«OYΚ ΕΣΤΙΝ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΒΡΩΣΙΣ καὶ ΠΟΣΙΣ»

ΚΟΠΟΣ, ΑΝΕΣΗ καὶ ΣΩΤΗΡΙΑ

«Κόπος ἐστὶ τὸ σωθῆναι»

.             Ὅλοι οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ ποθοῦμε τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ πολλὲς φορὲς ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας δὲν συμβαδίζει μὲ τὸν στόχο ποὺ θέλουμε νὰ ἐπιτύχουμε. Μᾶς ἀρέσει καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωὴ νὰ ζοῦμε μὲ ἀπολαύσεις καὶ ­στὴν ἄλλη ζωὴ νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴ μακαριότητα τῆς Βασιλείας τῶν οὐ­ρα­νῶν. Ποθοῦμε νὰ κληρονομήσουμε τὴ Βα­σιλεία τοῦ Θεοῦ χωρὶς καθόλου νὰ κοπιάσουμε.
.             Ὁ Μέγας Βασίλειος ἐπικρίνει αὐτὸ τὸν ἀνακόλουθο τρόπο ζωῆς. Γράφει στοὺς Ὅρους κατὰ πλάτος: Ἐνῶ ἐπιθυμοῦ­με τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δὲν φροντίζουμε νὰ κάνουμε αὐτὰ ποὺ χρειάζον­ται, γιὰ νὰ τὴν κερδίσουμε. Καὶ μάλιστα φανταζόμαστε μὲ τὴ ματαιότητα τοῦ νοῦ μας ὅτι χωρὶς νὰ κοπιάσουμε γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, θὰ ἐπιτύχουμε ἴσες τιμὲς μὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀντισταθεῖ κατὰ τῆς ἁμαρτίας μέχρι θανάτου. Ἀλλὰ ὑπάρχει κανεὶς ποὺ τὸν καιρὸ τῆς σπορᾶς παρέμενε ἀργὸς στὸ σπίτι του ἢ κοιμόταν, κι ὅταν ἦλθε ὁ θερισμός, γέμισε τὶς ἀποθῆκες του μὲ καρπό; Ὑπάρχει κανεὶς ποὺ δὲν φύτευσε, οὔτε καλλιέργησε ἀμπέλι καὶ στὸν καιρὸ τοῦ τρύγου τρύγησε σταφύλια; Ὑπάρχει κανεὶς ποὺ δὲν μπῆκε κἂν στὸ στάδιο νὰ ἀγωνιστεῖ καὶ στὸ τέλος τοῦ ἀγώνα στεφανώθηκε; Οἱ καρποὶ ἀνήκουν σ᾿ ἐκείνους ποὺ κοπιάζουν. Οἱ τιμὲς καὶ τὰ στεφάνια ἀνήκουν στοὺς νικητές (Μεγάλου Βασιλείου, Ὅροι κατὰ πλάτος, ΕΠΕ 8, 168).
.             Εἶναι ὁπωσδήποτε πλάνη νὰ νομίζου­με ὅτι θὰ κληρονομήσουμε τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βαδίζοντας τὴν εὐρύχωρη ὁδό. Ἡ πλατιὰ πύλη καὶ ἡ εὐρύχωρη ὁδὸς δὲν ὁδηγοῦν στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ στὴν ἀπώλεια.
.             Αὐτὸ τὸ γνωρίζουμε θεωρητικά, ἀλλὰ στὴν πράξη τὸ ἐφαρμόζουμε ἄραγε πάν­τοτε; Ἂν παρατηρήσουμε ποιὲς εἶναι οἱ καθημερινές μας ἐπιλογές, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι τὶς περισσότερες φορὲς ἐπιλέγουμε ὄχι τὸν κόπο, ἀλλὰ τὴν ἄνεση. Λόγου χάριν, μεταξὺ πολλῶν σπιτιῶν διαλέγουμε τὸ καλύτερο, μεταξὺ πολλῶν φαγητῶν τρῶμε τὸ νοστιμότερο, μεταξὺ πολ­λῶν στρωμάτων χρησιμοποι­οῦμε τὸ ἀναπαυτικότερο. Ὅμως ἡ σωτηρία δὲν κερδίζεται μὲ τὴν ἄνεση. «Κόπος ἐστὶ τὸ σωθῆναι· καὶ πῶς πλα­νᾶταί τις νομίζων κατὰ πάντα ἀ­να­παυ­όμενος σω­θῆ­ναι;», ση­μειώνει ἔ­μπει­ρος καθοδη­γὸς τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ὁ ὅσιος Βαρσανούφιος (Ἐρωταπόκρισις ρλβ´). Χρειάζεται νὰ κοπιάσουμε, γιὰ νὰ σωθοῦμε. Πῶς ἐμεῖς καλλιεργοῦμε τὴν ψευδαίσθηση ὅτι θὰ σωθοῦμε, ζώντας μέσα στὴν τρυφὴ καὶ στὴν ἀπόλαυση;
.             Ὁ θεῖος Διδάσκαλος μᾶς λέει ὅτι «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτὴν» (Ματθ. ια´ [11] 12). Ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν κερδίζεται μὲ τὴ βία στὸν ἑαυτό μας. Τὴν κερδίζουν ἐκεῖνοι ποὺ τὴν ἁρπάζουν γρήγορα, πρὶν τοὺς φύγει, καὶ τὴν κρατοῦν σφικτά.
.              Ἀκόμη ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς διδάσκει ὅτι «διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. ιδ´ [14] 22). Μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι πρῶτα θὰ περάσουμε ἀπὸ δοκιμασία θλίψεων καὶ κατόπιν θὰ εἰσέλθουμε στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
.              Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει στὴν Α´ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή του: «Ὑποπιάζω μου τὸ σῶμα καὶ δουλαγωγῶ, μήπως ἄλλοις κηρύξας αὐτὸς ἀδόκιμος γένωμαι» (θ´ 27). Ταλαιπωρῶ τὸ σῶμα μου καὶ τὸ μεταχειρίζομαι ὡς δοῦλο, γιὰ νὰ μὴν ἀποδοκιμασθῶ καὶ ἀποδειχθῶ ἀνάξιος τοῦ βραβείου τῆς ἄνω κλήσεως. Μπορεῖ οἱ ἄλλοι, στοὺς ὁποίους κηρύττω, νὰ δείξουν σπουδὴ καὶ νὰ τὸ κερδίσουν, κι ἐγὼ νὰ τὸ χάσω, ἂν δὲν ἀγωνίζομαι μὲ πόθο.
.             Ἄρα λοιπὸν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι τῶν βιαστῶν. Τὴν κερδίζουν ὄχι αὐτοὶ ποὺ ἐπιλέγουν ὡς τρόπο ζωῆς τὴ χλιδή, τὴν τρυφὴ καὶ τὴν καλοπέραση, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ κυριαρχοῦν στὶς κατώτερες ἐπιθυμίες τους, στὴ λαιμαργία τους, στὴν πολυλογία τους· αὐτοὶ ποὺ ὑπομένουν τὶς στερήσεις καὶ τὴν κακοπάθεια. Διότι μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ δική τους ἐπίπονη προσπάθεια ἐπιτυγχάνεται ὁ ἁγιασμὸς καὶ ἡ σωτηρία τους.
.             Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας αὐτὸ τὸν δρόμο ἀκολούθησαν. Ἐξάγνιζαν μὲ ἀσκήσεις τὸ σῶμα τους καὶ τὸ δουλαγωγοῦσαν. Ἐμεῖς πῶς θέλουμε νὰ σωθοῦμε χωρὶς νὰ κοπιάσουμε;
.             «Ἀδελφέ, μὴ χαυνωθεῖς ζώντας ζωὴ μαλθακότητος. Μὴν ἀπατηθεῖς μὲ τὸν κορεσμὸ τῆς κοιλίας, οὔτε νὰ τρῶς μὲ ἡδονὴ τροφὴ ἢ ποτὸ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀ­νάγκη τοῦ σώματος. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ζήσει κανεὶς πνευματικὴ ζωὴ χωρὶς νὰ κοπιάσει, καὶ χωρὶς ἀγώνα πνευματικὸ κανεὶς δὲν στεφανώνεται. “Ἄνευ κό­που οὐκ ἔνι ζῆσαι, καὶ ἄνευ ἀγῶνος οὐ­δεὶς στεφανοῦται”. Προσπάθησε νὰ σωθεῖς ἀγωνιζόμενος, καὶ θὰ σὲ βοηθήσει ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος θέλει νὰ σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ γνωρίσουν τὴν ἀλήθεια», ἐπιλέγει ὁ ὅσιος Βαρσανούφιος (Ἐρωταποκρίσεις σλθ´, σνθ´).

ΠΗΓΗ: osotir.org

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ Ματθαίου: Ἡ ὀλιγοπιστία τοῦ Πέτρου-4 «Ὅταν ὁ Κύριος μπαίνει στὸ πλοῖο τοῦ σώματός μας, εἴτε μὲ τὴ θεία Kοινωνία εἴτε μὲ τὴν προσευχὴ εἴτε μὲ ὁποιονδήποτε ἄλλον εὐλογημένο τρόπο, οἱ ἄνεμοι τῶν παθῶν ἠρεμοῦν μέσα μας καὶ τὸ πλοῖο ταξιδεύει μὲ ἀσφάλεια στὴν ἀκτή». (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

 ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ Ματθαίου:
Ἡ ὀλιγοπιστία τοῦ Πέτρου 
(Ματθ. ιδ´ 22-34)
[Δ´] 

Ἀπὸ τὸ βιβλίο
«Ὁμιλίες Δ´» – Κυριακοδρόμιο,
 Ἀθῆναι 2012,
μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 183-191

Μέρος Α´: ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ Ματθαίου: Ἡ ὀλιγοπιστία τοῦ Πέτρου «Ἡ ἱστορία αὐτοῦ τοῦ κόσμου εἶναι μία σειρὰ ἀπὸ νίκες τοῦ Θεοῦ. Τὸ εὐαγγέλιο εἶναι τὸ βιβλίο ποὺ περιέχει τὴ νίκη Του, ἡ μαρτυρία τῆς παντοδυναμίας Του» (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Μέρος Β´: ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ Ματθαίου: Ἡ ὀλιγοπιστία τοῦ Πέτρου-2 «Οἱ μαθητὲς τὸ βλέπουν πιά, πὼς τοὺς ἀπειλεῖ ναυάγιο. Λὲς κι ἦταν δυνατὸ νὰ καταστραφεῖ κάποιος ἄνθρωπος, ὅταν τηρεῖ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ! Ἀλήθεια, τί ὑπέροχη διδαχὴ εἶναι αὐτὴ γιὰ τοὺς πιστούς, ὥστε νὰ μὴν ἀπελπίζονται». (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Μέρος Γ´: ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ Ματθαίου: Ἡ ὀλιγοπιστία τοῦ Πέτρου-3 «οἱ μέγιστοι ἥρωες τῶν ἀνθρώπων, κατόρθωσαν μὲ μεγάλη ἄσκηση νὰ σταθεροποιηθοῦν στὴν πίστη καὶ νὰ πέσουν ἀπὸ τὸ σωματικὸ πλοῖο στὴν πνευματικὴ θάλασσα, γιὰ νὰ συναντήσουν τὸν βασιλιὰ Χριστό». (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

.                 Ἂς δοῦμε τώρα τί ἔγινε μὲ τὸν Πέτρο, ποὺ ἦταν ἀκόμα λιπόψυχος: «Βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσον με» (Ματθ. ιδ´ 30). Γιατί φοβήθηκε τὸν ἄνεμο καὶ ὄχι τὴ θάλασσα; Ὁ Πέτρος ἔκανε τὰ πρῶτα του βήματα σὰν μικρὸ παιδί: Κάνει λίγα βήματα, κάποιος ὅμως γελάει καὶ τὸ μωρὸ πέφτει στὸ ἔδαφος. Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ μὲ τὸν πνευματικό μας ἐνθουσιασμό: Τὸ παραμικρὸ νὰ γίνει, μᾶς ἀναστατώνει καὶ μᾶς γυρίζει πίσω.
.                 «Εὐθέως δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐκτείνας τὴν χείρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ· ὀλιγόπιστε· εἰς τί ἐδίστασας;» (Ματθ. ιδ´22). Δὲν πνιγόμαστε πολλὲς φορὲς στοὺς κινδύνους τῆς θάλασσας τοῦ βίου, ὡσότου μᾶς ἁρπάξει κάποιο ἀόρατο χέρι καὶ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὸν κίνδυνο; Ποιός ἀπὸ μᾶς δὲν ἔχει νὰ παρουσιάσει ἀρκετὰ τέτοια παραδείγματα; Ὅλοι μας τὸ γνωρίζουμε ἐμπειρικὰ αὐτό. Μιλᾶμε κάθε τόσο γι’ αὐτὰ τὰ πράγματα κι ὁμολογοῦμε τὴν παρουσία τοῦ ἀόρατου χεριοῦ, ποὺ μᾶς γλιτώνει ἀπὸ τὸν κίνδυνο. Δυστυχῶς ὅμως ὑπάρχουν καὶ λίγοι ἀνάμεσά μας, ἀκόμα καὶ ἡ ἴδια ἡ συνείδησή μας, ποὺ ἀκοῦνε τὴν ἐπιτιμητικὴ φωνὴ ἀπὸ τ’ ἀόρατα χείλη: ὀλιγόπιστε· εἰς τί ἐδίστασας;
.                 Γιατί ἀμφιβάλλετε, φίλοι μου, πὼς τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ εἶναι κοντά; Γιατί δὲν δοξολογεῖτε τὸν Θεὸ ἀκόμα καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀντιμετωπίζετε τὸ μεγαλύτερο κίνδυνο; Ὁ Ἀβραὰμ δὲν ἦταν ἀπαλλαγμένος ἀπὸ τὴν ἀμφιβολία, ὅταν ὁδηγοῦσε τὸν μονογενῆ του υἱὸ στὴν θυσία (βλ. Γέν. κβ´ 1-18) καὶ μετὰ τὸν ἔσωσε ὁ Θεός; Ὁ Ἰωνᾶς δὲν δοξολογοῦσε τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν κοιλία τοῦ κήτους καὶ σώθηκε (βλ. Ἰων. β´ 7); Γιατί οἱ Τρεῖς Παῖδες δὲν ὀλιγοπίστησαν μέσα στὴν «κάμινο τοῦ πυρὸς» καὶ τελικὰ τοὺς ἔσωσε ἡ πίστη τοὺς (βλ. Δᾶν. γ´ 19-26); Τὸ ἴδιο δὲν ἔκανε κι ὁ προφήτης Δανιὴλ μέσα στὸ λάκκο τῶν λεόντων (στ 16-23), ἀλλὰ κι ὁ μακάριος Ἰὼβ ποὺ ἦταν πληγωμένος καὶ γεμάτος σπυριὰ (Ἰὼβ β’ 7-10); Ἀλλὰ καὶ χιλιάδες ἄλλοι ποῦ δέχτηκαν τὶς μεγαλύτερες δοκιμασίες γιὰ τὴν πίστη τους στὸ Χριστό, πῶς γλίτωσαν ἀπὸ τὴν ἀμφιβολία; Ἐμεῖς γιατί ἀμφιβάλλουμε; Ὁ Θεὸς μᾶς σώζει ἀμέτρητες φορὲς μὲ τὸ ἀόρατο χέρι Του, ἐκεῖ ποὺ δὲν τὸ περιμένουμε καθόλου, καὶ μ’ ὅλο ποὺ ἀμφιβάλλουμε πολλὲς φορὲς γιὰ τὴ βοήθειά Του.
.                 Πρέπει λοιπὸν νὰ ἔχουμε στὸ νοῦ μας ὅλες τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μετανοοῦμε γιὰ τὴν ὀλιγοπιστία καὶ τὴν λιποψυχία μας. Πρέπει νὰ γίνουμε ὥριμοι στὴν πίστη μας. Ἔτσι, ὅσο μεγάλο κίνδυνο κι ἂν ἀντιμετωπίσουμε στὸ μέλλον, πρέπει νὰ δοξολογοῦμε τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐπικαλούμαστε τὸ ὄνομά Του. Καὶ τότε ὁ Θεὸς θὰ μᾶς βοηθήσει, θὰ μᾶς σώσει. Ἂς δοξολογοῦμε τὸν Θεό, ὅταν βρισκόμαστε στὸν κίνδυνο, ὄχι ὅταν αὐτὸς περάσει.
.                 Ἀλλὰ κι ὅταν φανοῦμε λιπόψυχοι κι ὀλιγόπιστοι, ἂς μὴ μᾶς καταλάβει ἡ ἀπόγνωση. Ὁ Πέτρος λιποψύχισε, ὁ Κύριος ὅμως ἐνίσχυσε τὴν πίστη του. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἁγιότερους ἀνάμεσα στοὺς ἁγίους, ἀρχικὰ εἶχαν λιποψυχίσει, ἀργότερα ὅμως ἔγιναν σταθεροὶ στὴν πίστη τους στὸν Χριστό. Προσέξτε τί λέει ὁ προφητάνακτας Δαβίδ: «Ἐπὶ τῷ Θεῷ ἤλπισα, οὐ φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος. ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, εὐχαί, ἃς ἀποδώσω αἰνέσεώς σου, ὅτι ἐρρύσω τὴν ψυχή μου ἐκ θανάτου καὶ τοὺς πόδας μου ἐξ ὀλισθήματος» (Ψαλμ. νε´ 12-14). Ἔτσι μιλάει ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει ἀληθινά, ποὺ ἔχει γνωρίσει ἐμπειρικὰ ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει μετρήσει κάθε τρίχα τοῦ κεφαλιοῦ μας, πὼς οὔτε ἕνα σπουργίτι (πολὺ περισσότερο ἄνθρωπος) δὲν μπορεῖ νὰ πέσει στὴ γῆ χωρὶς τὴ θέληση τοῦ Θεοῦ.
.                 «Καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος» (Ματθ. ιδ´ 32). Μὲ τὸ ποὺ ἀνέβηκε ὁ Ἰησοῦς στὸ πλοῖο, ὁ ἄνεμος σταμάτησε. Δὲν σταμάτησε ἀπὸ μόνος του νὰ φυσᾶ, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Ἂν καὶ δὲν ἀναφέρεται ἐδῶ, ὅπως στὴ προηγούμενη περίπτωση, ὅταν ὁ Χριστὸς εἶχε ἐπιτιμήσει τὸν ἄνεμο καὶ τὴ θάλασσα, φαίνεται καθαρὰ πὼς τὸ ἔκανε καὶ τώρα. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος σκέφτεται σίγουρα πὼς ὁ ἄνεμος ἔπαυσε, ὑπακούοντας σὲ ἐσωτερικὴ καὶ ἀνέκφραστη ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ. Χάρη στὴ δική Του δύναμη κι ἐπιθυμία κόπασε ὁ ἄνεμος.
.                 Ὑπάρχει κι ἕνα βαθύτερο καὶ καθαρὸ νόημα στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Χριστὸς μπῆκε στὸ πλοῖο καὶ ἠρέμησε τὸν ἄνεμο καὶ τὴ θάλασσα. Ὅταν ὁ Κύριος μπαίνει στὸ πλοῖο τοῦ σώματός μας, εἴτε μὲ τὴ θεία Kοινωνία εἴτε μὲ τὴν προσευχὴ εἴτε μὲ ὁποιονδήποτε ἄλλον εὐλογημένο τρόπο, οἱ ἄνεμοι τῶν παθῶν ἠρεμοῦν μέσα μας καὶ τὸ πλοῖο ταξιδεύει μὲ ἀσφάλεια στὴν ἀκτή.
.                 «Οἱ δὲ ἐν τῷ πλοίῳ ἐλθόντες προσεκύνησαν αὐτῷ λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ» (Ματθ. ιδ´33). Ὅταν ὁ Κύριος ἠρέμησε τὴν καταιγίδα τῆς θάλασσας καὶ σταμάτησε τοὺς ἀνέμους στὴν πρώτη περίπτωση, οἱ μαθητὲς ρώτησαν, ὅπως κάνουν ὅλοι οἱ ἄλλοι συνηθισμένοι καὶ λιπόψυχοι ἄνθρωποι: «Ποταπός ἐστιν οὗτος, ὅτι καὶ οἱ ἄνεμοι καὶ ἡ θάλασσα ὑπακούουσιν αὐτῷ;» (Ματθ. η´ 27). Ἀπὸ τότε ὅμως εἶχαν δεῖ τόσα σημεῖα καὶ θαύματα ἀπὸ τὸν Διδάσκαλό τους, εἶχαν ἀκούσει τόσες διδαχές. Ἡ πίστη τους εἶχε πιὰ ἐνισχυθεῖ, εἶχε ἑδραιωθεῖ. Ἔτσι τώρα, ποὺ ἔβλεπαν τὸ μεγάλο αὐτὸ θαῦμα, δὲν ρώτησαν πιά, ποταπός ἐστιν οὗτος. Ἐκεῖνο ποὺ ἔκαναν τώρα, ἦταν νὰ γονατίσουν μπροστά Του καὶ νὰ ὁμολογήσουν: ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ! Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ὁμολόγησαν ὅλοι μαζὶ οἱ μαθητὲς πὼς ὁ Ἰησοῦς ἦταν Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ἀνάμεσά τους ἦταν βέβαια κι ὁ Ἰούδας, ποὺ τὸν ὁμολόγησε κι αὐτός. Ἀργότερα ὅμως ἡ φιλαργυρία τὸν ἔκανε ν’ ἀρνηθεῖ κυριολεκτικὰ τὸν Κύριο καὶ Διδάσκαλό Του. Εἶναι ἀλήθεια πὼς τὸν ἀρνήθηκε κι ὁ Πέτρος καὶ μάλιστα τρεῖς φορές. Ἡ ἄρνηση τοῦ Πέτρου ὅμως δὲν ἦταν προμελετημένη. Ἔγινε ξαφνικὰ ἀπὸ φόβο κι ἀμέσως μετὰ μετανόησε πικρὰ κι ἔκλαψε γιὰ τὴν ἄρνησή του.
.                 Τὸ βαθύτερο νόημα ποὺ ἔχουν τὰ λόγια “οἱ δὲ ἐν τῷ πλοίῳ ἐλθόντες προσεκύνησαν αὐτῷ” καὶ τὸν ὁμολόγησαν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, εἶναι πολὺ διδακτικὸ σὲ κάθε χριστιανό. Ἀφοῦ ὁ Θεὸς ἐνανθρώπησε κι ἦρθε νὰ ζήσει μαζί μας, πρέπει κι ἐμεῖς μὲ ὅλη τὴν ὕπαρξή μας νὰ τὸν προσκυνήσουμε καὶ νὰ ὁμολογήσουμε τὸ ὄνομά Του. Μὲ ὅλη τὴν ὕπαρξή μας ἐννοοῦμε μὲ τὸ νοῦ καὶ τὴ σκέψη μας, μὲ τὴν καρδιὰ καὶ τὰ αἰσθήματά μας, μὲ τὴν ψυχὴ καὶ ὅλες τὶς ἐπιθυμίες μας. Ἔτσι τὸ σῶμα μας ὁλόκληρο θὰ γεμίσει φῶς, σκότος δὲν θὰ ὑπάρχει μέσα του.
.                 Ἀλίμονό μας ἂν δεχόμαστε τὸν Χριστὸ μέσα μας κι ἔπειτα τὸν ἐξορίζουμε μὲ τὴν ἁμαρτία μας ἢ τὸν ἀρνιόμαστε, ὅπως ὁ Ἰούδας. Ἡ δεύτερη κατάσταση θὰ εἶναι χειρότερη ἀπὸ τὴν πρώτη. Ὅταν ὁ Χριστὸς ἀπέλυσε τὸν Ἰούδα, «εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς» (Ἰωάν. ιγ´ 27). Ἂς μὴν ξεχνᾶμε οὔτε στιγμὴ πὼς δὲν μποροῦμε νὰ παίζουμε μὲ τὸν Θεό, γιατί αὐτὸ εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνο. Ὁ Θεὸς εἶναι «πῦρ καταναλίσκον» (Ἑβρ. ιβ´ 29).
.                 «Καὶ διαπεράσαντες ἦλθον εἰς τὴν γῆν Γεννησαρὲτ» (Ματθ. ιδ´ 34). Ἔφτασαν κοντὰ στὴν Καπερναούμ, ποὺ ἦταν ὁ προορισμός τους (βλ. Ἰωάν. ϛ´ 17). Ὅποιος ἔχει πάει στὴ Γαλιλαία, μπορεῖ νὰ καταλάβει πόσο μακριὰ ὁδήγησε ἡ καταιγίδα τοὺς ἀποστόλους. Ἡ Βηθσαϊδὰ κι ἡ Καπερναοὺμ βρίσκονται στὶς βόρειες ἀκτὲς τῆς λίμνης. Ὅταν οἱ μαθητὲς μπῆκαν στὸ πλοῖο κάτω ἀπὸ τὴ Βηθσαϊδά, ἐκεῖνο ποὺ ἔπρεπε νὰ κάνουν, ἦταν νὰ πλεύσουν κατὰ μῆκος τῆς ἀκτῆς. Ὁ εὐαγγελιστὴς ὅμως γράφει πὼς ἡ καταιγίδα τοὺς παρέσυρε μέσον τῆς θαλάσσης.
.                 Ἐκεῖ, στὴ μέση τῆς λίμνης θεάθηκε ὁ Ἰησοῦς νὰ περπατάει πάνω στὰ κύματα. Ὅταν κόπασε ἡ καταιγίδα, τὸ πλοῖο ἔπρεπε νὰ ταξιδέψει πάλι πίσω, στὴν ἀκτὴ τῆς Καπερναούμ. Σύμφωνα μὲ τὸν Ματθαῖο καὶ τὸν Λουκᾶ, φαίνεται πὼς αὐτὴ τὴν φορὰ τὸ πλοῖο ἀκολούθησε τὸν συνηθισμένο δρόμο, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ ἀνέμου καὶ τὰ κουπιά. Ἀπὸ τὴν διήγηση τοῦ Ἰωάννη ὅμως μποροῦμε νὰ συμπεράνουμε πὼς ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἔφερε τὸ πλοῖο στὴν ἀκτή, μὲ τὴν ἀκατανίκητη δύναμή Του. Γράφει ὁ Ἰωάννης: «καὶ εὐθέως τὸ πλοῖον ἐγένετο ἐπὶ τῆς γης εἰς ἣν ὑπῆγον» (Ἰωάν. ϛ´ 17).
.                 Δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἀντίφαση στὶς διηγήσεις τῶν εὐαγγελιστῶν ἐδῶ. Ἐκεῖνος ποὺ μποροῦσε νὰ περπατάει πάνω στὰ νερὰ καὶ νὰ γαληνέψει τοὺς ἀνέμους καὶ τὴν καταιγίδα μὲ τὰ λόγια καὶ τὶς σκέψεις Του, μποροῦσε ἂν τὸ ἤθελε, μὲ τὴ σκέψη Του μόνο νὰ μεταφέρει σὲ μία στιγμὴ τὸ πλοῖο στὸ λιμάνι. Τὸ βαθύτερο νόημα ποὺ ἔχουν ἐδῶ τὰ λόγια τοῦ Ἰωάννου, εἶναι πὼς ὅταν ὁ Κύριος ἔρχεται νὰ κατοικήσει μέσα μας, ἐμεῖς νιώθουμε σὰν νὰ βρισκόμαστε στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ὅπως σὲ ἀσφαλὲς λιμάνι, ἐκεῖ ποὺ τὸ πλοῖο τῆς ζωῆς μας δὲν κλυδωνίζεται οὔτε ἀπὸ καταιγίδες οὔτε ἀπὸ ἀνέμους. Ἂν ἔπειτα πρέπει νὰ ἐξακολουθήσουμε νὰ περπατᾶμε στὴ γῆ, δὲν τὸ νιώθουμε αὐτό, γιατί τώρα ἡ ψυχὴ κι ἡ καρδιά μας ζοῦν σ’ ἕναν ἄλλο καλλίτερο κόσμο, ἐκεῖ ποὺ βασιλεύει ὁ Βασιλεὺς Χριστός. Στὴ δική Του νίκη βλέπουμε μὲ εὐφροσύνη τὴ δική μας νίκη.

 * * *

.                 Νικητὴς ἐνάντια σὲ κάθε κακὸ εἶναι ὁ Χριστός. Δὲν ἐπιτρέπει ὁ ἴδιος νὰ τὸν νικήσει κάποιο κακό. Ἐμεῖς λοιπὸν πρέπει νὰ καταφεύγουμε κάτω ἀπὸ τὶς σωστικὲς φτεροῦγες Του, ἐκεῖ ποὺ δὲν θὰ συναντήσουμε οὔτε καταιγίδες οὔτε ἀνέμους οὔτε φαντάσματα, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος». Ἐκεῖ θὰ βροῦμε ὅλα τ’ ἀγαθὰ πλούσια, αἰώνια, ποὺ δὲν τὰ καταστρέφει οὔτε ὁ σκόρος οὔτε ἡ σκουριά. Ἐκεῖ θὰ δοξολογοῦμε μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς ἁγίους τὰ νικηφόρα ἔργα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τὴ μεγαλοσύνη τους δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε στὴν περιορισμένη προοπτικὴ τῆς πρόσκαιρης ζωῆς μας. Ἐκεῖ θὰ μᾶς ἀποκαλυφτοῦν ὅλα καὶ τότε θὰ εὐφρανθοῦμε. Κι ἡ χαρά μας αὐτὴ δὲν θὰ ἔχει τέλος. Γι’ αὐτὸ πρέπει δόξα καὶ ὕμνος στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, μαζὶ μὲ τὸν ἄναρχο Πατέρα Του καὶ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, τὴν ὁμοούσια καὶ ἀδιαίρετη Τριάδα, τώρα καὶ πάντα καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

 

ΠΗΓΗ ἠλ. κειμ.: alopsis

AΝΘΡΩΠΟΙ, ΑΠΟΓΕΙΩΘΗΤΕ! (Τῆς Ἀναλήψεως)

AΝΘΡΩΠΟΙ, ΑΠΟΓΕΙΩΘΗΤΕ!

«Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας» (θ. Λειτουργία)

(Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου,
εἰς τὸν ἰερὸ ναὸ Ἀναλήψεως Πέρδικα – Ἑορδαίας,
Πέμπτη Ἀναλήψεως 27-5-1982)

 

.               Ἔχουν περάσει, ἀγαπητοί μου, σαράντα μέρες ἀπὸ τὸ Πάσχα, ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ ἀκούστηκε τὸ «Χριστὸς ἀνέστη». Ἡ ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ εἶνε τὸ μεγαλύτερο γεγονός, τὸ θεμέλιο τῆς πίστεώς μας. Εἶνε ἀλήθεια τετραγωνική, ποὺ βεβαιώθηκε μὲ πολλὲς ἐμφανίσεις τοῦ Χριστοῦ στοὺς μαθητάς. Ἕνδεκα (11) ἐμφανίσεις ἱστοροῦν τὰ εὐαγγέλια. Τελευταία δὲ εἶνε αὐτὴ ποὺ ἔγινε σήμερα, ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεως.

* * *

.               Ποῦ ἔγινε ἡ Ἀνάληψις; Ἔξω ἀπὸ τὰ Ἰεροσόλυμα εἶνε ἕνα μικρὸ προάστιο, ἕνα χαριτωμένο χωριό, ἡ Βηθανία (ἡ πατρίδα τοῦ Λαζάρου). Ἐκεῖ εἶνε ἕνας λόφος, τὸ Ὄρος τῶν ἐλαιῶν. Ἐκεῖ συγκεντρώθηκαν ἡ Παναγία, οἱ μαθηταὶ καὶ οἱ μυροφόρες, καὶ ἐκεῖ ἐμφανίστηκε ὁ Χριστὸς γιὰ τελευταία φορά.
Τοὺς μίλησε γιὰ τὴ βασιλεία του. Ἀλλὰ οἱ μαθηταί, ποὺ ἀκόμα δὲν εἶχαν λάβει τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, παρεξηγοῦσαν τὰ λόγια του. Αὐτοὶ ἐφαντάζοντο, πὼς ὁ Χριστὸς θὰ ἵδρυε μιὰ μεγάλη Ἰουδαϊκὴ αὐτοκρατορία, πιὸ ἔνδοξη κι ἀπὸ τοῦ Δαυῒδ καὶ τοῦ Σολομῶντος. Καὶ ρωτοῦν· Ἦρθε λοιπὸν ἡ ὥρα; Εἶχαν λάθος. Τὸ ἴδιο λάθος, ποὺ κάνουν μέχρι σήμερα οἱ Ἑβραῖοι ὀπαδοὶ τοῦ σιωνισμοῦ· κι αὐτοὶ φαντάζονται, ὅτι μιὰ μέρα θὰ σβήσουν τὰ ἄλλα κράτη καὶ ἐπὶ τῶν ἐρειπίων ὅλων τῶν κρατῶν θὰ ἱδρυθῇ μία παγκόσμιος Ἑβραϊκὴ αὐτοκρατορία μὲ πρωτεύουσα τὴν Ἰερουσαλήμ. Λάθος αὐτό. Ὅπως λάθος ἔχουν καὶ οἱ χιλιασταί, ποὺ λένε ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ ἔρθῃ πάλι γιὰ χίλια χρόνια στὴ γῆ, νὰ ἱδρύσῃ τὴ δική του βασιλεία. Πλάνη. Ὁ Χριστὸς ἦρθε νὰ ἱδρύσῃ βασιλεία, τῆς ὁποίας «οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ. α´ 33). Καὶ τὴν ἵδρυσε. Καὶ ἡ βασιλεία του δὲν θὰ ἔχῃ τέλος. Ἐνῷ οἱ ἄλλες βασιλεῖες τοῦ κόσμου; Ῥίξτε μιὰ ματιὰ στὴν ἱστορία νὰ δῆτε. Ἡ μία βάσταξε 300 χρόνια, ἡ ἄλλη 100, ἄλλη 50, ἄλλη 200, ἄλλη 1000 χρόνια· καὶ μετὰ σβήσανε, κ᾿ ἔμειναν ἐρείπια. Ἔτσι καὶ τὰ σημερινὰ κράτη· ἔτσι καὶ τὰ ἐφήμερα κόμματα, ποὺ οἱ ὀπαδοί τους φωνάζουν καὶ ξελαρυγγιάζονται γιὰ χάρι τους· θὰ καταργηθοῦν. Μία βασιλεία, ἕνα κράτος θὰ μείνῃ, ἕνα ὄνομα δὲ᾿ θὰ λησμονηθῇ· ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία του!
Ἔσφαλλαν λοιπὸν οἱ μαθηταὶ ποὺ φαντάστηκαν κοσμικὴ αὐτοκρατορία. Ὁ Χριστὸς ἦρθε νὰ ἱδρύσῃ βασιλεία πνευματική. Καὶ τώρα, ἀφοῦ ἀπήντησε στὸ ἐρώτημά τους, ἔγινε τὸ θαῦμα. Ποιό θαῦμα; Τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ μας, τὰ εὐλογημένα πόδια ποὺ ἐπὶ 33 χρόνια πατοῦσαν τὴ γῆ καὶ ἐπὶ 3 χρόνια περπάτησαν στὴν Παλαιστίνη γιὰ τὸ κήρυγμα τοῦ θείου λόγου, τὰ πόδια ποὺ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι καρφώσαμε στὸ Γολγοθᾶ, τὰ ματωμένα πόδια τοῦ Χριστοῦ, ἀπεσπάσθησαν ἀπὸ τὸ ἔδαφος, ξεκόλλησαν ἀπὸ τὴ γῆ. Ἔγινε ἀπογείωσις, ὅπως στὰ ἀεροπλάνα. Ὁ Χριστὸς ―γιὰ νὰ μιλήσουμε μὲ σύγχρονη γλῶσσα― ἀπογειώθηκε. Ἄφησε πλέον τὴ γῆ καὶ ἀνέβαινε στὰ οὐράνια ἐπάνω σὲ νεφέλη. Καὶ οἱ μαθηταὶ ἔκθαμβοι παρατηροῦσαν τὸ ἔξοχο θέαμα, ὁ ἄνθρωπος Χριστὸς ν᾿ ἀνεβαίνῃ στὰ οὐράνια!
Τότε παρουσιάστηκαν δύο ἄγγελοι. Ὅπως ὅταν ἦρθε στὴ γῆ ὁ Χριστὸς ἄγγελοι ἔψαλλαν στὴ γέννησί του τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ…» (Λουκ. β´ 14), ἔτσι καὶ τώρα ποὺ φεύγει ἀπὸ τὴ γῆ, ἄγγελοι τὸν συνοδεύουν. Καὶ λένε στοὺς μαθητάς· Τί σταθήκατε καὶ βλέπετε; Μὴ σᾶς φαίνεται παράξενο. Ὅπως τώρα βλέπετε τὸν Χριστὸ ν᾿ ἀνεβαίνῃ στὰ οὐράνια, ἔτσι θὰ τὸν δῆτε νὰ ἔρχεται πάλι γιὰ νὰ κρίνῃ τὸν κόσμο.
Αὐτὸ εἶνε μὲ λίγα λόγια τὸ ἱστορικὸ τῆς Ἀναλήψεως. Καὶ πρέπει νὰ γνωρίζουμε, ὅτι ὁ Χριστὸς ὡς Θεὸς δὲν χωρίστηκε ποτέ ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα. Ἀλλὰ τώρα μὲ τὴν Ἀνάληψι ἀνῆλθε καὶ ὡς ἄνθρωπος στὰ οὐράνια καὶ ἐκεῖ πλέον κάθεται «ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός».

* * *

.               Τί μᾶς διδάσκει ἡ ἑορτὴ αὐτή; Πολλὰ πράγματα. Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ εἶνε τὸ ἑξῆς. Τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναλήψεως μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ Ἐκκλησία κάθε φορὰ ποὺ γίνεται θεία λειτουργία. Ἀπὸ τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία…» μέχρι τὸ «Δι᾿ εὐχῶν…» βλέπουμε ὅλα τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Στὴν ἀρχὴ εἶνε ἡ Γέννησί του· μέσα στὸ ἱερὸ βῆμα ὑπάρχει ἡ ἁγία πρόθεσι, ποὺ εἰκονίζει τὴ φάτνη. Ἐν συνεχείᾳ ἡ εἴσοδός του στὸν κόσμο καὶ τὸ κήρυγμα ποὺ γίνεται μὲ τὰ ἀναγνώσματα τοῦ ἀποστόλου καὶ τοῦ εὐαγγελίου. Ἔπειτα εἶνε ἡ Θυσία τοῦ Γολγοθᾶ, ποὺ εἰκονίζει ὁ Ἐσταυρωμένος καὶ τὸ θυσιαστήριο, ἡ ἁγία τράπεζα. Κατόπιν ἔρχεται ἡ Ἀνάστασι, μὲ τὴ θεία κοινωνία. Καὶ τέλος οἱ πιστοὶ ζοῦν τὴν Ἀνάληψί του μὲ τὰ λόγια «Ὑψώθητι ἐπὶ τοὺς οὐρανούς, ὁ Θεός, καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν ἡ δόξα σου» (Ψαλμ. ΝϚ´ 6,12). Ἀλλὰ καὶ στὴν καρδιὰ τῆς θείας λειτουργίας, ἂν ἔχουμε προσοχή, ἀκοῦμε· «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας», μιὰ προτροπὴ ποὺ ταιριάζει μὲ τὴν Ἀνάληψι. Σὰ᾿ νὰ μᾶς λέῃ ἡ Ἐκκλησία· Ἄνθρωποι, ἀπογειωθῆτε! Μὴ μένετε κολλημένοι στὰ γήινα ὅπως τὰ στρείδια στὸ βράχο. Ἡ γῆ αὐτὴ δὲν εἶνε πατρίδα σας. Πατρίδα σας εἶνε ὁ οὐρανός, ἐκεῖ ποὺ εἶνε ὁ Χριστός, οἱ ἄγγελοι, οἱ ψυχὲς καὶ τὰ πνεύματα τῶν προγόνων σας.
Ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε τὴ σκέψι μας, τὰ αἰσθήματά μας καὶ τὴ βούλησί μας στραμμένα διαρκῶς στὰ χαμηλά. Ξέρετε πῶς μοιάζουμε; Σὰν τὰ τετράποδα, ποὺ ἔχουν τὸ κεφάλι κάτω. Ἀλλ᾿ ὁ ἄνθρωπος εἶνε τὸ μόνο πλάσμα ποὺ στέκει ὀρθό. Γιατί μᾶς ἔκανε ὄρθιους ὁ Θεός; Γιὰ νὰ βλέπουμε τὸν οὐρανό. Κατὰ μία ἐτυμολογία αὐτὸ σημαίνει καὶ ἡ λέξι ἄν-θρωπος. Ἐν τούτοις ἐμεῖς δὲν τιμοῦμε τὸν ἑαυτό μας. Τὸν ὑποβιβάζουμε στὴν τάξι τῶν ζῴων. Μοιάζουμε μὲ τοὺς χοίρους, ποὺ ἔχουν τὸ ῥύγχος καὶ τὰ μάτια συνεχῶς κάτω, στὴ λάσπη, καὶ ποτέ δὲν ὑψώνουν τὸ βλέμμα ἐπάνω παρὰ μόνο μιὰ φορά. Πότε; Ὅταν τοὺς πᾶνε στὸ σφαγεῖο καὶ τοὺς ἀναποδογυρίζουν γιὰ νὰ μπῇ τὸ μαχαίρι στὸ λαιμό· τότε γιὰ πρώτη φορὰ τὰ μάτια τους ἀντικρύζουν οὐρανό. Ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς. Λησμονοῦμε ποιά εἶνε ἡ πατρίδα μας κι ὅτι ἐδῶ στὴ γῆ εμεθα πρόσκαιροι καὶ παρεπίδημοι· καὶ μόνο ὅταν πλέον ἔρθῃ ἡ μάχαιρα τοῦ ἀρχαγγέλου, τὴν τελευταία στιγμή, βλέπουμε ἔκπληκτοι ποιός ἦταν ὁ προορισμός μας. Μὰ τότε εἶνε ἀργά.
 Ἄνθρωπος εἶνε αὐτὸς ποὺ βλέπει πρὸς τὰ ἄνω, αὐτὸς ποὺ σκέπτεται τὸν Θεό, αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾷ τὸν πλησίον, αὐτὸς ποὺ ἔχει εὐγενῆ αἰσθήματα· πίστι, ἐλπίδα, εὐσυνειδησία, στοργή, δικαιοσύνη, πατριωτισμό, αὐτοθυσία… Ὤ τί ὡραῖο πρᾶγμα εἶνε ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶνε πράγματι ἄνθρωπος! ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας. Τώρα ὅμως κατήντησε σὰν τὰ κτήνη καὶ χειρότερα, ἀφοῦ τὰ πάθη του τὸν ἀποκτηνώνουν, ὅπως λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.
 Καὶ ὄχι μόνο κτῆνος κατήντησε ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ θηρίο, τὸ ἀγριώτερο θηρίο. Μὴ φοβηθῆτε τὰ λιοντάρια καὶ τὶς τίγρεις. Ἕνα θηρίο πόσους μπορεῖ νὰ φάῃ; 100; 200; παραπάνω ὄχι. Ἐνῷ ὁ ἄνθρωπος, μὲ τὸ μυαλὸ ποὺ τοῦ ᾿δωσε ὁ Θεός, ἀντὶ νὰ γίνῃ ἄγγελος, γίνεται ἐπιστημονικὸ θηρίο. Ἀνεβαίνει στὰ «μαυροπούλια», ὅπως λέει τὰ πολεμικὰ ἀεροπλάνα ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, καὶ ῥίχνει βόμβες τρομερές, ποὺ ἀφανίζουν πολιτεῖες ὁλόκληρες. Αὐτὸ ἔγινε στὴν Ἰαπωνία. Εἶνε λοιπὸν ἢ δὲν εἶνε ὁ ἄνθρωπος τὸ ἀγριώτερο θηρίο; Τὸν πρῶτο ἀεροπόρο ποὺ πῆγε καὶ ἔρριξε ἀτομικὴ βόμβα στὴν Ἰαπωνία καὶ ἔσβησε μιὰ ὁλόκληρο πόλι, μετὰ τὸν κάνανε ἥρωα στὴν Ἀμερική. Ἀλλ᾿ αὐτὸς εἶχε μέσα του κάρβουνο τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως ποὺ τὸν ἔκαιγε καὶ τοῦ φώναζε· Ἂς ἔχῃς τὰ παράσημα ὅλου τοῦ κόσμου· εἶσαι κακοῦργος… Ἔχασε τὸν ὕπνο του. Προσπαθοῦσαν νὰ τὸν ἡσυχάσουν· τέλος αὐτοκτόνησε, δὲ᾿ μποροῦσε νὰ ὑποφέρῃ.
Ἐνῷ λοιπὸν ἡ ἀνθρωπότης βρίσκεται σὲ τέτοια κατάπτωσι, ἔρχεται ἡ Ἀνάληψις τοῦ Χριστοῦ καὶ λέει· Ἄνθρωποι, κοιτάξτε ψηλά, στὰ ἄστρα. Ὑψῶστε τὸ νοῦ στὰ οὐράνια· «ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας». Ἀπογειωθῆτε· ξεκολλῆστε ἀπὸ τὴ λάσπη καὶ τὰ πάθη, ἐλευθερωθῆτε ἀπὸ τὸ μῖσος καὶ τὴν ἔχθρα, ἀπαλλαγῆτε ἀπὸ τὴν ἰδιοτέλεια καὶ τὴν πλεονεξία, ἀποδεσμευθῆτε ἀπὸ τὸ θυμὸ καὶ τὴν ὀργή, τὸ φανατισμὸ καὶ τὴν προσωπολατρία, τὸν κομματισμὸ καὶ τὴ φατρία, τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια. Μὴ μοιράζεστε. Ὁ Χριστὸς δὲν διαιρεῖ, ὁ Χριστὸς ἑνώνει. Ἑνωμένοι ὅλοι, σὰν παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ὡς μέλη τοῦ ἑνὸς σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς μιᾶς ἁγίας του Ἐκκλησίας.
Πατρίδα μας δὲν εἶνε ἡ γῆ ἐδῶ κάτω, τὰ οἰκόπεδα καὶ τὰ κτήματα. Πατρίδα μας εἶνε ὁ οὐρανός· καὶ ἀρχηγός μας εἶνε ὁ Χριστός· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ: augoustinos-kantiotis.gr

ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ «Ὁ µεγαλύτερος πόθος τοῦ ἀνθρώπου»

ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»
ἀρ. τ. 2045, 15.05.12

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.         Ἦταν συγκλονιστικὴ ἡ ὥρα τοῦ ἀποχωρισµοῦ. Ὁ Κύριος στὸ ὄρος τῶν ἐλαιῶν, ἀφοῦ εἶχε δώσει τὶς τελευταῖες του ὑποθῆκες στοὺς ἀγαπηµένους του µαθητές, κι ἐνῶ ἐκεῖνοι τὸν ἔβλεπαν, ἄρχισε νὰ ὑψώνεται πρὸς τὸν οὐρανό. Καθὼς ἀνέβαινε, οἱ µαθητὲς ἐκστατικοὶ εἶχαν καρφωµένα τὰ βλέµµατά τους πάνω του· «ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τὸν οὐρανὸν πορευοµένου αὐτοῦ» (Πράξ. α´ 9-10). Μὲ βλέµµα προσεκτικὸ παρατηροῦσαν τὸν Κύριο ποὺ ἀνέβαινε στὸν οὐρανό, ὥσπου σὲ λίγο χάθηκε ἀπὸ τὰ µάτια τους.
.         Οἱ µαθητὲς δὲν µποροῦσαν πλέον νὰ δοῦν τὸ τέλος αὐτῆς τῆς ἀνόδου. Κατανοοῦσαν ὅτι δὲν µποροῦσαν πλέον νὰ δοῦν αὐτὸν ποὺ τόσο ἀγάπησαν, αὐτὸν ποὺ τόσο τοὺς ἀγάπησε, τὸν θησαυρό τους, τὴν ζωή τους. Κι ἐπειδὴ σ᾽ Αὐτὸν εἶχαν δώσει ὅλη τους τὴν ἀγάπη, σ᾽ Αὐτὸν εἶχαν καὶ τώρα στραµµένο τὸ βλέµµα τους καὶ τὴν καρδιά τους.
.         Κι ἔµεναν ἀκίνητοι νὰ παρατηροῦν µὲ πόθο καὶ βλέµµα ἀµήχανο. Ὥσπου κάποια στιγµὴ δύο ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ τοὺς διέκοψαν λέγοντας ὁ Κύριος θὰ ξανάρθει, θὰ τὸν ξαναδεῖτε. Ἐκεῖ ποὺ πάει, ἐσεῖς τώρα δὲν µπορεῖτε νὰ Τὸν ἀκολουθήσετε. Ἀλλά, ὅταν ξανάρθει, θὰ Τὸν συναντήσετε καὶ πάλι, καὶ θὰ εἶστε πάντοτε µαζί του.
.           Πόση παρηγοριὰ καὶ χαρὰ κι ἔλπιδα µετάγγισαν τὰ λόγια αὐτὰ τῶν ἀγγέλων στὶς ψυχὲς τῶν µαθητῶν! Ἀλλὰ καὶ πόση µεταδίδουν στὶς καρδιὲς ὅλων µας, ὅλων τῶν πιστῶν κάθε ἐποχῆς! Διότι κι ἐµεῖς ὅσο ζοῦµε στὴν ζωὴ αὐτὴ «ἐκδηµοῦµεν ἀπὸ τοῦ Κυρίου», εἴµαστε ξενιτεµένοι ἀπὸ τὸν Κύριο (βλ. Β´ Κορ. ε´ 6). Ὄχι ἐπειδὴ εἴµαστε χωρισµένοι ἀπὸ Αὐτόν, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν Τὸν βλέπουµε µὲ τὰ µάτια τοῦ σώµατος. «Διὰ πίστεως γὰρ περιπατοῦµεν, οὐ διὰ εἴδους» (Β´ Κορ. ε´ 6-7). Πορευόµαστε τὸν δρόµο τῆς ζωῆς µας µὲ τὰ µάτια τῆς πίστεως, χωρὶς νὰ µποροῦµε νὰ Τὸν δοῦµε. Τὸν αἰσθανόµαστε βέβαια ἀοράτως δίπλα µας, µέσα µας, ἀλλὰ νὰ Τὸν δοῦµε µὲ τὰ σωµατικά µας µάτια δὲν µπορουµε. Τὸν αἰσθανόµαστε µὲ τὰ µάτια τῆς πίστεως.
.           Γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ ἅγιοι ζοῦσαν µὲ τὴν προσδοκία τῆς αἰώνιας ζωῆς, ζοῦσαν µὲ τὸν πόθο νὰ φύγουν ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωή, γιὰ νὰ συναντήσουν τὸν Κύριο. Λαχταροῦσαν νὰ πᾶνε µόνιµα κοντά του. Νὰ γιατί κι ἐµεῖς πρέπει νὰ ἔχουµε τέτοιους οὐράνιους πόθους. Ὅσο τὸ φῶς τῆς πίστεως φωτίζει τὴν ψυχή µας, τόσο καὶ οἱ καρδιές µας νὰ ἑλκύονται περισσότερο ἀπὸ τὰ ἀόρατα, ἀπὸ τὰ µὴ βλεπόµενα, ἀπὸ τὰ οὐράνια καὶ θεϊκά.
.           Ὁ πόθος τῆς θέας τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ µεγαλύτερος πόθος τοῦ ἀνθρώπου. Ἕνας πόθος ποὺ τὸν φύτεψε µέσα µας ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Αὐτὸν τὸν ἱερὸ πόθο ἐξέφρασε πολὺ χαρακτηριστικὰ ὁ θεόπτης Μωυσῆς, ὅταν ἔλεγε στὸν Θεό: «Ἐµφάνισόν µοι σεαυτὸν γνωστῶς, ἵνα ἴδω σε» (Ἐξ. λγ´ 13) φανέρωσέ µου τὸ πρόσωπό σου αἰσθητὰ γιὰ νὰ Σὲ δῶ. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος γράφει στοὺς πιστούς: Ὑποφέρετε τώρα πειρασµούς, γιὰ νὰ δοξασθεῖτε, ὅταν φανερωθεῖ ὁ Χριστός, «ὃν οὐκ εἰδότες ἀγαπᾶτε, εἰς ὃν ἄρτι µὴ ὁρῶντες, πιστεύοντες δὲ ἀγαλλιᾶσθε χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καὶ δεδοξασµένῃ» (Α´ Πέτρ. α´ 8) αὐτὸν τὸν Χριστὸ Τὸν ἀγαπᾶτε, ἂν καὶ δὲν Τὸν ἔχετε γνωρίσει προσωπικὰ καὶ δὲν Τὸν εἴχατε δεῖ, ὅταν ζοῦσε ὡς ἄνθρωπος στὸν κόσµο αὐτό. Κι ἐπειδὴ πιστεύετε σ᾽ Αὐτόν, παρ᾽ ὅλο ποὺ δὲν Τὸν βλέπετε τώρα µὲ τὰ σωµατικά σας µάτια, θὰ πληµµυρίσετε µὲ ἀγαλλίαση στὸ µελλον ἀπολαµβάνοντας χαρὰ ποὺ δὲν µπορεῖ νὰ περιγράψει στόµα ἀνθρώπου, µιὰ χαρὰ γεµάτη δόξα.
.           Αὐτὰ τὰ αἰσθήµατα εἶχαν ἀµέτρητα ἑκατοµµύρια πιστῶν ποὺ ἀγάπησαν τὸν Κύριο περισσότερο ἀπ᾽ ὁτιδήποτε ἄλλο καὶ προτίµησαν σκληρὰ µαρτύρια καὶ θάνατο, γιὰ νὰ µὴν Τὸν στερηθοῦν ποτέ, γιὰ νὰ ζοῦν αἰωνίως κοντά του. Γιατί καταλάβαιναν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν γι᾽ αὐτούς, εἶναι ἡ ἀγάπη τους καὶ τὸ νόηµα τῆς ζωῆς τους.
.           Ἀλλὰ κι ἐµεῖς οἱ ἀγωνιζόµενοι πιστοὶ πόσο θὰ θέλαµε νὰ αἰσθανθοῦµε τὴν θεϊκή του ὡραιότητα, τὴν ἀνυπέρβλητη τελειότητά του. Κι ἂν χωρὶς νὰ Τὸν ἔχουµε δεῖ µὲ τὰ µάτια µας, Τὸν ἀγαπᾶµε, πόση ἀγάπη καὶ χαρὰ ἄραγε θὰ νιώσουµε, ὅταν θὰ Τὸν δοῦµε µέσα στὴν θεϊκή του δόξα!
.           Αὐτὴ ἄλλωστε ἦταν καὶ µιὰ ἀπὸ τὶς τελευταῖες ἐπιθυµίες τοῦ Κυρίου µας, ὅπως τὴν ἐξέφρασε στὸν οὐράνιο Πατέρα του µετὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο: Πατέρα µου, αὐτοὶ ποὺ µοῦ ἔχεις δώσει θέλω νὰ εἶναι µαζί µου, «ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐµήν», γιὰ νὰ βλέπουν καὶ νὰ ἀπολαµβάνουν τὴν δόξα τοῦ προσώπου µου (Ἰω. ιζ´ 24).
.           Κι ἐµεῖς αὐτὸ νὰ θέλουµε. Αὐτὸ τὸ µοναδικὸ καὶ ὑπέροχο πρόσωπο τοῦ Κυρίου νὰ δοῦµε. Νὰ Τὸν ἀτενίζουµε αἰωνίως «πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» στὴν Βασιλεία του.

ΕΠΙΘΥΜΗΤΕΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ: «Κακοπαθοῦσαν καὶ προσεύχονταν γιὰ τοὺς τρυφῶντες καὶ ἀναπαυομένους. Ἀγρυπνοῦσαν γιὰ τοὺς ὑπνοῦντες. Ἔχυναν δάκρυα καὶ μετανοοῦσαν γιὰ τοὺς γελῶντες».

.         ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡAΦΙΑΣ»: Ἡ ἔκδοση αὐτοῦ τοῦ βιβλίου  (βλ.σχετ.: 1. https://christianvivliografia.wordpress.com/2011/12/14/ἀπὸ-τὴν-ἀσκητικὴ-καὶ-ἁγιορειτικὴ/, 2. https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/01/19/ἂν-ἔσκυβες-δὲν-θὰ-ἤσουν-τώρα-ἐδῶ-ἐξ/, 3. https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/01/28/ὀλοζώντανο-περιστατικὸ-ἀποκτήσεως/) συμπίπτει ἀφ᾽ ἑνὸς μὲ τὴν ἐθνική μας περιπέτεια καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου μὲ τὴν θεολογικὴ περιπλάνηση στοὺς σκοτεινοὺς δρόμους τῆς “μεταπατερικότητος”. Ἔρχεται τὸ βιβλίο λοιπὸν αὐτὸ νὰ δώσει στερεὰ τροφὴ καὶ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ στὶς δύο αὐτὲς προκλήσεις. Εἰδικῶς στὴν δεύτερη, τῆς λεγομένης “μεταπατερικῆς θεολογίας”, τὴν ὁποία καλοὶ θεολόγοι ἀσπάζονται καὶ προωθοῦν, παραθεωρώντας ὅλο τὸν πλοῦτο καὶ τὴν Χάρι τῆς βιωμένης ἀληθινῆς θεολογίας, δηλ. τῆς κοινωνίας μὲ τὸν Θεὸ μέσα ἀπὸ τὴν ἡσυχαστικὴ (ἁγιορειτικὴ ἐν προκειμένῳ) «τριβή», τὴν εὐαγγελικὴ ὁδὸ σωτηρίας ποὺ διαθέτει ἡ Ἐκκλησία.
.          Διαβάζοντας τὸ βιβλίο αὐτὸ ὁ κάθε χριστιανὸς δέχεται πνευματικὰ κεντρίσματα ἀλλοιώσεως, ἀλλαγῆς, πνευματικοῦ ἀγῶνος, συντριβῆς γιὰ τὴν ἄνετη καὶ ἄκοπη χριστιανικὴ ζωὴ (πολλὲς φορές) καὶ συνειδητοποιήσεως τοῦ «τί ἐστί βερύκοκκο», δηλ. ΜΕΤΑΝΟΙΑ καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, δηλ. ἀληθινὴ θεολογία. Μακριὰ ἀπὸ τὶς βαρύγδουπες ἀναλύσεις γραφειοκρατῶν τῆς θεολογίας καὶ τὶς διαφημιστικὲς ἐκδοχὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς πρὸς ἐπικοινωνιακὴ κατανάλωση. Ὁ σιωπηλὸς λόγος τῆς ἁγιορειτικῆς ἐρήμου εἶναι δραστικὰ καὶ ΑΚΑΤΑΝΙΚΗΤΑ ΠΕΙΣΤΙΚΟΣ.

Ἀπὸ τὰ Προλεγόμενα τοῦ βιβλίου:
«ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ
ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ»
(Συναξάρια, περιστατικὰ καὶ ἀποφθέγματα
συγχρόνων Ἁγιορειτῶν Γερόντων τὰ τελευταῖα κυρίως χρόνια)
Ἅγιον Ὄρος 2011

.            Εὕρισκες παλαιὰ Γέροντες στὸ Ἅγιον Ὄρος μὲ τὸ κομποσχοίνι στὸ χέρι καὶ τὸ σακίδιο στὴν πλάτη νὰ ὁδοιποροῦν μεγάλες ἀποστάσεις μέσα στὰ δύσβατα μονοπάτια. Τὰ σώματα τους ἦταν ἀποξηραμμένα ἀπὸ τὴν πολυετῆ ἄσκηση, τὰ μάτια τοὺς βαθουλωμένα ἀπὸ τὶς ἀγρυπνίες καὶ τὸ στόμα τους ξηρὸ ἀπὸ τὶς συνεχεῖς ἐνάτες. Μερικὰ γεροντάκια ἦταν ἔγκλειστα στὰ Κελλιά τους. Δὲν πήγαιναν στὶς Καρυὲς ἢ στὴν Δάφνη γιὰ προμήθειες, ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἔστελνε ἀγγέλους ἀγάπης, μοναχούς, ποὺ τοὺς βοηθοῦσαν. Δὲν εἶχαν ἀνθρώπινες παρηγοριὲς καὶ κοσμικὲς ἀνέσεις, ἀλλὰ αἰσθάνονταν οἱ ἴδιοι αὐτάρκεις, ἀνενδεεῖς καὶ ἦταν τελείως ἀμέριμνοι. Ἄλλοι σεβάσμιοι Γέροντες ποὺ ἔζησαν μὲ ὑπομονὴ στὸ Κοινόβιο καὶ λευκάνθηκαν στὴν ὑπακοὴ καὶ στὰ διακονήματα, ἀνέπνεαν τὸν Θεὸν καὶ τὸν Γέροντα καὶ ἔφθασαν σὲ μέτρα ἀπαθείας…
.         Πολλὰ γεροντάκια «στεγνὰ» ἀπὸ τὴν ἄσκηση ἔκρυβαν μέσα τους πνεῦμα καὶ ζωή. Ἐξωτερικὰ ἦταν ἄπλυτοι μὲ παλαιά, ρυπαρὰ καὶ σχισμένα ζωστικά, ἀλλὰ σὲ αὐτὸ τὸ ἀτημέλητο σκεῦος ἔκρυβαν τὸν πολύτιμο θησαυρό, τὴν θεία χάρι, ποὺ ἀπέκτησαν μὲ τόσους ἀγῶνες καὶ νυχθήμερα παλαίσματα. Ἦταν ξένοι τοῦ κόσμου ἀλλὰ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ. Ἀγνοοῦσαν τὶς κοσμικὲς ἐξελίξεις ἀλλὰ γνώριζαν καλὰ «τὴν ὁδὸν τὴν ἄγουσαν εἰς ζωὴν αἰώνιον». Κακοπαθοῦσαν καὶ προσεύχονταν γιὰ τοὺς τρυφῶντες καὶ ἀναπαυομένους. Ἀγρυπνοῦσαν γιὰ τοὺς ὑπνοῦντες. Ἔχυναν δάκρυα καὶ μετανοοῦσαν γιὰ τοὺς γελῶντες. Ἂν καὶ ἀπόμακροι ἀπὸ τὸν κόσμο αἰσθάνονταν ἀδελφοὺς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἀγκάλιαζαν μὲ τὴν προσευχή τους.
.         Οἱ παλαιοὶ Πατέρες εἶχαν τὴν ἁπλότητα στὸν τρόπο τῆς ζωῆς τους ἀλλὰ καὶ στὸν χαρακτήρα. Δὲν θεωροῦσαν τοὺς ἑαυτούς τους πνευματικούς. Εἶχαν ἐπίγνωσι τῶν ἀδυναμιῶν τους καὶ ζοῦσαν τὴν μετάνοια. Εὔχονταν μεταξύ τους «καλὴ μετάνοια καὶ καλὸ τέλος».
.         Αὐτοὺς τοὺς ἁγιασμένους Γέροντες ποὺ ὑπάρχουν μέχρι σήμερα, δὲν τοὺς βρίσκεις εὔκολα, γιατί γνωρίζουν νὰ κρύβωνται ἔντεχνα. Ἄλλα καὶ ἂν τοὺς συναντήσης πρέπει νὰ ἔχης πνευματικὰ αἰσθητήρια γιὰ νὰ τοὺς ἀναγνωρίσης καὶ νὰ ἐπικοινωνήσης μαζί τους. Πολλοὶ Πατέρες δὲν ἀπεκάλυψαν τὰ βιώματά τους καὶ τὴν θεόσοφη διδασκαλία τους. Τὰ πῆραν μαζί τους ὡς μυστικὴ προσφορὰ στὸν ἀγωνοθέτη Κύριο. Ἄλλοι ὅμως γιὰ νὰ βοηθήσουν νεωτέρους μοναχοὺς ἔδιναν συμβουλὲς ἢ ἀπεκάλυπταν λίγα ἀπὸ τὰ βιώματά τους, ἐνῶ ἄλλα οἰκονόμησε ὁ Θεὸς καὶ ὑπέπεσαν στὴν ἀντίληψη τρίτων. Αὐτὰ τὰ γνωστὰ κατορθώματά τους γίνονται ἀφορμὲς ἀσκητικῶν ἀγώνων στοὺς νεωτέρους, χειροπιαστὰ παραδείγματα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καὶ διάψευση ἐκείνων ποὺ τοὺς κατατάσσουν στὸ παρελθόν. Ἡ κάθε γενεὰ ἔχει τὸ δικό της θεοφιλὲς παρὸν ποὺ στὴν συνέχεια γίνεται παρελθόν.
.           Τὰ ἀγκάθια καὶ τὰ ζιζάνια δὲν ἔλειψαν ποτὲ ἀπὸ τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας. Ἀλλὰ παλαιότερα ὑπῆρχαν πολλοὶ ἐνάρετοι ἀγωνιστὲς στὰ Κοινόβια, στὴν ἔρημο, ἀκόμη καὶ στὰ Ἰδιόρρυθμα. Ἔτσι γινόταν μιὰ καλὴ παρακίνηση γιὰ τὰ πνευματικά. Οἱ συζητήσεις ἦταν γιὰ θαύματα, ἀσκήσεις καὶ γιὰ τὴν σωτηρία. Τὸ Ἅγιον Ὅρος τότε ἦταν ἀπόμακρο ἀπὸ τὸν κόσμο, πιὸ ἡσυχαστικό, πιὸ μυστικό, πιὸ ἀθόρυβο, πιὸ ἀσκητικό. Οἱ παλαιοὶ Ἁγιορεῖτες ἑξαιρέτως εἶχαν περισσότερο σεβασμὸ στὴν Παράδοση, στὶς Ἀρχὲς καὶ στοὺς Θεσμούς. Μὲ σεβασμὸ κράτησαν ὅ,τι παρέλαβαν ἀπὸ τοὺς προκατόχους τους. Εἶχαν μεγάλη εὐλάβεια στὴν Παναγία καὶ ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοιά Της. Ἦταν ὑπομονετικοὶ στὶς ἀσθένειες, στοὺς πειρασμοὺς καὶ στὶς δοκιμασίες, καὶ δὲν ξεχνοῦσαν τὸν σκοπὸ τῆς ἀποταγῆς τους, τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους. Εἶχαν πραγματικὴ ξενητεία, ἡ ζωή τους ἦταν συνυφασμένη μὲ τὸν κόπο. Στεροῦνταν ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ ἀπέφευγαν τὴν ἄνεση. Εἶχαν ἁπλότητα καὶ ὄχι ὀρθολογισμό, βιώματα καὶ ὄχι στεῖρες γνώσεις, εἶχαν ἦθος Καλογερικό. Ἀπὸ αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς βιαστὲς τῆς φύσεως καὶ τοὺς ἐπιθυμητὲς τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν γνωρίζοντας τὴν ἐπίμονη καὶ ποικιλόμορφη ἄσκησή τους, τὶς νηπτικὲς ἀναβάσεις τους, τὸ ἁπλὸ καὶ ἀνόθευτο ἦθος τους καὶ τὸ ὁλοκληρωτικὸ δόσιμο στὸν Θεό, μποροῦμε νὰ πάρουμε καὶ ἐμεῖς πῦρ ἄφθαρτο, γιὰ νὰ ἐξαφθῆ ὁ ζῆλος μας γιὰ ἀγῶνες καὶ προσευχή.
.         Εἶναι τιμή μας ποὺ μᾶς κατέταξε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ στὸ μοναχικὸ τάγμα καὶ ἀνήκουμε στὴν μεγάλη ἁγιορείτικη οἰκογένεια. Ἀποτελεῖ χρέος καὶ καθῆκον μας νὰ σεβαστοῦμε τὴν ἁγιορειτικὴ μοναχικὴ παράδοση, νὰ ἀκολουθήσουμε τὰ ἴχνη τῶν παλαιοτέρων Πατέρων, νὰ προσπαθήσουμε νὰ ζοῦμε, ὅπως ἔζησαν ἐκεῖνοι καὶ νὰ κάνουμε τὰ ἔργα τους.
.          Ὅλα ὅσα ἀναφέρονται στὸ ἀνὰ χεῖρας βιβλίο, εἶναι πράξεις (ἀσκητικὰ κατορθώματα ἢ πτώσεις) καὶ πρακτικὴ διδασκαλία Ἁγιορειτῶν. Γράφονται γιὰ νὰ παρακινήσουν σὲ μετάνοια καὶ σὲ μίμηση τῆς ἀσκητικῆς βιοτῆς τους ἢ νὰ μᾶς κάνουν προσεκτικοὺς μὲ τὰ παθήματά τους».