ΦΟΒΕΡΟΝ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΝΕΡΓΟΥΜΕΝΟΝ ΚΑΘΟΡΑΤΑΙ

Ἠλία Π. Καρυώτη
Θεολόγου 

«ΣΥΜΠΟΡΕΥΘΩΜΕΝ» [Δ´]
«Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα»

Ἐκδόσεις «ΤΗΝΟΣ»
Ἀθῆναι 2011 

.       (…) Στούς ὕμνους τῆς Μ. Παρασκευῆς ἐκφράζεται ἔντονα τό πικρό παράπονο τοῦ πάσχοντος Εὐεργέτη Χριστοῦ. Ἐμφανίζεται ὁ Κύριος μπροστά στόν εὐεργητημένο λαό καί τοῦ λέει: «Λαέ μου τί σοῦ ἔκανα; ἤ σέ τί σέ ἐνόχλησα; Τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα˙ τόν ἄνδρα τόν παράλυτο στό κρεβάτιτόν ἀνόρθωσα. Λαέ μου τί σοῦ ἔκανα˙ καί τί μοῦ ἀνταποδίδεις; ἀντί τοῦ μάννα, χολήν; ἀντί τοῦ ὕδατος, ὄξος; ἀντί νά μέ ἀγαπᾶτε, μέ καρφώνετε; Λοιπόν, δέν θά σᾶς προστατεύσω ἄλλο. Θά καλέσω γιά λαό μου τά ἔθνη. Καί ἐκεῖ θά μέ δοξάσουν˙ καί γώ θά δωρίσω σ’ αὐτά ζωήν αἰώνιον».
.        Σέ ἄλλους ὕμνους ἐκφράζεται ἀκόμη πιό ἔντονα ἡ ἐγκληματική στάση τοῦ ἀγνώμονα λαοῦ. Στό Δοξαστικό τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Μ. Παρασκευῆς ἀκοῦμε: «Λαέ μου τί σοῦ ἔκαμα; Δέν γέμισα τήν Ἰουδαία μέ θαύματα; Δέν ἀνέστησα νεκρούς μέ μόνο τό λόγο μου; Δέν ἐθεράπευσα κάθε ἀσθένεια καί κάθε ἀδυναμία; Τί λοιπόν μου ἀνταποδίδεις; Γιατί μέ ξεχάσατε; Ἐγώ σᾶς  θεράπευσα, ἐσεῖς μέ πληγώνετε. Ἐγώ σᾶς πρόσφερα σωτήριο νόμο, σεῖς μέ κρεμᾶτε σάν κακοῦργο».
.         Καί ἄλλος ὕμνος προσθέτει: «Φοβερό καί παράδοξο μυστήριο σήμερα ἐνεργεῖται. Ἐκεῖνος πού ἔλυσε τόν Ἀδάμ ἀπό τήν κατάρα τοῦ ἁμαρτήματος, σήμερα εἶναι δέσμιος. Ἐκεῖνος πού ἐξετάζει τίς καρδιές καί τίς ψυχές, ἐξετάζεται καί ἀνακρίνεται. Κλείνεται σέ φυλακή, Ἐκεῖνος πού ἔκλεισε τήν ἄβυσσο τοῦ ᾍδη. Παρουσιάζεται μπροστά στόν Πιλάτο, Ἐκεῖνος πού τόν τρέμουν οἱ οὐράνιες δυνάμεις. Ραπίζεται ἀπό τό χέρι τοῦ πλάσματος, ὁ πλάστης. Κατακρίνεται Ἐκεῖνος πού θά κρίνῃ ζῶντες καί νεκρούς. Κλείνεται στόν τάφο. Ἐκεῖνος πού κατάργησε τόν ᾍδη. Φοβερόν καί παράδοξον μυστήριον σήμερον ἐνεργούμενον καθορᾶται!… Ἀνεξίκακε Κύριε δόξα Σοι».
.       Ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου ἔπειτα, πού δέν ἀπουσίασε οὔτε στιγμή ἀπό τό Πάθος τοῦ Υἱοῦ Της, φέρεται ἀπό τούς ὑμνογράφους νά θεωρῇ τόν Υἱό Της «ἐν σταυρῷ ἀναρτώμενον». Τόν βλέπει τήν ὥρα πού τόν κρεμοῦσαν στό Σταυρό καί ὀδύρεται καί θρηνῇ, πληγωμένη πικρά στήν καρδιά Της, «στενάζουσα ὀδυνηρῶς», μέ ἀναμμένο τό πρόσωπο νά χτυπᾶ τό στῆθος της καί νά κραυγάζῃ: «Ἀλλοίμονον, Θεῖο παιδί μου. Ἀλλοίμονο, φῶς τοῦ κόσμου. Μίλα μου Λόγε Θεοῦ. Μή μ’ ἀφήσῃς στή σιωπή! Εἶσαι ὁ Υἱός μου καί ὁ Θεός μου».
.       Μπροστά στήν πονεμένη μητρική κραυγή, ὁ Υἱός ἔλυσε τήν σιωπή Του. Τήν τελευταία στιγμή φρόντισε γιά τήν προστασία τῆς πανάγνου μητρός. Αἱμόφυρτος στόν Σταυρό εἶπε στόν ἀγαπημένο Του μαθητή: «Ἰωάννη, ἰδού ἡ μήτηρ σου. Θά εἶναι τώρα ἡ μητέρα σου. Θά τήν προστατεύσης στοργικά στά γηρατειά της. Θά τῆς δείξης τήν τρυφερότητα πού τῆς ἀξίζει. Σέ ὁρίζω ἀντικαταστάτη μου». Καί ἔπειτα λέει στήν πανάχραντη Μητέρα: «Μῆτερ, ἰδού ὁ υἱός σου», δείχνοντας τόν Ἰωάννη. Ὁ ἀμήτωρ ὡς Θεός, προστατεύει τώρα, ὡς ἀπάτωρ ἀνθρωπίνως, τήν ἀπροστάτευτη ἀπείρανδο Θεία Μητέρα Του. Καί δέν παραλείπει νά γράψη στό Εὐαγγέλιό Του ὁ μαθητής, ὡς θετός προστάτης τῆς Θεομήτορος: «Ἀπό τῆς ὥρας ἐκείνης ἔλαβεν αὐτήν εἰς τά ἴδια». Τήν ἀνέλαβε ὡς μητέρα του. Τήν προστάτευσε ἰσοβίως.
.      Στό τέλος αὐτῆς τῆς εὐφρόσυνης διαδρομῆς στήν Σταυρώσιμη πορεία μας, τοῦτο τό ἐρώτημα προβάλλει αὐθόρμητα: Μπορεῖ νά ὑπάρξη ζωντανότερη εἰκόνα τῶν Παθῶν ἀπ’ αὐτήν πού μᾶς δίνουν οἱ Θεοφώτιστοι ὑμνογράφοι μας; Ὑπάρχει ἄλλος δρόμος φωτεινότερος, ἱκανός νά φωτίσῃ τό πνευματικό διάβα τοῦ πιστοῦ πρός τό Θεό Πάθος; Χωρίς ἀμφιβολία, μόνον ἡ λατρευτική «ἀναπαράσταση» ὁδηγεῖ ἀσφαλέστατα στή βίωση τούτου τοῦ οὐράνιου μυστηρίου.
.            Ἡ Ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἕνας ἀνθόκηπος, ἕνας παράδεισος μέσα στόν ὁποῖο μποροῦμε νά ζοῦμε γενικώτερα τήν ὅλη διδασκαλία τοῦ Κυρίου καί ἐξαιρέτως ἰδιαίτερα τό Θεῖον Του Πάθος. Εἶναι ὁ μόνος τρόπος νά συμπορευθοῦμε, γιά νά συνανεβοῦμε στόν Γολγοθᾶ, γιά νά μπορέσουμε ἔτσι νά συνανυψωθοῦμε καί στήν Ἀνάσταση!

Διαφήμιση