ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ (2023) «Ἡ ἐκκλησιαστική ζωή εἰς ὅλας τάς ἐκφάνσεις της ἀντανακλᾷ καί εἰκονίζει τήν ἐρχομένην Βασιλείαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,
ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,
ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

* * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

.                   Εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ πανοικτίρμονος καί πανδώρου Θεοῦ, διάγοντες ἤδη τήν εὐλογημένην περίοδον τοῦ Κατανυκτικοῦ Τριῳδίου, εἰσερχόμεθα αὔριον εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, εἰς τό στάδιον τῆς παθοκτόνου νηστείας καί τῆς «πανσέπτου ἐγκρατείας», κατά τό ὁποῖον ἀποκαλύπτεται τό βάθος τοῦ πλούτου τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Παραδόσεως καί ἡ ἀνύστακτος μέριμνα τῆς Ἐκκλησίας διά τήν πνευματικήν προκοπήν τῶν τέκνων της. Ὡς ὑπενθυμίζει ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Κρήτης (Ἰούνιος, 2016), «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπαρεγκλίτως στοιχοῦσα εἴς τε τά ἀποστολικά θεσπίσματα καί τούς συνοδικούς κανόνας καί εἰς τήν καθ᾿ ὅλου πατερικήν παράδοσιν, διεκήρυξε πάντοτε τήν ὑψίστην ἀξίαν τῆς νηστείας διά τόν πνευματικόν βίον τοῦ ἀνθρώπου καί τήν σωτηρίαν αὐτοῦ» (Ἡ σπουδαιότης τῆς νηστείας καί ἡ τήρησις αὐτῆς σήμερον, § 1).
.                   Τά πάντα εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν ἄσειστον θεολογικόν θεμέλιον καί σωτηριολογικήν ἀναφοράν. Οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἀσκοῦν τό «κοινόν ἄθλημα» τῆς ἀσκήσεως καί τῆς νηστείας «ἐν παντί εὐχαριστοῦντες» (Θεσσ. Α´ ε´, 18). Ἡ Ἐκκλησία καλεῖ τά τέκνα της νά διατρέξουν τόν δόλιχον τῶν ἀσκητικῶν γυμνασμάτων ὡς πορείαν πρός τό Ἅγιον Πάσχα. Ἀποτελεῖ κεντρικήν ἐμπειρίαν τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ὅτι ὁ γνήσιος ἀσκητισμός δέν εἶναι ποτέ σκυθρωπός, ἀφοῦ διαποτίζεται ἀπό τήν προσδοκίαν τῆς ἀναστασίμου εὐφροσύνης. Ἡ ὑμνολογία μας ἀναφέρεται εἰς τό «ἔαρ τῆς νηστείας».
.                   Ἐν τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ, μακράν τῶν παγίδων τοῦ νεοπλατωνίζοντος δυϊσμοῦ καί τῆς ἀλλοτριωτικῆς «σωματοκτονίας», ὁ γνήσιος ἀσκητισμός εἶναι ἀδιανόητον νά ἀποβλέπῃ εἰς τήν ἐξουθένωσιν τοῦ «κακοῦ σώματος» χάριν τοῦ πνεύματος καί τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς ψυχῆς ἐκ τῶν βασανιστικῶν δεσμῶν του. Ὅπως τονίζεται, «ἡ ἄσκηση, στήν αὐθεντική ἐκφρασή της, δέν στρέφεται κατά τοῦ σώματος, ἀλλά κατά τῶν παθῶν, ἡ ρίζα τῶν ὁποίων εἶναι “πνευματική”, ἀφοῦ “πρωτοπαθής” εἶναι ὁ νοῦς. Μᾶλλον τό σῶμα δέν εἶναι ὁ μέγας ἀντίπαλος τοῦ ἀσκητῆ».
.                   Ἡ ἀσκητική προσπάθεια ἐπιδιώκει τήν ὑπέρβασιν τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ, χάριν τῆς «οὐ ζητούσης τά ἑαυτῆς» ἀγάπης, ἄνευ τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἐγκλωβισμένος εἰς τόν ἑαυτόν του, εἰς τό «ἀδηφάγον ἐγώ» καί τάς ἀκορέστους ἐπιθυμίας του. Ὁ ἐγωκεντρικός ἄνθρωπος συρρικνώνεται, χάνει τήν δημιουργικότητά του, κατά τό ἔξοχον, «ὅ,τι δίνουμε πολλαπλασιάζεται, ὅ,τι κρατᾶμε γιά τόν ἑαυτό μας εἶναι χαμένο». Διά τόν λόγον αὐτόν, ἡ σοφία τῶν Πατέρων καί ἡ πεῖρα τῆς Ἐκκλησίας συνδέουν τήν περίοδον τῆς νηστείας μέ τήν «δαψίλειαν τῆς ἐλεημοσύνης», μέ ἔργα εὐποιϊας καί φιλανθρωπίας, τά ὁποῖα εἶναι ἔνδειξις ὑπερβάσεως τῆς φιλαυτίας καί ὑπαρξιακῆς πληρότητος.
.                   Ἡ ὁλιστικότης εἶναι ἐν παντί καιρῷ τό χαρακτηριστικόν τῆς ζωῆς ἐν Ἐκκλησίᾳ. Λειτουργική ζωή, ἄσκησις καί πνευματικότης, ποιμαντική μέριμνα καί ἐγκόσμιος καλή μαρτυρία, εἶναι ἔκφρασις τῆς ἀληθείας τῆς πίστεώς μας, στοιχεῖα ἀλληλένδετα καί ἀλληλοσυμπληρούμενα τῆς χριστιανικῆς μας ταυτότητος, μέ κοινόν σημεῖον ἀναφορᾶς καί κατεύθυνσιν τήν Βασιλείαν τῶν Ἐσχάτων καί τήν ἐν αὐτῇ πλήρωσιν καί πληρότητα τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ἐνῷ ἡ ἐκκλησιαστική ζωή εἰς ὅλας τάς ἐκφάνσεις της ἀντανακλᾷ καί εἰκονίζει τήν ἐρχομένην Βασιλείαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι τό μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἐκεῖνο τό ὁποῖον, ὅπως ὑπογραμμίζει μετ᾿ ἐμφάσεως ὁ προσφάτως ἐκδημήσας πρός Κύριον μακαριστός Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης «ἐκφράζει τήν Ἐκκλησία στήν πληρότητά της» (Βασιλείας Θεοῦ ἐκτύπωμα, Μέγαρα 2013, σ. 59). Ἡ «καθαρά κοινωνία», ἡ ἐκκλησιοποίησις τῆς ὑπάρξεώς μας, ὡς μετοχή εἰς τήν Θείαν Εὐχαριστίαν, εἶναι τό «τέλος» τῆς νηστείας, ὁ «στέφανος» καί τό «βραβεῖον» τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων (βλ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τόν Ἠσαΐαν Ὁμιλίαι, ϛ´: Εἰς τά Σεραφείμ, PG 56, 139).
.                   Σήμερον, εἰς ἐποχήν ἀποϊεροποιήσεως τῆς ζωῆς, ὅπου ὁ ἄνθρωπος «προσδίδει μεγάλη σημασία σέ ἐντελῶς ἀσήμαντα πράγματα», ἡ χριστιανική μας ἀποστολή εἶναι ἡ ἔμπρακτος ἀνάδειξις τοῦ ὑπαρξιακοῦ βάθους τοῦ ὀρθοδόξου «τριπτύχου τῆς πνευματικότητος», ὡς ἀδιασπάστου ἑνότητος λειτουργικῆς ζωῆς, ἀσκητικοῦ ἤθους καί ἀλληλεγγύης, τῆς πεμπτουσίας τῆς ἀξιολογικῆς ἐπαναστάσεως εἰς τόν χῶρον τοῦ ἤθους καί τοῦ πολιτισμοῦ, τήν ὁποίαν συγκροτεῖ ἡ πίστις εἰς Χριστόν καί ἡ θεοδώρητος ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. Θεωροῦμεν ἰδιατέρως σημαντικόν, νά ζῶμεν τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν ὡς ἀποκάλυψιν καί βίωσιν τοῦ ἀληθοῦς νοήματος τῆς ἐλευθερίας «ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε» (Γαλ. ε´, 1).
.                   Μέ αὐτάς τάς σκέψεις καί μέ αἰσθήματα ἀγάπης καί τιμῆς, εὐχόμεθα εἰς ὑμᾶς τούς Τιμιωτάτους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς καί εἰς τά ἀνά τήν οἰκουμένην πνευματικά τέκνα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας εὔδρομον τό στάδιον τῆς νηστείας, ἐπικαλούμενοι ἐπί πάντας ὑμᾶς τήν χάριν καί τό ἔλεος τοῦ ἀεί εὐφραινομένου ἐπί τοῖς ἀσκητικοῖς ἄθλοις τοῦ λαοῦ Αὐτοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Οὗ τό κράτος τῆς Βασιλείας εἴη εὐλογημένον καί δεδοξασμένον, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ,βκγ´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

ΠΗΓΗ: ec-patr.org

Διαφήμιση

«ΝΑ ΘΥΣΙΑΖΕ ΤΟΝ ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ»

Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης στὴν ΕΡΤ:
Ἡ ἐκκλησία τῆς Ρωσίας μᾶς ἀπογοήτευσε
– Ἂς θυσίαζε τὸν θρόνο του ὁ Κύριλλος

ΠΗΓΗ: ertnews.gr

Σύνταξη: Συντακτικὴ ὁμάδα ert.gr

ertnews.gr/eidiseis/ellada/oikoymenikos-patriarchis-stin-ert-i-ekklisia-tis-rosias-mas-apogoiteyse-as-thysiaze-ton-throno-toy-o-kyrillos/

.               Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος παραχώρησε μία ἀπὸ τὶς σπάνιες συνεντεύξεις του «Στὸ Κέντρο» τῆς ΕΡΤ1 καὶ τὸν δημοσιογράφο Γιῶργο Κουβαρά. Ὁ Παναγιότατος ἀναφέρεται στὴ συνέντευξή του στὸν πόλεμο στὴν Οὐκρανία, τὴ στάση τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, τὸρόλο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τὴν Ἁγία Σοφία.

.               Ἐρωτηθεὶς γιὰ τὴ στάση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας καὶ τοῦ Πατριάρχη Μόσχας, Κύριλλου, ἀπέναντι στὸν πόλεμο, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὑπογράμμισε: «Δὲν θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ μὴν καταδικάσουν ὅλες οἱ Ἐκκλησίες τὴ βία, τὸν πόλεμο. Ἀλλὰ ἡ ἐκκλησία τῆς Ρωσίας μᾶς ἀπογοήτευσε. Δὲν ἤθελα νὰ ἀποτελέσει αὐτὴ τὴν τραγικὴ ἐξαίρεση ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καὶ ὁ ἀδελφὸς Πατριάρχης Κύριλλος. Δὲν ξέρω πῶς μπορεῖ νὰ δικαιολογήσει ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό του στὴ συνείδησή του. Πῶς θὰ τὸν δικαιολογήσει, πῶς θὰ τὸν κρίνει ἡ ἱστορία. Ἔπρεπε νὰ ὀρθώσει τὸ ἀνάστημά του. Γιατί μπορεῖ κάποιος νὰ ἀντιτάξει ὅτι πιέζεται ἀπὸ τὸν πρόεδρο Πούτιν. Θὰ ἔπρεπε νὰ ἀντιδράσει στὴν εἰσβολὴ στὴν Οὐκρανία καὶ νὰ καταδικάσει τὸν πόλεμο, ὅπως κάναμε ὅλοι οἱ ἄλλοι Ὀρθόδοξοι Προκαθήμενοι. Δὲν τὸ ἔκανε, αὐτὸ εἶναι εἰς βάρος του καὶ λυποῦμαι πολύ. Μπορεῖ νὰ εἴχαμε ἄλλες διαφορές, τὴ γνωστὴ γιὰ τὴν αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, τὴ διαφορὰ ποὺ ἔχουμε αἰῶνες τώρα διότι ἡ ρωσικὴ Ἐκκλησία ἐποφθαλμιᾶ τὸ πρωτεῖο τοῦ Κωνσταντινουπόλεως, ὑποσκάπτει τὰ θεμέλια τοῦ θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλὰ περίμενα ἀπὸ τὸν ἀδελφὸ Κύριλλο σὲ αὐτὴτὴν κρίσιμη, ἱστορικὴ στιγμή, νὰ σταθεῖ στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων. Ἐν ἀνάγκῃ νὰ θυσιάσει τὸν θρόνο του, νὰ πεῖ στὸν Πούτιν, “κύριε Πρόεδρε, ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ συμφωνήσω μαζί σας, παραιτοῦμαι, φεύγω”. Θὰ τὸν βάλει στὴ φυλακή; Δὲν ξέρω τί θὰ ἔκανε ὁ πρόεδρος Πούτιν, ἂν ἀντιδροῦσε στὰ σχέδιά του ὁ Πατριάρχης, ἀλλὰ αὐτὸ θὰ περιμέναμε ἐμεῖς, οἱ ἄλλοι ἀδελφοὶ Προκαθήμενοι».

Γιὰ τὸ ζήτημα τῆς θεολογικῆς σχολῆς τῆς Χάλκης ἀνέφερε:

«Ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης παραμένει κλειστὴ ἐδῶ καὶ 51 χρόνια καὶ τὸ ΟἰκουμενικὸΠατριαρχεῖο στερεῖται τῆς δυνατότητας νὰ ἐκπαιδεύει στὴν ἕδρα τῆς τοὺς αὐριανοὺς λειτουργούς της. Παρακαλέσαμε κατ’ ἐπανάληψη τὴν ἐδῶ κυβέρνηση νὰ μᾶς ἀνοίξει τὴ σχολή. Νὰἐπαναλειτουργήσει δηλαδὴ ἡ σχολὴ γιὰ τοὺς χριστιανοὺς ποὺ ἄνοιξε ἐπὶ Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας καὶ ἔκλεισε ἐπὶ τουρκικῆς δημοκρατίας. Αὐτὸ εἶναι ἀντίφαση καὶ ἀδικαιολόγητη ἐξέλιξη. Δυστυχῶς δὲν εἰσακούονται οἱ παρακλήσεις μας πρὸς τὴν Ἄγκυρα. Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι ἡ τουρκικὴ κυβέρνηση θὰ δεῖ κάποια στιγμὴ αὐτὸ τὸ θέμα ἀπὸ ἄλλο πρίσμα καὶ θὰ πεισθεῖ ὅτι ἡ ἐπαναλειτουργία τῆς Χάλκης εἶναι κατ᾽ ἀρχὴν πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ἴδιας τῆς Τουρκίας. Διότι μία τέτοια ἐνέργεια θὰ ἀποδείξει περίτρανα ὅτι ὑπάρχει θρησκευτικὴ ἐλευθερία, ὅτι δὲν ὑπάρχουν περιορισμοὶ στὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, στὸ δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Λέγω ἐδῶ, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν δεκάδες μουσουλμανικὲς σχολὲς καὶ οὔτε μία θεολογικὴ σχολὴ γιὰ τοὺς χριστιανούς, διότι ἡ συνθήκη τῆς Λωζάνης λέει πὼς οἱ μειονότητες ποὺ ζοῦν στὴν Τουρκία ἔχουν δικαίωμα νὰἀνοίγουν σχολεῖα, ποὺ θὰ δίδουν θρησκευτικὴ ἐκπαίδευση μὲ δικά τους ἔξοδα. Ἐμεῖς οὐδέποτε ζητήσαμε χρήματα, ἄρα τὸ κλείσιμο τῆς Χάλκης εἶναι καὶ παραβίαση τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάνης».

Γιὰ τὰ αἰσθήματά του σχετικὰ μὲ τὴν μετατροπὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας σὲ τέμενος καὶ τὰ ρεπορτὰζ ποὺἀναφέρουν ὅτι ἔχουν σημειωθεῖ ζημιές, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὑπογράμμισε:

«Δὲν ἔκρυψα ποτὲ τὰ αἰσθήματά μου. Μίλησα καὶ ἔγραψα γιὰ τὴν Ἁγία Σοφία. Αὐτὰ τὰ κείμενα εἶχε τὴν εὐαισθησία νὰ τὰ συλλέξει ὁ μακαριστὸς φίλος καὶ συνεργάτης Μαγγίνας καὶ νὰ τὰ βγάλει σὲβιβλιαράκι. Δὲν πρόφτασε νὰ τὸ δεῖ, ἀλλὰ ἔκανε τὸν κόπο νὰ τὸ ἑτοιμάσει. Ἐκεῖ μπορεῖ νὰ δεῖ κάποιος τὰ αἰσθήματά μου γιὰ τὴν Ἁγία Σοφία. Ἀπὸ τὴν ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καὶ τὴν πολιτεία τῆς Ρωσίας, πάλι δὲν εἴχαμε εὐχάριστα μηνύματα, ὅταν μετατράπηκε σὲ τέμενος, γιατί τότε ἐλέχθη ἀπὸ τὸν Βορρᾶ ὅτι “τώρα μποροῦμε νὰ μπαίνουμε χωρὶς εἰσιτήριο”. Αὐτὰ ποὺ διαβάζουμε τώρα τελευταῖα στὶς τουρκικὲς ἐφημερίδες δὲν εἶναι εὐχάριστα γιὰ τὴ συντήρηση, γιὰ τὴν καθαριότητα. Ὑπάρχουν παράπονα διατυπωμένα ἀπὸ Τούρκους δημοσιογράφους. Ἐγὼ ἐπαναλαμβάνω ὅτι θὰ προτιμούσαμε νὰ εἶναι ἀνοιχτὸ μουσεῖο γιὰ ὅλον τὸν κόσμο ἡ Ἁγία Σοφία καὶ ὄχι τέμενος μόνο γιὰ μουσουλμάνους».

Σχετικὰ μὲ τὴν ἐπικείμενη ἐπίσκεψή του στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὑπενθύμισε ὅτι αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ ὄγδοη φορὰποὺ θὰ πάει, καθὼς τὸ ἀγαπᾶ καὶ τὸ νοιάζεται.

«Μετὰ ἀπὸ 30 χρόνια ποὺ μὲ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ εἶμαι στὸν θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, θέλω νὰπάω ξανὰ νὰ εὐχαριστήσω γιὰ αὐτὴ τὴ μεγάλη εὐλογία. Ἐλέχθησαν καὶ γράφτηκαν μερικὰ περίεργα πράγματα, ὅτι θὰ πάω νὰ ἐκδιώξω Ρώσους μοναχούς. Εἶναι μυθεύματα. Οὔτε πρόθεση ἔχω νὰ διώξω κανέναν, φαντάζομαι ὅτι δὲν θὰ μὲ προκαλέσουν νὰ κάνω κάτι τέτοιο. Ἂς κάθονται φρόνιμα νὰ μὴν ἐκδιωχθεῖ κανείς. Αὐτὰ εἶναι αὐτονόητα πράγματα. Ἐγὼ πηγαίνω ἐκεῖ ὡς προσκυνητής».

Ἐπιμέλεια: Κατερίνα Δούκα

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΤΗΝ ΡΩΣΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καταδικάζει τὴν ἀπρόκλητη Ρωσικὴ εἰσβολὴ στὴν Οὐκρανία 
καὶ συμπαρίσταται στὸν σκληρὰ δοκιμαζόμενο Οὐκρανικὸ λαὸ

.                       Συγκλονισμένος ἀπὸ τὴν εἰσβολὴ τῶν ἐνόπλων δυνάμεων τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας στὸ ἔδαφος τῆς Δημοκρατίας τῆς Οὐκρανίας σήμερα τὰ ξημερώματα, ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος ἐπικοινώνησε τηλεφωνικὰ μὲ τὸν Μακαριώτατο Προκαθήμενο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας κ. Ἐπιφάνιο, ἐκφράζοντας τὴ βαθειά του θλίψη γι᾽ αὐτὴ τὴν κατάφωρη παραβίαση κάθε ἔννοιας διεθνοῦς νομιμότητας, καθὼς καὶ τὴν συμπαράστασή του στὸν ἀγωνιζόμενο ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν Οὐκρανικὸ λαὸ καὶ στὶς οἰκογένειες τῶν ἀθώων θυμάτων.
.                       Ὁ Παναγιώτατος καταδικάζει τὴν ἀπρόκλητη αὐτὴ ἐπίθεση τῆς Ρωσίας ἐναντίον τῆς Οὐκρανίας, ἑνὸς ἀνεξάρτητου καὶ κυρίαρχου κράτους τῆς Εὐρώπης, ὡς καὶ τὴν καταπάτηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τὴν ὠμὴ βία ἐναντίον τῶν συνανθρώπων μας καὶ πρωτίστως ἐναντίον τῶν ἀμάχων. Προσεύχεται δὲ ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης νὰ φωτίσει τὴν ἡγεσία τῆς ΡωσικῆςὉμοσπονδίας, ὥστε νὰ κατανοήσει τὶς τραγικὲς ἐπιπτώσεις τῶν ἀποφάσεων καὶ τῶν ἐνεργειῶν της, οἱὁποῖες μπορεῖ νὰ ἀποτελέσουν ἔναυσμα ἀκόμη καὶ γιὰ μία παγκόσμια πολεμικὴ σύρραξη. Ἀπευθύνειἔκκληση πρὸς τοὺς ἡγέτες ὅλων τῶν κρατῶν, τῶν εὐρωπαϊκῶν θεσμῶν καὶ τῶν διεθνῶν ὀργανισμῶν νὰἐργασθοῦν γιὰ τὴν εἰρηνικὴ διευθέτηση τῆς κρίσιμης αὐτῆς καταστάσεως μὲ εἰλικρινῆ διάλογο, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τὸ μόνο μέσο ἐπίλυσης κάθε προβλήματος καὶ ἀντιμετώπισης κάθε διαφορᾶς.
.                     Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καλεῖ ἀδελφικῶς τὶς κατὰ τόπους Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, καθὼς καὶ ὅλους τοὺς Χριστιανούς, ἀλλὰ καὶ κάθε ἄνθρωπο καλῆς θελήσεως, σὲ ἀδιάλειπτη προσευχὴ ὑπὲρ τοῦ Οὐκρανικοῦ λαοῦ καὶ ὑπὲρ τῆς ἐπικρατήσεως τῆς εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνης στὴν Οὐκρανία.

ΠΗΓΗ: ec-patr.org

ΣΧ. (Π.Β.): Ἆραγε θὰ καταδικάσει ἀπεριφράστως τὴν εἰσβολὴ καὶ ὁ Πατριάρχης Ρωσίας;

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΝ ΟΥΚΡΑΝΙᾼ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ἀπό ὅλα αὐτά πού ἔγιναν ἀπό τό ἔτος 1993 (28 χρόνια μέχρι σήμερα), δέν μπορῶ νά ἀποδώσω εὐθύνες στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη ὅτι πιέσθηκε ἀπό τούς Ἀμερικανούς, ἀφοῦ ὅλα αὐτά τά χρόνια ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἔδειξε καλή πρόθεση νά ἐπιλύση τό θέμα τῆς χορηγήσεως Αὐτοκεφαλίας, μέ ὑποχώρησή του ἀπό τήν ἕως τότε πρακτική.
Μπορῶ δέ νά ἀποδώσω εὐθύνες σέ ἐκείνους, κυρίως στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, πού δέν ἀποδέχθηκαν τό κείμενο γιά τήν χορήγηση τῆς Αὐτοκεφαλίας, πού ἦταν συγχρόνως κινήσεις γιά τήν ὑπονόμευση τοῦ ρόλου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τελικά ὑπονόμευση τοῦ συνοδικοῦ καί ἱεραρχικοῦ πολιτεύματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αὐτή ἔθεσε βέτο γιά τήν μή ὁλοκλήρωση τοῦ κειμένου γιά τό Αὐτοκέφαλο καί τόν τρόπο χορηγήσεώς του, τό ὁποῖο πλέον εἶναι ἕνα κείμενο ἐργασίας χωρίς νά ἔχη συμφωνηθῆ.

τοῦ Μητροπολ. Ναυπάκτου καὶ Ἁγ. Βλασίου Ἱεροθέου

ΠΗΓΗ: parembasis.gr

.                      Ἀπό πολλά χρόνια παρακολουθῶ προσεκτικά τήν ἐκκλησιαστική κρίση πού ὑπάρχει στήν Οὐκρανία πού ἐπεκτάθηκε σέ ὅλη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ ἀπρόβλεπτες συνέπειες, ὅπως φαίνονται μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου καί ἔγραψα διάφορα κείμενα, τά ὁποῖα συμπεριλήφθηκαν στό βιβλίο μου μέ τίτλο «Τό συνοδικό καί ἱεραρχικό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, μέ ἀναφορά στό οὐκρανικό ζήτημα», τό ὁποῖο ἐξεδόθη τό 2019.
.                Βασικά θέματα τοῦ βιβλίου αὐτοῦ ἦταν τά ἐκκλησιολογικά ζητήματα, ὅπως τί εἶναι τό συνοδικό καί ἱεραρχικό πολίτευμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τί εἶναι τό Πρωτεῖο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τί εἶναι ὁ θεσμός τῆς Αὐτοκεφαλίας στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλη­σία, τί εἶναι ἡ Ἀποστολική Παράδοση καί Ἀποστολική Διαδοχή στό μυστήριο τῆς Ἐκκλη­σίας, πῶς λειτουργεῖ ὁ θεσμός τῆς Πενταρχίας, καί θέματα πού σχετίζονται μέ τήν θεωρία τῆς Τρίτης Ρώμης. Στό τέλος ἐτέθη καί μιά πρόταση γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ οὐκρανικοῦ ζητήματος.
.                    Ἀπό τότε μέχρι σήμερα ἡ Ρωσία, τόσο ἐκκλησιαστικά ὅσο καί πολιτικά, ἀποδίδει, μέ διάφορες δηλώσεις τῶν ἐκπροσώπων της, εὐθῦνες στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη γιά τήν χορήγηση Αὐτο­κεφαλίας σέ δύο σχισματικές Ὁμάδες, μέ τήν παρέμβαση καί τήν πίεση τῆς Ἀμερικανικῆς Πολιτικῆς. Μέ ἀφορμή αὐτήν τήν ἐκτίμηση προβαίνει σέ διάφορες ἐνέργειες πού ὑπονομεύουν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.
.                      Προσπάθησα νά ἐρευνήσω τό θέμα αὐτό καί νά δῶ τήν ἱστορία του, στό γιατί ἔφθασε ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης νά δώση τήν αὐτο­κεφαλία στήν Οὐκρανία καί ποιά εἶναι ἡ εὐθύνη τῶν Ἀμερικανῶν ἤ τῶν Ρώσων στήν ὑπόθεση αὐτή.
.                   Ἐπειδή ἤθελα νά δῶ τήν ὅλη ἱστορία τοῦ θέματος, δέν θέλησα νά ἀσχοληθῶ ἁπλῶς μέ διάφορες δηλώσεις, οὔτε νά γράψω «ἐκθέσεις» μέ βερμπαλισμούς καί «ἔξυπνες» ἰδέες καί συμψηφισμούς εὐθυνῶν, ἀλλά νά μελετήσω τά Πρακτικά τῶν Προσυνοδικῶν Διασκέψεων καί τῶν Προπαρασκευα­στικῶν Ἐπιτροπῶν μέχρι τό 2019 πού χορηγήθηκε ἡ Αὐτοκεφαλία στήν Οὐκρανία ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Ἡ μελέτη αὐτή τῶν Πρακτικῶν τῶν Διορθοδόξων Συζητήσεων ὑπό τήν Προεδρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρ­χείου καί τήν παρουσία Ἐκπροσώπων ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τῆς Ρωσίας ἐπεκτάθηκε σέ πάνω ἀπό 1.500 σελίδες.
.                      Ἀπό τήν ἀνάγνωση τῶν Πρακτικῶν τῶν Διορθοδόξων Συναντή­σεων στίς ὁποῖες συζήτησαν καί τό θέμα τῆς χορηγήσεως τῆς Αὐτοκεφαλίας σέ μιά Ἐκκλησία πού τό ζητᾶ, ἐξάγονται μερικά συμπεράσματα.

.                 Κατ’ ἀρχάς ὅτι στήν Διορθόδοξη Προπαρασκευαστική Ἐπιτροπή πού ἔγινε ἀπό 7^η ὥς 13^η Νοεμβρίου 1993, ὕστερα ἀπό ἀπόφαση τῶν δύο Προσυνοδικῶν ΠανορθοδόξωνΔιασκέψεων (Α΄ τό 1976 καί τῆς Γ΄ τό 1986) συζητήθηκε τό θέμα καί ἀποφασίσθηκε νάχορηγῆται ἡ Αὐτοκεφαλία ἀπό τό Οἰκουμενικό Πα­τριαρ­χεῖο, ὕστερα ἀπό πρόταση τῆςΜητέρας Ἐκκλησίας ἀπό τήν ὁποία θά ἀποσπασθῆ ἡ συγκεκριμένη Ἐκκλησία, καί ἀπόΠανορθόδοξη συναί­νεση, ἀλλά παραπέμφθηκε τό θέμα στήν ἑπομένη ΔιορθόδοξηΠροπαρα­σκευαστική Ἐπιτροπή προκειμένου νά ἀποφασίση γιά τόν τρόπο ὑπογραφῆς τοῦΤόμου Αὐτοκεφαλίας, καί γιά τό περιεχόμενό του. Ἐπρόκειτο γιά μιά ὑποχώρηση τοῦΟἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά δίδεται τό Αὐτοκέφαλο σέ μιά Ἐκκλησία μέ συνοδικότρόπο, ἐνῶ μέχρι τότε ἐδίδετο μόνον ἀπό Αὐτό, δηλαδή τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.
.                 Στήν συνέχεια στίς ἑπόμενες Διορθόδοξες Προπαρασκευα­στι­κές Ἐπιτροπέςμέχρι τήν Σύναξη τῶν Προκαθημένων, πού ἔγινε στό Σαμπεζύ τῆς Γενεύης τόν Ἰανουάριοτοῦ 2016, ὑπῆρξε διαφωνία ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καί δέν συμφωνήθηκε ὁμοφώνωςὁ τρόπος ὑπογραφῆς τῆς χορηγήσεως τῆς Αὐτοκε­φαλίας.
.                 Συγκεκριμένα, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο δέχθηκε τήν πρόταση τῆς Ἐκκλησίαςτῆς Τσεχίας καί Σλοβακίας νά ὑπογράφεται ὁ τόμος τῆς Αὐτοκεφαλίας ἀπό τόν Οἰκουμε­νικό Πατριάρχη μέ τό «ἀποφαίνεται» καί τούς ἄλλους Προκαθημένους μέ τό«συναποφαίνεται», ὁ καθένας, ὅπως εἶχε γίνει καί στόν Τόμο τῆς Αὐτοκεφαλίας τῆςἘκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δέν τό ἀποδέχθηκε, προτείνονταςνά ὑπογράφουν ὅλες οἱ Ἐκκλησίες, χωρίς καμία ἔνδειξη, δηλαδή νά μήν γράφεται τό«ἀποφαίνεται» καί «συναποφαίνεται».
Αὐτό τό ἔκανε ἐπειδή δέν ἀναγνώριζε ἐν τοῖς πράγμασιν, τήν διακεκριμένη θέση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στό συνοδικό πολί­τευμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως φάνηκε στίςσυζητήσεις πού ἔγιναν. Φυσικά, δέν συζητήθηκε καί τό περιεχό­μενο τοῦ Τόμου τῆςΑὐτοκεφαλίας, πού θά περιεῖχε τούς ὅρους καί τίς προϋπο­θέσεις μέ τούς ὁποίους θάἐχορηγεῖτο τό Αὐτοκέφαλο. Ὁπότε, ἡ ἀπόφαση τοῦ Νοεμβρίου 1993 παρέμεινε ὡς ἕνα«κείμενο ἐργασίας».
.                 Ἀκόμη, ἡ ἀνάγνωση τῶν Πρακτικῶν δείχνει καθαρά τό πρόβλημα τοῦ Ἐθνο­φυλετισμοῦ πού ταλαιπωρεῖ, ὡς μή ὄφελε, τήν Ἐκκλησία, ἀλλά καί τήν ἡγεμονική τάση τῆςἘκκλησίας τῆς Ρωσίας. Μέσα σέ αὐτές τίς δυσκολίες τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖοπροσπαθεῖ μέ πολύ κόπο νά ἐξασκήση τήν διακονική Προεδρία, πού προσδιορίσθηκε ἀπότούς Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τήν μετέπειτα διαχρονική παράδοση τῆςἘκκλησίας.
.                 Ἔτσι, ἀπό τό ἔτος 1993 (29 χρόνια μέχρι σήμερα) ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίαςδημιουργοῦσε διάφορα προβλήματα, ὅπως φαίνεται καθαρά στά Πρακτικά τῶνΣυνεδριάσεων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἕνα μέρος τῶν ὁποίων θά παρατεθῆ στό κείμενοπού συνέταξα καί δημοσιεύεται πιό κάτω.
Ἑπομένως, ἡ εὐθύνη τῆς μή ἐπιλύσεως τῆς χορηγήσεως τῆς Αὐτοκεφαλίας σέ μιά Ἐκκλησίαμέ συνο­δικό τρόπο ἀποδίδεται στήν τακτική τῆς Ρωσικῆς πλευρᾶς, καί ὄχι σέ ὄψιμεςἔξωθεν πολιτικές ἐπεμβάσεις. Ἄλλωστε, αὐτό τό ὁμολόγησε ἐν μέρει καί ὁ ὑπεύθυνος στούςδιαλόγους αὐτούς ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ὅπως θά φανῆ πιό κάτω.
.                 Ἡ σύνταξη τοῦ κειμένου πού ἀκολουθεῖ ἔγινε στήν προοπτική νά ἀναζητήσωμέσα ἀπό τήν ἀνάγνωση τῶν Πρακτικῶν τῶν Ὀρθοδόξων Διασκέψεων τόν λόγο γιά τό ποιόςεὐθύνεται πού ναυάγησε ἡ ληφθεῖσα ἀπόφαση νά χορη­γῆται τό Αὐτοκέφαλο σέ μιάἘκκλησία μέ συνοδικό τρόπο, ποιά εἶναι ἡ αἰτία τῆς ἐκκλησιαστικῆς κρίσης πού ἔχεισυνέπειες μέχρι τίς ἡμέρες μας, μέ τήν ἀμυδρά ἐλπίδα νά γίνη ἡ ἀναγνώριση τῶν λαθῶν γιάνά ἐπέλθη ἡ ἑνότητα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὥστε νά ἀποφευχθοῦν οἱσχισματικές τάσεις. Ἄν δέν γίνη ἡ ἀναγνώριση τῶν λαθῶν δέν θά ἐπέλθη ἡ πολυπόθητηἑνότητα.
.                 Στήν συνέχεια παρατίθεται ὁ καρπός τῆς ἔρευνάς μου αὐτῆς μέ τίτλο: «Οἱ ἐκκλησιαστικές εὐθῦνες γιά τήν Οὐκρανία, ἐκ τῶν Πρακτικῶν», τά ὁποῖα Πρακτικά, ὅπωςπροαναφέρθηκε, ἐπεκτείνονται περίπου σέ 1.500 σελίδες.

Οἱ ἐκκλησιαστικές εὐθῦνες γιά τήν Οὐκρανία

«ΥΠΕΡ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΓΕΓΟΝΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» (Πατριαρχικὴ Ἀπόδειξις ἐπὶ τοῖς Χριστουγέννοις 2021)

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Ἀδελφοί συλλειτουργοί καί εὐλογημένα τέκνα,

.                         Φθάσαντες καί πάλιν εἰς τήν πάμφωτον ἑορτήν τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ ἐπισκεψαμένου ἡμᾶς ἐξ ὕψους Σωτῆρος Χριστοῦ, δοξάζομεν ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις τό ὑπερουράνιον ὄνομα Αὐτοῦ. Ἡ Ἐνανθρώπησις τοῦ προαιωνίου Λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι «τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον», τό ὑπέρλογον «ἀεὶ μυστήριον» τῆς θεανθρωπίνης κοινωνίας. Ὁ Θεός, ὡς λέγει μέ ὑπέροχον τρόπον ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, «ὡς φιλάνθρωπος ἐκ τῆς ἀνθρώπου οὐσίας ἀληθῶς ἄνθρωπος γεγονώς, τὸν τοῦ πῶς ἄνθρωπος γέγονε τρόπον μένει διὰ παντὸς ἔχων ἀνέκφαντον· ὑπὲρ ἄνθρωπον γὰρ γέγονεν ἄνθρωπος»[1].
.                         Ἡ θεία Ἐνσάρκωσις, ὁμοῦ μετά τῆς φανερώσεως τῆς ἀληθείας περί τοῦ Θεοῦ, ἀποκαλύπτει καί τήν ἀλήθειαν καί τόν τελικόν προορισμόν τοῦ ἀνθρώπου, τήν κατά χάριν θέωσιν. Θεολογικώτατα, ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας διακηρύσσει ὅτι ὁ Χριστός «τὸν ἀληθινὸν ἄνθρωπον καὶ τέλειον πρῶτος καὶ μόνος ἔδειξεν»[2]. Ἔκτοτε, ὁ τιμῶν τόν Θεόν ὀφείλει νά σέβεται καί τόν ἄνθρωπον, καί ὁ ὑποτιμῶν τόν ἄνθρωπον ἀσεβεῖ πρός τόν Θεόν, τόν προσλαβόντα τήν ἡμετέραν φύσιν. Ἐν Χριστῷ, ὁ λόγος τῆς θεολογίας περί τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐν ταὐτῷ καί λόγος περί τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἔνσαρκος Θεία Οἰκονομία ἀναιρεῖ ὁριστικῶς τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς δυνάστου, τιμωροῦ καί ἀντιπάλου τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστός εἶναι πανταχοῦ, πάντοτε καί ἐν παντί ἡ ἄρνησις τῆς ἀρνήσεως τοῦ ἀνθρώπου καί ὁ ὑπερασπιστής τῆς ἐλευθερίας του. Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἡ σάρξ τήν ὁποίαν ἀνέλαβεν ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ[3], ἐκπροσωπεῖ, ἐκφράζει καί διακονεῖ αὐτό τό πανσωστικόν μυστήριον τῆς θεανθρωπινότητος.
.                         Μέ λάβαρον τήν ἐν Χριστῷ «ἄλλην πλᾶσιν» τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἀνακαίνισιν συμπάσης τῆς κτίσεως, ἡ Ἐκκλησία δίδει καί σήμερον τήν καλήν μαρτυρίαν ἔναντι ὅλων τῶν ἐξελίξεων, αἱ ὁποῖαι ἀπειλοῦν τήν ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τήν ἀκεραιότητα τῆς δημιουργίας, βιοῦσα καί κηρύττουσα τήν ἀλήθειαν τῆς γνησίας πνευματικῆς ζωῆς καί τόν πολιτισμόν τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀλληλεγγύης. Διδοῦσα λόγον «περὶ τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος»[4], οὐδόλως θεωρεῖ τόν σύγχρονον πολιτισμόν ὡς τήν νέαν ἁμαρτόζωον Νινευί, ἐπικαλουμένη ὡς ὁ Ἰωνᾶς τήν θείαν μῆνιν ἐπ᾿ αὐτόν καί τόν ἀφανισμόν του, ἀλλά ἀγωνίζεται διά τήν ἐν Χριστῷ μεταμόρφωσιν αὐτοῦ. Ἀπαιτεῖται εἰς τήν ἐποχήν μας ποιμαντική φαντασία, διάλογος ὄχι ἀντίλογος, μετοχή ὄχι ἀποχή, συγκεκριμένη πρᾶξις ὄχι ἀπόκοσμος θεωρία, δημιουργική πρόσληψις ὄχι γενική ἀπόρριψις. Ὅλα αὐτά δέν λειτουργοῦν εἰς βάρος τῆς πνευματικότητος καί τῆς λατρευτικῆς ζωῆς, ἀλλά ἀναδεικνύουν τήν ἀδιάσπαστον ἑνότητα τῆς λεγομένης «καθέτου» καί «ὁριζοντίου» διαστάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς παρουσίας καί μαρτυρίας. Πιστότης εἰς τήν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἐγκλωβισμός εἰς τό παρελθόν, ἀλλά ἀξιοποίησις τῆς πείρας τοῦ παρελθόντος προσφυῶς ἐν τῷ παρόντι.
.                         Καί κατά τό παριππεῦον ἔτος, ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ Covid – 19 ἐταλάνισε τήν ἀνθρωπότητα. Δοξάζομεν τόν Θεόν τοῦ ἐλέους, τόν κρατύναντα τούς εἰδικούς ἐπιστήμονας εἰς τήν ἀνάπτυξιν ἀποτελεσματικῶν ἐμβολίων καί ἄλλων φαρμάκων διά τήν ἀντιμετώπισιν τῆς κρίσεως καί καλοῦμεν ὅσους πιστούς δέν ἔχουν ἀκόμη ἐμβολιασθῆ νά τό πράξουν, πάντας δέ νά ἀκολουθοῦν τά προτεινόμενα ὑπό τῶν ὑγειονομικῶν ἀρχῶν μέτρα προστασίας. Ἡ ἐπιστήμη, ἐφ᾿ ὅσον λειτουργεῖ ὡς διάκονος τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι πολύτιμον δῶρον τοῦ Θεοῦ. Ὀφείλομεν νά δεχώμεθα εὐγνωμόνως τό δῶρον καί νά μή παρασυρώμεθα ἀπό τάς ἀνευθύνους φωνάς τῶν μή ἐπαϊόντων καί τῶν αὐτοανακηρυχθέντων εἰς ἐκπροσώπους τοῦ Θεοῦ καί τῆς γνησίας πίστεως «πνευματικῶν συμβούλων», αὐτοαναιρουμένων ὅμως οἰκτρῶς, λόγῳ τῆς ἀπουσίας ἀγάπης πρός τόν ἀδελφόν, τήν ζωήν τοῦ ὁποίου ἐκθέτουν εἰς μέγαν κίνδυνον.

Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα,

.                         Μέ ἀμετακίνητον πίστιν ὅτι τήν ζωήν ἑκάστου ἐξ ἡμῶν καί τήν πορείαν τῆς ἀνθρωπότητος ὅλης κατευθύνει ὁ Θεός τῆς σοφίας καί τῆς ἀγάπης, προσβλέπομεν εἰς ἕν αἴσιον 2022, τό ὁποῖον, ἀνεξαρτήτως τῶν ἐξωτερικῶν δεδομένων καί τῶν ἐξελίξεων, θά εἶναι δι᾿ ἡμᾶς πάντας ἔτος σωτήριον, ἐφ᾿ ὅσον καί κατ᾿ αὐτό τήν πορείαν τῶν πραγμάτων κατευθύνει ὁ φιλανθρώπως πάντα οἰκονομῶν Χριστός, «ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» [5].
.                         Τοῦ Κυρίου εὐδοκοῦντος, κατά τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Ἑβδομάδα τοῦ ἐπερχομένου ἔτους, θά πραγματοποιηθῇ ἐν τῷ πανσέπτῳ καθ᾿ ἡμᾶς Κέντρῳ, ἡ τελετή Καθαγιασμοῦ τοῦ Ἁγίου Μύρου. Θεωροῦμεν ἀνεπανάληπτον θείαν δωρεάν πρός τήν ἡμῶν Μετριότητα, ὅτι θά ἀξιωθῶμεν νά προστῶμεν τῆς πανηγυρικῆς καί κατανυκτικῆς αὐτῆς τελετουργίας διά τετάρτην φοράν κατά τήν διάρκειαν τῆς ταπεινῆς ἡμῶν Πατριαρχίας. Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν!
.                         Μέ αὐτά τά αἰσθήματα, προσκυνοῦντες εὐσεβοφρόνως τό ἐν Βηθλεέμ τεχθέν παιδίον Ἰησοῦν, στρέφομεν τήν σκέψιν ἡμῶν πρός τούς ἐκεῖσε ἀδελφούς Χριστιανούς μας καί προσευχόμεθα διά τήν εἰρηνικήν καί ἁρμονικήν συνύπαρξιν ὅλων τῶν διαβιούντων εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.
.                         Ἐπί δέ τούτοις, εὐχόμεθα πᾶσιν ὑμῖν, τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν, εὐλογημένον τό Ἅγιον Δωδεκαήμερον, ὑγιηρόν δέ, καλλίκαρπον ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς καί μεστόν θείων δωρημάτων τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου, ᾯ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

Χριστούγεννα ‚βκα’

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

——————————————–

[1] Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Κεφάλαια διάφορα Θεολογικὰ καὶ Οἰκονομικὰ περὶ ἀρετῆς καὶ κακίας, ἑκατοντὰς πρώτη, ΙΒ´, PG 90, 1184.
[2] Νικολάου Καβάσιλα, Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, PG 150, 680-81.
[3] Πρβλ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία πρὸ τῆς ἐξορίας, PG 52, 429.
[4] Πρβλ. Α’ Πέτρ. γ’, 15.
[5]  Α’ Τιμ. β’, 4.

ΠΗΓΗ: ec-patr.org

«Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΔΕΝ ΕΝΔΙΔΕΙ»

Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στὸν «Π»:
Τοὺς Ρώσους τοὺς ἐκχριστιανίσαμε, γιὰ νὰ μὴν πῶ τοὺς ἐκπολιτίσαμε

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΛΑΤΖΗΣ, 24.10.2021

politis.com.cy

.                           Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καὶ Νέας Ρώμης, Βαρθολομαῖος (κατὰ κόσμον Δημήτριος Ἀρχοντώνης), ἀπὸ τὴν περασμένη Παρασκευὴ εἶναι ὁ μακροβιότερος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, συμπληρώνοντας 30 χρόνια στὸν Θρόνο. Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς συμπλήρωσης τριῶν δεκαετιῶν στὴν κεφαλὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, παραχώρησε συνέντευξη στὸν «Π», μιλώντας γιὰ τὸ μεγάλο ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα, τὸ ὁποῖο προέκυψε μὲ τὴν ἀπόδοση Τόμου Αὐτοκεφαλίας στὴν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας. Δίνει αὐστηρὲς ἀπαντήσεις στὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας καὶ σὲ ὅσους στηρίζουν τὶς θέσεις του, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ Κύπριοι ἐπίσκοποι. Ἀποδίδει τὴν πολεμικὴ ποὺ δέχεται, ὁ ἴδιος καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, σὲ ἐξυπηρέτηση τῶν γεωπολιτικῶν στόχων τῆς Μόσχας καὶ κάνει ὑποδείξεις στὸν μητροπολίτη Κύκκου Νικηφόρο. Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καθιστὰ σαφὲς ὅτι δὲν πρόκειται νὰ ὑποχωρήσει σὲ πιέσεις χαρακτηρίζοντας τὸ «Πρωτεῖο» ὡς ἐφεύρεση. Τέλος, καλεῖ τοὺς πάντες νὰ ἀκολουθήσουν τὶς ὁδηγίες τῶν ἐπιστημόνων σὲ σχέση μὲ τὴν πανδημία, ἀπορρίπτοντας τὰ fake news καὶ τὶς θεωρίες συνωμοσίας.

Δὲν ἐνδίδω σὲ πιέσεις

.                          Σὲ ποιοὺς λόγους ἀποδίδετε τὴν ἰδιαιτέρως σφοδρὴ ἀντίδραση τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, στὴν ἀπονομή του Τομου Αυτοκεφαλιας στὴν ἐν Οὐκρανία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ γιατί ὑπάρχει διστακτικότητα στήριξης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἀπὸ ἀριθμὸ Αὐτοκέφαλων Ἐκκλησιῶν;
.                          Θὰ ἤθελα νὰ μοιραστῶ μαζί σας ὅτι προφανῶς πρὶν ἀναλάβουμε τὶς εὐθύνες μας ὡς Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐπὶ τοῦ Οὐκρανικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος σκεφτήκαμε μὲ προσευχὴ καὶ σύνεση ὅλες αὐτὲς τὶς παραμέτρους τῆς ἀντίδρασης τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, ὅμως οἱ ἀποφάσεις καὶ οἱ ἐνέργειες τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔχουν ὡς κίνητρο μία κακῶς νοούμενη «διπλωματία» ἀλλὰ ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον τὰ πνευματικὰ συμφέροντα τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Κίνητρό μας ἦταν καὶ εἶναι ἡ Ἀλήθεια καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀνέκαθεν τὸν Σταυρὸ τοῦ ἑκάστοτε Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, ὅτι ὀφείλει νὰ διακονεῖ παντοῦ, πάντοτε καὶ μὲ ὅποιο κόστος τὴν Ἀλήθεια.
.                          Οὔτε γεωπολιτικὰ συμφέροντα ἐξετάσαμε καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν ὀπτικὴ ἡ ὁποία μᾶς ἀποδίδεται, οὔτε οἰκονομικά, πρὸς Θεοῦ. Οἱ γεωπολιτικὲς ἐξελίξεις, δὲν θὰ κρίνω καλῶς ἢ κακῶς, εἰσῆλθαν στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ βλέπουμε αὐτὸ σὲ ὅλες τὶς Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες ποὺ δημιούργησε μὲ θυσίες καὶ στερήσεις τὸ ἴδιο τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο.

.                          Ἡ σφοδρὴ ἀντίδραση τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι μετὰ ἀπὸ αἰῶνες ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀποκαθιστᾶ στὸ Κίεβο τὴ δικαιοσύνη. Πιέστηκε ὁ προκάτοχός μου Διονύσιος Δ’ νὰ ὑπογράψει αὐτὸ τὸ Γράμμα Ἐκδόσεως. Προηγουμένως εἶχε πιεστεῖ μὲ φυλακίσεις καὶ πολλὰ ἄλλα στὴ Μόσχα ὁ προκάτοχός μου Ἱερεμίας γιὰ νὰ ἀποδώσει τὴν τιμὴ τῆς πατριαρχικῆς ἀξίας ἐκεῖ. Καὶ τώρα ὁ ταπεινὸς διάδοχος αὐτῶν τῶν σεβασμίων ἀνδρῶν πιέζεται λοιδορούμενος νὰ ἐνδώσει καὶ αὐτὸς στὶς κοσμικὲς ἐπιταγὲς ἐκείνων πού, ἔναντι τῶν ἱεροκανονικῶν καὶ ἱστορικῶν ἐπιχειρημάτων μας, προβάλλουν τὴν οἰκονομικὴ καὶ κοσμικὴ εὐρωστία καὶ ἰσχύ τους καὶ μάλιστα ἔναντι Ἐκκλησιῶν ποὺ ἐξαρτῶνται πολιτικὰ ἀπὸ «τὸν καλό τους λόγο». Ὁ Βαρθολομαῖος ἀπέδειξε ὅτι δὲν ἐνδίδει σὲ πιέσεις. Εἶμαι μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ τριάντα χρόνια Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. Ἔχω εὐθύνη ἔναντι τῶν δικαίων αὐτοῦ του Θρόνου. Ἔχω εὐθύνη ἔναντι τῶν προκατόχων μου, ἔναντί της Ἱστορίας, ἔναντί του λαοῦ τοῦ Θεοῦ ποὺ περιμένει ἀπὸ τὸν Κωνσταντινουπόλεως Ἀλήθεια καὶ μόνον, μακριὰ ἀπὸ πρόσκαιρα συμφέροντα καὶ μικροϋπολογισμούς. Στὸ τι ωφελήθηκε το Οικουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀπὸ τὴν Αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανίας σὲ κοσμικὸ ἐπίπεδο; Τι κέρδισε; Ὕβρεις, σπιλώσεις, συκοφαντίες, ὀνειδισμὸ καὶ ταπεινώσεις. Ἀντίθετα, ὅσοι πολέμησαν αὐτὴ τὴν ἐνέργεια, ἔχουν προσήλωση σὲ κάποιο «ὄνειρο» σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο τὰ πολιτικὰ σχέδια σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο ἐξυπηρετοῦνται μὲ ἅρμα τὴν Ἐκκλησία. Καὶ ὁ νοώννοειτω. Αὐτὸ φυσικά, τὸ ὅτι διηκόνησα καὶ πάλιν τὴν Ἀλήθεια, ἔθιγε τοὺς γεωπολιτικοὺς καὶ λοιποὺς σχεδιασμοὺς τῶν ἀδελφῶν μας γι’ αὐτὸ καὶ ἀντέδρασαν μὲ τέτοια σφοδρότητα.
.                          Ἡ προσωπικὴ πολεμικὴ μὲ συκοφαντίες ὡς πρὸς τὸ ταπεινό μου πρόσωπο ἀλλὰ κυρίως ἡ συκοφαντικὴ ἐκστρατεία ἐναντίον τῶν ἱστορικῶν εὐθυνῶν τοῦ Θρόνου ποὺ τοὺς ἐκχριστιάνισε καὶ γιατί ὄχι ποὺ τοὺς ἐξεπολίτισε, χωρὶς νὰ ἀλλοιώσει τὴ γλῶσσα, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα, εἶναι αὐτὴ ποὺ δημιουργεῖ ἕνα αἴσθημα φόβου καὶ διστακτικότητας στὶς ὑπόλοιπες Ἐκκλησίες νὰ μὴν συνταυτιστοῦν καὶ ἐναρμονιστοῦν μὲ τὶς ἐνέργειες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Δὲν μὲ ἐνοχλοῦν τόσο οἱ πρὸς τὸ πρόσωπό μου συκοφαντίες, ὅσο ἡ προσπάθεια ἀπομείωσης τῶν δικαίων τοῦ Κωνσταντινουπόλεως. Τὰ κατ’ ἐμέ, ὀφείλω νὰ τὰ συγχωρῶ, ὡς μαθητὴς Κυρίου Ἰησοῦ. Δὲν θὰ παραιτηθῶ, ὅμως, ποτὲ καὶ δὲν θὰ ἐγκαταλείψω ἕως τελευταίας μου ἀναπνοῆς τὰ ζώπυρα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μας, μὲ Ἀλήθεια καὶ Ἀγάπη.
.                Δὲν ἀπαγοητεύομαι. Ὅλα θὰ γίνουν. Ἀργὰ ἢ γρήγορα ἡ Ἀλήθεια λάμπει καὶ ὑπερισχύει. Οἱ συκοφαντίες, ὅσο μεθοδευμένες καὶ νὰ εἶναι, ἐκπίπτουν, δὲν ἀντέχουν στὸ φῶς καὶ στὸν χρόνο.

Ἐπέλεξαν τὴν ἐκκλησιαστικὴ μοναξιὰ

.                          Κάνετε κάποιες κινήσεις γιὰ γεφύρωση τοῦ χάσματος ποὺ ἔχει ἐπέλθει. Πῶς ἐπέρχεται εἰρήνευση στὴν Οὐκρανία ἀφοῦ ὑφίσταται παρατύπως, ἀκόμα ἡ δομὴ ὑπὸ τὸν μητροπολίτη τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας Ὀνούφριο;
.                          Μία παράμετρος ἡ ὁποία ἐσκεμμένως, ἴσως, ἀποσιωπᾶται, εἶναι ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο δὲν διέκοψε τὴν κοινωνία μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας, ἀκριβῶς διότι δὲν αἰσθάνεται ὅτι ὑπάρχει κάποια παράβαση τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξης καὶ τοῦ κανονικοῦ δικαίου. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ δική μας ἡ καρδιὰ δὲν ἔχει κλείσει πρὸς τοὺς ἀδελφούς. Τὸ ἀντίθετο, μάλιστα. Ἐὰν ὁ μητροπολίτης Ὀνούφριος δεχόταν νὰ συμμετέχει στὴν Ἑνωτικὴ Σύνοδο, στὴν ὁποία ἡ Μητέρα Ἐκκλησία τὸν εἶχε προσκαλέσει μαζὶ μὲ τοὺς λοιποὺς ἀδελφοὺς ἀρχιερεῖς, τότε πιθανὸν σήμερα νὰ ἦταν διαφορετικὴ ἡ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων. Δὲν ἔγινε. Ἀρνήθηκαν ἐν σώματι νὰ συμβάλουν στὴν ἑνότητα καὶ προτίμησαν τὴν ἀπομόνωση μέσω διακοπῆς κοινωνίας καὶ ἀπειλῆς σχίσματος.

.                          Ἐλπίζουμε οἱ ἀδελφοὶ νὰ κατανοήσουν τὶς λάθος ἐπιλογὲς ἔγκαιρα, διότι ἡ ζωὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας προχωρᾶ ἐν Ἁγίω Πνεύματι καὶ ὅσοι ἔχουν στερήσει ἀπὸ τοὺς ἑαυτοὺς τοὺς τὴν κοινωνία μὲ τὴ Μητέρα τοὺς εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ συνειδητὰ ἢ ὄχι ἐπιλέγουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ μοναξιὰ καὶ αὐτὸ δὲν ἔχει εὐλογία, ὅπως λέμε.

Ἐφεύρεση τὸ «Πρωτεῖο»

.                          Θεωρεῖτε πῶς ὑπάρχει πρόθεση ὑπονόμευσης τοῦ Πρωτείου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου; Ἡ πρόσκληση τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων γιὰ πανορθόδοξη σύναξη σᾶς στενοχώρησε;

.                          Εἶναι καινούργια ἐφεύρεση τὸ λεγόμενο «Πρωτεῖο» τοῦ Κωνσταντινουπόλεως, ὅπως αὐτὸ χρησιμοποιεῖται μὲ ἀρνητικὴ χροιὰ καὶ χαρακτηριζόμενο ὡς «παπικό», θέλοντας προφανῶς νὰ ἐρεθίσει καὶ νὰ σκανδαλίσει μερικοὺς ἀδελφούς μας. Θέλω νὰ ρωτήσω: Κάθε Ἐπισκοπῆ δὲν ἔχει Πρῶτο; Κάθε Ἐκκλησία δὲν ἔχει Πρῶτο; Τότε οἱ κατὰ τόπους Ἐκκλησίες γιατί δὲν ἔχουν; Ἀφοῦ ἀπὸ τη μικρότερη δομὴ ποῦ εἶναι ἡ ἐνορία, μέχρι τὴν τοπικὴ Ἐκκλησία ὡς ὀντότητα, ἔχουν Πρῶτο, τότε πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἔχουν τὸν Πρῶτο τους οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες; Ἂν δὲν ἔχουμε Πρῶτο τότε εἴμαστε μία ὁμοσπονδία τοπικῶν διοικητικῶν ἐκκλησιαστικῶν σχημάτων καὶ ὄχι ἡ κοινωνία, κατὰ τὸ πῶς θέλει ἡ ἐκκλησιολογία μας, τοπικῶν Ἐκκλησιῶν μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Πρῶτο. Αὐτὴ ἡ ὁμοσπονδιοποίηση, ἡ νέα ἐκκλησιολογία, δείχνει ὅτι δὲν πορεύονται ὁρισμένοι ἀδελφοὶ στὰ βήματα τῶν πατέρων μας.
Διαβάστε τὰ ἐκκλησιαστικὰ κείμενα. Ποιά τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν συνέδραμε ὁ Πάνσεπτος καὶ Μαρτυρικὸς Οἰκουμενικὸς Θρόνος, μὲ τὶς εὐθύνες του διαχρονικά; Τὶς εὐθύνες τοῦ Πρώτου τὶς βλέπουν ἔξωθεν ὡς προνόμια γι’ αὐτὸ καὶ ζηλεύουν οὐ κατ’ ἐπίγνωση τὴ θέση αὐτή. Ὅμως ἡ θέση τοῦ Πρώτου εἶναι Μαρτύριο, εἶναι εὐθύνη, εἶναι θυσία.
.                  Θὰ σᾶς ἐξηγήσω καὶ τὸ ἄλλο. Ἐνῶ θεολογικὰ ὁ Κωνσταντινουπόλεως ἔχει τὴν ἴδια ἀρχιερωσύνη, τὴν ἴδια Χάρη, ἐπιτελεῖ τὰ ἴδια Μυστήρια μὲ τὴν ἴδια «ἀξία», ἐν τούτοις ἱεροκανονικῶς ὁ Κωνσταντινουπόλεως ἔχει μοναδικὲς εὐθύνες στὴν Ἐκκλησία. Τὸ νὰ δέχεται ἔκκλητες προσφυγές. Ὑπάρχει μία ἔκδοση τῆς Μονῆς Κύκκου, καὶ θὰ τὸ γνωρίζει πολὺ καλὰ ὁ ἀδελφὸς Νικηφόρος, ἡ ὁποία περιγράφει μέσα δυσαρίθμητες περιπτώσεις ἐκκλήτων προσφυγῶν Κυπρίων στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο. Ξέρετε πόσες, κατὰ κόσμον, εὐκαιρίες εἶχε διαχρονικὰ ὁ Κωνσταντινουπόλεως νὰ διευρύνει τὴν ἐκκλησιαστικὴ δικαιοδοσία του; Οὐκ ὀλίγες. Ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὰ ἑκατοντάδες. Ἡ ἐπισκοπὴ Ἀμίδης, ἡ ὁποία βρίσκεται ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας καὶ ἀνήκει στὸ ἀδελφὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ἀντιοχείας. Πόσες φορὲς τὴν ἀνέλαβε σὲ χρόνια δύσκολα τὸ Φανάρι; Κι ὅμως. Πάντοτε τὴν ἐπέστρεφε, ὅταν περνοῦσαν οἱ δυσκολίες στὴν Ἀντιόχεια. Δὲν σφετερίστηκε ποτὲ τίποτε. Πόσες ἐκλογὲς Πατριαρχῶν σὲ ὅλα τὰ Πατριαρχεῖα τῆς Ἀνατολῆς διενεργήθηκαν στὴν Πόλη καὶ μὲ τὴ συνδρομὴ τῆς Πόλης! Ποιό Πατριαρχεῖο ἔχασε ἀπὸ τη ζωτικῆς σημασίας βοήθεια τοῦ Κωνσταντινουπόλεως;
.                  Σήμερα βλέπουμε τὸ ἀντίθετο. Ἀδελφοὶ εἰσέρχονται στὰ κανονικὰ ὅρια τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ παλαιφάτων Πατριαρχείων καὶ ἀπειλοῦν μὲ σχίσματα καὶ ταραχὲς καὶ διχοστασίες ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς κοινωνίας τους μέ… «σχισματικούς». Ὅμως ἡ πραγματικὴ αἰτία εἶναι καὶ πάλι τὸ πέραν πάσης ὀρθόδοξης ἀντίληψης ὅτι ἡ Ἐκκλησία λειτουργεῖ βάσει τῆς ἐθνικῆς συνείδησης τῶν τέκνων της καὶ ὄχι βάσει γεωγραφικῶν ὁρίων.
.                          Μὲ λίγες λέξεις, ὁ γνήσιος Πρῶτος μόνο βοηθᾶ, μόνο θυσιάζεται, μελίζεται καὶ δὲν δαπανᾶται, κενώνεται, χάνει γιὰ νὰ κερδίζει ὁ κόσμος, σταυρώνεται, ὅμως ἕως ἐκεῖ! Δὲν πέφτει στὴν παγίδα τοῦ «κατάβα ἀπὸ τοῦ Σταυροῦ» ἀκριβῶς διότι μένει στὴ θέση ὅπου τὸν ἔταξε ὁ Ἀναστημένος Κύριος ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Του.
.                          Ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτή, ἀσφαλῶς καὶ μᾶς στενοχώρησε ἐδῶ στὸ Φανάρι ἡ πρωτοβουλία γιὰ τὴν «ἀδελφικὴ συνάντηση» στὸ Ἀμμάν. Εἶναι καινὰ δαιμόνια ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὴν παράδοσή της. Αὐτὸ εἶναι ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ καὶ μᾶς προβληματίζει περισσότερο καὶ ἐπὶ τῇ βάσει αὐτοῦ ἀναλογιζόμαστε καὶ τὰ δικά μας σφάλματα τοῦ παρελθόντος, ὅταν γιὰ χάρη μίας δῆθεν καλύτερης ἐπικοινωνίας παραμερίσαμε εἴτε ἀπὸ ὑπερβάλλουσα εὐγένεια εἴτε χάρη οἰκονομίας, ὅπως λέμε, πολλὲς ἀπὸ τὶς εὐθύνες μας. Αὐτὸ καθόλου δὲν ἐκτιμήθηκε καὶ μάλιστα ἐξετράπη ἡ κατάσταση σὲ παραμέτρους ἀνωφελεῖς καὶ ἐπικίνδυνες γιὰ τὴν ὑγιῆ ἐκκλησιολογία μας. Ὅμως ἐδῶ εἴμαστε, ὥστε νὰ ἐπανέλθουμε σιγὰ-σιγὰ καὶ μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν τροχιὰ καὶ στὸ παράδειγμα τῶν μακαρίων Πατέρων μας.

Ἄρρηκτοι δεσμοὶ μὲ Ἑλλάδα – Κύπρο

.                          Πῶς θὰ χαρακτηρίζατε τὶς σχέσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου μὲ τὶς Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Κύπρου.

.                          Οἱ δεσμοὶ μὲ τὶς ἀδελφὲς Ἐκκλησίες τῆς Κύπρου καὶ τῆς Ἑλλάδος εἶναι διαχρονικὰ ἰσχυροί. Μᾶς συνδέουν σχέσεις στενῆς συνεργασίας, ἀμοιβαίας κατανόησης καὶ ἀλληλεγγύης. Ἡ ἀγωνία μᾶς εἶναι κοινὴ γιὰ τὴ μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο καὶ γιὰ τὴν ἐνίσχυση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ στὴ διαρκῶς μεταβαλλόμενη πραγματικότητα στὴν ὁποία ζοῦμε. Εἶναι προφανὲς ὅτι παρὰ τὶς κατὰ καιροὺς διαφορετικὲς προσεγγίσεις σὲ ἐπιμέρους ζητήματα ἔχουμε συναντίληψη σὲ ὅλα τὰ καίριας σημασίας γιὰ τὴν ἑνότητα καὶ τὴ διακονία τῆς Ὀρθοδοξίας, θέματα. Μὲ τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο συνδέομαι χρόνια, ἐκτιμῶ τὴν παρρησία καὶ τὸ θάρρος του, τὴν ἁπλότητά του, τὸ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον του γιὰ τὸν πιστὸ λαὸ τῆς Μεγαλονήσου, ἀλλὰ καὶ τὴν εὐθύτητα τοῦ λόγου του. Καὶ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα τῆς δυσκολίας ποὺ ἀντιμετωπίζει μὲ τὴν ὑγεία τοῦ βρίσκομαι προσευχητικῶς κοντά του, καὶ εὔχομαι ὁ Παναγάθος Θεὸς νὰ τοῦ χαρίζει δύναμη καὶ νὰ τὸν ἐνισχύει γιὰ νὰ συνεχίζει γιὰ πολλὰ χρόνια ἀκόμα νὰ προσφέρει στὴν ἀρχαία καὶ μαρτυρικὴ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ἀλλὰ καὶ στὴν Ὀρθοδοξία. Μὲ τὸν ἀδελφὸ Ἀρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο, ὅπως καὶ μὲ τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμο, μὲ τὸν ὁποῖο, ἐπίσης, ἔχουμε μία ἐξαιρετικὴ ἐπικοινωνία καὶ συναντίληψη ἐπὶ πολλῶν θεμάτων, συνεργαστήκαμε στενὰ γιὰ τὴν πραγματοποίηση -καὶ κατὰ τὴ διεξαγωγὴ- τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε στὴν Κρήτη, τὸ 2016.

Κληρικοί… ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ

Ἀριθμὸς Ὀρθόδοξων ἱερωμένων, ἐκφράζει ἀπόψεις μὲ τὶς ὁποῖες ἀποτρέπονται οἱ πιστοὶ νὰ ἐμβολιαστοῦν γιὰ τὴν Covid-19, μὲ τὴν ἐπίκληση προφητειῶν, σχεδίων τῆς λεγόμενης «Νέας Τάξης Πραγμάτων» κ.λπ. Πῶς σχολιάζετε αὐτὲς τὶς συμπεριφορές;

.                                Κύριε Καλατζή, ὅταν ξέσπασε ἡ πανδημία, πολλοὶ εἴχαμε ἀπορίες καὶ ἐρωτήματα. Ἀπὸ ποῦ προῆλθε ὁ κορωνοϊὸς Covid-19, πόσο ἐπικίνδυνος μπορεῖ νὰ εἶναι, μὲ ποιὸ τρόπο θὰ προφυλαχτοῦμε, καὶ γενικὰ πῶς θὰ ἀντιμετωπίσουμε αὐτὸν τὸν νέο ἀόρατο ἐχθρό της ἀνθρωπότητας; Ὅλοι μαζὶ βαδίσαμε -καὶ ἐξακολουθοῦμε νὰ βαδίζουμε- τὸν ἀνηφορικὸ δρόμο τῆς πανδημίας. Ὅλη αὐτὴ τὴν περίοδο ἐντείναμε τὶς προσευχές μας πρὸς τὸν Θεὸ ζητώντας του νὰ στηρίξει τὸν δοκιμαζόμενο Ἄνθρωπο. Νὰ ἐνισχύσει τοὺς ἐπιστήμονες νὰ βροῦν τὴν κατάλληλη φαρμακευτικὴ ἀγωγή, νὰ δώσει δύναμη στοὺς ἰατροὺς καὶ στὸ ὑγειονομικὸ προσωπικὸ ποὺ μὲ θυσιαστικὴ ἀφοσίωση διακονοῦν τὸν συνάνθρωπο, νὰ θεραπεύσει τοὺς ἀσθενεῖς, νὰ ἀναπαύσει τὶς ψυχὲς τῶν ἀδελφῶν μας ποὺ δυστυχῶς ὑπέκυψαν, καθὼς καὶ νὰ στηρίξει τοὺς οἰκείους τους. Ὁ κορωνοϊὸς δὲν ἔκανε καὶ δὲν κάνει διακρίσεις.
Προφανῶς, πρέπει νὰ προσεγγίζουμε μὲ κατανόηση ἐκείνους τοὺς συνανθρώπους μας ποὺ ἔχουν τὶς ἐπιφυλάξεις τους γιὰ τὸν ἐμβολιασμό, καθὼς καθημερινὰ βομβαρδίζονται ἀπὸ διάφορες φῆμες, οἱ ὁποῖες ἀναπαράγονται, κυρίως, στὸ διαδίκτυο. Τὸ ζήτημα δὲν προσφέρεται γιὰ ἀντιπαράθεση, ἡ ὁποία ἄλλωστε προκαλεῖ πόλωση καὶ διχασμό. Πρέπει νὰ ἐμπιστευόμεθα τὴν ἰατρικὴ κοινότητα, ποὺ αὐτὴ καὶ μόνον αὐτὴ ἔχει τὴ γνώση νὰ δίδει ἀπαντήσεις σὲ κάθε ἀνησυχία, σὲ κάθε ἀμφιβολία, ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε fakenews καὶ συνωμοσιολογικὸ σενάριο ποὺ κυκλοφορεῖ καὶ μπορεῖ νὰ παρασύρει ἕναν ἄνθρωπο ποὺ φοβᾶται σὲ μία λάθος ἀπόφαση.
.                          Ὡστόσο, ὅπως καὶ ἄλλες φορὲς ἔχω ἐπισημάνει, εἶναι ἀπαράδεκτο, ἐνώπιον τόσων θυμάτων καὶ τόσου πόνου, νὰ ὑπάρχουν κάποιοι οἱ ὁποῖοι, πιθανότατα γιὰ λόγους αὐτοδικαίωσης καὶ αὐτοπροβολῆς, εἴτε ὑποτιμοῦν τοὺς κινδύνους ἀπὸ τὸν κορωνοϊό, εἴτε, ἀκόμα χειρότερα, ἀρνοῦνται τὴν πραγματικότητα τῆς πανδημίας, θεωρώντας τὴν κατασκεύασμα διαφόρων κύκλων. Καὶ θὰ ἐπαναλάβω ὅτι εἶναι ἀκόμη προκλητικότερο ὅταν τέτοιες ἀπόψεις διατυπώνονται ἀπὸ χριστιανούς, δυστυχῶς καὶ ἀπὸ κάποιους κληρικοὺς ἢ μοναχούς, οἱ ὁποῖοι, μάλιστα, ἔχοντας ἄποψη ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ, αὐτοανακηρύσσονται ὑπερασπιστὲς ἑνὸς δικοῦ τους Θεοῦ.
.                          Σὲ αὐτὲς τὶς κρίσιμες στιγμὲς δὲν μπορεῖ κάποιοι νὰ ἀρνοῦνται τὴν πραγματικότητα, νὰ ἀρνοῦνται τὴ φωνὴ τῆς λογικῆς, νὰ ἀρνοῦνται τὴ θετικὴ συμβολὴ τῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητας στὸν ἀγώνα ποὺ ὡς ἀνθρωπότητα δίνουμε ἐνάντια στὸν κορωνοϊό. Καὶ μὲ τὴ στάση τοὺς αὐτὴ νὰ διχάζουν τὴν κοινωνία καὶ νὰ σπέρνουν τὸν φόβο καὶ τὴν ἀμφιβολία σὲ πολλοὺς συναθρώπους μας. Θέλω νὰ διευκρινίσω οτι δὲν ἀναφέρομαι σὲ ἐκείνους ποὺ γιὰ ἰατρικοὺς λόγους δὲν μποροῦν νὰ ἐμβολιαστοῦν, ἀλλὰ σὲ ἐκείνους ποὺ προβάλλουν διάφορες ἀνυπόστατες καὶ ἀναπόδεικτες θεωρίες ποὺ ἀμφισβητοῦν καὶ δαιμονοποιοῦν τὰ ἐμβόλια. Ὅλους αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς προτρέπω πατρικῶς νὰ ἀκούσουν τὴν παγκόσμια ἰατρικὴ κοινότητα, ἀλλὰ καὶ τὴ μαρτυρία ἐκείνων τῶν ἀδελφῶν μας ποὺ νόσησαν βαριὰ ἀπὸ τὸν κορωνοϊό, ποὺ χρειάστηκαν ἰατρικὴ φροντίδα, ποὺ νοσηλεύτηκαν διασωληνομένοι, ποὺ αἰσθάνθηκαν τὸν κίνδυνο γιὰ τὴ ζωή τους. Ἕνας ἀπὸ τὶς χιλιάδες τῶν συναθρώπων μας ποὺ εἶχαν μία τέτοια ἐμπειρία εἶναι καὶ ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμ. κ. Ἐφραίμ, Καθηγούμενος τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου Ἁγίου Ὄρους, ὁ ὁποῖος ὅταν νόσησε δὲν εἶχε προλάβει νὰ ἐμβολιαστεῖ καὶ δοκιμάστηκε σκληρά, κινδύνευσε, καὶ χάριν τῶν προσπαθειῶν τῶν θεραπόντων ἰατρῶν του, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀποθεραπεύτηκε καὶ σήμερα προτρέπει τοὺς πάντες νὰ ἐμβολιαστοῦν.

ΠΑΝΔΗΜΙΑ, ΘΡΗΣΚΟΛΗΨΙΑ-ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΝΔΕΙΑ καὶ ΚΟΣΜΙΚΟΣ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ

Ἡ Πανδημία καὶ σημαντικὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ κοινωνικὰ ζητήματα
στὸ ἐπίκεντρo τῆς Συνάξεως τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου

.                          Τὴν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνάξεως τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κήρυξε τὸ ἀπόγευμα τῆς Τετάρτης, 1 Σεπτεμβρίου 2021, ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος.
.                          Στὴ Σύναξη, ποὺ πραγματοποιεῖται ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ Παναγιωτάτου,  στὴν Πόλη, μετέχουν περίπου 130 Ἱεράρχες, ἀπὸὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη, καὶ θὰ συζητηθοῦν θέματα ποὺ ἀφοροῦν στὴ ζωὴ καὶ τὴ διακονία τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ εὐρύτερου ἐκκλησιαστικοῦ καὶ κοινωνικοῦ ἐνδιαφέροντος.
.                          Στὴν ὁμιλία του, ἀμέσως μετὰ τὴν Ἱ. Ἀκολουθία ποὺ τελέστηκε κατὰ τὴν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνάξεως, ὁ Παναγιώτατος ἀναφέρθηκε ἰδιαιτέρως στὴ δύσκολη περίοδο ποὺ διανύει ἡ ἀνθρωπότητα, κατὰ τὰ τελευταῖα δύο χρόνια, ἐξ αἰτίας τῶν συνεπειῶν τῆς πανδημίας. Συγκεκριμένα, μεταξὺ ἄλλων, σημείωσε:
.                          “Ἐντὸς τοῦ κλίματος τῆς πανδημίας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς προελθούσης γενικωτέρας συγχύσεως, διεπιστώθη ὅτι ἡ ἔννομος τάξις ἔχει κυριαρχικὸν λόγον, ἰσχυρότερον ἀκόμη καὶ ἀπὸ αὐτὸν τῆς ἰατρικῆς. Ἀντιλαμβανόμεθα βεβαίως ὅτι, ἔχοντες ἐνώπιον ἡμῶν τὸν ἰὸν COVID-19, ὁμιλοῦμεν περὶ μιᾶς ἰατρικῆς, τῆς ὁποίας κεφαλαιῶδες ἀντικείμενον πλέον εἶναι ἕνα ὑπερ-γεγονός, μεγάλαι παγκόσμιοι καταστάσεις, μία πανδημία (μὲ τὴν κυριολεκτικὴν σημασίαν τῆς λέξεως), σχετιζομένη πρὸς τὴν δημοσίαν ὑγείαν καὶ ὄχι πρὸς τὴν ἀτομικὴν ὑγείαν ἢ συμπεριφοράν. Ἀλλά, τελικῶς, ἡ ἔννομος τάξις εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία λαμβάνει τὰς κρισίμους ἀποφάσεις περὶ τῶν ἀναγκαίων μέτρων ἀντιμετωπίσεως τῆς πανδημίας καὶ διαχειρίζεται τὰ μεγάλα ζητήματα ἐν σχέσει καὶ πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν, τὴν θρησκείαν καὶ τὴν πίστιν. Συγχαίρομεν τοὺς ἀδελφοὺς Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι κατώρθωσαν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὰ ἐκ τῆς νομοθεσίας ἀναφυέντα ἐν ταῖς  ἐπαρχίαις αὐτῶν προβλήματα, ἄνευ ἀποκλίσεως οὐδὲ κατ᾽ ἐλάχιστον ἀπὸ τῶν τεθεσπισμένων τῆς πίστεως, τῶν ἱερῶν καὶ τῶν ὁσίων της Παραδόσεως ἠμῶν καὶ τῶν ὑπὸ τῶν Ἱερῶν Κανόνων προβλεπομένων.  

Πέραν ὅμως τῶν νομοθετικῶν πιέσεων τὰς ὁποίας ἐδέχθη κατὰ τόπους καὶ κατὰ καιροὺς ἡ Ἐκκλησία ἐξ ἀφορμῆς τῆς πανδημίας, ἤλθομεν ἀντιμέτωποι καὶ μὲ τάσεις, προσεγγίσεις καὶ ἑρμηνείας, διδασκαλίας καὶ διακηρύξεις ὠρισμένων, κληρικῶν τὲ καὶ λαικῶν, οἵτινες δὲν ἀντιμετώπισαν τὴν κρίσιν μὲ νηφαλιότητα, σοφίαν καὶ λογικήν,ἐμπιστευόμενοι τὴν γνώμην καὶ τὴν ἀπόφασιν τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ἡ φωνὴ ἐκφράζεται συνοδικῶς. Μετὰπολλῆς θλίψεως διαπιστώνομεν ὅτι ἡ κρίσις ἐργαλειοποιήθη ἀπὸ τὸν δημαγωγικὸν λαϊκισμόν, τὴν συνωμοσιολογίαν, τὰς θρησκοληπτικὰς καὶ μεταφυσικὰς τάσεις καὶ ἐδημιούργησε μείζονα προβλήματα εἰς τὸ ποίμνιον, ἓν μέρος τοῦ ὁποίου, ὡς μὴ ὤφελε, δηλητηριάζεται ὑπὸ ἀλλοτρίων φωνῶν καὶ δι᾽ αὐτό, ἐπὶπαραδείγματι, ἐναντιοῦται εἰς τὴν χρῆσιν τῆς μάσκας, εἰς τὸν ἐμβολιασμὸν καὶ εἰς τὴν ἀποδοχὴν οἱουδήποτε μέτρου διὰ τὸν περιορισμὸν τῆς ἐξαπλώσεως τοῦ ἰοῦ. Ἐν τῷ πλαισίω τούτῳ καί, διὰ νὰ εἴμεθα εἰλικρινεῖς, ἡ κρίσις ἀνέδειξε μίαν ποιμαντικὴν καὶ θεολογικὴν ἔνδειαν, ἐδημιούργησε δὲ καὶ τὴν ἀνάγκην ἀναζητήσεως ἑρμηνευτικῶν κριτηρίων, ἐπὶ τῇ βάσει τῶν ὁποίων ἡ Θεολογία καὶ ἡ ἐπίσημος διοικοῦσα Ἐκκλησία θὰ ἀξιολογήσουν, θὰ ἀποτιμήσουν καὶθὰ ἑρμηνεύσουν τὴν στάσιν καὶ τὰς ἀποφάσεις αὐτῶν περὶ τῆς πανδημίας.
.                       Σὺν τοῖς ἄλλοις, ὅμως, ἐνεφανίσθη καὶ μία μορφὴ φονταμενταλισμοῦ, ὅρος ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖται κατ᾽ ἐξοχὴν διὰ τὴν θρησκείαν καὶ τὴν πίστιν, κυρίως εἰς τὸν χῶρον τῆς ἐπιστήμης ἀλλὰ καὶ γενικῶς ἀπὸ τὸν σύγχρονον τεχνοκρατούμενον πολιτισμόν. Βεβαίως, ἡμεῖς γνωρίζομεν τοὺς φονταμενταλιστὰς τῆς θρησκείας, τῶν ὁποίων τὴν ἀντιεκκλησιαστικὴν δρᾶσιν βιώνομεν κατὰ καιρούς, ἐξ ἀφορμῆς διαφόρων σημαντικῶν γεγονότων τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐπὶ παραδείγματι συνέβη κατὰ τὴν σύγκλησιν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου. Ὑπενθυμίζομεν ἀδελφικῶς, ὅτι ὁ σύγχρονος –ἀντιφατικὸς κατ᾽ οὐσία–  ὅρος «ἐκκλησιαστικὸς φονταμενταλισμὸς» δηλοῖ τὴν ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, τῇ ἐπικλήσει τῶν δογμάτων καὶ τῇ ἐμμονῇ εἰς τὸ γράμμα καὶ ὄχι εἰς τὸ πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἀπόρριψιν τοῦ ὀρθοῦ καὶ θεολογικοῦ λόγου καὶ τὴν ἀντιμετώπισιν μὲ καχυποψίαν τῆς νεωτερικότητος καὶ οἱασδήποτε μορφῆς προόδου καὶ πολιτισμοῦ. Ὅμως, δὲν πρέπει νὰ λησμονῶμεν ὅτι ὑπάρχουν καὶ οἱ κοσμικοί, ἤτοι οἱ θύραθεν φονταμενταλισταί, πολλοὶ ἐκ τῶν ὁποίων ἀνεδείχθησαν ὡς τοιοῦτοι κατὰ τὸ τρέχον διάστημα τῆς πανδημίας. Οὗτοι, ἔχοντες τὸ αὐτὸ μετὰ τοῦ θρησκευτικοῦ φονταμενταλισμοῦ ὑπόβαθρον, τὴν προσκόλλησιν δηλαδή, εἰς τὴν λογικὴν ἀπόδειξιν τῶν ἰατρικῶν καὶ ἐρευνητικῶν δεδομένων, ἐμμένουν εἰς τὴν ἀπολυτότητα τῆς ἐπιστήμης: εἶναι οἱ λεγόμενοι «σκληροπυρηνικοὶ τοῦ ὀρθοῦ λόγου», οἱ ὁποῖοι τελικῶς συρρικνώνουν τὴν πολυπλοκότητα τῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου μόνον εἰς τὴν βιολογικὴν αὐτοῦ διάστασιν, οὐδόλως δίδοντες χῶρον εἰς τὸν λόγον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς θεολογίας αὐτῆς, μὴ ἐπιτρέποντες διάλογον τῆς ἐπιστήμης μετὰ τοῦ λόγου τῆς πίστεως, οὐδὲ καὶ τὴν μελέτην ἄλλων ὑπαρξιακῶν διαστάσεων τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος”.

Καὶ ὁ Παναγιώτατος προσέθεσε: “Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, ἐξ ἀφορμῆς τῆς πανδημίας, ἐπιχειρεῖ νὰ ἀναδείξῃ καὶ νὰ παρουσιάσῃ διὰ μίαν εἰσέτι φορὰν τὴν ἀνάγκην διαλόγου μεταξὺ ἐπιστήμης καὶ θεολογίας, ὁ ὁποῖος μέλλει νὰ ὁδηγήσῃ εἰς μίαν βαθείαν θεολογικην ἀποτίμησιν καὶ εἰς τὴν κατάθεσιν θέσεων καὶ προτάσεων τεθεμελιωμένων εἰς τὴν μακραίωνα παράδοσιν καὶ ἐμπειρίαν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν. Διὰ τὸ Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον τὸ ζήτημα τῆς πανδημίας δὲν εἶναι θέμα προσωπικὸν ἢ ζήτημα ἀτομικῆς ἠθικῆς συμπεριφορᾶς ἢ ἀκόμη ἐπιλογῆς μεταξὺ καλοῦ καὶ κακοῦ, ἀλλ᾽ εἶναι γεγονὸς τὸ ὁποῖον ἅπτεται τῶν ὁρίων τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καὶ προκαλεῖ πάντας ἡμᾶς νὰ ἐπιλέξωμεν μεταξὺ τοῦ στενοῦ καὶ ἀνηφορικοῦ μονοδρόμου: ζωὴ ἢ θάνατος”. [Ὁλόκληρη ἡ ὁμιλία τοῦ Παναγιωτάτου δημοσιεύεται στὴν ἰστοσελίδα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου www.ec-patr.org]

.                       Στὴν ἀντιφώνησή του, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος κ. Ἐμμανουήλ, μιλώντας ἐκ μέρους τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου, εὐχαρίστησε τὸν Παναγιώτατο γιὰ τὴν πρωτοβουλία του νὰ συγκαλέσει τὴν Σύναξη αὐτή, κατὰ τὴν ὁποία θὰ συζητηθοῦν σημαντικὰ ζητήματα ποὺ ἀπασχολοῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ θὰ ὑπάρξει ἡ δυναντότητα γόνιμου καὶ ἐποικοδομητικοῦδιαλόγου.
.                    Μὲ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον οἱ συμμετέχοντες παρακολούθησαν τὴν ἐμπεριστατωμένη εἰσήγηση, ποὺ πραγματοποίησε ὁ νέος Ἄρχων Πρωτοασηκρήτης Ἐντιμολ. κ. Σωτήριος Τσιόδρας, Καθηγητὴς τοῦ Ἐθνικοῦ καὶ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, μὲ θέμα: “Ἡ Πρόκλησις τῆς Πανδημίας”. Ὁ κ. Καθηγητὴς πρόθυμα ἀπάντησε στὶς διάφορες ἀπορίες καὶ ἐρωτήσεις τοῦ ἱεροῦ Σώματος.
.                     Στὴν ἴδια θεματικὴ ἑνότητα, μὲ τίτλο “Πανδημία καὶ Ἐκκλησιαστικὴ ζωή”, τὶς ἐμπειρίες τους ἀπὸ τὴν ἐξέλιξη καὶ ἀντιμετώπιση τῆς Πανδημίας στὶς ἐκκλησιαστικὲς Ἐπαρχίες τοὺς μετέφεραν οἱ Σεβ. Μητροπολίτες Χὸνγκ Κὸνγκ κ. Νεκτάριος, Αὐστρίας κ. Ἀρσένιος, Ἱεραπύτνης καὶ Σητείας κ. Κύριλλος, καθὼς καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας κ. Μακάριος.

Οἱ ἐργασίες τῆς Συνάξεως θὰ ὁλοκληρωθοῦν τὸ βράδυ αὔριο, Παρασκευή, 3 Σεπτεμβρίου 2021

ΠΗΓΗ: ec-patr.org

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΠΑΣΧΑ 2021 «ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ»

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

.                           Τήν ψυχωφελῆ πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν καί προσκυνήσαντες τά Πάθη καί τόν Σταυρόν τοῦ Κυρίου, ἰδού καθιστάμεθα σήμερον κοινωνοί τῆς ἐνδόξου Αὐτοῦ Ἀναστάσεως, λαμπρυνόμενοι τῇ πανηγύρει καί ἀναβοῶντες ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ τό κοσμοσωτήριον ἄγγελμα «Χριστός Ἀνέστη»!
.                           Ὅ,τι πιστεύομεν, ὅ,τι ἀγαπῶμεν, ὅ,τι ἐλπίζομεν ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι συνδέεται μέ τό Πάσχα, ἀπό αὐτό ἀντλεῖ τήν ζωτικότητά του, ἀπό αὐτό ἑρμηνεύεται καί νοηματοδοτεῖται. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀπάντησις τῆς Θείας ἀγάπης εἰς τήν ἀγωνίαν καί τήν προσδοκίαν τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί εἰς τήν «ἀποκαραδοκίαν» τῆς συστεναζούσης κτίσεως. Ἐν αὐτῇ ἀπεκαλύφθη τό νόημα τοῦ «ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ᾿ ὁμοίωσιν»[1] καί τοῦ «καί εἶδεν ὁ Θεός τά πάντα, ὅσα ἐποίησεν, καί ἰδού καλά λίαν»[2].
.                           Ὁ Χριστός εἶναι «τό Πάσχα ἡμῶν»[3], «ἡ ἀνάστασις πάντων». Ἐάν ἡ πτῶσις ὑπῆρξεν ἀναστολή τῆς πορείας τοῦ ἀνθρώπου πρός τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν», ἐν Χριστῷ ἀναστάντι ἀνοίγεται πάλιν εἰς τόν «ἠγαπημένον τοῦ Θεοῦ» ἡ ὁδός τῆς κατά χάριν θεώσεως. Συντελεῖται τό «μέγα θαῦμα», τό ὁποῖον ἰᾶται τό «μέγα τραῦμα», τόν ἄνθρωπον. Εἰς τήν ἐμβληματικήν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως ἐν τῇ Μονῇ τῆς Χώρας, ἀτενίζομεν τόν κατελθόντα «μέχρις ᾍδου ταμείων» Κύριον τῆς δόξης καί καθελόντα θανάτου τό κράτος, νά ἀναδύηται ζωηφόρος ἐκ τοῦ τάφου, συνανιστῶν τούς γενάρχας τῆς ἀνθρωπότητος, καί ἐν αὐτοῖς ἅπαν τό ἀνθρώπινον γένος, ἀπ᾿ ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἐσχάτων, ὡς ἐλευθερωτής ἡμῶν ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου.
.                           Ἐν τῇ Ἀναστάσει φανεροῦται ἡ ἐν Χριστῷ ζωή ὡς ἀπελευθέρωσις καί ἐλευθερία. «Τῇ ἐλευθερίᾳ … Χριστός ἡμᾶς ἡλευθέρωσε»[4]. Τό περιεχόμενον, τό «ἦθος» αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας, ἡ ὁποία πρέπει νά βιωθῇ ἐνταῦθα χριστοπρεπῶς, πρίν τελειωθῇ ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Βασιλείᾳ, εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ βιωματική πεμπτουσία τῆς «καινῆς κτίσεως». «Ὑμεῖς γάρ ἐπ᾿ ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί· μόνον μή τήν ἐλευθερίαν εἰς ἀφορμήν τῇ σαρκί, ἀλλά διά τῆς ἀγάπης δουλεύετε ἀλλήλοις»[5]. Ἡ ἐλευθερία τοῦ πιστοῦ, τεθεμελιωμένη εἰς τόν Σταυρόν καί τήν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος, εἶναι πορεία πρός τά ἄνω καί πρός τόν ἀδελφόν, εἶναι «πίστις δι᾿ ἀγάπης ἐνεργουμένη»[6]. Εἶναι ἔξοδος ἀπό τήν «Αἴγυπτον τῆς δουλείας» καί τῶν ποικίλων ἀλλοτριώσεων, χριστοδώρητος ὑπέρβασις τῆς ἐσωστρεφοῦς καί συρρικνωμένης ὑπάρξεως, ἐλπίς αἰωνιότητος, ἡ ὁποία ἐξανθρωπίζει τόν ἄνθρωπον.
.                           Ἑορτάζοντες τό Πάσχα, ὁμολογοῦμεν ἐν Ἐκκλησίᾳ, ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ «ἔχει ἤδη ἐγκαθιδρυθῆ, ἀλλά δέν ἔχει ἀκόμη ὁλοκληρωθῆ»[7]. Ἐν τῷ φωτί τῆς Ἀναστάσεως, τά ἐγκόσμια πράγματα ἀποκτοῦν νέον νόημα, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι ἤδη μεταμορφωμένα καί μεταμορφούμενα. Τίποτε δέν εἶναι ἁπλῶς «δεδομένον». Τά πάντα εὑρίσκονται ἐν κινήσει πρός τήν ἐσχατολογικήν τελείωσίν των. Αὐτή ἡ «ἀκράτητος φορά» πρός τήν Βασιλείαν, ἡ ὁποία βιοῦται κατ᾿ ἐξοχήν ἐν τῇ εὐχαριστιακῇ συνάξει, προφυλάσσει τόν λαόν τοῦ Θεοῦ ἀφ᾿ ἑνός μέν ἀπό τήν ἀδιαφορίαν διά τήν ἱστορίαν καί τήν παρουσίαν τοῦ κακοῦ ἐν αὐτῇ, ἀφ᾿ ἑτέρου δέ ἀπό τήν λήθην τοῦ Κυριακοῦ λόγου «ἡ βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου»[8], τῆς διαφορᾶς δηλονότι μεταξύ τοῦ «ἤδη» καί τοῦ «ὄχι ἀκόμη» τῆς ἐλεύσεως τῆς Βασιλείας, συμφώνως καί πρός τό θεολογικώτατον «Ὁ Βασιλεύς ἦλθεν, ὁ Κύριος Ἰησοῦς, καί ἡ Βασιλεία του θά ἔλθῃ»[9].
.                           Κύριον γνώρισμα τῆς θεοσδότου ἐλευθερίας τοῦ πιστοῦ εἶναι ὁ ἀσίγαστος ἀναστάσιμος παλμός, ἡ ἐγρήγορσις καί ὁ δυναμισμός της. Ὁ χαρακτήρ αὐτῆς ὡς δώρου τῆς χάριτος ὄχι μόνον δέν περιορίζει, ἀλλά ἀναδεικνύει τήν ἰδικήν μας συγκατάθεσιν εἰς τήν δωρεάν, καί ἐνδυναμώνει τήν πορείαν μας καί τήν ἀναστροφήν μας ἐν τῇ νέᾳ ἐλευθερίᾳ, ἡ ὁποία ἐμπερικλείει καί τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἀλλοτριωθείσης σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν κτίσιν. Ὁ ἐν Χριστῷ ἐλεύθερος δέν ἐγκλωβίζεται εἰς «γήϊνα ἀπόλυτα», ὡς «οἱ λοιποί, οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα»[10]. Ἡ ἐλπίς ἡμῶν εἶναι ὁ Χριστός, ἡ ἐν Αὐτῷ ὡλοκληρωμένη ὕπαρξις, ἡ λαμπρότης καί ἡ φωτοχυσία τῆς αἰωνιότητος. Τά βιολογικά ὅρια τῆς ζωῆς δέν ὁρίζουν τήν ἀλήθειάν της. Ὁ θάνατος δέν εἶναι τό τέλος τῆς ὑπάρξεώς μας. «Μηδείς φοβείσθω θάνατον∙ ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν ὑπ᾿ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τόν ᾍδην ὁ κατελθών εἰς τόν ᾍδην»[11]. Ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία εἶναι ἡ «ἄλλη πλᾶσις»[12] τοῦ ἀνθρώπου, πρόγευσις καί προτύπωσις τῆς πληρώσεως καί τῆς πληρότητος τῆς Θείας Οἰκονομίας ἐν τῷ «νῦν καί ἀεί» τῆς ἐσχάτης ἡμέρας, ὅτε οἱ «εὐλογημένοι τοῦ Πατρός» θά ζοῦν πρόσωπον πρός πρόσωπον μετά τοῦ Χριστοῦ, «ὁρῶντες αὐτόν καί ὁρώμενοι καί ἄληκτον τήν ἀπ᾿ αὐτοῦ εὐφροσύνην καρπούμενοι»[13].
.                           Τό Ἅγιον Πάσχα δέν εἶναι ἁπλῶς μία θρησκευτική ἑορτή, ἔστω καί ἡ μεγίστη δι᾿ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους. Κάθε Θεία Λειτουργία, κάθε προσευχή καί δέησις τῶν πιστῶν, κάθε ἑορτή καί μνήμη Ἁγίων καί Μαρτύρων, ἡ τιμή τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἡ «περισσεία τῆς χαρᾶς» τῶν Χριστιανῶν (Β´ Κορ. η´, 2), κάθε πρᾶξις θυσιαστικῆς ἀγάπης καί ἀδελφοσύνης, ἡ ὑπομονή ἐν ταῖς θλίψεσιν, ἡ οὐ καταισχύνουσα ἐλπίς τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, εἶναι πανήγυρις ἐλευθερίας, ἐκπέμπουν πασχάλιον φῶς καί ἀναδίδουν τό ἄρωμα τῆς Ἀναστάσεως.
.                           Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, δοξάζοντες τόν πατήσαντα θανάτῳ τόν θάνατον Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ἀπευθύνομεν πρός πάντας ὑμᾶς, τούς ἐν ἁπάσῃ τῇ Δεσποτείᾳ Κυρίου τιμιωτάτους ἀδελφούς καί τά προσφιλέστατα τέκνα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἑόρτιον ἀσπασμόν, εὐλογοῦντες μαζί σας γηθοσύνως, ἐν ἐνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, Χριστόν εἰς τούς αἰῶνας.     

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βκα´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως 

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα 

          εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

—————————–

[1]  Γεν. α´,26.

[2]   Γεν. α´,31.

[3]   Α’ Κορ. ε´,7.

[4]   Γαλ. ε´,1.

[5]   Γαλ. ε´,13.

[6]   Γαλ. ε´,6.  

[7] Γεωργίου Φλωρόφσκυ, Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία, Παράδοσις, μτφρ. Δ. Τσάμη, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 1976, σ. 37.

[8]  Ἰωάν. ιη´,36.

[9]   Γεωργίου Φλωρόφσκυ, ὅ.π., σ. 99.

[10]  Α’ Θεσσ. δ´,13

[11] Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Λόγος Κατηχητήριος εἰς τήν ἁγίαν καί λαμπροφόρον ἡμέραν τῆς ἐνδόξου καί σωτηριώδους Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Αναστάσεως. 

[12]   Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη ἠθικά, ΒΕΠΕΣ 61, σ. 227.

[13] Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, Δ´,27 (100), Κείμενον, μετάφρασις, σχόλια Ν. Ματσούκα, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 1985, σ. 452. 

ΠΗΓΗ: ec-patr.org

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ (2021)

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ
ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ (2021)

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,
ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,
ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

* * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

.                         Εἰσερχόμεθα, εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ ἀγαθοδότου Θεοῦ, εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, εἰς τόν δόλιχον τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων. Ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία γνωρίζει τούς λαβυρίνθους τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς καί τόν μίτον τῆς Ἀριάδνης, τήν ὁδόν τῆς ἐξόδου ἀπό αὐτούς — τήν ταπείνωσιν, τήν μετάνοιαν, τήν δύναμιν τῆς προσευχῆς καί τῶν κατανυκτικῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν, τήν παθοκτόνον νηστείαν, τήν ὑπομονήν, τήν ὑπακοήν εἰς τόν κανόνα τῆς εὐσεβείας —, μᾶς καλεῖ καί ἐφέτος εἰς μίαν ἔνθεον πορείαν, μέτρον τῆς ὁποίας εἶναι ὁ Σταυρός καί ὁρίζων ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ.
.                         Ἡ προσκύνησις τοῦ Σταυροῦ, μεσούσης τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀποκαλύπτει τό νόημα τῆς ὅλης περιόδου. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ἠχεῖ καί συγκλονίζει: «εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι … ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καθ᾿ ἡμέραν καί ἀκολουθήτω μοι». (Λουκ. θ’, 23). Καλούμεθα νά αἴρωμεν τόν ἰδικόν μας σταυρόν, ἀκολουθοῦντες τόν Κύριον καί ἀτενίζοντες τόν ζωηφόρον Σταυρόν Αὐτοῦ, ἐν ἐπιγνώσει ὅτι Κύριός ἐστιν ὁ σώζων καί ὄχι ἡ ἄρσις τοῦ ἡμετέρου σταυροῦ. Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου εἶναι «ἡ κρίσις τῆς κρίσεώς μας», ἡ «κρίσις τοῦ κόσμου», καί συγχρόνως ἡ ὑπόσχεσις ὅτι τό κακόν, εἰς ὅλας τάς μορφάς του, δέν ἔχει τόν τελευταῖον λόγον εἰς τήν ἱστορίαν. Προσβλέποντες πρός τόν Χριστόν καί, ὑπό τήν σκέπην Αὐτοῦ ὡς τοῦ ἀγωνοθέτου, τοῦ εὐλογοῦντος καί κρατύνοντος τήν ἡμετέραν προσπάθειαν, ἀγωνιζόμεθα τόν καλόν ἀγῶνα, «ἐν παντί θλιβόμενοι ἀλλ᾿ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἀπολλύμενοι» (Β´ Κορ. δ´, 8-9). Αὐτή εἶναι ἡ βιωματική πεμπτουσία καί κατά τήν σταυροαναστάσιμον αὐτήν περίοδον. Πορευόμεθα πρός τήν Ἀνάστασιν διά τοῦ Σταυροῦ, διά τοῦ ὁποίου «ἦλθε χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».
.                         Ἵσως τινές ἐξ ὑμῶν διερωτῶνται, διατί ἡ Ἐκκλησία, σοβούσης τῆς πανδημίας, προσθέτει εἰς τούς ἤδη ὑπάρχοντας ὑγειονομικούς περιορισμούς καί μίαν ἀκόμη «καραντίναν», αὐτήν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Πράγματι, καί ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι μία «καραντίνα», δηλαδή χρονική περίοδος διαρκείας τεσσαράκοντα ἡμερῶν. Ὡστόσον, ἡ Ἐκκλησία δέν ἔρχεται νά μᾶς ἐξουθενώσῃ ἔτι περαιτέρω μέ νέας ὑποχρεώσεις καί ἀπαγορεύσεις. Ἀντιθέτως, μᾶς προσκαλεῖ νά νοηματοδοτήσωμεν τήν καραντίναν πού βιώνομεν λόγῳ τοῦ κορωνοϊοῦ, μέσῳ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὡς ἀπελευθερώσεως ἀπό τόν ἐγκλωβισμόν εἰς τά τοῦ «κόσμου τούτου».
.                         Τό σημερινόν Εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα θέτει τούς ὅρους δι᾽ αὐτήν τήν ἀπελευθέρωσιν. Πρῶτος ὅρος εἶναι ἡ νηστεία, ὄχι μέ τήν ἔννοιαν τῆς ἀποχῆς μόνον ἀπό συγκεριμένας τροφάς, ἀλλά καί ἀπό τάς συνηθείας ἐκείνας, αἱ ὁποῖαι μᾶς κρατοῦν προσκολλημένους εἰς τόν κόσμον. Ἡ ἀποχή αὐτή δέν συνιστᾷ ἔκφρασιν ἀπαξιώσεως τοῦ κόσμου, ἀλλά ἀναγκαίαν προϋπόθεσιν ἐπαναπροσδιορισμοῦ τῆς σχέσεώς μας μέ αὐτόν καί βιώσεως τῆς μοναδικῆς εὐφροσύνης τῆς ἀνακαλύψεώς του ὡς πεδίου χριστιανικῆς μαρτυρίας. Διά τόν λόγον αὐτόν, καί εἰς τό στάδιον τῆς νηστείας, ἡ θέασις καί βίωσις τῆς ζωῆς τῶν πιστῶν ἔχει πασχαλινόν χαρακτῆρα, γεῦσιν Ἀναστάσεως. Τό «σαρακοστιανό κλῖμα» δέν εἶναι καταθλιπτικόν, ἀλλά ἀτμόσφαιρα χαρᾶς. Αὐτήν τήν «χαράν τήν μεγάλην» εὐηγγελίσατο ὁ ἄγγελος «παντί τῷ λαῷ» κατά τήν Γέννησιν τοῦ Σωτῆρος (Λουκ. β΄, 10), αὐτή εἶναι ἡ ἀναφαίρετος καί «πεπληρωμένη χαρά» (Α´ Ἰωαν. α΄, 4) τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ὁ Χριστός εἶναι πάντοτε παρών εἰς τήν ζωήν μας, εὑρίσκεται πλησιέστερον εἰς ἡμᾶς ἀπό ὅσον ἡμεῖς εἰς τόν ἑαυτόν μας, πάσας τάς ἡμέρας, «ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη´, 20). Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀκατάλυτος μαρτυρία περί τῆς ἐλθούσης Χάριτος καί περί τῆς ἐλπίδος τῆς Βασιλείας, τῆς πληρότητος τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας.
.                         Ἡ πίστις εἶναι ἡ ἀπάντησις εἰς τήν φιλάνθρωπον συγκατάβασιν τοῦ Θεοῦ πρός ἡμᾶς, τό «Ναί» μέ ὅλην μας τήν ὕπαρξιν εἰς τόν «κλίναντα οὐρανούς καί καταβάντα», διά νά λυτρώσῃ τό ἀνθρώπινον γένος «ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου» καί νά μᾶς ἀνοίξῃ τήν ὁδόν τῆς κατά χάριν θεώσεως. Ἐκ τῆς δωρεᾶς τῆς Χάριτος πηγάζει καί τρέφεται ἡ θυσιαστική ἀγάπη πρός τόν πλησίον καί ἡ «φροντίς» διά τήν κτίσιν ὅλην. Ἐάν ἀπουσιάζῃ αὐτή ἡ φιλάδελφος ἀγάπη καί ἡ θεοτερπής μέριμνα διά τήν δημιουργίαν, τότε ὁ συνάνθρωπος καθίσταται ἡ «κόλασίς μου» καί ἡ κτίσις ἐγκαταλείπεται εἰς ἀλόγους δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι τήν μεταβάλλουν εἰς ἀντικείμενον ἐκμεταλλεύσεως καί εἰς περιβάλλον ἐχθρικόν διά τόν ἄνθρωπον.
.                         Ὁ δεύτερος ὅρος διά τήν ἀπελευθέρωσιν, τήν ὁποίαν ὑπόσχεται ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, εἶναι ἡ συγγνώμη. Λήθην τοῦ θείου ἐλέους καί τῆς ἀφάτου εὐεργεσίας, ἀθέτησιν τῆς Κυριακῆς ἐντολῆς, ὅπως καταστῶμεν τό «ἅλας τῆς γῆς» καί «τό φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. ε´, 13-14), καί κακήν ἀλλοίωσιν τοῦ χριστιανικοῦ βιώματος, ἀποτελεῖ ἡ «κλειστή πνευματικότης», ἡ ὁποία ζῇ ἀπό τήν ἄρνησιν καί τήν ἀπόρριψιν τοῦ «ἄλλου» καί τοῦ κόσμου, νεκρώνει τήν ἀγάπην, τήν συγχώρησιν καί τήν ἀποδοχήν τοῦ διαφορετικοῦ. Αὐτήν τήν ἄγονον καί ὑπεροπτικήν στάσιν ζωῆς, ἀποδοκιμάζει μέ ἔμφασιν ὁ Εὐαγγελικός λόγος κατά τάς τρεῖς πρώτας Κυριακάς τοῦ Τριωδίου.
.                         Εἶναι γνωστόν ὅτι τοιαῦται ἀκρότητες παρουσιάζουν ἔξαρσιν ἰδιαιτέρως κατά τάς περιόδους, εἰς τάς ὁποίας ἡ Ἐκκλησία καλεῖ τούς πιστούς εἰς πνευματικήν γυμνασίαν καί ἐγρήγορσιν. Ὅμως, ἡ γνησία πνευματική ζωή εἶναι ὁδός ἐσωτερικῆς ἀναγεννήσεως, ἔξοδος ἀπό τόν ἑαυτόν μας, ἀγαπητική κίνησις πρός τόν πλησίον. Δέν στηρίζεται εἰς σύνδρομα καθαρότητος καί ἀποκλεισμούς, ἀλλά εἶναι συγγνώμη καί διάκρισις, δοξολογία καί εὐχαριστία, κατά τήν ἐμπειρικήν σοφίαν τῆς ἀσκητικῆς παραδόσεως: «Οὐ τά βρώματα, ἀλλ᾿ ἡ γαστριμαργία κακή…, οὐδέ τό λέγειν, ἀλλ᾿ ἡ ἀργολογία…, οὐδέ ὁ κόσμος κακός, ἀλλά τά πάθη».
.                         Μέ αὐτήν τήν διάθεσιν καί τά αἰσθήματα, ἑνοῦντες τάς προσευχάς μας μαζί μέ ὅλους ἐσᾶς, ἀγαπητοί, διά τήν ὁριστικήν ὑπέρβασιν τῆς φονικῆς πανδημίας καί ταχεῖαν ἀντιμετώπισιν τῶν κοινωνικῶν καί οἰκονομικῶν συνεπειῶν της, καί ἐξαιτούμενοι τάς ἱκετηρίους ὑμῶν δεήσεις, διά τήν, πεντηκονταετίαν ὅλην μετά τήν ἄνωθεν, ὅλως ἀδίκως, ἐπιβληθεῖσαν σιωπήν, ἐπαναλειτουργίαν τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης, ὑποδεχόμεθα ἐν Ἐκκλησίᾳ τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, ᾄδοντες καί ψάλλοντες ὁμοθυμαδόν τό «Μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός», ᾯ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς ἀτελευτήτους αἰῶνας. Ἀμήν!

Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ,βκα´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

«ΘΕΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ»!

Πατριάρχης Μόσχας:
Θεία τιμωρία γιὰ Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη
ἡ μετατροπὴ Ἁγίας Σοφίας σὲ τζαμὶ

Σχ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.: (ἢ μήπως ἀνθρώπινη χαιρεκακία;)

.                      Οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ὁ Ρῶσος Πατριάχης δήλωσε ὅτι ἡ μετατροπὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας σὲτζαμὶ εἶναι τιμωρία ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο ἐξαιτίας τῆς παραχώρησης Τόμου Αὐτοκεφαλίας στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας.
.                      Σὲ προκλητικὲς δηλώσεις, τὴν ἡμέρα μάλιστα ποὺ οἱ Ὀρθόδοξοί της Ἀνατολικῆς Εὐρώπης γιορτάζουν τὰ Χριστούγεννα, προχώρησε ὁ Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος κατὰ τὴδιάρκεια τηλεοπτικῆς συνέντευξης ποὺ ἔδωσε σὲ κεντρικὸ κανάλι τῆς Ρωσίας.
.                      Ὅπως ἀναφέρει τὸ ORTHODOXTIMES, oύτε λίγο οὔτε πολύ, ὁ Ρῶσος Πατριάχης δήλωσε ὅτι ἡ μετατροπὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας σὲ τζαμὶ εἶναι τιμωρία ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν ΟἰκουμενικὸΠατριάρχη Βαρθολομαῖο ἐξ αἰτίας τῆς παραχώρησης Τόμου Αὐτοκεφαλίας στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας.
.                      «Δὲν θέλω νὰ ἐκφράσω καμία κριτικὴ στὸν Κωνσταντινουπολίτη συν-άδελφό μου, ὡστόσο, ἀδιαμφισβήτητα, ὅλα αὐτὰ ποὺ συνέβησαν μετὰ στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸ Σταμπούλ, ἀποδεικνύουν τὴ Θεία Τιμωρία. Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἔβαλε τοὺς σχισματικούς τοῦ Κιέβου στὸ ἱερό τοῦ Κιέβου, στὴ Σοφία τοῦ Κιέβου (σ.σ. ἐννοεῖ τὴν Ἁγία Σοφία Κιέβου), καὶ ἔχασε τὴν Σοφία τῆς Κωνσταντινουπόλεως – μετατράπηκε σὲ τζαμί», εἶπε ὁ Πατριάρχης Κύριλλος.
.                      «Πῆρες τὴν Ἁγία Σοφία τοῦ Κιέβου ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους ἀνθρώπους, ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ ἔχασες τὴ δική σου προσωπικὴ Σοφία … Θεωρῶ ὅτι περισσότερο προφανῆσυνέπεια, ἐκπορευόμενη ἀπὸ τὴ Θεία Βούληση, δύσκολο νὰ φανταστεῖ κανείς. Καὶ οἱ συνέπειες ἦρθαν χωρὶς καθυστέρηση, γιατί τὸ ἁμάρτημα ἦταν πολὺ μεγάλο», προσέθεσε ὁ προκαθήμενος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας.
.                      Ὁ ἴδιος χαρακτήρισε ὡς ἔγκλημα καὶ ὄχι ὡς σφάλμα τὴν πράξη τῆς ἀναγνώρισης τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας, ὡστόσο ἄφησε νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι θὰ προσεύχεται γιὰ τὸν ΟἰκουμενικὸΠατριάρχη καθὼς ἡ “κρίση” θὰ πρέπει νὰ ξεπεραστεῖ “ἀπὸ κοινοῦ”.
.                      «Πρέπει νὰ προσευχόμαστε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον. Τουλάχιστον ὅσον ἀφορᾶ στὶς ἰδιωτικὲς προσευχές, καθὼς εἶναι δύσκολο νὰ γίνει κάτι τέτοιο κατὰ τὴ διάρκεια λειτουργιῶν, καθὼς δὲν ἀναφέρουμε [σ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: μνημονεύουμε] τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως στὰ δίπτυχα. Ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ προσευχόμαστε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον καὶ αὐτὸ προκειμένου αὐτὴ ἡ κρίση στὴν Ὀρθοδοξία, ποὺ ἔχει ἐπιβληθεῖ ἀπ’ ἔξω, νὰ περάσει ὅσο τὸ δυνατὸν συντομότερα» συμπλήρωσε ὁΠατριάρχης Μόσχας.

ΠΗΓΗ: skai.gr/news/world/