ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Οἱ διαχρονικὲς ἀξίες στὸ στόχαστρο

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .                         Οἱ πολλὲς καὶ σοβαρὲς ἀντιδράσεις ποὺ ὑπῆρξαν στὴν ἐνέργεια ἀνδρός, ποὺ ντύνεται καὶσυμπεριφέρεται ὡς γυναίκα καὶ ὑποστηρίζεται ἀπὸ τὸ Σωματεῖο Ὑποστήριξης Διεμφυλικῶν, νὰδιαβάσει παραμύθια σὲ νήπια παιδικοῦ σταθμοῦ  τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ἡ συνηγορία στὴν πράξη τοῦ στελεχῶν ΜΜΕ φίλων τῶν λόμπι τῶν ΛΟΑΤΚΙ θέτουν τὸ ζήτημα: Στὴν Πολιτεία ὑπάρχουν ἄραγε ἀρχές, ἀξίες καὶ νόμοι, ποὺ εἶναι ἀπόλυτοι καὶ διαχρονικοί, ἢ κάποιους τοὺς μεταβάλλει, ἀνάλογα μὲ τὴν ἰδεολογία, τὴ δική της  καὶ   ἐκείνων ποὺ καθοριστικὰ τὴν ἐπηρεάζουν;
.                       Ἀντίθετα πρὸς τὴν ἀγανάκτηση τῆς πλειονότητας τῶν πολιτῶν, ἐντυπωσιακὴ ἦταν ἡ σιωπὴτῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ἁρμοδίου τῆς κατὰ τὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς  νόμους ἀγωγῆς καὶ τῶν νηπίων. Ὁ ΣΥΡΙΖΑ ὑποστηρίζει τὴ νοοτροπία τῶν ΛΟΑΤΚΙ, ἐνῶ τὸΠΑΣΟΚ βρίσκεται σὲ ἀμηχανία, ἀφοῦ ἐπώνυμο στέλεχός του ἦταν ποὺ πρῶτο ἀντέδρασε στὴν προώθηση τῆς στάσης τῶν «Drag Queens» σὲ ἀθῶες ὑπάρξεις. Ἀπὸ τὴ μία ἀνακοίνωσε ὅτι θὰἐξετάσει τὴν ἐνίσχυση τῶν δικαιωμάτων τῶν ΛΟΑΤΚΙ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ πρόεδρός του Νίκος Ἀνδρουλάκης ἦταν στὸ Φανάρι γιὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Θεοφανείων… Μακάρι, πρὸς ἐνημέρωσή του, νὰἐρώτησε τὸν Οἰκ. Πατριάρχη, τί πιστεύει ἡ Ἐκκλησία γιὰ τὸ θέμα τῆς προπαγάνδας σὲ ἀνηλίκους τῆς νοοτροπίας καὶ τοῦ τρόπου ζωῆς τῶν «Drag Queens» καὶ κατ’ ἐπέκταση τῶν ΛΟΑΤΚΙ.
.                     Ὁ ὁμότιμος καθηγητὴς τοῦ Ἀστικοῦ Δικαίου τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Μαριάνος Δ. Καράσης ἀπηχώντας τὴ σκέψη τοῦ φιλοσόφου, ἱστορικοῦ καὶπολιτικοῦ Παναγιώτη Κανελλόπουλου γράφει πὼς ἡ ἄποψη τοῦ Διαφωτισμοῦ, ποὺ ἐκφράζει καὶτοὺς ΛΟΑΤΚΙ, ὅτι μόνο ἀπομακρυνόμενοι ἀπὸ τὸ παρελθὸν μποροῦμε νὰ ἐξασφαλίσουμε ἕνα καλύτερο μέλλον, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἀναιρεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ θεμέλια βίωσης τοῦ ἱστορικοῦ χρόνου, δηλαδὴτὸ παρελθόν,  ἀφ’ ἑτέρου δὲ θέτει ὡς κριτήριο τοῦ καλυτέρου μέλλοντος τὴν  ὑποτίμηση τοῦπνευματικοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ τάση αὐτὴ ἀπὸ ἰσχυρὰ λόμπι φθάνει σήμερα ἕως τὸν πνευματικὸμηδενισμό, τὴν ἀχρήστευση δηλαδὴ τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν τοῦ παρελθόντος καὶ τὸ χτίσιμο ἑνὸς μέλλοντος «θαυμαστοῦ», σὰν καὶ αὐτὸ ποὺ μπόρεσε νὰ φαντασθεῖ ὁ Ἄλντους Χάξλεϊ, ἑνὸς κόσμου δηλαδὴ κατοικημένου ἀπὸ πλάσματα τοῦ δοκιμαστικοῦ σωλήνα, ποὺ θὰ ἔχουν βρεῖ τὰ ταίρια τους στὰ ἀπανθρωποποιημένα ὄντα – ρομπότ…
.                    Ὁ ἴδιος ὁ Παναγιώτης Κανελλόπουλος στὸ βιβλίο του «Τὸ τέλος τοῦ Ζαρατούστρα» (Ἔκδ. Ἑστίας) μιλάει γιὰ ἐπερχόμενη γενιά, ποὺ θὰ θελήσει νὰ ἐπιβάλει τὸ μηδὲν ὡς «πρόοδο», καὶ γι᾽αὐτὸ θὰ πολεμήσει μέχρις ἐσχάτων ἐναντίον ὅσων τὴν ἐμποδίζουν, θεσμῶν καὶ ἀνθρώπων. Θὰβάλει στὸ στόχαστρό της ὅλους ὅσοι εἶναι ὑπὲρ τῶν αἰωνίων ἀξιῶν καὶ τῶν φυσικῶν νόμων. «Δὲν ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γυρίζει ἡ Γῆ ἀδιάκοπα γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό της καὶ γύρω ἀπὸ τὸν Ἥλιο. Ἡ γενιά μου θ’ ἀξίζει, μόνον ἂν καταφέρει νὰ σταματήσει κι αὐτὴν τὴν κίνησή της!» λέγει χαρακτηριστικὰὁ μηδενιστής… Ἀγαπητὲ ἀναγνώστη διάβασε τὰ ἐπιχειρήματα ὅσων ὑποστηρίζουν τοὺς “Drag Queens” καὶ θὰ καταλάβεις τὸν Παν. Κανελλόπουλο.-

Διαφήμιση

ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΙΜΗΣΕΙΣ ΕΝ ΟΨΕΙ

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ἡ ἐργολαβικὴ ὑποτίμηση καὶ ἀπαξίωση τῶν πνευματικῶν συστατικῶν καὶ τῶν ζωτικῶν ἀξιῶν τῆς αὐτοσυνειδησίας καὶ τῆς ζωῆς μας μᾶς ἔφερε στὸ σημεῖο μηδέν: ὁρατὴ ἔλλειψη προϊόντων (ἐπιβιώσεως) καὶ ἀνατίμηση τῶν τιμῶν. Ἔτσι πάει! Ἀλλὰ μὴ πτοεῖσθε, ὁ Ἀλέξης ἔχει τὸ καλὸ …ἀλεξιβρόχιο γιὰ τὴν σφοδρὴ καταιγίδα!

Τελειώνει τό… ὀξυγόνο στὴν ἀγορὰ

Ρεπορτάζ: Χριστούλιας Δημήτρης

.        Ὡς τραγικὴ περιγράφουν τὴν κατάσταση στὴν ἀγορὰ ἐκπρόσωποι τοῦ ἐπιχειρηματικοῦ κόσμου, μιλώντας στὸ Real.gr, μὲ τὴν ἔλλειψη ρευστότητας νὰ ἀποτελεῖ τὸ ὑπ’ ἀριθμὸν ἕνα πρόβλημα, ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς ὑγιεῖς ἐπιχειρήσεις. Μάλιστα, ὅπως ὑποστηρίζουν, ἐὰν στὶς 18 Ἰουνίου δὲν ὑπάρξει κυβέρνηση καὶ πολιτικὴ σταθερότητα στὴν χώρα μας, τότε χιλιάδες ἐπιχειρήσεις θὰ βάλουν λουκέτο δημιουργώντας μία νέα… στρατιὰ ἀνέργων καὶ βυθίζοντας τὴν πραγματικὴ οἰκονομία σὲ ἀκόμη μεγαλύτερη ὕφεση.
.        Τὴν ἴδια στιγμή, «στὸν ἀέρα» κινδυνεύουν νὰ τιναχτοῦν οἱ εἰσαγωγικὲς ἐπιχειρήσεις, ἀλλὰ καὶ οἱ βιομηχανίες, οἱ ὁποῖες γιὰ τὴν παραγωγὴ τῶν προϊόντων τους βασίζονται σὲ μεγάλο βαθμὸ στὶς εἰσαγωγὲς πρώτων ὑλῶν ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό. Ὅπως διαβεβαιώνουν, παράγοντες τῆς ἀγορᾶς, οἱ περισσότερες προμηθευτικὲς ἑταιρεῖες τοῦ ἐξωτερικοῦ ζητοῦν πλέον ἄμεση πληρωμὴ ἢ καὶ προεμβάσματα, προτοῦ τὸ ἐμπόρευμα φτάσει στὴν Ἑλλάδα. Ἡ κατάσταση ἐπιβαρύνεται ἀκόμη περισσότερο μετὰ τὴν ἀπόφαση ποὺ πῆραν, πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες δύο ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἀσφαλιστικὲς ἑταιρεῖες στὴν Εὐρώπη, ἡ Coface καὶ ἡ Euler Hermes νὰ σταματήσουν τὶς ἐγγραφὲς νέων ἀσφαλιστικῶν συμβολαίων γιὰ ἐξαγωγὲς πρὸς τὴν Ἑλλάδα.
.        Μάλιστα σὲ δηλώσεις του ὁ πρόεδρος τοῦ Ἑλληνικοῦ Συνδέσμου Βιομηχανιῶν Ἐπώνυμων Προϊόντων Νίκος Καραγεωργίου ἐπιβεβαίωσε ὅτι «πλέον σταματοῦν οἱ πιστώσεις ποὺ ἔπαιρναν οἱ ἑλληνικὲς ἑταιρεῖες γιὰ νὰ εἰσάγουν προϊόντα καὶ πρῶτες ὕλες, χωρὶς νὰ ἀποκλείει πλέον τὸ ἐνδεχόμενο νὰ ὑπάρξουν καὶ ἐλλείψεις προϊόντων στὰ ράφια τῶν σοῦπερ μάρκετ. Τὸ γεγονὸς αὐτό, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴ δραστικὴ μείωση τῆς χρηματοδότησης στὶς ἐπιχειρήσεις ἀπὸ τὰ τραπεζικὰ ἱδρύματα, δημιουργεῖ ἀνεπανόρθωτες οἰκονομικὲς ζημιὲς ἀκόμη καὶ σὲ ἑταιρεῖες ποὺ δὲν ἔχουν ὑπέρογκα χρέη ἢ δανεισμό.
.        Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ πρόεδρος τῆς Ἐθνικῆς Συνομοσπονδίας Ἑλληνικοῦ Ἐμπορίου Βασιλὴς Κορκίδης αὐτὴ τὴ στιγμὴ πλήττονται τουλάχιστον 200.000 ἐπιχειρήσεις κρούοντας τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου ὅτι θὰ ὑπάρξουν ἀνατιμήσεις στὶς τιμὲς τῶν προϊόντων λόγῳ τοῦ σταδιακοῦ περιορισμοῦ τῶν εἰσαγωγῶν». Ἀναλυτικότερα ὁ πρόεδρος τῆς ΕΣΕΕ τόνισε τὰ ἑξῆς: «Ἡ ἐξέλιξη αὐτὴ γιὰ τὸ ἐμπόριο ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἐγχώρια βιομηχανία-βιοτεχνία εἶναι ἐξαιρετικὰ ἀνησυχητική, ἂν ὄχι καταστροφική. Ἡ ἀξία τῶν εἰσαγωγῶν τῶν ἀγαθῶν στὴ χώρα γιὰ τὸ 2011 ἀνῆλθε σὲ 54,3 δισ. εὐρώ, ἐνῶ μετὰ τὴ διακοπὴ κάλυψης ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἀσφαλιστικὲς ἐταιρίες ἐκτιμᾶται πὼς θὰ ἀπαιτηθοῦν περίπου 20 δισ. εὐρὼ μετρητὰ γιὰ τὴν προμήθεια τῆς ἑλληνικῆς ἀγορᾶς μὲ πρῶτες ὕλες, καύσιμα, φάρμακα καὶ ἄλλα ἀγαθά. Ἐὰν ἐπιβεβαιωθοῦν αὐτὲς οἱ ἐκτιμήσεις, τότε ἀναμένονται περαιτέρω αὐξήσεις σὲ βιομηχανικὰ προϊόντα, καύσιμα, τρόφιμα, φάρμακα κ.λπ., ἐνῶ ὁ κίνδυνος κατάρρευσης τῆς ἐγχώριας ἀγορᾶς καὶ δημιουργίας ἐλλείψεων στὰ ράφια εἶναι ἄμεσα ὁρατός».

ΠΗΓΗ: Real.gr

ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΣΑ, ΟΧΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ! (Ἕνα εἶδος ὑγιοῦς ἀπαισιοδοξίας)

EIΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Τὰ ξυνισμένα ἰδεολογήματα, ποὺ σερβίριζαν μεθοδικὰ οἱ Ἐργολάβοι τῆς Ἀλλοτριώσεως καὶ τὰ κατάπινε λαίμαργα ὁ λαὸς τώρα ἀποδίδουν τοὺς καρπούς τους: Κρίση, οἰκονομική καὶ κοινωνική, ἀνασφάλεια, ἐθνικοὶ κίνδυνοι, γιγάντια ἱστορικὴ πρόκληση. 
.          Τὸ κατωτέρω ἄρθρο ἔχει μιὰ καλὴ καὶ τίμια πρόταση: «Ἂς κοιτάξουμε πρὸς τὰ μέσα ὄχι πρὸς τὰ πίσω», ἐπειδὴ πράγματι τὰ μεταλλαγμένα ἰδεολογικὰ ὑποπροϊόντα μᾶς ἐξέθεσαν ἀνεπανόρθωτα σὲ τοξικοὺς ὑπαρξιακοὺς κινδύνους. 

Οἰκογένεια – Θρησκεία – Πατρίς:
Ἂς κοιτάξουμε πρὸς τὰ μέσα ὄχι πρὸς τὰ πίσω

Κώστας Βραχνὸς

[ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ, ἀπὸ τὸ περ.  «Νέα Εὐθύνη» Ἰαν. – Φεβρ. 2012]

.       Στὴν ἐποχὴ τῆς δικαιολογημένης καὶ ἀδικαιολόγητης ἀμφισβήτησης, τῆς βαθύρριζης καχυποψίας καὶ τῆς ἀθεράπευτης ἐπιπολαιότητας, καθίσταται παραπάνω ἀπὸ παρακεκινδυνευμένη οἱαδήποτε ἀπόπειρα ἐξέτασης τῶν ἱστορικῶν καὶ πολιτικῶν αὐτονοήτων. Κινδυνεύει ὁ ἀπροκατάληπτος φιλαλήθης νὰ χαρακτηριστεῖ δυσμενῶς καὶ νὰ χάσει -στὴν καλύτερη περίπτωση- τὴν ἠρεμία του, ἐὰν ἐπιχειρήσει νὰ θέσει ἐπὶ τάπητος κάποιο ταμποὺ ἢ ν’ ἀποκαταστήσει μία παρεξήγηση. Καὶ τοῦτο, διότι ὁ κόσμος (ὁ δὲ Ἕλληνας κατ᾽ ἐξοχὴν) προτιμᾶ νὰ ἔχει δίκιο παρὰ νὰ μαθαίνει, ἐνῶ, ὅταν ἀποφασίζει νὰ ρισκάρει λίγη γνώση, κατὰ κανόνα ἐπιλέγει τὴν ἀσφάλεια τῆς προόδου ἀντὶ τοῦ τολμήματος τῆς παράδοσης, καθὼς ταιριάζει γάντι στὴν σύγχρονη ψυχοσύνθεση νὰ παρασύρεται κανεὶς ἀπὸ ἕνα ἀσαφὲς ἰδεῶδες ποὺ διασφαλίζει ἀτομικὸ ἄλλοθι, παρὰ νὰ προσφεύγει σὲ συγκεκριμένα παραδείγματα ποὺ ἐγείρουν συγκρίσεις καὶ συνεπάγονται εὐθύνες.
.       Ἂν καταφέρναμε ν’ ἀποσυνδέσουμε τοὺς ὅρους «πρόοδος», «προοδευτικός», «συντήρηση», «συντηρητικός», «παράδοση», «παραδοσιακός», «ἀριστερός», «δεξιὸς» κλπ., ἀπὸ τοὺς κοινωνικο-ἰδεολογικοὺς συνειρμούς, τὶς ἀξιολογικὲς προκαταλήψεις καὶ τὶς θυμικὲς φορτίσεις, ἂν συνειδητοποιούσαμε ὅτι δὲν ὑπάρχουν οὔτε ἀμιγῆ οὔτε τέλεια πολιτεύματα, ὅτι ἡ ἱστορία εἶναι «πειραματικὴ πολιτικὴ» (Joseph de Maistre) καὶ ὅτι τὰ πάντα πρέπει νὰ κρίνονται μὲ βάση τὴν πράξη καὶ ὄχι τὴν ἰδέα ἢ τὴν πρόθεση, μὲ βάση τὶς ἐπιδόσεις τῶν διοικήσεων καὶ τῶν διοικούντων καὶ ὄχι τὶς προγραμματικὲς δηλώσεις τῶν κυβερνήσεων, τὶς διακηρύξεις τῶν κομμάτων ἢ τὰ ψευδοβιογραφικὰ τῶν πολιτευτῶν, τὴν καθημερινὴ πρακτικὴ τῶν πολιτῶν καὶ ὄχι καταστρεπτικοὺς φυλετικοὺς μύθους, τότε θὰ εἴχαμε κάνει ἕνα τεράστιο βῆμα ἀληθινῆς προκοπῆς σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὴν αὐτογνωσία καὶ τὴν στοχοθεσία μας ὡς ἔθνους, ἀφοῦ κράτος – κράτος, σοβαρὸ καὶ κυρίαρχο κράτος, ἡ Ἑλλάδα δὲν ὑπῆρξε ποτέ, καὶ τὸ ἑφτάψυχο κακέκτυπο ποὺ ὑπῆρξε ὁσονούπω τελειώνει καὶ αὐτὸ ἐπισήμως.
.       Ἔλεγε ὁ τρομερὸς Unamuno ὅτι εἶναι καλὸ νὰ εἶσαι συντηρητικός, ὅταν ἔχεις κάτι (ἄξιο) νὰ συντηρήσεις. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ ἴδια ἡ πορεία τῆς ἀνθρωπότητας, ἀληθινὸς θρίαμβος τοῦ Πονηροῦ, παρὰ τὶς ἀμέτρητες κατακτήσεις, ὑποχρεώνει σ’ ἕνα εἶδος ὑγιοῦς ἀπαισιοδοξίας, ἡ ὁποία μὲ τὴν σειρά της -καὶ ἀντιθέτως μὲ ὅ,τι πιστεύεται- ὠθεῖ στὴν πράξη μᾶλλον παρὰ στὴν ἀπραξία. Ἄν, λοιπόν, τόσο σὲ παγκόσμιο ὅσο καὶ σὲ ἐθνικὸ ἐπίπεδο, ἡ δυναμικὴ εἶναι ἀναφανδὸν ἀρνητική, τὰ πράγματα πᾶνε πάρα πολὺ στραβά, ποιός ὁ λόγος νὰ μὴν κοιτάξουμε πρὸς τὰ μέσα -ὄχι πρὸς τὰ πίσω-, δηλαδὴ νὰ μὴν προσφύγει ὁ καθένας σὲ ὅ,τι δοκιμασμένο διαθέτει; Ἐξ ἄλλου, ὁ κόσμος «προοδεύει» ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν στροφὴ ἢ τὴν προσκόλλησή μας στὸ οἰκεῖο, τὸ παρελθὸν ἢ τὸ μυθῶδες. Ἴσως τελικὰ νὰ εἶναι ἁπλῶς ζήτημα συναίνεσης ἢ συνεισφορᾶς στὴν ἐπιτάχυνση ἢ τὴν ἐπιβράδυνση τοῦ ρυθμοῦ προόδου ἢ ὀλέθρου τοῦ πλανήτη ἢ τῆς χώρας. Ἀρνητικῆς προόδου. Μ’ αὐτὴν τὴν λογική, στὴν χώρα μας, ἐδῶ ποὺ φτάσαμε/καταντήσαμε, θὰ ὀφείλαμε μᾶλλον νὰ σπεύσουμε νὰ συντηρήσουμε παρὰ νὰ ἐφησυχάζουμε προσδοκώντας καὶ καινοτομώντας ἐπὶ ματαίῳ. Μάλιστα, ρίχνοντας μία ἀπροκατάληπτη ματιά, ἀμέσως ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι φτάσαμε/καταντήσαμε ἐδῶ ἀκριβῶς, ἐπειδὴ ἀπεμπολήσαμε ὅ,τι πολυτιμότερο διαθέταμε ὡς ὀντότητα, ἀπαξιώνοντας συστηματικῶς ἕνα-ἕνα τὰ στοιχεῖα ποὺ συνέθεσαν τὴν ἰδιοπροσωπία μας, ἤτοι γλώσσα, τοπίο, πατριωτισμό, θρησκευτικότητα, οἰκογενειαρχία, λεβεντιά, ὀλιγάρκεια, φιλοτιμία, ποιότητα ζωῆς κ.ἄ. Ἂν «μὲ τὴν καλὴ ἔννοια» δὲν ἐκσυγχρονιστήκαμε / ἐξευρωπαϊστήκαμε, δηλαδὴ δὲν υἱοθετήσαμε οὔτε κἂν μιμηθήκαμε σοβαρὰ μοντέλα συμπεριφορᾶς ἀπὸ τὴν Δύση, εἶναι ἀκριβῶς ἐπειδὴ δὲν διατηρήσαμε ἕνα δυνατὸ καὶ αὐτοδύναμο κέντρο ποὺ σέβεται τὸν ἑαυτό του καὶ κοιτάζει τὸ συμφέρον του.
.       Δὲν εἶναι οἰκονομικῆς φύσεως ἡ κρίση/καταστροφὴ ποὺ μᾶς βρῆκε. Καμία οἰκονομικὴ κρίση δὲν εἶναι οἰκονομικῆς φύσεως, καθότι ἡ οἰκονομία στὸν πυρήνα της δὲν εἶναι οἰκονομία, ἀλλὰ κοσμοθεωρία.
.       Ἕνας λαός, μία κοινωνία, ἕνας ἄνθρωπος μὲ αὐτοεκτίμηση καὶ ἀληθινὴ ὀξυδέρκεια οὐδέποτε ἐγκαταλείπει τὶς ρίζες του, ἐὰν ἐπιθυμεῖ νὰ ἐπιζήσει ἢ νὰ προκόψει. Ὁ δεσμὸς μὲ τὴν ὑλικο-πνευματικὴ συνέχεια δὲν συνιστᾶ ἁλυσίδα ποὺ δένει, ἀλλὰ ὀμφάλιο λῶρο ποὺ τρέφει, ζωογονεῖ, ἐμπνέει. Πατρὶς-θρησκεία-οἰκογένεια: ἱερὸ τρίπτυχο βεβηλωμένο ἀπὸ ἱστορικὲς ἐπιλογὲς ἀλλὰ καὶ κατοπινὲς ἀγκυλώσεις, δὲν ἀποτελεῖ ἁπλῶς πρόσφατη ὀδυνηρὴ ἀνάμνηση, ἐπαίσχυντο πολιτικὸ σλόγκαν ἢ ἀνεκρίζωτη κοινωνικὴ παρανόηση, ἀλλὰ παντοτινὲς –ἄρα καὶ μελλοντικές, τῆς προόδου!– ὁμό­κεντρες ὀντολογικὲς σταθερές, τὶς ὁποῖες καθένας ὑποχρεοῦται ν’ ἀναλαμβάνει, ὁποιαδήποτε σχέση ἢ γνώμη καὶ ἂν ἔχει μὲ ἢ γιὰ αὐτές. Καὶ ὁ πλέον ἀνυποψίαστος εἶναι εἰς θέσιν νὰ ὑποψιαστεῖ τὴν μοιραία σημασία τῆς οἰκογένειας, τὴν καθοριστικὴ βαρύτητα τῆς πνευματικῆς καὶ μεταφυσικῆς παράδοσης καὶ τὴν θεμελιώδη διάσταση τῆς καταγωγῆς καὶ τοῦ συλλογικοῦ βιώματος, τόσο γιὰ τὸ ἄτομο ὅσο καὶ γιὰ τὴν κοινωνία. Ὁ συνδυασμὸς τῶν τριῶν, ἡ ἀπενοχοποιημένη, ρεαλιστικὴ διευθέτηση τῆς σχέσης μαζί τους, δημιουργεῖ τὶς προϋποθέσεις γιὰ μία ὁλοκληρωμένη κατάστρωση σχεδίου ζωῆς. Τὸ πρόσωπο καὶ τὸ ἔθνος στέκονται ἔτσι στοιχειωδῶς ἀρτιμελῆ μπροστὰ στὶς ἐξελίξεις, τὰ πάντα ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸ εἶδος, τὸ ποιὸν τῆς παραπάνω σχέσης. Ἀντιθέτως, ἡ ἄρνηση, ἡ ἀποδόμηση, ἡ καταφρόνηση, ἡ ἀντικατάσταση καὶ ἡ ἐγκατάλειψή τους, ὡσὰν διαδοχικὸ γύμνωμα ἀπὸ ὑπαρκτικὲς στιβάδες, ἀφήνουν τὸ πρόσωπο καὶ τὸ ἔθνος ὀρφανό, ἄοπλο καὶ μετέωρο μὲς στὴν φαρσο-τραγωδία τῆς ἱστορίας. Στὴν οὐσία, διασφαλίζουν τὸν χαμό, πρῶτα τῆς ταυτότητας καὶ κατόπιν τῆς ὀντότητάς του. Ἐπαναλαμβάνουμε: δὲν χρειάζεται, κατ’ ἀρχήν, νὰ «πιστεύει» κανεὶς μὲ πάθος σ’ αὐτὲς τὶς σταθερὲς/ἀξίες. Ἀρκεῖ ἀκόμα καὶ νὰ ὑποπτεύεται τὸν διαπιστωμένα ζωτικό τους ρόλο γιὰ τὴν ἐπιβίωση, τὴν συνοχή, τὴν ἰσχύ, τὴν αὐτοπεποίθηση, τὴν εὐρυθμία, τὴν αἰσθητική, τὸ ἦθος, τὴν εὐνομία, τὸν πλοῦτο, τὴν προοπτικὴ καὶ τὴν ποιότητα ἑνὸς προσώπου ἢ ἔθνους.

