ΣΥΝΑΞΙΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ «ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ» (21Ἰανουαρίου ἡ ἡμέρα τοῦ θαύματος)

ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ- (I.M. ΒΑΤΟΠAIΔΙOY)

(Παρακλητικὸς Κανὼν Παναγίας Παραμυθίας,
ἔκδ. Ἱ. Μ. Μ. Βατοπεδίου, ἔκδ. δ´ 2008)

 βλ. σχετ.: ΟΙ 7 ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗΝ Ι. ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ:

https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/09/17/οἱ-7-θαυματουργὲς-εἰκόνες-τῆς-παναγί/

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΕΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ-1
https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/10/11/ἡ-θαυματουργὸς-εἰκὼν-παναγίας-παρ1/

ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ «ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ»

.          Ἡ θαυματουργὴ αὐτὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας εἶναι τοιχογραφία τοῦ 14ου αἰ. ποὺ βρισκόταν ἄλλοτε στὴν δεξιὰ ἄκρη τοῦ ἐξωνάρθηκα τοῦ καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μεγίστης Μονῆς Βατοπαιδίου καὶ μετὰ τὴν τέλεση τοῦ θαύματος μεταφέρθηκε σὲ ἰδιαίτερο  παρεκκλήσιο ἀφιερωμένο στὴν Παναγία τὴν Παραμυθία, στὰ ἀριστερὰ τῆς κεντρικῆς πύλης τοῦ καθολικοῦ.
.          Παλαιὰ ὑπῆρχε ἡ συνήθεια, βγαίνοντας οἱ πατέρες ἀπὸ τὸ Καθολικό, μετὰ τὸ τέλος τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου, νὰ ἀσπάζονται τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας ποὺ ὑπῆρχε στὸν ἐξωνάρθηκα. Ἐκεῖ ὁ Ἡγούμενος ἔδινε τὰ κλειδιὰ τῆς κλεισμένης γιὰ τὶς βραδυνὲς ὧρες πύλης τῆς Μονῆς στὸν θυρωρὸ γιὰ νὰ ἀνοίξει.
.          Ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι κάποια χρονιά, ἀρχὲς τοῦ 14ου αἰ., στὶς 21 Ἰανουαρίου, τελείωσε ὁ Ὄρθρος. Οἱ πατέρες ἀποσύρθηκαν στὰ κελλιά τους γιὰ νὰ ἀναπαυθοῦν, μέχρι νὰ ἀρχίσουν τὰ καθημερινά τους διακονήματα. Τότε θὰ ἀνοιγόταν καὶ ἡ πύλη τῆς Μονῆς. Δὲν γνώριζαν ὅτι ἔξω ἀπὸ αὐτὴν παραμόνευαν πειρατές,- τότε ἦταν μάστιγα στὸ Αἰγαῖο πέλαγος-, ποὺ τὴν εἶχαν περικυκλώσει, ἕτοιμοι νὰ εἰσβάλουν γιὰ νὰ καταστρέψουν τὰ πάντα.
.          Στὸν ναὸ βρισκόταν μόνος ὁ Ἡγούμενος, ἀφοσιωμένος στὴν προσευχή του. Πετάχτηκε ξαφνικὰ ἀκούοντας μία φωνή, ποὺ δὲν ἔμοιαζε μὲ φωνὴ ἀνθρώπου. Ἔντρομος κοίταξε γύρω του. Δὲν εἶδε κανένα. Ἐξ ἄλλου κανένας δὲν ἦταν μέσα στὸν ναό. Καὶ ὅμως κάποιος μίλησε. Συγκέντρωσε τὴν προσοχή του καὶ γεμάτος φόβο κατάλαβε ὅτι ἡ φωνὴ προερχόταν ἀπὸ τὴν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος. Μὲ εὐλάβεια τέντωσε τὸ αὐτί του γιὰ νὰ ἀκούσει. Ἄκουσε τότε τὴν φωνὴ τῆς Παναγίας νὰ λέει: «Μὴν ἀνοίξετε σήμερα τὴν πύλη τῆς Μονῆς, ἀλλὰ ἀφοῦ ἀνεβεῖτε στὰ τείχη, νὰ διώξετε τοὺς πειρατές».
.          Κατάπληκτος ὁ Ἡγούμενος προσήλωσε τὰ μάτια του στὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Ἀντίκρυσε τότε ἕνα ἐκπληκτικὸ θαῦμα. Ἡ μορφὴ τῆς Παναγίας ἦταν ζωντανή. Τὸ βρέφος Ἰησοῦς ποὺ κρατοῦσε στὰ χέρια της πῆρε καὶ αὐτὸ ζωή. Κίνησε τὸ δεξί του χέρι καὶ ἔκλεισε τὸ στόμα τῆς ἁγίας Μητέρας του, στρέφοντας πρὸς αὐτὴν τὸ φωτεινὸ πρόσωπό του. Μία γλυκιὰ παιδικὴ φωνὴ ἀκούστηκε νὰ λέει: «Μή,  Μητέρα μου, μὴν τοὺς τὸ λές. Ἄφησέ τους νὰ τιμωρηθοῦν, ὅπως τοὺς ἀξίζει, γιατί ἀμελοῦν τὰ μοναχικά τους καθήκοντα».
.           Τότε ἡ Κυρία Θεοτόκος μὲ μεγάλη μητρικὴ παρρησία  πρὸς τὸν μονογενῆ Υἱόν της, σήκωσε ἐλαφρὰ τὸ χέρι, συγκράτησε τὸ χεράκι του, ἔκλινε λίγο πρὸς τὰ δεξιὰ τὸ θεῖο της πρόσωπο καὶ ἐπανέλαβε πιὸ ἔντονα : «Μὴν ἀνοίξετε σήμερα τὴν πύλη τῆς Μονῆς, ἀλλὰ ἀφοῦ ἀνεβεῖτε στὰ τείχη, νὰ διώξετε τοὺς πειρατές…Καὶ κοιτάξτε νὰ μετανοήσετε, γιατί ὁ Υἱός μου εἶναι ὀργισμένος μαζί σας». Ἐπανέλαβε δὲ καὶ γιὰ τρίτη φορὰ τὴν προειδοποίηση: «Σήμερα, μὴν ἀνοίξετε τὴν πύλη τῆς Μονῆς…». Μετὰ τὸν διάλογο ἡ Κυρία Θεοτόκος καὶ τὸ Πανάγιο Βρέφος της ἀποκαταστάθηκαν πάλιν σὰν εἰκόνα.
.           Ὁ Ἡγούμενος γεμάτος θαυμασμὸ συγκάλεσε ὅλους τοὺς Πατέρες, διηγήθηκε σ’ αὐτοὺς τὰ ὑπερφυσικὰ γεγονότα ποὺ συνέβησαν καὶ τοὺς ἐπανέλαβε τὰ λόγια ποὺ εἶχε ἀκούσει ἀπὸ τὰ χείλη τῆς Παναγίας καὶ τοῦ Θείου Βρέφους πρὸς τὴν Μητέρα του. Ὅλοι μὲ κατάπληξη στράφηκαν πρὸς τὸ μέρος τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνας. Καὶ ἡ κατάπληξή τους αὐξήθηκε. Ἡ παράσταση τῆς εἰκόνας εἶχε μεταμορφωθεῖ. Ἡ σύνθεση μεταβλήθηκε ὁλοκληρωτικὰ καὶ δὲν ἔμοιαζε καθόλου μὲ τὴν παλαιὰ εἰκόνα. Διατηρήθηκε ἡ μορφὴ ὅπως φαίνεται σήμερα. Ἡ Παναγία νὰ κρατᾶ τὸ χέρι τοῦ Χριστοῦ κάτω ἀπὸ τὸ στόμα της καὶ νὰ κλίνει τὸ κεφάλι της δεξιὰ γιὰ νὰ τὸ ἀποφύγει. Ἡ ἔκφραση τοῦ προσώπου της εἶναι γεμάτη ἀπέραντη ἐπιείκεια, ἀγάπη, συμπάθεια καὶ μητρικὴ στοργή. Ὁ Χριστὸς παρόλο ποὺ παριστάνεται ὡς βρέφος ἔχει αὐστηρὸ πρόσωπο ὡς Κριτής.
.           Ἡ εἰκόνα αὐτὴ εἶναι πράγματι ἀχειροποίητος, διότι κατασκευάστηκε στὴν μορφὴ ποὺ εἶναι σήμερα, ὄχι ἀπὸ ἀνθρώπινο χέρι, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, μετὰ τὴν θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τῆς Παναγίας μας γιὰ τὴν διάσωση τῆς Μονῆς. Ὀνομάστηκε «Παναγία Παραμυθία», δηλαδὴ Παρηγορήτρια. Καὶ δικαίως· διότι ὅπως λένε οἱ προσκυνητὲς τῆς Μονῆς, ποὺ δὲν χορταίνουν νὰ τὴν βλέπουν, ἡ θέα τῆς γλυκιᾶς ἔκφρασης τοῦ προσώπου τῆς Παναγίας ξεκουράζει, ἀναπαύει, γαληνεύει καὶ παρηγορεῖ τὴ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου.
.           Μὲ τὸ θαῦμα αὐτὸ φανερώνεται γιὰ ἄλλη μία φορὰ ἡ μητρικὴ παρρησία τῆς Θεοτόκου στὸ νὰ μεσιτεύει γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρωπίνου γένους «πρὸς τὸν Υἱὸν καὶ Θεόν της» καὶ οἱ σωτήριες πρεσβεῖες της μὲ τὶς ὁποῖες ἁπαλλάσσονται ἀπὸ τὰ δεινὰ ποὺ δίκαια τοῦ ἀξίζουν γιὰ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν τους.
.         Ἡ εἰκόνα μεταφέρθηκε στὸ ἰδιαίτερο παρεκκλήσιο τῆς Παραμυθίας. Μπροστὰ σ’ αὐτὴν οἱ μοναχοὶ διατηροῦν ἀκοίμητο κανδήλι, ψάλλουν καθημερινὰ Παράκληση καὶ τελεῖται κάθε Παρασκευὴ Θεία Λειτουργία. Παλαιότερα ὑπῆρχε ἡ συνήθεια οἱ κουρὲς τῶν μοναχῶν νὰ γίνονται σ’ αὐτὸ τὸ παρεκκλήσιο.

