«Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι λαχτάρα » (Ἅγ. Πορφύριος)

ΑΓ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΣ περὶ θείου ἔρωτος

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Βίος καὶ Λόγοι»,
ἔκδ. Ἱ. Μ. Χρυσοπηγῆς,
Χανιά 2003, σελ. 207-210)

.               «Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ χαρά, τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, ἡ εὐτυχία. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἐλπίδα μας. Ἡ σχέση μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι λαχτάρα τοῦ θείου. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν. Αὐτὸς εἶναι ἡ ἀγάπη μας, αὐτὸς ὁ ἔρωτάς μας. Εἶναι ἔρωτας ἀναφαίρετος ὁ ἔρωτας τοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ κεῖ πηγάζει ἡ χαρά.
.             Ἡ χαρὰ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Εἶναι μιὰ χαρά, ποὺ σὲ κάνει ἄλλο ἄνθρωπο. Εἶναι μιὰ πνευματικὴ τρέλα, ἀλλὰ ἐν Χριστῷ. Σὲ μεθάει σὰν τὸ κρασὶ τὸ ἀνόθευτο, αὐτὸ τὸ κρασὶ τὸ πνευματικό. Ὅπως λέει ὁ Δαβίδ: “Ἐλίπανας ἐν ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου καὶ τὸ ποτήριόν σου μεθύσκον με ὡσεὶ κράτιστον”. Ὁ πνευματικὸς οἶνος εἶναι ἄκρατος, ἀνόθευτος, πολὺ δυνατὸς κι ὅταν τὸν πίνεις, σὲ μεθάει. Αὐτὴ ἡ θεία μέθη εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, ποὺ δίνεται στοὺς “καθαροὺς τῇ καρδίᾳ”.
.             Ὅσο μπορεῖτε, νὰ νηστεύετε, ὅσες μετάνοιες μπορεῖτε νὰ κάνετε, ὅσες ἀγρυπνίες θέλετε ν’ ἀπολαμβάνετε, ἀλλὰ νὰ εἶστε χαρούμενοι. Νὰ ἔχετε τὴ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ χαρὰ ποὺ διαρκεῖ αἰώνια, ποὺ ἔχει αἰώνια εὐφροσύνη. Εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ Κυρίου μας, ποὺ δίνει τὴν ἀσφαλῆ γαλήνη, τὴν γαλήνια τερπνότητα καὶ τὴν πάντερπνη εὐδαιμονία. Ἡ χαρὰ ἡ πασίχαρη, ποὺ ξεπερνᾶ κάθε χαρά. Ὁ Χριστὸς θέλει κι εὐχαριστεῖται νὰ σκορπάει τὴ χαρά, νὰ πλουτίζει τοὺς πιστούς Του μὲ χαρά. Εὔχομαι “ἵνα ἡ χαρὰ ἡμῶν ᾗ πεπληρωμένη”. (Α´ Ἰωάν. α´ 4).
.             Αὐτὴ εἶναι ἡ θρησκεία μας.Ἐκεῖ πρέπει νὰ πᾶμε. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Παράδεισος, παιδιά μου. Τί εἶναι Παράδεισος; Ὁ Χριστὸς εἶναι. Ἀπὸ δῶ ἀρχίζει ὁ Παράδεισος. Εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο. Ὅσοι ἐδῶ στὴ ζοῦν τὸν Χριστό, ζοῦν τὸν Παράδεισο. Ἔτσι εἶναι ποὺ σᾶς τὸ λέω. Εἶναι σωστό, ἀληθινὸ αὐτό, πιστέψτε με! Ἔργο μας εἶναι νὰ προσπαθοῦμε νὰ βροῦμε ἕναν τρόπο νὰ μποῦμε μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶναι νὰ κάνει κανεὶς τὰ τυπικά. Ἡ οὐσία εἶναι νὰ εἴμαστε μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Νὰ ξυπνήσει ἡ ψυχὴ καὶ ν’ ἀγαπήσει τὸν Χριστό, νὰ γίνει ἁγία. Νὰ ἐπιδοθεῖ στὸν θεῖο ἔρωτα. Ἔτσι θὰ μᾶς ἀγαπήσει κι Ἐκεῖνος. Θὰ εἶναι τότε ἡ χαρὰ ἡ ἀναφαίρετη. Αὐτὸ θέλει πιὸ πολὺ ὁ Χριστός, νὰ μᾶς γεμίζει ἀπὸ χαρά, διότι εἶναι ἡ πηγὴ τῆς χαρᾶς. Αὐτὴ ἡ χαρὰ εἶναι δῶρο τοῦ Χριστοῦ. Μέσα σ’ αὐτὴ τὴ χαρὰ θὰ γνωρίσουμε τὸν Χριστό. Δὲν μποροῦμε νὰ Τὸν γνωρίσουμε, ἂν Ἐκεῖνος δὲν μᾶς γνωρίσει. Πῶς τὸ λέει ὁ Δαβίδ; “Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσει οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες. ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων” (Ψαλμ. ΡΚϚ´[126] 1). Αὐτὰ ἡ ψυχή μας θέλει νὰ ἀποκτήσει. Ἂν προετοιμαστοῦμε ἀνάλογα, ἡ χάρις θὰ μᾶς τὰ δώσει. Δὲν εἶναι δύσκολο. Ἂν ἀποσπάσουμε τὴ χάρη, ὅλα εἶναι εὔκολα. χαρούμενα κι εὐλογία Θεοῦ. Ἡ θεία χάρις διαρκῶς κρούει τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς μας καὶ περιμένει ν’ ἀνοίξουμε, γιὰ νὰ ἔλθει στὴν διψῶσαν καρδίαν μας καὶ νὰ τὴν πληρώσει. Τὸ πλήρωμα εἶναι ὁ Χριστός, ἡ Παναγία μας, ἡ Ἁγία Τριάς. Τί ὡραῖα πράγματα!
.             Ἅμα ἀγαπάεις, ζεῖς στὴν Ὁμόνοια καὶ δὲν ξέρεις ὅτι βρίσκεσαι στὴν Ὁμόνοια. Οὔτε στὰ αὐτοκίνητα βλέπεις, οὔτε κόσμο βλέπεις, οὔτε τίποτε. Εἶσαι μέσα σου μὲ τὸ πρόσωπο ποὺ ἀγαπάεις. Τὸ ζεῖς, τὸ εὐχαριστεῖσαι, σὲ ἐμπνέει. Δὲν εἶναι ἀληθινὰ αὐτά; Σκεφτεῖτε αὐτὸ τὸ πρόσωπο ποὺ ἀγαπᾶτε νὰ εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς στὸ νοῦ σου, ὁ Χριστὸς στὴν καρδιά σου, ὁ Χριστὸς σ’ ὅλο σου τὸ εἶναι, ὁ Χριστὸς παντοῦ.
.             Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ζωή, ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, ἡ πηγὴ τῆς χαρᾶς, ἡ πηγὴ τοῦ φωτὸς τοῦ ἀληθινοῦ, τὸ πᾶν. Ὅποιος ἀγαπάει τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἄλλους, αὐτὸς ζεῖ τὴ ζωή. Ζωὴ χωρὶς Χριστὸ εἶναι θάνατος, εἶναι κόλαση δὲν εἶναι ζωή. Αὐτὴ εἶναι ἡ κόλαση, ἡ μὴ ἀγάπη. Ζωὴ εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἢ θὰ εἶσαι στὴ ζωὴ ἢ στὸ θάνατο. Ἀπὸ σένα ἐξαρτᾶται νὰ διαλέξεις.
.             Ἕνας νὰ εἶναι ὁ στόχος μας, ἡ ἀγάπη στὸν Χριστό, στὴν Ἐκκλησία, στὸν πλησίον. Ἡ ἀγάπη, ἡ λατρεία πρὸς τὸν Θεό, ἡ λαχτάρα, ἡ ἕνωση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μὲ τὴν Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἐπὶ γῆς Παράδεισος. Ἡ ἀγάπη στὸν Χριστὸ εἶναι κι ἀγάπη στὸν πλησίον, σ’ ὅλους, καὶ στοὺς ἐχθρούς. Ὁ Χριστιανὸς πονάει γιὰ ὅλους, θέλει ὅλοι νὰ σωθοῦν, ὅλοι νὰ γευτοῦν τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ χριστιανισμός. Μέσῳ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν ἀδελφὸ θὰ κατορθώσουμε ν’ ἀγαπήσουμε τὸν Θεό. Ἐνῶ τὸ ἐπιθυμοῦμε, ἐνῶ τὸ θέλουμε, ἐνῶ εἴμαστε ἄξιοι, ἡ θεία χάρις ἔρχεται μέσῳ τοῦ ἀδελφοῦ. Ὅταν ἀγαπᾶμε τὸν ἀδελφό, ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ἄρα τὸν Χριστό. Μέσα στὴν Ἐκκλησία εἴμαστε κι ἐμεῖς. Ἄρα ὅταν ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ἀγαπᾶμε καὶ τὸν ἑαυτό μας.»

Διαφήμιση

ΠΑΥΛΟΥ ΣΦΟΔΡΟΣ ΕΡΩΣ ΠΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΝ

Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ–3 «Μέσα ἀπὸ τὸν θεῖο ἔρωτα μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπισθοῦν κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο ὅλα τὰ προσωπικὰ καὶ κοινωνικὰ προβλήματα.». (Μητρ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου)

Ὁ Θεῖος ἔρως κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο [Γ´]

Τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Α´ Μέρος: Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ «Ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ ἀγαπᾶ καὶ ὅ,τι ἀγαπᾶ ὁ Θεός». (Μητρ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου)

Β´ Μέρος: Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ–2 «Ὁ θεῖος ἔρωτας δὲν εἶναι ψυχολογικῆς προελεύσεως, οὔτε ἀναμεμειγμένος μὲ τὸν σωματικὸ ἔρωτα, ἀλλὰ εἶναι ἐνέργεια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ». (Μητρ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου)

.             Ἡ ἀγάπη – ἔρωτας πρὸς τὸν Θεὸ ἔχει καὶ πολλὲς συνέπειες γιὰ τὸν ἐρωμένο, ἀφοῦ μετατρέπει ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή του καὶ τὴν φέρει σὲ σχέση καὶ κοινωνία μὲ τὸν Θεό, καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος γίνεται ναὸς τοῦ Παναγίου Πνεύματος.
.             Ἐκεῖνος ποὺ εὐφραίνεται μὲ τὸν Θεὸ ἀποβάλλει κάθε «βιωτικὴν ἡδονήν». Στὴν πραγματικότητα ὑπερβαίνει τὴν ἐγκόσμια ἡδονὴ μὲ τὴν θεία ἡδονὴ καί, ὅταν ἔχη αὐτὴν τὴν ἡδονή, δὲν θέλει νὰ αἰσθάνεται ἄλλη σωματικὴ καὶ ἐγκόσμια ἡδονή. Αὐτὴ ἡ θεία ἡδονὴ καθιστᾶ τὸν ἄνθρωπο «μετάρσιον» καὶ «πρὸς οὐρανὸν πτεροῖ» αὐτόν.
.             Ἔπειτα, ἐκεῖνος ποῦ καταλαμβάνεται ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἔρωτα καὶ τρέφεται μὲ τὶς ἐλπίδες τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν δὲν καταποντίζεται σὲ κανένα ἀπὸ τὰ παρόντα, οὔτε παρασύρεται ἀπὸ τὰ λυπηρά τοῦ παρόντος βίου. Ἡ ψυχὴ ποὺ πυρώνεται ἀπὸ τὸ θεῖον πῦρ δὲν ἐπιθυμεῖ τίποτε τὸ ἐγκόσμιο. «Ὅταν πυρωθῆ ψυχὴ τῷ πυρὶ τῷ θείῳ, πρὸς οὐδὲν τῶν ἐν τῇ γῇ λοιπὸν ὁρᾷ, οὐ πρὸς δόξαν, οὐ πρὸς αἰσχύνην, ἀλλ᾽ ἑνός ἐστι μόνου, τῆς κατεχούσης αὐτὴν φλογός». Μάλιστα σὲ μιὰ ἄλλη ὁμιλία του κάνει λόγο γιὰ τὸ ὅτι, ὅταν ἡ ψυχὴ τοῦ ἐρωμένου βαφῆ γνησίως ἀπὸ τὸν θεῖο ἔρωτα, τότε «πρὸς οὐδὲν ἐπιστρέφεται τῶν παρόντων». Ἀκόμη, ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ τηρεῖ τὶς ἐντολές Του ὄχι ἀπὸ τὸν φόβο καὶ τὴν ἀπειλὴ τῆς κολάσεως, οὔτε ἀπὸ τὴν ὑπόσχεση τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, ἀλλὰ «διὰ τὸν νομοθετήσαντα», γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ νομοθέτου.
.          Ὅλες αὐτὲς οἱ ἐκφράσεις ποῦ χρησιμοποιεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ ἡ ἀνάλυση τοῦ θείου ἔρωτος, ποὺ κάνει σὲ διάφορες ὁμιλίες του πρὸς τὸ ποίμνιό του, δείχνουν ὅτι ὁ ἴδιος εἶχε καταληφθῆ ἀπὸ αὐτὸν τὸν θεῖο πόθο καὶ τὸν πνευματικὸ ἔρωτα, ἡ ψυχή του καὶ ὅλη ἡ ὕπαρξή του ἦταν πεπυρακτωμένη ἀπὸ τὸ πνευματικὸ καὶ οὐράνιο πῦρ. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ὅλη δράση του, ἀλλὰ καὶ οἱ ὁμιλίες του ποὺ εἶναι ἀπαύγασμα αὐτοῦ τοῦ οὐρανίου πόθου. Συγχρόνως δείχνει ὅτι μὲ αὐτὸ τὸ πρίσμα καὶ μὲ αὐτὸ τὸ «πνεῦμα» ἤθελε νὰ διαπαιδαγωγήση τοὺς Χριστιανούς, ἀκόμη καὶ αὐτοὺς ποὺ κατοικοῦσαν μέσα στὶς πόλεις καὶ ἐργάζονταν τὰ συνήθη ἐπαγγέλματα, στοὺς ὁποίους συνήθως ὁμιλοῦσε. Γνώριζε ὅτι μέσα ἀπὸ τὸν θεῖο ἔρωτα μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπισθοῦν κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο ὅλα τὰ προσωπικὰ καὶ κοινωνικὰ προβλήματα.

ΠΗΓΗ: «ΕΚΚΛΗΣ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΣ»

Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ–2 «Ὁ θεῖος ἔρωτας δὲν εἶναι ψυχολογικῆς προελεύσεως, οὔτε ἀναμεμειγμένος μὲ τὸν σωματικὸ ἔρωτα, ἀλλὰ εἶναι ἐνέργεια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ». (Μητρ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου)

Ὁ Θεῖος ἔρως κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο [Β´]

Τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Α´ Μέρος: Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ «Ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ ἀγαπᾶ καὶ ὅ,τι ἀγαπᾶ ὁ Θεός». (Μητρ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου)

.             Ἐκεῖνος ποὺ εὐφραίνεται μὲ τὸν Θεὸ ἀποβάλλει κάθε «βιωτικὴν ἡδονήν». Στὴν πραγματικότητα ὑπερβαίνει τὴν ἐγκόσμια ἡδονὴ μὲ τὴν θεία ἡδονὴ καί, ὅταν ἔχη αὐτὴν τὴν ἡδονή, δὲν θέλει νὰ αἰσθάνεται ἄλλη σωματικὴ καὶ ἐγκόσμια ἡδονή.
.             Ὁ θεῖος ἔρωτας δὲν εἶναι ἀνθρωπίνης προελεύσεως, ἀλλὰ θεϊκῆς, γι᾽ αὐτὸ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὁμιλεῖ γιὰ τρώση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό: «Ὁ γὰρ τρωθεὶς τῷ πρὸς τὸν Θεὸν πόθῳ…». Ἑπομένως, ὁ θεῖος ἔρωτας δὲν εἶναι ψυχολογικῆς προελεύσεως, οὔτε ἀναμεμειγμένος μὲ τὸν σωματικὸ ἔρωτα, ἀλλὰ εἶναι ἐνέργεια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἄλλης προελεύσεως, εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς καθαρότητος τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς ἁρπαγῆς τοῦ νοῦ του ἀπὸ τὸν Θεό.
.             Ὑπάρχουν πολλὲς μορφὲς μὲ τὶς ὁποῖες ἐκφράζεται ὁ ἔρωτας τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Θεό. Μιὰ τέτοια μορφὴ εἶναι ὁ πόθος. Ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται ἀφόρητο πόθο πρὸς τὸν Θεὸ καὶ θέλει νὰ ἑνωθῆ μαζί Του, ὅπως τὸ εἴδαμε στὸ χωρίο ποὺ παραθέσαμε πρὸ ὀλίγου: «Ὁ γὰρ τρωθεὶς τῷ πρὸς τὸν Θεὸν πόθῳ…». Ὁ θεῖος αὐτὸς ἔρωτας εἶναι μιὰ «κατάσχεση»-κυρίευση ἀπὸ τὸν πόθο τῆς οὐράνιας Ἱερουσαλὴμ καὶ ἔρωτας τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Ὁ πόθος αὐτὸς ἐκφράζεται μὲ πῦρ – φωτιά. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ αἰσθάνεται μέσα του μιὰ φλόγα ποὺ κατακαίει τὴν καρδιά του. Σὲ μιὰ ὁμιλία του ἀναφέρεται σὲ αὐτὴν τὴν πραγματικότητα. Λέγει: «Ἐπειδάν τις πυρωθῇ τῷ πρὸς τὸν Θεὸν πόθῳ,…». Τὰ λόγια τοῦ Ψαλμωδοῦ: «Ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου» θεωροῦνται «πεπυρωμένης ψυχῆς ρήματα».
.             Τὸ πνευματικὸ αὐτὸ πῦρ τοῦ ἔρωτος δημιουργεῖ θερμότητα στὴν καρδιά. «Ἡ γὰρ τοῦ πυρὸς ἐκείνου θερμότης εἰς τὴν ψυχὴν εἰσιοῦσα» διώχνει κάθε νωθρότητα καὶ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ περιφρονῆ ὅλα τὰ ἐγκόσμια. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ζῆ διαρκῶς μὲ κατάνυξη καὶ δάκρυα «πηγὰς συνεχεῖς ἀφιεὶς δακρύων, καὶ πολλὴν ἐντεῦθεν καρπούμενος τὴν ἡδονήν». Τὰ πεπυρωμένα αὐτὰ δάκρυα ἑνώνουν τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό, μὲ ἀποτέλεσμα, ἐνῶ κατοικεῖ μέσα στὶς πόλεις, νὰ αἰσθάνεται ὅτι βρίσκεται στὰ ὄρη καὶ τὰ βουνὰ καὶ «οὐδένα τῶν παρόντων ὁρῶν,…». Πρόκειται γιὰ μιὰ προσωπική του ἀσφαλῶς ἐμπειρία.
.             Ἑρμηνεύοντας τὸ χωρίο τοῦ ψαλμοῦ «ἐρῶ τῷ Θεῷ, ἀντιλήπτωρ μου εἶ», λέγει ὅτι τὰ ρήματα αὐτὰ εἶναι ρήματα «ψυχῆς γὰρ ζεούσης καὶ θερμῆς καὶ διακαιομένης ὑπὸ τοῦ πόθου». Ὁ θεῖος αὐτὸς ἔρως εἶναι συνεχὴς καὶ ἀδιάλειπτος, «ἀκμάζει διηνεκῶς καὶ ἀνθεῖ» καὶ δὲν γνωρίζει γεράματα, οὔτε δέχεται τὴν παλαιότητα, οὔτε κάποια μεταβολὴ καὶ τροπὴ τοῦ μέλλοντος. Οἱ ἅγιοι διακατέχονταν ἀπὸ αὐτὸν τὸν θεῖο ἔρωτα καὶ γι᾽ αὐτὸ δὲν αἰσθάνονταν κατάνυξη μιά, δυὸ ἢ τρεῖς ἡμέρες, «ἀλλὰ καὶ διηνεκῶς καὶ καθ᾽ ἑκάστην ἡμέραν ἐρῶντες διετέλουν μετ᾽ εὐλαβείας, καὶ τὴν ἀγάπην ἐπέτεινον».
.             Ἕνας τέτοιος πνευματικὸς ἔρωτας δὲν εἶναι ἀνυπόστατος καὶ ἀπρόσωπος, ἀλλὰ συνδέεται στενὰ μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος ποὺ θὰ καταληφθῆ ἀπὸ αὐτὸν τὸν πόθο δὲν βλέπει κανένα ἄλλον, «ἀλλὰ διηνεκῶς ἐκεῖνον φαντάζεται τὸν ποθούμενον, καὶ ἐν νυκτί, καὶ ἐν ἡμέρᾳ, καὶ κοιταζόμενος, καὶ διανιστάμενος». Ὁ θεῖος αὐτὸς ἔρωτας δὲν ἔχει μεταπτώσεις, ἀλλὰ εἶναι «ἄπειρος, ἀτελεύτητος».

 ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ–3 «Μέσα ἀπὸ τὸν θεῖο ἔρωτα μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπισθοῦν κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο ὅλα τὰ προσωπικὰ καὶ κοινωνικὰ προβλήματα.». (Μητρ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου)

Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ «Ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ ἀγαπᾶ καὶ ὅ,τι ἀγαπᾶ ὁ Θεός». (Μητρ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου)

Ὁ Θεῖος ἔρως κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο

Τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἰεροθέου

.             Ἡ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολὴ εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἡ δεύτερη ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀγαπᾶ κανεὶς τὸν Θεὸ καὶ νὰ μὴν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν πλησίον του, ἀλλὰ οὔτε νὰ ἀγαπᾶ τὸν πλησίον καὶ νὰ ἀγνοῆ τὸν Θεό. Ἡ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν κατακόρυφη διάσταση πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ὁριζόντια μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τοὺς ἀνθρώπους δὲν προέρχεται ἀπὸ κάποια κοινωνικὴ καὶ πολιτικὴ ἰδεολογία καὶ ἀπὸ ἕναν οὐμανιστικὸ ἀλτρουϊσμό, ἀλλὰ εἶναι ἔκφραση τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν αἴσθηση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο.
.             Μεγάλη σημασία στὴν Χριστιανικὴ ζωὴ ἔχει ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ ἀγαπᾶ καὶ ὅ,τι ἀγαπᾶ ὁ Θεός. Αὐτὴν τὴν ἀγάπη οἱ ἅγιοι Πατέρες τὴν ὀνομάζουν ἔρωτα, καί, γιὰ νὰ τὸν ἀντιδιαστείλουν ἀπὸ κάθε ἄλλο ψευδῆ ἔρωτα, κάνουν λόγο γιὰ θεῖο ἔρωτα. Σὲ αὐτὸν τὸν θεῖο ἔρωτα ἀναφέρεται πολλὲς φορὲς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ παρουσιάζει διάφορα χαρακτηριστικά του. Θὰ γίνη μιὰ μικρὴ ἀναφορὰ σὲ αὐτὸ τὸ θέμα γιὰ νὰ φανῆ καὶ ἐδῶ ὁ συνδυασμὸς μεταξὺ νηπτικότητας καὶ κοινωνικότητας ποὺ παρητηρεῖται στὴν διδασκαλία του.
.             Κατ᾽ ἀρχὰς ὁμιλεῖ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ χαρακτηριστικὰ χωρία του εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἀναφέρεται στὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ. Θέτει στὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ νὰ λέγη στὸν ἄνθρωπο: «ἐγὼ πατήρ, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφή, ἐγὼ ἱμάτιον, ἐγὼ ρίζα, ἐγὼ θεμέλιος, πᾶν ὅπερ ἂν θέλῃς ἐγώ· μηδενὸς ἐν χρείᾳ καταστῇς…. ἐγὼ καὶ φίλος, καὶ μέλος, καὶ κεφαλή, καὶ ἀδελφός, καὶ ἀδελφή, καὶ μήτηρ, πάντα ἐγώ, μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ πένης διὰ σὲ καὶ ἀλήτης διὰ σέ, ἐπὶ σταυροῦ διὰ σέ, ἐπὶ τάφου διὰ σέ, ἄνω ὑπέρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρί, κάτω ὑπερ σοῦ πρεσβευτὴς παραγέγονα παρὰ τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σύ, καὶ ἀδελφός, καὶ συγκληρονόμος, καὶ φίλος, καὶ μέλος. Τί πλέον θέλεις;».
.             Σὲ κάποια ἄλλη ὁμιλία του, μιλώντας γιὰ τὴν ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς συνάψη μαζί Του, χρησιμοποιεῖ τὴν εἰκόνα τοῦ ἐραστοῦ καὶ ὀνομάζει τὸν Θεὸ ἐραστή. Ὁ Θεὸς ὁμοιάζει «καθάπερ τις ἐραστὴς σφοδρός, μᾶλλον δὲ παντὸς ἐραστοῦ σφοδρότερος ὤν». Ὁ Χριστιανὸς ποὺ ἀποκτᾶ αὐτὴν τὴν αἴσθηση τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπᾶ περισσότερο τὸν Θεὸ καὶ αὐτὴ ἡ ἀγάπη λέγεται ἔρως.
.             Στὶς ὁμιλίες του κάνει λόγο γιὰ τὸν ἔρωτα στὰ ἀνθρώπινα πράγματα καὶ πολλὲς φορὲς τὸν συγκρίνει καὶ τὸν ἀντιπαραβάλλει μὲ τὸν θεῖο ἔρωτα, τὸν ἔρωτα πρὸς τὸν Θεό.

 ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ–2 «Ὁ θεῖος ἔρωτας δὲν εἶναι ψυχολογικῆς προελεύσεως, οὔτε ἀναμεμειγμένος μὲ τὸν σωματικὸ ἔρωτα, ἀλλὰ εἶναι ἐνέργεια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ,». (Μητρ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου)

ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΗ ΕΚΛΟΓΗ «Μαρία τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο» (Τῆς Ἁγ. Σκέπης)

ΤΗΣ ΑΓ. ΣΚΕΠΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΗ ΕΚΛΟΓΗ

«Μαρία τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο»

τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,

ἀρ. τ. 4261, Ὀκτώβριος 2012

 Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.             Ὁ Κύριος γίνεται δεκτὸς γιὰ φιλοξενία στὸ σπίτι δύο ἀδελφῶν, τῆς Μάρθας καὶ τῆς Μαρίας. Γεγονὸς σημαντικό. Χαίρονται καὶ οἱ δύο. Κατὰ βάθος τρέφουν καὶ οἱ δύο τὰ ἴδια αἰσθήματα πρὸς τὸν θεῖο Διδάσκαλο. Ἔχουν τὶς ἴδιες διαθέσεις λατρείας καὶ ὑποταγῆς. Διαφέρουν μόνο στὸν τρόπο ἐκφράσεως. Διαφορετικὰ ἐκφράζει τὸν πλούσιο ἐσωτερικό της κόσμο ἡ μία καὶ διαφορετικὰ ἡ ἄλλη. Κάνουν διαφορετικὴ ἐκλογὴ ἡ κάθε μιά!

 Τὰ πολλὰ

.             Κοιτάξτε τὴν Μάρθα. Τρέχει ἐδῶ καὶ ἐκεῖ καὶ προετοιμάζει μὲ ὅλη τὴν καρδιὰ τὸ γεῦμα. Θέλει νὰ εὐχαριστήση τὸν μεγάλο της Ἐπισκέπτη μὲ τὸ παραπάνω. Αὐτὴ εἶναι ἡ λαχτάρα της. Σ’ αὐτὸ ἀποβλέπει ὁ χαρούμενος κόπος της. Καὶ ὅμως ὁ Ἰησοῦς τὴν παρατηρεῖ: «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾶς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία»! Ὁ Κύριος δὲν ἐπιδοκιμάζει τὴν ὑπερβολική της ἀπορρόφηση ἀπὸ τὰ ὑλικὰ πράγματα.
.             Πόσες φορὲς καὶ στὶς μέρες μας ὁ Ἰησοῦς βρίσκεται στὴν δυσάρεστη θέση νὰ κάνη τὴν ἴδια παρατήρηση! Πόσες φορὲς κι ἐμεῖς, ὅπως ἡ Μάρθα τὸν ἀναγκάζουμε νὰ μᾶς ἐπιτιμήση μὲ τὰ ἴδια λόγια! Πόσες φορὲς θὰ μποροῦσε νὰ πῆ καὶ σὲ μᾶς: Παιδί μου, ἀσχολεῖσαι μὲ χίλια δυὸ πράγματα. Δὲν εἶναι ἁμαρτωλά, αὐτὰ καθ’ ἑαυτά. Ὅμως δὲν εἶναι τὸ ἕνα, τὸ μοναδικό, τὸ ἀναγκαῖο, ἐκεῖνο ποὺ ὠφελεῖ. Πράγματι. Προσέξατε τὴν βιβλιοθήκη ἑνὸς φίλου σας. Μπορεῖ νὰ μὴν ἔχη βιβλία-νάρκες, ποὺ γκρεμίζουν συθέμελα τὴν οἰκογένεια, ποὺ χτυποῦν τὴν πίστη. Περιέχει βιβλία ἀχρωμάτιστα, ἠθικῶς ἀδιάφορα.
.             Πάντως δὲν θὰ βρῆτε ἕνα βιβλίο χριστιανικῆς μορφώσεως καὶ οἰκοδομῆς. Δὲν θὰ συναντήσετε τὸ Βιβλίο, τὸ ἕνα καὶ μοναδικό, τὴν Ἁγία Γραφή. Καὶ θὰ θυμηθῆτε τὴν ἐπιτίμηση τοῦ Κυρίου: «Μεριμνᾶς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά…». Συζητήσατε μὲ ἕνα γονέα. Ποιὰ εἶναι τὰ ὄνειρά του, ποιὲς φιλοδοξίες τρέφει, ποῦ ξοδεύει τὸν ἱδρώτα του σχετικὰ μὲ τὰ παιδιά του. Νὰ μάθουν κάποια ξένη γλώσσα, νὰ ἀποκτήσουν γενικὴ μόρφωση, ἀνάλογη μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς.
.             Εἶναι κακὸ αὐτό; Ὄχι. Πότε ὅμως; Ὅταν δὲν θυσιάζεται τὸ μάθημα τοῦ κατηχητικοῦ στὸ βωμὸ τῆς ξένης γλώσσας. Ὅταν ἡ παρουσία σὲ κάποιο φροντιστήριο, δὲν γίνεται μὲ ἀπουσία ἀπὸ τὴν θεία Λειτουργία. Διαφορετικὰ ἰσχύει τό: «Μεριμνᾶς…»
.             Τί νὰ πῆ κανεὶς γιὰ ὅσους περιφρονοῦν τὴν θεία Λειτουργία καὶ προτιμοῦν τὸ κυνήγι, τὴν ἐκδρομή. Ἢ γιὰ τὶς νοικοκυρὲς ἐκεῖνες ποὺ ἀκοῦνε τὴν Λειτουργία ἀπὸ τὸ ραδιόφωνο ἐνῶ τακτοποιοῦν διάφορες δουλειὲς στὸ σπίτι;

 Ὁ Ἕνας!

.             Ὁ Κύριος ὅμως προσθέτει καὶ κάτι ἄλλο στὴν παρατήρησή του πρὸς τὴν Μάρθα: «Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο», τῆς λέει. Ἐσὺ φροντίζεις γιὰ τὰ ὑλικὰ φαγητά. Ἡ ἀδελφή σου ὅμως ἔκανε πιὸ ἐπιτυχημένη ἐκλογή. Διάλεξε γιὰ τὸν ἑαυτό της τὴν «ἀγαθὴν μερίδα», τὰ πνευματικὰ καὶ αἰώνια ἀγαθά, ἐμένα τὸν ἴδιο, ποὺ εἶμαι τὸ μόνο καὶ ἄκρο ἀγαθὸ γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ψυχή.
.             Πόσο λίγοι, καὶ ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἀνθρώπους, κάνουν τὴν ἐπιτυχημένη ἐκλογὴ τῆς Μαρίας! Ἀγωνιοῦν καὶ κοπιάζουν νὰ διαλέξουν τὸ πιὸ καλὸ ψυγεῖο ἢ τὴν πιὸ καλὴ θερμάστρα, τὸ καλύτερο αὐτοκίνητο ἢ τὰ ὡραιότερα ἔπιπλα. Καὶ ἀποτυγχάνουν νὰ διαλέξουν γιὰ τὴν ζωή τους τὸν Ἕνα καὶ μοναδικὸ θησαυρό, τὸν Ἕνα καὶ πολύτιμο μαργαρίτη, τὸν Κύριο Ἰησοῦ! Προσπαθοῦν νὰ διαλέξουν ὡς σύζυγο, ἄνδρα ἢ γυναίκα, γιὰ νὰ ἀφοσιωθοῦν σ’ αὐτὸ ἰσοβίως (καὶ πόσες φορὲς δὲν τὸ ἐπιτυγχάνουν!) καὶ παραλείπουν νὰ διαλέξουν γιὰ ἰσόβιο σύντροφο τῆς ζωῆς τους τὸν Νυμφίο τῆς ψυχῆς, τὸν Ἐμμανουήλ!
.             Ἕνας βασιλιάς, ποὺ εἶχε κάνει αὐτὴ τὴν ἐπιτυχημένη ἐκλογὴ στὴν ζωή του, ὁ Δαβίδ, ἔψαλλε γεμάτος θεῖο ἔρωτα πρὸς τὸν ἐκλεκτό της καρδιᾶς του: «Τί γάρ μοι ὑπάρχει ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ παρὰ σοῦ τί ἠθέλησα ἐπὶ τῆς γῆς; Ἐξέλιπεν ἡ καρδία μου καὶ ἡ σάρξ μου, ὁ Θεὸς τῆς καρδίας μου καὶ ἡ μερίς μου… Ἐμοὶ δὲ τὸ προσκολλᾶσθαι τῷ Θεῷ ἀγαθόν ἐστι» (Ψαλμ. οβ΄ 25, 28). Τίποτε ἄλλο δὲν μπορεῖ νὰ ἑλκύση καὶ νὰ θέλξη τὴν ψυχή μου ἐκτὸς ἀπὸ Ἐσένα λατρευτέ, Κύριέ μου. Νὰ μποροῦσε καὶ ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς νὰ μιμηθῆ τὸν φλογερὸ αὐτὸν ἐραστὴ τοῦ οὐρανίου Νυμφίου μας!