«ΝΑ ΘΥΣΙΑΖΕ ΤΟΝ ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ»

Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης στὴν ΕΡΤ:
Ἡ ἐκκλησία τῆς Ρωσίας μᾶς ἀπογοήτευσε
– Ἂς θυσίαζε τὸν θρόνο του ὁ Κύριλλος

ΠΗΓΗ: ertnews.gr

Σύνταξη: Συντακτικὴ ὁμάδα ert.gr

ertnews.gr/eidiseis/ellada/oikoymenikos-patriarchis-stin-ert-i-ekklisia-tis-rosias-mas-apogoiteyse-as-thysiaze-ton-throno-toy-o-kyrillos/

.               Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος παραχώρησε μία ἀπὸ τὶς σπάνιες συνεντεύξεις του «Στὸ Κέντρο» τῆς ΕΡΤ1 καὶ τὸν δημοσιογράφο Γιῶργο Κουβαρά. Ὁ Παναγιότατος ἀναφέρεται στὴ συνέντευξή του στὸν πόλεμο στὴν Οὐκρανία, τὴ στάση τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, τὸρόλο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τὴν Ἁγία Σοφία.

.               Ἐρωτηθεὶς γιὰ τὴ στάση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας καὶ τοῦ Πατριάρχη Μόσχας, Κύριλλου, ἀπέναντι στὸν πόλεμο, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὑπογράμμισε: «Δὲν θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ μὴν καταδικάσουν ὅλες οἱ Ἐκκλησίες τὴ βία, τὸν πόλεμο. Ἀλλὰ ἡ ἐκκλησία τῆς Ρωσίας μᾶς ἀπογοήτευσε. Δὲν ἤθελα νὰ ἀποτελέσει αὐτὴ τὴν τραγικὴ ἐξαίρεση ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καὶ ὁ ἀδελφὸς Πατριάρχης Κύριλλος. Δὲν ξέρω πῶς μπορεῖ νὰ δικαιολογήσει ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό του στὴ συνείδησή του. Πῶς θὰ τὸν δικαιολογήσει, πῶς θὰ τὸν κρίνει ἡ ἱστορία. Ἔπρεπε νὰ ὀρθώσει τὸ ἀνάστημά του. Γιατί μπορεῖ κάποιος νὰ ἀντιτάξει ὅτι πιέζεται ἀπὸ τὸν πρόεδρο Πούτιν. Θὰ ἔπρεπε νὰ ἀντιδράσει στὴν εἰσβολὴ στὴν Οὐκρανία καὶ νὰ καταδικάσει τὸν πόλεμο, ὅπως κάναμε ὅλοι οἱ ἄλλοι Ὀρθόδοξοι Προκαθήμενοι. Δὲν τὸ ἔκανε, αὐτὸ εἶναι εἰς βάρος του καὶ λυποῦμαι πολύ. Μπορεῖ νὰ εἴχαμε ἄλλες διαφορές, τὴ γνωστὴ γιὰ τὴν αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, τὴ διαφορὰ ποὺ ἔχουμε αἰῶνες τώρα διότι ἡ ρωσικὴ Ἐκκλησία ἐποφθαλμιᾶ τὸ πρωτεῖο τοῦ Κωνσταντινουπόλεως, ὑποσκάπτει τὰ θεμέλια τοῦ θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλὰ περίμενα ἀπὸ τὸν ἀδελφὸ Κύριλλο σὲ αὐτὴτὴν κρίσιμη, ἱστορικὴ στιγμή, νὰ σταθεῖ στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων. Ἐν ἀνάγκῃ νὰ θυσιάσει τὸν θρόνο του, νὰ πεῖ στὸν Πούτιν, “κύριε Πρόεδρε, ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ συμφωνήσω μαζί σας, παραιτοῦμαι, φεύγω”. Θὰ τὸν βάλει στὴ φυλακή; Δὲν ξέρω τί θὰ ἔκανε ὁ πρόεδρος Πούτιν, ἂν ἀντιδροῦσε στὰ σχέδιά του ὁ Πατριάρχης, ἀλλὰ αὐτὸ θὰ περιμέναμε ἐμεῖς, οἱ ἄλλοι ἀδελφοὶ Προκαθήμενοι».

Γιὰ τὸ ζήτημα τῆς θεολογικῆς σχολῆς τῆς Χάλκης ἀνέφερε:

«Ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης παραμένει κλειστὴ ἐδῶ καὶ 51 χρόνια καὶ τὸ ΟἰκουμενικὸΠατριαρχεῖο στερεῖται τῆς δυνατότητας νὰ ἐκπαιδεύει στὴν ἕδρα τῆς τοὺς αὐριανοὺς λειτουργούς της. Παρακαλέσαμε κατ’ ἐπανάληψη τὴν ἐδῶ κυβέρνηση νὰ μᾶς ἀνοίξει τὴ σχολή. Νὰἐπαναλειτουργήσει δηλαδὴ ἡ σχολὴ γιὰ τοὺς χριστιανοὺς ποὺ ἄνοιξε ἐπὶ Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας καὶ ἔκλεισε ἐπὶ τουρκικῆς δημοκρατίας. Αὐτὸ εἶναι ἀντίφαση καὶ ἀδικαιολόγητη ἐξέλιξη. Δυστυχῶς δὲν εἰσακούονται οἱ παρακλήσεις μας πρὸς τὴν Ἄγκυρα. Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι ἡ τουρκικὴ κυβέρνηση θὰ δεῖ κάποια στιγμὴ αὐτὸ τὸ θέμα ἀπὸ ἄλλο πρίσμα καὶ θὰ πεισθεῖ ὅτι ἡ ἐπαναλειτουργία τῆς Χάλκης εἶναι κατ᾽ ἀρχὴν πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ἴδιας τῆς Τουρκίας. Διότι μία τέτοια ἐνέργεια θὰ ἀποδείξει περίτρανα ὅτι ὑπάρχει θρησκευτικὴ ἐλευθερία, ὅτι δὲν ὑπάρχουν περιορισμοὶ στὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, στὸ δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Λέγω ἐδῶ, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν δεκάδες μουσουλμανικὲς σχολὲς καὶ οὔτε μία θεολογικὴ σχολὴ γιὰ τοὺς χριστιανούς, διότι ἡ συνθήκη τῆς Λωζάνης λέει πὼς οἱ μειονότητες ποὺ ζοῦν στὴν Τουρκία ἔχουν δικαίωμα νὰἀνοίγουν σχολεῖα, ποὺ θὰ δίδουν θρησκευτικὴ ἐκπαίδευση μὲ δικά τους ἔξοδα. Ἐμεῖς οὐδέποτε ζητήσαμε χρήματα, ἄρα τὸ κλείσιμο τῆς Χάλκης εἶναι καὶ παραβίαση τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάνης».

Γιὰ τὰ αἰσθήματά του σχετικὰ μὲ τὴν μετατροπὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας σὲ τέμενος καὶ τὰ ρεπορτὰζ ποὺἀναφέρουν ὅτι ἔχουν σημειωθεῖ ζημιές, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὑπογράμμισε:

«Δὲν ἔκρυψα ποτὲ τὰ αἰσθήματά μου. Μίλησα καὶ ἔγραψα γιὰ τὴν Ἁγία Σοφία. Αὐτὰ τὰ κείμενα εἶχε τὴν εὐαισθησία νὰ τὰ συλλέξει ὁ μακαριστὸς φίλος καὶ συνεργάτης Μαγγίνας καὶ νὰ τὰ βγάλει σὲβιβλιαράκι. Δὲν πρόφτασε νὰ τὸ δεῖ, ἀλλὰ ἔκανε τὸν κόπο νὰ τὸ ἑτοιμάσει. Ἐκεῖ μπορεῖ νὰ δεῖ κάποιος τὰ αἰσθήματά μου γιὰ τὴν Ἁγία Σοφία. Ἀπὸ τὴν ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καὶ τὴν πολιτεία τῆς Ρωσίας, πάλι δὲν εἴχαμε εὐχάριστα μηνύματα, ὅταν μετατράπηκε σὲ τέμενος, γιατί τότε ἐλέχθη ἀπὸ τὸν Βορρᾶ ὅτι “τώρα μποροῦμε νὰ μπαίνουμε χωρὶς εἰσιτήριο”. Αὐτὰ ποὺ διαβάζουμε τώρα τελευταῖα στὶς τουρκικὲς ἐφημερίδες δὲν εἶναι εὐχάριστα γιὰ τὴ συντήρηση, γιὰ τὴν καθαριότητα. Ὑπάρχουν παράπονα διατυπωμένα ἀπὸ Τούρκους δημοσιογράφους. Ἐγὼ ἐπαναλαμβάνω ὅτι θὰ προτιμούσαμε νὰ εἶναι ἀνοιχτὸ μουσεῖο γιὰ ὅλον τὸν κόσμο ἡ Ἁγία Σοφία καὶ ὄχι τέμενος μόνο γιὰ μουσουλμάνους».

Σχετικὰ μὲ τὴν ἐπικείμενη ἐπίσκεψή του στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὑπενθύμισε ὅτι αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ ὄγδοη φορὰποὺ θὰ πάει, καθὼς τὸ ἀγαπᾶ καὶ τὸ νοιάζεται.

«Μετὰ ἀπὸ 30 χρόνια ποὺ μὲ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ εἶμαι στὸν θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, θέλω νὰπάω ξανὰ νὰ εὐχαριστήσω γιὰ αὐτὴ τὴ μεγάλη εὐλογία. Ἐλέχθησαν καὶ γράφτηκαν μερικὰ περίεργα πράγματα, ὅτι θὰ πάω νὰ ἐκδιώξω Ρώσους μοναχούς. Εἶναι μυθεύματα. Οὔτε πρόθεση ἔχω νὰ διώξω κανέναν, φαντάζομαι ὅτι δὲν θὰ μὲ προκαλέσουν νὰ κάνω κάτι τέτοιο. Ἂς κάθονται φρόνιμα νὰ μὴν ἐκδιωχθεῖ κανείς. Αὐτὰ εἶναι αὐτονόητα πράγματα. Ἐγὼ πηγαίνω ἐκεῖ ὡς προσκυνητής».

Ἐπιμέλεια: Κατερίνα Δούκα

Διαφήμιση

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΝ ΟΥΚΡΑΝΙᾼ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ἀπό ὅλα αὐτά πού ἔγιναν ἀπό τό ἔτος 1993 (28 χρόνια μέχρι σήμερα), δέν μπορῶ νά ἀποδώσω εὐθύνες στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη ὅτι πιέσθηκε ἀπό τούς Ἀμερικανούς, ἀφοῦ ὅλα αὐτά τά χρόνια ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἔδειξε καλή πρόθεση νά ἐπιλύση τό θέμα τῆς χορηγήσεως Αὐτοκεφαλίας, μέ ὑποχώρησή του ἀπό τήν ἕως τότε πρακτική.
Μπορῶ δέ νά ἀποδώσω εὐθύνες σέ ἐκείνους, κυρίως στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, πού δέν ἀποδέχθηκαν τό κείμενο γιά τήν χορήγηση τῆς Αὐτοκεφαλίας, πού ἦταν συγχρόνως κινήσεις γιά τήν ὑπονόμευση τοῦ ρόλου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τελικά ὑπονόμευση τοῦ συνοδικοῦ καί ἱεραρχικοῦ πολιτεύματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αὐτή ἔθεσε βέτο γιά τήν μή ὁλοκλήρωση τοῦ κειμένου γιά τό Αὐτοκέφαλο καί τόν τρόπο χορηγήσεώς του, τό ὁποῖο πλέον εἶναι ἕνα κείμενο ἐργασίας χωρίς νά ἔχη συμφωνηθῆ.

τοῦ Μητροπολ. Ναυπάκτου καὶ Ἁγ. Βλασίου Ἱεροθέου

ΠΗΓΗ: parembasis.gr

.                      Ἀπό πολλά χρόνια παρακολουθῶ προσεκτικά τήν ἐκκλησιαστική κρίση πού ὑπάρχει στήν Οὐκρανία πού ἐπεκτάθηκε σέ ὅλη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ ἀπρόβλεπτες συνέπειες, ὅπως φαίνονται μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου καί ἔγραψα διάφορα κείμενα, τά ὁποῖα συμπεριλήφθηκαν στό βιβλίο μου μέ τίτλο «Τό συνοδικό καί ἱεραρχικό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, μέ ἀναφορά στό οὐκρανικό ζήτημα», τό ὁποῖο ἐξεδόθη τό 2019.
.                Βασικά θέματα τοῦ βιβλίου αὐτοῦ ἦταν τά ἐκκλησιολογικά ζητήματα, ὅπως τί εἶναι τό συνοδικό καί ἱεραρχικό πολίτευμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τί εἶναι τό Πρωτεῖο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τί εἶναι ὁ θεσμός τῆς Αὐτοκεφαλίας στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλη­σία, τί εἶναι ἡ Ἀποστολική Παράδοση καί Ἀποστολική Διαδοχή στό μυστήριο τῆς Ἐκκλη­σίας, πῶς λειτουργεῖ ὁ θεσμός τῆς Πενταρχίας, καί θέματα πού σχετίζονται μέ τήν θεωρία τῆς Τρίτης Ρώμης. Στό τέλος ἐτέθη καί μιά πρόταση γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ οὐκρανικοῦ ζητήματος.
.                    Ἀπό τότε μέχρι σήμερα ἡ Ρωσία, τόσο ἐκκλησιαστικά ὅσο καί πολιτικά, ἀποδίδει, μέ διάφορες δηλώσεις τῶν ἐκπροσώπων της, εὐθῦνες στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη γιά τήν χορήγηση Αὐτο­κεφαλίας σέ δύο σχισματικές Ὁμάδες, μέ τήν παρέμβαση καί τήν πίεση τῆς Ἀμερικανικῆς Πολιτικῆς. Μέ ἀφορμή αὐτήν τήν ἐκτίμηση προβαίνει σέ διάφορες ἐνέργειες πού ὑπονομεύουν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.
.                      Προσπάθησα νά ἐρευνήσω τό θέμα αὐτό καί νά δῶ τήν ἱστορία του, στό γιατί ἔφθασε ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης νά δώση τήν αὐτο­κεφαλία στήν Οὐκρανία καί ποιά εἶναι ἡ εὐθύνη τῶν Ἀμερικανῶν ἤ τῶν Ρώσων στήν ὑπόθεση αὐτή.
.                   Ἐπειδή ἤθελα νά δῶ τήν ὅλη ἱστορία τοῦ θέματος, δέν θέλησα νά ἀσχοληθῶ ἁπλῶς μέ διάφορες δηλώσεις, οὔτε νά γράψω «ἐκθέσεις» μέ βερμπαλισμούς καί «ἔξυπνες» ἰδέες καί συμψηφισμούς εὐθυνῶν, ἀλλά νά μελετήσω τά Πρακτικά τῶν Προσυνοδικῶν Διασκέψεων καί τῶν Προπαρασκευα­στικῶν Ἐπιτροπῶν μέχρι τό 2019 πού χορηγήθηκε ἡ Αὐτοκεφαλία στήν Οὐκρανία ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Ἡ μελέτη αὐτή τῶν Πρακτικῶν τῶν Διορθοδόξων Συζητήσεων ὑπό τήν Προεδρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρ­χείου καί τήν παρουσία Ἐκπροσώπων ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τῆς Ρωσίας ἐπεκτάθηκε σέ πάνω ἀπό 1.500 σελίδες.
.                      Ἀπό τήν ἀνάγνωση τῶν Πρακτικῶν τῶν Διορθοδόξων Συναντή­σεων στίς ὁποῖες συζήτησαν καί τό θέμα τῆς χορηγήσεως τῆς Αὐτοκεφαλίας σέ μιά Ἐκκλησία πού τό ζητᾶ, ἐξάγονται μερικά συμπεράσματα.

.                 Κατ’ ἀρχάς ὅτι στήν Διορθόδοξη Προπαρασκευαστική Ἐπιτροπή πού ἔγινε ἀπό 7^η ὥς 13^η Νοεμβρίου 1993, ὕστερα ἀπό ἀπόφαση τῶν δύο Προσυνοδικῶν ΠανορθοδόξωνΔιασκέψεων (Α΄ τό 1976 καί τῆς Γ΄ τό 1986) συζητήθηκε τό θέμα καί ἀποφασίσθηκε νάχορηγῆται ἡ Αὐτοκεφαλία ἀπό τό Οἰκουμενικό Πα­τριαρ­χεῖο, ὕστερα ἀπό πρόταση τῆςΜητέρας Ἐκκλησίας ἀπό τήν ὁποία θά ἀποσπασθῆ ἡ συγκεκριμένη Ἐκκλησία, καί ἀπόΠανορθόδοξη συναί­νεση, ἀλλά παραπέμφθηκε τό θέμα στήν ἑπομένη ΔιορθόδοξηΠροπαρα­σκευαστική Ἐπιτροπή προκειμένου νά ἀποφασίση γιά τόν τρόπο ὑπογραφῆς τοῦΤόμου Αὐτοκεφαλίας, καί γιά τό περιεχόμενό του. Ἐπρόκειτο γιά μιά ὑποχώρηση τοῦΟἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά δίδεται τό Αὐτοκέφαλο σέ μιά Ἐκκλησία μέ συνοδικότρόπο, ἐνῶ μέχρι τότε ἐδίδετο μόνον ἀπό Αὐτό, δηλαδή τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.
.                 Στήν συνέχεια στίς ἑπόμενες Διορθόδοξες Προπαρασκευα­στι­κές Ἐπιτροπέςμέχρι τήν Σύναξη τῶν Προκαθημένων, πού ἔγινε στό Σαμπεζύ τῆς Γενεύης τόν Ἰανουάριοτοῦ 2016, ὑπῆρξε διαφωνία ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καί δέν συμφωνήθηκε ὁμοφώνωςὁ τρόπος ὑπογραφῆς τῆς χορηγήσεως τῆς Αὐτοκε­φαλίας.
.                 Συγκεκριμένα, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο δέχθηκε τήν πρόταση τῆς Ἐκκλησίαςτῆς Τσεχίας καί Σλοβακίας νά ὑπογράφεται ὁ τόμος τῆς Αὐτοκεφαλίας ἀπό τόν Οἰκουμε­νικό Πατριάρχη μέ τό «ἀποφαίνεται» καί τούς ἄλλους Προκαθημένους μέ τό«συναποφαίνεται», ὁ καθένας, ὅπως εἶχε γίνει καί στόν Τόμο τῆς Αὐτοκεφαλίας τῆςἘκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δέν τό ἀποδέχθηκε, προτείνονταςνά ὑπογράφουν ὅλες οἱ Ἐκκλησίες, χωρίς καμία ἔνδειξη, δηλαδή νά μήν γράφεται τό«ἀποφαίνεται» καί «συναποφαίνεται».
Αὐτό τό ἔκανε ἐπειδή δέν ἀναγνώριζε ἐν τοῖς πράγμασιν, τήν διακεκριμένη θέση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στό συνοδικό πολί­τευμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως φάνηκε στίςσυζητήσεις πού ἔγιναν. Φυσικά, δέν συζητήθηκε καί τό περιεχό­μενο τοῦ Τόμου τῆςΑὐτοκεφαλίας, πού θά περιεῖχε τούς ὅρους καί τίς προϋπο­θέσεις μέ τούς ὁποίους θάἐχορηγεῖτο τό Αὐτοκέφαλο. Ὁπότε, ἡ ἀπόφαση τοῦ Νοεμβρίου 1993 παρέμεινε ὡς ἕνα«κείμενο ἐργασίας».
.                 Ἀκόμη, ἡ ἀνάγνωση τῶν Πρακτικῶν δείχνει καθαρά τό πρόβλημα τοῦ Ἐθνο­φυλετισμοῦ πού ταλαιπωρεῖ, ὡς μή ὄφελε, τήν Ἐκκλησία, ἀλλά καί τήν ἡγεμονική τάση τῆςἘκκλησίας τῆς Ρωσίας. Μέσα σέ αὐτές τίς δυσκολίες τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖοπροσπαθεῖ μέ πολύ κόπο νά ἐξασκήση τήν διακονική Προεδρία, πού προσδιορίσθηκε ἀπότούς Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τήν μετέπειτα διαχρονική παράδοση τῆςἘκκλησίας.
.                 Ἔτσι, ἀπό τό ἔτος 1993 (29 χρόνια μέχρι σήμερα) ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίαςδημιουργοῦσε διάφορα προβλήματα, ὅπως φαίνεται καθαρά στά Πρακτικά τῶνΣυνεδριάσεων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἕνα μέρος τῶν ὁποίων θά παρατεθῆ στό κείμενοπού συνέταξα καί δημοσιεύεται πιό κάτω.
Ἑπομένως, ἡ εὐθύνη τῆς μή ἐπιλύσεως τῆς χορηγήσεως τῆς Αὐτοκεφαλίας σέ μιά Ἐκκλησίαμέ συνο­δικό τρόπο ἀποδίδεται στήν τακτική τῆς Ρωσικῆς πλευρᾶς, καί ὄχι σέ ὄψιμεςἔξωθεν πολιτικές ἐπεμβάσεις. Ἄλλωστε, αὐτό τό ὁμολόγησε ἐν μέρει καί ὁ ὑπεύθυνος στούςδιαλόγους αὐτούς ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ὅπως θά φανῆ πιό κάτω.
.                 Ἡ σύνταξη τοῦ κειμένου πού ἀκολουθεῖ ἔγινε στήν προοπτική νά ἀναζητήσωμέσα ἀπό τήν ἀνάγνωση τῶν Πρακτικῶν τῶν Ὀρθοδόξων Διασκέψεων τόν λόγο γιά τό ποιόςεὐθύνεται πού ναυάγησε ἡ ληφθεῖσα ἀπόφαση νά χορη­γῆται τό Αὐτοκέφαλο σέ μιάἘκκλησία μέ συνοδικό τρόπο, ποιά εἶναι ἡ αἰτία τῆς ἐκκλησιαστικῆς κρίσης πού ἔχεισυνέπειες μέχρι τίς ἡμέρες μας, μέ τήν ἀμυδρά ἐλπίδα νά γίνη ἡ ἀναγνώριση τῶν λαθῶν γιάνά ἐπέλθη ἡ ἑνότητα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὥστε νά ἀποφευχθοῦν οἱσχισματικές τάσεις. Ἄν δέν γίνη ἡ ἀναγνώριση τῶν λαθῶν δέν θά ἐπέλθη ἡ πολυπόθητηἑνότητα.
.                 Στήν συνέχεια παρατίθεται ὁ καρπός τῆς ἔρευνάς μου αὐτῆς μέ τίτλο: «Οἱ ἐκκλησιαστικές εὐθῦνες γιά τήν Οὐκρανία, ἐκ τῶν Πρακτικῶν», τά ὁποῖα Πρακτικά, ὅπωςπροαναφέρθηκε, ἐπεκτείνονται περίπου σέ 1.500 σελίδες.

Οἱ ἐκκλησιαστικές εὐθῦνες γιά τήν Οὐκρανία

«ΥΠΕΡ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΓΕΓΟΝΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» (Πατριαρχικὴ Ἀπόδειξις ἐπὶ τοῖς Χριστουγέννοις 2021)

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Ἀδελφοί συλλειτουργοί καί εὐλογημένα τέκνα,

.                         Φθάσαντες καί πάλιν εἰς τήν πάμφωτον ἑορτήν τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ ἐπισκεψαμένου ἡμᾶς ἐξ ὕψους Σωτῆρος Χριστοῦ, δοξάζομεν ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις τό ὑπερουράνιον ὄνομα Αὐτοῦ. Ἡ Ἐνανθρώπησις τοῦ προαιωνίου Λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι «τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον», τό ὑπέρλογον «ἀεὶ μυστήριον» τῆς θεανθρωπίνης κοινωνίας. Ὁ Θεός, ὡς λέγει μέ ὑπέροχον τρόπον ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, «ὡς φιλάνθρωπος ἐκ τῆς ἀνθρώπου οὐσίας ἀληθῶς ἄνθρωπος γεγονώς, τὸν τοῦ πῶς ἄνθρωπος γέγονε τρόπον μένει διὰ παντὸς ἔχων ἀνέκφαντον· ὑπὲρ ἄνθρωπον γὰρ γέγονεν ἄνθρωπος»[1].
.                         Ἡ θεία Ἐνσάρκωσις, ὁμοῦ μετά τῆς φανερώσεως τῆς ἀληθείας περί τοῦ Θεοῦ, ἀποκαλύπτει καί τήν ἀλήθειαν καί τόν τελικόν προορισμόν τοῦ ἀνθρώπου, τήν κατά χάριν θέωσιν. Θεολογικώτατα, ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας διακηρύσσει ὅτι ὁ Χριστός «τὸν ἀληθινὸν ἄνθρωπον καὶ τέλειον πρῶτος καὶ μόνος ἔδειξεν»[2]. Ἔκτοτε, ὁ τιμῶν τόν Θεόν ὀφείλει νά σέβεται καί τόν ἄνθρωπον, καί ὁ ὑποτιμῶν τόν ἄνθρωπον ἀσεβεῖ πρός τόν Θεόν, τόν προσλαβόντα τήν ἡμετέραν φύσιν. Ἐν Χριστῷ, ὁ λόγος τῆς θεολογίας περί τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐν ταὐτῷ καί λόγος περί τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἔνσαρκος Θεία Οἰκονομία ἀναιρεῖ ὁριστικῶς τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς δυνάστου, τιμωροῦ καί ἀντιπάλου τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστός εἶναι πανταχοῦ, πάντοτε καί ἐν παντί ἡ ἄρνησις τῆς ἀρνήσεως τοῦ ἀνθρώπου καί ὁ ὑπερασπιστής τῆς ἐλευθερίας του. Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἡ σάρξ τήν ὁποίαν ἀνέλαβεν ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ[3], ἐκπροσωπεῖ, ἐκφράζει καί διακονεῖ αὐτό τό πανσωστικόν μυστήριον τῆς θεανθρωπινότητος.
.                         Μέ λάβαρον τήν ἐν Χριστῷ «ἄλλην πλᾶσιν» τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἀνακαίνισιν συμπάσης τῆς κτίσεως, ἡ Ἐκκλησία δίδει καί σήμερον τήν καλήν μαρτυρίαν ἔναντι ὅλων τῶν ἐξελίξεων, αἱ ὁποῖαι ἀπειλοῦν τήν ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τήν ἀκεραιότητα τῆς δημιουργίας, βιοῦσα καί κηρύττουσα τήν ἀλήθειαν τῆς γνησίας πνευματικῆς ζωῆς καί τόν πολιτισμόν τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀλληλεγγύης. Διδοῦσα λόγον «περὶ τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος»[4], οὐδόλως θεωρεῖ τόν σύγχρονον πολιτισμόν ὡς τήν νέαν ἁμαρτόζωον Νινευί, ἐπικαλουμένη ὡς ὁ Ἰωνᾶς τήν θείαν μῆνιν ἐπ᾿ αὐτόν καί τόν ἀφανισμόν του, ἀλλά ἀγωνίζεται διά τήν ἐν Χριστῷ μεταμόρφωσιν αὐτοῦ. Ἀπαιτεῖται εἰς τήν ἐποχήν μας ποιμαντική φαντασία, διάλογος ὄχι ἀντίλογος, μετοχή ὄχι ἀποχή, συγκεκριμένη πρᾶξις ὄχι ἀπόκοσμος θεωρία, δημιουργική πρόσληψις ὄχι γενική ἀπόρριψις. Ὅλα αὐτά δέν λειτουργοῦν εἰς βάρος τῆς πνευματικότητος καί τῆς λατρευτικῆς ζωῆς, ἀλλά ἀναδεικνύουν τήν ἀδιάσπαστον ἑνότητα τῆς λεγομένης «καθέτου» καί «ὁριζοντίου» διαστάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς παρουσίας καί μαρτυρίας. Πιστότης εἰς τήν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἐγκλωβισμός εἰς τό παρελθόν, ἀλλά ἀξιοποίησις τῆς πείρας τοῦ παρελθόντος προσφυῶς ἐν τῷ παρόντι.
.                         Καί κατά τό παριππεῦον ἔτος, ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ Covid – 19 ἐταλάνισε τήν ἀνθρωπότητα. Δοξάζομεν τόν Θεόν τοῦ ἐλέους, τόν κρατύναντα τούς εἰδικούς ἐπιστήμονας εἰς τήν ἀνάπτυξιν ἀποτελεσματικῶν ἐμβολίων καί ἄλλων φαρμάκων διά τήν ἀντιμετώπισιν τῆς κρίσεως καί καλοῦμεν ὅσους πιστούς δέν ἔχουν ἀκόμη ἐμβολιασθῆ νά τό πράξουν, πάντας δέ νά ἀκολουθοῦν τά προτεινόμενα ὑπό τῶν ὑγειονομικῶν ἀρχῶν μέτρα προστασίας. Ἡ ἐπιστήμη, ἐφ᾿ ὅσον λειτουργεῖ ὡς διάκονος τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι πολύτιμον δῶρον τοῦ Θεοῦ. Ὀφείλομεν νά δεχώμεθα εὐγνωμόνως τό δῶρον καί νά μή παρασυρώμεθα ἀπό τάς ἀνευθύνους φωνάς τῶν μή ἐπαϊόντων καί τῶν αὐτοανακηρυχθέντων εἰς ἐκπροσώπους τοῦ Θεοῦ καί τῆς γνησίας πίστεως «πνευματικῶν συμβούλων», αὐτοαναιρουμένων ὅμως οἰκτρῶς, λόγῳ τῆς ἀπουσίας ἀγάπης πρός τόν ἀδελφόν, τήν ζωήν τοῦ ὁποίου ἐκθέτουν εἰς μέγαν κίνδυνον.

Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα,

.                         Μέ ἀμετακίνητον πίστιν ὅτι τήν ζωήν ἑκάστου ἐξ ἡμῶν καί τήν πορείαν τῆς ἀνθρωπότητος ὅλης κατευθύνει ὁ Θεός τῆς σοφίας καί τῆς ἀγάπης, προσβλέπομεν εἰς ἕν αἴσιον 2022, τό ὁποῖον, ἀνεξαρτήτως τῶν ἐξωτερικῶν δεδομένων καί τῶν ἐξελίξεων, θά εἶναι δι᾿ ἡμᾶς πάντας ἔτος σωτήριον, ἐφ᾿ ὅσον καί κατ᾿ αὐτό τήν πορείαν τῶν πραγμάτων κατευθύνει ὁ φιλανθρώπως πάντα οἰκονομῶν Χριστός, «ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» [5].
.                         Τοῦ Κυρίου εὐδοκοῦντος, κατά τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Ἑβδομάδα τοῦ ἐπερχομένου ἔτους, θά πραγματοποιηθῇ ἐν τῷ πανσέπτῳ καθ᾿ ἡμᾶς Κέντρῳ, ἡ τελετή Καθαγιασμοῦ τοῦ Ἁγίου Μύρου. Θεωροῦμεν ἀνεπανάληπτον θείαν δωρεάν πρός τήν ἡμῶν Μετριότητα, ὅτι θά ἀξιωθῶμεν νά προστῶμεν τῆς πανηγυρικῆς καί κατανυκτικῆς αὐτῆς τελετουργίας διά τετάρτην φοράν κατά τήν διάρκειαν τῆς ταπεινῆς ἡμῶν Πατριαρχίας. Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν!
.                         Μέ αὐτά τά αἰσθήματα, προσκυνοῦντες εὐσεβοφρόνως τό ἐν Βηθλεέμ τεχθέν παιδίον Ἰησοῦν, στρέφομεν τήν σκέψιν ἡμῶν πρός τούς ἐκεῖσε ἀδελφούς Χριστιανούς μας καί προσευχόμεθα διά τήν εἰρηνικήν καί ἁρμονικήν συνύπαρξιν ὅλων τῶν διαβιούντων εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.
.                         Ἐπί δέ τούτοις, εὐχόμεθα πᾶσιν ὑμῖν, τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν, εὐλογημένον τό Ἅγιον Δωδεκαήμερον, ὑγιηρόν δέ, καλλίκαρπον ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς καί μεστόν θείων δωρημάτων τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου, ᾯ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

Χριστούγεννα ‚βκα’

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

——————————————–

[1] Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Κεφάλαια διάφορα Θεολογικὰ καὶ Οἰκονομικὰ περὶ ἀρετῆς καὶ κακίας, ἑκατοντὰς πρώτη, ΙΒ´, PG 90, 1184.
[2] Νικολάου Καβάσιλα, Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, PG 150, 680-81.
[3] Πρβλ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία πρὸ τῆς ἐξορίας, PG 52, 429.
[4] Πρβλ. Α’ Πέτρ. γ’, 15.
[5]  Α’ Τιμ. β’, 4.

ΠΗΓΗ: ec-patr.org

«Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΔΕΝ ΕΝΔΙΔΕΙ»

Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στὸν «Π»:
Τοὺς Ρώσους τοὺς ἐκχριστιανίσαμε, γιὰ νὰ μὴν πῶ τοὺς ἐκπολιτίσαμε

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΛΑΤΖΗΣ, 24.10.2021

politis.com.cy

.                           Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καὶ Νέας Ρώμης, Βαρθολομαῖος (κατὰ κόσμον Δημήτριος Ἀρχοντώνης), ἀπὸ τὴν περασμένη Παρασκευὴ εἶναι ὁ μακροβιότερος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, συμπληρώνοντας 30 χρόνια στὸν Θρόνο. Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς συμπλήρωσης τριῶν δεκαετιῶν στὴν κεφαλὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, παραχώρησε συνέντευξη στὸν «Π», μιλώντας γιὰ τὸ μεγάλο ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα, τὸ ὁποῖο προέκυψε μὲ τὴν ἀπόδοση Τόμου Αὐτοκεφαλίας στὴν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας. Δίνει αὐστηρὲς ἀπαντήσεις στὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας καὶ σὲ ὅσους στηρίζουν τὶς θέσεις του, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ Κύπριοι ἐπίσκοποι. Ἀποδίδει τὴν πολεμικὴ ποὺ δέχεται, ὁ ἴδιος καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, σὲ ἐξυπηρέτηση τῶν γεωπολιτικῶν στόχων τῆς Μόσχας καὶ κάνει ὑποδείξεις στὸν μητροπολίτη Κύκκου Νικηφόρο. Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καθιστὰ σαφὲς ὅτι δὲν πρόκειται νὰ ὑποχωρήσει σὲ πιέσεις χαρακτηρίζοντας τὸ «Πρωτεῖο» ὡς ἐφεύρεση. Τέλος, καλεῖ τοὺς πάντες νὰ ἀκολουθήσουν τὶς ὁδηγίες τῶν ἐπιστημόνων σὲ σχέση μὲ τὴν πανδημία, ἀπορρίπτοντας τὰ fake news καὶ τὶς θεωρίες συνωμοσίας.

Δὲν ἐνδίδω σὲ πιέσεις

.                          Σὲ ποιοὺς λόγους ἀποδίδετε τὴν ἰδιαιτέρως σφοδρὴ ἀντίδραση τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, στὴν ἀπονομή του Τομου Αυτοκεφαλιας στὴν ἐν Οὐκρανία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ γιατί ὑπάρχει διστακτικότητα στήριξης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἀπὸ ἀριθμὸ Αὐτοκέφαλων Ἐκκλησιῶν;
.                          Θὰ ἤθελα νὰ μοιραστῶ μαζί σας ὅτι προφανῶς πρὶν ἀναλάβουμε τὶς εὐθύνες μας ὡς Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐπὶ τοῦ Οὐκρανικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος σκεφτήκαμε μὲ προσευχὴ καὶ σύνεση ὅλες αὐτὲς τὶς παραμέτρους τῆς ἀντίδρασης τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, ὅμως οἱ ἀποφάσεις καὶ οἱ ἐνέργειες τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔχουν ὡς κίνητρο μία κακῶς νοούμενη «διπλωματία» ἀλλὰ ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον τὰ πνευματικὰ συμφέροντα τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Κίνητρό μας ἦταν καὶ εἶναι ἡ Ἀλήθεια καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀνέκαθεν τὸν Σταυρὸ τοῦ ἑκάστοτε Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, ὅτι ὀφείλει νὰ διακονεῖ παντοῦ, πάντοτε καὶ μὲ ὅποιο κόστος τὴν Ἀλήθεια.
.                          Οὔτε γεωπολιτικὰ συμφέροντα ἐξετάσαμε καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν ὀπτικὴ ἡ ὁποία μᾶς ἀποδίδεται, οὔτε οἰκονομικά, πρὸς Θεοῦ. Οἱ γεωπολιτικὲς ἐξελίξεις, δὲν θὰ κρίνω καλῶς ἢ κακῶς, εἰσῆλθαν στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ βλέπουμε αὐτὸ σὲ ὅλες τὶς Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες ποὺ δημιούργησε μὲ θυσίες καὶ στερήσεις τὸ ἴδιο τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο.

.                          Ἡ σφοδρὴ ἀντίδραση τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι μετὰ ἀπὸ αἰῶνες ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀποκαθιστᾶ στὸ Κίεβο τὴ δικαιοσύνη. Πιέστηκε ὁ προκάτοχός μου Διονύσιος Δ’ νὰ ὑπογράψει αὐτὸ τὸ Γράμμα Ἐκδόσεως. Προηγουμένως εἶχε πιεστεῖ μὲ φυλακίσεις καὶ πολλὰ ἄλλα στὴ Μόσχα ὁ προκάτοχός μου Ἱερεμίας γιὰ νὰ ἀποδώσει τὴν τιμὴ τῆς πατριαρχικῆς ἀξίας ἐκεῖ. Καὶ τώρα ὁ ταπεινὸς διάδοχος αὐτῶν τῶν σεβασμίων ἀνδρῶν πιέζεται λοιδορούμενος νὰ ἐνδώσει καὶ αὐτὸς στὶς κοσμικὲς ἐπιταγὲς ἐκείνων πού, ἔναντι τῶν ἱεροκανονικῶν καὶ ἱστορικῶν ἐπιχειρημάτων μας, προβάλλουν τὴν οἰκονομικὴ καὶ κοσμικὴ εὐρωστία καὶ ἰσχύ τους καὶ μάλιστα ἔναντι Ἐκκλησιῶν ποὺ ἐξαρτῶνται πολιτικὰ ἀπὸ «τὸν καλό τους λόγο». Ὁ Βαρθολομαῖος ἀπέδειξε ὅτι δὲν ἐνδίδει σὲ πιέσεις. Εἶμαι μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ τριάντα χρόνια Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. Ἔχω εὐθύνη ἔναντι τῶν δικαίων αὐτοῦ του Θρόνου. Ἔχω εὐθύνη ἔναντι τῶν προκατόχων μου, ἔναντί της Ἱστορίας, ἔναντί του λαοῦ τοῦ Θεοῦ ποὺ περιμένει ἀπὸ τὸν Κωνσταντινουπόλεως Ἀλήθεια καὶ μόνον, μακριὰ ἀπὸ πρόσκαιρα συμφέροντα καὶ μικροϋπολογισμούς. Στὸ τι ωφελήθηκε το Οικουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀπὸ τὴν Αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανίας σὲ κοσμικὸ ἐπίπεδο; Τι κέρδισε; Ὕβρεις, σπιλώσεις, συκοφαντίες, ὀνειδισμὸ καὶ ταπεινώσεις. Ἀντίθετα, ὅσοι πολέμησαν αὐτὴ τὴν ἐνέργεια, ἔχουν προσήλωση σὲ κάποιο «ὄνειρο» σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο τὰ πολιτικὰ σχέδια σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο ἐξυπηρετοῦνται μὲ ἅρμα τὴν Ἐκκλησία. Καὶ ὁ νοώννοειτω. Αὐτὸ φυσικά, τὸ ὅτι διηκόνησα καὶ πάλιν τὴν Ἀλήθεια, ἔθιγε τοὺς γεωπολιτικοὺς καὶ λοιποὺς σχεδιασμοὺς τῶν ἀδελφῶν μας γι’ αὐτὸ καὶ ἀντέδρασαν μὲ τέτοια σφοδρότητα.
.                          Ἡ προσωπικὴ πολεμικὴ μὲ συκοφαντίες ὡς πρὸς τὸ ταπεινό μου πρόσωπο ἀλλὰ κυρίως ἡ συκοφαντικὴ ἐκστρατεία ἐναντίον τῶν ἱστορικῶν εὐθυνῶν τοῦ Θρόνου ποὺ τοὺς ἐκχριστιάνισε καὶ γιατί ὄχι ποὺ τοὺς ἐξεπολίτισε, χωρὶς νὰ ἀλλοιώσει τὴ γλῶσσα, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα, εἶναι αὐτὴ ποὺ δημιουργεῖ ἕνα αἴσθημα φόβου καὶ διστακτικότητας στὶς ὑπόλοιπες Ἐκκλησίες νὰ μὴν συνταυτιστοῦν καὶ ἐναρμονιστοῦν μὲ τὶς ἐνέργειες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Δὲν μὲ ἐνοχλοῦν τόσο οἱ πρὸς τὸ πρόσωπό μου συκοφαντίες, ὅσο ἡ προσπάθεια ἀπομείωσης τῶν δικαίων τοῦ Κωνσταντινουπόλεως. Τὰ κατ’ ἐμέ, ὀφείλω νὰ τὰ συγχωρῶ, ὡς μαθητὴς Κυρίου Ἰησοῦ. Δὲν θὰ παραιτηθῶ, ὅμως, ποτὲ καὶ δὲν θὰ ἐγκαταλείψω ἕως τελευταίας μου ἀναπνοῆς τὰ ζώπυρα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μας, μὲ Ἀλήθεια καὶ Ἀγάπη.
.                Δὲν ἀπαγοητεύομαι. Ὅλα θὰ γίνουν. Ἀργὰ ἢ γρήγορα ἡ Ἀλήθεια λάμπει καὶ ὑπερισχύει. Οἱ συκοφαντίες, ὅσο μεθοδευμένες καὶ νὰ εἶναι, ἐκπίπτουν, δὲν ἀντέχουν στὸ φῶς καὶ στὸν χρόνο.

Ἐπέλεξαν τὴν ἐκκλησιαστικὴ μοναξιὰ

.                          Κάνετε κάποιες κινήσεις γιὰ γεφύρωση τοῦ χάσματος ποὺ ἔχει ἐπέλθει. Πῶς ἐπέρχεται εἰρήνευση στὴν Οὐκρανία ἀφοῦ ὑφίσταται παρατύπως, ἀκόμα ἡ δομὴ ὑπὸ τὸν μητροπολίτη τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας Ὀνούφριο;
.                          Μία παράμετρος ἡ ὁποία ἐσκεμμένως, ἴσως, ἀποσιωπᾶται, εἶναι ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο δὲν διέκοψε τὴν κοινωνία μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας, ἀκριβῶς διότι δὲν αἰσθάνεται ὅτι ὑπάρχει κάποια παράβαση τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξης καὶ τοῦ κανονικοῦ δικαίου. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ δική μας ἡ καρδιὰ δὲν ἔχει κλείσει πρὸς τοὺς ἀδελφούς. Τὸ ἀντίθετο, μάλιστα. Ἐὰν ὁ μητροπολίτης Ὀνούφριος δεχόταν νὰ συμμετέχει στὴν Ἑνωτικὴ Σύνοδο, στὴν ὁποία ἡ Μητέρα Ἐκκλησία τὸν εἶχε προσκαλέσει μαζὶ μὲ τοὺς λοιποὺς ἀδελφοὺς ἀρχιερεῖς, τότε πιθανὸν σήμερα νὰ ἦταν διαφορετικὴ ἡ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων. Δὲν ἔγινε. Ἀρνήθηκαν ἐν σώματι νὰ συμβάλουν στὴν ἑνότητα καὶ προτίμησαν τὴν ἀπομόνωση μέσω διακοπῆς κοινωνίας καὶ ἀπειλῆς σχίσματος.

.                          Ἐλπίζουμε οἱ ἀδελφοὶ νὰ κατανοήσουν τὶς λάθος ἐπιλογὲς ἔγκαιρα, διότι ἡ ζωὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας προχωρᾶ ἐν Ἁγίω Πνεύματι καὶ ὅσοι ἔχουν στερήσει ἀπὸ τοὺς ἑαυτοὺς τοὺς τὴν κοινωνία μὲ τὴ Μητέρα τοὺς εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ συνειδητὰ ἢ ὄχι ἐπιλέγουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ μοναξιὰ καὶ αὐτὸ δὲν ἔχει εὐλογία, ὅπως λέμε.

Ἐφεύρεση τὸ «Πρωτεῖο»

.                          Θεωρεῖτε πῶς ὑπάρχει πρόθεση ὑπονόμευσης τοῦ Πρωτείου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου; Ἡ πρόσκληση τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων γιὰ πανορθόδοξη σύναξη σᾶς στενοχώρησε;

.                          Εἶναι καινούργια ἐφεύρεση τὸ λεγόμενο «Πρωτεῖο» τοῦ Κωνσταντινουπόλεως, ὅπως αὐτὸ χρησιμοποιεῖται μὲ ἀρνητικὴ χροιὰ καὶ χαρακτηριζόμενο ὡς «παπικό», θέλοντας προφανῶς νὰ ἐρεθίσει καὶ νὰ σκανδαλίσει μερικοὺς ἀδελφούς μας. Θέλω νὰ ρωτήσω: Κάθε Ἐπισκοπῆ δὲν ἔχει Πρῶτο; Κάθε Ἐκκλησία δὲν ἔχει Πρῶτο; Τότε οἱ κατὰ τόπους Ἐκκλησίες γιατί δὲν ἔχουν; Ἀφοῦ ἀπὸ τη μικρότερη δομὴ ποῦ εἶναι ἡ ἐνορία, μέχρι τὴν τοπικὴ Ἐκκλησία ὡς ὀντότητα, ἔχουν Πρῶτο, τότε πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἔχουν τὸν Πρῶτο τους οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες; Ἂν δὲν ἔχουμε Πρῶτο τότε εἴμαστε μία ὁμοσπονδία τοπικῶν διοικητικῶν ἐκκλησιαστικῶν σχημάτων καὶ ὄχι ἡ κοινωνία, κατὰ τὸ πῶς θέλει ἡ ἐκκλησιολογία μας, τοπικῶν Ἐκκλησιῶν μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Πρῶτο. Αὐτὴ ἡ ὁμοσπονδιοποίηση, ἡ νέα ἐκκλησιολογία, δείχνει ὅτι δὲν πορεύονται ὁρισμένοι ἀδελφοὶ στὰ βήματα τῶν πατέρων μας.
Διαβάστε τὰ ἐκκλησιαστικὰ κείμενα. Ποιά τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν συνέδραμε ὁ Πάνσεπτος καὶ Μαρτυρικὸς Οἰκουμενικὸς Θρόνος, μὲ τὶς εὐθύνες του διαχρονικά; Τὶς εὐθύνες τοῦ Πρώτου τὶς βλέπουν ἔξωθεν ὡς προνόμια γι’ αὐτὸ καὶ ζηλεύουν οὐ κατ’ ἐπίγνωση τὴ θέση αὐτή. Ὅμως ἡ θέση τοῦ Πρώτου εἶναι Μαρτύριο, εἶναι εὐθύνη, εἶναι θυσία.
.                  Θὰ σᾶς ἐξηγήσω καὶ τὸ ἄλλο. Ἐνῶ θεολογικὰ ὁ Κωνσταντινουπόλεως ἔχει τὴν ἴδια ἀρχιερωσύνη, τὴν ἴδια Χάρη, ἐπιτελεῖ τὰ ἴδια Μυστήρια μὲ τὴν ἴδια «ἀξία», ἐν τούτοις ἱεροκανονικῶς ὁ Κωνσταντινουπόλεως ἔχει μοναδικὲς εὐθύνες στὴν Ἐκκλησία. Τὸ νὰ δέχεται ἔκκλητες προσφυγές. Ὑπάρχει μία ἔκδοση τῆς Μονῆς Κύκκου, καὶ θὰ τὸ γνωρίζει πολὺ καλὰ ὁ ἀδελφὸς Νικηφόρος, ἡ ὁποία περιγράφει μέσα δυσαρίθμητες περιπτώσεις ἐκκλήτων προσφυγῶν Κυπρίων στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο. Ξέρετε πόσες, κατὰ κόσμον, εὐκαιρίες εἶχε διαχρονικὰ ὁ Κωνσταντινουπόλεως νὰ διευρύνει τὴν ἐκκλησιαστικὴ δικαιοδοσία του; Οὐκ ὀλίγες. Ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὰ ἑκατοντάδες. Ἡ ἐπισκοπὴ Ἀμίδης, ἡ ὁποία βρίσκεται ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας καὶ ἀνήκει στὸ ἀδελφὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ἀντιοχείας. Πόσες φορὲς τὴν ἀνέλαβε σὲ χρόνια δύσκολα τὸ Φανάρι; Κι ὅμως. Πάντοτε τὴν ἐπέστρεφε, ὅταν περνοῦσαν οἱ δυσκολίες στὴν Ἀντιόχεια. Δὲν σφετερίστηκε ποτὲ τίποτε. Πόσες ἐκλογὲς Πατριαρχῶν σὲ ὅλα τὰ Πατριαρχεῖα τῆς Ἀνατολῆς διενεργήθηκαν στὴν Πόλη καὶ μὲ τὴ συνδρομὴ τῆς Πόλης! Ποιό Πατριαρχεῖο ἔχασε ἀπὸ τη ζωτικῆς σημασίας βοήθεια τοῦ Κωνσταντινουπόλεως;
.                  Σήμερα βλέπουμε τὸ ἀντίθετο. Ἀδελφοὶ εἰσέρχονται στὰ κανονικὰ ὅρια τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ παλαιφάτων Πατριαρχείων καὶ ἀπειλοῦν μὲ σχίσματα καὶ ταραχὲς καὶ διχοστασίες ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς κοινωνίας τους μέ… «σχισματικούς». Ὅμως ἡ πραγματικὴ αἰτία εἶναι καὶ πάλι τὸ πέραν πάσης ὀρθόδοξης ἀντίληψης ὅτι ἡ Ἐκκλησία λειτουργεῖ βάσει τῆς ἐθνικῆς συνείδησης τῶν τέκνων της καὶ ὄχι βάσει γεωγραφικῶν ὁρίων.
.                          Μὲ λίγες λέξεις, ὁ γνήσιος Πρῶτος μόνο βοηθᾶ, μόνο θυσιάζεται, μελίζεται καὶ δὲν δαπανᾶται, κενώνεται, χάνει γιὰ νὰ κερδίζει ὁ κόσμος, σταυρώνεται, ὅμως ἕως ἐκεῖ! Δὲν πέφτει στὴν παγίδα τοῦ «κατάβα ἀπὸ τοῦ Σταυροῦ» ἀκριβῶς διότι μένει στὴ θέση ὅπου τὸν ἔταξε ὁ Ἀναστημένος Κύριος ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Του.
.                          Ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτή, ἀσφαλῶς καὶ μᾶς στενοχώρησε ἐδῶ στὸ Φανάρι ἡ πρωτοβουλία γιὰ τὴν «ἀδελφικὴ συνάντηση» στὸ Ἀμμάν. Εἶναι καινὰ δαιμόνια ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὴν παράδοσή της. Αὐτὸ εἶναι ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ καὶ μᾶς προβληματίζει περισσότερο καὶ ἐπὶ τῇ βάσει αὐτοῦ ἀναλογιζόμαστε καὶ τὰ δικά μας σφάλματα τοῦ παρελθόντος, ὅταν γιὰ χάρη μίας δῆθεν καλύτερης ἐπικοινωνίας παραμερίσαμε εἴτε ἀπὸ ὑπερβάλλουσα εὐγένεια εἴτε χάρη οἰκονομίας, ὅπως λέμε, πολλὲς ἀπὸ τὶς εὐθύνες μας. Αὐτὸ καθόλου δὲν ἐκτιμήθηκε καὶ μάλιστα ἐξετράπη ἡ κατάσταση σὲ παραμέτρους ἀνωφελεῖς καὶ ἐπικίνδυνες γιὰ τὴν ὑγιῆ ἐκκλησιολογία μας. Ὅμως ἐδῶ εἴμαστε, ὥστε νὰ ἐπανέλθουμε σιγὰ-σιγὰ καὶ μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν τροχιὰ καὶ στὸ παράδειγμα τῶν μακαρίων Πατέρων μας.

Ἄρρηκτοι δεσμοὶ μὲ Ἑλλάδα – Κύπρο

.                          Πῶς θὰ χαρακτηρίζατε τὶς σχέσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου μὲ τὶς Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Κύπρου.

.                          Οἱ δεσμοὶ μὲ τὶς ἀδελφὲς Ἐκκλησίες τῆς Κύπρου καὶ τῆς Ἑλλάδος εἶναι διαχρονικὰ ἰσχυροί. Μᾶς συνδέουν σχέσεις στενῆς συνεργασίας, ἀμοιβαίας κατανόησης καὶ ἀλληλεγγύης. Ἡ ἀγωνία μᾶς εἶναι κοινὴ γιὰ τὴ μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο καὶ γιὰ τὴν ἐνίσχυση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ στὴ διαρκῶς μεταβαλλόμενη πραγματικότητα στὴν ὁποία ζοῦμε. Εἶναι προφανὲς ὅτι παρὰ τὶς κατὰ καιροὺς διαφορετικὲς προσεγγίσεις σὲ ἐπιμέρους ζητήματα ἔχουμε συναντίληψη σὲ ὅλα τὰ καίριας σημασίας γιὰ τὴν ἑνότητα καὶ τὴ διακονία τῆς Ὀρθοδοξίας, θέματα. Μὲ τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο συνδέομαι χρόνια, ἐκτιμῶ τὴν παρρησία καὶ τὸ θάρρος του, τὴν ἁπλότητά του, τὸ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον του γιὰ τὸν πιστὸ λαὸ τῆς Μεγαλονήσου, ἀλλὰ καὶ τὴν εὐθύτητα τοῦ λόγου του. Καὶ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα τῆς δυσκολίας ποὺ ἀντιμετωπίζει μὲ τὴν ὑγεία τοῦ βρίσκομαι προσευχητικῶς κοντά του, καὶ εὔχομαι ὁ Παναγάθος Θεὸς νὰ τοῦ χαρίζει δύναμη καὶ νὰ τὸν ἐνισχύει γιὰ νὰ συνεχίζει γιὰ πολλὰ χρόνια ἀκόμα νὰ προσφέρει στὴν ἀρχαία καὶ μαρτυρικὴ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ἀλλὰ καὶ στὴν Ὀρθοδοξία. Μὲ τὸν ἀδελφὸ Ἀρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο, ὅπως καὶ μὲ τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμο, μὲ τὸν ὁποῖο, ἐπίσης, ἔχουμε μία ἐξαιρετικὴ ἐπικοινωνία καὶ συναντίληψη ἐπὶ πολλῶν θεμάτων, συνεργαστήκαμε στενὰ γιὰ τὴν πραγματοποίηση -καὶ κατὰ τὴ διεξαγωγὴ- τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε στὴν Κρήτη, τὸ 2016.

Κληρικοί… ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ

Ἀριθμὸς Ὀρθόδοξων ἱερωμένων, ἐκφράζει ἀπόψεις μὲ τὶς ὁποῖες ἀποτρέπονται οἱ πιστοὶ νὰ ἐμβολιαστοῦν γιὰ τὴν Covid-19, μὲ τὴν ἐπίκληση προφητειῶν, σχεδίων τῆς λεγόμενης «Νέας Τάξης Πραγμάτων» κ.λπ. Πῶς σχολιάζετε αὐτὲς τὶς συμπεριφορές;

.                                Κύριε Καλατζή, ὅταν ξέσπασε ἡ πανδημία, πολλοὶ εἴχαμε ἀπορίες καὶ ἐρωτήματα. Ἀπὸ ποῦ προῆλθε ὁ κορωνοϊὸς Covid-19, πόσο ἐπικίνδυνος μπορεῖ νὰ εἶναι, μὲ ποιὸ τρόπο θὰ προφυλαχτοῦμε, καὶ γενικὰ πῶς θὰ ἀντιμετωπίσουμε αὐτὸν τὸν νέο ἀόρατο ἐχθρό της ἀνθρωπότητας; Ὅλοι μαζὶ βαδίσαμε -καὶ ἐξακολουθοῦμε νὰ βαδίζουμε- τὸν ἀνηφορικὸ δρόμο τῆς πανδημίας. Ὅλη αὐτὴ τὴν περίοδο ἐντείναμε τὶς προσευχές μας πρὸς τὸν Θεὸ ζητώντας του νὰ στηρίξει τὸν δοκιμαζόμενο Ἄνθρωπο. Νὰ ἐνισχύσει τοὺς ἐπιστήμονες νὰ βροῦν τὴν κατάλληλη φαρμακευτικὴ ἀγωγή, νὰ δώσει δύναμη στοὺς ἰατροὺς καὶ στὸ ὑγειονομικὸ προσωπικὸ ποὺ μὲ θυσιαστικὴ ἀφοσίωση διακονοῦν τὸν συνάνθρωπο, νὰ θεραπεύσει τοὺς ἀσθενεῖς, νὰ ἀναπαύσει τὶς ψυχὲς τῶν ἀδελφῶν μας ποὺ δυστυχῶς ὑπέκυψαν, καθὼς καὶ νὰ στηρίξει τοὺς οἰκείους τους. Ὁ κορωνοϊὸς δὲν ἔκανε καὶ δὲν κάνει διακρίσεις.
Προφανῶς, πρέπει νὰ προσεγγίζουμε μὲ κατανόηση ἐκείνους τοὺς συνανθρώπους μας ποὺ ἔχουν τὶς ἐπιφυλάξεις τους γιὰ τὸν ἐμβολιασμό, καθὼς καθημερινὰ βομβαρδίζονται ἀπὸ διάφορες φῆμες, οἱ ὁποῖες ἀναπαράγονται, κυρίως, στὸ διαδίκτυο. Τὸ ζήτημα δὲν προσφέρεται γιὰ ἀντιπαράθεση, ἡ ὁποία ἄλλωστε προκαλεῖ πόλωση καὶ διχασμό. Πρέπει νὰ ἐμπιστευόμεθα τὴν ἰατρικὴ κοινότητα, ποὺ αὐτὴ καὶ μόνον αὐτὴ ἔχει τὴ γνώση νὰ δίδει ἀπαντήσεις σὲ κάθε ἀνησυχία, σὲ κάθε ἀμφιβολία, ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε fakenews καὶ συνωμοσιολογικὸ σενάριο ποὺ κυκλοφορεῖ καὶ μπορεῖ νὰ παρασύρει ἕναν ἄνθρωπο ποὺ φοβᾶται σὲ μία λάθος ἀπόφαση.
.                          Ὡστόσο, ὅπως καὶ ἄλλες φορὲς ἔχω ἐπισημάνει, εἶναι ἀπαράδεκτο, ἐνώπιον τόσων θυμάτων καὶ τόσου πόνου, νὰ ὑπάρχουν κάποιοι οἱ ὁποῖοι, πιθανότατα γιὰ λόγους αὐτοδικαίωσης καὶ αὐτοπροβολῆς, εἴτε ὑποτιμοῦν τοὺς κινδύνους ἀπὸ τὸν κορωνοϊό, εἴτε, ἀκόμα χειρότερα, ἀρνοῦνται τὴν πραγματικότητα τῆς πανδημίας, θεωρώντας τὴν κατασκεύασμα διαφόρων κύκλων. Καὶ θὰ ἐπαναλάβω ὅτι εἶναι ἀκόμη προκλητικότερο ὅταν τέτοιες ἀπόψεις διατυπώνονται ἀπὸ χριστιανούς, δυστυχῶς καὶ ἀπὸ κάποιους κληρικοὺς ἢ μοναχούς, οἱ ὁποῖοι, μάλιστα, ἔχοντας ἄποψη ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ, αὐτοανακηρύσσονται ὑπερασπιστὲς ἑνὸς δικοῦ τους Θεοῦ.
.                          Σὲ αὐτὲς τὶς κρίσιμες στιγμὲς δὲν μπορεῖ κάποιοι νὰ ἀρνοῦνται τὴν πραγματικότητα, νὰ ἀρνοῦνται τὴ φωνὴ τῆς λογικῆς, νὰ ἀρνοῦνται τὴ θετικὴ συμβολὴ τῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητας στὸν ἀγώνα ποὺ ὡς ἀνθρωπότητα δίνουμε ἐνάντια στὸν κορωνοϊό. Καὶ μὲ τὴ στάση τοὺς αὐτὴ νὰ διχάζουν τὴν κοινωνία καὶ νὰ σπέρνουν τὸν φόβο καὶ τὴν ἀμφιβολία σὲ πολλοὺς συναθρώπους μας. Θέλω νὰ διευκρινίσω οτι δὲν ἀναφέρομαι σὲ ἐκείνους ποὺ γιὰ ἰατρικοὺς λόγους δὲν μποροῦν νὰ ἐμβολιαστοῦν, ἀλλὰ σὲ ἐκείνους ποὺ προβάλλουν διάφορες ἀνυπόστατες καὶ ἀναπόδεικτες θεωρίες ποὺ ἀμφισβητοῦν καὶ δαιμονοποιοῦν τὰ ἐμβόλια. Ὅλους αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς προτρέπω πατρικῶς νὰ ἀκούσουν τὴν παγκόσμια ἰατρικὴ κοινότητα, ἀλλὰ καὶ τὴ μαρτυρία ἐκείνων τῶν ἀδελφῶν μας ποὺ νόσησαν βαριὰ ἀπὸ τὸν κορωνοϊό, ποὺ χρειάστηκαν ἰατρικὴ φροντίδα, ποὺ νοσηλεύτηκαν διασωληνομένοι, ποὺ αἰσθάνθηκαν τὸν κίνδυνο γιὰ τὴ ζωή τους. Ἕνας ἀπὸ τὶς χιλιάδες τῶν συναθρώπων μας ποὺ εἶχαν μία τέτοια ἐμπειρία εἶναι καὶ ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμ. κ. Ἐφραίμ, Καθηγούμενος τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου Ἁγίου Ὄρους, ὁ ὁποῖος ὅταν νόσησε δὲν εἶχε προλάβει νὰ ἐμβολιαστεῖ καὶ δοκιμάστηκε σκληρά, κινδύνευσε, καὶ χάριν τῶν προσπαθειῶν τῶν θεραπόντων ἰατρῶν του, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀποθεραπεύτηκε καὶ σήμερα προτρέπει τοὺς πάντες νὰ ἐμβολιαστοῦν.

ΠΑΝΔΗΜΙΑ, ΘΡΗΣΚΟΛΗΨΙΑ-ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΝΔΕΙΑ καὶ ΚΟΣΜΙΚΟΣ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ

Ἡ Πανδημία καὶ σημαντικὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ κοινωνικὰ ζητήματα
στὸ ἐπίκεντρo τῆς Συνάξεως τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου

.                          Τὴν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνάξεως τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κήρυξε τὸ ἀπόγευμα τῆς Τετάρτης, 1 Σεπτεμβρίου 2021, ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος.
.                          Στὴ Σύναξη, ποὺ πραγματοποιεῖται ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ Παναγιωτάτου,  στὴν Πόλη, μετέχουν περίπου 130 Ἱεράρχες, ἀπὸὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη, καὶ θὰ συζητηθοῦν θέματα ποὺ ἀφοροῦν στὴ ζωὴ καὶ τὴ διακονία τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ εὐρύτερου ἐκκλησιαστικοῦ καὶ κοινωνικοῦ ἐνδιαφέροντος.
.                          Στὴν ὁμιλία του, ἀμέσως μετὰ τὴν Ἱ. Ἀκολουθία ποὺ τελέστηκε κατὰ τὴν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνάξεως, ὁ Παναγιώτατος ἀναφέρθηκε ἰδιαιτέρως στὴ δύσκολη περίοδο ποὺ διανύει ἡ ἀνθρωπότητα, κατὰ τὰ τελευταῖα δύο χρόνια, ἐξ αἰτίας τῶν συνεπειῶν τῆς πανδημίας. Συγκεκριμένα, μεταξὺ ἄλλων, σημείωσε:
.                          “Ἐντὸς τοῦ κλίματος τῆς πανδημίας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς προελθούσης γενικωτέρας συγχύσεως, διεπιστώθη ὅτι ἡ ἔννομος τάξις ἔχει κυριαρχικὸν λόγον, ἰσχυρότερον ἀκόμη καὶ ἀπὸ αὐτὸν τῆς ἰατρικῆς. Ἀντιλαμβανόμεθα βεβαίως ὅτι, ἔχοντες ἐνώπιον ἡμῶν τὸν ἰὸν COVID-19, ὁμιλοῦμεν περὶ μιᾶς ἰατρικῆς, τῆς ὁποίας κεφαλαιῶδες ἀντικείμενον πλέον εἶναι ἕνα ὑπερ-γεγονός, μεγάλαι παγκόσμιοι καταστάσεις, μία πανδημία (μὲ τὴν κυριολεκτικὴν σημασίαν τῆς λέξεως), σχετιζομένη πρὸς τὴν δημοσίαν ὑγείαν καὶ ὄχι πρὸς τὴν ἀτομικὴν ὑγείαν ἢ συμπεριφοράν. Ἀλλά, τελικῶς, ἡ ἔννομος τάξις εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία λαμβάνει τὰς κρισίμους ἀποφάσεις περὶ τῶν ἀναγκαίων μέτρων ἀντιμετωπίσεως τῆς πανδημίας καὶ διαχειρίζεται τὰ μεγάλα ζητήματα ἐν σχέσει καὶ πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν, τὴν θρησκείαν καὶ τὴν πίστιν. Συγχαίρομεν τοὺς ἀδελφοὺς Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι κατώρθωσαν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὰ ἐκ τῆς νομοθεσίας ἀναφυέντα ἐν ταῖς  ἐπαρχίαις αὐτῶν προβλήματα, ἄνευ ἀποκλίσεως οὐδὲ κατ᾽ ἐλάχιστον ἀπὸ τῶν τεθεσπισμένων τῆς πίστεως, τῶν ἱερῶν καὶ τῶν ὁσίων της Παραδόσεως ἠμῶν καὶ τῶν ὑπὸ τῶν Ἱερῶν Κανόνων προβλεπομένων.  

Πέραν ὅμως τῶν νομοθετικῶν πιέσεων τὰς ὁποίας ἐδέχθη κατὰ τόπους καὶ κατὰ καιροὺς ἡ Ἐκκλησία ἐξ ἀφορμῆς τῆς πανδημίας, ἤλθομεν ἀντιμέτωποι καὶ μὲ τάσεις, προσεγγίσεις καὶ ἑρμηνείας, διδασκαλίας καὶ διακηρύξεις ὠρισμένων, κληρικῶν τὲ καὶ λαικῶν, οἵτινες δὲν ἀντιμετώπισαν τὴν κρίσιν μὲ νηφαλιότητα, σοφίαν καὶ λογικήν,ἐμπιστευόμενοι τὴν γνώμην καὶ τὴν ἀπόφασιν τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ἡ φωνὴ ἐκφράζεται συνοδικῶς. Μετὰπολλῆς θλίψεως διαπιστώνομεν ὅτι ἡ κρίσις ἐργαλειοποιήθη ἀπὸ τὸν δημαγωγικὸν λαϊκισμόν, τὴν συνωμοσιολογίαν, τὰς θρησκοληπτικὰς καὶ μεταφυσικὰς τάσεις καὶ ἐδημιούργησε μείζονα προβλήματα εἰς τὸ ποίμνιον, ἓν μέρος τοῦ ὁποίου, ὡς μὴ ὤφελε, δηλητηριάζεται ὑπὸ ἀλλοτρίων φωνῶν καὶ δι᾽ αὐτό, ἐπὶπαραδείγματι, ἐναντιοῦται εἰς τὴν χρῆσιν τῆς μάσκας, εἰς τὸν ἐμβολιασμὸν καὶ εἰς τὴν ἀποδοχὴν οἱουδήποτε μέτρου διὰ τὸν περιορισμὸν τῆς ἐξαπλώσεως τοῦ ἰοῦ. Ἐν τῷ πλαισίω τούτῳ καί, διὰ νὰ εἴμεθα εἰλικρινεῖς, ἡ κρίσις ἀνέδειξε μίαν ποιμαντικὴν καὶ θεολογικὴν ἔνδειαν, ἐδημιούργησε δὲ καὶ τὴν ἀνάγκην ἀναζητήσεως ἑρμηνευτικῶν κριτηρίων, ἐπὶ τῇ βάσει τῶν ὁποίων ἡ Θεολογία καὶ ἡ ἐπίσημος διοικοῦσα Ἐκκλησία θὰ ἀξιολογήσουν, θὰ ἀποτιμήσουν καὶθὰ ἑρμηνεύσουν τὴν στάσιν καὶ τὰς ἀποφάσεις αὐτῶν περὶ τῆς πανδημίας.
.                       Σὺν τοῖς ἄλλοις, ὅμως, ἐνεφανίσθη καὶ μία μορφὴ φονταμενταλισμοῦ, ὅρος ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖται κατ᾽ ἐξοχὴν διὰ τὴν θρησκείαν καὶ τὴν πίστιν, κυρίως εἰς τὸν χῶρον τῆς ἐπιστήμης ἀλλὰ καὶ γενικῶς ἀπὸ τὸν σύγχρονον τεχνοκρατούμενον πολιτισμόν. Βεβαίως, ἡμεῖς γνωρίζομεν τοὺς φονταμενταλιστὰς τῆς θρησκείας, τῶν ὁποίων τὴν ἀντιεκκλησιαστικὴν δρᾶσιν βιώνομεν κατὰ καιρούς, ἐξ ἀφορμῆς διαφόρων σημαντικῶν γεγονότων τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐπὶ παραδείγματι συνέβη κατὰ τὴν σύγκλησιν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου. Ὑπενθυμίζομεν ἀδελφικῶς, ὅτι ὁ σύγχρονος –ἀντιφατικὸς κατ᾽ οὐσία–  ὅρος «ἐκκλησιαστικὸς φονταμενταλισμὸς» δηλοῖ τὴν ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, τῇ ἐπικλήσει τῶν δογμάτων καὶ τῇ ἐμμονῇ εἰς τὸ γράμμα καὶ ὄχι εἰς τὸ πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἀπόρριψιν τοῦ ὀρθοῦ καὶ θεολογικοῦ λόγου καὶ τὴν ἀντιμετώπισιν μὲ καχυποψίαν τῆς νεωτερικότητος καὶ οἱασδήποτε μορφῆς προόδου καὶ πολιτισμοῦ. Ὅμως, δὲν πρέπει νὰ λησμονῶμεν ὅτι ὑπάρχουν καὶ οἱ κοσμικοί, ἤτοι οἱ θύραθεν φονταμενταλισταί, πολλοὶ ἐκ τῶν ὁποίων ἀνεδείχθησαν ὡς τοιοῦτοι κατὰ τὸ τρέχον διάστημα τῆς πανδημίας. Οὗτοι, ἔχοντες τὸ αὐτὸ μετὰ τοῦ θρησκευτικοῦ φονταμενταλισμοῦ ὑπόβαθρον, τὴν προσκόλλησιν δηλαδή, εἰς τὴν λογικὴν ἀπόδειξιν τῶν ἰατρικῶν καὶ ἐρευνητικῶν δεδομένων, ἐμμένουν εἰς τὴν ἀπολυτότητα τῆς ἐπιστήμης: εἶναι οἱ λεγόμενοι «σκληροπυρηνικοὶ τοῦ ὀρθοῦ λόγου», οἱ ὁποῖοι τελικῶς συρρικνώνουν τὴν πολυπλοκότητα τῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου μόνον εἰς τὴν βιολογικὴν αὐτοῦ διάστασιν, οὐδόλως δίδοντες χῶρον εἰς τὸν λόγον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς θεολογίας αὐτῆς, μὴ ἐπιτρέποντες διάλογον τῆς ἐπιστήμης μετὰ τοῦ λόγου τῆς πίστεως, οὐδὲ καὶ τὴν μελέτην ἄλλων ὑπαρξιακῶν διαστάσεων τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος”.

Καὶ ὁ Παναγιώτατος προσέθεσε: “Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, ἐξ ἀφορμῆς τῆς πανδημίας, ἐπιχειρεῖ νὰ ἀναδείξῃ καὶ νὰ παρουσιάσῃ διὰ μίαν εἰσέτι φορὰν τὴν ἀνάγκην διαλόγου μεταξὺ ἐπιστήμης καὶ θεολογίας, ὁ ὁποῖος μέλλει νὰ ὁδηγήσῃ εἰς μίαν βαθείαν θεολογικην ἀποτίμησιν καὶ εἰς τὴν κατάθεσιν θέσεων καὶ προτάσεων τεθεμελιωμένων εἰς τὴν μακραίωνα παράδοσιν καὶ ἐμπειρίαν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν. Διὰ τὸ Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον τὸ ζήτημα τῆς πανδημίας δὲν εἶναι θέμα προσωπικὸν ἢ ζήτημα ἀτομικῆς ἠθικῆς συμπεριφορᾶς ἢ ἀκόμη ἐπιλογῆς μεταξὺ καλοῦ καὶ κακοῦ, ἀλλ᾽ εἶναι γεγονὸς τὸ ὁποῖον ἅπτεται τῶν ὁρίων τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καὶ προκαλεῖ πάντας ἡμᾶς νὰ ἐπιλέξωμεν μεταξὺ τοῦ στενοῦ καὶ ἀνηφορικοῦ μονοδρόμου: ζωὴ ἢ θάνατος”. [Ὁλόκληρη ἡ ὁμιλία τοῦ Παναγιωτάτου δημοσιεύεται στὴν ἰστοσελίδα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου www.ec-patr.org]

.                       Στὴν ἀντιφώνησή του, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος κ. Ἐμμανουήλ, μιλώντας ἐκ μέρους τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου, εὐχαρίστησε τὸν Παναγιώτατο γιὰ τὴν πρωτοβουλία του νὰ συγκαλέσει τὴν Σύναξη αὐτή, κατὰ τὴν ὁποία θὰ συζητηθοῦν σημαντικὰ ζητήματα ποὺ ἀπασχολοῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ θὰ ὑπάρξει ἡ δυναντότητα γόνιμου καὶ ἐποικοδομητικοῦδιαλόγου.
.                    Μὲ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον οἱ συμμετέχοντες παρακολούθησαν τὴν ἐμπεριστατωμένη εἰσήγηση, ποὺ πραγματοποίησε ὁ νέος Ἄρχων Πρωτοασηκρήτης Ἐντιμολ. κ. Σωτήριος Τσιόδρας, Καθηγητὴς τοῦ Ἐθνικοῦ καὶ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, μὲ θέμα: “Ἡ Πρόκλησις τῆς Πανδημίας”. Ὁ κ. Καθηγητὴς πρόθυμα ἀπάντησε στὶς διάφορες ἀπορίες καὶ ἐρωτήσεις τοῦ ἱεροῦ Σώματος.
.                     Στὴν ἴδια θεματικὴ ἑνότητα, μὲ τίτλο “Πανδημία καὶ Ἐκκλησιαστικὴ ζωή”, τὶς ἐμπειρίες τους ἀπὸ τὴν ἐξέλιξη καὶ ἀντιμετώπιση τῆς Πανδημίας στὶς ἐκκλησιαστικὲς Ἐπαρχίες τοὺς μετέφεραν οἱ Σεβ. Μητροπολίτες Χὸνγκ Κὸνγκ κ. Νεκτάριος, Αὐστρίας κ. Ἀρσένιος, Ἱεραπύτνης καὶ Σητείας κ. Κύριλλος, καθὼς καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας κ. Μακάριος.

Οἱ ἐργασίες τῆς Συνάξεως θὰ ὁλοκληρωθοῦν τὸ βράδυ αὔριο, Παρασκευή, 3 Σεπτεμβρίου 2021

ΠΗΓΗ: ec-patr.org

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΠΑΣΧΑ 2021 «ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ»

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

.                           Τήν ψυχωφελῆ πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν καί προσκυνήσαντες τά Πάθη καί τόν Σταυρόν τοῦ Κυρίου, ἰδού καθιστάμεθα σήμερον κοινωνοί τῆς ἐνδόξου Αὐτοῦ Ἀναστάσεως, λαμπρυνόμενοι τῇ πανηγύρει καί ἀναβοῶντες ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ τό κοσμοσωτήριον ἄγγελμα «Χριστός Ἀνέστη»!
.                           Ὅ,τι πιστεύομεν, ὅ,τι ἀγαπῶμεν, ὅ,τι ἐλπίζομεν ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι συνδέεται μέ τό Πάσχα, ἀπό αὐτό ἀντλεῖ τήν ζωτικότητά του, ἀπό αὐτό ἑρμηνεύεται καί νοηματοδοτεῖται. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀπάντησις τῆς Θείας ἀγάπης εἰς τήν ἀγωνίαν καί τήν προσδοκίαν τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί εἰς τήν «ἀποκαραδοκίαν» τῆς συστεναζούσης κτίσεως. Ἐν αὐτῇ ἀπεκαλύφθη τό νόημα τοῦ «ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ᾿ ὁμοίωσιν»[1] καί τοῦ «καί εἶδεν ὁ Θεός τά πάντα, ὅσα ἐποίησεν, καί ἰδού καλά λίαν»[2].
.                           Ὁ Χριστός εἶναι «τό Πάσχα ἡμῶν»[3], «ἡ ἀνάστασις πάντων». Ἐάν ἡ πτῶσις ὑπῆρξεν ἀναστολή τῆς πορείας τοῦ ἀνθρώπου πρός τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν», ἐν Χριστῷ ἀναστάντι ἀνοίγεται πάλιν εἰς τόν «ἠγαπημένον τοῦ Θεοῦ» ἡ ὁδός τῆς κατά χάριν θεώσεως. Συντελεῖται τό «μέγα θαῦμα», τό ὁποῖον ἰᾶται τό «μέγα τραῦμα», τόν ἄνθρωπον. Εἰς τήν ἐμβληματικήν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως ἐν τῇ Μονῇ τῆς Χώρας, ἀτενίζομεν τόν κατελθόντα «μέχρις ᾍδου ταμείων» Κύριον τῆς δόξης καί καθελόντα θανάτου τό κράτος, νά ἀναδύηται ζωηφόρος ἐκ τοῦ τάφου, συνανιστῶν τούς γενάρχας τῆς ἀνθρωπότητος, καί ἐν αὐτοῖς ἅπαν τό ἀνθρώπινον γένος, ἀπ᾿ ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἐσχάτων, ὡς ἐλευθερωτής ἡμῶν ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου.
.                           Ἐν τῇ Ἀναστάσει φανεροῦται ἡ ἐν Χριστῷ ζωή ὡς ἀπελευθέρωσις καί ἐλευθερία. «Τῇ ἐλευθερίᾳ … Χριστός ἡμᾶς ἡλευθέρωσε»[4]. Τό περιεχόμενον, τό «ἦθος» αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας, ἡ ὁποία πρέπει νά βιωθῇ ἐνταῦθα χριστοπρεπῶς, πρίν τελειωθῇ ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Βασιλείᾳ, εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ βιωματική πεμπτουσία τῆς «καινῆς κτίσεως». «Ὑμεῖς γάρ ἐπ᾿ ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί· μόνον μή τήν ἐλευθερίαν εἰς ἀφορμήν τῇ σαρκί, ἀλλά διά τῆς ἀγάπης δουλεύετε ἀλλήλοις»[5]. Ἡ ἐλευθερία τοῦ πιστοῦ, τεθεμελιωμένη εἰς τόν Σταυρόν καί τήν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος, εἶναι πορεία πρός τά ἄνω καί πρός τόν ἀδελφόν, εἶναι «πίστις δι᾿ ἀγάπης ἐνεργουμένη»[6]. Εἶναι ἔξοδος ἀπό τήν «Αἴγυπτον τῆς δουλείας» καί τῶν ποικίλων ἀλλοτριώσεων, χριστοδώρητος ὑπέρβασις τῆς ἐσωστρεφοῦς καί συρρικνωμένης ὑπάρξεως, ἐλπίς αἰωνιότητος, ἡ ὁποία ἐξανθρωπίζει τόν ἄνθρωπον.
.                           Ἑορτάζοντες τό Πάσχα, ὁμολογοῦμεν ἐν Ἐκκλησίᾳ, ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ «ἔχει ἤδη ἐγκαθιδρυθῆ, ἀλλά δέν ἔχει ἀκόμη ὁλοκληρωθῆ»[7]. Ἐν τῷ φωτί τῆς Ἀναστάσεως, τά ἐγκόσμια πράγματα ἀποκτοῦν νέον νόημα, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι ἤδη μεταμορφωμένα καί μεταμορφούμενα. Τίποτε δέν εἶναι ἁπλῶς «δεδομένον». Τά πάντα εὑρίσκονται ἐν κινήσει πρός τήν ἐσχατολογικήν τελείωσίν των. Αὐτή ἡ «ἀκράτητος φορά» πρός τήν Βασιλείαν, ἡ ὁποία βιοῦται κατ᾿ ἐξοχήν ἐν τῇ εὐχαριστιακῇ συνάξει, προφυλάσσει τόν λαόν τοῦ Θεοῦ ἀφ᾿ ἑνός μέν ἀπό τήν ἀδιαφορίαν διά τήν ἱστορίαν καί τήν παρουσίαν τοῦ κακοῦ ἐν αὐτῇ, ἀφ᾿ ἑτέρου δέ ἀπό τήν λήθην τοῦ Κυριακοῦ λόγου «ἡ βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου»[8], τῆς διαφορᾶς δηλονότι μεταξύ τοῦ «ἤδη» καί τοῦ «ὄχι ἀκόμη» τῆς ἐλεύσεως τῆς Βασιλείας, συμφώνως καί πρός τό θεολογικώτατον «Ὁ Βασιλεύς ἦλθεν, ὁ Κύριος Ἰησοῦς, καί ἡ Βασιλεία του θά ἔλθῃ»[9].
.                           Κύριον γνώρισμα τῆς θεοσδότου ἐλευθερίας τοῦ πιστοῦ εἶναι ὁ ἀσίγαστος ἀναστάσιμος παλμός, ἡ ἐγρήγορσις καί ὁ δυναμισμός της. Ὁ χαρακτήρ αὐτῆς ὡς δώρου τῆς χάριτος ὄχι μόνον δέν περιορίζει, ἀλλά ἀναδεικνύει τήν ἰδικήν μας συγκατάθεσιν εἰς τήν δωρεάν, καί ἐνδυναμώνει τήν πορείαν μας καί τήν ἀναστροφήν μας ἐν τῇ νέᾳ ἐλευθερίᾳ, ἡ ὁποία ἐμπερικλείει καί τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἀλλοτριωθείσης σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν κτίσιν. Ὁ ἐν Χριστῷ ἐλεύθερος δέν ἐγκλωβίζεται εἰς «γήϊνα ἀπόλυτα», ὡς «οἱ λοιποί, οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα»[10]. Ἡ ἐλπίς ἡμῶν εἶναι ὁ Χριστός, ἡ ἐν Αὐτῷ ὡλοκληρωμένη ὕπαρξις, ἡ λαμπρότης καί ἡ φωτοχυσία τῆς αἰωνιότητος. Τά βιολογικά ὅρια τῆς ζωῆς δέν ὁρίζουν τήν ἀλήθειάν της. Ὁ θάνατος δέν εἶναι τό τέλος τῆς ὑπάρξεώς μας. «Μηδείς φοβείσθω θάνατον∙ ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν ὑπ᾿ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τόν ᾍδην ὁ κατελθών εἰς τόν ᾍδην»[11]. Ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία εἶναι ἡ «ἄλλη πλᾶσις»[12] τοῦ ἀνθρώπου, πρόγευσις καί προτύπωσις τῆς πληρώσεως καί τῆς πληρότητος τῆς Θείας Οἰκονομίας ἐν τῷ «νῦν καί ἀεί» τῆς ἐσχάτης ἡμέρας, ὅτε οἱ «εὐλογημένοι τοῦ Πατρός» θά ζοῦν πρόσωπον πρός πρόσωπον μετά τοῦ Χριστοῦ, «ὁρῶντες αὐτόν καί ὁρώμενοι καί ἄληκτον τήν ἀπ᾿ αὐτοῦ εὐφροσύνην καρπούμενοι»[13].
.                           Τό Ἅγιον Πάσχα δέν εἶναι ἁπλῶς μία θρησκευτική ἑορτή, ἔστω καί ἡ μεγίστη δι᾿ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους. Κάθε Θεία Λειτουργία, κάθε προσευχή καί δέησις τῶν πιστῶν, κάθε ἑορτή καί μνήμη Ἁγίων καί Μαρτύρων, ἡ τιμή τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἡ «περισσεία τῆς χαρᾶς» τῶν Χριστιανῶν (Β´ Κορ. η´, 2), κάθε πρᾶξις θυσιαστικῆς ἀγάπης καί ἀδελφοσύνης, ἡ ὑπομονή ἐν ταῖς θλίψεσιν, ἡ οὐ καταισχύνουσα ἐλπίς τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, εἶναι πανήγυρις ἐλευθερίας, ἐκπέμπουν πασχάλιον φῶς καί ἀναδίδουν τό ἄρωμα τῆς Ἀναστάσεως.
.                           Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, δοξάζοντες τόν πατήσαντα θανάτῳ τόν θάνατον Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ἀπευθύνομεν πρός πάντας ὑμᾶς, τούς ἐν ἁπάσῃ τῇ Δεσποτείᾳ Κυρίου τιμιωτάτους ἀδελφούς καί τά προσφιλέστατα τέκνα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἑόρτιον ἀσπασμόν, εὐλογοῦντες μαζί σας γηθοσύνως, ἐν ἐνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, Χριστόν εἰς τούς αἰῶνας.     

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βκα´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως 

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα 

          εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

—————————–

[1]  Γεν. α´,26.

[2]   Γεν. α´,31.

[3]   Α’ Κορ. ε´,7.

[4]   Γαλ. ε´,1.

[5]   Γαλ. ε´,13.

[6]   Γαλ. ε´,6.  

[7] Γεωργίου Φλωρόφσκυ, Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία, Παράδοσις, μτφρ. Δ. Τσάμη, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 1976, σ. 37.

[8]  Ἰωάν. ιη´,36.

[9]   Γεωργίου Φλωρόφσκυ, ὅ.π., σ. 99.

[10]  Α’ Θεσσ. δ´,13

[11] Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Λόγος Κατηχητήριος εἰς τήν ἁγίαν καί λαμπροφόρον ἡμέραν τῆς ἐνδόξου καί σωτηριώδους Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Αναστάσεως. 

[12]   Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη ἠθικά, ΒΕΠΕΣ 61, σ. 227.

[13] Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, Δ´,27 (100), Κείμενον, μετάφρασις, σχόλια Ν. Ματσούκα, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 1985, σ. 452. 

ΠΗΓΗ: ec-patr.org

ΤΕΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΗ (ΚΥΡΙΛΛΟΥ Μόσχας) καὶ …ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ!

Κύριλλος πρὸς Βαρθολομαῖο:
«Ἂν προχωρήσεις στὸ Οὐκρανικό,
δὲν θὰ εἶσαι πρῶτος μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων»

Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

.         Μὲ προσωπικὴ ἐπιστολή του ὁ Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος προειδοποιεῖ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, νὰ μὴ συμμετέχει στὴν «πολιτικὴ περιπέτεια» τῆς νομιμοποίησης τῶν «σχισματικῶν» στὴν Οὐκρανία, καθὼς σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση θὰ πάψει νὰ εἶναι ὁ προκαθήμενος τῶν Ὀρθοδόξων.
.               Στὴν ἐπιστολή, ποὺ ἀναρτήθηκε στὸ site τῆς ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ὁ πατριάρχης Μόσχας ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων: «Μίλησα μαζί σας ἰδιωτικὰ καὶ μὲ λίγους μάρτυρες γιὰ τὰ σχέδια τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως νὰ νομιμοποιήσει τὸ σχίσμα στὴν Οὐκρανία. Τώρα, ὅταν αὐτὰ τὰ σχέδια ἔχουν οὐσιαστικὰ τεθεῖ σὲ ἐφαρμογή, ἐνδεχομένως γιὰ τελευταία φορά, ἀπευθύνομαι σὲ σᾶς ἐνώπιον ὁλόκληρης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας… (Παρακαλῶ) κάντε πίσω τώρα ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς σχισματικοὺς καὶ ἀρνηθεῖτε νὰ συμμετάσχετε στὴν πολιτικὴ περιπέτεια γύρω ἀπὸ τὴ νομιμοποίησή τους»…
…«Ἐὰν ἐνεργεῖτε σὲ συμφωνία μὲ τὶς προθέσεις ποὺ ἀναφέρονται στὴν ἐπιστολή σας, θὰ χάσετε γιὰ πάντα τὴν εὐκαιρία νὰ ὑπηρετήσετε τὴν ἑνότητα τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καὶ θὰ πάψετε νὰ εἶστε ὁ πρῶτος στὸν Ὀρθόδοξο κόσμο ποὺ συγκεντρώνει ἑκατοντάδες ἑκατομμυρίων πιστῶν, καὶ τὰ δεινὰ ποὺ προκλήθηκαν ἀπὸ ἐσᾶς στοὺς Ὀρθοδόξους Οὐκρανοὺς θὰ σᾶς συνοδεύουν μέχρι τὴν Τελικὴ Κρίση… Προσεύχομαι μὲ ὅλη μου τὴν καρδιὰ ὅτι αὐτὸ δὲν θὰ συμβεῖ. Δὲν εἶναι πολὺ ἀργὰ γιὰ νὰ σταματήσει», καταλήγει στὴν ἐπιστολή του ὁ Πατριάρχης Κύριλλος.

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr

 

«ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ. – Ἐμεῖς ἐδῶ οἱ Ὀρθόδοξοι στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅσοι εἴμαστε, ὅποιοι εἴμαστε, ὅποια καὶ εἶναι ἡ ἐθνική μας καταγωγὴ καὶ προέλευσις, εἴμεθα μία οἰκογένεια» (Οἰκουμεν. Πατριάρχης)

Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης:
«Αὐτὰ δὲν εἶναι ὀρθόδοξα πράγματα,
δὲν εἶναι κανονικὰ καὶ δὲν εἶναι ἐκκλησιολογικά»

.               Γιὰ ἀκραία καὶ ἀπαράδεκτη ἀπόφαση «τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, τοῦ ἀδελφοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας», νὰ διακόψει τὴν εὐχαριστιακὴ Κοινωνία μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἔκανε λόγο ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, στὴν ὁμιλία του πρὸς τὰ μέλη τῆς ρωσόφωνης παροικίας τῆς πόλης, στὸ Ἱ. Βατοπαιδινὸ Μετόχιο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα, στὸν Γαλατᾶ τῆς Κωνσταντινούπολης. Οἱ δηλώσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη ἔγιναν μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία, κατὰ τὴν ὁποία χοροστάτησε σήμερα [13.12.2018] – ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία τιμᾶται μὲ τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο, ἡ μνήμη τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου καὶ πανηγυρίζει ἡ ρωσόφωνη παροικία τῆς Πόλης.
.               «Αὐτὴ τὴν φορὰ ποὺ εὑρίσκομαι, ὅπως κάθε χρόνο τέτοια ἡμέρα, ἀνάμεσά σας, ἀγαπητά μου παιδιά, γνωρίζω ὅτι ὑπάρχει διάχυτος μία ἀνησυχία καὶ ἕνα δίλημμα μεταξύ σας. Θὰ εἶμαι εἰλικρινὴς μαζί σας, εἴμεθα μία οἰκογένεια, εἶμαι ὁ πατέρας σας καὶ εἶστε τὰ πνευματικά μου τέκνα. Αὐτὴ ἡ ἀνησυχία καὶ αὐτὸ τὸ δίλημμα, ποὺ ἐπικρατεῖ μέσα στὴ ρωσικὴ παροικία τῆς Πόλεώς μας καὶ γενικῶς τῆς χώρας τῆς Τουρκίας ὀφείλεται στὴν ἀκραία ἀπόφαση τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, τοῦ ἀδελφοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας, νὰ διακόψη τὴν εὐχαριστιακὴ Κοινωνία μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, δηλαδὴ μὲ τὴ Μητέρα του Ἐκκλησία. Καὶ μπορεῖ νὰ ἔχωμε διαφορὲς ἀπόψεων ὡς πρὸς διάφορα προβλήματα ποὺ ἀπασχολοῦν σύνολον τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, αὐτὸ εἶναι ἀνθρώπινον καὶ εἶναι δημοκρατικόν, ἀλλὰ τὸ νὰ διακόπτωμεν τὴν εὐχαριστιακὴν κοινωνίαν ὡς μοχλὸν πιέσεως καὶ ὡς ἐξαναγκασμὸν γιὰ νὰ συμφωνήσουν καὶ οἱ ἄλλοι μὲ τὶς ἀπόψεις μας, αὐτὸ εἶναι ἀπαράδεκτο. Εἶμαι βέβαιος ὅτι σύντομα ἡ ἀδελφὴ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας θὰ μετανοήση γι᾽ αὐτὴν τὴν ἀκραία ἀπόφασίν της».
.               Σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς ὁμιλίας του ὁ Παναγιώτατος ἐπεσήμανε: «Ὅταν λέγη ἡ ἀδελφὴ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας νὰ μὴν ἐκκλησιάζεσθε, νὰ μὴν ἐξομολογεῖσθε, νὰ μὴν κοινωνεῖτε στοὺς Ναοὺς ποὺ εἶναι ὑπὸ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, σᾶς δημιουργεῖ ἕνα συνειδησιακὸν πρόβλημα. Νὰ μὴν ἀκοῦτε, νὰ μὴν ἔχετε καμιὰν ἀνησυχίαν, διότι ὁ δικός σας ποιμήν, ὁ δικός σας πνευματικὸς Πατέρας ἐδῶ στὴν Τουρκία, εἶναι ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, εἶναι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης».
.               Τοὺς προέτρεψε δὲ νὰ ἐκκλησιάζονται, τόσο στὸ Μετόχι τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, ποὺ ἔχει παραχωρηθεῖ πρὸς ἐξυπηρέτηση τῆς ρωσόφωνης κοινότητας τῆς Κωνσταντινούπολης, ὅσο καὶ σὲ κάθε Ὀρθόδοξο ναὸ στὴν Τουρκία.
.               Ὁ Πατριάρχης, ἐξήγησε ὅτι τέτοιες λυπηρὲς καταστάσεις δημιουργοῦνται, ὅταν στὰ δικαιοδοσιακά, τὰ καθαρῶς ἐκκλησιολογικὰ καὶ Κανονικὰ πράγματα τῆς Ἐκκλησίας, ἀναμειγνύονται ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ φυλετικὸς παράγοντας. Ὑπογράμμισε μάλιστα, ὅτι ὁ ἐθνοφυλετισμὸς καταδικάστηκε σὲ Σύνοδο ποὺ πραγματοποιήθηκε τὸ 1872 στὴν Κωνσταντινούπολη, ὡς αἵρεση.
.               «Οἱ Κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας λένε ὅτι σὲ κάθε πόλη πρέπει νὰ ὑπάρχει ἕνας Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ πνευματικὸς πατέρας ὅλων τῶν πιστῶν, ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων ποὺ ζοῦν σὲ αὐτὴ τὴν πόλη, ἀνεξαρτήτως τοῦ γεγονότος ἂν εἶναι Ἕλληνες, Ρῶσοι, Ρουμάνοι, Οὐκρανοὶ καὶ οὕτω καθεξῆς. Αὐτὸ ἐφαρμόζουμε ἐδῶ στὴν Κωνσταντινούπολη. Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εἶναι ὁ Ποιμενάρχης γιὰ τοὺς Ἕλληνες, γιὰ τοὺς Ρώσους, ὅπως ἐδῶ, γιὰ τοὺς Ρουμάνους, στοὺς ὁποίους δώσαμε μία Ἐκκλησία καὶ ἐγὼ παρακάλεσα τὸν Πατριάρχη Ρουμανίας καὶ ἔστειλε ἱερέα νὰ τοὺς λειτουργεῖ στὴ γλώσσα τους, γιὰ τοὺς Βούλγαρους ποὺ ζοῦν στὴν Πόλη. Ὅλοι εἶναι παιδιὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ὄχι οἱ Βούλγαροι τῆς Πόλεως νὰ εἶναι ὑπὸ τὸν Πατριάρχη Βουλγαρίας, οἱ Ρῶσοι ἐδῶ νὰ εἶναι ὑπὸ τὸν Πατριάρχη Ρωσίας, αὐτὰ δὲν εἶναι ὀρθόδοξα πράγματα, δὲν εἶναι κανονικὰ καὶ δὲν εἶναι ἐκκλησιολογικά.
.               Ἐμεῖς ἐδῶ οἱ Ὀρθόδοξοι στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅσοι εἴμαστε, ὅποιοι εἴμαστε, ὅποια καὶ εἶναι ἡ ἐθνική μας καταγωγὴ καὶ προέλευσις, εἴμεθα μία οἰκογένεια, ἡ ὁποία τελεῖ ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον καὶ Ποιμενάρχην Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ εἶναι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης» ἀνέφερε.
.               Στὴν ὁμιλία του, μεταξὺ ἄλλων ὑπενθύμισε ὅτι οἱ Ρῶσοι Ὀρθόδοξοι πῆραν τὸ βάπτισμα καὶ τὴν χριστιανικὴ πίστη ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας πῆρε τὸν 16ο αἰώνα, τὴν αὐτοκεφαλία καὶ τὴν Πατριαρχικὴν ἀξίαν ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο.
.               «Καὶ σήμερα, ὑπὸ τὰς παρούσας συνθήκας, ἐμεῖς ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἀπὸ τὴν Μητέρα Ἐκκλησία καὶ τῶν Ρώσων Ὀρθοδόξων, στέλνουμε πρὸς αὐτούς, εἰς τὴν Ρωσίαν καὶ ὅπου ἀλλοῦ βρίσκονται διεσπαρμένοι στὸν ὑπόλοιπο κόσμο, τὴν εὐχὴν καὶ τὴν εὐλογίαν τῆς Μητρός των Ἐκκλησίας».

 

ΠΗΓΗ: ec-patr.org

 

 

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΔΙΕΒΗ ΤΟΝ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ὁ Πατριάρχης διέβη τὸν Ρουβίκωνα

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.           Ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος διέβη τὸν Ρουβίκωνα στὸ Οὐκρανικὸ ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα. Ἀποφάσισε νὰ προχωρήσει στὴν ὑλοποίηση τῆς ἀποφάσεως τῆς περὶ αὐτὸν Συνόδου καὶ νὰ δώσει τὴν αὐτοκεφαλία στοὺς ἕως σήμερα σχισματικοὺς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς τῆς Οὐκρανίας. Αὐτὸ μετὰ ἀπὸ αἴτημα τῆς ἀντιρωσικῆς κυβέρνησης τοῦ προέδρου Ποροσένκο καὶ μὲ τὴν θερμὴ ὑποστήριξη καὶ συνεργασία τῆς κυβέρνησης τῶν ΗΠΑ. Αὐτὲς θεωροῦν ὅτι ἡ ὁριστικὴ ἀπομάκρυνση τῶν Ὀρθοδόξων Οὐκρανῶν ἀπὸ τοὺς ὅμαιμούς τους Ρώσους περνᾶ ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστική τους χειραφέτηση.
.           Γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ αὐτὸ ὁ κ. Βαρθολομαῖος προέβη σὲ ἐνέργειες ἐκτός τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν Ἱερῶν Κανόνων. Πρῶτον ἀθέτησε δική του δέσμευση. Γιὰ τὴν Αὐτοκεφαλία μίας Ἐκκλησίας ὁ ἴδιος πρότεινε αὐτὴ νὰ δίνεται μὲ πρόταση τῆς Μητέρας Ἐκκλησίας καὶ τὴ σύμφωνη γνώμη ὅλων τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Στὴν περίπτωση τῆς αὐτοκεφαλίας στὴν Οὐκρανία φυσικὰ δὲν εἶχε τὴν πρόταση τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας καὶ οὐδένα Προκαθήμενο ἐρώτησε. Ἁπλῶς ὅλους τοὺς ἐνημέρωσε περὶ τῆς ἀποφάσεώς του… Γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν ἀπόφασή του μετὰ ἀπὸ αἰῶνες ἰσχυρίσθηκε ὅτι ἡ Οὐκρανία εἶναι «κανονικό του ἔδαφος»…
.           Δεύτερον, ἀφοῦ μόνος του ἀποφάσισε νὰ δώσει τὸ αὐτοκέφαλο στοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας, αὐθαιρέτως ἄλλαξε ἄποψη καὶ δὲν ἀναγνωρίζει τὴν κανονικὴ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, τὴν ὁποία, ἕως ὅτου τεθεῖ τὸ ζήτημα τοῦ Αὐτοκεφάλου, ἀναγνώριζε Αὐτὴν καὶ μόνον Αὐτήν.
.           Τρίτον, συνέπεια τῆς ἀπόφασής του ἦταν νὰ ἀποστείλει ἐξάρχους (ἀντιπροσώπους) στὴν Οὐκρανία, ποὺ συνεργάσθηκαν μὲ τὴν Κυβέρνηση τῆς Οὐκρανίας καὶ τοὺς σχισματικούς. Οἱ Ἔξαρχοι ἀγνόησαν τὴν Κανονικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στὴν ὁποία ἀνήκουν πάνω ἀπὸ τοὺς μισοὺς Οὐκρανούς. Οἱ ἐν λόγῳ πιστοὶ διαχωρίζουν τὰ πολιτικὰ καὶ ἐθνικὰ ζητήματα τῆς χώρας ἀπὸ τὴν Πίστη τους. Ἡ Οὐκρανικὴ κυβέρνηση, οἱ σχισματικοὶ Ὀρθόδοξοι καὶ οἱ Οὐνίτες τοὺς προκαλοῦν νὰ τοὺς ἀκολουθήσουν στὸν ἐθνικιστικὸ παροξυσμό τους καὶ τοὺς ἀπειλοῦν ὅτι ἂν δὲν τοὺς ἀκολουθήσουν, θὰ ὑποστοῦν διωγμούς. Πιθανὸν νὰ προστεθοῦν νέοι μάρτυρες τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης.
.           Τέταρτον αὐθαίρετα ἐφεῦρε τὸ προνόμιο τοῦ ἐκκλήτου (προσφυγὴ στὸ Φανάρι καὶ ἀπόφασης αὐτοῦ ἐπὶ δεδικασμένου ἀπὸ τοπικὴ Ἐκκλησία), τὸ ὁποῖο οὐδεὶς Κανόνας προβλέπει. Τὸ προβλέπει ἡ στὴ Σαρδικὴ (τὴ σημερινὴ Σόφια) Σύνοδος (4ος αἰώνας) μόνον γιὰ τὸν Ρώμης. Μὲ βάση τὸ ὑποτιθέμενο προνόμιο ἀποκατέστησε τὸν σχισματικὸ «Πατριάρχη Κιέβου» Φιλάρετο, ὁ ὁποῖος ἔχει καθαιρεθεῖ ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας γιὰ ἐκκλησιολογικοὺς λόγους.
.           Ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀντιλαμβάνεται ὅτι μὲ τὴν ἀπόφασή του πιθανὸν νὰ ὁδηγήσει τοὺς Οὐκρανοὺς σὲ νέα ἐμφύλια σύγκρουση. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀφοῦ ἔχει ναρκοθετηθεῖ ἡ εἰρήνη στὴ χώρα, στὸ Ἀνακοινωθὲν τοῦ Πατριαρχείου τῆς 11ης Ὀκτωβρίου, γίνεται ἔκκληση «πρὸς πάσας τὰς ἐμπλεκομένας πλευρὰς νὰ ἀποφεύγουν καταλήψεις Ναῶν, Μονῶν καὶ ἄλλων περιουσιακῶν στοιχείων, ὡς καὶ πάσαν πρᾶξιν βίας καὶ ἐκδικητικότητος…». Ὅμως τὸ game γεωπολιτικῆς καὶ ἰσχύος μεταξὺ Φαναρίου καὶ Μόσχας καί, κατ’ ἐπέκταση, ΗΠΑ καὶ Ρωσίας, γίνεται πλέον μὲ «ἀληθινὲς ἐκκλησιαστικὲς φαρέτρες». Τὸ μὰτ θὰ εἶναι στὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας.-

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Οἱ σχέσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου
μὲ τὸν Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο
κατὰ τὰ δέκα ἔτη τῆς Ἀρχιεπισκοπίας του.

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

βλ. προηγ.: ΟΙ ΔΙΑΚΥΜΑΝΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ – ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

.         Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς Ἀρχιεπισκοπίας τοῦ κ. Ἱερωνύμου ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἔδειξε τὶς ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος προθέσεις του. Στὶς 16 Φεβρουαρίου 2008 ἐνθρονίστηκε ὁ κ. Ἱερώνυμος καὶ στὶς 28 Μαρτίου 2008 – δύο ἡμέρες πρὶν συμπληρώσει τὰ 70 του χρόνια – ὁ Πατριάρχης τοῦ ἀπέστειλε πανταχοῦσα. Σὲ ὕφος ἀλαζονικό, ποὺ καθόλου δὲν θύμιζε τὴ φιλική τους σχέση ἐπὶ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, τοῦ κάνει αὐστηρὲς συστάσεις, ὡς ἡγεμὼν πρὸς ὑπήκοο.
.         Γράφει ὁ Πατριάρχης στὸν Ἀρχιεπίσκοπο: «Πρὸς τούτοις ἐπισυνάπτομεν καὶ τὴν μετὰ ζήλου ἐκ μέρους τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ἐπισκόπησιν ἐν τῇ ἐνασκήσει τῶν Προεδρικῶν Αὐτῆς καθηκόντων πρὸς παντελῆ ἀποφυγὴν τοῦτο μὲν κοσμικῶν παρεμβάσεων εἰς τὸ ἐκκλησιαστικὸν σῶμα, ὁποθενδήποτε προερχομένων, τοῦτο δὲ παρερμηνειῶν τῶν ἐσωτάτων αὐτοῦ χαρισματικῶν δομῶν ὑπ’ ἀλλοτρίων ἐξωεκκλησιαστικῶν θεσμικῶν δικαιοδοσιῶν». Πίσω ἀπὸ τὶς γραμμές του κρύβεται ἡ ἀντίληψη ὅτι ὑπεράνω τοῦ Συντάγματος καὶ τῶν Νόμων εἶναι οἱ ἐντολές του, τὶς ὁποῖες κρίνει ὡς θέσφατα. Καὶ τὰ γράφει ὁ ἀκολουθῶν πιστῶς καὶ κατὰ γράμμα τὰ ὅσα ἐπιτάσσει ἡ τουρκικὴ κυβέρνηση…
.        Στὴν ἴδια ἐπιστολὴ ὁ κ. Βαρθολομαῖος χαρακτηρίζει «δικές του» τὶς Μητροπόλεις τῶν «Νέων Χωρῶν»! Συγκεκριμένα γράφει ὅτι ὁ κ. Ἱερώνυμος ἔχει «πατρικὸ χρέος» διὰ τὴν «ἐν στοργῇ κηδεμονίαν τῶν ἐν τοῖς ἐπὶ μέρους καὶ μόνον ἐπιτροπικῶς διοικουμένων παρὰ τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας ἐν Ἑλλάδι ἡμετέρων ἐκκλησιαστικῶν Ἐπαρχιῶν, ἤτοι τῶν λεγομένων “Νέων Χωρῶν”». (Σημ. Ἡ ὑπογράμμιση τοῦ ὑπογρ.). Δὲν εἶναι καθόλου λεπτομέρεια τὸ ὅτι ὁ Πατριάρχης ἀναφέρει «Ἐκκλησία ἐν Ἑλλάδι», ἀντὶ «Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος». Μὲ τὸν ὅρο «Ἐν Ἑλλάδι» θέλει νὰ σημειώσει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δὲν ἔχει δικαιοδοσία, παρὰ σὲ μικρὸ μέρος τῆς χώρας καὶ στὸ μεγαλύτερο τὴν ἔχει τὸ Φανάρι… Οἱ ἀντιλήψεις αὐτὲς τοῦ κ. Βαρθολομαίου εὐχαρίστως ἀκούγονται ἀπὸ τὶς κυβερνήσεις Τσίπρα καὶ Ἐρντογάν, ἀλλὰ καὶ τῶν Σκοπίων καὶ τῆς Βουλγαρίας… Ὄχι ὅμως ἀπὸ ὅλους τοὺς Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἀπὸ τὸν πιστὸ λαό.
.         Μὲ τὴν ἴδια αὐταρχικὴ ἀντίληψη ἀντιμετώπισε ὁ κ. Βαρθολομαῖος τὸν κ. Ἱερώνυμο, κατὰ τὴν πρώτη ἐπίσκεψή του στὸ Φανάρι. Τὴν 10η Μαΐου 2008, ὑπέγραψε μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο Πρακτικὸ Συμφωνίας, διὰ τῆς ὁποίας ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία καθίστατο ἐκκλησιαστικὸ προτεκτοράτο τοῦ Φαναρίου. Συγκεκριμένα, στὸ Πρακτικὸ τῆς Συμφωνίας, ποὺ ὑπεγράφη κατὰ τὶς Διμερεῖς Συνομιλίες, ἀναφέρεται: «Εἶναι ἀναγκαία διὰ τὴν ἐναρμόνισιν τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρὸς τὴν Πατριαρχικὴν καὶ Συνοδικὴν Πράξιν τοῦ 1928 ἡ ἔναρξις τῆς καταλλήλου διαδικασίας τροποποιήσεως τῶν σχετικῶν ἄρθρων τοῦ ἰσχύοντος Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος… Ὁλοκληρουμένης τῆς προετοιμασίας διὰ τὴν τροποποίησιν τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου, ἀποσταλήσεται οὗτος ἐν σχεδίῳ ὀφειλετικῶς ἐγκαίρως τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριαρχείῳ πρὸ τῆς ψηφίσεως αὐτοῦ, πρὸς ἔκφρασιν γνώμης καὶ συμφωνίας. Ἡ αὐτὴ διαδικασία συνεφωνήθη ὅπως τηρῆται καὶ διὰ πᾶν νομοθέτημα ἀφορῶν εἰς τὰ ἐν Ἑλλάδι ἐκκλησιαστικὰ πράγματα, ὅταν ταῦτα ἅπτονται τῶν σχέσεων τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, κατὰ τὴν κρίσιν αὐτῶν». (Σημ. Ἡ ὑπογράμμιση τοῦ ὑπογρ.). Σημειώνεται ὅτι ὁ Νόμος περὶ ἐντάξεως τῶν Μητροπόλεων τῶν «Νέων Χωρῶν» προηγήθηκε τῆς Πράξεως τοῦ 1928 καὶ ὅτι γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Πολιτεία ἔτσι αὐτὲς ἔλαβαν νομικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ὑπόσταση.
.         Συμφωνήθηκαν στὸ Φανάρι τότε καὶ ἄλλα ταπεινωτικὰ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μέτρα. Πρῶτον νὰ παύσει νὰ ἔχει φωνή, μὲ τὸ Γραφεῖο Της, στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Ὁ Πατριάρχης θέλει νὰ ἀγνοεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι Αὐτοκέφαλη καὶ πὼς τὸ Φανάρι εἶναι ὑποχρεωμένο νὰ ἀκολουθεῖ ἔναντι τῆς ΕΕ τὴν πολιτικὴ Ἐρντογάν, πολιτικὴ ὅλως ἀντίθετη πρὸς τὰ πιστεύω τοῦ πιστοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τὸ δεύτερο ποὺ συμφωνήθηκε ἦταν νὰ ἀναβαθμιστεῖ τὸ Γραφεῖο τοῦ Πατριαρχείου στὴν Ἀθήνα – ὅλως ἀντεκκλησιαστικὸ γεγονὸς – μὲ τὸ δεδομένο ὅτι «τὸ ἐπίπεδο ἐκπροσωπήσεώς του στὴν Ἀθήνα δὲν εἶναι ἀντάξιον τοῦ κύρους καὶ τῆς θέσεως τῆς Πρωτοθρόνου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Ἀργότερα ἦρθε στὸ φῶς τῆς δημοσιότητας ἡ πληροφορία ὅτι ἡ ἐπιδίωξη ἦταν νὰ καταστεῖ τὸ Γραφεῖο ἕνα εἶδος «Νουντσιατούρας», ἀφοῦ ὁ Πατριάρχης διεκδικεῖ ρόλο «Πάπα τῆς Ἀνατολῆς».
.         Ἡ ὑπογραφεῖσα συμφωνία μεταξὺ Φαναρίου καὶ Ἀθηνῶν δυσαρέστησε τὴν τότε κυβέρνηση. Κατὰ τὴν ἄποψη τῶν κυβερνητικῶν παραγόντων οὐδεμία ἑλληνικὴ κυβέρνηση μπορεῖ νὰ δεχθεῖ νὰ εἶναι ἡ πρώτη χώρα σὲ ὅλο τὸν χριστιανικὸ κόσμο, στὴν ὁποία θὰ ἰσχύει διὰ τῆς πατριαρχειοκρατίας, ἡ θεοκρατία. Οὐδεμία ἑλληνικὴ κυβέρνηση μπορεῖ νὰ δεχθεῖ ὅτι, γιὰ νὰ νομοθετεῖ, ὀφείλει νὰ παίρνει τὴν ἔγκριση τοῦ Πατριάρχου!
.         Ἡ συμφωνία ποὺ ὑπεγράφη στὸ Φανάρι τὸν Μάϊο τοῦ 2008 δυσαρέστησε καὶ πολλοὺς Μητροπολίτες. «Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δὲν εἶχε ἐξουσιοδότηση νὰ προχωρήσει σὲ συμφωνία μὲ τὸ Πατριαρχεῖο» ὑποστήριξαν ὁρισμένοι καὶ ἀρκετοὶ ἐμφανίστηκαν ἀπὸ διστακτικοὶ ἕως ἀντίθετοι σὲ μία ἐνδεχόμενη ἀναθεώρηση τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου. (Βλ. σχ. Ρεπορτὰζ ἐφημ. «Καθημερινή», 25 Μαΐου 2008, σελ. 14). Σημειώνεται ὅτι οἱ ὅροι ποὺ ὑπογράφηκαν στὸ Φανάρι τὸν Μάϊο τοῦ 2008 καὶ μετὰ ἀπὸ δέκα χρόνια δὲν ἔχουν ἔρθει πρὸς ἔγκριση στὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Μάλιστα στὴν πρόσφατη Ἱεραρχία, τοῦ Ὀκτωβρίου 2017, καὶ μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς συμπλήρωσης σαράντα χρόνων ἀπὸ τῆς ψηφίσεως καὶ θεσπίσεως τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου (Νόμος 590/1977) ὑπῆρξε σχετικὴ εἰσήγηση ἀπὸ τὸν Μητρ. Σύρου καὶ στὴ συνέχεια κατατέθηκαν προτάσεις τροποποιήσεών του, χωρὶς καμία νὰ ἀφορᾶ στὰ συμφωνηθέντα στὸ Φανάρι.
.       Ὡς πρὸς τὸν ὑπογραφέντα, τὸ 2008, ὅρο «περὶ ἀναβαθμίσεως τῆς ἐκπροσωπήσεως τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου στὴν Ἀθήνα», ὄχι μόνο αὐτὸ δὲν κατέστη «νουντσιατούρα», ἀλλὰ ἔχει ἐκκλησιαστικὰ ἀπομονωθεῖ ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο ὁ ἐκπρόσωπός του, Μητροπολίτης Ἀδριανουπόλεως Ἀμφιλόχιος. Ἀπὸ τοῦ διορισμοῦ του δὲν ἔχει ὁποιαδήποτε ἐπικοινωνία μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο καὶ μὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο μέλος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
.       Ἡ ἐξέλιξη τῆς περίπτωσης τοῦ Μητροπολίτου Ἀδριανουπόλεως κ. Ἀμφιλοχίου (Στεργίου) ἔχει ἐκκλησιαστικὸ ἐνδιαφέρον. Μετὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ κ. Ἱερωνύμου στὸν Ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο ὁ τότε Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀμφιλόχιος Στεργίου, διορίστηκε ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο «εἰδικός του Σύμβουλος στὰ θέματα τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου». Ἡ θέση ἦταν σημαντικὴ ἀλλὰ ἐξωθεσμικὴ καὶ προκάλεσε εὔλογες ἀπορίες γιὰ τὴ χρησιμότητά της. Ἔμοιαζε ὡς νὰ τοποθετήθηκε ἕνα πρόσωπο τῆς ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης τοῦ Ἀρχιεπισκόπου στὴ θέση τοῦ ἐπιβλέποντος σὲ ὅλα ὅσα συνέβαιναν στὴν Ἱερὰ Σύνοδο, μηδὲ τῆς Ἀρχιγραμματείας –ἤτοι τοῦ ἀνωτέρου διοικητικοῦ ὀργάνου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος– ἐξαιρουμένης. Ἡ θέση θεωρήθηκε ὅτι ἐδόθη στὸν π. Ἀμφιλόχιο, λόγῳ τῶν ὑπηρεσιῶν, ποὺ εἶχε προσφέρει στὸν Ἀρχιεπίσκοπο, ὅταν ἦταν Μητροπολίτης Θηβῶν. Μίαν ἡμέρα καὶ χωρὶς καμία δημόσια ἐξήγηση ὁ π. Ἀμφιλόχιος ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴ θέση, ποὺ εἶχε ἀναλάβει στὴ Σύνοδο καὶ ἔκτοτε δὲν εἶχε κάποια ἄλλη θέση σ’ αὐτήν, οὔτε ὁποιαδήποτε ἐπικοινωνία μὲ τὸν κ. Ἱερώνυμο.
.         Ὅταν κενώθηκε ὁ θρόνος τῆς Μητροπόλεως Ἰωαννίνων, ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἐπενέβη προσωπικὰ στὴν ἐκλογὴ τοῦ νέου Μητροπολίτου. Ὑπέδειξε στὰ μέλη τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ ψηφίσουν τὸν π. Ἀμφιλόχιο Στεργίου! Ὁ κ. Ἱερώνυμος δὲν δέχθηκε τὴν πρόταση – ὑπόδειξη καὶ πρόβαλε δικό του ὑποψήφιο, τὸν Πρωτοσύγκελλο τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν π. Μάξιμο Παπαγιάννη, ὁ ὁποῖος καὶ ἐξελέγη, σχεδὸν παμψηφεί.
.         Ὁ κ. Βαρθολομαῖος στὴν «ἧττα» του ἀντέδρασε πολὺ γρήγορα. Τρεῖς μῆνες μετὰ πρότεινε στὴν Πατριαρχικὴ Σύνοδο καὶ αὐτὴ ἐξέλεξε ὁμοφώνως, ὅπως πάντοτε συμβαίνει στὶς προτάσεις τοῦ Πατριάρχου, τὸν π. Ἀμφιλόχιο Στεργίου Μητροπολίτη Ἀδριανουπόλεως. Ὁ Πατριάρχης τὸν χειροτόνησε ἀμέσως καὶ τὸν διόρισε διευθυντὴ τοῦ Πατριαρχικοῦ Γραφείου στὴν Ἀθήνα, σὲ ἀντικατάσταση τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου. Ἐνήργησε ἔτσι, γνωρίζοντας ὅτι οἱ σχέσεις τοῦ Ἀδριανουπόλεως μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν ἦσαν σὲ χείριστο σημεῖο. Γι’ αὐτὸ καὶ μπορεῖ νὰ θεωρηθοῦν εἰρωνικὰ τὰ ὅσα εἶπε ὁ κ. Βαρθολομαῖος στὸν κ. Ἀμφιλόχιο κατὰ τὴν χειροτονία του: «Ἡ προσωπικὴ πνευματικὴ σχέσις σου μὲ τὸν Μακαριώτατον …κ. Ἱερώνυμον ἀποτελεῖ ἐχέγγυον τῆς ἐπιτυχίας τῆς ἀποστολῆς σου ταύτης». (Σημ. Ὡς συνδέσμου τῶν δύο ἐκκλησιῶν)… Ὅταν ὁ Ἀδριανουπόλεως δὲν μιλιέται μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο, ἡ ἀποστολή του δυσχεραίνεται, δὲν διευκολύνεται…
.           Μὲ τὸν διορισμὸ τοῦ κ. Ἀμφιλοχίου στὴ θέση τοῦ διευθυντοῦ τοῦ Πατριαρχικοῦ Γραφείου στὴν Ἀθήνα, τὰ πράγματα χειροτέρεψαν στὶς σχέσεις τῶν κ.κ. Ἱερωνύμου καὶ Βαρθολομαίου. Ὁ κ. Ἀμφιλόχιος διατηρεῖ καλὲς σχέσεις μὲ κυβερνητικοὺς καὶ κομματικοὺς παράγοντες τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ προσπάθησε νὰ περάσει σοβαρὰ ζητήματα ὑπὲρ τοῦ Φαναρίου καὶ σὲ βάρος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Δὲν τὸ πέτυχε καὶ προκάλεσε περαιτέρω ὄξυνση καὶ στὶς δικές του σχέσεις μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο… Ὁ φάκελος, ὁ ὁποῖος φυλάσσεται στὸ ἀπόρρητο ἀρχεῖο τῆς Ἱερὰ Συνόδου καὶ γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀνέφερε στὴν Ἱεραρχία ὅτι ἀφορᾶ στὶς σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ τὸ Φανάρι καὶ πὼς περιέχει σημαντικὰ στοιχεῖα, πιθανὸν νὰ ἔχει σχέση καὶ μὲ τὸν Μητροπολίτη Ἀδριανουπόλεως.
.           Τραγικὴ εἰρωνεία στὶς σχέσεις, ὅπως ἐξελίχθηκαν καὶ ἐξελίσσονται, τῶν κ.κ. Ἱερωνύμου καὶ Βαρθολομαίου, ἀποτελεῖ τὸ συγχαρητήριο γράμμα τοῦ δευτέρου πρὸς τὸν πρῶτο, γιὰ τὴν ἐπέτειο τῆς συμπλήρωσης δέκα ἐτῶν στὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο. Σημειώνεται ὅτι οἱ δύο Προκαθήμενοι ἀπὸ καιρὸ δὲν μιλιοῦνται καὶ βρίσκονται ἀντίδικοι στὰ ἑλληνικὰ δικαστήρια γιὰ τὴν ἰδιοκτησία καὶ τὴν χρήση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ποὺ βρίσκεται στὸ κτῆμα Προμπονᾶ, ἐντός τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν… Μὲ ἐντυπωσιακὰ ἐπαινετικὴ διάθεση, ποὺ ἐγγίζει τὴν ἀμετροέπεια, ὁ κ. Βαρθολομαῖος γράφει στὸν κ. Ἱερώνυμο, ὅτι ἐπιτέλεσε «ἀξιάγαστον ἔργον, ὅπερ ἀναγνωρίζεται καὶ τιμᾶται ὄχι μόνον ἐν Ἑλλάδι, ἀλλὰ ἐν τῷ Ὀρθοδόξῳ καὶ τῷ λοιπῷ χριστιανικῷ κόσμῳ γενικώτερον».
.           Ἡ εὐχετήρια ἐπιστολὴ τοῦ κ. Βαρθολομαίου πρὸς τὸν κ. Ἱερώνυμο, μετὰ τὰ ὅσα ἔχουν συμβεῖ μεταξύ τους τὰ τελευταῖα χρόνια, ἀφήνει τὸν κάθε πιστὸ ἄφωνο. Οἱ ἔπαινοι, ὅταν ὑπερβαίνουν τὴν ἀλήθεια καὶ προσκρούουν στὴν πραγματικότητα, καταντοῦν λόγια κούφια καὶ ὑποκριτικά.-