ΜΕΤΡΗΣΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Τοῦ Mario Raul de Morais Andrade

«Μέτρησα τὰ χρόνια μου καὶ συνειδητοποίησα, ὅτι μοῦ ὑπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωῆς ἀπ᾽ ὅ,τι ἔχω ζήσει ἕως τώρα…

Αἰσθάνομαι ὅπως αὐτὸ τὸ παιδάκι, ποὺ κέρδισε μία σακούλα καραμέλες: τὶς πρῶτες τὶς καταβρόχθισε μὲ λαιμαργία ἀλλὰ ὅταν παρατήρησε ὅτι τοῦ ἀπέμεναν λίγες, ἄρχισε νὰ τὶς γεύεται μὲ βαθειὰ ἀπόλαυση.

Δὲν ἔχω πιὰ χρόνο γιὰ ἀτέρμονες συγκεντρώσεις ὅπου συζητοῦνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες καὶ ἐσωτερικοὶ κανονισμοί, γνωρίζοντας ὅτι δὲν θὰ καταλήξει κανεὶς πουθενά.

Δὲν ἔχω πιὰ χρόνο γιὰ νὰ ἀνέχομαι παράλογους ἀνθρώπους ποὺ παρὰ τὴν χρονολογική τους ἡλικία, δὲν ἔχουν μεγαλώσει.

Δὲν ἔχω πιὰ χρόνο γιὰ νὰ λογομαχῶ μὲ μετριότητες.

Δὲν θέλω νὰ βρίσκομαι σὲ συγκεντρώσεις ὅπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι ἐγωϊσμοί.

Δὲν ἀνέχομαι τοὺς χειριστικοὺς καὶ τοὺς καιροσκόπους.

Μὲ ἐνοχλεῖ ἡ ζήλεια καὶ ὅσοι προσπαθοῦν νὰ ὑποτιμήσουν τοὺς ἱκανότερους γιὰ νὰ οἰκειοποιηθοῦν τὴ θέση τους, τὸ ταλέντο τους καὶ τὰ ἐπιτεύγματά τους.

Μισῶ νὰ εἶμαι μάρτυρας τῶν ἐλαττωμάτων ποὺ γεννᾶ ἡ μάχη γιὰ ἕνα μεγαλοπρεπὲς ἀξίωμα.

Οἱ ἄνθρωποι δὲν συζητοῦν πιὰ γιὰ τὸ περιεχόμενο… μετὰ βίας γιὰ τὴν ἐπικεφαλίδα.

Ὁ χρόνος μου εἶναι λίγος γιὰ νὰ συζητῶ γιὰ τοὺς τίτλους, τὶς ἐπικεφαλίδες.

Θέλω τὴν οὐσία, ἡ ψυχή μου βιάζεται…Μοῦ μένουν λίγες καραμέλες στὴν σακκούλα…

Θέλω νὰ ζήσω δίπλα σὲ πρόσωπα μὲ ἀνθρώπινη ὑπόσταση.

Ποὺ μποροῦν νὰ γελοῦν μὲ τὰ λάθη τους.

Ποὺ δὲν ἐπαίρονται γιὰ τὸν θρίαμβό τους.

Ποὺ δὲν θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους ἐκλεκτό, πρὶν ἀπὸ τὴν ὥρα τους.

Ποὺ δὲν ἀποφεύγουν τὶς εὐθύνες τους.

Ποὺ ὑπερασπίζονται τὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια.

Καὶ ποὺ τὸ μόνο ποὺ ἐπιθυμοῦν εἶναι νὰ βαδίζουν μαζὶ μὲ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν εἰλικρίνεια.

Τὸ οὐσιῶδες εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀξίζει τὸν κόπο στὴν ζωή.

Θέλω νὰ περιτριγυρίζομαι ἀπὸ πρόσωπα ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγίζουν τὴν καρδιὰ τῶν ἀνθρώπων…

Ἄνθρωποι τοὺς ὁποίους τὰ σκληρὰ χτυπήματα τῆς ζωῆς τοὺς δίδαξαν πὼς μεγαλώνει κανεὶς μὲ ἁπαλὰ ἀγγίγματα στὴν ψυχή.

Ναί, βιάζομαι, ἀλλὰ μόνο γιὰ νὰ ζήσω μὲ τὴν ἔνταση, ποὺ μόνο ἡ ὡριμότητα μπορεῖ νὰ σοῦ χαρίσει.

Σκοπεύω νὰ μὴν πάει χαμένη καμμιὰ ἀπὸ τὶς καραμέλες ποὺ μοῦ ἀπομένουν…Εἶμαι σίγουρος ὅτι ὁρισμένες θὰ εἶναι πιὸ νόστιμες ἀπ᾽ ὅσες ἔχω ἤδη φάει.

Σκοπός μου εἶναι νὰ φτάσω ὣς τὸ τέλος ἱκανοποιημένος καὶ ἐν εἰρήνῃ μὲ τὴν συνείδησή μου καὶ τοὺς ἀγαπημένους μου.

Εὔχομαι καὶ ὁ δικός σου νὰ εἶναι ὁ ἴδιος, γιατί μὲ κάποιον τρόπο θὰ φτάσεις κι ἐσύ…»!

 ΠΗΓΗ: Περιοδ. «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πευκακίων Ἀθηνῶν),
Τεῦχος Αὐγ. – Σεπτ. 2011, ἀρ. τ. 110-111

Διαδίκτυο: panayiotistelevantos.blogspot.com

Διαφήμιση