ΤΑ ΠΑΝΣΛΑΒΙΚΑ “ΤΡΙΤΟΡΩΜΑΪΚΑ” ΣΧΕΔΙΑ, Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ καὶ Η ΣΘΕΝΑΡΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ («Στὸ Ἡρῶο τοῦ Μακεδονικοῦ ἀγώνα ἡ Ἐκκλησία ἔχει πρωτεύουσα θέση».)

Ἀπόσπασμα ἄρθρου ὑπὸ τὸν τίτλο
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ
ΣΤΗ «ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΑ ΑΝΔΡΟΣ» (Πράξ. ιϛ´ 9).

Τοῦ Ἀριστείδη Πανώτη
ἀπὸ «ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ»

ἠλ. στοιχειοθ. «Χριστιαν. Βιβλιογρ.»

.               Ὁ «εὐσεβὴς» πόθος τῶν Ἀψβούργων καὶ τῶν Ρωµανὼφ τοῦ 19ου αἰώνα ἦταν µὲ τὴν κατάκτηση τῆς Μακεδονίας ἡ ἔξοδός τους στὸ Αἰγαῖο! Τὸ ἐπεδίωξαν οἱ Ρωµανὼφ μὲ τὸ προσωπεῖο τῶν Βουλγάρων, ποὺ ἦταν τὸ χαϊδεµένο παιδὶ τοῦ Πανσλαβισµοῦ καὶ µέσα του φύτεψε τὸ τοξικὸ µανιτάρι τοῦ Ἐθνοφυλετισµοῦ μὲ τὸν ὁποῖο ἔκτοτε δηλητηρίασε τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτὸ τὸ διασπαστικὸ ἰδεoλόγηµα ρητὰ καταδικάστηκε ὡς κακοδοξία ἀπὸ τὴ Μεγάλη Σύνοδο τῶν Πατριαρχείων τὸ 1872. Ἡ πρώτη παρενέργεια αὐτῆς τῆς πλάνης εἶναι ἡ πραξικοπηµατικὴ κατάληψη ἀπὸ τὸ Βουλγαρισµὸ τὸ 1885 τῆς Ἀνατολικῆς Ρωµυλίας. Μετὰ ἀπὸ τὴν κατάληψη αὐτὴ ὁ «βάσκανος» ὀφθαλµὸς τῶν γειτόνων μας ἐπέπεσε στὴν ἑλληνικότατη ἀπὸ τὴν προϊστορία Μακεδονικὴ γῆ καὶ ἐπιχείρησαν νὰ τὴν διεκδικήσουν καὶ αὐτὴν ὡς ἐντολοδόχοι τοῦ πανρωσικοῦ γιγαντισµοῦ ποὺ δογµατίζει: «τὴν διὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας ἐπέκταση τῆς κρατικῆς τους ἐπικράτειας»!
.               Ὁ θρησκευτικὸς παράγοντας ἦταν ὁ πρῶτος στόχος γιὰ τὴν ἀλλοίωση τῆς ἐθνολογικῆς μορφῆς τῆς Μακεδονίας µας. Μὲ τὴν ἀνοχὴ τῶν Τούρκων κατέκλυσαν τὶς διάφορες ἐπαρχίες τῆς Μακεδονίας Σλαβόφιλοι ρασοφόροι ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 19ου μέχρι τὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰώνα. Οἱ ρασοφόροι αὐτοὶ μὲ κάθε µέσo καὶ μὲ ψυχολογικὸ βιασµό, προσπαθοῦσαν νὰ προσανατολίσουν τοὺς Ἕλληνες Ὀρθοδόξους τῆς Μακεδονίας ἀπὸ τὴν μητέρα τους Ἐκκλησία καὶ νὰ τοὺς προσδέσουν στὸ σχισµατικὸ ἅρµα τῆς Βουλγαρικῆς Ἐξαρχίας. Ὅλη αὐτὴ τὴν ἐκτεταµένη ἐπιδροµὴ τῶν σλαβόφιλων ρασοφόρων τὴν ἐπεσήµανε εὐθὺς ἀµέσως τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο, ἀπὸ τὶς ἐκθέσεις τῶν κατὰ τόπους ἀρχιερέων του καὶ τῶν προκρίτων τοῦ Γένους. Ἐπειδὴ ὄµως πίσω ἀπὸ τοὺς ἐπιδροµεῖς κρυβόταν ἡ Μόσχα, ἡ ὁποία μὲ τὸν περίφηµο πανσλαβιστὴ πρεσβευτή της στὴ Κωνσταντινούπολη στρατηγὸ Ἰγνάτιεφ παρακολουθοῦσε τὰ πάντα στὸ Πατριαρχεῖο, οἱ Οἰκουµενικοὶ Πατριάρχες διαχειρίστηκαν τὸ θέµα μὲ τοὺς Συνοδικοὺς καὶ τοὺς ὀµογενειακοὺς παράγοντες μὲ ὅλη τὴν ἐπιβαλλόµενη προσοχὴ καὶ σοβαρότητα. Πρὶν ὁ ἀγώνας περάσει στὴν ἔνοπλη ἀναµέτρηση ἡ Εὐσεβὴς Πηγὴ τοῦ Γένους προσπάθησε νὰ διευθετήσει διοικητικὰ τὰ τῶν ἐπαρχιῶν της προστατεύοντας τὴν ἐκκλησιαστικότητά τους, στηρίζoντας τὸ γηγενὲς ἑλληνικὸ πληρωµά τους, γιὰ τὸ ὁποῖο καὶ δηµοσιεύσαµε τὸ 2014 τὴν ἐπίκαιρη μελέτη: «Ἡ Πατριαρχικὴ προστασία τῶν Νέων Χωρῶν». Μόλις οἱ τσαρικοὶ ἀντελήφθησαν τὴ σθεναρὴ ἀντίσταση τῆς Ρωµιοσύνης στὰ µακεδονικὰ ἐδάφη, τότε πέρασαν στὴν ἔνοπλη ἐπίθεση καὶ τὸ Φανάρι τοποθέτησε στὰ νευραλγικὰ σηµεῖα τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐπαρχιῶν του στὴ Μακεδονία καὶ στὴ Θράκη τοὺς ἱκανότερους καὶ ἀνδρειότερους τῶν ἱεραρχῶν, τῶν ἱεροκηρύκων, τῶν ἀρχιερατικῶν ἐπιτρόπων, τῶν ἡγουµένων, τῶν ἀρχιδιακόνων καὶ τῶν διδασκάλων του, ποὺ ἐπεστράτευσε μέσα ἀπὸ τὸ πλήρωµα τῶν Μικρασιατικῶν Μητροπόλεων, τῶν Μητροπόλεων μεταγενέστερων Νέων Χωρῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν τότε ἱεροσπουδαστῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης. Ἕνας ἐξ αὐτῶν εἶναι µόλις τελείωσε καὶ ὁ Ἀριστοκλῆς Σπύρου, ὁ μετὰ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος ἐπὶ ὀκταετία διακόνησε στὸ Μοναστήρι (1910-1918) τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Ἐκπαίδευση καὶ µοῦ ἔχει διηγηθεῖ τὸν ἐκεῖ ἀνταγωνισµὸ μὲ τοὺς λεγόµενους «Ἐξαρχικοὺς» καὶ τὰ συγκλονιστικὰ συµβάντα ἐκείνων τῶν ἡµερῶν ποὺ κατὰ καιροὺς καταγράφω σὲ ἄρθρα µου γιὰ τὰ τότε διαδραµατισθέντα στὴν περιοχὴ τῆς Πελαγονίας ποὺ πρὸ ἐτῶν διασταύρωσα στὸ Ἀρχεῖο τοῦ ΥΠΕΞ.
[…]
.               Ὅταν ἡ θρησκευτικὴ-ἐκκλησιαστική, ψυχικὴ καὶ γλωσσικὴ προσπάθεια τῶν πανσλαβιστῶν ἀπέτυχε στοὺς Ἕλληνες χωρικούς, τότε προτιµήθηκε ἡ φονικὴ βία τῶν ὀπαδῶν τοῦ πυρὸς καὶ σιδήρου Κοµιτατζήδων. Τὸ 1902 σκότωσαν 184 ἱερεῖς καὶ δασκάλους καὶ προκρίτους τοῦ Πατριαρχείου. Τὸ 1903 σκότωσαν 283 καὶ τὸ 1914 σκότωσαν 365! Στὶς 20 Ἰουλίου 1904 οἱ Βούλγαροι κήρυξαν ἐξοντωτικὸ πόλεµο κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων τῆς Μακεδονίας. Τότε στὸν Οἰκουµενικὸ Θρόνο βρισκόταν ἡ μεγάλη μορφὴ τοῦ Ἰωακεὶµ Γ´, γιὰ δεύτερη φορά, ποὺ εἶχε µακρότατη πείρα τῶν ἐθνοφυλετικῶν περιπετειῶν τῶν Βαλκανίων καὶ ἰδιαίτερη γνώση τῶν πανσλαβιστικῶν σχεδίων, γιατί διέθετε ἀκόµη φίλους Ρώσους μέσα στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας ποὺ συνεδρίαζε στὴ λεγόµενη τότε Ἁγία Πετρούπολη, ὅπου καὶ ἐξεπονοῦντο πολλὰ «Τριτoρωµαϊκὰ» σχέδια! Ὁ πατριάρχης Ἰωακεὶµ Γ´ τότε προώθησε στὶς ἐπίκαιρες θέσεις Μητροπόλεων δραστήριους καὶ φωτισµένους Ἱεράρχες, ποὺ πραγµατικὰ ἀνέπτυξαν µία δραστηριότητα ἐξαίρετη καὶ ἀποφασιστικὴ γιὰ τὴν διεξαγωγὴ τοῦ ἀγώνα. Αὐτοὶ μὲ τὴ θαρραλέα στάση τους, τὶς τολµηρὲς καὶ γεµάτες κινδύνους περιοδεῖες τους στὰ τροµοκρατηµένα ἀπὸ τοὺς Κοµιτατζῆδες χωριά, τὶς ἔντονες παραστάσεις τους στοὺς Τούρκους, τὶς δυναµικὲς ἀναµετρήσεις τους μὲ τοὺς ἐπιδροµεῖς, ἐνέπνευσαν στὸν Κλῆρο καὶ στὸν Λαὸ πνεῦµα σθεναρῆς ἀντίστασης στὴν προσπάθεια ἐκβουλγαρισµοῦ τῆς Μακεδονίας µας. Ἑκατοντάδες Κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ βέβαια πλήρωσαν τὴν ἀντίστασή τους μὲ τὴ ζωή τους, ἀλλὰ µαταίωσαν ὁριστικὰ καὶ ἀµετάκλητα τὰ σχέδια ἐκπορθήσεως τῆς Μακεδονικῆς γῆς ἀπὸ τοὺς ἴδιους «διεκδικητὲς» ποὺ προσπάθησαν καὶ πάλι δόλια νὰ τὴν καταπατήσουν στὸν Α´ καὶ στὸν Β´ Παγκόσµιο Πόλεµο τοῦ 20οῦ αἰώνα!
.                  Στὸ Ἡρῶο τοῦ Μακεδονικοῦ ἀγώνα ἡ Ἐκκλησία ἔχει πρωτεύουσα θέση. Ἡ ἀποφασιστικὴ συµβολή της στὴν ἐπιτυχία τῆς διατηρήσεως τῆς ἑλληνικῆς Ὀρθοδοξίας στὴ Βόρεια Ἑλλάδα, ἡ µαταίωση τῆς κατευθυνόµενης ἀλλοιώσεως τοῦ ἑλληνικοῦ φρονήµατος τῶν Μακεδόνων, ἡ προστασία στοὺς ναοὺς καὶ στὰ Μοναστήρια τῶν Μακεδονοµάχων, ἡ περίθαλψη τῶν κυνηγηµένων, τῶν χηρῶν καὶ τῶν ὀρφανῶν του Ἀγώνα, ἀκόµη καὶ ἡ ἐνίσχυση τῶν πολεµικῶν ἐπιχειρήσεων μὲ πολεµιστὲς -Κληρικούς, μὲ ὅπλα καὶ τρόφιµα, εἶναι ἀναµφισβήτητη, παρὰ τὸ γεγονὸς πὼς τὸ βασικὸ Ἐκκλησιαστικὸ Ἀρχεῖο τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα εἶναι ἀκόµη σφραγισµένο γιὰ τοὺς ἐρευνητὲς γιὰ µία ἐκατονταετία γιὰ εὐνόητους ἀκόµη λόγους. Στὶς δέλτους τῆς Ἱστορίας πάντοτε θὰ µνηµονεύεται τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο μὲ τοὺς Κληρικοὺς καὶ Ἁγιορεῖτες μοναχούς του, µαζὶ μὲ τοὺς Δασκάλους καὶ τοὺς λαϊκούς, ἀξιωµατικούς, καπεταναίους καὶ ὁπλίτες καὶ τὶς ἀνώνυµες γυναῖκες καὶ τὰ παιδία ποὺ ἐσφάγησαν γιὰ τὸ Μακεδονικὸ ἀγώνα.
.           Ὁ βασικότερος παράγοντας περιφρουρήσεως καὶ σωτηρίας τῆς Μακεδονίας εἶναι τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο, ἀφοῦ διαχρονικὰ εἶναι πλέον βεβαιωµένη ἡ κανονικὴ προστασία τῆς δικαιοδοσίας του ἐπὶ τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας «σώσω τοὺς πιστεύovτας» (A´ Κορ. α´ 21). Αὐτὸ πρόσφατα ἔπραξε ὁ Πατριάρχης μας γιὰ τὴ σωτηρία τῆς Ἐκκλησίας στὴν Οὐκρανία, παρὰ τὶς σπαραξικάρδιες κραυγὲς καὶ ἀπαράδεκτες ὕβρεις τῶν Μοσχοβιτῶν καὶ τῶν κάθε ἀποχρώσεως κεκρακτῶν τους, γιὰ τὴν ὁριστικὴ ἀπόφανση γκρεµίσµατος τοῦ ἐπὶ πέντε αἰῶνες αὐθαίρετα στηθέντος γιγαντιαίου «προτεκτοράτου» σὲ Ποίµνια γειτονικῶν Ἐκκλησιῶν!
.             Οἱ Ἱεράρχες τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου ποὺ μὲ πιστὴ ἀφοσίωση ὀρθόδοξου καλοῦ ποιµένα στήριξαν καὶ διέσωσαν μὲ τὸ ἁγνὸ θρησκευτικὸ καὶ ἐκκλησιαστικό τους φρόνηµα καὶ ἐργάστηκαν μὲ αὐτοθυσία καὶ φιλοπατρία γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῶν δικαίων τοῦ Μακεδονικοῦ πληρώµατος τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως εἶναι οἱ ἑπόµενοι 56 Ἱεράρχες, κατὰ τὴν «Τάξη τοῦ Συνταγµατίου τοῦ Οἰκουµενικοῦ Θρόνου:
.           Πρῶτοι εἶναι οἱ τρεῖς διατελέσαντες Οἰκουµενικοὶ Πατριάρχες, Ὁ ἀπὸ Θεσσαλονίκης Ἰωακεὶµ Γ (1874-1877) καὶ ὡς Κων/πόλεως (1878-1884, 19011912), ὁ Γρηγόριος Ζ´, ὡς Σερρῶν (1892-1909) καὶ ὁ Βασίλειος Γ´ ὡς Πελαγονίας (1909-1910). Οἱ Θεσσαλονίκης: Ἀθανάσιος Μεγακλὴς (1893-1903), Ἀλέξανδρος Ρηγόπουλος (1903-1910), Ἰωακεὶµ Σγουρὸς (1909-1912). Οἱ Πελαγονίας: Ματθαῖος Πετρίδης (1876-1887), Κοσµᾶς Εὐµορφόπουλος (1895-1900), Ἰωακεὶµ Φορόπουλος (1901-1909). Ὁ Βερροίας Κωνστάντιος Ἰσαακίδης (1895-1906). Οἱ Σερρῶν: Ἀθανάσιος Πιπέρης (1909), Ἀπόστολος Χριστοδούλου (1909-1917) καὶ οἱ Δράµας: Χρυσοστοµος Καλαφάτης (1902-1910) ὁ μὲτὰ Ἐθνοµάρτυρας τῆς Σµύρνης (1922), Ἀγαθάγγελος Κωνσταντινίδης (1910-1922) ποὺ διέπρεψε καὶ ὡς Γρεβενῶν (1901-1910). Οἱ Μελενίκου (Σιδηροκάστρου): Εἰρηναῖος Παντολέοντος ( 1903-1906), μὲτᾶ Κασσανδρείας (1907 -1945) ἐκκλησιαστικὸς καὶ ἐθνικὸς ἄνδρας μεγάλης ἀρετῆς καὶ ἤθους καὶ οἱ: Αἰµιλιανὸς Δάγγουλας (1906-1911), Κωνσταντῖνος Ἀσηµιάδης (1911-1913) ὁ καὶ Ἐθνοµάρτυρας, ὁ Μαρωνείας Νικόλαος Σακκόπoυλoς (19021914), μετὰ Καισαρείας καὶ Τοποτηρητὴς τοῦ Οἰκουµενικοῦ Θρόνου κατὰ τὴν Μεταλωζάννεια περίοδο. Οἱ Ξάνθης, Ἰωακεὶµ Σγουρὸς (1891-1910), ὁ μετὰ Θεσσαλονίκης, Ἀνθιµος Ἀναστασιάδης (1910-1922). Οἱ Καστορίας: Φιλάρετος Βαφείδης (1889-1899), ὁ μετὰ Διδυµοτείχου, Γερµανὸς Καραβαγγέλης (1900-1908) μετὰ Ἀµασείας πρόµαχος τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισµοῦ, ποὺ τὸ 1922 ὡς φωτισµένος ἡγέτης καταστάθηκε Ἰωαννίνων γιὰ νὰ μεγαλύνει τὸν θρόνο τῶν Ἀθηνῶν, τούτου ἀνατραπέντος ἀπεχώρησε τῆς Ἑλλάδος εἰς Εὐρώπη ὅπου καὶ ἀπεβίωσε. Ἐπίσης οἱ Καστορίας Ἰωακεὶµ Βαξεβανίδης (1908-1911) καὶ Ἰωακεὶµ Λεπτίδης (1911-1931). Οἱ Βοδενῶν (Ἐδέσσης): Νικόδηµος Ἀνδρέου (1899-1904), Στέφανος Δανιηλίδης (1904-1910), Τιµόθεος Λαµνὴς (1910-1912). Οἱ Στρωµνίτσης (Τιβεριουπόλεως) Γρηγόριος Ὡρολογᾶς (1904-1908), ὁ μετὰ Ἐθνοµάρτυρας τῶν Κυδωνιῶν τοῦ 1922, Ἀρσένιος Ἀφεvτoύλης (1910-1913), ὁ Γρεβενῶν Αἰµιλιανὸς Λαζαρίδης, ὁ ἀπὸ Πέτρας (1910-1911) ὁ Ἐθνοµάρτυρας. Οἱ Σισανίου: Σεραφεὶµ Σκαρούλης (1900-1909), Τιµόθεος Ἀνθουλίδης (1909-1920). Ὁ Μογλενῶν Κωνστάντιος Ρούσης (1910-1912). Οἱ Πρεσπῶν: Ἀλέξανδρος Τριανταφυλλίδης (1881-1886), Ἄνθιµος Ἀναστασιάδης (1899-1906), ὁ ἀπὸ Ξάνθης Γερµανὸς Σακελλαρίδης (1906-1909) ὁ μετὰ ὡς Ἐλευθερουπόλεως (1909-1916) φρικτὰ κατακρεουργηθεὶς ἐνώπιον τῆς μητρός του, Ἐθνοµάρτυρας. Ὁ Ἰωακεὶµ Λεπτίδης (1909-1911) ὁ μετὰ Καστορίας. Οἱ Φλωρίνης: Ἰωαννίκιος Μαργαριτιάδης (1894-1905), Ἄνθιµος Σαρίδης (1905-1908), Σµάραγδος (1908-1910) ὁ ἀπὸ Μυριοφύτου καὶ Περιστάσεως μετατεθεὶς στὴ Φιλιππούπολη (Πλόβδιβ) τῆς Βουλγαρίας. Ὁ Κασσανδρείας Ἰωάννης Χατζηαποστόλου (1903-1907). Ὁ Ἐλασσῶνος Πολύκαρπος Βαρβάκης (1900-1910). Οἱ Σερβίων καὶ Κοζάνης: Κωνσταντῖνος Ματουλόπουλος (1894-1910), Σεραφεὶµ Σκαρούλης (1910), Φώτιος Μανιάτης (1910 -1923). Οἱ Νευροκοπίου: Θεοδώρητος Βασµατζίδης (1903-1906), Δαµασκηνὸς Μοσχόπουλος (1907-1924). Ὁ Ἐλευθερουπόλεως Πανάρετος Πετρίδης (1900-1909). Ὁ Κίτρους Παρθένιος Βαρδάκας (1904-1933), ἐξέχων ἀγωνιστής. Οἱ Ἱερισσοῦ: Ἰωακεὶµ Παπαναστασίου (1899-1906), Παρθέvιoς Κελαϊδὴς (1906-1911), Σωκράτης Σταυρίδης (1911-1944). Οἱ Ἀρδαµερίου: Δωρόθεος Μοσχίδης (1901-1911), Ἰωακεὶµ Στρουµπὴς (1911-1922). Οἱ Πολυανῆς καὶ Κιλκισίου: Παρθένιος (1899-1907), Φώτιος Παγιώτας (1907-1928). Ὅλοι οἱ προαναφερόµενοι 56 ἀρχιερεῖς, κατὰ τὸ δυναµικὸ χάρισµα ἑκάστου, προµάχησαν γιὰ τὸν Μακεδονικὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴ θυσιαστικὴ παρρησία τους µαταίωσαν κάθε ἁρπαγὴ τῆς ἱστορικῆς κληρονοµίας καὶ τῆς προγονικῆς γῆς. Τώρα ἐκ βορρᾶ ἐπανῆλθαν οἱ διεκδικητὲς τοῦ ἱεροῦ Μακεδονικοῦ ὀνόµατος. Τοὺς τὸ εἶχε ὑποσχεθεῖ τὸ 1943 ἡ Τρίτη Διεθνής, ἂν ἡ Ἑλλάδα εἶχε περάσει στὸ Σιδηροῦν Παραπέτασµα. Ὅµως «ἄλλες οἱ βουλὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ ἄλλα ὁ Θεὸς ἐκέλευσε». Αἰωνία ἡ µνήµη τῶν προµάχων τῆς Μακεδονίας Κληρικῶν καὶ Λαϊκῶν! Ἡ πατρίδα πάντα θὰ τοὺς εὐγνωµονεῖ.