.       Στὶς 19 Δεκεμβρίου 1850, ὁ μεγάλος Flaubert γράφει ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα στὸν φίλο του L. Bouilhet: «Πλησιάζει ὁ καιρὸς ποὺ κάθε εἴδους ἐθνικὴ ὑπόσταση θὰ ἐξαφανιστεῖ. Ἡ πατρίδα θὰ εἶναι τότε ἕνας ἀρχαιολογισμὸς σὰν τὴν φυλή». Σὰν νὰ τό ’ξερε! Στὴν Ἑλλάδα, μάλιστα, ἀπειλούμαστε διττῶς: καὶ ἀπὸ ἐκφύλιση (διάλυση κοινωνικοῦ ἱστοῦ, κατάλυση κράτους δικαίου, ἀλληλοφάγωμα) καὶ ἀπὸ δημογραφικὸ ἀφανισμό. Οἱ δὲ πρῶτοι ποὺ θὰ κλάψουν μὲ λυγμοὺς τὶς ἐπιπτώσεις τῆς ἀμετάκλητης ἀπώλειας ἔχουν ἤδη ἀρχίσει νὰ πανικοβάλλονται καὶ εἶναι ἐκεῖνοι, πού, δέσμιοι τῆς ἐξωτερικῆς τους εἰκόνας καὶ τῆς κατὰ φαντασίαν συνέπειάς τους, ἀκκίζονταν μέχρι σήμερα γιὰ τὴν ἀντίστασή τους στὴν «συντήρηση» καὶ τὴν στράτευσή τους μὲ τὴν «πρόοδο». Ἴσως νὰ ἔχετε ἤδη παρατηρήσει τοὺς πρώτους ἀντιφατικούς, τοὺς πρώτους μεταμελημένους ἀπὸ τὰ ἀνέξοδα μὰ καταστροφικὰ πειράματα τῆς παρατεταμένης ἐφηβείας, τοὺς πρώτους «νεοπροδότες» τοῦ ἀναχρονιστικοῦ οὐτοπισμοῦ. Ὅμως, τί νὰ τὸ κάνεις;

ΠΗΓΗ ἠλ. κειμένου: alopsis.gr

«Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» ΚΑΙ …ΑΛΛΕΣ “ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΙΕΣ” (Ἅγ. ἱερομ. Ἀνδρόνικος Ἀρχιεπ. Πέρμ)

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»: Ἀγαπητοὶ φίλοι τῆς «ΧΡ. ΒΙΒΛ.» διαβάστε κατωτέρω πῶς ὁ ἅγιος νέος ἱερομάρτυς Ἀνδρόνικος Ἀρχιεπ. Πέρμ δὲν κατάφερε νὰ εὐθυγραμμιστεῖ (…!) μὲ τὴν καθαρεύουσα μεταπατερικὴ γραμμὴ τοῦ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΜΕΤΑΠΡΑΤΙΣΜΟΥ καὶ βούτηξε στὰ «βρώμικα νερὰ τῆς συνωμοσιολογίας καὶ τοῦ ἀντισημιτισμοῦ, τὰ ὁποῖα πάντοτε καὶ παντοῦ ἐπικρατοῦν σὲ καιροὺς ἀνασφάλειας καὶ φόβου» (–ὅπως ὑποστηρίχθηκε δημόσια προχθές σὲ ἠλεκτρονικὴ ἐπιφυλλίδα, ἡ ὁποία κατάφερε νὰ τὰ “κάνει ἐντελῶς ΜΟΥΣΚΕΜΑ”! Πολὺ κρίμα! Πολὺ κρίμα! Πολὺ κρίμα!)

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ νέο «ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ»
(δηλ. ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ)  γιὰ τὴν τρέχουσα ἑλληνικὴ κατάσταση βιβλίο

Ἱερομάρτυς Ἀνδρόνικος ἀρχιεπίσκοπος Πέρµ  (1870-1918)

–Ἕνας ἀσυμβίβαστος Ἱεράρχης

ἔκδ. Ἱ. Μονῆς Παρακλήτου, Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 2011

σελ. 48-50

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ» 

βλ. σχετ.: https://christianvivliografia.wordpress.com/2011/11/17/ἅγιος-ἱερομ-ἀνδρόνικος-ἀρχιεπ-πέρμ/

https://christianvivliografia.wordpress.com/2011/11/24/δέν-γίνονται-γλέντια-ὅταν-θερίζει-ἡ-π/

https://christianvivliografia.wordpress.com/2011/11/23/ξεκάθαρος-ἐμπαιγμὸς-τοῦ-συντάγματο/

.        Μεγάλη σημασία ἔδινε ὁ ἐπίσκοπος Ἀνδρόνικος στὰ θέματα τῆς παιδείας. Δέκα χρόνια πρίν ἀπὸ τὴν ἀθεϊστικὴ ἐπανάσταση τοῦ 1917 ἔγραφε: «…Τὸ ρεῦμα τοῦ φιλελευθερισμοῦ θὰ κατακτήσει τὸ σχολεῖο, ὁπότε καὶ οἱ ἀντιχριστιανικοί του στόχοι θὰ εἶναι ἐξασφαλι­σμένοι. Νὰ γιατί οἱ ὀπαδοί τοῦ φιλελευθερισμοῦ δείχνουν τόση εὔνοια πρός κάθε αἵρεση τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ πρός τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Καὶ οἱ αἱρετικοί δέν κοιμοῦνται· πλησιάζουν τώρα καὶ τὰ μικρὰ παιδιά.

»Πρόσφατα κάποια σέκτα ὀργάνωσε στὴν Μόσχα μιὰ ἐκδήλωση γιὰ τὰ παιδιά, μὲ σκοπὸ νὰ τὰ μάθει πῶς νὰ φερθοῦν στὸν διάβολο, ἄν ἐμφανιστεῖ μπροστὰ τους! καὶ τί τὰ συμβούλεψαν; Νὰ τοῦ φερθοῦν μὲ καλωσύνη καὶ εὐγένεια, ὅπως ἔκανε τάχα καὶ ὁ Χριστός, ὅταν ἦταν στὴν γῆ ὡς ἄνθρωπος!…

»Καί ὅταν, βέβαια, τὰ παιδιὰ μεγαλώσουν καὶ μποῦν στὸ πανεπιστήμιο, ὁ Μιλιούκωφ καὶ ὁ Κ. θὰ τὰ διδάξουν πώς ἡ ἐπιστήμη ἔχει ἀποδείξει τὴν καταγωγὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν πίθηκο! Ἔτσι, θὰ τὰ κάνουν πραγματικὰ θηρία, ὄχι πάντως ὅμοια μὲ τὸν πίθηκο. Γιατί ἐνῶ αὐτός εἶναι ζῶο ταπεινὸ καὶ ὑπάκουο, οἱ ἄνθρωποι-θηρία θὰ εἶναι ὑπερήφανοι, θρασεῖς καὶ ἄσπλαχνοι.

»Καί αὐτὰ εἶναι μόνο τὰ ἄνθη· ὅταν δέσουν οἱ καρποί, τότε θὰ γνωρίσετε μιὰ ἐλευθερία τέτοιας λογῆς, ποὺ θὰ θρηνήσετε ἀπελπισμένα, θὰ θρηνήσετε πιὸ πικρὰ ἀπ’ ὅσο οἱ πρόγονοί μας πρίν ἀπὸ πεντακόσια χρόνια, κατὰ τὴν ἐπιδρομὴ τῶν Τατά­ρων*. Νά, λοιπόν, τί κρύβεται πίσω ἀπὸ τὴν λεγομένη “ἀπελευ­θέ­ρωση”: ἡ συνωμοσία ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, ὄχι ἡ βελτίωση τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία θὰ ἐπιτευχθεῖ τάχα μ’ ἕνα νέο πολιτικὸ σύστημα. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ διαφυλάξουμε προσεκτι­κὰ ἐκεῖνο ποὺ μᾶς ἐξασφαλίζει τὴν ἅγια κληρονομιὰ τῆς χριστιανικῆς πίστεως, ἐμμένοντας σ’ αὐτὸ θαρρετὰ καὶ σταθε­ρά. Ἂς ἀποφεύγουμε σάν θανάσιμο φαρμάκι ὅλα ὅσα μᾶς προτείνονται ἀντί γιὰ τὸν γνωστὸ καὶ ἀγαπημένο μας παραδο­σιακὸ τρόπο ζωῆς…».

* Οἱ Τάταροι ἦταν σύνολο φυλῶν μογγολικῆς καὶ τουρκικῆς καταγωγῆς ποὺ εἰσέβαλαν στήν Εὐρώπη τὸν 12ο αἰώνα. τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἡ Ρωσία ἦταν κατακερματισμένη σὲ ἡγεμονίες (Κιέβου, Σουζντάλ, Μό­σχας, Νόβγκοροντ κ.ἄ.). Ἔτσι, ἡ ταταρικὴ κυριαρχία στὰ ρωσικὰ ἐδάφη ἐπιβλήθηκε σχετικὰ εὔκολα τὸ 1240 καὶ κράτησε περισσότερο ἀπὸ δύο αἰῶ­νες. Ὁ ρωσικός στρατός μπόρεσε, γιὰ πρώτη φορά, νὰ δώσει καίριο χτύπημα στούς Τατάρους τὸ 1380, στὴ μάχη τοῦ Κουλίκοβο. Ὡστόσο, ἡ ὁριστικὴ ἀποτίναξη τοῦ ταταρικοῦ ζυγοῦ ἔγινε ἑκατὸ χρόνια ἀργότερα, κατὰ τὴ βασιλεία τοῦ Ἰβάν Γ΄ (1462-1502). 

ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΟΤΙ ΚΑΤΙ «ΓΥΡΙΖΕΙ»

.          ΣΧΟΛΙΟ «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Εἶναι φορὲς ποὺ ἀπὸ τὸ πικρὸ βγαίνει γλυκύ. Ἡ σφοδρὴ οἰκονομικὴ κρίση -ποὺ ὁλοένα καὶ βαθαίνει- ἐνδεχομένως νὰ κρίνει καὶ νὰ ἀνακρίνει τὶς συνειδήσεις καὶ νὰ ἀνατέμνει τὶς κατεστημένες ἰδέες  προκαλώντας μιὰ ἀναδιάταξη στὶς προτεραιότητες. Ἐνδεχομένως καὶ μιὰ ἐμβάθυνση, μιὰ «φιλοσόφηση» τῆς ζωῆς πέρα ἀπὸ τὶς παραισθησιογόνες ἀντιλήψεις καὶ τοὺς «νεοπλουτίστικους» ἐθισμούς. Ἐνδεχομένως ἡ οἰκονομικὴ κρίση νὰ δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ ξαναδοῦμε πολλὰ πράγματα καὶ ἀπὸ τὴν ξεχασμένη ὀπτικὴ γωνία τῆς ἐν γένει «παραδόσεως», ποὺ ἡ Τριακονταετὴς Προπαγάνδα τῶν Ἐργολάβων τῆς Ἀλλοτριώσεως μεθοδικῶς καὶ λυσσωδῶς πολέμησε καὶ πολεμᾶ.
.        Τὰ ἀποτελέσματα τῆς κατωτέρω ἔρευνας ἀποτελοῦν ἀξιοπρόσεκτο δείκτη μιᾶς διαμορφουμένης «τάσεως».

Στροφὴ σὲ διαχρονικὲς ἀξίες

.         Ἀπὸ τὰ πλέον ἐντυπωσιακὰ εὐρήματα ἔρευνας (ποὺ διενεργήθηκε ἀπὸ τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2010 ἕως καὶ τὸν Μάρτιο τοῦ 2011) εἶναι ἡ στροφὴ τῶν Ἑλλήνων πρὸς τὶς πλέον παραδοσιακὲς ἀξίες, ὅπως εἶναι ἡ ὑγεία καὶ ἡ οἰκογένεια. Ἡ πλειονότητα τῶν Ἑλλήνων καταναλωτῶν φαίνεται ὅτι δίνει πλέον πολὺ μεγαλύτερη σημασία στὴν ὑγεία (64%) καὶ στὴν οἰκογένεια (59%), τὶς ὁποῖες κατατάσσει στὴν κορυφὴ τῆς ἱεραρχήσεως τῶν βασικῶν πρoτεραιοτήτων τῆς ζωῆς τους, μὲ τὴν ἐργασία νὰ «φιγουράρει» ὡς προτεραιότητα πολὺ χαμηλότερα. Εἶναι χαρακτηριστικὸ πὼς στὴν παροῦσα συγκυρία ἡ ἐργασία δὲν ἐκλαμβάνεται ὡς μέσο πρoσωπικῆς καταξιώσεως ὅσο ὡς μέσο διαβιώσεως καὶ ἐξασφαλίσεως εἰσοδήματος. Πάντως, γιὰ τοὺς ἄvτρες καταναλωτὲς ὁ τομέας ποὺ θεωρεῖται σήμερα ἀκόμα πιὸ σημαντικὸς ἐν σχέσει μὲ παλιότερα εἶναι ἐκεῖνος τῆς ἐπαγγελματικῆς ἀποκαταστάσεως, σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς γυναῖκες, οἱ ὁποῖες φέρονται νὰ δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στὴν δημιουργία καὶ στὴν διατήρηση τῆς οἰκογένειας.
.       Διαβαθμίσεις, ὅμως, στὴν ἱεράρχηση τῶν παραπάνω ἀξιῶν ὑπάρχουν ἀνάλογα καὶ μὲ τὴν ἡλικία. Συγκεκριμένα, τὰ ἄτομα ἡλικίας ἄνω τῶν 55 ἐτῶν δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στὴν ὑγεία, ἡ ἡλικιακὴ ὁμάδα τῶν 45-54 ἐτῶν ἑστιάζει στὴν οἰκογένεια, ἐνῶ οἱ ἐργασιακὰ ἐνεργὲς ἡλικιακὲς ὁμάδες τῶν 25-44 ἐτῶν δίνουν στατιστικὰ μεγαλύτερη βαρύτητα στὴν ἐργασία ὡς μέσο ἐξασφαλίσεως τῶν πρὸς τὸ ζῆν. Ἀκόμα μία ἐνδιαφέρουσα παράμετρος εἶναι ἡ ἀπομείωση τῆς ἀξίας τῆς διασκέδασης γιὰ τοὺς Ἕλληνες, ἐνῶ ἡ ἀπόκτηση ἀγαθῶν καὶ ἡ καριέρα ὡς μέσο προσωπικῆς καταξιώσεως ἀποτελοῦν συγκριτικὰ λιγότερο σημαντικὲς διαστάσεις στὴν ζωὴ τῶν ἐρωτηθέντων καὶ δὲν ἔχουν τὴν ἴδια βαρύτητα ποὺ εἶχαν στὸ παρελθόν.

ΠΗΓΗ: ἐφημ. «Citypress», 14.04.11