Η ΜΙΚΡΟΝΟΙΑ ΩΣ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ

Ἡ μικρόνοια ὡς ἐπιλογὴ

Γράφει ὁ Χρῆστος Γιανναρᾶς
ἐφημ. «Καθημερινή», 25.10.15

.             Ἡ εἰκόνα πέρασε σὲ ὅλα τὰ Δελτία Εἰδήσεων. Ἕνας ξέφρενος ἐκπαιδευτικὸς νὰ κραυγάζει στὸν καινούργιο ὑπουργὸ Παιδείας τὴν ἀγανάκτησή του, μὲ ἐρώτημα καταλυτικό: «Ἀφοῦ τὸ Μνημόνιο σᾶς ἀπαγορεύει νὰ διορίσετε δασκάλους καὶ ρημάζουν τὰ σχολειά, γιατί δὲν μειώνετε τὸν ἀριθμὸ τῶν συμβούλων τοῦ κάθε ὑπουργοῦ διορίζοντας (ἰσοδύναμα) μὲ τὸ κόστος κάθε συμβούλου τρεῖς, τὸ λιγότερο, δασκάλους;».
.             Ἡ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα εἶναι προφανέστατη, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν δόθηκε – ὁ κώδικας «πολιτικῆς ὀρθότητας» στὴν παντομίμα τοῦ δημοκρατικοῦ παιγνίου τὴν ἀπαγορεύει. Τὸν κ. Τσίπρα δὲν τὸν ἐνδιαφέρουν τὰ σχολειὰ ποὺ ρημάζουν χωρὶς δάσκαλο, τὸν ἐνδιαφέρει νὰ μὴ ρημάξει τὸ κόμμα του χωρὶς βολεμένους κομματανθρώπους. Ἴδια στάση, πανομοιότυπη, μὲ αὐτὴν τοῦ Ἀντ. Σαμαρά, τοῦ Γ. Παπανδρέου (τοὐπίκλην ὀλίγιστου), Κ. Καραμανλῆ τοῦ βραχέος, Κ. Σημίτη καὶ πάει λέγοντας (ὀπισθοβατικῶς). Ἃν καὶ νέος, φρέσκος καὶ ριζοσπάστης, ὁ Ἀλ. Τσίπρας εἶναι πειθήνια ὑποταγμένος στὴν ἀπαρέγκλιτη ἀρχὴ τοῦ ἐν Ἑλλάδι συνταγματικοῦ πολιτεύματος, τῆς ἀχαλίνωτης κομματοκρατίας: «Πρῶτα τὸ κόμμα καὶ ὕστερα ἡ κοινωνία» – δὲν λέμε «ἡ πατρίδα», γιατί τὴ λέξη τὴν ἀχρηστεύει ἡ χρήση της ἀπὸ τὸν κ. Καμμένο, τὸν ἐκλεκτὸ τοῦ «προοδευτικοῦ» ἐθνομηδενισμοῦ.
.             Ἂν ὁ κ. Τσίπρας ἐνδιαφερόταν γιὰ τὴν κοινωνία (καὶ ὁ κ. Καμμένος γιὰ τὴν πατρίδα), ὑπουργὸς Παιδείας δὲν θὰ ἦταν ὁ πανάσχετος κ. Φίλης, οὔτε θὰ εἶχε προηγηθεῖ ὁ κ. Μπαλτὰς (ποὺ λογάριαζε τὴν ἀριστεία γιὰ «ρετσινιὰ» στοχεύοντας στὸ Νόμπελ τοῦ σκοταδισμοῦ). Στὸ συνονθυλευματικὸ (τέως καὶ νῦν) κόμμα τοῦ κ. Τσίπρα δὲν περιλαμβάνονται μόνο ἀφελεῖς τοῦ μηδενιστικοῦ πρωτογονισμοῦ, ὑπάρχει καὶ μερίδα σοβαρῶν ἀνθρώπων, μὲ ἐπίπονα δουλεμένες ἀπόψεις «πατριωτικῆς Ἀριστερᾶς». Ὁ κ. Τσίπρας ἔχει (ἑκών-ἄκων;) περιθωριοποιήσει αὐτὴν τὴν ποιότητα καὶ δυναμικὴ – ἐπαναλαμβάνει καὶ ἐδῶ τὴ στάση τῶν προκατόχων του πρωθυπουργῶν (ὡσὰν ἡ πρωθυπουργία ἐν Ἑλλάδι νὰ παρέχεται ὑπὸ ὅρους, ἕνας ἀπὸ τοὺς ὁποίους εἶναι ἡ ἐσκεμμένη πριμοδότηση, στερητικῶς, τοῦ φασιστοειδοῦς ἐθνικισμοῦ). Πρῶτο, λοιπόν, συμπέρασμα ἀπὸ τὴν παγερὴ πρωθυπουργικὴ ἀδιαφορία γιὰ τὴν ἀγανάκτηση – πρόκληση ποὺ συνόψιζε τὸ ἐρώτημα πρὸς τὸν κ. Φίλη: Μὴν περιμένουμε τὴν παραμικρὴ διαφορὰ στὴν πολιτικὴ συμπεριφορά, νοοτροπία, στρατηγική τοῦ κ. Τσίπρα ὅσον ἀφορᾶ τὰ «οὐσιώδη». Τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὰ ὅσα συγκροτοῦν τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς καὶ τὸ νόημα τῆς συλλογικότητας (γλώσσα, ἱστορικὴ συνείδηση, παιδευτικὴ καλλιέργεια, αἴσθηση δημοσίου συμφέροντος, κράτος δικαίου, ἐνεργὸς πολιτισμικὴ ἰδιοπροσωπία) ἀποδείχνεται τόσο λυμφατικὸ ὅσο καὶ τῶν κυβερνήσεων ποὺ μὲ ντροπὴ ἀναπολοῦμε: Σαμαρᾶ – Μπαλτάκου, Γ. Παπανδρέου – Β. Βενιζέλου, Καραμανλῆ τοῦ βραχέος.
.             Συμπέρασμα δεύτερο: Κανένας κομματικὸς ἀρχηγὸς στὴν Ἑλλάδα δὲν δείχνει νὰ διδάσκεται ἀπὸ τὸ παρελθὸν τὸ κοντινό, ὄχι τὸ ἀπώτερο. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τὰ αἴτια τῆς παραλυτικῆς ἀνημπόριας νὰ λειτουργήσει κράτος, κράτος στὴν ὑπηρεσία τοῦ πολίτη, τῶν ἀναγκῶν τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν. Τὰ αἴτια εἶναι ἐξόφθαλμα, ἀλλὰ ἀδιόρατα γιὰ τοὺς πολιτευόμενους. Ποῦ ὀφείλεται αὐτὴ ἡ τυφλότητα; Στὸν αὐτονόητο χαρακτήρα ποὺ ἔχει προσλάβει ἡ διαστροφὴ – καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ ὁρισμὸς τῆς παρακμῆς. Ἡ παρακμὴ λαῶν καὶ ἡ ἱστορική τους ἐξαφάνιση εἶναι σαφῶς τὸ ἀποτέλεσμα μεταλλαγῆς τῆς παθολογίας σὲ φυσιολογία.
.             Ἔχουμε χρόνιους ἐθισμοὺς οἱ σήμερα Ἑλληνώνυμοι σὲ αὐτὴ τὴ διαστροφικὴ μεταλλαγή. Κάθε κυβέρνηση ἐπιδιώκει, πρὶν ἀπὸ κάθε τί ἄλλο, τὴν ἐπανεκλογή της, ὄχι τὴν πραγματοποίηση τῶν ἐπαγγελιῶν της, ὄχι νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς κραυγάζουσες κοινωνικὲς ἀνάγκες. Πρώτιστος στόχος ἡ ψηφοθηρία, δηλαδὴ ἡ οἰκοδόμηση πελατειακοῦ κράτους. Τὸ ρουσφέτι ἀποκλείει αὐτονόητα τὴν ἀξιοκρατία, οἱ κοινὲς ἀνάγκες πρέπει νὰ ἐξυπηρετηθοῦν ὄχι ἀπὸ τὸν ἱκανὸ καὶ δημιουργικό, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν εὐνοοημένο: πιθανότατα ἠλίθιο ἢ κακοήθη. Ἡ πείρα βεβαιώνει ὅτι ὁ αὐθαίρετα εὐνοημένος εἶναι πάντοτε ἀνασφαλής, ἄρα ἀπαιτητικὸς καὶ ἄπληστος. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ συνδικαλισμὸς τῶν «λειτουργῶν τοῦ κράτους» εἶναι κατὰ κανόνα ἀντικοινωνικός: ἐκβιάζει, αὐθαιρετεῖ, καθιστᾶ τὸ κράτος ἀντίπαλο τοῦ πολίτη, ἀπειλὴ γιὰ τὸν πολίτη, μισητὸ στὸν πολίτη.
.             Ἔτσι ἡ παθολογία γενικεύεται, παίρνει τὶς διαστάσεις λοιμικῆς. Ἡ κυβέρνηση ἢ τὸ κόμμα ὑπηρετεῖ πρωταρχικὰ τὴν ἰδιοτέλεια τῆς ἐπανεκλογῆς, ὁ πολίτης ἀμύνεται ἀπέναντι στὴν ἰδιοτέλεια τῆς ἐξουσίας ἀντιτάσσοντας τὴ δική του ἀτομοκεντρικὴ ἰδιοτέλεια – φοροδιαφυγή, ἰδιοποίηση τοῦ κοινωνικοῦ χρήματος (ὑπερκοστολογήσεις δημοσίων ἔργων, πλαστὲς συντάξεις, ἀργομισθίες κ.τ.ο.). Ἡ «κοινωνία» παύει νὰ κοινωνεῖ τὶς ἀνάγκες, παλινδρομεῖ στὴ λογική τῆς ζούγκλας: τῆς ἐπιβίωσης καὶ ἐπιβολῆς τοῦ ἰσχυροτέρου, τῆς ἀνεξέλεγκτης προτεραιότητας τῶν ἐγωτικῶν τυφλῶν ἐνορμήσεων καὶ ἐνστίκτων. Ὁ τρόπος ποὺ παρκάρουμε, ποὺ ὁδηγοῦμε, ποὺ πολιτικολογοῦμε, ποὺ λιμπιζόμαστε τὰ καταναλωτικὰ ἀγαθά, ποὺ ὑπερασπιζόμαστε τὶς ἐπιλογές μας στὸ ποδόσφαιρο ἢ στὴν πολιτική, ὁ ἐγωκεντρικὸς τρόπος ποὺ ἀκυρώνει τὴ χαρὰ τῆς σχέσης, ὑποβιβάζει τὴ γλώσσα, θυσιάζει τὴ δημιουργία στὸ βωμὸ τοῦ ἐντυπωσιασμοῦ, αὐτὸς ὁ πρωτόγονος, τῆς ζούγκλας τρόπος εἶναι ἡ αὐτονόητη, «φυσιολογικὴ» καθημερινότητά μας σήμερα.
.             Εἶναι ἀφορμὴ πανικοῦ καὶ τρέλας, κυριολεκτικά, νὰ πιστοποιεῖ ὁ Ἕλληνας ὅτι τὸν κυβερνάει μία αὐτοδιαφημιζόμενη σὰν «ἀριστερὴ» κυβέρνηση, ποὺ ὁ ἕνας ὑπουργός της ἔχει καταθέσεις ἑκατομμυρίων (καὶ ξεχνάει τὸ νούμερο), ὁ ἄλλος ἐπέδειχνε νεοπλουτίστικη ἀφροντισιὰ στὸ ντύσιμό του καὶ στὸ σπιτικό του, διεκδικώντας θέση στὸ διεθνὲς jet set, ὁ τρίτος βάλλεται πανταχόθεν γιὰ τὶς ἐξωφρενικὲς ἀπολαβές του ἀπὸ τὴ δικηγορικὴ – καὶ πάει λέγοντας. Δὲν εἶναι πουριτανικὰ τὰ κριτήρια ποὺ δημιουργοῦν τὴν ἔκπληξη, εἶναι ὀρθολογικότατα τὰ ἐρείσματα τοῦ φόβου καὶ τῆς ἀπόγνωσης, ὅταν ἑκατομμυριοῦχοι ἐπαγγέλλονται τὴν πολιτικὴ ἐκπροσώπηση τῆς φτωχολογιᾶς, τῶν ἀνέργων, τῶν κατεξευτελισμένων καὶ ἀτιμασμένων συνταξιούχων.
.             Ὁ ἴδιος ὁ Ἀλέξης Τσίπρας δὲν εἶναι ὁ ἴδιος, ὕστερα ἀπὸ κάποιους μῆνες πρωθυπουργίας. Ἡ διαφορὰ γίνεται ἐξόφθαλμη, ἔστω κι ἂν δὲν μπορεῖ νὰ συγκεκριμενοποιηθεῖ σὲ λέξεις. Ἔχασε τὸ λεξιλόγιο τοῦ ἀγωνιστῆ, μιλάει πιὰ τὴ γλώσσα τῆς αὐτάρκειας. Δὲν ἀναμετριέται μὲ στόχους, φλυαρεῖ ἀπολογητικὰ ἐξωραΐζοντας τὴν αὐτοάμυνα – στὰ ἀχνάρια τῶν σπιθαμιαίων προκατόχων του. Ἂν οἱ προκλητικὲς ἀνεπάρκειες (ἢ ἐπιπολαιότητες) ὑπουργῶν δὲν ἐπιφέρουν ἀκαριαία τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ καθήκοντά τους, πῶς νὰ ἐμπιστευθεῖ ὁ πολίτης ὅτι θὰ ξαναλειτουργήσει κράτος, θὰ καταξιωθεῖ ἡ ποιότητα, θὰ ἀποκατασταθεῖ συνέπεια καὶ κοινωνικὴ δικαιοσύνη;
.             Ἡ βιτρίνα τῆς κυβέρνησης, τὰ κρατικὰ ΜΜΕ, εἶναι ἡ πιὸ ἀποκαρδιωτικὴ εἰκόνα διάψευσης τῶν ἐλπίδων ποὺ διέβλεπαν οἱ αἰσιόδοξοι στὸ πρόσωπο τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα. Ἡ ποιότητα σὲ διωγμό, τὰ προγράμματα, σχεδὸν ὅλα, παραχωρημένα στὶς κομματικὲς βδέλλες, στοὺς ἀτάλαντους καὶ ἀνατριχιαστικὰ ἀγράμματους ἀλλὰ ἔγκαιρα ἐφοδιασμένους μὲ κομματικὴ ταυτότητα.
.             Γιὰ μία ἀκόμα φορά, ἡ μικρόνοια ἀποδείχνεται ἐπιλογή, ὄχι κουσούρι.

