«ΧΟΙΡΟΙ ΑΣΠΛΑΧΝΙΑΣ, ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΣΕΒΕΙΑΣ ἢ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΡΙΣΤΟΕΙΔΕΙΣ ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΥΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΙ»;

Πανδημίας Ἀπόλογος

τοῦ Γεωργίου  Δ. Παναγοπούλου
 Ἀν. Καθηγητῆ ΑΕΑ Βελλᾶς / Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗ: parembasis.gr

.                     Ὅ,τι ἀκολουθεῖ εἶναι ἕνας ὀφειλόμενος λόγος περὶ τῆς πανδημικῆς κρίσης, ποὺἐπιχειρῶ νὰ καταθέσω στὴ βάση ἱστορικῶν δεδομένων, κειμενικῶν μαρτύρων καὶ τῆς θεολογικῆς ἀποτίμησής τους.

α΄ Ὁ ἀρχέγονος Χριστιανισμὸς ἔναντι τῶν ἐπιδημιῶν: Ἡ μαρτυρία τοῦ Διονυσίου Ἀλεξανδρείας

.                     Ἂς δοῦμε πῶς ἀντιμετώπισαν οἱ Χριστιανοὶ τῆς Ἀλεξάνδρειας τῆς Αἰγύπτου τὸν ἀκραῖο πειρασμὸ λοιμοῦ ἐνσκήψαντος στὸ λυκαυγὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας καὶ πιὸ συγκεκριμένα στὸβ΄ ἥμισυ τοῦ 3ου μ.Χ., ὅπου μᾶς μεταφέρει Ἐπιστολὴ τοῦ ἁγίου Διονυσίου ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας (ca 247 – 265). Τὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα μᾶς διασώζει ὁ ἱστορικὸς Εὐσέβιος Καισαρείας (Ἐκκλησιαστικὴἱστορία, 7, 22, Loeb Classical Library, vol. 2, London /  Harvard Mass. 1942, 184-186): «… οἱ γοῦν πλεῖστοι τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν δι’ ὑπερβάλλουσαν ἀγάπην  καὶ φιλαδελφίαν ἀφειδοῦντες ἑαυτῶν καὶ ἀλλήλων ἐχόμενοι, ἐπισκοποῦντες ἀφυλάκτως τοὺς νοσοῦντας,… θεραπεύοντες ἐν Χριστῷ, συναπηλλάττοντο ἐκείνοις ἀσμενέστατα τοῦ παρ’ ἑτέρων ἀναπιμπλάμενοι πάθους καὶ τὴν νόσον ἐφ’ ἑαυτοὺς ἕλκοντες… οἱ γοῦν ἄριστοι τῶν παρ’ ἡμ῀ν ἀδελφῶν τοῦτον τὸν τρόπον ἐξεχώρησαν τοῦ βίου… ὡς καὶ τοῦ θανάτου τοῦτο τὸ εἶδος … μηδὲν ἀποδεῖν μαρτυρίου δοκεῖν».
.                     Πρόκειται γιὰ ἕνα ἔξοχο στιγμιότυπο ἡρωϊσμοῦ πίστης καὶ θυσιαστικῆς ἀγάπης, ποὺδιέκρινε ἐκφάνσεις τοῦ ἀρχέγονου Χριστιανισμοῦ: Οἱ Χριστιανοὶ εἶδαν στὸν λοιμὸ ὄχι κάποια συνωμοσία, ἀλλὰ μία δοκιμασία ἀρετῆς καὶ αὐθυπέρβασης διὰ πίστεως καὶ ἀγάπης πρὸς τὸν συνάνθρωπο («γυμνάσιον καὶ δοκίμιον»). Μάλιστα οἱ τελειότεροι ἐξ αὐτῶν (δὲν εἶναι ὅλα γιὰ ὅλους!) ἀφιερώθηκαν στὴν περίθαλψη τῶν νοσούντων. Ἐκτέθηκαν ἔτσι σὲ ἀκραῖο κίνδυνο καὶ τελείωσαν τὸν ἐπίγειο βίο τους μὲ τρόπο μαρτυρικό, ἀφοῦ ἐν τέλει μολύνονταν ἀπὸ τοὺς ἀσθενεῖς, ποὺ φρόντιζαν καὶ ἀπέθνησκαν. (Ἐκτὸς περιπτώσεων ἐξαιρετικῆς θεοσημίας, οὐδεὶς εἶναι σωματικὰ ἄτρωτος πρὸ τῆς γενικῆς Ἀναστάσεως. Ἂς θυμηθοῦμε ὅτι στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως λέμε «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν» καὶ ὄχι «γέγονεν ἀνάστασις»· πρβλ. Β΄ Τιμ. 2, 17-18).
.                     Θυμίζω ὅτι τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἦταν τελείως ἄγνωστη ἡ δημόσια ἰατροφαρμακευτικὴπερίθαλψη καὶ βεβαίως ἀνύπαρκτα τὰ ὀργανωμένα νοσηλευτήρια μὲ ἐπαγγελματίες ὑγείας μισθοδοτούμενους ἀπὸ τὸ Δημόσιο. Αὐτὸ σήμαινε ὅτι οἱ βαριὰ ἀσθενεῖς πέθαιναν παντελῶς ἀβοήθητοι. Σὲ αὐτὲς τὶς συνθῆκες θριάμβευσε ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη τῆς «ἡρωικῆς» ἐποχῆς τῆς Ἐκκλησίας μας. Διόλου τυχαία ἕνας σύγχρονος ἐρευνητής, ὁ R. Stark, ἐντοπίζει στὴν κινητοποίηση τῶν χριστιανῶν πρὸς ἀνακούφιση τῶν ἀσθενῶν ἕναν ἀπὸ τοὺς κυριότερους παράγοντες ποὺσυνέβαλαν τελικῶς στὴν ἑδραίωση τῆς χριστιανικῆς πίστης καὶ τὴν ἐξαφάνιση τοῦ ἀρχαίου παγανισμοῦ.
.                     Ἐπικαιρικὸ συμπέρασμα: Ὅσοι θέλουν νὰ βαδίσουν τὴ μαρτυρικὴ ὁδὸ τῶν πρώτων χριστιανῶν, ἀντὶ νὰ παριστάνουν τὸν ἄτρωτο ἔναντι τοῦ κορωνοϊοῦ καὶ νὰ περιφρονοῦν τὴν ἐμβολιαστικὴ κάλυψη, τὶς μάσκες καὶ τὰ ὑπόλοιπα ὑγειονομικὰ μέτρα περιορισμοῦ τοῦ λοιμοῦ, θὰμποροῦσαν κάλλιστα νὰ μιμηθοῦν τὸ παράδειγμα τῶν χριστιανῶν ποὺ περιγράφει ὁ ἅγιος Διονύσιος Ἀλεξανδρείας: Ἂς θέσουν ἐκοντὶ καὶ ἀμισθὶ ἑαυτοὺς στὴν ὑπηρεσία τοῦ ἤδη ἐξοντωμένου στὰΚαυδιανὰ Δίκρανα τῶν νοσοκομείων τῆς χώρας ἰατρονοσηλευτικοῦ προσωπικοῦ, καθὼς καὶ τῶν νοσηλευομένων…
.                     Ἂν πάλι αὐτὸ ἀκούγεται μὴ ρεαλιστικὸ λόγῳ γραφειοκρατικῶν προβλημάτων καὶἀπουσίας ἀναγκαίας ἐξειδίκευσης, ὑπάρχουν ἀσφαλῶς ἄλλοι τρόποι γιὰ νὰ προσφέρει κανεὶς βοήθεια στοὺς μαχητὲς τῆς πρώτης γραμμῆς καὶ φυσικὰ στοὺς νοσηλευόμενους: Νὰ αὐτοπροστατευόμαστε ὅλοι – καὶ a fortiori οἱ ἀνεμβολίαστοι- διὰ τῆς τηρήσεως τῶν μέτρων ὑγειονομικῆς ἀσφάλειας καὶχρήσης τῶν λοιπῶν μέσων ποὺ διατίθενται. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ ἐλαχιστοποιήσουμε, κατὰ τὸἐφικτό, τὸ ἐνδεχόμενο νοσηλείας μας καὶ ἔτσι θὰ δημιουργήσουμε περιθώριο ἀξιοπρεποῦς νοσηλείας γιὰ τοὺς πλέον ἀπειλούμενους συνανθρώπους μας ἀλλὰ καὶ τοὺς βασανιζόμενους ἀπὸ ἄλλα νοσήματα, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τὰ χειρουργεῖα ἢ τὶς θεραπεῖες τους νὰ παραπέμπονται στὶς «ἑλληνικὲς καλένδες». Τί πιὸ θεάρεστο καὶ φιλάλληλο ἀπὸ τὸ νὰ συμβάλουμε στὴν ἀποσυμφόρηση τοῦ συστήματος ὑγείας; Ὅσο λιγότερη ἡ πίεση στὸ σύστημα, τόσο περισσότερες οἱ ζωὲς ποὺ θὰ σωθοῦν!
.                     Αὐτός, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, εἶναι ἕνας τρόπος νὰ μιμηθοῦμε τοὺς ἀρχαίους χριστιανούς, νὰ συνειδητοποιήσουμε, δηλαδή, ὅτι μία πανδημία δὲν ἀφορᾶ ποτὲ κανέναν μας ἀτομικὰ καὶ μόνο· μία ἐπιδημικὴ κρίση εἶναι πάντοτε προσωπικὴ καὶ συλλογικὴ ἀπειλὴ ταυτόχρονα. Καὶ ἡ ὑπόθεση τῆς ἀντιμετώπισής της ἀφορᾶ ὅλους μας, ἰδίως τὰ ζωντανὰ μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦΣώματος. Διόλου τυχαία ὁ διαπρεπὴς ἱστορικὸς τῶν ἐπιδημιῶν John M. Barry ὑπογράμμισε τὴν σημασία τῆς συνεργασίας τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴ χρήση ἀκόμη καὶ μὴφαρμακευτικῶν μέσων (π.χ. μάσκες κ.α.) μπορεῖ νὰ σώσει πολλὲς ζωές.

β΄ Ἐκκλησία, ἰατρική, μετάνοια: Μαρτυρίες ἀπὸ τὴν ἁγιογραφική, κανονικὴ καὶ ὑμνογραφική μας παράδοση

.                     Ὅπως εἴδαμε, ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀντιμετωπίζει γιὰ πρώτη φορὰ τὸ 2020 λοιμικὴ νόσο. Στὴν ὑπερδισχιλιόχρονη ἱστορία της γνώρισε ἀλλεπάλληλους καὶ ἀναρίθμητους λοιμούς. Ὅμως τὸ μόνον ποὺ δὲν ἔκανε εἶναι νὰ συναγείρει τὰ τέκνα της σὲ διαγωνισμὸ καλύτερου σεναρίου συνωμοσίας! Οὔτε ἔψαχνε γιὰ «ἀποδιοπομπαίους», ὁσάκις φούντωνε τὸ κακό· κάθε ἄλλο! Ἕνας ἀπὸτοὺς πολλοὺς τρόπους -ὄχι ὅμως ὁ μόνος- μὲ τοὺς ὁποίους ἀντιμετώπιζε τὴν λοιμικὴ ἀπειλῆπεριγράφηκε ἀνωτέρω μὲ βάση τὴν Ἐπιστολὴ τοῦ ἁγίου Διονυσίου Ἀλεξανδρείας.
.                     Στὸ ἴδιο πλαίσιο δὲν παραθεώρησε τὴ σπουδαιότητα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης οὔτε ἀποσκοράκισε τὰ φάρμακα. Πῶς θὰ μποροῦσε ἐξ ἄλλου νὰ πράξει κάτι τέτοιο, ἐφόσον ἡ ἴδια Γραφὴμᾶς θυμίζει: «Τίμα ἰατρὸν πρὸς τὰς χρείας αὐτοῦ τιμαῖς αὐτοῦ, καὶ γὰρ αὐτὸν ἔκτισε Κύριος· παρὰγὰρ  Ὑψίστου ἐστὶν ἴασις, καὶ παρὰ βασιλέως λήψεται δόμα. Ἐπιστήμη ἰατροῦ ἀνυψώσει κεφαλὴν αὐτοῦ, καὶ ἔναντι μεγιστάνων θαυμασθήσεται. Κύριος ἔκτισεν ἐκ γῆς φάρμακα, καὶ ἀνὴρ φρόνιμος οὐπροσοχθιεῖ αὐτοῖς… καὶ αὐτὸς ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ» (Σοφ. Σειρ. 38, 1-6)· καὶ πάλι: «…οὗτος ὁ Θεὸς ἡμῶν, οὐ λογισθήσεται ἕτερος πρὸς αὐτόν. Ἐξεῦρε πάσαν ὁδὸν ἐπιστήμης καὶ ἔδωκεν αὐτὴν  Ἰακὼβ τῷ παιδὶ αὐτοῦ καὶ  Ἰσραὴλ τῷ ἠγαπημένῶ ὑπ᾽  αὐτοῦ· μετὰ τοῦτο ἐπὶ γῆς ὤφθη καὶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαροὺχ 3, 36)
.                     Γι’ αὐτὸ καὶ ἦταν ἡ Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους ὁ ἱστορικὸς παράγων πού, μέσῳ φωτισμένων λειτουργῶν του, δημιούργησε μεσοῦντος τοῦ 4ου αἰώνα τὸν θεσμὸ τοῦ Νοσοκομείου, ὅπως τὸν γνωρίζουμε σήμερα (ἡ θέση αὐτὴ τεκμηριώθηκε πλήρως στὴν πολύτιμη μελέτη τοῦ Timothy Miller, The Birth of the Hospital in the Byzantine Empire, Baltimore / London, in toto).
.                     Οἴκοθεν νοεῖται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία γενικότερα δὲν ἀντιτάχθηκε στὴν ἀνάπτυξη ἐν γένει τῶν ἐπιστημῶν. Ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι ἡ ἐπιστημονικὴ γνώση δὲν ἀπολυτοποιεῖται, ἡ ὀρθόδοξη ἀνατολικὴ Παράδοση οὐδέποτε ὑπέκυψε στὸν πειρασμὸ μιᾶς ἱεροεξεταστικοῦ τύπου γνωσιομαχίας. (Γιὰ τὴ θέση τῶν ἐπιστημῶν στὴν ὀρθόδοξη βυζαντινὴαὐτοκρατορία βλ. τὸ κατατοπιστικὸ πόνημα τῶν Μ. Δανέζη / Στρ. Θεοδοσίου, Στὰ χρόνια τοῦ Βυζαντίου, Οἱ θετικοὶ ἐπιστήμονες, ἰατροί, χρονολόγοι καὶ ἀστρονόμοι, Ἀθήνα 2010).
.                     Ἐπὶ πλέον, πάντοτε ἡ Ἐκκλησία ἄδραχνε τὴν εὐκαιρία ποὺ προσέφεραν οἱ  λοιμοί, γιὰνὰ καλέσει τὰ τέκνα της σὲ συλλογικὴ καὶ ἀτομικὴ μετάνοια, ἀλλαγὴ βιοτικῆς πορείας, βαθύτερη συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας καὶ τῆς ἀνάγκης γιὰ ἐπιστροφὴ στὸν μόνο «ἰατρὸν τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν». Ἀκόμη καὶ μία φευγαλέα ματιὰ στὶς σχετικὲς εὐχὲς ποὺ περιλαμβάνονται στὸ Εὐχολόγιο πείθει κάθε καλόπιστο ἐνδιαφερόμενο ὅτι ἡ στάση, στὴν ὁποία καλοῦσε τὰ μέλη της ἡἘκκλησία, κάθε φορὰ ποὺ ἐνέσκηπτε λοιμός, δὲν ἦταν ἡ ἀλαζονικὴ ἐπίδειξη ἀφοβίας, δὲν ἦταν ἡ βεβαιότητα ὅτι «ἐμᾶς» τοὺς «ὑπερλίαν» ὀρθόδοξους δὲν μᾶς «πιάνει» τίποτε, ἐπειδὴ ἔχουμε τὰ θαύματα στὸν «αὐτόματο πιλότο» (τὸ τεράστιο σημερινὸ θεολογικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ ἔλλειμμά μας καταφαίνεται, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, καὶ στὴν «μαγικὴ» ἀντίληψη τοῦ θαύματος καὶ τὴν οἰηματικὴ προεξόφλησή του)· ἦταν ἀντιθέτως ἡ στάση τῆς βαθιᾶς συναίσθησης τῆς μηδαμινότητάς μας, τῆς ἀνάγκης μας γιὰ ἐπιστροφὴ στὸν Θεὸ ἐν μετανοίᾳ, ἐν τέλει ἡ στάση τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς συντριβῆς.
.                     Μὲ ἄλλα λόγια ἡ Ἐκκλησία δὲν μετέτρεπε τὸ λοιμὸ σὲ αἰτία διχασμοῦ, ἀλλὰ ἔβλεπε σὲαὐτὸν μία, κατὰ θεία εὐεργετικὴ παραχώρηση, εὐκαιρία συνολικοῦ ἀναπροσανατολισμοῦ ὅλων. Ἀκόμη καὶ οἱ ἅγιοι αἰσθάνονταν ἀλληλέγγυοι πρὸς τὸν λαὸ γιὰ τὰ ἀνομήματα ἢ τὰ ὑστερήματά του: Ὁἠσυχαστικότατος ἅγιος Φιλόθεος ὁ Κόκκινος (14ος αἰώνας) συνέταξε εὐχὲς γιὰ περιστάσεις λοιμῶν καὶ «θανατικοῦ». Σὲ αὐτὲς ἡ μόνη βεβαιότητα ποὺ ἐκφράζεται εἶναι ἡ βαθιὰ ἁμαρτωλότητα ὅλων καὶ ἡ πίστη ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἀναμένει ἐν μετανοίᾳ καὶ ὄχι… ἐν ἀλαζονείᾳ, μισαλλοδοξίᾳ ἢ ἀσυναρτησιολογίᾳ. Μάλιστα, σὲ μία ἐξ αὐτῶν περιγράφει τὴν εἰκόνα τῆς καθημαγμένης ἀπὸ τὴν ἐπιδημία κοινωνίας μὲ τρόπο ἀμείλικτα ρεαλιστικό: «… ἐξηρήμωνται πόλεις, ἠφανίσθησαν ἀγοραί, ἱεραὶ πανηγύρεις καὶ τελεταί, καὶ θείων ὕμνων συστήματα, κατεσιγάσθησαν» (Εὐχολόγιον μέγα, Βενετία 1891, 554).
.                     Ἐδῶ ὁ ἅγιος περιγράφει ἀκόμη καὶ φαινόμενα δραστικοῦ περιορισμοῦ τῶν ἐκκλησιαστικῶν συνάξεων! Ἀντὶ ὅμως νὰ ψέξει τοὺς πιστοὺς γιὰ ἀπιστία ἢ δειλία, θεωρεῖ προδήλως καὶ αὐτὸ τὸ φαινόμενο ὡς ἀπότοκο τοῦ φυσιολογικοῦ φόβου ἀπέναντι στὸν λοιμὸ (ὁ ὁποῖος βουλιμικότερα καὶ ἀπὸ τὴν «ἀχίλλειον μῆνιν», καταβροχθίζει ἀνθρώπινες ζωὲς) καὶ δέεται στὸν Κύριο τῆς ζωῆς καὶ νικητὴ τοῦ θανάτου γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ λαοῦ.
.                     Τὴν ἴδια εἰκόνα, ἀλλὰ ἀκόμη πιὸ γλαφυρά, μᾶς δίνει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σὲ ἕνα κείμενο, τὸ ὁποῖο παραδόξως δὲν ἐλήφθη ὑπ’ ὄψη ὅσο ἔπρεπε κατὰ τὴν περίοδο ποὺ διανύουμε.Πρόκειται γιὰ τὸν Παρακλητικὸ Κανόνα στὸν ἅγιο Χαράλαμπο (προστάτη τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὶς λοιμικὲς νόσους), ποὺ συνέταξε ὁ ἅγιος καὶ συμπεριέλαβε στὸν Συναξαριστή του (Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ, τόμος α΄, Ἀθήνησι  1868, σελ. 490 ἑπ.).
.                     Ὁ ἅγιος θεωρεῖ αὐτονόητη τὴν καταφυγὴ τῶν ἀνθρώπων στοὺς ἰατροὺς καὶ τὴν ἰατρικὴἐπιστήμη -καὶ μάλιστα σὲ μία ἐποχὴ (τέλη τοῦ 18ου αἰώνα) κατὰ τὴν ὁποία ἡ ἐπιστήμη αὐτὴ βρισκόταν ἔτη φωτὸς πίσω ἀπὸ τὶς ἐπιτεύξεις ποὺ ἀπολαμβάνουμε σήμερα: «Πᾶσαν νικῶντα θεραπείαν βλέποντες, καὶ μηχανὴν ἰατρῶν, τὸν νῦν ἐπελθόντα λοιμόν… πίστει θερμῇ προστρέχομεν τῇ ἁγίᾳ σου σκέπῃ ἱερομάρτυς Χαράλαμπες…».
.                     Ἡ ἀποτυχία τῶν ἰατρικῶν προσπαθειῶν ἐπιβεβαιώνει ἔτι μᾶλλον τὴν ἀνάγκη μετανοίας καὶ στροφῆς πρὸς τὸν δοτήρα τῆς ὑγείας Θεὸ μέσῳ τῶν πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους. Ὅμως μεγάλο ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ἡ περιγραφὴ τῆς θλιβερῆς εἰκόνας ποὺ παρουσιάζει ἡ κοινωνία ἐξ αἰτίας τοῦ λοιμοῦ: «ἰδοὺ γὰρ πάντας ὁ νῦν λοιμός, ἀοίκους πλανήτας, ἀνέδειξε καὶ ἀπόλιδας… »· ἐπίσης: «Ἠρημώθη ἡ πόλις ἡμῶν πᾶσα καὶ αἱ κῶμαι, ἐγένοντο νῦν πόλεις, καὶ ἐρημίαι, κατοικίαι ὤφθησαν τοῦ λοιμοῦ τῷ φόβῳ· ὂν ἀποδιώξαις  ταῖς σαῖς πρεσβείαις μάκαρ».
Εἶναι προφανές: ὁ ἅγιος Νικόδημος περιγράφει στὸ ὑμνογραφικὸ αὐτὸ κείμενο μεθόδους «κοινωνικῆς ἀποστασιοποίησης» (ἐκδοχὲς «καραντίνας», σχεδὸν θεσμοθετημένης, ἐξ ἄλλου, καὶ ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς ἐποχῆς σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση ἐξ αἰτίας τῶν ἀλλεπάλληλων λοιμικῶν κυμάτων), ποὺ ἐνστικτωδῶς ἐφάρμοζαν οἱ πληττόμενοι πληθυσμοί. Συγκινητικὴ ὅσο καὶ διαφωτιστικὴεἶναι ἡ δέησή του πρὸς τὸν Θεό, νὰ παύσει ὁ λοιμός, γιὰ νὰ ξαναβρεθοῦν οἱ πιστοὶ ὅλοι μαζί, νὰἑνωθοῦν ξανὰ οἱ ἄνθρωποι, νὰ ἐπανεκκινήσει ἡ κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ ζωή: «Ἐχωρίσθημεν, οἴμοι! ἀναστροφῆς ἅγιε, καὶ ἐπιμιξίας ἁπάσης ἀλλήλων εἴρχθημεν, πανώλους δείματι. Σὺ οὖν ἐκ μέσου ποιήσας τοῦτον ἡμᾶς ἔνωσον αὖθις πρεσβείαις σου».
.                     Προσοχή: ὁ ἅγιος δὲν μέμφεται τὸν λαὸ γιὰ τὴν φυγή του στὶς ἐρημιές, δὲν χλευάζει ὡς δειλοὺς ἢ ὀλιγόπιστους ὅσους μετέρχονται πρακτικῶν κοινωνικῆς ἀποστασιοποίησης· τοὐναντίον, κατανοεῖ, θλίβεται καὶ προσεύχεται μὲ ταπείνωση, μετάνοια, πίστη.
.                     Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, περαιτέρω, ἀσχολεῖται ἀκόμη καὶ μὲ τὴν «ἀποστασιοποίηση» μολυσμένου ἀσθενοῦς: Τρεῖς φορὲς στὰ ἔργα του (μία στὸ Πηδάλιον καὶ δύο στὸἘξομολογητάριον) προειδοποιεῖ ὅποιον μολυνθεῖ ἀπὸ μεταδοτικὴ νόσο καὶ τὴ μεταδώσει λόγῳ ἀπρόσεκτης ἢ ἀνέμελης συμπεριφορᾶς ὅτι θὰ τελεῖ ὑπὸ ἐπιτίμιο ἑκουσίου φονέα(!) σὲ περίπτωση ποὺἡ μόλυνση ἀποβεῖ μοιραία, γιὰ τὴ ζωὴ ὁποιουδήποτε συνανθρώπου του. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁ ἅγιος ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀλήθεια τοῦ ὡς ἄνω ἰσχυρισμοῦ: Στὶς λοιμώδεις νόσους σπάνια ἀρρωσταίνουμε μόνοι μας!
.                     Μὲ τὸ ἴδιο σκεπτικὸ μποροῦμε νὰ ἰσχυριστοῦμε ὅτι ὅποιος φαντάζεται ὅτι εἶναι ἄτρωτος καὶ ἐπιδίδεται σὲ ἕνα ἄνευ προηγουμένου «ἄσφαιρο παλικαρισμὸ» μὲ τὸν νὰ περιφρονεῖὅλες ἢ τὶς περισσότερες ἀπὸ τὶς συστάσεις ποὺ δίνει ἡ Ἐπιστήμη γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς συλλογικῆς ἀπειλῆς, τότε θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ ἄρει ἀκέραιες τὶς συνέπειες τῶν πράξεων ἢπαραλείψεών του μέχρι τέλους: Σὲ περίπτωση βαριᾶς νόσησης θὰ εἶναι συνεπὴς μὲ τὸν ἑαυτό του, ἐὰν ἔχει τὸ θάρρος, νὰ παραμείνει σπίτι του, ἀντὶ νὰ τρέξει στὸ νοσοκομεῖο γιὰ νὰ καταλάβει κλίνη ποὺ μὲ βεβαιότητα θὰ στερήσει ἀπὸ ἄλλους συνανθρώπους του, οἱ ὁποῖοι, ἂν καὶ πρόσεχαν καὶ ὑπάκουαν στὶς συμβουλὲς Ἐκκλησίας, Ἐπιστήμης καὶ Πολιτείας, ἐντούτοις νόσησαν γιὰ διαφόρους λόγους.
.                     Ὅποιος θεωρεῖ ὅτι ὁ κορωνοϊὸς εἶναι εἴτε ἀνύπαρκτος εἴτε ἐλάχιστα βαρύτερος ἀπὸ ἕνα συναχάκι, ὅποιος εἶναι πεπεισμένος ὅτι οἱ μάσκες εἶναι ἄχρηστες ἢ βλαβερές, ὅποιος ἀφορίζει a priori τὰ ἐμβόλια ὡς πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ ἄλλα παρόμοια, αὐτὸς πῶς θὰ ἀπαιτήσει κατόπιν ἀπὸ τοὺς ἰατροὺς καὶ τοὺς νοσηλευτὲς τῆς χώρας νὰ τοὺς προσφέρουν τὴ βοήθεια τῆς Ἐπιστήμης, τῆς ὁποίας τὶς ὁδηγίες περιφρονοῦσε προπετῶς ἕως ὅτου νόσησε; Καὶ πῶς θὰ ἀνεχθεῖ ἡ χριστιανική του συνείδηση νὰ στερήσει ἕνα κρεβάτι κοινῆς ἢ καὶ ἐντατικῆς νοσηλείας ἀπὸ συνάνθρωπό του, ποὺ νόσησε χωρὶς νὰ καμώνεται τὸν ἀπέθαντο… «σούπερμαν»;
.                     Σπεύδω στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ προλάβω τυχὸν ἔνσταση ἀφορῶσα τὰ ἐμβόλια: Σέβομαι ἐξάπαντος ὅσους ἀπέχουν τοῦ ἐμβολιασμοῦ, ἐπειδὴ φοβοῦνται ἀπρόβλεπτες παρενέργειες στὸ ἐγγὺς ἢ στὸ ἀπώτερο μέλλον ἢ ἀκολουθοῦν τὶς συμβουλὲς τοῦ προσωπικοῦ ἰατροῦ τους (Ἐδῶ ἡ συζήτηση ἔχει ἤδη ἀνοίξει, τὸν πρῶτο λόγο ἔχουν οἱ εἰδικοί, ἐνῶ οἱ ἐμβολιασθέντες σὲ συνεργασία μὲ τὸν ἰατρότους ὀφείλουν μέσῳ συμπληρώσεως τῆς περίφημης «κίτρινης κάρτας», νὰ ἐφοδιάζουν τὶς ἁρμόδιες ἀρχὲς φαρμακοεπαγρύπνησης μὲ πληροφορίες γιὰ πιθανὲς παρενέργειες τοῦ ἐμβολιασμοῦ. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ ἐπιστημονικὴ κοινότητα θὰ βελτιώσει τὰ θεραπευτικά της ὅπλα. Εἶναι ἐπίσης αὐτονόητο ὅτι τὸ ζήτημα τῆς «ὑποχρεωτικότητας» τοῦ ἐμβολιασμοῦ εἶναι τεράστιο καὶ ἄκρως λεπτό, ὁπότε τὰἐδῶ γραφόμενά μου αὐτονοήτως δὲν τὸ θίγουν).
.                     Ὅμως, ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, ὅσοι ἀπόσχουν τοῦ ἐμβολιασμοῦ (δικαίωμα, τὸ ὁποῖο ἀπολύτως, ἐπαναλαμβάνω, σέβομαι), ἐκτός τοῦ ὅτι πρέπει νὰ προσέχουν ἀκόμη περισσότερο, δὲν ἔχουν ἐπὶ πλέον κανένα δικαίωμα νὰ ἐπιδίδονται σὲ ἐμβολιομαχικὲς σταυροφορίες διασπείροντας μέσῳ διαδικτύου ἢ ἄλλων διαύλων ψεύδη (ὅπως ὅτι τὰ ἐμβόλια mRNA συνιστοῦν γονιδιακὴ θεραπεία) ἢ παραθεολογικὲς ἀλογίες τοῦ τύπου, «τὰ ἐμβόλια εἶναι τὸ χάραγμα» ἢ «ἀλλοιώνουν τό… κατ’ εἰκόνα». Στὴ δημόσια συζήτηση γιὰ καίριες πτυχὲς μίας κρίσης ποὺ ἔχει στερήσει ἤδη τὴν ζωὴ σὲἑκατομμύρια συνανθρώπους μας, ἔχει τινάξει στὸν ἀέρα τὴν κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ ζωὴὁλόκληρων κρατῶν καὶ συνεχίζει νὰ μαίνεται, δὲν χωροῦν ἀνακρίβειες, παραλογισμοὶ καὶἀκριτομύθιες. Ἐν τέλει, πόσους συγκινεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐδῶ καὶ ἕναν χρόνο θρηνοῦμε καθημερινὰτὸν χαμὸ 60 – 100 συνανθρώπων μας; «Οὐδαμοῦ σπλάγχνον χριστιανόν;» (Μ. Βασίλειος).
.                     Ὅθεν λίγη περισσότερη ταπείνωση δὲν βλάπτει: Μὲ ἄλλα λόγια, στὴ σχετικὴ συζήτηση ὀφείλουμε νὰ παραχωρήσουμε προτεραιότητα στοὺς εἰδικούς, δηλαδὴ στοὺς ἰατρούς, κι ἂς κρατήσουμε τὶς προσωπικές μας ἀπόψεις γιὰ τὶς ἰδιωτικές μας συζητήσεις. Ἂν παρόλα αὐτὰ εἴμαστε πεπεισμένοι ὅτι πρέπει νὰ δημοσιοποιήσουμε τὶς ἀπόψεις μας, αὐτὸ ἂς γίνει μὲ τεκμηριωμένη ἐπιχειρηματολογία καὶ τὴν ἀπαιτούμενη αὐτοσυγκράτηση. Οἱ ὕβρεις περισσεύουν, οἱ ἀνακρίβειες ζημιώνουν, ἡ περιφρόνηση τῆς ἐπιστήμης ἐξευτελίζει.
.                     Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν θεολογικὴ ἀποτίμηση τοῦ προβλήματος: Δὲν διαθέτουμε ὅλοι βαθιὰ καὶ στέρεη θεολογικὴ κατάρτιση, οὔτε ἐπιτρέπεται, ἐνῶ ἀγνοοῦμε τοὺς κειμενικοὺς ἢ ἄλλους μάρτυρες τῆς ὀρθόδοξης Παράδοσης, νὰ ἀποφαινόμαστε ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ, ὡσὰν ἡ Ἐκκλησία νὰγεννήθηκε χθὲς καὶ πρότριτα.

γ΄ Μία ἱστορία ἀπὸ τὴ Ρωσία: πανδημία καὶ ἔγκλημα

.                     Ὅμως αὐτὴ δὲν εἶναι ὁλόκληρη ἡ εἰκόνα. Ἔχουμε μαρτυρίες γιὰ μέτρα κατὰ τῆς διασπορᾶς τῶν λοιμικῶν ἀπειλῶν ποὺ ἔλαβαν ἐκκλησιαστικοὶ ἄνδρες, ἀλλά, φεῦ, καὶ γιὰ ἀδιανόητα γιὰτὴν χριστιανικὴ συνείδηση ἔκτροπα ποὺ προκλήθηκαν συνεπείᾳ τούτου.
.                     Ἀγαπητὸς συνάδελφος ἐπέστησε ἐσχάτως τὴν προσοχή μου στὴν περίπτωση τοῦΜητροπολίτη Μόσχας Ἀμβροσίου (Ζέρτις-Καμιένσι). Τὸ 1771 ξέσπασε στὴ Μόσχα λοιμός, ὁ ὁποῖος προῆλθε ἀπὸ τὴν Τουρκία, μὲ τὴν ὁποία τὸ τσαρικὸ κράτος βρισκόταν τότε σὲ πόλεμο. Καθημερινὰστὴν Μόσχα πέθαιναν περὶ τοὺς 600-800 ἀνθρώπους μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἁπλωθεῖ πανικός. ὉΜητροπολίτης Ἀμβρόσιος, ἕνας κατὰ τὰ ἄλλα δύστροπος καὶ σκληρὸς χαρακτήρας, ἔλαβε δραστικὰ  ὑγειονομικὰ μέτρα, ποὺ περιόρισαν ἀκόμη καὶ τὴν κανονικὴ τέλεση τῶν ἱερῶν Μυστηρίων· ἐπιπλέον ἔθεσε ὑπὸ ἔλεγχο τὴν προσέλευση τοῦ λαοῦ γιὰ προσκύνημα τῆς ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Θεαρέστου. Ὁ Martin Jordan (Θρησκευτικὴ καὶ  Ἠθικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια, τόμος 2, Ἀθῆναι 1963, 277-278) καταγράφει μία ἐκδοχὴ σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ λαὸς «εἶχε παροξυνθῆ» ἐξ αἰτίας τῶν μέτρων αὐτῶν καὶ τῆς πρόθεσης τοῦ ἱεράρχη νὰ ἀποκρύψει τὴν ἱερὴ Εἰκόνα, προκειμένου νὰ ἀποφευχθεῖσυνωστισμὸς προσευχομένων ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ σεβάσματος τῆς Θεομήτορος. Εἶναι ἀληθὲς ὅτι τὸ πλῆθος εἶχε μετατραπεῖ σὲ ὄχλο, ποὺ ὄχι μόνον ἀντιδροῦσε κατὰ τῶν ὑγειονομικῶν μέτρων ἀλλὰἀπέρριπτε καὶ τοὺς γιατρούς. Ἡ κατάληξη ἦταν τραγική, ἐφ᾽ ὅσον μετ’ οὐ πολὺ ἐπῆλθε ἡ δολοφονία τοῦ Ἀμβροσίου.
.                     Ὅμως ἡ ἱστορία εἶναι πιὸ σύνθετη. Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Ρῶσος ἱστορικὸς Ἀντὸν Καρτασὸφ (Μελέτες ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας τῆς Ρωσίας (ρωσικά), Μὶνσκ 2007, 518), ὁΜητροπολίτης Ἀμβρόσιος δὲν ἐξαφάνισε τὴν ἱ. Εἰκόνα ἀλλὰ διέταξε νὰ μεταφερθεῖ στὸν ἱερὸ Ναὸ Κύρου καὶ Ἰωάννου, προκειμένου νὰ ἐλέγχει τὴ ροὴ τοῦ χρήματος ἀπὸ τὸ μαζικὸ προσκύνημα. Ἡἐνέργεια αὐτὴ ἔπληξε καίρια τὰ οἰκονομικὰ συμφέροντα τῶν «περιφερόμενων» κληρικῶν, ποὺἐπιχωρίαζαν τότε στὴ Μόσχα, καὶ ποὺ εἶχαν συνηθίσει νὰ νέμονται τὰ σχετικὰ ποσά. Ἡ προκληθεῖσα λοιπὸν δολοφονία τοῦ ἱεράρχη δὲν θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄσχετη μὲ τὰ οἰκονομικὰ συμφέροντα ποὺἐπλήγησαν, μολονότι, εἶναι ἀληθές, ὅτι τὸ πλῆθος εἶχε λόγους νὰ εἶναι ἐνοχλημένο μὲ τὴν ὑπερβολικὴ σκληρότητα τοῦ δολοφονημένου ἱεράρχη.
.                     Σὲ κάθε περίπτωση ἡ μοσχοβίτικη ἐπιδημία τοῦ 1771, ἡ ὀχλοκρατικὴ στάση καὶ ἡἐπελθοῦσα δολοφονία ἱεράρχη συνοψίζουν παραδειγματικὰ ὅ, τι ἀκριβῶς πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε: φανατισμό, πόλωση, ἀδέξιο αὐταρχισμό…

δ΄ Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπέναντι στὸ πρῶτο ἐμβολιαστικὸ ἐγχείρημα (18ος αἰώνας)

.                     Ὅμως οὔτε ὁ ἐμβολιασμὸς ἀποτελεῖ καινὴ πρόκληση γιὰ τὴ χριστιανικὴ συνείδηση. Ἡ  Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἦλθε ἀντιμέτωπη μὲ τὴν πρακτικὴ αὐτή, ὅταν πρωτοεφαρμόστηκε ἀπὸ Ἕλληνες ἐπιστήμονες στὴν ρωμαίικη Ἀνατολὴ στὶς ἀρχὲς τοῦ 18ου αἰώνα!
.                     Τὰ σχετικὰ εἶναι γνωστὰ ἤδη ἀπὸ εἰδικὴ ἀνακοίνωση στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ ’50 καί, παρότι  δημοσιεύτηκαν ἐκ νέου προσφάτως μὲ ἐπιπρόσθετες πληροφορίες ἀπὸτὸν ἰατρὸ καὶ διαπρεπῆ ἱστορικό τῆς νεοελληνικῆς σκέψης Δ. Καραμπερόπουλο («Ἐμβολιασμός: ἩΠρώτη Ἐπιστημονικὴ Ἐφαρμογή του ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες Ἰατροὺς Ἐμμ. Τιμόνη καὶ Ἰακ. Πυλαρινὸ [ἀρχὲς 18ου αἰώνα]», διαδικτυακὴ ἀνάκτηση),  παραδόξως, ὅσο τουλάχιστον γνωρίζω, οὐδόλως γονιμοποίησαν τὸν πρόσφατο δημόσιο διάλογο. Ἀντὶ νὰ μελετοῦμε, μαινόμαστε· ἀντὶ νὰ ἐρευνοῦμε, προτρέχουμε· προτοῦ σκεφτοῦμε, μιλᾶμε καὶ δὴ ἀπρεπῶς, καὶ προπετῶς.
.                     Ὁ λόγος εἶναι γιὰ τοὺς πρωτοπόρους τοῦ ἐμβολιασμοῦ ἐναντίον τοῦ μεγαλύτερου φονέα τῆς ἀνθρωπότητας, τῆς εὐλογιᾶς. Ὁ Χιώτης Ἐμμανουὴλ Τιμόνης (1669-1720) καὶ ὁΚεφαλλονίτης Ἰάκωβος Πυλαρινὸς (1659-1718) ἀνέπτυξαν τὴν  μέθοδο τοῦ «εὐλογιασμοῦ» 84 περίπου χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ ἐμβολίου τῆς εὐλογιᾶς (δαμαλισμοῦ) ἀπὸ τὸν ΒρετανὸἜντουαρντ Τζένερ. Οἱ δύο Ἕλληνες ἰατροὶ ὀρθῶς, ὅπως ἐπισημάνθηκε, πρέπει νὰ θεωρηθοῦν ὡς οἱπρωτεργάτες τοῦ ἐμβολιασμοῦ στὸν δυτικὸ κόσμο, μολονότι, ὅπως οἱ ἴδιοι ὁμολογοῦσαν, ἐμπνεύστηκαν στὴν σχετικὴ ἰατρικὴ πράξη ἀπὸ τὴν λαϊκὴ ἰατρικὴ τῆς κεντρικῆς Ἑλλάδας (περιοχὴ τῆς Θεσσαλίας), ὅπου γυναῖκες λάμβαναν ὑγρὸ ἀπὸ φλύκταινες εὐλογιᾶς ζώου καὶ τὸ «ἐμφύτευαν μετὰἀπὸ σκαριφισμοὺς στὸ δέρμα ὑγιῶν παιδιῶν». Οἱ Τιμόνης καὶ Πυλαρινὸς βελτίωσαν τὴ μέθοδο, τὴν ἐφάρμοσαν μὲ ἐπιτυχία καὶ δημοσίευσαν τὰ ἀποτελέσματα τῆς μελέτης τους σὲ ἐπιστημονικὴἐπετηρίδα (Philosophical transactions) τῆς Γηραιᾶς Ἀλβιόνας!
.                     Τὸ κερασάκι στὴν τούρτα εἶναι ὅτι, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ Καραμπερόπουλος, ἡὈρθόδοξη Ἐκκλησία ὄχι μόνον δὲν ἐναντιώθηκε, ἀλλὰ ἀντιμετώπισε θετικὰ τὴν πρώτη στὸ δυτικὸἠμισφαίριο ἐφαρμογὴ ἐμβολιαστικῆς μεθόδου ἑλληνικῆς προέλευσης (στὴν ἄπω Ἀνατολὴ ἐμβόλιο κατὰ τὶς εὐλογιᾶς εἶχε ἀναπτυχθεῖ ἤδη ἀπὸ τὸν 10ο αἰώνα στὴν αὐτοκρατορία τῆς Κίνας).

δ΄ Ἐπικαιρικὸ σχόλιο: Διαφωνία μὲ ἐπισκόπους ἢ δολοφονίες χαρακτήρα;

.                     Κλείνω μὲ ἕνα σχόλιο μὲ ἀφορμὴ ἕνα ἐκκλησιαστικῶς ἀνεπίτρεπτο φαινόμενο τῶν ἡμερῶν μας. Εἶναι ἐξάπαντος ἀσύγγνωστη ἡ ἀνυπακοὴ ἀπέναντι στὰ συνοδικὰ ὄργανα τῆς Ἐκκλησίας μας ἢ οἱ ἐπιθέσεις ὕβρεων καὶ χλεύης ἐναντίον ἐπισκόπων, στὶς ὁποῖες ἐσχάτως ἐπιδίδονται μὲἱεροεξεταστικὸ πάθος λαϊκοὶ καὶ κληρικοί.
.                     Ἐξηγοῦμαι καὶ πάλι γιὰ νὰ μὴν παρεξηγοῦμαι: Ἀσφαλῶς καὶ ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς ἔχει δικαίωμα ὡς ἐλεύθερος πολίτης ἀλλὰ καὶ ζωντανὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας νὰ διαφωνήσει μὲ μία ἢπερισσότερες ἀπόψεις ἐπισκόπων ἢ ἀκόμα καὶ μὲ ἀποφάσεις τοπικῶν συνόδων (οὐκ ὀλίγες φορὲς καὶ αὐτοὶ σφάλλουν ἄλλωστε). Ἀκόμη περισσότερο, δικαιούμαστε καλόπιστα νὰ ἐκφράσουμε κριτική. Ὅμως ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας, παρόλα αὐτά, ὀφείλουμε ἐν πάσῃ περιπτώσει σεβασμὸ στὴν οἰκεία ἐκκλησιαστική μας ἀρχή, ἐφ᾽ ὅσον -ἐννοεῖται- δὲν ὑπάρχει περίπτωση παραχάραξης τῆς πίστεως (ὁπότε τότε καὶ μόνον τότε, σύμφωνα μὲ τὸν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καὶ τὴν ἑρμηνεία του ἀπὸ τοὺς Βαλσαμῶνα καὶ ἅγιο Νικόδημο Ἁγιορείτη, αἴρεται ἡ ὑποχρέωση ὑπακοῆς μας ἔναντι ἱεράρχη, ὁ ὁποῖος δημοσία κηρύττει καταδικασμένη αἵρεση). Ἐξ ἄλλου, ἐὰν καὶ ἐφ᾽ ὅσον ὁἐπίσκοπος ἔχει κάπου σφάλει ἢ μία σύνοδος ἀπεφάνθη μὴ ὀρθῶς (θυμίζω συνοδικὲς ἀποφάνσεις ποὺ καταδίκασαν περὶ τὰ τέλη τοῦ 18ου αἰώνα τοὺς …Κολλυβάδες), ἡ διαδικασία διόρθωσης ποὺπροβλέπεται εἶναι αὐτὴ τῆς θεσμικὰ κατοχυρωμένης ἱεραρχικῆς καὶ συνοδικῆς ὁδοῦ καὶ ὄχι οἱ ὕβρεις, οἱ στάσεις καὶ τὰ σχίσματα.
.                     Ἑπομένως εἶναι ἐκκλησιαστικῶς ἀδιανόητη καὶ βαρύτατα ἐφάμαρτη ἡ δημόσια ἐξύβριση, ὁ χλευασμὸς ἢ ἡ εἰρωνεία κατὰ ἐπισκόπων μὲ τοὺς ὁποίους τυγχάνει ἁπλῶς νὰ διαφωνοῦμεἐπὶ θεμάτων ὑγειονομικοῦ χαρακτήρα. Καὶ πάλι ὁ Μ. Βασίλειος τὸ εἶχε ὑποδείξει μὲ ψυχολογικὴὀξυδέρκεια: Ἀρκεῖ νὰ διαφωνεῖ κανεὶς μαζί σου γιὰ νὰ γίνεις ἐχθρός του («καὶ ἔχθρας ἀρκοῦσα πρόφασις τὸ μὴ συμβῆναι ταῖς δόξαις», Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, 30). Νὰ τὸ πῶ ἀλλιῶς: Ἡ πανδημία καὶ τὰ μέσα ἀντιμετώπισής της δὲν εἶναι ζήτημα πίστεως, εἶναι ζήτημα στὸ ὁποῖο δοκιμάζεται ἡ πίστη καὶ τὸ ἦθος μας!

.                     Ἀλήθεια, ὅλοι αὐτοὶ ποὺ μὲ «τζιχαντιστικὸ» μένος, ἀγοραία εἰρωνεία, ἢ ἀσύστολες ὕβρεις ἔχουν, κυρίως μέσῳ διαδικτύου, καταφερθεῖ ἐναντίον ἐπισκόπων, ἐπειδὴ αὐτοὶ οἱ τελευταῖοι,ἀκολουθώντας τὴν πλειοψηφία τῶν μελῶν τῆς ἰατρικῆς κοινότητας, συνιστοῦν τὸν ἐμβολιασμὸ ἢ τὴχρήση μάσκας, δὲν ἔχουν διαβάσει τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ (Ἐξ. 22, 28), «ἄρχοντα τοῦ λαοῦ σου οὐκἐρεῖς κακῶς», ἡ ὁποία μάλιστα ἐνσωματώθηκε καὶ στὶς κανονικὲς διατάξεις τῆς Ἐκκλησίας μας (βλ. 55ο κανόνα Ἁγίων Ἀποστόλων).
Δὲν ἀνέγνωσαν ποτὲ στὶς Πράξεις τὸν Ἀποστόλων τὸ περιστατικό, κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θυμᾶται καὶ σέβεται ἀκριβῶς αὐτὴν τὴν θεία ἐντολή: Δὲν θὰ κακολογήσεις (θρησκευτικὸ) ἄρχοντα τοῦ λαοῦ σου; Τὸ περιστατικὸ εἶναι ἐξόχως ἀποκαλυπτικὸ καὶ θὰ μποροῦσε νὰ προφυλάξει ἀπὸβαρύτατο ἁμάρτημα ὅλους μας: Ὁ Παῦλος ἔχει ἐπιστρέψει στὴν Ἱερουσαλὴμ μετὰ τὶς ἀποστολικὲς περιοδεῖες του καὶ ἔχει βρεθεῖ στὸ στόχαστρο τῆς δολοφονικῆς μανίας τῶν συμπατριωτῶν του. Ἱστάμενος ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου μιλᾶ ἀπότομα στὸν Ἀρχιερέα Ἀνανία, ποὺ προΐσταται τῆς ἀνακρίσεως καὶ ἔχει μόλις διατάξει τὸ ξυλοκόπημα τοῦ Παύλου. Ὅταν οἱ παριστάμενοι τοῦὑποδεικνύουν ὅτι εἶναι ἀνεπίτρεπτο νὰ μιλᾶ ἔτσι στὸν Ἀρχιερέα, ὁ Παῦλος, ἂν καὶ ἀδίκως διωκόμενος, ξυλοκοπούμενος καὶ ἐν κινδύνῳ ζωῆς εὑρισκόμενος, ἀλλάζει πάραυτα τόνο, δηλαδὴ ἀπολογεῖται (ὁἱερὸς Χρυσόστομος ἑρμηνεύει) καὶ ἐξηγεῖ ὅτι δὲν εἶχε ἀντιληφθεῖ ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ τὸν Ἀρχιερέα! Προσθέτει μάλιστα ὅτι «γέγραπται γάρ· ἄρχοντα τοῦ λαοῦ σου οὐκ ἐρεῖς κακῶς» (Πράξ. 2, 2-5).
.                     Ἂν ὁ Παῦλος, τὸ «σκεῦος τῆς θείας ἐκλογῆς», ἐφαρμόζει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι ἀκόμη καὶ στοὺς ἐπίδοξους δολοφόνους του(!), τί ἀπολογία θὰ ἔχουμε ἐμεῖς, ὅταν ὑβρίζουμε ἢ εἰρωνευόμαστε Μητροπολίτες γιὰ ἀπόψεις τους, μὲ τὶς ὁποῖες ἁπλῶς διαφωνοῦμε; Τόσο δύσκολο εἶναι σὲ ἀνθρώπους, ὑποτίθεται, γαλουχημένους μὲ τὰ νάματα τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς ὑπακοῆς νὰδιατυπώσουν μὲ εὐπρέπεια καὶ σεβασμὸ τὴν διαφορετική τους ἄποψη ἔναντι ἀρχιερέων, κάποιοι ἐκ τῶν ὁποίων ἄλλωστε ἔχουν λευκανθεῖ στοὺς οἴακες τῆς νοητῆς νηὸς θέτοντας ἀνεξίτηλη τὴσφραγίδα τῆς ἐμπνευσμένης ποιμαντορίας τους στὸν ὀρθόδοξο κόσμο;
.                     Ἂς μὴν ἐπιτρέπουμε στὴν ἡμιμάθεια ἀγκαλιασμένη μὲ τὴν ἐγωπάθεια νὰ μᾶς μεταμορφώνει, ὡς ἄλλη Κίρκη, σὲ χοίρους ἀσπλαχνίας, ἀλαζονείας καὶ ἀσέβειας. Ὁ κίνδυνος εἶναι ἀκόμη μεγαλύτερος στὴ διαδικτυακὴ ἐποχή. Ἡ ἀσύλληπτη διάχυση τῆς πληροφορίας στὸ παγκόσμιο χωριὸ εἶναι ἡ πρωταρχικὴ αἰτία αὐτοῦ ποὺ ὁ Tom Nichols σὲ πρόσφατη μονογραφία του ἀποκάλεσε «ἐξέγερση ἐναντίον τῆς κατεστημένης γνώσης», δηλ. τῆς αὐθεντίας. Οἱ ἄνθρωποι ἀποβαίνουν ἐπιθετικὰ ἀρνητικοί, «ὅταν εἰδικοὶ μὲ πραγματικὴ γνώση καὶ μακρὰ ἐμπειρία ἀμφισβητήσουν» τὶς «βεβαιότητές» τους· ἔτι περαιτέρω, ἀρνοῦνται νὰ μάθουν ἢ νὰ διδαχθοῦν ἀπορρίπτοντας μὲ ὀργὴτὴν ἐπαγγελματικὴ εἰδημοσύνη. (Ό, τι ἀκριβῶς δηλαδὴ μᾶς συμβούλευε ὁ Σωκράτης νὰἀποφεύγουμε…). Ἡ εὔκολη πρόσβαση στὸν διαδικτυακὸ ὠκεανὸ πληροφοριῶν σὲ συνδυασμὸ μὲ μία ἀκραία ἐκδοχὴ «μεταδημοκρατικοῦ δικαιωματισμοῦ» ἑδραιώνει σὲ ἕνα μεγάλο μέρος τοῦπληθυσμοῦ αὐτὴ τὴ στάση ζωῆς. Ὁ καθένας μπορεῖ νὰ γίνει «εἰδικὸς» στὴ θέση τοῦ Εἰδικοῦ! Εἶναιἕνας εἶδος ἐπανάστασης: Ἡ ἐξέγερση τῆς ψιμυθιωμένης ἡμιμάθειας ἐναντίον τῆς γνώσης, ποὺἀποκτήθηκε μὲ κόπο, μακρὰ σπουδὴ καὶ τεράστια ἀνάλωση ὑλικῶν, ψυχικῶν καὶ πνευματικῶν δυνάμεων. «Ἀπόψεις» ποὺ διατυπώνονται γιὰ ἄκρως ἐξειδικευμένα θέματα ἀπὸ ἄκρως ἀνειδίκευτους εἶναι ἔκφανση τοῦ «μεταδημοκρατικοῦ Παραδείγματος», πού, κατὰ τὴν ἀντίληψή μου, θὰ δεσπόσει τοῦ καιροῦ μας.
.                   Μπορεῖ, ἐν τούτοις, ἡ στάση αὐτὴ νὰ προσιδιάζει στὸν μαζάνθρωπο τοῦ παγκοσμιοποιημένου πολτοῦ· εἶναι ὡστόσο ἀπολύτως ξένη πρὸς στὸ χριστοειδὲς ἦθος τοῦ ὀρθόδοξου Χριστιανοῦ καὶ ἐν τέλει πρὸς κάθε ἀληθινὰ εὐγενῆ, καλλιεργημένο καὶ εὐαίσθητο ἄνθρωπο.

Διαφήμιση

«ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ ΜΕ ΛΕΥΚΗ ΓΕΝΕΙΑΔΑ, ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΕΝΑ ΣΤΑΥΡΟ, ΕΙΠΕ: ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ»

(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν εἰδησεογραφία)

.                  Ὅπως ἀναφέρει στὸ protothema.gr ἡ κυρία Εἰρήνη σύζυγος τοῦ μάγειρα τῆς Μονῆς, ποὺ μαζὶ μὲ τὸν ἄνδρα της ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ παρακολούθησαν μὲ τὰ μάτια τους ὅλη τὴν πορεία τῆς βάρκας μὲ τὰ ἄγρια κύματα εἰδοποιώντας τὶς λιμενικὲς ἀρχές, ὅταν εἶδαν τὸν 44χρονο δὲν τὸ πίστευαν πὼς ἦταν ζωντανός:
.                    «Τὸν Στέλιο τὸν γνωρίζουμε ἐδῶ καὶ πέντε χρόνια εἶναι ἕνα ὑπέροχο καὶ δυνατὸ παιδί. Ἐπειδὴ εἴδαμε τί ἀκριβῶς συνέβη στὴ θάλασσα μὲ τὴν βάρκα, ἡ ὁποία τουλάχιστον τρεῖς φορὲς τινάχτηκε στὸν ἀέρα ἀπὸ τὰ κύματα, δὲν τὸ πιστεύαμε πὼς θὰ ὑπῆρχαν ζωντανοὶ ἀπὸ τὴν μάχη αὐτή. Ὅταν τὴν ἑπόμενη μέρα ἦρθε στὴ Μονὴ καὶ ἐξιστόρησε τὴν περιπέτειά τους, πραγματικὰ τὰ χάσαμε ἀφοῦ μόνο ἕνα “θαῦμα” θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς κρατήσει ζωντανοὺς» τὸ ὁποῖο καὶ ἔγινε, καθὼς ὅπως ἀναφέρει ἡ κυρία Εἰρήνη στὴ μάχη αὐτὴ ὁ 44χρονος δὲν ἦταν μόνος του :
.                  «Ὅπως μοῦ εἶπε τὸ παιδί, καὶ τὸ πιστεύω, στὴν μάχη μὲ τὰ κύματα, τὴν ὥρα ποὺ κολυμποῦσε, ἐμφανίστηκε μπροστά του ἡ μορφὴ ἑνὸς ἄνδρα μὲ λευκὴ γενειάδα νὰ κρατᾶ ἕναν Σταυρὸ καὶ νὰ τοῦ λέει : “Μὴ φοβᾶσαι καὶ συνέχισε νὰ κολυμπᾶς”. Τότε τοῦ λέω: Στέλιο σὲ ἔσωσε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Ἐρημίτης, τὰ λείψανα τοῦ ὁποίου ὑπάρχουν ἐδῶ στὸμοναστήρι μας ἀπὸ τὸ 2019 μετὰ τὴν ἐπιστροφή τους ἀπὸ τὴν Βενετία. Δὲν ὑπάρχει ἄλλη ἐξήγηση ἦταν μεγάλο “θαῦμα” αὐτὸ ποὺ βίωσαν τὰ παιδιά. Ἡ πίστη τοῦ Στέλιου ποὺ ἔρχεται κάθε χρόνο ἐδῶ καὶ προσκυνᾶ τὶς εἰκόνες τοὺς ἔσωσε».

ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ: Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ (μαγνητοσκόπημα, 14.01.21)

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ 
ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ

« ..Προχθὲς ἦλθε μία παρέα, φίλοι αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ, τοῦ Ἰωάννη, ποὺ ἔπεσε ἐκεῖ στὴν Εὔβοια, σὲ κάποια θάλασσα, γιὰ νὰ πιάσει τὸν Σταυρό, ὅπως εἶχαν κανονίσει – δὲν ξέρω ἀκριβῶς τὴν περίπτωση – καὶ κτύπησε καὶ ἦταν σὲ κατάσταση φυτοῦ, ὅπως μᾶς εἶπαν. Πρὸ ἡμερῶν εἶχε δώσει νωτιαῖο μυελὸ στὸν ἀδελφό του Στέργιο, ποὺ ἦταν καρκινοπαθής. Μᾶς παρακάλεσαν, φέραν ἕνα μπλουζάκι,τὸ πήραμε, τὸ φέραμε μέσα, τὸ σταυρώσαμε μὲ τὴν Ἁγία Κάρα τοῦ Ὁσίου Δαυίδ, τοὺς δώσαμε λαδάκι.. Πήγανε .. καὶ χθὲς πῆρε τηλέφωνο ὁ φίλος του ὁ Ἰωάννης, ὁ συνονόματός του, στὸν π. Πέτρο καὶ τοῦ εἶπε ὅτι ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ βάλαν τὸ μπλουζάκι, τὸ ὁποῖο σταυρώσαμε καὶ τὸν ἄλειψε ἡ μητέρα του μὲ τὸ λαδάκι τοῦ Ὁσίου Δαυίδ, τὸ παληκάρι συνῆλθε, βρῆκε τὶς αἰσθήσεις του, καταλάβαινε….ΚΑΙ ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ..
Βλέπουμε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ ζωντανὴ καὶ ἐπαναλαμβάνω αὐτὸ τὸ πολὺ ὄμορφο, ποὺ μὲ ἁπλὰ λόγια, ἔλεγε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἅγιος διάδοχός τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ὁ Γέροντας Κύριλλος ὅτι Ο ΘΕΟΣ ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ ΣΤΗΝ ΓΗ ΔΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΟΥ..»

(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ κήρυγμα τοῦ Γέροντος Γαβριήλ, Ἡγουμένου τῆς Ι. Μ. Ὁσίου Δαυίδ Εὐβοίας, μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία, ποὺ μεταδόθηκε διαδικτυακῶς, ἀπὸ τὸ Καθολικὸ τῆς Μονῆς, τὴν 14.01.2021)

ΕΡΓΑΛΕΙΑ, ΟΧΙ ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟ (Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκης) «“Ψοφᾶµε” γιὰ θαύµατα καὶ ὁράµατα»!

Ἐργαλεῖα, ὄχι Πνεῦµα Ἅγιο

τοῦ Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκη

ἠλ. στοιχ. «Χριστ. Βιβλιογρ.»

• Ζητᾶµε θαύµατα, γιὰ νὰ πιστέψουµε! Πολλὲς φορὲς χρησιµοποιοῦµε «ἐργαλεῖα» θαυµάτων, χωρὶς νὰ πιστεύουµε ὅτι θὰ γίνη θαῦµα. Τὰ κρατᾶµε καὶ τὰ περιφέρουµε τὰ ἐργαλεῖα αὐτά, λυπᾶµαι ποὺ θὰ τὸ πῶ, ὡς µιὰ εὐλαβῆ ἀπάτη.

• Ποιά τὰ ἐργαλεῖα; Κάποια εἰκόνα, συνήθως τῆς πολυώνυµης Παναγίας, κάποιο λείψανο ἑνὸς µάρτυρα, κάποιο κοµµατάκι ἀπὸ τὸ λεγόµενο «Τίµιο Ξύλο». Φταῖνε ὅλα αὐτά; Ὄχι. Φταίει ἡ ποµπώδης προβολή τους καὶ ἡ ἀνθρωπαρέσκειά µας, ὅτι μὲ ὅλα αὐτὰ θὰ ἐντυπωσιάσουµε τὸν κόσµο.

• Καὶ εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ὁ κόσµος, διψώντας γιὰ θαύµατα, ἢ µᾶλλον διψώντας γιὰ εὔκολο τρόπο σωτηρίας, τρέχει.

• Δὲν τρέχει νὰ συγκινηθῆ ἀπὸ τὸ Σταυρικὸ πάθος τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ µετανοήση συγκλονιστικά, ἀλλὰ τρέχει νὰ προσκυνήση κάποια «ἄχραντα πάθη» τοῦ Χριστοῦ (ἔτσι τὰ λένε!!!), ποὺ περιφέρουν ἀπὸ δῶ καὶ ἀπὸ κεῖ καὶ ἰσχυρίζονται πὼς εἶναι θαυµατουργά!

• Φαντάζεσθε µετὰ τὴν Ἀνάστασι τοὺς Μαθητές, ἀντὶ νὰ χαίρωνται μὲ τὴν παρουσία τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, ἀντὶ νὰ ἀπολαµβάνουν τὶς ἐµφανίσεις Του, ἀντὶ νὰ ἐνισχύωνται ἀπὸ τὰ ἀναστάσιµα παραγγέλµατά Του, νὰ πηγαίνουν στὸ Γολγοθά, κι ἐκεῖ νὰ µαζεύουν … κάποιο καρφί, … κάποιο ἀγκάθι ἀπὸ τὸ ἀγκάθινο στεφάνι, … κάποιο κοµµατάκι ἀπὸ τὸν σπόγγο καὶ νὰ κατασκευάζουν χρυσὰ κουτιὰ καὶ µέσα σ᾽ αὐτὰ νὰ τὰ λιτανεύουν γιὰ εὐλογία τοῦ λαοῦ! Τὸ φαντάζεσθε;

• Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει τὸ καρφί! Μὲ ἐνδιαφέρει ὁ καρφωµένος γιὰ τὶς ἁµαρτίες µου πάνω στὸν Σταυρό. Μὲ ἐνδιαφέρουν οἱ τύποι τῶν ἥλων, τὰ σηµάδια τοῦ Πάθους καὶ τῆς Ἀναστάσεως.

• Δὲν μὲ ἐνδιαφέρουν ἐκεῖνα τὰ ἀγκάθια. Μὲ ἐνδιαφέρουν τὰ ἀγκάθια τῶν ἁµαρτιῶν µου, ποὺ ἀγκυλώνουµε τὸ Ἄχραντο Σῶµα τοῦ Κυρίου καὶ ἀγκυλώνουµε μὲ τὴν κακία µας τοὺς ἀδελφούς µας!

• Σιγὰ µὴ κάνανε οἱ Ἀπόστολοι συλλογὴ ἀπὸ τὸ … ἀρχεῖο τοῦ Γολγοθᾶ! Οἱ Ἀπόστολοι κάνανε τὸ γύρo τοῦ κόσµου, γιὰ νὰ κηρύξουν ὄχι τὰ ἐργαλεῖα μὲ τὰ ὁποῖα σταυρώθηκε ὁ Κύριος, ἀλλὰ τὴν ἄπειρη Ἀγάπη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ.

• Φαντάζεσθε τὴν Παναγία τῆς φτωχειᾶς σπηλιᾶς κι ὕστερα ἀπὸ λίγο τοῦ φτωχικοῦ σπιτικοῦ νὰ µὴν ἀσχολῆται μὲ τὸ µυστήριο τῆς Σαρκώσεως καὶ μὲ τὴ µητρικὴ στοργὴ στὸν σαρκωθέντα Θεάνθρωπο, ἀλλὰ νὰ χαϊδεύη τὰ δῶρα τῶν µάγων; Τὴν φαντάζεσθε, ἀντὶ νὰ σφίγγη στὴν ἀγκαλιά της τὸ Θεῖο Βρέφος, νὰ σφίγγη στὸν κόρφο της τὰ δῶρα τῶν Μάγων; Φαντάζεσθε νὰ ἀφήνη γιὰ λίγο τὸ Μεγάλο, τὸ ἀνεκδιήγητο Δῶρο, ποῦ τῆς χάρισε καὶ µᾶς χάρισε ὁ Θεός, τὸν Σαρκωµένο Μεσσία, καὶ νὰ τρέχη σὲ χρηµατιστὲς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, γιὰ νὰ διαπιστώση τὴν χρηµαστηριακὴ ἀξία τῶν δώρων τῶν µάγων;

• Ὅταν ἔχης τὸ Δῶρο, τὸν Χριστό, δὲν ἀσχολεῖσαι μὲ ὑλικὰ δῶρα. Καὶ ὅταν ἔχης µέσα στὴν Ἐκκλησία τὰ τίµια Δῶρα, τὰ ἄχραντα Μυστήρια, δὲν ὀνοµάζεις «τίµια δῶρα» τὴν προσφορὰ τῶν µάγων!

• Τὰ δῶρα τῶν µάγων ἀπασχολοῦν τὸν πιστὸ µόνο μὲ τὸ τί καὶ γιατί ἀναφέρονται στὸ κατὰ Ματθαῖον εὐαγγέλιο (β 11). Ἀσχολεῖται ἡ Ἐκκλησία μὲ τὰ δῶρα τῶν µάγων µόνο συµβολικά, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσοστοµος: «Τίνι προσέφερον τὸν χρυσὸν καὶ τὸν λίβανον καὶ τὴν σµύρναν; οὐκ εὔδηλον, ὅτι τῇ πίστει ἤδη ἦσαν ἐπτερωµένοι; Καὶ πολλὴ ἡ διαφορὰ τῶν δώρων, κηρύγµατος ἐπέχουσα τάξιν. οὐ γὰρ ἀπόβλητος ὁ λόγος, εἰ καὶ παρὰ πολλῶν εἴρηται, ὅτι δὴ καὶ Θεὸν ὡµολόγουν διὰ τοῦ λιβάνου, καὶ Βασιλέα διὰ τοῦ χρυσοῦ, καὶ τὸν Πάσχοντα διὰ τῆς σµύρνης τὸν τάφον ἐνδεικνύµενοι. Οὕτω γοῦν καὶ ἐτάφη. Καὶ ταῦτα δι᾽ ὧν ἐποίουν οὗτοι προανεφώνουν» (Ε.Π.Ε. 33,320). [Μετάφρασις: Σὲ ποιόν προσέφεραν τὸ χρυσάφι, τὸ λιβάνι καὶ τὴ σµύρνα οἱ µάγοι; Φαίνεται σαφῶς, ὅτι ἤδη εἶχαν πτερωθῆ μὲ τὴν πίστι. Τὰ δῶρα ἦσαν διαφορετικά, τὸ καθένα μὲ τὸ δικό του κήρυγµα. Δὲν εἶναι ἄλλωστε ἀξιοκαταφρόνητο αὐτὸ ποὺ ἀπὸ πολλοὺς ἔχει λεχθῆ: Μὲ τὸ χρυσάφι ἔδειχναν, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι βασιλιάς, μὲ τὸ λιβάνι τὸν δέχονταν σὰν Θεό, καὶ μὲ τὴ σµύρνα (τὸ ἄρωµα) προµήνυαν τὸ Πάθος Του, δείχνοντας καὶ τὴν ταφή Του. Ὅλα αὐτὰ τὰ κήρυτταν µἐ ὅσα ἐνεργοῦσαν οἱ µάγοι».

Θαύµατα καὶ σωτηρία ψυχῶν

• Θαύµατα, λοιπόν, ζητᾶµε, ἢ θεάµατα; Θαύµατα ἢ ἐργαλεῖα θαυµάτων, ποὺ ἀπατοῦν καὶ ἐξαπατοῦν; Δὲν ἔκανε ὁ Χριστὸς θαύµατα; Φυσικὰ καὶ ἔκανε. Τόσο πολλά, ὥστε εἶναι ἀναρίθμητα. Μὰ ὅλα τὰ θαύµατα τοῦ Χριστοῦ ἔγιναν μὲ τὴν παντοδύναµία Του, καὶ ὅλα ἀπέβλεπαν στὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς. Δὲν παραµένει στὴ σωµατικὴ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ. Ἡ σφραγίδα τοῦ ἀληθινοῦ θαύµατος εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς: «Μηκέτι ἁµάρτανε, ἵνα µὴ χεῖρον τί σοι γένηται» (Ἰωάν. ε´ 14).

  Δὲν ἦταν συγκλονιστικὸ ἡ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ. Συγκλονιστικὴ ἦταν ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Ἀκόµα καὶ οἱ νεκραναστάσεις. Συνήθως θεωροῦµε ὡς τὰ συγκλονιστικότερα θαύµατα τοῦ Χριστοῦ τὶς νεκραναστάσεις. Σίγουρα ἡ Ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου εἶναι τὸ πιὸ ἐντυπωσιακὸ θαύµα τοῦ Χριστοῦ … Ὅµως ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε στὸν κόσµο γιὰ νὰ κάνη ντόρο ὡς ἕνας θαυµατοποιὸς-σόουµαν! Οὔτε ἔχει τὴν Ἐκκλησία του, ἂς ἐπιτραπῆ ἡ φράσις, γιὰ νὰ κάνη «σόουµπίζνες»! Οὔτε ἦρθε ὁ Χριστὸς ἁπλῶς γιὰ νὰ ἀναστήση κάποιους σωµατικὰ νεκρούς, νὰ βγάλη µερικοὺς ἀπὸ τοὺς τάφους τους. Ἐξ ἄλλου καὶ ὅσοι ἀναστήθηκαν, µετὰ ἀπὸ κάποια χρόνια ξαναπέθαναν.

• Ὁ Χριστὸς ἦρθε στὸν κόσµο γιὰ νὰ «µαρτυρήση τῇ ἀληθείᾳ, ὅπως τὸ εἶπε καὶ στὸν Πιλάτο (Ἰωάν. ιη´ 37). Ἦρθε γιὰ νὰ µᾶς δείξη ὅτι ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ δὲν εἶναι νεφελώδεις θεωρίες, ἀλλὰ ἕνα Πρόσωπο. Εἶναι ἡ κοινωνία μὲ Ἐκεῖνον. Ἡ ἕνωσις µαζί Του. Ἀλήθεια καὶ Ζωὴ εἶναι ὁ Χριστός. Εἶναι µόνο ὁ Χριστός. Χωρὶς τὸν Χριστὸ ὁ ἄνθρωπος ζῆ στὸ ψέµα καὶ στὴ σκιὰ τοῦ θανάτου.

• Καταλάβατε; Κάποια ἄλλη Ἀνάστασι ἦρθε νὰ µᾶς χαρίση.

Ἀνάστασις ψυχῆς. Μετάνοια

• Ὅλα τὰ θαύµατα τοῦ Χριστοῦ ἀποσκοποῦν στὴν Αἰώνια Ζωή. Γι᾽ αὐτὸ πάνω ἀπὸ τὰ θαύµατα στὴν ὕλη, στὸ σῶµα, εἶναι τὰ θαύµατα στὸ πνεῦµα, στὴν ψυχή.

• Τὰ θαύµατα τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχουν σκοπὸ ἁπλῶς νὰ ἀνακουφίσουν προσωρινὰ τὸν πόνο τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι … ὑπουργὸς κοινωνικῆς προνοίας! Ὅλα τὰ θαύµατά Του ἔχουν σκοπὸ νὰ µᾶς ὁδηγήσουν στὸ µέγιστο θαῦµα τῆς προσωπικῆς µας ἀναστάσεως, ἀπὸ τὸ σκοτάδι τοῦ ψεύδους καὶ τοῦ θανάτου στὸ φῶς τῆς Αἰώνιας Ζωῆς.

• Κι αὐτὸ ἐπιτελεῖται μὲ τὴ µετάνοια, τὴν προσωπικὴ αὐτὴ προσφορὰ τοῦ ἀνθρώπου στὴ σωτηρία του.

• Πρόκειται γιὰ ἕνα θαῦµα, ποὺ δὲν µπορεῖ νὰ τὸ κάνη µόνoς Του ὁ Χριστός, ἀλλὰ προϋποθέτει καὶ τὴ δική µας ὁλόψυχη συνεργασία µαζί Του. Ρωτάει τὸν παραλυτικό: «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;». Ἂν γιὰ τὴ σωµατικὴ θεραπεία προαπαιτῆται ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, πολὺ περισσότερο γιὰ τὴν πνευµατικὴ θεραπεία καὶ σωτηρία.

• Ἀπὸ τὸν σωµατικὸ θάνατο θὰ µᾶς ἀναστήση ὁ Χριστός, θέλουµε-δὲν θέλουµε… Ἡ σωµατική µας ἀνάστασις θὰ γίνη ὁπωσδήποτε. Εἶναι κοινὴ («Τὴν κοινὴν ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούµενος … »). Τὰ σώµατα ὅλων θὰ ἀναστηθοῦν. Καὶ δικαίων καὶ ἀδίκων. Εἶναι ἐξ ὁλόκληρου δική Του ἀπόφασις.

• Ἡ ἄλλη ὄµως ἀνάστασις, ἡ ἀπελευθέρωσις ἀπὸ τὰ πάθη, μὲ τὴ µετάνοια, εἶναι κάτι ποὺ δέν ἐξαρταται µόνο ἀπὸ Αὐτόν. Ζητάει καὶ τὴ δική µας βοήθεια! Τὴ δική µας συνεργασία.

• Γι᾽ αὐτό, ναί, ὁ Χριστὸς ζητάει βοήθεια! Φωνάζει «βοήθεια»! Μᾶς κάνει τὴν ὑψίστη τιµὴ νὰ µᾶς ζητάη νὰ Τὸν βοηθήσουµε, ὄχι γιὰ κάποια δική Του ἀνάγκη, ἀλλὰ γιὰ τὴ δική µας σωτηρία! Τόσο πολὺ σέβεται τὴν ἐλευθερία µας. Νὰ γιατί μὲ µαγικὸ τρόπο καὶ θρησκευτικὰ «φετὶχ» δὲν σωζόµαστε. Τόση εἶναι ἡ ἀγάπη Του! Τόση εἶναι ἡ λαχτάρα Του νὰ σωθοῦµε.

• Γιὰ ποιόν κλαίει ὁ Χριστὸς στὸν κῆπο τῆς Γεθσηµανῆ; Γιὰ ποιόν «ἐγένετο ὁ ἱδρὼς Αὐτοῦ ὡσεὶ θρόµβοι αἵµατος» (Λουκ. κβ´ 24); Γιὰ ποιόν ἱδρώνει αἷµα ὁ Χριστός; Γιὰ ποιόν εἶπε ὁ Χριστὸς «Διψῶ» (Ἰωάν. ιθ´ 28);

• Τί διψάει; Διψάει τὴ σωτηρία ὅλου τοῦ κόσµου. Διψάει νὰ πιῆ τὸ νερὸ τῆς δικῆς µας µετάνοιας! Ἐµεῖς πίνουµε τὸ Αἷµα τῆς ὑψίστης Του ἀγάπης. Ἐκεῖνος διψάει γιὰ τὸ νερὸ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς µετανοούσης καρδίας µας. Κανένα πηγάδι, μὲ τόσο βρώµικο πάτο, δὲν βγάζει τόσο καθαρὸ νερό, ὅσο ἡ µετάνοια· τόσο καθαρὸ ποὺ τὸ πίνει καὶ ὁ Χριστός.

Πολὺ µεγαλύτερα ἀπὸ τὰ χαρίσµατα

• Τὰ µεγαλύτερα θαύµατα ἔχουν σχέσι μὲ τὴν ἁµαρτία, ὄχι μὲ τὰ χαρίσµατα. Πόρνη γυναίκα γίνεται δεκτὴ στὴ βασιλεία, γιὰ τὴ µετάνοιά της. Χαρισµατοῦχες παρθένες ἐκδιώκονται στὴν κόλασι γιὰ τὴν ἀδράνεια καὶ ραθυµία τους. «Δεινὸν ἡ ραθυµία, µεγάλη ἡ µἐτάνοια»!

• Ὁ καθηµερινὸς ἀγώνας µετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς µας στὴν Ἀληθινὴ Ζωὴ καὶ Ἐκκλησία, προκαλεῖ µεγαλύτερη χαρὰ στοὺς ἀγγέλους, ἀπὸ τὴ χαρὰ ποὺ τοὺς ἔδωσε ἡ ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου.

• Ἡ «ἀνάστασις» τοῦ Ζακχαίου εἶναι µεγαλύτερο θαῦµα ἀπὸ τὴν ἀνάστασι τοῦ Λαζάρoυ. Ἡ «ἀνάστασις» τῆς Σαµαρείτιδος εἶναι µεγαλύτερο θαῦµα ἀπὸ τὴν ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου. Ἡ «ἀνάστασις» τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι µεγαλύτερο θαύµα ἀπὸ τὴν ἀνάστασι τῶν ἑπτὰ παίδων ἐν Ἐφέσῳ.

• Ἐµεῖς «ψοφᾶµε» γιὰ θαύµατα καὶ ὁράµατα. Λόγῳ τῆς «παχυλῆς διανοίας» µας, ὅπως λέει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστοµος, ἐπειδὴ δηλαδὴ εἴµαστε «χοντροκέφαλοι». Χάσκουµε γιὰ σηµεῖα καὶ γιὰ ἐντυπωσιακὰ χαρίσµατα.

• Ἀνώτερος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ βλέπει ἀγγέλους, εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ μὲ σωστὴ αὐτογνωσία καὶ συναίσθησι βλέπει τὴν ἀµαρτωλή του πτῶσι· τὸ πρῶτο βῆµα γιὰ σωστὴ µετάνοια.

• Μὲ παρθενικὸ χάρισµα οἱ µωρὲς παρθένες ἐκδιώκονται! Τοὺς ἔκλεισε ὁ Χριστὸς τὴν πόρτα, γιατί εἶχαν κλειδωµένη τὴ δική τους πόρτα, τῆς ἀγάπης καὶ τῶν καλῶν ἔργων τὴν πόρτα. Ἀλλὰ καὶ στὸ τέλος τῆς ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁµιλίας ὁ Χριστὸς κλείνει τὴν πόρτα σὲ ὅλους ἐκείνους τοὺς χαρισµατούχους, ποὺ µαζὶ μὲ τὸ χάρισµα, δὲν εἶχαν ἀγάπη καὶ ταπείνωσι καὶ µετάνοια. Τὸ χάρισµα εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν σοῦ χρωστάει τίποτε ὁ Θεός. Ὁ ἀγώνας ὁ πνευµατικὸς εἶναι δικός σου, μὲ τὴ δική Του χάρι. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀµείβεται.

• «Πολλοὶ θὰ µοῦ ποῦν ἐκείνη τὴν ἡµέρα: Κύριε, Κύριε, δὲν προφητεύσαµε στὸ ὄνοµά Σου; Δὲν βγάλαµε δαιµόνια στὸ ὄνοµά Σου; Δὲν κάναµε τόσα θαύµατα στὸ ὄνοµά Σου; Κι ἐγὼ τότε θὰ τοὺς πῶ: Οὔτε ποὺ σᾶς ξέρω! Φύγετε ἀπὸ µένα ὅσοι ἐργάζεστε τὴν ἀνοµία» (Ματθ. ζ´ 22).

ΘΑΥΜΑ: ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟ!

Θαῦμα σὲ 18χρονο στὴ Δοχειαρίου!
Μίλησε γιὰ πρώτη φορὰ μπροστὰ στὴν εἰκόνα
τῆς Παναγίας τῆς Γοργοεπηκόου

 Τῆς ἐφημ. «Δημοκρατία»
14.12.2016

βλ. σχετ.: ΠΑΡΑΚΛΗΣΙ ΕΙΣ ΤΗΝ «ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΝ» ΚΥΡΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

.               Συγκίνηση καὶ δέος προκαλεῖ τὸ θαῦμα, ποὺ ἐξιστόρησε ὁ μοναχὸς Γαβριὴλ ἀπὸ τὴ Μονὴ Δοχειαρίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιὰ ἕναν 18χρονο μουγκό, ὁ ὁποῖος μίλησε γιὰ πρώτη φορὰ στὴ ζωή του, μόλις βρέθηκε μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Γοργοεπηκόου! Σύμφωνα μὲ τὴ μαρτυρία, ὁ νεαρὸς εἶχε πρόβλημα ὁμιλίας, ἀλλά, ὅταν βρέθηκε στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ προσκύνησε τὴ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας στὴν Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου, ἄρχισε νὰ μιλάει καθαρά! Τὸ συγκλονιστικὸ γεγονὸς περιέγραψε καθηλώνοντας τοὺς πιστοὺς ὁ μοναχός, εὑρισκόμενος στὴν Καλαμαριὰ κατὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ ἀντιγράφου τῆς θαυματουργῆς εἰκόνας.
.               Ὁ μοναχὸς Γαβριὴλ ἐκπροσωποῦσε τὸν ἡγούμενο τῆς μονῆς Δοχειαρίου, ἀρχιμανδρίτη Γρηγόριο, ὁ ὁποῖος ἔδωσε τὴν εὐλογία του γιὰ νὰ μεταφερθεῖ τὸ ἱερὸ ἀντίγραφο τῆς θαυματουργῆς εἰκόνας στὴν Καλαμαριὰ στὶς ἀρχὲς Δεκεμβρίου. Μέσα στὸν κατάμεστο ναὸ ὁ γέροντας μίλησε γιὰ τὴ θαυματουργὴ εἰκόνα καὶ περιέγραψε ἕνα θαυμαστὸ γεγονός.
.               Σύμφωνα μὲ ὅσα εἶπε, ὁ 18χρονος Σκοπιανὸς ἀπὸ τὴν πόλη Στρώμνιτσα, ποὺ ἀντιμετώπιζε πρόβλημα ὁμιλίας, ἔμαθε γιὰ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου καὶ θέλησε νὰ τὴν ἐπισκεφθεῖ γιὰ νὰ προσκυνήσει τὴ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Γοργοεπηκόου. Αὐτὸς, ποὺ τοῦ μίλησε γιὰ τὴν εἰκόνα, ἦταν ἕνας γνωστὸς τῆς οἰκογένειάς του ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη, ὁ ὁποῖος τὸν βοήθησε νὰ φτάσει στὸ περιβόλι τῆς Παναγιᾶς. Συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν πατέρα του, ὁ νεαρός, ποὺ δὲν εἶχε μιλήσει ποτὲ στὴ ζωή του καὶ ἔβγαζε μόνο ἄναρθρες κραυγές, ἔφτασε στὸ μοναστήρι στὰ τέλη Νοεμβρίου.
.               «Ἐκεῖ τὸν ὑποδέχθηκε ὁ μοναχὸς Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος εἶναι προσμονάριος, δηλαδὴ ἔχει τὸ διακόνημα νὰ ὑποδέχεται προσκυνητὲς καὶ νὰ κάνει παρακλήσεις στὴν Παναγία, ὅταν τοῦ τὸ ζητοῦν. Ὁ μοναχὸς δέχθηκε τὸν πατέρα καὶ τὸν γιό του, ὁ ὁποῖος δὲν μιλοῦσε καθόλου. Ὅση ὥρα ἔκανε παράκληση ὁ Γαβριήλ, ὁ πατέρας τοῦ νεαροῦ ἔκλαιγε. Μόλις τελείωσε ὁ μοναχός, ὁ γιὸς κοίταξε τὸν πατέρα του καὶ τοῦ εἶπε μὲ καθαρὴ φωνή: “Πατέρα, μὴν κλαῖς”! Ἂν καὶ δὲν μιλοῦσε πρὶν φτάσει στὸ μοναστήρι, στὴ συνέχισε ἄρχισε νὰ ὁμιλεῖ κανονικά!» περιέγραψε συγκλονισμένος ὁ μητροπολίτης Νέας Κρήνης καὶ Καλαμαριᾶς κ. Ἰουστίνος, ὁ ὁποῖος ἦταν παρὼν στὴν ὑποδοχὴ τῆς εἰκόνας καὶ ἄκουσε τὸ κήρυγμα τοῦ μοναχοῦ Γαβριήλ.
.               Τὴν ἐξιστόρηση τοῦ θαύματος ἄκουσαν καὶ οἱ ἑκατοντάδες πιστοὶ ποὺ ὑποδέχθηκαν τὴν ἱερὴ εἰκόνα στὴν κεντρικὴ πλατεία τῆς πόλης καὶ τὴ συνόδευσαν μὲ πομπὴ στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὴν Ἀρετσού, ὅπου ἐνθρονίστηκε ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Νέας Κρήνης καὶ Καλαμαριᾶς. Ὅπως ἀναφέρουν ἐκκλησιαστικοὶ κύκλοι, ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Γοργοεπηκόου ἔχει κάνει πολλὰ θαύματα, ὡστόσο τὰ περισσότερα βλέπουν σπάνια τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας, καθὼς δὲν εἶναι στὶς προθέσεις τῆς ἐκκλησίας νὰ τὰ δημοσιοποιεῖ.

