ΚΑΪΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΣΟΥ;… ΜΑΧΑΙΡΑΝ ΕΔΩΚΕΣ ΜΑΧΑΙΡΑΝ ΘΑ ΛΑΒΕΙΣ «Ὅλα αὐτὰ μπαίνουν στὸ μίξερ τοῦ διαβόλου γιὰ νὰ ἐπιφέρουν τὸ κακό».

“ΚΑΪΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΣΟΥ;…
ΜΑΧΑΙΡΑΝ ΕΔΩΚΕΣ ΜΑΧΑΙΡΑΝ ΘΑ ΛΑΒΕΙΣ”

 τῆς ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ

.              Πολλοὶ σκεφτόμαστε τὶς πολιτικὲς καὶ κομματικὲς παραμέτρους ἑνὸς γεγονότος, μίας δολοφονίας. Τὰ αἴτια καὶ τὶς ἀφορμές. Εἶναι καὶ αὐτά. Χρειάζονται γιὰ τὴν ἀνθρώπινη δικαιοσύνη καὶ τὴ δημοκρατία. Τὸ βασικότερο ὅμως εἶναι αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Χριστός: “Οὐ φονεύσεις”. Καὶ γιὰ νὰ μὴ φονεύσεις, δὲν πρέπει νὰ θυμώνεις καὶ νὰ ὀργίζεσαι. Πρέπει νὰ ξέρεις ποῦ νὰ σταματᾶς τὴν ἀγανάκτησή σου. Αὐτὸ ὅμως δὲν φτάνει. Γιὰ νὰ γίνει ὅλο αὐτὸ χρειάζεται πνευματικὸ καὶ θεολογικὸ ὑπόβαθρο. Ὁ ἄλλος ἄνθρωπος εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἔχει μέσα του ἀθάνατη ψυχή, ἡ ὁποία συνεχίζει τὸ αἰώνιο ταξίδι της μετὰ θάνατον. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀρχή, ἀλλὰ δὲν ἔχει οὐσιαστικὰ τέλος. Τὴν ἀρχή του ὅμως καὶ τὸ βιολογικό του τέλος τὰ καθορίζει μόνο ὁ Θεός. Κανένας ἄνθρωπος δὲν ἔχει τέτοιο δικαίωμα. Ὁ Θεὸς ὁρίζει τὴν ἡμερομηνία τῆς ἐξόδου μας ἀπὸ αὐτὸ τὸν κόσμο ὡς Καρδιογνώστης, παίρνοντας τὸν ἄνθρωπο στὴν κατάλληλη στιγμὴ γιὰ νὰ τὸν σώσει καὶ νὰ τὸν βάλει στὸν Παράδεισο. Ἡ δαιμονικὴ ἐπέμβαση τοῦ ἀνθρώπου στὴ διαδικασία τοῦ θανάτου, πέραν τοῦ πένθους καὶ τῆς ἀπωλείας, συνιστᾶ ἀντιποίηση ἀρχῆς ἔναντι τοῦ Θεοῦ. Ὁ διάβολος ἀσφαλῶς εἶναι ὁ ἀνθρωποκτόνος καὶ αὐτὸς συνδέει τὰ νήματα μίας δολοφονίας ἐκμεταλλευόμενος τὰ πάντα, γιὰ νὰ στείλει τὸν ἄλλον ἀδιάβαστο κυριολεκτικά. Μίση προσωπικά, ἰδεολογίες ἀκραῖες, νοοτροπία τῆς μάζας, ὁμαδικὸ ντοπάρισμα, ψυχολογικὰ προβλήματα, συμβόλαια θανάτου, μειωμένη ἀντίληψη τῆς ζωῆς καὶ τῆς πίστης, προληπτικοὶ πόλεμοι καὶ ἐμφύλιοι σπαραγμοί, ὅλα αὐτὰ μπαίνουν στὸ μίξερ τοῦ διαβόλου γιὰ νὰ ἐπιφέρουν τὸ κακό. Ὁ Θεὸς ἐνίοτε παραχωρεῖ γιὰ τοὺς δικούς Του λόγους. Πάντοτε ὅμως ἰσχύει τὸ ἁγιογραφικό: “ἄνδρα αἱμάτων καὶ δόλιον βδελύσσεται Κύριος” καὶ τὸ σπουδαιότερο, ποὺ εἰπώθηκε τὴ νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Κυρίου στὸν ἀπόστολο Πέτρο: “Βάλε τὴ μάχαιρα στὴ θέση της. Μάχαιραν ἔδωκες μάχαιραν θὰ λάβης. Πάντες οἱ λαβόντες μάχαιραν μὲ μάχαιρα θὰ χαθοῦν”. Δηλαδὴ δίπλα ἀπὸ κάθε φονιά, ἀλλὰ καὶ δίπλα στοὺς ἠθικοὺς αὐτουργοὺς τῶν φονιάδων, στὸν ὦμο τους ἀκριβῶς, κάθεται ὁ ἄγγελος τοῦ θανάτου. Πέραν τῶν τύψεων τῆς συνειδήσεως καὶ τοῦ φόβου, πέραν τῆς καταστροφῆς δύο οἰκογενειῶν, ἤδη τὰ πόδια τους ἑτοιμάζονται νὰ βαδίσουν τὴν ὁδὸν τοῦ κοιμητηρίου. Μπορεῖ κάποτε ὄχι αὐτοὶ οἱ ἴδιοι προσωπικὰ νὰ τιμωρηθοῦν μὲ θάνατο, ἀλλὰ νὰ δοῦν τὸν χάρο σὲ προσφιλῆ τους πρόσωπα καὶ νὰ νιώσουν πιὸ πολὺ στὴν καρδιά τους τὸ μαχαίρι ποὺ ἔμπηξαν οἱ ἴδιοι στὴν καρδιὰ τοῦ ἀδελφοῦ τους. Ὁ Θεὸς ρωτάει πάντοτε ἀπὸ ψηλὰ σὲ τέτοιες περιπτώσεις: “Κάϊν ποῦ εἶναι ὁ ἀδελφός σου;…” Τὸ θέμα τέλος ἔχει καὶ τὴν ἐκκλησιαστική του διάσταση: ἕνα μέλος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλοιώθηκε τόσο καὶ ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἀγάπη τόσο πολύ, ὥστε ἔκανε ἕνα τόσο μεγάλο κακό, σκότωσε τὸν ἀδελφό του, βαπτισμένου καὶ αὐτοῦ μέλους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἀνέκοψε τὴν πορεία τῆς μετανοίας τοῦ φονευθέντος. Οἱ φονιάδες ξανασταυρώνουν στὸ πρόσωπο τῶν φονευμένων τέκνων τοῦ Χριστοῦ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο. Ὁ Χριστὸς θὰ ζητήσει τὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν Του ἀπὸ τὰ ματωμένα χέρια τους. “Φοβερὸ εἶναι νὰ πέσει κάποιος στὰ χέρια τοῦ ζωντανοῦ καὶ δίκαιου Θεοῦ”!

.              Ἐπίσης κάθε μας πράξη, κάθε μας λόγος, ποτὲ δὲν χάνεται μέσα στὸ σύμπαν. Ἐμεῖς νομίζουμε ὅτι τὰ γραπτὰ μόνο μένουν. Ὅτι “ἔπεα πτερόεντα” δὲν φορολογοῦνται. Θὰ δώσουμε λόγο στὸν Θεὸ καὶ γιὰ κάθε λόγο ἄχρηστο, σάπιο, δόλιο, ἁμαρτωλό, ἐχθρικό, σατανικό. “Ἀπὸ τὰ λόγια σου θὰ δικαιωθεῖς καὶ ἀπὸ τὰ λόγια σου θὰ καταδικασθεῖς”, λέγει ὁ Κύριος. Γιατί; Διότι βγαίνουν ἀπὸ τὴν καρδιά μας καὶ τὶς πεποιθήσεις μας καὶ παράγουν ἔργο ἅγιο, δημιουργικὸ ἢ βλαπτικό. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἀναφέρεται: “Παῦσον τὴν γλῶσσαν σου ἀπὸ κακοῦ καὶ χείλη σου τοῦ μὴ λαλῆσαι δόλον”. Ὁ βασιλιὰς μάλιστα Δαβὶδ δὲν ἀνεχόταν μὲ τίποτε ὅσους “συκοφαντοῦσαν λάθρα τοὺς πλησίον τους”.

.              Στὴν ὅλη ὑπόθεση τῶν λόγων μας δὲν ἐμπλέκεται μόνο ὁ Θεὸς ἢ οἱ ἄνθρωποι. Ἐμπλέκεται καὶ ὁ διάβολος. Ὁ διάβολος ποτὲ δὲν ξέρει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Οὔτε τὸ μέλλον. Μαθαίνει γιὰ μᾶς ἀπὸ αὐτὰ ποὺ βλέπει καὶ ἀκούει σέ μᾶς καὶ ἀπὸ μᾶς. Π.χ. ἕνας ποὺ φωνάζει ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ: “αἷμα καὶ τιμή…” ἢ “τσακίστε τους, φᾶτε τους, χτυπᾶτε τους…”, ἢ ἕνας ποὺ ἐκπαιδεύεται στὰ πιστόλια καὶ τὰ μαχαίρια ἢ στὴν κατασκευὴ μολότωφ καὶ λοιπῶν ἄλλων εὐγενῶν ὑγρῶν, εὔκολα συμπεραίνει ὁ δαίμονας ὅτι οἱ ἐν λόγῳ ἄνθρωποι οἰκοδομοῦν μέσα τους φονικὴ διάθεση. Τοὺς βλέπει νὰ ὀργανώνονται καὶ νὰ ὁρμοῦν καὶ τρίβει τὰ χέρια του. Δὲν χάνει χρόνο ὁ τρισκατάρατος νὰ ὀργανώσει μετὰ ἐντάσεις καὶ συμπλοκές, νὰ ὁπλίσει χέρια καὶ νὰ ὁδηγήσει τὰ πράγματα στὰ ἄκρα. Ὁ διάβολος διψάει γιὰ αἷμα. Ἐκμεταλλεύεται λοιπὸν κάθε ἐπιθετικὴ συμπεριφορὰ γιὰ νὰ πλήξει καὶ νὰ ὁδηγήσει σὲ θάνατο ψυχικὸ καὶ σωματικό. Μετὰ φεύγει ἢ μᾶλλον δίνει τὴ σκυτάλη στὸ δαίμονα τῆς ἀπελπισίας, τύπου Ἰούδα, ἢ στὸ δαίμονα τῆς ἐκδικήσεως τύπου Ἑβραίων.

.              Δὲν εἴμαστε λοιπὸν μόνοι καὶ ἀνεπηρέαστοι μέσα στὸ σύμπαν. Νὰ προσέχουμε τὰ λόγιά μας, τὰ τραγούδια μας, τὰ ποιήματά μας, τὶς σφιγμένες γροθιές μας καὶ τὰ τροχισμένα μαχαίρια μας. Τὸ κακὸ δὲν ἀργεῖ νὰ γίνει. Ὅποιος ἔχει μαχαίρια καὶ ξύλα δίπλα του κερνάει τὸ διάβολο καὶ τὸ θάνατο.