ΕΙΣΑΓ. ΣΧΟΛΙΟ «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Ἡ πλέον ἔγκυρη νομικὴ προσέγγιση ἀπὸ τὸν ἐ. τ. Πρόεδρο τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου κ. Β. Νικόπουλο (πατέρα τῆς πασίγνωστης Χαρᾶς Νικοπούλου!) τῆς ἤδη συντελουμένης ΚΑΤΑΛΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΑΣΤΟΡΕΣ ΤΗΣ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΩΣ τῆς ἰδιοπροσωπίας μας ἀποτελεῖ μιὰ ἐξαιρετικὴ συμβολὴ στὴν ἀπόκρουσή τους.
. Ἀλλὰ ὅλο καὶ περισσότερο γίνεται ἡλίου φαεινότερον ὅτι σήμερα δὲν μεριμνοῦν οἱ Ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ Συντάγματος καὶ τῶν Νόμων, παρὰ μόνον ὅταν αὐτὴ ἡ ἐφαρμογὴ βολεύει τὰ συμφέροντά τους. Ἐκ παραλλήλου ἂς ὑπογραμμισθεῖ πὼς ἤδη ἔχει καταλυθεῖ τὸ Σύνταγμα de facto ἀπὸ τὴν ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν σταδιακὴ εἰσβολὴ ἐξωγενοῦς Δικαίου, ὅπως π.χ. Εὐρωπαϊκὲς Συνθῆκες, Μνημόνια κ.ἄ τερατουργήματα καταλυτικὰ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων !
. Ἐκτὸς δὲ τῶν Ἀρχόντων φαίνεται νὰ μὴ ἐνδιαφέρεται ἀποχαυνωμένος ἀπὸ τὸν Ὀχετὸ τῆς Προπαγάνδας, τὸ Ψυχολογικὸ Σὸκ καὶ τοὺς Ψεκασμούς (πραγματικοὺς καὶ ἀλληγορικούς) ὁ Ἴδιος ὁ Λαός, ὁ ὁποῖος ἔχει καὶ κατὰ τὸ Σύνταγμα τὸν τελευταῖο λόγο γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῶν συνταγματικῶν προβλέψεων καὶ τὴν προάσπιση τῆς Ἐλευθερίας του.
ΤΟ ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΥΠΕΡΔΙΚΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΡΧΗ
Γράφει ὁ Βασίλειος Εὐτυχ. Νικόπουλος,
Πρόεδρος Ἀρείου Πάγου ἐ.τ.
. Στὰ ὅσα ὀρθὰ καὶ νομικῶς θεμελιωμένα γράφτηκαν στὸ τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ «Ἡ Δρᾶσις μας» (τ. 481, σελ. 262-263) σχετικῶς μὲ τὸ θέμα «τῆς ἀποκαθηλώσεως τῶν θρησκευτικῶν συμβόλων (εἰκόνων καὶ Εὐαγγελίων) ἀπὸ τὰ Ἑλληνικὰ Δικαστήρια», ἐπιτρέψτε μου, παρακαλῶ, νὰ προσθέσω κι ἐγὼ τὴν ταπεινή μου γνώμη, στηριγμένος ἀποκλειστικῶς στὸ ἰσχῦον Σύνταγμα τῆς χώρας μας.
. Συνήθως, ὅταν πρόκειται νὰ ὑπερασπισθοῦμε στὴν Ἑλλάδα κάποιο θρησκευτικὸ καὶ εἰδικότερα χριστιανικὸ-ὀρθόδοξο ζήτημα ἐπικαλούμεθα – καὶ ὀρθῶς – τὸ ἄρθρο 3 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος, τὸ ὁποῖο ἀναγνωρίζει, ὡς γνωστόν, ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία στὴν Ἑλλάδα, τὴν θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καὶ πάνω σ᾽ αὐτὸ στηρίζουμε ὅλη τὴ νομική μας ἐπιχειρηματολογία, ὅπως περίπου γίνεται καὶ στὸ προαναφερθὲν ἄρθρο τοῦ περιοδικοῦ σας, τὸ σχετικὸ μὲ τὴν «ἀποκαθήλωση τῶν θρησκευτικῶν συμβόλων ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ Δικαστήρια». Ἐν τούτοις, ἰσχυρότερα καὶ νομικῶς ἀκαταμάχητα ἐπιχειρήματα πρὸς ὑπεράσπιση ὄχι μόνο τοῦ συγκεκριμένου αὐτοῦ θέματος, ἀλλὰ καὶ γενικότερα παντὸς θρησκευτικοῦ θέματος, τὸ ὁποῖο καθ᾽ οἱονδήποτε τρόπο ἅπτεται ἢ θίγει «τὴν ὀρθόδοξον ἡμῶν πίστιν», μποροῦν ἀβιάστως καὶ ἀσφαλῶς νὰ ἀντληθοῦν ἀπὸ τὸ προοίμιο τοῦ Συντάγματος, τὸ ὁποῖο, παρὰ τὸν ἀποκλειστικῶς ὀρθόδοξο χαρακτήρα του, ἀγνοεῖται ἐν τούτοις ἀπό τοὺς περισσοτέρους, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὸ ἐκφράζει τὸ πνεῦμα τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος. Πρόκειται γιὰ τὴν θεμελιώδη ὑπερ-δικανικὴν καὶ ὑπερ-συνταγματικὴν ἀρχήν, στὸ ὄνομα τῆς ὁποίας εἶναι ψηφισμένο τὸ Ἑλληνικὸ Σύνταγμα.
. Ἡ ἀρχὴ αὐτὴ δὲν εἶναι οὔτε ἡ ἰδέα τῆς Δημοκρατίας, οὔτε τῆς ἐλευθερίας, οὔτε τοῦ ἀνθρωπισμοῦ ἢ τοῦ διαφωτισμοῦ, ἀλλὰ εἶναι τὸ «Ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος». Ναί, ὅσο καὶ ἂν ἠχεῖ παράξενα, ἴσως σήμερα στὴν «ἀποθεοποιημένη» καὶ «ἀποχριστιανισμένη» κοινωνία μας, τὸ ἰσχῦον Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος εἶναι ψηφισμένο ἀπὸ τὴν Ε´ Ἀναθεωρητικὴ Βουλὴ τῶν ‘Ἑλλήνων «εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος»!
. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ συνταγματικὸς νομοθέτης ἀκολουθεῖ πιστῶς τὴν συνταγματικὴ παράδοση τοῦ τόπου μας, ἀφοῦ καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ πρῶτα συνταγματικὰ κείμενα τῆς ἐπαναστατημένης Ἑλλάδος ἦταν ψηφισμένα στὸ ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ! τοῦτο βεβαίως ἔχει τὴν ἀκατάλυτη νομική του ἀξία. Σημαίνει δηλαδὴ ὅτι ὅλες οἱ διατάξεις τοῦ Συντάγματος καὶ συνακολούθως τῶν συναδόντων ὑποχρεωτικῶς μὲ αὐτὸ νόμων, πρέπει νὰ εἶναι σύμφωνες καὶ νὰ ἐμπνέονται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς ὑπερτάτης Ἀρχῆς, στὸ ὄνομα τῆς ὁποίας εἶναι ψηφισμένο τὸ Σύνταγμα, δηλαδὴ τοῦ μόνου Ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.
. Αὐτῆς τῆς προοιμιακῆς συνταγματικῆς Ἀρχῆς εἶναι ἀπόρροια τὸ ἄρθρο 3 παρ. Ι τοῦ Συντάγματος, μὲ τὸ ὁποῖο ἡ πίστη στὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἀναγνωρίζεται ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία στὴν Ἑλλαδα, μὲ ὅλα τὰ νομικὰ συνταγματικὰ ἐπακόλουθα αὐτῆς, καθὼς καὶ πολλὲς ἄλλες διατάξεις τοῦ Συντάγματος, ὅπως τὰ ἄρθρα 13 περὶ τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, 14 παρ. 3 ἐδάφιο α´, τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται στὴν κατάσχεση ἐντύπων, ὅταν πρόκειται γιὰ προσβολὴ τῆς χριστιανικῆς καὶ κάθε ἄλλης γνωστῆς θρησκείας, 16 παρ. 2 γιὰ τὴν ὑποχρέωση τοῦ Κράτους νὰ μεριμνᾶ γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν Ἑλλήνων. Ἀλλὰ καὶ ὅλες οἱ διατάξεις τοῦ Συντάγματος (ἄρθρα 425) περὶ τῶν ἐπικαλουμένων ἀτομικῶν δικαιωμάτων ἢ ἐλευθεριῶν εἶναι διαποτισμένες ἀπὸ τὴν θεμελιώδη προοιμιακὴ ὑπερσυνταγματικὴ ἀρχὴ στὴν ὁποία ψηφίσθηκε τὸ Σύνταγμα, δεδομένου ὅτι ἀπὸ αὐτὴ τὴν Ἀρχή, τῆς Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος, ἀπὸ τὸν Ἕνα δηλαδὴ καὶ μόνο ἀληθινὸ θεό, ἀπορρέουν ὅλα τὰ δικαιώματα, ἐπειδὴ Αὐτὸς εἶναι ἡ πραγματικὴ πηγὴ τῆς ἐλευθερίας. Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος τὸ διακηρύσσει ἀπεριφράστως: «οὗ γὰρ τὸ Πνεῦμα Κυρίου ἐκεῖ ἐλευθερία» (Β´ Κoρ. γ´ 17), γι’ αὐτὸ καὶ παραγγέλλει σ᾽ ὅλους μας «τῇ ἐλευθερίᾳ στήκετε, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε» (Γαλ. ε´ 1). Ἄλλωστε δὲν πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγει ὅτι ἡ κλήση ὅλων τῶν ἀνθρώπων στὴν «ἐν Χριστῷ καινὴν πίστιν», δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ κλήση ἐλευθερίας, ὅπως μᾶς βεβαιώνει καὶ πάλι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ὑμεῖς γὰρ ἐπ᾽ ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοὶ» (Γαλ. ε´, 13). Ἑπομένως ἡ ψήφιση τοῦ Συντάγματος στὸ «Ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαίρετου Τριάδος» εἶναι σὲ τελευταία ἀνάλυση ψήφιση στὸ ὄνομα τῆς ἐλευθερίας, τὴν ὅποια ὁ Χριστὸς διὰ τοῦ σταυρικοῦ Του θανάτου μᾶς χάρισε.
. Ὅλα αὐτὰ νομικῶς μεταφραζόμενα σημαίνουν ὅτι ἡ ψήφιση τοῦ Συντάγματος «εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος» γεννᾶ τὴν βασικὴ καὶ θεμελιώδη ὑποχρέωση πρὸς ἀπόλυτο σεβασμὸ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ εἰς τὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου εἶναι ψηφισμένο τὸ Σύνταγμα, ὁ ὁποῖος σεβασμὸς ἐκδηλώνεται ποικιλοτρόπως, ἀσφαλῶς δὲ καὶ μὲ τὴν ἀνάρτηση τῶν συμβόλων τῆς ἐπικρατούσης θρησκείας, ἀφοῦ στὸ ὄνομα τοῦ ὑπ᾽ αὐτῶν κηρυσσομένου Τριαδικοῦ Θεοῦ ἀναφέρεται εὐθέως καὶ ρητῶς τὸ ἀπαραβίαστο συνταγματικὸ προοίμιο, ὄχι μόνο στὶς αἴθoυσες τῶν δικαστηρίων καὶ τῶν διδακτηρίων τῆς χώρας μας, ἀλλὰ κυρίως στὴ σημαία μας καὶ στὸ ἐθνόσημό μας.
