Η ΔΗΘΕΝ “ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ” ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ Π. ΔΙΑΘΗΚΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ-3 (Τί σημαίνουν «θυμὸς καὶ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ»)

Νικόλαος Βασιλειάδης
Θεολόγος-συγγραφέας

Η ΔΗΘΕΝ “ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ” ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΣΤΗΝ Π. ΔΙΑΘΗΚΗ
ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ

[Γ´]

ἀπὸ τὸν Τόμο : «Πρακτικὰ β´ Ἡμερίδος
“ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ – Ἀλήθεια καὶ ψεύδη”
(Κυριακὴ 12 Φεβρουαρίου 2012)»,

ἔκδ. Ἱ. Ν. Ἁγ. Παρασκευῆς Ἀττικῆς

Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

Μέρος α´: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/02/11/ἡ-δῆθεν-σκληρότητα-τοῦ-θεοῦ-1/

Μέρος Β´: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/02/12/ἡ-δῆθεν-σκληρότητα-τοῦ-θεοῦ-2/

5. Τί σημαίνουν «θυμὸς καὶ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ»

.           Ὅταν ἀκοῦμε στὴν Παλαιά, ἀλλὰ καὶ στὴν Κ. Διαθήκη, περὶ θυμοῦ καὶ ὀργῆς τοῦ Θεοῦ, πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι αὐτὲς εἶναι φράσεις καθαρὰ ἀνθρωποπαθεῖς. Οἱ φράσεις αὐτὲς ἀποκλείουν κάθε πάθος καὶ ταραχὴ ἀπὸ τὸν Θεόν, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀπαθής. Ὁ Θεὸς εἶναι μὲν ἀγάπη, ὅμως ἀγάπη ποὺ δὲν ἀγανακτεῖ ἐναντίον τοῦ κακοῦ, τὸ ὁποῖο ἀτιμάζει καὶ παραμορφώνει τὸ ἀγαπώμενο πρόσωπο, ἀλλὰ μένει ἀδιάφορη ἀπέναντί του, δὲν εἶναι ἀγάπη.
.           Ἑπομένως ὅσοι ἐπιμένουν ὅτι ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται ὡς Θεὸς δικαιοσύνης καὶ αὐστηρὸς ἐκδικητὴς στὴν Π.Δ., ἐνῶ στὴν Κ.Δ. ἐμφανίζεται ὡς Πατέρας στοργικός, ἂς γνωρίζουν ὅτι αὐτὸ «εἶναι ἂν μή τι ἄλλο τουλάχιστον μονομερές. Τοῦτο μόνο εἶναι ἐν προκειμένῳ ἀληθές», ὅτι εἰς μὲν τὴν Π.Δ. οἱ κατὰ τῶν ἀσεβῶν θεῖες ἐκδηλώσεις «ἐλάμβανον χώραν περισσότερον ἐν τῷ παρόντι βίῳ, ἐνῶ ἐν τῇ Κ.Δ. ἐπιφυλάσσονται περισσότερον ἐν τῇ πέραν τοῦ τάφου ζωῇ»[10].
.           Κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο, ὅταν ἀναφέρονται στὴν ἁγ. Γραφὴ οἱ λέξεις «ὀργὴ καὶ θυμὸς» τοῦ Θεοῦ, δὲν πρέπει νὰ ἐννοοῦνται ὡς ἀνθρώπινα πάθη, διότι τὸ θεῖον εἶναι ἀπαθές. Τὸν θυμὸ καὶ τὴν ὀργὴ ἡ ἁγία Γραφὴ τὰ ὀνομάζει ἔτσι μεταφορικῶς, ὅπως ὅταν λέγει «ὀφθαλμὸς Θεοῦ, καὶ ὦτα, καὶ χεῖρας, καὶ δακτύλους, καὶ πόδας καὶ τὰ λοιπὰ μέλη». Συγκαταβαίνει δηλ. ἡ Ἁγία Γραφὴ πρὸς τὴν ἀντιληπτικὴ ἑνότητα τῶν ἀναγνωστῶν τοῦ θείου λόγου[11].
.           Ἄλλωστε ἐφ᾽ ὅσον, ὅπως εἴπαμε, τὸ κακὸ δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό, ὅσοι ἐπιμένουν αὐθαίρετα σὲ ἑρμηνεῖες ἔξω ἀπὸ τὴν ἑρμηνευτικὴ γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας, στιγματίζονται ἀπὸ τοὺς Πατέρες. Οἱ ἐκφράσεις καὶ οἱ εἰκόνες τῆς Ἁγ. Γραφῆς περὶ Θεοῦ φοβεροῦ καὶ τιμωροῦ εἶναι σωστές, ὄχι ἐπειδὴ ὁ Θεὸς πράγματι ὀργίζεται, ἀλλὰ διότι ὁ ἔνοχος καὶ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος βλέπει τὸν Θεὸν ὡς τιμωρό[12].

6. Τὸ «ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ…» νόμος φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ

 .           Προσθέτω καὶ τοῦτο. Ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν τὸν πολιτισμὸ τῶν χρόνων τῆς Π.Δ. καὶ συγκρίνοντας τὸ νόμο της πρὸς τοὺς τότε ἰσχύοντας νόμους, διαπιστώνουμε ὅτι αὐτὸ τὸ «ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ, ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος» (Ἐξ. κ΄, 24· Λευϊτ. κδ΄ 20) ἦταν νόμος φιλάνθρωπος. Διότι περιόριζε τὴν ἀχαλίνωτη ἀντεκδίκηση καὶ ὅριζε ὅτι ἡ ἐκδίκηση δὲν ἐπαφίεται στὶς διαθέσεις ἐκείνου ποὺ ἔχει ἀδικηθεῖ. Οὐσιαστικὰ δὲ ἡ ἀνταπόδοση ἐπιφυλασσόταν στὸν δικαιοκρίτη Θεὸ (Δευτ. λβ΄ 35· Ψαλμ. 93, 1). Ἔχουμε ὅμως καὶ ἄλλα χωρία τῆς Π.Δ. τὰ ὁποῖα μᾶς πληροφοροῦν ὅτι τὸ πνεῦμα τῆς ἐκδικήσεως ἀπαγορευόταν ἐντελῶς (Λευϊτ. ιθ΄ 18). Κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο ὁ νόμος αὐτός, ὁ νόμος τῆς ταυτοπαθείας, εἶχε δοθεῖ στὸν Ἰσραήλ, ὅταν ἦταν ἀκόμη νήπιος πνευματικά. Καὶ ὁ νόμος αὐτὸς τοὺς δόθηκε ὄχι γιὰ νὰ βγάζουν ὁ ἕνας τὰ μάτια τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ νὰ ἀναχαιτίζονται καὶ νὰ συγκρατοῦνται. Ἦταν δέ, ἐπιμένει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, οὐσιαστικὰ νόμος ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, ποὺ νομοθετήθηκε γιὰ σκοποὺς καθαρὰ φιλανθρωπικούς[13].
.           Μὲ τὸν νόμο αὐτὸ ὁ Θεὸς καὶ μὲ ἄλλους παρομοίους παιδαγωγοῦσε καὶ προετοίμαζε προοδευτικὰ τὸν Ἰσραὴλ νὰ δεχθεῖ σταδιακὰ τὸ μήνυμα τοῦ Χριστοῦ.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/02/15/ἡ-δῆθεν-σκληρότητα-τοῦ-θεοῦ-4/

Διαφήμιση