ΤΟΝ ΑΡΤΟΝ ΗΜΩΝ (4)

«Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον»

ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ»
-Εἰσαγωγὴ εἰς τὴν χριστιανικὴν πίστιν καὶ ζωήν,
(ὑπὸ Ἀρχιμ. Λ. Ζιλλέ) ἐκδ. «ΖΩΗΣ», 1961

[Α´μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2010/08/31/τὸν-ἄρτον-ἡμῶν-1/] [Β´μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2010/09/01/τὸν-ἄρτον-ἡμῶν-2/
[Γ´Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2010/09/02/τὸν-ἄρτον-ἡμῶν-3/

Ἡ ἔλευσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπὶ τὰ Δῶρα, ποὺ προσφέρομεν εἰς τὸν Θεὸν κατὰ τὴν Εὐχαριστίαν, τὰ μεταβάλλει· εἰς Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Ἡ ἔλευσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τὰς ψυχάς μας, διὰ τῆς θείας Κοινωνίας, πρέπει νὰ ἔχῃ ἀνάλογα ἀποτελέσματα: νὰ παράγῃ καρποὺς σωτηρίας, ποὺ θὰ ὠφελήσουν ὄχι μόνον ἡμᾶς, ἀλλὰ καὶ ὅλους ὅσοι ἔλθουν, καθ’ οἱονδήποτε τρόπον, εἰς ἐπαφὴν μὲ ἡμᾶς. Μετὰ τὴν Λειτουργίαν, ἰδίως ὅταν ἔχωμεν μεταλάβει τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου, ἂς μὴ σπεύδωμεν νὰ ἐγκαταλείψωμεν τὸν ναόν· ἂς μὴ ἀρχίζωμεν ἀμέσως τὰς συζητήσεις καὶ ἂς μὴ ἐπιδιδώμεθα ἀμέσως εἰς τὰς ἀσχολίας τῆς καθημερινῆς ζωῆς. Ἂς μένωμεν ἐπὶ ὀλίγα λεπτὰ ἐν προσευχῇ καὶ περισυλλογή. Ἂς εὐχαριστοῦμεν τὸν Θεόν, ποὺ μᾶς ἠξίωσε νὰ παραστῶμεν εἰς τὴν Λειτουργίαν καὶ νὰ φάγωμεν τὸν Ἄρτον τῆς ζωῆς. Ἂς προσπαθοῦμεν νὰ ἐννοήσωμεν τὴν ἄπειρον ἀξίαν καὶ ἱερότητα τῶν στιγμῶν, κατὰ τὰς ὁποίας ὁ θεῖος Ξένος εὑρίσκεται εἰς τὴν ψυχήν μας, «πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας»· καὶ ἂς ἀφήνωμεν τὴν καρδίαν μας νὰ ἐφησυχάσῃ ἐπάνω εἰς τὴν καρδίαν τοῦ Χριστοῦ. Ἔπειτα ἀπὸ τὴν συνάντησιν αὐτὴν θὰ εἴμεθα ἀσφαλῶς ἄλλοι ἄνθρωποι, «ἄνθρωποι ἠλλαγμένοι». Θὰ ζῶμεν μετὰ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων καὶ ἐν μέσῳ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, ἀλλὰ θὰ ἀντιπροσωπεύωμεν ἕνα ἄλλον κόσμον, μίαν νέαν πραγματικότητα, θὰ εἴμεθα οἱ «μάρτυρες» καὶ οἱ «ἀπόστολοι» τοῦ σαρκωθέντος καὶ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ. Διὰ τῆς αὐξήσεως καὶ τῆς καρποφορίας τῆς ἀγάπης μας θὰ πρέπη νὰ «μαρτυροῦμεν» ἐνώπιον τῶν συνανθρώπων μας περὶ τοῦ ἀρρήτου μυστηρίου, τοῦ μυστηρίου τῆς ἀγάπης, τοῦ ἐλεήμονος καὶ φιλανθρώπου Θεοῦ, ποὺ συντελεῖται εἰς τὸν κόσμον καὶ συνετελέσθη ἤδη εἰς τὴν ἰδικήν μας ψυχήν.

Ἐὰν πάλιν παριστάμεθα εἰς τὴν Λειτουργίαν, χωρὶς νὰ ἠμποροῦμεν νὰ μεταλάβωμεν τῶν Μυστηρίων, ἂς πλησιάζωμεν εἰς τὴν Τράπεζαν τοῦ Κυρίου τουλάχιστον μὲ τὴν καρδίαν μας. Ἂς ἱκετεύωμεν τὸν μέγαν Ἀρχιερέα νὰ τελέση ἀοράτως τὴν θυσίαν του εἰς τὴν ψυχήν μας, νὰ δειπνήσῃ μυστικῶς μαζί μας, νὰ μᾶς δώσῃ τὴν χάριν νὰ φάγωμεν διὰ μιᾶς ζώσης πίστεως ἐκ τοῦ Σώματός του καὶ νὰ πίωμεν διὰ μιᾶς ἱερᾶς ἐπιθυμίας ἐκ τοῦ Αἵματός του. Ὁ Κύριος δὲν θὰ ἀφήση ἀναπάντητον τὴν ζωηρὰν καὶ εἰλικρινῆ ἐπιθυμίαν μας διὰ τὰ εὐχαριστιακὰ Δῶρα του. Δὲν θὰ ἀρνηθῇ νὰ θρέψῃ καὶ ἡμᾶς, ποὺ δὲν δυνάμεθα νὰ παρακαθήσωμεν μετὰ τῶν ἄλλων ἀδελφῶν μας εἰς τὴν ἁγίαν του Τράπεζαν. Ἂς ζητοῦμεν λοιπὸν τὴν χάριν καὶ ἀσφαλῶς θὰ λάβωμεν τὸ δώρημα τῆς ἀληθοῦς καὶ πραγματικῆς παρουσίας του εἰς τὴν καρδίαν μας.

Ὁ «ἄρτος» –ὁ ὑλικός, ὁ λογικός, ὁ εὐχαριστιακός– ποὺ ζητοῦμεν διὰ τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς εἶναι ὁ «ἄρτος ἡμῶν ὁ ἐπιούσιος», ὁ ἄρτος, δηλαδή, ὁ ἀπαραίτητος διὰ τὴν κάθε ἡμέραν, διὰ τὴν σημερινὴν ἡμέραν. Ὅταν ὅμως προσέξωμεν καλύτερον τὴν ἔκφρασιν αὐτὴ ἠμπορεῖ μὲν νὰ ἐξηγηθῆ ὡς «ὁ καθημερινὸς ἄρτος μας», ἀλλὰ ἠμπορεῖ ἐπίσης καὶ νὰ ἐξηγηθῆ ὡς «ὁ ἐρχόμενος ἄρτος μας». Μὲ ἄλλας λέξεις, ὁ ἐπιούσιος ἄρτος ποὺ ζητοῦμεν ἀπὸ τὸν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα εἶναι μὲν ὁ ἄρτος τῆς παρούσης ἡμέρας, ἀλλὰ εἶναι ἐπίσης καὶ ὁ ἄρτος τῆς ἐπιούσης ἡμέρας, τῆς ἐρχομένης ἡμέρας, τῆς μεγάλης καὶ ἐνδόξου ἡμέρας τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔρχεται. Ζητοῦμεν λοιπὸν ἀπὸ τὸν Θεὸν ὁ καθημερινὸς ἄρτος μας νὰ γίνη ὁ «τύπος» τοῦ αἰωνίου καὶ νοητοῦ ἐκείνου Ἄρτου, τὸν ὁποῖον θὰ τρώγωμεν, ὅταν φθάσωμεν εἰς τὴν οὐρανίαν πατρίδα μας. Ζητοῦμεν ἡ καθημερινὴ ζωή, ἡ ζωή μας ποὺ διατηρεῖται καὶ συνεχίζεται χάρις εἰς τὴν βρῶσιν τοῦ καθημερινοῦ μας ἄρτου, νὰ γίνῃ μία πρόγευσις τῆς ἐνδόξου ζωῆς ποὺ θὰ ζήσωμεν μετὰ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τὸν αἰῶνα τὸν μέλλοντα. Ζητοῦεν εἰδικώτερον νὰ τρώγωμεν τὸ Σῶμα καὶ νὰ πίνωμεν τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου κατὰ τοιοῦτον τρόπον, ὥστε νὰ ἠμπορέσωμεν καὶ ἡμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ νὰ παρακαθήσωμεν αἰωνίως εἰς τὸ μεσσιανικὸν ἐκεῖνον Δεῖπνον, εἰς τὸ ὁποῖον ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς θὰ εἶναι τὸ ἀληθινὸ φῶς, ὁ πλήρης χορτασμός, ἡ ἀστείρευτος χαρά, ἡ τελεία εὐφροσύνη καὶ μακαριότης τῶν παρακαθημένων. Διὰ τὸν Χριστιανὸν ὁ παρὼν κόσμος εἶναι μία προετοιμασία, ἀλλὰ καὶ μία πρόγευσις τοῦ μέλλοντος.

Ἂς ζητοῦμεν λοιπὸν καθημερινῶς ἀπὸ τὸν Πατέρα τὴν χάριν νὰ τρώγωμεν τὸν ἄρτον τὸν ἀπαραίτητον διὰ τὴν συντήρησίν μας εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν κατὰ τοιοῦτον τρόπον, ὥστε νὰ προετοιμαζώμεθα διὰ τὴν μέλλουσαν· καὶ νὰ δοκιμάζωμεν κατὰ τὸν παρόντα αἰώνα κάτι ἀπὸ τὴν ἄρρητον δόξαν καὶ τὴν ἄφατον εὐφροσύνην της τοῦ μέλλοντος. «Δὸς ἡμῖν ἐκ τοῦ ἄρτου τούτου, Κύριε».

Γιὰ ὁλόκληρο τὸ κείμενο σὲ σελιδοποιημένη καὶ ἐκτυπώσιμη μορφὴ πατῆστε ἐδῶ: ΤΟΝ ΑΡΤΟΝ ΗΜΩΝ ΤΟΝ ΕΠΙΟΥΣΙΟΝ

Διαφήμιση