Ἄρθρα σημειωμένα ὡς Οἰκογένεια
ΔΙΑΖΥΓΙΟ: ΤΟ ΤΟΞΙΚΟ “ΔΙΑΛΥΤΙΚΟ” ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ.
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ στὶς 23 Ὀκτώβριος 2014
«Διαζύγιο», ἡ χαριστικὴ βολὴ στὴν ἑλληνικὴ Οἰκογένεια
Τῆς Σόνιας Χαϊμαντᾶ
. Τὸ διαζύγιο δὲν ἦταν πάντα τῆς μόδας. Ὅπως δὲν εἶναι σήμερα ὁ γάμος. Χρησιμοποιήθηκε δυστυχῶς, κατὰ γενικὴ ὁμολογία, σὰν ἐργαλεῖο ἀπελευθέρωσης τῆς καταπιεσμένης γυναίκας ἀπὸ τὸν ἀνδρικὸ ζυγὸ (καὶ στὴ συνέχεια τοῦ καταπιεσμένου ἄνδρα ἀπὸ τὴν ἀπελευθερωμένη σύζυγο…) καὶ στὴν πορεία μετατράπηκε σὲ ἕνα ἀπόλυτο καὶ τοξικὸ «διαλυτικὸ» τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας.
. Ἔτσι, στὴν ἐκκωφαντικὴ μείωση τῶν γεννήσεων, στὴ δραματικὴ αὔξηση τῶν ἀμβλώσεων, στὴν αὐτόβουλη ἔκρηξη τῶν μονογονεϊκῶν οἰκογενειῶν, στὴν ἀσταμάτητη ἐπέλαση τῆς Πολιτείας μὲ τὶς εἰσαγωγὲς νομοθετικοῦ know-how γιὰ τὰ σύμφωνα συμβίωσης καὶ στὴ γενικότερη ἀπαξίωση τῶν θεσμῶν ποὺ προκάλεσε τὸ lifestyle καὶ ἡ ὑποτιθέμενη σεξουαλικὴ ἀπελευθέρωση, προστέθηκε μία νέα παράμετρος ποὺ ἔμελε νὰ δώσει τὴ χαριστικὴ βολὴ στὴν παραδοσιακὴ ἑλληνικὴ «δεμένη» οἰκογένεια, ὅπως ἀναπτύχθηκε καὶ «μεγαλούργησε» τὴ δεκαετία τοῦ ’50, τοῦ ’60 καὶ τοῦ ’70. Τὰ στοιχεῖα τῆς ΕΛΣΤΑΤ καταδεικνύουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές: Στὴν Ἑλλάδα διαπιστώνεται, ὅτι ὁ ἀριθμὸς τῶν μονογονεϊκῶν οἰκογενειῶν ἀνέρχεται σὲ 200.000. Τὰ δὲ διαζύγια ἀνῆλθαν, τὰ τελευταῖα 40 χρόνια, ἀπὸ 1/17 (ἕνα διαζύγιο ἀνὰ 17 γάμους) σὲ 1 διαζύγιο στοὺς 5 γάμους μὲ τάση συνεχῶς αὐξητική. Συνηθέστερη αἰτία διαζυγίου, ἡ ἀπιστία ἢ ἀπάτη -στὴν πρώτη περίπτωση ἡ ἔννοια εἶναι θρησκευτικὴ (ἀπιστία ἔναντι τοῦ ὅρκου), στὴ δεύτερη κοσμική, ἐξαπάτηση τοῦ ἢ τῆς συντρόφου σὲ σχέση μὲ τὴν ἐξωσυζυγικὴ ἐρωτικὴ ζωή. Στὴν ἔκρηξη τῶν διαζυγίων συνέβαλε, θὰ πρέπει νὰ ποῦμε, καὶ ἡ τεχνολογία μιᾶς καὶ τὰ ἐρωτικὰ μηνύματα ποὺ ἀνταλλάσσουν οἱ «παράνομοι» ἐραστὲς εὔκολα μποροῦν νὰ περιέλθουν στὰ χέρια τοῦ ἢ τῆς ἀπατημένου/ἢς συντρόφου (1 στὰ 2 διαζύγια).
. Ἡ οἰκονομικὴ κρίση συνέβαλε μὲ τὴ σειρά της στὴν ἔκρηξη τοῦ φαινομένου μὲ ἕνα μέρος τῶν νοικοκυριῶν νὰ διατηροῦνται ὡστόσο κάτω ἀπὸ τὸν συζυγικὸ ζυγὸ «καθὼς δὲν ἔχουν τὰ χρήματα γιὰ νὰ χωρίσουν» (σ.σ. ἕνα συναινετικὸ διαζύγιο κοστίζει περὶ τὰ 1.200 εὐρὼ στὴν καλύτερη περίπτωση, ἐνῶ ἡ διαβίωση τῶν γονέων κατὰ μόνας ἀποτελεῖ ἀποτρεπτικὴ προοπτικὴ γιὰ τοὺς «νεόπτωχους» τοῦ Μνημονίου). Ἀντίστοιχα ὡστόσο ἡ κρίση λειτουργεῖ ἐπίσης θετικὰ στὴν παραγωγὴ διαζυγίων μιᾶς καὶ οἱ προσδοκίες γιὰ εὔκολη καὶ ἄνετη ζωὴ – ὅπως πιστεύουν ὁρισμένοι καὶ ὁρισμένες δυστυχῶς ὅτι ἐγγυᾶται ἕνας “καλός γάμος” – γκρεμίζονται σὰν χάρτινος πύργος. «Ἡ κρίση δὲν μᾶς ἕνωσε, μᾶς διέλυσε», ἀκούγεται νὰ λένε ἀρκετὲς γυναῖκες καὶ ἄνδρες ποὺ ἔμειναν ἄνεργες/οἱ, ἐνῶ εἶναι γνωστὴ ἡ ἱστορία τοῦ διαζυγίου μετὰ ἀπὸ ἀπόλυση πολὺ γνωστῆς καὶ δραστήριας, ἀγωνίστριας καὶ διακινήτριας τοῦ περιοδικοῦ τῶν ἀστέγων καὶ θαμώνων τῶν συσσιτίων «Σχεδία».
. Ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἀκαδημαϊκῆς κοινότητας καὶ τῶν ἐρευνητικῶν Ἰνστιτούτων παραδέχονται πλέον ὅτι ὁ θεσμὸς τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας περνοῦν στὴν ἐποχή μας μία βαθιὰ κρίση, ὄχι μόνο στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ παγκόσμια. Τὰ διαζύγια εἶναι μάλιστα ἀταξικά, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν συναρτῶνται μὲ δημογραφικὰ κριτήρια ἢ εἰσοδηματικὲς κλίμακες.
Πολλὰ εἶναι τὰ αἴτια τῆς κρίσεως
-
Γενικὴ κρίση ἀξιῶν τοῦ πολιτισμοῦ
. Οἱ εὐχὲς ποὺ διατυπώνονται ἀπὸ τὸν ἱερέα στὴ γαμήλια τελετὴ συνιστοῦν πλέον «κενὸ γράμμα», οἱ νεόνυμφοι συχνὰ δὲν παρακολουθοῦν ἢ ἀπαξιοῦν καὶ πορεύονται στὴ συνέχεια μὲ μία κοσμικὴ προοπτικὴ γιὰ τὴ σχέση τους. Οἱ ἀξίες τῆς ἠθικῆς, τῆς ἀρετῆς, τῆς δικαιοσύνης καὶ τοῦ μέτρου ἀποτελοῦν «ντεπασὲ» ποιότητες καὶ ἔννοιες ξεπερασμένες, ὡς ἐκ τούτου δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ λειτουργήσουν ὡς συνεκτικὸς ἱστὸς μεταξὺ τῶν δύο συζύγων. Ὁ εὐδαιμονισμός, ἡ ἐγωπάθεια καὶ ἡ κατανάλωση, κυρίως δὲ ἡ προσήλωση στὸ κυνήγι τοῦ χρήματος συνιστοῦν παρακολουθήματα αὐτῆς τῆς στάσης ζωῆς μὲ ἀποτέλεσμα ὁ γάμος νὰ ἐκλαμβάνεται ὡς μία ἀκόμη συμφωνία κυρίων ὅπως ἡ συμφωνία μὲ τὸν ἐργοδότη, τὸ deal μὲ τὴν τράπεζα γιὰ τὸν διακανονισμὸ τοῦ δανείου, τὴν Ἐφορία, τὴν οἰκιακὴ βοηθό, ἢ τὸ σχολεῖο τοῦ παιδιοῦ.
-
Οἱ οἰκονομικὲς συνθῆκες
. Ἡ οἰκογένεια δὲν εἶναι πλέον παραγωγικὴ μονάδα καὶ τὸ κάθε μέλος της ἀπασχολεῖται σὲ ξεχωριστὴ ἐργασία ἀποκτώντας ἔτσι προσωπικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἀνεξαρτησία. Ἐννοεῖται ὅτι ἡ γυναίκα δὲν πρέπει νὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν ἄνδρα ἀλλὰ ἡ σχέση αὐτὴ δὲν εἶναι ἀμφιμονοσήμαντη: Τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχει χειραφετηθεῖ δὲν πρέπει νὰ ὁδηγεῖ κανέναν στὴν εὔκολη ἐγκατάλειψη τοῦ ζυγοῦ, σὰν νὰ εἶναι ὁ γάμος μία ἐμπορικὴ συμφωνία.
-
Ἡ ἰδεολογικὴ ἀπαξίωση
. Ἡ ἰδεολογικὴ ἀμφισβήτηση τῶν θεσμῶν τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας συνιστᾶ μία φιλοσοφικὴ θεωρία ποὺ ἔχει εἰσαγάγει ἡ κουλτούρα τῶν σκανδιναβικῶν χωρῶν καὶ τῆς σεξουαλικῆς ἀπελευθέρωσης ἀλλὰ κυρίως τὰ ΜΜΕ καὶ τὸ lifestyle ποὺ βομβάρδισαν καταιγιστικὰ γυναῖκες καὶ ἄνδρες μὲ ἐπιχειρήματα τοῦ τύπου «ὁ γάμος σκοτώνει τὸν ἔρωτα», ἢ «ὁ γάμος ἀκρωτηριάζει τὴ γυναίκα γιατί τὴν περιορίζει στὴ ρουτίνα μέσα στοὺς τέσσερις τοίχους κάτω ἀπὸ τὴν ἐξάρτηση τοῦ ἄνδρα καὶ τῶν παιδιῶν καὶ τὴν περιορίζει στὴ μητρότητα καὶ τὴ σκλαβιὰ τῆς ἀναπαραγωγῆς» (Σιμὸν ντὲ Μπωβουὰρ «Τὸ δεύτερο φύλο»). Παρόμοιες θεωρίες ἀναπτύχθηκαν πρὸ 50ετίας, ὅταν ὁ Βίλχελμ Ράιχ ὑποστήριζε ὅτι «ὁ γάμος δημιουργεῖ ἕνα καταπιεστικὸ σύστημα, στὸ ὁποῖο κυριαρχεῖ ἡ ἐξουσία. Ἔχει μία αὐταρχικὴ δομὴ ποὺ ἐπεκτείνεται στὸ αὐταρχικὸ κράτος. Οἱ ἀστικὲς κοινωνίες ὀργανώνονται πάνω στὸ αὐταρχικὸ οἰκογενειακὸ πρότυπο».
-
Ὑπερτιμημένο τὸ διαζύγιο ὡς διαβατήριο στὴν εὐτυχία
. Πολλοὶ κοινωνιολόγοι ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ ὀφέλη τοῦ διαζυγίου ἔχουν ὑπερεκτιμηθεῖ. Τὰ λιγότερο εὐτυχισμένα μέλη τῆς κοινωνίας εἶναι τὰ διαζευγμένα. Πολλὰ προβλήματα τοῦ ἐγγάμου βίου λύνονται μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, καὶ τὰ παντρεμένα ζευγάρια διαπιστώνουν ὅτι μπορεῖ νὰ γίνουν πιὸ εὐτυχισμένα. Μάλιστα μία μελέτη τῆς Linda J. Waite (καθηγήτρια κοινωνιολογίας στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Chicago) δείχνει, ὅτι σχεδὸν 8 στοὺς 10 ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἦταν πολὺ δυστυχισμένοι στὸ γάμο τους, εἶχαν εὐτυχισμένο γάμο ὕστερα ἀπὸ πέντε χρόνια. Ἔτσι, ἀκόμη καὶ ὅταν ὑπάρχουν σοβαρὰ προβλήματα, τὰ ἀνδρόγυνα, εἶναι πρὸς ὄφελός τους, νὰ μὴν σπεύδουν νὰ πάρουν διαζύγιο.
. Σύμφωνα μὲ μελέτη ποὺ δημοσιεύεται στὸ Οἰκονομικὸ Δελτίο τῆς Τράπεζας τῆς Ἑλλάδος, «ἡ μετακίνηση τῶν νοικοκυριῶν σὲ μικρότερες κατοικίες ἑρμηνεύεται μόνο ἐν μέρει ἀπὸ τὶς μεταβολὲς στὴ σύνθεση τῶν νοικοκυριῶν (αὔξηση ὀλιγομελῶν νοικοκυριῶν λόγῳ διάσπασης συμβίωσης νοικοκυριῶν δύο καὶ τριῶν γενεῶν, αὔξησης ζευγαριῶν μὲ λιγότερα παιδιά, διαζευγμένων, μονογονεϊκῶν οἰκογενειῶν), κατὰ τὸ ὑπόλοιπο ἀποδίδεται -σύμφωνα μὲ τὴν ἔρευνα- σὲ οἰκονομικοὺς λόγους.
Ἐκκλησία: «Ἐπιδημικὴ νόσος τὰ διαζύγια»
. Σύμφωνα μὲ τὸν Ἀρχιμανδρίτη Ἰωαννίκιο Κοτσώνη, (Ἡ Σύγχρονη κρίση τῆς συζυγίας), «ὁ γάμος καὶ ἡ οἰκογένεια περνοῦν στὶς ἡμέρες μας τὴ μεγαλύτερη κρίση τῆς ἱστορίας τους». Καὶ ἐξηγεῖ: «Ἡ ἑλληνικὴ οἰκογένεια εἶχε ὡραία παράδοση, εἶχε εὐλογία, ἦταν πρότυπο οἰκογενείας σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Ἀπὸ τότε, ὅμως, ποὺ υἱοθέτησε τὰ ξενόφερτα ἤθη καὶ ἔθιμα, ἀπὸ τότε ποὺ ἀντίχριστοι νόμοι δρομολογοῦν τὴ ζωὴ τῶν Νεοελλήνων, δέχθηκε καὶ δέχεται ὀδυνηρὰ χτυπήματα. Ὁ ἴδιος ὁ πρόεδρος τοῦ Κοινοβουλίου ἀναγκάσθηκε τὰ τελευταῖα χρόνια νὰ ὁμολογήσει: Μὲ τὴν καθιέρωση τοῦ πολιτικοῦ γάμου καὶ τοῦ αὐτομάτου διαζυγίου «βγάλαμε τὰ μάτια μᾶς ἐμεῖς οἱ ἴδιοι». Καὶ πρῶτοι ἀπ᾽ ὅλους «ἔβγαλαν τὰ μάτια τους» οἱ βουλευτές μας, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ περισσότεροι εἶναι διαζευγμένοι. Βάση καὶ θεμέλιο γιὰ μία ἐπιτυχημένη οἰκογένεια εἶναι ἡ συζυγία, οἱ σύζυγοι, τὸ ἀγαπημένο καὶ ἑνωμένο ἀνδρόγυνο. Ἔχουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι φθάσαμε στὸ καταστρεπτικὸ κατάντημα τὰ διαζύγια νὰ ἔχουν αὐξηθεῖ τόσο πολύ, ὥστε οἱ διαλελυμένοι γάμοι νὰ ὑπερβαίνουν τοὺς ὑγιεῖς καὶ σταθεροὺς γάμους. Ὅπου κι ἂν βρεθεῖς θὰ ἀκούσεις γιὰ χωρισμούς. Χωρίζουν παιδιὰ ποὺ πάρθηκαν μὲ σφοδρὸ ἔρωτα καὶ ἀγάπη φοβερή…. Πόσοι ἄλλοι χωρίζουν μετὰ ἀπὸ ἕξι μῆνες, μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο, μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια. Ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος εἶναι πνεῦμα χωρισμοῦ καὶ διαιρέσεως τῶν ἀνθρώπων, ἔχει κατορθώσει νὰ χωρίζει ὄχι μόνο ἀνδρόγυνα νέα καὶ ἀγαπημένα, ἀλλὰ καὶ ἀνδρόγυνα σὲ μεγάλη ἡλικία. Ἀνθρώπους μὲ ἄσπρα μαλλιά. Μὲ μεγάλα παιδιά. Ἀνθρώπους σωστοὺς καὶ σοβαρούς, ποὺ λὲς “μὰ τρελάθηκε ἡ κοινωνία; μουρλάθηκε ὁ κόσμος;”. Ἡ κρίση τῆς συζυγίας καὶ ἡ αὔξηση τῶν διαζυγίων, ποὺ στὴν ἐποχή μας ἔχουν πάρει τὴ μορφὴ ἐπιδημικῆς νόσου, δὲν εἶναι μόνο μία κρίση ποὺ ἀφορᾶ καὶ ἔχει ἐπιπτώσεις στὸ ζευγάρι. Εἶναι μία κρίση καθολική, ποὺ ἁπλώνει τὰ πλοκάμια της σὲ ὁλόκληρη τὴν κοινωνία. Διαζευγμένος. Διαζευγμένη. Παιδιὰ διαζευγμένων. Πληγὲς ἐσωτερικές, τραύματα ψυχικὰ πάνω σ’ ὅλο τὸ κοινωνικὸ σῶμα. Κι ἔτσι ἔχουμε μία ἄρρωστη, μία τραυματισμένη κοινωνία, στὴν ὁποία μόνον μία εἶναι ἡ θεραπεία καὶ ἡ ὑγεία: Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία. Ἔξω ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἡ συζυγία καὶ ἡ κοινωνία καὶ ὁ κόσμος ὁλόκληρος θὰ μένουν ἀθεράπευτοι, ἡμιθανεῖς, ὅπως ὁ ἄνθρωπος «ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἱεριχῶ, ὁ περιπεσῶν εἰς τοὺς ληστᾶς».
Οἱ νέοι καὶ τὸ θολὸ μέλλον τῆς Οἰκογένειας
. Τὰ ἐπίσημα στοιχεῖα τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν, ἀναφέρουν ὅτι «οἱ νέοι δὲν προχωροῦν εὔκολα στὸ ἑπόμενο βῆμα ἐνῶ δείχνουν νὰ προτιμοῦν τὸ Σύμφωνο Συμβίωσης». Εἰδικοὶ καὶ κοινωνικοὶ ἀκτιβιστὲς ἔχουν προειδοποιήσει γιὰ τὴν αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν διαζυγίων τὰ τελευταῖα χρόνια, ἀπαιτώντας πολυάριθμα προγράμματα εὐαισθητοποίησης γιὰ τὰ νεαρὰ ζευγάρια προκειμένου νὰ ἀποκτήσουν ἐπίγνωση τῆς σημασίας τῆς προστασίας τῆς οἰκογενειακῆς δομῆς, ἡ ὁποία εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς κοινωνίας, πάνω στὶς ὁποῖες βασιζόμαστε.
. Οἱ ἀκτιβιστὲς ζήτησαν τὴν ἐντατικοποίηση στὶς παροχὲς συμβούλων γιὰ τὰ παντρεμένα ζευγάρια καθὼς καὶ τὴν ὑποστήριξη καὶ ὀργάνωση προγραμμάτων καὶ δραστηριοτήτων ποὺ ἐξυπηρετοῦν προκειμένου νὰ ὑπάρξει μία εὐαισθητοποίηση στὴ μείωση τῶν διαζυγίων. Τὸ πρῶτο ἑξάμηνό του 2014 παντρεύτηκαν μόλις 18.806 ζευγάρια, ἐνῶ πέρυσι ὅλο τὸ χρόνο ἔγιναν 41.208 γάμοι ποὺ καὶ πάλι, ἦταν λιγότεροι ἀπὸ προηγούμενες χρονιές.
6 στοὺς 10 χωρίζουν στὰ 50 τους!
. Ἡ κρίσιμη περίοδος γιὰ τοὺς περισσότερους γάμους εἶναι ὅταν τὸ ζευγάρι φτάνει στὴν ἡλικία μεταξὺ 40 καὶ 50, ὁπότε ἔρχεται ἡ πρώτη κρίση τῆς μέσης ἡλικίας: «Τί ἔκανα στὴ ζωή μου μέχρι τώρα» καὶ φυσικὰ ἀκολουθεῖ ὁ προβληματισμὸς τοῦ «τί κάνω ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα». Τὸ 66% τῶν διαζυγίων πραγματοποιοῦνται σὲ αὐτὴν τὴν ἡλικία, ὅταν πλέον τὰ παιδιὰ ἔχουν μεγαλώσει καί, τουλάχιστον θεωρητικά, τὸ ζευγάρι μπορεῖ νὰ ἔρθει καὶ πάλι πιὸ κοντά. Συμβαίνει ὅμως ἔτσι; Συχνά, ἡ ἀπουσία τῶν παιδιῶν ἀπὸ τὸ σπίτι ἀποτελεῖ μία σημαντικὴ ἀφορμὴ γιὰ τὴν κρίση τῆς συζυγικῆς σχέσης.
. Ἀκούγεται ἴσως ξεπερασμένο, ἀλλὰ δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονός, ὅτι οἱ γάμοι ποὺ γίνονταν τὰ περασμένα χρόνια, εἶχαν μεγαλύτερη «ἐπιτυχία». Ὄχι φυσικὰ γιατί ἡ γυναίκα δὲν ἐργαζόταν ἢ γιατί εἶχε τὴν οἰκονομικὴ ἐξάρτηση ἀπὸ τὸ σύζυγο. Ὁ λόγος εἶναι ἐμφανέστατος. Ἡ γυναίκα ἀλλὰ καὶ ὁ ἄντρας ἑστίαζαν τὴν προσοχή τους στὴ δημιουργία μίας οἰκογένειας μὲ γερὰ θεμέλια ποὺ ἦταν στηριγμένη κυρίως πάνω στὴν ἀγάπη, τὴν ἀλληλοκατανόηση καὶ τὸν ἀμοιβαῖο σεβασμό.
. Στὸ χέρι τὸ δικό μας εἶναι νὰ κρατήσουμε τὴν οἰκογένεια ἑνωμένη. Μὲ ἀμοιβαῖες ὑποχωρήσεις καὶ μὲ βασικό μας ὁδηγὸ πάντα τὸ καλό τῆς οἰκογένειας, μποροῦμε νὰ πορευόμαστε στὴ δύσκολη πορεία τῆς ζωῆς ὁδηγώντας καὶ τὰ παιδιά μας στὸ δρόμο ποὺ χαράξαμε ἐμεῖς.
ΠΗΓΗ: newsbomb.gr
ΚΥΡΙΕ, ΕΙΔΑ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ «Ἀνεξέλεγκτα οἰκειώνεται τὸ παιδὶ τὰ τηλεοπτικὰ ἀποφάγια». (Δ. Νατσιός)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ στὶς 22 Ὀκτώβριος 2014
Κύριε, εἶδα στὴν τηλεόραση…
γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς
. Ἐν πρώτοις μιὰ παραπομπὴ σ’ ἕνα πολὺ ἀξιόλογο, «προφητικὸ» θὰ λέγαμε, βιβλίο.«Τὰ σημερινὰ παιδιά, ποὺ ἀποτελοῦν τὴ “Γενιὰ τῆς τηλεοράσεως” παρουσιάζουν μιὰ σοβαρὴ ἀδυναμία στὴν ὁμιλία, τόσο ὡς πρὸς τὴν ἄρθρωση καὶ τὴ σωστὴ ἑλληνικὴ προφορά, ὅσο καὶ ὡς πρὸς τὴ σύνταξη, τὸ λεξιλόγιο καὶ τὴ γραμματική. Κι οὔτε μποροῦν νὰ συνειδητοποιήσουν τὶς ἐλλείψεις τους αὐτές. Ἐφ’ ὅσον οἱ λιλλιπούτειοι τηλεθεατὲς δὲν συνηθίζουν νὰ κουβεντιάζουν ἀλλ’ ἀφιερώνουν ἀναρίθμητες ὧρες σ’ αὐτήν, πῶς θὰ νοιώσουν ὅτι δὲν μαθαίνουν ἀπὸ αὐτὴ σωστὰ ἑλληνικά; Θὰ μένουν, ἔτσι, κλεισμένοι στὸν ἑαυτό τους, ἀποκομμένοι ἀπὸ τὸ περιβάλλον τους καὶ θ’ ἀποφεύγουν κάθε κοινωνικὴ συναναστροφή, ἀφοῦ δὲν ἔχουν ἐξασκηθεῖ στὴ συνομιλία. Ἐπακόλουθο τῆς προσηλώσεώς τους αὐτῆς εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ βιβλίο, ἀφοῦ δὲν τοὺς περισσεύει χρόνος γιὰ διάβασμα. Κι ὅμως τὸ βιβλίο εἶναι τὸ κύριο μέσο οὐσιαστικῆς παιδείας καὶ σωστῆς καλλιέργειας τοῦ γλωσσικοῦ καὶ νοητικοῦ ὀργάνου».(«Ἀλεξία», Σαράντος Καργάκος, ἐκδ. «Gutenberg», σελ. 287).
. Ὁ συντάκτης αὐτῶν τῶν γραμμῶν ἔχει ἐπανειλημμένως θίξει τὴν ἀσύδοτη καὶ ἀνεξέλεγκτη τηλεοπτικὴ εἰκόνα. Εἶναι πασιφανὲς πλέον ὅτι στὰ σπίτια μας ἔχει εἰσορμήσει καὶ κυριαρχεῖ αὐτὸ πού, πολὺ ἐπιτυχημένα, ὁ Σαράντος Καργάκος ὀνόμασε «τρίτο γονέα». Ὅλοι οἱ γονεῖς ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν ἐπίδραση τῆς τηλεόρασης στὰ παιδιὰ καὶ οἱ ἀνησυχίες τους αὐτὲς ἔχουν, σχεδὸν πάντοτε, ἐπίκεντρο τὸ περιεχόμενο τῶν ἐκπομπῶν, ποὺ παρακολουθοῦν τὰ παιδιά. Ὅλοι φαίνεται νὰ ἐνδιαφέρονται βασικὰ γιὰ τὸ περιεχόμενο τῶν τηλεοπτικῶν ἐκπομπῶν καὶ ὄχι γιὰ τὶς γενικότερες συνέπειες τῆς τηλεοπτικῆς ἐμπειρίας.
. Στὸ παρὸν ἄρθρο θὰ ἀποτολμηθεῖ μία διερεύνηση τῷ καταστρεπτικῶν ἀποτελεσμάτων τῆς τηλεόρασης στὸ παιδί. Δὲν εἶναι ψέμα πὼς σήμερα ἡ τηλεόραση κατάντησε ὁ πρῶτος καὶ ὁ πιὸ προσιτὸς δάσκαλος γιὰ τὰ παιδιά, ὁ πιὸ ἔμπιστος φίλος καὶ σύντροφος. Ὡς ἐκπαιδευτικὸς ποτὲ δὲν ἄκουσα – καὶ τὸ λέω μὲ παράπονο – μαθητὴ νὰ προσθέτει ἢ νὰ μεταφέρει ἐξωσχολικὲς ἐντυπώσεις του, χωρὶς νὰ ἀρχίζει τὸν λόγο του μὲ τὴν στερεότυπη πλέον εἰσαγωγικὴ φράση «Κύριε, εἶδα στὴν τηλεόραση». Οὐδέποτε, καὶ ἐδῶ εἶναι τὸ πλέον ἀνησυχητικό, διηγοῦνται γνώσεις καὶ «ἐμπειρίες» ἀποκομιζόμενες ἀπὸ ἀνάγνωση βιβλίων ἢ ἀπὸ διήγηση γονέων. Νομίζω ὅτι στὸ σημεῖο αὐτὸ ἑστιάζεται καὶ ἡ ὅλη προβληματική. Κατὰ πόσον δηλαδὴ τὰ λεγόμενα ἐπιμορφωτικὰ προγράμματα λειτουργοῦν ἐποικοδομητικὰ στὰ παιδιά, ἄν, δηλαδή, προσφέρουν γνώσεις. Πρῶτα-πρῶτα πρέπει εἰλικρινῶς νὰ παραδεχθοῦμε κάποια πράγματα. Πολλὲς φορὲς οἱ γονεῖς λυτρώνονται κυριολεκτικῶς ἀπὸ τὴν ὑπερκινητικότητα τῶν παιδιῶν τους στήνοντάς τα μπροστὰ στὴν τηλεόραση, χρησιμοποιώντας την ὡς ἠρεμιστικό, ὁπότε ἀνεξέλεγκτα οἰκειώνεται τὸ παιδὶ τὰ τηλεοπτικὰ ἀποφάγια ποὺ βλέπει. Στὸ διάστημα αὐτὸ τῆς «γονικῆς ἀνακούφισης», τὸ παιδὶ «ἀπολαμβάνει» ἀνυπεράσπιστο τὴν ὀπτικὴ ἀκολασία, τὰ ξένα ἐκτρώματα, τοὺς βαρβαρισμούς, σολοικισμοὺς καὶ τὶς βαττολογίες, ποὺ ἀτιμάζουν τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, ὅλη αὐτὴ τὴν ἀφιλοκαλία καὶ τὴν ἔλλειψη αἰσθητικῆς.
. Δὲν καταλαβαίνουμε, ὅμως, ὅτι ἡ δεδομένη συναισθηματικὴ ἀνασφάλεια τῶν παιδιῶν αὐτῆς τῆς ἡλικίας, τὰ ὁδηγεῖ νὰ ἀναζητοῦν συναισθηματικὴ ὑποστήριξη στὴν τηλεόραση; Δὲν ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ τηλεόραση εἰσάγει τὸ παιδὶ στὸν κόσμο τῆς σιωπῆς; Παύει νὰ ὁμιλεῖ. (Τὸ ρῆμα ὁμιλῶ, παράγεται ἀπὸ τὸ οὐσιαστικὸ ὅμιλος. Ἄρα ἡ ὁμιλία συνεπάγεται συναναστροφή, ἐπικοινωνία μὲ ἄλλους ἀνθρώπους). Καὶ μετὰ ἀναζητοῦμε τοὺς λόγους τῆς σημερινῆς λεξιπενίας ἢ τῆς ἀδυναμίας ἄρθρωσης μιᾶς σωστῆς, ἀπὸ ἄποψη συντακτικοῦ, λεξιλογίου καὶ γραμματικῆς (μορφολογίας), πρότασης. Ὅταν ἀκούει τὶς μισὲς λέξεις στὴν ἀγγλική, ὅταν ἀκούει τὴν βαρβαροσύνη καὶ τὴν παιδαριώδη καὶ προσβλητικὴ γιὰ τὴν νοημοσύνη μας γλώσσα τῶν διαφημιστῶν, τότε, γιατί ἀποροῦμε γιὰ τὴν γλωσσικὴ ἔνδεια (“Ἀφρὸς-ἀφρότερος”, ἔλεγε παλαιότερα μία διαφήμιση. “Ὅ,τι φρουτοχυμότερο”, ἔλεγε ἡ ἄλλη. Τὸ παιδὶ ἀκούγοντας, μαθαίνει ὅτι καὶ τὰ οὐσιαστικὰ ἔχουν παραθετικά. Ἔτσι, εὔλογα θὰ πεῖ σπίτι – σπιτότερο ἢ πολὺ αὐτοκίνητο). Ὁ τόνος ἀκόμη ἔχει καταργηθεῖ στοὺς ὑπότιτλους τῶν εἰδήσεων. Τὸ σήμαντρο γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ λατινικοῦ ἀλφάβητου πλέον ἠχεῖ.
. Ἐρχόμαστε τώρα στὰ λεγόμενα ἐπιμορφωτικὰ προγράμματα (ντοκιμαντέρ), τὴν ἐκπαιδευτικὴ τηλεόραση ὅπως συνηθίζεται νὰ λέγεται. Τὸ ἐπιχείρημα τὸ ὁποῖο ἐπικαλοῦνται οἱ ὑποστηρικτὲς εἶναι ἐκεῖνο τὸ περίεργο κινέζικο γνωμικό: «μία εἰκόνα ἀξίζει χίλιες λέξεις». Βέβαια θὰ μπορούσαμε νὰ ἀντιπροτείνουμε αὐτὸ ποὺ λένε οἱ γλωσσολόγοι: «μία εὔστοχα ἐπιλεγμένη λέξη ἀξίζει ὅσο χίλιες εἰκόνες». Οἱ εἰκόνες, γράφει ὁ Ν. Πόστμαν χρειάζεται νὰ ἀναγνωριστοῦν, οἱ λέξεις ὅμως πρέπει νὰ κατανοηθοῦν. Θέλει νὰ πεῖ, μὲ ἄλλα λόγια ὅτι ἡ εἰκόνα παρουσιάζει τὸν κόσμο ὡς ἀντικείμενο. Ἡ γλώσσα, τὸ βιβλίο, τὸν παρουσιάζει ἰδέα. Ὠθώντας καὶ παροτρύνοντας τὰ παιδιὰ στὴν παρακολούθηση τέτοιων προγραμμάτων στὴν οὐσία ὑποβαθμίζουμε τὸ βιβλίο. Τὸ παιδὶ αἰσθάνεται πὼς μπορεῖ νὰ μαθαίνει βλέποντας τηλεόραση, ψυχαγωγούμενο, ὁπότε τοῦ προσφέρουμε ἕνα ἰσχυρὸ ἄλλοθι γιὰ τὴν ἀποστροφή του πρὸς τὸ διάβασμα. Τὰ παιδιὰ ἰδίως ποὺ ἔχουν δυσκολία στὴν ἀνάγνωση καταφεύγουν πολὺ περισσότερο στὴν τηλεόραση, γιὰ νὰ πνίξουν τὴν πλήξη τους. Ἡ τηλεόραση δὲν ἀπαγορεύει τὰ βιβλία, μάλιστα τὰ διαφημίζει, ἁπλῶς τὰ περιθωριοποιεῖ. Σήμερα μὲ τοὺς ὑπολογιστὲς εἰσήχθησαν ἀπὸ τὴν πρωτοβάθμια ἐκπαίδευση ὣς τὸ λύκειο, αὐξάνουμε τὸ ὀπτικὸ ὑλικὸ τῶν μαθημάτων. Τὰ τελευταῖα χρόνια μαθαίνουμε ὅτι οἱ ὑπολογιστὲς εἶναι ἡ τεχνολογία τοῦ μέλλοντος. Μᾶς λένε ὅτι τὰ παιδιά μας θὰ ἀποτύχουν καὶ θὰ μείνουν πίσω στὴ ζωή τους, ἐὰν δὲν «μορφωθοῦν ἀπὸ τοὺς ὑπολογιστές». Καταλήγουμε πάλι σ’ αὐτὸ ποὺ χαρακτηρίστηκε «ἀρχὴ τῆς ἥσσονος προσπάθειας», δηλαδὴ μπορεῖς νὰ μάθεις, νὰ προκόψεις, νὰ καλλιεργηθεῖς, χωρὶς προσπάθεια, χωρὶς κόπο, εὔκολα καὶ γρήγορα, μόνο βλέποντας καὶ ἀκούγοντας. Κανεὶς δὲν ἀναφέρει ὅτι ὁ ὑπολογιστής, ἡ ὀθόνη, πληροφορεῖ, ἐνῶ τὸ βιβλίο σὲ μαθαίνει. Οἱ ὑπολογιστὲς λένε γνωρίζουν ὀρθογραφία, ὁπότε εἶναι ἄχρηστη ἡ ἐκμάθησή της. Ὅταν ὅμως οἱ ἐπερχόμενες γενεὲς τῶν Ἑλλήνων θὰ συνεννοοῦνται πιθανότατα μὲ βρυχηθμούς, ὅταν, δὲν θὰ ὑπάχει καμμία συνείδηση ἱστορικῆς συνέχειας, γιατί ἡ ἑλληνικὴ ἱστορία καὶ γλώσσα θὰ ὑπάρχουν μόνο σὲ δισκέτες, τότε θὰ ἀναζητοῦμε ἐναγωνίως αὐτοὺς ποὺ θὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν ἐθνική μας ὕπαρξη.
. Ἡ κυριότερη ὅμως ἐπίπτωση, καὶ τελειώνω, τῆς τηλεόρασης εἶναι αὐτὸ ποὺ ὀνομάστηκε ἀποσύνθεση τῆς οἰκογένειας. Ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὰ παιδιὰ ἐκφράζεται συνήθως μὲ τὴν παροχὴ ὑλικῶν ἀγαθῶν, διασκεδάσεων καὶ μὲ τὶς μορφωτικὲς εὐκαιρίες. Τὰ καλὰ σχολεῖα, ἡ πολλὴ καὶ καλὴ τροφή, τὰ ροῦχα, τὰ παιχνίδια, ἡ μουσική, ἡ δική τους τηλεόραση, εἶναι τὰ μέσα ποὺ δείχνουμε τὴν ἀγάπη γιὰ τὰ παιδιά μας. Ὅλα αὐτὰ ὅμως εἶναι ἔμμεσες ἐκδηλώσεις ἀγάπης, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν τὰ παιδιά. Οἱ ἄμεσες μορφὲς ἀγάπης ἀπαιτοῦν χρόνο καὶ ὑπομονή. Χρόνο ποὺ οἱ γονεῖς νὰ ἀφιερώσουν στὸ παιδί τους, νὰ μιλᾶνε μαζί του, νὰ παίζουν, νὰ ἀστειεύονται, νὰ διαβάζουν μαζί, νὰ τὸ ἐνθαρρύνουν μὲ τὴν παρουσία τους. Ἀλλὰ σήμερα, καὶ ἂν ἀκόμη οἱ γονεῖς θὰ ἤθελαν νὰ δείξουν ἔτσι τὴν ἀγάπη τους στὰ παιδιά, δὲν ἔχουν εὐκαιρίες νὰ τὸ κάνουν. Τὰ παιδιὰ «πνίγονται». Τὸ σχολεῖο, τὰ ἀθλήματα, οἱ ξένες γλῶσσες, τὰ ὠδεῖα καὶ ἡ ἐντελῶς ἄχρηστη τηλεόραση δὲν ἀφήνουν παρὰ μόνο λίγο χρόνο γιὰ νὰ φιληθοῦν καὶ νὰ ποῦν «καληνύχτα».
*Ἔχει ὑπολογιστεῖ στὴν Ἀμερικὴ ὅτι ἕνας μαθητὴς τοῦ Δημοτικοῦ, μὲ τρίωρη καθημερινὴ παρουσία μπροστὰ στὴν συσκευὴ βλέπει 8.000 φόνους καὶ 100.000 πράξεις βίας. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ἐφηβικὴ ἀπευαισθητοποίηση στὴν πραγματικὴ βία, ἡ σκλήρυνση καὶ ἀποκοίμιση τῶν ἠθικῶν ἀνακλαστικῶν.
O ΡΟΛΟΣ ΤΟY ΠΑΤΕΡΑ ΣΤHΝ AΝΑΤΡΟΦH ΤΟY ΠΑΙΔΙΟY-2 (Δ. Νατσιός) «Οἱ ταλαίπωροι γονεῖς, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κρίση τοῦ ἀρχοντοχωριατισμοῦ, ποὺ εἶναι γενικὰ χαρακτηριστικὸ τοῦ Νεοέλληνα, ταλαιπωροῦνται καὶ ἀπὸ τὴν ἀξιοθρήνητη ἀνωριμότητα ὅλων αὐτῶν τῶν μαϊστόρων τῆς ἀνοησίας, τοὺς “πεφωτισμένους” ψαλιδόκωλους, γιὰ νὰ κατασκευάσουν τελικὰ τὶς ἐξαμβλωματικὲς προσωπικότητες, ποὺ θὰ ἀποτελέσουν τὶς μέλλουσες γενεές».
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ στὶς 18 Ὀκτώβριος 2014
Ὁ ρόλος τοῦ πατέρα στὴν ἀνατροφὴ τοῦ παιδιοῦ
[Β´]
Τοῦ Δημ. Νατσιοῦ
Δασκάλου
ἀπὸ τὴν «ΑΦΥΠΝΙΣΗ»,
περιοδικὴ ἔκδοση Ἱ. Κοινοβίου Ὁσ. Νικοδήμου
(Πεντάλοφος Παιονίας)
ἀρ. τ. 19, Ἰούλιος 2014
Μέρος Α´: O ΡΟΛΟΣ ΤΟY ΠΑΤΕΡΑ ΣΤHΝ AΝΑΤΡΟΦH ΤΟY ΠΑΙΔΙΟY-1 (Δ. Νατσιός) «Τὰ παιδιά μας πνίγονται, τὰ φυλακίσαμε στὸ κλουβὶ τῆς τεχνοκρατούμενης ἐποχῆς μας. Τὸ σχολεῖο, τὰ φροντιστήρια, τὰ ἀθλήματα, ἡ μουσική, τὰ μπαλέτα, τὰ ἰδιαίτερα καὶ ἡ τηλεόραση, δὲν ἀφήνουν παρὰ μόλις λίγο χρόνο γιὰ νὰ τὰ φιλήσουμε καὶ νὰ ποῦν “καληνύχτα”».
. Σὲ τί συνίσταται ὅμως αὐτὴ ἡ παράδοση τοῦ Γένους μας; Θὰ μοῦ ἐπιτραπεῖ στὸ σημεῖο αὐτὸ μιὰ σύντομη περιπλάνηση στὸν προγονικὸ-ἑλληνορθόδοξο λόγο. Κατ’ ἀρχὰς ὅταν μιλοῦμε γιὰ ἀρχαιοελληνικὴ παιδεία, δὲν μποροῦμε νὰ ξεχάσουμε τὸν ποιητὴ τῶν θεῶν, τὸν Ὅμηρο. Ὁ ρόλος τοῦ πατέρα στὴν ἀνατροφὴ τοῦ παιδιοῦ 2
O ΡΟΛΟΣ ΤΟY ΠΑΤΕΡΑ ΣΤHΝ AΝΑΤΡΟΦH ΤΟY ΠΑΙΔΙΟY-1 (Δ. Νατσιός) «Τὰ παιδιά μας πνίγονται, τὰ φυλακίσαμε στὸ κλουβὶ τῆς τεχνοκρατούμενης ἐποχῆς μας. Τὸ σχολεῖο, τὰ φροντιστήρια, τὰ ἀθλήματα, ἡ μουσική, τὰ μπαλέτα, τὰ ἰδιαίτερα καὶ ἡ τηλεόραση, δὲν ἀφήνουν παρὰ μόλις λίγο χρόνο γιὰ νὰ τὰ φιλήσουμε καὶ νὰ ποῦν “καληνύχτα”».
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ Uncategorized στὶς 16 Ὀκτώβριος 2014
Ὁ ρόλος τοῦ πατέρα στὴν ἀνατροφὴ τοῦ παιδιοῦ
[Α´]
Τοῦ Δημ. Νατσιοῦ
Δασκάλου
ἀπὸ τὴν «ΑΦΥΠΝΙΣΗ»,
περιοδικὴ ἔκδοση Ἱ. Κοινοβίου Ὁσ. Νικοδήμου
(Πεντάλοφος Παιονίας)
ἀρ. τ. 19, Ἰούλιος 2014
. Ἀνήκω σὲ μιὰ γενιά, ποὺ ἴσως εἶναι ἡ τελευταία ποὺ πρόλαβε νὰ γευτεῖ, νὰ νιώσει, νὰ βιώσει τὴν βαριὰ σκιὰ τοῦ πατέρα στὸ σπίτι. Μεγάλωσα σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ τὴν χαρακτήριζε -ἂς μοῦ ἐπιτραπεῖ τὸ ἀδόκιμο τῆς φράσης ἡ εὐλογημένη ἔλλειψη κάποιων ἀγαθῶν, ποὺ σήμερα ὑπερεκχειλίζουν στὰ σπίτια μας. Μίλησα γιὰ ἔλλειψη ἀγαθῶν, γιὰ τὴν «ἔντιμον πτωχείαν» τοῦ καθ’ ἡμᾶς Παπαδιαμάντη. Δὲν ἔλειπε ὅμως τὸ ὄντως ἀγαθόν, καὶ χρησιμοποιῶ τὸν ὄρο μὲ τὴν ἀρχαιοελληνική του σημασία, ποὺ σημαίνει τὸ καλό, τὸ χρηστό, τὸ ἐνάρετο. Τὸ καλὸ αὐτό, τὸ ἐξεικόνιζε ὁ πατρικὸς λόγος, προσταγὴ καὶ εὐχὴ συνάμα, «πρόσεξε, ὅταν μεγαλώσεις νὰ γίνεις χρήσιμος ἄνθρωπος στὴν κοινωνία». Πόσο βαθιὰ σοφία ἀνέδιδε ἡ φαινομενικῶς ἁπλοϊκὴ αὐτὴ φράση, σοφία ποὺ πήγαζε καὶ ἀπὸ βίον ἐνάρετο, διότι, ὅπως μᾶς κανοναρχεῖ ὁ παλαιὸς ἐκεῖνος δάσκαλος τοῦ πατέρα, ὁ Πλούταρχος: «οὐ γὰρ ὁ λόγος τοσοῦτον, ὅσον ὁ βίος εἰς τὴν ἀρετὴν ἄγει». Βαριά, καταλυτικὴ ἡ παρουσία τοῦ πατέρα στὸ σπίτι, ἀνακούφιζε τὴν δύσμοιρη μάνα, ποὺ ἀνεχόταν, βάσταζε τὰ βάρη, τὴν βάσανο καὶ τὴν τυραννία τῆς τροφῆς καὶ ἀνατροφῆς μας.
. Ὑπῆρχε ὁμολογῶ μιὰ ἀπόσταση τότε τοῦ παιδιοῦ ἀπὸ τὸν πατέρα, μιὰ ἀκριβῶς πατρικὴ ἀπόσταση, ἤθελε νὰ τὸν βλέπουμε σὰν πατέρα, δὲν ἀπέφευγε τὴν πατρικὴ εὐθύνη. Δράττομαι τῆς εὐκαιρίας καὶ θὰ ὑπενθυμίσω αὐτὸ ποὺ σημειώνει ἕνας σύγχρονος παιδαγωγός, ἀναφερόμενος στὴν ἀλλοίωση-ἔκπτωση, ποὺ παρατηρεῖται σήμερα στὸν πατρικὸ ρόλο. Ὁ γονέας, σημειώνει, ποὺ λέει στὸ παιδί του «μὴ μὲ βλέπεις σὰν πατέρα, ἐγὼ θέλω νὰ εἶμαι φίλος σου», εἶναι ὁ ἴδιος ἕνα ἀνώριμο παιδί, ποὺ παραιτεῖται ἀπὸ τὴν πατρική του εὐθύνη καὶ δημιουργεῖ στὸ παιδί του αἴσθημα ἀνασφάλειας, ποὺ θὰ φτάσει στὸν πανικό. Τὰ παιδιὰ θὰ βροῦν εὐκαιρίες στὴν ζωή τους ν’ ἀποκτήσουν φίλους, εἶναι ὅμως ἀμφίβολο, ἂν θὰ βροῦν κάποιον ἄλλον πατέρα, ὅταν, οὔτε ὁ πατέρας τους δὲν θέλει νὰ εἶναι πατέρας τους καὶ τοὺς ζητάει νὰ μὴν περιμένουν τίποτε πιὸ πολὺ ἀπ’ αὐτόν, ἀπ’ ὅ,τι θὰ περίμεναν ἀπὸ κάποιον φίλο. Θὰ μπορούσαμε νὰ προσθέσουμε πὼς ἡ ὀρθὴ καὶ σωστὴ ἱεράρχηση τοῦ γονικοῦ ρόλου, ἀπαιτεῖ πρῶτα νὰ εἶσαι πατέρας καὶ γονιὸς καὶ ἔπειτα φίλος. Καὶ νὰ προσεχθεῖ αὐτό, μιλάω γιὰ ἱεραρχία καὶ ὄχι γιὰ κυριαρχία. Ἡ ἱεραρχία προϋποθέτει ἀλληλοσεβασμὸ καὶ ὑπευθυνότητα, ἡ κυριαρχία ἐμπεριέχει αὐταρχισμὸ καὶ σκληρότητα.
. Τὶς παλαιότερες ἐκεῖνες ἐποχὲς ἦταν ὄντως «διακριτοὶ οἱ ρόλοι» στὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια, δὲν εἶχε ἀκόμη εἰσαχθεῖ τὸ μικρόβιο τῆς ξενοήθειας, τῆς ἀλόγιστης μίμησης ξένων πρὸς τὴν παράδοσή μας προτύπων. Τὶς δεκαετίες ποὺ παρῆλθαν συνέβη μιὰ ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου ζωῆς μας, τοῦ πολιτισμοῦ μας ἐν γένει. Καὶ ὁ πολιτισμὸς ἀλλάζει, ὅταν μεταβάλλονται, ὄχι ἰδέες ἢ ἀξίες, ἀλλὰ οἱ ἀνθρώπινες ἀνάγκες. Ἀκριβέστερα: ἡ ἱεράρχηση τῶν ἀναγκῶν. Θαμπωμένοι ἀπὸ τὸν παρασιτικὸ καταναλωτισμὸ καὶ τὴν ὑλικὴ εὐημερία τῆς Δύσης, ὑψώσαμε ὡς ἐθνικὸ ἰδεῶδες, ὡς ὑπέρτατη ἀνάγκη, τὴν ἀντιγραφὴ-βίωση αὐτῆς τῆς εὐζωίας, μὲ συνέπεια τὴν σημερινὴ πνευματικὴ παρακμή, τὸν σεφέρειο πνευματικὸ νεοπλουτισμό. Καὶ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε σήμερα κρίση τοῦ οἰκογενειακοῦ θεσμοῦ εἶναι ἀντανάκλαση μιᾶς γενικότερης κοινωνικῆς παρακμῆς ἢ καὶ τὸ ἀντίστροφο.
. Οὐδέποτε ὑπῆρχαν στὸν τόπο μας τόσοι ἐγγράμματοι καὶ τέτοια φτώχεια πνευματική. Σήμερα ἔχουμε θεοποιήσει τὸν διπλωματοῦχο τεχνοκράτη καὶ λησμονήσαμε πὼς κάθε κοινωνία, ποὺ θέλει νὰ προκόψει, ἔχει πρῶτα ἀνάγκη χαρακτήρων (χρήσιμων ἀνθρώπων) καὶ κατόπιν τεχνοκρατῶν. Καὶ ὁμιλῶ γιὰ τὴν τεχνική, τὴν ἐπιστήμη ἐκείνη, ποὺ χωριζόμενη ἀρετῆς, καὶ στερούμενη ἠθικοῦ στόχου, γίνεται αὐτοσκοπὸς καὶ ποὺ ἐπιτρέπει μὲν νὰ πᾶμε στ’ ἀστέρια, ἀνέχεται δὲ ἑκατομμύρια νὰ λιμοκτονοῦν καὶ νὰ θερίζονται ἀπὸ μεσαιωνικὰ νοσήματα. Μιλήσαμε πρὶν γιὰ κρίση τῆς οἰκογένειας καὶ μιὰ καὶ τὸ θέμα μας εἶναι ὁ ρόλος τοῦ πατέρα στὴν διαπαιδαγώγηση τοῦ παιδιοῦ, ὀφείλουμε, ἐντίμως καὶ εὐθαρσῶς, νὰ παραδεχτοῦμε πώς, κατὰ τὴν ταπεινή μου γνώμη, ὑπεύθυνος γιὰ τὴν σημερινὴ ἀλλοτρίωση καὶ ἀστοχία τοῦ οἰκογενειακοῦ θεσμοῦ εἶναι κυρίως ὁ πατέρας. Καὶ αὐτὸ γιατί ἡ μάνα διατηρεῖ ἢ μᾶλλον διέπεται ἡ σχέση της πρὸς τὸ παιδί, ἀπὸ αὐτὴν τὴν, γλυκοθώρητη καὶ συγκινητικὴ σὲ ὅλους μας εὐαισθησία, τὴν διακρίνει, σ’ ὅλους τοὺς τόπους καὶ τοὺς χρόνους, τὸ εὐμετάβλητον καὶ εὐπροσήγορον τοῦ χαρακτήρα, τὸ ὁποῖο μετουσιώνεται σὲ μιὰν μανικὴ ἀγαπὴ πρὸς τὸ παιδί, μιὰν ἀγάπη πού, γιὰ νὰ δανειστῶ μιὰ εὐαγγελικὴ ρήση, «καὶ αἱ πύλαι τοῦ ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ἄρα, δεχόμενοι τὸ ἀξίωμα αὐτὸ τῆς αἰώνιας μάνας, ὀφείλουμε νὰ στραφοῦμε στὸν πατέρα καὶ νὰ μιλήσουμε γιὰ κρίση τοῦ πατρικοῦ ρόλου.
. Ἡ δυσαρμονία τῆς σχέσης καὶ ἡ ἔλλειψη διαύλων ἐπικοινωνίας, ποὺ ἐντοπίζονται σήμερα, κυρίως κατὰ τὴν ἀνυπότακτη ἐφηβεία, μεταξὺ πατέρα καὶ παιδιοῦ εἶναι ἀπότοκα τῆς διάχυσης τῆς πατρότητας σὲ πολλαπλοὺς ρόλους, ὅπως αὐτοῦ τοῦ ἐπαγγελματία, τοῦ ἐπιζητοῦντος καριέρα καὶ οἰκονομικὴ ἐπιφάνεια, ὁ ὁποῖος εἰς ἀντιστάθμιση καὶ ἀναπλήρωση τῆς πατρικῆς του ἀνεπάρκειας, προσφέρει στὸ παιδί του ἕνα εἴδωλο τοῦ ἑαυτοῦ του, ποὺ μετασκευάζεται σὲ παροχὴ πληθώρας ἀγαθῶν. Καὶ δὲν μιλῶ γιὰ ἀπουσία ἀγάπης, ἀλλὰ γιὰ μιὰ νοσηρὴ ἔκφραση ἀγάπης, γιὰ ἔλλειψη ἐπικοινωνίας. Ὅπως σημειώνει ὁ τροπαιοῦχος νομπελίστας μας, ὁ Σεφέρης «ἐκεῖνο ποὺ κάνει τὶς σχέσεις μοναδικὲς εἶναι ἡ ἐπικοινωνία. Καὶ ὅσο βαθύτερη εἶναι ἡ ἐπικοινωνία τόσο κάνει τὸν ἄνθρωπο, ἀνθρώπινο».
. Τὸ πρόβλημα λοιπὸν ἐπικεντρώνεται στὸ πῶς ἀγαπάει ὁ πατέρας τὸ παιδί. Σήμερα αὐτὴ ἡ ἀγάπη ἐκφράζεται συνήθως μὲ τὴν παροχὴ ὑλικῶν ἀγαθῶν, διασκεδάσεων καὶ μὲ τὶς λεγόμενες μορφωτικὲς εὐκαιρίες. Τὰ καλὰ σχολεῖα, ἡ πολλὴ τροφή, τὰ ροῦχα, τὰ πάμπολλα παιχνίδια, ἡ δική τους τηλεόραση ἢ ὁ προσωπικὸς ὑπολογιστής, ἀντικαθιστοῦν τὴν πατρικὴ ἀγάπη ἢ εἶναι μέσα καὶ τρόποι ἐξαγορᾶς αὐτῆς τῆς ἀγάπης. Ὅλα αὐτὰ ὅμως εἶναι ἔμμεσες ἐκδηλώσεις ἀγάπης, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ τὶς καταλάβουν τὰ παιδιά. Οἱ ἄμεσες μορφὲς ἀγάπης ἀπαιτοῦν χρόνο, ἑκούσια ὑπομονή, ὁ πατέρας νὰ ἀφιερώνει χρόνο ἱκανὸ στὸ παιδί του, νὰ μιλάει, νὰ παίζει, νὰ ἀστειεύεται, νὰ ἐργάζεται μαζί του, νὰ τὸ ἐνθαρρύνει μὲ τὴν παρουσία του. Παρενθετικὰ θέλω νὰ σημειώσω τὸ ἑξῆς: Ὡς ἐκπαιδευτικὸς ποτὲ δὲν ἄκουσα μαθητὴ –καὶ τὸ λέω μὲ παράπονο– νὰ μεταφέρει στὴν τάξη ἐξωσχολικὲς ἐμπειρίες καὶ γνώσεις, χωρὶς νὰ ἀρχίζει τὸν λόγο του μὲ τὴν στερεότυπη πλέον φράση «Κύριε, εἶδα στὴν τηλεόραση». Οὐδέποτε –καὶ ἐδῶ εἶναι τὸ ἀνησυχητικό– ἄκουσα νὰ λέει «Κύριε, μοῦ εἶπε ὁ μπαμπάς μου». Πρόσφατα ἡ ἐφημερίδα «Τὸ Βῆμα» σὲ ἔρευνά της διαπίστωσε πὼς μόνον ἕνας στοὺς ἕξι μαθητὲς στὴν Ἑλλάδα βοηθιέται στὰ μαθήματα ἀπὸ τὸν πατέρα του. Ἀλλὰ σήμερα –κι αὐτὸ πρέπει νὰ τονισθεῖ ὡς ἕνα ἄλλο πυορρέον τραῦμα τῆς περὶ πολλὰ τυρβαζομένης ἐποχῆς μας– καὶ νὰ θέλει ὁ γονέας, ὁ πατέρας, νὰ δείξει τὴν ἀγάπη του στὸ παιδί, δὲν βρίσκει εὐκαιρία. Τὰ παιδιά μας πνίγονται, τὰ φυλακίσαμε στὸ κλουβὶ τῆς τεχνοκρατούμενης ἐποχῆς μας. Τὸ σχολεῖο, τὰ φροντιστήρια, τὰ ἀθλήματα, ἡ μουσική, τὰ μπαλέτα, τὰ ἰδιαίτερα καὶ ἡ τηλεόραση, δὲν ἀφήνουν παρὰ μόλις λίγο χρόνο γιὰ νὰ τὰ φιλήσουμε καὶ νὰ ποῦν «καληνύχτα».
. Θὰ ἤθελα στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ προσθέσω κάτι. Τὰ παιδιά μας δὲν τὰ δημιουργήσαμε, δὲν μᾶς τὰ χάρισε ὁ Θεός, γιὰ νὰ μᾶς ἱκανοποιοῦν ἐγωϊστικά. Δὲν εἶναι τὰ παιδιά μας γιὰ νὰ ἐφαρμόζουμε πάνω τους δικές μας ἐπιθυμίες ἢ νὰ παίρνουμε ἐμεῖς ναρκισσιστικές, ἐγωϊστικὲς ἱκανοποιήσεις ἀπ’ αὐτά. Τὸ νὰ τὰ καταπιέζουμε μὲ πολλαπλὲς δραστηριότητες, εἰς βάρος, πολλὲς φορές, τῆς εὔθραυστης ψυχικῆς τους ὑγείας, φανερώνει δική μας χαμηλὴ αὐτοεκτίμηση καὶ ματαιοδοξία, ποὺ ἐπιζητεῖ κοινωνικὴ ἄνοδο καὶ ἀναγνώριση μέσῳ τῶν παιδιῶν μας. Γι’ αὐτὸ δὲν εἶναι λίγοι αὐτοὶ ποὺ μιλοῦν γιὰ τὸ «τέλος τῆς ἀθωότητας». Ἡ βασιλικὴ ὁδὸς γιὰ τὴν πνευματικὴ θωράκιση καὶ διαπαιδαγώγηση τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ –ὄχι μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἄγονης συντήρησης– στὴν παράδοση τοῦ Γένους μας! Τὸν τελευταῖο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ζηλέψει ὁ Ἕλληνας πατέρας εἶναι τὸν Ἀμερικάνο ἢ Δυτικοευρωπαῖο πατέρα ποὺ παραδέρνεται σήμερα στοὺς σκοπέλους τοῦ μηδενισμοῦ καὶ τοῦ ἀτομικισμοῦ. Ὁ Γερμανὸς φιλόσοφος Οὔλριχ Μπέκ, σὲ πρόσφατο βιβλίο του, μιλᾶ γιὰ καρικατούρα τοῦ πατέρα στὴν Δύση, ποὺ ὁδήγησε στὴν ἔξαρση τῶν ναρκωτικῶν, στὴν ἐφηβικὴ ἐγκληματικότητα, στὴν ἀνία, στὴν ἀθεΐα, τὸν κορεσμό, στὴν ἀνικανότητα ἀγάπης καὶ ἀνθρώπινης σχέσης μὲ τὸν Ἄλλον.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: O ΡΟΛΟΣ ΤΟY ΠΑΤΕΡΑ ΣΤHΝ AΝΑΤΡΟΦH ΤΟY ΠΑΙΔΙΟY-2 (Δ. Νατσιός) «οἱ ταλαίπωροι γονεῖς, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κρίση τοῦ ἀρχοντοχωριατισμοῦ, ποὺ εἶναι γενικὰ χαρακτηριστικὸ τοῦ Νεοέλληνα, ταλαιπωροῦνται καὶ ἀπὸ τὴν ἀξιοθρήνητη ἀνωριμότητα ὅλων αὐτῶν τῶν μαϊστόρων τῆς ἀνοησίας, τοὺς «πεφωτισμένους» ψαλιδόκωλους, γιὰ νὰ κατασκευάσουν τελικὰ τὶς ἐξαμβλωματικὲς προσωπικότητες, ποὺ θὰ ἀποτελέσουν τὶς μέλλουσες γενεές».
ΟΤΑΝ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΑ ΑΓΟΡΑΙΟ ΕΙΔΟΣ…(Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος) «Ἐνδέχεται σὲ δέκα οἰκογένειες διαφόρων ἐθνικοτήτων νὰ ὑπάρχουν δέκα ἑλληνόπουλα, ποὺ δὲν γνωρίζονται μεταξύ τους, ἀλλὰ εἶναι ἀδέλφια»
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ στὶς 17 Σεπτέμβριος 2014
Ὅταν ἡ γέννηση τοῦ ἀνθρώπου καταντᾶ ἀγοραῖο εἶδος…
Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
. Ἕνα ἀπὸ τὰ τεκμήρια τῆς ἠθικῆς καὶ κοινωνικῆς παρακμῆς ποὺ βιώνουμε ὡς Ἕλληνες εἶναι πὼς ἡ χώρα μας κατάντησε «προνομιακὸς προορισμὸς» στὴν Ἰατρικῶς Ὑποβοηθούμενη Ἀναπαραγωγὴ (ΙΥΑ). Αὐτὸ γιατί πολλὲς ἀπὸ τὶς μεθόδους ποὺ χρησιμοποιοῦνται παραβαίνουν κάθε κανόνα Ἠθικῆς καὶ Βιοηθικῆς καὶ ἀπαγορεύονται στὶς περισσότερες χῶρες τοῦ κόσμου – ἀκόμη καὶ σ’ αὐτὲς ποὺ κυριαρχεῖ ὁ ὠφελιμισμός, ὁ ὑλισμὸς καὶ ὁ ἡδονισμός. Ἀποκτήσαμε θλιβερὰ πρωτεῖα.
. Ἡ ἀπὸ χρόνια ἔλλειψη κάθε ἐλέγχου στὴν ἀγορὰ τῆς «ἰατρικῶς ὑποβοηθούμενης ἀναπαραγωγῆς» ἔχει ὁδηγήσει σὲ ἀνεξέλεγκτες καταστάσεις. Σὲ Ἐρώτηση τῶν βουλευτῶν Γιάννη Δημαρᾶ καὶ Γαβριὴλ Ἀβραμίδη, στὶς 25 Ἀπριλίου 2014, πρὸς τὸν Ὑπουργὸ Ὑγείας ἀναφέρεται μεταξὺ τῶν ἄλλων: «Τὰ κυκλώματα ποὺ λυμαίνονται τὸν χῶρο τῆς ἐξωσωματικῆς γονιμοποίησης ξεκινοῦν ἀπὸ τὰ φάρμακα καὶ φθάνουν μέχρι τὸ ἐμπόριο ὠαρίων καὶ ἐμβρύων… Μὲ τὴν ἀνοχὴ τῆς πολιτείας ἔμεινε ἀνεξέλεγκτη ἡ δραστηριότητα κυκλωμάτων trafficking, μὲ σκοπὸ τὴν παράνομη διακίνηση γενετικοῦ ὑλικοῦ ἔναντι ὑψηλοῦ ἀνταλλάγματος». Γιὰ τὸ ἴδιο θέμα σὲ ἄρθρο της στὸ «Βῆμα» (28/5/2012) ἡ δικηγόρος κα Φωτεινὴ-Παρασκευὴ Α. Θεοδωροπούλου ἐπισημαίνει: «Μὴ ὑπαρχούσης Ἀρχῆς, καθίσταται δυνατὴ ἡ ἐφαρμογὴ τῆς ΙΥΑ χωρὶς τὴν τήρηση τῶν ὅρων τοῦ νόμου: γιὰ παράδειγμα, παραβιάζεται ἡ ἀπαγόρευση τοῦ περιορισμένου ἀριθμοῦ μεταφερομένων γονιμοποιημένων ὠαρίων στὴ μήτρα, παραβιάζεται ἐπίσης ἡ ἀρχὴ τοῦ ἡλικιακοῦ ὁρίου καὶ γίνονται προεμφυτευτικὲς διαγνώσεις χωρὶς τὴν τήρηση κανενὸς ὅρου».
. Στὴν Ἑλλάδα τὰ τελευταῖα χρόνια ὑπάρχει μία ἔκρηξη ἱδρύσεως καὶ λειτουργίας Μονάδων «Ἰατρικῶς Ὑποβοηθούμενης Ἀναπαραγωγῆς» (ΜΙΥΑ) καὶ Τραπεζῶν Κρυοσυντήρησης χωρὶς κανένα οὐσιαστικὸ ἔλεγχο. Αἰτία ἡ ἀνυπαρξία δράσης τῆς Ἐθνικῆς Ἀρχῆς Ἰατρικῶς Ὑποβοηθούμενης Ἀναπαραγωγῆς (ΕΑΙΥΑ). Παρὰ τὸ ὅτι ὁ σχετικὸς Νόμος 3305 ψηφίστηκε τὸ 2005, πρὶν δηλαδὴ ἐννέα χρόνια , στὴν οὐσία οὐδέποτε ἡ ΕΑΙΥΑ ἔχει παραγάγει οὐσιῶδες ἔργο! Στὰ χαρτιὰ μόνο ὑπάρχει! Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὴν Ἔκθεση Πεπραγμένων Ἔτους 2008 τῆς ΕΑΙΥΑ, ποὺ δημοσιεύθηκε τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2009. Τὸ ἔργο της ἐξαντλεῖτο στὴ δημοσίευση κανονιστικῶν διατάξεων καὶ ἀπαντήσεων σὲ ἐρωτήματα ποὺ τῆς ἐτίθεντο. Σὲ μία κανονιστικὴ διάταξη ποὺ ἐξέδωσε (ΦΕΚ Β΄ 670/16-04-2008) ἐπιχείρησε νὰ δημιουργήσει μανδύα νομιμότητας γιὰ τὶς ἐπ’ ἀμοιβῇ δότριες γαμετῶν*, ὀνομάζοντας τὴν ἀμοιβή τους «ἀποζημίωση». Σύμφωνα μὲ τὸν Νόμο 3305/2005 (Ἄρθρο 8 πάρ. 1) «Ἀπαγορεύεται ἡ διάθεση γαμετῶν καὶ γονιμοποιημένων ὠαρίων μὲ ὁποιοδήποτε ἀντάλλαγμα πρὸς τὸν δότη».
. Στὸ θερινὸ τμῆμα τῆς Βουλῆς ψηφίστηκε ὁ Νόμος 4272 (ΦΕΚ Α´/11.7.2014), μὲ τὸν ὁποῖο νομιμοποιοῦνται οἱ ἀποζημιωσες τῶν δοτῶν γενετικοῦ ὑλικοῦ καὶ περιγράφεται ὁ τρόπος τῆς καταβολῆς τους. Ἐπίσης διευκολύνεται ἡ ἑτερόλογη ἀναπαραγωγή, ἀφοῦ ἡ γυναίκα, ποὺ δίνει τὴν ἐντολή, καὶ ἡ γυναίκα, ποὺ κυοφορεῖ τὸ παιδί της, μποροῦν πλέον νὰ μὴν ἔχουν, τουλάχιστον, τὴν κατοικία τους στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ νὰ μποροῦν νὰ ἔχουν ἔστω καὶ προσωρινὴ διαμονὴ στὴ χώρα μας. Εἶναι ὁ «ἰατρικὸς τουρισμὸς» ποὺ προωθεῖται στὴν Ἑλλάδα!…Ἔτσι μία Γερμανίδα ποὺ θέλει, μετὰ τὴν ἐμμηνόπαυσή της, νὰ ἀποκτήσει παιδί. Πρὸς τὸν σκοπὸ αὐτὸ ἐπισκέπτεται κάποια ἑλληνικὴ Μονάδα ΙΥΑ, δηλώνει προσωρινὴ διαμονή της τὴν Ἑλλάδα, δίδει τὰ ἀπαραίτητα χρήματα, ἡ ΜΙΥΑ ἀναζητεῖ καὶ βρίσκει π.χ. στὴν Τουρκία τὴ γυναίκα, ποὺ θὰ κυοφορήσει τὸ ἔμβρυο, ποὺ πιθανότατα νὰ εἶναι ἀπὸ Ἕλληνες δότες… Δηλαδὴ Γερμανίδα εἶναι ἡ γυναίκα ποὺ μὲ τὴ συναίνεση τοῦ συντρόφου της ἔδωσε τὴν ἐντολὴ στὴ ΜΙΥΑ γιὰ τὴν ἀπόκτηση παιδιοῦ, Ἕλληνες οἱ δότες τοῦ ἐμβρύου καὶ Τουρκάλα ἡ γυναίκα ποὺ τὸ κυοφορεῖ, καὶ ποὺ ἐπίσης δηλώνει «προσωρινὴ διαμονὴ» στὴν Ἑλλάδα!…
. Τὸ ἀλαλοὺμ στὶς γέννες μὲ μεθόδους ΙΥΑ εἶναι πὼς ὁ Νόμος 3305/2005 (Ἄρθρο 9 παρ. 2) ἐπιτρέπει στὸν τρίτο δότη νὰ «σπέρνει» σὲ διάφορα ζευγάρια ἕως καὶ δέκα παιδιά… Δηλαδὴ μπορεῖ σὲ δέκα οἰκογένειες διαφόρων ἐθνικοτήτων νὰ ὑπάρχουν δέκα ἑλληνόπουλα, ποὺ δὲν γνωρίζονται μεταξύ τους, ἀλλὰ εἶναι ἀδέλφια!
. Μὲ τὸν ἴδιο Νόμο 4272/2014 τοῦ καλοκαιριοῦ γίνονται ἐλαφρότερες οἱ ποινὲς σὲ ὅποιον «κατὰ παράβαση τοῦ ἄρθρου 8 πωλεῖ ἢ ἀγοράζει ἢ προσφέρει πρὸς πώληση ἢ ἀγορὰ γεννητικὸ ὑλικὸ ἢ γονιμοποιημένα ὠάρια ἢ ὑλικὸ προερχόμενο ἀπὸ γονιμοποιημένα ὠάρια, ἢ μεσολαβεῖ στὴν πώληση ἢ ἀγορὰ τῶν ἀνωτέρω, ἢ ἀποκρύπτει, ἢ παραποιεῖ στοιχεῖα τοῦ ἰατρικοῦ φάκελου, μὲ σκοπὸ τὴν πώληση γεννητικοῦ ὑλικοῦ, ἢ γονιμοποιημένων ὠαρίων». Στὸν Νόμο 3305 οἱ πράξεις αὐτὲς τιμωροῦντο μὲ ποινὴ κάθειρξης μέχρι δέκα (10) ἐτῶν. Μὲ τὸν Νόμο 4272, ποὺ τροποποιεῖ τὸν 3305/2005, αὐτὲς οὐσιαστικὰ ἀποποινικοποιοῦνται! Ἀντὶ κάθειρξης ἐπιφέρουν ποινὴ φυλάκισης «τουλάχιστον δύο (2) ἐτῶν», ποὺ σημαίνει ὅτι ὅποιος δικάζεται πρώτη φορὰ γιὰ τὰ προηγούμενα ἀδικήματα καὶ καταδικάζεται δὲν πηγαίνει φυλακή! Πρέπει νὰ ξανασυλληφθεῖ γιὰ νὰ τιμωρηθεῖ μὲ κάθειρξη…
Διεθνῶς γνωστὴ ἡ Ἑλλάδα…
. Ἡ Ἑλλάδα, ἔχει καταστεῖ διεθνῶς γνωστὴ στὶς μεθόδους ΙΥΑ, ὅπως τὰ νησιὰ Καϊμὰν στὶς τραπεζικὲς καταθέσεις!… Στὴν ἰταλικὴ ἐφημερίδα «Κοριέρε ντὲ λὰ Σέρα» καὶ στὸ φύλλο τῆς 9ης Ἀπριλίου 2014 (σελ. 16) περιγράφεται τὸ ἑξῆς γεγονός: «Ἕνα ζευγάρι ἰταλῶν ἀπὸ τὸ Μιλάνο βρέθηκε ἐνώπιον τοῦ ἰταλικοῦ δικαστηρίου γιὰ ἕνα παιδὶ ποὺ ἀπέκτησε στὸ ἐξωτερικὸ μὲ τὴ συνδρομὴ γυναίκας τῆς ὁποίας «νοίκιασε» τὴ μήτρα. Τὸ γονιμοποιημένο ὠάριο, ἦταν ἀπὸ σπερματοζωάριο τοῦ συζύγου καὶ ὠάριο ἄγνωστης γυναίκας. Ὁ Ἰταλικὸς Νόμος 40 ἀπαγορεύει τὴν ἑτερόλογη ἐξωσωματικὴ γονιμοποίηση, ἀλλὰ ἡ σύζυγος, 54 ἐτῶν, ποὺ πέραν τῆς ἡλικίας εἶχε ὑποστεῖ καὶ ἀκτινοθεραπεία καὶ χημειοθεραπεία γιὰ καρκίνο, ἤθελε παιδὶ καὶ ὁ 48χρονος σύζυγός της συναίνεσε. Ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ τὸ ἀποκτήσουν στὴν Ἰταλία κι ἐπειδὴ τὸ κόστος στὶς εὐρωπαϊκὲς χῶρες, στὶς ὁποῖες ἐπιτρέπεται ἡ ἑτερόλογη ἐξωσωματικὴ γονιμοποίηση (Ἑλλάδα, Ἀγγλία, Ρουμανία, Οὐκρανία) τοὺς φάνηκε ὑψηλό, προσέφυγαν στὴν …Ἰνδία!
. Ἀπὸ τὰ 47 κράτη μέλη τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης καὶ τὰ 28 τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης (πολλὰ κράτη εἶναι μέλη καὶ στοὺς δύο Ὀργανισμοὺς) αὐτὰ ποὺ προσφέρουν «πλήρη ἐξυπηρέτηση» στὰ ζευγάρια ποὺ ἐπιθυμοῦν τὴν ΙΥΑ εἶναι μόνο τέσσερα: ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ἱσπανία, ἡ Μεγάλη Βρετανία καὶ τὸ Βέλγιο. Κατὰ δημοσίευμα πάλι τῆς «Κοριέρε ντὲ λὰ Σέρα» (30/6/2014, σελ. 17) τὸ 12-15% τῶν Ἰταλῶν προστρέχουν γιὰ ΙΥΑ στὴν Ἑλλάδα! Οἱ ὑπηρεσίες κατὰ χώρα καὶ οἱ ἀντίστοιχες ὑπολογιζόμενες δαπάνες εἶναι, κατ’ ἐκτίμηση, σὲ εὐρώ:
Ἑλλάδα: Δωρεὰ ὠαρίων 3.500, ἐξωσωματικὴ γονιμοποίηση καὶ δωρεὰ ὠαρίων 4.500, μικρογονιμοποίηση καὶ δωρεὰ ὠαρίων 5.500.
Ἱσπανία: Δωρεὰ ὠαρίων 6.000-6.500, ἐξωσωματικὴ γονιμοποίηση καὶ δωρεὰ ὠαρίων 8.000-9.000, μικρογονιμοποίηση καὶ δωρεὰ ὠαρίων 9.000.
Μεγάλη Βρετανία: Δωρεὰ ὠαρίων 4.500-5.000, ἐξωσωματικὴ γονιμοποίηση καὶ δωρεὰ ὠαρίων 10.000, μικρογονιμοποίηση 7.500.
Βέλγιο: Δωρεὰ ὠαρίων 5.500-6.500, ἐξωσωματικὴ γονιμοποίηση καὶ δωρεὰ ὠαρίων 10.000, μικρογονιμοποίηση 7.500-9.000.
Οἱ ἐπιχειρήσεις στὴ χώρα μας καὶ στὸν τομέα τῆς ΙΥΑ φαίνεται ὅτι προσφέρουν «ἀνταγωνιστικὲς ὑπηρεσίες» σὲ σχέση μὲ ἄλλες χῶρες…
. Ἡ γαλλικὴ ἐφημερίδα «Λὲ Φιγκαρό», στὸ φύλλο τῆς 7ης Αὐγούστου 2014 (σελ. 9), ἔχει ρεπορτὰζ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα μὲ θέμα τὴν ΙΥΑ καὶ τίτλο « Στὴν Ἑλλάδα μία καινούργια ἀγορὰ ἀναπτύσσεται μέσα σὲ λίγα χρόνια». Στὸ ρεπορτὰζ ἀναφέρεται ὅτι τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ Ἑλλάδα κατέστη «προνομιακὸς προορισμὸς» γιὰ ζευγάρια ἀπὸ διάφορες χῶρες ποὺ θέλουν νὰ χρησιμοποιήσουν τὴν ΙΥΑ. Σημειώνεται ἀκόμη ὅτι οἱ παρένθετες μητέρες συνήθως δὲν εἶναι Ἑλληνίδες, ἀλλὰ διαφόρων ἐθνοτήτων, οἱ περισσότερες τσιγγάνες ἢ Πολωνές. Ἡ ἀμοιβή τους κυμαίνεται περὶ τὰ 10.000 Εὐρώ.
Ἠθικά, νομικὰ καὶ βιοηθικὰ προβλήματα
. Ἡ εἰσβολὴ τῆς τεχνολογίας καὶ τῶν νόμων τῆς ἀγορᾶς στὸ μυστήριο τῆς γέννησης τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴν πρόκληση πολλῶν, σύνθετων καὶ δύσκολων προβλημάτων νομικῶν, ἠθικῶν, βιοηθικῶν, κοινωνικῶν καὶ ψυχοσωματικῶν. Αὐτὰ γενικῶς πιστοποιοῦνται καὶ ἀναγνωρίζονται ἀπὸ τοὺς ἁρμόδιους, ἀλλὰ ἕως ἐκεῖ. Οὐδεμία κίνηση διόρθωσης, οὐδεμία ἀπόπειρα θεραπείας. Ἡ ἀνθρωπότητα ὁδεύει ὅλο καὶ βαθύτερα στὰ τενάγη τοῦ ὑλισμοῦ, τοῦ ὠφελιμισμοῦ, τοῦ ἐγωισμοῦ καὶ τοῦ ἡδονισμοῦ.
. Πρόσφατα στὸ «Νομικὸ Βῆμα» (Τόμος 62 – Τεῦχος 4, Μάϊος 2014, σελ. 880-885) δημοσιεύθηκε ἡ ἀπόφαση τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν (Ἀριθ, 431/2013) καὶ ὁ σχολιασμός της ἀπὸ τὸν κ. Πάνο Νικολόπουλο, Λέκτορα τοῦ ΕΚΠΑ. Τὸ νομικὸ ζήτημα προέκυψε ἀπὸ παρένθετη μητρότητα. Τὸ Μονομελὲς Πρωτοδικεῖο ἔδωσε ἄδεια στὸν Χ.Μ. νὰ ἀποκτήσει παιδί, μὲ τὴ μέθοδο τῆς παρένθετης κύησης. Μὲ βάση τὴν ἀπόφαση αὐτὴ γεννήθηκαν δίδυμα παιδιά, ἕνα ἀγόρι κι ἕνα κορίτσι, τῶν ὁποίων εἶναι πατέρας. Αὐτὸς παντρεύτηκε μὲ πολιτικὸ γάμο γυναίκα ἄνω τῶν 60 ἐτῶν, ἡ ὁποία ζήτησε ἀπὸ τὸ δικαστήριο νὰ τὰ υἱοθετήσει, ὡς τέκνα τοῦ συζύγου της. Ὁ Εἰσαγγελέας Πρωτοδικῶν ἄσκησε ἔφεση στὴν ἀπόφαση τοῦ Μονομελοῦς Πρωτοδικείου, νὰ δώσει ἄδεια τεκνοποίησης μὲ παρένθετη μητέρα στὸν Μ.Χ. καὶ τὸ Ἐφετεῖο δικαίωσε τὸν Εἰσαγγελέα, ἀφοῦ ἔκρινε ὅτι ἐπὶ παρένθετης κύησης ἡ δικαστικὴ ἄδεια παρέχεται μόνο σὲ γυναίκα καὶ ὄχι σὲ ἄνδρα. Κατόπιν τῆς ἀπόφασης τοῦ Ἐφετείου ὁ Μ.Χ., ποὺ ζήτησε καὶ πῆρε τὴν ἄδεια γιὰ τεκνοποίηση μὲ παρένθετη μητέρα, δὲν λογίζεται πατέρας τῶν παιδιῶν, ἐνῶ μητέρα τους θεωρεῖται ἡ παρένθετη μητέρα ποὺ δὲν τὸ ζήτησε! Ἂν εἶναι ἔγγαμη ἢ ἔχει συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, τὰ παιδιὰ ἀποκτοῦν πατέρα ὄχι αὐτὸν ποὺ τὰ ζήτησε, ἀλλὰ τὸν σύζυγο ἢ τὸν σύντροφό της. Ἂν εἶναι ἄγαμη, τότε πατέρας μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ὁ Μ.Χ., ποὺ ἐπιδίωξε τὴ γέννησή τους καὶ μητέρα ἡ παρένθετη, «δηλαδὴ δύο πρόσωπα ποὺ δὲν ἔχουν ὁποιοδήποτε νομικὸ ἢ κοινωνικοσυναισθηματικὸ δεσμὸ μεταξύ τους καὶ δὲν συμβιώνουν», ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφει ὁ κ. Νικολόπουλος. Καὶ βέβαια θύματα ἀθῶα τῆς ὑπόθεσης εἶναι τὰ γεννηθέντα παιδιά…
. Τὸ περασμένο καλοκαίρι παγκόσμια ἀπήχηση εἶχε ἡ περίπτωση μίας Ταϊλανδῆς πτωχῆς παρένθετης μητέρας, ἐντολεῖς τῆς ὁποίας ἦταν ζευγάρι Αὐστραλῶν. Αὐτὴ γέννησε δίδυμα, τὸ ἕνα παιδὶ κανονικό, τὸ ἄλλο μὲ σύνδρομο ντάουν. Τὸ ζευγάρι τῶν Αὐστραλῶν προσέφυγε στὴ δικαιοσύνη τῆς Πατρίδας τους, καὶ μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι δὲν ἔγινε σωστὴ προεμφυτευτικὴ γενετικὴ διάγνωση τελικὰ πέτυχαν νὰ πάρουν μόνο τὸ γερὸ βρέφος καὶ ἄφησαν στὴν τύχη του τὸ ἄλλο! Τὸ θέμα ἦρθε στὴ δημοσιότητα καὶ ἡ Ταϊλανδὴ παρένθετη μητέρα ἐξέφρασε τὴ διάθεση νὰ κρατήσει κοντά της τὸ βρέφος μὲ τὸ σύνδρομο ντάουν, μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα, τὰ τέσσερα φυσικὰ παιδιά της. Οἱ ἀνὰ τὸν κόσμο ἀνθρωπιστικὲς ὀργανώσεις ἔσπευσαν νὰ τὴν βοηθήσουν, ὥστε νὰ ἔχει τὰ πρὸς τὸ ζῆν ἡ ἴδια, τὸ βρέφος καὶ ἡ οἰκογένειά της.
. Στὴ Γαλλία ἀπαγορεύεται ἡ ΙΥΑ, ἀλλὰ ἡ Κυβέρνηση Βὰλς ἐπιθυμεῖ νὰ προωθήσει τὴν ἀναγνώριση παιδιῶν, ποὺ γεννῶνται στὸ ἐξωτερικὸ ἀπὸ ἑτερόλογη ΙΥΑ καὶ παρένθετη μητέρα. Ἡ πρόθεσή του βρίσκει ἐντονότατη ἀντίδραση ἀπὸ μεγάλο μέρος τοῦ πολιτικοῦ κόσμου καὶ τῆς κοινῆς γνώμης. Ὅπως ἔγραψε ὁ «Φιγκαρὸ» (7/8/2014, σελ. 8) μεταξὺ ὅσων διαφωνοῦν γιὰ «τὴν εἴσοδο στὴ Γαλλία τῶν συμβολαίων τῶν παρενθέτων μητέρων» εἶναι οἱ σοσιαλιστὲς Ζὰκ Ντελόρ, πρ. πρόεδρος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς, καὶ Λιονὲλ Ζοσπέν, πρ. πρωθυπουργός. Ὅπως τόνισε ἡ πρόεδρος τοῦ κινήματος «Διαδήλωση γιὰ ὅλους» Λουντοβὶν ντὲ λὰ Ροσέρ, «Ἡ παρένθετη μητρότητα εἶναι ἡ ὑποδούλωση τῆς γυναίκας καὶ τὸ ἄνοιγμα τῆς πόρτας σὲ σχήματα παράλογα καὶ ἀπάνθρωπα». Τὰ γαλλικὰ ζευγάρια ποὺ ἐπιθυμοῦν τὴν ΙΥΑ βλέποντας τὴν δυσκολία νὰ περάσει αὐτὴ στὴ χώρα τους ἐπιδιώκουν νὰ ἀναγνωρίζουν τὰ παιδιὰ ποὺ ἀποκτοῦν στὴν Ἑλλάδα καὶ στὶς ἄλλες χῶρες ποὺ ὅλα ἐπιτρέπονται….
. Στὴν Ἰταλία ἀπαγορεύεται ἡ ἑτερόλογη ἀναπαραγωγὴ καὶ ἡ παρένθετη μητέρα. Καὶ στὴ χώρα αὐτὴ ἐπιχειρεῖται νὰ νομιμοποιοῦνται τὰ βρέφη ποὺ γεννιοῦνται στὴν Ἑλλάδα καὶ ἀλλοῦ μὲ μέθοδο τῆς ΙΥΑ. Ἰταλοὶ ἰατροὶ εἰδικοὶ στὴν γενετικὴ τεχνολογία παραδέχονται πάντως τὰ πολλὰ προβλήματα ποὺ αὐτὴ προκαλεῖ καὶ εἰδικότερα ἡ παρένθετη μητρότητα. Ὁ Μπουλὸν Μπιλανκούρ, ὑπεύθυνος τοῦ Κέντρου Στειρότητας τοῦ Ἱδρύματος Κα Γκράντα, στὸ Μιλάνο, σὲ συνέντευξή του στὴν «Κοριέρε ντὲ λὰ Σέρα» (16/9/2014, σελ. 18) παραδέχεται ὅτι μὲ τὴν ἑτερόλογη ΙΥΑ «ὑπάρχει πλέον ἕνα σοβαρὸ ζήτημα γενετικῆς κληρονομιᾶς», δηλαδὴ οἱ γονεῖς δὲν ἔχουν οὔτε δεσμὸ αἵματος, οὔτε συναισθηματικὸ δεσμὸ μὲ τὰ παιδιά τους. Ἐπίσης παραδέχεται ὅτι «μὲ τὶς προόδους τῶν τεχνικῶν τῆς ΙΥΑ ἔχει περάσει στοὺς ἀνθρώπους ἡ ἰδέα πὼς αὐτὴ μπορεῖ νὰ κάνει τὰ πάντα πάντοτε». Καὶ προσθέτει: «Ἐμεῖς ἀπ’ ἐναντίας κάθε ἡμέρα ὀφείλουμε νὰ διευκρινίζουμε ὅτι γιὰ τὶς γυναῖκες ἄνω τῶν 40 ἐτῶν δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ἀποκτήσει παιδιά. Μία γυναίκα θὰ ἔπρεπε νὰ γεννᾶ τὰ παιδιά της μεταξὺ 20 καὶ 30 ἐτῶν. Ἡ ἐμμηνόπαυση, κατὰ μέσον ὅρο, ἔρχεται στὰ 51 χρόνια, ἀλλὰ ἡ παραγωγὴ ὠαρίων σταματάει, πάντα κατὰ μέσον ὅρο, περὶ τὰ 41 χρόνια. Εἶναι δυσάρεστο, ἀλλὰ εἶναι ἡ βιολογία, ποὺ τὸ καθορίζει. Ἀντὶ νὰ προπαγανδίζουμε τὴν ἑτερόλογη ΙΥΑ σὲ προχωρημένη ἡλικία, θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουμε ἐκστρατεία ἐνημέρωσης, νὰ ὑπογραμμίζουμε τὴν βιολογικὴ ἀλήθεια καὶ νὰ πείθουμε τὰ νέα σὲ ἡλικία ζευγάρια νὰ ἀποκτοῦν παιδιά». Ὁ κ. Μπιλανκοὺρ παραδέχεται ὅτι ὑπάρχει ἕνα σοβαρὸ ζήτημα μὲ τὸ ἐμπόριο τῶν ὠαρίων, τῶν ἐμβρύων καὶ τὸν κατεψυγμένων ὠαρίων, ἀλλὰ καὶ ἕνα ἀμοιβαῖο πρόβλημα μὲ τοὺς «γονεῖς» τῆς ἑτερόλογης ΙΥΑ στὴ σχέση μὲ τὰ παιδιά τους. Στὶς ΗΠΑ ὑπάρχουν παιδιά, ποὺ ὅταν ἔμαθαν ὅτι προέρχονται ἀπὸ κατεψυγμένα ἔμβρυα, ἀπελπισμένα ἄρχισαν νὰ ἀναζητοῦν τοὺς πραγματικοὺς γονεῖς τους…
. Τὸ βασικὸ πρόβλημα μὲ τὴν ΙΥΑ καὶ τὶς τεχνικὲς ποὺ συνεχῶς ἀναπτύσσονται γιὰ ἐπιχειρηματικοὺς λόγους εἶναι ἡ διαμορφούμενη οἰκογένεια καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ γεννῶνται ὄχι φυσιολογικά, ἀλλὰ μὲ μεθόδους γιὰ τὶς ὁποῖες φυσικὰ δὲν ρωτήθηκαν ἂν τὶς ἀποδέχονται καὶ δὲν ἐνέκριναν. Ἡ ΙΥΑ διευκολύνει ἐξ ἄλλου καὶ ἐξυπηρετεῖ τὰ σχέδια τῶν λόμπι τῶν ὁμοφυλόφιλων, ποὺ ἐπιδιώκουν νὰ ἔχουν παιδιά…
Ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας
. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μὲ τὴν Εἰδικὴ Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ Βιοηθικῆς ἕως τὸ 2007 εἶχε ἐργασθεῖ φιλότιμα μὲ παρεμβάσεις της στοὺς πολιτικοὺς καὶ εἶχε, κατὰ τὸ δυνατόν, ἐνημερώσει τὴν κοινὴ γνώμη γιὰ τοὺς ἀσκοὺς τοῦ Αἰόλου ποὺ ἄνοιγε ὁ Νόμος 3305/2005. Ἐπίσης ἐργαζόταν ἐντατικὰ στὰ θέματα τῆς νεολαίας καὶ τῆς οἰκογένειας. Ἔκτοτε ἔχει περιέργως σιγήσει, ἐνῶ ἡ κατάσταση στὰ θέματα τῆς γενετικῆς τεχνολογίας πηγαίνει ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο.
. Δυστυχῶς ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι γενικῶς θεατὴς τῶν ὅσων κοσμογονικῶν συμβαίνουν στὴν κοινωνία μας καὶ εἰδικότερα στὰ θέματα Ἠθικῆς καὶ Βιοηθικῆς, σήμερα, ποὺ ἔχει ἀνοίξει «τὸ φρέαρ τῆς ἀβύσσου» (Ἀποκ. θ΄ 2 κ.ε.). Τὴν ὥρα ποὺ ἡ χώρα μας μαστίζεται ἀπὸ τὴν ὑπογεννητικότητα, οἱ μονάδες ΙΥΑ λειτουργοῦν ἀνεξέλεγκτα καὶ τὰ κυκλώματα εὐτελίζουν τὴν ἀρχὴ τῆς ζωῆς σὲ παράνομο καὶ ἀνήθικο ἐμπόριο. Ἡ οἰκογένεια βάλλεται ὡς θεσμός. Ὅλο καὶ περισσότερα παιδιὰ δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀγάπης, τοῦ γάμου καὶ τῆς σεξουαλικῆς σχέσης τῶν γονέων τους. Γαμέτες μοιράζονται παράνομα καὶ ἐπ’ ἀμοιβῇ δεξιὰ καὶ ἀριστερά, ὅπως ἐπίσης ἔμβρυα κατεψυγμένα, ποὺ τὰ περισσευούμενα ἐξοντώνονται σὲ ἕνα νέο καὶ συνεχὲς Ὁλοκαύτωμα. Δεκάδες παιδιὰ γεννιοῦνται ἀπὸ τοὺς ἴδιους γαμέτες, χωρὶς νὰ γνωρίζουν ὅτι εἶναι μεταξύ τους ἀδέλφια καὶ αὔριο μπορεῖ νὰ παντρευτοῦν μεταξύ τους…
. Τὰ παιδιὰ – προϊόντα τῆς ἑτερόλογης ΙΥΑ δὲν γνωρίζουν ὅτι δὲν ἔχουν καμία σχέση αἵματος μὲ τοὺς «γονεῖς τους» καὶ ὅταν τὸ μάθουν, ἀρχίζουν νὰ τὰ κατακλύζουν ὀξύτατα ψυχοκοινωνικὰ προβλήματα. Ἡ κοινωνία δὲν ἔχει πνευματικοὺς καὶ μεταφυσικοὺς προβληματισμοὺς καὶ θεοποιεῖ τὴν τεχνολογία στὸ πιὸ καίριο κομμάτι της, ὅπως εἶναι ἡ ἔλευση στὴ ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου καὶ τὰ παιδιά, χωρὶς νὰ τὰ ἔχει ρωτήσει κανείς, βρίσκονται ἐγκλωβισμένα σὲ μία ἀπάνθρωπη ζωή, ὡραιοποιημένη μὲ κάθε εἴδους φτιασίδια, στὸ περιβάλλον τῆς ὁποίας ὑποχρεώνονται νὰ προσαρμοστοῦν. Αὐτὴ εἶναι ἡ σύγχρονη κοινωνία. Ἡ ἑπόμενη θά ᾽ναι χειρότερη. Πολὺ χειρότερη.
. Ἡ Ἐκκλησία θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι σὲ ἀπόλυτο συναγερμό, γιὰ νὰ μὴν χαθεῖ πνευματικὰ τὸ ποίμνιό της, κάτι πού, δυστυχῶς, δὲν συμβαίνει. Ἐπὶ πλέον φαίνεται νὰ ἔχει χάσει τὴν ἐμπιστοσύνη τῆς κοινωνίας, κάτι δυσάρεστο γιὰ τὴν ἴδια τὴν κοινωνία. Σύμφωνα μὲ δημοσκόπηση τῆς ΚΑΠΑ RESEARCH, ποὺ δημοσίευσε «Τὸ Βῆμα» στὶς 7 Σεπτεμβρίου 2014, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ἱστορία τὴν ἐμπιστεύεται μόνο τὸ 20,8% τῶν πολιτῶν, ἢ οἱ δύο στοὺς δέκα! Πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια ἦσαν οἱ ἑπτὰ στοὺς δέκα!.-
*Γαμέτες: Τὰ ὥριμα ἁπλοειδῆ γεννητικὰ κύτταρα, δηλαδὴ τὸ σπερματοζωάριο τοῦ ἄνδρα καὶ τὸ ὠοκύτταρο (ὠάριο) τῆς γυναίκας.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ-12 (Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος, Καθηγούμ. Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου) «Ἀπὸ διαδίκτυο σὲ δια -βόλου- δίκτυο».
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ στὶς 26 Μάρτιος 2014
Ἡ οἰκογένεια εἰς καιροὺς Ἀποστασίας [ΙB´ τελευταῖο]
Τὸ Ἱερὸν «Μυστήριον τοῦ ΓΑΜΟΥ»
μέσα εἰς τὴν σημερινὴν κατάστασιν
τῆς Μεγάλης Ἀποστασίας τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Θεὸν
ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου
περιοδ. «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ»
(περιοδικὴ ἔκδοσις Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου Κύπρου)
ἀρ. τ. 112-121, Δεκ. 2013
Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»
Μέρος Α´: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ-1 (Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος, Καθηγούμ. Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου)
Μέρος Β´: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ-2 (Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος, Καθηγούμ. Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου) «ἡ μέχρι πρό τινος ἀφθονία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἡ εἰκονικὴ εὐμάρεια, καὶ ἡ νομιζομένη πολυτέλεια, μᾶς ἐνέπαιξαν τὸν νοῦν, μᾶς ἐνάρκωσαν τὰς καρδίας καὶ μᾶς ἐνέκρωσαν τὰ πνευματικὰ κριτήρια καὶ αἰσθητήρια».
Μέρος Γ´: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ-3 (Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος, Καθηγούμ. Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου) «Ὁ θεσμὸς τῆς θεοσδότου χριστιανικῆς οἰκογενείας ὑφίσταται ἐκ βάθρων σοβαροτάτην σεισμικὴν δόνησιν!»
Μέρος Δ´: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ-4 (Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος, Καθηγούμ. Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου) «Ὁ χωρισμός μας καὶ τὸ ἐθελούσιο “διαζύγιόν” μας ἀπὸ τὸν Δημιουργόν μας καὶ Θεόν μας, ἐπέφερεν, ὡς ἀναπόφευκτον συνέπειαν, καὶ τὰ διαζύγια μεταξὺ τῶν ἐγγάμων ἀνθρώπων».
Μέρος Ε´: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ-5 (Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος, Καθηγούμ. Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου) «Ἡ σύναψις τοῦ λεγομένου “πολιτικοῦ γάμου” ἰσοδυναμεῖ οὐσιαστικῶς μὲ ἄρνησιν τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄρα ἄρνησιν καὶ αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ».
Μέρος ϛ´: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ-6 (Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος, Καθηγούμ. Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου) «Λησμονοῦμεν δυστυχῶς τὴν λειτουργίαν καὶ ἐδῶ τῶν ἀλαθήτων πνευματικῶν νόμων».
Μέρος Ζ´: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ-7 (Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος, Καθηγούμ. Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου) «Ὅταν ἔλθη ὁ καιρὸς κατὰ τὸν ὁποῖον θὰ ἀμνηστευθῆ, θεσπισθῆ νομικῶς καὶ γίνη ἀποδεκτὸ ἀπὸ τοὺς θεωρουμένους “χριστιανικοὺς λαοὺς” τὸ βδέλυγμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τότε ἀναποφεύκτως θὰ ἐπακολουθήση ταχέως καὶ ὁ ἐρχομὸς τοῦ Ἐσχάτου Ἀντιχρίστου! ».
Μέρος Η´: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ-8 (Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος, Καθηγούμ. Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου) «Κατὰ τὴν φοβερὰν ὥραν τῆς Κρίσεως θὰ κραυγάζουν διαμαρτυρομένα ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ»
Μέρος Θ´: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ-9 (Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος, Καθηγούμ. Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου) «Ὁ ἄνθρωπος κατὰ τοὺς σημερινοὺς καιροὺς τῆς Ἀποστασίας, προσπαθῆ νὰ γίνη ὁ ἴδιος Θεός, ἐρήμην τοῦ Θεοῦ».
Μέρος Ι´: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ-10 (Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος, Καθηγούμ. Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου) «Ὅταν ἀπουσιάζει δυστυχῶς ἡ ἐν Χριστῷ ζωή, ἀναζητοῦνται ψεύτικα ὑποκατάστατα, δηλαδὴ “ψεύτικη ζωή”».
Μέρος ΙΑ´: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ-11 (Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος, Καθηγούμ. Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου) «Πολλὰ καὶ ἄλλα αἴτια διαζυγίων»
«Ἀπὸ διαδίκτυο σὲ δια -βόλου- δίκτυο».
Ἀθέμιτα θεάματα
. Τέλος, [ἂν ὑπάρχη τέλος εἰς τὴν ὀδυνηρὰν ταύτην ἐνδεικτικὴν ἀπαρίθμησιν τῶν ἁμαρτωλῶν συμπεριφορῶν τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ζεῖ ἐπιλέγοντας ὄχι τὴν κατὰ Χριστὸν ζωήν, ἀλλ’ ἀντιθέτως, τὴν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ Ἀποστασίαν, (δημιουργώντας συχνάκις καὶ “ἰδικά του ἐγωκεντρικὰ καὶ φιλήδονα μέτρα, τὸ ὁποῖον “εὐαγγέλιον” τάχα πιστεύει καὶ ἀκολουθεῖ)], εἶναι ἀναγκαῖον νὰ ἀναφερθῶμεν καὶ εἰς τὴν ψυχοκτόνον καὶ λίαν ψυχοβλαβῆ ἐπίδρασιν, ἀφ’ ἑνὸς μὲν τῶν συγχρόνων (σατανικῶς ἐμπνεομένων) ἀκουσμάτων, ἀφ’ ἑτέρου δὲ τῆς ἀνεξελέγκτου θεάσεως τῆς τηλεοράσεως, ἀλλὰ καὶ ἑτέρων ἁμαρτωλῶν, ἕως καὶ τῶν αἰσχροτάτων θεαμάτων, ποὺ παρέχει ἀφειδῶς (ἀκόμη καὶ πρὸς μικρὰ ἀθῶα ἀγγελάκια -παιδάκια), ἡ σύγχρονος (καὶ συνεχῶς ἀναβαθμιζομένη) ἡλεκτρονικὴ τεχνολογία, καὶ μάλιστα, τοῦ ἐν πολλοῖς καὶ συνηθέστατα ἐν καταχρήσει καὶ ἐν ἁμαρτωλῇ χρήσει χρησιμοποιουμένου “δια-δικτύου”. Αὐτὸ τὸ “δίκτυον” οὐχὶ σπανίως, ἐκπίπτει καὶ καταπίπτει καὶ καταλήγει εἰς τὸ νὰ καταστῆ ἀπὸ “διαδίκτυον” εἰς… “δια-(βόλου) -δίκτυον”!
. Καὶ αὐτὸ τὸ κατάντημα συμβαίνει λόγῳ τῶν ἰδικῶν μας ἐφαμάρτων ἑκουσίων ἐπιλογῶν! Δὲν πταίει ἡ τεχνολογία αὐτὴ καθ’ ἑαυτή, ἀλλὰ λόγῳ τῆς ἁμαρτωλῆς ἐκ μέρους μας χρήσεως καὶ ἐν τέλει καταχρήσεως αὐτῆς, καθίσταται αὕτη, εὐκόλως, φορέας τῆς ἀνθηθικότητος, ποὺ δυνατὸν νὰ καταλήξη τελικῶς καὶ εἰς τὴν “ἀθεΐαν”! Πόσοι αἰσχροὶ λογισμοὶ καὶ φαντασιώσεις, πόσαι ἀναίσχυντοι πράξεις, πόσαι ἐπικίνδυνοι “γνωριμίαι”, πόσαι διολισθήσεις, πόσαι πορνεῖαι καὶ μοιχεῖαι, συμβαίνουν κατὰ νοῦν, κατὰ διάνοιαν καὶ τελικῶς καὶ εἰς τὴν πρᾶξιν, ὑπὸ τὴν ἐπίδρασιν τῶν ὡς ἄνω θεαμάτων καὶ ἀκουσμάτων.
. Ἀκούονται δυστυχῶς πολλὰ κακὰ διαπραττόμενα διὰ τοῦ διαδικτύου, τὸ ὁποῖον λόγῳ τῶν ἰδικῶν μας ἐφαμάρτων ἐπιλογῶν, ἀπὸ χρήσιμον ὄργανον καταντᾶ “δια (βόλου) δίκτυον”! Πάντοτε δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι διαπράτττομεν τὰς ἁμαρτίας. Ἀλλ’ ὅμως διὰ τοῦ “διαδικτύου” αὐταὶ καθίστανται, τόσον ποσοτικῶς ὑπέρτεραι, ὅσον καὶ ποιοτικῶς ἀναισχυντότεραι.
. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἔξαλλος μουσική, ὅπως ἀποδεικνύεται εἰς τὴν πρᾶξιν καὶ τεκμηριώνεται εἰς εἰδικὰς μελέτας, δαιμονοποιεῖ τὸν ἄνθρωπον, ἀποχαυνώνει καὶ διαφθείρει τὰς ψυχάς, ἰδιαιτέρως μάλιστα τὸν νοῦν, τὴν διάνοιαν καὶ τὴν καρδίαν τῆς ἀγαπητῆς νεολαίας μας, ἡ ὁποία θὰ ὤφειλεν νὰ ἀγωνίζεται, ὥστε νὰ καθίσταται ἡ ἁγία προσδοκία τοῦ ὀρθοδόξου γένους μας!
. Τὰ ἄσεμνα θεάματα ἔχουν καταστῆ σήμερον μεγάλη πληγὴ εἰς τοὺς χριστιανούς. Ὅπως ἡ πικρὰ πεῖρα ἀπέδειξε, ἀλλὰ καὶ διαρκῶς ἀποδεικνύει, εἶναι πράγματι μεγάλος πειρασμός! Μέσῳ αὐτῶν τῶν θεαμάτων διαφημίζεται ἡ ἁμαρτία. Προπαγανδίζεται μία ψευδὴς πραγματικότης, ποὺ παραπλανᾶ τὸν κόσμο καὶ ὁδηγεῖ εἰς ἀπώλειαν!
. Ὅλοι τὸ ὁμολογοῦν τόσον οἱ μικροὶ ὅσον καὶ οἱ μεγάλοι! Ἐν τούτοις ὅμως, ὡσὰν ἀπὸ μαγνήτην, ὅλοι σχεδὸν ἕλκονται ἀπὸ τὰ ψυχοφθόρα προϊόντα τῆς συγχρόνου ἀνεξελέγκτως ἐξελισσομένης τεχνολογίας. Καὶ δυστυχῶς, πλειστάκις, χρησιμοποιοῦνται ὄχι πρὸς ὠφέλεια, ὡς θὰ ὄφειλαν ἀλλὰ δυστυχῶς πρὸς ψυχικὴν διαφθορὰν καὶ παραζάλην. Σήμερον, κατὰ τοὺς ἐσχάτους τούτους καιρούς, καταντήσαμεν νὰ δημιουργοῦμεν καινοφανεῖς ὅρους καὶ ἐννοίας, ὅπως π.χ. τὴν “ἠλεκτρονικὴν πορνείαν”!
. Ἂς μὴ λησμονοῦμεν ὅτι, μετὰ ἀπὸ τὴν πτῶσιν καὶ τὴν ἔξοδον τῶν Πρωτοπλάστων ἐκ τοῦ Παραδείσου, ὅλοι μας ρέπομεν εὐκολώτατα προς τὸν “εὐχάριστον” κατήφορον, παρὰ πρὸς τὸν κουραστικὸν μέν, ἀλλὰ σωτήριον, ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ, πνευματικὸν καὶ ἔνδοξον ἀνήφορον! Τὴν Ὁδὸν τῶν Ἁγίων!
. Ἔτσι, ἐὰν ὑποθετικῶς ὁμιλοῦντες, δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὡς παράδειγμα, ὅτι ἡ σύγχρονος τεχνολογία ἐμπεριέχει π.χ. ἐνενήκοντα ἐννέα (99) χρήσιμα πράγματα καὶ ἔστω ἕνα (1) καὶ μοναδικὸν ἐπικίνδυνον, (δηλαδὴ παραπλανητικόν, φιλήδονον καὶ καταστροφικόν), δυστυχῶς ἡ μεγάλη πλειοψηφία τῶν “χρηστῶν” δυσκόλως ἔχει τὸ ἠθικὸ σθένος, τὴν πνευματικὴν σοφίαν καὶ τὴν προσήκουσαν ὡριμότητα, ὥστε νὰ προστρέξη εἰς τὸ χρήσιμο καὶ τὸ ὠφέλιμο. Ἀλλὰ τοὐναντίον θὰ ἀνατρέξη ταχέως εἰς τὸ “εὔκολον” καὶ ἐφάμαρτον, ἔστω καὶ ἐὰν εἶναι τοῦτο τόσον ἀηδιαστικὸν καὶ τόσον καταστροφικόν!
. Καί, ἀκολούθως, κατρακυλιόμεθα κλιμακωτῶς ἀπὸ τὸ ἕνα κακὸν εἰς τὸ χειρότερόν του! Ὥρας ὁλοκλήρους δὲν βαρύνεται ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος νὰ κατασπαταλᾶ τὸν πολύτιμον χρόνον τῆς ζωῆς του βλέποντας καθηλωμένος ἐκεῖνα τὰ ψυχοφθόρα ἔργα τοῦ διαβόλου, ὅπου ἡ διαφθορά, ἀκόμα καὶ ἡ διαστροφή, εἰς κάθε της μορφήν, προβάλλεται, ὑποβάλλεται καὶ ὑπερβάλλεται ὡς ὁ τάχα νέος καὶ ὁ τάχα ἀκίνδυνος “μοντέρνος τρόπος” ζωῆς! Ἀπορροφῶνται πολλοὶ ἀδελφοί μας, σπαταλῶντες ψυχοσωματικάς των δυνάμεις, ὑποβάλλόμενοι πλειστάκις εἰς ἐθελούσιον “πλύσιν ἐγκεφάλου”, βλέποντες ἄχρηστα καὶ ἀχρείαστα ἀλλὰ και πολλάκις ἀχρεῖα θεάματα, ποὺ δηλητηριάζουν θανασίμως τὰς ψυχάς! Εἰς τὴν πραγματικότητα ἀποτελοῦν, ὅλα αὐτά, τὸν ὕπουλον καὶ σίγουρον δρόμον ἀδιαμφισβητήτου ψυχοσωματικοῦ θανάτου!
. Λέγει ὁ σοφὸς Ἐκκλησιαστής: «Οὐκ ἐμπλησθήσεται ὀφθαλμὸς τοῦ ὁρᾶν, καὶ οὐ πληρωθήσεται οὖς ἀπὸ ἀκροάσεως» (Ἐκκλ. Α´ 8), δηλαδή, δὲν θὰ χορτάση τὸ μάτι νὰ βλέπη, οὔτε τὸ αὐτὶ νὰ ἀκούη. Ὅταν ὅμως πρόκειται νὰ μελετήσωμεν ἕνα πνευματικὸν βιβλίον ἢ νὰ ἀσχοληθῶμεν μὲ τὴν Προσευχὴν ἢ νὰ συμμετάσχωμεν εἰς τὴν Θείαν Λειτουργίαν, βαρυνόμεθα, τότε, καὶ ἀγωνιοῦμεν “πότε νὰ τελειώση”, περιμένοντες νὰ ἀκούσωμεν τὸ τελικὸν “Ἀμήν”!
. Αὐτὰ εἶναι ἐλάχιστα μόνον ἐνδεικτικὰ σημεῖα τῶν σημερινῶν χρόνων τῆς ἀπὸ τοῦ Θεοῦ Ἀποστασίας μας. Μᾶς ἀποκαλύπτουν ὅμως ἐμφανῶς, ὅτι δὲν ἀγαπήσαμεν τὸν Θεὸν ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς μας καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας μας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος μας καὶ ἐξ ὅλης τῆς καρδίας μας, ὅπως μᾶς παραγγέλη ὁ Δημιουργός μας!
. Ὅλη αὐτὴ ἡ προσήλωσίς μας εἰς τὰ ἀπρεπῆ θεάματα, ὄχι μόνον τῆς τηλεοράσεως ἀλλὰ καὶ τῆς εὐρυτέρας συγχρόνου τεχνολογίας, δὲν ἀφήνει εἰς τὸν ἄνθρωπον οὔτε διάθεσιν, οὔτε δύναμιν, οὔτε πόθον διὰ πνευματικὸν ἀγῶνα, οὔτε καὶ ἐπιτρέπει τὴν συγκέντρωσιν τοῦ νοῦ διὰ ἁγίαν ἐνασχόλησιν καὶ μάλιστα διὰ τὴν ὑψίστην τοιαύτην, ἡ ὁποία εἶναι ἀναμφίβολως ἡ ἁγία Προσευχή. Τὸ ὅλως ἀντίθετον μάλιστα συμβαίνει!
Χριστιανοί μου, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι μας ἂς προσέξωμεν!
. Μὴ παρακολουθοῦμεν τὰ ψυχοφθόρα ἔργα τῆς τηλεοράσεως, τὰ ἐπικίνδυνα “δίκτυα” τοῦ “δια-δικτύου” (τοῦ συχνάκις καταντῶντος, ὅπως καὶ προείπαμεν, “δια(βολο) δικτύου”), καὶ τῶν πολλῶν παρομοίων τῆς συγχρόνου, ἐξ ἀνεξελέγκτῳ ἐξελίξει καὶ ἀκατασχέτῳ καταχρήσει, χρησιμοποιουμένης τεχνολογίας!
. Ἂς ἀγωνισθῶμεν διὰ νὰ πλησιάσωμεν, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, τὴν Ἐκκλησίαν, τὸν Χριστόν, διὰ νὰ εὕρωμεν τὴν ἀληθινὴν Σωτηρίαν. Διότι: «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ Αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ´ 8).
«ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΖΩΗ»-2 Γιὰ τὶς περισσότερες ἐκτρώσεις ἔνοχοι κατὰ 90% εἶναι οἱ ἄνδρες.
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ στὶς 28 Φεβρουάριος 2014
Ἀπόσπασμα [Β´] ἀπὸ τὸ βιβλίο
τοῦ Ἱερέως Ἠλία Σουγάεφ
«ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗ ΖΩΗ»
Μετάφραση ἀπὸ τὰ Ρωσικὰ
ὑπὸ τοῦ Α.Τ.Σ.
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ»
ΑΘΗΝΑ 2013
σελ. 150-153
Βλ.σχετ.: «ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΖΩΗ» (Νέο βιβλίο) “Πηγαίνοντας κάθε φορὰ νὰ μιλήσω στοὺς ἐφήβους μας, μὲ διακατεῖχε μιὰ μόνο ἐπιθυμία: Νὰ τοὺς διαβεβαιώσω ὅτι ὅλα αὐτὰ ὑπάρχουν πράγματι, ὅτι μποροῦν ν᾽ ἀγαπήσουν καὶ ν᾽ ἀγαπηθοῦν ἀληθινά.”
Μέρος Α´: «ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΖΩΗ» Οἱ ψυχικὲς ἰδιαιτερότητες τῶν συζύγων εἶναι ἀναγκαῖες στὰ πλαίσια τῆς οἰκογένειας
. Στὴν σκληρὴ ἐποχή μας ἡ γυναικεία εὐαισθησία ἀποτελεῖ γιὰ τὴν ἄγαμη γυναίκα ἐλάττωμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο αὐτὴ θέλει ν᾽ ἀπαλλαγεῖ σὰν ἀπὸ κατάρα. Ἀλλὰ εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ ἀρνεῖται τὸν καθορισμένο ἀπὸ τὸν Θεὸ ρόλο της. Θέλοντας, λοιπόν, νὰ εἶναι ἀνεξάρτητη καὶ ἀνδροπρεπής, ἀναγκάζεται νὰ διαστρέψει τὴ φύση της. Καὶ ὅταν μιὰ τέτοια γυναίκα παντρευθεῖ, δὲν μπορεῖ νὰ ἐκπληρώσει τὸν σκοπό της μέσα στὴν οἰκογένεια. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς ἄνδρες, ὅταν αὐτοὶ χάνουν τὴν ἀνδροπρέπειά τους. Στὸ σημεῖο αὐτό, γιὰ νὰ μὴ νομίσουν οἱ γυναῖκες ὅτι θέλω νὰ τὶς ὑποβιβάσω καὶ νὰ τὶς ὑποτάξω στοὺς ἄνδρες, θὰ ἐξηγήσω τί ἐννοῶ λέγοντας ὅτι ὁ ἄνδρας εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς οἰκογένειας. Πρῶτα-πρῶτα, πρέπει νὰ διευκρινίσω ὅτι ὁ ἄνδρας εἶναι κεφαλή, ὄχι δυνάστης. Οἱ δύο ἔννοιες δὲν ταυτίζονται. Ἀπεναντίας, διαφέρουν ριζικά: Ἡ κεφαλὴ εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ ὅλα τὰ προβλήματα καὶ ἔνοχη γιὰ ὅλα τὰ σφάλματα. Ὁ δυνάστης δὲν εὐθύνεται γιὰ τίποτα καὶ θεωρεῖ ἐνόχους τοὺς ἄλλους. Ἂν ὁ ἄνθρωπος σκοντάψει, ποιός φταίει γι᾽ αὐτό, τὸ κεφάλι ἢ τὸ πόδι; Ἀσφαλῶς, τὸ κεφάλι. Γιατί; Ἐπειδὴ ἔχει τὰ μάτια, ποὺ πρέπει νὰ κατευθύνουν τὰ πόδια· ἐπειδὴ ἔχει τὰ αὐτιά, ποὺ πρέπει ν᾽ ἀκοῦνε μήπως πλησιάζει κάποιο αὐτοκίνητο· ἐπειδὴ ἔχει τὸν νοῦ, ποὺ πρέπει νὰ διαλέγει τὸν πιὸ ἀκίνδυνο δρόμο. Ἔτσι καὶ ὁ ἄνδρας, ὡς κεφαλή, εὐθύνεται γιὰ ὅλα. Μ᾽ ἕνα παράδειγμα θὰ καταλάβουμε καλύτερα σὲ τί διαφέρει ἡ κεφαλὴ ἀπὸ τὸν δυνάστη. Δύο σύζυγοι ἑτοιμάζονται γιὰ ταξίδι. Ἡ γυναίκα σπαταλᾶ πολὺ χρόνο μπροστὰ στὸν καθρέφτη, διαλέγοντας τὰ ροῦχα καὶ τὰ κοσμήματα ποὺ θὰ φορέσει. Ἔτσι, ἀργοῦν νὰ φύγουν ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ χάνουν τὸ τρένο. Ποιός φταίει; Ἡ γυναίκα, θὰ πεῖτε. Ἔ, λοιπόν, ὄχι! Ὁ ἄνδρας φταίει! Ὁ ἄνδρας, ποὺ γνώριζε πὼς ἡ γυναίκα του στολίζεται πάντοτε μὲ ρυθμὸ χελώνας. Ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε λογικὸ νοῦ. Γιατί δὲν καθόρισε συγκεκριμένη ὥρα ἀναχωρήσεως ἀπὸ τὸ σπίτι, ὑπολογίζοντας τὸν χρόνο ποὺ ἀπαιτοῦσε ἡ μετάβασή τους στὸν σταθμό; Ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε ἰσχυρὴ θέληση. Γιατί δὲν τὴν χρησιμοποίησε γιὰ νὰ ἀποσπάσει ἔγκαιρα τὴν γυναίκα του ἀπὸ τὸν καθρέφτη; Ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε τὴν ἱκανότητα νὰ ἐπιβάλλεται στὸν ἑαυτό του καὶ νὰ κυριαρχεῖ στὰ αἰσθήματά του. Γιατί σάστισε μπροστὰ στὴν ὀμορφιὰ τῆς στολισμένης γυναίκας του καὶ ξεχάστηκε; Αὐτός, λοιπόν, φταίει! Καὶ πρέπει νὰ τὸ παραδεχθεῖ! Ὁ ἄνδρας, ἂν εἶναι πραγματικὰ ἡ κεφαλὴ τῆς οἰκογένειας, δὲν θὰ ἐπιπλήξει τὴν γυναίκα του γιὰ τὴν καθυστέρηση, ἀλλὰ θὰ ἐνοχοποιήσει τὸν ἑαυτό του· ἄν, ὅμως, εἶναι δυνάστης, θὰ γίνει ἔξαλλος μὲ τὴ γυναίκα του καὶ θὰ τῆς βάλει τὶς φωνές, ρίχνοντας ὅλο τὸ φταίξιμο σ᾽ ἐκείνην καὶ ἀθωώνοντας τὸν ἑαυτό του, ὅπως ἄλλωστε κάνει πάντοτε. Ἡ Ἐκκλησία, λοιπόν, λέγοντας ὅτι ὁ ἄνδρας εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς οἰκογένειας, δὲν παραγγέλλει στὴ γυναίκα νὰ ὑποδουλωθεῖ στὸν ἄνδρα, ἀλλὰ ὑποδεικνύει στὸν ἄνδρα ποιὸς πρέπει νὰ εἶναι. Θέλω νὰ φωνάξω σ᾽ ὅλες τὶς γυναῖκες: «Νὰ χαίρεστε, ποὺ ὁ ἄνδρας εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς οἰκογένειας! Γιατί ἔτσι ἐσεῖς δὲν εὐθύνεστε γιὰ τίποτα. Γιὰ ὅλα εὐθύνονται οἱ ἄνδρες!». Θέλω νὰ φωνάξω καὶ σ᾽ ὅλους τοὺς ἄνδρες: «Νὰ κλαῖτε, γιατί εὐθύνεστε γιὰ ὅλα! Ὡς κεφαλὲς τῶν οἰκογενειῶν σας, ὅ,τι κι ἂν συμβεῖ, τὴν εὐθύνη τὴν ἔχετε ἐσεῖς». Θὰ χρησιμοποιήσουμε ἄλλο ἕνα παράδειγμα. Ὅταν μιὰ γυναίκα κάνει ἔκτρωση, χάνει τὴ θηλυκότητά της, χάνει τὴν εὐαισθησία της. Ἡ συνείδησή της τὴν ἐλέγχει, τὴν πληροφορεῖ ὅτι ἡ ἔκτρωση εἶναι μιὰ πράξη φρικτή, ἀγνοεῖ, ὅμως, αὐτὸν τὸν ἐσωτερικὸ ἔλεγχο καὶ σκοτώνει τὸ παιδί της ἀπὸ ἐγωιστικὸ ὑπολογισμό. Ἀλλὰ δὲν φταίει τόσο ἡ γυναίκα γιὰ τὸν φόνο τοῦ παιδιοῦ. Φταίει κυρίως ὁ ἄνδρας της – ἂν ἦταν ἄνδρας της καὶ ὄχι ἁπλῶς συγκάτοικος. Φταίει, καὶ χάνει τὸν ἀνδρισμό του. Γιατί, ἐνῶ ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ τὴ γυναίκα, δὲν θέλησε νὰ ἀναλάβει τὴν εὐθύνη ποὺ συνεπάγεται αὐτὴ ἡ ἐπαφή. Εἶναι, λοιπόν, ἄνδρας; Ἡ γυναίκα καὶ τὸ παιδὶ χρειάζονται προστασία, κι αὐτὸς δὲν θέλησε νὰ τοὺς προστατέψει. Εἶναι, λοιπόν, ἄνδρας; Γιὰ τὶς περισσότερες ἐκτρώσεις ἔνοχοι κατὰ 90% εἶναι οἱ ἄνδρες. Γιατί, ἀκόμα καὶ ὅταν δὲν ἐξωθοῦν ἐκεῖνοι τὴν γυναίκα στὴν ἔκτρωση, ἀρνοῦνται νὰ πάρουν τὴν ἀπόφαση γιὰ τὴν ἀναγκαία γέννηση τοῦ παιδιοῦ, ὅπως πρέπει νὰ κάνει κάθε ἀληθινὸς ἄνδρας. Ἡ γυναίκα δὲν ἔχει τὴν δύναμη νὰ σηκώσει μόνη της τὸ φορτίο αὐτῆς τῆς ὑπεύθυνης ἀποφάσεως, κι ἔτσι φτάνει στὴν διάπραξη φόνου, τοῦ φρικτοῦ καὶ ἀνεπανόρθωτου φόνου τοῦ παιδιοῦ της.
.
«ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΖΩΗ» Οἱ ψυχικὲς ἰδιαιτερότητες τῶν συζύγων εἶναι ἀναγκαῖες στὰ πλαίσια τῆς οἰκογένειας
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ Uncategorized στὶς 25 Φεβρουάριος 2014
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
τοῦ Ἱερέως Ἠλία Σουγάεφ
«ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗ ΖΩΗ»
Μετάφραση ἀπὸ τὰ Ρωσικὰ
ὑπὸ τοῦ Α.Τ.Σ.
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ»
ΑΘΗΝΑ 2013
σελ. 150-153
Βλ.σχετ.: «ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΖΩΗ» (Νέο βιβλίο) “Πηγαίνοντας κάθε φορὰ νὰ μιλήσω στοὺς ἐφήβους μας, μὲ διακατεῖχε μιὰ μόνο ἐπιθυμία: Νὰ τοὺς διαβεβαιώσω ὅτι ὅλα αὐτὰ ὑπάρχουν πράγματι, ὅτι μποροῦν ν᾽ ἀγαπήσουν καὶ ν᾽ ἀγαπηθοῦν ἀληθινά.”
. Στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου οἱ ἅγιοι Πατέρες διακρίνουν τρεῖς δυνάμεις: τὸ λογιστικὸ (νοῦς), τὸ ἐπιθυμητικὸ (βούληση) καὶ τὸ θυμικὸ (καρδιακὰ αἰσθήματα).
. Ὁ νοῦς τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας διαφέρουν. Κατὰ κανόνα, ὁ ἄνδρας εἶναι πιὸ ἐγκεφαλικός, σκέπτεται καὶ ἐνεργεῖ σύμφωνα μὲ τὴν αὐστηρὴ λογική, ἐνῶ ἡ γυναίκα εἶναι πιὸ διαισθητική. Αὐτὸ δὲν σημαίνει πὼς ἡ γυναίκα εἶναι πιὸ κουτὴ ἀπὸ τὸν ἄνδρα, ἀλλὰ πὼς ἔχει μιὰν ἄλλη λογική. Συχνὰ μὲ τὴν διαίσθησή της ἡ γυναίκα μπορεῖ πολὺ πιὸ γρήγορα καὶ πολὺ πιὸ ἀποτελεσματικὰ νὰ ξεδιαλύνει μιὰ μπερδεμένη ὑπόθεση, ἰδιαίτερα στὸ πεδίο τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων.
. Ἡ βούληση (θέληση) τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας διαφέρουν ἐπίσης. Ὁ ἄνδρας συνήθως ἔχει θέληση πιὸ ἰσχυρή, ποὺ συχνὰ ἐκδηλώνεται ἔντονα, ἐνῶ ἡ γυναίκα πιὸ ἤπια καὶ γι᾽ αὐτὸ λιγότερο ἐμφανῆ. Αὐτὸ φαίνεται ἰδιαίτερα στὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν. Ὁ πατέρας ἐπιβάλλει στὸ παιδὶ ὑπακοὴ μὲ κάποια μορφὴ ἐξαναγκασμοῦ, ἐνῶ ἡ μητέρα μὲ γλυκὸ τρόπο, ἀποφεύγοντας νὰ τὸ ἐξοργίσει.
. Κάποτε, πάντως, σὲ μιὰν ὁμιλία μου, ὅταν ἔθεσα στὸ ἀκροατήριο τὸ ἐρώτημα, “Ποιοί ἔχουν πιὸ ἰσχυρὴ θέληση, οἱ ἄνδρες ἢ οἱ γυναῖκες;”, ὅλοι οἱ ἔγγαμοι ἄνδρες μὲ μιὰ φωνὴ ἀποκρίθηκαν: “Οἱ γυναῖκες, φυσικά!”. Κι αὐτὸ γιατί εἶχαν νιώσει στὸ πετσί τους τὴν δύναμη τῆς γυναικείας θελήσεως. Ἔχει, πράγματι, καὶ ἡ γυναίκα ἰσχυρὴ θέληση, ἡ ὁποία, ὡστόσο, ἐκδηλώνεται μὲ τρόπο ἤπιο, ὅπως εἶπα, ἀλλὰ καὶ ἔξυπνο. Ἔτσι, ὅταν μιὰ γυναίκα βαλθεῖ νὰ καταφέρει τὸν ἄνδρα της νὰ κάνει κάτι ποὺ αὐτὴ θέλει, δὲν θὰ τοῦ φωνάξει, “ Ἔ, ἐσύ, τεμπέλη! Πάλι εἶσαι ξαπλωμένος στὸν καναπέ; Ἄντε, σήκω καὶ κάνε καμιὰ δουλειά! Νά, μοῦ χρειάζονται τρία ράφια, ὅπως αὐτὸ ποὺ ἔφτιαξες πέρυσι, ἀφοῦ πρῶτα μὲ ἔπρηξες, ὅπως πάντα. Πότε θὰ δεήσεις νὰ τὰ φτιάξεις;”. Ὄχι, φυσικά, δὲν θὰ τοῦ μιλήσει ἔτσι. Θὰ τὸν πλησιάσει τρυφερὰ καὶ θὰ τοῦ πεῖ μὲ γλυκιὰ φωνή: “Ἀγάπη μου, πέρυσι μοῦ ἔφτιαξες ἐκεῖνο τὸ τόσο ὄμορφο καὶ χρήσιμο ραφάκι. Φτιάξε μου, σὲ παρακαλῶ, ἄλλα τρία τέτοια, ἐσὺ ποὺ εἶσαι τόσο καλὸς μάστορας!”. Ἡ καρδιὰ τοῦ ἄνδρα θὰ λιώσει ἰδιαίτερα μὲ τὴν τελευταία φράση. Πῶς νὰ μὴ σηκωθεῖ, λοιπόν, ἀμέσως γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τὴν ἐπιθυμία τῆς γυναίκας του;
. Τὰ αἰσθήματα, τέλος, τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας ἐκδηλώνονται μὲ διαφορετικὸ τρόπο. Ὁ ἄνδρας εἶναι πιὸ συγκρατημένος, κυριαρχώντας στὴν καρδιά του μὲ τὴ λογική, ἐνῶ ἡ γυναίκα εἶναι πιὸ ἐκδηλωτική, καθὼς χαρακτηρίζεται ἀπὸ μεγαλύτερη εὐαισθησία καὶ συναισθηματικότητα. Στὶς κηδεῖες σπάνια θὰ δοῦμε ἄνδρες νὰ θρηνοῦν γοερὰ καὶ νὰ τραβοῦν τὰ μαλλιά τους, ὅπως κάνουν τόσο συχνὰ οἱ γυναῖκες.
. Ὑπάρχουν πλάστιγγες γιὰ τὴ μέτρηση μεγάλων βαρῶν, ὅπως αὐτὲς στὶς ὁποῖες ἀνεβαίνουν τὰ φορτηγά, προκειμένου νὰ ἐξακριβωθεῖ τὸ βάρος τοῦ φορτίου τους σὲ τόνους. Ὑπάρχουν καὶ ζυγαριὲς ἀκριβείας γιὰ τὴ μέτρηση πολὺ μικρῶν βαρῶν, ὅπως αὐτὲς ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ χρυσοχόοι καὶ ἄλλοι μικροτεχνίτες. Ἂν ἕνα φορτηγὸ πατήσει σὲ μιὰ ζυγαριὰ ἀκριβείας, θὰ τὴν καταστρέψει. Τὸ ἴδιο συμβαίνει συχνὰ μὲ τὶς γυναῖκες ποὺ θὰ βρεθοῦν σὲ ἀκραῖες ψυχολογικὲς καὶ συναισθηματικὲς καταστάσεις. Δὲν τὶς ἀντέχουν, «σπᾶνε», καταρρέουν.
. Νὰ ἕνα ἀληθινὸ γεγονός: Δύο γονεῖς ἄφησαν μόνο του γιὰ δύο λεπτὰ τὸ παιδάκι τους, ἡλικίας ἑνὸς ἔτους, δίπλα σὲ μιὰ πισίνα. Τὸ παιδάκι ἔπεσε στὴν πισίνα καὶ ἄρχισε νὰ πνίγεται. Ἕνα λεπτὸ ἀργότερα ὁ πατέρας του μὲ φρίκη τὸ βρῆκε νὰ ἐπιπλέει μὲ τὸ πρόσωπο μέσα στὸ νερό. Χωρὶς νὰ χάσει καιρό, τὸ ἅρπαξε καὶ ὅρμησε στὸ σπίτι, γιὰ νὰ τοῦ κάνει τεχνητὴ ἀναπνοή. Ἡ μητέρα, βλέποντας τὸν γιό της μελανιασμένο στὰ χέρια τοῦ ἄνδρα της, ἔπαθε σόκ. Σκέπασε τὸ πρόσωπό της μὲ τὰ χέρια της καὶ κλείστηκε σ᾽ ἕνα δωμάτιο, φωνάζοντας ἐκτὸς ἑαυτοῦ: “Δὲν μπορῶ νὰ τὸ βλέπω! Δὲν μπορῶ νὰ τὸ βλέπω!”. Τὸ παιδὶ τελικὰ σώθηκε. Ἀπὸ τὴν ἱστορία, ὅμως, αὐτὴ ἂς συγκρατήσουμε στὴ μνήμη μας τὴν ἀδυναμία τῆς μητέρας νὰ ἀντιμετωπίσει μὲ ψυχραιμία τὴν ἐξαιρετικὰ δύσκολη κατάσταση. Ἔφυγε ὄχι γιατί δὲν ἀγαποῦσε τὸν γιό της καὶ δὲν ἤθελε νὰ τὸν βοηθήσει, ἀλλὰ ἁπλῶς ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ τὸ κάνει. Εὔκολα ἀντιλαμβανόταν τὶς ψυχικὲς ἀλλοιώσεις τοῦ παιδιοῦ της, ὅσο αὐτὸ ἦταν ζωντανὸ –πράγμα σχεδὸν ἀδύνατο γιὰ τὸν λιγότερο συναισθηματικὸ καὶ διαισθητικὸ πατέρα-, ἀλλὰ δὲν ἄντεχε νὰ βλέπει τὸ παιδί της νὰ πεθαίνει. Ὁ ἄνδρας, ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι λιγότερο συναισθηματικός, μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίζει μὲ ψυχραιμία τὶς δύσκολες περιστάσεις.
. Πρέπει νὰ ἐπισημάνω ὅτι ἡ διαφορὰ τῶν ψυχικῶν δυνάμεων ὀφείλεται στοὺς διαφορετικοὺς ρόλους ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα μέσα στὴν οἰκογένεια. Ἡ γυναίκα ὡς σύζυγος καὶ μητέρα πρέπει νὰ εἶναι σὰν ἕνα εὐαίσθητο βαρόμετρο, ποὺ θὰ συλλαμβάνει τὶς ψυχικὲς καταστάσεις ὅλων τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειας, ὥστε μὲ στοργὴ καὶ προσοχὴ ἀφ᾽ ἑνὸς νὰ συμπαρίσταται στὸν ἄνδρα της καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου νὰ ἀνατρέφει σωστὰ τὰ παιδιά της. Ἡ γυναίκα καθορίζει τὴν οἰκογενειακὴ ἀτμόσφαιρα. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό, τῆς δόθηκαν ἀπὸ τὸν Θεὸ ὅλες οἱ ἀπαραίτητες ἱκανότητες: διαίσθηση, ἠπιότητα, εὐαισθησία. Ὁ ἄνδρας ὡς σύζυγος καὶ πατέρας εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς οἰκογένειας, τῆς ὁποίας ἔχει τὴν εὐθύνη καὶ γιὰ τὴν ὁποία πρέπει νὰ παίρνει συχνὰ δύσκολες ἀποφάσεις. Ὁ ἄνδρας εἶναι ὁ προστάτης τῆς οἰκογένειας, γι᾽ αὐτὸ τοῦ δόθηκαν ἀπὸ τὸν Θεὸ τετράγωνη λογικὴ καὶ ἰσχυρὴ θέληση, ὥστε νὰ μὴν παρασύρεται ἀπὸ συναισθήματα.
. Οἱ ψυχικὲς ἰδιαιτερότητες τῶν συζύγων εἶναι ἀναγκαῖες στὰ πλαίσια τῆς οἰκογένειας. Ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα ἀλληλοσυμπληρώνονται. Ὁ ἕνας χωρὶς τὸν ἄλλον θὰ δυσκολευόταν νὰ λύσει τὰ προβλήματα ποὺ ἀναφύονται στὴν οἰκογενειακὴ ζωή, ἰδιαίτερα τὰ σχετικὰ μὲ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν. Ἀπεναντίας, ἔξω ἀπὸ τὴν οἰκογένεια οἱ ἰδιαιτερότητες τοῦ κάθε φύλου εἶναι δυνατὸ νὰ ἀποτελέσουν ἐλαττώματα. Ἔτσι, ἡ φυσικὴ δύναμη τοῦ ἄνδρα, ἂν δὲν ἀφιερωθεῖ στὴν προστασία τῆς οἰκογένειας, μπορεῖ νὰ μεταβληθεῖ σὲ χουλιγκανισμό. Καὶ ἡ γυναικεία συναισθηματικότητα, ἂν δὲν διοχετευθεῖ στὴ φροντίδα τῆς οἰκογένειας, μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει τὴν γυναίκα σὲ βαριὰ ἁμαρτήματα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: «ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΖΩΗ»-2 Γιὰ τὶς περισσότερες ἐκτρώσεις ἔνοχοι κατὰ 90% εἶναι οἱ ἄνδρες.
«ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΖΩΗ» (Νέο βιβλίο) “Πηγαίνοντας κάθε φορὰ νὰ μιλήσω στοὺς ἐφήβους μας, μὲ διακατεῖχε μιὰ μόνο ἐπιθυμία: Νὰ τοὺς διαβεβαιώσω ὅτι ὅλα αὐτὰ ὑπάρχουν πράγματι, ὅτι μποροῦν ν᾽ ἀγαπήσουν καὶ ν᾽ ἀγαπηθοῦν ἀληθινά.”
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ/ - ΚΡΙΣΙΕΣ στὶς 21 Φεβρουάριος 2014
Ἱερέως Ἠλία Σουγάεφ
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗ ΖΩΗ
Μετάφραση ἀπὸ τὰ Ρωσικὰ
ὑπὸ τοῦ Α.Τ.Σ.
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ»
ΑΘΗΝΑ 2013
ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ἔχουμε στὰ χέρια μας ἕνα ἐξαιρετικὸ «βοήθημα γάμου -οἰκογενείας» γραμμένο «ὡς μία κραυγὴ ἀπελπισίας γιὰ τὰ ὅσα βλέπουμε νὰ συμβαίνουν στὴν σύγχρονη οἰκογένεια». Μὲ ὀρθόδοξη ἔμπνευση καὶ σύγχρονη γλῶσσα διεμβολίζει ἐπιτυχῶς τὴν βρώμικη προπαγάνδα, ποὺ ἔχει ἰσοπεδήσει τὰ πάντα στὴν ἐποχή μας καὶ καταθέτει μιὰ ἀληθινὴ μαρτυρία γιὰ τὸν γάμο, τὴν οἰκογένεια, τὰ παιδιά, τὶς ἐκτρώσεις, τὸν ἔρωτα καὶ τὴν ἀγάπη. Μὲ νεανικὸ παλμό καὶ «ἐκλαϊκευμένο» τρόπο προσεγγίζει τὰ θέματα καὶ μὲ ἀφοπλιστικὴ διαύγεια ἐνημερώνει καὶ γκρεμίζει ὀχυρώματα παραπληροφορήσεως καὶ αὐθαίρετης “ψυχολογικοποιήσεως” πολλῶν δεκαετιῶν. Μακάρι ὅλοι οἱ νέοι [καὶ ὄχι μόνον…!] νὰ εἶχαν μιὰ εὐκαιρία νὰ διαβάσουν αὐτὸ τὸ βιβλίο. Καὶ μετὰ ἂς πάρουν τὸν δρόμο τους. (Ἡ «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.» θὰ ἐπανέλθει ἐπὶ τοῦ βιβλίου)
. Στὸ βιβλίο αὐτὸ ἐξετάζονται οἱ βάσεις τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς καὶ δίνονται ἀπαντήσεις σὲ πολλὰ ἐρωτήματα: Μὲ ποιὸ τρόπο ξεχωρίζει ἡ ἀγάπη ἀπὸ τὸν ἔρωτα, τί σημαίνει πρώτη ἀγάπη, πῶς νὰ διαλέξω τὴν σύζυγο, πόσα παιδιὰ πρέπει νὰ ἔχω, τί καταστρέφει τὴν οἰκογένεια, πῶς θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἐσωτερικὴ ζωὴ τῆς οἰκογένειας.
. Τὸ βιβλίο ἀπευθύνεται πρῶτα ἀπ’ ὅλα πρὸς τοὺς νέους ἀνθρώπους, ποὺ βρίσκονται στὸ κατώφλι τῆς ἐνήλικης ζωῆς, ἀλλὰ ἐνδιαφέρει καὶ ὅλους τοὺς ἀναγνῶστες, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν πίστη τους καὶ τὴν ἡλικία τους, ποὺ προβληματίζονται σοβαρὰ γιὰ τὰ θέματα τῆς σύγχρονης οἰκογένειας.
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ
. Ὁ π. Ἠλίας Σουγάεφ εἶναι ἔγγαμος ἱερέας, πατέρας ἕξι παιδιῶν, καὶ διακονεῖ ὡς ἱερατικὸς προϊστάμενος στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ τῆς πόλεως Ταλδόμα (ἐπαρχία Μόσχας).
. Γεννήθηκε τὸ 1970. Τὸ 1992 ἀποφοίτησε ἀριστοῦχος ἀπὸ τὴν Μαθηματικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Μόσχας (Τμῆμα Διοικήσεως καὶ Ἐφαρμοσμένων Μαθηματικῶν) καὶ γράφτηκε στὸ Θεολογικὸ Σεμινάριο Μόσχας.
. Τὸ 1997 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος κι ἕνα χρόνο ἀργότερα διορίστηκε ἀρχιερατικὸς ἐπίτροπος τῆς περιοχῆς Ταλδόμα.
. Τὸ 1999 ὁλοκλήρωσε τὶς θεολογικές του σπουδές, ἀποφοιτώντας ἀπὸ τὴν Θεολογικὴ Ἀκαδημία Μόσχας.
. Εἶναι μέλος τῆς Ἐπιτροπῆς Λειτουργικῆς Ἀγωγῆς καὶ Κατηχήσεως στὴν Ταλδόμα καὶ ὑπεύθυνος τῆς Ὀρθόδοξης Νεολαίας στὶς θερινὲς κατασκηνώσεις «Γλέμποβο».
. Ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς πρωτεργάτες τοῦ συλλόγου «Ἐπὶ τὰς Πηγάς», ποὺ δημιουργήθηκε τὸ 2005 στὴν Ταλδόμα ὡς Κίνημα γιὰ τὴν Προστασία τῆς Οἰκογένειας καὶ τοῦ Παιδιοῦ.
. Μέσῳ τοῦ συλλόγου αὐτοῦ ἔχει ἀναπτύξει μέχρι σήμερα πλούσια δραστηριότητα.
. Ἀπὸ τὸ 2010 εἶναι Πρόεδρος τῆς Ἐνοριακῆς Ἐπιτροπῆς κατὰ τοῦ Ἀλκοολισμοῦ.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ
. Τὰ κείμενα ποὺ ἀκολουθοῦν ἀποτελοῦν μιὰ σειρὰ ὁμιλιῶν ποὺ ἔγιναν πρὸς τοὺς τελειόφοιτους μαθητὲς Λυκείου τῆς πόλεως Ταλδόμα, καὶ ποὺ παρουσιάστηκαν ὡς μία κραυγὴ ἀπελπισίας γιὰ τὰ ὅσα βλέπουμε νὰ συμβαίνουν στὴν σύγχρονη οἰκογένεια. Ἀπὸ ποῦ ἀντλοῦν οἱ νέοι ἄνθρωποι τὶς γνώσεις τους γιὰ τὴν οἰκογένεια καὶ τὸν γάμο; Ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους, ποὺ συχνὰ καβγαδίζουν, καὶ ἀπὸ τὴν μικρὴ ὀθόνη. Τὸ ὅτι ὁ γάμος μπορεῖ νὰ εἶναι παντοτινός, τὸ ὅτι ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ ἡ ἀφοσίωση μποροῦν νὰ ὑπάρξουν καὶ τώρα, αὐτὰ μόνο τὰ φαντάζονται, καθὼς μὲ τὰ μάτια τους δὲν τὰ βλέπουν. Πηγαίνοντας κάθε φορὰ νὰ μιλήσω στοὺς ἐφήβους μας, μὲ διακατεῖχε μιὰ μόνο ἐπιθυμία: Νὰ τοὺς διαβεβαιώσω ὅτι ὅλα αὐτὰ ὑπάρχουν πράγματι, ὅτι μποροῦν ν᾽ ἀγαπήσουν καὶ ν᾽ ἀγαπηθοῦν ἀληθινά. Μόνο ποὺ ἡ ἀγάπη ἀπαιτεῖ, ἀσφαλῶς, κόπο. Ἐλπίζω ὅτι κάποτε στὰ σχολεῖα θὰ εἰσαχθεῖ πάλι τὸ μάθημα «Ἠθικὴ καὶ Ψυχολογία τῆς Οἰκογενειακῆς Ζωῆς», προβάλλοντας ὅμως, σὲ ἀντίθεση πρὸς τὴν παλαιὰ σοβιετικὴ ἄποψη, τὴν ὀρθόδοξη θεώρηση τῆς οἰκογένειας. Μολονότι ἀπὸ τοὺς χιλιάδες σπουδαστὲς φυσικοὶ καὶ χημικοὶ θὰ γίνουν μόνο λίγοι, φυσικὴ καὶ χημεία διδάσκονται ὅλοι καὶ σὲ πολλὲς χρονιές. Γιὰ τὴν οἰκογένεια, ὅμως, ποὺ ὅλοι τους σχεδὸν θὰ δημιουργήσουν, δὲν διδάσκονται τίποτα τὰ παιδιά μας. Στὴν καλύτερη περίπτωση -ἢ μᾶλλον, στὴν πράξη, στὴ χειρότερη- στὰ σχολεῖα διδάσκονται ἀδιάκριτα τὸ σέξ. Τὰ κείμενα τοῦ βιβλίου εἶναι ἐκτενέστερα ἀπὸ τὶς ἀντίστοιχες ὁμιλίες στὸ σχολεῖο. Κι αὐτό, διότι ἐκεῖ, ἀνάλογα μὲ τὶς ἐρωτήσεις καὶ τὰ ἐνδιαφέροντα τῶν ἀκροατῶν, ἔγινε ἀναφορὰ μόνο σ᾽ ἕνα μέρος τοῦ θέματος, ἐνῶ ἐδῶ ἔγινε προσπάθεια νὰ καλυφθoῦν διεξοδικότερα ὅλα τὰ ἐπὶ μέρους θέματα.
βλ. σχετ.: «ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΖΩΗ»
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ-11 (Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος, Καθηγούμ. Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου) «Πολλὰ καὶ ἄλλα αἴτια διαζυγίων»
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΘΕΟΛΟΓΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΣ στὶς 11 Φεβρουάριος 2014
Ἡ οἰκογένεια εἰς καιροὺς Ἀποστασίας [ΙΑ´]
Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία 