Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ Η «ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ» ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ (Δ. Νατσιός)

Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ «Ἁγιά-Σοφιὰ» τῆς οἰκουμένης
Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

«Θρῆνος κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς καὶ στεναγμὸς καὶ λύπη,
Θλίψις ἀπαραμύθητος ἔπεσεν τοῖς Ρωμαίοις.
Ἐχάσασιν τὸ σπίτιν τους, τὴν Πόλιν τὴν ἁγία,
τὸ θάρρος καὶ τὸ καύχημα καὶ τὴν ἀπαντοχήν τους».

 .                    Ἔχουμε πλούσια καὶ ὡραία ἱστορία. Εἶναι παιδαγωγὸς τὰ παθήματα τοῦ λαοῦ μας. Καὶ τὰ μεγαλεῖα καὶ οἱ ἀθλιότητες. Τὸ ἱστορικὸ ὑφαντό μας ἔχει καὶ τὰ τσαλακώματα καὶ τοὺς λεκέδες τοῦ «ἕως ἂν ἡ αὐτὴφύσις ἀνθρώπων ᾖ», γιατί δὲν ἀλλάζει ἡ φύση τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸν Θουκυδίδη. Μία περίοδος ποὺἐνδιαφέρει τὴν τωρινὴ ἐποχὴ εἶναι ἡ ἅλωση τῆς Πόλης. Γιατί φτάσαμε σ’ αὐτήν; Γιατί δὲν ἀπετράπη; Ποιοίπαράγοντες συνετέλεσαν, ὥστε νὰ ἁπλωθεῖ πάνω ἀπὸ τὸ Γένος ἡ φρικτὴ Τουρκοκρατία; Ὑπάρχουν ὁμοιότητες μὲ τὸ σήμερα; Ἀπαριθμῶ:

Πρῶτον: Ἡ φυγὴ τῶν γραμματισμένων, τῶν λογίων στὴν Δύση. Ὁ πρῶτος πατριάρχης μετὰ τὴν ἅλωση, Γεννάδιος Σχολάριος, θὰ γράψει: «Κινδυνεύομεν μὴ μόνον σοφίας στερηθῆναι καὶ μαθημάτων, ἀλλὰ καὶτὴν φωνὴν αὐτήν», δηλαδὴ τὴν γλῶσσα. « Εἰς τέτοιαν κακὴν τύχην κατάντησε τὸ πάλαι μακαριστὸν γένος τῶν Γραικῶν ὅτι μόλις εὑρίσκεται τώρα διδάσκαλος ὁπού νά ᾽ναι ἱκανὸς νὰ διδάσκει τοὺς νέους» γράφει περὶ τὸ 1500 ὁ Νικόλαος Σοφιανός. Μήπως καὶ στὰ χρόνιά μας δὲν ἔχουμε ἐκπατρισμὸ τῆς λόγιας νεολαίας μας, μία ἀπροκάλυπτη «λεηλασία ἐγκεφάλων» ἀπὸ τὴν Δύση;

Δεύτερον: Οἱ ἐξισλαμισμοὶ καὶ τὸ φοβερὸ παιδομάζωμα. Οἱ Τοῦρκοι εἶχαν διαδώσει τὸ πονήρευμα ὅτι ὁ Θεὸς ἐγκατέλειψε τοὺς χριστιανούς, λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν τους καὶ βοηθᾶ τὸ Ἰσλάμ. Χιλιάδες ἀλλαξοπιστοῦν εἴτε ἑκουσίως εἴτε ἀκουσίως. Φρικτὰ τὰ μαρτύρια τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατὰ τὴν Τουρκοκρατία, περίοδο ποὺ κάποιοι ἐθνομηδενιστὲς τῆς σήμερον τὴν παρουσιάζουν ὡς περίπου εὐλογία. Δύο μόνον γεγονότα καὶ μαρτυρίες. ὉΚομνηνὸς Ὑψηλάντης, στὸ βιβλίο του «Τὰ μετὰ τὴν ἅλωσιν» γράφει ὅτι τὸ 1517, ὅταν κατελήφθη ἡ Αἴγυπτος ἀπὸ τὸν σουλτάνο Σελὶμ τὸν Α´, τὸν ἐπιλεγόμενο Γιαβοὺζ (=σκληρό), «300.000 γλῶσσες ἀπετμήθησαν ἡμέρᾳ μιᾷ, διὰ τὸ μόνον ἑλληνιστὶ λαλῆσαι».
.                      Στὶς 24 Μαρτίου τοῦ 1967, ὁ σπουδαῖος ἀκαδημαϊκὸς Σπ. Μαρινάτος, ἐκφωνεῖ στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, τὸν πανηγυρικό τῆς ἡμέρας. Μεταξὺ ἄλλων παρέθεσε καὶ «μετάφρασιν ἀδείας ταφῆς χριστιανοῦ, τὴν ὁποίαἔδιδον οἱ Τοῦρκοι». Τὸ κείμενο ἀποστομώνει τοὺς τουρκοτζουτζέδες τῆς σήμερον. «Σὺ ὁ παπάς, τοῦ ὁποίου τὸ μὲν ἔνδυμα εἶναι μαῦρον ὡς πίσσα, τὸ δὲ πρόσωπον ὡς τοῦ σατανᾶ, σὺ ὁ ἱερεὺς τῶν μιαρῶν, σὺ ὁ ἕλκων τὴν καταγωγὴν ἀπὸ τὸν ἄπιστον Ἰησοῦν, διατάσσεσαι: Τὸν εἰς τὸ ἔθνος σου ἀνήκοντα Γρηγόριον, ὁ ὁποῖος ἐψόφησε σήμερον, ἂν καὶ τὴν μὲν ψυχήν του παρέδωκεν εἰς τὸν σατανᾶν, τὸ δὲ βρωμερόν του πτῶμα δὲν τὸδέχεται τὸ χῶμα, ἔξω καὶ μακράν τῆς πόλεως ἀνοίξατε λάκκον καὶ διὰ λακτισμάτων ρίψατε αὐτὸν ἐντός του». («Τὸ Εἰκοσιένα», «Πανηγυρικοὶ Λόγοι Ἀκαδημαϊκῶν», σελ. 774). Δὲν ἔχουμε ἐξισλαμισμοὺς τῷ καιρῷἐτούτῳ, ὅμως συμβαίνει ἴσως κάτι χειρότερο. Ἔχουμε θρησκευτικὴ ἀδιαφορία, ἐκκοσμίκευση καὶἐκκλησιομαχία. Ἕνα ὕπουλο, καλὰ καρυκευμένο μίσος κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.  

Τρίτον: ἡ προπαγάνδα κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς μισιονάριους, τοὺς φράγκους ἰησουίτες ψευδοϊεραπόστολους, οἱ ὁποῖοι ἐπέπεσαν πάνω στὸ αἱματοβαμμένο κορμὶ τοῦ Γένους, γιὰ νὰ μαγαρίσουν τὴν ψυχή του, τὴν Ὀρθοδοξία.
.                Ὁ ἐρευνητὴς Δημήτριος Πασχάλης στὰ «Ἀνδριακὰ Χρονικά», ἔτους 1948, μεταφέρει ἐγκύκλιο τοῦπάπα Παύλου τοῦ Ε´, 1605-1621, στοὺς Ἐνετοὺς διοικητὲς τῆς Πελοποννήσου. «Δὲν πρέπει νὰ λησμονῶμεν, γράφει, ὅτι οἱ Ἕλληνες δὲν ἔχουσι πίστη… ὅθεν δέον νὰ μεταχειριζόμεθα αὐτοὺς ὡς ἄγρια θηρία, νὰ τοὺς ἀποσπῶμεν τοὺς ὀδόντας καὶ τοὺς ὄνυχας, νὰ μὴν παύσωμεν ταπεινοῦντες αὐτοὺς καὶ ἰδίως νὰ τοὺς ἐμποδίζωμεν τὴν περὶ τῶν ὅπλων ἄσκησιν. Οὐδὲν ἄλλο νὰ παρέχωμεν εἰς αὐτοὺς ἢ ξύλον καὶ ἄρτον…». Στὶς Κυκλάδες ποὺ πέτυχε κάπως ἡ ἀνόσια προπαγάνδα τους, τὴν περίοδο τοῦ ἀγώνα, οἱ λατινοφρονοῦντες, ἔστελναν γράμματα στὸν πάπα νὰ συνδράμει τοὺς Τούρκους. Γράφει ὁ ἱστορικὸς Φιλήμων «τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος ἅπαν κατὰ τὴν Εὐρώπην καὶ τὴν Ἀσίαν ἠγωνίζετο προσφερόμενον θυσίαν ὑπὲρ τῆς κοινῆς πατρίδος, ἡ διαγωγὴ τῶν ἐν νήσοις Ἑλλήνων τοῦ δυτικοῦ δόγματος, παρουσιάζει ἐπονείδιστον καὶ ἀποτρόπαιον στίγμα». «Πολὺ ὀλίγοι ἐφάνησαν Ἕλληνες», συμπληρώνει καὶ ὁ ἱστορικὸς Σπυρίδων Τρικούπης.
.                Ἡ περίοδος τῆς Τουρκοκρατίας θεωρεῖται περίοδος σκότους καὶ ἀμάθειας. Λάθος. Τότε ἔλαμψε τὸ Γένος καὶ λαμπροτέρα ἐφάνη ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ μαρτυρικὸς πατριάρχης Κ. Λούκαρις, ποὺἐθηριομάχησε κυριολεκτικά, πολεμώντας, μὲ καθημερινὸ κίνδυνο τῆς ζωῆς του, τὶς καταχθόνιες μεθόδους ποὺ μετήρχοντο οἱ Λατίνοι, γιὰ νὰ ἐπιβάλλουν τὸ ἐκκλησιαστικὸ τέρας τῆς Οὐνίας, ἀπαντοῦσε στὶς ἀλεπουδοευγένειές τους καὶ στὶς μομφές ὅτι μείναμε ἀγράμματοι.
.                «Ἂς λογιάσουν ὅτι ἂν δὲν ἔχωμεν σοφίαν ἐξωτερικήν, ἔχομεν, χάριτι Χριστοῦ, σοφίαν ἀνωτέραν καὶ πνευματικήν, ἡ ὁποία στολίζει τὴν Ὀρθόδοξόν μας Πίστιν, καὶ εἰς τοῦτο εἴμεθα ἀνώτεροι ἀπὸ τοὺς Λατίνους εἰς τοὺς κόπους, εἰς τὰς σκληραγωγίας, καὶ νὰ σηκώνωμεν τὸν σταυρόν μας, καὶ νὰ χύνωμεν τὸαἷμα μας διὰ τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀγάπην τὴν πρὸς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἂν εἶχε βασιλεύσει ὁΤοῦρκος εἰς τὴν Φραγκιὰν δέκα χρόνους, Χριστιανοὺς ἐκεῖ δὲν εὕρισκες. Καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα τώρα διακόσιους χρόνους εὑρίσκεται καὶ κακοπαθοῦσιν οἱ ἄνθρωποι καὶ βασανίζονται διὰ νὰ στέκουν εἰς τὴν πίστιν τους, καὶ λάμπει ἡ Πίστις τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ μυστήριον τῆς εὐσεβείας, καὶ σεῖς μοῦ λέγετε ὅτι δὲν ἔχομεν σοφίαν; Τὴν σοφίαν σας δὲν ἐθέλω ἐμπρὸς εἰς τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ. Κάλλιον ἦτο νὰ ἔχη τινὰς καὶ τὰ δύο, δὲν τὸ ἀρνοῦμαι, πλὴν ἀπὸ τὰ δύο, τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ προτιμῶ».  Νὰ κλείσω μὲ αὐτὸ ποὺἔγραψα παλαιότερα γιὰ τὴν Ἁγιὰ Σοφιά.
.                Λέω πολλὲς φορὲς στοὺς μαθητές μου. Ὁ μέγας Ἰουστινιανὸς στοὺς 40 κίονες ποὺ στήριζαν τὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ ἔβαλε λείψανα ἁγίων. «Ἐν παντὶ κιόνι τῶν ἄνω καὶ τῶν κάτω, ἓν ἕκαστον λείψανον ἔχει ἐνθρονισμένον». Ἀκόμη καὶ σήμερα βρίσκονται ἐκεῖ. Ἐνθρονισμένα στὴν καρδιὰ τῶν κιόνων. Ὁ ναὸς εἶναι θεοστήρικτος καὶ ἁγιοστήρικτος.  (Ἡ Ἁγία Σοφία στὸν θρύλο καὶ τὴν ἱστορία”, σελ 71, τοῦ Π. Σπυρόπουλου, ἐκδ. Καρδαμίτσα).Τὰ ἅγια λείψανα τῶν παλληκαριῶν τῆς πίστης, οἱ κίονες τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου, Δημητρίου, Γεωργίου, τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν μεγαλομαρτύρων Παρασκευῆς καὶ Βαρβάρας εἶναι στὴν θέση τους. Οἱ κολόνες τῆς Ἁγιᾶς-Σοφιᾶς εἶναι λειψανοθῆκες.
.                Στὴν Κωνσταντινούπολη συνέβησαν καταστρεπτικοὶ σεισμοὶ στὸ διάβα τῶν αἰώνων. Ὅμως ὁ ναὸς ποτὲ δὲν καταστράφηκε ὁλοσχερῶς. Γιατί; Διότι στοὺς πανέμορφους κίονές του ὑπάρχουν «ἐνθρονισμένα» λείψανα ἁγίων. Αὐτὸ τὸ ξέρουν οἱ Τοῦρκοι. Ἡ Ἁγία Σοφία εἶναι “ἡ λειψανοθήκη τῆς Ὀρθοδοξίας”. Εἶναι κατόρθωμα τῶν Ἑλλήνων, μέσῳ τοῦ ὁποίου ἐκφράζουν ἐς ἀεὶ τὴν πίστη τους στὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦτριαδικοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος “ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ”.
.                Ἔτσι λέω τῶν παιδιῶν εἶναι καὶ ἡ πατρίδα μας. Κατάσπαρτη ἀπὸ λείψανα ἁγίων. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡἉγιὰ-Σοφιὰ τῆς οἰκουμένης. Δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ πέσει καὶ νὰ χαθεῖ. «Ἡ Ρωμιοσύνη θὰ χαθεῖ ὄντας ὁκόσμος λείψη». Τώρα ποὺ κάποια κομμάτια της γκρεμίστηκαν καὶ «ἠκρωτηρίασται τὸ κάλλος της», ὅλοι μαζὶ -«εἴμαστε στὸ ἐμεῖς»- ἔνδοξοι καὶ ἄδοξοι νὰ τρέξουμε νὰ τὴν ἀναστυλώσουμε, ὅπως ἔπραξαν τότε οἱ Ρωμιοὶπρόγονοί μας.

 Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

Διαφήμιση

«ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ…» (Δ. Νατσιός)

Γιατί πολυτιμότερο πράγμα ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία
δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο…

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                    Δὲν ξυπνάει ὁ Ἕλληνας, δὲν λυτρώνεται ἀπὸ τὸν λήθαργο, ἂν δὲν τοῦ θυμίσεις καὶ τοῦ δείξεις ποιὲς εἶναι οἱ ρίζες του, ἀπὸ ποῦ κρατάει ἡ φύτρα του καὶ ἂν δὲν τοῦ δώσεις νὰ γευτεῖ ἀπὸ τοὺς ἀθάνατους καρποὺς τοῦ μοναδικοῦ στὸν κόσμο γενεαλογικοῦ του δέντρου. Ρίζα αὐτοῦ τοῦ δέντρου εἶναι ἡ ζωντανή μας πίστη, ἡ Ἐκκλησία, τὴν ὁποία οἱ ποικιλώνυμοι ἐχθροί της, πάσης μορφῆς καὶ χρώματος, τὴν βλέπουν σὰν ἐμπόδιο. Τὸ βόσκημα τῶν παθῶν, ἡ ἡδονοθηρία, ἡ ἁμαρτία δὲν ἀντέχουν τὸ «ράσο», ποὺ πάντα στάθηκε ὁΚυρηναῖος τοῦ Γένους.
.                     «Ἂν δώσεις μία ὀδοντογλυφίδα σὲ ἕναν Νεοέλληνα, νὰ καθαρίσει τὰ δόντια του, τότε θὰἀνακαλύψει ψίχουλα ἀπὸ τὰ πρόσφορα ποὺ ἔφαγε καὶ μεγάλωσε κάποτε ἡ οἰκογένειά του», ἔλεγε παλιὸς θυμόσοφος ἐπίσκοπος.
.                    Καὶ κυρίως τὶς ρίζες ὀφείλει νὰ τὶς προβάλλει τὸ σχολεῖο, αὐτὴ εἶναι ἡ σημαντικότερη ἀποστολή του. Ὑγιὴς ρίζα σημαίνει ὑγιεῖς κλάδοι. Ὅταν ὅμως ἡ παιδεία μετατρέπεται σὲ ἕνα εἶδος πιστωτικῆς κάρτας, καλλιέργεια τῆς ἄμεσης, ἐδῶ καὶ τώρα, ἀπόκτησης αὐτοῦ τοῦ συνήθως εὐτελοῦς, ποὺ ποθοῦμε, φτάνει κάποτε καὶ ἡ ὥρα τῆς πληρωμῆς, ἡ ὁποία συνοδεύεται ἀπὸ δάκρυα μεταμέλειας γιὰ τὴν ἀφροσύνη μας. Γιὰσυμμορίες νέων ποὺ ὀργανώνονται σὲ σχολικὲς αὐλὲς ἀκοῦμε καὶ διαβάζουμε, φαινόμενο ποὺ παίρνει διαστάσεις ἀπρόβλεπτες καὶ καταστρεπτικές. Διαβάζω στὶς τελευταῖες εἰδήσεις, γιὰ ἐπεισόδιο σὲ σχολεῖο:.                    «Τὸν περικύκλωσαν, τὸν ἀκινητοποίησαν καὶ χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ ἀντιδράσει, τύλιξαν γύρω ἀπὸτὸ λαιμό του νῆμα πετονιᾶς, ἀποπειράθηκαν νὰ τὸ τυλίξουν σὲ ὅλο του τὸ σῶμα, προξενώντας σωματικὲς βλάβες στὴν περιοχὴ τοῦ λαιμοῦ. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς πράξης γελοῦσαν σὲ βάρος του…».
.                     Αὺτὲς εἶναι οἱ ἀνατριχιαστικὲς λεπτομέρειες ἀπὸ τὴν ὑπόθεση νεανικῆς βίας μὲ θύμα 15χρονο μαθητὴ σὲ ἰδιωτικὸ σχολεῖο, ὅπως προκύπτουν μέσα ἀπὸ τὴν δικογραφία που σχημάτισε ἠ Υποδιεύθυνση Προστασίας Ἀνηλίκων τῆς Ἀσφάλειας Ἀττικῆς. Μια φρικτὴ ἱστορία ποὺ συνέβη μέσα σὲ σχολεῖο, μὲ τὸν 15χρονο μαθητή νὰ δέχεται τὸ βασανιστήριο ἀπὸ τὴν παρέα τῶν ἕξι συμμαθητῶν του, ἀνάμεσά τους καὶ ἕνα κορίτσι!
.                    Ποῦ εἶναι τὸ λάθος ἄραγε; Τίς πταίει γι’ αὐτὰ τὰ ἀνήκουστα κάποτε ἀνομήματα; Ἀπάντηση στὸν περιορισμένο χῶρο ἑνὸς ἄρθρου δὲν μπορεῖ νὰ δοθεῖ. Θὰ θίξω μόνο μία παράμετρο τοῦ προβλήματος, μιᾶς καὶ εἴμαστε στὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ μας.
.                    Νὰ πῶ κάτι ἐκ πείρας. Διδάσκοντας χρόνια τώρα, στοὺς μαθητές μου, τὴν περίοδο πρὸ τῶν διακοπῶν, κείμενα, ὄχι σχολικά, ποὺ ἀναφέρονται στὸ Πάσχα, παρατήρησα τὴν εὐεργετική τους ἐπίδραση στὰ παιδιά. Τὰ τραγούδια τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ λογοτεχνικὰ καλούδια τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολῆς συγκινοῦν, εὐωδιάζουν, γαληνεύουν.
“Ἀπ’ ὅ,τι κάλλη ἔχει ἄνθρωπος,
τὰ λόγια ἔχουν τὴ χάρη
νὰ κάμουσι κάθε καρδιὰ
παρηγοριὰ νὰ πάρει
κι ὅπου κατέχει νὰ μιλεῖ
μὲ γνώση καὶ μὲ τρόπο
κάνει καὶ κλαῖσι καὶ γελοῦν
τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπω”. (Ἐρωτόκριτος Ἑνότητα Α´ στίχοι 887-890).
.                    Ποιά λόγια ὅμως καὶ ποιὰ γράμματα παρηγοροῦν; Καὶ πάλι προσφυγὴ στὸν ἐξαίσιο ποιητικὸλόγο, ποὺ ξεδιαλύνει τὶς σκέψεις καὶ εὐφραίνει μὲ τὴν σαφήνειά του.
”Πρωὶ πρωὶ χαράματα
ἔκοψα ἀπὸ τὸν ἥλιο γράμματα
στὴν γλώσσα ποὺ διαβάζουνε
οἱ ἀγράμματοι κι ἁγιάζουνε”, ὁ Ἐλύτης.
.                    Τά, χαροποιοῦ πένθους, ἐγκώμια τοῦ Ἐπιταφίου, Σολωμὸς καὶ Παλαμᾶς μὲ τὰ μύρα τῆς πένας τους. “Σήμερα Γιώργη μ’ Πασχαλιά, Γιωργάκη …”, ἡ ἄφθαστη δημοτικὴ ποίηση, ὁ Παπαδιαμάντης μὲ τοὺς ἀρχαίους του Ρωμιοὺς τῆς Σκιάθου, ποὺ μοσχοβολοῦν σὰν τὸ Τίμιο Ξύλο, τὰ λαμπρά τῆς Λαμπρῆς κείμενα τῶν παλιῶν ἀναγνωστικῶν, γεμάτο τὸ πατρογονικὸ κελάρι καλούδια, τὰ ὁποῖα δὲν ἀρωματίζουν σήμερα τὶς σχολικὲς αἴθουσες, δὲν φτάνουν στὶς πεινασμένες γιὰ καθάρια, καλοσυνάτη τροφή, ψυχὲς τῶν παιδιῶν. Παιδιὰ ποὺ δὲν σκέφτονται μὲ λέξεις, ἀλλὰ μόνο μὲ εἰκόνες, κινούμενα σχέδια καὶ διαδικτυακὲς λασπωμένες ἐντυπώσεις. Καὶ ὅταν δὲν ἔχεις λέξεις, μοιραία, καταφεύγεις στὴν ἐξαλλοσύνη καὶ τὴν ἀπελπισία, σὲ ἐπιλογὲς καὶ πράξεις βίας, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποφευχθοῦν μόνο μὲ τὸν λόγο. “Πάρε τὴλέξη μου, δῶσε μου τὸ χέρι σου”, θὰ πεῖ ὁ Ἐμπειρίκος. Καὶ τί περνᾶ ἀπὸ χέρι σὲ χέρι; Μὰ ἡ ἀνθρωπιά…
.                    Σὲ τούτη ὅμως τὴν χώρα, ἔχουμε μάθει καὶ οἱ δάσκαλοι νὰ ὑπηρετοῦμε τὸ ὑπουργεῖο Παιδομαζώματος καὶ ὄχι τὴν ἐθνικὴ παιδεία, μία κρατικὴ ἐκπαίδευση ὕπουλα ἀντορθόδοξη, ἀκαρποφόρητη. Νὰ ὑπενθυμίσω τί γράφουν στὸ Ἀνθολόγιο τῆς Γ´ καὶ Δ´; (Σελ. 79). Σὲ κείμενο μὲ τὸν ἀπαράδεκτο τίτλο «Τότε ποὺ πήγαμε βόλτα τὸν Ἐπιτάφιο». Στὸν ἐπίλογο τοῦ προαναφερθέντος κειμένου, διαβάζουμε: «… Ὅταν φτάσαμε στὴν Ἐκκλησία οἱ ψάλτες σήκωσαν τὸν Ἐπιτάφιο ψηλὰ πάνω ἀπὸ τὴν πόρτα κι ὅλοι ἐμεῖς περάσαμε ἀπὸ κάτω. Νά, ὅπως τὸ περνᾶ-περνᾶ ἡ μέλισσα».
.                    Κατ’ ἀρχὰς ἔχουμε περιφορὰ καὶ ὄχι βόλτα τοῦ Ἐπιταφίου. Βόλτες κάνουμε μὲ τὰ ποδήλατα. Βόλτες κάνουμε στὶς διακοπές. Καὶ τί σχέση ἔχει τὸ κατὰ τὰ ἄλλα ἀθῶο παιδικὸ παιχνιδάκι “περνᾶ, περνᾶ ἡμέλισσα”, μὲ τὴν κατανυκτικότατη στιγμὴ τῆς περιφορᾶς τοῦ Ἐπιταφίου; Εἶναι ἡ ὕπουλη προσέγγιση, ὅπως προεῖπα, νὰ ἀντιμετωπίζεται στὰ σχολικὰ βιβλία, ἡ Ἐκκλησία, ὡς κρουαζιερόπολοιο ἀναψυχῆς καὶ ὄχι ὡς κιβωτὸς σωτηρίας. Ἂς μὴν ἀποροῦμε ποὺ ἔλειψε στὰ σακάτικα χρόνιά μας τὸ σέβας γιὰ τὸν ἀτίμητο θησαυρό μας. Καὶ αὐτὰ ὑπάρχουν ἐδῶ καὶ 18 χρόνια στὰ βιβλία, πράγματα πιὸ ἐπικίνδυνα ἀπὸ μνημόνια καὶλοιπὲς ὑποτέλειες. Δὲν ἀπαλλάσσεται ἡ οἰκογένεια ἀπὸ τὶς εὐθύνες γιὰ τὸ ἀγρίεμα τῶν παιδιῶν, ὅμως καὶ τὸσχολεῖο, ἀντὶ νὰ ράβει, ξηλώνει ὅ,τι ἀπέμεινε ὄρθιο.
Ὅλοι ὅμως, ὅσοι αὐτοπροσδιοριζόμαστε ὡς Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι, ἐλεγχόμαστε ποὺ δὲν ἀντιδράσαμε δυναμικὰ γιὰ νὰ ἐξοβελιστοῦν ἀπὸ τὰ σχολεῖα. Εἶχα διαβάσει κάτι ὡραῖο . Στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο ὁ Κύριος πρόφερε τὴν φοβερὴ φράση “εἷς ἐξ ὑμῶν παραδώσει με”. Ὅλοι οἱ μαθητὲς “λυπούμενοι σφόδρα ἤρξαντο λέγειν αὐτῷ ἕκαστος αὐτῶν· μήτι ἐγώ εἰμι, Κύριε;”. Αἰσθάνονταν ἅπαντες ἔνοχοι ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, γι’ αὐτὸ ρωτοῦσαν “μήπως ἐγώ”. Ἐμεῖς τί ἔχουμε νὰ ἀποκριθοῦμε στὸ παράπονο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μας; Νὰκλείσω μὲ τὸ θριαμβευτικὸ παιάνα τοῦ Κόντογλου:
.                    «Ἀδελφοί! Κρατῆστε ζωντανὸ τὸν θησαυρὸ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀναστήτω ὁ Θεὸς καὶδιασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν. Νὰ θεωρεῖτε τοὺς ἑαυτούς σας  μακάριους, ποὺ εἶστε Ὀρθόδοξοι. Γιατί πολυτιμότερο πράγμα ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο».  

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

OΣΟ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΣΑΒΑΝΑ ΘΑ ΓΕΜΙΖΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ (Δ. Νατσιός)

Ὅσο τοὺς ψηφίζουμε σάβανα θὰ γεμίζει ἡ πατρίδα

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

«Πάψετε πιὰ νὰ ἐκπέμπετε τὸ σῆμα τοῦ κινδύνου
τοὺς γόους τῆς ὑστερικῆς σειρήνας σταματῆστε
κι ἀφῆστε τὸ πηδάλιο σ᾽τῆς τρικυμίας τὰ χέρια:
τὸ πιὸ φρικτὸ ναυάγιο θὰ ἦταν νὰ σωθοῦμε»
Κ. Οὐράνης

