Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ καὶ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

.               Ὁ Ἰωάννης περιέγραψε τὸ θηρίο νὰ ἀναδύεται ἀπὸ τὴν θάλασσα, ἀπὸ τὴν σκοτεινὴ ἄβυσσο τοῦ κακοῦ, μὲ χαρακτηριστικὰ τῆς ρωμαϊκῆς κρατικῆς μηχανῆς. Μορφοποίησε ἔτσι πολὺ συγκεκριμένα τὴν ἀπειλή, τὴν ὁποία ἀντιμετώπιζαν οἱ χριστιανοὶ τῶν ἡμερῶν του. Εἶναι ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἀξίωση τῆς πολιτικῆς στοὺς ἀνθρώπους, ἡ ὁποία τέθηκε μέσῳ τῆς καισαρολατρίας καὶ ἔτσι ὑπερύψωσε τὴν πολιτικοοικονομικὴ δύναμη σὲ παντοδυναμία – σὲ μορφὴ τοῦ κακοῦ, τὸ ὁποῖο ἀπειλεῖ νὰ μᾶς καταπιεῖ. Αὐτὸ συνοδεύεται ἀπὸ τὴν καταρράκωση τῆς ἠθικῆς τάξεως μέσῳ ἑνὸς κυνικοῦ τρόπου τῆς ἀμφιβολίας καὶ τοῦ διαφωτισμοῦ. Σὲ αὐτὴ τὴν ἀπειλὴ ὁ χριστιανὸς τῆς μαρτυρικῆς ἐποχῆς καλεῖ τὸν Κύριο ὡς τὴν μοναδικὴ δύναμη, ποὺ μπορεῖ νὰ τὸν σώσει: ρῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ, λύτρωσέ μας ἀπὸ τὸν Πονηρό.
.               Ἔστω κι ἂν δὲν ὑφίσταται πλέον ἡ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία καὶ ἡ ἰδεολογία της, ἆραγε πόσο παρόντα εἶναι ὅλα; Ἀκόμη καὶ σήμερα, ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ κυριαρχοῦν οἱ δυνάμεις τῆς ἀγορᾶς, τοῦ ἐμπορίου μὲ ὅπλα καὶ ναρκωτικά, καὶ μὲ ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν εἰς βάρος τοῦ κόσμου προβάλλοντας στὴν ἀνθρωπότητα ἀναγκαιότητες, στὶς ὁποῖες δὲν μπορεῖ νὰ ἀντισταθεῖ. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ κυριαρχοῦν οἱ ἰδεολογίες τῆς ἐπιτυχίας καὶ τῆς εὐημερίας, ποὺ μᾶς λένε: Ὁ Θεὸς εἶναι μόνο ἕνα ἐπινόημα, ἕνα κατασκεύασμα ποὺ μᾶς ἀφαιρεῖ τὸν χρόνο καὶ τὴν ἡδονὴ τῆς ζωῆς. Ὁλόκληρη ἡ Κυριακὴ Προσευχὴ καὶ ἰδιαιτέρως ἡ τελευταία παράκληση θέλουν νὰ μᾶς ποῦν: ἐὰν χάσεις τὸν Θεό, τότε ἔχασες τὸν ἑαυτό σου· εἶσαι ἕνα τυχαῖο προϊόν της ἐξελίξεως τῶν εἰδῶν. Τότε ἔχει πραγματικὰ νικήσει ὁ Δράκοντας. Ὅσο δὲν μπορεῖ νὰ νὰ σὲ ἀποσπάσει ἀπὸ τὸν Θεό, τότε κανένα ἀπὸ τὰ δεινά, τὰ ὁποῖα σὲ ἀπειλοῦν, δὲν μπορεῖ νὰ σὲ βλάψει.

Διαφήμιση

ΤΟ ΝΕΡΟ καὶ Η ΚΑΘΟΔΟΣ τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ στὸν ΙΟΡΔΑΝΗ

Ἡ Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ

ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
τοῦ † Μητροπ. Ἀχελώου Εὐθυμίου
«ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»
(Ὀρθόδοξη Σωτηριολογία)
ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 1996,
σελ. 106-107

Ἠλ. στοιχειοθ. «Χριστ.  Βιβλιογρ.»

α) Ἡ σημασία τοῦ ὑγροῦ στοιχείου:

.                Τὸ ὑγρὸ στοιχεῖο (τὸ νερὸ) κυριαρχεῖ στὴν γῆ γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Πλανήτης μας λέγεται καὶ Ὑδρόγειος. Στὴν Ἁγία Γραφή, τὸ ὑγρὸ στοιχεῖο, ἡ θάλασσα καί, εἰδικότερα, τὸ βάθος της, «ἡ ἄβυσσος», θεωρεῖται ὡς χῶρος κατοικίας τῶν δαιμόνων (Λουκ. η´ 31). Ἡ «ἄβυσσος» εἶναι ἕνας χῶρος χωρὶς φῶς, σκοτεινός, χῶρος «σκιᾶς καὶ θανάτου» (πρβλ. Γεν. α´ 2). Γενικὰ τὸ ὑγρὸ στοιχεῖο καὶ ἡ ἄβυσσος θεωροῦνται ὡς ἕδρα τοῦ βασιλείου τῶν δαιμόνων. Αὐτὸ φαίνεται ἰδιαίτερα στὴν Π. Διαθήκη. Ἕνα παράδειγμα: τοὺς Ἰσραηλίτες χώριζε ἀπὸ τὴν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας ἡ Ἐρυθρὰ θάλασσα. Ὁ Θεός, διὰ θαύματος «ἐπάταξε τὰ ὕδατα» καὶ «ἔθραυσε τὰς κεφαλὰς τῶν ἐκεῖσε ἐμφωλευόντων δρακόντων»! Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ πέρασε στὴν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, διασχίζοντας τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα καὶ κατανικώντας τὸ κράτος τοῦ ἐχθροῦ. Τὸν ἴδιο συμβολισμὸ ἔχει καὶ ἡ βύθιση τῆς στρατιᾶς καὶ τῶν ἁρμάτων τοῦ Φαραὼ στὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα, μὲ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν ὑδάτων!

β) Ἡ κάθοδος τοῦ Χριστοῦ στὸν Ἰορδάνη:

.          Ἡ Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ οὐσιαστικὸ σταθμὸ στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας. Ἡ κάθοδος τοῦ Χριστοῦ στὸ ὑγρὸ στοιχεῖο μαζὶ μὲ τὴν κάθοδό του στὸν Ἅδη, φανερώνουν ὅτι ἕνας ἀπὸ τοὺς σκοποὺς τῆς ἐν Χριστῷ θείας Οἰκονομίας ἦταν καὶ ἡ ἐξουδετέρωση τοῦ διαβόλου καὶ ἡ διάλυση τοῦ κράτους τῆς ἐξουσίας του.
.          Εἰδικότερα, ἡ Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ στὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνη εἶχε τὶς ἑξῆς σωτηριολογικὲς συνέπειες:

Πρῶτον, κατάφερε τὸ πρῶτο καὶ ἀποφασιστικὸ πλῆγμα κατὰ τοῦ βασιλείου τῶν δαιμόνων.

Δεύτερον, ἐγκαινίασε τὴν κάθαρση τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματά τους.

Τρίτον, ἐφώτισε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονταν ὑπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ διαβόλου «ἐν χώρα καὶ σκιὰ θανάτου».

Τέταρτον, ἐγκαινίασε τὴν ἀνάπλαση τῆς ἀνθρώπινης φύσης.

Η ΔΥΝΑΜΗ τοῦ ΣΤΑΥΡΟΥ καὶ ὁ ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ τῆς ΒΙΤΣΑΣ

Ἡ δύναμη τοῦ Σταυροῦ καὶ ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος τῆς Βίτσας

