ΠΟΝΟΣ, ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ, ΑΜΗΧΑΝΙΑ καὶ ΑΛΑΛΙΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Πόνος, συμπάθεια, ἀμηχανία καὶ ἀλαλία*

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .                    Ὁ πόνος πολὺς γιὰ τὸν βίαιο καὶ τραγικὸ θάνατο δεκάδων – κυρίως νέων – ἀνθρώπων καὶ συμπάθεια γιὰ τὴν βαθειὰ πληγὴ στὶς ψυχὲς τῶν οἰκείων τους. Ταυτόχρονα ἀμηχανία προκαλοῦν τὰ ἀνάκατα αὐτὰ συναισθήματα, ὅταν συνδυάζουν τὸ θλιβερὸ γεγονὸς τῆς ἑκατόμβης τῶν θυμάτων ἀπὸ τὴ σύγκρουση τῶν τρένων στὰ Τέμπη μὲ τὸ προβαλλόμενο καὶ διαφημιζόμενο ὅτι τὸ τρένο εἶναι «τὸ ἀσφαλέστερο, ταχύτερο καὶ φθηνότερο μέσο μαζικῆς μεταφορᾶς». Σημειώνεται ὅτι τὸ τραγικὸ γεγονὸς ἦταν ἀπρόβλεπτο ὡς πρὸς τὸ πότε θὰ συνέβαινε. Γιατί ὅτι θὰ συνέβαινε οἱ εἰδικοὶ τὸ εἶχαν προβλέψει ἀπὸ χρόνια…
.                    Τὸ ξάφνιασμα ἀπὸ τὸ ἀπίστευτο γιὰ πολιτισμένη χώρα πλῆγμα καὶ ὅλα τὰ ψυχολογικὰ ζητήματα, ποὺ προέκυψαν, ὑποτάσσονται στὸ πένθος καὶ προκαλοῦν ἀλαλία. Ἡ πένα προσπάθησε νὰ ξεπεράσει τὸ συμβάν, νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ ἄλλο θέμα. Δὲν τὰ κατάφερε. Ὅλα τὰ κάλυψε τὸ μαῦρο πέπλο τοῦ ἀπρόσμενου πένθους.
.                    Τὰ τελευταῖα χρόνια οἱ Ἕλληνες ζήσαμε τραγικὰ γεγονότα. Ὁ ἀποτυχημένος τρόπος ἀντιμετώπισής τους ἀποκαλύπτει τὴν πικρὴ ἀλήθεια, ὅτι ἀκόμη εἴμαστε πίσω στὸν ἐκσυγχρονισμὸ τῆς κρατικῆς μηχανῆς ἔναντι τῶν περισσότερων χωρῶν – μελῶν τῆς Ε.Ε. Ἐκσυγχρονισμός, προοδευτισμός… Λέξεις ποὺ ἐντυπωσιάζουν, ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα περισσότερο εἶναι συνθήματα κενὰ περιεχομένου. Ἐκσυγχρονιστικὴ καὶ προοδευτικὴ εἶναι ἡ χώρα, τῆς ὁποίας ἡ κρατικὴ μηχανὴλειτουργεῖ σωστὰ καὶ ἐξυπηρετεῖ ἄριστα τοὺς πολίτες, ποὺ τὴν ἐμπιστεύονται καὶ τῆς προσφέρουν ἀνάλογα μὲ τὶς δυνατότητές τους. Ἐκσυγχρονιστικὴ καὶ προοδευτικὴ εἶναι ἡ χώρα, στὴν ὁποία ἡ πολιτικὴ τηρεῖ τὶς αἰώνιες ἠθικὲς ἀξίες καὶ τοὺς ἀπὸ τοὺς προγόνους μας προερχόμενους δημοκρατικοὺς θεσμοὺς καὶ ποὺ ἀποτελεῖ παράδειγμα στοὺς πολίτες  ἀποφυγῆς τῆς χυδαιότητας καὶ τῆς ἠθικῆς παρακμῆς.
.                    Μπροστά μας ἔχουμε βουλευτικὲς ἐκλογές. Τὰ Κόμματα ποὺ θὰ συμμετάσχουν ὀφείλουν νὰ βαδίσουν πρὸς αὐτὲς μὲ τὸ βάρος τοῦ ἐθνικοῦ πένθους. Τὸ πένθος ἂς γίνει ἀφετηρία μιᾶς ὄντως προοδευτικῆς προεκλογικῆς περιόδου. Αὐτὸ σημαίνει πὼς πρέπει νὰ ἀρθοῦν στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, νὰ νιώσουν τὶς εὐθύνες τους γιὰ τὴν κατάσταση ποὺ προκάλεσε τὴν τραγωδία στὰ Τέμπη καὶ νὰ ἀντιπαραταχθοῦν μεταξύ τους μὲ σεβασμὸ καὶ μὲ ἐπιχειρήματα καὶ φυσικὰ ὄχι μὲ ὕβρεις μὲ ἀόριστες κατηγορίες, μὲ ἀπειλὲς καὶ μὲ δηκτικὲς ψεύτικες καταγγελίες. Εἶναι ἀπαράδεκτοἐμεῖς ποὺ διδάξαμε τὴ Δημοκρατία καὶ διατυπώσαμε πρῶτοι ὅτι «δὲν ὑπάρχει τάξη πιὸ ἐχθρικὴ γιὰτὸ λαὸ ἀπὸ τοὺς φαύλους ρήτορες καὶ τοὺς δημαγωγοὺς» (Ἰσοκράτης) νὰ εἴμαστε τόσο πίσω στὴ συμπεριφορὰ τῶν πολιτικῶν μας!
.                    Τὸ 1922 ὁ Γερμανὸς ἱστορικὸς καὶ φιλόσοφος Ὄσβαλντ Σπένγκλερ στὸ κλασσικὸ ἔργο του «Ἡ παρακμὴ τῆς Δύσης» (Σημ. Ἔχει ἐκδοθεῖ καὶ στὰ ἑλληνικὰ ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Δαρδανοῦ) σημειώνει πὼς σὲ ἕνα κράτος ἀνεπτυγμένο ἠθικὰ καὶ πολιτισμικὰ τὸ ἀπρόβλεπτο πρέπει νὰ ἐξουδετερώνεται ἀπὸ τὴν ὑπέρχρονη καὶ δίκαιη αἰτιότητα καὶ πάντα νὰ ἰσχύει  ἡ  λογικὴ σχέση αἰτίας καὶ ἀποτελέσματος. Εἶναι λυπηρὸ πὼς τὸ Ἑλληνικὸ κράτος ἀποδεικνύεται ὅτι ἀκόμη δὲν ἔχει πετύχει νὰ περιορίσει τὸ ἀπρόβλεπτο..-

*Ἀλαλία= Ἀπώλεια τῆς ἱκανότητας ἄρθρωσης λόγου, ποὺ ὀφείλεται σὲ ψυχολογικὰ αἴτια