«ΘΑ ΕΛΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ, ΠΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΟΥΝ…» (Δ. Νατσιός)

«Θὰ ἔλθει καιρός, ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ τρελαθοῦν…»

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                   Στὰ «ἀγγελικὰ» χρόνια τοῦ Σταλινισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε μετατρέψει τὴν σοβιετικὴ χώρα σὲἀπέραντο ἐργοτάξιο κνουτοκρατούμενων μυρμηγκιῶν ἢ σὲ στρατόπεδα ἐξοντώσεως ἀνεπιθύμητων, χιλιάδες φυλακισμένοι εἶχαν ἐπισκεπτήριο μία φορὰ τὸν χρόνο, γιὰ δεκαπέντε λεπτά. Οἱ γυναῖκες τους – ὅπως μᾶς τὸ διηγεῖται ὁ Σολζενίτσιν στὸ «Ἀρχιπέλαγος Γκουλὰγκ – ποὺ συχνὰ ζοῦσαν χιλιάδες μίλια μακριά, μάζευαν καπίκι-καπίκι τὰ ναῦλα τους, ὅλο τὸ χρόνο, γιὰ νὰ ταξιδέψουν τὴν ὁρισμένη ἡμερομηνία, ποὺ μποροῦσαν νὰ ἀντικρίσουν τὸ πρόσωπο τοῦ συζύγου τους, μόλις γιὰ 15 λεπτά, καὶμάλιστα πίσω ἀπὸ ἕνα τραχύ, προστατευτικὸ πλέγμα. Κι ἐνῶ «ζοῦσαν» γι’ αὐτὴν τὴν στιγμὴ καὶ ἑτοίμαζαν τὰ λόγια, ποὺ θὰ τοὺς ἔλεγαν μὲς στὰ 15 αὐτὰλεπτά, τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς δὲν ἄνοιγαν καθόλου τὸ στόμα, μόνο κοιτάζονταν μὲ πόνο ὅλη τὴν ὥρα, ὥσπου νὰ τὶς ἀπομακρύνουν οἱ δεσμοφύλακες. Κι αὐτὸ γινόταν γιὰ 10, 15 καὶ 25 χρόνια.
.                   Τί κρατοῦσε τόσο σφιχτὰ δεμένες τὶς καρδιὲς ἐκεῖνες; Μὰ το βαθὺ καὶ δυνατὸ μυστήριο τῆς οἰκογένειας, τὸ εὐλογημένο καταφύγιο. Τὰ 15 λεπτὰ ἀρκοῦσαν, γιὰ νὰ βιώσουν καὶ νὰἐπιβεβαιώσουν οἱ δύστυχες ἐκεῖνες γυναῖκες, τὴν θεόζευκτο ἕνωση.
.                   Εἶναι γνωστὸ πώς, ὅσο βασίλευαν στὶς χῶρες ἐκεῖνες τὰ σκοτάδια τοῦ μαρξισμοῦ, οἱ θεσμοὶ ποὺ δέχτηκαν τὰ πιὸ βαριὰ πλήγματα ἦταν ἡ οἰκογένεια καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία περιβάλλει τὸν γάμο καὶ τὴν οἰκογένεια μὲ τὴν ὀμορφιά, τὴν χάρη καὶ τὴν ἱερότητα τοῦ μυστηρίου.
.                   Θυμίζω ὅτι ἥρωας τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, καὶ παράδειγμα πρὸς μίμηση, εἶχε ἀναδειχθεῖὁ Πάβελ Μορόζιν, ὁ φανατισμένος ἔφηβος, ποὺ κατήγγειλε στὶς ἀρχὲς τοὺς γονεῖς του, ὡς κουλάκους (=εὔποροι χωρικοί), προκαλώντας τὴν δολοφονία τους καὶ τοῦ ὁποίου τὸ ἄγαλμα κατεδαφίστηκε, ὅταν σαρώθηκε ὁ «ὑπαρκτὸς» σκοταδισμός.
.                   Ὁ Μορόζιν εἶχα ὑψωθεῖ σὲ πρότυπο ἐπαναστατικῆς ἀρετῆς καὶ κομματικῆς ἀφοσιώσεως, ὄντας στὴν πραγματικότητα ἡ πιὸ κυνικὴ ἐνσάρκωση τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ πνεύματος, αὐτοῦ ποὺἀπέκοβε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ κάθε κοινωνικό, πνευματικὸ καὶ προσωπικὸ δεσμό, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰἀπορροφηθεῖ ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ τὸ Κόμμα, νὰ μεταβληθεῖ σὲ πειθήνιο ἐνεργούμενό του.
.                   Ὅταν κατέπεσε τὸ καθεστὼς τοῦ τρόμου, ὅλα αὐτὰ σωριάστηκαν. Ὅμως, ὅ,τι ἄρχισε ἐκεῖ, τελειώνει στὴν σάπια Δύση, τῆς ὁποίας καταντήσαμε σκωληκοειδὴς ἀπόφυση καὶ κακέκτυπο. Τὸ βλέπουμε ὅλοι. Βάλθηκαν ὅλα τὰ κατακάθια τῆς ψευτοπροόδου νὰ μαγαρίσουν καὶ νὰ διαλύσουν τὴν οἰκογένεια. Σύμφωνα συμβίωσης, υἱοθεσίες παιδιῶν ἀπὸ ὁμοφυλόφιλους, παράνοιες τοῦ τύπου δύο ἄνδρες καὶ μία γυναίκα νὰ ὀνομάζονται «οἰκογένεια», ποινικοποίηση οὐσιαστικὰ τῆς πολυτεκνίας, πράξεις ποὺ μαραζώνουν τὸ ὁλόδροσο δέντρο τῆς οἰκογένειας. (Κάποτε οἱ γονεῖς εἶχαν τὴν τάση νὰἀποκτοῦν πολλὰ παιδιά, τώρα τὰ παιδιὰ ἔχουν τὴν τάση νὰ ἀποκτοῦν πολλοὺς γονεῖς).
.                   Καὶ ὅπως ἔχω ξαναγράψει, τὰ δηλητήρια ἐνσταλάζονται ἀπὸ τὸ σχολεῖο ἀκόμη. Δὲν θὰβρεῖς στὸ Δημοτικὸ καὶ τὸ Γυμνάσιο οὔτε ἕνα κείμενο στὰ «περιοδικὰ ποικίλης ὕλης», τὰ ζοφερὰβιβλία Γλώσσας, στὸ ὁποῖο νὰ ἐξυμνεῖται καὶ νὰ προβάλλεται ἡ ὑγιὴς οἰκογένεια. Διαζύγια, ἀπιστίες γονέων, ἐνδοοικογενειακὴ βία, σκύβαλα καὶ περιτρίμματα, ποὺ μαυρίζουν τὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν καὶγκρεμίζουν τὰ ἔσχατα ὀχυρὰ τῆς Ρωμιοσύνης.
.                    Ὁ θεσμὸς τῆς οἰκογένειας, ἐκτὸς ἀπὸ προστασία καὶ θαλπωρή, ἱκανοποιεῖ καὶ τὴν ἀνάγκη ποὺ αἰσθάνεται τὸ ἄτομο νὰ εἶναι μέλος μίας κοινότητας οἰκείας, ἀμεσότερης καὶ προσωπικῆς. Λειτουργεῖ ὡς συνεκτικὸς ἱστὸς καὶ καταφύγιο, κάτι παρόμοιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν ἔννοια τῆς πατρίδας. («Δὲν ζεῖ χωρὶς πατρίδα, ἡ ἀνθρώπινη ψυχή», λέει ὁ Παλαμᾶς).
.                   Τὶς τελευταῖες ὅμως δεκαετίες ἐν ὀνόματι κάποιου νεφελώδους προοδευτισμοῦ καὶἀβασάνιστου ἐξευρωπαϊσμοῦ, καταστρέψαμε ἀδίστακτα τὶς ἐθνικές μας ρίζες, ἐγκαταλείψαμε τὴν ἔξοχη παράδοσή μας, ποὺ δὲν ἦταν στοιχεῖο αἰσθητικὸ καὶ διακοσμητικό, ὅπως συνήθως τὸ θεωροῦν οἱ «θολοκουλτουριάρηδες», ἀλλὰ τὸ ὑπαρξιακὸ ὑφάδι ζωῆς τοῦ λαοῦ μας, τὸ εὐλογημένο καταφύγιο, ἀποδυναμώσαμε καὶ διαλύουμε πιὰ τὴν οἰκογένεια καὶ ἰδοὺ τὰ ἐπίχειρα τῆς ἀφροσύνης.
.                   Διαζύγια καί, κυρίως τὰ νέα παιδιά, ἀνέστια καὶ πνευματικῶς λιμοκτονοῦντα, μιᾶς καὶ δὲν βρίσκουν «καταφυγὴ καὶ σκέπη κραταιὰ» στὴν οἰκογένεια, ἀποδημοῦν «εἰς χώραν μακράν», βρίσκουν ἄλλες «οἰκογένειες» ἐπικίνδυνες καὶ ἀκραῖες ποὺ τοὺς προσφέρουν, ἐκτὸς ἀπὸ προστασία, καὶκουκοῦλες, οὐσίες, μολότωφ, βία, μίσος, φανατισμὸ καὶ καταστροφή.
.                   Πόσο ἐπίκαιρος εἶναι ὁ Φώτης Κόντογλου, ὅταν ἔγραφε πρὶν ἀπὸ 50 χρόνια, στὰ «ΜυστικὰἌνθη»: «Ἡ νεότητα μαραζώνει, γιατί δὲν ἔχει, ἡ δυστυχισμένη, μήτε σκοπὸ στὴ ζωή της, μήτε ἐνθουσιασμὸ γιὰ κάποιες ἰδέες, μήτε ὄρεξη γιὰ τίποτα. Ἄκεφη καὶ ἀνόρεχτη. Εἶναι σὰν ὑπνοβάτης. Συζητᾶ ὁλοένα γιὰ ἀσήμαντα πράγματα ποὺ τοὺς δίνει μεγάλη σημασία καὶ εἶναι νὰ κλαίγει κανεὶς ἀκούγοντας τὶς κουβέντες της, τὰ πειράγματά της, καὶ βλέποντας τὶς ἀνόητες σκηνοθεσίες, ποὺ μ’ αὐτὲς προσπαθεῖ νὰ δώσει κάποια σημασία στὴ ζωή. Οἱ ψυχὲς τῶν νέων εἶναι ρημαγμένες ἀπὸ τὰἄγρια ἔνστικτα, ποὺ τὰ ἀνεβάσανε στὴν ἐπιφάνεια ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ τάρταρα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, κάποιοι ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου, κάποιοι πνευματικοὶ ἀνθρωποφάγοι, ποὺ ἀνάμεσά τους πρωτοστατεῖἕνας τρελλὸς λύκος λεγόμενος Νίτσε, μία μούμια σὰν παλιόγρια λεγόμενη Βολταῖρος, κάποιος ζοχαδιακὸς Φρόυντ, κι ἕνα πλῆθος ἀπὸ τέτοια ὄρνια καὶ κοράκια καὶ νυχτερίδες. Ὅσοι τοὺς θαυμάζανε, ἂς καμαρώσουνε σήμερα τὰ φαρμακερὰ μανιτάρια ποὺ φυτρώσανε μέσα στὶς καρδιὲς καὶ στὶς ψυχὲς τῆς γαγγραινιασμένης ἀνθρωπότητας».
.                   Καὶ ἡ τρισάθλια κυβέρνηση, ἀντὶ νὰ στηρίζει τὴν οἰκογένεια καὶ δὴ τὴν πολύτεκνη, νὰδιατηρήσει τὰ οὕτως ἢ ἄλλως πενιχρὰ εὐεργετήματα τοῦ γάμου καὶ τῆς παιδοποιίας, ψηφίζει ἢ ἀνέχεται νόμους, ὅπως ἡ πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου γιὰ τὰ «κόκκινα δάνεια», 760.000 σπίτια ἐνδιαφέρει, ποὺ κτίστηκαν μὲ αἷμα καὶ τίμιο κόπο στὴν πλειονότητά τους, ἀπόφαση ποὺ ἂν ἐφαρμοστεῖ, σὺν τοῖς ἄλλοις, θὰ διώξει στὰ ξένα καὶ χιλιάδες ἄλλες ἑλληνικὲς οἰκογένειες. Καὶ τὸ κράτος-σκαντζόχοιρος, θὰ σπεύσει βεβαίως νὰ τὶς ἀντικαταστήσει μὲ παράνομους λαθρομετανάστες. Ἐξ ἄλλου ὁ πρωθυπουργὸς πολλάκις καμαρώνει ποὺ μεταβαλλόμαστε σὲπολυπολιτισμικὴ χώρα. Ζοῦμε σὲ τρελὲς ἐποχές, ἔφτασε ὁ καιρὸς ποὺ οἱ ἅγιοι μᾶς εἶχαν προειδοποιήσει:
.                   «Ἔρχεται καιρός»,  ἔλεγε ὁ Μέγας Ἀντώνιος, «ἵνα οἱ ἄνθρωποι μανῶσιν· ἐπὰν δὲ ἴδωσι τινὰ μὴ μαινόμενον, ἐπαναστατήσονται αὐτῷ, λέγοντες: σὺ μαίνει, διὰ τὸ μὴ εἶναι ὅμοιον αὐτοῖς». Θὰ ἔλθει καιρός, ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ τρελαθοῦν, θὰ παραφρονήσουν. Ἐὰν δοῦν κάποιον λογικό, θὰ ἐπαναστατήσουν ἐναντίον του, λέγοντες: ἐσὺ εἶσαι τρελός, γιατί δὲν θὰ εἶναι ὅμοιός τους…

Διαφήμιση

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ οἰκογένεια καὶ τὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .                     Ἡ πρόταση Νόμου τοῦ Ὑπουργείου Δικαιοσύνης γιὰ «μεταρρυθμίσεις ἀναφορικὰ μὲ τὶς σχέσεις γονέων – τέκνων» ψηφίστηκε τὴν περασμένη ἑβδομάδα στὴ Βουλή. Πρόκειται γιὰ μεταρρυθμίσεις ποὺ δὲν ἀφοροῦν τὴν οἰκογένεια, ἀφοῦ αὐτὴ ἔχει διαλυθεῖ, ἀλλὰ τὸν διακανονισμὸτῶν σχέσεων μεταξὺ τῶν διαζευγμένων γονέων καὶ αὐτὲς γιὰ τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὰ παιδιὰ ποὺ ἀπέκτησαν, ὅταν ἀποτελοῦσαν οἰκογένεια.
.                      Στὴ νεωτερικὴ δυτικὴ κοινωνία, ποὺ ζοῦμε, ἡ ἀξία τῆς οἰκογένειας ὑποσκάπτεταιἀπὸ τὴν κυριαρχοῦσα ἀντίληψη τοῦ ἐγωιστικοῦ, ὠφελιμιστικοῦ καὶ ἡδονιστικοῦ τρόπου ζωῆς. Οἱἀρχὲς ποὺ τὴν συνιστοῦν, ὅπως ἀγάπη, ἀφοσίωση, αὐτοθυσία, ταπείνωση, συγγνώμη, γενναιότητα, φρόνηση ἔχουν ὑποβαθμισθεῖ. Ὁ νεωτερικὸς ἄνθρωπος, ἀφοῦ μὲ τὸν χωρισμὸ  ἔχει προκαλέσει τραύματα στὰ παιδιά, ποὺ ἀπέκτησε καὶ ποὺ ἦρθαν στὴ ζωὴ χωρὶς δική τους εὐθύνη, μπαίνει σὲ μία ἀτέρμονη μάταιη διαδικασία νὰ ἀναζητήσει λύση, ποὺ πιστεύει πὼς θὰ  ἁπαλύνει τὶς πληγὲς ποὺτοὺς προκάλεσε. Μάταιη γιατί δὲν μπορεῖ νὰ δώσει λύση στὶς τραυματισμένες ψυχὲς τῶν παιδιῶν ὁὀρθὸς λόγος, ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὶς ἐπεμβάσεις τῆς Δικαιοσύνης. Ἡ οἰκογένεια δὲν εἶναι δυνατὸ νὰὑποκασταθεῖ «ἀπὸ δικαστὲς ἐξειδικευμένους, μὲ τὴ συνδρομὴ παιδοψυχιάτρου, ἢ ψυχολόγου, ἢκοινωνικοῦ λειτουργοῦ…». Τὰ προβλήματα ποὺ ἔχουν μεταξύ τους οἱ πρώην σύζυγοι μπορεῖ νὰ βρίσκουν κάποια  λύση στὰ δικαστήρια –πράγμα καὶ αὐτὸ πολὺ ἀμφίβολο–, ὅμως πολλοὶ καὶπολλὲς συνεχίζουν τὴ ζωή τους δημιουργώντας νέες οἰκογένειες… Τὸ γεγονὸς ὅμως εἶναι ὅτι οἱ πληγὲς ποὺ ἔχουν ἐπιφέρει στὰ παιδιά τους εἶναι ἀνεξίτηλες.
.                      Οἱ χῶρες τῆς Δύσης στὰ Συντάγματά τους χαρακτηρίζουν ἀνυπέρβλητη τὴν ἀξία τῆς ζωῆς. Ὅμως οἱ ἴδιες ἀπαξιώνουν τὴν οἰκογένεια, τὴν πρωταρχικὴ καὶ μοναδικὴ πηγή της. Τὰσυμβόλαια διαβίωσης, ἡ ἐλεύθερη σχέση «συντρόφων», οἱ «γάμοι» ὁμοφύλων, πολὺ χειρότερα ἡ, ἐν ὀνόματι τῆς νεωτερικῆς ἰσότητας (…) ἀπόκτηση (;) τέκνων, στὰ ὁποῖα ἐπεβλήθη τὸ μεγάλωμα μὲδύο ὁμόφυλους γονεῖς, ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι ὑποκατάστατα οἰκογένειας, εἶναι στρεβλώσεις τοῦθεσμοῦ. Εἶναι λυπηρὸ ὅτι στὴ σημερινὴ Ἑλλαδικὴ κοινωνία τὰ πρότυπα ποὺ δίνουν πολλοὶἐπώνυμοι πολιτικοί, κοινωνικοὶ καὶ καλλιτεχνικοὶ παράγοντες δροῦν ἀρνητικὰ στὴν ψυχολογία τῶν νέων νὰ σχηματίσουν οἰκογένεια. Ἡ ἐλεύθερη συμβίωση, ὁ ὠφελιμισμός, ἡ δειλία στὴν ἀνάληψη τῆς εὐθύνης δημιουργίας οἰκογένειας καὶ ἡ ἄμβλυνση τῆς πνευματικῆς ἀξίας τοῦ γάμου, ποὺπροβάλλονται ὡς «προοδευτικὴ κοινωνικὴ ἐξέλιξη», εἶναι οἱ αἰτίες τῆς αἰσθητῆς μείωσης τοῦἀριθμοῦ τῶν γάμων καὶ τῆς πολὺ μεγαλύτερης αὔξησης τῶν διαζυγίων.
.                      Ἡ Κυβέρνηση ἀντιμετωπίζει τὰ ὑπάρχοντα προβλήματα στὶς σχέσεις μεταξὺ πρώην συζύγων. Ὅμως πρέπει νὰ δεῖ σοβαρὰ τὸ θέμα τῆς στήριξης τῆς οἰκογένειας. Αὐτὸ δὲν εἶναι θέμα πολιτικό, δικονομικό, «ἐκσυγχρονιστικό». Εἶναι ἠθικῆς καὶ ἐθνικῆς ἐπιβίωσης. Στὴν Ἑλλάδα δεχόμαστε τὴν ἐπέλαση τῆς νεωτερικότητας, ὅμως ἔχομε τὴν ἰδιοπροσωπία μας, ποὺ ἀντιστέκεται, ὅσο τὴν διατηροῦμε. Ἀπὸ τὸ σχολεῖο λοιπὸν μία πειστικὴ ἐκστρατεία γιὰ τὴν ἀξία τῆς οἰκογένειας, ὥστε νὰ ἔχει περιεχόμενο καὶ ἡ γιορτὴ τῆς μητέρας.  Παλαιότερα τὰ σχολικὰ βιβλία μιλοῦσαν γιὰτὴν ἀξία τῆς οἰκογένειας. Παλαιότερα ἡ Πολιτεία ἐνίσχυε τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας καὶ μὲ οἰκονομικὰ μέτρα, ποὺ διευκόλυναν τὰ νέα ζευγάρια στὴ δημιουργία οἰκογένειας καὶ στὴν ἀπόκτηση καὶ τρίτου παιδιοῦ. Πρέπει αὐτὰ νὰ ἐπανέλθουν.
.                     Ὁ γάμος ἔχει χάσει σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴν ἱερότητά του. Στὴν ἀρχὴ ὁ πολιτικὸς γάμος, μετὰ τὸ σύμφωνο συμβίωσης. Πολλοὶ καὶ πολλὲς μετὰ τὸν πολιτικὸ γάμο καὶ ἀφοῦ ἔχουν ἀποκτήσει παιδὶ κάνουν καὶ θρησκευτικὸ γάμο, σὲ συνδυασμὸ μάλιστα μὲ τὴν βάπτισή του. Δύο Ἱερὰ Μυστήρια σὲ πακέτο τοῦ ἑνός… Τὸ ὠφελιμιστικὸ στοιχεῖο ὑπερτερεῖ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ. Οἱ εὐχὲς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γάμου στὰ ἤδη – γιὰ τὴν Πολιτεία ὄχι γιὰ τὴν Ἐκκλησία – παντρεμένα ζευγάρια εἶναι ἴδιες μὲ αὐτὲς ποὺ ἐπὶ αἰῶνες ἀφοροῦσαν τοὺς ἄγαμους νέους καὶ νέες.
.                     Οἱ κληρικοὶ τοῦ Λεκανοπεδίου ἐντυπωσιάζονται ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν διαζυγίων ποὺὑπογράφουν, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἐλαφρότητα, μὲ τὴν ὁποία ἀντιμετωπίζουν τὸ γεγονὸς πολλοὶ νέοι καὶ νέες. Ὑπάρχουν βεβαίως καὶ περιπτώσεις ἀνθρώπων ποὺ λύουν τὸν γάμο τους αἰσθανόμενοι συντριβή. Σὲ κεντρικὸ ἐπίπεδο ἡ Ἱεραρχία ἔχει ἁπλῶς διοργανώσει κάποιες διαλέξεις γιὰ τὸσοβαρὸ θέμα τῆς οἰκογένειας καὶ ἡ ὑπ’ Αὐτὴν ἁρμόδια Ἐπιτροπὴ «Γάμου, οἰκογένειας, προστασίας παιδιοῦ καὶ δημογραφικοῦ προβλήματος» ὑπάρχει μόνο στὰ χαρτιά…. Στὶς Μητροπόλεις τηροῦνται στατιστικὰ στοιχεῖα γιὰ τοὺς τελούμενους γάμους καὶ γιὰ αὐτοὺς ποὺ διαλύονται. Αὐτὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποτελέσουν πεδίο μελέτης σὲ κεντρικὸ καὶ σὲ περιφερειακὸ ἐπίπεδο, ὥστε νὰ ἐπιχειρηθεῖ μία σοβαρὴ ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος. Εἶναι λυπηρὸ ὅτι ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία ἔχει ἀφήσει παντελῶς τὴν ποιμαντικὴ καὶ ἀσχολεῖται μὲ κτίρια καὶ οἰκόπεδα. Καλὸν εἶναι νὰ ἀσχολούμεθα μὲτὰ κτίρια στὸν Ἁλίαρτο καὶ νὰ δίδονται γιὰ αὐτὰ 500.000 Εὐρώ, ἀλλὰ αὐτὰ δὲν σώζουν τὴ συνέχεια τοῦ Ἔθνους μας.-   

«ΟΧΙ» ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

«ΟΧΙ» ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ. 2215, 15.02.2020

ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»

.                   Κατὰ τὴν διάρκεια συζητήσεως στὸ Συμβούλιο Διαφυλετικῶν Σχέσεων τῆς Ρωσίας –πρόκειται περὶ συμβουλευτικοῦ ὀργάνου τοῦ Κρεμλίνου– ὁ Πρόεδρος τῆς χώρας Βλαντιμὶρ Πούτιν, ἀναφερόμενος στὴν ρωσικὴ ἐθνικὴ ταυτότητα, ξεκαθάρισε εὐγενικὰ ἀλλὰ σθεναρὰ ὅτι ἡ παραδοσιακὴ μορφὴ οἰκογένειας δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ ἄλλα «προοδευτικὰ» σχήματα ποὺ ἐφαρμόζονται στὴν Δύση.
.                 Συγκεκριμένα ὁ Ρῶσος πρόεδρος ἀναφέρθηκε στὴν ἀντικατάσταση σὲ ἐπίσημα κρατικὰ ἔγγραφα τῶν ὅρων «Πατέρας» καὶ «Μητέρα» μὲ τοὺς ὅρους «Γονέας 1» καὶ «Γονέας 2» ποὺ ἰσχύει ἤδη σὲ ὁρισμένα κράτη τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, καθὼς καὶ ἓν μέρει στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς. Ἀναφορικὰ μὲ τὸ φαινόμενο αὐτὸ παρατήρησε: «Λένε ὅτι ἡ λέξη μητέρα δὲν μπορεῖ νὰ ἀντικατασταθεῖ. Φαίνεται ὅτι ἴσως μπορεῖ. Τὴν ἀντικατέστησαν σὲ ὁρισμένες χῶρες μὲ τοὺς ὅρους “Γονέας 1” καὶ “Γονέας 2”. Ἐλπίζω ὅτι αὐτὸ δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ συμβεῖ ἐδῶ».
.                   Εἶναι ἀξιέπαινο τὸ θάρρος τοῦ Ρώσου προέδρου, μὲ τὸ ὁποῖο τολμᾶ νὰ ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση μὲ τοὺς πανίσχυρος μηχανισμοὺς ποὺ κινοῦν σὲ παγκόσμια κλίμακα τὴν ἐξάπλωση τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Πρόκειται γιὰ μηχανισμοὺς ποὺ διαθέτουν τεράστια οἰκονομικὴ καὶ πολιτικὴ ἰσχύ, ὥστε νὰ ἐξαναγκάζουν τὶς χῶρες νὰ ὑποκύπτουν στὶς ἀπαιτήσεις τους σχετικὰ μὲ τὸ θέμα αὐτό. Πρόκειται κυριολεκτικὰ γιὰ δαιμονικὴ λαίλαπα ποὺ ἔχει ἐνσκήψει στὸν κόσμο.
.                   Ἂς μένουμε διαρκῶς σὲ πνευματικὴ ἐγρήγορση. Τὰ προϊόντα αὐτὰ τῆς παγκόσμιας ἠθικῆς ἀποσυνθέσεως δὲν ἀργοῦν νὰ κάνουν τὴν ἐμφάνισή τους καὶ στὴ δική μας χώρα. Τὸ παρατηροῦμε αὐτὸ ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια. Ἀλλὰ ποιός πολίτης αὐτοῦ του τόπου μὲ τὴν τόσο ἔντονη ἐθνικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἰδιοπροσωπία δὲν συμφωνεῖ ὅτι ἡ ἀντικατάσταση τῶν ἐννοιῶν «Πατέρας» καὶ «Μητέρα» μὲ τὰ «Γονέας 1 καὶ 2» ἰσοδυναμεῖ μὲ γκρέμισμα στὶς συνειδήσεις μάλιστα τῶν παιδιῶν ἑνὸς ἱερότατου αἰσθήματος καὶ ἑνὸς βασικότατου παράγοντα γιὰ τὴν ὁμαλὴ καὶ ἰσόρροπη ψυχοσωματική τους ἀνάπτυξη; Ἂν οἱ ἀδίστακτοι αὐτουργοὶ τῆς «Νέας Τάξης Πραγμάτων» προσπαθοῦν νὰ περάσουν καὶ ἐδῶ τὰ ἐρεβώδη σχέδιά τους, ἂς βροῦν σὲ ἀπάντησή τους μία ἀρραγῆ ἐθνικὴ ταυτότητα, ποὺ δὲν θὰ σταθεῖ δυνατὸν νὰ ραγίσει πρὸ οὐδεμιᾶς, οὔτε ἀπειλῆς οὔτε ὑποσχέσεως. Ὡς πρὸς αὐτὸ ἂς μᾶς δείξει τὸν δρόμο ἡ Ρωσία.

«Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΙΑ. Καὶ τὰ παιδιὰ δὲν εἶναι εὐκολία. Εἶναι ἡ πιὸ ὡραία δυσκολία τῶν ἀνθρώπων».

Δὲν κάνουμε παιδιά, γιατί κάνουμε ἑαυτοὺς

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

ΠΗΓΗ: liberal.gr

Τετάρτη 06 Μαρτίου 2019

.         Θὰ στενοχωρήσω τοὺς πολιτικοὺς ἀρχηγοὺς καὶ τοὺς βουλευτές, ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι στὴν Ἑλλάδα δὲν σταμάτησαν νὰ κάνουν τόσα παιδιὰ ὅσα ἔκαναν ἐξ αἰτίας τῆς κρίσης καὶ τῆς οἰκονομικῆς δυσπραγίας. Εἶναι κι αὐτὸς ἕνας λόγος ἀλλὰ δὲν εἶναι ὁ κύριος. Ἑπομένως, οἱ πολιτικοὶ καλὰ κάνουν καὶ σκέφτονται οἰκονομικὲς ἐνισχύσεις, ἀλλὰ αὐτὲς δὲν θὰ λύσουν τὸ πρόβλημα τῆς ὑπογεννητικότητας.
.         Ὅπως μπορεῖ νὰ διαπιστώσει καθένας, οἱ πιὸ φτωχοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ κάνουν καὶ τὰ περισσότερα παιδιά. Ὄχι μόνο στὴν Ἑλλάδα. Παντοῦ. Ὄχι μόνο σήμερα. Καὶ παλιότερα. Ἡ ὑπογεννητικότητα χτυπάει τὴν πόρτα τῆς εὐημερούσας δυτικῆς Εὐρώπης ἐδῶ καὶ τρεῖς δεκαετίες, μὲ ἐξαίρεση τὴ Γαλλία, ὅπου οἱ οἰκογένειες μὲ περισσότερα ἀπὸ δύο παιδιὰ ἐξακολουθοῦν καὶ εἶναι πολλές. Παρὰ τὰ καὶ ἐκεῖ οἰκονομικὰ προβλήματα. Στὴ Γαλλία, ὅπως καὶ στὴν Ἀμερική, εἶναι θέμα κουλτούρας.
.         Στὴν Ἑλλάδα, ὅπως θὰ ξέρουν οἱ ἀναγνῶστες, οἱ πατεράδες μας καὶ οἱ παπποῦδες μας ἔκαναν πιὸ πολλὰ παιδιὰ παρόλο ποὺ εἶχαν πολὺ λιγότερα χρήματα. Καὶ πολὺ σκληρότερα βγαλμένα χρήματα. Συχνά, ἀβέβαια χρήματα. Σήμερα εἶχαν, αὔριο δὲν εἶχαν.
.         Τὰ παιδιὰ ἦταν παλιότερα, ἐργατικὰ χέρια. Περιουσία. Γιὰ πολλούς. Γιὰ πολλοὺς ἦταν ἀποτέλεσμα ἀνεξέλεγκτων ὁρμῶν. Ἡ πρόληψη ἦταν σχεδὸν ἀνύπαρκτη. Γιὰ πολλοὺς ἀστοὺς ἦταν οἰκογενειακὸ ἢ κοινωνικὸ καθῆκον. Καὶ γιὰ πολλοὺς ἦταν κάτι παραπάνω: Ἐπιθυμία. Γιὰ σχεδὸν ὅλους πάντως, ἦταν μία εὐθύνη. Τὴν ὁποία ἐπωμίζονταν.
.         Ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1960 καὶ μετά, ὅσο ἡ ἑλληνικὴ οἰκογένεια ἄλλαζε μορφή, ἄρχισε νὰ περιορίζεται καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν παιδιῶν ἀνὰ ζευγάρι. Δὲν ἦταν τὰ λεφτὰ ὁ λόγος. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ἦταν τὰ λεφτά, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀνάποδη!
.         Ἡ γυναίκα ἄρχισε νὰ χειραφετεῖται καὶ νὰ μὴν εἶναι ἕρμαιο τῶν ἀντρικῶν ὁρμῶν. Εἶχε ἐπιλογὴ γιὰ τὸν ἂν θὰ τεκνοποιοῦσε ἢ ὄχι καὶ πότε. Ἡ κοινωνικὴ καὶ νομικὴ τιμωρία γιὰ τὶς ἀμβλώσεις ἔπαψε νὰ ὑπάρχει σταδιακά. Τὸ κυριότερο: Ἡ γυναίκα μπῆκε στὴ μισθωτὴ καὶ τὴν ἐργατικὴ παραγωγή, ποὺ ἀπαιτοῦσαν πολύωρη ἀπουσία ἀπὸ τὸ σπίτι. Δὲν ἦταν πιὰ στὰ χωράφια μὲ ὅλη τὴν οἰκογένεια. Κυρίως: Ἡ γυναίκα ἀπέκτησε καριέρα. Καὶ τὴ δυνατότητα νὰ ἐπιλέξει ἀπὸ πολὺ περισσότερους ἄντρες.
.         Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὁ ἄντρας ἔπαψε νὰ εἶναι ὁ ἀφέντης ποὺ ἀποφάσιζε. Ταυτόχρονα, μὲ τὴν κάμψη τοῦ συντηρητισμοῦ, ἀπέκτησε πρόσβαση σὲ πολὺ περισσότερες γυναῖκες ἀπὸ πρίν, πολὺ πιὸ εὔκολα. Δὲν ἦταν πιὰ ὑποχρεωμένος νὰ παντρευτεῖ στὰ 20 τὴ μία ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες ποὺ γνώριζε.
.           Ταυτόχρονα μὲ ὅλα αὐτὰ ἦρθε ἡ ἀφθονία τῶν ἀγαθῶν καὶ ἡ οἰκονομικὴ εὐημερία. Ἡ εὐημερία φέρνει μαζί της τὴν ἀπέχθεια στὴ στρίμωξη. Καὶ ἡ οἰκογένεια μὲ τὰ παιδιὰ εἶναι στρίμωξη. Ἡ εὐκολία στὴν καθημερινὴ ζωὴ μαθαίνει τὸν ἄνθρωπο στὴν εὐκολία γενικότερα. Ἡ οἰκογένεια δὲν εἶναι εὐκολία. Εἶναι εὐθύνη καὶ σκληρὸς διαρκὴς ἀγώνας. Ἀγώνας νὰ συμβιώνεις ἁρμονικὰ μὲ τὸ ταίρι σου καὶ ἀγώνας νὰ συμβιώνεις ἁρμονικὰ μὲ τὰ παιδιά σου. Πολὺ δύσκολα πράγματα. Ὁ τέλειος σύντροφος δὲν ὑπάρχει. Ὅπως δὲν ὑπάρχει καὶ ὁ τέλειος γονιός.
.         Ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1980 καὶ μετά, μὲ αὐξητικὴ τάση ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1990, ὅλο καὶ λιγότερα ζευγάρια ἔκαναν πάνω ἀπὸ ἕνα παιδί. Ἐπικαλοῦνταν σχεδὸν ὅλοι τὰ ἔξοδα ἢ τὶς ἐλλείψεις τοῦ κράτους σὲ δομές, ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια εἶναι ἀλλοῦ:
.         Οἱ Νεοέλληνες καλόμαθαν στὰ εὔκολα. Καλόμαθαν νὰ ἀπολαμβάνουν τὰ ἀγαθὰ τῆς οἰκονομίας γιὰ τὴν ἀτομική τους καλοπέραση. Καλόμαθαν νὰ ἀλλάζουν συντρόφους, ὅταν ὁ προηγούμενος δὲν τοὺς ἦταν πιὰ ἀρεστός. Ὑπῆρχε προσφορὰ καὶ ζήτηση. Καλόμαθαν νὰ ἐνηλικιώνονται ὅλο καὶ πιὸ ἀργά, ὑπὸ τὴν προστασία τῆς οἰκογένειάς τους. Τὸ 1960 ἤσουν ἐνήλικος στὰ 21. Τὸ 1990, στὰ 30. Σήμερα, στὰ 35!
.         Ἀπὸ τὸ 2000 μέχρι καὶ σήμερα ἕνα μεγάλο ποσοστὸ 30χρονων μένει μὲ τοὺς γονεῖς του. Λίγοι ἀπὸ ὁλοκληρωτικὴ ἀνάγκη. Οἱ πιὸ πολλοὶ γιατί ἔτσι βολεύει. Καὶ μεῖς ὅταν φύγαμε ἀπὸ τὰ σπίτια μας, ἴσα ποὺ ζούσαμε. Δουλεύαμε γιὰ ψίχουλα. Ἀλλά, ἡ ἐπιθυμία γιὰ ἐλευθερία καὶ ἡ χαώδης ἀπόσταση ἀντιλήψεων ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας δὲν μᾶς κρατοῦσαν στὰ πατρικά.
.         Ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία εἶναι σὲ λάθος δρόμο. Παράγει ὅλο καὶ πιὸ πολλοὺς εὐθυνόφοβους ἀπογόνους ἀπὸ ὅσους μπορεῖ νὰ θρέψει. Δὲν φταῖνε οἱ ἀπόγονοι. Οἱ γόνοι φταῖνε. Καὶ δὲν φταίει ἡ οἰκονομικὴ κρίση. Ἡ οἰκονομικὴ κρίση εἶναι κοινωνικὴ κρίση. Ποὺ ὁδηγεῖ σὲ οἰκονομικὴ κρίση.
.         Τὸ ἑλληνικὸ κράτος σ᾽ αὐτὴ τὴν κρίση εἶναι ἀπόν. Δὲν ἔχει καμιὰ δομὴ ποὺ νὰ στηρίζει τὰ ἐργαζόμενα ζευγάρια ποὺ ἔχουν παιδιά. Ὁ παπποὺς καὶ ἡ γιαγιὰ δὲν εἶναι πάντα ὑπαρκτοί. Δὲν ἔχει δομὲς ποὺ νὰ στηρίζουν τὶς ὅλο καὶ αὐξανόμενες μονογονεϊκὲς οἰκογένειες. Ἄλλη πληγὴ τῆς κοινωνία τῆς ἀφθονίας σὲ ἐν δυνάμει συντρόφους. Φύγε σύ, ἔλα σύ. Ἐπιπόλαιες ἐπιλογὲς ἀπὸ ἐπιπόλαιους ἐνήλικες ποὺ δὲν εἶναι ἀκόμα ἐνήλικες.
.         Τὸ κράτος δὲν ἐκπαιδεύει στὰ σχολεῖα πολίτες γιὰ ἐνηλικίωση. Ἀντιθέτως, ἀναπαράγει τὶς γονεϊκὲς στρεβλώσεις τῆς ὑπερπροστασίας καὶ τῆς εὐθυνοφοβίας. Καὶ τὰ τελευταῖα δύο χρόνια ἀντὶ νὰ αὐξάνει μειώνει βρεφονηπιακοὺς σταθμοὺς καὶ ὁλοήμερες δομὲς γιὰ παιδιά.
.         Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι πάρα πολλὰ νεαρὰ ζευγάρια ἢ ἄτομα ἔχουν μεγάλα οἰκονομικὰ προβλήματα. Καὶ τὸ παιδὶ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἔξοδα. Κανεὶς δὲν τοὺς ἔχει πεῖ ὅτι τὸ παιδὶ ἔχει ἀνάγκη πρῶτα ἀπὸ ὅλα ἀπὸ ἀγάπη καὶ νοιάξιμο. Αὐτὰ γεννᾶνε ἕνα παιδί. Καὶ πολὺ λιγότερα ἔξοδα ἀπὸ ὅσα φαντάζεται μία κοινωνία ποὺ στραβοκοιτάζει ἕνα φτηνὸ καρότσι ἢ ἕνα φτηνὸ παλτουδάκι.
.         Ἡ εὐκολία εἶναι τὸ σύνθημα πάνω στὸ ὁποῖο χτίστηκε ἡ νέα μεταπολεμικὴ κοινωνία. Ἡ εὐκολία παράγει εὐκολίες. Καὶ παράγει νέες ἀπαιτήσεις γιὰ εὐκολίες. Ἡ οἰκογένεια δὲν εἶναι εὐκολία. Εἶναι δυσκολία. Γιατί ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι εὐκολία. Εἶναι δυσκολία. Καὶ τὰ παιδιὰ δὲν εἶναι εὐκολία. Εἶναι ἡ πιὸ ὡραία δυσκολία τῶν ἀνθρώπων.
.         Οἱ πολιτικοὶ τῆς χώρας, ἀντὶ νὰ μοιράζουν λεφτὰ – ποὺ κι αὐτὰ χρειάζονται- γιὰ παιδιά, θὰ ἔκαναν καλύτερα ἂν εἶχαν ἕνα ὅραμα μίας κοινωνίας ποὺ παράγει ὑπεύθυνους πολίτες. Μὲ ἀγάπη στὴν οἰκογένεια. Μὲ δομὲς ποὺ νὰ εὐνοοῦν τὶς οἰκογένειες. Καὶ μὲ ἐργασιακὲς συνθῆκες ποὺ νὰ ὑπηρετοῦν τὴν οἰκογένεια. Ὄχι μόνο τὴν τσέπη.
.         Τὰ παιδιὰ εἶναι πλοῦτος. Ψυχικός. Ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία ἔχει χάσει τὴν ἐπαφή της μ᾽ αὐτὴ τὴν ἀλήθεια, ποὺ κάποτε, ὅταν ἦταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΦΤΩΧΗ ἤξερε. Τώρα βασιλεύει ὁ ἑαυτός.

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Δὲν ἔχουμε μιὰ ἐπιπόλαιη ἢ λανθασμένη ἢ ἀνεπιτυχῆ πολιτκή. Ἔχουμε μιὰ ΜΕΘΟΔΕΥΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ δεκαετιῶν ΝΑ ΙΣΟΠΕΔΩΘΕΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Κάθε ἄλλη σκέψη εἶναι ἀφελής.

 

 

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΑΙ

Ἡ οἰκογένεια δολοφονεῖται

Toῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

.             Ἡ διαδικασία ἀναθεωρήσεως τοῦ Συντά­γματος περιέλαβε καὶ κάτι ἀκόμη ποὺ ἀ­φορᾶ στὴν οἰκογένεια, τὸ ὁποῖο ὅμως μέσα στὸν γενικότερο θόρυβο πέρασε σχεδὸν ἀπαρατήρητο.
.             Πρόκειται γιὰ τὴν ἐπιχειρούμενη ἀλλαγὴ στὸ ἄρθρο 21. Πραγματικὰ ἡ προτεινόμενη ἀλλαγὴ σ᾿ αὐτὸ προκαλεῖ ἀληθινὴ φρίκη. Τί ἔλεγε ἡ παράγραφος 1 τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ, γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τῆς ὁποίας ψήφισαν 157 βουλευτές; Ἰδού: «Ἡ οἰκογένεια, ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους, καθὼς καὶ ὁ γάμος, ἡ μητρότητα καὶ ἡ παιδικὴ ἡλικία τελοῦν ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Κράτους».
.             Καὶ ποιά ἀλλαγὴ προτείνουν οἱ ἐπίδοξοι ἀναθεωρητές; Ζητοῦν ἀναθεώρηση «πρὸς τὴν κατεύθυνση ἀναγνώρισης κρατικῆς ἐγγύησης ἑνὸς ἀξιοπρεποῦς ἐπιπέδου διαβίωσης γιὰ ὅλους μέσα ἀπὸ καθολικὲς κοινωνικὲς ὑπηρεσίες καὶ εἰσοδηματικὲς ἐνισχύσεις».
.             Μάλιστα! Ἀρνοῦνται τὸν ἱερὸ θεσμὸ τῆς οἰκογένειας «ὡς θεμελίου τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους», ἀγνοοῦν τὸν γάμο, τὴ μητρότητα καὶ τὴ γέννηση παιδιῶν, καὶ ἀντὶ γι᾿ αὐτὰ προτείνουν αὐτὸ τὸ ἀόριστο ἰδεολόγημα.
.             Τώρα λοιπὸν προκύπτει ἀβίαστο τὸ ἐρώτημα: Γιὰ ποιό λόγο ἐπιχειρεῖται μιὰ τέτοια ἀλλαγή; Ἡ ἀπάντηση δυστυχῶς φωνάζει ὅτι ἡ ἀλλαγὴ γίνεται, προκειμένου νὰ μποροῦν νὰ στεγασθοῦν σ᾿ αὐτὸ τὸ ἄρθρο ὅλες οἱ διεστραμμένες μορφὲς συμβιώσεως, τὶς ὁποῖες τὰ τελευταῖα χρόνια νομοθέτησε ἡ Βουλὴ μὲ ἐνέργειες καὶ πάλι τῶν ἴδιων σκοτεινῶν κύκλων. Δὲν εἶναι αὐτὸ μιὰ φοβερὴ μαχαιριὰ στὴν καρδιὰ τῆς Ἑλλάδος;
.             Ναί! Πρόκειται γιὰ τὸ πιὸ ὕπουλο δολοφονικὸ χτύπημα ποὺ ἔχει δεχθεῖ ποτὲ ἡ οἰ­κογένεια. Καὶ πότε; Σὲ μιὰ περίοδο ποὺ τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα βρίσκεται στὴν ὀξύτερη φάση του ἀπὸ τὴ σύσταση τοῦ κράτους, καὶ ἡ Ἑλλάδα μεταβάλλεται σὲ ἀπέραντο γηροκομεῖο.
.             Θὰ ἔπρεπε οἱ ἑκατὸν πενήντα ἑπτά, ὄχι νὰ καταργήσουν αὐτὸ τὸ ἄρθρο, ἀλλὰ νὰ τὸ γράψουν μὲ κεφαλαῖα γράμματα καὶ νὰ αὐξήσουν μὲ κάθε τρόπο τὰ μέτρα ἐνισχύσεως τῆς οἰκογένειας. Τώρα οὐσιαστικὰ καταργοῦν τὸν ἱερὸ αὐτὸ θεσμὸ «ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους» καὶ προάγουν τὴ διαστροφή.
.             Τί πάθατε, κύριοι ἑκατὸν πενήντα ἑπτά; Συνέλθετε!
.             Δὲν καταλαβαίνετε τί τρομερὴ εὐθύνη ἐπωμίζεσθε;

 

ΘΕΣΕΙΣ τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ τῆς ΕΛΛΑΔΟΣ γιὰ τὴν ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ

Θέσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
γιὰ τὴν Συνταγματικὴ ἀναθεώρηση

12.2.2019

Πρὸς τοὺς κ.κ. Προέδρους
τῶν Κοινοβουλευτικῶν Κομμάτων
καὶ τοὺς ἀνεξάρτητους Βουλευτὲς

Ἀξιότιμοι,

.             Συνοδικῇ Ἀποφάσει, ληφθείσῃ ἐν τῇ Συνεδρίᾳ τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 7ης μηνὸς Φεβρουαρίου ἐ.ε., σᾶς γνωρίζουμε ὅτι ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος, ἐν τῇ ρηθείσῃ Συνεδρίᾳ Αὐτῆς, ἀπεφάσισε τὴν διὰ τοῦ παρόντος ἀποστολὴ τῶν κατωτέρω θέσεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐν σχέσει πρὸς τὴν ἐκκρεμῆ διαδικασία ἀναθεωρήσεως τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος ἐπὶ τῶν ζητημάτων ἐνδιαφέροντός Της καὶ παρακαλοῦμε νὰ συνεκτιμηθοῦν κατὰ τὶς συζητήσεις καὶ ψηφοφορίες στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων.

.             Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θεωρεῖ ὅτι:

1.Ἡ προμετωπίδα τοῦ Συντάγματος, ποὺ ἐπικαλεῖται τὴν Ἁγία Τριάδα, ἀποτελεῖ βασικὸ στοιχεῖο ἱστορικῆς συνδέσεως τοῦ παρόντος Συντάγματος μὲ τὴν ἐπαναστατικὴ προέλευση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Ἡ προμετωπίδα αὐτὴ ὑπῆρχε σὲ ὅλα τὰ ἐπαναστατικὰ Συντάγματα καὶ ἡ διατήρησή της τεκμηριώνει τὴν διαρκῆ πεποίθηση τοῦ συντακτικοῦ νομοθέτη, ὅτι ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἀσκοῦσε πρωτογενῆ συντακτικὴ ἐξουσία καὶ πρὶν τὴν 3η Φεβρουαρίου 1830 (Πρωτόκολλο Λονδίνου), ὁπότε ἔλαβε χώρα ἡ διεθνὴς ἀναγνώριση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα δημιούργημα τῶν συμφωνιῶν τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, ἀλλὰ ἐρείδεται στὴ βάση ἑνὸς Ἔθνους μὲ συγκεκριμένη πολιτιστικὴ καὶ θρησκευτικὴ ταυτότητα. Δὲν εἶναι τυχαῖο, ὅτι ὁ πατριωτικὸς αὐτὸς συμβολισμὸς τῆς προμετωπίδας καὶ ἡ ἀναγωγή της στὴν Ἁγία Τριάδα ξεκίνησε μὲ τὶς Ἐθνοσυνελεύσεις τῆς ἐποχῆς τῆς Ἐπανάστασης ὡς πολιτικὴ ἐπιλογὴ τῶν χριστιανῶν ἱδρυτῶν τοῦ νέου Κράτους. Ἡ παραμονὴ τῆς προμετωπίδας τῶν ἐπαναστατικῶν Συνταγμάτων στὸ ἰσχῦον Σύνταγμα, ἀποδεικνύει ὡς σταθερὴ τὴν ἄποψη τῆς Πολιτείας μας ὅτι ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, μέσα ἀπὸ ἀγώνα γιὰ ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία ἀπέναντι στὴν ἀλλόθρησκη ἐξουσία, δημιούργησε τὸ νέο κράτος.

2. Τὸ ἄρθρο 3 ἀποτελεῖ θεμέλιο νομικῆς ὀργανώσεως τῶν σχέσεων τόσο τοῦ Κράτους καὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅσο καὶ τῆς τελευταίας μὲ τὴν Μεγάλη του Χριστοῦ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἀποτελεῖ ἀμετάβλητο στοιχεῖο πάγιας συνταγματικῆς παραδόσεως, ἔτυχε ἐπιμελοῦς ἑρμηνευτικῆς ἐπεξεργασίας ἀπὸ τὰ δικαστήρια καὶ δὴ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, χωρὶς ποτὲ νὰ προκαλέσει προβλήματα στὴν πράξη, ἐνῶ, ὅταν ἀπαιτήθηκε, συνερμηνεύθηκε ἀπὸ τὰ δικαστήρια μὲ τὸ ἄρθρο 13 Συντ. περὶ θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Ὁ ὅρος «ἐπικρατοῦσα θρησκεία» ἔχει περιεχόμενο ἱστορικὸ καὶ πολιτισμικό, πληθυσμιακὸ καὶ διαπιστωτικό τῆς ἱστορικῆς, ἀλλὰ καὶ ἐνεργοῦ σχέσης τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους μὲ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση. Ἀπὸ τὸ ἄρθρο 3 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος δὲν προκύπτει κανένας περιορισμὸς τῶν δικαιωμάτων πλήρους θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τῶν μὴ ὀρθόδοξων θρησκευτικῶν κοινοτήτων ἢ κατοίκων τῆς Ἐπικράτειας. Σὲ κάθε περίπτωση ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στηρίζει κάθε ἰδιαίτερη συνταγματικὴ ἀναφορὰ καὶ προστασία πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὴν Ἐκκλησία τῆς Κρήτης καὶ τὶς Ἱερὲς Μητροπόλεις τῆς Δωδεκανήσου.

3. Ἡ προτεινόμενη τροποποίηση τοῦ ἄρθρου 3 Συντ. εἰσάγει στὸ ἀνωτέρω σύστημα ρυθμίσεως παράγοντα νοηματικὰ ἀόριστο, ὁ ὁποῖος εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ προκαλέσει ἑρμηνευτικὰ προβλήματα καὶ παραδοχὲς ἐπικίνδυνες στὶς σχέσεις τῶν δύο ἐγχωρίων θεσμῶν (Κράτους – Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος) καὶ περαιτέρω καὶ στὶς σχέσεις αὐτῶν μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως.
.             Ἡ εἰσαγωγὴ τῆς ρήτρας περὶ θρησκευτικὰ οὐδέτερου κράτους, εἰδικὰ στὴν πρώτη παράγραφο τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος, ποὺ ἀναγνωρίζει τὸν ρόλο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι ἀποσκοπεῖ νὰ ἀνταγωνισθεῖ, καὶ στὴν πράξη νὰ ἀκυρώσει, τὴν ὑφιστάμενη στὸ ἴδιο ἄρθρο ἀναγνώριση τῆς πλειοψηφούσας ὀρθόδοξης χριστιανικῆς κοινότητας τῆς χώρας. Ἡ εἰσαγωγὴ στὸ Σύνταγμα τῆς ρήτρας ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι «θρησκευτικὰ οὐδέτερο κράτος» εἶναι πολιτικά, νομικὰ καὶ ἐν γένει ἐπιστημονικὰ ἀόριστη. Δὲν μπορεῖ νὰ γίνει καμία συζήτηση, ἐὰν δὲν διευκρινίζεται ποιὸ μοντέλο θρησκευτικῆς οὐδετερότητας ὑπονοεῖται, διότι ὑπάρχουν διεθνῶς τόσα μοντέλα θρησκευτικῆς οὐδετερότητας, ὅσα καὶ τὰ κράτη, ποὺ δηλώνουν θρησκευτικῶς οὐδέτερα, εἴτε μέσῳ τῆς καθιερώσεώς τους ρητῶς στὰ οἰκεῖα Συντάγματα, εἴτε μέσῳ τῆς σχετικῆς νομοθεσίας καὶ τῆς ἱστορικῆς τους παραδόσεως. Εἶναι προβληματικὴ καὶ ἐπικίνδυνη ἡ εἰσαγωγὴ μίας ρήτρας συνθηματικῆς συντομίας, ἡ ὁποία διεθνῶς ἔχει πολύσημο περιεχόμενο. Θὰ πρέπει νὰ διευκρινίζεται, ἐὰν πρόκειται γιὰ μία δυσμενῆ οὐδετερότητα (θρησκευτικὰ ἀδιάφορο κράτος) ἢ γιὰ μία εὐμενῆ οὐδετερότητα (μὴ παρεμβατικὸ κράτος, τὸ ὁποῖο ἐνισχύει τὰ θρησκεύματα καὶ ἀναγνωρίζει ἰδιαίτερο καθεστὼς γιὰ τὴ διευκόλυνση τῆς ἀποστολῆς τους). Δὲν εἶναι τυχαῖο ἐξ ἄλλου ὅτι κράτη, θρησκευτικῶς οὐδέτερα, ἔχουν ἐπιλέξει στὰ Συντάγματά τους περιφραστικὴ περιγραφὴ τοῦ εἴδους τῆς οὐδετερότητας, ποὺ υἱοθετοῦν (π.χ. «δὲν ὑπάρχει ἐπίσημη θρησκεία», «τὸ κράτος δὲν παρεμβαίνει στὶς θρησκευτικὲς κοινότητες» κ.λπ.), ὥστε νὰ εἶναι σαφὲς τὸ περιεχόμενο τῆς οὐδετερότητας, ποὺ ἐννοοῦν καὶ δὲν μεταχειρίζονται αὐτὸν τὸν ὄρο, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ ἐπιστηρίξει ἀκόμα καὶ νομοθετικὲς πολιτικὲς ἐχθρικὲς πρὸς τὸ θρησκευτικὸ φαινόμενο. Φυσικὰ ὁ ἀναθεωρητικὸς ζῆλος περὶ τὶς συνταγματικὲς σχέσεις Κράτους καὶ Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, στὸ μέτρο ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ παρουσιάσει ὡς μείζονες θεσμικὲς ἀλλαγὲς καὶ ὡς νέες ἀξιακὲς κατακτήσεις, νομικὲς ἀρχὲς ποὺ εἶναι ἀπὸ καιροῦ δεδομένες στὴν νομολογία τῶν ἑλληνικῶν δικαστηρίων, ἀποβλέπει ἁπλῶς στὴν παραγωγὴ ἐντυπώσεων ὅτι ὁ δημόσιος χῶρος στὴν Ἑλλάδα δῆθεν «θεοκρατεῖται» καὶ ἐπέρχεται θεσμικὸς ἐκσυγχρονισμὸς τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ὡστόσο ὁ κοσμικὸς χαρακτήρας τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ἐπαρκῶς προκύπτει ἀπὸ τρεῖς ἰσχυρὲς ρῆτρες (ἄρθρα 1 παρ. 2-3, 87 παρ. 2, 13 παρ. 4 Συντ.).

4. Ἡ τυχὸν ἐπιβολὴ ἀποκλειστικὰ πολιτικοῦ ὅρκου σὲ ὅλους τοὺς κρατικοὺς ἀξιωματούχους καὶ δημόσιους λειτουργοὺς καὶ ὑπαλλήλους, ἀντὶ τῆς δυνατότητας ἐπιλογῆς μεταξὺ πολιτικῆς ἢ θρησκευτικῆς ὁρκοδοσίας, συνιστᾶ μία μορφὴ ἀπόλυτης ἀπαγόρευσης ἐκδήλωσης θρησκευτικῶν πεποιθήσεων, ἀλλὰ ταυτόχρονα, συνδυαζόμενη μὲ τὴν ρήτρα περὶ θρησκευτικῆς οὐδετερότητας, ἀποκαλύπτει ὅτι τὸ νόημα τῆς τελευταίας ρήτρας ἀποσκοπεῖ στὴ θεμελίωση τοῦ θρησκευτικὰ ἀδιάφορου κράτους.

5. Ἡ συνταγματικὴ ἀναφορὰ καὶ προστασία τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας ὡς «θεμελίου συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους» πρέπει νὰ διατηρηθεῖ. Τὸ ἐνδιαφέρον τῆς Ἐκκλησίας πηγάζει ἀπὸ τὴν ὅλη διδασκαλία της, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν Εὐαγγελίων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ ρόλο τῆς παραδοσιακῆς οἰκογένειας στὴν ἐπιβίωση τοῦ Ἔθνους. Ἡ σχετικὴ διάταξη περὶ ἀναγνώρισης τῆς οἰκογένειας, ὡς βασικοῦ κυττάρου τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, δὲν πρέπει νὰ ἀπαλειφθεῖ ἢ νὰ δώσει τὴν θέση τῆς μέσα στὸ κείμενο τοῦ Συντάγματος σὲ ἄλλες μορφὲς συμβίωσης, οἱ ὁποῖες δὲν ἔχουν καμία παράδοση στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, ἀλλὰ οὔτε ἐξασφαλίζουν καὶ τὴν προοπτικὴ ἱστορικῆς ἐπιβίωσης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἢ ἐθνικῆς καὶ κοινωνικῆς συνοχῆς τῆς χώρας.

6. Τέλος παρατίθενται καὶ οἱ κατωτέρω συνοπτικὲς παρατηρήσεις, ὥστε νὰ καταστεῖ σαφὲς ποιὰ ζητήματα σχέσεων Κράτους καὶ Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δὲν ἀφοροῦν οἱ ὑφιστάμενες συνταγματικὲς διατάξεις:

α. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ κρατικὴ μισθοδοσία τοῦ Κλήρου καὶ ἐπιχορήγηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐκπαίδευσης δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸ ἄρθρο 3 πάρ. 1 ἐδαφ. α´ Συντ. (δηλαδὴ τὴν ρήτρα περὶ ἐπικρατούσας θρησκείας).

β. Ἡ νομικὴ μορφὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τῶν φορέων Της ὡς «νομικῶν προσώπων δημοσίου δικαίου» δὲν προκύπτει ἀπὸ τὸ ἄρθρο 3 Συντ. Εἶναι ζήτημα τοῦ νομοθέτη ὁ καθορισμὸς τῆς νομικῆς προσωπικότητας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τῶν φορέων Της.

γ. Ἐπιπλέον, μετὰ τὸ 2010 δὲν ὑπάρχει στὴν νομοθεσία κανένα φορολογικὸ προνόμιο εἰδικὰ προβλεπόμενο γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Αὐτὸ ἀποδεικνύει ὅτι οὐδεμία σχέση ἔχει τὸ ἄρθρο 3 Συντ. μὲ τὴν φορολογία τῶν φορέων τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὅτι οὐδεμία προνομιακὴ φορολογικὴ μεταχείρισή Της ἐπιβάλλει.

δ. Τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν δὲν ὑφίσταται στὴν ἐκπαίδευση λόγῳ τοῦ ἄρθρου 3 Συντ. Τὸ μάθημα ὑφίσταται λόγῳ τοῦ ἄρθρου 16 παρ. 2 Σύντ., ποὺ ἐπιβάλλει τὴν θρησκευτικὴ ἀγωγὴ τῶν νέων. Ἀκόμα καὶ ἐὰν δὲν ὑπῆρχε τὸ ἄρθρο 3 Συντ., ποὺ τεκμαίρει τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων εἶναι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καὶ πάλι θὰ εἶχε πλειοψηφία ὕλης ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθοδοξία, ἀφοῦ τὸ ἀνωτέρω ἀντικειμενικὸ γεγονὸς συντρέχει εἴτε τὸ τεκμαίρει τὸ ἄρθρο 3 Συντ., εἴτε ὄχι. Τὸ μάθημα πρέπει νὰ ἀνταποκρίνεται στὶς μορφωτικὲς ἀνάγκες τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία κατὰ πλειοψηφία ἀνήκει στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοεῖ τὴν ἱστορικὴ πορεία καὶ κοινωνικὴ πραγματικότητα τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ. Αὐτὰ ὅμως δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸ ἄρθρο 3 Συντ.

ε. Τὸ ἄρθρο 3 Συντ. ἐγγυᾶται ὅτι τὸ Κράτος ἀναγνωρίζει ὡς Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς φορέα τῆς ἐπικρατούσας θρησκείας τῶν Ἑλλήνων ἐκείνη τὴν Ἐκκλησία ποὺ διοικεῖται μὲ βάση τὰ Πατριαρχικὰ ἔγγραφα (Τόμος 1850, Πράξη 1928) καὶ ἔχει «κοινωνία» μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν μποροῦν νὰ διεκδικήσουν τὴν θρησκευτικὴ ἐκπροσώπηση τῶν ἐν Ἑλλάδι ὀρθόδοξων χριστιανῶν ἔναντι τοῦ Κράτους ἄλλες θρησκευτικὲς κοινότητες καὶ ὁμάδες, ποὺ δὲν πληροῦν τὰ παραπάνω κριτήρια. Τὸ ἄρθρο 3 Συντ. ἀποτελεῖ ἕνα χρήσιμο κανόνα ἀναγνώρισης ἀπὸ τὸ Κράτος ποιὰ Ἐκκλησία εἶναι αὐτή, ποὺ ἐκπροσωπεῖ τὴν πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων.

.            Συνεπῶς, ὑπὸ τὴν ἰσχὺ τοῦ ἄρθρου 3 Συντ. καὶ τῶν ὁρισμῶν, ποὺ αὐτὸ εἰσάγει (= ὁρίζει ποιὰ Ἐκκλησία εἶναι ὁ φορέας τῆς ἐπικρατούσας θρησκείας τῆς χώρας), οἱ σχέσεις Κράτους καὶ Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μποροῦν νὰ τροποποιοῦνται μὲ κοινοὺς νόμους, χωρὶς τὴν ἀνάγκη ἀναθεωρήσεως τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος. Πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχει ζητήσει νομοθετικὲς ἀλλαγές, ἤτοι πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς μεγαλύτερης αὐτονομίας Της ἀπὸ τὸ Κράτος, ποὺ ἐκκρεμοῦν καὶ δὲν προϋποθέτουν καμία συνταγματικὴ ἀναθεώρηση.
.           Ἐπὶ δὲ τούτοις, εὐελπιστοῦντες ὅτι θέλετε κατανοήσει τὴν σημασία τῶν ὡς ἄνω ἐκτεθέντων καὶ ὅτι θὰ λάβετε ὑπ’ ὄψιν τὶς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐπικαλούμεθα ἐφ’ ὑμᾶς πλούσια τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ διατελοῦμε μετ᾽ εὐχῶν καὶ τιμῆς.

 

Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς
† Ὁ Μεθώνης Κλήμης

ΠΗΓΗ: ecclesia.gr

ΑΠΟΣΤΟΛΗ: ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΤΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (Δ. Νατσιός)

Ἀποστολή: καταστρέψτε τὴν οἰκογένεια

γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

.           Τὸ παρὸν κείμενο δημοσιεύτηκε πρὶν ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια. Τώρα ποὺ οἱ μαγαρισιὲς καὶ ἡ ἀσέλγεια  γίνονται  νόμος-  «Δὲν μποροῦμε γιὰ λόγους ἰσότητας καὶ συνταγματικότητας νὰ ἐξαιρέσουμε τὰ ὁμόφυλα ζευγάρια ἀπὸ τὴν ἀναδοχή», δηλώνει ἕνα πτῶμα ὑπουργικὸ  – καὶ παρακολουθοῦμε τὴν μετατροπὴ τῆς πατρίδας μας, σὲ Σόδομα καὶ Γόμορα, τὸν πλήρη ἐξευτελισμὸ τοῦ θεοΐδρυτου θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας, καλὸ εἶναι νὰ θυμηθοῦμε τί γράφουν τὰ σχολικὰ βιβλία γι’ αὐτήν. Ὅπως τόσα χρόνια συμβαίνει μὲ τὴν γενοκτόνο μας Τουρκιά, ποὺ τὰ κοπροκάναλα, μᾶς τὴν παρουσιάζουν τάχα καὶ «νοικοκύρη λαό», τὸν ἴδιο λαὸ ποὺ ἔσφαζε χιλιάδες Κύπριους πρὶν ἀπὸ 40 χρόνια, κατὰ παρόμοιο τρόπο, καὶ τὸ τρισάθλιο ὑπουργεῖο Παιδείας, μαγαρίζει, μὲ τὰ βλάσφημα καὶ καρκινογόνα «πνευματικῶς» βιβλία καὶ προγράμματά του, τὰ παιδιά σας ΕΛΛΗΝΕΣ. Ἂς ἀκούσουμε τί μᾶς κανοναρχεῖ τὸ ἀθάνατο ’21 καὶ ἂς πράξει ὁ καθεὶς κατὰ τὴν συνείδησή του.

«Ὅταν μοῦ πειράξουν τὴν πατρίδα καὶ τὴ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ’ νεργήσω κι’ ὅ,τι θέλουν ἄς μοῦ κάνουν»
Στρατηγὸς Μακρυγιάννης

.             Κάποτε πλησίασε τὸν τροπαιοῦχο νομπελίστα μας ποιητὴ Γιῶργο Σεφέρη, ἕνας ξένος διαπρεπὴς συνομιλητής, «πειράζων αὐτὸν καὶ λέγων»: «Μὰ πιστεύετε σοβαρὰ ὅτι εἶστε πραγματικὰ ἀπόγονοι τοῦ Λεωνίδα καὶ τοῦ Θεμιστοκλῆ;». Ἀπαντᾶ ὁ Σεφέρης: «Ὄχι, εἴμαστε ἀπόγονοι μονάχα τῆς μάνας μας, ποὺ μᾶς μίλησε Ἑλληνικά, ποὺ προσευχήθηκε ἑλληνικά, ποὺ μᾶς νανούρισε μὲ παραμύθια γιὰ τὸν Ὀδυσσέα, τὸν Ἡρακλῆ, τὸν Λεωνίδα καὶ τὸν Παπαφλέσσα, καὶ ἔνιωσε τὴν ψυχή της νὰ βουρκώνει τὴν Μεγάλη Παρασκευή, μπροστὰ στὸ ξόδι τοῦ νεκροῦ Θεανθρώπου». (Τὸ ἀπόσπασμα περιέχεται στὸ βιβλίο τῆς Μερόπης Σπυροπούλου, «Οἰκογένεια ὥρα μηδέν», ἔκδ. «Ἀρχονταρίκι», σελ. 131).
.           Δὲν ξέρουμε ἂν κατάλαβε ὁ… «πειραστὴς» ξένος τὴν ἀπάντηση τοῦ ποιητῆ, ὁ ὁποῖος ἐξυμνεῖ τὴν μάνα τὴ Ρωμηὰ καὶ τὴν οἰκογένεια, πρὶν αὐτὴ ἀνοίξει τὰ πορτοπαράθυρά της καὶ εἰσβάλουν στὸ εὐλογημένο καταφύγιο τοῦ Γένους, ὁ μαγαρισμένος ἀγέρας τοῦ δῆθεν ἐξευρωπαϊσμοῦ μας. Καὶ ἡ κρίση «τηγανίζει» καὶ ταλανίζει κυρίως τὴν οἰκογένεια.
.           Δὲν σκοπεύω νὰ γράψω γιὰ τὴν σπουδαιότητα καὶ ἱερότητα τοῦ οἰκογενειακοῦ θεσμοῦ. Αὐτὸ ἀκόμα καὶ οἱ ἀνίατα προοδευτικοὶ τὸ κατανοοῦν. Τὸ βλέπω στὸ σχολεῖο. Γιὰ τὰ δικά τους βλαστάρια γίνονται κέρβεροι. Ἀπαιτοῦν καὶ πειθαρχία καὶ καλὴ παιδεία, ἐπιλέγουν τὰ καλύτερα καὶ ἀκριβότερα κολέγια. Τὶς προοδευτικὲς σαχλαμάρες καὶ ψευτοδημοκρατικότητες τὶς ἀφήνουν γιὰ τὰ παιδιά τοῦ, δηκτικῶς λεγόμενου, κοσμάκη. Καὶ οἱ ἀφελεῖς ζητωκραυγαστὲς τοὺς πιστεύουν καὶ τοὺς ψηφίζουν.
.           Στὸ βιβλίο «οἰκογένεια σὲ κρίση» (συλλογικὸς τόμος) διαβάζω σ’ ἕνα κείμενο τῆς Ντίνας Πετροπούλου. «Ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1970, τὸ διαζύγιο εἶναι ἕνα κοινωνικὸ φαινόμενο μὲ αὐξητικὴ τάση σὲ ὅλο τὸν δυτικὸ κόσμο. Στὶς ΗΠΑ γιὰ τὴν τριετία 1977-79 ἕνας στοὺς δύο γάμους κατέληγε σὲ διαζύγιο, ποσοστὸ ποὺ ἀνακοινώθηκε καὶ στὴ χώρα μας 30 χρόνια μετά».(«Ἂν θέλεις νὰ δεῖς τὴν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος ἐπισκέψου τὴν σημερινὴ Ἀμερική», λέει ἕνα ἐπιτυχημένο ρητό). Στὸ ἴδιο κείμενο περιέχεται καὶ τὸ ὄνειρο ἑνὸς πεντάχρονου παιδιοῦ. Τὸ ρώτησαν τί θὰ γίνει, ὅταν μεγαλώσει. Ἀπάντηση: «Ξέρεις ἐγὼ ὅταν μεγαλώσω θὰ γίνω ἐπιστήμονας… μεγάλος ἐπιστήμονας… καὶ θὰ φτιάξω μία κόλλα, τὴν πιὸ δυνατὴ κόλλα τοῦ κόσμου… γιὰ νὰ κολλήσω τὴν μαμὰ καὶ τὸν μπαμπά». Τὸ μικρὸ παιδὶ ψάχνει τὴν «κόλλα». Σὲ τοῦτο τὸν τόπο ξέρουμε, ἤξεραν οἱ παλιότεροι – αὐτὸ λέγεται Παράδοση – πὼς ἡ μόνη «κόλλα», ἀτσάλινη καὶ συμπαγής, ποὺ ἕνωνε διὰ βίου τὸ ζευγάρι εἶναι ὁ Χριστός.
.           «Ἔνθα ἀνὴρ καὶ γυνὴ καὶ παιδία καὶ τοῖς τῆς ἀρετῆς συνδεδεμένοι δεσμοῖς, ἐκεῖ μέσος ὁ Χριστός», γράφει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος. («Εἰς Γέν.», λόγος Ζ´, 5, ΕΠΕ 8,140). Ὅταν φεύγει ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὸ «μέσον» καὶ στὴν θέση του μπαίνει ἡ καριέρα, ἡ καλοπέραση, ἡ ἡδονοθηρία καὶ ἡ ἀδιαφορία τότε ὁ ὄμορφος καὶ «χρηστὸς ζυγὸς» τοῦ γάμου καταλήγει σὲ διαζύγιο. (Καὶ ἂς μὲ συγχωρέσουν κάποιοι -δὲν μέμφομαι καὶ δὲν κρίνω κανέναν, γιὰ τὰ παιδιὰ γράφω- σπάνια βλέπουμε στὰ σχολεῖα, παιδιὰ διαλυμένων οἰκογενειῶν, στὶς ὁποῖες ὑπάρχει ἀναφορὰ στὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἐκκλησία μας.
.           Σπάνια βλέπουμε διαζύγια σὲ πολύτεκνες οἰκογένειες, γιατί τὰ παιδιὰ μεγαλώνουν μὲ τὸ «ἐμεῖς» καὶ ὄχι μὲ τὸ καταστροφικὸ «ἐγὼ» τοῦ μοσχοαναθρεμμένου μοναχογιοῦ ἢ τῆς μοναχοκόρης. Σκέφτομαι, ἂν θέλουν τὰ νέα ζευγάρια νὰ τιμωρήσουν τὸ ἐλεεινὸ κρατίδιο τοῦ μνημονίου, ἂς κάνουν πολλὰ παιδιά. Οἱ στατιστικὲς λένε ὅτι τὰ περισσότερα παιδιὰ γεννήθηκαν τὴν περίοδο τῆς Κατοχῆς, ἐν μέσῳ φρικτῆς καὶ ἀνείπωτης σκλαβιᾶς. Μὲ 5-6 παιδιὰ καὶ φόρους δὲν πληρώνεις καὶ ἐργασία βρίσκεις καὶ ὁ Θεὸς βοηθάει. Κατανοῶ τὶς ἀντιδράσεις. Πῶς θὰ τὰ μεγαλώσουμε, τί θὰ ἀπογίνουν, εἴμαστε ἄνεργοι, μέλλον ζοφερό. Σὲ λίγα ὅμως χρόνια θὰ διδάσκουμε καὶ θὰ παίρνουν τὰ προνοιακὰ ἐπιδόματα οἱ οἰκογένειες καὶ τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὸ Μπαγκλαντὲς καὶ τὸ Πακιστάν. Ἢ μήπως περιμένουμε νὰ λύσει τὴν βραδυφλεγῆ βόμβα τῆς λαθρομετανάστευσης ὁ κ. Χρυσοχοΐδης; Ὅπως τὸ ἔλυσε στὴν προηγούμενη θητεία-κοροϊδία του).
.           Κι ἂν σήμερα «μὲς στὴν ἐρημιὰ τοῦ κόσμου» ἔχουμε περισσότερο ἀνάγκη τὴν οἰκογένεια, ἔρχονται τὰ τρισάθλια κουρελουργήματα «περιοδικὰ ποικίλης ὕλης» -βιβλία γλώσσας- καὶ εὐτελίζουν πλήρως τὸν ἱερὸ θεσμό. Τὴν ἐποχὴ τοῦ ἄκρατου ἀτομισμοῦ καί… κανιβαλισμοῦ τὸ «Νέο Σχολεῖο» τους, ἐπιδιώκει νὰ προσβάλλει καὶ νὰ μειώσει τὴν σημασία ποὺ εἶχε -καὶ ἔχει ἀκόμα- ὡς κοινωνικὴ ἀξία καὶ πρότυπο στὴν πατρίδα μας ἡ οἰκογένεια (μὲ τοὺς δύο γονεῖς νὰ ζοῦν μαζὶ καὶ νὰ φροντίζουν τὰ παιδιά τους). Πουθενὰ στὰ βιβλία αὐτὰ δὲν θὰ βρεῖς αὐτὸ τὸ ἐξαιρετικὸ ποὺ γράφει στὸ βιβλίο του «χάνω τὸ παιδί μου», ὁ ἀειθαλὴς δάσκαλός μας Κωνσταντῖνος Γανωτής, ὅτι «ἡ οἰκογένεια εἶναι μία ἀγκαλιὰ προσώπων ποὺ ἀγαπιοῦνται καὶ ἀγαπιοῦνται γι’αὐτὸ ποὺ εἶναι καὶ εἶναι εἰκόνες Θεοῦ, γεννημένοι γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ». (σελ. 76). Σ’ ὅλο τὸ Δημοτικὸ ἐλάχιστες ἀναφορὲς γίνονται στὴν οἰκογένεια καὶ στὸν ἀνθρωποποιὸ ρόλο της. Στὴν ϛ´ τάξη, (γλώσσα, β´ τεῦχος) ὑπάρχει ἑνότητα μὲ τίτλο «συγγενικὲς σχέσεις». Στὸ κείμενο «ὧρες μὲ τὴν μητέρα μου», διαβάζουμε: Ἡ μαμά μου… μὲ τὸν μπαμπά μου παντρεύτηκαν ἀπὸ ἔρωτα στὸ ἄψε-σβῆσε καὶ οἱ εὐχὲς ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ παπάς, ὅταν τοὺς πάντρεψε, πραγματοποιήθηκαν. Ἀπόκτησαν καρπὸν κοιλίας, δηλαδὴ ἐμένα καὶ τὸν ἀδελφό μου». Ρηχὴ εἰρωνεία, ἀπαράδεκτη γιὰ σχολικὸ βιβλίο (σελ. 84). Στὸ κείμενο «πρέπει νὰ φανῶ γενναῖος», τὸ μοναχοπαίδι μίας οἰκογενείας, καλεῖται νὰ ἐπιδείξει τὴν ἑξῆς γενναιότητα: νὰ πάει διακοπὲς μόνο του, γιὰ νὰ περάσουν οἱ γονεῖς του, προφανῶς, καλύτερες διακοπές, χωρὶς τὶς δεσμεύσεις ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ μικροῦ τους παιδιοῦ (σελ. 89).
.           Στὸ ἑπόμενο κείμενο μὲ τίτλο «μία οἰκογένεια ἀνάμεσα στὶς ἄλλες», ἀφοῦ περιγράφει ἕνα παιδί, τρίτης δημοτικοῦ, τὰ «εἴδη» τῶν οἰκογενειῶν (πυρηνική, μονογονεϊκή, «ξαναπαντρεμένων») στὸ τέλος τὸ παιδὶ ἀποφαίνεται: «Ὅταν μεγαλώσω καὶ κάνω δική μου οἰκογένεια, δὲν ξέρω ἀκόμα πῶς θὰ μοιάζει…». (Τὸ κείμενο εἶναι ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «ἐρευνητές», τῆς ἐφ. «Καθημερινή»). Ὁλόκληρη ἑνότητα, χωρὶς ἕνα κείμενο προβολῆς μίας φυσιολογικῆς οἰκογένειας. Πλήρης καταρράκωση τοῦ θεσμοῦ καὶ σαφὲς «δίδαγμα» στὰ παιδιά: δὲν ὑπάρχει οἰκογένεια, «νὰ εἶσαι ὁ ἐαυτός σου», μὴν ἐλπίζεις σὲ παρωχημένα πράγματα. Στὸ Γυμνάσιο τὰ πράγματα εἶναι πολὺ χειρότερα. Ἐδῶ κυριαρχοῦν κείμενα καταθλιπτικά, ἀκατάλληλα γιὰ παιδιά, διασύρονται οἱ γονεῖς, ἀπαξιώνεται πλήρως ἡ παραδοσιακή, «ὁμαλὴ» οἰκογένεια. Στὰ «κείμενα νεοελληνικῆς λογοτεχνίας», Α´ γυμνασίου, στὸ διήγημα τοῦ Λ. Τολστόι, μὲ τίτλο «Ὁ παπποὺς καὶ τὸ ἐγγονάκι», ὁ γιὸς καὶ ἡ νύφη φέρονται βάναυσα καὶ ἀπάνθρωπα στὸν ἀνήμπορο γερο-πατέρα, ἕως ὅτου μαθαίνουν ἀπὸ τὸν μικρὸ ἐγγονὸ νὰ τοῦ φέρονται σωστά. Στὴν σελ. 45 στὸ κείμενο «Νινὲτ» τῆς Ζὼρζ Σαρῆ περιγράφεται, κατὰ τὴν εἰσηγητικὴ σημείωση τῆς συγγραφικῆς ὁμάδας, «ἡ ἀδυναμία ἐπαφῆς τῶν γονιῶν μὲ τὰ παιδιά τους καὶ μὲ τὶς ἐνοχὲς ποὺ συχνὰ αἰσθάνονται αὐτοί», ὅπως καὶ «ἡ κρίση ταυτότητας, τὴν ἀγωνία, δηλαδή, τοῦ παιδιοῦ γιὰ τὴν καταγωγή του, τοὺς γονεῖς, τὶς ρίζες του».
.           Στὴν σελ. 49, στὸ ἀπόσπασμα μὲ τὸν τίτλο «Τὰ πράγματα στρώνουν περισσότερο», ἀπὸ τὸ μυθιστόρημα «Ἡ ἐποχὴ τοῦ ὑακίνθου», τῆς Τούλας Τρίγκας, ἡ ἡρωίδα, ἕνα νεαρὸ κορίτσι, καταγράφει τὶς ἐμπειρίες της ἀπὸ τὸ διαζύγιο τῶν γονέων καὶ τὸ δεύτερο γάμο τῆς μητέρας της, βλέπει θετικὰ τὸ γεγονὸς αὐτό, ἐκφράζει μάλιστα τὶς θετικὲς ἐντυπώσεις της καὶ στὸν (φυσικὸ) πατέρα της (τηλεφωνικῶς).
Στὰ «Κείμενα» τῆς Β´ γυμνασίου, στὸ κείμενο «Ἀπὸ τὸ ἡμερολόγιο τῆς Ἄννας Φρὰνκ» (σελ. 48), ὁ μαθητὴς θὰ διαβάσει: «περισσότερο ἀπ’ τοὺς ἄλλους, ἡ μητέρα, μὲ τὸ χαρακτήρα της καὶ τὰ ἐλαττώματά της, μοῦ πλακώνει τὴν καρδιά. Δὲν ξέρω πιὰ τί στάση νὰ κρατήσω· δὲ θέλω νὰ τῆς πῶ βάναυσα πὼς εἶναι παράλογη, σαρκαστικὴ καὶ σκληρή».
.           Κείμενα ἀπαισιόδοξα, παιδαγωγικὰ ναυάγια, ποὺ ἐλάχιστα συνάδουν μὲ τὴν δροσιά, καὶ τὴν χαρὰ ποὺ πρέπει νὰ προσφέρουμε στὴν «ἄνοιξη» τῆς ζωῆς, στὴν νιότη τοῦ γυμνασίου. Στὴν σελ. 52 «φιλοξενεῖται» κείμενο μὲ τίτλο «Οἱ Κυριακὲς στὴν θάλασσα», πρωταγωνιστοῦν τρία κορίτσια, ποὺ οἱ γονεῖς τους εἶναι διαζευγμένοι. Ἕνα ἀπὸ τὰ κορίτσια ἐκθέτει τὶς αἰτίες τοῦ διαζυγίου. Μιλᾶ γιὰ τὸν πατέρα της: «Φαίνεται ὅτι στὸ παλιό μας σπίτι τὸν καιρὸ ποὺ ζούσανε μὲ τὴν μητέρα οἱ δουλειές του τὸ ἴδιο τὸν ἀπασχολούσανε. Ἦταν ἴσως ἡ κύρια αἰτία ποὺ χωρίσανε. Αὐτό, καὶ τὸ ὅτι μποροῦσα νὰ καταλάβω πῶς ἕνας ἄνθρωπος κάνει ἀπιστίες. Τώρα τὸ κατάλαβα». Μάλιστα. Καὶ ἐμεῖς καταλαβαίνουμε γιατί ἐπιλέγονται τέτοια κείμενα γιὰ 13χρονα καὶ 14χρονα παιδιά. Στὴ σελ. 42 ἄλλο ἀπαισιόδοξο κείμενο μὲ τίτλο «Ἡ μάνα», ἐντελῶς ἀκατάλληλο γιὰ παιδιά, στὸ ὁποῖο ὁ πατέρας θύμωνε καὶ ξυλοφόρτωνε ἄγρια τὰ παιδιά, ὅταν τὸν ξυπνοῦσαν πρὶν ἀπὸ τὴν ὥρα του» καὶ ἡ σύζυγος-μητέρα, ποὺ ἔκανε τὰ πάντα, ἀνεχόταν τὴν συμπεριφορὰ τοῦ ἄντρα της καὶ «ἦταν ἱκανοποιημένη γιατί τῆς ἔφτανε νὰ γνωρίζει συχνὰ ὅλο τὸν πόθο τοῦ ἄντρα, νὰ πιάνει παιδὶ μ’ αὐτόν, νὰ γεννάει…».
.           Θὰ μποροῦσα νὰ συνεχίσω, ὅπως γιὰ παράδειγμα μὲ ἐκεῖνο τὸ «ἐξαιρετικό», ποὺ περιέχεται στὴν «Νεοελληνικὴ Γλώσσα», τῆς γ´ γυμνασίου, ὅπου ὁ δύσμοιρος φιλόλογος καλεῖται νὰ διδάξει τὸ γνωστὸ τραγούδι τῶν Κατσιμιχαίων «Don’t worry be happy», τὸ ὁποῖο εἶναι κατάλληλο γιὰ οἰνόφλυγες, μεταμεσονύκτιους θαμῶνες διασκεδαστηρίου καὶ ὄχι γιὰ τάξη σχολικοῦ διδακτηρίου. Παραθέτω τὴν πρώτη στροφή:
«Ἅμα ξυπνήσεις καὶ ἔχεις βγάλει οὐρά,
ἂν κοιταχτεῖς καὶ ἔχεις βγάλει βυζιὰ
don’t worry be happy.
Ἅμα ἡ κόρη σου σὲ λέει μπαμπὰ ἐνῶ ὁ γιός σου
σὲ φωνάζει μαμὰ
don’t worry be happy…».
.           Αὐτὰ τὰ «ὡραῖα» βγαίνουν σήμερα ἀπὸ τὰ σχολεῖα. Πνίγονται, ἀσφυκτιοῦν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις. Ἀντὶ γιὰ τὸ «μάννα» τῆς ἐξαίσιας παράδοσής μας, τὰ ποτίζουμε χολή, τὰ τρέφουμε μὲ ἀκαθαρσίες. Μία Πνευματικὴ Γενοκτονία, τὴν ὁποία ἐπιτρέπουμε, γιατί ἀπὸ Ἔθνος μὲ ἦθος θυσιαστικὸ καὶ ἀντιστασιακό, καταντήσαμε, ἀξιολύπητο, δειλὸ σκορποχώρι. Ἐσχάτη ὥρα ἐστί, νὰ βροῦμε τὸν ἑαυτό μας, νὰ καθαρίσουμε τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὶς ἀνθρωποκάμπιες ποὺ τὴν μαραζώνουν.

 

Δημήτρης Νατσιός 

δάσκαλος-Κιλκὶς

ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟΝ «Η ΕΛΛΑΣ»

Ἔρημος ἡ Ἑλλάδα!

τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

Mποροῦμε νὰ πανηγυρίζουμε, ὅταν γύρω μας ἕνας κόσμος πεθαίνει; Μποροῦμε νὰ πανηγυρίζουμε, ὅταν ἡ Ἑλλάδα πεθαίνη; Καὶ δὲν μιλᾶμε γιὰ σχῆμα λόγου ἢ γιὰ ὑπερβολὴ ἢ γιὰ παραβολικὴ παράστασι. Μιλᾶμε γιὰ πραγματικότητα. Τεράστιος τίτλος τῆς «Καθημερινῆς» (18 Σεπτεμβρίου 2016) προειδοποιεῖ: «Ἔρημος χώρα θὰ εἶναι τὸ 2050 ἡ Ἑλλάδα». Καὶ στὸν ὑπότιτλο: «Ὁ πληθυσμός της θὰ ἔχει μειωθεῖ μέχρι καὶ 2,5 ἑκατομμύρια»!

• Ἀπό τό 2011 οἱ θάνατοι εἶναι περισσότεροι ἀπό τὶς γεννήσεις.

• Τὸ 2015 ὁ πληθυσμὸς τῆς Ἑλλάδος ἦταν 10,8 ἑκατομμύρια, δηλαδή, μικρότερος κατὰ 300.000 ἀπό τό 2011.

• Τὸ 1951 εἴχαμε 155.422 γεννήσεις καὶ μόνο 57.508 θανάτους. Σήμερα;…

Ἡ γονιμότητα στὴν Ἑλλάδα ἔχει φθίνουσα πορεία. Οἱ γυναῖκες, πού γεννήθηκαν ἀνάμεσα στὸ 1950 καὶ στὸ 1954 ἔφεραν στὸν κόσμο 2 μόνο παιδιά. Αὐτές πού γεννήθηκαν ἀπό 1960-1974 ἔφεραν 1,60 παιδιά, δηλαδή, περίπου ἀνά 15 γυναῖκες 2 παιδιά! Τὴν περίοδο 2010-2015 ἡ γονιμότητα στὴν Ἑλλάδα ἔπεσε στὸ 1,34, δηλαδή, περίπου ἀνά τρεῖς γυναῖκες 4 παιδιά!

• Ἡ γονιμότητα ὅλο καὶ κατεβαίνει, διότι πολλὰ ἀνδρόγυνα ἀναβάλλουν τὴ γέννησι πρώτου παιδιοῦ!

• Τὸ θέμα δὲν εἶναι τόσο πολιτικό. Τί περιμένεις ἀπό μιὰ κυβέρνησι, πού περιφρονεῖ τοὺς πολυτέκνους καὶ θέλει στὴ θέσι τῆς οἰκογένειας μὲ πατέρα, μητέρα καὶ παιδιά, νὰ βάλη ἕνα αἰσχρό, ἀνώμαλο ζευγάρι ὁμοφυλοφίλων;

• Τὸ θέμα δὲν εἶναι τόσο οἰκονομικό, διότι μὲ ἀπίστευτη φτώχεια τὴ δεκαετία τοῦ 1950 ἡ Ἑλλάδα ἀνέβαζε τοὺς δεῖκτες πολυτεκνίας.

• Τὸ θέμα δὲν εἶναι τόσο ἐθνικό.

• Τὸ θέμα εἶναι κυρίως ἐκκλησιαστικό.

• Ἡ Ἐκκλησία μέχρι πρὶν ἀπό 80 περίπου χρόνια εἶχε ἑνιαία γραμμὴ στὸ θέμα τῆς τεκνογονίας. Ἡ ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας καταδικαζόταν ἀπό ὅλους τοὺς πνευματικοὺς – ἐξομολόγους.

• Ἡ Ἐκκλησία εἶχε πολλὰ οἰκογενειακὰ εἰκονοστάσια. Κάθε σπίτι εἶχε πολλὲς ἔμψυχες εἰκόνες. Τώρα ἔχει πολλὲς χάρτινες καὶ ξύλινες ἔγχρωμες ἄψυχες εἰκόνες, ἀλλά δὲν ἔχει παιδιά.

• Ἡ Ἐκκλησία ἔχει σιγήσει στὸ θέμα τῆς τεκνογονίας. Βρῆκε εὔκολο τρόπο νὰ κάνη πανηγύρια καὶ λιτανεῖες μὲ ὑποδοχὲς ἀντιγράφων εἰκόνων καὶ ποικίλων λειψάνων, καὶ δὲν ἐνισχύει τοὺς πιστοὺς νὰ τηρήσουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὸ σωτηριῶδες ζήτημα τῆς τεκνογονίας.

• Ἡ Ἐκκλησία, ὅπως πᾶμε, θὰ θάβη νεκρούς, ἀλλά δὲν θὰ βαπτίζη παιδιά!

• Ἡ Ἐκκλησία, ἂν ἀγαπᾶ τὴν Ἑλλάδα, ὀφείλει νὰ κηρύξη μετάνοια πρὸς μετάγγισι. Νέο αἶμα νὰ μεταγγισθῆ στὸ σῶμα τῆς Ἑλλάδας, γιὰ νὰ ζήση.

• Ἡ Ἐκκλησία, ἂν ἀγαπᾶ τὰ παιδιά της, ὀφείλει νὰ τὰ στηρίξη στὴν πίστι. Διαφορετικὰ θὰ ἔχη πολύτεκνες οἰκογένειες λιγώτερες ἀπό ὅσους ναοὺς ἔχει! Ἐνῶ κάποτε οἱ πολύτεκνες οἰκογένειες ἀποτελοῦσαν τὴν πλειονοψηφία στὴ χριστιανικὴ κοινότητα.

• Ἡ Ἐκκλησία, ἐμεῖς ὅλοι, ὀφείλουμε νὰ πείσουμε τοὺς χριστιανούς, ὅτι σώζονται ὄχι μὲ μαγικὸ τρόπο, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐπιτέλεσι τοῦ καθήκοντος.

• Ἡ Ἑλλάδα χάνεται, καὶ μεῖς «γλεντᾶμε» μὲ θρησκευτικὰ «ἐφέ»!

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΣ ΕΘΙΣΜΟΣ: Η «ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΜΟΡΦΙΝΗ» (Δ. Νατσιός)

Διαδικτυακὸς ἐθισμός: ἡ «ἠλεκτρονικὴ μορφίνη»

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δἀσκαλος-Κιλκίς

«Γεννηθήκαμε σὲ μία ἐποχή, ποὺ ὅλα τελειώνουν» (Ἐφηβικὸ σύνθημα)

 .             Τὸ ἔχω ξαναγράψει παλαιότερα, ἀλλὰ τὸ ἐπαναλαμβάνω. Διδάσκω ἀνελλιπῶς ἐδῶ καὶ εἴκοσι πέντε περίπου χρόνια καὶ δὲν ἔχω ἀκούσει ποτὲ ἢ σχεδὸν ποτέ, μαθητὴ τῆς τάξης μου, νὰ μεταφέρει ἐξωσχολικὲς γνώσεις καὶ ἐμπειρίες, χωρὶς νὰ ἀρχίζει τὸν λόγο του μὲ τὴν ἑξῆς κοινότοπη φράση: «Κύριε, εἶδα στὴν τηλεόραση». Τὸ «ἄκουσα ἀπὸ τοὺς γονεῖς μου ἢ τὴ γιαγιὰ ἢ τὸν παππού μου», ἔχει πλέον ἐκλείψει ἀπὸ τὸ λεξιλόγιο τῶν παιδιῶν. Καὶ αὐτὸ τὸ ἐλάχιστο παράδειγμα ἐξεικονίζει τὴν φοβερὴ ἀλήθεια: Τὴν σαρωτικὴ καὶ ἀποκλειστικὴ ἐπίδραση τῆς εἰκόνας. Τὸ φαινόμενο δὲν περιορίζεται μόνο στὶς μικρὲς ἡλικίες. Στὴν ἐφηβικὴ ἡλικία, ἡ ὁποία εἶναι ἀναπτυξιακὰ εὐάλωτη σὲ ἐθισμό, παρατηρεῖται καὶ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὴν ἐπιστημονικὴ κοινότητα, ἕνα νέο νόσημα, ποὺ ὀνομάζεται διαδικτυακὸς ἐθισμός. (Τὶς πληροφορίες τὶς ἄντλησα ἀπὸ τὸ ἐγκυρότερο ἐν Ἑλλάδι, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ πιὸ σοβαρὰ πανευρωπαϊκῶς, περιοδικὸ «Παιδιατρική», τεῦχος 6, Νοε-Δεκ 2008).
.               Σύμφωνα μὲ τὴν Ἀμερικανικὴ Ψυχολογικὴ Ἐταιρία ὁ διαδικτυακὸς ἐθισμός, ἡ «ἠλεκτρονικὴ μορφίνη», ὅπως προσφυῶς ὀνομάστηκε, διαγιγνώσκεται σὲ ἄτομα ποὺ πληροῦν τὰ ἑξῆς κριτήρια:
Α. Ἀνοχή, δηλαδὴ ἀνάγκη αὔξησης τοῦ χρόνου σύνδεσης μὲ τὸ διαδίκτυο.
Β. Συμπτώματα στέρησης (ἀνησυχία, εὐερεθεστικότητα, ἄγχος, φαντασιώσεις, ἀκούσιες ἢ ἑκούσιες κινήσεις δακτυλογράφησης, μετὰ ἀπὸ διακοπὴ ἢ μείωση τῆς χρήσης).
Γ. Ὑποχώρηση τῶν πιὸ πάνω συμπτωμάτων μόνο μετὰ ἀπὸ χρήση.
Δ. Χρήση γιὰ πολὺ μεγαλύτερο διάστημα ἀπὸ ὅ,τι τὸ ἄτομο εἶχε πρόθεση.
Ε. Ἐπιλογὴ πολλῶν δραστηριοτήτων μέσῳ διαδικτύου (ἀγορά, ἐπικοινωνία, παιχνίδια).
ϛ. Διακοπὴ ἢ σημαντικὴ μείωση τῆς κοινωνικῆς, προσωπικῆς, δημιουργικῆς καὶ ἐπαγγελματικῆς δραστηριότητας λόγῳ χρήσεως τοῦ διαδικτύου.
.             Στοὺς ἐφήβους, τώρα, τὰ κύρια συμπτώματα τῆς «εἰκονικῆς μορφίνης» εἶναι κυρίως: ἀντικοινωνικὴ συμπεριφορά, ἀπόρριψη τῆς πραγματικότητας, ἀδιαφορία γιὰ τὴν μάθηση καὶ τὴν ἐπαγγελματικὴ ἀποκατάσταση, ἀπουσίες ἀπὸ τὸ σχολεῖο καὶ πολύωρες ἐπισκέψεις σὲ ἴντερνετ-καφέ, κλοπὴ χρημάτων ἀπὸ τὸ σπίτι, ἐλλιπὴς ξεκούραση καὶ διατροφή, ἐπιθετικὴ συμπεριφορὰ σὲ κάθε προσπάθεια μείωσης τῆς χρήσεως. (Τὰ ἴδια νομίζω, συμπτώματα θὰ διαβάζαμε καὶ σ’ ἕναν ναρκωμανῆ). Πρέπει νὰ ἐμπιστευτοῦμε τὰ ὅσα λένε οἱ Ἀμερικανοί, ποὺ ἔχουν πολὺ πιὸ αὐξημένο πρόβλημα ἀπ’ ὅ,τι ἐμεῖς. Ἐξ ἄλλου ἰσχύει πάντοτε τὸ εὐστόχως ρηθέν: «Ἂν θὲς νὰ δεῖς τὴν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος, ἐπισκέψου τὴν σημερινὴ Ἀμερική».
.           Σύμφωνα πάλι μὲ τὶς μελέτες τῶν εἰδικῶν ἐπιστημόνων, ποὺ περιέχονται στὸ καλὸ περιοδικό, οἱ κοινωνικοὶ παράγοντες, ποὺ εὐνοοῦν τὴν ἐμφάνιση τῆς νόσου, εἶναι οἱ ἑξῆς: Διαταραχὴ στὴν οἰκογενειακὴ συνοχή. Μονογονεϊκὴ οἰκογένεια. Ἐλλιπὴς οἰκογενειακὴ στήριξη. Ἐλλιπὴς ἢ ἀνύπαρκτη ἐποπτεία. Ἐλεύθερη χρήση, χωρὶς χρονικοὺς καὶ ποιοτικοὺς περιορισμούς. Ὑπερπροστατευτικὸ ἢ αὐστηρὸ περιβάλλον. Παρουσία ἠλεκτρονικοῦ ὑπολογιστῆ στὸ δωμάτιο τοῦ παιδιοῦ. Μειωμένες δραστηριότητες ἐκτὸς σπιτιοῦ. Συχνὲς ἐπισκέψεις στὰ «διαδικτυακὰ» καφέ.
.               Τὰ παραπάνω ὅμως ἀπαιτοῦν κάποιο σχολιασμό. Ὅλα ἀρχίζουν καὶ τελειώνουν στὴν οἰκογένεια. Στὴν Ἑλλάδα, σὲ σχέση μὲ ἄλλες «προοδευμένες» χῶρες, ἔχουμε τὰ χαμηλότερα ποσοστὰ ἐθισμοῦ, διότι λειτουργεῖ ἡ, βιαίως πολεμουμένη, παραδοσιακὴ μορφὴ οἰκογένειας. Ὅταν ἡ οἰκογένεια «μπάζει» ἀπὸ παντοῦ, τὸ πρῶτο θύμα εἶναι τὸ παιδί. Ἐπιβιώνουν καὶ θὰ ἐπιβιώσουν οἰκογένειες, ποὺ εἶναι συντηρητικὲς καὶ χρησιμοποιῶ τὴν λέξη μὲ τὴν πρωταρχική, τὴν κυριολεκτική της σημασία. Ἡ οἰκογένεια ὀφείλει νὰ κρατήσει ὅ,τι τιμαλφὲς παρέλαβε ἀπὸ τὶς προηγούμενες γενεὲς καὶ νὰ ἀποφύγει τὶς καταστρεπτικὲς ἀνοησίες, ποὺ «βαφτίζονται καινοτομίες», καὶ τὶς εἰσηγοῦνται κάτι ἄσχετοι τυχοδιῶκτες, «προοδευτικοὶ» τσαρλατάνοι. Ἂς κλείσουν οἱ γονεῖς τὰ αὐτιά τους σ’ ὅλες αὐτὲς τὶς σειρηνωδίες, τὶς τσιρίδες τῶν ἀνισόρροπων, ποὺ ὁραματίζονταν μία «Νέα Ἐποχὴ» λόγῳ διαδικτύου. Δόξα τῷ Θεῷ, σὲ ὁρισμένα πράγματα ἔχουμε μείνει πίσω ἀπὸ τὴν Εὐρώπη.
.           Ἐπιμένουμε σὲ κάποιες «καθυστερημένες» συνήθειες, ποὺ μᾶς ὑπενθυμίζουν πὼς εἴμαστε ἄνθρωποι, ἐλεύθεροι, Ἕλληνες μὲ Ἱστορία καὶ παράδοση. Καὶ νηστεῖες κάνουμε, καὶ στὶς ἐκκλησιὲς βαφτιζόμαστε καὶ παντρευόμαστε, καὶ τὴν ἀφιλοπατρία ἀπεχθανόμαστε, καὶ ἡ ἱστορία μας μᾶς συγκινεῖ καὶ τὴν συγγένεια τιμοῦμε, τὸ μοναδικὸ καταφύγιο ἀπέναντι στὴν περιρρέουσα πνευματικὴ ἐξαθλίωση. Ὅλα αὐτὰ τὰ δηλητηριώδη ρεύματα μπαίνουν μὲς στὸ σπίτι μέσῳ τῆς τηλεόρασης, τοῦ διαδικτύου καὶ τῶν κινητῶν. Ὅσο μποροῦν οἱ γονεῖς, ἂς προφυλάξουν τὰ παιδιά τους ἀπὸ αὐτὰ τὰ τρία ψυχοφθόρα ἀντικείμενα. Ἂς μὴν ἐλπίζουν στὸ σχολεῖο, αὐτὸ ἔχασε τὸν διαπλαστικὸ ρόλο του. Δὲν ἀποτελεῖ πιὰ θεματοφύλακα ἀξιῶν, ἀλλὰ ἐπιταχυντὴ τῆς πνευματικῆς χρεωκοπίας.
.           Στηλιτεύουμε, γιὰ παράδειγμα, τὰ βιβλία γλώσσας τοῦ δημοτικοῦ, διότι τὰ κατάντησαν κακέκτυπό του διαδικτύου, ἐθίζουν ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων τὰ παιδιὰ στὴν χρήση του. Τὸ σύνθημα σαφές: «Μόνο μὲ εἰκόνες μαθαίνεις». Γνωρίζουμε ὅλοι μας ὅτι ἔφηβοι μὲ ἐθισμούς, προέρχονται πολλὲς φορὲς ἀπὸ διαλυμένες οἰκογένειες, εἶναι παιδιὰ ποὺ δὲν βίωσαν τὴν εὐλογημένη ἀγάπη, ποὺ ἀνατράφηκαν χωρὶς τὸ γονεϊκὸ πρότυπο, μπουκωμένα ἀπὸ ὑλικὰ ἀγαθά, δηλαδή, παιδιὰ χωρὶς ἐλπίδα. Καὶ ὅμως στὰ σχολικὰ βιβλία τὸ πρότυπο δὲν εἶναι ἡ παραδοσιακὴ ἑλληνικὴ οἰκογένεια. Ὄχι. Αὐτὸ «μυρίζει» σκοταδισμό. Σὲ κείμενο μὲ τίτλο «μία οἰκογένεια ἀνάμεσα στὶς ἄλλες», στὸ β´ τεῦχος τῆς γλώσσας ϛ´ Δημοτικοῦ, περιγράφονται διάφορα «εἴδη» οἰκογενειῶν. Στὸ τέλος διαβάζουμε: «Ὅταν μεγαλώσω», λέει τὸ παιδὶ – ἀφηγητής, «καὶ κάνω δική μου οἰκογένεια δὲν ξέρω ἀκόμα πῶς θὰ μοιάζει…». (Τὸ ὄνειρο βέβαια τοῦ κάθε νεοταξοσκώληκα εἶναι ἡ ἑξῆς οἰκογένεια δύο θηλύγλωσσοι μὲ σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης, ποὺ θὰ ἔχουν υἱοθετήσει ἕνα παιδί).
.             Ἂν ἐπιμένω στὸν ρόλο τῆς οἰκογένειας, εἶναι ἐπειδὴ καὶ οἱ τρεῖς ἔρευνες ποὺ περιέχει τὸ περιοδικό, συγκλίνουν σ’ αὐτὴ τὴν θέση: Κύριος ἐκπαιδευτὴς τῶν παιδιῶν ποὺ παρουσίασαν ἐθισμὸ διαδικτυακὸ ἦταν τὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον, καὶ κυρίως οἱ γονεῖς. Τὰ παιδιά μας ἔρχονται στὸν κόσμο χωρὶς τηλεόραση, χωρὶς διαδίκτυο, χωρὶς κινητά. Ὅλα αὐτὰ τὰ προσφέρει ὁ γονέας. Τὰ παιδιὰ μὲ ἀδιαμόρφωτη ἀκόμη προσωπικότητα, «βομβαρδίζονται» ἀπὸ μία ἐμπειρία, ποὺ σχεδὸν καταργεῖ τὰ ὅρια τοῦ πραγματικοῦ καὶ τοῦ μὴ πραγματικοῦ. Οἱ ἀντικοινωνικὲς πράξεις, ἀκόμη καὶ τὰ προσφάτως ἀνήκουστα ἐγκλήματα, εἶναι, πολλὲς φορές, ἀντιγραφὲς τῆς τηλεοπτικῆς βίας ἢ διαδικτυακὴ «παιδαγωγία». Δυστυχῶς τέτοιες μελέτες δὲν φτάνουν ποτὲ στὶς τηλεοπτικὲς εἰκόνες.
.           Ἀφήσαμε τὰ παιδιὰ μόνα καὶ ἀνυπεράσπιστα μπροστὰ στὶς ὀθόνες καὶ δρέπουμε τοὺς «καρποὺς» τὶς ἐγκληματικῆς ἀδιαφορίας καὶ σιωπῆς. Ὅμως «ὁ ἄνθρωπος, λέει ὁ Μπρέχτ, «γιὰ νὰ νιώσει ἄνθρωπος, πρέπει νὰ τὸν φωνάξεις». Νὰ τὸν πεῖς ἄνθρωπο. Τὸ παιδί, ἂν δὲν ἀκούσει νὰ μιλᾶνε γιὰ ἀγάπη, δὲν θὰ νιώσει ἀγάπη. Ἂν δὲν ἀκούσει νὰ τοῦ μιλᾶνε γιὰ ἀξίες, δὲν θὰ αἰσθανθεῖ τὴν ἀνάγκη νὰ ἀγωνισθεῖ γιὰ ἀξίες. Καὶ ἔτσι ποτὲ δὲν θὰ γίνει παιδὶ μὲ ἀξία. Ἀνάγκη, λοιπόν, νὰ ξαναφέρουμε τὶς μεγάλες λέξεις στὴ ζωή μας. Ὄχι τὰ μεγάλα λόγια. Πρέπει νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴ ναφθαλίνη οἱ λέξεις καθῆκον, εὐθύνη, σεβασμός, ἀλληλεγγύη. Ἀλλιῶς οἱ λέξεις, ποὺ ἐκφράζουν διεκδικήσεις καὶ κατακτήσεις, θὰ ἐκτοπίσουν κάθε ἴχνος συναισθηματισμοῦ, κάθε ἴχνος ἀνθρωπιᾶς ἀπὸ τὴ ζωή μας. Καὶ τότε τὴν λατρεία τῆς τεχνολογίας θὰ ἀντικαταστήσει ἡ τεχνολογία τῆς λατρείας. (Σ. Καρίκος, «Ἀλεξία», ἔκδ. Guterberg σελ. 142).

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ οἰκογένεια στὸ ἀπόσπασμα

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.             Ἡ τραγωδία τῆς Ἑλλάδος ἐξελίσσεται σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Στόχος ἡ μετάλλαξή της σὲ μία χώρα μὲ ἰθαγενεῖς κατοίκους χωρὶς ἰδιοπροσωπία, ποὺ δὲν θὰ ξεχωρίζουν ἀπὸ τοὺς ἐπήλυδες καὶ θὰ εἶναι παρίες τῶν «προοδευμένων» χωρῶν τῆς ὑπόλοιπης Εὐρώπης καὶ τῆς Βόρειας Ἀμερικῆς. Κεντρικὸ ρόλο στὴν τραγωδία κατέχει ἡ οἰκογένεια, ἡ ὁποία μὲ τὸ σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφύλων μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες καταδικάστηκε σὲ θάνατο καὶ ὁδηγεῖται στὸ ἀπόσπασμα.
.         Ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1980 ξεκινάει ἡ πολεμικὴ σὲ βάρος τῆς παραδοσιακῆς οἰκογένειας. Ἀπὸ τότε καὶ χάρη στὴν ἀποφασιστικότητα τῆς κας Μάργκαρετ Παπανδρέου, οἱ Ἕλληνες ὁδηγούμεθα νὰ λησμονήσουμε τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά μας, τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἀξίες μας καὶ νὰ γίνουμε «μοντέρνοι» καὶ «προοδευτικοί». Ἀπὸ τότε ἐπιδιώκεται νὰ ὑποστοῦμε ψυχικὴ καὶ σωματικὴ μετάλλαξη καὶ νὰ γίνουμε σὰν τοὺς «προοδευμένους» Ὀλλανδοὺς λ.χ.
.         Τὸ σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφύλων ψηφίστηκε παραμονὲς Χριστουγέννων (προφανῶς συμβολικὰ) στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων. Οἱ ἰσχυροί τῆς Γῆς καὶ τῆς Ἑλλάδας, ποὺ αὐτοχαρακτηρίζονται «προοδευμένοι», μὲ τὸ ζόρι ἐπιδιώκουν νὰ μᾶς πείσουν ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι κάτι τὸ φυσικό. Ἐπιχείρημά τους; Αὐτοὶ ἔτσι πιστεύουν καὶ ἔτσι ζοῦν…. Ὁ Ντοστογιέφσκι περιγράφει ἄψογα στὸ Ἡμερολόγιό του (Dostoievski “Journal d’ un ecrivain”, Gallimard, 11e edition, 1951, p. 282. ) τὴν ψυχολογία τῶν λαῶν τῆς βόρειας καὶ κεντρικῆς Εὐρώπης σὲ σχέση μὲ αὐτὴ τῶν Ρώσων: «Εἶμαι ἀπολύτως βέβαιος ὅτι μεταξὺ τῶν συμπατριωτῶν μου ὁ ἀχρεῖος εἶναι ἕτοιμος νὰ ὁμολογήσει πὼς εἶναι ἀχρεῖος, στοὺς ἄλλους λαοὺς τῆς Εὐρώπης ὁ ἀχρεῖος προβάλλει τὴν ἀχρειότητά του, καυχιέται γι’ αὐτήν, τὴν ἀνυψώνει σὲ ἀρχή, διαβεβαιώνει πὼς ἔτσι διαφυλάσσει τὰ φῶτα τοῦ πολιτισμοῦ καὶ ὁ δυστυχὴς ὁλοκληρώνεται μὲ τὸ νὰ πιστέψει στὰ σοβαρὰ πὼς γίνεται φορέας τῆς Τάξης καὶ τῆς Προόδου…».
.         Αὐτὸ ποὺ περιγράφει ὁ Ντοστογιέφσκι ζοῦμε σήμερα καὶ ἐμεῖς. Ἀφοῦ στὶς σχέσεις τῶν δύο φύλων οἱ Ὀλλανδοὶ λ.χ. ὀνόμασαν τὴν ὁμοφυλοφιλία «πρόοδο» καὶ «ἐξέλιξη», θέλουν νὰ τὴν ἐπιβάλλουν καὶ σὲ ἐμᾶς τοὺς «ὑπανάπτυκτους». Ξένοι καὶ Ἕλληνες ἐξουσιαστὲς ἐπιχειρώντας νὰ μᾶς ἐπιβάλουν νὰ δεχθοῦμε πὼς ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι κάτι τὸ φυσικό, μᾶς κάνουν νὰ βιώσουμε τὴ δυστοπία τοῦ Ὄργουελ, ὅπως τὴν περιγράφει στὸ μυθιστόρημά του «1984», ποὺ οἱ κάτοικοί της ὑποχρεώνονταν νὰ «πεισθοῦν» ὅτι 2+2=5…
.         Ἡ δυσμένεια τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ἔναντι τῆς παραδοσιακῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας ἄρχισε ἀμέσως μετὰ τὴν ἀνάληψη τῆς ἐξουσίας ἀπὸ τὸ ΠΑΣΟΚ, στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 καὶ κορυφώνεται μὲ τὴν ἀνάληψη τῆς ἐξουσίας ἀπὸ τὸν ΣΥΡΙΖΑ, μὲ τὴ σύμπραξη τῶν ΑΝΕΛ καὶ μὲ τὴ συμπαράταξη πολλῶν τέως ἡγετικῶν στελεχῶν τοῦ ΠΑΣΟΚ. Ἡ καθηγήτρια τοῦ Παντείου Πανεπιστημίου Λουκία Μ. Μουσούρου, τὸ 1984, μετὰ τὶς τότε ἀλλαγὲς στὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο – αὐτόματο διαζύγιο καὶ καθιέρωση πολιτικοῦ γάμου – στὸ βιβλίο της «Ἡ ἑλληνικὴ οἰκογένεια» (Ἔκδ. Ἱδρ. Γουλανδρῆ-Χόρν, Ἀθῆναι, 1984) θέτει τὸ ἐρώτημα πόσο ἡ μεταβολὴ τοῦ νομικοῦ θεσμοῦ, ποὺ τότε ψηφίστηκε, ἀνταποκρινόταν σὲ μία κοινωνικὴ πραγματικότητα καὶ πόσο ἀποτελεῖ ἕνα «μέσο κοινωνικῆς ἀλλαγῆς», ἕνα ἀκόμη ἐργαλεῖο γιὰ τὴν τεχνητὴ μεταβολὴ τῆς κοινωνικῆς πραγματικότητας γιὰ τὸν «ἐκσυγχρονισμὸ» (Σημ. Τὰ εἰσαγωγικὰ στὸ πρωτότυπο) τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας.
.         Ἡ καθηγήτρια κα Μουσούρου θέτει καὶ τὸ ζήτημα κατὰ πόσο οἱ Ἕλληνες εἶναι ἕτοιμοι νὰ δεχθοῦν τὴν ἀπώλεια τῆς αὐτοσυνειδησίας τους μὲ τὴν ἀποδοχὴ ξένων προτύπων καὶ ξένων δικαιακῶν πραγματικοτήτων στὸ θέμα τῆς οἰκογένειας. Στὸ σημεῖο αὐτὸ καὶ μὲ δεδομένη καὶ ἀναπόφευκτη τὴν ἐπιδίωξη ἐνοποίησης τοῦ Δικαίου τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν καὶ ἐπίσης δεδομένη τὴ σχεδὸν χωρὶς ἐνδοιασμοὺς ἀποδοχὴ τοῦ μοντέλου τῆς “σύγχρονης, ἀνεπτυγμένης βιομηχανικῆς – ἀστεακῆς κοινωνίας”, διερωτᾶται: «Μποροῦμε σοβαρὰ νὰ συζητᾶμε γιὰ ἰδιοπροσωπία τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας σὲ σχέση πρὸς τὸ νομικὸ πλαίσιο ἢ καὶ νὰ ἀναφέρουμε κὰν τὸν ὅρο ἰδιοπροσωπία;»…
.         Ἡ κα Μουσούρου τὸ 1984 ἐπισήμανε ὅτι, λόγῳ τῆς ἐφησυχασμένης στὴ βεβαιότητα, τῆς ἐξασφαλισμένης, ἀναγνωρισμένης, ἐπισημοποιημένης «πίστης», ἡ θρησκευτικὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων ὑπέστη ἀναμφίβολα τὶς συνέπειες τοῦ ὀρθολογισμοῦ καὶ τῆς σύγχυσης ποὺ αὐτὸς δημιούργησε. Ἀποτέλεσμα νὰ ὑπονομευθεῖ ὁ παραδοσιακὸς θεσμὸς τῆς οἰκογένειας καὶ τὸ νόημα ποὺ δίνει στὸ γάμο ἡ ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη… Ἡ σαρωτικὴ ἐπικράτηση τῆς ἀτομικότητας καὶ τοῦ ὀρθολογισμοῦ ἐκτόπισε τὴν ὑπέρβαση τῆς ἀτομικότητας, ποὺ βιώνεται μέσα ἀπὸ τὸν γάμο καὶ τὴν οἰκογένεια.-