ΠΟΝΟΣ, ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ, ΑΜΗΧΑΝΙΑ καὶ ΑΛΑΛΙΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Πόνος, συμπάθεια, ἀμηχανία καὶ ἀλαλία*

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .                    Ὁ πόνος πολὺς γιὰ τὸν βίαιο καὶ τραγικὸ θάνατο δεκάδων – κυρίως νέων – ἀνθρώπων καὶ συμπάθεια γιὰ τὴν βαθειὰ πληγὴ στὶς ψυχὲς τῶν οἰκείων τους. Ταυτόχρονα ἀμηχανία προκαλοῦν τὰ ἀνάκατα αὐτὰ συναισθήματα, ὅταν συνδυάζουν τὸ θλιβερὸ γεγονὸς τῆς ἑκατόμβης τῶν θυμάτων ἀπὸ τὴ σύγκρουση τῶν τρένων στὰ Τέμπη μὲ τὸ προβαλλόμενο καὶ διαφημιζόμενο ὅτι τὸ τρένο εἶναι «τὸ ἀσφαλέστερο, ταχύτερο καὶ φθηνότερο μέσο μαζικῆς μεταφορᾶς». Σημειώνεται ὅτι τὸ τραγικὸ γεγονὸς ἦταν ἀπρόβλεπτο ὡς πρὸς τὸ πότε θὰ συνέβαινε. Γιατί ὅτι θὰ συνέβαινε οἱ εἰδικοὶ τὸ εἶχαν προβλέψει ἀπὸ χρόνια…
.                    Τὸ ξάφνιασμα ἀπὸ τὸ ἀπίστευτο γιὰ πολιτισμένη χώρα πλῆγμα καὶ ὅλα τὰ ψυχολογικὰ ζητήματα, ποὺ προέκυψαν, ὑποτάσσονται στὸ πένθος καὶ προκαλοῦν ἀλαλία. Ἡ πένα προσπάθησε νὰ ξεπεράσει τὸ συμβάν, νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ ἄλλο θέμα. Δὲν τὰ κατάφερε. Ὅλα τὰ κάλυψε τὸ μαῦρο πέπλο τοῦ ἀπρόσμενου πένθους.
.                    Τὰ τελευταῖα χρόνια οἱ Ἕλληνες ζήσαμε τραγικὰ γεγονότα. Ὁ ἀποτυχημένος τρόπος ἀντιμετώπισής τους ἀποκαλύπτει τὴν πικρὴ ἀλήθεια, ὅτι ἀκόμη εἴμαστε πίσω στὸν ἐκσυγχρονισμὸ τῆς κρατικῆς μηχανῆς ἔναντι τῶν περισσότερων χωρῶν – μελῶν τῆς Ε.Ε. Ἐκσυγχρονισμός, προοδευτισμός… Λέξεις ποὺ ἐντυπωσιάζουν, ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα περισσότερο εἶναι συνθήματα κενὰ περιεχομένου. Ἐκσυγχρονιστικὴ καὶ προοδευτικὴ εἶναι ἡ χώρα, τῆς ὁποίας ἡ κρατικὴ μηχανὴλειτουργεῖ σωστὰ καὶ ἐξυπηρετεῖ ἄριστα τοὺς πολίτες, ποὺ τὴν ἐμπιστεύονται καὶ τῆς προσφέρουν ἀνάλογα μὲ τὶς δυνατότητές τους. Ἐκσυγχρονιστικὴ καὶ προοδευτικὴ εἶναι ἡ χώρα, στὴν ὁποία ἡ πολιτικὴ τηρεῖ τὶς αἰώνιες ἠθικὲς ἀξίες καὶ τοὺς ἀπὸ τοὺς προγόνους μας προερχόμενους δημοκρατικοὺς θεσμοὺς καὶ ποὺ ἀποτελεῖ παράδειγμα στοὺς πολίτες  ἀποφυγῆς τῆς χυδαιότητας καὶ τῆς ἠθικῆς παρακμῆς.
.                    Μπροστά μας ἔχουμε βουλευτικὲς ἐκλογές. Τὰ Κόμματα ποὺ θὰ συμμετάσχουν ὀφείλουν νὰ βαδίσουν πρὸς αὐτὲς μὲ τὸ βάρος τοῦ ἐθνικοῦ πένθους. Τὸ πένθος ἂς γίνει ἀφετηρία μιᾶς ὄντως προοδευτικῆς προεκλογικῆς περιόδου. Αὐτὸ σημαίνει πὼς πρέπει νὰ ἀρθοῦν στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, νὰ νιώσουν τὶς εὐθύνες τους γιὰ τὴν κατάσταση ποὺ προκάλεσε τὴν τραγωδία στὰ Τέμπη καὶ νὰ ἀντιπαραταχθοῦν μεταξύ τους μὲ σεβασμὸ καὶ μὲ ἐπιχειρήματα καὶ φυσικὰ ὄχι μὲ ὕβρεις μὲ ἀόριστες κατηγορίες, μὲ ἀπειλὲς καὶ μὲ δηκτικὲς ψεύτικες καταγγελίες. Εἶναι ἀπαράδεκτοἐμεῖς ποὺ διδάξαμε τὴ Δημοκρατία καὶ διατυπώσαμε πρῶτοι ὅτι «δὲν ὑπάρχει τάξη πιὸ ἐχθρικὴ γιὰτὸ λαὸ ἀπὸ τοὺς φαύλους ρήτορες καὶ τοὺς δημαγωγοὺς» (Ἰσοκράτης) νὰ εἴμαστε τόσο πίσω στὴ συμπεριφορὰ τῶν πολιτικῶν μας!
.                    Τὸ 1922 ὁ Γερμανὸς ἱστορικὸς καὶ φιλόσοφος Ὄσβαλντ Σπένγκλερ στὸ κλασσικὸ ἔργο του «Ἡ παρακμὴ τῆς Δύσης» (Σημ. Ἔχει ἐκδοθεῖ καὶ στὰ ἑλληνικὰ ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Δαρδανοῦ) σημειώνει πὼς σὲ ἕνα κράτος ἀνεπτυγμένο ἠθικὰ καὶ πολιτισμικὰ τὸ ἀπρόβλεπτο πρέπει νὰ ἐξουδετερώνεται ἀπὸ τὴν ὑπέρχρονη καὶ δίκαιη αἰτιότητα καὶ πάντα νὰ ἰσχύει  ἡ  λογικὴ σχέση αἰτίας καὶ ἀποτελέσματος. Εἶναι λυπηρὸ πὼς τὸ Ἑλληνικὸ κράτος ἀποδεικνύεται ὅτι ἀκόμη δὲν ἔχει πετύχει νὰ περιορίσει τὸ ἀπρόβλεπτο..-

*Ἀλαλία= Ἀπώλεια τῆς ἱκανότητας ἄρθρωσης λόγου, ποὺ ὀφείλεται σὲ ψυχολογικὰ αἴτια

Διαφήμιση

OΣΟ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΣΑΒΑΝΑ ΘΑ ΓΕΜΙΖΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ (Δ. Νατσιός)

Ὅσο τοὺς ψηφίζουμε σάβανα θὰ γεμίζει ἡ πατρίδα

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

«Πάψετε πιὰ νὰ ἐκπέμπετε τὸ σῆμα τοῦ κινδύνου
τοὺς γόους τῆς ὑστερικῆς σειρήνας σταματῆστε
κι ἀφῆστε τὸ πηδάλιο σ᾽τῆς τρικυμίας τὰ χέρια:
τὸ πιὸ φρικτὸ ναυάγιο θὰ ἦταν νὰ σωθοῦμε»
Κ. Οὐράνης

.                    Τὸ νεοελληνικὸ κράτος τὸ ἐλευθέρωσαν οἱ Ἕλληνες, ἀλλὰ τὸ ἔστησαν οἱ Βαυαροὶ καὶ τὸκυβερνοῦν 10-15 οἰκογένειες, δυναστεῖες πολιτικῶν καὶ μεγαλοκαρχαριῶν. Τὸ κράτος αὐτό, ἀντὶ νὰἀναδείξει τὶς ἀρετὲς τοῦ λαοῦ, τὴν ἀντοχή, τὴν καρτερία, τὸ πνεῦμα θυσίας καὶ αὐταπάρνησης, ποὺ τὸκράτησαν ὄρθιο στὰ χρόνια τῆς πολυαίωνης σκλαβιᾶς, «φρόντισε» νὰ ἐκλύσει τὶς χειρότερες ροπές του καὶνὰ ὑποσκάψει τὸν ἐσώτερο χαρακτήρα του, τὸ φιλότιμό του. Ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τοῦ ἐλεύθερου βίου του, οἱ δαίμονες τῆς πατρίδας, οἱ πολιτικοί του, κατακερμάτισαν τὸν λαὸ σὲ κομματικὰ σουλτανάτα. «Οἱπολιτικοί μας καὶ οἱ ξένοι τρώγονταν καὶ καθένας κοίταζε νὰ περισκύση ἡ δική του φατρία. Ἄλλος ἤθελε Ἀγγλικόν, ἄλλος Ρούσικον, ἄλλος Γαλλικόν… τήραγαν νὰ πάρουν κάνα λεπτό, ὅτι εἰς τὴν Ἑλλάδα ηὗραν ἁλώνι ν’ ἁλωνίσουν». (Μακρυγιάννης, «Ἀπομνημονεύματα»).
.               Τὸ κράτος αὐτὸ τὸ ἀνέστησε τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ του, μὲ τοὺς πολέμους τοῦ ’12-’13, γιὰ νὰ ἔρθουν νὰ τὸβυθίσουν στὸ Διχασμὸ καὶ νὰ τὸ ὁδηγήσουν στὸ μικρασιατικὸ σφαγεῖο.
.                 Τὸ κράτος αὐτο εἶδε τὸν ἀνθό του νὰ πολεμᾶ μὲ ἡρωισμὸ στὰ βουνὰ τῆς Ἠπείρου καὶ τῆς Μακεδονίας αὐτοκρατορίες ὁλάκερες, γιὰ νὰ βρεθεῖ μετὰ ἀπὸ ἕξι χρόνια ἐμφυλίου αἱματοκυλίσματος, ντροπιασμένο, ἐρειπωμένο «παλιοψάθα τῶν ἐθνῶν». Γιατί; Γιὰ τὸ ποιὰ «φατρία θὰ περισκύση». «Ἄ, ναί, πόσες ἀνόητες μάχες, ἡρωισμοὶ καὶ θυσίες καὶ ἧττες κι ἄλλες μάχες, γιὰ πράγματα ποὺ κιόλας ἦταν ἀπὸ ἄλλους ἀποφασισμένα», θρηνεῖ ὁ Ρίτσος στὴν «Ἑλένη».
.                    Τὸ κράτος αὐτὸ ἔδιωξε τὰ καλύτερα παιδιά του στὰ ξένα καὶ στοίβαξε τὰ ὑπόλοιπα σὲτρισάθλιες τερατουπόλεις, μεταβάλλοντάς τα σὲ κομματικὰ ὑποζύγια τυχοδιωκτῶν, προσκυνημένων ἀπατεώνων.
.                    Τὸ κράτος αὐτὸ μὲ ἐκφυλιστικὴ ἀπάθεια καὶ δειλία ἀνέχτηκε ἕνα σφύζον καὶ θαυμαστὸ κομμάτι τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τὴν Κύπρο, νὰ ποδοπατεῖται καὶ νὰ λεηλατεῖται ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τοῦ Ἀττίλα. Τὸ κράτος αὐτό, ἀντὶ νὰ συνέλθει ἀπὸ τὴν καταστροφὴ ἐπανέφερε τοὺς ἴδιους ἐθνοσωτῆρες καὶ τὰ ἐκγονά τους γιὰ νὰσυνεχίσουν ἀπτόητοι τὸ ψεύτισμα τῶν ψυχῶν καὶ τὴν διάλυση τῆς πατρίδας.
.                    Τὸ κράτος αὐτὸ ἀνέχθηκε μιὰ δράκα σλαβολεβαντίνων, ποὺ ἔχει τὸ αἷμα δέκα ἐθνῶν καὶ τὴν ψυχὴ κανενός, τὰ Σκόπια, νὰ μαγαρίζει τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας. Καὶ πρόδωσε τὴν ψυχή μας, ξεπούλησε τὸ ὄνομά μας. (Νὰ ἔρθουν στὴν Μακεδονία μας, τὰ σαπρόφυτα τοῦ νεοραγιαδισμοῦ, ἐδῶ στὸ Κιλκίς, νὰἀνεβοῦν στὸ ἡρῶον τῆς μάχης καὶ ἐκεῖ ποὺ κάποτε, τὸ 1928, ὁ Παλαμᾶς, ἔψελνε «…στοῦ Κιλκὶς τὴν ἐκκλησιὰτὴν πλάστρα/ πνοὲς κι ἂν πλανάστε σ’ ἄλλη ζωή, λείψανα κι ἂν κοιμάστε,/ σᾶς λειτουργῶ στὴ δόξα μου. Μακαρισμένοι νὰ εἶστε», νὰ ποῦν στὰ 8.500 λαμπρὰ παλληκάρια, στὸν Καμπάνη καὶ στὸν Παπακυριαζή, ὅτι ἔκαναν λάθος… μάταια θυσιάστηκαν.
Θὰ τρίξουν τὰ κόκκαλα τὰ ἱερὰ καὶ θὰ βροντοφωνάξουν: Προδότες!! «ὅ,τι κερδήθηκε μὲ αἷμα, δὲν μπορεῖ νὰτὸ ξεπουληθεῖ μὲ τὸ μελάνι μίας ὑπογραφῆς»).
.                    Τὸ κράτος αὐτὸ ἐπέτρεψε σε μία ὀλιγομελῆ ἄνομη ὁμάδα καλαναρχῶν, νὰ μετατρέψει τὴδιασκέδαση καὶ τὴν ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ, σὲ διδασκαλεῖο ἠθικῆς παραλυσίας καὶ διαφθορᾶς. Τὴν Παιδεία σὲπαιδομάζωμα, ἀποκόπτοντας τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὶς βρυσομάνες, τὶς ἀειθαλεῖς ρίζες τοῦ Γένους, ποὺ τόσους αἰῶνες ἔτρεφαν Ρωμιούς, μὲ πίστη στὸν Χριστὸ καὶ φιλοπατρία, ποὺ ἔφτιαχναν οἰκογένειες ὅπου ἔλαμπε τὸμυστήριον τοῦ γάμου. Καὶ τώρα λύσσαξε νὰ διαφημίζει φράγκικες διαστροφὲς καὶ ἐρεβώδεις «διαφορετικότητες».
.                  Τὸ κράτος αὐτὸ καταμόλυνε ἀκόμα καὶ τὴν Δικαιοσύνη- «πράγμα πολλῶν χρυσίων τιμιώτερον» κατὰ τὸν Πλάτωνα. Οἱ ἀνεπάγγελτοι, ἐπαγγελματίες πολιτικοί, ὅταν κρίνονται γιὰ ἀτασθαλίες, παράγοντες τοῦ ἀντίπαλου κόμματος ἐκθειάζουν τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Δικαιοσύνης. Ὅταν λογοδοτοῦν οἱ ἴδιοι, προπηλακίζουν τὴ Δικαιοσύνη καὶ διαπομπεύουν τοὺς λειτουργούς της ἐκτοξεύοντας ὕβρεις καὶὀνειδισμούς. Τὸ ἀποφώλιον τέρας τῆς κομματοκρατίας ἀκόμη καὶ γιὰ μία θέση ὑποδιεθυντῆ σὲ σχολεῖο ἀπαιτεῖ πιστοποιητικὰ δουλοφροσύνης καὶ κομματικῆς ὑποταγῆς.
.                  Τὸ κράτος αὐτὸ κομματικοποίησε τὶς «ἔνστολες» δυνάμεις τοῦ τόπου, διαβρώνοντας τὴν ἐπαγγελματική τους συνείδηση.
.                  Τὸ κράτος αὐτὸ ξεπούλησε σὲ ἀλλογενῆ «κοράκια» τὰ σπίτια τῶν πολιτῶν του ἀντὶ πινακίου φακῆς, τὰ κόκκινα δάνεια, ποὺ θὰ στείλει στὰ ξένα χιλιάδες ἀκόμη Ἑλληνόπουλα. Καὶ χαίρεται ἀπὸ πάνω γιατί μεταβαλλόμαστε σὲ πολυπολιτισμικὸ σουλτανάτο….
.                  Τὸ κράτος αὐτὸ ἐμπορευματοποίησε τὸν ἔξοχο πολιτισμό μας. Ἡ ἑλληνικὴ μουσικὴ παράδοση ψυχομαχεῖ. Τὴν περιφρονοῦν οἱ ἑλληνόπαιδες, τὴν μυκτηρίζουν ὑποτονθορίζοντας (=μουρμουρίζοντας) τὶς «μουσικὲς δημιουργίες» τῶν ποικιλώνυμων ψυχανώμαλων τύπου τράπερ. Κατάντησε τὴν νεολαία νευρόσπαστο, λικνιζόμενο στοὺς ρυθμοὺς τοῦ κάθε μασκαρᾶ, ποὺ ὑποδύεται τὸν καλλιτέχνη.
.                  Τὸ ἀνίκανο κομματικὸ κράτος διέφθειρε τὴν γλῶσσα μας – «ἐργαλεῖο μαγείας καὶ φορέα ἠθικῶν ἀξιῶν» (Ἐλύτης). Ἀπὸ τὸν 19ο αἰ. ἀκόμη ὁ συγγραφέας Χουρμούζης διεκτραγωδεῖ καὶ γράφει γιὰ τὰἐκτρώματα τῆς γλωσσικῆς ξενομανίας τῶν Ἑλλήνων: «Συμπεριφορὰ γελοιωδεστάτη… ξιπασμένων ὀψιπλούτων  ἀηδεστάτη ἐπίδειξις! Πτωχοαλαζονεία ἀξία οἴκτου, γλῶσσα παρδαλή!».
.                  Τὸ κομματικὸ αὐτὸ κράτος νοικιαζει μισθοφόρους «ψευτοδιανοούμενους», γιὰ πνευματικὸεὐνουχισμὸ τῆς κοινωνίας καὶ ἅλωση τῶν ψυχῶν. «Γνωρίζω μερικοὺς ὁπού σχεδὸν ἐντρέπονται νὰ λέγωσιν ὅτι εἶναι Ἕλληνες!», ἔγραφε ὁ Ἀνώνυμος τῆς «Ἑλληνικῆς Νομαρχίας». Ντρέπονται γιὰ τὴν καταγωγή τους, ὅμως δὲν ντρέπονται ποὺ γίνονται σκουλήκια καὶ ὀλετῆρες τῆς Πατρίδας. Τοὺς περιγράφει ἐξαίσια ὁΒάρναλης:
«Πέτα τὴν ἀνθρωπιά σου
κι ἀπ’ τὸν ἀφέντη πιάσου.
Κι ἅμα σὲ φτύσει αὐτὸς
νὰ κάθεσαι σκυφτός.
Καὶ θὰ ‘χεις τὰ μεγαλεῖα
στὴ σάπια πολιτεία»
.                  Χρόνια ὁλόκληρα κρατοῦν αἰχμάλωτα τὰ πανεπιστημιακὰ ἀμφιθέατρα δηλητηριάζοντας καὶμαγαρίζοντας μὲ τὰ ἐθνομηδενιστικά τους παραληρήματα γενιὲς Ἑλλήνων.
.                  Τὸ κράτος αὐτὸ δολοφονεῖ μὲ τὴν ἀνικανότητά του τὸν λαό, στὸ Μάτι, στὴν Μάνδρα καὶ τώρα καὶπάλι στὰ Τέμπη. Ὅσο τοὺς ψηφίζουμε σάβανα θὰ γεμίζει ἡ πατρίδα, σάβανα καὶ στὴν ψυχή μας ποὺ τὴν γέμισαν πληγές. «Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι…».
.                  Τὸ κράτος αὐτό, τὸ ψευτορωμαίικο, καταρρέει. Καιρός νὰ ἔρθει τὸ ρωμαίικο, νὰ κυβερνηθεῖ ἡἙλλάδα ἀπὸ Ἕλληνες. Γι’ αὐτὸ τὸ κράτος βροντοφωνάζει ὁ Κόντογλου: «Καθαρίστε ἀπὸ τὴν πνευματικὴπανούκλα τὴν δυστυχισμένη τὴν Ἑλλάδα, γιὰ νὰ μπορέσουνε νὰ δουλέψουνε οἱ ἄξιοι δουλευταράδες. Τὰσκουλήκια, γιὰ νὰ σώσουνε τὴν τιποτένια ὕπαρξή τους, δὲν ἀφήνουνε καμμιὰ ψυχὴ ἄξια νὰ ὀρθοποδήσει, ἀπὸ συμφέρον κι ἀπὸ φθόνο. Ὅλοι οἱ πνευματικοὶ σαλταδόροι ἔχουνε πιάσει τὰ πόστα. Καὶ εἶναι δεμένοι μεταξύ τους, ὅπως εἶναι οἱ κάμπιες κολλημένες ἡ μία πάνω στὴν ἄλλη. Μόλις τὶς χωρίσει κανένας ψοφᾶνε. Ἔτσι πρέπει νὰ γίνει καὶ μὲ τὶς ἀνθρωποκάμπιες, ποὺ μαραζώνουνε τὸ ὁλόδροσο πνευματικὸ δέντρο τῆς φυλῆς μας. Τίμια ἀδέρφια μου, Ἕλληνες καθαρογεννημένοι, ξεριζῶστε αὐτὰ τὰ φαρμακερὰ βρωμοχόρταρα!».

 

ΕΝΑ ΑΓΙΟ …ΡΟΥΣΦΕΤΙ: ΠΟΙΟ; “Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, Σῶτερ σῶσον ἡμᾶς” καὶ τὴν Πατρίδα μας. (Δ. Νατσιός)

Ἕνα ἅγιο…ρουσφέτι.
Ποιό;
“Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, Σῶτερ σῶσον ἡμᾶς”
καὶ τὴν Πατρίδα μας.

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος- Κιλκὶς

.                     Βλέποντας καὶ ἀκούγοντας, στὴν Ἁγιὰ Σοφιά, αὐτὸν τὸν ἀχρεῖο ἰσλαμιστή, μὲ τὸ λευκὸ “σεμεδάκι” στὴν παλαβὴ κεφάλα του, τὸν Ἐρντογάν, νὰ εἶναι γονατιστός, νὰ διαβάζει προσευχὲς καὶ νὰ συμμετέχει μὲ τὴν γνωστή, μωαμεθανικὴ ψευτοκατάνυξη, στὸ ἀνόμημά του, σκέφτηκα τὸ πῶς ἀντιμετωπίζουν οἱ ἡμέτεροι πολιτικοὶ τὴν μόνη ἀληθινὴ Πίστη μας.
.                      (Καὶ πόση διαφορὰ παρατηρεῖς στὰ πρόσωπα τῶν ὀπαδῶν τοῦ Μωάμεθ καὶ τῶν πιστῶν τοῦ Χριστοῦ! Ἀπὸ τὴν μία, στὴν “προσευχὴ” τῆς Παρασκευῆς, κατάρες, βλοσυρό, γεμάτο μίσος βλέμμα καὶ τρίξιμο δοντιῶν καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη “ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν”, πρόσωπα, μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία, χαρούμενα, μὲ ξεχείλισμα ἀγάπης. Στὸ τζαμὶ ὁ ἰμάμης, νὰ ἀφιονίζει τοὺς ὀπαδούς, ἀνεμίζοντας τὸ ξίφος τοῦ Ἰσλάμ. Στὸ ναὸ ὁ ἱερέας, νὰ εὐλογεῖ τοὺς πιστούς, μὲ τὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ).
.                     Δὲν θυμᾶμαι ποτὲ νὰ ἄκουσα Ἕλληνα πρωθυπουργό, νὰ ὁμολογήσει ὅτι εἶναι Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος. Νὰ ἐκστομίσει στὸ βῆμα τῆς Βουλῆς μία φράση ποὺ ἀκοῦς ἀπὸ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ὅταν τοὺς κυκλώνουν, “ὥσπερ μέλισσαι κηρίον”, οἱ κίνδυνοι καὶ οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς: “Ἔχει ὁ Θεός”, “Ἡ Παναγία νὰ βάλει τὸ χέρι της”, “Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ τὰ καταφέρουμε”. Ποτέ!!
Δὲν εἶδα ποτὲ Ἕλληνα πρωθυπουργὸ ἢ ὑπουργό, νὰ προσέρχεται στὴν Θεία Λειτουργία, τὶς ἐπετειακὲς ἡμέρες τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἢ τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ “ΟΧΙ”, ἀπὸ νωρίς, ὄρθρου βαθέος, νὰ ἐκκλησιαστεῖ σὰν χριστιανός. Καταφθάνουν στὴν δοξολογία, μὲ τὶς καραμοῦζες καὶ τὰ τύμπανα -ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνοις- νὰ ὠρύονται, ἀναγγέλλοντας τὴν ἄφιξή τους, καὶ μὲ τὴν ἀσθμαίνουσα κουστωδία τους νὰ συμπεριφέρεται λὲς καὶ βρίσκεται σὲ κέντρο διασκεδάσεως. Ποτέ!! Δὲν εἶδα ποτὲ Ἕλληνα πρωθυπουργὸ ἢ καὶ ὑπουργὸ νὰ κάνει μετάνοιες σὲ μία εἰκόνα τῆς Παναγίας ἢ σὲ μία λειψανοθήκη ἁγίου. Ποτέ!!
.                     Ντρέπονται, δὲν πιστεύουν σ’ αὐτὸ ποὺ εἶναι καύχημα καὶ ἀπαντοχή μας: ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἄθεοι, μασόνοι ἢ ἀδιάφοροι λόγῳ διαφθορᾶς καὶ ἠθικῆς κατάπτωσης.
.                     Βλέπουν τὴν πίστη τοῦ λαοῦ σὰν ἕνα μουσειακὸ κατάλοιπο, μία ἀξιοπερίεργη, γραφικὴ ἐμμονὴ στὸ παρελθόν. Ἡ Ὀρθοδοξία γι᾽ αὐτοὺς εἶναι θρησκοληψία καὶ σκοταδισμός, ὅταν κυβερνᾶ ἡ ἀριστερόμυαλη ἀσημαντότητα ἢ κρατικὴ ἐπιχείρηση ποὺ φέρνει ἔσοδα, ὅταν προΐσταται ὁ νεοφιλελεύθερος κοτζαμπασιδισμός.
.                   Ἄκουγα αὐτὲς τὶς ἡμέρες τὰ σπαραξικάρδια, φαρισαϊκὰ μυξοκλάματα τῶν τηλεοπτικῶν καναλιῶν γιὰ τὴν “ἱεροσυλία στὴν Ἁγιὰ Σοφιά”. Μάλιστα. Μὰ ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία παραπέμπει στὸ Βυζάντιο, στὴν αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης – Κωνσταντινουπόλεως. Ἄρα, ἐφ᾽ ὅσον κλαῖνε μὲ μαῦρο δάκρυ, παραδέχονται ὅτι εἴμαστε ἀπόγονοι τῶν Βυζαντινῶν, δικά μας ἦταν γιὰ χρόνους καὶ καιροὺς τὰ κλέη τῶν βυζαντινῶν. Δὲν γίναμε κράτος καὶ μετὰ ἔθνος, τὸ Εἰκοσιένα, ὅπως διατείνεται ἡ νεοταξικὴ λέπρα τῶν πανεπιστημίων. Ὁπότε…
.                     Γιὰ χίλια ἑκατὸ χρόνια ἀκούγονταν στὸν ναὸ ψαλμωδίες καὶ ὕμνοι πρὸς τὴν Σοφία τοῦ Θεοῦ. Γιατί; Διότι εἶχε αὐτοκράτορες πιστούς, Χριστιανοὺς Ὀρθοδόξους, ποὺ καμάρωναν γιὰ τὴν πίστη τους. Γι᾽ αὐτὸ ἐπέζησε γιὰ τόσους αἰῶνες, θαῦμα πραγματικό,  ἡ αὐτοκρατορία. “Σταυρὸς νικᾶ”, διαλαλοῦσαν στὶς μάχες καὶ συνέτριβαν στὰ στίφη τῶν ἀσεβῶν.
.                     Στὴν μόνη σωζομένη ὑπογραφὴ τοῦ τελευταίου, μαρτυρικοῦ αὐτοκράτορα, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, διαβάζουμε: “Κωνσταντῖνος, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ, πιστὸς βασιλεὺς καὶ αὐτοκράτωρ τῶν Ρωμαίων, ὁ Παλαιολόγος”. Ἔτσι ὑπέγραφαν ὅλοι οἱ αὐτοκράτορες. Πρῶτα ὁμολογία πίστεως στὸν Χριστὸ καὶ κατόπιν τὸ περίοπτο ἀξίωμα.
.                     Γράφει ὁ Κόντογλου: “ Ἀπάνω στὸ Βυζάντιο ἦταν γραμμένος ὁ λόγος τοῦ Παύλου: ὁ καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθω. Ὅλες οἱ καρδιές, ἀπὸ τὸν βασιλιὰ ὣς τὸν πιὸ φτωχὸ καντηλανάφτη ἢ βαρκάρη ἢ στρατιώτη ἢ ξωχάρη, αὐτὰ τὰ λόγια εἴχανε μέσα. Ἡ προσευχὴ ἤτανε ἡ ζωή τους…
.                      Ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς ἔκανε κάθε μέρα τὴν προσευχή του καὶ στὸν πόλεμο φοροῦσε ἀπὸ μέσα, κάτω ἀπὸ τὸν θώρακά του, ἕνα παλιοράσο τοῦ θείου του, Γεωργίου τοῦ ἐν Μαλεῷ, ποὺ εἶχε ἁγιάσει, γιὰ νὰ τὸν φυλάγει. Ὁ Ἀλέξιος Κομνηνός, ὅποτε ἦταν νὰ πάγει σὲ καμμιὰ ἐκστρατεία ἔβαζε τὰ πολεμικά του σχέδια κάτω ἀπὸ τὴν ἁγία τράπεζα τῆς Ἁγιὰ- Σοφιᾶς καὶ ὅλη τὴν νύχτα προσευχότανε γονατιστὸς ἀπάνω στὰ σκαλοπάτια τοῦ ἱεροῦ καὶ τὸ πρωὶ ἔπαιρνε τὸ σχέδιο ποὺ ἔβγαινε κάτω ἀπὸ τὸ σκέπασμα τῆς ἁγίας τράπεζας, γιατί πίστευε πὼς τοῦ τὸ ἔδινε ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ. Ὁ Ἰωάννης Τσιμισκὴς γονάτιζε σὰν παιδὶ μπροστὰ στὴν ἁγία τράπεζα τῆς Ἁγιὰ-Σοφιᾶς, παρακαλώντας μὲ δάκρυα νὰ τοῦ δώσει ὁ Θεὸς ἕναν φύλακα ἄγγελο, ποὺ νὰ τὸν φωτίζει κατὰ τὸν πόλεμο. Ὅσο σφίγγεται τὸ Βυζάντιο ἀπὸ τοὺς βαρβάρους, κι ὅσο ἡ ψυχὴ ὑποφέρνει καὶ πονᾶ, τόσο γυρίζει τὰ μάτια κατὰ τὸν οὐρανό. Ὁ βασιλιὰς Θεόδωρος Δούκας ὁ Λάσκαρις, συνέθεσε τὸν Μέγα Παρακλητικὸ Κανόνα στὴν Παναγία, ποὺ εἶναι γεμάτος ἀπὸ συντριβή, ταπείνωση καὶ πίστη. Ὁ Λέων ὁ Σοφὸς ἐποίησε τὰ ἐξαίσια Ἑωθινά, ποὺ ψάλλονται στὸν Ὄρθρο κάθε Κυριακὴ καὶ ὁ γιός του Κωνσταντῖνος ἐφιλοτέχνησε τὰ Ἐξαποστειλάρια”. (“Μυστικὰ ἄνθη”, σελ. 97-98, ἔκδ. “ΑΣΤΗΡ”). Ὁ Ἰουστινιανὸς ἔγραψε τὸν θεολογικότατο ὕμνο “Ὁ μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ”. Ἐνῶ εἶχε ἱδρύσει 67 μοναστήρια μόνο μὲς στὴν Πόλη, γιατί ὀρθόδοξος σημαίνει  φιλομόναχος καὶ φιλακόλουθος. Ἔχουμε αὐτοκράτορες ἁγίους καὶ πάνω ἀπὸ 10 αὐτοκρατόρισσες, αὐγοῦστες, ποὺ κοσμοῦν τὸ Συναξάρι τῆς Ἐκκλησίας. Στὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ πήγαιναν γιὰ προσευχή, ὅταν κινδύνευε ἡ αὐτοκρατορία καὶ ὄχι στὴν Μέρκελ ἢ στὴν διεθνῆ κοινότητα οἱ κυβερνῆτες τῶν Ἑλλήνων τῆς Ρωμανίας. (Καὶ ἡ παρακμὴ ξεκίνησε, ὅταν ἄρχισαν οἱ συμμορίες τοῦ Πάπα νὰ λεηλατοῦν καὶ  νὰ καταστρέφουν… σταυροφορικῶς. Μετὰ τὸ 1204, πάλεψε ἡ αὐτοκρατορία μας, ἀλλὰ τὴν ἔπνιξαν οἱ ἀντίχριστοι ἀπὸ Δύση καὶ Ἀνατολή).
.                     Στὴν νεώτερη ἱστορία μας νὰ μνημονεύσουμε τὸν Καποδίστρια, ποὺ τὸν δολοφόνησαν ἔξω ἀπὸ τὸν ναὸ τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος στὸ Ναύπλιο, ὥρα 6:35 π.μ. Διάβαζε τὸν Ἑξάψαλμο ὁ κυβερνήτης, ἐκκλησιαζόταν συνεχῶς, ἀληθὴς Ὀρθόδοξος Ἕλληνας. “Ὁ μόνος ἀντίπαλος ποὺ δύσκολα ἡττᾶται εἶναι ὁ ἀπόλυτα ἔντιμος ἄνθρωπος καὶ τέτοιος εἶναι ὁ Καποδίστριας”, ἔλεγε ὁ Μέτερνιχ. Τὸ 1811- ὡς ἀκόλουθο τῆς ρωσικῆς πρεσβείας – ὁλόκληρη ἡ αὐστριακὴ ἀστυνομία τὸν παρακολουθεῖ μήπως ἀνακαλύψουν σκάνδαλα. Εἰς μάτην, γιατί ἐνῶ οἱ ἄλλοι διπλωμάτες ἔτρεχαν σὲ διασκεδάσεις καὶ χαμαιτυπεῖα, ὁ Καποδίστριας πήγαινε σὲ ὀρθόδοξους ναοὺς νὰ προσευχηθεῖ. Γι᾽ αὐτὸ τὸν σκότωσαν… Ὁ Καποδίστριας ἦταν “βυζαντινός”, ταιρίαζε ἀπόλυτα στὴν ἀπαρίθμηση τοῦ Κόντογλου μὲ τοὺς πιστοὺς αὐτοκράτορες. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸν ἦρθε ἡ ζοφώδης ξενοκρατία, κομματοκρατία καὶ ὑποτέλεια ποὺ συνεχίζεται καὶ ἔχει ἐνταθεῖ στὶς μέρες μας.
.                     Καὶ ἂς τὸ γνωρίζουμε αὐτὸ “Θεοῦ πρόσωπο” τὸ κράτος μας δὲν θὰ δεῖ, ἂν δὲν ἀποκτήσει κυβερνῆτες πιστοὺς ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ. Ἡ Πατρίδα θὰ λάμψει, ὅταν ἀκούσουμε πρωθυπουργὸ τῆς Ἑλλάδος, νὰ ζητᾶ ἕνα, καὶ συγγνώμη γιὰ τὴν φράση, ἕνα ἅγιο…ρουσφέτι. Ποιό; “Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, Σῶτερ σῶσον ἡμᾶς” καὶ τὴν Πατρίδα μας.

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος- Κιλκὶς

ΚΡΑΤΟΣ ΕΝ ΑΚΡΑΤΕΙᾼ! «Δὲν θέλουμε ἄλλο σώσιμο. Ὁδηγούμαστε σὲ οἰκονομικὴ γενοκτονία. Ὁ μαφιόζικος καπιταλισμὸς δημιουργεῖ τὴν κουλτούρα τῆς διαφθορᾶς».

Ἄρωμα καταστροφῆς

Τοῦ Σαράντου Καργάκου

.           Λίγους μῆνες μετὰ τὴν ἀγγλοαμερικανικὴ ἐπίθεση στὸ Ἰράκ, ποὺ σκοποῦσε στὴν ἀνατροπὴ τοῦ Σαντάμ, συνέτρωγα στὰ Καλύβια Ἀττικῆς μὲ ἕναν ἀμερικανοτραφὴ γιατρὸ, ὁ ὁποῖος προσπαθοῦσε νὰ μὲ πείσει ὅτι σὲ διάστημα μιᾶς τετραετίας θὰ ἔχει ἐγκαθιδρυθεῖ στὸ Ἰράκ μιὰ δυτικοῦ τύπου δημοκρατία καὶ ἐπὶ τῶν ἐρειπίων θὰ οἰκοδομηθεῖ μιὰ ἐπίσης δυτικοῦ τύπου οἰκονομία. Εἰς μάτην προσπάθησα νὰ τὸν πείσω πὼς ὅ,τι ταιριάζει στὴν Δύση δὲν ταιριάζει στὴν Ἀνατολὴ καὶ ὅτι ἀπὸ τὴν ὁλικὴ καταστροφὴ δὲν πρόκειται νὰ γεννηθεῖ καμμιὰ εὐρύτερη ἄνθιση οἰκονομική. Ἁπλῶς ἡ δυστυχία θὰ ἐκθρέψει τὸν θρησκευτικὸ φανατισμὸ μὲ συνεπακόλουθο τὴν ἐξάπλωση τῆς τρομοκρατίας καὶ ἐκτὸς Ἰράκ. Ὁ γιατρὸς ἔμεινε ἀμετάπειστος. Ἀγνοῶ τώρα τὶ λέει. Ξέρω ὅμως τὶ λένε τὰ πράγματα. Μπορεῖ στὴν κατεστραμμένη Βαγδάτη νὰ οἰκοδομήθηκε μιὰ χλιδάτη «Πράσινη Πόλη», ἄριστα φρουρούμενη καὶ περιτοιχισμένη. Ἐκεῖ ζοῦν οἱ ξένοι ἐπενδυτὲς καὶ ἰρακινοὶ χρυσοκάνθαροι, κυκλωμένοι ἀπὸ μιὰ θάλασσα δυστυχίας.
.           Δυστυχῶς ὁ νέος τρόπος ἀναπτύξεως, ποὺ εὐαγγελίζεται ὁ σύγχρονος καπιταλισμός, στηριγμένος στὶς ἰδεοληψίες τοῦ Μίλτον Φρίντμαν, διαμορφώνει παντοῦ μιὰ ληστρικὴ οἰκονομία. Παράλληλα μὲ τὴν ραγδαῖα αὔξηση τῆς κατασκευῆς ὑπερπολυτελῶν ξενοδοχείων καὶ ἐπαύλεων βαίνει καὶ ἡ κατασκευὴ παραγκουπόλεων. Οἱ παραγκουπόλεις εἶναι τὸ ἔμβλημα τῆς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίας, ποὺ τὸ μόνο ποὺ παγκοσμιοποιεῖται εἶναι ὁ ἠθικὸς ἐκπεσμὸς καὶ ἡ ἀνθρώπινη δυστυχία. Αὐτὴ ἡ ἀνισόρροπη καὶ παρανοϊκὴ ἀνάπτυξη κάποιων δεικτῶν δὲν συνιστᾶ οἰκονομία ἀλλὰ ἄρνηση οἰκονομίας. Τὸ «ἀόρατο χέρι» τοῦ Ἄνταμ Σμίθ ποὺ θὰ σκόρπιζε τάχα παντοῦ εὐημερία, ἔγινε πολὺ ἁρπακτικὸ κι ἔτσι δὲν ὑπηρετεῖ καμμιὰ εὐημερία. Διότι ἡ εὐημερία οἰκοδομεῖται πάνω στὴν ἰσορροπία, πάνω στὴν ἁρμονία, σὲ μιὰ γενικώτερη concordia. Ἡ τωρινὴ οἰκονομία τῆς παραφροσύνης γεννᾶ τὴ δυστυχία καὶ τὴν ἀπελπισία σὲ ὅλο τὸν πλανήτη, στὰ εὐρύτερα στρώματα τοῦ πληθυσμοῦ, ἐνῶ οἱ ἀπανταχοῦ χρυσοκάνθαροι, γιὰ λόγους ἀσφαλείας, ζοῦν σὲ συνθῆκες φυλακῶν πολυτελείας. Καὶ ὅπως τοὺς πεθαμένους, τοὺς πᾶνε τέσσερεις, συχνὰ καὶ περισσότεροι, γιὰ λόγους ἀσφαλείας. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ τρέμουν καὶ τὸν ἥσκιο τους. Ἀλλὰ ὅταν ὁ ἄνθρωπος φοβᾶται, ὅσα πλούτη κι ἄν ἔχει, εἶναι ψυχικὰ ἐνδεὴς. Δυστυχῶς, γιὰ τοὺς ληστοκράτες, στὸν παράδεισο δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ πάει μὲ ἰδιωτικὸ ἀεροπλάνο.
.           Μετὰ τὴν πτώση τῶν κομμουνιστικῶν καθεστώτων παρατηρεῖται τὸ φαινόμενο νὰ ὑποβαθμίζεται συστηματικὰ ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας. Κι αὐτὸ ἐπειδὴ μπορεῖ νὰ δημιουργήσει ἕνα πλέγμα φιλαλληλίας καὶ φιλανθρωπίας καὶ, ἔτσι νὰ ὑποκαταστήσει διάφορους κερδοσκοπικοὺς ὀργανισμοὺς ποὺ κάνουν σπέκουλα μὲ τὴν ἀνθρώπινη δυστυχία. Καὶ τὸ χειρότερο: Ἐδῶ καὶ χρόνια καταβάλλεται μιὰ συστηματικὴ προσπάθεια νὰ καταργηθεῖ οὐσιαστικὰ τὸ κράτος καὶ νὰ ὑποκατασταθεῖ ἀπὸ τὶς μεγάλες τράπεζες, τὰ μεγάλα ταμεῖα, ὅπως τὸ Δ.Ν.Τ., καὶ τὶς μεγάλες ἑταιρεῖες. Τὸ κράτος νὰ ὑπάρχει ἀλλὰ νὰ εἶναι χωρὶς… κράτος, δηλαδὴ χωρὶς δύναμη. Κράτος ἐν ἀκρατείᾳ. Νὰ λειτουργεῖ, ὅπως τοῦ ὑπαγορεύεται. Ὅμως οἱ σύμβουλοι-κρατοσωτῆρες μπορεῖ νὰ ξέρουν τὰ ἰατρικὰ δεδομένα ἀλλὰ δὲν ξέρουν τὸν ἀσθενῆ. Κι ὅταν αὐτὸς πεθάνει, λένε: «Τόσο τὸ χειρότερο γιὰ τὸν ἀσθενῆ». Αὐτὸς ἔκανε λάθος! Οἱ συμβουλὲς εἶναι ἀλάνθαστες. Τὴν «γιατρειὰ» αὐτὴ τὴ ζοῦμε στὸ πετσί μας. Δὲν θέλουμε ἄλλο σώσιμο. Ὁδηγούμαστε σὲ οἰκονομικὴ γενοκτονία. Ὁ μαφιόζικος καπιταλισμὸς δημιουργεῖ τὴν κουλτούρα τῆς διαφθορᾶς. Ἡ ἀφαίμαξη τῶν φτωχῶν συνεχίζεται συστηματικὰ καὶ τοῦτο γιὰ νὰ μπορέσουν οἱ πλούσιοι νὰ κρατήσουν τὰ ἄνομα πλούτη τους. Ὅλα αὐτὰ ἔχουν ἕνα ἄρωμα ἀποτυχίας. Τὸ οἰκονομικὸ χάος μπορεῖ νὰ δημιουργήσει ποικίλους ρατσισμοὺς, ποικίλες θεωρίες συνωμοσίας, πολλὰ κυνήγια μαγισσῶν καὶ πλῆθος ἀποδιο­πομπαίων τράγων. Μιὰ κούφια διακυβέρνηση εὔκολα γεννᾶ τὸ μάρκετινγκ τοῦ φόβου. Καὶ ὅπως συχνὰ ἔχουμε γράψει, ὁ φόβος εἶναι φασισμός.

ΠΗΓΗ: sarantoskargakos.gr

«ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΕΛΛΑΣ, ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ! ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ. [Μακρυγιάννης]» (Δημ. Νατσιός) «Τὸ κράτος αὐτό, τὸ ψευτορωμαίικο, καταρρέει».

«Δυστυχισμένη Ἑλλάς, δυστυχισμένοι Ἕλληνες!
Ἀναθεματισμένοι κυβερνῆτες»
(Μακρυγιάννης)

 

«Πάψετε πιὰ νὰ ἐκπέμπετε τὸ σῆμα τοῦ κινδύνου
τοὺς γόους τῆς ὑστερικῆς σειρήνας σταματῆστε
κι ἀφῆστε τὸ πηδάλιο σ᾽τῆς τρικυμίας τὰ χέρια:
τὸ πιὸ φρικτὸ ναυάγιο θὰ ἦταν νὰ σωθοῦμε»

Κ. Οὐράνης

.             Τὸ νεοελληνικὸ κράτος τὸ ἐλευθέρωσαν οἱ Ἕλληνες, ἀλλὰ τὸ ἔστησαν οἱ Βαυαροὶ καὶ τὸ κυβερνοῦν 10-15 οἰκογένειες, δυναστεῖες πολιτικῶν. Τὸ κράτος αὐτό, ἀντὶ νὰ ἀναδείξει τὶς ἀρετὲς τοῦ λαοῦ, τὴν ἀντοχή, τὴν καρτερία, τὸ πνεῦμα θυσίας καὶ αὐταπάρνησης, ποὺ τὸ κράτησαν ὄρθιο στὰ χρόνια της πολυαίωνης σκλαβιᾶς, «φρόντισε» νὰ ἐκλύσει τὶς χειρότερες ροπές του καὶ νὰ ὑποσκάψει τὸν ἐσώτερο χαρακτήρα του, τὸ φιλότιμό του.
.             Ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τοῦ ἐλεύθερου βίου του, οἱ δαίμονες τῆς πατρίδας, οἱ πολιτικοί του, κατακερμάτισαν τὸν λαὸ σὲ κομματικὰ σουλτανάτα. «Οἱ πολιτικοί μας καὶ οἱ ξένοι τρώγονταν καὶ καθένας κοίταζε νὰ περισκύση ἡ δική του φατρία. Ἄλλος ἤθελε Ἀγγλικόν, ἄλλος Ρούσικον, ἄλλος Γαλλικόν… τήραγαν νὰ πάρουν κάνα λεπτό, ὅτι εἰς τὴν Ἑλλάδα ηὗραν ἁλώνι ν’ ἁλωνίσουν». (Μακρυγιάννης, «Ἀπομνημονεύματα»). Τὸ κράτος αὐτὸ τὸ ἀνέστησε τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ του, μὲ τοὺς πολέμους τοῦ ’12-’13, γιὰ νὰ ἔρθουν νὰ τὸ βυθίσουν στὸ Διχασμὸ καὶ νὰ τὸ ὁδηγήσουν στὸ μικρασιατικὸ σφαγεῖο. Τὸ κράτος αὐτὸ εἶδε τὸν ἀνθό του νὰ πολεμᾶ μὲ ἡρωισμὸ στὰ βουνὰ τῆς Ἠπείρου καὶ τῆς Μακεδονίας αὐτοκρατορίες ὁλάκερες, γιὰ νὰ βρεθεῖ μετὰ ἀπὸ ἕξι χρόνια ἐμφυλίου αἱματοκυλίσματος, ντροπιασμένο, ἐρειπωμένο «παλιοψάθα τῶν ἐθνῶν». Γιατί; Γιὰ τὸ ποιὰ «φατρία θὰ περισκύση».
.             «Ἄ, ναί, πόσες ἀνόητες μάχες, ἡρωισμοὶ καὶ θυσίες καὶ ἧττες κι ἄλλες μάχες, γιὰ πράγματα ποὺ κιόλας/ ἦταν ἀπὸ ἄλλους ἀποφασισμένα», θρηνεῖ ὁ Ρίτσος στὴν «Ἑλένη». Τὸ κράτος αὐτὸ ἐδίωξε τὰ καλύτερα παιδιά του στὰ ξένα καὶ στοίβαξε τὰ ὑπόλοιπα σὲ τρισάθλιες τερατουπόλεις, μεταβάλλοντας τὰ σὲ κομματικὰ ὑποζύγια τυχοδιωκτῶν καὶ ἀπατεώνων. Τὸ κράτος αὐτὸ μὲ ἐκφυλιστικὴ ἀπάθεια καὶ δειλία ἀνέχτηκε ἕνα σφύζον καὶ θαυμαστὸ κομμάτι τοῦ Ἑλληνισμοῦ, νὰ ποδοπατεῖται καὶ νὰ δηώνεται ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τοῦ Ἀττίλα. Τὸ κράτος αὐτό, ἀντὶ νὰ συνέλθει ἀπὸ τὴν καταστροφὴ ἐπανέφερε τοὺς ἴδιους ἐθνοσωτῆρες καὶ τὰ ἐκγονά τους, γιὰ νὰ συνεχίσουν ἀπτόητοι τὸ ψεύτισμα τῶν ψυχῶν καὶ τὴν διάλυση τῆς πατρίδας. Καὶ βαπτίζει τοὺς διαγουμιστὲς τῆς Κύπρου φίλους καὶ τοὺς στηρίζει ἀναίσχυντα στὴν ἐπέλασή τους πρὸς τὴν Δύση. Τὸ κράτος αὐτὸ ἀνέχθηκε μία δράκα σλαβοτουρκόγυφτων νὰ μαγαρίζει τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας καὶ νὰ τοὺς ἐκλιπαρεῖ ψοφοδεῶς γιὰ συνεννόηση. (Νὰ ἔρθουν, ὅσοι προδίδουν τὸ ὄνομά μας, τὴν Μακεδονία μας, ἐδῶ στὸ Κιλκίς, νὰ ἀνεβοῦν στὸ ἡρῶον τῆς μάχης καὶ ἐκεῖ ποὺ κάποτε, τὸ 1928, ὁ Παλαμᾶς, ἔψελνε «…στοῦ Κιλκὶς τὴν ἐκκλησιὰ τὴν πλάστρα/ πνοὲς κι ἂν πλανάστε σ’ ἄλλη ζωή, λείψανα κι ἂν κοιμάστε,/ σᾶς λειτουργῶ στὴ δόξα μου. Μακαρισμένοι νὰ εἶστε», νὰ ποῦν στὰ 8.500 λαμπρὰ παλληκάρια, στὸν Καμπάνη καὶ στὸν Παπακυριαζῆ, ὅτι ἔκαναν λάθος… Θὰ τρίξουν τὰ κόκκαλα τὰ ἱερὰ καὶ θὰ βροντοφωνάξουν: Χαμένοι ἄνθρωποι, «ὅ,τι κερδήθηκε μὲ αἷμα, δὲν μπορεῖτε νὰ τὸ ξεπουλήσετε μὲ τὸ μελάνι μίας ὑπογραφῆς»).
.             Τὸ κράτος αὐτὸ ἐπέτρεψε σὲ μία ὀλιγομελῆ ἄνομη ὁμάδα καλαναρχῶν, νὰ μετατρέψει τὴ διασκέδαση καὶ τὴν ἐνημέρωσή του, σὲ διδασκαλεῖο ἠθικῆς παραλυσίας καὶ διαφθορᾶς. Τὴν παιδεία σὲ ἀναξιοκρατικὸ ἄντρο, μπουκώνοντας τὰ παιδιὰ μὲ ἄχρηστες γνώσεις καὶ γεμίζοντάς τα «μὲ μία ἀρρωστιάρικη ἀνησυχία, γιὰ τὸ πῶς θὰ βγάλουν τὸ ψωμί τους μονάχα». Τὸ κράτος αὐτὸ καταμόλυνε ἀκόμα καὶ τὴν Δικαιοσύνη – «πράγμα πολλῶν χρυσίων τιμιώτερον» κατὰ τὸν Πλάτωνα. Οἱ ἀνεπάγγελτοι ἐπαγγελματίες πολιτικοί, ὅταν κρίνονται γιὰ ἀτασθαλίες παράγοντες τοῦ ἀντίπαλου κόμματος, ἐκθειάζουν τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Δικαιοσύνης. Ὅταν λογοδοτοῦν οἱ ἴδιοι, προπηλακίζουν τὴ Δικαιοσύνη καὶ διαπομπεύουν τοὺς λειτουργούς της ἐκτοξεύοντας ὕβρεις καὶ ὀνειδισμούς. Τὸ κράτος αὐτὸ κομματικοποίησε τὶς «ἔνστολες» δυνάμεις τοῦ τόπου, διαβρώνοντας τὴν ἐπαγγελματική τους συνείδηση. Τὸ κράτος αὐτὸ ἐμπορευματοποίησε τὸν ἔξοχο πολιτισμό μας. Ἡ ἑλληνικὴ μουσικὴ παράδοση ψυχομαχεῖ. Τὴν περιφρονοῦν οἱ ἑλληνόπαιδες, τὴν μυκτηρίζουν ὑποτονθορίζοντας (=μουρμουρίζοντας) τὶς «μουσικὲς δημιουργίες» τῶν διαφημιστῶν. Κατάντησε τὴν νεολαία νευρόσπαστο, λικνιζόμενο στοὺς ρυθμοὺς τοῦ κάθε μασκαρᾶ, ποὺ ὑποδύεται τὸν καλλιτέχνη. Τὸ ἀνίκανο κομματικὸ κράτος διέφθειρε τὴν γλώσσα μας – «ἐργαλεῖο μαγείας καὶ φορέα ἠθικῶν ἀξιῶν» (Ἐλύτης). Ἀπὸ τὸν 19ο αἰ. ἀκόμη ὁ συγγραφέας Χουρμούζης διεκτραγωδεῖ καὶ γράφει γιὰ τὰ ἐκτρώματα τῆς γλωσσικῆς ξενομανίας τῶν Ἑλλήνων: «Συμπεριφορὰ γελοιωδεστάτη… ξιπασμένων ὀψιπλούτων ἀηδεστάτη ἐπίδειξις! Πτωχοαλαζονεία ἀξία οἴκτου, γλώσσα παρδαλή!».
.             Τὸ κομματικὸ αὐτὸ κράτος νοικιάζει μισθοφόρους «ψευτοδιανοούμενους», γιὰ εὐνουχισμὸ τῆς κοινωνίας καὶ ἅλωση τῶν ψυχῶν. «Γνωρίζω μερικοὺς ὁπού σχεδὸν ἐντρέπονται νὰ λέγωσιν ὅτι εἶναι Ἕλληνες!», ἔγραφε ὁ Ἀνώνυμος τῆς «Ἑλληνικῆς Νομαρχίας». Ντρέπονται γιὰ τὴν καταγωγή τους, ὅμως δὲν ντρέπονται ποὺ γίνονται σκουλήκια καὶ ὀλετῆρες τῆς Πατρίδας. Τοὺς περιγράφει ἐξαίσια ὁ Βάρναλης:
«Πέτα τὴν ἀνθρωπιά σου
κι ἀπ’ τὸν ἀφέντη πιάσου.
Κι ἅμα σὲ φτύσει αὐτὸς
νὰ κάθεσαι σκυφτός.
Καὶ θά ᾽χεις τὰ μεγαλεῖα
στὴ σάπια πολιτεία»
.             Χρόνια ὁλόκληρα κρατοῦν αἰχμάλωτα τὰ πανεπιστημιακὰ ἀμφιθέατρα δηλητηριάζοντας καὶ μαγαρίζοντας μὲ τὰ ἐθνομηδενιστικά τους παραληρήματα γενιὲς Ἑλλήνων.
.             Τὸ κράτος αὐτό, τὸ ψευτορωμαίικο, καταρρέει. Θὰ χρειαστεῖ νὰ στηθεῖ πάλι ἀπ’ τὴν ἀρχή. Ὅπως τότε, τὸ ’21, μᾶς «κληροδοτοῦν» οἱ «ἀναθεματισμένοι κυβερνῶντες» τὸ Ἰσλάμ. Εἶναι ἕτοιμοι νὰ ξεπουλήσουν καὶ τὸ ἱερὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας μας. Ξεφτιλίζουν καὶ μᾶς τοὺς δασκάλους. Τί θὰ πῶ στοὺς μαθητές μου, ὅτι «σᾶς ἔλεγα ψέματα τόσα χρόνια!!». Ντροπὴ νὰ ντροπιαστοῦμε!
.             Νὰ κλείσω μὲ ἕνα κείμενο ἀπὸ κάποιον ποὺ ἔζησε τὰ παιδικά του χρόνια στὸ Κιλκίς, λίγο μετὰ τὴν τριήμερη ἐποποιΐα τοῦ 1913.
.             «Ἕνα ἀπέραντο «Ἐθνικὸ Νεκροταφεῖο», ποὺ κρύβει στὰ σπλάχνα του τὰ κορμιὰ χιλιάδων παλληκαριῶν, εἶναι ὁ τόπος μας, τὸ Κιλκίς. Καὶ πάνω στὰ κορμιὰ αὐτὰ στήθηκαν τὰ θεμέλια αὐτῆς τῆς πόλης. Καὶ τὸ σιτάρι, ποὺ φτιάχνει τὸ ψωμί μας, θεριεύει καὶ μεστώνει ρουφώντας ἀπὸ τὴ γῆ αἷμα ἀντὶ γιὰ νερό.
.             Κάθε λόφος γύρω μας κι ἕνας «κρανίου τόπος». Κάθε χωράφι κι ἕνας «ἀγρὸς αἵματος» γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω τοὺς χαρακτηρισμοὺς τοῦ Εὐαγγελίου ποὺ τόσο ταιριάζουν στὴν περίπτωση.
.             Τὰ πρῶτα χρόνια, τ’ ἀλέτρια ποὺ ὄργωναν τὴ γῆ, ἔφερναν στὴν ἐπιφάνεια λευκὰ κόκκαλα, «κόκκαλα Ἑλλήνων ἱερά», ἀντάμα μὲ σκουριασμένες ξιφολόγχες καὶ δερμάτινες παλάσκες περασμένες σὲ ζωστῆρες ποὺ ἔζωναν, κάποτε, λυγερὰ σώματα παλληκαριῶν. Κι ὅλοι μας, λίγο-πολύ, ἔχουμε νὰ θυμόμαστε πὼς κάποτε, σκάβοντας τὶς αὐλὲς τῶν σπιτιῶν μας εἴχαμε βρεῖ σκουριασμένα ὅπλα κι ἀνθρώπινα κρανία.
.             Σὰν στοιχειωμένος ἔμοιαζε ὁ τόπος μας καὶ τὰ παιδιὰ φοβόνταν νὰ βγοῦν τὸ βράδυ ἀπὸ τὰ σπίτια τους.
.             Θυμᾶμαι τοὺς πρώτους περιπάτους ποὺ κάναμε μὲ τὸ νηπιαγωγεῖο, ἐκεῖ κοντὰ στοὺς πρόποδες τοῦ Ἅη-Γιώργη. Ἡ δασκάλα μας ἔλεγε ὅτι οἱ παπαροῦνες στὸν τόπο μας εἶναι πιὸ κόκκινες ἀπὸ ἀλλοῦ “γιατί παίρνουν τὸ χρῶμα τους ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν σκοτωμένων παλληκαριῶν”. Κι ἐμεῖς διστάζαμε νὰ τὶς κόψουμε, ἀπὸ φόβο, μήπως καὶ ματώσουμε τὰ χέρια μας». (Στ. Λίβα «Ἡ παλιά, μικρή μας πόλη, σελ. 179).

ΚΡΑΤΟΣ ΣΥΝΕΠΕΣ ΣΤΗΝ ΑΣΥΝΕΠΕΙΑ «Ὅταν τὸ “δὲν πληρώνω” ἀποτελεῖ κυβερνητικὴ πολιτική, ἡ ὁποία στρέφεται ἐναντίον τῶν πολιτῶν, εἶναι ἀνεκτὸ καὶ χαρακτηρίζεται “ἐπιβεβλημένο”».

Κράτος συνεπὲς στὴν ἀσυνέπεια

ἐφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 10.07.2014

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Τὸ Κράτος εἶναι μὲν «ἀπρόσωπο» ἀλλὰ τὸ διοικεῖ ἡ ἑκάστοτε Κυβέρνηση. Συνεπῶς ἡ φαρισαϊκὴ ἀσυνέπεια στολίζει ΜΟΝΟΝ τὰ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ (ἀχυρανθρώπους) ποὺ συγκροτοῦν διαδοχικῶς καὶ ἐντεταλμένα τὶς ἑκάστοτε Κυβερνήσεις. Ἀχυρανθρώπους μὲ εἰδίκευση στὴν κατ᾽ ἐπάγγελμα ἀπροσχημάτιστη ψευδολογία καὶ τὴν ἀκατέργαστη ὑποκρισία. Κλασικὰ παραδείγματα: αὐτὰ ποὺ ἀναφέρονται στὸ κατωτέρω ἄρθρο, ἀλλὰ κυρίως ἡ ἀπάνθρωπη καὶ κακουργηματικὰ μεθοδευμένη κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς.
.            Ἀλλὰ αὐτοὶ εἶναι ἐπαγγελματίες, οἱ ἄνθρωποι. Κλέφτες νὰ γίνουν; Τὸ ψωμί τους βγάζουν. Ἀλίμονο ὅμως στὰ κνώδαλα ποὺ τοὺς ἐμπιστεύονται (ἐνίοτε καὶ μὲ τὴν ἐπίκληση τετριμμένων “χριστιανικῶν” ἐπιχειρημάτων) 

.               Εἶπε ὁ ὑπουργὸς Οἰκονομικῶν Γκίκας Χαρδούβελης σὲ ὁμιλία του σὲ συνέδριο τοῦ Economist στὴν Ἀθήνα: «Ἡ Ἑλλάδα ἐφάρμοσε ἕνα συλλεκτικὸ πρόγραμμα γιὰ νὰ ἐξαλείψει τὶς μακροχρόνιες παθογένειές της, οἱ ὁποῖες ἦταν καὶ οἱ αἰτίες τῆς κρίσης. […] Τὸ πρόγραμμα εἶναι στὸ τέλος του καὶ ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα θὰ ἐμφανιστεῖ ἕνα ξεκάθαρο τοπίο. […] Μὲ στοχευόμενες ἐφαρμογὲς κατάφερε ἡ χώρα νὰ παρουσιάσει πρωτογενὲς πλεόνασμα. […] Τὸ πρόγραμμα ἔβαλε τὰ θεμέλια γιὰ νὰ συνεχίσουμε νὰ χτίζουμε γιὰ τὸ μέλλον».
.               Ὡς σχόλια στὰ παραπάνω ὑπεραισιόδοξα θὰ μποροῦσαν νὰ παρατεθοῦν ἀρκετὲς παρόμοιες δηλώσεις τοῦ μοιραίου Γιώργου Παπακωνσταντίνου, ὁ ὁποῖος ἔβλεπε ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ Μνημονίου βελτίωση τῶν δεικτῶν καὶ καλύτερες… ἡμέρες, τὴν ἴδια περίοδο ποὺ ἡ χώρα βυθιζόταν στὸ χάος.
.               Ὡστόσο, ἀκόμα καλύτερες ἀπαντήσεις -καὶ μακρὰν πιὸἀποστομωτικὲς- εἶναι ἐκεῖνες ποὺ δίνουν οἱ ἀριθμοί. Οἱ ληξιπρόθεσμες ὀφειλὲς τοῦ Δημοσίου πρὸς τοὺς ἰδιῶτες ἔχουν φτάσει στὸ πρῶτο πεντάμηνό του ἔτους τὰ 4,6 δισ. εὐρώ. Ἐνῶ εἶχε κατ᾽ ἐπανάληψιν τονιστεῖ ὅτι ἡ ἐξόφληση τῶν χρεῶν τοῦ κράτους πρὸς τοὺς ἰδιῶτες θὰ μποροῦσε νὰ ἐνισχύσει τὶς προοπτικὲς «ἐπανεκκίνησης» τῆς οἰκονομίας, οἱ κρατοῦντες συνεχίζουν τὸἴδιο βιολὶ καὶἡγοῦνται τοῦ κινήματος Δὲν Πληρώνω.
.               Αὐτὸ τὸ σύνθημα, ὅταν ἐξέφραζε πολίτες, θεωρεῖτο περίπου προδοτικό. Ἡ ἐνσωματωμένη στὸ ἅρμα τοῦ Μνημονίου «ἐνημέρωση» χρωμάτιζε μὲ τὰ μελανότερα τῶν χρωμάτων τοὺς μή… πληρώνοντες, ὅποτε αὐτοὶἐκστόμιζαν τὴ συγκεκριμένη φράση καὶ τὴν ὑλοποιοῦσαν ἀποφεύγοντας (γιὰ παράδειγμα) νὰ πληρώσουν τὰ διόδια. Ὅταν, ὅμως, τὸ «δὲν πληρώνω» ἀποτελεῖ κυβερνητικὴ πολιτική, ἡ ὁποία στρέφεται ἐναντίον τῶν πολιτῶν, εἶναι ἀνεκτὸ καὶ χαρακτηρίζεται «ἐπιβεβλημένο».
.               Καὶ ἡ κατάσταση ἐπιδεινώνεται. Μέσα στὸ 2013 ἡ κυβέρνηση ἀποπλήρωσε 2 δισ. εὐρὼ στοὺς ἰδιῶτες, ἐνῶ στὸ πρῶτο πεντάμηνο τοῦ 2014 ἡ ἀποπληρωμὴ τῶν ληξιπρόθεσμων χρεῶν φτάνει μόλις τὰ 400.000.000 εὐρώ.
.               Τελικά, οἱ πολίτες στὸ φέουδο τῆς τρόικας ὀφείλουν νὰ εἶναι συνεπεῖς στὶς ὑποχρεώσεις ποὺ ἐφευρίσκει τὸ ἀσυνεπὲς καὶ τυραννικὸ κράτος.

«ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ» «Τὰ σκουλήκια ποὺ εἶπα, γιὰ νὰ σώσουνε τὴν τιποτένια ὕπαρξή τους, δὲν ἀφήνουνε καμμιὰ ἄξια ψυχὴ νὰ ὀρθοποδήσει, ἀπὸ συμφέρον κι ἀπὸ φθόνο» (Δ. Νατσιός)

«Δυστυχισμένοι Ἕλληνες.
Ἀναθεματισμένοι κυβερνῆτες» [Μακρυγιάννης]

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

«Γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ Ἑλλάδα /στοὺς καιροὺς τοὺς ὕστατους/
θέλει ἕναν Καιάδα /γκρεμοτσακίστε τους» (Ν. Γκάτσος)

.         Τὸ νεοελληνικὸ κράτος τὸ ἐλευθέρωσαν οἱἝλληνες, ἀλλὰ τὸ ἔστησαν οἱ Βαυαροὶ καὶ τὸ κυβερνοῦν 10-15 οἰκογένειες, δυναστεῖες πολιτικῶν. Τὸ κράτος αὐτό, ἀντὶ νὰἀναδείξει τὶς ἀρετὲς τοῦ λαοῦ, τὴν ἀντοχή, τὴν καρτερία, τὸ πνεῦμα θυσίας καὶ αὐταπάρνησης, ποὺ τὸ κράτησαν ὄρθιο στὰ χρόνια τῆς πολυαίωνης σκλαβιᾶς, «φρόντισε» νὰἐκλύσει τὶς χειρότερες ροπές του καὶ νὰὑποσκάψει τὸν ἐσώτερο χαρακτήρα του, τὸ φιλότιμό του. Ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τοῦἐλεύθερου βίου του, οἱ δαίμονες τῆς πατρίδας, οἱ πολιτικοί του, κατακερμάτισαν τὸν λαὸ σὲ κομματικὰ σουλτανάτα. «Οἱ πολιτικοί μας καὶ οἱ ξένοι τρώγονταν καὶ καθένας κοίταζε νὰ περισκύση ἡ δική του φατρία. Ἄλλος τὸἤθελε Ἀγγλικόν, ἄλλο Ρούσικον, ἄλλος Γαλλικόν… τήραγαν νὰ πάρουν κάνα λεπτό, ὅτι εἰς τὴν Ἑλλάδα ηὖραν ἁλώνι ν’ ἁλωνίσουν». (Μακρυγιάννης, «Ἀπομνημονεύματα»). Τὸ κράτος αὐτὸ τὸ ἀνέστησε τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ του, μὲ τοὺς πολέμους τοῦ ’12-’13, γιὰ νὰ ἔρθουν μετὰ οἱ ἄπληστες κομματικὲς συμμορίες, νὰ τὸ βυθίσουν στὸ Διχασμὸ καὶ νὰ τὸὁδηγήσουν στὸ μικρασιατικὸ σφαγεῖο. Τὸ κράτος αὐτὸ εἶδε τὸν ἀνθό του νὰ πολεμᾶ μὲ ἡρωισμὸ στὰ βουνὰ τῆς Ἠπείρου καὶ τῆς Μακεδονίας αὐτοκρατορίες ὁλάκερες, γιὰ νὰ βρεθεῖ μετὰ ἀπὸ ἕξι χρόνια ἐμφυλίου αἱματοκυλίσματος, ντροπιασμένο, ἐρειπωμένο «παλιοψάθα τῶν ἐθνῶν». Γιατί; Γιὰ τὸ ποιὰ «φατρία θὰ περισκύση».
.         «Ἄ, ναί, πόσες ἀνόητες μάχες, ἡρωισμοὶ καὶ θυσίες καὶἧττες κι ἄλλες μάχες, γιὰ πράγματα ποὺ κιόλας ἦταν ἀπὸἄλλους ἀποφασισμένα», θρηνεῖὁ Ρίτσος στὴν «Ἑλένη». Τὸ κράτος αὐτὸἔδιωξε τὰ καλύτερα παιδιά του στὰ ξένα καὶ στοίβαξε τὰὑπόλοιπα σὲ τρισάθλιες τερατουπόλεις, μεταβάλλοντάς τα σὲ κομματικὰὑποζύγια τυχοδιωκτῶν καὶἀπατεώνων. Τὸ κράτος αὐτὸ μὲἐκφυλιστικὴἀπάθεια καὶ δειλία ἀνέχτηκε ἕνα σφύζον καὶ θαυμαστὸ κομμάτι τοῦἙλληνισμοῦ, νὰ ποδοπατεῖται καὶ νὰ δηώνεται ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τοῦἈττίλα. Τὸ κράτος αὐτό, ἀντὶ νὰ συνέλθει ἀπὸ τὴν καταστροφή, ἐπανέφερε τοὺς ἴδιους «ἐθνοσωτῆρες» καὶ τὰἔκγονά τους, γιὰ νὰ συνεχίσουν ἀπτόητοι τὸ ψεύτισμα τῶν ψυχῶν καὶ τὴν διάλυση τῆς πατρίδας. Καὶ βαπτίζει τοὺς διαγουμιστὲς τῆς Κύπρου φίλους καὶ τοὺς στηρίζει ἀναίσχυντα στὴν ἐπέλασή τους πρὸς τὴν Δύση. Τὸ κράτος αὐτὸἀνέχθηκε μία δράκα σλαβοτουρκόγυφτων νὰ μαγαρίζει τὸὄνομα τῆς Μακεδονίας καὶ νὰ τοὺς ἐκλιπαρεῖ ψοφοδεῶς γιὰ συνεννόηση.
.         Τὸ κράτος αὐτὸ ἐπέτρεψε σὲ μία ὀλιγομελῆ, ἄνομη ὁμάδα καναλαρχῶν, νὰ μετατρέψει τὴ διασκέδαση καὶ τὴν ἐνημέρωσή του, σὲ διδασκαλεῖο ἠθικῆς παραλυσίας καὶ διαφθορᾶς. Τὴν παιδεία σὲ ἀναξιοκρατικὸ ἄντρο, μπουκώνοντας τὰ παιδιὰ μὲ ἄχρηστες γνώσεις καὶ γεμίζοντάς τα «μὲ μίαν ἀρρωστιάρικη ἀνησυχία, γιὰ τὸ πῶς θὰ βγάλουν τὸ ψωμί τους μονάχα». Καὶ ἐπιτρέπει νὰ κυκλοφοροῦν μὲς στὶς τάξεις βιβλία-προπαγανδιστικὰ σκουπίδια, πολὺ πιὸἐπικίνδυνα ἀπὸ Τουρκοκρατίες.
.         Τὸ κράτος αὐτὸ καταμόλυνε ἀκόμα καὶ τὴν Δικαιοσύνη- «πράγμα πολλῶν χρυσίων τιμιώτερον», κατὰ τὸν Πλάτωνα. Οἱ ἀνεπάγγελτοι, ἐπαγγελματίες πολιτικοί, ὅταν κρίνονται γιὰ ἀτασθαλίες παράγοντες τοῦ ἀντίπαλου κόμματος, ἐκθειάζουν τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Δικαιοσύνης. Ὅταν λογοδοτοῦν, οἱ ἴδιοι προπηλακίζουν τὴ Δικαιοσύνη καὶ διαπομπεύουν τοὺς λειτουργούς της ἐκτοξεύοντας ὕβρεις καὶ ὀνειδισμούς. Τὸ κράτος αὐτὸ κομματικοποίησε τὶς «ἔνστολες» δυνάμεις τοῦ τόπου, διαβρώνοντας τὴν ἐπαγγελματική τους συνείδηση. Τὰ νέα ἰδεώδη τῶν στρατιωτικῶν εἶναι οἱ γρήγορες προαγωγὲς καὶ οἱ διοικήσεις. Τὸ κράτος αὐτὸ ἐμπορευματοποίησε τὸν ἔξοχο πολιτισμό μας. Ἡ ἑλληνικὴ μουσικὴ παράδοση ψυχομαχεῖ. Τὴν περιφρονοῦν οἱ Ἑλληνόπαιδες, τὴν μυκτηρίζουν, ὑποτονθορίζοντας (=μουρμουρίζοντας) τὶς «μουσικὲς δημιουργίες» τῶν διαφημιστικῶν. Κατάντησε τὴν νεολαία νευρόσπαστο, λικνιζόμενο στοὺς ρυθμοὺς τοῦ κάθε μασκαρᾶ, ποὺ ὑποδύεται τὸν καλλιτέχνη. Τὸἀνίκανο κομματικὸ κράτος διέφθειρε τὴν γλώσσα μας – «ἐργαλεῖο μαγείας καὶ φορέα ἠθικῶν ἀξιῶν» (Ἐλύτης). Ἀπὸ τὸν 19ο αἰ. ἀκόμη ὁ συγγραφέας Χουρμούζης διεκτραγωδεῖ καὶ γράφει γιὰ τὰ ἐκτρώματα τῆς γλωσσικῆς ξενομανίας τῶν Ἑλλήνων: «Συμπεριφορὰ γελοιωδεστάτη… ξιπασμένων ὀψιπλούτων ἀηδεστάτη ἐπίδειξις! Πτωχοαλαζονεία ἀξία οἴκτου, γλώσσα παρδαλή!».
.         Τὸ κομματικὸ αὐτὸ κράτος νοικιάζει μισθοφόρους «ψευτοδιανοούμενους», γιὰ εὐνουχισμὸ τῆς κοινωνίας καὶἅλωση τῶν ψυχῶν. «Γνωρίζω μερικοὺς ὅπου σχεδὸν ἐντρέπονται νὰ λέγωσιν ὅτι εἶναι Ἕλληνες!», ἔγραφε συγγραφέας τοῦ 18ου αἰ.
.         Τὸ κράτος αὐτό, τὸ ψευτορωμαίικο, ἀνέχεται ἐδῶ καὶ δεκαετίες νὰ τὸἀπομυζοῦν τρεῖς-τέσσερις οἰκογένειες καὶ τὰ πορφυρογέννητα, πολλὲς φορὲς κνωδαλώδη, βλαστάρια τους, ὁμοὺ μὲ τὶς στρατιὲς τῶν κηφήνων, τῶν σφουγγοκωλάριων ποὺ τοὺς δορυφοροῦν. Καὶ ὅταν στέρεψε ἡ εὐρωπαϊκὴ θηλή, φόρτωσαν στὸν λαὸ τὶς μαγαρισιὲς καὶ τὶς ἀνομίες τους, ρίχνοντάς τον βορὰ στὰ νύχια τῆς τοκογλυφικῆς κτηνωδίας.
.           «Στ’ ὄνομα τῆς ἀλήθειας, ἄς μοῦ συγχωρεθεῖ ἡ σημερινὴ ὀργή, ὀργὴ ἱερὴ καὶ χίλες φορὲς δίκαιη. Χρόνια τώρα κάνω ὑπομονή, γιὰ νὰ ἀποθρασύνουνται ὁλοένα αὐτὰ τὰ φουσκωμένα χαρτοφάναρα. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἐκεινοῦ ποὺ δωρίζει σ’ αὐτὴἔργα τιμημένα, καμωμένα μὲ αἷμα καὶ μὲ ὑπομονή, ἔργα ποὺ τὰ κάνει μονάχα ἡ ἀγάπη. Δὲν ἔχει κανένα δικαίωμα ἀπάνω στὴν Ἑλλάδα ὁ “γυμνοσάλιαγκας”, ποὺ τὸν καθίζει στὴν “ἕδρα” κάποιος ἀσήμαντος πολιτικός. Αὐτὰ τὰ πρόσωπα ποὺ λέγω, τὰ πήρανε δὲν ξέρω ποιοὶἀπὸ τὶς ἐπαρχίες, κάτι δασκαλάκια φοβισμένα, καὶ τὰ θρονιάσανε στὰὑπουργεῖα, στὰ Πανεπιστήμια καὶ στ’ ἄλλα πόστα τῆς πολιτείας, καὶ γινήκανε, αὐτὰ τὰ ψοφήμια, θηρία ἀνήμερα, νὰ καταξεσκίσουν κάθε ἄξιον ἐργάτη….
.         Καθαρίστε ἀπὸ τὴν πνευματικὴ πανούκλα τὴ δυστυχισμένη τὴν Ἑλλάδα, γιὰ νὰ μπορέσουνε νὰ δουλέψουνε οἱ ἄξιοι δουλευτάδες…. Τὰ σκουλήκια ποὺ εἶπα, γιὰ νὰ σώσουνε τὴν τιποτένια ὕπαρξή τους, δὲν ἀφήνουνε καμμιὰ ἄξια ψυχὴ νὰ ὀρθοποδήσει, ἀπὸ συμφέρον κι ἀπὸ φθόνο. Ὅλοι τοῦτοι οἱ πνευματικοὶ σαλταδόροι ἔχουνε πιάσει τὰ πόστα, ὅλα τὰ πόστα, κι ἡ δύναμή τους εἶναι ἱερὴ συμμαχία ποὺ ἔχουνε κάνει μεταξύ τους, ἐνῶὁ καθένας εἶναι σὰν μιὰ μυτζήθρα, ποὺ παριστάνει τὸ κάστρο. Ἀλλὰ εἶναι δεμένοι μεταξύ τους, ὅπως εἶναι οἱ κάμπιες κολλημένες ἡ μιὰ στὸν πισινὸ τῆς ἄλλης. Μόλις τὶς χωρίσει κανένας, ψοφᾶνε. Ἔτσι πρέπει νὰ γίνει καὶ μὲ τὶς ἀνθρωποκάμπιες ποὺ μαραζώνουνε τὸ πνευματικὸὁλόδροσο δέντρο τῆς φυλῆς μας.
.           Τίμια ἀδέρφια μου, Ἕλληνες καθαρογεννημένοι, ξεριζῶστε αὐτὰ τὰ φαρμακερὰ βρωμοχόρταρα!» (Φώτης Κόντογλου, «Μυστικὰ Ἄνθη», σελ. 338, ἔκδ. «Ἀστὴρ»)

ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ «Ἂν εἶναι ἄξιοι, ἂς ἀνοίξουν τὴν κλειστὴ πύλη τοῦ πατριαρχείου. Οἱ προφητεῖες τοῦ π. Παϊσίου καὶ ὅλων τῶν ἄλλων ἁγίων θὰ ἐπαληθευθοῦν ἐπακριβῶς».

ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ 

τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»

Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.              Λένε ὅτι ὑπάρχει ἕνα νέο κίνημα νεοτούρκων. Μᾶλλον φαίνεται ἀστεία ὑπόθεση. Δὲν ἀξίζει κάποιος νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ αὐτό. Οἱ νεοτουρκοι ἀπὸ τὴν ἱστορία τους, θέλησαν νὰ ἀναγεννήσουν τὸ ὀθωμανικὸ κράτος, ἔκαναν κι αὐτοὶ τὰ ἐγκλήματά τους συνέχεια τῶν προηγουμένων ὁμοθρήσκων τους, μᾶλλον καὶ περισσότερα, ἀλλὰ τελικὰ δὲν κατάφεραν τίποτε. Ὁ ἴδιος ὁ Κεμὰλ εἶπε ὅτι τὸν ἑλληνικὸ στρατὸ δὲν τὸν νικήσαμε ἐμεῖς, δηλ. οἱ τοῦρκοι, ἀλλὰ νικήθηκε μόνος του. Ἂν δὲν ὑπῆρχαν οἱ Γερμανοὶ συμβουλάτορες τῶν ὀθωμανῶν, οἱ ἄνθρωποι δὲν ξέρουν οὔτε τὰ κορδόνια τους νὰ δέσουν.
.               Οἱ Τοῦρκοι δὲν παρήγαγαν πότε πολιτισμό. Ἀκόμη καὶ στὴν ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες διοικούσαμε. Ὅσες φορὲς χάσαμε πόλεμο, ἀπὸ τὶς δίκες μας ἁμαρτίες τὸ πάθαμε. Ἀλλοίμονο ἂν περιμένουμε ἀπὸ τοὺς Τούρκους νὰ μᾶς νικήσουν. Ἅκουγαν τὴν φωνὴ τοῦ Κολοκοτρώνη καὶ κοβοντουσαν τὰ ποδάρια τους. Ἡ ἱστορία θὰ ἐπαναλαμβάνεται πάντοτε: ἡ Ἑλλάδα θὰ νικάει τελικά. Γι᾽ αὐτὸ νὰ μὴ τὰ βάζουν μαζί της.  Οἱ προφητεῖες τοῦ π. Παϊσίου καὶ ὅλων τῶν ἄλλων ἁγίων θὰ ἐπαληθευθοῦν ἐπακριβῶς.
.             Ἤδη ὑπάρχει ἕνα τρομερὸ μυστικὸ ποὺ ἀναδύεται ἀπὸ τὰ σπλάγχνα τῆς ἁγια-Σοφιᾶς, καὶ οἱ Τοῦρκοι τὸ διαισθάνονται καὶ τὸ φοβοῦνται…ὅτι θὰ ξανάρθουν στοὺς αἰῶνες τοῦ Ἀλεξάνδρου οἱ Μακεδόνες. …
.          Ἂν εἶναι ἄξιοι, ἂς ἀνοίξουν τὴν κλειστὴ πύλη τοῦ πατριαρχείου, ὅπου μαζὶ μὲ τοὺς Ἑβραίους κρέμασαν τὸν πατριάρχη μας Γρηγόριο τὸν Ε´… Φοβοῦνται. Φοβοῦνται ὅτι θὰ πάθουν κακό… Εἶναι καὶ προληπτικοὶ καὶ δεισιδαίμονες, διότι εἶναι ἔνοχοι… Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βατάτζης ἀναζωογονεῖται. Ὁ Βόσπορος εἶναι γεμάτος μὲ ἑλληνικὰ εὑρήματα.
.          Ὁ πρόξενος τῶν Η. Π. Α. Τὴν ἐποχὴ τῆς μικρασιατικῆς καταστροφῆς Τζὼν Χόρτον λέγει χαρακτηριστικὰ στὸ βιβλίο του ὅτι οἱ Τοῦρκοι εἶναι ἡ κατάρα τῆς ἀνατολῆς καὶ ντρέπομαι ποὺ ἀνήκω στὸ ἀνθρώπινο γένος, μ᾽ αὐτὰ ποὺ ἔζησε στὴν Σμύρνη καὶ ἀλλοῦ.
.          Οἱ Τοῦρκοι κάτοικοι τῆς Μ. Ἀσίας καὶ κυρίως οἱ ἀξιωματικοί τους πιστεύουν μέσα τους βαθιὰ ὅτι θὰ τὰ χάσουν αὐτὰ τὰ μέρη.
.          Πολλοὶ σήμερα Τοῦρκοι γίνονται χριστιανοί. Βαπτίζονται κρυφά. χώρια οἱ κρυπτοχριστιανοι… Μέσα στὴν Τουρκία ὑπάρχουν 123 λαότητες.  Ὅλοι αὐτοὶ δὲν εἶναι Τοῦρκοι. Λίγοι εἶναι οἱ σελτζοῦκοι. Κάποιοι τολμοῦν καὶ λένε ὅτι εἶναι Βυζαντινοί. Σὲ λίγο, μόλις χαλαρώσει τὸ βαθὺ τουρκικὸ κράτος, θὰ δοῦμε ἐκπλήξεις.
.          Θὰ ἀποδοθεῖ ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ τελικά. Τόσες γενοκτονίες θὰ πάρουν ἀπάντηση. Μόλις καταλάβουν οἱ ξένοι ὅτι ἡ τουρκία τοὺς εἶναι ἐμπόδιο, θὰ τοὺς βάλουν στὸ περιθώριο, θὰ τοὺς πετάξουν στὸν κάλαθο τῆς ἱστορίας, στὰ ἀζήτητα. Ἐξ ἄλλου δὲν πολέμησαν πότε. Ἑμεῖς στοὺς μεγάλους πολέμους κάναμε ὅλη τὴ βρώμικη δουλεία. Θὰ πληρώσουν. Μακάρι νὰ πιστέψουν στὸν ἀληθινὸ Θεό.
.          Καὶ μὴ ξεχνᾶμε, ὅσοι σήμερα ἔχουν κάποια προκοπὴ στὴν Τουρκία εἶναι ἐξισλαμισμένοι Ἕλληνες.  Ἀκόμη καὶ ὁ Ἐρντογὰν Πόντιος εἶναι!!!!!!
.          Δυστυχῶς κάπου – κάπου ἀκούγονται κάποιες περίεργες φωνές.  Συγκεκριμένος καθηγητὴς εἶχε πεῖ κάποτε ὅτι θὰ χρειαζόμασταν ξανὰ μιὰ νέα ὑπαγωγή μας στὴν ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία, γιὰ νὰ ξαναβροῦμε τὸν ἑαυτό μας… Αὐτὸ βέβαια νοεῖται ὑπὸ τὶς δικες του μόνο προϋποθέσεις καὶ ἀσφαλῶς ἀποτελεῖ ὑποτιμητικὴ διαπίστωση γιὰ τὶς ἀνανεωτικὲς δυνάμεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅτι δηλαδή, δὲν προκόπτουμε, εἰ μὴ μόνο κάτω ἀπὸ δυναστεία καὶ μάλιστα ἔξωθεν. Ἀλλὰ ὅσο χαλασμένοι κι ἂν εἴμαστε ὡς νεοελληνικὸ κράτος, πάντα ὑπάρχει ἐλπίδα μετάνοιας καὶ διόρθωσης. Κάθε ὑπερβολὴ μπορεῖ νὰ κρύβει μιὰ ἀλήθεια μέσα της, μπορεῖ ὅμως νὰ “κρύβει” καὶ τὴν γενικὴ ἀλήθεια καὶ νὰ ρίχνει νερὸ στὸν μύλο τῶν αὐτονομιστικῶν κινημάτων.
.          Ἀσφαλῶς τὸ σημερινὸ νεοελληνικὸ κράτος ἔχει ζωὴ 200 περίπου χρόνων , ἀλλὰ δὲν πρέπει καὶ νὰ καταργηθεῖ λόγῳ διαφθορᾶς.  Πάντοτε χρειαζόμαστε τὴν ὁροθεσία ἑνὸς κράτους.  Ἀνέκαθεν ὑπῆρχαν οἱ πόλεις – κράτη τῆς ἀρχαιότητας, ὄχι ἁπλὰ μία διάχυτη συνείδηση καὶ παράδοση, μία ἑνιαία γλώσσα καὶ θρησκεία…
.          Αὐτὰ λοιπὸν τὰ μικρὰ ἀρχικὰ κρατικὰ μορφώματα εἶχαν καὶ ἤθελαν τὸν χῶρο τους. Εἶχαν τὴν κρατικὴ ὑπόσταση σὲ σμικρογραφία. Εἶχαν τείχη, ποὺ οἱ Σπαρτιάτες τὰ γκρέμιζαν, ὅταν ἐρχόταν ὁ ὀλυμπιονίκης τους. Ἤξεραν ὅμως, παρὰ τοὺς μεταξύ τους πολέμους, ὅτι ἦταν Ἕλληνες ὡς ἔθνος: τὸ ὅμαιμον, τὸ ὁμόγλωσσον, τὸ ὁμόθρησκον, τὸ ὁμότροπον… Καὶ αὐτὸ φαίνεται καθαρὰ στὶς Ἀμφικτυονίες, στοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες ποὺ δὲν συμμετεῖχαν ξένοι, στὰ λάφυρα ποὺ ἔστειλε ὁ Μ. Ἀλέξανδρος στὴν Ἀθήνα μὲ τὴν ἀφιέρωση: «Ὅλοι οἱ Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων».
.          Σαφέστατα τὸ ἔθνος ὑπέρκειται τοῦ κράτους καὶ συχνὰ τὰ στοιχεῖα ἑνὸς παρηκμασμένου κράτους θολώνουν τὴν ἔννοια καὶ πραγματικότητα τοῦ ἔθνους. Ἀλλὰ δὲν θὰ πετάξουμε οὔτε τὴν παράδοση, δηλ. τὸ μωρό, τὸ περιεχόμενο, οὔτε ὅμως καὶ τὴ λεκάνη, δηλαδὴ τὸ περιέχον… Τὸ νερὸ μόνο θὰ ἀλλάξουμε. Θέλουμε δηλαδὴ ἕνα τόπο γιὰ νὰ ζήσουμε μ᾽ ἕνα συγκεκριμένο τρόπο, χωρὶς αὐτὸς βεβαίως ὁ τρόπος νὰ ἐγκλωβίζεται στὰ σημερινὰ σύνορα τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Εἶναι κάτι πολὺ πιὸ πλατὺ καὶ πιὸ βαθύ.
.          Ἐπειδὴ ζήσαμε 400-500 χρόνια χωρὶς κρατικὴ ὑπόσταση, συντηρούμενοι μὲ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἅγια στοιχεῖα τῆς παράδοσής μας, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι θὰ γκρεμίσουμε τώρα τὰ σύνορα, γιατί τὸ νεοελληνικὸ κράτος μᾶς ἀπογοητεύει συνεχῶς. Δηλαδὴ γιὰ νὰ ξαναγυρίσουμε στὰ ζωογόνα στοιχεῖα τῆς ἑλληνορθοδοξιας, πρέπει νὰ υἱοθετήσουμε τὸ σύνθημα: κάτω τὰ σύνορα, κάτω οἱ πατρίδες καὶ νὰ δεχθοῦμε τὶς θέσεις ἑνὸς κινήματος Νεοτούρκων ἢ σλαβομακεδόνων Σκοπιανῶν; Αὐτὸ ἤθελαν οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ 1821; Γιατί τότε δὲν κρατοῦσαν τὴν ὑπέροχη παράδοσή τους κάτω ἀπὸ τὸν ὀθωμανικὸ ζυγό; Στὰ πλαίσια τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας;
.          Ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἄϋλο ὄν, ἄγγελος δηλαδὴ ποὺ δὲν χρειάζεται χῶρο. Ὁ ἄνθρωπος θέλει καὶ χῶρο. Εἶναι φυσιολογικό, χριστιανικὸ καὶ ἑλληνικὸ αὐτό. Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί ὁ Ὀδυσσέας ἤθελε ἁπλὰ καὶ μόνο καπνὸ ἄνω θρώσκοντα νὰ δεῖ ἀπὸ τὴν Ἰθάκη κι αὐτὸ τοῦ ᾽φτανε νὰ ξαναζήσει σὰν Ἕλληνας καὶ ὅλα τὰ ἄλλα.
.          Μακάρι νὰ ἤμασταν τόσο πνευματικοὶ καὶ ἀνώτεροι τῶν ἐξωτερικῶν στοιχείων καὶ δὲν θά ᾽χαμε ἀνάγκη ἀπὸ τίποτε τὸ χειροπιαστό. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ συναμφότερο: καὶ ψυχὴ καὶ σῶμα. Χρειάζεται καὶ τὸν συγκεκριμένο τόπο, ὁριοθετημένο, ὅπως ἀκριβῶς καὶ στὸ Δευτερονόμιο καὶ στὶς Πράξεις τὸ λέγει ὁ ἀψευδὴς λόγος τοῦ Θεοῦ. Γιατί ἄραγε οἱ Ἕβραῖοι ἔπρεπε νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο γιὰ νὰ γυρίσουν στὴν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας; Δὲν θὰ μποροῦσαν ἀπὸ κεῖ νὰ λατρεύσουν τὸν Θεό τους;
.          Ἀσφαλῶς τώρα ἐμεῖς ξέρουμε ὅτι Πατρίδα μας εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ Οὐρανός, ἀλλὰ δὲν ἀγνοοῦμε ὅτι πατᾶμε καὶ σ᾽ ἕνα τόπο, ὡς ἐφαλτήριο γιὰ τὴν οὐράνια πατρίδα. Ἀκόμη καὶ ὁ τὰ πάντα ἀποταξάμενος καλόγερος θέλει νὰ γυρίσει τὸ συντομότερο στὸ κελί του, γιὰ νὰ κάνει τὸν κανόνα του. Ὁ Κύριός μας μόνο δὲν ὑποτασσόταν σὲ καμμία τέτοια ἀνάγκη καὶ συνθήκη ζωῆς, χωρὶς ὅμως καὶ νὰ τὴν καταργεῖ. Δὲν εἶχε “ποῦ τὴν κεφαλὴν κλῖναι”, ὅμως κάπου ἔμενε. Ἔκλαυσε γιὰ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐκτὸς Παλαιστίνης δὲν βγῆκε ποτέ… Ὁ δὲ οὐρανοβάμων Παῦλος τό ᾽λεγε πάντοτε ὅτι ἦταν Ἑβραῖος καὶ τὶς μεγάλες γιορτὲς ἤθελε νὰ ἦταν στὰ Ἱεροσόλυμα.
.          Ἂν λοιπὸν οἱ Ἀρχαῖοι εἶχαν τὸ μέτρο, ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει τὴν διάκριση καὶ τὴν μεσότητα, ποὺ εἶναι βασιλικὲς ἀρετές, δηλ. τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας ἐπὶ γῆς καὶ ἐν οὐρανοῖς. 

 

Η ΠΡΟΣΔΟΚΩΜΕΝΗ ΕΚΡΗΞΗ «Ἕνα κράτος ἀντίπαλο τοῦ πολίτη, παρανοϊκὸ θὰ μᾶς βασανίζει σαδιστικά. Στὰ σχολειὰ θὰ στραπατσάρονται οἱ ψυχὲς τῶν παιδιῶν μας, στὰ νοσοκομεῖα θὰ ἐξευτελίζεται ἡ ἀνθρωπιά μας, στὰ γήπεδα θὰ ἐξηλιθιώνονται οἱ μάζες. Τὸ πρόβλημά μας εἶναι πολιτικό, ὄχι οἰκονομικό».

Ἡ προσδοκώμενη ἔκρηξη

Tοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ

ἐφημ. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 13.01.2013

.          Ἡ ἐλπίδα μπορεῖ νὰ προκύπτει ἀπὸ ὀξυδερκῆ καὶ νηφάλια κριτικὴ ἐκτίμηση πραγματικῶν δεδομένων. Μπορεῖ ὅμως καὶ νὰ γεννιέται, περισσότερο ἢ λιγότερο, ἀπὸ τὸ ἔνστικτο αὐτοσυντήρησης – νὰ ἐκκρίνει τὴν ἐλπίδα ἡ τυφλὴ (ἀσυνείδητη) ἀνάγκη ψυχολογικῆς αὐτοάμυνας. «The human kind cannot bear very much reality» πιστοποιεῖ σοφὰ ὁ ποιητὴς – «τὸ ἀνθρώπινο εἶδος δὲν μπορεῖ νὰ ἀντέξει πάρα πολλὴ πραγματικότητα» (T. S. Eliot, Burnt Norton I).
.          Ἐνστικτώδη χαρακτήρα ἐλπίδας ἔχει σίγουρα ἡ «αἰσιοδοξία». Οἱ ἄνθρωποι λογαριάζουν τὴν αἰσιοδοξία προσόν, κάποιοι καυχῶνται γι’ αὐτήν. «Εἶμαι ἀπὸ τὴ φύση μου αἰσιόδοξος», λένε, χωρὶς νὰ καταλαβαίνουν ὅτι κυριολεκτοῦν: Ὅτι τὴν αἰσιοδοξία τὴ γεννάει ἡ φύση, τὸ ἔνστικτο, ὄχι ἡ κριτικὴ σκέψη, ὄχι ἡ κατακτημένη ἐλευθερία ἀπὸ τὰ φυσικὰ ὁρμέμφυτα. Προβάλλουν σὰν προσὸν τὴν ἀπεμπόληση τῆς λογικῆς τους γιὰ χάρη ἐνστικτωδῶν, διορατικῶν (ὑποτίθεται) ἐνορμήσεων. Δικαιολογοῦνται, δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς μεμφθεῖ κανείς. Σὲ μεγάλες δυσκολίες τῆς ζωῆς, σὲ ἀνυπόφορες συμφορές, δὲν τὰ βγάζουμε πέρα χωρὶς τὴν ἐνστικτώδη βιολογικὴ αὐθυποστήριξη, τὴν αἰσιοδοξία. Ἀρκεῖ νὰ μὴν τὴν ἀνάγουμε καὶ σὲ κριτήριο πολιτικῶν ἐκτιμήσεων, νὰ μὴν ἀποφασίζουμε γιὰ τὸ μέλλον μας καὶ γιὰ τὶς τύχες τῆς πατρίδας μας μὲ γνώμονα τὴν ἀλογία τῶν αἰσιόδοξων ὁρμεμφύτων μας. Ἡ πολιτικὴ σήμερα ποντάρει στὴν ἐνστικτώδη ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου γιὰ ἐλπίδα, προσπαθεῖ νὰ τὴν ἐκμεταλλευτεῖ: Νὰ ἱκανοποιήσει τὸ φυσικὸ ὁρμέμφυτο, γιὰ νὰ κερδίσει συμπάθειες παρακάμπτοντας τὴ λογικὴ καὶ τὴν κρίση. Εἶναι καὶ αὐτὸ ἀπὸ τὰ τυπικὰ συμπτώματα ἐμπορευματοποίησης τῆς πολιτικῆς, ὑποταγῆς της στὶς μεθόδους τοῦ marketing, στοὺς κανόνες ψυχολογικῆς ἐξαπάτησης ποὺ καθορίζουν τὴ διαφήμιση. Ἕνα ἐμπορικὸ προϊὸν προσπαθεῖ νὰ συνδεθεῖ στὸ ἀσυνείδητο τοῦ καταναλωτῆ μὲ παραστάσεις αἰσθησιακοῦ ἡδονισμοῦ γιὰ νὰ ὑποκλέψει τὴν ἄκριτη προτίμησή του, καὶ ἕνα κόμμα μεθοδεύει αἰσιόδοξες ψευδαισθήσεις γιὰ νὰ ὑφαρπάσει τὴν ἄκριτη ψῆφο τοῦ πελάτη-ψηφοφόρου. (Θυμηθεῖτε: «Λεφτὰ ὑπάρχουν», «Οἱ βάσεις φεύγουν», «Ἐπανιδρύουμε τὸ κράτος» κ. τ. ὅ.).
.          Νὰ συνεχίζονται αὐτὲς οἱ πρακτικὲς τῆς ἐξαπάτησης μὲ δεδομένη τὴν καταστροφὴ τοῦ οἰκονομικοῦ, θεσμικοῦ, κοινωνικοῦ ἱστοῦ τῆς χώρας, εἶναι ἐξωφρενικὸς παραλογισμός. Ναί, ἄρχισε ἐπιτέλους νὰ ἐκταμιεύεται ἡ «δόση» ποὺ θὰ ἀνακόψει τὴν πορεία τῆς Ἑλλάδας πρὸς τὸ χάος (ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπειλὴ τοῦ «ντόμινο» συγκατάρρευσης τῶν οἰκονομιῶν τῆς Εὐρωζώνης). Ἄρχισε ἡ δόση ὕστερα ἀπὸ βάναυσες ταπεινώσεις, ἐξευτελισμὸ καὶ διεθνῆ διασυρμὸ τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος, ἐκβιαστικὰ γκανγκστερικὰ διλήμματα: ἢ ὑπογράφουμε «Μνημόνια» δουλοκτητικῆς ἀπανθρωπίας ἢ βυθιζόμαστε στὸν λιμὸ καὶ στὴ ζούγκλα. Ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὸ νὰ διαφημίζεται ἡ ἔναρξη ἐκταμίευσης τῆς «δόσης» σὰν πολιτικὴ ἐπιτυχία τῶν κυβερνώντων εἶναι ἢ παραλογισμὸς ἢ φτηνή, χυδαία κουτοπονηριά.
.          Ἂν ἐπαινέθηκε ἀπὸ τοὺς ἐκβιαστὲς ἡ κυβέρνηση (καὶ ἡ γερμανικὴ Handelsblatt ἀνακήρυξε τὸν κ. Σαμαρὰ «εὐρωπαῖο πολιτικὸ τῆς χρονιᾶς 2012») πρέπει νὰ ὀφείλεται στὴ σύγκριση μὲ τὴ δυσκολία ποὺ τοὺς δημιουργοῦσε τὸ χαμηλὸ διανοητικὸ ἐπίπεδο, ἡ χονδροειδὴς ἀνικανότητα ἢ οἱ ψευτοπαλικαρισμοὶ προγενέστερων πρωθυπουργικῶν ἀναστημάτων. Μὲ τὸν κ. Σαμαρὰ τὸ «ναὶ σὲ ὅλα» φαίνεται ὅτι λειτούργησε ἀβίαστα, πρόθυμα, μὲ εὐήνιο ραγιαδισμό. Θὰ ὑπῆρξαν παζαρέματα, ἀλλὰ ὄχι διαπραγμάτευση, γκρίνιες γιὰ ποσοτικὸ μετριασμὸ τῶν ἀπαιτήσεων ποὺ πρόβαλαν οἱ δανειστές, ἀλλὰ ὄχι ἐναλλακτικὴ πολιτικὴ ἀντιπρόταση, ὄχι σχεδιασμὸς μεταρρυθμιστικῆς τομῆς ἀσύγκριτα γονιμότερης ἀπὸ τὸ κρετινικό, ἰσοπεδωτικὸ «κούρεμα» εἰσοδημάτων ποὺ βυθίζει σὲ ἀκαταδάμαστη ὕφεση τὴν οἰκονομία.
.          Ἡ μόνη ἐναλλακτικὴ πολιτικὴ ποὺ μποροῦσε νὰ ἀντιτάξει ὁ κ. Σαμαρὰς στὴ σαδιστικὴ εἰσπρακτικὴ στυγνότητα τῆς τρόικας ἦταν ὁ σχεδιασμὸς κατάλυσης τοῦ πελατειακοῦ κράτους. Μόνο αὐτὴ μποροῦσε νὰ ὁδηγήσει σὲ δραστικὸ περιορισμὸ τῶν ἀσύδοτων κρατικῶν δαπανῶν, σὲ ριζικὰ καινούργιο φορολογικὸ σύστημα (κοινωνικὰ δίκαιο καὶ γι’ αὐτὸ ἀποδοτικό), σὲ ἀξιοκρατικὴ (καὶ γι’ αὐτὸ δημιουργικὰ παραγωγικὴ) ἀναδιάρθρωση τῆς δημόσιας διοίκησης, σὲ κοινωνικὰ ἐλεγχόμενη (καὶ γι’ αὐτὸ πραγματικὰ ἀναπτυξιακὴ) τραπεζικὴ πολιτική, κ. λπ., κ. λπ. Ἀλλὰ ὁ κ. Σαμαρὰς ἀνέτρεψε τὴν κυβέρνηση Παπαδήμου γιὰ νὰ διασώσει κατὰ τὸ δυνατὸ ἀνέπαφο τὸ πελατειακὸ κράτος καὶ τὴν κομματικὴ ἀπολυταρχία, ὄχι γιὰ νὰ τὰ καταλύσει.
.          Διαφορετικά, θὰ ἦταν ποτὲ νοητό, μὲ τὴν πιὸ στοιχειώδη λογική, νὰ συγκροτήσει «κυβέρνηση ἐθνικῆς σωτηρίας» ἀνακυκλώνοντας τὸ πιὸ φθαρμένο καὶ ἀνίκανο κομματικὸ ὑλικό, μὲ κριτήριο ἐπιλογῆς τῶν ὑπουργῶν τὴ βοήθεια ποὺ τοῦ πρόσφεραν γιὰ νὰ γίνει ἀρχηγὸς στὸ κόμμα του; Ἂν τὸν ἔκοφτε τὸν κ. Σαμαρὰ ἡ ἀνάκαμψη τῆς χώρας, ἡ σωτηρία της, τὸ ἐπιτελεῖο του γιὰ νὰ τολμήσει ρήξεις καὶ τομὲς θὰ ἦταν ὁ κ. Πάνος Παναγιωτόπουλος καὶ ὁ κ. Λυκουρέντζος, ὁ κ. Ἀρβανιτόπουλος καὶ ὁ κ. Στυλιανίδης; Θὰ ἀνεχόταν νὰ τὸν συνεπικουροῦν στὸ τόλμημα ἀντίστοιχα ὑπουργικὰ μεγέθη ἀπὸ τὴν κουζίνα τοῦ κ. Κουβέλη καὶ τοῦ κ. Βενιζέλου;
.          Δὲν ζοῦμε συγκυριακὴ κρίση, ζοῦμε βαθιὰ παρακμή. Γι’ αὐτὸ καί, παρ’ ὅλα τὰ ἐξόφθαλμα δεδομένα τοῦ αὐτεξευτελισμοῦ μας, ἡ ἔναρξη ἐκταμίευσης τῆς «δόσης» πυροδότησε συγχορδία «αἰσιόδοξων» ἰαχῶν: «Γυρίζουμε σελίδα», «ἡ κατάσταση ἀρχίζει καὶ ἐξομαλύνεται», «ἡ χώρα ξανακερδίζει τὴ διεθνῆ ἐμπιστοσύνη», «οἱ καταθέσεις ἐπιστρέφουν στὶς Τράπεζες». Μία τέτοια παιδαριώδης προπαγάνδα «ρίχνει νερὸ στὸν μύλο» τῆς δῆθεν ἀριστερῆς ἀντιπολίτευσης, τρέφει τὸν μηδενιστικὸ ἀμοραλισμό της. Ὁ λόγος τοῦ πραγματισμοῦ, τῶν ἐπαληθευόμενων ἀπὸ ὅλους πιστοποιήσεων, ἐγκαταλείπεται στὴ μονοπωλιακὴ ἐκμετάλλευσή του ἀπὸ καριερίστες δημαγωγοὺς ποὺ δὲν πιστεύουν σὲ τίποτα, δὲν δεσμεύονται ἀπὸ τίμια ἔγνοια γιὰ τὶς σχέσεις κοινωνίας τῆς ζωῆς, χλευάζουν κάθε «νόημα» βίου ἄλλο ἀπὸ τὸν Ἱστορικὸ Ὑλισμό.
.          Ἀκόμα κι ἂν γινόταν νὰ κατακλυστεῖ ἡ χώρα μὲ «δόσεις» τρισεκατομμυρίων εὐρώ, ἡ ζωή μας δὲν θὰ πάψει νὰ εἶναι τὸ ἴδιο μίζερη, ἀνυπόφορα πνιγμένη στὴν ἀδικία, στὸν διωγμὸ τῆς ποιότητας. Ἕνα κράτος ἀντίπαλο τοῦ πολίτη, παρανοϊκὸ στὴ δυσλειτουργία του, παρασιτικὸ στὴ στελέχωσή του, θὰ μᾶς βασανίζει σαδιστικά. Στὰ σχολειὰ θὰ στραπατσάρονται οἱ ψυχὲς τῶν παιδιῶν μας, στὰ νοσοκομεῖα θὰ ἐξευτελίζεται ἡ ἀνθρωπιά μας, στὰ γήπεδα θὰ ἐξηλιθιώνονται οἱ μάζες. Τὸ πρόβλημά μας εἶναι πολιτικό, ὄχι οἰκονομικό.
.          Ἐλπίδα ἀνάκαμψης ὑπάρχει: Ἂν σαρωθεῖ ὁλόκληρο τὸ σημερινὸ κομματικὸ σύστημα ἀπὸ μία καθολικὴ ἔκρηξη κοινωνικῆς ἀξιοπρέπειας, ἀνυποχώρητων ἀπαιτήσεων ποιότητας. «Ἡ Καρχηδόνα πρέπει νὰ καταστραφεῖ».

ΕΠΙΤΡΟΠΕΙΑ ἢ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ; ΟΙ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ ΓΕΝΝΙΩΝΤΑΙ.

Ὁ κοινὸς στόχος γεννάει τὴν ἔκπληξη

τοῦ Χρ. Γιανναρᾶ

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Τὸ συμπέρασμα ποὺ ἐξάγεται ἀπὸ τὸ κατωτέρω ἄρθρο εἶναι: «γενικὴ ἀλλαγὴ νοός», ὥστε νὰ κατορθωθεῖ ἡ ἐπανίδρυση τοῦ κράτους. Εἶναι ὅμως τόσος ὁ ἐκμαυλισμὸς τῶν συνειδήσεων, τόσο βαθειὰ ἡ ἀποχαύνωση, τόσο ἐπιτυχὴς ἡ ἀλλοτρίωση τριῶν δεκαετιῶν ποὺ ὁ στόχος φαντάζει ΑΔΥΝΑΤΟΣ. Μόνη διέξοδος: «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις, δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ…».
.           Θὰ ἐκκρεμεῖ ὅμως τὸ ἐρώτημα: Ἆραγε ἀπὸ θεολογικῆς πλευρᾶς ἔχει καμιὰ αὐτοτελῆ ἀξία ἡ …ἐθνική, κρατικὴ καταξίωση καὶ ἀνασυγκρότηση; Οἱ χριστιανοὶ ἁγιάζονται ὑφ᾽ οἱασδήποτε συνθήκας καὶ συνεπῶς ἠ “ἀποκατάσταση” τῶν ἐξωτερικῶν συνθηκῶν δὲν μπορεῖ νὰ συνιστᾶ πρώτη πνευματικὴ προτεραιότητα.

.           Τὸ ποτήρι μπορεῖ νὰ εἶναι μισοάδειο ἢ μισογεμάτο. Καὶ οἱ ἐκβιαστικὲς ἀπαιτήσεις τῶν δανειστῶν μας, ἡ βαναυσότητα τῶν διλημμάτων ποὺ μᾶς θέτει ἡ τρόικα, ἐπιδέχονται δύο θεωρήσεις, δύο ἐνδεχόμενες πολιτικές: Τὴν ἐκδοχὴ τῆς συμφορᾶς, δηλαδὴ τῆς ποινῆς, καὶ τὴν ἐκδοχὴ τῆς εὐκαιρίας. Ποτὲ μέσα στὴν Ἱστορία δὲν κερδίζεται ἀνάσταση χωρὶς πικρὴ γεύση θανάτου, ἀνάκαμψη δίχως νὰ προηγηθεῖ ἀπόγνωση.
.           Ἡ κυβέρνηση παλεύει, μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια, νὰ πειθαρχήσει στὶς ἀπαιτήσεις τῆς τρόικας σώζοντας ἀλώβητο τὸ πελατειακὸ κράτος. Ἐπιλέγει τὴν ἐκδοχὴ τῆς ποινῆς, ποὺ τὴ φορτώνει ὁλόκληρη στὸ κοινωνικὸ σῶμα σὰν ἀδυσώπητη συμφορά. Τὸ καθεστὼς τῆς κομματοκρατίας ἄθικτο, οἱ ἐξωφρενικὲς προνομίες τῶν κομματανθρώπων ταμπού: Ρωτῆστε, πόσοι «εἰδικοὶ σύμβουλοι» τοῦ πρωθυπουργοῦ σχολάζουν ἀπράγμονες στὸ Μέγαρο Σταθάτου καὶ μὲ τί μισθούς, «ἔναντι» ὑπηρεσιῶν ποὺ προσφέρθηκαν ἢ ἐλπίζεται νὰ προσφερθοῦν στὸ μέλλον. Πόσες «εἰδικὲς γραμματεῖες» ὑπουργείων ἔχουν πρόσφατα δημιουργηθεῖ, πόσες ἑκατοντάδες ἑταιρειῶν τοῦ Δημοσίου συνεχίζουν νὰ ὑπάρχουν μόνο γιὰ νὰ χρυσοπληρώνονται κομματάνθρωποι. Πόσο μειώθηκαν οἱ ἀπολαβὲς τῶν βουλευτῶν καὶ τῶν ὑπαλλήλων τῆς Βουλῆς, τί συνεχίζουν νὰ στοιχίζουν στὸ πτωχευμένο κράτος τὰ «λειτουργικὰ ἔξοδα» τῶν κομμάτων.
.           Ὁ ἐξωφρενικὸς δανεισμὸς (ἐν ψυχρῷ κοινωνικὸ ἔγκλημα τῆς κομματοκρατίας) ἔχει ὁδηγήσει τὴ χώρα σὲ ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας, στὸν ἔσχατο ἐξευτελισμὸ νὰ ἐπιτροπεύεται ἡ ἄσκηση τῆς ἐξουσίας. Καὶ κάτω ἀπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες, ἡ ὑπὸ ἐπιτροπείαν κυβέρνηση ἐπιλέγει τὴν ὑποταγὴ τῶν κοινῶν ἀναγκῶν στὴν προτεραιότητα διάσωσης τοῦ πελατειακοῦ κράτους. Ἐπιλέγει νὰ παραμένει τὸ κράτος φέουδο συντεχνιακῶν συμφερόντων, συνδικαλισμένης ἀνικανότητας, παρασιτισμοῦ καὶ φυγοπονίας, κράτος θεσμοποιημένης κοινωνικῆς ἀδικίας, ἀναιδέστατης ἀναξιοκρατίας. Ἔτσι μεταβάλλει ἡ κυβέρνηση τὴν ἐξόφληση τῶν δανείων σὲ σισύφειο ἐγχείρημα, δηλαδὴ σὲ ἐξώφθαλμη ματαιοπονία. Τὸ ὑπάρχον πολιτικὸ σύστημα ἀρνεῖται πεισματικὰ νὰ δεῖ τὴ συντελεσμένη καταστροφὴ σὰν εὐκαιρία ἀναγεννητικοῦ κοινωνικοῦ μετασχηματισμοῦ, κατάλυσης τοῦ πελατειακοῦ κράτους. Ἡ τρόικα φυσικὰ καὶ δὲν ἐνδιαφέρεται νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν ντροπὴ καὶ τὴν ἀθλιότητα τῆς κομματοκρατίας –ἐξ ἄλλου τηρεῖ καὶ τὰ προσχήματα τῆς μὴ-παρέμβασης σὲ ὅσες τυπικὲς-φορμαλιστικὲς (ἐντελῶς ψευδιασθητικὲς) «ἐλευθερίες» μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ συντηροῦμε. Ὅμως τὰ ὅσα ἐκβιαστικὰ ἀπαιτοῦν κρατώντας μας ὁμήρους τῶν δόσεων τοῦ ἀέναου δανεισμοῦ μας, ἐπιδέχονται, ναί, δύο τρόπους, δύο πολιτικὲς πρακτικὲς ἀντιμετώπισης: Νὰ δεχθοῦμε τὸν πνιγμὸ τοῦ ἐκβιασμοῦ καὶ τῆς ὁμηρίας σὰν ποινὴ καὶ συμφορὰ ἢ νὰ τὸν δεχθοῦμε σὰν εὐκαιρία ριζοσπαστικῶν τομῶν κρατικῆς ἀνασυγκρότησης, ἀνατροπῆς τοῦ πελατειακοῦ κράτους.
.           Ζητάει ἡ τρόικα νὰ περιμαζευτεῖ ὁ χαοτικός, δυσλειτουργικὸς δημόσιος τομέας στὴ χώρα μας, νὰ ἀπολυθοῦν πολλὲς χιλιάδες δημοσίων ὑπαλλήλων. Ἡ κυβερνητικὴ προάσπιση τοῦ πελατειακοῦ κράτους ἐμφανίζει τὴν ἀπαίτηση μόνο σὰν ποινὴ καὶ τὴ μεταβιβάζει στὸ κοινωνικὸ σῶμα σὰν συμφορά: Ἐντέλλεται ἀπολύσεις μὲ «κούρεμα», δηλαδὴ ἀδιάκριτες, χωρὶς ἔλεγχο ποιὸς χρειάζεται καὶ ποιὸς περιττεύει, χωρὶς ἀξιολόγηση ἱκανοτήτων καὶ προσφορᾶς (προκαλώντας βάναυση κοινωνικὴ ἀδικία), ἀλλὰ καὶ χωρὶς στάθμιση τῶν ἀναγκῶν κάθε συγκεκριμένης κρατικῆς ὑπηρεσίας (προδίδοντας παγερὴ ἀδιαφορία γιὰ τὴ λειτουργικότητα τοῦ κράτους). Προτιμάει ἡ κυβέρνηση τὸ ἀδιάκριτο «κούρεμα», διότι τὸν παραλογισμὸ τοῦ μέτρου τὸν φορτώνει στὴν τρόικα.
.           Ὁ ἄλλος τρόπος, ἡ διαφορετικὴ πολιτικὴ πρακτική, θὰ ἦταν νὰ ἀξιοποιηθεῖ ὁ στυγνὸς ἐκβιασμὸς τῆς τρόικας ὡς γόνιμη πρόκληση γιὰ καθολικὴ κοινωνικὴ συνέγερση στὸ τόλμημα «ἐπανίδρυσης τοῦ κράτους». Ὁ πολίτης ξέρει ὅτι τὸ πελατειακὸ κράτος (ἔστω κι ἂν τὸ χρησιμοποιεῖ καὶ ὁ ἴδιος μὲ ἰδιοτέλεια) εἶναι συνώνυμο τῆς ὑπανάπτυξης, τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας, τοῦ φασιστικοῦ τραμπουκισμοῦ τῶν συνδικαλιστῶν του. Ἂν πιστοποιοῦσε ἀνιδιοτέλεια στὸν ἡγέτη του, μᾶλλον θὰ στρατευόταν, πάσῃ θυσίᾳ, στὸ ἐγχείρημα νὰ στηθεῖ ἐξ ὑπαρχῆς κράτος στὴν ὑπηρεσία τῶν πολιτῶν, κράτος ἄτεγκτης ἀξιοκρατίας, μὲ πρῶτο στόχο τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς. Καὶ μία καθολικὴ συνέγερση σὲ τέτοιο ἐγχείρημα θὰ συνεπέφερε σχεδιασμοὺς καὶ μεθοδικὲς πρακτικὲς γιὰ τὴν ἀπορρόφηση σὲ παραγωγικὲς πρωτοβουλίες τῶν χιλιάδων, ποὺ σήμερα ἀνέλπιδα ὑποχρεώνονται νὰ στερηθοῦν τὴν ἰσόβια σίτιση ἀπὸ τὸν κρατικὸ κορβανὰ χωρὶς τίποτα νὰ ἀλλάζει στὸ «σύστημα».
.           Κάτι ἀνάλογο θὰ μποροῦσε νὰ κατορθωθεῖ καὶ μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀπαίτηση τῆς τρόικας γιὰ ἀπελευθέρωση τῶν «κλειστῶν» ἐπαγγελμάτων: Ἡ τρόικα ἐνδιαφέρεται νὰ ἐπιβάλει τὴν «ἐλευθερία», χωρὶς ἔλεγχο καὶ φραγμό, τῆς ἀτομοκεντρικῆς ἐπιχειρηματικῆς πρωτοβουλίας. Μία ἀνιδιοτελὴς (καὶ προπάντων ὀξυμένης νοημοσύνης) πολιτικὴ ἡγεσία θὰ ἀξιοποιοῦσε τὴ δογματικὴ ἀπαίτηση γιὰ νὰ διαλύσει «καρτὲλ» συμφερόντων, νὰ ἀναιρέσει ἀνισότητες εὐκαιριῶν, νὰ ἀποκαταστήσει κοινωνικὸ ἔλεγχο, δηλαδὴ ὅρους δικαιοσύνης στὴν ἄσκηση ἐπαγγελμάτων, ὅρους γόνιμου ἀνταγωνισμοῦ.
.           Κόπτεται ἡ τρόικα καὶ ἠθικολογοῦν γαυριῶντες καὶ φρυαττόμενοι οἱ πολιτικοὶ λακέδες τῶν δανειστῶν μας: νὰ ἐξαλειφθεῖ ἡ φοροδιαφυγὴ στὴ χώρα μας. Ἀλλὰ ἡ κυβέρνηση γιὰ νὰ ἐξαλείψει τὴ φοροδιαφυγὴ πρέπει νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸ πελατειακὸ κράτος, δηλαδὴ τὸν τρόπο ἢ τὴν πρωτεύουσα πρακτικὴ μὲ τὴν ὁποία ἀσκεῖται ἡ πολιτικὴ στὸ Ἑλλαδιστάν. Δὲν ἔχει τὴν πρόθεση νὰ τὸ κάνει. Παίζει κρυφτούλι μὲ τὴν τρόικα κυνηγώντας μικροπωλητὲς τῆς «λαϊκῆς» ἢ ψιλικατζῆδες βιοπαλαιστὲς καὶ ἀφήνοντας ἀνενόχλητους τοὺς κεντρικοὺς πυλῶνες, τὰ ἑδραιώματα τῆς φοροδιαφυγῆς, ποὺ εἶναι καὶ ἀντερείσματα τοῦ πελατειακοῦ κράτους.
.           Κοντολογίς: τὸ καθεστὼς ἐπιτροπείας, δηλαδὴ ἡ ὑποδούλωση τῆς χώρας στοὺς δανειστές της, θὰ εἶναι ἡ ἀδιέξοδη μοίρα μας, γιὰ πολλὲς δεκαετίες, ἂν δὲν ἀπαλλαγοῦμε, ρεαλιστικὰ καὶ μὲ συνέπεια, ἀπὸ τὸ σημερινὸ πολιτικό μας σύστημα, τὴ γάγγραινα τοῦ πελατειακοῦ κράτους, τὴ συμφορὰ καὶ ντροπὴ τῆς κομματοκρατίας. Τὸ δίλημμα γιὰ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία εἶναι ξεκάθαρο: Ἢ ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὸ πελατειακὸ κράτος, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ σημερινὸ πολιτικὸ σύστημα, καὶ ἐπιχειρεῖ μὲ καινούργιο Σύνταγμα τὴν ἐπανίδρυση τοῦ κράτους (ἕναν κοινωνικὸ μετασχηματισμὸ ποὺ νὰ στοχεύει στὴν ποιότητα, στὴν ἀξιοκρατία, στὴν ἀριστεία) ἢ μπαίνει ὁριστικὰ στὸ λούκι τῆς ἐπιτροπευόμενης συμφορᾶς μὲ ἀναπόδραστη κατάληξη τὸ ἱστορικό της τέλος.
.           Φυσικὸ νὰ ρωτᾶμε ὅλοι: πῶς, μὲ ποιὲς πολιτικὲς πρακτικὲς θὰ κατορθωθεῖ ἡ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν κομματοκρατία. Ὅμως τουλάχιστον ἀπὸ τὴν Ἱστορία συνάγεται ἡ ἀπάντηση ὅτι γιὰ τὶς ἐκπλήξεις ποὺ ἐπιφυλάσσει μία κοινωνία δὲν ὑπῆρξαν ποτὲ προβλέψεις ἢ συνταγές. Στὴν ἔκπληξη ὁδηγεῖ ἡ σαφήνεια τῶν στόχων. Καὶ τὸ νὰ γίνουν οἱ στόχοι κοινὴ συνείδηση μιᾶς κρίσιμης μάζας τοῦ πληθυσμοῦ.

Οἱ ἐκπλήξεις γεννιῶνται, δὲν ὑπαγορεύονται…

 ΠΗΓΗ: yannaras.gr