.                    Τὸ νεοελληνικὸ κράτος τὸ ἐλευθέρωσαν οἱ Ἕλληνες, ἀλλὰ τὸ ἔστησαν οἱ Βαυαροὶ καὶ τὸκυβερνοῦν 10-15 οἰκογένειες, δυναστεῖες πολιτικῶν καὶ μεγαλοκαρχαριῶν. Τὸ κράτος αὐτό, ἀντὶ νὰἀναδείξει τὶς ἀρετὲς τοῦ λαοῦ, τὴν ἀντοχή, τὴν καρτερία, τὸ πνεῦμα θυσίας καὶ αὐταπάρνησης, ποὺ τὸκράτησαν ὄρθιο στὰ χρόνια τῆς πολυαίωνης σκλαβιᾶς, «φρόντισε» νὰ ἐκλύσει τὶς χειρότερες ροπές του καὶνὰ ὑποσκάψει τὸν ἐσώτερο χαρακτήρα του, τὸ φιλότιμό του. Ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τοῦ ἐλεύθερου βίου του, οἱ δαίμονες τῆς πατρίδας, οἱ πολιτικοί του, κατακερμάτισαν τὸν λαὸ σὲ κομματικὰ σουλτανάτα. «Οἱπολιτικοί μας καὶ οἱ ξένοι τρώγονταν καὶ καθένας κοίταζε νὰ περισκύση ἡ δική του φατρία. Ἄλλος ἤθελε Ἀγγλικόν, ἄλλος Ρούσικον, ἄλλος Γαλλικόν… τήραγαν νὰ πάρουν κάνα λεπτό, ὅτι εἰς τὴν Ἑλλάδα ηὗραν ἁλώνι ν’ ἁλωνίσουν». (Μακρυγιάννης, «Ἀπομνημονεύματα»).
.               Τὸ κράτος αὐτὸ τὸ ἀνέστησε τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ του, μὲ τοὺς πολέμους τοῦ ’12-’13, γιὰ νὰ ἔρθουν νὰ τὸβυθίσουν στὸ Διχασμὸ καὶ νὰ τὸ ὁδηγήσουν στὸ μικρασιατικὸ σφαγεῖο.
.                 Τὸ κράτος αὐτο εἶδε τὸν ἀνθό του νὰ πολεμᾶ μὲ ἡρωισμὸ στὰ βουνὰ τῆς Ἠπείρου καὶ τῆς Μακεδονίας αὐτοκρατορίες ὁλάκερες, γιὰ νὰ βρεθεῖ μετὰ ἀπὸ ἕξι χρόνια ἐμφυλίου αἱματοκυλίσματος, ντροπιασμένο, ἐρειπωμένο «παλιοψάθα τῶν ἐθνῶν». Γιατί; Γιὰ τὸ ποιὰ «φατρία θὰ περισκύση». «Ἄ, ναί, πόσες ἀνόητες μάχες, ἡρωισμοὶ καὶ θυσίες καὶ ἧττες κι ἄλλες μάχες, γιὰ πράγματα ποὺ κιόλας ἦταν ἀπὸ ἄλλους ἀποφασισμένα», θρηνεῖ ὁ Ρίτσος στὴν «Ἑλένη».
.                    Τὸ κράτος αὐτὸ ἔδιωξε τὰ καλύτερα παιδιά του στὰ ξένα καὶ στοίβαξε τὰ ὑπόλοιπα σὲτρισάθλιες τερατουπόλεις, μεταβάλλοντάς τα σὲ κομματικὰ ὑποζύγια τυχοδιωκτῶν, προσκυνημένων ἀπατεώνων.
.                    Τὸ κράτος αὐτὸ μὲ ἐκφυλιστικὴ ἀπάθεια καὶ δειλία ἀνέχτηκε ἕνα σφύζον καὶ θαυμαστὸ κομμάτι τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τὴν Κύπρο, νὰ ποδοπατεῖται καὶ νὰ λεηλατεῖται ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τοῦ Ἀττίλα. Τὸ κράτος αὐτό, ἀντὶ νὰ συνέλθει ἀπὸ τὴν καταστροφὴ ἐπανέφερε τοὺς ἴδιους ἐθνοσωτῆρες καὶ τὰ ἐκγονά τους γιὰ νὰσυνεχίσουν ἀπτόητοι τὸ ψεύτισμα τῶν ψυχῶν καὶ τὴν διάλυση τῆς πατρίδας.
.                    Τὸ κράτος αὐτὸ ἀνέχθηκε μιὰ δράκα σλαβολεβαντίνων, ποὺ ἔχει τὸ αἷμα δέκα ἐθνῶν καὶ τὴν ψυχὴ κανενός, τὰ Σκόπια, νὰ μαγαρίζει τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας. Καὶ πρόδωσε τὴν ψυχή μας, ξεπούλησε τὸ ὄνομά μας. (Νὰ ἔρθουν στὴν Μακεδονία μας, τὰ σαπρόφυτα τοῦ νεοραγιαδισμοῦ, ἐδῶ στὸ Κιλκίς, νὰἀνεβοῦν στὸ ἡρῶον τῆς μάχης καὶ ἐκεῖ ποὺ κάποτε, τὸ 1928, ὁ Παλαμᾶς, ἔψελνε «…στοῦ Κιλκὶς τὴν ἐκκλησιὰτὴν πλάστρα/ πνοὲς κι ἂν πλανάστε σ’ ἄλλη ζωή, λείψανα κι ἂν κοιμάστε,/ σᾶς λειτουργῶ στὴ δόξα μου. Μακαρισμένοι νὰ εἶστε», νὰ ποῦν στὰ 8.500 λαμπρὰ παλληκάρια, στὸν Καμπάνη καὶ στὸν Παπακυριαζή, ὅτι ἔκαναν λάθος… μάταια θυσιάστηκαν.
Θὰ τρίξουν τὰ κόκκαλα τὰ ἱερὰ καὶ θὰ βροντοφωνάξουν: Προδότες!! «ὅ,τι κερδήθηκε μὲ αἷμα, δὲν μπορεῖ νὰτὸ ξεπουληθεῖ μὲ τὸ μελάνι μίας ὑπογραφῆς»).
.                    Τὸ κράτος αὐτὸ ἐπέτρεψε σε μία ὀλιγομελῆ ἄνομη ὁμάδα καλαναρχῶν, νὰ μετατρέψει τὴδιασκέδαση καὶ τὴν ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ, σὲ διδασκαλεῖο ἠθικῆς παραλυσίας καὶ διαφθορᾶς. Τὴν Παιδεία σὲπαιδομάζωμα, ἀποκόπτοντας τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὶς βρυσομάνες, τὶς ἀειθαλεῖς ρίζες τοῦ Γένους, ποὺ τόσους αἰῶνες ἔτρεφαν Ρωμιούς, μὲ πίστη στὸν Χριστὸ καὶ φιλοπατρία, ποὺ ἔφτιαχναν οἰκογένειες ὅπου ἔλαμπε τὸμυστήριον τοῦ γάμου. Καὶ τώρα λύσσαξε νὰ διαφημίζει φράγκικες διαστροφὲς καὶ ἐρεβώδεις «διαφορετικότητες».
.                  Τὸ κράτος αὐτὸ καταμόλυνε ἀκόμα καὶ τὴν Δικαιοσύνη- «πράγμα πολλῶν χρυσίων τιμιώτερον» κατὰ τὸν Πλάτωνα. Οἱ ἀνεπάγγελτοι, ἐπαγγελματίες πολιτικοί, ὅταν κρίνονται γιὰ ἀτασθαλίες, παράγοντες τοῦ ἀντίπαλου κόμματος ἐκθειάζουν τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Δικαιοσύνης. Ὅταν λογοδοτοῦν οἱ ἴδιοι, προπηλακίζουν τὴ Δικαιοσύνη καὶ διαπομπεύουν τοὺς λειτουργούς της ἐκτοξεύοντας ὕβρεις καὶὀνειδισμούς. Τὸ ἀποφώλιον τέρας τῆς κομματοκρατίας ἀκόμη καὶ γιὰ μία θέση ὑποδιεθυντῆ σὲ σχολεῖο ἀπαιτεῖ πιστοποιητικὰ δουλοφροσύνης καὶ κομματικῆς ὑποταγῆς.
.                  Τὸ κράτος αὐτὸ κομματικοποίησε τὶς «ἔνστολες» δυνάμεις τοῦ τόπου, διαβρώνοντας τὴν ἐπαγγελματική τους συνείδηση.
.                  Τὸ κράτος αὐτὸ ξεπούλησε σὲ ἀλλογενῆ «κοράκια» τὰ σπίτια τῶν πολιτῶν του ἀντὶ πινακίου φακῆς, τὰ κόκκινα δάνεια, ποὺ θὰ στείλει στὰ ξένα χιλιάδες ἀκόμη Ἑλληνόπουλα. Καὶ χαίρεται ἀπὸ πάνω γιατί μεταβαλλόμαστε σὲ πολυπολιτισμικὸ σουλτανάτο….
.                  Τὸ κράτος αὐτὸ ἐμπορευματοποίησε τὸν ἔξοχο πολιτισμό μας. Ἡ ἑλληνικὴ μουσικὴ παράδοση ψυχομαχεῖ. Τὴν περιφρονοῦν οἱ ἑλληνόπαιδες, τὴν μυκτηρίζουν ὑποτονθορίζοντας (=μουρμουρίζοντας) τὶς «μουσικὲς δημιουργίες» τῶν ποικιλώνυμων ψυχανώμαλων τύπου τράπερ. Κατάντησε τὴν νεολαία νευρόσπαστο, λικνιζόμενο στοὺς ρυθμοὺς τοῦ κάθε μασκαρᾶ, ποὺ ὑποδύεται τὸν καλλιτέχνη.
.                  Τὸ ἀνίκανο κομματικὸ κράτος διέφθειρε τὴν γλῶσσα μας – «ἐργαλεῖο μαγείας καὶ φορέα ἠθικῶν ἀξιῶν» (Ἐλύτης). Ἀπὸ τὸν 19ο αἰ. ἀκόμη ὁ συγγραφέας Χουρμούζης διεκτραγωδεῖ καὶ γράφει γιὰ τὰἐκτρώματα τῆς γλωσσικῆς ξενομανίας τῶν Ἑλλήνων: «Συμπεριφορὰ γελοιωδεστάτη… ξιπασμένων ὀψιπλούτων  ἀηδεστάτη ἐπίδειξις! Πτωχοαλαζονεία ἀξία οἴκτου, γλῶσσα παρδαλή!».
.                  Τὸ κομματικὸ αὐτὸ κράτος νοικιαζει μισθοφόρους «ψευτοδιανοούμενους», γιὰ πνευματικὸεὐνουχισμὸ τῆς κοινωνίας καὶ ἅλωση τῶν ψυχῶν. «Γνωρίζω μερικοὺς ὁπού σχεδὸν ἐντρέπονται νὰ λέγωσιν ὅτι εἶναι Ἕλληνες!», ἔγραφε ὁ Ἀνώνυμος τῆς «Ἑλληνικῆς Νομαρχίας». Ντρέπονται γιὰ τὴν καταγωγή τους, ὅμως δὲν ντρέπονται ποὺ γίνονται σκουλήκια καὶ ὀλετῆρες τῆς Πατρίδας. Τοὺς περιγράφει ἐξαίσια ὁΒάρναλης:
«Πέτα τὴν ἀνθρωπιά σου
κι ἀπ’ τὸν ἀφέντη πιάσου.
Κι ἅμα σὲ φτύσει αὐτὸς
νὰ κάθεσαι σκυφτός.
Καὶ θὰ ‘χεις τὰ μεγαλεῖα
στὴ σάπια πολιτεία»
.                  Χρόνια ὁλόκληρα κρατοῦν αἰχμάλωτα τὰ πανεπιστημιακὰ ἀμφιθέατρα δηλητηριάζοντας καὶμαγαρίζοντας μὲ τὰ ἐθνομηδενιστικά τους παραληρήματα γενιὲς Ἑλλήνων.
.                  Τὸ κράτος αὐτὸ δολοφονεῖ μὲ τὴν ἀνικανότητά του τὸν λαό, στὸ Μάτι, στὴν Μάνδρα καὶ τώρα καὶπάλι στὰ Τέμπη. Ὅσο τοὺς ψηφίζουμε σάβανα θὰ γεμίζει ἡ πατρίδα, σάβανα καὶ στὴν ψυχή μας ποὺ τὴν γέμισαν πληγές. «Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι…».
.                  Τὸ κράτος αὐτό, τὸ ψευτορωμαίικο, καταρρέει. Καιρός νὰ ἔρθει τὸ ρωμαίικο, νὰ κυβερνηθεῖ ἡἙλλάδα ἀπὸ Ἕλληνες. Γι’ αὐτὸ τὸ κράτος βροντοφωνάζει ὁ Κόντογλου: «Καθαρίστε ἀπὸ τὴν πνευματικὴπανούκλα τὴν δυστυχισμένη τὴν Ἑλλάδα, γιὰ νὰ μπορέσουνε νὰ δουλέψουνε οἱ ἄξιοι δουλευταράδες. Τὰσκουλήκια, γιὰ νὰ σώσουνε τὴν τιποτένια ὕπαρξή τους, δὲν ἀφήνουνε καμμιὰ ψυχὴ ἄξια νὰ ὀρθοποδήσει, ἀπὸ συμφέρον κι ἀπὸ φθόνο. Ὅλοι οἱ πνευματικοὶ σαλταδόροι ἔχουνε πιάσει τὰ πόστα. Καὶ εἶναι δεμένοι μεταξύ τους, ὅπως εἶναι οἱ κάμπιες κολλημένες ἡ μία πάνω στὴν ἄλλη. Μόλις τὶς χωρίσει κανένας ψοφᾶνε. Ἔτσι πρέπει νὰ γίνει καὶ μὲ τὶς ἀνθρωποκάμπιες, ποὺ μαραζώνουνε τὸ ὁλόδροσο πνευματικὸ δέντρο τῆς φυλῆς μας. Τίμια ἀδέρφια μου, Ἕλληνες καθαρογεννημένοι, ξεριζῶστε αὐτὰ τὰ φαρμακερὰ βρωμοχόρταρα!».

 

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ-3 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ Ἑλληνικὴ Παράδοση καὶ οἱ ἐχθροί της

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Γ΄ Μέρος (Τελευταῖο)

Μέρος Α´: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ-1 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Mέρος Β´ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ-2 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

