Σὰν τὸν Θωμᾶ
Γράφει ὁ μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης
. Τὴν περασμένη Κυριακὴ ἑορτάσαμε τὴν ἔνδοξη τοῦ Κυρίου Ἀνάσταση. Ὁ ἀπόηχος τῆς μεγάλης ἑορτῆς παραμένει.
. Τὸ λαμπρὸ φῶς της μᾶς λούζει. Ὁ ἀναστημένος Χριστὸς ἐπισκέπτεται τὸν δύσπιστο Θωμᾶ κι ἐμᾶς. Συγκαταβαίνει στὴν ἀδυναμία μας. Καταδέχεται νὰ μᾶς ἐπισκεφθεῖ, γιὰ νὰ μᾶς διώξει λογισμοὺς ἀπιστίας, ἀμφιβολίας καὶ φόβου.
. Τὰ μεσάνυχτα τοῦ Πάσχα γεννήθηκε ἡ χαροποιὸς ἐλπίδα, ἡ ἀφοβία τοῦ θανάτου, ὁ θάνατος τοῦ θανάτου, ὁ θάνατος τῆς ἀπελπισίας. Ὑποχωρεῖ τὸ φοβερὸ καὶ κουραστικὸ σκοτάδι. Ἔρχεται δυνατὸ φῶς, ποὺ φωτίζει τὰ πάντα. Τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ κρυφτεῖ. Ὅλα τώρα γίνονται φανερά. Ὁ κόσμος παύει νὰ εἶναι ἄκοσμος. Μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔπνευσε ἄλλος ἄνεμος, μεταμορφωτικός, ἦλθε ἡ ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀρχὴ μιᾶς νέας ζωῆς, ἕνας ἄλλος τρόπος βιοτῆς. Μεταστοιχειώθηκε ἡ φύση μας.
. Μὲ τὴν Ἀνάσταση ὁ ἄνθρωπος ξαναβρίσκει τὴν ἀξία του, τὴν θέση του, τὸν προορισμό του. Φωτίζεται, φωταγωγεῖται, φεγγοβολᾶ, εἰρηνεύει καὶ χαίρεται ἀληθινὰ καὶ δυνατά. Θὰ διερωτηθεῖ εὔκολα κανεὶς πῶς αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνει, ὅταν καθημερινὰ μειώνεται τὸ εἰσόδημά του, δὲν μπορεῖ νὰ τὰ βγάλει πέρα, στενοχωρεῖται καὶ θλίβεται ἀπὸ ἔξοδα, ἀνάγκες, δόσεις, ὑποχρεώσεις, χρέη καὶ τόκους; Στὶς τόσο πονηρὲς μέρες μας, ποὺ ἡ κρίση γονατίζει πολλούς, πῶς νὰ χαρεῖ κανεὶς Ἀνάσταση; Ἡ καχυποψία, δυσπιστία, ἀμφιβολία καὶ φοβία τοῦ Θωμᾶ ἐπανέρχεται. Μήπως ξεγελασθήκαμε ποῦ ἀκολουθοῦμε ἕναν Σταυροαναστάντα;
. Τὴν παρελθοῦσα Μεγάλη Ἑβδομάδα ὁ ἀπαθὴς Χριστὸς ἔπαθε γιὰ μᾶς τοὺς ἐμπαθεῖς, ὁ ἀναμάρτητος γιὰ μᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς. Πῆρε στὸν σταυρὸ τὰ πάθη μας καὶ τὰ σταύρωσε. Πάθη πολλά, φοβερὰ καὶ διάφορα, θανάσιμα μίση, ἑωσφορικὴ ὑπερηφάνεια, ἀπύθμενο ἀτομισμό, ζηλοφθονία ἀσίγαστη, φιλαυτία ἀχαλίνωτη, φιλοχρηματία ἀπεριόριστη, φιλοσαρκία μανιώδη, φιλοδοξία ἀνίκητη, κακία ἄφθονη καὶ περισσή. Τὰ πάθη ἔφεραν φοβίες, μειονεξίες, ταραχές, νευρικότητες, ἀνισορροπίες, ψυχολογικὲς ἀναστατώσεις καὶ ἐσωτερικὰ κενά.
. Ἐναγώνια ὁ Νεοέλληνας πάσχει κάπου νὰ πιαστεῖ, σὰν τὸν Θωμᾶ, νὰ ψηλαφήσει τὴν ἀλήθεια, νὰ βεβαιωθεῖ τέλος πάντων γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Τὸν ἀπογοήτευσαν πολλοί. Δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ τοὺς πιστέψει. Ἡ σοβαρὴ οἰκονομικὴ κρίση, ἡ ἀνεργία, τὸ ἄφωτο μέλλον, οἱ σκληρὲς καθημερινὲς εἰδήσεις μᾶλλον ἀπογοητεύουν. Νέοι ἄνθρωποι μὲ κομμένα φτερὰ δυσκολεύονται νὰ δοῦν μακριά, βλέπουν τὰ ὡραῖα τους ὄνειρα νὰ πνίγονται, οἱ ἐπιδιώξεις τους νὰ ἀποτυγχάνουν, οἱ ἐλπίδες τους νὰ σβήνουν τόσο γρήγορα.
. Σὰν τὸν Θωμᾶ ἂς ζητήσουμε νὰ δοῦμε τὸν Χριστό, ἀκόμα καὶ νὰ τὸν ψηλαφήσουμε, γιὰ νὰ πειστοῦμε καλά. Εἶναι ὁ μόνος ποὺ δὲν θὰ μᾶς ἀπογοητεύσει, δὲν θὰ μᾶς ἀποθαρρύνει ποτέ. Ἀρκεῖ νὰ παραδεχθοῦμε ἐλεύθερα καὶ ἀβίαστα τὰ πάθη – λάθη μας, τὴν ἀπιστία μας, τὴν ἐπιφυλακτικότητά μας, τὴν κρύα πίστη μας, τὴν ἀδιαφορία μας, τὴν λαθεμένη ἐκτίμηση γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ τὸν πολὺ ὀρθολογισμό μας. Ἡ πάλη γιὰ τὴν μεταποίηση τῶν ἀντίθεων παθῶν σὲ ἔνθεες ἀρετὲς δὲν ἐμποδίζεται ποτὲ ἀπὸ κανέναν καὶ ἀπὸ καμία οἰκονομικὴ κρίση. Ἀρκεῖ πράγματι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νὰ θέλουμε πολύ. Ἡ παθοκτονία θὰ φέρει ἀπάθεια, ἡ λύπη χαρά, ἡ ἀπελπισία ἐλπίδα, σὲ ἕνα ἄλλο βέβαια ἐπίπεδο καὶ μέγεθος.
. Τότε κι ἐμεῖς, σὰν τὸν συμπαθῆ καὶ φίλο μας Θωμᾶ θὰ ἀναφωνήσουμε ὁλόκαρδα, ὁλόψυχα καὶ ὁλόθερμα. «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου, δόξα σοι»! Ἀδελφικά, ταπεινὰ καὶ φιλικὰ εὔχομαι νά ’χουμε ὅλοι μία προσωπικὴ συνάντηση μὲ τὸν Σταυροαναστάντα Χριστό, ὅπως αὐτὴν τὴν ἐξαίσια ποὺ εἶχε ὁ Θωμᾶς, ποὺ τελικὰ δὲν ἦταν τέλεια ἄπιστος, ἀλλὰ πιστὸς ποὺ ζητοῦσε κάποια τεκμήρια, λίγες ἀποδείξεις γιὰ νὰ βεβαιωθεῖ. Ὁ Χριστὸς βέβαια εἶπε πὼς πιὸ εὐλογημένοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ πιστέψουν σὲ Αὐτὸν δίχως νὰ τὸν δοῦν καὶ δίχως νὰ ζητοῦν σημεῖα ὅπως ὁ Θωμᾶς. Ἂς μὴ τὸ λησμονοῦμε καὶ αὐτό, γιατί, νομίζουμε, εἶναι ἀρκετὰ σημαντικό.
ΠΗΓΗ: ἐφημ. «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»
Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία 