ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Τὸ μαρτυρικὸ τέλος τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.               Ὁλοκληρώνεται σήμερα τὸ ἀφιέρωμα στὸν Ἅγιο ἐθνοϊερομάρτυρα Χρυσόστομο Μητροπολίτη Σμύρνης μὲ τὸ μαρτυρικὸ τέλος του,  ὅπως τὸ περιέγραψε στὴν ὁμιλία του ὁ ἰδιαίτερος γραμματέας του, καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Λεωνίδας Φιλιππίδης.
.               Τὰ τρία τελευταῖα, λίγο πρὸ τοῦ μαρτυρίου του, γράμματα, πρὸς τοὺς κορυφαίους τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Γένους, ποὺ ὑπαγόρευσε στὸν Λεωνίδα Φιλιππίδη ὁ Ἅγιος Σμύρνης Χρυσόστομος,  ἀποτελοῦν τὸ κύκνειο ἄσμα του. Σὲ αὐτὰ ἀνασκοπεῖ τοὺς ἀγῶνες καὶ τὶς θυσίες τῆςἘκκλησίας, καταλογίζει εὐθύνες, ἀπευθύνει ἀγωνιώδεις ἐκκλήσεις πρὸς ἐπείγοντα  μέτρα, ἀδυνατώντας νὰ πιστέψει ὅτι τὸ πᾶν χάθηκε. Καὶ σημειώνει ὁ Λεωνίδας Φιλιππίδης: «Εἶναι αἱ τελευταῖαι ἀναλαμπαὶ ζωῆς ἀπὸ τοῦ θανασίμου σκότους τῆς κολάσεως, ἡ ὁποία μετ’ ὀλίγον ἐκάλυψε τὰ πάντα. Καὶ δὲν ἀπέμεινε εἰμὴ ἡ ἠχὼ τῶν λόγων τοῦ Ἐθνοϊερομάρτυρος, διαιώνιον κήρυγμα ἀκαταβλήτου πίστεως καὶ ζωντανῶν πάντοτε ἐλπίδων».
.               Ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος καθὼς καὶ οἱ ἄλλοι ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς, ἦσαν οἱ ποιμένες ποὺ θυσιάστηκαν γιὰ καὶ μὲ τὸ ποίμνιό τους. Ὅλοι τους γνώριζαν τί τοὺς περίμενε καὶ ὅμως ἐνήργησαν ὡς γνήσιοι ποιμένες καὶ ὄχι ὡς μισθωτοὶ τοῦ ποιμνίου, ὅπως ὁ Κύριος ἐξηγεῖ: «Ὁ καλὸς ποιμένας θυσιάζει τὴ ζωή του γιὰ χάρη τῶν προβάτων του, ἀντίθετα ἀπὸ τὸν μισθωτό, ποὺ δὲν τὸν νοιάζει τί θὰ ἀπογίνουν… Ὁ μισθωτός, βλέποντας τὸ λύκο νὰ ἔρχεται ἀφήνει τὰπρόβατα καὶ φεύγει. Ἔτσι ὁ λύκος τὰ ἁρπάζει καὶ τὰ διασκορπίζει». (Ἰωάν. ι΄ 11-15).
.               Ὁ Λεωνίδας Φιλιππίδης μαρτυρεῖ ὅτι ὁ ἐθνοϊερομάρτυρας Μητροπολίτης γνώριζε τί τὸν ἀνέμενε, φιλάνθρωποι δὲ παράγοντες παρέσχον εἰς αὐτὸν τὰ μέσα φυγῆς καὶ σωτηρίας. Ἐν τούτοις, ὅπως σημειώνει, « ἀπέκρουσε αὐτά, ἐν ὄψει καὶ ἐπιγνώσει τῆς προσεγγιζούσης ὑπερτάτης θυσίας». Καὶ συνεχίζει: «Μέχρι τελευταίας στιγμῆς ὄρθιος καὶ ἀκλόνητος ἠγωνίζετο ἐπὶ τῶν ἐπάλξεων ἐν μέσῳ τοῦ ποιμνίου του». Οἱ τελευταῖοι του λόγοι πρὸς τοὺς προτρέποντας αὐτόν, νὰ φύγει, ἦσαν, ὅπως τοὺς διέσωσε ὁ Φιλιππίδης: «Ὄχι! Παράδοσις τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν εἶναι ἡ φυγὴ ἐν ὄψει κινδύνου, ἀλλ’ ὁἀγὼν μέχρις ἐσχάτων καὶ ἡ θυσία. Ἐὰν μὲν ὁ ἐχθρὸς φεισθῇ τοῦ ποιμνίου μου, ποῖος θὰ τὸ περιθάλψῃ; Ἐὰν δὲ τοῦτο σφαγῇ, πῶς ἠμπορῶ ἐγὼ νὰ ἐπιζήσω; Εἴτε τὸ ἓν συμβῇ εἴτε τὸ ἄλλο, ἡ θέσις μου εἶναι ἐδῶ, μαζὶ μὲ τὸ ποίμνιόν μου».
.               Πρὶν ἀπὸ ἑξήντα χρόνια δὲν εἶχε ἀκόμη διακηρυχθεῖ ἡ ἁγιότητα τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης. Τὸ Πανεπιστήμιο τῶν Ἀθηνῶν, «συνεχίζον τὴν ἐθνικὴν αὐτοῦ παράδοσιν» στὶς 13 Νοεμβρίου 1962,  ἡμέρα τῶν ὀνομαστηρίων του, τίμησε τὴ θυσία Του. Ὁ τότε Πρύτανις Νικόλαος Χωραφᾶς στὴν εἰσαγωγική τῆς ἐκδήλωσης  ὁμιλία του τόνισε πὼς δικαιολογημένα δύο θυσίες Ἀρχιερέων δὲν θὰ λησμονηθοῦν ποτέ: Τὸ σχοινὶ τοῦ Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄, τὸ 1821, καὶ ἡ  θυσία τοῦ Σμύρνης Χρυσοστόμου, τὸ 1922, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν τραγικὴ στιγμὴ τῆς ἐκριζώσεως τοῦΜικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ  «ἐπεσεν ἐπὶ τῶν ἐπάλξεων ὡς ἀληθὴς Ἕλλην καὶ ὡς ἀληθὴς Ποιμενάρχης».-  

Διαφήμιση