«Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ. ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ»! [ΙΕΡΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ τῆς ΚΑΤΟΧΗΣ-2]

«Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ»

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γ. Δ. Κούβελα:

 «ΙΕΡΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ»,
ἔκδ. Β´, ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι,
σελ. 18-21

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

 

βλ. σχετ.: https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/10/31/ἱερεῖς-μάρτυρες-τῆς-κατοχῆς-1/

.           Εἶναι τὰ τελευταῖα λόγια ἑνὸς γενναίου Μακεδόνα παπᾶ, λίγο πρὶν τὰ γερμανικὰ πολυβόλα τὸν ρίξουν κάτω νεκρό. Πρόκειται γιὰ τὸν Κωνσταντῖνο Κούστα, ἐφημέριο στὰ χωριὰ Περικοπὴ καὶ Ἀετὸς τῆς Μητροπόλεως Καστοριᾶς. Καταγόταν ἀπὸ οἰκογένεια Ἀρματωλῶν καὶ Κλεφτῶν, ποὺ εἶχαν προσφέρει πολλὰ στὴν Ἐπανάσταση τοῦ Εἰκοσιένα. Μέσα του λοιπὸν ἔτρεχε αἷμα ἡρώων. Ὅταν μάλιστα οἱ Γερμανοὶ ἔφτασαν στὸ χωριό του, τὸ Νυμφαῖο τῆς Φλώρινας, προέτρεψε τοὺς κατοίκους νὰ ἐξοικονομίσουν ὄπλα καὶ νὰ ὀργανωθοῦν σὲ ἔνοπλη ὁμάδα, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ἀντιμετωπίζουν τὸν ξένο Κατακτητή, ποὺ πατοῦσε τὰ χώματα τῆς πατρίδας.
.           Τὸ Νυμφαῖο, ὅπου εἶδε τὸ φῶς τῆς ζωῆς καὶ μεγάλωσε ὁ Κωνσταντῖνος Κούστας, ἦταν τότε ἕνα πλούσιο καὶ προοδευτικὸ χωριό, σωστὸ ἀρχοντοχώρι. Οἱ κάτοικοί του εἶχαν ἀνοίξει δρόμο μὲ τὴν Αἴγυπτο, ὅπου μετανάστευσαν πολλοί. Ἐκεῖ προόδευαν μὲ τὴν ἐργασία τους ἢ τὸ ἐμπόριο, προπάντων τοῦ χρυσοῦ. Ὅταν γύριζαν στὸ χωριό τους, ἔφερναν ἀρκετὸ χρυσάφι. Ἔτσι ἄρχισαν νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν χρυσοχοΐα, ἐπάγγελμα, ποὺ τοὺς ἀπέφερε σημαντικὰ κέρδη καὶ πολὺ βελτίωσε τὸ βιοτικὸ καὶ κοινωνικό τους ἐπίπεδο.
.           Μικρὸς ποὺ ἦταν ὁ Κωνσταντῖνος, βοηθοῦσε τὸν πατέρα του στὶς ἀγροτικὲς δουλειές. Ἀργότερα ἦρθε στὴν Θήβα, κοντὰ σ᾽ ἕνα θεῖο του, ποὺ διατηροῦσε χρυσοχοεῖο. Ἐκεῖ ἔμαθε γρήγορα αὐτὴ τὴν δουλειὰ καὶ ἀναδείχτηκε πολύτιμος συνεργάτης τοῦ συγγενῆ του. Ἔξυπνος καὶ δραστήριος, ὅπως ἦταν, κατόρθωσε σύντομα νὰ διευθύνει μόνος του τὴν ἐπιχείρηση τοῦ θείου του.
.           Ὅταν ἄρχισε ὁ Βαλκανικὸς πόλεμος τοῦ 1912, τὸ ἠρωϊκὸ αἷμα ποὺ ἔτρεχε στὶς φλέβες του, ξύπνησε μέσα του. Ἄφησε τότε τὸν κερδῶο Ἑρμῆ καὶ μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του, κατατάχτηκε στὸν Ἑλληνικὸ Στρατό, ὡς ἐθελοντὴς στρατιώτης. Οἱ νικηφόρες μάχες κατὰ τὸν ἔνδοξο ἐκεῖνο πόλεμο ἀναπτέρωσαν τὸ ἐθνικὸ φρόνημα τῶν πανελλήνων ἀπ᾽ ἄκρη σ᾽ ἄκρη. Ἰδιαίτερα οἱ ἀδελφοὶ Κούστα, ποὺ ἦταν ἀπόγονοι ἀγωνιστῶν τοῦ ᾽21, πολέμησαν μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ ἀντρειοσύνη γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν σκλαβωμένων ἀδελφῶν μας.
.           Ἦταν ὅμως καιρὸς ν᾽ ἀνοίξει δικό του σπίτι. Νὰ νοικοκυρευτεῖ,  νὰ δημιουργήσει οἰκογένεια, ποὺ τόσο ἀγαποῦσε καὶ ἤθελε. Τὸ 1915, στὸ Νυμφαῖο, τὸ χωριό του, γίνεται ὁ γάμος του μὲ μιὰ καλὴ κοπέλλα, τὴν Αἰκατερίνη Γυφτίτσου. Δὲν πρόφτασε ὅμως νὰ χαρεῖ τὴν οἰκογενειακὴ ζωὴ καὶ ξέσπασε ὁ πρῶτος παγκόσμιος πόλεμος. Ἐπιστρατεύθηκε. Δύο χρόνια ὑπηρέτησε. Ὅταν ἀπολύθηκε, γύρισε στὴν πατρίδα του, κοντὰ στοὺς δικούς του.
.           Καθὼς κυλοῦν τὰ χρόνια, ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ὡριμάζει μέσα του ἡ κλίση στὴν Ἱερωσύνη. Ἐπιθυμεῖ νὰ γίνει λειτουργός τοῦ Ὑψίστου, διάκονος τῶν Μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἡ ὥρα αὐτή, ἡ εὐλογημένη καὶ μεγάλη, φτάνει. Τὸ 1931, σὲ μιὰ ἐνορία τοῦ Πειραιᾶ, χειροτονεῖται κληρικός. Εὐλαβὴς καὶ συνετὸς ἐφημέριος, καλλίφωνος, πρόθυμος σὲ ἔργα φιλανθρωπίας, δὲν ἄργησε νὰ ἀποκτήσει τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἀγάπη τῶν χριστιανῶν.
.           Τὰ νέφη ὅμως τοῦ Β´ παγκοσμίου πολέμου ὅσο πᾶνε καὶ κυκλώνουν τὸν οὐρανὸ τῆς Ἑλλάδος. Ὁ π. Κωνσταντῖνος παίρνει τὴν οἰκογένειά του καὶ ξαναγυρίζει στὸ χωριό του, τὸ Νυμφαῖο της Φλώρινας. Ἐδῶ ὅμως τὸν βρίσκουν κατατρεγμοὶ καὶ βάσανα. Ἔχει νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν προπαγάνδα τῶν Σλάβων, ποὺ λυμαίνονται τὴν Μακεδονία μας. Βούλγαροι καὶ Ρουμάνοι συναγωνίζονται, ποιοὶ νὰ κάνουν πιὸ δύσκολη τὴν ζωή του καὶ ἀκόμα δυσκολοτερο τὸ ποιμαντικό του ἔργο. Σὰν καλὸς ποιμένας ὁ π. Κωνσταντῖνος στέκεται κοντὰ στὸ ποίμνιό του μὲ παλικαριὰ καὶ χριστιανικὴ αὐταπάρνηση. Καθοδηγεῖ τοὺς ἐνορίτες του, διδάσκει τὰ Ἑλληνόπουλα, ὀργανώνει παιδικὰ συσσίτια.
.           Κι ὅταν ἡ γερμανικὴ μπότα ἔσπασε τὰ σύνορα τῆς Ἑλλάδος καὶ πάτησε τὰ ἑλληνικὰ χώματα, οἱ Σλάβοι βρῆκαν τοὺς Γερμανοὺς προθύμους συμμάχους στὴν δράση τους κατὰ τῶν Ἑλλήνων. Μιὰ μέρα ποὺ ὁ πατὴρ Κωνσταντῖνος εἶχε πάει νὰ λειτουργήσει στὸ χωριὸ Ἀετός, ὄργανα τοῦ Βούλγαρου κομιτατζῆ Κάλτσεφ τὸν κυνήγησαν μὲ τὶς πέτρες καὶ λίγο ἔλειψε νὰ τὸν σκοτώσουν. Παράλληλα τὸν συκοφαντοῦν στοὺς Κατακτητές. Τὸν κατηγοροῦν, πῶς ἐφοδιάζει τοὺς ἀντάρτες μὲ ὄπλα καὶ πῶς κινεῖται νὰ συγκροτήσει ἀνταρτικὴ ὁμάδα.
.           Ἑορτὴ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, 6 Αὐγούστου 1943, ἡμέρα Κυριακή. Ὁ π. Κωνσταντῖνος τελεῖ τὴν Θεία Λειτουργία. Σὲ κάποια στιγμὴ ὅρμησαν μέσα στὸ ναὸ οἱ Γερμανοί. Χωρὶς νὰ σεβαστοῦν τὸν ἱερὸ χῶρο, τὸν συλλαμβάνουν. Δὲν τὸν ἀφήνουν νὰ τελειώσει τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Τὸν τραβᾶνε ἔξω. Τὸν σπρώχνουν. Θέλει νὰ τοὺς μιλήσει. Τοῦ ἀρνοῦνται κατηγορηματικά. Τὸν φέρνουν μπροστὰ στὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα. Ἀτάραχος, μὲ ἀκμαῖο τὸ ἐθνικὸ φρόνημα, εἶναι ἕτοιμος γιὰ τὴν θυσία τῆς ζωῆς του. Καὶ τότε ἔχει τὸ θάρρος νὰ ἀπευθυνθεῖ στοὺς Γερμανοὺς καὶ μὲ αὐστηρὰ λόγια νὰ τοὺς πεῖ: – Μ᾽ αὐτὰ τὰ ἐγκλήματα ποὺ κάνετε, ἡ Γερμανία δὲν θὰ νικήσει ποτέ. Καὶ ἡ πατρίδα μου θὰ ἐλευθερωθεῖ.

.           Ζήτω ἡ Ἑλλάς!

.           Ἦταν τὰ τελευταῖα του λόγια. Τὰ πολυβόλα βρόντηξαν κι ἔσπειραν τὸν θάνατο. Ἕνας ἀκόμη μάρτυρας τῆς πατρίδας ἦταν νεκρός. Ὁ ἱερέας Κωνσταντῖνος Κούστας, ἀπὸ τὸ Νυμφαῖο τῆς Φλώρινας.

.           Ἂς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του!

Διαφήμιση

ΙΕΡΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ τῆς ΚΑΤΟΧΗΣ-1: Ὁ ἀρχιμανδρίτης Χριστοφόρος Κοκκίνης «Οἱ Ἐλασίτες τὸν βασάνιζαν ἐπὶ δύο μέρες. Στὴν ἀρχὴ τοῦ ξερρίζωσαν τὰ γένια, ἔπειτα τοῦ ἔβγαλαν τὰ δόντια καὶ τοῦ τρύπησαν τὴν κοιλιά»

«ΣΕΜΝΩΜΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,
ΚΑΥΧΗΜΑ ΕΛΛΗΝΩΝ»

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γ. Δ. Κούβελα:

 «ΙΕΡΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ»,
ἔκδ. Β´, ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Μιὰ ἀπὸ τὶς κυριότερες ὑπεργολαβίες τῆς Ἐργολαβίας Ἀλλοτριώσεως ὑπῆρξε τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ προκρούστεια παραχάραξη τῆς Ἱστορίας μέσῳ συγκεκριμένων τεχνικῶν (π.χ. παρασιώπηση βροντερῶν στιγμῶν της, διόγκωση εὐτελῶν στοιχείων καὶ παρερμηνεία τῶν ἱστορικῶν παραμέτρων καὶ τῆς ἱστορικῆς βουλήσεως τῶν κεντρικῶν προσώπων)
.        Καθὼς ἡ «28η Ὀκτωβρίου» μόλις πρὸ ὀλίγου ἀναζωπύρησε τὶς ἱστορικὲς καὶ ἐθνικὲς χορδὲς τῶν Ἐναπομεινάντων ἀνθολογοῦνται μερικὰ αἱματοβαμμένα «σπαράγματα» τῆς νεωτέρας ἱστορίας ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἱερεῖς Μάρτυρες τῆς Κατοχῆς». Εἶναι τόσο εὔγλωττα ποὺ δὲν χρειάζονται σχόλια.
.            Ἐξ ἄλλου κι ἂν ἀκόμα σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις ἐξ αὐτῶν δὲν πληροῦνται οἱ ΑΥΣΤΗΡΕΣ ἐκκλησιαστικὲς προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἀπονομὴ τοῦ «τίτλου» τῶν Ἱερομαρτύρων, ἐν τούτοις τὸ ἡρωικό τους παράδειγμα θυσίας παραμένει λαμπερό.