[…]

Advertisements

«ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΞΕΦΤΙΛΑΣ παράγων τοῦ ὑπουργείου Παιδείας, ποὺ θεωρεῖ ὅτι διαθέτει τὸ κύρος νὰ ἐξαφανίσει ἀπὸ προσώπου γῆς φυσιογνωμίες σὰν τὸν Παῦλο Μελᾶ;»

Οἱ τενεκέδες ποὺ σβήνουν τὴν ἱστορία μας

Τοῦ Δημήτρη Καμπουράκη

.         Ὅταν τὸ ὑπουργεῖο παιδείας κόβει ἀπὸ τὴν διδακτέα ὕλη τοῦ Λυκείου τὸν Παῦλο Μελᾶ καὶ τὸν Γερμανὸ Καραβαγγέλη, δὲν κάνει τίποτα ἄλλο παρὰ νὰ κόβει ἄλλη μία φέτα ἐθνικῆς συνείδησης ἀπὸ τὶς ἑπόμενες γενιὲς Ἑλλήνων καὶ νὰ τὴν πετάει στὰ σκουπίδια. Κάποιος πρέπει ἐπιτέλους νὰ πεῖ σ’ αὐτοὺς τοὺς τενεκέδες πὼς ἄλλο εἶναι ἡ σωστὴ διδασκαλία τῆς ἱστορίας μας κι ἄλλο ἡ κατάργησή της.
.         Διότι ἐδῶ τό ᾽χουμε παρακάνει. Κάθε πενταετία-δεκαετία, ἀνάλογα μὲ τὴν πολιτικὴ συγκυρία καὶ τὸ ἐπίπεδο τῶν σχέσεων μὲ τοὺς γείτονές μας, κόβουμε ἕνα κομματάκι ἐθνικῆς ἱστορίας καὶ τὸ στέλνουμε στὰ ἀζήτητα. Στηριγμένοι σὲ μία ἀνόητη θεωρία, ποὺ λέει ὅτι δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου παύει νὰ καλλιεργεῖται τὸ μίσος ἀνάμεσα σὲ γειτονικοὺς λαούς, καταλήγουμε νὰ μετατρέπουμε τὴν διδασκαλία τῆς ἱστορίας σ’ ἕναν χυλό, ποὺ προκαλεῖ ὄχι τὸ ἐνδιαφέρον ἀλλὰ τὴν ἀπαξία τῶν παιδιῶν μας.
.         Ἀρχίσαμε ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ ’80 τὰ ΜΟΕ (Μέτρα Οἰκοδόμησης Ἐμπιστοσύνης) μὲ τοὺς Τούρκους κι ἔφαγε ἡ μαρμάγκα ἀπὸ τὰ σχολικὰ βιβλία τὸν Νικηταρᾶ τὸν Τουρκοφάγο. Τὸν κάναμε Νικήτα Σταματελόπουλο κι ὅταν θὰ πεθάνει κι ἡ δική μας γενιά, θὰ ἐξαφανιστεῖ κι αὐτὸς ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ μνήμη. Τὴν δεκαετία τοῦ ’90 καὶ τοῦ 2000 γίναμε φιλαράκια μὲ τοὺς Βούλγαρους, ρούφηξε ἡ μαύρη τρύπα τὸν Βασίλειο τὸν Βουλγαροκτόνο. Αὐτὸς ἔγινε Βασίλειος Β´ ὁ Μακεδὼν καὶ ἐξαφανίστηκε μέσα στοὺς ἀτέλειωτους ἀνιαροὺς καταλόγους τῶν Βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων.
.         Τώρα ἦρθε ἡ σειρὰ τῶν Σκοπιανῶν. Βάλαμε μία ὑπογραφὴ στὶς Πρέσπες καὶ –ὢ τοῦ θαύματος– παίρνουν τὴν ἄγουσα πρὸς τὴν ἱστορικὴ ἀνυπαρξία ὁ Παῦλος Μελᾶς, ὁ Γερμανὸς Καραβαγγέλης καὶ οἱ ὑπόλοιποι Μακεδονομάχοι. Εὐτυχῶς δηλαδὴ ποὺ δὲν συνορεύουμε τὸ Ἰράν, διαφορετικὰ θὰ εἶχε πάρει ὁ […] τὶς Θερμοπύλες καὶ τὴν Σαλαμίνα, ἁπλῶς οἱ Πέρσες εἶναι μακριὰ κι ἔτσι τὴν γλύτωσαν (ὣς τώρα) ὁ Λεωνίδας μὲ τὸν Θεμιστοκλῆ.
.         Συγγνώμη, ποιοὶ ἀνόητοι πιστεύουν ὅτι ἡ ἱστορία μπορεῖ νὰ διδαχθεῖ, δίχως νὰ περιλαμβάνει τὶς ἐμβληματικὲς φυσιογνωμίες κάθε ἐποχῆς; Ποιοί μετατρέπουν τὰ ἱστορικά μας βιβλία σ’ ἕνα κουραστικὸ ἄθροισμα κοινωνιολογικῶν ἀναλύσεων καὶ πολιτιστικῶν πληροφοριῶν, δίχως ἴχνος ἐθνικῆς ἰδιαιτερότητας; Εἴπαμε, νὰ μὴν κατασκευάζουμε σωβινιστές, ἀλλὰ ὄχι νὰ διδασκόμαστε τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία λὲς κι εἴμαστε Νορβηγοὶ ἢ Ἀργεντίνοι. Δὲν φυτρώσαμε ὡς ἑλληνικὸ ἔθνος καὶ κράτος, κάποια πράγματα ἔγιναν πάνω σὲ τοῦτα τὰ χώματα γιὰ νὰ παραμένουν ἀκόμα ἑλληνικά. Ἀγῶνες δόθηκαν, αἷμα χύθηκε.
.         Ἡ φιλία καὶ ἡ ἀλληλοκατανόηση τῶν λαῶν στεριώνει μέσα ἀπὸ τὴν σωστὴ διδασκαλία τῆς ἱστορίας, ὄχι μέσα ἀπὸ τὴν κατάργησή της. Τὰ παιδιὰ μαθαίνουν νὰ μὴν μισοῦν ἀναίτια τὸν ἀπέναντι λαό, ὅταν οἱ δάσκαλοι τοὺς ἐξηγήσουν τὶς συνθῆκες κάθε ἐποχῆς καὶ τὶς αἰτίες τῶν καλῶν καὶ κακῶν στιγμῶν στὴ σχέση μας, ὄχι λέγοντάς τους ὅτι οἱ δύο λαοὶ ἦταν κολλητάρια ἀναντὰμ μπαμπαντάμ. Καὶ βεβαίως τὸ Ἑλληνόπουλο πρέπει νὰ μάθει νὰ σέβεται τὸν γείτονά του, ὅμως πρέπει ἄλλο τόσο νὰ μάθει πὼς ἡ πατρίδα του χρειάζεται ὑπεράσπιση, ἂν αὐτὸς ὁ γείτονας ἀποδειχθεῖ ἀνάξιος τῆς φιλίας ποὺ τοῦ προσφέρει. Πλὴν γιὰ τὸ δεύτερο, τὸ παιδὶ χρειάζεται πρόσωπα καὶ παραδείγματα.
.         Αὐτὸς ὁ διεθνικός, ἀκαταλαβίστικος καὶ ψευτοκουλτουριάρικος χυλὸς ποὺ (δὲν) μαθαίνουν οἱ σημερινοὶ πιτσιρικάδες μας στὰ σχολεῖα μας, δὲν εἶναι ἑλληνικὴ ἱστορία. Εἶναι ὁ προθάλαμος μίας κοινωνίας ἀνθρώπων δίχως ἐθνικὴ ταυτότητα. Καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει, ποιός εἶναι αὐτὸς ὁ ξεφτίλας παράγων στὴν πολιτικὴ ἢ διοικητικὴ ἱεραρχία τοῦ ὑπουργείου παιδείας, ποὺ θεωρεῖ ὅτι διαθέτει τὸ κύρος νὰ ἐξαφανίσει ἀπὸ προσώπου γῆς φυσιογνωμίες σὰν τὸν Παῦλο Μελᾶ ἢ τὸν Νικηταρᾶ, ποὺ ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ νὰ μπορεῖ αὐτὸς νὰ παίρνει σήμερα μισθὸ ἀπὸ τὸ ἐλεύθερο Ἑλληνικὸ κράτος; Ποιός εἶναι αὐτὸς ὁ κύριος καὶ ποῦθε πῆρε τέτοια νομιμοποίηση;
.         Καὶ μὴ μοῦ λέτε ἐμένα πὼς μὲ τέτοιες κριτικὲς κατασκευάζω Χρυσαυγίτες, διότι Χρυσαυγίτες κατασκευάζουν μακροπρόθεσμα αὐτοὶ ποὺ προσπαθοῦν νὰ φτιάξουν μία κοινωνία δίχως ἐθνικὴ ἀναφορὰ καὶ μνήμη. Ὅσο τὸ ἐπίσημο ἐκπαιδευτικό μας σύστημα ἀρνεῖται ἢ ἀφυδατώνει τὴν ἱστορία μας, τόσο θὰ παραμονεύουν κάποιοι ἄλλοι ποὺ θὰ τὴν διδάξουν στὰ παιδιά μας ὑπογείως καὶ μπολιασμένη μὲ μίσος καὶ σωβινισμό. Ὁπότε κόψτε τὸν ἐπικίνδυνο χαβαλὲ μὲ τοὺς Σκοπιανοὺς γιὰ τὴν διδασκαλία τῆς ἱστορίας τῆς Μακεδονίας στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα. Διότι τὸ παιδὶ ποὺ μέσῳ κινητοῦ μπορεῖ νὰ συνδέεται καθημερινὰ μὲ Νέα Ὑόρκη ἢ Σαγκάη ἀλλὰ παράλληλα δὲν ἔχει ἰδέα γιὰ τὴν πατρίδα του, δὲν θέλει πολὺ νὰ νιώσει ὅτι εἶναι Ἀμερικάνος ἢ Κινέζος. Ἐντάξει;

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr

 

 

Η ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΠΡΑΞΗ τοῦ ΟΙΚΟΥΜΕΝ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ (1686) καὶ Η ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑ τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Ἡ Συνοδικὴ Πράξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (1686)
καὶ ἡ Αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας Οὐκρανίας

τοῦ Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Βλασίου Φειδᾶ

.             Ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱ. Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας γιά τή διακοπή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο προβάλλει ὡς ἕνα πλασματικό ἔρεισμα τήν αὐθαίρετη ἑρμηνεία τῶν ἐπισήμων κειμένων περί τῆς Συνοδικῆς Πράξεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Διονυσίου Δ´ (1686), τήν ὁποία ἑρμηνεύουν ἀκρίτως μέ τήν ἐσφαλμένη μέθοδο τῆς «λήψεως τοῦ ζητουμένου» (petitio principii), γιά νά ὑποστηρίξουν προφανῶς τήν ἐπιθυμητή πρόταση, ἤτοι ὅτι δῆθεν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Διονύσιος Δ´ μέ τή Συνοδική Πράξη του ὑπήγαγε πλήρως καί ὁριστικῶς τήν Μητρόπολη Κιέβου τῆς Οὐκρανίας στήν κανονική δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας

Ἡ Συνοδικὴ Πράξη Οἰκ. Πατρ. (1686) καὶ ἡ Αὐτοκεφ. Οὐκρανίας

ΠΗΓΗ: ec-patr.org

«ΟΛΑ ΤΑ ΕΘΝΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΟΔΕΥΣΟΥΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΔΙΖΟΥΝ ΕΜΠΡOΣ, ΠΛΗΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΡΑΦΕΙ ΠΙΣΩ». [Δ. Νατσιός]

 «Ὅλα τὰ ἔθνη γιὰ νὰ προοδεύσουν πρέπει νὰ βαδίζουν ἐμπρός,
πλὴν τοῦ ἑλληνικοῦ ποὺ πρέπει νὰ στραφεῖ πίσω».

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                 «Ὅλα τὰ ἔθνη γιὰ νὰ προοδεύσουν πρέπει νὰ βαδίζουν ἐμπρός, πλὴν τοῦ ἑλληνικοῦ ποὺ πρέπει νὰ στραφεῖ πίσω», εἶναι ἡ ἀπαντοχή μας αὐτό. Πίσω γιὰ νὰ βροῦμε τὴν περπατησιά μας. Καὶ ἂς κοάζει ὁ ἀνεπρόκοπος συρφετὸς τῶν ἐθνομηδενιστῶν. Πίσω γιὰ νὰ συναντήσουμε τοὺς Ἕλληνες, τοὺς μεταξένιους Ρωμηούς, ποὺ μᾶς κανοναρχοῦν μὲ τὸ αἷμα τους, μὲ τοὺς τίμιους ἱδρῶτες τους, μὲ τὴν φιλοτιμία τους. Ἀλλά, πίσω, γιὰ νὰ δοῦμε καὶ τὶς ἀθλιότητες καὶ τὰ λάθη. Ἔγιναν καὶ τέτοια. Ἀκόμη καὶ αὐτά, μᾶς τὰ ἄφησαν οἱ πρόγονοι, γιὰ ὀρμήνεια, γιὰ παράδειγμα πρὸς ἀποφυγήν.
.                 Ἂς ἀκούσουμε τὸν Γέρο τοῦ Μοριᾶ καὶ τῆς Ἑλλάδος ὅλης: «Ἐγώ, παιδιά μου, κατὰ κακή μου τύχη, ἐξ αἰτίας τῶν περιστάσεων, ἔμεινα ἀγράμματος καὶ διὰ τοῦτο σᾶς ζητῶ συγχώρηση, διότι δὲν ὁμιλῶ καθὼς οἱ δάσκαλοί σας. Σᾶς εἶπα ὅσα ὁ ἴδιος εἶδα, ἤκουσα καὶ ἐγνώρισα, διὰ νὰ ὠφεληθῆτε ἀπὸ τὰ ἀπερασμένα καὶ ἀπὸ τὰ κακὰ ἀποτελέσματα τῆς διχονοίας, τὴν ὁποίαν νὰ ἀποστρέφεσθε, καὶ νὰ ἔχετε ὁμόνοια…».
.             Πίσω, γιὰ νὰ δοῦμε τί πρέπει νὰ ἀποστρεφόμαστε.
.             1825. Ὁ αἱμοσταγὴς Αἰγύπτιος Ἰμπραὴμ πασὰς μὲ τοὺς «παλιαραπάδες» του, ὅπως ἀποκαλοῦσαν, οἱ δυστυχεῖς Ἕλληνες τὸ ἀσκέρι του, δηώνει καὶ ρημάζει τὸν τόπο. Ἡ Ἐπανάσταση τρεμοσβήνει. «Δεκαπέντε χιλιάδες τακτικοί τοῦ πολέμου, τέσσαρες χιλιάδες καβαλαραῖοι (Αἰγύπτιοι) καὶ ἄλλοι τόσοι πεζοὶ ἄτακτοι Τοῦρκοι Πελοποννήσιοι τοὺς ὁποίους ηὗρε ὁ Μπραΐμης εἰς τὰ φρούρια, καὶ οἱ Κρητικοὶ Τοῦρκοι, οἵτινες ἦρθον μετ’ αὐτοῦ εἰς τὴν Πελοπόννησον, ὅλοι αὐτοὶ ἐσκέπασαν τὰ βουνὰ καὶ τὶς ράχες, καὶ τὰ ρεύματα ὅλα ἐσκεπάσθησαν ἀπὸ τὴν Βυτίνα ἕως τὰ Μαγούλιαναν. Τίποτε ἄλλο δὲν ἀκούετο παρὰ φωναὶ ἀνθρώπων, χλιμιντρίσματα ἀλόγων, τουφεκίσματα ἀδιάκοπα, γογγυσμοὶ ἑνωμένοι μὲ τοὺς κρότους τῶν τυμπάνων τοῦ τακτικοῦ. Ἀπὸ τὸν φόβον μας ἐφαίνετο ὅτι ὁ τόπος ὅλος ἐσείετο καὶ ἐπήγαινε νὰ γκρεμισθεῖ εἰς τὸ βάραθρον». (Φωτάκου, «Ἀπομνημονεύματα», σελ. 535 – 536)
.                 Κυβέρνηση δὲν ὑπῆρχε, οἱ ἐμφύλιες διαμάχες διέλυσαν «τὴν μεγάλη ὁμόνοια ποὺ ὑπῆρχε εἰς τὸν πρῶτον χρόνον τῆς Ἐπαναστάσεως» (Κολοκοτρώνης), ποὺ θὰ γράψει στὴν «Διήγηση» ὅτι «εἰς ἐκείνη τὴν περίσταση εἴμεθα ἀπελπισμένοι». Τὰ χρήματα τῶν ληστρικῶν δανείων εἶχαν σπαταληθεῖ. Παρένθεση. Τὰ λεγόμενα εὐφημιστικῶς «δάνεια τῆς Ἀνεξαρτησίας» εἶναι ἀπὸ τὶς ἀθλιότερες ἀπάτες καὶ λεηλασίες ποὺ στήθηκαν ἀπὸ ξένους καὶ ἡμέτερους πολιτικοὺς γύρω ἀπὸ τὸ ματωμένο κορμὶ τῆς Ἑλλάδας, ποὺ βρισκόταν τότε στὰ πρόθυρα τοῦ ὀλέθρου.
.               Τὸ πρῶτο συνομολογήθηκε τὸ 1823 γιὰ ποσὸ 800.000 λιρῶν μὲ παρακαταθήκη ὅλων τῶν ἐθνικῶν κτημάτων τῶν τελωνειακῶν δασμῶν, τῶν ἁλυκῶν καὶ τῶν ἁλιεύσεων. Στὴν πατρίδα ἔφθασαν περίπου 300.000. Τὰ ὑπόλοιπα φαγώθηκαν ἀπὸ κερδοσκόπους καὶ λοιποὺς τυχοδιῶκτες. Τὸ 1825 συνομολογεῖται τὸ δεύτερο 2.000.000 λιρῶν. Ἰλιγγιώδεις προμήθειες, ἐκβιασμοί, πλουτισμὸς ἀπατεώνων, καταχρήσεις  τομαριῶν -παλιῶν καὶ νέων- τὸ μείωσαν στὶς 816.000. Τόσα ἔφτασαν στὴν Ἑλλάδα. Καὶ αὐτὰ σπαταλήθηκαν ἀπὸ τοὺς «ταλαρίσιους», ὅπως ἔλεγε ὁ Καραϊσκάκης τοὺς πουλημένους γιὰ τὸν παρά, ἐκλαμπρότατους καὶ γενναιότατους τύπου Κωλέτη ἢ Μαυροκορδάτου. Ἀποτέλεσμα; Νὰ ὑπογραφεῖ ἀπὸ τοὺς ἐπαναστατημένους Ἕλληνες ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἐπονείδιστα καὶ ἀτιμωτικὰ κείμενα τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, τὸ «αἴτημα ἀγγλικῆς προστασίας», τὸ «συμφωνητικὸν τῆς πωλημένης Ἑλλάδος», ὅπως τὸ ἀποκάλεσε ὁ μινίστρος Δικαιοσύνης Ἰω. Θεοτόκης, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παυθεῖ ἀμέσως καὶ νὰ φυλακιστεῖ. Παραθέτω τὸ κείμενο: «Τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος δυνάμει τῆς παρούσης πράξεως ἐκθέτει ἑκουσίως τὴν Ἱερὰν παρακαταθήκην τῆς Αὐτοῦ Ἐλευθερίας, Ἐθνικῆς Ἀνεξαρτηρτησίας καὶ τῆς Πολιτικῆς αὐτοῦ ὑπάρξεως ὑπὸ τὴν ἀπόλυτον ὑπεράσπισιν τῆς Μεγάλης Βρετανίας. Ἐν Πελοποννήσῳ τῇ λ´ Ἰουνίου ἀωκε´» (30 Ἰουνίου 1825). Τότε εἶναι ποὺ ὁ ποιητής μας Ἀνδρέας Κάλβος θὰ γράψει τὸ περίφημο «Καλύτερα, καλύτερα/ διασκορπισμένοι οἱ Ἕλληνες/ νὰ τρέχωσι τὸν κόσμον/ μὲ ἐξαπλωμένην χείρα/ παρὰ προστάτας νὰ ᾽χωμεν».
.                 Ἂν ἀφαιρέσουμε ἀπὸ τὸ «συμφωνητικὸν» τοῦ ξεπουλήματος τὴν Μεγάλη Βρετανία καὶ γράψουμε Δ.Ν.Τ., νομίζω, ἐλάχιστα ἀπέχουμε ἀπὸ τὴν τωρινή μας κατάσταση. Ἀπὸ τὴν πληγὴ αὐτῆς τῆς ἐπαίσχυντης Προστασίας, τὸ ἑλλαδικὸ κράτος, ἔκανε ἕναν αἰώνα νὰ ψευτοσυνέλθει. Ἔπρεπε νὰ ἐμφανιστεῖ ἡ γενιὰ τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων, γιὰ νὰ ἁπλωθοῦν τὰ τσαλακωμένα του φτερά. Τὰ ἑκατὸ περίπου χρόνια τῆς ἀπροκάλυπτης ἐπέμβασης τῶν Προστατῶν εἶναι ἀπὸ τὰ ἀτιμωτικότερα τοῦ λεγόμενου ἐλεύθερου βίου. Μία ἐλάχιστη ἱστορικὴ περιδιάβαση ἀρκεῖ γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ τί ζοῦμε.
.                 Τὸ 1850 ἕνας τυχοδιώκτης Ἑβραῖος ὀνόματι Πατσίφικο, διαμένων στὴν Ἀθήνα ὡς πρόξενος τῆς Πορτογαλίας, ἔγινε αἴτιος ἐπεισοδίου, λόγῳ ἀσέβειας ποὺ ἐπέδειξε κατὰ τὴν ἐκφορὰ τοῦ Ἐπιταφίου. Οἱ πιστοί, ποὺ μετεῖχαν στὴν λιτανεία, ἐξεμάνησαν καὶ προέβησαν σὲ μικροκαταστροφὲς στὴν οἰκία του, προπηλακίζοντας καὶ τὸν οὐτιδανὸ διπλωμάτη. Ἡ Ἀγγλία ὅμως ἀπαίτησε ἀποζημίωση γιὰ τὶς μικροφθορές, τὸ ἀστρονομικὸ ποσὸ τῶν 888.736 δραχμῶν. Ἡ Κυβέρνηση δὲν συναίνεσε. Ἀποτέλεσμα; «Ἕνας μεγάλος στόλος τῶν σκύλων (Ἄγγλων) μᾶς ἔχουν μπλόκον (=ἀποκλεισμὸς λιμανιῶν), ὀποῦναι περίπου ἀπὸ τρεῖς μῆνες καὶ μᾶς ἐπῆραν ὅλα τὰ καράβια καὶ μᾶς κατακερμάτισαν ὅλο τὸ ἐμπόριον καὶ τζαλαπάτησαν τὴν σημαίαν μας καὶ πεθαίνουν τῆς πείνας οἱ ἄνθρωποι τῶν νησιῶν καὶ ἐκεῖνοι ὀπούχουν τὰ καράβια καὶ γκιζεροῦν εἰς τοὺς δρόμους καὶ κλαῖνε μὲ μαῦρα δάκρυα», γράφει ὁ Μακρυγιάννης. (Εἶναι γνωστὰ στὴν ἱστορία ὡς «Παρκερικά», ἀπὸ τὸ ὄνομα τοῦ Ἄγγλου ναυάρχου Πάρκερ, ποὺ ἡγεῖτο τοῦ «προστατευτικοῦ» στόλου).
.                 Τὸ 1853 ξεσπᾶ ὁ Κριμαϊκὸς πόλεμος. Ἀγγλογάλλοι στὸ πλευρὸ τῶν Τούρκων ἐναντίον τῆς Ρωσίας. Ἡ Ἑλλάδα ἐπωφελεῖται ἀπὸ τὴν ρωσοτουρκικὴ ρήξη καὶ ἐπιχειρεῖ νὰ ἀπελευθερώσει τὶς σκλάβες Ἤπειρο, Θεσσαλία, Μακεδονία. Οἱ «Προστάτες» ἀντιδροῦν. Τὸν Μάιο τοῦ 1854 ἀποβιβάζονται στὸν Πειραιὰ μία γαλλικὴ μεραρχία καὶ ἕνα ἀγγλικὸ σύνταγμα. Ἐπιβάλλεται ὁ ἀποκλεισμός. Οἱ εἰσβολεῖς βιαιοπραγοῦν ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων. Καὶ τὸ χειρότερο, ὁ στρατὸς κατοχῆς, μεταδίδει ἐπιδημία χολέρας ποὺ ὁδήγησε στὸν τάφο 3.000 Ἀθηναίους.
.                 1885. Ἕνας χωροφύλακας «ἀπώθησε βιαίως» τὸν Ἄγγλο ἐπιτετραμμένο ποὺ θέλησε νὰ περάσει ἀπὸ ἀπαγορευμένη περιοχὴ στὴν Ἀθήνα. Οἱ «Προστάτες» ἀπαιτοῦν ὑπὸ τὸν Χαρίλαο Τρικούπη ἠθικὴ ἱκανοποίηση. Ἀποτέλεσμα; «Τῇ 11ῃ π.μ. ὥρα τῆς 7ης Ἰανουαρίου 1887 ἔκπληκτοι οἱ πολίται παρετήρουν τὸ σῶμα τῆς χωροφυλακῆς μετὰ τῶν ἀξιωματικῶν καὶ τοῦ τότε διοικητοῦ τῆς μοιραρχίας Ἀττικῆς, Στεφάνου, πάντων ἐν μεγάλῃ στολῇ, νὰ παρατάσσηται μετὰ τῆς μουσικῆς τῆς φρουρᾶς ἐν τῇ πλατείᾳ τοῦ Συντάγματος. Μετὰ τὴν παράταξιν ἀφίκετο ὁ πρόξενος τῆς Ἀγγλίας Μέρλιν εἰς ὃν ἡ φρουρὰ παρουσίασε ὅπλα». (Τρ. Εὐαγγελίδης, «Τὰ μετὰ τὸν Ὄθωνα»).
.                 1886, ἐξ αἰτίας τῆς ἁρπαγῆς τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμυλίας ἀπὸ τοὺς Βουλγάρους, ὁ λαὸς ἐξεγείρεται. Ὅμως ναυτικὲς μοῖρες τῶν «Προστατῶν» καταπλέουν στὰ ἑλληνικὰ παράλια καὶ ἐπιβάλλουν μὲ τὰ πυροβόλα ἀποκλεισμό, γιὰ νὰ ἀποτρέψουν ἑλληνικὴ ἐπίθεση κατὰ τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας. Οἱ πολιτικοὶ γονατίζουν, τὸ γόητρο τῆς χώρας καταβαραθρώνεται, «νομιμοποιεῖται» ἡ ἁρπαγὴ τῆς προαιώνιας ἑλληνικῆς γὴς τῆς Ἀν. Ρωμυλίας ἀπὸ τοὺς Βούλγαρους.
.                 Τὰ ἴδια συμβαίνουν καὶ στὴν ἐθνικὴ ἀτίμωση τοῦ 1897. Τὰ ἴδια καὶ στὶς ἡρωικὲς ἐπαναστάσεις τῆς Κρήτης, ποὺ πνίγηκαν στὸ αἷμα, γιατί οἱ κανονιοφόροι τῶν Προστατῶν, προστατεύουν τοὺς Τούρκους. Τὰ ἴδια καὶ στὴν Κύπρο, ποὺ συνεχίζεται ἡ ἀτιμία… τῶν Μεγάλων Προστατῶν. Ἀπὸ κοντὰ καὶ οἱ Ἕλληνες κομματάρχες, νὰ ἐνεργοῦν ὡς πειθήνια ἐνεργούμενα τῶν Δυνάμεων, γεγονὸς ποὺ θὰ ἀναγκάσει τὸν ὀξυδερκῆ ἱστορικὸ Ἑπ. Κυριακίδη νὰ γράψει στὴν «Ἱστορία τοῦ σύγχρονου Ἑλληνισμοῦ» τὰ ἑξῆς, τότε, νῦν καὶ ἀεὶ ἐπίκαιρα: «Ὅσα ἔλεγεν ἡ Ἀγγλία ἐν Ἀθήναις ἵνα ἑκάστοτε συγκρατεῖ τὸν Ἑλληνισμόν, ἐπὶ τοσοῦτον συνεζυμώθησαν μετὰ τοῦ ἐγκεφάλου Ἑλλήνων τινῶν πολιτευομένων, ὥστε κατήντησε νὰ λέγωσι πρῶτοι εἰς τοὺς Ἄγγλους ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον αὐτοὶ προτίθεντο νὰ συμβουλεύσωσιν». Προσοχὴ σ᾽ αὐτό!! “Λέγωσι πρῶτοι…”. Εἶναι τέτοια ἡ προδοσία τους, ποὺ γιὰ νὰ φανοῦν ἀρεστοὶ στοὺς Προστάτες, προτείνουν καὶ πράγματα ποὺ ἐκεῖνοι δὲν σκέφτονται.Τὸ ἀτιμωτικὸ σύμφωνο τῶν Πρεσπῶν, ποιός τὸ παρουσίασε στοὺς Σκοπιανούς; Τί βλέπαμε τὴν ἀποφράδα ἡμέρα τοῦ Ἰουνίου; Οἱ Σκοπιανοὶ νὰ μὴν πιστεύουν στὸ ἀνέλπιστο δῶρο καὶ οἱ ἡμέτεροι προδότες νὰ καμαρώνουν γιὰ τὴν παρουσία καὶ τὴν ἱκανοποίηση τῶν Προστατῶν…
.              Ὑστερόγραφο: Παρακαλῶ πολύ. Νὰ μὴν ξεχάσουμε τὴν Μακεδονία μας. Νὰ σειέται τὸ χορτάρι, ποὺ σκέπασε τὸν Παῦλο Μελά, πάντα χλωρό…

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκὶς

ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ (Δ. Νατσιός) «Ἦταν Τετάρτη 13 Ὀκτωβρίου 190»

Πατρίδα εἶναι ὁ Παῦλος Μελᾶς 

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς  

.             Νυχτώνοντας ἀκούστηκε ἕνας πυροβολισμὸς καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Παύλου: «στὴ μέση μὲ πῆρε παιδιά». Μπῆκε στὸ σπίτι καὶ φώναξε τὸν καπετὰν Πύρζα. Ὁ Νίκος Πύρζας ἔτρεξε κοντά του. Ὁ Παῦλος ἔβγαλε ἀπὸ τὸ λαιμό του τὸν σταυρὸ ποὺ φοροῦσε πάντοτε καὶ τοῦ λέει: «τὸ σταυρὸ νὰ τὸν δώσεις στὴ γυναίκα μου. Καὶ τὸ ντουφέκι τοῦ Μίκη. Καὶ νὰ τοὺς πεῖς ὅτι ἔκαμα τὸ καθῆκον μου…». Καὶ ζήτησε νὰ τὸν σκοτώσουν τὰ παλικάρια του, γιὰ νὰ μὴν τὸν βροῦνε οἱ Τοῦρκοι ζωντανό. Σὲ λίγο ὅμως ξεψύχησε. Ἦταν Τετάρτη 13 Ὀκτωβρίου 1904.
.             «Καὶ οἱ Ἕλληνες ξύπνησαν», γράφει ὁ Ἴων Δραγούμης, «γιατί ξύπνησαν τώρα μόνο; Ἐπειδὴ εἶναι τυφλοὶ οἱ ἄνθρωποι. Καὶ οἱ περισσότεροι γεννήθηκαν γιὰ νὰ εἶναι μικροί. Σπίθες κοντὲς εἶναι οἱ στιγμὲς ποὺ ξυπνοῦν καὶ νιώθουν τὴ μετριότητα ποὺ βαραίνει ἐπάνω τους… Τέτοια σπίθα τοὺς ἄναψε ὁ Παῦλος Μελᾶς. Ὅσοι συνηθίζουν νὰ συλλογίζονται, ἂς στοχασθοῦν πόσο μεγαλύτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους Ἕλληνες ἔπρεπε νὰ εἶναι ὁ Παῦλος Μελᾶς, γιὰ νὰ καταφέρει νὰ τὴν ἀνάψει. Καὶ μὲ τὴν σπίθα ποὺ ἄναψε στὸν καθένα, πολλοὶ ἦταν τυφλοί, ὡς τὸν εἶδαν. Ἔτριψαν τὰ μάτια τους κάπως ξιππασμένοι καὶ εἶπαν μέσα τους, γιατί ντρέπονταν νὰ τὸ διαλαλήσουν: Ὥστε ὑπάρχει Μακεδονία, ἀφοῦ πῆγε ὁ Παῦλος Μελᾶς καὶ σκοτώθηκε γι’ αὐτή! Καὶ ἄλλοι συμπέραναν: Ὥστε βρίσκονται ἀκόμα, μετὰ τὸ 1897, ἀξιωματικοὶ στὸ στρατὸ καὶ ζωὴ στὸ Ἔθνος!».
.             Σὲ καιροὺς σακάτικους σὰν τοὺς τωρινούς, ποὺ μᾶς περιζώνει ἡ χαμέρπεια καὶ πιάνουμε τὶς μύτες μας ἀπὸ τὶς παντοειδεῖς ἀναθυμιάσεις, παρηγοριὰ μονάχη κάτι σὰν ὑποσυνείδητη ὤθηση, εἶναι ἡ ἐνασχόληση μὲ τὴν ἐθνική μας ἱστορία. Ὅπως ἔλεγε θυμόσοφα κάποιος καθηγητής μου στὸ πανεπιστήμιο, «ἀφῆστε τὰ ὑποκείμενα καὶ καταπιαστεῖτε μὲ τὰ κείμενα», ἐννοώντας πὼς ἡ ἐντρύφηση μὲ τὴν ἱστορία προσφέρει τὸν ἀναζητούμενο ἀνασασμό. Ἂς μὴν λησμονοῦμε καὶ τὴν πασίγνωστη προγονικὴ ρήση «ὄλβιος ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχεν μάθησιν», εὐτυχὴς ὁ γνώστης τῆς ἱστορίας. Ἡ ἱστορία δίνει στὸν ἄνθρωπο, ποὺ συνηθίζει νὰ σκέφτεται καὶ ὄχι νὰ σκέφτονται ἄλλοι γι’ αὐτόν, ὅπως συμβαίνει στὰ κομματικὰ ποιμνιοστάσια, πολὺ βαθύτερη καὶ πιὸ πλούσια ἐμπειρία, ὥστε νὰ τὸν προετοιμάζει γιὰ κάθε γεγονὸς ἀτομικὸ ἢ καὶ γενικό (τοῦ ἔθνους, τῆς ἀνθρωπότητας) καὶ νὰ μὴν καταπλήσσεται γιὰ ὅσα συμβαίνουν. Ὁ ἀνιστόρητος, ὁ ἀμύητος παρουσιάζει ἀντιδράσεις πρωτόγονου στὰ διάφορα γεγονότα τῆς ζωῆς καὶ «πέφτει», ὅπως κοινότοπα λέγεται, «ἀπὸ τὰ σύννεφα». Ὁ ἱστορικὰ μορφωμένος, κατὰ τὸ δυνατόν, δὲν χάσκει ἐνώπιον τῶν «ραγδαίων ἐξελίξεων», ὅπως κάθε βράδυ «τσιρίζουν καὶ κοάζουν» οἱ ὅλο κόρδωμα καὶ ἔπαρση ἐπιβήτορες τῆς ἐξουσίας.
.             Ἀφιέρωμα, λοιπὸν τὸ σημερινὸ σημείωμα. Ὄχι, ἁπλῶς καὶ μόνον, ἐπετειακό. Δὲν εἶναι χρέος μνήμης. Εἶναι ἐξαναγκασμὸς μνήμης. Ἀφιέρωμα στὸν ἀητὸ τῆς Μακεδονίας, ποὺ ἔφτασε στὰ «κρημνὰ τῆς ἀρετῆς» (Κάλβος). Ἀρχοντόπουλο ἦταν, μὲ γυναίκα σπουδαία, κόρη τοῦ Δραγούμη, μετέπειτα πρωθυπουργοῦ, μὲ παιδιὰ μικρά, μπροστά του καριέρα καὶ μεγαλεῖα, ὅμως τάραζε τὰ σπλάχνα του ἡ σωτηρία τῆς Μακεδονίας.

«Ὡς ἀπὸ ἕνα βουνὸν
ὁ ἀετὸς εἰς ἄλλο
πετάει, κι ἐγὼ τὰ δύσκολα
κρημνὰ τῆς ἀρετῆς
οὕτω ἐπιβαίνω»,

γράφει στὶς «Ὠδές» του ὁ ὑπέροχος ἐθνικὸς ποιητὴς Κάλβος. Αὐτὸς ἦταν ὁ Παῦλος, «ἀετός», ποὺ ἄφησε τὶς ἀθηναϊκὲς δυσωδίες καὶ τὶς «ἄψογες στάσεις» τοῦ παλαιοκοματισμοῦ καὶ θυσιάστηκε. Θυσία καὶ ὄχι λόγια. Αὐτὸ εἶναι Ὀρθόδοξος Ἕλληνας. Ἔλεγαν τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, ὅταν μία μάνα Ρωμηὰ γεννοῦσε ἀγόρι: «Νὰ σοῦ ζήσει, νὰ γίνει καπετάνιος, νὰ τοῦ γράψουν καὶ τραγούδι». «Μακαρία» ἡ μάνα του, τέτοιος ἦταν ὁ βλαστός της. Καπετάνιος, ὁ Μίκης Ζέζας καὶ τοῦ ἔγραψαν καὶ τραγούδια, ὁ λαὸς τὸν ἔκλαψε, «πάντα χλωρὸ νὰ σειέται τὸ χορτάρι». (Παλαμᾶς).
«Ἕνα πουλάκι ξέβγαινε ἀπ’ τὴ Μακεδονία./ Γιὰ τὴν Ἀθήνα διάβαινε γιὰ τοῦ Μελᾶ τὰ σπίτια./ Δὲν ἐλαλοῦσε σὰν πουλὶ οὐδὲ σὰν ἀηδόνι,/ παρὰ λαλοῦσε καὶ ἔλεγε ἀνθρώπινη κουβέντα:
– Τὸν Παῦλο τὸν ἐβάρεσαν».
Καὶ λαβωμένος «κράζει παλληκάρια» του καὶ τὰ γλυκομιλάει:/ Παιδιά μου, μὴ τρομάζετε, τὸ χάρο μὴ φοβάσθε/ τὰ παλληκάρια τὰ καλὰ /μόν’ τὸν Θεὸ φοβοῦνται».
.         Τὸ ἴδιο ἔλεγε καὶ ὁ Κανάρης: «μόνο τὸν Θεὸ φοβᾶμαι»! (Ὅποιο νεοπαγανιστικὸ ἀπολειφάδι δὲν κατανοεῖ τί σημαίνει «φόβος Θεοῦ», ἂς μελετήσει κάποιον ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Τοὺς ἀθεόφοβους καὶ ὁ λαός μας τοὺς… φοβᾶται). Τοῦτες τὶς σάπιες, τῶν σάπιων, ἡμέρες, ἡ Μακεδονία, τὸ ὄνομά της, πάλι ξεβράζεται στὰ χείλη ἄνομων, παχυλῶν μετριοτήτων ποὺ –κακῇ  τῇ ὥρᾳ-κατέχουν τρανὰ πόστα. Πολὺ φοβᾶμαι, μήπως τώρα ποὺ ὁ λαὸς ἔχει πλήρως ἀποπροσανατολιστεῖ καὶ ἀποσβολωθεῖ μὲ τὴν φρικώδη κρίση καὶ τὰ συμπαρομαρτοῦντα της, «περάσει στὰ μουλωχτὰ» καὶ κάποιο μνημόνιο προδοσίας, ὁ δυσώνυμος συμβιβασμός.
.             Ἡ ἔνδεια καὶ ὁ συνοδὸς πανικὸς ἀφοπλίζουν, καθηλώνουν ἀντανακλαστικά, ὁδηγοῦν σὲ παραίτηση καὶ ἀδιαφορία. Οἱ μεγάλες τραγωδίες τῆς ἱστορίας τότε συμβαίνουν: ὅταν ταυτίζεται τὸ κράτος μὲ τὴν πατρίδα. Κράτος εἶναι οἱ μνημονιακοὶ λακέδες καὶ οἱ ζητωκραυγαστές τους. Πατρίδα εἶναι ὁ Παῦλος Μελᾶς καὶ ὅσοι ἀντρειωμένοι κοσμοῦν τὸ Συναξάρι τοῦ Γένους μας. Μᾶς ἐξευτελίζουν, μᾶς ποδοπατοῦν, ἔβαλαν νεοταξικὰ καθάρματα -τρόικες- νὰ μᾶς διαφεντεύουν καὶ ἡμέτερους προσκυνημένους νὰ τοὺς δορυφοροῦν. Μὴν χάσουμε ὅμως τὴ γῆ μας. Ὅ,τι κερδήθηκε μὲ αἷμα δὲν μπορεῖ νὰ ξεπουληθεῖ μὲ τὸ μελάνι μιᾶς ὑπογραφῆς. Στὴν Μακεδονία μας, εἶναι θαμμένα, τὰ κόκαλα τὰ ἱερὰ τοῦ Παύλου Μελᾶ, θησαυρὸς πολυτίμητος. Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ τὸν προδώσουμε; Ἕλληνες εἴμαστε! Νὰ πάρει ἡ εὐχή! (Τὸ ἄρθρο γράφτηκε πρὶν ἀπὸ δύο χρόνια καὶ οἱ χειρότεροι φόβοι μας ἤ, καλύτερα ἐφιάλτες μας, ἐπιβεβαιώθηκαν).
.         «Κάποτε», γράφει ὁ Στρατὴς Μυριβήλης, «μία μέρα ποὺ συζητοῦσαν δύο ἁπλοὶ ἄνθρωποι -δύο ψαράδες ἦταν- γιὰ τὴν πίεση ποὺ ἀσκοῦν οἱ μεγάλες δεξιὲς καὶ ἀριστερὲς δυνάμεις πάνω στὴν ζωὴ τοῦ τόπου γιὰ τὰ συμφέροντά τους, ὁ ἕνας ξεστόμισε μία φράση ποὺ μὲ ξάφνιασε. Εἶπε ὀργισμένος: -Ἂν μᾶς πιάσει καμμιὰ μέρα τὸ ἑλληνικό μας!». (περ. «Γνώσεις», Φεβρουάριος 1959, τεῦχος 14, σελ. 4). Αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη «ἰδεολογία» ποὺ μᾶς ἀξίζει: τὸ ἑλληνικό μας! Καὶ αὐτὴ δὲν περιέχει λόγια, μόνο θυσίες, καὶ ὀνομάζεται Μάρκος Μπότσαρης καὶ Παῦλος Μελᾶς καὶ Γρηγόρης Αὐξεντίου. Αὐτὸ τὸ «ἑλληνικό» μας εἶναι τὸ μόνο ποὺ δὲν φροντίζει νὰ καλλιεργήσει συστηματικὰ τὸ κράτος στὴν ψυχὴ τῆς νέας γενιᾶς, γιατί αὐτὸ εἶναι ποὺ φοβοῦνται οἱ ἐχθροί της πατρίδας καὶ αὐτὸ βάλθηκαν νὰ ὑπονομεύσουν μὲ χίλιους τρόπους. Οὔτε μία ἀναφορὰ στὰ βιβλία Γλώσσας Δημοτικοῦ καὶ Γυμνασίου στὸν Παῦλο Μελᾶ. Ἕνα ποίημα, ἕνα δημοτικό… τίποτε. Θὰ βρεῖς τὸν Λεφάκη, τὸν ἀστρολόγο, θὰ βρεῖς 35 συνταγὲς μαγειρικῆς, σκύβαλα καὶ περιτρίμματα, ἀλλὰ τὸν Παῦλο «ποῦχε ταράξει τὴν Τουρκιά», δὲν θὰ τὸν βρεῖς. Στὴν «σάπια πολιτεία» ἔχουν τὰ πρωτεῖα, οἱ… σκυφτοί, οἱ τετραποδίζοντες, κατὰ τὸ ὡραῖο τὸ ποίημα τοῦ Βάρναλη.
«Πέτα τὴν ἀνθρωπιά σου
Κι ἀπ’ τὸν ἀφέντη πιάσου
Κι ἅμα σὲ φτύσει αὐτὸς
νὰ κάθεσαι σκυφτὸς
Καὶ θὰ ἔχεις τὰ πρωτεῖα
στὴ σάπια πολιτεία».
.             Ζητεῖται Παῦλος Μελᾶς καὶ σήμερα. Νὰ μᾶς ἀφυπνίσει, νὰ μᾶς συγκλονίσει, νὰ διαλύσει τὰ σάβανα ποὺ μᾶς καταπλακώνουν.

 

Δημήτρης Νατσιός 
δάσκαλος-Κιλκίς  

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ γιὰ τὶς «ΜΕΡΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ΣΤΗΝ ΙΩΝΙΑ» τοῦ Γ. Ν. Παπαθανασόπουλου

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

.             Τὴν προσεχῆ Κυριακή, 26 Αὐγούστου 2018 καὶ τὴν μεταπροσεχῆ, 2 Σεπτεμβρίου, ἡ ἐφημερίδα «Ἐλεύθερος Τύπος τῆς Κυριακῆς» θὰ προσφέρει, μὲ 2 Εὐρὼ ἐπὶ πλέον τῆς ἁπλῆς ἔκδοσης, σὲ δύο μέρη – λόγῳ μεγέθους – τὸ βιβλίο τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου «Μέρες Ἀποκάλυψης στὴν Ἰωνία» (βλ. σχετ.: «ΜΕΡΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ΣΤΗΝ ΙΩΝΙΑ» Ἄνθρωποι μὲ περισσὴ ἀγάπη στὴν Ἐκκλησία, τὸν ἐκκλησιασμό, τὶς εἰκόνες, τὴν προσευχή, τὴν εὐλάβεια καὶ τὴ σεμνότητα. (μον. Μωυσῆς Ἁγιορ.),
 ΟΙ «ΜΕΡΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ΣΤΗΝ ΙΩΝΙΑ (1914-1922)» ΣΤΗΝ ΣΠΑΡΤΗ,
ΛΑΚΩΝΙΑ ΚΑΙ ΙΩΝΙΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος) «Ὁ Μικρασιάτης καὶ ὁ Πελοποννήσιος, ὁ Ἀρβανίτης καὶ ὁ Κρητικός, ὁ Χιώτης, ὁ Κωνσταντινουπολίτης καὶ ὁ Ἑπτανήσιος εἶναι ὅλοι Ἕλληνες».).
.               Πρόκειται γιὰ ἱστορικὸ μυθιστόρημα. Περιλαμβάνει προσωπικά του βιώματα καὶ ἱστορικὰ γεγονότα καὶ πρόσωπα. Εἶναι ἕνα χρονικό τοῦ δράματος τῶν Ἑλλήνων τῆς Ἰωνίας ἀπὸ τὸ 1914 ἕως τὸ 1922 καὶ μετά. Ἀπὸ τὴν ἀγωνία τους, μὲ τοὺς πρώτους σὲ βάρος τους διωγμοὺς τῶν νεοτούρκων τσετῶν καὶ τὴν ἀνησυχία τους γιὰ τὴν διχόνοια καὶ τὸν διχασμὸ στὴν Ἑλλάδα, ἕως τὴν ἐλπίδα, τὴν ἀπελευθέρωση, τὴν καταστροφὴ καὶ τὴν μὲ μεγάλες δυσκολίες ἐγκατάστασή τους καὶ προσαρμογή τους στὴν Ἑλλαδικὴ πραγματικότητα..
.               Κεντρικὸ πρόσωπο στὸ μυθιστόρημα εἶναι ἕνας ἱερέας, ἄξιος τῆς ἀποστολῆς του. Μὲ κέντρο ἐκεῖνον περιγράφεται ἡ ζωὴ Ἑλλήνων, Ἀρμενίων καὶ Ὀθωμανῶν στὴν Μαγνησία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ σὲ ἄλλα μέρη τῆς Ἰωνίας. Εἴιναι τὸ πρῶτο ἱστορικὸ μυθιστόρημα γιὰ τὴν Ἰωνία μὲ αὐτὸ τὸ ἐθνικὸ καὶ κοινωνικὸ εὖρος. Γράφτηκε μὲ πολὺ συναίσθημα καὶ μὲ μεγάλο κόπο στὴν ἱστορικὴ ἔρευνα. Ὅσοι τὸ διάβασαν εἶπαν ὅτι τοὺς προκάλεσε τόσο ἐνδιαφέρον, ὥστε τὸ τελείωσαν χωρὶς διακοπὴ καὶ πὼς τοὺς συγκίνησε βαθιά.
.              Τὸ βιβλίο ἔχει ἐξαντληθεῖ καὶ εἶναι σπάνιο ἕως ἀδύνατο πλέον νὰ βρεθεῖ σὲ βιβλιοπωλεῖο. Ὅποιος λοιπὸν δὲν τὸ ἔχει, εἶναι εὐκαιρία νὰ τὸ πάρει σχεδὸν δωρεὰν στὶς δύο προσεχεῖς Κυριακές.

Σημειωτέον ὅτι ὁ συγγραφέας, ὅπως μᾶς ἐνημέρωσε ὁ ἴδιος, δὲν ἔχει ὁποιοδήποτε οἰκονομικὸ ἢ ἄλλο ὄφελος ἀπὸ τὴν διάθεση τοῦ βιβλίου. Τὰ δικαιώματά του τὰ παραχώρησε δωρεὰν στὴν ἐφημερίδα, ὥστε νὰ μειωθεῖ τὸ κόστος, γιατί τὸ βιβλίο ἀφορᾶ στὴν ἱστορία μας καὶ στὴν ταυτότητά μας ὡς Ἑλλήνων.

«ΧΤΥΠΑΤΕ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ, ΩΡΕ!», Ἰωάννης Βελισσαρίου (Δημ. Νατσιός)

Ἰωάννης Βελισσαρίου:
Χτυπᾶτε τους μὲ τὶς πέτρες, ὠρέ! 

γράφει ὁ Δημ. Νατσιός

.             Νὰ ἀπαντήσουν οἱ δωσίλογοι, οἱ προδότες ὄχι στὰ ὄργανά τους, τὰ κομματικά, ἀλλὰ στὶς ἱερὲς σκιὲς τῶν ἡρώων  τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων. Μὲ τὶς πέτρες πολεμοῦσαν οἱ ἀετοί μας, γιὰ νὰ διώξουν τοὺς προγόνους τῶν σκοπιανῶν, τοὺς κομιτατζῆδες. Μὲ τὶς πέτρες…Θὰ βγοῦν ἀπὸ τὰ μνήματα καὶ θὰ θρηνοῦν γιὰ τὴν κατάντιά μας…
.             Τὸ παρὸν ἄρθρο εἶναι ἀφιερωμένο σ’ ἕναν ἄγνωστο ἥρωα. Σ’ ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς χιλιάδες, ποὺ ὅταν τὸ καλέσει ἡ στιγμή, φανερώνουν τὴν ξεχωριστὴ ψυχική τους ἁρματωσιά. Σπαρμένη ἡ ἡρωοτόκος ἑλληνικὴ γῆ μὲ τὰ κόκκαλα τὰ ἱερὰ τέτοιων ἀνθρώπων. Τέτοιοι ἀντρειωμένοι, ποὺ ὁ θάνατός τους θάνατος δὲν λογιέται, ἀνάγκασαν τὸν ποιητὴ νὰ πεῖ πὼς ὅταν θέλουμε νὰ καυχηθοῦμε, τέτοιους βγάζει τὸ ἔθνος μας, θὰ λέμε. Γιὰ τὸν ταγματάρχη Ἰωάννη Βελισσαρίου ὁ λόγος, ποὺ ἡ προτομή του κοσμεῖ καὶ τὸν λόφο τῆς ἔνδοξης μάχης τοῦ Κιλκίς. Γόνος πλούσιας οἰκογένειας, γεννιέται τὸ 1861 στὴν Κύμη τῆς Εὐβοίας. Μεγαλώνει σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ Ἑλλάδα, ἐξαρτημένη, ἀνάπηρη καὶ ὑποτελὴς στοὺς ξένους, προσπαθεῖ νὰ ἁπλωθεῖ, νὰ μεγαλώσει τὰ ἀξιοθρήνητα σύνορά της, τὰ ἐδαφικὰ ψιχία ποὺ τῆς παραχώρησαν οἱ κακουργηματικὲς Μεγάλες Δυνάμεις.
.             Πνίγεται ὅμως ὁ ἀγωνιστικὸς δυναμισμὸς τοῦ λαοῦ, ἐξ αἰτίας τῶν ξενοχειροτονημένων μοναρχιῶν καὶ τῶν διεφθαρμένων κυβερνήσεων. Εἶναι ἡ ἐποχὴ ποὺ σαβανώνει τὴν πατρίδα τὸ δόγμα «τῆς μικρᾶς, ἐντίμου» καὶ ἀξιολύπητης Ἑλλάδος, τὸ ὁποῖο, μετὰ τὴν περίοδο 100 ἐτῶν, ἐπαναλαμβάνεται, γιατί καὶ τώρα μᾶς κυβερνοῦν τὰ ἀπολειφάδια τοῦ παλαιοκομματισμοῦ καὶ τῆς ὑποτέλειας. Ὁ 19ος αἰώνας κλείνει μὲ τὴν συμφορὰ τοῦ ψευτοπολέμου τοῦ 1897. Ἀπὸ τοὺς ἐλάχιστους ποὺ διακρίνονται στὸν ἀτιμωτικὸ αὐτὸ πόλεμο εἶναι ὁ ὑπολοχαγός, τότε, Βελισσαρίου, ποὺ κρατάει τὴν θέση του στὰ στενὰ τῆς Μελούνας, ὅταν ὁλόκληρη ἡ 2η ταξιαρχία ἐγκαταλείπει πανικόβλητη τὸ πεδίο τῆς μάχης.
.             Ἡ συμφορὰ τοῦ ’97 ἀφυπνίζει ὅμως τὴν χώρα. Οἱ Ἕλληνες ἀντιλαμβάνονται πὼς «καλύτερα νὰ τρέχωσι τὸν κόσμον μὲ ἐξαπλωμένην χεῖρα ψωμοζητοῦντες-παρὰ προστάτας νά ’χωμεν» (Κάλβος). Ἡ πατρίδα πρέπει νὰ ὀρθοποδήσει μὲ τὶς δικές της κυρίως δυνάμεις. Ἔτσι ὁ στρατὸς καὶ ὁ στόλος ἀναδιοργανώνονται, τὸ θαῦμα τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων ἀχνοφέγγει. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1912 ἀρχίζει ἡ ἐπικὴ ἐξόρμηση τοῦ ἔθνους. Στὸ Σαραντάπορο μαθαίνουν ὅλη τὴ «βελισσαρικὴ» ὁρμή. Χωρὶς ὑποστήριξη πυροβολικοῦ ὁρμᾶ κατὰ τῶν Τούρκων, γεγονὸς ποὺ ἀναγκάζει τὸν ἀρχιστράτηγο Κωνσταντῖνο νὰ τὸν ἀποκαλέσει «τρελὸ» καὶ νὰ τοῦ ἀφαιρέσει γιὰ λίγο τὴν διοίκηση τοῦ τάγματός του. (Ὁ Κολοκοτρώνης ἔλεγε πὼς «ὁ κόσμος μᾶς ἔλεγε τρελούς, ὅταν ξεκινήσαμε νὰ κάμουμε τὴν Ἐπανάσταση». «Ὅλα τὰ εἶχα προβλέψει, τὰ εἶχα σκεφθεῖ, ὅλα ἐκτὸς ἀπὸ τὴν τρέλα τῶν Ἑλλήνων», ἔλεγε καὶ ὁ Νικόλαος Ἰβανώφ, ἀντιστράτηγος, διοικητὴς τῆς 2ης Βουλγαρικῆς Στρατιᾶς, μετὰ τὴν ἥττα του στὸ Κιλκίς. Κάποιοι «τρελοί» μᾶς ἀπελευθέρωσαν καὶ κάποιοι «γνωστικοὶ» Γραικύλοι κρατοῦν τὴν Ἑλλάδα βυθισμένη στὴν ἀνυποληψία τῆς «ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας»). Τὸ ἄστρο τοῦ ἥρωα, λάμπει στὴν μάχη τοῦ Μπιζανίου, τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1913. Ἐκεῖ ἀκούστηκε γιὰ πρώτη φορὰ τὸ θρυλικὸ σύνθημα τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ «ἀέρα», ἀντικαθιστώντας τὸ στρατιωτικὸ παράγγελμα «ἐμπρὸς διὰ τῆς λόγχης». (Ἐπειδὴ οἱ ὀβίδες τοῦ τουρκικοῦ πυροβολικοῦ «ἔπιαναν ἀέρα», δὲν ἔβρισκαν στόχο, οἱ εὔζωνοι εἰρωνεύονταν αὐτὸ τὸ γεγονός). Ἐκεῖ στὰ Γιάννενα δύο εὐζωνικὰ τάγματα, τοῦ Βελισσαρίου (9ο) καὶ τοῦ Ἰατρίδη, ἀναγκάζουν κυριολεκτικὰ τὸν Τοῦρκο διοικητὴ Ἐσσὰτ πασὰ νὰ παραδώσει τὴν πόλη. Στὸ περιοδικὸ «ΤΟΤΕ», τεῦχος 60ό διαβάζουμε: «Στὶς 3 τὸ πρωὶ τῆς 21ης Φεβρουαρίου τοῦ 1913, ὁ Βελισσαρίου ὁδήγησε ὁ ἴδιος τὴν ἐπιτροπὴ τοῦ Ἐσσὰτ στὸ Γενικὸ Στρατηγεῖο. Ὁ Κωνσταντῖνος μόλις τὸν εἶδε ἀπόρησε. Ὀργισμένος τοῦ λέει: «-τί θέλεις τέτοια ὥρα ἐδῶ; Ποῦ ἄφησες τὸ τάγμα σου»; Ἀπαντᾶ: «Νὰ σᾶς φέρω τὰ Γιάννενα». Κι ὁ Κωνσταντῖνος τοῦ εἶπε εἰρωνικά, νομίζοντας πὼς παραφρόνησε: «Μὲ τὶς μαοῦνες τῆς λίμνης;». «Ὄχι, μὲ τὰ φτερὰ τῶν εὐζώνων μου», ἀπαντᾶ ὁ Βελισσαρίου. Ὁ Διάδοχος βλέποντας τὴν ἐπιτροπὴ τῶν Τούρκων, κατάλαβε τί εἶχε συμβεῖ. «Ἀλήθεια, Βελισσαρίου θέλεις ράπισμα, ἀλλὰ θέλεις καὶ φίλημα, ἀγαπημένε τρελέ», θὰ τοῦ πεῖ συγκινημένος. Λίγο πρὶν ἀπὸ τὸν Δεύτερο Βαλκανικό, θὰ συναντήσει ὁ Βελισσαρίου τὸν αἰχμάλωτο Τοῦρκο φρούραρχο τῶν Ἰωαννίνων Βεχὴπ μπέη σὲ μία ἔπαυλη στὴν Κηφισιά. «Μοῦ ἔκαμε μεγάλη ἐντύπωση ἡ γενναιότητά σας», εἶπε ὁ Τοῦρκος στρατηγὸς σὲ ἄψογα ἑλληνικά. «Θὰ μποροῦσε ὅμως νὰ εἴχατε φονευθεῖ ἢ καὶ νὰ αἰχμαλωτιστεῖ μὲ τὸ παράτολμο ἐκεῖνο ἐγχείρημά σας, νὰ εἰσχωρήσετε πίσω ἀπὸ τὶς γραμμὲς τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ». Ἀπαντᾶ ὁ ἀνδρεῖος ἀξιωματικός: «Νὰ φονευθῶ ναί, ἀλλὰ νὰ αἰχμαλωτισθῶ, αὐτὸ δὲν θὰ συνέβαινε ποτέ».

.             Στὴν μάχη τοῦ Κιλκὶς πολεμοῦν πλάι πλάι οἱ μονάδες τοῦ συνταγματάρχη Ἰωάννη Παπακυριαζῆ καὶ τοῦ ταγματάρχη Ἰωάννη Βελισσαρίου. Οἱ δύο ἄντρες εἶναι συγγενεῖς, «μπατζανάκια». Μεταξύ τους ἁμιλλῶνται ποιὸς θὰ ἐπιδείξει τὴν μεγαλύτερη γενναιότητα. Σημειώνει ὁ στρατηγὸς Πάγκαλος στὰ «ἀπομνημονεύματά» του. «…Ἤρξατο τότε σφοδρότατος καταιγισμὸς πυρός, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ὁποίου οἱ ἕξι λόχοι τοῦ Βελισσαρίου, προχωροῦντες ταχέως ἔφθασαν εἰς ἀπόστασιν ἑφόδου ἀπὸ τῆς πρώτης γραμμῆς τῶν βουλγαρικῶν ὀρυγμάτων. Καὶ εἶδον τὸ ἀλησμόνητο θέαμα τῆς ἑφόδου τῶν εὐζωνικῶν λόχων τοῦ Βελισσαρίου, οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τοῦ διοικητοῦ των, ὅρμησαν ἀκάθεκτοι καὶ μὲ βροντώδεις ἀλαλαγμοὺς ἐπὶ τῆς πρώτης ὀφρύος λόφου βουλγαρικῶν χαρακωμάτων…Ὁ ἀγὼν ὑπῆρξεν μεγαλειώδης. Οἱ Βούλγαροι ἀνετράπησαν ἢ ἐξοντώθησαν διὰ τῆς λόγχης. Αὐτὸ ἦτο τὸ μεγαλύτερον κατόρθωμα τοῦ Βελισσαρίου καὶ μὲ δικαίαν ὑπερηφάνειαν ἐφώναξεν εἰς τὸν λοχαγὸν Ζήραν, ἄλλον γενναῖον, ὁ ὁποῖος ὑπηρετοῦσεν εἰς τὸ σύνταγμα τοῦ Παπακυριαζῆ, τοῦ μπατζανάκη τοῦ Βελισσαρίου.
-Βρὲ Ζήρα, ποῦ εἶναι ὁ διοικητής σου νὰ δεῖ; Σκοτώθηκε, ἀπαντᾶ ὁ Ζήρας. Εἶχε πέσει πρὸ ὀλίγου μόλις, μαχόμενος μὲ τὸν ἴδιον ἀπαράμιλλον τρόπον. Καὶ τότε, τὸ πρόσωπον τοῦ Βελισσαρίου ἐμαύρισε ἀπὸ τὸ πένθος. Ἔβγαλε τὸ πηλίκιόν του, ἔκαμε τὸ σταυρό του καὶ ἐτράβηξε μπροστά…».
.             Λίγες ἡμέρες ἀργότερα, στὴν μάχη τῆς Ἄνω Τζουμαγιᾶς, στὸ ὕψωμα 1378, σκοτώνεται, πολεμώντας μπροστὰ καὶ ὁ Βελισσαρίου. Ἦταν 13 Ἰουλίου 1913. Ὁ βασιλιὰς Κωνσταντῖνος μόλις πληροφορήθηκε τὸν θάνατό του, ἀντὶ γιὰ συλλυπητήρια, τηλεγραφεῖ στὴν οἰκογένειά του: «Χαιρετίζω τὸν Ἥρωα τῶν Ἡρώων».
.             Ὁ Σπύρος Μελάς, στὸ βιβλίο του «οἱ πόλεμοι 1912 -13», περιγραφεῖ τὸ τέλος τοῦ ἥρωα (σελ. 511-512).
«Ἔτσι, αὐτὴ τὴν ἱστορικὴ μέρα, βρέθηκαν ἀντιμέτωποι καὶ ἀπὸ τὰ δύο μέρη οἱ πιὸ διαλεχτοὶ ἄντρες, Βούλγαροι καὶ Ἕλληνες. Οἱ ἄντρες τῆς βασιλικῆς φρουρᾶς τοῦ Φερδινάνδου, μεγαλόσωμοι ὅλοι καὶ ψυχωμένοι, πολέμησαν μὲ παλληκαριὰ καὶ πεῖσμα. Κι ἀπέναντί τους εἴχανε τοὺς ἀθάνατους εὐζώνους, τοὺς ἡμίθεούς του «πρώτου-τριακοστοῦ ὄγδοου» συντάγματος. Ὁ ἀγώνας ἦταν τόσο λυσσασμένος καὶ συχνὰ σῶμα μὲ σῶμα, ὥστε πολλοὶ ἀπὸ τὴ μία μεριὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πέφτανε τρυπημένοι μὲ τὴ λόγχη, ἀρκετοὶ Βούλγαροι σκοτώθηκαν μὲ πέτρες στὸ κεφάλι… γιατί, κάποια στιγμή, τὰ πυρομαχικὰ λείψανε ἀπὸ τοὺς εὐζώνους καὶ τότε ὁ Βελισσαρίου ποὺ ἤτανε ὅπως πάντα στὴ γραμμὴ τῆς φωτιᾶς τοὺς φώναξε:
-Χτυπᾶτε τους μὲ τὶς πέτρες, ὠρέ! Κι αὐτὲς σκοτώνουν. Ἀλλὰ μία ὀβίδα ἔσκασε κοντά τους, ἕνα μεγάλο θραῦσμα τὸν βρῆκε κατάστηθα καὶ ὁ ἐθνικὸς ἥρωας, ὁ πορθητὴς τοῦ Μπιζανίου, ἀπόμεινε στὸν τόπο. Στὴν ἐπικὴ αὐτὴ σύγκρουση ἔπεσε σὲ λίγο, καὶ ὁ ταγματάρχης Κολοκοτρώνης, ἄξιο βλαστάρι τῆς δοξασμένης γενιᾶς τοῦ Γέρου τοῦ Μοριά, κοντὰ σ’ αὐτὴ χάθηκαν καὶ ἕνα σωρὸ ἀξιωματικοὶ καὶ ἄντρες τοῦ ἡρωικοῦ συντάγματος. Οἱ πλαγιὲς κι οἱ ρεματιὲς εἴχανε γεμίσει πτώματα Ἑλλήνων καὶ Βουλγάρων ἀνακατωμένα…» (Ἐκεῖνα τὰ χρόνια «οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν γιὰ ἕνα ἔπαινο καὶ πέθαιναν γιὰ ἕνα τραγούδι», ἔλεγε ὁ Καρκαβίτσας. Ἦταν φιλότιμοι. Ἐλπίζουμε, πὼς ὅταν ἀνθίσουνε καὶ πάλι τοῦτοι οἱ τόποι, καὶ ᾽ρθοῦνε καινούργιοι ἄνθρωποι ποὺ θὰ συνοδεύσουν τὴν περιρρέουσα βλακεία στὴν τελευταία της κατοικία, νὰ ξαναμποῦν αὐτὰ τὰ κείμενα στὴν τυμπανιαίας, σήμερα, ἀποφορᾶς ἐκπαίδευση, γιὰ νὰ ἀνασάνουμε κι ἐμεῖς καὶ οἱ μαθητές μας). Αὐτὰ τὰ λίγα μνημόσυνα λόγια γιὰ ἕναν ἥρωα, ποὺ θυσίασε τὴν ζωή του, γιὰ νὰ ἐλευθερώσει τὴν Μακεδονίας μας, αὐτὴν ποὺ τώρα προδίδουν οἱ Νενέκοι. Ἁπλὰ λόγια γιὰ ἐπίλογο, γιατί ὁ ἡρωισμὸς δὲν περιγράφεται μὲ μεγαλοστομίες. Ὅπως ἁπλὰ τὸ εἶπε καὶ ὁ ἐθνικός μας ποιητής: «Ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά»…

 

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς