ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΝΙΚΩΝΑ ΤΟΝ «ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ» (Μητροπ0λ. Μάνης Χρυσόσοτομος)

 

Γιὰ τὸν Ὅσιο Νίκωνα τὸν «Μετανοεῖτε»

Τοῦ Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ´

.               Δικαίως ἀπεκλήθη «ὁ Μετανοεῖτε», διότι πράγματι ἦταν «ὁ πεζοπόρος τῆς μετάνοιας». Ὁ Ὅσιος Νίκων αὐτό κήρυττε. Τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ «Μετανοεῖτε». (Ματθ. δ´17).
.               Ἔζησε στούς μέσους χρόνους τοῦ Βυζαντίου ἐπί τῆς βασιλείας τοῦ Νικηφόρου Φωκᾶ καί πατρίδα του ἦταν ὁ λεγόμενος Πολεμωνιακός Πόντος πού ἀντιστοιχεῖ πρός τήν ἀρχαία Παφλαγονία. Στόν πατρικό του οἶκο ἐνῶ εἶχε ὅλα τά ὑλικά ἀγαθά, αὐτός ὅλα τά περιεφρόνησε καί πόθησε πραγματικά τήν ἀνωτέρα πνευματική ζωή καί τήν ὁλοκληρωτική ἁφιέρωση στό Θεό. Ἔλεγε: «Τί γάρ κέρδος ἔσται ἀνθρώπῳ τῷ τόν κόσμον ὅλον ἐπαπολαύσαντι, τήν δέ ψυχήν ζημιουμένῳ, ἧς πᾶς ὁ κόσμος οὐκ ἐστιν ἀντάξιος; πᾶσα δόξα ἀνθρώπου ὡς ἄνθος χόρτου. Ἐξέλιπεν ὁ χόρτος καί τό ἄνθος ἐξέπεσε, τό δέ ρῆμα Κυρίου εἰς τόν αἰῶνα μένει».
.               Ἔτσι ἔρχεται νέος στήν ἡλικία στήν Ἱερά Μονή Χρυσῆς Πέτρας, στά σύνορα τοῦ Πόντου καί τῆς Παφλαγονίας, ὅπου μετά τήν κουρά του σέ μοναχό, ἀρχίζει τούς μοναστικούς ἀγῶνες μέ αὐστηροτάτη νηστεία, πολλή προσευχή, κατανίκηση τῶν παθῶν, καί ἀπόκτηση ἀρετῶν «τῇ θείᾳ βοηθείᾳ καί χάριτι».
.               Ἔμεινε στή Μονή δώδεκα χρόνους καί στή συνέχεια μέ τήν εὐχή τοῦ γέροντος ἁνεχώρησε πρός διακονία, τῆς θεϊκῆς κλήσεως, ἐκείνης τοῦ κηρύγματος τῆς μετάνοιας. Ὁ εὐλαβής ἡγούμενος τῆς Μονῆς μαζί μ’ ὅλη τήν Ἀδελφότητα προέπεμψαν τόν Ὅσιο μέ τήν προσευχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ διαφύλαξον καί διατήρησον ἑν ὁδῷ ταύτη ᾗ πορεύεται, ὅπως καί δι’ αὐτοῦ μεγαλυνθήσεταί σου τό πανάγιον ὄνομα, ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰῶνας, ἀμήν».

.               Ὁ Ὅσιος ἀνεχώρησε. Ἀπό τότε ἤρχισε μία πορεία, πορεία γιά κήρυγμα, γιά ἱεραποστολή, γιά μετάδοση τῆς θείας διδασκαλίας στίς ψυχές τῶν ἁνθρώπων. Ὁ πόθος του γιά κήρυγμα ἦταν ἀκατανίκητος, ἡ φωνή του γιά μετάνοια ἰσχυροτάτη, οἱ πεζοπορίες του ἀσταμάτητες. Καμμία δυσκολία δέν τόν ἐμπόδιζε, οὔτε ἀσθένεια, οὔτε φυσικοί κίνδυνοι, οὔτε ληστές καί κακοί ἄνθρωποι, οὔτε οἱ μεθοδεῖες καί παγίδες τοῦ διαβόλου. Ἡ πίστη του στό Χριστό ἀκλόνητη. Ὁ σωτήριος λόγος «Μετανοεῖτε» δονοῦσε τό εἶναι του. Ἕνα καί μοναδικό ἦταν τό περιεχόμενο τοῦ κηρύγματός του: Μετάνοια.
.               Φθάνει στήν Κρήτη καί κηρύττει. Στή συνέχεια, ἔρχεται στή Πελοπόννησο. Μεταβαίνει στήν Ἐπίδαυρο, στήν Ἀττική, στήν Ἀθήνα, ἐπισκέπτεται τήν Εὔβοια ὅπου καί χρησιμοποίησε τήν εἰκόνα τῶν ὑδάτων τοῦ Εὐρίπου (τήν παλίρροια) στό κήρυγμά του, τονίζοντας τήν ρευστότητα, τήν ἀβεβαιότητα καί τό εὐμετάβλητον τοῦ ἐγκόσμιου βίου, καλῶντας τούς Εὐβοεῖς σέ μετάνοια καί στή σταθερότητα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.
.               Ἀργότερα, πεζοπορεῖ στή Θήβα, ἔχοντας ὡς πνευματικό καταφύγιο ἡσυχαστήριο στόν Κιθαιρῶνα, ὅπου ἁργότερα ἱδρύθηκε ἡ Ἱερά Μονή Ὁσίου Μελετίου. Ἀφοῦ στή συνέχεια περιοδεύει ἱεραποστολικῶς στήν Κόρινθο καί στό Ἄργος -Ναύπλιο καταφθάνει πλέον στή νότιο Πελοπόννησο, ὅπου καί θά παραμείνει μέχρι τῆς κοιμήσεώς του.

.               Εἰδικότερα στή Σπάρτη, τήν Μάνη (τότε ὀνομαζομένη Μαΐνη) καί τίς ἄλλες γύρωθεν περιοχές τῆς Λακωνίας καί τῆς Μεσσηνίας ἀναπτύσει σπουδαιοτάτη ἱεραποστολική δράση. Κηρύττει Χριστόν. Κηρύττει μετάνοια.
.               Πλήθη ἀνθρώπων ἤρχοντο ἁπό παντοῦ γιά νά τόν ἀκούσουν, γιά νά θεραπευθοῦν, γιά νά τόν συμβουλευθοῦν, γιά νά λάβουν τήν εὐλογία του. Ἡ φήμη τῆς ἀρετῆς του καί ἡ θαυματουργία του προέτρεχον.
.               Εὑρισκόμενος στό Ἀμύκλιον, κάτοικοι τῆς Σπάρτης, ἡ ὁποία τότε ἐμαστίζετο ἀπό φοβερό λοιμό, ἦλθαν καί προσπίπτοντες στούς πόδας του τόν παρεκάλουν νά τούς ἐπισκεφθεῖ καί ἀπαλλάξει ἀπό τήν νόσο. Ὁ Ὅσιος ἐπεσκέφθη τήν Σπάρτη καί τότε εὐθύς ἀμέσως ἐξαφανίστηκε ἡ νόσος.

.               Ἠγάπησε τά μέγιστα τήν Σπάρτη καί τήν ὅλη Λακωνική γῆ, καί μάλιστα ἀνήγειρε λαμπρότατο ναό τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ κατόπιν θείας ὀπτασίας, ὅπου μάλιστα κατά τήν διάρκεια τῆς ἀνοικοδομήσεως αὐτοῦ συνέβησαν πολλά θαύματα ὡς περιγράφονται στόν βίο αὐτοῦ, δηλωτικόν ὅτι ἡ ἀνέγερση ἑνός ναοῦ εἶναι ἔργον ἱερόν καί ὀφείλουμε νά εἴμεθα προσεκτικοί καί μέ φόβο Θεοῦ, γιατί λειτουργοῦν τότε οἱ πνευματικοί νόμοι καί ἔρχονται τά ἐπίχειρα τυχόν κακῶν πράξεων. Δέν ἦταν μόνο οἱ θαυματουργικές ἑνέργειες τοῦ Ὁσίου, ἀλλά καί ἡ προφητική φωνή του ὑπῆρξε ἐπιβεβαιωτική τῶν λόγων του.
.               Ὅλοι προσέβλεπαν πρός αὐτόν, τόν ἄκουον μετά ἱεροῦ δέους καί ἐλάμβανον μεγάλη ψυχική ὠφέλεια.

.               Πραγματικά, τό «Μετανοεῖτε» τοῦ Ὁσίου Νίκωνος ἤγγιζε τίς ψυχές τους καί πολλοί ἔκαμναν τό σωτήριο βῆμα τῆς διορθώσεως τοῦ βίου τους. Ὡς προσφυῶς ἔχει λεχθεῖ ἁπό τόν Σεβ. Μητροπολίτη Μονεμβασίας καί Σπάρτης κ. Εὐστάθιο, ὁ Ὅσιος Νίκων εἶναι «ὁ κύριος ἀναμορφωτής τοῦ μοναχικοῦ βίου καί γιά τήν Λακωνία θρησκευτικός ἡγέτης».
.               Ὅταν δέ προησθάνθη, ὡς ἅγιος, τό τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς του ἔδωκε τίς τελευταῖες ὑποθῆκες του στά πνευματικά του τέκνα μέ τοῦτα τά λόγια: «Ἐγώ μέν λοιπόν, ὦ τέκνα, καί σπλάχνα ἐμά τῶν ὁποίων διακαῶς ποθήσας παρασκεύασα τήν σωτηρίαν ἢδη ἀπέρχομαι πρός τόν Δεσπότην τῶν ἁπάντων καί Θεόν ἡμῶν καί ἰδού ἑπλησίασεν ὁ καιρός τοῦ θανάτου μου. Πρέπει λοιπόν νά ἔχετε πάντοτε εἰς τόν νοῦν σας τάς συμβουλάς μου καί νά ἐπιμελῆσθε σπουδαίως τῆς ψυχικῆς ὑμῶν σωτηρίας, γνωρίζοντες καλῶς, ὅτι μετά θάνατον ἡ μετάνοια σας οὐδεμίαν ἔχει ἰσχύν» καί μετά τίς ὑπέροχες πνευματικές συμβουλές του κατέληξε λέγοντας: «Θρηνοῦντες τώρα τήν στέρησίν μου ὡς πατρός, θά ἐμπιστευθῶ τήν φροντίδα καί πρόνοιαν ὑπέρ ὑμῶν εἰς τόν Οὐράνιον ἡμῶν Πατέρα. Ὅστις τά πάντα ἐποίησεν ἐν σοφίᾳ καί ὅστις εἶναι κοινός Πατήρ, Δεσπότης καί κηδεμών ἁπάντων, τήν σωτηρίαν ἅπασι πλουσίως ἐπιβραβεύων». Καί μέ τούς λόγους αὐτούς παρέδωκε μετ’ ὀλίγον χρόνον τήν ἁγνήν ψυχήν του στόν Κύριο.

.               Δέν εἶναι ὑπερβολή νά εἴπωμεν ὅτι ὁ Ὅσιος Νίκων «ὁ Μετανοεῖτε» τοῦ 10ον αἰῶνα καθίσταται ὁ συνδετικός κρῖκος καί γιά μᾶς σήμερα, τούς ἀνθρώπους τοῦ 21ου αἰῶνα. Εἶναι ἐπίκαιρος καί τοῦτο ἀκριβῶς, ἑπειδή καί στήν ἐποχή μας ἔχουμε ἀπόλυτη ἀνάγκη ἐπανακατήχησης. Χρειαζόμεθα νά ἀκούσουμε τόν σωτήριο λόγο «Μετανοεῖτε», νά οἰκειοποιηθοῦμε τήν μετάνοια, ὥστε οἱ ἄγγελοι νά χαίρονται μέ μᾶς στόν οὐρανό. Καί πόση πράγματι ἀνάγκη ὑπάρχει καί πάλιν νά ἀκουστεῖ τό «Ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Αὐτή δέ ἡ ἐπανακατήχηση θά συντελεῖται πάντοτε ἐκκλησιολογικά, ὡς ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία διατάττει, καθ’ ὅτι δεν μπορεῖς νά λές «ἐγώ πιστεύω στόν Χριστό καί ἀγνοῶ τήν Ἐκκλησία», καθ’ ὅτι «Ἐκκλησία εἶναι ὁ Χριστός καί ὁ Χριστός ἡ Ἐκκλησία». Ὅπου ὁ Χριστός, ἐκεῖ καί ἡ Ἑκκλησία καί «συμπάσης Ἐκκλησίας στέφανος ὁ Χριστός» (Κλήμης Ἀλεξανδρείας). Αὐτή ἡ Ἐκκλησία μέ τά μέσα τῆς Χάριτος, τά Ἱερά Μυστήρια, συνεχῶς κατεργάζεται τήν σωτηρία μας. Εἶναι συνεπής μέ τόν λόγο της καί ἀκριβῶς προσλαμβάνει τήν ἁμαρτωλή ἀνθρώπινη φύση γιά νά τήν ξαναπλάσει, νά τήν θεώσει. Αὐτό κάμνει ἡ Ἐκκλησία: κατηχεῖ, διδάσκει, ἰατρεύει μέ βασικό μέλημα της τήν μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε τόν πεπτωκότα νά τόν ἀνεγείρει καί νά τόν ἀναγεννήσει «τῇ χάριτι τοῦ Παναγίου Πνεύματος».
.               Ἔτσι στήν πρόκληση τῆς συνεχῶς αὐξανόμενης ἀποχριστιανοποιήσεως τῆς κοινωνίας, τοῦ δημόσιου βίου, τῶν νομοθετημάτων μας, τῶν σχολικῶν κοινοτήτων μας, τῆς οἱκογένειας, ἡ Θεία διδασκαλία τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τό φῶς τοῦ χριστιανισμοῦ, τό βίωμα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καθίστανται καί πάλιν τά γερά θεμέλια τῆς ὑπόστασής μας. Ὁ ἄνθρωπος ὅσο καί ἂν ἔχει προοδεύσει στή τεχνολογία, ὅσο κι ἂν ἑμπιστεύεται στά οἰκονομικά μεγέθη, ἐν τούτοις, χωρίς Χριστό θά ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ἕνας ἁλύτρωτος ἄνθρωπος, ἕνας ἄνθρωπος μέ βάσανα, μέ πίκρα καί ἀνησυχία μέσα του. Ἡ ἀπουσία τοῦ χριστιανικοῦ λόγου, εἶναι ἀπουσία τῆς «σοφίας τοῦ Θεοῦ ἐν μυστηρίῳ». Εἶναι κοινωνία ἀνάλατη, κρύα, ὀρθολογιστική, ἔρημος ψυχικά πού φέρνει τήν ἀπανθρωπία καί ὄχι τήν θεοκοινωνία.

.               Στό κέντρο λοιπόν τῆς ζωῆς μας ὁ Χριστός. Αὐτό ἔλεγε πολύ δυνατά, πολύ ἐμφαντικά, πολύ θαρραλέα ὁ Ὅσιος, ὁ ἀκούραστος αὐτός «πεζοπόρος τῆς μετάνοιας», ὁ ἱεραπόστολος τῶν μέσων χρόνων τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὁ Ὅσιος Νίκων. Ἔτσι μόνον, χριστοκεντρικά νοιώθεις τήν καινούργια ζωή, τή ζωή τήν κατά Χριστόν, τήν «καινή κτίση». Θαυμάσια εἰπώθηκε ὅτι: «Μακάριος εἶναι ὅποιος βαπτίστηκε στό ὕδωρ τοῦ Θείου βαπτίσματος, στά δάκρυα τῆς μετάνοιας καί γεύθηκε Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ».
.               Ἀλλά τό «μήνυμα» αὐτό τῆς μετάνοιας, τοῦ Ὁσίου, δέν εἶναι μόνον γιά τήν Λακωνία, γιά τήν Μάνη καί γιά τήν Πελοπόννησο. Εἶναι μήνυμα γιά ὁλάκερη τήν πατρίδα μας. Ὁ βίος τοῦ ἁγίου μᾶς τό λέγει, γιατί εἶναι βίος μέ ἐθνική διάσταση. Εἷναι βίος πρός διδαχή ὅλου τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων.
.               Μακάρι, ὁ πτωχός αὐτός «πεζοπόρος τῆς μετάνοιας» νά μᾶς ἐμπλουτήσει, ἀφήνοντάς τον ἐμεῖς νά πεζοπορήσει πνευματικά, δίπλα μας, καί ὁ λαός μας πράγματι νά δεχθεῖ καί νά βιώσει μία αὐθεντική καί ἀληθινή ἐπανακατήχηση. Κατήχηση εἰς Χριστόν. Αὐτό πού χρειαζόμεθα. Τότε θά ζοῦμε τήν μεταβολή ἁπό τήν «ἀγριέλαιο» στήν «καλλιέλαιο». Ἐπανακατήχηση στό «Μετανοεῖτε».

Advertisements

ΕΣΧΑΤΗ ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ «Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίῳ» (Ἀρχιμ. Σαρ. Σαράντος)

«Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίῳ»
ἤ ἔσχατη δήλωση μετανοίας

Τοῦ ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου
ἐφημερίου Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου

Μαρούσι 3-9-2018.          
Ἀνακομιδή λειψάνων τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ.

.               Μετά ἀπό τά ἔκτακτα καταστρεπτικά φυσικά φαινόμενα καί τό δαπανηρότατο φόρο αἰφνιδίου ἁρπαγῆς πολλῶν ἀδελφῶν μας πρός τό φρικτό θάνατο, πολύ καθυστερημένα, ὡς ἐξ ὕπνου ἐγειρόμενοι, δηλώνουμε τήν ἀρχή μετανοίας μας πρός τόν ἐν Τριάδι Κύριο γιά τήν ἠθελημένη ἀποστασία μας ἀπό τό ἅγιο θέλημά Του.
.               Μετανοοῦμε γιατί, χωρίς ὑπευθυνότητα, ὡς ἔνδοξος λαός ἐνδόξων φιλοθέων καί φιλανθρώπων ἡρώων καί ἁγίων, μέ τήν ψῆφο μας φέραμε στήν ἐξουσία τῆς πατρίδος μας ἀθέους, οἱ ὁποῖοι μεταλλάχθηκαν σέ μισοθέους καί μισανθρώπους. Ἀπίστευτα μνημόνια, βαρύτατοι φόροι, ἀνήλεο σφυροκόπημα τοῦ λαοῦ πιστοποιοῦν τή μισανθρωπία τῶν κυβερνώντων.
.                     Μετανοοῦμε γιατί δέν μετανοήσαμε ἔγκαιρα καί ἀφήσαμε στήν ἀπόγνωση ἀδελφούς μας νά γίνουν αὐτόχειρες. Ἔστω καί ἐκ τῶν ὑστέρων, ἄς ποῦμε στήν προσωπική μας καθ’ ἡμέραν προσευχή τό «Κύριε ἐλέησον». Ἄς κάνουμε τό ἴδιο καί γιά τούς καέντας, πλημμυροπαθεῖς καί πυροπαθεῖς ἀδελφούς μας.
.                     Μετανοοῦμε, γιατί δέν ὑπομένουμε τίς ἀλλεπάλληλες μικρές ἤ μέγιστες σώζουσες δοκιμασίες πού ὡς ὁ πρῶτος καλός Σαμαρείτης καί προπονητής, ὁ Κύριός μας, παραχωρεῖ στή ζωή μας. Δυσανασχετοῦμε ἤ ἀποδίδουμε βλάσφημα σ’ Αὐτόν τίς «θεομηνίες» πού μᾶς βρίσκουν, ἐνῷ δέν κατανοοῦμε λόγῳ τῆς ἀποστασίας μας ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ Δημιουργός ὅλων τῶν καλῶν. Κανένα κακό δέν ἐδημιούργησε καί δέν θέλει ὁ Θεός. Ἐμεῖς μόνοι μας διαλέγουμε τό μή ὄν, τό κακό, ἐνῷ ὁ ἐν Τριάδι Θεός ἐποίησε τά πάντα καλῶς λίαν.
.           Μετανοοῦμε, γιατί γονεῖς καί παποῦδες, δέν προσφέρουμε στά νεαρά βλαστάρια μας, ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων τή χριστιανική παιδεία, τόν τακτικό ἐκκλησιασμό, τήν ἐξοικείωση μέ τήν θεόπνευστη λατρεία μας καί τήν ἀνατροφή τους μέ τό ἄχραντο Σῶμα καί τό τίμιο Αἷμα τοῦ Κυρίου.
.                     Μετανοοῦμε ἐκ βαθέων, γιατί ἐγωιστές ἐμεῖς ὄντες καί ξετσίπωτοι, μεταφέρουμε στή νέα γενιά ὅλα τά ζιζάνια, τά σπέρματα τῆς ἀλαζονείας, τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καί τῆς σαρκολατρείας μας. Σέ κάθε δωμάτιο τοῦ σπιτιοῦ μας δέν ἀναδύεται ἡ εὐωδία τοῦ θεοδέκτου θυμιάματος, ἀλλά ἀκατάπαυστα ἡ ἀποπνικτική δυσωδία τῶν ψυχοκτόνων τηλεοπτικῶν προγραμμάτων
.                     Μετανοοῦμε γιατί ἀφήνουμε ἀκαθοδήγητη τή νεολαία μας στή δίνη τῶν προγαμιαίων σχέσεων μέ ὅλες τίς ὀλέθριες συνέπειές τους. Μετάνοια χρειάζεται καί ἀπό ἐμᾶς τούς πρεσβυτέρους καί ἀπό τή νεολαία μας, γιά νά μετατρέψει ὁ Παντοδύναμος τήν ἀπείθεια σέ σεβασμό τοῦ σώματος πού μᾶς δώρισε ὁ Δημιοργός
.                     Μετανοοῦμε γιατί ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ ἀφήνουμε τά παιδιά μας νά συμβιώνουν χωρίς νά καταλαβαίνουμε, ὅτι ἀντικαθιστοῦμε ὡς κοινωνία χριστιανική, τόν εὐλογημένο χαριτωμένο γάμο μέ τό τέλμα καί τή λάσπη μιᾶς ἀνευλόγητης καί ἀστεφάνωτης συμβίωσης. Ἀφοῦ ἔτσι κάνουν ὅλοι οἱ νέοι σήμερα, τί μποροῦμε, λέμε, νά κάνουμε ἐμεῖς; Μποροῦμε νά τούς ἐνημερώσουμε γιά τά ἐπερχόμενα δεινά αὐτῆς τῆς ἀποστασίας. Μποροῦμε νά μή συνευδοκοῦμε στίς ἀποφάσεις τους
.                     Μετανοοῦμε, γιατί δέν ἀντιδράσαμε δυναμικά σέ ὅλα τά ἀντίχριστα νομοθετήματα συμπάσης τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων
.                     Μετανοοῦμε, γιατί δέν κατεβήκαμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες στά συλλαλητήρια γιά τό ἀπίστευτο ξεπούλημα τῆς Μακεδονίας μας.
.            Μετανοοῦμε, γιατί καμιά διαμαρτυρία δέν ἀκούστηκε γιά τήν πλήρη ἀναγνώριση καί οἰκονομική κάλυψη τῶν μουφτειῶν στήν πατρίδα μας. Ἀντίθετα νομοθετοῦνται ἁλυσίδες στά χέρια τῶν ἡγουμένων καί ἡγουμενισσῶν τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας γιά κάθε ἀπόφαση ἐνδομοναστικῆς καί ἐν Χριστῷ ὁμολογιακῆς σημασίας καί κοινωνικῆς δράσεως μέσα στήν ὀρθόδοξη πατρίδα μας
.                     Μετανοοῦμε, γιατί δέν ἀντιδράσαμε στά gαy pride τῶν ὁμοφυλοφίλων. Γιατί ἀφήσαμε αὐτό τό ἀντίχριστο μόλυσμα νά καταπνίγει τήν ὑπέροχη δωρεά τοῦ φύλου ἐκ τοῦ οὐρανίου Πατέρα μας. Οἱ ὀρθόδοξοι κληρικοί τῆς Γεωργίας μαζί μέ τόν ὀρθόδοξο Πατριάρχη τους κατέβηκαν στήν πλατεία πού θά γινόταν ἡ παρέλαση καί ἄλλοτε ὅλοι μαζί καί ἄλλοτε διαδοχικά, κατά χορούς, μαζί μέ πλῆθος ὀρθοδόξου λαοῦ ἔψαλαν Παρακλήσεις στό Χριστό καί στήν Παναγία γιά νά ἐλεήσει ἡ παναγία Τριάς ὅλους αὐτούς τούς ἀνθρώπους πού κατατρύχονται ἀπό βαθειά ἐσωτερικά ἐλλείμματα καί τραύματα καί γιαυτό συμπεριφέρονται μέ αὐτήν τήν κυνικότητα. Εἶναι παράδειγμα οἱ κληρικοί τῆς Γεωργίας καί γιά μᾶς τούς ἕλληνες κληρικούς. Δέν τραυμάτισαν βαθύτερα τούς τραυματισμένους αὐτούς ἀδελφούς ἀλλά μέ τή χριστοδιακριτική τους συμπεριφορά τούς προσκάλεσαν σέ μετάνοια. Οἱ ἐν Χριστῷ πνευματικοί ἰατροί βρέθηκαν μέσα στό χῶρο τῶν ἀσθενῶν καί μέ εὐλογημένα θυμιάματα καί ταπεινές θεόπνευστες προσευχές ζητοῦσαν τό θεῖον ἔλεος γιά τούς ἴδιους, γιά τούς διαδηλωτές, γιά τό ἐν Χριστῷ λοιπό ποίμνιό τους καί ὑπέρ τῆς εἰρήνης καί σωτηρίας τοῦ σύμπαντος κόσμου. Νά, ἕνα ἀξιοζήλευτο σεμνό ἐν Χριστῷ πνευματικό ἱερέων συλλαλητήριο!
.           Ὁ Ἀπ. Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή του καί ὁ τιτάνας τοῦ πνεύματος, ἱερός Χρυσόστομος συμφωνοῦν στό ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἀσυγχώρητο πάθος, πού ἑδράζεται σ’ ἕνα κεκρυμμένο ἤ ὄχι, καταπιεσμένο τραυματισμένο ἐγωϊσμό, πού τελικά μπορεῖ νά θεραπευτεῖ μέ τήν ἀληθῆ ἐν Χριστῷ μετάνοια καί μέ τά ἱερά Μυστήρια τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἱερά ἐξομολόγηση, γάμο ἤ μοναχική ἀφιέρωση
.                     Μήπως καί ἡ παρατεινόμενη ἀνοχή μας στή «Σύνοδο» τοῦ Κολυμπαρίου ἐπιτείνει τήν ὀζώδη κατάσταση τῆς κοινωνίας μας μέ τό νά ἀναγνωρίζει de facto, διά τῆς παρουσίας τῶν παπικῶν καί προτεσταντῶν τοῦ ΠΣΕ, ὡς Ἐκκλησίες, αὐτούς πού εἶναι αἰῶνες παγιωμένοι στην αἵρεση;
.           Ἡ μετάνοια ἡ δική μας, ὅσων εἴμαστε ἀντίθετοι μέ ὅσα ἀποφασίστηκαν, συνίσταται στήν ἄσκηση τῆς προσευχῆς. Νά φωτίσει καί νά κατευθύνει ὁ Κύριος, πού βρίσκεται στό ἱερό Πηδάλιο τῆς Ἐκκλησίας μας, νά ἀναζωογονή­σει τόν ἱερατικό καί ἀρχιερατικό ζῆλο ὅλων μας γιά νά ὀρθοτομοῦμε τό Λόγο τῆς ἐν Χριστῷ (καί ὄχι ἄλλης, ἀλλοτρίας) ἀληθείας. Ἄν κληρικοί καί λαϊκοί χωρίς φόβο καί πάθος (ἐμπάθεια), ἱκετεύουμε τόν Κύριό μας, Αὐτός θά οἰκονομήσει ἀργά ἤ γρήγορα τό καλύτερο γιά ὅλο τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Μέγας Βασίλειος μολονότι βαρειά ἄρρωστος προσευχόταν γιά τούς ἀρειανίζοντες ἤ ἡμιαρειανίζοντες συνεπισκόπους του, γιά νά ἀπομακρυνθοῦν τῆς αἱρέσεως καί νά ὀρθοτομοῦν τό λόγο τῆς ἀληθείας ὁμολογώντας τό ἴδιο Σύμβολο τῆς Πίστεως Νικαίας-Κωνσταντινου­πόλεως. Τόλμησε νά ταξιδέψει μέ τά δύσκολα μέσα μεταφορᾶς, γιά νά συναντήσει καί νά νουθετήσει τούς αἱρετικούς ἤ αἱρετίζοντες συνεπισκόπους του. Κατάφερε μέ αὐτή τήν ἀγάπη καί τήν προσευχή νά τούς ἐπαναφέρει στήν ἀληθῆ ὀρθόδοξη πίστη καί στήν ὀρθόδοξη δογματική διδασκαλία. Ἅπαντες ὅλων τῶν αἰώνων οἱ Ἅγιοι Πατέρες δέν ἐμολύνθηκαν μέ ἐρωτοτροποῦντες διαλόγους προδοσίας τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Ὅταν παγιωνόταν ἀσεβῶς ὁ προδοτικός διάλογος καί δέν ἐκφραζόταν ἀκεραία ἡ ὀρθόδοξος διαχρονική διδασκαλία τῶν Πατέρων, κρημνοί καί ἄβυσσοι ἄνοιγαν γιά νά ὁδηγήσουν στήν καταστροφή τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ ἤ σέ ἀναπάντεχες ἐθνικές τραγωδίες, μέ κορυφαία τήν ἅλωση τῆς Βασιλευούσης μετά καί ἀπό τό ἑνωτικό συλλείτουργο τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς Παπικούς
.                     Γιά πόσα καί ποιά ὀλισθήματά μας πρέπει θρηνητικῶς νά μετανοήσουμε ἐνώπιον τοῦ σταυρωθέντος Κυρίου μας; Ὅλοι οἱ σύγχρονοι ποιμένες καί ἅπαντες οἱ γονεῖς θά πρέπει νά μετανοήσουμε γιατί ἀφήσαμε ἀπαθέστατα στούς βαρεῖς λύκους νά δίνουν θρησκευτική ἀγωγή μέσῳ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν στά παιδιά μας καί στά ἐγγόνια μας μέ τούς «φακέλους τῶν θρησκευτικῶν». Πένθος ἐθνικό θά ἔπρεπε οἱ κοινωνικοί θρησκευόμενοι φορεῖς νά κηρύξουμε γιά τήν κατάντια μας νά ἀφήσουμε τά βλαστάρια μας νά τά κακοποιεῖ ἀπροκάλυπτα ἡ κρατική ἐξουσία. Ἐφόσον ὅμως ὁ ἴδιος ὁ νόμος τῆς κρατικῆς ἐξουσίας ἐπιτρέπει στά ἑλληνόπουλα μουσουλμανάκια νά διδάσκονται τό κοράνιο, στά παιδιά τῶν παπικῶν νά μαθαίνουν τά περί πάπα καί παπισμοῦ, τά ἑβραιόπουλα νά διδάσκονται τά δικά τους θρησκευτικά, ὁ ἴδιος νόμος ἀσφαλῶς καί λύνει τά δικά μας χέ­ρια, τῶν ὀρθοδόξων θεολόγων, γιά νά συγγράψουμε ὀρθόδοξα βιβλία θρησκευ­τικῶν, ὥστε νά κατηχοῦνται τά παιδιά μας στά ὀρθόδοξα θρησκευτικά
.                     Αὐτό τό αὐτονόητο πού προκύπτει ἀπό τό νόμο πού ἔχει θεσπίσει ἡ κρατική ἐξουσία αὐτονοήτως ἐπιθυμοῦμε ὡς ὀρθόδοξοι νά ἐφαρμόζεται καί στά παιδιά μας
.                     Αὐτό τό ἐντελῶς αὐτονόητο θά βροντοφωνάξουμε στήν ἡμερίδα πού διοργανώνουμε στό ΣΕΦ στίς 15 Σεπτεμβρίου γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ἔγκριτοι ἀλλά καί πεπειραμένοι ὁμιλητές θά ἀναδείξουν τίς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ πού πραγματικά εἶναι κείμενα μοναδικῆς καί ἱστορικῆς σημασίας γιά τά Ἑλληνό­πουλα. Τό αὐτονόητο τοῦ νόμου πού ψήφισε ἡ ἐξουσία θέλουμε νά ἐπαναλάβουμε καί νά ὑπενθυμίσουμε στούς κρατικούς φορεῖς καθώς καί σέ ὁποιονδήποτε ἐπώ­νυμο ἤ μή, ἐμπλέκεται στή θρησκευτική ἀγωγή μέ τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν. Ὄχι στούς ἄχρηστους φακέλους! Ναί σέ βιβλία ὀρθοδόξου κατηχήσεως καί σπουδῆς. Στούς «φακέλους» μέ πολλούς καί ποικίλους τρόπους εὐτελίζεται βλάσφημα τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου καί τοῦ ἀνθρώπου, καί δή τῶν παιδιῶν μας πρός τά ὁποῖα κυρίως ἀπευθύνεται. Κανονικά δέν ἔπρεπε νά ξεσηκωθοῦμε καί νά ξεσηκώσουμε τούς συνέλληνες ἀδελφούς; Εἶναι τόσο ἀνάξια λόγου τά ὑποτιθέμε­να ὡς βιβλία «φάκελοι τῶν θρησκευτικῶν», πού ἀπό μόνα τους αὐτοευτελίζονται καί αὐτοκαταργοῦνται. Ἄν οἱ ἐξουσιαστές εἶχαν τήν εὐαισθησία και τήν ἱκανότητα νά προσλάβουν τά μηνύματα τοῦ λαοῦ, θά εἶχαν παραιτηθεῖ. Ἐπειδή ὅμως βρίσκονται στούς ἀντίποδες τῆς κοινῆς λογικῆς καί τοῦ ἁπλοῦ πρός τούς ἀνθρώπους ἀνθρωπισμοῦ, διοργανώνουμε αὐτή τήν ἡμερίδα μήπως, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, ἀφυπνισθοῦν ἀπό τόν ὕπνο τοῦ ἐμπαθοῦς ἀντιχριστιανισμοῦ τους
.                     Οἴκοθεν νοεῖται ὅτι ἡ φυσική μας παρουσία εἶναι ἀπαραίτητη στήν ἡμερίδα, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ζητάει τήν καλή ὁμολογία καί τήν θεωρεῖ ὡς προϋπόθεση ἐκ μέρους μας, γιά νά μᾶς «συστήσει» πρός τό Θεό Πατέρα Του τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως
.                     Μέχρι πρίν ἀπό κάποια χρόνια τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν παρακολου­θοῦσαν καί παιδιά ἄλλων θρησκειῶν. Πόσα μουσουλμανάκια, πόσα ἑβραιάκια, πόσα παιδιά παπικῶν δέν ἄκουγαν μέ ἐνδιαφέρον τά πάθη τοῦ Χριστοῦ μας, τά ἐπίπονα ἀθλήματα τῶν Ἁγίων μαρτύρων καί τόσες πραγματικές ἱστορίες ἀπο τή ζωή καί τίς ἀσκήσεις τῶν ὁσίων ἀσκητῶν καί ἀσκητριῶν τῆς Ἐκκλησία μας! Ὁ Κύριος εἶπε: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη». Ὅλα τά παιδιά αὐτά μπορεῖ νά μήν ἄλλαζαν τήν πίστη τους, χαίρονταν ὅμως οἱ ψυχοῦλες τους ἀπό τά θυμιάματα καί τόν πλοῦτο τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας καί δέν γίνονταν διῶκτες καί ἀντίπαλοι μέσα στήν ὀρθόδοξη ἑλληνική κοινωνία μας. Τά παραπάνω προκύπτουν καί ἀπό τήν ταπεινή διακονία μου ὡς φιλολόγου καθηγητοῦ σέ σχολεῖο παπικῶν. Ὅταν κατά τή διάρκεια κάποιου φιλολογικοῦ ἤ ἱστορικοῦ μαθήματος ἀναφέρονταν ἅγιοι τῆς Ὀρθοδοξίας μας, μέ πολύ ἐνδιαφέρον παρακολουθοῦσαν καί ρωτοῦσαν οἱ παπικοί μαθητές γιά νά μάθουν περισσότερα.
.           Τήν ἴδια ἐμπειρία μοῦ κατέθετε πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ὁ θεολόγος, ἱερωμένος, καθηγητής τοῦ ἴδιου παπικοῦ σχολείου, ὅταν δίδασκε τά θεολογικά μαθήματα. Ἑτερόδοξοι μαθητές ρωτοῦσαν μέ ἐνδιαφέρον γιά νά πληροφορηθοῦν γιά τήν ὀρθόδοξη πίστη, χωρίς νά εἶναι ὑποχρεωμένοι νά τόν παρακολουθοῦν, ἀφοῦ ἄκουγαν τόν δικό τους παπικό καθηγητή θεολόγο
.                     Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
.           Ὅλες οἱ φωνές γύρω μας, μᾶς καλοῦν σέ συνύπαρξη. Λές καί οἱ πατεράδες μας ἦταν καθημερινῶς ὁπλισμένοι καί ἀντιπαθοῦσαν κάθε ἑτερόδοξο ἤ ἀλλόθρησκο στήν ἑλληνική κοινωνία μας. Ὁ ὀρθόδοξος Ἕλληνας δέν εἶχε μέσα του διλήμματα καί ρατσισμό. Ἤξερε νά σέβεται τή ζωή τοῦ ἀλλόθρησκου, ἀλλά καί νά διατηρεῖ τή δική του βαπτισμιακή τιμητική ἰδιαιτερότητα. Συμπεριφερόταν σέ κάθε ἀλλόπιστο μέ πραγματική ἀνθρωπιά καί σεβασμό. Βαπτισμένος, μυρωμένος, Χριστιανός εἶναι διαποτισμένος μέ τήν καλωσύνη. Ἄπειρες πραγματικές ἱστορίες δείχνουν τήν ἀνεξικακία τοῦ Ἕλληνα στούς αἰχμαλώτους Ἰταλούς, Γερμανούς καί ἄλλους ξένους, ὅταν ἐκινδύνευε ἡ ζωή τους. Βρῆκαν προστασία ἀπό τούς προγόνους μας καί ἔζησαν χάρη στήν ἀνθρωπιά πού μᾶς χάρισε ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ὁ ἀρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός. Κατ’ ἐντολή του ἐκδίδονταν πιστοποιητικά βαπτίσεως γιά τούς Ἑβραίους, ὥστε νά ἐμφανίζονται ὡς Χριστιανοί καί νά ἀποφεύγεται ἡ σύλληψη καί ἀπέλασή τους στά γερμανικά στρατόπεδα
.                     Ὁλόκληρη ἡ ἔγνοια τῆς Νέας Ἐποχῆς εἶναι νά ἰσοπεδώσει τά πάντα. Νά μήν ἔχουμε αὐτοσυνειδησία τῆς τελείας ὀρθοδόξου πίστεώς μας καί νά μήν ὁμολογοῦμε ποτέ καί πουθενά τήν ὀρθόδοξη ἀλήθεια. Οἱ διάλογοι μέ τούς ἑτεροδόξους καί ἀλλοπίστους, τά συνθήματα, συνύπαρξη, ἀγάπη καί ἀδελφοποίηση… ἀποσκοποῦν στήν ἀπάλειψη τῆς ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας μας καί στήν ἀπώλεια τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας.
.                     Εἶναι λοιπόν εὐκαιρία ἴσως μοναδική μέ αὐτήν τήν ἡμερίδα νά τονίσουμε τή μοναδικότητα τοῦ ὀρθοδόξου κατηχητικοῦ μαθήματος καί τή σημασία του γιά ὅλη τή ζωή τοῦ παιδιοῦ. Τό πρῶτο πού ζήτησε ὁ Κύριος μετά τή Σταύρωσή Του καί τήν Ἀνάστασή Του ἦταν: «πορευθέντες μαθητεύσατε». Ἀρνητές τοῦ Χριστοῦ θά εἴμαστε καί ἀδιάφοροι γιά τήν ἐν Χριστῷ ἀγωγή τῶν παιδιῶν μας, ἄν δέν δώσουμε τή μάχη γιά τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν καί τά ὀρθόδοξα βιβλία.
.                    Βρισκόμαστε σέ μιά κρίσιμη καμπή τῆς ἱστορίας τοῦ Ἔθνους μας. Ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, παλαιότεροι καί νέοι ζητοῦν ἀπό ὅλους μας τή μετάνοια γιά τήν προσωπική ἐν Χριστῷ προκοπή μας καί τήν ἐθνική μας ἐπιβίωση. Ὁ πρύτανης τῶν ἀσκητῶν Πατέρων ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης λέγει στήν Κλίμακά του «Μετάνοια σημαίνει θυγατέρα τῆς ἐλπίδας καί ἀποκήρυξη τῆς ἀπελπισίας» (Λόγος Ε΄ 1).
.            Ἔτσι λοιπόν καί ἐμεῖς ἐλπίζουμε ὅτι ἡ μετάνοιά μας θά γίνει δυναμίτης τῶν συσσωρευμένων δεινῶν καί δημιουργός νέας ἐν Χριστῷ ζωῆς.    

ΠΗΓΗ: orthros.eu             

ΚΡΑΥΓH IΚΕΣΙΑΣ ΠΡOΣ ΤOΝ ΚΥΡΙΟ (Χαρ. Μπούσιας)

Κραυγὴ ἱκεσίας πρὸς τὸν Κύριο

Γράφει γιὰ τὴν «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»
ὁ Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

.           Στὶς δυσκολίες μας, στοὺς πόνους μας, στὶς συμφορὲς ποὺ μᾶς ἐπιφυλάσσει ἡ ζωή, στὶς ἀρρώστιες μας, στὶς ἀδικίες ποὺ αἰσθανόμαστε ζητοῦμε συμπαράσταση, ζητοῦμε κάπου νὰ ἀκουμπήσουμε. Ἔχουμε ἀνάγ­κη ἀπὸ κάποιον νὰ σταθεῖ κοντά μας, νὰ μᾶς γαληνέψει, νὰ μᾶς παρηγορήσει, νὰ μᾶς πεῖ δυὸ λόγια ἀγάπης, νὰ μᾶς δώσει ἕνα χέρι βοηθείας. Νὰ δείξει λίγο ἐνδιαφέρον γιὰ ἐμᾶς, τοὺς ἐμπεριστάτους, τοὺς κατατρεγμένους. Ἀκόμη καὶ τίποτε νὰ μὴν μπορεῖ αὐτὸς νὰ μᾶς προσφέρει, ἀρκεῖ νὰ μᾶς ρίξει ἕνα βλέμμα συμπάθειας, ἕνα βλέμμα γεμάτο ἀγάπη καὶ στοργή.
.           Μήπως αὐτὸ τὸ στοργικὸ βλέμμα δὲν ἀποζητοῦσε καὶ ὁ βανανισμένος βασιλιὰς καὶ ψαλμωδός, ὁ προφήτης Δαβίδ; Τὸ Ψαλτήρι του, αὐτὸ ποὺ ὅλους μᾶς ἀναπαύει, γιατὶ μιλάει στὴν καρδιά μας, μᾶς κάνει νὰ ἐκφράζουμε μαζί του τὴν ἀγωνία μας στὰ καθημερινά μας προβλήματα, στὶς πτώσεις μας, ἀλλὰ καὶ μᾶς δείχνει τὸ οὐράνιο ἀποκούμπι, στὸ ὁποῖο στηριζόμενοι ξεπερνοῦμε κάθε ἀνθρώπινη δυσκολία. Μέσα στὶς σκληρὲς δοκιμασίες τῆς ζωῆς του ὁ Δαβὶδ ἀναζητάει στήριγμα καὶ παρηγοριά. Ὄχι ἀπὸ ἀνθρώπους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους αἰσθάνεται προδομένος. Ἀπὸ τὸν παντοδύναμο Θεό, ποὺ μᾶς βλέπει ὅλους παιδιά Του καὶ δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ χαθοῦμε στὰ τάρταρα τῆς κολάσεως, ἀλλὰ ἀποζητάει τρόπους σωτηρίας μας. Γι’ αὐτὸ καὶ τοῦ φωνάζει: «Ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός Σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω; Ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, Σὺ ἐκεῖ εἶ, ἐὰν καταβῶ εἰς τὸν ᾅδην, πάρει· ἐὰν ἀναλάβοιμι τὰς πτέρυγάς μου κατ᾿ ὄρθρον καὶ κατασκηνώσω εἰς τὰ ἔσχατα τῆς θαλάσσης, καὶ γὰρ ἐκεῖ ἡ χείρ Σου ὁδηγήσει με, καὶ καθέξει με ἡ δεξιά Σου» (Ψαλμ. ΡΛΗ´ [138] 7 – 10).
.           Αἰσθανόμενοι καὶ ἐμεῖς τὴν ἐγκατάλειψη ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἀπὸ τὴν πολιτεία, ἀπὸ τοὺς φίλους μας, μαζὶ μὲ τὸν Δαβὶδ στὶς δυσκολίες μας καταφεύγουμε στὸν Θεό μας. Σὲ Ἐκεῖνον ἐλπίζουμε, σὲ Ἐκεῖνον ἀπευθύνουμε θερμὴ ἱκετηρία δέηση καὶ τοῦ φωνάζουμε: «Ἐπίβλεψον, Κύριε, ἐφ’ ἡμᾶς». Εἴμαστε τὰ παιδιά Σου! «Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν Σου ἀπὸ τοῦ παιδός Σου, ὅτι θλίβομαι, ταχὺ ἐπάκουσόν μου» (Ψαλ. ΞΗ´ [68] 17-18)· Ἐσὺ ποὺ ἔχεις πλῆθος οἰκτιρμῶν καὶ ἄπειρη εὐσπλαχνία, ρίξε στοργικὰ τὸ βλέμμα Σου ἐπάνω μας· μὴν ἀποστρέψεις μὲ ἀδιαφορία τὸ πρόσωπό Σου ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς δούλους Σου, διότι θλιβόμαστε καὶ ὑποφέρουμε. Ἄκουσέ μας γρήγορα, γιατὶ ἔχουμε ἀνάγκη βοηθείας καὶ δὲν ἔχουμε ἄλλη καταφυγή. Ὅλα τὰ παιδιὰ στὶς δυσκολίες στὴν μάνα καὶ τὸν πατέρα καταφεύγουν. Ἐκεῖ βρίσκουν ἀνταπόκριση, ἐκεῖ στοργή, ἐκεῖ βοήθεια.
.           Ὁ Θεός μας καὶ μόνο μὲ τὸ βλέμμα Του μᾶς μεταγγίζει στὴν ψυχὴ ἐλπίδα, εἰρήνη, παρηγοριά, ἐλπίδα, ἔλεος, δύναμη καὶ ἀγάπη. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν παρακαλοῦμε: «Ἐπίβλεψον, Κύριε, ἐφ’ ἡμᾶς». Γιὰ ὅλους μας εἶναι πολὺ ἐνισχυτικὴ καὶ παρηγορητικὴ ἡ βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὁ Παντεπόπτης Κύριος, βλέπει τοὺς κόπους μας, τοὺς πόνους μας, τὶς ἀγωνίες μας, τὰ προβλήματά μας, τὶς ἀποτυχίες μας, ὅπως βλέπει καὶ τὶς προόδους μας, τὶς ἐπιτυχίες μας, τὰ κατορθώματά μας. Ἡ αἴσθηση αὐτὴ ὅτι ὁ Κύριος μᾶς βλέπει καὶ μᾶς συμπαρίσταται μᾶς χαρίζει ἀσφάλεια καὶ σιγουριά, μᾶς δίνει κουράγιο γιὰ τὴν συνέχιση τοῦ ἀγώνα μας, ἀναγνωρίζει καὶ βραβεύει τοὺς μόχθους μας.
.           Τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ μας δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀπομακρύνουμε ἀπὸ πάνω μας, ἔστω καὶ ἂν πολλὲς φορὲς δὲν ἀντέχουμε στὴν ἰδέα ὅτι κάποιος μᾶς παρακολουθεῖ, ὅτι βλέπει ὅλες τὶς ἐνέργειές μας. Δὲν θέλουμε κάποτε νὰ μᾶς βλέπουν, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ διαπράττουμε στὸ σκοτάδι τὶς ἄνομες ἁμαρτίες μας, τὶς βδελυρὲς καὶ θεομίσητες ἐπιθυμίες καὶ ἐνέργειές μας. Τὶς ἐνοχές μας, γιὰ τὶς ὁποῖες ντρεπόμαστε καὶ δὲν θέλουμε οὔτε ἄνθρωπος νὰ τὶς γνωρίζει, πῶς νὰ τὶς βλέπει ὁ παντέφορος ὀφθαλμὸς τοῦ Κυρίου μας; Αὐτὸς ποὺ εἶδε τὴν πτώση τοῦ Ἀδὰμ καὶ ἔσπευσε ἀπὸ ἀγάπη καὶ γνήσιο ἐνδιαφέρον νὰ τὸν συναντήσει φωνάζοντάς τον μὲ τὸ ὄνομά του: «Ἀδάμ, ποῦ εἶ;» (Γεν. γ΄ 9). Αὐτὸς ποὺ γνωρίζει «καρδίας καὶ νεφρούς» (Ψαλμ. 7΄ 10), πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν βλέπει τὰ παραπτώματα τῆς ἄνομης βιοτῆς μας καὶ τὶς αἰσχρὲς ἐπιθυμίες μας; Καὶ δὲν θέλουμε νὰ μᾶς βλέπει κανείς, γιατὶ εἴμαστε ἀνθρωποφοβούμενοι καὶ νομίζουμε ὅτι μποροῦμε οἱ ταλαίπωροι νὰ γλυτώσουμε καὶ ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ Θεοῦ μας!
.           Ἐὰν ἀναπαυόμαστε πάντοτε στὸ βλέμμα Του καὶ πιστεύουμε ὅτι αὐτὸ εἶναι βλέμμα στοργῆς καὶ συμπαθείας, βλέμμα ἐλέους καὶ οἰκτιρμῶν δὲν θὰ ἐπιδιώκαμε τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ αὐτό. Τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ μας δὲν εἶναι βλέμμα ἀστυνομικό, ποὺ μᾶς παρακολουθεῖ σὰν ὑπόπτους καὶ ἐγκληματίες. Εἶναι βλέμμα πατρικοῦ ἐνδιαφέροντος καὶ σωτηρίας. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ αἴσθηση ὅτι μᾶς βλέπει ὁ Θεός, δὲν δημιουργεῖ φόβο καὶ ἐνοχὴ ἢ ἀσφυκτικὸ κλοιὸ ποὺ πνίγει τὶς ψυχές μας, ἀλλὰ χαρὰ καὶ εἰρήνη ποὺ ἀναπαύει, στηρίζει καὶ ἀναζωογονεῖ.
.           Ὑπάρχουν, βέβαια, στιγμὲς ποὺ αἰσθανόμαστε ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἐγκατέλειψε. Σὰν νὰ ἔστρεψε ἀλλοῦ τὸ πρόσωπό Του καὶ σὰν νὰ μὴν γυρίζει νὰ ρίξει οὔτε ἕνα βλέμμα στὸ ταλαίπωρο πλάσμα Του. Τοῦτο συμβαίνει, γιατὶ ἡ ἁμαρτωλὴ ζωή μας δὲν εἶναι εὐάρεστη στὸν Θεό μας καὶ ἡ ἐπικοινωνία μας μαζί Του μέσω τῆς προσευχῆς δὲν ἔχει θέρμη. Ἐμεῖς ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὸν Θεό μας καὶ ὄχι Ἐκεῖνος ἀπὸ ἐμᾶς. Αἴρεται ἡ χάρη Του, γιατὶ ἐμεῖς τὸ ἐπιζητοῦμε μὲ ὁποιαδήποτε συνέπεια. Καὶ ὅταν ἔλθουν οἱ συμφορὲς διερωτώμεθα γιατί σὲ ἐμᾶς; Ὁ Θεὸς ἀποδοκιμάζει τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή μας, μισεῖ τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ ἐμᾶς, τὰ παιδιά Του, μᾶς ἀγαπάει. Αὐτὴ ἡ ἀποδοκιμασία τοῦ Θεοῦ μας στὶς κακὲς ἕξεις καὶ πράξεις μας εἶναι ἡ αἰτία θλίψεως, στενοχώριας, ἀπομονώσεώς μας ἀπὸ τὴν χάρη Του, ἀπομακρυνσεώς μας ἀπὸ τὴν ζωοποιὸ σκέπη καὶ προστασία Του.
.           Ἡ αἴσθηση αὐτὴ τῆς ἐγκαταλείψεώς μας ἀπὸ τὸν Θεό μας τὶς εὐαίσθητες καρδιὲς τὶς συγκλονίζει καὶ τὶς ὁδηγεῖ σὲ ἀναζήτησή Του με ἐντονότερο πόθο. Γι’ αὐτὸ μαζὶ μὲ τὸν Δαβὶδ θερμὰ τὸν παρακαλοῦμε νὰ μὴν ἀποστρέφει τὸ πρόσωπό Του ἀπὸ ἐμᾶς, ἀπὸ τὰ πλάσματά Του, γιατὶ μᾶς πιάνει θλίψη βαθιά. Καὶ αὐτὴ ἡ θλίψη γίνεται πολλὲς φορὲς πρόξενος μετανοίας καὶ σωτηρίας.
.           Ἡ θλίψη αὐτῶν τῶν ἡμερῶν ἀπὸ τὶς καταστροφικὲς πυρκαγιὲς μὲ τὴν ἑκατόμβη τῶν νεκρῶν ἀδελφῶν μας εἶναι ἀπέραντη. Ἂν εἶχε προηγηθεῖ ἡ θλίψη μας γιὰ τὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸν Θεό μας καὶ εἶχε ἀκολουθήσει μετάνοια, ὁ Κύριος δὲν θὰ ἐπέτρεπε αὐτὴ τὴν παιδαγωγικὴ συμφορά. Ὁ μαρτυρικὸς διὰ πυρὸς θάνατος τῶν ἀδελφῶν μας θὰ εἶχε ἀποσοβηθεῖ. Ἡ συμφορά, ἡ ταραχὴ καὶ ὁ τρόμος, ποὺ ἐπικράτησε, εἶναι αἰτία ἀποστροφῆς τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου μας ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ ἀσώτους. Καὶ ὁ θάνατος τῶν ἀδελφῶν μας μέσα ἀπὸ τὸ σίγουρο «Κύριε, ἐλέησον» πού, εἴμαστε βέβαιοι, ὅτι ξεστόμισαν πρὶν τὸ τέλος, τοὺς ὁδήγησε κοντά Του. Εἶναι, ὅμως, αὐτὸς ὁ μαρτυρικὸς τῶν ἀδελφῶν μας θάνατος ἀπαρχὴ μετανοίας γιὰ ἐμᾶς, ποὺ ἐξακολουθοῦμε νὰ βρισκόμαστε σὲ κατάντημα ἠθικὸ καὶ πνευματικό; Δὲν ἔχουμε καιρό. «Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β´ Κορ. ϛ´ 2). Ἂς ἀπευθύνουμε τοῦ Κυρίου μας λόγια μετανοίας και ἂς τοῦ δείξουμε αὐτὴν μὲ τὶς πράξεις μας. Ἂς Τὸν παρακαλέσουμε νὰ μὴν ἀποστρέψει ἄλλο τὸ πρόσωπό Του ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μας λέγοντας.
.           Μὴν παραβλέψεις, Κύριε, τὴν μετάνοιά μας, συγχώρησε τὶς ἁμαρτίες μας καὶ δεῖξέ μας τὸ ἄπειρο ἔλεός Σου. Ἀμήν!

 

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

 

 

ΣΩΤΗΡΙΑ ΦΥΓΗ (παράδειγμα ἀπὸ τὸν Προφήτη Ἠλία) [Χαραλ. Μπούσιας]

Σωτήρια φυγή
(παράδειγμα ἀπὸ τὸν Προφήτη Ἠλία)

Γράφει γιὰ τὴν «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»
ὁ Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

.         Τὸν ὄγδοο πρὸ Χριστοῦ αἰώνα, στὰ χρόνια τοῦ Προφήτη Ἠλία, τὸ βόρειο βασίλειο τοῦ Ἰσραὴλ εἶχε ἀποστατήσει ἀπὸ τὸ Θεό. Δυστυχῶς μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Σολομῶντος ὁ λαὸς εἶχε χωρισθεῖ σὲ δύο βασίλεια, τὸ βόρειο μὲ τὶς δέκα φυλὲς καὶ τὸ νότιο μὲ τὶς φυλὲς τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ Βενιαμίν. Τὸ νότιο εἶχε πρωτεύουσα τὴν Ἱερουσαλήμ, ἐνῶ τὸ βόρειο εἶχε πρωτεύουσα τὴ Σαμάρεια. Δυστυχῶς, στὸ βόρειο βασίλειο οἱ βασιλεῖς ἀκολούθησαν τὴν εἰδωλολατρία, ὅπως ὁ Ἀχαάβ. Αὐτὸς εἶχε ἕνα μαλακό, χαλαρό χαρακτήρα, μὲ τάση πρὸς τὴν εἰδωλολατρία, καὶ ἦταν ἄνθρωπος ποὺ ἐπηρεαζόταν ἀπὸ τὴ γυναίκα του Ἰεζάβελ, ἡ ὁποία δὲν ἦταν Ἑβραία, ἀλλὰ Συροφοινίκισσα, εἰδωλολάτρισσα φανατική. Γρήγορα, ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς φοβερῆς γυναίκας, ἡ λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἐξοστρακίσθηκε καὶ εἰσήχθηκε ἡ λατρεία τοῦ Βάαλ καὶ τῆς αἰσχρότατης Ἀστάρτης, ἡ ὁποία ἦταν κάτι ἀντίστοιχο μὲ τὴ δική μας Ἀφροδίτη.
.       Σ’ αὐτὴ τὴν κρίσιμη καμπὴ τῆς ἱστορίας τοῦ Ἰσραήλ, ὁ ὁποῖος ἔζησε, ὅσο ποτὲ ἄλλοτε, τὴν ἀποστασία στὶς ἡμέρες αὐτοῦ τοῦ βασιλιᾶ, ἐμφανίσθηκε ὁ φλογερός καὶ ζηλωτής Προφήτης ἀπὸ τὴ Θέσβη, ὁ Ἠλίας. Σὰν ἀστραπὴ αἰφνίδια παρουσιάσθηκε μπροστὰ στὸν βασιλιά, γιὰ νὰ τοῦ δώσει ἐκεῖνο τὸ φοβερὸ μήνυμα τῆς ἐπ’ ἀόριστον ἀνομβρίας, ὡς τιμωρία ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ τὴν ἀποστασία τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς κυβερνήσεώς του.
.       Γράφει ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος: «Ἠλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθὴς ἡμῖν καὶ προσευχὴν προσηύξατο τοῦ μὴ βρέξαι, καὶ οὐκ ἔβρεξεν ἐπὶ τῆς γῆς ἐνιαυτοὺς τρεῖς καὶ μῆνας ἕξ» (Ἰάκ. ε΄ 17). Καὶ ὁ Θεὸς εἰσήκουσε τὴν προσευχή τοῦ Ἠλία, γιατὶ ἦταν ἄνθρωπος καθαρὸς καὶ τῶν καθαρῶν ἀνθρώπων ὁ Θεὸς δέχεται τὶς προσευχές.
.       «Ζῇ Κύριος ὁ Θεὸς τῶν δυνάμεων», (Γ΄ Βασιλ. 17, 1) λέει στὸ βασιλιὰ ὁ Προφήτης. Ὅρκίζομαι στὸ Θεὸ τὸν ζῶντα, τὸν Θεὸ τοῦ Ἰσραήλ, ἐνώπιον τοῦ Ὁποίου στέκομαι καὶ τὸν Ὁποῖο ὑπηρετῶ, ὅτι, σ’ αὐτὰ τὰ χρόνια ποὺ θὰ ἔρθουν, οὔτε θὰ βρέξει οὔτε θὰ πέσει δροσιά. Κι ὅλα θὰ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸ στόμα τὸ δικό μου. Ὅ,τι λέω ἐγώ, αὐτὸ θὰ γίνεται. Αὐτὰ εἶπε ὁ Προφήτης καὶ ἐξαφανίσθηκε ἀπὸ προσώπου Ἀχαάβ.
.       Ἐμεῖς, οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες, ἀλλοίμονο, βρισκόμαστε σὲ παράλληλες ἡμέρες μὲ ἐκεῖνες τῆς ἐποχῆς τοῦ βορείου Ἰσραήλ. Εἴμαστε βυθισμένοι σὲ πνευματικὴ νάρκη καὶ δὲν ἀκοῦμε τὰ μηνύματα τῶν καιρῶν καὶ τὶς σάλπιγγες τῆς Ἀποκαλύψεως. Οἱ ἡμέρες μας εἶναι κρίσιμες γιὰ τὸ λαό μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη. Θὰ καταλάβουμε ἄραγε ὅτι, τόσο προσωπικὰ ὅσο καὶ ἐθνικά, σὰν ἀνίκανοι καπεταναῖοι ρίχνουμε τὸ καράβι τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τοῦ ἔθνους μας στὰ βράχια, ὥστε νὰ συνέλθουμε καὶ νὰ ἀλλάξουμε πορεία πλεύσεως;
.       Ἡ μετάνοια θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴ σωτηρία. Τὰ μηνύματα τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν Γραφῶν καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἴδια μὲ τὰ μηνύματα τοῦ Προφήτη Ἠλία πρὸς τὸ βασιλιὰ καὶ τὸ λαὸ τοῦ βόρειου Ἰσραήλ. Ἂς εὐχηθοῦμε νὰ βοηθήσει ὁ Θεός, νὰ μᾶς ἐλεήσει, νὰ μὴ νοιώσουμε, ὅ,τι ἔνοιωσαν οἱ Ἰσραηλίτισσες ἐκεῖνες, πρὸς τὶς ὁποῖες ἔλεγε προφητεύοντας ὁ Ἡσαΐας: «- Κυρίες μου… φορᾶτε τὰ φουστάνια σας τὰ ὡραῖα μὲ τὶς ζῶνες τὶς χρυσὲς καὶ τὰ χρυσοκεντημένα καὶ μεταξωτά σας ροῦχα, καὶ τὰ ἀρώματά σας… Σχοινὶ θὰ μπεῖ στὴ μέση σας καὶ θὰ συρθεῖτε ξυπόλυτες στὴ γῆ τῆς αἰχμαλωσίας!… «καὶ ἔσται ἀντὶ ὀσμῆς ἡδείας κονιορτὸς καὶ ἀντὶ ζώνης σχοινίῳ ζώσῃ καὶ ἀντὶ τοῦ κόσμου τῆς κεφαλῆς τοῦ χρυσίου φαλάκρωμα ἕξεις διὰ τὰ ἔργα σου καὶ ἀντὶ τοῦ χιτῶνος τοῦ μεσοπορφύρου περιζώσῃ σάκκον» (Ἡσ. 3, 24). Ἂν δὲν κάνουμε τοὺς συσχετισμούς μας, δὲν συνέλθουμε, δὲν μετανοιώσουμε, θὰ ἔλθουν οἱ συνέπειες καὶ τότε, ἀργὰ βέβαια, ἴσως συνετισθοῦμε.
.       Ὁ Θεός μας, ὁ «πανταχοῦ παρών» προστάτευσε σὲ δύσκολες ἡμέρες, σὲ ἡμέρες φθόνου καὶ κατατρεγμοῦ, τὸν Προφήτη Ἠλία. Τὸν προστάτευσε ἀπὸ τὸν μέχρι θανάτου φθόνο τῆς Ἰεζάβελ. Τὸν παρότρυνε νὰ φύγει μακριὰ καὶ νὰ κρυφθεῖ, γιὰ νὰ σωθεῖ λέγοντάς Του: «Πορεύου κατὰ ἀνατολὰς καὶ κρύβηθι ἐν τῷ χειμάῤῥῳ Χοῤῥάθ, τοῦ ἐπὶ προσώπου Ἰορδάνου, καὶ ἔσται ἐκ τοῦ χειμάῤῥου πίεσαι ὕδωρ καὶ τοῖς κόραξιν ἐντελοῦμαι διατρέφειν σε» (Γ΄ Βασ. 17, 3-4). Πήγαινε, τοῦ εἶπε, νὰ κρυφθεῖς καὶ ἐγὼ θὰ σὲ διαθρέψω. Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι λόγια παμμέγιστης σημασίας. «Κρύβηθι», κρύψου! Αὐτὸ τὸ «κρύβηθι» εἶναι ἕνας σπουδαῖος λόγος γιὰ ὅλους μας καὶ φυσικὰ γιὰ τὸ ἔθνος μας στὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ διανύει. Τὰ ἴδια λόγια τοῦ Θεοῦ μας τὰ ἔχουμε ἀκούσει ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Προφήτη: – Λαέ μου, «εἴσελθε εἰς τὰ ταμιεῖα σου, ἀπόκλεισον τὴν θύραν σου, ἀποκρύβηθι μικρόν, ὅσον ὅσον, ἕως ἂν παρέλθῃ ἡ ὀργὴ Κυρίου» (Ἡσ. κστ΄ 20). Λαέ μου, περπάτα, μπὲς μέσα στὰ ἐσώτερα δωμάτια τοῦ σπιτιοῦ σου, κλεῖσε τὴν πόρτα σου, κρύψου γιὰ λίγο, «ὅσον ὅσον», ἕως ὅτου περάσει ἡ ὀργὴ τοῦ Κυρίου.
.       Γιὰ νὰ κρυφτοῦμε, ὅμως, πρέπει νὰ φύγουμε· νὰ φύγουμε ἀπὸ τὸν ἐσφαλμένο δρόμο, τὸ δρόμο τῆς ἀπωλείας, στὸν ὁποῖο, δυστυχῶς, βαδίζουμε. Χρειάζεται φυγή! Ἂς θυμηθοῦμε ὅτι γιὰ νὰ σώσει ὁ Ἰωσὴφ τὸ βρέφος Χριστό, ἔλαβε ἐντολὴ ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ φύγει στὴν Αἴγυπτο. Γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ οἰκογένεια τοῦ Λὼτ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τῶν Σοδόμων, ἔλαβε ἐντολὴ νὰ φύγει, χωρὶς μάλιστα νὰ κοιτάξει πίσω, δηλαδὴ χωρὶς νὰ μολυνθεῖ μὲ φιλήδονες ἐνθυμήσεις, ποὺ προκαλοῦν πειρασμοὺς καὶ ἀναπόφευκτα πτώσεις. Γιὰ νὰ ἀποφύγει τοὺς πειρασμοὺς τῆς σάρκας τέλος ὁ Ὅσιος Μαρτινιανός, ἔφυγε μακριὰ ἀπὸ τὸ σπήλαιό του ἀναφωνώντας τὸ σοφότατο: «Μαρτινιανέ, φεῦγε καὶ σῴζου». Ἡ μετάνοιά μας, λοιπόν, καὶ ἡ φυγὴ ἀπὸ τὸ κατεστημένο θὰ μᾶς φέρει τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, θὰ ἑλκύσει γύρω μας τὸ ἔλεος Του, ἀφοῦ θὰ κρυφθοῦμε σὰν τὰ μετανοιωμένα παιδιὰ στὴν ἀγκαλιά Του, καὶ θὰ σώσουμε, ἔτσι, τὴν πατρίδα μας καὶ φυσικὰ τοὺς ἑαυτούς μας.

 

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

«ΟΠΟΤΕ Η ΝΥΜΦΗ ΓΥΡΙΣΕΙ, Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΗ»

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ νέο βιβλίο
τοῦ Δημ. Μαυρόπουλου:
«Σχόλια στὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο»
ἐκδ. «Δόμος», Ἀθῆναι 2017,
σελ. 116-117
Ἠλ. στοιχειοθ. «Χριστιαν. Βιβλιογρ.»

[…] Νὰ τὸ πῶ μὲ ἕναν διαφορετικὸ λόγο χρησιμοποιώντας αὐτὸ ποὺ λέει ὁ ἅγιος Μάξιμος: ποιά εἶναι αὐτὴ ἡ δικαίωση, τί θὰ προκύψει ἀπὸ τὴν ἐσχάτη Κρίση; Αὐτὸ ποὺ θὰ προκύψει εἶναι ὅτι θὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ πρόσωπο τοῦ Νυμφίου. Ἂν τὸ ἀναγνωρίσουμε, εἴμαστε μὲ τὸν Νυμφίο, ἂν δὲν τὸ ἀναγνωρίσουμε, ὁ Νυμφίος γίνεται πηγὴ βασάνου, ἡ παρουσία του γίνεται πηγὴ βασάνου. Αὐτὸ μᾶς λέει καὶ τὸ συναξάρι τῆς Κυριακῆς τῆς Ἀπόκρεω: τρυφὴν μὲν καὶ βασιλείαν οὐρανῶν εἶναι, τὴν μετὰ Θεοῦ τῶν ἁγίων συνδιαγωγήν, βάσανον δὲ τὸν ἀπὸ Θεοῦ μακρυσμόν. Ἄραγε θὰ τὸν ἀναγνωρίσουμε; Θὰ προετοιμάσουμε τὴ ζωή μας, ὥστε νὰ ἀναγνωρίσουμε ὡς ἔκπληξη τὴν παρουσία τοῦ Νυμφίου;
.               Ποιά προετοιμασία κάνει ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ γνωρίσει τὸ πρόσωπο τοῦ Νυμφίου, γιὰ νὰ παραδοθεῖ σὲ αὐτόν; Θὰ πῶ ἕνα παράδειγμα, ἐνδεχομένως ἀφελές, ἐὰν ἔχω παγιδευτεῖ στὴν ἀντίληψη ἑνὸς τιμωροῦ Θεοῦ, ὀργισμένου Θεοῦ, δικαιοκρίτη– ὅπως τὸν λένε– Θεοῦ, ἀλλὰ μὲ δικανικὸ περιεχόμενο, ὁ ὁποῖος, γιὰ νὰ ἐπιβάλει κοσμικὴ τάξη καὶ ἁρμονία, βραβεύει τὸν δίκαιο καὶ τιμωρεῖ τὸν ἄδικο, κινδυνεύω νὰ μὴν ἀναγνωρίσω τὸ πρόσωπο ἑνὸς ἐλεήμονα Νυμφίου. Δὲν θὰ ἀποδεχτῶ αὐτὴν τὴν ἐλεήμονα καρδία, ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτουν καὶ οἱ Προφῆτες καὶ τὰ Εὐαγγέλια καὶ οἱ Πατέρες. Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι τιμωρός, ἀλλὰ ἔλεος καὶ ἀγάπη.
.               Ἂν χτίσω τὴ ζωή μου μὲ μία ἀντίληψη ἑνὸς τέτοιου Θεοῦ, δὲν θὰ ἀναγνωρίσω τὸ πρόσωπό του, καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι ἡ κόλασή μου· αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ βασανισμός μου, νὰ μὴν ἀναγνωρίσω τὸν ἐλεήμονα Κύριο. Σὲ ὅλες τὶς ἀποκαλύψεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅποτε ἀποκαλύφθηκε ὁ Θεὸς καὶ εἶπε: «ἐδῶ εἶμαι», πάντα προσέθετε: Κύριος πολυέλεος καὶ πολυεύσπλαγχνος καὶ ἀληθινός. Σχεδὸν ἀμνήμων γιὰ τὰ ἁμαρτήματα, ξεχνάει τὶς ἁμαρτίες μας συνεχῶς. Ἕνα νυμφίο ποὺ λαχταράει τὴν νύμφη, ὁ Μέγας Βασίλειος τὸν ὀνομάζει «μανικὸ ἐραστή», δηλαδὴ τρελαμένο γιὰ τὴν νύμφη. Φεύγει ἡ νύμφη; πάει μὲ ἄλλους ἄνδρες; Γίνεται εἰδωλολάτρισσα μὲ τὸν ἕναν, μὲ τὸν ἄλλον; Αὐτὸς παραμένει μὲ τὴ λαχτάρα τῆς νύμφης καὶ ὅποτε ἡ νύμφη γυρίσει, ἡ ἀγκαλιὰ εἶναι ἀνοιχτή, χωρὶς κρίση.

ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου-3 [Ἁγ. Νικολ. Βελιμίροβιτς]

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ
τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου

[Γ´]

(Λουκ. ιη´ 10-14)

ἀπὸ τὸ βιβλίο «Καιρὸς μετανοίας»,
β´ ἔκδ., Ἀθῆναι 2012,
μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 9-27

Μέρος Α´: ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου-1 [Ἁγ. Νικολ. Βελιμίροβιτς]

Μέρος Β´: ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου-2 [Ἁγ. Νικολ. Βελιμίροβιτς]

.               Ὁ πραγματικὸς ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς δὲν πηγαίνει μπροστά, στὴν πρώτη θέση μέσα στὴν ἐκκλησία. Τί ἀνάγκη ἔχει νὰ τὸ κάνει αὐτό; Ὁ Θεὸς τὸν βλέπει καὶ στὸ πίσω μέρος τῆς ἐκκλησίας τὸ ἴδιο, ὅπως κι ἂν στεκόταν μπροστά. Ὁ ἀληθινὸς ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς βρίσκεται πάντα σὲ πραγματικὴ μετάνοια. «Ἡ μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου εἶναι πανηγύρι γιὰ τὸ Θεό», λέει ὁ ὅσιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος. Ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος στέκεται μακριά. Νιώθει τὴ μηδαμινότητά του ἐνώπιόν του Θεοῦ, γεμίζει μὲ ταπείνωση μπροστὰ στὴ μεγαλοσύνη Του. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ὁ «μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν», ὁμολόγησε ἔμφοβος ὅταν τὸν πλησίασε ὁ Χριστός: «Οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς κύψας λύσαι τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ» (Μάρκ. α´ 7). Ἡ ἁμαρτωλὴ γυναίκα ἔπλυνε τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ μὲ τὰ δάκρυά της. Ὁ ἀληθινὸς ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς εἶναι πολὺ ταπεινός, νιώθει εὐτυχὴς μόνο ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς τοῦ ἐπιτρέπει νὰ πλησιάσει στὰ πόδια Του.
.               Οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι. Γιατί; Τὰ μάτια εἶναι ὁ καθρέφτης τῆς ψυχῆς. Τὶς ψυχικὲς ἁμαρτίες μπορεῖς νὰ τὶς διαβάσεις στὰ μάτια. Δὲν διαπιστώνεις κάθε μέρα πώς, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ἁμαρτάνει, χαμηλώνει τὰ μάτια του μπροστὰ στοὺς ἄλλους; Πῶς θὰ μποροῦσαν τὰ μάτια ἑνὸς ἁμαρτωλοῦ νὰ μὴ χαμηλώσουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τοῦ παντογνώστη; Κάθε ἁμαρτία ποὺ διαπράττεται μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, διαπράττεται κι ἐνώπιόν του Θεοῦ. Δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία στὴ γῆ ποὺ νὰ παραμείνει ἀπαρατήρητη ἀπὸ τὸ Θεό. Ὁ ἀληθινὸς ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς τὸ γνωρίζει αὐτὸ καὶ γι’ αὐτὸ ταπεινώνεται βαθιά, στέκεται μὲ ντροπὴ μπροστὰ στὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ παραβολὴ λέει, οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπάραι.
.               Ἀλλὰ γιατί χτυποῦσε τὸ στῆθος του; Γιὰ νὰ δείξει Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο πὼς τὸ σῶμα εἶναι τὸ ὄργανο μὲ τὸ ὁποῖο ἁμαρτάνει ὁ ἄνθρωπος. Οἱ σωματικὲς ἐπιθυμίες ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο στὶς μεγαλύτερες ἁμαρτίες. Ἡ λαιμαργία ὁδηγεῖ στὴ λαγνεία. Ἡ λαγνεία ὁδηγεῖ στὴν ὀργὴ κι αὐτὴ στὸ φόνο. Ἡ σωματικὴ ψύχωση χωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ Θεό, τὸν ἐξασθενίζει καὶ σκοτώνει τὸν θεϊκὸ ἡρωισμὸ ποὺ ἐνυπάρχει στὸν ἄνθρωπο. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ὁ τελώνης χτυπάει τὸ σῶμα του. Ξέρει καλὰ τὴν ἁμαρτία του, τὴν ταπείνωσή του καὶ τὴν ντροπὴ ποὺ πρέπει νὰ νιώθει μπροστὰ στὸ Θεό.
.               Γιατί ὅμως χτυπάει κυρίως τὸ στῆθος του κι ὄχι τὸ κεφάλι του ἢ τὰ χέρια του; Ἐπειδὴ ἡ καρδιὰ βρίσκεται στὸ στῆθος. Κι ἡ καρδιὰ εἶναι πηγὴ κάθε ἁμαρτίας καὶ κάθε ἀρετῆς. Εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «τὸ ἐκ τοῦ ἀνθρώπου ἐκπορευόμενον, ἐκεῖνο κοινοὶ τὸν ἄνθρωπον, ἔσωθεν γὰρ ἐκ τῆς καρδίας τῶν ἀνθρώπων οἱ διαλογισμοὶ οἱ κακοὶ ἐκπορεύονται, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ἀσέλγεια, ὀφθαλμὸς πονηρός, βλασφημία, ὑπερηφανία, ἀφροσύνη· πάντα ταῦτα τὰ πονηρὰ ἔσωθεν ἐκπορεύεται καὶ κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον» (Μάρκ. ζ´ 20-23). Γι’ αὐτὸ ὁ τελώνης χτυποῦσε τὸ στῆθος του.
.               Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. Θεέ μου, σπλαχνίσου κι ἐλέησέ με τὸν ἁμαρτωλό. Αὐτὰ ἔλεγε ὁ τελώνης. Δὲν ἀπαριθμοῦσε οὔτε τὰ καλά του ἔργα οὔτε τὰ κακά. Ὁ Θεὸς τὰ γνωρίζει ὅλα. Κι ὁ Θεὸς δὲν ἐπιθυμεῖ τὴν ἀπαρίθμηση τῶν ἁμαρτιῶν, ἀλλὰ τὴν ταπείνωση καὶ τὴ μετάνοια γιὰ ὂλ’ αὐτά. Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.
.               Τὰ λόγια αὐτὰ τὰ λένε ὅλα. Θεέ μου, Ἐσὺ εἶσαι ὁ γιατρὸς κι ἐγὼ ὁ ἄρρωστος. Μόνο Ἐσὺ μπορεῖς νὰ μὲ θεραπεύσεις, σὲ Σένα μόνο ἀνήκω. Ὁ γιατρὸς εἶσαι Ἐσύ, θεραπεία εἶναι τὸ ἔλεός Σου. Λέγοντας ὁ ἄρρωστος, ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ, εἶναι σὰ νὰ λέει μὲ εἰλικρινῆ μετάνοια: «Γιατρέ, δῶσε τὴ θεραπεία σὲ μένα τὸν ἄρρωστο. Κανένας ἄλλος στὸν κόσμο δὲν μπορεῖ νὰ μὲ θεραπεύσει παρὰ μόνο Ἐσύ, Θεέ μου. «Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα» (Ψαλμ. Ν´ 6). Ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους δὲν ὑπάρχει βοήθεια γιὰ μένα, ὅσο δίκαιοι κι ἂν εἶναι αὐτοί. Μόνο Ἐσὺ μπορεῖς νὰ μὲ βοηθήσεις. Τίποτ’ ἄλλο δὲν μπορεῖ νὰ μὲ βοηθήσει. Οὔτε ἡ νηστεία μου, οὔτε τὸ δέκατο τῆς περιουσίας μου ποὺ δίνω οὔτε ὅλα τὰ καλά μου ἔργα. Μόνο τὸ ἔλεός Σου μπορεῖ νὰ γειάνει τὶς πληγές μου σὰν φάρμακο σωστικό. Ὁ ἔπαινος τῶν ἀνθρώπων δὲν μπορεῖ νὰ θεραπεύσει τὰ τραύματά μου, μᾶλλον τὰ χειροτερεύει. Ἐσὺ μόνο γνωρίζεις τὴν ἀρρώστια μου κι Ἐσὺ ἔχεις καὶ τὴ θεραπεία. Εἶναι ἄσκοπο γιὰ μένα νὰ πάω ὁπουδήποτε ἀλλοῦ ἢ νὰ προσευχηθῶ σὲ ὁποιονδήποτε ἄλλον. Ἂν Ἐσὺ μὲ ἀπορρίψεις, ὁ κόσμος ὁλόκληρος δὲν μπορεῖ νὰ μὲ συγκρατήσει ἀπὸ τὴν καταστροφή. Ἐσύ, μόνο Ἐσύ, Κύριε, μπορεῖς, ἂν τὸ θέλεις. Θεέ μου, συχώρεσέ με, σῶσε με. Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.

* * *

.               Τί λέει ὁ Κύριος τώρα, πῶς ἀπαντάει σ’ αὐτοῦ του εἴδους τὴν προσευχή; «Λέγω ὑμίν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος» (Λουκ. ιη´ 14). Σὲ ποιὸν ἀπευθύνει τὰ λόγια αὐτὰ ὁ Κύριος; Σὲ ὅλους ἐμᾶς, ποὺ νομίζουμε πὼς εἴμαστε δίκαιοι. Ὁ τελώνης εἶναι αὐτὸς ποὺ γύρισε στὸ σπίτι τοῦ δικαιωμένος, ὄχι ὁ Φαρισαῖος. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ὁμολογεῖ μὲ ταπείνωση τὶς ἁμαρτίες τοῦ γυρίζει στὸ σπίτι τοῦ δικαιωμένος, ὄχι ὁ ἄδικος καὶ ἀλαζόνας. Ὁ ταπεινὸς καὶ μετανιωμένος ἄνθρωπος δικαιώνεται, ὄχι ὁ αὐθάδης, ὁ ματαιόδοξος καὶ ὑπερήφανος. Ὁ γιατρὸς ἐλεεῖ καὶ θεραπεύει τὸν ἄρρωστο ποὺ ὁμολογεῖ τὴν ἀρρώστια του κι ἀναζητᾶ θεραπεία, ἐνῶ στέλνει ἄδειο στὸ σπίτι τοῦ ἐκεῖνον ποὺ ἐπισκέπτεται τὸ γιατρὸ γιὰ νὰ κομπάσει πὼς εἶναι ὑγιής.
.               Ὁ Κύριος τελειώνει τὴ θαυμάσια παραβολή Του μὲ τὴν ἑξῆς διδαχή: «ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται» (Λουκ. ιη´14). Ποιὸς εἶναι ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν καὶ ποιὸς ὁ ταπεινῶν; Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ὑψωθεῖ οὔτε ὅσο τὸ φάρδος μίας τρίχας, ἂν ὁ Θεὸς δὲν τὸν σηκώσει. Ἐδῶ ὅμως ἐννοεῖ ἐκεῖνον ποὺ νομίζει πὼς ὑψώνεται μὲ τὸ νὰ σπεύδει νὰ καταλάβει τὴν πρώτη θέση, μπροστὰ σὲ Θεὸ καὶ ἀνθρώπους· ἐκεῖνον ποὺ κομπάζει γιὰ τὰ καλά του ἔργα· ἐκεῖνον ποὺ ὑπερηφανεύεται ἀκόμα καὶ μπροστὰ στὸ Θεό· αὐτὸν ποὺ ταπεινώνει καὶ περιφρονεῖ τοὺς ἄλλους, ὥστε ὁ ἴδιος νὰ φαίνεται ἀνώτερος. Σ’ ὅλες αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, ἐκεῖνοι ποὺ πιστεύουν πὼς ὑψώνονται, στὴν οὐσία ταπεινώνονται. Ὅσο ἀνώτεροι φαντάζουν στὰ δικά τους τὰ μάτια ἢ καὶ στὰ μάτια τῶν ἄλλων, τόσο μικρότεροι φαίνονται στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. Τέτοιους ἀνθρώπους θὰ τοὺς ταπεινώσει ὁ Θεός. Κάποια μέρα θὰ τοὺς κάνει νὰ νιώσουν τὴν ταπείνωση αὐτή. «Ὡσότου ὁ ἄνθρωπος ἀποκτήσει ταπείνωση, δὲν θὰ λάβει τὴν ἀνταπόδοση τῶν ἔργων του. Ἡ ἀνταπόδοση δὲν δίδεται γιὰ τὰ ἔργα ἀλλὰ γιὰ τὴν ταπείνωση», λέει ὁ ἀββὰς Ἰσαὰκ ὁ Σύρος (Λόγος λδ´).
.               Ποιός εἶναι αὐτὸς ποῦ ταπεινώνει τὸν ἑαυτό του; Ὄχι βέβαια ἐκεῖνος ποὺ προσπαθεῖ νὰ φαίνεται ταπεινότερος, μὰ ἐκεῖνος ποὺ βλέπει τὴν ταπεινότητά του ἐπειδὴ εἶναι ἁμαρτωλός. Ὁ Θεὸς δὲν ἀπαιτεῖ ἄλλη ταπείνωση ἀπό μας, παρὰ μόνο τὴν αἴσθηση καὶ τὴν ὁμολογία τῆς ἁμαρτωλότητάς μας. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ αἰσθάνεται κι ὁμολογεῖ τὸ βάθος ὅπου τὸν βύθισε ἡ ἁμαρτία, εἶναι ἀδύνατο νὰ βυθιστεῖ περισσότερο. Ἡ ἁμαρτία μᾶς τραβάει πάντα χαμηλά, στὸ βάθος τῆς καταστροφῆς, πιὸ βαθιὰ ἀπ’ ὅ,τι μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε. Λέει ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος: «Ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος δὲν πέφτει ποτέ. Ποῦ μπορεῖ νὰ πέσει, ἀφοῦ βρίσκεται πιὸ χαμηλὰ ἀπ’ ὅλους; Ἡ ματαιότητα εἶναι μεγάλη αἰσχύνη, ἐνῶ ἡ ταπείνωση εἶναι ὕψος μεγάλο, τιμὴ καὶ ἀξία» (Ὁμιλ. 19).
.               Μὲ λίγα λόγια: Ἐκεῖνος ποὺ ἐνεργεῖ ὅπως ὁ τελώνης, τιμᾶται. Ὁ πρῶτος (ὁ Φαρισαῖος) δὲν μπορεῖ νὰ θεραπευτεῖ, γιατί δὲ βλέπει πὼς εἶναι ἄρρωστος. Ὁ δεύτερος (ὁ τελώνης) εἶναι ἄρρωστος, ἀλλὰ βρίσκεται στὸ στάδιο τῆς θεραπείας ἐπειδὴ γνωρίζει τὴν ἀρρώστια του, παρακολουθεῖται ἀπὸ τὸ γιατρὸ καὶ κάνει τὴ θεραπεία του. Ὁ πρῶτος εἶναι σὰν τὸ λεῖο καὶ ψηλὸ δέντρο ποὺ μέσα τοῦ ὅμως εἶναι σάπιο καὶ γι’ αὐτὸ ἄχρηστο στὸν οἰκοδεσπότη. Ὁ δεύτερος εἶναι σὰν τὸ δέντρο ποὺ ἔχει ἀνώμαλη ἐπιφάνεια κι ὁ κορμὸς τοῦ εἶναι στραβός, μὰ ὁ οἰκοδεσπότης τὸ κατεργάζεται, φτιάχνει δοκάρια καὶ τὰ χρησιμοποιεῖ γιὰ τὸ σπίτι του.
.               Ὁ Θεὸς νὰ ἐλεήσει ὅλους τοὺς ἁμαρτωλοὺς ποὺ μετανοοῦν, νὰ θεραπεύσει ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας ὅλους αὐτοὺς ποὺ προσεύχονται μὲ φόβο καὶ δοξάζουν τὸν πανεύσπλαχνο Πατέρα, τὸν μονογενῆ Του Υἱὸ καὶ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, τὴν ὁμοούσια καὶ ἀδιαίρετη Τριάδα, τώρα καὶ πάντα καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΤΟΥ ΖΑΚΧΑΙΟΥ-3 (Ἁγ. Νικολ. Βελιμίροβιτς) «Ὁ Θεὸς δὲν βιάζεται νὰ δείξει τὴν ἀδυναμία τοῦ πονηροῦ καὶ τὴ δική Του δύναμη στὴν πρώτη ἀντίθεσή Του μὲ τὸν πονηρό. Περιμένει νὰ δεῖ τὸν πονηρὸ νὰ ἐπαίρεται στοὺς οὐρανοὺς κι ἔπειτα νὰ σκορπίζεται ἡ δύναμή του στὴ στιγμή».

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΤΟΥ ΖΑΚΧΑΙΟΥ

Γ´

Ἀπὸ τὸ βιβλίο
«ΟΜΙΛΙΕΣ ϛ´-Κυριακοδρόμιο Γ´»

Ἀθῆναι 2014, μετάφρ. Π. Μπότση,
σελ. 171-195.

Μέρος Α´: Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΤΟΥ ΖΑΚΧΑΙΟΥ (Ἁγ. Νικολ. Βελιμίροβιτς) «Ὅπως ὁ μελαχροινὸς ἄνθρωπος, ποὺ γιὰ πολὺ καιρὸ δὲν ἔχει κοιταχτεῖ σὲ καθρέφτη κι ἔπειτα, ξαφνικά, ἔρχεται ἀντιμέτωπος μὲ τὴν εἰκόνα του καὶ διαπιστώνει πὼς τὰ μαλλιά του ἔχουν γκριζάρει».

Μέρος Β´: Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΤΟΥ ΖΑΚΧΑΙΟΥ-2 (Ἁγ. Νικολ. Βελιμίροβιτς) «Μέσα ἀπὸ τὸν ἁμαρτωλὸ Ζακχαῖο ξεπήδησε ὁ ἄνθρωπος Ζακχαῖος, ποὺ ἀντιπάλευε τὸν ἁμαρτωλὸ ποὺ εἶχε μέσα του».

.           Ἔλεγαν τὸν παλιὸ καιρό: «Ἀγαπῶν ἀργύριον, οὐ πλησθήσεται ἀργυρίου» (Ἐκκλ. E´ 9). Ὁ Ζακχαῖος ἦταν φιλάργυρος. Εἶχε περάσει ὅλη τὴν ὥς τότε ζωή του μαζεύοντας χρήματα μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο. Καὶ συνήθως οἱ τρόποι αὐτοὶ ἦταν ἁμαρτωλοί. Αὐτὴ εἶναι μία ἀρρώστια, ποὺ ἀναπόφευκτα ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀπώλεια. Εἶναι μία φωτιὰ ποὺ καίει τόσο περισσότερο τὸν ἄνθρωπο, ὅσο πιὸ πολλὰ χρήματα μαζεύει. Δὲν ὑπάρχει ποσότητα χρημάτων ποὺ θὰ ἱκανοποιήσει τὸν φιλάργυρο. Ὅπως ἡ φωτιὰ δὲν θὰ πεῖ ποτέ, «μὴ μὲ ταΐζετε μ’ ἄλλα ξύλα, ἀρκετὰ εἶναι αὐτά», ἔτσι καὶ τὸ πάθος τῆς φιλαργυρίας δὲν θὰ πεῖ ποτὲ «φτάνει, ἀρκετά».
.              Ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὸ πάθος αὐτὸ ἀπὸ μόνος του, μὲ τὶς δικές του προσπάθειες. Μόνο ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ, ποὺ προκαλεῖ ντροπὴ καὶ φόβο στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ μαζί της ἡ γνώση κάποιας ἀξίας μεγαλύτερης ἀπὸ τὸ ἀσήμι καὶ τὸ χρυσό, μπορεῖ νὰ τὸ ξεπεράσει. Χωρὶς τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ ὁ Ζακχαῖος θὰ εἶχε περάσει ὅλη τὴ ζωή του μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ὅπως ὅλοι οἱ τελῶνες. Καὶ θὰ εἶχε πεθάνει περιφρονημένος, καταραμένος καὶ ξεχασμένος. Τὸ ὄνομά του δὲν θὰ τὸ βρίσκαμε γραμμένο στὸ εὐαγγέλιο στὴ γῆ, οὔτε καὶ στὴ Βίβλο τῆς Ζωῆς στὸν οὐρανό. Ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου ὅμως διέγειρε τὴν ψυχή του, ποὺ ὣς τότε τὴν εἶχε νεκρώσει τὸ πάθος τῆς φιλαργυρίας, καὶ τὸν ἔκανε καινούργιο ἄνθρωπο, ἀναγεννημένο κι ἀναστημένο. Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀθάνατο μάθημα γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, πὼς κανένας θνητὸς δὲν μπορεῖ νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία χωρὶς τὴ βοήθεια τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.
.           Προσέξτε μὲ ποιὸ τρόπο ἐξομολογήθηκε τὴν ἁμαρτία του ὁ Ζακχαῖος. Δὲν εἶπε, «Κύριε, εἶμαι ἁμαρτωλός!» ἢ «ἁμαρτία μου εἶναι ἡ φιλαργυρία!». Ἔδειξε πρῶτα τοὺς καρποὺς τῆς μετάνοιάς του κι ἔπειτα ὁμολόγησε τὴν ἁμαρτία του: ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς. Δὲν εἶναι μία καθαρὴ ὁμολογία αὐτὴ πὼς τὰ πλούτη ἦταν τὸ πάθος του; καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν. Δὲν εἶναι μία καθαρὴ ὁμολογία αὐτὴ πῶς εἶχε ἀποκτήσει τὰ πλούτη του μὲ ἄδικο τρόπο; Δὲν εἶπε πρὶν ἀπ’ αὐτὸ πὼς «εἶμαι ἁμαρτωλός, Κύριε, μετανοῶ». Αὐτὸ τὸ ὁμολόγησε στὸν Κύριο μυστικά, μὲ τὴν καρδιά του. Κι ὁ Κύριος δέχτηκε μυστικὰ τὴν ἐξομολόγηση καὶ τὴ μετάνοιά του. Γιὰ τὸν Κύριο ἀξίζει περισσότερο ν’ ἀναγνωρίσει ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ ἐξομολογηθεῖ τὴν ἁμαρτία του καὶ νὰ ζητήσει βοήθεια μὲ τὴν καρδιά του, παρὰ νὰ τὸ πεῖ αὐτὸ μὲ τὴ γλώσσα του. Ἡ γλώσσα μπορεῖ καὶ νὰ ξεγελάσει, ν’ ἀπατήσει, ἡ καρδιὰ ὅμως ὄχι.
.           Προσέξτε ἐπίσης πῶς ἀπαρνήθηκε ὁ Ζακχαῖος τὴν ἁμαρτία του, τί προσπάθειες ἔκανε γιὰ νὰ μετακινηθεῖ στὸ φῶς, ἀπὸ τὴ σκιὰ τοῦ ὀλέθριου πάθους τῆς φιλαργυρίας. Μοίρασε ἀμέσως τὴ μισὴ περιουσία του στοὺς φτωχούς. Ποιός; Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαποῦσε κάθε δεκάρα ποὺ μάζευε καὶ τὴν ἔκρυβε νὰ μὴ τὴν δοῦν οἱ ἄνθρωποι. Αὐτὸς ποὺ δὲν εἶχε νιώσει ποτὲ τὴν ἡδονὴ τῆς προσφορᾶς. Ὅλ’ αὐτὰ ὅμως δὲν ἦταν ἀρκετά. Κατέβαλε κάθε προσπάθεια γιὰ ν’ ἀποδώσει δικαιοσύνη, νὰ κάνει καλὸ στοὺς ἄλλους καὶ προσφέρθηκε ν’ ἀποζημιώσει στὸ τετραπλάσιο ὅλους ἐκείνους ποὺ ἀδίκησε. Ὁ Νόμος τοῦ Μωυσῆ εἶναι πολὺ πιὸ ἐπιεικὴς μὲ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπ’ ὅ,τι ἦταν ὁ Ζακχαῖος μὲ τὸν ἑαυτό του. Στὸ Νόμο λέει ὁ Μωυσῆς: «ἀνὴρ ἡ γυνή, ὅς τις ἂν ποιήσῃ ἀπὸ πασῶν τῶν ἁμαρτιῶν τῶν ἀνθρωπίνων, καὶ παριδὼν παρίδῃ καὶ πλημμελήσῃ ἡ ψυχὴ ἐκείνη, ἑξαγορεύσει τὴν ἁμαρτίαν ἣν ἐποίησε, καὶ ἀποδώσει τὴν πλημμέλειαν τὸ κεφάλαιον καὶ τὸ ἐπίμεμπτον αὐτοῦ προσθήσει ἐπ’ αὐτῷ, καὶ ἀποδώσει, τίνι ἐπλημμέλησεν αὐτῷ» (Ἀριθ. ε´ 6-7). Αὐτὰ ὅρισε ὁ Μωυσῆς γι’ αὐτοὺς ποὺ ἀναγνώρισαν τὴν ἁμαρτία τους. Ὁ Ζακχαῖος λοιπόν, ποὺ ἀναγνώρισε τὴν ἁμαρτία του, ἔπρεπε σύμφωνα μὲ τὸ Νόμο νὰ ἐπιστρέψει σὲ ὅλους ὅσους ἀδίκησε ὁλόκληρο τὸ ποσὸ ποὺ ἔκλεψε, καὶ ἕνα πέμπτο τοῦ ποσοῦ αὐτοῦ περισσότερο. Ἐκεῖνος ὅμως στάθηκε πιὸ σκληρὸς στὸν ἑαυτό του ἀπ’ ὅ,τι ἀπαιτοῦσε ὁ Νόμος. Θέλησε νὰ ἐφαρμόσει στὸν ἑαυτό του αὐτὸ ποὺ προβλέπει ὁ Νόμος γιὰ τοὺς κλέφτες καὶ τοὺς ληστὲς ποὺ δὲν ἀναγνωρίζουν καὶ δὲν ὁμολογοῦν τὸ ἔγκλημά τους, μ’ ὅλο ποὺ τοὺς ἔπιασαν ἐπ’ αὐτοφώρῳ. Ἤθελε ν’ ἀποδώσει στὸ τετραπλάσιο αὐτὰ ποὺ εἶχε ἀφαιρέσει ἀπὸ τὸν καθένα (βλ. Ἐξ. κβ´ 1). Ἔτσι εἶναι ὅλοι ὅσοι μετανοοῦν. Εὔσπλαχνοι πρὸς τοὺς ἄλλους κι αὐστηροὶ μὲ τὸν ἑαυτό τους.

.           «Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς Ἀβραάμ ἐστιν» (Λουκ. ιθ´ 9). Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ στὸ Ζακχαῖο, σὲ ἀνταπόκριση τῆς καρδιακῆς μετάνοιάς του, ὡς ἀνταπόδοση στὴν πνευματικὴ χαρὰ καὶ τοὺς καρποὺς μετανοίας ποὺ ἐπέδειξε. Τὰ τελευταία λόγια, «ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλὸς» (Λουκ. ιθ´ 10), ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ στοὺς σοφοὺς ἐπικριτὲς ποὺ ὀργίστηκαν μαζί Του ἐπειδὴ πῆγε στὸ σπίτι τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Ἐνῶ βάδιζαν τὸ δρόμο πρὸς τὸ σπίτι τοῦ Ζακχαίου, ἐνῶ γόγγυζαν καὶ θρηνοῦσαν γιὰ τὴν ἀκαταλληλότητα τῆς ἐπίσκεψης αὐτῆς, ὁ Κύριος κρατοῦσε σιωπή, δὲ μιλοῦσε, ἁπλὰ περίμενε. Τί περίμενε; Νὰ δεῖ τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ γόγγιζαν καὶ μεμψιμοιροῦσαν μὲ μίσος γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, καθὼς καὶ κείνην τοῦ μετανιωμένου Ζακχαίου, νὰ ἐκτεθοῦν πλήρως στὸ φῶς τῆς μέρας. Ἔδωσε τὰ ἡνία στοὺς δαίμονες τῆς κακίας νὰ φτάσουν στὰ ὅριά τους, ὥστε ἡ ἀπώλειά τους νὰ εἶναι καθαρὴ καὶ προφανής. Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος τῆς νίκης τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς δὲν βιάζεται νὰ δείξει τὴν ἀδυναμία τοῦ πονηροῦ καὶ τὴ δική Του δύναμη στὴν πρώτη ἀντίθεσή Του μὲ τὸν πονηρό. Περιμένει νὰ δεῖ τὸν πονηρὸ νὰ ἐπαίρεται στοὺς οὐρανοὺς κι ἔπειτα νὰ σκορπίζεται ἡ δύναμή του στὴ στιγμή.
.           Τόσο ἀδύναμος εἶναι μπροστὰ στὸν παντοδύναμο ὁ πονηρός, ὥστε ἂν ὁ Θεὸς δὲν τοῦ ἐπέτρεπε νὰ ἐνεργεῖ σὲ κάποιο βαθμὸ κι ἔπειτα νὰ περιορίζεται πάλι, οἱ ἄνθρωποι δὲν θ’ ἀποκτοῦσαν ποτὲ καθαρὴ εἰκόνα γιὰ τὴ μεγαλοσύνη Του. Ὁ Θεὸς ἄφησε τὶς δυνάμεις τῆς κόλασης καὶ τῆς γῆς νὰ ἐνεργήσουν στὸ Γολγοθά, ὥστε ν’ ἀποδείξει μετὰ καὶ στὶς δύο αὐτὲς δυνάμεις τὴν ἀκατανίκητη δύναμή Του. Τὴν ἴδια μέθοδο χρησιμοποίησε καὶ στὴν περίπτωση τοῦ Ζακχαίου ὁ Κύριος. Ἀρχικὰ πῆγε στὸ σπίτι του. Οἱ θορυβοποιοὶ ξέσπασαν σὲ φωνές, οἱ γογγυστὲς γόγγυζαν, οἱ ἐμπαίζοντες ἐνέπαιξαν. Ἐκεῖνος ὅμως ἔμεινε ἤρεμος κι ἀτάραχος κι ἀκολούθησε τὸ δρόμο Του. Μπῆκε στὸ σπίτι τοῦ Ζακχαίου. Οἱ αὐτοθεωρούμενοι δίκαιοι ἔμειναν ἔξω ἀπὸ τὸ κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀπὸ φόβο μὴ μιανθοῦν. Οἱ θορυβοποιοὶ ἐξακολούθησαν νὰ θορυβοῦν ὅλο καὶ πιὸ δυνατά, οἱ γογγυστὲς νὰ γογγύζουν κι οἱ περιπαίζοντες νὰ περιπαίζουν. Ὁ θρίαμβος τῆς κακίας ἔφτασε στὸ ἀπόγαιό του. Ὅλοι οἱ ἐναντίοι εἶχαν πειστεῖ πὼς εἶχαν ἀπόλυτα δικαιωθεῖ, πὼς ὁ Χριστὸς εἶχε νικηθεῖ. Ἐκεῖνοι γνώριζαν τὸ Ζακχαῖο, ἐνῶ ὁ Χριστὸς δὲν τὸν ἤξερε. Ἐκεῖνοι τηροῦσαν πιστὰ τὸ Νόμο, ἐνῶ ὁ Χριστὸς τὸν ἀθετοῦσε, ἀφοῦ πέρασε τὸ κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Ἐκεῖνοι δὲν μποροῦσαν ν’ ἀπατηθοῦν, ἐνῶ ὁ Χριστὸς μποροῦσε. Καὶ ἀπατήθηκε.
.           Οἱ ἐχθροί Του ἔφτασαν ἔτσι ἀβίαστα καὶ λογικὰ στὸ συμπέρασμα, πὼς ὁ Χριστὸς οὔτε ἀληθινὸς διδάσκαλος ἦταν, οὔτε προφήτης, οὔτε Μεσσίας. Ἂν εἶχε ὅλες αὐτὲς τὶς ἰδιότητες, ἢ ἔστω μερικὲς ἀπ’ αὐτές, θὰ γνώριζε ποιὸς ἦταν ὁ Ζακχαῖος καὶ δὲν θὰ ἔμπαινε στὸ σπίτι του. Ἑπομένως ἐμεῖς, οἱ κάτοικοι τῆς Ἱεριχοῦς, παγιδέψαμε σήμερα τὸν Χριστὸ κι ἔτσι θὰ σώσουμε τὸν κόσμο ἀπὸ τὴ μεγάλη αὐταπάτη πὼς Αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς εἶναι ἕνας θρίαμβος, μία μεγάλη νίκη.
.           Αὐτὸ ποὺ πέτυχαν οἱ ἐχθροί Του ἦταν ν’ ἀνυψώσουν τὴν κακία τους στὸν οὐρανό. Κι ὅλη αὐτὴ τὴν ὥρα ὁ Ζακχαῖος ὡρίμαζε κι ἐξελισσόταν σ’ ἕναν καλλίτερο κι ἀναγεννημένο ἄνθρωπο. Ὁ Χριστὸς πρόσεχε λιγότερο αὐτὴ τὴν ἑτερογενῆ καὶ μοχθηρὴ μάζα καὶ περισσότερο τὴν ἀνανεωμένη καρδιὰ τοῦ Ζακχαίου. Περίμενε νὰ τελειώσουν ὂλ’ αὐτὰ καὶ μετὰ θὰ μιλοῦσε. Ὅταν ἡ μοχθηρία εἶχε φτάσει στὸν οὐρανὸ κι ἡ σκληρὴ κρούστα τῆς μούχλας εἶχε ξεφύγει ἀπὸ τὶς φθαρμένες καρδιὲς τῶν ἁμαρτωλῶν, τότε ὁ Ζακχαῖος ἄνοιξε τὸ στόμα του κι εἶπε λόγια, ποὺ μόνο ἀπὸ τὸν Χριστὸ θὰ περίμενε κανεὶς ν’ ἀκούσει: ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς. Αὐτὸς ἦταν ἕνας ξαφνικὸς κεραυνὸς ποὺ ξέσκισε τὰ σύννεφα. Γιατί γίνατε ξαφνικὰ σιωπηλοί, ὅλοι ἐσεῖς οἱ κάτοικοι τῆς Ἱεριχοῦς; Γιατί δὲν ἐξακολουθεῖτε νὰ θορυβεῖτε, νὰ περιπαίζετε καὶ νὰ γογγύζετε; Γιατί τὰ λόγια σας πνίγηκαν στὸ λαιμό σας; Ποιός ἀπατήθηκε, ὁ Χριστὸς ἢ ἐσεῖς; Ποιός γνώριζε καλύτερα τὸ Ζακχαῖο, ἐσεῖς ἢ ὁ Χριστός; Ποιός εἶναι πιὸ δίκαιος τώρα, ἐσεῖς ἢ ὁ Ζακχαῖος;
.           Πόσο ταπεινὸς καὶ πρᾶος εἶναι ὁ Κύριος! Ὅπως σὲ προηγούμενες περιπτώσεις, ἔτσι καὶ τώρα στέκεται σὰν τὸ ἄκακο ἀρνὶ μπροστὰ σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἀόρατοι λύκοι τοὺς ἔχουν κάνει πονηρούς. Πόσο σίγουρος, πόσο ἤρεμος εἶναι στὴ νίκη Του, τώρα ὅπως καὶ πάντα. Περιμένει πολὺ εἰρηνικὰ τὴν κατάλληλη στιγμή. Κι ὅταν αὐτὴ ἔρθει, στρέφεται στὸν ἄρρωστο ἄνθρωπο, ποὺ γιὰ χάρη του ἄλλαξε δρόμο καὶ πῆγε στὸ σπίτι του. Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο.
.           Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ὁ οὐράνιος Θεραπευτὴς βεβαιώνει τὸν ἄρρωστο πὼς ἡ ὑγεία του ἀποκαταστάθηκε. Τώρα εἶναι ἕτοιμος νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο καὶ παίρνει τὴ θέση του ἀνάμεσα στοὺς ὑγιεῖς. Ἡ τυφλότητα ἐξαφανίστηκε ἀπὸ τὰ μάτια του, ὅπως κι ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ Βαρτιμαίου. Τώρα μπορεῖ νὰ βαδίζει ἐλεύθερα στὸ δρόμο τῆς δικαιοσύνης καὶ τοῦ ἐλέους. Γιὰ νὰ πείσει καθαρότερα ὅμως καὶ τοὺς ἄλλους ποὺ παρευρίσκονταν ἐκεῖ, ὁ Κύριος πρόσθεσε: καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς Ἀβραὰμ ἐστιν. Ἀληθινὸς υἱὸς Ἀβραὰμ κατὰ πνεῦμα καὶ κατ’ ἀλήθεια, ὄχι μόνο στὸ ὄνομα καὶ τὸ αἷμα, σὰν τοὺς ἄλλους ποὺ περηφανεύονταν ὅτι ἦταν υἱοὶ Ἀβραὰμ μόνο κατ’ ὄνομα, ἐπειδὴ προέρχονταν ἀπὸ ἐκεῖνον.
.           Ὁ Ἀβραὰμ ἀγαποῦσε τὸ συνάνθρωπό του κι εἶχε φόβο Θεοῦ. Ἦταν φιλόξενος, πιστός, δὲν ἦταν φιλάργυρος, ἀναπαυόταν στὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Κι ὁ Ζακχαῖος ἔγινε ἕνας ἄλλος Ἀβραάμ. Μὲ τὰ μεγάλα καὶ καλὰ ἔργα τοῦ ὁ Ἀβραάμ, ἔγινε προπάτορας ὅλων τῶν δικαίων. Μὲ τὴ μετάνοιά του ὁ Ζακχαῖος ἔγινε γνήσιος ἀπόγονός του, πνευματικὸς γιός του. Αὐτὸ τὸ ἀποκάλυψε ὁ Κύριος γιὰ νὰ παρηγορήσει τὸ Ζακχαῖο καὶ νὰ προβληματίσει τοὺς ἐχθρούς του.
.           Στὰ τελευταῖα αὐτὰ λόγια Του πρόσθεσε ὁ Κύριος: ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός. Ἦρθε γιὰ ν’ ἀναζητήσει τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἐκείνους ποὺ δὲν τοὺς ἀναζητεῖ κανένας, ποὺ ὅλοι τους ἀπορρίπτουν. Ἦρθε νὰ σώσει αὐτοὺς ποὺ τόσο ὁ κόσμος ὅσο κι οἱ ἴδιοι λογαριάζουν χαμένους. Ὁ Μεγάλος Ἥρωας δὲν κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ θεραπεύσει ἐκείνους ποὺ ὑποφέρουν ἀπὸ κάποιο κρυωματάκι, ἀλλὰ γιὰ νὰ σώσει τοὺς λεπροὺς καὶ τοὺς τυφλούς, τοὺς δαιμονισμένους καὶ τοὺς παραλύτους, ν’ ἀναστήσει νεκροὺς ἀπὸ τοὺς τάφους τους. Εἶχε πεῖ σὲ μία ἄλλη περίπτωση ὁ Κύριος: «Οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. θ´ 13).

* * *

.           Ἀδελφοί μου! Συνειδητοποιεῖτε ὅτι τὰ παραπάνω λόγια ἐφαρμόζονται σέ μας; Γνωρίζετε πῶς εἴμαστε ἁμαρτωλοὶ ποῦ γιὰ χάρη μας ὁ Κύριος κατέβηκε στὴ γῆ; Τὸν ἔφερε κοντά μας ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἡ ἀπερινόητη ἀγάπη Του γιά μας, γιὰ ν’ ἀναζητήσει τὸ ἀπολωλὸς καὶ νὰ σώσει τοὺς ἁμαρτωλούς. Προσέξτε τὸν κοντόσωμο Ζακχαῖο. Στὴ μεγάλη του ἐπιθυμία γιὰ νὰ δεῖ τὸν Κύριο, ἔγινε μέγας. Ὁ Χριστὸς προσεγγίζει κι ἐμᾶς τώρα ὅπως τότε τὸ Ζακχαῖο, περιτριγυρισμένος ἀπὸ πλήθη λαοῦ, ἐν’ ἀμέτρητο πλῆθος ἀπὸ δίκαιους καὶ κατήγορους. Ὁλόκληρη ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου τὰ τελευταῖα δύο χιλιάδες χρόνια ὀρύεται ἐναντίον Του, γύρω Του, μᾶς κατακλύζει. Δὲν ἀκοῦτε τὸ μούγκρισμα, τὸ βρυχηθμό της; Σέρνει πάνω της ὁλόκληρο τὸ παρελθὸν καὶ τὸ ἀκουμπάει δίπλα σου. Κι ἀνάμεσα στὸ πλῆθος τῶν πολλῶν ἑκατομμυρίων, βαδίζει ὁ ταπεινὸς Κύριος καὶ Σωτήρας μας. Ἂς σπεύσουμε λοιπόν, ἂς ἀνεβοῦμε ψηλὰ γιὰ νὰ δοῦμε τὸν Κύριο. Τίποτ’ ἄλλο ἀπ’ ὅσα ἔχουν ὑπάρξει ἢ ὑπάρχουν, δὲν εἶναι ἄξια προσοχῆς. Ἂς σηκωθοῦμε ἀπὸ τὴ λάσπη τοῦ δρόμου ποὺ βαδίζαμε ὡς τώρα. Ἂς σκαρφαλώσουμε σ’ ἕνα ψηλὸ δέντρο. Ἐκεῖνος θὰ ἔρθει νὰ μᾶς συναντήσει. Μακάριος εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ τὸν καλέσει ἡ γλυκύτατη φωνή Του. Ἡ φωνὴ ποὺ τὴ γλυκύτητά της ἀπολαμβάνουν οἱ ἄγγελοι μέχρι πλησμονῆς.
.           Ἡ μετάνοια εἶναι πραγματικὰ τὸ πρῶτο σκαλὶ τῆς κλίμακας ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴ βασιλεία, τοῦ Θεοῦ. Κανένας ὡς σήμερα δὲν κατόρθωσε ν’ ἀνεβεῖ στὸ δεύτερο σκαλί, χωρὶς νὰ πατήσει στὸ πρῶτο. Στὴν κενότητα τῆς παρούσας ζωῆς, ἡ μετάνοια εἶναι ὁ πρῶτος καὶ μοναδικὸς τρόπος γιὰ νὰ κρούσει κανεὶς τὴν πόρτα τοῦ οὐρανοῦ. Μπορεῖς νὰ χτυπᾶς μὲ τὸ χέρι σου ἕναν τοῖχο ὅσο θέλεις. Κανένας δὲν θ’ ἀκούσει γιὰ νὰ σοὺ ἀνοίξει. Χτύπα τὴν πόρτα ὅμως καὶ θὰ σοὺ ἀνοίξει. Ἡ μετάνοια εἶναι τὸ χτύπημα ὄχι στὸν τοῖχο, ἀλλὰ στὴν πόρτα ποὺ ὁδηγεῖ στὸ φῶς καὶ στὴ σωτηρία. Αὐτὸς ποὺ μετανοεῖ εἰλικρινὰ καὶ θέλει νὰ μπεῖ στὸ σπίτι τοῦ οὐράνιου Πατέρα, ἔχει ἤδη χτυπήσει μία ἀπὸ τὶς πόρτες ποὺ ὁδηγοῦν μέσα στὸ σπίτι.
.           Ἡ φιλαργυρία τυφλώνει. Μόνο ὁ Χριστὸς δίνει τὸ φῶς στοὺς τυφλούς. Ἡ φιλαργυρία ἀπομονώνει τὸν ἄνθρωπο, τὸν δένει μὲ τὰ δεσμὰ τῆς δουλείας. Ὁ Χριστὸς τὸν βγάζει ἀπὸ τὴν ἀπομόνωση καὶ τὸν βάζει στὴ συντροφιὰ τῶν ἀγγέλων, ἐλευθερώνει τὸν δοῦλο. Σ’ ὅλους αὐτοὺς ποὺ μετανοοῦν κι ἀγωνίζονται νὰ δοῦν τὸν Κύριο, φανερώνεται. Καὶ σ’ ἐκείνους ποὺ φανερώνεται, ἀποκαλύπτει ὅλα τὰ μυστήρια τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅλες τὶς ἀμέτρητες καὶ σταθερὲς εὐλογίες ποὺ παρέχει ὁ Θεός, αὐτὲς ποὺ ἔχει προετοιμάσει ἀπὸ καταβολῆς κόσμου γι’ αὐτοὺς ποὺ τὸν ἀγαποῦν.

.           Δόξα καὶ αἶνος στὸν Κύριο καὶ Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστό, μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὴν ὁμοούσια καὶ ἀδιαίρετη Τριάδα, τώρα καὶ πάντα καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.