Μὲ αὐτὴ τὴν εἰκόνα συνδέεται καὶ ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νεοφύτου, ὁ ὁποῖος διετέλεσε «προσμονάριος», δηλαδὴ φύλακας καὶ διακονητὴς τοῦ παρεκκλησίου  της  Παραμυθίας.

.        Κάποτε ὁ Ὅσιος βρισκόταν σὲ ἀποστολὴ καὶ ὑπηρεσία ἐκ μέρους τῆς Μονῆς γιὰ ἕνα χρονικὸ διάστημα σὲ κάποιο μετόχι της στὴν Εὔβοια. Ἐκεῖ ἀρρώστησε βαρειά. Παρακάλεσε τότε τὴν Παναγία νὰ τὸν ἀξιώσει νὰ πεθάνει στὴ μονὴ τῆς μετανοίας του. Ἄκουσε ἀμέσως τὴν φωνὴ τῆς Παναγίας νὰ τοῦ λέει: «Νεόφυτε, πήγαινε στὴν μονή σου καὶ μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο νὰ ἑτοιμασθεῖς γιὰ τὴν ἔξοδό σου ἀπὸ τὴν ζωή». Εὐχαριστώντας θερμὰ τὴν Παναγία ὁ Ὅσιος γιὰ τὴν παράταση τῆς ζωῆς ποὺ τοῦ δόθηκε, εἶπε στὸν ὑποτακτικό του νὰ ἑτοιμασθοῦν γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ στὴ μονή. Πράγματι, μετὰ τὴν παρέλευση ἑνὸς ἔτους, μία μέρα ἀφοῦ κοινώνησε τὰ ἄχραντα μυστήρια, ἀνεβαίνοντας τὴν σκάλα μπροστὰ ἀπὸ τὸ παρεκκλήσιο τῆς Παραμυθίας, ἄκουσε πάλι τὴν φωνὴ τῆς Παναγίας: «Νεόφυτε, ὁ καιρὸς τῆς ἐξόδου σου ἔφθασε». Ὅταν πῆγε στὸ κελλί του ἀδιαθέτησε καὶ ἀφοῦ ἔλαβε συγχώρηση ἀπὸ ὅλους τοὺς πατέρες τῆς ἀδελφότητας, παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο.

ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ «ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ»

ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ «ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ»

.        Ἡ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ» ἔχει ἀπὸ τριμήνου ἀρχίσει τὴν κατὰ δύναμιν ἐπιμελημένη παρουσίαση καὶ ἀνάρτηση ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ στὴν ΚΥΡΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ γιὰ πνευματικὴ ἀξιοποίηση καὶ προσευχητικὴ χρήση.

βλ. σχετ.: 1. ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ»,

2. ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ,

3 ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΗΣ

4.  (https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/11/19/παράκλησις-παναγίας-πορταϊτίσσης/) ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΗΣ

Ἐπίσης: βλ. σχετ.: ΟΙ 7 ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗΝ Ι. ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ:

https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/09/17/οἱ-7-θαυματουργὲς-εἰκόνες-τῆς-παναγί/

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΕΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ-1
https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/10/11/ἡ-θαυματουργὸς-εἰκὼν-παναγίας-παρ1/

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΕΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ-1

Ἀπὸ τὸ βιβλίο:
«Θαύματα Παναγίας Παραμυθίας καὶ Παναγίας Παντανάσσης»,
ἔκδ. Ἱ. Μεγίστης Μονῆς Βατοπαιδίου,
Ἅγιον Ὄρος

Ἡ θαυματουργὸς εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Παραμυθίας
[1]

βλ. σχετ.: ΟΙ 7 ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗΝ Ι. ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ:
https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/09/17/οἱ-7-θαυματουργὲς-εἰκόνες-τῆς-παναγί/

Πρόλογος

.            Ὁ πόνος εἶναι ἕνας ἀπρόσμενος καὶ ἀπρόσκλητος ἐπισκέπτης. «Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ζεῖ αὐτὴ τὴν πρόσκαιρη ζωὴ χωρὶς λύπη. Κι ἂν δὲν συμβαίνει αὐτὸ σήμερα, θὰ συμβεῖ αὔριο· κι ἂν δὲν συμβεῖ αὔριο, θὰ ἔρθει ἡ λύπη στὸ μέλλον», λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ὅπως κανεὶς ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἀθανάτος, ἔτσι κανεὶς δὲν εἶναι χωρὶς λύπη. Ἡ διαφορὰ βρίσκεται στὸ μέγεθός της. Κάποτε κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας θὰ συναντήσουμε αὐτὸν τὸν ἐνοχλητικὸ ἐπισκέπτη. Μπορεῖ ἡ ἔνταση τοῦ πόνου νὰ εἶναι δύσκολη ἢ εὔκολη, νὰ εἶναι μικρὴ ἢ μεγάλη, νὰ εἶναι δυνατὴ καὶ κουραστική.

.            Ἡ εἴσοδος τοῦ πόνου, τῶν λυπηρῶν, τῶν διαφόρων ἀσθενειῶν ποὺ ταλαιπωροῦν τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἔγινε μετὰ τὴν παράβαση καὶ τὴν παρακοή του στὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν Παράδεισο. Ἡ χωρὶς πόνο καὶ λύπες ζωὴ τῶν πρωτοπλάστων διεκόπη μὲ τὴν θέλησή τους. Ἡ μεταπτωτικὴ κατάσταση συνεδέθη μὲ τὴν φθορὰ καὶ τὸν θάνατο. Ἡ ἀσθένεια ἄρχισε ἀπὸ τὸν πρῶτο ἄνθρωπο καὶ ἐν συνεχείᾳ κυρίευσε ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος, γράφει ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας. Μετὰ τὴν ἁμαρτία «πόνος καὶ θλίψις καὶ ὀδύνη αὐτῷ ἐπέπεσεν». Ἡ θλίψη, ὁ στεναγμός, τὸ κλάμα, τὰ δάκρυα, τὸ πένθος καὶ ὁ θάνατος θὰ ἐξαλειφθοῦν στὴν ἄλλη ζωή.
.            Στὴν Π. Δ. φαίνεται ἡ ἀρρώστια νὰ εἶναι τιμωρία τοῦ Θεοῦ λόγῳ τῆς παραβάσεως τῶν ἐντολῶν του. Ὅποιος φυλάσσει τὶς ἐντολές, δὲν κινδυνεύει νὰ ἀρρωστήσει (Ἐξ. ιε´ 26). Ὁ Θεὸς ἐὰν δεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ μετανοεῖ μετὰ τὴν παράβαση, τότε ἐπεμβαίνει ὡς ἰατρός, τὸν θεραπεύει καὶ τὸν παρηγορεῖ.
.            Ὅποιος παραβαίνει τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ στὴν οὐσία διαλέγει νὰ ζήσει ἀντίθετα πρὸς τὴν φύση του, ὅπως δημιουργήθηκε ἀπὸ Αὐτόν. Οἱ ἐντολὲς θέτουν τὰ ὅρια μέσα στὰ ὁποῖα πρέπει νὰ κινεῖται ὁ ἄνθρωπος. Ἐάν, ὡς ἐλεύθερος, τὰ ὑπερβεῖ, ὑφίσταται τὶς συνέπειες. «Ἐκεῖνος ποὺ ἁμαρτάνει ἐνώπιον τοῦ δημιουργοῦ του θὰ πέσει στὰ χέρια τῶν γιατρῶν» . Ὁ Θεὸς λοιπὸν δὲν τιμωρεῖ, γιατί εἶναι ἀγάπη. Ὁ ἄνθρωπος τιμωρεῖ τὸν ἑαυτό του παραβαίνοντας τὴν τάξη ποὺ ἔθεσε ὁ Θεὸς κατὰ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου.
.            Αὐτὸ φαίνεται στὴν σημερινὴ κοινωνία τῆς ἀφθονίας τῶν ἀγαθῶν καὶ τῆς ἄμετρης καταναλώσεώς τους χάριν τῆς ἀπολαύσεως. Ἀρρώστιες ποὺ ταλαιπωροῦν τὸν ἄνθρωπο καὶ θέτουν σὲ κίνδυνο τὴ ζωή του ὀφείλονται στὸν τρόπο ζωῆς καὶ διατροφῆς του. «Ἀπὸ τὴν ἀνώμαλη καὶ ἀνισόρροπη δίαιτα πολλὲς φορὲς γεννῶνται ἀρρώστιες σὲ πολλούς». Στὴν πατερικὴ διδασκαλία συνδέονται τὰ σωματικὰ μὲ τὰ ψυχικὰ πάθη. Ἡ λαιμαργία, ποὺ εἶναι ψυχικὸ πάθος, ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν πολυφαγία ποὺ εἶναι σωματικὸ πάθος. Ὁ Κύριός μας ἀπαλλάσσει τὴν ἄρρωστη ψυχὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία θεραπεύοντας τὸ σῶμα. Μερικοὶ πάσχουν σωματικὰ λόγῳ τῆς ψυχικῆς τους κακοήθειας.
.            Στὴν Καινὴ Διαθήκη ἡ ἀρρώστια εἶναι ὁ παιδαγωγικὸς τρόπος, τὸν ὁποῖον χρησιμοποιεῖ ὁ Θεὸς γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ὁ πόνος καὶ ἡ ἀρρώστια κάνουν τὸν ἄνθρωπο χωρητικὸ τῆς χάριτος. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καυχᾶται λέγοντας «μὲ πολλὴ εὐχαρίστηση θὰ καυχῶμαι περισσότερο στὶς ἀρρώστιες μου, γιὰ νὰ κατοικήσει μέσα μου ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ» ( Β´ Κορ. ιβ´ 9). Ὁ Μέγας Βασίλειος ἐξηγεῖ ὅτι οἱ ἅγιοι ἀρρωσταίνουν, γιὰ νὰ μὴ φανεῖ ὅτι ὑπερβαίνουν τὰ ὅρια τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἢ ὅτι διαφέρουν στὴν φύση τους ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.
.            Ὅταν ἀρρωστήσει ὁ ἄνθρωπος, καταφεύγει στὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη. Εἶναι χρήσιμη καὶ ἀπαραίτητη. Ὁ Θεὸς «ἔδωσε στοὺς ἀνθρώπους τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, γιὰ νὰ δοξάζονται μὲ τὰ θαυμάσιά του, μὲ αὐτὰ θεράπευσε καὶ ἀφαίρεσε τὸν πόνο τοῦ ἀρρώστου». Ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ ὁποῖος σπούδασε τὴν ἰατρικὴ τῆς ἐποχῆς του, γράφει ὅτι ὁ Θεὸς γιὰ νὰ βοηθήσει τὴν ἀσθενικὴ φύση μας παραχώρησε τὶς διάφορες τέχνες ἀνάμεσα σ’ αὐτὲς καὶ τὴν ἰατρική. «Τὸ νὰ στηρίξουμε τὴν ἐλπίδα τῆς ὑγείας μας στὰ χέρια τῶν γιατρῶν εἶναι κτηνῶδες, αὐτὸ βλέπουμε τὸ παθαίνουν μερικοὶ ἄθλιοι, ποὺ ἐπιμένουν νὰ ὀνομάζουν τοὺς γιατροὺς σωτῆρες. Τὸ νὰ ἀποφεύγουμε ἐντελῶς τὶς ὠφέλειες ποὺ μᾶς παρέχει, φανερώνει ἰσχυρογνωμοσύνη» .
.            Χρειάζεται καὶ ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Χαρακτηριστικὰ εἶναι ὅσα γράφει ὁ ὁσιώτατος Γέρων Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστὴς σὲ μία ἐπιστολή του: «Μοῦ ἔστειλαν ἕνα ἰδιότροπον φάρμακον, καὶ αὐτό, μετὰ Θεόν, ἦτον ἡ θεραπεία μου. Εἶχα σαράντα ἡμέρες νὰ φάγω. Ὅταν ἐπῆρα τὸ φάρμακον, ἔφαγα, ἐκοιμήθην, ἐκαλυτέρευσα. Δόξα σοι ὁ Θεός! Ἄρχισα κάπως νὰ κινοῦμαι καὶ νὰ γράφω… Ἦλθαν κοντά μου πολλοί, καὶ μὲ προσευχὴν καὶ νηστείαν ἐθεραπεύθησαν. Τώρα ὅμως δὲν μὲ ἀκούει ὁ Κύριος, διὰ νὰ μάθω καὶ τὰ φάρμακα καὶ τοὺς ἰατρούς. Νὰ γίνω συγκαταβατικὸς εἰς ὅλους. Ἐδιάβασα καὶ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου τὲς ἐπιστολὲς καὶ εἶδα πόσον προσεῖχε εἰς τοὺς ἰατροὺς καὶ τὰ φάρμακα ἕνας τόσον μεγάλος Ἅγιος! Ἐγὼ ὁ πτωχὸς ἀσκητὴς ὅλο εἰς τὴν ἔρημον ἐγήρασα καὶ ἤθελα μόνον μὲ τὴν πίστιν νὰ θεραπεύσω. Τώρα μανθάνω καὶ ἐγὼ ὅτι χρειάζονται καὶ τὰ φάρμακα καὶ ἡ χάρις. Λοιπὸν τώρα θὰ λέγω καὶ ἐγὼ ὡσὰν τὸν Ἅγιον: «Κύταξε νὰ γίνης καλά· νὰ διορθώσεις τὰ νεῦρα σου μὲ ὅ,τι τρόπον ἠμπορεῖς, καὶ θὰ εὕρης πάλιν τὴν προσευχήν σου καὶ τὴν εἰρήνην» .
.            Παγκόσμιο λοιπὸν φαινόμενο ἡ ἀρρώστια. Ὅλοι ἀρρωσταίνουν. Καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ οἱ δίκαιοι. Καὶ οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἅγιοι. Πιὸ πολὺ πόνεσε ἑκούσια, γιὰ χάρη μας, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Ὑπέμεινε τὸ ὀδυνηρὸ μαρτύριο τῆς σταυρώσεως. Μποροῦσε νὰ τὸ ἀποφύγει. Μποροῦσε νὰ μὴ αἰσθανθεῖ τοὺς φρικτοὺς πόνους χρησιμοποιώντας τὴν θεϊκὴ δύναμή του. Δὲν τὸ ἔκανε καὶ ἤπιε τὸ πικρὸ ποτήρι τοῦ θανάτου. Ἀπὸ τότε στέκεται δίπλα μας ὡς Θεὸς παρακλήσεως καὶ παρηγοριᾶς.
.            Βαθύτατο πόνο ἔζησε καὶ ἡ Θεοτόκος βλέποντας πάνω στὸν σταυρὸ τὸν ἀγαπημένο Υἱὸ καὶ Θεό της. Ὅπως τῆς προεῖπε ὁ Συμεών, διαπέρασε τὴν ψυχή της ρομφαία, δηλαδὴ μαχαίρι κοφτερό. Πόνο ἔνοιωθε σὲ ὅλη της τὴν ζωή, ὅταν ἔβλεπε νὰ περιφρονεῖται καὶ νὰ ὑβρίζεται ὁ Κύριος. Στοὺς λόγους τῶν πατέρων καὶ τὴν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας καταγράφεται ὁ μητρικὸς θρῆνος τῆς Θεοτόκου. Στὰ σταυροθεοτοκία, ὕμνους ποὺ ἔγραψε ὁ Λέων ὁ Ϛ´, αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου, παρουσιάζεται ἡ θλίψη τῆς Θεομήτορος γιὰ τὸν ἄδικο θάνατο τοῦ Χριστοῦ. Ἐνῶ ὅλη ἡ κτίση χαίρεται γιὰ τὴν λύτρωση ποὺ προσφέρει ὁ ὑψούμενος στὸν σταυρὸ Υἱός της, ἡ ἴδια ἀπευθυνομένη σ’ αὐτὸν καὶ «βοῶσα ἐν ὀδύνῃ» λέει ὅτι «τὴ ρομφαία τῆς λύπης σπαράττομαι δεινῶς», «τὰ σπλάγχνα δονοῦμαι». Τὰ καρφιὰ μὲ τὰ ὁποῖα κάρφωσαν τὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ πλήγωσαν καὶ τὴν δική της καρδιά. Κοντὰ στὸν σταυρὸ «ὠλοφύρετο κλαυθμῷ» «πόνους ὑπομείνασα πολλούς…δακρύουσα καὶ ἀλαλάζουσα».
.            Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ βλέποντας τὸν μεγάλο θεομητορικὸ πόνο θεώρησε τὴν Παναγία καὶ δική του καταφυγή, σκέπη, ἐλπίδα καὶ βοηθὸ στὶς διάφορες θλίψεις καὶ ἀνάγκες. Στρέφεται ὁλόψυχα στὴν ἄμετρο συμπάθεια καὶ τοὺς οἰκτιρμούς, τὴν «κραταιὰν ἀντίληψιν» καὶ θερμὴ προστασία τῆς Θεοτόκου.
.            Στὴν σημερινὴ ἐποχὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα του καὶ ζεῖ μέσα στὴ ἀπαρηγόρητη μοναξιὰ χρειάζεται στήριγμα καὶ παραμυθία. Ἡ ἀρρώστια χρειάζεται ὑπομονὴ καὶ ἐλπίδα. Ἂν δὲν τὴν ἔχει ὁ ἄρρωστος τότε αὐξάνει τοὺς πόνους του. Ὁ ὑπομονητικὸς ἄνθρωπος θὰ πάρει μεγάλο μισθὸ ἀπὸ τὸν Θεό, ἂν ὑπομείνει ἀγόγγυστα τὴν βαρειὰ ταλαιπωρία τῆς ἀρρώστιας. Ἰδιαίτερα ὅσοι πάσχουν ἀπὸ χρόνιες ἀσθένειες, ποὺ τὶς συνοδεύουν δυνατοὶ πόνοι, δὲν πρέπει νὰ ἀπελπίζονται, δὲν πρέπει νὰ χάνουν τὸ θάρρος τους. Ὅπως ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος: «Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶναι τελείως καλὰ στὴν ὑγεία του, δὲν εἶναι καλά. Καλύτερα νὰ ἔχει κάτι. Ἐγώ, ὅσο ὠφελήθηκα ἀπὸ τὴν ἀρρώστια, δὲν ὠφελήθηκα ἀπὸ ὅλη τὴν ἄσκηση, ποὺ εἶχα κάνει μέχρι τότε».
.            Ὅσοι πάσχετε καὶ αἰσθάνεσθε ἀδύναμοι ἔχετε ἀσφαλὲς καταφύγιο, εἶναι ἡ Παναγία μας, ἐμπιστευθεῖτε Την. Καταφύγετε μὲ τὴν προσευχή σας σ’ Αὐτήν. Ζητεῖστε τὶς πρεσβεῖες Της. Θὰ ἔχετε γρήγορα ἀπάντηση. Αὐτὸ καταγράφουν οἱ μαρτυρίες ποὺ περιέχονται στὸ μικρὸ αὐτὸ βιβλίο. Εἶναι οἱ θαυματουργικὲς ἐπεμβάσεις διὰ μέσου τῶν ἱερῶν εἰκόνων τῆς Παραμυθίας καὶ τῆς Παντανάσσης.

.            Πιστεύουμε ὅτι καὶ ἡ ἔκδοση αὐτὴ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας θὰ βοηθήσει τοὺς πιστοὺς χριστιανούς, καὶ μάλιστα τοὺς πονοῦντας καὶ θλιβομένους καὶ αὐτοὺς ποὺ τοὺς συμπαρίστανται, ὥστε νὰ βροῦν στήριγμα καὶ παρηγορία ἀλλὰ καὶ νὰ δοξάσουν τὴν Ὑπερευλογημένη Θεοτόκο γιὰ τὴν συμπάθειά της πρὸς τὸ ἀνθρώπινο γένος.

Ὁ Καθηγούμενος
τῆς Ἱερᾶς Μεγίστης Μονῆς τοῦ Βατοπαιδίου
Ἀρχιμ Ἐφραίμ

ΟΙ 7 ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗΝ Ι. ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

ΟΙ ΕΠΤΑ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΣΤΗΝ Ι. ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ

.       Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ καὶ καλλιτεχνικὸ ἐνδιαφέρον ποὺ παρουσιάζουν, οἱ θρησκευτικὲς εἰκόνες εἶναι καὶ ἀντικείμενα λατρείας, ἀφοῦ σὲ αὐτὲς φανερώνεται ἡ ὑπόσταση τῶν εἰκονιζομένων προσώπων. Κατὰ συνέπεια ἡ δύναμη τῆς εἰκόνας πηγάζει ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ εἰκονιζομένου, ἡ ὁποία μὲ τὴν σειρά της προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό.  Ἂν καὶ ὅλες οἱ εἰκόνες ἀντανακλοῦν χάρη, κάποιες θεωροῦνται θαυματουργές, διότι ἡ χάρη τους ὑπῆρξε κάποτε ἐναργέστερη, καὶ μάλιστα σὲ περιπτώσεις μεγάλης ἀνάγκης τῶν πιστῶν ἢ ἀντιθέτως ὕβρεως, ὁπότε ἡ χάρη μετετράπη σὲ τιμωρία.
.         Μεταξὺ τῶν πολλῶν θαυματουργῶν εἰκόνων ποὺ φυλάσσονται στὶς ἁγιορειτικὲς μονὲς οἱ περισσότερες ἀνήκουν ἀσφαλῶς στὴν Θεοτόκο, δεδομένης τῆς ἰδιαίτερης σχέσεως τοῦ  Ἄθωνα μὲ τὴν Παναγία.  Ἡ Μονὴ Βατοπαιδίου κατέχει τὸν μεγαλύτερο ἀριθμὸ εἰκόνων τῆς Θεοτόκου, οἱ ὁποῖες εἶναι γνωστὲς μὲ διάφορες ὀνομασίες.

 Παναγία Βηματάρισσα 

.           Ἡ Παναγία ἡ Βηματάρισσα ἢ Κτητόρισσα εἶναι ἡ «ἐφέστιος» εἰκόνα τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου καὶ εἶναι τοποθετημένη στὸ σύνθρονο τοῦ  Ἱεροῦ Βήματος τοῦ καθολικοῦ τῆς Μονῆς. Κατὰ τὴν παράδοση, ὁ  Ἀρκάδιος, γιὸς τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου τοῦ αὐτοκράτορα, εὑρισκόμενος σὲ ναυάγιο, μεταφέρθηκε στὴν στεριὰ κάτω ἀπὸ μία βάτο, μὲ θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τῆς Θεοτόκου, στὴν περιοχὴ ὅπου ἀργότερα θὰ κτιζόταν ἡ Μονὴ Βατοπαιδίου, καὶ ἐκεῖ βρῆκε αὐτὴν τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας.
.         Μὲ τὴν εἰκόνα αὐτὴ σχετίζεται ἕνα θαῦμα ποὺ ἔγινε τὸν 10ο αἰώνα. Ὅταν  Ἄραβες πειρατὲς ἐπέδραμαν στὴν Μονή, ὁ ἱεροδιάκονος Σάββας πρόλαβε καὶ ἔριξε τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας στὸ πηγάδι τοὺ  Ἱεροῦ Βήματος μαζὶ μὲ τὸν σταυρὸ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καὶ μία λαμπάδα ἀναμμένη ποὺ πάντοτε ἔκαιγε μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Δὲν πρόλαβε ὅμως ὁ ἴδιος νὰ διασωθεῖ, γιατί οἱ πειρατὲς τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν πούλησαν αἰχμάλωτο στὴν Κρήτη. Ὅταν μετὰ ἑβδομήντα χρόνια ἐλευθερώθηκε ἡ Κρήτη ἀπὸ τοὺς πειρατές, ἐπὶ Νικηφόρου Φωκᾶ τοῦ αὐτοκράτορα, ἐλευθερώθηκε καὶ ὁ ὅσιος Σάββας καὶ ἐπέστρεψε ὑπέργηρος στὴν Μονή.  Ἐκεῖ ὑπέδειξε στὸν τότε ἡγούμενο τῆς Μονῆς Νικόλαο νὰ ἀνοίξουν τὸ πηγάδι, ὅπου – ὢ τοῦ θαύματος! – βρῆκαν τὴν εἰκόνα καὶ τὸν σταυρὸ ὄρθια πάνω στὸ νερὸ καὶ τὴν λαμπάδα ἀναμμένη, ὅπως τὴν εἶχε ἀνάψει πρὶν ἀπὸ ἑβδομήντα χρόνια! Συνέβη δηλαδὴ διπλὸ θαῦμα· τὰ ἱερὰ ἀντικείμενα ποὺ εἶχαν πέσει μέσα στὸ νερὸ δὲν καταστράφηκαν, ἀπὸ θαῦμα καὶ πρόνοια τῆς Παναγίας, καὶ ἡ λαμπάδα ἔκαιγε ἑβδομήντα χρόνια χωρὶς νὰ ἑξαντλῆται!
.        Ἔκτοτε εἰς ἀνάμνησιν τοῦ θαύματος, ψάλλεται Παρακλητικὸς Κανόνας πρὸς τὴν  Ὑπεραγία Θεοτόκο κάθε Δευτέρα ἀπόγευμα, καὶ κάθε Τρίτη τελεῖται στὸ καθολικὸ Θεία Λειτουργία, ἐνῶ σὲ ὅλες τὶς λιτανεῖες τῆς Μονῆς πρωτοστατεῖ αὐτὴ ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας.  Ἑορτάζεται ἰδιαίτερα τὴν Τρίτη της Διακαινησίμου, ὅπου καὶ γίνεται μεγάλη λιτανεία γύρω ἀπὸ τὴν Μονὴ πρὸς τιμὴ τῆς εἰκόνας.

Παναγία Παραμυθία

.           Παλιὰ ὑπῆρχε ἡ συνήθεια, βγαίνοντας οἱ πατέρες ἀπὸ τὸ καθολικὸ νὰ ἀσπάζονται αὐτὴ τὴν εἰκόνα καὶ ὁ ἡγούμενος νὰ παραδίδει τὰ κλειδιὰ τῆς μονῆς στὸν θυρωρό. Ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι μία μέρα στὰ βυζαντινὰ ἀκόμη χρόνια, δίνοντας ὁ ἠχούμενος στὸν θυρωρὸ τὰ κλειδιὰ ἄκουσε τὰ ἑξῆς λόγια ἀπὸ τὴν εἰκόνα: “Μὴ  ἀνοίγετε σήμερα τὶς πύλες τῆς μονῆς, ἀλλὰ ἀνεβεῖτε στὰ τείχη καὶ διῶξτε τοὺς πειρατές”. Ἡ φωνὴ ἐπανέλαβε γιὰ δεύτερη φορὰ τὰ ἴδια λόγια. Στρέφοντας τὸ βλέμμα του πρὸς τὰ ἐκεῖ ὁ ἡγούμενος εἶδε τὸ βρέφος νὰ ἁπλώνει τὸ χέρι τους καὶ νὰ σκεπάζει τὸ στόμα τῆς μητέρας του λέγοντας: “Μὴ μεριμνᾶς Μητέρα, γι᾽ αὐτοὺς τοὺς ἁμαρτωλούς. Ἄφησέ τους νὰ τιμωρηθοῦν ἀπὸ τοὺς πειρατές, τοὺς ἀξίζει”. Ἀλλὰ ἡ Παναγία πιάνοντας τὸ χέρι τοῦ Χριστοῦ καὶ στρέφοντας ἐλαφρὰ τὸ κεφάλι ἐπανέλαβε τὰ ἴδια λόγια. Οἱ μοναχοὶ ἀμέσως ἔτρεξαν στὰ τείχη καὶ διαπίστωσαν ὅτι πειρατὲς εἶχαν περικυκλώσει τὴν μονὴ καὶ περίμεναν τὸ ἄνοιγμα τῆς πύλης γιὰ νὰ τὴν λεηλατήσουν. Ἐξ αἰτίας ὅμως τῆς θαυματουργῆς ἐπεμβάσεως τῆς Παναγίας ἡ μονὴ σώθηκε. Ἡ εἰκόνα ἔκτοτε διατήρησε τὶς τελευταῖες κινήσεις τῶν θείων προσώπων.

Παναγία Ἐσφαγμένη

.           Ἡ θαυματουργὴ αὐτὴ εἰκόνα εἶναι τοιχογραφία τοῦ 14ου αἰώνα καὶ βρίσκεται στὸν νάρθηκα τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τὸ ὁποῖο εἶναι ἐνσωματωμένο εἰς τὸ Καθολικὸν τῆς Ἱερᾶς Μεγίστης Μονῆς Βατοπαιδίου.
.          Ἀπὸ τὸ “Προσκυνητάριον τοῦ Βατοπαιδίου” εἰς τὸ κεφάλαιον “Περὶ τῆς ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Ἐσφαγμένης καὶ τοῦ παρ’ αὐτῆς ἐξαισίου τερατουργήματος” μαθαίνουμε τὸ ἱστορικό: Ἕνας ἱεροδιάκονος καὶ ἐκκλησιάρχης τοῦ καθολικοῦ, λόγῳ τοῦ διακονήματός του, ἔφθανε στὴν τράπεζα κάθε μέρα μὲ καθυστέρηση. Κάποτε ὁ τραπεζάρης ἀρνήθηκε νὰ τοῦ δώσει φαγητὸ λόγῳ τῆς καθυστερήσεως. Ὁ ἱεροδιάκονος ἀγανακτισμένος ἐπέστρεψε στὸν ναὸ καὶ εἶπε τὰ ἑξῆς μπροστὰ στὴν εἰκόνα: “Μέχρι πότε θὰ σὲ ὑπηρετῶ καὶ θὰ κοπιάζω κι ἐσὺ δὲν θὰ μεριμνᾶς οὔτε γιὰ τὴν τροφή μου;” Καὶ παίρνοντας ἕνα μαχαίρι τὸ κτύπησε στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας, ἀπὸ τὸ ὁποῖο, σὰν νὰ ἦταν ζωντανό, ἄρχισε νὰ τρέχει αἷμα, ἐνῶ αὐτὸς τυφλώθηκε κι ἔπεσε κάτω σὰν τρελός. Στὴν κατάσταση αὐτὴ ἔμεινε τρία χρόνια ἀπέναντι ἀπὸ τὴν εἰκόνα κλαίγοντας καὶ παρακαλώντας τὴν Παναγία νὰ τὸν συγχωρέσει. Μετὰ τὴν παρέλευση τριῶν ἐτῶν ἐμφανίστηκε ἡ Παναγία στὸν ἡγούμενο καὶ τοῦ ἀνήγγειλε ὅτι χαρίζει τὴν ὑγεία στὸν τολμηρὸ ἱεροδιάκονο ἀλλὰ τὸ χέρι ποὺ διέπραξε τὴν ἱεροσυλία θὰ τιμωρηθεῖ. Πράγματι ὅταν πέθανε, στὴν ἀνακομιδὴ τοῦ λειψάνου του ἀντίθετα μὲ ὅλο του τὸ σῶμα ποὺ εἶχε λιώσει τὸ δεξί του χέρι παρέμενε ἀναλλοίωτο καὶ φυλάσσεται ἔτσι ὣς σήμερα.Κάποτε ἕνας ἱερέας ἐπισκέπτης τῆς μονῆς ἀμφισβήτησε τὸ θαῦμα, ἀλλὰ ὅταν ἔβαλε τὸ δάχτυλο στὸ σημεῖο τῆς πληγῆς ἄρχισε ἀμέσως νὰ τρέχει αἷμα. Ὁ ἱερέας ἔντρομος δὲν πρόλαβε νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ καθολικὸ καὶ ἔπεσε νεκρός.

Παναγία ἡ Ἐλαιοβρύτισσα

.          Ἡ εἰκόνα αὐτὴ χρονολογεῖται στὸν 14ο αἰώνα καὶ βρίσκεται στὸ δοχειὸ τῆς μονῆς.  Ἀπὸ ἐκεῖ μεταφέρεται στὸ καθολικὸ τὴν Παρασκευὴ τῆς Διακαινησίμου, ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ἑορτάζει. Ἡ παράδοση ἀναφέρει τὸ ἑξῆς θαῦμα· Σὲ μία περίοδο ἐλλείψεως λαδιοῦ στὴν μονή, ὁ ὅσιος Γεννάδιος, δοχειάρης τῆς μονῆς, ἄρχισε νὰ ἐξοικονομεῖ τὸ λάδι δίνοντας μόνο γιὰ χρήση τῆς ἐκκλησίας.  Ὁ μάγειρας ὅμως διαμαρτυρήθηκε στὸν ἡγούμενο, καὶ ὁ τελευταῖος διέταξε τὸν ὅσιο νὰ δίνει ἀφειδῶς λάδι στὴν ἀδελφότητα, ἐλπίζοντας στὴν πρόνοια τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Ὅταν μία μέρα πῆγε στὸ δοχειὸ ὁ ὅσιος Γεννάδιος, εἶδε τὸ λάδι νὰ ξεχειλίζει ἀπὸ τὴν λάρνακα καὶ νὰ ἔχει φθάσει ὣς τὴν πόρτα.  Ἔκτοτε ἡ εἰκόνα ἔχει μία θαυμάσια εὐωδία.

 Παναγία Πυροβ(ο)ληθεῖσα

.          Πρόκειται γιὰ τοιχογραφία ποὺ βρίσκεται στὸ ὑπέρθυρο τῆς ἐξωτερικῆς πύλης τῆς μονῆς. Κατὰ τὸ 1822 μία ὁμάδα Τούρκων ὁπλιτῶν ἔφθασε στὴν μονή, καὶ ἕνας ἀπὸ αὐτούς, βλέποντας τὴν εἰκόνα, τὴν πυροβόλησε μὲ μία σφαίρα ποὺ τρύπησε τὸ δεξὶ χέρι τῆς Παναγίας. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς πράξεώς του ἦταν νὰ παραφρονήσει ὁ ἴδιος καὶ νὰ κρεμασθεῖ σὲ μία ἐλιὰ μπροστὰ στὴν μονή. Βλέποντας οἱ ἄλλοι Τοῦρκοι τὴν θεία τιμωρία φοβήθηκαν καὶ ἐγκατέλειψαν ἀμέσως τὴν μονή. Ἐπιπλέον, ὁ ἀρχηγὸς τοῦ ἀποσπάσματος, ὅταν πληροφορήθηκε τὴν πράξη τοῦ στρατιώτη, ποὺ ἦταν ἀνιψιός του, διέταξε νὰ μὴν τὸν θάψουν, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀφήσουν ἄταφο ὡς κακοῦργο

 Παναγία Παντάνασσα

.        Ἡ θαυματουργὴ αὐτὴ εἰκόνα εἶναι φορητή τοῦ 17ου αἰ. καὶ βρίσκεται στὸ ἀριστερὸ προσκυνητάρι τοῦ βορειανατολικοῦ κίονα τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου. Σύμφωνα μὲ ἀφηγήσεις συγχρόνων Γερόντων τῆς Μονῆς, τὸ πρῶτο δεῖγμα ὅτι ἡ εἰκόνα ἔχει ἰδιαίτερη χάρη εἶναι τὸ ἑξῆς γεγονός· Μία μέρα ἕνας νέος μπῆκε στὸν ναὸ καὶ πηγαίνοντας νὰ προσκυνήσει τὴν εἰκόνα, ἄστραψε ξαφνικὰ τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας καὶ μία ἀόρατη δύναμη τὸν ἔριξε καταγῆς. Μόλις συνῆλθε, ἐξομολογήθηκε μὲ δάκρυα στοὺς πατέρες ὅτι ζοῦσε μακρυὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἐπιδιδόταν στὴν μαγεία.  Ἔτσι ἡ θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τῆς Θεοτόκου ἔπεισε τὸν νέο νὰ ἀλλάξει ζωὴ καὶ νὰ γίνει ἄνθρωπος θεοφοβούμενος.

.          Ἡ εἰκόνα αὐτὴ ἔχει ἐπίσης τὴν ἰδιότητα καὶ τὴν εἰδικὴ χάρη ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ θεραπεύει τὴν φοβερὴ ἀσθένεια τοῦ καρκίνου. Εἶναι γνωστὲς ἀναρίθμητες περιπτώσεις καρκινοπαθῶν ποὺ ἔχουν θεραπευθεῖ στὶς μέρες μας, μετὰ ἀπὸ παράκληση μπροστὰ στὴν Παναγία τὴν Παντανάσσα.

Παναγία ἡ Ἀντιφωνήτρια

.        Πρόκειται γιὰ τοιχογραφία στὸν χῶρο τοῦ «μεσονυκτικοῦ» τοῦ καθολικοῦ. Ὀνομάσθηκε ἔτσι γιατί ἀπὸ αὐτὴ τὴν εἰκόνα ἀκούσθηκε μία φωνὴ (ἀντιφώνησε). Ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι ἐπισκέφθηκε κάποτε τὴν μονὴ ἡ βασίλισσα Πλακιδία, κόρη τοῦ Μ. Θεοδοσίου. Ἐνῶ προχωροῦσε μὲ σκοπὸ νὰ μπεῖ στὸ καθολικὸ ἀπὸ τὴν πλάγια μικρὴ πόρτα, ἄκουσε μία φωνὴ ποὺ προερχόταν ἀπὸ τὴν εἰκόνα· «Στάσου καὶ μὴν προχωρεῖς, γιατί τόλμησες ὡς γυναίκα καὶ ἦλθες σ’αὐτὸ τὸν τόπο;». Ἔντρομη τότε ἡ βασίλισσα ζήτησε συγχώρεση ἀπὸ τὴν Παναγία καὶ ἀναχώρησε ἀμέσως ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Εἰς ἀνάμνησιν ἐξ ἄλλου τοῦ θαύματος ἐκείνου ἀνήγειρε μὲ δικά της ἔξοδα τὸ παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.