Ἀπὸ τὸ 1563 «ἀκούει γρήγορα τοὺς πιστοὺς»

.               Ἡ τοιχογραφία τῆς Παναγίας τῆς Γοργοεπηκόου (ὀνομάζεται ἔτσι ἐπειδὴ «ἀκούει γρήγορα τοὺς πιστούς»), ποὺ φυλάσσεται ἀπὸ τὸ 1563 στὴ Μονὴ Δοχειαρίου, εἶναι ἡ γνωστότερη θαυματουργὴ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀμέσως μετὰ τὴν Παναγία τὴν Πορταΐτισσα τῆς Μονῆς Ἰβήρων καὶ τὴν Παναγία «Ἄξιόν Ἐστι».
.               Τὸ 1646 ἕνας μοναχός, ὀνόματι Νεῖλος, περνοῦσε μπροστὰ ἀπὸ τὴν εἰκόνα κρατώντας ἀναμμένα δαδιά. Μία βραδιὰ ἄκουσε μία φωνὴ νὰ τοῦ λέει: «Μὴν περνᾶς ἀπὸ ἐδῶ καὶ μαυρίζεις τὸν τόπο μὲ καπνό»! Ὁ μοναχὸς δὲν ἔδωσε σημασία, ὕστερα ὅμως ἀπὸ λίγες ἡμέρες, ὅταν ξαναπέρασε μὲ ἀναμμένα δαδιά, ἄκουσε πάλι τὴ φωνή: «Ὦ, μοναχὲ ἀμόναχε, ἕως πότε θὰ συνεχίζεις νὰ καπνίζεις τὴ μορφή μου καὶ νὰ μὲ μαυρίζεις χωρὶς νὰ μὲ τιμᾶς;»
.           Ἡ τιμωρία γιὰ τὴν ἀνυπακοή του ἦταν νὰ χάσει τὸ φῶς του. Ὁ μοναχὸς κατασκεύασε ἕνα στασίδι μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ τὴν παρακαλοῦσε συνεχῶς νὰ τοῦ συγχωρέσει τὸ ἐξ ἀπροσεξίας ἁμάρτημα. Καὶ ἡ Θεοτόκος εἰσάκουσε τὴν προσευχή του.

[…]

Ἡ μονὴ ποὺ κτίστηκε ἀπὸ τὸν ὑποτακτικό τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου

.               Ἡ Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου εἶναι ἡ πρώτη ποὺ ὑποδέχεται ἀπὸ τὰ δυτικά τοὺς προσκυνητὲς στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας. Ἀρχικὰ χτίστηκε τὸν 11ο αἰώνα στὴν περιοχὴ τῆς Δάφνης ἀπὸ τὸν ὑποτακτικὸ τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου, τὸν Εὐθύμιο Δοχειάρη (ἀποθηκάριος), καὶ ἀφιερώθηκε στὸν ἅγιο Νικόλαο. Πειρατὲς κατέστρεψαν τὸ μοναστήρι, τὸ ὁποῖο ξαναχτίστηκε τὸ 1578 στὸν σημερινὸ χῶρο ὅπου βρίσκεται ἡ Μονὴ Δοχειαρίου.
.               Ὕστερα ἀπὸ ἕνα θαῦμα τῶν ἁγίων Ἀρχαγγέλων, χάρη στὸ ὁποῖο σώθηκε ἕνα παιδί, τὸ μοναστήρι ἑορτάζει κάθε χρόνο στὶς 8 Νοεμβρίου. Τὸν 17ο καὶ τὸν 18ο αἰώνα χτίστηκαν νέες πτέρυγες καὶ τὸ καμπαναριό. Τὸ 1783 κατασκευάστηκαν τὸ ἀξιόλογο τέμπλο καὶ τὸ περίφημο ξυλόγλυπτο κιβώριο τῆς ἁγίας τράπεζας.
.               Σήμερα ἡ μονὴ ἔχει 10 παρεκκλήσια, πολλὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι τοιχογραφημένα. Τὸ ὑψηλὸ καθολικὸ τῆς μονῆς τοιχογραφήθηκε τὸ 1568 ἀπὸ τὸν Τζώρτζη καὶ οἱ τοιχογραφίες εἶναι θαυμάσιες. Τὸ τέμπλο καὶ τὸ κιβώριο, ποὺ εἶναι ξυλόγλυπτα, πλούσια σὲ σχήματα καὶ φυτικὸ διάκοσμο, θεωροῦνται τὰ ὡραιότερα τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
.               Στὴ Μονὴ Δοχειαρίου ὑπάρχει ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Γοργοεπηκόου, μία τοιχογραφία ποὺ βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὴν τράπεζα σὲ ἰδιαίτερο παρεκκλήσι, στὸ ὁποῖο καθημερινὰ ἕνας ἱερομόναχος ψάλλει παράκληση πρὸς τὴ Θεοτόκο, ζητώντας βοήθεια γιὰ τοὺς χριστιανούς.

ΠΗΓΗ: dimokratianews.gr

 

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΘΑΥΜΑ… «ἡ κατάσταση ἀνθρωπίνως δὲν εἶναι ἀναστρέψιμη πιά»

Ζητεῖται θαῦμα…

Νεκτάριος Δαπέργολας, Δρ Ἱστορίας ΑΠΘ

.             Ἐδῶ καὶ καιρὸ ὁ τόπος μας βουλιάζει ὁλοένα καὶ πιὸ βαθιὰ μὲς στὴν ἀπόγνωση. Κυβερνήσεις ἀνεβοκατεβαίνουν, φέρνοντας ὅλες τους ἀνεξαιρέτως ὅλο καὶ πιὸ κοντὰ τὴν ἐκποίηση τῆς χώρας καὶ συνεχίζοντας μεθοδικὰ τὸ βασικὸ ἔργο τους, δηλαδὴ τὴν πνευματικὴ διάλυση αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, μέσα ἀπὸ τὸ ἐπὶ δεκαετίες συστηματικὸ ξεχαρβάλωμα τῶν ἀξιῶν του, τῆς πίστης, τῆς γλώσσας καὶ τῆς παιδείας του. Ἑνὸς λαοῦ ποὺ περνᾶ τραγικὲς στιγμές, ὄχι μόνο λόγῶ τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, ἀλλὰ πρωτίστως ἐπειδὴ χωρὶς πλέον ἱστορικὴ μνήμη, ἐθνικὰ ἀπονευρωμένος καὶ θρησκευτικὰ ἀποχρωματισμένος, ἔχει χάσει πιὰ τὰ πνευματικά του ἀντισώματα, αὐτὰ ποὺ τοῦ ἐπέτρεπαν νὰ ἐπιβιώνει καὶ νὰ ἀναγεννιέται σὲ οἰκονομικὰ ἢ πολιτικὰ πολὺ χειρότερους ἀπὸ τὸν σημερινὸ καιρούς. Κι ἔχει ἀπομείνει χαμένος μέσα στὶς αὐταπάτες τῶν «ἐκσυγχρονιστικῶν» του εἰδώλων καὶ τῆς εὐδαιμονιστικῆς του πλάνης, ἀποστερημένος ἀπὸ τὰ πιὸ ζωτικὰ στοιχεῖα τῆς ἴδιας του τῆς ταυτότητας, σὲ πλήρη ἀποστασία ἀπὸ τὸν Θεό, παραζαλισμένος κι ἀλλοπρόσαλλος, ἐθισμένος πλέον στὸ νὰ καταπίνει ἀμάσητα τόσα καὶ τόσα νεοταξίτικα «προοδευτικὰ» σκουπίδια, βουλιάζοντας καθημερινὰ στὴν ἀνοησία, τὴν ἀσυναρτησία καὶ τὴ χυδαιότητα.
.             Ὑπὸ τὶς συνθῆκες αὐτές, εἶναι φανερὸ πὼς ἡ κατάσταση ἀνθρωπίνως δὲν εἶναι ἀναστρέψιμη πιά. Βρισκόμαστε στὸ μακρὰν χειρότερο σημεῖο τῆς μακραίωνης Ἱστορίας μας, στὸ ἔσχατο σημεῖο τῆς πνευματικῆς παρακμῆς μας. Καὶ αὐτὸ εἶναι ξεκάθαρο πὼς δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει, παρὰ μόνο μὲ κάποιο μεγάλο θαῦμα. Κάποια μεγάλη ἄνωθεν παρέμβαση ποὺ θὰ ἀνακόψει τὴν ἐλεύθερη πτώση μας στὴν ἄβυσσο, ποὺ θὰ σταματήσει αὐτὴ τὴν τραγικὴ πορεία τοῦ λαοῦ μας πρὸς τὸ ἱστορικό του Τέλος. Ζητεῖται ἐπειγόντως ἕνα θαῦμα λοιπόν…
.             Αὐτὸ τὸ θαῦμα ὅμως δὲν εἶναι τόσο ἁπλὸ νὰ γίνει. Ὄχι ἀσφαλῶς γιατί δὲν μπορεῖ νὰ γίνει, οὔτε ἐπειδὴ δὲν τὸ θέλει ὁ Θεός. Ἄλλος εἶναι ὁ λόγος – καὶ αὐτὸν τὸν φανερώνει μὲ ἐνάργεια τὸ περιστατικὸ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ὅπου ἐμφανίζεται ὁ Χριστὸς νὰ ἐπισκέπτεται τὴ Ναζαρὲτ γιὰ νὰ κηρύξει. Οἱ συντοπίτες του ὅμως δὲν τὸν ἀποδέχθηκαν, τὸν ἀντιμετώπισαν μὲ ἐχθρικὴ δυσπιστία καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μπόρεσε ἐκεῖ νὰ κάνει κανένα μεγάλο θαῦμα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ θεραπεία ἐλάχιστων ἀρρώστων, καὶ ἔφυγε στενοχωρημένος: «καὶ οὐκ ἠδύνατο ἐκεῖ οὐδεμίαν δύναμιν ποιῆσαι, εἰ μὴ ὀλίγοις ἀρρώστοις ἐπιθεὶς τὰς χεῖρας ἐθεράπευσε. καὶ ἐθαύμαζε διὰ τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν» (Μάρκ. ϛ´ 5-6).
.             Καὶ αὐτὸ τὸ εὔγλωττο συμβὰν δὲν σημαίνει βέβαια πὼς ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε πραγματικὰ τὴ δύναμη νὰ θαυματουργήσει. Ἀποδεικνύει ὅμως ξεκάθαρα ὅτι τὸ θαῦμα, γιὰ νὰ συντελεστεῖ, ἀπαιτεῖ ὄχι μόνο τὴ θεία ἐνέργεια, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνθρώπινη συναίνεση, δηλαδὴ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου. Γιατί ἂν ὁ Θεὸς θαυματουργοῦσε χωρὶς αὐτά, θὰ παραβίαζε πολὺ ἁπλὰ τὴν ἐλευθερία του – κι ἔτσι, ἐνῶ τὸν ἔπλασε γιὰ νὰ ἔχει τὸ αὐτεξούσιον καὶ ἐθελότρεπτον, τότε οὐσιαστικὰ θὰ τὸν κατέστρεφε.
.             Σὲ αὐτὸ λοιπὸν τὸ σημεῖο βρισκόμαστε σήμερα, λίγο μόλις μετὰ τὴν ἔλευση τῆς νέας χρονιᾶς. Τὸ θαῦμα ποὺ θὰ σώσει τὸν λαό μας μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ, ἀλλὰ μόνο μὲ τὴ δική του συνέργεια. Δὲν θὰ μᾶς σώσουν ἀπὸ μόνες τους οὔτε οἱ προφητεῖες τῶν ἁγίων (ἄδηλο καὶ κρύφιο τὸ πότε καὶ τὸ πῶς ἀκριβῶς θὰ ἐκπληρωθοῦν), οὔτε ἡ ἁγιασμένη γῆ μας (μία γῆ γεμάτη κόκαλα ἁγίων καὶ ποτισμένη μὲ τὸ αἷμα χιλιάδων μαρτύρων καὶ ἡρώων, ποὺ ὅμως πλέον ἀπὸ πνευματικῆς πλευρᾶς τὴ βρωμίζουμε καὶ τὴν προδίδουμε καθημερινά), οὔτε καὶ τὸ ὅτι ὑπήρξαμε κάτι σὰν περιούσιος λαὸς ἐπὶ αἰῶνες (γιατί οἱ βουλὲς τοῦ Θεοῦ μποροῦν νὰ ἀλλάζουν καί, πέραν τῆς ἀγάπης Του, ὑπάρχει καὶ τὸ ἐνδεχόμενο τῆς ὀργῆς Του – εἶναι ἄλλωστε ἤδη ἄξιον ἀπορίας ποιὰ ἀπερινόητη μεγαλοθυμία Του μᾶς κρατάει ἀκόμα καὶ δὲν μᾶς ἔχει ἤδη καταποντίσει ὁριστικὰ μὲς στ’ ἀποκαΐδια τῆς ἀθλιότητάς μας). Τὸ πιὸ βασικὸ ἀπ’ ὅλα εἶναι νὰ ἀναρωτηθοῦμε ἂν μᾶς ἀξίζει νὰ σωθοῦμε, σὲ αὐτὲς τὶς ἐσχατιὲς τῆς παρακμῆς ποὺ ἔχουμε καταντήσει, καὶ φυσικὰ ἂν θέλουμε νὰ σωθοῦμε. Ἡ ἀπάντηση καὶ στὰ δύο αὐτὰ ἐρωτήματα εἶναι μία. Καὶ λέγεται μετάνοια. Μετάνοια εἰλικρινὴς καὶ ὁλοκληρωτική. Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ δική μας συνέργεια καὶ συμμετοχή.
.             Καὶ φυσικὰ νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι μετάνοια δὲν σημαίνει οὔτε παθητικότητα, οὔτε ἀδράνεια, ὅσον ἀφορᾶ τὶς ἐν τῷ κόσμῳ δραστηριότητές μας. Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς θέλει παθητικούς, νὰ τὰ περιμένουμε ὅλα ἄνωθεν – καὶ αὐτὸ ποὺ ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι (γιὰ τὸ «σὺν Ἀθηνᾷ καὶ χεῖρα κίνει») ἰσχύει ἀπολύτως καὶ γιά μᾶς. Θὰ πολεμήσουμε λοιπὸν καὶ μέσα στὸν κόσμο, μὲ ὅποιες κοινωνικές, πολιτικὲς ἢ ἄλλες δράσεις μποροῦμε, γιατί ἁπλούστατα εἶναι τέτοια ἡ λαίλαπα ποὺ ἔρχεται, ποὺ κανεὶς δὲν ἔχει πλέον τὸ δικαίωμα νὰ παραμένει ἀδρανής. Ὅλες ὅμως οἱ πράξεις μας, γιὰ νὰ ἔχουν ἀποτέλεσμα, μπορεῖ νὰ γίνουν μόνο σὺν Θεῷ. Μόνο μὲ τὸ αὐτεπίγνωτον τῆς ἀθλιότητάς μας, μόνο μὲ τὴν ὁριστικὴ ταφὴ τοῦ ἐλεεινοῦ πτώματος μέσα μας, μόνο μὲ τὸ κλάμα τῆς εἰλικρινοῦς ἐπιστροφῆς μας, μόνο μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ἐλέους Του. Μόνο ἔτσι μποροῦμε νὰ προχωρήσουμε πιά. Σὲ κάθε ἄλλη περίπτωση, οἱ καιροί μας τελειώνουν πλέον κάπου ἐδῶ. Καὶ ὅ,τι ἐπὶ αἰῶνες χτίσαμε, χάνεται σὲ λίγο ὁριστικὰ μαζί μας μὲς στὰ συντρίμμια.

.             Ἑλλάδα 2016. Τὰ μαῦρα σύννεφα πυκνώνουν συνεχῶς πάνω ἀπὸ τὴν καταρρέουσα χώρα, κάνοντας ὁλοένα καὶ πιὸ ὁρατὰ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν. Μέρες ζοφερὲς καὶ ταραγμένες ἀνοίγονται μπροστά μας, μὲ μία καὶ μόνη ἐλπίδα νὰ ἀχνοφέγγει μὲς στὸν ὀρυμαγδό. Ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω…

ΠΗΓΗ: alopsis.gr (ἀπὸ antifonitis.gr)

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ΛΟΥΚΑ Ἡ θεραπεία τῆς συγκυπτούσης-3 (Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς) «Τὸ ἕνα θαῦμα ἐπιβεβαίωνε καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ προηγούμενου θαύματος. Κι ὅλα μαζὶ δημιουργοῦσαν εὐφορία, ἔδιναν χαρὰ στοὺς κατηφεῖς ἀνθρώπους κι ἐλπίδα στοὺς ἀπελπισμένους»

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΛΟΥΚΑ
Ἡ θεραπεία τῆς συγκυπτούσης
(Λουκ. ιγ´ 10-17)
(ΕΙΚΟΣΤΗ ΕΒΔΟΜΗ ΚΥΡΙΑΚΗ
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ)

ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ὁμιλίες ϛ´- Κυριακοδρόμιο Γ´»,
Ἀθῆναι 2014,
μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 91 ἑξ.

Μέρος Α´: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ΛΟΥΚΑ Ἡ θεραπεία τῆς συγκυπτούσης-1 (Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)
Μέρος Β´: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ΛΟΥΚΑ Ἡ θεραπεία τῆς συγκυπτούσης-2 (Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

.           Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὅμως δὲν τελειώνει ἐδῶ. Ὣς τώρα ἀκούσαμε γιὰ ἕνα θαῦμα φωτεινό, τώρα θ’ ἀκούσουμε γιὰ ἕνα θαῦμα σκοτεινό. «Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτω ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου» (Λουκ. ιγ´ 14). Αὐτὰ εἶναι λόγια τοῦ πονηροῦ υἱοῦ τοῦ σκότους. Θαρρεῖς πὼς ὁ σατανᾶς ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὴ συγκύπτουσα γυναίκα, μπῆκε μέσα σ’ αὐτόν. Ἔτσι μιλάει ἡ φιλαυτία μαζὶ μὲ τοὺς ἀχώριστους συντρόφους της, τὸ φθόνο καὶ τὴν ὀργή. Ὁ Χριστὸς θεράπευσε, ὁ ἀρχισυνάγωγος ὅμως κατέφυγε στὴν κατασπίλωση τοῦ θαύματος. Ὁ Χριστὸς ἐλευθέρωσε μία ἀνθρώπινη ζωὴ ἀπὸ τὰ σατανικὰ δεσμὰ κι ὁ ἄλλος κατασυκοφαντοῦσε. Ὁ Χριστὸς ἔβγαλε τὸ πονηρὸ πνεῦμα ἀπὸ τὴν ἄρρωστη γυναίκα κι ἐκεῖνος ὀργίστηκε, ἐπειδὴ ὁ θεραπευτὴς ἔβγαλε τὸ δαιμόνιο ἀπὸ μία πόρτα κι ὄχι ἀπὸ μίαν ἄλλη. Ὁ Χριστὸς ἄνοιξε τὸν οὐρανὸ στοὺς ἀνθρώπους κι ἀποκάλυψε τὸν ζωντανὸ Θεό· ὁ ἄλλος ἐκνευρίστηκε ἐπειδὴ ἄνοιξε τὸν οὐρανὸ τὸ πρωὶ κι ὄχι τὸ ἀπόγευμα. Ὁ Χριστὸς πῆγε μὲ φῶς στοὺς αἰχμαλώτους στὴ φυλακὴ κι ὁ ἄλλος τὸν ἐπιτίμησε ἐπειδὴ δὲν ἄφησε νὰ κάνει τὸ καθῆκον αὐτὸ μία ἄλλη μέρα.
.           Βλέπετε πόσο φοβερὴ καὶ τρομερὴ εἶναι ἡ φιλαυτία! Ὁ ἐγωκεντρικὸς ἀρχισυνάγωγος δὲν τόλμησε νὰ ἐπιτιμήσει τὸν Χριστό, γι’ αὐτὸ κι ἐπιτιμοῦσε τοὺς ἀνθρώπους. Στὴν πραγματικότητα, μέσα του τὸν Χριστὸ ἐπιτιμοῦσε, ὄχι τοὺς ἀνθρώπους, μ’ ὅλο ποὺ ἡ γλώσσα του χρησιμοποιοῦσε ἄλλο τρόπο. Γιατί ἦταν ἔνοχοι οἱ ἄνθρωποι ἐδῶ; Ἂν κάποιος ἔφταιγε γιὰ τὴν καλὴ αὐτὴ πράξη, ἦταν ἡ συγκύπτουσα; Γιατί ἔφταιγε ἡ συγκύπτουσα; Δὲν ἔτρεξε πίσω ἀπὸ τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ τοῦ ζητήσει θεραπεία. Ἀντίθετα μάλιστα! Ὁ Χριστὸς τὴν κάλεσε κοντά Του καὶ τῆς χάρισε τὴν τέλεια θεραπεία, πέρα ἀπὸ κάθε ἐλπίδα ἢ προσμονὴ ποὺ θὰ εἶχε ἀπὸ τὴ συναγωγή. Ἑπομένως εἶναι σαφὲς πὼς ἂν κάποιος ἔφταιγε ἐδῶ, αὐτὸς ἦταν ὁ Χριστός. Ὁ ἀρχισυνάγωγος ὅμως δὲν τολμοῦσε νὰ κοιτάξει τὸν Χριστὸ στὰ μάτια καὶ νὰ πεῖ: «Εἶσαι ἔνοχος», γι’ αὐτὸ καὶ γύρισε πρὸς τὸ λαὸ καὶ κατηγόρησε τοὺς ἀνθρώπους. Ὑπάρχει πιὸ καθαρὴ καὶ πιὸ πονηρὴ ὑποκρισία; Γι’ αὐτὸ κι ὁ Κύριος τὸν ἀποκάλεσε ὑποκριτή: «Ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῶ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; ταύτην δέ, θυγατέραν Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησε ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου;» (Λουκ. ιγ´ 15, 16).
.           Ὁ Κύριος γνωρίζει τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Ἤξερε πὼς ὁ ἀρχισυνάγωγος Ἐκεῖνον ἤθελε νὰ ἐπιτιμήσει, μ’ ὅλο ποὺ ἡ γλῶσσα του ἀπευθυνόταν στοὺς ἄλλους. Ὁ Κύριος τὸ γνώριζε αὐτὸ καὶ δὲν ἐπέτρεπε νὰ ἐπιτιμηθοῦν ἄλλοι γιὰ κάτι ποὺ μοναδικὸς αἴτιος ἦταν ὁ ἴδιος.
.                 Ὁ Κύριος εἶναι λαμπρότερος ἀπὸ τὸν ἥλιο καὶ καθαρότερος ἀπὸ τὸ κρύσταλλο, γι’ αὐτὸ καὶ μέσα Του δὲ χωροῦσε ὑποκρισία. Δὲν μποροῦσε νὰ ὑποκριθεῖ τὸν ἀνόητο καὶ νὰ σιγήσει ὅταν κάποιος ἄλλος ἐπιτιμᾶται στὴ θέση Του. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ ἀδύναμοι ἄνθρωποι, χωρὶς νὰ ἔχουν καμία εὐθύνη, δὲ μιλοῦσαν καὶ ἀνέχονταν νὰ τοὺς ἐπιπλήττουν, ὁ Κύριος ἄνοιξε τὸ στόμα Του κι ἀπάντησε στὸν ἀρχισυνάγωγο: ὑποκριτά, τοῦ εἶπε. Μποροῦμε νὰ βοηθήσουμε τὰ ζῶα τὸ σάββατο καὶ δὲν μποροῦμε νὰ βοηθήσουμε τὸν ἄνθρωπο; Τὸ βόδι κι ὁ γαίδαρος δὲ μένουν οὔτε μία μέρα ὁλόκληρη κλεισμένοι στὸ σκοτεινὸ σταῦλο, χωρὶς νὰ τὰ βγάλετε ἔξω στὸ φῶς τῆς μέρας καὶ τὸ φρέσκο ἀέρα. Ἡ γυναίκα αὐτὴ ἦταν δεμένη ἀπὸ τὸ σατανᾶ δεκαοκτὼ ὁλόκληρα χρόνια, κι ἐσὺ ὀργίστηκες ἐπειδὴ ἐλευθερώθηκε; Ὁ σατανᾶς ἔχει δέσει ἐσένα χειρότερα ἀπὸ ἐκείνη. Αὐτὴν τὴν ἔδεσε ὥστε τὸ κεφάλι της νὰ φτάνει στὰ γόνατα. Ἐσένα σου ἔδεσε τὴν ψυχὴ στὸ Σάββατο. Γιατί δὲν ἀποδεσμεύεσαι; Τὸ Σάββατο ἔγινε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ὥστε τὴν ἡμέρα αὐτὴ ὁ νοῦς τοὺς ν’ ἀφιερώνεται ἰδιαίτερα στὸ Θεό. Ἡ θεραπεία τῆς γυναίκας αὐτῆς δὲ μᾶς θυμίζει τὸ Θεὸ περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι τὸ Σάββατο, ἢ κάθε ἄλλο Σάββατο, ἀπὸ τὸ Μωυσῆ ὡς σήμερα; Δὲν εἶναι σπουδαιότερο τὸ ἔργο αὐτὸ ἀπὸ τὸ Σάββατο; Δὲν μπορεῖς νὰ δεῖς πῶς στέκεσαι μπροστὰ σὲ Ἕναν, ποῦ εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ τὸ Σάββατο; Κι ὄχι μόνο ἀπὸ τὸ Σάββατο ἀλλὰ κι ἀπὸ τὸ ναὸ (βλ. Μάτθ. Ἰβ’ 6); Δὲν μπορεῖς νὰ νιώσεις, ταπεινὲ ἀρχισυνάγωγε, πῶς ἐνώπιόν σου εἶναι ὁ Κύριος τῶν ψυχῶν τῶν ἀνθρώπων; Νὰ ξέρεις, πὼς οἱ μέρες κι οἱ νύχτες περνοῦν γρήγορα μπροστὰ στὰ μάτια Του κι ἀδειάζουν στὴν αἰωνιότητα.
.           Προσέξτε πόσο τιμᾶ ὁ Κύριος γιὰ μία ἀκόμα φορὰ τὴ σαστισμένη γυναίκα: τὴν ὀνομάζει θυγατέρα τοῦ Ἀβραάμ. Θέλει ὄχι μόνο νὰ διακηρύξει τὴν ἀνωτερότητα τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς σὲ σχέση μὲ τὰ ἄλογα ζῶα, ὅπως ὁ γάϊδαρος καὶ τὸ βόδι, ἀλλὰ καὶ πόσο ψηλότερα ἀνέβηκε ἡ πρώην συγκύπτουσα ἀπὸ τοὺς ὑποκριτὲς πρεσβυτέρους τῆς συναγωγῆς. Τὸ ὅτι ἡ γυναίκα αὐτὴ ἦταν θεοφοβούμενη, φαίνεται πρῶτα πρῶτα ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι, παρὰ τὴν ἀναπηρία της, προσπάθησε νὰ πάει στὴ συναγωγή, γιὰ ν’ ἀκούσει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ προσευχηθεῖ. Δεύτερο ἐπειδή, μόλις θεραπεύτηκε καὶ στάθηκε ὄρθια, ἀμέσως εὐχαρίστησε τὸν Θεό.
.           Ὁ προπάτοράς μας Ἀβραὰμ εὐχαριστοῦσε τὸν Θεὸ γιὰ ὅλα. Ὑπόμεινε βάσανα, χωρὶς νὰ μειωθεῖ οὔτε στὸ ἐλάχιστο ἡ πίστη του στὸ Θεό. Γι’ αὐτὸ ἦταν κι ἡ ἴδια ἀληθινὴ θυγατέρα τοῦ Ἀβραάμ, ὄχι μόνο «ἐξ αἵματος», ἀλλὰ καὶ λόγῳ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς εὐλάβειάς της. Ἦταν περισσότερο γνήσια ἀπόγονος τοῦ πατριάρχη τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὸν πρεσβύτερο αὐτὸν πού, ὅπως κι οἱ ἄλλοι πρεσβύτεροι, ὑπερηφανεύονταν ἐπειδὴ κατάγονταν ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ. Στὴν πραγματικότητα αὐτὸς ἦταν προδότης τοῦ Ἀβραάμ, ἐνῶ ἡ γυναίκα αὐτὴ ἦταν ἀληθινὴ θυγατέρα του. Δὲν ἔπρεπε λοιπὸν νὰ βοηθηθεῖ; Ἔπρεπε τὸ Σάββατο νὰ γίνει ἐμπόδιο στὴ θεραπεία της;
.               Τὸ Σάββατο εἶχε ὁριστεῖ ὡς ἡμέρα ἀνάπαυσης: «Εὐλόγησε Κύριος τὴν ἡμέραν τὴν ἑβδόμην καὶ ἡγίασεν αὐτὴν» (Ἐξ. Κ´ 11). Δὲν πρέπει ὅμως ν’ ἀναπαυτεῖ κι ἡ ψυχή, ὅπως καὶ τὸ σῶμα; Ἡ ψυχὴ δὲν τρέφεται μὲ τὴν ἀργία καὶ τὴν κατάκλιση, ὅπως τὸ σῶμα, ἀλλὰ μὲ ἔργα καλά, ἔργα ἀγάπης, ἔργα εὐάρεστα στὸν Θεό. Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικὴ ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς, ἔτσι ἀνανεώνεται κι ἐνισχύεται ἡ δύναμή της κι ἡ εὐφροσύνη της. Δὲν ἔχει κανένας ἀντίρρηση ὅτι τὴν ἡμέρα αὐτὴ πρέπει νὰ φροντίσουμε τὰ ζωντανά μας. Πολὺ περισσότερο ὅμως πρέπει νὰ φροντίσουμε καὶ νὰ εὐεργετήσουμε τοὺς ἀνθρώπους.
.           Ὁ Κύριος δὲν μᾶς λέει ὅτι σὲ μία γιορτὴ δὲν πρέπει νὰ μεριμνήσουμε γιὰ τὰ βόδια καὶ τὰ γαϊδούρια μας, πὼς δὲν πρέπει νὰ τὰ λύσουμε καὶ νὰ τὰ πᾶμε γιὰ πότισμα. Μᾶς δίνει ὅμως ἐντολὴ πὼς τὴν πρώτη θέση στὴ μέριμνα καὶ τὴν εὐεργεσία μας πρέπει νὰ τὴν ἔχει ὁ ἄνθρωπος. Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς τήρησης τῆς ἡμέρας τοῦ Σαββάτου, τὸ πνεῦμα τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὸ πνευματικὸ σκοτάδι καὶ τὴν ἠθικὴ νωθρότητα ποὺ τοὺς διέκρινε, οἱ Ἰουδαῖοι πρεσβύτεροι μόνο τὸ γράμμα τοῦ Νόμου μποροῦσαν νὰ δοῦν καὶ νὰ τὸ θεοποιήσουν. Ἔτσι ὁ Νόμος, ἀντὶ νὰ γίνει ὁδηγὸς στὸ δρόμο τῆς ζωῆς, ἔγινε ἕνα πτῶμα ποὺ ἐκεῖνοι ἔσερναν μαζί τους. Ἀντὶ ὁ Νόμος νὰ γίνει ἀναμμένη λαμπάδα στὸ σκοτάδι, ἔγινε κρύα στάχτη σὲ χρυσὸ δοχεῖο, ποὺ τὸ προσκυνοῦσαν ὅπως οἱ προπάτορές τους κάποτε τὸ χρυσὸ μόσχο (Ἐξ. Λβ´ 4). Στὴν περίπτωση αὐτὴ ὅμως δὲν ἦταν ὁ ζῆλος τοῦ Νόμου ποὺ ξεσήκωσε τὸν ἀρχισυνάγωγο ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἡ ἄρρωστη φιλαυτία του. Πῶς μποροῦσε κάποιος νὰ δείξει στὴ συναγωγὴ πὼς εἶναι πιὸ δυνατός, πιὸ σοφὸς καὶ πιὸ εὔσπλαχνος ἀπὸ τὸν ἴδιο; Ἔκανε μία ἐπίδειξη τοῦ ζήλου του γιὰ τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ, στὰ χείλη του ὅμως διαφαινόταν ἕνα δηλητήριο ποὺ ἔβγαινε ἀπὸ τὴν ἄρρωστη καρδιά του. Αὐτὸς ἦταν ἕνας ἀκόμα λόγος γιὰ νὰ τὸν ἀποκαλέσει ὁ Κύριος ὑποκριτή. Μὲ τὴν ἀπάντησή Του, ποὺ ἦταν ὀξεία σὰν ξίφος καὶ καθαρὴ σὰν ἥλιος, ὁ Κύριος ἀποστόμωσε ὄχι μόνο τὸν ἀρχισυνάγωγο, ἀλλὰ κι ὅλους τοὺς ἐχθρούς Του:

.             «Καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατησχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδοξοις τοῖς γινομένοις ὑπ’ αὐτοῦ» (Λουκ. ιγ´ 17). Πόσο εὔκολο εἶναι νὰ ὑπερασπιστεῖς ἕνα ἔργο ποὺ ἔγινε ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο! Ὁ Θεὸς στέκεται πίσω ἀπὸ τέτοιο ἔργο ὡς μάρτυρας καὶ προστάτης. Τὸ καλὸ ἔργο δίνει μία ἀκατανίκητη εὐγλωττία στὴ γλώσσα. Ὁ Κύριος γνώριζε ὅλα τὰ μυστήρια τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γής. Ἔτσι γνώριζε καὶ τὸ μυστήριο αὐτὸ ποὺ ἀμφισβητήθηκε ἀπὸ τοὺς ὀλιγόπιστους, ἐκείνους ποὺ ἀναζητοῦσαν συνηγόρους τόσο στὰ καλὰ ὅσο καὶ στὰ πονηρὰ ἔργα. Ὁ Κύριος συμβούλευε τοὺς μαθητές Του: «Ὅταν δὲ προσφέρωσιν ὑμᾶς ἐπὶ τὰς συναγωγᾶς καὶ τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας, μὴ μεριμνᾶτε πὼς ἢ τί ἀπολογήσεσθε ἢ τί εἰπῆτε» (Λούκ. Ἰβ’ 11), «οὐ γὰρ ὑμεῖς ἔστε οἱ λαλοῦντες, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τοῦ πατρὸς ὑμῶν τὸ λαλοῦν ἐν ὑμὶν» (Μάτθ. ἰ’ 20). Παραδειγματιστεῖτε ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ἀπάντησε ὁ πρωτομάρτυρας Στέφανος στοὺς βασανιστές του. Ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ἀπαντοῦσαν οἱ πρώην ψαράδες Πέτρος καὶ Ἰωάννης, καθὼς κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Δὲν εἶναι ἀπαντήσεις ἀνθρώπων αὐτές, ποὺ τὶς ἔμαθαν σὲ βιβλία, ἀλλὰ ἐκείνων ποὺ διδάχτηκαν ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Δὲ μιλᾶνε ἔτσι οἱ συνήγοροι κι οἱ θνητοὶ ἄνθρωποι, παρὰ μόνο ὁ Θεός.
.              Ὁ σοφὸς βασιλιὰς τοῦ παλιοῦ καιροῦ ἔδωσε προφητικὴ φωνὴ σὲ μία εὐαγγελικὴ ἀλήθεια ὅταν εἶπε: «κακὸς ὑπακούει γλώσσης παρανόμων, δίκαιος δὲ οὐ προσέχει χείλεσι ψευδέσιν» (Πάρ. Ἰζ’ 4). Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ στὸν ἀρχισυνάγωγο ἦταν τέτοια, ὥστε προκάλεσε ντροπὴ στοὺς ἀντιπάλους καὶ χαρὰ σ’ ὅλους τους ἀνθρώπους. Χάρηκαν οἱ ἄνθρωποι, γιατί εἶδαν στὰ λόγια Του μία λάμψη νίκης τοῦ καλοῦ πάνω στὸ κακό, ὅπως νωρίτερα εἶχαν δεῖ τὴν ἴδια λάμψη στὸ θαῦμα ποὺ ἔκανε στὴ συγκύπτουσα, ἀλλὰ καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα ἀπὸ τὰ θαύματά Του. Πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδοξοις τοῖς γινομένοις ὑπ’ αὐτοῦ. Μὲ τὸ ποὺ γινόταν κάποιο θαῦμα, τὰ νέα γι’ αὐτὸ διαδίδονταν γρήγορα, ἀλλὰ σύντομα ἀκολουθοῦσε κι ἕνα δεύτερο θαῦμα, κι ἕνα τρίτο κ.ο.κ. Τὸ ἕνα θαῦμα ἐπιβεβαίωνε καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ προηγούμενου θαύματος. Κι ὅλα μαζὶ δημιουργοῦσαν εὐφορία, ἔδιναν χαρὰ στοὺς κατηφεῖς ἀνθρώπους κι ἐλπίδα στοὺς ἀπελπισμένους. Ὅλα στέριωναν στὴν πίστη τοὺς περισσότερο ὀλιγόπιστους, ἐνθάρρυναν τοὺς καλοὺς στὸ δρόμο τοῦ καλοῦ, καθοδηγοῦσαν ἐκείνους ποὺ περιπλανιοῦνταν σὲ δρόμους στραβούς, ἔσπερναν παντοῦ τὸ λόγο πὼς ὁ Θεὸς εἶχε ἐπισκεφτεῖ τὸν λαό Του καὶ πὼς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἔρχεται.

* * *

.           Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ περιέχει πολλὰ νοήματα καὶ πλούσια διδασκαλία, ἀκόμα κι ἂν τὴν διαβάσει κανεὶς πρόχειρα. Ἔχει ὅμως καὶ κάποιο ἐσωτερικό, κάποιο μυστικὸ νόημα, ποὺ εἶναι ἰδιαίτερα διδακτικὸ γιὰ τὴν πνευματική μας ζωή. Ἡ συγκύπτουσα γυναίκα ὑποδηλώνει τ’ ἀγκυλωμένα μυαλὰ ὅλων αὐτῶν ποὺ δὲν προσεγγίζουν τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἐκείνων ποὺ ἔχουν διεστραμμένο νοῦ καὶ δὲν μποροῦν μὲ τὶς δικές τους δυνάμεις νὰ σταθοῦν ἀπέναντι στὸ Θεό, ἀλλ’ ἕρπουν διαρκῶς στὴ γῆ, τρέφονται ἀπὸ τὴ γῆ, μαθητεύουν στὴ γῆ καὶ χαίρονται στὴ γῆ.
.           Τὸ διεστραμμένο μυαλὸ εἶναι ταυτόχρονα καὶ ἀγκυλωμένο, περιορισμένο. Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις. Τοὺς προγόνους του τοὺς ἀναζητᾶ μόνο ἀνάμεσα στὰ ζῶα. Τὴν εὐχαρίστησή του τὴ βρίσκει μόνο στὸ φαγητὸ καὶ τὸ ποτό. Δὲν ξέρει τίποτα γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πνευματικὸ κόσμο ἢ γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ κι ἑπομένως δὲν γνωρίζει τίποτα γιὰ τὴν πνευματική, τὴν οὐράνια χαρά. Εἶναι ἀπαρηγόρητο, φοβισμένο, γεμάτο θλίψη καὶ κακία. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς καλεῖ ἕνα τέτοιο μυαλὸ κοντά Του γιὰ νὰ τὸ ἀνορθώσει, νὰ τὸ φωτίσει, νὰ τοῦ δώσει χαρά. Ἂν πάει γρήγορα κοντά Του, ὅπως ἡ συγκύπτουσα, θ’ ἀνορθωθεῖ πραγματικά, θὰ φωτιστεῖ, θὰ χαρεῖ καὶ θὰ εὐχαριστησεῖ τὸν Θεὸ μ’ ὅλη του τὴ δύναμη. Ἂν δὲν πάει κοντά Του, θ’ ἀφεθεῖ στὸ σκοτάδι καὶ θὰ πεθάνει μέσα στὶς ἁμαρτίες Του, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος στοὺς ἄπιστους Ἰουδαίους: «ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ ὑμῶν ἀποθανεῖσθε» (Ἰωάν. η´ 21). Τὸ ἴδιο θὰ γίνει καὶ μὲ τὴν αἰσθησιακὴ καὶ κολλημένη στὰ γήινα ψυχή, ποὺ εἶναι στραμμένη πρὸς τὴ γῆ καὶ ἕρπει στὴν ἐπιφάνειά της.
.           Δὲν εἶναι καλύτερα τὰ πράγματα γιὰ τὴν ἐξασθενημένη καὶ παραλυμένη ψυχή, ποὺ δὲν πιστεύει πὼς αὐτὸ ποὺ ἔχει εἶναι ἀληθινό, ποὺ δὲν ἔχει τὴ δύναμη ν’ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸ ψέμα καὶ νὰ προσεγγίσει τὴν ἀλήθεια. Ὅταν ἀκούει τὴν κλήση τῆς ἀλήθειας, βρίσκει πάντα μία πρόφαση, ὅπως: «Σήμερα εἶναι Σάββατο, δὲν μπορῶ, δὲν μὲ κάλεσες μία βολικὴ μέρα» ἢ «ἡ κλήση σου εἶναι ξαφνικὴ κι ἀπότομη, δὲν μπορῶ –ἔπρεπε νὰ βρεῖς καλλίτερα λόγια γιὰ νὰ μὲ καλέσεις» ἢ «εἶμαι νέος, ἀνήσυχος, δὲν μπορῶ– κράτα τὴν κλήση σου, ὡσότου παίξω λίγο ἀκόμα μὲ τὰ ψέματα» ἢ «ἔχω γυναίκα καὶ παιδιά, δὲν μπορῶ – πρέπει πρῶτα νὰ φροντίσω γι’ αὐτὰ κι ἔπειτα νὰ μὲ καλέσεις». Κι ὑπάρχουν καὶ πολλὲς ἄλλες δικαιολογίες καὶ προφάσεις, δεκάδες ἢ καὶ ἑκατοντάδες.
.           Τὸ παραλυμένο μυαλὸ θὰ βρεῖ πάντα κάποια ἀληθοφανῆ κι ἀνόητη δικαιολογία γιὰ νὰ μὴν ἀκολουθήσει τὴν ἀλήθεια. Ἡ ἀλήθεια ὅμως κράζει μία, δύο, τρεῖς φορὲς καὶ μετὰ ἀκολουθεῖ τὸ δρόμο της. Κι ἡ παράλυτη ψυχὴ ἐξακολουθεῖ νὰ ἕρπει στὸ χῶμα καὶ θὰ πεθάνει στὶς ἁμαρτίες της. Ὅποιον ἀρνεῖται τὴν κλήση τοῦ Χριστοῦ σ’ αὐτὴ τὴ ζωή, ὁ θάνατος θὰ τὸν βρεῖ ξαφνικά. Θὰ τὸν ἁρπάξει καὶ θὰ κλείσει πίσω του τὶς πύλες τῆς ἐπίγειας ζωῆς. Αὐτὸς δὲν ἔχει πιὰ ἐλπίδα νὰ ξαναγυρίσει στὴ ζωὴ αὐτή, νὰ μετανοήσει στὴ μέλλουσα ζωὴ ἢ νὰ λάβει ἔλεος στὴν Κρίση τοῦ Θεοῦ.
.           Ὁ θάνατος εἶναι μπροστά μας, ὅπως μπροστὰ μας εἶναι κι ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ. Αὐτὲς εἶναι δύο φοβερὲς ὑπομνήσεις σ’ ἐμᾶς, πὼς μπροστά μας πρέπει νὰ εἶναι καὶ ἡ μετάνοια. Ἂν ἡ μετάνοια δὲν προηγηθεῖ τοῦ θανάτου καὶ τῆς Κρίσης τοῦ Θεοῦ, τότε θὰ μείνει γιὰ πάντα μακριά μας. Τώρα εἶναι στὸ χέρι μας, τώρα μποροῦμε ἀκόμα νὰ τὴ χρησιμοποιήσουμε. Ἂς βιαστοῦμε νὰ κάνουμε χρήση τῆς μετάνοιας. Ἡ μετάνοια εἶναι τὸ πρῶτο καὶ σπουδαιότερο φάρμακο τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ἂς μετανοήσουμε μόνο κι ἔπειτα θ’ ἀνοίξουν κι ἄλλες πόρτες καὶ θὰ μάθουμε τί ἄλλο πρέπει νὰ κάνουμε. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται στὸ θνητὸ σῶμα του, ἡ ψυχή του εἶναι λίγο ἡ πολὺ ἀγκυλωμένη. Ὁ Χριστὸς καλεῖ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἡ ψυχή τους, τὸ πνεῦμα κι ὁ νοῦς τους ἔχουν ἀγκυλωθεῖ. Ἐκεῖνος μόνο μπορεῖ ν’ ἀνορθώσει αὐτὸ ποὺ ὁ μοχθηρὸς κόσμος ἔχει στρεβλώσει. «Ἄντρα», «γυναίκα», «παιδί». Μᾶς καλεῖ ὅλους μὲ τὰ ὀνόματα αὐτὰ γιὰ νὰ μᾶς προσφέρει τὴ χαμένη ἀξιοπρέπειά μας, ἀντὶ νὰ πεῖ «τυφλέ», «ἀνάπηρε», «λεπρέ», «ζητιάνε». Μᾶς καλεῖ κοντά Του, θέλει νὰ μᾶς ἀνορθώσει, νὰ καθαρίσει τὸ νοῦ μας καὶ νὰ τὸν κάνει δυναμικὴ σάλπιγγα τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι κι ἐμεῖς, ὅταν σαλπίζουμε τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ, θὰ δοξαστοῦμε στὴ βασιλεία τῶν ἁγίων ἀγγέλων καὶ τῶν δοξασμένων ἁγίων στὸν οὐρανό, στὴ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ μας.

.               Δόξα καὶ αἶνος τῷ Κυρίῳ καὶ Σωτῆρι ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, τῇ ὁμοουσίῳ καὶ ἀδιαιρέτῳ Τριάδι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

«ΕΧΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ! ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ…!»

«Ἔχε ἐμπιστοσύνη στὴν Παναγία!… Θὰ βρεθεῖ…»

   .             Δεκαπενταύγουστος ἦταν καὶ τότε. Ζέστη πολλή. Ἀκόμη καὶ στὸ ἐξοχικό τους ἐλάχιστη ἀναψυχὴ εἶ­­χαν ἀπὸ τὸν καύσωνα τοῦ ­καλοκαιριοῦ. Ὅ­­­μως δὲν ἦταν ἡ ὑψηλὴ θερμοκρασία ποὺ ἄφησε ἀνεξίτηλο στὴ μνήμη της ἐκεῖνο τὸν Δεκαπενταύγουστο. Θυμᾶται! Πάντα θὰ θυμᾶται ὅσο θ’ ἀναπνέει σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο καὶ πιότερο τοῦτες τὶς μέρες. Τὶς μέ­­ρες τῆς χάρης της. Σταυροκοπιέται! Μ’ εὐγνωμοσύνη, μ’ ἀνάπαυση γιὰ τὴν προστασία τῆς μάνας Παναγιᾶς!
.             Ἦταν δυναμικὴ γυναίκα. Θὲς τὸ πιὸ ἤ­­­πιο τοῦ χαρακτήρα τοῦ ἄνδρα της, θὲς ὁ δικός της χαρακτήρας, θὲς οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς, τὴν ἔκαναν ἀκόμη πιὸ ριψοκίνδυνη καὶ ἀποφασιστική. Τό ’χε πρὶν χρόνια ἀπὸ τότε σχεδιάσει στὸ μυαλό της. Ἔβλεπε ἄλλωστε τὴν ἐπαγγελματικὴ πορεία τοῦ γιοῦ της. Ἐλεύθερος ἐπαγγελματίας. Μὲ σπουδές, μὲ ἱκανότητες, πλὴν ὅ­­­μως χωρὶς κάτι σταθερό. Ζοῦσε, ἀλίμονο, ἀλλὰ ἄλλοτε εὐημεροῦσε κι ἄλλοτε περίμενε μῆνες γιὰ νὰ εἰσπράξει χρήματα. Οἱ κόρες της καλοσπουδαγμένες θὰ τὰ κατάφερναν. Ὁ γιός της ὅμως; Γι’ αὐτὸν ἔπρεπε κάτι νὰ κάνει. Καὶ τό ’χε κα­λὰ σχεδιάσει. Εἶχε ρωτήσει κι ἦταν γιὰ ὅλα ἐνήμερη. Γι’ αὐτὸ καί, ὅταν ὁ ἄνδρας της σταμάτησε τὴν ἐργασία του καὶ πῆρε τὸ «ἐφάπαξ», ἀμέσως τοῦ ξεδίπλωσε τὸ σχέδιό της. Τοῦ ἀράδιασε τὰ ἐπιχειρηματικά της σχέδια καὶ φυσικὰ τὸν ­ἔπεισε. Δὲν ἤθελε ἄλλωστε καὶ πολύ. Χρόνια τώρα ἐκεῖνος τὴν ἐμπιστευόταν σ’ αὐτά. Ἀγόρασε λοιπὸν μὲ ὅλο τὸ ποσὸ ἕνα φορτηγὸ δημοσίας χρήσεως. Καὶ ­ἀμέσως, ὅπως τό ’χε σχεδιάσει, τὸ ­νοίκιασε. Ἀπὸ αὐτὸ τὸ μηνιαῖο μίσθωμα θὰ ἐξασφάλιζε ἐφ’ ὅρου ζωῆς τὴν ἀσφάλεια τοῦ γιοῦ της. Τὴν ἰατροφαρμακευτική του κάλυψη ἀλλὰ καὶ σύνταξη καὶ «ἐφάπαξ» γιὰ τὸν ἴδιο ἱκανοποιητικό, ὅταν θὰ περνοῦσαν τὰ χρόνια. Καὶ πράγματι, ὅλα ἔγιναν ὅπως τά ᾿χε σχεδιασμένα. Ἀλλὰ μόνο γιὰ πέντε μῆνες…
.             Μεσημέρι ἦταν, θυμᾶται, ποὺ ὁ ἐνοικια­στὴς τὴν πῆρε τηλέφωνο. ­Τραυλίζοντας σχεδὸν τῆς εἶπε ὅτι τὸ φορτηγὸ δὲν ἦταν ἐκεῖ ποὺ τὸ ἄφησε. Τὴ ρώτησε ἂν ξέρει κάτι ἡ ἴδια. Κίνησε γῆ καὶ οὐρανό: ἀστυνομία, ἀσφάλεια, καταθέσεις ­μαρτύρων. Τίποτα. Βγῆκε μὲ τὸ αὐτοκίνητό της νὰ ψά­χνει ἀπεγνωσμένα σ᾿ ­ὁλόκληρη τὴν πόλη. Ἀποτέλεσμα μηδέν. Τίποτα ­ἀπολύ­τως.
.             Τσάκισε. Λύγισε. Ὁ ἱδρώτας μιᾶς ζωῆς τοῦ ἄνδρα της. Τὸ μέλλον τοῦ ­παιδιοῦ της. Τὸ δικό της εὐφυὲς σχέδιο! Ὅλα στάχτες, θρύψαλα, χαλάσματα. Δὲν εἶχε πλέον καμιὰ ἐλπίδα. Κανεὶς δὲν τῆς ἔδινε. «Κύκλωμα», ἔλεγε ἡ ἀστυνομία. «Μὴν ἐλ­πίζετε. Μᾶλλον ἤδη, κυρία μου, τὸ φορτηγό σας ἔχει βγεῖ στὸ ἐξωτερικό. Ὑπάρχουν συχνὰ κρούσματα τὸν τελευταῖο καιρό».
.             Θυμᾶται! Καμίνι ἡ θερμοκρασία ἐκεῖνο τὸν Αὔγουστο. Φωτιὰ καὶ ἡ θλίψη νὰ σιγοκαίει ἐντός της. Ἔφυγαν ὅλοι γιὰ τὸ ἐξο­χικό. Περισσότερο γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὴ δεύτερη, τὴ θλίψη. Τηλέφωνα δὲν πολυσήκωναν. Δὲν εἶχαν ὄρεξη. «Γιατί, Κύριε;», μονολογοῦσε συχνά. «Γιατί τέτοια δοκιμασία, τέτοιο σταυρό, τέτοιο πόνο;».
.             Θυμᾶται κι ἐκεῖνο τὸ τηλεφώνημα. Πῶς τῆς ἦρθε νὰ σηκώσει τὸ τηλέφωνο; Μιὰ κρυφὴ ἐλπίδα ὅτι κάποιο στοιχεῖο θὰ τῆς ἔδιναν ἀπὸ τὴν ἀστυνομία.
–Τί κάνετε;
.             Ὁ Πνευματικός της! Σπάνια· τί σπάνια… ποτὲ δὲν τοὺς τηλεφωνοῦσε. Θά ᾿μαθε, σκέφτηκε, καὶ πῆρε νὰ τὴν παρηγορήσει. Δὲν εἶχε καμιὰ ὄρεξη γιὰ τέτοια τώρα.
–Τί κάνετε; σὲ ὕφος πανηγυρικό, γιορτινὸ ἐκεῖνος.
.              Ὄχι, ἀποκλείεται. Δὲν ξέρει τίποτα. Ἔ­­­τσι πῆρε…
–Τί καιρὸ κάνει ἐκεῖ;
.                Ἄχ! Ἂν εἶναι δυνατόν! Ὄρεξη ἔχει… σκέφθηκε.
–Τί καιρὸ νὰ κάνει, πάτερ; Ζέστη πολλή. Δὲν ἀπέχουμε δὰ καὶ χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν πόλη. Λίγο πιὸ ἔξω εἴμαστε. Ὅ,τι καιρὸ ἔχετε κι ἐσεῖς, εἶπε ἀνόρεχτα καὶ λίγο ἐκνευρισμένα.
–Λοιπόν, ἄκου νὰ δεῖς. Ἔχε ἐμπιστοσύνη στὴν Παναγία! Ὅλα θὰ πᾶνε καλά. Θὰ βρεθεῖ… Ἔχε ἐμπιστοσύνη… Ὁ Θεὸς μαζί σου…
.             Καὶ πρὶν καλά-καλὰ προλάβει νὰ τὸν ρωτήσει ποῦ τό ’μαθε, πῶς ξέρει ὅτι θὰ βρεθεῖ, ἐκεῖνος τό ’κλεισε. Ρώτησε τὸν ἄν­τρα της, τὶς κόρες της, τὸν γιό της ποιὸς ἀπ’ ὅλους ἐνημέρωσε τὸν παππούλη γιὰ τὴ δυστυχία τους, ἀλλὰ κανένας δὲν τό ’χε κάνει, τὴ διαβεβαίωναν. Ἦταν 4 Αὐ­­γούστου! Πέρασαν μερικὲς μέρες καὶ ὅλα ξεχάστηκαν. Ἡ θλίψη τὰ ­σκέπασε ὅ­­­λα: τὸ τηλεφώνημα, τὴν ἐλπίδα, τὴν ἀ­­­πο­­ρία ποιὸς ἐνημέρωσε τὸν ­Πνευματικό της.
.             Ἦταν πρωὶ 13 Αὐγούστου, ὅταν χτύπησε τὸ τηλέφωνο.
Ἦταν ἀπὸ τὴν ἀστυνομία.
–Ἔχουμε εὐχάριστα! τῆς εἶπαν. Εἶστε τυχεροί. Τὸ φορτηγό σας βρέθηκε ἐγκαταλελειμμένο καὶ ἄθικτο. Λίγο πρὶν ἀπὸ τὴ Θήβα, στὴ θέση «Παναγιά».
.             Πῆγαν. Πράγματι. Σὲ μιὰ ἐσοχὴ τοῦ ἐ­­­θνικοῦ δρόμου ἦταν ἀφημένο τὸ φορτηγό τους. Ὁ κόπος μιᾶς ζωῆς τοῦ ἄνδρα της. Ἡ ἐλπίδα καὶ τὸ μέλλον τοῦ παιδιοῦ της. Ἡ ἀστυνομία ἔδωσε τὴ δική της ἐκδοχή. Μὲ πειστήρια καὶ ἀποδείξεις.
–Τὸ φορτηγό σας τὸ συνόδευε ἕνα ἡμιφορτηγάκι, τὸ ὁποῖο φρόντιζε γιὰ τὸν ἀνεφοδιασμό του.
.             Ἐπειδὴ φοβοῦνταν πιθανὰ δικά μας σήματα, δὲν τὸ ἀνεφοδίαζαν σὲ βενζινάδικα, ἀλλὰ φρόντιζε γι’ αὐτὸ τὸ συνοδευτικὸ ὄχημα μέχρι νὰ βγοῦν ἀπὸ τὰ σύνορα.
.             Κοιτάξτε ἐδῶ! Προσπάθησαν νὰ τὸ γεμίσουν μὲ πετρέλαιο, ἀλλά… λείπει ἡ τά­πα τοῦ ρεζερβουάρ. Μᾶλλον μὲς στὴν τα­ραχή τους τοὺς ἔπεσε, τὴν ἔχασαν, δὲν θέλησαν νὰ ριψοκινδυνέψουν καί… τὸ ἐγ­κατέλειψαν. Ἡ σήμανση τελείωσε. Φρον­τίστε γιὰ τὴ μεταφορὰ τοῦ φορτηγοῦ σας.
.             Ἡ ἀστυνομία ἔδωσε τὴ δική της ­ἐκδοχή. Ὅλα ὅσα ἴσως ἀκριβῶς συνέβησαν, χω­ρὶς νὰ μπορεῖ νὰ πεῖ ποιὸς τὰ μεθόδευ­σε…
.             Γι’ αὐτὸ μιλοῦσε ξεκάθαρα ἡ θέση ποὺ βρέθηκε: «Παναγιά!». Καὶ τὸ προσκυνητάρι της λίγα μέτρα πιὸ πέρα!

ΠΗΓΗ: osotir.org

ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ;

ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ

 Τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»

.             Ἀλήθεια, πόση δύναμη ἔχει ἡ θερμὴ προσευχή, τὰ γόνατα καὶ κλάματα, ὅταν βγαίνουν μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μας! Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πιστεύει, τότε ἀνοίγουν ὅλες οἱ πόρτες τοῦ Θεοῦ.
.             Πόση μεγάλη εἶναι ἡ Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Σὲ ὅλους κάνει θαύματα. Ἀκόμη καὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν εἶναι βαπτισμένοι. Ἀρκεῖ νὰ καταφύγουν ἀποκλειστικὰ σὲ Αὐτόν. Ἀσφαλῶς καὶ μετὰ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν μὲ ἀφοσίωση καὶ διαρκῆ πίστη. Αὐτὸ συμβαίνει σήμερα σὲ κάποιους εὐσεβεῖς μουσουλμάνους, οἱ ὁποῖοι ἀντιμετωπίζουν προβλήματα ὑγείας καὶ πηγαίνουν στὸν Χριστό, στὴν Παναγία, στὸν ἅγιο Γεώργιο. Ἔχουν γίνει πολλὰ τέτοια θαύματα. Ὁ Χριστὸς σὲ μία τέτοια περίπτωση στὸ Πακιστὰν ζήτησε μετὰ ἀπὸ τὸ θαῦμα, νὰ βαπτιστεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ κηρύξει τὸ ὄνομά του.
.             Πόσο μεγάλη εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ παντοδυναμία Του καὶ ἡ Πανσοφία Του. Ἡ Παναγάπη Του καὶ ἡ Παντογνωσία του. Κάνει καλὰ ἀπὸ μακριά. Ὅλα τὰ μπορεῖ ὁ Κύριος. Εἶναι Θεὸς ἀληθινός. “Πάντα δυνατὰ τῷ Θεῷ, ἀδυνατεῖ δὲ Αὐτῷ οὐδέν”. Κι ἂν δὲν δοῦμε ἐξωτερικὸ αἰσθητὸ θαῦμα, θὰ ἔχουμε στὴν καρδιά μας τὴ χάρη Του καὶ θὰ γίνει ἡ ἀλλαγή μας, τὸ μέγιστο θαῦμα.
.             Ὁ Χριστὸς ἔχει ὅλα τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ “σὲ Αὐτὸν κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς Θεότητος σωματικῶς”. Ἔχει τὸ προφητικὸ χάρισμα, τὸ βασιλικὸ καὶ τὸ Ἀρχιερατικό. Μαζὶ μὲ αὐτὰ ἔχει τὸ ἰαματικό, τὸ προορατικὸ καὶ τὸ διορατικό. Μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ ὅλα αὐτὰ τὰ κληρονομοῦν καὶ οἱ πιστοί. Τὰ τρία πρῶτα μὲ τὸ βάπτισμα καὶ τὴ Γενικὴ Ἱερωσύνη. Τὰ ἄλλα κατὰ τὸ βαθμὸ τῆς Πίστεως καὶ ἁγιότητας
.             Ὕστερα ἀπὸ κάθε θαῦμα ζητεῖται ἡ εὐγνωμοσύνη. Δὲν εἶναι συμφέρον γιὰ τὴν ψυχική μας σωτηρία νὰ κάνουμε τάματα, νὰ γίνονται θαύματα καὶ μετὰ νὰ ἀποστατοῦμε, νὰ φεύγουμε καὶ νὰ ξεχνᾶμε τὰ πάντα. Ζητεῖται συνέχεια καὶ συνέπεια μετὰ τὸ θαῦμα στὴν προσωπική μας ζωὴ καὶ διαρκὴς ἀκολουθία τοῦ Ἰησοῦ. Μεγάλα τὰ τῆς Πίστεως κατορθώματα. Ἐμεῖς ὅσο μποροῦμε νὰ σπρώχνουμε τὸν κόσμο πρὸς τὸν Χριστό. Αὐτὸς εἶναι ὁ μοναδικὸς Σωτήρας καὶ Λυτρωτής.
.             Σήμερα ὅσο ποτὲ ἄλλοτε χρειαζόμαστε ὅλοι τὸν Χριστό. Πρέπει νὰ βοηθήσουμε καὶ τοὺς συνανθρώπους μας νὰ ξεπεράσουν τὰ ἀρνητικὰ συναισθήματα καὶ τὰ ἐπιγενόμενα τῶν συνθηκῶν, μέσα στὶς ὁποῖες ζοῦμε.

ΝΕΩΤΕΡΕΣ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΝΕΩΤΕΡΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΚΑΙ Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΠΑΥΛΙΤΗΣ

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος
Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

(Ὁμιλία κατά τήν Θεία Λειτουργία
στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Νικολάου Χαυδάτων Κεφαληνίας 24-5-2014)

ΠΗΓΗ: impantokratoros.gr 

.                 Σεβαστέ μας Γέροντα Παρθένιε, Ἅγιε Καθηγούμενε τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Παύλου Ἁγίου Ὄρους, σεβαστοί μου πατέρες καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, μέ ἀφορμή τήν σημερινή λαμπρή ἑορτή τῆς ἀνακομιδῆς καί τῆς μετακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἄς ἀναφέρωμε σήμερα στήν ἀγάπη σας κάποιες ἐγγυημένες νεώτερες, ζωντανές ὅμως, ἐμφανίσεις τοῦ Ἁγίου Νικολάου στήν Ρωσία καί ἰδιαίτερα στό Ἁγιώνυμον Ὄρος.
.                 Αὐτό τό κάνομε γιά νά ἀποδειχθῆ περίτρανα ἡ διαχρονική σωστική δρᾶσις τοῦ τιμωμένου σήμερα Ἁγίου μας. Ἔτσι δέ καί ἐμεῖς νά ἀντλήσωμε ἀκόμη περισσότερο, δύναμι καί ἐνίσχυσι στόν διά βίου ἀγῶνα τῆς σωτηρίας μας. Διότι, ὅταν ἕνας Ἅγιος δρᾶ ἐμφανῶς, ἀκόμη καί στίς πονηρές ἡμέρες μας, ἄν καί ἔζησε «τῷ μακρυνῷ καιρῷ  ἐκείνῳ», στήν πρᾶξι τόν αἰσθανόμεθα σύγχρονό μας. Αὐτή δέ ἡ πρόσφατη καί σύγχρονη δρᾶσις του μᾶς συνδέει μέ τό ἅγιο, ἔνδοξο ἁγιοτόκο παρελθόν καί μᾶς ἀποδεικνύει ὅτι Ἰησοῦς Χριστός “χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας” (Ἑβρ. ιγ´, 8).
.                 Ἐπί πλέον δέ, σύμφωνα μέ τήν Γραφή καί μέ τούς ἱερούς Ἑρμηνευτάς, αὐτά τά σύγχρονα θαύματα εἶναι ἕνα θεόθεν σημάδι, ὅτι ὁ Θεός δέν ἀπέστρεψε τό ἅγιο καί δίκαιο Πρόσωπό Του ἀπό τόν ὑπόλοιπο ἁμαρτωλό λαό Του καί ὅτι, διά τοῦ Ἁγίου Του, ὁ Θεός τελικά ἐπεσκέψατο ὁλόκληρον τόν λαόν Αὐτοῦ.
.                 Ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης – ἦτο Ρῶσος, ἐκοιμήθη τό 1938 στήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίου Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους – πώς κάποιος γνωστός του, ὁ π. Ρωμανός στήν Ρωσία, ὅταν ἦταν παιδί, ἐσώθη θαυματουργικά ἀπό τόν Ἅγιο Νικόλαο, ὅταν, προσπαθῶντας μέ ἕλκυθρο νά περάση ἕνα ποτάμι, ἔπαθε ἕνα ἀτύχημα. Ἐβυθίζετο τό ἕλκυθρο μέσα στούς πάγους καί τότε ἐνεφανίσθη ὁ Ἅγιος Νικόλαος καί τόν ἔσωσε.

.                 Ἐπίσης, ὁ Ἅγιος Σιλουανός μνημονεύει κάποιον γνωστό του στήν Ρωσία, πού, ὅταν ἦταν μικρό παιδί, ἐσώθη θαυματουργικά ἀπό ἐπίθεσι κοπαδιοῦ ἀγρίων λύκων. Ὅταν εἶπε “ Ἅγιε Νικόλαε, βοήθησέ με”, τότε, ξαφνικά, οἱ λύκοι, ραπιζόμενοι ἀπό τήν θερμή προσευχή τοῦ παιδιοῦ αὐτοῦ, ἐτράπησαν εἰς φυγήν μέ τήν ἐπέμβασι τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἐνῷ δηλαδή οἱ λύκοι ἤρχοντο κατεπάνω του, αὐτομάτως ἔκαναν μεταβολή καί ἔφυγαν ὅλοι.
.                 Στήν Ρωσία, ἐπί ἐποχῆς Κροῦτσεφ, διαδόχου τοῦ Στάλιν, μετά τήν δεκαετία τοῦ 1950, συνέβη τό ἑξῆς: Ὅταν μία κοπέλλα, ἐπειδή δέν εἶχε ἀγόρι γιά νά χορέψη σέ ἕνα ἁμαρτωλό πάρτυ, τότε εἰρωνικά ἔπιασε στά χέρια της μία εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου θέλοντας νά χορέψη βέβηλα μαζί μέ τήν εἰκόνα, δῆθεν ὅτι χορεύει μέ κάποιον, ἐκείνην τήν στιγμή ἔμεινε σάν στήλη ἅλατος. Ἔμεινε “μάρμαρο” ἐπάνω ἀπό ἑκατό ἡμέρες, ὥσπου ἐνεφανίσθη ὁ πάντα πολυεύσπλαγχνος Ἅγιος Νικόλαος καί τήν ἔλυσε θαυματουργικά ἀπό αὐτόν της τόν σωτήριο, παιδαγωγικό καί ὀδυνηρό κανόνα, ὁ ὁποῖος ὅμως ἦτο γι᾽ αὐτήν πέρα γιά πέρα σωτήριος. Μάλιστα, αὐτό τό γεγονός, τόση ἐντύπωσι εἶχε κάνει τότε στήν Ρωσία, ὥστε ἔχει γυρισθῆ καί βίντεο ἀπό τούς ἰδίους τούς Ρώσους.
.                 Ἐπίσης, συγκινητικό εἶναι ἕνα θαῦμα πού ἀναφέρει ὁ γνωστός μας Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, τό ὁποῖο συνέβη στήν Σκήτη τῶν Ἰβήρων, στόν γερο-Νικόλαο τῆς συνοδείας τῶν Μαρκιανῶν. Αὐτό ἔλαβε χώρα λίγο μετά τό 1940. Μέ ἐπέμβασι τοῦ Ἁγίου Νικολάου, τό πηγάδι τοῦ Κελλιοῦ τους, ἐνῷ εἶχε ἐντελῶς στερέψει ἀπό νερό, ὅταν ἔβαλαν τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου στόν ξερό βυθό τοῦ πηγαδιοῦ, σιγά-σιγά, θαυματουργικῶς, ἄρχισε νά ἀνεβαίνη ἡ στάθμη τοῦ νεροῦ μέ ἐπιπλέουσα τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου μέχρι τό νερό νά ἔλθη ἐπάνω.
.                 Στήν Ἱερά Μονή Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, ἐπί ἡγουμενίας παπα-Συμεών, ἀναφέρονται δύο χαρακτηριστικά θαύματα τοῦ Ἁγίου Νικολάου κατά τήν πανήγυρι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Δι᾽ αὐτῶν, φαίνεται καί ἡ ἀκράδαντη ἐμπιστοσύνη τοῦ τότε ἡγουμένου παπα-Συμεών στόν Προστάτη Ἅγιο τῆς Μονῆς.
.                 Στό πρῶτο θαῦμα, ἐνῷ δέν εἶχαν καθόλου ψάρια γιά τήν πανήγυρι καί ὅλοι οἱ πατέρες εἶχαν ἀπογοητευθῆ, τήν τελευταία στιγμή ὁ ἅγιος ἡγούμενος τούς εἶπε: “Νά ἔχετε ἐμπιστοσύνη στόν Ἅγιο”, λές καί εἶχαν συνεννοηθῆ. Καί ξαφνικά, στό παρά πέντε ἕνα ὁρμητικό τεράστιο κῦμα ἔφερε καί ἅπλωσε ἐκεῖ, στό μουράγιο τῆς Μονῆς, στόν ἀρσανᾶ, πολυαρίθμους φρεσκοτάτους ροφούς!
.                Στό δεύτερο τώρα θαῦμα, συνέβη τό ἑξῆς: Ἔπρεπε οἱ πατέρες τῆς Μονῆς, κατά τήν συνήθεια, νά μοιράσουν εὐλογία στούς κελλιῶτες ἀσκητές πού εἶχαν παρευρεθῆ ἐκεῖ, στό πανηγύρι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου. Ὅμως, ἐκείνη τήν χρονιά δέν εἶχαν λάδι οἱ Γρηγοριᾶτες πατέρες. Παρά ταῦτα, ὁ παπα-Συμεών τούς εἶπε: “Θά τηρήσετε τό τυπικό. Θά δίνετε λάδι, κι ἄς μήν ἔχωμε”. Καί ἐνῷ ἄρχισαν, μέ ἀπορία, οἱ πατέρες νά μοιράζουν εὐλογία λάδι στούς προσκυνητές καί στούς κελλιῶτες ἀσκητές, ἡ στάθμη τοῦ λαδιοῦ στό πιθάρι καθόλου δέν ἐλιγόστεψε, οὔτε κατά ἕνα χιλιοστό!
.                 Σημειωτέον, ὅτι ὁ ἡγούμενος Συμεών, πού ἐκοιμήθη τό 1905, ἦτο ἐπί ἑπτά χρόνια, σεβαστέ μου Γέροντα Παρθένιε, Ἁγιοπαυλίτης μοναχός – ἀπό τό 1852 μέχρι τό 1859. Ἐκεῖ δηλαδή, στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Παύλου, στήν οὐσία ἀνδρώθηκε καί ὡρίμασε πνευματικά. Οἱ θερμές ὅμως παρακλήσεις τῶν Γρηγοριατῶν πατέρων τόν ἔφεραν ὡς ἡγούμενο στήν Ἱεράν Μονήν Γρηγορίου. Μάλιστα, πρός αὐτό τόν ὡδήγησε, εἶχε δηλαδή τήν εὐλογία τοῦ ἰδίου τοῦ Γέροντα του, Σωφρονίου Ἁγιοπαυλίτου, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη τό 1882. Ἀναφερτέον ὅτι ὁ παπα-Συμεών τυγχάνει πνευματικός ἀνακαινιστής καί νέος κτίτωρ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου.
.                 Ἐπίσης, ἕνα ἄλλο θαῦμα τοῦ Ἁγίου Νικολάου συνέβη πάλι στήν Ἱερά Μονή Γρηγορίου, ἐπί ἡγουμενίας τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος ἦτο ὑποτακτικός τοῦ προηγουμένου παπα-Συμεών. Ὁ ἡγούμενος Ἀθανάσιος ἐκοιμήθη τό 1953.
.                 Ἐνεφανίσθη ζωντανός ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἐμπρός στούς πατέρες Μιχαήλ καί Χρύσανθο, πού ἦσαν ὑπεύθυνοι στό ἀρτοποιεῖο τῆς Μονῆς καί ἦσαν περίλυποι διότι δέν εἶχαν σιτάρι γιά τό Μοναστήρι, καί εὐλόγησε τό λιγοστό σιτάρι πού εἶχε ἀπομείνει ἐκεῖ. Καί γιά ἕξι ὁλόκληρους μῆνες τό σιτάρι πού εὐλόγησε ὁ Ἅγιος Νικόλαος δέν ἐτελείωνε. Τόν Γέροντα Ἀθανάσιο τόν ἐπισκέφθηκε, σημειωτέον, καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἰς τόν ναό.
.                 Τέλος, ἄς ἀναφέρωμε, ἀγαπητοί μου συμπατριῶτες ἀδελφοί, τήν ἐμφάνισι τοῦ Ἁγίου Νικολάου στόν Κεφαλονίτη προηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Παύλου Ἀρχιμανδρίτην Ἀνδρέαν. Ἐγεννήθη ἐδῶ στήν Κεφαλονιά, στήν Ἀγκώνα, τό 1904 καί ἐκοιμήθη μόλις τό 1987. Μάλιστα, ἐκοιμήθη, ὄχι φυσικά τυχαίως, τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς, πού ἑώρταζε τό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Παύλου.
Μετά τήν ἀγρυπνία, ἔγινε ἡ κηδεία του, τήν ὁποία ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι παρηκολούθησε, μέ τήν πνευματική του αἴσθησι, ὁ χαριτωμένος φίλος καί συνασκητής του Ἀρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάρωφ ἀπό τό Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας. Μάλιστα, μέ πρότασι καί μεσολάβησι τοῦ φωτισμένου Γέροντα Ἀνδρέου, ὁ Γέρων Σωφρόνιος ὑπῆρξε πνευματικός τῆς γύρω περιοχῆς καί τῆς Μονῆς Ἁγίου Παύλου, τότε.
.                 Ὁ Γέρων Ἀνδρέας ἄφησε σέ ὅλο τό Ἁγιώνυμον Ὄρος, ἀλλά καί σέ ὅλο τό πανορθόδοξο πλήρωμα φήμη ἁγίου ἀνδρός. Ἡ ζωντανή ἐμφάνισις τῆς Παναγίας πού αὐτός εἶχε στό μετόχι τῆς Μονῆς, ἐκεῖ στόν Μονοξυλίτη – ἐντός τοῦ Ἁγίου Ὄρους -, εἶναι ἴσως ἡ πιό γνωστή, πρόσφατη, συγκινητική, διδακτική καί δημοφιλής ἐμφάνισις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
.                 Ἐκεῖ λοιπόν, στόν Μονοξυλίτη, ὅπου ὁ ναός τιμᾶται στόν Ἅγιο Νικόλαο, εἶδε μέ φυσική μορφή ἀνθρώπου τόν Ἅγιο Νικόλαο, τό 1975. Εἶδε δηλαδή ἕναν ἡλικιωμένο ἄγνωστο ἱερέα, πού τοῦ αὐτοσυστήθηκε καί τοῦ εἶπε ὅτι ἐλέγετο “π. Νικόλαος”. Ἔτσι τοῦ εἶπε ὁ Ἅγιος. Καί ἐρώτησε τόν π. Ἀνδρέα νά τοῦ δείξη τόν δρόμο πρός τίς Καρυές. Ὅπερ καί ἐγένετο. Μετά, συνέχισε τό ἄγνωστο μέχρι τότε Γεροντάκι καί πῆρε σιγά-σιγά τόν δρόμο πρός τίς Καρυές, τήν πρωτεύουσα τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὁ παπα-Ἀνδρέας, μόλις ἐπῆγε στό κελλί του, ἀναλογίσθηκε ἀμέσως ὅτι ὤφειλε νά εἶχε καλέσει τόν “ξένο” ὁδοιπόρο νά φάγη κάτι, γιά νά ἀποκτήση δυνάμεις γιά τήν μετέπειτα ὁδοιπορία του. Ὁπότε, σέ “μηδέν” χρόνο ἀπό τότε πού τόν ἐχαιρέτησε, ἐβγῆκε πάλιν ἀμέσως τροχάδην ἔξω γιά νά τόν καλέση γιά φαγητό. Ἀλλά ὁ αὐτοσυστηθείς “π. Νικόλαος” δέν ὑπῆρχε πουθενά. Εἶχε ἐξαφανισθῆ, ἐντελῶς ἀνεξήγητα!
.                 Σημειωτέον δέ, ὅτι σέ ἐκεῖνο τό σημεῖο ὁ δρόμος πρός τίς Καρυές ἦτο ἀκάλυπτος τοὐλάχιστον γιά πορεία δέκα λεπτῶν, ὁπότε σίγουρα ἔπρεπε, ἐπειδή εἶχε ὁρατότητα, νά τόν εἶχε δῆ. Ὅμως, ὁ ἄγνωστός ἱερέας ἄφαντος ἐγένετο ἀπ᾽ αὐτοῦ. Δέν τόν εἶδε πουθενά στόν ὁρίζοντα. Ὁπότε, ὁ ἀπερίεργος παπα-Ἀνδρέας, ἄν καί δέν ἠμπόρεσε νά δώση ἐξήγησι, εἶπε ἁπλᾶ στόν ἑαυτό του: “Κρῖμα γιά μένα πού δέν ἐπρόλαβα νά φιλέψω τόν ἄγνωστο ὁδοιπόρο”.
.                 Ἔφαγε, ἐκοιμήθη, ἀλλά ὅταν ἐξύπνησε ἦτο ὑπερβολικά καί ἀνεξηγήτως ἀλλαγμένος. Εἶχε μία θεϊκή χαρά καί εἰρήνη, τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν, καί ὁ λογισμός του, πού τόν πολεμοῦσε μέχρι τότε μέ λύσσα, ἐάν ἔπρεπε νά πάη νά βοηθήση ὡς ἡγούμενος κάποιο ἄλλο Μοναστήρι ἤ νά παραμείνη μέχρι τέλους στήν μετάνοιά του, ἄλλαξε ἀπρόσμενα μετά τήν συνάντησι μέ τόν ἄγνωστο π. Νικόλαο καί τοῦ ἔλεγε μέσα σέ βαθειά θεϊκή εἰρήνη: “Δέν εἶσαι τώρα γιά νέες ἄλλες ἡγουμενίες”. Εὐθύς μετά πῆγε στήν ἐκκλησία, συγκινημένος καί χαρούμενος, διότι εἶχε τελειώσει τό προσωπικό του δρᾶμα, καί, βλέποντας τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου πού πῆγε νά τήν προσκυνήση, διαπιστώνει ἔκπληκτος ὅτι ὁ εἰκονιζόμενος Ἅγιος ἦταν ἀκριβῶς ἴδιος μέ τόν ἄγνωστο παπᾶ πού εἶχε περάσει πρίν λίγο καί μυστηριωδῶς-θαυματουργικῶς εἶχε ἀμέσως ἐξαφανισθῆ. Μετά μάλιστα, ὁ ἴδιος ἀποροῦσε καί ἔλεγε: “Μά, νά μήν ἀνοίξη τό μυαλό μου πιό μπροστά;”!
.                 Βλέπετε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀκόμη καί σέ ἁγίους ἀνθρώπους, ὁ Θεός, ὅποτε θέλει, “κλειδώνει” τόν νοῦ τους καί ὅποτε κρίνει τόν “διανοίγει”. Κατόπιν, ὁ πνευματικός τοῦ Γέροντος Ἀνδρέα, ὁ παπα-Διονύσης, τοῦ εἶπε: “Προφανῶς, εὐλογημένε, ἦτο ὁ Ἅγιος Νικόλαος. Ἦλθε καί σοῦ πῆρε τό μεγάλο βάρος πού εἶχες ἐπάνω σου”. Τήν ταλάντευσι δηλαδή καί τήν σύγχυσι τῶν λογισμῶν. Σημειωτέον ὅτι αὐτό τό μαρτύριο τῶν λογισμῶν τό καταλαβαίνουν μόνον ὅσοι τό ἔχουν περάσει καί στό ποσοστό πού τό ἔχουν βιώσει.
.                 Ὅταν παρητήθη ὁ Γέρων Ἀνδρέας ἀπό ἡγούμενος, ἐξελέγη ὡς νέος ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Παύλου τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὁ ἐδῶ παρευρισκόμενος πολυσέβαστος Γέρων Παρθένιος, πού ὅλοι μας ἔχομε τήν μεγάλη τιμή, χαρά καί εὐλογία νά τόν ἔχωμε ἀνάμεσά μας, προεξάρχοντα μάλιστα τῆς λειτουργικῆς μας συνάξεως.
.                 Περί τοῦ Γέροντος Παρθενίου, ὁ μακαριστός ἅγιος προηγούμενος Ἀνδρέας, ἔλεγε τά ἑξῆς – καί νά μέ συγχωρήσετε Γέροντα πού θά τό ἀναφέρω: «”Μάτια μου” – αὐτό τό ξέρετε, εἶναι κεφαλονίτικο, δέν χρειάζονται διευκρινήσεις σέ σᾶς -, “μάτια μου”, ἔχομε νέο ἡγούμενο, κατάφορτο ἀπό τήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Γι᾽ αὐτό, πολυσέβαστε Γέροντά μου καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἐν κατακλεῖδι, νά μοῦ ἐπιτρέψετε, ἀντί περαιτέρω σχολίων στόν ἀληθινό καί περιεκτικό λόγο τοῦ Γέροντος Ἀνδρέου, νά σᾶς διαβάσω ἕνα σύντομο, ἁπλό, ἀλλά καρδιακό ποιηματάκι, ἀφιερωμένο στήν ἐδῶ ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Νικολάου τῶν Χαυδάτων, στόν Γέροντα Παρθένιο καί στήν Κεφαλονιά γενικῶς.

ΠΗΓΗ: impantokratoros.gr