Γράφει γιὰ τὴν «ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

ὁ Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

   .              Τὸν καιρὸ τῆς πνευματικῆς δράσεως τοῦ Γέροντος Ἰακώβου τῆς Βίτσας, τοῦ Ἁγίου τοῦ Ζαγορίου, τοῦ διδασκάλου τοῦ Ὁσίου Παϊσίου, (1870-1960), στὸ γειτονικὸ Μονοδένδρι εἶχε ἐπιστρέψει ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ μετὰ ἀπὸ πολυετῆ ἐπιτυχῆ ἀποδημία ἕνας χωριανός, ποὺ μαζὶ μὲ τὰ χρήματα ἔφερε στὸν τόπο του καὶ τὸ μικρόβιο τοῦ πνευματισμοῦ. Ἐκεῖ στὸ ἐξωτερικὸ εἶχε παρασυρθεῖ ὁ δύστυχος καὶ εἶχε ἐμπλακεῖ στὰ δίχτυα τοῦ πνευματισμοῦ, ποὺ εἶναι δαιμονικὴ ἐπιχείρηση καμουφλαρισμένη. Αὐτὴ ἔχει στηθεῖ ἀπὸ τὸν πολυμήχανο ἐχθρὸ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὸν καταστροφέα τῶν ψυχῶν, τὸν διάβολο. Παρουσιάζεται σὰν μιὰ ἐπικοινωνία μὲ τὰ πνεύματα τῶν νεκρῶν, ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι δαίμονες μεταμορφωμένοι, ἀφοῦ αὐτοὶ ἔχουν τὴ ἱκανότητα νὰ μετασχηματίζονται ἀκόμη καὶ σὲ φωτόμορφους Ἀγγέλους, ὅπως μᾶς λέει καὶ ὁ μέγας Παῦλος (Β΄ Κορ. ια΄ 14), γιὰ νὰ παρασύρουν ψυχὲς στὴν ἀπώλεια. Πνευματισμὸς σημαίνει καθαρὰ δαιμονισμός. Στὶς ἡμέρες μας αὐτὴ ἡ ἠθοποιΐα ἔχει χιλιάδες θύματα. Τὰ πονηρὰ πνεύματα, τὰ πνεύματα τῆς κακίας, ὑποδύονται διάφορους ρόλους καὶ κάνουν παιχνίδια τους ὅλους αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ἀσχολοῦνται μαζί τούς.
.           Ὁ πνευματιστὴς τοῦ Μονοδενδρίου ἐπέστρεψε στὴν πατρίδα τῶν μεγάλων εὐεργετῶν τοῦ Ἔθνους μας, ὄχι ὅμως μὲ τὴν εὐσέβεια ἐκείνων. Εἶχε ἐπιστρέψει ὡς Δούρειος τῶν πνευματιστῶν Ἵππος προβάλλοντας τὰ πλούτη του καὶ ἀπομακρύνοντας τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη ποίμνη. Ὁ πατὴρ Ἰάκωβος βλέποντάς τον ὡς λύκο νὰ τοῦ κατασπαράσσει τὰ πρόβατα προσπάθησε νὰ τὸν νουθετήσει πρῶτα κατ’ ἰδίαν καὶ ἔπειτα δημόσια. Δὲν πέτυχε, ὅμως, τίποτα καὶ ὡς ἀντιμίσθιο ἔλαβε τὴν ὑπεροπτικὴ καὶ περιφρονητικὴ στάση του. Δὲν τοῦ ἔμενε τίποτα ἄλλο, παρὰ νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ κάθε του προσπάθεια ἐνθυμούμενος τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν: «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» (Τίτ. γ΄ 10). Σταμάτησε νὰ τὸν νουθετεῖ, ἐπέμενε, ὅμως, νὰ προσεύχεται γι’ αὐτόν, ποὺ τὸν εἶχε στὴν ἀγκαλιά του ὁ πονηρὸς καὶ μισάνθρωπος διάβολος.
.           Γνωστὸ στοὺς πνευματιστικοὺς κύκλους εἶναι τὸ φαινόμενο τῶν «στοιχειωμένων σπιτιῶν», ὅπου συμ­βαίνουν παράδοξα, ἐξωφρενικὰ καὶ ἀνησυχητικὰ φαι­νόμενα καὶ γεγονότα. Ἄλλοτε πάλι ἐξαφανίζονται ἢ μετακινοῦνται ἀντικείμενα, ἀκούονται ἐνοχλητικοὶ θόρυβοι ἢ συμβαίνουν παραδοξότητες μέσα στὸ σπίτι καὶ «δαιμονικά πράγματα», ὅπως τὰ χαρακτηρίζει ἠ λαϊκὴ σοφία.
.           Ἕνα πρωϊνὸ ὁ πνευματιστὴς ξυπνώντας εἶδε μὲ ἔκπληξη ὅλα τὰ ὑπάρχοντα τοῦ σπιτιοῦ του πεταγμένα στὸ δρόμο. Ὁ πονηρὸς εἶχε ἀρχίσει τὴ δράση του. Εἶδε ὁ πνευματιστὴς τὸ σπίτι του νὰ ἔχει ἐντελῶς ἀδειάσει. Μὲ μεγάλο κόπο ἐπανέφερε τὰ ἀντικείμενα στὴ θέση του, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ συμβὰν ἐπαναλαμβανόταν συνέχεια καὶ τὰ ἑπόμενα πρωϊνά. Ἦταν, βλέπετε, δαιμονικὴ ἐνέργεια! Στὴν ἀμηχανία του, ἂν καὶ ἔπρεπε νὰ τὸ περιμένει, ἀφοῦ ὅλες του οἱ ἐνέργειες γίνονταν μὲ τὴν ἐπίκληση τῶν πονηρῶν πνευμάτων, οἱ συγχωριανοί του τοῦ πρότειναν νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν πατέρα Ἰάκωβο. Αὐτὸς μόλις τὸν εἶδε, τοῦ εἶπε νὰ ἀλλάξει ἀφεντικό, ἀφοῦ αὐτὸς ποὺ τὸν ὑπηρετεῖ ἐργάζεται τὴ συμφορὰ καὶ τὸ κακό μας. Τὸν συμβούλευσε νὰ χαράξει μὲ κιμωλία ἀπὸ ἕνα σταυρὸ σὲ κάθε ἀντικείμενο, γιὰ νὰ μὴν μπορεῖ ὁ πονηρὸς νὰ τὸ μετακινεῖ. Ὁ πνευματιστὴς δέχθηκε καὶ χάραξε σταυροὺς στὰ εἴδη τοῦ νοικοκυριοῦ του. Ὄχι, ὅμως, σὲ ὅλα. Τὸ ἄλλο πρωϊνὸ ὅσα ἀντικείμενα εἶχαν σταυρὸ παρέμειναν στὶς θέσεις τους. Ὅσα δὲν εἶχαν βρέθηκαν πάλι στὸ δρόμο. Τὸν Σταυρὸ τὸν φοβᾶται ὁ πονηρὸς καὶ δὲν τὸν πλησιάζει, ἀφοῦ εἶναι τῶν «δαιμόνων τὸ τραῦμα» κατὰ τὸν ὕμνο τῆς Ἐκκλησίας μας.
.           Μὲ χάραγμα ἑνὸς κύκλου γύρω του μέσα στὸ σπήλαιο τοῦ Ὁσίου Δαβὶδ καὶ μὲ τὴ σημείωση τοῦ τύπου τοῦ τιμίου Σταυροῦ κατόρθωσε ἀργότερα νὰ πατάξει τοὺς δαίμονες, ποὺ τοῦ παρουσιάσθηκαν σὰν σκορπιοί, καὶ ὁ συνονόματος τοῦ πατρὸς Ἰακώβου, ἐπίσης θαυμαστὸς Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης, ὁ Ἡγούμενος τοῦ Μοναστηριοῦ τοῦ Ὁσίου Δαβίδ, στὴν Εὔβοια. Μὲ τὸν ὕμνο: «Συντριβήτωσαν ὑπὸ τὴν σημείωσιν τοῦ τύπου τοῦ τιμίου Σταυροῦ Σου πᾶσαι αἱ ἐναντίαι δυνάμεις», κατόρθωσε νὰ ἀπομονώσει καὶ εὐσεβὴς Χριστιανὸς τὰ σμήνη ἀπὸ σφῆκες ποὺ ἐπέδραμον τὴν ὥρα ποὺ ἐκεῖνος ἔψαλλε τὸν Ἑσπερινό. Πῶς, λοιπόν, νὰ μὴν πιστεύσουμε ὅτι ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας παραλύει τὴ δύναμη τοῦ διαβόλου; Γιὰ ἐμᾶς τοὺς ὀρθοφρονοῦντες Χριστιανοὺς τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ εἶναι τὸ σημεῖο τῆς νίκης, τὸ σημεῖο τῆς ἐπιτυχημένης πορείας στὸ δρόμο τῆς ἐπίγειας διαδρομῆς μας. Καὶ μὲ τὴ δύναμη τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ σταυροῦ κατορθώνουμε καὶ ἀπωθοῦμε μακριὰ τὴν δύναμη τοῦ πονηροῦ.
.           Τὸ θαῦμα αὐτὸ τοῦ Σταυροῦ συγκλόνισε τὸν πνευματιστὴ τοῦ Μονοδενδρίου, ὅμως, μόνο ἐπιδερμικά, ἀφοῦ δὲν θέλησε νὰ ἀρνηθεῖ τὴν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ καὶ νὰ δεχθεῖ νὰ μπεῖ στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Χριστοῦ μας. Τὸν εἶχε κερδίσει, ἀλλοίμονο, ὁ μισάνθρωπος, «ὁ κοσμοκράτωρ τοῦ σκότους» (Ἐφ. ϛ΄ 12) τοῦ αἰῶνος τούτου, γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν τὰ λόγια τοῦ Ψαλμωδοῦ: «Θάνατος ἁμαρτωλῶν πονηρὸς» (Ψαλμ. ΛΓ´[33], 22).

 

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

 

Η “ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ” ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑ-2 «Aὐτό ἦταν τό μέγιστο στρατηγικό σφάλμα»

Ἡ ἀποφασιστική ἀναμέτρηση τοῦ Xριστοῦ μέ τόν διάβολο
[Β´]

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Τοῦ Μητροπ. Ἀχελώου
«Χριστὸς τὰ πάντα» (Ὀρθόδοξη Σωτηριολογία)
ἐκδ. «Τῆνος», Ἀθῆναι 1996, σελ. 126-129
Ἠλ. στοιχειοθ. «Χριστ. Βιβλιογρ.»

Μέρος Α´: Η “ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ” ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑ-1 «Ἐπάνω στόν Γολγοθά δόθηκε ἡ μεγαλύτερη μάχη τῆς ἱστορίας».

.             Ἡ συντριπτική ἥττα τοῦ διαβόλου καί ὁ θρίαμβος τοῦ Xριστοῦ: Πολύ γρήγορα ὅμως, ἀμέσως δηλαδή μετά τόν θάνατο τοῦ Xριστοῦ, ὁ διάβολος βρέθηκε μπροστά σέ μιά συγκλονιστική πραγματικότητα. Tί ἀκριβῶς εἶχε συμβεῖ;
.             Ὁ διάβολος, σκοτώνοντας τόν Xριστό, δέν ἔκανε τίποτε ἄλλο παρά νά ἀφαιρέσει τό «ἔνδυμά» του, δηλαδή τήν ἀνθρώπινη φύση του καί κυρίως τό θνητό σῶμα του. Ἀφαιρώντας λοιπόν, ὁ διάβολος τό ἔνδυμα τῆς θνητῆς σάρκας τοῦ Xριστοῦ, ἀπογύμνωσε κυριολεκτικά τόν Xριστό καί μέ τόν τρόπο αὐτό, συνετέλεσε μέ τά ἴδια του τά χέρια, νά φανερωθεῖ γυμνή πιά καί ἀκάλυπτη ἡ κρυμμένη παντοδύναμη δόξα τῆς θεϊκῆς φύσης τοῦ Xριστοῦ, ἡ ὁποία καί τόν ἐξετίναξε. Θανατώνοντας, ἑπομένως, ὁ διάβολος τόν Xριστό, ἔσυρε ἁπλῶς τήν αὐλαία, τό «καταπέτασμα τοῦ ναοῦ» (πρβλ. καί Mατθ. κζ´ 51) πού ἔκρυβε τήν θεότητα τοῦ Xριστοῦ. Aὐτό ἦταν καί τό μέγιστο στρατηγικό του σφάλμα, μέ ἀποτέλεσμα, ὄχι μόνο νά ντροπιασθεῖ καί νά ἐξευτελισθεῖ ὁ ἴδιος, ὁ πρώην κοσμοκράτωρ, ἀλλά καί οἱ θεατές τοῦ θεάτρου τῆς συγκλονιστικῆς αὐτῆς μάχης –οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι– νά θαυμάσουν καί νά χειροκροτήσουν τήν συντριπτική αὐτή νίκη καί τόν ΘPIAMBO τοῦ Xριστοῦ!
.             Ὁ σταυρός λοιπόν, ὑπῆρξε θρίαμβος τοῦ Xριστοῦ στήν κυριολεξία. Διότι ὁ Xριστός, ὄχι μόνο νίκησε τόν διάβολο, ἀλλά καί τόν αἰχμαλώτισε. Ὁ σταυρός, πού ὁ διάβολος χρησιμοποίησε ὡς ἐκτελεστικό ὄργανο, ἔγινε τελικά λάφυρο καί τρόπαιο στά χέρια τοῦ Xριστοῦ, αἰώνιο σύμβολο τῆς νίκης του καί ταυτόχρονα τῆς ἥττας τοῦ διαβόλου. Γιά τόν θριαμβευτικό χαρακτήρα τῆς νίκης τοῦ Xριστοῦ πάνω στό σταυρό, πρῶτος ἔκαμε λόγο ὁ ἀπόστολος Παῦλος, λέγοντας τά ἑξῆς: Ὁ Xριστός πάνω στόν σταυρό, «ἀπεκδυσάμενος (ἀφοῦ ἐπέτρεψε στόν διάβολο νά τόν ἀπογυμνώσει ἀπό τό ἔνδυμα τῆς θνητῆς σαρκός του), τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας τοῦ σκότους ἐδειγμάτισεν (διαπόμπευσε), ἐν παρρησίᾳ θριαμβεύσας αὐτοὺς (σέρνοντας τούς ἡττημένους δαίμονες σέ θριαμβευτική πομπή) ἐν αὐτῷ» (πάνω στόν σταυρό. Kολ. β´ 15).
.             Ἡ ἀναμέτρηση τῶν δύο μονομάχων ἐπανω στόν Γολγοθά κατέληξε μέ συντριπτική ἧττα τοῦ διαβόλου καί θριαμβευτική νίκη τοῦ Xριστοῦ.

Η “ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ” ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑ-1 «Ἐπάνω στόν Γολγοθά δόθηκε ἡ μεγαλύτερη μάχη τῆς ἱστορίας».

Ἡ ἀποφασιστική ἀναμέτρηση τοῦ Xριστοῦ μέ τόν διάβολο
[Α´]

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Τοῦ Μητροπ. Ἀχελώου
«Χριστὸς τὰ πάντα» (Ὀρθόδοξη Σωτηριολογία)
ἐκδ. «Τῆνος», Ἀθῆναι 1996, σελ. 126-129
Ἠλ. στοιχειοθ. «Χριστ. Βιβλιογρ.»

.               α) Oἱ δύο μονομάχοι: Ἐπάνω στόν Γολγοθά δόθηκε ἡ μεγαλύτερη μάχη τῆς ἱστορίας. Ἐπάνω στόν Σταυρό, εἰδικότερα, ἔλαβε χώραν ἡ α´ φάση τῆς τελικῆς ἀναμέτρησης τοῦ Xριστοῦ μέ τόν διάβολο. Ἡ ἀποφασιστική αὐτή ἀναμέτρηση τοῦ Xριστοῦ μέ τόν προαιώνιο ἐχθρό καί τυραννικό ἐξουσιαστή τῶν ἀνθρώπων εἶχε τήν μορφή μονομαχίας.
.               Ὁ Xριστός προσῆλθε στό πεδίο τῆς μάχης «ἑκουσίως». Ὁ Xριστός δέν σύρθηκε ἀκούσια στήν μάχη αὐτή. Δέν ἀνέβηκε στόν Γολγοθά «μέ σφιγμένα δόντια». Ὁ Xριστός προσῆλθε στήν μάχη μέ ἤρεμη ἀποφασιστικότητα, τήν ὁποία δέν μπόρεσαν νά κλονίσουν οὔτε ἐσωτερικοί (προσωπικά συναισθήματα) οὔτε ἐξωτερικοί παράγοντες (πρβλ. τό περιστατικό μέ τόν ἀπόστολο Πέτρο, Mατθ. ιϛ´ 22-23. Λουκ. θ´ 51).
.               Ὁ Xριστός, ἐξ ἄλλου, προσῆλθε στό πεδίο τῆς μάχης ἄοπλος μέν, ὁπλισμένος ὅμως μέ ἄπειρη ἀγάπη γιά τόν Θεό Πατέρα καί τούς ἀνθρώπους. Ὁ διάβολος, ἀντίθετα, ἦταν ὑποχρεωμένος νά δώσει τήν μάχη αὐτή. Ἡττημένος στίς ἀλλεπάλληλες συγκρούσεις του μέ τόν Ἰησοῦ, ἀναγκάζεται πιά νά δώσει τήν τελική μάχη μαζί του. Σέ μιά ἀπελπιστική τελευταία στρατηγική του κίνηση, στήνει τό «νέο ὅπλο» του, τόν σταυρό, στήν κορυφή τοῦ Γολγοθᾶ καί περιμένει τόν μεγάλο ἀντίπαλό του. Tά αἰσθήματα καί τά κίνητρά του εἶναι πάντα τά ἴδια: τό μίσος, ἡ ἔχθρα κατά τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων καί σκοπός του, ἡ συντριβή καί ὁριστική ἐξόντωση τοῦ Ἰησοῦ!
.               β) Ἡ θανατηφόρα σύγκρουση: Ὁ διάβολος εἶχε πιστέψει πώς, μέ τήν φυσική ἐξόντωση τοῦ Xριστοῦ, μέ τόν θάνατό του δηλαδή, ἀφ᾽ ἑνός θά ἀπαλλασσόταν ἀπό ἕνα πρόσωπο πού ἀπειλοῦσε ἄμεσα τήν κοσμοκρατορία του καί, ἀφ᾽ ἑτέρου, θά κέρδιζε μιά ἀκόμη περιφανῆ νίκη, στόν προαιώνιο πόλεμό του ἐναντίον τοῦ Θεοῦ! Mέ αὐτή τήν πεποίθηση, ὁ διάβολος ὁδήγησε τόν Xριστό ἐπάνω στόν σταυρό καί ἄρχισε νά τοῦ ἐπιφέρει ἀλλεπάλληλα κτυπήματα…
Ὁ Xριστός δέν προέβαλε καμιά ἀντίσταση. Ὁ ἐπιτιθέμενος ἦταν πάντα ὁ διάβολος. Ὅ,τι ἔπαθε ὁ Xριστός, κατά τό Πάθος καί τήν σταύρωσή Tου, ἦταν χτυπήματα καί πληγές πού τοῦ προκαλοῦσε ὁ διάβολος. Ὁ Xριστός δέχθηκε ἑκούσια ὅλα τά πλήγματα αὐτά… Ἀφέθηκε ἀπόλυτα στά χέρια τοῦ ἀντιπάλου του…
Kάτω ἀπό τά σφοδρά καί ἀλλεπάλληλα χτυπήματα τοῦ διαβόλου, ὁ Xριστός ὑπέκυψε στίς πληγές καί τά τραύματά του… Oἱ ἠθικοί αὐτουργοί τῆς ἐκτέλεσής του ἔνιωσαν ἀνακούφιση καί ἰδιαίτερη ἱκανοποίηση. Πιό μεγάλη ὅμως ἦταν ἡ ἱκανοποίηση καί χαρά τοῦ φονευτοῦ διαβόλου…
.               Στήν πραγματικότητα ὅμως, ἡ κατάσταση ἦταν πολύ διαφορετική…

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: Η “ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ” ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑ-2 «Aὐτό ἦταν τό μέγιστο στρατηγικό σφάλμα»

 

ΟΠΩΣ ΕΣΤΡΩΣΕ Η ΕΥΡΩΠΗ, ΕΤΣΙ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ! (Ἀνατριχιαστικὸ ἄρθρο: «Ἐπικαλεῖσθε ἄραγε τὸν διάβολο στ᾽ ἀστεῖα; Αὐτὸς θὰ σᾶς πάρει στὰ σοβαρά»)

ΟΠΩΣ ΕΣΤΡΩΣΕ Η ΕΥΡΩΠΗ, ΕΤΣΙ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ!

ΕΙΣ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»:
Ἕνας Γάλλος ρ/καθολικός ἱερέας, ὁ Hervé Benoît, ἐφημέριος τοῦ περίφημου ναοῦ τῆς Fourvière στὴν Λυών, δημοσίευσε στὴ Riposte catholique (20 Νοεμβρίου 2015) ἕνα εἰλικρινὲς καὶ «ὀχληρὸ» γιὰ τὴν ἀποκοιμισμένη Εὐρώπη ἄρθρο γύρω ἀπὸ τὸ μακελειὸ στὸ Παρίσι. Μέσα σ᾽ αὐτὸ ἀπεκάλυψε ἀνατριχιαστικὲς λεπτομέρειες γιὰ τὸ τί τραγουδιόταν στὸ περιβόητο Bataclan ἐκεῖνο τὸ βράδυ: ἐπικλήσεις στὸν διάβολο. Καὶ ἀφοῦ ἔκανε μιὰ σύντομη ἀλλὰ περιεκτικὴ αὐτοκριτικὴ τοῦ ἀθέου δυτικοῦ τρόπου ζωῆς καὶ τῆς ὑποκρισίας –ποὺ κλαίει γιὰ τὰ 130 θύματα ἐκείνης τῆς ἀποτρόπαιας βραδιᾶς ἀλλὰ δὲν συγκινεῖται καθόλου γιὰ τὰ 600 καθημερινὰ θύματα τῶν ἐκτρώσεων (μόνον στὴν Γαλλία)-, κατέληξε μὲ τὰ λόγια τοῦ ἁγ. Γρηγορίου Νύσσης, ὁ ὁποῖος ἐντοπίζει τὶς αἰτίες τῶν συμφορῶν στὴν κακὴ χρήση τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας.
.        Μὲ λίγα λόγια φανέρωσε ὅτι ἡ Εὐρώπη «ὅπως ἔστρωσε, ἔτσι κοιμᾶται». Καὶ φυσικὰ γιὰ τὸ ἄρθρο του αὐτὸ ἡ προϊσταμένη του ἀρχὴ «ἀποτροπιασμένη» τὸν “ἀπέσυρε” μὲ βατικάνειες μεθόδους σὲ μοναστήρι γιὰ ἀνάπαυση καὶ προσευχή…! Ἡ Εὐρώπη ἔχει χάσει τὴν εὐκαιρία τῆς ἀληθινῆς αὐτοκριτικῆς. Καὶ γι᾽ αὐτὸ θὰ ἐξαλειφθεῖ.

Ὥσπερ γὰρ ἐκ τῆς ἀτακτοτέρας διαίτης φθοροποιός τις χυμὸς καὶ χολώδης ἐν τοῖς σπλάγχνοις συνίσταται, ὃν ὁ ἰατρὸς εἰς ἔμετον διὰ τῆς τέχνης ἐφελκυσάμενος οὐκ ἂν ἐν αἰτίᾳ γένοιτο τοῦ αὐτὸν ἐμποιῆσαι τοῖς σώμασι τὸν νοσώδη χυμόν, ἀλλ᾽ ἐποίησε μὲν ἡ τῆς τροφῆς ἀταξία, εἰς δὲ τὸ ἐμφανὲς ἤγαγεν ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη, οὕτω κἂν παρὰ τοῦ Θεοῦ γίνεσθαι λέγοιτο τοῖς μοχθηροῖς τὴν προαίρεσιν ἡ ἀλγεινὴ ἀνταπόδοσις, εὔλογον ἂν εἴη νοεῖν ἐξ ἡμῶν αὐτῶν τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς αἰτίας τὰ τοιαῦτα λαμβάνειν πάθη. (Ἅγ. Γρηγόριος Νύσσης, Εἰς τὸν Βίον τοῦ Μωυσέως, Β´87)

Ὅταν δημιουργεῖται μέσα στὰ σπλάγχνα ἕνα ὑγρὸ βλαπτικὸ καὶ πικρόχολο ἐξ αἰτίας μιᾶς πιὸ ἀκατάστατης διατροφῆς καὶ τὸ ὁποῖο προσπαθεῖ νὰ τραβήξει μὲ τὴν βοήθεια τῆς ἰατρικῆς ὁ γιατρός, δὲν κατηγορεῖται αὐτὸς ὅτι ἔβαλε μέσα στὰ σώματα τὸ νοσηρὸ ὑγρὸ ἀλλὰ ὅτι τὸ δημιούργησε ἡ ἀκαταστασία στὸ φαγητὸ κι ὅτι ἡ ἰατρικὴ τὸ διαπίστωσε. Ἔτσι συμβαίνει κι ὅταν λέγεται ὅτι ἀπὸ τὸν Θεὸ γίνεται ἡ ἀνταπόδοση τῶν θλιβερῶν στοὺς κακοπροαιρέτους, καὶ συνεπῶς θὰ ἦταν εὔλογο νὰ σκεπτόμαστε ὅτι σὲ μᾶς τοὺς ἴδιους ἔχουν τὴν ἀρχὴ καὶ τὴν αἰτία αὐτὲς οἱ δοκιμασίες (ποὺ μᾶς βρίσκουν).

.            Λίγο πιὸ πάνω, στὸ ἄρθρο του, ὁ Γάλλος ἱερέας ἀπεκάλυπτε σκόπιμα τὶς κρυμμένες λεπτομέρειες («στὴν λεπτομέρεια -ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ- κρύβεται ὁ διάβολος») καὶ σημείωνε ἀλήθειες:

.         Τί εἴδαμε; Εἶναι 9 μ.μ. ἐκείνη τὴν δραματικὴ Παρασκευὴ καὶ 13, στὸ Bataclan. 1.500 ἄνθρωποι ἐκστασιασμένοι, σφιγμένοι καὶ ξαναμμένοι καὶ οἱ Ἀετοὶ τοῦ Death Metal νὰ τραγουδοῦν: «Ποιός θὰ λατρέψει τὸν διάβολο; Ποιός θὰ ἀγαπήσει τὸ τραγούδι του; Ποιός θὰ ἀγαπήσει τὸν διάβολο καὶ τὸ τραγούδι του; … Καὶ κανείς, εὔλογα, δὲν θὰ ἀκούσει τὸ συμπέρασμα: Θὰ ἀγαποῦσα τὸν διάβολο καὶ τὸ τραγούδι του!». […] Θάνατος … κόλαση …, καὶ τὰ συστατικὰ ποὺ τὸ συνοδεύουν: βία … σὲξ … ἐξάρτηση … ἀπόλαυση … ἐκκωφαντικὸς θόρυβος …, κοινόχρηστοι κώδικες μαζικῆς κουλτούρας. […] Μὴν μοῦ πεῖτε ὅτι αὐτὰ δὲν εἶναι παρὰ μόνο λόγια, πὼς εἶναι ἕνα ἀστεῖο. Μὲ τὴ φόρα, νὰ μὴ λαμβάνεται τίποτε στὰ σοβαρά, τελικὰ ὅλα βρῆκαν τραγικὸ τέλος.… Ἂν ἐκπαιδεύετε κακὰ καὶ διεστραμμένα σκυλιὰ πίτμπουλ, ἐπειδὴ εἶναι χρήσιμα, γιὰ νὰ τρομάξετε τοὺς γείτονές σας, μὴν αἰφνιδιαστεῖτε ἂν κάποια μέρα τὰ δεῖτε νὰ πηδοῦν στὸν λαιμὸ τῶν παιδιῶν σας. Ἐπικαλεῖσθε ἄραγε τὸν διάβολο στ᾽ ἀστεῖα; Αὐτὸς θὰ σᾶς πάρει στὰ σοβαρά. Ἕνας ἐξαίσιος ἐξορκιστής μοῦ τό ᾽λεγε τὴν ἴδια ἡμέρα τῶν ἐπιθέσεων: “Ἂν τοῦ ἀνοίξετε τὴν πόρτα, αὐτὸς μετὰ χαρᾶς θὰ μπεῖ μέσα”». Δὲν παίζουμε μὲ τὶς εἰκόνες. Μεταφέρουν τὸ ἱερό…
Δεῖτε φωτογραφίες ἀπὸ τὸ ἀκροατήριο τὶς στιγμὲς πρὶν ἀπὸ τὴν τραγωδία. Αὐτὰ τὰ δύστυχα παιδιὰ τῆς γενιᾶς τοῦ “μπομπὸ” σὲ ἔκσταση, «νέοι, γιορτινοί, ἀνοιχτοί, κοσμοπολίτες …». Ἀλλὰ αὐτοὶ εἶναι ζωντανοὶ-νεκροί. Οἱ δολοφόνοι τους, αὐτὰ τὰ ζόμπι-haschishin, εἶναι σιαμαῖοι ἀδελφοί τους. Πῶς μποροῦμε νὰ μὴν τὸ δοῦμε; Εἶναι τόσο προφανές! Ἴδιος ξεριζωμός, ἴδια ἀμνησία, ἴδιος παλιμπαιδισμός, ἴδια ἀπολιτισιὰ … Οἱ μὲν μπουχτισμένοι ἀπὸ τὶς χριστιανικὲς ἀξίες ποὺ κατήντησαν παρανοϊκές: ἡ ἀνοχή, ὁ σχετικισμός, ἡ παγκοσμιοποίηση, ὁ ἡδονισμὸς … Οἱ δὲ ἀπὸ τὶς μουσουλμανικὲς ἀξίες, ποὺ ἔγιναν ἀκόμα πιὸ τρελὲς στὴν ἐπαφή τους μὲ τὴν νεωτερικότητα: μισαλλοδοξία, δογματισμός, κοσμοπολιτισμὸς τοῦ μίσους …

.           Καὶ συνέχισε μὲ μιὰ κοφτερὴ γιὰ τὴν εὐρωπαϊκὴ ὑποκρισία ἀποστροφή:

«Αὐτὴ δὲν εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Μεσαίωνα, σὲ ἀντίθεση μὲ ὅ,τι λένε οἱ ἠλίθιοι, εἶναι ἡ μετανεωτερικότητα σὲ ὅλο τὸν παραλογισμό της. Τὸ δράμα τοῦ ἀθέου ἀνθρωπισμοῦ, ποὺ ἀγαπᾶ τὸν διάβολο, τὸν θάνατο, τὴν βία. … Τὸ σύμβολο τοῦ θανάτου καὶ τὸ χάος ἐπιπλέουν στοὺς δρόμους τοῦ Παρισιοῦ: 130 νεκροί, εἶναι ἀπαίσιο ἀλλὰ καὶ 600 νεκροί, τί εἶναι αὐτό; Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀμβλώσεων στὴ Γαλλία τὴν ἴδια ἡμέρα. Ποῦ εἶναι ἡ φρίκη, ἀλήθεια;

βλ. σχετ.: la-croix.com/Religion/Actualite/Le-cardinal-Barbarin-consterne-par-la-tribune-d-un-pretre-sur-les-attentats

 

 

«Ο ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΝΕΙ ΑΡΡΩΣΤΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ»

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο

Ἀρχιμ. Γ. Καψάνη (✝)

«Χριστός, Ἐκκλησία καὶ Κοινωνία»,
Ἐκδόσεις Ε.Χ.Ο.Ν., 1976

.               Ὅσοι βλέπουν τὸν ἄνθρωπο ρομαντικὰ καὶ ἐξωτερικὰ μεταθέτουν τὸ κακὸ ἀπὸ τὰ πρόσωπα στὴν κοινωνία, γι’ αὐτὸ καὶ πρεσβεύουν ὅτι ἡ βελτίωσι τῆς κοινωνίας θὰ φέρη καὶ βελτίωσι τῶν προσώπων. Ἀλλὰ οἱ ὀρθόδοξοι χωρὶς νὰ ἀρνούμεθα τὴ σημασία τῆς κοινωνικῆς ἐπιδράσεως στὰ πρόσωπα, δίνουμε τὴν προτεραιότητα στὴ μεταμόρφωσι τοῦ προσώπου διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῆς Θ. Χάριτος.
.               Εἶναι μεγάλη πλάνη νὰ θέλουμε νὰ ἀλλάξουμε τὴν κοινωνία χωρὶς νὰ ἀγωνισθοῦμε, νὰ ἀλλάξουμε τὸν ἑαυτό μας. Εἶναι τουλάχιστον ἀφελὲς νὰ πιστεύουμε ὅτι ἡ ἀλλαγὴ μερικῶν κοινωνικῶν θεσμῶν θὰ φέρη καὶ τὴν ἀλλαγὴ τῶν ἀνθρώπων χωρὶς μετάνοια.
.               Ὁ ἄρρωστος ἄνθρωπος κάνει ἄρρωστες κοινωνίες καὶ οἱ ἄρρωστες κοινωνίες ἀρρωσταίνουν χειρότερα τοὺς ἀνθρώπους. Τὸ νὰ θεραπεύουμε τὶς κοινωνικὲς ἀρρώστιες χωρὶς νὰ θεραπεύσουμε τὴν προσωπικὴ ἀρρώστια, ἀποτελεῖ μετάθεσι τοῦ προβλήματος, ἄρνησι τῆς ἀποδοχῆς τῆς προσωπικῆς μας εὐθύνης, ὑπεκφυγὴ ἀπὸ τὴν μετάνοια, κατάφασι στὸν ἐγωισμό μας, ἀπροθυμία νὰ δοῦμε τὸν πραγματικό μας ἑαυτό. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ Κύριος ἔθεσε τὴν προσωπικὴ μετάνοια σὰν προϋπόθεσι γιὰ τὴ συμμετοχὴ στὴ Βασιλεία Του.
.               Δὲν πρέπει ἐπίσης νὰ παραγνωρίζεται τὸ ἔργο τοῦ διαβόλου στὴ διάλυσι τῶν προσώπων καὶ τῶν κοινωνιῶν καὶ στὴν ἐπικράτησι τοῦ κακοῦ. Ἡ ἀνθρωπιστικὴ ἁπλούστευσι τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξι τοῦ διαβόλου. Ἀντίθετα, στὸ Εὐαγγέλιο καὶ στὴ χριστιανικὴ ἐμπειρία φανερώνεται ἡ ἔκτασι τῶν διαβολικῶν ἐνεργειῶν σὲ πρόσωπα καὶ κοινωνικὲς καταστάσεις καὶ ἡ ἀνάγκη ἀγῶνος κατὰ τοῦ διαβόλου, ἀποταγῆς καὶ ἐξορκισμοῦ τῶν πονηρῶν πνευμάτων. Ἔργο τῶν χαρισματούχων ἱερωμένων, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν εἶναι ἡ διάκρισι τῶν πνευμάτων, γιὰ νὰ μὴ πέφτη ὁ χριστιανὸς στὶς παγίδες ποὺ τοῦ στήνει ὁ πονηρός, ὅταν ἐμφανίζεται μὲ τὸ προσωπεῖο τοῦ καλοῦ.

 

ΠΗΓΗ ἠλ. κειμ.: «ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-5 «Ἀφοῦ δοῦν τὴν δύναμη τοῦ διαβόλου καὶ συνειδητοποιήσουν τὴν δική τους ἀδυναμία, οἱ ἄνθρωποι θ’ ἀναγνωρίσουν τὴ μεγαλοσύνη καὶ τὴ θεία δύναμη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. »

 

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 (Μάρκ. θ´ 17-32)

[Ε´ Μέρος] 

ἀπὸ τὸ βιβλίο «Καιρὸς μετανοίας»,
β´ ἔκδ., Ἀθῆναι 2012,
μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 165 ἑξ.

Μέρος Α´: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-1 «Ὁ κόσμος αὐτὸς εἶναι πεδίο μάχης, ὅπου οἱ ἄνθρωποι, εἴτε τὸ θέλουν εἴτε ὄχι, ἔχουν νὰ διαλέξουν συνειδητὰ ἂν θ’ ἀκολουθήσουν τὸν Νικητὴ Χριστὸ ἢ θὰ προσκολληθοῦν στοὺς ἀκάθαρτους δαίμονες.»

Μέρος Β´: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-2 « Κάθε πόνος δὲν εἶναι κακός».

Μέρος Γ´: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-3 « γενεὰ ποὺ ὑποτάχθηκε στὸν πονηρό, στὸν διάβολο, ποὺ πιστεύει σταθερὰ στὴ δύναμη τοῦ πονηροῦ, ποὺ ὑπηρετεῖ μὲ δουλοπρέπεια τὸν πονηρὸ καὶ

Μέρος Δ´: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-4 «Ν’ ἀκούσουν ὅλοι καὶ νὰ μάθουν τὸ εἶδος τοῦ τρομεροῦ πόνου ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα καὶ πόσο δυνατὴ εἶναι ἡ προστασία ποὺ προσφέρει ὁ Θεὸς »

.             «Ἔτι δὲ προσερχομένου αὐτοῦἔρρηξεν αὐτὸν τὸ δαιμόνιον καὶ συνεσπάραξεν» (Λουκ. θ´ 42). Τὴν ὥρα ποὺ τοῦ ἔφεραν κοντὰ τὸ νεαρὸ ὁ δαίμονας τὸν ἔριξε κάτω μὲ ὁρμὴ καὶ τὸν συγκλόνισε μὲ σπασμούς. Αὐτὸ ἦταν τὸ τελευταῖο πράγμα ποὺ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ κάνει ὁ δαίμονας, ὥστε νὰ δοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ φοβηθοῦν, νὰ τρομοκρατηθοῦν γι’ αὐτὰ ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει ὁ σατανᾶς στὸν ἄνθρωπο. Νὰ πειστοῦν καὶ ν’ ἀντιληφθοῦν πόσο ἀνεπαρκὴς εἶναι ἡ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου, ἀκόμη κι ἡ δύναμη τῶν ἱκανότερων γιατρῶν τοῦ κόσμου, γιὰ νὰ γλιτώσουν τὴ ζωὴ ἔστω κι ἑνὸς ἀνθρώπου ἀπὸ τέτοιο φόβο καὶ τρόμο. Κι ἀφοῦ δοῦν τὴν δύναμη τοῦ διαβόλου καὶ συνειδητοποιήσουν τὴν δική τους ἀδυναμία, οἱ ἄνθρωποι θ’ ἀναγνωρίσουν τὴν μεγαλοσύνη καὶ τὴν θεία δύναμη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Ὁ εὐαγγελιστὴς Μάρκος ἀναφέρει ἐδῶ τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς στὸ πονηρὸ πνεῦμα: «Τὸ πνεῦμα τὸἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγὼ σοὶ ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἑξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτὸν» (θ´ 25). Σὲ διατάζω, λέει ὁ Κύριος. Αὐτὸς εἶναι ἡ πηγὴ τῆς δύναμης καὶ τῆς ἐξουσίας. Δὲν ἔχει ἀνάγκη νὰ τὰ δανειστεῖ αὐτὰ ἀπὸ κάποιον ἄλλο. «Πάντα ὅσα ἔχει ὁ πατὴρ ἐμάἐστι» (Ἰωάν. ιϛ´ 15), εἶχε πεῖὁ Χριστὸς σὲ ἄλλη περίπτωση. Κι ὅπως βλέπουμε, τὸἐφαρμόζει αὐτὸ στὴν πράξη. «Ἐγώ σοῦ μιλάω. Σὲ διατάζω μὲ τὴ δική Μου ἐξουσία, σὲ βγάζω μὲ τὴ δική Μου δύναμη».
.             Πρέπει νὰ καταλάβει καλὰ ὁ κόσμος πὼς ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς προφῆτες ποὺ ἔκαναν κάποια θαυμαστὰ πράγματα μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Ζῶντος Θεοῦ, γιὰ τὸν Ὁποῖο προφήτεψαν οἱ προφῆτες καὶ τὸν Ὁποῖο ἀνέμενε ὁ κόσμος.
.           Θὰ πρέπει νὰ λάβουμε ὑπ᾽ ὄψιν καὶ τὸ δεύτερο μέρος τῆς ἐντολῆς ποὺἔδωσε ὁ Χριστὸς στὸν διάβολο: καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν. Ὁ Κύριος τὸν διατάζει ὄχι μόνο νὰ φύγει ἀπὸ μέσα του, ἀλλὰ καὶ νὰ μὴν ξαναγυρίσει στὸ νεαρὸ ποὺ εἶχε ὑποφέρει τόσο πολύ. Αὐτὸ σημαίνει πὼς ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμα κι ἀφοῦ καθαριστεῖ, μπορεῖ πάλι νὰ δεχτεῖ μέσα του τὸν ἀκάθαρτο δαίμονα. Ὁ διάβολος ποὺ ἐκδιώχτηκε μέσα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, μπορεῖ νὰ ξαναγυρίσει. Αὐτὸ γίνεται ὅταν ὁ ἁμαρτωλὸς ποὺ μετάνιωσε καὶ συχωρέθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, ἐπιστρέφει στὴν παλιά του ἁμαρτία. Τότε ὁ διάβολος ξαναμπαίνει μέσα του. Γι’ αὐτὸ ὁ Κύριος τὸν διατάζει ὄχι μόνο νὰ φύγει ἀπὸ τὸ παιδί, ἀλλὰ καὶ νὰ μὴν ξαναγυρίσει κοντά του. Πρῶτο, ὥστε ἡ θεϊκὴ δωρεὰ πρὸς τὸ παιδὶ νὰ εἶναι πλήρης καὶ τέλεια. Δεύτερο, γιὰ νὰ βγάλουμε ἀπὸ τὴ διδασκαλία Του αὐτὴ τὸ συμπέρασμα καὶ τὴ βεβαιότητα, πὼς ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ λάβουμε τὴ συχώρεση τοῦ Θεοῦ, δὲν πρέπει νὰ ξαναγυρίσουμε στὴν παλιά μας ἁμαρτία, «ὡς κύων ἐπιστρέψας ἐπὶ τὸ ἴδιον ἐξέραμα», ὅπως ὁ σκύλος στὸ ξέρασμά του (Β´ Πέτρ. β´ 22). Γιατί ἔτσι θὰἐκτεθοῦμε πάλι στὸ θανατηφόρο κίνδυνο ν’ ἀνοίξουμε τὴν πόρτα στὸ πονηρὸ πνεῦμα, γιὰ νὰ ξαναμπεῖ μέσα μας καὶ νὰ μᾶς κυριεύσει.
.           Μετὰ ἀπ’ αὐτὸ τὸ μέγιστο θαῦμα τοῦ Χριστοῦ, «ἐξεπλήσσοντο πάντες ἐπὶ τῇ μεγαλειότητι τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. θ´ 43). Ἡ μεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ παντοδυναμία Του μακάρι νὰ ’μεναν διαρκεῖς κι ἀνεξάλειπτες στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Νὰ μὴ διαλύονταν ὅπως οἱ φοῦσκες στὸ νερό. Ὁ Θεὸς ὅμως δὲν σπέρνει μάταια. Ἂν ὁ σπόρος ποὺ θὰ πέσει στὸν δρόμο, στὴν πέτρα ἢἀνάμεσα στ’ ἀγκάθια χαθεῖ, ἐκεῖνος ποὺ θὰ πέσει στὴν καλὴ γῆ δὲν χάνεται, ἀλλὰ θὰ φέρει καρπὸ ἑκατονταπλασίονα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-6 «Ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ ὑποτιμοῦν ἢ ἀπορρίπτουν τὴ νηστεία, στὴν οὐσία ὑποτιμοῦν ἢ ἀπορρίπτουν μία σαφῆ καὶ καθοριστικὴ ὁδηγία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ στὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου».

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-3 « γενεὰ ποὺ ὑποτάχθηκε στὸν πονηρό, στὸν διάβολο, ποὺ πιστεύει σταθερὰ στὴ δύναμη τοῦ πονηροῦ, ποὺ ὑπηρετεῖ μὲ δουλοπρέπεια τὸν πονηρὸ καὶ ἀντιστέκεται στὸ ἀγαθό».

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 (Μάρκ. θ´ 17-32)

[Γ´ Μέρος] 

ἀπὸ τὸ βιβλίο «Καιρὸς μετανοίας»,
β´ ἔκδ., Ἀθῆναι 2012,
μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 165 ἑξ.

Μέρος Α´: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-1 «Ὁ κόσμος αὐτὸς εἶναι πεδίο μάχης, ὅπου οἱ ἄνθρωποι, εἴτε τὸ θέλουν εἴτε ὄχι, ἔχουν νὰ διαλέξουν συνειδητὰ ἂν θ’ ἀκολουθήσουν τὸν Νικητὴ Χριστὸ ἢ θὰ προσκολληθοῦν στοὺς ἀκάθαρτους δαίμονες.»

Μέρος Β´: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-2 « Κάθε πόνος δὲν εἶναι κακός».

.           «Καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν», εἶπε ὁ πατέρας τοῦ ἄρρωστου παιδιοῦ στὸν Κύριο. Παρακάλεσα τοὺς μαθητές σου νὰ διώξουν τὸ πονηρὸ αὐτὸ πνεῦμα, μὰ ἐκεῖνοι δὲν μπόρεσαν.
.            Τρεῖς ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τοῦ Κυρίου ἔλειπαν ἀπὸ τὸ περιστατικό: ὁ Πέτρος, ὁἸάκωβος κι ὁἸωάννης, ποὺ βρίσκονταν μαζί Του στὸὅρος Θαβώρ, ὅταν μεταμορφώθηκε μπροστά τους. Ἔπειτα κατέβηκαν μαζί Του πάλι, γιὰ νὰ βροῦν κάτω ἕνα πλῆθος συγκεντρωμένο γύρω ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους ἀποστόλους, καθὼς καὶ τὸν ἄρρωστο νέο. Ὁ δυστυχισμένος πατέρας, ἀφοῦ δὲν βρῆκε τὸν Χριστό, ἔφερε τὸν γιό του στοὺς μαθητές Του. Ἐκεῖνοι ὅμως δὲν μπόρεσαν, δὲν εἶχαν τὴν δύναμη νὰ τὸν βοηθήσουν. Πρῶτα γιὰ τὴ δική τους ὀλιγοπιστία, δεύτερον γιὰ τὴν ὀλιγοπιστία τοῦ πατέρα καὶ τρίτο γιὰ τὴν καθολικὴ ἀπιστία τῶν γραμματέων ποὺ ἦταν παρόντες. Ἀναφέρεται πὼς γύρω ἀπὸ τοὺς μαθητὲς εἶχαν μαζευτεῖ καὶ «γραμματεῖς συζητοῦντες αὐτοῖς» (Μάρκ. θ´ 16). Ἡἀδύναμη πίστη τοῦ πατέρα φαίνεται ἀπὸ τὰ λόγια ποὺ εἶπε στὸν Χριστό. Δὲν μίλησε ὅπως ὁ λεπρός, ποὺ εἶπε: «Κύριε, ἐὰν θέλῆς, δύνασαί με καθαρίσαι» (Ματθ. η´ 2). Ἐκεῖ μίλησε ἕνας ἄνθρωπος μὲ δυνατὴ πίστη. Οὔτε καὶ σὰν τὸν Ἰάειρο μίλησε, ὅταν κάλεσε τὸν Χριστὸ ν’ ἀναστήσει τὴν κόρη του: «Ἐλθὼν ἐπίθες τὴν χεῖρά σου ἐπ’ αὐτὴν καὶ ζήσεται» (Ματθ. θ´ 18). Κι ἐδῶ αὐτὸς ποὺ μιλάει εἶναι ἄνθρωπος μὲ δυνατὴ πίστη. Πολὺ λιγότερο μίλησε σὰν τὸν ἑκατόνταρχο τῆς Καπερναούμ, ποὺἦταν ἄρρωστος ὁ δοῦλος του: «Κύριε… μόνον εἰπὲ λόγον, καὶἰαθήσεται ὁ παῖς μου» (Ματθ. η´ 8). Ἐδῶ μίλησε ἡ πολὺ μεγάλη πίστη. Ἐκείνη ὅμως ποὺ εἶχε τὴ μεγαλύτερη πίστη ἀπ’ ὅλους δὲν εἶπε τίποτα. Πλησίασε ἁπλὰ τὸν Χριστὸ καὶἄγγιξε τὸ κράσπεδο τοῦ ἱματίου Του. Κι αὐτὴ ἦταν ἡ αἱμορροοῦσα.
.           Ὁ πατέρας τοῦ ἄρρωστου νέου δὲν ἐνεργεῖ οὔτε μιλάει σὰν αὐτούς, ἀλλὰ λέει στὸ Χριστό: «Ἀλλ’εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν». Ἂν μπορεῖς νὰ κάνεις κάτι, βοήθησέ μας. Ταλαίπωρος ἄνθρωπος! Πρέπει νὰ γνώριζε λίγα, πολὺ λίγα γιὰ τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ καὶ γι’αὐτὸ μίλησε ἔτσι σ’Ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει τὰ πάντα. Ἡἀδύναμη πίστη τουἐξασθένησε ἀκόμα περισσότερο τὴ δύναμη τῶν ἀποστόλων. Σ’αὐτὸ συνέβαλαν κι οἱ κακόβουλες συκοφαντίες τῶν γραμματέων ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἀποστόλων Του. Ἀλλ’ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν. Αὐτὸ φανερώνει μία μικρὴ σπίθα πίστης, πολὺ πολὺ μικρή, ἕτοιμη νὰ σβήσει.
.            «Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει·ὦ, γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;». Ὁ Κύριος ἔστρεψε τὴν ἐπίπληξη αὐτὴ πρὸς ὅλους γενικά. Πρὸς ὅλους τοὺς ἀπίστους ἢὀλιγοπίστους τοῦ Ἰσραήλ, καθὼς καὶ σ’ ὅλους τοὺς παρισταμένους, ὅπως ὁἀδύναμος πατέρας, οἱ μαθητές του κι ἰδιαίτερα οἱ γραμματεῖς. Ὦ, γενεὰἄπιστος! Αὐτὸ σημαίνει: Ὦ γενεὰ ποὺ ὑποτάχθηκε στὸν πονηρό, στὸν διάβολο, ποὺ πιστεύει σταθερὰ στὴ δύναμη τοῦ πονηροῦ, ποὺ ὑπηρετεῖ μὲ δουλοπρέπεια τὸν πονηρὸ καὶ ἀντιστέκεται στὸ ἀγαθό, ποὺ ἀπαρνιέται τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Γενεὰ ποὺ εἶναι ὀλιγόπιστη ἢ κα ὶἐντελῶς ἄπιστη στὸ καλό, ποὺ δραπετεύει ἐπαναστατικὰ ἀπὸ τὸἀγαθό!
.           Ἐδῶ ὁ Κύριος πρόσθεσε στὴ γενεὰ καὶ τὴ λέξη διεστραμμένη. Ἤθελε ἔτσι νὰ δείξει ἀπὸ ποῦ προέρχεται ἡ ἀπιστία, πὼς αἰτία της δηλαδὴ εἶναι ἡ διαφθορὰ ἤ, ἀκόμα πιὸ καθαρά, ἡ ἁμαρτία. Αἰτία εἶναι ἡ διαφθορά. Ἡ ἁμαρτία εἶναι συνέπεια. Ἡ ἀπιστία εἶναι ἕνωση μὲ τὸν διάβολο·ἡἁμαρτία – ἡ διαφθορὰ – εἶναι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἕνωση αὐτή.
.            Διαφθορὰ εἶναι ἡ κατάσταση τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπὸ τὸν Θεό·ἀπιστία εἶναι τὸ σκοτάδι, ἡἀδυναμία κι ἡ φρίκη ὅπου βυθίζεται ὁἄνθρωπος, ὅταν ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Θεό. Δεῖτε μὲ πόση προσοχὴ διατυπώνει τὶς παρατηρήσεις Τουὁ Κύριος. Δὲν ἀναφέρει κανέναν ὀνομαστικά, μιλάει γενικά. Δὲν ἐνδιαφέρεται νὰ κρίνει τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ νὰ τοὺς ξυπνήσει. Οὔτε καὶ νὰ προσβάλει ἢ νὰ ταπεινώσει προσωπικὰ κάποιον θέλει. Ἐπιθυμεῖ μόνο νὰ διεγείρει τὶς συνειδήσεις τους, νὰ τοὺς βοηθήσει νὰ ξεπεράσουν τὸν ἑαυτό τους.
.            Τί μεγάλο δίδαγμα εἶναι αὐτὸ γιὰ τὴν ἐποχή μας, γιὰ τὴ γενιά μας, ποὺ εἶναι τόσο πρόθυμη νὰ μιλάει καὶ νὰ προσβάλλει! Ἂν μποροῦσαν οἱἄνθρωποι σήμερα νὰ περιορίζουν καὶ νὰ μετροῦν τὴ χρήση τῆς γλώσσας τους, ἂν μποροῦσαν νὰ σταματήσουν νὰ προσβάλλουν ὁἕνας τὸν ἄλλον, θὰ ἐξαφανιζόταν τὸ μισὸ κακὸ ἀπὸ τὴ γῆ. Τὰ μισὰ κακὰ πνεύματα θ’ἀποβάλλονταν, δὲν θὰ κυκλοφοροῦσαν ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Προσέξτε μὲ πόση σοφία μιλάει ὁ μεγάλος ἀπόστολος Ἰάκωβος, ποὺ διδάχτηκε ἀπὸ τὸ παράδειγμα τοῦ Διδασκάλου Του: «Πολλὰ γὰρ πταίομεν ἅπαντες. Εἴ τις ἐν λόγῳ οὐ πταίει, οὗτος τέλειος ἀνήρ, δυνατὸς χαλιναγωγῆσαι καὶὅλον τὸ σῶμα. ἴδε τῶν ἵππων τοὺς χαλινοὺς εἰς τὰ στόματα βάλλομεν πρὸς τὸ πείθεσθαι αὐτοὺς ἡμῖν, καὶὅλον τὸ σῶμα αὐτῶν μετάγομεν» (Ἰακ. γ´ 2-3).

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-1 «Ὁ κόσμος αὐτὸς εἶναι πεδίο μάχης, ὅπου οἱ ἄνθρωποι, εἴτε τὸ θέλουν εἴτε ὄχι, ἔχουν νὰ διαλέξουν συνειδητὰ ἂν θ’ ἀκολουθήσουν τὸν Νικητὴ Χριστὸ ἢ θὰ προσκολληθοῦν στοὺς ἀκάθαρτους δαίμονες.»

 

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

 

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 (Μάρκ. θ´ 17-32)

[Α´ Μέρος] 

 

 

ἀπὸ τὸ βιβλίο «Καιρὸς μετανοίας»,
β´ ἔκδ., Ἀθῆναι 2012,
μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 165 ἑξ.

 

Πηγὴ ἠλ. κειμ.: «Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»

 

.           Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου καὶ τοῦ χρόνου, ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς γῆς πιστεύουν πὼς ὁ πνευματικὸς κόσμος ὑπάρχει καὶ πὼς τὰἀόρατα πνεύματα εἶναι ἀληθινά. Πολλοὶἄνθρωποι ὅμως ἔχουν πλανηθεῖ σ’αὐτὸ τὸ σημεῖο. Ὑποστηρίζουν πὼς τὰ πονηρὰ πνεύματα ἔχουν μεγαλύτερη δύναμη ἀπὸ τὰἀγαθά. Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου μάλιστα προχώρησαν στὴ θεοποίηση τῶν πονηρῶν πνευμάτων, τοὺς ἔφτιαξαν ναούς, προσέφεραν θυσίες καὶ προσευχὲς καὶ προσέτρεχαν σ’αὐτὰ γιὰ ὅλα τὰ θέματα. Ὅσο περνοῦσε ὁ καιρὸς πολλοὶἦταν ἐκεῖνοι ποὺἐγκατέλειψαν τελείως τὴν πίστη στὰ ἀγαθὰ πνεύματα καὶ κράτησαν τὴν πίστη τους μόνο στὰ πονηρά, ἢ στοὺς κακοὺς «θεούς», ὅπως τοὺς ἀποκαλοῦσαν. Ἔτσι αὐτὸς ὁ κόσμος ἄρχισε νὰ μοιάζει μ’ ἕνα στίβο, ὅπου ἄνθρωποι καὶ πονηρὰ πνεύματα ἀνταγωνίζονταν μεταξύ τους. Τὰ πονηρὰ πνεύματα βασάνιζαν ὅλο καὶ περισσότερο τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς τύφλωναν, μὲἀποκλειστικὸ στόχο νὰ σβήσουν ἀπὸ τὸν νοῦ τους κάθε ἰδέα γιὰ τὸν καλὸ Θεὸ καὶ γιὰ τὴ μεγάλη καὶ θεόσδοτη δύναμη τῶν ἀγαθῶν πνευμάτων.
.           Στὶς μέρες μας ὅλοι οἱἄνθρωποι πιστεύουν στὴν ὕπαρξη τῶν πνευμάτων. Κι ἡ πίστη αὐτὴ κατ’ ἀρχὰς εἶναι σωστή. Ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνοῦνται τὸν πνευματικὸ κόσμο, τὸ κάνουν ἐπειδὴ κοιτάζουν μόνο μὲ τὰ σωματικά τους μάτια κι ἔτσι δὲν μποροῦν νὰ τὸν δοῦν. Ὁ κόσμος αὐτὸς ὅμως δὲν θὰἦταν πνευματικός, ἂν ἦταν ὁρατὸς στὴ σωματικὴ ὅραση. Κάθε ἄνθρωπος ἑπομένως, ποὺὁ νοῦς του δὲν ἔχει τυφλωθεῖ κι ἡ καρδιά του δὲν ἔχει γίνει ἀναίσθητη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, μπορεῖ κάθε μέρα καὶ κάθε ὥρα νὰ νιώθει μὲὅλη του τὴν ὕπαρξη πὼς στὸν κόσμο αὐτὸν δὲν εἴμαστε μόνοι, μὲ ἀποκλειστικὴ συντροφιὰ τὴν ἄψυχη φύση, τοὺς βράχους, τὰ φυτά, τὰ ζῶα κι ἄλλα πλάσματα, στοιχεῖα καὶ φαινόμενα. Οἱ ψυχές μας βρίσκονται σὲ συνεχῆ ἐπαφὴ μὲ τὸν ἀόρατο κόσμο, μὲἀόρατες ὑπάρξεις. Καὶ κάνουν μεγάλο λάθος ὅσοι καταργοῦν τὰἀγαθὰ πνεύματα καὶ θεοποιοῦν τὰ πονηρὰ καὶ τὰ προσκυνοῦν.
.           Ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἐμφανίστηκε στὸν κόσμο, οὐσιαστικὰὅλοι οἱ λαοὶ πίστευαν στὴ δύναμη καὶ τὴν ὑπεροχὴ τοῦ κακοῦἔναντι τοῦ καλοῦ. Οἱ πονηρὲς δυνάμεις ἐπικρατοῦσαν στὸν κόσμο, γι’αὐτὸ κι ὁ Χριστὸς ὁ ἴδιος ἀποκάλεσε τὸν ἀρχηγό τους ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου. Ἀκόμα κι οἱ ἡγέτες τῶν Ἰουδαίων ἀπέδιδαν ὅλα τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ στοὺς δαίμονες καὶ στὴν δύναμή τους.
.           Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ σπάσει, νὰ ξεριζώσει τὴν ἀδύναμη πίστη τῶν ἀνθρώπων στὸν πονηρὸ καὶ νὰ σπείρει τὴν πίστη τοῦ ἀγαθοῦ στὶς ψυχές τους. Νὰ στηρίξει τὴν πίστη στὴν παντοδύναμη ἰσχὺ τοῦ ἀγαθοῦ, στὴν ἀκατανίκητη καὶ παντοτεινὴ φύση του. Ὁ Χριστὸς δὲν κατάργησε, ἀλλ’ ἐπιβεβαίωσε τὴν ἀρχαία καὶ παγκόσμια πίστη στὰ πνεύματα. Ἀποκάλυψε ὅμως τὸν πνευματικὸ κόσμο ὅπως πραγματικὰ εἶναι, ὄχι ὅπως τὸν πίστευαν οἱ ἄνθρωποι κάτω ἀπὸ τὴν ἀπατηλὴ διαβολικὴ ἐπιρροή. Ὁ ἕνας, ἀγαθός, σοφὸς καὶ παντοδύναμος Θεὸς εἶναι ὁ Κύριος τόσο τοῦ πνευματικοῦ ὅσο καὶ τοῦ ὑλικοῦ κόσμου, ὁρατοῦ καὶ ἀόρατου. Τὰ ἀγαθὰ πνεύματα εἶναι οἱ ἄγγελοι καὶ εἶναι δύσκολο νὰ ὑπολογίσεις τὸ πλῆθος τους.
.           Τὰἀγαθὰ πνεύματα, οἱ ἄγγελοι, εἶναι ἀσύγκριτα πιὸἰσχυρὰἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα. Τὰ πονηρὰ πνεύματα στὴν οὐσία εἶναι ἐντελῶς ἀνίσχυρα νὰ κάνουν ὁτιδήποτε, ἂν δὲν τοὺς τὸἐπιτρέψει ὁ παντεπόπτης Θεός. Ἀλλὰ καὶ τὰ πονηρὰ πνεύματα εἶναι ἀμέτρητα. Σ ’ἕναν μόνο δαιμονισμένο στὰ Γάδαρα, ποὺ τὸν θεράπευσε ὁ Κύριος, κατοικοῦσε ὁλόκληρη λεγεώνα, δηλαδὴ μερικὲς χιλιάδες πονηρὰ πνεύματα. Τὰ πονηρὰ αὐτὰ πνεύματα ἀπατοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους ἢ καὶ λαοὺς ὁλόκληρους ἐκείνη τὴν ἐποχή, ὅπως σήμερα ἐξαπατοῦν πολλοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ τοὺς πείθουν πὼς εἶναι παντοδύναμοι·πὼς εἶναι τάχα οἱ μόνοι θεοί, πὼς δὲν ὑπάρχουν ἄλλοι θεοὶ ἐκτὸς ἀπ’αὐτοὺς καὶ πὼς ἀγαθὰ πνεύματα δὲν ὑπάρχουν. Ὅπου ὅμως ἐμφανιζόταν ὁ Κύριος, ἐκεῖνοι ἔφευγαν ἔντρομοι. Ἀναγνώριζαν σ’ Ἐκεῖνον τόσο ἐξουσία ὅσο καὶ δικαίωμα κρίσης, πὼς μποροῦσε νὰ τοὺς ἐκβάλει, νὰ τοὺς ἀπομακρύνει ἀπ’αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ νὰ τοὺς καταδικάσει στὴν ἄβυσσο τῆς κόλασης. Δημιουργοῦσαν ἀναταραχὲς σ’αὐτὸν τὸν κόσμο μὲ τὴν ἄδεια καὶ τὴν ἀνοχὴ τοῦ Θεοῦ. Ἔπεφταν καταπάνω στὸ ἀνθρώπινο γένος σὰν μύγες πάνω σὲ θνησιμαῖο καὶ λογάριαζαν τὸν κόσμο αὐτὸν σὰν καταφύγιό τους, σὰν φωλιά τους καὶ σὰν τραπέζι γιὰ τὸ φαγητό τους.
.            Ξαφνικὰ ὁ φορέας τοῦ ἀγαθοῦ, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἐμφανίστηκε μπροστά τους. Ἐκεῖνοι, γεμάτοι φόβο καὶ τρόμο ἔκραξαν: «Ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;» (Ματθ. η´ 29). Κανένας δὲν φοβᾶται τόσο τὰ βάσανα ὅσο ὁ βασανιστής. Τὰ πονηρὰ πνεύματα βασάνιζαν τὴν ἀνθρωπότητα γιὰ χιλιάδες χρόνια, ἔβρισκαν ἱκανοποίηση στὰ βάσανα αὐτά. Ὅταν ὅμως εἶδαν τὸν Χριστό, ἄρχισαν νὰ τρέμουν ἀπὸ φόβο μπροστὰ στὸν μεγαλύτερο βασανιστή τους κι ἦταν ἕτοιμα νὰ βγοῦν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, νὰ πᾶνε στοὺς χοίρους ἢ σὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο πλάσμα, ἔφτανε μόνο νὰ μὴν ὁδηγηθοῦν ἐντελῶς ἔξω ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτόν.
.         Ὁ Χριστὸς δὲν σκεφτόταν νὰ τοὺς ἐκβάλει ἀμέσως ἀπ’αὐτὸν τὸν κόσμο. Ὁ κόσμος αὐτὸς εἶναι ἕνας χῶρος μὲ ἀνάμικτες δυνάμεις. Ὁ κόσμος αὐτὸς εἶναι πεδίο μάχης, ὅπου οἱ ἄνθρωποι, εἴτε τὸ θέλουν εἴτε ὄχι, ἔχουν νὰ διαλέξουν συνειδητὰ ἂν θ’ ἀκολουθήσουν τὸν Νικητὴ Χριστὸ ἢ θὰ προσκολληθοῦν στοὺς ἀκάθαρτους δαίμονες. Ὁ Χριστὸς ἦρθε ἐπειδὴ ἀγαπᾶ τὸ ἀνθρώπινο γένος, ἦρθε γιὰ νὰ δείξει τὴ δύναμη τοῦ καλοῦ πάνω στὸ κακό, νὰ βεβαιώσει τὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων στὸ καλό, μόνο στὸ καλό.

 * * *

 .             Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο μᾶς περιγράφει ἕνα παράδειγμα ἀπὸἀμέτρητα ἄλλα. Μᾶς λέει πὼς ὁ Κύριος, μὲ τὴν ἀγάπη Του γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἀποκάλυψε γιὰ μία ἀκόμα φορὰ τὴν δύναμη τοῦ καλοῦ πάνω στὸ κακό, πῶς προσπάθησε νὰ ἐμπεδώσει τὴν πίστη στὸ καλὸὡς παντοδύναμη καὶ νικηφόρα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-2 « Κάθε πόνος δὲν εἶναι κακός».