ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ “ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ”!!! (ὁ Πάπας Φραγκίσκος)

βλ. σχετ.: Ο ΠΑΠΑΣ ΔΙΟΡΘΩΣΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

.               Ἀλλάζει τὸ «Πάτερ ἡμῶν» ὁ Πάπας Φραγκίσκος. «Ἐγὼ εἶμαι αὐτὸς ποὺ ὑποκύπτω στὸν πειρασμό. Δὲν μὲ προτρέπει ὁ Θεός. Ἕνας πατέρας δὲν τὸ κάνει αὐτό. Αὐτὸς ποὺ σὲ ὁδηγεῖ στὸν πειρασμὸ εἶναι ὁ Σατανᾶς. Αὐτὸς εἶναι δικός του ρόλος», εἶπε ὁ προκαθήμενος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας.
.             Τὴν ἀλλαγὴ μίας φράσης τοῦ «Πάτερ ἡμῶν» ἐνέκρινε ὁ Πάπας Φραγκίσκος προκαλώντας ἀντιδράσεις στοὺς πιὸ παραδοσιακοὺς κύκλους τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Πρόκειται γιὰ τὴ φράση «lead us not into temptation» («μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν»), τὴν ὁποία ἀλλάζει σὲ «do not let us fall into temptation» («μὴν μᾶς ἀφήσεις νὰ ὑποκύψουμε στὸν πειρασμό»). Ὁ Πάπας εἶχε ἐκφράσει τὴ διαφωνία του ἀπὸ τὸ 2017, λέγοντας ὅτι «δὲν εἶναι καλὴ μετάφραση, ἐπειδὴ μιλάει γιὰ ἕναν Θεὸ ποὺ σὲ προτρέπει στὸν πειρασμό. Ἐγὼ εἶμαι αὐτὸς ποὺ ὑποκύπτω στὸν πειρασμό. Δὲν μὲ σπρώχνει ὁ Θεὸς γιὰ νὰ δεῖ πῶς θὰ ὑποκύψω. Ἕνας πατέρας δὲν τὸ κάνει αὐτό. Ὁ πατέρας σὲ βοηθᾶ νὰ σηκωθεῖς ἀμέσως. Αὐτὸς ποὺ σὲ ὁδηγεῖ στὸν πειρασμὸ εἶναι ὁ Σατανᾶς. Αὐτὸς εἶναι δικός του ρόλος». Σύμφωνα μὲ τὴ Βίβλο, ὁ Ἰησοῦς δίδαξε τὰ λόγια αὐτὰ στοὺς μαθητές Του, ὅταν τὸν ρώτησαν πῶς πρέπει νὰ προσεύχονται.
.             Ἡ ἀλλαγὴ ἐγκρίθηκε ἀπὸ τὴ σύνοδο τῶν ἐπισκόπων ποὺ ἔγινε στὴ Ρώμη καὶ θὰ δημοσιευθεῖ στὸ βιβλίο ποὺ περιέχει τοὺς κανόνες γιὰ τὴ λειτουργία στὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἀντιρρήσεις, ὅπως γράφει ἡ Guardian. Ἡ Μέρεντιθ Γουόρεν, λέκτορας βιβλικῶν καὶ θρησκευτικῶν σπουδῶν στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Σέφιλντ εἶπε ὅτι αὐτὴ ἡ ἐκδοχὴ τοῦ «Πάτερ ἡμῶν» προσπαθεῖ νὰ πεῖ ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἔχει κανέναν ρόλο στὸ κακό. Ἔτσι ὅμως, παραβλέπει πολλὲς ἀναφορὲς τῆς Βίβλου, ὅπου ὁ Θεὸς ἔχει συνεργαστεῖ μὲ τὸν διάβολο γιὰ νὰ βάλει σὲ πειρασμὸ τοὺς πιστούς, ἀκόμα καὶ τὸν ἴδιο του τὸν Υἱό. Ἡ νέα ἐκδοχὴ ἀντιτίθεται στὸ νόημα τοῦ ἑλληνικοῦ κειμένου τοῦ εὐαγγελίου».
.             Ὁ Φίλιπ Λόουλερ, διευθυντὴς τῆς συντηρητικῆς ἰστοσελίδας Catholic World News, εἶπε ὅτι ὁ Πάπας συνηθίζει νὰ ἀλλάζει πράγματα καὶ νὰ προκαλεῖ σύγχυση. «Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀκόμα παράδειγμα καὶ μὲ κάνει νὰ ἀνησυχῶ καὶ νὰ ἀναρωτιέμαι, ποῦ θὰ σταματήσει, τί ἄλλο θὰ ἀλλάξει;». Ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία στὴν Ἀγγλία καὶ τὴν Οὐαλλία δήλωσε ὅτι δὲν σχεδιάζει πρὸς τὸ παρὸν νὰ ἀλλάξει τὴν προσευχή. «Τὸ “Πάτερ ἡμῶν” ἄλλαξε στὰ ἰταλικά, ὄχι στὰ ἀγγλικά. Κάθε γλῶσσα θὰ πρέπει νὰ μελετηθεῖ γιὰ νὰ διαπιστωθεῖ τὸ ἀκριβὲς νόημα», δήλωσε ἐκπρόσωπός της.

 

ΠΗΓΗ: Protagon.gr

 

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

τοῦ Μητροπολ. Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμία

.                1. Ἄνθρωπέ μου, φίλε μου καί ἀδελφέ μου, νά προσεύχεσαι. «Προσευχή» σημαίνει νά μιλᾶς μέ τόν Θεό. Καί εἶναι αὐτό ἡ ἀνώτερη ἔκφραση τοῦ ἀνθρώπου, τό νά μιλάει μέ τόν Θεό του, τόν πλάστη του καί δημιουργό του! Ἐπειδή ἡ προσευχή εἶναι καί μία ὁμολογία τῆς πίστης μας στό Θεό, πρέπει νά τήν ἀρχίζουμε μέ τήν Ἁγία Τριάδα. Αὐτός εἶναι ὁ Θεός μας. Νά τήν ἀρχίζουμε, δηλαδή, μέ τό, «Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Ἀμήν». Ἐπίσης ἀπό τήν προσευχή μας δέν πρέπει νά ἀπουσιάζει ἡ Παναγία. Γιατί, ὅπως ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός μας, πέρασε ἀπό τήν Παναγία γιά νά ἔρθει ἀνάμεσά μας, ἔτσι καί ἡ προσευχή μας πρέπει νά περνάει ἀπό τήν Παναγία, γιά νά φθάσει στόν Θεό.
.                2. Νά προσεύχεσαι, ἀγαπητέ μου, παντοῦ καί πάντοτε. «Ἐν παντί καιρῷ καί τόπῳ». Καί περπατῶντας στό δρόμο καί ξαπλωμένος στό κρεβάτι μπορεῖς νά προσεύχεσαι. Ὁ Ἰώβ ἦταν πεταμένος στήν κοπριά γιά τήν ἀρρώστια του, ἀλλά ἐκεῖ ἔλεγε τήν ὡραία δοξαστική προσευχή του: «Εἴη τό Ὄνομα Κυρίου, εὐλογημένον ἀπό τοῦ νῦν καί ἕως τοῦ αἰῶνος»! Στήν προσευχή σου, ἄνθρωπέ μου, νά λές στό Θεό ὅ,τι θέλεις. Σάν τό μικρό παιδάκι, πού λέει στόν μπαμπᾶ του ὅτι θέλει καραμέλλες! Ὅλα τά προβλήματά σου καί τίς ἀγωνίες σου, ὅλα νά τά λές στόν Θεό. Μήν ξεχνᾶς ὅμως νά παρακαλεῖς τόν Θεό νά σοῦ συγχωρέσει τά ἁμαρτήματά σου. Ἐπίσης στήν πρωϊνή σου καί βραδυνή προσευχή, νά λές καί τό «Πάτερ ἡμῶν», γιατί μᾶς τό εἶπε ὁ Κύριος νά λέμε τήν προσευχή αὐτή, γι᾽ αὐτό καί τήν λέμε «Κυριακή προσευχή». Ἄν ἡ ψυχή σου θέλει περισσότερα, πές τούς Χαιρετισμούς στήν Παναγία, ἔστω μία Στάση τήν ἡμέρα. Ἔχουν μεγάλη δύναμη οἱ Χαιρετισμοί στήν Παναγία. Ἀλλά μήν παραλείπεις νά λές στήν προσευχή σου καί τά ἀτομικά σου αἰτήματα, βγαλμένα ἀπό τήν καρδιά σου. Καί μέ τήν προσευχή σου, ἀγαπητέ, νά ἀγκαλιάζεις ὅλο τόν κόσμο παρακαλῶντας τόν Θεό γιά χῆρες, γιά ὀρφανά, γιά ἀρρώστους, γιά χρεωμένους, γιά ἀστέγους, γιά τούς πρόσφυγες ἀδελφούς καί γιά ὅλο γενικά τόν κόσμο.
.                3. Τέλος, σοῦ συνιστῶ νά λές κάθε μέρα αὐτή τήν σύντομη καί πεντάλογη προσευχή: «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΕ ΜΕ». Καί νά λές καί τήν ἄλλη σύντομη προσευχή τῆς Ἐκκλησίας μας στήν Παναγία: «Θεοτόκε Παρθένε, Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά Σοῦ. Εὐλογημένη Σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς Κοιλίας Σου» ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ ΣΚΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ καὶ ΑΝΤ᾽ ΑΥΤΗΣ ΛΕΕΙ ΤΟ “ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ”!

ΗΠΑ: 18χρονος ἀπόφοιτος λυκείου σκίζει τὴν ὁμιλία του
καὶ λέει τὸ «Πάτερ  ἡμῶν»

.            Ἡ ἀποχαιρετιστήρια ὁμιλία ἀποφοίτου στὴ Νότια Καρολίνα συγκέντρωσε ἐνθουσιώδη χειροκροτήματα, ὅταν ἐκεῖνος ἔσκισε τὴν [προ-εγκεκριμένη] προγραμματισμένη ὁμιλία του καὶ ἀντὶ αὐτῆς εἶπε τὴν Κυριακὴ προσευχὴ στὴν ἀποφοίτηση ἀπὸ τὸ Λύκειό του τὸ Σάββατο.
.            Ἡ πράξη ἦταν προφανῶς μία ἔνδειξη διαμαρτυρίας γιὰ τὴν ἀπόφαση τῆς σχολικῆς περιφέρειας Pickens County School District νὰ μὴ περιλαμβάνεται προσευχὴ στὶς τελετὲς ἀποφοίτησης, ἀναφέρει τὸ πρακτορεῖο εἰδήσεων Christian News. Ἀξιωματοῦχοι εἶπαν ὅτι ἡ ἀπόφαση αὐτὴ ἐλήφθη ἀφ᾽ ὅτου ἡ περιοχὴ κατακλύσθηκε ἀπὸ καταγγελίες ἀθεϊστικῶν ὁμάδων.
.            Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἐμπόδισε τὸν Roy Costner IV τῆς Liberty High School. Ἔσκισε τὴν ὁμιλία ἀποφοίτησής του μπροστὰ σὲ ὅλους καὶ ἄρχισε νὰ μιλάει γιὰ τὴν χριστιανικὴ ἀνατροφή του. «Ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους ἔχουμε πρότυπο, ἔχουν βοηθήσει νὰ διαπλαστοῦμε καὶ νὰ γίνουμε οἱ ἐνήλικες ποὺ εἴμαστε σήμερα», εἶπε. «Εἶμαι πολὺ χαρούμενος ποὺ καὶ οἱ δύο γονεῖς μου μὲ ὁδήγησαν στὸν Κύριο σὲ νεαρὴ ἡλικία». «Καὶ νομίζω ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐσᾶς θὰ καταλάβετε ὅταν πῶ … -ἔκανε μία παύση- “Πάτερ ἠμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου …”»
.            Ἡ αἴθουσα ἄρχισε νὰ κατακλύζεται ἀπὸ χειροκροτήματα καὶ ἐπευφημίες.
.            «Καὶ μὴ εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ρῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ», συνέχισε. «Ὅτι Σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. »
.            «Ἤμουν συγκλονισμένος ἐκεῖνες τὶς στιγμές. Δὲν ἤξερα τί εἴδους ἀντιδράσεις θὰ ἐπρόκειτο νὰ ἔχουν. Δὲν περίμενα μία ἀνταπόκριση αὐτοῦ τοῦ μεγέθους. Ἦταν τόσο ἐνθουσιώδεις οἱ ἐπευφημίες, ποὺ δὲν μποροῦσα νὰ ἀκούσω τὴν δική μου φωνή».
.            Ὁ John Eby, ἐκπρόσωπος τῆς σχολικῆς περιφέρειας Pickens County School District, εἶπε ὅτι δὲν θὰ πρέπει νὰ ληφθοῦν πειθαρχικὰ μέτρα κατὰ τοῦ κ. Costner.
.            «Ἡ ἀπόφαση εἶναι ὅτι ἐμεῖς δὲν πρόκειται νὰ τιμωρήσουμε τοὺς μαθητὲς γιὰ τὴν ἔκφραση τῶν θρησκειῶν τους», εἶπε ὁ Christian News. «Εἶναι ἀπόφοιτος τώρα. Δὲν ὑπάρχει τίποτα ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε γι᾽ αὐτό, ἀκόμη καὶ ἂν τὸ θέλαμε».

 ΠΗΓΗ: «ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ»

ΤΟΝ ΑΡΤΟΝ ΗΜΩΝ (4)

«Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον»

ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ»
-Εἰσαγωγὴ εἰς τὴν χριστιανικὴν πίστιν καὶ ζωήν,
(ὑπὸ Ἀρχιμ. Λ. Ζιλλέ) ἐκδ. «ΖΩΗΣ», 1961

[Α´μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2010/08/31/τὸν-ἄρτον-ἡμῶν-1/] [Β´μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2010/09/01/τὸν-ἄρτον-ἡμῶν-2/
[Γ´Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2010/09/02/τὸν-ἄρτον-ἡμῶν-3/

Ἡ ἔλευσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπὶ τὰ Δῶρα, ποὺ προσφέρομεν εἰς τὸν Θεὸν κατὰ τὴν Εὐχαριστίαν, τὰ μεταβάλλει· εἰς Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Ἡ ἔλευσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τὰς ψυχάς μας, διὰ τῆς θείας Κοινωνίας, πρέπει νὰ ἔχῃ ἀνάλογα ἀποτελέσματα: νὰ παράγῃ καρποὺς σωτηρίας, ποὺ θὰ ὠφελήσουν ὄχι μόνον ἡμᾶς, ἀλλὰ καὶ ὅλους ὅσοι ἔλθουν, καθ’ οἱονδήποτε τρόπον, εἰς ἐπαφὴν μὲ ἡμᾶς. Μετὰ τὴν Λειτουργίαν, ἰδίως ὅταν ἔχωμεν μεταλάβει τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου, ἂς μὴ σπεύδωμεν νὰ ἐγκαταλείψωμεν τὸν ναόν· ἂς μὴ ἀρχίζωμεν ἀμέσως τὰς συζητήσεις καὶ ἂς μὴ ἐπιδιδώμεθα ἀμέσως εἰς τὰς ἀσχολίας τῆς καθημερινῆς ζωῆς. Ἂς μένωμεν ἐπὶ ὀλίγα λεπτὰ ἐν προσευχῇ καὶ περισυλλογή. Ἂς εὐχαριστοῦμεν τὸν Θεόν, ποὺ μᾶς ἠξίωσε νὰ παραστῶμεν εἰς τὴν Λειτουργίαν καὶ νὰ φάγωμεν τὸν Ἄρτον τῆς ζωῆς. Ἂς προσπαθοῦμεν νὰ ἐννοήσωμεν τὴν ἄπειρον ἀξίαν καὶ ἱερότητα τῶν στιγμῶν, κατὰ τὰς ὁποίας ὁ θεῖος Ξένος εὑρίσκεται εἰς τὴν ψυχήν μας, «πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας»· καὶ ἂς ἀφήνωμεν τὴν καρδίαν μας νὰ ἐφησυχάσῃ ἐπάνω εἰς τὴν καρδίαν τοῦ Χριστοῦ. Ἔπειτα ἀπὸ τὴν συνάντησιν αὐτὴν θὰ εἴμεθα ἀσφαλῶς ἄλλοι ἄνθρωποι, «ἄνθρωποι ἠλλαγμένοι». Θὰ ζῶμεν μετὰ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων καὶ ἐν μέσῳ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, ἀλλὰ θὰ ἀντιπροσωπεύωμεν ἕνα ἄλλον κόσμον, μίαν νέαν πραγματικότητα, θὰ εἴμεθα οἱ «μάρτυρες» καὶ οἱ «ἀπόστολοι» τοῦ σαρκωθέντος καὶ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ. Διὰ τῆς αὐξήσεως καὶ τῆς καρποφορίας τῆς ἀγάπης μας θὰ πρέπη νὰ «μαρτυροῦμεν» ἐνώπιον τῶν συνανθρώπων μας περὶ τοῦ ἀρρήτου μυστηρίου, τοῦ μυστηρίου τῆς ἀγάπης, τοῦ ἐλεήμονος καὶ φιλανθρώπου Θεοῦ, ποὺ συντελεῖται εἰς τὸν κόσμον καὶ συνετελέσθη ἤδη εἰς τὴν ἰδικήν μας ψυχήν.

