ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΟΜΑΔΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΕΙΣΑΙ, ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΑΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙΣ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΟΠΑΘΕΙΑ

Πές μου τί ὁμάδα αἵματος εἶσαι
νὰ σοῦ πῶ ἂν κινδυνεύεις ἀπὸ καρδιοπάθεια

.           Δὲν κινδυνεύει ἐξ ἴσου ἡ καρδιὰ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Μιὰ νέα ἀμερικανικὴ ἐπιστημονικὴ ἔρευνα διαπίστωσε ὅτι ὁ κίνδυνος καρδιοπάθειας ποικίλει ἀνάλογα μὲ τὴν ὁμάδα αἵματος στὴν ὁποία ἀνήκει κάθε ἄνθρωπος.
.           Τὸν μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχουν ὅσοι ἀνήκουν στὴ σπανιότερη ὁμάδα ΑΒ καὶ τὸν μικρότερο ὅσοι ἀνήκουν στὴν ὁμάδα 0.
.           Οἱ ἐρευνητὲς μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν καθηγητὴ Λοὺ Τσὶ τῆς Σχολῆς Δημόσιας Ὑγείας τοῦ πανεπιστημίου Χάρβαρντ, ποὺ δημοσίευσαν τὴ σχετικὴ μελέτη στὸ ἀμερικανικὸ καρδιολογικὸ περιοδικὸ “Arteriosclerosis, Thrombosis and Vascular Biology”, σύμφωνα μὲ τὸ BBC, δὲν γνωρίζουν γιὰ ποιὸν λόγο ὑπάρχει αὐτὴ ἡ διαφορὰ στὸν βαθμὸ κινδύνου καὶ ὑποθέτουν ὅτι διάφοροι βιολογικοὶ μηχανισμοὶ θὰ μποροῦσαν νὰ ἐξηγήσουν τὴν σχέση ἀνάμεσα στὴν ὁμάδα αἵματος καὶ τὴν καρδιά. Οἱ ἐπιστήμονες μελέτησαν στοιχεῖα ἀπὸ σχεδὸν 90.000 ἄτομα ἡλικίας 30 ἕως 75 ἐτῶν, γιὰ μία περίοδο τουλάχιστον 20 ἐτῶν. Ὅπως διαπίστωσαν, οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀνήκουν στὶς ὁμάδες Α, Β καὶ ΑΒ, κινδυνεύουν περισσότερο ἀπὸ στεφανιαία νόσο σὲ σχέση μὲ ὅσους ἔχουν αἷμα τῆς πιὸ κοινῆς ὁμάδας 0. Ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος (αὐξημένος κατὰ 23% κατὰ μέσο ὄρο) ἀφορᾶ στὰ ἄτομα τῆς ὁμάδας ΑΒ, ἐνῶ γιὰ τὰ ἄτομα τῆς ὁμάδας Β ὁ κίνδυνος εἶναι αὐξημένος κατὰ 11% καὶ τῆς ὁμάδας Α κατὰ 5%.
.           Ὅπως εἶπε ὁ Τσί, ἂν καὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ ἀλλάξουν τὴν ὁμάδα τοῦ αἵματός τους, τὰ νέα εὑρήματα θὰ βοηθήσουν τοὺς γιατροὺς νὰ ἐντοπίσουν καλύτερα τοὺς ἀσθενεῖς μὲ μεγαλύτερο κίνδυνο καρδιοπάθειας. «Εἶναι καλὸ νὰ γνωρίζει κανεὶς τὴν ὁμάδα τοῦ αἵματός του, ὅπως θὰ ἔπρεπε νὰ ξέρει τὸ ἐπίπεδο τῆς χοληστερόλης του ἢ τῆς πίεσής του. Ὅταν κανεὶς ξέρει ὅτι ἀντιμετωπίζει ὑψηλότερο κίνδυνο, μπορεῖ νὰ ἀλλάξει τὸν τρόπο ζωῆς του, τρώγοντας πιὸ σωστά, ἀσκούμενος καὶ μὴ καπνίζοντας», ὅπως ἐπισήμανε καὶ πρόσθεσε ὅτι ἤδη μελετᾶται ἂν οἱ διαφορετικὲς ὁμάδες αἵματος ἀντιδροῦν μὲ διαφορετικὸ τρόπο στὶς ἀλλαγὲς τοῦ στὶλ ζωῆς.
.           Οἱ ἐπιστήμονες ἔχουν ἐνδείξεις ὅτι ὁ τύπος αἵματος Α σχετίζεται μὲ ὑψηλότερα ἐπίπεδα «κακῆς» χοληστερόλης (λιποπρωτεΐνης χαμηλῆς πυκνότητας- LDL), ἐνῶ ὁ τύπος αἵματος ΑΒ σχετίζεται μὲ μεγαλύτερη πιθανότητα χρόνιας φλεγμονῆς ποὺ ἐπίσης προξενεῖ ζημιὰ στὰ αἱμοφόρα ἀγγεῖα. Ἀντίθετα, μία οὐσία ποὺ εὐνοεῖ τὴ ροὴ τοῦ αἵματος, μπορεῖ νὰ εἶναι αὐξημένη καὶ νὰ δρᾶ προστατευτικὰ στὰ ἄτομα μὲ ὁμάδα αἵματος 0.

ΠΗΓΗ: ethnos.gr

«ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΙΝ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ἀναζήτηση σχέσεων ἀνάμεσα στὴν «Νόμιμη» ἐκ προμελέτης ἀνθρωποκτονία τῶν ἀθώων βρεφῶν καὶ τὴν δεινὴ οἰκονομικὴ κρίση πιθανὸν νὰ ἐντάσσεται στὴν λεγομένη συνωμοσιολογία, τὴν ὁποία οἱ περισσότεροι ἐννοοῦν μὲ ὅρους ἐξωτερικῆς προσβολῆς. Δὲν λαμβάνουν ὑπ᾽ ὄψιν τους ὅτι ἡ μεγαλύτερη συνωμοσία εἶναι αὐτὴ ποὺ στήνει κάθε ἀμετανόητος –ἄνθρωπος ἢ λαός– ἐναντίον τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ του. Κατὰ τοῦτο ἡ «νομιμοποίηση» τῶν ἀμβλώσεων στὰ χρόνια τῆς περιβόητης «Ἀλλαγῆς» καὶ ἡ εὐρεία κοινωνικὴ ἀποδοχὴ ἐνὸς τέτοιου ἐγκλήματος συνιστᾶ μιὰ ὀλέθρια αὐτοσυνωμοσία. Σκάψαμε μόνοι μας τὸν λάκκο μας. Τί τοὺς χρειαζόμαστε τοὺς ἐξωτερικούς …συνεργάτες, ἀφοῦ μόνοι μας μποροῦμε καὶ βγάζουμε τὰ μάτια μας;

 Τὸ τελειωτικὸ κτύπημα

Ἀπὸ τὸ βιβλίο  τοῦ Γέροντος Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτου
Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ,

ἔκδ. Ἱερᾶς Μ. Φιλοθέου, Ἅγιον Ὄρος

Ἀγαπητά μου παιδιά,

.          Σήμερα ἡ γῆ μας ποτίζεται συνεχῶς ἀπὸ πολὺ αἷμα, ἀπὸ τοὺς πολέμους καὶ τόσα ἄλλα ποὺ συμβαίνουν. Ποτίζεται ὅμως καὶ μὲ ἀθωότερο αἷμα ἀπὸ αὐτὸ τοῦ Ἄβελ, καὶ τὸ αἷμα αὐτὸ εἶναι τῆς βρεφοκτονίας. Εἶναι τὸ αἷμα τῶν ἀθώων βρεφῶν, τῶν ἀπροστάτευτων ὑπάρξεων, τὸ ὁποῖον χύνεται ἀπὸ τὶς ἴδιες τὶς μητέρες των. Ὅλα τὰ ἰατρεῖα κι ὅλα τὰ μαιευτήρια ἔχουν γίνει σφαγεῖα τοῦ Ἡρώδου. Ἑκατομμύρια, ἑκατομμύρια βρέφη σ᾽ ὅλον τὸν κόσμο ἔχουν πεταχθῆ στοὺς ντενεκέδες τῶν σκουπιδιῶν καὶ στοὺς ὑπονόμους. Μήτε τὰ γατάκια δὲν πετοῦν ἔτσι. Ὅπως γνωρίζουμε, αὐτὸς ὁ φονιάς, ὁ γιατρός, ὁ μαιευτὴρ μὲ τὸ νυστέρι του σκοτώνει τὸ βρέφος μέσα στὴν μήτρα -ὅπως ἔχουμε δῆ σὲ ταινία- καὶ μετὰ μὲ τὸ ἐργαλεῖο του σπάζει, θραύει τὸ κεφαλάκι τοῦ παιδιοῦ καὶ τὸ βγάζει. Καὶ ἡ μητέρα δὲν βλέπει τίποτε καὶ πολὺ ἥσυχη ἀναχωρεῖ γιὰ τὸ σπίτι της….
.          …Βλέπετε πόσο τραγικὴ εἶναι ἡ ἔκτρωσις, πόσο μεγάλο ἔγκλημα εἶναι! Θὰ πρέπει λοιπὸν νὰ σταματήση. Οἱ ἀθῶες αὐτὲς ὑπάρξεις δὲν πρέπει νὰ σκοτώνωνται τόσο τραγικὰ καὶ χωρὶς ἔλεγχο συνειδήσεως, Ἔτσι μὲ τὸν ἁπλὸ λογισμό, ὅτι δὲν μπορεῖς νὰ θρέψης ἄλλο παιδί. Κανονίζουμε δηλαδὴ ἐμεῖς, πῶς θὰ μᾶς φερθῆ ὁ Θεός; Κανονίζουμε ἐμεῖς, ἂν θὰ μπορέσουμε ἢ ὄχι νὰ φέρουμε εἰς πέρας ὅσα παιδιὰ μᾶς δώση ὁ Θεὸς μέσα στὴν οἰκογένεια; Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι κανοναρχοῦμε τὸν Θεὸ πῶς θὰ μᾶς φερθῆ;
.          Τὸ ἔγκλημα αὐτὸ παίρνει ὁλοένα καὶ μεγαλύτερες διαστάσεις, ἐπικίνδυνες καὶ πρέπει ἐπιτέλους νὰ συνειδητοποιήσουν οἱ γυναῖκες πόσο φοβερὸ εἶναι καὶ νὰ κάνουν ἕναν ἀγώνα νὰ τὸ σταματήσουν ἢ νὰ ἐμποδίσουν ἄλλες γυναῖκες, ποὺ πρόκειται κατὰ διαβολικὴ ἐνέργεια νὰ τὸ διαπράξουν. Γιατί συνήθως φθάνουν στὸ ἔγκλημα αὐτὸ εἴτε ἀπὸ ἄγνοια εἴτε ἀπὸ πίεσι εἴτε ἀπὸ πάλη ἐσωτερική. Κυρίως συμβάλλει ἡ συνεργεία τοῦ διαβόλου μὲ αἰτίες καὶ ἀστήρικτες δικαιολογίες καὶ προφάσεις καὶ ἀδυναμίες, ὅπως π.χ. δὲν φθάνουν τὰ οἰκονομικά, μὲ πιέζει ὁ ἄντρας μου, μοῦ ἦλθε ἡ ἀσθένεια κλπ. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ εἶναι καὶ ἡ ἄγνοια καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐκμεταλλεύεται ὁ διάβολος καὶ κατορθώνει νὰ παρασύρη τὶς μητέρες σ᾽ αὐτὸ τὸ τραγικὸ ἁμάρτημα.
.        Δὲν ξέρω, ἂν γνωρίζετε ὅτι αὐτὰ τὰ παιδάκια, αὐτὰ τὰ ἔμβρυα, αὐτὲς οἱ ὑπάρξεις δὲν καταλήγουν στὴν ἀνυπαρξία μὲ τὴν ἔκτρωσι, ἀλλὰ τὸ κάθε ἔμβρυο εἶναι κι ἕνας τέλειος ἄνθρωπος, καὶ μάλιστα στὴν ψυχή. Αὐτὰ τὰ παιδάκια ζοῦν στὸν ἄλλο κόσμο, κι ὅπως καταλαβαίνετε τόσα ἑκατομμύρια παιδιὰ ἔχουν ἀποτελέσει ἕναν ὁλόκληρο στρατὸ στὸν οὐρανό. Ὅλα αὐτὰ διαμαρτύρονται· τὸ ἀθῶο αἷμα τους βοᾶ πρὸς τὸν Θεὸ ὅτι ἀδικοσκοτώθηκαν καὶ ὅτι δὲν ἔλαβαν τὸ Ἅγιον Βάπτισμα, ὅτι δὲν εἶναι Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι. Καὶ ἡ εὐθύνη σὲ ποιοὺς πηγαίνει; Τὰ εὐκόλως ἐννοούμενα παραλείπονται· δίπλα στὸ αἷμα αὐτὸ ποὺ χύνεται, στὸ «κομπιοῦτερ» τοῦ Θεοῦ, γράφεται «ἔγκλημα». Καὶ αὐτὸ τὸ αἷμα πῶς θὰ ξεπλυθῆ; Ὅταν λερώνεται κάποιος μὲ τί καθαρίζεται; Μὲ τὸ ὕδωρ, μὲ τὸ νεράκι τὸ καθαρό. Κι ἐδῶ χρειάζεται ὕδωρ νὰ βγαίνη συνεχῶς ἀπὸ δύο βρύσες, ποὺ εἶναι τὰ δύο μάτια. Ἡ μετάνοια ἡ ἐσωτερικὴ νὰ ἐξωτερικεύεται μὲ μία ἀκένωτη πηγὴ δακρύων ἐφ’ ὄρου ζωῆς!
.          Βέβαια τὸ ἁμάρτημα συγχωρεῖται, ἀφ᾽ ἧς στιγμῆς κατατεθῆ στὴν Ἱερά, στὴν παντοδύναμη Ἐξομολόγησι, ὅπου δὲν μένει τίποτε ἀσυγχώρητο. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη καὶ «ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Α´ Ἰωαν. δ´ 17). Εἶναι ὅμως καὶ δικαιοσύνη. Γι᾽ αὐτὸ οἱ γυναῖκες ποὺ ἔχουν κάνει αὐτὸ τὸ ἁμάρτημα, ἂς μὴν ἐπαναπαύωνται ὅτι ἐξομολογήθηκαν τὶς ἐκτρώσεις, ποὺ ἔχουν ἤδη κάνει. Θὰ πρέπει σὲ ὅλη τους τὴν ζωὴ νὰ χύνουν δάκρυα μετανοίας. Πολλὲς ἀπ᾽ αὐτὲς νοιώθουν ἀνικανοποίητες καίτοι ἐξομολογήθηκαν. Γιατί; Διότι ἀκόμη δὲν μετενόησαν ἐσωτερικά, δὲν ἔχυσαν τὸ ἀναλογοῦν δάκρυον, τὸ ὁποῖον θὰ ξεπλύνη τὸ αἷμα τῆς ἐκτρώσεως ἢ τῶν ἐκτρώσεων. Ἡ μετάνοια εἶναι πολὺ μεγάλη, ἀπέραντη. Ἀπόδειξις τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτὸ τὸ «ζῆν», τὸ ὅτι ζεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ μετὰ τὸ ἔγκλημα. Ζεῖ καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸν περιμένει ὁ Θεός, κι ἀφοῦ τὸν περιμένει, δὲν πρέπει νὰ χάση τὴν εὐκαιρία, πρέπει νὰ τὴν ἐκμεταλλευθῆ.
.       Καὶ ὁ κανόνας τοῦ πνευματικοῦ συγκριτικὰ μὲ τὸ πολὺ σοβαρὸ αὐτὸ ἁμάρτημα καὶ εἰδικὸ ἔγκλημα, χρήζει ἰδιαιτέρας προσοχῆς. Ὁ κανόνας βοηθάει στὴν θεραπεία τῆς ψυχῆς, ἀλλά, ὅπως εἴπαμε, θὰ πρέπει νὰ ἀνοίξουν καὶ οἱ βρύσες τῶν δακρύων, ποὺ θὰ ξεπλύνουν τὰ αἵματα τῆς ἐκτρώσεως, γιὰ νὰ μπορέση κατόπιν ὁ ἄνθρωπος νὰ αἰσθανθῆ κοινωνία μὲ τὸν Θεό. Δὲν φθάνει, λοιπόν, μόνον ἡ ἐξομολόγησις. Αὐτὸ ποὺ μετρᾶ, αὐτὸ ποὺ θὰ ἀλλάξη, ποὺ θὰ ἀλλοιώση τὴν καρδιὰ τοῦ Θεοῦ, τὴν πικραμένη καὶ φαρμακωμένη, ποὺ θὰ τὴν ἐπαναφέρη, ὅπως ἦταν πρὶν ἁμαρτήση ὁ ἄνθρωπος, εἶναι οἱ δύο βρύσες τῶν ματιῶν του, ποὺ θὰ ρέουν δάκρυα μετανοίας. Θὰ πρέπει, πρὶν φύγουμε ἀπ᾽ αὐτὴν τὴν ζωή, νὰ ἔχουμε ἀλλάξει τὴν καρδιὰ τοῦ Θεοῦ.
.          Θὰ σᾶς ἀναφέρω ἕνα ἁπλὸ παράδειγμα: Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ἕνα παιδὶ λύπησε τὴν μητέρα του μὲ μία παρακοή, μία ἀσέβεια. Ὅταν ἐπιστρέψη αὐτὸ τὸ παιδί, καὶ τῆς πῆ: «Συγγνώμη, μητέρα, γι’ αὐτὸ ποὺ ἔκανα· δὲν θὰ τὸ ξανακάνω», ἡ μητέρα θὰ ἀπαντήση: «Συγχωρεμένο νὰ εἶσαι καὶ μὴν τὸ ξανακάνης». Τὴν συγχώρεσι τὴν πῆρε. Ἂν ὅμως πέση στὴν ἀγκαλιά της κι ἀρχίση νὰ κλαίη, νὰ ὀδύρεται, νὰ τὴν παρακαλῆ καὶ νὰ τὴν ἱκετεύη νὰ τοῦ δώση ἀπὸ καρδιᾶς τὴν συγγνώμη, τότε δὲν θὰ μείνη ἡ ἐλάχιστη λύπη καὶ πικρία μέσα της γιὰ τὸ σφάλμα τοῦ παιδιοῦ. Αὐτὸ ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ μετανοεῖ καὶ ἐπιστρέφει στὸν Θεὸ μετὰ ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἁμάρτημα…
.          Ὅσον περισσότερον μετανοεῖ ὁ ἄνθρωπος, κι ὅσον περισσότερον χύνει δάκρυα μετανοίας, τόσον περισσότερον ἡ καρδιὰ τοῦ Θεοῦ ἀλλοιώνεται. Εἰς βάθος γίνεται ἡ καταλλαγὴ τοῦ Θεοῦ μετὰ τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἰδιαίτερα στὴν περίπτωσι αὐτοῦ τοῦ ἐγκλήματος τῆς ἐκτρώσεως, ὅπου ἐπιβάλλεται ἡ ροὴ τῶν δακρύων νὰ μὴ σταματήση τὸ δάκρυ μέχρι τελευταίας ἀναπνοῆς….
.          Γι᾽ αὐτὸ κι ἐμεῖς δεχόμεθα τοὺς πάντες σ᾽ αὐτὸ τὸ σωτήριο λουτρό, σ᾽ αὐτὸ τὸ λιμάνι ποὺ λέγεται ἐξομολόγησις. Κι ἐκεῖ ἀράζει τὸ κάθε τσακισμένο καράβι ἀπὸ τὶς φουρτοῦνες τοῦ ὠκεανοῦ. Εἴτε τὸ ἔχουν δείρει ἄνεμοι ἢ φουρτοῦνες ἢ ληστές, ὀ,τιδήποτε κι ἂν εἶναι αὐτό, ἔρχεται καὶ γωνιάζει σιγὰ – σιγά. Τοῦ ἔχουν φύγει τὰ κατάρτια, τὰ πανιὰ καὶ τὸ μόνο ποὺ περισώζεται εἶναι τὸ σκάφος, ὁ σκελετός. Καὶ μπαίνει μέσα στὰ συνεργεῖα τὰ διορθωτικά, διορθώνονται ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα καὶ γίνεται πάλι καινούργιο τὸ καράβι αὐτό.
.          Ἔτσι μία ἡμέρα ἦλθε ἕνα τέτοιο καραβοτσακισμένο πλάσμα· ἦλθε μία γυναίκα στὸ μυστήριο -ἐγὼ βέβαια τὴ λυπήθηκα τρομερὰ- καὶ μοῦ παρουσιάζει ἡ καημένη πενήντα ἐκτρώσεις! Βάλε τώρα τὸ γεγονὸς αὐτὸ νὰ τίθεται στὴν κρίσι τοῦ πνευματικοῦ· πενήντα φόνοι παιδιῶν! Φυσικὰ ἐφ᾽ ὅσον ὁ Θεὸς τὴν ἔχει στὴν ζωὴ ἀκόμη, εἶναι ἐγγύησις τοῦ Θεοῦ ὅτι τὴν ἀνέχεται καὶ τὴν περιμένει, ὀπότε ποιὸς πνευματικὸς εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος θὰ τῆς φερθῆ κατ᾽ ἄλλον τρόπον; Τὴν πῆρα βέβαια μὲ πολλὴ στοργή, μὲ πολλὴ ἀγάπη, προσπάθησα νὰ τὴν βολέψω καὶ τῆς ἔδωσα ἐκεῖνο τὸ φάρμακο ποὺ τῆς χρειαζότανε.
.          Σκεφθῆτε πόσα χρόνια περάσανε· τὴν βασάνιζε τὸ ἁμάρτημα αὐτὸ καὶ δὲν εἶχε τὴν τόλμη νὰ τὸ πῆ! Καὶ γύρισε πίσω μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας. Πόσο τρομερὴ εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Ἀλλὰ καὶ ἡ χαρὰ τῶν Ἀγγέλων! «Ἐπὶ ἐνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι μεγάλη χαρὰ γίνεται ἐν τῷ οὐρανῷ» (Λουκ. ιε´ 7). Δὲν εἶναι μόνον τὸ ὅτι μετανοεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ κλαίει καὶ ὀδύρεται τὴν κατάντια του καὶ ὁ Θεὸς τὸν σώζει, ἀλλὰ καὶ ὅτι παραχρῆμα γίνεται καὶ στὸν οὐρανὸ χαρά. Ὁλόκληρος ὁ οὐρανὸς πανηγυρίζει καὶ οἱ Ἄγγελοι ὑμνοῦν καὶ αἰνοῦν τὸν Θεὸ γιὰ τὴν σωτηρία μιᾶς ἀθανάτου ψυχῆς!
.          «Μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καὶ ὧν ἐπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι» (Ψαλμ. λα´ 32) · δηλαδὴ εἶναι εὐτυχὴς ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀξιώθηκε νὰ συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες του. Τί εὐχαριστία νὰ ἀποδώση κανεὶς στὸν Θεό! Σκέψου· ἐγὼ νὰ ἔχω ζήσει χίλια χρόνια, νὰ ἔχω κάνει ὅλα τὰ ἐγκλήματα τοῦ μεγαλύτερου ἐγκληματία καὶ τελικὰ νὰ μὲ φωτίση τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, νὰ ἐπιστρέψω, γιὰ μία στιγμὴ νὰ τὰ καταθέσω ὅλα καὶ μέσα σὲ δύο λεπτά, σὲ λίγη ὥρα νὰ βρεθῶ δίκαιος, νὰ βρεθῶ λουσμένος, νὰ βρεθῶ στοὺς οὐρανούς! Μὰ ἐκεῖνα τὰ χίλια χρόνια τί γίνονται; Πᾶνε ἐκεῖνα· μὴν τὰ λογαριάζεις, δὲν ὑπάρχουν τώρα, ἔχουν σβήσει, δὲν ζητοῦνται αὐτὰ πλέον, βγῆκαν ἀπὸ τὰ κατάστιχα τῶν δαιμόνων ἀμέσως, πάραυτα! Εἶναι διαταγὴ τοῦ Θεοῦ! Μὲ τὸ κάθε ἁμάρτημα ποὺ καταθέτεις, πατάει τὸ κουμπάκι τοῦ «κομπιοῦτερ», τάκ, ἄφεσις! Τάκ, ἄφεσις! Ἄφεσις! Μὲ ἄθροισμα ἀπὸ κάτω «μηδέν». Λευκὸ μητρῶο! Ὕστερα, εἶναι νὰ μὴν προσκυνᾶς αὐτὸν τὸν Θεό, νὰ μὴν πέσης κάτω καὶ νὰ κλαῖς ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἔρωτα καὶ πόθον Θεοῦ;…

 Εὔχομαι ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ μᾶς ἐπισκιάζη ὅλους καὶ νὰ μᾶς διατηρῆ ἐν Χριστῷ. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ (Διαδικτύου): anavaseis.blogspot.com

«ΠΟΛΥΤΕΛΕΣ ΜΥΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΤΡΑΧΗΛΟ ΠΟΥ ΕΥΩΔΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ» ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ Τ. ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΤΟΜΗΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ
ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἔκδοση Ἱ. Μονῆς Γενεθλίου τοῦ Προδρόμου Καρυῶν Καρυστίας

Πνευματικὴ πανήγυρις

.        Ὄντως λαμπρὰ καὶ θεϊκῆς χαρμοσύνης πλήρης ἡ σημερινὴ σύναξη, ποὺ μᾶς συγκέντρωσε ὅλους ἐμᾶς, ἀγαπητοὶ Χριστιανοί, γιὰ νὰ γιορτάσουμε σήμερα τὸ πνευματικὸ πανηγύρι. Καὶ δίκαια χαρακτηρίζεται λαμπρά, ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ ἐπώνυμο τοῦ ἁγίου, τοῦ ὁποίου τελοῦμε τὴν μνήμη, μιὰ καὶ εἶναι καὶ θεωρεῖται «λύχνος φωτός». Χωρὶς ἀμφιβολία δὲν πρόκειται γιὰ λύχνο, ποὺ περιαυγάζει τοὺς σωματικούς μας ὀφθαλμοὺς μὲ γήϊνη ἀκτινοβολία. Γιατί αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ λάμψη θὰ ἦταν παροδική, μὲ συνεχεῖς διακοπὲς ἀπὸ κάθε ἐμπόδιο, ποὺ θὰ παρεμβαλλόταν σὰν σκιά. Ἀντίθετα, πρόκειται γιὰ φῶς, ποὺ καταυγάζει μὲ τὴν ἀκτινοβολία τῆς θείας Χάριτος τὶς καρδιὲς ὅλων ἐκείνων, ποὺ ἀνέκαθεν ἔχουν συναχθεῖ στὴν ἑορτή, γιὰ φῶς, ποὺ ἀνυψώνει τὸν νοῦ στὴ θεωρία τῆς ἀθλήσεως τοῦ δικαίου. Κι ἔτσι, καθὼς μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας θὰ ἀτενίζουμε τὸ μακάριο τοῦτο πάθος, θὰ δημιουργοῦμε παράλληλα καὶ τὴν προϋπόθεση τῆς προσωπικῆς μας εὐφροσύνης. Γιατί τὸ αἷμα ὁποιουδήποτε ἄλλου, ποὺ ἀπὸ ξίφος ἔρρευσε κάτω στὴν γῆ, οὔτε θὰ μποροῦσε νὰ τέρψει τὴν ἀνθρώπινη ὅραση οὔτε ἡ διήγηση τοῦ γεγονότος νὰ καλύψει μὲ σεβασμὸ τὴν μνήμη τοῦ νεκροῦ. Γιατί, πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ἑλκύσει τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἀπὸ τὴν φύση του ἀγαπᾶ τὴν ζωή, μία αἱματοχυσία ποὺ ὁδηγεῖ στὸν θάνατο; Μᾶλλον τὸ ἀντίθετο θὰ τὸν ὁδηγοῦσε μὲ τὴν ἀπέχθεια ζωγραφισμένη στὸ πρόσωπό του σὲ συναισθήματα συμπαθείας καὶ ἐλέους γιὰ τὸ πάθημα, ἐκτὸς βέβαια ἐὰν κανεὶς βρίσκεται σὲ κατάσταση ἀλλοφροσύνης ἢ ἀποκτηνώσεως, μὴ μπορώντας νὰ ἀντιδράσει λογικὰ σὲ αὐτὰ ποὺ βλέπει, ὅπως κάνουν τὰ ἄγρια θηρία. Ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς πετεινούς, ποὺ ἐνῶ ἄλλοι σφάζονται, αὐτοὶ χαίρονται, λαλοῦν, πηδοῦν δεξιὰ – ἀριστερά, μένοντας μόνο σὲ αὐτὸ ποὺ βλέπουν καὶ χωρὶς νὰ συλλογίζονται, ὅτι θὰ ἔλθει καὶ ἡ δική τους ἡ σειρὰ νὰ πάθουν τὸ ἴδιο. Τὸ αἷμα, ὅμως, τοῦ δικαίου τὸ βλέπει κανεὶς καὶ τέρπεται, ἀκούει γι’ αὐτὸ καὶ τοῦ μεταφέρονται χαροποιὰ ἀγγέλματα, ἀξίζει νὰ τὸ ψαύει μὲ τὰ χείλη προσκυνηματικά. Γιατί ἡ προσφορὰ αὐτοῦ τοῦ αἵματος χαρίζει τὴν μετοχὴ στὴν ἀθάνατη καὶ ἀληθινὴ ζωή. Καὶ πιστεύω, ὅτι ὄχι μόνο ἡ σταγόνα τοῦ αἵματος, ἀλλὰ καὶ ὁ,τιδήποτε δικό του, εἴτε λείψανο εἴτε μία τρίχα εἴτε κάτι ἀπ’ ὅσα φοροῦσε ἢ ἄγγιζε, εἶναι περιζήτητο καὶ πολύτιμο σ’ αὐτὸν ποὺ ἔχει βάλει σκοπό του νὰ ζεῖ μὲ εὐσέβεια. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ἐκεῖνος, ποὺ ἔχει κάτι τέτοιο στὸ σπίτι του ἢ στὴν ἐκκλησία, δηλαδὴ ὁλόκληρο λείψανο ἢ ἕνα μέρος ἢ κάτι ἀπειροελάχιστο, τὸ θεωρεῖ καύχημά του, σὰν νὰ κατέχει κάποιο θησαυρό, ποὺ τοῦ χαρίζει ἁγιασμὸ καὶ τοῦ ἐξασφαλίζει τὴν σωτηρία. Καὶ προσέρχεται μὲ εὐλάβεια στὴν λειψανοθήκη μὲ τὴν ἱερὴ σκόνη καὶ ἀσπάζεται μὲ ἅγιο φόβο τὰ ἄψαυστα ἅγια λείψανα.

 Τίμιο τὸ αἷμα τῶν προφητῶν

 .        Τέτοιο, κατὰ τὴν γνώμη μου, ἦταν καὶ τὸ αἷμα τοῦ δικαίου Ἄβελ, ἂν καὶ γιὰ τοὺς γονεῖς στάθηκε τότε αἰτία ἀσυνήθιστου καὶ γοεροῦ θρήνου. Καὶ πῶς θὰ μποροῦσαν, ἐνῶ μέχρι τότε δὲν εἶχαν ἐμπειρία τοῦ νεκροῦ, νὰ μὴ χάσουν τὰ λογικά τους γιὰ τὴν σφαγὴ τοῦ υἱοῦ τους, νὰ μὴ θρηνήσουν καὶ νὰ μὴ ξεσπάσουν σὲ γοερὲς κραυγές, καθὼς ξαφνικὰ τὸν βλέπουν νὰ κείτεται κατὰ γῆς αἱμόφυρτος καὶ πεσμένος νεκρὸς ἀπὸ τὸ φονικὸ χέρι τοῦ ἀδελφοῦ; Τέτοιο στάθηκε γιά μᾶς καὶ τὸ ἅγιο αἷμα τοῦ προφήτου Ἀμώς, ποὺ θανάτωσε μὲ ξίφος ὁ βασιλιὰς Ἀμασίας, ἀφοῦ συνέχεια τὸν βασάνιζε ἀνελέητα. Παραδίδει σὲ θάνατο τὸν δίκαιο, καθὼς τὸν πλήγωσε μὲ ρόπαλο στὸν κρόταφο, μιὰ κι ὁ ἴδιος πληγωνόταν μὲ τὰ προφητικὰ βέλη. Τὸ ἴδιο καὶ τὸ ἅγιο αἷμα τοῦ προφήτου Μιχαίου, ποὺ τὸν σκότωσε γκρεμίζοντάς τον ὁ Ἰωράμ, ὁ γυιὸς τοῦ Ἀχαάβ, ἐπειδὴ δίδασκε μὲ εἰλικρίνεια καὶ θάρρος τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γιατί τὸν ἤλεγχε, καθὼς μαρτυρεῖ ἡ Ἁγία Γραφή, γιὰ τὴν ἀσεβῆ συμπεριφορὰ τῶν προγόνων του. Τέτοιο ἦταν καὶ τὸ ἅγιο αἷμα τοῦ προφήτου Ἠσαΐου. Τὸν χώρισε σὲ δύο μέρη μὲ πριόνι ὁ Μανασσής, ποὺ εἶχε παρασύρει στὴν εἰδωλολατρία τὸν μανιώδη στὰ πάθη καὶ ἐπιπόλαιο στὴν πίστη Ἰσραηλιτικὸ λαό, ἐπειδὴ δὲν ἄντεχε νὰ ἀκούει τὶς προφητικὲς ἀποκαλύψεις. Τὸ ἴδιο ἅγιο στάθηκε καὶ τὸ αἷμα τοῦ γενναίου Ἐλεάζαρ, ποὺ μαρτύρησε μὲ τὰ ἑπτὰ παιδιὰ καὶ τὴν θεοσεβῆ μητέρα τους, αἷμα, ποὺ σκόρπισε ἀσύστολα ὁ Ἀντίοχος μέσα ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια, μὴ ὑποφέροντας τὴν σθεναρὴ ἀντίσταση τῶν ἀκαταμάχητων γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Καὶ τοὺς σφράγισε ὁ θάνατος μέσα στὴν τέλεια πίστη τους. Τέτοιο στάθηκε γιά μᾶς καὶ τὸ ἅγιο αἷμα τοῦ προφήτου Ζαχαρίου. Χύθηκε μπροστὰ στὸ θυσιαστήριο ἀπὸ τὸ ἀφηνιασμένο καὶ ὠμότατο μαχαίρι τῶν Ἰουδαίων, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀκοῦνε τὰ προφητικὰ λόγια. Καὶ τί χρειάζεται νὰ ἀναφέρω περισσότερα παραδείγματα ἀπὸ τὸ νὰ μιλήσω συνοπτικὰ γιὰ τὸ ἅγιο αἷμα τῶν ἀποστόλων, τῶν προφητῶν καὶ τῶν μαρτύρων, αἷμα ποὺ πολλοὶ ἀλιτήριοι ἔκαναν νὰ ἐκχυθεῖ ποικιλοτρόπως, σὰν νερὸ ἄφθονο ποὺ περικυκλώνει τὴν γῆ καὶ σβήνει τὴν ἀσέβεια;

Τὸ αἷμα ποὺ βοᾶ

.        Τέτοιο, λοιπόν, ἦταν καὶ τὸ ἅγιο αἷμα τοῦ Βαπτιστοῦ καὶ Προδρόμου τοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὸ ὁποῖο πρόκειται νὰ μιλήσουμε. Αὐτὸ χύθηκε σὰν πολυτελὲς μύρο ἀπὸ τὸν ἱερὸ τράχηλο καὶ εὐωδιάζει τὴν οἰκουμένη. Αἷμα, ποὺ σύναξε ὄχι ἡ γαστριμαργία οὔτε ἡ οἰνοποσία οὔτε ἡ τροφὴ κρεάτων ἢ κάποιου ἄλλου ἐδέσματος, ἀπὸ ὅσα συνηθίζουν νὰ λιπαίνουν καὶ νὰ ἱκανοποιοῦν τὶς ὀρέξεις, ἀλλὰ αἷμα, ποὺ σιγὰ – σιγά, ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἴδια τὰ σπάργανα μέχρι τὸ τέλος, αὔξησε ἡ χάρη τῆς ἐγκρατείας. Γιατί, ὅπως λέει ὁ Κύριος, «ἦλθε ὁ Ἰωάννης, ποὺ οὔτε ἔτρωγε, οὔτε ἔπινε». Αἷμα, ποὺ κενώθηκε, πρὶν ἀπὸ τὸ πανάγιο Αἷμα τοῦ Δεσποτικοῦ καὶ ἀθανάτου ποτηρίου. Γιατί ἔπρεπε ὁ πρόδρομος τοῦ φωτός, ὅπως ἀνέτειλε μὲ τὴν γέννησή του ἀπὸ στείρα μητέρα καταυγάζοντας αὐτοὺς ποὺ ζοῦσαν πάνω στὴν γῆ, ἔτσι νὰ λάμψει καὶ στοὺς νεκροὺς περνώντας μέσα ἀπὸ τὸν θάνατο ὡς φωτόμορφος κήρυκας. Αἷμα, ποὺ μὲ πολὺ περισσότερη παρρησία βοᾶ πρὸς τὸν Κύριο ἀπ᾽ ὅ,τι τὸ αἷμα τῆς σφαγῆς τοῦ Ἄβελ. Καὶ γίνεται τοῦ φόνου ἡ ἐκτέλεση ἀναβόηση μυστικῆς φωνῆς, ποὺ δὲν προέρχεται ἀπὸ φωνητικὰ ὄργανα, ἀλλὰ ποὺ γίνεται ἀντιληπτὴ μὲ τὴν δύναμη τῆς ἴδιας τῆς πράξεως. Αἷμα σεβασμιώτερο ἀπὸ αὐτὸ τῶν πατριαρχῶν, πολυτιμότερο τῶν προφητῶν καὶ Ὁσιώτερο τῶν δικαίων. Ἀκόμη καὶ τῶν ἀποστόλων διαπρεπέστερο καὶ τῶν μαρτύρων ἐνδοξότερο, καθὼς μαρτυρεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ Λόγου. Αἷμα χαριέστατο, ποὺ καλλωπίζει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πιὸ ὄμορφο ἀπὸ κάθε ποικολόχρωμο καὶ σπάνιο ἀνθοστολισμό, αἷμα, ποὺ κενώθηκε κατὰ τὸ τέλος τοῦ παλαιοῦ νόμου ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης καὶ ἄνθος, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ προοίμιο τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ.

 Δίκαιος ἔλεγχος

.        Ἀλλὰ ἂς συνθέσουμε τὸν λόγο ἀπὸ τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια γιὰ τὸ πῶς κενώθηκε αὐτὸ τὸ αἷμα, ἀπὸ ποιόν καὶ γιὰ ποιὰ αἰτία. « Ὁ Ἡρώδης, λοιπόν, λέει τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο, ἀφοῦ συνέλαβε τὸν Ἰωάννη, τὸν ἔδεσε καὶ τὸν ἔρριξε στὴ φυλακή, ἐξ αἰτίας τῆς Ἡρωδιάδας, τῆς γυναίκας τοῦ ἀδελφοῦ του Φιλίππου. Γιατί τοῦ ἔλεγε ὁ Ἰωάννης: Δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ συζεῖς μὲ αὐτήν. Καὶ ἐνῶ ἤθελε νὰ τὸν θανατώσει, φοβήθηκε τὸν λαό, γιατί ὅλοι τὸν θεωροῦσαν προφήτη». Κατ᾽ ἀρχὰς ἂς προσπαθήσουμε νὰ ἐξακριβώσουμε, ποιός ἦταν αὐτὸς ὁ Ἡρώδης, ἐπειδὴ ἡ συνωνυμία προξενεῖ ἀσάφεια γιὰ τὸ συγκεκριμένο πρόσωπο. Φανερὸ εἶναι, πὼς πρόκειται γιὰ τὸν τετράρχη. Γιατί ὁ πατέρας του, ὁ Ἡρώδης, ὁ φονιὰς τῶν νηπίων, εἶχε πεθάνει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια. Καὶ γιὰ ποιὸν λόγο τὸν ἤλεγχε ὁ Ἰωάννης; Γιατί ἔχοντας ἀπομακρύνει τὴ νόμιμη γυναίκα του ὁ Ἡρώδης, δηλαδὴ τὴν κόρη τοῦ βασιλιᾶ Ἀρέτα, συνῆψε παράνομο δεσμὸ μὲ τὴν Ἡρωδιάδα, τὴν γυναίκα τοῦ ἀδελφοῦ του Φιλίππου. Γιατί εἶχε τὴν δυνατότητα, σύμφωνα μὲ τὸν μωσαϊκὸ νόμο, ἂν ἐκείνη ἦταν ἄτεκνη, νὰ τὴν νυμφευθεῖ, γιὰ νὰ ἀναστηθεῖ ἀπόγονος στὸν ἀδελφό του. Παντελῶς, ὅμως, ἀπαγορευόταν, ἐφ᾽ ὅσον εἶχε μία κόρη, τὴν συνονόματη Ἡρωδιάδα, τὸ γέννημα τῆς ὀχιᾶς, τὸ διαβολικὸ ὄργανο τοῦ δικοῦ της ἀφανισμοῦ. Εὔλογος, λοιπόν,ὁ ἔλεγχος τοῦ Ἰωάννου. Καὶ ἔλεγχος ὄχι ὑβριστικός, ἀλλὰ συμβουλευτικός, χωρὶς νὰ δημιουργεῖ τραύματα, ἀλλὰ ἀπεναντίας, νὰ θεραπεύει πληγές. Γιατί, τί λέει; «Δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ τὴν ἔχεις». Τὸν ἐπαναφέρει στὴν τάξη τῆς θείας νομοθεσίας, μιλώντας κάπως ἔτσι: «Δὲς καὶ πληροφορήσου μὲ ἀκρίβεια, γιὰ τὸ τί σοῦ παραγγέλλει ὁ μωσαϊκὸς νόμος. «Ἐὰν μένουν μαζὶ δύο ἀδελφοὶ καὶ πεθάνει ὁ ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς χωρὶς νὰ ἔχει ἀφήσει ἀπογόνους, δὲν ἐπιτρέπεται ἡ χήρα του νὰ παντρευθεῖ ξένον ἄνδρα. Θὰ τὴν νυμφευθεῖ ὁ ἀδελφὸς τοῦ ἄνδρα της καὶ θὰ τὴν λάβει ὡς νόμιμη σύζυγο καὶ τὸ παιδὶ ποὺ θὰ γεννηθεῖ θὰ λάβει τὸ ὄνομα τοῦ νεκροῦ καὶ ἔτσι δὲν θὰ σβήσει τὸ ὀνομά του ἀπὸ τὸ Ἰσραήλ». Αὐτά σοῦ παραγγέλλει ὁ νόμος. Ἐσύ, ἀντίθετα, συζεῖς μὲ τὴν γυναίκα, ποὺ ἔχει ἤδη παιδὶ ἀπὸ τὸν ἀδελφό σου. Μή, λοιπόν, παραβεῖς τὸν κανόνα τοῦ νομοθέτου. Κι οὔτε μὲ ἀνόσιο αἷμα νὰ μολύνεις τὴν βασιλικὴ πορφύρα. Κι οὔτε ἐσύ, ποὺ ὀφείλεις νὰ ἀποτελεῖς γιὰ τοὺς ἄλλους τὸ ὑπόδειγμα τῆς ὑποταγῆς στοὺς νόμους, ἐμφανισθεῖς ὡς αἴτιος παρανομίας στοὺς ὑπηκόους σου. Κι ἂν πέσεις σὲ αὐτὸ τὸ παράπτωμα, δίκαια θὰ κριθεῖς, «γιατί ἡ τιμωρία, γιὰ ὅσους βρίσκονται στὴν ἐξουσία, εἶναι ἄμεση».

 Ὁ αἰχμάλωτος τῶν παθῶν φυλακίζει τὸν ἐλεύθερο

 .        Αὐτός, ὅμως, κατέχοντας τὴν ἐξουσία καὶ λησμονώντας ὅτι ὑπάρχει Θεός, ἐξεμάνη, ἄναψε ἀπὸ θυμὸ καὶ ἀπέσεισε ἀπὸ πάνω του τὸν ἔλεγχο. Δὲν μιμήθηκε τὸν Δαυΐδ, ποὺ ὅταν τὸν ἤλεγξε ὁ προφήτης Νάθαν ἐπὶ μοιχείᾳ, ἐβόησε: «Ἁμάρτησα στὸν Κύριο». Καὶ ὁ Κύριος γιὰ τὴν ταπείνωσή του αὐτὴ τοῦ συγχώρησε τὸ ἁμάρτημα. Ἀντίθετα, ὅπως λέει ἡ Ἁγία Γραφή, ἀφοῦ συνέλαβε τὸν Ἰωάννη, τὸν ἔδεσε καὶ τὸν φυλάκισε. Αὐτὸν ποὺ μὲ τὸν ἀσκητικό του βίο ζοῦσε τὴν ὕψιστη ἐλευθερία, τὸν δέσμευσε ὁ αἰχμάλωτος στὸ πάθος τῆς ἀσελγείας. Ἔδεσε τὸν ἀπελευθερωμένο ἀπὸ κάθε ἐμπαθῆ σχέση ὁ ἤδη δεσμευμένος στὴ γοητεία τῆς ἀκολασίας. Ἔβαλε στὴ φυλακὴ τὸν φύλακα καὶ κήρυκα τῆς Ἐκκλησίας ὁ κατάδικος γιὰ τὴν πράξη τῆς ἀκαθαρσίας. «Ἐξ αἰτίας τῆς Ἡρωδιάδας, τῆς γυναίκας τοῦ ἀδελφοῦ του Φιλίππου». Γιὰ τὴν Ἡρωδιάδα, τὴν ὅμοια στοὺς τρόπους μὲ τὴν Δαλιδὰ καὶ συνεργὸ τοῦ διαβόλου. Γιατί αὐτή, τὸν συγκοιταζόμενο μαζί της, μᾶλλον δὲ παράνομο ἐραστή της, τὸν ἐξώθησε σὲ μανία κατὰ τοῦ Ἰωάννου. Δὲν ἀνέχομαι λέει, νὰ εἶμαι βασίλισσα καὶ νὰ χλευάζομαι ἀπὸ τὸ παιδὶ τοῦ Ζαχαρίου. Καθήλωσε στὴν φυλακὴ τὴν γλῶσσα, ποὺ μὲ στηλιτεύει. Σκότωσε ὅσο πιὸ γρήγορα γίνεται μὲ ξίφος αὐτόν, ποὺ μὲ λόγια σὰν βέλη μοῦ πληγώνει τὴν ψυχή. «Καὶ θέλοντας νὰ τὸν σκοτώσει φοβήθηκε τὸν ὄχλο, γιατί θεωροῦσε τὸν Ἰωάννη ὡς προφήτη». Καὶ συμβαίνει, ὅταν θέλουν οἱ ἄρχοντες νὰ πράξουν κάτι παράνομο, νὰ μὴν κάνουν εὐθὺς ἀμέσως τὴν ὁρμητική τους διάθεση πράξη, ἀλλὰ ἀναβάλλουν ἀπὸ ντροπὴ καὶ φόβο στὸν λαὸ καὶ καραδοκοῦν, πότε θὰ βρεθεῖ ἡ κατάλληλη εὐκαιρία νὰ ξεχύσουν τὴ μοχθηρία τους.

 Οἱ ρίζες τῆς ἀνομίας καρποφοροῦν

.        «Στὴν γιορτὴ τῶν γενεθλίων τοῦ Ἡρώδη, ἀνάμεσα στοὺς καλεσμένους, χόρεψε ἡ κόρη τῆς Ἡρωδιάδας καὶ ἄρεσε στὸν Ἡρώδη, γι’ αὐτὸ καὶ τῆς ὑποσχέθηκε μὲ ὅρκο, πὼς θὰ τῆς χαρίσει ὅ,τι κι ἂν τοῦ ζητήσει». Κι ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ποὺ ὄφειλε νὰ ἀναπέμπει δοξολογία στὸν Θεό, ποὺ τὸν ὁδήγησε στὸ φῶς αὐτῆς τῆς ζωῆς, ἐκεῖνος προτίμησε τὸ ἔργο τοῦ σκότους. Γιατί ἡ περίσταση ἐκείνη ἦταν εὐκαιρία γιὰ χαρὰ πνευματικὴ καὶ ὄχι γιὰ χορὸ καὶ μάλιστα γυναικώδη ἐνώπιον ἀνδρῶν. Καὶ ποιό τὸ ἀποτέλεσμα; Ὁ ὅρκος. Καὶ ἀπὸ τὸν ὅρκο; Ὁ φόνος. Ξερρίζωσε τὶς ρίζες τῆς κακίας καὶ δὲν θὰ βλαστήσει καρπὸς ἀνομίας. Ἄν, ὅμως, φυτρώσουν οἱ πρῶτες, ἀσφαλῶς καὶ θὰ ἀποδώσουν τοὺς καρπούς τους. «Χόρεψε ἡ κόρη τῆς Ἡρωδιάδας ἐν μέσῳ τῶν καλεσμένων καὶ ἄρεσε στὸν Ἡρώδη». Καὶ σὲ τί ἄλλο μποροῦσε νὰ ἔχει ἐκπαιδευθεῖ ἀπὸ τὴν μητέρα της ἡ πρόξενος τῆς πορνείας κόρη ἀπὸ τὸ νὰ χορεύει ἀδιάντροπα καὶ μάλιστα μὲ τέτοια τέχνη καὶ ἐπιτήδευση στὸν χορό, ὥστε νὰ ἀρέσει στὸν Ἡρώδη; Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐκεῖνος μὲ ὅρκο δέθηκε νὰ τῆς χαρίσει, ὅ,τι τοῦ ζητήσει. Σὲ τέτοιο βαθμὸ φθάνει ἡ προπέτεια αὐτῶν, ποὺ βακχικὰ ὀργιάζουν στὰ πάθη τῆς ἀτιμίας, ὥστε νὰ ἀποφαίνονται ἀπερίσκεπτα γιὰ ὁποιοδήποτε πράγμα ἔρχεται στὸ νοῦ τους. Καὶ αὐτὴ δασκαλεμένη ἄριστα ἀπὸ τὴν μητέρα της ἄδραξε τὴν εὐκαιρία γιὰ τὸν ἀποτροπιαστικὸ θάνατο, ποὺ ἀπὸ καιρὸ πάσχιζε νὰ πραγματοποιήσει ἡ Ἡρωδιάδα, ἡ μάνα τῆς ὀχιᾶς.

 Συμπόσιο ἀνόσιο

.         «Καὶ λυπήθηκε, λέει τὸ Εὐαγγέλιο, ὁ βασιλιάς. Ἐπειδή, ὅμως, εἶχε ὁρκισθεῖ καὶ γιὰ νὰ μὴν ἐκτεθεῖ στοὺς καλεσμένους, ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τῆς δοθεῖ ἡ κεφαλή. Καὶ ἔστειλε καὶ ἀποκεφάλισε τὸν Ἰωάννη στὴν φυλακή. Καὶ μεταφέρθηκε ἐπὶ πίνακι ἡ κεφαλὴ τοῦ Προδρόμου καὶ δόθηκε στὴν κόρη, κι αὐτὴ μὲ τὴ σειρά της τὴν ἔδωσε στὴν μητέρα της». Φοβερὸς καρπὸς διαβολικῆς προμελέτης. Ποιός τόλμησε νὰ καταφέρει κατὰ τῆς θείας κεφαλῆς θανατηφόρο ξίφος; Ὁ δεύτερος Δωήκ, ὁ ἄνομος ὑπηρέτης, ποὺ δὲν μιμήθηκε ἐκείνους, ποὺ μὲ φρόνηση ἀντιτάχθηκαν στὸν βασιλέα Σαούλ, ὅταν αὐτὸς ἔδωσε διαταγὴ νὰ φονεύσουν τοὺς προφῆτες τοῦ Θεοῦ. «Καὶ προσφέρθηκε, λέει ἡ Γραφή, ἡ κεφαλὴ ἐπὶ πίνακι». Πῶς νὰ χαρακτηρίσουμε αὐτὸ τὸ γεῦμα; Συμπόσιο ἢ φονευτήριο; Καὶ πῶς νὰ ὀνομάσουμε αὐτοὺς τοὺς καλεσμένους; Συνδαιτυμόνες ἢ ἔκδοτους στὴν μέθη; Ὢ φοβερὸ θέαμα. Πονηρὸ ὅραμα. Ἐκεῖ παρετίθετο ὄρνιθα ὡς γεῦμα, ἐδῶ προσφερόταν προφητικὴ κεφαλή. Ἐκεῖ κερνοῦσαν καθαρὸ οἶνο, ἐδῶ κρουνηδὸν ἔρρεε τὸ αἷμα τοῦ δικαίου. Φοβερὴ ἡ ἀγγελία καὶ φρικτὴ ἡ ἀφήγηση «Καὶ δόθηκε στὴν κόρη, κι αὐτὴ μὲ τὴ σειρὰ της τὴν ἔδωσε στὴν μητέρα της». Ἀλλοίμονο, τί ἀτόπημα. Ἡ ἀτίμητη κάρα, ἡ ἁγνὴ καὶ ἄψαυστος καὶ στοὺς ἀγγέλους σεβάσμια, γιὰ μία ἄτιμη πράξη προσφέρθηκε στὴν μιαρὴ καὶ βέβηλο κόρη. Καὶ τὴν ἔδωσε στὴν μητέρα της σὰν νὰ παρέθετε γεῦμα σ᾽ αὐτήν, ποὺ ὀργίαζε ἀπὸ τὴν μανιώδη ἐπιθυμία τοῦ θανάτου τοῦ προφήτου. Σὰν νὰ τῆς ἔλεγε: Φάγε, μητέρα, τὶς σάρκες αὐτοῦ ποὺ ἔζησε ὡς ἄσαρκος. Πιὲς τὸ αἷμα αὐτοῦ ποὺ θυσίασε τὸ αἷμα του στὴν ἄσκηση. Τώρα πιὰ ἀσφαλίσαμε μιὰ γιὰ πάντα τὸ στόμα ἐκείνου, ποὺ μᾶς στηλίτευε.

 Ἡ εἰκόνα τῆς ταφῆς

 .         «Καὶ ἦλθαν, συνεχίζει τὸ Εὐαγγέλιο, οἱ μαθητές του καὶ πῆραν τὸ σῶμα καὶ τὸ ἐνταφίασαν». Πρόσεξε, σὲ παρακαλῶ, σὺ ὁ φιλομαθής, ἁγιογραφημένη τὴν εἰκόνα τοῦ ἐνταφιασμοῦ τοῦ δικαίου, καὶ τοὺς μὲν εἰκονομάχους μὴ σταματήσεις νὰ ἐπιπλήττεις ὡς ἐχθρούς τῆς ἀληθείας, σὺ δὲ μελετώντας τὴν ἱστορία μὲ καθαρότητα ἀποκόμισε τὴν ὠφέλεια. Δές, πῶς σύρεται ὁ ἅγιος ἀπὸ τὴν φυλακὴ σιδηροδέσμιος. Πῶς ὁ ἀποτρόπαιος δήμιος προτείνει ἀπάνθρωπα τὸ ξίφος κατὰ τῆς ἱερᾶς κεφαλῆς. Πῶς μετὰ τὴν ἀποτομὴ ἡ μυρόβλυτη κάρα προσφέρεται στὴν μανιασμένη ἀπὸ ὄργια Ἡρωδιάδα. Καὶ δές, πῶς θάπτεται τὸ ἱερὸ σῶμα ἀπὸ τὰ χέρια τῶν μαθητῶν του, ποὺ τὸν παραστέκουν ὁλογυρὶς μὲ θερμὰ δάκρυα καὶ βαθὺ πόνο ψυχῆς. Καὶ ἄλλος μὲν ἐναγκαλίζεται τὰ πόδια τοῦ Ἁγίου, ἄλλος πασχίζει νὰ συναρμόσει τὴν κεφαλὴ μὲ τὸ ὑπόλοιπο σκήνωμα, ἐνῶ κάποιος τρίτος θυμιάζει καὶ ψάλλει τὴν νεκρώσιμη ἀκολουθία. Ἐκεῖ βρίσκομαι κι ἐγώ, ἀκροατές, μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου καὶ βλέπω τὴν ταφὴ τοῦ δικαίου νὰ γίνεται μὲ εἰρήνη, ὅπως ἀναφέρεται στὴν Γραφή. Θεωρῶ τὸ ἀγγελικὸ ἐκεῖνο πρόσωπο, ποὺ οἱ ὀφθαλμοί του σὰν δύο φωστῆρες βασίλεψαν καὶ ποὺ ἡ ὄψη του ἀντιφέγγιζε τὴν ἀκτινοβολία τῆς Χάριτος. Δὲν ἀναπνέει τῆς πρόσκαιρης ζωῆς τὴν ζωτικὴ ἐνέργεια, ἀλλὰ κατ᾽ ἐξοχὴν ἀναπνέει τῆς Θείας Χάριτος τὴν εὐωδία. Ἀσπάζομαι ἐκεῖνες τὶς ἱερὲς χεῖρες, ποὺ ἡ ἁφή τους στάθηκε ἀνέπαφη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ ποὺ ὁ δάκτυλός τους καθυπέδειξε στοὺς ἀνθρώπους Αὐτόν, ποὺ πῆρε πάνω Του τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου. Προσκυνῶ τοὺς ὡραίους ἐκείνους πόδας τοῦ εὐαγγελιζομένου τὰ ἀγαθὰ στοὺς ἀνθρώπους, τοῦ Προδρόμου, ποὺ προευτρέπισε τὴν ὁδὸ τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου. Ἂς μοῦ παραχωρηθεῖ γιὰ προσκύνηση καὶ ἡ τιμία ἅλυσις, ποὺ μ᾽ αὐτὴν κρατήθηκε δέσμιος ὁ πολυτίμητος ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους ἄγγελος. Ἂς μοῦ δοθεῖ καὶ τὸ ἱερὸ ἐκεῖνο πινάκιο, ποὺ πάνω του κατατέθηκε ἡ πανσεβάσμια κάρα, ἡ πολυτιμότερη καὶ ἀπὸ τὸν χρυσό. Καὶ οὔτε τὴν μάχαιρα τοῦ στυγνοῦ φονιά, ποὺ διαπέρασε τὸν ἱερὸ τράχηλο, ἂν εὕρισκα, θὰ ἄφηνα ἀπροσκύνητη καὶ οὔτε τὸ χῶμα, ἂν τύχαινε νὰ βρῶ, ὅπου ἐφυλακίσθηκε ὁ θησαυρός, θὰ δίσταζα νὰ καταφιλήσω, μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι θὰ μοῦ μεταγγίσει Χάρη. Μακαριστὲ τάφε καὶ ἄπικρη πέτρα, ποὺ κρατᾶς μέσα σου κλεισμένο τὸ τρισευλογημένο ἐκεῖνο σκήνωμα, πολυτιμότερο ἀπὸ πολλὰ σμαράγδια καὶ μαργαριτάρια. Ἐκεῖ, λοιπόν, παρευρισκόταν ὀρατῶς ὅλη ἡ ὁμήγυρις τῶν μαθητῶν καὶ ἀοράτως πλῆθος ἀγγελικῶν δυνάμεων, ποὺ ἐγκωμίαζαν, τιμοῦσαν, ἀνύψωναν στὸν οὐρανὸ καὶ μετέφεραν στὴν αἰώνια χαρὰ αὐτόν, τὸν ἔνσαρκο ἄγγελο, τὸν γνήσιο φίλο τοῦ Κυρίου, τὸν νυμφαγωγὸ τοῦ νυμφίου, τὸν ἄσβεστο λύχνο τοῦ ἀρρήτου φωτός, τὴν ζωντανὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ Λόγου, τὸν ὑπεράνω τῶν προφητῶν καὶ μεγαλύτερο ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Τέτοια, λοιπόν, ὅπως εἰπώθηκε, εἰρηνική, ὑπῆρξε ἡ ταφὴ τοῦ δικαίου, πρόξενος ἀγαλλιάσεως καὶ σωτηρίας στὸν κόσμο.

 Ὁ Πρόδρομος ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς μᾶς ἀνταμείβει

 .         Ἄραγε ὁ παράφρων Ἡρώδης διέφυγε ἔπειτα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὴν δίκαιη κρίση τοῦ Θεοῦ; (τὴν δικαιοκρισία). Ὄχι βέβαια. Ἀντίθετα, ὅπως ἀναφέρεται, ἐξ αἰτίας αὐτοῦ τοῦ ἐγκλήματος κατασφάττεται ὕστερα ἀπὸ ἀνταρσία ὅλων τῶν ὑπηκόων του. Κι αὐτὸ συνέβη, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς συνετίζει παιδευτικὰ αὐτούς, ποὺ πρόκειται νὰ βασιλεύσουν στὸ μέλλον, ὥστε νὰ μὴν περιπέσουν στὰ ἴδια ἐγκλήματα. Ἀλλά, ἀφοῦ ἐπανέλθω στὸ προκείμενο, ἂς ἀναβοήσω μὲ φωνή, ποὺ ἁρμόζει στὴ σημερινὴ ἡμέρα. Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἀπὸ τὰ στόματα ὅλων τῶν ἀνθρώπων τιμᾶται γιὰ τὸ ἐλεγκτικό του κήρυγμα καὶ ὁ παράφρων Ἡρώδης ἀπὸ ὅλους ὅσους ἔχουν φόβο Θεοῦ στηλιτευόμενος ἐπὶ μοιχείη περιφρονεῖται. Σήμερα ἡ κεφαλὴ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου προσφέρεται ὡς ἱερὸ σφάγιο ἐπὶ πίνακι καὶ ἡ μοιχαλίδα Ἡρωδιάς παρὰ τὴν θέλησή της καταδικάζεται αἰώνια. Σήμερα τὸ αἷμα Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου γιὰ τὴν φύλαξη τοῦ θείου νόμου χύνεται καὶ ὁ ἐχθρὸς τοῦ Προδρόμου διὰ τῆς παρανομίας (μὲ τὴν κάκιστη διαγωγή του) δίκαια διαπομπεύεται. Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος γιὰ τὴν παρρησία του πρὸς τὸν Ἡρώδη χάριν τῆς δικαιοσύνης φονεύεται καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς διδασκόμενοι νὰ μὴν χωρίζονται ἀπὸ τὶς νόμιμες γυναῖκες τους τὸν ἤδη διαζευχθέντα βασιλέα ἀπεχθάνονται. Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος στήνει ὁρόσημο πάνω στὴν γῆ καὶ παραγγέλλει ν᾽ ἀρκεῖται κάθε ἄνθρωπος στὴν νόμιμη γυναίκα του καὶ νὰ μὴν προχωρεῖ πάρα πέρα. Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος κατέρχεται στὸν Ἅδη καὶ οἱ νεκροὶ ἀφουγκράζονται (εὐαγγελίζονται) τὴν ἀνείπωτη χαρὰ τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Σήμερα οἱ οὐρανοὶ μὲ πανευφρόσυνη ἀγαλλίαση ὑποδέχονται τὸν ἀποκεφαλισθέντα γιὰ τὴν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο καὶ οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴν γῆ ἀναπέμπουν ἑορτίους ὕμνους. Καὶ μοῦ φαίνεται, πὼς μᾶς παρακολουθεῖ ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς ὁ μέγας τοῦ Κυρίου Πρόδρομος καὶ πὼς θὰ μᾶς ἀνταμείψει σὰν ὑμνωδούς του μὲ θεία χαρίσματα. Μεταξὺ τῶν προφητῶν σὰν πρωϊνὸς διάττοντας ἀστέρας ποὺ καταγαύζει ἀνάμεσα στοὺς ἀποστόλους, σὰν ἥλιος μεταξὺ ἡλίων ποὺ προλάμπει καὶ ὑπερλάμπει, ἐν μέσῳ τῶν μαρτύρων σὰν οὐρανὸς κατακόσμος μὲ τὰ ἄστρα τῶν θαυμάτων, μεταξὺ τῶν δικαίων ὑπέρτερος ὑπερέχων γιὰ τοὺς πολλοὺς ἁγῶνες του ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης φαίνεται ψηλότερος καὶ ἀπὸ τοὺς ψηλόκορμους κέδρους τοῦ Λιβάνου αὐτὸς ποὺ χαροποίησε σήμερα τὴν οἰκουμένη. Γιατί, ἂν πολλοὶ θὰ χαροῦν, κατὰ τὰ εὐαγγελικὰ λόγια, μὲ τὴν γέννησή του, ἀνάλογη θὰ πρέπει νὰ εἶναι καὶ ἡ πνευματικὴ εὐφροσύνη, γιὰ τὸ μαρτύριό του, τὸ ὁποῖον ἀξιωθήκαμε νὰ πανηγυρίσουμε ὅλοι ἐμεῖς, ἱερεῖς καὶ ἐρημίτες, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, γιατί ὅλοι μετέχουμε στὴν ἀγαλλίαση, ποὺ μᾶς χαρίζει ἡ μνήμη του. Ἰδιαίτερα, ὅμως, ἐμᾶς, ποὺ ἐγκαταβιώνουμε στὸν ἱερὸ τοῦτο οἶκο. Εἴθε νὰ τύχουμε ἐκτενέστερα ἀκόμη τῶν θείων πρεσβειῶν Του πρὸς τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, στὸν ὁποῖον ἀνήκει ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος, καθὼς καὶ στὸν Πατέρα καὶ τὸ πανάγιο καὶ ζωοποιὸ Πνεῦμα, γιὰ σήμερα καὶ γιὰ πάντα καὶ αἰώνια. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ: www.apostoliki-diakonia.gr