.                  Ὁλοκληρώνω σήμερα τὸ ἀφιέρωμά μου στοὺς λογίους τοῦ 20^οῦ αἰώνα, ποὺ μιλοῦν γιὰ τὴν ἐθνική μας παράδοση, χωρὶς φυσικὰ νὰ τὸ ἐξαντλήσω. Μὲ τὸν τρόπο τους ὅλοι ἐπισημαίνουν τὴν ἀξία της. Παράλληλα ἀναφέρουν τοὺς κινδύνους, ποὺ ἀντιμετωπίζουν ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ὁπολιτισμός του ἀπὸ τὴν περιφρόνησή της.
.                  Ὁ βραβευθεὶς μὲ τὸ Νόμπελ Λογοτεχνίας ποιητής μας Ὀδυσσέας Ἐλύτης ἔγραψε γιὰ τὴ γενιά του: «Ἐγὼ καὶ ἡ γενιά μου ἐπιχειρήσαμε νὰ ἀνακαλύψουμε τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τῆς Ἑλλάδος. Αὐτὸ ἦταν ἀναγκαῖο, γιατί μέχρι τότε τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τῆς Ἑλλάδος παρουσιαζόταν, ὅπως τὸ εἶχαν δεῖ οἱ Εὐρωπαῖοι. Γιὰ νὰ πραγματώσουμε αὐτὸ τὸ καθῆκον ἔπρεπε νὰ καταστρέψουμε τὴν παράδοση τοῦ ὀρθολογισμοῦ, ποὺ ἁπλώνεται βαρειὰ πάνω στὸν δυτικὸκόσμο… Ὁ δυτικὸς κόσμος πάντοτε συνελάμβανε τὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Ἀναγέννησης» (Odysseus Elytis, Analogies of Light, Ed. Ivar Ivask (University of Oklahoma Press, 1981, p. 7).
.                  Ἡ ἐκλεκτὴ ποιήτριά μας Ζωὴ Καρέλλη εἶπε γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Παράδοση κατὰ τὴν δημόσια περὶ αὐτῆς συζήτηση στὶς 9 Φεβρουαρίου 1979, στὴν αἴθουσα τῆς ἈρχαιολογικῆςἙταιρείας:
«Ἡ Ἑλληνικὴ παράδοση ποτὲ δὲν νεκρώθηκε, παρ’ ὅλες τὶς περιπέτειες. Ἀκόμη καὶ ὅταν τὸ ὑπόδουλο ἔθνος ἀδυνατοῦσε νὰ τὴν τρέφει ὅπως ἄλλοτε, ἔζησε καὶ συντηρήθηκε, χάρη στὴν Ἑλληνικὴ Ὀρθοδοξία…. Χωρὶς ρίζες δὲν ἀντέχει κανεὶς πραγματικά. Ἡ πολύτιμη λοιπόν, ἡ πάντα γνήσια ἴσαμε τώρα τουλάχιστον, ἑλληνικὴ παράδοση, ποὺ στοὺς πνευματικοὺς ἰδιαίτεραἀνθρώπους τοῦ τόπου μας πέφτει τὸ δύσκολο καθῆκον, τὸ βίωμα, ὄχι μόνο νὰ τὴν κρατήσουν, ἀλλὰ νὰ δοκιμαστοῦν πάνω σ’ αὐτήν, γιὰ νὰ τὴν ὁμολογήσουν μὲ δικά τους λόγια, … μπορεῖ νὰγίνει τὸ σωστὸ στήριγμα σὲ μία ἐποχὴ ἀμφιγνωμίας, ἀμφισβήτησης καὶ ἀμφιβολίας». (Ἡ ὁμιλία τῆς Ζωῆς Καρέλλη βρίσκεται στὸ βιβλίο «Ἡ Ἑλληνικὴ Παράδοση» τῶν ἐκδόσεων «Εὐθύνη» καὶ στὶς σελίδες 184-188).
.                  Ὁ ἰδιοφυὴς ποιητὴς καὶ λόγιος Γιῶργος Σαραντάρης στὸ φιλοσοφικό του δοκίμιο «Ἡ παρουσία τοῦ ἀνθρώπου» διερωτᾶται: «Χρειάζεται ἡ Δύση νὰ μᾶς μάθει κάτι περισσότερο ἀπὸ τὸν τεχνικὸ πολιτισμό; Ἐρωτῶ τοῦτο, γιατί δὲν βρίσκω ἄλλο οὐσιαστικὸ νὰ μπορεῖ νὰ μᾶς μάθει ἡχτεσινὴ καὶ σημερινὴ Δύση. Στὸν πνευματικὸ πολιτισμό, ὅταν κανεὶς δὲν κατέχει πίστη, εἶναι σὰ νὰμὴν κατέχει τίποτε. Ἡ Δύση δὲν κατέχει τίποτε, μήτε γιὰ τὸν ἑαυτό της. Οἱ παραδόσεις Της μᾶς εἶναι ἄχρηστες. Τὸν τεχνικό της πολιτισμὸ δὲν μπορεῖ νὰ τὸν φυλάξει, γιὰ νὰ κατορθώνει πάντοτε νὰ μᾶς τὸν μαθαίνει αὐτή. Ὁ τεχνικὸς πολιτισμὸς καλύπτει σιγὰ-σιγὰ τὴ γῆ καὶ παύει μέρα μὲ τὴμέρα νὰ εἶναι προνόμιο τῆς Δύσης… Ἡ Δύση ὁλοένα φθείρεται καὶ ἐφ’ ὅσον δὲν πιστεύει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ πιστέψει στὸν ἄνθρωπο, ἀνταποκρίνεται σὲ ἕνα νόμο ὑπέρτατης δικαιοσύνης ἡἀναπόφευκτη παρακμή της».
.                  Ὁ λόγιος καὶ καθηγητὴς Πανεπιστημίου Χρῆστος  Γιανναρᾶς γράφει στὴν «Καθημερινὴ» (29η Δεκεμβρίου 1996): «Δὲν θὰ ἀνατρέψει ἡ Ἑλλάδα τὸν παγκόσμιο καπιταλιστικὸπολιτισμό, οὔτε ὀνειρεύεται κανεὶς ἐπιστροφὴ στὴν παρθενικότητα τῆς ζωῆς τοῦ Ροβινσώνα… Ἀλλὰ νὰ ἀντισταθεῖ στὴν ἐξουσιαστικὴ ἐπιβολὴ τῆς μικροπρέπειας, τῆς μετριότητας καὶ τοῦ ἐκχυδαϊσμοῦ… οὔτε ἀσυμβίβαστο εἶναι οὔτε ἀνασταλτικὸ γιὰ τὴ δυναμικὴ μετοχὴ τῆς Ἑλλάδας στὸ σύγχρονο ἱστορικὸ γίγνεσθαι».
 .                  Ὁ Θανάσης Πετσάλης – Διομήδης, συγγραφέας, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, τοῦ ἱστορικοῦμυθιστορήματος «Οἱ Μαυρόλυκοι», τὸ ὁποῖο ὁ Ἀπόστολος Σαχίνης χαρακτηρίζει «ἐθνικὸ ἀνάγνωσμα», γράφει στὸ βιβλίο του «Διάλογοι μὲ τὸν ἑαυτό μου»:
 «Τὴν ὀργάνωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ κρατεῖ στὰ χέρια της ἡ Ἐκκλησία. Σὲ αὐτὴ τὴν Ἐκκλησία, πέρα ἀπὸ τοὺς ἄλλους λαούς, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες χρωστᾶμε κατὰ ἕνα μεγάλο ποσοστὸ τὴν ἐπιβίωσή μας στὰ μαῦρα χρόνια της σκλαβιᾶς καὶ σὲ ὅποιες ἄλλες δίσεχτες ὧρες ἐπέρασε τὸ Γένος… Δὲν πρέπει ν᾽ ἀφήσουμε νὰ ἐπηρεάσουν καὶ νὰ καθοδηγήσουν τὴν πορεία τῆς ἑλληνικῆς διανόησης μερικοί, ἀξιοπρόσεχτοι κατὰ τὰ ἄλλα, ἀλλὰ ἄψυχοι (μὲ ἀσθενῆ καὶ ἀσθενικὰ ψυχικὰ χαρίσματα), ὑποτονικοί, ἀναιμικοὶ ἐργάτες τοῦ στοχασμοῦ καὶ τῆς τέχνης, ποὺ παραδόθηκαν δίχως ἀντίσταση καμιὰ στὰ τεράστια πρότυπα τῶν μεγαλοφυῶν Σειρήνων». (Θ. Πετσάλη – Διομήδη «Διάλογοι μὲτὸν ἑαυτό μου», Ἔκδ. Ι.Δ. Ἀρσενίδη & Σία, Ἀθήνα, 1976, σελ. 127 & 133).
.                  Ὁ Φώτης Κόντογλου στὸ βιβλίο του «Πονεμένη Ρωμιοσύνη» γράφει:
«Ὅλοι οἱ Ἕλληνες, σὲ κάθε χώρα, ἀγαποῦνε τὴ θρησκεία τους. Οἱ Μικρασιάτες ὅμως τὴν ἀγαποῦν εἀκόμα περισσότερο. Ἡ Μικρὰ Ἀσία ἤτανε Βυζάντιο. Οἱ ἐκκλησιὲς ἤτανε ἀκαταμέτρητες. Κι ὅλοι, μικροὶ – μεγάλοι, ἀκόμα κ’ οἱ γυναῖκες, ξέρανε νὰ ψέλνουνε. Ἡ παράδοση ἤτανε ὁλοζώντανη στὶς καρδιές τους. Κατὰ τὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς, πλῆθος χριστιανοὶ μαρτυρήσανε καὶ ἁγιάσανε… Γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἡ θρησκεία εἶναι τόσο σπουδαία, ὅσο σὲ κανέναν ἄλλο λαό. Θρησκεία καὶ πατρίδα εἶναι μαζί. Ὅσο εἶχε πίστη ὁ Ἕλληνας, οἱ διάφορες προπαγάνδες δὲν κάνανε τίποτα. Τώρα μοναχά, ποὺ μπῆκε ἡ ἀπιστία σὲ πολλὲς ἑλληνικὲς ψυχές, κι ὁ ὑλισμὸς κ’ ἡ καλοπέραση καταστρέψανε τὴν πνευματικὴ εὐαισθησία τους, τώρα οἱ διάφορες προπαγάνδες ἁπλώσανε στὸ ἔθνος μας». (Φώτη Κόντογλου «Ἡ πονεμένη Ρωμηοσύνη», Ϛ΄  Ἔκδοση, 1984, Ἔκδ. Οἶκος «Ἀστήρ», σελ. 318).
.                  Ὁ ζωγράφος καὶ ποιητὴς Νίκος Ἐγγονόπουλος σὲ συνέντευξή του στὴν ἐφημερίδα «ΤὸΒῆμα τῆς Κυριακῆς» τῆς 5ης Νοεμβρίου 1995 καὶ στὸν Θοδωρὴ Μανίκα εἶπε μεταξὺ ἄλλων:
«Κοιτάξτε, εἶμαι ὑπερήφανος ποὺ εἶμαι Ἕλληνας. Καὶ εἶμαι μέγας θαυμαστὴς τοῦ Ἑλληνισμοῦ! Θαυμάζω τὴν ἀνθρωπιὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ… Οἱ διωγμοὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ δὲν μὲ συγκινοῦν, μὲπαρηγοροῦν. Διότι παρὰ τοὺς διωγμοὺς παραμείναμε δημιουργικοί, παρ’ ὅτι μᾶς ταλαιπωροῦν ἀπὸαἰώνων, χειρότερα δὲ ἀπὸ ὅλους οἱ Εὐρωπαῖοι. Αὐτοὶ ἐν ψυχρῷ μᾶς πετάξανε ἀπὸ τὸν τόπο μας, τὴν Ἰωνία, τὸν Πόντο, ξερίζωσαν τοὺς Ἕλληνες, τοὺς Λαζούς… Ἀλλὰ ἐκεῖνοι ἐπέζησαν καὶἐδημιούργησαν. Ὁ πρόεδρος Καραμανλὴς εἶναι Λαζός. Τὸ γνωρίζετε αὐτό;  …Οἱ Φράγκοι, οἱκοκορόμυαλοι, ἰσχυρίσθηκαν πὼς δημιούργησαν τὴν Ἀναγέννηση μὲ κάτι … Μαρσαλεβαντίνους, ὅπως ὁ Λάσκαρις, ὁ Βησσαρίων καὶ ἄλλοι τέτοιοι. Ἄκουσον-ἄκουσον “Ἀναγέννηση”! – ξαναγεννήθηκε τί, δηλαδή; Εἶναι νὰ σοῦ φεύγει τὸ καφάσι. Ἡ σκέψη γεννήθηκε μία φορὰ καὶ ἦταν ἡ ἑλληνικὴ σκέψη. Ὁ πολιτισμὸς τῆς Ἀναγέννησης δὲν ὁδήγησε σὲ ἀνάλογα ἐπιτεύγματα. Ποῦ ἐφτάσανε οἱ Εὐρωπαῖοι μὲ τὴν τύφλα τους; Χρησιμοποίησαν τὴ σκέψη καὶ τὴν ἐπιστήμη, γιὰ νὰ ἀδειάσουν πάνω στὴ φύση πετρέλαια καὶ ἀτομικὲς βόμβες. Μέχρι καὶ τὴ ζωγραφικὴ ἐμόλυναν  καὶ τὴν ἔφτασαν νὰ εἶναι δύο συγκλίνουσες γραμμές. Ἕνας Ἕλλην, ὁ Ἔλ Γκρέκο, τοὺς ἔδειξε τὸ χρῶμα καὶ τελικὰ κατέληξαν στὴ ἔγχρωμη φωτογραφία. Στὴ σκέψη, πάλι, ποῦ ἔφθασαν; Στὸν ὀρθολογισμὸ καὶ στὰ κομπιοῦτερ!…». (Νίκου Ἐγγονόπουλου «Οἱ ἄγγελοι στὸν Παράδεισο μιλοῦν ἑλληνικά…. – Συνεντεύξεις, Σχόλια καὶ Γνῶμες» Ἔκδ. «ὕψιλον/ βιβλία», 1999, σελ. 170-171).
.                  Ὁ Παναγιώτης Κανελλόπουλος ἔγραψε στὸ μηνιαῖο περιοδικὸ «Εὐθύνη» τοῦ Κώστα Τσιρόπουλου, τὸν Μάρτιο τοῦ 1981:
«Ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι ἕνας καὶ μοναδικός. Ἀλλὰ ζεῖ πάνω ἀπὸ τρεῖς χιλιάδες χρόνια. Ἁπλώθηκε σὲτρεῖς ἠπείρους στὴν ἀρχαιότητα, σχεδὸν σὲ ὅλα τὰ μέρη τῆς γῆς στοὺς νεώτερους χρόνους. Αὐτονόητο εἶναι λοιπὸν ὅτι ἡ ποικιλία τῶν φάσεων τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὑπῆρξε καὶ εἶναι μεγάλη. Ἀλλὰἡ ποικιλία αὐτὴ ἐπιβεβαιώνει ἀκόμη περισσότερο τὴν ἑνότητά του… Ἡ ποικιλία τῶν κατὰ τόπους ἰδιαιτέρων βιωμάτων καὶ ἐκφράσεων τοῦ Ἑλληνισμοῦ δὲν ὁδήγησε ποτὲ στὴν παραμικρὴ ἐθνικὴδιαφοροποίηση. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀποτελεῖ τὴν πιὸ μεγάλη ἀπόδειξη τῆς ἑνότητας τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Πολλὲς οἱ πατρίδες τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ ἕνας καὶ μοναδικὸς ὁ Ἑλληνισμός!».
.                  Τέλος ὁ ἐκδότης τοῦ φιλοσοφικοῦ περιοδικοῦ «Ἐποπτεία» Παναγιώτης Δρακόπουλος ἔγραψε:
«Ὁ ἄνθρωπος ποὺ μετέχει στὴν παράδοση δὲν εἶναι συντηρητικός, μὲ τὴν τρέχουσα παραπολιτικὴσυνθηματολογία. Εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν συμπαραστάτης τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δημιουργίας τῶν ἑπομένων γενεῶν. Δὲν μένει ἀγκυλωμένος σὲ μορφὲς τοῦ παρελθόντος, δὲν εἶναι φορμαλιστής. Βαθύτατα φιλελεύθερος ἀρνεῖται νὰ ἀποφασίσει γιὰ λογαριασμὸ τῶν ἑπομένων γενεῶν. Εἶναι δημιουργός, εἶναι ρηξικέλευθος. Ἀλλὰ δὲν θὰ ἀποφασίσει νὰ κάνει τὴν Ἀκαδημία Πλάτωνος γήπεδο ἢ τὴν Ἀκρόπολη ξενοδοχεῖο, γιατί δὲν θέλει νὰ μεταβιβάσει στοὺς ἑπόμενους μίαν ἀναπότρεπτη κατάσταση. Δὲν δέχεται τὴν κατάργηση ἢ ἀλλοίωση τῆς γλώσσας… ὄχι γιατί τὸν συναρπάζουν οἱ βαρεῖες καὶ οἱ δασεῖες, ἀλλὰ διότι ἀρνεῖται νὰ ὑπογράψει μία διαταγὴ ποὺ θὰ συνεπάγεται ἀδυναμία τῶν ἑπομένων γενεῶν νὰ κατανοήσουν τὴ γλώσσα κειμένων ποὺ συγκροτοῦν τὴ ραχοκοκκαλιὰ τοῦ Γένους. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀρνεῖται νὰ ὑπογράψει τὴ στέρηση τῆς ἐλευθερίας τῶν ἀπογόνων. Γιατί γνωρίζει ὅτι ἡ παράδοση, εἶναι ἀκριβῶς οἱ προϋποθέσεις τῆς ἐλευθερίας». (Παν. Δρακόπουλου «Κείμενα μὲ σπασμένη ἑνότητα», Ἔκδ. Οἶκος «Κυρομάνος», Θεσσαλονίκη, 1995, σελ. 179). –

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ-2 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ Ἑλληνικὴ Παράδοση καὶ οἱ ἐχθροί της

Β´ Μέρος

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Μέρος Α´: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ-1 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

.               Γιὰ τὴν ἀξία τῆς Ἑλληνικῆς Παράδοσης, ὡς θεμελιώδους παράγοντα συνέχισης τῆς ὕπαρξης τοῦ Ἔθνους τῶν Ἑλλήνων, ἔγραψαν οἱ περισσότεροι λόγιοί μας. Ἐκφράζουν τὴν ἀλήθεια, πὼς μὲ αὐτὴ τὴν Παράδοση οἱ Ἕλληνες διατηρήσαμε τὴν ταυτότητά μας ἐπὶ αἰῶνες σκλαβιᾶς σὲ ἑτερόδοξους καὶ ἀλλόθρησκους βάρβαρους κατακτητές μας.
.              Ὁ Γιῶργος Σεφέρης στὸ βιβλίο του «Τρεῖς μέρες στὰ Μοναστήρια τῆς Καππαδοκίας» (Ἔκδοση τοῦΓαλλικοῦ Ἰνστιτούτου Ἀθηνῶν τὸ 1953) γράφει: «Πρέπει νὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ ζήσει μὲ ἄνεση ἕνα διάστημα σ’ αὐτὰ τὰ μέρη. Νὰ ἰδεῖ καὶ νὰ ξαναϊδεῖ, νὰ ἀργοπορήσει, νὰ στοχαστεῖ καὶ νὰἀναμετρήσει… Κι ἂν τύχει καὶ εἶναι Ἕλληνας, πρέπει νὰ ἔχει τὸν πόθο νὰ κοιτάξει ἀπὸ πιὸ κοντὰ τί χρωστᾶμε καὶ νομίζω ὅτι χρωστᾶμε πολλὰ στὸ σταυροδρόμι αὐτῆς τῆς Ἄκρης, ποὺ εἶναι συνάμα ἕνα ἀνυποψίαστο, γιὰ τοὺς περισσότερους, χωνευτήρι ρευμάτων Ἀνατολῆς, Βοριᾶ, Νοτιᾶ καὶΔύσης. Πρέπει νὰ ἔχει τὴν ἰδιοσυγκρασία νὰ ἰδεῖ αὐτὸ ποὺ λέμε ἑλληνικὴ παράδοση, ἐν κινήσει, ὅπου τὸ μικρὸ καὶ λησμονημένο μπορεῖ νὰ ἔχει τὴν ἴδια σημασία μὲ τὰ ἀπαρασάλευτα μνημεῖα τῆς τέχνης».
.                 Ὁ Νικηφόρος Βρεττάκος στὴν παρθενική του ὁμιλία στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, τὸ 1988, εἶπε μεταξὺ ἄλλων: «Νὰ εἰπῶ ὅτι ἡ ἠθική μας ἀντίσταση ἔχει καταθέσει τὰ ὅπλα καὶ ὅτι κινδυνεύουμε νὰ καταποντιστοῦμε μέσα στὴν εὐρωπαϊκὴ χοάνη, ποὺ αὔριο θὰ ἀρχίσει νὰ ἐπεκτείνεται καὶ πρὸς τὰ ἐδῶ; Νὰ εἰπῶ ὅτι ἀρχίσαμε νὰ κατεδαφίζουμε τὴ γλῶσσα μας καὶ ὅτι αὐτὸ ἰσοδυναμεῖ μὲ κατεδάφιση τοῦ ἴδιου τοῦ ἔθνους μας;… Αὐτὸς εἶναι ἕνας λόγος περισσότερος ποὺ ἐπιβάλλει νὰ συνέλθουμε ἐμεῖς, σὰν φυσικοὶ κληρονόμοι, ποὺ εἴμαστε, καὶ νὰ σκεφτοῦμε τί θὰ κάνουμε. Πῶς θὰ ἀνασυνθέσουμε τὴ φθαρμένη μας ἑλληνικὴ ταυτότητα. Ὅλοι τὸ γνωρίζουμε πὼς δὲν μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε σὲ μίαν ἀνανεωμένη ἐθνικὴ παρουσία, ἔχοντας πάψει νὰ λειτουργοῦμε πάνω στὶς ρίζες μας».
.              Ὁ Ζήσιμος Λορεντζάτος γράφει στὸ βιβλίο του «Collectanea» (Ἔκδ. Δόμος): «Χωρὶς τὴν πίστη μου καὶ χωρὶς τὴ γλῶσσα μου – τὰ δύο αὐτὰ ὑπερατομικὰ κρατήματα ἢ κερκέλια (σημ. γρ.: συνδετικοὺς κρίκους) – πέφτω… πέφτω… πέφτω… στὸ κενό, ὄχι τὸ φυσικὸ κενὸ ποὺ προβλημάτιζε τὸν Πασκὰλ καὶ τοὺς ἀκόλουθους τῆς φυσικῆς ἐπιστήμης – μήτε τὸ κενὸ τῆς φιλοσοφίας, ποὺ τὸἀπόστεργε ὁλότελα ὁ Λάϊμπνιτς, ἀλλὰ πέφτω… πέφτω… πέφτω… στὴν ἄβυσσο τὴν πνευματική, τὴν ἄπατη».
.             Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης στὸ διήγημά του «Λαμπριάτικος ψάλτης» γράφει: «Ἄγγλος ἢ Γερμανὸς ἢ Γάλλος δύναται νὰ εἶναι κοσμοπολίτης ἢ ἀναρχικὸς ἢ ἄθεος ἢ ὅ,τι δήποτε. Ἔκαμε τὸχρέος του, ἔκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπαγγέλλεται χάριν πολυτελείας τὴν ἀπιστίαν καὶ τὴν ἀπαισιοδοξίαν. Ἀλλὰ ὁ Γραικύλος τῆς σήμερον, ὅστις θέλει νὰ κάμη δημοσίᾳ τὸν ἄθεον ἢ τὸν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μὲ νάνον ἀνορθούμενον ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον νὰφθάσῃ εἰς ὕψος καὶ νὰ φανῇ καὶ αὐτὸς γίγας. Τὸ Ἑλληνικὸν ἔθνος, τὸ δοῦλον, ἀλλ’ οὐδὲν ἧττον καὶ τὸ ἐλεύθερον ἔχει καὶ θὰ ἔχῃ διὰ παντὸς ἀνάγκη τῆς θρησκείας του».-

Μέρος Γ´: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ-3 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος) 

ΚΑΙ ΜΟΣΧΟΒΟΛΑ Η ΑΙΘΟΥΣΑ, ΜΠΑΡΟΥΤΙ ΚΑΙ ΛΙΒΑΝΙ… (Δ. Νατσιός)

Καὶ μοσχοβολᾶ ἡ αἴθουσα, μπαρούτι καὶ λιβάνι…

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                     Κάθε πρωὶ γράφω στὸν πίνακα τῆς αἴθουσας, μετὰ τὴν ἡμερομηνία, τὸ ὄνομα τοῦ ἀθλητῆ τῆς Πίστεως ἢ τῆς Πατρίδας ποὺ ἑορτάζει. Ἀναζητῶ στὰ Συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας ἢ τοῦ Γένους τὸν ἅγιο ἢ τὸν ἥρωα. Μάρτυρες, Πατέρες, ἀσκητές, ἀπόστολοι καὶ ἐθναπόστολοι, ναυμάχοι, μπουρλοτιέρηδες καὶ ἀδούλωτοι κλεφταρματολοί, ποιητὲς ἐθνικοί, Ζάλογγα καὶ Δερβενάκια, ἡ ἀπροσκύνητη καὶ ἐλεύθερη Ρωμιοσύνη, ἡ Πονεμένη… Καὶ μοσχοβολᾶ ἡ αἴθουσα, μπαρούτι καὶ λιβάνι. Νὰ ξεκινᾶ ἡ σχολικὴ μέρα μὲ ὀσμὴ εὐωδίας πνευματική. Χαίρονται τὰ παιδιὰ καὶ ἂς εἶναι «μνήμη θανάτου». Θυμήθηκα ἕνα τραγούδι:
«Θεέ μου τί παράξενοι εἶναι οἱ δικοί μας τόποι
θλιμμένα τὰ τραγούδια μας, μὰ γελαστοὶ οἱ ἀνθρῶποι».
Γελοῦν οἱ  μικροὶ οἱ «ἀνθρῶποι», συγκινοῦνται γιατί σὰν τοὺς συντρόφους τοῦ Ὀδυσσέα δὲν ἔλιωσε τὸ κερὶ στὰ αὐτιά τους, οἱ σειρηνωδίες τῶν φανταχτερῶν, ἁρπακτικῶν τεράτων δὲν τοὺς μόλυναν… Διασώζονται τρία ὀνόματα Σειρήνων. Ἡ Ἀγλαόπη, ἡ ἀγλαή, ἡ λαμπρὴ στὴν ὄψη, ἡ Θελξιέπεια, ἡ γοητευτικὴ καὶ θελκτικὴ στὸν λόγο (ἔπος) καὶ ἡ Πεισινόη, ἡ πειθὼ τοῦ νοός, ἡ ὁποία ἀφόπλιζε, ξεμυάλιζε καὶ ὁδηγοῦσε στὸν ἀφανισμό. Στὰ τρία αὐτὰ ὀνόματα ἀναγνωρίζουμε τὰ «ὅπλα μὲ σιγαστήρα», ποὺ σαγηνεύουν, παρασύρουν καὶ διαφθείρουν, ὁ «ἀγγελικὸς» κόσμος καὶ ὑπόκοσμος τῶν ΜΜΕ.
.                     Ἐπανέρχομαι στὴν προλογικὴ σκέψη, συμμαζεύομαι στὴν αἴθουσα. Ἔχω ἕτοιμο τὸ συναξάρι τῆς ἐρχόμενης Τρίτης, θὰ μοιράσω στὰ παιδιὰ καὶ τὸ ἐντὸς εἰσαγωγικῶν κείμενο. Λοιπόν, «τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνείαν ποιούμεθα»… (Προτρέπω συναδέλφους, τώρα ποὺ φαγώθηκε νὰ μᾶς ἀξιολογήσει τὸ ὑπουργεῖο «Παιδομαζώματος», νὰ διδάξουν ἐνώπιον τῶν ἀξιολογητῶν, ἕνα κείμενο ἀπὸ τὴν σπουδαία καὶ ἀπὸ τοὺς σπουδαίους τῆς πνευματικῆς παράδοσής μας. Προβλέπεται ἐξ ἄλλου μία παρέκκλιση ἀπὸ τὸ ἀναλυτικὸπρόγραμμα. Ἔχω κατὰ νοῦ τὸν Παπαδιαμάντη, ἐκεῖ στὸν «Λαμπριάτικο Ψάλτη», ποὺ «στολίζει» τοὺς γραικύλους τῆς σήμερον. Νὰ μὴν ξεχάσει ὁ λαὸς – ὅσοι ζωντανοὶ- στὶς ἐρχόμενες ἐκλογὲς νὰ ἀξιολογήσει καὶ αὐτὸς τὴν ὑπουργὸ Παιδείας καὶ τὸ ὑπουργεῖο της. Νὰ θυμηθεῖ τί προωθεῖ στὰ ἀθῶα καὶ ἄγουρα παιδιά).
.                     Τὸν  Ὀκτώβριο τοῦ 1964, ὁ Ἠλίας Βενέζης, ὁ σπουδαῖος λογοτέχνης μας καὶ ἀκαδημαϊκός, ἐκφώνησε λόγο στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν μὲ τίτλο «τὸ πάθος τῶν Φιλικῶν».
Στὸν ἐπίλογο τῆς ὁμιλίας του ἀναφέρθηκε στὸν θάνατο τοῦ Ἀλέξανδρου Ὑψηλάντη, τοῦ ἀθάνατου ἀρχηγοῦτῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας.
.                     Διαβάζω:
«Ὅταν οἱ Αὐστριακοὶ ἀποφυλάκισαν τὸν πρίγκιπα ἦταν πιὰ ἀργά. Λίγες μέρες μετὰ τὴν ἀποφυλάκισή του ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης πέθανε στὴν Βιέννη, στις 31 Ἰανουαρίου τοῦ 1828.  Ἑτοιμοθάνατο τὸν βρῆκε ὁ συμπολεμιστής του τοῦ Ἱεροῦ Λόχου, ὁ Κοζανίτης, Γεώργιος Λασσάνης. Τοῦ ἔφερε τὴν ἐφημερίδα τοῦ τόπου, τὸν “Αὐστριακὸν Παρατηρητήν”.
– Τί νέα γράφουν; ρώτησε ἀργὰ τὸν Λασσάνη ὁ Ὑψηλάντης.
– Ὁ Καποδίστριας ἔφθασε στὴν Μάλτα. Μία φρεγάδα ἀγγλικὴ τὸν περιμένει νὰ τὸν μεταφέρει στὴν Ἑλλάδα, τοῦ ἀποκρίθηκε.
– Ἂς ἔχει δόξαν ὁ Θεός, μουρμούρισε ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης καὶ ἄρχισε νὰ ψελλίζει τὸ “Πάτερ ἡμῶν”. Ἀλλά πρὶν τελειώσει τὴν προσευχή του, εἶχε ξεψυχήσει». Τί διαβάζουμε ἐδῶ; Τὸ ὁσιακὸ τέλος ἑνὸς Ρωμιοῦ, ἑνὸς ἀληθινοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ. «Οἱ Ὑψηλάντες θυσίασαν πρῶτα ζωὴ καὶ πλούτη. Καὶθυμῶνται τὸν Θεόν, πατρίδα καὶ θρησκεία», ἐπιμαρτυρεῖ καὶ ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης.
Μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες, ἄλλο ἐθνικὸ πανηγύρι, ἡ μνήμη τοῦ ἐλευθερωτῆ μας.
.                      Τὴν Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου τοῦ 1843, κλείνει τὰ μάτια του στὴν Ἀθήνα, τὸ ζωντανὸ Εἰκοσιένα, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὁ Ἕλληνας ἥρωας μὲ τὴν σημαντικότερη θέση στὸ εἰκονοστάσι τοῦ Γένους. Τὸνὰ θέλεις νὰ πλέξεις «τὸν ἐπιτάφιον στέφανον αὐτοῦ ἀνάγκη νὰ περιλάβης τὸν μέγαν Ἑλληνικὸν Ἀγώνα», ὅπως ἀναφώνησε ὁ Σοῦτσος κατὰ τὸ ξόδι του. Ζήτησε νὰ βάλουν στὸν τάφο του, κάτω ἀπὸ τὰ τσαρούχια του τὴν τουρκικὴ σημαία, νὰ ποδοπατᾶ τὴν Τουρκιὰ καὶ στὸ μνῆμα. Αὐτὸ τὸ λιοντάρι μόνο μία φορὰφοβήθηκε. Πότε; «Εἰς τὸν καιρὸ τοῦ προσκυνήματος ἐφοβήθηκα μόνο διὰ τὴν πατρίδα μου, ὄχι ἄλλη φορά, οὔτε εἰς τὰς ἀρχάς, οὔτε εἰς τὸν καιρὸ τοῦ Δράμαλη, ὅπου ἦλθε μὲ τριάντα χιλιάδες στράτευμα ἐκλεκτό, οὔτε ποτέ, μόνο εἰς τὸ προσκύνημα ἐφοβήθηκα».
Καὶ τότε βροντοφώναξε καὶ ἐμεῖς μαζί του: «Φωτιὰ καὶ τσεκούρι στοὺς προσκυνημένους».
Τὸν ἔκλαψε ὅλος ὁ λαός, τραγούδησε καὶ τὴν θανή του.
«Κολοκοτρώνης πέθανε στὸ γάμο τοῦ Κολίνου
τὸ θάνατο γνώρισε, πού ᾽θελε ν᾽ ἀποθάνη
καὶ τοῦ Γενναίου μίλησε, καὶ τοῦ Κολίνου λέγει:
Ποῦ εἶσαι, Γενναῖε στρατηγέ, Κολίνο σπουδασμένε!
Ἐλᾶτε, πάρτε τὴν εὐχή, μὲ τριγυρίζει ὁ Χάρος.
Σώπα, πατέρα, μὴν τὸ λές, μὴ λὲς πὼς θὰ πεθάνης
κι ἔχουμ᾽ ὀχτροὺς καὶ χαίρονται καὶ φίλους καὶ λυπάνται.
Ἐλᾶτε, πάρτε τὴν εὐχή, καὶ νά ᾽στε μονοιασμένοι».
.                 Τώρα ποὺ νυχθημερὸν μᾶς ἀπειλοῦν τὰ ἀνισόρροπα μεμέτια τῆς Ἄγκυρας, εἶναι λαμπρὸ μάθημα πατριδογνωσίας, «ἐθνικῆς ἀνατάσεως» θὰ ἔλεγαν παλιά, νὰ διαβάζουν οἱ μαθητές, ποῦ ζήτησε νὰ μπεῖ ὁΚολοκοτρώνης ἡ σκοτεινὴ «ἡμισέληνος».
.                  Θὰ μποροῦσε καὶ ὁ ἡμέτερος ὑπουργὸς Ἄμυνας, νὰ ἀποστείλει στὸν Τοῦρκο συνάδελφό του καὶτὸ παρακάτω κείμενο. Ἀποδεικνύει τὴν ξακουστὴ μαχητικότητα τῶν Τούρκων, τὸν φόβο καὶ τὸν τρόμο τῆς ὑδρογείου. Ὅπως ἔχω ξαναγράψει , τὴν μόνη «γαλάζια πατρίδα» ποὺ θὰ κατακτήσουν εἶναι ὁ βυθὸς τοῦΑἰγαίου, ἐκεῖ ποὺ θὰ σαπίζουν τὰ κουφάρια τους.
.                  “Γιὰ τοὺς Τούρκους εἶναι ἡ πρώτη ἐμφάνιση ποὺ κάνουν στὴν Κορέα. Εἶχε προηγηθεῖ μία λαμπρὴφήμη, γιὰ τὴν ἀνδρεία, ἀκόμα καὶ τὴν ἀγριότητά τους. Οἱ πρῶτες εἰδήσεις ἀπὸ τὶς μάχες τους ἠλεκτρίζουν τὰ γραφεῖα συντάξεως τῶν ἀμερικανικῶν ἐφημερίδων. Οἱ Τοῦρκοι ἐφόρμησαν μὲ τὶς ξιφολόγχες, ἔκαναν μακελειό, συνέλαβαν ἑκατοντάδες αἰχμαλώτους… Τὸ μόνο σφάλμα τῶν ἀνδρείων αὐτῶν στρατιωτῶν εἶναι ὅτι ἔκαναν λάθος στὸν ἐχθρό: πῆραν γιὰ Κινέζους (ἐχθρούς) τοὺς Νοτιοκορεάτες (συμμάχους), ποὺτρέπονται σὲ φυγή. Ὅταν συναντοῦν τοὺς πραγματικοὺς Κινέζους, ἔρχεται ἡ δική τους σειρὰ νὰκατακρεουργηθοῦν. Τὰ λείψανα τῆς Ταξιαρχίας καταφεύγουν στὶς γραμμὲς τοῦ 38ου (ἀμερικανικοῦ) συντάγματος…
Μία τουρκικὴ ἐφοδιοπομπή, ποὺ μπῆκε ἀνυποψίαστα σ’ αὐτὸν τὸν τομέα, ἐξοντώθηκε, πέφτοντας σὲ τρεῖς ἐνέδρες, τὴ μία πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλη”.
 Τὸ περιγράφει στὴ “Μεταπολεμικὴ Παγκόσμια Ἱστορία” του ὁ σπουδαῖος δημοσιογράφος καὶ σημαντικὸς ἱστορικὸς Ρεϊμὸν Καρτιέ. Καὶ στὴν Κύπρο, τὸ 1974,  τὰ ἴδια ἔπαθαν, ὅταν βύθιζαν τὸ ἀντιτορπιλικό τους «Κοτζάτεπε», κάνα δύο ἄλλα δικά τους ποὺ κατέστρεψαν καὶ 11 πολεμικά τους ἀεροπλάνα, χάρις στὸν ξεχασμένο ἥρωα πλωτάρχη Ἐλευθέριο Χανδρινό.
«Ἂν ἔρθουν κανένα βράδυ οἱ τρελοὶ Τοῦρκοι», ὅπως πολλάκις ἐπαναλαμβάνει ὁ Ἐρντογάν, νὰ προσέχουν νὰμὴν γίνει, ὅπως ἔλεγαν παλιά, τῆς Κορέας…

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ (Δ. Νατσιός) [«Ξεβαπτίζονται καὶ ξεμυρίζονται τὰ παιδιά μας, γι’ αὐτὸ ἀγρίεψαν καὶ θὰ χαθοῦμε».]

Νὰ ξαναγίνει ἡ πατρίδα μας κιβωτὸς σωτηρίας καὶ ἐλπίδας 

 Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

 .                  «…Οἱ πελαργοί, ὅταν οἱ γέροι γονιοί τους γυμνωθοῦν τελείως ἀπὸ τὸ πέσιμο τῶν φτερῶν, ποὺγίνεται στὰ γεράματα, τοὺς περικυκλώνουν καὶ τοὺς ζεσταίνουν μὲ τὰ φτερά τους, τοὺς ἑτοιμάζουν ἄφθονη τροφὴ καὶ τοὺς βοηθοῦν, ὅσο εἶναι δυνατόν, στὴν πτήση, σηκώνοντάς τους ἁπαλὰ μὲ τὸ φτερὸ καὶ ἀπὸ τὶς δύο μεριές. Καὶ αὐτὸ εἶναι τόσο πολὺ γνωστό, ὥστε μερικοὶ καὶ τὴν ἀνταπόδοση τῶν εὐεργεσιῶν νὰ τὴν ὀνομάζουν ἀντιπελάργωσιν». (ΕΠΕ 4, 318). Τοῦ Μεγάλου Βασιλείου αὐτὸ τὸ ἡλιοστάλαχτο κείμενο. Ὅταν γεράσουν οἱ πελαργοί, τὰ παιδιά τους τοὺς παίρνουν στὰ φτερά τους καὶ τοὺς σηκώνουν ψηλά… Ἀντίδωρο εὐγνωμοσύνης γιὰ τοὺς κόπους τῶν γονέων τους. Σπουδαῖο μάθημα, μεγαλοπρεπὴς εἰκόνα. «Εἰς ἀντιπελάργωσιν», τὸ ὀνομάζει ὁ ἅγιος. Ἔτσι πρέπει νὰ γίνει καὶ μὲ τὴν πατρίδα μας, ποὺ ἔπεσε, ἀλλὰ δὲν ξέπεσε. Προδομένη, συκοφαντημένη, φτωχὴ καὶ γερασμένη. Περιμένει, καρτερᾶ τὰ παιδιά της, ὅσα ἀκόμη τὴν σέβονται καὶ τὴν ἀγαποῦν, νὰ τὴν πάρουν στὰ σφριγηλὰ φτερά τους εἰς ἀνταπόδοση τῶν εὐεργεσιῶν της. Εἶναι ἡ μάνα μας ἡ πατρίδα, εἶναι βράχος, καὶ
«ὅταν γερὰ ἡ μάνα
καὶ ἄλλο κὲ μπορεῖ
ἀτότεθελ’ βοήθειαν,
ἀτότεθελ’ ζωήν», ὅπως ὄμορφα τραγουδᾶ ὁ Ποντιακὸς Ἑλληνισμός, ἀπὸ τοὺς εὐλογημένους τόπους ποὺἔζησε καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος.
.                       Γιορτάζουμε τὴν Πρωτοχρονιά, τὸν Μέγα Βασίλειο, ποὺ τόσο ἀγαποῦσε καὶ σεβόταν ὁ λαός μας, ὅταν ἀκόμη βαστοῦσε τὸ ρωμαίικο ἦθος. Λένε κάποιοι δοκησίσοφοι τῆς σήμερον ὅτι ἡ Ἐκκλησία, οἱἱερεῖς, οἱ ἱεράρχες της δὲν πρέπει νὰ παίρνουν θέση γιὰ θέματα τῆς πολιτείας, ἀλλὰ νὰ κοιτοῦν τὰ τοῦ οἴκου τους. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὅμως «τύπος καὶ ὑπογραμμὸς» εἶναι οἱ ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι δὲν δίσταζαν νὰσυγκρουστοῦν καὶ μὲ τὸν Καίσαρα, ὅταν αὐτὸς νομοθετοῦσε κατὰ τοῦ ποιμνίου της. «Τὴν βασιλέως φιλίαν μέγα μὲν ἡγοῦμαι μετ’ εὐσεβείας, ἄνευ δὲ ταύτης, ὀλεθρίαν ἀποκαλῶ», θὰ πεῖ ὁ ἅγιος Βασίλειος στὸν αἱρετικὸ αὐτοκράτορα Οὐάλη, ὅταν τὸν ἀπειλεῖ. Ἔχουμε σήμερα εὐσεβεῖς ἄρχοντες; Ὑποταχτήκαμε στὶς ἄπληστες συμμορίες καὶ «ἀγορὲς» καὶ γονατίζουμε ἀπὸ τὰ καταστρεπτικὰ δάνεια. «Νὰ μὴ δεχτεῖς ποτὲ δανειστή, ποὺ σὲ πολιορκεῖ. Νὰ μὴν ἀνεχθεῖς ποτὲ νὰ σὲ ἀναζητοῦν, γιὰ νὰ βροῦν τὰ ἴχνη σου καὶ νὰ σὲ συλλάβουν σὰν ἄλλο θήραμα (οἱ τοκογλύφοι). Τὸ δάνειο εἶναι ἡ ἀρχὴ τοῦ ψεύδους· εἶναι ἀφορμὴ ἀχαριστίας, ἀγνωμοσύνης καὶ ἐπιορκίας. Ἄλλα λέει ἐκεῖνος, ποὺ δανείζεται καὶ ἄλλα ἐκεῖνος, ποὺδανείζει… Εἶσαι φτωχὸς τώρα, ἀλλὰ ἐλεύθερος. Ὅταν δανειστεῖς, ὄχι μόνο δὲν θὰ πλουτίσεις, ἀλλὰ θὰ χάσεις καὶ τὴν ἐλευθερία σου… Ἡ φτώχεια δὲν φέρνει καμμιὰ ντροπή. Γιατί λοιπὸν νὰ προσθέτουμε στὸν ἑαυτό μας τὴ ντροπὴ τοῦδανείου; Κανεὶς δὲν θεραπεύει τὰ τραύματά του μὲ ἄλλο τραῦμα, οὔτε θεραπεύει τὸ ἕνα κακὸ μὲ ἄλλο κακό, οὔτε ἐπανορθώνει τὴ φτώχεια μὲ τόκους. Εἶσαι πλούσιος; Μὴ δανείζεσαι. Εἶσαι φτωχός; Μὴ δανείζεσαι». (Μεγ. Βασιλείου, «ΙΔ΄ Ψαλμ. Καὶ περὶ τοκιζόντων, 2, ΕΠΕ 5, 78-80). Ἂν μορφώνονταν οἱ γενιὲς τῶν Ἑλλήνων μὲ τέτοια κείμενα, ἀλλιῶς θὰ ἦταν τὰ πράγματα. Ἀλλὰ τί νὰ πεῖς γιὰ ἕνα κράτος, ἑλληνώνυμο, ποὺ ἔχει στὴν οὐσία καταργήσει τὴν γιορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, δηλώνοντας ὅτι δὲν θέλει νὰ ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ τὴν παιδεία τῶν Πατέρων, τὰ γράμματα ποὺ διαβάζουνε οἱ ἀγράμματοι κι ἁγιάζουνε. Μόνο ἡ Παιδεία τοῦΓένους καὶ ὄχι τὰ τωρινὰ ἄθεα γράμματα, «μπορεῖ νὰ βοηθήσει τὰ παιδιὰ νὰ μείνουν ἀγράμματοι, σὰν τὸν Μακρυγιάννη, νὰ μάθουν, νὰ πάρουν τὴν χάρη τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ τότε νὰ γίνουν, οἱ ἀγράμματοι, οἱκαλύτεροι πεζογράφοι μας». («Ἅγιον Ὄρος καὶ ἡ Παιδεία τοῦ Γένους μας»).
.                     Τὰ κράτη, τὰ ἔθνη, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς βιολογικοὺς ὀργανισμούς, πρῶτα ἀποσυντίθενται καὶμετὰ πεθαίνουν. Βλέπουμε μὲ ὀδύνη γύρω μας τὰ σημάδια -τὰ σημεῖα καὶ τέρατα- αὐτῆς τῆς ἀποσύνθεσης. Κυρίως μὲ τὴν πνευματικὴ γενοκτονία ποὺ συντελεῖται στὸ πάλαι ποτὲ ἑλληνικὸ σχολεῖο. Ξεβαπτίζονται καὶ ξεμυρίζονται τὰ παιδιά μας, γι’ αὐτὸ ἀγρίεψαν καὶ θὰ χαθοῦμε. Καιρὸς εἶναι νὰ ἐπιστρέψουμε στὰ γράμματα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Στὴν πειθαρχία καὶ τὴν ὑπακοή. Ὄχι σὲ ἕνα ἄχαρο καὶ σκυθρωπὸ σχολεῖο, ἀλλὰ στὸσχολεῖο τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς μάθησης.
.                    Καινοτομία μεγαλειώδης, κι ἂς παρεξηγηθῶ ἀπὸ τοὺς ἀθεράπευτα προοδομανεῖς, θὰ ἦταν ἡ ἐπαναφορὰ τοῦ πολυτονικοῦ συστήματος γραφῆς, ἡ ἱστορικὴ ὀρθογραφία, ἡ ἀρτιμελής. Εἶναι μία θαυμάσια ἄσκηση πειθαρχίας. Πολλοὶ μαθητὲς σήμερα γράφουν χωρὶς κὰν νὰ κοιτοῦν τὸ γραπτό. Δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ λάθη, πλήρης ἀπειθαρχία. Γράφουν, γιὰ παράδειγμα, τὴν λέξη «ἀγαπῶ», πολλὲς φορὲς ἄτονη. Στὴν ἱστορική της γραφὴ ὄφειλε ὁ μαθητὴς νὰ γνωρίζει δύο κανόνες. Ὅτι παίρνει ψιλὴ λόγῳ τοῦ ἀρχικοῦ φωνήεντος καὶ περισπωμένη ὡς συνηρημένο ρῆμα. Πειθαρχοῦσε σὲ κανόνες, δὲν «ἀλήτευε» ὁ νοῦς του. Ἐπαναφορὰ τῆς ὀρθογραφίας, τῆς «ἔκθεσης ἰδεῶν». Σήμερα τὰ παιδιὰ δὲν σκέπτονται μὲ λέξεις, ἀλλὰ μὲ εἰκόνες καὶ κινούμενα σχέδια. Στὸ δημοτικὸ νὰ καταργηθοῦν οἱ νέες τεχνολογίες, μάθημα μόνο μέσῳ κειμένων. Ὄχι τὶς «συνταγὲς μαγειρικῆς» τῶν νῦν περιοδικῶν ποικίλης ὕλης, τάχα καὶ βιβλία Γλώσσας, ἀλλὰ μὲ τὰ ἀρώματα καὶ τὰ μύρα, ποὺ μᾶς κληροδότησαν οἱ σπουδαῖοι μάστορες τοῦ ἑλληνικοῦλόγου. Ἐπιμορφωτικὰ σεμινάρια στοὺς δασκάλους, ὄχι γιὰ τὸ πῶς θὰ «διδάξουν» τὴν σεξουαλικὴ ἀγωγή, φροντιστήρια ἀποαθωοποίησης οὐσιαστικά, ἀλλὰ πῶς θὰ ἀνακτήσουν τὸ κύρος τους ἔναντι τῶν μαθητῶν, πῶς θὰ ἐμπνεύσουν καὶ πάλι, πῶς ἡ αἴθουσα θὰ ξαναγίνει χῶρος παράδοσης. «Πάω γιὰ παράδοση», ἔλεγε ὁ καθηγητὴς καὶ ἐννοοῦσε ὅτι ἔμπαινε στὴν τάξη νὰ διδάξει, γιατί ἀκριβῶς παρέδιδε τὴν κληρονομιὰ τῶν προγόνων. «Ἀρχέτυπον βίου, νόμος ἔμψυχος καὶ κανὼν ἀρετῆς», πρέπει νὰ εἶναι κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο ὁ δάσκαλος.
.            Τὰ σκουπίδια, ποὺ μαζεύτηκαν, εἶναι πολλὰ καὶ τὸ χαλὶ μικρό, δὲν τὰ κρύβει. Ἀνίκανοι καὶ ἀνίδεοι οἱκυβερνῶντες νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ πρόβλημα, μοιράζουν ἐπιδόματα, ἀσπιρίνες σὲ βαθιὰ ἄρρωστο ὀργανισμό. Κοντόφθαλοι, χωρὶς ὅραμα, σκέπτονται μόνο τὶς ἑπόμενες ἐκλογές, τὴν διατήρηση τῶν προκλητικῶν προνομίων. Γι’ αὐτοὺς τὸ νέο ἔτος, ποὺ ξημερώνει, εἶναι ἁπλὰ ἔτος ἐκλογῶν καί… ἐπανεκλογῶν. Κι αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ ἀπογοητευτικό.
.                  Εἶναι καιρὸς πιὰ ἡ πατρίδα ἀπὸ κρουαζερόπλοιο ψευτοευημερίας, νὰ ξαναγίνει κιβωτὸς σωτηρίας καὶ ἐλπίδας. Φτάνει πιὰ μὲ τοὺς πολύξερους, μὲ τὴν «ἐπηρμένη ὀφρύν», τοὺς ἀταπείνωτους κοσμοπολίτες τῆς μίας πεντάρας.

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑ καὶ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟ “ΝΙΟΥ ΓΙΟΡΚ” (Δ. Νατσιός)

Μέγας Βασίλειος: ἀπὸ τὴν Καισαρεία καὶ ὄχι ἀπὸ τὸ «Νιοὺ Γιόρκ»

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

Ὅσοι δάσκαλοι «ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν ψευτιά. Καταπάνω σ’ αὐτοὺς ποὺ θέλουνε τὴν Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά». (Κόντογλου). 

.                 Ἔχω τὴν εἰκόνα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στὴν αἴθουσα. Ἀπὸ τότε ποὺ διορίστηκα, τὴν ἀγόρασα, τὴν κουβαλῶ καὶ τὴν ἀναρτῶ σὲ κάθε τάξη. Ὅταν ξεκινᾶ ἡ σχολικὴ χρονιά, τὸ πρῶτο μάθημα εἶναι γι’ αὐτοὺς τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστῆρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Γένους  τῶν Ρωμιῶν. Γιὰ νὰ κατανοήσουν τὰ παιδιὰτὴν ἱερότητα καὶ τὴν σοβαρότητα τοῦ ἔργου ποὺ μᾶς περιμένει, τοὺς λέω ὅτι ἐνῶ οἱ ἄλλοι κλάδοι τῶν ἐργαζομένων ἔχουν ἕναν συνήθως ἅγιο προστάτη, ἐμεῖς, δάσκαλοι καὶ μαθητές, ἔχουμε τρεῖς. Καὶ μάλιστα τοὺς πιὸ μορφωμένους ὅλων τῶν ἐποχῶν, πρὸ Χριστοῦ καὶ μετὰ Χριστόν. Κι ἄς μοῦ συγχωρεθεῖ τὸ πρῶτο πρόσωπο, δὲν περιαυτολογῶ, «ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν εἰμί», στοὺς τοίχους τῆς αἴθουσας ἀναρτῶ καὶ καμμιὰδεκαριὰ κάδρα ἡρώων του Εἰκοσιένα, τοῦ Παύλου Μελᾶ καὶ τὸ δῶρο ἑνὸς φίλου ζωγράφου, τὴν ζωγραφιὰτοῦ Ἀλέξανδρου Διάκου, τοῦ πρώτου πεσόντος ἀξιωματικοῦ κατὰ τὴν ἐποποιία τοῦ 1940. Ἡ αἴθουσα δὲν εἶναι προέκταση τοῦ παιδικοῦ δωματίου οὔτε κακέκτυπο τοῦ διαδικτύου. Εἶναι χῶρος μάθησης καὶ κυρίως σύνδεσης μὲ τὸ παρελθόν, ἔνταξης στὸν πολιτισμὸ ποὺ δημιούργησαν ὅσοι προηγήθηκαν. Ὅταν τὸ σχολεῖο καλλιεργεῖ μίσος ἢ γελοιοποιεῖ τὸ παρελθόν, τὴν μνήμη, αὐτοακυρώνεται. Τὸ πιὸ ἰσχυρὸ ἀμυντήριο ποὺδιαθέτουμε εἶναι ἡ μνήμη μας. Τὸ πιὸ δυνατὸ ὅπλο. Αὐτὸ μᾶς κράτησε στοὺς αἰῶνες, ὅταν τηγανιζόμασταν ἀπὸ ποικίλους ἐπίβουλους καὶ ἐχθρούς. Εἶναι τὸ «ἐμεῖς» τοῦ πατριδοφύλακα στρατηγοῦ Μακρυγιάννη. Ἀποστολὴ τοῦ σχολείου εἶναι νὰ ὑπερασπίζεται τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν ἀλήθεια. Ἀλήθεια σημαίνει, ἀπὸ τὸ «α» τὸ στερητικὸ καὶ τὴν «λήθη», αὐτὸ ποὺ δὲν ξεχνιέται, τὸ ἀκίβδηλο, τὸ ἀγέραστο.
.                 Ὅταν πλησιάζουν τὰ Χριστούγεννα, διδάσκω στὰ παιδιά, ὄχι τὶς μαγαρισιὲς τῶν βιβλίων τύπου «Φρικαντέλλα ἡ μάγισσα  ποὺ μισοῦσε τὰ κάλαντα», στὴν Ε´ Δημοτικοῦ, ἀλλὰ τὰ καλούδια τῶν τρανῶν λογοτεχνῶν μας.
.                 (Κατὰ τὸ κείμενο, ἡ κακιὰ μάγισσα, ὅταν πῆγαν «κάτι σκουπιδόπαιδα» – ἔτσι ἀκριβῶς τὰἀποκαλεῖ- νὰ τῆς ποῦν τὰ κάλαντα, ὀργίστηκε καὶ μὲ τὸ μαγικὸ ραβδί της, τὰ μεταμόρφωσε σὲ βατραχάκια, γατοῦλες, κατσίκια, παπάκια καὶ λοιπὰ ζωντανά. Τέλος πάντων, μὲ τὰ πολλὰ ἠρέμησε ἡ μέγαιρα καὶ ἄκουσε τὰ κάλαντα. Ἐρωτῶ: Ἡ νεοελληνικὴ λογοτεχνία κοσμεῖται ἀπὸ ἀπαράμιλλης ὀμορφιᾶς κείμενα γιὰ τὰΧριστούγεννα, γραμμένα ἀπὸ ἐπιφανεῖς τοῦ λόγου καὶ τοῦ πνεύματος -Καρκαβίτσας, Μωραϊτίδης, Κόντογλου, Παπαδιαμάντης -αὐτὸ τὸ κουρελούργημα βρῆκαν νὰ βάλουν; Τα Χριστούγεννα εἶναι γιορτὴὈρθόδοξη, γιορτὴ ἀρωματισμένη ἀπὸ τὴν παράδοση τοῦ Γένους μας, τί δουλειὰ ἔχουν σκύβαλα γιὰκακόψυχες μάγισσες στὰ σχολεῖα; Ποῦ νὰ καταλάβουν οἱ βέβηλοι ὅτι ἡ παράδοσή μας εἶναι ἡ βασιλικὴ ὁδός,γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε στὴν σακάτικη ἐποχή μας; Ἡ παράδοσή μας καὶ τὸ ἐξ αὐτῆς ἀπορρέον ρωμαίικο ἦθος, μᾶς ἔδωσαν ἥρωες τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδας σὰν τὸν Πατροκοσμὰ καὶ τὸν Μακρυγιάννη, ποὺ ἄκουγαν καὶ διάβαζαν «Χριστοῦ τὴ θεία γέννηση νὰ πῶ στ’ ἀρχοντικό σας», καὶ ὄχι γιὰ μάγισσες ποὺ μισοῦν τὰκάλαντα).
.                 Ὅταν γίνεται λόγος γιὰ τὸν Ἅγιο Βασίλειο, τοὺς δείχνω τὴν εἰκόνα καὶ τοὺς ἐξηγῶ ποιὸς ἦταν ὁοὐρανοφάντωρ ἅγιος. Οὔτε παχύσαρκος οὔτε μέλος τῶν ἑπτὰ νάνων οὔτε κουβαλοῦσε ταγάρι μὲ κινητὰ καὶλάπτοπ ἢ κοκακόλες. Δὲν φοροῦσε τὰ ροῦχα τῆς κοκκινοσκουφίτσας οὔτε ἔβγαζε ἄναρθρες κραυγὲς σὰν πίθηκος. Αὐτὲς οἱ κρανιοκενεῖς ἀνοησίες εἶναι γιὰ τοὺς Δυτικούς, ποὺ περιορίζουν καὶ ταυτίζουν τὰΧριστούγεννα, μὲ τὰ δῶρα τοῦ σαντακλάους κι ἔχουν ἐξορίσει ἀπὸ τὴν ζωή τους τὸ ταπεινὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Ὅταν δὲν σοῦ λείπει τίποτε, πῶς νὰ καταλάβεις αὐτὸν ποὺ δὲν εἶχε τίποτε, «ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ». Καὶ ἐκπλήσσονται εὐχάριστα τὰ παιδιά, γιατί βλέπουν ἕναν ἅγιο ἐντελῶς διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν τηλεοπτικὴ εἰκόνα. Ποὺ ἔκτισε τὴν πιὸ πρωτότυπη πόλη ὅλων τῶν ἐποχῶν, ποὺ τὴν ὀνόμασαν Βασιλειάδα, γιατί φιλοξενοῦσε καὶ περιποιόταν ὅλα τὰ «πάθια καὶ τοὺς καημοὺς τοῦ κόσμου», ὅπως θὰ ἔλεγε ὁΠαπαδιαμάντης. Ὁ ἅγιος ποὺ ἔλεγε κάτι καταπληκτικό. «Ὥστε τοσούτους ἀδικεῖς ὄσοις παρέχειν ἐδύνασο». Καὶ ἦταν ἀρχοντόπουλο. Τίποτε δὲν κράτησε ἀπὸ τὴν περιουσία του. Μόνο τὸ ράσο του… Καὶ σπούδασε ὅλες τὶς ἐπιστῆμες τοῦ καιροῦ του, πανεπιστήμονας, ὁ πιὸ μορφωμένος ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς του. Καὶ ἦταν Ἕλληνας, δικός μας, καὶ καμαρώνουμε. Καὶ στὸ τέλος ἐρωτῶ: Τί δουλειὰ ἔχουμε ἐμεῖς οἱ Ρωμιοὶ μὲ τὰχαζοχαρούμενα μηνύματα ποὺ μᾶς σερβίρει ἡ ἀρρωστημένη ἀφθονία τῆς Δύσεως, ποὺ βλέπει τὰπορτοφόλια τῶν γονέων σας καὶ ὄχι τὶς καρδιές σας; Τί θέλετε νὰ σᾶς λέω τὴν ἀλήθεια ἢ  ψέματα; Σοφότερα, πολλὲς φορές, τὰ παιδιὰ ἀπὸ τοὺς μεγάλους, ἐπιλέγουν τὴν ἀλήθεια. 
.                 Ἀκούω ἀπὸ συναδέλφους ὅτι κάποιοι γονεῖς διαμαρτύρονται, ὅταν διδάσκουν γιὰ τὸ ποιὸς εἶναι ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ δικός μας, ποὺ ἔρχεται, ὄχι ἀπὸ τὸ «Νιοὺ Γιόρκ», ἀλλὰ ἀπὸ τὴν Καισαρεία. Μὲ «τὰγράμματα ποὺ διαβάζουνε οἱ ἀγράμματοι κι ἁγιάζουνε» καὶ ὄχι τὸ ξωτικὸ τῆς «κοκακόλας».
.                 Κατ’ ἀρχὰς παρατυποῦν οἱ γονεῖς λόγῳ Συντάγματος καὶ τοῦ ἐν ἰσχὺι ἀκόμη ἄρθρου 16, 2 ποὺπροβλέπει «ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης», τῆς Ὀρθόδοξης καὶ ὄχι τῆς φράγκικης. 
.                 Ἀκόμη ὑπάρχει τὸ ταλαιπωρημένο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Στὸ πλαίσιο τοῦ μαθήματος ὀφείλεις νὰ παρουσιάσεις στοὺς μαθητές σου τὸν ἀληθινὸ βίο τοῦ ἀσκητικοῦ καὶ φιλανθρώπου ἁγίου. Ἄλλο τὸ σπίτι καὶ ἄλλο ἡ αἴθουσα. Ἄλλο ὁ γονέας καὶ ἄλλο ὁ δάσκαλος. Ἂς τὸ καταλάβουν αὐτὸ οἱ γονεῖς. Τὸ σπίτι εἶναι τὸ παλάτι μας -«καλὴν ἡμέραν ἄρχοντες»- μὲ τὰ παιδιὰ ἀρχοντόπουλα. Μία ἀνθοδέσμη ἀγάπης καὶχαρᾶς. 
.                 Τὸ σχολεῖο εἶναι τὸ παλάτι τῆς γνώσεως, τῆς μαθητείας, τῆς ὑπακοῆς, τοῦ σεβασμοῦ γιὰ τὴν πνευματικὴ κληρονομιά μας. Είναι θεσμὸς συντήρησης καὶ μετάδοσης στοὺς νεώτερους τοῦ πολιτισμοῦτῶν προγόνων. Τὴν ἀλήθεια δηλαδὴ συντηρεῖ. Ἂν αὔριο-μεθαύριο καταργήσουν οἱ ποικιλώνυμοι «δικαιωματιστὲς» τὶς εὐχὲς «καλὰ Χριστούγεννα» ἢ «καλὴ Ἀνάσταση», γιατί θίγονται ἀλλόθρησκες μειοψηφίες, θὰ ὑπακούσουμε; Ὄχι. Στὸ σπίτι οἱ γονεῖς εἶναι ἐλεύθεροι νὰ μεταδίδουν στὰ παιδιά τους ὅ,τι πιστεύουν. Στὸ σχολεῖο, κατὰ τὴν συνταγματικὴ ἐπιταγή, μὲ σεβασμὸ στὴν διαφορετικὴ ἀντίληψη, τὴν Πίστη τῶν ἁγίων Πατέρων μας. 
.                 Τὸ ἔργο τοῦ δασκάλου σήμερα, ἐν μέσῳ τῆς περιρρέουσας παράνοιας, εἶναι ἱερό. Καὶ μία ἀθώα ψυχὴ νὰ σώσουμε, κερδίζουμε πολλὰ ἐλαφρυντικά. Δὲν εἴμαστε λίγοι. Ὑπάρχουν πολλοὶ ἀφανεῖς, ἀληθινοὶσυνάδελφοι, ποὺ ἀγωνίζονται. Εἶναι πολὺ σπουδαῖο, ὅταν θὰ βλαστήσει ὁ καλὸς σπόρος ποὺ ρίχνουμε, νὰἔχουμε τὴν συμμαρτυρία τῶν μαθητῶν μας, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ Ἕλληνες δάσκαλοι, ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ μας.

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

 

 

ΟΙ ΜΥΓΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΓΟΡΑΣ… (Δ. Νατσιός) [«Ἀναρριχῶνται ραγδαίως καὶ ὁρμοῦν στὸ “ταμιεῖον τοῦ μέλιτος”. Ρεζίλι τῶν σκυλιῶν!»]

Οἱ μύγες τῆς εὐρωπαϊκῆς Ἀγορᾶς…

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                   Κάποτε ὑπῆρχε τὸ ἠθικὸ δίλημμα: Νὰ κλέψω ἢ νὰ μὴν κλέψω; Ἀπὸ τὴν «μαύρη δεκαετία» τοῦ ’80 καὶ ἐντεῦθεν ὁ Ρωμιός, ὁ Ἕλληνας, ὁ Γραικὸς-καὶ τὰ τρία ἐθνωνύμια καλὰ καὶ τιμημένα εἶναι- ὑποκορίστηκε σέ… «γραικύλο τῆς σήμερον, ποὺ θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Παπαδιαμάντης, τὸ δίλημμα πλέον περιορίστηκε στὸ ἑξῆς: Θὰμὲ πιάσουν ἢ δὲν θὰ μὲ πιάσουν; Κάποιοι «νοσοῦντες βαρύτατα ἐξ ἐλαφρότητος καὶ ρεκλαμομανίας», οἱ ἀνόητα ἀλαζόνες καὶ μεγαλαυχεῖς, πιάνονται ἀπὸ τὸ δίχτυ τὸ νόμου. Τὸ ζήσαμε. Ἕνα σύνθημα δονοῦσε τὰς ψυχὰς τῶν φρουρῶν τῆς ἐξουσίας. Τὰ λίγα βγαίνουν μὲ κόπο, τὰ πολλὰ βγαίνουν μέ… κόλπο. Μπῆκαν στὸ πολιτικὸ παιχνίδι φτωχοί, γιατί ὀνειρεύονταν πλούτη καὶ μεγαλεῖα καὶ βγαίνουν (ἢ διαβαίνουν τῆς φυλακῆς τὰσίδερα), δύο φορὲς φτωχότεροι: καὶ κατὰ τὸ ὄνειρο καὶ κατὰ τὰ πλούτη. Καὶ μὲ τὴν ὑπόληψη τσαλακωμένη, διὰ βίου. Μᾶλλον εἶχε κατὰ νοῦ τὸν Αἴσωπο ὁ Ἐλύτης, ὅταν ἔγραφε «σιμὰ ἡ μέρα ὅπου τὸ κάλλος θὰ παραδοθεῖστὶς μύγες τῆς Ἀγορᾶς». (Ἄξιόν Ἐστι, προφητικόν). Σὲ ἕναν ὡραῖο του μύθο μὲ τίτλο «μυῖαι», ἀφηγεῖται ὁ Αἴσωπος τὸ πάθημα τοῦ κακοποιοῦ καὶ ρυπαροῦ ἐντόμου, τῆς μύγας. Τὸν παραθέτω:
.                    «Ἔν τινι ταμιείω μέλιτος ἐκχυθέντος μυῖαι προσπτᾶσαι κατήσθιον, διὰ δὲ τὴν γλυκύτητα τοῦκαρποῦ οὐκ ἀφίσταντο. Ἐμπαγέντων δὲ αὐτῶν τῶν ποδῶν ὡς οὐκ ἠδύναντο ἀναπτῆναι, ἀποπνιγόμεναι ἔφασαν: Ἄθλιαι ἡμεῖς, αἵ (στὸ μονοτονικὸ εἶναι ἀγνώριστη ἡ ἀναφορικὴ ἀντωνυμία «αἵ». Στολιζόταν μὲ δασεία καὶ ὀξεία καὶ εἶχε ταυτότητα. Χωρὶς τὰ τονικὰ κάλλη της μοιάζει μὲ βέλασμα), διὰ βραχεία ἡδονὴν ἀπολλύμεθα». Βρῆκαν μέλι χυμένο σὲ ἕνα κελάρι οἱ μύγες, τὸ ἀπολαμβάνουν, ἀλλὰ κόλλησαν τὰ πόδια τους. Καθὼς πνίγονταν, φώναζαν. Εἴμαστε ἄθλιες, διότι χανόμαστε γιὰ μία σύντομη ἡδονή. Ἔτσι εἶναι.
.                     Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι ἄνθρωποι σὰν τὴν προφυλακισμένη εὐρωβουλευτὴ ἐξευτελίζουν καὶ τὴν χώρα. Δὲν καταλαβαίνουν ὅτι τὸ ἀξίωμά τους, δὲν εἶναι δικό τους, ἀνήκει στὸν λαὸ ποὺ τοὺς τὸ παραχώρησε. Ὅλα τὰ δημόσια ἀξιώματα καὶ ἐτυμολογικῶς παραπέμπουν σὲ διακονία τοῦ λαοῦ. Ἡ λέξη ὑπουργός, γιὰ παράδειγμα, εἶναι σύνθετη ἀπὸ τὸ ὑπό+ἔργον. Δηλώνει τὴν προσφορὰ ὑπηρεσίας ἢ τὴν βοήθεια σὲ κάποιον. Στὸν Ἡρόδοτο ἐντοπίζουμε τὴν φράση «χρηστὰ ὑπουργέω», παρέχω καλὴ ὑπηρεσία, εἶμαι ὠφέλιμος στὸν λαό. Βουλευτής, ἀπὸ τὸ «βουλεύω», σκέπτομαι, ἀποφασίζω στὴν «ἐκκλησία τοῦ δήμου» γιὰ τὸ καλὸ τῆς πόλεως.
.                    Στὴν πατρίδα ἀνήκουμε, δὲν μᾶς ἀνήκει. Ἡ ἰθαγένεια εἶναι δάνειο, ποὺ ὅσο τὸ ὑπηρετεῖς καὶ τὸἀποπληρώνεις, κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς σου, συμβάλλεις στὴν «τεκνογονία τῆς ἀρετῆς». Εἶναι «ζυγὸς χρηστὸς καὶ φορτίον ἐλαφρὸν» ἡ διακονία τῆς πατρίδας. Ποῦ νὰ τὰ σκεφτοῦν αὐτὰ οἱ μύγες τῆς πολιτικῆς, ποὺ ἀναξιοκρατικῷ δικαιώματι καὶ κομματικῇ προωθήσει ἀναρριχῶνται ραγδαίως καὶ ὁρμοῦν στὸ «ταμιεῖον τοῦ μέλιτος»; Ρεζίλι τῶν σκυλιῶν ἡ πολλὰ ὑποσχόμενη πολιτικός, συμπαρασύροντας καὶ κηλιδώνοντας τὴν ὅποια ὑπόληψη τῆς πατρίδας. Δὲν μᾶς φτάνουν τὰ ἐντός τῆς ἐπικρατείας αἴσχη τύπου Πάτση, μετακομίζουν καὶ εἰς τὰς Εὐρώπας «οἱ λαγοὶ τῆς φιλοχρηματίας». Τί ἀκριβῶς προσφέρουν οἱ εὐρωβουλευτές; Γύρω στὶς 30.000 εὐρὼ τὸν μήνα παίρνουν, κατὰ τὴν ἐπίσημη μισθοδοσία. Εἶναι πολὺ περισσότερα. Δικαιοῦνται «ἕνα σκασμὸ» ἐπιδόματα, ἀποζημιώσεις, διευκολύνσεις καὶ λοιπὰ καλούδια, μὲ τὰ ὁποῖα ζοῦν σὰν τοὺς λεγόμενους πρίγκιπες τῆς Ἀγγλίας. Ὅταν ἀποχωροῦν, λήγει ἡ θητεία τους, λαμβάνει ἕκαστος, διαβάζουμε σὲ ἄρθρο τῆς ἐφ. «ΕΘΝΟΣ», 5/5/20,  ἕνα ἐπίδομα μετάβασης, «χρυσὸ ἀλεξίπτωτο» τὸ λένε, ὕψους 210.000 εὐρώ. (Ἀξίζει νὰ διαβαστεῖ τὸ ἄρθρο μὲ τίτλο «ἐπάγγελμα εὐρωβουλευτὴς» τῆς προαναφερομένης ἐφημερίδας). Γι’ αὐτὸ  λουφάζουν πειθήνια καὶ δὲν ἐνοχλοῦν τὸ ἀφεντικὸ οὔτε ὑπερασπίζονται τὰ ἐθνικὰ δίκαια, φοβούμενοι μὴν παρεκκλίνουν πατριωτικῶς καὶ δὲν τοὺς ξαναβάλει στὴν ἑπόμενη λίστα τοῦ χρυσοφόρου εὐρωψηφοδελτίου. Γιὰ τόσα χρήματα ποιά εἶναι ἡ ἐθνική τους ὑπηρεσία;  Τί διαβάζουμε γιὰτὴν κ. Καϊλή; Σακοῦλες μὲ χρήματα στὰ σπίτια, μεγάλη ζωή, καταθέσεις ἀσύλληπτες σὲ τράπεζες ἡκαλοπληρωμένη μὲ τὰ δάκρυα τοῦ λαοῦ «εὐρωβουλεύτρια», καταπῶς τὶς ἀποκαλεῖ ἡ γλωσσικὴ προοδομανία.
.                    Νὰ κλείσω μὲ κάτι νόστιμο, γιατί μᾶς ἔπνιξαν οἱ ἀναθυμιάσεις. Μιᾶς καὶ εἴμαστε στην  περίοδο τῆς νηστείας τῶν Χριστουγέννων, νὰ διαφημίσω καὶ μία ἱστορικὴ τράπεζα. «Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία». Δὲν ἀναφέρομαι στὰ ἀδηφάγα καταστήματα ποὺ βύθισαν τὸν κόσμο στὴν οἰκονομικὴ φρίκη καὶ εἶναι θεμελιωμένα μὲ τὰ δάκρυα καὶ τὸ αἷμα τοῦ προδομένου λαοῦ μας. Ὄχι. Ἀναφέρομαι  σὲ μία ἐπιστολὴ τοῦ πολὺ σπουδαίου, λόγιου Κωνσταντίνου Δαπόντε, ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἔγινε μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Καισάριος. Ἔζησε  καὶ ἐκοιμήθη στὸ Ἅγιον Ὄρος. Διαβάζω λίγες εἰσαγωγικὲς γραμμὲς ἀπὸ τὴν ἐπιστολή, ποὺ τὴν ἀπέστειλε σὲ κάποιον Πούρβουλο, τὸ 1760, ἀπαντώντας, μᾶλλον, σὲ πρόσκληση γιὰ τράπεζα, γιὰ γεῦμα λίγο πρὶν ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα.
.                    «Ἐπιθυμίαν ἐπεθύμησα τούτην τὴν ἑβδομάδα φαγεῖν μετὰ τῆς εὐγενείας σου· εἰς τὸ τραπέζι δὲν θέλω νὰ εἶναι ἄρτος  ἁρπαγῆς, πρόβατον ἀδικίας, ὄρνιθα ἀσελγείας οὔτε δορκὰς ὑπερηφανείας οὔτε ὀρτύκι μνησικακίας οὔτε λαγὸς φιλοχρηματίας, ἀλλ’ οὔτε χοῖρος ἀκαθαρσίας. Θέλω δὲ καὶ παρακαλῶ νὰ εἶναι ἄρτος ἱδρῶτος, φακὲς ταπεινοφροσύνης, φασούλια σωφροσύνης, ρεβίθια ἐλεημοσύνης, ἰχθύες ἁπλότητος, ἐλιὲς ἱλαρότητος καὶ λάχανα εὐλαβείας…». Τί ὡραῖα λόγια!
.                    Στὰ «δὲν θέλω», στὰ ἀνεπιθύμητα ἐδέσματα τοῦ ἁγιορείτη Καισάριου, περιγράφεται ἡ Ἑλλάδα τῆς παρακμῆς, τοῦ χρηματιστηρίου, τῶν μνημονίων, τῆς προδοσίας τῆς Μακεδονίας, τοῦ ναυαγίου τῆς πάλαι ποτὲ ἐθνικῆς παιδείας,  τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης καὶ λοιπῶν πτωμάτων τυμπανιαίας ἀποφορᾶς. Οἱ προσκυνημένοι γραικύλοι, οἱ ἀνάξιοι νὰ φέρουν τὸ ὄνομα Ἕλληνας καὶ Ἑλληνίδα.
.                    Στὰ «θέλω» εἶναι ἡ Ρωμηοσύνη, τῆς νηστείας, τοῦ φιλότιμου,  τοῦ καθαροῦ μετώπου, τῆς οἰκογένειας, ποὺ γιορτάζει ἑνωμένη τὶς χρονιάρες μέρες καὶ δὲν «δραπετεύει» στοὺς κατασκότεινους δρυμοὺς τῆς ἄθεης Εὐρώπης, γιὰ νὰ διασκεδάσει τὴν ἀπληστία της καὶ νὰ ἐπισωρεύσει κι ἄλλα μπάζα στὴν ἀχόρταγη ψυχή της, ὅπως ἔπραττε ἡ χαριτόβρυτος κ. Εὔα.  (Τὰ καλομαθημένα παιδιά μας σήμερα ἀπεχθάνονται τὰ ὄσπρια, ὅμως τὶς φακές, τὰ φασούλια καὶ τὰ ρεβίθια, τὰ συνοδεύει μὲ ἀρετὲς ὁ εὐφυέστατος Καισάριος Δαπόντε. Μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη, τὴν σωφροσύνη καὶ τὴν ἐλεημοσύνη. Καὶ πάντα ὁ ἄρτος. Ἀπὸ τὸ ρῆμα «αἴρω», ποὺ σημαίνει σηκώνω  ψηλά, ἀνυψώνομαι, ἐξ οὗ καὶ ἀέρας. Τὸ πρόσφορο, θυμίζω, τὸ λένε καὶ «ὕψωμα»). Στὴν περίπτωσή της μᾶς ἔρχεται στὸ νοῦ ἡ εὐθύβολη λαϊκὴ θυμοσοφία: ὅπως στρώνει καθένας, ἔτσι κοιμᾶται…

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

 

»ΦΤΙΑΞΕ ΜΙΑ ΚΡΟΥΣΤΑ ΤΡΕΛΑΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ…(Δ. Νατσιός) [ὁρολογία «ἔμβοθρος»]

Φτιάξε μία κρούστα τρέλας γύρω ἀπὸ τὸ μυαλό σου…

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                  Πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια ὁ ἐθνομηδενιστικὸς ἑσμὸς καὶ ὅλα τὰ παρακολουθήματά του εἶχαν στοχοποιήσει τὴν λέξη “ἐθνικός“. Ἡ λέξη “ἔθνος” ἀνήκει στὸ ἀπαγορευμένο λεξιλόγιο τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας-σαχλότητας. Θύμα τῶν πρώτων προγραφῶν ὑπῆρξε τὸ ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Παιδείας, ποὺ πλέον ὀνομάζεται σκέτο Παιδείας. Προσωπικῶς θὰ ἐπέλεγα τὸν τίτλο «Ὑπουργεῖο Κρατικοῦ Παιδομαζώματος». Δὲν καλλιεργεῖται πιὰ στὰ σχολεῖα ἡ ἐθνικὴ ταυτότητα, τὸ «ὁμόθρησκον, ὁμόγλωσσον καὶ ὁμότροπον» τοῦἩροδότου, ἀλλὰ τὸ «ἀλλόθρησκον, ἀλλόγλωσσον καί… τὸ ἀλλόκοτον», μιᾶς καὶ δὲν ἐντόπισα στὰ λεξικὰ λέξη «ἀλλότροπον».
.                  Ὑπῆρχε καὶ «Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Οἰκονομίας» ὣς τὸ 2000. Ἐκπαραθυρώθηκε καὶ ἐδῶ τὸ«Ἐθνικῆς». Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀπεμπολήσαμε μὲ τὶς γνωστὲς ἀλχημεῖες καὶ δολιότητες τοῦ Σημίτη τὸ ἐθνικό μας νόμισμα καὶ τσαλαβουτήσαμε στὴν πλεκτάνη τοῦ «εὐρὼ» καὶ ἐπισυνέβη ἡ χρεωκοπία, ἡ δίχως προσχήματα ὑποδούλωση τῆς χώρας στοὺς δανειστές της, θὰ ἦταν τουλάχιστον γελοῖο νὰ μιλᾶμε γιὰἘθνικὴ Οἰκονομία. (Ἡ νῦν κυβέρνηση τὸν μόνο κρατικὸ φορέα ποὺ τὸν ἐπιδαψίλευσε μὲ τὴν λέξη «ἐθνική», ἦταν ἡ «Ἐθνικὴ Ἐπιτροπὴ Γιὰ Τὴν Ἰσότητα Τῶν ΛΟΑΤΚΙ+», στὶς 17 Μαρτίου τοῦ 2021 μὲ ἀπόφαση τοῦπρωθυπουργοῦ κ. Μητσοτάκη. Ἔστυψα τὸ μυαλό μου, ἀλλὰ ἐξήγηση δὲν βρῆκα. Τὸ μόνο ποὺ μένει εἶναι οἱγνωστὲς «παρελάσεις ὑπερηφανείας», νὰ ὀνομαστοῦν σὲ «παρελάσεις ἐθνικῆς ὑπερηφανείας». Σὲ κάτι τέτοια ἀριστεύουμε. Εἴμαστε μπροστὰ κι ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους. Κατὰ παρόμοιο τρόπο εἴμαστε καὶ τὸμοναδικὸ κράτος τοῦ κόσμου ποὺ ἔχουμε κηρύξει τὸν πόλεμο στὴν Ρωσία. Τί νὰ πεῖ κανείς;)
.                  Ἡ γλῶσσα ἀποτελεῖ θεμελιακὸ στοιχεῖο τοῦ πολιτισμοῦ, εἶναι συλλογικὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα κάθε λαοῦ, ἐγγύηση ἐλευθερίας καὶ αὐτονομίας. Μὲ ποιὰ λογική, γιὰ παράδειγμα, τὰ πρωταθλήματα ποδοσφαίρου, κάποτε Α´, Β´ καὶ Γ´ Ἐθνικῆς κατηγορίας, μετονομάστηκαν, μνημεῖο γραικυλισμοῦ κι αὐτό, σὲ«σοῦπερ λὶγκ 1 ἢ 2»; Οἱ Εὐρωπαῖοι χρησιμοποιοῦν ἰδιαίτερες, ἐθνικὲς ὀνομασίες γιὰ τὰ πρωταθλήματά τους. «Καμπιονάτο» οἱ Ἰταλοί, «Μπουντεσλίγκα» οἱ Γερμανοί, «Λὰ Λίγκα» οἱ Ἰσπανοί, λέξεις τῆς γλώσσας τους. Ἐμεῖς, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ συγγραφέας καὶ πολιτικός του 19ου αιώνα, Χουρμούζης ἐπιδεικνύουμε, «Συμπεριφορὰ γελοιωδεστάτη… ξιπασμένων ὀψιπλούτων, ἀηδεστάτη ἐπίδειξις! Πτωχοαλαζονεία ἀξία οἴκτου, γλῶσσα παρδαλή!
Ἔμαθε καὶ ξένην γλῶσσαν
Κι ὅταν ὁμιλεῖ, κοιτάζω.
Εἶναι Ἕλλην, εἶναι Φράγκος
Ἀπορῶ καὶ τὸν θαυμάζω».
(Συμβουλεύω πάντα τοὺς μαθητές μου νὰ μὴν ἀγοράζουν εἴδη ἐνδυμασίας μεγάλων πολυεθνικῶν, διαφημίζοντάς τα μὲ τὸ ξενόγλωσσο ἐμπορικό τους σῆμα, συχνὰ τεράστιο, στὴν πρόσοψη, ἀκόμη καὶ στὰὀπίσθια. Θυμίζουν ἀνδράποδα, δωρεὰν κινητὲς ρεκλάμες-διαφημίσεις).
.                  Τὰ τελευταῖα ὅμως χρόνια στὴν πολιτικὴ ὀρθότητα, προστέθηκαν καὶ ἡ… διαφορετικότητα καὶ ὁ δικαιωματισμός. Λέξεις καὶ συμπεριφορὲς ἄξιες οἴκτου, ποὺ ἀπεχθάνονται οἱ λαοὶ μὲ τὴν ἀρχική τους διατύπωση διαγράφτηκαν, βαφτίστηκαν μὲ ἀνώδυνες, δυσνόητες καὶ δυσερμήνευτες ἔννοιες. Ἂν ἀφαιρέσεις ὅλα τὰ καρυκεύματα καὶ τὶς ξεφλουδίσεις, οἱ ἀναθυμιάσεις σὲ πνίγουν. Ἔχει ἐπινοηθεῖ μία ἀπροσπέλαστη στοὺς πολλοὺς ὁρολογία, μὲ ἀνομολόγητο στόχο τὴν καθιέρωσή του μέσῳ κυρίως τοῦ «Ὑπουργείου Κρατικοῦ Παιδομαζώματος». Ὁ στόχος εἶναι πιὰ τὰ παιδιά. Τὸ γνωρίζουν αὐτό. Τὸ μέλλον κρίνεται στὶς σχολικὲς αἴθουσες. Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὰ προγράμματα δεξιοτήτων-σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης. Γι’ αὐτὸ μιλάω γιὰ γενιτσαρισμό. Ἄλλα θὰ ἔχουν στὸ νοῦ τους οἱ γονεῖς, διαφορετικὴ γλῶσσα θὰχρησιμοποιοῦν καὶ ἄλλα θὰ τοὺς μεταφέρουν ἀπὸ τὸ σχολεῖο τὰ παιδιά τους. Τὸ σπίτι θὰ ράβει, τὸ σχολεῖο θὰ  ξηλώνει. Δὲν μιλᾶμε πιὰ γιὰ χάσμα, ὅπως λέγαμε κάποτε, γενεῶν, ἀλλὰ γιὰ σύγκρουση.

 «Μὲ ζῆλο στὰ σκολειὰ τῆς προδοσίας
τοῦ σάπιου αἰώνα σέπεται ἡ γενιά!», ἔγραφε ὁ Βάρναλης.

.                  Τοῦτες τὶς ἡμέρες ἀκοῦμε γιὰ «τὸ καλάθι τοῦ νοικοκυριοῦ». Ἐρωτῶ: Ποιός τὸ ἔλεγε ἔτσι; Τὸξέραμε ὡς «τὸ καλάθι τῆς νοικοκυρᾶς». Νοικοκυρὰ εἶναι ἡ μάνα, γένους θηλυκοῦ. Καὶ νοικοκύρης εἶναι ὁπατέρας, γένους ἀρσενικοῦ. Τὸ νοικοκυριό, γένους οὐδετέρου, περιέγραφε τὸν οἶκο, τὰ σκεύη του, τὰ κατσαρολικά του, κατὰ τὴν παλιὰ ἑλληνικὴ ταινία. Μᾶς προκαλεῖ μία δυσφορία ὁ τίτλος, ὄχι φύλου, ἀλλὰ γλωσσική. Ἔπεσε κι αὐτὸ θύμα τοῦ περιβάλλοντος, τῆς ἐποχῆς, ὁρολογία «ἔμβοθρος», μὲ κρυμμένες  καλὰτὶς ὕπουλες ἐπιδιώξεις του.
.                  Τὰ λέει ἀριστοτεχνικὰ ὁ Θουκυδίδης: «Καὶ τὴν εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἐς τὰ ἔργα ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει». Ἄλλαξαν ἀκόμα καὶ τὴν καθιερωμένη σημασία τῶν λέξεων, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὶς πράξεις τους.
.                  Εἶναι τέτοια ἡ προσπάθεια συγκάλυψης τῆς ἀλλοπρόσαλλης, γελοιωδεστάτης συμπεριφορᾶς τους, ποὺ καταλήγουν σὲ οὐρανομήκεις ἀνοησίες. Θυμόμαστε, για παράδειγμα, τὸ «Καλὲς Γιορτὲς» ποὺ θεωρήθηκε πολιτικὰ ὀρθότερο ἀπὸ τὸ «Καλὰ Χριστούγεννα», ἀφοῦ τὸ δεύτερο προάγει διαχωρισμὸ τῶν ἀνθρώπων μὲ βάση τὰ θρησκευτικά τους «πιστεύω».
.                   Εἶναι γνωστὴ ἡ προσπάθεια, σὲ ἀμερικανικὰ πανεπιστήμια, νὰ ἀπαγορευθεῖ ἡ διδασκαλία κλασσικῶν διηγημάτων, μέσῳ τῶν ὁποίων, κατὰ τὴν κρανιοκενῆ ἄποψή τους, τὰ παιδιὰ εἰσάγονται στὶς ἔννοιες τοῦ ρατσισμοῦ καὶ τοῦ σεξισμοῦ. Καὶ τέτοια σεξιστικά, ρατσιστικὰ ἔργα εἶναι τοῦ Ὁμήρου, τοῦ Φιτζέραλντ ἢ τοῦ Σαίξπηρ. Τὸν Μεσαίωνα κυνηγοῦσαν μάγισσες, τώρα κυνηγοῦν τὸ λογικὸ καὶ τό… φυσιολογικό.
.                Κλείνω μὲ ἕνα παλιὸ κείμενο τοῦ ἀείμνηστου Σ. Καργάκου. Τὸ ἀντιγράφω, γιὰ νὰ βοηθήσω τὸ ἀναγνωστικὸκοινὸ νὰ ἑρμηνεύσει τὶς ἐξελίξεις τῶν ἡμερῶν μας. Τίτλος; «Πῶς τρελάθηκα»:
«Τρελάθηκα, γιατί παντρεύτηκα μία γυναίκα ποὺ εἶχε κόρη σὲ ὥρα γάμου. Σ’ ἕνα μήνα ὁ πατέρας μου ζήλεψε τὴν εὐτυχία μου κι ἀφοῦ ἦταν χῆρος, παντρεύτηκε τὴν κόρη τῆς γυναίκας μου. Ἔτσι ἡ δική μου γυναίκα ἔγινε πεθερὰ τοῦ πεθεροῦ της καὶ μητριά μου ἡ προγονή μου. Ἐννέα μῆνες ἀργότερα ἡ γυναίκα τοῦ πεθεροῦ τῆς γυναίκας μου, ποὺ ἦταν συγχρόνως καὶ κόρη της, ἀπέκτησε ἕνα ἀγοράκι, ποὺ φυσικὰ ἦταν ἀδελφός μου -σὰν παιδὶ τοῦ πατέρα μου καὶ μαζὶ ἐγγονὸς τῆς γυναίκας μου- σὰν παιδὶ τοῦ παιδιοῦ της- ἐγὼ δὲ αὐτομάτως ἔγινα παπποὺς τοῦ ἀδελφοῦ μου, ἀφοῦ εἶμαι σύζυγος τῆς γιαγιᾶς μου. Ἕνα μήνα ἀργότερα ἡ δική μου γυναίκα ἀπέκτησε κι αὐτὴ ἀγοράκι. Τότε ὅμως ἡ πεθερά μου, ποὺ ἦταν ἀδελφὴ τοῦ γιοῦ μου, ἔγινε καὶ γιαγιά του. Ἐγὼ λοιπὸν εἶμαι ἀδελφός τοῦ γιοῦ μου, ποὺ εἶναι καὶ ἀδελφὸς τῆς γιαγιᾶς του. Συγχρόνως εἶμαι καὶ γαμπρὸς τῆς μητέρας μου, ἀφοῦ ἡ γυναίκα μου εἶναι θεία τοῦ γιοῦ της, δηλαδὴ ἑνὸς παιδιοῦ ποὺ εἶναι ἀνίψι τοῦ πατέρα του…». Δυσκολεύτηκα νὰ τὸ ἀντιγράψω, ἀλλὰ ἔριξα μία ματιὰ στὸ μέλλον, στὸ τί μᾶς περιμένει. Ὅπως λέει καὶ ὁ ποιητής, χρειάζεται νὰ φτιάξεις μία κρούστα τρέλας γύρω ἀπὸ τὸ μυαλό σου, γιὰνὰ ἀντέξεις τὴν περιρρέουσα παλαβομάρα…

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς