόλις γύρισε στὸ σπίτι του εἰδοποίησε ὅλους τοὺς συγγενεῖς καὶ ὅλοι πῆραν ὅ, τι ἦταν φορητὸ πολύτιμο καὶχρήσιμο καὶ ἐπιβιβάστηκαν τὴν ἴδια νύχτα στὸ καράβι του γιὰ νὰ ἀναχωρήσουν πρὸς Κωνσταντινούπολη. Μαζὶ σαλπάρισαν καὶ τὰ ἄλλα του καράβια…
.               Στὴν Βασιλεύουσα γρήγορα ἀνέκτησε τὴν περιουσία του καὶ οἱ ἀπόγονοί του, ὅπωςὁ Μανουὴλ Ὑψηλάντης, ἀπέκτησαν ἰσχύ, τὴν ὁποία χρησιμοποίησαν ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦΓένους. Συγκεκριμένα μὲ ἐνέργειες τοῦ Μανουὴλ Ὑψηλάντου τὸ 1720 ἀναγέρθηκε ἐκ θεμελίων ὁκαεὶς πατριαρχικὸς ναὸς τοῦ Φαναρίου  καὶ τὸ 1730 ἐνήργησε νὰ ἀνοικοδομηθοῦν δώδεκα ἐκκλησίες τῆς Κωνσταντινούπολης. Παρένθεση: Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι πυρκαϊὲς συνέβαιναν τακτικὰμόνο σὲ ἐκκλησιὲς καὶ σπίτια Ρωμιῶν. Προφανῶς ἦσαν ἐμπρησμοί.
.               Ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης, πάππος τοῦ ἀρχηγοῦ καὶ ἥρωα τῆς Ἐπανάστασης τοῦ1821, διορίσθηκε τὸ 1774 Μεγάλος Διερμηνέας τῆς Πύλης καὶ μετὰ τὰ Ὀρλωφικὰ καὶ τὴ Συνθήκη τοῦ Κιουτσοὺκ Καϊναρτζῆ πέτυχε νὰ ἀνακληθεῖ ἡ ἀπόφαση τοῦ σουλτάνου Ἀμπντοὺλ Χαμὶτ Α΄, περὶ γενικῆς σφαγῆς τῶν Ἑλλήνων. Ἡ σφαγὴ δὲν ἀποφεύχθηκε στὴν Πελοπόννησο, ὅπου οἱ Τουρκαλβανοὶ ἔσφαξαν χιλιάδες Ἑλλήνων.
.            Ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης ὡς ἡγεμὼν τῆς Βλαχίας ἀνέπτυξε τὴ Σχολὴ τοῦ Βουκουρεστίου μὲ ἀξίους διδασκάλους καὶ μὲ μαθήματα προωθημένα γιὰ τὴν ἐποχή, συνδυασμένα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πνευματικὴ γνώση. Κατὰ τὸν ρωσο – τουρκικὸ πόλεμο συνελήφθη ὡς ὕποπτος καὶ ἀποκεφαλίστηκε. Τὸ σῶμα του ἐξαγοράστηκε ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Νικομηδείας καὶ  ἐτάφη στὴν Ξηροκρήνη τὸ 1807. Ἄξιος υἱὸς καὶ διάδοχός του ἦταν ὁ Κωνσταντῖνος Ὑψηλάντης, τοῦ ὁποίου τέσσερις υἱοὶ ἦσαν ἡγετικὲς μορφὲς τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821.
.               Οἱ Πόντιοι Ὑψηλάντες προσέφεραν μεγάλες ὑπηρεσίες  στὸ Ἔθνος μας, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουν τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, τὶς ἀνέσεις τους στὴν Ξένη καὶ τὴν ἴδια τὴ ζωή τους. Τὰ τέσσερα ἀδέλφια Ὑψηλάντες, ποὺ πῆραν μέρος στὴν Ἐπανάσταση, εἶχαν πρόωρο θάνατο, ἀπὸ φυλάκιση καὶβάσανα ὁ Ἀλέξανδρος, ἀπὸ τὶς περιπέτειες τῶν μαχῶν καὶ τὶς ταλαιπωρίες τοὺς κατὰ τὸν Ἀγώνα οἱἄλλοι τρεῖς. Καὶ εὐλογήθηκαν ὁ μὲν Ἀλέξανδρος νὰ ξεκινήσει πρῶτος τὴν Ἐπανάσταση καὶ ὁΔημήτριος νὰ τὴν κλείσει νικηφόρα κατὰ τὴ μάχη τῆς Πέτρας. Ἐνδεικτικές τοῦ ἤθους καὶ τῆς ἀγάπης τους πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Πατρίδα εἶναι οἱ Προκηρύξεις τῶν Ἀλεξάνδρου καὶ Δημητρίου Ὑψηλάντη.
.             Ὁ Ἀλέξανδρος στὴν Ἐπαναστατική του Προκήρυξη ἀπὸ τὸ Γενικὸ Στρατόπεδο τοῦἸασίου, στὶς 24 Φεβρουαρίου 1821, ἔγραψε:
.        «Μάχου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος…Εἶναι καιρὸς νὰ ἀποτινάξωμεν τὸν ἀφόρητον τοῦτον Ζυγόν, νὰ ἐλευθερώσωμεν τὴν Πατρίδα, νὰ κρημνίσωμεν ἀπὸ τὰ νέφη τὴν ἡμισέληνον, νὰ ὑψώσωμεν τὸ σημεῖον, δι᾽ οὗ πάντοτε νικῶμεν: λέγω τὸν Σταυρόν, καὶ οὕτω νὰ ἐκδικήσωμεν τὴν Πατρίδα καὶ τὴν ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν ἀπὸ ἀσεβῆ τῶν ἀσεβῶν καταφρόνησιν…».
.            Ὁ Δημήτριος, στὶς 12 Ἰουνίου 1821, ἀναγγέλλει τὴν ἔλευσή του στὴν Ἑλλάδα μὲ διακήρυξη, στὴν ὁποία, μεταξὺ ἄλλων, ἀναφέρει: «Ὁμογενεῖς φιλελεύθεροι Ἕλληνες…Ὅσοι ἐλάβατε τὰ ὄπλα ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας τοῦ Ὀρθοδόξου ἠμῶν Γένους, φιλοτιμηθῆτε νὰ φανῆτε ἄξιοι πολεμισταί, δεικνύοντες εἰς τὸν κατὰ τοῦ ἀσεβοῦς τυράννου πόλεμον ἀνδρείαν ἀκαταμάχητον,ὁμόνοιαν ἀδιαίρετον καὶ εἰς τοὺς στρατηγοὺς εὐπείθειαν  ἀπαράβατον…Τὸ τέλος τῶν ἀγώνων μας εἶναι ἡ ἐλευθερία ἢ ὁ ἔνδοξος θάνατος. Αἰώνιος δόξα παρὰ Θεῷ καὶ ἀνθρώποις…».- 

ΤΟΥΡΚΙΑ: Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Τουρκία: Ἡ ἐξόντωση τῶν Ποντίων κληρικῶν

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.                       Ἡ τραγικὴ ἐπέτειος τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ τιμήθηκε στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων. Κοινὴ ἦταν ἡ ἀπόφαση τῶν κοινοβουλευτικῶν Κομμάτων νὰ ἀναληφθεῖ ἐθνικὴ προσπάθεια, γιὰ νὰ ὑπάρξει διεθνὴς ἀναγνώριση τῆς Γενοκτονίας. Βεβαίως ἡ προσπάθεια αὐτὴ γίνεται ἐδῶ καὶ δεκαετίες, μὲ πενιχρὰ ἀποτελέσματα. Οἱ Ἀρμένιοι, ἂν καὶ λιγότεροι τῶν Ἑλλήνων, ἀποδεικνύονται ἱκανότεροί τους…
 .                       Ἕνας ἀπὸ τοὺς κύριους στόχους τῆς βαρβαρότητας τοῦ Κεμὰλ ἦταν ἡ Ὀρθοδοξία.Ἐκκλησιὲς καὶ μοναστήρια κάηκαν, γκρεμίστηκαν, πετάχτηκαν εἰκόνες, ἄλλα κειμήλια, ἱερὰ λείψανα. Οἱ πιὸ ὄμορφες ἐκκλησιὲς μιάνθηκαν, μὲ τὴν μετατροπή τους σὲ τζαμιὰ καὶ κάποια μοναστήρια κατάντησαν φυλακές, ἢ αἴθουσες πολλαπλῶν χρήσεων…
.                        Ὁ Κεμὰλ γνώριζε ὅτι ἐπὶ 400 χρόνια ὁ Ὀρθόδοξος κλῆρος κράτησε ὄρθια τὴνἐθνικὴ συνείδηση. Μπορεῖ νὰ χάνανε οἱ Ἕλληνες τὴ γλῶσσα τους, ἀλλὰ μόνο ὅταν ἔχαναν τὴ θρησκευτική τους συνείδηση, τότε γίνονταν ἐξωμότες. Ἄκουσα ὁ ἴδιος Τοῦρκο καθηγητὴ νὰδηλώνει ὅτι ζηλεύει τοὺς Ἕλληνες, ποὺ εἶχαν κληρικούς, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ζυμωμένοι μὲ τὸ λαό τους καὶ ὄχι μόνο τοῦ διατήρησαν τὴν ταυτότητα, ἀλλὰ ἦσαν καὶ μπροστάρηδες, σὲ κάθε πρωτοποριακὴ πρωτοβουλία καί, πρὸ πάντων, στὴν Παιδεία. Αὐτοὺς τοὺς κληρικοὺς καὶ μοναχοὺς ἐξόντωσε μὲ ναζιστικὲς μεθόδους  ὁ Κεμάλ. Τοὺς ἐξόρισε, τοὺς βασάνισε, τοὺς ἀτίμωσε, τοὺς ἔσφαξε, τοὺς ἐσταύρωσε, τοὺς κρέμασε ζωντανούς, τοὺς ξυλοφόρτωσε μέχρι θανάτου.
.                       Γιὰ τὴν ἐξόντωση τῶν κληρικῶν καὶ μοναχῶν του Πόντου ἐκδόθηκε πρόσφατα τὸβιβλίο τῆς Θεοδώρας Ἰωαννίδου – Καρακουσόγλου «Ἡ ἐξόντωση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Πόντου» (Ἐκδόσεις Τραπεζούς). Πρόκειται γιὰ πολύτιμο ἱστορικὸ πόνημα, προϊὸν πολύχρονου κόπου καὶ ἐντατικῆς ἔρευνας στὰ Ἀρχεῖα τοῦ Κέντρου Μικρασιατικῶν Σπουδῶν, τῆς Ἐπιτροπῆς Ποντιακῶν Μελετῶν, τῆς Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης καὶ τῆς Ἑστίας Νέας Σμύρνης. Τὸ ἐξαίρετο ἀποτέλεσμα στηρίζεται  καὶ στὶς μαρτυρίες, τὶς ὁποῖες συγκέντρωσε ἡ κα Ἰωαννίδου ἀπὸ ἀπογόνους κληρικῶν, ποὺ ἀπὸ τοὺς Τούρκους βασανίστηκαν καὶ ἐκτελέστηκαν στὸν Πόντο.
.                        Στὸ βιβλίο ἀναδεικνύονται οἱ ὑπηρεσίες ποὺ προσέφεραν οἱ κληρικοὶ στὸν Ποντιακὸ Ἑλληνισμὸ κατὰ τὴ Γενοκτονία. Μὲ αὐτοθυσία προστάτευσαν ἀμάχους, κοντὰ στοὺς ἄλλους Ποντίους ἀντιστάθηκαν στὴ βία τοῦ Κεμάλ, μπῆκαν μπροστὰ στὴν ἄμυνα κατὰ τῶν Τσετῶν. Ὅσοι ἐπέζησαν ἦσαν ἡ πνευματικὴ παρηγοριά, ἡ ἐνίσχυση καὶ ὁ συνεκτικὸς κρίκος τῶν Ποντίων κατὰ τὴν πορεία τους πρὸς τὴν ἐξορία καὶ στὴ νέα τους κατοίκηση.
.                        Μέσα στὶς δεκάδες περιπτώσεις, ποὺ ἀναφέρονται στὸ βιβλίο ἀναφέρω μόνο μία, τὴν περίπτωση τοῦ παπα-Στέφανου, ἱερέα τῆς Ἀργυρούπολης. Ἦταν χῆρος μὲ τέσσερα παιδιά. Ὅταν τὸ χωριὸ ἀποφάσισε νὰ ἐξοριστεῖ πηγαίνοντας πρὸς τὴ Γεωργία, ὁ  ἴδιος λειτούργησε γιὰ τελευταία φορά, μὲ  παρὸν ὅλο τὸ χωριό. Ὅταν τελείωσε, τὸν περίμεναν ἀπέξω οἱ Τοῦρκοι, ποὺ τοῦ ἔκοψαν τὰ δάκτυλα τοῦ δεξιοῦ του χεριοῦ, γιὰ νὰ μὴν ξαναλειτουργήσει… Ἀκρωτηριασμένος ἔφτασε στὴν Ἑλλάδα καὶ ὁ Θεὸς τὸν βοήθησε, παρὰ τὴν ἀναπηρία του, νὰ μείνει σὲ ὅλο τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του ἐφημέριος στὰ Ἀμάραντα καὶ σὲ ἄλλα χωριὰ τοῦ Κιλκίς… Αἰωνία ἡ μνήμη ὅλων τῶν Ποντίων, κλήρου καὶ λαοῦ, ποὺ ὑπέστησαν τὴ Γενοκτονία τῶν Τούρκων.-

«ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ» (ταινία μικροῦ μήκους)

ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΝΑΔΙΚΗ ΓΕΡΟΥΣΙΑ

Πῶς φέραμε τὴν Γενοκτονία τῶν Ποντίων
στὴν καναδικὴ Γερουσία

ΘΑΝΑΣΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ
ἐφημ. «ΕΘΝΟΣ»

Μετὰ τὴν Ἑλλάδα, τὴ Σουηδία, τὴν Ἀρμενία, τὴν Ὀλλανδία καὶ τὴν Αὐστρία ἡ Βουλὴ τοῦ Καναδᾶ βρίσκεται στὸ κατώφλι μίας ἱστορικῆς ἀπόφασης: τῆς ἀναγνώρισης τῆς Γενοκτονίας τῶν Ποντίων.

.            Τὴ σχετικὴ συζήτηση ξεκίνησαν δύο γερουσιαστὲς ἑλληνικῆς καταγωγῆς – ἡ Πάνα Μέρτσαντ τῶν Φιλελευθέρων καὶ ὁ Λέο (Λεωνίδας) Χουσάκος τῶν Συντηρητικῶν. Ἡ 73χρονη Πάνα Μέρτσαντ ἦταν ἡ πρώτη ἀπὸ τοὺς δύο γερουσιαστὲς ποὺ εἰσήγαγε τὸ θέμα στὴν καναδικὴ Γερουσία στὶς 6 Φεβρουαρίου. Τὸ πλῆρες ὄνομά της, πρὶν παντρευτεῖ τὸν δικηγόρο Τόνι Μέρτσαντ, ἦταν Παναγιώτα Παπαγεωργίου. Ὁ πατέρας της, Ἰωάννης Παπαγεωργίου, ἔζησε στὴ Σμύρνη μέχρι τὰ ὀκτώ του χρόνια.
.            «Εἶδε τὴν οἰκογένειά του νὰ ξεριζώνεται βίαια καὶ νὰ χωρίζεται. Αὐτὸς μαζὶ μὲ τὴ μητέρα του καὶ τὶς δύο μικρότερες ἀδελφές του κατάφεραν νὰ ἐπιβιβαστοῦν σὲ ἕνα πλοῖο. Ἡ τρίτη κόρη τῆς οἰκογένειας χάθηκε μέσα στὸν πανικὸ καὶ κανεὶς δὲν ἔμαθε τί ἀπέγινε. Κατάφερε νὰ ξεφύγει; Πνίγηκε; Ἔμεινε πίσω;»…

Σὲ μία ἀποθήκη

.            Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ἡ γερουσιαστὴς περιέγραψε ἐνώπιoν τῆς καναδικῆς Γερουσίας τὴν προσωπικὴ δραματική της ἱστορία. Ἡ οἰκογένειά της κατέληξε σὲ μία ἀποθήκη στὴν Ἀθήνα, προσπαθώντας νὰ ἐπιβιώσει καὶ ὅπως εἶπε στὸ «Ἔθνος», ὁ πατέρας ἀναγκάστηκε νὰ κάνει διάφορες δουλειές, ἀφήνοντας πίσω τὴν ἄνετη ζωὴ στὴ Σμύρνη…
.               «Ἐγὼ κατάγομαι ἀπὸ τὴ Μάνη», λέει στὸ «Ἔθνος» ὁ Λέο Χουσάκος. «Ἐμεῖς δὲν εἴχαμε τέτοιες δυσκολίες μὲ τοὺς Τούρκους ἐκεῖνες τὶς ἐποχές. Ἀλλὰ δὲν παύω νὰ εἶμαι Ἕλληνας. Γεννήθηκα στὸν Καναδά, ἀλλὰ ἡ ἑλληνικὴ φλέβα εἶναι δυνατὴ καὶ πάντα νιώθω τὴν ὑποχρέωση νὰ ὑπερασπίζομαι τὰ ἐθνικά μας θέματα σὲ ὅποιο σημεῖο τῆς Γῆς κι ἂν βρεθῶ». Γιὰ κάποιον ποὺ γεννήθηκε στὸν Καναδᾶ μιλᾶ ἄψογα τὰ Ἑλληνικά.
.            «Ἡ ἑλληνικὴ φλέβα εἶναι δυνατὴ καὶ πάντα νιώθω τὴν ὑποχρέωση νὰ ὑπερασπίζομαι τὰ ἐθνικά μας θέματα, τονίζει ὁ γερουσιαστὴς μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴ Μάνη, Λέο Χουσάκος. «Στὸ Μόντρεαλ ἡ ἑλληνικὴ παροικία καὶ ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα εἶναι ἀρκετὰ δυνατές. Ἔχουμε ἔξι δημοτικὰ σχολεῖα καὶ τώρα χτίζουμε καὶ ἕνα ἑλληνικὸ γυμνάσιο. Ἡ ἐπαρχία τοῦ Κεμπὲκ εἶναι μία περιοχὴ ὅπου ὁμιλοῦνται δύο γλῶσσες, τὰ Ἀγγλικὰ καὶ τὰ Γαλλικά. Ὅταν μαθαίνεις δύο, τί εἶναι ἀκόμα μία παραπάνω; Τὰ Ἑλληνικὰ εἶναι ἡ πιὸ πλούσια γλῶσσα στὸν κόσμο. Ἂν τὴ γνωρίζεις, σὲ διευκολύνει σὲ ὁποιοδήποτε ἐπάγγελμα κάνεις στὴ ζωή σου».
.            Οἱ γονεῖς του ἦρθαν στὸν Καναδὰ τὴ δεκαετία τοῦ ’50 καὶ ἔκαναν διάφορες δουλειὲς γιὰ νὰ ζήσουν: «Δούλεψαν σκληρὰ γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν σὲ αὐτὴν τὴ χώρα, χωρὶς νὰ ξεχάσουν ποτὲ τὴν πατρίδα. Ὁ πατέρας μου δούλευε καθαριστής, ὁτιδήποτε μπορεῖς νὰ φανταστεῖς. Ἡ μητέρα μου στὰ ἐργοστάσια κατασκευῆς ρούχων. Κανεὶς δὲν ἦρθε ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα στὸν Καναδᾶ γιὰ τὸ κλίμα», λέει χαριτολογώντας…

Οἱ εἰσηγήσεις

.            Οἱ δύο γερουσιαστὲς ἔχουν εἰσηγηθεῖ τὴν ἀναγνώριση τῆς Γενοκτονίας τῶν Ποντίων καὶ ἡ σχετικὴ συζήτηση ἀναμένεται νὰ καταλήξει σὲ ἕνα νομοσχέδιο, τὸ ὁποῖο θὰ περιλαμβάνει δύο ἄξονες: ὁ πρῶτος θὰ εἶναι ἡ ἀναγνώριση τῆς Γενοκτονίας τῶν Ποντίων Ἑλλήνων ἀπὸ τὸ 1916 ἕως τὸ 1923 καὶ νὰ καταδικάσουν κάθε ἀπόπειρα ἄρνησης ἢ παραποίησης αὐτῆς τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας, τὸ ὅτι δηλαδὴ ἀποτελεῖ γενοκτονία καὶ ἔγκλημα ἐναντίον τῆς ἀνθρωπότητας.
.            Τὴν πρωτοβουλία γιὰ τὴν ἀναγνώριση τῆς γενοκτονίας τῶν Ποντίων ξεκίνησε στὶς 6 Φεβρουαρίου στὴ Γερουσία τοῦ Καναδᾶ ἡ γερουσιαστὴς Πάνα Μέρτσαντ, τῆς ὁποίας ὁ πατέρας καὶ ἡ οἰκογένειά του ξεριζώθηκαν ἀπὸ τὴ Σμύρνη.
.            Ὁ δεύτερος ἄξονας θὰ εἶναι ὁ ὁρισμὸς στὸν Καναδᾶ τῆς 19ης Μαΐου ὡς ἡμέρας μνήμης γιὰ τοὺς πάνω ἀπὸ 353.000 Ἕλληνες τοῦ Πόντου «ποὺ σκοτώθηκαν ἢ ἐκδιώχθηκαν ἀπὸ τὰ σπίτια τους», ὅπως ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ ἡ εἰσήγηση τοῦ Λέο Χουσάκου.

ΓΕΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΛΕΟ ΧΟΥΣΑΚΟΣ: Εἴμαστε παιδιὰ μεταναστῶν, δὲν ξεχνᾶμε τοὺς πρόσφυγες

.            «Ἡ ἐμπειρία μας ὡς μεταναστῶν μᾶς εὐαισθητοποιεῖ γιὰ τὸ θέμα τῶν προσφύγων», λέει στὸ «Ἔθνος» ὁ 49χρονος Λέο Χουσάκος. «Ἐγὼ γεννήθηκα στὸν Καναδὰ ἐπειδὴ οἱ γονεῖς μου τὸν διάλεξαν ὡς χώρα ὑποδοχῆς. Εἶχαν ὡστόσο ἐναλλακτικὴ ἐπιλογὴ -νὰ πᾶνε στὴν Ἀμερικὴ ἢ στὴν Αὐστραλία. Οἱ μετανάστες ἔχουν προσφέρει τρομερὲς θυσίες κι ἔχουν δημιουργήσει τὶς βάσεις γιὰ νὰ φτάσει ὁ Καναδᾶς στὸ ἐπίπεδο ἀνάπτυξης καὶ εὐημερίας ποὺ βρίσκεται σήμερα. Καὶ εἶμαι ὑπερήφανος ποὺ μὲ διόρισε ὁ πρωθυπουργὸς πρόεδρο τῆς Γερουσίας καὶ ἤμουν ὁ πρῶτος ἐπικεφαλῆς τοῦ Κοινοβουλίου ποὺ δὲν εἶχε ἀγγλικὴ ἢ γαλλικὴ καταγωγή».
.            «Ἡ ἀτέλειωτη ροὴ προσφύγων καὶ οἰκονομικῶν μεταναστῶν ἀπὸ τὴ Μέση Ἀνατολὴ καὶ τὴ Βόρεια Ἀφρικὴ στὰ ἑλληνικὰ νησιὰ τὸ 2015 καὶ 2016 καὶ ἡ ἀξιοσημείωτη φιλοξενία καὶ ἡ ἔλλειψη ἐχθρότητας ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ λαό, ἡ ἑλληνικὴ “φιλοξενία”, κέρδισαν εὐρύτερη ἀπήχηση καὶ τοὺς ἐπαίνους ὅλων τῶν πολιτῶν τοῦ κόσμου» συμπληρώνει ἡ Πάνα Μέρτσαντ. Παράλληλα, ὁ Λέο Χουσάκος μᾶς δίνει μία διάσταση τῆς σημερινῆς ἀξίας τῆς ἀναγνώρισης τῆς γενοκτονίας τῶν Ποντίων: «Γιὰ μᾶς εἶναι σημαντικὸ νὰ μὴν ξεχάσουμε αὐτὰ τὰ γεγονότα, γιατί στὴ σημερινὴ ἐποχὴ ἔχουμε πολλοὺς χριστιανοὺς ποὺ ἀπειλοῦνται μὲ ἐκδίωξη ἀπὸ τὰ σπίτια τους στὸν κόσμο, ὅπως συμβαίνει στὴ Συρία. Ἀλλὰ εἶναι πολὺ σημαντικὸ μάθημα σεβασμοῦ τῆς διαφορετικῆς κουλτούρας τοῦ ἄλλου σὲ μία πολυπολιτισμικὴ κοινωνία ὅπως ὁ Καναδᾶς».

Ἡ ἀντίδραση τῆς Τουρκίας

.            Μιλώντας γιὰ τὴν ἀντίδραση τῆς Τουρκίας, ὁ γερουσιαστὴς προσθέτει: «Οἱ ἀντιδράσεις ἀπὸ τουρκικῆς πλευρᾶς θὰ εἶναι οἱ ἴδιες μὲ αὐτὲς ποὺ βλέπουμε τώρα: βομβαρδίζουν τοὺς συνάδελφούς μας μὲ e-mails, γράμματα καὶ ἐπιστολὲς ποὺ διαστρεβλώνουν τὰ ἱστορικὰ γεγονότα. Δυστυχῶς αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπιλογὴ ποὺ ἔχουν κάνει, ἀντὶ νὰ παραδεχτοῦν ἕνα ἱστορικὸ γεγονὸς ὅπως κάνουν ὅλες οἱ δημοκρατικὲς χῶρες».

 

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΤΕ ἢ ΕΘΝΟΚΤΟΝΙΑ μέσῳ ΑΠΟΣΒΕΣΕΩΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΡΑ;

Γιὰ τὴ Γενοκτονία τῶν ἀδελφῶν μας Ποντίων

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Δὲν πρόκειται τόσο περὶ τῆς Γενοκτονίας τῶν Ποντίων ΤΟΤΕ ἀλλὰ περὶ τῆς ΕΘΝΟΚΤΟΝΙΑΣ μέσῳ τῆς σοβιετικοῦ τύπου «ἀποσβέσεως μνήμης» ΤΩΡΑ σήμερα ἀπὸ τοὺς Ἐργολάβους τῆς Ἀλλοτριώσεως.

    .         Ὁ Ὑπουργὸς Παιδείας κ. Φίλης συντάραξε τὸν τελευταῖο καιρὸ τὸ Πανελλήνιο μὲ τὶς δηλώσεις του γιὰ τὴ Γενοκτονία τῶν Ποντίων. Φαίνεται ὅτι ἀγνοεῖ τὸ «ὅτι ἡ Γενοκτονία τῶν Ποντίων ἔχει ἀναγνωριστεῖ ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο ἤδη ἀπὸ τὸ 1994».
.         Καὶ ἐνῶ ξεσηκώθηκαν ἐναντίον του ὅλοι οἱ Σύλλογοι τῶν Ποντίων ποὺ ἐκπροσωποῦν παγκοσμίως ἕνα ἑκατομμύριο περίπου Πον­τίους, αὐτὸς ἐπιμένει στὴν ἄποψή του ὅτι δὲν ἔγινε Γενοκτονία! Προχώρησε μάλι­στα τελευταῖα καὶ σὲ μία ἀπόφαση ποὺ εἶναι προσβολὴ πρὸς τὴν Ἱστορία. Ὡς Ὑ­­πουρ­γὸς Παιδείας διέταξε «τὴν ἀφαίρεση τοῦ κεφαλαίου γιὰ τὸν παρευξείνιο Ἑλληνισμὸ ἀπὸ τὴ διδακτέα ὕλη τῆς Γ΄ Λυκείου, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἀναπτύσσονται καὶ τὰ ἱστορικὰ γεγονότα τῆς Γενοκτονίας τῶν Ποντίων. Ἡ ἀφαίρεση αὐτὴ ἔγινε αἰφνιδιαστικὰ καὶ ἀναιτιολόγητα». Σχετικὰ μὲ τὴν πράξη αὐτὴ κατέθεσε ἐρώτηση στὴ Βουλὴ ὁ πρώην πρύτανης τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ νῦν βουλευτὴς Ἐπικρατείας κ. Θεόδωρος Φορτσάκης.
.         Εἶναι νὰ ἀπορεῖ κανεὶς μὲ τὴ στάση τοῦ κ. Ὑπουργοῦ. Ἐμποδίζει τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος νὰ μάθουν τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια! Θὰ τρίζουν τὰ κόκκαλα τῶν ἀδελφῶν μας Ποντίων ποὺ πότισαν μὲ τὰ αἵματά τους τὴ γῆ τῶν πατέρων τους σφαγμένοι ἀπὸ τὰ γιαταγάνια τῶν ὀρδῶν τοῦ Κεμὰλ Ἀτατούρκ.
.             Ἂς κάνει τὸν κόπο (ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.: Δὲν εἶναι θέμα “κόπου”, εἶναι θέμα “οὐ μὲ πείσεις κἂν μὲ πείσεις”, ἐπειδὴ βαθύτερα καὶ ὁλοφάνερα πλέον εἶναι θέμα “διατεταγμένης ὑπηρεσίας”!) νὰ ἀναζητήσει καὶ νὰ διαβάσει τὸ φυλλάδιο «Αἱ ὠμότητες τῶν Τούρκων εἰς τὸν Εὔξεινον Πόντον» ποὺ κυκλοφοροῦσε σὲ χιλιάδες ἀντίτυπα στὴ γαλλικὴ καὶ τὴν ἀγγλικὴ γλώσσα σ᾽ ὅλη τὴν Εὐρώπη, ὅταν ἦταν σὲ ἐξέλιξη ἡ φρικτὴ Γενοκτονία τῶν Ποντίων. Τὸ ἔγραψε τὸ 1919 ὁ ἑλληνόψυχος Μητροπολίτης Ἀμασείας τοῦ Πόντου Γερμανὸς Καραβαγγέλης, ὁ ὁποῖος εἶχε πρωτοστατήσει προηγουμένως ὡς Μητροπολίτης Καστοριᾶς στὸν ἡρωικὸ Μακεδονικὸ Ἀγώνα γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας μας ἀπὸ τοὺς Τούρκους.
.         «Ἄριστος γνώστης τῆς τουρκικῆς πραγματικότητος ὁ ἱεράρχης περιγράφει τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους ἐξελισσόταν ἡ Γενοκτονία· τὸ πῶς ἐξοντώνονταν οἱ πληθυσμοὶ καὶ λεηλατοῦνταν οἱ περιουσίες τους καὶ πῶς ὑποχρέωναν χωριὰ ὁλόκληρα νὰ ἐξισλαμιστοῦν. Ἐκτοπισμοί, λεηλασίες, πυρπολήσεις, ἀτιμώσεις γυναικῶν, κοριτσιῶν καὶ μικρῶν παιδιῶν. Ἀνατριχιαστικὲς λεπτομέρειες ποὺ δὲν χωρᾶ ὁ νοῦς ἀνθρώπου… Ὑποχρεώνον­ταν οἱ Ἕλληνες νὰ περπατοῦν ἑβδομάδες ὁλόκληρες, ξυπόλυτοι καὶ χωρὶς τροφή, γιὰ νὰ ὑποκύψουν οἱ περισσότεροι στὶς κακουχίες καὶ νὰ μείνουν ἄταφοι, βορὰ στὰ σκυλιὰ καὶ τὰ ὄρνια… Τριγυρνοῦσε ὁ Μητροπολίτης στὰ βουνὰ καὶ ἔβρισκε μπροστά του μόνο ἐρείπια, ἀπελπισία καὶ σκελετούς…» («Δημοκρατία» 4, 7, 19-11-2015).
.         Τὰ γνωρίζει ἄραγε αὐτὰ ὁ κ. Φίλης; Τὸν ἔβαλε ὅμως στὴ θέση του ὁ κ. Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας μὲ ὅσα εἶπε στὴ Χίο πρόσφατα γιὰ τὴ Γενοκτονία τῶν Ποντίων.

ΠΗΓΗ: osotir.org

ΑΠΛΗ ΑΣΕΒΕΙΑ ἢ ΣΚΟΠΙΜΗ ΜΕΙΟΔΟΣΙΑ;

Ἀσέβεια πρὸς τὴν ἱστορία τοῦ Ἔθνους μας

βλ. σχετ.: ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΜΝΗΜΗΣ: ΕΚΤΟΣ ΕΞΕΤΑΣΤΕΑΣ ΥΛΗΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ!

.               Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἡ χώρα μας ­βάλλεται ἀπὸ φανεροὺς καὶ κρυφοὺς ἐχθροὺς καὶ ἀπὸ δῆθεν φίλους μας, εἶναι βαρὺ χτύπη­μα νὰ πολεμεῖται καὶ ἐκ τῶν ἔσω, ἀπὸ ἀν­θρώπους ποὺ ἀσεβοῦν πρὸς τὴν ἐθνική μας ἱστορία. Αὐτὸ συνέβη πρόσφατα μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας νὰ ἀπαλειφθεῖ ἀπὸ τὴν ἐξεταστέα ὕλη τῶν Παν­ελλαδικῶν ἐξετάσεων τῆς τρίτης τάξεως τοῦ Γενικοῦ Λυκείου ἡ ­Γενοκτονία τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Δὲν φθάνει ποὺ δὲν τολμοῦμε ὡς κράτος νὰ ἀναγνωρίσουμε ὡς Γενοκτονία τὴν ἐξόντωση ἀπὸ τοὺς Τούρκους 335.000 Ποντίων ἀδελφῶν μας, μεταξὺ τῶν ὁποίων πάμπολλοι ­Κληρικοὶ καὶ Μοναχοί, ἐμποδίζουμε τώρα καὶ τὰ παι­διά μας νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὴ μελέτη τοῦ φρικτοῦ αὐτοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος. Ἡ ἀ­­πόφαση αὐτὴ «προσβάλλει εὐθέως ζῶν­τες καὶ νεκρούς, ἀγνοώντας τὶς μνῆμες, τοὺς ἀγῶνες ἀλλὰ καὶ τὶς θυσίες τῶν Ποντίων» («Δημοκρατία» 26-6-2015).
.               Ὅλοι οἱ Ποντιακοὶ Σύλλογοι ἐντὸς καὶ ἐ­­­κτὸς τῆς Ἑλλάδος ἀντέδρασαν ἐν­ονότατα, μόλις ἔγινε γνωστὴ ἡ ἀπόφα­ση αὐτή. Σὲ ἐπιστολή της πρὸς τὸν Ὑ­­­πουργὸ Παιδείας κ. Ἀριστείδη Μπαλτᾶ ἡ Διεθνὴς Συνομοσπονδία Ποντίων ­Ἑλλήνων μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀναφέρει: «Πειθαρχοῦμε στὶς ἐν­τολὲς τῆς Ἄγκυρας; Δὲν μπορεῖ ἡ πρόε­δρος τῆς Βουλῆς νὰ ὑπόσχεται συμπαράσταση καὶ συμπαράταξη (πολὺ σωστά) στὸ θέμα τῆς διεθνοῦς ἀναγνώρισης τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, καὶ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας νὰ ἐπιβάλλει συσκότιση… Ζητοῦμε τὴν ἄμεση ἐπανένταξη τῆς ἱστορίας τοῦ παρευξείνιου Ἑλληνισμοῦ στὴν ἐξεταστέα ὕλη τῶν ­Πανελλαδικῶν. Σὲ δια­φορετικὴ περίπτωση ὁ ἁπανταχοῦ ποντια­κὸς ἑλληνισμὸς θὰ ἀντιδράσει δυ­να­μι­κά».
.               Ἡ ἀπόφαση αὐτή, ποὺ πλήττει καίρια τὸ πατριωτικὸ αἴσθημα τῶν Ποντίων καὶ ὅλων τῶν ὑγιῶς σκεπτομένων Ἑλλήνων, προσ­βάλλει βάναυσα τὴν ἐθνική μας ­ἱστορία. Εἶναι ἀσέβεια πρὸς τὸ Ἔθνος μας. Εἶναι καὶ ἔλλειψη ἀληθινῆς ἀγάπης πρὸς τὰ ­παιδιά μας, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ μέλλον τοῦ ­Γένους μας, ἀλλὰ καὶ τοῦ κράτους μας καὶ τῆς Ἐκ­κλησίας μας.

ΠΗΓΗ: osotir.org

ΑΝ ΕΞΕΡΑΘΗ ΤΟ ΚΛΑΔΙ, ΠΑΝΤΑ ΧΛΩΡΗ ΕΙΝ’ Η ΡΙΖΑ (Δ. Νατσιός)

«Ἂν ἐξεράθη τὸ κλαδί, πάντα χλωρὴ εἶν’ ἡ ρίζα»

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

.                 Γενάρης τοῦ 1952, πέρα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νικόλαο καὶ πάνω στοὺς πρόποδες τοῦ Πάικου βρέθηκε μισοφαγωμένη ἀπὸ ἄγρια θηρία τοῦ βουνοῦ ἡ ἐνενηντάχρονη γριούλα Παλάσα Παχατουρίδου. Κανένας συγχωριανός της δὲν παραξενεύτηκε. Γνώριζαν καλὰ τὸ δράμα τῆς μεγαλοκυρᾶς ἀπὸ τὴν Χαμενία τοῦ Κὰρς πάνω στὸν Καύκασο. Ἡ δύστυχη ἔχασε δέκα γιοὺς λεβέντες καὶ τὸν ἄνδρα της στὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή. Τελευταία εἶχε χάσει καὶ τὸ μυαλό της. Ἀναζητοῦσε κάθε μέρα νὰ βρεῖ τὸ δρόμο γιὰ τὴν μεγάλη ἐπιστροφὴ στὴν “πατρίδα”. Ἐκεῖνο τὸ βράδυ ἔψαχνε τὸ δρόμο γιὰ τὴν γῆ ποὺ ἦταν σπαρμένη μὲ τὰ κόκαλα τῶν παιδιῶν της…
.                 8 Ἀπριλίου 1921, ὁ βουλευτὴς Κ. Φίλανδρος μιλώντας στὴν ἑλληνικὴ Βουλὴ γιὰ τὴν Γενοκτονία ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς: “Αἱ γραῖαι καὶ οἱ γέροντες διεσκορπίζοντο τότε εἰς τὰς ἐρήμους, ὅπου γυμνοί, ἄστεγοι καὶ νήστεις σωρηδὸν ἀπέθνησκον. Ἀλλὰ καὶ ὁσάκις τὴν μακρὰν πεζοπορίαν διεδέχετο ἡ διὰ τοῦ σιδηροδρόμου μεταβίβασις τῶν εἱλώτων, ἐξετυλίσσοντο σκηναὶ φρικτοτέρας τραγωδίας. Ἐσταμάτα τὸ τραῖνον μέσα εἰς τὴν ἔρημον, διὰ νὰ ριφθῶσιν ἀπροστάτευτα τὰ δυστυχῆ ἐκεῖνα πλάσματα εἰς τὴν διάκρισιν τῶν ἀγρίων θηρίων καὶ τῶν ἀνθρωπομόρφων θηρίων. Δυστυχὴς μητέρα, ἐστoιβαγμένη μετ’ ἄλλων γυναικῶν ἐντὸς σκευοφόρου βαγονίου, βλέπουσα κινδυνεῦον τὸ τέκνο της ἀπὸ ἀσφυξίαν, ἐτόλμησε νὰ ζητήσει βοήθεια. Παρευθὺς Τοῦρκος χωροφύλαξ ἁρπάσας ἀπὸ τὴν ἀγκάλην τῆς μητρὸς τὸ τέκνον της τὸ ἐξεσφενδόνισεν ἐκ τοῦ παραθύρου εἰς τὸ κενόν, ἐνῶ τὸ τραῖνο ἐξηκολούθει τρέχον εἰς τὴν ἀπέραντην ἔρημον! Ἄλλαι μητέρες εὑρέθησαν παγωμέναι εἰς τὰ χιονισμένα ὅρη μὲ τὰ δυστυχῆ μικρά των κρεμασμένα ἀπὸ ξηροὺς μαστούς!…”.
.                 Ὁ θάνατος τῆς ἄμοιρης γριούλας, στὸ χιονισμένο Πάικο καὶ οἱ θάνατοι ἑκατοντάδων χιλιάδων Ἑλλήνων καὶ Ἑλληνίδων τοῦ Πόντου ἔχουν ἕνα κοινὸ στοιχεῖο. Ἦταν ἀπόρροια τοῦ “λευκοῦ θανάτου”. Τραγικὴ μοίρα ἐπεφύλαξε στὴν χαροκαμένη κυρὰ-Παλάσα θάνατο σὰν αὐτὸν ποὺ γνώρισαν τὰ παιδιά της. Ὁ θάνατος φέρνει μία καὶ μόνη ὀνομασία. Οἱ Τοῦρκοι ὅμως τοῦ ἔβαλαν ἐπίθετο, τὸν ἔφεραν στὰ μέτρα τους, ἐπινόησαν ἕνα νέο εἶδος θανάτου. “λευκὸς θάνατος”. Τί εἶναι ὁ “λευκὸς θάνατος;”. “Εἶναι ἡ γενοκτονία ἀλὰ τούρκα, εἶναι βουβή, πονηρή, ἀνατολίτικη” γράφει στὸ βιβλίο του “Γενοκτονία στὸν Εὔξεινο Πόντο” ὁ καθηγητὴς Π. Ἐνεπεκίδης. “Οἱ καλούμενες ἐκτοπίσεις, ἐξορίες τῶν κατοίκων ὁλόκληρων χωριῶν, οἱ ἐξοντωτικὲς ἐκεῖνες ὁδοιπορίες μέσα στὸ χιόνι τῶν γυναικοπαίδων καὶ τῶν γερόντων -οἱ ἄνδρες βρίσκονται ἤδη στὰ τάγματα ἐργασίας ἢ στὸ στρατὸ- δὲν ὁδηγοῦν φυσικὰ σὲ κανένα Ἄουσβιτς μὲ τοὺς διαβολικὰ ὀργανωμένους μηχανισμοὺς τῆς φυσικῆς ἐξόντωσης τοῦ ἀνθρώπου- ὄχι! Ἦταν ὅμως ἕνα Ἄουσβιτς ἐν ροῇ, οἱ ἄνθρωποι πέθαιναν καθ’ ὁδόν, δὲν περπατοῦσαν γιὰ νὰ φτάσουν κάπου· ὄχι, περπατοῦσαν γιὰ νὰ πεθάνουν ἀπὸ τὶς κακουχίες, τὴν παγωνιά, τὴν πείνα, τὸν ἐξευτελισμὸ τοῦ ἀνθρώπινου. Αὐτὸ ἦταν τὸ διαβολικὸ σύστημα, πονηρὰ ὀργανωμένο. Δὲν ὑπῆρχε στὸ τέρμα κανένα Ἄουσβιτς, γιατί γιὰ τοὺς περισσότερους δὲν ὑπῆρχε τέρμα. Τὸ ταξίδι πρὸς τὸν θάνατο ἦταν ὁ θάνατος, ὄχι τὸ τέρμα τοῦ ταξιδιοῦ”.
.                 Ἡμέρα Μνήμης τῆς Γενοκτονίας τῶν Ποντίων, ἡ 19η Μαΐου κάθε ἔτους. Στὶς 24 Φεβρουαρίου τοῦ 1994 ἔληξε ἡ ντροπή, τὸ ὄνειδος τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους ποὺ ἀρνοῦνταν γιὰ δεκαετίες ὁλόκληρες νὰ ἐπιτελέσει τὸ ἐλάχιστο καθῆκον του ἀπέναντι στὰ ἑκατομμύρια τῶν νεκρῶν. Ἀναγνωρίζεται ὁμόφωνα ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ Βουλὴ ἡ Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου.
.                 Ἡ Γενοκτονία τῶν Ποντίων καὶ τῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας δὲν ἄρχισε τὸ 1916 ἢ τὸ 1913. Τὸ ἀπάνθρωπο φαινόμενο τῆς Γενοκτονίας αἰῶνες τώρα, χαρακτηρίζει τὴν πολιτικὴ τῶν ἑκάστοτε τουρκικῶν ἢ ὀθωμανικῶν κυβερνήσεων. Ἀπὸ τὴν ἥττα στὸ Ματζικὲρτ (1071) ὣς τὴν πτώση τῆς Αὐτοκρατορίας τῶν Μεγάλων Κομνηνῶν τῆς Τραπεζούντας (1461), ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Α´ Παγκοσμίου Πολέμου (1915) ὣς τὴν Συνθήκη τῆς Λωζάνης (1923) καὶ ἀπὸ τοὺς βανδαλισμοὺς τοῦ 1955 στὴν Πόλη ὣς τὴν εἰσβολὴ στὴν Κύπρο (1974) ἕνας ἦταν καὶ εἶναι ὁ στρατηγικὸς στόχος τῆς Τουρκίας: ἡ ἐξόντωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
.                 Ἤδη ἀπὸ τὸ 1908 οἱ λεγόμενοι Νεότουρκοι, οἱ αἱμοσταγεῖς Ἐμβὲρ πασάς, ὁ Ταλαάτ, ὁ δρ. Σακίρ, ὁ δρ. Ναζί, ὁ Νουρεντίν, ὁ σφαγέας τῆς Σμύρνης καὶ τοῦ ἐθνομάρτυρα Μητροπολίτη της Χρυσοστόμου εἶχαν πάρει τὴν ἀπόφαση νὰ ἐξοντώσουν τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Μ. Ἀσίας.
.                 “Θὰ σᾶς κόψουμε τὰ κεφάλια, θὰ σᾶς ἐξαφανίσουμε. Ἢ ἐμεῖς θὰ ἐπιζήσουμε ἢ ἐσεῖς”, δήλωνε ὁ Τοῦρκος πρωθυπουργὸς Σεφκὲτ πασάς, τὸν Ἰούλιο τοῦ 1909, στὸν μεγάλο πατριάρχη τοῦ Γένους, Ἰωακεὶμ τὸν Γ´. Οἱ Γερμανοί, ποὺ πολλοὶ ὑποστηρίζουν πὼς ἦταν οἱ ἠθικοὶ αὐτουργοὶ τῶν ἐγκλημάτων, ἔβλεπαν τοὺς Ἕλληνες καὶ τοὺς Ἀρμενίους ὡς φραγμό, ἐμπόδιο στὰ σχέδιά τους γιὰ οἰκονομικὴ διείσδυση στὴν Ἀνατολή. Ὁ καθοδηγητὴς τῶν Τούρκων στρατηγὸς Λίμαν Φὸν Σάντερς ὑποστήριζε τὰ ἑξῆς: “ἡ Τουρκία δὲν ἔχει οὐδεμίαν ἀσφάλειαν οὔτε δύναται νὰ ὀργανωθεῖ ἐλευθέρως εἰς τὸ μέλλον, λόγῳ τῆς παρουσίας τῶν Ἑλλήνων”. (“Πῶς ἡ Γερμανία κατέστρεψε τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Μ. Ἀσίας”, Μ. Ροδά, ἔκδ. “Παρουσία”. Τὸ βιβλίο γράφτηκε τὸ 1916 καὶ ἐπανατυπώθηκε). Γιὰ νὰ μὴν προκληθεῖ ἀντίδραση στὸν “πολιτισμένο” κόσμο προτείνει, ὡς “τελικὴ λύση”, τὸν λευκὸ θάνατο, τὶς ἀτέλειωτες ὁδοιπορίες. “Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι οἱ παγωνιὲς καὶ τὸ κρύο τοῦ χειμώνα, οἱ βροχὲς καὶ ἡ μεγάλη ὑγρασία, ὁ ἥλιος καὶ ἡ τρομερὴ ζέστη τοῦ καλοκαιριοῦ, οἱ ἀρρώστιες τοῦ ἐξανθηματικοῦ τύφου καὶ τῆς χολέρας, οἱ κακουχίες καὶ ἡ ἀσιτία, θὰ φέρουν τὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα, μὲ τὶς σφαγὲς ποὺ λογαριάζετε νὰ κάνετε ἐσεῖς”, δήλωνε στοὺς Τούρκους ὁ Σάντερς. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ἐκείνη (1914) ὁ Ἑλληνισμὸς δὲν ὑπῆρχε. Ἐκμεταλλευόμενοι καὶ τὸν ρωσοτουρκικὸ πόλεμο οἱ Τοῦρκοι διατάζουν γιὰ δῆθεν λόγους ἀσφαλείας τὴν μεταφορὰ τῶν χριστιανῶν τοῦ Πόντου στὰ ἐνδότερα. Ἀρχίζει πλέον ἀπροκάλυπτα ἡ ἐξόντωση. Οἱ ἄνδρες δολοφονοῦνται στὰ διαβόητα “Ἀμελὲ Ταμπουρού”, στὰ τάγματα θανάτου καὶ τὰ γυναικόπαιδα μὲ τὴν διαδικασία τοῦ “λευκοῦ θανάτου”. 353.000 Πόντιοι πεθαίνουν ἀπὸ φρικτὸ θάνατο. Ἑκατοντάδες χιλιάδες οἱ μάρτυρες τῶν μαρτυρίων τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἀδυνατεῖ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς νὰ συλλάβει τὴν φρίκη.

.            Ἐλάχιστα μόνο μποροῦν νὰ ἀναφερθοῦν στὸ παρὸν ἀφιέρωμα. Θὰ περιοριστοῦμε σ’ ἕνα ἀποτρόπαιο συμβὰν στὸν Πόντο, χαρακτηριστικὸ τῆς τουρκικῆς θηριωδίας. Δέκα ἀποστολὲς νεῶν παληκαριῶν ἔγιναν ἀπὸ τὴν Ἀμισὸ στὰ νότια, τὸ καλοκαίρι τοῦ 1919. Κάθε ἀποστολὴ ἀκολουθοῦσε τὸ ρεῦμα ἑνὸς φαραγγιοῦ, ποὺ μέχρι σήμερα λέγεται ΣΕΫΤΑΝ ΝΤΕΡΕΣΙ, δηλ. τὸ φαράγγι τοῦ διαβόλου. Ἦταν τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγοῦσε νότια πρὸς τὴν Σεβάστεια. Εἴκοσι χιλιόμετρα νοτιότερα ἀπὸ τὴν Ἀμισό, ἐκεῖ στὸ Σεϋτὰν Ντερεσὶ κρυμμένοι καραδοκοῦσαν οἱ Τσέτες. Μόλις ἔφτανε ἡ ἀποστολή, ἔπεφταν σὰν λυσασμένοι λύκοι πάνω στοὺς ἀνύποπτους καὶ ταλαιπωρημένους ἐξορίστους, γιὰ νὰ τοὺς κατασφάξουν. Οἱ συνοδοὶ χωροφύλακες πρόσεχαν μήπως ξεφύγει κανείς. Μέσα στὸν πανικὸ καὶ τοὺς ἀλαλαγμούς, ἐλάχιστοι κατόρθωσαν νὰ γλιτώσουν, τρέχοντας πρὸς τὰ βουνά. Αὐτοὶ διέσχισαν, σὰν ζητιάνοι, ὅλη τὴν Ἀνατολὴ καὶ ἔφτασαν στὴν Μερσίνα, στὰ νότια τῆς Τουρκίας, ἀπ’ ὅπου ἔφυγαν στὴν Ἑλλάδα, γιὰ νὰ εἶναι μάρτυρες, τοῦ τί ἔγινε τὴ χρονιὰ ἐκείνη, στὸ φαράγγι τοῦ διαβόλου.
.            Ὁ Τοπὰλ Ὀσμάν, ὁ πρώην ἀρχιχαμάλης τοῦ λιμανιοῦ τῆς Κερασούντας, ἀνέλαβε μὲ τοὺς Τσέτες του, ν’ ἀλλάξει δημογραφικὰ τὸν Πόντο, δηλαδὴ νὰ ἐξαφανίσει τὸ ἑλληνικὸ στοιχεῖο. Λήστευε, λεηλατοῦσε, σκότωνε καὶ ἔκαιγε χωριὰ ὁλάκερα, μὲ σκοπὸ νὰ ἀναγκάσει τοὺς ὑπολοίπους νὰ φύγουν.
.            Στὸ Παρίσι οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ἀποφάσιζαν τὴν κατάργηση καὶ τὴν διάλυση τοῦ πιὸ βάρβαρου κράτους τῆς Εὐρώπης καὶ τὴν δημιουργία ἀνεξαρτήτων κρατῶν, ἀπὸ τοὺς γηγενεῖς, ἐκ τῆς ἀρχαιότητος, κατοίκους τῆς περιοχῆς. Ἕνα ἀπὸ τὰ προβλεπόμενα κράτη ἦταν καὶ ἡ Δημοκρατία τοῦ Ἀνεξαρτήτου Πόντου. (Πρωτοτάστησε σ’ αὐτὸ ὁ ἡρωικὸς Μητροπολίτης Τραπεζούντας καὶ μετέπειτα ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος). Ὁ Τοπὰλ Ὀσμὰν καὶ τὰ σχέδια τῆς λευκῆς σφαγῆς, σκοπὸ καὶ στόχο εἶχαν, νὰ μειώσουν τὸν ἑλληνικὸ πληθυσμὸ τῆς περιοχῆς. Ἐὰν γινόταν εἰρήνη καὶ ἔρχονταν ἐπιτροπὲς γιὰ τὴν καταμέτρηση τοῦ πληθυσμοῦ, νὰ μὴν βρεθοῦν Ἕλληνες.
.            Καὶ σὰν νὰ μὴ ἔφταναν αὐτά, τὸ ἐγκληματικὸ κεμαλικὸ καθεστώς, ποὺ δῆθεν ἀνέλαβε νὰ μεταρρυθμίσει τὴν χώρα καὶ νὰ ἐπιφέρει τὴν εἰρήνη στοὺς λαοὺς τῆς περιοχῆς, ὀργάνωσε τὰ ἔκτακτα στρατοδικεῖα στὴν Ἀμάσεια, τὸ 1921, γιὰ νὰ προσδώσει νομιμοφάνεια στὸ ἔγκλημα, ποὺ εἶχε ἤδη συντελεσθεῖ. Μάζεψε ἐκεῖ στὴν Ἀμάσεια καὶ στοίβαξε στὸ κτίριο τοῦ Τιμαρχανέ, δηλαδὴ μέσα στὸ τρελλοκομεῖο τῆς Ἀμάσειας, ὅλο τὸ ἄνθος τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, προκειμένου δῆθεν νὰ τὸ δικάσει.
.            Ἡ Ἀμάσεια, μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες πόλεις τοῦ κόσμου, μὲ μοναδικὸ στὸν κόσμο προνόμιο φυσικῆς ὀχύρωσης, ἡ πατρίδα τοῦ μεγαλύτερου γεωγράφου τῆς ἀρχαιότητας, τοῦ Στράβωνος, εἶχε ἐπιλεγεῖ γιὰ τὸν ἐπίλογο τοῦ ἐγκλήματος.
.            Ἡ κατηγορία, γιὰ ὅλους τοὺς παρόντες καὶ ἐρήμην ἀπόντες κατηγορουμένους, ἦταν ὅτι: “Ὅλοι μαζὶ καὶ ὁ καθεὶς χωριστά, προσπάθησαν νὰ ἱδρύσουν ἀνεξάρτητο κράτος, ἀποσπώντας μέγα μέρος ἀπὸ τὴν Αὐτοκρατορία καὶ συγκεκριμένα, ἀπὸ τὰ ρωσικὰ σύνορα μέχρι τὴν Σινώπη”. Ἡ δίκη γινόταν στὸ κτίριο τῆς Γαλλικῆς Σχολῆς τῆς Ἀμάσειας. Δικαστὴς τοῦ λεγόμενου Δικαστηρίου Ἀνεξαρτησίας (ΙΣΤΙΚΛΑΡ ΜΟΥΧΑΚΕΜΕΣΙ), ὁρίστηκε ὁ δικηγόρος ἀπὸ τὴν Μπάφρα, Καβατζὲ Ζατὲ Ἐμὶν Μπέης, ποὺ ἦταν πρὶν βουλευτὴς Ἀμισοῦ. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος σαράντα χρόνων, μετρίου ἀναστήματος, αἱμοχαρής, μοχθηρός, ἀνθρωπόμορφο τέρας. Παραβίασε κάθε ἔννοια δικαιοσύνης. Ξεφώνιζε ὀνόματα, ἔβριζε, ἀπολογοῦνταν ὁ ἴδιος ἀπὸ μόνος του γιὰ λογαριασμὸ τῶν κατηγορουμένων καὶ σημείωνε δίπλα στὸ κάθε ὄνομα τὴν ποινή, ποὺ ἦταν ὁ θάνατος. Ἡ δίκη ἔγινε τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1921. Τέτοιο μίσος εἶχε, ποὺ κατὰ λάθος δίκασε εἰς θάνατον καὶ τὸν ἐπίσκοπο Πάφρας-Ζήλων Εὐθύμιο Ἀγριτέλλη, ὁ ὁποῖος ὅμως εἶχε ἤδη πεθάνει τὸν Μάιο στὶς φυλακὲς Ἀμασείας. Δηλαδὴ δίκασε καὶ νεκροὺς ἀκόμη. Πολλοὶ δικάστηκαν ἐρήμην, γιατί εἶχαν προλάβει καὶ ἦσαν ἐκτὸς Τουρκίας. 69 ὅμως ἄτομα κρεμάστηκαν στὴν κεντρικὴ πλατεία τῆς Ἀμασείας. Οἱ βαρυποινίτες ἦρθαν στὴν Ἑλλάδα, μετὰ τὸ 1924 μὲ τὴν Ἀνταλλαγὴ καὶ αὐτοὶ εἶναι οἱ μάρτυρες, γιὰ ὅσα ἔγιναν στὴν φυλακὴ καὶ στὸ δικαστήριο τὴν χρονιὰ ἐκείνη. Στὶς 5 Σεπτεμβρίου 1921, Κυριακὴ πρωί, οἱ μελλοθάνατοι ἔκαμαν τὴν Θεία Λειτουργία καὶ τὴ δική τους νεκρώσιμη ἀκολουθία. Ἤξεραν ὅτι θὰ τοὺς ἔθαβαν σὰν τὰ ζῶα.
.               Ἡ ἀπόφαση βγῆκε στὶς 7 Σεπτεμβρίου 1921, ὥρα 4 τὸ ἀπόγευμα. Ὅλοι οἱ κατάδικοι φώναζαν ΑΣ ΚΟΛΣΟΥΝ ΑΤΑΛΕΤΙΝΙΖΕ, δηλ. συγχαρητήρια στὴ δικαιοσύνη σας. Ὁ μόνος ποὺ μπόρεσε νὰ μιλήσει ἦταν ὁ νεαρὸς δημοσιογράφος ἀπὸ τὴν Τραπεζούντα, ὁ Νίκος Καπετανίδης. Ὁ Ἐμὶν Μπέης τὸν ἄφησε νὰ μιλήσει, γιατί νόμισε ὅτι μετάνιωσε καὶ ἤθελε νὰ τὸν ξεφτιλίσει. “Ἐγώ κύριε Προεδρε”, εἶπε μὲ φωνὴ σταθερή, “δὲν ἀγωνίστηκα ποτὲ γιὰ Ἀνεξάρτητο Πόντο. Ἐγὼ μιὰ ζωὴ ἀγωνίστηκα γιὰ τὴν Ἕνωση τοῦ Πόντου μὲ τὴν Ἑλλάδα”. Μὲ κραυγὲς τοῦ στημένου ἀκροατηρίου, βγῆκε κατακόκκινος ἀπὸ θυμὸ ὁ πρόεδρος Ἐμὶν Μπέης ἀπὸ τὸ δικαστήριο. Ὅταν τὸ πρωὶ ὁδηγοῦσαν τοὺς καταδικασθέντες στὴν πλατεία τῆς Ἀμάσειας γιὰ κρέμασμα, ἔβαλαν ἐπικεφαλῆς πρῶτο στὴν πομπὴ τὸν ἀρχιμανδρίτη, γέροντα 70 ἐτῶν, Πλάτωνα Ἀϊβαζίδη (“ἂν ὑπάρχει κάποιος ἔνοχος, αὐτὸς εἶμαι ἐγώ”, δήλωσε στοὺς Τούρκους, προσπαθώντας νὰ σώσει τοὺς συγκαταδίκους του), καὶ πάνω στὸ στῆθος του, στὸ ράσο, καρφίτσωσαν τὴν ἀπόφαση.
.               Μία ὁμάδα ἀπὸ χαμάληδες, ἀλῆτες καὶ ἀνθρώπους τοῦ ὑποκόσμου ἀφέθηκαν ἐλεύθεροι νὰ περιφέρονται κάτω ἀπὸ τὰ αἰωρούμενα σώματα. Τὰ περιέπαιζαν, τὰ σκύλευαν, ἀφαιροῦσαν παπούτσια καὶ ροῦχα. Τόσο ἀπαίσιο ἦταν τὸ θέμα, ποὺ καὶ Τοῦρκος ἀξιωματικὸς δὲν ἄντεξε καὶ τοὺς ἔδιωξε μὲ κλωτσιὲς λέγοντας: “Δὲν τοὺς φτάνει τὸ κακὸ ποὺ ἔπαθαν”;
.             Θὰ πρέπει νὰ ἀναφέρουμε καὶ τὸ γεγονός, ὅτι τὴν ἄγρια ἐκείνη ἐποχή, τρεῖς γυναῖκες ἀπὸ τὴν Ἀμισό, πῆραν τὴν ἀπόφαση νὰ πᾶνε μόνες τους στὴν Ἀμάσεια, γιατί τὶς ἔτρωγε ἡ ἀγωνία, γιὰ τὴν τύχη τῶν φυλακισμένων ἀνδρῶν τους. Αὐτὲς ἦσαν: Ἡ γυναίκα τοῦ γιατροῦ Α. Χρυσαφίδη, τοῦ φαρμακοποιοῦ Θεολ. Δημητριάδη καὶ τοῦ μουσικοδιδασκάλου Διογένους. Ὅταν οἱ ἄμοιρες γυναῖκες ἔφτασαν, μὲ τὴ ναυλωμένη ἅμαξα, στὴν γέφυρα τοῦ Ἴρη ποταμοῦ, ἦταν πιὰ ἀργά. Ἀπὸ τὴ γέφυρα εἶδαν, ἀπέναντι στὴν πλατεία, τὰ κρεμασμένα σώματα τῶν ἀνδρῶν τους. Τραβοῦσαν τὰ μαλλιά τους, χτυπιόντουσαν καὶ ἔκλαιγαν στὸ θέαμα τοῦ φριχτοῦ θανάτου ποὺ βρῆκε τοὺς συζύγους τους. Δὲν εἶχαν δικαίωμα νὰ πάρουν τὰ πτώματα γιὰ ταφά, ἀλλὰ καὶ οὔτε νὰ πλησιάσουν. Τὴν ὥρα ποὺ ἀλιτήριοι περιέπαιζαν τοὺς νεκρούς, οἱ γυναῖκες τους δὲν εἶχαν δικαίωμα οὔτε νὰ τοὺς ἀγγίξουν.Τοὺς ἔθαψαν, ὅλους σωρηδόν, σὲ λάκο ἔξω ἀπὸ τὴν Ἀμάσεια, χωρὶς παπὰ καὶ χωρὶς λιβάνι.
.               Παρενθέτω στὸ σημεῖο αὐτὸ μία συγκλονιστικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Ἁλ.Ἀκριτίδη, ἔμπορου ἀπὸ τὴν Τραπεζούντα, ἑνὸς ἀπὸ τὰ θύματα τοῦ Ἐμὶν Μπέη. Εἶναι ἀποκαλυπτικὴ τοῦ ἤθους, τῆς ἀρχοντιᾶς, τοῦ πολιτισμοῦ ποὺ κόμιζαν οἱ ἄνθρωποι ποὺ κατοικοῦσαν στὰ «κεῖθε τοῦ Αἰγαίου», στὴν καλλίγονο Ἰωνία, στὸν ἀνδρειωμένο Πόντο. Ἐνώπιον τοῦ φρικτοῦ καὶ ἄδικου θανάτου ὁ Ρωμιὸς τοῦ Πόντου, δείχνει θαυμαστὴ καρτερία, φανερώνει μεγαλοψυχία, πίστη, φιλοπατρία, ἀγάπη μεγαλοπρεπῆ πρὸς τοὺς οἰκείους του. Ὅλη ἡ ἐπιστολὴ ἀποπνέει τὸ ἄρωμα τῆς πονεμένης Ρωμιοσύνης, ποὺ διατήρησε ἐν αἰχμαλωσίᾳ, ἐν σκιᾷ θανάτου, τὴν πολιτισμική του αὐτεπίγνωση, ὄχι ὡς κωμικὴ προγονολαγνεία, ἀλλὰ ὡς βίωμα, ὡς τρόπο ζωῆς.

 «1921 7βρ. 5 Κυριακή.
Γλυκυτάτη μου Κλειώ,
.       Γλυκυτάτη μου Κλειώ,
.       Σήμερον ἐτελέσθη ἐν τῇ φυλακῇ λειτουργία καὶ ἐκοινωνήσαμε ὅλοι, περὶ τοὺς 100 ἀπὸ διάφορα μέρη. Ἔχει ἀποφασισθεῖ ὁ διὰ τῆς κρεμάλας θάνατος. Αὔριον θὰ πηγαίνουν οἱ 60, μεταξὺ αὐτῶν οἱ 5 Τραπεζούντιοι καὶ θὰ γίνει ὁ δι᾽ ἀγχόνης θάνατος.
.       Τὴν Τρίτην δὲν θὰ εἴμεθα ἐν ζωῇ, ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἀξιώση τοὺς οὐρανοὺς καὶ σὲ σᾶς νὰ δώσει εὐλογίαν καὶ ὑπομονὴν καὶ ἄλλο κακὸν νὰ μὴ δοκιμάσητε.
.       Ὅταν θὰ μάθετε τὸ λυπηρὸν γεγονὸς νὰ μὴ χαλάσετε τὸν κόσμον, νὰ ἔχετε ὑπομονή.
.       Τὰ παιδιὰ ἂς παίξουν καὶ ἂς χορέψουν. Ἂς σὲ βλέπω νὰ κανονίσης ὅλα ὅπως ξέρεις ἐσύ.
.       Ὁ ἀγαπητός μου Θεόδωρος ἂς ἀναλαμβάνει πατρικὰ καθήκοντα καὶ νὰ μὴν ἀδικήση κανένα ἀπὸ τὰ παιδιά. Τὸν Γέργον νὰ φροντίση νὰ τελειώση τὸ σχολεῖον καὶ νὰ γίνη καλὸς πολίτης. Τὸν Γιάννην ἂς τὸν ἔχη μαζί του στὴν δουλειά. Ἀπὸ τὰ μικρά, τὸν Παναγιώτη νὰ στείλης στὸ σχολεῖο, τὴν Βαλεντίνην νὰ τὴν μάθης ραπτικήν. Τὴν Φωφὼν νὰ μὴ χωρίζεσαι ἐν ὅσῳ ζῆς. Εἰς τὸν Στάθιον τὰς εὐχάς μου καὶ τὴν ὑποχρέωσιν, ὅπως χωρὶς ἀμοιβὴν διεκπεραιώση ὅλας τὰ οἰκογενειακάς μου ὑποθέσεις ποὺ θὰ τοῦ ἀναθέσητε.
.       Ὁ πάπα Συμεὼν ἂς μὲ μνημονεύη ἐν ὅσῳ ζῆ. Νὰ δώσης 5 λίρες στὴν Φιλόπτωχον, 5 λίρες στὴν Μέριμναν, 5 λίρες στοῦ Λυκαστῆ τὸ σχολεῖον. Καὶ ἂς μὲ συγχωρέσουν ὅλοι οἱ ἀδελφοί μου, οἱ νυφάδες καὶ ὅλοι οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι.
.       Ἀντίο, βαίνω πρὸς τὸν Πατέρα καὶ συγχωρήσατέ μου
ὁ ὑμέτερος
Ἀλ. Γ. Ἀκριτίδης».

(βλ. σχετ.: 19η ΜΑΪΟΥ: ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΩΝ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ 1 «Γλυκυτάτη μου Κλειὼ, σήμερον ἐτελέσθη ἐν τῇ φυλακῇ λειτουργία καὶ ἐκοινωνήσαμε ὅλοι»)

.           Τὸν σφαγέα 80.000 Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, κατὰ διαταγὴ τοῦ Κεμάλ, τὸν Τοπὰλ Ὀσμὰν τὸν τιμοῦν οἱ Τοῦρκοι ὡς ἐθνικό τους ἥρωα καὶ ἀνήγειραν καὶ ἀνδριάντα στὴν Κερασούντα, τὴν πατρίδα του. Νὰ ἀναφέρουμε στὸ σημεῖο αὐτὸ πὼς ὁ Πόντος δὲν ἔπεσε ἀμαχητί. Εἶναι ἄγνωστο, ἀποσιωπᾶται ἐπιμελῶς τὸ ἔπος τοῦ “ἀντάρτικου τοῦ Πόντου”. Ὁ Γερμανὸς Καραβαγγέλης (ἰδοὺ ὁ ποιμὴν ὁ καλός), μητροπολίτης Ἀμασείας-Ἀμισοῦ, ὑπολογίζει τοὺς ἀντάρτες σὲ 20.000. Οἱ τουρκικὲς πηγὲς μιλοῦν γιὰ 25.000. Ὀνόματα ὅπως καπετὰν Εὐκλείδης, ἡγέτης τῶν ἀνταρτῶν τῆς Σάντας, ὁ ξακουστὸς καπετάνιος Ἰστὺλ ἀγὰς (Στυλιανὸς Κοσμίδης) στὴν Σαμψούντα, οἱ ὁπλαρχηγοὶ Ἰορδάνης Παπούλας, Βασίλης Ἀνθόπουλος (Βασὶλ ἀγάς), Κώστας Ἐπεσλής, Ἰορδάνης Χασερής, ὁ περιλάλητος ὁπλαρχηγὸς Ἀντῶν πασὰς ποὺ εἶχε τὸ βασίλειό του στὰ βουνὰ τῆς Πάφρας, ὅπου ἔδρασε μαζὶ μὲ τὴν σύζυγό του Πελαγία, εἶναι λίγα μόνο ὀνόματα ἀπ’ αὐτὰ ποὺ κοσμοῦν τὸ Συναξάρι τῶν ἡρώων τοῦ Πόντου. (Ἀποκαλυπτικὸ γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ τὸ βιβλίο τοῦ Α. Ἀνθεμίδη “Τὰ ἀπελευθερωτικὰ στρατεύματα τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμού”, Θὲσ/νίκη 1998). Ὁ ἀρχιτσέτης, Τοπὰλ Ὀσμάν, τὸ μεγαλύτερο δολοφονικὸ ἐργαλεῖο τοῦ Κεμὰλ στὸν Πόντο, ποτὲ δὲν τόλμησε νὰ συγκρουστεῖ μὲ Πόντιους ἀντάρτες. Ἔβγαζε τὸ μένος του στὰ γυναικόπαιδα καὶ τοὺς γέρους…
.             Δὲν θὰ ἀναφερθοῦμε στὸ παρὸν ἀφιέρωμα στὰ αἴτια καὶ στοὺς αἴτιους τοῦ ξεριζωμοῦ καὶ τῆς Γενοκτονίας. Εἶναι ἀφιέρωμα μνήμης, πενθοῦμε τοὺς νεκρούς τοῦ Πόντου. “Η γνώση τοῦ ἱστορικοῦ παρελθόντος ἀποτελεῖ τὴν βασικότερη προϋπόθεση γιὰ τὴ διατήρηση τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας”, λέγει ὁ καθηγ. Βακαλόπουλος.

Αἰωνία ἡ μνήμη τῶν μαρτύρων τῆς ποντιακῆς γῆς…

ΓΙΑΤI ΥΠΟΓΡAΦΟΥΝ ΜOΝΟΝ 38 ΒΟΥΛΕΥΤEΣ;

Γιατί ὑπογράφουν μόνον 38 βουλευτές;

 τῆς ἐφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»,
20.08.14 

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Μὰ εἶναι νὰ ἀναρωτιέται ἡ ἐφημερίδα «γιατί ὑπογράφουν μόνο 38 βουλευτές» στὴν χώρα μὲ τὴν ἀρχαία ἐφιαλτικὴ παράδοση; Ἔπρεπε ἆραγε νὰ συλλεχθοῦν 38 (ἔστω) ὑπογραφὲς διαμαρτυρίας; Εἴμαστε ἐμεῖς Λαός; Καὶ εἶναι αὐτὴ ἡ Κυβέρνησή μας;  
.               Παρεμπιπτόντως, μήπως θυμίζει κάτι τὸ ὄνομα “Στεργιάδης”;

.                 Θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι στὸ τέλος δὲν θὰ ἐπικρατήσει ἡ… ρεπούσεια ἀντίληψη περὶ συνωστισμοῦ στὰ παράλια της Σμύρνης. Οὔτε βέβαια τὰ ἐνοχικὰ συμπλέγματα τῆς Κεντροδεξιᾶς πού, γιὰ νὰ μὴν κατηγορηθεῖ ἀπὸ ἐκείνους ποὺ διέπραξαν στὸ παρελθὸν ἐθνικὰ ἐγκλήματα, ἑτοιμάζεται νὰ διαπράξει ἕνα μέγιστο ἐθνικὸ ἀτόπημα.
.             Θὰ τρίζουν τὰ κόκαλα τῶν μαρτύρων μας στὸν Πόντο, στὴν γῆ τῆς Ἰωνίας, τῶν ἀθώων θυμάτων τῆς προμελετημένης καὶ σχεδιασμένης γενοκτονίας τοῦ Κεμὰλ καὶ τῆς παρέας του.
.                   Ἡ ἀνοχὴ τῶν συμμάχων τῆς… πολιτισμένης Δύσης, ποὺ ἔβλεπαν τὴν Σμύρνη νὰ καίγεται, τοὺς κατοίκους της νὰ δολοφονοῦνται ἀνυπεράσπιστοι, τοὺς Ποντίους νὰ ξεριζώνονται ἀπὸ τὶς πατρογονικὲς ἑστίες τους, δὲν μπορεῖ νὰ λειτουργήσει ὡς ἄλλοθι γιὰ κανέναν.
.                 Δὲν θὰ εἴμαστε οὔτε προοδευτικοὶ οὔτε πιὸ πολιτισμένοι, ἐὰν διαγράψουμε τὴν Ἱστορία, γιὰ νὰ μὴ χαλάσουμε τὸ χατίρι σὲ μία μικρὴ ὁμάδα ποὺ λειτουργεῖ γιὰ χρόνια τόσο στὰ πανεπιστήμια ὅσο καὶ στὸ Κοινοβούλιο καὶ ἐνοχλεῖται σὲ κάθε ἐθνικὴ ἀναφορά.
.                 Οἱ στιγμὲς εἶναι κρίσιμες, ἰδιαίτερα τώρα ποὺ τὸ Ἰσλάμ, γιὰ ἄλλη μία φορά, δείχνει τὰ δόντια του ἀπέναντι στοὺς χριστιανικοὺς λαούς.
.                 Ἡ ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλαν στὸν πρωθυπουργὸ Ἀντώνη Σαμαρᾶ 38 βουλευτὲς τῆς Ν.Δ. θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι εἶναι μόνο ἡ ἀρχή, γιὰ νὰ πράξει ἡ κυβέρνηση τὸ αὐτονόητο καὶ νὰ ἐντάξει στὸ ὑπὸ ψήφιση ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο τὴν ἐξομοίωση, ἂν μὴ τί ἄλλο, τῆς Γενοκτονίας τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἀνατολῆς (Ποντίων, Μικρασιατῶν, Ἀρμενίων καὶ Ἀσσυρίων) μὲ τὸ Ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑβραίων. Νὰ ἀντιμετωπίζεται ὡς ἀδίκημα ἡ ἄρνηση τῆς Γενοκτονίας τῶν Χριστιανῶν.
.                 Ἂν αὐτὸ δὲν τηρηθεῖ, ἐπισημαίνουν οἱ «38», θὰ σημαίνει στὴν πράξη τὴν ἄρνηση τῆς γενοκτονίας τῶν ἑλληνικῶν πληθυσμῶν τῆς Ἀνατολῆς καὶ τὴν αὐτοαναίρεση τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων.
.                 Ἡ ἀπορία μας, ὅμως, εἶναι καὶ ἀκόμη μία. Μόνο 38 βουλευτὲς τῆς Ν.Δ. συμφωνοῦν σὲ αὐτὸ τὸ ἐθνικὸ καμπανάκι; Οἱ ὑπόλοιποι γιατί σιωποῦν; Ἂς ἀφυπνιστοῦν, γιατί λαὸς ποὺ ξεχνᾶ τὴν Ἱστορία του εἶναι καταδικασμένος σὲ «θάνατο»…

 

 

Η ΑΡΝΗΣΗ (ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΛΑΖΟΝΙΚΑ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ) ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ!

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ»:
Η ΑΡΝΗΣΗ (ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΛΑΖΟΝΙΚΑ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ)  ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ
ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ!

.        Προκλητική, ἀσεβὴς καὶ κυρίως ἀμετανόητη ἀρνητής, ἡ βουλευτὴς Μαρία Ρεπούση
.        Τί ἔκανε ἡ γνωστὴ συγγραφέας τοῦ βιβλίου ἱστορίας τοῦ ….“συνωστιμοῦ”; Ἀποχώρησε ἐπιδεικτικὰ ἀπὸ τὴν αἴθουσα, μόλις ὁ πρόεδρος τῆς βουλῆς ζήτησε ἀπὸ τοὺς 300 βουλευτὲς νὰ σηκωθοῦν ὄρθιοι καὶ νὰ κρατήσουν ἑνὸς λεπτοῦ σιγὴ γιὰ τὰ γενοκτονημένα θύματα τοῦ Τουρκικοῦ φασισμοῦ!
.        Ὑπάρχουν φωτογραφίες ποὺ κατέγραψαν λεπτὸ πρὸς λεπτὸ τὴν ἰταμὴ πρόκληση! Ὑπάρχουν μαρτυρίες δημοσιογράφων ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τὸ προκλητικὸ γεγονός!
.       Ἐὰν ἡ κυρία αὐτὴ ἔκανε τὸ ἴδιο ἀκριβῶς στὴ Γαλλία ἢ τὴν Ἐλβετία, θὰ ἔμπαινε φυλακή!
.        Ἡ ἄρνηση τῆς γενοκτονίας εἶναι ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ στὶς πολιτισμένες αὐτὲς χῶρες. Καὶ στὴν Ἑλλάδα τί; Στὴν Ἑλλάδα τιμοῦμε τοὺς ἀρνητὲς τῆς γενοκτονίας, κάνοντάς τους ὑποψήφιους βουλευτὲς καὶ μὲ λίγες ἑκατοντάδες ψήφους τοὺς ἐκλέγουμε γιὰ νὰ τοὺς ἐπιβραβεύσουμε!
.        Καὶ τὸ ἀμείλικτο ἐρώτημα ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὶς ψυχὲς ὅλων ὑμῶν τῶν ἀπογόνων ἐκείνων ποὺ ἐπέζησαν ἀπὸ τὸ μέγιστο αὐτὸ ἔγκλημα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητας, εἶναι ἂν ὁ πρόεδρος τοῦ κόμματος ἐγκρίνει τὴν ἀσεβῆ αὐτὴ στάση της!
.        Τὴν ἐγκρίνεις ΝΑΙ ἢ ΟΧΙ, κύριε Κουβέλη;
.        Γιατί ἂν τὴν ἐγκρίνεις, ξέρουν οἱ Πόντιοι πῶς νὰ ἀπαντήσουν.
.        Ἂν ὅμως δὲν τὴν ἐγκρίνεις, ἕνας μόνο τρόπος ὑπάρχει γιὰ νὰ ξεπλυθεῖ ἡ προσβολή: ΝΑ ΤΗΝ ΒΓΑΛΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΣΟΥ!
.        Δὲν ὑπάρχει ἄλλη συγνώμη γιὰ ὅλους τοὺς Ποντίους ἁπανταχοῦ τῆς γῆς ποὺ νὰ γίνει δεκτὴ ἀπὸ ἐσένα, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐνέργεια.

Ἀναστάσιος Καζαντζίδης
Ἀπόγονος Ποντίων ποὺ ἐπιβίωσαν ἀπὸ τὸ ΓΕΝΟΤΕΛΕΜΑ

Υ.Γ. Τὸ θέμα ὅμως δὲν εἶναι ἡ συμπεριφορὰ τὴ κυρίας Ρεπούση, κύριε Κουβέλη, ἀλλὰ ἡ δική σου ὡς προέδρου Ἑλληνικοῦ Κόμματος ποὺ ἐκπροσωπεῖται στὴν Βουλή.

ΠΗΓΗ: taxalia.blogspot.com