Καὶ μοσχοβολᾶ ἡ αἴθουσα, μπαρούτι καὶ λιβάνι…
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
. Κάθε πρωὶ γράφω στὸν πίνακα τῆς αἴθουσας, μετὰ τὴν ἡμερομηνία, τὸ ὄνομα τοῦ ἀθλητῆ τῆς Πίστεως ἢ τῆς Πατρίδας ποὺ ἑορτάζει. Ἀναζητῶ στὰ Συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας ἢ τοῦ Γένους τὸν ἅγιο ἢ τὸν ἥρωα. Μάρτυρες, Πατέρες, ἀσκητές, ἀπόστολοι καὶ ἐθναπόστολοι, ναυμάχοι, μπουρλοτιέρηδες καὶ ἀδούλωτοι κλεφταρματολοί, ποιητὲς ἐθνικοί, Ζάλογγα καὶ Δερβενάκια, ἡ ἀπροσκύνητη καὶ ἐλεύθερη Ρωμιοσύνη, ἡ Πονεμένη… Καὶ μοσχοβολᾶ ἡ αἴθουσα, μπαρούτι καὶ λιβάνι. Νὰ ξεκινᾶ ἡ σχολικὴ μέρα μὲ ὀσμὴ εὐωδίας πνευματική. Χαίρονται τὰ παιδιὰ καὶ ἂς εἶναι «μνήμη θανάτου». Θυμήθηκα ἕνα τραγούδι:
«Θεέ μου τί παράξενοι εἶναι οἱ δικοί μας τόποι
θλιμμένα τὰ τραγούδια μας, μὰ γελαστοὶ οἱ ἀνθρῶποι».
Γελοῦν οἱ μικροὶ οἱ «ἀνθρῶποι», συγκινοῦνται γιατί σὰν τοὺς συντρόφους τοῦ Ὀδυσσέα δὲν ἔλιωσε τὸ κερὶ στὰ αὐτιά τους, οἱ σειρηνωδίες τῶν φανταχτερῶν, ἁρπακτικῶν τεράτων δὲν τοὺς μόλυναν… Διασώζονται τρία ὀνόματα Σειρήνων. Ἡ Ἀγλαόπη, ἡ ἀγλαή, ἡ λαμπρὴ στὴν ὄψη, ἡ Θελξιέπεια, ἡ γοητευτικὴ καὶ θελκτικὴ στὸν λόγο (ἔπος) καὶ ἡ Πεισινόη, ἡ πειθὼ τοῦ νοός, ἡ ὁποία ἀφόπλιζε, ξεμυάλιζε καὶ ὁδηγοῦσε στὸν ἀφανισμό. Στὰ τρία αὐτὰ ὀνόματα ἀναγνωρίζουμε τὰ «ὅπλα μὲ σιγαστήρα», ποὺ σαγηνεύουν, παρασύρουν καὶ διαφθείρουν, ὁ «ἀγγελικὸς» κόσμος καὶ ὑπόκοσμος τῶν ΜΜΕ.
. Ἐπανέρχομαι στὴν προλογικὴ σκέψη, συμμαζεύομαι στὴν αἴθουσα. Ἔχω ἕτοιμο τὸ συναξάρι τῆς ἐρχόμενης Τρίτης, θὰ μοιράσω στὰ παιδιὰ καὶ τὸ ἐντὸς εἰσαγωγικῶν κείμενο. Λοιπόν, «τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνείαν ποιούμεθα»… (Προτρέπω συναδέλφους, τώρα ποὺ φαγώθηκε νὰ μᾶς ἀξιολογήσει τὸ ὑπουργεῖο «Παιδομαζώματος», νὰ διδάξουν ἐνώπιον τῶν ἀξιολογητῶν, ἕνα κείμενο ἀπὸ τὴν σπουδαία καὶ ἀπὸ τοὺς σπουδαίους τῆς πνευματικῆς παράδοσής μας. Προβλέπεται ἐξ ἄλλου μία παρέκκλιση ἀπὸ τὸ ἀναλυτικὸπρόγραμμα. Ἔχω κατὰ νοῦ τὸν Παπαδιαμάντη, ἐκεῖ στὸν «Λαμπριάτικο Ψάλτη», ποὺ «στολίζει» τοὺς γραικύλους τῆς σήμερον. Νὰ μὴν ξεχάσει ὁ λαὸς – ὅσοι ζωντανοὶ- στὶς ἐρχόμενες ἐκλογὲς νὰ ἀξιολογήσει καὶ αὐτὸς τὴν ὑπουργὸ Παιδείας καὶ τὸ ὑπουργεῖο της. Νὰ θυμηθεῖ τί προωθεῖ στὰ ἀθῶα καὶ ἄγουρα παιδιά).
. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1964, ὁ Ἠλίας Βενέζης, ὁ σπουδαῖος λογοτέχνης μας καὶ ἀκαδημαϊκός, ἐκφώνησε λόγο στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν μὲ τίτλο «τὸ πάθος τῶν Φιλικῶν».
Στὸν ἐπίλογο τῆς ὁμιλίας του ἀναφέρθηκε στὸν θάνατο τοῦ Ἀλέξανδρου Ὑψηλάντη, τοῦ ἀθάνατου ἀρχηγοῦτῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας.
. Διαβάζω:
«Ὅταν οἱ Αὐστριακοὶ ἀποφυλάκισαν τὸν πρίγκιπα ἦταν πιὰ ἀργά. Λίγες μέρες μετὰ τὴν ἀποφυλάκισή του ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης πέθανε στὴν Βιέννη, στις 31 Ἰανουαρίου τοῦ 1828. Ἑτοιμοθάνατο τὸν βρῆκε ὁ συμπολεμιστής του τοῦ Ἱεροῦ Λόχου, ὁ Κοζανίτης, Γεώργιος Λασσάνης. Τοῦ ἔφερε τὴν ἐφημερίδα τοῦ τόπου, τὸν “Αὐστριακὸν Παρατηρητήν”.
– Τί νέα γράφουν; ρώτησε ἀργὰ τὸν Λασσάνη ὁ Ὑψηλάντης.
– Ὁ Καποδίστριας ἔφθασε στὴν Μάλτα. Μία φρεγάδα ἀγγλικὴ τὸν περιμένει νὰ τὸν μεταφέρει στὴν Ἑλλάδα, τοῦ ἀποκρίθηκε.
– Ἂς ἔχει δόξαν ὁ Θεός, μουρμούρισε ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης καὶ ἄρχισε νὰ ψελλίζει τὸ “Πάτερ ἡμῶν”. Ἀλλά πρὶν τελειώσει τὴν προσευχή του, εἶχε ξεψυχήσει». Τί διαβάζουμε ἐδῶ; Τὸ ὁσιακὸ τέλος ἑνὸς Ρωμιοῦ, ἑνὸς ἀληθινοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ. «Οἱ Ὑψηλάντες θυσίασαν πρῶτα ζωὴ καὶ πλούτη. Καὶθυμῶνται τὸν Θεόν, πατρίδα καὶ θρησκεία», ἐπιμαρτυρεῖ καὶ ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης.
Μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες, ἄλλο ἐθνικὸ πανηγύρι, ἡ μνήμη τοῦ ἐλευθερωτῆ μας.
. Τὴν Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου τοῦ 1843, κλείνει τὰ μάτια του στὴν Ἀθήνα, τὸ ζωντανὸ Εἰκοσιένα, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὁ Ἕλληνας ἥρωας μὲ τὴν σημαντικότερη θέση στὸ εἰκονοστάσι τοῦ Γένους. Τὸνὰ θέλεις νὰ πλέξεις «τὸν ἐπιτάφιον στέφανον αὐτοῦ ἀνάγκη νὰ περιλάβης τὸν μέγαν Ἑλληνικὸν Ἀγώνα», ὅπως ἀναφώνησε ὁ Σοῦτσος κατὰ τὸ ξόδι του. Ζήτησε νὰ βάλουν στὸν τάφο του, κάτω ἀπὸ τὰ τσαρούχια του τὴν τουρκικὴ σημαία, νὰ ποδοπατᾶ τὴν Τουρκιὰ καὶ στὸ μνῆμα. Αὐτὸ τὸ λιοντάρι μόνο μία φορὰφοβήθηκε. Πότε; «Εἰς τὸν καιρὸ τοῦ προσκυνήματος ἐφοβήθηκα μόνο διὰ τὴν πατρίδα μου, ὄχι ἄλλη φορά, οὔτε εἰς τὰς ἀρχάς, οὔτε εἰς τὸν καιρὸ τοῦ Δράμαλη, ὅπου ἦλθε μὲ τριάντα χιλιάδες στράτευμα ἐκλεκτό, οὔτε ποτέ, μόνο εἰς τὸ προσκύνημα ἐφοβήθηκα».
Καὶ τότε βροντοφώναξε καὶ ἐμεῖς μαζί του: «Φωτιὰ καὶ τσεκούρι στοὺς προσκυνημένους».
Τὸν ἔκλαψε ὅλος ὁ λαός, τραγούδησε καὶ τὴν θανή του.
«Κολοκοτρώνης πέθανε στὸ γάμο τοῦ Κολίνου
τὸ θάνατο γνώρισε, πού ᾽θελε ν᾽ ἀποθάνη
καὶ τοῦ Γενναίου μίλησε, καὶ τοῦ Κολίνου λέγει:
Ποῦ εἶσαι, Γενναῖε στρατηγέ, Κολίνο σπουδασμένε!
Ἐλᾶτε, πάρτε τὴν εὐχή, μὲ τριγυρίζει ὁ Χάρος.
Σώπα, πατέρα, μὴν τὸ λές, μὴ λὲς πὼς θὰ πεθάνης
κι ἔχουμ᾽ ὀχτροὺς καὶ χαίρονται καὶ φίλους καὶ λυπάνται.
Ἐλᾶτε, πάρτε τὴν εὐχή, καὶ νά ᾽στε μονοιασμένοι».
. Τώρα ποὺ νυχθημερὸν μᾶς ἀπειλοῦν τὰ ἀνισόρροπα μεμέτια τῆς Ἄγκυρας, εἶναι λαμπρὸ μάθημα πατριδογνωσίας, «ἐθνικῆς ἀνατάσεως» θὰ ἔλεγαν παλιά, νὰ διαβάζουν οἱ μαθητές, ποῦ ζήτησε νὰ μπεῖ ὁΚολοκοτρώνης ἡ σκοτεινὴ «ἡμισέληνος».
. Θὰ μποροῦσε καὶ ὁ ἡμέτερος ὑπουργὸς Ἄμυνας, νὰ ἀποστείλει στὸν Τοῦρκο συνάδελφό του καὶτὸ παρακάτω κείμενο. Ἀποδεικνύει τὴν ξακουστὴ μαχητικότητα τῶν Τούρκων, τὸν φόβο καὶ τὸν τρόμο τῆς ὑδρογείου. Ὅπως ἔχω ξαναγράψει , τὴν μόνη «γαλάζια πατρίδα» ποὺ θὰ κατακτήσουν εἶναι ὁ βυθὸς τοῦΑἰγαίου, ἐκεῖ ποὺ θὰ σαπίζουν τὰ κουφάρια τους.
. “Γιὰ τοὺς Τούρκους εἶναι ἡ πρώτη ἐμφάνιση ποὺ κάνουν στὴν Κορέα. Εἶχε προηγηθεῖ μία λαμπρὴφήμη, γιὰ τὴν ἀνδρεία, ἀκόμα καὶ τὴν ἀγριότητά τους. Οἱ πρῶτες εἰδήσεις ἀπὸ τὶς μάχες τους ἠλεκτρίζουν τὰ γραφεῖα συντάξεως τῶν ἀμερικανικῶν ἐφημερίδων. Οἱ Τοῦρκοι ἐφόρμησαν μὲ τὶς ξιφολόγχες, ἔκαναν μακελειό, συνέλαβαν ἑκατοντάδες αἰχμαλώτους… Τὸ μόνο σφάλμα τῶν ἀνδρείων αὐτῶν στρατιωτῶν εἶναι ὅτι ἔκαναν λάθος στὸν ἐχθρό: πῆραν γιὰ Κινέζους (ἐχθρούς) τοὺς Νοτιοκορεάτες (συμμάχους), ποὺτρέπονται σὲ φυγή. Ὅταν συναντοῦν τοὺς πραγματικοὺς Κινέζους, ἔρχεται ἡ δική τους σειρὰ νὰκατακρεουργηθοῦν. Τὰ λείψανα τῆς Ταξιαρχίας καταφεύγουν στὶς γραμμὲς τοῦ 38ου (ἀμερικανικοῦ) συντάγματος…
Μία τουρκικὴ ἐφοδιοπομπή, ποὺ μπῆκε ἀνυποψίαστα σ’ αὐτὸν τὸν τομέα, ἐξοντώθηκε, πέφτοντας σὲ τρεῖς ἐνέδρες, τὴ μία πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλη”.
Τὸ περιγράφει στὴ “Μεταπολεμικὴ Παγκόσμια Ἱστορία” του ὁ σπουδαῖος δημοσιογράφος καὶ σημαντικὸς ἱστορικὸς Ρεϊμὸν Καρτιέ. Καὶ στὴν Κύπρο, τὸ 1974, τὰ ἴδια ἔπαθαν, ὅταν βύθιζαν τὸ ἀντιτορπιλικό τους «Κοτζάτεπε», κάνα δύο ἄλλα δικά τους ποὺ κατέστρεψαν καὶ 11 πολεμικά τους ἀεροπλάνα, χάρις στὸν ξεχασμένο ἥρωα πλωτάρχη Ἐλευθέριο Χανδρινό.
«Ἂν ἔρθουν κανένα βράδυ οἱ τρελοὶ Τοῦρκοι», ὅπως πολλάκις ἐπαναλαμβάνει ὁ Ἐρντογάν, νὰ προσέχουν νὰμὴν γίνει, ὅπως ἔλεγαν παλιά, τῆς Κορέας…
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία 