«Θὰ κάνουμε τὴν Δύση τόσο διεφθαρμένη ποὺ θὰ βρωμάει»…
. Οἱ νόμοι γιὰ τὰ «ἐγκλήματα μίσους» ἢ ἀλλιῶς οἱ «ἀντιρατσιστικοὶ νόμοι» ἔχουν τὶς ρίζες τους στὴν κομμουνιστικῆς ἔμπνευσης, λεγόμενη Σχολὴ τῆς Φρανκφούρτης, (Frankfurter Schule) ποὺ ἱδρύθηκε στὴ Φρανκφούρτη, ἀπὸ μπολσεβίκους, κατὰ κύριο λόγο ἑβραϊκῆς καταγωγῆς, τὸ 1920. Ὁ στόχος της ἦταν νὰ ἐφαρμόσει τὸν κομμουνισμὸ στὴ Δύση ἥσυχα μὲ τὴ σταδιακὴ ὑπονόμευση τοῦ λαϊκοῦ πολιτισμοῦ – ἕνα κίνημα ποὺ εἶναι γνωστὸ ὡς Πολιτιστικὸς Μαρξισμὸς ἢ ἀλλιῶς Πολιτικὴ Ὀρθότητα. Ἕνα ἀπὸ τὰ κορυφαῖα ὀνόματά της, ὁ Herbert Marcuse, ἀποφάνθηκε ὅτι ἡ ἐπικρατοῦσα δυτικὴ κοινωνικὴ τάξη εἶναι «καταπιεστικὴ» ἐξ ὁρισμοῦ καὶ κάνει «διακρίσεις» ἐναντίον τῶν μειονοτήτων, ἁπλὰ καὶ μόνο ἐπειδὴ ὑπάρχει. Αὐτὸ δημιουργεῖ ἕνα φαινόμενο ποὺ ὀνόμασε “κατασταλτικὴ ἢ καταπιεστικὴ ἀνοχὴ” (“repressive tolerance”), κάτι τὸ ὁποῖο θεωροῦσε ὅτι ἦταν ἀπαράδεκτο.
. Ἀντ’ αὐτοῦ, πρότεινε αὐτὸ ποὺ ἀποκάλεσε «κομματικὴ ἀνοχὴ» (“partisan tolerance” – «τῶν μικρῶν ἀδύνατων κομματιῶν – ὁμάδων» μίας κοινωνίας), δηλαδὴ τὴν ἀνοχὴ μόνο τῶν ἀπόψεων αὐτῶν τῶν “καταπιεσμένων μειονοτήτων” – ποὺ ὁ Marcuse θεωροῦσε ὄτι μοιράζονται τὸ κομματικό του μίσος γιὰ κάθε τί μὴ κομμουνιστικὸ – ἐνῶ στὴν οὐσία φιμώνουν τὶς ἀπόψεις τῆς πλειοψηφίας.
. Ἔτσι τώρα ἔχουμε μία λέξη γιὰ τὴν τεράστια ὑποκρισία τῶν ἀριστερῶν, ὅταν ἐπικαλοῦνται τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου, ἐνῶ ταυτόχρονα προσπαθοῦν νὰ καταστείλουν τὶς μὴ-Ἀριστερὲς ἰδέες. Ἔχουμε μία λέξη γιὰ τὰ διπλὰ στάνταρ τῆς Ἀριστερᾶς ποὺ ὑπερασπίζεται τὶς “καταπιεσμένες μειονότητες”, μόνο ὅταν αὐτὲς οἱ μειονότητες συμμερίζονται τὴν πολιτική της, ἐνῶ μαίνεται καὶ ἐκφοβίζει κάθε ἄλλη «συντηρητικὴ» ἄποψη.
. Ὁ Marcuse, μεταξὺ ἄλλων ὑποστηρικτῶν τῆς Σχολῆς τῆς Φρανκφούρτης ἔφθασε στὶς ΗΠΑ στὴ δεκαετία τοῦ 1930 ἀπὸ τὸν Edward R. Murrow, ὁ ὁποῖος τότε ἦταν ἐπικεφαλῆς ἑνὸς προγράμματος γιὰ τὴν ἐπανεγκατάσταση τῶν διανοουμένων, ποὺ καταπιέζονταν ἀπὸ τὸ ναζιστικὸ καθεστώς. Σύμφωνα μὲ τὴ Wikipedia, ὁ Μαρκοῦζε ἐργάστηκε στὴν OSS, τὸ Στέιτ Ντιπάρτμεντ καὶ δίδαξε στὰ πανεπιστήμια Κολούμπια, Χάρβαρντ καὶ Brandeis. Ἔχει ὀνομαστεῖ «ὁ πατέρας τῆς Νέας Ἀριστερᾶς» καὶ ἐνέπνευσε πολλοὺς ἀπὸ τοὺς νέους ριζοσπαστικοὺς ἀριστεροὺς τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τώρα θέσεις τακτικῶν καθηγητῶν στὰ κολέγια σὲ ὅλη τὴν Ἀμερικὴ καὶ εἶναι εὔκολο νὰ δεῖτε τὴν ἐπιρροὴ τῆς Σχολῆς τῆς Φρανκφούρτης στοὺς «κώδικες ὁμιλίας» στὰ ἀμερικάνικα πανεπιστήμια.
. Ἡ Σχολὴ τῆς Φρανκφούρτης ἦταν ἀφιερωμένη στὴν καταστροφὴ τῆς Δύσης. Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἱδρυτές της, ὁ Willi Munzenberg, δήλωσε ρητὰ ὅτι στόχος της ἦταν νά: « … ὀργανώσει τοὺς διανοουμένους καὶ νὰ τοὺς χρησιμοποιήσει γιὰ νὰ κάνουν τὸν δυτικὸ πολιτισμὸ νὰ βρωμᾶ. Μόνο τότε, ἀφοῦ ἔχουν καταστραφεῖ ὅλες οἱ ἀξίες του καὶ ἔχει γίνει ἡ ζωή του ἀδύνατη, μποροῦμε νὰ ἐπιβάλουμε τὴ δικτατορία τοῦ προλεταριάτου».
Σύμφωνα μὲ ἕνα ἄρθρο τοῦ Timothy Matthews στὸ Catholic Insight, βασικὲς στρατηγικὲς γιὰ τὴν ἐπίτευξη αὐτοῦ τοῦ στόχου ἦταν:
1. Δημιουργία ἀδικημάτων «ρατσισμοῦ».
2. Συνεχὴς ἀλλαγὴ γιὰ νὰ δημιουργηθεῖ σύγχυση.
3. Διδασκαλία τοῦ σὲξ καὶ τῆς ὁμοφυλοφιλίας στὰ παιδιά.
4. Ὑπονόμευση τῶν σχολείων καὶ τῆς ἐξουσίας τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ.
5. Τεράστια μετανάστευση γιὰ νὰ καταστραφεῖ ἡ Ταυτότητα.
6. Προώθηση τῆς ὑπερβολικῆς κατανάλωσης οἰνοπνεύματος.
7. Ἄδειασμα τῶν ἐκκλησιῶν.
8. Ἀναξιόπιστο νομικὸ σύστημα μὲ προκατάληψη εἰς βάρος τῶν θυμάτων τῆς ἐγκληματικότητας.
9. Ἐξάρτηση ἀπὸ τὰ ἐπιδόματα τοῦ κράτους.
10. Ἔλεγχος καὶ ἀποχαύνωση ἀπὸ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης.
11. Ἐνθάρρυνση τῆς διάλυσης τῆς οἰκογένειας.
. Ὁ Munzenberg δήλωσε κατηγορηματικὰ «Θὰ κάνουμε τὴν Δύση τόσο διεφθαρμένη ποὺ θὰ βρωμάει». Σήμερα, ἡ ἀποστολή του φαίνεται νὰ ἔχει σὲ μεγάλο βαθμὸ ἐπιτευχθεῖ. Ἔτσι, αὐτὸ εἶναι τὸ τελευταῖο κομμάτι στὸ πάζλ. Φαίνεται προφανὲς ὅτι ἡ νομοθεσία γιὰ τὰ “Ἐγκλήματα Μίσους” εἶναι τὸ ὄχημα, μὲ τὸ ὁποῖο ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου θὰ σιγήσει μόνιμα στὴν Δύση.
ΠΗΓΗ: «ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ» (American Thinker )
Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία 