Ἀπόσπασμα ἄρθρου
τοῦ Χρ. Γιανναρᾶ
ὑπὸ τὸν τίτλο: «Tὸ “νταηλίκι” ἡδονικοῦ ἀμοραλισμοῦ»
[…] Μὲ τὶς πρόσφατες ἐκλογὲς ἐλπίσαμε ὅτι ἡ πασίδηλη ὀργὴ τῆς λαϊκῆς ψήφου θὰ πυροδοτοῦσε διεργασίες ριζικῶν ἐνδοκομματικῶν ἀνακατατάξεων, αὐτοκάθαρσης ἀπὸ τὴν κόπρο καὶ τὴ μικρόνοια. Θὰ ἀφύπνιζε πατριωτισμὸ καὶ φιλότιμο, προκειμένου νὰ συνεργαστοῦν τὰ κόμματα σὲ συγκυβέρνηση γιὰ τὴν ἀναχαίτιση τῶν συνεπειῶν ἀπὸ τὰ κακουργήματά τους. Καὶ αὐτὴ ἡ ἐλπίδα διαψεύστηκε.
. Νὰ τὸ ξαναποῦμε: Ἡ δημοκρατία δὲν εἶναι συνταγή, εἶναι ἄθλημα, καὶ οἱ ἐπιδόσεις στὸ ἄθλημα συνάρτηση τῆς κατὰ κεφαλὴν καλλιέργειας. Τριάντα ὀχτὼ χρόνια ἡ κομματοκρατία ἀφιόνισε τὴν ἑλλαδικὴ κοινωνία μὲ τὴν ἡδονικὴ ψευδαίσθηση ὅτι δημοκρατία εἶναι νὰ ζεῖς βίο τρυφηλότατο μὲ δανεικά. Νὰ μὴν παράγεις τίποτα, μόνο νὰ διεκδικεῖς ἐκβιαστικά, γκανγκστερικά, ὅλο καὶ τρυφηλότερη εὐζωία.
. Σήμερα, στὸ πρόσωπο τοῦ Τσίπρα ἡ ἑλλαδικὴ κοινωνία ζητάει νὰ ξαναζήσει τὸ «νταηλίκι» ἡδονικοῦ ἀμοραλισμοῦ τοῦ Ἀνδρέα, τὸ παραισθησιογόνο παραμύθι: Νὰ λέμε «οἱ βάσεις φεύγουν», ἐνῶ ἔχουμε ὑπογράψει τὴν παραμονή τους. Νὰ ὑπάρχει πάντα κάποιος Τσοβόλας «νὰ τὰ δώσει ὅλα», ὅλα δανεικὰ γιὰ τὴν ἀκόρεστη καταναλωτική μας λαγνεία. Καταψηφίζουμε μὲ ὀργὴ τοὺς παλιοὺς ζητώντας σὲ καινούργιους δημοκόπους ἀτόφιο τὸ παλιό.
ΠΗΓΗ: ἐφημ. «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 27.05.12
Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία 