ΜΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Μία χαμένη εὐκαιρία γιὰ τὴν Εὐρώπη

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.           Στὶς 31 Ὀκτωβρίου 2017 συμπληρώθηκαν 500 χρόνια ἀπὸ τὴν ἐκ μέρους τοῦ Λουθήρου θυροκόλληση τῶν ἐνενήντα πέντε «θέσεών» του κατὰ τοῦ παπισμοῦ στὸ ναὸ τοῦ κάστρου τοῦ Βίτεμπεργκ. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ὁλοκληρώθηκαν στὴ συγκεκριμένη πόλη οἱ ἐκδηλώσεις, μὲ τὴν παρουσία τῆς καγκελαρίου Ἄγγελας Μέρκελ, κόρης πάστορος, καὶ τοῦ προέδρου τῆς Γερμανίας Βάλτερ Σταϊνμάιερ.
.           Γιὰ τὴν δυτική, κεντρικὴ καὶ βόρεια Εὐρώπη καὶ τὴν ἐξέλιξη τοῦ πολιτισμοῦ της ἡ ἀρχὴ τῆς Διαμαρτύρησης, μὲ τὸν Λούθηρο, ἦταν κομβικὸ σημεῖο. Μὲ τὴν κατεύθυνση, ποὺ πῆρε, χάθηκε τότε ἡ μεγάλη εὐκαιρία νὰ ἀπαλλαγεῖ μὲν ἀπὸ τὸν παπισμὸ καὶ νὰ ἐνταχθεῖ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὁ Λούθηρος περιορίστηκε στὴν διαπίστωση τῶν πολλῶν καὶ σοβαρῶν λαθῶν τοῦ Βατικανοῦ καὶ δὲν ἐντρύφησε στοὺς ἀνατολικοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴν ἐκκλησιολογία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ἀπέρριψε μὲ φανατισμὸ καὶ μὲ μία μονοκοντυλιὰ ὅλη τὴν παράδοση καὶ ξεκίνησε ἀπὸ τὸ σημεῖο μηδὲν μία δική του ἄποψη γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἔπαυσε ἔτσι νὰ εἶναι Ἐκκλησία. Ἀποτέλεσμα ἔκτοτε νὰ προκύψουν στὸν Προτεσταντισμὸ πολλὰ σημεῖα μηδὲν καὶ δεκάδες ἀπόψεις περὶ χριστιανισμοῦ…
.             Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὁδήγησε τοὺς προτεστάντες στὸν «συσχηματισμό τους μὲ τὸν «αἰώνα τοῦτο» καὶ στὴν ἐκκοσμίκευσή τους. Ἀποτέλεσμα τὰ τελευταῖα χρόνια στὴν ἄλλοτε χριστιανικὴ δυτικὴ Εὐρώπη νὰ κλείνουν συνεχῶς χριστιανικοὶ ναοὶ καὶ νὰ μετατρέπονται σὲ τζαμιά. Σύμφωνα μὲ πρόσφατα στοιχεῖα, ποὺ ἔφερε στὸ φῶς τῆς δημοσιότητας ἡ ἰταλικὴ ἐφημερίδα «La Stampa» καὶ ἀναδημοσίευσε ἡ Francesca de Villasmundo, στὴν ἰστοσελίδα “Medias – Presse – Info” τὴν Τρίτη 12η Δεκεμβρίου 2017, στὴν πατρίδα τοῦ Λουθήρου, τὴ Γερμανία, ἀπὸ τὸ 2000 ἕως σήμερα ἔχουν κλείσει 500 ναοὶ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς οἱ τουλάχιστον 100 ἔχουν μετατραπεῖ σὲ τζαμιά, μὲ χρηματοδότηση κυρίως ἀπὸ τὴν Τουρκία. Στὸ Ντούισμπουργκ τῆς Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας, ἕνας ναὸς ποὺ ὑπῆρχε ἐκεῖ ἔκλεισε καὶ τὴ θέση τοῦ πῆρε ἕνα τζαμί. Ἀκόμη καὶ στὸ Ἀμβοῦργο ἕνας ἐγκαταλελειμμένος ναὸς ἀγοράσθηκε ἀπὸ μουσουλμάνους καὶ μετετράπη στὸ ἰσλαμικὸ κέντρο Ἂλ Νουάρ. Τὰ ἴδια συμβαίνουν καὶ σὲ ἄλλες χῶρες, ἀπὸ τὴν Σικελία τῆς Ἰταλίας, ἕως τὴ Γαλλία, τὴν Ἀγγλία καὶ τὴ Σκανδιναβία.
.         Τὴν ἐποχὴ ποὺ ὁ Λούθηρος διαμαρτυρήθηκε, τὸ Βατικανὸ εἶχε φθάσει στὴν ἐσχάτη ἀνηθικότητα καὶ διαφθορά. Ἀπὸ τὸ 1492 ἕως τὸ 1503 Πάπας ἦταν ὁ Ἀλέξανδρος Ϛ΄, ὁ Βοργίας. Αὐτός, ὅπως γράφουν οἱ ἴδιοι οἱ ρωμαιοκαθολικοὶ ἱστορικοί, ξεπέρασε ὅλους τοὺς προκατόχους του σὲ νεποτισμό. Ἀδιάντροπα μοίραζε τίτλους, προνόμια καὶ ὀφίκια στὰ πρόσωπα τοῦ οἰκογενειακοῦ του περιβάλλοντος. Ἰδιαίτερα γενναιόδωρος ὑπῆρξε στὰ φυσικά του παιδιά, πρὸς τὸν πανοῦργο Καίσαρα καὶ τὴν περιβόητη Λουκρητία, ἡ ὁποία μὲ τὴ σκανδαλώδη ζωή της διέσυρε στὴν κοινὴ γνώμη τὸν παπικὸ θεσμό. Ὁ Φλωρεντινὸς δομινικανὸς μοναχὸς Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα διαμαρτυρήθηκε γιὰ τὴ διαφθορὰ στὸ Βατικανὸ καὶ ὁ Ἀλέξανδρος Βοργίας δὲν δίστασε νὰ τὸν κάψει ζωντανό, τὸ 1498.
.           Ὁ ἑπόμενος Πάπας Ἰούλιος Β΄ (1503-1513) ἦταν περισσότερο ἕνας κοσμικὸς ἄρχοντας, παρὰ πνευματικὸς ποιμένας. Ὁ Λέων Ι΄ (1513-1521), ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ ὁποίου ἔγινε ἀπὸ τὸν Λούθηρο ἡ «θρησκευτικὴ ἐπανάσταση», κατηγορήθηκε πολὺ αὐστηρὰ γιὰ τὶς σπατάλες του. Σκορποῦσε τὰ χρήματα ποὺ μάζευε σὲ πράγματα εὐτελῆ καὶ ἐφήμερα, ἱκανοποιώντας κοσμικὲς φιλοδοξίες. Τὸν ἴδιο καιρὸ ἡ Κουρία εἶχε βυθιστεῖ σὲ κάθε εἴδους καταχρήσεις. Ὅλα αὐτὰ εἶχαν καταστήσει τὸ κέντρο τοῦ καθολικισμοῦ σκάνδαλο τῆς χριστιανοσύνης. Μάλιστα κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Λέοντος Ι΄ οἱ καταχρήσεις μὲ τὰ «συγχωροχάρια» ἔφτασαν στὸν ὕψιστο βαθμό… Στὰ ἔτη 1515-1517 οἱ μισὲς εἰσπράξεις ἀπὸ τὴν πώληση τῶν «ἀφετηρίων γραμμάτων» στὴ Γερμανία κάλυψαν τὰ χρέη τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μαγδεμβούργου καὶ Μαγεντίας (Μάϊντς) Ἄλμπρεχτ, γόνου τοῦ οἴκου τῶν Χοεντζόλερν. Αὐτὸς κατασπατάλησε τὴν περιουσία τῆς Ἐκκλησίας καὶ δανείσθηκε τεράστια ποσὰ ἀπὸ παντοδύναμους τραπεζίτες, γιὰ νὰ ἐξαγοράσει τὸν πάπα καὶ νὰ ἐπεκτείνει τὴν ἀρχιεπισκοπὴ τοῦ Μαγδεμβούργου καὶ στὸ Μάϊντς…
.         Δίκαιη λοιπὸν ἡ ἀγανάκτηση τοῦ Λουθήρου. Ὅμως δὲν πῆρε κατεύθυνση πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ πρὸς ἕνα δικό του κατασκεύασμα. Καὶ δὲν δικαιολογεῖται ὅτι δὲν ἤξερε ἢ δὲν μποροῦσε νὰ πληροφορηθεῖ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Πρὶν καὶ μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης Ἕλληνες Βυζαντινοὶ λόγιοι πέρασαν στὴν Δύση καὶ ἀποτέλεσαν τὸ ἐφαλτήριο τῆς Ἀναγέννησης. Ὅπως γράφει ὁ Pierre Chaunu, ἡ παρουσία τῶν βυζαντινῶν λογίων βοήθησε νὰ μεταφραστοῦν καὶ νὰ γίνουν γνωστὰ στὴ Δύση τὰ συγγράμματα τῶν ἀρχαίων συγγραφέων, φιλοσόφων, τραγικῶν ποιητῶν, ἐπιστημόνων, ὅπως τοῦ Ἀρχιμήδη, τοῦ Γαληνοῦ, τοῦ Ἐρατοσθένη, τοῦ Πυθαγόρα καὶ ἄλλων, τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῆς Παλαιᾶς ἀπὸ τὴ μετάφραση τῶν Ἑβδομήκοντα καὶ τῆς Καινῆς ἀπὸ τὸ πρωτότυπο, καὶ τῶν Ἑλλήνων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τῶν Καππαδοκῶν Πατέρων, τοῦ Ὠριγένη, τοῦ Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου καὶ ἄλλων. Ὁ Chaunu μεταξὺ τῶν βυζαντινῶν λογίων, ποὺ ἀναφέρει, εἶναι οἱ Δημήτριος Κυδώνης, Μανουὴλ Χρυσολωρᾶς, Γεώργιος Ἑρμώνυμος, Μιχαὴλ Μάρουλος ὁ Ταρχανιώτης, Θεόδωρος Γαζῆς καὶ Δημήτριος Δούκας. Ὁ Παν. Κανελλόπουλος στὴν «Ἱστορία τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Πνεύματος» ἀναφέρει ἐπίσης τοὺς Μιχαὴλ Τριβώλη, τὸν μετέπειτα Μάξιμο τὸν Γραικό, Ἰανὸ Λάσκαρη, Δημήτριο Χαλκοκονδύλη, Μάρκο Μουσοῦρο, Ζαχαρία Καλλέργη, Ἰωάννη Γρηγορόπουλο καὶ ἄλλους. Ἐπίσης ἡ Ρωσία παρέμενε Ὀρθόδοξη καὶ πολλοὶ εὐρωπαῖοι λόγιοι τῆς ἐποχῆς τοῦ Λουθήρου ἐπέλεξαν τὴ μελέτη καὶ τὴ διάδοση τῆς κοσμικῆς καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἑλληνικῆς γραμματείας. Ἦταν οἱ οὐμανιστές, ποὺ γιὰ νὰ δείξουν τὴν ἀγάπη τους στὸν Ἑλληνισμό, ἄλλαξαν τὰ ὀνόματά τους σὲ ἑλληνικά. Παράδειγμα ὁ Schwarzed ἔγινε Μελάγχθων, ὁ Geisshusler Μυκόνιους, ὁ Kochafe Χυτρεύς, ὁ Dobnick Κοχλεύς…

Ἔρασμος: Ἄλλη μία χαμένη εὐκαιρία γιὰ τὴν Εὐρώπη

.         Εὐκαιρία χάθηκε γιὰ τὴν Εὐρώπη καὶ ὅταν ὁ Ἔρασμος (1469-1536) γνώρισε τὸν πνευματικὸ πλοῦτο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ δὲν τὴν ἀσπάστηκε. Στὰ 1512 ἔγραψε: «Μεταξὺ τῶν θεολόγων οὐδεὶς εἶναι καλύτερος ἀπὸ τὸν Ὠριγένη, κανεὶς πιὸ εὐχάριστος καὶ μὲ πιὸ πεποικιλμένο λόγο ἀπὸ τὸν Χρυσόστομο, κανεὶς πιὸ ἅγιος ἀπὸ τὸν Βασίλειο…» (Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Pierre Chaunu “L’ aventure de la Reforme”, Ed. Complexe, Bruxelles, p. 120-121). Ὁ Παν. Κανελλόπουλος γράφει γιὰ τὸ ἴδιο θέμα: «Ὁ Ἔρασμος παραμερίζοντας ὅσα ἡ μεσαιωνικὴ θεολογία καὶ ἡ λατρεία τῆς ρωμαϊκῆς ἐκκλησίας εἶχαν προσθέσει στὸν ἀρχέγονο Χριστιανισμὸ ἐπιστρέφει στὸ καθαρὸ πνεῦμα τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ στοὺς παλαιοὺς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, Ἕλληνες καὶ Λατίνους» (Παν. Κανελλόπουλου «Ἱστορία τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Πνεύματος», Ἀθῆναι, 1968, μέρος Β΄, τεῦχος α΄, σελ. 137 κ.ἑ.).
.             Ὁ Ἔρασμος διέμεινε γιὰ χρόνια στὴν γερμανόφωνη ἑλβετικὴ Βασιλεία καὶ συντέλεσε νὰ ἀναδειχθεῖ τότε τὸ σημαντικότερο τυπογραφικὸ κέντρο τῆς Εὐρώπης. Ἀπὸ τὸ 1516, ποὺ μὲ φροντίδα του ἐκδίδεται ἡ ἑλληνικὴ Καινὴ Διαθήκη καὶ τὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Ἱερωνύμου, ἕως τὸ 1532, μὲ τὴ δική του πρωτοβουλία καὶ καθοδήγηση, ἐκδίδονται τὰ ἔργα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας Κυπριανοῦ, Ἱλαρίου, Εἰρηναίου, Ἀμβροσίου, Αὐγουστίνου, Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ Μεγάλου Βασιλείου. Τὸ ἔργο τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ἐκδόθηκε πρῶτο στὸ ἑλληνικὸ πρωτότυπο.
.           Οἱ ἀναφορὲς στοὺς Ἀνατολικοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν ἐποχή του δὲν συγκίνησαν τὸν Λούθηρο. Εἶναι βέβαιο ὅτι γνώριζε ἑλληνικὰ καὶ ὅτι μελέτησε τὴν Ἁγία Γραφὴ στὸ πρωτότυπο. Πιθανότατα γνώριζε καὶ τοὺς Ἀνατολικοὺς Πατέρες, ἀλλὰ τοὺς ἀγνόησε λόγῳ τοῦ φανατισμοῦ του ὑπὲρ μίας Ἐκκλησίας χωρὶς ἱερατεῖο, χωρὶς Μυστήρια, χωρὶς ἱερότητα, χωρὶς Παράδοση.
.         Παρὰ τὸ ὅτι, ἀπὸ χαρακτήρα, ὁ Ἔρασμος ἦταν ἤπιος καὶ κατὰ τῆς βίας καὶ ἔγραψε μὲ μετριοπάθεια τὶς ἀντιρρήσεις του τόσο γιὰ τὴ διδασκαλία τοῦ Λουθήρου, ὅσο καὶ γιὰ τὶς καινοτομίες τῆς Ρώμης, ἐν τούτοις ὁ Λούθηρος καὶ οἱ φανατικοὶ καθολικοὶ τοῦ ἐπιτέθηκαν μὲ σφοδρότητα. Εἰδικότερα ὁ Λούθηρος τὸν μίσησε καὶ τὸν πολέμησε μὲ βιαιότητα. Ὁ Ἔρασμος μὲ τὴν εὐγένεια τοῦ χαρακτήρα του δὲν μπόρεσε νὰ πείσει γιὰ τὸ ὅτι ἡ βία δὲν ἔχει σχέση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἀποτρέψει τοὺς θρησκευτικοὺς πολέμους Ρωμαιοκαθολικῶν κατὰ Διαμαρτυρομένων. Δὲν τόλμησε ποτὲ νὰ μιλήσει γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, δὲν εἶπε κἂν ἂν παρέμεινε στὴν πίστη ρωμαιοκαθολικὸς ἢ προσχώρησε στὸν προτεσταντισμό…. Ἡ Εὐρώπη ἔτσι πῆρε τὸν δρόμο της, τὸν δρόμο τοῦ «ἀντιμεταρρυθμισμένου» Βατικανοῦ, τῶν Ἰησουιτῶν καὶ τῶν ἄλλων ταγμάτων καὶ τῶν προτεσταντῶν, διαδόχων του Λουθήρου… Μὲ τὰ σημερινὰ ἀποτελέσματα.-

Σημείωση
Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ βιβλία ποὺ στὸ κείμενο σημειώθηκαν, χρησιμοποιήθηκαν καὶ τὰ ἀκόλουθα: Στέφαν Τσβάϊχ «Ἔρασμος», Ἔκδ. Γκοβόστη. – Ἐράσμου «Μωρίας Ἐγκώμιον», Ἔκδ. Ἠριδανός. – Κ. Σάθα «Βιογραφίαι 1453-1821». – Περ. «Ἐποπτεία», τ. Φεβρουαρίου 1993. – «Κύριλλος Λούκαρις», Ἀθῆναι, 1939. – Giorgio Girardet “Protestanti e cattolici: le differenze”, Ed. Claudiana, Torino, 4a edizione, 2007. – “Lutero: Opere scelte”, Introduzione Gerhard Ebeling, Ed. Claudiana, 1988. – Paolo Ricca – Giorgio Tourn “Le 95 tesi di Lutero”, Ed. Claudiana, 2004. – Revue “Actualite de l’ histoire – Guerres de religion”, no 81, Novembre 2005. – Revue “Les cahiers science et vie – Guerres de religion”, No 162, Juillet 2016. – “Memoires d’ Europe 1453-1789”, Ed. Gallimard, 1993. –

Διαφήμιση

ΕΧΕΙ ΞΕΧΑΣΕΙ ΠΡΟ ΠΟΛΛΟΥ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!

Ο ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΠΆΠΑΣ

Τοῦ πρωτ. π. Διονυσίου Τάτση
ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», 09.12.16

.           Κάθε φορὰ ποὺ βλέπω ἢ ἀκούω τὸν πάπα σὲ κάποια λατρευτικὴ ἡ κοινωνικὴ ἐκδήλωση, διαπιστώνω μὲ λύπη ὅτι μέγα χάσμα ἐστήρικται μεταξὺ ὀρθοδόξων καὶ παπικῶν. Ἡ ἀπόσταση ποὺ μᾶς χωρίζει εἶναι μεγάλη καὶ ἡ ὅποια προσέγγιση ἀδύνατη. Καὶ ἀπορῶ μὲ τοὺς δικούς μας οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι λαχταροῦν πότε νὰ πλησιάσουν τὸν πάπα, νὰ τοῦ φιλήσουν τὸ χέρι, νὰ βρεθοῦν ἔστω καὶ λίγα λεπτὰ κοντά του, νὰ πάρουν δύναμη ἀπὸ τὴ δύναμή του, νὰ γίνουν μέτοχοι τῆς «πνευματικότητάς του» καὶ νὰ ἀξιωθοῦν τῆς πολύτιμης εὐλογίας του. Δὲν μποροῦν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ νὰ δοῦν ὅτι τὸ κοσμικὸ φρόνημα καὶ οἱ πολιτικές του ἐπιδιώξεις τὸν ἔχουν ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο βίωμα καὶ ἔχει πιὰ μετατραπεῖ σὲ ἕνα ἄδειο δοχεῖο. Κινεῖται καὶ ἐμφανίζεται μὲ τρόπο κοσμικὸ καὶ θέλει νὰ δημιουργεῖ ἐντυπώσεις πὼς τάχα αὐτὸς καὶ μόνο ἐκπροσωπεῖ τὸν χριστιανισμὸ ἐπὶ τῆς γῆς καὶ αὔριο θὰ εἶναι καὶ ὁ ἀρχηγὸς τῆς πανθρησκείας, γιὰ τὴν ὁποία ἐργάζονται ὅλα τὰ ὄργανα τοῦ διαβόλου.
.           Ὁ πάπας ἔχει ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔχει διαμορφώσει τὸν δικό του κόσμο, ποὺ εἶναι παντελῶς ἀλλοτριωμένος.Ἐργάζεται ἀδιάκοπα νὰ στηρίζει τὸ σαθρὸ οἰκοδόμημα τῆς «ἐκκλησίας» του καὶ νὰ διαφυλάσσει τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο, παράλληλα δὲ νὰ ὑλοποιεῖ τὸ σχέδιό του νὰ ὑποτάξει ὅλους τοὺς χριστιανούς. Ὁ πάπας δὲν εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ποὺ διακονεῖ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ εἶναι ὁ πολιτικὸς καὶ ἐγκόσμιος ἡγέτης τῆς «Ἐκκλησίας», ποὺ ὑπηρετεῖ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ὁ Χριστὸς ἔχει καταδικάσει στὴν ἐποχή του ἢ ποὺ τὸν εἶχαν ἀφήσει ἀδιάφορο, γιατί τὸ ἔργο Του ἦταν νὰ προσφέρει στὸ λαὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὴ διδασκαλία καὶ τὶς ἐντολὲς ποὺ ὁδηγοῦν στὴ σωτηρία. Νὰ εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἐπὶ τῆς γῆς καὶ νὰ πολιτεύονται ὡς ἄγγελoι τοῦ οὐρανοῦ. Ὁ πάπας ἔχει ξεχάσει πρὸ πολλοῦ τὸν οὐρανό. Εἶναι ἡγέτης, εἶναι ἀρχηγὸς κρατιδίου, ἐπιλέγει τὴν κοσμικὴ ἐξουσία καὶ θεατρινίζει μὲ θρασύτητα τὴν πίστη στὸν Ἰησοῦ Χριστό.
.               Ὅλα αὐτὰ εἶναι φυσικὰ ἐπακόλουθα, γιατί μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία δὲν μπορεῖς νὰ κατανοήσεις τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Οἱ παπικοὶ συνεχῶς μεταρρυθμίζονται καὶ προσαρμόζονται, ὅπως οἱ κοσμικοὶ ἄρχοντες ποὺ δὲν πιστεύουν στὴ σταθερότητα. Τοὺς λείπει τὸ ἐκκλησιαστικὸ βίωμα, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως. Πρέπει νὰ εἴμαστε πολὺ προσεκτικοὶ ἀπέναντί τους. Οἱ σχέσεις μας τυπικὲς καὶ συγκρατημένες, χωρὶς ὑποχωρήσεις καὶ συμπροσευχές, χωρὶς «συνοδοιπορίες ἀγάπης», χωρὶς κατὰ συνθήκην μεγάλα καὶ κούφια λόγια, χωρὶς ἐναγκαλισμοὺς καὶ χειροκροτήματα καὶ χωρὶς ἐμπιστοσύνη στὶς ὑποσχέσεις καὶ διαβεβαιώσεις τους. Καὶ τὰ λέω αὐτά, γιατί οἱ οἰκουμενιστὲς ἔχουν ξεφύγει ἀπὸ κάθε ὅριο. Ἐπιδιώκουν τὶς καλὲς σχέσεις μὲ τοὺς παπικούς, ζητοῦν ἀκόμα καὶ ἱερὰ λείψανα ἀπ᾽ αὐτούς! Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ βοηθοῦν τοὺς παπικοὺς νὰ πετύχουν τὸ δόλιο σκοπό τους, δηλαδὴ τὴν ὑποταγὴ τῶν ὀρθοδόξων! Ἀλλὰ ποῦ νὰ καταλάβουν οἱ σοφοί τοῦ οἰκουμενισμοῦ; Ἔχουν ὑποστεῖ τόση πνευματικὴ διάβρωση, ποὺ θεωροῦν τὸ λύκο στoργικὸ ποιμένα καὶ τρέχουν ἀπὸ κοντά του χωρὶς νὰ συναισθάνονται ὅτι ὁ συγχρωτισμὸς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι ἐπικίνδυνος καὶ καταδικασμένος ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας.

 

ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ! «Μιὰ ἀλήθεια γνώριζαν, τὴν ἁπλὴ ἀλήθεια ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια!»

Κατεβλήθη!

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

.              Ἦταν ὑπόδουλοι, ἀλλὰ δὲν ἦταν δοῦλοι. Ἦταν σκλαβωμένοι, μὰ δὲν ἔγιναν σκλάβοι ποτέ. Ἦταν τα­πεινοὶ καὶ καταφρονεμένοι, εἶχαν ὅ­μως ὑπέροχο καὶ ὑψηλὸ φρόνημα καὶ ἀρχον­τικὴ καρδιά. Ἦταν φτωχοί, μὰ πλούτιζαν τὸν κόσμο.
.            Δὲν εἶχαν πτυχία, διδακτορικὲς διατριβές, τίτλους καθηγεσίας· εἶχαν ὅμως τὴν ἀληθινὴ θεολογία. Ἦταν ζυμωμένοι μὲ τὴν Παράδοση. Ἦταν φορεῖς τῆς ἀλή­θειας τῶν Πατέρων, τῶν Ἀποστόλων, τοῦ Εὐαγγελίου.
.            Ἦταν ἀληθινοί.
.           Οἱ Πατριάρχες καὶ οἱ Ἐπίσκοποι τῆς περιόδου τῆς Τουρκοκρατίας. Τῆς σκοτεινῆς περιόδου τῆς δουλείας.
.           Κι ὅταν δέχθηκαν τὴ μεγάλη πρόκληση, δὲν δίστασαν!
.             Οἱ μικροί, οἱ φτωχοί, οἱ ἀδύναμοι, οἱ διωγμένοι καὶ περιφρονούμενοι καὶ καταπιεζόμενοι εἶπαν τὸ μεγάλο ΟΧΙ!
.          ΟΧΙ στὸν παποκράτορα, τὸν δίκερο γίγαντα τῆς Ρώμης, ὅπως τὸν ἀποκαλεῖ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Δίκερο, διότι διεκδικεῖ διπλὴ ἐξουσία: πολιτικὴ καὶ ἐκκλησιαστική. Ἀλλὰ δίκερο καὶ διότι ἐνσαρκώνει τὸ δίκερο θηρίο τῆς «Ἀποκαλύψεως», ποὺ ἐμφανίζεται μὲ προσωπεῖο ἀρνιοῦ, ἀλλὰ εἶναι δράκων, καὶ τὸ ὁποῖο πείθει τοὺς λαοὺς νὰ προσκυνήσουν τὸν Ἀντίχριστο ὡς Χριστό (Ἀ­ποκ. ιγ´ [13] 11-18).
.            Σ᾿ αὐτὸ τὸν πανίσχυρο, ἐπίδοξο θρη­σκευτικὸ πλανητάρχη εἶπαν τὸ ΟΧΙ: στὸν πάπα Πίο τὸν Θ΄, ὁ ὁποῖος τὸ ἔτος 1848 ἐξέδωσε τὴν Ἐγκύκλιο «In Sup­re­ma Petri Apostoli Sede» (Ἐν τῇ Ὑ­περ­τάτῃ Ἕδρᾳ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου), μιὰ ψευδοαγαπητικὴ ἐπιστολή, μὲ τὴν ὁ­ποία τοὺς καλοῦσε – καλοῦσε ὅλους τοὺς Χριστιανούς – νὰ ὑποταγοῦν στὴν ἐξουσία του. Εἰδικὰ στοὺς Ὀρθοδόξους πρό­τεινε ὡς τρόπο ἑνώσεως αὐτὸν τῶν προ­­βατόσχημων λύκων τῆς Οὐνίας: Νὰ κρατήσουν ὅλη τὴν παράδοσή τους, ἀρ­κεῖ νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἐξουσία του.
.           ΟΧΙ! τοῦ ἀπάντησαν.
.              Καὶ δὲν τοῦ εἶπαν μόνο ΟΧΙ!.
.             Αὐτοὶ οἱ ἀδύναμοι στὸν πανίσχυρο εἶ­παν: Τέλειωσες! Εἶσαι νεκρός! Τὸ σύστημά σου, ἡ ψευδοεκκλησία σου ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ! Συντρίφθηκε, διαλύθηκε, ἐξαφανίσθηκε. Τοῦ μίλησαν σὲ προφητικὸ Ἀόριστο, τὸν ἰσχυρότερο ὅλων τῶν χρόνων. Ὄχι σὲ Μέλλοντα: Θὰ καταβληθεῖ! Οὔτε κἂν σὲ Τετελεσμένο Μέλλοντα: Θὰ ἔχει καταβληθεῖ! Ἀλλὰ σὲ Ἀόριστο: ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ!
.           Δὲν γνώριζαν διπλωματικὴ γλῶσσα οἱ μακάριοι. Ναί, μακάριοι. Οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς στὴν κατὰ τὸ ἔτος 1848 ἀπάντησή τους. Δὲν γνώριζαν ἀπὸ ψευδοαγαπολογία. Δὲν τοὺς θάμ­πωναν ἰδέες σὰν αὐτὲς ποὺ κυκλοφοροῦν σήμερα περὶ «ἀδελφῶν Ἐκκλησι­ῶν», περὶ «δύο πνευμόνων», περὶ «βαπτισματικῆς θεολογίας».
.               Οἱ μικροὶ αὐτοὶ κατὰ κόσμον – μεγάλοι κατὰ Θεόν – μιὰ ἀλήθεια γνώριζαν, τὴν ἁπλὴ ἀλήθεια ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια! Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Καὶ αὐτὴ τὴν ἀλήθεια κατέθεσαν στὴν ἀπάντησή τους πρὸς τὸν αὐθάδη πάπα Πίο τὸν Θ´.
.             Συμπύκνωσαν στὶς ἐπιγραμματικές τους φράσεις τὴ θεολογία 19 αἰώνων, τὴ διαχρονικὴ μαρτυρία τοῦ Πνεύματος. Καὶ νὰ θέλαμε, τοῦ εἶπαν, δὲν μποροῦμε. Γιατί; Διότι τὴν πίστη τὴ δική μας τὴ διαφεντεύει ὁ λαός:
.                «Ἔπειτα παρ᾿ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ».
.               Καὶ κατέληξαν, ἀσφαλίζοντας τὸ ποίμνιό τους, τὰ παιδιά τους:
.               «Ἦν ποτε ὁ Ἀρειανισμός, ἔστι δὲ τὴν σήμερον καὶ ὁ Παπισμός· ἀλλὰ καὶ οὗτος (ὥσπερ κἀκεῖνος ὁ ἤδη παντάπασιν ἐκλελοιπώς), καίτοι ἀκμαῖος τό γε νῦν, οὐκ ἰσχύσει εἰς τέλος, ἀλλὰ διελεύσεται καὶ καταβληθήσεται καὶ ἡ οὐράνιος μεγάλη φωνὴ ἠχήσει “ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ” (Ἀ­ποκ. ιβ´ [12] 10)».
.                Μὴ φοβάστε, παιδιά μας! Τὸ παπικὸ κακόηθες μόρφωμα εἶναι ἤδη νεκρό. «ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ»! Ὅπως διαλύθηκε τότε ὁ Ἀρειανισμός, ἔτσι θὰ ἀφανισθεῖ καὶ ὁ Παπισμός. Καὶ τὸ τέλος του θὰ τὸ ἀναγγείλει ἡ οὐράνια φωνή: «ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ»!
.             Σήμερα ὁ ἡγέτης τοῦ Παπισμοῦ φαίνεται νὰ κυριαρχεῖ στὸν θρησκευτικὸ χῶ­ρο. Θρησκευτικὸς πλανητάρχης. Κάθε κίνησή του καταγράφεται γιὰ νὰ προβλη­θεῖ. Κάθε λόγος του σχολιάζεται. Μοιάζει νὰ εἶναι ὁ πρῶτος καὶ μόνος. Ὡς πρόσωπο καὶ ὡς θεσμὸς διαχρονικός.
.             Μοιάζει, ἀλλὰ δὲν εἶναι.
.                Διότι ἤδη χάθηκε, «ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ»!
.              Ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ μόνη ἀλήθεια, μένει.
.             Ὅπως τὸ δήλωσε σὲ ὅλο τὸν κόσμο στὶς 14 Ἰουλίου τοῦ 2000 ὁ κορυφαῖος Βυζαντινολόγος – Προτεστάντης αὐτός – σὲρ Στῆβεν Ράνσιμαν: «Χαίρομαι μὲ τὴ σκέψη ὅτι στὰ ἑπόμενα 100 χρόνια ἡ Ὀρθοδοξία θὰ εἶναι ἡ μόνη ἱστορικὴ Ἐκκλησία ποὺ θὰ ὑφίσταται»!
.           Ἡ Ὀρθοδοξία θὰ μένει ἀκατάβλητη γιὰ πάντα!

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΦΙΛΕΝΩΤΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Προβληματισμὸς ἀπὸ φιλενωτικὲς ἐνέργειες

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.           Μία ἐν κρυπτῷ ἐνέργεια «κοινωνίας» μὲ τοὺς οὐνίτες τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου προβληματίζει ἔντονα. Μὲ ἐπίσημη προσωπικὴ ἐπιστολή του εὐχαρίστησε τὸν ἐπικεφαλῆς τῶν οὐνιτῶν τῆς Οὐκρανίας Σβιάτοσλαβ (Σέβτσουκ) «γιὰ τὴν ὑποστήριξή του πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο γιὰ τὴν διοργάνωση τῆς Συνόδου στὴν Κρήτη»! Ἡ ἐπιστολὴ δὲν δόθηκε στὴ δημοσιότητα ἀπὸ τὸ Φανάρι. Ἀποκαλύφθηκε ἀπὸ τοὺς οὐνίτες τῆς Οὐκρανίας καὶ δόθηκε στὰ διεθνῆ ΜΜΕ ἀπὸ τὴν κρατικὴ Ὑπηρεσία Θρησκευτικῶν Εἰδήσεων τῆς Οὐκρανίας (RISU). Πρέπει νὰ εἶναι ἡ πρώτη φορά, ποὺ ἐπισήμως ἀπὸ Ὀρθόδοξο Πρωθιεράρχη ἀναγνωρίζεται ἡ ὀντότητα τῆς οὐνίας.
.           Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἕως καὶ σήμερα δὲν ἀναγνωρίζει τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὀντότητα τῶν οὐνιτῶν. Ἐπίσης ἕως τώρα στοὺς διαλόγους δὲν γίνονται δεκτοὶ οἱ οὐνίτες, μὲ τὸ ἰσχυρὸ ἐπιχείρημα ὅτι ἡ παρουσία τους δὲν συμβάλλει στὴν ἐπιτυχία τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς ρωμαιοκαθολικούς… Πρόκειται γιὰ πολὺ σοβαρὸ κανονικὸ ὀλίσθημα τοῦ κ. Βαρθολομαίου. Εὐγένειες καὶ ἐγκάρδιες εὐχαριστίες στὸν ἐπικεφαλῆς τοῦ «δουρείου ἵππου» τοῦ Βατικανοῦ στὴν Οὐκρανία καὶ σὲ ἄλλες χῶρες καὶ γενικὰ σχέσεις μὲ τοὺς οὐνίτες – διῶκτες τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν ἐπιτρέπονται. Ἡ ἐπιστολὴ ὑποστήριξης τοῦ κ. Σβιάτοσλαβ στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης θά ᾽πρεπε νὰ σταλεῖ πίσω ἀπὸ τὸν κ. Βαρθολομαῖο, ὡς ἀπαράδεκτη. Τουλάχιστον νὰ θεωρηθεῖ ὡς μηδέποτε ληφθεῖσα. Αὐτὴ θὰ ἦταν μία σύμφωνη μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ ἀξιοπρεπὴς στάση Ὀρθοδόξου πρωθιεράρχου…
.           Δυστυχῶς τὸ Φανάρι, ἐρήμην τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ἐνεργεῖ βήματα πρὸς τὴν ἕνωση –διάβαζε ὑποταγή– μὲ τοὺς παπικούς. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τῆς φαναριώτικης ἄποψης γιὰ τὴν «ἕνωση» τὸ κείμενο τοῦ Βορειοαμερικανικοῦ Ὀρθοδόξου – Καθολικοῦ Συμβουλίου, μὲ τίτλο «Βήματα πρὸς τὴν κατεύθυνση μίας ἐπανενωμένης Ἐκκλησίας: Σχέδιο γιὰ μία Ὀρθόδοξη – Καθολικὴ θεώρηση περὶ τοῦ μέλλοντος». Τὸ Συμβούλιο συνεδρίασε στὸ Georgetown University, Washington DC, στὶς 2 Ὀκτωβρίου 2010, καὶ τὸ κείμενο δημοσιεύεται στὴν ἱστοσελίδα τοῦ USCCB (Συμβούλιο τῶν Καθολικῶν Ἐπισκόπων τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν). Στὸ κείμενο καὶ στὸ 7α σημεῖο ἀναφέρεται ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης, μετὰ τὴν «ἕνωση», θὰ εἶναι «ἀπὸ ἀρχαῖο ἔθιμο» ὁ «πρῶτος» τῶν ἐπισκόπων ὅλου τοῦ κόσμου καὶ τῶν περιφερειακῶν πατριαρχῶν καὶ τὰ «πρεσβεῖα τιμῆς» του δὲν θὰ εἶναι τιμητικὸ προβάδισμα, ἀλλὰ πραγματικὴ ἐξουσία, διὰ τῆς ὁποίας θὰ μπορεῖ νὰ λαμβάνει ἀποφάσεις καθοριστικὲς γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Προφανῶς ὅλα αὐτὰ σύμφωνα μὲ τὶς ἀποφάσεις τῆς Α΄ Βατικανῆς Συνόδου, τὸ 1870, μετὰ τὴν ὁποία τὰ περὶ «ἀλαθήτου» τοῦ Πάπα ἀποτελοῦν δόγμα τῶν Λατίνων…
.           Καὶ ἐδῶ τὸ Βατικανὸ ρίπτει στοὺς Ὀρθοδόξους τὸ δέλεαρ, ποὺ ἔριψε παλαιότερα καὶ ἔπιασε στοὺς μονοφυσίτες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Λέγει ὅτι ἂν οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι ἀναγνωρίσουν τὸ Πρωτεῖο τοῦ Πάπα καὶ τὴν ἀπόλυτη ἐξάρτησή τους ἀπὸ τὸ Βατικανό, θὰ μποροῦν νὰ ἀναφέρονται σ’ αὐτὸν ὅπως σήμερα στοὺς Πατριάρχες καὶ στοὺς Προκαθημένους τῶν τοπικῶν τους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν… Ἡ Ἱστορία ἀποδεικνύει πὼς μὲ τὴ ριζωμένη ἐπὶ αἰῶνες στὸ Βατικανὸ αἱρετικὴ κοσμικὴ συνείδηση, ὅταν οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι ἀποδεχθοῦν τὴν ὑποταγή τους στὸν Πάπα, τότε θὰ τοὺς ἐπιβάλει τὴ θέλησή του καὶ θὰ τοὺς μετατρέψει ἀπὸ ὑπεύθυνους γιὰ τὸ ποίμνιό τους καὶ γιὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία Ἐπισκόπους, σὲ βικαρίους του, σὲ ἄβουλα καὶ πειθήνια δηλαδὴ ὄργανά του.
.           Αὐτὰ βεβαίως δὲν θὰ συμβοῦν, γιατί χάρη στὸν πιστὸ κλῆρο καὶ λαὸ δὲν θὰ ἐπιτύχουν οἱ μεθοδεύσεις τοῦ Βατικανοῦ, ὅπως δὲν ἐπέτυχαν ὅλες οἱ προηγούμενες, ποὺ ἄρχισαν τὸν 13ο αἰώνα, μὲ τὴ Σύνοδο τῆς Λυὸν τὸ 1274, καὶ συνεχίστηκαν ἔκτοτε μὲ ἀδιάλειπτο καὶ ἔντονα ἐπιθετικὸ τρόπο ὅλους αὐτοὺς τοὺς αἰῶνες, ἕως καὶ σήμερα, μὲ τὴ συνδρομή, δυστυχῶς, Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων Αὐτοκρατόρων, Πατριαρχῶν καὶ ἄλλων ὑψηλοβάθμων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν.
.           Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Λατίνους ἐπισκόπους τῶν ΗΠΑ τὸ παπικὸ μοναστήρι τοῦ Bose ἔχει ἀναλάβει τὴν εὐθύνη τῆς προώθησης τῆς «κοινωνίας» μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους. Φέτος καὶ ἀπὸ τὶς 7 ἕως καὶ τὶς 10 Σεπτεμβρίου διοργανώνει συνέδριο μὲ θέμα «Μαρτύριο καὶ κοινωνία». Πρόκειται γιὰ τὸ 24ο Συνέδριο τῆς ἐν λόγῳ Μονῆς γιὰ τὴν «Ὀρθόδοξη Πνευματικότητα». Ὅπως παρουσιάζεται στὸ φετινὸ πρόγραμμα, τὸ συνέδριο διεξάγεται «σὲ συνεργασία μὲ τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες». Στὸ συνέδριο φέτος συμμετέχει ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας κ. Ἰωάννης. Θὰ μιλήσει μὲ θέμα «Μαρτύρων αἷμα, σπόρος κοινωνίας». Θὰ ἀκολουθήσει ἡ ὁμιλία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Τελμησσοῦ Ἰώβ, μὲ θέμα «Ἡ μαρτυρία καὶ ἡ διακονία κοινωνίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου» καὶ ἄλλων Ὀρθοδόξων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν.
.           Τὸ κέρδος γιὰ τοὺς ρωμαιοκαθολικοὺς ἀπὸ τὰ συνέδρια τοῦ Bose εἶναι ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν οἱ οἰκουμενιστὲς Ὀρθόδοξοι νὰ αἰσθάνονται οἰκεία, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ οἱ μὴ οἰκουμενιστὲς νὰ γνωρίσουν μία «μὲ κατανόηση καὶ χωρὶς αὐταρχισμὸ καὶ ἀπολυτότητα» ὄψη ἀνθρώπων τοῦ Βατικανοῦ… Φυσικὰ κανένα κέρδος δὲν ἔχει ἡ Ὀρθοδοξία. Οὐδεὶς ρωμαιοκαθολικὸς ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἔχει ἐμφανῶς ἐπηρεαστεῖ, ἀκόμη καὶ ἀπὸ σημαντικὲς εἰσηγήσεις σημαντικῶν ὀρθοδόξων θεολόγων. Ἀντίθετα, ὁ οἰκουμενισμὸς προωθήθηκε στοὺς ὀρθοδόξους…
.           Σημειώνεται ὅτι κλειδὶ γιὰ τὴν ἕνωση – ὑποταγὴ τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ἡ «κοινωνία» μὲ τοὺς παπικούς, ποὺ εἶναι τὸ θέμα τοῦ συνεδρίου. Ἡ πορεία αὐτῆς τῆς κοινωνίας φτάνει ἕως καὶ τὸ κοινὸ ποτήριο τῆς Θείας Κοινωνίας… Ἡ στρατηγικὴ ἐπιδίωξη τοῦ Βατικανοῦ εἶναι παράλληλα μὲ τὴν προώθηση τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα, νὰ πείσει τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς ὅτι τίποτε δὲν τοὺς χωρίζει ἀπὸ τοὺς ρωμαιοκαθολικοὺς καὶ ἑπομένως εἶναι σὲ πορεία πλήρους κοινωνίας… Αὐτὴ ἡ μεθοδευμένη πορεία εἶναι προφανὴς στὰ μηνύματα πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη τῶν Παπῶν Βενεδίκτου καὶ Φραγκίσκου. Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς θρονικῆς ἑορτῆς τοῦ Φαναρίου ὁ πρῶτος σημειώνει «τὴν αὐξανόμενη κοινωνία καὶ τὴν πνευματικὴ προσέγγιση τῶν δύο Ἐκκλησιῶν» (26/11/2008) καὶ ὁ δεύτερος τὴν μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν «βαθειὰ κοινωνία πίστεως καὶ χάριτος» (30/11/2015)…
.           Ὁ Κύριος νὰ μᾶς λυπηθεῖ, νὰ μᾶς ἐλεήσει καὶ νὰ μᾶς προφυλάξει ἀπὸ τὴν κυριαρχία τῆς κακοδοξίας…–

ΑΛΛΟ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» κι ΑΛΛΟ «ΕΚΚΛΗΣΙΑ» (Δεκτοὶ οἱ αἱρετικοὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἤθελαν νὰ ἐπανέλθουν στὴν ΕΚΚΛΗΣΙΑ.))

ΚΙ ΕΓΩ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ

τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»

.           «Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾽ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. Διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἐαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ὠδαῖς πνευματικαῖς, ἄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ» (Ἐφεσ. ε´15)
.           Δὲν ὑφίσταται στὴν ὑφήλιο ἕνας διάχυτος χριστιανικὸς κόσμος, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ ὑπάρχει ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία κατέχει τὸ πλήρωμα τῆς ἀληθείας καὶ εἶναι «στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας», κι ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὑπάρχουν οἱ πλανεμένοι, αἱρετικοὶ καὶ ἀποσκιρτήσαντες χριστιανοί, ὑπὲρ τῶν ὁποίων ἐκτενῶς προσευχόμαστε πρὸς ἐπιστροφὴ καὶ ἑνότητα (=ὑπὲρ τῆς τῶν πάντων – καὶ ὄχι πασῶν τῶν «ἐκκλησιῶν» – ἑνώσεως) στὴν ἁγία καὶ ἀμώμητη πίστη τῶν Ὀρθοδόξων.
.           Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, οἱ κατὰ πάντα ὑποχωρητικοὶ καὶ συγκαταβατικοί, οἱ ταπεινοὶ πρὸς πάντα ἄνθρωπον, ποτὲ δὲν ἐξίσωναν τὴν αἵρεση μὲ τὴν ἀλήθεια καὶ ὅταν «ἡ πίστις ἦτο τὸ κινδυνευόμενον» δὲν ἔδειχναν καμμιὰ ὑποχώρηση καὶ ἁβροφροσύνη, λέγοντας, ὅτι «εἰς τὰ τῆς πίστεως οὐ χωρεῖ συγκατάβασις» (π.χ. ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ Ἀββὰς Ἀγάθων…) Μὴ συγχέομε λοιπὸν τὴν καθημερινὴ ἄσκηση τῆς ἀγάπης μὲ τὴν ἀκριβῆ διατύπωση τῆς ἀλήθειας καὶ τὰ «ὅρια ἃ ἔθεντο οἱ πατέρες ἡμῶν», ἡ ὁποία ἀλήθεια ἀκριβῶς συνιστᾶ τὴν ὄντως ἀγάπη πρὸς τοὺς αἱρετικούς.
.           Ἡ ὑπόθεση τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς καὶ τῆς παγκόσμιας εἰρήνης, τοῦ μεταναστευτικοῦ προβλήματος καὶ τῆς τρομοκρατίας ἀσφαλῶς εἶναι ὀξύτατα προβλήματα ποὺ ἀπασχολοῦν ὅλο τὸν κόσμο καὶ ἰδιαίτερα ματώνουν τὶς καρδιὲς τῶν χριστιανῶν. Αὐτὸ ὅμως τὸ γεγονὸς δὲν συνιστᾶ καμμιὰ προϋπόθεση γιὰ ἔναρξη καὶ συνέχιση θεολογικῶν διαλόγων μὲ αἱρετικούς, ὡσὰν νὰ ἀναζητοῦμε λύσεις πάνω στὴν χαμένη ἀλήθεια καὶ ἑνότητα τῆς πίστεως. «Ἕτερον ἑκάτερον». Οὔτε ἕνας ἅγιος Πατέρας στὸ παρελθὸν κάθισε ποτὲ στὸ ἴδιο Τραπέζι μὲ αἱρετικοὺς γιὰ τὴν πείνα καὶ τὴ φτώχεια. Ἐξ ἄλλου μέχρι σήμερα δὲν ἔφεραν αὐτοὶ οἱ διάλογοι κανένα ἀποτέλεσμα στὰ παραπάνω θέματα οὔτε στὴ θεολογικὴ σύγκλιση τῶν δύο πλευρῶν. Ἡ Ἐκκλησία δίνει ἐπαρκῆ τὴ μαρτυρία τῆς ἐμπειρίας της στὰ κοινωνικὰ θέματα χωρὶς ἄλλα στηρίγματα καὶ δεκανίκια καὶ δὲν ἀλλάζει τὴν ὁρολογία τῆς ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων, ποὺ μᾶς λέγουν ξεκάθαρα «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ…» καὶ ὅτι οἱ Λατίνοι καὶ σχισματικοὶ καὶ αἱρετικοὶ εἶναι. Πόσο μᾶλλον ὅλοι οἱ ἄλλοι.
.           Ἐπειδὴ διὰ τὸ θέμα τοῦ βαπτίσματος λέγονται κατὰ καιροὺς πολλά, ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ ποῦμε εἶναι ὅτι οἱ πρὸ τοῦ Σχίσματος Ὀρθόδοξοι Πατέρες μας ὡς ὀρθόδοξοι ἀντιμετώπιζαν ποιμαντικὰ καὶ τοπικὰ μὲ διαφορετικὴ πιθανὸν προσέγγιση – μὲ ἀκρίβεια ἢ μὲ οἰκονομία – τὸ θέμα τῆς εἰσόδου ἐκ νέου στὴν Ἐκκλησία τῶν αἱρετικῶν ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι προφανῶς διέσωζαν τὸν τύπο τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Ἐδῶ στὴν περίπτωση τῶν μὲ ἐπίγνωση στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία ἐπιστρεφόντων αἱρετικῶν της Δύσεως δὲν ἔχουμε κάν βάπτισμα. Ἡ συνείδηση τῶν ἐπιστρεφόντων δυτικῶν ζητοῦν τὴν κατ᾽ ἀκρίβειαν ἐπανεισδοχή τους μὲ ὀρθόδοξο βάπτισμα στὴν Ἐκκλησία μας (π. Πλακίδας Ντεσέϊγ).
.           Ἀσφαλῶς ὁ Χριστὸς ἔκανε θαύματα σὲ εἰδωλολάτρες καὶ Σαμαρεῖτες τῆς ἐποχῆς του, ὅπως κάνει θαύματα καὶ σήμερα σὲ μουσουλμάνους καὶ παπικοὺς καὶ ἑτεροδόξους… Κοινὸς Πατέρας ὅλων εἶναι. Αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι αὐτοὶ ὅλοι ἀνῆκαν τότε στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ (ὅπως ἀκριβῶς εἶπε καὶ διόρθωσε τὴ Σαμαρείτιδα) καὶ ὅτι οἱ σημερινοὶ αἱρετικοὶ εἶναι μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μὲ τὴν Πεντηκοστὴ καὶ τὴν Ἐκκλησία «εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε» καὶ τότε ἔδωκε τὴν τελειωτικὴ χάρη διὰ τοῦ λόγου, τῆς Πίστεως καὶ τῶν Μυστηρίων: «ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται». Τότε «γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν». Ἐξ ἄλλου, ὅπως λέγει ὁ ἀείμνηστος π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος: «τὰ προσωπικὰ σὲ ἐθνικοὺς καὶ ἀλλοδόξους θαύματα σκοπὸ ἔχουν νὰ τοὺς φέρουν στὸ χῶρο τοῦ ἀντικειμενικὰ καὶ γενικὰ ἰσχύοντος θαύματος, ποὺ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία».
.           Ἄλλο διάσπαση καὶ διάτμηση τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου κι ἄλλο διάσπαση καὶ σχίσμα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ὅπως ὑπονοεῖ καὶ ὁ Παῦλος, ὅταν ὁμιλεῖ γιὰ σχίσματα καὶ διαιρέσεις τῶν Χριστιανῶν τῆς Κορίνθου. Ἀσφαλῶς οἱ ἅγιοι Πατέρες τότε δὲν θεωροῦσαν τοὺς ἀρειανοὺς Ἐκκλησία… Ἐμεῖς δυστυχῶς θεωροῦμε ὅλες τὶς μεγάλες αἱρέσεις Ἐκκλησίες καὶ ἀποκαλοῦμε τοὺς αἱρεσιάρχες σὲ συλλείτουργα μάλιστα ἁγιώτατους ἀδελφούς. Καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει συνῆλθαν οἱ ἅγιες Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι καὶ ἔθεντο τὰ ὅρια τῆς ἀμωμήτου πίστεως, κατεδίκασαν, ἀφόρισαν, ἀναθεμάτισαν τοὺς αἱρετικούς, ὅπως καὶ οἱ παπικοὶ συνοδικὰ καὶ πατερικὰ καταδικάσθηκαν καὶ ἔκτοτε δὲν γεννᾶται θέμα. Μὰ ἐπιτέλους: δὲν τὰ ἤξεραν αὐτὰ οἱ ἅγιοι πατέρες μας, ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, οἱ Πατριάρχαι τῆς Ἀνατολῆς τὸ 1848, ὅταν μιλοῦσαν κατὰ τοῦ παπισμοῦ;
.           Ἐρωτᾶται κατὰ κόρον πῶς δέχθηκαν Πατέρες κάποιων Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων αἱρετικοὺς στὴν Ἁγία Ποίμνη τοῦ Χριστοῦ χωρὶς ἀναβαπτισμὸ καὶ ἀναχειροτόνιση καὶ μεῖς δὲν μποροῦμε σήμερα… Πρῶτον μὲν τὸ ἀποφάσισαν συνοδικά, καὶ ὄχι ἕνας ἀτομικὰ καὶ μία ἐκκλησία τοπικά. Τὰ ἀποφάσισαν συγκεκριμένα καὶ ἀσφαλῶς ὑπὸ προϋποθέσεις καὶ κατ᾽ οἰκονομίαν χάριν ἑνὸς μεγαλυτέρου καλοῦ, τῆς ἀρχῆς τῆς σωτηρίας. Τὸ σπουδαιότερο ὅμως εἶναι ὅτι

οἱ αἱρετικοὶ ἐκεῖνοι ἤθελαν νὰ ἐπανέλθουν στὴν Ἐκκλησία.
Εἶχαν μετανιώσει καὶ εἶχαν ἀποκηρύξει τὴν πλάνη τους.

Οἱ παπικοὶ καὶ οἱ ἄλλοι δὲν θέλουν. Θέλουν νὰ μένουν στὴν αἵρεση. Τόσο ἁπλὸ εἶναι! Ἐμεῖς σπεύδουμε ἐκ τῶν προτέρων καὶ κάνουμε ἐκπτώσεις στὴν κανονικότητα, χωρὶς νὰ μᾶς τὸ ζητήσουν. Ὅσοι ἐπιστρέφουν ὅμως πραγματικὰ στὴν Ὀρθοδοξία δὲν θέτουν θέμα βαπτίσματος καὶ δὲν ζητοῦν διευκολύνσεις. Ἐμεῖς βιαζόμαστε καὶ κάνουμε τὸν πρόθυμο καὶ τὸν ἀνοιχτοχέρη.
.           «Ἀρχὴ φιλοσοφίας ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις». Πράγματι οἱ Ἅγιοι Πατέρες μαζὶ μὲ τὴν ἀκρίβεια δεχόντουσαν καὶ τὴν οἰκονομία στὸ χειρισμὸ τῶν αἱρετικῶν. Οὐδέποτε ὅμως ἔδιναν μυστήρια καὶ θεωροῦσαν ἰσότιμα μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀνθρώπους ποὺ βρισκόντουσαν ἀκόμη μέχρι τὸ λαιμὸ στὴν αἵρεση. Μέχρι νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἀποφασιζόταν συνοδικὰ καὶ συνολικά, οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν εἶχαν δικαίωμα στὰ Μυστήρια. Ὕστερα δὲν εἶναι τὸ ἴδιο τὰ θαύματα καὶ οἱ βαπτίσεις τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ ἀποστελλομένων ἀπὸ τὸν Χριστὸ πρὶν ἀπὸ τὴν Πεντηκοστὴ καὶ μετὰ τὴν Πεντηκοστή.
.            Πολὺς λόγος γιὰ τὸν Παπισμό. Καλά, ἔχει ὀρθὴ Τριαδολογία, ὀρθὴ Μαριολογία, ὀρθὴ Ἐκκλησιολογία, ὁ Παπισμός; Δὲν ἀσκεῖ προσηλυτισμὸ μὲ ἐγκλήματα μάλιστα ὁ Παπισμός; Ὁ παπισμὸς ἔχει περισσότερες αἱρέσεις καὶ ἀπὸ τὸν Χιλιασμὸ ποὺ εἶναι ὀργάνωση. Τί λέγει ὁ ἅγιος Ἰουστίνος ὁ Πόποβιτς γιὰ τὸν Πάπα καὶ τὸν ἀνθρωποκεντρισμὸ τοῦ παπισμοῦ; Τὰ γεγονότα τὰ καθ᾽ ἑκάστην γενεὰν εἰς βάρος τοῦ Παπισμοῦ γενόμενα ὑπὸ τοῦ Θεοῦ θαυμαστῶς προκληθέντα (θαῦμα ἁγ. Σπυρίδωνος στὴν Κέρκυρα) σὲ συλλείτουργα καὶ συμπροσευχὲς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀγνοηθοῦν καὶ νὰ ἀφήνουν περιθώρια ἀθωώσεως τῆς παπικῆς αἱρέσεως;
.           Ἂν ἀρχίσουμε, τέλος, νὰ θέτουμε σὲ μερικὴ ἢ γενικὴ ἀμφισβήτηση τὴν ἰσχὺ τῶν ἱερῶν κανόνων, ἐπικαιροποίησης καὶ ἐκσυγχρονισμοῦ τους, ἂν τὴν ἱερὴ καύχηση περὶ τῆς ἀδόλου ἀποστολικότητας καὶ μοναδικότητας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τὴν χαρακτηρίζουμε αὐθαίρετη ἀποκλειστικότητα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἂν βλέπουμε Ἐκκλησίες καὶ Χάριτες στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Αἱρέσεων, στὸ ὁποῖο σημειωτέον ἡ Παπικὴ Αἵρεση ποτὲ δὲν ἔγινε μέλος, καὶ γιὰ τὸ ὁποῖο ἅγιοι παλαιοὶ καὶ πρόσφατοι μὲ ἀποκάλυψη Θεοῦ ἀπερίφραστα καταδίκασαν, ἂν ἐπιλεκτικὰ διαχωρίζουμε τὰ Μυστήρια, ἀναγνωρίζοντας τὸ κρεῖττον (=τὸ βάπτισμα) καὶ ἀκυροῦντες δῆθεν τὰ ἐλάσσονα, ἂν χωρὶς νὰ μᾶς τὸ ζητήσουν σπεύδουμε ἐμεῖς ἀπὸ μόνοι μας καὶ ἐγκρίνουμε βαπτίσματα αἱρετικῶν καὶ νὰ ὑποστηρίζουμε μεικτοὺς γάμους, ἂν ἐθελοτυφλοῦμε μπροστὰ στὴν ἀμετανοησία καὶ τὴν ἐγκληματικότητα τοῦ παπισμοῦ καὶ στὶς διαστροφὲς τοῦ προτεσταντικοῦ χώρου, τότε ἔχουμε ἀποτολμήσει ἀπόπειρα ἐκκλησιαστικοῦ ἐγκλήματος καὶ ἐμπιστευόμαστε τὴν κρίση μας, κυμαινόμαστε ἀντιφατικὰ καὶ αὐτοκτονικὰ μεταξὺ ὀρθοδόξου ὁμολογίας καὶ ἀντιθέου ἀνθρωπαρεσκείας.

TΑ ΜΕΓΑΛΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Τὰ μεγάλα ἀδιέξοδα τῆς Μεγάλης Συνόδου

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»
ἀρ. τ. 2132, 01.05.2016

Ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.         Ἐκεῖ ποὺ φάνηκαν καθαρώτερα τὰ καίρια θεολογικὰ ἀδιέξοδα, στὰ ὁποῖα ὁδηγεῖται ἡ προετοιμαζομένη Μεγάλη Σύνοδος, εἶναι ἡ ἐφετινὴ Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Ἐγκύκλιος γιὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ εἶναι ἀφιερωμένη σ᾽ αὐτὴ τὴν μεγάλη Σύνοδο.
.               Ἡ Ἐγκύκλιος, τὴν ὁποία ὑπογράφει ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ οἱ Συνοδικοὶ τοῦ Θρόνου Μητροπολίτες, στὴν προσπάθειά της νὰ προβάλει τὴν σημασία τῆς Μεγάλης Συνόδου τοῦ Ἰουνίου οὐσιαστικὰ φανερώνει τὰ μεγάλα ἀδιέξοδα ποὺ ἡ σύγκλησή της ἔχει δημιουργήσει:

1. Τὸ Πατριαρχικὸ κείμενο τονίζει μὲ ἐπιμονὴ καὶ ἔμφαση τὴν ἀξία τῆς συνοδικότητας στὴν Ὀρθοδοξία, διακηρύσσοντας ὅτι: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μία καὶ μόνη αὐθεντίαν ἀναγνωρίζει: τὴν Σύνοδον τῶν κανονικῶν Ἐπισκόπων της».
.               Τὸ ὑποστηρίζει αὐτό, τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία ἡ προετοιμαζομένη Μεγάλη Σύνοδος εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς καταλύει τὴν συνοδικότητα, ἀφοῦ καθιερώνει γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τὸ ἀντιπαραδοσιακὸ, παντελῶς ἄγνωστο στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, σύστημα τῆς μιᾶς ψήφου ἀνὰ Ἐκκλησία.

2. Πολὺ περισσότερο ἡ συνοδικότητα καταλύεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχει τεθεῖ ἀνώτατο ὅριο συμμετοχῆς 24 Ἐπισκόπων ἀνὰ Ἐκκλησία. Αὐτὸ σημαἰνει ὅτι ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν Ἐπισκόπων ἔχει ἀποκλεισθεῖ ἀπὸ τὴν Σύνοδο. Ποιός ἐγγυᾶται ὅτι ἡ ἐπιλεκτικὴ μειονότητα θὰ ὀρθοτομήσει; Μάλιστα μὲ τὸ πνιγηρὸ σύστημα τῆς μιᾶς ψήφου ἀνὰ Ἐκκλησία; Ποῦ βρίσκεται ἑπομένως ἡ συνοδικότητα, ποὺ μάλιστα διεκδικεῖ τὴν ἀνώτατη αὐθεντία;

3.  Τὸ πατριαρχικὸ κείμενο τονίζει ἐπίσης ὅτι «ἄνευ συνοδικῆς ἀποφάσεως οἱ διακρίσεις μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως δὲν εἶναι δυνατή». Ἀλλὰ ἡ ἐκκλησιαστική μας ἱστορία διδάσκει ὅτι τὴν αἵρεση τὴν ἀντιλαμβάνονταν πρῶτα οἱ εὐαίσθητες κεραῖες μεμονωμένων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ συχνὰ δὲν ἦταν Ἐπίσκοποι, κάποτε οὔτε κἂν κληρικοί. Ἡ Σϋνοδος τῶν Ἐπισκόπων ἐρχόταν ἐκ τῶν ὑστέρων νὰ ἐπιβεβαιώσει καὶ καθιερώσει τὴν δική τους μαρυτυρία, καὶ ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, τὸ πλῆθος δηλαδὴ τῶν πιστῶν ποὺ φωτιζόμενο ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα ἀποτελεῖ τὴν μόνη ἀπόλυτη ἀνώτατη αὐθεντία στὴν ἐκκλησία, ἐπισφράγιζε καὶ ἐπικύρωνε τὶς συνοδικὲς ἀποφάσεις.
.             Εἶναι συνεπῶς λανθασμένη ἡ ἀντίληψη ὅτι «ἄνευ συνοδικῆς ἀποφάσεως οἱ διακρίσεις μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως δὲν εἶναι δυνατή».

4. Τὸ πατριαρχικὸ κείμενο διατείνεται ἀκόμη ὅτι «πρώτιστος σκοπὸς καὶ σπουδαιότης τῆς Πανορθοδόξου ταύτης Συνόδου εἶναι νὰ καταδειχθῇ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία».
.         Ὀρθὸν ἀναμφιβόλως, καὶ ἡ πλήρης ἀποδοχή του θὰ ἀποτελοῦσε εὐχῆς ἔργον. Πῶς ὅμως μπορεῖ νὰ συνδυαστεῖ αὐτὴ ἡ διακήρυξη μὲ τὴν ἀδιανόητη ὁμολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἐνώπιον τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τὴν 29η Αὐγούστου τοῦ 2015 ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ συγκαλέσει οἰκουμενικὴ σύνοδο, διότι δὲν μποροῦν νὰ κληθοῦν σὲ αὐτὴ «Ἡ ἐκ τῆς Δύσεως χριστιανοί»;
.           Εἶπε ἐπὶ λέξει ὁ Πατριάρχης: «Δευτέρα παρατήρησις ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου εἶναι ἡ διευκρίνησις περὶ τῆς φύσεως τῆς συντελουμένης Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου. Κατὰ τὴν ἐπιλογὴν τῆς ὀνομασίας τῆς Συνόδου ταύτης ὑπὸ τῆς Α´ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως ἀπεφεύχθη συνειδητῶς ὁ χαρακτηρισμὸς αὐτῆς ὡς Οἰκουμενικῆς Συνόδου διὰ τὸν λόγον ὅτι δὲν καλοῦνται ὡς μέλη αὐτῆς οἱ ἐκ τῆς Δύσεως Χριστιανοί, ὡς συνέβαινε πάντοτε ἐν τῇ ἀρχαίᾳ Ἐκκλησίᾳ κατὰ τὴν σύγκλησιν οἰκουμενικῶν συνόδων…».
.               Πρωτίστως νὰ τονισθεῖ ὅτι, ὅπως ἀπέδειξε ὁ ὁμότιμος καθηγητὴς τοῦ Α.Π.Θ. πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, τέτοια ἀπόφαση τῆς Α´ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1976) δὲν ὑπάρχει. Ἴσα-ἴσα μέχρι τότε καὶ ἐπὶ δεκαετίες γινόταν πάντοτε λόγος γιὰ σύγκληση Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ ἀλλαγὴ συντελέστηκε ἀφανῶς τὰ τελευταῖα χρόνια.
.             Ἑπομένως, δικαίως ἔχει ἐπισημανθεῖ ἀπὸ κορυφαίους θεολόγους ὅτι ἡ μεταβολὴ τοῦ χαρακτήρα τῆς συνόδου ἀπὸ Οἰκουμενική, ποὺ ἦταν ἀρχικά, σὲ «Ἁγία καὶ Μεγάλη σύνοδο» φανερώνει μειωμένη αὐτοσυνειδησία ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Τὸ νὰ διακηρύσσουμε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, καὶ ταυτόχρονα νὰ ἀναγνωρίζουμε ὅτι ἀδυνατεῖ νὰ συγκαλέσει Σύνοδο Οἰκουμενικὴ εἶναι ἀντίφαση καταλυτικὴ καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον τραγικὰ ἀδιέξοδα, στὰ ὁποῖα ὁδηγεῖται ἡ Μεγάλη Σύνοδος.
.               Φανερώνει ἀκόμα αὐτὴ ἡ μεταβολὴ τοῦ χαρακτήρα τῆς Συνόδου τὴν ἐπικίνδυνη ἀλλοίωση ποὺ ἔφερε στὴν συνείδηση τῶν Ὀρθοδόξων τὸ κίνημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Οἱ ἀρχικοὶ ὁραματιστὲς τῆς συγκλήσεως Μεγάλης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἂν καὶ οἰκουμενιστές, διατηροῦσαν ἀκόμη τὴν παραδοσιακὴ αὐτοσυνειδησία ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, καὶ ἑπομένως ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ συγκαλέσει Σύνοδο Οἰκουμενική. Μὲ τὸ πέρασμα ὅμως τοῦ χρόνου καὶ μὲ τὸν διαρκῆ συγχρωτισμὸ μὲ τοὺς αἱρετικούς τῆς Δύσεως ἡ αὐτοσυνειδησία αὐτὴ μειώθηκε ἐπικίνδυνα, ἂν δὲν χάθηκε παντελῶς.

5. Τέλος, ἀφοῦ, κατὰ τὴν Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιο, ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων εἶναι αὐτὴ ποὺ διακρίνει τὴν αἵρεση ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, θὰ στοιχήσει ἆραγε ἡ μεγάλη σύνοδος στὴν μέχρι τώρα διαχρονικὴ ἀπὸ τὸν ἔνατο αἰώνα συνοδικὴ καὶ ἁγιοπατερικὴ κατάγνωση τοῦ Παπισμοῦ καὶ κατ᾽ ἐπέκταση καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ; Οἱ Μεγάλες Σύνοδοι τοῦ 879 καὶ τοῦ 1431-51, καὶ οἱ μετέπειτα πλῆθος Πατριαρχικὲς καὶ Συνοδικὲς ἀποφάσεις ἔχουν καταδικάσει μὲ μεγάλη θεολογικὴ ἀκρίβεια τὶς φοβερὲς πλάνες τοῦ ἀποστατημένου δυτικοῦ χριστιανισμοῦ.
.             Ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες ἀπὸ τὸν Μέγα Φώτιο, τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ καὶ τὸν ἅγιο Μάρκο τὸν Εὐγενικό, μέχρι τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, τὸν ἅγιο Ἀθανάσιο τὸν Πάριο, τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, τὸν ἅγιο Νεκτάριο καὶ τόσους ἄλλους ἔχουν καταδικάσει τὶς πλάνες τῶν αἱρετικῶν δυτικῶν αὐστηρότατα. Μάλιστα στὴν κατὰ ἔτος 1848 ἀπάντηση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς στὸν Πάπα Πίο τὸν Θ´ τονίζεται: «Ἦν ποτε Ἀρειανισμός, ἔστι δε τὴν σήμερον καὶ ὁ Παπισμός· ἀλλὰ καὶ οὗτος (ὥσπερ κἀκεῖνος ὁ ἤδη παντάπασιν ἐκλελοιπώς), καίτοι ἀκμαῖος τό γε νῦν εἶναι, οὐκ ἰσχύσει εἰς τέλος, ἀλλὰ διελεύσεται καὶ καταβληθήσεται, καὶ ἡ οὐράνιος μεγάλη φωνὴ ἠχήσει “ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ”»!
.               Λοιπόν, ἡ Μεγάλη Σύνοδος θὰ ἀκολουθήσει στὸ δρόμο τῆς ἀλήθειας ὅλες αὐτὲς τὶς Συνόδους καὶ τοὺς θεοφόρους Πατέρες; Θὰ φωνάξει καὶ αὐτὴ “ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ” γιὰ τὸν Παπισμό; Ἂν δὲν τὸ κάνει, μπορεῖ ἴσως νὰ κερδίσει τὴν ἀναγνώριση τοῦ χωρὶς Χρηστὸν κόσμου καὶ τὴν ἐκτίμησή του, θὰ ἔχει χάσει ὅμως τὴ θέση της ἀνάμεσα στὶς Ὀρθόδοξες Συνόδους, καὶ ἀργὰ ἢ γρήγορα ἡ γρηγοροῦσα συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας θὰ τὴν ἀπορρίψει. Καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ θλιβερό!

ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ καὶ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ «Ὁ Λατινισμός ἐξέπεσε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία» (Ἀρχιεπίσκοπος Ἱλαρίων Τρόϊτσκι )

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ
ΠΑΠΙΣΜΟΥ – ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
«Ἀρχιεπίσκοπος Ἱλαρίων Τρόϊτσκι (1886-1929)
Ἱερομάρτυς καὶ πρόμαχος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ»
ἐκδ. «Ἄθως»

.                   Ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας διεστράφη πολὺ στὴ Δύση μετὰ τὴν ἔκπτωση τῆς Ρώμης ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἄρχισε νὰ μοιάζει ἐκεῖ μὲ κάποια ἐπίγεια βασιλεία. Ὁ Λατινισμὸς μὲ τοὺς γήινους ὑπολογισμοὺς τῶν «καλῶν ἔργων», μὲ τὴ μισθωτὴ σχέση πρὸς τὸν Θεό, μὲ τὴν παραχάραξη τῆς σωτηρίας, συσκότισε στὴ συνείδηση τῶν μελῶν του τὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη τῆς Ἐκκλησίας.
.           Ὁ Λατινισμὸς στὸ πρόσωπο τοῦ Προτεσταντισμοῦ γέννησε ἕνα ἐντελῶς νόμιμο, ἂν καὶ πολὺ ἀτίθασο, πνευματικὸ τέκνο. Ὁ Προτεσταντισμὸς δὲν ἦταν μία διαμαρτυρία τῆς πρωτοχριστιανικῆς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως ἐνάντια σ’ αὐτὲς τὶς παραχαράξεις τῆς ἀλήθειας, τὶς ὁποῖες εἶχε κάμει παραδεκτὲς ὁ μεσαιωνικὸς Παπισμός. Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, ὄχι σπάνια, ἔχουν τὴν τάση νὰ παρουσιάζουν τὴ Διαμαρτύρηση οἱ προτεστάντες θεολόγοι. Ὅμως, ὄχι! Ὁ Προτεσταντισμὸς ἦταν διαμαρτυρία μίας ἀνθρώπινης ἰδέας ἐναντίον μίας ἄλλης. Δὲν ἀποκατέστησε τὸν ἀρχαῖο Χριστιανισμό. Τὸ μόνο ποὺ ἔκανε ἦταν νὰ ἀντικαταστήσει τὴν παραχάραξη τοῦ Χριστιανισμοῦ μὲ μίαν ἄλλη παραχάραξη κι αὐτὸ τὸ νέο ψεῦδος ἦταν πικρότερο ἀπὸ τὸ πρῶτο.
.                 Ὁ Προτεσταντισμὸς εἶπε τὸν τελευταῖο λόγο τοῦ Παπισμοῦ, ἔβγαλε τὸ τελευταῖο λογικό του συμπέρασμα.
.                 Ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ σωτηρία εἶναι δοσμένα ἀπὸ τὴν ἀγάπη, δηλ. ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τέτοια εἶναι ἡ ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση. Ὁ Λατινισμός, ἀφοῦ ἐξέπεσε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἄλλαξε αὐτὴ τὴ συνείδηση καὶ διεκήρυξε: Ἡ ἀλήθεια δίδεται ἀπὸ τὸ ξεχωριστὸ πρόσωπο τοῦ Πάπα, ἀπὸ ἕνα ἰδιαίτερο πρόσωπο χωρὶς τὴν Ἐκκλησία, καὶ ὁ Πάπας ἔχει τὴν εὐθύνη τῆς σωτηρίας ὅλων.
.                 Ὁ Προτεσταντισμὸς μόνο αὐτὸ ἐξέφρασε: Γιατί ἡ ἀλήθεια νὰ δίδεται μόνο ἀπὸ ἕναν Πάπα; Καὶ προσέθεσε: ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ σωτηρία ἀποκαλύπτονται σὲ κάθε ξεχωριστὸ πρόσωπο ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἔτσι κάθε ἕνας ἄνθρωπος προβιβάστηκε σὲ ἀλάθητο πάπα. Ὁ Προτεσταντισμὸς φόρεσε τὴν παπικὴ τιάρα σὲ κάθε Γερμανὸ καθηγητὴ-θεολόγο καὶ μὲ τοὺς ἀμέτρητους αὐτοὺς πάπες κατέστρεψε τελείως τὴν ἰδέα τῆς Ἐκκλησίας.
.                 Ὑποκατέστησε τὴν πίστη μὲ τὴ λογικὴ τοῦ ἀτόμου καὶ τὴ σωτηρία ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ μὲ τὴν ὀνειροπόλο βεβαιότητα γιὰ τὴ σωτηρία μέσῳ τοῦ Χριστοῦ χωρὶς τὴν Ἐκκλησία, σὲ μία φίλαυτη ἀπομόνωση ἀπὸ ὅλους. Γιὰ τὸν προτεστάντη ἀλήθεια εἶναι μόνο ὅ,τι τοῦ ἀρέσει, ὅ,τι νομίζει αὐτὸς ὡς ἀλήθεια.
.                 Στὴν πράξη βέβαια καὶ οἱ προτεστάντες ἀπὸ τὴν ἀρχή, μὲ πλάγιους τρόπους, λαθραία θὰ λέγαμε, ἐπέβαλαν κάποια στοιχεῖα δόγματος σχετικὰ μὲ τὴν Ἐκκλησία ἀναγνωρίζοντας κάποιες αὐθεντίες, μόνο ὅμως στὴν περιοχὴ τῆς διδασκαλίας τῆς πίστεως. Ὄντας ὅμως οὐσιαστικὰ ἐκκλησιαστικὸς ἀναρχισμός, ὁ καθαρὸς Προτεσταντισμός, ὅπως κάθε ἀναρχισμός, στὴν πραγματικότητα ἀποδείχτηκε τελείως μὴ πραγματοποιήσιμος κι ἔτσι μᾶς ἔδωσε φανερὴ μαρτυρία γι’ αὐτὴ τὴν ἀναμφισβήτητη ἀλήθεια ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ψυχὴ εἶναι ἀπὸ τὴ φύση της ἐκκλησιαστική.
.                 Ὅμως ὁ Προτεσταντισμὸς ταίριαξε στὸ γοῦστο μὲ τὴν ἀνθρώπινη φιλαυτία καὶ τὴν αὐθαιρεσία κάθε εἴδους. Ἡ φιλαυτία καὶ ἡ αὐθαιρεσία μέσα στὸν Προτεσταντισμό, ὅπως εἰπώθηκε, κατὰ κάποιον τρόπο «ἐξαγιάσθηκαν» καὶ «εὐλογήθηκαν» καὶ τώρα αὐτὸ φανερώνεται στὴν ἀτέλειωτη διαίρεση καὶ τὸν θρυμματισμὸ πρῶτα ἀπ’ ὅλα τοῦ ἴδιου τοῦ Προτεσταντισμοῦ.
.                 Συγκεκριμένα, ὁ Προτεσταντισμὸς διεκήρυξε ἀνοιχτὰ αὐτὸ τὸ μέγιστο ψεῦδος: Μπορεῖς νὰ εἶσαι χριστιανὸς χωρὶς νὰ ἀναγνωρίζεις καμία Ἐκκλησία. Συνδέοντας ὅμως τὰ μέλη του μὲ κάποιου εἴδους ὑποχρεωτικὲς αὐθεντίες καὶ ἐκκλησιαστικοὺς κανόνες, ὁ Προτεσταντισμὸς περιπλέκεται σὲ ἀδιέξοδες ἀντιφάσεις: Ὁ ἴδιος ἀπελευθέρωσε τὸ κάθε πρόσωπο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὁ ἴδιος θέτει κάποια ὅρια αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας. Ἀπὸ δῶ ξεκινάει ἡ ἀνταρσία τῶν προτεσταντῶν ἐναντίον τῶν λίγων καὶ οἰκτρῶν ὑπολειμμάτων ἐκκλησιαστικότητος, τὰ ὁποῖα ἀκόμη φυλάσσονται ἀπὸ τοὺς ἐπίσημους ἐκπροσώπους τῶν Ὁμολογιῶν τους.
.                 Εἶναι εὐνόητο ὅτι ὁ Προτεσταντισμὸς ἔχει ἀντιστοιχία πρὸ πάντων μὲ τὴ γενικὴ διάθεση ποὺ κυριαρχεῖ στὴ Δύση. Ἐκεῖ πέτυχαν μία πολὺ καλὴ ὀργάνωση τῆς ἐξωτερικῆς ζωῆς καὶ οἱ ἄνθρωποι κατέχονται ἀπὸ ἀλαζονεία γι’ αὐτὴ τὴν ἐπιτυχία καὶ ἀγάπησαν τὸν ἑαυτό τους σὲ τέτοιο βαθμὸ ποὺ λησμόνησαν τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. Αὐτὴ τὴν ἁμαρτωλὴ φιλαυτία, τὴν περιφρόνηση πρὸς τὸν πλησίον, τὴ διακηρύττουν καὶ ἡ μοντέρνα φιλοσοφία καὶ ἡ λογοτεχνία. Πῶς ὁ ὑπερήφανος Εὐρωπαῖος νὰ δεχθεῖ τὴ διδασκαλία περὶ Ἐκκλησίας, ὅταν γι’ αὐτὸ θὰ πρέπει πρὶν ἀπ’ ὅλα νὰ ἀπαλλαχθεῖ ἀπὸ τὴ φιλαυτία καὶ τὴν αὐθαιρεσία, νὰ ὑποταχθεῖ στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ μάθει νὰ ἀγαπᾶ τοὺς ἀνθρώπους, βάζοντας τὸν ἑαυτό του ταπεινὰ κάτω ἀπὸ τοὺς ἄλλους;

ΠΗΓΗ: egolpion.com

“ΒΑΔIΖΟΝΤΑΣ ΠΡOΣ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘOΔΟΞΟ ΣYΝΟΔΟ” (Μαγνητοσκόπημα) «Ὅταν καλοῦμε τοὺς Αἱρετικούς, Παπικούς καὶ Προτεστάντες, τοὺς παρακαλοῦμε νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Πίστη καὶ Ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀπομακρύνθηκαν» [π. Γ. Μεταλληνός]

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ

Ὁ Παπισμὸς προπαγανδίζει τὴν πανθρησκεία

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»
ἀρ. τ. 2127, 15.02.16
σελ. 84

βλ. σχετ.: ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΟ ΠΑΠΙΚΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ: «ΟΛΕΣ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΣΥΝΑΝΤΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ» (μαγνητοσκόπημα)

    .      Πρωτοτύπησε καὶ πάλι ὁ Πάπας Φραγ­κίσκος, ὁ φιλόδοξος διεκδικητὴς παγκόσμιας θρησκευτικῆς ἐξουσίας. Σὲ βίντεο ποὺ ἑτοίμασε διεθνὴς ὁμάδα τοῦ Παπισμοῦ, ἐμφανίζεται νὰ προτρέπει τοὺς πιστοὺς νὰ προσευχηθοῦν κατὰ τὸν μήνα Ἰανουάριο γιὰ τὴν προώθηση τοῦ διαθρησκειακοῦ διαλόγου καὶ τὴν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν.
Τὸ βίντεο τὸ παρουσίασε τὸ Καθολικὸ Πρακτορεῖο Εἰδήσεων (Catholic News Agency) τὴν ἡμέρα τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Θεοφανίων, στὶς 6 Ἰανουαρίου.
.          Σ᾿ αὐτὸ ἐμφανίζονται ἀρχικὰ ἐκπρόσωποι τοῦ Βουδισμοῦ, τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τοῦ Μωαμεθανισμοῦ, ποὺ διακηρύσσουν τὶς ἀντίστοιχες πεποιθήσεις τους: μιὰ γυναίκα λέει «πιστεύω στὸν Βούδα», ὁ Ἑβραῖος ραββίνος «πιστεύω στὸν Θεό», ἕνας χριστιανὸς ἱερέας «πιστεύω στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ» καὶ ὁ μωαμεθανὸς «πιστεύω στὸν Ἀλλάχ».
.           Στὸ σημεῖο ἐκεῖνο ἐμφανίζεται ὁ Πάπας νὰ λέει: «Πολλοὶ σκέφτονται διαφορετικά, αἰσθάνονται διαφορετικά, ἀναζητώντας τὸν Θεὸ ἢ συναντώντας τὸν Θεὸ μὲ διαφορετικοὺς τρόπους. Σὲ αὐτὸ τὸ πλῆθος, σὲ αὐτὸ τὸ φάσμα τῶν θρησκειῶν, ὑπάρχει μόνο μία βεβαιότητα ποὺ ἔχουμε ὅλοι μας: Εἴμαστε ὅλοι παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ πρέπει νὰ κρατήσουμε ὅλοι αὐτὸ ποὺ ἔχουμε κοινό: τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀγάπη».
.         Ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ οἱ θρησκευτικοὶ αὐτοὶ ἐκπρόσωποι ἐμφανίζονται καὶ πάλι νὰ δηλώνουν τώρα τὴν κοινή τους πίστη στὴν ἀγάπη λέγοντας: «I believe in love» (πιστεύω στὴν ἀγάπη) καὶ ἐπιδεικνύον­τας μαζὶ τὸ πιὸ χαρακτηριστικὸ σύμβολο τῆς θρησκείας τους (ἀγαλματίδιο τοῦ Βούδα, ἑπτάφωτη ἑβραϊκὴ λυχνία, κομβολόγι ἰσλαμικῆς προσευχῆς καί, ὄχι τὸν Σταυρό, ἀλλὰ τὸν Χριστὸ ὡς βρέφος ὁ χριστιανὸς ἱερέας).
.            Στὸ σημεῖο αὐτὸ τελειώνει τὸ βίντεο. Ἀλλὰ μετασχηματίζοντας σὲ πράξη τὶς ἰδέες του ὁ Πάπας, λίγες μέρες ἀργότερα, στὶς 17 Ἰανουαρίου, ἐπισκέφθηκε τὴ μεγάλη Συναγωγὴ τῆς Ρώμης, ὅπου ἐπανέλαβε ἀρκετὲς φορὲς ὅτι «οἱ Ἑβραῖοι εἶναι οἱ ‘‘πρεσβύτεροι ἀδελφοὶ’’ τῶν χριστιανῶν». Καὶ καταχειροκροτούμενος ἀ­πὸ τοὺς παρόντες τόνισε ὅτι κάθε προσ­πάθεια νὰ ἑλκυσθοῦν οἱ Ἑβραῖοι στὴ χριστιανικὴ πίστη εἶναι ἀπαράδεκτη.
.         Αὐτὴ εἶναι ἡ δολερὴ πολιτικὴ τοῦ Βατικανοῦ: Ἰσοπεδώνει τὰ πάντα καὶ προδίδει τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, ἔτσι ὥστε νὰ γίνει ἀποδεκτὴ ἀπὸ ὅλες τὶς θρησκεῖες ἡ ἐπιδίωξή του γιὰ παγκόσμια θρησκευτικὴ ἐξουσία.
.           Τὸ καίριο ἐρώτημα ὅμως εἶναι τοῦτο: Οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι ποὺ πρωτοστατοῦν στὶς κινήσεις γιὰ ἕνωση μὲ τοὺς Παπικούς, τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν κατανοοῦν; Δὲν βλέπουν; Δὲν προβληματίζον­ται; Γιατί συνεχίζουν μιὰ καταστροφικὴ πορεία;

ONOMATA KAI XΡΙΣTIANIKH TAYTOTHTA-4 (π. Γ. Μεταλληνός) [ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ] «Ἂν ἡ νέα ἑτοιμαζομένη “Πανορθόδοξος” καί γιά τούς Ὀρθοδόξους “Οἰκουμενική” Σύνοδος δέν ἀναγνωρίσει τίς Συνόδους αὐτές ὡς Οἰκουμενικές, δέν θά εἶναι ὀρθόδοξη Σύνοδος, ἀλλά ληστρική»

ONOMATA KAI XΡΙΣTIANIKH TAYTOTHTA
Δ´

τοῦ πρωτ. π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ
ὁμοτ. Καθηγ. Πανεπ. Ἀθηνῶν

εἰδικῶς γραφὲν γιὰ τὴν «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»
ἀρ. φ. 68, ΙΟΥΛΙΟΣ-ΣΕΠΤ. 2015

Μέρος Α´: ONOMATA KAI XΡΙΣTIANIKH TAYTOTHTA-1 (π. Γ. Μεταλληνός) [ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ]
Μέρος Β´: ONOMATA KAI XΡΙΣTIANIKH TAYTOTHTA-2 (π. Γ. Μεταλληνός) [ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ]
Μέρος Γ´: ONOMATA KAI XΡΙΣTIANIKH TAYTOTHTA-3 (π. Γ. Μεταλληνός) [ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ]

.               6.   Ὡς πρός τό ὄνομα Φράγκος, φραγκική κ.λπ., τώρα. Ἡ «Δυτική Ἐκκλησία» διαμορφώθηκε μέ τήν ἐπίδραση τοῦ φραγκικοῦ στοιχείου (Καρλομάγνος κ. ἑ.). Αὐτό εἶναι ἱστορικά βεβαιότατο καί δέν χρειάζεται περαιτέρω ἀνάλυση. Τό φραγκικό καί τευτονικό (Deutsch) στοιχεῖο ἰσχύει στήν χριστιανική Δύση διά τῶν αίώνων. Τά ὀνόματα «γαλλικός» ἢ «γερμανικός», Γαλλία ἢ Γερμανία, εἶναι τά ἀρχαῖα. Ἡ Γαλλία σήμερα ὀνομάζεται Φραγκία (France) καί ὁ Γάλλος (Francais). Οἱ δυτικίζοντες δικοί μας (18^ος αἰ.) ἐπέβαλαν τά «Γάλλος»-«Γαλλία», γιά νά χαθεῖ ἡ ἔννοια τοῦ “Φράγκος”, ἐνῶ οἱ πληγές μας τοῦ 1204 δέν ἔχουν κλείσει ἀκόμη. Τό ἲδιο ἰσχύει ὡς πρός τό Τεύτων ἢ Deutsch καί τό «γερμανός». Στήν ὀρθόδοξη-ρωμαίικη Ἀνατολή ὀρθά χρησιμοποιήθηκαν καί χρησιμοποιοῦνται τά ὀνόματα Φράγκος ἢ Τεύτονας (ἀραιότερα) γιά τόν χαρακτηρισμό συλλήβδην ὅλων τῶν Δυτικῶν καί τῆς Δύσεως. Σήμερα, μάλιστα, πού ἡ Δυτική Εὐρώπη καί ἡ «Γερμανία» ἀπεκάλυψαν καί πάλι τό ἀληθινό πρόσωπό τους, δέν μποροῦμε νά τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Δέν μᾶς πταίουν, συνεπῶς, τά ὀνόματα, ἀλλά ἡ νοοτροπία, πού δυστυχῶς καί ἐκκλησιαστικά καί πολιτικά δέν ἀλλάζει…
.       Δύο οἰκουμενικές μας σύνοδοι, ἡ Ὀγδόη (789) καί ἡ Ἐνάτη (1351) ἤλεγξαν καί κατεδίκασαν τίς «δυτικές» πλάνες ὡς αἱρέσεις καί τόν «Δυτικό Χριστιανισμό» ὡς Αἵρεση. Ἂν ἡ νέα ἑτοιμαζομένη «Πανορθόδοξος» καί γιά   τούς Ὀρθοδόξους «Οἰκουμενική» Σύνοδος δέν ἀναγνωρίσει τίς Συνόδους αὐτές ὡς Οἰκουμενικές, δέν θά εἶναι ὀρθόδοξη Σύνοδος, ἀλλά ληστρική, ὅπως ἐκείνη τοῦ 449, ἢ ψευδοσύνοδος, ὅπως ἡ τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας (1438/39). Ἂν ἡ «Δυτική Ἐκκλησία» ἐπανασυνδεθεῖ μέ τήν Ὀρθόδοξη-Καθολική πρό τοῦ σχίσματος καί ἐπανεύρει τήν ὁδό τῶν ἀρχαίων Ὀρθοδόξων Πατέρων καί Ἁγίων της, τότε θά ἑνωθεῖ μέ τήν συνέχεια τῆς Ἀποστολικοπατερικῆς Ἐκκλησίας καί ταυτόχρονα μέ τήν Ἀνατολική-Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πού μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ τήν συνεχίζει, παρά τίς ἀδυναμίες καί ἁμαρτίες ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων. Ὀρθόδοξοι καί Καθολικοί (χωρίς εἰσαγωγικά) εἶναι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἀνατολῆς καί Δύσεως (οἱ πρό τοῦ σχίσματος γιά τή Δύση), τούς ὁποίους προσπαθοῦμε νά ἀκολουθοῦμε.