.            Στὸ Ναύπλιο καὶ στὸ προαύλιο τοῦ ἱεροῦ ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἶναι στημένη ἡ προτομὴ ἑνὸς ἥρωα κληρικοῦ. Πρόκειται γιὰ τὸν ἀρχιμανδίτη Χριστοφόρο Κοκκίνη, ποὺ σφαγιάστηκε μὲ ἀπάνθρωπο τρόπο στὰ χρόνια της Κατοχῆς. Ἡ προτομή του ἔγινε μὲ τὴν πρωτοβουλία τοῦ «Προοδευτικοῦ Συλλόγου Ναυπλίου ὁ Παλαμήδης». Τὸ ἐπίγραμμα ποὺ εἶναι χαραγμένο πάνω στὸ μάρμαρο, τονίζει, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, ὅτι ὁ γενναῖος αὐτὸς ἱερέας, ἀγωνιστὴς τῆς Ἐθνικῆς Ἀντίστασης, εἶναι «σέμνωμα τῆς Ἐκκλησίας, καύχημα Ἑλλήνων, ἔμβλημα ἀδουλώτων, ἄλκιμος διδάσκαλος θυσίας ὑπερτάτης».
.            Ἀλλὰ ποιὸς ἦταν ὁ ἀρχιμανδρίτης Χριστοφόρος Κοκκίνης καὶ ποιά  ἡ θυσία του;
.            Ἡ καταγωγή του ἦταν ἀπὸ τὴν ὀρεινὴ Γορτυνία. Μιὰ ἄγονη περιοχὴ μὲ λίγα καὶ σκληρὰ χώματα, ποὺ ὅμως καλλιεργεῖ πλούσια τὴν πίστη στὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἀγάπη στὴν πατρίδα.
.            Εἶχε γεννηθεῖ στὸ Βαλτεσινίκο, ἕνα χωριὸ ποὺ βρίσκεται σὲ ὑψόμετρο 1.140 μέτρα καὶ ὁ πληθυσμός του δὲν ξεπερνάει τοὺς χίλιους κατοίκους. Φιλόθρησκοι καὶ ἐργατικοὶ οἱ γονεῖς του, παρ᾽ ὅλη τὴν φτώχειά τους, ἔστειλαν τὸ παιδί τους νὰ μάθει γράμματα καὶ νὰ σπουδάσει. Μὲ πολλὲς στερήσεις τελείωσε τὸ ἑξατάξιο Γυμνάσιο καὶ γράφτηκε στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Μετὰ τὶς σπουδές του χειροτονήθηκε κληρικός, μὲ σκοπὸ νὰ ὑπηρετήσει τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ὁ τότε Μητροπολίτης Ἀργολίδος Χρυσόστομος τὸν διόρισε ἐφημέριο καὶ ἱεροκήρυκα στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.

.            Ἀνέπτυξε σημαντικὴ δραστηριότητα. Καὶ δὲν περιοριζόταν μόνο στὴν ἐνορία του. Συχνὰ κήρυττε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἄμβωνα καὶ ἄλλων ναῶν τοῦ Ναυπλίου καὶ τοῦ Ἄργους. Καὶ ὅταν ἡ πατρίδα μας βρέθηκε στὴν κατοχὴ τῶν Γερμανῶν καὶ τῶν Ἰταλῶν, ὁ πατὴρ Χριστοφόρος στάθηκε κοντὰ στὸ ποίμνιό του, «ἐνισχυτὴς καὶ παρήγορος ἄγγελος τοῦ χειμαζομένου λαοῦ», ὅπως σημειώνει ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Τρίκκης καὶ Σταγῶν Διονύσιος στὸ βιβλίο του «Πιστοὶ ἄχρι θανάτου».
.            Παράλληλα μὲ τὸ ποιμαντικό του ἔργο, συνεργαζόταν καὶ μὲ τὴν ἐθνικὴ Ἀντίσταση. Ὁ Χριστοφόρος Κοκκίνης ἦταν ἄνθρωπος μὲ ἠρωϊκὸ φρόνημα καὶ μεγάλο ἐνθουσιασμό. Στὸ κήρυγμά του δὲν δίσταζε νὰ μιλάει μὲ αὐστηρὰ λόγια γιὰ τοὺς ξένους κατακτητὲς καὶ νὰ ἐλέγχει δημοσίως τὰ ἐγκλήματά τους. Οἱ πατριωτικές του ἐνέργειες  δὲν ἄργησαν νὰ γίνουν γνωστὲς στοὺς Γερμανούς, οἱ ὁποῖοι καὶ ζητοῦσαν τώρα ἀφορμή, γιὰ νὰ τὸν συλλάβουν.
.            Στὸ μεταξὺ πῆρε τὴν ἀπόφαση καὶ βγῆκε στὸ βουνό. Ἤθελε νὰ πάρει ἐνεργὸ μέρος στὴν ἀντίσταση κατὰ τῶν ἐπιδρομέων. Γιὰ τὸν λόγιο αὐτὸ κατατάχτηκε στὴν ἐθνικὴ ὁμάδα τοῦ Ἰλάρχου Βρεττάκου, ποὺ εἶχε τὴν δράση της στὴν Πελοπόννησο. Στὶς 23 Ὀκτωβρίου τοῦ 1943 ἡ ὁμάδα, ποὺ διοικοῦσε ὁ π. Χριστοφόρος, ἔπεσε σὲ ἐνέδρα ποὺ εἶχαν στήσει οἱ Ἐλασίτες στὴν Παλιοχώρα τῆς Μεσσηνίας. Ἀκολούθησε συμπλοκή, κατὰ τὴν ὁποία ὁ γενναῖος Ἀρχιμανδρίτης τραυματίζεται. Κατορθώνει ὅμως νὰ ἀποφύγει τὴ σύλληψη. Τραυματισμένος ξεκινάει γιὰ τὴν Καλαμάτα. Μόλις ἔφτασε, τὸν πρῶτο ποὺ συνάντησε στὸ δρόμο του, τὸν παρακάλεσε νὰ τοῦ δέσει τὰ τραύματα καὶ νὰ τὸν περιθάλψει. Ἀλλοίμονο ὅμως… Ἐκεῖνος ἦταν ὀργανωμένος στὸ ΕΑΜ τῆς πόλεως. Τὸν πηγαίνει σπίτι του καὶ εἰδοποιεῖ τοὺς Ἐλασίτες. Ἀπὸ κεῖ ἀρχίζει ὁ γολγοθάς του. Τὸν παίρνουν, γιὰ νὰ τὸν πᾶνε πάνω στὰ ὑψώματα τοῦ Ταϋγέτου, ὅπου εἶχαν τὸ λημέρι τους. Περισσότερες ἀπὸ τρεῖς ὧρες περπατοῦσαν. Ὁ Χριστοφόρος εἶναι σχεδὸν γυμνός, μὲ κομμένο τὸ ἕνα του χέρι. Στὸ δρόμο τὸν βρίζουν, τὸν εἰρωνεύονται, τὸν σπρώχνουν.
.            Ἡ μαρτυρικὴ αὐτὴ πορεία κατέληξε στὸ μοναστήρι τῆς Δήμιοβας. Πρόκειται γιὰ τὸ ἀρχαιότερο μοναστήρι τῆς Μεσσηνίας, ἀφοῦ ἡ ἵδρυσή του ἀνάγεται στὸν 9ο αἰώνα. Ἐκεῖ βρίσκεται καὶ ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Ντιμιοβίτισσας, ποὺ σύφωνα μὲ τὴν ἱστορικὴ παράδοση σώζεται ἀπὸ τὸν 8ο αἰώνα. Σ᾽ αὐτὸ τὸν ἱερὸ τόπο εἶχαν τὸ στρατηγεῖο τους οἱ Ἐλασίτες. Καὶ ἐδῶ βασάνιζαν ἐπὶ δυὸ ἡμέρες τὸν π. Χριστοφόρο.

.            Ὁ ἀδελφός του Κωνσταντῖνος Π. Κοκκίνης, ἀπὸ τὸ Βαλτεσινίκο τῆς Γορτυνίας, πῆγε στὸν τόπο τῆς ἐκτελέσεως καὶ συγκέντρωσε πληροφορίες. Σὲ ἀναφορά του πρὸς τὴν Μητρόπολη Ἀργολίδος, μὲ ἡμερομηνία 10 Ἰανουαρίου 1947, περιγράφει τὰ ἀπάνθρωπα βασανιστήρια. Στὴν ἀρχὴ τοῦ ξερρίζωσαν τὰ γένια, ἔπειτα τοῦ ἔβγαλαν τὰ δόντια καὶ τοῦ τρύπησαν τὴν κοιλιά. Μὲ καρτερία ὑπομένει τὰ μαρτύρια. Παίρνει κουράγιο καὶ δύναμη, ὅταν σκέπτεται τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου: «Μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι» (Ματθ. ι´ 28).

.            Στὸ Ναύπλιο, ὅταν μαθεύτηκε ἡ ἐκτέλεση τοῦ π. Χριστοφόρου Κοκκίνη, ὅλοι οἱ χριστιανοὶ τὸν θρήνησαν. Στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὅπου ἦταν ἱερέας, ἔγινε μνημόσυνο μὲ τὴν συμμετοχὴ πλήθους λαοῦ. Ἀργότερα στήθηκε στὸ προαύλιο καὶ ἡ προτομή του.