«ΧΑΛΑΛΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΟΥ, ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ» (Ἡ μάνα τοῦ Εὐαγόρα)

Ἡ μάνα τοῦ Εὐαγόρα:
«Χαλάλι τῆς πατρίδας μου, τὸ αἷμα τοῦ παιδιοῦ μου».

Δημ. Νατσιός

.               Ἐν μέσῳ τῆς πάνδημης τρομοκρατίας δημοσιεύω, ὡς χρέος τιμῆς καὶ σεβασμοῦ, τὸ παρὸν κείμενο, ποὺ τὸ εἶχα συντάξει παλαιότερα. Οἱ ἥρωες τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ ἀγώνα τῆς Κύπρου μας, ἦταν ὅλοι τους πλασμένοι ἀπὸ οἰκογένειες χριστιανικὲς καὶ γαλουχημένοι ἀπὸ τὰ κατηχητικὰ τῆς Ἐκκλησίας.
.               Μία παρένθεση: Ἄκουγα τὶς προάλλες τὸν κυβερνητικὸ ἐκπρόσωπο, μὲ βλοσυρὸ ὕφος, νὰ λέει γιὰ τὰ ἀρνιὰ τοῦ Πάσχα –τὰ Χριστούγεννα δῶρα καὶ τὸ Πάσχα ἀρνί, τὰ πανηγύρια τῆς Ὀρθοδοξίας σ’ αὐτὸ περιορίζονται– τὸ ὁποῖο θὰ γιορτάσουμε στὸ σπίτι μας. Ἂν κατάλαβα καλά, πλέον ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ὑποκαταστάθηκε ἀπὸ τὸ ὑπουργικὸ συμβούλιο. Τὶς μέρες τοῦ Πάσχα σίγουρα θὰ τρίζουν τὰ δόντια τους τὰ τσιράκια τῆς Νέας Τάξης. Θὰ ὑπάρξει καθολικὴ ἀπαγόρευση κινήσεων, μὲ βαρύτατα πρόστιμα. Τὸ κλίμα καλλιεργεῖται ἀπὸ τὰ ξεπουλημένα, ἀντίχριστα κανάλια. Ἡ ἀρχὴ ἔγινε μὲ τὴν Θεία Κοινωνία. Ποῦ νὰ καταλάβουν οἱ ὑλοχαρεῖς ὅτι χωρὶς τὸν Ἄρτο τῆς Ζωῆς, ἡ ζωὴ τῶν χριστιανῶν εἶναι ἀπαρήγορη καὶ ματαία. Γιατί νὰ μὴν γίνουν λειτουργίες σὲ γήπεδα, 30 μέτρα ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλο, ἂν τὸ θέλουν ἔτσι, ὅπως πολλοὶ ἱερεῖς, προτείνουν; Δίνουμε ἐξετάσεις ὅλοι μας αὐτὲς τὶς ἡμέρες καὶ κάποιοι ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀριστεύουν, βαθμολογοῦνται μὲ μηδέν. Καὶ ἂς σταματήσουν ἐπιτέλους τὰ «ἱερὰ νανουρίσματα» ὅτι ὁ Χριστὸς ἐξ αἰτίας  τῶν ἁμαρτιῶν μας ἐπέτρεψε τὸ κλείσιμο τῶν ναῶν. Εἶναι βλασφημία αὐτό. Ὁ Κύριος δὲν ἀκυρώνει τὸ ἔργο του. Ἂν σκέφτονταν ἔτσι οἱ πρόγονοί μας, θὰ ἤμασταν ἀκόμη σκλάβοι τῶν Τούρκων, γιατί θὰ ἦταν θέλημα Θεοῦ καὶ ἀτέλειωτο ἐπιτίμιο ἡ Τουρκοκρατία. Μὲ τὴν ἀντίχριστη πολεμικὴ κατὰ τῆς Θείας Κοινωνίας, ποὺ πέρασε σχεδὸν ἀντουφέκιστη ἀπὸ τὴν ΔΙΣ, ἤδη πολλοὶ πτοήθηκαν καὶ ἀμφιβάλλω ἂν θὰ ἐπιστρέψουν σύντομα στὸ κοινὸν ποτήριον. Καὶ νὰ ἀκοῦς καὶ κάτι ἀερογεμεῖς, μεγαλόσχημες, προτάσεις προφεσόρων γιὰ κουταλάκια μιᾶς χρήσεως, λὲς καὶ μιλᾶνε γιὰ γλυκὸ κουταλιοῦ ἢ ρυζόγαλο. «Οὐκ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως», κατὰ τὸν ἀπ. Παῦλο… Ἂς γυρίσουμε ὅμως στὰ λαμπρὰ καὶ ἀτρόμητα παλληκάρια τῆς Κύπρου.

Τὰ παιδιὰ τῆς ΕΟΚΑ…
παιδιὰ τῆς Ἀνάστασης 

Ἡ Ρωµιοσύνη ἐν’ φυλή συνότζιαιρη τοῦ κόσµου
Κανένας δέν εὑρέθηκεν γιά νά τήν ἠξηλείψει,
κανένας, γιατί σσέπει την πού τά ’ψη ὁ Θεός µου.
Ἡ Ρωµιοσύνη ἐν’ νά χαθεῖ, ὄντας ὁ κόσµος λείψει! (Βασίλης Μιχαηλίδης)

 .           Τοῦτοι οἱ στίχοι πού θά τούς ζήλευε- ἄς µοῦ συγχωρεθεῖ ἡ ὑπερβολή – κι ὁ Σολωµός, εἶναι ἀπό τό ἀριστούργηµα τοῦ ἐθνικοῦ ποιητῆ τῆς Κύπρου (καί τῆς Ἑλλάδας ὅλης), Βασίλη Μηχαηλίδη (1849-1917), πού ἔχει τίτλο « Ἡ 9η Ἰουλίου 1821 ἐν Λευκωσίᾳ ἤ τό τραούδιν τοῦ Κυπριανοῦ». Αὐτά τά ἀθάνατα καί ἀνδρεῖα λόγια ΣΥΝΕΧΕΙΑ: ΤA ΠΑΙΔΙA ΤHΣ ΕΟΚΑ…ΠΑΙΔΙA ΤHΣ AΝAΣΤΑΣΗΣ (Δ. Νατσιός)

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 2. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821
2. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
Η ΨΥΧΗ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Bλ. Σχετ.: ΜΟΡΦΕΣ TOY 1821 – 1. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 3. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

.                   Ὁ Ἀρχιστράτηγος τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821 Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στὸ Ραμαβούνι τῆς Μεσσηνίας προερχόμενος ἀπὸ τὸ Λιμποβίσι Ἀρκαδίας, στὶς 3 Ἀπριλίου τοῦ 1770. Ἀπεβίωσε στὴν Ἀθήνα στὶς 4 Φεβρουαρίου 1843. Προερχόμενος ἀπὸ οἰκογένεια κλεφτῶν, μὲ πολύχρονους ἀγῶνες κατὰ τῶν Ὀθωμανῶν καὶ δεκάδες θυμάτων, ἀφιέρωσε τὴ ζωή του στὴν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδας. Πέρασε πολλά. Σὲ ἀνταπόδοση τῶν πολεμικῶν νικῶν του σὲ βάρος τῶν Ὀθωμανῶν καὶ τῶν προσπαθειῶν του νὰ μείνουν ἑνωμένοι οἱ Ἕλληνες φυλακίστηκε ἀπὸ ὅσους τὸν φθονοῦσαν γιὰ ἕξι μῆνες καὶ στὸ διάστημα αὐτὸ ἔβλεπε μόνο τὸν δεσμοφύλακά του. Τὸν ἀπελευθέρωσαν γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὸν Ἰμπραήμ. Ἀνεξίκακος πῆρε πάλι τὴν Ἀρχιστρατηγία καὶ συνετέλεσε στὴν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδας, παρὰ τὸ ὅτι σκότωσαν τὸ παιδί του, τὸν Πάνο, σὲ ἡλικία 24 ἐτῶν. Στὴν Ἀντιβασιλεία καταδικάστηκε σὲ θάνατο… Τοῦ ἐδόθη χάρις ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Ὄθωνα. Γιὰ τὸ καλὸ τῆς Πατρίδας πάλι ἔδειξε ψυχικὴ ἀνωτερότητα καὶ συμπεριφέρθηκε στὸν βαυαρὸ βασιλιά, ὡς νὰ μὴν εἶχε τίποτε σὲ βάρος του συμβεῖ…

   ΑΝΘΟΛΟΓΗΣΗ

Ἡ ἀρχὴ τῆς Ἐπανάστασης

.                 «Εἰς τὰς 3 Ἰανουαρίου (1821) ἀνεχώρησα ἀπὸ τὴν Ζάκυνθον καὶ εἰς τὰς 6 Ἰανουαρίου ἔφθασα εἰς τὴν Σκαρδαμούλα εἰς τοῦ πατρικοῦ μου φίλου Καπετὰν Παναγιώτη Μούρτζινου. Τὸ κίνημά μας ἔγινε εἰς τὰς 22 Μαρτίου εἰς τὴν Καλαμάταν. Ἀπὸ τὰς 6 τοῦ Ἰανουαρίου ἕως τὰς 22 Μαρτίου, ἐπροσπάθησα, ἐνέργησα εἰς τὴν Μάνην νὰ ἑνώσωμεν διάφορα σπίτια Μανιάτικα κατὰ τὴν συνήθειά τους καὶ τοὺς ἑνώσαμεν, τοὺς ἀδελφώσαμεν. Ἀφοῦ ἐπροετοιμάσαμεν καὶ συναγροικήθημεν, ὁ Ζαΐμης μὲ τοὺς ἄλλους, ἀναγκασμένοι νὰ ὑπάγουν εἰς τὴν Τριπολιτζὰ ἢ νὰ μείνουν ἔτζι, ἐκτύπησαν τὸν Βοϊβόδα τῶν Καλαβρύτων…Εἰς τὰς 23 Μαρτίου ἐπιάσαμεν τοὺς Τούρκους εἰς τὴν Καλαμάτα, τὸν Ἀρναούτογλην σημαντικὸν Τοῦρκον τῆς Τριπολιτζᾶς…»

Ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος

.                 «Οἱ Ἀναγνωσταρᾶς, Μπεϊζαντές, Μπούρας πᾶνε στὸ Λεοντάρι. Ἔμεινα μόνος μου μὲ τὸ ἄλογό μου εἰς τὸ Χρυσοβίτζι. Γυρίζει ὁ Φλέσσας καὶ λέγει ἑνὸς παιδιοῦ: μεῖνε μαζί του, μὴν τὸν φάνε τίποτες λύκοι. Ἔκατζα ἕως ποὺ ἐσκαπέτησαν μὲ τὰ μπαϊράκια τους, ἀπὲ κατέβηκα κάτου. Ἦτον μιὰ ἐκκλησιὰ εἰς τὸν δρόμον (ἡ Παναγιὰ στὸ Χρυσοβίτζι), καὶ τὸ καθισιό μου ἦτον ὅπου ἔκλαιγα τὴν Ἑλλάδα: Παναγιά μου βοήθησε καὶ τούτη τὴ φορὰ τοὺς Ἕλληνες διὰ νὰ ἐμψυχωθοῦν! Καὶ ἐπῆρα ἕναν δρόμο κατὰ τὴν Πιάνα».

Παρακαταθήκη πρὸς τοὺς νέους

.                 Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μετὰ ἀπὸ πρόταση τοῦ Γεωργίου Γενναδίου, δασκάλου τοῦ Γένους καὶ Γυμνασιάρχου στὸ Α΄ Γυμνάσιο, ποὺ βρισκόταν καὶ βρίσκεται στὴν Πλάκα, μίλησε πρὸς τοὺς μαθητές του, στὶς 7 Ὀκτωβρίου τοῦ 1838. Μεταξὺ ἄλλων εἶπε: «Ὅταν ἀποφασίσαμε τὴν Ἐπανάσταση δὲν συλλογισθήκαμε οὔτε πόσοι εἴμεθα, οὔτε πὼς δὲν ἔχομε ἅρματα, οὔτε πὼς οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τὰς πόλεις,…ἀλλὰ ὡς μία βροχὴ ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μιὰ καὶ ὅλοι, ὁ κλῆρος μας, οἱ προεστοί, οἱ καπεταναῖοι, οἱ πεπαιδευμένοι, οἱ ἔμποροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ ἐκάμαμε τὴν Ἐπανάσταση… Πρέπει νὰ φυλάξετε τὴν Πίστη σας καὶ νὰ τὴν στερεώσετε, διότι ὅταν πιάσαμε τὰ ἅρματα, πρῶτα εἴπαμε ὑπὲρ Πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ Πατρίδος…

Ἡ Εὐρώπη καὶ ἡ Ἑλλάδα

.                 Στὰ 1843 τὸν Κολοκοτρώνη ἐπισκέφθηκε ἕνας νεαρὸς σπουδασμένος στὴν Εὐρώπη καὶ τοῦ ἐκθείασε τὰ τῶν σπουδῶν του. Ὁ Κολοκοτρώνης σχολίασε ἔτσι ὅσα τοῦ εἶπε σὲ ἕναν ἄλλο νέο: «Εἰς τὴν Εὐρώπην ἐμάζωνε Ἀϊβασιλιάτικα ἀπὸ τοὺς καθηγητάς του, χρυσάφι καθαρό. Τὸ δικό μου εἶναι σμιγμένο μὲ χῶμα πολύ, ἂν τοῦ φανῆ πὼς ἀξίζει, ἂς τὸ παστρέψη, ἂς τὸ καθαρίση νὰ δείξη τὴ λαμπράδα του. Βλέπετε τοῦτον τὸν ὀντά, εἶναι ἀστόλιστος, καθίσματα δὲν ἔχει, οἱ τοῖχοι ξεροὶ – τούτη εἶναι ἡ Ἑλλάδα καθὼς ἐμεῖς σᾶς τὴν παραδώσαμε, ἐμεῖς οἱ γέροι στοὺς νέους. Ἐμεῖς εἰς τὰ 1821 ἐκαθαρίσαμεν τὸν τόπον, ἐκουβαλίσαμεν τὰ λιθάρια, ἐκτίσαμεν τὴν οἰκοδομήν, ἐσεῖς θὰ ἐντύσετε τὰ γυμνὰ τείχη, θὰ φέρετε ταῖς πολύτιμαις ζωγραφιαῖς, θὰ στήσετε εὔμορφα τραπέζια καὶ τοὺς καθρέπταις, τοῦτο θὰ κάμη προκοπή σας καὶ τὰ γράμματα – καὶ ἡ εὐχαῖς τῶν συμπολιτῶν σας καὶ τὰ ἔργα σας θὰ σᾶς ἀνεβάσουν εἰς τὰ λιμέρια τὰ ἀθάνατα τῶν δικαίων….

Καμία συνθηκολόγηση μὲ τοὺς Τούρκους

.                 Ὅταν ὁ Ἄγγλος ἀντιναύαρχος Χάμιλτον εἶπε στὸν Κολοκοτρώνη ὅτι πρέπει οἱ Ἕλληνες νὰ ζητήσουν συμβιβασμὸ μὲ τοὺς Τούρκους ἔτσι τοῦ ἀπάντησε: «Τοῦ ἀποκρίθηκα ὅτι αὐτὸ δὲν γίνεται ποτέ, ἐλευθερία ἢ θάνατος. Ἐμεῖς καπετὰν Χάμιλτον ποτὲ συμβιβασμὸν δὲν ἐκάμαμεν μὲ τοὺς Τούρκους. Ἄλλους ἔκοψε, ἄλλους σκλάβωσε μὲ τὸ σπαθὶ καὶ ἄλλοι, καθὼς ἐμεῖς, ἐζούσαμεν ἐλεύθεροι ἀπὸ γενεὰ εἰς γενεά. Ὁ βασιλέας μας ἐσκοτώθη, καμμία συνθήκη δὲν ἔκαμε. Ἡ φρουρά του εἶχε παντοτινὸν πόλεμον μὲ τοὺς Τούρκους καὶ δύο φρούρια ἦτον ἀνυπότακτα. Μὲ εἶπε ποία εἶναι ἡ βασιλικὴ φρουρὰ καὶ τὰ φρούρια; Τοῦ ἀπάντησα ὅτι ἡ φρουρὰ τοῦ Βασιλέως μας εἶναι οἱ λεγόμενοι κλέπται, τὰ φρούρια ἡ Μάνη, τὸ Σούλι καὶ τὰ βουνά. Ἔτζι δὲν μὲ ὡμίλησε πλέον».

Ὁ Τερτσέτης γιὰ τὸν Κολοκοτρώνη

.                 Ὁ Κολοκοτρώνης ὑπαγόρευσε στὸν Γ. Τερτσέτη τὰ ὅσα συνέβησαν πρό, κατὰ καὶ μετὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 καὶ αὐτὸς ἔτσι τὸν καταγράφει: «Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ὡς ἱστορικὸς συγγραφέας καταγράφεται ὡς Ἕλληνας χρονολογικὰ τρίτος, μετὰ τοὺς Ὅμηρο καὶ Ἡρόδοτο. Ὁμοιάζουν οἱ τρεῖς ὡς τρεῖς ἀκτίνες ἑνὸς κέντρου φωτεινοῦ, ἔχουν πατρίδα των τὴν Ἑλλάδα, θέμα πόλεμον Εὐρώπης ἐναντίον Ἀσίας, ὁμιλοῦν τὴν Ἑλληνικὴν φωνήν… Κατώτερος ὁ Κολοκοτρώνης ἀπὸ τοὺς δύο προγενεστέρους του εἰς τὴν τέχνην, ὡς τὸ «Τρία πουλάκια κάθονται» ἀπὸ τὸ «Μῆνιν ἄοιδε Θεά», ἀλλὰ ἀνώτερος πάλιν, ἐπειδὴ ὅσα ἔπραξε αὐτὸς πρὶν τὰ γράψη μὲ τὸ κοντύλι τὰ ἐχάραξε μὲ τὸ σπαθί του, καύχημα ποὺ δὲν ἔχουν οἱ ἄλλοι δύο».

Ἡ κηδεία του

.                 Γράφει σχετικὰ ὁ καθηγητὴς τῆς Ἱστορίας στὸ Πανεπιστημίο Ἀθηνῶν Ἀπ. Β. Δασκαλάκης: «Ἡ εἴδησις τοῦ θανάτου τοῦ Γέρου τοῦ Μωριᾶ ἐβύθισε εἰς τὸ πένθος τὴν πρωτεύουσαν καὶ σύμπασαν τὴν Ἑλλάδα. Οἱ βασιλεῖς, τὰ μέλη τῆς κυβερνήσεως, στρατηγοί, ναύαρχοι, ἀνώτεροι ἀξιωματοῦχοι, ἔσπευσαν εἰς τὴν κατοικίαν του διὰ νὰ ὑποκλιθοῦν πρὸ τοῦ μεγάλου νεκροῦ. Τὰ παλληκάρια παρετάχθησαν εἰς τοὺς γύρωθεν τῆς κατοικίας δρόμους ὅπου τὰ πλήθη συνωστίζοντο μὲ ἄφατον κατήφειαν. Οἱ ἐπιζῶντες ἥρωες τοῦ Ἀγῶνος καὶ συμπολεμισταί του ἐγονάτιζον πρὸ τοῦ νεκροῦ του, κατεφίλουν τὰς χεῖρας του καὶ ἐπότιζον μὲ δάκρυα τὴν φουστανέλαν του. Ἡ κηδεία του ἦτο πρωτοφανής. Ὅλος ὁ ἐν Ἀθήναις στρατὸς ἦτο παρατεταγμένος μέχρι τοῦ νεκροταφείου. Τὸ φέρετρον περιεστοίχιζον οἱ Κουντουριώτης, Γιατράκος, Τσωρτς, Τζαβέλας, Πλαπούτας, Μακρυγιάννης, Δεληγιάννης καὶ οἱ ἄλλοι ἐπιζῶντες τῆς Παλιγγενεσίας καὶ ἠκολούθει μετὰ δακρύων ὅλος ὁ ἀθηναϊκὸς λαός. Γιὰ ὅλους εἶχεν ἐκλείψει ὁ μεγαλύτερος καὶ ὁ ἐνδοξότερος πολέμαρχος τοῦ Ἀγώνα τῆς Ἐλευθερίας».-

 

 

 

 

 

«ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΒΟΗΘΗΣΕ ΚΑΙ ΤΟΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΑ ΝΑ ΕΜΨΥΧΩΘΟΥΝ».

Κολοκοτρώνης: «Παναγία μου,
βοήθησε καὶ τούτην τὴν φορὰ τοὺς Ἕλληνες διὰ νὰ ἐμψυχωθοῦν»

Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

«Ἄκρα τοῦ τάφου σιωπὴ στὸν κάμπο βασιλεύει….».

.                   «Ὅπου καὶ νὰ σᾶς βρίσκει τὸ Κακό, ἀδελφοί, ὅπου καὶ νὰ θολώνει ὁ νοῦς σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμὸ καὶ μνημονεύετε Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη!», γράφει ὁ Ἐλύτης. Μνημονεύω, τοῦτες τὶς δύσκολες ἡμέρες – κλεισμένοι στὰ ἀρχοντικά μας- τοὺς στίχους τοῦ Σολωμοῦ. Περίεργες στιγμὲς ζοῦμε. Ἡ ἄνοιξη, ἡ νιότη τοῦ χρόνου, πολιορκεῖ τὶς αἰσθήσεις μας . «Ἔστησ’ ὁ Ἔρωτας χορὸ μὲ τὸν ξανθὸ Ἀπρίλη/ κι ἡ φύσις ηὗρε τὴν καλὴ καὶ τὴ γλυκιά της ὥρα». Καὶ ἔξω τὸ ἀόρατο κακό. Πολιορκημένοι. Μὲ τὰ ντουλάπια νὰ βογκοῦν ἀπὸ ρύζια καὶ ζυμαρικά. Ἐκεῖνοι, οἱ «Ἐλεύθεροι Πολιορκημένο», ἔψαχναν ἐναγωνίως ἀκόμη καὶ ποντικοὺς καὶ «ἦτο εὐτυχὴς ὅστις ἐδύνατο νὰ πιάσει ἕναν. Βατράχους δὲν εἴχαμε, κατὰ δυστυχίαν», γράφει ὁ Κασομούλης στὰ «Στρατιωτικὰ Ἐνθυμήματά» του.
Μεσολόγγι: τὸ ἅγιο βῆμα τῆς ἱστορίας μας. Μοσχοβολᾶ σὰν τὸ Τίμιο Ξύλο. Λιμοκτονοῦσαν, ἀρρώσταιναν ἀπὸ ἐπιδημίες, κατασκοτώνονταν στὶς τάπιες τοῦ φράχτη, ὅπως τὸν ὀνόμαζε ὁ Μπραϊμης, ὅμως πολεμοῦσαν καὶ γονάτιζαν τὴν Τουρκιά, γιατί εἶχαν Ὑπέρμαχο Στρατηγὸ τὴν Θεοτόκο. Τὰ σήμαντρα καὶ οἱ καμπάνες χτυποῦσαν. Στὶς ἐκκλησιὲς ἔτρεχαν γιὰ ἱκεσία καὶ εὐχαριστία. (Εἴμαστε ὅλοι, ὅσοι πιστεύουμε στὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἁγία Ἐκκλησία του, περίλυποι ἕως θανάτου γιὰ τὸ κλείσιμο τῶν ναῶν. Τώρα καταλάβαμε τί σημαίνει ἐκκλησιασμός. «Μνημονευτέον Θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον». Οἱ σπουδαῖοι αὐτοὶ λόγοι τοῦ, μεγίστου ἐν πατριάρχαις, ἁγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, γίνονται κατανοητοί. Χωρὶς τὴν ἐκκλησία, τί Εὐαγγελισμό, τί Κυριακή, τί Πάσχα, νὰ γιορτάσεις; Νιώθουμε σὰν νὰ ἔχουμε χάσει ὅ,τι πολυτιμότερο στὴν ζωή μας. Σὰν νὰ τουρκέψαμε…).
.                 Πίσω στὸ ἔνδοξο καλυβάκι τοῦ Γένους. 25 Μαρτίου 1826. Στὸ νησάκι τῆς λιμνοθάλασσας, τὴν Κλείσοβα. Ἐχθρικὸ βόλι σπάζει στὰ δύο τὸ σπαθὶ τοῦ Κίτσου Τζαβέλα, χωρὶς νὰ ἀγγίξει τὸν πολέμαρχο. Ὅλοι εἶπαν πὼς ἦταν θαῦμα τῆς Παναγίας. Καὶ ὁ Τζαβέλας ἀφήνοντας γιὰ μία στιγμὴ τὴν μάχη πηγαίνει στὴν ἐκκλησιὰ τῆς Ἁγίας Τριάδος. Προσκυνᾶ τὸ εἰκόνισμα τῆς Εὐαγγελίστριας καὶ τῆς ἀφιερώνει τὰ κομμάτια ἀπὸ τὸ γιαταγάνι του, λέγοντας:
-Παναγιά μου, σήμερα ὅπου σὲ γιορτάζουμε, σοῦ ἀφιερώνω τοῦτο καὶ βόηθα τὰ παλληκάρια νὰ νικήσουν τὸν ἐχθρό.
Καὶ ἡ Παναγία ἔστερξε στὴν παράκληση τοῦ καπετάνιου καὶ τοῦ χάρισε μία δοξασμένη νίκη. Δίπλα στὸ πεδίο τῆς μάχης ἡ ἐκκλησιὰ ἦταν ἀνοιχτή. Εὐλογοῦσε ἡ Θεομάνα μας τὰ ὅπλα τὰ ἱερά. Τὰ κλείσιμο τῶν ναῶν εἶναι τό ….τρόπαιο τῆς ἀπιστίας τοῦ πάλαι ποτὲ Γένους τῶν Ρωμιῶν. Καὶ ἀπορῶ; Καὶ μόνο ποὺ βλασφήμησαν κατὰ τοῦ ζωοποιοῦ καὶ σωστικοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Κοινωνίας, ἔπρεπε ἡ Ἱεραρχία νὰ ζητήσει, νὰ ἀπαιτήσει- τὸ ἐλάχιστο- νὰ ἰσχύσουν καὶ γιὰ τὴν ἐκκλησία οἱ διατάξεις τῶν σοῦπερ μάρκετ.
.                 Τώρα ποὺ μᾶς ἐκύκλωσαν αἱ ζάλαι τοῦ βίου, ὥσπερ μέλισσαι κηρίον, ἂς σηκώσουμε τὰ ἀγύριστα κεφάλια μας, τὸ βλέμμα μας στὸν οὐρανό. Ἐκεῖ θὰ βροῦμε σκέπη, προστασία καὶ γαλήνη. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, οἱ Ρωμηοί, ὅταν κινδυνεύουμε δὲν παρακαλούσαμε τοὺς γιατροὺς τῆς Δύσης καὶ τῆς Ἀνατολῆς ,  ἀλλὰ ψάλλαμε παρακλητικοὺς κανόνες καὶ χαιρετισμούς, προσκαλοῦμε τὴν Παναγία μας, τὴν ἑλληνοσώτειρα, μὲ τὸν τρόπο τοῦ Κολοκοτρώνη. «Ὁ Ἀναγνωσταρᾶς, Μπεηζαντές, Μπούρας πᾶνε στὸ Λεοντάρι ἔμεινα μόνος μου μὲ τὸ ἄλογό μου εἰς τὸ Χρυσοβίτσι, γυρίζει ὁ Φλέσσας καὶ λέγει ἑνὸς παιδιοῦ: “Μεῖνε μαζί του μὴν τὸν φᾶνε τίποτες λύκοι”. Ἔκατσα ἕως ποὺ ἐσκαπέτισαν μὲ τὰ μπαϊράκια τους, ἀπὲ ἐκατέβηκα κάτου· ἦτον μία ἐκκλησία εἰς τὸν δρόμον (ἡ Παναγία στὸ Χρυσοβίτσι) καὶ τὸ καθισιό μου ἦτον ὅπου ἔκλαιγα τὴν Ἑλλάς: “Παναγία μου, βοήθησε καὶ τούτην τὴν φορὰ τοὺς Ἕλληνες διὰ νὰ ἐμψυχωθοῦν”. Καὶ ἐπῆρα ἕναν δρόμο κατὰ τὴν Πιάνα. Εἰς τὸν δρόμον ἀπάντησα τὸν ξαδελφόν μου Ἀντώνιον, τοῦ Ἀναστάση Κολοκοτρώνη, μὲ ἑφτὰ ἀνηψίδιά μου, ἐγινήκαμεν ἐννιά, καὶ τὸ ἄλογό μου δέκα. Ἐγὼ ἤμουν καὶ χωρὶς τουφέκι». Αὐτοὶ οἱ… δέκα ἔκαμαν τὴν Ἐπανάσταση. («Διήγησις συμβάντων τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς»).
.                 Ξημερώνει ὁ Θεὸς τὴν μεγάλη ἡμέρα αὔριο. «Αὕτη ἡ ἡμέρα ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ…». Γιορτάζουμε τὰ δύο «χαῖρε». Τὸ πρῶτο ἀκούγεται ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ Ἀρχαγγέλου:  «Χαῖρε, κεχαριτωμένη. Ὁ Κύριος μετά σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί». Τὸ δεύτερο ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητῆ: «Χαῖρε, ὦ χαῖρε, λευτεριά». Τί νὰ πρωτογράψεις καὶ τί νὰ πεῖς; Ὁ Παλαμᾶς, ἄλλο ἐθνικὸ ἀνάστημα, νομίζω ἀπέδωσε ἀριστοτεχνικὰ τὴν λαμπρὴ ἡμέρα. Σ’ αὐτοὺς τοὺς τέσσερις στίχους ποὺ θὰ παραθέσω -νὰ τοὺς μάθουν ἀπ’ ἔξω ὅλοι οἱ Ἕλληνες- εἶναι κρυμμένη ὅλη ἡ ἱστορία μας ὡς Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι καὶ ὡς Ἕλληνες:
«Σβήνουν δύο νύχτες, καὶ δύο αὐγὲς προβάλλουν στὸν ἀγέρα.
Δύο λευτεριὲς ποὺ σμίγουνε μέσα στὴν ἴδια μέρα.
Δύο λευτεριὲς ματόβρεχτες, παιδιὰ μεγάλου κόπου,
ἡ λευτεριὰ τοῦ Ἕλληνα κι ἡ λευτεριὰ τοῦ ἀνθρώπου».
Σπουδαῖα, πολὺ σπουδαῖα λόγια. Δόξα τῷ Θεῷ, ἔχουμε προίκα, τζιβαϊρικὸ κληροδότημα, ἀνεκτίμητο. Εἴμαστε ὁ μόνος λαὸς ποὺ ἀναπαυόμαστε σὲ χρυσάφι καὶ τρῶμε ξυλοκέρατα.
.                (Καὶ οἱ γονεῖς, τώρα μὲ τὴν ἀπαγόρευση, εἶναι λαμπρὴ εὐκαιρία νὰ «γνωρίσουν» τὰ παιδιά τους. Σὲ πολλοὺς ὑπῆρχε ἡ δυνατότητα νὰ τὰ δοῦν μόνο τὸ πρωὶ καὶ νὰ τὰ ἀποχαιρετήσουν τὸ βράδυ μὲ ἕνα φιλὶ καὶ μία καληνύχτα. Θὰ πρότεινα –κυρίως γιὰ τὰ παιδιὰ τοῦ Δημοτικοῦ– νὰ ἀφήσουν τὶς ἐντολὲς τοῦ ὑπουργείου γιὰ ἀσκήσεις καὶ λοιπὲς βαρύγδουπες κενολογίες καὶ νὰ πράξουν αὐτὸ ποὺ λέει ἡ καρδιά τους. Παιχνίδι, ἀνάγνωση ὡραίων βιβλίων καὶ συζήτηση. Πολλὰ θὰ μάθουν …οἱ γονεῖς).
.                 Νὰ κλείσω μὲ τὸ Μεσολόγγι ἀδελφοί. Κι ἐμεῖς, δὲν ὑπάρχει καμμία σύγκριση, ἀλλὰ εἴμαστε Ἕλληνες, νιώθουμε πολιορκημένοι. Ἂς πάει ὁ νοῦς σὲ ἐκείνους τοὺς μεγαλομάρτυρες, ποὺ βαστοῦσαν τὴν ἀξιοπρέπειά τους , τὴν πίστη καὶ τὴν φιλοπατρία τους. Αὐτὰ μὴν τὰ χάσουμε….

(Τὸ κείμενο δημοσιεύτηκε πέρυσι στὸ θαυμάσιο περιοδικὸ «Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία», τοῦ πολυσέβαστου Στυλιανοῦ Λαγουροῦ. Εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ν. Βούλγαρη «Τὸ Μεσολόγγι τῶν Ἰδεῶν, ἑρμηνεία τῆς ἀπόφασης τῆς ἐξόδου»).

 «Ἦταν πρωί, Σάββατο τοῦ Λαζάρου, 10 Ἀπριλίου τοῦ 1826, ὅταν συγκροτήθηκε τὸ νεκροδόξαστο ἐκεῖνο συμβούλιο ἀποφάσεως. Ἦταν ἕνα συμβούλιο θανάτου. Οἱ καπεταναῖοι εἶχαν ἀναλάβει νὰ διερευνήσουν, μὲ ἀνιχνευτὲς τὴν ὕπαρξη μυστικοῦ δρόμου-διόδων γιὰ ἀκίνδυνο πέρασμα τῶν Ἐλεύθερων Πολιορκημένων στὴν ἐλευθερία. Κανένας ὅμως δὲν ἔφερε ἐλπιδοφόρα πληροφορία. Οἱ λόγχες καὶ οἱ στενωποὶ φυλάγονταν ἄγρυπνα ἀπὸ τοὺς πολιορκητὲς σὲ βάθος χώρου καὶ τόπου. Γενικὴ ἦταν ἡ κατήφεια καὶ ἡ σιωπηλὴ θλίψη. Τὴν σιωπὴ τῆς στιγμῆς ἔσπασε ἡ βροντώδης καὶ σταθερὴ ἔκρηξη τοῦ τρανοδύναμου ἀρχηγοῦ τῆς Φρουρᾶς, τοῦ Θανάση Ραζη-Κότσικα.
– Ὑπάρχει δρόμος ὠρέ!
– Ποιός εἶναι, στρατηγέ, καὶ δὲν τὸν λὲς τόση ὥρα; Διαμαρτυρήθηκαν ὅλοι οἱ παριστάμενοι.
– Εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ, φωνάζει».
Μόνο ἂν βαδίσουμε τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, θὰ ἀναστηθοῦμε ὡς λαός…

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκὶς

ΜΟΡΦΕΣ TOY 1821 – 1. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821

1.ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

βλ. σχετ.: ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 2. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 3. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

.               Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας εἶναι ὁ πρῶτος Κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος καὶ ἐκ τῶν ἐθνομαρτύρων τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας. Γεννήθηκε τὸ 1776 στὴν Κέρκυρα. Δολοφονήθηκε στὶς 27 Σεπτεμβρίου 1831 στὸ Ναύπλιο. Ὑπῆρξε μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες διεθνεῖς προσωπικότητες τῶν ἀρχῶν τοῦ 19ου αἰώνα. Στὰ λίγα χρόνια τῆς προσφορᾶς του στὸ Ἔθνος ἔθεσε τὰ θεμέλια τοῦ σύγχρονου Ἑλληνικοῦ Κράτους.

Ἐράνισμα ἀπὸ τὰ γραπτὰ τοῦ Καποδίστρια

Ὑπὲρ τῶν δικαίων τῶν Ἑλλήνων (Πρῶτο)

.                   Ὁ Καποδίστριας ἀπὸ τὴ θέση τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσίας ἐπιδίωξε νὰ στρέψει τὴν ἄποψη τοῦ Αὐτοκράτορα Ἀλεξάνδρου ὑπὲρ τῶν Δικαίων τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Μὲ τὴν ἔκρηξη τῆς Ἐπαναστάσεως καὶ τὴν δολοφονία τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε΄ ὁ Καποδίστριας διὰ τῶν ἐνεργειῶν του ἐπιτυγχάνει νὰ περιορίσει τοὺς αἱματηροὺς ἐξοντωτικοὺς διωγμοὺς τῶν Ἑλλήνων στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ σὲ ἄλλα μέρη. Ἐκδήλωση τῆς πολιτικῆς αὐτῆς ὑπῆρξαν τὰ ἔντονα διαβήματα πρὸς τὴν Πύλη τοῦ Ρώσου πρεσβευτῆ Στρόγανωφ, τὸ πρὸς αὐτὴν τελεσίγραφο τῆς 6ης Ἰουλίου 1821 καὶ ἡ εἰς ἔνδειξη διαμαρτυρίας ἀναχώρησή του ἀπὸ τὴν Βασιλεύουσα στὰ τέλη τοῦ ἰδίου μηνὸς Ἰουλίου. Ὁ Καποδίστριας προτείνει τὴν παρέμβαση τῆς Ρωσίας ὑπὲρ τῶν Χριστιανῶν τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ὁ Ἀλέξανδρος κατ’ ἀρχὴν τὴν ἀποδέχεται, ὅμως ὁ Μέτερνιχ τὸν ἀποτρέπει καὶ τοῦ ἀλλάζει ἄρδην ἄποψη. Ὁ Καποδίστριας κατόπιν αὐτοῦ ἔκρινε ὅτι γι’ αὐτὸν ἦταν πλέον ἠθικῶς ἀσυμβίβαστος ἡ παραμονή του στὴ θέση τοῦ Ὑπουργοῦ τῶν Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσίας. Γράφει ὁ ἴδιος ὁ Καποδίστριας γιὰ τὴ συνάντησή του μὲ τὸν Αὐτοκράτορα καὶ τὴν παραίτησή του:
.                   «Ἐντεῦθεν ὁρμώμενος κατέδειξα εἰς αὐτὸν ὅτι τὸ σύστημα ὅπερ νῦν ἠσπάζετο, μὲ ἔθετε εἰς τὸ δίλημμα ἢ νὰ παραβιάσω τὰ αἰσθήματά μου καὶ πάντα τὰ καθήκοντα τὰ ἐπιβαλλόμενα ὑπὸ τῆς Πατρίδος, εἰς τὴν ὁποίαν οὐδέποτε ἔπαυσα νὰ ἀνήκω, ἢ νὰ ἀθετήσω τὰ καθήκοντά της πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα ὑπηρεσίας μου. Τοιαύτη θὰ ἦτο ἡ θέσις μου ἐὰν ἐθεώρουν εἰσέτι ἐμαυτὸν ἱκανὸν νὰ Τὸν ὑπηρετῶ εἰς τὸ Ὑπουργεῖον τῶν Ἐξωτερικῶν εἰς στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ ἐχρησιμοποίει ὅλην τὴν ἰσχύν Του ἐναντίον τοῦ ἀτυχοῦς Ἑλληνικοῦ Ἔθνους».
(Μιχαὴλ Θ. Λάσκαρι, Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης «Αὐτοβιογραφία Ἰωάννου Καποδίστρια», Ἀθῆναι, 1940, σελ. 121).

Ὑπὲρ τῶν δικαίων τῶν Ἑλλήνων (Δεύτερο)

.                   Τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1828 ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἀγαθάγγελος Α΄, ὁ ἀπὸ Χαλκηδόνος, ἔστειλε στὴν Ἑλλάδα τοὺς Μητροπολίτες Νικαίας, Χαλκηδόνος, Λάρισας καὶ Ἰωαννίνων στὴν Ἑλλάδα. Σκοπός τους νὰ πείσουν τὸν Κυβερνήτη καὶ τοὺς Ἕλληνες νὰ παραιτηθοῦν τοῦ Ἀγώνα τους, νὰ δηλώσουν ὑποταγὴ στὸν Σουλτάνο Μαχμοὺτ Β΄ καὶ νὰ ἐπανέλθουν ὑπὸ τὸν Ὀθωμανικὸ ζυγό, μὲ τὴν ὑπόσχεση τοῦ Πατριάρχου ὅτι θὰ τοὺς ἐδίδετο ἀμνηστία. Σὲ ἀπάντηση τῆς ἐνεργείας αὐτῆς ὁ Καποδίστριας ἀπέστειλε ἐπιστολὴ στὸν Πατριάρχη, στὴν ὁποία, μεταξὺ ἄλλων, ἔγραψε:
«…Βαθύτατα αἰσθανόμεθα ὅ, τι ὀφείλομεν εἰς τὴν θέσιν καὶ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος (ΥΠ) διὰ τοῦτο καὶ δὲν ἐγκρίνομεν νὰ ἀνακεφαλαιώσωμεν τὸ περιεχόμενον τῆς συνοδικῆς ἐπιστολῆς…
.                   Περικυκλούμενος καὶ πολεμούμενος ὁ λαὸς οὗτος ἐξ ἑνὸς μέρους ἀπὸ φοβερὰ στρατόπεδα… ὠθούμενος συχνάκις ἕως τοῦ χείλους τῆς ἀβύσσου, ὁ λαὸς οὗτος ὑπάρχει ἀκόμη. Καὶ ὑπάρχει, διότι ὁ Θεὸς ἑξαπέστειλεν εἰς αὐτὸν τὴν χάριν του νὰ εὕρῃ εἰς τὴν χριστιανικὴν πίστιν τὸ κράτος τοῦ πολεμεῖν, τὴν ἰσχὺν τοῦ ἐγκαρτερεῖν εἰς τὰ δεινά, καὶ τὴν ἀπόφασίν του νὰ ἀπολεσθῇ μᾶλλον ἢ νὰ ὑποκύψῃ εἰς τὸν ζυγόν, τὸν ὁποῖον οἱ πατέρες του ἐβάστασαν ἀλλὰ ποτὲ δὲν παρεδέχθησαν…
Ὁμόφωνος καὶ γενικὴ εἶναι ἡ πεποίθησις αὕτη. Οὔτε οἱ προύχοντες, οὔτε ὁ κλῆρος, οὔτε ὁ λαός, πρὸς τοὺς ὁποίους ἡ Υ.Π. διευθύνεται, ἔχουσιν οὔτε δύνανται νὰ ἔχωσιν ἄλλην παρ’ αὐτὴν τὴν πεποίθησιν, χωρὶς νὰ ἑξαχρειωθῶσι καὶ νὰ παύσωσι τοῦ νὰ εἶναι ἄνθρωποι καὶ χριστιανοί.
Πάμπολυ αἷμα ἐχύθη, πάμπολλαι οὐσίαι ἐφθάρησαν εἰς διάστημα ὀκτὼ ἐτῶν πολέμου καὶ δυστυχιῶν, καθ’ οὓς ὁ τόπος οὗτος κατηφανίσθη, ὥστε ὅλως διόλου ἀδύνατον εἶναι νὰ ἐπανέλθῃ εἰς ὁποιανδήποτε κατάστασιν πραγμάτων βάσιν ἔχουσαν τὸ παρελθόν!
….Ὀφείλομεν ἐξ ὀνόματος καὶ ἐκ μέρους τοῦ Ἔθνους, τὸ ὁποῖον ἐνεπιστεύθη εἰς ἡμᾶς τὴν διεύθυνσιν τῶν συμφερόντων του, νὰ παρακαλέσωμεν τὴν Υ.Π. νὰ μᾶς χαρίση τὰς εὐλογίας της, πεπεισμένη ὅτι ἀμεταθέτως εἴμεθα προσηλωμένοι εἰς τὰς ἀρχὰς τῆς ἱερᾶς ἡμῶν πίστεως.
.                   Μακάριοι ἐσμέν, ὁσάκις εὐδοκήσει ὁ Πανάγαθος Θεός, ὥστε νὰ δυνηθῇ ἡ Υ.Π. νὰ γένῃ εἰς ἡμᾶς πρόξενος τῶν ἀγαθῶν, τὰ ὁποία ὀφείλει ὡς κεφαλὴ τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας εἰς ὅλα τὰ τέκνα της.
Ἐν Πόρῳ τὴν 28ην Μαΐου (9 Ἰουνίου) 1828.

Ὁ Κυβερνήτης             Ὁ Γραμματέας τῆς Ἐπικράτειας

Ι.Α. Καποδίστριας                     Σπ. Τρικούπης»

Ὑπὲρ τῶν δικαίων τῶν Ἑλλήνων (Τρίτο)

.                   Στὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰώνα ἐντάθηκαν οἱ προσπάθειες τῶν Λατίνων καὶ τῶν Ἀρμενίων νὰ πάρουν ὑπὸ τὴν κυριαρχία τοὺς τὰ Πανάγια Προσκυνήματα στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ στὴ Βηθλεέμ. Ὁ Καποδίστριας, ὡς Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσίας, ὑποστήριξε τὰ δίκαια τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων, χωρὶς νὰ παραθεωρήσει ὅτι πρέπει νὰ ὑπάρχει γαλήνη σὲ αὐτὰ καὶ ὅτι οὐδεὶς Χριστιανὸς ἀποκλείεται ἀπὸ τὴν προσκύνησή τους. Σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν πρεσβευτὴ τῆς Ρωσίας στὴν Πύλη G.A. Stroganov ἔγραψε μεταξὺ ἄλλων:
.                   «… Γιὰ νὰ φθάσετε στὸ ὁμόφωνο τῆς ἀπόφασης Ἐξοχώτατε εἶσθε ρητῶς ἐπιφορτισμένος νὰ συμπληρώσετε καὶ νὰ ἐπαληθεύσετε ὅλους τοὺς τίτλους, ὅλες τὶς νομικὲς ἀποδείξεις καὶ τὰ δεδομένα, ποὺ μποροῦν νὰ συντελέσουν στὸ νὰ ἀποσαφηνίσουν τὰ ἀμφισβητούμενα σημεῖα μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἀνατολῆς καὶ αὐτῶν τῆς Δύσης, σὲ σχέση μὲ τὴν φύλαξη τοῦ Παναγίου Τάφου. Στὴν περίπτωση πρέπει νὰ ἐκτιμήσετε τὰ δικαιώματα, τὰ ὁποῖα οἱ Χριστιανοὶ τῆς Ἀνατολῆς προσφάτως ἀπέκτησαν ὡς πρὸς τὴν φύλαξη τοῦ Παναγίου Τάφου. Αὐτὰ τὰ δικαιώματα ὑπάρχουν μὲ ἀμερόληπτη κρίση. Ἀλλὰ δὲν θὰ πρέπει νὰ ἐμπλακοῦν μὲ οὐδένα ἀποκλεισμὸ τῶν ἄλλων δογμάτων…»
(Μετάφραση ἀπὸ τὰ γαλλικά, ἀπὸ τὸ βιβλίο «Jean Capodistria (1776-1831) Visionnaire et precurseur d’ une Europe unie», Librairie Kauffmann, Athenes, Novembre 2003).

Γιὰ τοὺς Ἕλληνες

.                   Ὁ Καποδίστριας σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἰακωβάκη Ρίζο Νερουλὸ (1778-1849) ἀπὸ τὴν Γενεύη, τὸ 1823, τὴν ὁποία ὑπαγόρευσε στὸν Μουστοξύδη, τόνισε μεταξὺ ἄλλων:
«Στὴν ἱστορία, τὴν ὁποία γράφεις, ἐλπίζω ὅτι εἶναι εὔκολο νὰ καταδείξεις ὅτι:
.                   Οἱ Ἕλληνες δὲν ἔπαυσαν ποτὲ νὰ σχηματίζουν ἕνα ἔθνος μὲ τὴν καθαρὴ ἔννοια τοῦ ὅρου.
.                   Ὡς ἔθνος μπόρεσαν νὰ συμμετάσχουν στὶς εὐεργεσίες, ποὺ πρόσφερε στὴν ἀνθρωπότητα ὁ εὐρωπαϊκὸς πολιτισμός. Καὶ
Ὅτι αὐτὲς οἱ εὐεργεσίες ποὺ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος προσέφερε στὴν ἀνθρωπότητα θὰ βοηθήσουν στὸ νὰ ξεπεράσει τὰ ὅρια τοῦ μικροῦ ἀριθμοῦ του καὶ νὰ εἶναι πιὸ κοντὰ στὸ νὰ γκρεμίσει σὲ ἐρείπια τοὺς Μουσουλμάνους, ἀπὸ τὸ νὰ παραμείνει σκλαβωμένο σὲ αὐτούς».

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΙΛΑΤΩΝ

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΙΛΑΤΩΝ

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ. 2215, 15.02.2020

ἠλ. στοιχειοθ. «Χριστ. Βιβλιογραφίας»

.                 Στάθηκε ἐκείνη τὴ μέρα μπροστά του. Μπροστὰ στὸν σιωπῶντα Ἰησοῦ. Μὲ τὸ ὕφος τὸ ὑπεροπτικὸ τῆς μεγάλης του ἐξουσίας. Ἔτσι νόμιζε. Αὐτὸ πίστευε. Ὅτι ἡ ἐξουσία του ἦταν μεγάλη. Καὶ γι’ αὐτὸ κομπορρημονοῦσε: Σὲ μένα δὲν μιλᾶς; Δὲν ξέρεις ὅτι ἔχω ἐξουσία νὰ Σὲ σταυρώσω ἢ νὰ Σὲ ἐλευθερώσω; «Ἐμοὶ οὐ λαλεῖς; Οὐκ οἶδας ὅτι ἐξουσίαν ἔχω σταυρῶσαί σε καὶ ἐξουσίαν ἔχω ἀπολῦσαί σε;» (Ἰω. ιθ΄ 10).
.                 Ὁ Κύριος τὸν προσγείωσε: Δοτὴ ἐξουσία ἔχεις, τοῦ εἶπε. Δὲν εἶναι δική σου. Σοῦ δόθηκε. Δὲν θὰ εἶχες καμία ἐξουσία ἐναντίον μου, ἂν δὲν σοῦ εἶχε παραχωρηθεῖ ἀπὸ τὸν Θεό: «Οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ’ ἐμοῦ, εἰ μὴ ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν» (Ἰω. ιθ΄11).
.                 Ἐκεῖ ὁ διάλογος τελείωσε. Ἡ ἐξουσία προχώρησε στὸ ἔργο της.
.                 Ἔτσι νόμισε. Ἔτσι ἐνήργησε τότε. Ἔτσι εἶχε ἐνεργήσει 33 χρόνια πρὶν καὶ ὁ Ἡρώδης· ποὺ ὁδήγησε στὴ σφαγὴ τὰ νήπια τῆς Βηθλεέμ. Ἔτσι ἐνεργεῖ ἡ ἐξουσία καὶ στὴν διάρκεια τῶν αἰώνων. Ἔτσι… ἔτσι νομίζει καὶ ἐνεργεῖ καὶ σήμερα:
.                 Ἐμεῖς ἔχουμε τὴν ἐξουσία. Ἐμεῖς κυβερνοῦμε. Ἐμεῖς νομοθετοῦμε. Μὲ τοὺς νόμους μας νομιμοποιοῦμε ἀκόμα καὶ τὸ ἔγκλημα. Ὅπως κάναμε καὶ γιὰ τὶς ἐκτρώσεις. Ἐμεῖς ἀποφασίζουμε γιὰ τὶς τύχες τῶν πολλῶν.
.                 Ἔτσι νόμιζε καὶ ὁ παράφρων τύραννος τῆς ναζιστικῆς θηριωδίας. Καὶ καυχήθηκε μέσα στὸν πυρετικὸ παροξυσμὸ τῆς μεγαλομανίας του: «Θὰ ἀλλάξω τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου γιὰ χίλια χρόνια!». Ὦ ἄφρον! Δὲν βλέπεις πόσο κοντός, πόσο ἀσήμαντος εἶσαι; Κοίταξε τὸν ἑαυτό σου στὸν καθρέφτη. Σὲ λίγα χρόνια θὰ δαγκώνεις τὸ χῶμα. Λάθος! Θὰ σὲ τρώει τὸ χῶμα!
.                   Ἔτσι πίστεψαν καὶ οἱ παρανοϊκοὶ Πιλάτοι τῆς σοβιετικῆς κολάσεως: «Ἐμεῖς ἀλλάζουμε τὸν κόσμο! Ἐμεῖς εἴμαστε τὸ μέλλον! Ἐμεῖς δημιουργοῦμε τὸν νέο τύπο ἀνθρώπου… Ἐμεῖς θὰ διορθώσουμε τὰ λάθη τοῦ Διοκλητιανοῦ»!
.                 Ἀλλόφρονες! Ἔσπειραν μὲ κόκκαλα τὶς παγωμένες στέπες τῆς Σιβηρίας. Καὶ ἔπειτα ἡ σιδερόφρακτη αὐτοκρατορία τους κατέρρευσε σὰν χάρτινος πύργος σὲ μία νύχτα.
.                 Ἐμεῖς! Τὸ ἴδιο πάντα λάθος. Σὲ κάθε ἐποχή, σὲ κάθε τόπο, μὲ κάθε σύστημα.
.                 Τὸ ἴδιο καὶ στὸν τόπο μας. Τὸν τόσο μικρὸ μὲ τὴν τόσο μεγάλη ἱστορία. Καὶ δὲν καταλαβαίνουμε, δὲν καταλαβαίνουν οἱ κατὰ καιροὺς ἡγέτες μας τὴ μικρότητά τους.
.                 Δὲν καταλαβαίνουν τούτη τὴν ἁπλὴ ἀλήθεια: ὅτι πρόσκαιρη καὶ δοτὴ εἶναι ἡ ἐξουσία τῶν κυβερνώντων. Ὅτι ἄλλος εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ κατευθύνει τὴν Ἱστορία.
.                 Ἔτσι ὅπως ξεκάθαρα τὸ διακήρυξαν ἡ πρῶτοι πιστοὶ τῆς Ἐκκλησίας, τότε ποὺ οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων συνέλαβαν καὶ φυλάκισαν τοὺς Ἀποστόλους. Ὅταν τοὺς ἐλευθέρωσαν καὶ ἐπέστρεψαν ἐκεῖνοι στὴν σύναξη τῶν πιστῶν, ἔγινε θερμὴ προσευχή, τόσο θερμή, ποὺ προκάλεσε σεισμό: «ἐσαλεύθη ὁ τόπος ἐν ᾧ ἦσαν συνηγμένοι» (Πράξ. δ΄ 31).
.                   Καὶ μέσα στὴν πύρινη προσευχή τους εἶπαν: «Ἱνατὶ ἐφρύαξαν ἔθνη καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά;»· γιατί ἐξαγριώθηκαν τὰ ἔθνη καὶ οἱ λαοὶ μηχανεύτηκαν σχέδια μάταια; Διότι νά, συγκεντρώθηκαν ἐναντίον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ «Ἡρώδης τε καὶ Πόντιος Πιλάτος σὺν ἔθνεσι καὶ λαοῖς Ἰσραήλ». Καὶ τί πέτυχαν; Ποιό ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα ὅλης αὐτῆς τῆς ἐκστρατείας τους; Δὲν ἔκαναν τίποτε περισσότερο ἀπὸ ὅσα τὸ παντοδύναμο χέρι Σου καὶ ἡ πανσοφία σου εἶχαν ὁρίσει νὰ γίνουν: «ποιῆσαι ὅσα ἡ χείρ σου καὶ ἡ βουλή σου προώρισε γενέσθαι» (βλ. Πράξ. δ΄ 25-28).
.                   Ναί, αὐτὴ εἶναι ἡ ἐξουσία τους, ἡ ἐξουσία τῶν κυβερνητῶν τοῦ κόσμου, ἡ ἐξουσία τῶν Πιλάτων. Δοτὴ ἐξουσία καὶ ὑπὸ τὸν ἔλεγχο τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ. Ἐκεῖνοι σχεδιάζουν, μηχανεύονται, νομοθετοῦν… γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν στὸ τέλος ἐν ἀγνοίᾳ τους καὶ ἄθελά τους τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, νὰ πραγματοποιήσουν αὐτὰ ποὺ Ἐκεῖνος μέσα στὴν πανσοφία Του καὶ μὲ τὴν παντοδυναμία Του «προώρισε γενέσθαι». Ἂς προσέξουν λοιπὸν τὴ φωνή του:
.                 Ἄνθρωποι μικροὶ καὶ ἀσήμαντοι, χθεσινοὶ καὶ ἀδύναμοι, ἀκοῦστε! Γιατί παραφέρεσθε; Ἐγὼ σᾶς δίνω τὴν πρόσκαιρη ἐξουσία ποὺ ἀσκεῖτε. Ἐγώ! Ὁ Ὤν! Τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὠμέγα, ὁ Πρῶτος καὶ Ἔσχατος, ὁ Κύριος τῆς Ἱστορίας, ἡ Ἀρχὴ καὶ τὸ Τέλος τῶν πάντων. Συνέλθετε ἑπομένως καὶ ταπεινωθεῖτε. Οἱ νόμοι σας δὲν εἶναι ἀνώτεροι ἀπὸ τοὺς δικούς μου. Θὰ κριθεῖτε αὐστηρὰ γιὰ τοὺς νόμους σας. Καὶ ἂν σήμερα ἀποφασίσατε νὰ «νομιμοποιήσετε» τὴ σφαγὴ τῶν ἀγέννητων νηπίων, θὰ ἔρθει ἡ μέρα ποὺ θὰ ὑποστεῖτε τὶς τρομερὲς συνέπειες γιὰ τὸ μεγάλο σας αὐτὸ ἔγκλημα. Θὰ δώσετε λόγο γιὰ τὴν ἐξουσία ποὺ σᾶς παραχώρησα.
.                 Αὐτὴ εἶναι ἡ ἁπλὴ ἀλήθεια. Καὶ εἶναι δεῖγμα καὶ ἀπόδειξη κουφότητας τὸ ὑπερφίαλο ὕφος καὶ ἡ ἀλαζονικὴ συμπεριφορὰ πολλῶν κατὰ καιροὺς κυβερνητῶν. Τόσα χρόνια, τόσους αἰῶνες, χιλιετίες…
.                   Γιατί ἆραγε ζηλεύουν τὴν τύχη τῶν Πιλάτων;

 

 

 

ΔΗΛΩΤΙΚΟ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ (ἢ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟ “ΘΕΣΕΩΝ”;)

Δηλωτικὸ προθέσεων!

τοῦ Βασίλη Στοϊλόπουλου
ΠΗΓΗ: «Ἄρδην-Ρήξη»

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Μήπως δὲν εἶναι μόνον δηλωτικὸ «προ-θέσεων» ἀλλὰ περισσότερο ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟ «ΘΕΣΕΩΝ»;
Τελικῶς πάντα κούφιοι καὶ κενοί. Πάντα ἄνοστοι καὶ πληκτικοί. Πάντα ἀχυρένιοι καὶ ἀσπόνδυλοι. Κυρίως ὅμως ΑΜΕΤΑΜΕΛΗΤΟΙ!
Ἐκεῖνο, ποὺ χρειάζεται, εἶναι ἕνας καλὸς γραφίστας νὰ σχεδιάσει ἕνα Πατριωτικό Σῆμα-Σύμβολο, ποὺ νὰ ὑπερνικήσει ἐπικοινωνιακὰ τὴν ἐπίσημη ἀλλὰ προσβλητικὴ αὐτὴ καρικατούρα. Ἀλλὰ τί περιμέναμε; «Κατὰ μάνα κατὰ κύρη», ποὺ λέει καὶ ὁ λαός!

.                         Δὲν πρόκειται μόνο γιὰ ἕνα ἐντελῶς ἀδιάφορο «σύμβολο» τῶν Ἀγγελοπούλου-Μητσοτάκη γιὰ τὰ 200 χρόνια ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ ᾽21, ποὺ ἁπλὰ δὲν ἀπηχεῖ τὸ λαϊκὸ αἴσθημα ἢ τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα. Εἶναι καὶ δηλωτικὴ πράξη μίας διαπαραταξιακῆς, πληκτικῆς κι ἐθνομηδενιστικῆς ἐλὶτ ποὺ συντονισμένη μ᾽ ἕνα τεράστιο κι ἐλεγχόμενο ἀπὸ αὐτὴν μιντιακὸ σύστημα συμφερόντων ἐπιδιώκει τὴ σταδιακὴ ἀποδυνάμωση τοῦ ἔθνους-κράτους καὶ τὴν παραχάραξη τῆς ἱστορίας, δὲν κρύβει τὴ δουλικὴ ἀφοσίωσή της στὴν παγκοσμιοποίηση καὶ στηρίζει «ὑποδόρια» τὴ μαζικὴ μετανάστευση καὶ τὴν πληθυσμιακὴ καὶ πολιτισμικὴ ἀλλοίωση μίας χώρας μὲ μειωμένη πλέον ἐθνικὴ κυριαρχία. Γιὰ μία ἀκόμα φορά, ἔστω καὶ σημειολογικά, φανερώνεται τὸ πραγματικὸ πρόσωπο μίας ἀλαζονικῆς καὶ ὑποκριτικῆς ἐλίτ, διαχρονικὰ ἀποκομμένης ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ λαό, ποὺ θέλει μὲ κάθε τρόπο νὰ τὸν νουθετεῖ καὶ νὰ χειραγωγεῖ.

 

«Ο ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ καὶ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ» [Παρουσίση βιβλίου Γ. Ν. Παπαθανασόπουλου]

βλ. σχετ.: ΑΠΑΝΤΗΣΗ στὴν ΨΕΥΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ γιὰ τὸν ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