Ο ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ Πατριάρχη ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ε´ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ὁ ἀπαγχονισμὸς τοῦ Πατριάρχη Γρηγορίου Ε´

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.         Στὶς 10 Ἀπριλίου 1821, ἀνήμερα τοῦ Πάσχα, ἡ ὀθωμανικὴ ἐξουσία δολοφόνησε μὲ ἀπαγχονισμὸ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριο τὸν Ε΄. Αἰτία, ἡ παράβαση τῆς βασικῆς ὑποχρέωσης, ποὺ ἀναλάμβανε ὁ ἑκάστοτε Πατριάρχης ἀπὸ τὴν ὑποδούλωση τοῦ Γένους, τὸ 1453 καὶ μετά, νὰ ἐγγυᾶται καὶ νὰ ἐπιβάλλει τὴ μόνιμη ὑποταγὴ στὸ Δοβλέτι τῶν ραγιάδων.
.           Ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ Μαρτίου 1821, ὅταν ἡ Πύλη πληροφορήθηκε τὴν ἔκρηξη τῆς ἐπανάστασης στὴ Μολδοβλαχία καὶ στὴ συνέχεια τὴν ἔναρξή της στὴν Πελοπόννησο, ἀνησύχησε καὶ ἄρχισε νὰ κινεῖται καὶ νὰ ὑποκινεῖ τὸν φανατισμένο ὄχλο ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων τῆς Πόλης. Στὶς 9 Μαρτίου 1821 ἐπιδόθηκε στὸν Πατριάρχη φιρμάνι τοῦ σουλτάνου Μαχμούτ. Μὲ αὐτὸ τοῦ ζητοῦσε νὰ ἀποκηρύξει τὴν ἐξέγερση καί, χάριν ἐγγυήσεως, νὰ ἀποστείλει ὡς ὁμήρους στὶς ὀθωμανικὲς φυλακὲς ἑπτὰ Μητροπολίτες. Παράλληλα, ἀπὸ τὶς 24 Μαρτίου 1821, ἄρχισαν οἱ ἐκτελέσεις ἐπιφανῶν Φαναριωτῶν καὶ ἕναν ἀρχιερέα, τὸν Ἐφέσου Διονύσιο, τὸν ἀπαγχόνισαν στὸ Βαλοὺκ παζάρ…
.         Ὑπὸ συνθῆκες τρόμου καὶ ἐνῶ ὅλοι οἱ Ἕλληνες τῆς Πόλης βρίσκονταν ὑπὸ τὸ γιαταγάνι τοῦ ὀθωμανοῦ κατακτητῆ ἔγινε ὁ ἀφορισμὸς τοῦ Ὑψηλάντη καὶ τῶν συνεργατῶν του. Οἱ ἰδεολόγοι ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας ἀπομονώνουν τὸ γεγονὸς τοῦ ἀφορισμοῦ. Σκοπίμως παραβλέπουν τὶς συνθῆκες ὑπὸ τὶς ὁποῖες συνέβη καὶ ἀγνοοῦν τὸ ἄλλο ἔργο τοῦ Πατριάρχη ἁγίου Γρηγορίου Ε´. Στὶς 17 Ἰουλίου 1821 καὶ στὸν ἐπιτάφιο λόγο, ποὺ ἐκφώνησε ὁ Κωνσταντῖνος Οἰκονόμος ἐξ Οἰκονόμων ἐνώπιον τοῦ λειψάνου τοῦ Πατριάρχη στὴν Ὀδησσὸ εἶπε, μεταξὺ ἄλλων: «Ποσάκις ὁ ἀοίδιμος κατεπάλαισεν ἀνδρείως ἢ φρονίμως ὠκονόμησε προσταγὰς τυραννικάς, αἵτινες ἀπέβλεπον εἰς καταφρόνησιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Πόσους ἱδρώτας ἔχυσεν ἵνα διατηρήσῃ τὰ προνόμια τῆς Ὀρθοδοξίας… Δὶς ἐξεβλήθη τῆς πατριαρχείας ὁ μακάριος, ὡς ἄλλος Χρυσόστομος ὑπὸ τῆς ἐξουσίας τοῦ σκότους… Ἐκτελέσας τοὺς ἱερούς της Ἀναστάσεως ὕμνους, ἐλειτούργησε τὴν ἐσχάτην ἐπὶ γῆς ἱερουργίαν καὶ ἔφαγε τὸ τελευταῖον Πάσχα τὸ μυστικόν… Ἰδοὺ τῆς ἀσεβείας οἱ ὑπηρέται τὸν ἁρπάζουσι βιαίως καὶ καταβιβάζουσιν εἰς σκοτεινὴν φυλακήν. Δι’ ὅλης τῆς τριημέρου Ἀναστάσεως ἐκρέματο ἐπὶ ξύλου ὁ παναγιώτατος…».
.           Ὁ Γρηγόριος Ε´ εἶχε ἀναγνωρισθεῖ ὡς ἅγιος στὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ ἀμέσως μετὰ τὸν ἀπαγχονισμό του. Ἡ ἐπίσημη ἀναγνώριση ἔγινε τὸ 1921, στὰ ἑκατὸ χρόνια ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση καὶ τὴν δολοφονία του, ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, μὲ τὴν συμμετοχὴ καὶ προεδρία τοῦ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Φωτίου. Σπανίως οἱ λόγιοι εἶναι κοντὰ στὴν λαϊκὴ συνείδηση. Ἕνας ποιητής, ποὺ τὴν ἐξέφρασε, ἦταν ὁ Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης. Στὶς 25 Μαρτίου 1872 κατὰ τὴν τελετὴ ἀποκάλυψης τοῦ ἀνδριάντος τοῦ Πατριάρχου, στὴν πρόσοψη τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἐκφώνησε λόγο καὶ ἀπάγγειλε τὸ ἱστορικῆς διάστασης ποίημα, ποὺ ἐμπνεύστηκε. Τὸ ποίημα του ἀρχίζει: «Πῶς μᾶς θωρεῖς ἀκίνητος;…Ποῦ τρέχει ὁ λογισμός σου;…» καὶ τελειώνει μὲ τὸ ὅτι ὁ Πατριάρχης θὰ ξυπνήση, «ὅταν στὰ δάση, στὰ βουνά, στὰ πέλαγα, βροντήση τὸ φοβερό μας κήρυγμα: Χτυπᾶτε, πολεμάρχοι!…Μὴ λησμονεῖτε τὸ σχοινὶ παιδιὰ τοῦ Πατριάρχη!».-

Advertisements

ΤA ΠΑΙΔΙA ΤHΣ ΕΟΚΑ…ΠΑΙΔΙA ΤHΣ AΝAΣΤΑΣΗΣ (Δ. Νατσιός)

 Γιὰ νὰ μὴν ξεχνᾶμε, σήμερα εἶναι ἡ ἔναρξη τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ ἀγώνα τῆς ΕΟΚΑ. Θυμίζω ἕνα παλιό μου ἄρθρο. Χρόνια Πολλά. Καλή Ἀνάσταση ἀδελφοί!!

Τὰ παιδιὰ τῆς ΕΟΚΑ…
παιδιὰ τῆς Ἀνάστασης 

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός

Ἡ Ρωµιοσύνη ἐν’ φυλή συνότζιαιρη τοῦ κόσµου
Κανένας δέν εὑρέθηκεν γιά νά τήν ἠξηλείψει,
κανένας, γιατί σσέπει την πού τά ’ψη ὁ Θεός µου.
Ἡ Ρωµιοσύνη ἐν’ νά χαθεῖ, ὄντας ὁ κόσµος λείψει! (Βασίλης Μιχαηλίδης)

 .           Τοῦτοι οἱ στίχοι πού θά τούς ζήλευε- ἄς µοῦ συγχωρεθεῖ ἡ ὑπερβολή – κι ὁ Σολωµός, εἶναι ἀπό τό ἀριστούργηµα τοῦ ἐθνικοῦ ποιητῆ τῆς Κύπρου (καί τῆς Ἑλλάδας ὅλης), Βασίλη Μηχαηλίδη (1849-1917), πού ἔχει τίτλο « Ἡ 9η Ἰουλίου 1821 ἐν Λευκωσίᾳ ἤ τό τραούδιν τοῦ Κυπριανοῦ». Αὐτά τά ἀθάνατα καί ἀνδρεῖα λόγια βάζει ὁ ποιητής στό στόµα τοῦ ἐθνοµάρτυρος ἀρχιεπισκόπου Κύπρου Κυπριανοῦ, νά λέει στούς Τούρκους, λίγο πρίν τόν ἀπαγχονίσουν στήν Λευκωσία. Μαζί του ἀποκεφαλίζονται τρεῖς µητροπολίτες, ὁ Πάφου Χρύσανθος, ὁ Κιτίου Μελέτιος, ὁ Κυρηνείας Λαυρέντιος καί ἑκατοντάδες ἄλλοι κληρικοί, ἡγούµενοι µονῶν, προύχοντες τῆς νήσου, ὡς ἀντίποινα γιά τήν Ἐθνική Ἐπανάσταση τοῦ ’21. (Κατά τά ἄλλα – σύµφωνα µέ τούς γνωστούς διανοούµενους τοῦ συρµοῦ, ἐκκλησιοµάχους- ἡ Ἐκκλησία στάθηκε ἀρνητική στόν Ἀγώνα. Ὅσοι ἀσχολοῦνται µέ τήν ἱστορία µας, γνωρίζουν ὅτι ὅλοι οἱ κατακτητές, τούς πρώτους πού κρεµοῦσαν ἦταν οἱ παπάδες. Ἐκεῖνοι γνώριζαν καί γνωρίζουν ὅτι τά λάβαρα τῆς ἀντίστασης καί τῆς ἐπανάστασης τά κρατάει, σέ τούτη τήν πατρίδα, τό τιµηµένο ράσο).
.           Πρίν ἀπό 20 περίπου χρόνια, στήν Κύπρο, σέ κάποιο σηµεῖο τῆς «νεκρῆς ζώνης» (ἐκεῖ ὅπου διχοτοµεῖται τό νησί στά δύο ἐδῶ καί σαράντα χρόνια), πέφτει νεκρός ἀπό σφαῖρες ἄνανδρων Τούρκων ἕνα 26χρονο παλληκάρι, ὁ Σολωµός Σπύρου Σολωµός. Σκαρφάλωνε ἄοπλος στόν ἱστό, γιά νά κατεβάσει τό κατοχικό σύµβολο τοῦ ψεύδους καί τοῦ αἵµατος: τήν «τουρκοκυπριακή σηµαία». Ἐκεῖ τόν βρῆκε τό βόλι… Καί τό ἡρωικό Ἑλληνόπουλο  – πού εἶχε ἴδιο καί τό ὄνοµα καί τό ἐπίθετο µέ τόν ποιητή πού ἔγραψε τόν  «Ὕµνο στήν Ἐλευθερία»! – πέρασε ἐλεύθερα στήν ἀθανασία!
.           Πῆγαν µετά ἀπό µέρες στόν πατέρα τοῦ ἥρωα, γιά νά τοῦ προσφέρουν οἰκονοµική ἐνίσχυση, ἐκ µέρους τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων. Ἀρνιόταν πεισµατικά, ὄντας φτωχός µά περήφανος. Πείστηκε, ὅταν τοῦ εἶπαν πώς δέν ἔπρεπε νά προσβάλει τούς ἐκπροσώπους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, γιατί ἤθελαν µόνο νά τιµήσουν τόν ἥρωα γυιό του. Μόλις πῆρε τήν ἐπιταγή, τήν κατέθεσε ἀµέσως στό Ταµεῖο Ἄµυνας τῆς Κύπρου. Ὅταν τόν ρώτησαν, γιατί τό ἔκανε, ἀπάντησε ὁ λεβεντόγερος: «Τί νόµισαν, ὅτι θά ἔτρωγα ἐγώ ἀπό τό αἷµα τοῦ παιδιοῦ µου; Φαντάζεστε νά πήγαιναν στόν Πιερῆ Αὐξεντίου µέ µίαν ἐπιταγή καί νά τοῦ ’λεγαν: “Αὐτά εἶναι γιά τή θυσία τοῦ γυιοῦ σου”; Θά τούς σκότωνε!».
.             Τόν Μάρτιο τοῦ 1957, οἱ Ἄγγλοι δολοφόνοι καί κατακτητές, καλοῦν τόν Πιερῆ Αὐξεντίου – τόν πατέρα τοῦ Γρηγόρη Αὐξεντίου, τοῦ θρυλικοῦ ἀητοῦ τοῦ Μαχαιρᾶ –  στίς Κεντρικές Φυλακές τῆς Λευκωσίας, γιά νά ἀναγνωρίσει τόν νεκρό γυιό του. (Στίς 3 Μαρτίου µιά ὁλόκληρη ταξιαρχία πεζικοῦ τῶν Ἄγγλων  – 5.000 στρατιῶτες- ἐπί 10 ὁλόκληρες ὧρες ἔδωσε µάχη µέ τόν 29χρονο ὑπαρχηγό τῆς ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αὐξεντίου. Μπροστά στό ἀλύγιστο θάρρος του, ὅταν οἱ Ἄγγλοι κατάλαβαν ὅτι δέν µποροῦσαν µέ ἄλλο τρόπο νά τόν ἐξαναγκάσουν νά παραδοθεῖ, τόν περιέλουσαν µέ βενζίνη καί τόν ἔκαψαν µέσα στό κρησφύγετό του!!). Ὁ τραγικός πατέρας ἀντικρίζει ἀγέρωχα τό ἀπανθρακωµένο λείψανο τοῦ µοναχογυιοῦ του, καί ἀπαγγέλει τούς παρακάτω αὐτοσχέδιους στίχους, πού κρύβουν στίς φυλλωσιές τους ὅλες τίς ἡρωικές σελίδες τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας:
.           Δέν κλαίω πού σέ ἔχασα πού σ’ εἶχα γιά καµάρι
κλαίω πού δέν ἔχω ἄλλο γυιό τή θέση σου νά πάρει!

.              Ἑξήντα τρία  χρόνια συµπληρώθηκαν φέτος ἀπό τόν ἐπικό ἐκεῖνον ἀγώνα κατά τῆς Ἀγγλοκρατίας στήν Κύπρο. 1η Ἀπριλίου τοῦ 1955. Δεκάδες ἐκρήξεις συγκλονίζουν τήν Λευκωσία, σηµαίνοντας τήν ἔναρξη τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγώνα τῆς ΕΟΚΑ ( Ἐθνική Ὀργάνωση Κυπρίων Ἀγωνιστῶν). Στήν προκήρυξη, τήν ὁποία ὑπογράφει ὁ ἀρχηγός της Διγενής (ψευδώνυµο τοῦ γενναίου στρατηγοῦ Γεωργίου Γρίβα, Κυπρίου στήν καταγωγή), διαβάζουµε: «Μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, µέ πίστιν εἰς τόν τίµιον ἀγῶνα µας, µέ τήν συµπαράστασιν ὁλοκλήρου τοῦ Ἑλληνισµοῦ καί µέ τήν βοήθειαν τῶν Κυπρίων ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΙΝΑΞΙΝ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΖΥΓΟΥ, µέ σύνθηµα ἐκεῖνο, τό ὁποῖον µᾶς κατέλιπαν οἱ πρόγονοί µας ὡς ἱεράν παρακαταθήκην: ‘Ἤ ΤΑΝ ‘Ἤ ΕΠΙ ΤΑΣ».
.           Μιά χούφτα ἀπόλεµα παιδιά, τά περισσότερα ἀπό τά Κατηχητικά Σχολεῖα τῆς Κύπρου, πιάνουν τά λιανοντούφεκα καί γονατίζουν καί ἐξευτελίζουν γιά τέσσερα χρόνια τήν ὑπερφίαλη Βρεττανική Αὐτο- κρατορία. Σαράντα χιλιάδες στρατό παρέταξαν οἱ Ἄγγλοι, φυλακίσεις, ἐξορίες, τροµοκρατία στό νησί… καί ὅµως ἔτρεµαν καί τήν σκιά τους!
.           «Νά ποῦµε ὅτι ὁ ἀγῶνας τῆς ΕΟΚΑ εἶναι ὁ ἡρωικώτερος ἀγῶνας τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας; Μποροῦµε νά τό ποῦµε. Ὁ ἡρωισµός σ’ ὅλες τίς δοξασµένες στιγµές τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας εἶναι ἕνας. Καί στούς ἄλλους λαούς ὁ ἡρωισµός εἶναι ἕνας. Ὅµως ὁ ἡρωισµός τῶν ἀγωνιστῶν τῆς ΕΟΚΑ ἔχει εἰδοποιό διαφορά, γιατί ἀποτελεῖ τή συνισταµένη ὅλων τῶν ἡρωισµῶν τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Ὁ ἀγῶνας τῆς ΕΟΚΑ εἶναι ὁ ἑλληνικώτερος ἀγῶνας τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Σέ κανένα ἄλλο ἀγῶνα δέν ἔγινε ἔµπρακτο βίωµα ὅλη ἡ ἱστορία τῆς Ἑλλάδος. Οἱ ἀγωνιστές κατακυρώνουν τήν ταυτότητά τους, πραγµατοποιῶντας τήν ἑλληνική ἱστορία. Κάνουν ὅ,τι ἔκαναν οἱ  Ἕλληνες. Δέν θέλουν νά παρεκκλίνουν οὔτε κατά ἰῶτα ἕν. Εἶναι Ἕλληνες οἰκουµενικοί. Ὅλα εἶναι δικά τους: τό «µολών λαβέ», τό «ἤ τάν ἤ ἐπί τᾶς», ὁ Παρθενών, ἡ ὀρθόδοξη πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἁγία Σοφία, ὁ δικέφαλος ἀετός, ἡ ἑλληνική σηµαία, ἡ ἑλληνική δάφνη, ὁ ἐθνικός ὕµνος, ὁ ἑλληνικός θάνατος». (Μενέλαος Χριστοδούλου, ΕΟΚΑ – ὁ ἑλληνικός ἀγῶνας ἐκδ. «Αἰγαῖον», Λευκωσία 2011, σελ. 23-24).
.           Γρηγόρης Αὐξεντίου, Κυριάκος Μάτσης, Μιχαήλ Καραολῆς, Μάρκος Δρᾶκος, Στέλιος Μαυροµά της, Ἀνδρέας Ζάκος, Μιχαήλ Κουτσόφτας, Ἀνδρέας Παναγίδης καί ἄλλοι πολλοί ἥρωες, δικοί µας Ἕλληνες τῆς Κύπρου, πού κοσµοῦν τό Συναξάρι τοῦ Γένους.
.          Ὁ Μάτσης, τοῦ ὁποίου προτοµή βρίσκεται µπροστά ἀπό τήν Γεωπονική Σχολή τοῦ ΑΠΘ, τῆς ὁποίας ὑπῆρξε φοιτητής, ὅταν ὁ περιβόητος ἐκεῖνος στρατάρχης τῶν Ἄγγλων καί κυβερνήτης τῆς Κύπρου, ὁ Χάρντιγκ, τοῦ πρόσφερε ἕνα ἀµύθητο ποσό γιά νά προδώσει τόν Διγενή, ἀπάντησε: «Οὐ περί χρηµάτων τόν ἀγῶνα ποιούµεθα, ἀλλά περί ἀρετῆς!». Ἔπεσε µαχόµενος στίς 19 Νοεµβρίου 1958, στό κρησφύγετό του, στό Δίκωµο.
.           Ὁ 22χρονος  Ἰάκωβος Πατάτσος, «ὁ ἅγιος τοῦ Κυπριακοῦ Ἀγώνα», γράφει γράµµα στίς 8-8-1956 στή µάνα του λίγο πρίν ὁδηγηθεῖ στήν ἀγχόνη ἀπό τούς Ἄγγλους. Ἐπιστολή πού µοσχοβολᾶ φιλοπα- τρία καί πίστη ἀκράδαντη στόν Χριστό. Ὅπως οἱ ἥρωες τοῦ ’21, έτσι καί τῆς ΕΟΚΑ ἀγωνίζονταν «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία».

«Ἀγαπηµένη µου µητέρα,

.           Χαῖρε! Εὑρίσκοµαι µεταξύ ἀγγέλων. Τώρα ἀπολαµβάνω τούς κόπους µου. Τό πνεῦµα µου φτερουγίζει γύρω ἀπό τόν θρόνον τοῦ Κυρίου. Θέλω νά χαίρης ὅπως κι ἐγώ. Ἄν κλαίης θά λυποῦµαι.
.          Τ ’ ὄνοµά σου θά γραφῆ στήν ἱστορία, γιατί ἐδέχθης νά θυσιασθῆ τό παιδί σου γιά τήν Πατρίδα. Εἶναι καιρός τώρα νά καµαρώσης τό παιδί σου. Εὑρίσκεται ἐκεῖ ψηλά ὅπου ψάλλουν οἱ ἄγγελοι.
.           Χαῖρε, ἀγαπηµένη µου µητέρα. Μή κλαίης, γιά ν’ ἀκούσης τήν ἀγγελική φωνή µου, πού ψάλλει Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ. Ψάλλε καί σύ µαζί µου. Ψάλλε, προσεύχου, δόξαζε τόν Θεόν σ’ ὅλην σου τήν ζωήν» (Σπύρου Παπαγεωργίου, Διά χειρός ἡρώων, ἐκδ. Κ. Ἐπιφανίου», Λευκω- σία 1968, σελ. 213).
.            Τόν Ἀνδρέα Παναγίδη, 23 χρονῶν, πατέρα τριῶν παιδιῶν, τόν κρέµασαν οἱ Ἄγγλοι στίς 21 Σεπτεµβρίου 1956. Γράφει στό τελευταῖο γράµµα του πρός τά παιδιά του: «Σᾶς εὔχοµαι, ἀγαπηµένα µου παιδιά, νά γίνετε καλοί Χριστιανοί καί καλοί Ἕλληνες Κύπριοι. Ἀκολουθῆστε πάντα τό δρόµο τῆς ἀρετῆς». Τήν προηγούµενη τῆς ἐκτέλεσής του γράφει: «Τώρα πού ξέρω ὅτι σέ µιά µέρα θ’ ἀντικρίσω τήν ἀγχόνη, ἔχω διπλάσιο θάρρος ἀπό πρίν. Ὁ Χριστός εἶναι πάντα συντροφιά στά κελλιά µας. Ὁ Χριστός µᾶς γεµίζει τήν καρδιά µέ ἀληθινή χαρά. Παρακαλοῦµε τόν Θεό νά µᾶς σώσει ὄχι τό σῶµα, ἀλλά τήν ψυχή». (Διά χειρός ἡρώων, σελ. 220-221).
.           Ὅσοι θέλουν νά µάθουν τί εἶναι ἡρωισµός, ἀγάπη ἀληθινή γιά τήν Ἑλλάδα καί πίστη «ἄχρι θανάτου» πρός τόν Χριστό, ἄς διαβάσουν τίς ἐπιστολές τῶν 13 ἡρωοµαρτύρων πού εἶναι θαµµένοι στήν καρδιά τῆς Κύπρου, στά «Φυλακισµένα Μνήµατα». Ἦταν κατά τήν διάρκεια τοῦ Ἀγῶνα ἕνα µικρό κοιµητήριο στίς Κεντρικές Φυλακές τῆς Λευκωσίας, ὅπου ἔθαβαν τά ἀπαγχονισµένα παλληκάρια καί τίς ἡγετικές µορφές τῆς Ἐθνικῆς Ὀργάνωσης Κυπρίων Ἀγωνιστῶν πού σκοτώνονταν σέ µάχες. Ἐκεῖ οἱ Ἄγγλοι κατακτητές βασάνιζαν ἀπάνθρωπα, µέ τήν βοήθεια Τούρκων δηµίων, τούς «τροµοκράτες τῆς ΕΟΚΑ» – ὅπως ἀκόµη µέχρι σήµερα τούς ἀποκαλοῦν, οἱ ἀµετανόητοι ἀποικιοκράτες. Διαβάζω:
.           «Στό κελλί ὁ κρατούµενος, πού τόν πηγαινοέφερναν στόν θάλαµο βασανιστηρίων, παρακαλοῦσε τούς συντρόφους του νά τόν σκοτώσουν. “Δέν θά ἀντέξω ἄλλο στά βασανιστήρια καί θά προδώσω”, τούς ἔλεγε. Ἐκεῖνοι τοῦ εἶπαν: “Θά σέ πάρουν ἀκόµη µιά φορά καί τώρα θά εἶναι τά µεγάλα βασανιστήρια. Ἄν ἀντέξῃς, θά εἶσαι ἥρωας, ἄν λυγίσῃς, θά εἶσαι προδότης. Οἱ Ἕλληνες βασανίζονταν ἀπό τούς Γερµανούς καί ἄντεχαν. Πήγαινε καί θά προσευχόµαστε γιά σένα”. Ὅταν ἔπειτα ἀπό ὥρα τόν ἔφεραν πίσω καί τόν πέταξαν στό κελλί, ξεδοντιασµένο, ξενυχιασµένο, τσουρουφλισµένο, σήκωσε τό κεφάλι καί τραύλισε: “Εἶµαι ἥρωας, εἶµαι ἥρωας!”» (ΕΟΚΑ – Ὁ ἑλληνικός ἀγῶνας, σελ. 35). Ἐκεῖ, στά «Φυλακισµένα Μνήµατα», εἶναι θαµµένος καί ὁ Γρηγόρης Αὐξεντίου, ὁ ὁποῖος ὑπηρέτησε ὡς ἔφεδρος ἀξιωµατικός τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ καί στό χωριό Ἀκρίτας τοῦ Κιλκίς γύρω στό 1952. Προσπάθησε νά µπεῖ στή σχολή Εὐελπίδων, ἀλλά ἀπορρίφθηκε λόγῳ…ὀρθογραφίας! Δέν γνώριζε τήν καθαρεύουσα γλῶσσα. Ἤξερε ἄλλη γλῶσσα… Δέν φωτίζει µέ τόν λόγο του, ἀλλά µέ τό κορµί του. Δέν λέει λόγια ἐµπρηστικά, γίνεται ὁ ἴδιος λαµπάδα. «Βγές ἔξω, παραδώσου νά σωθεῖς», τοῦ φώναζαν 5.000 Ἄγγλοι ἔξω ἀπό τό κρησφύγετό του κοντά στή Μονή Μαχαιρᾶ. «Μολών λαβέ» ἀποκρινόταν. Τόν ἔκαψαν καί ἔγινε ὁλοκαύτωµα. Καί πῆρε ὁ ἀντρειωµένος τόν δρόµο πρός τήν λευτεριά.

Θά πάρω µιάν ἀνηφοριά
θά πάρω σκαλοπάτια
νά βρῶ τά µονοπάτια
ποὺ πᾶν στή λευτεριά
.           Εἶναι στίχοι τοῦ Εὐαγόρα Παλληκαρίδη, τοῦ 19χρονου µαθητῆ τοῦ Ἑλληνικοῦ Γυµνασίου τῆς Πάφου, τόν ὁποῖο κρέµασαν οἱ Ἄγγλοι στίς 14 Μαρτίου τοῦ 1957. Στό ἄκουσµα τοῦ θανάτου, τῆς δολοφονίας τοῦ Εὐαγόρα Παλληκαρίδη, ὁ σπουδαῖος Δωδεκανήσιος λογοτέχνης Φώτης Βαρέλης, ἔγραψε ἕνα ἐξαίσιο ποίηµα, τό ὁποῖο ὁ ραδιοσταθµός τῆς Λευκωσίας τό µετέδωσε τότε ὡς δηµοτικό κυπριακό τραγούδι. Τό παραθέτω, ἀλλά πρῶτα νά σηµειώσω τήν ἀπάντηση τῆς µάνας του, ὅταν πῆγαν οἱ Ἄγγλοι νά τήν δελεάσουν µ’ ἕνα τεράστιο ποσό, γιά νά πιέσει τόν γυιό της νά προδώσει. Ἀπάντησε ἀγέρωχα ἡ Ρωµιά, Ἑλληνίδα µάνα:

«Ἐγώ δέν ἐγέννησα παιδί νά τό λαλοῦν προδότη
χαλάλι τῆς πατρίδας µου τό αἷµα τοῦ παιδιοῦ µου».
Ἐψές πουρνό µεσάνυχτα στῆς φυλακῆς τή µάντρα
µές στῆς κρεµάλας τή θελιά σπαρτάραγε ὁ Βαγόρας.
Σπαρτάρησε,ξεψύχησε, δέν τ̓ ἄκουσε κανένας.
Ἡ µάνα του ἦταν µακριά, ὁ κύρης του δεµένος,
οἱ νιοί συµµαθητάδες του µαῦρο ὄνειρο δέν εἶδαν,
ἡ νιά πού τόν ὁρµήνευε δέν εἶχε νυχτοπούλι.

Ἐψές πουρνό µεσάνυχτα θάψαν τόν Εὐαγόρα
Σήµερα Σάββατο ταχιά ὅλη ἡ ζωή σάν πρῶτα.
Ἐτοῦτος πάει στό µαγαζί, ἐκεῖνος πάει στόν κάµπο,
ψηλώνει ὁ χτίστης ἐκκλησιά, πανί ἁπλώνει ὁ ναύτης,
καί στό σκολειόν ὁ µαθητής συλλογισµένος πάει.
Χτυπᾶ κουδούνι, µπαίνουνε στήν τάξη του ὁ καθένας.
Μπαίνει κι ἡ Πρώτη ἡ ἄταχτη κι ἡ Τρίτη πού διαβάζει,
µπαίνει κι ἡ Πέµπτη ἀµίλητη, ἡ τάξη τοῦ Εὐαγόρα.
–Παρόντες ὅλοι;
–Κύριε, ὁ Εὐαγόρας λείπει.
–Παρόντες, λέει ὁ δάσκαλος· καί µέ φωνή πού τρέµει:
–Σήκω, Εὐαγόρα, νά µᾶς πεῖς ἑλληνική ἱστορία.
Ὁ δίπλα, ὁ πίσω, ὁ µπροστά, βουβοί καί δακρυσµένοι,
ἀναρωτιοῦνται στήν ἀρχή, ὥσπου ἡ σιωπή τούς κάµνει
νά πέσουν µ’ ἀναφιλητά ἐτοῦτοι κι ὅλη ἡ τάξη.
–Παλληκαρίδη, ἄριστα, Βαγόρα, πάντα πρῶτος,
στούς πρώτους πρῶτος, ἄγγελε πατρίδας δοξασµένης,
σύ µέχρι χθές τῆς µάνας σου ἐλπίδα κι ἀποκούµπι,
καί τοῦ σχολειοῦ µας σήµερα, Δευτέρα Παρουσία.
Τά ‘πε κι ἁπλώθηκε σιωπή πά̓ στά κλαµµένα νιάτα,
πού µπρούµυτα γεµίζανε τῆς τάξης τά θρανία,
ἔξω ἀπ’ ἐκεῖνο τ’ ἀδειανό, παντοτινά γεµάτο.

.           Αὐτό τό ἀριστούργηµα περιεχόταν στό παλιό – πρό τοῦ 2006- βιβλίο Γλώσσας τῆς ϛ´ Δηµοτικοῦ, στό γ΄ τεῦχος. Δέν ἄρεσε στά κνώδαλα τοῦ πολυπολιτισµοῦ, στούς προσκυνηµένους νενέκους τοῦ Παιδαγωγικοῦ  Ἰνστιτούτου, τό ἔκριναν προφανῶς ὡς ἐθνικιστικό!  Γιά ἥρωες θά µιλᾶµε τώρα; Αὐτά εἶναι παρωχηµένα, στερεότυπα. Αἵµατα, κόκκαλα καί θάνατοι γιά τήν Πατρίδα, τροµάζουν τά παιδιά – ἔτσι µοῦ εἶπε κάποιος ἀνεπρόκοπος κάποτε, ὅταν ἀντίκρισε τά καµµιά 15αριά κάδρα ἡρώων πού ἔχω ἀναρτηµένα πάντοτε στήν τάξη µου! Ἐνῶ οἱ «συνταγές µαγειρικῆς» τά γαληνεύουν. Καί καταντήσαµε νά διδάσκουµε στήν Στ΄Δηµοτικοῦ τόν ἡρωισµό µέσῳ ἑνός κειµένου µέ τίτλο «ἡ… Σόνια ἡ γάτα»! Ἄχ, δυστυχισµένη πατρίδα! «Τήν Ἑλλάδα θέλοµεν κι ἄς τρώγωµεν πέτρες», ἔγραφε κάποτε στούς τοίχους τῶν σπιτιῶν ἡ ἀδάµαστη ἐκείνη γενιά τῶν Ἑλλήνων τῆς Κύπρου. Σήµερα «τρώγωµεν» τήν Ἑλλάδα… «δειλοί, µοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάµα» (Κ. Βαρνάλης), παρακολουθοῦµε τόν ἐξισλαµισµό της!! Τζαµιά στήν Ἀθήνα, Ἰσλαµικές Σπουδές στήν Θεολογική Σχολή τοῦ ΑΠΘ καί  βλάσφημα βιβλία θρησκευτικών, ὀρδές µουσουλµάνων λαθροµεταναστῶν σ’ ὅλη τήν Ἑλλάδα, γιατί ἔτσι ἀποφάσισε ὅλο αὐτό τό νεοταξικό συνονθύλευµα πού µᾶς κυβερνᾶ. Ἀκυρώθηκε πιά ἡ Ἐπανάσταση τοῦ ’21!! Νά πᾶµε ὅλοι µας στούς τάφους τῶν ἡρώων µας, νά κλάψουµε πικρά καί νά βροντοφωνάξουµε: «Σήκω Εὐαγόρα, σήκω Γρηγόρη, σήκω Παῦλε, σήκω Μάρκο καί Κωνσταντῖνε καί Νικηφόρε καί Λεωνίδα, νά µᾶς πεῖτε ἑλληνική ἱστορία…».

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

 

 

 

 

«ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ- ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΜΙΝΩΙΤΩΝ ΚΡΗΤΩΝ»

 

 

Προσαυξημένη Β´ ἔκδοση
τοῦ ἱστορικοῦ βιβλίου τοῦ Κ. Β. Καραστάθη 

.              Οἱ Κρῆτες, μετά τήν ἀποτυχία τῆς ἐκστρατείας τους νά καταλάβουν τή Σικελία καί νά ἐκδικηθοῦν τό θάνατο τοῦ βασιλιᾶ τους Μίνωα Β΄, δημιουργοῦ τοῦ περίφημου μινωικοῦ πολιτισμοῦ (περί τό 1274 π.Χ.), ἐπιβιβάστηκαν στά πλοῖα τους -σύν γυναιξί καί τέκνοις- νά ἐπιστρέψουν στήν Κρήτη. Πλέοντας παράλληλα πρός τίς ἀνατολικές ἀκτές τῆς Κάτω Ἰταλίας, μεγάλη θαλασσοταραχή θρυμμάτισε τά πλοῖα τους στίς βραχώδεις ἀκτές τῆς Ἀπουλίας. Ἀναγκαστικά οἱ Μινωίτες Κρῆτες ἔγιναν μόνιμοι κάτοικοι σέ περιοχή τῆς Ἀπουλίας. Ὀνόμασαν τή νέα πατρίδα τους Ἰαπυγία ἀπό τό ὄνομα τοῦ ἀρχηγοῦ τους (Ἰάπυξ, Ιάπυγος), καί τούς ἑαυτούς τους Ἰάπυγες. Μερίδα Ἰαπύγων τῆς ἑπόμενης ἤ μεθεπόμενης γενεᾶς ἐστασίασε καί ὑποχρεώθηκε νά ἐγκατα­λεί­ψει τήν Ἰαπυγία. Οἱ στασιαστές Ἰάπυγες ὁδοιπορώντας γύρω ἀπό τήν Ἀδριατική θάλασσα ἔφθασαν στή Λιβυρνία, ὅπου, μέ τήν ἄδεια τῶν Λιβυρνῶν, ἐγκαταστά­θηκαν στίς ἀκτές καί στά νησιά τῆς χώρας. Σ’ ἕνα μεγάλο νησί ἔκτισαν τήν πόλη Ἄρβη (Arba τήν ἀποκαλεῖ ὁ Πλίνιος), ὡς καταγόμενοι προφανῶς ἀπό τή μεγάλη παραθαλάσσια πόλη τῆς Κρήτης Ἄρβη, πού ἀπό τόν 19^ο αἰώνα π.Χ. ὑπῆρξε μεγάλο διαμετακομιστικό ἐμπορικό κέντρο γιά ὁλόκληρη τή Μεσόγειο. Οἱ Ἄρβιοι αὐτοί   Ἰάπυγες ἤ ἁπλά Ἄρβιοι ἤ Ἄρβοι ἤ καί Ἄβροι – ὅπως τούς ἀναφέρει ὁ Ἑκαταῖος ὁ Μιλήσιος (6^ος αἰώνας π.Χ.) – στά χρόνια ἐκείνου τοῦ ἱστορικοῦ εἶχαν ἤδη μετακινηθεῖ νοτιότερα στίς ἀνατολικές ἀκτές τῆς Ἀδριατικῆς, σέ περιοχή στήν ὁποία ἔδωσαν τό ὄνομα Ἄρβων καί στούς ἑαυτούς τους τό ὄνομα Ἀρβώνιοι ἤ Ἀρβωνίτες. Καί κατά τόν 3^ο αἰώνα π.Χ. ὕστερα ἀπό τραγικά γεγονότα, ἐγκαταστάθηκαν στην περιοχή, στήν ὁποία ἔδωσαν τό ὄνομα Ἄρβανον καί στούς ἑαυτούς τους τό ὄνομα Ἀρβανίτες. Στόν Ἄρβωνα καί στό Ἄρβανο εἶχαν γείτονες τούς Ἰλλυριούς Ταυλάντιους ἤ Χελιδόνιους, μέ τούς ὁποίους συνεργάζονταν σέ νόνιμες ἤ παράνομες βιοποριστικές ἐνασχολήσεις (πειρατεῖες κλπ.), δηλαδή τούς προγόνους τῶν σημε­ρινῶν Ἀλβανῶν (Τόσκηδων).
.               Πλῆθος ἱστορικῶν, λαογραφικῶν καί γλωσσικῶν στοιχείων, πού ἀφοροῦν τούς Κρῆτες Ἰάπυγες, ἐμπλουτίζουν τήν παροῦσα προσαυξημένη β´ ἔκδοση καί ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ Ἀρβανίτες, πού ἔφθασαν στήν Ἑλλάδα κατά τούς 14^ο και 15^ο αἰῶνες, ἦσαν ἀναμφισβήτητα ἀπόγονοι Κρητῶν τῆς έποχῆς τοῦ Μίνωος Β´.

(Δελτίο τύπου τοῦ Ἐκδοτικοῦ Οἴκου «Ινφογνώμων)

ΑΝΕΚΑΛΥΦΘΗ Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΠΡΟΦ. ΗΣΑΪΑ

Ἀρχαιολογικὸ εὕρημα ὑποδεικνύει ὅτι ἔζησε ὁ προφήτης Ἠσαΐας

Ἡ σπουδαία βιβλικὴ μορφὴ
καὶ μία σφραγίδα ἀποφασιστικῆς σημασίας

.               Ἡ σκαπάνη ἔφερε στὸ φῶς αὐτὸ ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ πρώτη φυσικὴ ἀπόδειξη τῆς ζωῆς τοῦ Ἠσαΐα, τοῦ προφήτη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
.             Σὲ μελέτη μὲ τίτλο «Εἶναι αὐτὴ ἡ σφραγίδα τοῦ προφήτη Ἠσαΐα;», ποὺ δημοσιεύτηκε στὴν ἐπιθεώρηση «Biblical Archaeology Review», ὁ ἀρχαιολόγος δρ Eilat Mazar περιγράφει τὴν 2.700 ἐτῶν πήλινη σφραγίδα ποὺ ἀνασύρθηκε ἀπὸ ἀνασκαφὴ στὴν Ἱερουσαλήμ, ἐκεῖ ποὺ ἦταν κάποτε οἱ βασιλικὸς φοῦρνος τῆς πόλης: «πιστεύουμε πὼς ἔχουμε βρεῖ μία σφραγίδα, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀνήκει στὸν προφήτη Ἠσαΐα, σὲ μία ἐπιστημονική, ἀρχαιολογικὴ ἀνασκαφή».
.           Ὁ Mazar, ἕνας διαπρεπὴς ἰσραηλινὸς καθηγητὴς ἀρχαιολογίας σὲ τοπικὸ πανεπιστήμιο, συνεχίζει: «Βρήκαμε αὐτὴ τὴ σφραγίδα τοῦ 8ου αἰώνα π.Χ. ποὺ ἐνδέχεται νὰ εἶχε φτιάξει ὁ ἴδιος ὁ Ἠσαΐας τρία μέτρα μακριὰ ἀπὸ κεῖ ποὺ εἴχαμε βρεῖ παλαιότερα τὴ βούλα τοῦ βασιλιᾶ Ἐζεκία τῆς Ἰουδαίας».
.             Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ γραφή της ἔχει ὑποχωρήσει στὸ βάρος τοῦ χρόνου, οἱ ἀρχαιολόγοι πιστεύουν πὼς εἶναι χαραγμένη ἡ ἐπιγραφὴ «ἀνήκει στὸν Ἠσαΐα τὸν προφήτη». Καὶ ὅπως μᾶς λένε, γράφει ξεκάθαρα «Yesha‘yahu», ποὺ εἶναι ἡ ἑβραϊκὴ λέξη γιὰ τὸν «Ἠσαΐα», χρονολογεῖται στὴν ἐποχὴ ποὺ ἔζησε ἡ βιβλικὴ μορφὴ καὶ ἦταν μεταξὺ τῶν βασιλικῶν ἀντικειμένων τοῦ Ἐζεκία, ἑνὸς βασιλιᾶ, τὸν ὁποῖο εἶχε βοηθήσει νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴν Ἰουδαία ἀπὸ τὴν ἀσσυριακὴ ἐπιδρομή…

 

ΠΗΓΗ: newsbeast.gr

 

MNHMEΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΩΝ

Μνῆμες Δεκεμβριανῶν

ἀπόσπασμα ἄρθρου
τῆς ἐφημ. «Δημοκρατία»,
02.12.17

.           Αὔριο συμπληρώνονται 73 χρόνια ἀπὸ τὴν ἔναρξη μίας ἀπίστευτης ἀνθρωποσφαγῆς. Στὶς 3 Δεκεμβρίου 1944 ξεκίνησαν οἱ συγκρούσεις μεταξύ τοῦ ἄρτι ἀπελευθερωθέντος κράτους μας καὶ τῶν κομμουνιστῶν ἀνταρτῶν, ποὺ ἀποπειράθηκαν νὰ πάρουν ἐνόπλως τὴν ἐξουσία καὶ αἱματοκύλισαν τὴν Ἀθήνα.
.           Τὰ θύματα τῆς κομμουνιστικῆς θηριωδίας ἦταν χιλιάδες καὶ οἱ τρόποι μὲ τοὺς ὁποίους δολοφονοῦσαν (κυρίως ἀμάχους) οἱ ἐπίδοξοι ἐρυθροὶ τύραννοι παραπέμπουν σὲ μεθόδους ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ τζιχαντιστὲς τοῦ ἰσλαμικοῦ κράτους.
.           Αὐτὴ ἡ πτυχὴ τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας δὲν ἔχει φωτιστεῖ ὅσο θὰ ἔπρεπε. Τὸ κράτος, ἀκόμα κι αὐτὸ τῆς Δεξιᾶς (εἴτε ἐντὸς εἴτε ἐκτὸς εἰσαγωγικῶν ἡ λέξη «Δεξιά»), δὲν θέλησε νὰ τὸ κάνει. Οἱ ἐπικεφαλῆς τῆς παράταξης […] πίστεψαν ἐσφαλμένα ὅτι ἡ λήθη θὰ ἐπουλώσει τὶς πληγές. Οἱ τῆς Ἀριστερᾶς οὐδέποτε πίστεψαν στὴ λήθη, μόνο στὴν προπαγάνδα καὶ τὴν παρουσίαση τοῦ ἄσπρου σὰν μαῦρο, καὶ τούμπαλιν. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ ἄποψή τους κυριάρχησε – κάτι ποὺ γίνεται ἀντιληπτὸ σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τοῦ συλλογικοῦ βίου.

[…]

 

 

 

Η ΒΕΡΓΙΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ Βεργίνα διδάσκει

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.             Στὶς 24 Νοεμβρίου συμπληρώνονται σαράντα χρόνια ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ δήλωση τοῦ Μανόλη Ἀνδρόνικου γιὰ τὴ Βεργίνα. Μὲ περισσὴ σεμνότητα καὶ μετριοφροσύνη ἀνακοίνωσε τὸ παγκόσμιας σημασίας γεγονός, ὅτι βρέθηκε ἀσύλητος ὁ τάφος τοῦ βασιλιᾶ τῆς Μακεδονίας Φιλίππου Β´, πατέρα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. «Στηριγμένος σὲ ἰσχυρὲς ἀρχαιολογικὲς ἐνδείξεις, νομίζω πὼς ἔχω τὸ δικαίωμα νὰ πῶ ὅτι ὁ μεγάλος μακεδονικὸς τάφος μπορεῖ νὰ ἀνήκει στὸν Φίλιππο τὸν Β´», εἶπε. Ἀπὸ τοὺς ἄλλους δύο τάφους, ποὺ βρέθηκαν, ὑπάρχουν ἰσχυρὲς ἐνδείξεις ὅτι ὁ ἕνας ἀνήκει σὲ μία τῶν συζύγων τοῦ Φιλίππου, πιθανὸν στὴν Μήδα, πριγκίπισσα ἀπὸ τὴ Θράκη, καὶ ὁ ἄλλος στὸν ἔφηβο γιὸ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καὶ τῆς Ρωξάνης Ἀλέξανδρο Δ´ τῆς Μακεδονίας.
.             Τὸ γεγονὸς τῆς ἀνακάλυψης τῶν βασιλικῶν τάφων στὴ Βεργίνα μᾶς διδάσκει. Πρῶτον τὸ ἀρχαιολογικὸ εὕρημα ἦταν προϊὸν πολυετοῦς μελέτης καὶ ἐπίμονης ἔρευνας. Πρῶτος ποὺ ἀρχαιολογικὰ ἀσχολήθηκε μὲ τὴ Βεργίνα ἦταν ὁ καθηγητὴς Κωνσταντῖνος Ρωμαῖος, ἀπὸ τὸ 1937. Οἱ τραγωδίες ποὺ συνέβησαν στὴν Ἑλλάδα σταμάτησαν τὶς ἀνασκαφές. Τὶς συνέχισε τὸ 1977, σαράντα μετὰ χρόνια ὁ μαθητὴς τοῦ Ρωμαίου Μανόλης Ἀνδρόνικος. Ὑπῆρξε μεταξύ τους συνέχεια, χωρὶς ἐγωισμοὺς καὶ ἰδεολογικὲς προκαταλήψεις.
.             Δεύτερον, ὁ Κων. Καραμανλῆς, ὅταν πρῶτος πληροφορήθηκε τὴν ἀνακάλυψη ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἀνδρόνικο, τὸν συνεχάρη καὶ τοῦ ζήτησε νὰ συνεχίσει τὴν ἀνασκαφή, χωρὶς νὰ ὑπολογίσει δαπάνες, παρὰ τὴ δημοσιονομικὴ στενότητα. Πρὸς σύγκριση ἡ συμπεριφορὰ τῆς σημερινῆς κυβέρνησης στὴ σημαντικὴ ἀρχαιολογικὴ ἀνακάλυψη στὴν Ἀμφίπολη… Σημειώνεται ὅτι ὁ Καραμανλῆς ἀνῆκε σὲ ἄλλο ἰδεολογικὸ χῶρο ἀπὸ αὐτὸν τοῦ Ἀνδρόνικου, ἀλλὰ ὑπῆρχε μεταξύ τους ἀμοιβαῖος σεβασμὸς καὶ συνεργασία γιὰ τὸν κοινὸ σκοπό.
.             Τρίτον, οἱ τάφοι στὴ Βεργίνα εἶναι μία ἀκόμη ἁπτὴ καὶ ἀδιάσειστη ἀπόδειξη ὅτι οἱ Μακεδόνες ἦσαν καὶ εἶναι Ἕλληνες. Ὅμως ἡ ἰδεολογικὴ καὶ σωβινιστικὴ τύφλωση καὶ ὁ ἐθνοφυλετικὸς φανατισμὸς τῶν σλάβων, ποὺ αὐτοαποκαλοῦνται «Μακεδόνες», τοὺς ὁδήγησε ἀκόμη καὶ τὸ ἀστέρι τῆς Βεργίνας νὰ θελήσουν νὰ κάνουν σημαία τους! Μετὰ τὴν ἀπόλυτα ἀρνητικὴ στάση τῶν ἑλληνικῶν καὶ τῶν κυπριακῶν κυβερνήσεων ἡ κυβέρνηση τῶν Σκοπίων ἀναγκάστηκε νὰ τὸ ἀφαιρέσει καὶ νὰ βάλει στὴ σημαία τοῦ γειτονικοῦ κράτος ἕνα σχεδίασμα ποὺ θυμίζει τὸ ἀρχαῖο ἑλληνικὸ σύμβολο, ἀλλὰ δὲν εἶναι τὸ ἴδιο.
.             Τέταρτον, τὸν καιρὸ αὐτὸ συζητεῖται καὶ πάλι τὸ ὄνομα τοῦ γειτονικοῦ κράτους. Πολλὰ ἀκούγονται. Κάποιοι ξένοι διερωτῶνται γιατί τόση φασαρία γιὰ ἕνα ὄνομα. Ὁ σφετερισμός, ἡ ἀπάτη, ὁ ἀλυτρωτισμὸς δὲν τοὺς λένε τίποτα. Καὶ ὅμως πρέπει νὰ γνωρίζουν ὅτι ἡ μετονομασία τοπωνυμίων χρησιμοποιήθηκε γιὰ νὰ ἀλλοιωθοῦν ἐθνικὲς συνειδήσεις. Στὸ θεατρικὸ ἔργο του ὁ Μπράϊαν Φρίελ «Ὁ ξεριζωμὸς» γλαφυρὰ περιγράφει τὴν ἐπιχείρηση μετονομασίας τῶν πόλεων τῆς Ἰρλανδίας ἀπὸ τοὺς κατακτητὲς Ἄγγλους, μέτρο πρὸς ἀγγλοποίηση τῶν κελτῶν κατοίκων της…Τὸ ἴδιο ἔκαμαν οἱ Βούλγαροι στὴ Μακεδονία καὶ στὴ Θράκη… Ἡ Βεργίνα διδάσκει… Καὶ ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ συνεχίσουμε νὰ διδάσκουμε ἐθνικὴ ἀξιοπρέπεια καὶ ἐμμονὴ στὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια.-

Ο ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΦΡΑΓΙΔΟΛΙΘΟΣ ΤΗΣ ΠΥΛΟΥ (Τὸ πιὸ ἔξοχο δεῖγμα γλυπτικῆς τῆς Ἐποχῆς τοῦ Χαλκοῦ)

Ὁ σφραγιδόλιθος, ποὺ βρέθηκε στὴν Πύλο,
συγκρίνεται μόνο μὲ μερικὰ σχέδια τοῦ Μιχαὴλ Ἀγγέλου

.             Πρὶν δύο χρόνια, οἱ Ἀμερικανοὶ ἀρχαιολόγοι Τζὰκ Ντέιβις καὶ Σάρον Στόκερ ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Σινσινάτι ἀνακάλυψαν στὸν τάφο τοῦ «Γρύπα Πολεμιστῆ» στὴν Πύλο ἕνα μικροσκοπικὸ ἀντικείμενο, μεγέθους περίπου 3,5 ἑκατοστῶν. Ὅπως ἀναφέρει δημοσίευμα τῆς 06.11. 2017 τῶν New York Times, στὴν ἀρχὴ πίστεψαν ὅτι ἦταν ἕνα εἶδος μεγάλης χάντρας καὶ τὸ ἔβαλαν στὴν ἄκρη, γιὰ νὰ ἐπικεντρωθοῦν σὲ ἄλλα, πιὸ ἐντυπωσιακὰ ἀντικείμενα, ὅπως χρυσὰ δαχτυλίδια, τὰ ὁποῖα βρέθηκαν σὲ τάφο τοῦ 1500 π. Χ. μὲ πλούσια κτερίσματα.
.             Ὅταν ὅμως ἐν συνεχείᾳ ὁ συντηρητὴς τοῦ ἀντικειμένου ἀπομάκρυνε ὅλες τὶς προσμίξεις ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς «χάντρας», αὐτὸ ποὺ ἀποκαλύφθηκε ἄφησε ἐμβρόντητους εἰδικοὺς καὶ μή: Ἕνας σφραγιδόλιθος ἀπὸ ἀχάτη μὲ ἐγχάρακτο σχέδιο ἐκπληκτικῆς τέχνης καὶ λεπτομέρειας, ποὺ ἀπεικονίζει μία ἐντυπωσιακὴ σκηνὴ μάχης, ὅπου «πρωταγωνιστεῖ» ἕνας πολεμιστὴς-ἥρωας, γυμνὸς καὶ μὲ μακριὰ μαλλιά. Ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο ἐχθρούς του κείτεται νεκρὸς κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του, ἐνῶ ὁ δεύτερος ἀπεικονίζεται λίγα δευτερόλεπτα πρὶν τὸν θάνατό του, ὅταν δηλαδὴ ὁ ἥρωας, ποὺ τὸν ἔχει ἀκινητοποιήσει πιάνοντάς τον ἀπὸ τὴν περικεφαλαία, βυθίζει τὸ ξίφος στὸ στέρνο του.
.             Τὸ ΑΠΕ-ΜΠΕ συνομίλησε μὲ τοὺς δύο ἀνασκαφεῖς γιὰ τὸ ἀνεπανάληπτο εὕρημα πού, σύμφωνα μὲ τὸ ἀμερικανικὸ δημοσίευμα, τὸ ὁποῖο ἐπικαλεῖται δήλωση τοῦ Malcolm H. Wiener, εἰδικοῦ στὴν αἰγαιακὴ προϊστορία, πρόκειται γιὰ «ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα ἀριστουργήματα τέχνης στὸ Αἰγαῖο ποὺ μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ μερικὰ σχέδια τοῦ Μιχαὴλ Ἀγγέλου στὸ Μητροπολιτικὸ Μουσεῖο Τέχνης τῆς Νέας Ὑόρκης».

Ἀκολουθεῖ ἡ συνέντευξη μὲ τοὺς δύο ἀνασκαφεῖς:

Μιλῆστε μας γιὰ τὸν σφραγιδόλιθο, τὴν ἀπεικόνιση καὶ τὴ σημασία του. Γιατί τὸ ἀμερικανικὸ ἄρθρο μιλάει γιὰ σχέση μὲ ὁμηρικὲς σκηνές;

Ἡ σκηνὴ ἀπεικονίζει μία μάχη μεταξὺ τριῶν πολεμιστῶν. Ὁ ἥρωας, ποὺ δὲν φέρει ἀσπίδα καὶ φοράει βραχὺ περίζωμα, ἔχει ἤδη νικήσει ἕναν ἀντίπαλο καὶ εἶναι ἕτοιμος νὰ σκοτώσει ἕναν ἄλλο. Ἂν καὶ δὲν ἔχουμε ἰσχυριστεῖ ὅτι ἡ σκηνὴ σχετίζεται ἄμεσα μὲ τὰ ἔπη τοῦ Ὁμήρου, παραπέμπει σὲ κάποιες σκηνὲς μάχης στὴν Ἰλιάδα. Ὁ σφραγιδόλιθος εἶναι τὸ πιὸ ἔξοχο δεῖγμα γλυπτικῆς τῆς Ἐποχῆς τοῦ Χαλκοῦ, ποὺ ἔχει βρεθεῖ.

Γιατί πιστεύετε, σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο, ὅτι ὁ καλλιτέχνης ἦταν μύωπας;

Ὁ δημοσιογράφος τῶν Times New York ἔκανε αὐτὴ τὴν ἐκτίμηση, ἐπειδὴ τὸ ἀντικείμενο εἶναι τόσο μικρὸ καὶ μὲ τόση λεπτομέρεια ἐπεξεργασμένη. Ὁ σφραγιδόλιθος ἔχει μῆκος μόλις 3,5 ἑκατοστὰ καὶ θὰ ἦταν τρομερὰ δύσκολο νὰ δημιουργήσεις ἕνα ἔργο μὲ τόση λεπτομέρεια πάνω σὲ τόσο μικρὴ καὶ σκληρὴ ἐπιφάνεια.

Γνωρίζετε μὲ ποιὸν τρόπο ἔγινε ἡ χάραξή του κι ἂν χρησιμοποιήθηκαν μεγεθυντικοὶ φακοί;

Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι δὲν ξέρουμε πῶς χαράχθηκαν αὐτοὶ οἱ σφραγιδόλιθοι. Δὲν ἔχουν βρεθεῖ μεγεθυντικοὶ φακοὶ ὣς τώρα, οὔτε στὴν Κρήτη οὔτε στὴν ἠπειρωτικὴ Ἑλλάδα. Ὅμως εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ φανταστοῦμε κάποιος νὰ χάραξε κάτι μὲ τόση λεπτομέρεια μὲ γυμνὸ μάτι.

Ποιός ἦταν ὁ τόπος προέλευσης τοῦ σφραγιδόλιθου;

Πιστεύουμε ὅτι δημιουργήθηκε στὴ Νεοανακτορικὴ ἐποχὴ στὴν Κρήτη καὶ ὄχι στὴν ἠπειρωτικὴ Ἑλλάδα. Ἀπὸ ὅσο γνωρίζουμε, οἱ Μυκηναῖοι δὲν κατεῖχαν τὴν τεχνολογία γιὰ νὰ παράγουν τέτοια ἀριστουργήματα.

Τί ἄλλο περιμένουμε ἀπὸ τοὺς θησαυροὺς τοῦ τάφου στὴν Πύλο;

Ὑπάρχουν πολλοὶ θησαυροὶ ποὺ ἑτοιμάζουμε γιὰ δημοσίευση, συμπεριλαμβανομένων δύο χρυσῶν κυπέλλων κι ἑνὸς ξίφους μὲ χρυσὸ χεῖλος. Ὑπάρχουν πάρα πολλὰ ἀντικείμενα ποὺ χρειάζονται συντήρηση, ἡ ὁποία εἶναι μία πολὺ χρονοβόρα καὶ δαπανηρὴ διαδικασία. Ἔχουμε μερικοὺς ἀπὸ τοὺς καλύτερους Ἕλληνες συντηρητές, ποὺ μᾶς βοηθοῦν σὲ αὐτὸ τὸ τεράστιο ἔργο.

Πόσοι σφραγιδόλιθοι βρέθηκαν συνολικά;

Ἦταν πάνω ἀπὸ 50, ἀλλὰ αὐτὸς εἶναι μακρὰν ὁ καλύτερος. Δὲν ὑπάρχει ὅμοιός του.

.             Ὑπενθυμίζεται ὅτι τὸ καλοκαίρι τοῦ 2015 ἡ σκαπάνη τῶν Τζὰκ Ντέιβις καὶ Σάρον Στόκερ ἔφερε στὸ φῶς ἕναν ἀσύλητο, πλούσια κτερισμένο, λακκοειδῆ τάφο, πλησίον τοῦ μυκηναϊκοῦ ἀνακτόρου τοῦ Νέστορα, στὸν Ἄνω Ἐγκλιανό, στὴ Χώρα τοῦ Δήμου Πύλου-Νέστορος. Ὅπως εἶχε ἀναφέρει τότε τὸ ΥΠΠΟΑ, τάφος, ὁ ὁποῖος ἀνῆκε σὲ πολεμιστή, χρονολογεῖται περίπου τὸ 1500 π. Χ. (Ὑστεροελλαδικὴ ΙΙ περίοδος) καὶ ἀποτελεῖ τὴν πιὸ ἐντυπωσιακὴ περίπτωση ἐπίδειξης προϊστορικοῦ πλούτου σὲ ταφικὰ μνημεῖα τῆς ἠπειρωτικῆς Ἑλλάδας, ποὺ ἔχει ἔρθει στὸ φῶς τὰ τελευταῖα 65 χρόνια.
.             Ἕνα χρόνο πρίν, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2016, οἱ ἀνασκαφεῖς δημιούργησαν πάλι αἴσθηση, ὅταν κατὰ τὴ διάλεξή τους στὴν Ἀμερικανικὴ Σχολὴ Κλασικῶν Σπουδῶν τῆς Ἀθήνας εἶχαν παρουσιάσει τὸ πρόσωπο τοῦ «ἐνοίκου» τοῦ τάφου, ὅπως εἶχε ἀνασυσταθεῖ ἀπὸ τὰ ὀστᾶ τοῦ κρανίου του: Ἕνας ὄμορφος ἄνδρας, μὲ μακριὰ μαῦρα μαλλιά, περίπου 30-35 ἐτῶν. «Τὸν ἔχουμε ἀποκαταστήσει μὲ μακριὰ μαῦρα μαλλιά, μὲ βάση τὴν ἀναπαράσταση πολεμιστὴ ποὺ βρέθηκε σὲ μία σφραγίδα στὸν τάφο καὶ ἡ ὁποία θὰ δημοσιευτεῖ τοῦ χρόνου», εἶχε ἀναφέρει στὸ ΑΠΕ-ΜΠΕ τότε ἡ κ. Στόκερ, προαναγγέλλοντας τὴν ἐντυπωσιακὴ ἀνακάλυψη.
.             Τὸ ἀνασκαφικὸ πρόγραμμα στὴν Πύλο, ὑπὸ τοὺς δύο ἀνασκαφεῖς, διεξήχθη ἀπὸ τὴν Ἀμερικανικὴ Σχολὴ Κλασικῶν Σπουδῶν κατόπιν ἀδείας τοῦ ὑπουργείου Πολιτισμοῦ καὶ Ἀθλητισμοῦ. Ὅλες οἱ ἐργασίες διενεργήθηκαν ὑπὸ τὴν ἄμεση ἐποπτεία τῆς Ἐφορείας Ἀρχαιοτήτων Μεσσηνίας. Στὸ πρόγραμμα συμμετεῖχαν 45 ἀρχαιολόγοι, ἐξειδικευμένοι ἐπιστήμονες καὶ φοιτητὲς διαφόρων ἐθνικοτήτων ἀπὸ πολλὰ πανεπιστήμια τοῦ ἐξωτερικοῦ.

 

ΠΗΓΗ: huffingtonpost.gr (Μὲ πληροφορίες ἀπὸ ΑΠΕ-ΜΠΕ)