28 Δεκεμβρίου 2019
“Γεννήθηκε ἡ εὐσπλαχνία”,
γιὰ τὴν ἀμαύρωση τῆς εἰκόνος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ
τοῦ Μητροπολίτου Ἀργολίδος Νεκταρίου
«Ἕν’ ἄλλο βράδυ τὸν ἄκουσα νὰ κλαίει δίπλα.
Χτύπησα τὴν πόρτα καὶ μπῆκα. Μοῦ ᾽δειξε
πάνω στὸ κομοδίνο ἕνα μικρὸ ξύλινο σταυρό.
“Εἶδες, μοῦ λέει, γεννήθηκε ἡ εὐσπλαχνία”.
Ἔσκυψα τότε τὸ κεφάλι κι ἔκλαψα κι ἐγώ.
Γιατί θὰ περνοῦσαν αἰῶνες καὶ αἰῶνες
καὶ δὲν θά ᾽χαμε νὰ ποῦμε τίποτε ὡραιότερο ἀπ’ αὐτὸ»
( «Ἡ γέννηση». Τάσος Λειβαδίτης)
. Τούτη τὴ μέρα ποὺ γεννήθηκε ἡ Εὐσπλαχνία, ποὺ ταυτίζεται μὲ τὴν Ἀγάπη, βρέθηκαν κάποιοι συμπολίτες μας ποὺ ἐπιχείρησαν νὰ τὴν ἀμαυρώσουν. Ἂν καὶ λυπήθηκα βαθειὰ μέσα μου καὶ πόνεσα γιὰ αὐτὰ τὰ νέα παιδιά, δὲν θέλησα οὔτε νὰ σχολιάσω, οὔτε νὰ διαμαρτυρηθῶ, οὔτε πολὺ περισσότερο νὰ «ἀπειλήσω» μὲ ἀρὲς καὶ ἀναθέματα τοὺς δημιουργούς της ἀφίσας καὶ τοὺ «βλάσφημου πάρτυ». Προτιμῶ τὴν σιωπὴ τοῦ Χριστοῦ. «Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐσιώπα» μπροστὰ στὸ καταιγισμὸ τῶν κατηγοριῶν, ἀπειλῶν, βλασφημιῶν. Μία σιωπὴ ἰσχυρότερη ἀπ’ ὅλες τὶς φωνὲς καὶ βροντές. Ἀλλὰ καὶ γιὰ ἕναν ἀκόμη λόγο. Ἡ ἀντίδραση σὲ κάθε «βλάσφημη» ἐκδήλωση, ταινία, βιβλίο κ.λπ. εἶναι ἡ καλύτερη διαφήμηση καὶ τὸ ἔχουν μάθει καλὰ οἱ ἐπαγγελματίες τῆς διαφήμησης… Τὸ κακὸ δὲν τὸ διαφημίζουμε. Ὁ Χριστὸς δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὸ κακό. Δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μαζί του.
. Ὅμως μετὰ τὸ θόρυβο ποὺ ξεσηκώθηκε, ἐνοίωσα ὅτι δὲν μπορῶ νὰ παραμείνω στὴ σιωπή μου. Γι’ αὐτὸ καὶ καταθέτω κάποιες σκέψεις καὶ κάποια ἐρωτηματικά, ὅσο γίνεται πιὸ νηφάλια, πρὸς τοὺς διοργανωτὲς τοῦ ἐν λόγω πάρτυ, ἀλλὰ καὶ σὲ ἐμᾶς.
. Δὲν τοὺς γνωρίζω προσωπικά, ἀλλὰ ἀπ’ ὅ,τι κατάλαβα καὶ ἀπὸ τὴ μικρὴ πληροφόρηση ποὺ εἶχα, πρόκειται γιὰ νέα παιδιά, τὰ ὁποῖα, μεταξὺ τῶν ἄλλων, βρῆκαν καὶ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ ἐκδηλώσουν τὴν ἀντίδρασή τους στὸ «κατεστημένο», ἴσως καὶ τὸν πόνο τους, τὸ ἄγχος τους ἢ τὴν ἀγωνία τους μπροστὰ στὰ ἀμείλικτα καὶ ἐπιτακτικὰ ἐρωτήματα τῆς ὕπαρξης. Βεβαίως, ἀπ’ ὅσο πληροφορήθηκα, δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ γίνεται κάτι τέτοιο. Ἔγινε καὶ τὸ Πάσχα, ἀλλὰ ἔμεινε μεταξύ τους καὶ δὲν πῆρε τέτοιες διαστάσεις.
. Κάποιοι χριστιανοὶ ἐπικαλέστηκαν τὰ «ἀνθρώπινα δικαιώματα», τὸ σεβασμὸ στὰ πιστεύω τοῦ ἄλλου κ.λπ. κ.λπ. Δὲν τὸ κάνω. Ὄχι γιατί τὰ ἀμφισβητῶ, ἀλλὰ γιατί ὡς χριστιανὸς τὰ θεωρῶ πολὺ λίγα. Ὁ Χριστὸς παραιτήθηκε τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων Του», δὲν αἰσθάνθηκε τὴν ἀνάγκη νὰ ἀπολογηθεῖ, νὰ ἀπαιτήσει τὴν ἐφαρμογὴ τῶν στοιχειωδῶν δικονομικῶν μέσων της ἐποχῆς Του. Παραδόθηκε ἐθελούσια καὶ ὁδηγήθηκε ἀνυπεράσπιστος στὴ σφαγὴ «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας». Κι ἔκανε τὴν ὑπέρβαση.
. Κι ἔρχομαι στὸ ἐρώτημα.
. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι οἱ διοργανωτὲς διάλεξαν αὐτὴ τὴν ἐκπληκτικὴ σὲ κάλλος καὶ ὑψηλῆς τέχνης εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ φυλάσεται στὸ Σινᾶ. Εἶναι ἡ πιὸ παλιὰ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔχει γίνει ἀντικείμενο θαυμασμοῦ, ἔρευνας καὶ ἀναλύσεων, ὄχι μόνον ἀπὸ θεολόγους ἀλλὰ καὶ ἀπὸ καλλιτέχνες, κριτικοὺς τέχνης καὶ εἰδικούς. Μία εἰκόνα ποὺ ἀποτέλεσε τὸ πρότυπο ὅλων τῶν ἄλλων εἰκόνων τοῦ Χριστοῦ. Ἀναρωτιέμαι λοιπόν: Δὲν εἶδαν αὐτὴ τὴν ὀμορφιά; Πῶς τόλμησαν νὰ τὴν κακοποιήσουν μὲ τόσο βάναυσο τρόπο; Πῶς θὰ μᾶς φαινόταν ἂν κάποιος κατέστρεφε καὶ ἀλλοίωνε τὶς προσωπογραφίες τῶν μεγάλων καλλιτεχνῶν ποὺ φιλοξενοῦνται στὰ μεγάλα μουσεῖα; Ἐδῶ δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ κίτς, ἀλλὰ γιὰ κάτι βαθύτερο, ἔνδειξη μίας ἐσωτερικῆς ἐρημίας καὶ ἀδυναμίας νὰ ξεχωρίσουμε τὴν ὀμορφιά, ἀπὸ τὴν ἀσχήμια…
. Ὅσοι διαβάζετε τοῦτες τὶς γραμμὲς σᾶς καλῶ νὰ κοιτάξετε αὐτὴν τὴν εἰκόνα. Ἀφεθεῖτε γιὰ λίγο. Κι ἔπειτα κρύψτε τὸ ἀριστερὸ μάτι τοῦ Χριστοῦ. Δεῖτε μόνο τὸ δεξί. Θὰ δεῖτε ἕνα μάτι συμπόνιας, εὐσπλαχνίας, ἱλαρότητας, ἐλέους καὶ ἀγάπης. Κρύψτε τώρα τὸ δεξὶ μάτι καὶ δεῖτε τὸ ἀριστερό. Ἕνα μάτι πού σου προκαλεῖ τὸ δέος. Τὸ δέος μπροστὰ στὸ μυστήριο, μπροστὰ στὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Κι ὅμως σ’ αὐτὸ τὸ μᾶλλον αὐστηρὸ μάτι, ὄχι τυχαία, τὸ φρύδι εἶναι σηκωμένο, ἕτοιμο γιὰ νὰ ἀκούσει Μ’ ἐνδιαφέρον τὸν ἄνθρωπο. Ἕνας συνδυασμὸς δέους ἀλλὰ καὶ ἀγάπης. Φοβᾶμαι ὅτι αὐτὸ τὸ βλέμμα τοῦ δέους καὶ τῆς ἀπέραντης ἀγάπης, οἱ διοργανωτές, ὅπως καὶ οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς δὲν τὸ ἀντέχουμε. Ὅ,τι ἔγινε ἦταν μία ἀντίδραση καὶ μία ἐπίθεση στὴν Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ τὴν Ἀγάπη δὲν τὴν ἀντέχουμε. Ναί, δὲν ἀντέχεται ἡ Ἀγάπη. Μᾶς βολεύουν τά… ρὸζ αἰσθηματάκια, ποὺ διαρκοῦν «ὅσο κρατάει ἕνας καφὲς» ἀλλὰ ὄχι ἡ «κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη».
. Βλέπω πολλοὺς χριστιανοὺς σὲ παρόμοιες περιπτώσεις νὰ ἐξανίστανται, ἄλλοι νὰ ἀνησυχοῦν, ἄλλοι νὰ ἀγχώνονται, ἄλλοι νὰ καλοῦν «στ’ ἅρματα» γιὰ νὰ ὑπερασπίσουν τὸ Χριστό. Κατανοῶ τὴ δικαιολογημένη ἀντίδραση, δὲ μπορῶ ὅμως νὰ συμφωνήσω μὲ «σταυροφορικὲς» μεθόδους. Ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ροπαλοφόρους ὑπερασπιστές. Στὴ σύλληψη Τοῦ ἐπιτίμησε τὸν ἀπόστολο Πέτρο. «Βάλε τὴν μάχαιραν εἰς τὴν θήκην»… Οἱ ὅποιες «βλασφημίες» πρὸς τὸ πρόσωπό Του δὲν Τὸν ἀγγίζουν. Ξέρει πολὺ καλὰ ἀπὸ βλαστήμιες, ἀπὸ φτύσιμο, ἀπὸ χαστούκια, ἀπὸ ραπίσματα, ἀπὸ καρφιά, ἀπὸ ξύδι, ἀπὸ χολή, ἀπὸ λόγχες. Ὁ Χριστός, ὅπως ἔλεγε ὁ Pascal, βρίσκεται στὴ Γεθσημανῆ καὶ ἀγωνιᾶ ὣς τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Τὸ πάθος Του ἔχει διπλὴ ὄψη. Πάσχει πάνω στὸ σταυρὸ καὶ πάσχει ἀπὸ δύο ὁμάδες. Πάσχει ἀπὸ ἐχθροὺς καὶ φίλους. Πάσχει ἀπὸ τὴν ἀδυναμία τοῦ κόσμου νὰ Τὸν κατανοήσει. Πάσχει ἀπὸ τὰ παιδιά Του, ποὺ δὲν Τὸν κατανοοῦν, πάσχει καὶ ἀπὸ τὰ ἄλλα παιδιά Του, ποὺ τὸν ἀρνοῦνται, γιατί καὶ αὐτοὶ δὲν Τὸν κατανοοῦν. Πάνω στὸ σταυρό, ἀντὶ νὰ καταραστεῖ, ἀντὶ νὰ ρίξει κεραυνούς, ἀντὶ νὰ τιμωρήσει… ἀγωνιᾶ γιὰ τοὺς σταυρωτές Του, τοὺς βλάσφημους, τοὺς ληστές, ἀγωνιᾶ γιὰ ὅλους μας καὶ ἕνα ζητᾶ: «Πάτερ, ἅφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι». Μία κραυγὴ ἀγωνίας ποὺ ἀκούγεται ὣς καὶ σήμερα καὶ θὰ ἀκούγεται ἕως τὸ τέλος τοῦ κόσμου.
. Ἀδελφοί,
«Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία, μηδὲ δειλιάτω». Καὶ τοῦτο γιατί «γεννήθηκε ἡ Εὐσπλαχνία».
. Πέρασαν καὶ θὰ περάσουν αἰῶνες καὶ αἰῶνες «καὶ δὲν θά ’χουμε νὰ ποῦμε τίποτα ὡραιότερο ἀπ’ αὐτό».
Μὲ εὐχὲς γιὰ Χριστούγεννα ἐλπίδας
Ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος
ΠΗΓΗ: imargolidos.gr
Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία 