Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ-3 (Ἀρχιμ. Βασιλείου)

Ἀρχιμ. Βασιλείου
Καθηγουμένου Ἱ. Μονῆς Σταυρονικήτα
(νῦν Προηγουμένου Ἱ. Μ. Ἰβήρων)

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ

ἐκδ. «ΔΟΜΟΣ», Ἀθῆναι 1990

[Γ´]

Α´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/02/ἡ-παραβολὴ-τοῦ-ἀσώτου-υἱοῦ1/
Β´Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/02/ἡ-παραβολὴ-τοῦ-ἀσώτου-υἱοῦ2/

Συνάντηση νεώτερου υἱοῦ μὲ τὸν πατέρα (σελ. 16-19)

.           Πρὶν φτάση στὸ σπίτι, ὁ πατέρας τὸν βλέπει καὶ τρέχει. Χωρὶς νὰ τοῦ πῆ τίποτε, πέφτει ὁλόκληρος στὸν τράχηλό του, τὸν ἀγκαλιάζει καὶ τὸν καταφιλεῖ.
.           Ἤδη ὁ γιὸς κατάλαβε, πῆρε τὴν ἀπάντηση: Ὁ πατέρας ἄκουσε τὴν ἐξομολόγηση, τὴν ξέρει πρὶν τοῦ τὴν πῆ. Βλέπει τὸν γιο του πρὶν νὰ γυρίση. Ἦταν μαζί του, χωρὶς νὰ τὸν βλέπη ὁ γιός. Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ μὲ τὴν τέλεια ἀγάπη «ἀπὼν ὡς παρὼν συναναστρέφεται, μὴ ὁρώμενος ὑπό τινος».
.           Ὁ γιὸς ὅμως ἀρχίζει τὴν ἐξομολόγηση· λέγεται μόνη της, βγαίνει ἀπὸ τὴν καρδιά του, πρέπει νὰ ἐξωτερικευθῆ. Εἶναι μία ἀνάσα ποὺ πρέπει νὰ βγῆ ἀπὸ τὰ σπλάγχνα του, γιὰ νὰ ἐλευθερωθῆ. Τὴν λέει ὅπως ἀκριβῶς γεννήθηκε μέσα του, ἀλλὰ δὲν τὴν τελειώνει. Ἀναφέρει τὸ ἁμάρτημα, τὸ ἔγκλημά του, καὶ σταματᾶ. Δὲν τολμᾶ νὰ συμπληρώση τὴ φράση νὰ ζητήση νὰ γίνη δοῦλος τοῦ πατέρα. Τὰ χάνει μὲ τὸν χείμαρρο τῆς ἀγάπης ποὺ τὸν παρασύρει, τὸν διαλύει· καὶ δὲν μπορεῖ νὰ κάνει σ᾽ Αὐτὴν ὑποδείξεις. Ὁμολογεῖ τὸ ἔγκλημά του καὶ σιωπᾶ.
.           Τὸν λόγο παίρνει ὁ πατέρας, ποὺ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο μιλᾶ ξεκάθαρα ἐν σιωπῇ: Δὲν λέει τίποτε στὸ παιδί του γιὰ τὸν ἑαυτό του· οὔτε ἂν πόνεσε, οὔτε πόσο πόνεσε, ὅταν ἔφυγε· οὔτε πόσο χαίρεται ἢ ἂν χαίρεται, τώρα ποὺ γύρισε. Αὐτὰ δὲν λέγονται· διαγράφονται ὅλα ὡς περιττά. Δὲν μπορεῖ νὰ μιλήση σ᾽ αὐτὸν τὸν γιὸ ποὺ εἶναι ἄξιος τῆς σιγῆς, τῆς ἄφατης πατρικῆς του ἀγάπης. Πῶς νὰ ἀρθρώση τὰ ἄρρητα ἢ πῶς νὰ μειώση τὴν ἐνάργεια ὅσων λέγονται ἐν σιγῆ;
.           Στὸν γιὸ δὲν λέει τίποτε. Ἡ μυσταγωγία τῆς σχέσεώς τους ἱερουργεῖται σὲ χῶρο βαθιᾶς σιωπῆς. Πυράκτωμα ἀγάπης ποὺ παραλύει τὴ γλώσσα.
.           Μιλᾶ, δίδει ἐντολὲς στοὺς δούλους: «ἐξενέγκατε τὴν στολὴν … ἐνδύσατε … θύσατε τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν», ἂς εὐφρανθοῦμε, γιατί «οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη».
.           Μόνο στοὺς ἄλλους μπορεῖ νὰ μιλήση γιὰ τὸ θέμα τοῦ γιοῦ του.
.           Τὸ «νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη», ποὺ ὁ πατέρας λέει στοὺς δούλους, δείχνει τὸ μεγάλο δράμα καὶ τὴ χαρὰ ποὺ ἔζησαν καὶ ποὺ ζοῦν οἱ δυό τους, πατέρας καὶ γιός.
.           Δὲν μίλησε ὁ πατέρας στὴν ἀρχὴ οὔτε τώρα, ὄχι γιατί ἦταν ἀδιάφορος ἢ δὲν γνώριζε τὸ μέγεθος τοῦ δράματος ἢ δὲν εἶχε συνείδηση τοῦ κινδύνου ποὺ ἐπρόκειτο νὰ περάση τὸ παιδί του. Δὲν ἔχει κανένα στοιχεῖο ἀπαθείας ποὺ φανερώνει ἀδιαφορία ἢ ἔλλειψη αἰσθήσεως. Ὅλα τὰ ζῆ. Ὅλα τὰ ξεπερνᾶ μὲ τὴν ἄπειρη ἀγάπη του. Τὸν παρακολουθεῖ, τὸν συνοδεύει μέχρι τὴν ἀπώλεια, τὸν θάνατο. Συνθάπτεται μαζί του. Ξέρει, χωρὶς νὰ τοῦ πῆ ὁ γιὸς λεπτομέρειες, ὅλη τὴν ὀδύσσεια ποὺ πέρασε, ὅτι γεύτηκε ὄντως τὴν κόλασι, τὸν χαμό, τὸν θάνατο.
.           Καὶ βρέθηκε, σώθηκε, ἀνέζησε ἀπὸ ἄλλη δύναμι, ποὺ ὑπῆρχε μέσα του καὶ τὸν παρακολουθοῦσε γύρω του διακριτικά. Ὑπάρχει ἡ δύναμι τῆς υἱότητος καὶ τῆς πατρότητας. Ἦταν αὐτὸς γιὸς καὶ εἶχε πῆ στὴν ἀρχὴ «πάτερ» (καὶ ὅταν ἔφευγε καὶ ὅταν γύρισε). Καὶ αὐτὸς ἦταν πατέρας, δὲν ἤθελε νὰ στραπατσάρη τὸ παιδί του, ἔστω καὶ ἂν ὑπῆρχε ὁ κίνδυνος τοῦ χαμοῦ, τοῦ θανάτου τοῦ ἴδιου τοῦ παιδιοῦ. Τοῦ ἔδωσε τὴν ἐπικίνδυνη καὶ σωτήρια ἀγωγὴ τῆς ἐλευθερίας καλύπτοντάς τον μὲ τὴν ἄπειρη ἀγάπη του πάντοτε.
.           Καὶ νίκησε ἡ πατρικὴ ἀγάπη τὸν θάνατο. Καὶ ἄναψε τούτη ἡ χαρά, τὸ πανηγύρι, ποὺ θύεται ὁ μόσχος ὁ σιτευτός. Αὐτὸς ὁ μόσχος λένε οἱ Πατέρες ὅτι εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ πανηγύρι ἡ θεία Λειτουργία, ἡ σύναξη καὶ ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Δ´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/02/ἡ-παραβολὴ-τοῦ-ἀσώτου-υἱοῦ4/

Διαφήμιση