Ἐὰν πάλιν παριστάμεθα εἰς τὴν Λειτουργίαν, χωρὶς νὰ ἠμποροῦμεν νὰ μεταλάβωμεν τῶν Μυστηρίων, ἂς πλησιάζωμεν εἰς τὴν Τράπεζαν τοῦ Κυρίου τουλάχιστον μὲ τὴν καρδίαν μας. Ἂς ἱκετεύωμεν τὸν μέγαν Ἀρχιερέα νὰ τελέση ἀοράτως τὴν θυσίαν του εἰς τὴν ψυχήν μας, νὰ δειπνήσῃ μυστικῶς μαζί μας, νὰ μᾶς δώσῃ τὴν χάριν νὰ φάγωμεν διὰ μιᾶς ζώσης πίστεως ἐκ τοῦ Σώματός του καὶ νὰ πίωμεν διὰ μιᾶς ἱερᾶς ἐπιθυμίας ἐκ τοῦ Αἵματός του. Ὁ Κύριος δὲν θὰ ἀφήση ἀναπάντητον τὴν ζωηρὰν καὶ εἰλικρινῆ ἐπιθυμίαν μας διὰ τὰ εὐχαριστιακὰ Δῶρα του. Δὲν θὰ ἀρνηθῇ νὰ θρέψῃ καὶ ἡμᾶς, ποὺ δὲν δυνάμεθα νὰ παρακαθήσωμεν μετὰ τῶν ἄλλων ἀδελφῶν μας εἰς τὴν ἁγίαν του Τράπεζαν. Ἂς ζητοῦμεν λοιπὸν τὴν χάριν καὶ ἀσφαλῶς θὰ λάβωμεν τὸ δώρημα τῆς ἀληθοῦς καὶ πραγματικῆς παρουσίας του εἰς τὴν καρδίαν μας.

Ὁ «ἄρτος» –ὁ ὑλικός, ὁ λογικός, ὁ εὐχαριστιακός– ποὺ ζητοῦμεν διὰ τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς εἶναι ὁ «ἄρτος ἡμῶν ὁ ἐπιούσιος», ὁ ἄρτος, δηλαδή, ὁ ἀπαραίτητος διὰ τὴν κάθε ἡμέραν, διὰ τὴν σημερινὴν ἡμέραν. Ὅταν ὅμως προσέξωμεν καλύτερον τὴν ἔκφρασιν αὐτὴ ἠμπορεῖ μὲν νὰ ἐξηγηθῆ ὡς «ὁ καθημερινὸς ἄρτος μας», ἀλλὰ ἠμπορεῖ ἐπίσης καὶ νὰ ἐξηγηθῆ ὡς «ὁ ἐρχόμενος ἄρτος μας». Μὲ ἄλλας λέξεις, ὁ ἐπιούσιος ἄρτος ποὺ ζητοῦμεν ἀπὸ τὸν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα εἶναι μὲν ὁ ἄρτος τῆς παρούσης ἡμέρας, ἀλλὰ εἶναι ἐπίσης καὶ ὁ ἄρτος τῆς ἐπιούσης ἡμέρας, τῆς ἐρχομένης ἡμέρας, τῆς μεγάλης καὶ ἐνδόξου ἡμέρας τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔρχεται. Ζητοῦμεν λοιπὸν ἀπὸ τὸν Θεὸν ὁ καθημερινὸς ἄρτος μας νὰ γίνη ὁ «τύπος» τοῦ αἰωνίου καὶ νοητοῦ ἐκείνου Ἄρτου, τὸν ὁποῖον θὰ τρώγωμεν, ὅταν φθάσωμεν εἰς τὴν οὐρανίαν πατρίδα μας. Ζητοῦμεν ἡ καθημερινὴ ζωή, ἡ ζωή μας ποὺ διατηρεῖται καὶ συνεχίζεται χάρις εἰς τὴν βρῶσιν τοῦ καθημερινοῦ μας ἄρτου, νὰ γίνῃ μία πρόγευσις τῆς ἐνδόξου ζωῆς ποὺ θὰ ζήσωμεν μετὰ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τὸν αἰῶνα τὸν μέλλοντα. Ζητοῦεν εἰδικώτερον νὰ τρώγωμεν τὸ Σῶμα καὶ νὰ πίνωμεν τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου κατὰ τοιοῦτον τρόπον, ὥστε νὰ ἠμπορέσωμεν καὶ ἡμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ νὰ παρακαθήσωμεν αἰωνίως εἰς τὸ μεσσιανικὸν ἐκεῖνον Δεῖπνον, εἰς τὸ ὁποῖον ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς θὰ εἶναι τὸ ἀληθινὸ φῶς, ὁ πλήρης χορτασμός, ἡ ἀστείρευτος χαρά, ἡ τελεία εὐφροσύνη καὶ μακαριότης τῶν παρακαθημένων. Διὰ τὸν Χριστιανὸν ὁ παρὼν κόσμος εἶναι μία προετοιμασία, ἀλλὰ καὶ μία πρόγευσις τοῦ μέλλοντος.

Ἂς ζητοῦμεν λοιπὸν καθημερινῶς ἀπὸ τὸν Πατέρα τὴν χάριν νὰ τρώγωμεν τὸν ἄρτον τὸν ἀπαραίτητον διὰ τὴν συντήρησίν μας εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν κατὰ τοιοῦτον τρόπον, ὥστε νὰ προετοιμαζώμεθα διὰ τὴν μέλλουσαν· καὶ νὰ δοκιμάζωμεν κατὰ τὸν παρόντα αἰώνα κάτι ἀπὸ τὴν ἄρρητον δόξαν καὶ τὴν ἄφατον εὐφροσύνην της τοῦ μέλλοντος. «Δὸς ἡμῖν ἐκ τοῦ ἄρτου τούτου, Κύριε».

Γιὰ ὁλόκληρο τὸ κείμενο σὲ σελιδοποιημένη καὶ ἐκτυπώσιμη μορφὴ πατῆστε ἐδῶ: ΤΟΝ ΑΡΤΟΝ ΗΜΩΝ ΤΟΝ ΕΠΙΟΥΣΙΟΝ

ΤΟΝ ΑΡΤΟΝ ΗΜΩΝ (3)

«Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον»

ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ»
-Εἰσαγωγὴ εἰς τὴν χριστιανικὴν πίστιν καὶ ζωήν,
(ὑπὸ Ἀρχιμ. Λ. Ζιλλέ) ἐκδ. «ΖΩΗΣ», 1961

[Α´μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2010/08/31/τὸν-ἄρτον-ἡμῶν-1/] [Β´μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2010/09/01/τὸν-ἄρτον-ἡμῶν-2/

Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς θὰ ἀναζητήσῃ καὶ θὰ εὕρῃ τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ εἰς τὰς προσευχὰς τῆς θείας Λειτουργίας, εἰς τὰς ἀκολουθίας τῆς Ἐκκλησίας καὶ προπαντὸς εἰς τὸ μέγα μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας. Θὰ τὸν ἀναζητήσῃ καὶ θὰ τὸν εὕρῃ εἰς τοὺς ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, εἰς τὰς ἀποφάνσεις τῶν Τοπικῶν Συνόδων, εἰς τοὺς λόγους καὶ τὰ συγγράμματα τῶν ἁγίων Πατέρων. Κατὰ τὴν χριστιανικὴν ἀρχαιότητα τὰ ἔργα τῶν Πατέρων ὠνομάζοντο καὶ αὐτὰ Γραφαί. Συχνὰ ὅμως συμβαίνει νὰ ἀκούεται ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ εἰς ἔργα καὶ βιβλία ἀνθρώπων, ποὺ δὲν ἔχουν ἄμεσον σχέσιν μὲ τὴν «θεολογίαν». Ὁ Χριστιανὸς θὰ τὸν ἀναζητήση καὶ ἐκεῖ. Ὅποιος ἀνήκει ἀληθῶς εἰς τὸν Θεὸν ἠμπορεῖ νὰ διακρίνῃ καὶ νὰ ἀναγνωρίση παντοῦ καὶ ὑπὸ οἱασδήποτε συνθήκας ὅ,τι εἶναι ἐκ Θεοῦ.

Τέλος, ὁ Χριστιανὸς θὰ ἀναζητήση τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν συνείδησίν του, εἰς τὸ «ταμιεῖον» τῆς καρδιᾶς του. Ὁ Θεὸς ὁμιλεῖ εἰς τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας, ἰδίως εἰς τὰς δυσκόλους στιγμάς, εἰς τὰς κρισίμους περιστάσεις. Ἀλλὰ διὰ νὰ τὸν ἀκούσωμεν, πρέπει νὰ συνηθίσωμεν νὰ εἰσερχώμεθα εἰς τὸ «ταμιεῖον» μας. Πρέπει, δηλαδή, νὰ καλλιεργήσωμεν τὴν πίστιν μας, νὰ ἀναπτύξωμεν τὴν προσοχήν μας, νὰ κατασιγάσωμεν τὸν θόρυβον καὶ τὰς φωνασκίας τῆς κοσμικῆς ζωῆς. Εἰς τὴν ἡσυχίαν αὐτοῦ τοῦ «ταμιείου» ὁ Θεὸς προφέρει τὰ μυστικὰ ρήματά του καὶ τρέφει δι’ αὐτῶν τὴν ψυχήν. Ἐκεῖ θὰ προσπαθήσῃ ὁ Χριστιανὸς νὰ διδαχθῇ ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ τί πρέπει νὰ πράττῃ, ἐκεῖ θὰ προσπαθήση νὰ γνωρίσῃ τὴν καρδίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐκεῖ θὰ ἀρχίση νὰ ζῇ τὴν ζωὴν τῆς στενῆς καὶ ἐντελῶς προσωπικῆς ἑνώσεως μὲ τὸν Κύριον καὶ Δεσπότην τῆς ζωῆς του, τὸν Χριστόν.

Ἀλλ’ ὁ «ἄρτος», ποὺ κυρίως καὶ πρωτίστως πρέπει νὰ ζητοῦμεν ἀπὸ τὸν Θεόν, διὰ τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς, εἶναι ὁ «Ἄρτος ὁ ζῶν, ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς», δηλαδὴ ὁ Ἰησοῦς, ὁ Θεὸς Σωτήρ, ὁ Θεὸς ποὺ σώζει, ὁ Θεὸς ποὺ μᾶς προσφέρει ὡς βρῶσιν τὴν Σάρκα του καὶ ὡς πόσιν τὸ Αἷμα του. Πράγματι, κατὰ τὴν θείαν Εὐχαριστίαν ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ νὰ «κοινωνήσωμεν», νὰ συμμετάσχωμεν, νὰ λάβωμεν τὸ μερίδιόν μας ἀπὸ τὴν θυσίαν ποὺ προσέφερε ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, νὰ λάβωμεν τὴν μερίδα μας ἀπὸ τὴν προσφορὰν τοῦ Ἑαυτοῦ του, ποὺ μᾶς προσφέρει ὁ ὑπὲρ ἡμῶν θυσιασθεὶς Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. Διὰ τῆς θείας Εὐχαριστίας γινόμεθα ἓν πνεῦμα, μία σὰρξ μετὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ μετὰ τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν μας. Ἂν καὶ πολλοί, καθιστάμεθα διὰ τοῦ ἑνὸς Ἄρτου, ἓν σῶμα, μία καρδία, μία ψυχή, εἷς ἄνθρωπος. Ἂς προσευχώμεθα λοιπὸν εἰς τὸν Πατέρα καὶ ἂς τοῦ ζητοῦμεν ὄχι μόνον νὰ μᾶς δίδῃ τὸν Υἱόν του, ἀλλὰ καὶ νὰ μᾶς διδάσκῃ πῶς νὰ τὸν δεχώμεθα. Ἂς τὸν ἱκευτεύωμεν νὰ μᾶς φωτίζῃ ὄχι μόνον πόσον συχνὰ πρέπει νὰ πλησιάζωμεν εἰς τὴν ἁγίαν Τράπεζαν, ἀλλὰ καὶ πῶς πρέπει νὰ προετοιμαζώμεθα.

(συνεχίζεται)

ΤΟΝ ΑΡΤΟΝ ΗΜΩΝ (2)

«Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον»

ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ»
-Εἰσαγωγὴ εἰς τὴν χριστιανικὴν πίστιν καὶ ζωήν,
(ὑπὸ Ἀρχιμ. Λ. Ζιλλέ) ἐκδ. «ΖΩΗΣ», 1961

[Α´μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2010/08/31/τὸν-ἄρτον-ἡμῶν-1/]

Φυσικά, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ ἐγκαταλείψη τὴν ἐργασίαν του, νὰ ἀδιαφορήση διὰ τὴν οἰκονομικήν του κατάστασιν καὶ νὰ βασισθῆ διὰ τὴν ζωὴν του εἰς τὴν βοήθειαν καὶ τὴν συνδρομὴν τῶν ἄλλων. Ἐκτὸς ὡρισμένων εἰδικῶν ἐκκλησιαστικῶν κλήσεων, κάθε Χριστιανός, ὅπως καὶ κάθε ἄνθρωπος, εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ἐργάζεται καὶ νὰ φροντίζῃ διὰ τὴν οἰκονομικήν του ἐπάρκειαν. Ἄλλωστε, τὸ νὰ ἐργάζεται κανεὶς καὶ νὰ λαμβάνη τὰ ἀναγκαῖα μέτρα, διὰ νὰ ἐξασφαλίσῃ τὴν ὑλικήν του ζωήν, ἰδίως ὅταν ἔχῃ οἰκονομικὰς ὑποχρεώσεις καὶ εὐθύνας, ἐθεωρήθη ἀπὸ τοὺς ἀποσχολικοὺς χρόνους ὡς «ἀρετή», ὡς ἕνα καθῆκον ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὰς θεμελιώδεις ἀρετὰς τῆς φρονήσεως καὶ τῆς δικαιοσύνης. Ἀλλ’  ὁ Χριστιανὸς ὀφείλει νὰ μὴ ἀφήνῃ ποτὲ νὰ καταλάβῃ τὴν ψυχήν του ἡ ἀγωνία, ποὺ εἶναι σημεῖον ἀπιστίας, ἐλλείψεως ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν πατρικὴν πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν εὑρίσκεται εἰς δύσκολον οἰκονομικὴν κατάστασιν, θὰ ἱκετεύσῃ τὸν Θεὸν νὰ ἔλθῃ εἰς βοήθειάν του, νὰ τὸν φωτίσῃ διὰ νὰ εὕρῃ τὴν κατάλληλον λύσιν, τὸ κατάλληλον φάρμακον κατὰ τῶν δυσκολιῶν του.

Δὲν ἐπιτρέπειται ἐπίσης νὰ λησμονῇ ὁ Χριστιανὸς ὅτι ὁ ἄρτος ποὺ ζητεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸν δὲν εἶναι μόνον ὁ ἄρτος ὁ ἰδικός του, ὁ ἀτομικός του, ἀλλὰ καὶ ἄρτος «ἄρτος ἡμῶν», ὁ ἄρτος ὁ ἰδικός του, ἀλλὰ καὶ ὁ ἄρτος τῶν ἀδελφῶν του, καὶ ὅτι κατὰ συνέπειαν ὁ ἔχων πρέπει νὰ εἶναι διάκονος τῶν μὴ ἐχόντων. Διὰ τὸν Χριστιανὸν ἡ «κλάσις τοῦ ἄρτου» δὲν ἔχει μόνον μυστηριακὴν σημασίαν· εἶναι ἐπίσης σύμβολον τῆς κοινότητος τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Τὰ ὑλικὰ αὐτὰ ἀγαθὰ ὁ Χριστιανὸς ὀφείλει νὰ τὰ βλέπῃ ὡς δωρεὰς τοῦ Θεοῦ, νὰ ἔχῃ δὲ πάντοτε κατὰ νοῦν ὅτι, ἐφ’ ὅσον ἔλαβεν, εἶναι ὑποχρεωμένος καὶ νὰ δίδῃ. Ἐννοεῖται ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη δὲν μᾶς ἀπαλλάσσει μὲ κανένα τρόπον ἀπὸ δύο καθήκοντα, ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὸν θεμελιώδη νόμον τῆς δικαιοσύνης. Τὸ πρῶτον ἐκ τῶν καθηκόντων αὐτῶν εἶναι νὰ μὴ κερδίζωμεν ἢ νὰ μὴ προσπαθοῦμεν νὰ αὐξήσωμεν τὴν περιουσίαν μας μὲ ἀνέντιμα μέσα, λ.χ. μὲ τὴν ἀνηθικότητα ἢ μὲ τὴν οἰκονομικὴν ἐκμετάλλευσιν τῶν ἄλλων. Τὸ δεύτερον καθῆκον εἶναι νὰ ἐργαζώμεθα διὰ τὴν ἐπικράτησιν μιᾶς κοινωνικῆς τάξεως, ἡ ὁποία θὰ ἐγγυᾶται εἰς ὅλους τοὐλάχιστον τὰ βασικὰ καὶ ἀπαραίτητα διὰ τὴν ζωὴν καὶ δὲν θὰ ἐπιτρέπῃ νὰ ἐξαρτῶνται οἱ μὴ ἔχοντες ἁπλῶς ἀπὸ τὴν γενναιοδωρίαν τῶν ἐχόντων. Φυσικά, καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν ἀκόμη ποὺ θὰ ἐπεκράτει τὸ ἰδεωδέστερον κοινωνικὸν καθεστώς, ὁ Χριστιανὸς θὰ εἶχε καθημερινῶς ἀπείρους εὐκαιρίας διὰ νὰ ἀσκήση καὶ νὰ ἀποδείξη ἐμπράκτως τὴν ἀγάπην του πρὸς τὸν «πλησίον», πρὸς τὸν ἀδελφόν. Δὲν πρέπει τέλος νὰ λησμονῇ ὁ Χριστιανὸς ὅτι ἡ ἀληθὴς ἀγάπη συνεπάγεται πάντοτε καὶ ἕνα μικρὸν ἢ μεγάλο στοιχεῖον θυσίας. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Χριστιανὸς ὀφείλει νὰ δίδῃ ὄχι μόνον ἀπὸ τὸ περίσσευμά του, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ τοῦ εἶναι, ὑπὸ πᾶσαν ἔννοιαν, ἀπαραίτητον.

Ὁ ἄρτος ὅμως ποὺ ζητοῦμεν ἀπὸ τὸν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα δὲν εἶναι μόνον ὁ ἄρτος ὁ ὑλικός. Ὁ Κύριος μᾶς ἐξήγησεν ὅτι «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐπὶ παντὶ ρήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ». Ὑπὸ τὸ πρῖσμα αὐτὸ ἡ αἴτησίς μας πρὸς τὸν Πατέρα ἀποκτᾶ εὐρύτερον περιεχόμενον. Δὲν σημαίνει ἁπλῶς: «δὸς ἡμῖν τὴν τροφήν μας καὶ τὰ ἀπαραίτητα μέσα διὰ τὴν ὑλικὴν συντήρησίν μας». Σημαίνει ἐπίσης: «δὸς ἡμῖν τὸν Λόγον σου, τὰ ρήματα ποὺ ἐξέρχονται ἐκ τοῦ στόματός σου. Βοήθησέ μας νὰ ζήσωμεν δι’ αὐτῶν καὶ συμφώνως πρὸς αὐτά». Τί εἶναι ὅμως ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ; Ἐν πρώτοις, εἶναι ἡ συλλογὴ τῶν θείων καὶ θεοπνεύστων Γραφῶν. Ὁ Θεὸς ὡμίλησε διὰ τῶν προφητῶν καὶ τῶν ἱστορικῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης· ὠμίλησεν ἐπίσης διὰ τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελιστῶν τῆς Καινῆς. Τὴν φύλαξιν καὶ τὴν ἀλάθητον ἑρμηνείαν τῶν ἱερῶν αὐτῶν Γραγφῶν ἐνεπιστεύθη ὁ Θεὸς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Κάθε Χριστιανὸς δύναται καὶ ὀφείλει νὰ ἀναζητῇ εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν, μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τῆς Ἐκκλησίας, τὸν πνευματικὸν ἄρτον του, τὴν πνευματικήν του τροφήν. Ὁ Χριστιανὸς λοιπὸν πρέπει ὄχι μόνον νὰ «διαβάζῃ», ἀλλὰ κυριολεκτικῶς νὰ «μελετᾷ» τὴν Ἁγίαν Γραφὴν ἔστω ἕνα στίχον, ἔστω μίαν λέξιν, ποὺ θὰ εἶναι δι’ αὐτὸν ἕνα πρόγραμμα, μία πηγὴ ἐμπνεύσεως, μία δύναμις ζωῆς. Τὸ Εὐαγγέλιον πρέπει νὰ γίνῃ ὁ φωτισμός του, ἡ παρηγορία του, ὁ νόμος τῆς ζωῆς του.

(συνεχίζεται)

ΤΟΝ ΑΡΤΟΝ ΗΜΩΝ (1)

Ἐπειδὴ ἐκτιμᾶται ἀπὸ πολλοὺς ὅτι τὸ Φθινόπωρο καὶ τὸν Χειμώνα , ποὺ ἔρχονται, ἡ οἰκονομικὴ κρίση ἡ ὁποία ἔχει προσβάλει τὴν χώρα μας θὰ ἐπιδεινωθεῖ, ἐπειδὴ δηλαδὴ -ἂν τὸ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς πρὸς τὸ συμφέρον μας- ἴσως νὰ ποῦμε «τὸ ψωμὶ ψωμάκι»,  εἶναι χρήσιμος καὶ ἐπωφελὴς ὁ ἀναβαπτισμὸς στὴν ἑρμηνεία καὶ τὸν πνευματικὸ πλοῦτο τοῦ σχετικοῦ αἰτήματος τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς. Πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση παρατίθεται κατωτέρω τὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα.

«Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον»

ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ»
–Εἰσαγωγὴ εἰς τὴν χριστιανικὴν πίστιν καὶ ζωήν,
(ὑπὸ Ἀρχιμ. Λ. Ζιλλέ) ἐκδ. «ΖΩΗΣ», 1961

Τὰ τρία πρῶτα αἰτήματα τῆς Κυριακῆς προσευχῆς ἀναφέρονται εἰς τὸν Θεόν, εἰς τὸν ἁγιασμὸν τοῦ Ὀνόματός του, τὴν ἔλευσιν τῆς βασιλείας του, τὴν πραγματοποίησιν τοῦ θελήματός του. Τώρα ὅμως ἔρχεται ἡ σειρὰ τῶν αἰτημάτων ποὺ ἀναφέρονται εἰς τὸν ἄνθρωπον, ποὺ ἔχουν σχέσιν μὲ τὰς ἀνάγκας τοῦ ἀνθρώπου. Δι᾽ αὐτῶν ὁ Κύρος μᾶς διδάσκει πῶς νὰ ἐκθέτωμεν τὰς ἀνάγκας μας εἰς τὸν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα μας μὲ ἐμπιστοσύνην καὶ υἱϊκὴν παρρησίαν. Ὡς γνωστὸν δέ, ἡ πρώτη ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ «ἄρτος ὁ ἐπιούσιος».

Ὅπως θὰ ἴδωμεν ἡ λέξις «ἄρτος» ἠμπορεῖ νὰ σημάνῃ πολλὰ πράγματα. Ἀλλ᾽ ἡ πρώτη καὶ θεμελιώδης σημασία τῆς λέξεως εἶναι σαφεστάτη. Σημαίνει τὴν τροφήν μας καὶ γενικῶς ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὑλικὰ πράγματα, ποὺ εἶναι ἀπαραίτητα διὰ τὴν ζωήν μας.

Ἡ στάσις τοῦ Χριστιανοῦ ἔναντι τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν πρέπει νὰ εἶναι περίπου ἡ ἀκόλουθος: Ἐν πρώτοις ὁ Χριστιανὸς ὀφείλει νὰ μὴ θεωρῇ τὸ χρῆμα καὶ γενικῶς τὰ ἀγαθὰ ποὺ μᾶς προμηθεύει τὸ χρῆμα ὡς πράγματα ποὺ τοῦ ἀνήκουν δικαιωματικῶς ἢ ποὺ μπορεῖ νὰ τὰ ἀποκτήσῃ ἁπλῶς διὰ τῆς εὐφυΐας, τῆς ἱκανότητος καὶ τῆς προσπαθείας του.  Τὰ μέσα τὰ ἀπαραίτητα διὰ τὴν ὑλικήν μας ζωὴν εἶναι καὶ αὐτὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ, χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν τὰ στερούμεθα, σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς τὸ ἐπιτρέπει, ἐπειδὴ γνωρίζει καλύτερον ἀπὸ ἡμᾶς τὰς ἀνάγκας μας, ὅλας τὰς ἀνάγκας μας, ὄχι μόνον τὰς προσκαίρους καὶ ὑλικάς, ἀλλὰ καὶ τὰς αἰωνίους καὶ πνευματικάς. Ἐὰν λοιπὸν ἔχωμεν οἰκονομικὴν ἄνεσιν καὶ ὅλα ὅσα ἡ οἰκονομικὴ ἄνεσις μᾶς προσφέρει, πρέπει νὰ εὐχαριστοῦμεν καὶ νὰ δοξάζωμεν τὸν Θεόν. Ἐὰν πάλιν δὲν ἔχωμεν, πρέπει μὲν νὰ τὴν ζητοῦμεν ἀπὸ τὸν Θεόν, ἀλλὰ χωρὶς νὰ παύωμεν νὰ τὸν δοξάζωμεν καὶ νὰ τὸν εὐλογοῦμεν. Γενικῶς, ὅμως, ὁ Χριστιανὸς δὲν πρέπει νὰ μεριμνᾶ ὑπερβολικῶς διὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσεν ὡς παράδειγμα τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ, τὰ ὁποῖα οὔτε πλέκουν οὔτε ὑφαίνουν καὶ ὅμως εἶναι πολυτελέστερον ἐνδεδυμένα ἀπὸ ὅλους τοὺς βασιλεῖς τῆς γῆς. Μᾶς εἶπεν ἐπίσης ὅτι πρώτη καὶ κυρία φροντὶς τοῦ Χριστιανοῦ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ζήτησις τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς δικαιοσύνης Αὐτοῦ καὶ ὅτι ὅλα τὰ ἄλλα θὰ «προστεθοῦν», θὰ μᾶς τὰ δώση ὁ Θεὸς ὡς κάτι τὸ ἐπιπλέον.

(συνεχίζεται)