«ΙΔΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΡΔΙΩΝ». “Γιὰ τὸ ἀλκοολίκι τους καὶ μόνο ξεπούλησαν μὲ ἄθλια τεχνάσματα πατρῶα γῆ καὶ προγονικὴ ἱστορία”.

 «ΙΔΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΡΔΙΩΝ»

«ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Στὸ μεγαλύτερο μέρος του βαθύτατα ἐφθαρμένος ἀπὸ τὴν ἐπιτυχῆ Ἐργολαβία Ἀλλοτριώσεως ὁ ἑλληνικὸς λαὸς καταπίνει ἀλόγιστα τὰ παραισθησιογόνα τῆς πολιτικῆς προπαγάνδας καὶ τῶν «ἐντυπώσεων». Χαρακτηριστικὸ δεῖγμα τῆς ἀθλιότητας εἶναι ἡ χθεσινὴ (01.02.2019) ἀποστράτευση ἀνωτάτου ἀξιωματικοῦ τοῦ Πυροσβεστικοῦ Σώματος, ἐπειδὴ μέσα στὰ πλαίσια τῆς ὑπηρεσιακῆς του εὐθύνης ἀνέφερε στὴν «φυσικὴ καὶ πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ σώματος γιὰ τὴν ὕπαρξη νεκρῶν καὶ λήξης τῆς φονικῆς πυρκαγιᾶς στὸ Μάτι, πρὶν ὁ πρωθυπουργὸς Ἀλέξης Τσίπρας μέσα ἀπὸ τὸ κέντρο ἐπιχειρήσεων ἐμφανίσει τὸ περιστατικὸ ὅτι δῆθεν βρίσκεται σὲ ἐξέλιξη καὶ εἶναι διαχειρίσιμο, χωρὶς νὰ ἔχει ἐνημερώσει γιὰ νεκρούς» (skai.gr). Ἡ διαφθορὰ τῆς ἐξουσίας γνωρίζει ὅτι ὁ λαὸς καταπίνει ἀμάσητη τὴν ψεύτικη εἰκόνα ποὺ μεταδίδουν τὰ βοθροκάναλα. Καὶ σὲ αὐτὴν ἐπενδύει. Γνωρίζει καλὰ ὅτι ὁ λαὸς «σκέπτεται» καὶ «κρίνει» βάσει ἐντυπώσεων. Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὶς κατασκευάζει καὶ ἀλίμονο σὲ ὅποιον τολμήσει νὰ τὶς χαλάσει.
.              Βεβαίως ἡ τακτικὴ αὐτὴ δὲν εἶναι ἀνακάλυψη τῆς ἐποχῆς μας. Ἀντιθέτως εἶναι πολὺ παλιὰ τέχνη. Τὴν βλέπουμε π.χ. στὴν συνωμοτικὴ μεθόδευση τοῦ πραξικοπηματία Ἀβεσσαλὼμ ἐναντίον τοῦ πατέρα του βασιλιᾶ Δαβίδ. Ὁ Ἀβεσσαλὼμ ἀξιοποίησε πρῶτα τὸ φυσικό του παρουσιαστικό, γιὰ νὰ ἐντυπωσιάσει τὸν λαό. Μετὰ ἄρχισε καὶ καλόπιανε ἕναν-ἕναν τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πήγαιναν νὰ δοῦν τὸν βασιλιά, γιὰ νὰ τοῦ ἐκθέσουν τὶς ὑποθέσεις τους καὶ νὰ ζητήσουν τὸ δίκιο τους. Στεκόταν λοιπὸν στὶς πύλες καὶ προτοῦ μποῦν στὶς βασιλικὲς αἴθουσες, τοὺς ἔλεγε: «Ναί, βεβαίως, ἔχεις δίκιο καὶ εὔκολα μπορεῖ νὰ ἱκανοποιηθεῖ τὸ αἴτημά σου. Ποιός ὅμως θὰ σοῦ δώσει τὸ δίκιο σου; Ἐγὼ ἂν ἤμουν δικαστής, θὰ σὲ δικαίωνα». Συγχρόνως τοὺς ἀσπαζόταν καὶ τοὺς ἀγκάλιαζε. Μετερχόταν δηλαδὴ τεχνάσματα πονηρὰ καὶ δόλια ὡς ἀληθινὸς δημαγωγός. Καὶ ἔτσι κέρδιζε τὶς ἐντυπώσεις. Μαγνήτιζε καὶ κατακτοῦσε τὴν συμπάθεια τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, «ἰδιοποιεῖτο τὰς καρδίας»! Ἔκανε δηλαδὴ κτῆμα του τὴν εὔνοια, τὴν συμπάθεια, τὴν καρδιὰ τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος χωρὶς πολλὴ σκέψη τοῦ χάριζε τὴν ἐμπιστοσύνη του. Καὶ μὲ αὐτὸ τὸν δόλιο τρόπο ἑτοίμαζε τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν ἐπανάστασή του καὶ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ πατέρα του.
.              Ἰδοὺ πόσο ὡραῖα τὸ περιγράφει τὸ βιβλίο Β´ Βασιλειῶν, κεφ. ιε´ στίχοι 1-10: «Καὶ ἐγένετο μετὰ ταῦτα καὶ ἐποίησεν ἑαυτῷ ᾿Αβεσσαλὼμ ἅρματα καὶ ἵππους καὶ πεντήκοντα ἄνδρας παρατρέχειν ἔμπροσθεν αὐτοῦ. καὶ ὤρθρισεν ᾿Αβεσσαλὼμ καὶ ἔστη ἀνὰ χεῖρας τῆς ὁδοῦ τῆς πύλης καὶ ἐγένετο πᾶς ἀνήρ, ᾧ ἐγένετο κρίσις, ἦλθε πρὸς τὸν βασιλέα εἰς κρίσιν, καὶ ἐβόησε πρὸς αὐτὸν Ἀβεσσαλὼμ καὶ ἔλεγεν αὐτῷ· ἐκ ποίας πόλεως σὺ εἶ; καὶ εἶπεν· ἐκ μιᾶς φυλῶν ᾿Ισραὴλ ὁ δοῦλός σου. καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Ἀβεσσαλὼμ· ἰδοὺ οἱ λόγοι σου ἀγαθοὶ καὶ εὔκολοι, καὶ ὁ ἀκούων οὐκ ἔστι σοι παρὰ τοῦ βασιλέως. καὶ εἶπεν Ἀβεσσαλὼμ· τίς με καταστήσει κριτὴν ἐν τῇ γῇ, καὶ ἐπ᾽ ἐμὲ ἐλεύσεται πᾶς ἀνήρ, ᾧ ἐὰν ᾖ ἀντιλογία καὶ κρίσις, καὶ δικαιώσω αὐτόν; καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἐγγίζειν ἄνδρα τοῦ προσκυνῆσαι αὐτῷ καὶ ἐξέτεινε τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ἐπελαμβάνετο αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. καὶ ἐποίησεν Ἀβεσσαλὼμ κατὰ τὸ ρῆμα τοῦτο παντὶ ᾿Ισραὴλ τοῖς παραγινομένοις εἰς κρίσιν πρὸς τὸν βασιλέα, καὶ ἰδιοποιεῖτο Ἀβεσσαλὼμ τὴν καρδίαν ἀνδρῶν ᾿Ισραήλ. καὶ ἐγένετο ἀπὸ τέλους τεσσαράκοντα ἐτῶν καὶ εἶπεν Ἀβεσσαλὼμ πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ· πορεύσομαι δὴ καὶ ἀποτίσω τὰς εὐχάς μου, ἃς ηὐξάμην τῷ Κυρίῳ ἐν Χεβρών· ὅτι εὐχὴν ηὔξατο ὁ δοῦλός σου ἐν τῷ οἰκεῖν με ἐν Γεδσοὺρ ἐν Συρίᾳ λέγων· ἐὰν ἐπιστρέφων ἐπιστρέψῃ με Κύριος εἰς ῾Ιερουσαλήμ, καὶ λατρεύσω τῷ Κυρίῳ. καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ βασιλεύς· βάδιζε εἰς εἰρήνην· καὶ ἀναστὰς ἐπορεύθη εἰς Χεβρών. καὶ ἀπέστειλεν Ἀβεσσαλὼμ κατασκόπους ἐν πάσαις φυλαῖς ᾿Ισραὴλ λέγων· ἐν τῷ ἀκοῦσαι ὑμᾶς τὴν φωνὴν τῆς κερατίνης καὶ ἐρεῖτε· βεβασίλευκε βασιλεὺς Ἀβεσσαλὼμ ἐν Χεβρών.»
.            Αὐτὰ τὰ δόλια καὶ προδοτικὰ μηχανεύματα παρουσιάζονται μὲ ἰδιαίτερα εὔγλωττο τρόπο στὴν κατωτέρω ἐπιφυλλίδα:

Ὁλοταχῶς πρὸς τὴ συμφορὰ

Τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ
ἐφημ. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 20.01.2019

.             Ἡ τραγωδία μας τῶν Ἑλλήνων σήμερα εἶναι ὅτι ἀντιλαμβανόμαστε τὰ ὅσα συμβαίνουν ὄχι μὲ τὴ λογική μας, τὴν κριτικὴ λειτουργία τοῦ νοῦ μας, ἀλλὰ μὲ τὴν παθητικὴ κατανάλωση ἐντυπώσεων. Αὐτὴ ἡ ἁπλὴ φρασούλα, ποὺ μπορεῖ νὰ τὴν ἐκλάβει κανεὶς σὰν «σχῆμα λόγου» ἢ ἔκφραση ρητορική, συνοψίζει μία συλλογικὴ συμφορά.
.             Ὅσοι ἀναλαμβάνουν, χρυσοπληρωμένοι, νὰ μετασκευάσουν αὐτὰ ποὺ πραγματικὰ συμβαίνουν σὲ τεχνουργημένες «ἐντυπώσεις», μὲ ἀντεστραμμένη τὴν εἰκόνα τῆς πραγματικότητας, εἶναι σπουδαγμένοι παραχαράκτες, περιζήτητοι στὴν «ἀγορὰ» –χάρη σὲ αὐτοὺς οἱ παραγωγικὲς καὶ ἀνταλλακτικὲς σχέσεις ἔχουν μετασχηματιστεῖ σὲ ἀρένα πολυμήχανης πανουργίας καὶ ἀπατεωνίας.
.             Ἔχουν τὴν ἱκανότητα (καὶ τὶς τεχνικὲς) νὰ παρουσιάζουν τὸ «ἀρνητικό» τῆς φωτογραφίας σὰν νὰ εἶναι τὸ θετικό: τὸ ἄσπρο μαῦρο, τὸ μαῦρο ἄσπρο. Ἐξουσιάζουν οἱ ἀπατεῶνες τὶς τηλεοπτικὲς ὀθόνες παραμυθιάζοντας μὲ τερατώδη καμουφλαρισμένα ψεύδη, ἑκατομμύρια πολιτῶν, ἔγκαιρα εὐνουχισμένων ἀπὸ τὴ σχολική τους «παιδεία». Οἱ τηλεοπτικὲς ἐντυπώσεις «μεταβολίζονται» ἄσκεπτα, ἄκριτα, παθητικά, σὲ «πολιτικὲς πεποιθήσεις». Ἔτσι, ἡ πιὸ χοντροκομμένη ἀναλήθεια παγιώνεται στὶς συνειδήσεις σὰν ραφινάτη ἀλήθεια. Ἀκοῦνε οἱ Ἕλληνες τὸν κυρίως αὐτουργὸ τῆς πρόσφατης ἱεροσυλίας (ἀσέλγειας στὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας), πρωθυπουργὸ Τσίπρα, ἢ τοὺς νηπιακὰ μωρόπιστους, προσήλυτους στὴν ἱεροσυλία, βουλευτὲς (τῶν ΑΝΕΛ ἢ τοῦ «ποτάμιου» ἀλαλούμ), τοὺς ἀκοῦνε νὰ ἀγλαΐζουν, μὲ διθυραμβικὲς κενολογίες, τὴν καθοδηγούμενη αὐτοχειρία τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Καὶ εἶναι σὰν νὰ διαβάζουν τὴν Ἱστορία τους μὲ ἀντεστραμμένους τοὺς ρόλους τῶν ἡρώων της:
.             Εἶναι σὰν νὰ ἀκούει ὁ πολίτης τὸν Κολοκοτρώνη «νὰ τὰ βρίσκει» μὲ τὸν Δράμαλη ἢ τὸν Ἰμπραΐμ κερδίζοντας τὸν δόλιο ἔπαινο τῆς Ἱερῆς Συμμαχίας καὶ τὴν «καλὴ γειτονία» μὲ τοὺς ἀδίστακτους Ὀθωμανούς. Σὰν νὰ ἀκούει τὸν Ἰωάννη Μεταξᾶ νὰ λέει εὐπροσήγορο «ναὶ» στὸν Μουσολίνι καὶ ἡ Ἑλλάδα νὰ αὐτοπροσφέρεται στὸν «Ἄξονα», γιὰ νὰ εἶναι ἀρεστὴ στοὺς ἐπικαιρικὰ ἰσχυροὺς κερδίζοντας αὔξηση τοῦ κατὰ κεφαλὴν εἰσοδήματος. Ἢ σὰν νὰ ἀκούει ὁ Ἕλληνας σήμερα, ἀκόμα πιὸ πίσω, τὸν μακρινὸ Λεωνίδα νὰ χλευάζει κάθε ἐνδεχόμενο ἀντίστασης στὶς Θερμοπύλες, ἀφοῦ τὸ ΝΑΤΟ καὶ τὸ Βερολίνο «ἐπιτέλους θὰ διαβοῦνε».
.             Δὲν εἶναι ρομαντικὴ εἰκονολογία ὅλα αὐτὰ – ἡ συλλογικὴ ἀξιοπρέπεια δὲν προσφέρεται γιὰ ψυχολογικὴ κατανάλωση. Ζοῦμε γιὰ πολλοστὴ φορά, τὰ ψηλαφητὰ συμπτώματα ἀρρώστιας μολυσματικῆς, σωστῆς λοιμικῆς, ποὺ τὴ λέμε ἀρχομανία, ἐξουσιολαγνεία. Προσοντοῦχοι συνάνθρωποι, ἀλλὰ καὶ ἀδικημένες ἀπὸ τὴ φύση μετριότητες, κερδίζουν στὴ λοταρία τῆς ἐμπορευματοποιημένης «δημοκρατίας» τὸ λαχεῖο τῶν ἐντυπώσεων καὶ καταλαμβάνουν πόστο ἐξουσίας. Γεύονται τὴν ἡδονὴ καὶ τὴ μέθη τῆς δημοσιότητας, τῶν τιμῶν, τοῦ πλούτου. Καὶ ὑπερ-φρονοῦν ἢ παρα-φρονοῦν: ἀρρωσταίνουν βαρειά. Δέσμιοι ἐξάρτησης ἀπὸ τὰ παραισθησιογόνα τῆς ἀνεξέλεγκτης ἰσχύος, δὲν συστέλλονται, ὅταν αὐτοδιασύρονται μὲ ἐξευτελιστικὲς παλινωδίες, βδελυρὲς ἀσυνέπειες, σαρδανάπαλες ἀλλαξοπιστίες.
.              Τιτλοφοροῦνται «ριζοσπαστικοὶ» Ἀριστεριστές, ἀλλὰ δὲν διστάζουν οὔτε στιγμὴ «νὰ γλείψουν ἐκεῖ ποὺ ἔφτυναν»: Νὰ ξεπουλήσουν ἰδεολογίες, δόγματα καὶ ἐπαναστατικὲς παντιέρες, νὰ ἀλλάξουν πολιτικὴ ταυτότητα μέσα σὲ μία νύχτα, νὰ ἀγνοήσουν λαϊκὸ δημοψήφισμα ποὺ οἱ ἴδιοι προκάλεσαν, νὰ μεταμορφωθοῦν, μὲ ἰλιγγιώδη ἀδιαντροπιά, σὲ χαμερπεῖς λακέδες τῶν «Ἀγορῶν» καὶ τοῦ ΝΑΤΟ, σὲ «φιλαράκια» τῆς Μέρκελ. Καὶ ὅλος αὐτὸς ὁ αὐτεξευτελισμός, μόνο γιὰ τὴν ἡδονὴ τῆς ἐξουσίας.
.             Θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν τὸν οἶκτο μας, τὴ συμπόνια ποὺ γεννάει ἕνα τέτοιο κατάντημα συνανθρώπων μας. Ἀλλά, ὅταν γιὰ τὸ ἀλκοολίκι τους καὶ μόνο ξεπουλᾶνε μὲ ἄθλια τεχνάσματα πατρῶα γῆ καὶ προγονικὴ ἱστορία, ὅταν ἀτιμάζουν ἕνα πανανθρώπινο θησαύρισμα πολιτισμοῦ, ἡ ὅποια ἀνοχή μας γίνεται συνενοχή. Εἶναι λογικὰ ξεκάθαρο, κραυγαλέα πρόδηλο: Ἂν «ἀναγνωρίζουμε» τὴν ὕπαρξη «μακεδονικῆς» ἐθνότητας καὶ γλώσσας, ἀναγνωρίζουμε αὐτονόητα τὴ Θεσσαλονίκη πρωτεύουσα τῶν «Μακεδόνων» καὶ τὰ σύνορα τοῦ σλαβο-ἀλβανικοῦ κρατικοῦ συμπιλήματος, στὴ Μελούνα. Ἀναγνωρίζουμε αὐτονόητο κρατικὸ σύμβολο τὸ ἄγαλμα τοῦ Μεγαλέξανδρου στὴν κεντρικὴ πλατεία τῶν Σκοπίων καὶ τὸ ἀστέρι τῆς Βεργίνας στὴ σημαία τους.
.             Στὰ πλαίσια τοῦ παγκοσμιοποιημένου σήμερα πολιτισμοῦ τῶν «προκὰτ» ἐντυπώσεων, ἡ Ἱστορία γράφεται ὄχι ἀπὸ συνεχιστὲς τοῦ Θουκυδίδη, ἀλλὰ ἀπὸ «ὀργανικοὺς διανοούμενους» μισθωμένους μανδαρίνους τῶν «Ἀγορῶν» καὶ τοῦ ΝΑΤΟ. Οἱ Ἑλλαδικοί, ἀνίατα ἐθελότυφλοι, παθιαζόμαστε μανιασμένοι, γιὰ νὰ ἐπανεκλεγεῖ ὁ ἐπιδεικτικὰ ἐξαγορασμένος Τσίπρας ἢ ὁ κραυγαλέα ἀνεπαρκὴς Κυριάκος. Φώφη, Σταῦρος, Χρυσαυγίτες καὶ ἀνίατοι σταλινικοὶ συμπληρώνουν τὸ σκηνικὸ τῆς νεκροπομπῆς.
.             Περίπου ἀνάλογο ἦταν τὸ σκηνικὸ καὶ ὅταν παραδίδαμε τὴν Ἀνατολικὴ Θράκη στοὺς Τούρκους (μᾶλλον χωρὶς νὰ μᾶς ζητηθεῖ), τὴ Βόρεια Ἤπειρο στοὺς Ἀλβανούς, τὴν Ἀνατολικὴ Ρωμυλία στοὺς Βουλγάρους, τὴ Βόρεια Κύπρο στοὺς Τούρκους. Πάντοτε ἔντεχνα πολωμένοι σὲ «ἐνδοτικοὺς» καὶ «συνεπεῖς πατριῶτες», πάντοτε παθιασμένοι ἀπὸ τὴ φανατισμένη πίστη μας σὲ «προκὰτ» ἐντυπώσεις.
.             Ἡ διακυβέρνησή μας ἀπὸ συμπολίτες μας μὲ ἀρρωστημένο ψυχισμὸ ἦταν συχνὰ προφανής. Σήμερα ἐξόφθαλμη.

 

 

Διαφήμιση

Ο ΜΕΣΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ καὶ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

«Ὁ Μεσσίας στήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη».

Ὁμιλία τοῦ Μητρ. Ναυπάκτου καὶ Ἁγ. Βλασίου κ. Ἱεροθέου στὸ Διορθόδοξο Συνέδριο μέ θέμα «Εὑρήκαμε τόν Μεσσίαν: Τό μήνυμα τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου στόν σύγχρονο κόσμο»[Συνδιοργάνωση Ἱ. Μητρ. Πατρῶν καὶ Ἵδρυμα «Ἅγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας τῆς Μόσχας, στό πλαίσιο τῶν Πρωτοκλητείων, Παρασκευή 17.11.2017 καί Σάββατο 18.11.2017]

.         Μιά ἀπό τίς βασικές φράσεις πού συνδέονται μέ τόν ἅγιο Ἀπόστολο Ἀνδρέα τόν Πρωτόκλητο εἶναι ἡ φράση πού εἶπε στόν ἀδελφό του Σίμωνα, τόν Ἀπόστολο Πέτρο: «Εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν· ὅ ἐστι ἑρμηνευόμενον Χριστός» (Ἰω. α΄, 42).
.         Τό ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι: Πῶς ὁ ἅγιος Ἀνδρέας κατάλαβε τήν λέξη Μεσσίας καί τί ἀκριβῶς ἐννοοῦσε; Πρόκειται γιά μιά μεσσιανική προσδοκία πού ὑπῆρχε στήν ἐποχή του μεταξύ τῶν Ἰουδαίων, γιά τήν ἐμφάνιση ἑνός πολιτικοῦ ἄρχοντος γιά νά τούς ἐλευθερώση ἀπό τήν κυριαρχία στούς Ρωμαίους ἤ πρόκειται γιά τήν ἐμπειρική πίστη πού συνδέεται μέ τόν Χριστό ὡς ἀληθινό Θεό πού σαρκώθηκε;
.         Ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας ἤδη πρίν πῆ αὐτήν τήν φράση παρευρισκόταν μέ τόν Ἰωάννη τόν Θεολόγο πλησίον τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, τόν ἄκουσε νά λέγη γιά τόν Ἰησοῦ, «ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ» (Ἰω. α΄, 36) καί Τόν ἀκολούθησε. Σέ κάποια στιγμή «στραφείς ὁ Ἰησοῦς καί θεασάμενος αὐτούς ἀκολουθοῦντας λέγει αὐτοῖς∙ τί ζητεῖτε;». Ἐκεῖνοι ζήτησαν νά μάθουν ποῦ μένει. Ὁ Χριστός τούς ἀπάντησε: «Ἔρχεσθε καί ἴδετε». Καί «ἦλθον οὖν καί εἶδον ποῦ μένει, καί παρ’ αὐτῷ ἔμειναν τήν ἡμέραν ἐκείνην» (Ἰω. α´ 38-40).
.         Κατά τήν ἑρμηνευτική διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας αὐτή ἦταν μιά θεωρία τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, καί οἱ δύο αὐτοί μαθητές παρέμειναν τήν ἡμέρα ἐκείνη μέσα στήν δόξα Του, καί κατάλαβαν ὅτι αὐτός εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ἑρμηνεύει ὁ ἱερός Θεοφύλακτος: «Πρός τούς ἀκολουθοῦντας αὐτῷ στρέφεται ὁ Ἰησοῦς, καί δεικνύει αὐτοῖς τό ἑαυτοῦ πρόσωπον. Εἰ μή γάρ διά τῆς ἀγαθῆς πράξεως ἀκολουθήσῃς τῷ Ἰησοῦ, οὐκ ἄν φθάσῃς εἰς θεωρίαν τοῦ προσώπου Κυρίου, οὐδέ ἀπελεύσῃ πρός τήν παραμονήν αὐτοῦ, τοὐτέστιν, οὐ φθάσεις εἰς τόν τῆς θείας γνώσεως φωτισμόν· οἰκία γάρ τοῦ Χριστοῦ τό φῶς. “Φῶς γάρ, φησίν, οἰκῶν ἀπρόσιτον”. Ὁ γάρ τοι μή καθάρας ἑαυτόν, καί διά τῆς καθάρσεως ἀκολουθήσας, πῶς ἐν γνώσει φωτισθήσεται;».
Ὁ π. Ἰωάννης ὁ Ρωμανίδης ἔλεγε: «Οἱ δύο μαθητές τοῦ Προδρόμου, ὅταν ἔγιναν Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, Τόν ρώτησαν “ποῦ μένεις;” (Ἰω. α´, 39). Αὐτό σημαίνει ὅτι παρεκάλεσαν τόν Χριστό νά δείξη τό διαμέρισμά Του; Ὄχι. Ἀλλά νά δείξη ποῦ μένει. Σημαίνει ὅτι παρεκάλεσαν οἱ Ἀπόστολοι τόν Χριστό νά ἀποκαλύψη τήν μονή Του, πού εἶναι ἡ ἄκτιστη δόξα τοῦ Θεοῦ. Καί ἐπί μία ὁλόκληρη ἡμέρα συμμετεῖχαν αὐτοί οἱ Ἀπόστολοι στήν ἐμπειρία τῆς θεώσεως. Ὁπότε, ἔχουμε, δηλαδή, τήν πρώτη ἐμπειρία τῆς θεώσεως, μετά τόν Πρόδρομο. Ὅπως ὁ Πρόδρομος εἶχε τήν ἐμπειρία αὐτή ἀπό τόν Χριστό, ἔτσι καί οἱ Μαθητές Του ἔχουν τήν ἐμπειρία».
.           Μέσα σέ αὐτήν τήν προοπτική πρέπει νά ἑρμηνεύσουμε καί τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου: «Εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν». Ἔτσι πέρασε ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη στήν Καινή Διαθήκη, ὅπως ἑρμήνευσαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τήν λέξη Μεσσίας.

.            Τό θέμα εἶναι ἀρκετά ἐνδιαφέρον καί ἀσχολήθηκαν οἱ βιβλικοί θεολόγοι, ἀλλά καί οἱ ἑρμηνευτές τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

1. Ὁ Μεσσίας στήν Παλαιά Διαθήκη

.             Ἡ ἑβραϊκή λέξη Μεσσίας καί ἡ μεταγραμμένη λέξη στά ἑλληνικά Χριστός, δηλώνουν τόν κεχρισμένο, αὐτόν πού ἔχει χρισθῆ. Μέ αὐτήν τήν ἔννοια στήν Παλαιά Διαθήκη Μεσσίας εἶναι ἕνας ἄνθρωπος πού χρίεται ἀπό ἕναν Προφήτη. Στήν ἀρχή εἶναι ὁ Βασιλεύς, ὅπως ὁ Σαούλ, ὁ Δαυίδ, πού χρίσθηκαν ἀπό τόν Σαμουήλ τόν Προφήτη, ἀλλά καί ἄλλοι Βασιλεῖς. Στήν συνέχεια ἡ λέξη Μεσσίας ἀναφέρεται στόν βασιλικό Μεσσία πού θά βασίλευε στόν Ἰσραηλιτικό λαό. Ἔτσι, ἡ βασιλεία ἀναφέρεται μέσα στούς θεοκρατικούς θεσμούς καί πάντα τονίζεται ὁ πολιτικός ρόλος του.
.             Μετά τήν βαβυλώνεια αἰχμαλωσία πού δέν ὑπῆρχε Βασιλεύς, Μεσσίες, δηλαδή κεχρισμένοι, γίνονται οἱ Ἱερεῖς καί βασικά ὁ Ἀρχιερεύς γίνεται ἐπικεφαλῆς τῆς Ἰσραηλινῆς κοινότητος. Ὁ Ἀρχιερεύς χρίεται, τό ἴδιο καί οἱ Ἱερεῖς καί αὐτοί εἶναι κεχρισμένοι Κυρίου.
.             Στήν Παλαιά Διαθήκη ὑπῆρχαν μερικοί κύκλοι πού περίμεναν στούς ἐσχάτους καιρούς τήν ἔλευση δύο Μεσσιῶν, ὁ ἕνας Μεσσίας θά εἶναι ὁ Ἱερεύς, πού ἔχει τήν πρώτη θέση, καί ὁ ἄλλος Μεσσίας θά εἶναι ὁ Βασιλεύς, ὁ ὁποῖος θά ἔχη τίς ἐγκόσμιες φροντίδες τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Δίνεται μεγαλύτερη σημασία στόν βασιλικό Μεσσία, μερικοί δέ κύκλοι περίμεναν τόν ἱερατικό Μεσσία. Ἑπομένως, φαίνεται ὅτι ὅλα τά χωρία στήν Παλαιά Διαθήκη ἀναφέρονται στό ὅτι ὁ Μεσσίας εἶναι ἄνθρωπος πού χρίεται.
.             Παράλληλα, ὅμως, στήν Παλαιά Διαθήκη γίνεται λόγος καί γιά τόν Ἄσαρκο Λόγο, τόν Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελο, πού εἶναι Θεός καί ἐμφανίζεται στούς Προφῆτες μέσα στήν δόξα Του, ἀλλά φαίνεται ἡ σαφέστατη διαφορά μεταξύ τοῦ ἀνθρώπου ἐπίγειου Μεσσία καί τοῦ Ἄσαρκου Λόγου, τοῦ Γιαχβέ πού εἶναι ἀληθινός Θεός. Στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Γιαχβέ, ὁ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος, δέν ἦταν Μεσσίας, δηλαδή Χριστός, ἀλλά ἦταν τό χρίσμα, διά τοῦ ὁποίου ἐχρίονταν οἱ Μεσσίες-ἄνθρωποι.
.             Μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ οἱ Μαθητές Του, βλέποντας τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ, καταλαβαίνουν ὅτι στό πρόσωπό Του ἑνώθηκαν τά δύο ὀνόματα, ὁ Κύριος τῆς δόξης, δηλαδή ὁ Γιαχβέ, καί ὁ Μεσσίας. Τό πρῶτο (Κύριος τῆς δόξης) δηλώνει τήν θεία φύση, τόν ἀληθινό Θεό, τό δεύτερο (Μεσσίας) δηλώνει τήν ἀνθρώπινη φύση πού χρίσθηκε ἀπό τήν θεία φύση.
.             Ἔτσι, ἡ φράση τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου «εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν» συνδεδεμένη μέ τήν ὅραση τῆς δόξης Του, πού ἀξιώθηκε νά δῆ προηγουμένως στήν πρώτη κλήση του στό Ἀποστολικό ἀξίωμα, δηλώνει ὅτι ὁ Γιαχβέ, ὁ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος, πού ἦταν τό Χρίσμα μέ τό ὁποῖο χρίονταν οἱ Βασιλεῖς καί οἱ Ἀρχιερεῖς-Ἱερεῖς, ἔγινε Χριστός, ἀφοῦ ἡ θεία φύση ἔχρισε τήν ἀνθρώπινη φύση. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Γιαχβέ καί Κύριος τῆς δόξης ἔγινε Χριστός, δηλαδή χρίσθηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση τήν ὁποία προσέλαβε ἀπό τήν Παναγία Θεοτόκο.
.             Ἄλλωστε, ὁ Χριστός ἀμέσως μετά τό περιστατικό πού ἔγινε μέ τόν Ἀνδρέα καί τόν Ἰωάννη στήν ἀπάντηση τοῦ Ναθαναήλ «Ραββί, σύ εἶ ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, σύ εἶ ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ» εἶπε: «Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἀπ’ ἄρτι ὄψεσθε τόν οὐρανόν ἀνεωγότα, καί τούς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καί καταβαίνοντας ἐπί τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰω. α´, 50-52).
.             Ἔτσι, τώρα στήν Καινή Διαθήκη ἑνώνονται τά δύο ὀνόματα, ἤτοι τό ὄνομα Χριστός καί τό ὄνομα Κύριος (Λουκ, β´ 11. Β´ Κορ. δ´, 5 κ.ἑξ.), καί γίνεται λόγος γιά τό «Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός» (Πράξ. ιε´, 26). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θά ὁμιλήση γιά τόν Χριστό, πού σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε καί ἔχει μεγάλη δόξα, γι’ Αὐτόν πού εἶναι ὁ Χριστός Ἰησοῦς, ὁ Κύριος ἡμῶν (Α´ Κορ. ιε´, 12- 34).

2. Ὁ Μεσσίας στήν Καινή Διαθήκη, κατά τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας

.             Προηγουμένως εἴδαμε πῶς ἡ λέξη Μεσσίας-Χριστός πέρασε ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη στήν Καινή Διαθήκη, ἀλλά συγχρόνως εἴδαμε ποιά ἦταν ἡ πίστη πού εἶχαν ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι γιά τόν Χριστό. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι ἕνας ἄνθρωπος Μεσσίας, πού συνδέεται μέ τήν βασιλική καί ἱερατική ἐξουσία τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλά εἶναι τό Χρίσμα, ὁ Θεάνθρωπος Χριστός στόν ὁποῖο ἑνώθηκαν οἱ δύο φύσεις, θεία καί ἀνθρωπίνη, στό πρόσωπό Του.
.             Αὐτό ἐκφράσθηκε καθαρά ἀπό τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας πού ἑρμήνευσαν τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη στήν προσπάθειά τους νά ἀντιμετωπίσουν τούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι στηρίζονταν στήν ἑλληνική φιλοσοφία καί τούς Ἰουδαΐζοντας, οἱ ὁποῖοι ἀνέμεναν τόν Μεσσία εἴτε ὡς πολιτικό Ἄρχοντα-Βασιλέα, εἴτε ὡς Ἱερέα-Ἀρχιερέα, τελικά ὅμως ὡς πολιτικό ἐλευθερωτή.
.             Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ Μέγας Ἀθανάσιος καί οἱ Καππαδόκες Πατέρες τοῦ 4ου αἰῶνος, θεολόγησαν γιά τήν θεότητα τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὁμολόγησαν γιά τόν Χριστό ὅτι εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, ἀναπτύσσοντας ἀκόμη περισσότερο τήν πίστη καί ὁμολογία τῶν Ἀποστόλων, ὅπως καταγράφηκε στά κείμενά τους καί περιελήφθησαν στήν Καινή Διαθήκη.
.             Θά ἤθελα, ὅμως, στήν συνέχεια νά παρουσιάσω τήν διδασκαλία τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη γιά τόν Μεσσία στήν Παλαιά καί στήν Καινή Διαθήκη, γιατί αὐτός γνώριζε πολύ καλά τήν προτεσταντική βιβλική ἑρμηνευτική παράδοση, ἀλλά γνώριζε ἀκόμη περισσότερο ὅλη τήν πατερική παράδοση γιά τό θέμα αυτό.
.             Δίδασκε ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης: «Στήν Παλαιά Διαθήκη τό ὄνομα Μεσσίας φαίνεται πέντε φορές στό Λευϊτικό μόνο. Φαίνεται σαφῶς ὅτι πρόκειται περί ἐπιγείου ἀνθρώπου, δηλαδή ὁ κεχρισμένος εἶναι ἐκεῖνος πού ἔχει τό χρίσμα, τίποτα ἄλλο. Βέβαια ὁ Χριστός χρίσθηκε, ἀλλ’ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός εἶναι τό χρίσμα, δηλαδή ὁ Λόγος εἶναι τό χρίσμα. Ὁπότε, ὁ Χριστός εἶναι ἡ πηγή τοῦ χρίσματος, διότι εἶναι τό χρίσμα καί εἶναι καί Χριστός, δηλαδή κεχρισμένος. Εἶναι τό χρίσμα ὡς Θεός καί χρισμένος ὡς ἄνθρωπος. Ἔχει αὐτήν τήν διπλή πάντοτε ἰδιότητα ὁ Χριστός».
.             «Ἡ Παλαιά Διαθήκη, ὅταν ἀναφέρεται στόν Χριστό, δέν ἀναφέρεται στόν Χριστό ὡς Μεσσία. Καί ὅλα ὅσα ἔχουν γραφῆ περί Μεσσία, υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἐξ ἐπόψεως ἑτεροδόξου. Ἔχουν κοσκινίσει ὅλα τά χωρία περί Χριστοῦ, Μεσσία στήν Παλαιά Διαθήκη. Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ μεσσίας εἶναι ἕνας ἄνθρωπος. Δέν μποροῦν νά καταλάβουν πῶς αὐτός ὁ ἁπλοῦς ἄνθρωπος – μεσσίας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, στήν Καινή Διαθήκη ἐμφανίζεται ὡς προϋπάρχων καί ὡς ἕνα πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅπως ἀναπτύσσεται στήν χριστιανική παράδοση.
.             Βέβαια, στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ χριστός εἶναι ὁ μεσσίας, ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος χρίεται. Καί μεσσίες στήν Παλαιά Διαθήκη λέγονται καί οἱ Προφῆτες καί οἱ διάφοροι ἀρχηγοί τοῦ Ἰσραήλ κ.ο.κ. Γιατί εἶναι ἐκεῖνος πού εἶναι κεχρισμένος ἀπό τόν Θεό γιά μιά ὁρισμένη ἀποστολή. Ἐάν θέλουμε πραγματικά νά δοῦμε τόν Χριστό στήν Παλαιά Διαθήκη, ὅπως τόν γνωρίζουμε στήν χριστιανική παράδοση, δέν θά ψάξουμε στά χωρία περί Μεσσία, ἀλλά στίς θεοφάνειες στήν Παλαιά Διαθήκη».
.             «Στήν Παλαιά Διαθήκη, ὁ Χριστός δέν εἶχε ἀνθρώπινη φύση∙ εἶναι μόνον ὁ Λόγος, τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού λέγεται στήν Παλαιά Διαθήκη Κύριος τῆς δόξης καί Γιαχβέ. Εἶναι Ἄγγελος Κυρίου, Ἄγγελος τῆς δόξης, ὁ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος, ὁ ὁποῖος ἐμφανίζεται στούς Προφῆτες».
.             «Τό ὄνομα Χριστός ἀναφέρεται στήν ἀνθρωπίνη φύση καί εἶναι ὁ κεχρισμένος. Ὁπότε, ὁ Λόγος, πρίν ἀποκτήσει ἀνθρωπίνη φύση, δέν εἶναι ὁ Λόγος κεχρισμένος. Ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Λόγος εἶναι τό Χρίσμα. Ὁ Θεός εἶναι τό Χρίσμα. Γιατί μέ τήν δόξα τοῦ Θεοῦ τήν ἄκτιστη χρίεται ὁ ἄνθρωπος. Γι’ αὐτό, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος χρίεται δέν εἶναι ὁ Θεός, ἀλλά εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος χρίεται.
.             Καί ἐπειδή ὁ Λόγος ὡς ἄνθρωπος ἐχρίσθη, ἄν καί εἶναι καί πηγή τοῦ χρίσματος συγχρόνως καί κεχρισμένος, καί αὐτό εἶναι τό μυστήριο τῆς ἐνσαρκώσεως, ὅτι τό κατά φύση χρίσμα, χρίει τόν ἑαυτό Του ὡς ἄνθρωπο. Ἀλλά ὁ Χριστός δέν ἔχει χρίσμα κατά χάρη. Ἔχει κατά φύση τό χρίσμα. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ κατά φύση κεχρισμένος. Αὐτή εἶναι ἡ πιό βασική διαφορά μεταξύ Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης».
.             Ἔτσι ὑπάρχει μιά βασική παρερμηνεία ὡς πρός τό ὄνομα Μεσσίας-Χριστός τόσο στούς Ἑβραίους ὅσο καί στούς βιβλικούς ἑρμηνευτές πού ἔχουν ἐπηρεασθῆ ἀπό τούς Προτεστάντες.
.             «Οἱ Ἑβραῖοι προτίμησαν τόν Χριστό νά τόν βλέπουν ὡς Μεσσία, ὁ ὁποῖος ἀνήχθη σέ Θεό, δηλαδή. Ἀλλά δέν λέει ἡ Καινή Διαθήκη ὅτι ὁ Μεσσίας ἔγινε Θεός· λέει ὅτι ὁ Θεός ἔγινε Μεσσίας, δηλαδή αὐτός ὁ Κύριος τῆς δόξης, αὐτός ἔγινε Μεσσίας καί γεννήθηκε ἀπό τήν Παρθένο».
.             «Οἱ δογματικοί προσπάθησαν νά ἐξηγήσουν πῶς ἡ Καινή Διαθήκη ἔχει μέσα περί Ἁγίας Τριάδος πού δέν ἔχει ἡ Παλαιά Διαθήκη. Φαντάσθηκαν μερικοί τήν θεωρία ὅτι στήν Παλαιά Διαθήκη ὑπάρχει ἐπίγειος Μεσσίας, ἐνδοκοσμικός Μεσσίας, μετά κάπου μέσα στήν ἱστορία τοῦ Ἰσραήλ ἐμφανίζεται ἕνας οὐράνιος Μεσσίας καί γίνεται μεγάλη συζήτηση πότε ἐμφανίζεται ὁ Μεσσίας στήν ἑβραϊκή παράδοση. Καί μερικοί νομίζουν ὅτι εἶναι ὁ “Παλαιός τῶν ἡμερῶν” τοῦ Δανιήλ δηλαδή, καί αὐτός ὁ δανιήλειος Μεσσίας μπῆκε στήν Καινή Διαθήκη καί ἀναδείχθηκε οὐράνιος Μεσσίας κλπ.
.             Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δέν ἔβλεπαν στήν Παλαιά Διαθήκη τόν Χριστό ὡς Μεσσία, ἀλλά ὡς τόν Κύριο τῆς δόξης, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Δηλαδή ὁ Χριστός στήν Παλαιά Διαθήκη δέν εἶναι ὁ Μεσσίας, εἶναι ὁ Ἄγγελος τοῦ Κυρίου πού ἐμφανίζεται στούς Προφῆτες, ὁπότε ὁ Προφήτης βλέπει τόν Θεό, βλέπει τόν Θεό ἐν τῷ Ἀγγέλῳ δηλαδή, καί αὐτός ὁ Ἄγγελος εἶναι ὁ Χριστός».
.             Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἑρμηνεύουν διαφορετικά πράγματα, καί ὡς πρός τό σημεῖο αὐτό, ἀπό τούς βιβλικούς θεολόγους πού ἐπηρεάσθηκαν ἀπό προτεσταντικές παρερμηνεῖες.
.             «Ὅταν οἱ Πατέρες διαβάζουν τήν Παλαιά Διαθήκη, δέν ψάχνουν κανέναν Μεσσία γιά νά ταυτίσουν τόν Χριστό στήν Παλαιά Διαθήκη. Ὁπότε, δέν ὑπάρχει ἀνάγκη νά ὑπάρχη κανένας ὑπερβατικός, οὐράνιος Μεσσίας, ὅπως ψάχνουν ὁρισμένοι ἐσχατολόγοι πού ἦρθαν ἀπό τήν Ἀμερική σπουδαγμένοι, γιά νά μᾶς μάθουν αὐτήν τήν μέθοδο. Ἐμεῖς τήν μαθαίνουμε αὐτήν τήν μέθοδο ἀπό πιτσιρίκια στήν Ἀμερική».
.             «Λοιπόν, αὐτή εἶναι μιά ἑρμηνεία, πού βέβαια εἶναι τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά εἶναι καί τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅτι ὁ Χριστός στήν Παλαιά Διαθήκη εἶναι ὁ Ἄγγελος Κυρίου. Αὐτό σημαίνει ὅτι κάθε φορά πού ὁ Ἄγγελος Κυρίου ἐμφανίζεται σέ Προφήτη, ἔχουμε ἐδῶ θεοπτία».
.             Ἀπό ὅλα αὐτά ἐξάγεται τό συμπέρασμα ὅτι στήν Παλαιά Διαθήκη ἐκεῖνος πού ἐμφανιζόταν στούς Προφῆτες ἦταν τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Ἄσαρκος Λόγος, ὁ Ἄγγελος Κυρίου, ὁ Γιαχβέ, ὁ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος καί ὄχι ὁ Μεσσίας, τό ὄνομα τοῦ ὁποίου ἀναφερόταν στούς ἀνθρώπους, στόν ἐπίγειο βασιλέα, καί τόν Ἱερέα-Ἀρχιερέα πού ἐχρίοντο. Ὁ Ἄγγελος Κυρίου ὡς Θεός εἶναι τό Χρίσμα πού ἔχριε τόν Βασιλέα καί τόν Ἱερέα-Ἀρχιερέα. Ἔτσι, ὁ Ἄγγελος Κυρίου στήν Παλαιά Διαθήκη σαρκώθηκε, προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση καί τήν ἔχρισε, ὁπότε ἔγινε Χριστός. Ἀλλά καί ὁ Χριστός στήν Καινή Διαθήκη εἶναι κατά φύση Χριστός καί ὄχι κατά Χάρη.
.             Συνεπῶς, ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος μέ τήν γνωστή φράση του «εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν», πού τήν εἶπε ὕστερα ἀπό τήν ἐμπειρική ἀποκαλυπτική θεωρία πού εἶχε, δέν ἐννοοῦσε ὡς Μεσσία τόν ἐπίγειον ἄνθρωπο καί Ἀρχιερέα, ἀλλά τόν Ἄγγελο Κυρίου, τόν Γιαχβέ, τόν Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελο, ὁ ὁποῖος ἔγινε Μεσσίας μέ τήν ἐνανθρώπηση.
.             Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας ἦταν ὁ πρῶτος Ἀπόστολος πού πέρασε ἀπό τήν Παλαιά στήν Καινή Διαθήκη καί ἀργότερα μέ τήν σταύρωση καί τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τήν Πεντηκοστή βεβαιώθηκε ἀκόμη περισσότερο γι’ αὐτό. Ἔτσι ἐξηγεῖται γιά τό ὅτι ἔγινε μάρτυρας γιά τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Κύριο τῆς δόξης πού ἐνηνθρώπησε, ἀφοῦ τό μαρτύριο εἶναι καρπός θεωρίας-θέας τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ.
.             Δυστυχῶς, στήν σύγχρονη ἐποχή, οἱ ἄνθρωποι στήν πλειοψηφία τους, δέν δέχονται τόν Χριστό ὡς Θεάνθρωπο Χριστό, ἀλλά ἀναζητοῦν ἄλλους Μεσσίες πού δέν χρίονται ἀπό τόν Θεό, ἀλλά ἀπό τήν φιλοσοφία, τήν κοινωνιολογία, τήν οἰκονομολογία, τούς Διεθνεῖς Ὀργανισμούς, τίς λεγόμενες «ἀγορές τοῦ χρήματος», πού ὅλα αὐτά εἶναι σάν μιά ὀργανωμένη θρησκεία μέ τό ἰδιαίτερο «ἱερατεῖο» της, τούς «λειτουργούς» της, τό «εὐαγγέλιό» της καί τούς «ναούς» της, πού εἶναι οἱ τραπεζίτες καί τά κέντρα τοῦ χρήματος. Ἔχει ἐκβληθῆ ὁ Χριστός ἀπό τήν ζωή πολλῶν ἀνθρώπων πού ζοῦν σήμερα στόν πλανήτη τῆς γῆς.
.             Ἀλλά καί σέ πολλούς θρησκευτικούς καί Χριστιανικούς κύκλους, Ὀρθοδόξους καί μή, δέν γίνεται ἀποδεκτός ὁλοκαρδίως ὁ Ἄσαρκος Λόγος πού ἔγινε Θεάνθρωπος Χριστός, δηλαδή Μεσσίας, ἀλλά ἀνυψώνουν ἄλλους μεσσίες, γι’ αὐτό καί δημιουργοῦνται διενέξεις, προβλήματα, διαιρέσεις, πού διασποῦν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί διαιροῦν τόν Χριστιανικό κόσμο στήν Δύση.
.             Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας μᾶς διδάσκει σήμερα περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά ὅτι πρέπει νά ἀναγνωρίσουμε στό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ τόν μοναδικό Μεσσία.

 

ΠΗΓΗ: parembasis.gr

 

ΣΚΛΗΡΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

Σκληρὴ δοκιμασία

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ. 2157, 15 Ἰουνίου 2017

 .                  Δὲν εἶναι σπάνιο τὸ φαινόμενο, πιστοὶ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι νὰ περνοῦν στὴ ζωή τους δοκιμασίες. Θλίψεις, ὀδύνες, πειρασμοὶ ποικίλοι ἀποτελοῦν συχνὰ τὸν κλῆρο τῶν δικαίων. Ὁ ἅγιος Θεός, ποὺ τὰ πάντα οἰκονομεῖ πρὸς τὸ συμφέρον μας, ἐπιτρέπει νὰ μᾶς συν­αντοῦν τέτοιες καταστάσεις, ὄχι ἐπειδὴ μᾶς ἔχει λησμονήσει ἢ μᾶς ἔχει ἀπορρίψει ἀπὸ τοῦ προσώπου Του, ἀλλὰ ἀντιθέτως, ἐπειδὴ ἡ ἀγαθή Του πρόνοια ἐπιζητεῖ νὰ μᾶς ἀνεβάσει σὲ ἀνώτερα πνευματικὰ ἐπίπεδα. «Εἰς τὸ μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ», μᾶς διαβεβαιώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ἑβρ. ιβ΄ [12] 10). Γιὰ νὰ γίνουμε δηλαδὴ μέτοχοι, κοινωνοὶ τῆς ἁγιότητός Του, ἅγιοι καὶ ἐμεῖς.
.                  Ἐκεῖ ὅμως ποὺ ἡ δοκιμασία γιὰ τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ κορυφώνεται, εἶναι ὅταν ὁ πειρασμός, ἡ θλίψη, ἡ ὀδύνη ἐπέλθει ἐπειδὴ ἀκριβῶς αὐτὸς θέλησε νὰ εἶναι πιστὸς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ· μὲ ἄλλα λόγια, ὅταν ἡ συμμόρφωση μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ὁδηγήσει σὲ δοκιμασία. Ὑπάρχουν περιπτώσεις ποὺ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, τὴν ὥρα ποὺ μὲ αὐταπάρνηση, θυσία, κόστος ζωῆς ἐπιτελεῖ τὴ θεία ἐντολή, περιπίπτει σὲ πειρασμὸ ἐξαιτίας ἀκριβῶς αὐτῆς τῆς ἐπιτελέσεως… Καὶ πέραν ἀπὸ τὴ δοκιμασία αὐτὴ καθεαυτήν, πρέπει ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς νὰ ἀντιμετωπίσει καὶ τοὺς λογισμούς του, ποὺ σὰν ἄγρια, μανιασμένα κύματα σηκώνονται νὰ τὸν καταποντίσουν: «Αὐτὸς λοιπὸν εἶναι ὁ Θεός; Ἔτσι πληρώνει ὅσους ἐπιτελοῦν τὸ θέλημά Του;» καὶ τὰ ὅμοια.
.                  Ἕνα τέτοιο περιστατικὸ μὲ ἄνθρωπο κατεξοχὴν θεοσεβὴ διασώζει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη. Πρόκειται γιὰ τὸν εὐσεβὴ Τωβίτ, ὁ ὁποῖος ἔζησε τὸν 8ο αἰώνα π.Χ. Καταγό­ταν ἀπὸ τὴ φυλὴ τοῦ Νεφθαλὶμ καὶ κατοικοῦσε στὸ βόρειο βασίλειο τῆς Παλαιστίνης, τὸ βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ. Ἦταν τότε ἡ ἐποχὴ ποὺ οἱ κάτοικοι τοῦ ἰσραηλιτικοῦ βασιλείου εἶχαν ἐγκαταλείψει τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ εἶχαν συρθεῖ πίσω ἀπὸ τὴ βδελυκτὴ λατρεία τῶν εἰδώλων, τοῦ θεοῦ Βάαλ καὶ τῆς Ἀστάρτης.
.                  Ὁ ἴδιος ὅμως ἔμενε σταθερὸς στὴν πίστη καὶ τὴ λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Δὲν παρέλειπε νὰ ἐπισκέπτεται τὰ Ἱεροσόλυμα, μάλιστα κατὰ τὶς μεγάλες ἑορτές, προκειμένου νὰ ἀποδίδει στὸ Θεὸ τὶς θυσίες ποὺ ὁρίζονταν ἀπὸ τὸ Νόμο τοῦ Μωυσῆ. Ἰδιαιτέρως μάλιστα, ὅπως σημειώνεται στὸ θεόπνευστο κείμενο, ἐν­δια­­φερόταν καὶ φρόντιζε ὅσους βρίσκον­ταν σὲ ἀνάγκη, μὲ τὸ νὰ τοὺς δίνει ἐλεημοσύνη. Πρόσφερε χρήματα γιὰ δεῖπνα ὀρφανῶν καὶ φτωχῶν.
.                  Ἀλλὰ καὶ ὅταν οἱ Ἀσσύριοι συνέτριψαν τὸ βασίλειο τοῦ Ἰσραὴλ καὶ ἔσυραν αἰ­χμαλώτους τοὺς Ἰσραηλίτες στὴ χώρα τους (μαζὶ καὶ τὸν Τωβὶτ μὲ τὴ γυναίκα του Ἄννα καὶ τὸν γιό του Τωβία), κι ἐκεῖ ὁ δίκαιος Τωβὶτ δὲν ἄφησε τὸν θεο­σεβὴ τρόπο ζωῆς του. Στὴ Νινευὴ ποὺ βρισκόταν, ἀπέφευγε νὰ τρώει ἀπὸ τὰ φαγητὰ τῶν εἰδωλολατρῶν ποὺ ἀπαγόρευε ὁ θεϊκὸς Νόμος, καὶ προτιμοῦσε νὰ μένει κάποτε νηστικὸς παρὰ νὰ παραβεῖ τὴ θεία ἐντολή.
.                  Αὐτὸ ὅμως ποὺ περισσότερο τὸν ἀνεδείκνυε στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ ἦταν τὸ ὅτι ὁ ἴδιος μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς του φρόντιζε γιὰ τὴν ταφὴ τῶν ἀδικοσκοτωμένων ἀπὸ τὴ θηριωδία τοῦ Ἀσσύριου βασιλιᾶ ὁμοεθνῶν του, τῶν ὁποίων τὰ σώματα πετοῦσαν ὡς τροφὴ στὰ θηρία καὶ τὰ ὄρνια. Δὲν τὸ παρέλειπε τὸ ἔργο αὐτὸ ὁ εὐσεβὴς Τωβίτ, παρόλο ποὺ κάποτε κίνησε τὴ μανία τοῦ βασιλιᾶ – ὁπότε καὶ ἀναγκάστηκε νὰ φύγει γιὰ ἕνα χρονικὸ διάστημα μὲ τὴν οἰκογένειά του γιὰ νὰ γλυτώσει τὸν θάνατο – καὶ τελικὰ ἡ ὑπόθεση αὐτὴ τοῦ στοίχισε τὴ δήμευση τῆς περιουσίας του.
.                  Αὐτὸς ἐν τούτοις συνέχιζε τὸ θεοφιλὲς ἔργο του, ἀψηφώντας μάλιστα κάποτε καὶ τὰ εἰρωνικὰ σχόλια κάποιων συμπατριωτῶν του. Τότε ἦταν ποὺ τοῦ ἦρθε ὁ μεγάλος πειρασμός, ἡ φοβερὴ δοκιμασία· ἀκριβῶς τὴν ὥρα τῆς τελέσεως τοῦ ἁγίου αὐτοῦ ἔργου.
.                  Εἶχε θάψει πάλι, μᾶς λέει τὸ ἱερὸ κείμενο, κάποιον Ἰσραηλίτη, καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη δὲν μπῆκε μέσα στὸ σπίτι του νὰ ἀναπαυθεῖ – καθότι ἐθεωρεῖτο ἀκάθαρτος, κατὰ τὸ Νόμο – ἀλλ’ ἔμεινε ἔξω, δίπλα στὸν τοῖχο τῆς αὐλῆς. Ἐκεῖ ἔπεσε νὰ πλαγιάσει. Προτοῦ ὅμως κλείσει τὰ μάτια του, οἱ ἀκαθαρσίες κάποιων πουλιῶν ποὺ εἶχαν κάνει φωλιὰ στὸν τοῖχο, ἔπεσαν μέσα στὰ μάτια τοῦ Τω­βίτ. Ἔτρεξε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ στοὺς γιατρούς, ἀλλὰ δυστυχῶς ἦταν ἀρ­γά. Τὰ μάτια του εἶχαν καεῖ. Ἀπὸ ἐδῶ καὶ στὸ ἑξῆς ὁ Τωβὶτ ἔπρεπε νὰ ζήσει τὴν ὑπόλοιπη ζωή του τυφλός!… (βλ. Τωβ., κεφ. α΄-β΄).
.                  Τυφλός! Παρόλο ποὺ ἐπιτελοῦσε ἔργο θεάρεστο, καὶ ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἐπιτελοῦ­σε ἔργο τέτοιο. Καὶ μετὰ ἀπὸ τόσες ἄλλες δοκιμασίες…
.                  Φοβερό!
.                  Τί Θεὸς τέλος πάντων εἶναι Αὐτός;
.                  Καὶ ποιὸς θὰ μποροῦσε νὰ δώσει μιὰ ἐξήγηση στὸν Τωβίτ, νὰ τοῦ ἀναπαύσει τὸν λογισμό; ποὺ τὸ φυσικὸ θὰ ἦταν νὰ τὸν συντάραζε μέσα του μὲ σκέψεις ὀλιγοπιστίας, γογγυσμοῦ πρὸς τὸν Θεό: «Γι’ αὐτὸ λοιπόν, Θεέ μου, ὑπῆρξα θεο­σεβής; Γιὰ νὰ περιπέσω σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση ποὺ εἶμαι; Γι’ αὐτὸ θυσίαζα τὰ πάντα ἀπὸ ὑπακοὴ στὸ Νόμο Σου, στὸ θέλημά Σου; Γι’ αὐτὸ δὲν ὑπολόγιζα τὸν ἑαυτό μου, τὰ χρήματά μου, τὴν ἄνεση καὶ ἀνάπαυσή μου; Γι’ αὐτό;…». Ὅλα αὐτὰ θὰ μποροῦ­σαν νὰ κλονίσουν τὴν ψυχὴ τοῦ ὁ­ποι­ου­δήποτε.
.                  Ὄχι ὅμως καὶ τοῦ Τωβίτ. Ἀγόγγυστα, ὑπομονετικά, εὐχαριστιακά, μὲ ἀπόλυτη ὐποταγὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τὰ ὑπέμεινε ὅλα. Ἀκόμα καὶ τὴν γκρίνια, μεμψιμοιρία καὶ εἰρωνεία τῆς γυναίκας του: «Ποῦ εἰσιν αἱ ἐλεημοσύναι σου καὶ αἱ δικαιοσύναι σου; ἰδοὺ γνωστὰ πάντα μετὰ σοῦ» (Τωβ. β΄ 14). Νά τα μας! Πολὺ ὡραῖα λοιπόν! Σπουδαῖα πράγματα ἔκανες· τέτοια ποὺ νὰ σὲ συνιστοῦν στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ!
.                  Σκληρή, πράγματι, δοκιμασία γιὰ τὸν δίκαιο Τωβίτ. Ἀλλὰ ἂς κάνει ὁ ἀναγνώστης τὸν κόπο νὰ διαβάσει τί ἀπέγινε τελικά, καὶ τότε θὰ καταλάβει τί μεγαλεῖα ἐργάζεται ὁ Θεός. Στὰ δέκα κεφάλαια ποὺ ἀκολουθοῦν στὸ ὁμώνυμο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, φαίνεται ἀπίστευτο τὸ πῶς ὁ Θεὸς ὄχι μόνο θαυματουργικὰ τὸν ἀπήλλαξε ἀπὸ τὴν τύφλωσή του, ἀλλὰ καὶ τί εὐλογίες τοῦ χάρισε: Ἄγγελο κοντὰ στὴν οἰκογένειά τους (τὸν ἀρχάγγελο Ραφαὴλ νὰ συνοδεύει τὸν γιό του Τωβία σὲ μακρινό, πολυχρόνιο ταξίδι), δῶρα καὶ χρήματα ἀπὸ μακρινοὺς τόπους, ἐξαίρετη νύφη – γυναίκα στὸ γιό τους, καθὼς καὶ ἄλλες θαυματουργικὲς ἐπεμβάσεις…
.                  Νά τί κάνει τελικὰ ὁ Θεός! Σ’ αὐτοὺς ποὺ στὶς σκληρὲς δοκιμασίες τους δὲν παύουν νὰ Τὸν ἐμπιστεύονται πλήρως, ἔστω κι ἂν ἀδυνατοῦν νὰ ἐννοήσουν.
.                  Ὅπως ὁ Τωβίτ…

 

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ (τότε) ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ – ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, δηλ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΤΟΝ ΓΙΑΧΒΕ «Ἢ ὁ Γιαχβὲ ἢ ὁ Βάαλ εἶναι Θεός. Τρίτον τι δὲν χωρεῖ! Εἶναι ὡς νὰ λέγουμε σήμερα: Ἢ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἢ οἱ Παπικοὶ εἶναι Ἐκκλησία. ΜΙΑ εἶναι ἡ Ἐκκλησία» (Μητρ. Γόρτυνος Ἰερεμίας)

Οἱ ἀγῶνες τῶν Προφητῶν γιὰ τὴν καθαρότητα τῆς πίστης στὸν Γιαχβὲ

Εἰσήγηση τοῦ Μητροπ. Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίου
στὴν  ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ – ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ
«ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ»
Με­γά­λη προ­ε­τοι­μα­σί­α, χω­ρίς προσ­δο­κί­ες
Τε­τάρ­τη, 23 Μαρ­τί­ου 2016, 09.00-21.00
Στά­διο Εἰ­ρή­νης καί Φι­λί­ας
Αἴ­θου­σα: «Με­λί­να Μερ­κού­ρη», Πει­ραι­ᾶς

 

Σεβασμιώτατοι Πατέρες, Συλλειτουργοὶ Ἱερεῖς, Ὁσιώτατοι Μοναχοὶ καὶ Μοναχές, Ἐλλογιμώτατοι Καθηγητὲς καὶ ἐκλεκτὲ λαὲ τοῦ Θεοῦ,

.             Εὐχαριστῶ γιὰ τὴν τιμὴ νὰ ὁμιλήσει καὶ ἡ ταπεινότητά μου στὴν Ἡμερίδα αὐτή, τὴν ὁποία διοργάνωσε ἡ ἀγωνία Πατέρων Ἱεραρχῶν, Ἱερέων καὶ Μοναχῶν καὶ Θεολόγων Καθηγητῶν γιὰ τὸν στηριγμὸ τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
.             Τὸ θέμα μου εἶναι «Οἱ ἀγῶνες τῶν Προφητῶν γιὰ τὴν καθαρότητα τῆς πίστης στὸν Γιαχβέ». Τὸ θέμα αὐτὸ εἶναι πολὺ σοβαρό, εἶναι ὅλη ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, καί, ὅπως τὸ ἐννοοῦμε, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐξαντληθεῖ στὰ στενὰ καὶ περιορισμένα ὅρια μιᾶς 20/λέπτου ὁμιλίας, ὅπως καθορίζει τὸ πρόγραμμα γιὰ τοὺς ὁμιλητές. Ὀλίγα μόνο γενικὰ θὰ πῶ γιὰ τὸ θέμα καὶ παρακαλῶ νὰ τὰ δεχθεῖτε.

1.Ὅπως μᾶς εἶναι γνωστόν, ὁ Μωυσῆς, στὴν θεοφάνειά του ἐκείνη στὸ ὄρος Σινᾶ, ἔλαβε τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖον καὶ παρέδωσε στοὺς Ἰσραηλίτες. Αὐτὴ τὴν «Μωσαϊκὴ θρησκεία», ἂς τὴν ποῦμε ἔτσι, τὴν κράτησαν οἱ Ἰσραηλίτες κατὰ τὴν πορεία τους στὴν ἔρημο καθαρή, ἀλλὰ ὅταν εἰσῆλθαν στὴν Χαναάν, βρῆκαν τὸν ἀνθηρὸ πολιτισμὸ τῶν Χαναναίων μὲ τὴν πολυθεϊστική τους θρησκεία. Ἡ Χαναανιτικὴ αὐτὴ θρησκεία εἶχε τοπικοὺς θεούς, ἀλλὰ ἐλάτρευε καὶ πλῆθος ἄλλων Βαβυλωνιακῶν καὶ Αἰγυπτιακῶν θεῶν. Ἐπειδὴ κύριος θεὸς τῶν Χαναναίων ἦταν ὁ Βάαλ καὶ ἡ Ἀστάρτη, θεοὶ τῆς βλαστήσεως, γι᾽ αὐτὸ ἡ λατρεία τῶν Χαναναίων ἦταν ὀργιαστική. Οἱ Ἰσραηλίτες λοιπὸν τώρα, ἐγκατασταθέντες στὴν Χαναάν, ὅπως παρέλαβαν ἀπὸ τοὺς Χαναναίους τὸν πολιτισμό τους, ἔτσι παρέλαβαν ἀπ᾽ αὐτοὺς καὶ στοιχεῖα ἀπὸ τὴν θρησκεία τους καὶ τὴν λατρεία τους. Στὴν ἀρχὴ μὲν ἡ ἐπίδραση αὐτὴ ἦταν ἐξωτερική. Οἱ Ἰσραηλίτες, δηλαδή, τελοῦντες τὴν λατρεία τους, ἐμιμοῦντο τὸν τρόπο λατρείας τῶν Χαναναίων, χρησιμοποιοῦντες καὶ αὐτοὶ ξυλόγλυπτες παραστάσεις τοῦ Θεοῦ καὶ ἐτέλουν αὐτὴν σὲ ὑψώματα, σὲ λόφους καὶ ὅρη, ὅπως τὸ ἔκαναν οἱ Χαναναῖοι (βλ. Κριτ. 8,2. 9,6. 17,1 ἑξ. 18,30 κ.λπ. Α´ Βασ. 9, 12 ἐξ.). Ἀργότερα ὅμως ὁ κίνδυνος γιὰ τὴν θρησκεία ἔγινε σοβαρότερος, γιατί οἱ Ἰσραηλίτες δὲν εἶχαν μόνο ἐξωτερικὴ ἐπίδραση ἀπὸ τὴν Χαναανιτικὴ θρησκεία, ἀλλὰ καὶ ἐσωτερική. Ἀνέμειξαν, δηλαδή, καὶ τὸν Θεό τους Γιαχβὲ μὲ τοὺς θεοὺς τῶν Χαναναίων. Ἔτσι στὸν λαὸ τοῦ Ἰσραὴλ δημιουργήθηκε μιὰ ἄλλου εἴδους θρησκεία, ποὺ εἶχε μὲν κατὰ βάσιν μωσαϊκὰ στοιχεῖα, ἀνάμεικτα ὅμως μὲ στοιχεῖα καὶ ἄλλων θρησκειῶν, καὶ ἄλλων θεῶν καὶ θεοτήτων, αὐτῶν ποὺ ἐλατρεύοντο στὴν Χαναάν. Συγκρητισμός! Οἰκουμενισμός! Τὸν τύπον αὐτὸν τῆς θρησκείας οἱ εἰδικοὶ τὸν ὀνομάζουν «λαϊκὴ θρησκεία». Παράλληλα λοιπὸν πρὸς τὴν καθαρὴ Μωσαϊκὴ θρησκεία ἔχουμε καὶ τὴν δημιουργηθεῖσα στὸν λαὸ «λαϊκὴ θρησκεία», δηλαδὴ τὴν Μωσαϊκὴ θρησκεία νοθευμένη μὲ ξένα θρησκεύματα.

2.Ὅπως τὸ καταλαβαίνουμε, γι᾽ αὐτὴν τὴν δημιουργηθεῖσα κατάσταση προῆλθε ἀντίδραση. Ἡ ἀντίδραση αὐτὴ ἦταν ἀπὸ κύκλους καὶ ὁμάδες ὀπαδῶν τῆς καθαρᾶς Μωσαϊκῆς θρησκείας. Ἐδῶ ἔχουμε τὴν ἐμφάνιση τῶν προφητῶν. Οἱ προφῆτες ἐμφανίζονται ρητὰ κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Σαμουὴλ (11ος αἰών). Τὴν ἐποχὴ αὐτὴ οἱ προφῆτες μας ἐμφανίζονται καθ᾽ ὁμάδες. Ἀλλά, ἂν τὴν ἐποχὴ τοῦ Σαμουὴλ οἱ προφῆτες μας παρουσιάζονται ὁμαδικά, θὰ πρέπει τὴν ἐμφάνιση ἀπομεμονωμένων προφητῶν νὰ τὴν ἀποδώσουμε πολὺ ἀρχαιότερα, ὥστε νὰ ὑπάρξει χρόνος κατὰ τὸν ὁποῖον οἱ μεμονωμένοι προφῆτες συνενώθησαν καὶ συνεκρότησαν ὁμάδες. Ἕνας μικρὸς κύκλος γνησίων ὀπαδῶν τῆς Μωσαϊκῆς θρησκείας μᾶς παρουσιάζεται γύρω ἀπὸ τὴν Δεββώρα, ἡ ὁποία καλεῖται ρητῶς «προφῆτις» (Κριτ. 4,4) καὶ δρᾶ ἐν ὀνόματι τοῦ Γιαχβέ! Πολὺ ὅμως σπουδαιότερος εἶναι ὁ κύκλος τῶν ἱερέων στὸ προσκύνημα στὴ Σηλώ. Τὰ χρόνια, γιὰ τὰ ὁποῖα μιλᾶμε, τὸ ἱερό τῆς Σηλὼ ἀποτελεῖ τὸ κέντρον, γύρω ἀπὸ τὸ ὁποῖον συσπειροῦνται οἱ συνεχιστὲς τῆς Μωσαϊκῆς παραδόσεως ἱερεῖς καὶ προφῆτες. Καὶ ἀπὸ τὸν κύκλο αὐτὸν προῆλθε ὁ μεγάλος κριτὴς καὶ προφήτης Σαμουήλ.
.          Ὁ Σαμουὴλ διέγνωσε ὅτι ὅλος ὁ Ἰσραὴλ εἶχε ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν καθαρὴ Μωσαϊκὴ θρησκεία καὶ γι᾽ αὐτὸ γίνεται ἱεραπόστολος καὶ αὐλακώνει ὅλη τὴν χώρα, ἀπὸ τὴν Μασσηφὰθ στὴν Βαιθὴλ καὶ ἀπὸ αὐτὴν στὴν Γιλγὰλ καὶ ἀπὸ τὴν Γιλγὰλ στὴν Ραμὰ καὶ πάλι στὴν Μασσηφὰθ (Α´ Βασ. 7,6. 7,16), κηρύττοντας τὴν ἐπιστροφὴ στὴν πατρῷα θρησκεία. Τὰ χρόνια ὅμως παρέρχονται, ὁ Σαμουὴλ γηράσκει καὶ βλέπει ὅτι τὸ πνεῦμα τοῦ συγκρητισμοῦ εἶναι μεγάλο, γι᾽ αὐτό, ἀπὸ τὴν ἀγωνία του γιὰ τὴν πίστη τοῦ λαοῦ, προβαίνει σὲ μία σπουδαία καὶ σημαντικὴ πράξη γιὰ τὸ Ἰσραήλ, τὴν ἵδρυση τῆς βασιλείας σ᾽ αὐτό. Ἡ ἵδρυση τοῦ θεσμοῦ τῆς βασιλείας δὲν προῆλθε μόνο γιὰ τὸν ἀγώνα κατὰ τῶν περιοίκων ἐχθρῶν τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλὰ ἀπὸ θρησκευτικοὺς λόγους. Ὁ Σαμουὴλ σκέφθηκε ὅτι ἡ φυσικὴ ἀντίθεση τοῦ νέου βασιλείου πρὸς τοὺς γειτονικοὺς λαοὺς θὰ συνέβαλε καὶ πρὸς τὴν ἀντίθεση τῆς θρησκείας τοῦ βασιλείου αὐτοῦ πρὸς τὴν θρησκεία τῶν ἄλλων λαῶν καὶ ἡ ἀντίθεση αὐτὴ θὰ συγκρατοῦσε τὸ ρεῦμα τοῦ συγκρητισμοῦ καὶ θὰ βοηθοῦσε πρὸς τὴν ἐπάνοδο τῆς καθαρᾶς Μωσαϊκῆς θρησκείας. Ἔτσι λοιπὸν ὁ Σαμουὴλ ἔχρισε τὸν Σαοὺλ ὡς πρῶτον βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ, φίλα προσκείμενον πρὸς τοὺς προφητικοὺς κύκλους. Ὡς πολιτικὸς ὅμως τώρα ὁ Σαοὺλ εἶδε ὅτι γιὰ νὰ σταθεῖ ὡς βασιλεὺς δὲν μπορεῖ νὰ ἔλθει σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ θρησκευτικὸ κατασκεύασμα τοῦ λαοῦ, γι᾽ αὐτὸ καὶ φαίνεται νὰ συμπορεύεται μὲ αὐτό. Δὲν μποροῦσε ὅμως νὰ ἐναντιωθεῖ καὶ στὸν ἰσχυρὸ Σαμουήλ, γι᾽ αὐτὸ καὶ κινεῖται μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν πόλων (βλ. ἀντιθέτους ἐνεργείας του εἰς Α´ Βασ. 14,35. 14,41. 13,12. 28,3. 9. 14,3. 18. 19,13. 29,9 ἑξ. 14,3. 18. 22,9 ἑξ.). Ἔτσι δημιουργήθηκε ἕνας τρίτος τύπος θρησκείας, ἡ «θρησκεία τῶν ἐπισήμων», ἡ ὁποία κλίνει καὶ πρὸς τὴν παραδοσιακὴ Μωσαϊκὴ θρησκεία, ἀλλὰ καὶ δὲν ἐναντιοῦται πρὸς τὴν «λαϊκὴ θρησκεία». Ὁ Σαοὺλ λοιπὸν εἶδε τὴν θρησκεία μὲ πολιτικὸ φακὸ καὶ θέλησε νὰ τὴν ὑποτάξει στὴν πολιτική! γι᾽ αὐτὸ καὶ τελικὰ ὁ Σαμουὴλ ἀπεκήρυξε τὸν Σαοὺλ καὶ προέβη σὲ ἄλλη ἐκλογή, τοῦ Δαβίδ· ὁ Δαβίδ, προερχόμενος ἀπὸ ποιμενικοὺς κύκλους, ἦταν σαφῶς ὀπαδὸς τῆς Μωσαϊκῆς θρησκείας, γι᾽ αὐτὸ καὶ φαίνεται νὰ ἔχει στενὴ ἐπαφὴ καὶ συνεργασία μὲ τοὺς προφῆτες Γὰδ καὶ Νάθαν.

3.Γιὰ τὸ θέμα μας μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ ἐποχὴ τοῦ προφήτου Ἠλία (9ος αἰών). Τὴν ἐποχὴ αὐτὴ ἡ «θρησκεία τῶν ἐπισήμων», ὅπως τὴν ὀνόμασαν, ὄχι μόνον ἔχει κλίνει πρὸς τὴν «λαϊκὴ θρησκεία», ἀλλὰ καὶ ἔχει ταυτιστεῖ πρὸς αὐτὴν καὶ ἦλθε λοιπὸν καὶ αὐτὴ ἄκρως ἀντιμέτωπη πρὸς τὴν Μωσαϊκὴ θρησκεία. Αὐτὸ συνέβη, γιατί τώρα προστέθηκε καὶ νέος λόγος πρὸς τὸν συγκρητισμό, οἱ ἐπιγαμίες τῶν βασιλέων. Ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ κράτους Ἀχὰβ νυμφεύθηκε τὴν θυγατέρα τοῦ βασιλέως τῶν Φοινίκων, τὴν Ἰεζάβελ, καὶ ἵδρυσε ὑπὲρ αὐτῆς ναὸ τοῦ Βάαλ τῆς Τύρου, μεγάλων διαστάσεων ναό, μαζὶ βέβαια μὲ τὸ ἀναγκαῖο θυσιαστήριο (Δ´ Βασ. 10,19 ἑξ. 16,32). Ἀλλὰ καὶ ὁ πατέρας αὐτοῦ Ὀμρί, ἐπιδιώκοντας τὴν φιλία μὲ τοὺς Ἀραμαίους, ἐπέτρεψε στὴν πρωτεύουσα Σαμάρεια τὴν δημιουργία συνοικίας τῶν Σύρων, οἱ ὁποῖοι ἔκτισαν σ᾽ αὐτὴν ἱερὰ ξένων θεῶν (Γ´ Βασ. 21, 34). Καὶ τώρα ἔχουμε ἐδῶ τοὺς σκληροὺς ἀγῶνες τοῦ προφήτου Ἠλία κατὰ τοῦ βασιλέως Ἀχάβ. Ὁ προφήτης συναντήθηκε μὲ τὸν βασιλέα, ὁ ὁποῖος ταράχθηκε μὲ τὴν παρουσία του καὶ τοῦ ἐπιτέθηκε ἀποκαλώντας τον «καταστροφέα τοῦ Ἰσραήλ»!… Ἀπεκάλεσε ἔτσι ὁ Ἀχὰβ τὸν Ἠλία, γιατί μὲ τὸν λόγο του καὶ τὴν ὅλη του δράση ὁ προφήτης τὸν ἐμπόδιζε γιὰ νὰ κάνει τὸ φθοροποιό του ἔργο. Ἀλλὰ καὶ ὁ προφήτης, ἀνταποδίδων τὰ ἴσα, ἀπεκάλεσε τὸν Ἀχὰβ «διαφθορέα τοῦ Ἰσραὴλ» (βλ. Γ´ Βασ. κέφ. 17-18. Β. Βέλλα, Θρησκευτικαὶ Προσωπικότητες, Α´ τόμος, σελ. 138)!
.         Στὴν σύγχυση ποὺ ὑπῆρχε στὸ Ἰσραὴλ τοῦ Γιαχβὲ μὲ τὸν Βάαλ, ὁ προφήτης Ἠλίας ἔθεσε ὀρθὰ τὸ πρόβλημα: Ἢ ὁ Γιαχβὲ ἢ ὁ Βάαλ εἶναι Θεός. Τρίτον τι δὲν χωρεῖ! Εἶναι ὡς νὰ λέγουμε σήμερα: Ἢ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἢ οἱ Παπικοὶ εἶναι Ἐκκλησία. ΜΙΑ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. – Ὁ Ἠλίας μὲ ὑπέρμετρο ζῆλο, μὲ ἄφθαστο ἐνθουσιασμό, ποὺ τὸν ἐμπνέει ἡ ἰδεώδης ἐκείνη Μωσαϊκὴ ἐποχή, ἀγωνίζεται νὰ ἀποδείξει ὅτι ὁ Γιαχβὲ εἶναι ὁ πραγματικὸς Θεὸς καὶ ἀναλαμβάνει γι᾽ αὐτὸ σκληρὸ ἀγώνα κατὰ τοῦ Βάαλ. Ἀπαράδεκτο γιὰ τὸν προφήτη Ἠλία νὰ λατρεύεται ὁ Γιαχβὲ μαζὶ μὲ τὸν Βάαλ. Εἶναι σὰν νὰ κουτσαίνει κανεὶς καὶ μὲ τὰ δύο τὰ πόδια. «Ὑμεῖς χωλανεῖτε ἐπ᾽ ἀμφοτέραις ταῖς ἰγνύαις» (Γ´ Βασ. 18,21), ἔλεγε ὁ προφήτης στοὺς Ἰσραηλίτες, γιατί μαζὶ μὲ τὸν Γιαχβὲ λάτρευαν καὶ ἄλλους θεούς, γιατί δηλαδὴ ἦσαν Οἰκουμενιστές!

4.Γιὰ ἕναν ἄλλο μετέπειτα προφήτη, τὸν προφήτη Ὠσηέ, τὸ νὰ προσεταιρίζονται οἱ Ἰσραηλίτες καὶ ἄλλον ἢ καὶ ἄλλους θεοὺς καὶ νὰ λατρεύουν καὶ αὐτοὺς συγχρόνως (οἰκουμενισμὸς) αὐτὸ καλεῖται καθαρὰ «πορνεία»! Εἶναι πολὺ ἐνδιαφέρουσα ἡ διδασκαλία τοῦ προφήτη Ὠσηέ, γιὰ τὸ θέμα μας, ἀλλὰ κατανοεῖται μόνο ἀπὸ τὸ προσωπικό του οἰκογενειακὸ ἐπεισόδιο. Τὸ λέγω σύντομα μὲ ὀλίγα λόγια, γιατί ἀποτελεῖ κλειδὶ ἑρμηνείας τοῦ ὅλου βιβλίου του, ἀναφερομένου ἀκριβῶς στὸ θέμα μου. Ὁ προφήτης νυμφεύθηκε μὲ μία γυναίκα, τὴν Γῶμερ. Καλὴ αὐτὴ ἡ γυναίκα στὴν ἀρχή, ἀλλὰ ἔπειτα ἔγινε ἐρωμένη ἑτέρου ἀνδρός. Ὁ προφήτης τὸ διεπίστωσε αὐτό, ἐπειδὴ ὅμως ἀγαποῦσε τὴν Γῶμερ, τὴν ἀνεχόταν, ἐλπίζοντας στὴν μετάνοιά της. Ὅταν ὅμως τελικὰ εἶδε τὸ ἀδιόρθωτο τῆς γυναίκας του, τὴν ἀπεδίωξε ἀπὸ τὸν οἶκο του. Ἀλλὰ τότε ἡ Γῶμερ, μακράν τοῦ συζυγικοῦ οἴκου εὑρισκόμενη, μετενόησε καὶ ἐπεθύμησε τὸν Ὠσηέ, ὡς τὸν νόμιμο ἄνδρα της, καὶ ἐπέστρεψε ἐν μετανοίᾳ σ᾽ αὐτόν. Καὶ ὁ προφήτης ἐδέχθη τὴν μετάνοιά της καὶ τὴν προσέλαβε ὡς σύζυγό του. Ἁπλὸ καὶ καταληπτὸ εἶναι τὸ ἐπεισόδιο αὐτό, ἀλλὰ ὁ προφήτης τὴν οἰκογενειακή του αὐτὴ περιπέτεια τὴν εἶδε μὲ θρησκευτκὸ ὄμμα ὡς εἰκονίζουσα τὰ συμβαίνοντα στὸν Ἰσραήλ. Σ᾽ αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ τώρα πλέκεται τὸ ὅλο βιβλίο τοῦ προφήτου Ὠσηέ. Ἀκοῦστε: Ὅπως ὁ προφήτης ἀπὸ ὅλες τὶς γυναῖκες ἐξέλεξε μιὰ καὶ συνῆψε μαζί της διαθήκη γάμου, ἔτσι καὶ ὁ Θεὸς ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη ἐξέλεξε ἕνα ἔθνος, τὸ Ἰσραήλ, μὲ τὸ ὁποῖο συνῆψε διαθήκη στὸ ὄρος Σινᾶ. Ὅπως ἡ Γῶμερ ἦταν πιστὴ ἀρχικὰ στὸν ἄνδρα της, ἔτσι καὶ ὁ Ἰσραὴλ ἦταν πιστὸς στὴν ἀρχὴ στὸν Θεό του. Τότε κατὰ τὴν πορεία του στὴν ἔρημο, ἰδανικὴ ἐποχή, κατὰ τὸν προφήτη Ὠσηὲ ἀπὸ θρησκευτικὴ ἄποψη· γι᾽ αὐτὸ καὶ στὸ βιβλίο τοῦ προφήτου τονίζεται πολὺ ἡ ἔρημος. Ἀλλὰ ὅπως ἔπειτα ἡ γυναίκα τοῦ προφήτου ἀρνήθηκε τὸν νόμιμο ἄνδρα της καὶ ἀγάπησε ἄλλον, ἔτσι καὶ ὁ Ἰσραὴλ ἀρνήθηκε τὸν Γιαχβέ, μὲ τὸν ὁποῖον συνῆψε στενὴ διαθήκη στὸ ὄρος Σινᾶ καὶ στράφηκε στὰ εἴδωλα. Καὶ ὅπως ὁ προφήτης ἀνεχόταν τὴν πορνεία τῆς γυναίκας του, γιατί τὴν ἀγαποῦσε, ἔτσι καὶ ὁ Θεὸς ἀνέχεται τώρα τὸν ἀποστάτη λαό του, γιατί ἀναμένει τὴν μετάνοιά του. Ἀλλά, ὅπως ὁ προφήτης ἀπεδίωξε τὴν γυναίκα του, γιατί δὲν ἔβλεπε τὴν μετάνοιά της, ἔτσι καὶ ὁ Θεὸς θὰ ἀποδιώξει τὸν Ἰσραὴλ ἀπὸ τὸν οἶκό του, θὰ τὸν ὁδηγήσει αἰχμάλωτο στὴν Ἀσσυρία. Ἐδῶ ἔχουμε προφητεία τοῦ προφήτου Ὠσηὲ περὶ καταστροφῆς τοῦ λαοῦ ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς Ἀσσυρίους καὶ τὸν ἐκπατρισμό του, πράγμα ποὺ συνέβη τὸ 722 π.Χ. Ἀλλὰ ὁ προφήτης, ὁρμώμενος ἀπὸ τὸ προσωπικό του χαροποιὸ συμβάν, τῆς μετανοίας τῆς γυναικός του, δὲν σταματᾶ τὴν ἱστορία τοῦ Ἰσραὴλ στὴν αἰχμαλωσία του, ἀλλά, ἐλπίζοντας καὶ αὐτοῦ τὴν μετάνοια, προφητεύει τὴν ἐπάνοδό του ἀπὸ τὴν ἐξορία στὴν πάτριο γῆ.

5.Τὴν ἴδια ἐποχή, τὸν 8ο δηλαδὴ αἰώνα, ἔχουμε καὶ ἄλλο πρόσθετο λόγο, πιὸ δυναμικὸ μάλιστα, γιὰ τὴν αὔξηση τοῦ συγκρητισμοῦ στὸ Ἰσραήλ, τὴν λεγομένη «πολιτικὴ τῶν συμμαχιῶν». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ ἀδύναμο Ἰσραηλιτικὸ κράτος, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἀποκρούσει τοὺς ἀπειλοῦντας ἐχθρούς του, συνῆπτε συμμαχία μὲ τὰ διάφορα ἰσχυρὰ κράτη. Συμμαχία ὅμως ἐκείνη τὴν ἐποχὴ μὲ ἕνα ἔθνος ἐσήμαινε ὅτι πρέπει νὰ δεχθοῦν καὶ τοὺς θεοὺς τοῦ ἔθνους αὐτοῦ. Γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ προφῆτες ἦταν σφόδρα ἐνάντιοι πρὸς τὴν πολιτικὴ τῶν συμμαχιῶν καὶ ἀπέτρεπαν τοὺς βασιλεῖς τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὸ ἐγχείρημα αὐτό, γιατί κινδύνευε ἡ πίστη. Γιὰ τοὺς προφῆτες προτιμώτερο θὰ ἦταν νὰ καταστραφεῖ τὸ ἔθνος, παρὰ νὰ χαθεῖ ἢ νὰ φθαρεῖ ἡ πίστη τοῦ λαοῦ. Εἶναι αὐτό, δηλαδή, ποὺ ἔγραφε ὁ μακαριστὸς ἅγιος πατὴρ Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος πρὸς τὸν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν: «Μυριάκις προτιμώτερον – τοῦ ἔγραφε – νὰ ἐκριζωθῆ ὁ ἱστορικός τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος καὶ νὰ μεταφυτευθῆ εἴς τινα ἔρημον νησίδα τοῦ Πελάγους, ἀκόμη δὲ καὶ νὰ καταποντισθῆ εἰς τὰ βάθη τοῦ Βοσπόρου, ἢ νὰ ἐπιχειρηθῆ ἔστω καὶ ἡ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπὸ τῆς χρυσῆς τῶν Πατέρων γραμμῆς, ὁμοφώνως βοώντων: “Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Πίστεως”». Γι᾽ αὐτὸ λοιπὸν καὶ οἱ προφῆτες ἦταν ἐνάντιοι μὲ τὶς δημιουργούμενες στὸ Ἰσραὴλ φιλο-ἀσσυριακὲς ἢ φιλο-αἰγυπτιακὲς μερίδες, οἱ ὁποῖες μὲ ἀντιπροσώπους τους κατέφευγαν στὰ ἔθνη αὐτά, γιὰ νὰ πετύχουν τὴν συμμαχία τους. Ἡ ἐνέργεια αὐτὴ ἐξ ἄλλου προέδιδε καὶ ἀπιστία στὸν παντοδύναμο Θεὸ Γιαχβέ, καὶ κατ᾽ οὐσίαν ἄρνησή του, ἀφοῦ ἐδέχοντο τὸν ὅρο τῆς συμμαχίας νὰ δεχθοῦν τοὺς θεοὺς τοῦ συμμάχου κράτους. γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Ἠσαΐας λέγει μὲ ἀγανάκτηση καὶ πόνο:

«Οὐαὶ στοὺς καταβαίνοντας
στὴν Αἴγυπτο γιὰ βοήθεια!
………………………………….
Δὲν προσβλέπουν στὸν Ἅγιο τοῦ Ἰσραὴλ
καὶ τὸν Γιαχβὲ δὲν ἐκζητοῦν
………………………………….
Οἱ Αἰγύπτιοι εἶναι ἄνθρωποι
καὶ ὄχι Θεὸς
οἱ ἵπποι τους εἶναι σάρκα
καὶ ὄχι πνεῦμα» (Ἠσ. 31,1-3)!
.        Κατὰ ταῦτα καὶ ὁ Ἠσαΐας ἀποκαλεῖ «πόρνη» τὴν Ἱερουσαλήμ, γιατί μαζὶ μὲ τὸν Γιαχβὲ λατρεύει καὶ ἄλλους θεούς. Σὲ ἕνα θρηνώδη του στίχο ὁ προφήτης παρουσιάζει τὸν Θεὸ νὰ λέγει περίλυπος: «Πῶς ἐγένετο πόρνη πόλις πιστὴ Σιών, ἐν ᾗ δικαιοσύνη ἐκοιμήθη ἐν αὐτῇ νῦν δὲ φονευταὶ» (1,21). Καὶ γιὰ τὸν ἴδιο λόγο πάλι, τῆς ἀναμείξεως τῆς λατρείας τοῦ Γιαχβὲ μὲ τὴν λατρεία τῶν ξένων θεῶν (γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό, δηλαδή), ὁ προφήτης λέγει: «Οἱ κάπηλοι μίσγουσι τὸν οἶνον ὕδατι» (1,22).

6. Τὸ χειρότερο ὅμως ὅλων εἶναι ὅτι τὴν θρησκευτικὴ αὐτὴ πτώση τῶν πολιτικῶν ἀρχόντων καὶ τοῦ λαοῦ ἀκολουθοῦσαν καὶ ἱερεῖς καὶ ψευδοπροφῆτες. Τὸ κακὸ αὐτὸ ἔγινε ὅταν τὰ ἱερὰ ἔγιναν «βασιλικὰ» καὶ περιῆλθαν στὴν κυριότητα τοῦ βασιλέως. Ἔτσι, πλεῖστοι ἱερεῖς τῆς Ἰσραηλιτικῆς θρησκείας γιὰ νὰ εἶναι εὐάρεστοι στὸν βασιλέα καὶ γιὰ ὑλικό τους συμφέρον δὲν εἶχαν τὴν δύναμη νὰ ἀντιδράσουν κατὰ τοῦ βασιλέως καὶ ὑπεστήριζαν τὴν τακτική του. «Οἱ ποιμένες ἠφρονεύσαντο», ὅπως λέγει ὁ προφήτης Ἱερεμίας (10,21). Οἱ ἀληθινοὶ προφῆτες τοῦ Γιαχβέ, οἱ ἀκολουθοῦντες τὴν καθαρὰ Μωσαϊκὴ θρησκεία, διεξάγουν τώρα πολυμέτωπο ἀγώνα ὄχι μόνον κατὰ τῶν πολιτικῶν, ἀλλὰ καὶ κατὰ τῶν θρησκευτικῶν ἀρχόντων, τῶν ἱερέων καὶ αὐτοῦ του μεγάλου ἀρχιερέως. Οἱ πηγές μας μᾶς παρέχουν ἄφθονο ὑλικό, πολλὰ χωρία, στὰ ὁποῖα μαρτυρεῖται ἡ προδοτικὴ στάση τῶν ἱερέων καὶ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἱ ὁποῖοι συμμαχοῦσαν μὲ τοὺς ἄρχοντες ἐπιτιθέμενοι κατὰ τοῦ κηρύγματος τῶν πιστῶν προφητῶν τοῦ Γιαχβέ. Ἐλλείψει χρόνου ἀναφέρω μόνο μία περικοπή, ἡ ὁποία διασώζεται στὸ βιβλίο τοῦ προφήτου Ἠσαΐου. Ἡ σκηνὴ διεξάγεται μᾶλλον στὴν αὐλὴ τοῦ Σολομῶντος ἢ σὲ κάποιο ἄλλο ἱερό, ὅπου μετὰ ἀπὸ μία προσφερθεῖσα θυσία εἶχε παρατεθεῖ πολυτελέστατο δεῖπνο μὲ ἄφθονα σφάγια καὶ κρασί, στὸ ὁποῖο δεῖπνο συνέτρωγαν καὶ συνέπιναν οἱ ἱερεῖς καὶ ψευδοπροφῆτες μὲ τοὺς ἄρχοντες. Στὸ εὔθυμο αὐτὸ δεῖπνο ἐμφανίστηκε Ἠσαΐας, ὁ ὁποῖος τοὺς ἤλεγξε λέγοντάς τους ὅτι «σκοτίζονται ἀπὸ τὰ ποτὰ καὶ παρακρούουν ἀπὸ τὸ κρασί. Σκοτισμένοι εἶναι κατὰ τὰς ὁράσεις καὶ ζαλισμένοι ὅταν πρόκειται νὰ κρίνουν». Ἀκόμη τοὺς εἶπε ὅτι οἱ τράπεζές τους εἶναι γεμάτες ἀπὸ «ἀκάθαρτες τροφές». Ὑποθέτω ὅτι αὐτὴ ἡ τελευταία ἔκφραση, «ἀκάθαρτες τροφές», ὑποδηλώνει ὅτι ἡ θρησκευτικὴ πτώση εἶχε προχωρήσει τόσο πολύ, ὥστε κατὰ τὶς θυσίες στὸν Γιαχβὲ προσεφέροντο θυσίες καὶ σὲ ἄλλους θεοὺς καὶ γι᾽ αὐτὸ τὰ σφάγια αὐτὰ τῶν ξένων θυσιῶν λέγονται ἀκάθαρτα. Αὐτὸ δὲ εἶναι ποῦ ταράσσει περισσότερο τὸν προφήτη μας, τὸ ὅτι δηλαδὴ ἡ λατρεία τοῦ Γιαχβὲ ἐνεπλέκετο μὲ τὴν λατρεία καὶ θυσία τῶν ἄλλων θεῶν. Στὸν ἔλεγχο αὐτὸ τοῦ προφήτου ἔχουμε ἀνταπάντηση τῶν πολιτικῶν ἀρχόντων καὶ τῶν ψευδοπροφητῶν πρὸς τὸν προφήτη μας, τὸν ὁποῖο ἀπεκάλεσαν ὁμοὺ ὡς «ἀποκεκομμένο πρὸ ὀλίγου ἀπὸ τὸ γάλα», ὡς «ἀποσπασμένο πρὸ μικροῦ ἀπὸ τὸν μαστὸν» (Ἠσ. 28,7-9). Μὲ τὶς ἐκφράσεις αὐτὲς ἤθελαν οἱ προδότες καὶ ἐμπαῖκτες ἡγέτες τοῦ Ἰσραὴλ νὰ ταπεινώσουν τὸν προφήτη χαρακτηρίζοντάς τον ὡς νήπιο, ποὺ δὲν ξέρει νὰ ὁμιλεῖ, ὅτι δηλαδὴ στὰ κηρύγματά του λέγει παιδαριώδη πράγματα. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔννοια τῆς ἀπαντήσεως τῶν ἐμπαικτῶν αὐτῶν, ὅπως φαίνεται καθαρὰ ἀπὸ τὴν ἑπομένη δυσνόητη φράση τους, «διότι στὰβ λατσὰβ τσὰβ λατσὰβ κὰβ λακὰβ ὀλίγον ἐδῶ ὀλίγον ἐκεῖ» (στίχ. 10). Στὸ χωρίο αὐτὸ παρατηροῦμε ὅτι ὅλος ὁ στίχος αὐτὸς πλέκεται περὶ τὰς συλλαβὰς «τσὰβ» καὶ «κάβ». Στὶς σειρὰ δὲ τοῦ ἑβραϊκοῦ ἀλφαβήτου γνωρίζουμε ὅτι τὸ τσάδαι προηγεῖται ἀμέσως τοῦ κώφ. Ἄρα μὲ τὸν λόγο τους αὐτὸ οἱ ψευδοπροφῆτες σὰν νὰ θέλουν νὰ ποῦν στὸν Ἠσαΐα ὅτι εἶναι ἀγράμματος, ὅτι τώρα μαθαίνει τὴν ἀλφαβήτα, καὶ πῶς λοιπὸν τολμάει αὐτός, τὸ ἀγράμματο νήπιο, νὰ ἐλέγξει αὐτοὺς τοὺς ἐπισήμους καὶ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραήλ; Ἂς σημειώσουμε δὲ μὲ τὴν εὐκαιρία τοῦ λόγου ὅτι ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ὅπως τὸ δεικνύει τὸ βιβλίο του μὲ τὰ ὑψηλά του νοήματα καὶ τὴν καλλιέπεια τῆς γλώσσης, ἦταν πολὺ μορφωμένος, ἦταν μᾶλλον, ὅπως ὑποθέτουν οἱ ἑρμηνευτές, ἰατρὸς στὴν ἰδιότητα.
.           Ἡ ἴδια πολεμικὴ καὶ ὁ ἐμπαιγμὸς καὶ ἡ ὑβρεολογία ἔγινε καὶ σὲ προηγούμενα χρόνια ἐναντίον τοῦ προφήτου Ὠσηέ. Ὁ λαός, παρασυρόμενος βεβαίως ἀπὸ τοὺς ἄρχοντές του, ἀποκαλοῦσε τὸν προφήτη Ὠσηὲ «ἀνόητο» καὶ «τρελλό». Καὶ ἀκόμη περισσότερο διοργάνωναν συνωμοσίες γιὰ νὰ τὸν θανατώσουν. Ὁ ἴδιος ὁ προφήτης, περιγράφοντας τὴν δίωξη καὶ τὰ δεινά, τὰ ὁποῖα ὑφίστατο λόγω τοῦ κηρύγματός του, λέγει σὲ μία περικοπή:
«Ὁ Ἰσραήλ (μοῦ) φωνάζει:
Ἀνόητος εἶναι ὁ προφήτης,
τρελλὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ πνεύματος.
………………..
Ὁ Ἐφραὶμ παραμονεύει
παρὰ τὴν σκηνὴν τοῦ προφήτου
παγίδες στήνει σὲ ὅλους τους δρόμους τοῦ» (Ὠσ. 9,7-8).

7.Ἀγαπητοί μου ἀκροατές, τελείωσα τὸν ταπεινό μου λόγο, ἔχοντας πλήρη τὴν συναίσθηση ὅτι δὲν ἀνέπτυξα ἐπαρκῶς τὸ θέμα μου, ἀλλὰ ἁπλὰ τὸ ἔθιξα καὶ μάλιστα ἀκροθιγῶς. Ὁ μελετητὴς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γνωρίζει ἀπὸ τὰ ἱερά της βιβλία τοὺς δυνατοὺς ἀγῶνες τῶν προφητῶν γιὰ τὴν διατήρηση τῆς θρησκείας τοῦ Γιαχβέ, ὅπως ὁ Ἴδιος τὴν παρέδωσε στὸ ὅρος Σινά· ὅπως καὶ πάλι ἀπὸ τὰ κείμενά μας φαίνεται ἡ σκληρὴ πολεμικὴ κατὰ τῶν προφητῶν, πολεμικὴ ἐκ μέρους τῶν θρησκευτικῶν καὶ πολιτικῶν ἀρχόντων, γιὰ τὸ κήρυγμά τους, τὸ ὁποῖο ἐσάλπιζε στὴν ἀποστάτιδα κοινωνία τοῦ Ἰσραὴλ τὴν ἐπιστροφὴ στὴν πατρώα θρησκεία.
.           Ἡ ἱερὰ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται, ἀναδιπλοῦται καὶ ἀνακυκλοῦται. Ἔτσι τὸ διαβάζουμε στὴν Ἐκκλησιαστική μας Ἱστορία. Πάντοτε ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μᾶς ἀντιμετώπιζε τὸν κίνδυνο αὐτὸ τῆς ἀλλοιώσεως καὶ τῆς νοθεύσεως τῆς ἀληθείας της ἀπὸ τὶς ψευδοδιδασκαλίες τῶν αἱρετικῶν. Ἀλλά, ὅπως τὸ γνωρίζουμε, ὁ Θεὸς πάντοτε ἀνεδείκνυε προφῆτες, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν διδασκαλία τους, γραπτὴ καὶ προφορική, καὶ μὲ τὸν ἅγιο βίο τους, κράτησαν τὴν πίστη καθαρή, χωρὶς τὸ παραμικρὸ ξένο στοιχεῖο, ἀκολουθοῦντες τὴν γραμμή, ὅτι δὲν χωρεῖ οὐδεμία παραχώρηση, οὐδὲ ἡ παραμικρή, στὰ θέματα τῆς πίστεως. Καὶ βέβαια δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ νοθευθεῖ ἡ πίστη μας, διότι αὐτὴ δὲν εἶναι ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, ὥστε νὰ μεταβάλλεται, ἀλλὰ ἔχει ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν προέλευσή της καὶ γι᾽ αὐτὸ εἶναι αἰωνία, διότι εἶναι ἀληθής. Καὶ σήμερα βεβαίως βλέπουμε πολλὰ προδοτικὰ κινήματα, περισσότερα ἴσως ἀπὸ κάθε ἄλλη φορᾶ. Καὶ σήμερα «κάπηλοι μίσγουσι τὸν οἶνον ὕδατι», ὅπως ἔλεγε ὁ προφήτης Ἠσαΐας γιὰ τοὺς ψευδοπροφῆτες τῆς ἐποχῆς του.
.           Ἀλλὰ ὑπενθυμίζουμε στοὺς ἥρωες τῶν κινημάτων αὐτῶν ὅτι εἶναι «σκληρὸ πράγμα νὰ χτυπάει κανεὶς τὰ καρφιὰ μὲ γυμνὰ τὰ πόδια»! Εὐχαριστοῦμε τὸν Θεό, γιατί ὅπως πάντοτε ἔτσι καὶ σήμερα ἔχει ἀναδείξει προφῆτες, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, ἱεράρχες καὶ μοναχούς, ἐναρέτους καὶ ἰσχυροὺς στὸ φρόνημα θεολόγους, οἱ ὁποῖοι δίδουν ἰσχυρὴ μαρτυρία γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας ἐνάντια πρὸς τὸν ἐκχαναανιτισμό, γιὰ τὸν ὁποῖο μίλησα, δηλαδή, γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό. Οἱ σημερινοὶ αὐτοὶ ἀγωνιστὲς τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας μᾶς ὑπενθυμίζουν μὲ τὴν ἰσχύ τους τὸν προφήτη Μιχαία, ὁ ὁποῖος, παρὰ τὴν πολεμικὴ τῶν συγχρόνων του νὰ σιγάσει, αὐτὸς ἔλεγε: «Τοὐναντίον ἐγὼ εἶμαι πλήρης δυνάμεως καὶ ἰσχύος, γιὰ νὰ ἐξαγγέλλω τοῦ Ἰακὼβ τὴν ἀσέβεια καὶ τοῦ Ἰσραὴλ τὴν ἁμαρτία» (Μιχ. 3,8).

ΤΥΠΟΙ καὶ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ τοῦ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Τύποι καί προφητεῖες τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Στεργίου Σάκκου
«Ὁ Σταυρός στήν Παλαιά Διαθήκη»,
β´ ἔκδ. βελτιωμένη, σελ. 218-225,
ἐκδ. «Χριστιανικὴ Ἐλπίς»,
Θεσσαλονίκη 2005

βλ. σχετ.: 
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Ὅπλο κατὰ τοῦ Ἀμαλήκ –1,
Ὅπλο κατὰ τοῦ Ἀμαλήκ 2,
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Ὅπλο κατὰ τοῦ Ἀμαλήκ –3 «Δὲν ἦταν ἡ μυστικὴ κίνηση τῶν χειλέων ἀλλὰ ὁ σχηματισμὸς τοῦ σταυροῦ, αὐτὸς ποὺ δεχόταν τὴν δόξα τῆς νίκης».

.                 Πολλοί οἱ τύποι τοῦ σταυροῦ, καί σέ μία μελέτη δύσκολα κατορθώνει κανείς νά τούς συμπεριλάβει ὅλους. Ὅσο μελετᾶ κανείς, τόσο περισσότερους ἀνακαλύπτει. ῾Ο ἀριθμός τους δέν εἶναι ὁρισμένος, ὅπως δέν εἶναι ὁρισμένος καί ὁ ἀριθμός τῶν σημείων πού ἀναφέρονται στήν ἁγία Γραφή. Διότι, ἄν κανείς ἐπιχειρήσει νά τά μετρήσει ἀρχίζοντας ἀπό τίς θεραπεῖες καί τίς ἀναστάσεις, θά φθάσει νά μετρήσει καί τά «τάδε λέγει Κύριος…», καί τά «ἦσαν προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ… καί τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου» (Πρξ 2,42), διότι καί κάθε ἀποκάλυψη θείων λόγων εἶναι σημεῖο καί κάθε τέλεση τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας εἶναι σημεῖο.
.                 Στόν πνευματικό μας περίπατο μέσα στήν Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε τό σταυρό τοῦ Κυρίου νά ἐμφανίζεται μυστηριωδῶς καί κατά ποικίλους τρόπους στούς ἄνδρες καί στό λαό, πού ἐπί χιλιάδες χρόνια ἦταν οἱ φορεῖς τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ. Τόν βλέπουμε νά ἐμφανίζεται
► στόν ᾿Αδάμ ὡς «ξύλον τῆς ζωῆς» (Γέ 2,9· 3,22-24) καί ὡς πρωτευαγγέλιο (3,15),
► στόν ᾿Αβραάμ ὡς φυτό σαβέκ (Γέ 22,13),
► στόν ᾿Ιακώβ ὡς ράβδος (Γέ 47,31) καί σχῆμα εὐλογίας (48,13-20),
► στόν Μωυσῆ στήν ᾿Ερυθρά θάλασσα καί στήν ἔρημο ὡς ράβδος (῎Εξ 14,16), ὡς ξύλο πού γλυκαίνει τά νερά (῎Εξ 15,22-27), ὡς ξύλο πού ἀνοίγει πηγή νεροῦ στό βράχο (῎Εξ 17,1-7· ᾿Αρ 20,11), ὡς ξύλο ὅπου ὑψώνεται ὁ χάλκινος ὄφις (᾿Αρ 21,8-9), ὡς σχῆμα προσευχῆς (῎Εξ 17,8-16),
► στόν ᾿Ααρών ὡς ράβδος πού βλάστησε (᾿Αρ 17,16-27),
► στό λαό ὡς παράταξη (᾿Αρ 2-3),
► στόν Δαβίδ ὡς βακτηρία καί ράβδος σιδηρᾶ (Ψα 2,9· 22,4· 44,7· 73,2· 109,2), ὡς ἄφεση (Ψα 102, 11-12), ὡς ὑποπόδιο (Ψα 98,5· 131,7), ὡς σημεῖο (Ψα 59,5-6· 85,17),
► στούς προφῆτες ὡς «ἀξίνη» Δ´ Βασ. 6,1-7), ὡς θανατηφόρο βότανο (᾿Ιε 11,19), ὡς γράμμα ταῦ (Τ) (᾿Ιζ 9,4).

Ἐπιπλέον:

• Τύπος τοῦ σταυροῦ ἦταν ἡ κιβωτός τοῦ Νῶε, διότι ἦταν ἀπό ξύλο, ὅπως ὁ σταυρός, κι ἔγινε μέσο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπινου γένους (Γέ 6-8).

•  Τύπο τοῦ σταυροῦ διέγραψε ἡ διάσωση τοῦ Μωυσῆ ἀπό τήν ἐντολή τοῦ παιδοκτόνου τυράννου (῎Εξ 2,1-10).

•  Τύπο τοῦ σταυροῦ ὑποδήλωσε καί ὁ ᾿Ιησοῦς τοῦ Ναυῆ, ὅταν ὕψωσε τά χέρια στόν οὐρανό καί ζήτησε ἀπό τόν Θεό τήν παράταση τῆς ἡμέρας, μέ ἀποτέλεσμα νά καθηλώσει τόν ἥλιο καί τή σελήνη στίς θέσεις τους (᾿Ιη 10,12-13). Τότε παρατάθηκε τό φῶς καί ἐξολοθρεύθηκαν οἱ ἐχθροί τοῦ Θεοῦ· κατά τή σταύρωση τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ σκοτίσθηκε τό φῶς, γιά νά ἐξουδετερωθοῦν οἱ νοητοί ἐχθροί τοῦ Θεοῦ μέ τήν κατάβαση τοῦ Κυρίου στόν ἅδη.

•  Τύπος τοῦ σταυροῦ ἦταν τά δύο ξύλα πού ἀναζητοῦσε ἡ πτωχή χήρα ἀπό τά Σαρεπτά τῆς Σιδωνίας, ἡ ὁποία κατά τόν καιρό τῆς πείνας φιλοξένησε στό σπίτι της τόν προφήτη ᾿Ηλία (Γ´ Βα 17,12-15).

•  Τύπος τοῦ σταυροῦ ἦταν ὁ ᾿Ηλίας μέ τό πύρινο ἅρμα, ὅταν ἀνέβαινε στόν οὐρανό Δ´ Βασ 2,11).

•  Καί ὁ προφήτης ᾿Ιωνᾶς, ὅταν μέσα στό κῆτος ἀνέπεμπε ἱκεσία πρός τόν Θεό, τό σταυρό προδιέγραφε (᾿Ιν 2). Δέν λέγει βέβαια ἡ Γραφή, ἄν ὕψωσε τά χέρια του, ἀλλά ἔτσι τόν φαντάζεται ἡ ἐκκλησιαστική παράδοση. Αὐτό ψάλλει καί ὁ μελωδός Κοσμᾶς·

  «Νοτίου θηρός ἐν σπλάγχνοις παλάμας ᾿Ιωνᾶς σταυροειδῶς διεκπετάσας τό σωτήριον πάθος προδιετύπου σαφῶς».

•  Σταυρός σχηματιζόταν καί ὅταν, καθώς λέγει ἡ παράδοση, οἱ δήμιοι πριόνιζαν τόν προφήτη ᾿Ησαΐα.

•  Σταυρό σχημάτιζαν οἱ φλόγες μέ τούς τρεῖς παῖδες στήν κάμινο (Δα 3).

      Πάντοτε ἐμφανιζόταν ὁ τύπος τοῦ σταυροῦ σέ περιστάσεις δύσκολες, σέ καιρούς θλίψεως ἔκτακτης ἤ συνηθισμένης. Πάντοτε ἔδινε πνοή ἐλπίδος, τῆς ὁποίας ἡ δύναμη καί τό μέγεθος δέν ἐξηγοῦνται, ἄν ἐκληφθοῦν ὡς προερχόμενα μόνον ἀπό τά ὁρατά γεγονότα.

.                 ῾Η θλίψη, ὁ κίνδυνος, ἡ ταλαιπωρία μπῆκαν στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου μετά τή διατάραξη τῶν σχέσεών του μέ τόν Θεό. ῾Ο τύπος τοῦ σταυροῦ, πού σώζει ἀπό τή δύσκολη θέση τούς ἀφοσιωμένους δούλους τοῦ Θεοῦ, δέν ἦταν ἁπλῶς μία σωτήρια ἐπέμβασή του, ἀλλά μία ἐπέμβασή του πού ἐκφράζει πνεῦμα συμφιλίωσης. ῏Ηταν ἐπανάληψη τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἔρχεται ἡ ἡμέρα τῆς ἀποκαταστάσεως τῶν σχέσεών μας· φθάνει ὁ καιρός τῆς καταλλαγῆς τοῦ παραστρατημένου ἀνθρώπου μέ τόν οὐράνιο Πατέρα. ῾Η καταλλαγή ἔμελλε νά γίνει μέ τό σταυρό, καί τά προοίμια τῆς καταλλαγῆς βεβαιώνονταν ἀπό τούς τύπους του. «῾Ο τοῦ Χριστοῦ σταυρός», λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, «προανεκηρύττετο καί προετυποῦτο μυστικῶς ἐκ γενεῶν ἀρχαίων, καί οὐδείς ποτε κατηλλάγη τῷ Θεῷ χωρίς τῆς τοῦ σταυροῦ δυνάμεως»[2]. ῾Η δωρεά, πού δόθηκε ὁριστικά μέ τό σταυρό, δινόταν ἐν μέρει ὡς πρόγευση καί ὡς ἐγγύηση τῆς μεγάλης ἐπαγγελίας.
.                 Βέβαια, στήν Παλαιά Διαθήκη δέν προτυπώνεται, μόνον ὁ σταυρός. ῞Ολα τά πρόσωπα, τά γεγονότα καί οἱ καταστάσεις τῆς Καινῆς Διαθήκης ἔχουν στήν Παλαιά Διαθήκη τόν τύπο τους· κυρίως ὅμως ὁ Κύριος ἡμῶν ᾿Ιησοῦς Χριστός καί ἔπειτα ἡ ἁγία του ᾿Εκκλησία, ὁ ζωηφόρος σταυρός, ἡ κυρία Θεοτόκος Μαρία, ὁ τίμιος ᾿Ιωάννης ὁ Πρόδρομος, οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι, τά ἱερά μυστήρια.
• Τύπος τοῦ Χριστοῦ ἐπισημότερος ὅλων τῶν ἄλλων εἶναι ὁ ᾿Αδάμ ὡς ἀρχηγός τῆς ἀνθρώπινης γενιᾶς. Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος ἀποκαλεῖται νέος ᾿Αδάμ, δεύτερος ᾿Αδάμ καί πνευματικός ᾿Αδάμ.

῎Επειτα, τύποι τοῦ Χριστοῦ εἶναι·

• ῾Ο δίκαιος ῎Αβελ ὡς θῦμα φθόνου.
• ῾Ο Νῶε ὡς σωτήρας τοῦ γένους.
• ῾Ο ᾿Αβραάμ ὡς πατριάρχης.
• ῾Ο ᾿Ισαάκ ὡς υἱός ἀγαπητός πού ὁδηγήθηκε στή θυσία.
• ῾Ο ᾿Ιακώβ ὡς γενάρχης.
• ῾Ο πάγκαλος ᾿Ιωσήφ ὡς ἄκακος καί πουλημένος μέ χρήματα.
•῾Ο Μωυσῆς ὡς νομοθέτης τοῦ παλιοῦ νόμου.
•῾Ο ᾿Ααρών ὡς ἀρχιερέας τῆς παλιᾶς ἱεροσύνης.
•῾Ο Δαβίδ ὡς βασιλιάς τῆς παλιᾶς βασιλείας τοῦ ᾿Ισραήλ.
Οἱ τρεῖς τελευταῖοι τύποι προτυπώνουν ὁ καθένας τους ἕνα ἀπό τά τρία ἀξιώματα τοῦ Κυρίου.
• ᾿Επιπλέον, τύπος τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ὡς πρός τήν καινούργια ἱεροσύνη εἶναι ὁ Μελχισεδέκ· γι’ αὐτό ὁ Κύριος λέγεται «ἱερεύς κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ» (Ψα 109,4· ῾Εβ 5,6).
᾿Αναρίθμητοι εἶναι οἱ τύποι τοῦ Χριστοῦ. ῾Ο ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει (Α´ Κο 10,1-4) ἀνάμεσα σ’ αὐτούς ὄχι μόνο πρόσωπα ἀλλά καί
• τήν πέτρα πού ἀκολουθοῦσε τούς ᾿Ισραηλίτες στήν ἔρημο καί
• τό νερό, πού ἀνέβλυζε ἀπό ἐκείνη τήν πέτρα καί
• τό μάννα.
.                 Τύποι τῆς ᾿Εκκλησίας εἶναι·
♦ὁ παράδεισος,
♦ἡ κιβωτός τοῦ Νῶε,
♦ὁ λαός τοῦ ᾿Ισραήλ,
♦ἡ νύμφη τοῦ ῎Ασματος τῶν ἀσμάτων,
♦τό μικρό κατάλοιπο τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι ἔμειναν μακριά ἀπό τή γενική ἀποστασία, ἀφοσιωμένοι πάντοτε σ’ Αὐτόν.
Τύποι τῆς Θεοτόκου Μαρίας εἶναι·
♦ ἡ προμήτωρ Εὔα,
♦ ἡ ἄφλεκτη βάτος πού εἶδε ὁ Μωυσῆς,
♦ ὁ πόκος τοῦ Γεδεών,
♦ ἡ ἀδιάβατη πύλη τοῦ ᾿Ιεζεκιήλ, κ.ἄ.
.                 Οἱ τύποι κυριαρχοῦν στήν Παλαιά Διαθήκη. ῾Ο σκοπός τους προφανής. ῾Η Παλαιά Διαθήκη ὁλόκληρη εἶναι μία προειδοποίηση καί ὑπόσχεση ὅτι ἔρχεται, ἔρχεται ὁ Λυτρωτής τῆς πεσμένης ἀνθρωπότητος. ῾Η ἀγγελία αὐτή δίνεται, ὅπως εἴδαμε, γιά πρώτη φορά κατά τή θλιβερή ὥρα τῆς πτώσεως τῶν προπατόρων μας. Στή συνέχεια ἐπαναλαμβάνεται μέχρι τή γέννηση τοῦ Σωτήρα, καί δίδεται εἴτε μέ μυστικούς τύπους εἴτε μέ ἐκτενέστερες προφητεῖες.
.                 Κατά τά πανάρχαια χρόνια τῶν γεναρχῶν τῆς ἀνθρωπότητος καί τῶν πατριαρχῶν τοῦ ᾿Ισραήλ δίνεται ἡ ἀγγελία τῆς ἐλεύσεως τοῦ Σωτήρα περισσότερο μέ τύπους καί λιγότερο μέ λόγια. ῞Οσο οἱ καιροί περνοῦν καί πλησιάζει τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, πληθύνονται οἱ προφητεῖες καί ὑποχωροῦν οἱ τύποι. Αὐξάνεται ἡ ἐναγώνια προσμονή τοῦ Μεσσία, ὡριμάζει ὁ πόθος τῆς ἀπολυτρώσεως. Κατά τό μέτρο τῆς προσδοκίας δίνεται ὁ πλοῦτος καί ἡ λεπτομέρεια τοῦ μεγάλου ἀγγέλματος. Στήν προφητική ἐποχή οἱ προφητεῖες γίνονται ὁλόκληρα κηρύγματα καί περιγραφές, ἐνῶ οἱ τύποι σπανίζουν. ῾Ο τύπος, λοιπόν, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία σιωπηρή καί ἀμυδρή προφητεία· εἶναι τό λυκαυγές τῆς προφητείας.
.                 ᾿Από τή σκοπιά αὐτή πρέπει νά βλέπουμε καί τούς τύπους τοῦ σταυροῦ, πού προανήγγειλαν
• τό σχῆμα του,
• τό βαθύτερο νόημά του καί
• τό εἶδος τῆς περιστάσεως, κατά τήν ὁποία ἐπρόκειτο νά ἐμφανισθεῖ.
.                 ῾Ο ἐσταυρωμένος καί ἀναστημένος Κύριός μας νά δώσει, ὥστε ὁ σταυρός νά εἶναι γιά μᾶς τό κύριο γνώρισμα τῆς ζωῆς μέχρι τήν ὥρα τοῦ θανάτου μας.

ΠΗΓΗ: apolytrosis.gr

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ-1

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ
ΚΑΙ Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Νικ. Π. Βασιλειάδη:
«Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη στὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν»
– ἀπάντησι στοὺς κατηγόρους της
ἔκδ. Ἀδελφ. Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ»,
Ἀθῆναι 2002

Στοιχειοθεσία: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

βλ. σχετ.: O ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΔΕΝ ΚΑΤΗΡΓΗΣΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ

.             Ἀναφέραμε στὸ προηγούμενο κεφάλαιο ὅτι ἡ Παλαιὰ Διαθήκη διὰ τῆς ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλίας τοῦ Κυρίου καθίσταται συμπάρεδρος τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ κληροδοτεῖται πλέον στὸν νέο Ἰσραὴλ τῆς Χάριτος, δηλαδὴ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Τὸ γεγονὸς τοῦτο ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὰ ἀκόλουθα:
.         1. Στὴν Καινὴ Διαθήκη ἀναφέρονται περίπου 600 χωρία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, εἴτε κατὰ γράμμα εἴτε καθ’ ὑπαινιγμόν, ἀρκετὰ σαφῆ. Τοῦτο βεβαιώνει ὅτι Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη ἀποτελοῦν ἀχώριστο, ἑνιαῖο, ἀδιαίρετο καὶ ζωντανὸ σύνολο.

.       2. Ὑπάρχει πλῆθος προτυπώσεων γεγονότων ποὺ ἔχουν πραγματοποιηθῆ στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως π.χ. ἡ προτύπωσι τῆς ὑπερφυσικῆς συλλήψεως τοῦ Κυρίου «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου» μὲ τὸ ποκάρι τοῦ Γεδεών, τὸ ὁποῖο, ἂν καὶ στεγνὸ καὶ ξηρό, καὶ ἐνῶ γύρω του ἐπικρατοῦσε ξηρασία, ἐγέμισε ἀπὸ δροσιά, σημεῖο δηλωτικὸ τοῦ θαύματος τοῦ Θεοῦ (βλ. Κριτ. ϛ´ 36-40).
.             Ἐπίσης προτύπωσι τοῦ σωτηρίου καὶ λυτρωτικοῦ Πάθους τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ Σταυροῦ εἶναι ἡ ὕψωσι τοῦ χάλκινου φιδιοῦ ἐκ μέρους τοῦ Μωϋσῆ στὴν ἔρημο, προκειμένου νὰ σωθοῦν οἱ Ἰσραηλίτες ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῶν φιδιῶν ποὺ τοὺς ἐδάγκωσαν (Ἀριθ. κα´ [21] 8-9). Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἑρμηνεύει ἄριστα τὴν ὁμοιότητα καὶ ἀνταπόκρισι τοῦ τύπου πρὸς τὸ ἀντίτυπο μὲ τὰ ἀκόλουθα, τὰ ὁποῖα ἀναφέραμε καὶ σὲ προηγούμενο κεφάλαιο. Παραθέτομε ὅμως πάλι καὶ ἐδῶ τὸν ἴδιο Πατερικὸ λόγο, διότι εἶναι πολὺ ταιριαστὸς στὴν ἔννοια ποὺ ἀναπτύσσομε.
.             Ἐκεῖ (στὴν Παλαιὰ Διαθήκη) οἱ Ἰουδαῖοι διέφυγαν τὸν θάνατο, ἀλλὰ τὸν πρόσκαιρο θάνατο· ἐδῶ (στοὺς χρόνους τῆς Καινῆς Διαθήκης) ὅσοι πιστεύουν στὸν Ἐσταυρωμένο διαφεύγουν τὸν αἰώνιο θάνατο. Ἐκεῖ ὁ ὄφις ποὺ ὑψώθη ἐθεράπευε δαγκώματα φιδιῶν· ἐδῶ ὁ σταυρωθεῖς Ἰησοῦς ἐθεράπευσε τὶς πληγὲς τοῦ νοητοῦ δράκοντος, τοῦ Διαβόλου. Ἐκεῖ ἐθεραπεύετο ἐκεῖνος ποὺ προσέβλεπε πρὸς τὸ φίδι μὲ τὰ αἰσθητὰ μάτια· ἐδῶ ἀπαλλάσσεται ἀπὸ ὅλα τὰ ἁμαρτήματά του ἐκεῖνος ποὺ προσβλέπει μὲ τὰ πνευματικὰ μάτια στὸν ἐσταυρωμένο Κύριο. Ἐκεῖ ἐκεῖνος ποὺ ὑψώθη ἦταν χαλκός, ὁ ὁποῖος εἶχε τὸ σχῆμα φιδιοῦ· ἐδῶ ὑψώνεται σῶμα Δεσποτικόν, «ὑπὸ Πνεύματος κατασκευασθέν». Ἐκεῖ φίδι ἐδάγκωσε καὶ φίδι ἐθεράπευε· ἔτσι καὶ ἐδῶ, «θάνατος ἀπώλεσε, καὶ θάνατος ἔσωσεν». Ἀλλὰ τὸ μὲν ἕνα φίδι, αὐτὸ ποὺ ἐθανάτωνε, εἶχε δηλητήριο· ἐνῶ τὸ ἄλλο, αὐτὸ ποὺ ἔσωζε, ἦταν ἀπαλλαγμένο καὶ καθαρὸ ἀπὸ δηλητήριο. Καὶ ἐδῶ τὸ ἴδιο πάλι συνέβαινε. Διότι ὁ μὲν ἕνας θάνατος, αὐτὸς ποὺ ἔφερε τὴν καταστροφή, εἶχε ἁμαρτία, ὅπως ἀκριβῶς τὸ φίδι εἶχε δηλητήριο· ἐνῶ ὁ ἄλλος, ὁ θάνατος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ἦταν ἀπαλλαγμένος ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, ὅπως ἀκριβῶς ἦταν ἀπαλλαγμένο ἀπὸ δηλητήριο τὸ χάλκινο φίδι¹.
.             Χαρακτηριστικὴ προτύπωσι εἶναι καὶ ἡ προφητεία τοῦ Ἡσαΐου περὶ αὐξήσεως τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐξαγγέλλεται μὲ τὴν ὡραία εἰκόνα τῆς στείρας γυναίκας, ἡ ὁποία δὲ ἐδοκίμασε τοὺς πόνους καὶ τὴ χαρὰ τοῦ τοκετοῦ καὶ τῆς μητρότητος, τὴν ὁποία ὅμως ὁ Προφήτης καλεῖ νὰ εὐφρανθῆ καὶ νὰ ἀφήση κραυγὴ καὶ φωνὴ εὐφρόσυνη γιὰ τὴν ἀνέλπιστη πολυπαιδία (Ἡσ. νδ΄ [54] 1). Ἡ εἰκόνα ἀφορᾶ τὴν ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία πρὶν ἀπὸ τὴν «ἔνσαρκον ἐπιδημίαν» τοῦ Σωτῆρος ἦταν χήρα, ἀφοῦ δὲν εἶχε ἄνδρα· ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν Ἰουδαϊκὴ Συναγωγή, ἡ ὁποία εἶχε πνευματικὸν Νυμφίον τὸν Θεόν. Ἐφ’ ὅσον λοιπὸν ἡ ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησία ἦταν χήρα, ἦταν ἄγονη, δὲν ἐτεκνοποιοῦσε. Ὅταν ὅμως ἐπίστευσε καὶ ἐδέχθη ὡς πνευματικὸν Νυμφίον τὸν Χριστόν, ἀπέκτησε πολλὰ τέκνα· πολὺ περισσότερα ἀπὸ τὴν Συναγωγὴ τοῦ Ἰσραήλ, ποὺ εἶχε «τὸν άνδρα», καὶ ἡ ὁποία «ἠτεκνώθη» πλέον, διότι ἀρνήθηκε καὶ ἐσταύρωσε τὸν Χριστόν, τὸν οὐράνιον Νυμφίον της.
.          3. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἐξ ἄλλου ἐπικαλεῖται συχνὰ αὐτούσια χωρία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, στὰ ὁποῖα παραπέμπει· ἢ προφητεῖες, ἄμεσες ἢ ἔμμεσες, ἢ πρόσωπα, ἢ γεγονότα, ἢ «τύπους» τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (βλ. Ματθ. κϛ´ [26] 54, Μάρκ. ιδ´ [14] 49, Ματθ. ιβ´ [12] 39, κδ´ [24] 38). Τοῦτο εἶναι χαρακτηριστικὸ στὴ ζωντανὴ ἀφήγησι περὶ τῶν πειρασμῶν τοῦ Κυρίου, ὅπως μᾶς τὴν ἱστοροῦν οἱ τρεῖς συνοπτικοὶ εὐαγγελισταί, Ματθαῖος, Μᾶρκος καὶ Λουκᾶς (βλ. Ματθ. δ´ 1-11, Μάρκ. α´ 12, Λουκ. δ´ 1-13). Ὁ Κύριος μετὰ τὸ βάπτισμά του στὸν Ἰορδάνη ἀπεσύρθη στὴν ἔρημο καί, ἀφοῦ ἐνήστευσε ἐπὶ σαράντα ἡμέρες, ἐδέχθη τὴν ἐπίθεσι καὶ τὸν τριπλὸ πειρασμὸ τοῦ διαβόλου. Ὁ μισόθεος καὶ πάγκακος διάβολος, προκειμένου νὰ παραπείση τὸν Κύριο, ἐχρησιμοποίησε σκοπίμως, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, καὶ κολοβωμένο χωρίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (Ψαλ. ϟ΄ [90] 11). Ἀλλ’ ὁ Κύριος τὸν ἀπέκρουσε διὰ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τοῦ ἀντέταξε καὶ στὶς τρεῖς φορὲς χωρία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: στὴν πρώτη τὸ Δευτ. η´ 3· στὴ δεύτερη τὸ Δευτ. ϛ´ 13· καὶ στὴν τρίτη τὸ Δευτ. ς´ 16.
.             Χαρακτηριστικὰ τῆς σημασίας ποὺ ἀπέδιδε ὁ Κύριος στὴν Παλαιὰ Διαθήκη εἶναι καὶ τὰ λόγια τὰ ὁποῖα ὁ ἴδιος ἔθεσε στὴν ὡραιότατη παραβολὴ «τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου» στὰ χείλη τοῦ Ἀβραάμ. Ὁ πατριάρχης Ἀβραάμ, ἀντὶ νὰ πέμψη τὸν Λάζαρο πίσω στὴ γῆ, στοὺς ἀδελφούς τοῦ πλουσίου, γιὰ νὰ τοὺς διδάξη καταλλήλως ὥστε νὰ ἀποφύγουν τὰ δεινὰ τῶν ἀσεβῶν στὴ μέλλουσα ζωή, ἀπαντᾶ στὸν πλούσιο: Δὲν εἶναι ἀπαραίτητο· διότι «ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας» (δηλαδὴ τὸν Μωσαϊκὸ νόμο καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Προφητῶν), οἱ ὁποῖοι τοὺς βεβαιώνουν γι’ αὐτά· «ἀκουσάτωσαν αὐτῶν»· ἂς ἀκούσουν λοιπὸν ἐκείνους (Λουκ. ιϛ´ [16] 29).
.            4.     Ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἀναφέρεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, τὴν ὀνομάζει «γραφὴν» («γραφάς»). Δηλαδὴ τὴν θεωρεῖ ὡς τὸ βιβλίο στὸ ὁποῖο ἔχει καταγραφῆ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ πάνσοφο σχέδιό του γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου. Ὅταν δὲ ἐπικαλῆται χωρία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, συνήθως συνοδεύει τὴν ἐπίκλησι μὲ τὸ ρῆμα «πληρῶ» (= ἐκπληρῶ, ἐπαληθεύω) (βλ. Ματθ. κϛ´ [26] 54, Μάρκ. ιδ´ [14] 49).
.             Ἀναφέραμε ἤδη σὲ προηγούμενο κεφάλαιο τὸν λόγο τοῦ Κυρίου «ἐρευνᾶτε τὰς γραφὰς (…) ἐκεῖναί εἰσιν αἱ μαρτυροῦσαι περὶ ἐμοῦ» (Ἰω. ε´ 39). Βεβαίως ἡ παραπομπὴ εἰς «τὰς γραφὰς» ὑπονοεῖ σαφῶς τὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Στὴν συνέχεια τῆς ἀνωτέρω βαρυσημάντου προτροπῆς του «καθορίζει καὶ περαιτέρω τὴν χριστολογικὴν κατανόησιν τῆς Παλαιᾶς Γραφῆς, ἀλλὰ καὶ τὸν ρόλον της καὶ μάλιστα καὶ τὴν στενήν, εἰς ἀδιάσπαστον ἑνότητα, σχέσιν της πρὸς τὴν Καινὴν Διαθήκην, διακηρύσσων»² πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι ἀπιστοῦσαν στὸ κήρυγμά του τὰ ἑξῆς: Μὴ φαντάζεσθε ὅτι ἐγὼ θὰ σᾶς κατηγορήσω στὸν Πατέρα. Ὑπάρχει ἄλλος ποὺ σᾶς κατηγορεῖ, ὁ Μωϋσῆς, στὸν ὁποῖον σεῖς ἔχετε στηρίξει τὶς ἐλπίδες σας. Ὁ Μωυσῆς εἶναι κατήγορός σας, διότι οὔτε στοὺς λόγους ἐκείνου πιστεύετε. Διότι ἂν ἐπιστεύατε στὸν Μωϋσῆ, θὰ ἐπιστεύατε καὶ εἰς ἐμέ· ἐπειδὴ περὶ ἐμοῦ ἔγραψε ἐκεῖνος προφητικῶς, καὶ σὲ πολλὰ μέρη τῶν συγγραμμάτων του (Γένεσις, Ἔξοδος, Λευϊτικόν, Ἀριθμοί, Δευτερονόμιον), εἴτε μὲ τύπους καὶ εἰκόνες εἴτε μὲ σαφεῖς προρρήσεις, προλέγεται ἡ ἔλευσί μου στὸν κόσμο. Ἐὰν δὲ δὲν πιστεύετε σὲ ὅσα ἔγραψε ἐκεῖνος, τὸν ὁποῖον τόσο πολὺ ἐκτιμᾶτε καὶ σέβεσθε, πῶς θὰ πιστεύσετε εἰς ἐμὲ καὶ τὰ ἰδικά μου λόγια, τὸν ὁποῖον γιὰ πρώτη φορὰ βλέπετε καὶ ἀκούετε; (Ἰω. ε´ 45-47).
.             Ὁ Κύριος δηλαδὴ ἔλεγε στοὺς Ἰουδαίους: Καυχᾶσθε γιὰ τὸν Μωϋσῆ· στηρίζεσθε μὲ πεποίθησι στὸ ὄνομά του. Δὲν ἀποδέχεσθε ὅμως τὴν διδασκαλία του! Δὲν κατανοεῖτε ὀρθῶς ὅσα ἔχει γράψει περὶ ἐμοῦ τοῦ Μεσσίου στὰ συγγράμματά του, ὅπου δὲν ὑπάρχει μέρος στὸ ὁποῖον νὰ μὴ σκιαγραφοῦμαι: «Ἐγὼ ἐν τοῖς ἐκείνου σκιαγραφοῦμαι βιβλίοις», ἑρμηνεύει ὁ θεῖος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. Ὁ Μωϋσῆς λοιπὸν θὰ σᾶς κατηγορήση στὸν Πατέρα, διότι «πρὸ ἐμοῦ ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ὑβρισμένος ἐν τοῖς εἰς ἐμέ. Μωϋσεῖ γὰρ μᾶλλον ἠπιστήσατε ἢ ἐμοί»³· πρὶν ἀπὸ ἐμὲ ἐκεῖνος εἶναι ποὺ ἔχει ὑποστῆ τὴν προσβολὴ καὶ τὴν περιφρόνησι μὲ ὅσα λέγετε καὶ πράττετε εἰς βάρος μου· διότι στὸν Μωϋσῆ μᾶλλον ἐδείξατε ἀπιστία παρὰ εἰς ἐμέ.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΠΥΡΙΝΟΣ ΟΔΗΓΟΣ

Ὁ θαυμαστὸς στύλος

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: ῞Ο,τι “ὁδηγὸ” διαλέγει ἕνας Λαός, τέτοιο δρόμο καὶ ἀκολουθεῖ! Καὶ σὲ ἀντίστοιχο προορισμὸ καταλήγει! ! !

  .             Οἱ Ἰσραηλίτες μόλις εἶχαν βγεῖ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, καὶ ­ἔλαβαν πάλι πείρα τῆς στοργικῆς κηδεμονίας τοῦ Θεοῦ: «Ὁ Θεὸς ἡγεῖτο αὐτῶν, ἡμέρας μὲν ἐν στύλῳ νεφέλης, δεῖ­­ξαι αὐτοῖς τὴν ὁδόν, τὴν δὲ νύκτα ἐν στύλῳ πυρός» (Ἐξ. ιγ´ 21).
.             Στὸ ταξίδι τους μέσα στὴν ἔρημο τοὺς συνόδευε ἕνας τεράστιος στύλος! Σὲ τί χρησίμευε; Τὴν ἡμέρα γινόταν δροσερὸ σύννεφο ποὺ σκέπαζε ὁλόκληρο τὸν λαὸ καὶ τὸν προστάτευε ἀπὸ τὸν καυστικὸ ἥλιο τῆς ἐρήμου· ἐνῶ τὴ νύχτα γινόταν «στῦλος πυρός», φλογισμένος στύλος, φωτεινός. Χρησίμευε στὸ φωτισμό τους. Διέλυε τὸ ἄγριο καὶ βαθὺ σκοτάδι τῆς νύχτας στὴν ἔρημο. Ἀλλὰ καὶ τὴ μέρα καὶ τὴ νύχτα ὁ στύλος αὐτὸς χρησίμευε ὡς ὁδηγός. Προπορευόταν καὶ σκέπαζε ἢ φώτιζε, καὶ καθοδηγοῦσε τὸν περιούσιο λαὸ πρὸς τὴ «γῆ τῆς ἐπαγγελίας», διότι δὲν γνώριζαν τὴν πορεία ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀκολουθήσουν. Ὅταν ἡ νεφέλη σκέπαζε τὴν Κιβωτὸ τῆς Διαθήκης, ἔπρεπε νὰ σταματήσουν τὴν πορεία. Καὶ ὅταν σηκωνόταν ἀπὸ τὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου καὶ τὴν ­Κιβωτό, ἔδινε στοὺς Ἰσραηλίτες τὸ σύνθημα νὰ ξεκινήσουν πάλι (βλ. Ἀριθ. θ´ 15-23).
.             Στὸ βιβλίο τῆς Σοφίας Σολομῶντος ὁ θεόπνευστος συγγραφέας ἀναπολεῖ τὸ γεγονὸς μὲ ἰδιαίτερη εὐγνωμοσύνη. Κύριε, γράφει, τοὺς μὲν Αἰγυπτίους εἶχες βυθίσει σὲ βαθὺ σκοτάδι (πρόκειται γιὰ τὴν ἔνατη πληγή), ἐνῶ στοὺς Ἰσραηλίτες «πυριφλεγῆ στῦλον, ὁδηγὸν μὲν ἀγνώστου ὁδοιπορίας, ἥλιον δὲ ἀβλαβῆ φιλοτίμου ξενιτείας παρέσχες» (Σοφ. Σολ. ιη´ 3· βλ. καὶ κεφ. ιζ´)· τοὺς χάρισες πύρινο στύλο, ποὺ ἦταν ὁδηγὸς στὸ ταξίδι τους μέσα ἀπὸ ἄγνωστα μέρη, καὶ ἥλιο ποὺ δὲν τοὺς ἔβλαπτε οὔτε τοὺς ἐνοχλοῦσε, ἥλιο εὐεργετικὸ κατὰ τὴν τιμία ἀποδημία τους, τὴν τιμημένη μετανάστευσή τους ἀπὸ τὴ σκλαβιὰ τῆς Αἰγύπτου στὴ «γῆ τῆς ἐπαγγελίας».
.             Μάλιστα «οὐκ ἐξέλιπεν ὁ στῦλος τῆς νεφέλης ἡμέρας καὶ ὁ στῦλος τοῦ πυρὸς νυκτὸς ἐναντίον τοῦ λαοῦ παντός» (Ἐξ. ιγ´ 22). Δὲν τοὺς ἐγκατέλειψε ποτὲ ὁ στύλος, οὔτε τὴ μέρα οὔτε τὴ νύχτα. Ἀχώριστος συνοδοιπόρος ποὺ συντρόφευε τὸν λαὸ στὸ σύνολό του. Ὅλους τοὺς σκέπαζε τὴν ἡμέρα, καὶ ὅλους τοὺς φώτιζε τὴ νύχτα· δρόσιζε καὶ ­φώτιζε «ἐναν­τίον τοῦ λαοῦ παντός». Ἂν ­μποροῦμε νὰ τὸ φαντασθοῦμε! Ἕνας λαὸς ἑνὸς καὶ μισοῦ ἑκατομμυρίου περίπου νὰ βαδίζει μέσα στὴν ἀφιλόξενη ἔρημο, κι ἕνα τεράστιο σύννεφο νὰ τὸν προστατεύει ἀπὸ τὸν καυστικὸ ἥλιο· καὶ τὴ νύχτα νὰ γίνεται φῶς ποὺ δὲν φώτιζε μόνο ὅσους προηγοῦνταν στὴν πορεία, ἀλλὰ ὁλόκληρο τὸν λαό! Ἕνα τεράστιο καραβάνι μέσα στὴν κατασκότεινη ἔρημο ποὺ καθοδηγοῦνταν ἀπὸ πανύψηλο φωτεινὸ στύλο! Θαῦμα ἀδιάλειπτο καὶ ἐντυπωσιακό! Τὸ φῶς «τὸ ἡμερῶσαν τὴν ἔρημον», ὅπως σημειώνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος (PG 36, 365A)· τὸ φῶς ποὺ ἡμέρωσε τὴν ἄγρια ἔρημο γιὰ τὸν ἐκλεκτὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.
.             Τὸ συγκινητικότερο ὅμως εἶναι ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ παρουσιάζει αὐτὸν τὸν στύ­­­­­­λο ὡς αὐτοπρόσωπη παρουσία τοῦ Θεοῦ: «Ὁ Θεὸς ἡγεῖτο αὐτῶν» (Ἐξ. ιγ´ 21). Ὁ Θεὸς τοὺς καθοδηγοῦσε. Στὴ Σοφία Σολομῶντος πάλι λέγεται κάτι πιὸ συγκεκριμένο: «[Ἡ Σοφία] ἐγένετο αὐτοῖς εἰς σκέπην ἡμέρας καὶ εἰς φλόγα ἄστρων τὴν νύκτα» (Σοφ. Σολ. ι´ 17). Ἡ ἐνυπόστατος Σοφία, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ἐγένετο αὐτοῖς», Αὐτὸς ἔγινε γι᾿ αὐτοὺς σκέπασμα, στέγη τὴν ἡμέρα καὶ φλόγα ἄστρων τὴ νύχτα…
.             Καθὼς τὰ διαβάζουμε αὐτά, ἴσως μιὰ ἐπιθυμία, μιὰ εὐχὴ νὰ ξεπηδᾶ ἀπὸ τὴν ψυχή μας: Νὰ ζούσαμε τότε γιὰ νὰ δοῦ­με καὶ νὰ ἀπολαύσουμε κι ἐμεῖς τὴ στοργικὴ προστασία τοῦ Θεοῦ! Νὰ εἴχαμε στὴν καθημερινότητά μας συνοδοιπόρο μας τὸν Κύριο!
.             Καὶ ὅμως ὁ Κύριος δὲν μᾶς ἔχει στερήσει αὐτὴν τὴν εὐλογία! «Ἐὰν ­νήφωμεν, ἔχομεν καὶ ἡμεῖς στῦλον πυρός, τὴν τοῦ Πνεύματος χάριν· ὁ αὐτὸς καὶ φωτίζει, καὶ σκιάζει», σημειώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (PG 62, 166). ­Ἔχουμε κι ἐμεῖς στύλο. Μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα καὶ τὸ ἅγιο Χρίσμα λάβαμε τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐνδυθήκαμε τὸν Χριστό – «ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσ­θη­τε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε» (Γαλ. γ´ 27)
– Ἐκεῖνον ὁ Ὁποῖος εἶναι «τὸ φῶς τὸ ἀ­­­­λη­θινόν» (Ἰω. α´ 9), καὶ εἶχε γίνει τότε γιὰ τοὺς Ἰσραηλίτες καὶ «στῦλος ­πυρός».
.             Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ὡς νοητὸς πύρινος στύλος καταυγάζει τὸν λαό Του ὡς σύνολο καὶ τὸν καθένα μας ξεχωριστὰ μ᾿ ἕνα φῶς ἄλλης φύσεως, ποὺ παρηγορεῖ, εἰρηνεύει, ἁγιάζει, ἀνακαινίζει. Προπορεύεται καὶ μᾶς ὁδηγεῖ σέ ὁδὸ παράδοξη, μυστική, στὴν τιμημένη μετανάστευσή μας ἀπὸ τὴ σκλαβιὰ τῆς ἁμαρτίας μέσα ἀπὸ τὴν ἔρημο τοῦ παρόντος αἰῶνος πρὸς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ. Ὁ πύρινος στύλος εἶναι μέσα μας (πρβλ. Ψαλ. ρμβ´ 10, Γαλ. δ´ 6, Ἐφ. γ´ 17 )! Μαζί μας κατακλίνεται καὶ μαζί μας ἐγείρεται, εἰσέρχεται καὶ ἐξέρχεται. Πάν­τοτε μᾶς φροντίζει καὶ μᾶς ­εὐεργετεῖ. Ἀ­­­σφαλὴς ὁδηγὸς καὶ στοργικὸς συνοδοι­­πόρος στὸ ταξίδι τῆς ζωῆς μας.
.             Ὅμως θ᾿ ἀπολαμβάνουμε τὸ εὐεργε­τικό Του φῶς μὲ μία προϋπόθεση: «ἐὰν νήφωμεν», μᾶς συμβούλευσε ὁ χρυσορ­ρήμων Πατήρ. γρηγοροῦμε, ἐ­­­­­ὰν ἀ­­πέχουμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἡ ὁ­­­ποία μᾶς κρύβει αὐτὸ τὸ φῶς, ἐ­­­­­ὰν δὲν ἀ­­­κο­­­λου­θοῦμε τὰ θελήματα τῶν καρδιῶν μας ἀλ­λὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐ­­­­­ὰν σεβόμαστε αὐτὸν τὸν πύρινο στύλο ὡς ἀξιόπιστο ὁδηγό μας πρὸς τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Τότε θὰ ζήσουμε τὴ ζωή μας μέσα στὸ θαυμαστὸ φῶς τῆς παρου­σίας τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ φθάσουμε μὲ ἀ­­σφάλεια στὴ Βασιλεία τοῦ ἀνεσπέρου φωτός.

ΠΗΓΗ: osotir.org

 

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Ὅπλο κατὰ τοῦ Ἀμαλήκ –3 «Δὲν ἦταν ἡ μυστικὴ κίνηση τῶν χειλέων ἀλλὰ ὁ σχηματισμὸς τοῦ σταυροῦ, αὐτὸς ποὺ δεχόταν τὴν δόξα τῆς νίκης».

Μέρος Β´: Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Ὅπλο κατὰ τοῦ Ἀμαλήκ –2 «Δὲν ἀρκεῖ ἡ προσευχὴ τοῦ Μωυσῆ, ὅσο δυνατὴ κι ἂν εἶναι. Χρειάζεται νὰ κρέμεται ἀπὸ τὴν ράβδο, τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ἢ νὰ σχηματίζει σταυρό, κρατώντας ἀνοιχτὰ τὰ χέρια του».

Ὅπλο κατὰ τοῦ Ἀμαλήκ 3

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Ὅπλο κατὰ τοῦ Ἀμαλήκ –2 «Δὲν ἀρκεῖ ἡ προσευχὴ τοῦ Μωυσῆ, ὅσο δυνατὴ κι ἂν εἶναι. Χρειάζεται νὰ κρέμεται ἀπὸ τὴν ράβδο, τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ἢ νὰ σχηματίζει σταυρό, κρατώντας ἀνοιχτὰ τὰ χέρια του».

Μέρος Α´: Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Ὅπλο κατὰ τοῦ Ἀμαλήκ –1

Ὅπλο κατὰ τοῦ Ἀμαλήκ 2

Μέρος Γ´: Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Ὅπλο κατὰ τοῦ Ἀμαλήκ –3 «Δὲν ἦταν ἡ μυστικὴ κίνηση τῶν χειλέων ἀλλὰ ὁ σχηματισμὸς τοῦ σταυροῦ, αὐτὸς ποὺ δεχόταν τὴν δόξα τῆς νίκης».

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Ὅπλο κατὰ τοῦ Ἀμαλήκ –1

Ὅπλο κατὰ τοῦ Ἀμαλήκ
(Ἐξ. ΙΖ´ 8-16)

Στ. Ν. Σάκκου
Καθηγ. Παν/μίου
ἀπὸ τὸ βιβλίο «ὁ Σταυρὸς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη»,
ἐκδ. «Χριστιανικὴ Ἐλπίς», Θεσσαλονίκη 2005, σελ. 103-118

Ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ» 

βλ. σχετ.: 1. « ΤΟ «ΞΥΛΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»: Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο θὰ παίρναµε ἀπὸ τὸ ξύλο τῆς ζωῆς, καὶ τὸ στερηθήκαµε μὲ τὴν ἁµαρτία, τὸ λάβαμε ἀπὸ τὸν σταυρὸ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ.

 2. Ο ΣΤΑΥΡΟΣ τὸ σύμβολο δύο ἐντελῶς ἀντίθετων κόσμων καὶ συγχρόνως τὸ σύμβολο τῆς μεγαλύτερης ἀλλαγῆς, ἡ ὁποία συντελέσθηκε στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος.

.                 Μετὰ τὴν ἔξοδο τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ κατὰ τὴν πορεία του πρὸς τὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ὁ προτυπούμενος σταυρὸς ἔσωσε τὸν περιούσιο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ διαφόρους κινδύνους καὶ ἀνάγκες. Τὸν πέρασε μέσα ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα, γλύκανε τὰ νερὰ τῆς Μερρᾶς, ἔβγαλε νερὸ ἀπὸ τὴν πέτρα. Σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ἡ δύναμη τοῦ σταυροῦ ἐκδηλωνόταν ἐπάνω στὴν ἄψυχη φύση. Στὴν προτύπωση ποὺ θὰ μελετήσουμε στὴ συνέχεια ἐκδηλώνεται ἐπάνω σὲ ἀνθρώπους καὶ μάλιστα ἐχθρικοὺς πρὸς τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ.
.                 Στὸν δρόµο τοῦ Ἰσραὴλ ἐµφανίζεται τὸ πρῶτο ἐχθρικὸ ἔθνος, ὁ Ἀµαλήκ. Κατάγεται ἀπὸ τὸν ἐγγονὸ τοῦ Ἠσαῦ, τὸν Ἀµαλήκ, καὶ ἀπὸ αὐτὸν παίρνει τὸ ὄνοµά του, ὅπως ὁ Ἰσραὴλ πῆρε τὸ ὄνοµα ἀπὸ τὸν δικό του πατριάρχη, τὸν Ἰσραὴλ ἢ Ἰακώβ. Οἱ δύο λαοὶ εἶναι σπέρµατα τῶν διδύµων ἀδελφῶν, ποὺ ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς µητέρας τους ἀκόµη µάχονταν. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Θεὸς εἶπε στὴ Ρεβέκκα «Δύο ἔθνη ἐν γαστρί σου εἰσί…» (Γεν. ΚΕ´ 23). Ὅπως οἱ δύο ἀδελφοὶ ἦταν ἐχθροί, ἔτσι καὶ τὰ σπέρµατά τους, οἱ ἀπόγονοί τους, ἦταν ἐχθροὶ κατ᾽ ἐξοχὴν ἄσπονδοι. Ἡ ἁγία Γραφὴ ὀνοµάζει τὸν Ἀµαλήκ «ἀρχὴ ἐθνῶν» (Ἀρ. ΚΔ´ 20). Ὅλα τὰ ἔθνη βέβαια ἦταν ξένα ἢ καὶ ἐχθρικὰ πρὸς τὸν Ἰσραήλ. Ὁ ἀντιπροσωπευτικότερος ὅµως ἐχθρός του ἀποδείχτηκε ὁ Ἀµαλήκ. Μάλιστα, ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Ἰσραὴλ ὑπάρχει ὡς ἀνεξάρτητος λαὸς καὶ προχωρεῖ γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς γῆς τῆς ἐπαγγελίας, οἱ Ἁµαληκίτες πρῶτοι τοῦ ἀντιστέκονται σθεναρά.
.                Μετὰ τὸ θαῦµα στὸ Χωρήβ, ὅπου ἀνέβλυσε νερὸ ἀπὸ τὸν βράχο, ἐνῶ ὁ Ἰσραὴλ πορεύεται µέσα στὴν ἔρηµο Ραφιδείν, ὁ Ἀµαλήκ ἐπιχειρεῖ ἀλλεπάλληλες ἐπιθέσεις ἐναντίον του (Ἐξ ΙΖ´ 8). Ἀπὸ τὴ µιὰ τὸν ἐµποδίζει νὰ προχωρήσει πρὸς τὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ἀπὸ τὴν ἄλλη συλλαµβάνει καὶ κατασφάζει «τὴν οὐραγίαν» του, δηλαδὴ ἐκείνους ποὺ ἀποκαµωµένοι ἀπὸ τὴν κούραση περπατοῦν ἀργὰ καὶ µένουν πίσω (Δευτ. ΚΕ´ 17-19). Ὁ Μωυσῆς παραγγέλλει στὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ νὰ ἐπιλέξει λίγους ἄνδρες δυνατοὺς καὶ νὰ πολεμήσει μαζί τους τὸν Ἀµαλήκ.
.             Ἐδῶ γιὰ πρώτη φορὰ ἐμφανίζεται ὁ Ἰησοῦς ὡς στρατηλάτης κατὰ τοῦ Ἀµαλήκ. Ὁ ἴδιος ὁ Μωυσῆς ἀνεβαίνει στὸ κοντινὸ βουνὸ μαζὶ μὲ τὸν Ἀαρὼν καὶ τὸν Ὤρ. Κρατώντας τὴν «ράβδον τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ χειρὶ» (Ἐξ. ΙΖ´ 9) ὑψώνει τὰ χέρια του στὸν οὐρανὸ καὶ προσεύχεται γιὰ τοὺς μαχητὲς τοῦ Ἰσραήλ. Πάλι ἡ γνώριμη ράβδος ἐγγυᾶται θαυματουργία. Καὶ τὸ θαῦμα ἐπιτελεῖται. Ἀλλὰ πῶς; Ὅση ὥρα κρατᾶ ὁ Μωυσῆς τὰ χέρια ὑψωμένα, νικᾶ ὁ Ἰσραήλ. Μόλις κουράζεται καὶ τὰ κατεβάζει, νικᾶ ὁ Ἀµαλήκ. Τὸ ἀντιλαμβάνονται οἱ δυὸ συνοδοὶ τοῦ Μωυσῆ κι ἔρχονται νὰ βοηθήσουν. Τοποθετοῦν κατάλληλα μία πέτρα, γιὰ νὰ καθίσει ὁ Μωυσῆς, πού ᾽ναι ἑκατὸν εἴκοσι ἐτῶν (Δευτ. ΛΑ´ 2). Ὁ ἕνας ἀπὸ τὰ δεξιά, ὁ ἄλλος ἀπὸ τὰ ἀριστερὰ ὑποβαστάζουν ὑψωμένα τὰ χέρια του, γιὰ νὰ μὴν κουράζονται.
.             Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο νίκησε ὁ Ἰησοῦς καὶ οἱ μαχητές του κατατρόπωσαν τὸν Ἀµαλήκ. Ἡ ἧττα καὶ ἡ σφαγὴ τῶν Ἀμαληκιτῶν ἦταν τόσο μεγάλη, ὥστε τὸ ἔθνος ἐκεῖνο παρὰ λίγο θὰ ἐξαφανιζόταν τότε ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς, ἀλλὰ ὁ Θεὸς ὑποσχέθηκε στὸν Μωυσῆ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἐξαφάνιση τοῦ Ἀμαλὴκ στὸ μέλλον «Ἀλοιφῇ ἐξαλείψω τὸ μνημόσυνον Ἀµαλήκ ἐκ τῆς ὑπὸ τὸν οὐρανὸν» (Ἐξ. ΙΖ´14). Ἐπανέλαβε δὲ τὴν ὑπόσχεση μὲ τὸ στόμα τοῦ ἐθνικοῦ μάντη Βαλαάμ, ὁ ὁποῖος προφήτευσε: «Ἀρχὴ ἐθνῶν Ἀμαλήκ, καὶ τὸ σπέρμα αὐτῶν ἀπολεῖται» (Ἀρ. ΚΔ´ 20).
.               Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια, μόλις ὁ Ἰσραὴλ ἀπέκτησε τὸν πρῶτο βασιλιὰ του Σαούλ, ὁ Θεὸς τὸν διέταξε νὰ ἀφανίσει τὸν Ἀµαλήκ, τὶς γυναῖκες, τὰ νήπια καὶ τὰ κτήνη του. Ὁ Σαοὺλ ὅμως ἔδειξε ἀνυπακοή. Ἂν καὶ κατατρόπωσε τὸν Ἀµαλήκ, δὲν ἔσφαξε τὸν αἰχμάλωτο βασιλιά του Ἀγάγ (Α´Βασ. ΙΕ´ 1-33). Γιὰ τὴν πράξη του αὐτὴ ξέπεσε ἀπὸ τὴν εὔνοια τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ τὸν Ἀγὰγ τὸν σκότωσε ὁ γέροντας Σαμουήλ. Ἀργότερα, κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ὁ εὐσεβὴς Δαβὶδ ἐξολόθρευσε τὸ ἔθνος Ἀµαλήκ. Ξέφυγαν ὅμως ἀπὸ τὸ μαχαίρι του «τετρακόσια παιδάρια» (Α´ Βασ. Λ´ 1-18). Τέλος, ἄλλος εὐσεβὴς βασιλιάς, ὁ Ἐζεκίας, ἐξαφάνισε κάθε κατάλοιπο τοῦ Ἀµαλήκ (Α´Παρ. Δ´ 43) καὶ ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ ἐκπληρώθηκε.
.               Πολλὲς καὶ ὁπωσδήποτε εὔλογες ἀπορίες γεννᾶ τὸ γεγονὸς τῆς ἐρήμου Ραφιδεὶν καὶ ἡ ἱστορία τοῦ Ἀμαλήκ. Ὁ Θεὸς ξεχώρισε τὸν περιούσιο λαό του ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη καὶ καθόρισε τὴν στάση τοῦ Ἰσραὴλ ἀπέναντί τους: ἀπὸ ἄλλα ἔθνη δὲν ἐπέτρεψε νὰ παίρνουν συζύγους οἱ Ἰσραηλίτες, μὲ ἄλλα ἀπαγόρευσε νὰ ἔχουν ὁποιαδήποτε σχέση ἐνῶ μὲ ἄλλα συνέστησε φιλία ἢ συμπάθεια. Ὁ Ἀµαλήκ ὅμως εἶναι τὸ ἔθνος, τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ἀπείλησε ὅτι θὰ τὸ ἐξαφανίσει παντελῶς. Ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς Ἰσραηλίτες νὰ τὸ μισοῦν πάντοτε (Δευτ. ΚΕ´17-19). Σὲ ὅσους ὑπηρέτησαν τὸ σχέδιο αὐτὸ ἔδειξε τὴν εὐαρέσκειά του καὶ τιμώρησε ὅσους συμπάθησαν Ἀμαληκίτη.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Ὅπλο κατὰ τοῦ Ἀμαλήκ –2 «Δὲν ἀρκεῖ ἡ προσευχὴ τοῦ Μωυσῆ, ὅσο δυνατὴ κι ἂν εἶναι. Χρειάζεται νὰ κρέμεται ἀπὸ τὴν ράβδο, τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ἢ νὰ σχηματίζει σταυρό, κρατώντας ἀνοιχτὰ τὰ χέρια του».