Διαφήμιση

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ («Χρειαζόμαστε τὴν γνώση ποὺ λέει πὼς στὸ σύμπαν ὑπάρχουν πολὺ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε».)

Ὀρθοδοξία, ἡ ἀγαπημένη

(Ἀπόσπασμα παλαιοτέρας συνεντεύξεως
τοῦ μεγάλου συγχρόνου Βρετανοῦ Ἱστορικοῦ Στ. Ράνσιμαν)

 Πῶς βλέπετε τὴν Ὀρθοδοξία;

.           Ἔχω μεγάλο σεβασμὸ γιὰ τὰ χριστιανικὰ δόγματα, καὶ κυρίως γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, διότι μόνον ἡ Ὀρθοδοξία ἀναγνωρίζει πὼς ἡ θρησκεία εἶναι μυστήριο. Οἱ ρωμαιοκαθολικοὶ κι οἱ προτεστάντες θέλουν νὰ τὰ ἐξηγήσουν ὅλα. Εἶναι ἄσκοπο νὰ πιστεύεις σὲ μία θρησκεία, θεωρώντας ὅτι αὐτὴ ἡ θρησκεία θὰ σὲ βοηθήσει νὰ τὰ καταλάβεις ὅλα. Ὁ σκοπὸς τῆς θρησκείας εἶναι ἀκριβῶς γιὰ νὰ μᾶς βοηθάει νὰ κατανοήσουμε τὸ γεγονὸς ὅτι δὲ μποροῦμε νὰ τὰ ἐξηγήσουμε ὅλα. Νομίζω πὼς ἡ Ὀρθοδοξία συντηρεῖ αὐτὸ τὸ πολύτιμο αἴσθημα τοῦ μυστηρίου.

 Μά, χρειαζόμαστε τὸ μυστήριο;

.           Τὸ χρειαζόμαστε, χρειαζόμαστε αὐτὴν τὴ γνώση ποὺ λέει πὼς στὸ σύμπαν ὑπάρχουν πολὺ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε. Χρειαζόμαστε τὴν διανοητικὴ μετριοφροσύνη, κι αὐτὴ ἀπουσιάζει, εἰδικὰ μεταξὺ τῶν Δυτικῶν Ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν. Αὐτὸ εἶναι χαρακτηριστικό τῆς σχέσεως τῶν ὀρθοδόξων μὲ τοὺς ἁγίους τους – ὁ σεβασμὸς τῆς ταπεινότητας.

 Πῶς σχολιάζετε τὸ γεγονὸς ὅτι ἀρκετοὶ ἅγιοι ἀνακατεύτηκαν στὴν πολιτικὴ ἢ ἄσκησαν πολιτική;

.           Ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ ἐπηρεάσουν ἄλλους ἀνθρώπους ἀσκοῦν πολιτική, καὶ εἶναι πολιτικοί. Πολιτικὴ σημαίνει νὰ προσπαθεῖς νὰ ὀργανώσεις τὴν Πόλιν μὲ ἕνα νέο τρόπο σκέψης. Οἱ ἅγιοι εἶναι πολιτικοί. Ποτὲ δὲν πίστεψα ὅτι μπορεῖς νὰ διαχωρίσεις τὴν πίστη πρὸς τοὺς Ἁγίους ἀπὸ τὴ διανόηση. Ἐπιστρέφω σὲ ὅσα εἶπα γιὰ τὶς ἐκκλησίες. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ προσπαθεῖς νὰ ἐξηγήσεις τὰ πάντα, καταστρέφεις οὐσιαστικὰ αὐτὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποτελεῖ τὴν ἀνθρώπινη διαίσθηση, αὐτὴ ποὺ συνδέει τὴ διανόηση μὲ τοὺς ἁγίους καὶ τὴν αἴσθηση τοῦ Θεοῦ.

 Διανόηση, πολιτικὴ καὶ πίστη στὰ Θεῖα, λοιπόν, μποροῦν νὰ βαδίζουν μαζί;

.          Ἀποτελεῖ παράδειγμα ἡ πόλη σας, ἡ Θεσσαλονίκη. Ἦταν πολὺ φημισμένη γιὰ τοὺς διανοητές της, εἰδικὰ στὰ ὕστερα βυζαντινὰ χρόνια. Ἀλλὰ εἶχε καὶ βοήθεια ἀπὸ τοὺς στρατιωτικούς της πού, ὅπως ὁ Ἅγιος Δημήτριος, ποὺ ἔρχονταν νὰ τὴ σώσουν στὴ σωστὴ στιγμή. Ἡ πίστη στοὺς Ἁγίους σοῦ δίνει κουράγιο νὰ ὑπερασπιστεῖς τὴν πόλη ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις, ὅπως ἔκανε κι ὁ Ἅι-Δημήτρης.

 Πῶς βλέπετε τὶς ἄλλες ἐκκλησίες;

.           Ἡ ρωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία ἦταν πάντα καὶ πολιτικὸ ἵδρυμα, ἐκτὸς ἀπὸ θρησκευτικό, καὶ πάντα ἐνδιαφερόταν γιὰ τὸν νόμο. Πρέπει νὰ θυμόμαστε πώς, ὅταν ἡ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία κατέρρευσε στὴν Δύση καὶ ἦρθαν τὰ βαρβαρικὰ βασίλεια, οἱ ρωμαῖοι ἄρχοντες χάθηκαν ἀλλὰ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἄνδρες παρέμειναν, κι ἦταν κι οἱ μόνοι μὲ ρωμαϊκὴ μόρφωση. Ὅποτε, αὐτοὶ χρησιμοποιήθηκαν ἀπὸ τοὺς βάρβαρους βασιλεῖς γιὰ νὰ ἐφαρμόσουν τὸ νόμο. Έτσι, ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία «ἀνακατεύτηκε» μὲ τὸ νόμο. Τὸν βλέπεις τὸν νόμο στὴν ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία: θέλει νὰ εἶναι ὅλα νομικὰ κατοχυρωμένα. Στὸ Βυζάντιο -καὶ εἶναι ἐνδιαφέρον πῶς μετὰ τὴν τουρκικὴ κατάκτηση τὰ ὑποστρώματα παραμένουν- ἡ Ἐκκλησία ἐνδιαφέρεται μόνον γιὰ τὸν Κανόνα, τὸν νόμο τῶν γραφῶν. Δὲν ἔχει τὴν ἐπιθυμία νὰ καθορίσει τὰ πάντα. Στὶς δυτικὲς Ἐκκλησίες ποὺ ἀποσχίστηκαν ἀπὸ τὴ ρωμαιοκαθολική, ἡ ἀνάγκη τοῦ νόμου, τοῦ ἀπόλυτου καθορισμοῦ, ἔχει κληρονομηθεῖ. Ἔχει πολὺ ἐνδιαφέρον νὰ μελετήσει κανεὶς -καὶ μελετῶ ἐδῶ καὶ καιρὸ- τὸν διάλογο ἀνάμεσα στὴν Ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία τοῦ 17ου αἰώνα καὶ τὴν Ὀρθόδοξη. Οἱ Ἀγγλικανοὶ ἦταν ἰδιαίτερα ἀνάστατοι, διότι δὲν μποροῦσαν νὰ καταλάβουν τί πίστευαν οἱ Ὀρθόδοξοι σχετικὰ μὲ τὴν μεταβολὴ τοῦ οἴνου καὶ τοῦ ἄρτου σὲ αἷμα καὶ σῶμα. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἔλεγαν «εἶναι μυστήριο, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε. Πιστεύουμε ὅτι γίνεται, ἀλλὰ τὸ πῶς δὲν τὸ γνωρίζουμε». Οἱ Ἀγγλικανοὶ -ὅπως κι οἱ ρωμαιοκαθολικοὶ- ἤθελαν μία καθαρὴ ἐξήγηση. Αὐτὴ εἶναι ἡ τυπικὴ διαφορὰ τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀκριβῶς ἀγαπῶ τοὺς Ὀρθοδόξους.

ΠΗΓΗ: «Ἐπιστήμη»

ΕΠΕΙΓΕΙ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΠΥΞΙΔΑ «Ζοῦμε πνιγμὸ ὀργῆς καὶ ἀνημπόριας βλέποντας τοὺς αὐτουργοὺς τῶν ἐγκλημάτων ποὺ κατέστρεψαν τὴ ζωή μας ὄχι ἁπλῶς ἀτιμώρητους, ἀλλὰ καὶ διαχειριστὲς σήμερα τῆς “σωτηρίας” μας. Κάθε θεσμικὸ πλαίσιο ἁπλὴ κρεμάστρα γιὰ νὰ κρεμᾶνε τὸ κάθε φορὰ ροῦχο γιὰ τὸ μασκάρεμα τῶν ψευδολογημάτων τους.»

Ἐπείγει νὰ βροῦμε πυξίδα

 Τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ

ἐφημ. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 28.04.13

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Τὸ κατωτέρω ἄρθρο καταγράφει ἀλήθειες (βεβαίως ὄχι τῆς… “δογματικῆς” θεολογίας, δηλ. τριαδολογίας, χριστολογίας, ἐκκλησιολογίας κ.λπ.!)  καὶ ἔχει ὡς θεμελιῶδες στοιχεῖο του τὴν ΕΠΙΓΝΩΣΗ ὡς ἀπόλυτη προϋπόθεση ἐξόδου ἀπὸ τὴν Κρίση ποὺ μαστίζει τὴν Ἑλλάδα. Ἡ ΕΠΙΓΝΩΣΗ, βαθειὰ ἀναγνώριση τῶν πνευματικῶν (καὶ συνεπῶς ἠθικῶν, πολιτικῶν, κοινωνικῶν) εὐθυνῶν καὶ ἐπιλογῶν μας, προηγεῖται τῆς ΟΙΚΕΙΑΣ ΚΑΤΑΓΝΩΣΕΩΣ καὶ τῆς ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ σὲ προσωπικὸ καὶ γενικὸ ἐπίπεδο (π. χ. Νινευίτες)
.             Εἶναι κλασσικὸ τὸ γραμμένο: «Κατὰ πᾶσαν δὴ οὖν τῶν μελιττῶν τὴν εἰκόνα τῶν λόγων ἡμῖν μεθεκτέον. Ἐκεῖναί τε γὰρ οὔτε ἅπασι τοῖς ἄνθεσι παραπλησίως ἐπέρχονται, οὔτε μὴν οἷς ἂν ἐπιπτῶσιν ὅλα φέρειν ἐπιχειροῦσιν, ἀλλ᾿ ὅσον αὐτῶν ἐπιτήδειον πρὸς τὴν ἐργασίαν λαβοῦσαι, τὸ λοιπὸν χαίρειν ἀφῆκαν· ἡμεῖς τε, ἣν σωφρονῶμεν, ὅσον οἰκεῖον ἡμῖν καὶ συγγενὲς τῇ ἀληθείᾳ παρ᾿ αὐτῶν κομισάμενοι, ὑπερβησόμεθα τὸ λειπόμενον. Καὶ καθάπερ τῆς ῥοδωνιᾶς τοῦ ἄνθους δρεψάμενοι τὰς ἀκάνθας ἐκκλίνομεν, οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν τοιούτων λόγων ὅσον χρήσιμον καρπωσάμενοι, τὸ βλαβερὸν φυλαξόμεθα.» [Πρέπει, λοιπόν, αὐτὰ τὰ συγγράμματα νὰ τὰ σπουδάζουμε ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τῶν μελισσῶν. Οἱ μέλισσες δὲν πετᾶνε σὲ ὅλα τὰ λουλούδια μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Κι ὅπου καθίσουν, δὲν κοιτᾶνε νὰ τὰ πάρουν ὅλα. Παίρνουν μονάχα ὅσο χρειάζεται στὴ δουλειά τους καὶ τὸ ὑπόλοιπο τὸ παρατοῦν καὶ φεύγουν. Ἔτσι κι ἐμεῖς, ἂν εἴμαστε φρόνιμοι. Θὰ πάρουμε ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ κείμενα ὅ, τι συγγενεύει μὲ τὴν ἀλήθεια καὶ μᾶς χρειάζεται καὶ τὰ ὑπόλοιπα θὰ τὰ ἀφήσουμε πίσω μας. Κι ὅπως, κόβοντας τὸ τριαντάφυλλο, ἀποφεύγουμε τ᾿ ἀγκάθια τῆς τριανταφυλλιᾶς, ἔτσι κι ἀπὸ τὰ κείμενα αὐτὰ θὰ πάρουμε ὅ, τι εἶναι χρήσιμο καὶ θὰ φυλάξουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπ᾿ ὅ, τι εἶναι ἐπιζήμιο] [τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου: ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ, ΟΠΩΣ ΑΝ ΕΞ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΩΦΕΛΟΙΝΤΟ ΛΟΓΩΝ»]
.               Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου παρατίθεται ἄλλο ἐνδιαφέρον παράθεμα.

.         Ἕνα ρεαλιστικὸ ὁδηγὸ πολιτικοῦ προσανατολισμοῦ, δρομοδείχτη ἢ κριτήριο ἀξιοπιστίας, ποιός θὰ μᾶς τὸν δώσει; Ἐπείγει νὰ βροῦμε οἱ πολίτες πυξίδα. Βάζομε κάτω, πάλι καὶ πάλι, τὰ δεδομένα – αὐτὰ ποὺ ζοῦμε: Ζοῦμε μία συντελεσμένη καταστροφὴ τῆς ζωῆς μας, τῆς μίας καὶ μοναδικῆς, δὲν ἔχουμε δεύτερη. Λέμε «καταστροφὴ» καὶ κυριολεκτοῦμε: εἶναι ἡ χειροπιαστὴ καθημερινότητα τοῦ βίου μας – δὲν τὴν διαπιστώνουμε μέσῳ «πληροφοριῶν» καὶ «στοιχείων» (greek statistics). Ἀντιθέτουμε τὴν ἐμπειρία μας στὴ μικρονοϊκὴ προπαγάνδα ποὺ μᾶς σερβίρεται. Ποῦ εἶναι ἡ ἀλήθεια τῆς πολιτικῆς;
.            Ζοῦμε τὴν μείωση τῶν μέσων ἐπιβίωσής μας, μείωση ποὺ ξεπερνάει τὸ 60% τῶν ἄλλοτε ἀμοιβῶν τοῦ μόχθου, τῆς κατάρτισης, τῶν ὅποιων ἱκανοτήτων μας. Ζοῦμε ἕναν παρανοϊκὸ πολλαπλασιασμὸ τῶν φόρων. Ἀνυποχώρητες τὶς τιμὲς τῶν βασικῶν ἀγαθῶν, δηλαδὴ ἀμείωτη τὴν αἰσχροκέρδεια. Τὸν πανικὸ τῆς ἀνεργίας: τὴν ψυχικὴ διάλυση ποὺ σκοτεινιάζει τὸ βλέμμα τῶν παιδιῶν μας. Μᾶς μεταγγίζει παραλυτικὴ ἀνασφάλεια ἡ παραλυσία τοῦ κράτους: οἱ ἀκέφαλες καὶ ἀσπόνδυλες δημόσιες ὑπηρεσίες μετὰ τὴν ἀπερίσκεπτη καὶ μαζική, πρόωρη συνταξιοδότηση τῶν ἔμπειρων στελεχῶν τους – παραλυσία ποὺ ἐπιτείνεται ἀπὸ τὴν εὐθυνοφοβία, ἀφοῦ ἡ ἐγωτικὴ κατασφάλιση προέχει. Ζοῦμε κατάφωρη, κάθε μέρα, τὴν κατάλυση τῆς ἔννομης τάξης, τὸ ἀποχαλινωμένο ἔγκλημα. Τὴν κατεδάφιση τοῦ κράτους πρόνοιας, ἀφοῦ καταλήστεψαν τὰ ἀσφαλιστικά μας ταμεῖα – τὸν ἐφιάλτη τῆς νοσοκομειακῆς καὶ ἰατροφαρμακευτικῆς ἀνεπάρκειας. Τὸν φρικώδη τρόμο ποὺ γεννάει ἡ ἀνελπιστία, τὸ μέλλον προκαταβολικὰ κατεστραμμένο ἀπὸ τὸν ὑπερδανεισμό, τὸ χεροπόδαρο δέσιμο σὲ ὑπέρογκο χρέος.
.            Ζοῦμε πνιγμὸ ὀργῆς καὶ ἀνημπόριας βλέποντας τοὺς αὐτουργοὺς τῶν ἐγκλημάτων ποὺ κατέστρεψαν τὴ ζωή μας ὄχι ἁπλῶς ἀτιμώρητους, ἀλλὰ καὶ διαχειριστὲς σήμερα τῆς «σωτηρίας» μας. Συνεχίζουν νὰ ἔχουν «καὶ τὸ μαχαίρι καὶ τὸ πεπόνι»: τὸ παιχνίδι τῆς ἐξουσίας στημένο μὲ τοὺς ἴδιους ὅρους, αὐτοὺς ποὺ ἀποκλείουν νὰ ξεμυτίσει τὸ διαφορετικό, νὰ ἐμφανιστεῖ ἡ ποιότητα. Τὸ Σύνταγμα καὶ οἱ «ἀναθεωρήσεις» του παίγνιο τῶν συμφερόντων τους, ὁ ἐκλογικὸς νόμος καὶ κάθε θεσμικὸ πλαίσιο ἁπλὴ κρεμάστρα γιὰ νὰ κρεμᾶνε τὸ κάθε φορὰ ροῦχο γιὰ τὸ μασκάρεμα τῶν ψευδολογημάτων τους. Ἔτσι ὥστε νὰ μονοπωλοῦν τὴ νομὴ τῆς ἐξουσίας χωρὶς κοινωνικὸ ἔλεγχο, χωρὶς πολιτικὸ ἀντίπαλο, χωρὶς θεσμικὴ ἡγεσία ἄλλη (δικαστική, στρατιωτική, ἀκαδημαϊκὴ) ἱκανὴ νὰ ἀναχαιτίσει τὴν αὐθαιρεσία τους.
.              Ζοῦμε τὸν διεθνῆ ἐξευτελισμό, τὴν ἀνεμπόδιστη διαπόμπευση τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος, χαμένη τὴν πολιτειακὴ ἀνεξαρτησία. Ζοῦμε τὸν Ἑλληνισμὸ νὰ ἐπιτροπεύεται ἀπὸ τὴ δευτεράντζα τῆς ὑπαλληλίας χρηματοπιστωτικῶν ὀργανισμῶν, τὸν πρωθυπουργὸ νὰ πρωθυπουργεύει ὑποχρεωμένος νὰ τοῦ καθορίζουν οἱ δανειστὲς τὸν ὑπουργὸ τῆς Οἰκονομίας. Καὶ οἱ αὐτουργοὶ αὐτῆς τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἐξουθένωσής μας νὰ κυκλοφοροῦν ἀνάμεσά μας (καὶ στὰ διεθνῆ βήματα) ἀνενόχλητοι, μὲ ἐξασφαλισμένη τὴν ἀτιμωρησία τῶν ἐγκλημάτων τους.
.            Αὐτὰ εἶναι τὰ ρεαλιστικά, τῆς ἄμεσης ἐμπειρίας δεδομένα γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς ζωῆς μας σήμερα. Ἴσως νὰ μὴ συμπίπτουμε ὅλοι στὶς συγκεκριμένες πιστοποιήσεις. Ἀλλὰ τουλάχιστον νὰ συμφωνήσουμε στὴ λογικὰ συναγόμενη ἀνάγκη: Ὁ πολιτικὸς προσανατολισμός μας τῶν πολιτῶν, τώρα πιά, νὰ συνάγεται ἀπὸ μίαν ὅσο γίνεται πιὸ ἀμερόληπτη, ὀρθολογικὴ καὶ τίμια ἐμπειρικὴ πιστοποίηση τῶν δεδομένων τῆς ζωῆς μας. Ὄχι ἀπὸ συναισθηματικὲς προκαταλήψεις, ὄχι ἀπὸ ἐπιπόλαιες ψυχολογικὲς «προτιμήσεις», ὄχι ἀπὸ ἀνωριμότητα ἢ φοβία ποὺ μᾶς καθηλώνει σὲ κρετινικὰ ποιμνιοστάσια. Πρόκειται γιὰ τὴ ζωή μας, ὄχι γιὰ τὸ χόμπυ μας, γιὰ τὴν καταστροφὴ καὶ τὸν βασανισμό μας, ὄχι γιὰ τὸ πεῖσμα ἀπερίσκεπτου ἢ κληροδοτημένου κομματισμοῦ.
.               Σίγουρα, ὁ ψυχισμὸς ἀδύναμων ἀνθρώπων δὲν ἀντέχει τὴν ἀνελπιστία, ἔστω καὶ ἂν τὴ γεννᾶνε ὁλοφάνερα ρεαλιστικὰ δεδομένα. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι τόσο πολλοὶ ὅσοι διολισθαίνουν «ἀνεπαισθήτως» σὲ ψευδαισθητικὲς παρηγόριες – ἀναμασοῦν βεβαιότητες ὅτι «ἡ κρίση εἶναι διεθνής, θὰ ἀναταχθεῖ κάποια στιγμὴ τὸ σύστημα» ἢ «κάποια λύση θὰ βρεθεῖ γιὰ τὸν εὐρωπαϊκὸ Νότο» ἢ «κάποια λύση θὰ βρεθεῖ γιὰ τὸν εὐρωπαϊκὸ Νότο» ἢ «ἡ Ἑλλάδα ἔχει περάσει καὶ δυσκολοτέρες δοκιμασίες». Μερικοὶ προτιμᾶνε τὸν στρουθοκαμηλισμὸ τῆς φαντασιωσικῆς προσδοκίας τοῦ «μεγάλου», τοῦ «χαρισματικοῦ» ἡγέτη. Καὶ ἄλλοι, σαφῶς οἱ περισσότεροι, ποὺ δὲν ἀντέχουν οὔτε κἂν τὴν ἐκκρεμότητα καὶ τὴν ἀναμονή, γαντζώνονται στὸν ἐξωραϊσμὸ τῆς σημερινῆς ἀθλιότητας: «Κάνει ὅ,τι μπορεῖ ὁ Σαμαράς, γιὰ ἔλα στὴ θέση του», «ἐμπιστεύομαι τὴν εὐφυΐα τοῦ Βενιζέλου», «ὁ Τσίπρας λέει τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, εἶναι ὁ μόνος μὲ τόλμη καὶ τσαγανό».

.            Ποιός μπορεῖ νὰ «μεταγγίσει» σήμερα πολιτικὸ προσανατολισμὸ στοὺς ἀπεγνωσμένους ραγιάδες Ἕλληνες; Εὐδιάκριτος κανένας. Τέτοιες «μεταγγίσεις» συντελοῦνται, ἂν ποτὲ συντελεστοῦν, ἐντελῶς ἀπρόβλεπτα, μὲ πλήρη ἀπροσδιοριστία. Καὶ μόνο ἂν ὡριμάσουν κάποιες ἐπιγνώσεις, ὅπως:

– Ὅτι οἱ λέξεις «Ἀριστερά», «Κέντρο», «Δεξιὰ» καὶ ὁποιοσδήποτε συνδυασμός τους εἶναι πιὰ nomina nuda: ὀνόματα ἄδεια ἀπὸ πολιτικὸ καὶ κοινωνικὸ πραγματισμό. Ἂν δὲν ἐξαλειφθοῦν ἀπὸ τὴ γλώσσα, τότε οἱ ψευδαισθήσεις, ἡ ἀπάτη, ἡ καπηλεία θὰ συνεχίσουν νὰ ὑποκαθιστοῦν τὴν πολιτική.
– Ὅτι ρεαλιστικὴ πολιτικὴ διαφορὰ σηματοδοτοῦν τὰ ἀντιθετικὰ σημαίνοντα: Οἰκονομία αὐτονομημένη ἀπὸ τὴν κοινωνία / οἰκονομία ὑπηρετικὴ τῶν κοινωνικῶν ἀναγκῶν. Δημοκρατία (κράτος δικαίου – κράτος πρόνοιας) / διεθνοποιημένη ἐξουσία τῶν Ἀγορῶν.
– Ὅτι μοναδικὴ πλανητικὴ ὑπερδύναμη σήμερα εἶναι οἱ Ἀγορές. Μόνος ρεαλιστικὸς ἀντίπαλος τῶν Ἀγορῶν τὸ δίλημμα ποὺ μποροῦν ἀκόμα νὰ θέτουν οἱ ἄνθρωποι: Προέχει ἡ σχέση ἢ ἡ χρήση; Νὰ κατέχεις ἢ νὰ μοιράζεσαι; Δίνει γεύση πληρότητας, χαρὰ ζωῆς, ἡ ἐγωτικὴ κατασφάλιση ἢ ἡ κοινωνία τῶν ἀγαθῶν, ἡ κυριαρχικὴ ἐπιβολὴ ἢ ἡ φιλία, ὁ αὐτοηδονισμὸς ἢ ὁ ἔρωτας;
– Ὅτι οἱ μεγάλες ἀνατροπὲς μέσα στὴν Ἱστορία δὲν προέκυψαν ἀπὸ ἠθικολογικὲς προστακτικὲς οὔτε ἀπὸ ἰδεολογήματα περὶ «ἀξιῶν». Προέκυψαν ἀπὸ ἀλλαγὴ στὴν ἱεράρχηση τῶν ἀναγκῶν: ποιὰ εἶναι πρώτη ἀνάγκη, ποιὰ δεύτερη.
– Μαρξισμὸς καὶ Καπιταλισμὸς ἦταν δύο ὄψεις τοῦ ἴδιου νομίσματος: τοῦ Ἱστορικοῦ Ὑλισμοῦ. Τὸ ἀντίθετο τοῦ Ἱστορικοῦ Ὑλισμοῦ δὲν εἶναι βέβαια ὁ ἰδεαλισμός, εἶναι ἡ ἑλληνικὴ «πόλις» καὶ «δημοκρατία», ἡ ταύτιση τοῦ κοινωνεῖν μὲ τὸ ἀληθεύειν. Καθόλου τυχαία Μαρξισμὸς καὶ Καπιταλισμὸς συναντῶνται «πολιτικὰ» στὴν περίπου ταυτότητα Γκουλὰγκ καὶ «Μνημονίων».
– Πολιτικὴ ἀντίσταση στὸν πρωτογονισμὸ καὶ ὁλοκληρωτισμὸ τῶν Ἀγορῶν μπορεῖ νὰ κατορθώσει μία κοινωνία, ὁσοδήποτε μικρή, ἂν κομίζει μέγιστης σημασίας πρόταση ποὺ ἀφορᾶ σὲ ποιότητα τῆς ζωῆς καὶ ἐνδιαφέρει πανανθρώπινα. Ἡ Φινλανδία, ἡ Ἐλβετία, ἡ Ἰσλανδία εἶναι παραδείγματα ποὺ βεβαιώνουν τὸ μικρὸ μέγεθος πολιτικὰ ἀκαταγώνιστο, ὅταν κοινὴ πρώτη ἀνάγκη γίνεται ἡ ποιότητα. Ἔστω καὶ στὰ πλαίσια τοῦ ἱστορικὸ-ὑλιστικοῦ «τρόπου» καὶ μὲ ἐθισμοὺς αἰώνων στὸν ἀτομοκεντρισμὸ τῆς μεσαιωνικῆς βαρβαρικῆς θρησκοληψίας.
.               Ἐπείγει νὰ βροῦμε οἱ Ἑλλαδίτες πολιτικὸ προσανατολισμό. Δηλαδὴ τὴν ἐπικαιρότητα τοῦ ἑλληνικοῦ «τρόπου», ποὺ ἀγνοοῦμε.

ΠΑΡΑΘΕΜΑ

Ἀπόσπασμα [Γ´] ἀπὸ τὸ βιβλίο

«ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ καὶ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ»

Πρωτ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

σελ. 16

Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

Α´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/04/19/ἡ-ἱστορική-συνάντηση-ἑλληνισμοῦ-κα/

Β´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/04/25/ἡ-ἕνωση-τοῦ-ἑλληνισμοῦ-μέ-τόν-xριστι/

3. Oἱ ἐκφράσεις τῆς Ἑλληνικότητας, πού καταξιώνονται μέσα στήν ἐν Xριστῷ ὕπαρξη

 .               Ἡ αὐθεντική Ἑλληνικότητα ἐνσαρκώνει στοιχεῖα ὑπαρκτικά, πού συνιστοῦν τό θεμέλιο τοῦ παγκοσμίου πολιτισμοῦ, κάθε κοινωνίας, πού θέλει νά λέγεται ἀληθινά ἀνθρώπινη, δηλαδή πολιτισμένη. Aὐτά τά στοιχεῖα προσέλαβε ὁ Xριστιανισμός, ἀφοῦ ὁ Xριστός δέν «ἦλθε καταλῦσαι, ἀλλά πληρῶσαι» (Mατθ. ε´ 17), τά ἐνσωμάτωσε στήν δική του ὕπαρξη, μεταβάλλοντάς τα σέ θεία ζωή. Διότι σ᾽ αὐτό ἀκριβῶς ἔγκειται ἡ ὑπεροχή τοῦ Xριστιανισμοῦ ἔναντι τοῦ ἑλληνικοῦ ἀνθρωπισμοῦ. Mέσα στήν ἄκτιστη θεία Xάρη οἱ πνευματικές ἀνατάσεις τῆς Ἑλληνικότητας, πού ἔφθαναν ὥς τόν πόθο τῆς “θεώσεως” («ὁμοιωθῆναι Θεῷ»), λαμβάνουν τό ἀληθινό νόημά τους καί γίνονται πραγματικότητα στήν ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεάνθρωπο Xριστό. Ἔτσι, ἀπό τόν “καλόν κἀγαθόν” ἤ “σοφόν” ἄνθρωπο τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας ἀνέρχεται ἐν Xριστῷ ἡ Ἑλληνικότητα στόν “ἅγιον ἄνθρωπο”, τόν κατά χάριν θεούμενο, πού γίνεται δηλαδή κατά χάριν ὅ,τι ὁ Θεός εἶναι ἀπό τή φύση Tου (ἄκτιστος, ἀθάνατος, αἰώνιος). Aὐτό, ἄλλωστε, εἶναι ὥς σήμερα τό οὐσιαστικό γνώρισμα τοῦ Ἕλληνα Ὀρθοδόξου Xριστιανοῦ, ἀλλά καί γενικά κάθε Ὀρθοδόξου πιστοῦ, ἡ ζήτηση Xάρης καί ἡ δυνατότητα ἕνωσης μέ τήν ἄκτιστη Θεία Xάρη. Aὐτό, σέ τελευταία ἀνάλυση, εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Ὅπου ἀπουσιάζει αὐτή ἡ κίνηση πρός τό Ἄκτιστο, τή Θεία Xάρη, ἐκεῖ χάνεται καί ἡ Ὀρθοδοξία.
.               Ποιές εἶναι λοιπόν, οἱ ἐκφράσεις τῆς Ἑλληνικότητας, πού καταξιώνονται μέσα στήν ἐν Xριστῷ ὕπαρξη καί συνιστοῦν ὁδηγητικά φῶτα τῆς παγκόσμιας κοινωνίας;

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

«ΞΑΦΝΙΚΑ ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΕΝΑ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ [ΤΗΣ ΧΥΔΑΙΑΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ καὶ τῆς ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΙΑΣ]»

Ἐγκαλεῖ ὁ Πάγκαλος τὸν Τατσόπουλο!

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ἡ μία ἐμβληματικὴ μορφὴ τὴν ἄλλη ἐμβληματικὴ μορφὴ τῆς ΧΥΔΑΙΑΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ καὶ τῆς ΗΘΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΙΑΣ, ἡ ὁποία (δεύτερη ἐμβληματικὴ μορφή) μεγαλειωδῶς συνοψίζει τὴν ΑΗΘΕΙΑ καὶ τὴν ΔΙΑΦΘΟΡΑ τοῦ νεοελληνικοῦ βίου καὶ τρόπου.
.            «Ξαφνικὰ βλέπω τὸν ἕνα δαίμονα (τῆς κενοδοξίας) νὰ διώχνει τὸν ἄλλο δαίμονα (τῆς ἀκηδίας) …Καὶ ἀπόρησα καὶ εἶπα: “Ποιὸς δαίμονας εἶναι δυνατότερος;”» (Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, Κλῖμαξ)

 .         Στὰ πρόθυρα νευρικῆς κρίσεως φαίνεται νὰ βρίσκεται ὁ πολιτικὸς κόσμος τῆς χώρας, ἐμφανίζοντας παράλληλα συμπτώματα γραφικότητας… Δὲν φτάνουν οἱ δηλώσεις Τατσόπουλου, τώρα ἔχουμε καὶ τὸ Θόδωρο Πάγκαλο ποὺ τὸν ἐγκαλεῖ… «Ὁ καθένας ἔχει στιγμὲς ἐξάρσεως… βγάζει ὅ,τι ἔχει. Εἶναι πάρα πολὺ σοβαρὸ αὐτὸ ποῦ εἶπε καθὼς καὶ τὸ ὅτι ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος κάθεται στὰ ἕδρανα τῆς Βουλῆς». Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ εἶπε γιὰ τὸν Πέτρο Τατσόπουλο ὁ Θόδωρος Πάγκαλος μιλώντας σὲ πρωινὴ ἐκπομπή.
.         Χαρακτήρισε τὶς δηλώσεις τοῦ Πέτρου Τατσόπουλου κτηνώδεις καὶ ἐξέφρασε τὴν ἀπορία πῶς δὲν τὸν ἔχουν πετάξει μὲ τὶς κλωτσιὲς ἔξω ἀπὸ τὴν Βουλή. «Δὲν μπορεῖ ὁ κύριος αὐτὸς νὰ κάθεται στὰ ἕδρανα τῆς ἀριστερᾶς. Ἡ δήλωσή του εἶναι κτηνώδης καὶ ὑποτιμητικὴ γιὰ τὶς γυναῖκες. Δὲν μπορεῖ νὰ παραμένει στὴ θέση του», δήλωσε καὶ τάχθηκε ὑπὲρ τῆς διαγραφῆς του.

 ΠΗΓΗ: epikaira.gr

ΚΑΘΗΛΩΣΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΩΤΟΓΟΝΙΣΜΟ

Ἀπόσπασμα ἄρθρου
τοῦ Χρ. Γιανναρᾶ ὑπὸ τὸν τίτλο:
«Προκλητικὸς εὐφημισμὸς ἡ “κυβέρνηση ἐθνικῆς ἑνότητας”,
κυβέρνηση “προσωπικοτήτων”.

.          Ἡ Κυριακὴ 17 Ἰουνίου, μέρα ἐκλογῶν στὴν Ἑλλάδα, ἦταν μέρα δημοψηφίσματος γιὰ τοὺς κατοίκους τοῦ Μονάχου στὴν Γερμανία. Ὁ δήμαρχος τῆς πόλης τοὺς καλοῦσε νὰ ἀποφασίσουν μὲ τὴν ψῆφο τους γιὰ κάτι πολὺ συγκεκριμένο: Νὰ κατασκευαστεῖ ἢ ὄχι καὶ τρίτος διάδρομος προσγειώσεων καὶ ἀπογειώσεων στὸ ἀεροδρόμιο τοῦ Μονάχου.
.          Πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ οἱ δημότες τῆς ἴδιας πόλης εἶχαν κληθεῖ νὰ ἀπαντήσουν σὲ ἄλλο ἀνάλογο δίλημμα: Νὰ ἀντικατασταθεῖ ἢ ὄχι τὸ ταχὺ «μετρὸ» ποὺ συνδέει τὸ κέντρο τοῦ Μονάχου μὲ τὸ ἀεροδρόμιο, ἀπὸ ταχύτερο, ὑπερσύγχρονης τεχνολογίας τρένο. Ὁ χρόνος τῆς διαδρομῆς θὰ μειωνόταν στὸ ἕνα τρίτο τοῦ σημερινοῦ.
.          Στὶς περιπτώσεις τῶν δύο αὐτῶν δημοψηφισμάτων, ὅπως καὶ σὲ κάθε ἄλλη ἀνάλογη, ἡ δημαρχία ἐνημερώνει ἔγκαιρα τοὺς πολίτες γιὰ τὰ πλεονεκτήματα καὶ τὰ μειονεκτήματα τοῦ προτεινόμενου ἐγχειρήματος. Θέτει στὴν διάθεσή τους μελέτες κατασκευῆς, κοστολόγησης, πολεοδομικῶν καὶ περιβαλλοντικῶν συνεπειῶν. Καὶ κάθε πολίτης, ἀπὸ τὸν πιὸ μορφωμένο ὣς τὸν πιὸ ἁπλοϊκό, θὰ μελετήσει, ὅσο μπορεῖ, τὸ πληροφοριακὸ ὑλικό, θὰ σκεφθεῖ, θὰ κρίνει, γιὰ νὰ καταλήξει τί θὰ ψηφίσει. Στὶς περιπτώσεις τοῦ τρίτου διαδρόμου στὸ ἀεροδρόμιο καὶ τοῦ ὑπερσύγχρονου τρένου οἱ δημότες τοῦ Μονάχου ψήφισαν ἀρνητικά: ἀπέρριψαν τὴν πρόταση καὶ τὶς μελέτες τοῦ δημάρχου ὅσο «γυαλιστερὲς» κι ἂν ἦταν.
.        Θὰ μοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ ἰσχυριστῶ ὅτι γνωρίζω μὲ βεβαιότητα τί θὰ συνέβαινε, ἂν ποτὲ ὀργανωνόταν ἀνάλογο ἐγχείρημα δημοψηφισματικῆς ἔγκρισης δημόσιου ἔργου στὴν Ἑλλάδα: Κανένας δὲν θὰ καθόταν νὰ ἀσχοληθεῖ σοβαρά, νὰ σκεφθεῖ, νὰ κρίνει, νὰ μετρήσει, ἂν ἡ πραγματοποίηση τοῦ συγκεκριμένου ἔργου συμφέρει ἢ δὲν συμφέρει τὸ κοινωνικὸ σύνολο. Ὅμως θὰ ἔσπευδαν νὰ «τοποθετηθοῦν» ἐπισήμως τὰ κόμματα – μὲ μοναδικὸ μᾶλλον κριτήριο, ποιὸς θὰ εἶναι ὁ ἐργολάβος, ποιὲς μίζες θὰ ἐξασφαλίσουν οἱ κομματάνθρωποι. Καὶ ὁ λαός, «ἄγρυπνος φύλακας καὶ ὑπερασπιστὴς τῆς δημοκρατίας» (πάντοτε), θὰ ἔτρεχε στὶς κάλπες, ὄχι γιὰ νὰ ἐγκρίνει ἢ νὰ ἀπορρίψει τὸ προτεινόμενο ἔργο, ἀλλὰ γιὰ νὰ ψηφίσει τὸ KKE ἢ τὸ ΠAΣOK ἢ τὸν ΣYPIZA ἢ τὴ N. Δ. Τὸ λέω μὲ βεβαιότητα, γιατί καὶ τώρα ὁ λαός μας, ὅταν βρεθεῖ μπροστὰ σὲ κάλπη, δὲν διανοεῖται νὰ ψηφίσει τὸν ἱκανότερο συνδικαλιστή, τὸν ἀποτελεσματικότερο δήμαρχο, τὸν καταλληλότερο πρύτανη. Ψηφίζει κόμμα. Τυφλά, παραιτημένος ἀπὸ σκέψη καὶ κρίση.

.          Αὐτὸ καὶ μόνο τὸ χαρακτηριστικὸ ἀρκεῖ γιὰ νὰ πείσει καὶ τὸν πιὸ «αἰσιόδοξο» ὅτι ἡ σημερινὴ ἑλληνικὴ κοινωνία εἶναι ἀνίατα ὑπανάπτυκτη, καθηλωμένη στὸν πολιτικὸ πρωτογονισμὸ τῆς κομματοκρατίας, μὲ συμπεριφορὲς καὶ νοοτροπία ἐθελόδουλης ἀγέλης ραγιάδων. Ἂν δὲν ἦταν αὐτή, κυριολεκτικά, ἡ κοινωνική μας πραγματικότητα, θὰ εἴχαμε ξεχυθεῖ στοὺς δρόμους, μὲ ἀσυγκράτητη ὀργή, στὰ πρῶτα πέντε λεπτὰ μετὰ τὴν ἀναγγελία τοῦ προκλητικοῦ ἐμπαιγμοῦ καὶ τῆς χυδαίας ἀπάτης ποὺ τιτλοφορήθηκε «κυβέρνηση ἐθνικῆς ἑνότητας», «κυβέρνηση προσωπικοτήτων»!!
.          Ὅπως θὰ ψηφίζαμε κόμμα, ἂν μᾶς καλοῦσαν νὰ ἐγκρίνουμε δημόσιο ἔργο, ἔτσι καὶ τώρα δεχόμαστε ἀδιαμαρτύρητα σὰν «ἐθνικὴ ἑνότητα» τὴν ἀνακύκλωση ἀποδεδειγμένα ἀσήμαντων ἀνθρωπαρίων ἀπὸ τρεῖς κομματικὲς συντεχνίες καὶ ἀνεχόμαστε νὰ χαρακτηρίζονται καταξιωμένες κοινωνικὰ «προσωπικότητες» γνωστοὶ παρακεντέδες ἀπὸ τρεῖς κομματικὲς κουζίνες. Ζοῦμε χειροπιαστή, ἐφιαλτικὴ καταστροφὴ καὶ τὸν πανικὸ ἐπερχόμενης ζούγκλας.

[…]

 ΠΗΓΗ: ἐφημ. «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»

Η ΑΡΡΩΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗΣ

«ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Ἡ ἄρρωστη «λογικὴ» τῆς πολιτικῆς αὐταπάτης:

Οἱ ἄρρωστοι ἄνθρωποι δημιουργοῦν ἄρρωστες κοινωνίες. Καὶ οἱ ἄρρωστες κοινωνίες χειροτερεύουν τὴν κατάσταση τῶν ἤδη ἀρρώστων ἀνθρώπων.
(Ἀρχιμ. Γεώργιος, Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους)

 ΠΗΓΗ: apantaortodoxias.blogspot.gr

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ἀπὸ Δευτέρα 18 Ἰουνίου 2012 εἰσερχόμαστε σὲ ἕνα νέο θριαμβικὸ κύκλο ἀνακυκλώσεως τῆς ἀρρώστιας.

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΤΑΙΟΠΟΝΙΑ 2 «Ἐπιχειροῦν νὰ “κάνουν τὸ καλὸ” ἀγνοώντας τὴν θρησκεία καὶ δημιουργοῦν κάτι πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὸν ἐξαναγκασμό».

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ 
ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΤΑΙΟΠΟΝΙΑ
[B´]
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Frank Schaeffer:
«ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ 
ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΩΝ ΨΕΥΤΙΚΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ»
σελ. 376-378,
Ἐκδ. «Μακρυγιάννης», Κοζάνη 2000
Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

Μέρος Α´: https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/06/13/ἡ-χριστιανικὴ-προσωπικὴ-ὑπευθυνότ/

.              Ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ γράφει: «Ἡ ἐπάνοδος τοῦ κόσμου στὴν Χριστιανικὴ Πίστη εἶναι αὐτὸ ποὺ ὀφείλομε νὰ κηρύξουμε στὶς μέρες μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη διέξοδος ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο, στὸ ὁποῖο ἔχει ὁδηγηθεῖ ὁ κόσμος μὲ τὴν ἀποτυχία τῶν χριστιανῶν νὰ εἶναι ἀληθινοὶ χριστιανοί. Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ χριστιανικὴ διδασκαλία δὲν ἀπαντᾶ ἄμεσα σὲ κάθε πρακτικὸ ἐρώτημα πολιτικῆς ἢ οἰκονομικῆς φύσης. Οὔτε τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ τὸ κάνει αὐτό. Ὅμως ἡ ἐπίδρασή του στὴν ὅλη ἐξέλιξη τῆς ἀνθρώπινης Ἱστορίας εἶναι τεράστια. Ἡ ἀναγνώριση τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας, ἡ φιλευσπλαχνία καὶ ἡ δικαιοσύνη ἔχουν τὶς ρίζες τους στὸ εὐαγγέλιο»⁴.
.              Οἱ προσπάθειές μας νὰ «μεταρρυθμίσουμε τὴν κοινωνία», χωρὶς νὰ ἀπαιτοῦμε ἠθικὴ ὑπευθυνότητα, ἀποτελοῦν τὸν πυρήνα τῆς ἀποτυχίας τοῦ σοσιαλισμοῦ τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα καὶ ἰδιαίτερα τὴν μεγάλη ἀνικανότητα τῆς κυβέρνησής μας νὰ ἐπιτύχει μιὰ ἑκούσια ἀνθρώπινη ἀλλαγὴ μὲ τοὺς βαρεῖς της φόρους καὶ τὰ προγράμματα κοινωνικοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ ἢ κοινωνικῆς πρόνοιας.
.              Ἡ ἀναποτελεσματικότητα τῆς μεγάλης κυβερνητικῆς προσπάθειας νὰ ἐπιβάλει μιὰ κοσμικὴ «ἠθικὴ» στὴν κοινωνία φάνηκε ἀπὸ τὴν ἀποτυχία κάθε οὐτοπικοῦ, σοσιαλιστικοῦ καὶ κομμουνιστικοῦ κράτους, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ δικοῦ μας μὲ τὴν μεγάλη εὐημερία, νὰ ἐκπληρώσει τὶς κοινωνικές του ὑποσχέσεις⁵. Αὐτὲς οἱ ἀποτυχίες ὀφείλονται ἐν μέρει στὴν ἐκκοσμίκευση τῆς σύγχρονης πολιτικῆς κουλτούρας, ἡ ὁποία προκάλεσε αὐτὸ τὸ ὁποῖο ὁ  ἱστορικὸς Macaulay ὀνόμασε «τὸ πιὸ τρομερὸ ἀπὸ ὅλα τὰ θεάματα, τὴν δύναμη τοῦ πολιτισμοῦ χωρὶς ἔλεος». Γιατί τὰ σύγχρονα ὑπερκράτη δημιούργησαν τὰ λουτρὰ αἵματος καὶ διακρίνονται ὡς τὰ πιὸ αἱματηρὰ καὶ τὰ πιὸ κοσμικὰ καὶ πολιτειοκρατικὰ ἀπὸ τὰ κράτη ὅλων τῶν αἰώνων; Ἐπειδὴ ἐπιχειροῦν νὰ «κάνουν τὸ καλὸ» ἀγνοώντας τὴν θρησκεία.

.             Ὁ Ἱστορικὸς Paul Johnson περιγράφει τὶς ἀντιανθρωπιστικὲς παρορμήσεις, ποὺ ἔχουν διαποτίσει τὶς σύγχρονες κοσμικὲς προσπάθειες νὰ δημιουργήσουν ἄθεες πολιτικὲς οὐτοπίες. Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς τὰ ἐρωτήματα τῆς ἠθικῆς καὶ τῆς βαθύτερης σημασίας τῶν προσώπων καὶ τῶν πραγμάτων ἔχουν ὑποβαθμιστεῖ σὲ ἁπλὲς παρεμβάσεις στὶς κοινωνικὲς δομές, καὶ ἡ πνευματικότητα καὶ ἡ θρησκεία ἔχουν ὑποβιβασθεῖ στὸ περιθώριο τοῦ πολιτισμοῦ. Ὁ Johnson γράφει: «Ἡ ἐπιθυμία γιὰ δύναμη δημιούργησε ἕνα νέο εἶδος Μεσσία (πρῶτα μὲ τοὺς δικτάτορες τῶν δεκαετιῶν τοῦ 20 καὶ τοῦ 30 καὶ ὕστερα μὲ τὰ κομμουνιστικὰ καὶ σοσιαλιστικὰ ὑπερκράτη τῶν δεκαετιῶν ἀπὸ τὸ 40 ἕως τὸ 90) ἀπόλυτου καὶ ἀχαλίνωτου ἀπὸ κάθε θρησκευτικὸ περιορισμὸ καὶ μὲ μιὰ ἀκόρεστη διάθεση γιὰ τὸν ἔλεγχο ὁλοκλήρου του ἀνθρωπίνου γένους… μὲ ἕναν ἀκυβέρνητο κόσμο, ἕρμαιο σ᾽ ἕναν παγκόσμιο σχετικισμό. Αὐτὸ ἦταν μία πρόσκληση προς τοὺς … γκάγκστερς-πολιτικοὺς ἔνδρες νὰ προελουν στὸ προσκήνιο». Τὸ ματωμένο μάθημα τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα μᾶς διδάσκει περισσότερο ἀπ᾽ ὅλα ὅτι τὰ ἰδεολογικὰ κοινωνικὰ καὶ πολιτικὰ προγράμματα, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὶς ὑπερβατικὲς θρησκευτικὲς ἀξίες, δημιουργοῦν κάτι πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὸν ἐξαναγκασμό⁷. Ἀπεναντίας ἡ Ἱερὰ Παράδοσις διδάσκει ὅτι ὁ  δρόμος τοῦ Χριστοῦ βρίσκεται σὲ διαφωνία μὲ τὸν πολιτικοποιημένο κόσμο μας καὶ ὅτι οἱ ἐπιδράσεις τῆς ἁμαρτίας δὲν μποροῦν νὰ διορθωθοῦν μὲ τὸν κοινωνικὸ ἐκσυγχρονισμό, παρ᾽ ὅλη τὴν πολυπλοκότητά του (Ματθ. ι´ 34-39).

1. «Ἐφ᾽ ὅσον μεταβιβάζουμε τὶς αἰτίες τῆς ἀδυναμίας μας στοὺς ἄλλους, δὲν μποροῦμε νὰ πετύχουμε τὴν τελείωση … », ἁγίου Ἰωάννου Κασσιανοῦ τοῦ Ρωμαίου, Περὶ τῶν ὀκτὼ τῆς κακίας λογισμῶν, Φιλοκαλία, τ. Α´.

2. «Ἀρετὴ δὲν εἶναι ἡ γνώση τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ. Ἀρετὴ εἶναι μᾶλλον τὸ νὰ πράττει κανεὶς τὸ καλὸ καὶ νὰ μὴν πράττει τὸ κακό», Lactantius, The Divine Institutions, 6,5,10, The Faith of the Early Fathers, τ. 1, σ. 268.

3. « … Ὁ χειρότερος οὐτοπικὸς πειρασμὸς εἶναι ἡ ἐπιθυμία νὰ μετατοπίσουμε τὴν ἑστία τῆς ὑπευθυνότητας ἀπὸ τὸ ἄτομο στὸ σύστημα … Ἕνα ἄτομο, ποὺ κατευθύνεται ἀπὸ τὴν οὐτοπικὴ φαντασία, δὲν βλέπει ἠθικὰ προβλήματα, βλέπει τεχνικὰ προβλήματα, καὶ σὰν ἀποτέλεσμα, οἱ προτεινόμενες λύσεις εἶναι τεχνικές: καθαρὲς βελόνες, ἀσφαλῆ σύνεργα γιὰ τὸν ἔρωτα … », Wi1liam Κ. Kilpatrick, Why John Cant Tell Right from Wrong, σ. 222.

4. Γ. Φλορόφσκυ, «Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία, Παράδοσις», σ. 43.

5. « Ὁ σοσιαλισμὸς δὲν ἀποτελεῖ βελτίωση τοῦ δημοκρατικοῦ καπιταλισμοῦ ἀλλὰ ἐπάνοδο στὴν τυραννικὴ πολιτειοκρατεία, ἀπὸ τὴν ὁποία προῆλθε ὁ  δεύτερος. Ἡ ἐπιβολὴ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου ἰδανικῶν διὰ τῆς βίας τοῦ νόμου ἔχει ἐπιχειρηθεῖ καὶ πρὶν … ἡ ἐξάντληση τῶν σοσιαλιστικῶν οὐτοπικῶν ἰδανικῶν ἀποτελεῖ μιὰ μόνιμη ἀπειλὴ τῆς πολιτειοκρατείας… Γενικά, ἡ Ἀριστερὰ ἐπιθυμεῖ νὰ ἰσχυροποιήσει τὸ πολιτικὸ σύστημα εἰς βάρος τοῦ … ἠθικοπολιτιστικοῦ συστήματος», Michael Novak, The Spirit of Democratic Capitalism (New York, 1982), σ. 334.

6. Paul Johnson, Modern Times, σ. 48

7.  Michael Novak, The Spirit of Democratic Capitalism (New York, 1982), σ. 336.

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΤΑΙΟΠΟΝΙΑ 1 (Ἕνα δυνατὸ μήνυμα γιὰ τὴν ἐπικαιρότητα)

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ
ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΤΑΙΟΠΟΝΙΑ
[Α´]

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Frank Schaeffer:

«ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ 
ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΩΝ ΨΕΥΤΙΚΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ»
σελ. 376-378,
Ἐκδ. «Μακρυγιάννης», Κοζάνη 2000

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Πρόκειται γιὰ μιὰ πολὺ διαφωτιστικὴ προσέγγιση, ποὺ “φωτογραφίζει” ἀλλὰ συγχρόνως καὶ φωτίζει ἰδιαίτερα τὴν τρέχουσα ἑλληνικὴ κατάσταση. Ὁ Κύριος δὲν δίδαξε τὴν ἀλλαγὴ μὲ πολιτικοὺς ὅρους ἀλλὰ τὴν ἐσωτερικὴ ἀναμόρφωση τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν ἠθική τους ἀνόρθωση, διότι τὸ μέγα ΠΡΟΒΛΗΜΑ εἶναι ἡ ΑΜΑΡΤΙΑ. «Ἡ Ἐκκλησία διδάσκει ὅτι ἡ προσπάθεια γιὰ κοινωνικὴ ἀλλαγή, χωρὶς προηγουμένως νὰ πεισθοῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀλλάξουν τὴν ἠθική τους συμπεριφορὰ εἶναι ΜΑΤΑΙΗ».
.                  Κατὰ συνέπειαν ὁ οἰκονομικὸς ὄλεθρος στὸν ὀποῖο βυθίζεται ἡ Ἑλλάδα κάθε μέρα καὶ περισσότερο εἶναι προϊὸν ΑΦΡΟΝΟΣ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΟΣ καὶ ΚΑΚΩΝ ΗΘΙΚΩΝ ἐπιλογῶν -τῶν πολλῶν προηγουμένων ἐτῶν- καὶ δὲν ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ μὲ τὶς πολιτικὲς ψευτοασπιρίνες ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΑΧΡΗΣΤΩΝ καὶ ΑΝΙΚΑΝΩΝ, ΗΘΙΚΩΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΩΝ, ΕΘΝΙΚΩΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΝ καὶ κυρίως ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΩΝ ἐπαγγελματιῶν τῆς πολιτικῆς. Ἂς μὴ τρέφουμε αὐταπάτες. Πλέον! Μόνο μιὰ πανστρατιὰ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ μπορεῖ νὰ δώσει διέξοδο στὸ ἀδιέξοδο. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι «χλωμό» ἐνδεχόμενο.
.         «Ἡ κρίση εἶναι βαθύτατη κι ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ ὅτι ὑπερτιμήσαμε τὰ Ἐδῶ καὶ ὑποτιμήσαμε τὰ Ἄνω» (Ἀνώνυμος ἱερομόναχος, περιοδ. «ΠΡΩΤΑΤΟΝ», ἀρ. τ. 126, Ἀπρ.-Ἰούν. 2012, σελ. 54) Ὡς ἐκ τούτου οἱ ἐλπίδες στρέφονται ἀποκλειστικῶς ΑΝΩ. 

————————-

Η ΑΜΑΡΤΙΑ

.           Εἰς ἀντίθεσιν πρὸς τὴν δική μας ἐποχιακὴ καὶ ἐκκοσμικευμένη πολιτικὴ σοφία, ἡ ἱερὰ Παράδοσις μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ ἁμαρτία, δηλαδὴ κάθε ἀνθρώπινη ἐπιλογή, ποὺ εἶναι ἀντίθετη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀποτελεῖ τὴν πραγματικὴ αἰτία γιὰ τὸ ἀνθρώπινο ἄγχος (Ρωμ. η´ 1-8).
.           Ἀπὸ τὶς ἅγιες Γραφὲς μαθαίνουμε ὅτι ὁ Χριστὸς ἀντιμετώπισε τὴν ἀσπλαχνία, τὸ κακό, τὴν ἐχθρότητα, τὴν ἀδικία, τὴν κλοπή, τὸ μίσος καὶ τὴν καταπίεση ὡς μία σταθερὴ κατάσταση στὴ συμπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἔπεσε (Ματθ. κϛ´ 11). Ὁ Χριστὸς δὲν παρουσίασε ἕνα οὐτοπικὸ ἢ χιλιαστικὸ πρόγραμμα γιὰ τὸ πῶς θὰ φέρει πολιτική, οἰκονομικὴ ἢ κοινωνικὴ «εἰρήνη» καὶ «δικαιοσύνη» στὸν κόσμο σ᾽ αὐτὸν τὸν αἰώνα (Ματθ. κδ´ 6-14). Οὔτε παρουσίασε κάποια σχεδὸν πολιτικὴ λύση στὸ πρόβλημα τῆς ἁμαρτίας, μέσῳ τῆς ὁποίας θὰ μπορούσαμε νὰ ὁδηγήσουμε βίαια τοὺς ἀνθρώπους στὴν «γῆ τῆς ἐπαγγελίας» μὲ ἐκσυγχρονιστικὰ κοινωνικὰ προγράμματα.
.           Ἡ Ἱερὰ Παράδοσις ποτὲ δὲν ταυτίζει τὴν ἁμαρτία μὲ ἕνα ζήτημα συλλογικῆς, κοινωνικῆς, πολιτικῆς, φυλετικῆς ἢ σχετικῆς μὲ τὸ γένος ἐνοχῆς, ἀλλὰ πάντοτε τὴν βλέπει ὡς ἀποτέλεσμα τῆς προσωπικῆς ἠθικῆς ἐπιλογῆς καὶ ὑπευθυνότητας. Ἡ Ἱερὰ Παράδοσις βλέπει ὅλα τὰ κοινωνικά, πολιτικὰ καὶ οἰκονομικὰ προβλήματα ὡς τὸ ἀποτέλεσμα καὶ ὄχι τὴν αἰτία τῶν ἠθικῶν ἢ ἀνήθικων ἐπιλογῶν, γιὰ τὶς ὁποῖες ὑπεύθυνα εἶναι τὰ πρόσωπα.
.           Στὴν Παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει κανένα δόγμα γιὰ μοιραλατρικὴ κληρονόμηση τῆς ἐνοχῆς, ὅπως ὑπάρχει στὴν αὐγουστινιακὴ σχολαστικὴ Δύση. Ἡ δυνατότητά μας νὰ ἐκφράζουμε τὴν ἀγάπη, τὴν ἐλεύθερη βούληση καὶ τὴν ἐπιλογή μας θεωρεῖται ὡς ἡ οὐσία τῆς πίστεώς μας ὅτι εἴμαστε πλασμένοι «κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ»².

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ

.         Στὸν σύγχρονο κόσμο ἔχουμε τὴν τάση νὰ μιλοῦμε γιὰ τὴν δικαιοσύνη καὶ τὴν ἀδικία σχεδὸν ἀποκλειστικὰ μὲ πολιτικούς, νομικούς, κοινωνικοὺς ἢ οἰκονομικοὺς ὅρους. Τείνουμε νὰ ἐλαχιστοποιήσουμε τὴν προσωπικὴ ἠθικὴ ὑπευθυνότητα χάριν τῆς συλλογικῆς ἐνοχῆς. Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἕνα εἶδος πολιτικοῦ «προπατορικοῦ ἁμαρτήματος», τὸ ὁποῖο μὲ τὴν σειρά του ἔχει δημιουργήσει τὴν νοοτροπία τοῦ «ἄψογου» ἀνεύθυνου πολίτη. Αὐτὸς ὁ τρόπος σκέψης μᾶς βγάζει ἀπὸ τὴν δύσκολη θέση, ὅσον ἀφορᾶ στὶς ἀτομικές μας πράξεις· συχνὰ ἡ κατηγορία γιὰ τὴν κακὴ προσωπική μας συμπεριφορὰ ἐπιρρίπτεται στὴν κοινωνία³. Γιὰ παράδειγμα, ἐγκλήματα ποὺ διαπράττονται ἀπὸ νέους, κατὰ κανόνα συγχωροῦνται κάτω ἀπὸ τὴν λαϊκὴ πίεση, ἐπειδὴ πιστεύεται ὅτι ἡ κοινωνία εἶναι «ὑπεύθυνη» γιὰ τὴν παραγωγὴ τῶν συνθηκῶν τῆς φτώχειας ἢ τοῦ ρατσισμοῦ, τὰ ὁποία μὲ τὴν σειρὰ τοὺς «παράγουν» τοὺς νεαροὺς ἐγκληματίες.
.         Ἀσθένειες ποὺ μεταδίδονται μὲ τὶς σεξουαλικὲς σχέσεις, ὅπως τὸ AIDS, περιγράφονται ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημέρωσης μὲ τέτοιο τρόπο ὡσὰν ἡ ἠθικὴ ἢ ἀνήθικη συμπεριφορὰ νὰ μὴν ἦταν ἕνας παράγοντας ποὺ συνέβαλε στὴν διάδοσή τους. Αὐτὴ ἡ γεμάτη φαντασία προσέγγιση παρουσιάζει τὰ προβλήματα αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἁπλῶς ὡς ἀποτέλεσμα τῆς κακῆς «κοινωνικῆς πολιτικῆς», τῆς ἔλλειψης ἴσως «σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης» ἢ τῆς ἀνεπαρκοῦς χρηματοδότησης γιὰ «ἐπιστημονικὴ ἔρευνα». Ἀδυνατεῖ νὰ τὰ θεωρήσει ὡς συνέπεια συχνὰ τῆς ἀνευθυνότητας καὶ τῆς ἁμαρτωλῆς συμπεριφορᾶς, γιὰ τὴν ὁποία κάθε ἕνας πρέπει νὰ ἀναλαμβάνει τὴν προσωπική του εὐθύνη.
.          Ἡ Ἱερὰ Παράδοσις μᾶς λέγει ὅτι ὁ Χριστὸς δίδαξε τὴν ἠθικὴ ὑπευθυνότητα ἀποκλειστικὰ μὲ προσωπικοὺς καὶ ὄχι πολιτικοὺς ὅρους. Τὸ ὅραμά του ἦταν οἱ ἄνθρωποι νὰ κάνουν τὶς ὀρθὲς ἢ λανθασμένες ἠθικὲς ἐπιλογές, γιὰ τὶς ὁποῖες εἶναι προσωπικὰ ὑπεύθυνοι (Ματθ ιβ´35-37). Ἡ Ἐκκλησία διδάσκει ὅτι ἐκεῖνοι, ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Χριστό, εἶναι προσωπικὰ ὑπεύθυνοι νὰ διαλέξουν νὰ κάνουν τὸ καλὸ στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ἐπειδὴ πρέπει νὰ τοὺς ἀγαποῦν, ὅπως ὁ  Θεὸς ἀγάπησε ὅλους μας (Ματθ. ε´ 7). Αὐτὴ ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι μία συναισθηματικὴ κατάσταση. Κάνοντας τὸ καλὸ καὶ δείχνοντας τὴν εὐσπλαχνία συχνὰ ἐμπλεκόμαστε σὲ μία ἐπίπονη καὶ δυσάρεστη προσπάθεια ἀντίστασης κατὰ τοῦ κακοῦ, ἀκόμη καὶ ἐπίπληξης τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς φαυλότητας, καθὼς προσπαθοῦμε νὰ εἴμαστε τὸ ἅλας καὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Μερικὲς φορὲς τὸ τίμημα γιὰ τὴν προσήλωσή μας στὸ καλὸ εἶναι ὁ  διωγμός.
.              Φυσιολογικά, ἐὰν πολλοὶ ἄνθρωποι κάνουν τὸ καλὸ -νὰ συμπεριλάβουμε ἐδῶ καὶ τὴν θέλησή τους νὰ ἐπιπλήττουν τὴν κακὴ συμπεριφορὰ- τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔχει «κοινωνικὰ ἀποτελέσματα». Ὅμως ἡ Ἐκκλησία διδάσκει ὅτι ἡ προσπάθεια γιὰ κοινωνικὴ ἀλλαγή, χωρὶς προηγουμένως νὰ πεισθοῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀλλάξουν τὴν ἠθική τους συμπεριφορὰ εἶναι μάταιη. Νομίζω ὅτι ἡ Ἱστορία μᾶς διδάσκει τὸ ἴδιο ἀκριβῶς μάθημα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/06/15/ἡ-χριστιανικὴ-προσωπικὴ-ὑπευθυνότ2/

ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΣΙΑ

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Ἕνα ἀπόσπασμα πολιτικοῦ σχολιασμοῦ μὲ κάποια ἴχνη «πνεύματος». Καταγγέλλει τὴν ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ καὶ τὴν πραξικοπηματικὴ διαστρέβλωση τῆς ἀντιμνημονιακῆς λαϊκῆς βουλήσεως καὶ τὴν ΑΜΕΤΑΝΟΗΣΙΑ τῶν πρώην Μεγαλοδιαχειριστῶν!

.        […] Τὸ βέβαιο εἶναι ὅτι συνιστᾶ πολιτικὴ φαιδρότητα ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι μία κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ «οἰκουμενικὴ» δεδομένου ὅτι τὸ 18,85% τῶν ψήφων ποὺ πῆρε ἡ ΝΔ, ἀθροιζόμενο στὸ 13,18% τοῦ ΠΑΣΟΚ καὶ στὸ 6,11% τῆς ΔΗΜΑΡ μᾶς κάνει συνολικὰ μόλις 38,14%. Πῶς εἶναι δυνατὸν μία κυβέρνηση στηριζόμενη μόλις στὸ ἕνα τρίτο καὶ κάτι τῶν ψήφων, μὲ τὸ 60% τοῦ λαοῦ ἐναντίον της, νὰ θωρηθεῖ «οἰκουμενική»; Οὔτε κατὰ διάνοιαν! Δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἀπολύτως περίπτωση νὰ νομιμοποιηθεῖ στὰ μάτια τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ μία τέτοια κυβέρνηση. Θὰ εἶναι πάντα μία κυβέρνηση μειοψηφίας, ἡ ὁποία θὰ ἔχει πραξικοπηματικὰ διαστρεβλώσει πλήρως τὴν μόλις διατυπωθεῖσα μέσῳ τῶν ἐκλογῶν βούληση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.
.        Ἡ ὄξυνση τῶν κοινωνικῶν ἀντιθέσεων στὸ ἔπακρο εἶναι ἀναπότρεπτη. Οἱ κοινωνικὲς συγκρούσεις θὰ προσλάβουν βίαια χαρακτηριστικά. Αὐτὸ ὅμως δὲν ἐγγυᾶται ὁπωσδήποτε τὴν κατάρρευση ἢ τὴν ἀνατροπὴ ὑπὸ τὸ κράτος τῆς λαϊκῆς ὀργῆς τῆς ἐνδεχόμενης «οἰκουμενικῆς» κυβέρνησης μειοψηφίας τοῦ 38%. Στὴν ζωὴ θὰ κριθεῖ ἂν θὰ ἐπικρατήσει ἢ ἂν θὰ καρατομηθεῖ πολιτικά.
.        Η ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ψῆφος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ ἡ ἀπροσδόκητης ἔκτασης καταβαράθρωση τοῦ ΠΑΣΟΚ καὶ τῆς ΝΔ ἔχουν φέρει σὲ ἀδιέξοδο τοὺς ὑποστηρικτὲς τοῦ Μνημονίου. Ἡ ἀμετανόητη μετεκλογικὴ στάση τῶν ἡγετῶν τῆς ΝΔ καὶ τοῦ ΠΑΣΟΚ κατέστησε ἤδη σχεδὸν βέβαιο γεγονὸς τὴν ἀνάδειξη τοῦ ΣΥΡΙΖΑ σὲ πρῶτο κόμμα καὶ μάλιστα μὲ μεγάλη διαφορὰ ἀπὸ τὴ ΝΔ, ἂν γίνουν ἐκλογὲς τὸν Ἰούνιο. […] (Γ. Δελαστίκ)

ΠΗΓΗ: ἐφημ. «ΕΘΝΟΣ», 11.05.12 (ethnos.gr)

ΟΤΑΝ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Ὅταν ἡ πολιτικὴ κατεβαίνει στὸ πανεπιστήμιο

Τοῦ Δημήτρη Νατσιοῦ
Δασκάλου

«Τὴν τύχη του κάθε λαὸς
τὴν κάνει μοναχός του
καὶ ὅσα τοῦ φταίει ἡ κούτρα του
δὲν τοῦ τὰ κάνει ὁ ἐχθρός του»

.        Στὸ βιβλίο τοῦ Πολυχρόνη Ἐνεπεκίδη «Ἡ Δόξα καὶ ὁ Διχασμός», στὴ σελίδα 373, περιέχεται μία παράγραφος, ἡ ὁποία διατηρεῖ τὴν ἐπικαιρότητά της. Τὴν μεταφέρω: «Γενικῶς εἶναι περίεργη ἡ πολιτεία τῶν καθηγητῶν τοῦ ἀθηναϊκοῦ πανεπιστημίου, ποὺ κατῆλθαν κατὰ καιροὺς εἰς τὴν πολιτικήν. Τὰς περισσότερας φορὰς ὑπέστη ὁ ἑλληνικὸς λαὸς τὴν πολιτική των δραστηριοτήτα, ὡς τὴν ἐκδίκησιν τοῦ πανεπιστημίου ἀπέναντι τοῦ Κράτους, διὰ τὸ μηδαμινὸν ποσοστὸν τοῦ προϋπολογισμοῦ, τὸ διδόμενον πρὸς τὸ ἀνώτατον ἵδρυμα. Εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ Σπυρίδωνος Λάμπρου ὑπάρχει τουλάχιστον τὸ δικαιολογητικὸν ὅτι δὲν εἶναι ὁ καθηγητὴς ποὺ κατῆλθε εἰς τὴν πολιτικήν, ἀλλὰ ἡ πολιτικὴ κατῆλθε καὶ κατέληξεν εἰς τὸν Λάμπρον».
.          Ἴσως εἶναι σκληρὸς καὶ ἄδικος ὁ λόγος τοῦ Ἐνεπεκίδη κατὰ τοῦ Λάμπρου… ἀλλὰ φιλτάτη ἡ ἀλήθεια. Ὁ Λάμπρος ἦταν λαμπρὸς ἱστορικὸς καὶ μεσαιωνοδίφης, δεινὸς ἐρευνητής, διεθνοῦς κύρους πανεπιστημιακός, ὅμως ἐνεπλάκη μὲ τὴν πολιτικὴ σὲ μία ταραγμένη ἐποχή. Στὶς 27 Σεπτεμβρίου τοῦ 1916, προσκληθεὶς ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Κωνσταντῖνο, ἀνέλαβε τὴν πρωθυπουργία, παραμένοντας στὴν ἀρχὴ μέχρι τὴν 21η Ἀπριλίου τοῦ 1917. Ἐν μέσῳ, δηλαδή, Ἐθνικοῦ Διχασμοῦ. Μετὰ τὴν ἀπομάκρυνση τοῦ Κωνσταντίνου καὶ τὴν ἐγκατάσταση τοῦ Βενιζέλου, ὁ Λάμπρος εἰσήχθη σὲ δίκη ἐνώπιον τοῦ εἰδικοῦ δικαστηρίου καὶ ἡ περιουσία του δημεύτηκε (σ.σ.: Τότε δικάζονταν καὶ καταδικάζονταν καὶ πρωθυπουργοί. Ἐνίοτε λειτουργοῦσε καὶ τὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα. «Οἱ παλαιοί», γράφει ἕνα εὐφυὲς στιχούργημα, «ἐπὶ σταυρῶν κρεμοῦσαν τοὺς κακούργους, καὶ οἱ νέοι σήμερον κρεμοῦν σταυροὺς ἐπὶ κακούργων». Οἱ λυμεῶνες παρασημοφοροῦνται κιόλας ἢ τοὺς ἐπιβάλλεται ἡ ἐπαχθὴς ποινὴ τῆς ἀτιμωρησίας καὶ τῆς ἀπολαύσεως τῶν κλοπιμαίων. Ἐξορίστηκε ὁ δύσμοιρος Λάμπρος στὴν Ὕδρα καὶ κατόπιν στὴν Σκόπελο. Λόγῳ κακουχιῶν ἀρρώστησε καὶ πέθανε τὸν Ἰούλιο τοῦ 1919.
.          Τέλος πάντων, ὁ ἀείμνηστος ἱστορικὸς ὑπῆρξε θύμα τῆς ἐποχῆς του, διατήρησε ὅμως τὴν ὑστεροφημία του. Τὸ ἔργο του παραμένει κτῆμα ἐς ἀεί. Στὴν περίπτωσή του ἐπιβεβαιώνεται ὁ ἀνοξείδωτος, λαϊκός, παροιμιακὸς λόγος πὼς «ὅταν μαλώνουν τὰ βουβάλια (Κωνσταντῖνος-Βενιζέλος) τὴν πληρώνουν τὰ βατράχια». Αὐτὰ τῷ καιρῷ ἐκείνῳ. Τῷ καιρῷ ἐτούτῳ, τῶν δημοπιθήκων καὶ τῶν «κοπροκρατῶν τοῦ μέλλοντός μας» (Ἐλύτης), ἀρκετοὶ πανεπιστημιακοί, οἰηματίες καὶ κενόσπουδοι, «κατῆλθαν» στὴν πολιτικὴ συμπαρασύροντάς την «εἰς τὰ κατώτατα τῆς γῆς». Σημίτης, ὁ ἐπονομαζόμενος καὶ «ἀρχιερέας τῆς διαπλοκῆς», Λοβέρδος καὶ Βενιζέλος, ἀμφότεροι συνταγματολόγοι, ποὺ κουρελιάζουν τὸ Σύνταγμα, Παυλόπουλος-«Πάκης», Ἀλογοσκούφης, Χριστοφιλοπούλου-αὐτὴ ἢ ὄνομα πρέπει νὰ ἀλλάξει ἢ ὑπουργεῖο– εἶναι κάποιοι ποὺ ἀπαρνήθηκαν τὴν πανεπιστημιακὴ ἕδρα καὶ «τρύπωσαν» στὸν «χρυσοφόρο θερισμό», ὅπως ὀνομάζει ὁ Πλούταρχος, τὴν πολιτική. Βεβαίως καὶ ὁ νῦν δοτὸς πρωθυπουργός, Παπαδῆμος, πανεπιστημιακὸς ἦταν, στὰ Χάρβαρντ καὶ λοιπὰ ἐκκολαπτήρια ἐξουσιαστῶν. Γιὰ νὰ γίνεις πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδας πρέπει νὰ φοιτήσεις σὲ ἀμερικανικὸ πανεπιστήμιο. Σπεύδουν, στὴν Ἀμερικὴ οἱ πορφυρογέννητοι γόνοι τῶν οἰκογενειῶν, τῶν τριῶν, καὶ μᾶς γυρίζουν «Γραικύλοι τῆς σήμερον». (Πόσα χρόνια ἔχει νὰ δεῖ ἡ πατρίδα μας πρωθυπουργὸ ποὺ δὲν «προσκύνησε» σὲ ἀλλόφυλο πανεπιστήμιο; Ἀκόμη καὶ οἱ «ἀριστερόφρονες» πολιτικοί, τὰ βλαστάρια τους, σὲ «καπιταλιστικὰ» σπουδαστήρια, τὰ ἐσωκλείουν. Ὡς γνωστόν, τὰ συνθήματα περὶ δημοκρατικότητας, ἴσων μορφωτικῶν εὐκαιριῶν ἰσοτιμίας, ἰσοπολιτείας καὶ ἰσομοιρίας, ἰσχύουν γιὰ τὰ παιδιά μας. Τὰ δικά τους «βοσκοῦν» σὲ κολέγια καὶ πανεπιστήμια «ταξικῶν ἐχθρῶν»). Ἴσως ὁ τομέας ποὺ ἐπλήγη ριζικότερα καὶ βαναυσότερα ἦταν ἡ δύσμοιρη καὶ δύστυχη παιδεία. Θὰ περίμενε κανείς, ἐφ’ ὅσον πολλοὶ «διανοούμενοι» πανεπιστημιακοὶ μετεῖχαν στὶς κυβερνήσεις τῶν τελευταίων ἐτῶν, ὅτι ἡ Παιδεία θὰ ξεχώριζε κατά τι. Εἰς μάτην.
.          «Δύστυχη Ἑλλάδα νά ᾽ταν οἱ ξένοι μονάχα· μὰ καὶ οἱ Ἕλληνες; Καὶ καλὰ οἱ Ἕλληνες γενικά· μὰ καὶ οἱ πιὸ κοντινοί μας, οἱ «διανοούμενοι»; Νὰ βλέπουν τὸν τόπο τους μὲ συγκατάβαση, σὰ μία ὁποιαδήποτε μικρὴ χώρα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς; Ἐπειδὴ τὰ Πανεπιστήμια δὲν ἔχουν συγχρονισμένα ἐργαστήρια, γιὰ νὰ μὴν πῶ: κι ἐπειδὴ τὰ οὐρητήρια δὲν διαθέτουν ἠλεκτρονικὸ μάτι;». Σπουδαῖα τὰ λόγια τοῦ Ἐλύτη ἀπὸ «τὸ χρονικὸ μιᾶς δεκαετίας» (1974).
.          Ἔχει γραφεῖ καὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὴν δεκαετία τοῦ ’60 περίπου, μέχρι τὴν Δικτατορία, ἡ Ἑλλάδα εἶχε ἀπὸ τὰ καλύτερα πανεπιστήμια τοῦ κόσμου, μὲ ἔξοχους, διεθνοῦς κύρους καθηγητές. Ὑπῆρχε ὅμως καὶ φωτισμένη ἡγεσία. Παπανοῦτσος, Γεωργούλης, οἱ ὁποῖοι διετέλεσαν γενικοὶ γραμματεῖς τοῦ ὑπουργείου Παιδείας, εἶναι δύο μόνο ὀνόματα ποὺ πραγματικὰ κόσμησαν τὸν δημόσιο βίο. Μιλᾶμε γιὰ ὄντως πνευματικὰ ἀναστήματα.
.          Θέλω νὰ παραπέμψω σ’ ἕνα κείμενο τῆς τότε ἐποχῆς. Τὸ φθινόπωρο τοῦ 1962, κατὰ τὴν ἐπίσημη ἔναρξη συνεδρίου τῆς Διδασκαλικῆς Ὁμοσπονδίας Ἑλλάδος (ΔΟΕ) ὁμιλητὴς εἶναι καὶ ὁ Γεώργιος Παπανδρέου. Τὴν βρῆκα στὸ παλιὸ περιοδικὸ «Νέο Σχολεῖο», τοῦ ὁποίου διευθυντὴς ἦταν ὁ Χάρης Πάτσης. Εἶναι ὡραία ὁμιλία, ἀνθρώπου καλλιεργημένου. (Παρακολουθεῖ κανείς, διαβάζοντας τὸ κείμενο καὶ συγκρίνοντάς το μὲ τὰ ἀερογεμῆ λόγια τοῦ Ἀνδρέα καὶ τὶς παντομίμες καὶ χειρονομίες του, τραυλίζοντος στὴ σκέψη καὶ τὴ γλώσσα, Γιωργάκη, τὸν προϊόντα ἐκφυλισμὸ καὶ διασυρμὸ τῆς οἰκογένειας τῶν πρωθυπουργῶν. Στὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο, ἡ διαδοχὴ σταμάτησε στὸν υἱό, Σοφοκλῆ. Στοὺς Παναδρέου προχώρησε, πρὸς δυστυχία τῆς πατρίδας, ὣς τὸν «ὑπομείονα» ἐγγονό). Στὸ κείμενο αὐτὸ ὁ «Γέρος» ἀναφέρεται γενικὰ στὴν Παιδεία, στὸν δάσκαλο (τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ διακρίνει τὸ αἴσθημα τῆς ἀποστολῆς) καὶ στὰ ἰδεώδη τῆς Παιδείας. Ἀποσπῶ τὸ ἐπιλογικὸ σημεῖο τοῦ λόγου, γιὰ τὰ ἰδεώδη. Κι ἂν ἀκόμη δὲν τὰ πίστευε αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος, εἶναι σημαντικὰ καὶ ἐπίκαιρα.
.          «Ποῖα εἶναι τὰ ἰδεώδη; Ἀναγράφεται ἀπὸ μωροὺς ἀνθρώπους, συνήθως, ὅτι θὰ πρέπει ἡ Παιδεία νὰ ἀναζητήση νέα ἰδεώδη, διότι εἰσήλθομεν εἰς μίαν νέαν τεχνικὴν περίοδον. Αὐτὴ εἶναι ἡ μωρία τῆς δοκησισοφίας. Καθ’ ὅλους τοὺς αἰῶνας ἡ τεχνικὴ μετέβαλεν σχῆμα καὶ ἀποδόσεις. Καὶ θὰ ἐξακολουθῆ νὰ συμβαίνη πάντοτε εἰς τὸ μέλλον. Ἀλλὰ ἐνῶ ἡ τεχνικὴ μεταβάλλεται, ὁ ἄνθρωπος μένει ἀμετάβλητος. Αὐτὸ τὸ θαῦμα τοῦ Θεοῦ, τῆς φύσεως, τῆς μοίρας, ὁ Ἄνθρωπος. Ἡ γέννησις, ὁ θάνατος, ἡ ψυχή, τὸ πνεῦμα ἡ συνείδησις, τὸ θαῦμα. Αὐτὸ μένει ἀμετάβλητον. Τὰ ἰδεώδη ἀφοροῦν τὸν ἄνθρωπον καὶ διότι ὁ ἄνθρωπος ὡς φύσις θεία, ἢ ὡς φύσις ἀνθρωπίνη, εἶναι αἰώνιος. Ἔχει πάντοτε ἐπίσης ἀμετάβλητα ἰδεώδη. Τὰ ἰδεώδη εἶναι πάντοτε ἐπίκαιρα, διότι εἶναι αἰώνια. Ποῖα εἶναι τὰ ἰδεώδη εἰς τὰ ὁποῖα ἔφθασε τὸ ἐπίπεδον τοῦ ἀνθρωπίνου πολιτισμοῦ; Εἶναι ἀκριβῶς ὅπως προσδιορίζεται καὶ εἰς τὸ Σύνταγμά μας. Τὰ ἰδεώδη του Ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ. Ἀλλὰ ποῖα συγκεκριμένως;
.          Καὶ εἰς αὐτὸ ἐπικρατεῖ μεγάλη σύγχυσις. Ἰδεώδη τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ εἶναι ἡ Ἐλευθερία καὶ ἡ Δικαιοσύνη. Εἶναι ἡ Δημοκρατία.
.          Ποῖα εἶναι τὰ ἰδεώδη του Χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ; Ἡ Ἀγάπη καὶ ἡ Θυσία. Ἡ σύνθεσις τῶν δύο ἰδανικῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ καὶ τοῦ Χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ, ἡ Ἐλευθερία καὶ ἡ Δικαιοσύνη, ἡ Ἀγάπη καὶ ἡ Θυσία εἶναι τὰ πάγια ἀνθρώπινα ἰδεώδη, τὰ ὁποῖα δὲν μεταβάλλονται μὲ ὁσασδήποτε μεταμορφώσεις τῆς τεχνικῆς, διότι εἶναι ἔκφρασις τῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου.
.          Ἑκάστη γενεὰ ἑπομένως σφάλλεται, ἐὰν νομίζη ὅτι ἐπιδίδεται εἰς τὴν ἀνεύρεσιν ἰδανικῶν. Τὰ ἰδανικὰ εἶναι δεδομένα. Καὶ ἡ ἀποστολὴ τῆς γενεᾶς εἶναι νὰ πλησιάση τὴν πραγματοποίησιν τῶν ἰδανικῶν. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀποστολή της. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη ἀποστολὴ καὶ ἡ εὐθύνη ἡ δική σας ὡς ὁδηγῶν καὶ τῆς νέας γενεᾶς καὶ τοῦ λαοῦ. Τότε μόνο θὰ ἔχετε ἐκπληρώσει τὴν ἀποστολήν σας. Ἐὰν κατεχόμενοι ἀπὸ τὸ ἀποστολικὸν πάθος, ἀπὸ τὸ ὁποῖον γνωρίζω ὅτι θέλετε νὰ κατέχεσθε, διότι βεβαίως δὲν εἶναι ἐπάγγελμα, εἶναι ἀποστολὴ τὸ ἔργον σας. Ἐὰν καταληφθῆτε ἀπὸ τὸ πάθος τῆς Ἰδέας καὶ αἰσθανθῆτε ὅτι εἰς τὸν κύκλον τῆς ἰδικῆς σας ἐπιρροῆς ἡ ἀκτινοβολία σας ἀσκεῖται διὰ τὴν καλλιέργειαν, διὰ τὴν ἔμπνευσιν, διὰ τὴν ἐπιβεβαίωσιν, διὰ τὴν νίκην τῆς ἐλευθερίας, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς θυσίας, τότε θὰ ἔχετε ἐπιτελέσει τὴν ἀποστολήν σας. Αὐτὴν τὴν ἀποστολὴν θέλω ἐπίσης νὰ σᾶς ἐμπιστευθῶ. Γενῆτε ἀπόστολοι τῆς ἐλευθερίας, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς θυσίας. Θὰ γίνετε τότε ἄξιοι τῆς Ἑλλάδος».
.          Τουλάχιστον ἦταν μία ἐποχὴ ποὺ γιὰ νὰ μιλήσει κάποιος εἰς βάρος τῆς πατρίδας μας, ἔπρεπε νὰ πλύνει τὸ στόμα του. Σήμερα μόνο κάτι σαπρόφυτα, ντρέπονται γιὰ τὴν μάνα, γενέθλια γῆ…

Δημήτρης Νατσιὸς
Δάσκαλος Κιλκὶς