. Ἀκόμη δὲ τὸ συνταγματικὸ προοίμιο ἔχει τὴν ἔννοια ὅτι δὲν ὑφίσταται καμία ἀπολύτως ἀρχὴ στὸ Κράτος, ἡ ὁποία νὰ ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ διατάξει τὴν «ἀποκαθήλωση» τῶν θρησκευτικῶν συμβόλων γενικῶς, οὔτε ἡ Κυβέρνηση, οὔτε τὰ Δικαστήρια. Τὰ θρησκευτικὰ σύμβολα θὰ «ἀποκαθηλωθοῦν» μόνον, ὅταν τὸ Σύνταγμα παύσει νὰ εἶναι ψηφισμένο «εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος». Καὶ ὄχι μόνον τὰ ἱερά μας σύμβολα, ἀλλὰ καὶ ὁ θρησκευτικὸς ἀποπροσανατολισμὸς τῆς παιδείας, γιὰ παράδειγμα μὲ τὴν κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἢ τὴν κατάργηση τῆς προσευχῆς στὰ σχολεῖα, δὲν εἶναι συνταγματικῶς ἐπιτρεπτὸς ἐν ὅσῳ τὸ Σύνταγμα ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ψηφισμένο στὸ ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἐὰν ὁ νομοθέτης τοῦ Συντάγματος ἤθελε τὸν θρησκευτικὸ ἀποπροσανατολισμὸ τοῦ Κράτους θὰ τὸ ἔπραττε ο ἴδιος, παύοντας πλέον νὰ ψηφίζει τὸ Σύνταγμα τῆς Χώρας «εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγιας Τριάδος». Ἐν ὅσῳ ὅμως ἐκεῖνος ἐμμένει ἐνσυνειδήτως καὶ σταθερῶς σ᾽ αὐτὴ τὴν παραδεδομένη συνταγματικὴ τακτική, εἴμαστε ἅπαντες ὑποχρεωμένοι νὰ τὸν ἀκολουθοῦμε πιστῶς, σεβόμενοι τὸ Σύνταγμα. Κάθε προσπάθεια ἀποσύνδεσης τοῦ συνταγματικοῦ προοιμίου ἀπὸ τὸ κύριο κείμενο τοῦ Συντάγματος εἶναι «ἀντισυνταγματική», διότι συνιστᾶ εὐθεία παραβίαση τοῦ Συντάγματος καὶ βεβαίως δὲν ἀντέχει σὲ καμιὰ ἀπολύτως κριτική. Ὅταν ἀρνούμεθα ἐνσυνειδήτως τὴν θεμελιώδη προοιμιακὴ ἀρχὴ τοῦ Συντάγματος, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ κάνουμε λόγο γιὰ τὴν τήρηση καὶ ἐφαρμογὴ τῶν διατάξεων τοῦ Συντάγματος; Ὅταν ἀποκόπτουμε τὴν κεφαλή, δὲν μιλοῦμε γιὰ σεβασμὸ τοῦ σώματος! Ἡ ἄρνηση τοῦ προοιμίου του ἐπάγεται αὐτοδικαίως τὴν ἄρνηση τοῦ Συντάγματος. Καὶ ὅποιος ἀρνεῖται τὸ προοίμιο ἀρνεῖται συλλήβδην ὅλο τὸ Συνταγμα!
. Χρέος λοιπὸν ὅλων μας, καὶ εἰδικότερα ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, εἶναι νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὸ προοίμιο τοῦ Συντάγματος. Τὴν ὑποχρέωση αὐτὴ τὴν ἐπιβάλλει σὲ ὅλους μας τὸ ἴδιο τὸ Σύνταγμα μὲ τὸ ἄρθρο 120 παρ. 4, τὸ ὁποῖο ὁρίζει ὅτι ἡ τήρηση τοῦ Συντάγματος ἐπαφίεται στὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἕλληνων, ποὺ δικαιοῦνται καὶ ὑποχρεοῦνται νὰ ἀντιστέκονται μὲ κάθε μέσο ἐναντίον ὁποιουδήποτε ἐπιχειρεῖ νὰ τὸ καταλύσει μὲ τὴ βία. Ἡ ἴδια ὅμως ὑποχρέωση ὑφίσταται καὶ στὴν περίπτωση ποὺ ἐπιχειρεῖται ἡ κατάλυση τοῦ Συντάγματος ὄχι μὲ τὴ βία, ἀλλὰ μὲ ἀλλὰ ἔμμεσα καὶ πλάγια μέσα, καὶ κυρίως μὲ τὴ συστηματικὴ ἄρνηση ἐκ μέρους τῶν κυβερνώντων νὰ τὸ ἐφαρμόζουν, διότι ὁ σεβασμὸς στὸ Σύνταγμα ἀποτελεῖ θεμελιώδη ὑποχρέωση ὅλων τῶν Ἑλλήνων, ὅπως ἐπίσης ὁρίζει τὸ ἴδιο ἄρθρο 120 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος.
. Δυστυχῶς ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας παρατηροῦνται πολλὰ κρούσματα, θὰ λέγαμε, παραβίασης τοῦ Συντάγματος ἐκ μέρους κρατικῶν ὀργάνων, ὅπως στὸν τομέα τῆς οἰκονομίας, τῆς ἐργασίας, τῆς οἰκογένειας, τῆς παιδείας, χωρὶς καμιὰ ἀπολύτως «ἀντίσταση»! Τὸ φαινόμενο εἶναι λίαν ἀνησυχητικό, τόσο γιὰ τὸ θράσος τῶν ἀρνητῶν τοῦ Συντάγματος, ὅσο καὶ γιὰ τὴν ἀδράνεια ὅλων ἐκείνων ποὺ ὀφείλουν νὰ ἀντιδράσουν, καὶ πολὺ σύντομα, ἂν δὲν ἀρχίσει ἤδη, θὰ αἰσθανθοῦμε τὶς καταστροφικές του συνέπειες. Χρειάζεται λοιπὸν ἐπειγόντως νὰ ὀργανωθοῦν ὅλες οἱ ὑγιεῖς δυνάμεις τοῦ τόπου καὶ νὰ ἀντισταθοῦν στὸν πνευματικὸ ὄλεθρο ποὺ μᾶς ἀπειλεῖ. Καὶ πρῶτα ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δυστυχῶς μέχρι στιγμῆς δὲν φαίνεται νὰ ἔχει ἀντιληφθεῖ τὸν κίνδυνο σὲ ὅλη τὴν τρομακτική του διάσταση, γι᾽ αὐτὸ καὶ «ὑπνώττει». Καιρὸς λοιπὸν νὰ ἀφυπνισθεῖ καὶ νὰ ἡγηθεῖ τοῦ ἀγώνα! Ἔπειτα τὸ Ἅγιον Ὅρος, ἡ κιβωτὸς τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ ὁποῖο, εὐτυχῶς, ἵσταται ὄρθιο καὶ μάχεται ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρόν, ἀλλὰ ὄχι ὀργανωμένα, ὅπως ἐπιβάλλεται ἀπὸ τὶς περιστάσεις. Ἀκολούθως οἱ ζῶσες καὶ ἀγωνιστικὲς θρησκευτικὲς Ἀδελφότητες, οἱ ὁποῖες ἀγωνίζονται μέν, ἀλλὰ ἑκάστη στὸ δικό της στενὸ κύκλο, ἐνῶ ἐπιβάλλεται νὰ ἐπεκτείνουν συντονισμένα τὶς ἐνέργειές τους ἀπ᾽ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς πατρίδας μας. Καὶ τέλος ὅλοι οἱ πιστοὶ νὰ ἐπαγρυπνοῦμε καὶ νὰ ἑτοιμαζόμεθα γιὰ πραγματικὸ ἀγώνα ἐναντίον ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐπιβουλεύονται τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς φυλῆς μας, στὰ ὁποῖα μὴ λησμονοῦμε ὅτι συμπεριλαμβάνεται καὶ τὸ ψηφισμένο στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος, Σύνταγμα τῆς χώρας μας.
. Ἀλλα γιὰ τὴν ὀργάνωση τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα ὅλων τῶν χριστιανικῶν καὶ πνευματικῶν δυνάμεων τῆς χώρας ἴσως χρειασθεῖ μὲ τὴν ἀδειά Σας, νὰ ἐπανέλθουμε, διότι «οἱ καιροὶ οὐ μενετοί».
ΠΗΓΗ: περιοδ. «Η ΔΡΑΣΙΣ ΜΑΣ», τ. 486, Φεβρουάριος 2011
Στοιχειοθεσία: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»
Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία 