«ΟΙ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΜΟΝΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΡΘΩΝΟΥΝ ΠΟΛΛΑ. ΥΠΟΤΑΣΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΝΟΡΜΑΛ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΗΣΥΧΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΤΕΡΟΥΝ». (Ἅγ. Πορφύριος)

Ἡ Χριστιανικὴ θρησκεία μεταβάλλει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν θεραπεύει

ἀπὸ τὸ βιβλίο 
«Ἁγίου (Γέροντος) Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος καὶ Λόγοι»
Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς,
ἔκδ. Α´, Χανιὰ 2003, σελ. 200-203

.           Ἡ θρησκεία μας εἶναι ἡ θρησκεία τῶν θρησκειῶν, ἡ ἐξ ἀποκαλύψεως, ἡ πραγματική, ἡ ἀληθινὴ θρησκεία. Οἱ ἄλλες θρησκεῖες εἶναι ἀνθρώπινες, κούφιες.  Δὲν γνωρίζουν τὸ μεγαλεῖο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.  Δὲν γνωρίζουν ὅτι ὁ σκοπός μας, ὁ προορισμός μας, εἶναι νὰ γίνουμε θεοὶ κατὰ χάριν, νὰ ὁμοιωθοῦμε μὲ τὸν Θεὸ τὸν Τριαδικό, νὰ γίνουμε ἕνα μ’ Ἐκεῖνον καὶ μεταξύ μας.  Αὐτὰ οἱ ἄλλες θρησκεῖες δὲν τὰ γνωρίζουν.  Ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τῆς θρησκείας μας εἶναι τὸ «ἵνα ὦσιν ἕν».  Ἐκεῖ ὁλοκληρώνεται τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ.  Ἡ θρησκεία μας εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι τρέλα, εἶναι λαχτάρα τοῦ θείου.  Εἶναι μέσα μας ὅλ’ αὐτά.  Εἶναι ἀπαίτηση τῆς ψυχῆς μας ἡ ἀπόκτησή τους.
.           Γιὰ πολλούς, ὅμως, ἡ θρησκεία εἶναι ἕνας ἀγώνας, μία ἀγωνία κι ἕνα ἄγχος.  Γι’ αὐτὸ πολλοὺς ἀπ’ τοὺς «θρήσκους» τοὺς θεωροῦνε δυστυχισμένους, γιατί βλέπουνε σὲ τί χάλια βρίσκονται.  Κι ἔτσι εἶναι πράγματι.  Γιατί ἂν δὲν καταλάβει κανεὶς τὸ βάθος τῆς θρησκείας καὶ δὲν τὴ ζήσει, ἡ θρησκεία καταντάει ἀρρώστια καὶ μάλιστα φοβερή.  Τόσο φοβερή, ποὺ ὁ ἄνθρωπος χάνει τὸν ἔλεγχο τῶν πράξεών του, γίνεται ἄβουλος κι ἀνίσχυρος, ἔχει ἀγωνία κι ἄγχος καὶ φέρεται ὑπὸ τοῦ κακοῦ πνεύματος.  Κάνει μετάνοιες, κλαίει, φωνάζει, ταπεινώνεται τάχα, κι ὅλη αὐτὴ ἡ ταπείνωση εἶναι σατανικὴ ἐνέργεια.  Ὁρισμένοι τέτοιοι ἄνθρωποι ζοῦνε τὴ θρησκεία σὰν ἕνα εἶδος κολάσεως.  Μέσα στὴν ἐκκλησία κάνουν μετάνοιες, σταυρούς, λένε, «εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἀνάξιοι».  Και μόλις βγοῦνε ἔξω, ἀρχίζουν νὰ βλαστημᾶνε τὰ θεῖα, ὅταν λίγο κάποιος τοὺς ἐνοχλήσει.  Φαίνεται καθαρὰ ὅτι ὑπάρχει στὸ μέσον δαιμόνιο.
.                 Στὴν πραγματικότητα, ἡ χριστιανικὴ θρησκεία μεταβάλλει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν θεραπεύει.  Ἡ κυριότερη, ὅμως, προϋπόθεση γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ καὶ νὰ διακρίνει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀλήθεια εἶναι ἡ ταπείνωση.  Ὁ ἐγωισμὸς σκοτίζει τὸ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τὸν μπερδεύει.  Τὸν ὁδηγεῖ στὴν πλάνη, στὴν αἵρεση.  Εἶναι σπουδαῖο νὰ κατανοήσει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀλήθεια.
.           Παλιὰ οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ἦταν σὲ μία κατάσταση πρωτόγονη, δὲν εἶχαν οὔτε σπίτια, οὔτε τίποτε.  Μπαίνανε μὲς στὶς σπηλιές, χωρὶς παράθυρα, κλείνανε καὶ τὴν εἴσοδο μπροστὰ μὲ πέτρες καὶ μὲ κλαδιά, ὥστε νὰ μὴν μπαίνει ὁ ἀέρας.  Δὲν καταλάβαιναν ὅτι ἔξω ὑπάρχει ἡ ζωή, τὸ ὀξυγόνο.  Μὲς στὴ σπηλιὰ ὁ ἄνθρωπος φθείρεται, ἀρρωσταίνει, καταστρέφεται, ἐνῶ ἔξω ζωογονεῖται.  Μπορεῖς νὰ καταλάβεις τὴν ἀλήθεια;  Τότε εἶσαι στὸν ἥλιο, στὸ φῶς, βλέπεις ὅλα τὰ μεγαλεῖα, ἀλλιῶς εἶσαι σὲ μία σπηλιὰ σκοτεινή.  Φῶς καὶ σκότος.  Ποιό εἶναι τὸ πιὸ καλό;  Νὰ εἶσαι πράος, ταπεινός, ἥσυχος, νὰ ἔχεις μέσα σου ἀγάπη ἢ νὰ εἶσαι νευρικός, στενόχωρος, νὰ διαπληκτίζεσαι μὲ τοὺς πάντες;  Ἀσφαλῶς τὸ ἀνώτερο εἶναι ἡ ἀγάπη.  Ἡ θρησκεία μας ἔχει ὅλ’ αὐτὰ τὰ καλὰ καὶ εἶναι ἡ ἀλήθεια.  Όμως πολλοὶ πᾶνε σὲ κάτι ἄλλο.
.             Ὅσοι ἀρνοῦνται αὐτὴ τὴν ἀλήθεια εἶναι ἄρρωστοι ψυχικά.  Εἶναι σὰν τὰ ἄρρωστα παιδιά, πού, ἐπειδὴ τοὺς ἔλειψαν οἱ γονεῖς ἢ χώρισαν ἢ μάλωσαν, ἔγιναν ἀπροσάρμοστα.  Καὶ στὶς αἱρέσεις πᾶνε ὅλοι οἱ μπερδεμένοι.  Μπερδεμένα παιδιὰ μπερδεμένων γονέων.  Ὅμως ὅλοι αὐτοὶ οἱ μπερδεμένοι καὶ ἀπροσάρμοστοι ἔχουν ἕνα σθένος καὶ μία ἐπιμονὴ καὶ κατορθώνουν πολλὰ πράγματα.  Ὑποτάσσουν τοὺς νορμὰλ καὶ τοὺς ἥσυχους ἀνθρώπους, διότι ἐπηρεάζουν κι ἄλλους ὅμοιούς τους καὶ ὑπερτεροῦν καὶ στὸν κόσμο, γιατί αὐτοὶ εἶναι πιὸ πολλοὶ καὶ βρίσκουν ὀπαδούς.  Ὑπάρχουν κι ἄλλοι, πού, ἐνῶ δὲν ἀρνοῦνται τὴν ἀλήθεια, ἐν τούτοις εἶναι μπερδεμένοι κι ἄρρωστοι ψυχικά.
.             Ἡ ἁμαρτία κάνει τὸν ἄνθρωπο πολὺ μπερδεμένο ψυχικά.  Τὸ μπέρδεμα δὲν φεύγει μὲ τίποτε.  Μόνο μὲ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ γίνεται τὸ ξεμπέρδεμα.  Τὴν πρώτη κίνηση  τὴν κάνει ὁ Χριστός.  «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες…» (Ματθ. 11,28).  Μετά ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἀποδεχόμαστε αὐτὸ τὸ φῶς μὲ τὴν ἀγαθή μας προαίρεση, ποὺ τὴν ἐκφράζουμε μὲ τὴν ἀγάπη μας ἀπέναντί Του, μὲ τὴν προσευχή, μὲ τὴ συμμετοχὴ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὰ μυστήρια.
.               Πολλὲς φορὲς οὔτε ὁ κόπος, οὔτε οἱ μετάνοιες, οὔτε οἱ σταυροὶ προσελκύουν τὴ χάρι.  Ὑπάρχουν μυστικά.  Τὸ οὐσιαστικότερο εἶναι νὰ φεύγεις ἀπ’ τὸν τύπο καὶ νὰ πηγαίνεις στὴν οὐσία.  Ὅ,τι γίνεται, νὰ γίνεται ἀπὸ ἀγάπη.
.             Ἡ ἀγάπη ἐννοεῖ πάντα νὰ κάνει θυσίες.  Σ’ ὅ,τι κάνεις ἀγγάρια (Ἀγγάρια:  ὡς ἀγγαρεία), κλωτσάει ἡ ψυχή, ἀντιδρᾶ.  Ἡ ἀγάπη ἑλκύει τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ.  Ὅταν ἔλθει ἡ χάρις, ἔρχονται τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  «Ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια».  Αὐτά εἶναι ποὺ πρέπει νὰ ἔχει μία ὑγιὴς ψυχὴ ἐν Χριστῷ.
.             Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Χριστὸ γίνεται χαριτωμένος καὶ ζεῖ ἔτσι πάνω ἀπ’ τὸ κακό.  Τὸ κακὸ γι’ αὐτὸν δὲν ὑπάρχει.  Ὑπάρχει μόνο τὸ ἀγαθό, ὁ Θεός.  Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει κακό.  Δηλαδή, ἐφ᾽ ὅσον ἔχει τὸ φῶς, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει σκοτάδι.  Οὔτε μπορεῖ νὰ τὸν καταλάβει τὸ σκοτάδι, διότι ἔχει τὸ φῶς.

Διαφήμιση